24 september 2012 , pag.

Overal glas, vuur en de stank van drank

Tijdens de rellen in Haren liep verslaggever Bas van Sluis door het dorp, tussen de relschoppers. Stenen en volle flessen bier vlogen om zijn oren. Zijn relaas over een onwerkelijke situatie in een dorp dat zijn onschuld verloor door een handvol relschoppers.
Door Bas van Sluis Haren Het is elf minuten voor negen, vrijdagavond. Een jonge vent is net in de lantaarnpaal in de Jachtstraat geklommen. Hij schommelt als een wilde heen en weer. Met zijn voet probeert hij het verwijsbordje naar de Hortus eraf te trappen. Het gaat niet goed. De spanning neemt toe, het wordt grimmiger. Was het drie minuten geleden nog iets dat op een feestje leek, nu is het anders. De jongen springt uit de lantaarpaal. Direct pakken vier jongens de paal vast en beginnen er aan te schudden. Die moet kapot, zie je in hun blik. De menigte joelt. Iemand gooit zwaar vuurwerk. BOEM. En dan nog eens. BOEM. Weer gejoel. Geschreeuw. Alsof het is afgesproken begint een deel van de menigte met volle bierflessen te gooien. Dranghekken worden opgepakt en naar het handjevol politieagenten gegooid dat in de Stationsweg staat. Compleet onbeschermd. Ze proberen de relschoppers van zich af te slaan. Sommige agenten vechten man tegen man. Een verschrikkelijk beeld. Twee minuten na het begin van de rellen, komen twee politieautos aanscheuren. Een lange jongen, wit petje op zijn hoofd, gooit van dichtbij een baksteen tegen de wagen. Een ander trapt tegen de auto aan. Ik sta er nog geen tien meter vanaf. Honderden jongens en meisjes kijken toe. Sommigen staan op de stenen toegangshekjes van de villas, anderen bij de satellietwagens van de vele televisiestations. Pats pats pats Nog meer flessen op de grond. Jongens rennen naar de politie, grijpen naar alles wat maar op de grond ligt om te kunnen gooien. Het is waanzin, absurd wat voor mijn ogen gebeurt. En dan: pats. Een korte hevige pijn. Ik ben geraakt. Op de grond ligt kapot glas. Ik ben volledig gedesorienteerd. De regie kwijt-

Alsof er een orkaan door Haren is getrokken

.Dan is daar eindelijk de mobiele eenheid. En dan ook al de eerste charge. Blinde paniek overrompelt de aanwezige mensen. Rennen! Richting de Kerkstraat, het centrum. Sommige omstanders kunnen niet weg. Krijgen klappen. Het is inmiddels half twaalf. De straten zijn bezaaid met glas. Bij elke stap die ik zet kraakt het. De geur van bier en rook hangt in de straten. In de Jachtlaan ligt een brandende auto op zn kop. Alsof er een orkaan door Haren is getrokken. De rellen zijn inmiddels verplaatst, meer naar het centrum. De Albert Heijn wordt geplunderd. Veel jonge jongens lopen nog door

de straten. Sommigen lijken het zelfs mooi te vinden. Die sensatie. "Dit moeten ze elke week organiseren", zegt een jochie, pukkeltjes om zijn mond. Vlakbij caf Intermezzo is een groot vuur. Aan de linkerzijkant staan in linie een handjevol leden van de mobiele eenheid. Politiehonden blaffen. Rechts van mij staan op zon honderd meter tientallen jongeren. Ik heb een fout gemaakt, zit middenin de strijd. Twee agenten komen met grote snelheid mijn richting oprennen. Snel steek ik mijn perskaart in de lucht en schreeuw met alle kracht: Ik ben van de krant. Ik ben van Dagblad van het Noorden. "Wegwezen. Wegwezen jij", schreeuwt een

van hen. Het gaat ze niet snel genoeg. Een van de twee heft de wapenstok en slaat me op de heup.Ik begin als een wilde te fietsen. Overal ligt glas, rommel, vuur. Kom uiteindelijk uit bij de rotonde van Haren. Een man van een jaar of 25 zie ik als een idioot keien tegen winkelramen aan gooien. En dan: weer paniek. Honderden mensen beginnen te rennen. Een jongen struikelt. Ik ren mee. Ik moet niet vallen. Doodsbenauwd voor de wapenstok, de paarden en de honden van de mobiele eenheid vlucht ik met de relschoppers mee. Sommigen draaien zich nog om, om wat te gooien. Ik moet hier echt weg, denk ik nog. Chaos. Paniek. Waanzin.

Een relschopper raapt stenen op om naar de ME te gooien terwijl een ander klaarstaat met een paal. Foto: Peter de Krom