11 januari 2013, pag.

22

column

asing walthaus

Geboortelepel (2)
et geven van geboortelepels is een beetje uit. Ik heb het in mijn omgeving nog nooit meegemaakt, stond hier vorige week. Dat is ook werkelijk waar: bij al die kinderen die er in de loop der jaren in mijn omgeving geboren zijn was er nooit een geboortelepel. ,,Bij ons in de familie wel hoor, reageerde een collega. Ze was de enige niet die op de column reageerde. Ik had daarin gemeld dat ik een geboortelepel had gekregen die mijn grootouders ooit voor me zouden heb-

Later zie je er anders tegenaan

ben gekocht, maar die ze niet hadden laten graveren. Er reageerden twee zilversmeden. De ene, Theo, zit hier om de hoek en bood aan om dat graveerklusje alsnog even op te knappen. De andere, Gerard, heeft een graveerbedrijf in Sneek en is boos. ,,De geboortelepel is nog lang niet uit, corrigeert hij. Hij graveert er minstens tien per

maand, elke maand. Hij geeft ze zelf ook aan zijn kleinkinderen, want dat is traditie in de familie. Mevrouw Brandsma-Lettinga uit Dokkum meldt dat haar beide zoons een geboortelepel hebben, met de namen op de bolle kant. Ze heeft ze zelf ook aan de holle kant laten graveren, zodat je ze kunt zien als ze in het rekje hangen. De namen van de kleinkinderen staan er inmiddels ook op. ,,Onze zonen zien er nu de waarde nog niet van in dat komt later misschien wel, schrijft ze. ,,Dat heb je wel meer, als je ouder wordt zie je er vaak anders tegenaan. En mevrouw Juliana Bosma, tenslotte, helpt me uit het dilemma of ik mijn geboortelepelmet-sjees alsnog moet laten graveren of niet. Doen, zegt ze. ,,En die dan te zijner tijd te geven bij de geboorte van uw eerste kleinkind. In onze familie gaat ook al eeuwen een geboortelepel rond. Er valt haast geen naam meer bij te schrijven, maar mooi is het wel. Dat van die kleinkinderen, dat is nog even een ander onderwerp, maar dat graveren is snel te regelen. Ik ben overtuigd. > asing.walthaus@lc.nl