A Miracle By peachxvision Shes not your ordinary lady, And shes no normal girl. Bu t shes everything to me...

My one and only dearest miracle. Prologue Sa totoo lang , di naman talaga ako manunulat. Halata naman siguro sa panimula ko. Gusto ko la ng talaga ikwento yung maikli naming storya. Sabi nga niya, ang mga alaala ay hi ndi lang tinatago. Bakit ko nga ba to sinusulat? Sa totoo lang, di ko alam. Ay m ali pala, alam ko. Bakit ba ang tawag sa dulo ng bawat fairytale ay happy ending ? Ano nga palang tawag jan? Ayun. Oxymoron. Sa totoo lang, kailan pa ba naging m asaya ang ending? Kahit nagkatuluyan si babae at si lalake sa isang telenobela, ang masaklap, tapos na yung kwento. Gusto ko ng isang kwentong walang katapusan. Heto, nakahiga ako sa isang kama na hindi naman talaga sa kin. Hawak hawak ko y ung laptop at heto, nagtatype. Andito parin yung isa sa mga himala na bumago sa pananaw ko sa buhay. Unti-unti na nahuhulog yung mga talulot niya. Ang nakakapag taka lang, di siya natutuyo. Nahuhulog lang yung mga talulot niya. Hinihintay ni ya nga ba ako? Sana nga naghihintay parin siya. Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walang fairy pero may magic, na kung tawagin niya ay himala. Bakit? Di ko rin alam eh. At dito, nagtatapos ang kwento naming dalawa.

*** CHAPTER 1 [The Living Doll] Bagong lipat lang kami ng bahay. Palipat-lipat k asi kami. Nagiipon sina mama at papa para sa isang bahay. Apartment apartment la ng nung una hanggang sa nakaipon. Eto, nakabili na kami ng isang napakagandang b ahay sa isang napakagandang village. Nagaayos kami ng gamit, kami ng kapatid ko inuna namin yung sa kwarto namin. Sina mama at papa pinapabuhat yung mga sofa du n sa mga nagbubuhat ng mga gamit. Basta, yun na yun. Maya maya, biglang nagring cellphone ko. Hello? Nathan! Sino to?! Tae ka ha. Hanggang ngayon ba di mo parin kilal boses ko?! Ethan to! Si Ethan yung pinaka pare ko mula pa grade school. Kasama sa trip. Kasama sa kalokohan at kawalangyaan. Halos ipagpalit na kami ng mukha ng m ga taong nakakakilala sa amin. Sa pangalan pa lang, nakakalito na kaming dalawa. Nakalarga na kayo?! Oo. Nagaayos na kami ni Gerald ng gamit. Punta ko jan. Sige. An na ko. Sabi na nga ba. Anak ka talaga ng hopia oh. Anak ako ng nanay ko. Sige sayang load ko. Lumabas ka na.Ikaw tong tumawag eh. At saka, load?! Nanay mo naman nagba bayad ng linyang yan. Sige. Baba ko na.

Bumaba ako. Dinatnan kong nagaayos ng merienda si mama. Nalaman sigurong andito si Ethan. Pag labas ko, ayon, nakikipagusap kay dad. Naks tol. Ganda ng bahay ah. M agaling lang talaga magulang ko. Tara, basketball tayo. Langya ka. Kita mong nagaayo s ako ng gamit eh. Pumunta pa naman ako dito! Di ka man lang nagtext. Sinong tanga?! I kaw. Hinayupak ka. Sige, punta lang ako kena JR. Sino yun? Taga dito din, na di mo ki a. Text ka pag tapos ka na. Punta kang basketball court pagtapos mo. Tae ka. Paran g ang tagal ko na dito ah. Magbike ka. Lapit lang yun dito. Sige lis na ko tol. Tapo s ginawa na namin yung apir namin. Bumalik ako ng bahay at nagayos ulit ng kwart o. Mga 4:00 na ko natapos. Naligo ako saglit tapos nagpaalam na ko kena mama na hahanapin ko yung court. Kinuha ko yung bike at umalis. Ang ganda ng village na to. Sa sobrang daming puno, sigurado akong wala akong poproblemahin sa baha at s a kung anuman. Pero may isang lugar dun sa village na to na napatigil ako. May s lope, at sobrang ganda nung nakatanim na damo? Basta yun. Masarap humiga. Maramin g puno ng Acacia dun sa nakita kong lugar, tapos may swing at

monkey bars. Tumigil ako at pinark yung bike ko dun sa may puno. Hay. Sarap ng h angin. Tumingin ako sa langit. Ganda ng ulap. Ano nga bang tawag dito? Cumulus C louds? Basta yun na yun. Hindi nakakasunog ng balat yung araw. Tama lang. Eto na ata ang haven ko. Napahiga ako sa sobrang ginhawa ng nararamdaman ko. Kasabay ng paghiga ko ang pagpikit ng mga mata ko. Ang sarap alalahinin lahat ng mga nangya re mula sa pagkamulat ko hanggang sa dahilan kung bat ako nandito. Dumilat ako a t WOAH!!! Nagulat ako sa nakita ko. Bawal sabihin. Pero ayun nga, sa sobrang gula t napatayo ako at napatingin sa taas. Saktong pagtingin ko sa taas BAM. Nalaglag yung taoOO. TAO. Ang sakit nung pagkabagsak niya sa kin kasi inupuan niya ko. Ako naman, akala ko eh bata lang ang bumagsak sa kin kasi magaan naman siya kahit p apano. Pagkadilat ulit ng mga mata ko Isang manika. Manika lang pala. Salamat. Ah, isang nagsasalitang manika. Ngiti.Tumaas lahat ng balahibo ko. HINDI SIYA MANIKA . TOTOONG TAO SIYA. Parang nakita ko na siya hindi ko lang matandaan kung saang l upalop ko siya nakasalubong.

Nakalugay yung maitim niyang buhok sa likod niya na parang hindi siya nalaglag. Wala kang makikitang balat sa noo niya dahil takip na takip ng bangs. Ang suot n iya? Isang itim na doll dress. Yung may napakalaking ribbon sa gilid na sobrang daming lace. Doll shoes din yung sapatos niya, yung pang elementary ba. Yung hea dband niya pang manika din. MANIKA NGA. ano ba miss! Magpapakamatay ka ba? Hindi ka naman mamamatay sa pagtalon jan eh. Mapipilay ka lang! hindi. Sinusubukan kong patuluin yung luha ko. Eh ayaw, nakabara sa mata. Kaya sinubukan kong tumalon, b aka malaglag. May naramdaman ka bang basa? Ha? Hindi ko masyadong naintindihan yu ng sinabi niya. Una sa lahat, dahil walang sense. Sinong tatalon sa puno para la ng mahulog yung luha niya? Tumayo yung babae. Di ko alam kung pano sasabihin pero muka talaga siyang manika. O manikin? Ang puti puti niya. Nakikita ko na nga yun g veins sa leeg niya. May ganito palang taong nageexist. Inabot niya yung kamay niya para itayo ako. Kung tutuusin, mabait naman siya. Kung pagbabasihan ko sa p isikal na kaanyuan, tahimik siya. Hinawakan ko yung wrist niya, sasabihin ko san a na masarap naman mabuhay. Kaso pagtingin ko, ang dami niyang hiwa sa kamay. Ha latang madaming beses na niya binalak magpakamatay. Akala ko ba di ka magpapakama tay? Bakit ang daming hiwa? Matakot ka naman sa Diyos. Masarap mabuhay. Hindi ako yung may gawa nung mga hiwa na yan. Isa lang yung akin dahil inutusan ako. Yung iba, hindi ako yung

may gawa. Pano mo nalaman na masarap mabuhay kung di ka pa naman namamatay? Sa pa nanalita niya, alam kong isa siyangpessimist. At kung totoo yung sinabi niya tung kol sa mga hiwa na to, ibig sabihin masokista siya. Isa pa, nabubuhay ako kahit n a patay ang turing sa kin. Miss, may kakapitan ka pa. Wag kang ganyan Sa totoo lang wa la na. Meron pa. Impusible namang wala kang kaibigan Wala nga. Pamilya? Wala dinsig Pano ka nabubuhay? Gusto mo ba malaman muna ang pangalan ko bago ka magtanong sa k in ng ganyan? Napatulala ako sa sinabi niya. Oo nga naman. Hindi ko pa naitatanon g yung pangalan niya. Ako si Nathan. Sorry kung Ako si Mary. Hindi ko ba alam kung ma mamangha ako o matatakot sa kanya dahil sa paraan kung pano siya ngumiti. Maliit lang yung mga labi niya pero pink na pink, yung sa manika nga. Pero ang pinakan apansin ko talaga ay yung mga mata niya. Sobrang ganda. Ang haba ng mga pilik ma ta niya. Kung hindi ko siya nakita ng malapitan, masasabi kong naka mascara at e yeliner siya. Sa sobrang ganda ng mga matang yun, parang pwede ka na magsalamin. Ngumiti siya ulit. Sa susunod ulit Nathan. Masaya akong nakilala kita.

Kumaway siya tapos ngumiti ulit. Hindi ko napansin na may hawak hawak siyang isa ng teddy bear. Yakap yakap niya yun habang lumalayo siya sa kin. *** CHAPTER 2 [ Entrance]Umpisa na ang pasok, pero hanggang ngayon hindi ko parin makalimutan yu ng araw na nakita ko yung manikang yun. Hindi ko alam. Meron sa kanya na binabag abag ako. Siguro dahil narin, psychology ang course ko kaya gusto kong tuklasin kung ano man yung nasa likod ng ganung ugali niya. Uhang ibig kong sabihin, wala naman siyang masamang ugali pero hindi ko alam. Alam kong may mali sa kanya. Hala ta naman diba? Pumasok ako sa school, first day pa lang naman ng sophomore year ko. Walang mga prof na pumasok, bad trip dahil sayang pamasahe. Hindi kami magka university ni Ethan, dun siya sa kapit bahay ng school ko. Ayos lang, mayaman na man yun. Umuwi ako ng bahay na pagod. Gusto ko tuloy ulit magbakasyon. Humiga ak o sa kama, binuksan yung aircon at yung laptop ko, maglalaro na lang siguro ako. Binuksan ko yung social networks ko para tingnan kung may mga message tapos sak a ko binuksan yung lalaruin ko. Online pala sa Ethan kaya ayon, bumuo kami ng gr upo saka naglaro. Nagimbita muna siya ng mga pwede, madami naman yun kakilala. S yempre kanya kanya kaming username. Nung naguumpisa na kami ng laro, may isa sa amin, ang username: dollface. Bigla ko tuloy naalala yung babaeng una kong nakas alamuha sa village na to. San kaya siya nakatira dito? Naalala ko bigla na socia lite nga pala tong si

Ethan at halos tambay na siya dito kasi nasa kabilang village lang naman siya, e h andito yung mga ibang ka-liga niya. Pagkatapos naming maglaro, pinag-online ko siya. Tol, tambay ka dito diba? O, baket? May nakita ka na bang babae dito na Sexy? madami. Patapusin mo nga ako! Hindi. Babaeng mukhang manika. Manika? Oo. Isang babaeng ubod ng puti na pwede na magcamouflage sa white paint. Tapos may suot na parang pang baroque na Tae tol. Si Rebecca? Rebecca? Rebecca? Pero ang pagpapakilala niya sa kin ay Mary, di ba? Oo. Yun yung gumagalang multo jan sa village niyo. Siya ba y ung laging may hawak na teddy bear? Tatlo tawag sa kanya jan eh. Mangkukulam, th e walking manikin at saka voodoo doll. Seryoso ba yung multo siya? Ewan ko. Para kas i siyang multo, pero nakikita ng lahat ng tao. Bakit daw siya ganun? Ba malay. Weird o no. Nakita mo na siya? Oo. Daming beses na. Lagi yun nasa park. Bahay niya ata yun eh. Bat mo nga pala natanong? Naalala ko lang dahil kay dollface. Sino yun?

yung kalaro natin kanina. Nakita ko kasi yung babaeng yun nung unang araw na lumi pat kami. yung nagbasketball tayo? oo. Nakalimutan kong ikwento. anong sabi sayo? uh Para kasing, nakita ko na siya. Di ko alam kung saan. Tsk. Siya na yan. Anong siya na yan? Yung nakatadhana sayo. Tigilan mo ko tol kung gusto mo pa mabuhay! Di ko pari n maisip. Alam kong nakita ko na siya hindi ko lang talaga alam kung saan. Nung s usunod na araw, may mga prof na. Kahit boring sila, at least hindi nasayang ang pamasahe ko. Pero sobrang boring nung dalawa sa apat kong prof na inattendan nga yong araw kaya kung cacalculahin, meron akong 3 hours na tulog sa oras ng pasok. Bumalik ako sa building ng college ko, titingin lang sana ng mgaahemkung sakaling may mga magagandang freshmen. Titingnan lang naman. Bumisita din ako sa org ko at ayun. Tawanan.Bumili ako sa isang malapit na cafeteria ng softdrinks at ng pa gkain, panglamon sa org. Nagulat ako nung may nakita ko siya na nakaupo magisa s a may mesa. Sinong siya? Sino pa ba. Oi. Tumingin siya sa kin. Ang ganda talaga ng mga mata niya. Di ko maisip na makakagawa ang Diyos ng isang nilalang ng ubod n g ganda yung mga mata. Ang cute niya. Cute pero weirdo. Ano ginagawa mo dito? Magisa ka lang? Nagpasa ako ng mga papers. At, oo mag-isa lang ako.

Papers? Para san? Leave. Bakit ka magleleave? Leave na ano?teka. Ibig sabihin, dito ka nagaaral? Oo. Third year na dapat ako. Dito ka din pala. Ayun. Naalala ko na kung san ko siya nakita. College of music ka? Oo. Bachelor of music major in voice-theat er and dance. Pano mo nalaman? Ayun natatandaan ko na kung saan ko siya nakita. S iya yung bida dun sa inattendan naming play last year dun sa isang subject ko da hil sa requirement. Kaso natulog lang ata ako dun eh. Wala na akong matandaan. An dun pa ko sa parte ng auditorium na wala kasing laki lang ng langgam yung mga mu kha ng mga characters. Sabi na nga ba. Nakita kita sa isa sa mga tarpaulin dun sa may college niyo. Nagperform ka na pala. Oo. Sabi ng prof. O, e di marami ka nga ka kilalabat sabi mo wala nga. Kinakausap lang ako ng mga tao pag may performance. Ate ka pala. Third year ka na. Ilang taon ka na ba? 19 pa lang ako. mas bata pala ako sayo. 17 pa lang ako. 17? Ibig sabihin, 15 years old siya nung pumasok siya ng college? Niloloko ba niya ko? Sige, aalis na ko. Teka! Ha? Uuwi narin ako. Sabay na tayo.

Hindi ko alam kung bakit ko sinabi yung mga salitang yun. Hindi naman siguro mas ama na samahan siya, maganda din yung may kakilala sa village niyo, at maganda d in yung may kakilala na parehas ng university. Kung third year na siya, dapat ma y alam na siyang mga subject na madaling kunin. Diba? Nakasabay na kami pareho n g jeep. Siyempre gentleman din naman ako. Kahit na siya na ang pinakaweirdong ba baeng nakilala ko, dapat maging maganda parin pakikitungo ko sa kanya. Ako na mag babayad. Salamat. Nagbayad na ako para sa aming dalawa. Magkatapat kaming dalawa, p areho kaming nasa dulo ng jeep. Pero kahit nasa iisa na kaming jeep at kahit mag katapat pa kami, hindi man lang niya ko nilingon para kausapin ako. Bumaba na ka mi. Sasakay na sana ako ng bike ko na pinark ko dun sa may gate at sasabihin san a na gusto mong sumabay. Pero nung pagkakita ko, ang layo na niya sa kin. Grabe, a ng bilis niyang maglakad. Ui! Mary! Hindi siya lumingon kaya binilisan ko yung tak bo ng bike ko. May mali ba akong nasabi? Naging masama ba ako? Hindi naman sigur ong masama na kilalanin ko siya diba? Gusto mo makisakay? Hindi na, maglalakad na la ng ako. Ppero pwede ka namang Gusto mo ba talagang pumasok sa buhay ko?Napatigil ako. i ko akalain na may magtatanong sa kin ng ganun. Sa totoo lang, di ko alam kung anong isasagot ko bakit nga ba ako pumasok sa buhay niya? *** CHAPTER 3

[Rose seeds] Ngiti. Ngumiti siya tapos naglakad na. Ako naman, napatigil lang sa sobrang hindi ko rin alam. Basta napatigil na lang ako. Bakit ko nga ba siya kin akausap? Eh pwedeng hindi naman? Bumalik ako ng bahay. Hindi ko rin alam. Ang sa ma sa pakiramdam na sabihan ka ng ganon. Ako na nga tong kumakausap sa kanya. Bu ti nga may kumakausap pa sa kanya eh! Hinintay ko mag gabi. Nagulat nga ako dahi l wala pa yung mga magulang ko at yung kapatid ko. Siguro naglakwacha nanaman yu n. Haynako. makapaglaro na nga lang ng DING DONG. Nagulat ako nung may nagdoorbel l. Yun kaya yung bago naming katulong? Ang sabi ni dad next week pa naman dadati ng. Wala naman akong narinig na sasakyan kaya alam kong hindi yun sina mama. At lalong hindi yun si Gerald dahil hindi yun marunong kumatok. Dahil wala pang tao sa bahay kundi ako, siyempre ako yung bumaba para buksan yung gate. Sino kaya t o? Hi. Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin. Kung papapasukin ko ba siya o ku ng itataboy ko siya palabas. Pero, bakit ko siya itataboyo papapasukin? Uhanong gin agawa mo dito? At saka, pano mo nalaman yung bahay ko? May ibibigay lang ako sayo. At saka, nakita ko yung bike mo sa labas, kaya inakala ko na ito na ang bahay m o. Ano to? Isang kahon. Alam kong kahon to. Ang ibig kong sabihin, anong laman nito?

Alam mo yung salitang bukas? Oo. Dalawa ang ibig sabihin nun. Mali. Ang sabi ko, buka s at hindi bu-kas. Napahiya ako dun, pero tama naman siya. Naramdaman kong gusto niyang buksan ko yun sa harap niya kaya binuksan ko naman yung kahon. Ano to? Alam mo yung salitang buto? Oo alam ko. Anong klaseng buto? Pinakuluang buto ng rosas. But o ng rosas? Una sa lahat, ngayon lang ako nakarinig na may buto pala ng rosas da hil ang pagkakaalam ko, grinagraft lang yun ni mama. Pangalawa, bakit niya to bi nibigay sa kin? Pangatlo, kung gusto niyang itanim ko to, bakit niya ko binigyan ng pinakuluang buto? Hyrbid tea rose pala. Tekabat mo ko binibigyan ng ganito? Pag na mulaklak yan, aalis na ako sa buhay mo. Pero pag hindi, hahayaan kitang guluhin mo ang buhay ko, at guguluhin ko din naman ang buhay mo. Hindi ko makuha yung sin abi niya. Siyempre, siya tong lamang. Natural lang na hindi tumubo tong mga to d ahil pinakuluan yung mga buto. Niloloko mo ba ko? Hindi. Eh bakit Naniniwala ka ba sa a himala, Nathan?Hha? Bakit mo naman naitanong?

Wala naman. Sige, itanim mo na yan simula ngayon, pinapayagan na kitang pumasok sa buhay ko. Ngiti. Nakita ko nanaman siyang naglalakad papalayo sa kin, samantalan g ako, hawak hawak ko yung kahon na may mga pinakuluang buto ng hybrid tea roseda w. Ano namang gagawin ko dito? Sinara ko yung gate tapos pumunta ako sa likod ng bahay. Dun kasi nakatanim yung mga halaman ni mama. Nakita ko na may bakanteng lupa pa kaya dun ko na lang kinalat yung binigay niya sa kin. Pumunta ulit ako s a kama at dun, humiga ako. Hindi ko alam, ano bang mangyayare sa susunod? Nagbun tong hininga ako. Bakit nga ba naman kasi ako pumasok ako sa buhay niya?! Yung su sunod na araw, hindi ako masaydong mapakali dahil ewan ko ba. Hindi ko pa talaga naisasaloob yung mga sinasabi ng babaeng yun. Hindi ko alam kung nanakot o nakik ipagkaibigan. At dahil sa hindi ako masyadong mapakali, hindi ko na mapigilang p umunta dun sa park na una kaming nagkita. Kakausapin ko lang dahil nagiging lama n na siya ng utak ko. Hindi sa gusto ko siya o ano. Ayoko lang talaga na may gum agambala sa kin. Kinuha ko yung bike ko. Nung malapit na ko, dun lang ako nakati ngin sa side ng park. Nakita ko, wala siya kaya inisip kong bumalik na lang ng b ahay. Pagharap ko MISS TABI! Pero kahit ganon ang sinabi ko, ako parin ang tumabi. Kaya boom. Ako ang bumangga sa may sidewalk. Ano pa nga ba? Siyempre nagkasugat ako sa may tuhod. Aray ko tae.

Okay ka lang ba? Tinatanong mo pa ko e kita mong may sugat na ko. Tae naman o. Salama t. Eto nanaman. Nagpapasalamat siya. Hindi ba dapat ang sinasabi niya ay sorry at hind salamat? Adik talaga tong nilalang na to. Hindi na siguro ako dapat maging mabait sa kanya kasalanan naman niya. Ikaw nga tong may kasalanan, hindi ka man l ang magsorry. Hinahanap mo ba ko, kaya ka hindi nakatingin sa daan? Boom. Tumama sa kin yun. Oo nga naman, may kasalanan din ako. Pero kahit na. Sana man lang nung sinabi kong tumabi siya, tumabi nga siya. San ka naman nakakita ng sisigaw ng mis s tumabi ka na halos kalahating metro na lang ang layo niyo? Sana man lang tumingin ka sa dinadaanan mo kung may sasakyan ba o wala Pedestrian lane yung dinadaanan ko , kaya wala akong kasalanan. Yung sasakyan dapat ang maghintay para makatawid yu ng tao sa kabilang dulo ng kalsada. Pedestrian lane? Sa isang village? Tiningnan ko, aba! Meron nga. Ang weirdo. Ngayon ko lang nakita kahit na dumaan na ko dito . Village? May pedestrian lane? Sino namang ewan ang gagawa nun diba? Ang walasti k. Ganon talaga ang buhay. Minsan, hindi mo alam na may nageexist pala na ganun. Ma laman yung sinabi niya. Sabagay, oo nga naman. Ni hindi ko nga akalain na may na geexist pala na tulad niya. Bumaba siya para tingnan yung sugat ko. Tapos may ki nuha siya dun sa bag niya. Bulak at alcohol. Anong gagawin mo?!

Gagamutin kita. Ayoko! Ayoko ng alcohol! Betadine na lang.Tumawa siya. Eto ata ang u nang beses kong nakitang tumawa siya. Natural, eto palang yung pangatlo naming p agkikita na magkakilala. Pero ewan ko ba, parang ako ata ang unang taong nakita siyang tumawa ng ganito. Bat ka nakatingin? Wwala. Kung nagulat ka dahil nakita mo kon g tumawa, ayos lang. Matagal narin akong hindi tumatawa. Ah ganon baaray! Tapos hinip an niya yung sugat ko na nilagyan niya ng alcohol. Maghugas ka pagdating mo sa ba hay. Eto, bandaid. Bago siya tumalikod, inabot niya yung kamay niya at tinayo niy a ko sa ikalawang beses. tinayo niya din yung bike ko tapos ngumiti siya ulit. Na patulala lang ako sa ginawa niya. Hindi ko alam kung bat siya kinakatakutan dito sa village eh isa na ata siya sa mga pinakamabait na nakasalumuha ko. Ingat ka. D umerecho na siya dun sa swing. Ako naman, nakatingin parin sa kanya. May nakita akong mga bata na papalapit sa kanya. Nagbubulungan. Ikinagulat ko nung isa sa k anila nagbato ng isang bato. Tawa sila ng tawa tapos sumigaw yung isang batang ba bae ng hindi ko alam kung bakulaw o halimaw. Pero alin man sa dalawa, hindi parin magandang pakinggan. Hoi! Tama na nga yan! Mga bata pa lang kayo nanakit na kayo ! Tumatawang lumalayo yung mga bata. Ako naman lumapit sa kanya. Nagulat ako nung may tumutulong dugo sa may ulo niya. Napatakbo ako papunta sa kanya.

Okay ka lang ba?! Tinatanong mo pa ko e kita mong may sugat na ko. Tae naman o. Tapo s ngumiti siya. Dun ko lang napansin na yun yung eksaktong sinabi ko kanina nung nasugatan ako. Kinuha ko yung alcohol at yung bulak sa bag niya at hinanap yung sugat sa may ulo niya. *** CHAPTER 4 [Behind Her Smiles] Umuwi ako ng maaga par a magluto. Oo. Magluto. Nagluto ako ng 2 hotdog tapos nilagay sa isang baunan. K inuha ko yung isang yakult na babaunin sana ni Gerald para bukas. Kinuha ko yung bike ko at pumunta sa park. Halos isang linggo narin kaming ganito. Nakilala ko narin siya ng mas malapit. Nalaman ko na isang beses sa loob ng dalawang linggo , pumupunta yung mama niya sa bahay nila para magiwan ng mga groceries. Kaya pal a natitiis niya ang ganong pamumuhay. O eto. Diba sabi ko sayo wag mo na ko baunan? A yoko. Pinagalitan ka na ng mama mo kahapon at nung isang araw. Hayaan mo sila. Ayos la ng naman. Mula nung sinabi mo sa kin na isang beses ka lang sa isang araw kumakain , nangako na ko na babaunan kita. Kahit man lang dalawang beses sa isang araw ka kumakain. Sinabi mo din yan kahapon.

Pati yan, sinabi mo din kahapon.Tapos ngumiti siya. Ewan ko ba. Sa tuwing ngumingi ti siya, pakiramdam ko ako na ang pinakamabait na tao sa buong mundo. Hindi ko r in alam kung bat ko to ginagawa. RING. Hello? Tol san ka? Bakit? Basket tayo. May gi a ako. Grabe naman. Nung isang linggo ganun din ah. Sige na. Pasensya ka na pero Hello Nathan? Nung narinig ko yung boses na yun, napatigil ako. Alam ko kung kanino yu n alam na alam. Siya yung babaeng minahal ko sa nakalipas na 3 taon. O, Sam. Asan ka ? Pwede ba kita puntahan? Gusto kita makita! Kasama ko si E Hello? Hello? Wala akon g marinig. Nath DIAL TONE. Binaba ko na. Sa totoo lang, nagkunwari lang naman talaga ako na choppy yung kabilang linya. Ayoko siyang kausap. Naaalala ko pa yung gin awa niya sa kin nung huling beses. Sino yun? Wala. Girlfriend mo? Wala ako nun. Ikaw, agkaboy

Salamat sa pagkain ah. Naramdaman ko yung pagiwas niya sa tanong ko. Kaya, sumabay na lang ako sa gusto niyang daloy ng usapan. Oo naman. Teka, matagal ko na kasin g gusto itanong to eh. Ano yun? Tinanong kasi kita sa kaibigan ko dati. At ang sabi niya Rebecca daw ang pangalan mo. Bakit ang pakilala mo sa kin eh Mary? Pag ipinaliw anag ko sayo ngayon, hindi mo na maiintindihan ang kaibahan ng tubig at apoy. Ibig sabihin, mahabang kwento? Oo. Pinagmasdan ko siya kumain. Siguro, eto na yun. Naku nan kasi si mama dun sa huli niyang pinagbuntis. Eh babae yun. Kaya siguro siya dumating sa buhay ko. Pwede bang bumisita sa inyo? Hindi. Hindi mo man lang pinagisipa n. Ikaw bahala. Gusto mo ba? Oo. Tara. Inayos niya yung baunan tapos tumayo na siya. N umiti nanaman siya bago niya inabot yung kamay niya sa kin. Hindi ko naman akala in na ngayon nga kami pupunta. Hindi man lang ako nakapagayos para man lang pagk akita ng mga magulang niya sa kin, maayos agad. Tahimik lang kaming naglalakad. Ako, dala-dala ko yung bike at bag ko. Siya naman, dala-dala yung baunan na

dinala ko para sa kanya at yung teddy bear. Tinititigan ko yung mukha niya. Hind i ba dapat nakikita niya na tumititig ako sa peripheral vision niya? Pero kung m akatingin siya sa mga paa niya, parang wala na siyang ibang mundo kundi yun lang . Gusto kong malaman kung anong nangyare sa kanya. Kung saka-sakali ngang grumad uate ako bilang isang psychologist, siya ang una kong gagamutin. Andito na tayo.Hi ndi ko napansin na sa dinamidami ng nasa isip ko, nandito na pala kami sa tapat ng bahay nila. Nagulat ako dahil walang bahay sa street nila kundi yung kanila l ang. Ito na ata ang pinakamaliit na bahay sa village na to. Ang tawag sa street n a to ay forbidden street. Dahil, andito kami. Kami. Ibig sabihin, may kasama siya . Gusto mo bang pumasok? Uho sige Hindi ko pa tapos yung sinasabi ko dahil may narinig akong hagis ng isang bote. Nagulat ako, pero siya parang normal lang. Napatanon g tuloy ako sa sarili ko kung sino yun. Binuksan niya yung gate. Nagtaka ako kun g bakit hindi man lang nakalock. Ganito ba talaga sila namumuhay araw-araw? Pa, a ndito na ko. Sa harap ko, nakakita ako ng isang hindi pang araw-araw na nakikita. Yinakap siya ng papa niya tapos iyak siya ng iyak. Pa, wag kayong umiyak sa hara p ng bisita ko. Bumitaw yung papa niya sa kanya saka pinunasan yung luha niya at umiinom nanaman mula dun sa bote. Ipinunas niya yung mga kamay niya dun sa short s niya saka hinarap sa kin.

Pasensya na iho. Ako ang papa ni Mary. Ako po siNathan. Kaibigan po niya. Nagulat ako nung yinakap niya ko. Amoy alak siya, pero hindi ko ipinahalata na naamoy ko yu n. Nakita ni Mary na nagsalubong yung kilay ko. Pa. Ay, pasensya na iho naamoy mo p a tuloy ako. Ayos lang po. Tuloy ka. Upo ka lang. Umupo naman ako dun sa sofa nila. M aliit lang yung bahay nila. Tahimik, wala man lang maririnig na kahit na ano kun di yung tunog ng electric fan. Mejo naiilang ako dahildahil una sa lahat hindi ko alam kung pano nila natatagalan yung ganitong buhay. Kung tutuusin, pwede pa ni la ayusin pero tingin ko, pinili nilang hindi. Gusto mo ng juice? Hindi sige. Ayos l ang. Teka ikukuha kita. Mukhang hindi niya narinig yung sinabi ko. Iho, may sinabi n a ba sayo ang anak ko? Tungkol po saan? Wala naman. Salamat talaga. Salamat talaga s ayo. Bakit naman po? Kasi Pa, itigil niyo na yan. Eto o, pasensya ka na, eto lang ang eron kami. Naghanda siya ng isang cheesecake at orange juice. Para naman hindi ma sayang yung ginawa niya para sa kin, kinuha ko at kinain.

Naramdaman kong natuwa ang papa niya dahil ngumiti siya. Siya naman, pinagmasdan niya kong kumain. Naiilang parin ako dahil sobrang tahimik. Parang nanonood lan g sila ng palabas. Gusto mong pumunta sa kwarto ko? Ayos lang. Pa, dun lang kami. Tar a.Nung tumayo siya, isang signal na yun para tumayo din ako. Hindi ko alam kung b akit pero parang may iniiwasan siyang malaman ko mula dun sa papa niya. Nireresp eto ko naman kung ano yun. Pagdating ko, maayos yung kwarto niya. Mas maayos pa kesa dun sa sala nila. Yung kama niya parang hindi hinigaan araw araw dahil maay os. Ang ayos ng kwarto mo. Ako lang naman ang pumapasok dito. Ikaw na ang sunod. Sa loob ko, masaya ko. Oo naman. Pero, ang papa ba niya, hindi pa nakakapasok? Papa mo? Hindi pa. Ah. Hindi ka ba nagtataka kung nasaan ang mama ko? Nagtataka din. Per i ko na tinanong dahil, baka personal. Pero kung gusto mo Seperado sila. Ahganon ba. A oko na magsalita. Bakit ganon? Lalo ko tuloy hindi maintindihan kung bakit sila nilalayuan ng mga tao. Hindi ba dapat, mas maraming umiintindi sa kanila ngayon? Maya-maya, nakarinig nanaman kami ng isang hampas ng bote. Teka lang, lalabas la ng ako.

Pagkalabas niya, tumayo ako. Sinubukan kong tumingin tingin ng mga bagay. May mg a manika siya, pero ayon, center of attraction parin yung teddy bear na lagi niy ang dala dala na ngayon eh nakahiga na sa kama niya. May acoustic guitar pa siya . Bukas yung cabinet niya. Pagtingin ko, sandamukal na bestidang itim, pula, put i at violet yung nakita ko. Hindi na ako magtataka kung bakit yun lagi yung suot niya. Pambahay at pangalis na niya tong lahat. Maya maya eh natapilok ako sa is ang bagay na hindi ko inaasahang meron siya. Pinulot ko, binuksan at sinara. Ala m kong hindi tama pero nilagay ko yun sa bag ko. Siguro sa sobrang gusto kong mal aman ang buhay niya. Pasensya ka na. Ganito talaga kami. Laging pagdating mo umiiyak siya? Isang beses sa isang linggo lang umuuwi si papa. Bakit? Kumikita siya ng pera. ? Panghohold-up. Nagulat ako nung sinabi niya yun, pero mukhang seryoso siya. Inaas ahan kong iiyak na siya pero hindi. Hinintay ko yung susunod niyang sinabi. Ilang beses ko na siya pinagsabihan, pero ayaw niyang tumigil. Peromali. Alam ko. Pero par a yunsa akin. Kaya ayaw niyang tumigil. Narinig ko yung tigil niya. Siguro nag-ipo n pa siya ng lakas ng loob para sabihin yun. Narinig ko yung mahina niyang bunto ng hininga kaya napatingin ako sa kanya.

Tara, ihahatid na kita dun sa park. Gusto ko siyang yakapin pero sino naman ako par a gawin yun? Sumunod na lang ako sa kanya hanggang sa nakarating na kami sa park . Nagbabay siya sa kin. At ang finale niya, ang mga ngiti niya. Pagkauwi ko ng b ahay, nilapag ko agad yung bag ko. Kinuha ko yung nakita kong bagay sa kwarto ni Mary. Alam kong mali, pero saka na ko magkukumpisal. Bumuntong hininga ako at i numpisahang basahin. Sinabi ko na ang unang dalawang salita na nakita ko sa note book na yun. Dear Diary.*** CHAPTER 5 [Her Miserable Past] Hindi ako pumasok kin abukasan. Bakit? Ayokong makita ng mga tao na mugto yung mga mata ko. Bakit mugt o yung mga mata ko? Kasalanan nung diary niya. Hindi pa ko umiyak ng ganito. Nak akainis dahil umiyak ako. Dalawang beses pa lang ako umiyak. Yung isa yung libin g ng lola ko at yung isa ay yung naghiwalay kami ni Sam. Nung naghiwalay kami ni Sam at kinanchawan ako ng barkada ko, nangako na ko na di na ko iiyak. Naalala ko pa yung sinabi ni Ethan. Ano ba tol. Ikaw lang ata tong chikboy na madaling pa iyakin eh. Yung barkada ko lang naman yung nakakita nun. Ngayon, napaiyak ako dah il sa diary niya. Ngayon, naiintindihan ko na kung bakit. Dito ko napansin na, n ung una pala kaming nagkita 17 th

birthday pala niya. Tae. 7 th birthday niya. Ang tawag pa sa kanya ay Rebecca. Y ung teddy bear na lagi niyang hawak, regalo sa kanya ng mama at papa niya. Pero kailangan nilang umalis para sa isang business trip. Namatay yung mga magulang n iya. First. Inampon siya ng tita niya. Yung tito niya, lagi siyang binubugbog na hindi alam ng tita niya. Pag nagsumbong daw siya, papatayin daw siya. Pag datin g ng tita niya at nakitang may pasa, ang sasabihin lang niya, nadapa siya. Secon d. Natuklasan din ng tita niya ilang buwan pagkatapos. Pinagtanggol siya ng tita niya hanggang sa nagdesisyon sila na maghiwalay na lang sila. Iyak ng iyak yung tita niya. Yung anak naman nila, sinisisi si Mary kung bakit nangyare lahat yun . Tapos sinabi niya na ampon lang naman si Mary. Third. Nung nakumpirma nga ni M ary na ampon lang siya, nakiusap siya sa tita niya na ikwento ang lahat. Sabi ni ya, nakita daw siya sa airport ng tinuring niyang mama at papa na umiiyak dahil nawawala. Nakiusap si Mary sa tita niya na hanapin nila yung mga magulang niya. Nung araw na nalaman nila yung address ng tunay niyang ina sa tulong ng ilang co rporation at iba pa, nagpakamatay yung anak ng tita niya dahil tingin niya mas m ahal na daw nung tita niya si Mary. Pinalayas ng tita niya si Mary at sinabi na hanapin niya yung mga magulang niya mag-isa. Fourth. Pumunta siya sa address ng tunay niyang ina. Mayaman sila. Pinatuloy siya. Nung nagpa DNA test, nalaman nga

na tunay na ina ni Mary na siya yung nawawala niyang anak. Yung araw na nawawala siya sa may airport ay kakafour years old pa lang niya pala. Pero nalaman din n i Mary na seperado na pala sila ng tunay niyang ama simula nung nawala siya ng a irport at may asawa na palang bago yung ina niya. Fifth. Yung step father niya, katulad ng tito niya. Lagi siyang sinasaktan. Dahil magkaiba yung pangalan niya sa birth certificate, maraming pinabago. School records at iba pa. Dahil daw sa sakit ng ulo na binibigay sa kanya, yung mga pananakit na lang daw yung sukli sa l ahat ng ginagawa niya. Hindi din alam ng tunay niyang ina yung ginagawa ng step father niya sa kanya. Sixth. Nung nalaman ng tunay niyang ina na sinasaktan siya ng step father, masakit man sa loob niya, nagkita ulit sila ng tunay niyang ama . Binigay niya sa kanya. Mary na ang pangalan niya. Yung tunay niyang ina, siya yung nagbibigay ng pera dun sa kanila kaya sila nagkakapera. Dito na sila nakati ra 11 years old pa lang siya. Pero kaya sila nilalayuan ng tao, ex-convict kasi yung tunay niyang ama. Wala siyang naging kaibigan dahil dun. Seventh. Nung 4 th year high school siya, nagkaroon siya ng boyfriend, at bestfriend. Nung birthda y niya, kasabay nung 5 th monthsary nila, nakita niya na naghahalikan yung boyfr iend at bestfriend niya. Eighth. Pero ang pinakamasaklap kaya ako napaiyak Second year college siya, nung nalaman nila ng tatay niya na may leukemia pala siya. Ni nth. Sinong hindi maiiyak sa lahat ng yon? Sa iisang tao, nangyare lahat ng baga y na yun? Kung sa pusa, nine lives, sa

kanya, nine deaths. Katulad nga ng sinabi niya, hindi ako makapaniwala na may na geexist pala na ganong storya. Kaya pala siya nagpasa ng mga papeles para sa lea ve.Pero sa dulo ng bawat entry sa diary niya... may nakalagay: Pero hanggang ngay on di parin ako marunong umiyak. Isa nga siyang masokista. Isang taong gustung gu sto masaktan. Hindi naman yun nakakapagtaka. Kinakaya niyang ngumiti, pero kahit kailan hindi pa siya umiyak. Ngayon naiintindihan ko na. Totoo yung sinabi niya na gusto niyang mahulog yung mga luha sa mata niya. Dahil kahit kailan hindi pa s iya umiiyak. Oo alam ko. Alam kong impusible. Pero eto, may isang taong nagpatun ay sa kin na pusible pala yung mga bagay na akala ko hindi pusible. Ngayon alam ko na kung anong dahilan kung bakit ako dumating sa buhay niya yun ay para RING. He llo? Tol. Bat mo naman binabaan si Sam nung isang araw? Sabi ko naman sayo diba, ayo ko na siyang makita. Sabi niya, mahal ka pa rin niya. Napatulala ako sa sinabi Etha n. Sana matagal na niya yun sinabi. Pare, susko naman. Yung babaeng matagal mo na h inahabol ang naghahabol na ngayon sayo. Alalahanin mo nga yung mga ginawa mo par a sa kanya. Hindi mo ba naisip na meron ng saysay yung mga yun? Bigla kong naisip . Tama sa Ethan. Matagal ko narin minamahal si Sam. MU kami noon, pero wala tala gang relasyon

kung san nakakandado kaming dalawa. Siya nga ang first kiss ko, at siya ang unan g babaeng nagpabaliw sa kin. Nafall out siya sa kin, sa di ko alam na dahilan. To l, debut na ni Sam sa susunod na linggo, sa 16. Gusto niya, maging escort ka niy a. Sige pag-iisipan ko. Wag na tol. Wag mo na pag-isipan. Oo na ha? Sige babay. Teka! IAL TONE. Nagbuntong hininga ako. Nakaisip agad ako ng lugar kung saan ko mailal abas yung stress ko. Iniwan ko yung diary niya sa may kama tapos pumunta ako sa park. Nagbike ako papunta dun, at siyempre, nakita ko nanaman siya. Mary. Nathan. Um upo ako sa tabi niya, at nagswing. Tapos may binigay siya sa akin. Isang ticket, ticket ata to ng isang play, Les Miserables. Natuwa naman ako at binigyan niya ko ng ganito. Kasali ka dito? Oo. Hindi naman sa theater talaga yan. Ipapalabas lan g namin sa isang school of arts. Ako si Cosette. Kakanta ka? Oo. May 2 akong kakanta hin. Kailan pa kayo nag papractice? Matagal na. Ngayon lang nirelease yung tickets. As tig. Sige pupunta ako. Aasahan ko. Eto na kasi yunghuling performance ko.

Naisip ko na kung hindi ako magtatanong, pwede siyang magtaka. Siyempre, kailang an kong magtanong para hindi niya mahalata na alam ko na yung masaklap na katoto hanang mangyayare sa kanya. Bakit? Tingin ko lang.Ngumiti siya ulit. Binuksan ko yun g envelope at tiningnan. Les Miserables? Eto yung kay Victor Hugo. Nabasa ko na to. Pagtingin ko sa date, lumaki yung mata ko. Magkasabay yung debut ni Sam sa p lay niya. Parehong gabi. Tae. Anong gagawin ko? May problema ba? Wwala. Sabihin mo na agad kung hindi ka makakapunta, para hindi ako umasang may dadating para panuori n ako. Hindi, pupunta ako, pinapangako ko yan. Ikaw lang ang naging kaibigan ko mata pos ang tatlong taon kaya sana makapunta ka. Hinawakan niya yung kamay ko at dun ko lang naramdaman na sobrang lambot pala ng mga kamay niya kahit ilang beses nari n niya ko nahawakan. Siguro dahil eto na yung pinakamahabang pagkakahawak niya s a kin mula nung nagkakilala kami. Hindi ko alam kung bakit pero parang kinakabah an ako. Pero iba tong kabog ng puso ko. Hindi ko sigurado, pero kinakabahan ako sa kabog na to. Awa? Siguro nga awa to. *** CHAPTER 6 [Discernment] Nahihirapan a kong mag-isip kung ano ba dapat gawin. Oo, hindi nga ako nangako kay Ethan na ma kakapunta sa

debut ni Sam. Pero aaminin ko, may nararamdaman pa ako para sa kanyaata. Sa tuwin g naiisip ko kasi yung mga alaala naming dalawa, parang gusto kong ibalik ang or as at dun na lang manatili habang buhay. Pero eto ako ngayon, nahihirapang magde sisyon kung saan nga ba ako pupunta. Buti sana kung mauulit yung play na yun. Ku ng mauulit yun, madali lang magdesisyon. Kaso hindi eh. Yun na yung huli niyang play. Nakadagdag pa yung huli niyang sinabi nung isang araw. Ikaw lang ang nagin g kaibigan ko matapos ang tatlong taon kaya sana makapunta ka. Tae. Nahihirapan ak ong magdesisyon. Tumatakbo ang oras pero nahihirapan parin ako pumili. Nagtoss c oin na ko, nakipagbato-bato pick sa kapatid ko, nagpiring pa ko. Lahat, ang luma bas, sa debut ni Sam. Pero, nagaalinlangan parin ako. Ano ba talaga Nathan. San mo ba talaga gustong pumunta? Lagi kaming nagkikita ni Mary. Ganon parin, binaba unan ko siya. Mejo nakakailang nga lang pag nawawala yung mga batang naglalaro k asi biglang tumatahimik. Pag ganon ang nangyayare, magtatanong ako sa kanya ng k ahit ano saka ako magkkwento. Sa konting araw na natitira para magdesisyon ako, nakwento ko na ata sa kanya ang talambuhay ko. Siya, tahimik na nakikinig. Isang araw bago ang debut ni Sam at ng play niya, siya na mismo ang tinanong ko kung anong gagawin niya pag nahihirapan siyang magdesisyon. Mary, pag nahihirapan ka m agdesisyon, anong ginagawa mo? Nanghihingi ako ng milagro mula sa Taas. Tulad ng? Kunw ari pinapapili ako kung cookies and cream ba o rocky road. Dahil pareho kong gus to, bibilhin ko na lang

pareho. Pero pag may dumating na taong nanghingi ng isa dun sa mga binili ko, ib ig sabihin, yung natira yung nakatakda para kainin ko. Astig nung sinabi niya. Pe ro hindi ko naman yun magagamit sa pagdedesisyon ko. Paano ako hihingi ng milagro mula sa Taas kung hindi naman to kamila-milagro? Titigil ba yung play na yun ku ng babagyo? Eh yung debut titigil din ba kung babagyo? Tingin ko kung babagyo, t itigil pareho. Ano pang milagro ang dapat kong hilingin. Wala na. Bahala na. Kin abukasan, nagaalinlangan parin ako sa desisyon ko. Eto ang desisyon ko. Pupunta muna ako sa debut ni Sam. Tapos, pag nagampanan ko na yung pagiging escort ko, a alis na ko at pupunta dun sa play. Sa tingin ko naman, matagal lalabas si Cosett esi Mary. 30 minutes lang naman papunta dun sa school of arts na sinasabi niya.Pa rehong 8 pm yung play at yung debut niya. 7 pa lang nagbihis na ko. Pumunta muna ako sa bahay nina Mary. Kumatok ako pero walang sumagot, ibig sabihin, umalis n a siya. Pagkatapos nun, pumunta na ko dun sa resort kung san gaganapin yung debu t ni Sam. 7:45 nung nakarating na ko sa resort. Tol ang tagal mo! Sinalubong ako n i Ethan dun sa gate tapos hinatak niya ko. Nagkita kita nanaman kaming magkakaba rkada sa high school. Siyempre kamustahan. Punta ka na daw sa room ni Sam. Ako lang ?! Natural. Ikaw escort eh. Pumunta ako dun sa kwarto ni Sam. Nakita ko siya, naka blue na gown. Ako naman, namangha sa kagandahan niya. Pero di ko parin maalis sa isip ko yung gagawin ko para makaalis papunta dun sa play ni Mary. Naguguluhan

na ko. Nathan! Yinakap ako ni Sam. Yinakap ko rin naman siya pabalik. Mejo matagal narin nung niyakap ko siya at namimiss ko narin yung ganitong mga alaala. Akala k o hindi ka na pupunta! Wala naman akong choice eh. Ibig ba sabihin napilitan ka lang pumunta dito? Teka, ano yang nasa mukha mo? At yun. Bam. Nagpanic siya. Totoo nama n eh. May puting ewan dun sa mukha niya. Pinapunas naman niya dun sa nanay niya. Oo, tumakas ako sa tanong niya. Ayoko sagutin, hindi rin naman ako sigurado sa sagot. Nagumpisa na yung debut. Konting tuksuhan dahil magkasama nanaman kaming dalawa. Akala ko sa entrance na matataposhindi pa pala. Ano pang gagawin ko? 18 rose s tol. Wag kang mag-alala. Magkasama naman May gagawin kasi ako. Anong oras ba yun? ! Easy ka lang. Pagkatapos naman nung mensahe nung pamilya niya, 18 roses na. Naisi p ko. Maikli lang yun. Pero nagkamali ako. May dinner pa. Konti lang kinain ko d ahil naiinis na ko. Pinagpapawisan na ko sa mga nangyayare. Sana sana hindi pa ta pos yung play. Kahit masabi ko man lang na humabol ako. Pagdating ng 18 roses, a t nung ako na ang sumasayaw kay Sam, nagkausap kami saglit. Nathan pwede ka bang ma gover night dito Hindi pwede. May gagawin ako.

Please? Debut ko naman. Sorry Sam, nangako na ko sa isang kaibigan eh. Naman. Bahala ka, hindi kita papakawalan. Nagulat ako sa sinabi niya. Matapos yung kanta, babal ik na sana ako sa upuan ko pero hinawakan lang niya yung kamay ko ng sobrang hig pit. Napatingin ako sa kanya, at ganun din naman siya. Gusto ko nang umalis. Mag pupumilit sana ako pero nakita ko bigla yung lahat ng taong nandun sa okasyon na yun. ASAR. Wala na. Hindi na ako makakapunta dun sa play. Alam ko na yun. Tae n aman. Sana, hindi ko na sinabing makakapunta nga ako dun. 12 am natapos yung deb ut. Sobrang bad trip ako. Paalis na ko nung Nathan! Sam pwede ba, may kailangan pa k ong gawin! Bat ka ba galit na galit? Ano ba yung nakaligtaan mong gawin na mas imp ortante pa sa akin?! Yung play niya. Niya?! Sino?!Aalis na ko. Teka! Hindi na ko nap n ni Sam. Sobrang bad trip. Bad trip talaga. Alam kong wala na kong aabutan dun sa play na yun, kaya umuwi na ko ng bahay. Pagkadating ko ng bahay, 12:45 na ng umaga. Nasa gate na ko nung naisip kong puntahan siya at magsorry. Mapapatawad ka ya niya ko? Gising pa kaya sila? Sana sana nga. Kinuha ko yung bike ko. Tutal may susi naman ako ng bahay kaya ayos lang kahit bukas pa ko makauwi. Alam

naman nina mama na debut yung pinuntahan ko. Ako naman, nagbike ako papunta sa k anila. May street lights naman kaya ayos lang, parang 8 lang ng gabi. Tao po! Mar y? Kumatok ako at sumigaw sa harap ng bahay nila. Kaso wala talagang sumasagot. N akabukas yung gate nila pero nakalock yung mismong pinto ng bahay nila. Wala ako ng choice kundi lumabas. Dun ko nakita yung tatay niya. Lasing. Dito na ko magda dasal para sa isang milagro na mapatawad sana niya ko. O, ikaw pala iho. Tito, si M ary po? Hindi mo ba kasama? Sabi niya hihintayin ka daw niya dun. Dun sa sinabi niy a, nagpanic ako. Takte. Anong oras na ba at wala parin siya sa bahay nila? Tapos hinintay pa niya ko dahil akala niya darating akotakte. Lalo akong nakonsensya s a ginawa ko. Ano bang naisipan niya at ginawa niya yun? Nagmadali akong lumabas ng gate. Iniwan ko yung bike ko dun sa bike parking at nagpara ng jeep. Buti na ng a lang may jeep pa. Sandali lang naman papunta dun, mga 10 minutes siguro dahil wala ng traffic. Sarado na yung gate ng school pag dating ko dun, lalo akong nag uluhan kung anong gagawin ko. Tumagal ng 20 minutes ang paghahanap ko. Pero wala hindi ko man lang siya nakita sa paligid ng school. Naisip ko tuloy, baka nagkas alubong kami. Baka nga Naglakad ako na sobrang lungkot. Hindi ko nga alam kung pa ano siya haharapin ngayon. Unang beses kong nangako sa kanya, tapos hindi natupa d. Sabi nga ni mama, ipako mo na lahat ng ipapangako mo sa isang tao, wag lang y ung unang pangako mo sa kanya.

Tae. Naglakad na ko papalayo. Papara sana ako ng jeep nung may nakita akong eski nita. May dalawang lalake dun na parang pinagtritripan ang isangdi ko maaninag. T umawid ako para makita, nagulat ako nung nakita ko siya. Ang masaklap binabastos ata siya. Nagulat ako sa nakita ko. Nakasandal lang siya dun sa may poste at par ang hinahayaan lang niya na nakawan o kung ano mang gawin sa kanya. Sa sobrang g alit ko, sumigaw ako ng sobrang lakas. Yung dalawang lalaki, napatingin sa kin. T igilan niyo nga siya! Binato ko sila ng pinakamalaking batong nakita ko. Tumakbo naman sila papalayo. Si Mary, napaupo. Pero ang weirdo sa nakita ko, nakangiti p arin siya, at ni di man lang siya umiyak o nagwala o sumigaw. Pumunta ako sa har ap niya. Binigay ko yung kamay ko. Tiningnan lang niya ko ng direcho sa mata at ngumiti. Hindi ko alam pero masakit eto ang unang beses na nasaktan ako kapag ngi nitian ako ng isang tao siya lang siya lang ang nagparamdam sa kin ng ganito. Ano k a ba! Ni hindi ka man lang marunong lumaban! Kinuha niya yung kamay ko at tumayo siya. Pinagpag niya yung dress niya saka siya ulit tumingin sa kin ng derecho sa mata na parang walang nangyare. Pumunta ka. Akala ko hindi ka na pupunta. Wag mong Hi ndi mo kailangan magalit. Ayos lang akotingnan mo, nakangiti parin naman ako Wag ka na kasi magpanggap. Kung ayos ka lang, bakit napakalamig ng mga kamay mo?! Bakit nanginginig yung mga labi mo?! Sabihin mo nga sa kin?!

Oo. halatang galit ako. San ka naman nakakita ng ganitong nilalang. Ni hindi mar unong lumaban ni hindi marunong umiyak?! Pano pano ko pagagaanin ang loob ng isang taong alam kong may taning na? Ngumiti siya ulit sa kin. Kasabay ng galit ko, ku midlat. Mukhang uulan. Wag ka na magpanggap, pwede? Alam ko na lahat. Alam ko na. Alam ko na kung anong mga pinagdaanan mo mula sa kabataan mo hanggang sa ngayon . Alam kong hindi ka marunong umiyak. Alam ko! Alam ko lahat, alam kong may saki t ka. Alam kong isa kang taong naghahanap ng paraan para ilabas ang Ibig sabihinika w ang kumuha ng Oo! Ako. Ni hindi ka man lang nagagalit sa kin? Hindi ka man lang Hind i ako marunong Marunong ka Mary! Nagpapanggap ka lang na hindi! Nagpapanggap ka lan g na masokista, pero alam mong alam mo sa sarili mo kung anong hinahanap mo. Hindi totoo yan Nathan. Kung alam ko nga Alam mo. Pero hindi mo ginagawan ng paraan para makita dahil sa tingin mo mamamatay ka na. Yun ang pinakamasakit na nasabi ko sa i sang tao sa tanang buhay ko. Pero hindi ko na mapigilan. Kailangan lumabas kung ano yung nararamdaman niya kailangan. Hindi. Oo. Marunong ka umiyak, pero iniisip mo na hindi ka marunong kaya umaatras yang mga luha mo. Nasasaktan ka. Marunong ka ng magalit! Hindi ka masokista Mary! Alam mo sa sarili mo na Pero bago ko pa gusto sabihin ang gusto kong sabihin, biglang umulan. Malalakas na patak ng ulan. Kin uha ko yung kamay niya para sumilong. Naisip ko, kailangan ko munang isantabi to . Nung kinuha ko yung mga nanlalamig

niyang mga kamay, para siyang nanigas. Hindi siya umaandar. Ayaw niyang magpahil a. Marynababasa ta Nagulat ako nung bigla niya kong yinakap. Pero sa lakas ng impact ng yakap niya, parang naging tulak yung dapat niyang yakap kaya nawala ang bala nse ko. Nahulog kami sa may basang kalsada. Hindi ko alam kung anong ginagawa ni ya hanggang sanarinig ko yung matamis niyang hagulgol. Oo! Takot ako! Sobrang tako t ako! Takot ako sa hinaharap! Takot na takot! Pero anong gagawin ko Nathan? Ano ?! Sa lahat ng mga nangyare sa buhay ko, ginusto kong umiyak! Pero hindi lumabas ang mga luha ko, kahit sobrang sakit sobrang sakit! Hinayaan ko lang siyang humag ulgol. Pinakinggan ko lahat ng mga sasabihin niya. Sana lang, maunawaan ko lahat ng nasa isip niya sana, maramdaman ko lahat ng nasa puso niya Humagulgol pa siya ng humagulgol. Unti unti ding tumigil yung ulan. Oo, basa na kami. Pero masaya a ko sa nangyare masaya ako, kahit hindi ko siya napanood sa huli niyang palabas. N apagod ata siya sa kakahagulgol. Nanginginig na kami dahil basang basa kami. Dah il wala na siyang lakas, binuhat ko siya sa likod ko. Dala dala ko yung bag nami n. Buti na lang may mga taxi pa, at buti na lang may dala akong pera. Bago ko na para yung taxi, may sinabi siyang hindi ko makakalimutan Ikaw ang unang taong nagp aiyak sa kin masaya ako na ikaw yun. Tapos, nakatulog na siya. *** CHAPTER 7 [Betw een the Lines]

Isang buwan na ang nakakalipas mula noon. Isang buwan narin ang nakalipas nung s iya na ang naging matalik kong kaibigan. Ikaw madalas ka ba umiyak?Nagulintang ako sa tanong niya, siguro dahil hindi appropriate itanong? Hindi ko alam kung bakit . Pero natural, sinagot ko na rin. Hindi. Kailan ka umiiyak? Pag may burol? Natawa pa ko sa sinabi ko. Pero siya, nakangiti ng tahimik kaya napilitan akong itigil yun g tawa ko. Nabasa ko kasi sa kanya na may sasabihin siya. Bat mo iiyakan ang taon g wala na? Iyakan mo ang taong andyan pa o yung taong andyan pa pero alam mong m awawala na. Buti na yung iyakan mo siya na may chansang alam niyang may umiiyak dahil sa kanya, kay sa yung iniiyakan mo siya na wala na talagang chansang malam an niya kung gano siya kahalaga sayo. Hinding hindi ko talaga makakalimutan yung bawat salitang sinabi niya. Sinulat ko pa yun sa kamay ko para matandaan ko. Pag kadating ko sa bahay, sinulat ko ulit sa isang sticky note. Hindi ko alam pero pa rang magagamit ko yun pagdating ng araw. Mas nakakausap ko siya ng madalas. Pagu wi ko galing school, siya agad ang kinakausap ko. Oo, ako lagi ang nagkkwento. P ero, di bale na. Hindi nga nakukumpleto ang araw ko pag hindi ko siya nakakausap . Kahit hindi siya nagkkwento sa kin ng kahit isang katiting ng nangyare sa kany a... kahit lagi pang may nakasaksak na headphones sa tenga niya, okay lang sa ki n. Kasalanan ko kung bat ko nalaman lahat ng ayaw niyang malaman ng ibang tao

dahil kinuha ko yung pinakatatanging bagay na pinagtataguan niya ng lahat ng sik reto niya. Binigay ko na nga rin pala yung diary niya pagkatapos nung araw na um iyak siya sa kin. Hanggang ngayon, di ko parin makalimutan yung mga huling sinab i niya nung araw na yun. Para bang, tinubuan na lang ako bigla ng pakpak. Basta ewan. Di ko maipaliwanag. Tinitigan ko ulit siya. Pero ngayon, may napansin akon g kakaiba. Hindi mo dala teddy bear mo? Hindi. Bakit? May sakit siya. Pinaliguan ko ka i siya kahapon. Asan siya? Pinagpapahinga ko. Gusto mo makita? Ah hindi na. Matanong k o lang May pangalan ba yun? Meron. Aki. Bakit? Tag-lagas ang ibig sabihin nun. Wow. A lalim. Pwede naming autumn. Kaya talaga tuwang tuwa ako sa kanya. Napangiti ako lalo nung nakita kong isubo niya yung mansanas na dala ko. Kasing puti niya si s now whitena may mahabang buhok. Naisip ko lang. Ano yun? Punta ka kaya sa campus? Bak h wala lang. Para lang may mapuntahan ako pagkatapos ng class. Perowag na pala. Ba ka mapagod Hindi, sige pupunta ako. 3 andun na ko.

Talaga? Oo naman. Para sayo. Teka, eto. Binigay ko sa kanya yung cellphone ko. Alam ko naman kasing wala siyang cellphone eh. Wala siyang e-mail. Wala siyang telephon e. Para saan? Text mo ko pag andun ka na. Pag tingin mo naman sa contacts yung isan g number ko yung una. Pano ka? May isa pa naman ako sa bahay eh. Wag mo lang yan iwa wala. Pano pag may nagtext sayo? Bayaan mo na lang siya. Uhteka. Ano yun?May iba ka suot? Bukod sa itim na bestida? Dito ako kumportable Nathan. Sa tuwing ganito ang s inusuot ko, tingin ko may kayakap ako. Bat naman? Di ko rin alam. Basta ganon. Ngumit i siya sa kin, at ganon na rin naman ako. Tumayo ako para iswing siya. Nung pana hon na para magpaalam na, hindi ko makakalimutan yung pipindutin ko yung ilong n iya tapos saka ako magbabye. Nung susunod na araw, excited akong matapos yung mg a klase ko, hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil makikita ko siya, yung babaen g sobrang kakaiba na sa isang pitik, bigla ko na lang siyang naging matalik na k aibigan. Nagtext siya tapos ang sabi niya eh andun na daw siya. Paalis na ko ng building nung may narinig akong tumatawag sa kin mula sa likod. Paglingon ko

Nathan! Sam? O, Ethan. Andito ka din. Yinakap ako ni Sam pero wala sa mood yung mga kamay ko para yakapin siya pabalik tulad ng dati. Hindi ko alam kung bakit hindi ko talaga alam. Tiningnan ko si Ethan ng masama, dahil alam kong siya ang may pa simuno nito. Pasensya na, nagpumilit eh. Ano ginagawa niyo dito? Punta tayong mcdo! Ay ko. May gagawin pa ko. Ano ba yang mga ginagawa mo na mas importante pa sa kin?! Ay an nanaman yung tanong niya. Sa totoo lang, parang wala na kong nararamdaman sa kanya. Lungkot na lang ata yung nararamdaman ko pag naaalala ko yung alaala nami ng dalawa, pero yun na lang yun. Kakausapin ko ang isang taong, mahalaga sa kin. Ma s mahalaga pa kesa sa min ni Ethan? Isang taong kahit kailan hindi nakaramdam ng p agpapahalaga ng ibang tao. Tapos ngumiti ako. Weirdo yung sagot ko na pati si Eth an nagsalubong yung mga kilay. Inalis ko yung mga kamay ni Sam tapos umalis na k o at dumerecho sa sunken garden. Umikot na ko pero wala akong nakitang babaeng n akaitim na bestida hanggang sa may nakita akong babaeng may nakasaksak na malaki ng headphones sa tenga niya. Tiningnan ko kung sino yun, at nagulat ako sa nakit a ko. Tumayo siya, at as usual, ngumiti. O Nathan. Bbakit ka nakapula?

Sabi mo kasi wag ako magitim. Hindi naman sa sinabi kong wag peropero bagay sayo. Nak a pula siya, bestida parin kaso hanggang tuhod na lang at sleeveless. Hindi tala ga nakabagsak yung buhok niya, nakahalf-pony siya. Ang cute niyang tingnan. Sana lagi kang ganyan, para cute ka lagi. Ayoko, magsawa ka pa na cute ako lagi. Napangi ti ako sa sinabi niya. Umupo ako na katabi niya tapos tinawag si manong mang tat aho at bumili ng dalawa. Napangiti naman siya sa ginawa ko kahit na hindi ko tal aga alam kung alin yung mga pagkaing bawal sa kanya. Nagkkwento ako sa mga linya ng pinagsasasabi ng prof ko nung narinig ko yung pangalan niya. Malayo yung bose s nung una, hanggang sa papalapit ng papalapit. Nasorpresa na lang ako nung lumi ngon siya tapos mabilis na humarap ulit sa kin. Mary, ikaw ba yan? Narinig kong bu mulong siya ng wala na ata akong magagawa. Tumayo siya tapos ngumiti ulit. Tumayo narin ako kahit hindi ko alam kung anong nangyayare. Hanggang sa Autumn. Kamusta? N abasa ko na to sa diary niya. Autumn. Yun yung pangalan ng boyfriend niya na pum atol sa best friend niya. Bakit nga ba hindi ko napansin? Bakit hindi ko agad na pansin na sa kanya ipinangalan ni Mary yung teddy bear niya?Ayos lang. Mukhang gum aganda ka. Salamat. Nakaramdam ako ng galit sa loob ko, hindi ko alam kung bakit. S iguro dahil naiinis ako sa mga taong pagkatapos mangaliwa eh nakakaharap at naka kapangbola parin dun sa niloko niya. At eto namang niloko, nagpapaloko

nanaman. Si Nathan nga pala. Nathan si Autumn. Boyfriend mo? Oo. Musta tol? Tapos bini gay ko yung kamay ko, a sign of gusto ko makipaghandshake. Ayokong tingnan yung re action ni Mary, pero sana makisakay na lang siya. Ah. Buti naman nakatagpo ka na ng Cheesecake! Mula sa malayo, nakarinig kami ng sigaw ng cheesecake. Alam ko namang w alang nagbebenta ng cheesecake dito kaya alam ko na kung sino ang tinutukoy nung sumisigaw na yun. Unti-unting bumagal yung takbo ng babae nung nakita niya si M ary. Si Mary naman, nakangiti parin, na parang walang nangyareng gulo sa pagitan nilang tatlo. Siya, ang ex boyfriend niya at ang ex best friend niya. Mmary. Anon g ginagawa mo dito? Alam mo naman na pareho lang tayo ng university na pinapasukan diba? Pero nag LOA ako. Oh, eh di sana nagpakita ka sa min. Alam mo naman ang cour se namin. Alam ko. Nakikita ko nga kayo. Iniiwasan ko lang yung pagkakataong magki takita tayo sa isang klase o sa isang building. Bam. Tiningnan ko siya, nakangiti parin. Hindi ko alam kung nagparinig siya oh ano, kung galit ba yun o sadyang k aprangkahan lang. Hindi ko kasi mabasa yung mga emosyon niya. Boyfriend mo? Ako nga pala si Nathan. Ah, Hi Nathan, Im Lara.

Hi. Ilang araw na kayo? Sa tanong niya, hindi ko alam pero nainsulto ako. Ano sa pal agay niya, ilang ARAW? Hindi man lang buwan yung tanong niya. Kung hindi lang ta laga maganda ang pakikitungo ni Mary sa kanya, hindi ko rin siya pakikitunguhan ng maganda. Buwan na kami. Taon na kasi kami ng cheesecake ko. Alam ko, kwinento nga ni Mary paano niyo Kamusta naman kayong dalawa? Alam kong sumingit si Mary dahil ala m niyang nawawala na yung pasensya ko sa isang to. Tae. Pano niya naging kaibiga n to?! Ayos naman kami, Mary. Uh, gusto niyo mcdo tayo? Ah wag namay gagawin pa kasi k ami ni Nathan. Teka Nathan? Wala kayong tawagan. Napatahimik si Mary, walang maisago t. Alam kong ako ang kailangan sumagot dahil ako ang nagsabi na kaming dalawa. Ba kit, kailangan ba? Wala lang. Rare kasi. Oo. Wala kaming tawagan. Dahil para sa min, ang pinakamagandang musika na maririnig namin ay ung pagtawag ng mga pangalan n amin sa isat isa.Napatahimik silang dalawa. Ngumiti ako kay Mary at siya naman, ng umiti din sa kin. Hindi ko alam pero tingin ko kailangan ko to gawin para sa kany a. Hinawakan ko yung kamay niya tapos tumingin sa dalawang taong sumira

sa buhay niya. Sige aalis na kami. Uho sige. Salamat sa time tol. At sayo din Mary. Ingat kayo. Lara... Hmm? Maging masaya ka ha? Ngumiti nanaman siya, ang pinakasandata iya sa lahat ng kalaban niya. Dun, umalis na kaming dalawa at naglakad papunta d un sa sakayan ng jeep. Pumunta kami dun sa playground kung saan maghihiwalay na kami. Salamat. Wala yun. Ang init ng mga kamay mo. Gusto mo ba? Oo. Sige, hahawaka lage. Ikaw talaga. May tanong ako. Ano yun? Mahal mo pa ba si, Autumn? Oo. Pero, m l ko si Lara. Ha?! Bbakit? Hindi ako lesbian. Pero, sa tingin mo, kung hindi ko mas m ahal si Lara, ibibigay ko ba si Autumn sa kanya? Tama siya. Hinawakan ko yung mga pisngi niya. Kakaiba talaga siyang babae. Sobrang kakaiba na tingin ko, kaya ni ya na pasabugin yung katawan ko. Hindi ko rin alam, pati ako nagtataka na sa tuwi ng nahahawakan ko siya,

parang nagkakaroon ako ng boltahe. Pero bakit nga ba? Siya ang unang taong nagsabi s a kin na lumaban. Siya ang unang taong nagbigay sa kin ng lakas ng loob para mab uhay. Hanggang sa malaman ko na kahit lumaban pa ako, wala na rin akong mapapala. M ary, wag kang ganyan. May gamot naman yan. Alam ko. Pero, parang nakaguhit na ata sa kapalaran ko na mamatay ng maaga. Tingnan mo to. Tiningnan ko yung mga palad n iya. Yung guhit, kung saan sinasabi ng iba na lifeline daw, maikli. Tiningnan ko d in yung akin, maikli din. Pareho lang tayong maikli. Pero mas maikli yung akin. Wag m o na nga isipin yun. Hindi. Hindi yan. Pagkauwi namin, binigay na niya sa kin yun g cellphone na bigay ko kanina. May 2 missed call at 1 message. Galing kay Sam y ung dalawang missed call. Tiningnan ko yung text. I think I still love you. Binu ra ko nang sobrang bilis. Wala na akong pake sa totoo lang. Siguro nga blanko na ngayon ang puso ko. At, handang magmahal muli. *** CHAPTER 8 [The Shattered Memo ry] Ang ganda ng araw ngayon. Hindi masyadong mainit. Tiningnan ko yung mga ulap . Sabado na ngayon. At sa isang linggo, kaarawan ko na.

Simula nung naging legal na ko, nakasanayan na naming magkakabarkada na sa tuwin g may birthday, magpapainom. Ganon ganon lagi. Pero naisip ko, gusto ko sana imb itahan si Mary sa 20 th birthday ko. Wala namang masama. Ang tanda ko na para sa isang second year. Eh late kasi ako pumasok tapos may grade 7 pa ako. Ethan, may alam ka bang bar na malapit lang dito sa village.Bakit? Dun na lang ulit kung san nagbirthday si Gusto ko yung malapit lang dito. Bat naman? May iimbitahan ako. Sino meron. Kaso, magttricyle pa ng konti. Kaso, wala namang pumupuntang chicks dun eh. Ayos lang yun. Para maiba naman. Dadamihan ko na lang ang painom. Kung ganon ang usapan, ayos lang! Hindi ko alam kung anong sumapi sa kin pero bumili ako ng kwi ntas. Mahal yun, alam ko. Kaya nga mula nung binili ko hanggang sa makarating ak o sa bahay, iningatan ko. Siguro nga regalo ko to para sa sarili ko. Pero, hindi yung mismong kwintas yung sinasabi kong regalo ko para sa sarili ko. Ang sinasa bi ko ay yung saya na matatanggap ko mula sa kaisa-isang babaeng nagpahanga sa k in dahil sa tatag niya ang kaisa-isang taong nagpapaniwala sa kin na pusible ang lahat. Basta, crucifix yun. Ipapaalala ko lang sa kanya na may kakapitan pa siya .

Nung pumunta ako sa park, andun na siya, may binabasang libro. The Little Prince . Sabi nga nila maganda daw yun, at hindi ka makakalabas ng university hanggat di mo pa yan nababasa. Mary. O Nathan. Nagbabasa ka? Hindi ba halata? Tumawa ako, siya an, as usual, nakangiti. Ang ganda ng mga ngiti niya, ng mga mata niya, ng malii t pero matangos niyang ilong, at yung maliliit niyang labi. Mukha talaga siyang manika. Little Prince? Oo. Nabasa mo na to? Wala akong balak. Kasama to sa 1001 books ou must read before you die, yung unang version. Talaga? Oo. walong libro na lang, p wede na akong mamatay. Wag mong sabihing nabasa mo na yun lahat?! Seven years old ako nung simulang magbasa ng mga ganun. Accidentally ko lang nakita sa internet. Ma y nakita ako dati sa library ng mga dati kong magulang na kasama dun. Kaya, inum pisahan ko na. Hindi ko pa nga ata alam ang salitang reading at internet nung seven ye ars old ako. Talaga? Siyempre biro lang. Nagalala ako sa sinabi niya. Talaga bang, gu sto na niya mamatay? Pero sinabi naman niya sa kin dati na natatakot daw siya. P ero bakit pa niya tinutuloy?

Siyempre, panahon na para ibigay yung spesyal na regalo ko para sa kanya. Pambaw i na rin para dun sa birthday niya. Tumayo ako tapos pumunta ako sa likod niya. Kinuha ko sa bulsa ko yung kwintas at sinuot sa leeg niya. Hindi ito katulad sa romantic movies kung saan mamamangha yung babae dun sa binigay ng lalake. Hindi ito ganun lang. Itong bibigyan ko ng kwintas ay isang kakaibang babae. Nagbabasa parin siya nung Little Prince nung tumayo ako, habang nilalagay ko, hanggang sa napaupo na ulit ako sa swing. Wala siyang kareareaksyon habang ginagawa ko yun. Salamat. Akala ko hindi mo na napansin na may kinakabit na ko sa leeg mo. Gumagana p a naman ang utak ko kahit papano. Pagkatapos ng ilang buwan, pag ginawa mo na yu n ulit, hindi ko na talaga mararamdaman. Alam ko din naman na mawawala tong alaa la ko. O kung di man mawala, mababago. Kaya bago pa mangyari yun, sasabihin ko n a. Ang mga alaala naman, hindi tinatago. Nainis ako ng konti, pero sino ba ako pa ra mainis? Siyempre, yun ang iniisip niya na mamamatay na siya. Wala akong magaga wa kundi ang ipagdasal tong babaeng to na parang hindi takot mamatay. Nagkunwari na lang ako na hindi ko nakuha yung sinabi niya. Iniba ko na lang yung usapan, ayokong isipin niya na naaawa ako sa kanya. Uy, pwede ka ba sa susunod na linggo? H indi.Nalungkot ako. Hindi man lang niya tinanong kung anong meron sa susunod na l inggo. Pag sinabi ko kaya, papayag na siya? Bakit? May gagawin ka? May trabaho ako. T rabaho?! Oo.

Tutor? Part-time? Hindi. Matagal na namin to ginagawa. Eh ano? May kasama ka? Oo. An ? Magpeperform. Anong klaseng performance? Hindi mo ba napapansin nung isang buwan din , pag sa huling linggo, wala ako? Eto ba yun? Oo. Sa huling linggo ng bawat buwan. Eh ano ngang klaseng performance? Uuwi na ko. Iniiwasan mo yung mga tanong ko. Tinatano ng ko lang naman kung anong klaseng performance. May bago ba dun? Ang daya naman Nagul at ako nung bigla niya kong hinalikan sa pisngi. Napatulala ako sa ginawa niya. Wala akong masabi. Bakit niya yun ginawa? Napatitig ako sa kanya sa sobrang bigl a. Sana sana Regalo ko yan. Birthday mo na next week diba? Kaya mo ako tinatanong. Uho o Simula kasi bukas hanggang sa birthday mo, hindi tayo magkikita. Bbakit mo ko hinali kan? Hindi ba pwede? Gusto kong sabihin na Pwede naman... kaso... bakit? Wag mo bigyan ng dahilan yan.

Ano ka ba. Natural hindi. Sinabi mo na ngang regalo mo eh. Ngumiti siya. Nathan O? Ay pang mamatay. Nabigla ako sa sinabi niya. Gusto ko siyang yakapin dun. Pero kung nangyari na yung himala na hinihintay ko, siguro siguro pwede na kong umalis. Hima la? Hindi na lang ako nagsalita. As usual, ngumiti lang siya. Pinindot ko yung i long niya bago siya umalis, pero dahandahan. Para kasing ang sarap ng pakiramdam nung naramdaman ko na lumapit yung mga labi niya. Sana, sana maibalik ko yung pa nahon. Bumalik ako sa bahay na may malakas na kabog ng puso. Hindi to pwede. Tam a nga ba yung nararamdaman ko? Hindi. Hindi sigurohindi dapat. Naging malungkot a ko sa mga araw na hindi ko siya nakita. Pero yung naramdaman ko nung araw na hin alikan niya ko, nawala na. Kaya napanatag na ko. Tinext ko na yung mga dapat ite xt para sa birthday ko. Sabagay, hindi rin naman makakapasok si Mary dahil seven teen pa lang siya. Pero, mas gusto ko parin kapag andun siya.Nung araw ng mismon g birthday ko, mga eight ng gabi yung simula nung salo-salo ng barkada. Hanggang inuman lang yung balak ko. Andun din si Sam. Mga wala pa sa sampu yung imbitado . Yung ibang nasa bar, mga ordinaryong bisita na lang. Ilan pang bote?! Ilabas mo na nga yang milyon mo! Dami pa. Ikaw lang naman tong kuripot. Orayt. Ang sexy nung dumaan.

Tamo. May chicks din kahit papano. Iisa pa nga lang eh. Hi Nathan! Happy birthday! Hin alikan ako ni Sam sa pisngi. Tiningnan ko na lang siya at nagpasalamat sa ginawa niya. Pero nung yun lang ang ginawa ko, hindi ko alam kung bakit niya binalibag yung upuan sa harap ko. Sira ulo ka tol. Alam mo namang malakas ang tama sayo ni yang si Sam eh. Pasensya na. Kaso wala na talaga eh. Mukhang nabad trip si Ethan dun , pero alam naman niyang wala na siyang magagawa. May kumakanta, may sumasayaw a t may nagbibiro sa may stage. Kinantahan na ako ng happy birthday. Pinapunta sa stage at tinanong pa nga ako kung saan ako nakatira para mabisita daw nung bakla ng naghohost. Mga sira ulo talaga. Trip na trip nung mga kabarkada kong yung bar kung san kami pumunta. Siyempre, kahit wala silang trip na babae, libre yung in uman. Habang umiinom kami, may narinig akong usapan. Hindi masyadong malinaw, pe ro may narinig akong banda. May banda? Anong banda? All girl band. Puro chicks yun! Pa o mo nalaman? Nandun sa labas. Eh pagkakaalam ko, puro chicks yun. Nakita mo na? Hindi pa. Pano mo nalaman na puro chicks? Sa poster. Kaso, lahat sila nakamaskara. Ang se sexy ng legs! Ano daw pangalan?

Tears of Midnight. Wow. Saludo naman ako sa pangalan nung bandang yun. Maganda par a sa isang all girl band. Mayamaya, nagpalakpalakan na yung mga tao. Siguro ito yung mga taong araw-araw na andito. Nakita ko sa stage na may pumasok na dalawan g babae. Pareho silang nakamaskara. Yung isa umupo dun sa may drums. Yung isa, k inausap ata yung stage manager. Tapos tinono na niya yung gitarang gagamitin niy a. Takte! Ang seseksi naman nian! Nathan Tumingin ako. Si Sam pala. O? Pwede bang um a tabi mo? Pwede. Wala namang nakatabi eh. Umupo siya sa tabi ko. Maya-maya may tat lo nanamang babaeng nakamaskara ang pumasok, yung maskarang nakalabas parin yung mukha pero yung bandang sa mata lang ang tinatakpan. Napansin ko, bukod sa laha t sila nakamaskara, lahat sila nakaitim. Mukha namang lahat sila maganda. Yung n agddrums mejo type ko. Layered ang buhok at naka mini dress. Sabi nga ni Ethan s ana siya na lang daw yung drums. Yung basista, maikli lang ang buhok, tomboyish. Pagkakamalan ko pa siyang taga pep squad dun sa university namin. Yung skirt ni ya yung nagpapakita na babae siya. Ganda at ang haba ng legs. Sleevless na expos ed yung dibdib. Yung lead guitarist, naka chun-li na buhok. Naka shorts, collare d sleeveless na may tie tapos naka high heels.

Gusto siya ni Sam, ang cute daw kasi ng damit. Yung nasa rhythm guitar, nakatube na may makintab na pants. Magkasing tangkad lang sila nung lead. Naka pig tails , nakanet gloves at nakaboots. Pero ang pinakanakakuha ng pansin ko, yung nagmim ic test. Nakasimpleng mini skirt siya. Jacket na may black and white stripes. Kn ee high socks na itim na may black doll shoes. Nakakumpol yung buhok niya na may konting lawit sa likod. Siya yung may pinakasimpleng damit, pero yung may pinak amagandang maskara. Yung apat kasi, nakaputing maskara lang. Pero etong isang to , kumikintab yung maskara niya. Good evening. Mary? Yun ang nasa isip ko nung nari nig ko yung boses niya dahil kaboses na kaboses niya yung babaeng to. Pero, hind i eh, hindi pwede. Bakit hindi pwede? Ewan ko. Hindi ko rin alam kung bat nasabi kong hindi pwede. Dahil iba ang suot niya? Dahil nakikihalubilo siya sa ibang t ao? Ewan. Namiss niyo ba kami? Alam ko na kung bakit. Oo, magkaboses sila pero iton g babaeng to, mukhang masaya yung tono niya. Kami din, namiss din namin kayo. Nags igawan lahat ng tao. Ngumiti yung babae, isang ngiting alam kong nakita ko na. Ki nabahan ako nung lumipat yung tingin niya sa amin sa akin. Kahit na nakamaskara s iya, yung mga mata niya Sa kanya na ata ang may pinakamagandang mata na nakita ko . Mary? Nathan, may sinasabi ka?

Wwala. Ngumiti ulit yung babae. Mukhang may bago tayong barkada dito ah. Sumigaw sina Ethan ng sobrang lakas. Tapos nag I love you yung iba sa mga kabarkada ko. Sinong may birthday? Sabay turo sa kin. Eto talagang mga to. Ang tadhana nga naman. Dito ka talaga dinala ng langit no? Tinutukso ako ng mga kabarkada ko. Pero ako, eto, nakatingin lang dun sa may hawak ng mic. Parang may ibig sabihin yung sinabi niy a. Pangalagaan mo buhay mo, isang himala ang mabuhay sa mundong to. Ngumiti siya n a walang pakundangan. Naramdaman ko yung lungkot sa mga matang yun. Sa mga matan g alam kong may kahawig parang nakita ko na Eto na yung huling kanta namin. Eto na ang huling pagtugtog namin. Huli? Wow. Eh di maswerte pala kami dahil kahit papan o, nakita namin yung huling performance nila. Naalala ko tuloy yung rason kung b akit gusto ko malapit lang sa village namin, si Mary sino pa nga ba? Gusto ko mag alit dahil hindi siya pumunta sa birthday ko. Pero, masaya narin ako dahil mukha ng may nakita na akong may ipapalit kay Sam. Wala namang masamang magilusyon dib a? Pwede namang after ng performance nilang yun, hingin ko yung number nung voca list. Tapos yun na. Type ko talaga eh. May iba kasi sa kanya na wala yung ibang kabanda niya. 1 2 3 fall. Tapos, nagumpisa na ang tugtugan.***

CHAPTER 9 [Miracle] 1, 2, 3 Fall? Kaya siguro Tears of Midnight. Tama nga. Fall. Paghulog ng luha. Wow. Kung ako yung dating Nathan, mawawalan ako ng pakielam du n. Pero dahil binago ako ng isang buhay na manika, eto parang kahit yung ibig sab ihin ng mga tagong salita, naiintindihan ko. Sobrang lakas ng sigawan nung mga t ao dito sa paligid. May sigaw, may pito, may tawa, may tugtog. Pero ako, heto, i naabangan ko lang yung pagkanta nung vocalist. Ive gone for too long Living like Im not alive So Im gonna start over tonight Beginning with you and I Sa unang dala wang linya palang na yun, isa lang ang naalala ko. Si Mary. Yung una naming pagk ikita kung saan sinabi niya na Nabubuhay ako pero patay ang turing sa kin. Paanong hindi tatak ang bawat salitang sasabihin niya sa kin kung ganito siya kakaiba? Hindi lang siya naiiba eh. Nag-iisa lang siya. When this memory fades Im gonna ma ke sure its replaced Chances taken, Hope embraced And have I told you? Habang kin akanta niya yung kantang to, nakikita ko si Mary. Parang, biglang nagtatransform yung vocalist. Lumulugay yung buhok, humahaba yung damit at natatanggal yung mas kara. Nakikita ko na ang kumakanta ay

si Mary. Natatawa nga ako eh. Ano ba tong ilusyong ginagawa ng utak ko. Bukod sa kinakanta niya may pinaparating siyang mensahe. When this memory fades, Im gonna make sure its replaced. Naalala ko tuloy yung sinabi niya nung huli kaming nagusa p. Alam ko din naman na mawawala tong alaala ko. O kung di man mawala, mababago. Kaya bago pa mangyari yun, sasabihin ko na. Ang mga alaala naman, hindi tinatago . Im not going cause Ive been waiting for a miracle And Im not leaving I wont let you, let you give up for a miracle And it might save you. Miracle. Yun ang title ng kantang to. Naalala ko nanaman si Mary, yung mga salitang iniwan niya nung huli kaming nagkita. Pero kung nangyari na yung himala na hinihintay ko, siguro siguro pwede na kong umalis. Bigla kong naalala yung pinakuluang buto ng rosas na biniga y niya sa kin. Kung san tinanong niya yung tanong na gumimbal sa mundo ko. Nanini wala ka ba sa mga himala, Nathan? Weve learned to run from anything uncomfortable Weve tied our pain below, And no one ever has to know Heto, nakaupo parin ako. Hi ndi ko nga namalayan na hawak na pala ni Sam yung kamay ko. Hinayaan ko lang siy a, wala naman na yun sa kin. Hindi ko siya pinapaasa siya tong umaasa. That insid e were broken I tried to patch things up again To kill my tears and kill these fe ars

And have I told you, have I?Heto nanaman, parang si Mary talaga yung kumakanta. Yung mensahe, malinaw na malinaw. Oo, si Mary isang kimkimadong babae. Mapalad ak o na ako yung pinili niya nung diary niya na malaman yung katotohanan tungkol sa kanya. Totoo naman eh. Yung diary niya yung mismong lumapit sa kin. Kung hindi pa ko tinapilok nung diary niyang yun sa kwarto niya, hindi ko malalaman ang kat otohanan tungkol sa buhay niya. Hindi kami magiging ganito kalapit ngayon. Im not going cause Ive been waiting for a miracle And Im not leaving I wont let you, let y ou give up for a miracle And it might save you. Palakas ng palakas yung mga siga w. Lahat ng mata nasa mga magagandang babaeng nakamaskara sa may stage. Hindi ko nga alam kung bakit si Mary ang nasa isip ko. Bakit nga ba? Siguro naassociate ko lang dahil miracle yung title ng kanta. Its not faith ifif you use your eyes, oh why? We get it right this time Lets leave this all behind, oh why? We get it righ t this time Its not faith if youre using your eyes, oh why? Bigla akong napatitig sa mga mata nung vocalist. Na hindi sa hindi ko alam na dahilan ay nakatingin na rin sa kin habang kinakanta niya yung susunod na verse. Ive gone for too long Liv ing like Im not alive

So Im gonna start over tonight Beginning with you and I dont want to run from anyth ing uncomfortable I just want, no I just need this pain to end right here. I jus t need this pain to end right here. Tinuro niya yung puso niya nung binanggit niy a yung salitang here. Saka ko napansin na may nakasabit na kwintas dun sa leeg niy a. Pero, di ko masyado makita dahil hindi din malinaw yung mga mata ko. Im not go ing cause Ive been waiting for a miracle And Im not leaving I wont let you, let you give up for a miracle And it might save you. Hindi ko alam kung bakito kung tama nga ba yung nakikita ko. Hinahawakan niya yung maskara niyao parang hindi. Parang sumasakit yung ulo niya. Pero kahit ganon, nakita ko siyang ngumiti at tinuloy a ng palabas. Yeah it might save you Oh it might save you Its not faith ifif you use your eyes If you use your eyes Saka ko nakita ang isang bagay. Isang bagay na na patayo ako isang bagay na nagudyok sa kin na pumunta sa may stage at bitawan ang kamay . Isang kwintas na may krus. If you use your eyes. Habang binabanggit niya yung huling linya, tinanggal niya yung maskara. Pero habang nangyayare din yun,

dumidilim na rin sa may stage. Kaya, halos wala narin akong nakita sa mukha nung babaeng yun. Pero Parang, may nakita ako. Parang nakita ko ang isang luhang pumat ak sa mga matang yun habang tinatanggal ang maskara niya habang dumidilim sa entab ladong tinatapakan niya.Tumakbo agad ako papunta sa may stage at kinuha yung mas kara na tinanggal niya. Backstage. Kung san man yun, hindi ko alam. Nung hindi a ko pinapasok nung guard, lumabas ako. Pumunta ako sa likod, kung saan tingin ko dun sila lalabas. Naghintay ako ng ilang minuto pero Nathan! Narinig ko si Sam na p apalapit. Nawalan ako ng pag-asa na lalabas pa yung bandang yun. Malakas ang kut ob ko na si Mary at yung vocalist na yun ay iisa. Nagtutugma sa lahat ng nangyar e. Anong problema? Wala. Para kasing Yung Tears of Midnight nasa loob ah. Nagpakilala na sila. Kumaripas ako ng takbo papunta ulit sa loob. Ang tanga ko! Naiinis ako s a sarili ko kung bakit ako lumabas agad. Pagpasok ko sa loob, humarap agad ako s a may stage. Apat na babae lang na nakamaskara ang nakita ko. Wala yung vocalist . P*ta. Nathan, anong bang nangyayare sayo? Bat hindi mo sinabing! Nasigawan ko si Sam Pero ano bang malay niya kung sino ang hinanap ko? Hindi ko siya dapat sisihin. Sabihin mo na Nathan. Humingi ka na ng tawad at gawin mo na ang dapat gawin.

Sorry. Lumabas ako ng bar, hinihiling sa langit na sana tama yung hinala ko. Na sa na nasa labas pa yung babaeng yun, sosorpresahin ako na siya yun. Paglabas ko Han gin ang sumalubong sa kin. Dinala ako sa ospital, hawak-hawak ang maskarang tuma kip sa babaeng hinangaan ko sa entablado at ang alaala ng kwintas at ng luhang n akita ko. Naririnig ko parin yung boses ng babaeng yunna alam kong siya din ang m anikang dahilan kung bakit hindi ako nakahinga nung gabing yun. *** CHAPTER 10 [ The World of My Blessed Wonder] Umuwi ako ng bahay matapos dalhin sa ospital. Bw isit. Hindi ko din alam kung bakit. Basta sumikip ang dibdib ko, at yun na. Dina la na lang ako bigla sa ospital. Sina Sam ang nagdala sa kin. Siyempre alalang-a lala sila. Birthday ko pa man din. Biniro nga ako ni Ethan na akala daw niya na sa tuwing birthday ko daw ay magcecelebrate narin sila ng death anniversary ko. Tae talaga yun. Isa lang ang nasa isip ko pag uwi ko sa bahay. Hindi ko alam kun g magkaiba silang dalawao magkapareho lang sila. Si Mary, at yung babaeng bokalis ta ng Tears of Midnight. Tatlong araw din ako absent kaya maraming kailangan ara lin. Pero bukod dun, gusto ko na pumunta sa park. Nangangati na yung mga paa ko. Ang mga mata ko, gustung gusto na siya makita. Siguro dahil gusto ko malaman yu ng katotohanan. Kung siya ba talaga yung babaeng nakamaskara nung kaarawan ko.

Kung siya yun Bahala na. Pagkatapos ng klase, nagmadali ako umuwi. O, mas tamang sabihin na, gusto ko na pumunta sa park at makita si Mary. Gusto ko na makipagkw entuhan sa kanya, tapos tingnan yung reaksyon niya. Pagkapunta ko sa park, ayun, kitang kita ko siya na nandun sa may swing. Parang walang pinagbago. May headph ones parin siya na ubod ng laki habang nagbabasa ng libro. Siyempre, hindi mawaw ala yung teddy bear. Minsan nagtaka ako kung paano niya napagsasabay ang pakikin ig ng rock music at ang pagbabasa ng librong halos magdugo na ang ilong ko dahil sa mga salitang di ko alam. Mary! Sumigaw ako, pero hindi man lang siya tumingin sa kin. Sumigaw ulit ako, pero di nanaman niya narinig. Hindi ko alam kung maiin is ako. Konti, nainis ako. Siya na tong tinuturing kong pinakamalapit kong kaibi gan, pero ni hindi nga niya alam na naospital ako. Ni di ko man lang alam kung n agalala ba siya sa kin. Sabagay, hindi nga niya alam. Ano nga bang pakielam niya sa kin? Umupo ako sa swing. Nilipat niya yung page saka niya ko binati. Hello Na than. Ang sarap tanungin ano ba ako sa buhay mo? Pero alam ko naman ang sagot. Nu ng umpisa pa lang, alam mo na kung anong magiging parte mo sa buhay niya, di ba Nathan? Tama yan. Kausapin mo lang ang sarili mo. Mary, pwede magtanong? Pwede. May kalayaan tayong lahat na magsalita. San ka galing nung birthday ko?

Nilipat niya sa isang page. Naisip ko tuloy kung mag-iisip siya ng sagot para ip antakip sa kin o aaminin na niya na siya yung babaeng bokalista ng Tears of Midn ight. Sa langit. yung seryoso. Seryoso naman yung sinabi ko. Tumahimik nanaman siya. A t eto ako, nakatingin nanaman sa mukha niya. Yung mga mata, labi parehas na pareh as dun sa babaeng kumanta nung kaarawan ko. Alam mo ba, nung birthday ko, inatake ako sa puso. Masyado ka atang maraming kinakaing mamantikang pagkain. Hindi yun ang punto ko. O baka tingin mo ako yung babaeng nakamaskarang nakita mo. Sandaling nap atigil yung hininga ko. Hindi man lang niya hinintay na ako yung magsabi ng kati ting na pahiwatig. Hindi ko alam kung may kapangyarihan lang talaga siyang magba sa ng isip. Oo, ako yun. Sinara niya yung libro niya. Sa sinabi niyang yun, parang nabinge ako. Unti unting nawala sa alaala ko yung boses ng babaeng bokalista ng Tears of Midnightyung boses niyahabang kumakanta sa entabladong yun. Bigla ko tul oy gustong marinig ulit yung boses niya. Ngumiti siya. Nakita ko yung librong bi nabasa niya, A Walk to Remember. Kasama din kaya yun sa 1001 books you must read before you die? Kung kasama, masasabi ko na 0.0999 percent na pwede na akong ma matay. Nakakatawa talaga ang tao. Bat ba may standards pa na kailangan bago mamata y? O sabihin na nating, standards para masabi mong pwede ka na mamatay?

Bakit ka pa nagmaskara? Para san ba ang maskara, Nathan? Para Tinatago naming lima an otoo naming katauhan sa likod ng mga maskarang yun. Bakit pa? Pwede namang Kaming lim a na tinalikuran ng buong mundo. Kaya kami nakamaskara, para tanggapin kami. Pwede namang tanggalin niyo yun. Bakit ba kasi akala niyo hindi kayo tatanggapin ng m undo?Sa akin pa lang na nakikita ng lahat ng tao kung sino talaga ako, iisa lang a ng lumapit. Ikaw yun. Pero pag naka gintong maskara ako, nagsusuot ng mga damit na hindi ko talaga gustong suotin, akala mo kung sinong diyosa ang sinasamba nil a. Natahimik ako. Alam kong sa loob-loob ko, napahiya ako ng sobra. Imbis na sa k anya ako naawa, naawa ako sa sarili ko dahil isa din ako sa mga taong natuwa. Isa din ako sa mga taong nalinlang ng mga maskara nila. Kailan kayo nagumpisa? Nung na karaang dalawang taon. Bigla na lang kayo nabuo? Kala ko ba hindi ka masyadong nak ikihalubilo sa tao? Isang araw, nakakita ako ng isang pader na may sulat na gusto na niya mamatay. Nagsulat ako na gusto ko na umiyak. Pagdaan ko nung sumunod na araw, may tatlong sumunod na nagsulat. Yung isa, gusto ko na mabulag. Yung isa, gusto ko na pandirihan ng iba. At yung huli, gusto ko na itakwil ng iba. Habang p inapakinggan ko yung kwento niya, lalo akong hindi makapaniwalang nasa Earth ako . 6.8 bilyon na tao na buhay, at may limang humihiling na bawiin na yung mga buh ay nila. Si Crimson yung drummer. Kalahating mata niya bulag.

Tumungo na lang ako. Napamangha dahil dun. Magaling siya magdrums, pero di ko ak alain na magagawa niya yun kahit na hindi makakita yung isa niyang mata. Yung kam bal, si Iris at Luna, yung parehong gitarista, pareho silang laki sa hirap na pi nandidirian at tinatakwil ng ibang tao. Kaya yung sinulat nila sa pader ay kabal igtaran talaga nung gusto nilang mangyare. Dun ako napaisip sa mundo niya normal ba ako? Yung basista namin na si Velvet, ay katulad ko na nakaranas na ng sakit. Hi ndi siya tinuring na anak nung mga magulang niya. Ang masama, pinakuha yung puri niya sa halagang tatlong libo. Naguumpisa nanaman na sumikip yung dibdib ko. Ila ng tao pa ba ang ganito sa mundo? Ilang tao pa ang kakaiba tulad ng babaeng to? A t ako, isang babaeng minalas pero sa lahat ng malas na yun, hindi man lang ako na glakas loob na umiyak. Kaya, nagpapasalamat ako sayo dahil tinuruan mo ko kung pan o. Hindi kita tinuruan kung paano. Ikaw mismo ang nagpalaya sa sarili mo. Pero ikaw ang may hawak ng susi sa kulungan ko, kaya ako nakalaya. Gusto ko umakyat ng bund ok para ipagmalaki yun. Biglang gumaan ang loob ko, at unti unting humupa yung s akit sa dibdib ko. Isa lang pala ang kailangan at yun ay walang iba kundi siya. Al am mo tong librong to? Oo naman. Kasama ba yan sa 1001 books? Kakatapos ko lang yung huling libro kahapon, kaya pwede na ako mamatay. Mary Nalaman na rin ng banda ko na may taning na ko. Kung tutuusin, mas marami pa akong magagawa kesa ang makinig sa kwento niya kesa paulit-ulit na umikot sa

utak ko na may mamamatay na akong kaibigan kesa hintayin ko pa na mangyari eh pwe de namang kalimutan ko na lang siya. Kaya kong iwanan tong nilalang na to ngayon pero ayoko lang. Bigay to sa kin ni Crimson kaya binabasa ko siya ngayon. Ano, ayos naman? Oo. Gusto ko yung kwento. May leukaemia din pala si Jamie. Jamie yung pangal an nung bida sa kwento. Pero mas marami kaming pinagkaiba. Tulad ng? Mahal siya ng ta o. Ano pa? Pastor yung tatay niya. Ano pa? Mmm binabawi ko na. Siguro nga mas marami ng magkakaparehas.Hindi na ako nagulat nung sinabi niya yun, dahil alam kong mas marami silang pagkakaparehas. At yung isa sa maraming yun ay narealize ko nung t iningnan ko yung mga mata niya. Bukod sa pareho kaming may leukaemia, pareho din kaming nagkukunwari na malakas. Meron pa. Pareho kaming wala sa panahon kung magsuot ? Bukod dun. Pareho kaming mahal ng Diyos. Automatic na yun. May isa pa. Ano? Pareh g naniniwala sa himala. Ngumiti siya.

Oo nga no. Tinuloy niya yung pagbabasa. Hindi ko alam kung napansin niya. Pero ako , napansin ko. Napansin ko na tinititigan ko lang siya habang nagbabasa. Nakita ko yung mga magaganda niyang mata at yung maliit niyang labing nakangiti na nagi ging dahilan kung bakit ayoko palipasin ang araw hanggat di ako nakakapunta sa p ark. Narinig ko yung malakas na tunog ng drums mula sa loob ko na halos patalbug in ako mula sa swing na kinauupuan ko. Naamoy ko yung amoy ng strawberry cologne niya habang magkasama kami sa araw-araw na ginawa ng Diyos. Isang amoy na gusto ko maaamoy ko lagi. Nalasahan ko yung mapaklang lasa sa loob ng bibig ko na nag sasabing wala ng laway dahil marahil nalunok ko na lahatparang nung nangyari lang nung nasabi kong mahal ko na si Sam. Naramdaman ko yung pagnanais na alagaan siy a habang buhay. Napansin ko na may isa pa silang pagkakaparehas nung bidang nasa librong binabasa niya. Hindi ba Minamahal din ng isang lalake ang bidang babae s a kwento? Kung ano man yung ibig kong sabihinkahit na makalimutan ko pa yung mukh a, boses, amoy at hawak niyaay ang isang pakiramdam na alam kong kahit kailan ay hindi na mawawala. *** CHAPTER 11 [When She Starts to be Everything] Mula nung n arealize ko yun, walang araw na maaga ako umuwi para dumerecho sa park. Pinapaka in ko siya at

pinapagmasdan ngumiti. Gusto ko maging ganito habang buhay. Hindi na siya nagbab asa ngayon. Gumagawa na siya ng mga eroplanong papel. Para siyang bata, isang ba tang di ako magsasawang alagaan. Dun sa mga eroplanong papel, sinusulat niya yun g mga dasal niya para sa mundo. Bago niya yun iniiwan sa ibang lugar, pinapabasa niya sa akin. Maguusap kami sandali kung bakit yun ang naisip niyang isulat. Hi ndi ko nakikita kung san niya nilalagay yung mga eroplanong papel na yun. Pero a ng sabi niya, iniiwan niya sa ibat ibang lugar. Eto, hindi ko na alam kung pangil ang buwan o linggo o araw na kaming magkasama. Maaraw pero medyo malamig dahil m alapit na magpasko. Gumagawa parin siya ng eroplanong papel nun. Nagsusulat sa m ga papel tapos tinitiklop nanaman niya. Sa oras na yun tatlo na ata yung nagawa niya. Nakakamangha ka talaga. Hindi ako kakaiba para kamanghaan. Tao lang din ako t ulad mo. Hindi naman dahil kakaiba kaya ako namamangha sayo eh.Kailangan ko ba tanun gin kung ano? Kahit naman hindi mo tanungin, sasabihin ko parin. Ano? Dahil habang tum atagal, nalalaman ko na hindi ka kakaiba. Ngumiti siya. Kumuha siya ng papel, per o hindi niya muna sinulatan. Tiniklop niya muna tapos nagpunit-punit siya. Nagta ka ako sa ginagawa niya. Akala ko trip lang niya hanggang sa nakita kong eroplan ong papel parin yung ginawa niya. Eto para sayo. Talaga? Ayaw mo?

Siyempre gusto. Kinuha ko. Pero dahil alam kong wala naman siyang sinulat, hinawak an ko lang. Bat hindi mo subukan paliparin? Bakit? Subukan mo lang. Nakaupo ako sa swi ng tapos pinalipad ko. Nagulat ako nung biglang lumanding sa mga paanan ko. Hind i ako matalino para sabihin pusible o di pusible yun sa phsyics pero, namangha l ang ako. Talagang alam mo na babalik? Hindi, nagulat din ako. Ngumiti siya tapos tum ayo. Dinampot niya yung eroplanong papel. Ang galing. Mukha namang namangha siya s a nangyare. Pero, nakita ko yung sobrang pagmangha niya dahil sa mga ngiting abo t tenga. Bat parang manghang mangha ka? Tumingin siya sa kin at ngumiti. Saka niya binuksan yung eroplanong papel. Doon ko nalaman kung bakit nga siya manghang ma ngha. Papano, yung pinunit-punit pala niyang parte ng eroplano ay hugis krus. Ng umiti ako tapos tumayo. Nakatungo parin siya, hawak hawak yung papel. Ang ibig sa bihin lang niyan, kahit saan ka pa pupunta, sa Kanya ka parin babalik. Hinawakan ko yung mga kamay niya. Naririnig ko nanaman yung drums sa loob ng katawan ko. T umingin siya sa kin ng dahan-dahan. Handa na bumuka ang bibig ko at sabihin laha t ng nararamdaman ko nang nangyare ang hindi inaasahan. Sa mga sumunod na oras, nakita ko nalang ang sarili kong lumuluha at naghihintay ng sasabihin ng doctor.

Mapalad parin ako dahil may dumaang taxi sa may parke kaya naihatid ko siya sa o spital agad. Lumabas yung doctor. Tinanong niya kung sino ako, sabi ko kaibigan. Mula nung araw na yun, nagbago na ang takbo ng buhay ko. Dumating na yung papa ni Mary sa ospital, amoy alak. Pero kahit ganon, halatang nag-aalala parin siya para unica hija niya. Pagdating na pagdating niya, dinala ko agad siya sa doctor . Silang dalawa ang nagusap. Ako, alalang alala parin. Tayo, upo tayo, upo. Hindi ako mapakali sa iisang pwesto. Ngayon ko kinakailangan ng himalang pinaniniwala an niya. Pagkatapos nilang mag-usap, pumunta agad ako sa papa ni Mary. Gusto ko makibalita. Pero nang makita ko yung tulalang mukha niya, parang mas gusto kong maging bulag at binge para di ko makita ang reaksyon at marinig ang resulta. Aano daw po yung balita?Tumingin sa kin yung papa ni Mary na blanko ang ekspresyon sa mukha. Sana di ko na lang tinanong. Lulumalala na daw. Tumulo yung luha ko ng walan g pakundangan. Ayoko. Wawala na po bba daw pparaan? Ginalaw nung papa ni Mary yung ul o niya mula sa kaliwa papuntang kanan paulit-ulit hanggang sa humahagulgol na si ya. Ako, nakatulala hindi makapaniwala Bakit kung kelan alam na ng puso ko kung ka nino talaga siya nagmamayari saka ipamumuka sa kin ang masaklap na tadhana? Pumun ta ako sa kwarto niya. Nakita ko siyang nakahiga, natutulog. Yung mga labi niya hindi na masyadong pink

tulad dati, parang pale rose. Bakit nga ba ngayon ko lang napansin na pumayat si ya? Payat na nga siya, bigla pa siyang papayat. Hinawakan ko yung mga malamig ni yang kamay, saka napaupo. NNaNathan Bumuka yung mga mga mata ko sa sobrang saya dahil gumising siya. Pinisil niya yung kamay ko, alam kong madiin na yun para sa kany a, pero kung tutuusin para lang yun bulak na dumampi sa kamay ko. Pppabukas ng rrady o. Wala naman akong nakitang radyo sa kwarto niya. Pero dahil sa hiling niya yun, kinuha ko yung cellphone ko saka niloud speaker. Ang unang kantang narinig ko a y Happy. Napamura ako, natawa siya. Nilipat lipat ko yung station. Pagkalipat ko s a isang station, ang naabutan naming ay and heres awake by secondhand serenade. Nap amura nanaman ako. Ililipat ko sana nung pinisil niya ko. Jan na nalang. Wala nama ng magagawa ang mahina kong puso, alinsunod sa tunay na nagmamayari sa kanya. Ka hit alam kong maiiyak ako sa kanta, kung yun ang kantang gusto niyang marinig, w ala akong magagawa. With every appearance by you wandering my eyes I can hardly remember the last time I fell like I do Youre an angel disguised Naalala ko mula nung nagkita kami. Dahil sa kanya, nakalimutan kong nasaktan ako dahil kay Sam. Napangiti ako ng konti dahil naalala ko kung pano siya nahulog sa kin. Para bang , hulog ng langit.

And youre longing real still, but your heartbeat is fast just like mine and will movies long over? Thats three that have passed one mores fine Habang lumalapit yun g chorus, dumadami yung tulong pumapatak sa mata ko. Pinupunasan nung kaliwang k amay ko dahil yung kanang kamay ko, hawak yung isa niyang kamay. Will you stay a wake for me? I dont wanna miss anything. I dont wanna miss anything I will share t he air I breathe Ill give you my heart on a string. I just dont wanna miss anything Napamura ako sa isip ko. Ano bang meron sa mga kanta at minsan sobrang nakakasak it ng damdamin ng tao? Sira ulo tong kumanta. Im trying real hard not to shakeIm b iting my tongue, but Im feeling alive And with every breath that I take, I feel l ike Ive won Youre my key to survival Tumingin ako sa kanya. Siya naman, nakapikit at nakikinig sa kanta. Sa ganito na lang lagi, nakapikit siya pero at least alam kong humihinga siya. That deep inside the hero you want I can save you, just sta y here Your whispers are priceless, your presence is still So please stay near W ill you stay awake for me? I dont wanna miss anything. I dont wanna miss anything. I will share the air I breathe. Ill give you my heart on a string. I just dont wa nna miss anything

Dumilat siya pagkatapos nung ikalawang chorus at nakita niya yung namumula kong mukha dahil sa tuluy-tuloy na luha. Peste. Peste. Peste. Nathan Say my name. I just want to hear you Ang sarap pakinggan ng boses niya. NNathan Say my name so I know i ts true. Bbakit? Youre changing me. Youre changing me. You showed me how to live. Wala lang. So just stay so just stay. Masaya lang akong andito ka. Will you stay awake fo r me? I dont wanna miss anything. I dont wanna miss anything. Alam kong hindi na k o basta lumuluha dahil umiiyak na ko. Wala man lang akong dalang panyo. Nahihiya tuloy ako sa kanya dahil nakikita niyang umiiyak ako, samantalang siya, isang b eses palang umiyak sa buong buhay niya. Yung pangalawang beses ay isang patak la ng ng luha. Bakit ba kailangan lahat ng sasabihin mo malakas ang tama sa puso ko? I will share the air I breathe Pinisil ko yung mga malalamig niya kamay. Ayun, na kangiti lang siya sa kin. Ni hindi ko man lang alam kung naintindihan ba niya yu ng sinabi ko. Ill give you my heart on a string. I just dont wanna miss anything

Alam kong pagod na siya kaya unti unti na siyang umidlip ulit. Natapos na ang ka nta, dumaan na ng dalawang beses yung mga nurse. Ako, hawak-hawak ko parin yung kamay niya, na kahit kailan, di ko bibitawan. Bago ako makatulog, bumulong ako s a tenga niya ng isang mahal na mahal kita. Tapos natulog na ko. *** CHAPTER 12 [Er r]Alam mo ba nanaginip ako na umiiyak ka daw? Hind ako sanay na nakaputi si Mary, at lalong hindi ako sanay na nakahiga siya. Heto, hawak hawak ko parin yung kama y niya. Kakagising lang niya mula dun sa tulog niya kahapon. Siyempre tinawagan ko na yung mga magulang ko. Sabi ko may dinadalaw lang akong kaibigan. Talaga? An ong ichura ko? Umiiyak ka. Yun lang. Hayaan mo na nga yung panaginip mo. Ilang araw da w ako dito? Depende. Anong depende? hindi kita palalabasin hanggat di ka magaling. Na n, alam mong hindi na ko gagaling. Buti na lang at biglang bumukas yung pinto. Yu ng mama niya dumating. Hindi katulad sa ibang eksena na matutuwa at iiyak ang an ak dahil dumating ang inang minsan minsan lang niya makita. Eto, parang araw-ara w niyang nakikita yung mama niya, na isang maliit na ngiti lang ang naibigay niy a. Boyfriend ka ba ni Rebecca?

Rebecca parin pala yung tawag sa kanya nung mama niya. Umiling lang ako. Nilagay niya yung prutas sa mesa. Akala ko di iiyak yung mama niya dahil yun nga, hindi naman sila ganun kalapit. Gulat na gulat ako nung bigla siyang humagulgol. Tini ngnan ko si Mary. Pero kahit isang luha, walang tumulo mula sa kanya. Nagtataka na ako kung anong kontrol ang meron siya para makontrol ang luha niya. Bumukas u li ang pinto, papa naman niya ang pumasok. Napaluhod yung papa niya at humagulgo l sa may sahig. Sa pagkakaalala ko, wala pa akong nakikitang ganitong eksena sa mga napapanood ko. Pero bakit ko ba kailangang ikumpara? Iba ang totoong buhay. Lumabas ako dahil alam kong kailangan nilang mag-usap usap. Buti na lang Sabado kaya wala akong kailangang asikasuhin. Di bale na yang mga exam na yan. Kakayani n ko yun. Maya-maya, lumabas na yung mga magulang niya. Nagusap sila sandali tap os pumasok ulit yung papa niya sa kwarto. Yung mama naman niya, papunta sa kin. A nong pangalan mo iho? Nathan po. Salamat sa pagdala mo dito kay Rebecca. Wala po yun t ita. Mahal ko po ang anak niyo. Marahil nabigla siya sa sinabi ko. Hindi ko alam kung nabigla siya dahil out of no where eh nasabi ko yun, o dahil nagulat siyang mahal ko ang anak niya. Halatang halata parin sa boses niya sobra yung paghagul gol niya kanina. Iho, alam mong may taning siya diba? Opo. Alam ko po sa umpisa pa lang. Pero ayos lang sayo? Naniniwala po akong gagaling siya.

Himala na lang ang makakapagligtas sa kanya. Umiyak nanaman yung mama niya. Hindi ko din mapigilang umiyak sa sinabi niya. Ayokong maniwalang matatapos nang ganun -ganon na lang. Naniniwala ako sa himala. Limang buwan. Tinapik ng mama ni Mary yu ng mga balikat ko. Nagulitang ako sa dalawang salitang yun. Limang buwan? Kung s a isang estudyanteng naghihintay ng bakasyon, mahaba ang limang buwan ng klase. Pero sa isang taong nagaagaw buhay, sobrang ikli ng panahong yun. Umalis na yung mama niya. Ako, halos hindi na pumipikit yung mga mata ko sa sobrang gulat. Sa loob ng limang buwan, paano ko maipapakita sa kanya kung gano ko siya kamahal? P aano? Paano? Pumunta ako sa kwarto niya. Andun yung papa niya na nakaupo. Siya n aman nakapikit, siguro natutulog nanaman. Pagkapasok ko, ngumiti lang yung papa niya sa kin tapos lumabas din ng kwarto. Pagkarinig na pagkarinig ko nung tunog ng saradong pinto, dumilat ang mga mata ng babaeng pinakamamahal ko.Buti na lang pala may sakit ako. Nabigla ako sa sinabi niya. Pero wala ako sa posisyon para pa galitan siya. Alam kong bawat salitang sasabihin niya ay may rason. Ang kailanga n ko lang gawin ay alamin. Bakit? Kahit tatlong tao lang ang nagmamahal sa kin ngay on sa mundong to si papa, si mama at ikaw masaya ako na makasama kayo sa iisang kwa rto na binabantayan ako. Baliw ka talaga. Ikaw lang ang babaeng masayang may sakit . Pero ang nakakalungkot lang Ano?

Kung kelan malapit na ako maglaho sa mundong to, saka ko lang makikita yung totoo ng pamilya ko ng buo. May rason kung bakit ganun. Nathan Ano? Gusto ko na umalis. de. Kailangan mong magpagaling. Hindi na ko gagaling. Gagaling. Nathan alam kong alam o na limang buwan na lang. Natahimik ako ng ilang sandali. Kung ibang tao to, gag awa yun ng paraan para umingay ulit. Pero dahil hindi siya ibang tao lang, alam ko ng hihintayin niya yung sasabihin ko. Saan mo ba hinuhugot yung lakas ng loob mo para sabihin sa kin at sa sarili mo na may taning ka na? Hindi ko makikita ang langi t, kung hindi ako mamatay. Umiiyak nanaman ako. Bakit ba may abilidad si Mary na paiyakin ako ng paulit ulit? Hindi mo naman talaga alam kung may langit. Naaalala m o ba yung parte ng kinanta ko nung birthday mo na hindi pananampalataya pag mata mo lang ang gagamitin mo? Oo. Pero Natatakot ako mamatay dahil hindi ko alam kung saa n ako pupunta. Hindi ko alam kung mabubuhay ako uli bilang ibang tao, hindi ko a lam kung may langit o impyerno, hindi ko alam kung ano ang purgatoryo. Pero mata gal ko na napaghandaan at natanggap na mamamatay ako. Isa pa, wala akong kapangy arihang baguhin ang nakaguhit sa mga palad ko.

Kung bibigyan ka ng pagkakataon para lumipat sa ibang katawan kanino ka lilipat? Mara hil hindi ako lilipat. Bakit? Kung hindi ako sa katawang to mapupunta hindi kita makik ilala. Nagbigay ako ng isang ngiti. Maikli na lang ang buhay ko. Ayokong puti lang ang nakikita ko sa ikli ng panahon na mamamalagi ako sa mundong to. Sige. Sisigur aduhin kong makakalabas ka na within this week. Yung susunod na linggo, nakalabas na siya. May wheel chair narin siya, pero gagamitin lang daw niya yun pag kaila ngang kailangan lang. Nahimatay ulit siya dalawang beses matapos nung huli niyan g ospital. Pero dahil nga ayaw niya sa ospital, sa bahay ko lang siya dinadala p ag nahihimatay siya. Usually naman, ako ang kasama niya pag inaatake siya ng pan ghihina. Ayoko na nga pumasok, gusto ko na lang bantayan siya. Matigas parin ang ulo niya. Pumupunta parin siya sa park kahit na ako at ang mga magulang niya ay may takot na baka habang naglalakad siya eh bigla siyang manghina o himatayin. Minsan sinasamahan na siya ng papa niya papunta dun tapos pag nakikita ako, saka na lang siya aalis. Tingin mo ba makakagawa parin ako ng eroplanong papel pag na wala na ako dito? Depende. Kung may papel sa pupuntahan mo. Ngumiti siya. Isa akong tanga pag hindi ko parin alam na may rason yung bawat ngiting ilalabas niya. Aya n nanaman yang mga ngiti mo.Natutuwa lang ako. Bakit?

Dahil hindi ka na nalulungkot sa tuwing paguusapan natin yung tungkol sa pagkawal a ko. Nalulungkot parin ako, ayoko lang dagdagan yang lungkot na nararamdaman mo. Gu sto ko tanggapin ako ng tao dahil eto ako. Ayokong kaawaan ako ng tao dahil mama matay na ko. Alam ko yun. Oo nga pala. Ano? Gusto ko, dito ako mawawalan ng hininga. sa parke? Oo. Bakit naman? Dahil dito kita nakilala. Sana nasa isip niya din ang nasa sip ko. Gusto ko marinig mula sa kanya na mahal niya ko, kahit na sa mga sinasab i niya, yun na rin ang sinasabi. Ayokong magassume na ganun nga, pero hindi ako manhid para hindi rin maramdaman yung nararamdaman niya para sa kin. Pero sino b a siya? Isa lang naman siyang kakaibang babae na hindi mo alam kung ano ang nasa isip. Sa loob ng maikling panahong nagkakilala kami, natutunan ko siya mahalin. Kaso, hindi ako makakita ng tamang panahong kung kailan ko sasabihin sa kanya a ng matamis pero masaklap na katotohanan. Ang tanging alam ko lang ay konti na la ng ang panahong natitira, at kailangan ng isang himala para suwayin ang nakaguhi t sa palad niya. *** CHAPTER 13

[The Lullaby] Nagbuntong hininga ako. Mejo malapit na rin ang pasko, pero kung t utuusin mejo malayo pa. Iniisip ko kung anong pwedeng iregalo sa kanya. Bestida? Notebook? Headband? Ano bang magugustuhan niya? Ano bang gusto mo iregalo ko say o? Yung kaya kong dalhin sa kung saan man ako pupunta. Heto, nasa sofa ako ng bahay nila. Ayoko na kasing mapagod siya kaya ako na lang tong pumupunta. Buti nga se mbreak, kaya mas marami akong panahong asikasuhin siya. Matutulog muna ako. Dito ka na. Hindi ka kama. Pwede din. Gusto mo bang mauna kesa sa kin? Joke lang. Sandal ka lang. hindi ako nakakatulog pag sandal lang. Ganon. Sige tara. Hawak hawak ko yung ka may niya, pumunta kami dun sa kama niya. Kaso, napapansin ko na mas humihigpit a ng hawak niya sa kin habang tumatagal. Pero, sinasantabi ko na yun. Ang mahalaga yung kasalukuyan. Ako yung unang pumunta sa kama niya. Nakaupo lang ako dun at nakasandal dun sa pader. Tinitigan lang niya ko, siguro nagtataka siya kung anon g gagawin ko. higa ka. Ngumiti siya. Siyempre, nabighani ako sa mga ngiti niyang y un. Humiga siya sa may hita ko. Pinagmasdan ko

siyang matulog, para talaga siyang manika. Sinusuklay ko yung buhok niya. Ngumit i ako. Ano kaya pag nakabestida ulit siyang pula, yung tulad nung nakita niya yu ng ex niya? Tapos kulot yung buhok niya. Siguro, pagkakamalan siyang manika tala ga. Mga dalawang oras ako nagdadaydream. Halos bawat minuto tinitingnan ko kung humihinga siya dahil natatakot ako na baka hindi na. Sa dalawang oras na yun, an g iniisip ko ay yung hinaharap naming dalawa, na hindi ko alam kung makikita ko nga.Kinuha ko yung iPod niya at yung malaki niyang headphones. Pati yung teddy b ear niyang si Autumn, tinabi ko sa kin. Nilagay ko yung headphones sa tenga ko, at nagpalipat lipat ng kanta. Puro rock, metal rock, emo rock, opm rock, meron d ing religious rock. Hininaan ko yung volume dahil baka magising siya bigla. Haba ng nagshushuffle ako ng kanta, isa dun, napansin ko. Paano, eksakto kasi habang natutulog siya, ang sarap ipang lullaby sa babaeng pinakamamahal ko. Ngumiti ako , at dahan dahang hinaplos yung mukha niya habang natutulog. Hindi ganon kaganda yung boses kosa tingin kokahit sabi ng iba ayos daw. At nang marinig ko na, nagum pisa na ang munti kong hele para sa prinsesa ko. gising na buksan ang iyong mga mata gising na halina at silipin ang pagdilat ng umaga tahimik at saksakan ng ga nda Gusto kong umiyak habang kinakanta ang bawat linya. Gusto ko siya gumising, para makasama ko na ulit siya, para masabi kung gano ko siya kamahalkahit na alam kong hindi ko maipapaliwanag sa kanya. gising na

nandiyan na ang umaga gising na nais kong makita ang ngiti sa iyong mukha at pun gay ng iyong mga mata Natawa ako. Habang kinakanta yung pangatlo at pangapat na linya. Dalawa sa mga napansin ko sa kanya nung una kaming magkita ay yung mister yosa niyang ngiti at yung mga mata niyang parang binili pa sa isang diamond shop. kanina pa kita pinagmamasdan kanina pa kita tahimik na binabantayan hindi gumag alaw, hanggang wala ang araw sadyang nakatanga, nakatitig lang sa iyong mukha Na gbuntong hininga ako sandali. Hinahaplos ko parin yung mukha niya. Taimitim siya natutulog, hay. Ang ganda niya. Bat ba ako lang ang nakakapansin sa ganda niya? Sabagay, ako lang naman tong naglakas loob na kilalanin siya. gising na nandiya n na ang umaga gising na mayroon sana akong gustong sabihin sa iyo na di mapaliw anag ng husto Tumpak. Meron nga. Gusto kong sabihin sa kanya na, gusto ko siya m abuhay. Gusto ko siya makasama habang buhay. Gusto ko maramdaman ulit yung kataw an niya, na parang yumakap ako sa apoy. Gusto ko maramdaman yung mga maliliit ni yang labi na yun, na parang humahalik ako ng isang anghel. gising na nandiyan na ang umaga gising na hindi ko maintindihan ba't di mapantayan

ang kasiyahan na nadarama tuwing nandyan ka Bat nga ba? Araw-araw ko siyang kasa ma, pero kahit kailan hindi ako nagsawa kahit ba tahimik lang kaming dalawa haban g siya nagbabasa ng libro at ako gumagawa ng assignment o kung anong pwedeng gaw in habang magkasama kami. Binabalak ko nang sabihin na minamahal kita Kasabay ng pagsibol na wala na yatang igaganda pa Naisama ang ginaw, at ang lamig ng araw Ngunit dala ng kaba, hindi ko na yata kayang magsalita Oo nga. Paano ba to. Hang gang ngayon hindi parin niya alam. Gusto ko siyang gisingin, pero bigla kong nat andaan yung huling berso ng kanta. Nakakainis isipin na di ko alam ang gagawin n gunit walang magagawa di pa kayang aminin ang pagkakataon ay dapat pang palampas in di na lng kita gigisinginNgumiti ako at bumuntong hininga ulit. Oo nga, sigur o nga dapat ko munang palagpasin tong pagkakataon na to. Ayoko siyang mapagod ayo kong isipin niya kung anong kailangan niyang sabihin. Maganda naman pala boses mo . Nagulat ako nung sinabi niya yun. Gising na pala siya, hindi man lang niya sina sabi. Kanina pa kaya siya gising? Narinig kaya niya yung pagkanta ko? Tula nga eh . Maganda parin. Bumangon siya mula sa pagkakahiga niya. Nanlaki yung mga mata ko, kinabahan bigla. Narinig kaya niya? Aaminin ko na kaya? Eto na kaya? Eto na ba? M ar

Nathan. Bakit? Tiningnan lang niya ko. Akala ko nga iiyak siya, pero hindi. Kumikisl ap lang pala yung mga mata niyang yun. Ano kayang sasabihin niya? Kinabahan ako. Nathan, takot ako magmahal. Parang umalis yung kaluluwa ko sa katawan ko. Takot s iya magmahal paano ko sasabihing mahal ko siya? Nathan magsabi ka ng kahit ano. Ba kit? Takot ka bang masaktan? Hindi. Eh ano? Takot akong masaktan yung magmamahal sa ki n. Mula sa pag-alis ko ng bahay nila hanggang sa pagtulog ko sa kama ko, iniisip ko yung sinabi niya. Hanggang sa dulo, iba parin ang iniisip niya. Siya lang ata ang taong ayaw na mahalin siya, dahil sa takot na baka masaktan yung taong magm amahal sa kanya. Wala naman akong pakielam kung masaktan ako eh. Pero, kung eto ang gusto niya, pipilitin kong sundin. Ibabaon ko na lang siguro hanggang sa huk ay yung pagmamahal ko sa kanya. Sana sana nga magawa ko. *** CHAPTER 14 [The Con] Sembreak na namin. Masaya ako dahil mas magkakaroon na ako ng panahon para asik asuhin siya. Mas magkakaroon ako ng panahon para maiparamdam sa kanya kung gano ko siya kamahal. Iniisip ko nga kung yayain

ko kaya siya magpakasal tulad nung nasa libro, kaso hindi makatotohanan yun. Sig urado akong hindi papayag ang mga magulang ko. Ang saya ng sembreak pag katabi a ng mahal mo no? Ang problema hindi pa alam ng mahal ko na mahal ko siya. Naalala ko yung libro, kung paano nagreact yung bidang babae nang sinabi ng bidang lalak e na mahal niya siya. Ganon din kaya ang magiging reaksyon ni Mary? Pero sige na nga, wag na. Mamahalin ko na lang siya ng tahimik. Nagalit sina mama at papa nu ng nalaman nilang madalas ako mag cut sa klase dahil kay Mary. Tinanong ni mama kung nasa katinuan pa daw ako. Sa lahat ng babae, bakit daw yung mukang voodoo d oll na yun. Gusto ko sabihing may taning siya. Pero kung nalaman ni Mary na yun lang ang dahilan kung bakit kinkamusta siya ng magulang ko, siguardong malulungk ot lang yun. Hinayaan ko na lang sila. Wala naman silang magagawa. Malaki na ko para magdesisyon sa sarili ko. Palapit na ng palapit ang pasko. Hanggang ngayon, hindi ko parin alam ang ireregalo ko sa kanya. Ano nga ba? Gusto ko yung magaga mit niya araw-araw. Kung, bestida na lang kaya na itim? Pwede. Kaso, hindi ko ng a alam kung san niya yun binibili. Makukuha niya yung ibig sabihin pag tinanong ko sa kanya kung san niya binibili yung mga damit niya. Nakahiga ako sa kama nun g tinawag ako ng nanay ko sa baba dahil andun daw yung dalawa kong kaibigan. Ala m ko si Ethan na yung isa, pero sino yung kasama niya?Pagbaba ko, nakita ko nga si Ethan. Yung isa, si Sam. Nagulat ako dahil nagalit si mama kay Sam nung high school ako dahil siya daw ang nagiging dahilan kung bat mababa yung grades ko. Ba t kayo andito?

Hindi mo ba alam na piyesta niyo na dito? Tumahimik ka Ethan. Ngayong araw yung salusalo mamayang gabi sa covered court niyo. Seryoso ba yan? Oo. May pacontest pa nga d un ng kantahan eh. Kasali ako. Ha? Bat ka kasali? Eh di ba Pwede daw sumali kahit sino basta ba handang magbayad ng 500. So nakapagbayad ka na? Oo. Isang libo pa nga eh. Ba t isang libo? Wala lang. Sabi ko donation yung isa. Weird. Ang weird nung sagot ni Sam. Sinong tanga ang magsasakripisyo ng isang libo para sa isang singing contes t kung wala ka pa naman talagang pinagkukuhanan ng pera? Isama mo naman yung taon g mas mahalaga pa sa kin. Nagsalubong yung kilay ko dahil sa sinabi ni Sam. Marah il kilala na niya kung sino. Hindi na ko magtataka kung nung mga nakaraang buwan ay pinasunod o sinundan niya ko para makita yung mga ginagawa ko. Baka hindi siy a pwede. Bat naman hindi siya pwede? Kasi Tol, para namang hindi namin alam na kaclose mo na yung babaeng yun. Nahalata kong nagiingat si Ethan sa mga sasabihin niya. W ala naman siguro siyang balak sabihin na yung multong yun o yung voodoo doll na yun sa harap ko kung alam na talaga niya na kaibigan ko na si Mary.

O, ano naman. Wala lang. Malaki na kasi pinagbago mo. Ni hindi ka na sumasama sa mg a trip ng barkada. Pero kahit ganon Nathan, gusto namin siya makita. Gusto man lan g namin makilala kahit konti yung dahilan ng pagiging abala mo. Oo nga pala. Hind i nga pala nila alam na may taning na si Mary, at lalong hindi nila alam yung tu nay na nararamdaman ko para sa kanya. Marahil si Ethan ang iniisip ay naaawa ako sa kanya. Si Sam naman ang iniisip, gusto ko lang ng kapatid. Mga ganung kababa w na dahilan. Pero sabagay, walang masama kung ipakilala ko si Mary sa mga to, t utal mga kaibigan ko din naman sila. Naisip ko din na mas matutuwa si Mary kung gusto nila siya makilala dahil sa kin, kesa makilala siya dahil naawa sila sa ka nya. Pumunta ako sa bahay nila. Natural, hindi nanaman nakalock yung gate nila. Kumatok ako tapos narinig ko yung sabi nung papa niya na pasok. At least hindi na ko nakakarinig ng hampas ng bote. Malaki yung pinagbago ng bahay nila simula nun g nalaman nilang may sakit si Mary. Lalo na yung papa niya, hindi na siya naglal asing. Naabutan ko yung papa niya na nagpipintura ng pader, at si Mary naman gum agawa ng cookies and cream na shake. Sakto ang punta mo dito, gumagawa ako ng sha ke. Isang araw lang ang nakalipas pero ang laki ng pinayat niya. Naiiyak nanaman ako, pero natural alam kong wala ako sa oras para umiyak at kaawaan ang sarili k o. Oo, sa sarili ko ako naaawa. Binigyan niya ko nung shake niya. Ang sarap, at halatang halata yung cookies na ginamit nila. Pumunta dito si mama kanina, dinala yung groceries.

Sayang di ko naabutan. At alam mo ba, may trabaho na si papa.Ngayon ko lang nakitang ngumiti si Mary na hindi ako nagaalinlangan kung masaya ba talaga siya o hindi. Nakita ko sa mga mata niya na maligaya siya dahil nagbago yung papa niya. Pero alam kong sa saya niyang yun, may nakatagong lungkot dahil alam niya sa sarili n iya na kaya nagbago yung papa niya ay para din sa kanya, para naman sumaya siya sa mga araw na natitirang magkasama sila sa mundong to. Ngumiti yung papa ni Mar y tapos lumabas muna sa di ko alam na dahilan. Umupo kaming dalawa sa sofa. Unan g beses ko siya nakitang pagpawisan. Ngayon lang kita nakikitang pinagpapawisan. Matanong ko lang, hindi ka ba nauubusan ng bestida? Matanong ko lang din, bat ngay on mo lang naisipan itanong? Wwala naman. Siguro dahil hindi ako masyadong interesa do dati. Hindi ako nauubusan. Dalawang beses lang naman ako kung magpalit sa isang araw. May labing anim akong bestida kaya hindi ako mauubusan. San mo nakukuha yan g mga bestidang yan? Kay mama. As in dati mo pa yan sinusuot? 1 st year high school pa . Wag mong sabihin na di ka naguuniform nun? Naguuniform. Pero pagdating ko sa bahay , ganto agad yung sinusuot ko. Eh diba, 11 years old ka pa lang nun? Oo. Ibig sabihin, hindi ka tumaba at tumangkad?

Hindi ako tumaba, pero tumangkad ako ng konti. Kaya nga malalaman mo alin ang mga una kong bestida dahil mga hanggang tuhod lang yung mga yun. Paano ba? Aling papaan o? Papaano magsuot ng bestida? Hindi. Kung, papano dumating sa buhay mo yang mga b estidang yan. Eto yung regalo sa kin ni mama nung kaka-labing isang taong gulang p a lang ako. Nung sinabi kong nagustuhan ko, may binigay pa siya sa aking sampu, pambawi daw sa mga nakalipas kong nakaraawan. Taon-taon, binibigyan ako ni mama ng ganto. San daw nabibili? Pinapatahi ng mama ko. Hindi na pala pwedeng bestida dahi l taon taon siya nakakatanggap ng ganto. Ano pa kayang regalo ang pwede kong ibi gay? Ngayon ko lang nalaman na may piyesta pala dito pag papalapit na ang pasko. Oo , meron. Pumupunta ka ba? Hindi. Bakit? Lumalayo lahat ng tao sa kin. Eh kung kasam punta kang kasama ako? Oo. Ayos lang, basta hindi ako nakawheel chair. Siyempre, alam kong sasabihin niya yun. Yun ang pinakaayaw niyang nararamdaman, ang awa.

Nung pumunta kami sa covered court, mukhang may mga nagulat na may kasama siya. Yung iba nagbulungan, yung iba nakatitig, yung iba natakot, yung iba walang pake . Nathan! Yumakap si Sam sa kin. Nananadya kaya to? Hindi ko din alam, si Sam lang naman ang may alam kung yun ang ginagawa niya. Tiningnan ko si Mary para tingna n yung reaskyon siya. Pero ayun, mukhang nagenjoy sa ice cream na binili ko para sa kanya. Nakakatakot nga siya. Sam Masaya akong marinig ang katotohanan sayo. Ako si Sam, nakwento na ba ako ni Nathan? Oo.Maya-maya, dumating na si Ethan at yung iba p a naming kaibigan. Naramdaman ko na parang may masamang mangyayari, hindi ko ala m kung bakit. Hinawakan ko yung kamay ni Mary... sana maramdaman niyang andito l ang ako. O, ang voodoo doll. Pinisil ni Mary yung kamay ko, siguro para sabihing wa g kang magagalit, inaasahan ko na yan. Nagtimpi ako kahit may narinig na ako mula sa kanila na bat siya pa o mga ganong katanungan. Kahit na nakatingin si Mary sa ibang lugar, alam kong naririnig niya dahil sa pisil niya sa kamay ko. Uuwi na la ng kami. Bat naman? Pinisil niya ulit yung kamay ko. Mukhang kailangan ko ibahin an g sagot na nasa utak ko. Parang mas trip ko umuwi.

Wag ka naman ganyan. May sayawan mamaya. Alam mo namang ayoko ng sayawan diba? Eh di magsayaw kayo ni Sam. Ethan ano ka ba, wag ka ngang ganyan. Kita mong may kasama s i Nathan eh. Nagmumura na ako sa utak ko. Mukhang pinagplanuhan nila tong mabuti. Hindi ako tulad ng tatangang bida sa isang eksena na niloloko at pinagtitripan na siya ng lahat ng tao sa paligid niya, hindi parin niya alam. Hindi ako ganon, malakas ang pakiramdam ko. Pero yun ang problema sa kin, sobrang sensitibo ng p akiramdam ko na minsan umaabot ako sa punto na naghihinala ako kahit wala akong tunay na pruweba. Tara, upo na tayo. Papaalis na kami nung biglang naramdaman kong buntik na mahulog si Mary. Ayos ka lang? Oo. Wag kang magalala. Pwede na tayong umuw i kung gusto mo. Hindi. Ayos lang ako. Umupo na kami sa upuan. Pinanood na namin yu ng singing contest. Halos alas diyes na ng gabi. Iniisip ko kung nababagot na ba siya o kung may masama na ba siyang nararamdaman. Ilang beses ko na siya tinano ng pero hindi at wala lang ang sinasagot niya. Pinapakinggan niya ang bawat kantang kinakanta sa entablado. Ang kinanta ni Sam ay yung till my heartaches end. Siyempr e, tukso ang inabot ko mula kay Ethan. Na ang manhid ko daw dahil pinaparating n a ni Sam na mahal parin daw niya ko. Sana mapansin ni Ethan na kanina ko pa hawa k yung kamay ni Mary... na iba na ang mahal ko.

Bumalik si Sam sa may upuan namin at ngumiti, tinanong kung kamusta. Oo, magalin g si Sam kumanta ng mga pambirit. Pero hanggang dun lang. Nakabaling yung tingin ko sa stage. Hindi ko napansin na huling contestant na pala na tatawagin. Umuwi na kaya tayo? Wag muna. Gusto ko marinig yung huling kakanta. Tapusin na natin. Sa yang ang oras. Siguradong sigurado nga ako na gusto mo nga yun marinig. Nang narini g ko si Sam na sinabi yun, kinabahan na ako. Mukhang alam ko na yung plinano nil a. Oo, kaya isang libo yung binayad ni Sam, dahil may isasali siya. Kaya nila si ya inimbita, dahil gusto nilang may mangyareng kahiya-hiya. Tara na Mary, umuwi n a tayo. Bigla kong narinig ang sumpa sa kanya. Lahat ng tao napatingin sa direksy on niya, hinihintay ang magiging reaksyon niya, o siguro mas tamang hinihintay k ung ano ang reaksyon ng bawat hipokrito na nasa lugar na to. The Voodoo Doll. Hu li na ang lahat. Nakita ko yung gulat sa kanya dahil napainhale siya pero mataga l bago niya nailabas yung hangin. Gusto ko manapak ng tao. Gusto ko sapakin yung mga tinuring kong kaibigan. Gusto ko patayin yung ex ko na di matanggap na hind i na siya ang mahal ko. Gusto ko isigaw sa kanila na mga wala silang kaluluwa da hil hindi nila alam ang ginagawa nila sa isang taong malapit na mamatay. Siya si Mary. Ang babaeng nagbago sa buhay ko. Ang himala sa buhay ko. Preso ng sarili niyang mundong pilit siyang tinataboy papalayo, pero pilit parin siya nagtitiis. At dahil siya si Mary, tumayo siya at binitawan ang kamay

ko. Kahit ayokong bitawan, wala akong magagawa kung siya mismo yung gustong kuma wala. Hindi ko alam kung anong kakantahin niya, eh wala siyang instrumentong dal a o background music. Ayun, nakatingin ako sa may entablado. Gusto ko na umiyak. Gusto ko umiyak dahil sa lakas ng loob niya na kahinaan niya mismo. Patnubayan n iyo Po siya. Yun na lang ang dinasal ko. *** CHAPTER 15 [Valentines Day] Im liste ning, yes im guilty of this you should know this I broke down and wrote you back before you had a chance to Forget, forgotten, I am moving past this killing noti ce I have to go, yes I know the feeling know youre leaving Tahimik ang lahat. Gus to ko siya ipagmalaki dahil tinanggap parin niya ang hamon. Ang boses niya, sobr ang ganda sa isang tahimik na lugar tulad nito. Alam ko namang pipili siya ng ka nta na hindi malilimutan ng tao. Calm down Im calling you to say Im capsized stari ng on the edge of safe Calm down Im calling back to say Im home now, Im coming arou nd, coming around Nakatingin na siya sa kin, hawak ng dalawa niyang kamay ang mi c na para siyang isang batang first time isabak sa isang singing contest. Sobran g tahimik, na tingin ko gusto ko narin pumunta ng langit kung ganto katahimik du n, at siya lang ang anghel na kumakanta. Nobody likes to but I really like to cr y Nobody likes me maybe if I cry

Kitang kita ko yung tumulong luha sa mga mata niya, pero hindi yun nakaapekto sa pagkanta niya. Tinuloy niya nang hindi pinupunasan. Tama yan. Yun ang nasa isip ko. Ipamuka mo sa lahat ng tao kung sino ka. Ipamuka mo na nasusunog na sila. I ligtas mo sila sa pamamagitan ng kanta mo. Spelled out your name and list the re asons faint of heart dont call me back I imagine you and I was distant non-exista nt I followed suit and laid out on my back, imagine that A million hours left to think of you and think of that Nung bersong yun, nakatingin siya sa kin. Naramd aman kong para sa kin yun. Naramdaman ko na rin na kailangan ko na pumunta sa st age at abangan siya. Hindi ko man alam ang kantang kinakanta niya, alam kong kai langan ko na siya sunduin dahil matatapos na ang palabas. Calm down Im calling yo u to say Im capsized staring on the edge of safe Calm down Im calling back to say Im home now, Im coming around, coming around Nobody likes to but I really like to cry Nobody likes me maybe if I cry Akala ko tapos na dahil binaba na niya yung m ic. Pero bigla niya ulit yun tinaas at kinanta ang huling linya na kinabigla ko ng tunay. Nobody likes me maybe if I die.Tahimik parin nang ilapag niya sa sahig ng entablado yung mic at dahan-dahang bumaba. Walang pumalakpak walang nagsalita hanggang sa nakalabas na kami ng impyernong yun. Pagkalabas na pagkalabas, nagk aroon na ng konting ingay. Palakad kami papalyo.

Nung malayo na kami, nanghina siya. Buti na lang hawak ko yung braso niya kaya n asalo ko siya agad. Kasalanan ko to, dapat hindi ko na siya pinapunta dito. Ppataw ad Mary. Hindi mo kailangang magsorry. Tumayo siya ulit. Nathan, sa lahat ng naging mali sa buhay ko, ikaw lang ang naging tama. Masaya ako dahil dumating ka sa buha y ko. Mary may gusto akong aminin sayo. Yang aaminin mo ba sa kin, pipigilan ang pagk amatay ko? Hindi. Tumulo ang luha mga mata namin. Napansin ko lang na namimili ng ta ong papakitaan yung mga luha ko. Ako ba yung maswerteng yun? Tingin ko kung wala ka dun kanina, hindi din yun tutulo. At least nakaganti ka na rin. Hindi yun ang iniisi p ko kanina habang kumakanta ako sa stage. Ano? Iniisip ko na maswerte ako dahil sa mahigit isang daang tao na nandun sa lugar na yun, may isang nakaabang para salu hin ako pag nahuhulog ako. Pinunasan ko yung mga luha niya pero yung luha ko hind i ko pinunasan. Masyadong masakit yung mga sinasabi niya masakit dahil alam kong hindi ko na ulit yun maririnig na wala na siya sa susunod na kaarawan ko. Mary, pw ede bang sabihin ko na? Tingin ko, ayoko marinig.

Bakit naman? Magkakaroon lang ako ng rason para mabuhay baka bawiin ko lang yung sin abi kong handa na kong mamatay. Bigyan mo ko ng pagkakataon para masabi to sayo ng isang beses lang. Yung isang beses lang na yun ang magiging dahilan ng kirot sa pu so ko araw-araw Nathan. Natatakot akong marinig. Ayaw mo ba talaga? Siguro. Mmahal na hal kita. Dagdagan mo ng siguro. Bakit naman? Para pwede mo pang baguhin. Ayoko na ba in. Pag hindi mo yan babaguhin, tatanggapin ko na ganun lang yun. Tanggapin mo na. Bak it hindi mo piniglan ang sarili mo? Na? Na mahalin ako. Bakit ko pipigilan? Nathan a g masktan ka. Pano pag mawala na ko? Kaya mo ba maghintay? Sana alam niya ang ibig k ong sabihin. Sana kaya niya. Kung san man siya pupunta, sana kaya niya kong hint ayin kung san man siya pupunta. Magtitiis ako basta alam kong may naghihintay par a sa kin. Kung tutuusin, dapat ako tong tanungin kung kaya ko bang magmadali par a makarating agad sa kahahantungan

niya, kung san man yun. Pero, hindi ko alam kung bakit siya tong tinatanong ko. A ko, kaya ko. Sanay ako maghintay. Tumutulo parin ang luha naming dalawa habang na katingin kami sa isat isa. Yung nasa isip ko, tingin ko eto yung tamang gawin, ka hit sarili ko lang opinyon na tama nga yun.Derecho sa mata, tiningnan ko siya. K ahit isang beses ko lang gawin yung nangyayare sa tv, ayos lang. Naalala ko yung ginawa namin yun ni Sam. Si Sam yung lumapit sa kin, at hindi ko na mapigilan k umawala sa mahikang nilagay niya sa kin. Pero kahit anong pilit ko na idahan-dah an ang bawat galaw, hindi ko parin magawa yung sa mga pinapanood ng nanay ko. Hi ndi siya pumikit, at hindi rin ako pumikit. Basta lumapit na lang ako sa kanya, habang siya nakatayo, siguro hinihintay niya kung anong susunod kong gagawin. Na kalapat lang yung mga labi namin sa isat isa, hindi gumagalaw. Sapat na sa kin an g alaala ng sandaling to para mabuhay ng matagal. Sandali lang ang hiwagang nang yari sa aming dalawa, pero hinding hindi ko yun makakalimutan. Umuwi kami na mag kahawak kamay, pero hindi kami nag-usap. Ginawa ulit namin yun bago kami nagkahi walay. Isang mahikang hindi gawa sa pananabik o sa pagnanasa, pero isang hiwagan g hinubog ng pagmamahal at pag-ibig. *** CHAPTER 16 [She Will and She Was] Nires earch ko yung lyrics nung kinanta niya. Pero sa kanta, wala yung Nobody likes me if I die. Siguro, sinama lang niya sa kanta niya. Alam mo ba kung anong pagkakai ba ng pagmamahal at pag-ibig?

Nabigla ako sa tanong niya. Mas mahirap pa ata sa mga exam ko. Ano namang ibig s abihin niya sa pagkakaiba ng pagmamahal at pag-ibig? Parang ngayon ko lang ata n arinig na magkaiba sila. Meron ba? Hindi ba yun magkaparehas? Meron. Ano? Pag sinasabi mong iniibig mo ang isang tao, hindi mo kayang mabuhay kapag wala siya. Ang pagmam ahal? Ang pagmamahal naman, kaya mong mabuhay kahit di mo siya kapiling, basta ala m mong masaya yung taong minamahal mo. Napaisip tuloy ako. Naisip ko yung mga mag iging panahon na di ko siya kasama. Alam kong hindi ko kayang huminga ng maluwag pag di ko siya makikita. Pero yung mga binitawan kong mga salita kahapon, tumat aliwas sa naiisip ko. Naguluhan ako. Pasensya na. Binasa ko lang yung mga naiwan ko ng mga readings nung first year palang ako. Nasa parke parin kami ngayon, pero an g pagkakaiba, nakawheel chair na siya dahil nanghihina na daw siya. Tatlong araw na lang bago ang pasko, pero hanggang ngayon, hindi ko parin alam kung anong pw ede kong iregalo sa kanya. May binabasa nanaman siyang libro, chicken soup for t he teenage soul ata yun. Maya-maya nakikita ko siyang ngumingiti, maya-maya sese ryoso na. Nakatingin lang ako sa kanya nang biglang nagring yung cellphone ko. He llo?

Nathan. Gusto kong ibaba yung telepono ko, pero hindi naman pwede. Kahit papano, m arunong ako rumespeto sa kausap ko sa kabilang linya. Bakit? Pwede ba tayong mag-us ap? Nag-uusap na tayo. Sa personal? Hindi. Please Nathan, I need to talk to you. Pa na. Hindi ako pwede. Nasa bahay niyo ako ngayon. Na saan ka ba? Malayo jan. Sige, by e na. TeBinaba ko na yung telepono. Sige, pupunta ako sa bahay namin para kausapin s iya. Pero sana bigyan ako ng pasensya at pagtitimpi ng Diyos sa tuwing kaharap k o na siya. Uuwi na ko? Oo, kailangan mo na umuwi. May kakausapin ka? Oo, kailangan eh. ge, ako na Sira ulo ka ba? Hahayaan ba naman kita umuwi mag-isa? Alam kong hindi. Mal ay mo lang na pumayag ka. Hinatid ko tong babaeng nagpapaikot sa mundo ko sa baha y nila. Siguro, talagang pinaglapit Niya kami ng bahay para makasama ko siya nga yon, at para mapatunayan na kaya kong baguhin ang sarili ko sa loob ng isang gab i, yun nga lang, hindi ganun kadali.

Ayoko pang umuwi ng bahay. Gusto ko kasama niya ko sa bawat minutong lilipas. Sa tuwing kasama ko siya, nakakalimutan ko na may sakit siya, at nakakalimutan ko na may iba pa akong mundong dapat problemahin. Oo, siguro nga. Siya lang ang gus to ko problemahin habang buhay. Nung malapit na ako sa bahay, nakita ko si Sam, nakatayo siya habang nagtetext. Maya-maya naramdaman kong nagvibrate yung telepo no ko. Siguro ako tong tinext niya. Kahit na malapit lang ako, hindi niya ako na kikita. Pagtingin ko sa cellphone ko, ayun, siya nga yung nagtext. Sabi niya sa labas na lang daw siya maghihintay dahil nahihiya na daw siya sa mama ko. Sam. Tin awag ko siya, at lumingon naman siya ang babaeng minsang minahal ko din. Pero mas pinili niyang saktan ako. Sabagay. Sabi nga, mapagtatanto mo lang na mahalaga s ayo ang isang tao pag tuluyan na siyang nawala sayo. Siguro, narealize niya yun matapos kong mawala. Naglakad siya papunta sa kin, dahan-dahan. Ganun din naman ako, dahan-dahan akong lumakad papunta sa kanya. Yun nga lang, wala na yung drum s na dati kong nararamdaman. Ayoko siyang papasukin sa bahay, unang dahilan ay d ahil kakalabas lang niya. Pangalawa, ayoko lang. Ano ba yung pag-uusapan natin? Tay o. Tayo? Alam mo naman ang ibig kong sabihin. Alam mo namang wala na tayo. Wala na ba laga? Umiiyak na siya sa harap ko, siguro nga dahil mahal parin niya ako. O mas t amang sabihin na, mahal na niya ulit

ako. Kaso, ang masaklap, wala na talaga. Yung mga alaala namin, parang mga litra tong nasusunog. Wala na. Pasensya ka na Sam. Bat nga ba ako nagsosorry? Heto, ang nasa harap ko ay isang babaeng minsang nagpatibok ng puso ko, isang babaeng naka takip ng dalawa niyang kamay yung buong mukha niya habang umiiyak. At heto ako, nakalagay lang yung dalawa kong kamay sa bulsa. Gusto ko na ulit makita si Mary. Bakit siya pa? Dumating siya sa buhay ko nang hindi inaasahan. Hindi mo siya masis isi. Ilang buwan mo lang ba siya nakilala para sabihing mahal mo siya?! Hindi naman panahon ang sukatan eh. Kung ano ang nararamdaman. Nakalimutan mo na ba, ikaw mi smo ang nagsabi sa kin nun. Pero siya?! Ano bang nagustuhan mo dun sa babaeng mult ong yun?! Wag mo siyang pagsabi Eh totoo naman eh! Ano bang nagustuhan mo sa Hindi ko ilangan bilangin yung mga rason kung bat ko siya mahal. Ibang iba ka na talaga. Sigu ro nga. Hindi na ko tarantado tulad ng dati. Hindi na ikaw si Nathan. Hindi na ika w ang Nathan ko. Dahil ako na ang Nathan ni Mary.Natahimik si Sam. Bakit ba hindi n iya maintindihan? Kailangan ba may rason kung bat mo mahal ang isang tao? Kailan gan ba bilangin lahat yun? Ano ba Nathan! Gumising ka nga! Naiisip mo ba yang kin abukasan mo?! Naiisip mo ba ang kinabukasan mo sa kanya?! Bigla kong naisip, paan o nga ba ang kinabukasan ko kay Mary? Alam kong mawawala na siya, isa sa mga ara w na

to. Pero hindi ko na kasi masyado naiisip yun. Parang may habang buhay ang tagal n g pagsasama namin. Ano?! Eh mukha na ngang kabaong yun eh! Pwede ba Sam! O bakit? Tot oo naman. Sige, hindi ako. Pero wag naman siya! Sam mamamatay na yung tao! Napatula la si Sam, hindi ko alam kung dahil sa gulat o dahil sa nakokonensya siya na sin abi niya yun, Pinunasan niya ng konti yung mga luha niya, tapos bumalik nanaman yung mga ngiti niya sa kin. Naririnig ko na yung mga insekto ng gabi, pero hindi pa ganun kagabi. Wellwala na kong magagawa dun. Pero diba diba yun na? Mamamatay na siya. Whats the point of loving her? Sa sinabi niya, gusto ko siya sampalin. Pero parang may parte sa utak ko na sinasabing, oo nga, minamahal ko kahit alam kong mamamatay na. Bakit bakit nga ba ginagawa ko to sa sarili ko? Nagiging masokista narin ba ko? Pero natural, ano pa nga ba ang madadaing? Kahit sinasabi nilang n asa utak ang emosyon, walang pakielamanan. Gano ba sila kasigurado, nakapasok na ba sila sa lahat ng katawan ng tao? Tumalikod na lang ako at lumakad papunta sa gate namin. Wala na rin namang saysay ang kausapin siya. Kahit naman anong sabi hin niya, hindi naman niya mapipigilan yung puso kong mahalin si Mary. Lumingon ulit ako sa kanya saglit, bago man lang ako pumasok sa bahay. Anong mas gusto mon g sabihin ko, paalam o, kitakits? Wag mong ibalik ang mga sinabi ko sayo dati. Yun n ga eh, binabalik ko na sayo, para maramdaman mo yung sakit na naramdaman ko noon .

Kung naghihiganti ka lang, nagawa mo na. Kaya bumalik ka na. Nasa sayo na yun kung y un ang iniisip mo. Kaso, eto talaga. Mahal ko siya. Yun nga yung nakapasabi sa k in na Na? Gusto mo talaga marinig? Masasaktan ka lang. Wala na akong pake. Nasaktan mo na ko. Mahal ko siya. Mahal na mahal. Na nasabi ko sa sarili ko na parang hindi pagm amahal yung naramdaman ko sayo. Sinara ko yung gate. Narinig ko siyang sumigaw ng mura at kung anu-ano pang salita. Pumasok ako sa bahay na parang walang nangyar e. Si mama tinanong sa kin, ang sabi ko lang, binusted ko si Sam, tumawa pa nga ako. Humiga ako sa kama at umiyak. Hindi dahil sa naguilty ako sa ginawa ko si S am, pero dahil sa sinabi ni Sam na nagmamahal ako kahit alam kong may taning yung minamahal ko. Sa dulo ng araw, nagdasal nanaman ako para sa isang himala. *** C HAPTER 17 [She is a Rose] Dalawang araw na lang bago ang magpasko pero hanggang ngayon wala parin akong mairegalo sa pinakaminamahal ko. Kung kaya lang ibalot a ng pagmamahal, yung na lang sana. Nathan. O? Alam mo yung kantang, Tears in Heaven? Yu g kay Eric Clapton? Oo.

Mejo. Di ko kabisado. Kabisaduhin mo. Bakit?Pag nagdrawing ako ng puso sa palad mo, gu to ko kantahin mo yun sa kin. Hinanap ko agad sa internet yung sinabi niyang kant a. Pinakinggan at kinabisado ang bawat nota. Bakit kaya? Para saan? Hindi ako ma pakali. Kailangan bago mag bukas may ibibigay na akong iregalo sa kanya. Binuksa n ko yung radyo nang may narinig akong kanta. Isang kanta na nagpapaalala sa kin sa kanya lahat naman ata eh. Pero eto talaga, hindi ko alam kung bakit, malakas ang tama sa puso ko. Nagkaroon ako ng ideya. Nagresearch ulit ako sa internet ng chords, kahit hindi ako masyado magaling, ang mahalaga maramdaman niya yung gus to kong iparating. Pumunta ako sa bahay nila nung bandang hapon. Naabutan ko siy ang nakahiga, siguro nagpapahinga. Hinalikan ko siya sa labi, para gisingin pero hindi siya nagising. Ngumiti na lang ako dahil sa ganda niya. Kahit ang payatpay at na niya at ang putla putla, siya parin ang pinakamagandang babae para sa kin. Isang araw bago ang pasko, handa na akong gawin ang mga gagawin ko. Nagpaalam a ko sa mga magulang ko. Sa bahay din naman ako magcecelebrate ng pasko, pero may kailangan lang ako gawin. Pumunta ako sa bahay nina Mary mga alas nuwebe ng gabi . Alam mong sa kanila yun dahil walang dekorasyon ng bahay. Bukas yung ilaw, sig uro kumakain na sila nung tatay niya. Pumasok ako. Mukhang hindi naman na siya n agulat sa pagdating ko. Ngumiti lang siya. Nakita ko yung bag ng groceries, muka ng kakadala lang ng mama niya ng mga to kani-kanina lang. May spaghetti na nakah anda, at juice. Iho kain.

Sige po, kakain din po ako mamaya. Pwede ko po bang mahiram si Mary? Sobrang sagl it lang po. Siyempre naman. Ngumiti si Mary. Kinuha ko yung wheel chair niya at yun g jacket niya. Nilabas ko siya ng bahay, papunta dun sa park. Ano bang meron? Pasko . May surpresa ka? Hindi ko alam. Ngumiti siya. Nung nasa park na kami, kinuha ko yun g gitarang tinago ko sa may mga halaman. Tumawa siya, at masaya akong marinig yu n. Ano bang gagawin mo? Pero ang sagot ko, dinaan ko sa kanta. And as I look into your eyes, I see an angel in disguise Sent from God above for me to love to hold and idolize And as I hold your body near, I see this month through to a year An d then forever on till life is gone, Ill keep your loving near Tinitingnan ko siy a habang tinutugtog ko tong kanta na to. Gusto ko siya yakapin. Gusto ko siya da lhin sa langit ko. Kung pwede lang itigil ang oras kaso hindi pwede. Now I finall y found my way to lead me down this lonely road All I have to do is follow you t o lighten up my load Nasa harap ako ng isang manikang may kapangyarihang baguhin ang pananaw ng buhay ng isang tao at isa ako sa biktima niya. Heto ako ngayon nab abaliw na sa kanya. You treat me like a rose. You give me room to grow.

Youve shown the light of love on me, and gave me air so I can breathe. You open d oors that close in a world where anything goes. You give strength so I stand tal l within this bed of earth just like a rose Binitawan ko yung gitara ko at pumun ta sa isang anghel na nakawheel chair. Tumingin siya sa kin, nalaman kong pinipi gilan niyang umiyak. Nakakatawa nga eh. Dati hindi niya kaya ang pag-iyak, ngayo n, hindi naman niya makontrol.Pwede ba kitang halikan? Ngumiti lang siya. Bagamat h indi ko alam kung oo o hindi yun, pumunta parin ako sa kanya. Binaba ko yung kat awan ko para maabot ko yung maliliit niyang labi. Itayo mo ko. Bakit? Basta, itayo mo ko. Tinayo ko siya ng dahan dahan. Sobrang higpit yung kapit niya sa kin na para akong maiiyak dahil unti unti na kinukuha yung lakas niya. Bakit? Bakit niya gu sto tumayo? Hawak hawak ko siya sa braso nang inikot niya yung mga mahihinang br asong yun sa leeg ko. Hindi ko makakalimutan yung lambot ng pagkakayakap niya sa kin. Bukod sa umiyak, isa to sa mga matagal ko na gustong gawin ang yumakap ng is ang taong makakaintindi sa pagkakahulma sa kin bilang isang hindi perpektong tao . Ang lalim ng sinabi niya na parang malulunod ako. Yakap namin ang isat isa ngayo n, isa sa mga pinakamasarap na naramdaman ko sa tanang buhay ko. Ano bang kailan gan ko gawin para mabuhay ka pa ng matagal? Nathan. Ano yun?

Salamat sa regalo mo. Alam kong madadala ko ang alaalang to kung saan man ako pup unta. Dapat lang. Nasabi ko na ba sayo yung sumpa? Anong sumpa? Isang sumpa na pag si i mo sa isang tao, hinding hindi mo na yun matatanggal sa puso at isip niya. Mag hiwalay man kayo, alam niyo parin sa isat isa na may sumpang namamagitan parin sa inyo. Ano nga yun? Mahal kita. Ang sarap pakinggan ng sumpang yon. Ginawa ko na ang mga dapat gawin sa susunod na buwan. Ilang beses siya labasmasok sa ospital. Min san nagtatagal ng limang araw o mahigit pa. Pero sa mga araw na pwede kaming mag kasama pero hindi sa ospital, pinaparamdam ko sa kanya yung dapat niyang maramda man habang nabubuhay pa siya. Natanong ko narin kung bat ayaw niya mag therapy, marami naman na nagagawa ang siyensya. Pero ang sagot niya ay isang sagot na hin di pwede kalabanin. Nagpagamot ako, pero walang nangyare. Bumalik parin yung saki t ko. Marahil, eto talaga ang nakatadhana. Tadhanang makasama ko agad ang Tagapa glikha. Ikaw ba, hindi ka nasasabik na makasama Siya? Isa akong tao, isang tao na alam kong hindi pwedeng kalabanin ang sagot niya. Nagpatuloy ang oras. Kakalaba s lang niya sa ospital dalawang araw bago mag araw ng mga puso. Nadatnan ko siya ng nakahiga sa kama niya, halatang pagod. Kahit wala siyang ginawa kundi ang hum iga, alam kong pagod na ang katawan niya, mas

pagod pa sa katawang kagagaling lang ng eskwelahan tulad ko. Sa tabi niya ako na tulog nung gabing yun. Binulong ko sa tenga niya ang mga salitang minsan ko lang banggitin Mahal na mahal kita. Gumising ako ng mga alasingko ng umaga. Nadatnan ko na nagaayos na ng agahan yung papa niya. Nagpaalam na ko dahil kailangan ko pan g pumasok. Habang nasa paaralan ko, isa lang ang nasa isip ko kung ano ang irereg alo ko sa kanya sa araw ng mga puso. Ano nga kayang pwede? Gabi na ako nakauwi. Siyempre umuwi muna ako ng bahay para magbihis. Bigla kong narinig si mama na su migaw dahil sa tuwa. May narinig akong mga salita na maganda at pula. Ma ano ba yun a t bat angNagulat ako. May rosas na dala si mama. Nabighani ako hindi dahil sa gand a ng rosas kundi sa himala na dala nung rosas. Alam ko na ako yung nagtanim nun sa likod ng bahay namin, at hindi ko aakalain na tutubo ng ganyang kaganda. Nagk aroon ako ng ideya kung anong ibibigay ko kay Mary bukas. Nilagay ko na sa isang palayok. Lalagyan ko pa sana ng mga dekorasyon nung nagvibrate yung phone ko. T umatawag yung papa ni Mary sa kin. Siguro dahil gusto ako makita o makausap ni M ary. Ngumiti ako. Hindi ko muna sasabihin sa kanya yung tungkol sa rosas. Iho. Kin abahan ako. Umiiyak yung tatay ni Mary. Ayoko marinig yung balita. Dahil, parang hindi ko magugustuhan. Pero kahit hindi ko gusto, alam kong kailangan kong mari nig. Hindi handa ang puso at utak ko tanggapin na lang. Ayoko.

Iho si Mary bilang na daw ang Buti sana kung araw. Kaso, iba ang narinig ko. Nahulog ko yung rosas na tanim, nabasag yung palayok. Dinala ko yung jacket ko. Isa sa m ga dahilan kung bakit ko dala-dala lagi yung savings na nasa wallet ko ay itoang takot na baka maospital siya. Binilin ko kay mama yung rosas, sabi ko itetext ko siya kung asan ako. Pero sa ngayon, kailangan kong tumakbo. Kailangan kong abut in ang langit. Kailangan. Kailangan ko ng himala ngayon. Isang himala. Bilang na ang oras niya. Bilang na ang oras ng babaeng pinakamamahal ko. *** CHAPTER 18 [ Tears in Heaven] Hindi ako mapakali. Wag. Wag ngayon. Wag kahit kailan. Mas gust o ko pang mauna na lang mamatay kay sa siya. Ayoko. Ayoko. Kahit hanggang bagong taon o limang taon pa. O kahit habang buhay. Wag Mo siyang kunin sa kin. Naiwan ko yung cellphone ko sa bahay, kaya marahil nagaalala na yung mga magulang ko sa kin. Oo nga pala yung rosas. Kahit man lang yun, madala ko sa kanya. Tumawag ako sa bahay gamit yung payphone. Mugto na yung mata ko. Isang lugar sa utak ko, na isip ko yung sinabi niya dati. Bat mo iiyakan ang taong wala na? Iyakan mo ang t aong andyan pa o yung taong andyan pa pero alam mong mawawala na. Buti na yung i yakan mo siya na may chansang alam niyang may umiiyak dahil sa kanya, kay sa yun g iniiyakan mo siya na wala na talagang chansang malaman niya kung gano siya kah alaga sayo.

Naniniwala ako na hindi pa ngayon hindi ko alam kung bakit. Sobrang sikip ng dibd ib ko na umabot na inisip kong baka ako maospital din. Kung ganon nga, sana kuha nin na rin ako kasabay niya. Hindi. Kailangan niyang mabuhay. Mabubuhay pa siya. Nanalig ako. Nakakakapit ako sa Kanya. Alam kong may oras pa. Meron pa. Dumatin g yung pamilya ko sa ospital matapos ang dalawang oras. Dala-dala ng papa ko yun g rosas na nasa bagong lalagyan dahil nabasag yung una. Wala parin akong balita dahil nasa emergency room parin si Mary. Sinabi ko sa mama at papa ko yung katot ohanan. Na siya ang mahal ko na siya ang gusto kong makasama habang buhay. Naiyak si mama dahil sa tadhanang nakaabang sa kin. Pinauwi ko na sila, ayoko din nama n silang mapagod. Ngayon lang ako nakapili ng desisyon ng ganito kabilis. Siguro dahil alam kong kailangan ako ni Mary sa tabi niya, at baka sa kahit anong segu ndo eh magdesisyon siyang iwanan ako at matulog na lang habang buhay. Umuwi na a ng mga magulang ko. Ilang minuto pagkatapos dumating na yung mama ni Mary. Umiiy ak, humahagulgol. Kasama niya yung anak niyang bata sa isa pa niyang asawana kaha wig ni Mary. Umiyak na lang ako dahil nakita ko si Mary sa batang yun. Sana hind i pa huli ang lahat.Tinawag kami ng doctor. Sabi niya may panahon pa daw, pero h indi talaga namin malalaman kung kailan magdedesisyon si Mary na ayon. Ayoko na b anggitin, masyadong masakit. Gusto na rin ng doctor na magpatawag na kami ng par i. Gusto ko siyang murahin dahil parang sinasabi niyang mamamatay na ang pinakam amahal ko.

Pero nung gagawin ko na yun, biglang lumapit sa kin yung bata na kapatid ni Mary sa ina. Hinila niya yung t-shirt ko na parang may gusto siyang kunin ko. Kuya. Na iyak na lang ako. Binaba ko muna yung plastic na ang laman ay yung rosas tapos b inuhat ko yung bata. Mukang lalaki din siyang mahaba din at maitim ang buhok. Ano ng pangalan mo? Maria po. Maria. Napatingin ako sa mama ni Mary. Napangiti na lang siya sa kin kahit mugto na yung mga mata niya. Halata naman kung kanino kinuha y ung pangalan ng batang to. Hinalikan ko siya sa noo tapos binaba. Ilang taon ka n a? Five years old po. Salitang bata, na ang tunog ng sinabi niya ay payb yeart old p o. Napangiti ako dahil sa inosenteng mukang yun. Sana ganyan din ako kainosente n gayon. Bisitahin natin ate mo, gusto mo? Opo. Sa isang kamay ko, hawak yung maliit na kamay ni Maria. Sa isa naman ay yung plastic kung saan andun yung rosas. Pumaso k na kami dun sa pinto kung saan nakaupo narin yung tatay ni Mary at hawak hawak yung kamay niya. Siya naman, parang matutulog lang, hinihintay na gisingin ko. Umiyak yung mama at papa ni Mary, siyempre ako din. Si Maria naiyak din, kahit n a mukang hindi niya alam kung

ano talaga yung iniiyakan niya. Ayoko siyang makitang nakaratay ng ganyan, na pa rang ang dami-daming nakakabit sa kanya para lang mabuhay kahit saglit lang. Ang sakit. Masakit. Lumabas yung papa at mama ni Mary, siguro para tumawag ng pari. Kailangan ko na ba tanggapin? Kailangan na ba? Ngayon na ba talaga? Nakaramdam ako ng kalabit. Sobrang saya ko nung naramdaman ko yun. Tatawagin ko sana yung m ga magulang niya pero hinawakan lang niya ko na parang sinasabi niya na may sasabi hin ako sayo sayo lang. Tumutulo pa rin yung mga luha ko. Nahihirapan akong tingn an siya. Dahan-dahan niyang nilalapit yung kamay niya sa palad ko gumuhit siya ng isang puso. Napaghandaan mo na no? Napaghandaan mo na tong araw na to Tumutulo ang luha ko habang sinasabi ko yun. Si Maria naman nasa tabi ko, natutulog. Nakita kong ngumiti si Mary na parang Oo. Napaghandaan ko na. Kung yun ang gusto mo kahit masakit sa kin gagawin ko. At dun, nagumpisa na ang kanta, isang kanta na hindi k o gustong kantahin sa mga panahong ganito. Pero dahil sa hiling niya, sige. Woul d you know my name If I saw you in heaven Will it be the same If I saw you in he aven I must be strong, and carry on Cause I know I don't belong Here in heavenNa isip ko na parang habang buhay na ata tong tulo ng luha ko. Ang sikip ng dibdib ko habang kinakanta ko tong

kantang to. Paano niya na kayang mapaghandaan ang araw ng kamatayan niya? Would you hold my hand If I saw you in heaven Would you help me stand If I saw you in heaven I'll find my way, through night and day Cause I know I just can't stay He re in heaven Tumigil na ako sa pagkanta, dahil alam kong hindi ko na kaya. Tulo lang ng tulo yung mga luha ko, at hindi narin maganda yung pagkanta ko. Umiyak n a lang ako Yun na yung katuloy ng kanta. Dinala ko yung rosas, naalala mo pa? Yung binigay mo sa kin dati dati pa? Yung pinakuluan mo? Himala na namulaklak. Hindi ka ba natutuwa? Ngumiti siya. Pero sa ngiti niyang yun, nagsisi ako kung bakit a ko naging masaya sa himalang dinala ko hanggang sa kwartong yun. Unti-unting bum alik yung oras. Bigla kong naalala yung araw na kumatok siya sa may pinto namin na dala-dala yung kahon na may mga buto ng pinakuluang rosas. Pag namulaklak yan , aalis na ako sa buhay mo. Pero pag hindi, hahayaan kitang guluhin mo ang buhay ko, at guguluhin ko din naman ang buhay mo. Tumulo yung luha niya kahit nakangi ti. Ako din, tumulo ang luha. Nagising si Maria na nakatingin sa kin. Tiningnan niya yung ate niya, at ngumiti. Matutulog ka lang ha? Gigisingin kita pag dumatin g na ko sa kung saan man tayo pupunta.

Dumating na yung pari maya-maya. Kung ano man yung kailangang gawin, ginawa na n iya. Bakit nga ba ako andito ngayon? Parang kahapon lang nung nahulog siya sa ki n sa may isang puno ng acacia. Parang kahapon lang ng mabasa ko yung diary niya. Parang kahapon lang nung nasabi kong mahal ko siya. Maghihintay ka ha? Dadating ako agad. Pinisil ko yung kamay ni Maria habang naramdaman ko naman yung pag-gaan ng kamay ni Mary. Binitawan ko siya at umiyak habang nakatalikod. Yung mama at papa niya ang huling humawak sa kanya. Naiinggit ako sa ibang napapanood ko sa t v, nasa dagat pa sila na magkahawak kamay bago mamaalam habang buhay yung isa. P ero, buti sana kung ako lang ang tao sa mundo niya. Kaso hindi. Pero hindi man ak o ang huling humawak sa mga kamay niyang yun alam kong dadalhin ko ang hawak na y un habang buhay. Hindi ko man lang natupad yung sinabi niyang sa parke niya gust o mamaalam Ubos na ang mga luha kong galing pang langit. Umulan sa loob ng kwarto ng yun. Tiningnan ko yung oras. 1:43 am. Nagkataon lang ba to, o pati ito napagh andaan niya? Kung ano man yung sagot, nalaman ko nung nagusap kami ni Maria mata pos ang ilang oras. Kuya Kinarga ko si Maria sa mga balikat ko. Mugtong-mugto yung mga mata ko. Hanggang ngayon di parin natatapos ang pagtulo ng mga luha. Tiningn an lang ako ni Maria, siguro nagtataka kung bakit patuloy na nahuhulog na parang walang katapusan. Pinunasan niya yung mga luha ko dahan-dahan. Six na po ako.

Isang katapusang may simula uli. Sinadya niya kaya? Ewan. Ang daming himalang na ngyare. Isa siya dun. Gusto ko ng isang kwentong walang katapusan, at marahil, n agawa niya yun.*** Epilogue Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walan g fairy pero may magic, na kung tawagin niya ay himala. Bakit? Kasi May pumasok na isang doctor at nurse sa kwarto na pinaghihimlayan ko. Nagising tuloy yung mga magulang ko. At heto habang pasimpleng tinatype ang bawat salitang nasa isip ko k ahit nanghihina na yung mga kamay ko nakikinig ako sa sinasabi nung lalake. Umiya k ang mga magulang ko. Ay mali pala. Humagulgol sila. Ako? Di ko alam kung hahag ulgol o ngingiti. Ngingiti dahil makakasama ko na rin siya. Naalala ko tuloy yun g guhit sa palad naming dalawa. Parehong maikli, mas maikli lang yung kanya. Nap angiti ako Kahit papano, nakatadhana parin kami. Siguro nga, maramot ako. Wala na man talagang may alam kung makakasama nga ba natin ang minamahal natin sa kabila ng buhay diba?kung meron man. Hindi na yun mahalaga sa kin. Sabi nga nila faith na daw natin yun. Naniniwala akong hinihintay niya ko. Hindi ko kaya na paghintayi n siya Kaya, eto na Papunta na rin ako. Kung ilalagay ko siguro ang pangalan niya sa dictionary, ang ilalagay ko: one who could make you believe that miracles DO exist. Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walang fairy pero may magic , na kung tawagin niya ay himala. Hindi na dapat tinatanong kung bakit, dahil ma y mga bagay na walang hanggan ang tanong, kahit na walang

sagot. This story has a happy ending. At dito naguumpisa ang kwento naming dalaw a. She will never be your ordinary lady, And she will never be your no normal gi rl. But she will always be everything to me... My one and only dearest miracle.