SEJARAH COMMON LAW DI ENGLAND

Common law merupakan satu istilah bahasa Inggeris yang bermaksud "undang-undang am" atau "undang-undang semua" dan merupakan sebahagian daripada undang-undang ramai negara, terutama mereka yang mempunyai sejarah penjajahan empayar British ke atas mereka. Ia dapat dikaitkan dengan undang-undang bukan statut dengan konsep duluan mengikat yang didapati daripada keputusan-keputusan mahkamah terhadap kes terdahulu yang merangkumi masa berabad-abad lamanya. Common law berbeza dengan undang-undang equiti. Sehingga permulaan abad ke-20, kebanyakan bidang kuasa common law hanya mempunyai sistem mahkahmah selari, iaitu mahkamah "undang-undang" yang hanya boleh menganugerahkan ganti rugi berbentuk kewangan dan hanya mengiktiraf pemilik hartanah dan satu lagi mahkamahmahkamah "equiti" yang mengiktiraf pegangan tanah dan boleh mengeluarkan injunksi, iaitu arahan untuk melakukan atau berhenti melakukan sesuatu. Walaupun kedua-dua jenis mahkamah ini telah lama pun disatukan bidang kuasa mereka dan semua mahkamah diluaskan bidang kuasa mereka meliputi kesemua yang dinyatakan di atas, perbezaan diantara common law dan equiti masih penting dalam mengkatagorikan dan pengutamaan hak keatas hartanah, dan prinsipprinsip yang yang diaplikasi kepada ganti rugi saksama oleh mahkamah-mahkamah. Sejarah Common Law berasal daripada keputusan-keputusan perbicaraan yang berdasarkan tradisi, adat dan duluan. Institusi-institusi perundangan dan budaya ini serupa dengan yang wujud secara bersejarah di benua Eropah dan masyarakat lain dimana duluan dan adat pada satu masanya memainkan peranan yang penting dalam sistem kehakiman, termasuk undang-undang Jermanik yang direkod dalam sejarah Rome Purba. Jenis logik yang digunapakai dalam Common Law dikenali sebagai safsatah atau logik berdasarkan kes. Common law yang diaplikasi pada kes sivil yang berlawanan dengan kes jenayah diwujudkan sebagai cara untuk memberi peluang kepada mereka yang menderita disebabkan fitnah atau kerosakan kepada harta benda supaya dapat menuntut ganti rugi. Bentuk-bentuk common law ini dipanggil undang-undang Tort,

dengan klasifikasi Tort yang sengaja dilakukan (seperti pencerobohan) dan yang tidak sengaja dilakukan (seperti kecuaian). Undang-undang yang mengaitkan dengan kontrak juga berasal daripada common law.

Sebelum kestabilan yang berinstitusi dikenakan ke atas England oleh Penjajah William pada tahun 1066, penduduk Inggeris seperti yang lainnya diperintah oleh adat-adat tempatan yang berubah daripada satu komuniti ke satu komuniti yang lainnya. Selain itu, pemerintahan seringkali dikuatkuasakan mengikut kesukaan diri sendiri saja. Sebagai contoh, mahkamah secara amnya terdiri daripada himpunan beramai-ramai penduduk yang menimbang tuntutantuntutan yang berkonflik dalam satu kes dan jika tiada kata sepakat, akan memandatkan satu "ujian" untuk menentukan kebenaran sesuatu pihak. Jika luka yang dialami defenden pulih pada satu tempoh yang ditetapkan, dia akan dilepaskan sebagai tidak bersalah dan jika tidak, hukuman mati sering menjadi ikutan.

Pada tahun 1154, Henry II menjadi raja Plantagenet pertama. Di samping jasanya yang lain, dia telah menginstitusikan common law dengan menyatukan adat-adat tempatan dibawahnya "apa yang selalu" menjadi amalan negara, dengan ini kuasa pada peringkat tempatan juga dihapuskan, dan menamatkan penguatkuasaan sesuka diri saja oleh penduduk tempatan. Sistem juri pula telah diperkenalkan semula dengan rakyat yang disumpah akan menyiasat tuduhantuduhan sivil dan jenayah yang berasas. Para juri mencapai keputusan dengan mengadili pengetahuan am tempatan, tidak semestinya melalui pengenalan bukti saja.Keadaan ini berbeza apabila dibandingkan dengan sistem kehakiman sivil dan jenayah hari ini.

Penubuhan satu sistem mahkamah yang berpusat dan berkuasa oleh Henry II menyekat sedikit sebanyak kuasa yang dipegang oleh kekanunan mahkamah gereja, dan seterusnya mewujudkan perbalahan diantara gereja dengan beliau, terutama dengan Ketua Biskop Canterbury, Thomas Becket yang mengakibatkan pembunuhan Thomas oleh konco-konco Henry. Pertelagahan diantara Gereja dan Henry pun tamat, dengan Gereja telah mengkanunkan Thomas sebagai legenda dalam membentuk undang-undang common law di England.Maka, dalam sejarah perundangan Inggeris, "undang-undang selalu" common law menjadi kuasa

tertinggi di seluruh England buat beberapa abad lamanya sebelum Parlimen mendapat kuasa untuk membuat undang-undang.

Seawal kurun ke-15, ia menjadi amalan yang para litigen yang berasa tertipu oleh sistem common law telah memgemukakan satu petisyen kepada Rajanya sendiri. Sebagai contoh, mereka telah mengemukakan hujah bahawa pampasan yang diberikan oleh sistem common law tidak mencukupi untuk mengawal tingkah-laku seseorang yang telah mencerobohi tanah mereka, dan mahu penceroboh berkenaan dihalau. Daripada situasi ini, timbullah sistem ekuiti yang ditadbir oleh Lord Chancellor di mahkamah-mahkamah canseri oleh disebabkan sifatnya, ekuiti dan common law sering bercanggah dan litigasi antara kedua-duanya sering terus menerus lamanya kerana mahkamah-mahkamah common law dan ekuiti sering berlawanan sesama sendiri. walaupun telah ditegakkan dalam kes Earl of Oxford pada tahun 1615 yang ekuiti akan menjadi pilihan utama. Satu contoh kes fiksyen yang terkenal seperi Jarndyce dan Jarndyce dalam Bleak House oleh Charles Dickens. Mahkamah common law dan ekuiti kemudiannya disatukan oleh Akta-akta Pentadbiran Keadilan 1873 dan 1875 dengan ekuiti menjadi keutamaan dalam satu konflik diantara mereka.(WIKIPEDIA, 15 OKTOBER 2012)

PENERIMAAN DAN PEMAKAIAAN COMMON LAW DI MALAYSIA

Penerimaan undang-undang Inggeris secara statutori telah digunapakai di Negeri-Negeri Selat dan disahkan melalui pengenalan Straits Settlement Civil Law Ordinance pada tahun 1878. Bagi Negeri-Negeri Melayu Bersekutu pula adalah melalui Enakmen Undang-Undang Sivil 1937.Manakala bagi Negeri-Negeri Melayu Tidak Bersekutu pula adalah melalui Ordinan Undang-Undang Sivil (Peluasan) 1951, iaitu setelah Negeri-Negeri itu menjadi sebahagian daripada Persekutuan Tanah Melayu pada tahun 1948. Bagi Negeri Sabah dan Sarawak pula, penerimaan undang-undang Inggeris secara rasmi di kedua-dua Negeri itu bermula pada tahun 1949, iaitu melalui Ordinan Pemakaian Undang-Undang 1949 Sabah dan Ordinan Pemakaian Undang-Undang 1949 Sarawak. Pada tahun 1956, Enakmen 1937 tersebut telah digantikan dengan Ordinan Undang-Undang Sivil 1956 dan ia telah dipakai bagi seluruh Malaysia Barat. Ordinan ini kemudiannya telah diperluaskan ke Negeri Sabah dan Sarawak pada tahun 1972, setelah kedua-dua Negeri itu menyertai Malaysia pada tahun 1963. Menurut seksyen 3 Ordinan 1956 jika tidak ada undang-undang bertulis mengenai sesuatu perkara, maka mahkamah hendaklah memakai common law England dan kaedah-kaedah ekuiti seperti yang ditadbirkan di England pada 7 April 1956 bagi Negeri-Negeri di Malaysia Barat, pada 1 Disember 1951 bagi Negeri Sabah dan 12 Disember 1949 bagi Negeri Sarawak. Sungguhpun begitu, pemakaian common law oleh mahkamah di negara ini adalah tertakluk kepada syarat yang dinyatakan dalam subseksyen 3(1), iaitu dengan syarat bahawa common law, kaedah-kaedah ekuiti dan statut pemakaian am tersebut akan dipakai sejauh yang diizinkan oleh keadaan-keadaan di NegeriNegeri dalam Malaysia dan penduduknya dan tertakluk kepada penyesuaian-penyesuaian seperti

yang

dianggap

perlu

oleh

keadaan-keadaan

tempatan.(www.agc.gov.my/UCAPAN

PERASMIAN OLEH YBHG TAN SRI ABDUL GANI PATAIL)

Common law juga berguna kepada mahkamah dalam menyelesaikan kes, khususnya yang menyangkut pada perkara yang tiada dalam undang-undang Malaysia. Apa yang ada di England atau Komanwel berguna untuk menampung kekurangan itu..Pemakaian common law di Malaysia boleh dikatakan

meluas

kerana

hampir

kesemua

undang-undang

di

Malaysia

berasal

daripadanya.

Contohnya,Akta Kanun Tanah Negara(Hak milik Pulau-Pinang dan Melaka) 1963 telah digantikan dengan sistem torren melalui penguatkuasaan Kanun Tanah Negara 1965(KTN).
Kebanyakan undang-undang bertulis Malaysia dibuat kerana keperluan semasa di Malaysia. Ia lebih bercorak global. Misalannya ialah Akta Syarikat 1965, Akta Pangangkutan Jalan 1987, Akta Kerajaan Tempatan 1976 dan lain-lain. Undang-undang yang lebih awal dibuat, banyak yang merupakan pengkanunan prinsip-prinsip common law England seperti yang telah dibuat di India. Misalnya, Kanun Keseksaan, Kanun Acara Jenayah, Akta Keterangan 1950, Akta Kontrak 1950, Akta Kebankrapan 1967 dan lain-lain. Ada yang kita cipta sendiri seperti Akta Tabung Haji 1995, Akta Kemajuan Tanah 1956 termasuk yang dilakukan untuk membolehkan pemakaian prinsip-prinsip hukum syarak, seperti Akta Bank Islam 1983, Akta Bank Pembangunan Islam 1975 dan Akta Takaful 1984. Jadi, peruntukan itu sebenarnya tidak relevan dalam membuat undang-undang bertulis. Terserahlah kepada Perlimen untuk membuat apa juga undang-undang yang perlu dan mengambil contoh yang sesuai daripada mana juga atau menciptanya sendiri, syaratnya ia tidak menyalahi peruntukan Perlembagaan Malaysia.

Dalam usaha untuk menghapuskan common law Inggeris, seseorang itu perlu terlebih dahulu tahu apa undang-undang berkenaan. Hanya selepas itu ia boleh dikatakan sama ada mana-mana satu atau lebih undang-undang itu patut dimansuhkan.

Titik permulaan bagi undang-undang di negara ini adalah Perlembagaan Persekutuan. Ia meletakkan kuasa untuk membuat undang-undang di tangan Parlimen dan Dewan Undangan Negeri bagi setiap negeri konstituen di negara ini.

Di bawah undang-undang tersebut, terdapat juga pelbagai apa yang dipanggil "perundangan subsidiari" dalam bentuk peraturan, peraturan-peraturan dan undang-undang.

Apabila mahkamah kita melaksanakan dan mentafsir undang-undang, keputusan setakat kerana ia melampaui pengertian literal perkataan yang digunakan, boleh berkata untuk membentuk undang-undang biasa kita sendiri.

Sudah tentu, ini bukan untuk mengatakan bahawa prinsip-prinsip common law Inggeris asing kepada kita. Kebanyakan ordinan dan enakmen menterjelmahkan prinsip-prinsip yang berasal dari undang-undang Inggeris. Walau bagaimanapun, apabila prinsip tersebut dimasukkan ke dalam undang-undang kita, ia menjadi undang-undang Malaysia. Ia adalah tidak lagi common law Inggeris.

Ini pergantungan kepada prinsip-prinsip undang-undang Inggeris biasa, di mana ia wujud, adalah disebabkan kepada sejarah kita. Lebih daripada 200 tahun yang lalu apabila British datang, mereka merasakan bahawa undang-undang yang sedia ada adalah sama ada tidak mencukupi atau tidak sesuai. Jadi, mereka memperkenalkan undang-undang sahaja yang mereka tahu.

Oleh itu, undang-undang biasa Bahasa Inggeris telah diperkenalkan. Ini telah dilakukan melalui Piagam Keadilan, di mana yang pertama adalah di Pulau Pinang pada tahun 1807.

Piagam ini disediakan bagi penubuhan mahkamah yang telah diberi mandat untuk melaksanakan undang-undang yang ditadbirkan di England tetapi dengan kelayakan "setakat keadaan akan membenarkan".

Mahkamah juga diperlukan untuk memberi dan lulus penghakiman "menurut keadilan dan hak asasi". Menurut Prof lewat G.W. Bartholomew dalam bukunya, Undang-undang Perdagangan Malaysia: "Piagam ini telah ditafsirkan sebagai memperkenalkan ke Pulau Pinang undangundang England kerana ia berdiri pada tarikh Piagam setakat yang ia adalah sesuai untuk keadaan rakyat dan tempat."

Ini diikuti oleh Piagam berikutnya di wilayah-wilayah yang berbeza yang diperolehi oleh British. Dalam bahagian-bahagian lain negara di mana mereka menjalankan pengaruh bukannya memperolehi wilayah, secara terang-terangan common law Inggeris telah sama diperkenalkan melalui Enakmen.

Ini sentiasa dilakukan atas dasar bahawa prinsip undang-undang Inggeris biasa hanya akan digunakan dalam setakat keadaan tempatan yang dibenarkan dan tertakluk kepada apa-apa kelayakan sebagai keadaan tempatan menjadi perlu. Undang-undang tersebut tidak menyentuh hal-hal peribadi, termasuk agama dan adat resam.

Walaupun undang-undang frasa biasa sering dirujuk, apakah ia benar-benar merangkumi? Satu penjelasan yang diberikan adalah bahawa ia adalah "rasa undang-undang biasa masyarakat, menjelma dan dirumuskan dari generasi ke generasi."

Di England, walaupun terdapat undang-undang, banyak undang-undang terus menjadi dalam bentuk undang-undang biasa. Oleh itu, kesan dan implikasi terus dikesan melalui keputusan dalam kes - kes yang telah diputuskan. Di jajahan yang mana undang-undang itu diperkenalkan, ia merasakan bahawa undang-undang itu akan lebih dihargai dan difahami jika ia telah dianjurkan ke beberapa bahagian dalam undang-undang.

Sudah tentu, sebagai jajahan mencapai kemerdekaan, setiap negara telah membuat pindaan dan perubahan untuk memenuhi keperluan dan menyesuaikan diri dengan keadaan.

Dalam usaha untuk memastikan keseragaman, prinsip sekali ditetapkan oleh mahkamah diikuti dalam membuat keputusan kemudian, terutamanya di mana keputusan oleh mahkamah yang lebih tinggi. Berikut keputusan itu sebelum ini disebut sebagai doktrin duluan.

Kembali kepada soalan pemakaian common law Inggeris, perlu memohon hanya timbul di mana tidak terdapat peruntukan sudah wujud dalam mana-mana undang-undang bertulis. Ini adalah kesan seksyen 3 dan 5 Undang Sivil 1956.

Ini telah diketengahkan oleh Datuk Seri Mohamed Nazri Abdul Aziz baru-baru ini di Parlimen apabila beliau menjelaskan bahawa penerimaan undang-undang biasa Inggeris walaupun Undang-undang Sivil 1956 hanya terpakai di Malaysia di bawah keadaan semasa dan dalam keadaan di mana undang-undang tempatan bagi permohonan dalam perkara-perkara yang dipertikaikan adalah tidak hadir.

Seksyen-seksyen ini menetapkan keadaan undang-undang di England pada suatu masa tertentu untuk tujuan yang bergantung kepada. Terdapat juga perbezaan dalam masa untuk menerima pakai undang-undang yang bergantung kepada sama ada pertikaian atau keperluan timbul dalam apa bekas Persekutuan Negeri-negeri Melayu dan Bersekutu Negeri-negeri Melayu sebagai satu kumpulan, Pulau Pinang dan Melaka sebagai satu lagi, dan Sabah dan Sarawak berasingan.

Oleh itu adalah benar-benar ada apa-apa yang perlu dimansuhkan dari segi common law Inggeris. Apa yang akan menjadi lebih bermakna akan untuk mengesan kawasan-kawasan di mana kita tidak mempunyai peruntukan yang sedia ada. Ini adalah lebih mudah berkata daripada dilakukan. Tetapi jika ini boleh dilakukan, Parlimen boleh menggubal undang-undang untuk melindungi kawasan-kawasan seperti itu. Dengan cara ini, tidak akan ada keperluan untuk undang-undang Inggeris biasa untuk memohon pada semua.