Te rrosh a te mos rrosh eshte nje nga alternativat me dramatike ne jeten njerezore.

Njeriu igjendet perballe fatit te vet, qe nuk i ofron asnje rrugedalje. Ne kete moment tragjik hidhen ide filozofike per dukurine e vdekjes. Ajo per te cilen njeriu nuk dyshon eshte amshimi dhe pasqja pa fund pas vdekjes. Ne raport me kete te vertet qe merret si absolute eshte shume komode qe njeriu ne momentet me te veshtira te jetes se tij te kryeje vetevrasje per te shpetuar nga vuajtjet dhe ndeshkimet e fatit. Dikush ngec tek endrrat, qe te shohesh endrra duhet qe truri te punoje edhe pas vdekjes, por a mund te funksionoje ky tru ne nje trup te vdekur? Vetvetiu mendimi shkon te e panjohura e cila lind friken ndaj vdekjes. Eshte kjo frike me shume se deshira per te jetuar qe e mban njeriun te lidhur fort pas jetes madje dhe kur i bien mbi koke fatkeqesite me te medha. Te rrosh a te mos rrosh, dilema e ashper hamletjane trokiti dhe ne deren e ndonjere. Kam mesuar te jetoj me fri ken. Bota qe me rrethon me ka vene perballe shume dilemash, shume dallgesh te ashpra qe vetem nje notar I mire mund te kalonte. Jeta ime me ka mesuar se c'eshte frika, frika per te jetuar, frika per te dashuruar, frika per te vdekur. Te rrosh apo e mos rrosh? Pse jo te rrosh, I rrethuar nga njerezit e zemres, I bindur qe do te arrish nje qellim ne jete me cdo kusht, mirenjohes per cdo cast te lmtur qe te shfaqet, I patrembur nga pengesat e jees. Te rrosh, sepse asnjeri nuk e ka zgjedhur te jetoje apo te vdese, Te rrosh, sepse ne fund te fundit kjo eshte detyra jote me e madhe !