ΓΙΑΤΡΟΙ Τον πόνο τον ανθρώπινο, τον ήπιαμε ποτήρι. Κι έγινε φέγγος τ’Απριλιού και μπόρα και δροσιά.

Και άγιασε τα στήθη μας. Απ’άυλο θυμιατήρι μύρο, που καταστάλαξε στο είναι μας βαθειά. Δάκρυα που δεν εστάλαξαν και τα’πιεν η ψυχή μας. Οδύνη που ξεστράτισε απ’αλλονών καρδιές. Ελπίδα, που τρεμόπαιξε σα νάταν και δική μας. Μόχθου νυχτιές ατέλειωτες κι υπέρτατες χαρές. Τον πόνο τον ανθρώπινο, τον κάναμε τραγούδι. Για ν’αντηχεί σε κάθε μας βήμα κι απαντοχή. Ρίζες βαθειές στο είναι μας και πάνωθε λουλούδι. Βίωμα με τη σάρκα μας, για να μας τυραννά. Στ’ανθρώπινα τα χέρια μας η θεϊκή η φλόγα που καταυγάζει και μαζί τα καίει, τα καταλεί νίκης σκυτάλη ας γενεί του Αγώνα. Θε μου ευλόγα! Ως να δοθεί ανέσπερη σ’αυτόν που θ’ακλουθεί.

Τούλα Μπούτου