Sosyolingguwistika Ang sosyolingguwistika ay ang pag-aaral ng epekto ng anuman o lahat ng mga asepto ng lipunan, kabilang ang mga kalakarang

pangkultura, mga ekspektasyon o inaasahan, at diwa o konteksto, sa kung paano ginagamit ang wika, at ang mga epekto ng paggamit ng wika sa lipunan. Kaiba ang sosyolingguwistika mula sa sosyolohiya ng wika dahil nakatuon ang sosyolingguwistika sa epekto ng lipunan sa wika, habang ang sosyolohiya ng wika ay nakatuon sa epekto ng wika sa lipunan. Sumasaklaw ng malaking bahagi ang sosyolingguwistika sa pragmatika. Pangkasaysayang napakamalapit ng kaugnayan nito sa lingguwistikong antropolohiya at ang pagkakaiba sa pagitan ng dalawang larangan ay pinagtatalunan kamakailan lamang.[1] Pinag-aaralan din sa sosyolingguwistika ang kung paanong ang mga baryasyon o pagkakaiba-iba sa iisang wika ay magkakaiba sa pagitan ng mga pangkat na pinaghihiwalay ng partikular na mga pagbabagu-bagyo o mga baryabol, katulad ng etnisidad, relihiyon, katayuan sa lipunan, edad, at iba pa, at kung paanong ang paglikha at pagsunod sa mga panuntunang ito ay ginagamit upang ikategorya ang mga indibiduwal sa mga klaseng panglipunan at sosyoekonomiko. At dahil sa paggamit ng isang wika ay nag-iiba-iba sa iba't ibang mga lugar (diyalekto), ang panggamit ng wika ay nag-iiba-iba sa mga antas na panglipunan, at ang mga sosyolektong ito ang pinagaaralan ng mga sosyolingguwista. Mga Panlipunang Diyalekto Sinusukat naman ang varayti ng wika batay sa panlipunang diyalekto sa pamamagitan ng uri, edukasyon, trabaho, edad, kasarian at iba pang panlipunang sukatan. Idiolect In linguistics, an idiolect is a variety of language that is unique to a person, as manifested by the patterns of vocabulary, grammar, and pronunciation that he or she uses. Conceptually, the language production of each person, the idiolect, is unique; linguists disagree what underlying knowledge of a language, or of a given dialect, is shared among the speakers. Lingua franca A lingua franca (or working language, bridge language, vehicular language) is a language systematically used to make communication possible between people not sharing a mother tongue, in particular when it is a third language, distinct from both mother tongues.[1] Lingua francas have arisen around the globe throughout human history, sometimes for commercial reasons (so-called "trade languages") but also for diplomatic and administrative convenience, and as a means of exchanging information between scientists and other scholars of different nationalities. Dialect

The term dialect (from the ancient Greek word dilektos, "discourse", from di, "through" + leg, "I speak") is used in two distinct ways, even by linguists. One usage refers to a variety of a language that is a characteristic of a particular group of the language's speakers.[1] The term is applied most often to regional speech patterns, but a dialect may also be defined by other factors, such as social class.[2] A dialect that is associated with a particular social class can be termed a sociolect; a regional dialect may be termed a regiolect or topolect. The other usage refers to a language socially subordinate to a regional or national standard language, often historically cognate to the standard, but not a variety of it or in any other sense derived from it[citation needed]. This more precise usage enables one to distinguish between varieties of a language, such as the French spoken in Nice, France, and local languages distinct from the superordinate language, e.g. Nissart, the traditional native Romance language of Nice, known in French as Niard. Mga Antas ng Wika Pormal. Ito ay antas ng wika na istandardm kinikilala/ginagamit ng nakararami. 1. Pambansa. Ito ay ginagamit ng karaniwang manunulat sa aklat at pambalarila para sa paaralan at pamahalaan. Halimbawa: Asawa, Anak, Tahanan 2. Pampanitikan o panretorika. Ito ay ginagamit ng mga malikhain manunulat. Ang mga salita ay karaniwang malalim, makulay at masining. Halimbawa: Kahati sa buhay Bunga ng pag-ibig Pusod ng pagmamahalan

Impormal. Ito ay antas ng wika na karaniwan, palasak, pang araw-araw, madalas gamitin sa pakikipag-usap at pakikipagtalastasan. 1. Lalawiganin. Ito ay gamitin ng mga tao sa partucular na pook o lalawigan, makikilala ito sa kakaibang tono o punto. Halimbawa: Papanaw ka na ? (Aalis ka na?) Nakain ka na? (Kumain ka na?) Buang! (Baliw!) 2. Kolokyal. Pang araw-araw na salita, maaring may kagaspangan nang kaunti, maari rin itor refinado ayon sa kung sino ang nagsasalita. Ang pagpapaikli ng isa, dalawa o higit pang titik sa salita. Halimbawa: Nasan, pa`no,sa'kin,kelan Meron ka bang dala? 3. Balbal. Sa Ingles ito ay slang. Nagkakaroon ng sariling codes, mababa ang antas na ito; ikalawa sa antas bulgar. Halimbawa: Chicks (dalagang bata pa)

Orange (beinte pesos) Pinoy (Pilipino) Ang papel ng Wika sa pagkatuto: Isang mahalagang instrumento ang wika sa komunikasyon. Nagkakaroon ng kakayahang kumuha at makapagbahagi ng kaalaman; mithiin at nararamdaman sa halos lahat ng aspect ng pag-aaral --- sa ating pang-araw araw na pamumuhay. Nakasalalay ang epktibong pagkatuto at matagumpay na paghahatid ng mga ideya sa ibang Tao sa pamamagitan ng wika. Kinakailangang maging mahusay ang isang idibidwal sa pagsasanay ng wika upang magamit ito nang maayos. Inaasahang sa papel na ito na maipaliwanag ang tungkulin na ginagampanan ng wika sa pagkatuto sa ibat ibang disiplina. Malaki ang papel ng wika sa pagkakatuto. Ang pang-araw araw na buhay ng Tao ay umiikot dahil sa wika. Sa pamamagitan ng pasulat at pasalita, ang wika ay nagiging daan upang ipaabot ng isang idibidwal ang kaniyang kaisipan at damdamin. Ang wika ay nalilinang ang kakayahang komunativo ng isang mag-aaral. Ang pagiging marunong sa wika ay nagtataglay ng kapangyarihan na makapaghanapbuhay, makipamuhay sa kapwa at mapahalagan ng lubos ang kagandahan ng buhay na gingalawan ng isang indibidwal. Ang wika ang pinakamahalagang instrumento ng komunikasyon. Samakatuwid, ang wika sa pagkakatuto ay makabuo ng isang pamayanang progresibo at kapaki-pakinabang. Pangalawa, ang wika ay dapat may interaskyon. Ang pagunawa sa mensaheng ipinahayag ng mga kasangkot sa interaskyon ay may pantay na kahalagahan sa pagpapahayag sa sariling ideya. Pangatlo, ang wika ang kaluluwa ng bayan at salamin ng lipunan. Ang isang bayan ay Hindi makikilala kung Hindi dahil sa kanilang wikang pambansa. Ang wika ang nagbibigay ng katauhan sa isang lipunan. Ang mga nabanggit ay ilan lamang sa maraming papel ng wika sa pagkakatuto. Kasama sa pag-aaral ng katangian ng wika, kinakailangan ang pageensayo sa pagsasalita at pagsusulat. Ang wika ay ginagamit sa pang-araw araw na pamumuhay. Ito ay isang mahalagang salik sa pagkakaunawaan ng bawat indibdwal. Maraming papel ang wika sa pagkakatuto tulad ng mga nabanggit kanina. Una, ang wika ay kasangkapan na ginagamit ng isang indibidwal upang makapagpahayag ng damdamin at kaisipan. Pangalawa, ang wika ay may interaskyon, at Pangatlo ang wika ang nagsasalamin sa bayan. Mahalaga na maging malinang sa panunulat at pagsasalita ang isang indibidwal upang maging mahusay at epektibong instrumento ng wika. Ang wastong paggamit ng wika sa pagkakatuto ng isang indibidwal ang siyang magdadala at magbubuo ng isang pamayanang kapaki-pakinabang at progresibo. Bagamat ang wika ang kaluluwa ng lipunan.