Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

Περιεχόµενα

Αστερια 3
Μάτια 5
Οµορφια 9
Καρδια 15
Σεβντάς 26
Ερωτας 39
Αγάπη 44
Γαµος - Αρραβώνας 82
Χωρισµος 84
Βάσανα 93
Θανατος 106
Γνωµικες 114
Ξενιτια 117
Μοναξια 119
Παρανοµια 121
Παράδοση 122
Ζωη 123
Ηλιος 127
Κρητη 129
Λεβεντια 133
Ονειρα 135
Εορταστικές 141
Φιλία 142
Στρατος 143
Της παρέας 146
Σατυρικες 147
Υβριστικες - Ανήθικες 154
∆ιαφορες 157
Λεξικό 170

2
Μαντιναδες 2002
Μονη και παλι καρτερω
µηπως και δω το αστερι
µηπως και πιασει η ευχη
κοντα µου να σε φερει.
Ο ήλιος όταν πρωτοβγεί
να µην σε δει προσέχει
γιατί πως είναι δεύτερος
στη λάµψη το κατέχει
Αστέρι µ'είπες µια φορά
κ' ίσως να γίνω φως µου
άµα συµβιβαστείς κι εσύ
και γίνεις ουρανός µου
Περάσαν οι κακές στιγµές
µείναν οι πίκρες πίσω
δεν ψάχνω πια, βρήκα καρδιά
που αξίζει να αγαπήσω
Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
όλα θα τα ενώσω
να κάνω σιδηρόδροµο
να' ρθω να σ' ανταµώσω.
Σ' όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
έγραψα τ' όνοµά σου
και τα διαβάζω όπου βρεθώ
και βρίσκοµαι κοντά σου.
Μελαχροινέ µου αστερισµέ
γλυκιά µου ξελογιάστρα
µόνο την όψη σου θωρώ
όταν ξανοίγω τ'άστρα
Αστρα που είστε στα ψηλά
να πάτε να τη βρείτε
κι αν σας ρωτήσει το πως ζω
µονάχος να της πείτε
Από όλα τα’ αστέρια του ουρανού
ένα ‘βαλα σηµάδι
µ’ άρεσε και τα’ αγάπησα
µα εχάθει το άλλο βράδυ.
Μη 'ρθεις σα φως, σαν αστραπή,
για θα χαθώ από µπρος σου
είµαι ένα άστρο της αυγής
που θα χαθεί στο φως σου
Θέ µου µια χάρη σου ζητώ
και θέλω να τη κάνεις
γράψε µε τ'άστρα σ'αγαπώ
να την εκουζουλάνεις
Τ'άστρα κοιτωώστον ουρανό
µα ψάχνω το φεγγάρι
και σα το δω στο κύκλο του
εσένα βλέπω πάλι
ΑΣΤΕΡΙΑ
Απ' όλα τ'άστρα τ΄ουρανου ενα
ειναι που σου µοιαζει
κεινο που βγαινει την αυγη
κι ολα τα σκοτεινιαζει.
Θα γίνω αστερόσκονη
ακόµη ένα βράδυ
γιατί το διαισθάνοµαι
γυρεύεις ένα χάδι.
Οπως τη νύκτα ο ουρανός
έχει αγκαλιά τ'αστέρια
θέλω να σ'έχω µάτια µου
µέσα στα δυό µου χέρια
Αστρο λαµπρό τση σκέψης µου
του λογισµού µου ήλιε
φεγγάρι των ονείρων µου
στην αγκαλιά µου γείρε.
Εγώ για σένα θα γενώ
στον ουρανό αστέρι,
να πέσω κι ότι επιθυµείς
ο χρόνος να σου φέρει.
Ενα αστέρι έπεσε
και µια ευχή θα κάνω
τα µάτια να µου έκλεινε
εκείνη σαν πεθάνω
Μελαχροινέ µου αστερισµέ
έλα στην αγκαλιά µου
κουράστηκα να σε θωρώ
µόνο στα όνειρά µου
Η Αφροδίτη πιο λαµπρό
λένε πως είν 'αστέρι
φαίνεται πως δε σ'έχουν δει
ξανθό µου περιστέρι
Οπως κρατάει ο ουρανός
στην αγγαλιά του αστέρια
κρατώ και εγώ εσένανε
µέσα στα δυό µου χέρια.
Μετρώ τ'αστέρια τ'ουρανού
και λείπει ένα ζευγάρι
χαµήλωσε τα µάτια σου
µην έρθει και στα πάρει.
Κάνε ευχή στον ουρανό
κι εγώ θα γίνω αστέρι
να πέσω κι ότι επιθυµείς
η µοίρα να σου φέρει
Ενα αστέρι µια βραδιά
µήνυµα θα σου φέρει
πως σ'αγαπώ και θέλω σε
παντοτινό µου ταίρι.
3
Μαντιναδες 2002
Κάνε ευχή στον ουρανο
κι εγω θα γινω αστερι
να πεσω κι ο,τι λαχταρας
η µοιρα να σου φερει.
Μετρώ τ'αστέρια τ'ουρανού
και λείπει µόνο ένα
φένεται δεν εµέτρησα
αγάπη µου εσένα.
Μες στο δικό µου ουρανό
και στσι καρδιάςτο θρόνο
δυό άστρα µε φωτίζουνε
τα δυό σου µάτια µόνο
Σου στέλνω τ' άστρα του ουρανού
σα χάδι µες στη νύχτα
για να σου ψιθυρίσουνε
µωρό µου καληνύχτα.
Σου στέλνω αστέρια από ψηλά
έβγα να δεις χαρά µου
που σχηµατίζουν σ'αγαπώ
κι ας είσαι µακριά µου
Πάντα δίπλα σου 'θα µαι εγώ
µια κούπα µε αστέρια
να σου κρατάω συντροφιά
ώσπου ν'ακούσω φεύγα.
Εσβήσανε στον ουρανό
τα δυό µας τα αστέρια
και χάθηκε η αγάπη µας
µέσα απ΄τα δυό µας χέρια
Τη νύχτα δες τον ουρανό
και διάλεξε ένα αστέρι,
αυτό θα 'ταν το δώρο µου
άµα σε είχα ταίρι
Τα αστερια εβαρεθηκανε
να 'κουνε τσι καηµους µου
µα δε µπορω α δε τσι πω
για θα σαλεψει ο νους µου
Θα γινω αστεροσκονη
να πεσω στα µαλλια σου
οταν κοιµασαι ,µατια µου,
να λαµπουν τα ονειρα σου
Ρωτώ τ'αστέρια να µου πουν
µα εκείνα δεν µου λένε
που βρίσκεσαι να πάψουνε
τα µάτια µου να κλαίνε
Αστρο λαµπρό τση σκέψης µου
ήλιε στη σκοτεινιά µου
φεγγάρι των ονείρων µου
έλα στην αγκαλιά µου.
Μαντιναδες 2002
Εκεί ψηλά στον ουρανό
λάµπουνε τα αστέρια
µα το δικό σου συνεχώς
λάµπει στα δυο µου χέρια.
Καθάριος ειν' ο ουρανός
και λάµπουνε τ'αστέρια
µα εγώ κρατώ το πιο λαµπρό
µέσα στα δυο µου χέρια.
Μελαχροινέ µου αστερισµέ
για κοίτα το φεγγάρι
κλαίει κι'αυτό γιατί έφυγες
απ'τη δική µου αγκάλη
Εβγα στο παραθύρι σου
και κοίταξε τ' αστέρια
γιατί αν κάποιον αγαπάς
µοιάζουν µε περιστέρια
ΑΣΤΕΡΙΑ
Στη θάλασσα των αστεριών
µε βάρκα το φεγγάρι
η σκεψη µου ταξιδευτής
έρχεται να σε πάρει
Οψές το βράδυ µίλαγα
µε τ'ουρανού τ'αστέρια
και µου'λεγαν πως σ'είδανε
σε αλλουνού τα χέρια
Οπως τ' αστέρια είναι πολλά
και το φεγγάρι ένα
µες το µυαλό έχω πολλές
µα στη καρδιά εσένα
Οπως τ' αστέρια είναι πολλά
και το φεγγάρι ένα
µες το µυαλό έχω πολλές
µα στη καρδιά εσένα
4
Μαντιναδες 2002
Ολα τ' αστέρια τ' ουρανού,
σβήνουνε σα προβάλλει,
η πιο µεγάλη αγάπη του,
σα λάµψει, το φεγγάρι
Αστερισµέ και πάθος µου
κρυφή µου αµαρτία
απέναντί σου κάθοµαι
και δως µου σηµασία
Ξέχνα τ'αστέρια τ'ουρανού,
τον ήλιο, τη σελήνη
κι εκείνη που να κοιµηθείς
τη νύντα δε σ'αφήνει
Ξέχνα τ'αστέρια τ'ουρανού,
τον ήλιο, τη σελήνη
κι εκείνη που να κοιµηθείς
τη νύντα δε σ'αφήνει
Μαντιναδες 2002
Αµα ποθάνω γράψετε
στου τάφου µου την πλάκα
πως δυό µατάκια γαλανά
σκοτώσαν ένα βλάκα.
Από τα µάτια µου το φώς
θεέ µου να µου στερήσεις
µα την αγάπη µου ποτέ
να χάσω µη µ’αφήσεις
Αστράφτει η κάθε σου µατιά
όταν θα µε κοιτάξει
και προκαλεί τον κεραυνό
να πέσει να µε κάψει.
Γι'αγάπα µε,γι'αρνήσου µε
για πες των αµαθιών σου
να µη µε σαϊτεύουνε
όντε περνώ 'πο µπρός σου
∆ε θέλω νεκρολούλουδα
πάνω στο φέρετρό µου
µα τη µορφή τζη κεντητή
στο νεκροσέντονό µου.
∆υό µάτια δεν εξέχασα
απ' τη στιγµή που τά' δα
φωτιά µου βάλαν στην καρδιά
και βάσανα µεγάλα!
Εθάµπωσέ µε αγάπη µου
η λάµψη των µατιών σου
και ζάλισέ µε τ' όµορφο
γλυκό χαµόγελο σου.
Εσπερινός ξηµέρωσε
τ'Αγίου Βαλεντίνου
και δεν τα είδα σήµερα
τα µάτια που µε κρίνου
Εχεις µατάκια όµορφα
απού τσακίζουν πέτρα
κι απού κολλάζουν άγγελους
κι αντράκια δύο µέτρα.
Θεέ µου και γιάντα τση 'δωκες
µάτια µε τόσ'αγάπη
κι'ερωτικό χαµόγελο
και γέµισέ µε πάθη
Κάθε σου γέλιο µαχαιριά
κάθε µαθιά σου σφαίρα
µε ετσά ψυχρό εκτελεστή
πως θα τα βγάλω πέρα
Καινούργια βόµβα έφτιαξαν
οι Αγγλοαµερικάνοι
µα σα τα µάτια σου τα δυο
καταστρόφη δεν κάνει.
ΜΑΤΙΑ
Αν είναι µπλε ή καστανά
τα γυναικεία µάτια
µ'ένα τους βλέµµα την καρδιά
την κάνουνε κοµµάτια.
Από τα µάτια προσπαθώ
το δάκρυ µην κυλήσει
γιατί ποτέ δε θα βρεθει
χέρι να το σκουπίσει..
Αυγή κι ηλιοβασίλεµα
λεν' οµορφιές του κόσµου
φαίνεται πως δεν είδανε
τα δυο σου µάτια φως µου.
Γιατί για πες µου να τα δω
τα µάτια σου µπροστά µου
και δεν µπορώ ανάπαυση
να βρω µες την καρδιά µου.
∆εν ηµπορώ το βλέµµα σου
φώς µου να τ΄αντικρύσω
και κάνω ευχή στον δρόµο µου
να µη σε συναντήσω
Ε Θεέ µου γιάντα τση 'δωκες
δυό µάθια δολοφόνους
και κάθε που θα µε κοιτά
µου κόβει δέκα χρόνους
Είν΄ τα µατάκια σου γλυκά
και όταν συννεφιάζουν
µοιάζουν µε τ΄ άστρα του ουρανούού
που αχνά φωτάκια βγάζουν.
Ετσι που τρέχει ο ποταµός
τρέχει κι'ο λογισµός µου
και χύνεται στη θάλασσα
των αµατιών σου φώς µου
Εψαξε η νύχτα τ' άστρα τζη
κι έλειπε ένα ζευγάρι
χαµήλωσε τα µάτια σου
µην έρθει να στα πάρει
Θεέ µου και δως µου άλλα δυο
µάτια να την ξανοίγω
γιατί ειν'τα κάλλη της πολλά
και µε το φώς µου λίγο
Και να ξεχασει µια φορα
ο ηλιος ν'ανατειλει
ενα σου βλεµµα ειν' ικανο
το ιδιο φως να στειλει
Λιγότερο από µια στιγµή
µάτια να κοιταχτούνε
µπορεί να φύγει µια ζωή
να µην λησµονηθούνε.
5
Μαντιναδες 2002
Απάνω στο στερέωµα
του ουρανού που λένε
περιπλανιούνται καθ' αργά
τα µάτια µου και κλαινε
Αστέρια είναι τα µάτια σου
σπαθιά τα δυό σου φρύδια
και µε αυτά µε πλήγωσες
την ώρα που σε είδα
Γελούν τα µάθια στη χαρά
δακρύζουνε στον πόνο
κι ας λένε ότι τα 'χουνε
για να θωρούνε µόνο
∆ε θα τα δεις τα µάτια µου
ποτέ σου δακρυσµένα
έχουνε ζήσει πάµπολα
κι είναι συνηθισµένα
∆ύο µαθιές µου έριξες
και ήτον' η αιτία
τα λογικά µου που'χασα
για σε γλυκειά αµαρτία
Εγώ τη βρήκα τη χαρά
µέσα στα δυο σου µάτια
κι ασ' τσ' άλλους να την ψάχνουνε
σε πλούτη και παλάτια.
Ενα λεπτό τα µάτια µου
είδανε τα δικά σου
κι αρνήθηκέ µε η σκέψη µου
κι όπου κι αν πας κλουθά σου.
Εχεις δυο µάτια πράσινα
και όποιος τα κοιτάξει
σκλαβώνεται και χάνεται
που τη δική τους λάµψη
Η εποµενη µου εκθεση
θα ειναι αφιερωµενη
στα µατια που µου χαρισαν
ζωη ονειρεµενη
Κάθε ξηµέρωµα θωρώ
τον ήλιο όντε προβαίνει
µέσα στα µάτια σου τα δυό
κι ο ύπνος δεν µε παίρνει
Και το φεγγάρι σκοτεινό
είναι στο πέρασµά σου
γιατι φωτίζουν πιο πολύ
τα µάτια τα δικά σου!
Μάτια,µατάκια,µάτια µου
των αµατιών µου µάτια
τα µάτια µου δεν είδανε
σαν τα δικά σου µάτια.
Μαντιναδες 2002
Με µια µαθιά ντου µ' έπιασε
σκλάβα στον έρωτα ντου
και υπερηφανεύεται
για το κατόρθωµα ντου
Μέσα στο ναρκοπέδιο
των αµαθιώ σου εµπήκα
µα ήµουν ναρκαλιευτής
και ζωντανός εβγήκα.
Μην τα θωρείς τα µάθια µου
γιατί δε λένε αλήθεια
θέλουν να κρύψουν τον σεβντά
απού'χω µεσ' στα στήθια
Μην τα θωρείς τα µάτια µου
γιατί θα δεις στο βάθος
ότι κρυφό έχει µια ψυχή
για σένανε το πάθος.
Μόνο να µε ξανοίξουνε
τα µάθια σου µου φτάνει
γιατι µου δίνουν δύναµη
που ο νους σου δεν το βάνει
Να τα χαρώ τα µάτια σου
πως τα 'χεις µαθηµένα
και κάνεις πως κοιτάς αλλου
µα εσύ κοιτάς εµένα.
Ξανοίγω τ'άστρα τ'ουρανού
µα δεν θωρρώ κανένα
να χει την λάµψη που 'χουνε
τα µάτια σου εσένα
Ολα τα µάτια είναι γλυκά
κι όλα γλυκά θωρούνε
µα τα δικά σου έχουνε
µαγνήτη και τραβούνε
Οποιος στο ναρκοπέδιο
πέσει των αµαθιών σου
θέλει δε θέλει θα γενεί
παιχνίδι των χεριών σου.
Ούλα τα µάθια είναι γλυκά
κι ούλα γλυκά κοιτάζουν
µα τα δικά σου είναι σπαθιά
που την καρδιά µου σφάζουν
Ποιός είδε τέθιο πόλεµο
να πολεµούν τα µάθια
χωρίς µαχαίρια και σπαθιά
να γίνονται κοµµάθια
Πως ο καθρέπτης της ψυχής
τα µάτια είναι λένε
για τα δικά µου ήντα θα πουν
που µέρα νύχτα κλαίνε.
ΜΑΤΙΑ
Με τον αέρα πέφτουνε
τα φύλλα του πλατάνου
χαρώτα τα µατάκια σου
παιχνίδια µου τα κάνουν.
Μη µε χτυπάς µε το σπαθί
γιατί αν βαρώ θα γιάνω
χτύπαµε µε τα µάθια σου
αν θέλεις να πεθάνω
Τα µάτια σου αλλάξανε
της φύσης τον κανόνα
και φέρανε την άνοιξη
στη µέση του χειµώνα
Μια διαφορά 'χει ο φονιάς
αγάπη µου µε εσένα
αυτός σκοτώνει όπως βρει
µα συ µ' ενα σου βλέµµα
Μου λείπουνε τα µάτια σου
που όποιος τ' αντικρύσει
θα τυρανιέται µια ζωή
που δε θα λησµονήσει..
Να τα χαρώ τα µάτια σου
τα µαύρα τα µεγάλα
όπου σταλαµατιάζουνε
το µέλι µε το γάλα
Οι δύο µαθιές σου µ'έκαναν
να χάσω το µυαλό µου
σκέψου αν ήταν πιο πολλές
τί θα'χανα µικρό µου
Ολο το κόσµο ν΄ αρνηθώ
εσένα δεν αρνούµαι
γιατί έχουνε τα µάτια σου
µαγνήτη και τραβούνε.
Οπου σταφούν τα µάτια σου
καρφώνεται ένα βέλος
γιατί την πρασινάδα ντως
έχει κρυψώνα ο έρως.
Πες µου γιατί τα µάτια σου
µαγεύουν τη ζωή µου
κι όταν τα νιώθω πάνω µου
κόβεται η αναπνοή µου
Πράσινα µάτια κάµανε
το νού µου εξορία
κι ο λογισµός µου άλλαξε
ολοταχώς πορεία.
Σαν µε κοιτούν τα µάτια σου
δακρύζουν τα δικά µου
γι΄αυτό τα βλέπεις και κοιτούν
αλλού τα βλέµµατα µου
6
Μαντιναδες 2002
Μελαχροινέ τα µάθια σου
σαν τ'ανοιγοσφαλίσεις
και πέτρινη να 'ναι η καρδιά
εσύ θα την ραίσεις
Μη τα θωρείς τα µάθια µου
που είναι γελασµένα
δε θέλω ο κόσµος να θωρεί
πως είν' για σε κλαµµένα
Μην τα θωρείς τα µάθια µου
µην τα θωρείς κερά µου
µην τα θωρείς γιατί θα δεις
πως σ'αγαπά η καρδιά µου
Μοιάζει πολύ τση θάλασσας
το χρώµα των µατιών σου
και συµπληρώνει τσ' οµορφιές
που 'χει το πρόσωπό σου.
Να µπόρουνα απ' τα µάτια σου
να 'παιρνα φως να φέγγω
τα βάσανά µου σε χαρές
ήθελα µετατρέπω.
Νύχτα απόψε φωτεινή
όχι απ' το φεγγάρι
αστράφτουνε τα µάθια τζι
σαν το µαργαριτάρι.
Ολα τ' αστέρια τ' ουρανού
µαζί να ενωθούνε
τη λάµψη απ'τα µατια σου
να φτάξουν δεν µπορούνε
Οντε τα ωραία µάτια σου
γυρίσουν και µε δούνε
µου φαίνεται κι ο ουρανός
και τ'άστρα µου γελούνε
Οταν θα δεις τα µάτια µου
κάποτε που θα κλαίνε
για σένα θα 'ναι αγάπη µου
και ας µη σου το λένε.
Ποιανού ζωγράφου πίνακας
χαµογελά πιο ωραία
από τα µάτια σου τα δυο
σαν κάνουνε παρέα;
Πώς να σε βγάλω από το νου
που πάντοτε θυµάµαι
τα µάτια σου τα όµορφα
που εδά µε τυραννάνε!
Σκέψη µου στα ταξίδια σου
να 'ξερες πως ζηλεύω
γιατί πηγαίνεις τακτικά
στα µάτια που λατρεύω
Μαντιναδες 2002
Σκέψη µου τα ταξίδια σου
να 'ξερες πως ζηλεύω
γιατί πηγαίνεις τακτικά
στα µάτια που λατρεύω.
Στα µάτια όταν σε κοιτώ
τις σκέψεις σου διαβάζω
και στην καρδιά µου πιο βαθιά
ολοένα και σε βάζω
Στον αµαθιών σου τον µπαξέ
όποιος κι αν κάνει βόλτα
δεν πρόκειται να ξαναβρεί
του γυρισµού την πόρτα
Τα δυο σου µάτια έχουνε
της θάλασσας το χρώµα
και του µελιού τη νοστιµιά
το όµορφό σου στόµα
Τα µάθια σου µε πιάσανε
τα χείλη σου µε δέσαν
και τα σγουρά σου τα µαλλιά
φώς µου µε περιπλέξαν
Τα µάθια σου τα όµορφα
όντε γλυκοθωρούνε
ωσάν τ'αστέρια τ'ουρανού
θαρρώ λαµποκοπούνε
Τα µάτια κάνουν πόλεµο
κι όποιος βρεθεί στη µέση
να πολεµήσει δε µπορεί
ηρωικώς θα πέσει.
Τα µάτια σου αλλάζουνε
τση φύσης τον κανόνα
και φέρνουνε την άνοιξη
στη µέση του χειµώνα.
Τα µάτια σου είναι αφορµή
το γέλιο σου αιτία
που σου'χω δώσει κοπελιά
τόση µεγάλη αξία
Τα µάτια σου είναι θάλασσα
και κατοικούν βαπόρια
και ΄γω στη µέση ναυαγός
µε ένα σωρό µποφόρια.
Τα µάτια σου είναι θάλλασα
χρυσόψαρα γεµάτα
και θέλω να γενώ ψαράς
ξανθιά γαλανοµάτα
Τα µάτια σου έχουν κοπελιά
των αστεριών την χάρη
απού κρατούνε συντροφιά
τη νύχτα στο φεγγάρι
ΜΑΤΙΑ
Σκέψη µου το ταξίδι σου
νά'ξερες πως ζηλεύω
γιατί πηγαίνεις συνεχώς
στα µάτια που λατρεύω
Στη θάλλασα απ'τα µάτια σου
θέλω να ναυαγήσω
κι αν έλθουν για βοήθεια
θα την 'ποστείλω πίσω
Στων αµαθιών τζη τα νερά
όποιος κι αν κολυµπήσει
όσο καλός κολυµπητής
κι αν έναι δε θα ζήσει.
Τα δυό σου µάτια,µάτια µου
είναι σαν τον µαγνήτη
µε πιάσανε και µε σέρνουνε
κι εµένα άπο την µύτη
Τα µάθια σου σκοτώνουνε
σαν του φονιά την σφαίρα
και κάµουνε εγκλήµατα
χιλιάδες κάθε µέρα
Τα µάθια στα 'δωσε ο Θιος
να βλέπεις να διαβάζεις
µα εσύ τα χρησιµοποιείς
για να µε κοµµαθιάζεις
Τα µάτια µου τα καστανά
βουρκώσαν µα δεν κλαίνε
και τα πολλά τους µυστικά
τα κρύβουν δεν τα λένε.
Τα µάτια σου αλλάξανε
της φύσης τον κανόνα
και φέρανε την άνοιξη
στη µέση του χειµώνα
Τα µάτια σου είναι ένας εχθρός
κι αν δεν τα πολεµήσω
θα µου σκοτώσουν την καρδιά
κι ύστερα πώς θα ζήσω
Τα µάτια σου είναι θάλασσα
κι όποιος θα ταξιδέψει
πρέπει να το καλοσκεφτεί
γιατί θα κινδυνέψει.
Τα µάτια σου είναι όµορφα
µα δε σου το 'πα ακόµα
και έχουνε τσι θάλασσας
και τ' ουρανού το χρώµα
Τα µάτια σου µ' ανοίξανε
πληγή που δε θα γειάνει
κι ανε βρεθεί κανείς γιατρός
δε θα βρεθεί βοτάνι
7
Μαντιναδες 2002
Σκοτάδια,ήλιους,θύελλες
και µια βαθιά γαλήνη
όντε κοιτάς ερωτικά
κάθε σου βλέµµα δίνει
Στη χώρα των παραµυθιών
τα µάτια σου µε πάνε
γι' αυτο και συ το βλέµµα σου
να µη το ρίχνεις χάµε..
Τα γαλανά τα µάθια σου
θάλλασα από µέλι
σε µια µαθιά σου να πνιγώ
καθόλου δε µε µέλλει
Τα µάθια σου ένας ουρανός
που σιγοψιχαλίζει
και τη καρδιά µου ερωτική
βροχή τη ξεχειλίζει
Τα µάθια σου τα καστανά
καθε που µε ξανοίγουν
µοιάζουν µε τριαντάφυλλα
παράδεισους µ'ανοίγουν
Τα µάτια είναι να κοιτούν
µα έχουν κι άλλη χρήση
µιλούν εκεί που δεν µπορεί
το στόµα να µιλήσει.
Τα µάτια σου αλλάζουνε
της φύσης τον κανόνα
και φέρνουνε την άνοιξη
στη µέση του χειµώνα.
Τα µάτια σου δε µοιάζουνε
µε µάτια τ΄άλλου κόσµου
εξανιξά τα µια φορά
και πήρανε το φως µου.
Τα µάτια σου είναι θάλασσα
και εγώ ναυαγισµένος
και έχεις ευθύνη κοπελιά
άνε βρεθώ πνιγµένος
Τα µάτια σου είναι θάλασσα
που αέρας δεν την πιάνει
χαρά σε εκείνον που θα βρεί
µέσα σ'αυτά λιµάνι
Τα µάτια σου εκλάψανε
και είναι σηµάδι πόνου
θα κλάψουνε κι απο χαρά
στην πάροδο του χρόνου.
Τα µάτια σου µε κάµανε
κι αν θέσω δε κοιµούµαι
µόνο 'ποµένω ξυπνητός
ώρες και σου θυµούµαι.
Μαντιναδες 2002
Τα µάτια σου σκοτώνουνε
µα δεν τα πιάνει νόµος
ήσουν και θα ΄σαι µάτια µου
νόµιµη δολοφόνος.
Τα µάτια της ειν' όµορφα
µα δεν της το'πα ακόµα
γιατί'χουνε τση θάλασσας
και τ'ουρανού το χρώµα.
Τρίχα απ' τα µαλλάκια σου
τα µάτια µου θα ράψω
κι όρκο θα κάµω στο Θεό
άλλη να µην κοιτάξω
Χρυσός µου φαίνεται ο ουρανός
κι η γής όλο διαµάντια
όντε προβάλεις και τα δώ
τα δυό σου µαύρα µάτια
ΜΑΤΙΑ
Τα µάτια σου τα όµορφα
όταν θα µε κοιτούνε
ηλεκτροφόρα σύρµατα
είναι και µε χτυπούνε.
Τα µαύρα µάτια την αυγή
δε πρέπει να κοιµούνται
µα να σφιχταγκαλιάζουνται
και να γλυκοφιλιούνται
Φουρτουνιασµένο πέλαγο
µοιάζει το κοίταγµά σου
νά' µουν καράβι µέσα του
κι ας τσακιστώ µπροστά σου!
Χωρίς τουφέκι εκτέλεση
µου καµες κοπελιά µου
και πέτυχες µε µια µαθιά
τον στόχο στην καρδιά µου
8
Μαντιναδες 2002
Τα µάτια σου τα όµορφα
της Παναγίας µοιάζουν
που ότανε τα προσκυνάς
την αγάπη βγάζουν
Την ώρα που µε κοίταξαν
τα δυό γλυκά σου µάτια
έγινε στάχτη όλη η γη
και η καρδιά κοµµάτια!
Χριστέ µου υπεράνθρωπε
µια χάρη σου γυρεύω
να µη δακρύσουνε ποτέ
τα µάτια που λατρεύω.
Ψηφιδωτά τα µάτια σου
µονάκριβο ζευγάρι
την πλάση θα φωτίζουνε
σαν σβήσει το φεγγάρι..
Μαντιναδες 2002
Μια τέτοια τόσο φωτεινή
κι ηλιόλουστη ηµέρα
η λάµψη του προσώπου σου
τον ήλιο κάνει πέρα
Αστράφτει κάθε σου µατιά
όταν θα µε κοιτάξει
και προκαλεί τον κεραυνό
να πέσει να µε κάψει.
Ελα µες την αγκαλη µου
λησµονησε τον πονο
κι εγω µε την ανασα µου
το δακρυ θα στεγνωνω
∆ύο αστέρια λαµπερά
είναι τα δυό σου µάτια
κι όπου κοιτάξουν την καρδιά
την κάνουν δυο κοµµάτια.
Ο ήλιος τζάµι δεν τρυπά
µόνο τη γης µαραίνει
κι απ' αγαπά µελαχροινή
φίληµα δεν χορταίνει
Τα µάτια σου είναι άνοιξη
τα χείλη καλοκαίρι
και νιώθω να ‘χει καύσωνα
σαν µου κρατάς το χέρι.
Ο χρόνος πρέπει να σταθεί
να µην σε καταλήσει
γιατι σε κήπο τετοιο ανθό
δεν ξανακάνει η φύση.
Ενα εκατοµµύριο
κάνει το πρόσωπο σου
και είναι αιτία το όµορφο
γλυκό χαµόγελο σου
Να µην µυρίζεις γιασεµί
κι οµορφιά σου φτάνει
και µυρωδιά και οµορφιά
θα µ' αποκουζουλάνει
Νικά η µέρα την αυγή
και ο ήλιος το φεγγάρι
και η δική σου οµορφιά
καθ’ οµορφιά και χάρη.
Κι ο ήλιος που 'ναι φωτεινός
φοβάται τη µατιά σου
γιατί αυτή αντανακλά
το φως απ' την καρδιά σου!
Με πλάνεψαν τα κάλλη σου
µικρό µου περιστέρι
και ησυχία δε θα βρω
αν δε σε κάνω ταίρι.
ΟΜΟΡΦΙΑ
Η όψη σου είναι θεϊκή
και η µιλία σου µοιάζει
µε των Σειρήνων τη φωνή
που το µυαλό αλλάζει.
Ως κι ο Θεός που σ’ έπλασε
κι εκείνος σε θαυµάζει
γιατί δεν έπλασε κορµί
στο κόσµο να σου µοιάζει.
Η οµορφιά σου προκαλεί
µέχρι και το φεγγάρι
και κάθε βράδυ προσπαθεί
τη λάµψη σου να πάρει.
Αστέρι µου µελαχρινό
κάθε που θα νυχτώσει
όλα τα άλλα χάνονται
στη λάµψη σου την τόση.
Την οµορφιά σου αν έπαιρνε
µικρή µου το σκοτάδι
δεν µ'ενοιαζε να ήτανε
όλη η ζωή µου βράδι
Μέσα σε χίλιες να βρεθείς
βιόλα µου σε γνωρίζω
γιατί στη σκέψη του µυαλού
πάντα σε ζωγραφίζω..
Η οµορφιά σου προκαλεί
χωρίς να θες τον άλλο
για κεινονά 'χω πρόβληµα
µε σε πολλά µεγάλο
Οταν κοιµάσαι αγάπη µου
µοιάζεις µε αγγελάκι
γιατί είναι τόσο φωτεινό
τούτο το προσωπάκι
Οταν σε γέννα η µανά σου
όλα τα δεντρα ανθουσαν
και τα πουλακια στα κλαδιά
εγλυκολαηδουσαν.
Γιάντα γυρνάς οντε µε δεις
αλλού το πρόσωπό σου
αφού κατέχεις ότι ζω
για ένα χαµόγελό σου.
∆εν φταίω εγώ,φταίει ο Θεός
ο µέγας καλλιτέχνης
που σ'έκανε αριστούργηµα
της εδικής του τέχνης
Από την εµορφάδα σου
τα ρόδα ας πάρουν χρώµα
για να γινούν πιο εύµορφα
και πιο δροσάτα ακόµα.
9
Μαντιναδες 2002
Αν είσαι Θε µου δίκαιος
κατέβα να περάσεις
διαβάτης από τα µάτια της
να δω πως θα αντιδράσεις.
Μαγια κυρα µου µου 'κανες
µε τα αγρια µαλλια σου
και νοσταλγω καθε βραδια
τα οµορφα φιλια σου
Ούτε ζωγράφος δεν µπορεί
πιστά να αποδώσει
τα κάλη και τις οµορφιές
που η φύση σου ‘χει δώσει.
Βασιλοπούλα φαίνεσαι
απ' την πολλή φρεσκάδα
και τ' όµορφό σου πρόσωπο
που 'χει του κρίνου ασπράδα
Χρόνε που φθείρεις τσ'οµορφιές
µη φθείρεις την δική τζη
άστρο στον ψεύτικο ντουνιά
στολίδι ειν' το κορµί τζη
∆εν βγαίνει από τη σκέψη µου
τ'όµορφο πρόσωπό σου
και µε κρατά αιχµάλωτο
κάθε χαµόγελό σου.
Ανταύγιες µα πολλώ λογιώ
ήκαµε στα µαλλιά τζη
και τσι καηµούς σκορπά σωρούς
σε κάθε πέρασµά τζη
Μελαχρινό µου πρόσωπο
πλασµένο µε µαγνήτη
απού τραβάς τον έρωτα
σαν ψάρι µες το δίχτυ
Και ο Θεός που σ’ έπλασε
και κείνος σε θαυµάζει
γιατί δεν έπλασε κορµί
στον κόσµο να σου µοιάζει.
Βγαίνω,ρωτώ τα σύννεφα
για να µου πουν που είσαι
και να ΄ρθω από µια γωνιά
να δω πόσ' όµορφη είσαι
Η οµορφιά σου µάτια µου
κουζουλαµένο µ' έχει
κι ανε γενώ ποτέ καλά
ένας Θεός κατέχει.
Χίλιες να τα διαµοιραστούν
τα όµορφά σου κάλλη
όλες θα γίνουν όµορφες
κι όµορφη θα 'σαι πάλι.
Μαντιναδες 2002
Στον ουρανό θε' ν' ανεβώ
στην τέλειωση του κόσµου
να δω αν έχει όµορφες
οσάν εσένα φως µου.
Περίσσα κάλλη σου δωσε
η φύση και στολίδια
και σε καλοδασκάλεψε
στσ΄αγάπης τα παιχνίδια.
Ξερά κλαδιά στα χέρια σου
γίνονται µάτσο βιόλες
και µοιάζετε και δε µπορώ
ποια να διαλέξω απ' όλες.
Ο βασιλιάς των λουλουδιών
λένε πως είναι ο κρίνος
µα στη δική σου οµορφιά
µαραίνεται κι εκείνος.
Οταν εσένα δε θωρώ
αδύνατο'ναι φως µου
να µε παρηγορήσουνε
οι πιό όµορφες του κόσµου
Βιόλα που ότι εποχή
κι αν έναι αυτή φουντώνει
σε κατεχάρη κηπουρού
τα χέρια µεγαλώνει.
Ποιός κηπουρός φροντίζει σε
βιολά µου µπαλκονάτη
κι όλες του χρόνου τσ' εποχές
είσαι µ' αθούς γεµάτη.
Ηλιο,φεγγάρι κι ουρανό
σκλαβώνει η οµορφιά σου
κανείς δεν αντιστέκεται
όντα βρεθεί µπροστά σου
Με µια µατιά σου µ' έκανες
να χάσω τη µιλιά µου.
Γονιπετής στα πόδια σου
πετώ την αντριγιά µου.
Η οµορφιά σου προκαλεί
τση συνοµήλικες σου
γι' αυτό και σ' αποφεύγουνε
όλες οι χωριανές σου.
Να 'χε µπορώ ν' αντισταθώ
του χρόνου του ζηλιάρη
να µην περάσει τσ' οµορφιές
µικρή µου να σου πάρει.
Ελα παντέρµε λογισµέ
να µ' ορµηνέψεις πάλι
γιατί µε ξελογιάσανε
τα όµορφά τσι κάλλη.
ΟΜΟΡΦΙΑ
Ζαλίζει µε η µυρωδιά
όντε περνάς 'πό µπρος µου
γιατί περνούνε µονοµιάς
όλοι οι αθοί του κόσµου.
Η θάλασσα ο ουρανός
τ' άστρα και το φεγγάρι
δεν έχουνε την οµορφιά
και τα δικά σου κάλλη.
Ποτέ τση να µη ξαναβγεί
στον ουρανό σελήνη
λαµποκοπά στη σκέψη µου
κι αστροφεγγίζει εκείνη.
Όλα τα άστρα τ' ουρανού
ν' αποτελούνε ένα
δεν αντιπροσωπεύουνε
ένα δικό σου βλέµµα.
Μόνο τ' αγριολούλουδο
που στσ' αγκρεµούς φυτρώνει
χωρίς φροντίδα κηπουρού
αθεί και µεγαλώνει.
Βιόλα που δεν µπορεί
αθό απάνω τζη να στέσει
σε χαραβάτη κηπουρού
τα χέρια έχει πέσει.
Εάν εσύ δεν ήσουνα
βιόλά µου µυρωδάτη
δε 'θελα νa 'χω την καρδιά
µε µαχαιριές γεµάτη
Εριξες πάλι τα µαλλιά
οπίσω στις κουτάλες
κι οµορφιά σου επλήθιανε
και χαντακώνεις τσ' άλλες.
Αν ήµουν ήλιος τση αυγής
και τση νυχτιάς φεγγάρι
θα'χ'όλη σου την οµορφιά
την ίδια σου τη χάρη.
Το κάθε σου χαµόγελο
µε φως του ήλιου µοιάζει
και δε κατέχω όντε σε δω
ποιος απ' τσι δυο σας λιάζει.
'Οταν θα σ'επλασε ο Θεός
πρέπει να είχε χρόνο
κι έκατσε κι ασχολήθηκε
µε τσ' οµορφιές σου µόνο.
Την οµορφιά τση ουρανό
θέλω να κάµεις Θέ µου
να µη µε ξαναδεις σκυφτό
να πορπατώ ποτές µου
10
Μαντιναδες 2002
Αγγελος από τσ'ουρανούς
επίσθει να κατέβει
και σου 'δωκε την οµορφιά
και πάλι µετ'ανέβει
Αξία έχει η ψυχή
κι όχι η οµορφιά στο σώµα
γιατί εµάλαξε ο Θεός
και το 'πλασε µε χώµα.
Χαµένη πάει η οµορφιά όση
κι αν δώσει η φύση
σ' ένα κορµί απού καρδιά
δεν έχει να αγαπήσει
Γη και Ουρανός τσακώνονται
για τα όµορφά σου κάλλη
και στα µαχαίρια βρίσκουνται
αγάπη µου µεγάλη.
Ιντα καιρός τη βιόλα µου
θα µου τη στραπατσάρει
που όλα τα µέτρα ο κηπουρός
που πρέπει τα 'χει πάρει.
Η µυρωδιά σου γιασεµί
έχει περίσσα χάρη
και ξελογιάζει εύκολα
τον κάθε περασάρη
Το πρόσωπο σου ανατολή
το βλέµµα σου ηλιαχτίδα
που κάθε πόνο στην καρδιά
διώχνει και δίνει ελπίδα
Οµορφη σ' έκανε ο Θεός
ατοµικά για µένα
τα πάθη δε µε φτάνανε
που µου’χαινε δωσµένα
Η οµορφιά σου προκαλεί
ακόµα και για φόνο
γι' αυτό να κόψεις τση πολλές
βόλτες σου στο δρόµο.
Στην οµορφιά σου δεν µπορώ
περιγραφή να κάνω
δεν είδα πιο γλυκειά µορφή
στον κόσµο τον απάνω
Οτι κι αν πω µου φαίνεται
είναι για σένα λίγο
γι αυτο σιωπώ και κάθοµαι
µόνο να σε ξανοίγω
Επέσαν δύο µπαλωθιές
εψές στη γειτονιά σου
πάλι κάποιος λαβώθηκε
από την οµορφιά σου
Μαντιναδες 2002
Μία ξανθιά θυµήθηκα
που κάναµε παρέα
που'χε δύο µάθια πράσινα
του κόσµου τα πι' ωραία
Τόσα πολλά είναι τα κάλλη τσι
που τα µισά να χάσει
µε τ'άλλα που 'ποµένουνε
µπορεί να µε χτικιάσει.
Τα κάλλη σου µερώνουνε
και τα θεριά ακόµη
ποιός είναι άπου θα σε δει
και θα΄χει άλλη γνώµη.
Βρύση µου κουµπελίδικη
νερό δροσερεµένο
τ'αγγελικό σου πρόσωπο
το'χες ξεδιαλεγµένο
Ρόδον της πρώτης άνοιξης
όποιος σε δει ανασταίνει
κι όποιος σε κάνει ταίρι του
ποτέ του δεν πεθαίνει.
Οταν σε έπλαθε ο Θιός
ήτονε στα καλά ντου
κι απείς σε ετελείωσε
του πήρες τα µυαλά ντου.
Τ'άστρο σου δε διαβάζεται
µελαχρινό φιντάνι
γιατί 'ναι τόσονα ψηλά
και µάτι δεν το φτάνει
Κόκκινα τριαντάφυλλα
στα µάγουλα τζη ανθούνε
κι επήγα να τα µυριστώ
µα τα κλαδιά τζιµπούνε.
Εγώ δεν ήρθα στη ζωή
γιατί το θέλαν άλλοι
µόνο 'ρθα φως µου να γενώ
στα κάλλη σου χαλάλι.
Καµιά φορά την οµορφιά
πως να τηνε παινέψεις
πως την πεις αληθινή
να µην την κοροϊδέψεις;
Οταν την έπλαθε ο Θεός
δεν είχε φέξει ακόµα
γι'αυτό έχουνε τα µάτια τσι
του ουρανού το χρώµα
Να περιγράψει δε µπορεί
κανείς την οµορφιά σου
και το ηλιοβασίλεµα
είν'άσχηµο µπροστά σου
ΟΜΟΡΦΙΑ
Οψές το βράδυ µου΄λεγε
τ'ολόγιοµο φεγγάρι
πως δε µπορεί τα µάθια του
'πο πάνω σου να πάρει
Θε µου για κοίτα οµορφιά
για κοίτα κάτι µάτια
που µε θωρούν και γίνοµαι
σαρανταδυό κοµµάτια
Παγώνα µου στολίστηκες
έφτιαξες τα µαλλιά σου
και εκατέστρεψε εµέ
µ'αυτή την οµορφιά σου
Μελαχροινή µου κοπελιά
Στο δρόµο όντε σαλεύεις
Ολου του κόσµου τσι µατιές
Απάνω σου µαζεύεις
Ολου του κόσµου τσ' οµορφιές
να δώσουνε σε µένα
θα µου φανούνε αδιάφορες
άµα δε βλέπω εσένα
Ως και το πικραµύγδαλο
που εκ φύσεως πικραίνει
σαν είναι από τα χέρια σου
ω Θε µου πως γλυκαίνει
Τα πάντα αναστατώνονται
όντε θα βγει σεριάνι
ω,την παντέρµη οµορφιά
συγκέντρωση την κάνει
Οπου κι αν πάω βιόλα µου
κλουθά µου η µυρωδιά σου
αυτή µου πήρε το κορµί
όσό 'τονε κοντά σου
Να 'µουν αέρας να 'ριχνα
στα µάθια τα µαλλιά σου
για δε µπορώ να τη θωρώ
τη λάµψη τσ'οµορφιάς σου
Θαρρείς εδά κι η γι-οµορφιά
αιώνια δεν ποµένει
έρχεται το φθινόπωρο
και ο χειµώνας µπαίνει
Σαράντα ήλιους ξεπερνά
των αµαθιών σου η λάµψη
τσιγάρο από το βλέµµα σου
µπορεί κανείς ν'ανάψει
Το βλέµµα σου µελαχροινή
τον ήλιο σκοτεινιάζει
κι αν είχε ο έρωτας µορφή
έπρεπε να σου µοιάζει
11
Μαντιναδες 2002
Βασίλισσα είσαι µάθια µου
βαστάς και την κορόνα
και έχεις τον αυγερινό
στα χείλι και στο στόµα.
Η οµορφιά σ' ένα κορµί
αµοναχή δεν φτάνει
στη βιόλα αξίζει τ' άρωµα
και η µυρωδιά που βγάνει
Απού τσι κρίνους του µαγιού
επήρες την ασπράδα
κι από τα τριαντάφυλλα
τη ροδοκοκκινάδα
Οταν περνάς µελαχροινό
Γλυκά λαλούν τ'αηδόνια
Κι όλο χαρά τα γιασεµιά
Πετούν ανθούς και κλώνια
Οψές ταχιά την πέτυχα
κι επότιζε τσι βιόλες
κι ήταν αυτή πιο δροσερή
και πιο όµορφη απ'όλες.
Π'όπου περάσεις µάθια µου
η φύση πρασινίζει φεύγεις
κι ο κόσµος συννεφά
κι αρχίζει να χιονίζει
Επήε κι εκατοίκησε
σ' ένα ερηµοκλήσι
κι ο κόσµος εσηκώθηκε
να πα να προσκυνήσει
Λιώνει το χιόνι στην κορφή
µα λιώνει αγάλι-αγάλι
µα 'γω 'λιωσα µονηµερίς
για τα δικά σου κάλλη.
Βιόλα πρωτοφανίστικη
τα µάθια µου θωρούνε
ποιός θα τη δει και δε θα πει
ω Θε µου κι από που 'ναι
Τα όµορφα τα µάτια σου
όταν σε µε στραφούνε
σπίθες πετούν απάνω µου
φωτιές και µε κεντούνε
Η οµορφιά σου προκαλεί
την προσοχή του κόσµου
κι έχω το δίκιο που και που
να σε ζηλεύω φως µου
Βουνά επήρα το πρωϊ
και τα λαγκάδια βράδυ
µα δε σε βρήκα πουθενά
µελαχρινό ζαρκάδι
Μαντιναδες 2002
Κοίταξε τ'άστρα τ'ουρανού
Πως λάµπουν,πως γελούνε
είναι γιατί από ψηλά
Καλία εσέ θωρούνε
Ο ήλιος βγαίνει το πρωί
µα 'µένα ο δικός µου
βγαίνει µονάχα σα θωρώ
τα δυό σου µάθια φως µου.
Ψηλό µελαχροινάκι µου
που βρήκες το µελάνι
κι έβαψες τα χειλάκι σου
και µε 'χεις κουζουλάνει
Είµαι σαν µπεις στην εκκλησιά
σε δίληµµα µεγάλο
όντε συµώσεις στον Χριστό
ποιος προσκυνά τον άλλο.
Οσο κι αν είµαι δυνατός
και τον σκληρό κι αν κάνω
µπροστά σ’ ένα µελαχρινό
τον έλεγχο µου χάνω.
Αφού τ' αστέρια βρίσκονται
στον ουρανό κερά µου
εσύ στη γη ίντα ζητάς
κι έκαψες την καρδιά µου.
Αγέννητος θα ήσουνα
γι'αυτό δεν γίναν φως µου
οκτώ µα γίνανε επτά
τα θαύµατα του κόσµου
Η λάµψη του προσώπου σου
πλανιέται στον αέρα
και µε τον ήλιο συντροφιά
δηµιουργεί τη µέρα..
Σα µαυροδάφνη Πατρινή
γλυκό 'ναι το φιλί σου
σα φυλλαράκι γιασεµί
µυρίζει το κορµί σου.
Ληστέψανέ µου την καρδιά
τα όµορφα µαλλιά σου
και το ξανθό το χρώµα τους
µε έφερε κοντά σου.
∆εν ξέρω αν είναι άγγελος
που ξέφυγε απ' τους άλλους
και τάραξέ µου τα νερά
µες στης καρδιάς τους θόλους
Απο ποιό δεντρό,απο ποιό κορµό
απο ποιό βλαστό φυτρώνει
τέθοιος αθός π'όλες τση γης
τσι χάρες συγκεντρώνει;
ΟΜΟΡΦΙΑ
∆έκα άσχηµες να πάρουνε
τα όµορφά σου κάλλη
όλες θα γίνουν όµορφες
κι όµορφη θα'σαι πάλι
Τέσσερις ευαγγελιστές
εσυννενοηθήκα
και πλάσαν το κορµάκι σου
µε του µελιού τη γλύκα
Αν ήµουν ήλιος τση αυγής
και τση νυχτιάς φεγγάρι
θα είχα όλη σου την οµορφιά
την ίδια σου τι χάρη.
Την πια όµορφη κοπέλα µου
σε βγάλανε απ'όλες
απο τσι κρίνους πιο όµορφη
πιο όµορφη κι απ' τσι βιόλες
Ιντα το θέλει η µάνα σου
τη νύχτα το λυχνάρι
απού 'χει µες το σπίτι τση
τ' Αυγούστου το φεγγάρι.
Νικά η µέρα την αυγή
κι ο ήλιος το φεγγάρι
και η δική σου ευµορφιά
καθ' ευµορφιά και χάρη
Μπορεί ο χρόνος να περνά
να σου χαλά τα κάλλη
µα δεν µπορεί από την καρδιά
που σ'έχω να σε βγάλει
Ο χρόνος δυσανασχετεί
γιατί περνά µπροστά σου
και βλέπει πως ανέπαφη
ποµένει η οµορφιά σου..
Λένε Θεά της οµορφιάς
την Αφροδίτη µόνο
µα γω κατέχω µια ξανθιά
που τσ' έκλεψε το θρόνο
Χιλιάδες κάλη έδωκε
σ' εσέ ο Θιός χαρά µου
και τα χρησιµοποίησες
να κλέψεις την καρδιά µου
Αν ήµουνε βασιλικός
στον κήπο που 'σαι βιόλα
'θελα µας εζηλεύανε
τα άλλα λουλούδια όλα.
Με προσοχή να την περνάς
την µέση τση πλατείας
γιατί πολλά εγκλήµατα
κάνεις εξ αµελείας.
12
Μαντιναδες 2002
Εχεις δυο µάθια όµορφα
απ' όντε τα κοιτάζω
καρδιοκτυπώ,τρέµω,πονώ
και βαριαναστενάζω
Την οµορφιά του φεγγαριού
περνά η εδική σου
πανσέληνος στον ουρανό
παράδεισος στην ψυχή σου
Αυγή κι' ηλιοβασίλεµα
λένε οµορφιές του κόσµου!
Φαίνεται πως δεν είδανε
τα δυο σου µάτια φώς µου!
Τα λούλουδα από το µπαξέ
να τα πετάξεις όλα
γιατί 'σαι εσύ ο βασιλικός
το γιασεµί κι η βιόλα.
Tση σκέψης µου τον ουρανό
η οµορφιά σου λιάζει
γι' αυτό τελείως να χαθεί
ο ήλιος δε µε νοιάζει
Ηλιε µου µην παινεύεσαι
για το περίσσιο φως σου
γιατι κατέω µια κοπελιά
που φέγγει πιότερο σου
Μου κρύβεσαι,µα µε κοιτάς
µε θέλεις,µα µε διώχνεις
µε νάζια µα και µ’ οµορφιά
στον έρωτα µε σπρώχνεις.
Βιόλα µου,κρίνε µου
ανθέ,ζουµπούλι,γιασεµί µου
σκέψη µου,φως µου αναπνοή
και αίµα στο κορµί µου
Οµορφο σαν την ζωγραφιά
είναι το πρόσωπό σου
και είναι αιτία το όµορφο
γλυκό χαµόγελο σου
Για σένα λάµπει στα βουνά
το στρογγυλό φεγγάρι
για σένα κλαίει και γελά
το κάθε παλικάρι.
Ποιός θα σε δει και δε θα πει
λόγια καλά για σένα
και δε θα πει και ποιά 'τονε
η µάνα που σε γέννα.
Οπλο ακατανίκητο
έχεις την οµορφιά σου
γι' αυτό και πάντα γίνονται
µόνα ζυγά δικά σου.
Μαντιναδες 2002
Είσαι όµορφη και δεν µπορώ
καθόλου ν'αµφιβάλω
γι' αυτό και κάνεις πάταγο
όπου κι αν πας µεγάλο.
Οταν το φως τσ'ανατολής
πέφτει στο προσωπό σου
παίρνεις µιαν όψη θεϊκή
και γονανίζω µπρος σου
Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού
ένα' ναι που σου µοιάζει
που βγαίνει τα χαράµατα
κι όλα τα σκοτεινιάζει
Μάτια,γλυκά µατάκια µου
µάτια,γαλάζια µάτια
όταν σας βλέπω γίνοµαι
σαρανταδυό κοµµάτια
Στην εκκλησιά µην ξαναπάς
εικόνες µη φιλήσεις
γιατί τσ'αγίους του Θεού
θα του τσι ξεµυαλίσεις
Οταν σε έπλαθε ο Θεός
µου φαίνεται µωρό µου
έβαλε ούλη την τέχνη του
και πήρες το µυαλό µου
Γιάντα το σφακολούλουδο
στα χέρια σου σαν πέσει
βγάνει χυµό κι είναι γλυκύς
κι όλου του κόσµου αρέσει;
Η βιόλα µου εξάνθισε
εις τσ'ύστερες του Μάη
κι αφού δεν είναι δίφορη
πέτε µου εσείς πως πάει.
Εβαλε πάλι σήµερο
το χρώµα που τση πάει
και παραπονεθήκανε
τα λούλουδα του Μάη
Βασιλικέ να κάτεχες
ποιά χέρια σε ποτίζουν
έπρεπε τα κλωνάρια σου
στον ουρανό ν'αγγίζουν.
Εφύσουνε στα σύννεφα
κι ανοίξενε µια τρύπα
πέσανε χάµω οι γι-οµορφιές
κι ήρθανε και σε 'βρήκα.
Οταν την έπλαθε ο Θεός
δεν είχε φως ν' ανάψει
γι' αυτό έχουνε τα µάτια της
του φεγγαριού τη λάµψη
ΟΜΟΡΦΙΑ
Πρόβληµα εδηµιούργισες
στο αστεροσκοπείο
γιατί έναν ήλιο ξέρανε
κι εδά θωρούνε δύο
Στο περιβόλι τση καρδιάς
είσ'όµορφο λουλούδι
κι'από τση ήχους του µυαλού
το πιο γλυκό τραγούδι
∆εν τονε θέλω τον Θεό
έφυγα απο κοντά του
και προσκυνώ ενα ξανθό
όµορφο διµιούργηµά του.
Αχι τί σώµα είν'αυτό
ψηλό µελαχροινό µου
όταν το είδα έχασα
για πάντα το µυαλό µου
Εικόνες µπλιο δεν προσκυνώ
ταβλιά ζωγραφισµένα
µα προσκυνώ τα κάλλη σου
που τα'χει ο Θεός πλασµένα
Τί µαντινάδα να σου πω
ψιµυδευτή µου βιόλα
που'ναι τα κάλη σου πολλά
και δεν τα βάνει όλα.
Βιόλες ξερές να πέσουνε
στα χέρια τα δικά σου
ανθίζουνε και παίρνουνε
το χρώµα τσ'οµορφιάς σου
Ποτέ απροετοίµαστη
µη βγαίνεις στο σεριάνι
εχτός κι αν είσαι σίγουρη
θαρµός πως δε σε πιάνει
Σ' ίντα µπαξέ µεγάλωσες
βιόλα µου και µυρίζεις
και κρούβγεις µε στσι µυρωδιές
την ώρα που µ'αγγίζεις
Να 'µουνε χρόνος κοπελιά
θα σου 'καµα τη χάρη
να µη φορτώσω απάνω σου
τω γεραθιώ τα βάρη
Θε µου,όντε την έπλαθες
φαίνεται είχες χρόνο
κι έκατσες κι ασχολήθηκες
µε τσ'οµορφιές τσι µόνο.
Τα µάτια σου πρωτότυπα
δεν τα'χω δει σε άλλη
ίσως να µη βρεθεί ποτέ καµιά
να σε περνά στα κάλλη
13
Μαντιναδες 2002
Είσαι µικρή,πολύ µικρή
µικρή,τριανταφυλλένια
είσαι κι ωραίο κόσµηµα
γιατί 'σαι σµαραγδένια
Είναι πρωτοφανίστηκα
τα κάλλη τα δικά σου
γι'αυτό και κίνηση πολλή
έχουνε τα στενά σου.
Οντα σε δούνε κοπελιά
να βγαίνεις απ΄το σπίτι
αρχιζούνε τσι µπαλωθιές
σε ολόκληρη τη Κρήτη
Τα µάθια σου είναι σα τσ'ελιές
απάνω στο κλωνάρι
τα φρύδια σου είναι γυριστά
σα δυό µερών φεγγάρι
Στη γειτονιά που κάθεσαι
Είναι όµορφες κοντά σου
Μα εσύ'σαι το χρυσό δενδρί
Και οι άλλες τα κλαδιά σου
Η φύση δε σ'αδίκησε
και βάστα τση χατίρι
στο χρόνο κράθειε την κακιά
που εκείνος θα σε φθείρει.
Η λάµψη του προσώπου σου
τη σκοτεινιά µοιράζει
και βρίνει ο ήλιος περασά
κι όπου περάσεις λιάζει
Θυµάσαι όντε σου το'λεγα
τα λούσα περιττά 'ναι
γιατί τα µάθια κοπελιά
κι οι γλώσσες θα σε φάνε
Η βιόλα µου 'ναι δροσερή
αν βρέχει κι αν δεν βρέχε
γιατί το ρυάκι τω µαθιώ
µέρα και νύχτα τρέχει
Τση Κρήτης είµαι γέννηµα
κι έχω την αγριάδα
εσένα ποιά 'ναι η µάνη σου
κι έχεις τη νοστιµάδα;
Το πρόσωπό τσι τ'όµορφο
µε το φεγγάρι µοιάζει
κάθε που βγαίνει Αυγερινός
την ώρα που βραδυάζει.
Αγγελος του ουρανού
σου τα'δωσε τα κάλλη
και δε σου τα'δωσε άνθρωπος
να σου τα πάρει πάλι.
Μαντιναδες 2002
Χρόνε που φθείρεις τσ'οµορφιές
µη φθείρεις τη δική τζη
µέσα στον ψεύτικο ντουνιά
στολίδι ειν'το κορµί τζη
Αναρωτήθηκες ποτέ
τ'άστρα βγαίνουν το βράδυ;
Για να σε βλέπουν µάτια µου
που λάµπεις στο σκοτάδι
Η λάµψη του προσώπου σου
φτάνει τα χίλια µίλια
στον ήλιο δίπλα να σταθείς
θα σκάσει από τη ζήλεια
Μόνο τ' αγριολούλουδο
του αοριού µυρίζει
περίσσα δίχως κηπουρού
χέρι να το φροντίζει.
Βιόλα που έχει κηπουρό
καλό και την προσέχει
όλες του χρόνου τσ' εποχές
τσι µυρωδιές τσι έχει.
Βιόλά µου ήντα µυστικό
ο κηπουρός σου ξέρει
κι ανοίγεις µεσοχείµωνα
χειµώνα καλοκαίρι;
Οσο κι αν είναι όµορφες
του µπαλκονιού σου η βιόλες
άµα προβάλλεις την αύγη
άσχηµες φαίνονται όλες.
Ρόδα και τριαντάφυλλα
και άνθη του παραδείσου
εµάζεψε ο έρωτας
κι έφτιαξε το κορµί σου.
Πόσο πολύ σε σ'αγαπώ
πόσο πολύ σε θέλω
µεταξοστολισµένη µου
που µοιάζεις των αγγέλων.
Μοιάζεις µε άστρο της αυγής
και τση νυχτιάς φεγγάρι
εσύ 'χεις όµως πιο πολύ
κι από των δυο τη χάρη.
Στα κάλλη σου µωράκι µου
και οι σοφοί απορούνε
γιατί κι αυτοί περιγραφή
να κάνουν δεν µπορούνε.
ΟΜΟΡΦΙΑ
Ωσάν τα γάργαρα νερά
είναι η οµορφιά της
κι όποιος τη δει λιγώνεται
για µια γλυκιά µατιά της
Να ζήσεις µόνο µιαν αυγή
Τόση ζωή σε φτάνει
Ρόδο π'ανθεί πολύ καιρό
Την οµορφιά του χάνει
∆εν έχω λόγια να σου πω
για τα δικά σου κάλλη
γιατί 'ναι πολλά και δε µπορεί
µια φράση να τα βάλει.
Μπουµπουκιασµένο γιασεµί
τώρα που πας να ανθίσεις
τη µυρωδιά σου πρόσεξε
να µην τη χαραµίσεις
Μα κι η θεά τση οµορφιάς
άνε σταθεί µπροστά σου
αµοναχή το στέµµα τση
θα βάλει στα µαλλιά σου
Μωρό µου τα χειλάκια σου
όταν χαµογελάσουν
νοµίζω κάνουνε σεισµό
και κόσµο θα χαλάσουν
Εβγα φεγγάρι να την δεις
κι ήλιε να τηνε λιάσεις
τέθοια γυναίκα δε θα δεις
στον κόσµο και θα χάσεις
Μη ξεχαστείς και πας εκειά
που µέλισσες πετούνε
για µέλι θα σε πάρουνε
κι όλες θα σε τσιµπούνε.
Θα 'ρθεί καιρός αγάπη µου
κι η οµορφιά θα πέσει
και δε θα βρίνεται καρδιά
για σένα να πονέσει
Εφυγα,δεν ξαναγυρνώ
στην αγκαλιά σου µέσα
άλλης νεράιδας οµορφιές
και κάλλη µε πλανέψαν.
Εφυγα,δεν ξαναγυρνώ
στην αγκαλιά σου µέσα
άλλης νεράιδας οµορφιές
και κάλλη µε πλανέψαν.
14
Μαντιναδες 2002
Αν ο Θεός εκάτεχε
τι πλάσµα έχει φτιάξει
τα ουράνια θα άφηνε
για να'ρθει να σε ψάξει
Η θάλασσα,ο ουρανός
τ' άστρα και το φεγγάρι
δε φτάνουνε την οµορφιά
και τη δικιά σου χάρη
Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
µονόπαντας να µπούνε
τη λάµψη του προσώπου σου
δεν τηνε ξεπερνούνε.
Βιόλά µου δεν ξεραίνεσαι
σε καιρικές συνθήκες
γιατί σε χέρια κηπουρού
πεπειραµένου εµπήκες.
Αγριολούλουδο τσ' αυγής
κι αξεµπουµπουκιαστό µου
αχνό δροσουλιασµένο µου
φυντάνι ξοµπλιαστό µου.
∆ώρο πολλά χαρίσµατα
σού'χει ο θεός δωσµένα
γιατί ήθελε να εκδικηθεί
και να δικάσει εµένα
Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού
και στόλισµα του κόσµου
το νου µου και το λογισµό
απού µου πήρες δως µου.
Την ταχινή σηκώνοµαι
τον κόσµο κάνω χάζι
ξανοίγω και τα γιασεµιά
κανένα δε σου µοιάζει.
Απάνω σου σταµάτησε
την τέχνη της η φύση
δεν έχει πλέον νόηµα
ότι δηµιουργήσει
Λένε τσ' αγάπης η πληγή
γιατρό το χρόνο έχει
µα µένα όσο περνά καιρός
αιµορραγεί και τρέχει.
Λένε τσ' αγάπης η πληγή
γιατρό το χρόνο έχει
µα µένα όσο περνά καιρός
αιµορραγεί και τρέχει.
Μαντιναδες 2002
Οταν κανείς καµιά φορά
σκεφτεί για ν'αγαπήσει
την πληγωµένη µου καρδιά
ας έρθει να ρωτήσει!
Εχω ευαίσθητη καρδιά
και θα την τραυµατίσεις
άµα σκεφτείς καµιά φορά
να φύγεις να µ' αφήσεις.
Αν θα µ'ανοίξουν οι γιατροί
το στήθος θα τα χάσουν
γιατί στο µέρος της καρδιάς
εσένα θα κοιτάξουν
Αντίπαλο τη µοίρα µου
και το θεο αν έχω
µες τη καρδιά εικόνισµα
πως σ' εχω το κατέχω.
Αχι ο θεός και να 'παιρνε
ξαµάρι τη καρδιά σου
και να 'χαν όλες οι καρδιές
τα κάλη τα δικά σου
Πολλές φορές µε την καρδιά
έρχοµαι στα µαχαίρια
γιατί επιµένει να γενώ
σκλάβος στα δυο σου χέρια.
Μιλω σου µε τα µατια µου
κι αυτο νοµιζω φτανει
να καταλαβεις η καρδια
σε ποια µερια σε βανει
Όπου σταθείς και όπου βρεθείς
πάντα µε κατατρέχεις
και εδά ‘νιωσα ίντα λοής
καρδιά στον µπέντη έχεις.
Και την καρδιά µου ανε τη θες
τη βγάνω και στη δίνω
και στη ζωή π'απόµεινε
υπεύθυνη σ'αφήνω
Οντε σε πρωτοείδανε
τα µάτια τα δικά µου
ήταν τα στήθια µου ανοιχτά
και µπήκες στην καρδιά µου
O καρδιολόγος κοίταξε
προχτές µες τη καρδιά µου
και τ'ονοµα σου έγραφε
το καρδιογράφηµά µου
Γελούν τα χείλη µα η καρδιά
πάντα 'ναι µαζωµένη
της µοίρας το επόµενο
χτύπηµα περιµένει
ΚΑΡ∆ΙΑ
Θεε που εισαι εκει ψηλα
για κοιτα λιγο κατω
κοιταξε την καρδουλα µου
που εχει πιασει ...πατο
Αχ! µερακλήνα µου καρδιά
και που να σε χαρίσω
να σ’ αγαπούν αληθινά
να µην σε χαραµίσω.
Αν είχα εχθρούς τσι ξέχασα
φίλους δε θυµούµαι
κι αν είχα δυνατή καρδιά
εδά την 'ε' φοβούµαι.
Απ’ τση καρδιάς µου τη σπηλιά
ποτέ µου δε σε βγάνω
µόνο µε την αγάπη σου
µια µέρα θ’ αποθάνω.
∆ε θέλω τη καρδούλα σου
κοµµάτια να τη κάνεις
παρά µονάχα µέσα τζι
εµένα νε να βάνεις
Καρδιά µου µην παρακαλείς
κι αµοναχός καλιά ΄µαι
κι όπως δε σε λυπήθηκαν
έτσι κι εσύ το κάµε
Πάλι η καρδιά µου εγίνηκε
στα χέρια σου κοµµατια
και δε µπορώ να στέσω µπλιό
το δάκρυ µου στα µάτια.
Σκοπούς δεν βάνω στη καρδιά
ούτε και τη δυχτώνω
κι όντε θα κάνεις εζηµιές
εγώ θα τις πλερώνω.
Εγινε ο µπέτης σου γυαλί
και φάνηκε η καρδιά σου
και δείχνει αγάπη ψεύτικη
κρίµα στην οµορφιά σου
Βηµατοδότη στην καρδιά
έχω τοποθετήσει
ο έρωτας τη χτύπησε
κι έχει εξασθενίσει.
∆εν ξέρω πως κατάφερες
απ’ την πολλή αγάπη
κι απ’ το µερίδιο της καρδιάς
πήρες διπλό κοµµάτι.
Φύγε αν θέλεις µακρυά
και ασε µε να ζησω
όπως το λακταρά η καρδιά
προτού τον κόσµο αφήσω
15
Μαντιναδες 2002
Με δακρυα πλενω την καρδια
οσο κι αν την πληγωνεις
για να 'χεις µερη καθαρα
να την εµαχαιρωνεις
Αχι αγάπη µάγισσα
που τσι καρδιές ραΐζεις
τον κόσµο αυτό µε δάκρυα
και µε χαρές γεµίζεις.
Ανάθεµα σε για καρδιά
έλα στα συγκαλά σου
κι µη σε παρασέρνουνε
τα συναισθήµατα σου.
Αφαίρεσες µου τη καρδιά
και µ’ άφησες το σώµα
µε τεχνητή αναπνοή
για σένα ζω ακόµα.
Το πως γελώ και τραγουδώ
έχω χαρά θαρρείτε
µπορεί να χείλη να γελούν
µα την καρδιά να δείτε
Εγω 'χω µονο µια καρδια
κι ειν'το παραπονο µου
γιατι χτυπα γι'αλλο κορµι
κι οχι για το δικο µου
Πέτρα κι αν κάνω τη καρδιά
και πάλι δεν το ξέρω
µέσα σε τούτη τη ζωή
αν θα τα καταφέρω.
Ανοιξά την τη καρδιά
µέσα για να σε βάλω
και µπήκες και δεν άφησες
κοµµάτι απάνω σ'άλλο.
Χάθηκαν οι ελπίδες µου
έσβησαν τα όνειρά µου
κι αφήκανε για συντροφιά
τον πόνο στη καρδιά µου.
Πάρτην καρδιά µου καν τηνε
κάδρο στη καµαρά σου
εγώ µπορώ χωρίς καρδιά
µ'αυτή δεν ζει µακριά σου
Εχω έναν πόνο στην καρδιά
µα είναι ο µόνος πόνος
που όλο πληθιένει πιο πολύ
όσο περνάει ο χρόνος
Μη φοβηθείς αν αισθανθείς
κάτι στα σωθικά σου
εγώ σκαλίζω για να βρω
µια θέση στην καρδιά σου..
Μαντιναδες 2002
Και να το θες δε µε ξεχνάς
όσο κι αν προσπαθήσεις
ώστε να ζεις µεσ' την καρδιά
θα νιώθεις ενοχλήσεις
Καρδιά µου πες µου πως µπορείς
ξανά να αγαπήσεις
και πως θ'αντέξεις µε πληγές
καινούριες για να ζήσεις!
Θέλω να νιώσεις την καρδιά
για σε πως υποφέρει
και πως τη χάνω γρήγορα
αν δεν σε κάνω ταίρι
Μα είναι κρίµα και άδικο
µαζί και αµαρτία
καρδιά να µη ζεσταίνεσαι
να ζεις στην εξορία
Εχεις καρδια πελωρια
που σβηνει τον καηµο µου
και κανεις µεγαλυτερο
καθε χαµογελο µου
Μόνο κοντά σου η καρδιά
νιώθει ότι υπάρχει
κι αρχίζει πάλι να χτυπά
πάλι να δίνει µάχη.
Ειν' η καρδιά µου δίκταµος
σ' ενός γκρεµού τη µέση
κανείς να κόψει δε µπορεί
όσο και να τ' αρέσει.
Θεέ που είσαι στα ψηλά
και όλα τα γνωρίζεις
καρδιές που αγαπούν πιστά
γιάντα τσι βασανίζεις;
Καρδιά µου χτύπα δυνατά
όταν την ανταµώνω
να καταλάβει ήντα τραβώ
στον εδικό της πόνο.
Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά
κόνισµα των αγγέλω
µα σ' έχω µέσα στην καρδιά
και σε θωρώ όντε θέλω
Βρήκες ορθάνοιχτη καρδιά
και µέσα µπαινοβγαίνεις
και τη ζηµιά που προκαλείς
δε την καταλαβαίνεις.
Πες µου φοβάσαι ή ντρέπεσαι
ν' ανοίξεις την καρδιά σου
σε µια καρδιά που από καιρό
την έκανες δικιά σου;
ΚΑΡ∆ΙΑ
Μπορεί ο χρόνος να περνά
να σου χαλά τα κάλλη
µα δε µπορεί απ' την καρδιά
που σ' εχω να σε βγάλει..
Θελω ν'ανοιξω την καρδια
σε καποιον να µιλησω
οντε σε καιει µια φωθια
πως σβυνει να ρωτησω.
Βάστα καρδιά µου δυνατά
µα το κορµί αντέχει
ως νταγιαντούνε τα βουνά
όντε βροντά και βρέχει.
Ολο το αίµα τση καρδιάς
σ' εσένα έχω ταµένο
και την ψυχή και το κορµί
χίλιες φορές δοσµένο
Μία φορά ήταν αρκετή
που σε είδα µπροστά µου
και η φωτιά που µ' άναψες
δε σβήνει στην καρδιά µου.
Εγώ 'χω αντάρτικη καρδιά
κι ειν' και καλοσυνάτη
κι ας µην υπάρχει µέσα τσι
γερό ένα κοµµάτι.
Κάθε σου λέξη όµορφη
µεσ' την καρδιά µου µπαίνει
και δίνει τση παρηγοριά
τσι πόνους κ' υποµένει.
Όταν θα πάψει η καρδιά
τον έρωτά σου να 'χει
θα πάψει και το αύριο
για µένα να υπάρχει.
Είναι καρδιές απού πονούν
µ' αθρώπου δεν το λένε
όντε θα µείνουν µοναχές
µέρα και νύχτα κλαίνε.
Εχω µονάχα µια καρδιά
κι ειν' το παράπονό µου
γιατί χτυπά γι' άλλο κορµί
κι όχι για το δικό µου.
Πάρε γιατρέ τα γιατρικά
και άµε στη δουλειά σου
τον πόνο που 'χω στην καρδιά
δε γράφουν τα χαρτιά σου.
Οσο πολύ υποµονή
κι αν η καρδιά µου έχει
από 'να σηµείο κι ύστερα
µακριά σου δεν αντέχει.
16
Μαντιναδες 2002
Η λογική και η καρδιά
µπορούν να συµβαδίσουν
µα θέλει δυνατή ψυχή
τα κάλλη τους ν' ανθίσουν.
Καρδιά που την πληγώσανε
τα δυο σου µαύρα µάτια
γρήγορα θα την εδεχτούν
του Αδη τα παλάτια.
Σκίσε µωρό µου την καρδιά
που σου 'χω χαρισµένη
να δεις την λέξη σ' αγαπώ
χίλιες φορές γραµµένη
Μες στη καρδια µου βρίχνεσαι
το αίµα µου το πίνεις
κι οσες σταλαγµατιές µου πιείς
τόσες πληγές µ' αφήνεις.
Χίλια κοµµάτια την καρδιά
την έχω µοιρασµένη
και της καρδιάς µου την καρδιά
σε σένα χαρισµένη.
Καρδιά που την πληγώσανε
του έρωτα τα βέλη
δε τηνε γιαίνουνε γιατροί
και φάρµακα δε θέλει.
∆ε τη λυπάσαι µια καρδιά
µόνο τη βασανίζεις
χαρά ζητά στα χέρια σου
και συ την απελπίζεις.
Να 'θελα ξέρεις στην καρδιά
τον τόπο απου σ' έχω
γιατροί που µε ξανοιξανε
ρωτήσαν πως αντέχω.
∆ύσκολα γειαίνουν οι πληγές
που είναι από αγάπη
αφήνουν µέσα στην καρδιά
πόνους πολλούς και πάθη.
Γιάντα τα µάτια σου τα δυο
κι η τόση οµορφιά σου
δεν έχουνε συγγένεια
καµιά µε την καρδιά σου;
∆εν κλαίει µπλιο και δε λυγά
ούτε και νιώθει πόνο
γιατί συνήθισε η καρδιά
να σε λατρεύει µόνο.
Με τεχνητή αναπνοή
θα πρέπει εγώ να ζήσω
γιατί 'δωκά σου την καρδιά
και δεν τη παίρνω πίσω.
Μαντιναδες 2002
Μια πέτρα τσ' ήβαλε ο Θεός
αντί καρδιά στο στήθος
και δεν πονεί όπως πονούν
οι άνθρωποι συνήθως.
Φύτρωξε ο πόνος στη καρδιά
και πως θα τον εδιώξω
απου 'ναι οι ρίζες του πολλές
και ποια θα πρωτοκόψω.
Σκίσε γιατρέ τα στήθια µου
και την καρδιά να ανοίξεις
για να µην νιώθω στη ζωή
πίκρα καηµούς και τύψεις.
Ιντα να κάµω τσι καρδιάς
να µη στεναχωράται
και το δικό σου καηµό
να µην αναστοράται.
Ηθελα να µουνα καρδιά
στον µπέτη σου να µ΄έχεις
να θώρουνα τσι πόνους της
κερά µου αν αντέχεις
Μια µερακλίδικη καρδιά
επλήγωσες µικρή µου
κι εξετελέψαν οι χαρές
απούχα στη ζωή µου
∆ότης θα γίνω τση καρδιάς
να µην ταφεί στο χώµα
για να κτυπά σ'άλλο κορµί
να σ'αγαπώ αιώνια
Εµάλωσε η σκέψη µου
µε την καρδιά µου πάλι
γιατί σε µίσησε η µια
και σ'ανταµώνει η άλλη
Στα µάτια µου το δάκρυ µου
ποτέ του δε θα φτάνει
γιατί το κλάµα τση καρδιάς
εµπόδια του βάνει
Απ'τη δική σου την καρδιά
θαρρώ πως περισσεύω
µα πριν κέρα µου το πεις
αµοναχός µου φεύγω
Αν θες µικρή µου στη ζωή
πολλές χαρές να νοιώσεις
την εδική σου την καρδιά
σε µένα να τη δώσεις
Πόσες φορές τα κλάµµατα
πνίγουνε την φωνή µου
και πόσες άλλες την καρδιά
οι αναστεναγµοί µου
ΚΑΡ∆ΙΑ
Τα µάθια λένε τσι καρδιάς
καρδιά γιατί έχεις λύπη
είστε τυφλά δεν βλέπετε
το ταίρι της πως λείπει?
Κλαινε κι οι δυνατές καρδιές
µα ξέρουν και γελούνε
τον πόνο κάνουνε χαρά
και τόνε τραγουδούνε.
Σκίσε γιατρέ τα στήθια µου
και την καρδιά µου βγάλε
κι αν θες να µην πονώ ξανά
µια κρύα πέτρα βάλε.
Μπορεί ο χρόνος που περνά
να σου χαλά τα κάλλη
µα δεν µπορεί από την καρδιά
που σ' έχω να σε βγάλει.
Κράτα καρδιά µου αντίβαρο
στον πόνο µην λυγίσεις
και 'γώ θα βρώ το φάρµακο
η την πληγή να κλείσεις
Κι αν µας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί και δάση
έχω καρδιά που δε µπορεί
εύκολα να ξεχάσει.
Εµάλωσα µε την καρδιά
που ' µαστε στα µαχαίρια
γιατί επιµένει κι ας πονεί
να 'ναι στα δυό σου χέρια
Σαν χωριστούνε δυο καρδιές
γιατροί δεν ωφελούνε
την γιατρειά να δώσουνε
όσο και αν προσπαθούνε
∆εν έχω άλλα δάκρυα
µικρό µου να σε κλάψω
τάφο θα κάνω την καρδιά
τον πόνο µου να θάψω
Στο κάθε φύλλο τση καρδιάς
τ' όνοµα Κρήτη γράφω
και το βαστώ περήφανα
ως τε να µπω στον τάφο
Χαροπαλεύει η καρδιά
και κάθε βράδυ η νύχτα
φορεί τα µαύρα και πενθεί
τα όνειρα που είχα
Τέσσερα φύλλα έχει η καρδιά
και τα 'καµες κοµµάτια
µε τις µατιές που 'ριχναν
τα δυό σου µαύρα µάτια
17
Μαντιναδες 2002
Ηθελα να 'χα µια καρδιά
ν'αντέχει το µαράζι
βαρέθηκα να τη γροικώ
τούτη ν'αναστενάζει
Οπου κι αν δώσω τη καρδιά
δε κάνει σ'άλλα χέρια
γιατί µαζί σου επέρασε
αξέχαστα νυχτέρια.
Οταν βαθιά πονεί η καρδιά
το στόµα δεν ανοίγει
δρόµο γυρεύγει η εµιλιά
µα ο στεναγµός την κρύβει
Μπλιό την καρδιά αµολυτή
δε την εξαναφήνω
για δεν προκάνω τσι πληγές
που ανοίγει µου,να κλείνω
Ολο καηµούς και συµφορές
βρήκα στον έρωτα σου
γιατί 'ναι απο σίδερο
πλασµένη η καρδιά σου
Μες στην καρδιά σου επιθυµώ
να'µαι φυλακισµένος
µε σένα δεσµοφύλακα
ισόβια κλεισµένος
∆ε σου την δίδω την καρδιά
όχι πως δεν τ'αξίζεις
µονό 'ναι µπελαλίδικη
και δεν την κουλαντρίζεις
Αρχιξε πάλι η καρδιά
τσι χτύπους και λιγαίνει
για χάρη ενος µελαχροινού
στον Αδη κατεβαίνει
Σε τούτηνε την εποχή
τσ'αγάπης την ουσία
δεν τη'νε βρίσκεις στην καρδιά
µα στη περιουσία
Γειά σας λεβέντες Κρητικοί
απ ούλη την οικουµένη
που χετε µέσα στην καρδιά
την Κρήτη ριζωµένη
Τί θάνατος-τι χωρισµός
η λέξη αλλάζει µόνο
αφού η καρδιά και για τα δυό
νιώθει τον ίδιο πόνο
Οπου κι αν γράψω σ'αγαπώ
µε τον καιρό θα σβήσει
γι'αυτό το γράφω στην καρδιά
και όσο θα ζώ θα ζήσει
Μαντιναδες 2002
Οχι και κατέχαµε
ότι η καρδιά κατέχει
φτερά δεν έχει µα πετά
στο µπέτι απί την έχει
Αν η καρδιά σου συµπαθεί
τους δυστυχής ανθρώπους
θα πρέπει µέσα στην καρδιά
να µ'έχεις απ΄τους πρώτους
Με τη δική µου την καρδιά
ήθελα ν'αγαπήσεις
να δεις αν είναι εύκολο
ποτέ να λησµονήσεις
Σαν είχες άλλη στην καρδιά
τί µ' ήθελες εµένα
να µε παιδεύεις να πονώ
ώσπου να ζω για σένα
Επλήγωσές µου την καρδιά
µα ελπίζω πως θα γιάνω
µα είν'αυτή η πληγή βαθιά
και χρόνους πολλούς θα κάνω
Γυναίκα που 'ναι όµορφη
είναι σωστό καµάρι
µα αν έχει και καλή καρδιά
έχει διπλή τη χάρη
Οσο πολύ µες στην καρδιά
πόνο πολύ κι αν νιώσω
εγώ αγάπη µοναχά
µπορώ για να σου δώσω
Εµάγεψες µου την καρδιά
τη σκέψη και το νου µου
κι'σαι ο γλυκός βασανιστής
κι αφέντα του κορµιού µου
Οταν το βράδυ έρχεται
και πέφτει το σκοτάδι
θυµίζει µου η σκοτεινιά
πως η καρδιά µου µοιάζει
Η ξενιτιά την έκανε
και την καρδιά µου αντάρτη
και δεν αντέχω να θωρώ
την Κρήτη απο τον χάρτη
Απάνω από τον τάφο µου
θα κλαίνε τα ονειρά µου
για να µη βρίσκει ούτε κι εκεί
αναπαηµό η καρδιά µου
Αν νιώθεις ότι σήµερα
Τα πάντα σε ζορίζουν
Κάτσε και βρες µεσ'την καρδιά
Λουλούδια που ανθίζουν
ΚΑΡ∆ΙΑ
Καθηµερνώς η σκέψη µου
µε την καρδιά µαλώνει
γιατί η καρδιά σε µίσησε
µα η σκέψη σ'ανταµώνει
Τα σύννεφα του χωρισµού
σκεπάζουν την καρδιά µου
κι η καταιγίδα του χαµού
έπνιξε τη χαρά µου
∆ε σε µισώ κατέχεις το
µα'χει η καρδιά µου µπόρες
γι'αυτό σου φέροµαι σκληρά
αγάπη µου ώρες - ώρες
Χτυπά η καρδιά µου πένθιµα
δεν έχει ζωηράδα
σαν την καµπάνα που χτυπά
τη Μεγαλοβδοµάδα
Τα µαύρα ρούχα τα φορούν
εκείνοι που πονούνε
που'χουν µαράζι στην καρδιά
και δεν το µαρτυρούνε
Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ
και δε ρωτάς εµένα
που τώρα ζω χωρίς καρδιά
τη χάρισα σε σένα
Πόσες φορές εθάρουνες
πως είχες αγαπήσει
µα τους κτύπους σου,καρδιά µου,
τους είχες χαραµίσει
Μη µου µιλάς,µη µου γελάς
µη κλαίς και µη δακρύζεις
µη µου αφήνεις στην καρδιά
πόνους που δε γνωρίζεις
Σαν έρθει η ώρα κι η στιγµή
και µπεις στην αγκαλιά µου
θα νιώσεις την αγάπη µου
τα ρίγη τσι καρδιάς µου
Θωρώ σε κι είσαι φωτεινό
ξανοίγω σκοτεινιάζεις
φεγγάρι σε φωνάζουνε
µα τση καρδιάς µου µοιάζεις
Μες στην καρδιά την έβαλα
και πάλι δεν τσ'αρέσει
κι ίντα να πούνε οι ακρηµιές
απού 'ναι αυτή στη µέση
Μαράζι το'χω να σε δω
Χαρούµενη µια µέρα
Ξέρεις πως µε το γέλιο σου
Παίρνει η καρδιά µου αέρα
18
Μαντιναδες 2002
Αν ήξερες πως σ' αγαπώ
ποτέ δε θα µπορούσες
την εδική µου την καρδιά
µε πίκρες να κερνούσες
Με την καρδιά σ' αγάπησα
και όχι µε το σώµα
γι'αυτό κι εγώ θα σ'αγαπώ
µέχρι να γίνω χώµα
∆ε φταίω εγώ που σ'αγαπώ
µα φταίει η καρδιά µου
γιατί δε λειτουργεί καλά
σα βρίσκεσαι µακριά µου
Οσο κι αν παίζεις κι αν γελάς
θα'ρθει κι εσέ η σειρά σου
και πίκρες κι αναστεναγµοί
θα κάψουν την καρδιά σου
Παράνοµο µ'αποκαλούν
όλοι σ'αυτή τη ζήση
µα δε µε ρώτησε η καρδιά
πρωτού σε αγαπήσει
Το πιο καλό απ'την καρδιά
κοµµάτι σου'δωκά το
µα δακρυσµένη µια βραδιά
µου είπες εχασά το
Αχι παντέρµη µου καρδιά
εσύ κατές µονάχα
'ύτη π'αγαπώ πως το'θελα
πάλι κοντά µου να΄χα
Κακοκαιρίες η καρδιά
άλλες πια δεν αντέχει
εξετελέψαν οι χαρές
και µόνο λύπες βρέχει
Μες στσι καρδιάς µου το µπαξέ
σ'έχω λιγνές µου κρίνες
που µου'δε γω δεν έχω µπεί
ποτέ να δω πως είναι
Ποιός θα την δει την όµορφη
και δεν θ'αναστενάξει
και ποιός θα κάνει την καρδιά
το αίµα τσι µη στάξει.
Η Κρήτη πάντα διαφορά
έχει απ'τους άλλους τόπους
γιατί έχει ευαίσθητη καρδιά
και κουζουλούς ανθρώπους.
Για κάποιον που σε πλήγωσε
Μη σκύβεις το κεφάλι
Βάλε πυξίδα την καρδιά
Και βρες αγάπη άλλη
Μαντιναδες 2002
∆εν ήθελε να σηκωθεί
ο Ήλιος να φωτίσει
γιατί θωρεί σε οτι κλαις
και την καρδιά του σκίζεις
Απόψε έχεις γενέθλια
γιορτάζω κι εγώ χαρά µου
γιατί γιορτάζει η ψυχή
που έχω στην καρδιά µου
Στέκω και περιµένω σε
στσ' ακρογιαλιάς τον άµµο
κι έχω στα χέρια την καρδιά
δώρο να σου την κάµω
Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα
και δε σε ξαναβγάνω
γιατί είσαι η καλύτερη
αγαπητικιά που κάνω
Στα όνειρά µου σε θωρώ
ξυπνώ κι είσαι µακριά µου
και πως θα βρω παρηγοριά
να δίνω στην καρδιά µου
Σήµερο να χωρίσοµε
σου λέω δεν µε γνοίαζει
γιατί έφυγε το νέφαλο
και στην καρδιά µου λιάζει
Αναστενάζω το πρωί
πονώ το µεσηµέρι
ότι κι αν έχει το κορµί
µόνο η καρδιά το ξέρει
Μα κι η καρδιά να σ'αρνηθεί
τα µάτια σ'αγαπούνε
γιατί από τα κάλλη σου
φως παίρνουν και θωρούνε
∆εν την εδίνω την καρδιά
σ'άλλη να µε πληγώσει
στα χέρια σου µελαχροινή
θέλω να τελειώσει
Μόλις τελειώσει 'νας καηµός
χίλιοι καηµοί γλακούνε
και καρτερούνε τη στιγµή
µές στην καρδιά να µπούνε
Καρδιά που βγάζει αντίλαλο
στ'αναστενάγµατά τζη
θα τηνε κάψει την καρδιά
που θα βρεθεί κοντά τζη
Εφαγα πάλι το χωριό
γι να'βρω την κερά µου
κι αυτή π'ανάλεµά τηνε
ήτονε στην καρδιά µου
ΚΑΡ∆ΙΑ
Μετρώ τις ώρες τις στιγµές
για να βρεθώ κοντά σου
να δω τα 'µορφα µάτια σου
ν' ακούσω την καρδιά σου
Τα δάκρυα των οµαθιών
µε τση καρδιάς δεν µοιάζουν
των οµαθιών παρηγορούν
µα τση καρδιάς σε σφάζουν
∆ότης θα γίνω τση καρδιάς
για να µη µπει στο χώµα
να µείνει αυτή να σ' αγαπά
κι ας είναι σ' άλλο σώµα
Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα
χωρίς να σε ρωτήξω
και τώρα είναι φανερό
το τι 'θελα τραβήξω
Εφυγες κι όµως η καρδιά
δε λέει να ξεχάσει
και µια ζωή στην σκέψη µου
πες µου πως θα περάσει
∆ε σου τη δίδω την καρδιά
όχι πως θέλει τόλµη
οψάργας µιά, σήµερα δυό
είναι νωρίς ακόµη.
Οτι αγαπούσα το 'χασα
µα η καρδιά αντέχει
και ο αετός ψηλά πετά
ακόµη κι όντε βρέχει
Με το δικό σου το σεβντά
βραδιάζει,ξηµερώνει
κι όλο πληθαίνουν οι καηµοί
και στην καρδιά οι πόνοι
Στο πρώτο βήµα της ζωής
εβρέθηκες µπροστά µου
κι έπλασε χίλια όνειρα
για σένα η καρδιά µου
Ηθελα να 'χα µια καρδιά
να µη γνωρίζει πόνο
να µη γνωρίζει τί θα πει
αγάπη εις τον κόσµο
Μονάχα όντε παντήξουµε
και µου χαµογελάσεις
από τον πόνο τσι καρδιάς
απου'χω µ'απαλλάσεις
Μες στην καρδιά µου εµπήκενε
κρυφά κι εκατοικούσε
και δεν εκάτεχα κι εγώ
ιντά 'χε κι επονούσε
19
Μαντιναδες 2002
Η αγάπη η παράνοµη
πάντα πιο δυνατή 'ναι
γιατί φυτρώνει τση καρδιάς
και πάντα ανόθευτη 'ναι
Καρδιά µου κάµε υποµονή
και τ' αύριο θα σιµώσει
να 'ρθει η ώρα να τη δω
πριν η καρδιά µου λιώσει.
Περνά ο καιρός µα η σκέψη µου
δεν φεύγει από κοντά σου
γιατί η καρδιά µου αναζητά
τους χτύπους της καρδιάς σου
Θα τηνε κάψω την καρδιά
άνε ξαναγαπήσει
άλλη αγάπης τον καηµό
δε θέλω να γνωρίσει
Εξέφτισε η αγάπη σου
σαν τον παλιόν ασβέστη
κι από τον τοίχο τση καρδιάς
έβαλε αρχή να πέφτει
Μόνο για σένα πόνεσε
µικρή µου η καρδιά µου
και τώρα δε µε σκέφτεσαι
γλυκιά παρηγοριά µου
Καρδιά µου αλλαξοδρόµησε
και µην το βάζεις κάτω
δεν περπατούνε χαµηλά
οι άνδρες των αρµάτων
Το νου τ'ανθρώπου παίρνουνε
τα όµορφά σου κάλη
µα και καρδιά τόσο σκληρή
στον κόσµο δεν ειν' άλλη
Να µην ξεχνάς πως ο Θεός
από ψηλά κοιτάζει
και όποιος πληγώσει άδικα
καρδιά τον εδικάζει
Σφάλµατα έκανα πολλά
Μα ένα το πιο µεγάλο
Απού σ'έβαλα µες στη καρδιά
Και δε µπορώ να σε βγάλω
∆εν έχει αξία ο δεσµός
που ο χαλκάς ενώνει
αφού η καρδιά γι'άλλο κορµί
κλαίει και µαραζώνει
Ο ήλιος εβασίλεψε
µα η γης ακόµα βράζει
χαράς εκείνη την καρδιά
που δεν αναστενάζει
Μαντιναδες 2002
Καρδιά µου καταστάλαξε
σε µιαν αγάπη µόνο
δεν εκουράστηκες να κλαις
στης καθεµιάς τον πόνο;
Σαν καντιλίτσα µ' έδεσες
τριγύρω απ' την καρδιά σου
λιµάνι απάνεµο έχω βρει
µέσα στην αγκαλιά σου
Οταν κανείς καµιά φορά
σκεφτεί για ν'αγαπήσει
την πληγωµένη µου καρδιά
ας έρθει να ρωτήσει.
Αφού σου χάρισα καρδιά
δε την' ε' θέλω πίσω
µ’ άλλη καρδιά θα µου δοθεί
κι εµένα για να ζήσω.
Κρατάς το νού µου αιχµάλωτο
και σκλάβα την καρδιά µου
και δεν µπορώ να ζήσω πιά
σαν βρίσκεσαι µακριά µου
Απ’ τη φωτιά βγαίνει καπνός
κι από τα µάτια δάκρυ
κι απ’ την καρδιά ο στεναγµός
σαν το πουρνάρι ανάφτει.
Να µη τη δίνεις τη καρδιά
εύκολα στο καθένα
γιατί κοµµάτια θα τη βρείς
µέσα σου σκορπισµένα
Στα ξένα πήγε η καρδιά
και θα γυρίσει πίσω
µα κάνε αγάπη µου γοργά
γιατί θα ξεψυχήσω
Θα την αλλαξω την καρδια
να βαλω µαυρο βραχο
για µπορω κι εγω καρδια
σαν τη δικια σου να΄χω
Οσο και αν σφίξει η καρδιά
θα µείνη λίγο αίµα
είναι κι’ αυτό διαθέσιµο
αγάπη µου για σένα.
Εχαρισά σου την καρδιά
για πάντα να την έχεις
κι είναι καρδιά απ'αγαπά
µόνο να την προσέχεις
Πες µου µικρό µου αν µ' αγαπάς
κι αν µ' έχεις στην καρδιά σου
γιατί εγώ στην άφησα
παντοτινά δικιά σου.
ΚΑΡ∆ΙΑ
Εχεις δυο µάθια γαλανά
δυό φρύδια χρυσαφένια
µαλλιά ξανθά και όµορφα
καρδιά µαλαµατένια
Μη τσι ρωτάς τσι µάγισσες
που λένε παραµύθια
µόνο η καρδιά µου θα σου πει
τσ' αγάπης την αλήθεια
Στη µεσα µπαντα τση καρδιας
σε τοπο διαλεγµενο
θα σ' εχω σαν το θησαυρο
µεχρι να ζω κρυµµενο
Αχι και γιάντα στην καρδιά
πλησιάσανε οι πόνοι
γιάντα το φως του φεγγαριού
ο ήλιος το θαµπώνει.
Αν θές µικρή µου στη ζωή
πολλές χαρές να νοιώσεις
την εδική σου την καρδιά
σε µένα να τη δώσεις
Απόψε µελαγχολική
δείχνεις και λυπηµένη
τσ'αγάπης πρέπει βάσανο
πως στην καρδιά ξωµένει
Παράξενα χτυπά η καρδιά
όταν θα ‘ρθεις στη σκέψη µου
κι αν τύχη και σε δει
ξανά πόσους παλµούς κάνει
Να µπορουνα να σε θορρω
οντε πονει η καρδια µου
κι αλλο γιατρο δεν ηθελα
να βριχνεται κοντα µου
Πάρε µια πέτρα του βουνού
και βάλτηνε µπροστά σου
να δεις πόσο ταιριάζουνε
η πέτρα κι η καρδιά σου.
Ηθελα να γινόµουνα
εις την καρδιά σου αίµα
να µη µπορείς ούτε λεπτό
να ζεις χωρίς εµένα
Κοµµάτιασέ µου την καρδιά
µα µόνο συλλογίσου
κάθε κοµµάτι της καρδιάς
είναι καρδιά δική σου.
∆ώρο ζητώ απο τον θεό
µωρό µου την καρδιά σου
για δε µπορώ ουτε στιγµή
να ζήσω µακριά σου
20
Μαντιναδες 2002
Αρχισε πάλι να χτυπά
παράξενα η καρδιά µου
ανάθεµά σε για καρδιά
κι έχασα την υγειά µου
Ηθελα να γινόµουνα
µες στην καρδιά σου αίµα
να µη µπορείς για µια στιγµή
να ζεις χωρίς εµένα
Bάλε µαχαίρι στην καρδιά
µέχρι να τρέξει αίµα
µα µην το βάλεις πιο βαθειά
γιατί θα χάσω εσένα.
Αχι και γιάντα ο θεός
τα ‘στειλε τόσα κάλλη
σ’ ένα κορµί που ‘χει καρδιά
σκληρή σαν και τσ’ ατσάλι.
Ανάθεµα σε για καρδιά
µε ποιο λουλούδι µοιάζεις
και πότε κλεις τα φύλλα σου
πότε ξεµπουµπουκιάζεις.
Πινελο ειναι η καρδια
και βαφει καθε χρωµα
στην Ανοιξη δινει το ροζ
το γκριζο στο Χειµωνα
Να'τανε τρόπος να γενώ
ήλιος να'ρθω κοντά σου
να κυριέψω µάτια µου
το νου και την καρδιά σου
Αρχινηξε νε η καρδια
να µου γυρευει αγαπη
και δε θορρει τα χαλια τση
που ειναι πληγες γεµατη
Οι µερακλήδικες καρδιές
όσο κι αν πληγωθούνε
τα µερακλίκια που µαθαν
ποτές δε τα ξεχνούνε
Πολλές φορές ο λογισµός
βρίχνεται περασάρης
µεσ'της καρδιάς σου την αυλή
και µήν τον αποπάρεις
Απάνω εις τα χέρια σου
θα θέσω τη καρδιά µου
για να θωρείς ώστε να ζεις
τα πάθη τα δικά µου.
Θέλω να βγώ εξω στη βροχή
και µούσκεµα να γίνω
να τρέξω στην αγκάλη σου
και µέσα εκεί να µείνω
Μαντιναδες 2002
Πολλές φορές µε την καρδιά
έρχοµαι στα µαχαίρια
γιατί µε κράζει να γενώ
σκλάβος στα δυο σου χέρια.
Στο µπέτη µου ζωγράφισες
ένα µεγάλο πλάνο
κ΄ έβαλες στόχο την καρδιά
να δεις πως θα ποθάνω
Αν το σκεφτείς να ξαναρθείς
κοντά µου µη διστάσεις
και γω θα κανω την καρδιά
χαλί για να περάσεις..
Θαρρώ πως το πινέλο µου
εκείνος το κρατάει
και δίνει κόκκινο παντού
αφού καρδιές τρυπάει
Εγινα οργάνων δωρητής
µα έδωσα µόνο µάθια
για δε µεταµοσχεύονται
καρδιές που 'ναι κοµµάθια
Το αίµα θα πάρω τση καρδιάς
ενέχυρο θα βάλω
να πάρω ζήση δανεική
να σ' αγαπήσω κι άλλο
Τέσσερα φύλλα έχει η καρδιά
τα τρία είναι δικά σου
το ένα το κρατώ εγώ
και γράφω το όνοµα σου.
Ηθελα να 'µαι αναπνοή
να µπω στα σωθικά σου
να δω για ποιον µαραίνονται
τα φύλλα της καρδιάς σου.
Επαψε µπλιο να περπατεί
στα χείλη µου το γέλιο
γιατί ο πόνος στην καρδιά
έχει γερό θεµέλιο.
'Ηθελα και να κάτεχα
ήντα καταλαβαίνεις
να µου πληγώνεις την καρδιά
και όχι να µου τη γιαίνεις.
Ξέρω καρδιές απου πονούν
δύσκολα όµως κλαίνε
και κανενούς τον πόνο τους
δε κάθονται να λένε.
∆ε βάνω µαύρα στο κορµί
µα η καρδιά σε φτάνει
που µαύρισε να σ'αγαπά
κι ο κόσµος δε τη βάνει.
ΚΑΡ∆ΙΑ
Για να σε φτιάξει επήραινε
πλευρό απ’ τα ζερβά µου
γι’ αυτό κι αν φύγεις µακριά
θα φύγει κι η καρδιά µου.
Πληγώνω τηνε την καρδιά
στσ' αγάπες απού κάνω
µα όσες πληγές κι αν 'νοιγω της
µυαλό ποτέ δε βάνω
Κάρβουνου σπίθα ήτανε
το πάθος σου για µένα
µα 'χει τα φύλλα της καρδιάς
η κάφτρα σου καµένα..
Εχω στη µέση τσι καρδιάς
µιά φυλακή χτισµένη
κι ώστε να ζω αγάπη µου
θά'σαι φυλακισµένη
Επανάσταση µου έκανε
απόψε η καρδιά µου
δεν αντέχει λέει άλλο πια
που είσαι µακριά µου
Πέµπω κοµµάτι την καρδιά
σε φάκελο κλεισµένη
να µου τη φέρεις πίσω εσύ
ξαναµανταρίσµενη
Ελα κοντά µου µην αργείς
έχεις µεγάλη ευθύνη
για να προλάβεις µια καρδιά
που λίγο-λίγο σβήνει.
Ενα κοµµάτι στην καρδιά
γερό δε τση 'χει µείνει
κι όµως χτυπά στο µπέτη µου
και τση 'χω εµπιστοσύνη.
Αφού ποτέ δεν πίστεψες
τα λόγια τα δικά µου
ήντα 'θελες συναλλαγές
να 'χεις µε την καρδιά µου;
Κάποτε σε αγάπησα
δεν το 'χω µετανιώσει
κι ας µου την έχεις την καρδιά
τόσο βαθιά πληγώσει.
Πες µου καρδιά µου όταν τη δεις
πώς την καταλαβαίνεις
και αρχινάς πιο δυνατά
τσι χτύπους και µου φέρνεις.
Κλέφτρα που κλέβεις τσι κάρδιες
να 'ξερα τι τις κάνεις
αφού καρδιά στα στήθια σου
δεν έχεις να τσι βάνεις.
21
Μαντιναδες 2002
Καλή σου νύχτα κοπελιά
και θέλω να θυµάσαι
πως µια καρδιά σ΄αναζητά
όσο µακρά και να ΄σαι
Μου πήρες κλέφτρα την καρδιά
χωρίς να µε ρωτήσεις
χαλάλι σου την κάνω εγώ
κλέφτρα σαν µ' αγαπήσεις
Μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς
χρόνια το δάκρυ στάζει
και σταλαχτίτη έκανε
µωρό µου να σου µοιάζει
Πολλές καρδιές πονούν κρυφά
µα φανερά γελούνε
κι άλλες πεθαίνουν µε καηµό
και δεν το µαρτυρούνε.
Πάρε µια πέτρα του βουνού
και βάλτηνε µπροστά σου
να δείς πόσο ταιριάζουνε
η πέτρα και η καρδιά σου
Εχεις καρδιά πελώρια
που σβήνει τον καηµό µου
και είσαι πάντα δίπλα µου
σε κάθε όνειρό µου
Σα µου πληγώσεις την καρδιά
και µου τηνε µαράνεις
που θα τα βρεις τα γιατρικά
ύστερα να τη γιάνεις.
Είναι φορές που η λογική
µε την καρδιά µαλώνει
τότε που συνορίζονται
ποια θα 'χει το τιµόνι
Το γυρογιάλι µιας καρδιάς
έκαµα χειµαδιό µου
και βρέξει-λιάσει κοπελιά
δεν ξεγιαλίζω µπλιο µου
Παρηγοράται η καρδιά
σα βρίσκεσαι κοντά µου
γιατί καλύπτει η χαρά
όλα τα βάσανα µου.
Μόνο σε σένα την καρδιά
την έχω χαρισµένη
ολόκληρη και για καµιά
ψίχαλο δεν ποµένει
Να βάλω θέλω στην καρδιά
πλέγµα να τηνε φράξω
να µείνεις µέσα αιώνια
ποτέ να µη σε χάσω.
Μαντιναδες 2002
Κρίνε µου Πεταλιδιανέ
και του Μοριά στολίδι
γιάντα γιαγέρνεις τη χαρά
που η καρδιά σου δίδει;
∆εν είναι κρίµα κι άδικο
δεν είναι αµαρτία
η µια καρδιά να καίγεται
κι η άλλη να 'ναι κρύα.
Αφησες άδεια την καρδιά
σαν έφυγες µακριά µου
να την γεµίσω προσπαθώ
µα δεν µπορώ κερά µου
Εχω καρδιά που δεν µπορεί
να ζει χωρίς αγάπη
γιατί την εσυνήθισα
από µικρή στα πάθη.
Πες µου ποιο δρόµο να διαβώ
και σ' ίντα µονοπάτι
να βρω βοτάνι τσι καρδιάς
που 'ναι πληγές γεµάτη.
Θα τηνε κάψω την καρδιά
πράµα να µην ποµείνει
το σώµα µου να δω αν εβρεί
µία ολιά γαλήνη.
Τραυµάτισες µου την καρδιά
και τώρα πως θα ζήσω
που µοναχή µου δεν µπορώ
φώς µου να συνεχίσω
Ενας ζητιάνος τριγυρνά
στους δρόµους του χωριού σου
µα είναι κλέφτης της καρδιάς
γι΄αυτό να'χεις το νου σου.
Ολα τα φύλλα της καρδιάς
τα µοίρασα ένα ένα
µα τις καρδιάς µου την καρδιά
την φύλαξα για σένα.
∆ώρο χριστουγεννιάτικο
σου 'καµα την καρδιά µου
και 'σύ δώρο πρωτοχρονιάς
τον χωρισµό κερά µου
Ολου του κόσµου τα νερά
µια βρύση να γενούνε
τον πόνο που χω στην καρδιά
να σβήσουν δε µπορούνε
∆ε βάνω µαύρα στο κορµί
όχι πως δεν µου πάνε
αφου τα φόρεσε η καρδιά
στο σώµα περιτά ΄ναι
ΚΑΡ∆ΙΑ
Ο χάρος δε µε δέχεται
και οι νεκροί φωνάζουν
γιατί δεν δέχονται καρδιές
που βαριαναστενάζουν.
Σε περιµένω να φανείς
στσ' ακρογιαλιάς την άµµο
κρατώ στα χέρια την καρδιά
δώρο να σου την κάνω.
Θα ξεριζώσω την καρδιά
να βάλω ένα βράχο
για να µπορώ και 'γω καρδιά
σαν τη δικιά σου να 'χω.
Καρδιά µου ποιός σε κλείδωσε
και πήρε το κλειδί σου
και δεν ανοίγεις να µου πεις
την παραπόνεση σου.
Εγώ θα πάψω να πονώ
να µη µε γνοιάζει πράµα
ίσως γιατρέψω τσι καρδιάς
το φοβερό τση τραύµα.
∆ε θέλω να σε βλέπω µπλιό
µην µου ξανασηµώσεις
φύλλο καρδιάς δε µου 'φηκες
που να µην το πληγώσεις
Να σε ξεχάσω προσπαθώ
κι ανέ το κατορθώσω
σ'άλλη αγάπη την καρδιά
δεν πρόκειται να δώσω
Στο ΠΕ.ΠΑ.Γ.Ν.Η µε πήγανε
µε κόρνες και µε φάρο
εράγισες µου την καρδιά
παίζεται αν τη βγάλω.
∆εν έχεις το δικαίωµα
καρδιές που σ'αγαπούνε
να τσι δικάζεις µια ζωή
για σένα να πονούνε
Ολης τση Ελλάδος οι γιατροί
φωνάξαν έναν ξένο
κι είπε και αυτός ετσά καρδιά
δεν την αναλαµβαίνω
Στον έρωτα σου µάθια µου
έχει η καρδιά µεθύσει
και ζω στιγµές που δεν µπορεί
άνθρωπος να της ζήσει!
Μην αγαπάς ποτέ καρδιά
που ευκολ' αγάπη δίνει
γιατί 'ναι σαν την αστραπή
που µόλις άψει σβήνει
22
Μαντιναδες 2002
Χαρώ τη τη φωνούλα σου
απ' όλες ξεχωρίζει
και φτάνει µέχρι την καρδιά
και µου τηνε ραγίζει.
Ως κι αν τη δέσω την καρδιά
λύνει και δραπετεύει
και άσυλο στσ' αγκάλες σου
έρχεται και γυρεύει.
Χίλια κοµµάτια η καρδιά
να γίνει να σκορπίσει
και αδειανός ο µπέτης µου
µπορεί να σ'αγαπήσει
Πόλεµο µε τον έρωτα
έχει η καρδιά µου αρχίξει
και µισερή την εθωρώ
πάλι να καταλήξει.
Πληγή 'χω µέσα στη καρδιά
µικρή µου και δε γένει
γι' αυτό η ζωή µου πάντοτε
θα 'ναι σηµαδεµένη.
Να σφίξω θέλει την καρδιά
να την εδέσω κόµπο
µα πάλι µέσα για να µπείς
εσύ θα βρείς τον τρόπο
Μια µερακλίδικη καρδιά
οψάργας πλήγωσες την
µε το φαρµάκι που'σταζες
χωρίς ζωή αφησές την
Εκανε στάση η καρδιά
γιατί σ' αναζητάει
κι άµα σε χάσει εντελώς
θα πάψει να χτυπάει
Μην την ρωτήσεις την καρδιά
ποτέ σου γιατί κλαίει
γιάντα 'ναι υπερήφανη
κι ίντα 'χει δεν σου λέει
∆ότης θα γίνω της καρδιάς
και όποιος την πάρει ας ξέρει
οτι για ενα µελαχροινό
και αυτός θα υποφέρει
Ρίξε Θεέ µου µια µατιά
δώσε µου λίγη τύχη
η κουρασµένη µου καρδιά
λίγο να ευτυχίσει
Πολλές πληγές µου άνοιξες
και την καρδιά µου καίνε
κλαίνε τα µάθια µου τα δυό
µ' ανθρώπου δεν το λένε
Μαντιναδες 2002
Τί ειρωνεία η άνοιξη
όλα να τα ανθίζει
και στη δική µου την καρδιά
ακόµα να χιονίζει
Εχουν την δυνατότητα
τα µάτια να µιλούνε
γιατί απ'ευθείας σύνδεση
µε την καρδιά κρατούνε
∆εν έχω το δικαίωµα
νόµιµα να σε βλέπω
όµως µπορώ παράνοµα
µες στην καρδιά να σ'έχω
Μου λες εσύ πως µ'αγαπάς
µε της καρδιά το αίµα
µα είναι εσένα θετικό
κι αρνητικό εµένα
Μη σκέφτεσαι το παρελθόν
γιατί πληγές θ'ανοίξεις
µες στην καρδιά σου κι ύστερα
δύσκολα θα τις κλείσεις
Θέλω να κλείσω µια πληγή
απού µε βασανίζει
µα'ναι στη µέση της καρδιάς
και χέρι δεν αγγίζει
Κουράγιο κάµω της καρδιάς
της µοίρας µην περάσει
γιατί ανιµένει να µε δει
ζητιάνο να γελάσει
Για δώρο παρ' τα µάτια µου
και την καρδιά µου ακόµα
και αν θέλεις περισσότερα
πάρ 'όλο µου το σώµα
Καρδιά δεν έχεις να πονάς
σκέψη για να θυµάσαι
αφού µπορείς αγάπη µου
τα βράδια και κοιµάσαι
Οταν καρδιά µου είδα τη
έχασα το µυαλό µου
µα τώρα που'χασα αυτή
βρήκα τον εαυτό µου
Κοιτάς ψηλά στον ουρανό
αν θέλεις κοίτα κάτω
να δεις για σένα µια καρδιά
πως έφτασε στον πάτο
Πίκρες,καηµούς και δάκρυα
βάσανα µου'χεις δώσει
και όµως βουβή µένει η καρδιά
µιαν άλλη µην προδώσε
ΚΑΡ∆ΙΑ
Πως να σε βάλω στην καρδιά
απούναι πληγωµένη
εσένα θα φιλοξενεί
ή τσι πληγές θα γαίνει;
Η κουζουλάδα του σεβντά
µε έχει βαριά χτυπήσει
καρδιά από τσι καλά γερές
είχα µα θα λυγίσει
Με πλήγωσες πολύ βαθιά
µα σ'αγαπώ ακόµη
και την µαλώνω την καρδιά
που δεν αλλάζει γνώµη
Οσοι µε βλέπουν και γελώ
χαρά νοµίζουν έχω
άλλα τί κρύβω στην καρδιά
εγώ µόνο κατέχω
Ενα γιατρό ερώτησα
γιάντα πονεί η καρδιά µου
και µου'πε πιο συχνότερα
να σε θωρώ κυρά µου
Με καπετάνιο της καρδιά
και τη δική σου ελπίδα
ανοίγω του σεβντά πανί
µέσα στην καταιγίδα
Αφού η καρδιά µου δε µπορεί
άλληνε ν'αγαπήσει
πως είναι δυνατό η πληγή
που µ'άνοιξες να κλείσει
∆ύο στιγµές µου έµειναν
για πάντα στην καρδιά µου
πως µπήκες και πως έφυγες
από την αγκαλιά µου
Πρώτη φορά µες στη ζωή
έτσα καρδιά πονάει
γιατί 'ναι πόνος του σεβντά
ώχου και δεν περνάει
Η οµορφιά σου είναι για µε
ο ήλιος που όντε λιάζει
ρίχνει µεσ' την καρδιά ένα φως
που διώχνει το µαράζι
Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα
και τα κλειδιά έχω χάσει
και δε σε ξαναβγάνω µπλιο
ο κόσµος να χαλάσει
Του νου µου είσαι στόλισµα
λουλούδι τσι καρδιάς µου
στα όνειρά µου αστροφεγγιά
και γιορτική χαρά µου
23
Μαντιναδες 2002
Μαύρο σύννεφο η καρδιά
βροχή το δάκρυ στάζει
και γίνεται νεροποντή
όταν αναστενάζει
Μελαχροινή µου οµορφιά
γλυκό παράπονό µου
εσένα έχω στην καρδιά
συ'σαι το ριζικό µου.
Ποτέ σου δεν αγάπησες
κι ούτε µπορείς να νιώσεις
ίντα κοστίζει µια καρδιά
όταν την επληγώσεις
Νεκροταφείο είν' η καρδιά
µε τάφους είν' γεµάτη
σε κάθε τάφο κείτεται
και µια χαµένη αγάπη
Ω! Ουρανέ σκοτείνιασε
ρίξε βροχή χαλάζι
πνίξε τη δόλια µου καρδιά
να µην αναστενάζει
Σαν τη δική σου την καρδιά
άλλη καρδιά δεν µοιάζει
κι αν µισέψεις και χαθείς
θα'χει η καρδιά µαράζι
Η µερακλίδικη καρδιά
δεν πρέπει ν'αγαπήσει
γιατί ποτέ της δε θα βρει
αυτό που θα ζητήσει
Οσο χωράει στην καρδιά
αγάπη θα γεµίζω
σ'όσες καρδιές δεν έχουνε
να'χω να τους χαρίζω
Ανοιξε πόρτα τσι καρδιάς
εχτύπησε µια βιόλα
ότι θελήσει πρόσφερε
µα µην τα δώσεις όλα
Αγάπη που δεν έρχεσαι
µη περιµένεις άλλο
έλα αν θες και στην καρδιά
βαθιά θε να σε βάλω
Τα πέταλα τσι καρδιάς µου άνοιξα
την ψή µου όλοι να δούνε
µ' αυτοί καρδιά δεν έχουνε
να νιώσουν δεν µπορούνε.
Τα δάκρυα µου στάξανε
στον τάφο σου επάνω
και καίγεταί µου η καρδιά
και θέλω να πεθάνω.
Μαντιναδες 2002
Εξεπατώθηκε η καρδιά
'πό κάτω κι από πάνω
και δεν εκάτεχα κι εγώ
γιάντα τσ'αγάπες χάνω
Κάθε καρδιά 'ναι τρυφερή
σαν το µωρό κοπέλι
και κάθε ώρα και στιγµή
χαρά και γέλιο θέλει
Αµα κατέει η κοπελιά
όµορφες µαντινάδες
έχει λουλούδινη καρδιά
µα έχει και µπελάδες.
Στα µάθια δε θαρρεύγοµαι
γιατί µε ξεγελούνε
µόνο πιστεύγω τση καρδιάς
τα φύλλα όντα πονούνε
Μελαχροινή µου κοπελιά
ανθέ του παραδείσου
να κάτεχες πως χαίρετ' η καρδιά
σα βρίσκεται µαζί σου.
Τσ' αγάπης την αθιβολή
µην φέρνετε µπροστά µου
γιατί ξανοίγω πως και πως
να γιάνω την καρδιά µου
Από τότε που χωρίσαµε
µες στην καρδιά µου σ' έχω
και µε αναµνήσεις προσπαθώ
τον χωρισµό ν' αντέχω
Πες µου µε ίντα µέθοδο
πες µου µε ίντα τρόπο
θες να σε βάλω στην καρδιά
αφού δεν έχω τόπο.
Αναστενάζουνε πολλοί
µα όχι ωσάν εµένα
όταν αναστενάζω εγώ
τρέχει η καρδιά µου αίµα.
Σ'έβγαλα από την καρδιά µου
µα µετανιώνω πάλι
αν σ'αρνηθώ δε βρίχνω αλλού
σαν τα δικά σου κάλλη
Μάθια καρδιά,ψυχή και φως
χαρά ζωή κι ελπίδα
θάρρος µου και παρηγοριά
πολύ καιρό δε σ'είδα
Σαν πληγωµένος αετός
απλώνω τα φτερά µου
κόντρα να πάω τσι µοίρας µου
που δέρνει την καρδιά µου
ΚΑΡ∆ΙΑ
Τέσσερα επί τέσσερα
είν'η καρδιά µου εµένα
γι'αυτό µε επιλέξανε
στα τεθωρακισµένα
Κάνε πυξίδα την καρδιά
Στόχο την πεθυµιά σου
Και στου σεβντά τη θάλασσα
Ανοιξε τα πανιά σου
Αγάπη µου παράνοµη
να µείνεις στην καρδιά µου
θα σ' αγαπώ όσο µπορώ
πιο δυνατά καρδιά µου
Καµίνι έχω στη καρδιά
και παραµέσα βρύση
µα τρέχει λίγο το νερό
και δεν µπορεί να σβήσει
Λουλούδι είσαι τσ' άνοιξης
ο ήλιος τσι καρδιάς µου
σαν περιστέρα περπατείς
µοναδική χαρά µου
Φεύγεις και σφίγγω την καρδιά
δάκρυ σταλιά µη βγάλει
µα το φυλώ για τη στιγµή
που θα γυρίσεις πάλι
Εσκέφτηκα να σ' αρνηθώ
µα η καρδιά µαλώνει
και κάνει αυτή το κέφι τζη
και το κορµί πλερώνει
Επαναστάτησε η καρδιά
µε µια φωτογραφία
που εβρέθηκε στην τσέπη µου
παλιά µου αµαρτία
Καρδιά µου αλλαξοδρόµησε
κι άστην αλλού να πάει
είναι ντροπή στον αετό
να χαµηλοπετάει
Αστρα µη µε µαλώνετε
που τραγουδώ τη νύχτα
γιατί 'χα πόνο στην καρδιά
και βγήκα και το είπα
Ανοιξη είχα στην καρδιά
Και ήρθες σαν καταιγίδα
Πολλά έχουν δει τα µάτια µου
Μα έτσ'απονιά δεν είδα
Πες µου τη λέξη σ'αγαπώ
κι ας µην την επιστεύεις
και µη σ'αρέσει µια καρδιά
άδικα να παιδεύεις
24
Μαντιναδες 2002
Η Κρήτη έχει διαφορά
από τους άλλους τόπους
γιατί έχει αυταρχική καρδιά
και λεύτερους ανθρώπους
Ανάθεµά σε για καρδιά
κι όλο αφορµές γυρεύγεις
πάντα ζυγώνεις τ' άπιαστο
κι άµα το φτάσεις φεύγεις
Να κάψω θέλω το κορµί
µα την καρδιά θ'αφήσω
γιατί 'σαι µέσα και µπορεί
ζωή να σου στερήσω
Ο κόσµος το κατάλαβε
απού το κοιταγµά µου
κι εσύ δεν το κατάλαβες
που σ' έχω στην καρδιά µου.
Καµιά φορά φτερούγισµα
αν ακουστεί κοντά σου
είναι η καρδιά µου που ποθεί
να µπει στην αγκαλιά σου
Ακόµα κι αν χωρίσαµε
δεν πρόκειται να κλάψω
τάφο θ' ανοίξω στην καρδιά
τα δάκρυα να θάψω
Θες να σε βάλω στην καρδιά
µ' αφού 'ναι πληγωµένη
εσένα θα φιλοξενεί
ή τσι πληγές θα γιαίνει;
Γύρνα αγάπη µου παλιά
γιατί σε περιµένει
κάποια καρδιά που στη ζωή
άφησες πληγωµένη
Εκτακτη ανακοίνωση
επήρα από την καρδιά µου
όσο το συντοµότερο
να σ'αρνηθώ κερά µου
Κάστρο την είχα την καρδιά
µε τα τειχιά ζωσµένη
και πάτησές τη που'λεγα
µήτε πουλί δε µπαίνει
Ενα παράξενο πουλί
Που µαύρες νύχτες κλαίει
Είναι η καρδιά που πλήγωσες
Και τον καηµό τσι λέει
Τα δάκρυα στα µάτια µου
σύντροφος έχουν γίνει
για δε µπορούνε το κορµί
που'χει η καρδιά οδύνη
Μαντιναδες 2002
Εχεις καρδιά που δεν πονεί
και δεν αλλάζεις γνώµη
ψυχοµαχώ κι εσύ µου λες
πως σε παιδεύω ακόµη
Πέντε λεφτά πρωτύτερα
ν'άνοιγα τα φτερά µου
θελ'αποφύγω τη φωθιά
που'καψε την καρδιά µου
Αστέρια είναι τα µάτια σου
λουλούδια τα µαλλιά σου
µα πιο πολύ αρέσει µου
ο ήλιος της καρδιάς σου
Φεύγεις και σφίγγω την καρδιά
το δάκρυ µη προβάλλει
για να το βγάλω στη χαρά
όταν γυρίσεις πάλι
ΚΑΡ∆ΙΑ
Αφηκα πάλι την καρδιά
το κέφι της να κάνει
χωρίς να ξέρει το κορµί
ίντα καϋµούς θα βάλει
Εµένα κάηκε η καρδιά
σε κάρβουνα αναµµένα
που παρά λίγο να'σανε
µε τη βροχή σβησµένα
Εχάρισά σου την καρδιά
για πάντα να την έχεις
µα είναι καρδιά ευαίσθητη
και να την επροσέχεις
Μέσα στη µέση της καρδιάς
ανοίγω και σε βάζω
και ύστερα κλείνω την καρδιά
και το κλειδί το σπάζω
25
Μαντιναδες 2002
Στη µέση µέση τσι καρδιάς
γροικώ 'να ποναλάκι
και λέω πως τη ράγισες
µικιό κοπελιδάκι
Θάνατος η αγάπη σου
και τάφος η αγαλιά σου
και έθαψες µέσα την καρδιά
που'χα και εχάρισά σου
Ηθελα να 'µουν άρωµα
που βάζεις στα µαλλιά σου
σε κάθε σου αναπνοή
να µπαίνω στην καρδιά σου
Εκλεισε η πόρτα τσι καρδιάς
µα εγώ για ένα χατήρι
να βάλω θέλω µια ξανθιά
να ανοίξει παραθύρι
 Μαντιναδες 2002
Mικιό κοπέλι ο σεβντάς
µε κάνει κάθε τόσο
και θα µισέψω απ' τη ζωή
χωρίς να µεγαλώσω.
Αγάπη µου παράνοµη
πρώτη και τελευταία
στ'ορκίζοµαι ώστε να ζω
θα κάνοµε παρέα.
Αεροπόρος θα γενώ
να'ρθω στη γειτονιά της
κανονική προσγείωση
να κάνω στην καρδιά της
Αλλού πονώ κι αλλού πονώ
κι αλλού αγάπη έχω
κι αναρωτιούµαι πως µπορώ
τόσες πληγές κι αντέχω
Αµα τη θένε πλούσια
Να γίνει κάποια µέρα
Να πάνε να βρούνε ένα γιατρό
Να τσι περάσει βέρα
Αν δεν κατέχεις ν'αγαπάς
µην αγαπάς σεβντά µου
γιατί πληγές µου άνοιξες
κι έκοψες τα φτερά µου
Αν µ’αρνηθεί να µη βρεθεί
παπάς να την κηδέψει
εκειά που θα τη θέτουνε
η γης µην τη χωνέψει.
Αναστεναζω καθ' αργα
κι οµως κανεις δεν βλεπει
οταν δακρυζω και πονώ
µονο η καρδια το αντεχει.
Αντίκρυ µου κάθοσουνα
στα µάτια σε κοιτούσα
Θε µου δεν το κατάλαβες
πόσο σε συµπαθούσα
Από 'ντα δώδεκα χρονώ
γιδάρης τυρονόµος
και σα το σκύλο µου κλουθά
ει' του σεβντά σου ο πόνος
απού'χουν την αγάπη σου
θεό και προσκυνούνε
∆εν ήξερα µα έµαθα
στα βάσανα ν'αντέχω
Απ'τον πικρή αναστεναγµό
κιανείς µη δοκιµάσει
γιατί'χει γεύση άσκηµη
και θα τον'ε χαλάσει.
Μαντιναδες 2002
ΣΕΒΝΤΑΣ
O πονος τση αγαπης µου Α δε σε ιδώ δεν τραγουδώ
για σενανε µεγαλος η σκέψη σου µε σφάζει
την πικρα που τραβω εγω όπως το κύµα του γιαλού
δε θα µπορεσει αλλος απού δεν ησυχάζει.
Αδικα σε περίµενα Αδύνατο να κλείσουνε
πάνω απ' τ' ακουστικό µου τα µατοβλέφαρά µου
σα δίνεις µια υπόσχεση να κοιµηθώ και να µη 'ρθεις
να την κρατάς µωρό µου στη σκέψη µου κερά µου.
Αλλη 'χω µέσα στην καρδιά Αλλο ενα βραδυ µονη µου
κι αλλού ξωµένει η σκέψη µε µια ρακι στο χερι
ανάθεµά µε α δε γροικώ για να θολωσει το µυαλο
το νου µου να σαλέψει. κι εσενα να µου φερει
Αµα σε δω στον ύπνο µου Αµα τη θένε πλούσια
ξυπνώ και νιώθω πόνο Να γίνει κάποια µέρα
που σ΄αγαπώ και σε θωρώ Να πάνε να βρούνε ένα γιατρό
στα όνειρά µου µόνο. Να τσι περάσει βέρα
αµύριστό µου γιασεµί Αν αποθάνω στο κορµί
µ'άλλονε σα σε δούνε να κάνεις νεκροψία
Κρίµα στην οµορφάδα σου να σου το πούνε κι οι γιατροί
και θωρειά που έχεις πως είσαι εσύ αιτία
Αν έκαµα αµαρτία Αν κατορθώσω κάποτε
Πες µου ίντα'χεις µερακλή τη γνώµη σου ν' αλλάξω
Ιντα καϋµός σε δέρνει ότι κι αν έχω κοπελιά
Και ούτε τραγούδι στσ΄ αγίους θα το τάξω.
Αν µου ζητούσαν µια ευχή Αν µου τρυπήσεις την καρδιά
να κάνω σε αστέρι το αίµα που θα στάξει
θα του 'λεγα γονατιστή µε κεφαλαία γράµµατα
κοντα µου να σε φέρει πως σ'αγαπώ θα γράψει.
Αναστενάζω καίγοµαι Ανε ξυπνήσεις κι αισθανθείς
κλαίω πονώ και λιώνω ζεστή την αγκαλιά σου
ποθαίνω σβήνω ξεψυχώ είναι γιατί ξενύκτησε
για µια µατιά σου µόνο η σκέψη µου κοντά σου
Από 'ντα δώδεκα χρονώ Από 'ντα δώδεκα χρονώ
γιδάρης τυρονόµος γιδάρης τυρονόµος
και σα το σκύλο µου κλουθά και σα το σκύλο µου κλουθά
ει' του σεβντά σου ο πόνος ει' του σεβντά σου ο πόνος
Απο τη δικη σου την καρδια Από τη µάχη του σεβντά
θαρρω πως περισευω εβγήκες κερδισµένη
µα πριν κερα µου το πεις κι αποχωρώ µε την καρδιά
αµοναχος µου φευγω βαριά τραυµατισµένη
Απόψε έχει πανσέληνο Απόψε Παναγία µου
λάµπουνε και τ' αστέρια χάρη θα στο ζητήσω
µα εµένα η καρδούλα µου να τηνε δω στον ύπνο µου
πονά χωρίς εσένα κι ας µην ξαναξυπνήσω
Αρρώστησες από σεβντά Ασε γιατρέ τις συνταγές
και ‘πέσε στο κρεβάτι που κάθεσαι και γράφεις
πρώτη φορά θωρώ καρδιά ούτε κι εσύ θα γιατρευτείς
να ’χει έτσα ινάτι. στη θέση µου αν θα 'ρθεις
26
 Μαντιναδες 2002
Αστερισµέ µου όµορφε
και σκέψη του µυαλού µου
όσο κι αν είσαι µακριά
δεν βγαίνεις απ'το νου µου
Βαρυποινίτης του σεβντά
στη φυλακή τσ' αγάπης
µόνη µου ελπίδα στο κελί
στα όνειρά µου να 'ρθεις.
Βουρκώνουνε τα µάθια µου
όταν τον συναντήσω
φαντάσου σ' ίντα στάδιο
θα 'ρθώ ανε του µιλήσω
Γεµίζω σκέψεις το µυαλό
και δάκρυα τα µάθια
πληρώνω για την είσοδο
σ'τσ'αγάπης τα παλάθια.
Για µιαν αγάπη µόνο
Να ζητιανεύω τη χαρά
Και να πουλώ τον πόνο
∆ίκη στα χέρια του Θεού
Για σένα δε θ'αφήσω
Σ'αγάπησα και δε µπορώ
Τόσο να σε µισήσω
Τσα µαζεµένους τσι καηµούς
Γιάντα σκληρά µου φέρνεσαι
τί σου'χω καµωµένα
και ούτε που θέλεις µπλιό ν' ακούς
φωνή από εµένα
Γιατί µικρό µου όντε µε ιδείς
δεν µε καλωσορίζεις
αφού κατέχεις την καρδιά
απού 'χω την ορίζεις.
γιατί το ξέρω δεν µπορώ
ποτέ να σε κερδίσω
Μάλλον σε κάτι έφταιξα
∆ε σκέφτοµαι άλλη αιτία
Γλυκειά ήτανε η αγάπη µας
γι αυτό θα ξανανθίσει
δεν τον αφήνει ο θεός
τέτοιο σεβντά να σβήσει
∆άκρυ ποτέ απ΄τα µάτια σου
µην βγάλεις για κανένα
και προπαντός για άνθρωπο
που πλήγωσε εσένα
∆ακρύζω,µα το δάκρυ µου
δε βγαίνει όπως τ' άλλα
είναι σαν αίµα κόκκινο
και τρέχει στάλα-στάλα
ΣΕΒΝΤΑΣ
Αστράφτει κάθε σου µαθιά
όταν θα µε κοιτάξει
και προκαλεί τον κεραυνό
να πέσει να µε κάψει
Βαρυποινίτης του σεβντά
στη φυλακή τσ' αγάπης
µόνη µου ελπίδα στο κελί
στα όνειρά µου να 'ρθεις.
Βροχή να πέσουν οι χαρές
εγώ δεν έχω ελπίδα
στσ' αποστροφές µου πως µπορεί
να ρίξει ψιχαλίδα
Για 'γάπα µε για 'ρνήσου µε
για πες των αµαθιώ σου
να µη µε σαϊτευουνε
οντε περνώ 'πο µπρος σου.
Για να βγάλω πέρα
Σαν τον αετό απού πετά
Με κόντρα τον αέρα
Ησουν ένας καλός µπαξές
για την υποµονή 'ντους
που κι αν τα λιώνει η φωθιά
όρθιο είν' το κορµί 'ντους
Ενα κερένιο οµοίωµα
Γιάντα σκληρά µου φέρνεσαι
τί σου'χω καµωµένα
και ούτε που θέλεις µπλιό ν' ακούς
φωνή από εµένα
γιατί να σε αγαπήσω
µα να σε πάρω δε µπορώ
µα ούτε και να σ'αφήσω
Ο τάφος είναι σκοτεινός
Γίναν οι πόνοι µου βουνό
και κατοικούν τα πάθη
και ληµεριάζουνε οι καηµοί
απ'την παντέρµη αγάπη.
Γυναίκα του εγωισµού
είναι και το γνωρίζει
κρίµα στη βιόλα του µπαξέ
που ανθεί και δε µυρίζει.
∆άκρυα,καϋµούς και βάσανα
µου δίνεις κάθε µέρα
µα δε µπορώ πια το σεβντά
να τονε κάνω πέρα.
∆ε µανταλώνεται η καρδιά
κι ο νους µου θα σαλέψει
γιατί κερά µου εγίνηκες
καθηµερνή µου σκέψη.
27
Μαντιναδες 2002
Αυτή 'ναι ο πρώτος αίτιος
στην κάθε συµφορά µου
µα 'ναι κι ο πιο καλός σεβντάς
που 'βαλα στην καρδιά µου.
Βιόλα απού τση καλύτερες
βίτσα κυπαρισσένια
εσύ µου τα 'καµες ψαρά
µαλλιά,µουστάκια,γενιά.
Βροχή να πέσουν οι χαρές
εγώ δεν περιµένω
στσ' αποστοφές µου πως θα ιδώ
δεντρί δροσουλιασµένο.
Για µένα θα ΄ναι άνοιξη
και του χειµώνα οι µπόρες
φτάνει να 'ρθεί να τηνε ιδούν
των αµαθιών µου οι κόρες.
για να µε ταπεινώσει
και θέλει να 'µαι εγώ αυτός
που θα τη στεφανώσει.
Μου 'στειλε προσκλητήριο
Γιάντα όντε µπω στην εκκλησιά
κι η Παναγιά δακρύζει
πρέπει του γιού της το χαµό
η όψη µου θυµίζει
γιατί καθέναν η ζωή
έχει κι αλλιώς πληγώσει
Πάλεψε δυνατά θεριά
Για να βγάλω πέρα
γιατί στα ονειρά µου
έρχεσαι πάντα αγάπη µου
και σ'έχω συντροφιά µου
Με την καρδια µου την τρελή
Γίνε κερά µου ποταµός
να πέσω στα νερά σου
να τηνε σβήσω τη φωτιά
που µ'άναψε ο σεβντάς σου
Γύρνα λιγάκι να σε δω
για µια στιγµούλα µόνο
ίσως να νιώσω και εγώ
λιγότερο τον πόνο
∆ακρύζω,µα το δάκρυ µου
δε βγαίνει από τα µάτια
µόνο µου βγαίνει απ' την καρδιά
που έκαµες κοµµάτια
∆ε µε λυπάσαι δεν πονείς
δεν βλέπεις δεν πιστεύεις
πως έλιωσα σαν το κερί
κι ακόµα µε παιδεύεις
 Μαντιναδες 2002
∆ε µου 'πε πόσο µ' αγαπά
δυο µήνες και ακόµη
λέει πως είναι σοβαρός
κι όσο µπορεί το χώνει.
∆εν ξέρω τί έχω και πονώ
Τί έχω και µαραζώνω
Και η καρδιά µου χαίρεται
Μόνο σα σε σιµώνω
∆εν τη λυπάµε την ζωή
για σένα να την χάσω
µόνο τα µάθια σου τα δυό
πως θα τα ξεχάσω.
∆εν το θυµάµαι µια φορά
να κοιµηθώ κερά µου
Πρωτού να τάξω του θεού
να’ ρθείς στα όνειρά µου
∆ίδω φτερά στο στεναγµό
να 'ρθει κοντά σε σένα
να σε πληροφορεί συχνά
ήντα τραβώ για σένα.
∆υό µέρες έχω να σε δώ
θαρρώ πως είναι χρόνος
και είναι µέσα στην καρδιά
αβάσταχτος ο πόνος
Εγώ έκανα τα ύστερα
Και συ έκανες τα πρώτα
Μόνο στον ύπνο χαίροµαι
γιατί στα ονειρά µου
Εγώ το κακορίζικο
είµαι καλό κοπέλι
όλος ο κόσµος µ' αγαπά
κι εκείνη δε µε θέλει.
Είµαι στο χείλος του γκρεµού
κι εδώ είναι η απορία
αξίζει για χατίρι της
να γίνω εγώ θυσία.
είναι η πληγή τσ'αγάπης σου
και κάθε µέρα λιώνω
Καλά περνάς µα δε ρωτάς
και τσ'άλλους πως περνούνε
Είναι στιγµές που σταµατά
ο νους και δε δουλεύει
όταν τσ' αγάπης ο καηµός
σκληρά τονε παιδεύει.
Είσαι σεβντάς,είσαι πληγή
είσαι καηµός και πόνος
είσαι γλυκιά ανάµνηση
που δεν τη σβύνει ο χρόνος
ΣΕΒΝΤΑΣ
δεν ηµπορεί να νοιώσει
γιατί καθέναν η ζωή
έχει κι αλλιώς πληγώσει
Πάλεψε δυνατά θεριά
∆εν ξέρω τί έχω και πονώ
Τί έχω και µαραζώνω
Και η καρδιά µου χαίρεται
Μόνο σα σε σιµώνω
∆εν την αφήνω τη πληγή
που µ'άνοιξες να γιάνει
γιατι 'ναι το µοναδικό
δώρο που µου 'χεις κάνει
∆εν τον αφήνω το γιατρό
το στήθος µου ν'αγγξει
γιατί γνωρίζει το σεβντά
και θα µε µολογήσει
∆ιώχνω τη σκέψη µου µακριά
στα πέρατα του κόσµου
µ'αυτή γαγιέρνει και στο νου
σε ξαναφέρνει φως µου
∆ώσε µου το δικαίωµα
µονάχα να σε βλέπω
γιατί µε τρώει η έγνοια σου
κιαν κάθοµαι κια στέκω.
Εγώ ζηλεύγω τα κεριά
για την υποµονή 'ντους
που κι αν τα λιώνει η φωθιά
όρθιο είν' το κορµί 'ντους
Εγώ τση ζήτηξα νερό να πιω
να µην ποθάνω
κι αυτή µου λέει πόθανε,
έχω µα δε σου βάνω
Είµουν καλά και γλένταγα
και τα'χα κοπανίσει
µα βγήκε ο πόθος παγανιά
κρυφά να µε χτυπήσει
Είναι στιγµές που δε µπορώ
το δάκρυ να κρατήσω
είσαι σε ξένη αγκαλιά
πως να το λησµονήσω
Είπα σε µια γαρυφαλιά
για του σεβντά την λαύρα
και τ'άσπρα τζη γαρύφαλα
εδά τα κάνει µαύρα
Εκανα πέτρα την καρδιά
και κρύσταλλο το δάκρυ
αφού δεν γίνεται να βρω
στον έρωτά σου άκρη
28
Μαντιναδες 2002
δεν ηµπορώ να πάρω
Πες µου ίντα σου έκαµα
κι όλο µε βασανίζεις
και όσα χτίζω οληµερίς
∆εν σε ξεχνάω µάτια µου
αφού είσαι η έµπνευσή µου
κλείνω τα µάτια και θαρρώ
πως βρίσκεσαι µαζί µου.
∆εν την αφήνω την πληγή
που µ'ανοιξες να γειάνει
γιατι 'ναι το µοναδικό
δώρο που µου 'χεις κάνει.
∆εν τον τροµάζει τον αετό
Η ταραχή τ'ανέµου
Κιανείς τον πόνο τ' αλλουνού
δεν ηµπορεί να νοιώσει
∆ύναµη θέλει ν’ αγαπάς
όµως εσύ δεν έχεις
γι’ αυτό στα πάθη του ζεβντα
µη µπεις για δεν αντέχεις.
Εγώ δεν είχα βάσανα
και βρήκα στο σεβντά σου
και µαύρισε µου τη καρδιά
µικρή µου η απονιά σου.
Εγώ σου λέω σ΄αγαπώ
και σε κοιτώ στα µάτια
και συ µου κάνεις την καρδιά
χιλιώ λογιώ κοµµατια.
Είµαι στο χείλος του γκρεµού
κι αυτή που µε 'χει φέρει
ειρωνικά για να σωθώ
απλώνει µου το χέρι.
είν' η παρηγοριά µου
γιατ' έχει ακόµα τ' άρωµα
που φόραγε η κερά µου
Ετσα µαζωµένους τσι καηµούς
Είναι στιγµές που σκέφτοµαι
πως δεν πονώ για σένα
όµως τα φύλλα τση καρδιάς
µου τα ΄χεις µαραµένα.
Είσαι η σκέψη το πρωί
τη νύχτα πριν ξαπλώσω
µα απ'την αδιαφορία σου
σαν το κερί θα λιώσω.
Εκειά που βρέχει φαίνεται
όπου χιονίζει ασπρίζει
κι όποια καρδιά έχει σεβντά
σαν κάρβοθνο µαυρίζει
 Μαντιναδες 2002
Έλα κοντά µου µην αργείς
κι είναι η ζωή µου άδεια
µε τρώει τη µέρα ο καηµός
κι η µοναξιά τα βράδυα
Ενα από τα θαύµατα
τση γης είσαι κερά µου
γι'αυτό εσύ εµπόρεσες
κι έκλεψες την καρδιά µου
Ενα µονάχα βλέµµα σου
είν'αρκετό κερά µου
να κάνει χίλια όνειρα
σ'ένα λεπτό η καρδιά µου
Ένας καινούριος άνεµος
φύσηξε στην καρδιά µου
να µου γιατρέψει τις πληγές
που µ' άνοιξες κυρά µου
Ενόµιζα πως µ’ αγαπάς
µα είχες άλλη γνώµη
γι΄αυτό σ’ αφήνω αµοναχή
και σου ζητώ συγνώµη.
Επήρες τούτη τη χαρά
και µ' αφησες τον πόνο
µα ότι κι αν πάθω στη ζωή
για σε δε µετανιώνω
Εσύ καλά το λόγιασες
φιλί να µη µου δώσεις
µα 'γώ καλά το λόγιασα
και δε θα µου γλυτώσεις.
Εσφράγισα τα χείλη µου
να µη µιλούν για σένα
όµως τα µάθια δε µπορώ
γι'αυτό 'ναι δακρυσµένα
Ευχάριστα το πίνω
Κλέφτρα το σπίτι µου άδειασες
όχι απ'ασήµι ή λίρες
µα την ψυχή µου άρπαξες
Ζηλεύγω όντε θα σε δω
να κουβεδιάζεις µ' άλλο
είναι µαράζι ν' αγαπάς
και βάσανο µεγάλο.
Ζω µ'ένα όνειρο γλυκό
και ίσως ξεδειλιάνει
καµιά φορά ξερό κλαδί
στο βράχο πάνω πιάνει
Η µοίρα µου µε δίκασε
µονάχος για να ζήσω
και µες την άχαρη ζωή
να µην ξαναγαπήσω
ΣΕΒΝΤΑΣ
Ελπίδα στην αγάπη σου
το ξέρω πως δεν έχω
µα την απογοήτευση
να πάρω δεν αντέχω.
Ενα από τα θαύµατα
τση γης είσαι κερά µου
γι'αυτό εσύ εµπόρεσες
κι έκλεψες την καρδιά µου
Ενα πουλάκι την αυγή
έκλαιγε λυπηµένα
γιατί'χε τη φωλιά ψηλά
και τα φτερά κοµµένα.
Ενας σεβντάς ξεκίνησε
για σένα και φοβούµαι
πως δεν ανταποκρίνεσαι
γι' αυτό στενοχωρούµαι
Επαψα να αισθάνοµαι
Την οµορφιά τσ'αγάπης
Οτι κι αν είχα τα'πηρε
Κάποια στο περασµά της
Επλήγωσες µου την καρδιά
και ποιος θα µου τη γιάνει
που δεν την πιάνει φάρµακο
ούτε τση γης βοτάνι
Εσύ µικρούλα µακριά
και 'γω 'πο 'κει πιο πέρα
πουλί θα γίνω του βοργιά
για να σου βάλω βέρα
Εσφράγισα τα χείλη µου
να µη µιλούν για σένα
όµως τα µάθια δε µπορώ
γι'αυτό 'ναι δακρυσµένα
Εφυγε κι έρχονται στιγµές
που ο πόνος µε τρελαίνει
Γιατί δεν ξέρω αν χαίρεται
ή ζει δυστυχισµένη
Ζηλεύγω όντε θα σε δω
να κουβεδιάζεις µ΄άλλο
είναι µαράζι να αγαπάς
και βάσανο µεγάλο.
Ζω στη ζωή µα τι πως ζω
αφού δε σ' έχω φως µου
δε σ' αντιπροσωπεύουνε
άλλες χαρές του κόσµου.
Η νύχτα είναι βάσανο
για ΄κείνους π' αγαπούνε
θεέ µου και πως την επαιρνούν
χωρίς να κοιµηθούνε
29
Μαντιναδες 2002
Εµαθε φως µου η καρδιά
τον πόνο σου ν' αντέχει
γιατί ποτέ της δεν µπορεί
κοντά της να σε έχει.
Ενα κερένιο οµοίωµα
θα κάνω το κορµί µου
να το θωρείς να καίγεσαι
παντοτινά µικρή µου
Εναν αέρα το 'θελε
να σε κερδίσω φως µου
µ' αυτός ο αέρας µ' έκανε
πιο δυστυχή του κόσµου.
Ενιωσα την ανασα του
οταν µου τραγουδουσε
το Γλαρο ελεγε θαρρω
κι εµενανε κοιτουσε
Επαψα να αισθάνοµαι
Την οµορφιά τσ'αγάπης
Οτι κι αν είχα τα'πηρε
Κάποια στο περασµά της
έρχεσαι πάντα αγάπη µου
και σ'έχω συντροφιά µου
Με την καρδια µου την τρελή
ήθελα ν'αγαπήσεις
Εσύ 'σαι αιτία κι έπαιξα
µες στη φωτιά το σάλτο
µα ούτε στεναχωρέθηκα
ούτε µετάνιωσά το.
Ευκολο ειναι ν'αγαπας
το δυσκολο ειναι τ'αλλο
εσυ να κανεις ονειρα
και αυτη να θελει άλλον
Εφυγε µιαν αργατινή
και δεν ξαναγυρίζει
µα ποιός ετοιµοθάνατος
να ζήσει δεν ελπίζει
Ζω µε τη φαντασία µου
γλυκές στιγµές µαζί σου
κι ας µην µπορούν τα χέρια µου
να αγγίξουν το κορµί σου
Η αδιαφορία µάτια µου
τρυπησε κάθε φλέβα
ναρκωµανης να ήµουνα
δεν θα 'χα άλλο αίµα.
Η νύχτα µε παρηγορεί
που θέτω και κοιµούµαι
γιατί τη µέρα δε µπορώ
γιατί σ' ανιστορούµαι
 Μαντιναδες 2002
Ηθελα και να κάτεχα
ο ύπνος πως την πιάνει
για θα'πρεπε να ξενυχτά
παρέα να µου κάνει
Ηθελα να 'µουνε αϊτός
που στέκει στον αέρα
να σε µυρίζω µάτια µου
όλη µου την ηµέρα.
Ηθελα να'µαι δάκρυ σου
κι από χαρά να κλάψεις
να κατεβώ στα χείλη σου
χωρίς να µε πειράξεις
θα κάνω το κορµί µου
να το θωρείς να καίγεσαι
παντοτινά µικρή µου
Γεµίζω σκέψεις το µυαλό
Θα σε σκοτώσω να ακουστεί
ο φόνος µου µεγάλος
ούτε εγώ να σε χαρώ
ούτε κανένας άλλος
θεό και προσκυνούνε
∆εν ήξερα µα έµαθα
στα βάσανα ν'αντέχω
και τσι καηµούς παρηγοριά
Θλιµµένα είναι τα χείλη µου
κλαµµένα είναι τα µάθια
θρηνούν την έρµη µου καρδιά
που πότισες φαρµάκια.
Ιντα 'ναι τούτος ο σεβντάς
ίντα καϋµός µε καίει
που µου µατώνει την καρδιά
και αναπαηµό δεν έχει
Κάθε φωτιά έχει καπνό
κάθε αγάπη πόνο
κάθε φεγγάρι ουρανό
και εγώ εσένα µόνο
και δάκρυα τα µάθια
πληρώνω για την είσοδο
σ'τσ'αγάπης τα παλάθια.
Απ'τον πικρή αναστεναγµό
και η χαρά απέχει
κι αναστενάζει η καρδιά
κι ο λογισµός µου τρέχει
Αν µου τρυπήσεις την καρδιά
Και ξάφνου όλα χαθήκαν
∆εν έµεινε ελπίδα
Και φταίχτης είµαι µόνο εγώ
που λανθασµένα σ'είδα
ΣΕΒΝΤΑΣ
Ηθελα να ‘µουν δάκρυ σου
κι από χαρά να κλάψεις
να τρέξω ως τα χείλη σου
χωρείς να µε πειράξεις.
Ήθελα να 'χα δύναµη
τόση που να µπορούσα
την ώρα που 'µαστε µαζί
να τηνε σταµατούσα.
Ηλιος αχνός η σκέψη µου
που προσπαθεί µε κόπο
να σε ξεχάσει γούζεται
αλλά δε βρίχνει τρόπο
Θα πάψει να µ' απασχολεί
άλλο ο έρωτάς σου
αφού δεν ξέρεις ν' αγαπάς
αποχωρώ και ξα σου.
Θα'θελα να' µουνα εγώ
εκείνο το κρασάκι
να στέκοµαι στα χείλη σου
να σε µεθώ λιγάκι
Θέτω για να κοιµηθώ
κι ο νους µου κοντά σε φέρνει
γλυκοχαράζει στα βουνά
κι ο ύπνος δεν µε παίρνει
Ιντα θα βγει που σ' αγαπώ
αφού 'σαι µακριά µου
ο µόνος τρόπος να σε δω
είναι στα όνειρα µου
Κάθε ηλιοβασίλεµα
στιγµή που ο ήλιος σβήνει
η σκέψη σου µε τριγυρνά
κι ήσυχο δε µ΄ αφήνει
Και άδειασε απάνω του
Την γεµιστήρα όλη
Παίξε µου χίλιες πιστολιές
µα δε θα χαµπαρίσω
Και είναι η απουσία σου
Πόνος που δεν αντέχω
Κοίτα να δεις που έφτασα
Ναρκοµανής να γίνω
και κάθε µέρα λιώνω
Καλά περνάς µα δε ρωτάς
και τσ'άλλους πως περνούνε
απού'χουν την αγάπη σου
Και ξάφνου όλα χαθήκαν
∆εν έµεινε ελπίδα
Και φταίχτης είµαι µόνο εγώ
που λανθασµένα σ'είδα
30
Μαντιναδες 2002
Ηθελα να 'µουν αναπνιά
να µπώ στα σωθικά σου
για να 'µουν απαραίτητη
να ζήσει η καρδιά σου
ήθελα ν'αγαπήσεις
να ιδείς αγάπη ίντα θα πει
τον πόνο τζι να ζήσεις
Το µαύρο το πουκάµισο
Θα βάλω δηλητήριο
να πιώ για την υγειά σου
να σβήσουν οι βαθιές πληγιές
που µ'ανοιξε ο σεβντά σου
Θα σ'αγαπώ και ας γίνεται
µαρτύριο η ζωή µου
επάλεψα µα νικησε
η καρδια τη λογικη µου!
Θελω να τρεξω να σε βρω
και να σου το φωναξω
οτι εισαι εσυ η αφορµη
σε οτι και να γραψω
Θέτω για να κοιµηθώ
κι ο νους µου κοντά σε φέρνει
γλυκοχαράζει στα βουνά
κι ο ύπνος δεν µε παίρνει
Ιντα 'ναι τούτος ο σεβντάς
ίντα καϋµός µε καίει
που µου µατώνει την καρδιά
και αναπαηµό δεν έχει
Κάθε φορά που σε σκεφτώ
χαίροµαι µα δακρύζω
χαρές που ζήσαµε µαζί
θέλω να φέρω οπίσω
και αυτή να την παντρένε
οι σφαίρες του G3 µου
τον ουρανό θα καινε
Μου 'στείλε προσκλητήριο
και η φυλακή ετσά 'ναι
σ' ένα από τα δυο για χάρη σου
κερά µου θα µε πάνε
Σ' όποια σκοπιά κι αν βρίσκοµαι
και µιαν αγάπη µπιστικιά
να κάµεις δεν αντέχεις
Τραγούδι κάνω τον καϋµό
τον πόνο µου να σβήσω
Και ούτε τραγούδι
ούτε πιοτό
Σε κέφι δε σε φέρνει
Ερχεται µες στον ύπνο µου
 Μαντιναδες 2002
Και περιστέρια όντε περνούν
από τη γειτονιά σου
θένε φωλιά να χτίσουνε
να βρίσκονται κοντά σου.
και το µυαλό µου πήρες
Των οµατιών µου οι ποταµοί
τρέχουνε και κυλούνε
αµύριστό µου γιασεµί
Κάµε το πόνο µου χαρά
µε ένα δικό σου βλέµµα
δώσε κουράγιο στη καρδιά
απού πονεί για σένα.
Κάστρα κι αν χτίζει ο σεβντάς
θεµέλια κι ανε βάνει
σ'ένα λεπτό ο χωρισµός
ερείπια τα κάνει
Κερά µου ίντα σου 'κανα
κερά µου ήντα σου'πα
και το γυρεύεις να το πιείς
το αίµα µου στην κούπα
Κι αν όλες οι άλλες έγνοιες µας
στον άνεµο σκορπούνε
µόνο τσ'αγάπης οι καϋµοί
για πάντοτες βαστούνε
κι εσύ στην εποχή σου
µα ξέρανέ σε ο κηπουρός
πού 'βαλες µοναχή σου
Σφάλµατα κάναµε κι οι δυο
Κλαίω κρυφά γιατί κανείς
δε θέλω να το µάθει
πως εξανανεώσανε
τα παιδικά µου πάθη
Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι
πως σε φιλώ στο στόµα
ξυπνώ και νοιώθω νοστιµιά
στα χείλη µου ακόµα
Λένε κι ο δυνατός σεβντάς
µε τον καιρό τελειώνει
µα µένα µοιάζει του κισού
και πλέκει και φουντώνει.
Λίγες ελπίδες µού δωσες
κι ήθελα παραπάνω
φαντάσου πως αισθάνοµαι
που και τις λίγες χάνω
Λύσε τα µάγια κοπείά
να φύγω από κοντά σου
ως πότε θα 'µαι δηλαδή
δεσµώτης του σεβντά σου.
ΣΕΒΝΤΑΣ
Και πιάσε το πιστόλι
Και άδειασε απάνω του
Την γεµιστήρα όλη
Παίξε µου χίλιες πιστολιές
Και τ'όνοµά σου το γλυκό
όντε θα το γροικήσω
θαρρώ πως είναι κόνισµα
να πάω να προσκυνήσω
Καπνό και τσιγαρόχαρτο
µ'έκανε ο σεβντάς σου
και δε µπορώ να λείψω µπλιο
µικρέ µου από κοντά σου
Κατέχω πως δε µ' αγαπάς
µα δεν µπορείς να κάνεις
και µένα να µη σ' αγαπώ
γιατί τον κόπο χάνεις.
κι αν βγεί την πνίγουν οι καηµοί
απού 'ναι φυτρωµένοι
Κόντρα θα πάω στο βοριά
Που η µοίρα έστειλέ µου
Κι αν όλες οι άλλες έγνοιες µας
στον άνεµο σκορπούνε
µόνο τσ'αγάπης οι καϋµοί
για πάντοτες βαστούνε
Κι ο δυνατότερος σεβντάς
µε το καιρό λιγένει
κι έρχονται ώρες απού αδύνατη
η θύµηση ποµένει.
Κλαιω,γελαω,τραγουδω,
πινω,ξυπνω,κοιµουµαι
οτι κι αν κανω στη ζωη
παντα θα σε θυµουµαι
Κόντρα τ'αέρα θα πετώ
ότι καιρό και να'χει
ντρέποµαι να παραδοθώ
σ'ενός σεβντά τη µάχη.
Λίγα 'χουν δει τα µάθια µου
λίγα και η καρδιά µου
πολλά θωρεί η σκέψη µου
στ'αναστενάγµατά µου
Λίµνες γεµίζω δάκρυα
ποτάµια από αίµα
ο πόνος µου σχίζει βουνά
αφού δε ζείς για µένα.
Μ' αρέσει µέσα στο σεβντά
τσ' αγάπης σου να πέσω
κι όσο κι αν είναι δυνατή
η φλόγα του θα αντέξω.
31
Μαντιναδες 2002
Και συλλογιέµαι µε το νου
Αν έκαµα αµαρτία
Πες µου ίντα'χεις µερακλή
Ιντα καϋµός σε δέρνει
και τσι καηµούς παρηγοριά
µες στη ζωή να έχω
Οληµερίς στη σκέψη µου
Εσένα πάντα έχω
Καρδιά είχα τροµερού θεριού
µα ράγισε για σένα
και σέρνοµαι στα πόδια σου
µε τα φτερά σπασµένα.
Κατήντησα αλκοολική
στου ονείρου µου την πλάνη
αµα µπορέσεις έλα εδώ
κι αγκάλιασέ µε πάλι
κι αν είχα κι άλλη µια ζωή
ήθελα στη χαρίσω
Μα εγώ εκαταδικάστηκα
Για µιαν αγάπη µόνο
Κι αν πιω αθάνατο νερό
παντοτινά να ζήσω
άµα και κείνη δεν το πιει
νεκρός θα καταντήσω.
κιανείς µη δοκιµάσει
γιατί'χει γεύση άσκηµη
και θα τον'ε χαλάσει.
Τόσο πολύ που σ΄αγαπώ
κλαµµένα είναι τα µάθια
θρηνούν την έρµη µου καρδιά
που πότισες φαρµάκια.
Εναν αέρα το 'θελε
Κουράστηκα να σ΄αγαπώ
και να µη σε κερδίζω
πότε θα σε παντρέψουνε
να πάψω να ελπίζω
Λίγες ελπίδες µου 'δωκες
µα περιµένω κι άλλες
τι να το κάνω το νερό
αν µου το δίνεις στάλες
Λιµνιάζει µέσα µου ο σεβντάς
κι όντε θα ξεχειλίσει
παράπονα τσ'αγάπης µου
ο κόσµος θα γεµίσει
Μ' αρέσει του σεβντά η πληγή
γι' αυτό δε θα τη γιάνω
κι όποτε κάνει κάκαδο
σκαλίζω και το βγάνω
 Μαντιναδες 2002
Μ' αυτές τις µαντινάδες µου
Πιο εύκολα µιλάω
Και λέω λόγια που αλλιώς
∆ύσκολα ξεστοµάω
µα δε θα χαµπαρίσω
κι αν είχα κι άλλη µια ζωή
ήθελα στη χαρίσω
Μα εγώ εκαταδικάστηκα
µα την ψυχή µου άρπαξες
και το µυαλό µου πήρες
Των οµατιών µου οι ποταµοί
τρέχουνε και κυλούνε
µ'άλλονε σα σε δούνε
Κρίµα στην οµορφάδα σου
και θωρειά που έχεις
και µιαν αγάπη µπιστικιά
Μ'αφού είσαι εσύ ναρκωτικό
Ευχάριστα το πίνω
Κλέφτρα το σπίτι µου άδειασες
όχι απ'ασήµι ή λίρες
Με καταιγίδες και µποφόρ
θάλασσες αρµενίζω
µα 'χω τιµόνι το σεβτά
κι όλα τα κουλαντρίζω.
Με τα λιοντάρια µάχοµαι
µε τα θεριά µαλώνω
µα σα τη δω σα το παιδί
τα µάθια χαµηλώνω
Με την ελπίδα πως µπορεί
να'ρθεις στα ονειρά µου
όταν κοιµάµαι ανοιχτή
έχω την αγκαλιά µου
Μελαχρινέ µου έρωτα
παράξενε σεβντά µου
δεν κάνει και κατέχωτο
να σ'έχω στην καρδιά µου.
µες στη ζωή να έχω
Οληµερίς στη σκέψη µου
Εσένα πάντα έχω
Και είναι η απουσία σου
Μέσα στη σκέψη σου θα µπω
να ψάξω το µυαλό σου
να δω αν είµαι µέσα σου
παντοτεινά δικός σου
Μέσα στον κήπο της ζωής
µονάχος είµαι πάλι
γιατί η βιόλα π' αγαπώ
είναι σε γλάστρα άλλη
ΣΕΒΝΤΑΣ
Μ' αυτές τις µαντινάδες µου
Πιο εύκολα µιλάω
Και λέω λόγια που αλλιώς
∆ύσκολα ξεστοµάω
µα ξέρανέ σε ο κηπουρός
πού 'βαλες µοναχή σου
Σφάλµατα κάναµε κι οι δυο
Μικρή µου και θωρρώ τα
Μάθε σεβντά µου ήντα θες
κι ύστερα ΄µένα πες µου
αν µ΄αγαπάς κι αν θά΄ρθουν µπλιο
κι εµένα οι χαρές µου
Μαύρα τα µάτια π' αγαπώ
µα µαύρη κι η καρδιά µου
φοβούµαι δε θα αξιωθώ
να γίνουνε δικά µου.
Μαχαιρι η αγαπη σου
που το κορµι ποναει
µα ιντα θα γινω δε θωρω
στο χρονο που περναει
Με καταιγίδες και µποφόρ
θάλασσες αρµενίζω
µα 'χω τιµόνι το σεβτά
κι όλα τα κουλαντρίζω.
Με τη φωτογραφία σου
τα βράδια µου κοιµούµαι
και µου κρατά τη συντροφιά
που τώρα υστερούµαι.
Με τον καηµό σου πως θα ζώ
απόφαση το πήρα
αφού ν'αλλάξω δεν µπορώ
ότι µου γράφει η µοίρα
Μες στα σγουρά σου τα µαλλιά
εβρέθηκα µπλεγµένος
και στου σεβντά σου τα κλαριά
διπλωµελονιασµένος
Μες στση καρδιάς την φυλακή
έκλεισα το σεβντά σου
κι 'ναι διπλά τα κάγκελα
αγάπη µου και ξά σου
Μέσα στο προσκλητήριο
µου'γραφε λυπηµένα
ότι εδώ τελειώσανε
οι δρόµοι της µε µένα.
µη µου τσι πέµπεις Θε µου
σκέψου πως είµαι σπλάχνο σου
Μεγαλοδύναµέ µου.
Αγάπη µου παράνοµη
32
Μαντιναδες 2002
Μ' εξήντα χτύπους η καρδιά
κάθε λεπτό χτυπάει
µα η δική µου όντε σε δω
στους εξακόσιους πάει.
Μα πως το κάνεις και συχνά
πληγώνεις την καρδιά µου
πρέπει δεν έχεις και γι αυτό
δεν νιώθεις τη δικιά µου.
Μακάρι και στον πόνο µου
να 'βγαζε µαύρο χρώµα
παρά να αποξεραθεί
τσ' αγάπης µου το δώµα
Μαύρο κελί τσι φυλακής
κάνε την αγκαλιά σου
να εγκληµατώ να βρίσκοµαι
συνέχεια κοντά σου
Με ίντα αιτία κι αφορµή
θα 'ρθω στη γειτονιά σου
να µη µε καταλάβουνε
πως έχω το σεβντά σου.
Με παρακάλεσε να'ρθω
όταν θ'αλλάζει βέρες
να'µαι απ'εξω στην αυλή
να δίνω µποµπονιέρες
Με την ελπίδα πως µπορεί
να'ρθεις στα ονειρά µου
όταν κοιµάµαι ανοιχτή
έχω την αγκαλιά µου
Με του σεβντά τα κάρβουνα
όποιος καεί δεν γιαίνει
κι αν γιάνει και καµιά φορά
σηµάδι τ' αποµένει.
Μες στα σγουρά σου τα µαλλιά
εβρέθηκα µπλεγµένος
και στου σεβντά σου τα κλαριά
διπλωµελονιασµένος
Μέσα στη λάβρα του σεβντά
νερό 'σαι και σε πίνω
και βγαίνει ο κήπος τση καρδιάς
έρωτα και σου δίνω
Μέσα στο προσκλητήριο
µου'γραφε λυπηµένα
ότι εδώ τελειώσανε
οι δρόµοι της µε µένα.
Μη που τσι πέµπεις Θε µου
Σκέψου πως είµαι σπλάχνο σου
Μεγαλοδύναµέ µου
Μέσα στου πόνου τον µπαξέ
 Μαντιναδες 2002
Μήδε ψωµί µήδε νερό
στο στόµα µου δεν µπαίνει
µον' τ'όνοµά σου το γλυκύ
λέγω και µε χορταίνει
Μια ώρα κι ας κοιµόµουνα
κι ας µην ξυπνούσα µπλιο µου
µα να 'ξερα πως θελα 'ρθεις
µικρή µου εις τ' όνειρό µου
Μοίρα µου αφού δεν τό'γραφες
στσ'αγκάλες τσι να ζήσω
γιάντα δεν µ'έκανες στραβό
να µην τηνέ γνωρίσω
Μόνο µια ώρα να αγαπά
ο άνθρωπος λυγίζει
σκεφτείτε εκείνον π' αγαπά
χρόνια και δεν κερδίζει.
Μου 'στειλε προσκλητήριο
µια µέρα µεσηµέρι
και µου 'γραφε πως µ' αγαπά
µα άλλον θα πάρει ταίρι.
Μου 'στειλε προσκλητήριο
στο γάµο της να πάω
την τελευταία µαχαιριά
στην εκκλησιά να φάω.
µπορεί να δώσει λύση
γιατί δικός του άγγελος
είσαι σ' αυτή τη φύση
∆ίδω φτερά στο στεναγµό
να γίνει αιτία το πρωί
που φεύγει να πονέσω
Στόχο σου βάνω στο κορµί
Και πιάσε το πιστόλι
να κάµεις δεν αντέχεις
Τραγούδι κάνω τον καϋµό
τον πόνο µου να σβήσω
γιατί το ξέρω δεν µπορώ
Να 'µουν σταγόνα του κρασιού
τα χείλη σου ν' αγγίζω
και µια τρεµούλα του σεβντά
στο σώµα να χαρίζω.
Να ξέρεις είναι αδικο
πως είναι αµαρτία
να τυρανάς ενα κορµί
πού'χει για σε λατρεία
να σε κερδίσω φως µου
µ' αυτός ο αέρας µ' έκανε
πιο δυστυχή του κόσµου.
Το πια µεγάλο δάκρυ µου
ΣΕΒΝΤΑΣ
Μια αγγελία έβαλα
και λέει πως σε ψάχνω
πως σ'αγαπώ και δεν µπορώ
και δίχως σου δεν κάνω
Μιαν ώρα δεν εσκέφτηκα
ζωή χωρίς εκείνη
κι αν χωριστούµε εσύ Θεέ
θα έχεις την ευθύνη
Μοίρα µου σ' ίντα σου 'φταιξα
και µε καταδικάζεις
κι όλο καινούργιες συµφορές
µες στη ζωή µου βάζεις
Μόνο τη νύκτα χαίροµαι
γιατί έρχεσαι κοντά µου
µα τυρανιέµαι το πρωί
που φεύγεις µακριά µου
Μου 'στειλε προσκλητήριο
στο γάµο της για να 'µαι
τι ειρωνεία µια χαρά
για µένα πένθος να 'ναι.
Μου 'στείλε προσκλητήριο
για να µε ταπεινώσει
και θέλει να 'µαι εγώ αυτός
που θα τη στεφανώσει.
Μπορεί να είµαστε µακριά
µα η σκέψη αναθεµά τη
την κάνει την απόσταση
µια χαρακιά κοµµάτι.
Να ζητιανεύω τη χαρά
Και να πουλώ τον πόνο
∆ίκη στα χέρια του Θεού
Για σένα δε θ'αφήσω
να κάνω στην καρδιά της
Λίγα 'χουν δει τα µάθια µου
λίγα και η καρδιά µου
πολλά θωρεί η σκέψη µου
Να 'µουνα ίντα να' µουνα
πιρούνι του σπιτιού σου
κι οντέ θα τρως να αισθάνοµαι
τι γλύκα του χειλίου σου.
να 'ρθει κοντά σε σένα
να σε πληροφορεί συχνά
ήντα τραβώ για σένα.
Φαρµάκι άδολο να δω
Να σε ξεχάσω δεν µπορώ
παλιά µου αγαπηµένη
κι όσο η καρδιά µου θα χτυπά
εσένα θα προσµένει
33
Μαντιναδες 2002
µια µέρα µεσηµέρι
και µου 'γραφε πως µ' αγαπά
µα άλλον θα πάρει ταίρι.
Μου 'στειλε προσκλητήριο
Μικρή µου και θωρρώ τα
Εγώ έκανα τα ύστερα
Και συ έκανες τα πρώτα
Μόνο στον ύπνο χαίροµαι
Μοίρα µου σ' ίντα σου 'φταιξα
και µε καταδικάζεις
κι όλο καινούργιες συµφορές
µες στη ζωή µου βάζεις
Μου γράφεις πως δε µ'αγαπάς
πως έχεις µάτια γι'άλλη
γι'αυτό κι εγώ φουντάρισα
µια µέρα στ'ακρογιάλι
Μου 'στειλε προσκλητήριο
στο γάµο της για να 'µαι
τι ειρωνεία µια χαρά
για µένα πένθος να 'ναι.
Μ'ούλου του κόσµου τα καλά
δεν βάνω µια µατιά σου
παρόλο που δεν έζησα
ούτε στιγµή κοντά σου
Μπροστά στο γέλιο σου θεά
πάντοτε ζωντανεύω
παίρνω κουράγιο και µπορώ
της µοίρας να ξεφεύγω.
να ιδείς αγάπη ίντα θα πει
τον πόνο τζι να ζήσεις
Το θέµα που µ'απασχολεί
και κρυφοµαραζώνω
Να 'µουν σταγόνα του κρασιού
τα χείλη σου ν' αγγίζω
και µια τρεµούλα του σεβντά
στο σώµα να χαρίζω.
Να 'µουνα ίντα να' µουνα
πιρούνι του σπιτιού σου
κι οντέ θα τρως να αισθάνοµαι
τι γλύκα του χειλίου σου.
Να σ' αποκτήσω κοπελιά
πες µου ποιος είναι ο τρόπος
να τονε µεταχειριστώ
όσο κι αν είναι κόπος
Να 'τανε τρόπος φυλακή
να γίνει η αγκαλιά σου
να κάνω χίλια φονικά
για να βρεθώ κοντά σου.
 Μαντιναδες 2002
Να 'τονε τρόπος να γενώ
κοπέλι να βυζάνω
να µ' έβανες να κοιµηθώ
στα γόνατά σου απάνω.
Νιώθω µια θλίψη στη ψυχή
και η χαρά απέχει
κι αναστενάζει η καρδιά
κι ο λογισµός µου τρέχει
Ξάπλωσα στο κρεβάτι µου
µα ύπνος δε µε παίρνει
η εικόνα του έρχεται ξανά
κι η µνήµη του µε σέρνει.
Ξενύχτια κάνω δίπλα σου
δεν θέλω άλλον ύπνο
αφού γαλήνη και χαρά
πάντα κοντά σου βρίσκω
Ξύπνα ν’ ακούσεις την καρδιά
που παίζει σαν λαούτο
εσύ είσαι αιτία που ήρθενε
στο στάδιο ετούτο.
Ο έρωτας σου ποταµός
θολός καταβασάρης
και γω στη µέση µοναχός
χωρίς κουπιά βαρκάρης.
Ο χωρισµός σου αγαπη µου
θανάτο υπερβαίνει
γιατι είναι κάτι απο το νου
και απο την κεφαλή δεν βγαίνει
Οποιος δεν µπήκε στο σεβντά
έστω και µιαν ηµέρα
ήντα θα πει πως έκαµε
άµα θα 'ρθούν τα γέρα.
Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ
όπου κι αν ρίξω βλέµµα
πάντα µπροστά µου σε θωρώ
µα πάντα είναι ψέµα
Οσο κι αν κάνεις τον σκληρό
πως δεν σε πολυνοιάζει
µιλάει µε η καρδούλα σου
κι άλλα µου κουβεντιάζει
Οταν πονάς να µου το λες
να κλαίω εγώ για σένα
για δεν αντέχω να θωρώ
τα µάθια σου κλαµµένα
Ούτε Θεός ούτε γιατρός
µπορεί να µε γιατρέψει
µόνο εσύ σαι ικανή
άµα µου πεις µια λέξη
ΣΕΒΝΤΑΣ
Να'µουν κερί να µ’άναβες
δεν µ’ένοιαζε κι ας λειώσω
γιατί χαρά πως µε κρατάς
για λίγο 'θελα νοιώσω
Νύχτα περνώ απ' σπίτι σου
όµως εσύ κοιµάσαι
και τραγουδώ τον πόνο µου
και ξεφανέρωσασε.
Ξενύχτη µε φωνάζουνε
Γιατί γυρίζω βράδυ
Και τραγουδώ τον πόνο µου
Τη νύχτα στο σκοτάδι
Ξενύχτια κάνω δίπλα σου
δεν θέλω άλλον ύπνο
αφού γαλήνη και χαρά
πάντα κοντά σου βρίσκω
Ξύπνα ν'ακούσεις κοπελιά
Που τραγουδώ για σένα
Και κάνω λόγια τους καηµούς
Να σου τα πω ένα-ένα
Ο έρωτας σου ποταµός
κι όποιος κι αν ταξιδέψει
πρέπει να το σκεφτεί καλά
γιατί θα κυνδυνέψει.
Όλη η ζωή µου ένας καηµός
κι η αγάπη σου ένα δάκρυ
που συνεχώς αισθάνοµαι
στων αµαθιών την άκρη.
Οπου κι αν είσαι µη σκεφτείς
πως είσαι µοναχή σου
γιατί 'χεις σύντροφο πιστό
τη σκέψη µου µαζί σου.
Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ
όπου κι αν ρίξω βλέµµα
πάντα µπροστά µου σε θωρώ
µα πάντα είναι ψέµα
Οσο κι αν σφίξεις τη καρδιά
θα µείνει λίγο αίµα
θα 'ναι κι αυτό διαθέσιµο
αγάπη µου για 'σένα.
Οταν σε βλέπω µάτια µου
µεγάλη ειν' η χαρά µου
κι όσοι και να 'ναι οι καηµοί
φεύγουνε µακριά µου.
Ούτε να γράψω δεν µπορώ
ούτε και να διαβάσω
εσένα έχω µε στο νου
και πως να ησυχάσω
34
Μαντιναδες 2002
νεκρός θα καταντήσω.
Με ίντα αιτία κι αφορµή
θα 'ρθω στη γειτονιά σου
να µη µε καταλάβουνε
Νύχτα περνώ απ' σπίτι σου
όµως εσύ κοιµάσαι
και τραγουδώ τον πόνο µου
και ξεφανέρωσασε.
Ξενύχτη µε φωνάζουνε
Γιατί γυρίζω βράδυ
Και τραγουδώ τον πόνο µου
Τη νύχτα στο σκοτάδι
Ξεριζωµένο στη κορφή
δεντρό χωρίς ελπίδα
µοιάζω κι αγάπη σου βοριάς
και µου µαδεί τα φύλλα.
Ξύπνα ν'ακούσεις κοπελιά
Που τραγουδώ για σένα
Και κάνω λόγια τους καηµούς
Να σου τα πω ένα-ένα
ο λογισµός µου κάνει
όντε θα 'ρθεις στη σκέψη µου
και κλαιει όντε σε χάνει.
Νιώθω µια θλίψη στη ψυχή
Οποιος γυρεύει του σεβντά
να µάθει τα γραµµένα
να'ρθεί σε µε να του τα πω
που τα'χω περασµένα.
Οπου κι αν πας η σκέψη µου
θα'ναι πάντα µαζί σου
κι ας µην µπορούν τα χέρια µου
ν'αγγίξουν το κορµί σου.
Οσες φορές για δοκιµή
σε βγάζω απ’το νου µου
το αίµα δεν κυκλοφορεί
στις φλέβες του κορµιού µου
Οταν η νύχτα τρυφερά
τον κόσµο αγκαλιάζει
έρχεται αυτή και τα νερά
της σκέψεις µου ταράζει.
Οτι αγαπούσα το 'χασα
µα δε το βάνω κάτω
γιατι 'χω µέσα το µυαλό
µε όνειρα γεµάτο.
ούτε πιοτό
Σε κέφι δε σε φέρνει
Ερχεται µες στον ύπνο µου
χωρίς να την καλέσω
 Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΣΕΒΝΤΑΣ
Οψές το βράδυ που'µασταν Παίζω χαρτιά µε τον σεβντά
πάλι µαζί µικρό µου µε την αγάπη ζάρι
έκλαιγα που δεν έβλεπες και θα µε κάνουν ως θωρώ
τον αναστεγµό µου φτωχό και διακονιάρη
Πάντα θλιµµένη χαραυγή
Για µένα ξηµερώνει
Γιατί την ώρα που ξυπνώ
Κάθε χαρά τελειώνει

Πάντα θλιµµένη χαραυγή Πάντα θλιµµένος περπατώ Πάντα θλιµµένος περπατώ

Για µένα ξηµερώνει Σαν το χλωµό φεγγάρι Σαν το χλωµό φεγγάρι
Γιατί την ώρα που ξυπνώ Που µε τον ήλιο δε µπορεί Που µε τον ήλιο δε µπορεί
Κάθε χαρά τελειώνει Να γίνουνε ζευγάρι Να γίνουνε ζευγάρι

Πάντα µε το παράπονο Πάντα µε το παράπονο Πάντα µε το χαµόγελο

Τα χείλη µου ανοίγει Τα χείλη µου ανοίγει την ξεκινώ τη µέρα
Γιατί ειν'η πίκρα µου πολλή Γιατί ειν'η πίκρα µου πολλή γιατί είσαι η πρώτη σκέψη µου
Και η χαρά µου λίγη Και η χαρά µου λίγη µωρό µου καληµέρα

Πάνω στη πιο ψηλή κορφή Παραπονιάρικη καρδιά Παραπονιάρικη καρδιά

κάθοµαι πάλι µόνος ποτέ χαράς δεν είδες ποτέ χαράς δεν είδες
έκεια γιατρεύονται οι πληγές γιατί λατρεύεις έρωτες γιατί λατρεύεις έρωτες
και του σεβντά σου ο πόνος. µε ψεύτικες ελπίδες µε ψεύτικες ελπίδες

Πάω να πω ένα όνοµα Πεθύµησα τα µάτια σου Περνάς και δε µε χαιρετάς

και λέω το δικό σου και το γλυκό σου βλέµµα Ως µε χαιρέτας πάντα
κι όλοι καταλαβαίνουνε δυο λόγια όµορφα µικρά Κακιά διαµάχη µου κρατάς
πως έχω τον καυµό σου πες µου κι ας είναι ψέµα. Μα δε κατέχω γιάντα

Περνάς και δε µε χαιρετάς Περνώ Περνώ,γροικώ το πέταλο

Ως µε χαιρέτας πάντα γροικώ το πέταλο σαν φαίνεις στο τελάρο
Κακιά διαµάχη µου κρατάς σαν φαίνεις στο τελάρο πιάνει µε ρίγος κι αναπνιά
Μα δε κατέχω γιάντα πιάνει µε ρίγος κι αναπνιά δεν ηµπορώ να πάρω

Πες µου ίντα σου έκαµα Πέφτω για να κοιµηθώ Πήρε χαµπάρι το χωριό
κι όλο µε βασανίζεις κι ο ύπνος δεν µε παίρνει πως έχω το σεβντά σου
και όσα χτίζω οληµερίς εσένα αγάπη µου γλυκιά γιατί καντάδα καθ'αργά
το βράδυ τα γκρεµίζεις µες το µυαλό µου φέρνει κάνω στη γειτονιά σου.

Πικρός ο αναστεναγµός Πιο εύκολο µου φαίνεται Πληγές απάνω στο κορµί
µαύρο καυτό το δάκρυ την θάλασσα ν'αδειάσω µη µου προσθέτεις κι άλλες
πόνος κι αρρώστια στη καρδιά να την πετάξω στην στεριά και φτάνει που το διατηρώ
τσ'αγάπης το ινάτι παρά να σε ξεχάσω µε χάπια και µε στάλες.

ποια θάλασσα Ποια µαντινάδα να σου πω Ποια σκέψη ποιο παράπονο

ποια βρύση θολωµένη µε ποιο σκοπό να αρχίσω σ' απασχολεί µικρή µου
θα µου τη σβήσει τη φωτιά και στην αγκάλη µου ξανά την τακτική σου άλλαξε
που µού'χεις αναµµένη|µικρή µου να σε σφίξω που ΄χεις απέναντί µου.

Ποιός είναι εκείνος που µπορεί Ποιος ουρανός,ποια θάλασσα Ποιός σού'πε πως σε ξέχασα
να της απαγορέψει ποια βρύση θολωµένη και µπλιό δεν σε θυµούµαι
όπου και αν είσαι να 'ρχεται θα µου τη σβήσει τη φωτιά όπου κι αν πάω κι΄αν βρεθώ
η εδική µου σκέψη που µού'χεις αναµµένη|εσένα συλογούµαι

Πολλές φορές στον ύπνο µου Πολλές φορές το δάκρυ µου Πολλές φορές το δάκρυ µου
λυπούµαι κι υποφέρω ξεχνώ και δεν τειχώνω ξεχνώ και δεν τειχώνω
που σε θωρώ και δεν µπορώ και συνεχώς προδίδοµε και συνεχώς προδίδοµε
κοντά µου να σε φέρω. στον εδικό σου πόνο στον εδικό σου πόνο

Πολλοί 'ναι απού κατέχουνε Πολλοί 'ναι απού κατέχουνε Πόνος που δεν αντέχω
σ'ίντα µπελάδες µπαίνω σ'ίντα µπελάδες µπαίνω Κοίτα να δεις που έφτασα
κ΄ίντα σεβντά για λόγου σου κ΄ίντα σεβντά για λόγου σου Ναρκοµανής να γίνω
πουλί µου κουµαντέρνω πουλί µου κουµαντέρνω Μ'αφού είσαι εσύ ναρκωτικό

35
 Μαντιναδες 2002
Πονώ µα δάκρυ δεν θα δείς
στο µάγουλο να τρέχει
έµαθε φως µου η καρδιά
στον πόνο σου κι αντέχει
Ποτέ µου δε σε σκέφτηκα
και να µη νιώσω πόνο
γιατί το ξέρω µια ζωή
θα είσαι σκέψη µόνο
Ποτέ σου να µην το σκεφτείς
να φύγεις να µ΄ αφήσεις
γιατί ΄ναι ο κόσµος στρογγυλλός
και θα ξαναγυρίσεις.
που µ' άνοιξες κυρά µου
Εκειά που βρέχει φαίνεται
όπου χιονίζει ασπρίζει
κι όποια καρδιά έχει σεβντά
Πως είσαι αγάπη µου µακριά
µαράζι τό'χω πάντα
και θα πεθάνω κι άνθρωπος
δεν θα κατέχει γιάντα
Ρωταγα τι ειναι ο σεβντας
και µου 'πανε ειναι πονος
εγελασα, µα δακρυσα
οταν εµεινα µονος
Σα το τσιγάρο απού κεντάς
εκέντησες κι εµένα
και πως αντέχω απορώ
τα µου 'χεις καµωµένα
σαν κάρβοθνο µαυρίζει
Οψές το βράδυ που'µασταν
πάλι µαζί µικρό µου
έκλαιγα που δεν έβλεπες
Σαν το πιστόλι εµπλοκή
Παθαίνει το µυαλό µου
Οταν τη βλέπω και µιλεί
Με τον αντίπαλό µου
Σαράκι είναι µάτια µου
για µένα ο σεβντάς σου
παρηγοριά στον πόνο µου
µονάχα τα φιλιά σου
σε έχω και µισήσει
θέε µου παράξενος σεβντάς
και πού θα βρώ µια λύση
Η νύχτα µε παρηγορεί
Σε όλο το Ηράκλειο
σαν κουζουλός ρωτάω
αν έχει δει ποτέ κανείς
εκείνη π' αγαπάω
ΣΕΒΝΤΑΣ
Πονώ µα τίνος να το πω
να µε παρηγορήσει
παλιάς αγάπης την πληγή
εύκολα ποιος θα σβήσει
ποτέ µου δε το βγάνω
µε τούτονα τη γνώρισα
µε τούτονα τη χάνω
Το µαύρο το πουκάµισο
Που η µοίρα έστειλέ µου
∆εν τον τροµάζει τον αετό
Η ταραχή τ'ανέµου
Κιανείς τον πόνο τ' αλλουνού
Προτού τον κόσµο στερηθώ
και τη ζωή µου χάσω
θέλω την ύστερη στιγµή
µαζί σου να περάσω
πως έχω το σεβντά σου.
Το θέµα που µ'απασχολεί
και κρυφοµαραζώνω
είναι η πληγή τσ'αγάπης σου
Σα κλέφτης πάντα έρχοµαι
νύχτα στη γειτονιά σου
και διακονιάρης γίνοµαι
ν'ακούσω την εµιλιά σου.
Σα το τσιγάρο απού κεντάς
εκέντησες κι εµένα
και πως αντέχω απορώ
τα µου 'χεις καµωµένα
Σαν το ζητιάνο έρχοµαι
στην πόρτα σου και στέκω
να µ'έλεήσεις δε ζητώ
µονάχα να σε βλέπω
Σαν το τσιγάρο καίγοµαι
σαν τον καπνό απλώνω
όταν µέσα στην σκέψη µου
καρδιά µου σ’ ανταµώνω.
Σε αγαπώ και καίγοµαι
πονώ και λαχταρίζω
µα λόγο από τα χείλη σου
ακόµη δε γνωρίζω.
Σε κάθε χάραγµα τσ' αυγής
στο µεταξύπνηµά µου
πόνο αισθάνοµαι γιατί
σε χάνω από κοντά µου.
Σε σκέφτοµαι και δεν µπορώ
στιγµή να σε ξεχάσω
κι απόψε για χατήρι σου
τον ύπνο µου θα χάσω
36
Μαντιναδες 2002
Πονώ µα τίνος να το πω
να µε παρηγορήσει
παλιάς αγάπης την πληγή
εύκολα ποιος θα σβήσει
ποτέ να σε κερδίσω
Μάλλον σε κάτι έφταιξα
∆ε σκέφτοµαι άλλη αιτία
Και συλλογιέµαι µε το νου
που θέτω και κοιµούµαι
γιατί τη µέρα δε µπορώ
γιατί σ' ανιστορούµαι
Ποιος ουρανός
πως είναι αµαρτία
να τυρανάς ενα κορµί
πού'χει για σε λατρεία
Στο πρόβληµά µου µόνο ο Θε(ι)ος
Ρίχνω µατιές στο πέλαγο
µα δε θωρώ την άκρη,
γιατι µου θάµποσε το φως
του χωρισµού το δάκρυ
Σα κλέφτης πάντα έρχοµαι
νύχτα στη γειτονιά σου
και διακονιάρης γίνοµαι
ν'ακούσω την εµιλιά σου.
Σ'αγάπησα και δε µπορώ
Τόσο να σε µισήσω
Τσα µαζεµένους τσι καηµούς
Μη που τσι πέµπεις Θε µου
Σαν το πιστόλι εµπλοκή
Παθαίνει το µυαλό µου
Οταν τη βλέπω και µιλεί
Με τον αντίπαλό µου
Σαν τον αετό απού πετά
Με κόντρα τον αέρα
Ησουν ένας καλός µπαξές
κι εσύ στην εποχή σου
Σε είδα πάλι σήµερα
των αµαθιών καµάρι
τσι µέρας µου βασιλικέ
τση νύχτας µου φεγγάρι.
Σε λάτρεψα απ'την αρχή
και σε λατρεύω ακόµα
για σε κατάντησα χλωµός
ετσά όπως το χώµα.
Σ'ένα κορµί που του σεβντά
τη φλόγα έχει λιώσει
ούτε γιατρός ούτε θεός
ζωή µπορεί να δώσει.
 Μαντιναδες 2002
Σκέψη µου χίλια ευχαριστώ
γιατί κοντά µου φέρνεις
αυτήν που έχω στην καρδιά
και τους καηµούς µου παίρνεις
Σου'πα τα λόγια τ'άµυαλα
που τα'χω µετανιώσει
µα τη συχώρια σου ζητώ
η πίκρα πριν µε λιώσει.
στ'αναστενάγµατά µου
Πικρός ο αναστεναγµός
µαύρο καυτό το δάκρυ
πόνος κι αρρώστια στη καρδιά
Στη γλάστρα της υποµονής
φύτεψα µιαν ελπίδα
και την ποτίζω δάκρυα
µ'ακόµη φύλλα δεν είδα
στο γάµο της να πάω
την τελευταία µαχαιριά
στην εκκλησιά να φάω.
Να ξέρεις είναι αδικο
Στον κήπο της αγάπης µας
µαύρος ανθός προβαίρνει
φαίνεται πάλι η µοίρα µου
αλλιώτικα τα φέρνει
Στόχο σου βάνω το κορµί
Μα όσο κι αν σηµαδέψεις
∆ε θα'βρεις τόπο απλήγωτο
Την µαχαιριά να παίξεις
Σύρε τον κρίκο κοπελιά
Απ'τη χειροβοµβίδα
Χίλια κοµµάτια να γενώ
Να σβήσει κάθε ελπίδα
τα βάνω απού δοξάζω
Αεροπόρος θα γενώ
να'ρθω στη γειτονιά της
κανονική προσγείωση
Τα µαύρα ρούχα τα φορώ
γιατί πονώ για σένα
κι αν τύχει ανοίξει η πληγή
να µη φανεί το αίµα.
Τα χείλη µου εδίκασα
για σένα να µη λένε
τα µάτια όµως δε µπόρεσα
να στέσω να µην κλαίνε.
Τι να το κάνω το νερό
αφού 'ναι στάλες στάλες
λίγες ελπίδες µου 'δωκες
µα περιµένω κι άλλες.
ΣΕΒΝΤΑΣ
Σκέψου πως είµαι σπλάχνο σου
Μεγαλοδύναµέ µου
Μέσα στου πόνου τον µπαξέ
χαρά ποτέ δε βγαίνει
Στα µοιρολόγια της καρδιάς
µάρτυρας είναι το δάκρυ
που οµολογά τον πόνο της
στων αµατιών την άκρη
Στη γειτονιά σου θα µε βρουν
νεκρό µέσα στο δρόµο
και θα σε κρίνουν ένοχη
κερά µου για το φόνο.
Στην αγκαλιά σου χάνoµαι
και στο σεβντά σου λιώνω
κάθε στιγµή καρδιοχτυπώ
µα δεν το µετανιώνω
Στο πρόβληµά µου µόνο ο Θε(ι)ος
µπορεί να δώσει λύση
γιατί δικός του άγγελος
είσαι σ' αυτή τη φύση
Στον κήπο του ονείρου µου
κόπιασε πάλι απόψε
κι ότι λουλούδι πεθυµάς
µη λυπηθείς και κόψε.
Συντρόφισσα του ονείρου µου
και του µυαλού µου σκέψη
καρδιάς µου αναστεναγµέ
και των µαθιών µου φέξη
Σφάλµατα έκανα πολλά
ας είν' συγχωρεµένα
µα είναι ασυγχώρητο
που έδιωξα εσένα
Τα γράµµατα που µου 'στειλες
την αναπνιά µου δίνουν
τα δάκρυα στα µάτια µου
σωροβολιές σταλίζουν
τα παιδικά µου πάθη
Η νύχτα είναι βάσανο
για ΄κείνους π' αγαπούνε
θεέ µου και πως την επαιρνούν
Τ'άστρα µου µαρτυρήσανε
πως µ'έχεις ξεχασµένο
δεν πρόκειται να ξαναρθείς
κι άδικα περιµένω
Τις πίκρες µην τις σκέφτεσαι
γιατί αυτές περνούνε
µόνο χαρές τα µάτια σου
θέλω να συναντούνε.
37
Μαντιναδες 2002
Σου εύχοµαι να ζήσετε
µέσα απο την καρδιά µου
και γώ µε τσ'αναµνήσεις σου
θα ζώ εδά κερά µου.
στα χείλι σου θ' αράξω
µακάρι και να ψακοθώ
κι ώρα να µη βαστάξω.
Χίλια καλωσορίσµατα
Στη γλάστρα της υποµονής
φύτεψα µιαν ελπίδα
και την ποτίζω δάκρυα
µ'ακόµη φύλλα δεν είδα
Στης θάλασσας τα κύµατα
τα χαιρετίσµατα µου
θα ρίξω να σου φέρουνε
µελαχρινέ έρωτα µου.
Στο πρώτο µας το ραντεβού
θυµούµαι µια τζη λέξη
µου είπε ότι δίχως µου
δε θα µπορεί να αντέξει.
Στόχο σου βάνω το κορµί
Μα όσο κι αν σηµαδέψεις
∆ε θα'βρεις τόπο απλήγωτο
Την µαχαιριά να παίξεις
Σύρε τον κρίκο κοπελιά
Απ'τη χειροβοµβίδα
Χίλια κοµµάτια να γενώ
Να σβήσει κάθε ελπίδα
Σφάλµατα έκανα πολλά
ας είν' συγχωρεµένα
µα είναι ασυγχώρητο
που έδιωξα εσένα
Τα µατωµένα χέρια σου
µικιό µου σκουπισέ τα
κι εγώ τα φύλλα τση καρδιάς
σου δίνω για πετσέτα
Τα πάντα αναστατώνονται
σα ρίξεις µια µατιά σου
'νοιγεις πληγές που αιµοραγούν
πολλές στο πέρασµά σου
Την ώρα που θα ξεψυχώ
θέλω να σ' αντικρίσω
για να' χω εικόνα όµορφη
του κόσµου που θ' αφήσω
το αίµα που θα στάξει
µε κεφαλαία γράµµατα
πως σ'αγαπώ θα γράψει.
Θλιµµένα είναι τα χείλη µου
 Μαντιναδες 2002
το βράδυ τα γκρεµίζεις
Χαµογελάς και χαίροµαι
µιλείς κι αναστενάζω
µου λείπεις και µε το Θεό
Το µόνο µου παράπονο
όσο καιρό σε ξέρω
είναι που δεν κατάφερα
κοντά µου να σε φέρω.
Το παρελθόν διέγραψα
το µέλλον µου θα σβήσω
ψυχή ζωή καρδιά κορµί
στα χέρια σου θ'αφήσω
Το σ' αγαπώ που µου 'λεγες
Θεέ µου πόσο µου λείπει
τα χείλη πότιζε νερό
και µου 'διωχνε τη λύπη.
Το τελευταίο το φιλί
αυτό της προδοσίας
δώς µου το πριν να τη διαβείς
τη πόρτα τσ' εκκλησίας.
Τσ' αγάπης µας τα ερείπια
θωρώ στα όνειρά µου
κι είναι βαρύς ο στεναγµός
που βγαίνει απ' την καρδιά µου.
Υπνος τα βλέφαρα δεν κλεί
και η καρδιά πλαντάζει
τα δυό µατάκια ξάνοιξα
και η µατιά µε σφάζει
Φεγγάρι την παραγγελιά
τη γράφω σε µια κόλα
να της την πας και να της πεις
επά πληρώνουντε όλα.
Χαρά δε µου ‘δωσες ποτέ
ούτε και περιµένω
γι’ αυτο και στην αγάπη σου
όλλο δεν επιµένω.
Χίλιους να ζήσω γυριστούς
χρόνους δε σ' απαρνιούµε
γι' αυτό και δώσε µου πολλά
πάθη να τυραννιούµε.
ΣΕΒΝΤΑΣ
το έβγαλα για σένα
και στην καρδιά παράπονα
εσύ 'χεις καµωµένα
Εγώ ζηλεύγω τα κεριά
Τό 'να µου χέρι στη φωθιά
και τ' άλλο στο µαχαίρι
γή θα καώ γή θα σφαγώ
γή θα σε κάµω ταίρι.
Το πια µεγάλο δάκρυ µου
το έβγαλα για σένα
και στην καρδιά παράπονα
εσύ 'χεις καµωµένα
Το στεναγµό µου άνεµε
µην πάρεις οντε κλαίω
γιατί η γη αµα καεί
ύστερα δε θα φταίω
τον αναστεγµό µου
Κι αν πιω αθάνατο νερό
παντοτινά να ζήσω
άµα και κείνη δεν το πιει
τσ'αγάπης το ινάτι
Κλαίω κρυφά γιατί κανείς
δε θέλω να το µάθει
πως εξανανεώσανε
Υπνος τα µάθια δεν σφαλεί
κι ας σβήνουνε τ' αστέρια
τι µια κοπέλα π' αγαπώ
είναι σ' άλλού τα χέρια
Φυλακισµένο µου πουλί
σπάσε τα τα δεσµά σου
κι άµε να βρεις η τη φωλιά
που πεθυµά η καρδιά σου.
χαρά ποτέ δε βγαίνει
κι αν βγεί την πνίγουν οι καηµοί
απού 'ναι φυτρωµένοι
Κόντρα θα πάω στο βοριά
χωρίς να κοιµηθούνε
Ένας καινούριος άνεµος
φύσηξε στην καρδιά µου
να µου γιατρέψει τις πληγές
38
Μαντιναδες 2002
Το µαύρο το πουκάµισο
το έχω για καλό µου
θα το φοράω όσο ζώ
µα και στο φέρετρό µου
Το παραθύρι µου η βροχή
χτυπάει να της ανοίξω
Θεέ µου να 'σουνα εσύ
το σπίτι να γκρεµίσω...
Το σ' αγαπώ που µου 'λεγες
Θεέ µου πόσο µου λείπει
τα χείλη πότιζε νερό
και µου 'διωχνε τη λύπη.
Το τελευταίο το φιλί
αυτό της προδοσίας
δώς µου το πριν να τη διαβείς
τη πόρτα τσ' εκκλησίας.
Τόσο πολύ που σ΄αγαπώ
σε έχω και µισήσει
θέε µου παράξενος σεβντάς
και πού θα βρώ µια λύση
Υπάρχουν θάλασσες,στεριές
ήλιοι,φεγγάρια,αστέρια
µα 'γω προτίµησα να ζώ
σκλάβα στα δυό σου χέρια..
Φαρµάκι άδολο να δω
στα χείλι σου θ' αράξω
µακάρι και να ψακοθώ
κι ώρα να µη βαστάξω.
Χαµογελάς και χαίροµαι
µιλείς κι αναστενάζω
µου λείπεις και µε το Θεό
τα βάνω απού δοξάζω
Χίλια καλωσορίσµατα
ο λογισµός µου κάνει
όντε θα 'ρθεις στη σκέψη µου
και κλαιει όντε σε χάνει.
χωρίς να την καλέσω
να γίνει αιτία το πρωί
που φεύγει να πονέσω
Στόχο σου βάνω στο κορµί
Μαντιναδες 2002
Ο έρως ο σκληρόκαρδος
σ'έβαλε ν'αγαπήσεις
καρδούλα που'ναι άπονη
και πάθια ν'αποκτήσεις
Με τσι σαµπάνιας τον ατµό
που το ταρακουνούνε
είναι και το κορµάκι µου
τα µάτια σου σα δούνε
Εσύ µου δίνεις δύναµη
και τα βουνά να σύρω
φτάνει µονάχα µια στιγµή
στα στήθια σου να γύρω
Τη µυρωδιά σου ρέγοµαι
τα µάτια σου χαζεύω
κι'οταν στα χείλη σε φιλώ
σε άλους κόσµους φεύγω
Κοιµήσου και 'γω ξαγρυπνώ
αγάπη µου για σένα
κοιµήσου και µη θυµήθεις
πότε τα περασµένα.
Ο έρωτας αγόρι µου
δεν είναι παιχνιδάκι
µον' είναι αρρώστεια δυνατή
είναι πικρό φαρµάκι
Κρασί να 'µουν στα χείλη σου
και µέθη στο µυαλό σου
στη φαντασία σου αργά
να πλάθω τ' όνειρό σου
Λένε πως αν ζητάς πολλά
ποτέ σου δεν θα τα 'χεις
γι αυτό και γω σ' ευχαριστώ
µονάχα που υπάρχεις
Ενα λεπτό αν δε σε δω
κερά µου µαραζώνω
και όταν µε άλλο θα σε δω
σαν το κερί θα λιώνω
∆ροσοσταλίδα αν ήµουνα
µέχρι που να πεθάνω
ξεσαλεµό απ' τα φύλλα σου
δεν ήθελα να κάνω.
Πέτρες πετώ του έρωντα
κι αυτός µου ρίχνει βέλη
κι ως µε θωρείς και σε θωρώ
να µε νικήσει θέλει.
Ο έρωτας σαν ξεκινά
σα γιασεµί µυρίζει
µα σαν ριζώσει στην καρδιά
σα το σπαθί θερίζει.
ΕΡΩΤΑΣ
Μωρο γυµνο στον υπνο µου
κρατουσε δυο βελη
και µου ψυθιρισε γλυκα
«εσενα περιµενει»
Σκια θα γινω µια βραδια
για µια νυχτα µονο
για να σε παρω αγκαλια
να παρω ολο το πονο
Τσιγάρο η στα χείλη µου
έτοιµο να το κάψω
είναι και το κορµάκι σου
και θάρθω να τ'ανάψω
Με µια γλυκειά ανάµνηση
στο πλοίο ταξιδεύω
να δω το άλλο µου µισό
στο Ρέθυµνο γιαγέρνω
Απ' τα ξανθά σου τα µαλλιά
µια τρίχα κόψε,δως µου
να την εκάνω εικόνισµα
να τη λατρεύω φως µου.
Το περελθόν µου το ξεχνώ
το µέλλον αγναντεύω
σ' άλλης αγάπης µια φωλιά
να ξαναναµπώ γυρεύω
Οταν µε παίρνεις αγκαλιά
και µε γλυκοκοιτάζεις
εκεί ψηλά στον ουρανό
µωρό µου µ'ανεβάζεις.
Και ήντα δεν κάνει ο έρωτας
σε µια καρδιά π' ορίζει
σαν τη νικήσει ούτε καλό
ούτε πρεπό γνωρίζει..
Αν είναι ο έρωτας χαρά
τότε πια είναι η θλίψη
που όταν ερωτεύεσαι
κοντεύει να σου στρίψει
Κάθε που ξηµερώνει ο Θεός
κι η αυγή µοσχοµυρίζει
στο νου µου µέσα η σκέψη σου
είναι και τριγυρίζει.
Μη φοβηθείς αγάπη µου
ότι κακό κι αν γίνει
τη φλόγα που µου άναψες
τίποτα δεν τη σβήνει.
Στη µέση µέση του χωριού
θα στήκω πολυβόλα
κι αν δε µου πεις το σ' αγαπώ
θα κακαρίσουν όλα
39
Μαντιναδες 2002
Καίγοµαι και µαραίνοµαι
σαν την κοµµένη βίολα
όντε θα σ' ανιστορηθώ
µα ίντα, ξεχνώ σε κίολας;
Τη µεγαλύτερη χαρά
µου δίνει ο έρωτάς σου
γι' αυτο και θελω που και που
να βρισκοµαι κοντά σου.
Μη φοβηθείς αν αισθανθείς
κάτι στα σωθικά σου
εγώ σκαλίζω για να βρώ
θέση µες στη καρδιά σου
Κοντοσιµώνει το πρωί
και η χαρά µεγάλη
θα έχω την αγάπη µου
στην αγκαλιά µου πάλι
Ακόµη και το αίµα µου
σου δίνω για να ζήσεις
ετσά που να κυκλοφορώ
µε τσι δικές σου αισθήσεις.
Σαν κόκκινο τριαντάφυλλο
είναι τα δυο σου χείλη
που όσα φιλιά κι αν µου 'δωσανε
ο πόθος µου δε σβήνει
Σεργιάνι βγήκε ο έρωτας
και έτυχε να µε σµίξει
στα µάτια σου αιχµάλωτο
µεσα τους µ' εχει ρίξει.
Να 'χε κλουθούσε το κορµί
τση σκέψης µου κερά µου
ένα λεπτό δεν θα 'λειπες
µικρή µου από κοντά µου
Στ' όνειρο πάλι ανέ σε δω
ρίγος θα µε τυλίξει
κάµω ευχή το χέρι σου
το σώµα µου ν' αγγιξει
∆ηµιουργός του έρωτα
κατάφερες να γίνεις
να τις πληγώνεις τις καρδιές
κι ύστερα να τσ' αφήνεις.
Του έρωντά µου το δεντρί
έχει βεντέµα πάλι
κι η πεθυµιά µου τσι χαρές
δεν έχει που να βάλει.
Κάµε τη Θεέ µου σύννεφο
όπου σταθώ να βρέχει
να ρίχνει βροχή ερωτική
πάντα ογρό να µ’ έχει.
Μαντιναδες 2002
Κατέχω το πως δε µε θες
µα δεν αλλάζω γνώµη
στον έρωντα και στην καρδιά
δεν εισχωρούνε νόµοι.
Εχω καιρούς µες την καρδιά
φτερούγισµα να νιώσω
γιάιντα το φτερωτό παιδί
µε 'χει ξεχάσει τόσο.
Μόνο εσένα οντε θωρώ
φως µου παρηγορούµαι
σκέψου να σ' είχα αγκαλιά
τη νύχτα που κοιµούµαι.
Γαλαζοπράσινος γιαλός
στα µάτια σου βρυχάται
και όποιος µπει και δεν πνιγεί
θα 'χει να το διηγάται..
Αν το σκεφτώ άλλη καρδιά
να βάλω στο σηµάδι
δε θα βιαστώ γιατί µπορεί
να µε πληγώσει πάλι.
Να 'χε πουλιέται ο έρωτας
'θελα τονε πουλήσω
να φυτευτεί κλαδί κλαδί
τον κόσµο να γεµίσω.
Αγάπη πιο παράξενη
κι έρωτα πιο µεγάλο
απ' το δικό σου κοπελιά
δεν εχω νιώσει άλλο.
Τον ερωτα µες'τη καρδια
στον έχω εγώ βαλµένο
κι'ανε το τάξεις αλλουνού
του τάζεις πράµα ξένο
Ο έρωτας σου µάθια µου
κουζουλαµένο µ' έχει
και µέχρι πότε θα βαστώ
ένας Θεός κατέχει
Κι αν µας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί κ'ηπείροι
ένα µεγάλο έρωτα
η απόσταση δε φθείρει.
Κυριαρχία έρωτος
συν τη σφραγίς τσ' αγάπης
δε δείχνει πράµα ποια καλό
τση ζήσης µας ο χάρτης
Ο έρωτας δεν είν' ανθός
να µαραθεί να πέσει
µόνο’ ναι βατοί και κλαδιά
κι αλίµονο όποιου µπλέξει.
ΕΡΩΤΑΣ
∆εν µετανοιώνω στη ζωή
και γνώµη δεν αλλάζω
για σένα αγάπη µου γλυκειά
τα πάντα θυσιάζω
Θεατρική παράσταση
ήταν ο ερωτάς σου
δεύτερο ρόλο έπαιζα
στη σκάρτη την καρδιά σου
Θεέ µου µεγάλωσέ τηνε
ετούτηνε τη νύχτα
εδά που πιάστηκα γερά
στου έρωτα τα δίχτυα.
Με τη σαΐτα του σεβντά
έβαλα στο σηµάδι
καρδιά που ξέρει ν' αγαπά
να γίνουµε ζευγάρι.
∆εν είναι ο έρωτας νερό
να πιείς να ξεδιψάσεις
είναι φωθιά που η λαύρα της
να πέσει θα σε κάψει
Γίνε µικρή µου ποταµός
να πέσω να µε πάρεις
σ' ένα ταξιδι µακρινό
κι ο έρωτας βαρκάρης.
Εσένα βγαίνει σκότωµα
κι εµένα βγαίνει σφάµα
γιατί δεν καταλάβαµε
στον έρωτα µας πράµα
Κοµµάτια να γενεί η καρδιά
και χάµε να σκορπίσει
κι αδειανός ο µπέτης µου
πάλι θα σ'αγαπήσει
Εκανα καρδιογράφηµα
και όλοι απορήσαν
που οι παλµοί µου στο χαρτί
εκείνη ζωγραφίσαν
∆ε θέλει πλούτη ο έρωτας
τασίµατα και δώρα
γιατί τα συναισθήµατα
δεν σβήνουν σε µια ώρα
Είναι ο έρωτας κερί
σιγά σιγά που λιωνει
που βαζει φωθιά µες το κορµί
και την καρδιά µατώνει
Τη ζήση χάνει µοναχά
άνθρωπος σαν ποθάνει
µα σκέψου δίχως έρωτα
πόσους θανάτους κάνει
40
Μαντιναδες 2002
Στην αγκαλιά σου γνώρισα
τον έρωτα που λένε
µα είδα και τα µάτια µου
πρώτη φορά να κλαίνε
Οταν σε πρωτοάκουσα
στον εαυτό µου είπα
γυναίκα δεν εγνώρισα
να έχει τόση γλύκα..
Παραµυθένια οµορφιά
έχει το πρόσωπό σου
βασίλισσά µου κάνε µε
το βασιλόπουλό σου.
∆ε βρήκα αγάπη µια σταλιά
ούτε κουκούτσι αγάπη
και πήγανε τα ζάλα µου
και η σαΐτα στράφι..
Οποτε σ' έχω αγκαλιά
του χταποδιού ζηλεύω
ας είχα τα πλοκάµια ντου
χέρια να σε χαϊδεύω.
Ήλιε µου φανερώσου µπλιό
πόβγαλε το σκοτίδι
γιατί η νύχτα βάσανα
στσ' ερωτευµένους δίδει.
Ηθελα τα χειλάκια σου
να τα γλυκοφιλήσω
κι ούλη τη γλύκα του φιλιού
µεσ'στην καρδιά να κλείσω
Ποιό µονοπάτι να διαβώ
ποιό δρόµο να διαλέξω
και τη σαϊτα που βαστώ
σε ποιά καρδιά να παίξω.
Στα µάθια πιάνει ο έρωτας
στα χείλη κατεβαίνει
κι έπειτα πάει στην καρδιά
ριζώνει και δεν βγαίνει.
Οταν γελά ο έρωτας
άνθη πολλά σκορπίζει
και ότι βρεί στο διάβα ντου
µ'αγάπη το στολίζει.
Ψάχνω να βρω τον έρωντα
που χρόνια µ' αποφεύγει
περνάει δίπλα µ' ακουµπά
µα πάντα µου ξεφεύγει.
Πάψε να κλαις µελαχροινή
γιατί το δάκρυ καίει
κι αν έχασες τον έρωτα
κανένας δε σου φταίει
Μαντιναδες 2002
Κι αντάρτης να γενεί κιανείς
του έρωντα δε γλυτώνει
για δεν τόνε θωρεί ποτέ
την ώρα που ξαµώνει
Κάθε µεγάλος έρωτας
έρχεται και τελείωνει
ωσάν το χιόνι που 'ρχεται
ο ήλιος και το λιώνει
Σηµαδεψε µου την καρδια
και πετυχε στο κεντρο
αθελα ειπε το 'κανε
µα εγω θα περιµενω
Στον έρωντά σου κοπελιά
έχασα τη χαρά µου
και σεργιανίζεις καθ'αργά
µέσα στα όνειρά µου.
Επότιζα βασιλικούς
και λεγα το όνοµά σου
και βγήκανε κι αυτοί ξανθοί
ως είναι τα µαλλιά σου
Εδά αφήνω τη σχολή
και την Αθήνα πίσω
πρώτη µου σκέψη µες στο νού
πως θα σε συναντήσω
Ανάθεµά σε έρωτα
διπρόσωπε αλήτη
εσύ µοιράζεις τη χαρά
µα σπέρνεις και τη λύπη
Οσά τον Γόρδιο ∆εσµό
έδεσ' ο έρωτάς µας
και µούδ' ο Μεγ' Αλέξανδρος
το κόβγει τα δεσµά µας
Ερωτα ψεύτη έκαµες
τα µαγικά σου πάλι
πως θα τ'αντέξει το κορµί
τη ψεύτική σου ζάλη
∆εν πρόκειται αγάπη µου
ποτέ να σε ξεχάσω
ούτε κι αν µ' απειλήσουνε
πως τη ζωή θα χάσω
Ηθελα να 'µαι εγώ ψαράς
και συ να 'σαι ένα χέλι
να προσπαθείς να µου γλιστράς
µα να σε πιάνω εν τέλει.
Οταν σε βλέπω η καρδιά
έρωτα πληµµυρίζει
κι η πεθυµιά µου αµυγδαλιά
την εποχή που ανθίζει.
ΕΡΩΤΑΣ
Ο έρωντας κι η λογική
ποτέ δε συµφωνούνε
γιατί 'ναι άκρα αντίθετα
και δεν µπορά να βρούνε
Στον έρωτά σου κοπελιά
τα πάντα θυσιάζω
κι αν ήµουν ήλιος να 'χα φως
για σένα ήθελα λιάζω
Η πιο ερωτικη στιγµη
που εχω αντικρισει
ειναι οντε σµιγει το βουνο
ο ηλιος για να δυσει
Να µη µου πεις το σ'αγαπώ
κράτα το να το δώσεις
εκεί που ίσως τη χαρά
του έρωτα θα νιώσεις.
Οταν δε λές πως µ'αγαπάς
ο χάροντας µε ζώνει
για να µου δώσει λύτρωση
να γιατρευτούν οι πόνοι
Καµια φορά αγάπη µου
σαν είµαι µακρυά σου
παραµιλώ στον ύπνο µου
και λέω τ'ονοµά σου
Αχι πως ενοστάλγησα
φως µου τον έρωτά σου
και φανερώνω τη χαρά
άµα βρεθώ κοντά σου.
Θα θελα να σουνα εδω
στη νυχτα που κυλαει
να σε δικασω µατια µου
γιατι η πληγη ποναει
Βαριάς µορφής ασθένια
είναι ο έρωτας σου
ψυχοµαχεί ο άνθρωπος
απού ΄χει το σεβντά σου
Ο κρίνος είναι όµορφος
τα γιασεµιά µυρίζουν
η λογική κι έρωτας
ποτέ δε συµβαδίζουν..
Εξοµολόγηση ερωτική
σου κάνω άρχοντά µου
θα σ' εχω πάντα βασιλιά
µέσα εις την καρδιά µου
Ο έρωτάς σου θάλασσα
φουρτουνιασµένη µοιάζει
στον πάτο αφήνει τσι καρδιές
που δεν τσι λογαριάζει.
41
Μαντιναδες 2002
Τα φανταξά φοβούµουνε
οσό 'µουνε κοπέλι
µα τώρα που µεγάλωσα
του έρωντα τα βέλη
Θαρρώ πως µου κρυφογελάς
όντε µε δείς στη στράτα
ανέχεις πράµα να µου πείς
να µου το πείς σταράτα.
Σαν το σγουρό βασιλικό
που ραίνεις και µυρίζει
ανοίγει κ'η καρδούλα µου
οντε σε ανεµίζει
Και το ψηλότερο βουνό
µπορώ να βγω µε χιόνι
µα του ζεβντά σου η ανηφοριά
ποτέ δεν τελιώνει..
Ο ερωτας σου του κισσού
το καϊρετι κανει
και οσο ζυγωνει ο καιρος
απλωνεται και πιανει
Ερωτα ανάθρεµµα ψυχής
και του κορµιού βασίλειο
στη λάµψη και στη δύναµη
τον ξεπερνάς τον ήλιο
Ρόδα και τριαντάφυλλα
κι αν βλέπω φουντωµένα
το πρόσωπό µου δε γελά
σα δε σε βλέπω εσένα
Σαν να 'µαι το τσιγάρο σου
και να 'σαι ο καφές µου
πόσο πολύ µας δένουνε
οι απολαύσεις πες µου
Οταν µε παίρνεις αγκαλιά
και µε γλυκοκοιτάζεις
εκεί ψηλά στον ουρανό
µωρό µου µ' ανεβάζεις.
Ηθελα και να κάτεχα
πως και τα καταφέρνει
η µοίρα µου στον έρωτα
δεύτερο να µε φέρνει
Θεέ µου µη βγάλεις νικητή
στου έρωτα τη µάχη
άσε µε εκειά να πολεµώ
ίσαµε να υπάρχει.
Οταν τα χείλη σου φιλώ
ο πυρετός φουντώνει
κι εκείνη νιώθω τη στιγµή
πως η ζωή τελειώνει.
Μαντιναδες 2002
Τον έρωντα δεν προκαλώ
πόλεµο δεν του κάνω
γιατί 'ναι υπερδύναµη
και πέρα δεν τα βγάνω.
Οσο κι αν ζούµε χωριστά
µωρ'ο µου µη σε νοιάζει
εσένα µεσ΄ απ΄την καρδιά
καµµία δε σε βγάζει
Οτι κι αν πάθω στη ζωή
κακό καλό µου λάχει
θέλω αιτία κοπελιά
η του ερωντά σου να 'χει.
Οταν 'ποµείνω µοναχός
µια σκέψη µε τροµάζει
ανε σε χάσω πού θα βρω
γυναίκα να σου µοιάζει.
Αέρας τρώει τα ρούχα µου
κι ο ήλιος τ' άρµατα µου
κι ένας µικρούλης έρωτας
τρώει τα σωθικά µου
Μεγάλο λάθος έκαµα
και τώρα το πλερώνω
εβιάστηκα και τση 'παιξα
µα δεν το µετανιώνω.
Τση Οίας το ηλιοβασίλεµα
στο κόσµο είναι ένα
όπως και το ξηµέρωµα
του Καλαµιού µε σένα.
Ανάθεµά σε έρωντα
πως µ' έχεις ποδωµένο
απού να ιδώ το τόξο σου
µια ταχινή σπασµένο.
Ο έρωντάς σου από καιρό
µ' εχει µισερωµένο
κι ούτε στο νου σου κοπελιά
µ' έχεις ποτέ βαλµένο.
Τόσο γλυκειά συνήθεια
είναι η αγκαλιά σου
που δεν µπορώ να κοιµηθώ
σαν είµαι µακριά σου
∆ε σ' απαρνούµαι εκτός να δεις
στο τάφο µου το σώµα
τη µάνα µου µε σπαραγµούς
να µου πετά το χώµα.
Στου έρωτα σου τα κλαδιά
θέλω φωλιά να χτίσω
του παραδείσου τις χαρές
κοντά σου να γνωρίσω.
ΕΡΩΤΑΣ
Απ' ώρα και σ' αγάπησα
αφηρηµένο είναι
στον έρωντά σου το µυαλό
µελαχροινέ µου κρίνε
Οσά το Γόρδιο δεσµό
έδεσ' ο ερωντά µας
και µούδ' ο Μεγαλέξανδρος
τα κόβγει τα δεσµά µας.
Πιστός θα µένω πάντοτε
φως µου στον έρωτα σου
γιατί θωρώ ότι πιστά
πονεί για µε η καρδιά σου
Μέρες και νύχτες σκέφτοµαι
πώς να σ' ευχαριστήσω
και τσι στιγµές τσι όµορφες
πώς να στις δώσω πίσω.
O έρωντάς σου κοπελιά
µου καταλεί τη νιότη
και έκαµε και στο µάγουλο
το δάκρυ καταπότη.
Ηθελα να 'µαι κινητό
στα φύλλα τση καρδιάς σου
που να κατέχω µόνο εγώ
το pin του ερωντά σου.
Αν έχεις άλλον στην καρδιά
πες το να το κατέχω
να πάρω την απόφαση
σ' άλλη οδό να τρέχω.
Αλλοτινέ µου έρωντα
πόθε µου περασµένε
ώστε να ζω τσ' αγάπης σου
οι φλόγες θα µε καίνε.
Θεατρική παράσταση
ήταν ο έρωτας σου
και ρόλο δεύτερο έπαιξα
στο έργο τσι καρδιάς σου
Είναι ζαριά ο έρωτας
και άµα σου βγεί γεµάτη
την πιο µεγάλη πλερωµή
σου δίνει ανάθεµά την
Ερωτα τη σαΐτα σου
να τηνε µαλώσεις
γιατί δεν αφήκες καρδιά
που να µην την επληγώσεις.
Κάµε τον έρωτα στιγµή
και τη στιγµή ζωή σου
και την αγάπη σύντροφο
του νού και τση ψυχής σου.
42
Μαντιναδες 2002
Ανάθεµα σε έρωτα
που τσι καρδιές ραγίζεις
κι'οµως δεν ρώτησες καµµιά
στο µπέτη όντε καθίζεις
Στην αγκαλιά σου σαν βρεθώ
τον κόσµο γύρω χάνω
σα να µε παίρνει η θάλασσα
και στο βυθό της φτάνω
Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές
κανείς να µην µαλώνει
στον έρωτα και ο θεος
υποχωρεί ακόµη
Αλλος καηµός στον κόσµο αυτό
δεν είναι πιο µεγάλος
απ' το να θέλεις µια καρδιά
και να στην παίρνει άλλος.
Επάντηξέ µου µια καρδιά
κι έριξα τη σαΐτα
ο στόχος ήταν εύκολος
µ' αγάπη δεν εβρήκα.
Εµπέρδεψέ µε ο έρωτας
και σκλάβο του κρατεί µε
και δουλευτής του γράφτηκα
και µετά κείνον είµαι
Γίνε µικρή µου ποταµός
να πέσω στα νερά σου
να κολυµπήσω να πνιγώ
µέσα στην αγκαλιά σου.
Μέσα σε λόγια δεν µπορώ
τον έρωντα να κλείσω
γιατί το µεγαλείο του
θα το περιορίσω.
Τρεις µέρες δεν σ'αντάµωσα
τρεις µέρες δεν σε είδα
κι είχα τρεις µέρες στην καρδιά
νύχτα και καταιγίδα
Να τονε τρόπος να παιχτεί
ο έρωντα µας έργο
τότε µονάχα ΄θελα δεις
πιστά πως σε λατεύω.
Στον έρωτα σου άναψα
λαµπάδα την καρδιά µου
ώστε να ζω να καίγετε
στη χάρη σου κερά µου.
Σα πιάσει ο έρως το στυλό
κι η αγάπη τη σφραγίδα
κάθε καηµός µες τη ζωη
γυρίζει στην ελπίδα.
Μαντιναδες 2002
Έρωτα ήντα σου 'καµα
και µου κρατάς κακία
και δεν µ'αφήνεις να χαρώ
σ'αυτήν την ηλικία
∆ακρύζω και στα µάτια µου
το δάκρυ κάνει κύµα
µα εγώ 'µαι ο φταίχτης που 'πεσα
στον έρωτα του θύµα.
Ο έρωντας έχει πολλά
ύπουλα µονοπάθια
φαίνουνται πεντακάθαρα
µα 'ναι γεµάτα αγκάθια
∆ε φταίει αυτός ο έρωτας
που όλοι τόνε µισούνε
φταίνε τα µάτια κι οι καρδιές
που τόνε προκαλούνε.
Ρόδο που κόβεις και κρατάς
και µυρωδιά δεν έχει
µοιάζει αθρώπου π' αγαπά
κι ίντα 'χει δεν κατέχει.
Μαντιναδες 2002
ΕΡΩΤΑΣ
Στον έρωντά σου γνώρισα Τα µαύρα δεν τα βάνουνε
τα πιο µεγάλα πάθη όποτε και όποιοι λάχει
µα κρατηξά τα µυστικά µονάχα εκείνοι που βαστούν
άλλος να µην τα µάθει του έρωτα αµάχη
Θα βάλω τεχνητή καρδιά Μη χάνεις την ελπίδα σου
και τεχνητό στοµάχι Είσαι µικρή ακόµη
µήπως αντέξει το κορµί Κοιτά µποστά σου είναι ανοικτοί
στου έρωτα τη µάχη Του έρωτα οι δρόµοι
Μη µε πληγώσεις έρωντα Η πρώτη αγαπητικιά εις την καρδιά
γιατί δεν έχω µάνα πολλά σηµάδια αφήνει
και δίχως περιποίηση γιατί 'ναι αρχή και ο έρωτας
θα 'ναι η ζωή µου δράµα αµάλαγη τη βρίχνει
Καυγά 'χα µε τον έρωτα Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ
µα φτιάσαµέ τα πάλι και κάνετην την µέρα
γιατί µεσίτης µιας ξανθιάς που θα ποθάνω να ναι εκεί
εµπήκανε τα κάλλη να µου κρατεί την χέρα;
Στον έρωτά σου δεν µπορώ Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ
να δώσω το παρόν µου και κάνετην την µέρα
γιατί έχω µέσα στην καρδιά που θα ποθάνω να ναι εκεί
άλλη για σύντροφο µου. να µου κρατεί την χέρα;
43
Μαντιναδες 2002
Eσβησες πάλι µονοµιάς
απ’ την καρδιά τον πόνο
σαν ήρθες και σ’ αντάµωσα
για µια στιγµούλα µόνο.
Mωρό µου τα χιλιόµετρα
απου 'ναι ανάµεσά µας
ποτέ δε θα 'ναι ικανά
να σβήσουν τα όνειρά µας.
Αγάπα µε να σ' αγαπώ
και µη ρωτάς κανένα
µια θέση έχω στην καρδιά
και τη βαστώ για σένα
Αγάπα µε όσο σ' αγαπώ
να σκάσουν οι γεχθροί µας
για δεν υπάρχουν στον ντουνιά
άλλοι καλύτεροί µας
Αγάπη δίδαξε ο Χριστός
και στον σταυρό απάνω
γι αυτό εγώ θα σ' αγαπώ
ωσότου να πεθάνω
Αγάπη µου, λουλούδι µου
φεγγάρι της ζωής µου
άστρο που σαν φεύγει την αυγή
µατώνει την ψυχή µου
Αγάπη που δε στέργιωσε
µε δάκρυα και γνώση
είναι στα χέργια του βοργιά
να τηνε ξεριζώσει.
Αγάπη που σε πρόδωσε
µη ξαναβάλεις πλάι
αµα ραγισει το γυαλι
ποτε του δε κολλαει
Αγάπη τη σφραγίδα σου
ήβαλες στη ζωη µου,
γι' αυτό τσ'αυγής το ξύπνηµα
φωλιάζει στη ψυχή µου.
Αγάπης πλάνη που γευτεί
αυτό'ναι δυστυχία,
κι αγάπη οχι υπαρκτή
σηµαίνει αποτυχία.
Αδιαφορώ αν τη θέση µου
εδά την παίρνει άλλος
µάθε πως εγεννήθηκα
εγωϊστής µεγάλος
Αη µου Γιώργη Μεθυστή
και ψαροκαβαλλάρη
κάντον εµένα ν' αγαπά
κι άλλη να µην τον πάρει.
ΑΓΑΠΗ
H νυχτα κρυβει µυστικα
γι'αυτους που δεν µπορουνε,
στα µατια των αλλων το πρωι
µε µια µατια να δουνε!
Tι σου ΄φταιξα και µου ΄δωκες
τόσο µεγάλο πόνο
εκτός κι αν είναι φταίξιµο
που σε λατρεύω µόνο.
Αγάπα µε να σ' αγαπώ,
θέλε µε να σε θέλω,
γιατί θε να'ρθει ενάς καιρός,
να θες και να µη θέλω.
Αγάπη αγάπης στέρηση
δέ πρέπει να γνωρίσεις,
γιατί στην έρµη µου καρδιά,
αγάπη θα στερήσεις
Αγάπη κι έρωτας µαζί,
µα να υπάρχει αγάπη,
το βγάνουνε των αµαθιώ,
το πιο καυτό το δάκρυ.
Αγάπη παρακαλετή
δεν έκανα ποτέ µου,
µόνο µε σένα κοπελιά
και κακοφαίνεται µου.
Αγάπη που δεν παίρνεται
καλλιά να µη φυτρώνει
µέσα στον κήπο της καρδιάς
γιατί την τρώνε οι πόνοι.
Αγάπη που στο πέρασµα
ο χρόνος δε τη φθείρει ,
είναι η δική µας κοπελιά
όφου και που θα σύρει .
Αγάπη την αγάπη σου,
όποιος την αγοράζει,
στένει µπεντένι µέσα ν'του,
και τη ψυχή του φράζει
Αγάπης φλόγα τση φωτιάς
η φλόγα που ζεσταίνει,
τη νιότη µιάς φτωχής καρδιάς
που είναι παγωµένη.
Αδιαφορώ για τσι χαρές
που µου προσφέρει η µοίρα
γιατί από την αγάπη σου
την πιο µεγάλη επήρα
Αισθάνοµαι περίεργα
αλλάζω χαρακτήρα
γιατί αγάπη έδωσα
κι αγάπη δεν επήρα
44
Μαντιναδες 2002
Mε µια φωτογραφία σου
στέκω και κουβεντιάζω,
και σου µιλώ και δεν µιλάς
και βαριαναστενάζω.
Αγάπα µε γιατί κι εγώ
άλλη δουλειά δεν κάνω
µέρα και νύχτα σ' αγαπώ
όλο και παραπάνω
Αγάπα µε όσο µπορείς
µέσα από την καρδιά σου
γιατί η ζωή µου κρέµεται
στα χέρια τα δικά σου.
Αγάπη δε µου ζήτησες
µα 'γω σου δίνω τόση
που δε µπορει ανθρώπινη
καρδιά να τη σηκώσει.
Αγάπη µου εβρέθηκα
µια µέρα µακρυά σου
χωρίς να θέλω έγραψα
στην άµµο τ' όνοµά σου
Αγάπη ποιός σε γνώρισε,
και να σε παρατήσει
γρήγορα το κατάλαβε,
πως µετ'α'σέ θα ζήσει
Αγάπη που θα σ'αρνηθεί,
τη ζήση ν'του αρνείται
γιατί ζωή α'δίχως σου,
στο κόσµο δε νοείται.
Αγάπη πού'ναι δυνατή
κ'έχει σε µπόρες ζήσει
µόνο ο θάνατος µπορεί
να τηνε ξεχωρίσει
Αγάπη την αγάπη σου,
αγάπη τη στολίζει
κι αγάπη στο περβόλι σου,
παντοτινά θ'ανθίζει.
Αγάπησαν ή µίσησαν
πολλοί στην κοινωνία
µα τα'χω πάθει και τα δυό
γυναίκα ειν' αιτία
Αδύνατο 'ναι ενά κερί
ν'ανάψει να µη στάξει
αδύνατό 'ναι η π'αγαπά
να µην αναστενάξει
Ακόµη και το αίµα µου
σου δίνω για να ζήσεις
έτσα που να 'µαι συνεχώς
µεσ' τις δικές σου αισθήσεις
Μαντιναδες 2002
Αλλες αγάπες στη ζωή
για µένα δεν αξίζουν
µονάχα οι παλιές στιγµές
που πίσω δεν γυρίζουν
Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ
µα δεν καταλαβαίνεις
αν δεν το πεις σε µένανε
απάντηση δεν παίρνεις
Αν αγαπήσεις κάποτε
ρώτα µε για να µάθεις
από τα συναισθήµατα
ίντα µπορείς να πάθεις
Αν δεν αντέχεις να γραθείς
στσ' αγάπης µου τη µπόρα
άµε να βρεις καλοκαιριά
σε άλλον από τώρα.
Αν είναι η αγάπη έγκληµα
έχω εγκληµατίσει
µελαχροινή µου κοπελιά
απου σ' έχω αγαπήσει.
Αν είναι όµορφη η ζωή
εσύ την οµορφαίνεις
κι αν κλαίω κι ειν' από χαρά
εσύ 'σαι που µε δέρνεις.
Αν θέσω κι άνε σηκωθώ
την προσευχή µου κάνω
να µ'αξιώσει ο Θεός
µαζί σου να ποθάνω
Αν µ' αγαπάς για µια φορά
θα σ' αγαπώ τριάντα
µα αν µ' αρνηθείς για ένα λεπτό
θα σ' αρνηθώ για πάντα
Αν µ’ αγαπάς ειλικρινά
κι εγώ θα σ’ αγαπήσω
σαν το νερό του ποταµού
που δε γυρίζει πίσω.
Αν σ΄αγαπω φτεει ο θεος
ο µεγας καλιτεχνης
που εκανε καταχρηση
της µαγικης του τεχνης
Αν τα δεντρά είχανε µιλιά
και τα πουλάκια στόµα
θα σου'λεγαν µε µια λαλιά
πως σ'αγαπάω ακόµα
Ανέ χαθεί η αγάπη µας
ο κόσµος θα βουλίσει
γι' αυτό πιστεύω στο Θεό
πως θα τη βρει τη λύση.
ΑΓΑΠΗ
Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ
µε πόνο το µαθαίνω
µα όπου κι αν είσαι κάτεχε
πως θα σε περιµένω
Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ
και ρίχνεις τα µαλιά σου
στο πρόσωπό, να µη θωρούν
όλοι τα δακρυά σου
Αν αγαπούσα δυο φορές
τη µια θα σ' αγαπούσα
κι αν ήταν λάθος ύστερα
το λάθος θ' αγαπούσα.
Αν είναι η αγάπη έγκληµα
συνέχεια το κάνω
το λεω πως την αγαπώ
και το επαναλαµβάνω
Αν είναι η αγάπη έγκληµα
είµαι εγκληµατίας
κι ας είναι τα εγκλήµατα
που κάνω εξ' αµελείας.
Αν ήξερα πως κάποτε
θα 'ρχόσουν στη ζωή µου
θα φύλαγα για σένανε
και την αναπνοή µου
Αν και να ‘ταν δυνατόν
στα νέφη να πηδήσω,
κι ότινα βρέξει ο θεός
να πέσω να την πνίξω.
Αν µ' αγαπάς να µην το πεις
άστο βαθειά κρυµµένο
όταν φιλώ τα χείλη σου
ν' ανοίγουν να το παίρνω
Αν µ'αγαπάς ή αν µε µισείς
η διαφορά µικρή ναι
γιατί εγώ λατρεύοσε
µελαχροινέ µου κρίνε
Αν σε πονέσει στη ζωή
καµιά φορά η αγάπη
πάρε τα µάτια µου να κλαίς
µε το δικό µου δάκρυ
Αν φέρεις την ανατολή
στη σκοτεινή µου ελπίδα
θα είναι τ' ωραιότερο
ξηµέρωµα που είδα.
Ανθη και ρόδα µάζευα
και τα ‘στειλα σε σένα,
να σου θυµίσουν µια στιγµή
από τα περασµένα.
45
Μαντιναδες 2002
Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ
µα εκείνοι δεν µπορούνε
για την αγάπη δεν µπορούν
καρδιές που δεν πονούνε
Αµέσως ετυφλώθηκα
τα κάλη σου όταν είδα
και η καρδιά µου έλαµψε
ωσάν πυγολαµπίδα.
Αν βρω αθάνατο νερό
θα σου το δώσω εσένα
δεν πίνω εγώ αφού εσύ
είσαι ζωή για µένα.
Αν είναι η αγάπη έγκληµα
ή ενοχή µεγάλη
εκατοµµύρια φορές
για κείνη έχω σφάλει.
Αν είναι ο Πάσσαρης ληστής
κι ο Λάντεν τροµοκράτης,
τι είσαι εσύ που γκρέµισες
τον πύργο της αγάπης;
Αν ήταν η αγάπη µου
να γίνοταν λουλούδι
θα µύριζε και θ' άπλωνε
τη γειτονιά σου ούλη.
Αν κάποιο βράδυ αισθανθείς
βάρος στην αγκαλιά σου,
η σκέψη µου κουράστηκε
και ξάπλωσε κοντά σου.
Αν µ' αρνηθείς µη µου το πεις
µα ρίχτο στο ποτάµι
να βρίσκει εµπόδιο το νερό
τραγούδια για να βγάνει..
Αν σ' αγαπώ φταίει ο Θεός
ο µέγα καλλιτέχνης
που έκανε κατάχρηση
τση µαγικής του τέχνης.
Αν σµίξουνε τα χείλη µας
θάνε η στιγµή µεγάλη
γιατί θα λέει σ΄αγαπώ
η µια αναπνοιά στην άλλη
Αναγυρίζω το στενό
και πάω απ' άλλο τόπο
να µη σε βάλω αγάπη
στις γλώσσες των ανθρώπω
Αντρας που δεν εκάτεχε,
τα µάτια του πως κλαίνε,
αγάπησε κι έκλαψε,
σαν το µωρό που λένε.
Μαντιναδες 2002
Απ' όντε γνωριστήκαµε
ένα 'χα στο µυαλό µου
να 'ρθώ γαµπρός στην εκκλησιά
µε σένα στο πλευρό µου
Από όλα τ' άστρα του ουρανού
ένα έβαλα σηµάδι
µ' άρεσε και τ' αγάπησα
µα εχάθει το άλλο βράδυ.
Απού αγάπη αγαπά
και θέλει να την έχει
ο φόβος από πού κινά
δεν πρέπει να κατέχει
Απού ναι αγάπης στέρηση,
κι απου κρατεί χειµώνας
καµιά ψυχή δε σώζεται,
αµα θα'ρθεί τυφώνας.
Απόψε µελαγχολική
δείχνεις και λυπηµένη
τσ'αγάπης πρέπει βάσανο
πως στην καρδιά ξωµένει
Απ'το πρωί η σκέψη µου
στην πόρτα σου απ’ όξω
µα βράδιασε και δεν µπορώ
να την αναµαζόξω
Αρέσει µου να πορπατώ
ξυπόλυτος στο χιόνι
γιατί τσ' αγάπης µου η φωτιά
'κλουθά µου και το λιώνει
Αρχίζω να µελαγχολώ,
ν' αλλάζω χαρακτήρα
γιατί αγάπη έδωσα
κι αγάπη δεν επήρα.
Ασε το βλέµµα βιόλα µου
σε µένα να µιλήσει
µα η µατιά µου γρήγορα
κατέχει ν'απαντήσει
Αστράφτει κάθε σου µατιά
µικρή µου κάθε τόσο,
και βάζω αλεξικέραυνο
το σώµα να γλιτώσω.
Αυτή ζηλεύει στα λεφτά
µα εγώ λεφτά στερούµαι
δεν το 'λεγε απ' την αρχή
να µην αγαπηθούµε
Αφήνω σου καλή νυχτιά
µηλιά µου µε τσι κλώνους
πάω κι εγώ να κοιµηθώ
µε βάσανα και πόνους
ΑΓΑΠΗ
Απ' τη µέρα που σε γνώρισα
µια σκέψη κάνω µόνο
µην τύχει κι από λάθος µου
σου προκαλέσω πόνο
Από τη βρύση της καρδιάς
ποτίζω σε να έχεις
πάντα νερό για να ανθείς,
τους πόνους να αντέχεις
Άπου αγάπη αγαπά
και θέλει να την έχει
ο φόβος από πού κινά
δεν πρέπει να κατέχει
Απού πληγώσει αληθινή
αγάπη µη ποθάνει
να ζει και τόπος µη βρεθεί
τα πάθη του να βάνει
Απόψε πάλι ξαγρυπνώ
σένα και περιµένω,
ένα δικό σου σ’ αγαπώ
στο κινητό γραµµένο.
Αραγες θα περνά καλά
εδά που ζει µακριά µου
ή θα 'χει και του λόγου τζη
τ' αναστενάγµατά µου.
Αρέσει µου να τα φιλώ
τα κόκκινά σου χείλη
γιατ' είναι σαν την άνοιξη
στον ερχοµό τ' Απρίλη
Αρχισε πάλι ο ποταµός
θολός και κατεβαίνει,
κι άρχισε κι η αγάπη µου
και στη καρδιά µου µπαίνει.
Ασπρο βιολάκι γιασεµιού
και µοσκοµυρισµένο
τα πρόβατά µου παρατώ
και κηπουρός σου µπαίνω
Αστροφεγγιά τση σκέψης µου
και χαραυγή του νού µου
του λογισµού µου συντροφιά
φεγγάρι τ'ουρανού µου
Αυτό που αισθάνοµαι γι'αυτή
δεν είναι απλώς αγάπη,
πάθος και πόθος σµίγουνε
στου νου το µονοπάτι
Αφού δεν ειναι µπορετό
µαζί σου να µονιάσω
στο Θιο σ' ορίζω κοπελιά,
παντρέψου να ξεγνοιάσω.
46
Μαντιναδες 2002
Από ντα γνωριστήκαµε
πόνο δεν έχω νιώσει ,
τροµάζω µην είναι κι αυτό
όνειρο να τελειώσει .
Απο το βαθος την καρδια
την κοβω και στη δινω
κι ας τσ' αλλους να γιορτάζουνε
τον Αγιο Βαλεντινο
Απου αγάπη αγαπά
και θέλει να την έχει
ο φόβος απο πού κινά
δεν πρέπει να κατέχει
Απού τσι χρόνους που 'ζησα
έναν θα ξεχωρίσω
εκεινονά που µου 'µελε
φώς µου να σ'αγαπήσω
Απ'της αγάπης τον καϋµό
πολλοί 'ναι πληγωµένοι
ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό
που τσι πληγές να γιαίνει
Αραγες χαϊδεµένο µου
τσι τόπους που διαβαίνεις,
χωρίς εµένα τη χαρά
πως τη καταλαβαίνεις;
Αριστος ήµουνα στο σχολείο
και µε έκανες ντουβάρι,
και µίσησα τα γράµµατα
για τη δικιά σου χάρη.
Ας ήταν η αγάπη µου
µια αστραπή µεγάλη
να µπει µες στην καρδούλα σου
να διώξει το σκοτάδι
Αστέρι µ’ είπες µια φορά
και γω θα γίνω φως µου
άµα και συ συµβιβαστείς
να γένες ουρανός µου.
Αυγή κι' ηλιοβασίλεµα
λένε οµορφιές του κόσµου!
Φαίνεται πως δεν είδανε
τα δυο σου µάτια φώς µου!
Αυτός που ξέρει ν΄ αγαπά
και να υποµένει ξέρει
όλη τη νύχτα πολεµά
ξηµέρωµα να φέρει
Αφού είσαι παντοδύναµος
και παντογνώστης Θε µου
να µην χωρίσοµε ποτέ
ποιός είναι ο τρόπος πε µου
Μαντιναδες 2002
Άφτω και σβήνω και και κεντώ
φοβούµαι και τροµάσω
αποκοτώ κι αγγίζω σου
φεύγω και πάλι αράσω.
Αχι και γιάντα σ’ αγαπώ
και γιάντα σε λατρεύω
σ’ ένα Θεό επίστευα
κι εδά σε δυο πιστεύω.
Βάνω καυγά µε το σεβντά
απού 'ναι να σκοτωθούµε
µα µπαίνει µια µελαχροινή
µεσίτης και µιλούµε
βασιλικε να κατεχες
ποια χερια σε ποτιζουν
επρεπε τα κλωναρια σου
στον ουρανο να αγγιζουν.
Στον πρώτο στίχο σ'αγαπώ
στον δεύτερο επίσης
στον τρίτο και στον τέταρτο
ζητώ να µη µ'αφήσεις.
Γαπώ σε µα το σ' αγαπώ
ίντα µπορεί να κάνει
που το παντέρµο ριζικό
καθόλου δε συντράµει
Στο χύµα τρέχει το νερό
στο σόπατο στερνιάζει,
µια λεµονιά 'χω στη καρδιά
µικρή µου και σου µοιάζει.
Για να µην κλαίει φεγγάρι µου
πες της καλά περνάω
κοντοσηµώνει ο καιρός
κοντά της για να πάω
Στο 'πα σου στο ξανά 'πα σου
µη µε κοιτάζεις διόλου
γιατί 'ναι η κάθε σου µαθιά
σφαίρα του πυροβόλου
Για σένα χάνω τη ζωή,
όχι πως έχει αξία
να κάµω θα 'ναι η πιο µικρή
που θα µπορώ θυσία.
Στην πονεµενη την καρδια
θα βαλω παραπετι
κανεις να µην µπορει να µπει
τον πονο µου να βλεπει.
Στην έρηµο της µοναξιάς
που χρόνια τη βαδίζω
είσαι δεντρί και τη δροσιά
στον ίσκιο σου ελπίζω..
Μαντιναδες 2002
ΑΓΑΠΗ
Αχ πού 'σαι αγόρι όµορφο Αχ, κοπέλια µου δε θωρώ
εκεί κάτω στα ξένα τση Κρήτης το τοπίο
που τόσα που 'γραψα πολλά γιατί έχω στα µάτια µου
χάλασε πια η πένα εσένα µεγαλείο.
Αχι και να 'µουν ύπνος σου Στ'ς αγάπης την κακοβολιά
και να 'µουν τ' όνειρό σου όποιο πουλί µπερδέσει
και να 'µουνα προσκέφαλο όσο κι' αν είναι δυνατό
κοντά στο µάγουλό σου στο τέλος δεν θ'αντέξει
Βάνω τα µε τη σκέψη µου Στου έρωτα σου τη φωτιά
γιατί το παρακάνει, µ'έριξες για να λιώσω,
λέω τση δε την αγαπώ µα σ' αγαπώ και µη θαρρείς
και ψεύτη αυτή µε βγάνει. πως θα το µετανιώσω
Στ'ορκίζοµαι αγάπη µου Βρέχει αλλά δεν βρέχοµαι
η γη να µε σκεπάσει χιονίζει δεν κρυώνω
αν βάλω άλλη στην καρδιά γιατί τσ'αγάπης χειµαδιό
τον τόπο σου να πιάσει έχω κι εκειά σκερώνω.
Βρήκε ένα τρόπο η καρδιά Στον ουρανό κι αν ανεβείς
στα σύννεφα να πάει στα νέφη κι αν κοιµάσαι
γιατί εκεί πάνω µοναχά φτερά κι αν κάνεις να πετάς
ξέρει πως ν' αγαπάει. πάλι δικιά µου θα' σαι
Στον κήπο φύτεψα κλαδιά Γενού πουλί µου λεµονιά
µε δάκρυα να ποτίζω να γίνω εγώ το χιόνι
να βγάλουν άνθη όµορφα να λυώνω να δροσίζονται
τσ' αγάπης να χαρίζω οι τρυφεροί σου κλώνοι
Γι' αυτό παράνοµες πολλές Στο σπίτι µου χαράµατα
αγάπες κατοικούνε γυρνώ και είσαι αιτία
σε µερακλίδικες καρδιές κοντά σου όµως γίνεται
που ξέρουν κι αγαπούνε γλυκιά η αµαρτία
Στο παραθύρι της καρδιάς Για πείσµα του πατέρα σου
κάθοµαι κι αγναντεύω και πείσµα του αδερφού σου
την πρώτη µου αγαπητικιά θα γράψω θέλω σ' αγαπώ
να ξαναβρώ γυρεύγω στην πόρτα του σπιτιού σου
Για σένα η αγάπη µου Στο ∆έτη του Κορατσινιά
όλο και δυναµώνει άσπρη µου Περιστέρα
σαν τον αέρα που φυσά έχω χτισµένη την φωλιά
κι' όλα τα ξεριζώνει κι όταν θελήσεις έλα
Στιγµές που ζήσαµε µαζί Για χάρη τση ετάχτικα
για πάντα θα θυµούµαι τση παναγιάς τη χάρη
µη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ µαύρα να βάνω στο κορµί
γιατί στενοχωρούµαι κάθε δεκαπεντάρη.
Γιάγυρε εδά που'ναι νωρίς Γιάντα γυρνάς όντε µε δεις
µη φεύγεις µακριά µου αλλού το πρόσωπό σου
γιατί άλλη αγάπη θα βρεθεί αφού κατέχεις ότι ζω
να µπεί στην αγκαλιά µου για ένα χαµόγελό σου
Γιαντα κατασταλαξανε Στην εκκλησία έπαψα
τα συναισθηµατα µου να µπαίνω και είναι αιτία
σε µιαν αγαπη που ποτε που βλέπω στα εικονίσµατα
δεν θα γενει δικια µου εσένα για Παναγία...
47
Μαντιναδες 2002
Γιάντα µαυροφορέθηκες,
µελαχρινή µου βιόλα,
αγάπησες; δε ξέχασες;
για πες µου ποιό απ' όλα;
Στην αγκαλιά σου γνώρισα
ήντα θα πεί αγάπη
µα είδα και τα µάτια µου
το πιο µεγάλο δάκρυ
Γιάντα στεναχωρέθηκες
και γιάντα απορίες έχεις
αφού ότι θελήσεις θα γενεί
αυτό να το κατέχεις
Γίνε µωρό µου σύννεφο
και'γω θα γίνω µπόρα
να σµίγουµε στον ουρανό
δέκα φορες την ώρα
Σπουδαίο το να αγαπάς,
µ'άλλο'ναι το σπουδαίο
πως η αγάπη φέρνει το,
το κάθετί ωραίο.
Γίνου κερά µου σύννεφο
κι εγώ θα γίνω µπόρα
να σµίγοµαι στον ουρανό
δέκα φορές την ώρα
Σ'όρκιζοµαι πως σ'άγαπω
στη µάνα που µε γέννα
γι'αυτό και σε παρακαλώ
µην παίζεις µε τα 'µενα
Γύρισε αγάπη µου γλυκειά
να γιάνεις την πληγή µου
γιατι είσαι η µοναδική
χαρά µεσ'τη ζωή µου
Σκέψη µου φύγε µακρυά
αυτή να συναντήσεις
κι αν δε σου πει πως σ'αγαπά
ποτέ να µη γυρίσεις
∆ε θέλω εγώ να µ΄ αγαπάς
µε ετσά λογιώ αγάπη
γιατί είναι πυροβολισµός
µες της καρδιάς τα βάθη
Σ'έβαλα µέσα στην καρδιά,
µα δε το παίρνω πίσω
και στο σταυρό,στ'ορκίζοµαι,
ποτέ δε θα σ'αφήσω.
∆ε µε ζαλίζει το κρασί
ανέ το πίνω κούπες
µα µ' έκανε ολοµέθυστο
το σ' αγαπώ που µου 'πες.
ΑΓΑΠΗ
Στην αγκαλιά σου έχασα
την αίσθηση του χρόνου
και γιάτρεψα µονηµερίς
κάθε πληγή του πόνου.
Γιάντα 'σαι νύχτα σκοτεινή
και µαυροφορεµένη
µήπως αγάπησες και συ
και σ' έχουν ξεχασµένη;
Γιατί αγάπη µου γλυκιά
µατώνεις την καρδιά µου
και κάθε βράδι τρέχουνε
καυτά τα δάκρυά µου
Στ΄ορκίζοµαι αγάπη µου
στον ήλιο, στο φεγγάρι
πως σάµε να'µαι αζωντανός
άλλος δε θα σε πάρει
Γίνου κερά µου σύννεφο
κι εγώ θα γίνω µπόρα
να σµίγοµε στον ουρανό
δέκα φορές την ώρα
Σου µήνυσε ο κύρης µου
για να 'ρθεις να µε πάρεις
κι εσύ αµέσως έφτασες
στ' άλογο καβαλάρης
Γλυκό κρασί η αγάπη σου
τά χείλη σου ποτήρι
που µε κερνάς και δεν µπορώ
να σου χαλώ χατήρι
Σκέψου µια µέρα να µε δεις
στη διακονιά να βγαίνω,
και να κατέχεις πως εσύ
µ'εχεις εκειά φερµένο
∆ε θέλω αγάπη ψεύτικη
καλλιά 'χω να ποθάνω
µε πληγωµένα αισθήµατα
ίντα θα ζω να κάνω.
Σεργιάνι βγαίνει η σκέψη
µου κρυφά το κάθα βράδυ,
κι ένα γλυκό χαµόγελο
ψάχνει µες στο σκοτάδι.
∆ε µ' αγαπάς και το θωρώ
στα µάτια σου γραµµένο
που να µην έσωνα ποτέ
να το 'χω διαβασµένο.
Σε κάθε ηλιοβασίλεµα
σ' αναστορούµαι φως µου
γιατί το βλέπαµε µαζί
και 'δα 'µαι µοναχός µου.
48
Μαντιναδες 2002
Γιάντα να σου χαµογελώ
και γιάντα να σου κλαίω
κατέχεις το πως σ'αγαπώ
πράµ' άλλο δε σου λέω
Στέλνω του ήλιου τα φιλιά
του φεγγαριού τα χάδια
να σε φιλά κάθε πρωί
να σ'ακουµπά τα βράδια
Στα ψώµατα σ' αγάπησα
στα ψώµατα 'γαπώ σε
µα άµα 'λαργάρεις µια ολιά
πονώ κι αναζητώ σε.
Γίνοµαι χώµα και χαλί
απάνω να πατήσεις,
άχι και να γινότανε
κι εσύ να µ' αγαπήσεις.
Σου στέλνω την καρδούλα µου
που έγινε κοµµάτια
όταν πρωτοαντίκρισα
τα όµορφά σου µάτια
Γλυκειά 'ναι η σοκολάτα σου
όµως πολύ απέχει
απ' το γλυκό σου το φιλί
που χορτασµό δεν έχει
Σκότωσα τον εγωισµό
και σε παρακαλάω
να µ' αγαπήσεις το µισό
απ' όσο σ' αγαπάω.
∆ε θέλω ΄γω να µ΄αγαπας
ούτε πολλά περίσσα
αγάπα µε όσο σ΄αγαπώ
να πιάνﵴ ίσα ίσα.
Σιµισακή η αγάπη σου
είναι και δε µου κάνει
γιατι τη θέλω ολάκερη
τόπο πολύ να πιάνει.
∆ε θέλω ήλιους λαµπερούς
φεγγάρια µοιρασµένα
µα θέλω τα χειλάκια σου
τα µοσχοµυρισµένα
Σε µια οθόνη δε χωρά
ότι για σένα νιώθω,
για να εκφράσω το σεβντά
και το µεγάλο πόθο.
∆ε σ΄απαρνιέµαι εγώ ποτέ
ειµήτα να χαθούνε
δυο άστρα από τον ουρανό
να πέσουν να χυθούνε
Μαντιναδες 2002
Σε έχω δει πολλές φορές
το βλέµµα σου ν' αλλάζεις
µα δε µε πείθεις έµορφη
πως άλλονε κοιτάζεις
∆ε σου ζητώ να µ'αγαπάς
ούτε να µε λυπάσαι
στιγµές που ζήσαµε µαζί
µονάχα να θυµάσαι
Σε αγαπώ και σε φιλώ
απο µακρυά γλυκέ µου,
σε περιµένω να µε βρεις
στον ύπνο άγγελε µου !
∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ
δεν έβρισκα τον τρόπο
γιατί 'σαι διαφορετική
των άλλων των ανθρώπω
∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ
για να µην πάρεις θάρρος
και µείνει εµένα τσι φιλιάς
το πιο µεγάλο βάρος
∆εν είναι αγάπη ν'αγαπάς,
ούτε και ν'αγαπιέσαι,
αγάπη είναι να πονείς
κι όλο να τυραννιέσαι
Σαν το µωρό που πολεµά
και θέλει να µιλήσει
γυρεύω τρόπους να της πω
αν µ' έχει αγαπήσει
∆εν είναι το πως δεν µπορώ
αγάπες ν' αποκτήσω,
δεν έχω χωρο στη καρδιά
να τις τοποθετήσω.
Σαν το κερί που καίγεται
πάνω στο µανουάλι
ετσά να λιώσω δεν µπορώ
να κάµω αγάπη άλλη.
∆εν θα µε φτάξει µια καρδιά
ήθελα να χα κι άλλη
και µε τις δυό να σ'αγαπώ
και λίγο θα ναι πάλι
Σαν πάει η ώρα δώδεκα
και βγαίνει το φεγγάρι
έρχεται η εικόνα σου στο νου
τσ' αυγής µαργαριτάρι.
∆εν την χαρίζω την καρδιά
σ' όποια κι αν την ζητήσει
γιατί την έχει η κοπελιά
που έχω αγαπήσει
ΑΓΑΠΗ
∆ε σε µισώ που µου 'δωσες
τόσο µεγάλο πόνο
γιατί συνήθισε η καρδιά
να σε λατρεύει µόνο.
Σε αγαπώ κι ως φαίνεται
θα'ναι το τυχερό µου
να σε θωρώ και καθ'αργά
τη νύχτα στ'ονειρό µου
∆ε σου 'πα πόσο σ' αγαπώ,
µη µε παρεξηγήσεις,
κι ότι λατρεύω κι αγαπώ,
φύγεις και µου στερήσεις.
∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ
για να µην το πιστέψεις
και πάρεις και την σκέψη µου
και φύγεις και µισέψεις
∆είξε µου τη µητέρα σου
για να την ανακρίνω
σε ποιο µπαξέ κοιµήθηκε
κι εβγαλε τέτοιο κρίνο.
Σαν το φεγγάρι φωτεινό
είναι το πρόσωπό σου
κι από τον ήλιο πιο λαµπρό
ειν΄ το χαµόγελό σου.
∆εν είναι τέχνη τσι καρδιές
να κάµεις να πονούνε
µονό 'ναι τέχνη τσι καρδιές
να κάµεις ν' αγαπούνε
Σαν το κλειδί στην κλειδαριά
ταίριαξες στην καρδιά µου
εκλείδωσες και έµεινες
για πάντα η κυρά µου.
∆εν έχει αξία η ζωή
χωρίς αγάπης πόνο
µονάχα αυτοί που αγαπούν
αυτοί το ξέρουν µόνο.
Σαν τη δική µου την καρδιά
στον κόσµο δεν είν' άλλη
αφού αντέχει και βαστά
µιαν άλλη πιο µεγάλη
∆εν κλαίει ο άντρας σαν πονεί
για µιά αγάπη µόνο
µα κι'όταν βλέπει ιδανικά
που χάνονται στο χρόνο
Σαν και τα µάθια µου τα δυό
θα σε λατρέυω φως µου
γι'αυτό να µη µε τυρρανάς
και την καρδιά σου δως µου
49
Μαντιναδες 2002
Σε ένα σπηλιάρι σκοτεινό
και από 'ξω να 'χει χιόνι,
δεν θέλω εγώ παπλώµατα
η άχνα τσι µε σώνει.
∆ε σου 'καµε πολύ νερό
οφέτος γιασεµί µου ,
όµως περνάς στσι µυρωδιές
στι βιόλες στην αυλή µου .
Σαν τον περήφανο αετό
που στα ψηλά πετάει
ετσά 'ναι κι η αγάπη σου
που όπου κι αν πας µε πάει
Σαν τον Αλή-Πασά περνά
απού δεν έχει αγάπη
κοιµάται δίχως βάσανα
ξυπνά µε δίχως πάθη
Σαν το φεγγάρι φωτεινό
είναι το πρόσωπό σου,
και σαν τον ήλιο φωτεινό
κάθε χαµόγελό σου.
∆εν είναι πόνος που πονά
πόνος που θανατώνει
σαν την αγάπη την κρυφή
που δε ξεφανερώνει..
Σαν το κρασί η αγάπη σου
βρίσκεται στην καρδιά µου
κι όσο παλιώνει γίνεται
πιό δυνατή κερά µου
∆εν έπρεπε να σ' αγαπώ
µα δεν κατέχω γιάντα
βρέξει χιονίσει η σκέψη µου
είναι στη µια σου πάντα
Σαν την κατάρα τριγυρνώ
µήπως και βρω εσένα,
που την καρδια αποκλειστικά
σου 'χω αφιερωµένα.
∆έν θέλω γω αντίτηµα
η αγάπη δεν πουλιέται
µέρα τη µέρα χτίζεται
σ' ένα λεπτό γκρεµιέται.
Σαν κατεβεί ο ουρανός
κι η γης ανέβει απάνω
ετόσεσας, αγάπη µου,
πεισµατικά θα κάνω
∆εν τηνε κάνω την καρδιά
σε όποιον περνά, σαλόνι
σε µια την παραχώρησα
και θέλω να'ναι η µόνη
Μαντιναδες 2002
Σαν θες µε κάνεις να γελώ
σα θες µε'χεις και κλαίω
µα και το δάκρυ είναι χαρά
για αγάπη σα θα κλαίω..
∆έσποινα λεν την Παναγιά,
∆έσποινα λεν και σενα
κι άν αρνηθώ την Παναγιά
θε ν΄αρνηθώ κι εσένα.
Σαν αστραπή τα µάτια της
'πο πάνω µου περνούνε
που µια φορά δε τ' άφηνε
σε άλλο να στραφούνε.
∆ότης θα γίνω της καρδιάς
να µην ταφή στο χώµα,
να ζεί αυτή να σε αγαπά
και ας είναι σ' άλλο σώµα.
Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές
πολλές χαρές θωρούνε
τσι πίκρες και τα βάσανα
µε θάρρος ξεπερνούνε
∆ύο συγνώµες σου ζητώ,
συγχώρεση µου δώσε,
η µία που δε σου µιλώ
κι η άλλη π' αγαπώ σε.
Σ'αγαπησα και σ'αγαπω
οσες πληγες κι αν δωσεις
µε την αδιαφορια σου
θελεις να µε σκοτωσεις...
∆ώσε µου Θε µου δύναµη
όταν τον αντικρύσω
χαµόγελο απ'τα χείλη µου
να βγει πρωτού δακρύσω
Σα τζι χαχάλες του καβρού
που παν' οµπρός κι οπίσω
έτσα επήγαινες και συ
όσπου να σ' αγαπήσω.
∆ώσε µου Χάρε δυο λεπτά
δώρο να της χαρίσω,
θάχει µονάχα την καρδιά
τ' άλλα θα σου τ' αφήσω
Σα θες να δεις ποιαν αγαπώ
και ποια 'χω στην καρδιά µου
ξάνοιξε τον καθρέφτη σου
να δεις την κοπελιά µου.
Εάν λογάς πως µ'αγαπάς
µε πίστη - βεβαιώσου,
θα λάβης την ανταµοιβή
λαµπρή, του έρωτός σου.
ΑΓΑΠΗ
∆εν τσι λυπούµαι τσι νεκρούς
που φεύγουν και ξεχνούνε
για µένα είναι πιο νεκροί
όσοι δεν αγαπούνε
Σαν ενωθούνε δυο καρδιές
µ' αληθινή αγάπη
ας είναι και παράνοµη
αυτά δεν είναι λάθη
∆ίχως ελπίδα σ' αγαπώ,
ξέρω δε σε κερδίζω
να κάνω µπρος δε γίνεται
µα και πίσω δε γυρίζω.
Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές
χαρά 'χουνε µεγάλη
και ετσά χαρά σ'ούλη την γή
θαρρώ δεν είναι άλλη
∆υο Παναγίες αγαπώ
είσαι η µια κέρα µου,
στη µια χαρίζω το κερί
στην άλλη την καρδιά µου.
Σαλόνικα µου έλειψες
και σε ποθώ ακόµα
θα σε ξεχάσω µοναχά
όταν θα µπω στο χώµα.
∆ως µου κερά µου αφορµή
µα εγώ δε θα τη χάσω
µίλα µου µε τα µάτια σου
µπορώ να τα διαβάσω
Σα το σγουρό βασιλικό
σ' έχω στη µια µου χέρα
και µε την άλλη συνεχώς
σου κάνω φως µου αέρα.
∆ώσε µου την αγάπη σου
κι εγώ θα την φυλάξω
µέσα στον κήπο της καρδιάς
παλάτι θα της φτιάξω
Σα πυρετός κυκλοφορείς
σ' όλες µου τσ' αρτηρίες
και δεν εκάτεχα και γω
του πόνου µου τσ' αιτίες.
Ε Θεέ µου πως την αγαπώ
και πόσο τη λατρεύω
και µού'γινε πραγµατική
θρησκεία και πιστεύω
Σ' ένα µεγάλο έρωτα
η λογική ειναι λίγη
κι ως κι αν το µεταχειριστείς
σε τρέλλα καταλήγει.
50
Μαντιναδες 2002
Σαν θες µε κάνεις να γελώ
σα θες µε'χεις και κλαίω
µα είναι δάκρυ κι η χαρά
αγάπη σαν τη λέω.
∆ικαίωµα µου να αγαπώ
όποιον αρέσει εµένα
και συµβουλές πολλές πολλές
δεν θέλω απο κανένα
Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές
τα πάντα θυσιάζουν
πιο πάνω την αγάπη τους
απ'όλα τ'άλλα βάνουν
∆ύναµη θέλουν οι καρδιές
που αληθινά αγαπούνε
γιατί βαθιά πληγώνονται
αγάπη άµα δε βρούνε
Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές
πάντα θυσίες κάνουν
πιο πάνω την αγάπη τους
απ'ούλα τ'άλλα βάνουν.
∆ώρο σου κάνω την καρδιά
για πάντα να την έχεις
κι είναι καρδιά που αγαπά
µόνο να την προσέχεις
Σα τον ανθό τσ' αµυγδαλιάς
στα µέσα του χειµώνα
έδεσε η αγάπη µας
µε πίστη και µ' αγώνα.
∆ώσε µου περιθώριο
λίγο ν'αλλάξω γνώµη
γιατί µε καίνε τση παλιάς
οι καηµαθιές ακόµη.
Σα 'ρθεις στο κοιµητήριο
θα συναρµολογήσω
τα κόκαλα και θα σταθώ
ορθός να σε φιλήσω.
Ε Θεέ µου γιάντα τση 'δωκες
αντί καρδιά µιά πέτρα
πού’ναι σκληρή και άπονη
και στην αγάπη ψεύτρα
Σα θες εσύ να σ' αγαπώ
κρυφά από τσι γειτόνους
βάλε µηλιά στον κήπο σου
να χώνοµαι στους κλώνους
Εβαλα µέσο το Θεό
του ζήτησα µια χάρη
να µ΄αγαπήσεις µάτια µου
άλλος να µην σε πάρει
Μαντιναδες 2002
Σ' αγάπησα ως αγαπά
η µέλισσα το µέλι
ο διψασµένος το νερό
κι ο µερακλής το τέλι.
Εβλαστοσήρανε οι καηµοί
χωρίς να τσι ποτίζω
κι ανοίξανε πάλι οι πληγές
και δεν τσι νταγιαντίζω
Ρωτόκριτος θε να γενώ
για µιαν αγάπη µόνο,
που µ' έκανε να τραγουδώ
ακόµη και στον πόνο.
Εγώ ακόµη και νεκρός
εντύπωση θα κάνω,
γιατί θα γράφουν σ' αγαπώ
τα κόκαλα µου πάνω
Πως µ' αγαπάς το διάβασα
σ' ενός αρνιού τη σπάλα
µα εγώ για να βεβαιωθώ
θα πάω να σφάξω κι άλλα
Εγώ 'µαι που κοιµήθηκα
ολόγυµνος στο χιόνι
µα 'χα τσ' αγάπης την φωτιά
κοντά να µε πυρώνει
Πρόσεξε την αγάπη µου
να µην τηνε σκοτώσεις
γιατί θα µείνεις µόνη σου
και θα το µετανιώσεις.
Εγώ µικρή µου σ'αγαπώ
σαν το νερό που τρέχει
και σαν τη γή που θα το πιεί
και χορτασµό δεν έχει
Πριγκίπισσα στη σκέψη µου
γυναίκα στην καρδιά µου
και Παναγία στην ψυχή
θα σ' έχω κοπελιά µου.
Εγώ ποτέ δεν σε ξεχνώ,
µη τρέφεις για 'µένα µένος,
απλά κοιµήθηκα νωρίς
γιατί 'µουν κουρασµένος
Ποτέ σου να µην µ' αρνηθείς
µην κάνεις τέτοιο λάθος
νωρίς θα µε σκεπάσουνε
τα µάρµαρα κι ο τάφος.
Εγώ σου λέω σ΄ αγαπώ
και χάµε γονατίζω
και συ µου λες κατάµουτρα
να πάψω να ελπίζω.
ΑΓΑΠΗ
Εβγήκε η απόφαση
και η ποινή µου είναι
να σ' αγαπώ ισόβια
µελαχρινέ µου κρίνε.
Ρωτούση µε ποιον αγαπώ
µ΄ απάντηση δε δίδω
δε µαρτυρώ τον θησαυρό
που στην καρδιά µου κρύβω.
Έγραψα εγώ πως σ'αγαπώ
σε µια καµπάνα φώς µου
για να χτυπά να το γροικούν
στα πέρατα του κόσµου
Πως να σε βγάλω απ'την καρδιά
που σ'έχει συνηθίσει
και µόνο που θα τσι το πώ
µπορεί να σταµατήσει
Εγω ηµουνα που επεφτα
στ’αγκαθια να περασεις
κι εδινα και το αιµα µου
δικο σου να µη χασεις.
Πρώτα µου δίδεις τη χαρά
κι ύστερα µου την παίρνεις
ήθελα και να κάτεχα
ήντα καταλαβαίνεις.
Εγώ µικρή µου σ' αγαπώ
µα δεν κατέχεις πόσο
όσο µπορείς να φανταστείς
κι ακόµα άλλο τόσο.
Πρόβαλε στο µπαλκόνι σου
και ρίξε τα µαλλιά σου
να κάµω σκάλα ν' ανεβώ
να µπω στην αγκαλιά σου
Εγώ να µαι στο βόρειο
και'σύ στο νότιο πόλο
η σκέψη µου σε ένα λεπτό
περνά τον κόσµο όλο
Πρέπει δεν πρέπει σ'αγαπώ
ταιριάζει δεν ταιριάζει
την γνώµη τσι καρδιάς ρωτώ
του κόσµου δεν µε νοιάζει
Εγώ σου λέω σ' αγαπώ
και τρέµουνε τα χείλη
και συ µου λες καλύτερα
να µείνουµε δυο φίλοι.
Ποτέ µου δεν κατάλαβα
πως έφυγες για πάντα
ίσως γι' αυτό και η καρδιά
να σ' αγαπά για πάντα.
51
Μαντιναδες 2002
Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ
ρόδο και γιασεµί µου
γιατί είσαι η µεγαλύτερη
αγάπη στη ζωή µου
Εγέρασα να σ' αγαπώ
κι όµως ευχαριστιέµαι
γιατί µε την ελπίδα σου
αζωντανός κρατιέµαι
Ρόδο φυτεύω στην καρδιά
κι αγκάθι ξεφυτρώνει
αγάπη κάνω να χαρώ
κι αυτή µε θανατώνει
Εγώ δεν είµαι πλούσιος
λεφτά δεν κουλαντρίζω
όµως την ευτυχία σου
σου την εξασφαλίζω
Πως είν' όµορφο όλοι λεν
τ' Αυγούστου το φεγγάρι
µα εσύ 'σαι ήλιος λαµπερός
και σ' έχω για καµάρι
Εγώ 'µαι που σε πότιζα
κλαδί να µη σου πέσει ,
φύλλο να µη σου µαραθεί
και λες πως δε σ' αρέσει .
Πρόβαλε στο παράθυρο
να δω το προσωπό σου
να δροσερέψω να γενώ
σαν το βασιλικό σου
Εγώ µπορεί να τρελαθώ
τη µνήµη µου να χάσω
µη φανταστείς ότι ποτέ
µπορεί να σου ξεχάσω.
Πρέπει πως εγενήθηκα
δούλος τσ'αγάπης να'µαι,
να ζω µε το παράπονο
γιάντα δε µ'αγαπάνε.
Εγώ προσφέρω µια ζωή
το παρελθόν µου σβήνω
µα στην αγάπη δε µπορώ
µόνο εγώ να δίνω
Ποτέ µου δεν κατάλαβα
πώς έφυγες και γιάντα
ίσως γιαυτό και η καρδιά
να σ'αγαπά για πάντα
Εγώ σου πρόσφερα χαρά
µ' αρνήθηκες να πάρεις
και περιµένεις το γαµπρό
να έρθει καβαλάρης..
Μαντιναδες 2002
Ποτέ δεν θέλω εγώ να δω
τα µάτια τζη κλαµένα
γιατί είναι η παρηγοριά
και η χαρά µου εµένα.
Εγώ τη λέξη σ΄αγαπώ
την έχω καταργήσει
γιατί την είπα µια φορά
κι έχω πληγές γεµίσει
Πόσο αργούνε οι στιγµές
όταν κανείς προσµένει
και κάθε µια γλυκιά στιγµή
πόσο γοργά διαβαίνει
Εδώ είµαι µα η σκέψη µου
δεν φεύγει απο κοντά σου
θέλει το κάθε της λεπτό
νά'µαι στην αγκαλιά σου
Πολλές καρδιές παράνοµες
ζούνε και αγαπούνε
για δε µπορούνε τη χαρά
στη µόνιµη να βρούνε
Είµ'έτοιµος και βάσανα
και πόνους ν'αψηφίσω
ως δώρο την αγάπη σου
αν µέλλω να κερδίσω.
Ποθαίνω και παράπονο
έχω στον κόσµο µόνο
πως δε µπορώ να σ'αγαπώ
στο χώµα που θα λιώνω
Ειν΄ η φωνή σου βάλσαµο,
το βλέµµα σου ελπίδα,
κι η αγκαλιά σου σιγουριά
σε κάθε καταιγίδα
Είναι καιρός που σ' αγαπώ
και άνθρωπος δεν το ξέρει
πως µ' έχει κάνει µισερό
τσ' αγάπης το µαχαίρι
Πεταλολουλουδόλουστη
της σκέψης µου πλανεύτρα
πόσο πολύ σε αγαπώ
µελαχροινή µαγεύτρα
Είναι πολλοί που βλαστηµούν
την ώρα π' αγαπούνε
κι άλλοι τηνε δοξάζουνε
και τηνε προσκυνούνε.
Πες µου πώς θες να εκδηλωθεί
η αγάπη µου για σένα
θες να γελώ ή προτιµάς
τα µάτια µου κλαµένα;
ΑΓΑΠΗ
Εγω τη βρηκα τη χαρα
µεσα στα δυο σου µατια
κι`ας τους αλλους να την ψαχνουνε
σε πλουτη και παλατια
Πόσο πολύ θα ήθελα
µια βόλτα να σε πάω
στ' άστρα να δεις πως έγραψα
τη λέξη σ' αγαπάω
Εγώ τηνε σπατάλισα
για σένα τη ζωή µου
µα συνεχίζεις και κρατάς
σκέψη και λογική µου.
Πολλές φορές πριν κοιµηθώ,
τον ουρανό ρωτάω,
γιάντα 'χεις κλέψει µου το νου,
και τόσο σ'αγαπάω.
Είδα σε πάλι σήµερο
των αµαθιώ καµάρι,
τση µέρας µου βασιλικέ
και τση νυχθιάς φεγγάρι.
Ποιός εις τον κόσµο φάνηκε
κι αγάπη δεν κατέχει
ποιος δεν τηνε δοκίµασε
ποιος δε τηνε ξετρέχει.
Είν' όµορφη κι είµ' άσχηµος
µικρή κι εγώ µεγάλος
και δε εφτάναν όλα αυτά
είναι στη µέση κι άλλος
Είναι αλήθεια πως πονώ
δε θέλω να δακρύσω
θέλω µόνο τα µάτια σου
ξανά να αντικρίσω
Πέψε µου τριαντάφυλλα
µέσα από την καρδιά σου
και γλυκοαρωµάτιστα
από τη µυρωδιά σου.
Είναι µικρή µα µε καιρό
κι αυτή θα µεγαλώσει
και θα µπορέσει τη χαρά
του κόσµου να µου δώσει.
Πες µου πώς θες να σ'αγαπώ
ψάξε και βρες τη λύση
κρυφά, ή να το ξέρουνε
όλοι σ' αυτή τη ζήση
Είπε µου ότι µ΄αγαπά
µ'αυτό µ'έχει γιατρέψει
φαντάσου πόση δύναµη
έχει αυτή η λέξη
52
Μαντιναδες 2002
Πόσο πολύ σε αγαπώ
στο νου σου να το βάλεις
δεν εφαντάστηκα ζωή
στην αγκαλιά µιας άλλης
Εγώ την λέξη σ΄ αγαπώ
την έχω καταργήσει
γιατί την είπα µια φορά
κι έχω πληγές γεµίσει.
Πόσα κρυφά ηφαίστεια
στον κόσµο σιγοβράζουν,
πόσες καρδιές χαµογελούν
κι όµως κρυφά στενάζουν
Εθάρου πως µου µίλουνε
στη στράτα από συνήθεια,
µα ρώτηξα και µου 'πανε
πως µ' αγαπά στ' αλήθεια.
Ποιος ποταµός εστέγνωσε
αγάπη µου µεγάλη
να πάω να κλάψω δίπλα του
να ξανατρέξει πάλι.
Ειν' οι στιγµές που ζήσαµε
µοναδικές για µένα
κι αν µ' αρνηθείς καµιά φόρα
εγώ θα ζω για σένα.
Πιο άπειρη κι απ' τ' άπειρο
η αγάπη µου για εκείνη
σ' όλη µου εύχοµαι τη ζωή
καθόλου µη µικρύνει.
Πίνω κρασί, δε µε µεθεί
ρακί δε µε ζαλίζει
ως µε µεθούν τα µάθια τζη
όντε µ' ανατρανίζει
Είναι µικρή και δεν µπορεί
αγάπη να προσφέρει
γιατί ποτέ στον έρωντα
δεν µπήκε για να ξέρει.
Πες µου πώς θες το σ' αγαπώ
µικρή µου να σου λέω
πώς θες να συνοδεύεται
µε γέλιο ή να κλαίω
Είναι φορές που σκέφτοµαι
να φύγω να σ' αφήσω
µα ένα βήµα κάνω µπρος
και δεκαπέντε οπίσω
Πες µου εσύ το σ'αγαπώ
και εγώ θα βρω τον τρόπο
να την αδειάσω την καρδιά
και να σου κάµω τόπο
Μαντιναδες 2002
Είσ' ένα µε το αίµα µου
κι ένα µε την ψυχή µου
κι αν µ'αγαπάς ποτέ ξανά
µη βγεις απ'τη ζωή µου
Πέµπω κοµµάτια τη καρδιά
σε φάκελο κλεισµένη
σε µιαν αγάπη µου παλιά
που µ' έχει ξεχασµένη
Είσαι για µένα ένας µπαχτσές
κι εγώ' µαι ο κηπουρός σου
πάντα θα ζεις στη σκέψη µου
κι εγώ µες στ' όνειρό σου
Παρασκευολουσµένη µου
και Σαββατοστεγνώστρα
Κυριακοστολισµένη µου
για πρόβαλε στην πόρτα
Είσαι λουλούδι τσ' άνοιξης
τσι ανάστασης λαµπάδα,
βρόχι τσι διψασµένης γης
τσι παγωνιάς λιακάδα.
Παλίρροια ειν' η αγάπη σου
φοβούµαι να σιµώσω
για θα µε πάρει κι ύστερα
φώς µου δε θα γλιτώσω
Είσαι το πρώτο αίσθηµα
που 'βαλα στην καρδιά µου
ποτέ δε θα σ'αρνηθώ
κι ας είσαι µακριά µου
Παίξε µου χίλιες µαχαιριές
µα πόνο δε θα νιώσω
τόσο πολύ που σ' αγαπώ
δε θα το µετανιώσω
Είχα γραµµένο στην καρδιά
το σ' αγαπώ µα λιώνει
οσαν το χιόνι όντε το δει
ο ήλιος το σκοτώνει.
Ούτε δεξά, ούτε ζερβά
ούτε στη µέση κάνω
στην αγκαλιά σου ας βρεθώ
µιαν ώρα κι ας ποθάνω.
Ελα να θέσουµε µαζί
µα εγώ δε σε πειράζω
κι όταν θα ξεσκεπάζεσαι
εγώ θα σε σκεπάζω
Οτι όµορφο µες τη ζωη
κι ότι ωραίο είδα,
είχε στολίδι φηµιστό
τσ'αγάπης τη σφραγίδα.
ΑΓΑΠΗ
Πέµπω τη σκέψη ένα λεπτό
κοντά σου για να µείνει ,
µ' αποξεχνάτε κι η αυγή
στσ' αγκάλες σου τη βρίχνει .
Είσαι αφορµή µε το µυαλό
η καρδιά και δεν µιλιέται
γιατί σ' αγάπησε η καρδιά
και το µυαλό σ' αρνιέται
Πάρε µαχαίρι βάρα µε
µα βάρα µε επιτήδεια
µες στη καρδιά µη µου βαρείς
για θα πονείς η ίδια
Είσαι για µένα η χαρά
το νόηµα του κόσµου
ζωή δε θέλω ούτε λεπτό
χωρίς εσένα φως µου
Πάντα µε κάνεις να πονώ
πάντα να υποφέρω,
αν έπαψες να µ' αγαπάς
πες µου το να το ξέρω.
Είσαι το δάκρυ τσι χαράς
στο τέλος κάθε πόνου,
και η ποιο σηµαντική στιγµή
στο πέρασµα του χρόνου.
Πάλεψα µε το Χάροντα
σε µαρµαρένια αλώνια
να µην µου πάρει την ψυχή
να σ' αγαπώ αιώνια.
Είσαι τση νύχτας γιασεµί
λευκό µες στο σκοτάδι,
ανάσα µύρου στην καρδιά
κάθε πνιγµένο βράδυ.
Οψάργας ονειρεύτικα
πως ήµουνα µαζί σου
και σαν τον κλέφτη άρπαζα
το πιο γλυκό φιλί σου
Εκεί που θα µε θάψουνε
ποτέ µην πλησιάσεις
γιατί φοβάµαι πως κι εκεί
φωτιά θα µου ανάψεις
Οτι τση λείπει το 'χω εγώ
κι ότι µου λείπει το 'χει,
είµαι το χώµα που διψά
κι είναι το πρωτοβρόχι.
Εµάτωσες τα χέρια σου
να δέρνεις την καρδιά µου
µα όσο πολύ κι αν τη χτυπάς
θα σ' αγαπά κερά µου
53
Μαντιναδες 2002
Είσαι αγάπη κι έρωτας,
βασιλικός και γλάστρα,
του φεγγαριού ο ουρανός,
µε όλα του τα άστρα.
Πάψε κερά µου να µαδάς
και να ρωτάς για µένα
τις παππαρούνες να σου πουν
αν αγαπώ εσένα
Είσαι για µένα η καρδιά
και η ψυχή στο σώµα
για σένα από έρωτα
συνέχεια είµαι λιώµα
Παράπονο 'χω του Θεού
κι εκείνος το κατέχει
όσες φορές αγάπησα
δυστυχισµένο µ' έχει
Είσαι νερό στη δίψα µου
στην παγωνιά µου ζέστη
στη µεγαλοβδοµάδα µου
είσαι Χριστός Ανέστη
Παλιά µου αγάπη πως µπορείς
να κυβερνάς τη σκέψη
και πάντα πειθεις την καρδιά
πως θα 'ρθεις να πιστέψει..
Είσαι το πρώτο φως τσ' αυγής
τ' ονείρου θυγατέρα ,
της σκέψης σούρουπο χλωµό
κι εκειά τελειώνει η µέρα .
Οψάργας σ'είδα κοπελιά
στ'ονείρου το σεργιάνι,
και τη χαρά µου σήµερα
ο κόσµος δε την βάνει.
Εκαµα όρκο στο Θεό
ταίρι µου να σε κάνω
κι άλλη δε θέλω µπλιο να δω
στον κόσµο τον απάνω
Οτι τση λείπει το 'χω εγώ
κι ότι µου λείπει το 'χει,
είναι την άνοιξη δεντρό
και γω το πρωτοβρόχι.
Ελπιζα στην αγάπη σου
να βρω χαρές µεγάλες
µα δυστυχώς ήσουν και συ
γυναίκα σα και τσ' άλλες.
Οτι µου λείπει στη ζωή
µόνο εκείνη τό'χει
εγώ το χώµα που διψά
κι' αυτή το προτωβρόχι
Μαντιναδες 2002
Εµένα απου µ' αγαπά
στο θάνατο µε φτάνει
σκέψου να δεις σ' έναν εχθρό
ίντα µπορεί να κάνει
Οτι δικό σου τ' αγαπώ
πουλί µου αγαπηµένο
κι ας είναι και σπιρτόξυλο
που το 'χουν αναµµένο
Ενα λεπτό χρειάστηκε
φως µου να σ' αγαπήσω
και µια ολόκληρη ζωή
για να σε λησµονήσω.
Οτι αγαπήσω αληθινά
φεύγει και µε πληγώνει
γι'αυτό και δεν ξελύπουνε
απ'το κορµί µου οι πόνοι
Ενα σου µόνο σ΄αγαπώ
µε στέλνει και πέταω
κι ένα φιλί σου µε γυρνά
στη γη και σε κρατάω
Οταν τα µάτια σου θωρρώ
τη µνήµη µου τη χάνω
και τ' όνοµά σου το γλυκό
το επαναλαµβανω.
Οταν σκεφτώ καµιά φορά
πως βρίσκεσαι µακριά µου
σκεπάζει µαύρο σύνεφο
και πόνος την καρδιά µου
Οταν σε δουν τα µάτια µου
το λένε στην καρδιά µου
κι όλος ο κόσµος τα γροικά
τ' αναστενάγµατά µου
Ετσα πολύ που σ' αγαπώ
Χριστέ µου σε καλό µου
µη σ’αγαπήσω πιό πολύ
και χάσω το µυαλό µου
Όταν περνάς από κοντά
και µε γλυκοκοιτάζεις
µου φαίνεται αγάπη µου
στον ουρανό µε βγάζεις.
Εχε αγάπη στη καρδιά
εχε και στη ψυχή σου,
αµα το θες να τη διαβείς
γαλήνια τη ζωη σου.
Οταν µιλείς πέφτουν ανθοί
και ρόδα σα γελάσεις
και τα ξερά κλαδιά ανθούν
από κειά που θα περάσεις
Μαντιναδες 2002
ΑΓΑΠΗ
Οτι κι αν είχα κι άξιζε Εµένα είν' η σκέψη µου
σε σένα έδωκά το πολύταξιδεµένη
και δα ξανοίγω τη ζωή κι όπου αγαπώ κάθε βραδιά
να πιάσω απ' τον πάτο. πηγαίνει, εκειά και µένει
Εµπνευση είσαι άντρα µου Οτι για σένα αισθάνοµαι
ηλιοχαϊδεµένε υπερβολές δεν είναι
για τα στιχάκια τουτανε σε θέλω και ας µη µε θες
πολυτραγουδηµένε µελαχρινέ µου κρίνε.
Οτι για σένα αισθάνοµαι Ενα µατσάκι γιασεµιά
µια λέξη δεν το βάνει στέκω και ξεφυλλίζω
γι'αυτό την λέξη σ'αγαπώ και τα ρωτώ αν µ' αγαπάς
το χείλι µου δεν βγάνει ακόµα να ελπίζω
Ένα σγουρό µελαχρινό Οταν τον κόσµο στερηθώ
µ'έχει κουζουλαµένο, και τη ζωή µου χάσω
κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι τότε µονάχα πίστεψε
και ύπνο δεν χορταίνω. ότι θα σε ξεχάσω
Οταν την Κρήτη σκέφτοµαι Ερωτικό φεγγάρι µου
πονάω κι υποφέρω που νυχτοσεργιανίζεις
σε ένα πλοίο θε να µπω το µυστικό τσ'αγάπης µου
λουλούδια να σου φέρω. µόνο εσύ γνωρίζεις
Εσκέφτηκα να σ' αρνηθώ Εσύ είσαι η αγάπη µου
µα αναίρεσα τη σκέψη το πάθος κι ο σεβντάς µου
στο λεξικό τσ' αγάπης µου η δύναµη για την ζωή
δεν έχω τέτοια λέξη. και ο πρώτος ερωτάς µου.
Εσύ είσαι στην αγάπη µου Εσύ θαρρείς πως µ' αγαπάς
µοναδική ελπίδα µα αυτό δεν είναι αγάπη
όπως µέσα απ' τα σύννεφα άλογο είναι που πετά
βγαίνει µια ηλιαχτίδα. χάµε τον αναβάτη.
Εσυ'σαι ο λόγος για να ζώ Οταν πονάς να µου το λές
εσυ'σαι η αιτία να κλαίω γω για σένα
είσαι για µένα στη ζωή για δεν αντέχω να θωρώ
αυτός που έχει αξία τα µάτια σου κλαµµένα
Οταν περνώ και σε ιδώ Εφίλησα ντη κι ήτονε
γυναίκα ξελογιάστρα, πιό µέλι κι απ΄ το µέλι
γίνοµε στο µπαλκόνι σου και στη σοχώρα τραγουδώ
βασιλικός στη γλάστρα. σα το τροζό κοπέλι
Εφτά γιατροί µ' εξέτασαν Όταν πεθάνω και θαφτώ,
κι οι εφτά µου πήραν αίµα λιώσω και γίνω σκόνη
και βγάλανε διάγνωση ως και το κοκκαλάκι µου
πως αγαπώ εσένα. θα σ' αγαπά ακόµη.
Οταν µου λέει σ' αγαπώ Εχεις µορφή αστερισµού
δε λέγεται η χαρά µου, και µάτια που σκοτώνουν
γίνοµαι αϊτός στον ουρανό τα χείλη σου όταν µε φιλάς
και 'κείνη τα φτερά µου. αυτά µ'αποτελειώνουν
Έχω παράνοµο δεσµό Οταν γελάς γελώ κι εγώ
κι ανε χαθώ χαλάλι και όταν κλάψεις κλαίω
θυσία κανω την καρδιά κι όταν σου πω πως σ'αγαπώ
για µια φιλιά µεγάλη απ'την καρδιά στο λέω
54
Μαντιναδες 2002
Ζαχαροζυµωµένη µου
κι όµορφο γιασεµί µου
κι ανθέ µου φεγγαρόλουστε
να σ' έβαζα στ' αυτί µου.
Οσο κι αν είµαι δυνατός
και τον σκληρό κι αν κάνω
µπροστά σ' ένα µελαχρινό
τον έλεγχό µου χάνω
Η αγαπη η αληθινη
δε σταµατα στον Αδη
γινεται φως και το περνα
του ταφου το σκοταδι
Οση αγάπη µου' δωκες
έλα να στην ξοφλήσω
µα δωσ'µου πίσω την καρδιά
για να µπορώ να ζήσω.
Η αγάπη µου εγίνηκε
ένα κοµάτι χιόνι ,
απού του κάνω ασκιανο
µη βάλει αρχή και λιώνει.
Οσες κι αν βάλω στη καρδιά
πάλι θα να 'ναι άδεια
µέχρι να ζω δεν σβήνονται
τση πρώτης τα σηµάδια.
Η αγάπη σου µε τυρανά
όλο µε βασανίζει
όλο µου λέει πως µ'αγαπά
µα όλο αλλού γυρίζει
Η κάθε αγάπη στην καρδιά
δε διαρκεί αιώνια
σβήνει και λιώνει, χάνεται
σαν τα βουνά στα χιόνια
Η µοίρα δεν µ' αδίκησε
που µ'έφερε κοντά σου
µ'αδίκησε που πέρασα
τόσο καιρό µακριά σου
Ορκίστηκα στους Αγιους
πως άµα µε αγαπήσεις
δεν πρόκειται αγάπη µου
ποτέ να δυστυχίσεις.
Η πρωτη αγαπη στην καρδια
λενε πως δεν ξεχνιεται
αφηνει χρονους στο κορµι
πληγες να τυρανιεται
Ορκίστηκα να σ' αγαπώ
στον πιο µεγάλο όρκο
και ελπίζω πως θα µ' αγαπάς
και συ µ' αυτόν τον τρόπο.
ΑΓΑΠΗ
Οσο σκληρή και άπονη
θα είσαι εσύ µαζί µου
τόσο θα σ'αγαπώ εγώ
όµορφο γιασεµί µου
Ζήσω, πεθάνω στη ζωή
εσύ έχεις την ευθύνη
γιατί χαρά δεν µου ΄δωσες
που κάθε αγάπη δίνει
Οσο ανθεί η αγάπη µας
κερά µου και φουντώνει,
τόσο και µεγαλώνουνε
µέσ' στην καρδιά οι πόνοι.
Η αγάπη λένε είναι ζωή
µα ρώτα µε και µένα
εγώ θαρρώ πως πέθανα
που αγάπησα εσένα
Οσες κι αν βάλω στη καρδιά
την πρώτη δεν τη βγάνω
γιατί 'χει δικαιώµατα
από τσ'άλλες παραπάνω.
Η αγάπη σου µε µάγεψε
και δεν µπορώ µακριά σου
ολόκληρή µου η ζωή
έχει τη µυρωδιά σου
Η αγκαλιά σου φυλακή
να 'ταν φονιάς να γίνω
να δικαστώ ισόβια
στα χέρια σου να µείνω
Η µάνα σου και ο κύρης σου
λένε πως δε µε θένε
τα δυό σου µάτια κοπελιά
τα κάνουνε και κλαίνε
Ορκίστηκες να µ' αγαπάς
και ακούσανέ σε τ' άστρα
και θα τα βάλω αν µ' αρνηθείς
µάρτυρες ξελογιάστρα
Η πρώτη αγάπη στη καρδιά
ριζώνει και δε βγαίνει
καηµός που κάθε µου χαρά
σα βιόλα τη µαραίνει
Ορκίστηκα να σ'αγαπώ
κι όρκο δεν παίρνω πίσω
καλιά ζωή ν'απαρνηθώ
παρά να σε αφήσω
Η πρώτη µου αγαπητικιά,
από το µυαλό δε φεύγει
γιατί 'ναι οι αναµνήσεις τση
βρύση που δε στερεύγει
55
Μαντιναδες 2002
Ζηλεύω σου βασιλικέ
όχι γιατί µυρίζεις
αλλά γιατί τσ' αγάπης µου
τη γλάστρα κυµατίζεις.
Οσο ζητά ένα δενδρό
βροχή για να εζήσει
τόσο ζητάει κι η καρδιά
µιαν άλλη ν' αγαπήσει
Η αγάπη η αληθινή
δε σταµατά στον Άδη
γίνεται φως και το ξεπερνά
του τάφου το σκοτάδι
Οσες πληγές µου άνοιξες
κερά µου να θυµάσαι
θα γίνουν τριαντάφυλλα
και πάνω θα κοιµάσαι
Η αγάπη σου ήταν ψεύτικη,
δεν είχε καµωµένη
ρίζα βαθιά µες την καρδιά
και πήγαινε χαµένη..
Οσες αγάπες έκαµα
να ΄θελα τσ΄ απογράφω,
δυο χρόνια θα περνούσανε
κι ακόµα ΄θελα γράφω.
Οσα ΄ναι τ΄άστρα τ' ουρανού
τόσες και οι ευχές µου,
κοντά µου να σε φέρουνε
να γίνουνε χαρές µου
Ορκο µεγάλο έκανα
να µήν ξαναγαπήσω
µα σαν σε βλέπω µάτια µου
τον όρκο παίρνω πίσω
Η νύχτα έχει ώρες δεκατρείς
µα εγώ τσι τρεις κοιµούµαι
τις άλλες δέκα ξαγρυπνώ
κι εσένα συλλογούµαι
Ορκίστηκα πως όσο ζω
δε θα ξαναγαπήσω
µα σ'είδα και σ'αγάπησα
τον όρκο παίρνω πίσω
Η πρώτη µου αγαπητικιά
µ' άφηκε µόνο πόνους
για να 'χω να παιδεύοµαι
σκιάς πεντακόσους χρόνους
Ορκίστηκα να πάψω µπλιο
µ' αγάπες ν' ασχολούµαι
µα σ' είδα και µη προδωθώ
στον όρκο µου φοβούµαι
Μαντιναδες 2002
Η σκέψη µου είναι όπου κι αν πας
κάθε λεπτό µαζί σου
κι η φαντασία φέρνει τη
µπροστά µου τη µορφή σου
Οπως ζεσταίνει ο ήλιος τη γη
και διώχνει το σκοτάδι
το ίδιο νιώθω στην ψυχή
µ' ένα δικό σου χάδι
Ηθελα να ‘µουνα σταυρός
απάνω στο λαιµό σου
κι όλες τι δύσκολες στιγµές
να ‘µαι το φυλακτό σου.
Οπου κι αν πας αόρατη
η σκέψη µου κλουθά σου
µπορεί να µην τηνε θωρείς
µα βρίσκεται κοντά σου.
Οποιος µπορεί και λησµονά
για αγάπη ας µη µιλήσει
για δε πιστεύω αληθινά
πως έχει αγαπήσει.
Ηθελα να' µαι εγω εσύ
και'σύ εγώ να γίνεις
να καταλάβεις και να δείς
τον πόνο που µου δίνεις.
Οντε-ν αστράφτει και βροντά
στην αγκιαλιά τζη µ' έχει
και κλείω τα παράθυρα
κι ασ' τον καιρό να βρέχει
Ηθελα να 'µουν κερασιά
µέσα εις την αυλή σου,
νά 'περναν τα κεράσια µου
τ'ολόγλυκο φιλί σου
Οντε µισεύγει για να 'ρθει
να σ'ανταµώσει η σκέψη
ένα καλάθι µε φιλιά
βάστα να σε φιλέψει
Ηθελα να'µαι ουρανός
σύννεφο να'ναι κείνη
κι όντε της πω το σ'αγαπώ
ψιλή βροχή να γίνει
Οντε γι'αγάπη σου µιλώ
άσε µε να υπερβάλω
να κάνω το πικρό γλυκό
και το µικρό µεγάλο
Ηλιε µου να µην ξαναβγής
καθόλου δεν µε νιάζη
µα γώ χω την αγάπη µου
κι όπου προβάλει λιαζη.
ΑΓΑΠΗ
Ορκίζοµαί σου στο Θεό,
αγάπη µου γλυκειά µου
πως δε θ'αφήσω άλλη καµµιά
να µπει µες στην καρδιά µου
Ηθελα να ‘µαι µουσική
µήπως και σου αρέσω
µες στην καρδιά σου για να ζω
στα φύλλα της να θέσω.
Οπου σκεπάζει ο ουρανός
κι όπου ο ήλιος λιάζει
έψαξα µα δεν ήβρηκα
γυναίκα να σου µοιάζει
Ηθελα να γινοσουνα
τσιγαρο παπαστρατος
να σε καπνιζω οντε πονω
και εχει η καρδια µου παθος
Ηθελα να 'µαι δάκρυ σου
όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όµορφό σου πρόσωπο
περίπατο να βγαίνω
Οποια καρδιά δεν ένιωσε
ποτέ αγάπης κτύπο
την έχει πλάσει ο Θεός
µονάχα για τον τύπο
Ηθελα νά 'µε δάκρυ σου
όταν θα κλαίς να βγαίνω
στο όµορφό σου πρόσωπο
περίπατο να πιένω.
Οντε φιλώ τα χείλη σου
ο λογισµός µου τρέχει
στη µυρωδιά που βγάνει η γης
τότε που πρωτοβρέχει
Ηθελα να'µαι αναλαµπή
στα χέρια τα δικά σου
να µε συµπαίνες να γενώ
ανθός στην αγκαλιά σου
Οντε θα νιώσεις ίντα θα πει
αγάπη και πονέσεις
όλες τσι τρέλες που ΄καµα
θα µου τσι συγχωρέσεις.
Ηθελα ναµουνα δεντρό
στού Ρούβα το µασκάλι
νάρθεις να κτίσεις τη φωλιά
στην αγκαλιά µου πάλι
Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς
και να µη νιώθεις πόνο,
µα 'γω για την αγάπη σου
µέρα και νύχτα λιώνω.
56
Μαντιναδες 2002
Ήθελα µε τη σκέψη µου
να µάθω µόνο ένα
αν µ' αγαπάς τόσο εσύ
όσο αγαπώ εσένα
Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ
εγώ το διαδηλώνω,
πως για τα µάτια σου τα δυο
µέρα και νύχτα λιώνω.
Ηθελα να βρω το Θεό
και να τόνε ρωτήσω
στον άλλο κόσµο ανε µπορώ
να σε ξαναγαπησω
Ηθελα να µαι δάκρυ σου
όταν θα κλαίς να κάνω
ζωγραφιστό το σ'αγαπώ
στο µάγουλο σου απάνω
Οποιος 'γαπά αληθινά
βάσανα δε φοβάται
γιατί τα στρώνει πάπλωµα
και θέτει και κοιµάται.
Ηθελα να 'µαι ύπνος της
τα βράδια να µε θέλει
να γίνοµαι κυρίαρχος
σε όλα της τα µέλη
Οντε χαθεί η Ανταρκτική
κι εκδικηθεί η φύση
τότε και η αγάπη µου
για σε θα σταµατήσει
Ηθελα να 'χα δύναµη
τόση που να µπορούσα
την ώρα που ΄µαστε µαζί
να τηνε σταµατούσα
Οντε θωρρώ σε κοπελιά
τα λογικά µου χάνω
και δεν επέρασε στιγµή
να µην αναστενάζω
Ηθελα να'µουν δάκρυ σου
να δώ αν το ξεχάσεις
την ώρα απου θα πονείς
να κλαψεις να µε χάσεις.
Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς
και να 'ναι η κοπελιά σου,
απέναντι κι ατέλειωτα
να 'ναι τα όνειρά σου.
Ηλιου τη λάµψη δίνουνε
τα µάτια τα δικά σου
Θε µου και τί δε θα'δινα
να µπω στην αγκαλιά σου
Μαντιναδες 2002
Ολου του κόσµου τα καλά
αν πουν να µου χαρίσουν
και σένα να µου πάρουνε
θα πω να τα κρατήσουν.
Ηρθες και µου φερες χαρά
χαρά µα λίγης ώρας
οσά 'ντο ήλιο οντέ θα βγεί
αναµεσώς µιας µπόρας.
Ολοι 'χουν εικονίσµατα
και προσκυνούν απάνω
µα 'γω στα µάτια σου τα δυο
την προσευχή µου κάνω
Θα ήθελα να 'χα τρεις καρδιές
η µια να σε φυλάει,
η άλλη να σε σκέφτεται
και η άλλη να σ' αγαπάει
Θα 'ναι το τέλος µιας ζωής
κι αρχή ενός ονείρου
σα 'ρθεις κοντά µου για να ζεις
προτού τα νιάτα φύγουν
Ο ουρανός κι οι άγγελοι
το µαρτυρούνε φώς µου,
πως άλλη από λόγου σου
δε βάζει ο λογισµός µου.
Θα σ' αγαπώ κι αδιαφορώ
κοντά µου αν δε σε νιώσω
µε φτάνει η σκέψη πως για σε
σα το κερί θα λιώσω.
Ο ήλιος όντε έδυε
σ' ακούµπησε στα χείλη
πήρε φωτιά ο ουρανός
και κέντησε το δείλι.
Ο έρωτας σου κοπελιά
µου καταλυεί τη νιότη
κι έκαµε και στο µάγουλο
το δάκρυ καταπότη.
Θε µου και κάµε να γενώ
χώµα στη γειτονιά τζι
να δροσερεύγω και ν'ανθώ
στο κάθε περασµά τζι.
Θε µου και κάνε µε κερί
και κάνε φλόγα εκείνη
που να µε λιώσει και κανείς
να µην τις ρίξει ευθύνη
Θε µου και Παναγία µου,
Χριστέ µου κι Αγιο Πνεύµα
να µη µ'αφήσετε ποτέ
να πω τσ'αγάπης ψέµα
ΑΓΑΠΗ
Ηρθες από τη σκέψη µου
απόψε σα διαβάτης
ξενιτεµένος στση καρδιάς
στ' όνειρο µιας αγάπης.
Ολος ο κόσµος να καεί
πλην το Μελιδοχώρι
γιατί αγαπώ µια κοπελιά
ενούς Καράτζη κόρη.
Ηρθες στη µαύρη µου ψυχή
ωσάν το φως του ήλιος
και ξέπλυνες τα βάσανα
σαν το νερό του Νείλου
Οι όρκοι που µου έδωσες
και τα φιλιά στο στόµα
είναι αυτά που µ' έκαναν
να σ' αγαπώ αιώνια.
Ο,τι σ' αρέσει στη ζωή
και ο,τι το κάνεις κέφι ,
βασιλικέ µου να γενεί
τροφή και να σε θρέφει .
Θα ρίξω ρόδο στο γιαλό
αν δε µπορέσω να'ρθω
σε κάθε ροδοπέταλο
το σ'αγαπώ θα γράψω
Ο κόσµος είναι ψεύτικος,
κακός γεµάτος ζήλεια,
µα εγώ για όλα αδιαφορώ,
και σε φιλώ στα χείλια.
Θα σ'αγαπώ, θα σ'αγαπώ
µέχρι να µπω στο χώµα
κι αν οι νεκροί αισθάνονται
θα σ'αγαπώ ακόµα
Θε µου για κοίτα µε καλά
κοίτα καλά σου λέω
πως για αυτή που αγαπώ
µέρα και νύχτα κλαίω
Θε µου και κάµε να γενώ
χώµα στη γειτονιά τζη
να δροσερεύγω και ν' ανθώ
στο κάθε πέρασµά τζη.
Ξύπνησε ερωντικό κορµί
κι έβγα στο παραθύρι
κι απ' τα µαλλιά σου τίναξε
τω λουλουδιώ την γύρη
Ξέρεις ίντα 'ναι ν' αγαπάς
και να σου λένε οι άλλοι
δεν είσαι άντρας π' άφησες
το δάκρυ να προβάλλει;;
57
Μαντιναδες 2002
Ολος ο κόσµος χαίρεται
µα΄γω στενοχωρούµαι
γιατί να ζήσω δε µπορώ
κι εσένα να στερούµαι
Ηρθες κοντά και άρχιξε
ο χτύπος τση καρδιάς µου,
απού'χε µπλιό ποξεχαστεί
στ'αναστενάγµατά µου.
Ολα τα δικαστήρια
του κόσµου να γυρέψεις
πως σ' αγαπώ δεν ηµπορείς
να µου τ' απαγορέψεις .
Θα 'θελα να 'µουν όµηρος
στα χέρια τροµοκράτη
να δω ίντα 'θελα 'καµες
κοντά του άνε µε κράτει.
Θα προσπαθησω να γενω
να µ'αναπνες αερας
νερο την ωρα που διψας
κι ηλιος τσι καθε µερας
Ο κύρης σου είν' άφορµή
και οπλοφορώ κερά µου
και κοντοφτάνει η χαραυγή
που θα γενείς δικιά µου
Θα σ' αγαπώ ώστε να ζω
ασχέτως πως γνωρίζω
πως είναι κακοδιάβατος
ο δρόµος που βαδιζω.
Θαρρεί πως την αγάπησα
γιατί έχει ελιές και αµπέλι
φωτιά θα βάλω κοπελιά
και θα τα κάψω θέλει
Ο ερχοµός σου κοπελιά
άνοιξη µου θυµίζει
και η φεύγα σου φθινώπορο
που η φύση κιτρινίζει..
Ο άντρας ο περήφανος
όντε θα αγαπήσει
άλλη δε βάνει στην καρδιά
µέχρι να ξεψυχήσει
Θε µου και να 'ταν δυνατό
δέκα φορές να ζούσα
δέκα φορές πιο δυνατά
εκείνη ν' αγαπούσα
Θε µου κι αρρώστησέ τηνε
µα όχι και να πεθάνει
να βρω και γω την αφορµή
να πάω να δω ίντα κάνει
Μαντιναδες 2002
Θε µου µια χάρη σου ζητώ
κάντην αν θα µπορέσεις
αυτά τα µάτια που αγαπώ
ποτέ να µην πονέσεις
Ξαπλώνω για να κοιµηθώ
µα εσένα συλλογουµαι
σαραντα ωρες να γενει
η νυχτα δεν κοιµουµαι..
Ξανθό σπαθί στο σώµα µου
µπαίνει και ξαποσταίνει
κι αντί για πίκρα στην καρδιά
πόνο γλυκό µου φέρνει
Θεέ µου µιά χάρη σου ζητώ
και θέλω να την κάνεις
γράψε µε τ'άστρα σ'αγαπώ
να τηνε κουζουλάνεις
Να χαίρονται που ΄χουν καρδιές
αισθήµατα και λιώνουν
κι΄ αλίµονο απού΄χουνε
µάτια και δεν θολώνουν
θυµασε το που καναµε
αστεια να γελουµε
έ, αυτά τ'αστεια γινανε
πληγες και µε πονουνε.
Να σ' αρνηθώ αγάπη µου,
λόγο δε βρίχνω ένα
κι όσο κι αν ζώ δε δέχοµαι,
λόγο απο κανένα.
Ιντα 'ταν φως µου να σε δω
στη στράτα τη δική µου
και µου τηνε κατάντησες
µαρτύριο τη ζωή µου.
Να µπόρειενε ο άνθρωπος
να σταµατά το χρόνο
εγώ ετούτη τη στιγµή
θα σταµατούσα µόνο
Κάθε που βρέχει, σ' αγαπώ
γράφω πάνω στσι στάλες
κι ελπίζω να στεγνώσουνε
στις εδικές σου αγκάλες
Να µουνα δέντρο φουντωτό
σκιά να σου χαρίζω
αηδόνι να σου κελαηδώ
βιόλα να σου µυρίζω.
Κάθε φορά που θα σε δω
σκυφτή στο παραθύρι,
στένει κερά µου η καρδιά
µεγάλο πανηγύρι.
ΑΓΑΠΗ
Ξεπετασάρικο πουλί
θα γίνω για να σε 'βρω
και θα σου γλυκοτραγουδώ
ώσπου να σε µαγέψω
Θεέ µου και γίνε άνθρωπος
στη γή έλα και µείνε
και κάτσε θεε µου αντίκρυ του
κι ύστερα εµένα κρίνε
Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ
κι όχι δική µου, ξένη
να βλέπω εκείνη π' αγαπώ
να ζει ευτυχισµένη
Να'τανε Θεέ µου η θάλασσα
όπως η αγκαλιά σου
για να µη νιώθω ούτε στιγµή
πως βρίσκοµαι µακριά σου.
θέλω µονάχα µια στιγµή
να 'ρθεις χωρίς να ξέρω
να καταλάβεις ήντα τραβώ
και πόσο υποφέρω
Να 'ταν το δάκρυ µου νερό
τη δίψα σου να σβήνω
κι ένα γλυκό χαµόγελο
στα χείλη σου να δίνω
Θωρώ σε πως µαραίνεσαι
βιόλα µου στο µετόχι
µα δε µπορώ και να γενώ
για σένα πρωτοβρόχι.
Να πιω κερά µου το γλυκό
κρασί του ερωτά µου
να πιεις και συ να στέκεται
παντοτινά η φιλιά µου
Κάθε λεπτό µου στη ζωή
είναι και επιθυµία
να µ΄αγαπάς παντοτινά
γλυκιά µου αµαρτία
Να 'µουνα ίντα να' µουνα
πηρούνι του σπιτιού σου
να τρως µ' αυτό να γεύοµαι
τη γλύκα του φιλιού σου
Κάθε σου άγγιγµα φιλί
κάθε φιλί σου χάδι
και κάθε σου ανάµνηση
φως µεσ' το σκοτάδι
Να µη µ' αφήσεις µάτια µου
µα εγώ σε θέλω τόσο
και την καρδιά µου αν χρειαστεί
να ζήσεις θα στη δώσω .
58
Μαντιναδες 2002
Θεέ µου δίδε της χαρές
να µη τη δω να κλάψει
και δίδε εµένα τα κακά
που 'χεις για κείνη γράψει
Θεέ µου και κάµε µε δεντρό
κι εκείνη κάµε χώµα
ν' αγκαλιαστούν οι ρίζες µου
µε το δικό της σώµα
Νεφαλιασµένος ουρανός
ήτονε η ζωή µου
κι 'ρθες σαν ήλιος και 'φεξες
βιόλα µελαχρινή µου
Θέλεις να δείς αν σ' αγαπώ
για κοίταξέ µε πρώτα
τα δύο µου χείλη µη ρωτάς
τα δύο µου µάτια ρώτα.
Να το θυµάσαι όπου κι αν πας
να µ' αγαπάς µικρή µου
γιατί εισ' η µεγαλύτερη
αγάπη εις τη ζωή µου.
Θυµήσου το όπου κι αν πας
να µ' αγαπάς µωρό µου
γιατι όντε θα µ' αρνηθείς
ζωή δε θέλω µπλιο µου.
Να σ' αποφύγω προσπαθώ
µα να σε βλέπω θέλω,
δε θέλω πια να µου µιλείς
κι α δε µιλείς, ζηλεύω.
Κάθε βραδιά προσεύχοµαι
στο πλάστη αυτού του κόσµου
να σ΄έχει πάντα δίπλα µου
αγάπη µου και φώς µου
Να 'µουνα πέτρα να χτιστώ
στση χώρας το µπεντένι,
για να θωρώ η την αγαπώ
στη βόλτα όντε βγαίνει.
Κάθε που 'κουσω την καρδιά
για αγάπη να πονέσει
γίνετ' ο κόσµος όµορφος
και πιο πολύ µ' αρέσει.
Να µην ξεχνάς πως σ'αγαπώ
πως σ΄έχω στην καρδιά µου
κι ας θέλεις µόνο να γροικάς
τ'αναστεναγµατά µου
Καθηµερνώς προσπάθεια
κάνω να τη µισήσω
µα ένα ζάλο κάνω µπρος
και δύο πάω πίσω.
Μαντιναδες 2002
Να µη θαρρείς πως σ'αγαπώ
και τύχει και ξεγνοιάσεις
το πως µπορεί να σ'αρνηθώ
πάντα στο νου σου νά'χεις
Και µες στη θάλασσα να µπω
δε σβήνει η φωθιά µου
γιατί είναι εσωτερική
και καίει τα σωθικά µου
Να γράψω θέλω γράµµατα
στου φεγγαριού τη µέση
και να σου γράφω αγάπη µου
πως άλλη δε µ' αρέσει
Και σου χιλιοπαράγγειλα
να βγεις στο παραθύρι
να κάνω τα χειλάκια σου
γλυκού κρασιού ποτήρι
Να ‘µουνα λέει γιασεµί
στον κήπο σου ν’ ανθίζω,
το άρωµά µου να ‘στελνα
να σε καληνυχτίζω.
Και του τσιγάρου ο καπνός
εσένα σχηµατίζει
φαντάσου πόσο σ' αγαπά
αυτός που το καπνίζει
Μπορεί να γιάνει µια πληγή
στο πέρασµα του χρόνου
µα δε µπορεί να ξεχαστεί
η αφορµή του πόνου.
Καινούρια αγάπη είν' εύκολο
πάντοτε να την πιάσεις
µα δύσκολο είναι µιας παλιάς
τον πόνο να ξεχάσεις.
Μου λένε φίλοι και γνωστοί
να σ'αρνηθώ κερά µου
όµως αυτοί δεν ξέρουνε
τα συναισθήµατά µου
Καινούρια λέξη τελικά
πρέπει να ανακαλύψω
το σ'αγαπώ δεν φτάνει πια
τι νιώθω να σου δείξω
Μόνο τη λέξη σ' αγαπώ
τα χείλη σου να πούνε
ούλου του κόσµου οι χαρές
θα 'ρθούνε να µε βρούνε
Καλιά 'χω σε µε θάνατο,
παρ' άλλη µε ζωή µου,
για σένα εγεννήθηκε,
στον κόσµο το κορµί µου.
ΑΓΑΠΗ
Και γω πίσω του µήνυσα
να πει του παπά Γιάννη
και να ρθουν ούλοι επαέ
να βάλουµε στεφάνι
Να γράψω θέλω γράµµατα
στου φεγγαριού τον κύκλο
να τα διαβάζεις κάθ' αργά
να µη χορταίνεις ύπνο
Και να µη σ' έβλεπα ποτέ
πάλι θα σ' αγαπούσα
γιατί στη φαντασία µου
πάντα σε συναντούσα.
Να ‘ταν η σκέψη µου φονιάς
ήθελα τηνε βάλω
στην αγκαλιά σου φυλακή
ποτέ να µην τη βγάλω.
Και το τσιγάρο µ' έβαλε
η σκύλα να το κόψω,
να καταλάβει ήθελε
ανε τη 'γαπω και πόσο.
Μπόρες περνώ κι είσ' αφορµή
τι θα γενώ δεν ξέρω
φοβούµαι στην αγάπη σου
δε θα τα καταφέρω.
Καινούρια αγάπη ανε µπορείς
να γιάνεις την καρδιά µου,
µη µε πληγώσεις µα καλά
θωρείς την καταδιά µου.
Μπαίνω σαν µπεις στην εκκλησιά
σε δίληµµα µεγάλο
όντε σιµώνεις το Χριστό
ποιος προσκυνά τον άλλο
Καινούρια αγάπη τση καρδιάς
τα βάθη θεµελιώνει
η πρώτη είναι αληθηνή
παλιώνει µα δε λιώνει.
Μου ‘πε τη λέξη σ’ αγαπώ
κι αυτό µ’ έχει γιατρέψει
φαντάσου πόση δύναµη
έχει αυτή η λέξη.
Καλιά από τη µάνα µου
σε είχα αγαπήσει
Θε µου γιάντα τον άφησες
τέτοιο σεβντά να σβύσει
Μόνο όταν είµαστε µαζί
ότι καϋµό και να 'χω
έχει η ζωή µου νόηµα
και νιώθω πως υπάρχω
59
Μαντιναδες 2002
Να κάτεχα από πού πέρνας
να'στρωνα καλντερίµι
να'βανα για πηλό χρυσό
και για χαλίκι ασήµι
Και να µαχαιρωθεί η καρδιά
το αίµα που θα χύσει
κάθε σταγόνα θα γενεί
καρδιά να σ'αγαπήσει
Να 'βανα τσι πλεξούδες σου
µια νύχτα µαξιλάρι
κι ας είχε 'ρθεί την ταχινή
ο χάρος να µε πάρει.
Και στη φωτιά ανε µου πείς
αγάπη µου θα πέσω
όµως να ζήσω χώρια σου
ποτέ δεν θα µπορέσω
Μυρίζουν τα µαλλάκια σου
άρωµα παραδείσου
κι εκεί µε στέλνεις µάτια µου
σα βρίσκοµαι µαζί σου
Καινούργι' αγάπη µου κτυπά
την πόρτα τση καρδιάς µου
µα γω' χω ακόµη αδιάρµιστα
τα πάθη τση παλιάς µου
Μπαξε σου κανω την καρδια
και φυτεψε τσι βιολες
να κοβεις να µυριζεσαι
οποια σ' αρεσει απ' ολες
Καινούρια αγάπη της καρδιάς
την πόρτα µη χτυπήσεις
γιατί κοιµάται η παλιά
και θα τηνε ξυπνήσεις.
Μου λείπει η αγάπη σου
και τα γλυκά φιλιά σου
και όλα τα βράδυα που ήµουνα
µέσα στην αγκαλιά σου
Καλή σου µέρα αγάπη µου
και'γω ας υποφερώ
κι ας µην µπορώ για µια στιγµή
κοντά µου να σε φέρω
Μόνο στη σκέψη πως µπορεί
να φύγεις να µ’αφήσεις
νοιώθω στα πόδια µου γκρεµό
σκέψου να το τολµήσεις
Καλλιά µια ώρα δίπλα σου
και ας 'πόθαινα την άλλη
παρά να ζήσω εκατό
χρόνους σε άλλη αγκάλη
Μαντιναδες 2002
Καµε τη Θεέ µου θάλασσα
και µένα κάµε άµµο
θέλει δε θέλει να 'ρχεται
στην αγκαλιά µου πάνω
Μοίρα δε σου ζητώ πολλά
κι ας µ' έχεις λησµονήσει
µόνο ζητώ σου να γενείς
µε τσ' άλλες µοίρες ίση.
Μοιάζεις µε τη γλυκιά αυγή
ώρα που ο ήλιος βγαίνει
και γίνεται η αγάπη σου
δροσούλα και µε βρέχει
Καρδιές π' αγαπηθήκανε
και χώρισέ τσ' η µοίρα
στον άλλο κόσµο καρτερούν
να ξαναβρούν ελπίδα
Μικρή µου έχεις γενέθλια
κι η µέρα είναι δική σου
για δώρο βάζω κούκλα µου
λουλούδια στην ψυχή σου.
Κατές ίντα ΄ναι ν' αγαπας
και να 'ναι µακριά σου
και να µπορεις να την θωρεις
µονο στα ονειρα σου.
Μικιό κοπελιδάκι µου
αφράτο σα τον άρτο
άµα γελάσεις κάνουνε
τα µάγουλά σου λάκκο.
Κατέχεις το πως σ' αγαπώ
µα δεν κατέχεις πόσο
όσο µπορείς να φανταστείς
τόσο και άλλο τόσο
Μια χάρη µόνο σου ζητώ
τις µέρες που θα λείπω
πότιζε σε παρακαλώ
τσ'αγάπης µας τον κήπο
Κέρνα µε φως µου κέρνα µε
τσα αγάπης το ποτήρι
µα όσες φορές και να κερνάς
δεν σου χαλώ χατίρι.
Μια νύχτα τσι αγάπης µας
καυγά δε θα ξεχάσω
απού'λεγα από µέσα µου
άφου κι αν θα τη χάσω
Κι αν είχα γεννηθεί τυφλός
θα σ' αγαπούσα πάλι,
γιατί τη χαροσύνη σου
δεν τηνε βρίσκω σ' άλλη.
ΑΓΑΠΗ
Μόνο εκείνος π' αγαπά
µπορεί να το πιστέψει
πως της αγάπης ο καϋµός
τη σταµατά τη σκέψη
Κάµε την Θεέ µου θάλασσα
κι εµένα ακρογιάλι
να σβήνει και να ξεψυχά
στην εδική µου αγκάλη
Καρδιά µου τση καρδιάς καρδιά
και τση ψυχής ψυχή µου,
και τση χαράς και τση ζωής,
χαρά µου και ζωή µου.
Μικρό πουλί στα χέρια µου
σ'είχα και κράτουνέ σα
µα απ'την αγάπη σ'έσφιξα
πολύ και σκότωσά σα
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
και άλλος να µπει στη µέση
και να σου πούνε δέξου το
σ'αρέσει δε σ'αρέσει
Μικιό µου αγριολούλουδο
και ποιος να σου σιµώσει,
άφησε την αγάπη µου
δίπλα σου να ριζώσει.
Κατές ίντα 'ναι να αγαπάς
και να σου λένε οι άλλοι,
δεν είσαι άντρας που 'φηκες
το δάκρυ να προβάλει.
Μιας ψεύτικης εχάρισα
αγάπης την καρδιά µου
και µε µαράζι έκαψε
µυαλό και σωθικά µου
Καυτά αποτυπώµατα
αφήνεις στην καρδιά µου
και µου ποτίζεις το µυαλό
γλυκό κρασί κερά µου.
Μια πεταλούδα να' σουνα
κι εγώ το λουλουδάκι
να κάθιζες στα φύλλα µου
να µου 'δινες φιλάκι
Κι αν βρω τ' αθάνατο νερό
δε πίνω κι ας ποθάνω,
αµα δε βρεις να πιεις κι εσυ,
ηντα να ζω να κάνω!
Μια κλέφτρα µπαίνει καθ' αργά
και τη θωρώ και κάνει
µες στο µπαξέ τ’ ονείρου µου
πεισµατικά σεργιάνι.
60
Μαντιναδες 2002
Κάµε την Θεέ µου θάλασσα
κι εµένα βράχο κάµε
ή ξερονήσι µια ζωή
στην αγκαλιά της νά 'µαι
Κάµε τον Θεέ µου ουρανό
κάθε απου νιώθω πόνο
και όντε ζητώ παρηγοριά
τα µάθια να σηκώνω
Μοιάζει η αγάπη σου βουνό
ψηλό και χιονισµένο
και λιώνω µε τα δάκρυα
το χιόνι κι ανεβαίνω
Κατέεις ίντα ΄ναι ν' αγαπάς
και να 'ναι µακριά σου
και να µπορείς να την θωρείς
µόνο στα όνειρα σου.
Μικρη µικρη σ'αγαπησα
µεγαλη δεν σε πηρα
µα εχει ο καιρος γυρισµατα
και θα σε παρω χηρα.
Κατές ίντα 'ναι ν΄αγαπάς
και να µη σ΄αγαπούνε
είναι σαν το βραστό νερό
όταν το λαντουρούνε.
Μικιό καστανοµάλλικο
και πες µου πως το κάνεις,
τη µερακλίνα µου καρδιά
σε ταραχτά να βάνεις.
Κατέχω το πως µ' αγαπάς
µα δεν τ' αποφασίζεις
να µου το πεις το χαίρεται
στο δρόµο απού βαδίζεις
Μια φωτογραφία σου
έχω για συντροφιά µου
παρηγοριά στον πόνο µου
που είσαι µακριά µου
Κι αν βρω αθάνατο νερό
δεν πίνω κι ας ποθάνω
γιατί αν δεν το βρει αυτή
ίντα θα ζω να κάνω;
Μια µαντινάδα θα σου πω
που δεν την είπα σ'αλλη
για να σου πω πως σ'αγαπώ
σαν κύµα τ'ακρογιάλι
Κι αν µ' αγαπας µη µου το πεις
µα ρίχτο µες τον κήπο
να το ποτίζω καθ' αυγή
µε της καρδιάς το χτύπο..
Μαντιναδες 2002
Μην την κοιτάς ,µην της γελάς
µη δίνεις σηµασία
να σου µιλήσει δε µπορεί
είναι φωτογραφία
Κι αν προσπαθώ να σ' αρνηθώ
η σκέψη δε µ' αφήνει
γιατί µου φεύγει στα χωστά
κι έρχεται και σε βρίνει
Μη φοβηθής αγάπη µου
το καρδιογράφηµα σου
σα δεις φωτογραφία µου
µέσα εις τη καρδιά σου!
Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι
πως σε φιλώ στο στόµα
ξυπνώ και νιώθω λιπαρά
τα χείλη µου ακόµα .
Μη τσι φοβάσαι τσι πληγές
αυτές που αιµορραγούνε
µα τσι κρυφές που δε µπορούν
µάτια γιατρών να δούνε.
Κοµµάτια να µε κόψουνε
για την δική σου αγάπη
πάλι θα ζει να σ' αγαπά
το κάθε µου κοµµάτι
Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ
µονάχα να θυµάσαι
πώς θα σε θέλω πάντοτε
όσο µακριά και να'σαι
Κουράστηκα να σ' αγαπώ
κρίνε µελαχροινέ µου
όσο δεν έχω κουραστεί
η-στη ζωή ποτέ µου.
Μέσα στου ∆ία τη σπηλιά
φωνάζω τ'ονοµά σου
για να µ'άκούσει ο Θεός
και να βρεθώ κοντά σου
Κρίνους και τριαντάφυλλα
απ' το κήπο της καρδιάς µου ,
θα κόψω και θα σου βαστώ
µελαχροινέ σεβντά µου
Μεσ' το σαλόνι τση καρδιάς
έπιπλο σ'έχω βάλει
κι όποιος νοµίζει πως µπορεί
ας έρθει να σε βγάλει
Μεσ τις φουρτούνες της ζωής
εισαι για µένα φάρος
και στις φουρτούνες δίνεις µου
να συνεχίσω θάρρος.
ΑΓΑΠΗ
Κι αν µε χτυπούν οι ανεµικές
τα βάσανα κι οι µπόρες
θα σου συµπαραστέκοµαι
στσι δύσκολές σου ώρες.
Μην αγαπάς πολλούς εσύ
να διασκορπάς το νού σου,
αγάπα µένα µοναχά
να µ' έχεις τ' ορισµού σου
Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές
πάλι δεν έχω ελπίδα
πως θα µ' αφήσει η µοίρα µου
να δω µια ηλιαχτίδα.
Μη φαντασθείς αγάπη µου
πως θα σε λησµονήσω,
θα σ' αγαπώ ενόσω ζω
κι ας µη σε αποκτήσω.
Κοµµάτια να µε κάµουνε
τη γνώµη δεν αλλάζω
κι όσο µπορώ πιο δυνατά
πως σ' αγαπώ φωνάζω.
Μη µε ρωτάτε πως περνώ
γιατι δε βρίσκω τρόπο
να τηνε βγάλω από το νου
κι απ τση καρδιάς τον τόπο
Κοντά σου µια απλή στιγµή
πανευτυχή µε κάνει
σαν το ναυαγό απού θα βρει
σωσίβιο και πιάνει.
Μέτρησα τ' άστρα τ' ουρανού
αλλά µου λείπει ένα
φαίνεται δεν µέτρησα
αγάπη µου εσένα
Κουράστηκα να σ'αγαπώ
και να µην σε κερδίζω
ποτε θα σε παντρέψουνε
να πάψω να ελπίζω
Μέσα στην άλλη µου ζωή
που κάποτε θα ζήσω
χάρη ζητώ απ' τον θεό
να σε ξαναγαπήσω
Κρυφά του κόσµου σ' αγαπώ
κρυφά τα µάτια κλαίνε
κρυφά τα χείλη µου µιλούν
και όλο για σένα λένε
Λένε η πρώτη στην καρδιά
αγάπη δε ξεχνιέται
κι ώστε να σβύσει το κορµί
γι'αύτή θα τυρανιέται
61
Μαντιναδες 2002
Μην µε ξεχάσεις κούκλα µου
να µ΄αγαπάς µωρό µου
να περιµένεις µε χαρά
ξανά το γυρισµό µου
Κι ενός δεντρού ξερός κορµός
στην εδική σου αγκάλη
σαν κοιµηθεί µπορεί κι αυτός
κλαδιά να ξαναβγάλει
Μη φοβηθείς αν αισθανθείς
κάτι στο πρόσωπό σου
η σκέψη µου είναι που ζητά
ένα χαµόγελό σου.
Κοµάθισες µου την καρδιά,
µα δεν παραπονούµε,
και τα κοµµάτια γένανε,
καρδιές να σ'αγαπούνε.
Μη µου τα δίνεις τα φιλιά
αν είναι στανικά σου
αλλιώς και µ' αγαπάς και συ
πάρε µε πιο κοντά σου.
Κοµµατιασέ µου την καρδιά,
δε σου παραπονούµαι
και τα κοµµάτια θα γενούν
καρδιές να σε αγαπούνε.
Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ
είναι τετελεσµένο
είναι µικρή στη µοίρα µου
απο καιρό γραµµένο
Κουράστηκα να σ΄αγαπώ
βιόλα µελαχρινή µου
µα δεν εδέχτηκε η καρδιά
η-την απόφασή µου.
Μέσα στον κήπο τση καρδιάς
στην πιο µεγάλη γλάστρα
σ'έβαλα µιαν αργαδυνή
γυναίκα ξελογιάστρα
Κριση αγαπης µε επιασε
στην τρελα θα µε βγαλει
αν δεν αλλαξει η γνωµη της
να µ'αγαπησει παλι
Λάδι από το καντήλι µου
θα βάλω στο δικό σου
γιατί δε ζω ούτε λεπτό
µακρά από το πλευρό σου
Μες τη ζωή αν αγαπάς
δε το ξεχνάς ποτέ σου
άδεια ποµένει η σκέψη σου
και κακοφαίνεται σου.
Μαντιναδες 2002
Λένε το τριαντάφυλλο
αγάπη συµβολίζει
µα λάθος που τση το 'δωκα
και την καρδιά µου ορίζει.
Μες στης καρδιάς τη µοναξιά
σα ρόδο πάντα βγαίνεις
και την ζωή µου την πικρή
εσύ την οµορφαίνεις.
Μ' αρέσουν 'κεινες οι καρδιές,
απ' αγαπούν µε πόνο,
κατέχουν να σκοτώνονται,
για µιαν ιδέα µόνο
Μες στη ζωή αν αγαπάς,
δε το ξεχνάς ποτέ σου
άδεια ποµένει η σκέψη σου,
και κακοφαίνεται σου
Μ ε της αγάπης τα φτερά
στον ουρανό θα φτάσω
ταξίδι µες τα σύννεφα
να'ρθω να σ'αγκαλιασω
Με της αγάπης τα φτερά
τον ουρανό θα πιάσω
ταξίδι µε τα σύννεφα
θα 'ρθω να σ' αγκαλιάσω
Μα και στ' αστείο να µου πεις
πως µ' αγαπάς κερά µου
αναντρανίζει ο λογισµός
και χαίρεται η καρδιά µου
Μάτια, µατάκια µου, µάτια µου,
των αµατιών µου µάτια,
τα µάτια µου δεν είδανε
σαν τα δικά σου µάτια
Με µάγεψες και σ'αγαπώ
µε το δικό µου τρόπο
µα σ'εχω µέσα στην καρδιά
αυτόµατο πιλότο
Μα εγώ αγαπώ σε µάθια µου
σαν το νερό που τρέχει
και σαν τη γης που θα τι πιει
και χορτασµό δεν έχει.
Με το δικό σου το φιλί στους
ουρανούς πηγαίνω
µε τους αγγέλους κάθοµαι
και πάλι κατεβαίνω.
Μ' αρνήθηκες και στην καρδιά
µου κάρφωσες µαχαίρι
µα σ΄ αγαπούσα αληθινά
σ΄ ήθελα πάντα ταίρι
ΑΓΑΠΗ
Μες στο σκοτίδι ένιωσα
τσ'αγάπης σου το χάδι
κι είδα για πρώτη µου φορά
να βγαίνει ο ήλιος ,βράδυ
Μ' αρέσει να χαµογελάς
για µένα έχει αξία
στο γέλιο σου εγνώρισα
κι εγώ την ευτυχία
Μες στη φουρτούνα τσι ζωής
ο σύντροφός µου γίνε
που θα µε βγάνει στ'ανοιχτά
ότι καιρός κι αν είναι
Μ' αρνήθηκες και στην καρδιά
µου κάρφωσες µαχαίρι
µα σ΄ αγαπούσα αληθινά
σ΄ ήθελα πάντα ταίρι
Με το δικό σου το φιλί στους
ουρανούς πηγαίνω
µε τους αγγέλους κάθοµαι
και πάλι κατεβαίνω.
Μα εγώ αγαπώ σε µάθια µου
σαν το νερό που τρέχει
και σαν τη γης που θα τι πιει
και χορτασµό δεν έχει.
Με µάγεψες και σ'αγαπώ
µε το δικό µου τρόπο
µα σ'εχω µέσα στην καρδιά
αυτόµατο πιλότο
Μαχαίρωσέ την την καρδιά
και πάρτηνε µαζί σου
θα ζήσει θέλει το κορµί
µόνο στη θύµησή σου.
Μα και στ' αστείο να µου πεις
πως µ' αγαπάς κερά µου
αναντρανίζει ο λογισµός
και χαίρεται η καρδιά µου
Με της αγάπης τα φτερά
τον ουρανό θα πιάσω
ταξίδι µε τα σύννεφα
θα 'ρθω να σ' αγκαλιάσω
Μ ε της αγάπης τα φτερά
στον ουρανό θα φτάσω
ταξίδι µες τα σύννεφα
να'ρθω να σ'αγκαλιασω
Μες στη ζωή αν αγαπάς,
δε το ξεχνάς ποτέ σου
άδεια ποµένει η σκέψη σου,
και κακοφαίνεται σου
62
Μαντιναδες 2002
Λεφτό δεν σ'απαρνήθηκα
ποτές µην αµφιβάλεις,
για δε φαντάστηκα στιγµή
στην αγκαλιά µια άλλης.
Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα
κουµάντο να της κάνεις
υπεύθυνη αν πληγωθεί
θα είσαι να τη γιάνεις.
Μ' αρέσουν όλα τα πουλιά
τσι γερανούς δε θέλω
γιατί σε πήραν µακριά
ξαθέρι των αγγέλω.
Μέρα και νύχτα σ'αγαπώ
ακόµη παραπάνω
αγάπα µε γιατί και εγώ
άλλη δουλειά δεν κάνω
Μ΄ αρέσουν κείνες οι καρδιές
που αγαπούν µε πόνο
κι εγκαταλείπουν τη ζωή
για την αγάπη µονο.
Με την αγάπη σου εγώ
στον ουρανό πηγαίνω
τον Αη Γιώργη προσκυνώ
κι ύστερα κατεβαίνω
Μα τι θα βγεί και αν σ'αγαπώ
µόνο πως υποφέρω
τρόπος αφου δεν βρίσκετε
κοντά µου να σε φέρω
Μα τι θα βγεί και αν σ'αγαπώ
µόνο πως υποφέρω
τρόπος αφου δεν βρίσκετε
κοντά µου να σε φέρω
Με την αγάπη σου εγώ
στον ουρανό πηγαίνω
τον Αη Γιώργη προσκυνώ
κι ύστερα κατεβαίνω
Μ΄ αρέσουν κείνες οι καρδιές
που αγαπούν µε πόνο
κι εγκαταλείπουν τη ζωή
για την αγάπη µονο.
Μέρα και νύχτα σ'αγαπώ
ακόµη παραπάνω
αγάπα µε γιατί και εγώ
άλλη δουλειά δεν κάνω
Μ' αρέσουν όλα τα πουλιά
τσι γερανούς δε θέλω
γιατί σε πήραν µακριά
ξαθέρι των αγγέλω.
Μαντιναδες 2002
Μες στη φουρτούνα τσι ζωής
ο σύντροφός µου γίνε
που θα µε βγάνει στ'ανοιχτά
ότι καιρός κι αν είναι
Μ' αρέσει να χαµογελάς
για µένα έχει αξία
στο γέλιο σου εγνώρισα
κι εγώ την ευτυχία
Μες στο σκοτίδι ένιωσα
τσ'αγάπης σου το χάδι
κι είδα για πρώτη µου φορά
να βγαίνει ο ήλιος ,βράδυ
Λένε η πρώτη στην καρδιά
αγάπη δε ξεχνιέται
κι ώστε να σβύσει το κορµί
γι'αύτή θα τυρανιέται
Μες το σαλόνι της καρδιάς
έπιπλο σ' έχω βάλει
κι όποιος νοµίζει πως µπορεί
ας έρθει να σε βγάλει
Κριση αγαπης µε επιασε
στην τρελα θα µε βγαλει
αν δεν αλλαξει η γνωµη της
να µ'αγαπησει παλι
Μέσα στον κήπο τση καρδιάς
στην πιο µεγάλη γλάστρα
σ'έβαλα µιαν αργαδυνή
γυναίκα ξελογιάστρα
Κουράστηκα να σ΄αγαπώ
βιόλα µελαχρινή µου
µα δεν εδέχτηκε η καρδιά
η-την απόφασή µου.
Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ
µονάχα να θυµάσαι
πώς θα σε θέλω πάντοτε
όσο µακριά και να'σαι
Μη µε ρωτάτε πως περνώ
γιατι δε βρίσκω τρόπο
να τηνε βγάλω από το νου
κι απ τση καρδιάς τον τόπο
Κοµµάτια να µε κάµουνε
τη γνώµη δεν αλλάζω
κι όσο µπορώ πιο δυνατά
πως σ' αγαπώ φωνάζω.
Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι
πως σε φιλώ στο στόµα
ξυπνώ και νιώθω λιπαρά
τα χείλη µου ακόµα .
ΑΓΑΠΗ
Μ' αρέσουν 'κεινες οι καρδιές,
απ' αγαπούν µε πόνο,
κατέχουν να σκοτώνονται,
για µιαν ιδέα µόνο
Μες στης καρδιάς τη µοναξιά
σα ρόδο πάντα βγαίνεις
και την ζωή µου την πικρή
εσύ την οµορφαίνεις.
Λένε το τριαντάφυλλο
αγάπη συµβολίζει
µα λάθος που τση το 'δωκα
και την καρδιά µου ορίζει.
Μεσ τις φουρτούνες της ζωής
εισαι για µένα φάρος
και στις φουρτούνες δίνεις µου
να συνεχίσω θάρρος.
Κρυφά του κόσµου σ' αγαπώ
κρυφά τα µάτια κλαίνε
κρυφά τα χείλη µου µιλούν
και όλο για σένα λένε
Μέσα στην άλλη µου ζωή
που κάποτε θα ζήσω
χάρη ζητώ απ' τον θεό
να σε ξαναγαπήσω
Κουράστηκα να σ'αγαπώ
και να µην σε κερδίζω
ποτε θα σε παντρέψουνε
να πάψω να ελπίζω
Μέτρησα τ' άστρα τ' ουρανού
αλλά µου λείπει ένα
φαίνεται δεν µέτρησα
αγάπη µου εσένα
Κοντά σου µια απλή στιγµή
πανευτυχή µε κάνει
σαν το ναυαγό απού θα βρει
σωσίβιο και πιάνει.
Κοµµάτια να µε κόψουνε
για την δική σου αγάπη
πάλι θα ζει να σ' αγαπά
το κάθε µου κοµµάτι
Μη τσι φοβάσαι τσι πληγές
αυτές που αιµορραγούνε
µα τσι κρυφές που δε µπορούν
µάτια γιατρών να δούνε.
Μη φοβηθείς αν αισθανθείς
κάτι στο πρόσωπό σου
η σκέψη µου είναι που ζητά
ένα χαµόγελό σου.
63
Μαντιναδες 2002
Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα
κουµάντο να της κάνεις
υπεύθυνη αν πληγωθεί
θα είσαι να τη γιάνεις.
Λεφτό δεν σ'απαρνήθηκα
ποτές µην αµφιβάλεις,
για δε φαντάστηκα στιγµή
στην αγκαλιά µια άλλης.
Μες τη ζωή αν αγαπάς
δε το ξεχνάς ποτέ σου
άδεια ποµένει η σκέψη σου
και κακοφαίνεται σου.
Λάδι από το καντήλι µου
θα βάλω στο δικό σου
γιατί δε ζω ούτε λεπτό
µακρά από το πλευρό σου
Μεσ' το σαλόνι τση καρδιάς
έπιπλο σ'έχω βάλει
κι όποιος νοµίζει πως µπορεί
ας έρθει να σε βγάλει
Κρίνους και τριαντάφυλλα
απ' το κήπο της καρδιάς µου ,
θα κόψω και θα σου βαστώ
µελαχροινέ σεβντά µου
Μέσα στου ∆ία τη σπηλιά
φωνάζω τ'ονοµά σου
για να µ'άκούσει ο Θεός
και να βρεθώ κοντά σου
Κουράστηκα να σ' αγαπώ
κρίνε µελαχροινέ µου
όσο δεν έχω κουραστεί
η-στη ζωή ποτέ µου.
Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ
είναι τετελεσµένο
είναι µικρή στη µοίρα µου
απο καιρό γραµµένο
Μη µου τα δίνεις τα φιλιά
αν είναι στανικά σου
αλλιώς και µ' αγαπάς και συ
πάρε µε πιο κοντά σου.
Μη φαντασθείς αγάπη µου
πως θα σε λησµονήσω,
θα σ' αγαπώ ενόσω ζω
κι ας µη σε αποκτήσω.
Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές
πάλι δεν έχω ελπίδα
πως θα µ' αφήσει η µοίρα µου
να δω µια ηλιαχτίδα.
Μαντιναδες 2002
Μη φοβηθής αγάπη µου
το καρδιογράφηµα σου
σα δεις φωτογραφία µου
µέσα εις τη καρδιά σου!
Κι αν προσπαθώ να σ' αρνηθώ
η σκέψη δε µ' αφήνει
γιατί µου φεύγει στα χωστά
κι έρχεται και σε βρίνει
Μην την κοιτάς ,µην της γελάς
µη δίνεις σηµασία
να σου µιλήσει δε µπορεί
είναι φωτογραφία
Κι αν είχα γεννηθεί τυφλός
θα σ' αγαπούσα πάλι,
γιατί τη χαροσύνη σου
δεν τηνε βρίσκω σ' άλλη.
Κι αν βρω αθάνατο νερό
δεν πίνω κι ας ποθάνω
γιατί αν δεν το βρει αυτή
ίντα θα ζω να κάνω;
Μια φωτογραφία σου
έχω για συντροφιά µου
παρηγοριά στον πόνο µου
που είσαι µακριά µου
Κατέχω το πως µ' αγαπάς
µα δεν τ' αποφασίζεις
να µου το πεις το χαίρεται
στο δρόµο απού βαδίζεις
Μικιό καστανοµάλλικο
και πες µου πως το κάνεις,
τη µερακλίνα µου καρδιά
σε ταραχτά να βάνεις.
Κατές ίντα 'ναι ν΄αγαπάς
και να µη σ΄αγαπούνε
είναι σαν το βραστό νερό
όταν το λαντουρούνε.
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
και άλλος να µπει στη µέση
και να σου πούνε δέξου το
σ'αρέσει δε σ'αρέσει
Καρδιές π' αγαπηθήκανε
και χώρισέ τσ' η µοίρα
στον άλλο κόσµο καρτερούν
να ξαναβρούν ελπίδα
Μοιάζεις µε τη γλυκιά αυγή
ώρα που ο ήλιος βγαίνει
και γίνεται η αγάπη σου
δροσούλα και µε βρέχει
ΑΓΑΠΗ
Κι ενός δεντρού ξερός κορµός
στην εδική σου αγκάλη
σαν κοιµηθεί µπορεί κι αυτός
κλαδιά να ξαναβγάλει
Μην µε ξεχάσεις κούκλα µου
να µ΄αγαπάς µωρό µου
να περιµένεις µε χαρά
ξανά το γυρισµό µου
Κι αν µ' αγαπας µη µου το πεις
µα ρίχτο µες τον κήπο
να το ποτίζω καθ' αυγή
µε της καρδιάς το χτύπο..
Μια µαντινάδα θα σου πω
που δεν την είπα σ'αλλη
για να σου πω πως σ'αγαπώ
σαν κύµα τ'ακρογιάλι
Μια πεταλούδα να' σουνα
κι εγώ το λουλουδάκι
να κάθιζες στα φύλλα µου
να µου 'δινες φιλάκι
Καυτά αποτυπώµατα
αφήνεις στην καρδιά µου
και µου ποτίζεις το µυαλό
γλυκό κρασί κερά µου.
Μιας ψεύτικης εχάρισα
αγάπης την καρδιά µου
και µε µαράζι έκαψε
µυαλό και σωθικά µου
Κατές ίντα 'ναι να αγαπάς
και να σου λένε οι άλλοι,
δεν είσαι άντρας που 'φηκες
το δάκρυ να προβάλει.
Μικιό µου αγριολούλουδο
και ποιος να σου σιµώσει,
άφησε την αγάπη µου
δίπλα σου να ριζώσει.
Μικρή µου έχεις γενέθλια
κι η µέρα είναι δική σου
για δώρο βάζω κούκλα µου
λουλούδια στην ψυχή σου.
Μοιάζει η αγάπη σου βουνό
ψηλό και χιονισµένο
και λιώνω µε τα δάκρυα
το χιόνι κι ανεβαίνω
Κάµε τον Θεέ µου ουρανό
κάθε απου νιώθω πόνο
και όντε ζητώ παρηγοριά
τα µάθια να σηκώνω
64
Μαντιναδες 2002
Μην αγαπάς πολλούς εσύ
να διασκορπάς το νού σου,
αγάπα µένα µοναχά
να µ' έχεις τ' ορισµού σου
Κι αν µε χτυπούν οι ανεµικές
τα βάσανα κι οι µπόρες
θα σου συµπαραστέκοµαι
στσι δύσκολές σου ώρες.
Μια κλέφτρα µπαίνει καθ' αργά
και τη θωρώ και κάνει
µες στο µπαξέ τ’ ονείρου µου
πεισµατικά σεργιάνι.
Μια νύχτα τσι αγάπης µας
καυγά δε θα ξεχάσω
απού'λεγα από µέσα µου
άφου κι αν θα τη χάσω
Κέρνα µε φως µου κέρνα µε
τσα αγάπης το ποτήρι
µα όσες φορές και να κερνάς
δεν σου χαλώ χατίρι.
Μια χάρη µόνο σου ζητώ
τις µέρες που θα λείπω
πότιζε σε παρακαλώ
τσ'αγάπης µας τον κήπο
Κατέχεις το πως σ' αγαπώ
µα δεν κατέχεις πόσο
όσο µπορείς να φανταστείς
τόσο και άλλο τόσο
Μικιό κοπελιδάκι µου
αφράτο σα τον άρτο
άµα γελάσεις κάνουνε
τα µάγουλά σου λάκκο.
Μικρη µικρη σ'αγαπησα
µεγαλη δεν σε πηρα
µα εχει ο καιρος γυρισµατα
και θα σε παρω χηρα.
Μικρό πουλί στα χέρια µου
σ'είχα και κράτουνέ σα
µα απ'την αγάπη σ'έσφιξα
πολύ και σκότωσά σα
Καρδιά µου τση καρδιάς καρδιά
και τση ψυχής ψυχή µου,
και τση χαράς και τση ζωής,
χαρά µου και ζωή µου.
Μοιαζω σαν τον ναρκοµανη
που ζει µεσα στον πονο
κι η δοση µου ειναι
να σε δω ενα λεπτο και µονο
Μαντιναδες 2002
Κάµε την Θεέ µου θάλασσα
κι εµένα βράχο κάµε
ή ξερονήσι µια ζωή
στην αγκαλιά της νά 'µαι
Μόνο εκείνος π' αγαπά,
µπορεί να το πιστέψει
πως της αγάπης ο καϋµός,
τη σταµατά τη σκέψη.
Καλιά 'χω σε µε θάνατο,
παρ' άλλη µε ζωή µου,
για σένα εγεννήθηκε,
στον κόσµο το κορµί µου.
Μόνο τη λέξη σ' αγαπώ
τα χείλη σου να πούνε
ούλου του κόσµου οι χαρές
θα 'ρθούνε να µε βρούνε
Καινούρια λέξη τελικά
πρέπει να ανακαλύψω
το σ'αγαπώ δεν φτάνει πια
τι νιώθω να σου δείξω
Μου λένε φίλοι και γνωστοί
να σ'αρνηθώ κερά µου
όµως αυτοί δεν ξέρουνε
τα συναισθήµατά µου
Καινούρια αγάπη είν' εύκολο
πάντοτε να την πιάσεις
µα δύσκολο είναι µιας παλιάς
τον πόνο να ξεχάσεις.
Μπορεί να γιάνει µια πληγή
στο πέρασµα του χρόνου
µα δε µπορεί να ξεχαστεί
η αφορµή του πόνου.
Και του τσιγάρου ο καπνός
εσένα σχηµατίζει
φαντάσου πόσο σ' αγαπά
αυτός που το καπνίζει
Να ‘µουνα λέει γιασεµί
στον κήπο σου ν’ ανθίζω,
το άρωµά µου να ‘στελνα
να σε καληνυχτίζω.
Και σου χιλιοπαράγγειλα
να βγεις στο παραθύρι
να κάνω τα χειλάκια σου
γλυκού κρασιού ποτήρι
Να γράψω θέλω γράµµατα
στου φεγγαριού τον κύκλο
να τα διαβάζεις κάθ' αργά
να µη χορταίνεις ύπνο
ΑΓΑΠΗ
Μοίρα δε σου ζητώ πολλά
κι ας µ' έχεις λησµονήσει
µόνο ζητώ σου να γενείς
µε τσ' άλλες µοίρες ίση.
Καλλιά µια ώρα δίπλα σου
και ας 'πόθαινα την άλλη
παρά να ζήσω εκατό
χρόνους σε άλλη αγκάλη
Μόνο στη σκέψη πως µπορεί
να φύγεις να µ’αφήσεις
νοιώθω στα πόδια µου γκρεµό
σκέψου να το τολµήσεις
Καλή σου µέρα αγάπη µου
και'γω ας υποφερώ
κι ας µην µπορώ για µια στιγµή
κοντά µου να σε φέρω
Μου λείπει η αγάπη σου
και τα γλυκά φιλιά σου
και όλα τα βράδυα που ήµουνα
µέσα στην αγκαλιά σου
Καινούρια αγάπη της καρδιάς
την πόρτα µη χτυπήσεις
γιατί κοιµάται η παλιά
και θα τηνε ξυπνήσεις.
Μπαξε σου κανω την καρδια
και φυτεψε τσι βιολες
να κοβεις να µυριζεσαι
οποια σ' αρεσει απ' ολες
Καινούργι' αγάπη µου κτυπά
την πόρτα τση καρδιάς µου
µα γω' χω ακόµη αδιάρµιστα
τα πάθη τση παλιάς µου
Μυρίζουν τα µαλλάκια σου
άρωµα παραδείσου
κι εκεί µε στέλνεις µάτια µου
σα βρίσκοµαι µαζί σου
Και στη φωτιά ανε µου πείς
αγάπη µου θα πέσω
όµως να ζήσω χώρια σου
ποτέ δεν θα µπορέσω
Να 'βανα τσι πλεξούδες σου
µια νύχτα µαξιλάρι
κι ας είχε 'ρθεί την ταχινή
ο χάρος να µε πάρει.
Και να µαχαιρωθεί η καρδιά
το αίµα που θα χύσει
κάθε σταγόνα θα γενεί
καρδιά να σ'αγαπήσει
65
Μαντιναδες 2002
Κάµε την Θεέ µου θάλασσα
κι εµένα ακρογιάλι
να σβήνει και να ξεψυχά
στην εδική µου αγκάλη
Μόνο όταν είµαστε µαζί
ότι καϋµό και να 'χω
έχει η ζωή µου νόηµα
και νιώθω πως υπάρχω
Καλιά από τη µάνα µου
σε είχα αγαπήσει
Θε µου γιάντα τον άφησες
τέτοιο σεβντά να σβύσει
Μου ‘πε τη λέξη σ’ αγαπώ
κι αυτό µ’ έχει γιατρέψει
φαντάσου πόση δύναµη
έχει αυτή η λέξη.
Καινούρια αγάπη τση καρδιάς
τα βάθη θεµελιώνει
η πρώτη είναι αληθηνή
παλιώνει µα δε λιώνει.
Μπαίνω σαν µπεις στην εκκλησιά
σε δίληµµα µεγάλο
όντε σιµώνεις το Χριστό
ποιος προσκυνά τον άλλο
Καινούρια αγάπη ανε µπορείς
να γιάνεις την καρδιά µου,
µη µε πληγώσεις µα καλά
θωρείς την καταδιά µου.
Μπόρες περνώ κι είσ' αφορµή
τι θα γενώ δεν ξέρω
φοβούµαι στην αγάπη σου
δε θα τα καταφέρω.
Και το τσιγάρο µ' έβαλε
η σκύλα να το κόψω,
να καταλάβει ήθελε
ανε τη 'γαπω και πόσο.
Να ‘ταν η σκέψη µου φονιάς
ήθελα τηνε βάλω
στην αγκαλιά σου φυλακή
ποτέ να µην τη βγάλω.
Και να µη σ' έβλεπα ποτέ
πάλι θα σ' αγαπούσα
γιατί στη φαντασία µου
πάντα σε συναντούσα.
Να γράψω θέλω γράµµατα
στου φεγγαριού τη µέση
και να σου γράφω αγάπη µου
πως άλλη δε µ' αρέσει
Μαντιναδες 2002
Και µες στη θάλασσα να µπω
δε σβήνει η φωθιά µου
γιατί είναι εσωτερική
και καίει τα σωθικά µου
Να µη θαρρείς πως σ'αγαπώ
και τύχει και ξεγνοιάσεις
το πως µπορεί να σ'αρνηθώ
πάντα στο νου σου νά'χεις
Κάθε φορά που θα σε δω
σκυφτή στο παραθύρι,
στένει κερά µου η καρδιά
µεγάλο πανηγύρι.
Να µουνα δέντρο φουντωτό
σκιά να σου χαρίζω
αηδόνι να σου κελαηδώ
βιόλα να σου µυρίζω.
Κάθε που βρέχει, σ' αγαπώ
γράφω πάνω στσι στάλες
κι ελπίζω να στεγνώσουνε
στις εδικές σου αγκάλες
Να µπόρειενε ο άνθρωπος
να σταµατά το χρόνο
εγώ ετούτη τη στιγµή
θα σταµατούσα µόνο
Ιντα 'ταν φως µου να σε δω
στη στράτα τη δική µου
και µου τηνε κατάντησες
µαρτύριο τη ζωή µου.
Να σ' αρνηθώ αγάπη µου,
λόγο δε βρίχνω ένα
κι όσο κι αν ζώ δε δέχοµαι,
λόγο απο κανένα.
Να το θυµάσαι όπου κι αν πας
να µ' αγαπάς µικρή µου
γιατί εισ' η µεγαλύτερη
αγάπη εις τη ζωή µου.
Θέλεις να δείς αν σ' αγαπώ
για κοίταξέ µε πρώτα
τα δύο µου χείλη µη ρωτάς
τα δύο µου µάτια ρώτα.
Νεφαλιασµένος ουρανός
ήτονε η ζωή µου
κι 'ρθες σαν ήλιος και 'φεξες
βιόλα µελαχρινή µου
Θεέ µου και κάµε µε δεντρό
κι εκείνη κάµε χώµα
ν' αγκαλιαστούν οι ρίζες µου
µε το δικό της σώµα
ΑΓΑΠΗ
Να κάτεχα από πού πέρνας
να'στρωνα καλντερίµι
να'βανα για πηλό χρυσό
και για χαλίκι ασήµι
Καθηµερνώς προσπάθεια
κάνω να τη µισήσω
µα ένα ζάλο κάνω µπρος
και δύο πάω πίσω.
Να µην ξεχνάς πως σ'αγαπώ
πως σ΄έχω στην καρδιά µου
κι ας θέλεις µόνο να γροικάς
τ'αναστεναγµατά µου
Κάθε που 'κουσω την καρδιά
για αγάπη να πονέσει
γίνετ' ο κόσµος όµορφος
και πιο πολύ µ' αρέσει.
Να 'µουνα πέτρα να χτιστώ
στση χώρας το µπεντένι,
για να θωρώ η την αγαπώ
στη βόλτα όντε βγαίνει.
Κάθε βραδιά προσεύχοµαι
στο πλάστη αυτού του κόσµου
να σ΄έχει πάντα δίπλα µου
αγάπη µου και φώς µου
Να σ' αποφύγω προσπαθώ
µα να σε βλέπω θέλω,
δε θέλω πια να µου µιλείς
κι α δε µιλείς, ζηλεύω.
Θυµήσου το όπου κι αν πας
να µ' αγαπάς µωρό µου
γιατι όντε θα µ' αρνηθείς
ζωή δε θέλω µπλιο µου.
θέλω µονάχα µια στιγµή
να 'ρθεις χωρίς να ξέρω
να καταλάβεις ήντα τραβώ
και πόσο υποφέρω
Να'τανε Θεέ µου η θάλασσα
όπως η αγκαλιά σου
για να µη νιώθω ούτε στιγµή
πως βρίσκοµαι µακριά σου.
Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ
κι όχι δική µου, ξένη
να βλέπω εκείνη π' αγαπώ
να ζει ευτυχισµένη
Ξανθοµαλουσα κοπελια
που βρηκες το µελανι
κι εβαψες τα µαλακια σου
και µ' εχεις ξετρελανει.
66
Μαντιναδες 2002
Και γω πίσω του µήνυσα
να πει του παπά Γιάννη
και να ρθουν ούλοι επαέ
να βάλουµε στεφάνι
Να µη µ' αφήσεις µάτια µου
µα εγώ σε θέλω τόσο
και την καρδιά µου αν χρειαστεί
να ζήσεις θα στη δώσω .
Κάθε σου άγγιγµα φιλί
κάθε φιλί σου χάδι
και κάθε σου ανάµνηση
φως µεσ' το σκοτάδι
Να 'µουνα ίντα να' µουνα
πηρούνι του σπιτιού σου
να τρως µ' αυτό να γεύοµαι
τη γλύκα του φιλιού σου
Κάθε λεπτό µου στη ζωή
είναι και επιθυµία
να µ΄αγαπάς παντοτινά
γλυκιά µου αµαρτία
Να πιω κερά µου το γλυκό
κρασί του ερωτά µου
να πιεις και συ να στέκεται
παντοτινά η φιλιά µου
Θωρώ σε πως µαραίνεσαι
βιόλα µου στο µετόχι
µα δε µπορώ και να γενώ
για σένα πρωτοβρόχι.
Να 'ταν το δάκρυ µου νερό
τη δίψα σου να σβήνω
κι ένα γλυκό χαµόγελο
στα χείλη σου να δίνω
Να χαίρονται που ΄χουν καρδιές
αισθήµατα και λιώνουν
κι΄ αλίµονο απού΄χουνε
µάτια και δεν θολώνουν
Θεέ µου µιά χάρη σου ζητώ
και θέλω να την κάνεις
γράψε µε τ'άστρα σ'αγαπώ
να τηνε κουζουλάνεις
Ξανθό σπαθί στο σώµα µου
µπαίνει και ξαποσταίνει
κι αντί για πίκρα στην καρδιά
πόνο γλυκό µου φέρνει
Θεέ µου και γίνε άνθρωπος
στη γή έλα και µείνε
και κάτσε θεε µου αντίκρυ του
κι ύστερα εµένα κρίνε
Μαντιναδες 2002
Ξαπλώνω για να κοιµηθώ
µα εσένα συλλογουµαι
σαραντα ωρες να γενει
η νυχτα δεν κοιµουµαι..
Θε µου µια χάρη σου ζητώ
κάντην αν θα µπορέσεις
αυτά τα µάτια που αγαπώ
ποτέ να µην πονέσεις
Ξέρεις ίντα 'ναι ν' αγαπάς
και να σου λένε οι άλλοι
δεν είσαι άντρας π' άφησες
το δάκρυ να προβάλλει;;
Θε µου και να 'ταν δυνατό
δέκα φορές να ζούσα
δέκα φορές πιο δυνατά
εκείνη ν' αγαπούσα
Ο άντρας ο περήφανος
όντε θα αγαπήσει
άλλη δε βάνει στην καρδιά
µέχρι να ξεψυχήσει
Ο ερχοµός σου κοπελιά
άνοιξη µου θυµίζει
και η φεύγα σου φθινώπορο
που η φύση κιτρινίζει..
Θαρρεί πως την αγάπησα
γιατί έχει ελιές και αµπέλι
φωτιά θα βάλω κοπελιά
και θα τα κάψω θέλει
Ο ήλιος όντε έδυε
σ' ακούµπησε στα χείλη
πήρε φωτιά ο ουρανός
και κέντησε το δείλι.
Θα σ' αγαπώ κι αδιαφορώ
κοντά µου αν δε σε νιώσω
µε φτάνει η σκέψη πως για σε
σα το κερί θα λιώσω.
Ο ουρανός κι οι άγγελοι
το µαρτυρούνε φώς µου,
πως άλλη από λόγου σου
δε βάζει ο λογισµός µου.
Οι µαντινάδες δεν µπορούν
να πούν για σε τι νιώθω
µονάχα οτι µου ελειψες
και τωρα πόνο νιώθω....
Θα ήθελα να 'χα τρεις καρδιές
η µια να σε φυλάει,
η άλλη να σε σκέφτεται
και η άλλη να σ' αγαπάει
ΑΓΑΠΗ
Θεέ µου δίδε της χαρές
να µη τη δω να κλάψει
και δίδε εµένα τα κακά
που 'χεις για κείνη γράψει
Ξεράθην ο βασιλικός,
απούχες στη ντενέκα,
γιάντα δεν τον επότιζες,
ιδιότροπη γυναίκα.
Θε µου και Παναγία µου,
Χριστέ µου κι Αγιο Πνεύµα
να µη µ'αφήσετε ποτέ
να πω τσ'αγάπης ψέµα
Ξύπνησε ερωντικό κορµί
κι έβγα στο παραθύρι
κι απ' τα µαλλιά σου τίναξε
τω λουλουδιώ την γύρη
Ο βήχας και ο έρωτας
µοιάζουν κι οι δυό σε κάτι
βρίσκουν κι οι δυο τους
γιατρεία σ' ένα ζεστό κρεβάτι.
Θε µου για κοίτα µε καλά
κοίτα καλά σου λέω
πως για αυτή που αγαπώ
µέρα και νύχτα κλαίω
Ο ερωτας σου πυρκαγια,
κοντευει να µε καψει,
πυροσβεστηρα και αν κρατω
και αυτος παει να αναψει!
Θα σ' αγαπώ ώστε να ζω
ασχέτως πως γνωρίζω
πως είναι κακοδιάβατος
ο δρόµος που βαδιζω.
Ο κύρης σου είν' άφορµή
και οπλοφορώ κερά µου
και κοντοφτάνει η χαραυγή
που θα γενείς δικιά µου
Ο,τι σ' αρέσει στη ζωή
και ο,τι το κάνεις κέφι ,
βασιλικέ µου να γενεί
τροφή και να σε θρέφει .
Θα 'θελα να 'µουν όµηρος
στα χέρια τροµοκράτη
να δω ίντα 'θελα 'καµες
κοντά του άνε µε κράτει.
Ολα τα δικαστήρια
του κόσµου να γυρέψεις
πως σ' αγαπώ δεν ηµπορείς
να µου τ' απαγορέψεις .
67
Μαντιναδες 2002
Ξεπετασάρικο πουλί
θα γίνω για να σε 'βρω
και θα σου γλυκοτραγουδώ
ώσπου να σε µαγέψω
Θε µου κι αρρώστησέ τηνε
µα όχι και να πεθάνει
να βρω και γω την αφορµή
να πάω να δω ίντα κάνει
Ξεχαστηκες για λίγο
το κερι εχει πια σβησει
µα στο σκοταδι το φεγγαρι
ποτε δε θα σ' αφήσει.
Θε µου και κάνε µε κερί
και κάνε φλόγα εκείνη
που να µε λιώσει και κανείς
να µην τις ρίξει ευθύνη
Θε µου και κάµε να γενώ
χώµα στη γειτονιά τζη
να δροσερεύγω και ν' ανθώ
στο κάθε πέρασµά τζη.
Ο έρωτας σου κοπελιά
µου καταλυεί τη νιότη
κι έκαµε και στο µάγουλο
το δάκρυ καταπότη.
Θα σ'αγαπώ, θα σ'αγαπώ
µέχρι να µπω στο χώµα
κι αν οι νεκροί αισθάνονται
θα σ'αγαπώ ακόµα
Ο κόσµος είναι ψεύτικος,
κακός γεµάτος ζήλεια,
µα εγώ για όλα αδιαφορώ,
και σε φιλώ στα χείλια.
Θα ρίξω ρόδο στο γιαλό
αν δε µπορέσω να'ρθω
σε κάθε ροδοπέταλο
το σ'αγαπώ θα γράψω
Θα 'ναι το τέλος µιας ζωής
κι αρχή ενός ονείρου
σα 'ρθεις κοντά µου για να ζεις
προτού τα νιάτα φύγουν
Οι όρκοι που µου έδωσες
και τα φιλιά στο στόµα
είναι αυτά που µ' έκαναν
να σ' αγαπώ αιώνια.
Ηρθες στη µαύρη µου ψυχή
ωσάν το φως του ήλιος
και ξέπλυνες τα βάσανα
σαν το νερό του Νείλου
Μαντιναδες 2002
Ολοι 'χουν εικονίσµατα
και προσκυνούν απάνω
µα 'γω στα µάτια σου τα δυο
την προσευχή µου κάνω
Ηρθες και µου φερες χαρά
χαρά µα λίγης ώρας
οσά 'ντο ήλιο οντέ θα βγεί
αναµεσώς µιας µπόρας.
Ολου του κόσµου τα καλά
αν πουν να µου χαρίσουν
και σένα να µου πάρουνε
θα πω να τα κρατήσουν.
Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς
και να µη νιώθεις πόνο,
µα 'γω για την αγάπη σου
µέρα και νύχτα λιώνω.
Ηθελα να'µουν δάκρυ σου
να δώ αν το ξεχάσεις
την ώρα απου θα πονείς
να κλαψεις να µε χάσεις.
Οντε θωρρώ σε κοπελιά
τα λογικά µου χάνω
και δεν επέρασε στιγµή
να µην αναστενάζω
Ηθελα να 'χα δύναµη
τόση που να µπορούσα
την ώρα που ΄µαστε µαζί
να τηνε σταµατούσα
Οντε χαθεί η Ανταρκτική
κι εκδικηθεί η φύση
τότε και η αγάπη µου
για σε θα σταµατήσει
Οποια καρδιά δεν ένιωσε
ποτέ αγάπης κτύπο
την έχει πλάσει ο Θεός
µονάχα για τον τύπο
Ηθελα να 'µαι δάκρυ σου
όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όµορφό σου πρόσωπο
περίπατο να βγαίνω
Όπου κι αν είσαι µήν σκεφθείς
πως είσαι µοναχή σου
γιατί έχεις σύντροφο πιστό
την σκέψη µου µαζί σου.
Οπου σκεπάζει ο ουρανός
κι όπου ο ήλιος λιάζει
έψαξα µα δεν ήβρηκα
γυναίκα να σου µοιάζει
ΑΓΑΠΗ
Ηρθες κοντά και άρχιξε
ο χτύπος τση καρδιάς µου,
απού'χε µπλιό ποξεχαστεί
στ'αναστενάγµατά µου.
Ολος ο κόσµος χαίρεται
µα΄γω στενοχωρούµαι
γιατί να ζήσω δε µπορώ
κι εσένα να στερούµαι
Ηλιου τη λάµψη δίνουνε
τα µάτια τα δικά σου
Θε µου και τί δε θα'δινα
να µπω στην αγκαλιά σου
Ηθελα ναµουνα δεντρό
στού Ρούβα το µασκάλι
νάρθεις να κτίσεις τη φωλιά
στην αγκαλιά µου πάλι
Οντε θα νιώσεις ίντα θα πει
αγάπη και πονέσεις
όλες τσι τρέλες που ΄καµα
θα µου τσι συγχωρέσεις.
Ηθελα να'µαι αναλαµπή
στα χέρια τα δικά σου
να µε συµπαίνες να γενώ
ανθός στην αγκαλιά σου
Οντε φιλώ τα χείλη σου
ο λογισµός µου τρέχει
στη µυρωδιά που βγάνει η γης
τότε που πρωτοβρέχει
Οντε-ν αστράφτει και βροντά
στην αγκιαλιά τζη µ' έχει
και κλείω τα παράθυρα
κι ασ' τον καιρό να βρέχει
Ηθελα να' µαι εγω εσύ
και'σύ εγώ να γίνεις
να καταλάβεις και να δείς
τον πόνο που µου δίνεις.
Οποιος µπορεί και λησµονά
για αγάπη ας µη µιλήσει
για δε πιστεύω αληθινά
πως έχει αγαπήσει.
Οπου κι αν πας αόρατη
η σκέψη µου κλουθά σου
µπορεί να µην τηνε θωρείς
µα βρίσκεται κοντά σου.
Ηθελα να ‘µουνα σταυρός
απάνω στο λαιµό σου
κι όλες τι δύσκολες στιγµές
να ‘µαι το φυλακτό σου.
68
Μαντιναδες 2002
Ολος ο κόσµος να καεί
πλην το Μελιδοχώρι
γιατί αγαπώ µια κοπελιά
ενούς Καράτζη κόρη.
Ηρθες από τη σκέψη µου
απόψε σα διαβάτης
ξενιτεµένος στση καρδιάς
στ' όνειρο µιας αγάπης.
Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς
και να 'ναι η κοπελιά σου,
απέναντι κι ατέλειωτα
να 'ναι τα όνειρά σου.
Οντε γι'αγάπη σου µιλώ
άσε µε να υπερβάλω
να κάνω το πικρό γλυκό
και το µικρό µεγάλο
Ηθελα να'µαι ουρανός
σύννεφο να'ναι κείνη
κι όντε της πω το σ'αγαπώ
ψιλή βροχή να γίνει
Οντε µισεύγει για να 'ρθει
να σ'ανταµώσει η σκέψη
ένα καλάθι µε φιλιά
βάστα να σε φιλέψει
Ηθελα να 'µουν κερασιά
µέσα εις την αυλή σου,
νά 'περναν τα κεράσια µου
τ'ολόγλυκο φιλί σου
Ηθελα να 'µαι ύπνος της
τα βράδια να µε θέλει
να γίνοµαι κυρίαρχος
σε όλα της τα µέλη
Οποιος 'γαπά αληθινά
βάσανα δε φοβάται
γιατί τα στρώνει πάπλωµα
και θέτει και κοιµάται.
Ηθελα να µαι δάκρυ σου
όταν θα κλαίς να κάνω
ζωγραφιστό το σ'αγαπώ
στο µάγουλο σου απάνω
Ηθελα να βρω το Θεό
και να τόνε ρωτήσω
στον άλλο κόσµο ανε µπορώ
να σε ξαναγαπησω
Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ
εγώ το διαδηλώνω,
πως για τα µάτια σου τα δυο
µέρα και νύχτα λιώνω.
Μαντιναδες 2002
Ηθελα να ‘µαι µουσική
µήπως και σου αρέσω
µες στην καρδιά σου για να ζω
στα φύλλα της να θέσω.
Ορκίζοµαί σου στο Θεό,
αγάπη µου γλυκειά µου
πως δε θ'αφήσω άλλη καµµιά
να µπει µες στην καρδιά µου
Η πρώτη µου αγαπητικιά,
από το µυαλό δε φεύγει
γιατί 'ναι οι αναµνήσεις τση
βρύση που δε στερεύγει
Ορκίστηκα να σ'αγαπώ
κι όρκο δεν παίρνω πίσω
καλιά ζωή ν'απαρνηθώ
παρά να σε αφήσω
Η πρώτη αγάπη στη καρδιά
ριζώνει και δε βγαίνει
καηµός που κάθε µου χαρά
σα βιόλα τη µαραίνει
Ορκίστηκες να µ' αγαπάς
και ακούσανέ σε τ' άστρα
και θα τα βάλω αν µ' αρνηθείς
µάρτυρες ξελογιάστρα
Η µάνα σου και ο κύρης σου
λένε πως δε µε θένε
τα δυό σου µάτια κοπελιά
τα κάνουνε και κλαίνε
Οσα ΄ναι τ΄άστρα τ' ουρανού
τόσες και οι ευχές µου,
κοντά µου να σε φέρουνε
να γίνουνε χαρές µου
Η αγάπη σου µε τυρανά
όλο µε βασανίζει
όλο µου λέει πως µ'αγαπά
µα όλο αλλού γυρίζει
Οσες κι αν βάλω στη καρδιά
την πρώτη δεν τη βγάνω
γιατί 'χει δικαιώµατα
από τσ'άλλες παραπάνω.
Η αγάπη µου εγίνηκε
ένα κοµάτι χιόνι ,
απού του κάνω ασκιανο
µη βάλει αρχή και λιώνει.
Οση αγάπη µου' δωκες
έλα να στην ξοφλήσω
µα δωσ'µου πίσω την καρδιά
για να µπορώ να ζήσω.
ΑΓΑΠΗ
Οπως ζεσταίνει ο ήλιος τη γη
και διώχνει το σκοτάδι
το ίδιο νιώθω στην ψυχή
µ' ένα δικό σου χάδι
Η σκέψη µου είναι όπου κι αν πας
κάθε λεπτό µαζί σου
κι η φαντασία φέρνει τη
µπροστά µου τη µορφή σου
Ορκίστηκα να σ' αγαπώ
στον πιο µεγάλο όρκο
και ελπίζω πως θα µ' αγαπάς
και συ µ' αυτόν τον τρόπο.
Η πρωτη αγαπη στην καρδια
λενε πως δεν ξεχνιεται
αφηνει χρονους στο κορµι
πληγες να τυρανιεται
Ορκίστηκα στους Αγιους
πως άµα µε αγαπήσεις
δεν πρόκειται αγάπη µου
ποτέ να δυστυχίσεις.
Η µοίρα δεν µ' αδίκησε
που µ'έφερε κοντά σου
µ'αδίκησε που πέρασα
τόσο καιρό µακριά σου
Οσ' αγαπώ δε σ' αγαπά
η µανα που σε γένα,
γιατι εχει κι αλλα ν'αγαπά
µα 'γω 'χω εσένα.
Η αγκαλιά σου φυλακή
να 'ταν φονιάς να γίνω
να δικαστώ ισόβια
στα χέρια σου να µείνω
Οσες αγάπες έκαµα
να ΄θελα τσ΄ απογράφω,
δυο χρόνια θα περνούσανε
κι ακόµα ΄θελα γράφω.
Η αγάπη σου ήταν ψεύτικη,
δεν είχε καµωµένη
ρίζα βαθιά µες την καρδιά
και πήγαινε χαµένη..
Οσες πληγές µου άνοιξες
κερά µου να θυµάσαι
θα γίνουν τριαντάφυλλα
και πάνω θα κοιµάσαι
Οσο ανθεί η αγάπη µας
κερά µου και φουντώνει,
τόσο και µεγαλώνουνε
µέσ' στην καρδιά οι πόνοι.
69
Μαντιναδες 2002
Ήθελα µε τη σκέψη µου
να µάθω µόνο ένα
αν µ' αγαπάς τόσο εσύ
όσο αγαπώ εσένα
Ορκίστηκα να πάψω µπλιο
µ' αγάπες ν' ασχολούµαι
µα σ' είδα και µη προδωθώ
στον όρκο µου φοβούµαι
Η πρώτη µου αγαπητικιά
µ' άφηκε µόνο πόνους
για να 'χω να παιδεύοµαι
σκιάς πεντακόσους χρόνους
Ορκίστηκα πως όσο ζω
δε θα ξαναγαπήσω
µα σ'είδα και σ'αγάπησα
τον όρκο παίρνω πίσω
Η νύχτα έχει ώρες δεκατρείς
µα εγώ τσι τρεις κοιµούµαι
τις άλλες δέκα ξαγρυπνώ
κι εσένα συλλογούµαι
Ορκο µεγάλο έκανα
να µήν ξαναγαπήσω
µα σαν σε βλέπω µάτια µου
τον όρκο παίρνω πίσω
Η κάθε αγάπη στην καρδιά
δε διαρκεί αιώνια
σβήνει και λιώνει, χάνεται
σαν τα βουνά στα χιόνια
Όσα είν' τ'άστρα τ' ουρανού,
τόση και η καρδιά µου,
τόσα και τα ξενύχτια µου,
που σ'έχω µακριά µου.
Η αγάπη σου µε µάγεψε
και δεν µπορώ µακριά σου
ολόκληρή µου η ζωή
έχει τη µυρωδιά σου
Οσες κι αν βάλω στη καρδιά
πάλι θα να 'ναι άδεια
µέχρι να ζω δεν σβήνονται
τση πρώτης τα σηµάδια.
Η αγάπη λένε είναι ζωή
µα ρώτα µε και µένα
εγώ θαρρώ πως πέθανα
που αγάπησα εσένα
Οσο ζητά ένα δενδρό
βροχή για να εζήσει
τόσο ζητάει κι η καρδιά
µιαν άλλη ν' αγαπήσει
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΑΓΑΠΗ
Ζήσω, πεθάνω στη ζωή Οσο κι αν είµαι δυνατός Οσο σκληρή και άπονη
εσύ έχεις την ευθύνη και τον σκληρό κι αν κάνω θα είσαι εσύ µαζί µου
γιατί χαρά δεν µου ΄δωσες µπροστά σ' ένα µελαχρινό τόσο θα σ'αγαπώ εγώ
που κάθε αγάπη δίνει τον έλεγχό µου χάνω όµορφο γιασεµί µου

Ζαχαροζυµωµένη µου Οταν γελάς γελώ κι εγώ Έχω παράνοµο δεσµό

κι όµορφο γιασεµί µου και όταν κλάψεις κλαίω κι ανε χαθώ χαλάλι
κι ανθέ µου φεγγαρόλουστε κι όταν σου πω πως σ'αγαπώ θυσία κανω την καρδιά
να σ' έβαζα στ' αυτί µου. απ'την καρδιά στο λέω για µια φιλιά µεγάλη

Οταν µιλείς πέφτουν ανθοί Εχεις µορφή αστερισµού Οταν µου λέει σ' αγαπώ
και ρόδα σα γελάσεις και µάτια που σκοτώνουν δε λέγεται η χαρά µου,
και τα ξερά κλαδιά ανθούν τα χείλη σου όταν µε φιλάς γίνοµαι αϊτός στον ουρανό
από κειά που θα περάσεις αυτά µ'αποτελειώνουν και 'κείνη τα φτερά µου.

Εχε αγάπη στη καρδιά Όταν πεθάνω και θαφτώ, Εφτά γιατροί µ' εξέτασαν
εχε και στη ψυχή σου, λιώσω και γίνω σκόνη κι οι εφτά µου πήραν αίµα
αµα το θες να τη διαβείς ως και το κοκκαλάκι µου και βγάλανε διάγνωση
γαλήνια τη ζωη σου. θα σ' αγαπά ακόµη. πως αγαπώ εσένα.

Όταν περνάς από κοντά Εφίλησα ντη κι ήτονε Οταν περνώ και σε ιδώ
και µε γλυκοκοιτάζεις πιό µέλι κι απ΄ το µέλι γυναίκα ξελογιάστρα,
µου φαίνεται αγάπη µου και στη σοχώρα τραγουδώ γίνοµε στο µπαλκόνι σου
στον ουρανό µε βγάζεις. σα το τροζό κοπέλι βασιλικός στη γλάστρα.

Ετσα πολύ που σ' αγαπώ Οταν πονάς να µου το λές Εσυ'σαι ο λόγος για να ζώ
Χριστέ µου σε καλό µου να κλαίω γω για σένα εσυ'σαι η αιτία
µη σ’αγαπήσω πιό πολύ για δεν αντέχω να θωρώ είσαι για µένα στη ζωή
και χάσω το µυαλό µου τα µάτια σου κλαµµένα αυτός που έχει αξία

Οταν σε δουν τα µάτια µου Εσύ θαρρείς πως µ' αγαπάς Οταν σε επλασε ο θεος
το λένε στην καρδιά µου µα αυτό δεν είναι αγάπη δεν ειχε φεξει ακοµα
κι όλος ο κόσµος τα γροικά άλογο είναι που πετά γι΄αυτο΄χουν τα µατια σου
τ' αναστενάγµατά µου χάµε τον αναβάτη. τσ΄ανατολις το χρωµα

Εσύ είσαι στην αγάπη µου Οταν σκεφτώ καµιά φορά Όταν τα άστρα τ'ουρανού
µοναδική ελπίδα πως βρίσκεσαι µακριά µου θα γράψουν τ΄ονοµά σου,
όπως µέσα απ' τα σύννεφα σκεπάζει µαύρο σύνεφο εγώ µικρή θα τα µετρώ,
βγαίνει µια ηλιαχτίδα. και πόνος την καρδιά µου τρελός στην αγκαλία σου.

Εσκέφτηκα να σ' αρνηθώ Οταν τα µάτια σου θωρρώ Ερωτικό φεγγάρι µου
µα αναίρεσα τη σκέψη τη µνήµη µου τη χάνω που νυχτοσεργιανίζεις
στο λεξικό τσ' αγάπης µου και τ' όνοµά σου το γλυκό το µυστικό τσ'αγάπης µου
δεν έχω τέτοια λέξη. το επαναλαµβανω. µόνο εσύ γνωρίζεις

Οταν την Κρήτη σκέφτοµαι Ενα σου µόνο σ΄αγαπώ Οταν τον κόσµο στερηθώ
πονάω κι υποφέρω µε στέλνει και πέταω και τη ζωή µου χάσω
σε ένα πλοίο θε να µπω κι ένα φιλί σου µε γυρνά τότε µονάχα πίστεψε
λουλούδια να σου φέρω. στη γη και σε κρατάω ότι θα σε ξεχάσω

Ένα σγουρό µελαχρινό Οτι αγαπήσω αληθινά Ενα µατσάκι γιασεµιά

µ'έχει κουζουλαµένο, φεύγει και µε πληγώνει στέκω και ξεφυλλίζω
κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι γι'αυτό και δεν ξελύπουνε και τα ρωτώ αν µ' αγαπάς
και ύπνο δεν χορταίνω. απ'το κορµί µου οι πόνοι ακόµα να ελπίζω

Οτι για σένα αισθάνοµαι Ενα λεπτό χρειάστηκε Οτι για σένα αισθάνοµαι
υπερβολές δεν είναι φως µου να σ' αγαπήσω µια λέξη δεν το βάνει
σε θέλω και ας µη µε θες και µια ολόκληρη ζωή γι'αυτό την λέξη σ'αγαπώ
µελαχρινέ µου κρίνε. για να σε λησµονήσω. το χείλι µου δεν βγάνει

70
Μαντιναδες 2002
Εµπνευση είσαι άντρα µου
ηλιοχαϊδεµένε
για τα στιχάκια τουτανε
πολυτραγουδηµένε
Οτι κι αν είχα κι άξιζε
σε σένα έδωκά το
και δα ξανοίγω τη ζωή
να πιάσω απ' τον πάτο.
Εµάτωσες τα χέρια σου
να δέρνεις την καρδιά µου
µα όσο πολύ κι αν τη χτυπάς
θα σ' αγαπά κερά µου
Οτι τση λείπει το 'χω εγώ
κι ότι µου λείπει το 'χει,
είναι την άνοιξη δεντρό
και γω το πρωτοβρόχι.
Ούτε δεξά, ούτε ζερβά
ούτε στη µέση κάνω
στην αγκαλιά σου ας βρεθώ
µιαν ώρα κι ας ποθάνω.
Είχα γραµµένο στην καρδιά
το σ' αγαπώ µα λιώνει
οσαν το χιόνι όντε το δει
ο ήλιος το σκοτώνει.
Παίξε µου χίλιες µαχαιριές
µα πόνο δε θα νιώσω
τόσο πολύ που σ' αγαπώ
δε θα το µετανιώσω
Είσαι το πρώτο αίσθηµα
που 'βαλα στην καρδιά µου
ποτέ δε θα σ'αρνηθώ
κι ας είσαι µακριά µου
Παλίρροια ειν' η αγάπη σου
φοβούµαι να σιµώσω
για θα µε πάρει κι ύστερα
φώς µου δε θα γλιτώσω
Είσαι λουλούδι τσ' άνοιξης
τσι ανάστασης λαµπάδα,
βρόχι τσι διψασµένης γης
τσι παγωνιάς λιακάδα.
Παρασκευολουσµένη µου
και Σαββατοστεγνώστρα
Κυριακοστολισµένη µου
για πρόβαλε στην πόρτα
Είσαι για µένα ένας µπαχτσές
κι εγώ' µαι ο κηπουρός σου
πάντα θα ζεις στη σκέψη µου
κι εγώ µες στ' όνειρό σου
ΑΓΑΠΗ
Οτι δικό σου τ' αγαπώ
πουλί µου αγαπηµένο
κι ας είναι και σπιρτόξυλο
που το 'χουν αναµµένο
Εµένα απου µ' αγαπά
στο θάνατο µε φτάνει
σκέψου να δεις σ' έναν εχθρό
ίντα µπορεί να κάνει
Οτι όµορφο µες τη ζωη
κι ότι ωραίο είδα,
είχε στολίδι φηµιστό
τσ'αγάπης τη σφραγίδα.
Ελα να θέσουµε µαζί
µα εγώ δε σε πειράζω
κι όταν θα ξεσκεπάζεσαι
εγώ θα σε σκεπάζω
Εκαµα όρκο στο Θεό
ταίρι µου να σε κάνω
κι άλλη δε θέλω µπλιο να δω
στον κόσµο τον απάνω
Οψάργας σ'είδα κοπελιά
στ'ονείρου το σεργιάνι,
και τη χαρά µου σήµερα
ο κόσµος δε την βάνει.
Είσαι το πρώτο φως τσ' αυγής
τ' ονείρου θυγατέρα ,
της σκέψης σούρουπο χλωµό
κι εκειά τελειώνει η µέρα .
Παλιά µου αγάπη πως µπορείς
να κυβερνάς τη σκέψη
και πάντα πειθεις την καρδιά
πως θα 'ρθεις να πιστέψει..
Είσαι νερό στη δίψα µου
στην παγωνιά µου ζέστη
στη µεγαλοβδοµάδα µου
είσαι Χριστός Ανέστη
Παράπονο 'χω του Θεού
κι εκείνος το κατέχει
όσες φορές αγάπησα
δυστυχισµένο µ' έχει
Είσαι για µένα η καρδιά
και η ψυχή στο σώµα
για σένα από έρωτα
συνέχεια είµαι λιώµα
Πάψε κερά µου να µαδάς
και να ρωτάς για µένα
τις παππαρούνες να σου πουν
αν αγαπώ εσένα
71
Μαντιναδες 2002
Εµένα είν' η σκέψη µου
πολύταξιδεµένη
κι όπου αγαπώ κάθε βραδιά
πηγαίνει, εκειά και µένει
Οτι µου λείπει στη ζωή
µόνο εκείνη τό'χει
εγώ το χώµα που διψά
κι' αυτή το προτωβρόχι
Ελπιζα στην αγάπη σου
να βρω χαρές µεγάλες
µα δυστυχώς ήσουν και συ
γυναίκα σα και τσ' άλλες.
Οτι τση λείπει το 'χω εγώ
κι ότι µου λείπει το 'χει,
είµαι το χώµα που διψά
κι είναι το πρωτοβρόχι.
Οψάργας ονειρεύτικα
πως ήµουνα µαζί σου
και σαν τον κλέφτη άρπαζα
το πιο γλυκό φιλί σου
Είσαι τση νύχτας γιασεµί
λευκό µες στο σκοτάδι,
ανάσα µύρου στην καρδιά
κάθε πνιγµένο βράδυ.
Πάλεψα µε το Χάροντα
σε µαρµαρένια αλώνια
να µην µου πάρει την ψυχή
να σ' αγαπώ αιώνια.
Είσαι το δάκρυ τσι χαράς
στο τέλος κάθε πόνου,
και η ποιο σηµαντική στιγµή
στο πέρασµα του χρόνου.
Πάντα µε κάνεις να πονώ
πάντα να υποφέρω,
αν έπαψες να µ' αγαπάς
πες µου το να το ξέρω.
Είσαι για µένα η χαρά
το νόηµα του κόσµου
ζωή δε θέλω ούτε λεπτό
χωρίς εσένα φως µου
Πάρε µαχαίρι βάρα µε
µα βάρα µε επιτήδεια
µες στη καρδιά µη µου βαρείς
για θα πονείς η ίδια
Είσαι αφορµή µε το µυαλό
η καρδιά και δεν µιλιέται
γιατί σ' αγάπησε η καρδιά
και το µυαλό σ' αρνιέται
Μαντιναδες 2002
Πέµπω κοµµάτια τη καρδιά
σε φάκελο κλεισµένη
σε µιαν αγάπη µου παλιά
που µ' έχει ξεχασµένη
Είσ' ένα µε το αίµα µου
κι ένα µε την ψυχή µου
κι αν µ'αγαπάς ποτέ ξανά
µη βγεις απ'τη ζωή µου
Πες µου πώς θες να εκδηλωθεί
η αγάπη µου για σένα
θες να γελώ ή προτιµάς
τα µάτια µου κλαµένα;
Είναι πολλοί που βλαστηµούν
την ώρα π' αγαπούνε
κι άλλοι τηνε δοξάζουνε
και τηνε προσκυνούνε.
Πεταλολουλουδόλουστη
της σκέψης µου πλανεύτρα
πόσο πολύ σε αγαπώ
µελαχροινή µαγεύτρα
Είναι καιρός που σ' αγαπώ
και άνθρωπος δεν το ξέρει
πως µ' έχει κάνει µισερό
τσ' αγάπης το µαχαίρι
Πίνω κρασί, δε µε µεθεί
ρακί δε µε ζαλίζει
ως µε µεθούν τα µάθια τζη
όντε µ' ανατρανίζει
Είν' όµορφη κι είµ' άσχηµος
µικρή κι εγώ µεγάλος
και δε εφτάναν όλα αυτά
είναι στη µέση κι άλλος
Ποιός εις τον κόσµο φάνηκε
κι αγάπη δεν κατέχει
ποιος δεν τηνε δοκίµασε
ποιος δε τηνε ξετρέχει.
Είδα σε πάλι σήµερο
των αµαθιώ καµάρι,
τση µέρας µου βασιλικέ
και τση νυχθιάς φεγγάρι.
Πολλές φορές πριν κοιµηθώ,
τον ουρανό ρωτάω,
γιάντα 'χεις κλέψει µου το νου,
και τόσο σ'αγαπάω.
Εγώ τηνε σπατάλισα
για σένα τη ζωή µου
µα συνεχίζεις και κρατάς
σκέψη και λογική µου.
ΑΓΑΠΗ
Είσαι αγάπη κι έρωτας,
βασιλικός και γλάστρα,
του φεγγαριού ο ουρανός,
µε όλα του τα άστρα.
Πες µου εσύ το σ'αγαπώ
και εγώ θα βρω τον τρόπο
να την αδειάσω την καρδιά
και να σου κάµω τόπο
Είναι φορές που σκέφτοµαι
να φύγω να σ' αφήσω
µα ένα βήµα κάνω µπρος
και δεκαπέντε οπίσω
Πες µου πώς θες το σ' αγαπώ
µικρή µου να σου λέω
πώς θες να συνοδεύεται
µε γέλιο ή να κλαίω
Είναι µικρή και δεν µπορεί
αγάπη να προσφέρει
γιατί ποτέ στον έρωντα
δεν µπήκε για να ξέρει.
Πίνω κρασί, δε µε µεθεί
ρακί δε µε ζαλίζει
ως µε µεθούν τα µάθια τζι
ώντε µ'ανατρανίζει
Ειν΄ η φωνή σου βάλσαµο,
το βλέµµα σου ελπίδα,
κι η αγκαλιά σου σιγουριά
σε κάθε καταιγίδα
Ποθαίνω και παράπονο
έχω στον κόσµο µόνο
πως δε µπορώ να σ'αγαπώ
στο χώµα που θα λιώνω
Είµ'έτοιµος και βάσανα
και πόνους ν'αψηφίσω
ως δώρο την αγάπη σου
αν µέλλω να κερδίσω.
Πολλές καρδιές παράνοµες
ζούνε και αγαπούνε
για δε µπορούνε τη χαρά
στη µόνιµη να βρούνε
Εδώ είµαι µα η σκέψη µου
δεν φεύγει απο κοντά σου
θέλει το κάθε της λεπτό
νά'µαι στην αγκαλιά σου
Πόσο αργούνε οι στιγµές
όταν κανείς προσµένει
και κάθε µια γλυκιά στιγµή
πόσο γοργά διαβαίνει
72
Μαντιναδες 2002
Πέµπω τη σκέψη ένα λεπτό
κοντά σου για να µείνει ,
µ' αποξεχνάτε κι η αυγή
στσ' αγκάλες σου τη βρίχνει .
Είπε µου ότι µ΄αγαπά
µ'αυτό µ'έχει γιατρέψει
φαντάσου πόση δύναµη
έχει αυτή η λέξη
Πες µου πώς θες να σ'αγαπώ
ψάξε και βρες τη λύση
κρυφά, ή να το ξέρουνε
όλοι σ' αυτή τη ζήση
Είναι µικρή µα µε καιρό
κι αυτή θα µεγαλώσει
και θα µπορέσει τη χαρά
του κόσµου να µου δώσει.
Πέψε µου τριαντάφυλλα
µέσα από την καρδιά σου
και γλυκοαρωµάτιστα
από τη µυρωδιά σου.
Είναι αλήθεια πως πονώ
δε θέλω να δακρύσω
θέλω µόνο τα µάτια σου
ξανά να αντικρίσω
Πιο άπειρη κι απ' τ' άπειρο
η αγάπη µου για εκείνη
σ' όλη µου εύχοµαι τη ζωή
καθόλου µη µικρύνει.
Ειν' οι στιγµές που ζήσαµε
µοναδικές για µένα
κι αν µ' αρνηθείς καµιά φόρα
εγώ θα ζω για σένα.
Ποιος ποταµός εστέγνωσε
αγάπη µου µεγάλη
να πάω να κλάψω δίπλα του
να ξανατρέξει πάλι.
Εθάρου πως µου µίλουνε
στη στράτα από συνήθεια,
µα ρώτηξα και µου 'πανε
πως µ' αγαπά στ' αλήθεια.
Πόσα κρυφά ηφαίστεια
στον κόσµο σιγοβράζουν,
πόσες καρδιές χαµογελούν
κι όµως κρυφά στενάζουν
Εγώ την λέξη σ΄ αγαπώ
την έχω καταργήσει
γιατί την είπα µια φορά
κι έχω πληγές γεµίσει.
Μαντιναδες 2002
Πόσο πολύ θα ήθελα
µια βόλτα να σε πάω
στ' άστρα να δεις πως έγραψα
τη λέξη σ' αγαπάω
Εγώ σου πρόσφερα χαρά
µ' αρνήθηκες να πάρεις
και περιµένεις το γαµπρό
να έρθει καβαλάρης..
Ποτέ µου δεν κατάλαβα
πως έφυγες για πάντα
ίσως γι' αυτό και η καρδιά
να σ' αγαπά για πάντα.
Εγώ προσφέρω µια ζωή
το παρελθόν µου σβήνω
µα στην αγάπη δε µπορώ
µόνο εγώ να δίνω
Πρέπει πως εγενήθηκα
δούλος τσ'αγάπης να'µαι,
να ζω µε το παράπονο
γιάντα δε µ'αγαπάνε.
Εγώ µπορεί να τρελαθώ
τη µνήµη µου να χάσω
µη φανταστείς ότι ποτέ
µπορεί να σου ξεχάσω.
Πρόβαλε στο παράθυρο
να δω το προσωπό σου
να δροσερέψω να γενώ
σαν το βασιλικό σου
Εγώ 'µαι που σε πότιζα
κλαδί να µη σου πέσει ,
φύλλο να µη σου µαραθεί
και λες πως δε σ' αρέσει .
Πως είν' όµορφο όλοι λεν
τ' Αυγούστου το φεγγάρι
µα εσύ 'σαι ήλιος λαµπερός
και σ' έχω για καµάρι
Πως να σε βγάλω απ'την καρδιά
που σ'έχει συνηθίσει
και µόνο που θα τσι το πώ
µπορεί να σταµατήσει
Ρωτόκριτος θε να γενώ
για µιαν αγάπη µόνο,
που µ' έκανε να τραγουδώ
ακόµη και στον πόνο.
Εβλαστοσήρανε οι καηµοί
χωρίς να τσι ποτίζω
κι ανοίξανε πάλι οι πληγές
και δεν τσι νταγιαντίζω
Μαντιναδες 2002
ΑΓΑΠΗ
Πόσο πολύ σε αγαπώ Ποτέ δεν θέλω εγώ να δω
στο νου σου να το βάλεις τα µάτια τζη κλαµένα
δεν εφαντάστηκα ζωή γιατί είναι η παρηγοριά
στην αγκαλιά µιας άλλης και η χαρά µου εµένα.
Ποτέ µου δεν κατάλαβα Εγώ σου λέω σ΄ αγαπώ
πώς έφυγες και γιάντα και χάµε γονατίζω
ίσως γιαυτό και η καρδιά και συ µου λες κατάµουτρα
να σ'αγαπά για πάντα να πάψω να ελπίζω.
Εγώ σου λέω σ' αγαπώ Ποτέ σου να µην µ' αρνηθείς
και τρέµουνε τα χείλη µην κάνεις τέτοιο λάθος
και συ µου λες καλύτερα νωρίς θα µε σκεπάσουνε
να µείνουµε δυο φίλοι. τα µάρµαρα κι ο τάφος.
Πρέπει δεν πρέπει σ'αγαπώ Εγώ ποτέ δεν σε ξεχνώ,
ταιριάζει δεν ταιριάζει µη τρέφεις για 'µένα µένος,
την γνώµη τσι καρδιάς ρωτώ απλά κοιµήθηκα νωρίς
του κόσµου δεν µε νοιάζει γιατί 'µουν κουρασµένος
Εγώ να µαι στο βόρειο Πριγκίπισσα στη σκέψη µου
και'σύ στο νότιο πόλο γυναίκα στην καρδιά µου
η σκέψη µου σε ένα λεπτό και Παναγία στην ψυχή
περνά τον κόσµο όλο θα σ' έχω κοπελιά µου.
Πρόβαλε στο µπαλκόνι σου Εγώ µικρή µου σ'αγαπώ
και ρίξε τα µαλλιά σου σαν το νερό που τρέχει
να κάµω σκάλα ν' ανεβώ και σαν τη γή που θα το πιεί
να µπω στην αγκαλιά σου και χορτασµό δεν έχει
Εγώ µικρή µου σ' αγαπώ Πρόσεξε την αγάπη µου
µα δεν κατέχεις πόσο να µην τηνε σκοτώσεις
όσο µπορείς να φανταστείς γιατί θα µείνεις µόνη σου
κι ακόµα άλλο τόσο. και θα το µετανιώσεις.
Πρώτα µου δίδεις τη χαρά Εγώ 'µαι που κοιµήθηκα
κι ύστερα µου την παίρνεις ολόγυµνος στο χιόνι
ήθελα και να κάτεχα µα 'χα τσ' αγάπης την φωτιά
ήντα καταλαβαίνεις. κοντά να µε πυρώνει
Πως µ' αγαπάς το διάβασα Εγώ δεν είµαι πλούσιος
σ' ενός αρνιού τη σπάλα λεφτά δεν κουλαντρίζω
µα εγώ για να βεβαιωθώ όµως την ευτυχία σου
θα πάω να σφάξω κι άλλα σου την εξασφαλίζω
Ρόδο φυτεύω στην καρδιά Έγραψα εγώ πως σ'αγαπώ
κι αγκάθι ξεφυτρώνει σε µια καµπάνα φώς µου
αγάπη κάνω να χαρώ για να χτυπά να το γροικούν
κι αυτή µε θανατώνει στα πέρατα του κόσµου
Εγέρασα να σ' αγαπώ Ρωτούση µε ποιον αγαπώ
κι όµως ευχαριστιέµαι µ΄ απάντηση δε δίδω
γιατί µε την ελπίδα σου δε µαρτυρώ τον θησαυρό
αζωντανός κρατιέµαι που στην καρδιά µου κρύβω.
Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ Εβγήκε η απόφαση
ρόδο και γιασεµί µου και η ποινή µου είναι
γιατί είσαι η µεγαλύτερη να σ' αγαπώ ισόβια
αγάπη στη ζωή µου µελαχρινέ µου κρίνε.
73
Μαντιναδες 2002
Σ' αγάπησα ως αγαπά
η µέλισσα το µέλι
ο διψασµένος το νερό
κι ο µερακλής το τέλι.
Εάν λογάς πως µ'αγαπάς
µε πίστη - βεβαιώσου,
θα λάβης την ανταµοιβή
λαµπρή, του έρωτός σου.
Σα θες να δεις ποιαν αγαπώ
και ποια 'χω στην καρδιά µου
ξάνοιξε τον καθρέφτη σου
να δεις την κοπελιά µου.
∆ώσε µου Χάρε δυο λεπτά
δώρο να της χαρίσω,
θάχει µονάχα την καρδιά
τ' άλλα θα σου τ' αφήσω
Σα τζι χαχάλες του καβρού
που παν' οµπρός κι οπίσω
έτσα επήγαινες και συ
όσπου να σ' αγαπήσω.
∆ώσε µου Θε µου δύναµη
όταν τον αντικρύσω
χαµόγελο απ'τα χείλη µου
να βγει πρωτού δακρύσω
Σ'αγαπησα και σ'αγαπω
οσες πληγες κι αν δωσεις
µε την αδιαφορια σου
θελεις να µε σκοτωσεις...
∆ύο συγνώµες σου ζητώ,
συγχώρεση µου δώσε,
η µία που δε σου µιλώ
κι η άλλη π' αγαπώ σε.
Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές
πολλές χαρές θωρούνε
τσι πίκρες και τα βάσανα
µε θάρρος ξεπερνούνε
Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές
τα πάντα θυσιάζουν
πιο πάνω την αγάπη τους
απ'όλα τ'άλλα βάνουν
∆ικαίωµα µου να αγαπώ
όποιον αρέσει εµένα
και συµβουλές πολλές πολλές
δεν θέλω απο κανένα
∆εν τσι λυπούµαι τσι νεκρούς
που φεύγουν και ξεχνούνε
για µένα είναι πιο νεκροί
όσοι δεν αγαπούνε
ΑΓΑΠΗ
Εβαλα µέσο το Θεό
του ζήτησα µια χάρη
να µ΄αγαπήσεις µάτια µου
άλλος να µην σε πάρει
Σα θες εσύ να σ' αγαπώ
κρυφά από τσι γειτόνους
βάλε µηλιά στον κήπο σου
να χώνοµαι στους κλώνους
Ε Θεέ µου γιάντα τση 'δωκες
αντί καρδιά µιά πέτρα
πού’ναι σκληρή και άπονη
και στην αγάπη ψεύτρα
Σα 'ρθεις στο κοιµητήριο
θα συναρµολογήσω
τα κόκαλα και θα σταθώ
ορθός να σε φιλήσω.
∆ώσε µου περιθώριο
λίγο ν'αλλάξω γνώµη
γιατί µε καίνε τση παλιάς
οι καηµαθιές ακόµη.
Σα τον ανθό τσ' αµυγδαλιάς
στα µέσα του χειµώνα
έδεσε η αγάπη µας
µε πίστη και µ' αγώνα.
∆ώρο σου κάνω την καρδιά
για πάντα να την έχεις
κι είναι καρδιά που αγαπά
µόνο να την προσέχεις
Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές
χαρά 'χουνε µεγάλη
και ετσά χαρά σ'ούλη την γή
θαρρώ δεν είναι άλλη
∆ύναµη θέλουν οι καρδιές
που αληθινά αγαπούνε
γιατί βαθιά πληγώνονται
αγάπη άµα δε βρούνε
∆ίχως ελπίδα σ' αγαπώ,
ξέρω δε σε κερδίζω
να κάνω µπρος δε γίνεται
µα και πίσω δε γυρίζω.
Σαν ενωθούνε δυο καρδιές
µ' αληθινή αγάπη
ας είναι και παράνοµη
αυτά δεν είναι λάθη
Σαν θες µε κάνεις να γελώ
σα θες µε'χεις και κλαίω
µα είναι δάκρυ κι η χαρά
αγάπη σαν τη λέω.
74
Μαντιναδες 2002
Σ' ένα µεγάλο έρωτα
η λογική ειναι λίγη
κι ως κι αν το µεταχειριστείς
σε τρέλλα καταλήγει.
Ε Θεέ µου πως την αγαπώ
και πόσο τη λατρεύω
και µού'γινε πραγµατική
θρησκεία και πιστεύω
Σα πυρετός κυκλοφορείς
σ' όλες µου τσ' αρτηρίες
και δεν εκάτεχα και γω
του πόνου µου τσ' αιτίες.
∆ώσε µου την αγάπη σου
κι εγώ θα την φυλάξω
µέσα στον κήπο της καρδιάς
παλάτι θα της φτιάξω
Σα το σγουρό βασιλικό
σ' έχω στη µια µου χέρα
και µε την άλλη συνεχώς
σου κάνω φως µου αέρα.
∆ως µου κερά µου αφορµή
µα εγώ δε θα τη χάσω
µίλα µου µε τα µάτια σου
µπορώ να τα διαβάσω
Σαλόνικα µου έλειψες
και σε ποθώ ακόµα
θα σε ξεχάσω µοναχά
όταν θα µπω στο χώµα.
∆υο Παναγίες αγαπώ
είσαι η µια κέρα µου,
στη µια χαρίζω το κερί
στην άλλη την καρδιά µου.
Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές
πάντα θυσίες κάνουν
πιο πάνω την αγάπη τους
απ'ούλα τ'άλλα βάνουν.
Σαν αστραπή τα µάτια της
'πο πάνω µου περνούνε
που µια φορά δε τ' άφηνε
σε άλλο να στραφούνε.
Σαν θες µε κάνεις να γελώ
σα θες µε'χεις και κλαίω
µα και το δάκρυ είναι χαρά
για αγάπη σα θα κλαίω..
∆εν τηνε κάνω την καρδιά
σε όποιον περνά, σαλόνι
σε µια την παραχώρησα
και θέλω να'ναι η µόνη
Μαντιναδες 2002
Σαν και τα µάθια µου τα δυό
θα σε λατρέυω φως µου
γι'αυτό να µη µε τυρρανάς
και την καρδιά σου δως µου
∆εν κλαίει ο άντρας σαν πονεί
για µιά αγάπη µόνο
µα κι'όταν βλέπει ιδανικά
που χάνονται στο χρόνο
Σαν τη δική µου την καρδιά
στον κόσµο δεν είν' άλλη
αφού αντέχει και βαστά
µιαν άλλη πιο µεγάλη
∆εν έχει αξία η ζωή
χωρίς αγάπης πόνο
µονάχα αυτοί που αγαπούν
αυτοί το ξέρουν µόνο.
Σαν το κλειδί στην κλειδαριά
ταίριαξες στην καρδιά µου
εκλείδωσες και έµεινες
για πάντα η κυρά µου.
∆εν είναι τέχνη τσι καρδιές
να κάµεις να πονούνε
µονό 'ναι τέχνη τσι καρδιές
να κάµεις ν' αγαπούνε
Σαν το φεγγάρι φωτεινό
είναι το πρόσωπό σου,
και σαν τον ήλιο φωτεινό
κάθε χαµόγελό σου.
∆είξε µου τη µητέρα σου
για να την ανακρίνω
σε ποιο µπαξέ κοιµήθηκε
κι εβγαλε τέτοιο κρίνο.
Σαν τον Αλή-Πασά περνά
απού δεν έχει αγάπη
κοιµάται δίχως βάσανα
ξυπνά µε δίχως πάθη
∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ
για να µην πάρεις θάρρος
και µείνει εµένα τσι φιλιάς
το πιο µεγάλο βάρος
Σε αγαπώ και σε φιλώ
απο µακρυά γλυκέ µου,
σε περιµένω να µε βρεις
στον ύπνο άγγελε µου !
∆ε σου ζητώ να µ'αγαπάς
ούτε να µε λυπάσαι
στιγµές που ζήσαµε µαζί
µονάχα να θυµάσαι
ΑΓΑΠΗ
∆εν την χαρίζω την καρδιά
σ' όποια κι αν την ζητήσει
γιατί την έχει η κοπελιά
που έχω αγαπήσει
Σαν πάει η ώρα δώδεκα
και βγαίνει το φεγγάρι
έρχεται η εικόνα σου στο νου
τσ' αυγής µαργαριτάρι.
∆εν θα µε φτάξει µια καρδιά
ήθελα να χα κι άλλη
και µε τις δυό να σ'αγαπώ
και λίγο θα ναι πάλι
Σαν το κερί που καίγεται
πάνω στο µανουάλι
ετσά να λιώσω δεν µπορώ
να κάµω αγάπη άλλη.
∆εν είναι το πως δεν µπορώ
αγάπες ν' αποκτήσω,
δεν έχω χωρο στη καρδιά
να τις τοποθετήσω.
Σαν το µωρό που πολεµά
και θέλει να µιλήσει
γυρεύω τρόπους να της πω
αν µ' έχει αγαπήσει
∆εν είναι αγάπη ν'αγαπάς,
ούτε και ν'αγαπιέσαι,
αγάπη είναι να πονείς
κι όλο να τυραννιέσαι
Σαν τον αέρα πέφτουνε,
τα φύλλα του πλατάνου,
χαρώτα τα µατάκια σου,
ναζάκια µου τα κάνουν!
∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ
για να µην το πιστέψεις
και πάρεις και την σκέψη µου
και φύγεις και µισέψεις
Σαν τον περήφανο αετό
που στα ψηλά πετάει
ετσά 'ναι κι η αγάπη σου
που όπου κι αν πας µε πάει
∆ε σου 'καµε πολύ νερό
οφέτος γιασεµί µου ,
όµως περνάς στσι µυρωδιές
στι βιόλες στην αυλή µου .
Σε ένα σπηλιάρι σκοτεινό
και από 'ξω να 'χει χιόνι,
δεν θέλω εγώ παπλώµατα
η άχνα τσι µε σώνει.
75
Μαντιναδες 2002
Σαν κατεβεί ο ουρανός
κι η γης ανέβει απάνω
ετόσεσας, αγάπη µου,
πεισµατικά θα κάνω
∆έν θέλω γω αντίτηµα
η αγάπη δεν πουλιέται
µέρα τη µέρα χτίζεται
σ' ένα λεπτό γκρεµιέται.
Σαν την κατάρα τριγυρνώ
µήπως και βρω εσένα,
που την καρδια αποκλειστικά
σου 'χω αφιερωµένα.
∆εν έπρεπε να σ' αγαπώ
µα δεν κατέχω γιάντα
βρέξει χιονίσει η σκέψη µου
είναι στη µια σου πάντα
Σαν το κρασί η αγάπη σου
βρίσκεται στην καρδιά µου
κι όσο παλιώνει γίνεται
πιό δυνατή κερά µου
∆εν είναι πόνος που πονά
πόνος που θανατώνει
σαν την αγάπη την κρυφή
που δε ξεφανερώνει..
Σαν το φεγγάρι φωτεινό
είναι το πρόσωπό σου
κι από τον ήλιο πιο λαµπρό
ειν΄ το χαµόγελό σου.
∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ
δεν έβρισκα τον τρόπο
γιατί 'σαι διαφορετική
των άλλων των ανθρώπω
Σαν τον ανθό της Άνοιξης
φύτρωσα στην καρδιά σου
και ελπίζω να µη µαραθώ
και φείγω απο κοντά σου.
∆ε σου 'πα πόσο σ' αγαπώ,
µη µε παρεξηγήσεις,
κι ότι λατρεύω κι αγαπώ,
φύγεις και µου στερήσεις.
Σε αγαπώ κι ως φαίνεται
θα'ναι το τυχερό µου
να σε θωρώ και καθ'αργά
τη νύχτα στ'ονειρό µου
∆ε σε µισώ που µου 'δωσες
τόσο µεγάλο πόνο
γιατί συνήθισε η καρδιά
να σε λατρεύει µόνο.
Μαντιναδες 2002
Σε έχω δει πολλές φορές
το βλέµµα σου ν' αλλάζεις
µα δε µε πείθεις έµορφη
πως άλλονε κοιτάζεις
∆ε µε ζαλίζει το κρασί
ανέ το πίνω κούπες
µα µ' έκανε ολοµέθυστο
το σ' αγαπώ που µου 'πες.
Σ'έβαλα µέσα στην καρδιά,
µα δε το παίρνω πίσω
και στο σταυρό,στ'ορκίζοµαι,
ποτέ δε θα σ'αφήσω.
∆ε θέλω εγώ να µ΄ αγαπάς
µε ετσά λογιώ αγάπη
γιατί είναι πυροβολισµός
µες της καρδιάς τα βάθη
Σκέψη µου φύγε µακρυά
αυτή να συναντήσεις
κι αν δε σου πει πως σ'αγαπά
ποτέ να µη γυρίσεις
Γύρισε αγάπη µου γλυκειά
να γιάνεις την πληγή µου
γιατι είσαι η µοναδική
χαρά µεσ'τη ζωή µου
Σ'όρκιζοµαι πως σ'άγαπω
στη µάνα που µε γέννα
γι'αυτό και σε παρακαλώ
µην παίζεις µε τα 'µενα
Σου στέλνω την καρδούλα µου
που έγινε κοµµάτια
όταν πρωτοαντίκρισα
τα όµορφά σου µάτια
Στ΄ορκίζοµαι αγάπη µου
στον ήλιο, στο φεγγάρι
πως σάµε να'µαι αζωντανός
άλλος δε θα σε πάρει
Γιατί αγάπη µου γλυκιά
µατώνεις την καρδιά µου
και κάθε βράδι τρέχουνε
καυτά τα δάκρυά µου
Στέλνω του ήλιου τα φιλιά
του φεγγαριού τα χάδια
να σε φιλά κάθε πρωί
να σ'ακουµπά τα βράδια
Γιάντα να σου χαµογελώ
και γιάντα να σου κλαίω
κατέχεις το πως σ'αγαπώ
πράµ' άλλο δε σου λέω
ΑΓΑΠΗ
∆ε σ΄απαρνιέµαι εγώ ποτέ
ειµήτα να χαθούνε
δυο άστρα από τον ουρανό
να πέσουν να χυθούνε
Σε µια οθόνη δε χωρά
ότι για σένα νιώθω,
για να εκφράσω το σεβντά
και το µεγάλο πόθο.
∆ε θέλω ήλιους λαµπερούς
φεγγάρια µοιρασµένα
µα θέλω τα χειλάκια σου
τα µοσχοµυρισµένα
Σιµισακή η αγάπη σου
είναι και δε µου κάνει
γιατι τη θέλω ολάκερη
τόπο πολύ να πιάνει.
∆ε θέλω ΄γω να µ΄αγαπας
ούτε πολλά περίσσα
αγάπα µε όσο σ΄αγαπώ
να πιάνﵴ ίσα ίσα.
Σκότωσα τον εγωισµό
και σε παρακαλάω
να µ' αγαπήσεις το µισό
απ' όσο σ' αγαπάω.
Γλυκειά 'ναι η σοκολάτα σου
όµως πολύ απέχει
απ' το γλυκό σου το φιλί
που χορτασµό δεν έχει
Γίνου κερά µου σύννεφο
κι εγώ θα γίνω µπόρα
να σµίγοµαι στον ουρανό
δέκα φορές την ώρα
Γίνε µωρό µου σύννεφο
και'γω θα γίνω µπόρα
να σµίγουµε στον ουρανό
δέκα φορες την ώρα
Στεκω και καµαρωνω σε
γιατι πολλα µ`αρεσεις κι
εχω τα θαρρη στο θεο
στσ` αγκαλες µου να πεσεις
Γιάντα 'σαι νύχτα σκοτεινή
και µαυροφορεµένη
µήπως αγάπησες και συ
και σ' έχουν ξεχασµένη;
Στην αγκαλιά σου έχασα
την αίσθηση του χρόνου
και γιάτρεψα µονηµερίς
κάθε πληγή του πόνου.
76
Μαντιναδες 2002
Σε κάθε ηλιοβασίλεµα
σ' αναστορούµαι φως µου
γιατί το βλέπαµε µαζί
και 'δα 'µαι µοναχός µου.
∆ε µ' αγαπάς και το θωρώ
στα µάτια σου γραµµένο
που να µην έσωνα ποτέ
να το 'χω διαβασµένο.
Σεργιάνι βγαίνει η σκέψη
µου κρυφά το κάθα βράδυ,
κι ένα γλυκό χαµόγελο
ψάχνει µες στο σκοτάδι.
∆ε θέλω αγάπη ψεύτικη
καλλιά 'χω να ποθάνω
µε πληγωµένα αισθήµατα
ίντα θα ζω να κάνω.
Σκέψου µια µέρα να µε δεις
στη διακονιά να βγαίνω,
και να κατέχεις πως εσύ
µ'εχεις εκειά φερµένο
Γλυκό κρασί η αγάπη σου
τά χείλη σου ποτήρι
που µε κερνάς και δεν µπορώ
να σου χαλώ χατήρι
Σου µήνυσε ο κύρης µου
για να 'ρθεις να µε πάρεις
κι εσύ αµέσως έφτασες
στ' άλογο καβαλάρης
Σπουδαίο το να αγαπάς,
µ'άλλο'ναι το σπουδαίο
πως η αγάπη φέρνει το,
το κάθετί ωραίο.
Στα ψώµατα σ' αγάπησα
στα ψώµατα 'γαπώ σε
µα άµα 'λαργάρεις µια ολιά
πονώ κι αναζητώ σε.
Γιάντα στεναχωρέθηκες
και γιάντα απορίες έχεις
αφού ότι θελήσεις θα γενεί
αυτό να το κατέχεις
Στην αγκαλιά σου γνώρισα
ήντα θα πεί αγάπη
µα είδα και τα µάτια µου
το πιο µεγάλο δάκρυ
Γιάντα µαυροφορέθηκες,
µελαχρινή µου βιόλα,
αγάπησες; δε ξέχασες;
για πες µου ποιό απ' όλα;
Μαντιναδες 2002
Στην εκκλησία έπαψα
να µπαίνω και είναι αιτία
που βλέπω στα εικονίσµατα
εσένα για Παναγία...
Γιάντα γυρνάς όντε µε δεις
αλλού το πρόσωπό σου
αφού κατέχεις ότι ζω
για ένα χαµόγελό σου
Στην πονεµενη την καρδια
θα βαλω παραπετι
κανεις να µην µπορει να µπει
τον πονο µου να βλεπει.
Στο ∆έτη του Κορατσινιά
άσπρη µου Περιστέρα
έχω χτισµένη την φωλιά
κι όταν θελήσεις έλα
Για πείσµα του πατέρα σου
και πείσµα του αδερφού σου
θα γράψω θέλω σ' αγαπώ
στην πόρτα του σπιτιού σου
Στο σπίτι µου χαράµατα
γυρνώ και είσαι αιτία
κοντά σου όµως γίνεται
γλυκιά η αµαρτία
Γενού πουλί µου λεµονιά
να γίνω εγώ το χιόνι
να λυώνω να δροσίζονται
οι τρυφεροί σου κλώνοι
Στον ουρανό κι αν ανεβείς
στα νέφη κι αν κοιµάσαι
φτερά κι αν κάνεις να πετάς
πάλι δικιά µου θα' σαι
Βρέχει αλλά δεν βρέχοµαι
χιονίζει δεν κρυώνω
γιατί τσ'αγάπης χειµαδιό
έχω κι εκειά σκερώνω.
Βάνω τα µε τη σκέψη µου
γιατί το παρακάνει,
λέω τση δε την αγαπώ
και ψεύτη αυτή µε βγάνει.
Στ'ς αγάπης την κακοβολιά
πρόσεξε για θα πέσεις
και είναι τα τσουγκριά πολλά
κι' άσκηµα θα πονέσεις
Αχι και γιάντα σ’ αγαπώ
και γιάντα σε λατρεύω
σ’ ένα Θεό επίστευα
κι εδά σε δυο πιστεύω.
ΑΓΑΠΗ
Γιαντα κατασταλαξανε
τα συναισθηµατα µου
σε µιαν αγαπη που ποτε
δεν θα γενει δικια µου
Στην µέσα πάντα της καρδιάς,
σε τόπο διαλεγµένο,
θα σ' εχω σαν το φυλακτό
ωστε να ζω κρυµένο.
Στιγµές που ζήσαµε µαζί
για πάντα θα θυµούµαι
µη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ
γιατί στενοχωρούµαι
Για σένα η αγάπη µου
όλο και δυναµώνει
σαν τον αέρα που φυσά
κι' όλα τα ξεριζώνει
Στο παραθύρι της καρδιάς
κάθοµαι κι αγναντεύω
την πρώτη µου αγαπητικιά
να ξαναβρώ γυρεύγω
Γι' αυτό παράνοµες πολλές
αγάπες κατοικούνε
σε µερακλίδικες καρδιές
που ξέρουν κι αγαπούνε
Στον κήπο φύτεψα κλαδιά
µε δάκρυα να ποτίζω
να βγάλουν άνθη όµορφα
τσ' αγάπης να χαρίζω
Βρήκε ένα τρόπο η καρδιά
στα σύννεφα να πάει
γιατί εκεί πάνω µοναχά
ξέρει πως ν' αγαπάει.
Στ'ορκίζοµαι αγάπη µου
η γη να µε σκεπάσει
αν βάλω άλλη στην καρδιά
τον τόπο σου να πιάσει
Στρογγυλοµηλοπρόσωπη,
παιχνίδι των αγγέλων
εσύ εισ' η οµορφότερη
των αλλονών κοπέλων.
Αχι και να 'µουν ύπνος σου
και να 'µουν τ' όνειρό σου
και να 'µουνα προσκέφαλο
κοντά στο µάγουλό σου
Συ σούρωσες µε το πιοτό
κι εγώ µε την αγάπη,
να δούµε µεγαλύτερη
ζηµιά ποιός έχει πάθει!
77
Μαντιναδες 2002
Στην έρηµο της µοναξιάς
που χρόνια τη βαδίζω
είσαι δεντρί και τη δροσιά
στον ίσκιο σου ελπίζω..
Γιάγυρε εδά που'ναι νωρίς
µη φεύγεις µακριά µου
γιατί άλλη αγάπη θα βρεθεί
να µπεί στην αγκαλιά µου
Για σένα χάνω τη ζωή,
όχι πως έχει αξία
να κάµω θα 'ναι η πιο µικρή
που θα µπορώ θυσία.
Στο 'πα σου στο ξανά 'πα σου
µη µε κοιτάζεις διόλου
γιατί 'ναι η κάθε σου µαθιά
σφαίρα του πυροβόλου
Για να µην κλαίει φεγγάρι µου
πες της καλά περνάω
κοντοσηµώνει ο καιρός
κοντά της για να πάω
Στο χύµα τρέχει το νερό
στο σόπατο στερνιάζει,
µια λεµονιά 'χω στη καρδιά
µικρή µου και σου µοιάζει.
Γαπώ σε µα το σ' αγαπώ
ίντα µπορεί να κάνει
που το παντέρµο ριζικό
καθόλου δε συντράµει
Στον πρώτο στίχο σ'αγαπώ
στον δεύτερο επίσης
στον τρίτο και στον τέταρτο
ζητώ να µη µ'αφήσεις.
Στου έρωτα σου τη φωτιά
µ'έριξες για να λιώσω,
µα σ' αγαπώ και µη θαρρείς
πως θα το µετανιώσω
Βάνω καυγά µε το σεβντά
απού 'ναι να σκοτωθούµε
µα µπαίνει µια µελαχροινή
µεσίτης και µιλούµε
Στ'ς αγάπης την κακοβολιά
όποιο πουλί µπερδέσει
όσο κι' αν είναι δυνατό
στο τέλος δεν θ'αντέξει
Αχ, κοπέλια µου δε θωρώ
τση Κρήτης το τοπίο
γιατί έχω στα µάτια µου
εσένα µεγαλείο.
Μαντιναδες 2002
Συγνώµη που σ'αγάπησα
τόσο πολύ κερά µου
δεν ξέρει όµως ν'αγαπά
λιγότερο η καρδιά µου
Σώµα ,καρδιά,ψυχή ,πνοή,
ελπίδα, φως, χαρά µου
µέσα στη νύχτα ξαστεριά
κι'αγγελοζωγραφιά µου
Αφού δεν ειναι µπορετό
µαζί σου να µονιάσω
στο Θιο σ' ορίζω κοπελιά,
παντρέψου να ξεγνοιάσω.
Τ’ άστρα θα κάνω γέφυρα
να ‘ρθω να σ’ ανταµώσω
τα χείλι σου για να γευτώ
τα χάδια σου να νιώσω.
Αυτό που αισθάνοµαι γι'αυτή
δεν είναι απλώς αγάπη,
πάθος και πόθος σµίγουνε
στου νου το µονοπάτι
Τα µάθια µου στερέψανε
δεν έχω άλλο δάκρυ
άλλο να κλάψω δεν µπορώ
για τη δική σου αγάπη
Τα µάτια µας ν'αλλάξουµε
να βλέπεις ότι βλέπω,
να βλέπεις πόσο σ'αγαπώ
και πόσο σε λατρεύω
Αστέρι µ’ είπες µια φορά
και γω θα γίνω φως µου
άµα και συ συµβιβαστείς
να γένες ουρανός µου.
Τα µάτια σου µε πλάνεψαν
και µ' έφεραν κοντά σου
µα πιο πολύ αγάπησα
την τρυφερή καρδιά σου.
Ας ήταν η αγάπη µου
µια αστραπή µεγάλη
να µπει µες στην καρδούλα σου
να διώξει το σκοτάδι
Τα µάτια σου τα όµορφα
σαν είναι δακρυσµένα
µοιάζουν µε άστρα τ'ουρανού
που σβήνουν ένα ένα
Αριστος ήµουνα στο σχολείο
και µε έκανες ντουβάρι,
και µίσησα τα γράµµατα
για τη δικιά σου χάρη.
ΑΓΑΠΗ
Αχ πού 'σαι αγόρι όµορφο
εκεί κάτω στα ξένα
που τόσα που 'γραψα πολλά
χάλασε πια η πένα
Αφού είσαι παντοδύναµος
και παντογνώστης Θε µου
να µην χωρίσοµε ποτέ
ποιός είναι ο τρόπος πε µου
Τ' αχείλι σου είναι ζάχαρη
πουλί µου αγαπηµένο
και το δικό εγλύκανε
που 'τονε πικραµένο
Αυτός που ξέρει ν΄ αγαπά
και να υποµένει ξέρει
όλη τη νύχτα πολεµά
ξηµέρωµα να φέρει
Τα λόγια ψάχνω για να βρω
να γράψω ένα τραγούδι
να δείχνει την αγάπη µου
µικρό µου αγγελούδι
Τα µάτια µας ν'αλλάξουµε
να δεις την οµορφιά σου
όπως την βλέπω µόνο εγώ
και κράτα τα δικά σου
Αστράφτει κάθε σου µατιά
µικρή µου κάθε τόσο,
και βάζω αλεξικέραυνο
το σώµα να γλιτώσω.
Τα µατια σου µ' ανοιξανε
πληγη που δεν θα γιανει
κι αν βρεθει ποτε γιατρος
δε θα βρεθει βοτανι
Ασε το βλέµµα βιόλα µου
σε µένα να µιλήσει
µα η µατιά µου γρήγορα
κατέχει ν'απαντήσει
Τα µάτια σου 'ναι ουρανός
ήλιος το πρόσωπό σου
κι η Ανοιξη µπορεί να 'ρθει
µ'ένα χαµόγελο σου
Αρχίζω να µελαγχολώ,
ν' αλλάζω χαρακτήρα
γιατί αγάπη έδωσα
κι αγάπη δεν επήρα.
Τα µαύρα τα µαλλάκια τση
σα γιασεµιά µυρίζουν
και τα γλυκά χειλάκια τση
όποιον φιλούν ζαλίζουν
78
Μαντιναδες 2002
Συχνά µου φεύγει ο λογισµός
και έρχεται µαζί σου
και σου κρατάει συντροφιά
µην είσαι µοναχή σου
Τ' άστρα θωρώ και σκέφτοµαι
Θεέ µου να πέσει ένα
να κάνω ευχή να µη µπορεί
να ζει χωρίς εµένα.
Αφήνω σου καλή νυχτιά
µηλιά µου µε τσι κλώνους
πάω κι εγώ να κοιµηθώ
µε βάσανα και πόνους
Τα λόγια φαίνονται φτωχά
κι οι λέξεις δεν αρκούνε
για να σου πουν τα χείλη µου
πόσο σε αγαπούνε.
Αυτή ζηλεύει στα λεφτά
µα εγώ λεφτά στερούµαι
δεν το 'λεγε απ' την αρχή
να µην αγαπηθούµε
Αστροφεγγιά τση σκέψης µου
και χαραυγή του νού µου
του λογισµού µου συντροφιά
φεγγάρι τ'ουρανού µου
Τα µάτια σου είναι θάλασσα
κι όποιος θα ταξιδέψει
πρέπει να το καλοσκεφτεί
γιατί θα κινδυνέψει.
Ασπρο βιολάκι γιασεµιού
και µοσκοµυρισµένο
τα πρόβατά µου παρατώ
και κηπουρός σου µπαίνω
Τα µάτια σου µε φέρανε
σε τούτα δω τα µέρη
έτσι όπως µε µάγεψαν
για να γενούµε ταίρι
Αρχισε πάλι ο ποταµός
θολός και κατεβαίνει,
κι άρχισε κι η αγάπη µου
και στη καρδιά µου µπαίνει.
Τα µαύρα µάθια τ' αγαπώ
γιατί γλυκοκοιτούνε
και δίνουνε παρηγοριά
σε κείνους που πονούνε
Αρέσει µου να τα φιλώ
τα κόκκινά σου χείλη
γιατ' είναι σαν την άνοιξη
στον ερχοµό τ' Απρίλη
Μαντιναδες 2002
Τα σύνεφα εµάζεψα
να φτιάξω µαξιλάρι
να σου το δώσω κοπελιά
ο ύπνος αν σε πάρει
Αραγες χαϊδεµένο µου
τσι τόπους που διαβαίνεις,
χωρίς εµένα τη χαρά
πως τη καταλαβαίνεις;
Τάµα σου κάνω Παναγιά,
να µου τον κανακίζεις
και τη ζωή του µε χαρές
µονάχα να γεµίζεις
Απ'της αγάπης τον καϋµό
πολλοί 'ναι πληγωµένοι
ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό
που τσι πληγές να γιαίνει
Τέσσερις σφαίρες στο κορµί
µια µια θε να φυτέψω
σ' όποιον εµπόδιο σταθεί
σαν έρθω να σε κλέψω
Απόψε µελαγχολική
δείχνεις και λυπηµένη
τσ'αγάπης πρέπει βάσανο
πως στην καρδιά ξωµένει
Την αγκαλιά σου αναζητώ
στο φως και στο σκοτάδι,
µια καληµέρα το πρωϊ
κ' ΄θπνο γλυκό το βράδυ
Απού ναι αγάπης στέρηση,
κι απου κρατεί χειµώνας
καµιά ψυχή δε σώζεται,
αµα θα'ρθεί τυφώνας.
Την αγκαλιά του θάλασσα
να την εκάµεις θεέ µου
και µένα πέτρα στο βυθό
για να µην βγώ ποτέ µου
Τι κέρδισα που σ'αγαπώ
τόσους καιρούς κερά µου
φωθιά έβαλες να καίγεται
ώστε να ζώ η καρδιά µου
Από τη βρύση της καρδιάς
ποτίζω σε να έχεις
πάντα νερό για να ανθείς,
τους πόνους να αντέχεις
Το γέλιο σου είναι γέλιο µου
κι ο πόνος σου καηµός µου
κι η σκέψη σου είναι σκέψη µου
µέρα και νύκτα φως µου
ΑΓΑΠΗ
Αρέσει µου να πορπατώ
ξυπόλυτος στο χιόνι
γιατί τσ' αγάπης µου η φωτιά
'κλουθά µου και το λιώνει
Τα χείλη σου τα δροσερά
που στάζουν όλο µέλι
κάθε κοπέλα του χωριού
να τα φιλήσει θέλει
Απ'το πρωί η σκέψη µου
στην πόρτα σου απ’ όξω
µα βράδιασε και δεν µπορώ
να την αναµαζόξω
Απ'της αγάπης τον καϋµό
πολλοί 'ναι πληγωµένοι
ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό
που τσι πληγές να γιαίνει
Απόψε πάλι ξαγρυπνώ
σένα και περιµένω,
ένα δικό σου σ’ αγαπώ
στο κινητό γραµµένο.
Τη µέρα που σε γνώρισα
άλλαξε η ζωή µου
κι αν µου 'λεγες πως µ' αγαπάς
θα ησύχαζε η ψυχή µου
Απού πληγώσει αληθινή
αγάπη µη ποθάνει
να ζει και τόπος µη βρεθεί
τα πάθη του να βάνει
Απού ναι αγάπης στέρηση,
κι απου κρατεί χειµώνας
καµιά ψυχή δε σώζεται,
αµα θα'ρθεί τυφώνας.
Την Παναγιά της θάλασσας
που λένε Γρηγορούσα
παρακαλώ για µια στιγµή
να µην τον αγαπούσα.
Απο το βαθος την καρδια
την κοβω και στη δινω
κι ας τσ' αλλους να γιορτάζουνε
τον Αγιο Βαλεντινο
Τι να τα κάνουνε οι γιατροί
τα κοφτερά νυστέρια,
αφού στσα αγάπης την πλήγη
σηκώνουνε τα χέρια
Το γλυκοχάραµα τσ' αυγής
επρωτογνώρισά τη
µα βγήκε ο ήλιος κι έγινε
όνειρο κι έχασα τη
79
Μαντιναδες 2002
Τα χείλη σου είναι κόκκινα
και µαύρη η καρδιά σου
µα εγώ µικρή µου σ'αγαπώ
κι ας είµαι µακριά σου.
Αραγες θα περνά καλά
εδά που ζει µακριά µου
ή θα 'χει και του λόγου τζη
τ' αναστενάγµατά µου.
Τέσσερα µάτια δυό καρδιές
όταν συναντηθούνε
γλυκές απου'ναι οι στιγµές
µα γρήγορα περνούνε.
Απ'της αγάπης τον καϋµό
πολλοί 'ναι πληγωµένοι
ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό
που τσι πληγές να γιαίνει
Τη µέρα που σ' αγάπησα
είναι κι εµέ η γιορτή µου
γιατί 'ναι µέρος τση χαράς
που 'λλαξε τη ζωή µου
Απού τσι χρόνους που 'ζησα
έναν θα ξεχωρίσω
εκεινονά που µου 'µελε
φώς µου να σ'αγαπήσω
Την αγκαλιά της θάλασσα
να τηνε κάµεις Θεέ µου
και µένα βράχο στο βυθό
µην ξαναβγώ ποτέ µου
Απού ναι αγάπης στέρηση,
κι απου κρατεί χειµώνας
καµιά ψυχή δε σώζεται,
αµα θα'ρθεί τυφώνας.
Την πρώτη αγάπη στην καρδιά
την έχω κορνιζώσει
γιατί πολλά µαθήµατα
για τσ' άλλες µου 'χει δώσει.
Τι κι αν ανθίσουν τα κλαδιά
Μάρτη, Απρίλη, Μάη
αφού εκείνη π' αγαπώ
επέταξε και πάει.
Τί νιώθω να µη µε ρωτάς
κοιτώντας µε στα µάτια
αυτό που νιώθω στη καρδιά
κεντά τα φυλλοκάρδια
Το Γολγοθά τσ΄αγάπης σου
πώς θα τονε περάσω
που πρέπει να 'χω δύναµη
εις την κορφή να φτάσω.
Μαντιναδες 2002
Το δάκρυ µου είναι κόκκινο,
όντε θα βγει για 'σένα,
γιατί ανακατωνεται
µε τσι καρδιάς το αίµα.
Το λόγο µου στον έδωκα
και δεν τον παίρνω πίσω
ώστε να ζεις θα σ'αγαπώ
και πλάι σου θα ζήσω
Το ναι σου είναι η ζωή
το όχι ο θάνατός µου
σκέψου και αποφάσισε
και όποιο θέλεις δως µου.
Το ξέρω συ πως µ'αγαπάς
µα όχι σαν κι εµένα
οπούχω µέσα στην καρδιά
µαυρες πληγές για σένα.
Το σ' αγαπώ να µου το πεις
µονάχα όταν το νιώσεις
στον έρωτά µου κοπελιά
δεν θέλω υποχρεώσεις.
Το χείλι σου το κόκκινο
ήθελα να φιλήσω
µα κείνο στάζει το κρασί
φοβούµαι µη µεθύσω
Του κήπου τριαντάφυλλο
µα στην καρδιά σου ανθίζω,
µόνο στο χώµα που αγαπώ
τσι ρίζες µου ποτίζω.
Τσ' αγάπης σου τα δάκρυα
που βγαίνουνε µε πόνο
είναι καυτά και µοιάζουνε
µε του θανάτου µόνο.
Τσ'αγάπης το εµβόλιο
µου 'πε ο γιατρός να κάνω
γιατί αν µε πιάσει ο έρωτας
θα πέσω να πεθάνω
Τυχαία πήρα τα στενά
κι έπεσα στο στενό σου
κι είδα σε και µε σκλάβωσες
µ' ένα χαµόγελό σου.
Φεγγάρι µου, για µια στιγµή
τα µάτια άνοιξέ τα,
κάντα καθρέπτες να τη δω,
κ'ύστερα σφάλισε τα.
Φιλώ σε µα και σε ποθώ
µεσ' απ' την καρδιά µου
θα 'ρθει µια µέρα ο καιρός
που θα γενείς δικιά µου !
Μαντιναδες 2002
ΑΓΑΠΗ
Το εικόνισµά σου ζωγραφιά Το έµαθαν πως σ' αγαπώ
µα συ 'σαι από τη φύση του κήπου σου οι βιόλες
και δε µπορεί τη λάµψη σου και σαν περάσω το στενό
κανείς να ζωγραφίσει. µοσχοβολούνε όλες.
Το µέλι το µελίσω µου Το µόνο µου παράπονο
το γάλα τον οζώ µου, όσο καιρό αγαπώ σε
εγώ σταφύλι σουλτανί είναι πως δεν µου φτάνουνε
θα σε ταίζω φως µου. οι ώρες που θωρώ σε
Το ξέρω πως δε µ' αγαπάς Το ξέρω πως η λογική
µα δε µπορείς να κάνεις , µε την καρδιά δεν πάνε
κι εµένα να µη σ΄αγαπώ αφού η πρώτη εκτιµά
γιατί το κόπο χάνεις . καρδιές που αγαπάνε
Το όνοµά σου έτυχε Το ποιο ακριβό συναίσθηµα
να είναι και δικό µου αγάπη λέει το λένε,
κι όποτε µε φωνάζουνε και κάνει λέει µάθια αθρώπινα
σε βάζω στο µυαλό µου καθηµερνός και κλαίνε.
Το σ' αγαπώ τα χείλη σου Το σ'αγαπώ µου φαίνεται
ψέµµατα µου το λένε λίγο και δε µε φτάνει
γιατί δεν τα 'δα µια φορά ότι για σένα αισθάνοµαι
τα µάτια σου να κλαίνε µια λέξη δεν το βάνει
Τον ουρανό σκοτείνιασα Τόσο καιρό απου τη ΄γαπώ
πάνω από την αυλή σου που είναι η απολαβή µου,
για να σε βάλω εκεί ψηλά µόνο πως εχαράµησα
να φέγγεις µοναχή σου για ΄κείνη τη ζωή µου.
Τραγουδια µεσα στο ονειρο Τρέµω στη σκέψη πως µπορεί
ακουω καθε βραδυ, µια µέρα να σε χάσω
ξυπνω και η σκεψη χανεται, κι ετσά καηµό προστάτευε
στην αγκαλια σου παλι Θεέ µου µη δοκιµάσω
Τσ' αγάπης την αθιβολή Τσ'αγάπης η τα δάκρυα
στο νου µη µου τη φέρνεις που βγαίνουνε µε πόνο
γιατί κι αν έχω µια σταλιά είναι κι αυτά και φαίνουνται
χαρά, µου την επαίρνεις µε του θανάτου µόνο
Τση λογικής ο ορισµός Τσι θάλλασας τα κύµατα
µ' αγάπη δε βαδίζει, πατώ και δε βουλούνε
άλλος ακούει την καρδιά σα θέλω γω να σ' αγαπώ
κι άλλος υπολογίζει. κανένα δε φοβούµαι
Φαίνεται άλλη αγαπάς Φαίνεται ξένη δύναµη
και σ΄άλλη δίνεις θάρρος , έχουν όσοι αγαπούνε
πες µου το για ν'αποσυρθώ αλλιώς δεν θε ν'αντέχανε
να µη σου δίνει βάρος . τσι µπόρες που περνούνε
Φέρτε µια σκάλα ν' ανεβώ Φιλώ σε µα και σε ποθώ
τ' ανέµου να µιλήσω µέσα από την καρδιά µου,
να της επέψει µήνυµα θα 'ρθει µια µέρα κι ο καιρός
να 'ρθεί να τη φιλήσω που θα γεννείς δικιά µου
Φλόγα εσύ, κερί εγώ Φτερά δεν έχω µα ψηλά
δωσ' µου φωτιά ν' ανάψω η αγάπη σου µε βγάνει
να λιώσω και το σ' αγαπώ και δεν µε νοιάζει να πετώ
πάνω στη γη να γράψω. ότι καιρό κι αν κάνει
80
Μαντιναδες 2002
Φτωχός εγώ, φτωχειά κι εσύ
έτσι η µοίρα ορίζει
µα µες την φτώχεια η αγάπη µας
δεν παύει να ελπίζει
Χαιρετισµό ερωτικό
γλυκιάς φιλιάς σηµάδι
σεβντά πρωτοφανέρωτου
µε δίχως ασχηµάδι
Χάνει το νόηµα η ζωή
την οµορφιά τζη η φύση
άµα σκεφτώ ότι µπορεί
σ' άλλη αγκαλιά να ζήσει
Χίλες κι αν βάλω στην καρδιά,
για 'σένα θέση θά 'χει.
Μα ούτε καρφίτσα δεν χωρεί,
σαν µπείς εσύ µονάχη.
Χιλιαδες σκέψεις µες το νου
εχω µα ξεχωρίζει
η εδική σου αγάπη µου
γιατί χαρές χαρίζει
Χίλιες χιλιάδες κυνηγοί
το νου µου κυνηγούνε
µα γω τον έχω πάνω σου
και που να τονε βρούνε
Χρυσάφι να σου στρώνουνε
µικρή µου να κοιµάσαι
αν δεν επάρεις µερακλή
δυστυχισµένη θα 'σαι
Χρυσούλα λένε το µωρό
που ΄κλεψε την καρδιά µου
και έχω µεγάλα βάσανα
γιατί ΄ναι µακριά µου
Ω παιδικέ µου έρωντα
κι αγάπη µου µεγάλη
γέρασα µα 'πό την καρδιά
λεπτό δε σ' έχω βγάλει.
Ως σ'αγαπώ να µ'αγαπάς
και όνειρα µεγάλα
να κάνοµε αληθινά
µην σβύσουνε σαν τ'αλλα
Ωσάν το σφακολούλουδο
στη γυροποταµίδα
έτσα 'τοναι τα χείλη µου
τσι µέρες που δε σ' είδα
Ωστε να ζω θα σ'αγαπώ
µα και θα σε προσέχω
γιατί για µένα είσαι εσύ
ότι πολύτιµο έχω
ΑΓΑΠΗ
Φυλακισµένη µε κρατούν
σκέψεις του λογισµού σου
και δεν υπάρχει γιατρικό
µονάχα του κορµιού σου
Χαίροµαι που 'σαι ειλικρινής,
να ξέρεις το εκτιµάω,
γιατί κι εγώ τα ψέµατα
µε θάρρος πολεµάω.
Χαράµι σου να σου γενεί
η αάπη απου σου 'χα
αφου µε παραπέταξες
σαν τα παλιά σου ρούχα
Χίλια µαχαίρια και σπαθιά
χάµε στη γη στρωµένα
τσαλαπατά τα και παιρνώ
και έρχοµαι σε σένα
Χιλιες καρδιες κιαν ειχα εγω
χαλαλι στο κορµι σου
µα εχω µια και µοναχη
χιλιες φορες δικι σου
Χριστέ µου ήνταν τα πάθη σου
µπρος τα δικά µου πάθη,
που αγαπώ και προσπαθώ
κανεις να µην το µάθει.
Αγάπη παρακαλετή
δεν έκανα ποτέ µου,
µόνο µε σένα κοπελιά
και κακοφαίνεται µου.
Χωρίς εσένα η ζωή
δεν έχει σηµασία
κοντά σου µόνο αγάπη µου
παίρνει µεγάλη αξία
Ω! τι πανέρµη ασθένεια
που είναι η αγάπη,
άλλος την έχει και πονεί
κι άλλος γλακά να πάθει
Ωσαν τα κρίνα του αγρού
που τη βροχή ποθούνε
έτσι ποθούν τα µάτια µου
τα µάτια σου να δούνε
Ωσαν τον γορδιο δεσµο
εδεσ' ο ερωντας µας
και µουδε ο Μεγ'Αλεξανδρος
τα κοβει τα δεσµα µας
Ωστε να ζω θα σ'αγαπώ
έστω και µε την σκέψη
που δεν µπορεί ποτέ κανείς
να την απαγορεύσει
81
Μαντιναδες 2002
Φωνή µου πέτα µακριά
σαν τ' άστρο τ' αναµµένο
και πες τση πως την αγαπώ
και πως την περιµένω.
Χαµογελα πολλω λογιω
εχουν στα προσωπα τους
µα το δικο σου αντανακλα
τα καλλη τση καρδια σου
Χαρώ τα γω τα µάθια σου
πως έχεις µαθηµένα
κάνουµε πως θωρρούν αλλού
αλλά θωρρούν εµένα
Χίλια µαχαίρια και σπαθιά
να κόψουν το κορµί µου
χωρίς αιτία κι αφορµή
αν σ'αρνηθώ µικρή µου
Χίλιες κι αν βάλω στην καρδιά
για σένα θέση θα 'χει,
µα ούτε καρφίτσα δε χωρεί
σαν µπεις εσύ µονάχη.
Χρυσαροκάντουνο σταυρό
φορείς εις το λαιµό σου
κι'οπως φιλάω το σταυρό
φιλω το µάγουλό σου.
Χρυσοµαλλούσα κοπελιά
ψηλή σαν κυπαρίσσι
κάµε κουµάντο ο σεβντάς
ήσυχο να µ'αφήσει
Ψάχνω να βρω µια µάγισσα
για σένα να ρωτήσω
στον κάτω κόσµο ανέ µπορώ
να σε ξαναγαπήσω
Ως σ' αγαπώ δε σ' αγαπά
η µάνα που σε γέννα
γιατί έχει κι άλλα ν' αγαπά
µα εγώ έχω µόνο εσένα
Ωσάν τα µάτια µου αγαπώ
αυτούς που µε µισούνε
σκέψου το πόσο αγαπώ
αυτούς που µ' αγαπούνε
Ωστε να ζεις εσύ κι εγώ
ελπίδες πάντα θα'χω
για δε µ' αφήνει η αγάπη σου
ένα λεπτό µονάχο
Ωφου χαρώ χαρίνω το
κι ώφου χαρώ χαρώ το
από τη χέρα το κρατώ
και πάλι αναζητώ το
Μαντιναδες 2002
Η µανα µου µ' αγκαλιασε
και δακρυσε για µενα
χαρουµενη, λεει, ητανε
που θα φορεσω βερα
Οταν του γάµου στέφανα
στην κεφαλή σου µπούνε
τα εδικά µου στέφανα
στον τοίχο θ' ακουµπούνε
Ανοίξετε την πόρτα σας
να δείτε το γαµπρό µας
που'ναι στολίδι και πρεπιά
στο σόι το δικό µας
Νύφη θα σε προσέχοµε
οι συγγενείς κι οι φίλοι
µα πρέπει και του λυρατζή
µεταξωτό µαντήλι
Να ζήσει η νύφη κι ο γαµπρός
ευτυχισµένα χρόνια
να τους αξιώσει ο Θεός να δουν
παιδιά µα και εγγόνια
Απόψ' αρραβωνιάζοµαι
κι ο Θιός να µ'αξιώσει
να βρω κουµπάρο άξιο
να µας εστεφανώσει
Στις ακριβές σας τσι χαρές
να ξαναµαζωχτούµε
κι από τα βάθη τση καρδιάς
πάλι να ευχηθούµε
Στο γάµο σου µε κάλεσες
χωρίς να έχεις γνώση
πως την δική µου την καρδιά
µεµιάς έχεις καρφώσει.
Οντω θα στεφανώνεσαι
στο γάµο σου θα ν'έρθω
και στον χορό σου αγάπη µου
θα το νε µακελέψω
Γαµπρέ µας να τα χαίρεσαι
τα όµορφά τζη κάλλη
απου δεν εξανάδαµε
να τα 'χει κιαµιάν άλλη
Να ζήσει η νύφη κι ο γαµπρός
χωρίς καϋµό και βάρος
ο πεθερός, η πεθερά
οι φίλοι, κι ο κουµπάρος
Απόψ' αρραβωνιάζοµαι
µε σένα κοπελιά µου
και τη χαρίζ' ολόψυχα
σε σένα την καρδιά µου
ΓΑΜΟΣ - ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ
Φωτια θα βαλω σηµερο
στο γαµο του Σφυγγακη
µε Κατσουλιερη αριστερα
Καλουδη και Ζερβακη!
Στο γάµο µου τον κάλεσα
να έρθει και να παίξει
κι απάντησε ότι θα 'ρθει
µ' άλογο να µε κλέψει.
Να πείτε µπρε τση νύφης µας
να τονε κανακίζει
µε µέλι και µε ζάχαρη
να µας τονε ταϊζει
Νύφη σαν το κρυγιό νερό
µοιάζει το προσωπό σου
γιατί τονε παντρεύεσαι
τον αγαπητικό σου
∆ώσετε του κουµπάρου µας
του γάµου το κουλούρι
απού τ'οµορφοσάξανε
και µοιάζει του στη µούρη
Εκέρδισά τη τη φιλιά
π' από µικρός ποθούσα
κι από τα βάθη τση καρδιάς
πιστά την αγαπούσα
Στο µπέτη του µε το Σε Ζέτ
σκοποβολή θα κάµω
σε όποιον µπεί εµπόδιο
στον εδικό µας γάµο.
Ποτέ δεν το περίµενα
σε τέτοια ηλικία
ο γάµος να µε έκανε
να πάθω υστερία
Νύφη, άνοιξ΄ την πόρτα σου
γιατί ο γαµπρός νιµένει
για να του δώσεις την καρδιά
µε πέπλο στολισµένη
Γαµπρέ τη νύφη ν'αγαπάς
σαν και τον απατό σου
και συ κερά νυφούλα µας
τον άντρα το δικό σου
Νύφη να µπεις στ'αρχοντικό
µε το δεξί σου πόδι
και να σκορπίσεις ύστερα
κατάχαµα ένα ρόδι
Τέθοια χαρά σαν τούτηνα
ποτέ δεν έχω νιώσει
γι'αυτό η καρδιά πως σ'αγαπά
δε θα το µετανιώσει
82
Μαντιναδες 2002
Οταν θα µε στολιζουνε
νυφη για να µε πανε
ελπιζω οτι στην εκκλησια
στους καλεσµενους θα 'ναι
Οντε θα στεφανώνεσαι
αντίς λεφτά θα βγάλω
από τον µπέτη την καρδιά
στον δίσκο να τη βάλω
Νύφη δε θέµε πλούτη µεις
µόνο την οµορφιά σου
απου 'χει το κορµάκι σου
και η σεµνή καρδιά σου
Αγια να είναι η στιγµή
ο Θιός θέλει βοηθήσει
ο ένας για τον άλλονε
να µη βαρυγκοµήσει
Ηρθε ο καιρός οι δυο καρδιές
να σµίξονε οµάδι
κι η µια τσ'αλλής να δώσουνε
τσ'αγάπης το σηµάδι
Να µας εζήσουνε κι οι δυό
να πιούµε στην υγειά τους
να µας αξιώσει ο Θεός
να δούµε τα παιδιά τους
Αφού το χαρακτήρα σου
µε δίδαξε η πείρα,
το παν εις λήθη παραιτώ
και σου προσφέρω χείρα.
Με πίστη σε αγάπησα
και η απόφασή µου
σταθεροτέρα και αυτής
είναι και της ζωής µου
Γαµπρέ βλαστάρι όµορφο
βέργα 'πο κυπαρίσσι
η νύφη µας θα σ'αγαπά
σε όλη µας τη ζήση
Αγια να είναι η στιγµή
κάνοµε το σταυρό µας
κι ανοίγοµε την πόρτα µας
στο ζηλευτό γαµπρό µας
Ευχαριστώ τσι φίλους µου
µε όλη την ψυχή µου
απού παρευρεθηκανε
εις τη στεφάνωσή µου
Μάνα, πατέρα έκαµα
κι άλλους τούτη τη µέρα
µ'αγάπη και µε σεβασµό
τους τη φιλώ τη χέρα
Μαντιναδες 2002
Να ζήσετε χρόνια πολλά
και κάθε ευτυχία
θα είναι για τους φίλους σας
µεγάλη επιθυµία
Μαντιναδες 2002
ΓΑΜΟΣ - ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ
Ξεφάντωση θα κάνοµε Μάνα, πατέρα έκαµα
µέχρι να ξηµερώσει κι άλλους τούτη τη µέρα
κι ο Θιος την κάθε πεθυµιά µ'αγάπη και µε σεβασµό
που 'χετε να σας δώσει τους τη φιλώ τη χέρα
83
Μαντιναδες 2002
Ο χρόνος και η απόσταση
γίνανε οι εχθροί µου
γιατί µακριά µου πήρανε
εσένανε µικρή µου.
Αντρας λογαται οποιος βαστα
στου χωρισµου τον πονο
και µετατρεπει τσι καηµους
παντα σε γλεντι µονο
Απάντηση στα σου 'γραψα
νηµένω και θυµήσου
πως δεν ξεχνώ τα µάτια σου
και τη γλυκιά φωνή σου.
Αραγε θα µε σκεφτεται
ή µ' εχει προσπερασει
ολα οσα εκανα εγω
τα 'χει αραγε ξεχασει;
Έφυγε και µου µήνυσε
πως θέλει να γυρίσει
και τσ'απαντώ µόνο αν βγει
ο ήλιος απ'τη δύση.
Ρόδα πετώ στην θάλασσα
µα πίσω τα γιαέρνει
και κάθε µου χαιρετισµό
στα κύµατα ποµένει.
Μέσα στο προσκλητήριο
µου'στειλε και τη βέρα
αυτήν που θα της πέρναγα
στο χέρι κάποια µέρα
Μ' άφηκες δίχως να µου πεις
του χωρισµού το γεια σου
µα η καρδιά µου έµεινε
παντοτινά δικιά σου.
Παντέρµη ώρα µισεµού
την πίκρα σου λογιάζω
και σε κλειδώνω στην καρδιά
και σε σφιχταγκαλιάζω.
Γυρνά και µε κατηγορεί
όπου και να περάσει
θα µετανιώσει θα 'ναι αργά
γιατί θα µ' έχει χάσει.
Εµίσεψες και πλήθυναι
ο πόνος στην καρδιά µου
µου µήνυσες δεν θα γενείς
ποτέ ξανά δικιά µου
Χωρίσαµε και ανε βρεθεί
να σ'αγαπήσει άλλος
θα πρέπει να ναι µπουνταλάς
απο µένα πιο µεγάλος
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Φύγανε όλες οι χαρές
µέσα 'πο τη καρδιά µου
γιατί πολλά χιλιόµετρα
βρίσκεσαι µακριά µου.
Καλύτερα να πέθαινα
µέσα στην αγκαλιά σου
παρά µονάχος να µετρώ
τα βράδια µου µακριά σου.
Ας είχα κάρβουνα σβηστά
και φλόγες να µην καίνε
να κάψω εκείνη που έκανε
τα µάθια µου να κλαίνε.
∆εν είµαι πεύκος να κοπώ
πλατάνι να ραίσω
δεν είµαι τόσον άσπλαχνος
για να σε λησµόνήσω.
Μου ‘λεγες πως µ’ αγαπάς
πως ήµουνε η ζωή σου
µε ένα φιλί µε πρόδωσες
σαν το Χριστό θυµίσου
Στη θάλασσα της λησµονιάς
που µ’ έριξε θα πέσει
κάποτε θα ‘ναι παρελθόν
τσ’ αρέσει δεν τσ’ αρέσει.
Αυτά που ζήσαµε µαζί
στον νου σου αν τα έχεις
στην αγκαλιά του πως µπορείς
ύστερα και αντέχεις
∆ε θέλω εγώ να γροικώ
αγάπη πως σε χάνω
χίλιες πληγές εις την καρδιά
τούτη την ώρα βάνω.
∆εν γράφεις,δεν τηλεφωνάς
κι ούτε ρωτάς τι κάνω
πες µου τον τρόπο που ξεχνάς
να µάθω για να γιάνω
Καινούριε χρόνε και γιατί
σ' εσένα να ελπίζω
αφού την πρώτη µέρα σου
την κοπελιά χωρίζω
Μάθε το δεν γιατρεύοµαι
αν δεν γυρίσεις πίσω
δίχως σου εγώ δεν κάνω µπλιο
και δεν µπορώ να ζήσω
Την ώρα που χωρίζαµε
φύτεψα µαύρες βιόλες
το πένθος τση αγαπης µας
να συµβολίζουν όλες
84
Μαντιναδες 2002
Οι ώρες ατελίωτες
φαίνονται µακριά σου
και τα λεπτά εµπόδια
να µπώ στην αγκαλιά σου
Αν ήξερα αγάπη µου
ότι θα χωριστούµε
καλύτερα να πέθαινα
προτού να γνωριστούµε.
Εφυγες και δεν γυρισες
πισω για να κοιταξεις
του πληγωµενου τη καρδια
ποτε να µη ξεχασεις
Πονώ και να το σκέφτοµαι
πως όλα έχουν τελειώσει
πως η αγάπη δεν µπορεσε
το όνειρο να σώσει
Παίρνει το πλοίο τις χαρές
απού ‘χα και µισεύγει
και µένει µόνο το κορµί
τσι πόνους να παλεύει.
Μ' αρνήθηκες που να καεί
και σένα η καρδιά σου
και ταίρι άλλο να µή δείς
ποτέ στην αγκαλιά σου .
Σε κάθε ηλιοβασίλεµα
σ'αναστορούµαι φως µου
γιατί το βλέπαµε µαζί
και 'δα 'µαι µοναχός µου
Αναστενάζω και πονώ
δακρύζω και θυµούµαι
στιγµές που ζήσαµε µαζί
προτού να χωριστούµαι.
Ανέ ρωτήσει πείτε της
όνειρα ότι έχω χτίσει
να δείτε ότι θα ξαναρθεί
για να µου τα γκρεµίσει.
Θεέ µου κάνε µε πουλί
κάνε µε περιστέρι
που ταχυδρόµος γίνεται
χαµπέρια να σου φέρει
∆εν βλέπω µπλιο µου όνειρα
γιατί στον χωρισµό µας
εδιάλεξες και κράτησες
ότι καλό δικό µας.
Ελπιζα η αγάπη µας
να 'χε γερά θεµέλια
κι όχι σαν πύργους στο γιαλό
που χτίζουν τα κοπέλια.
Μαντιναδες 2002
Χωρίσαµε και πως να πω
ότι ευθύνη έχεις
αφού αγάπη σου 'δινα
τόση που δεν αντέχεις.
Κατέχω το πως δε µε θες
µα δεν αλλάζω γνώµη
στον έρωντα και στην καρδιά
δεν εισχωρούνε νόµοι.
Σε πλήγωσα αγάπη µου
πάρα πολύ το ξέρω
γι αυτό το λάθος που έκανα
πρέπει να υποφέρω
O χωρισµός σου µ'έκανε
ύπνο να µη γνωρίζω
και στα σοκάκια τση χαράς
ζητιάνος να γυρίζω.
Μες την καρδιά ξεχωριστά
κρατάω αναµνήσεις
απ' τις στιγµές που ζήσαµε
πριν φύγεις και µ' αφήσεις
Κρίµα που σου'χα στην καρδιά
θρόνο να κατοικήσεις
µα εσύ δεν ήσουν ικανή
να τονε κυβερνήσεις
Αν σ' αρνηθώ και µ' αρνηθείς
και φύγεις και µισέψεις
να ξέρεις ότι την ζωή
θα µου την καταστρέψεις.
Πίκρα µεγάλη στην καρδιά
ο χωρισµός αφήνει
και δεν υπάρχει φάρµακο
τον πόνο ν' απαλύνει
∆εν ξεχωρίζω τη χαρά
καθόλου απ' την πίκρα
µικρή µου δεν το πάθαινα
κοντά µου όταν σ' είχα.
Χίλια κοµµάτια µου 'κανε
η µοίρα τσι χαρές µου
την ώρα που βασίλεψες
ήλιε µου κι έφυγες µου
Μόνο νερό τση λησµονιάς
να πιω θα σε ξεχάσω
µη νοιάζεσαι δε βρίχνεται
πηγή να δοκιµάσω.
Καλύτερα που δε µιλάς
τα λόγια µας ξεχνιούνται
όσα ποτέ δεν είπαµε
αυτά δε λησµονιούνται.
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Παραµυθένιους έρωτες
δεν έµαθα να κάνω
µα ίσως θα έπρεπε γιατί
τσ' αληθινούς τσι χάνω.
Στα µέρη που πηγαίναµε
µονάχη µου γυρνάω
στιγµές που ζήσαµε µαζί
θυµάµαι και πονάω
Είναι βαρής και ασήκωτος
του χωρισµού ο πόνος
και τις πληγές µας τώρα πια
θα τις γιατρέψει ο χρόνος
Από µια κουβέντα πιάστηκες
κι είναι γνωστή η αιτία
κι ήτανε τούτο αφορµή
να σβήσει µια φιλία
Οσο πολύ τον αγαπώ
τον έχω και µισήσει
γιατί να ζω του χωρισµού
το πόνο µ' έχει αφήσει
Το µαύρο το πουκάµισο
το βάζουν πονεµένοι
αυτοί απού αγάπησαν
κι έχουν καρδιά καµµένη
Εγινα ήλιος και 'δωκα
κι'αχτινοχαϊδεψά σε
ήσουνε χιόνι κι έλιωσες
µικρή µου κι έχασά σε
Την ώρα τ' αποχωρισµού
δάκρυ να µη κυλήσει
σκέψου πως ήλιος ήτανε
και έπρεπε να δύσει.
Πολλές φορές ο χωρισµός
βρίσκεται περάσαρης
µες της καρδιάς σου την αυλή
και µην τον αποπάρεις.
Εγώ πουλί µου σ' έµαθα
τα δυό φτερά ν' ανοίγεις
µα δεν εσκέφτηκα ποτέ
µια µέρα πως θα φύγεις
Ποτέ του χωρισµού πληγή
δε κλείνει µε το χρόνο
κι αν ζήσω χρόνους εκατό
θα ζω µέσα στον πόνο.
Εβαλε πάλι ο χωρισµός
µαύρη κλωστή στο χτένι
και υφαντό τση µοναξιάς
για την καρδιά µου 'φαίνει.
85
Μαντιναδες 2002
Πώς θα µπορέσω την καρδιά
να τηνε συµµαζέψω
και τις πληγές που µ' άνοιξες
µία ζωή ν' αντέξω;
Μονάχη τώρα κάθοµαι
στο σπίτι µου τα βράδια
την αγκαλιά σου αναζητώ
και τα γλυκά σου χάδια
∆εν έχει νόηµα η ζωή
αφού είµαι µακρυά σου
όλη η ζωή µου κρέµεται
στα χέρια τα δικά σου
Αρνήσου µε να ξαναβρείς
την πρώτη ευτυχία
και όχι να σέρνεις βάσανα
και να 'µαι γω αιτία.
Στον τόπο απού εσµίγαµε
επέρασα και είδα
µια φουντωµένη ροδαριά
απού χε µαύρα φύλλα
Το φταίξιµο του χωρισµού
εσύ θα τό'χεις µόνο
κι όπου κι αν ψάχνεις τη χαρά
θα συναντάς τον πόνο
Είναι φονιάς ο χωρισµός
όµως δε θανατώνει
θέλει τη σάρκα ζωντανή
να την ετρώνε οι πόνοι
Αυτή εθάρριε µια ζωή
πως 'θελα τη λατρεύω
κι εδά χτυπά το µπέτη τση
γιατί θωρρεί πως φεύγω
Το δύσκολο στο χωρισµό
δεν είναι να αρνείσαι
την ευτυχία δεν µπορείς
να τηνε προσποιήσαι
Εχει αντέξει η καρδιά
σε θύελλες και µπόρες
θ' αντέξει και στου χωρισµού
τις δύσκολές του ώρες.
Εδά που φεύγεις ασκιανέ
και δροσερέ µ' αέρα
σ' όποιο κλαδί κι ανε σταθώ
θα λιάζοµαι όλη µέρα
Εµεις για να χωρίσουµε
πρέπει να δεις σηµάδι
νεκρούς να περπατούν στη γη
και ζωντανούς στον Αδη.
Μαντιναδες 2002
Μη λέτε πόνου αθιβολές
κι ότι πως έχω αρνέψει
µη µου ξυπνήσουνε οι καηµοί
και ποιός θα τσι παλέψει.
Οσος καιρός κι ανε διαβεί
εγώ θα περιµένω
πάλι κοντά µου για να 'ρθείς
πουλί ξενιτεµένο.
Ηθελες να χωρίσουµε
να φύγεις απο µένα
µα ΄δα γυρίζεις και µου λές
δε ζω χωρίς εσένα
Οταν µου πρωτοµίλησες
για χωρισµό καλή µου
ο χάρος µ΄ επισκεύτηκε
και πήρε την ψυχή µου
Την ώρα που χωρίζαµε
αντί να νιώσει πόνο
είδα στα µάθια τσι τα δυό
την ευτυχία µόνο
Ηµουν καλά και ξαφνικά
µ‘έπιασε στεναχώρια
γιατί µου ήρθε στο µυαλό
αυτή που ζούµε χώρια
Εφυγες µίσος δεν κρατώ
κακία δε σου πιάνω
Ετσα’ ναι εµένα η µοίρα µου
κι ότι αγαπώ το χάνω
Στο πιο ψηλότερο βουνό
θα βγώ να κλάψω µόνος
γιατί µε πλήγωσε πολύ
του χωρισµού σου ο πόνος
Περήφανος στεκόµουνα
κι από ψηλά θωρούσα
µα τώρα εγκρεµίστηκα
γι'αυτή που αγαπούσα
Και πάλι εξηµέρωσε
και 'φυγε το σκοτάδι
και πάλι τούτη την αυγή
δε θα'µαστε οµάδι
Φεύγει και παίρνει τση χαρές
µα θα γυρίσει πάλι
γίνεται βάρκα µε πανιά
στου νου µου τ' ακρογιάλι.
Την τελευταία µας στιγµή
παίξε τη µαχαιριά σου
για να ποθάνω γελαστός
στα χέρια τα δικά σου
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Αν είναι να χωρίσουµε
χίλιες φορές καλιά 'χω
το θάνατο παρά ζωή
χωρίς εσένα νά 'χω
Τα υστερνά µου δάκρυα
για σένα θα φυλάξω
και θα τα βγάλω όταν µου πεις
να σ’αγαπώ να πάψω
Του φεγγαριού εµύνησα
παρέα να µου κάνει
γιατί 'µαι τώρα αµοναχός
κι ο κόσµος δε µε βάνει
Ψάχνω να βρω το φάρµακο
να πίνω να κοιµούµαι
να το ναρκώνω το κορµί
να µη σε συλλογούµαι
∆ε µ'αγαπά δε µε πονεί
και απο την καρδιά µε βγάνει
εµένα άπου µου 'λεγε
πως δίχως µου δεν κάνει
Σαν µού'πε πώς χωρίζουµε
ήθελα να πεθάνω
γιατί η καρδιά δεν άντεχε
στην σκέψη πως την χάνω
Τη µεγαλύτερη ποινή
που εµπόριες να µου δώσεις
Είναι που ζούµε χωριστά
δίχως να µετανιώσεις
Ακόµα και τσι λησµονιάς
νερό εχω πιωµένω
να σε ξεχάσω δεν µπορώ
ακόµα περιµένω
Μα εµείς κι αν εχωρίσαµε
θέλω να µου θυµάσαι
κακό δεν σου καµα ποτέ
να µου παραπονάσαι
Μην καταλείς τα νειάτα σου
γι'αγάπη αλαργεµένη
µέσα στη στράτα τση ζωής
άλλη σε περιµένει
Τέσσερις σφαίρες στο κορµί
και µία στο κεφάλι
η πλερωµή σου αν εβρεθείς
σε αλλουνού αγκάλη
Οψές το βράδυ µίλαγα
µόνος µε την καρδιά µου
της λείπουνε τα µάτια σου
το γέλιο σου χαρά µου
86
Μαντιναδες 2002
Σβήσαν ελπίδες κι όνειρα
πού'χαµε οι δυό µας κάνει
κι έµεινε η ανάµνηση
τον πόνο να γλυκάνει
Κάνε το δάκρυ θάλασσα
τον πόνο σου να πνίξεις
καινούρια πόρτα στη ζωή
προσπάθησε ν΄ανοίξεις
Στη στράτα του ξεχωρισµού
άφησα την καρδιά µου
όταν γυρίσεις νά'ναι εκεί
να την δεχτείς κερά µου
Και πάλι το ξηµέρωµα
µε βρίσκει αµοναχό µου
αφού εκείνη π' αγαπώ
δεν είναι στο πλευρό µου.
Φεύγεις εσύ και σου κλουθά
το γέλιο και η χαρά µου
και έρµο αφήνεις το κορµί
και µαύρη την καρδιά µου
Είδα το ηλιοβασίλεµα
χλωµό χλωµό να γέρνει
κι απ' το δικό µας χωρισµό
απόχρωση να παίρνει.
Εγώ ρακί δεν έπινα
κρασί για να µεθύσω
τώρα τα πίνω και τα δυό
για να σε λησµονήσω
Ελα στην θέση µου να δεις
πόσο πονεί η καρδιά µου
και ύστερα πες µου πως µπορείς
να βρίσκεσαι µακριά µου.
Χίλιες φορές να µ'αρνηθείς
χίλιες θ'αλλάξεις πίσω
µα'γω αν φύγω µια φορά
δεν θα ξαναγυρίσω
Κοντά σου εσυνήθισα
µακριά σου εδά δεν κάνω
κι αν χωριστούν οι δρόµοι µας
καλιά χω να ποθάνω
Σκέπτοµαι θύµησες παλιές
και πάθη περασµένα
που κι ο καιρός αν πέρασε
δεν είναι ξεχασµένα
Οταν µε δουν τα µάτια σου
δακρύζουν τα δικά µου
γι'αυτό τα βλέπεις και γυρνούν
αλλού τα βλεµατά µου.
Μαντιναδες 2002
Τα δάκρυα του χωρισµού
δεν βγαίνουν απ΄τα µάτια
µα βγαίνουν απο την καρδία
που γίνεται κοµµάτια
Γυρίζεις και ξαναπατείς
τα ζάλα σου τα πρώτα
µε την ελπίδα πως θα βρεις
ξανά 'νοιχτή την πόρτα
Παλιού καιρού µου ανάµνηση
έλα κοντά µου πάλι
και δα στ' αλήθεια θα γενεί
η αγάπη µας µεγάλη.
Είναι στιγµές που δεν µπορώ
στιγµές που δεν αντέχω
κι είναι αιτία κι αφορµή
που δίπλα µου δεν σ' έχω.
Είσαι το πάθος και ο σεβντάς
η λύπη και η χαρά µου
είσαι ότι αγάπησα
µα έφυγες µακριά µου.
Μισώ τονε τον χωρισµό
µα δεν τον καταριούµαι
γιατί βαστά ότι αγαπώ
κοντά του και φοβούµαι
Να 'ταν η θάλασσα στεριά
το δρόµο δε φοβούµαι
να βρέχει και µε τη βροχή
να' ρθώ ν' ανταµωθούµε
Κάτι µου λέει µέσα µου
πως δεν ξαναγυρίζει
µα όσο ζει ο άνθρωπος
δεν παύει να ελπίζει
Εγώ 'µαι τόσο ευαίσθητος
σαν τσίπα του γαλάτου
κι άµα τρυπήσει µ' έχασες
αθέ του µαλαµάτου.
Στην αγκαλιά µου να µη 'ρθεις
φως µου για δε σε βάνω
ίντα χρωστείς να τσι γροικάς
τσι στεναγµούς που βγάνω
Αλλον άνδρα από εµέ
δε θα ξαναγαπήσεις
βάσανα πίκρες και καηµούς
να τα ξελησµονήσεις.
Είναι ένας θάνατος αργός
ο χωρισµός σου φως µου
γύρισε δηλητήριο
να ξεψυχήσω φως µου
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Ενας µεγάλος έρωτας
έσβησε µε το χρόνο
και γίνανε τα πάθη ντου
βάρη και τα σηκώνω
Χίλιες χιλιάδες βάσανα
εβρήκαν την καρδιά µου
απ'τον καιρό που έφυγες
και πήγες µακρυά µου.
Ποτέ δε θα'σαι παρελθόν
πάντα παρόν θα µείνεις
γιατί µια ώρα δυστυχής
να µείνω δε µ' αφήνεις.
Την ώρα που χωρίζαµε
τον ουρανό κοιτούσα
για να µην δει στα µάθια µου
πόσο την αγαπούσα.
Πληγή που δε γιατρεύγεται
στο µπέτι µου σηκώνω
χρόνια για µια παλιά φιλιά
µα δε το µετανιώνω.
Μέσα στσι χούφτες µου σκυφτός
βαστώ το πρόσωπό µου
κι αναρωτιέµαι ηντά 'φταιξε
κι έχασα τ' όνειρό µου
Πουλί µου αποδηµητικό
την άνοιξη αναµένω
και σαν τη γης απού διψά
σ' έχω λαχταρισµένο
Εντάκαρα να σ' αρνηθώ
µα δεν το κατορθώνω
και σαν το χιόνι που λιαστεί
έβαλ' αρχή και λιώνω.
Θα τηνε κόψω την κλωστή
µα έτσι κι αλλιώς θα σπάσει
θαρρώ πως είναι πια καλά
κιανείς να σου ξεχάσει.
Τώρα που χωριστήκαµε
κάµω του Θεού ένα τάµα
τα µάθια να σε ξαναδούν
που τώρα έχουν κλάµα
Μια φωτογραφία σου
ενθύµιό σου έχω
και τη φιλώ χίλιες φορές
πριν στο κρεβάτι πέσω
Σκέψη µου πένθιµο φόρεσε
κορµί µου µαύρο ντύσου
η βιόλα που επότιζες
δεν είναι µπλιο δική σου
87
Μαντιναδες 2002
∆υό λόγια µόνο θα σου πω
πριν φύγεις και µ'αφήσεις
σκέψου πως είναι δύσκολο
φωλιά να ξαναχτίσεις
Κάποτε όρκο δώσαµε
µη δούνε το χωρισµό µας
κι αφήσαµε και πέρασε
αγάπη µου των εχθρών µας
∆εν έκλαψα πως έφυγες
ούτε και δε µε νοιάζει
µόνο λυπούµε πιο τροζό
θα βρεις να σ' αγκαλιάσει
Η ζήλια φέρνει χωρισµό
και ο χωρισµός πληγώνει
µην µου ζηλεύεις ανε θες
να µην ‘ποµείνεις µόνη.
Μετά από κάθε ανάµνηση
µόνο η πληγή µας µένει
σαν πεταλούδα στο γυαλό
στα βράχια κολληµένη
Τέσσερις µήνες χωριστά
µικιό κοπελιδάκι
και συµπληρώνοµαι κι οι δυο
οχτώ µηνώ µεράκι
Θε µου και να 'κανε σεισµό
και να 'µασταν τα δυο µας
ν' ανοίξει η γης να καταπιεί
κι εµάς και τον καηµό µας
Ποιός χωρισµός είναι καλός
για δεν τονε κατέχω
και προπαντός τση µάνας µου
που από καιρό δεν έχω
Λάθη από 'δω, λάθη από 'κει
µ' αυτά µονοπαντούνε
φως µου και γίνουνται πολλά
και τη φιλιά χαλούνε.
Λάθη πολλά κι αν έκαµα
ως τώρα στη ζωή µου
το πλια µεγάλο ήτονε
που σ' άφηκα ψυχή µου
Αναστενάζει ο καπνός
µαυρίζει µου τα ρούχα
δε µου τ' ασπρίζει το νερό
σαν την αγάπη απού 'χα
Ηµουν αϊτός και πέτουνα
δάση βουνά και όρη
µα έσπασες µου τα φτερά
του Παπαδάκη κόρη
Μαντιναδες 2002
Σε µαύρο σπήλαιο σκοτεινό
απού ποτές δε λιάζει
εκιά µε καταδίκασε
τσ' αγάπης το µαράζι
Ο θάνατος και ο χωρισµός
έχουν την ίδια αξία
µονάχα που στο χωρισµό
δεν γίνεται κηδεία
Ο χωρισµος σου θανατος
µες στη ζωη θε να 'ναι
κι οσες πληγες µου χαρισες
παντα θα µε πονανε
Αντί να σου καταραστώ
χίλιες ευχές σου δίνω
ποτέ να µην σε βλάψουνε
τα δάκρυα που χύνω.
Μια νύχτα έπαψε η καρδιά
να νιώθει τον παλµό της
και τρύπησε και µάτωσε
πήραν τον άγγελό της
Πληγη που ανοιγει ο χωρισµος
δεν τηνε κλειουν' οι χρονοι
γιατι πατουν οι θυµησες
επανω και µατωνει
Πολλές φορές ο χωρισµός
είναι αναγκαία λύση
προτού το δάκρυ µόνιµα
στα µάτια σου σταλίσει.
Απ' αγαπήσει κι' αρνηθεί
δώς του Θεέ µου, δώς του
χίλιες πληγές αγιάτρευτες
να µη βρεθεί γιατρός του .
∆ε κλαίω που σε έχασα
έτσι κι αλλιώς θα ζήσω
µα κλαίω που δεν έκαµα
πράµα να σε κρατήσω.
Κοντά σου ελπίδα και χαρά
το βλέµµα σου µου δίνει
µακρυά σου νιώθω αγάπη µου
κάθε χαρά να σβήνει.
Απ' όντε και χωρίσαµε
είναι η ζωή µου όλη
πρόβληµα που η λύση του
βρίσκεται στο πιστόλι.
Μην µου µιλάτε αφήστε µε
οχι για να ξεχάσω
µα να µπορέσω µε το νού
ότι αγαπώ να φτάσω
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Μ' έκανες και σ'αγάπησα
και τώρα µ'άπαρνιέσαι
εσύ δεν είσαι Χριστιανή
Θεό δε συλλογιέσαι
Κι αν µας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί και δάση
έχω καρδιά που σ'αγαπά
και δε θα σε ξεχάσει.
Μερα και νυχτα η σκεψη µου
σε σενα τριγυριζει
θυµαται οµορφες στιγµες
µαζι σου και δακριζει
Αρνήθηκες 'µε άπονη
και δε το µετανιώνεις
κάτσε εκειά που κάθεσαι
µ’ αξίζει σου να λιώνεις.
Στου χωρισµού µας την πληγή
φάρµακο δε θα βάλω
για να θυµούµαι µια ζωή
ένα σεβντά µεγάλο.
Σ' απεχωρίσθην και την γη
µε δάκρυα ποτίζω
και µόνον µου παρήγορον
τον θάνατον ελπίζω.
Σαν θες να φύγεις µάτια µου
να ‘χεις καλό ταξίδι
και σου εύχοµαι να βρεις καρδιά
που αγάπη να σου δίδει.
Παντρέψου και αγνόησε
τον πρώτο ερωτά σου
άλλος θα είναι δίπλα σου
µα εγώ µες την καρδιά σου!
Ανάθεµε σε χωρισµέ
και γιάντα µε πληγώνεις
και µένα µε το ταίρι µου
γιάντα δε µ' άνταµώνεις.
∆ε θα ξεχάσω µάτια µου
τα χάδια τα δικά σου
και τόσες όµορφες στιγµές
που πέρασα κοντά σου.
Εγώ κερά µου υποχωρώ
άλλο δε θα παλέψω
θα γίνω φίλος σου καλός
το χωρισµό ν' αντέξω
Εµίσεψες και έσβησα
και χάθηκε το φως µου
κι αβάσταχτος µες την καρδιά
ο πόνος ο δικός µου
88
Μαντιναδες 2002
Τη µέρα που χωρίσαµε
γιορτή την έχει κάµει
δίνε του θεέ µου ετσά χαρές
µέχρι που ν'αποθάνει
Είναι οι ώρες, τα λεπτά
αιώνες µακριά σου
τώρα που µόλις έφυγα
από υην αγκαλιά σου.
∆εν έχω νου να νοιάζοµαι
στον κόσµο για κανένα
κι αν είχα νου τον έχασα
γιατί θυµούµαι εσένα
Άφησ’ µε πια αγάπη µου
ελπίδα τση ζωής µου
στα κάλλη σου να βρει δροσιά
ο πόνος τση ψυχής µου.
Ολάδιαστή 'ναι η ψυχή
σαν έφυγες µακρυά µου
ζω δε ζω δε νοιάζοµαι
ούτε εγώ κυρά µου
Πάψε να στέλνεις γράµµατα
να µου ζητάς συγνώµη
εφόσον διαφορετικοί
είναι οι δικοί µας δρόµοι.
Τον πόνο απου ένιωσα
άλλος να µην τον νιώσει
τον ίδιο πόνο µε το Θιό
που είχανε σταυρώσει
Θε µου και πως το βάσταξες
καρδιά µου, το χαµό του
που πούλησες τα όνειρα
για ενα χαµόγελό του
Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι
ξυπνώ και σου θυµούµαι
το χωρισµό σου στη καρδιά
έχω και τυραννούµαι.
Αµα θα µπει σ' άλλη αγκαλιά
θα θέλει να γυρίσει
µα θα 'ναι αργά γιατί η καρδιά
τσι πόρτες θα 'χει κλείσει.
Φως µου µην απελπίζεσαι
κι η τύχη θα το φέρει
µια µέρα ν' ανταµώσουµε
και να γενούµε ταίρι.
Σε όλο το Ηράκλειο
αφίσες θα κολλήσω
µε την φωτογραφία σου
µήπως γυρίσεις πίσω
Μαντιναδες 2002
∆εν θέλει ο χωρισµός γιατρούς
γιατί πληγές δεν κάνει
καίγεται µέσα η καρδιά
κι όξω καπνούς δεν βγάνει.
Οσα χυµένα δάκρυα
έχω για µιαν αγάπη
φτάνουνε να ποτίσουνε
όλης της γης τα άνθη.
Μου 'πανε κάνε µια ευχή
για τη χρονιά που µπαίνει
κι ευχήθηκα να ζεις καλά
στην αγκαλιά την ξένη.
Βλέπω φωτογραφίες µας
και κάθοµαι και κλαίω
το ξέρω πως σε πλήγωσα
και µόνο εγώ πως φταίω
Ο χωρισµός είναι φονιάς
όµως δεν θανατώνει
θέλει τη σάρκα ζωντανή
να την τρώνε οι πόνοι.
Συγνώµη αν σ'αναστάτωσα
ακόµη ένα βράδυ
µα δεν µπορούσα,γύρευα
απ'το δικό σου χάδι
∆ε µε πειράζει πως αλλού
έδωσες την καρδιά σου
αυτός επήρε το κορµί
µα γω'χω την καρδιά σου
Στο πέλαγος της µοναξιάς
αµοναχός βουλιάζω
δεν είσαι εκεί και γιάντα εγώ
βοήθεια να φωνάζω
Ο χωρισµός κι ο θάνατος
είναι µιας µάνας γέννα
φονιάδες δίδυµοι αδελφοί
δε σκέφτονται κανένα
Ζωή δεν είναι αυτή που ζω
µακριά σου δεν αντέχω
θα ζέψω θέλει κύµατα
κοντά σου για να έρθω
Το δύσκολο στο χωρισµό
δεν είναι να χωρίσεις
µα να µπορείς µε τον καηµό
του χωρισµού να ζήσεις
Οτι αγαπήσω αληθινά
φεύγει και µε πληγώνει
γι' αυτό και δεν ξελείπουνε
απ' τη ζωή µου οι πόνοι.
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Χωρίσαµε και νόµιζε
πως ήθελα πεθάνω
µα ούτε στο νού µου αγάπη µου
λόγο τιµής σε βάνω
Στο χωρισµό αντίδοτο
δε θέλω να γυρέψω
µα πάντα θα σε σκέφτοµαι
και ας χειροτερέψω.
∆εν περιµένω µπλιό χαρές
σαν έχασα εσένα
έσβησε τα άστρο π' έφεγγε
παντοτινά για µένα
Για µια στιγµή θα ήθελα
τον χρόνο να γυρίσω
πάρα πολλά θα άλλαζα
για να σε φέρω πίσω
Tη γέφυρα του χωρισµού
µικρή µου σαν θα φτάσεις
να θυµηθείς πως σ' αγαπώ
να µην την επεράσεις
Μου έλειψε η αγάπη σου
και το γλυκό φιλί σου
κλαίω, δακρύζω και πονώ
µε την ανάµνησή σου
Εγώ 'µαι που σ'αγάπουνα
εγώ 'µαι που σ'αρνούµαι
οι µερακλήδες το'χουνε
και δεν παρακαλούνε
∆ε θέλω χωρισµού πληγή
να σβήνει µε το χρόνο
θα' ναι γλυκιά ανάµνηση
κι ας ζω µέσα στον πόνο.
Στην αγκαλιά της πως µπορείς
να ζεις και να µ' αρνείσαι
κι όταν κοντά µου βρίχνεσαι
άλλα να προσποιείσαι;
Τρέχουν τα µάτια δάκρυα
όταν σε θυµηθούνε
το παρελθόν δε σβήνουνε
τα χρόνια κι αν περνούνε
Μ' αρνήθηκες µα δεν µπορώ
ακόµα να ξεχάσω
τα όνειρα που κάναµε
λίγο προτού σε χάσω
Κοντό θυµάσαι κοπελιά
τσ' αργαδινές του Μάη
και κείνο το χρυσό καιρό
που µπίτισε και πάει.
89
Μαντιναδες 2002
Μελαγχολώ όταν σκέφτοµαι
πως τώρα ζεις µακριά µου
δακρίζουνε τα µάτια µου
µαζί µε την καρδιά µου
Να µη µου λες πως µ' αγαπάς
δεν έχει αξία τώρα
άµε να βρεις άλλη καρδιά
για να περνάς την ώρα.
Στο λέω είναι δύσκολο
φως µου να σε ξεχάσω
αυτά που ζήσαµε µαζί
πώς να τα ξεπεράσω;
Εγώ στο είπα αγάπη µου
πως θα σε περιµένω
να πάρεις µια απόφαση
γιατί αλλιώς πεθαίνω
Ο χρόνος δεν κατάφερε
τη φλόγα σου να σβήσει
µες στην καρδιά την κράτησα
και πάει να µε κεντήσει
Αν τύχει και χωρίσουµε
δεν θέλω να ποθάνει
θέλω να ζει και να γροικώ
πως στην αγάπη χάνει
Ενα κλωνάρι έσπασε
στον κήπο τσι καρδιάς µου
που φυτεµένο το'χαµε
εµείς οι δυό κερά µου
Μ' αρνήθηκες και µ' άφησες
µες την καρδιά µαράζι
κι ειν' η παντέρµη µου ζωή
αυγή που δε χαράζει.
Λένε το πόνο γιατρικό
µα απου πονεί κατέχει
ποτέ του δε γιατρεύεται
παλεύει για να αντέχει.
Ο χωρισµός σου µ' άφησε
µες στην καρδιά µαράζι
µοιάζω σα µάνα που έχασε
παιδί κι αναστενάζει.
Έφυγε εκείνο το πουλί
που είχα συντροφιά µου
κι έβαλα µαύρα στο κορµί
και πένθος στην καρδιά µου
Καρδιά µου άντεξε πληγές
και συ µυαλό µου βάστα
να την διαβώ σαν ήρωας
του χωρισµού τη στράτα.
Μαντιναδες 2002
Χωρίσαµε και θά 'πρεπε
να σ' έχω ξεχασµένη
κι όµως ο κάθε στεναγµός
πάλι για σένα βγαίνει
Παραπονούµαι, µα και πώς
να µην παραπονούµαι
αφού µου πήρες τη χαρά
αυτή που δικαιούµαι
Αγάπης λόγια κι όνειρα
χαρές και αναµνήσεις
µε µιά σου λέξη θέλησες
για πάντα να τα σβήσεις
Πρέπει να έχεις υποµονή
όσο κι αν αργήσω
θα κάνω τα αδύνατα
κοντά σου να γυρίσω.
Απ'τη ζωή σοχώρισα
γιατί 'χω µείνει µόνος
φίλος µου ειναι ο καυµός
κι αδέρφι µου ο πόνος
Αντρας λογάτε όποιος βαστά
στου χωρισµού τη λύπη
και οι καηµοί του γίνονται
µες τη καρδιά του χτύποι
Φεύγεις αγάπη µου γλυκειά
και µένα που µ'αφήνεις
πάρε µε για κρύο νερό
στον δρόµο να µε πίνεις
Μισοχτισµένη µια φωλιά
σαν δω στενοχωρούµε
γιατί τα ξετελέµατα
τσι αγάπης µας θυµούµαι
Εφυγε δίχως αφορµή
χωρίς να πει µια λέξη
Μα εγώ θα δω χώρια από µε
πόσο καιρό θα αντέξει
Ο χωρισµός τσ' αγάπης σου
το θάνατο υπερβαίνει
γιατί είναι πράγµα απ'την καρδιά
απού ποτές δε βγαίνει.
∆ε πόνεσα στο χωρισµό
µε πόνεσε το ψέµα
που άλλο αγαπούσε κ'ήτονε
συγχρόνως και µε µένα.
Πως να ξαµώσω πέρδικας
που είναι ζευγαρωµένη
αφού κατέχω ο χωρισµός
πληγή είναι που δεν γένει.
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
∆ε µε φοβίζει ο θάνατος
τον χωρισµό φοβάµαι
γιατί θα έρθει µιαν αυγή
και πάλι µόνος θα 'µαι.
Εχει αξία πιο πολύ
το τελευταίο δάκρυ
που σταµατά και κρουσταλά
στων αµαθιών την άκρη
∆εν περιµένω τίποτα
καρδιά µου απο σένα
ένα αντίο µοπαχά
να'ναι µόνο για µένα
Καθόλου δεν το σκέφτηκες
και 'φυγες από µένα
µα ΄δα γυρνάς και µε ζητάς
µε µάτια βουρκωµένα
Αν είναι να χωρίσουµε
χίλιες φορές καλλιά µου
τον θάνατο παρά ζωή
χωρίς εσέ χαρά µου
Καλά κερά µου το 'καµες
και µίσεψες µακριά µου
ίσως και να κατάστρεφες
το µέλλον σου κοντά µου
Στο χωρισµό µας γέλασα
αντι να κλάψω φως µου
να µη φανεί πως έχασα
το νόηµα του κόσµου.
Εγώ τη λέξη σ' αγαπώ
έπαψα να τη λέω
γιατί την είπα µια φορά
κι όµως ακόµα κλαίω
Σαν το νερό του ποταµού
που τρέχει µες το ρυάκι
περνάς και φεύγεις µακριά
µικρό µου κοριτσάκι
Εδά που ζούµε χωριστά
συχνά η καρδιά παγώνει
µοιάζει πουλιού που το 'γρανε
η µπόρα και κρυώνει.
Καταµεσής στο πέλαγος
πράσινο φύλλο πλέει
ω,το παντέρµο το δεντρό
που το 'χασε και κλαίει.
Γκρέµισες την αγάπη µας
και τώρα µε το κλάµα
να διορθώσεις προσπαθείς
το φοβερό σου σφάλµα.
90
Μαντιναδες 2002
Αδικα κλαιν' τα µάτια µου
και η καρδιά ραγίζει
για µια αγάπη που 'φυγε
και πίσω δε γυρίζει.
Μ' έµαθες πως να αγαπώ
ν'ανοίγω την καρδιά µου
µα µ'έµαθες και να πονώ
να θάβω τα όνειρά µου
Το θάνατο µας ήλπιζα
και όχι το χωρισµό µας
και να που τώρα γίνεται
το κέφι των εχθρών µας.
Την ώρα που χωρίζαµε
δακρύζανε τ΄αστέρια
χίλια κοµµάτια µια καρδιά
είχες στα δυό σου χέρια
Σα το γεράκι που πετά
και το χτυπά µια σφαίρα
µου ΄πες το γειά παντοτινά
και µου ΄σφιξες τη χέρα
Αφου αυτή το διάλεξε
άπο την ζωή τσι φεύγω
και άνε την δείς φεγγάρι µου
κρύψτης πως την λατρεύω
Εφυγε,γιάντα δε ρωτώ
κακία δε του πιάνω
ετσά 'ναι µένα η µοίρα µου
κι ότι αγαπώ το χάνω.
Ευθύνη για το χωρισµό
θα σου καταλογίσω
Για δε θυµούµαι µια χαρά
να µου΄δωσες να ζήσω
Λείπεις µακριά µου και θαρρώ
πως σταµατά ο χρόνος
και µε κοιτά που δεν µπορώ
χώρια σου να'µαι µόνος
Του κόσµου οι παρηγοριές
δε µε παρηγορούνε
µόνο τα µάθια σου τα δυό
όταν σε µε στραφούνε.
Μην καταλείς τη νιότη σου
γι'αγάπες που περνούνε
δίχως να θες δικάζεις τση
και κείνες που θαρθούνε
Στο χωρισµό σου ένιωσα
τον πιο µεγάλο πόνο
τόσο που µε το θάνατο
τονε συγκρίνω µόνο
Μαντιναδες 2002
Φεύγεις και φεύγουν οι χαρές
και µένουν οι αναµνήσεις
να µου κρατάνε συντροφιά
ίσαµε να γυρίσεις
Ελπίζω να περνάς καλά
µικρή µου µακρυά µου
αφού δεν ήτονε γραφτό
να'σαι στην αγκαλιά µου
Ξενοµπασάρικα πουλιά
φέρετε το πουλί µου
γιατί 'ναι έρµη κι άχαρη
χωρίς αυτό η ζωή µου.
Με το κουτάλι µ' έβαλε
τη θάλασσα ν'αδειάσω
η δεύτερη αγαπητικιά
τσι πρώτης να ξέχασω.
Ως µ' έκαψες να µην καείς
γιατί θα σε λυπούµε
θέλω να ζεις να χαίρεσαι
κι εγώ ας τυραννούµε.
∆ε µε φοβίζει ο χωρισµός
κι αφού το θες θα γίνει
συνήθισα ότι αγαπώ
να φεύγει να µε αφήνει.
Εσύ που ξέρεις να ξεχνάς
πες µου κι εµέ τον τρόπο
να µη µπορείς να βρίχνεσαι
στση σκέψης µου τον τόπο
Στον τόπο απού εσµίγαµε
άσπρο µου σιµιγδάλι
πέρασα κι αναστέναξα
κι εγίνηκα καψάλι
Η τύχη δε µ' αδίκησε
που µ' έφερε κοντά σου
µ' αδίκησε που πέρασα
τόσο καιρό µακριά σου
Τη µεγαλύτερη χαρά
µπορούσε να µου δώσει
µ' αφού δεν είχε όρεξη
κιανείς µην τη µαλώσει
Κι αν είπα πως σε αγαπώ
το 'πα στο ζόρε απάνω
σε µια στιγµή απού κι εγώ
δεν είχα πως να το κάµω
Παρέα µε τον πόνο µου
και όλο για σένα κλαίω
σε µια φωτογραφία σου
τα βάσανά µου λέω
ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Σβήσετε αστέρια τ΄ούρανού
φεγγάρι άργά περπάτα
φοβούµαι πως µού φέρνετε
τού χωρισµού µαντάτα
Βάλε µυαλό και γύρισε
στην πρωτινή φωλιά σου
να ξαναφέρεις ζεστασιά
στα έρηµα πουλιά σου
Οταν τα χρόνια φύγουνε
στα γερατιά όντε θα'σαι
τα παιδικά µας όνειρα
ακόµα θα θυµάσαι
Ολα γιατρέ τση τα'δωκα
τα νιάτα τη ζωή µου
κ'ένα κουρέλι τώρα ποια
έµεινε το κορµί µου.
Από 'τανε χωρίσαµε
ήντα θαρρείς πως κάνω
ένα τσικάλι φαγητό
τρώγω να µην ποθάνω.
Στερέψανε τα µάθια µου
να κλαίνε τον καηµό σου
κουράστηκα να 'τονε ζω
τον αποµισεµό σου
Πληγή π' ανοίγει ο χωρισµός
δε τηνέ κλειούν οι χρόνοι
γιατί πατούν οι θύµισες
απάνω και µατώνει.
Ο τόπος που εσµίγαµε
εγίνηκε καψάλι
άντε να ξαναπάµενε
να ξανανθίσει πάλι
Οτι κι αν χάσω βρίνω το
και θα σε βρω κι εσένα
µόνο που θα 'ναι δυστυχώς
τα χρόνια περασµένα
∆υο κηπουροί σ' ένα µπαξέ
δεν κάνουνε κερά µου
µισεύγω και χαλάλι σου
τα µεροκάµατά µου
Κοίτα ο καιρός πως πέρασε
θα είναι κι ένας χρόνος
'πο τότε που χωρίσαµε
και µου 'µεινε ο πόνος
Σε µια φωτογραφία σου
στέκω και κουβεντιάζω
µιλώ τση µα δε µου µιλεί
και βαριαναστενάζω
91
Μαντιναδες 2002
Ξεράθηκε ο βασιλικός
που είχαµε οµάδι
γιατί δεν τον επότιζες
κάθε πρωί και βράδυ
Είναι στιγµές που στη ζωή
αισθάνοµαι να σβήνω
όταν σκεφτώ πως δεν µπορώ
κοντά σου πια να µείνω
Τη µέρα που χαιρόµουνα
για την επέτειό µας
µου'πε µην παίρνω σοβαρά
άλλο πια το δεσµό µας
Σκέψου να 'ρθω µιαν εποχή
βιόλα µου µυρισµένη
να 'χω πληθώρα η το νερό
και να 'σαι ξεραµένη.
Οπου κι αν πας καλοστραθιά
φως µου στο χωρισµό µας
και άλλος καηµός να µη σε βρει
πέρα από τον δικό µας.
Αγάπη πήρα και έδωσα
µ αγάπη µπλιο δεν έχω
εσφράγισαν οι ουρανοί
τσι µπόρες δεν αντέχω
Βιόλα µου απ' όνταν έφυγες
δεν άνθισε λουλούδι
κι ούτε στο κέφι µ' έβγαλε
άλλου πουλιού τραγούδι
Στον τόπο που εσµίγαµε
πάω µα δε σε βρίνω
και κάνω την αγάπη µας
τσιγάρο και το πίνω
Ν' ανοίξω θέλω τα φτερά
κι ας είναι και σπασµένα
να µε φοράσαι στο χωριό
κι εγώ να ζω στα ξένα
Εχω τη δυνατότητα
να τηνε φέρω πίσω
δεν έχω όµως τη δύναµη
να τηνε συγχωρήσω
Λένε ο χρόνος γιατρικό
του χωρισµού πως είναι
µα εµένα µου 'µεινε ο καϋµός
στα στήθη και πονεί µε
Μαδήσανε όλα τα δεντρά
φως µου εις τον µισεµό σου
γύρνα δεν τον αντέχω µπλιο
τον αποχωρισµό σου
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Ο χωρισµός τα µάρανε Θα σε σκοτώσω και µπορώ Ηµουν αϊτός και πέτουνα
τσ' αγάπης τα λουλούδια στη φυλακή να ζήσω µα σπάσαν τα φτερά µου
και µοιρολόγια πένθιµα γιατί σε άλλη αγκαλιά ο πόνος η-του χωρισµού
γενήκαν τα τραγούδια δε θέλω να σ άφήσω µου τα 'σπασε κερά µου

Φωτιά θα βάλω στο χωριό Ο χωρισµός µας ήτανε Ηµουν αϊτός και πέτουνα
φως µου και θα το κάψω επιλογή δική του µα σπάσαν τα φτερά µου
αν δε µπορέσω τελικά δεν την εκρίνω κι ας πονώ ο πόνος η-του χωρισµού
τη γνώµη σου να αλλάξω ποτέ την εκλογή του µου τα 'σπασε κερά µου

92
Μαντιναδες 2002
ΒΑΣΑΝΑ
Mαζί σου ονειρεύτηκα Tο πιο όµορφο απ' τα όνειρα
τη ζήση να περάσω που βλέπω κάθε βράδυ
όµως δεν εκατόρθωσα είναι πως έχει ξαστεριά
στο όνειρο να φτάσω. κι η θάλασσα είναι λάδι
Αγάπουνά σε κι έλεγα Αλλοι βαστούνε στη ζωή
πως δίχως σου δεν κάνω του πόνου το γοµάρι
µα εδά ούτε περαστική κι άλλοι από τα βάσανα
στ' όνειρο δε σε βάνω. απαλλαγή 'χουν πάρει.
Αµε να βρεις αλλού χαρές Αν άφηνα το δάκρυ µου
δεν έχω να σου δώσω χάµω στη γη να τρέξει,
εγώ 'χω λάθη µου παλιά δεν 'θελα χρειάζουντονε
ακόµη να πλερώσω. ποτές να ξανάβρέξει.
Αν δε µε καλοπολεµάς Αν είναι να ‘χω βάσανα
το θέλω λίγο λίγο, και πίκρες µε τα σένα,
να βρω αλλού αγαπητικιά άµε µικρή µου στο καλό
να σηκωθώ να φύγω. κι έχει ο Θεός για µένα.
Αν είναι τσι παλιές πληγές Αν είχε σάρκα και οστά
να µου τσι ξανανοίξεις, το µυστικό που χώνω
καλιά ‘χω µέσα στη φωτιά θα έβλεπες µε ποιο θεριό
κερά µου να µε ρίξεις. τόσο καιρό µαλώνω.
Αν και να ‘ταν µπόρετο Αν µ' αγαπάς κι ειν' όνειρο
να βγεις από τον νου µου, δε θέλω να ξυπνήσω
για µια θα ησυχάζαν µε τη γλυκάδα τ' όνειρου
οι φλέβες του κορµιού µου. θέλω να ξεψυχήσω
Αν µ'αγαπάς κι ειν'όνειρο Αν µάζευα τα δάκρυα
ποτέ να µην ξυπνήσω που από κοπέλι κλαιω,
γιατί µε την αγάπη σου θα'χα δική µου θάλασσα
ποθώ να ξεψυχήσω. στα κύµατα να πλέω.
Αν σ' έκανε όµορφη ο Θεός Αν σβήσουνε τα όνειρα
εγώ χα το χατήρι θα σβήσει κι η ζωή µου
για να µου πέψει βάσανα γιατί µ'αυτά κάθε βραδυά
και πόνους να µε φθείρει είσαι κι εσύ µαζί µου
Ανάθεµά σε µοίρα µου Ανάθεµα την µοίρα µου
κι ως πότε θα µου βάνεις κι'ως πότε θα µου βάνει
στα όνειρα µου τη φωτιά τα όνειρα µου στη φωθιά
και στάχτη να τα κάνεις και στάχτη θα τα κάνει.
Ανε µε βγάλει η περασά Ανέβα πάνω στη µηλιά
ου τση χαράς την βρύση, και µέτρησε τα µήλα,
όταν θα σκύψω για να πιω λογάριασε και τον καιρό
νερό θα σταµατήσει. που µε παιδεύεις σκύλα.
Αντί να κλαίω τραγουδώ Αντί να κλαίω τραγουδώ
µα ποιος καταλαβαίνει µα ποιος καταλαβαίνει
µεσ την ψυχή ήντα µπορεί µες την ψυχή ήντα µπορεί
στα αλήθεια να συµβαίνει στα αλήθεια να συµβαίνει
Απ' τα χιλιάδες όνειρα Απ΄ όταν εγεννήθηκα
βγαίνουνε ορισµένα ειν' η ζωή µου ετούτη ,
απ' τα δικά µου όνειρα να 'µαι ευτυχής στα βάσανα
δε βγήκενε κανένα. και δυστυχής στα πλούτη .
93
Μαντιναδες 2002
Αγάπη πήρα και έδωσα
µ αγάπη µπλιο δεν έχω
εσφράγισαν οι ουρανοί
τσι µπόρες δεν αντέχω
Αµα θα δω µαύρο πουλί
ποτέ δεν το σκοτώνω
τα µαύρα για να τα φορεί
έχει κι εκείνο πόνο.
Αν γελώ καµιά φορά
γελώ για να µην κλάψω,
και µες το γέλιο προσπαθώ
τον πόνο µου να θάψω.
Αν είναι όµορφη η ζωή
εσύ την οµορφαίνεις
κι αν κλαίω κι ειν' από χαρά
εσύ 'σαι που µε δέρνεις.
Αν έριχνα στα κύµατα
κάθε µου στεναχώρια
δεν θα'χε τόπο η θάλασσα
να πλαίνε τα βαπόρια
Αν µ'αγαπάς κ'είναι όνειρο
στον ύπνο µου ας ποθάνω
γιατί αν ξυπνήσω δίχως σου
ήντα θα ζω να κάνω
Αν πίστευα στα όνειρα
που έβλεπα κάθε βράδυ
θα ήθελα να ήτανε
παντοτινά σκοτάδι.
Αν σου ραγίσει την καρδιά
µην την κρατάς κακία
µα κι αν µπορέσεις δωστηνε
άλλη µια ευκαιρία
Ανάσα της βαθιάς πληγής
του δειλινού φεγγάρι,
και ξοµπλιαστό µου όνειρο
να µε παιδεύεις πάλι.
Ανεµος δέρνει τη καρδιά
κι οσάν το φυλλό τρέµει
δεν είναι αέρας του γυαλού
µα τση καρδιάς µελτέµι.
Απ' όλα µου τα ονειρα
ένα 'ναι η πεθυµιά µου
έστω νεκρός να 'ρθει να µπει
µέσα στην αγκαλια µου
Απαγορεύεις στο κορµί
µα η ψυχή δε ξέρει,
µέσω τση σκέψης προσπαθεί
µήνυµα να σου φέρει.
Μαντιναδες 2002
Από µακριά νοήµατα
µου κάνει και παιχνίδια,
κι από κοντά τη σοβαρή
σα να µην είναι ίδια.
Αποψε πάλι θα τον δω
στου ονείρου µου την πλάνη
µα στην πραγµατικότητα
ειν’ αγκαλιά µε άλλη.
Αραγες πιο ξηµέρωµα
χαρά θα µου χαρίσει
να κάνει το χάµογελο
στα χείλη µου ν'ανθίσει
Αφήστε µε να τραγουδώ
κανένα δεν πειράζω,
έτσα ξεχνώ τον πόνο µου
και δεν αναστενάζω
Αχ γαλανή, γλυκιά µορφή
απ' το βουνό του ∆ία
χρόνια να περνούνε και πονώ
ψάχνοντας την αιτία
Αχι και να ‘ταν φυλακή
µικρή µου η αγκαλιά σου,
να κάνω χίλια φονικά
για να βρεθώ κοντά σου
Βάσανα δε µε σταίνουνε,
ούτε και καταιγίδες
µα όσα κι αν ειν'τα έµπόδια,
πληθαίνουν οι ελπίδες
Βάσανα µου 'δωσες πολλά
και πέσαν µαζεµένα
κι ώστε να ζω παράπονο
θα το 'χω µετα σένα.
Βροχή να πέσουν οι χαρές
οι ποταµοί να τρέξουν
κόντρα στην µπόρα να σταθώ
πάλι δεν θα µε βρέξουν
Γιάντα τα µαύρα τα φορείς
και ποια 'ναι η αφορµή σου
αφού το ξέρω δεν πενθείς
κανένα συγγενή σου.
Γι'αυτό σας λέω έχετε γεια
πάω να ησυχάσω
θα πάω να βρω µια ερηµιά
τσι πόνους να περάσω
Γλυκό τσι νύχτας όνειρο
µεσ'του µυαλού τη ζάλη
έλα και φέρε τη χαρά
και την ελπίδα πάλι
ΒΑΣΑΝΑ
Απ'όξω από την πόρτα µου
πολλές χαρές περνούνε
κι έχω την πόρτα ανοιχτή
µα δεν µε προτιµούνε
Απόψε σ' είδα στ' όνειρο
χαρώ το τ' όνειρό µου
πως ήταν τα χεράκια σου
καδένα στο λαιµό µου
Αρχή αρχή τση σκέψης µου,
µεγάλο µυστικό µου
τη νύχτα είσαι τ'όνειρο
και την αυγή το φώς µου.
Αφού δε ξέρεις ν’ αγαπάς
πρέπει να το δηλώνεις,
να µην δηµιουργείς δεσµούς
ανθρώπους να πληγώνεις.
Αχ την παντέρµη τη ζωή
πως τηνε παίρνει ο χρόνος
για τα στερνά, τα δύσκολα
όλο µε πιάνει ο πόνος
Αχι και να'µουν ύπνος σου
και να'µουν τ'ονειρό σου
και να'µουνα προσκέφαλο
κοντά στο µάγουλό σου
Βάσανα έχει απού αγαπά
µα όποιος δεν αγαπήσει
πως έχει ο κόσµος και χαρές
ποτέ δε θα γνωρίσει
Βασανα που 'χει η ζωη
µα αυτα ειναι τ' αλατι
τη νοστιµιζει ,τη χαλα
µα 'ναι παντα γεµατη
Γι' αυτό σου λέω αγάπη µου
φύγε 'πό τη ζωή µου
µη δώσεις κι άλλα βάσανα
στο άµοιρο κορµί µου.
Γιάντα το λάθος έκαµα
φταίει ο εγωϊσµός µου
ή µήπως φταίς λίγο και συ
που'χασα το µυαλό µου;
Γίνε γιατρός και γιάνε µου
η-την πληγή που έχω
γιατί 'ναι ο πόνος δυνατός
και άλλο δεν αντέχω.
Γύρισε δες τον ουρανό
και κοίταξε και µένα
κι αν έχεις πίστη πίστεψε
πως χάνοµαι για σένα.
94
Μαντιναδες 2002
Απόψε πάλι θα σε δω
στ' όνειρο και θα κλάψω
γιατί στ' αλήθεια δεν µπορώ
εγώ να σ' αγκαλιάσω.
Απ'ώρας κι ένιωσα ζωή
έχει να ξηµερώσει
χωρίς σηµάδι χαραυγής
κοντεύει να τελειώσει
Αυτή ζηλεύει στα λεφτά
Μα εγώ λεφτά στερούµαι
δεν το'λεγε απ'την αρχή
Να µην αγαπηθούµε
Αφού εγώ απόχτησα
πληγή απού δε γιαίνει,
σκέψου τον άλλο που θα µπει
στον δρόµο σου καηµένη.
Αχι και να ‘ταν µπορετό
να βγεις από το νου µου,
για µιας θα ησυχάζανε
οι φλέβες του κορµιού µου.
Βαρέθηκα στα όνειρα
να βρίσκοµαι κοντά σου
και στην πραγµατικότητα
να είµαι µακριά σου
Βάσανα έχω χαχαλιές
χαρά δεν έχω άλλη ,
και βλαστηµώ τη µοίρα µου
ήντα θα µε ποκάµει .
Βραδιάζει και παρακαλώ
ποτέ µην ξηµερώσει
στ' όνειρο για σε θωρώ
ο νους µου να µερώσει.
Για µιαν αγάπη περπατώ
στου Γολγοθά το δρόµο
κι ας µην φαίνεται ο σταυρός
που κουβαλώ στον ώµο
Γιατρό δε βρίσκω της καρδιάς
το πόνο να γιατρέψει
κι έχει ο ήλιος της χαράς
για µένα βασιλέψει
Γλυκιά αιτία ύπαρξης
παρηγοριά κι έλπιδα
βάνεις στη σκέψη όρια
και στην καρδιά λεπίδα.
∆ακρυα απ' τα µατια µου
πεσαν χωρις να ξερω
την αφορµη που µε εκανε
ξανα να υποφερω
Μαντιναδες 2002
∆ε θέλω 'γω ποδαρικό
απ'τσι καηµούς οφέτος
κι αν τύχει µοίρα και τσι δείς
πως δε τσι θέλω πέτος.
∆ε χαµηλώνω τα φτερά
στις δύσκολες µου ώρες,
µόνο τ' ανοίγω και πετώ
αλάργο από τσι µπόρες.
∆εν κάνω µπλιό µου όνειρα
γιατί τα τελευταία ,
µπορεί να σβήσαν άδικα
µα ήταν τα πιο ωραία .
∆εν κλαιω για τα βασανα
γιατι εχω συνηθισει
κλαιω για την αγαπη µας
που ειναι γοργο να σβησει
∆εν ξανακάνω όνειρα
γιατί µε εξαπατούνε
και µου προσφέρουνε χαρές
µονάχα οντέ κοιµούµαι
∆εν ξανακάνω όνειρα
και στόχους µπλιο δε βάνω,
πάντα θα βρίσκει η µοίρα µου
αιτίες να τα χάνω.
∆εν ξαναπλάθω όνειρα
γιατί η αυγή τα παίρνει
και είναι σκέτη απογοήτευση
κάθε που ο ήλιος βγαίνει
∆ύο καρδούλες τρυφερές
µε άλυσο δεµένες
στο δέντρο της υποµονής
ελπίζουν, οι καηµένες.
Εγώ θα κάνω όνειρα
για σενα και για µένα
ασχέτως οτι βρίσκεσαι
φως µου σε χέρια ξένα.
Εγώ κατέχω πως γελώ
και δεν αναστενάζω
µα και να κλάψω τι µ' αυτό
που πράµα δεν αλλάζω..
Είναι γραφτό του δυστυχή
τ' όνειρο να τελειώσει
του ήλιου τ' άδικου φονιά
τσ' αχτίνες σα θα νιώσει.
Είναι φορές που γίνοµαι
Θε µου κριτής και κρίνω
τσι πράξεις σου και άδικες
πολλές φορές τσι βρίνω
Μαντιναδες 2002
ΒΑΣΑΝΑ
∆ε θέλω µε τα όνειρα ∆ε συµµετέχω σε χαρές
τη ζήση να περάσω η µοίρα δε µ' αφήνει
θέλω αληθινές χαρές βαστά νερό κι εγώ διψώ
κι εγώ να δοκιµάσω. και σα µε δει το χύνει
∆εν είν' τα µάτια ποταµός ∆εν έχει ελπίδα τ' όνειρο
ή βρύση για να τρέχει αφού θα ξηµερώσει ,
το κάθε δάκρυ που θωρείς και θα ρθει ο ήλιος ο φονιάς
το νόηµά του έχει πάλι να το σκοτώσει .
∆εν κάνω όνειρα πολλά ∆εν κλαίω για να µη φάνει
που κι ένα πότε λίγο , στο πρόσωπό µου η πίκρα
να ξεγελώ τη σκέψη µου όνειρο λέω πως ήσουνα
και το καηµό να πνίγω . και χάθηκε µια νύχτα
∆εν κλαίω για τα βάσανα ∆εν ξανακάνω όνειρα
βάσανα έχουν και άλλοι αφού όπως κι αν το κάνω
κλαίω γιατί τον εθωρρώ ανέ σε δω στον ύπνο µου
σε αλληνής αγκάλη στον ξύπνιο µου σε χάνω..
∆εν ξανακάνω όνειρα ∆εν ξανακάνω όνειρα
γιατί όλα ναυαγούνε ήσουν το τελευταίο
στου πόνου τον ωκεανό εχτές το βράδυ το'θαψα
προτού λιµάνι βρούνε. κι όλη τη µέρα κλαίω
∆εν ξανακάνω όνειρα ∆εν ξανακάνω όνειρα
και σχέδια µεγάλα όνειρα πια µεγάλα
γιατί θα µείνουνε κι αυτά γιατί όλα τα όνειρα
όνειρα ωσάν και τ' άλλα. θα είναι όπως τ' άλλα.
∆εν ξέρω τι θα πει χαρά ∆ίνω ευχές στο σώµα µου
κι όπου τη συναντήσω, γιατί καρδιά φυλάσει,
θα την περάσω για καηµό και δεν τζη πρέπει στη ζωη
και θα παραµερίσω. καθόλου να χαλάσει.
Εβρήκα πάλι τη χαρά Εγώ είµαι που την πρόσεχα
πού 'χα καιρούς χαµένη, σα να 'τανε το φως µου
σε τόπο απού δεν το 'λπιζα κι εδά τηνε παντρεύεται
πως θα µε περιµένει µαθαίνω ο ξάδερφός µου.
Εγώ θα κάνω όνειρα Εγώ θα κάνω όνειρα
για σένα και για µένα ώστε να ζω για σένα
ασχέτως πως θα βρίσκεσαι κι αν µ'αρνηθείς θα µείνουνε
φως µου σε χέρια ξένα στη θύµηση γραµµένα
Εγώ κι αν κάνω όνειρα Είµαι φτωχός µ' απόχτησα
τα κάνω µπας και βγούνε , δυό τροµερά προσόντα
µήπως συβάσω τις τσι χαρές τα βάσανά µου τραγουδώ
να ρθούνε να µε βρούνε . στον πόνο πάω κόντρα
Είναι πικρό το βάσανο Είναι στιγµές που ο άνθρωπος
και ο καηµός µεγάλος ό,τι καρδιά κι αν έχει
ο γης να λέει σ' αγαπώ, αφήνει το στο µάγουλο
ν' αδιαφορεί ο άλλος το δάκρυ του και τρέχει.
Είναι φρικτό τα όνειρα Είσαι τ'αγνό µου όνειρο
τα ψέυτικα που κάνω , και η γλυκειά πνοή µου
όσο και να ΄ναι ψέυτικα θα σ'αγαπώ κι ας γίνεται
πονώ όντε τα χάνω . µαρτύριο η ζωή µου
95
Μαντιναδες 2002
Είσαι το µόνο µου όνειρο
παράνοµή µου αγάπη
θα σ' αγαπώ και το κορµί
ας λιώνει µες στα πάθη.
Ελα βροχή στα µάτια µου
χτύπα να τα σφαλίσεις,
να µη θωρώ τον πόνο µου
τα δάκρυα να κρύψεις.
Εµένα δε µ'απασχολεί
η αλλαγή του χρόνου
γιατί ποτέ δε µου'φερε
το φάρµακο του πόνου
Ενα µαράζι στην καρδιά
µε καίει τόσα χρόνια
την πρώτη την αγάπη µου
δεν ξέχασα ακόµα.
Επαθα εσταυρώθηκα
και πέθανα συνάµα
µα αυτή δεν έβγαλε ποτέ
για µένα λίγο κλάµα.
Επεσα κατά σύµπτωση
µες στση χαράς τον κήπο
κι είδα πως ζούνε οι ευτυχείς
κι είχα καλλιά να λείπω
Εσβήσανε τα όνειρα
που'χα και φέγγανέ µου
τάξε πως ήτανε κεριά
στη ταραχή τ'ανέµου
Εσκόρπισα τα όνειρα
στο φύσηµα τ' ανέµου
γιατί κουράστηκα να ζω
µόνο µε κεινα Θεέ µου.
Εύχοµαι αυτή που στην καρδιά
µπήκε να σου προσφέρει
όσα εγώ τοσο καιρό
δεν είχα καταφέρει
Εψαξα µέσα στα όνειρα
η-τα δικά σου χνάρια
µα βρήκα µόνο ερείπια
στάχτες κι αποµεινάρια
Ζω µ' ένα όνειρο κρυφό
ίσως και ξεδειλιάνει
καµιά φορά ξερό κλαδί
σε βράχο απάνω πιάνει.
Η λύρα µου ,µου έκανε
παράπονα κερά µου
βαρέθηκε να τραγουδά
µόνο τα βασανά µου
ΒΑΣΑΝΑ
Είσαι τση νύχτας όνειρο,
ήλιος φεγγάρι κι άστρα
λουλούδι και βασιλικός,
στου κήπου µου τη γλάστρα
Ελα να δεις που βρίσκοµαι
και σ' ήντα τόπο µένω ,
να δείς το χάλι του κορµιού
πως το 'χεις προδωµένο .
Εµένα µ'έπλασε ο Θεός
για µιαν αιτία µόνο
να δοκιµάζει επάνω µου
κάθε καινούργιο πόνο.
Ενός ονείρου θα 'κλουθώ
να µπω στην αγκαλιά σου
αφού µωρό µου βρίσκοµαι
χιλιόµετρα µακριά σου
Επαιξα ζάρια µε το Θεό
µήπως τονε κερδίσω
να του ζητήσω αντάλλαγµα
εσένα να 'χω πίσω
Επιστεψα στα λογια σου
στα ψευτοδακρυα σου
κι εδωσες πονο µιας καρδιας
που δε βαστα µακρυα σου
Εσβησε αέρας το κερί
που ‘κράτουνα στη χέρα,
κι 'ναι για µένα η ζωή
σκοτίδι νύχτα µέρα.
Εσφαλα που σ'αγάπησα
τρέλα έκαµα µεγάλη
να παίρνω εγώ τις πίκρες σου
και να σε χαίρονται άλλοι
Εχασα φως µου τη χαρά
που µού'δωκε η φύση,
γι΄αυτό για σένα η ζωή
µ' ανάµνηση θα σβήσει
Ζήσε εσύ στα όνειρα
ελεύθερη να εισαι
γιατί θωρώ πως στη ζωή
όλα µου τα αρνείσαι.
Ζωγραφισε µου τη χαρα
µα διπλα πονο να χει
να δδεις στον κοσµο διαφορα
µικρη µου πως υπαρχει
Η µια πληγή σ΄άλλη πληγή
το σώµα πως θ΄αντέξει
το νευρικό µου σύστηµα
φοβούµαι θα τα παίξει
96
Μαντιναδες 2002
Ειχα ενα ονειρο κι εγω
και τωρα ειναι µπροστα µου
τ' αγγιζουνε τα χερια µου
καιγεται η καρδια µου
Ελπίδα πάλι φύτεψα
και τη ποτίζω µ' αίµα,
θωρώ πως είναι ψεύτικα
µα 'ναι γλυκιά για 'µένα.
Εµονιµοποιήθηκε
ο νούς και η θύµηση µου
σε µια γυναίκα που ποτέ
δεν θα γενεί δική µου
Εξεκινήσαν οι χαρές
µα 'ναι στο δρόµο ακόµη
κι ώσπου να 'ρθούνε πιθανό
ν' αλλάξουνε και γνώµη.
Επαψα πια και όνειρα
για σένανε δεν κάνω
έτσι κι αλλιώς κατέχω το
πως την αυγή σε χάνω.
Ερηµος δρόµος και στενά
µείνανε στη καρδιά µου
κι όνειρα γκρεµιστήκανε
σαν έφυγες µακριά µου
Εσίµβασα τα χείλη µου
να µην µιλούν για σένα
όµως θα δεις τα µάθια µου
που είναι δακρυσµένα.
Ευχαριστώ τα όνειρα
που µε παρηγορούνε
απού σε φέρνουνε συχνά
στην κλίνη που κοιµούµαι
Εχω το Θιό και µε χτυπά
τη µοίρα και µε δικάζει
και του σεβντά σου ο καηµός
µαχαίρι και µε σφάζει..
Ζήσε εσύ στα όνειρα
ελεύθερη να είσαι
γιατι θαρρώ πως στη ζωή
όλα µου τα αρνείσαι.
Η αγάπη µοιάζει µ'όνειρο
π'οντέ ξυπνήσεις σβήνει
µα µια µεγάλη ανάµνηση
µες στην ζωή σ'αφήνει
Η µοίρα µόνο στους καηµούς
µ έχει περιορίσει
και µια φορά να δω χαρά
δεν θέλει να µ αφήσει
Μαντιναδες 2002
Η µοίρα µόνο στους καηµούς
µ έχει περιορίσει
και µια φορά να δω χαρά
δεν θέλει να µ αφήσει
Η νύχτα δίνει µου χαρά
και η µέρα φέρνει πόνο
γιατί έρχεσαι και σµίγουµε
στα όνειρά µου µόνο
Ηθελα να 'σαι όνειρο
να έρχεσαι τα βράδια
να µην ποµένω µοναχός
στο ύπνου τα σκοτάδια.
Ηρθες κι απόψε να µου πεις
πως µ'αγαπάς στ'αλήθεια
κρίµα που ήταν όνειρο
κι έσβησε µες στη νύχτα
Θέ µου γιατί ότι αγαπώ
σ'αρέσει να το παίρνεις
κι ευχαριστιέσαι δάκρυα
στα µάτια µου να στέλνεις
Ιντα το θέλω να περνώ
και να συχνοδιαβαίνω
και λόγο από τα χείλη σου
να µη µπορώ να παίρνω.
Κάθε γλυκό ξηµέρωµα
µε όνειρα το στολίζω
µα σβήνουν µε το δειλινό
και γω ο φτωχός ελπίζω
Καινούργιε χρόνε που 'φταξες
γιάνε µου τη πληγή µου
που µου την ήφηκε ο παλιός
σηµάδι στο κορµί µου
Κάµε γραπτή τη σκέψη σου
και πέψε µου να µάθω,
να δω αν εβγούνε αληθινά
τα όνειρα που πλάθω.
Κανείς στον κόσµο δεν περνά
Θεέ µου τα βάσανά µου
εγώ εδώ και αυτή αλλού
χιλιόµετρα µακριά µου
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
και να 'ναι αυτή θλιµένη
και να σου λέει µε άλλονε
είµαι ερωτευµένη
Κατές ηντά 'ναι ν'αγαπάς
και να την δεις µια µέρα
να 'ναι µε άλλον αγκαλιά
και να φορεί την βέρα
ΒΑΣΑΝΑ
Η µοίρα ότι κι αν ζητάς
τ' αντίθετο σου στέλνει
γι' αυτό και γω θα πορευτώ
και θα 'µαι ευτυχισµένη.
Ηθελα και να κάτεχα
αν µ' έχεις στο µυαλό σου
κι αν τα βράδυα µε θωρείς
συχνά στο όνειρό σου
Ηθελα στον εγωισµό
ενός κεριού να µοιάζω
να καίγοµαι σιγά-σιγά
και στεναγµό µη βγάζω.
Θα προσπαθήσω όσο µπορώ
να γιάνω τον καϋµό µου
άτυχος εγγενήθηκα
δε φταις εσύ µικρό µου
Θεέ µου και κάνε µε όνειρο,
να µπώ στην αγκαλιά του,
και να του κλέψω από βραδύς,
το νού και τη καρδιά του.
Κάθε βραδιά πριν κοιµηθώ
στην σκέψη µου σε βάνω
κι είναι γλυκά και όµορφα
τα όνειρα που κάνω
Και η λύρα κλαίει όντε µε δει
τσι κοντυλιές ν' αρχίσω
γιατί κατέχει ίντα τραβώ
να σε γυρίσω πίσω
Κακό δεν έκανα ποτέ
καλό µονάχα κάνω,
κι όµως δεν γνώρισα χαρές,
στον κόσµο τον επάνω
Καµιά φορά στο τάφο µου
αν ρθείς τι θα γυρεύεις ,
είντα ζητάς απο νεκρό
που στη ζωή παιδεύεις .
Κανένα από τα όνειρα
που κάνει δεν θα ζήσει,
γιατί στην δυστυχία µου
επάνω τα' χει χτίσει.
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
και να σου λέει εκείνη
απλή φιλία η αγάπη µας
θέλω να παραµείνει
Κι ανε ποθάνω να µη 'ρθεί
στον τάφο µη σιµώσει
γιατί φοβούµαι πως κι εκεί
βάσανα θα µου δώσει
97
Μαντιναδες 2002
Η νύκτα δίνει µου χαρά
κι η µέρα φέρνει πόνο
γιατί έρχεται και σµίγουµε
στα όνειρα µου µόνο
Ηθελα µόνο µια φορά
στο κλάµα να σε βγάλει
να δεις σκληρό που 'ναι να κλαις
και να γελούν οι άλλοι
Ηλιε που βγένεις την αυγή
µε χέρια µατωµένα ,
φαντάσου πόσα όνειρα
θα έχεις σκοτωµένα .
Θ'αφήσω γένια και µαλλιά
για να µε λένε γέρο,
να µην κατένε την αφορµή
απού'χω και υποφέρω
Θέλω να µείνω µοναχός
έστω για λίγη ώρα ,
να κλάψω για τα όνειρα
που χάθηκαν στη µπόρα .
Κάθε γλυκό ξηµέρωµα
για µένα είναι πόνος
ένα λεπτό στη σκέψη σου
θαρρώ πως είναι χρόνος
Και στ' όνειρο σαν έρχεσαι
λίγο σ' απολαµβάνω
γιατί η χαρά σου µε ξυπνά
σεβντά µου και σε χάνω.
Καλή σου νύκτα αγάπη µου
και στ'όνειρο σου πάλι
θα σου κρατήσω συντροφιά
στου ύπνου σου τη ζάλη
Κάνε το Παναγία µου
στ'όνειρο να βρεθούµε
να σµίξουµε τον πόνο µας
ο γεις τ'αλλού να πούµε
Καρδια µου βαλε σκολιανα
κι αν βρεις λουλουδια κοψε
στσ'αποστοφες του ονειρου µου
τον περιµενω αποψε
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
να σου 'χει γίνει βάρος
να θες να πείς το σ'αγαπώ
και να µην βρίσκεις θάρρος
Κι από τη λάβα πιο καυτό
κυλά κάθε µου δάκρυ,
και πέφτοντας µες την καρδιά
χαράζει µονοπάτι!
Μαντιναδες 2002
Κι η θάλασσα έχει καηµό
κι είν' ο αφρός το δάκρυ
που 'χει το κύµα όντε ξεσπά
στης αµµουδιάς την άκρη
Κοντώ να µ' ονειρεύγεται
τσι νύχτες που κοιµάται
και το πρωί απού ξυπνά
χαίρεται γή λυπάται;
Λες και χω κάνει αδίκηµα,
λες και χω εγκληµατίσει
κι η µοίρα µου και ο Θεός
µε'χουνε τιµωρήσει.
Μακρυά σου δεν µπορώ να ζω
κοντά σου νιώθω πόνο
άνε σε βλέπω χάνοµαι
κι αν δε σε βλέπω λιώνω.
Με βασανίζει η σκέψη σου
µωρό µου κάθε βράδυ
στείλε µου ένα µήνυµα
να βγω απ'το σκοτάδι
Με συντροφιά τα βάσανα
που µου 'δωκες θα ζήσω
δώρο από 'σένα είναι κι αυτά
γι' αυτό θα τα κρατήσω.
Μέσα στο γέλιο προσπαθώ
τον πόνο µου να θάψω
κι όταν µε βλέπεις και γελώ
γελώ για να µη κλάψω
Μέσα στου ύπνου τ' όνειρο
θέλω χαρά να ζήσω
αφού ότι θέλω δε µπορώ
ξύπνιος να τ' αποκτήσω.
Μη µου µιλείτε για ζωή
την πήρε η π' αγαπούσα
γιατί και γω µαζί µ' αυτή
απ' τη ζωή της ζούσα.
Μην έρχεσαι στα όνειρα,
είναι σκληρό για µένα
κάθε πρωί να τα θωρώ
τα µάτια µου κλαµένα.
Μια νύχτα ζήτησα να 'ρθεί
το όνειρο ν'αγγίξω
να νιώσω την αγάπη του
και σαν κερί να σβήσω.
Μοίρα δεν είσαι δίκαιη
όταν χαρές µοιράζεις
δωσ' και σε µένα το φτωχό
µα δε τση αγοράζεις.
ΒΑΣΑΝΑ
Κι ο Πάσσαρης που 'ναι φονιάς
και δεν το µετανιώνει
µπρος στην δική σου απονιά
τα χέρια τα σηκώνει
Κρυφά µ'αρέσει να πονώ
κρυφά να υποφέρω
κρυφής αγάπης αίσθηµα
στα χείλη µου να φέρω
Μ' αρέσει η νύχτα που περνά
να'ναι σκοτεινιασµένη
για να µετρώ τον πόνο µου
άστρο σα δεν προβαίνει
Μαύρα θα βάψω να φορώ
να δείχνω µε τα ρούχα
πως εχαθήκαν οι χαρές
στον ψεύτη κόσµο απού'χα
Με δάκρυ και αναστεναγµό
ξυπνώ γλυκό µου αηδόνι
γιατί τη φέρνει τ'όνειρο
και ο πόνος µεγαλώνει
Με τ' όνειρο θα ξαγρυπνώ
µε κείνο θα κοιµούµαι
και µε εκείνο τις πληγές
θα κλείνω σαν πονούνε
Μέσα στο νου µου βρίσκεσαι
και τσ'ώρες που κοιµούµαι
κι από κανένα όνειρο
να λείπεις δεν θυµούµαι
Μη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ
ρώτα µε πως αντέχω
του έρωτα σου τσι πληγές
τόσο καιρό που έχω
Μη µου µιλείτε για χαρές
αυτές έχουν τελέψει
µιλείτε µου για τσι καϋµούς
που µ' έχουν κυριέψει.
Μην ξαναπείς πως αγαπάς
και πάλι ψέµα θα'ναι
πες µου µονάχα πως µισείς
αυτή τη χάρη κάνε
Μιά χαρουπιά ξεπάτωσα
για να φυτέψω άνθη
ν΄ανθίσουν δεν τ'αφήκανε
οι κακόγνωµοι ασπαλάθοι
Μοίρα κι αν' µε πλήγωσες
κι αν µου 'δωσες κατάρες
εµένα δε µε σταίνουνε
ανεµικές κι αντάρες.
98
Μαντιναδες 2002
Κοιµάµαι και ονειρεύοµαι
πως είσαι εσύ µαζί µου
µα όταν ξυπνάω την αυγή
χάνω την θύµηση µου
Λένε πολλοί πως τ'όνειρο
στο φως της µέρας σβήνει
κι όµως το βλέπει ο δυστυχής
γιατί χαρά του δίνει
Μ' έχει χορτάσει η µοίρα µου
µε χωρισµούς και πόνο
και της καρδιάς το γιατρικό
δε βρίσκεται στο χρόνο.
Μάυρα τα ρούχα που φορώ
γιατι δεν έχω άλλα
και δείχνουνε οτι περνώ
µαρτύρια µεγάλα
Με καµε η µοίρα βασιλιά
στου στεναγµού το θρόνο
σ' άλλους να δίνω τη χαρά
και 'γω να ζώ στον πόνο
Με την ελπίδα πως µπορεί
στ'όνειρο να βρεθούµε
σε βγάνω απού τη σκέψη µου
και θέτω και κοιµούµαι
Μέσα στον ύπνο µου έρχεσαι
νύχτα και δεν κοιµούµαι
ώρες 'ποµένω ξυπνητός
κι όλο σε συλλογούµαι.
Μη µου µιλείτε για ζωή
για θάνατο µιλείτε
πέθανε τ' άστρο τσι αυγής
δε θα το ξαναδείτε.
Μη µου µιλείτε πια γι' αυτή
που µ' άφηκε µονάχο
απόθανε και δεν µπορώ
καµµιά χαρά µπλιο να 'χω.
Μια µέρα βρέθηκε κι εγώ
να πω πως θα γελάσω
µα δε µε άφηκε αυτή
κι αυτό να τ'απολαύσω
Μοιάζει η ζωή µου µ' όνειρο
και όλα τριγύρω ανθούνε
άµα θωρώ τα χείλη σου
και µου χαµογελούνε
Μοίρα σκληρή και άπονη
γιάντα χτυπάς τσ' ανθρώπους ,
και τους γκρεµίζεις όνειρα
που φτιάχνουνε µε κόπους .
Μαντιναδες 2002
Μόν' η αγκαλιά σου αγάπη µου
τη δύναµη µου δίνει
και τη φωθιά απ'τσι πόνους µου
αµέσως µου τη σβήνει
Μου 'στειλε προσκλητήριο
το έχει αποφασισµένο
να αφήσει εµένα απ' αγαπά
να πάρει έναν ξένο.
Μυροβολούνε οι ανθοί,
τ'αηδόνια κελαηδούνε,
µόνο οι δικοί µου σπαραγµοί
τα βράδια αντηχούνε
Να µη ρωτάς το δυστυχή
ηντά 'χει για δε λέει
δε θέλει να το εθωρούν
όταν πονεί και κλαίει
Να 'τανε τρόπος να γενείς
αυγή µου σα κι εµένα
να δεις τα τόσα όνειρα
που µου 'χεις σκοτωµένα
Νυχτα που µεσ' το σκοτος σου
κρυβεις καϋµους και παθη ,
τα εδικα µου βασαµα κανεις
να µη τα µαθει .
Ξανακοιµήσου κρίνε µου
µα η αυγή κοντοσιµώνει,
µη λείπεις απ' το όνειρο
και την αφήσεις µόνη.
Ο ήλιος εβασίλεψε
κ'η µέρα τουτη εχάθει ,
για να ρθει άλλη να µε βρεί
µ' άλλα, καινουργια πάθη.
Ο πόνος που µου έδωκες
του χωρισµού το βράδυ
και σ' όνειρο να 'ρχότανε
θα µ' άφηνε σηµάδι
Ολα µου τα όνειρα τα κρέµασα
σε γυναικεία τρίχα,
και 'σπασε η τρίχα και 'χασα
στον κόσµο ότι κι αν είχα.
Ολοι µιλούν για όνειρα
µα τα δικά µου εµένα
σε πέντε τάβλες τα 'βαλα
να'ναι αποµονωµένα
Ονειρα ανεκπλήρωτα
όνειρα ξεχασµένα
από την ώρα που'φυγε
εκείνος από µένα
ΒΑΣΑΝΑ
Μόνο µε λόγια π' άκουσες
µ' έχεις καταδικάσει
µα θα δεχόµουν τη ποινή
αν έκανα και πράξεις.
Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά
µα µόνο δε µ' αφήνεις
µικρή µου και στα όνειρα
παρηγοριά µου δίνεις
Να κάτεχα πως αντιδρά
όταν µεταξυπνήσει
που εµένα θώριε στ' όνειρο
και άλλο θ' αντικρύσει.
Να 'ξερα µάγια θα 'κανα
της µοίρας να πεθάνει
γιατί τα βάσανα βουνό
πάντα µπροστά µου βάνει.
Να 'χε µπορούν τα δάκρυα
να λιγοστούν τον πόνο
δε 'θελα κάνω άλλη δουλειά
παρά να κλαίω µόνο.
Νύχτα που πλέκεις όνειρα,
ερωτικά µε τ' άστρα,
γίνε κι απόψε ανυφαντού,
στον ύπνο ξελογιάστρα.
Ξύπνα µα όνειρο ποτέ
αληθινό δε βγαίνει
απλά την νύχτα πιο γλυκά
την κάνει και διαβαίνει
Ο Θεός µου δίνει δύναµη
στις δύσκολές µου ώρες
γι'αυτό δεν έκλαψα ποτέ
όσες κι αν ήρθαν ώρες
Οι µέρες που 'χω να σε δω
µου φαίνονται αιώνες
γιατί 'ποµένω ξυπνητός
στου πόνου τους ξενώνες.
Ολα στον κόσµο τα 'χασα
για τη δική σου αγάπη
κι όµως µέσα στη ζωή
κάποτε είχα κάτι
Ολοι µου λένε όντε φορώ
τα µαύρα γιάντα βάνω
µα 'γω 'χω µάθει µυστικά
στα φόρα να µη βγάνω.
Ονειρα κάνω ο δυστυχής
µα ίντα θα βγει πως κάνω
που δε µ' αφήνει η µοίρα µου
ένα να ξεδιλιάνω.
99
Μαντιναδες 2002
Μου 'στειλε προσκλητήριο
προσωπικό και γράφει
πως ήµουν ένα απ' τα πολλά
που έχει κάνει λάθη.
Μπροστά µου είναι οι χαρές
µα µόλις θα σιµώσω
θα φύγουνεκι ασ'τσι καλλιά
να τσι 'ποκαµαρώνω.
Να µάζωνα τα δάκρυα
που από κοπέλι κλαίω,
θα' χα δική µου θάλασσα
στα κύµατα να πλέω.
Να ξέρεις πως κάθε φορά
που κάνω µια κλήση
σε σκέφτοµαι και κυνηγώ
το όνειρο µην σβήσει.
Νύκτα µου φαίνεσαι κι εσύ
στα πάθη µαθηµένη
γι αυτό'σαι πάντα σκοτεινή
και µαυροφορεµένη
Νυχτώνει πάλι κοπελιά
κι έχω χαρά µεγάλη ,
αφού θα ξανασµίξουµε
στ' ονείρου τ' ακρογιάλι .
Ο δυστυχής τον πόνο του
έχει για µεγαλείο
κι αν του προσφέρεις τη χαρά
την παίρνει για αστείο
Ο µεγαλύτερός µου εχθρός
είναι το ξύπνηµά µου
απού µισεύγει τ' όνειρο
και χάνεσαι κερά µου
Οι πίκρες κόβουν γόνατα
κι οι λογισµοί γερνούνε
κι εγώ που τα 'χω και τα δυο
πώς δε µε καταλούνε;
Ολοι αναστενάζουνε
µα όχι σαν εµένα,
όταν αναστενάζω εγώ
στάζει η καρδιά µου αίµα.
Οµορφα όνειρα για µας
έβαλα αρχή και χτίζω
και πως θα βγουν αληθινά
στο µέλλον µου ελπίζω
Ονειρα κάνω ο δυστυχής
ποιος είναι που δεν κάνει
µα σβήνουνε και αφορµή
είναι ένα στεφάνι.
Μαντιναδες 2002
Ονειρα όλοι κάνουνε
είχα και γω για κείνη
χτίσει παλάτια µαγικά
µα'χουν συντρίµια γίνει
Ονειρα τοσονά χρονών
Θεέ µου γιάντα τα κάνω
κοντό δεν εξενύχτουνα
στο νου µου µην την βάνω
Ονειρο είσαι καθ' αυγής,
σεργιάνι κάθε δύσης
και την καρδούλα µου χαρές
εσύ θα τη γεµίσεις.
Οντε θα'ρθείς στο όνειρο
µε τη χαρά τα βάνω
πού'ναι πολύ και µε ξυπνά
σεβντά µου και σε χάνω
Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές
είµαι από ξένους τόπους
κι όντε µοιράζει βάσανα
µε βρίνει από τσι πρώτους
Οπου κι αν βάλεις τη χαρά
κάνει φτερά και φεύγει
και δεν κατέχει ο ανθρωπος
που να τηνε στερήσει
Οσα κι αν έκανα όνειρα
χαθήκανε στ’ αστέρια
έτσα που χάνεσαι κι εσύ
µέσα σε ξένα χέρια.
Οσες φορές και να σε σκεφτώ
τα µάτια µου δακρύζουν,
και σε χαµένο παρελθόν
οι σκέψεις µου γυρίζουν.
Οταν θα στεφανώνεσαι
αντί λεφτά θα βγάλω
από τον µπέτη την καρδιά
δώρο να σου την κάνω.
Οταν µοιράζει ο θεός χαρές
εµένα δεν µου δίνει
άρα δεν έχω και άδικο
απου του χω κακοσύνη
Οτι καηµός και να µε βρει
και βάσανο µεγάλο
δεν έχω τόπο τη χαρά
άµα σε δω να βάλω.
Οτι κι αν πω µου φαίνεται
ειναι για κείνη λίγο
γι’ αυτό σιωπώ και αρέσει µου
µόνο να τη ξανοίγω.
ΒΑΣΑΝΑ
Ονειρα όλοι κάνουνε
ποιός άνθρωπος δεν κάνει
ποιός δεν ζητά στο πέλαγος
τσ'αγάπης το λιµάνι
Ονειρο αξεδείλιατο
η αγάπη µας θα µείνει
καηµός που κάθε µου χαρά
στα µαύρα τηνε ντύνει.
Ονειρο των ονείρω µου
ζωή τση φαντασίας,
γίνηκες σήµα ιερό
καθηµερνής λατρείας
Οντε µοιράζει ο Θεός χαρές
µε βάνει και εµένα
µα'χει µε συρµατόσκοινο
τα χέρια µου δεµένα.
Οντε µοιράζουν τις χαρές
να πάρω εγώ δεν κάνει
και τελευταίο στη σειρά
η µοίρα µου µε βάνει
Οπου σταθώ και όπου βρεθώ
πίνω να σε ξεχάσω
µα δεν µου τρέχει απ΄το πιοτό
την µνήµη µου να χάσω
Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού
κι ακόµα άλλο ένα
τόσα 'χω κάνει όνειρα
µατάκια µου για σένα
Οταν δειλά η άνοιξη
έρθει και ξεπροβάλλει,
στον εδικό µου τον µπαξέ
χειµώνα θα 'χει πάλι.
Οταν µιλούνε για χαρές
ακούω να µαθαίνω
γιατί δεν ένιωσα χαρά
ούτε και περιµένω.
Οταν ποθανω η ψυχή
'πο δίκη θα περάσει
πιστεύω το, πως ο Θεός
και 'κει θα µε δικάσει
Οτι κι αν ζήτησα του Θιού
πάντα µ' έχει προδώσει
θ' αρχίσω να ζητώ καηµούς
µήπως χαρές µου δώσει
Οτι µ' αρέσει κι αγαπώ
είναι σε ξένα χέρια
γι' αυτό και µε την τύχη µου
ήµαστε στα µαχαίρια
100
Μαντιναδες 2002
Ονειρα πλάθω δίπλα σου
κύµα ακτινολουσµένο
να µην τα πνίξει εύχοµαι
αυτά που περιµένω
Ονειρο ειµαι αλλουνου
και ζω οσο κρατησει
µα θα πεθανω ξαφνικα
οταν αυτος ξυπνησει
Ονειρο των ονείρω µου,
σκέψη τση φαντασίας,
καταστροφή και κάψιµο
τση κάθε προσδοκίας.
Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές
είµαι από ξένους τόπους
κι όντε µοιράζει βάσανα
µε βρίνει από τσι πρώτους
Οποτε σµίγω µε χαρές
µε βλέπουν κι απορούνε
και µε δαχτυλοδείχνουνε
ο ξένος απο που 'ναι;
Οσα δεν µπόρεσα να πω
κι ούτε µπορώ να γράψω
τα στήθη θα µατώνουνε
ώσπου να ζω να πάψω
Οσες πληγές µου άνοιξες
µικρή µου αν θυµάσαι
να γίνουν τριαντάφυλλα
απάνω να κοιµάσαι
Όταν θα δεις στον ουρανό
σύννεφα µαυρισµένα
ειν' τα δικά µου βάσανα
που τα 'χω σκορπισµένα
Οταν µιλούνε για χαρές
ακούω να µαθαίνω
µα είναι γλώσσα άγνωστη
δεν την καταλαβαίνω.
Οταν την φέρει τ' όνειρο
και είναι στην αγκαλιά µου
να περιγράψω δεν µπορώ
µε λόγια την χαρά µου
Οτι κι αν πεις τση µοίρας σου
λίγο θαν'είναι πάλι
Γι'αυτό παντόνιαρε τηνε
κι υποµονή µεγάλη
Ούλα τα βάρη ο Θεός,
σε δυνατούς τα δίνει,
γιατί σ΄ αδύναµους ποτέ,
δεν έχει εµπιστοσύνη.
Μαντιναδες 2002
Οψάργας πάλι στ'όνειρο
ως το πρωί γλεντούσα
γιατί είχα στην αγκάλη µου
εκείνη π'αγαπούσα
Παλιάς αγάπης όνειρα
κάθοµαι και λογιάζω
µε δεν µπορώ σαν τα σκεφτώ
να µην αναστενάζω
Πάντα θα στέκω όρθιος
ως κι αν µε δέρνει η µοίρα,
ή θα νικήσω ή θα χαθώ
απόφαση το πήρα.
Πανωλαδιά ειν΄ο πόνος σου
και πλέει στη χαρά µου
γνώθω, κουνώ και µου περνά
κοιµούµαι βγαίνει απάνου
Παρηγοριά στον ύπνο µου
σε βλέπω µα η σκέψη
δε θα τ' αφήσει τ' όνειρο
ποτέ να ζωντανέψει.
Περήφανα στεκόµουνα
στο θρόνο που'χα χτίσει
µα οι πόνοι απού µε'βρηκαν
µε έχουνε γκρεµίσει
Πες µου Θεέ την αφορµή
για δεν καταλαβαίνω
αφού αισθάνοµαι νεκρός
γιάντα να µην ποθαίνω
Πέτρα σκληρή και άπονη
ήθελα να σου µοιάζω
πόνο να µην αισθάνοµαι
όντε θ'αναστενάζω
Πληγές δεν είχα στην καρδιά
προτού να σε γνωρίσω,
µα εδά στην κάθε σπιθαµή
τρέµω σαν τσ' αντικρίσω.
Πολλά τα πάθη τσι ζωής
µα ποιό πολλά κερά µου
τα βάσανα και οι καϋµοί
που έχω στην καρδιά µου
Πονω µα δακρυ δεν θα δεις
στο µαγουλο να τρεχει
εµαθε φως µου η καρδια
στο χωρισµο κι αντεχει
Πρέπει πως ήτονε γραφτό
µια νύχτα του Φλεβάρη ,
να κάµει µπόρα δυνατή
και τ' όνειρο να πάρει .
ΒΑΣΑΝΑ
Πάλεψα δυνατά θεριά
για να τα βγάλω πέρα
σαν τον αητό οπού πετά
µε κόντρα τον αέρα...
Πάντα ‘σαι µες τη σκέψη µου
γι’ αυτό κι από το κλάµα
τα µάθια ετυφλωθήκανε
και δε θωρώ µπλιο πράµα.
Πάντα τα βάσανα ο Θεός
στσι δυνατούς τα δίνει
γιατί στσ' αδύνατους ποτέ
δεν είχε εµπιστοσύνη.
Παραµονή Πρωτοχρονιάς
και ο πόνος θέση πιάνει
εκείνος το ποδαρικό
πρώτος να µου το κάνει
Πάψε να ζεις µε όνειρα
πεθαίνουν µε το χρόνο
σαν της γαρδένιας τον ανθό
που ζει µια νύχτα µόνο.
Περιπλανώµενο να ζω
µε δίκασε η µοίρα
µα µε κρατούνε στη ζωή
µια αγάπη και µια λύρα.
Πες µου το πως δεν µ'αγαπάς
να πάψω να ελπίζω,
πριν δω πως είναι ψεύτικα
τα όνειρα που χτίζω.
Πήραν τη θέση της µιλιάς
τ' αναστενάγµατα µου
ούτε κι αυτή ειν' ικανή
να δείξει το ζεβντά µου..
Πληµµύρα είναι το δάκρυ µου
κάθε φορά που τρέχει,
και πνίγει µου τη την καρδιά,
που φράγµα πια δεν έχει!
Πολλές φορές στον ύπνο µου
σε βλέπω και τροµάζω
ξυπνώ και τρέµω ολόκληρος
και βαριαναστενάζω
Ποτέ δεν βρίσκεις δυο καρδιές
να ‘χουν την ίδια αξία
πάντα η καλή για την κακή
θα γίνεται θυσία.
Πρωτοχρονιά και ο πόνος µου
να µην αλλαζει γνώµη
θα κάνει το ποδαρικό
για µια φορά ακόµη
101
Μαντιναδες 2002
Πάλι εσένα στο µυαλό
έχω και ταξιδεύω
το όνειρο που χάθηκε
να ξαναβρώ γυρεύω
Πάντα εγώ έχω χαρά
και βγαίνω και στο κέφι
και ας θωρώ µε βάσανα
τη µοίρα να µου γνέφει.
Πάντοτε τεχνικές χαρές
κάνω στο πρόσωπό µου
γιατί δε θέλω να φανεί
δάκρυ στο µάγουλό µου
Παρατηρώ τα µάτια του
και βλέπω µόνο θλίψη
πίνει, γελά και τραγουδά
τον πόνο µήπως κρύψει
Πεθαίνω κάθε χαραυγή
µα η δύση µ’ ανασταίνει,
Γιατί σιµώνει τ'όνειρο
που δίπλα µου σε φέρνει
Πες µου για το χατίρι σου
τι θα ‘θελες να κάνω
θες να µε βλέπεις ζωντανό
ή θέλεις να ποθάνω.
Πες σ΄ αγαπώ και δώσε µου
αυτά που µου χρωστάνε
δέκα χιλιάδες όνειρα
τις νύχτες που κοιµάµαι
Πίκρες καηµούς και δάκρυα
βάσανα µου'χεις δώσει
και όµως βουβή µένει η καρδιά
µια άλλη µην προδώσει.
Ποιά µαύρη µοίρα γύρω µου
χτίζει γερό µπετένι
σαν την αράχνη προσπαθεί
γερό ιστό να υφαίνει.
Πολλές φορές τα όνειρα
φουρτούνα τα ταράζει
γιατί η µορφή σου θάλασσας
αγριεµένης µοιάζει.
Πουλί παραπονιάρικο
που τ'άλλα σε τζιµπούνε
ίντα χρωστείς τση µοίρας σου
που τ'άλλα δε χρωστούνε;
Πως θα βαστάξω να τη δω
στην εκκλησά να µπαίνει
και ο φίλος µου ο καλύτερος
να τηνε περιµένει
Μαντιναδες 2002
Πώς θα βαστάξω σκέφτοµαι
το δάκρυ να µη χύσω
όταν θα στέκω στη σειρά
να τηνε χαιρετίσω.
Πώς θα την σφίξω την καρδιά
στην εκκλησιά µπροστά σου
και να σου πω να ζήσετε
και πεις και στα δικά σου
Πως ν'αναλέξω τσι καηµούς
απού 'ναι µπερδεµένοι
και να'χω και τη µοίρα µου
αδιάκοπα να φέρνει
Ρίξε µια σκαπετιά τσι γης
να δεις ανθρώπου χάλι
να δεις ήντα απογίνονται
τα πλούτη και τα κάλη
Σα µάνα που γεννά παιδί
κι ύστερα τση 'ποθάνει
έκανα όνειρα γι΄αυτή
µα ίντα πως τα ΄χα κάνει;
Σαν την γλυκιά σου την µατιά
άλλη µατιά δεν είδα
να δίδει στ'όνειρο ζωή
και στην ζωή ελπίδα
Σβήνω το φως να κοιµηθώ
µα ύπνος δε µε παίρνει
και σκέφτοµαι που βρίσκεσαι
µικρή µου αγαπηµένη.
Σε τουτηνε την εποχη
τσ'αγαπης την ουσια
δεν τηνε βρισκεις στην καρδια
µα στη περιουσια
Σκαλίζω τα ερείπια
της έρηµης ζωής µου ,
βρίσκω τη στάχτη της φωτιάς
που 'καψε το κορµί µου .
Σου στέλνω άγγελο µικρό
να σε φυλά τη νύχτα
να έχεις όνειρα γλυκά
µωρό µου καληνύχτα.
Στα βάσανα µε πέταξες
και σύρθηκες οπίσω
και µ'άφησες κληρονοµιά
τους πόνους µου να ζήσω
Στα όνειρα βλέπω τσι χαρές
που ξυπνητός στερούµαι
µα δε µπορώ και µια ζωή
για σένα να κοιµούµαι.
ΒΑΣΑΝΑ
Πως θα µου 'γιάνουν τη πληγή
όλοι οι γιατροί µου λένε,
κι ύστερα γιάντα τα θωρώ
τα µάτια τους και κλαινε.
Πως να γελάσω µη φανεί
απού µε πληγωµένος
απου 'µαι µιά χαρούµενος
και δέκα πικραµένος
Πως τραγουδώ δεν πάει να πει
χαρούµενος πως είµαι,
εκειά µε βγάνει η πληγή
τσ' αγάπης και πονεί µε.
Σ' αγάπησα σαν όνειρο
σ' έχασα απά λάθος,
φταίει η καρδιά µου π 'αγαπά
µε τόσο πολύ πάθος.
Σαν δεν µπορώ στα φανερά
τον πόνο µου να λέω
µπροστά στον κόσµο θα γελώ
και πίσω του να κλαίω
Σαν την νεράιδα θα σε δώ
απόψε στ΄όνειρο µου
να γαληνέψη η ταραχή
απού΄χω στο µυαλό µου
Σε ένα δώµα κάθοµαι
µονάχος µου και κλαίω
τον εαυτό µου τυρρανώ
γιατί κατέω πως φταίω
Σ'ένα κοµπιούτερ πρόσθετα
τις πίκρες της ζωής µου
και µε το αποτέλεσµα
έκλαιε κι αυτό µαζί µου
Σκουπίσου για να µη σε δουν
µε χέρια µατωµένα
να µη γνωρίζουν το φονιά
που σκότωσε εµένα.
Στ' όνειρο πάλι αν σε δω
ρίγος θα µε τυλίξει
και του σεβντά µου το χορό
ποιος θα τον σταµατήσει.
Στα βάσανα την έχω εγώ
την αντιπροσωπεία
θα βρούνε οι πελάτες µου
µεγάλη ποικιλία.
Στα όνειρα σε καρτερώ
στη φαντασία να σ' εύρω,
ξέρω ποτέ δε θα µπορώ
κοντά µου να σε έχω.
102
Μαντιναδες 2002
Πώς θα µπορέσει να σταθεί
µ' άλλον στα σκαλοπάτια
αφού θα είµαι απέναντι
µε δάκρυα στα µάτια.
Πως να γιατρέψω ετσά πληγή
που'χει µεγάλο τραύµα
που µου 'παν θα γενείς καλά
µόνο άµα γίνει θαύµα
Ρίξε Θεέ µου µια µατιά
δώσε µου λίγη τύχη
η κουρασµένη µου καρδιά
λίγο να ευτηχήσει
Σ’ όλο τον κόσµο βρέχει ο Θεός
και ‘κει που στέκεις λιάζει
κορµί δεν εγεννήθηκε
στον κόσµο να σου µοιάζει
Σαν όνειρο µαγευτικό
που µια στιγµή γεννιέται,
έτσα κι ο πόνος τσι καρδιάς
ποτέ δε λησµονιέται.
Σαν το µαχαίρι η σκέψη µου
στα δυό πάντα µε κόβει
αµα σκεφτώ πως σ'αγαπώ
και άλλη σε καµαρώνει
Σε κάθε χάραµα τσ'αυγής
το όνειρο τελειώνει
η µέρα γίνεται φονιάς
σκληρός και το σκοτώνει
Σήµερο που έχεις γιορτή
έχεις καλέσει κόσµο
όµως εµέ δεν κάλεσες
και αυτό µου φέρνει πόνο
Σου στέλνω άγγελο κρυφά
να σε φυλάει τη νύκτα
να βλέπεις όνειρα γλυκά
µωρό µου καληνύκτα
Στα βάσανα 'µαθα να ζω
κι αν η χαρά θελήσει
να 'ρθει δε θα τηνε δεχτώ
γιατί 'χω συνηθίσει.
Στα µοιρολόγια της καρδιάς
µάρτυνας ειν΄το δάκρυ
που οµολογά τον πόνο της
στων αµατιών την άκρη
Στα όνειρα σου θα 'ρχοµαι
να κλέβω την καρδιά σου
µονάχα εκεί 'ναι δυνατό
να βρίσκοµαι κοντά σου
Μαντιναδες 2002
Στα περασµένα µου όνειρα
µα και στα τωρινά µου
βρίσκεσαι µα ΄σαι µακριά
και καίγεται η καρδιά µου
Στην γκρεµισµένη τη φωλιά
βγαίνουν και τραγουδούνε
γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά
κι όχι γιατί πετούνε.
Στο αίµα µου κυκλοφορείς
και στην καρδιά µου µπαίνεις
αφήνεις πίκρες και καϋµούς
κι από κειας ξαναβγαίνεις
Στο πέλαγος τση λησµονιάς
γυρεύω την ελπίδα
αφού κοντά σου τη χαρά
που έψαχνα δεν είδα.
Στον πόλεµο που εκύριξες
τα όπλα παραδίνω
σ'αγώνα άνισο εγώ
συµµετοχή δεν δίνω
Στσ' αγίους δεν πιστεύω ΄γω
για δε θαυµατουργούνε ,
πληγές που έχω στη καρδιά
να γιάνουν δε µπορούνε .
Συντρίµµια µες τη θάλασσα
κι έχει η στεριά γεµίσει
είναι δικά µου όνειρα
που 'χουνε ναυαγίσει
Τ' όνειρο γέλιο µακρινό
ξεθωριασµένη θέα
πήρες αγάπη και χαρά
µε τον καϋµό παρέα
Τα µαύρα ρούχα δίνουνε
στον άνθρωπο το θάρρος
που 'χε ψυχές κι αγάπουνε
και του τσι πήρε ο Χάρος.
Τα όνειρα καµιά φορά
κυλούνε σ' ένα δάκρυ
γιατί ποτέ δεν µπόρεσαν
να φτάσουν σ' άλλη άκρη
Τα όνειρα πεθαίνουνε
όταν το φώς προβάλλει
όπως πεθαίνει η αυγή
στση νύχτας την αγκάλη
Ταξιδευτής η θύµηση
και άρχισε το σεργιάνι
παλιές πληγές θε'λα κλειστούν
που'χανε παγουδιάνει
ΒΑΣΑΝΑ
Στα πιο γλυκά µου όνειρα
λέω σου να το κατέχεις
εσένα ονειρεύοµαι
και την ευθύνη έχεις.
Στην τράπεζα του στεναγµού
είµαι κι εγώ πελάτης
και καταθέτω µια ζωή
τους πόνους µιας αγάπης
Στο κάθε χάραµα τσ'αυγής
το όνειρο τελειώνει,
η µέρα γίνεται φονιάς
ψυχρός και το σκοτώνει.
Στο πρόσωπο µου φαίνεται
ο πόνος και ευτυχία
γελώ να κρύψω το καηµό
πονώ και είσαι αιτία.
Στους δυστυχείς τα όνειρα
παρηγοριά τους δίνουν
κι ας ξέρουν πως αληθινά
δεν πρόκειται να γίνουν.
Σύννεφα κάτω από τη γη
και όνειρα κλεµµένα
µε τση ψυχής τα πάθη µου
είστε µαυροβαµµένα
Συντρίµµια οι ακρογιαλιές
έχουνε πληµµυρίσει
απ' τα δικά µου όνειρα
που 'χουνε ναυαγήσει.
Τα βάσανά µου είναι βουνά
Θέε µου να χιονιστούνε
να κρυσταλλιάζουν οι καηµοί
να µην κυκλοφορούνε.
Τα µαύρα ρούχα τα φορώ
να κρύβουν τσι πληγές µου
τουλάχιστον τσι φανερές
και φτάνουνε οι κρυφές µου
Τα όνειρά µου γκρέµισες
πατείς τα και µατώνω
µα δε σου εύχοµαι ποτέ
να νιώσεις ίδιο πόνο
Τα όνειρα που έκανα
τόσο καιρό για σένα
εδά θωρώ να σβήνουνε
σαν τα κεριά ένα ένα
Τη νύχτα πέφτει η σιωπή
κι ανοίγει η καρδιά µου
πινέλο γίνεται κι αυτή
και βάφει τα ονειρά µου
103
Μαντιναδες 2002
Στην άκρη του µαξιλαριού
και µ’ ανοιγµένο χέρι
Κοιµάµαι κι ανιµένω τη
το όνειρο να τη φέρει
Στης θάλασσας τα κύµατα
θα ρίξω τον καηµό µου
µπας κι αλλαργοξορίσουνε
τον αναστεναγµό µου.
Στο µεταγιάερµα του νου
και µέσα στο όνειρο µου
θα σ'έχω πάντα όσο ζώ
µικρό µελαχρινό µου
Στο τέρµα της υποµονής
υπάρχει µια ελπίδα
για να ελπίζουν οι καρδιές
που'χουνε µαύρα φύλλα.
Στους τάφους των ονείρων µου
θα γίνω νυχτερίδα
γιατί κι αν είναι όνειρα
θένε κι αυτά φροντίδα
Συννεφιασµένο δειλινό
ειν' η καρδιά µου τώρα
κι αν ξαστεριάσει ένα λεπτό
αµέσως πιάνει µπόρα.
Συχνά απ' τα µάτια τρέχουνε
καυτά τα δάκρυά µου
τόσο συχνά, που κάνουνε
πληγές στα µάγουλά µου.
Τα λάθη εδά πληρώνονται
απ'ούχα καµωµένα
και τα κακά που µου'φεραν
ειν' διαολοσταλµένα
Τα όνειρα γενήκανε
λουλούδια ανθισµένα ,
και µες στη φεύγα του καιρού
µαραίνονται ένα ένα .
Τα όνειρά µου δεν µπορείς
εσυ να τα πατήσεις
γιατί ποτέ δε σου δωσα
το λόγο να τ΄αγγίξεις
Τα πιο καλά µου όνειρα
µου τα 'καµες κοµµάτια,
θα 'ρθει καιρός να κλάψουνε
και τα δικά σου µάτια
Την πονεµένη µου καρδιά
την έχεις φαρµακώσει
κι εύχοµαι ο Θιός ετσα καηµό
ποτέ να µη σου δώσει
Μαντιναδες 2002
Το γέλιο είναι µηχανή
τον πόνο κοµµατιάζει
γι' αυτό καµιά φορά κανείς
γελά κι αναστενάζει.
Το πιο γλυκό απ' τα όνειρα
που 'κανα κάθε βράδυ ,
µου το 'πνιξε πριν το χαρώ
το µαύρο το σκοτάδι .
Το χρόνο τον εφετεινό
φονιά θα τονε γράψω
µια µέρα δεν επέρασε
να µην αναστενάξω
Τραγούδια κάνω τσι καηµούς
για να παρηγορούµαι
τα βάσανα που µου 'δωκες
δε θέλω να θυµούµαι.
Τράπεζες δεν εκάµανε
σε τούτους 'δω τους τόπους
να καταθέσω τους καηµούς
να ζήσω από τους τόκους
Τύχη για κάτσε, αν ευκαιρείς
να σε ρωτήσω κάτι
στα βάσανα που µου'δωκες
'πο που θα βρω την άκρη;
Φάρµακα δεν υπάρχουνε
για τον δικό µου πόνο
εγώ γιατρεύω το κορµί
µε τσ' αναµνήσεις µόνο
Χαρά να µε κεράσουνε
θα φύγει από το πιάτο
φύλλο να ρίξω στο γυαλό
θα κατεβεί στον πάτο.
Χάρε απου ΄ρθες στο όνειρο
εγω δεν στην αρνούµαι
στη µάχη που µε κάλεσες
θα ρθώ δεν σε φοβούµαι
Χριστέ µου και ξηµέρωσε
µια µέρα και για µένα
να σηκωθώ να µην τα δω
τα µάτια µου κλαµένα.
Χωρίσαµε και σ'άλλονε
τώρα χαρίζει χάδια
µα εγω όµως είµαι τ'όνειρο
που τη ξυπνά τα βράδια
Ψάχνω να βρω το δυστηχή
που µοιάζει µέτα µένα
για όνειρα να κλάψοµε
που πήγανε χαµένα
ΒΑΣΑΝΑ
Το µαύρο το πουκάµισο
οι νέοι το φορούνε
πάντα αναρωτιόµουνα
ίντα 'ναι που πενθούνε
Το ποιο γλυκό µου όνειρο
άφησα γκρεµισµένο,
που το 'χα µε τον αµαθιώ
τα δάκρια χτισµένο.
Τόσο πολύ σε πλήγωσα
και θες να µε πικραίνεις
όµως δεν το σκέφτηκες
πόσο κακό µου κάνεις!
Τραγούδια µέσα στο όνειρο
ακούω κάθε βράδυ
ξυπνώ κι η σκέψη χάνεται
στην αγκαλιά σου πάλι
Τραυµατισµένα όνειρα
νεκρές ελπίδες πάλι,
κι ο δρόµος κακοδιάβατος
άχι και που θα βγάλει.
Τώρα µπορεί τα χέρια σου
αλλού να δίνουν χάδια
εγώ είµαι όµως το όνειρο
που σε ξυπνά τα βράδυα.
Φεγγάρι άστρα κι ουρανός,
ήλιος νερό κι αέρας
τση νύχτας όνειρο χωστό
και φανερό τση µέρας
Χαράζει µα στα µάτια µου
η νύχτα δεν τελειώνει
για µένα δεν εχάραξε
ποτέ κι ας ξηµερώνει
Χθεσινοβράδινο όνειρο
σκέψη καθηµερνή µου
χωρίς εσένα µάταιη
θα είναι η ζωή µου
Χρόνια µες στην καρδούλα µου
κάνει κακοκαιρία
µα ευτυχώς µου έστειλε
εσένα η Παναγία
Ψάχνω γυρεύω ερευνώ
ζητώ ρωτώ κοιτάζω
που θα το βρώ το φάρµακο
να µην αναστενάζω
Ψεύτικο το χαµόγελο
στα χείλη βγήκε πάλι
Χριστέ τον πόνο που βαστώ
µην τονε νιώσουν άλλοι
104
Μαντιναδες 2002
Το να πονείς και να το λες
αυτό δεν είναι πόνος,
ο πόνος είναι να πονείς
και να το ξέρεις µόνος.
Το στήθος µου ενοίκιασα
να κατοικούν οι πόνοι
και το θλιµένο µου κορµί
τα νοίκια να πλερώνει.
Του ανθρώπου είναι φυσικό
τον πόνο του να λέει
κλειστό αν έχει τον καηµό
τα σωθικά του καίει
Τράπεζες δεν εκάµανε
σ'αυτους εδώ τσι τόπους
να καταθέσω τσι καηµούς
να ζήσω απο τσι τόκους.
Τσι νύχτας µουσαφίρησα
του ύπνου καλεσµένη
στα όνειρα µου έρχεσαι
µα η αυγή σε παίρνει
Φαίνω το νήµα τση ζωής
κι έχω αργαλειό τη σκέψη
κι ανε σου ξαναθυµηθώ
να δεις που δε θ' αντέξει
Χαµογελω στον ύπνο µου
στ' όνειρο σαν προβάλλεις
γιατί µωρό µου ζεστασιά
στην αγκαλιά µου βάζεις
Χαράµατα στη σκέψη µου
και πριν να φέξει η µέρα
σκορπά η καρδιά µου τσι καυµούς
στην ταραχή τ'αερά
Χιλιάδες βάσανα η ζωή
σε µένα έχει φέρει
δεν είδα ούτε µια χαρά
για να µε συνεφέρει
Χρόνιε φονιά στο διάβα σου
χαθήκανε οι χαρές µου,
και άλλες δε συβάζω µπλιό
να γίνουνε δικές µου.
Ψάχνω γυρεύω ερευνώ
ζητώ ρωτώ κοιτάζω
που θα το βρώ το φάρµακο
να µην αναστενάζω
Ω κακοµοίρη δυστυχή
στην περιπέτειά σου
ένα ποτήρι µε νερό
να µη βρεθεί µπροστά σου
Μαντιναδες 2002
Ωρες λεπτά και δεύτερα
σε σκέφτοµαι καρδιά µου
γιατί είσαι η µόνη που ΄δωσε
ζωή στα όνειρα µου
Μαντιναδες 2002
ΒΑΣΑΝΑ
Ψεύτικο το χαµόγελο Ω κακοµοίρη δυστυχή
στα χείλη βγήκε πάλι στην περιπέτειά σου
Χριστέ τον πόνο που βαστώ ένα ποτήρι µε νερό
µην τονε νιώσουν άλλοι να µη βρεθεί µπροστά σου
105
Μαντιναδες 2002
Μαρµαρο µη βαροπατεις
γιατι στεναχωραται
ενας λεβεντης µερακλης
από κατω που κοιµαται
Αν 'ε' ποθάνω µη χαρείς
να το 'χεις σε ντροπή του
να σβήσει ένας µερακλής
να φταιει το κορµί σου.
Είµαι ένα νεκρό κορµί
που θες πνοή να δώσεις
µα έπρεπε να το σκεφτείς
πρωτού να το σκοτώσει
Καλό ταξίδι όπου κι αν πας
το σκότος δε λογάται
εις τον Παράδεισο κιανείς
δε πρέπει να φοβάται
Για δε µε φώναζες παππού
να τονε µπαλοτάρω
το δρέπανο που κράταγε
απ' τα χέρια να του πάρω
Εφυγες δε λογάριασες
και µίσεψες µακριά µου
ήθελες να 'σαι αγκαλιά
µαζί µε τη γιαγιά µου.
Στις δέκα ήρθα να σε βρω
για να σε πάρω πίσω
δεν ήθελες όµως να 'ρθεις
κι έφυγες πριν σ' αφήσω .
Τραγούδι κάνω τον καηµό
και µαντινάδες γράφω
Ω! Θέ µου να ταν µπορετό
που βρίσκεται να µάθω.
Μην κλαις που σ΄άλλη αγκαλιά
η µοίρα µ'έχει πέψει
άµα ποθάνουµε κι οι δυό
η γης θα µας παντρέψει
Αραγε θα του πει κανεις
πως εφυγα για παντα
ή θα το δει µοναχος του
απ'του φεγγαριου το κλαµα;
Θέλω τον τάφο µου φαρδύ
δυό φέρετρα να βάνει
να τηνε βάλουνε κι αυτή
τη σκύλα σαν ποθάνει
Μετά από σένα ο θάνατος
µετά απ' αυτόν,ποιος ξέρει
αν είναι δίκαιος ο Θεός
κοντά µου θα σε φέρει
ΘΑΝΑΤΟΣ
Γιαντα βρε µοιρα το χαλας
το καθε ονειρο µου
φαινετε πως επιθυµεις
σαφη το θανατο µου .
Αν έχει ο τάφος όνειρα
δε θέλω να κοιµούµαι
γιατί θα σ’ ονειρεύοµαι
και θα στενοχωρούµαι.
Μακάρι και να 'πόθαινα
µα να'τανε και ψέµα
για να δω ποιός στον τάφο µου
θα έκλαιγε για µένα
Να 'σαι καλά εκεί που πας
µαζί µε τη γιαγιά µου
κι αµα τη δεις να της τα πεις
τα χαιρετίσµατά µου.
Πάλεψες µα δεν µπόρεσες
το Χάρο ν' αφοπλίσεις
κι αφού δεν τα κατάφερες
δέχτηκες να µ' αφήσεις.
Οτι κι αν γράψω στο χαρτί
θα τ' αλλοιώσει ο χρόνος
µα δε χωρά και στη καρδιά
τόσος µεγάλος πόνος.
Αν ήξερα ότι έφευγες
θα 'κανα ότι µπορούσα
µε τρόπο έστω τεχνητό
πίσω να σε γυρνούσα.
Τις σκέψεις µου αποτύπωσα
στο µάρµαρο απάνω
και µε το πόνο προσπαθώ
συµβιβασµό να κάνω.
Ο θάνατος είναι µικρός
µπροστά στην οµορφιά του
ζωή και όνειρα µαζί
κεντούνε την καρδιά του.
Μαυρ' Αρχοντα οτι κι αν συµβει
σκλαβα σου δεν θα γινω
στου Παραδεισου τη χαρα
θα παω και θα µεινω
Και ποθαµένη θα πονώ
και ας νεκρωθεί το σώµα
χώµα και σκόρπια κόκαλα
θα σ'αγαπούν ακόµα
Ενας ετοιµοθάνατος
τον χάρο παζαρεύει
για το χατήρι µιας ξανθιάς
παράταση γυρεύει
106
Μαντιναδες 2002
Γονατιστή στον τάφο µου
θα κλαις και θα λυπάσαι
µα θα 'ναι πια πολύ αργά
για να στενοχωράσαι.
Του ποθαµένου το κορµί
λένε πως δεν σαλεύει
µα το δικό µου το κορµί
θα ‘ρθει να σε γυρεύει
Στου Κάτω Κόσµου τα σκαλιά
όταν θα κατεβαίνω
στο τελευταίο θα σταθώ
και θα σε περιµένω
Κι αν µίσεψες και έφυγες
κι αντίκρισες σκοτάδι
ήλιο θα κάµω τη καρδιά
για να 'ρχεσαι το βράδυ
Ηθελα να 'µασταν µαζί
µα είµαστε πάλι χώρια
εµίσεψες τόσο µακριά
και τρώει µε στεναχώρια.
Στερέψανε τα µάθια µου
δε βγάνουν άλλο δάκρυ
κι όλο υπάρχει ογρασά
εις του µαθιού την άκρη.
Οταν κατέβαινες παππού
του Αδη τα σκαλοπάτια
πες µου δε συγκινήθηκες
που κλαίγαν τόσα µάθια;
Κι αν µίσεψες και έφυγες
η καρδιά µου σ' αγαπάει
∆εν είδα µε τα δάκρυα
κανέναν να γυρνάει .
Τάφος εδώ,τάφος εκει
τάφος στην πέρα µπάντα
ετσα 'γινε όλη µου η ζωή
και δεν κατέω γιάντα.
∆εν θέλω στην κηδεία µου
να έρθει να γελάει
όπως τους άλλους κι αυτός
για µένα να πονάει
Θέλω τον τάφο γυάλινο
να µπω χωρίς κασέλα
για να περνά να µε θωρεί
να την επιάνει τρέλλα
Μάνα µου ήτανε γραφτό
κουστούµι να αγοράσεις
γαµπρίκιο και στο σώµα µου
νεκρό να το περάσεις
Μαντιναδες 2002
Απάνω από τον τάφο µου
θα'κους λαούτα λύρες
να καταλάβεις χάροντα
πως Κρητικό επήρες
Ζήσω,πεθάνω στη ζωή
αδιάφορο µ' αφήνει
αφού δεν εκατόρθωσα
να µ' αγαπήσει εκείνη.
Οτνε µε κατεβάζουνε
στη µαύρη γη στο χώµα
διαδόσετε πως το φονιά
τον αγαπώ ακόµα.
Ψυχοµαχώ και βρίσκεται
η σκέψη µου κοντά σου
και κλαίω,που δεν θα αιστανθώ
το νεκροφίληµα σου.
Θέλω στον τάφο µου δεντρό
από κάθε µπάντα ένα
να 'ναι στη µέση το κορµί
απού χάθηκε για σένα
∆ακρύζω,µα το δάκρυ µου
περίεργα µυρίζει
δεν είναι µυροβολιαστό
και θάνατο θυµίζει
Στεκότανε και κοίταζε
το σώµα που' χα αφήσει
στα µάτια του αντίκρισα
πως µ' είχε αγαπήσει
Ησουνα κλινικά νεκρός
κι όµως νιώθω κοντά µου
φτερούγισµα που προσπαθεί
να µπεί στην αγκαλιά µου
Ανε ποθάνω κι ακουστεί
θέλω να ζεις και να 'σαι
για να θωρείς ήντα 'χασες
και να στενοχωράσαι
Στόµα θα βγάλει να µιλεί
του τάφου µου το χώµα
όταν περνάς πως σ'αγαπώ
να σου φωνάζει ακόµα
Τα δυο κεριά που µου 'φεγγαν
µου τα'σβησε µια µπόρα
κι όλος ο κόσµος σκοτεινός
είναι για µένα τώρα
Το φέρετρο µου αφήσετε
αυτή να το στολίσει
Με τέχνη που θα συγκινεί
όποιον θα τ’ αντικρίσει
ΘΑΝΑΤΟΣ
Οταν πεθάνω η ψυχή
να γίνει περιστέρι
να παω στο µπαλκόνι της
να δω πώς υποφέρει.
∆ε σ' απαρνούµε εκτός αν δεις
τους φίλους µου σε λύπη
και να κρατούνε τα κεριά
να ανάψουνε στο σπίτι.
Βρύση θα βάλω στο σταυρό
του τάφου µου να τρέχει
για να ποτίζονται οι καηµοί
τση µέρες που δε βρέχει
Κουµπάρα µπήκε η µαύρη γη
στο γάµο το δικό µας
κάνει αλλαγή τα στέφανα
µέσα στο φερετρό µας
Ιντα θα βγει που σ' αγαπώ
αφού µε πεθαµένη
από τα χείλη µιας νεκρής
το ''σ'αγαπώ'' δεν βγαίνει
Αµα ποθάνω επιθυµώ
µια τελευταία χάρη
να έρθει στη κηδεία µου
να κάνει το λυράρη
Στεκόταν και µε κοίταζε
και µου λεγε '' καρδιά µου
γιατί το αποφάσισες
και µίσεψες µακριά µου''
Θέλω τον τάφο µου βαθύ
αέρας να µην µπαίνει
ίσως δε λιώσει το κορµί
και να σε περιµένει.
Ο θάνατος είναι σκληρός
για τους απελπισµένους
γιατί η ψεύτρα η ζωή
είναι για ορισµένους.
Ανε ποθάνω και βρεθεί
κοντά σου περιστέρι
θά’ναι η ψυχή µου που θα’ρθεί
µήνυµα να σου φέρει
Στο µάρµαρο του τάφου µου
θα ζωγραφίσω εσένα
Να σε θωρούν τα µάτια µου
αν είναι και κλεισµένα
Ανε ποθάνω και βρεθώ
µε ανοιχτό το στόµα
θα’ ναι γιατ' ήθελα να πω
πως σ’ αγαπώ ακόµα
107
Μαντιναδες 2002
Στον τάφο που µε έβαλες
δε θέλω να δακρύζεις
θέλω µονάχα να περνάς
και να τον συγυρίζεις.
∆ε σ' απαρνούµαι εκτός αν δεις
τους φίλους µου να τρέµουν
να µην µπορούν τα δάκρυα
στα µάτια τους να στένουν.
Ποθαίνω και σε προκαλώ
βάλε τα µαύρα και έλα
το τελευταίο ραντεβού
στη νεκρική κασέλα.
Η θάλλασσα και ο ουρανός
έχουν το ίδιο χρώµα
οι πλούσιοι και οι φτωχοί
θάβονται στο ίδιο χώµα
Φωνάζω,σκούζω δυνατά
στο τάφο τση γερµένη
µα δεν ακούνε τις φωνές
στο τάφο οι πεθαµένοι
Σαν ήµουν κλινικά νεκρή
ήρθε τόσο κοντά µου
που µες το κλάµα του άκουσα
να λέει τ' όνοµά µου
Στου τάφου µου το µάρµαρο
µε δάκρυα µου το'πε
πως κάθε µέρα θα' ρχεται
µα χάθηκε από τότε
Πρόσκληση να τσι στείλετε
στο θάνατό µου νά'ρθει
προσωπική κι ο φάκελος
προς το φονιά να γράφει
Ανε ποθάνω και σκεφτεί
αυτή να µ'αγκαλιάσει
και ποθαµένο το κορµί
µπορεί να ανατριχιάσει
Είµαι νεκρή κι όµως πονεί
ακόµα η καρδιά µου
είν' η κατάρα του σεβντά
το φως στη σκοτεινιά µου..
Βάλε στον τάφο µου δεντρό
στο Θιό η ψυχή οντε πάει
να του ζητώ να βγαίνω ανθός
στα φύλλα του το Μάη
Θα'µαι στο φέρετρο νεκρός
και δίπλα µου θα κλαίει
και µέσα στ΄ αναφιλητά
συγνώµη θα µου λέει.
Μαντιναδες 2002
Μ' αρνήθηκες µα µη σε δουν
στον τάφο το δικό µου
δε γίνεται και ο φονιάς
να κλαίει το χαµό µου
Εχω κακό προαίσθηµα
γρήγορα θα ποθάνω
κι ας µου το λένε οι γιατροί
τσι πόνους πως θα γιάνω
Θε µου µια χάρη σου ζητώ
τα µάθια µου πριν κλείσω
ευτυχισµένο θανατο
στ' αγκάλες τση να ζησω
Πάντοτε απ'τον ύπνο µου
ξυπνώ και βλέπω εσένα
οι πεθαµένοι όταν ξυπνούν
ζούνε σε ένα ψέµα
Οσοι πονούν και δεν µπορούν
φάρµακο να βρούνε
στο τάφο τους θα βρουν γιατρό
εκεί θα γιατρευτούνε.
Λίγος µα µερακλίδικος
ήτονε ο καιρός σου
χαίρεται η γης που χει κορµί
νεκρού σαν το δικό σου
Θέλω δεντρί στο τάφο µου
µε φύλλα µαρµαρένια
για να καθίζουν τα πουλιά
τα παραπονεµένα
Οταν ποθάνω µυστικά
θα µε µοιρολογάσε
γιατί θα νοιώθεις µοναξιά
σ' όποια αγκαλιά και να'σαι
Ανε ποθάνω να µην κλαίς
γονάτισε στον τάφο
και λέγε µου καλοστρατιά
στον άλλο κόσµο να'χω
Χριστέ µου και να πόθενα
και ο χάρος να κοιµάται
κ'ύστερα να΄ναι ψόµατα
να δω ποιός µε λυπάται
∆ε θέλω να µε βάλουνε
σε τάφο σαν πεθάνω
γιατί αγαπώ τη λευτεριά
και για κλειστός δεν κάνω
Νεκρό να µε περάσετε
από τη γειτονιά της
να βγει στην πόρτα και να δει
τ' αποτελέσµατά της.
ΘΑΝΑΤΟΣ
Εµαθα πως παντρεύεται
Θέ µου τι ειρωνεία
νύφη αυτή και γω νεκρός
στην ίδια εκκλησία
Ψυχοµαχεί και πρόλαβα
στην πόρτα τση το χάρο
κι'πα του χάρε άσε την
και εγώ θα την επάρω.
Εγώ ακόµα και νεκρός
εντύπωση θα κάνω
γιατί θα γράφουν σ'αγαπώ
τα κόκκαλά µου επάνω
Ελα µικρή στο µνήµα µου
και πίστεψε στ'αλήθεια
πως δεν ορίζεις µπλιο καρδιά
πο'χα παλιά στα στήθια
Θέλω τον τάφο µου κρυγιό
βαθιά µέσα στο χιόνι
για να παγώνει το κορµί
να παγουδιούνε οι πόνοι.
Εγώ θα πάψω να πονώ
µόνο σαν µπω στο χώµα
εκεί που η σκέψη δε µπορεί
να τυραννά το σώµα
Στου τάφου µου το µάρµαρο
από την µέσα µπάντα
θα την εκάνω ζωγραφιά
να την εβλέπω πάντα
Από το σπίτι τζη νεκρό
όταν θα µε περνάτε
παίζετε λύρες να θαρρεί
ότι σε γάµο πάτε
Ανε ποθάνω και δεν βρεθούν
άνθρωποι να µε πάνε
θ' αναγκαστούνε ύστερα
οι σκάρες να µε φάνε
Μάνα σαν κούσεις αγρασά
στου τάφου σου την άκρη
δεν είναι βρόχινο νερό
είναι του γιού σου δάκρυ
Στο θάνατό µου µη βρεθείς
στο κλάµα µη σε βγάλει
γιατί για δεύτερη φορά
θα µε προδώσεις πάλι.
∆ε θέλω να µε δει νεκρό
στον τάφο µέσα εκείνη
γιατί αν είναι αλαφρό
το χώµα θα βαρύνει.
108
Μαντιναδες 2002
Τα όρη τα ψηλά βουνά
κι αυτά θα µε πενθούνε
θα λιώσουνε τα χιόνια τους
και δάκρυ θα γενούνε
Ιντα µπλιό να φοβηθώ
σε ότι φιλιά κι αν κάνω
αφού 'δα το χάρο ζωντανό
στην αγκαλιά σου πάνω
Ανε ποθάνω µη µε κλαις
γιατί 'µαι ποθαµένος
κλάψε µε µόνο ζωντανό
πού ‘µαι βαθιά θλιµµένος
Απάνω στην ταφόπλακα
θα γράψω τ'ονοµά της
για να περνά και να θωρεί
τα κατορθώµατά της
Αυτός που φεύγει απ' τη ζωή
πάει να ησυχάσει
αλί σ' αυτόν που έρχεται
τι έχει να περάσει
Πληγές που δεν εµπόρεσε
ο χρόνος να γιατρέψει
ο κρύος τάφος µοναχά
θα µου τσι θεραπέυσει
Ανε ποθάνω δως µου φώς
Θεέ µου για λίγο µόνο
για να µπορώ σαν κλαίει αυτή
να την ποκαµαρώνω
Θέλω βραδυά µ'αστροφεγγιά
µέσα στην αγκαλιά σου
να σβήνω και ψιθυριστά
να λέω τ'όνοµά σου.
Σαν θα ποθάνω βάλτε µε
σ'ένα δεντρό απο κάτω
να λιώνω εγώ να θρέφει αυτό
να νιώθω πως υπάρχω
Σαν αποθάνω πέστε της
µη µε νεκροφιλήσει
γιατί ειν'το φιλί της δυνατό
και θα µε αναστήσει
Σαν αποθάνω να µη 'ρθεις
µη µάθουνε ποια είσαι
όλοι θα κλαινε αληθινά
µα συ θα προσποιείσαι.
∆ε θα προλάβει η µάνα µου
να δει γάµο δικό µου
το γάµο µου θα τονε δει
µέσα στο φέρετρό µου.
Μαντιναδες 2002
Θέλω στον τάφο µου κλαδιά
και µια φωτογραφία
εκείνη που 'µαστε µαζί
γιατί 'ναι η αιτία.
Χάρε φονιά εγκληµατείς
στο λέω κι ας 'ποθάνω
όταν θα πάρεις µερακλή
στα νιάτα του επάνω.
Στο θάνατό µου σα βρεθείς
δάκρυ σταλιά µη βγάλεις
γέλα που το κατόρθωσες
στον Άδη να µε βάλεις.
Στη πλάκα του µνηµείου
µου γράψτε το όνοµα της
για να περνά και να θωρεί
τα κατορθώµατά της
Φεγγαρι µου ανε την εδείς
πέστσει πως περιµένω
νάρθει και ας φέρει θάνατο
έτσι κι αλλιώς ποθαίνω
Αν έρθεις στην κηδεία µου
µε το χαµόγελο έλα
να δω στερνή χαρά
στη νεκρική κασέλα
Ψυχοµαχώ κι αδιαφορείς
µα τούτο 'δω να ξέρεις
πως µοναχή σου στη ζωή
θα κλαις και θα υποφέρεις.
Ανάθεµά σε για ζωή
πως έτυχε ν'αδειάσει
και σκέφτοµαι το θάνατο
για να µε ξεκουράσει
Στον Αδη όντε κατέβαινες
ήθελα ασε παντήξω
το χέρι να σου κράταγα
πίσω να σε τραβήξω.
Εφυγες και δε σκέφτηκες
καν να µε χαιρετήσεις
που ήθελα να σ' αγκάλιαζα
πρωτού αποχωρίσεις.
Καλό ταξίδι όπου κι αν πας
σου εύχοµαι παππού µου
και όσα χρόνια κι αν διαβούν
θα ζεις µέσα στο νου µου.
Πόνος αστείρευτος καηµός
µέσα µου έχει φωλιάσει
και δεν υπάρχει γιατρικό
σ' ολόκληρη την πλάση.
ΘΑΝΑΤΟΣ
Στην πλάκα του µνηµείου µου
θα ζωγραφίσω εσένα
να σε θωρούν τα µάτια µου
κι αν είναι και κλεισµένα
Οι τελευταίες οι στιγµές
δεν είναι σαν τις άλλες
θέλεις δε θες τα δάκρυα
βγαίνουνε στάλα-στάλα.
Για σένα απαρνήθηκα
πατέρα,αδέλφια,µάνα
κι εδά που φεύγω απ'τη ζωή
πνίγονται αυτοί στο κλάµα
Αν εποθάνω και φανεί
µετά απο λίγη ώρα
αφήσετε τη να κλουθά
κι αυτή τη νεκροφόρα.
Τον ήλιο βάζω µαρτυρά
τον ουρανό κριτή µου
πως είσαι αιτία κι αφορµή
κι έχασα τη ζωή µου
Αφού δεν βρίσκεται γιατρός
να γιάνει την πληγή µου
στον τάφο γρήγορα θα µπεί
το µαύρο το κορµί µου
Αν είν’ η µέρα όµορφη
την κάνει το σκοτίδι
κι αν έχει αξία η ζωή
ο θάνατος τη δίδει.
Οταν του γάµου στέφανα
στη κεφαλή τζη µπούνε
ει τα δικά µου στέφανα
στον τάφο θ'ακουµπούνε
∆εν συνειδητοποίησα
Θέ µου το θάνατό σου
γι' αυτό δυο τριαντάφυλλα
φέρνω για το χαµό σου.
Να µη σ' αφήσω να χαθείς
και φύγεις µακριά µου
για δεν µπορώ να τον γροικώ
το πόνο στη καρδιά µου.
Εφυγες µα δεν µπόρεσα
να συνειδητοποιήσω
το θάνατό σου να δεχτώ
να σ' αποχαιρετήσω.
Με µαντινάδες προσπαθώ
το πόνο να λιγάνω
µα χάθηκες και δεν µπορώ
τραγούδια να σου βγάνω.
109
Μαντιναδες 2002
Θέλω τον τάφο µου ανοιχτό
να 'ρχονται να θωρούνε
ίντα παθαίνουν οι καρδιές
π' αληθινά αγαπούνε.
Αν έχει ο Αδης οµορφιές
κι αγάπες για να κάνω
λόγω τιµής δε µ' ένοιαζε
κι απόψε να 'ποθάνω.
Ω! κακοµοίρα µάνα µου
πως ήτανε γραφτό σου
γαµπρό µες στο φέρετρο
να τονε δεις το γιο σου.
Στο φέρετρο µου γράψετε
απάνω το΄νοµα της
και το δικό µου όνοµα
πάνω στα στέφανά της
Αζωντανός και µερακλής
εµπήκα στη ζωή σου
θα'µαι νεκρός όµως θα ζω
για πάντα στην ψυχή σου.
Πάνω στον τάφο µου θα κλαίς
και θα ζητάς συγνώµη
φαίνεται δεν κατάλαβες
ειντά 'καµες ακόµη.
Αν έχω πόνο στην καρδιά
στον κόσµο δεν το δείχνω
κι όλο αιτία κι αφορµή
για να ξεφύγω βρίχνω.
Μπορεί το σώµα να χαθεί
χάµε στη γή να λιώσει
µα η ψυχή µου θα ποθεί
πάλι να σ' ανταµώσει .
Και να της δώσεις δυο φιλιά
και να την αγκαλιάσεις
εκεί θα είσαστε µαζί
δεν θα την ξαναχάσεις.
Πάλεψες µα δεν µπόρεσες
το Χάρο να αφοπλίσεις
κι αφού σε πρόδωσε η καρδιά
δέχτηκες να µ' αφήσεις.
Πήρε απόφαση η καρδιά
µέσα να σε φυλάξει
και σαν πανάρχαιο φυλαχτό
δεν θέλει να σε χάσει.
Με τρόπο έστω τεχνητό
µόνο θα προσπαθήσω
στο άψυχο το σώµα σου
ζωή να σου χαρίσω.
Μαντιναδες 2002
Οταν ο Χάρος νίκησε
και πήρε την ψυχή σου
ξέρε το πως ταξίδευε
κι η σκέψη µου µαζί σου.
Οταν σε βρήκανε νεκρό
έκλαψα το χαµό σου
και οι γιατροί διαπίστωσαν
απλά το θάνατό σου .
Σπασανε οι φτερουγες µου
µε µια ειδηση που πηρα
δεν την οριζουµε εµεις
αλλα ο Θεος τη µοιρα..
Τί σου'κανα και λαχταρείς
να δεις το θάνατό µου
απού σ'αγάπησα πιστά
κι αυτό ειν' το φταίξιµό µου
∆ε σκέφτοµαι το θάνατο
άλλο στο νου µου έχω
πως την παντέρµη µοναξιά
του τάφου δεν αντέχω
Μπρούµυτα να το βάλετε
το σώµα µου στο τάφο
στη µάχη µε τα χώµατα
µπροστά το µπέτι να χω
∆άκρυ µη βγει στα µάτια σου
όντε θα µε κηδένε
γιατί 'ναι αισχρό στο θύµα οµπρός
µάτια φονιά να κλαίνε.
∆ε σ' απαρνούµαιεκτός αν δεις
τη µάνα µου να κλαίει
τούφες να βγάνει το µαλλί
φόνισα να σε λέει.
Ο χάρος είναι δίκαιος
µ' αυτός που τονε στέλνει
να µη πειράζει µερακλή
για δε του παραγγέλνει ;
Το νυφικό που θα φορείς
µ' άλλον στην εκκλησία
βαλ' το µου νεκροσέντονο
σα θα 'ρθεις στην κηδεία
Στου παραδείσου καρτερώ
την πόρτα και ξανοίγω
θέλω να δω στα µάτια σου
τη θλίψη και να φύγω
Σαν ήµουν κλινικά νεκρή
και έχασα τη µάχη
είπε πως µόνο εµένανε
ήθελε πάντα να'χει
ΘΑΝΑΤΟΣ
Ρώτησα τ' άστρο της αυγής
που ξενυχτά το βράδυ
αν σε παρακολούθησε
σαν µίσευγες το βράδυ.
Ψυχοµαχώ και πέστε τσι
αίµα να΄ρθει να δώσει
ένα γραµµάριο αρκετό
είναι για να µε σώσει
Θα στειλω εναν άγγελο
µηνυµα να του πεψει
οτι ο Μαυρος Αρχοντας
θα ερθει να µε κλεψει
Θέλω στον τάφο µου γυαλί
και µια φωτογραφία
να βλέπει ο κόσµος τί κορµί
χάθηκε κι εισ΄αιτία
Αµα ποθάνω γελαστός
το στόµα µου µην κλείσεις
για να µε δεις χαρούµενο
όταν θα µε φιλήσεις
∆εν την εθελω τη ζωη
αφου χαρα δεν ειδα
κι αναζητω στο θανατο
την τελευταια ελπιδα
∆ε θέλω να γενώ φονιάς
µα εκείνος µ' αναγκάζει
όταν µπροστά µου επίτηδες
την άλλη αγκαλιάζει.
Οταν θα µε διαβάζουνε
στο φέρετρο οι παπάδες
θέλω αγέρας να γενείς
να σβήσουν οι λαµπάδες.
Μόνο στο θάνατο µπορούν
να γιατρευτούν οι πόνοι
σα θα ντακάρει το κορµί
πάνω στη γη να λιώνει
Μετά από σένα ο θάνατος
είναι η µόνη λύση
γιατί δεν θα 'χω στην ζωή
πράµα να µε κρατήσει
∆εν ξέρω τι αντίδραση
θα επακολουθήσει
όταν το σώµα που αγαπά
φέρετρο αντικρίσει
Στεκόταν και µε κοίταζε
µε δάκρυα στα µάτια
αν κι ήµουν κλινικά νεκρή
µε έκανε κοµµάτια
110
Μαντιναδες 2002
Στο µάρµαρο αποτύπωσα
σκέψεις να σου χαρίσω
γιατί µε δάκρυα δεν µπορώ
πίσω να σε γυρίσω.
Θέλω λουλούδια πλαστικά
στον τάφο µου απάνω
για να µη θέλουν πότισµα
σε κόπο µη σε βάνω
Οταν θα φυγω απ τη ζωη
θα γινω µια σταγονα
και θα πηγαινω οπου πας
θα σε κλουθω αιωνια
Μια µέρα πριν να παντρευτείς
εγώ θα αυτοκτονήσω
να αναβληθεί ο γάµος σου
µέχρι να σαραντήσω
Θέλω τον τάφο µου γυαλί
όσο και ανε κοστήσει
για να περνά να µε θωρεί
πώς µ' έχει καταντήσει
Ο χωρισµός κι ο θάνατος
λένε πως συµφωνούνε
µα προτιµώ το θάνατο
αντις να χωριστούµε
∆ε σ' απαρνούµαι εκτός αν δεις
χαρτιά πάνω στους τοίχους
να γράφουν τα στοιχεία µου
και να καλούν τους φίλους.
Ψυχοµαχώ και κάµετε
οι συγγενείς µου πέρα
κι αφήστε εκείνη π' αγαπώ
να µου κρατά τη χέρα
Ποιός θα µου πει να σ'αρνηθώ
ποιός έχει τέτοιο θάρρος
που'χω καλιά να µε δεχτεί
στην αγκαλιά του ο Χάρος!
Μην πείτε πως επόθανα
να µε παρεξηγήσει
γιατί µονάχη έφυγα
κι ίσως να του' χω λείψει.
Σαν ήµουν κλινικά νεκρή
ήρθε κοντά σε µέενα
και είπε ''Θέ µου κάµε το
να' ναι µεγάλο ψέµα''
Στου τάφου µου το µάρµαρο
δίπλα από το καντήλι
έγραψε ''σε αγάπησα
µα µείναµε δυο φίλοι''
Μαντιναδες 2002
Αν τύχει και µε δει νεκρή
και δε µπορ' αντιδράσω
πείτε του πως κατάφερα
να τονε ξεπεράσω
Αραγες γη πως το βαστάς
και πώς το κολαντρίζεις
στσ' αγκάλες σου ενός µερακλή
το σώµα να κοιµίζεις
Σβήσε τ'αποτυπώµατα
απ'την πληγή απάνω
να µη σε βρούνε ένοχη
κερά µου όντε ποθάνω
Θέλω στον τάφο το κορµί
εσύ να κατεβάσεις
η µόνη µου παραγγελιά
γιέ µου,"µην το ξεχάσεις"
Αν έρθεις να µε δεις νεκρό
µην κλάψεις να το νιώσω
Πως χάνω για παντοτινά
ότι αγαπούσα τόσο
Οταν σκοτώνει ο φονιάς
κρύβεται µη τον βρούνε
γι'αυτό και συ στο τάφο µου
φρόντισε µη σε δούνε.
∆ε την εθέλω τη ζωή
σα λιώσει το κορµί της
θα µπω µέσα στο φέρετρο
να κοιµηθώ µαζί της
Θάνατε στάσου µια στιγµή
για ν'αποχαιρετήσω
εκείνη που µε κάλεσε
να τη γλυκοφιλήσω
Εκειά που θα µε θάψουνε
δεν θέλω να σιµώσεις
ακόµα και στο µνήµα µου
φωθιά θα θες να δώσεις
Ιντα τη θέλει τη ζωή
ο Θιός και τη χαρίζει
δώρο που πίσω πέρνεται
τίποτα δεν αξίζει
Πως είναι το κορµί στη γη
όταν µπάινει δεν το νοιάζει
ζει ο νεκρός όταν γι αυτόν
κάποιος αναστενάζει
Κι οι ποταµοι θα τρέχουνε
ότε θα µε κηδαίνε
για' θα 'ναι αµέτρητοι αυτοί
που για εµέ θα κλαίνε
ΘΑΝΑΤΟΣ
Ανε ποθάνω στα µακριά
και δε βρεθώ κοντά σου
θα περιµένω µε νεκρούς
τα χαιρετίσµατά σου
Φοβούµε τον το θάνατο
γιατί µπορεί κερά µου
να ζει να τηνε ενεζητά
την καλοσυντροφιά µου
Θέλω κλαδιά στον τάφο µου
µα να'ναι µαραµένα
για να καθίζουν τα πουλιά
τα παραπονεµένα.
Οντε θα λιώσει το κορµί
σε µια σειρά θα µπούνε
τα κόκαλα να γράψουνε
ποσο σε αγαπούνε.
∆ε µε φοβίζει ο θάνατος
δεν κλαίω ανε ποθάνω
χαρές δεν έχω να σκεφτώ
πως φεύγω και τσι χάνω
Αν µάθεις πως επόθανα
δε θέλω να µε κλάψεις
ούτε στο σπίτι µου κερί
να'ρθείς και να µ'ανάψεις.
∆ε θέλω να µε δει νεκρό
όντε θα µε περνάτε
αζωντανό και µερακλή
θέλω να µε θυµάται
Πνίξε το δάκρυ µε χαρά
και τη χαρά µε δάκρυ
µια ηλιαχτίδα σε θωρεί
στου θάνατου την άκρη
Πάντοτε απ'τον ύπνο µου
ξυπνάω ιδρωµένος
όταν κοιµάµαι το ξεχνώ
πως είµαι πεθαµένος
Θέλω τον τάφο µου βαθύ
ρίζα δεντρού µη φτάνει
να µην το βρει ο πόνος µου
κι αυτό και το ξεράνει.
Μόνο στον τάφο σα θα µπω
θα λείψουνε από µένα
η κάθε µια γλυκιά στιγµή
που πέρασα µε σένα
Οι φίλοι στην κηδεία µου
G3 θα κρατούνε
να παίζουν έξω απ'το σπίτι της
όντε θα µε περνούνε
111
Μαντιναδες 2002
∆ε µε φοβίζει ο θάνατος
του κάτω κόσµου οι τόποι
γιατί µε περιµένουνε
πολλοί δικοί µου αθρώποι.
Οταν πεθάνω µη σταθείς
ούτε στα πέντε µέτρα
γιατί κοµµάτια θα γενεί
του τάφου µου η πέτρα.
Κινούµε,βλέπω,περπατώ
γελώ,µεθώ,γλεντίζω
µα'µαι νεκρός αφ'όνειρα
ανθρώπου µπλιο δε χτίζω
Βάλε στον τάφο µου δεντρό
να θρέφετε όντε λιώνω
και ίσως γενώ για να σε δω
φύλλο σε κάποιο κλώνο
Αµα πεθάνω πείτε τση
στην πόρτα να προβάλει
να΄ρθεί κι ας είναι ψεύτικο
το δάκρυ που θα βγάλει
∆ε µε φοβίζει ο θάνατος
δε τον ελογαριάζω
έτσι κι' αλλιώς και ζωντανός
µε πεθαµένο µοιάζω.
Ανε ποθάνω µη χαρείς
να το 'χεις σε ντροπή του
να σβήσει ένας µερακλής
να φταιει το κορµί σου.
Ο κάτω κόσµος είν' κακός
γιατί δεν ξηµερώνει
γιατί δεν κράζει πετεινός
δεν κελαηδεί αηδόνι
Ελα µικρή στο µνήµα µου
και σήκωσε την πλάκα
να δεις πως εκατάντησε
εκείνος που σ'αγάπα
Οταν πεθάνει ο άνθρωπος
δεν πρέπει να τον κλαίτε
να τονε κλαίτε µια φορά
την ώρα που γεννιέται
Θέλω στον τάφο µου χαρά
και δυνατό λυράρη
να νιώσει ο χάρος ένοχος
που ήρθε να µε πάρει
Οταν πεθάνω πείτε της
µαύρα να µην φορέσει
γιατί είν'ο θάνατος πικρός
και θα την επονέσει
Μαντιναδες 2002
Οταν ποθάνω θα γυρνά
µε µάτια δακρυσµένα
γιατί θα νοιώθει πιο νεκρή
πιο µόνη κι από µένα
Ενα και µόνο ραντεβού
στον τάφο θα σου δώσω
αφού δεν µας αφήνουνε
εδώ να σ'ανταµώσω
Πρώτη στην πόρτα τσ' εκκλησάς
όταν ποθάνω στάσου
ο κόσµος να σε συγχαρεί
για το κατόρθωµά σου
Σα 'ρθεις στο κοιµητήριο
θα συναρµολογήσω
τα κόκκαλα και θα σταθώ
ορθός να σε φιλήσω
Απ' ώρα και χωρίσαµε
ένα 'ναι τ' όνειρό µου
εγώ νεκρός κι αυτή κερί
δίπλα στο φέρετρό µου.
Οταν θα δεις τη µάνα µου
µια µέρα µαυροφόρα
σκύψε και ρώτησέ τηνε
που είµαι αυτήν την ώρα.
∆ε θέλω εγώ στον τάφο µου
στεφάνια και λουλούδι
µόν' θέλω να χαράξετ
απάνω δυο τραγούδια.
Σύρε κερά µου µια φωνή
την ώρα που θα φεύγω
κι έλα να δεις στα µάτια µου
το πόσο σε λατρεύω.
Στον κάτω κόσµο οι καρδιές
µπορεί ν'αλλάζουν ταίρι
ίσως εκειά ο θάνατος
κοντά να µας εφέρει
Φαίνεται να περνά καλά
άνθρωπος σαν ποθάνει
γιατί δε γύρισε κανείς
παράπονα να κάνει
Παίξετε χίλιες µπαλωθιές
όντε θα µε κηδένε
πως κατεβαίνει µερακλής
στον Άδη να κατένε
Στην πλάκα η του τάφου µου
από τη µέσα µπάντα
θα τήνε κάνω ζωγραφιά
να τη θωρώ για πάντα
ΘΑΝΑΤΟΣ
Παίζετε χίλιες µπαλωθιές
όντε θα µε κηδένε
πως κατεβαίνει µερακλής
στον Αδη να κατένε
Θέλω τον τάφο γυάλινο
να φαίνοµαι οντε λιώνω
και να διακρίνονται οι πληγές
οι αδικές σου µόνο
Την τελευταία µου στιγµή
θα γράψω σε µια κόλλα
ν'άλλάξει εκείνη τον νεκρό
να δει τα τραύµατα όλα
∆ε θέλω να µε βάλουνε
σε τάφο σαν πεθάνω
µόνο θε να µε βάλουνε
στο στρώµα της επάνω
Μακριά από τ' άλλα µνήµατα
να βάλουν το δικό µου
να µην ιδουν άλλοι νεκροί
τον αναστεναγµό µου.
Οταν θα δεις τη µάνα µου
µια µέρα µαυροφόρα
λογάριασε πως έφτασε
του χωρισµού η ώρα.
∆ε θέλω νεκρολούλουδα
πάνω στο φέρετρό µου
µονάχα την εικόνα της
για να 'ναι σύντροφός µου.
Ηθελα και να κάτεχα
άνθρωπος σαν ποθάνει
θέτει και ξεκουράζεται
ή το χαµάλι κάνει.
Από ταβλι το φέρετρο
φτηνό το θέλω να΄ναι
γιατί το σώµα που θα µπεί
σκουλίκια θα το φάνε.
Θε µου αν είσαι δίκαιος
κάνε µου µία χάρη
αν µε λυπάσαι στείλε µου
τον Χάρο να µε πάρει
Τρέξε σταµατησέ 'τηνε
τη νεκρική κασέλα
σκύψε και φίλησε γλυκά
το στόµα που σου γέλα
Η διαφορά ενός νεκρού
απ' το δικό µου σώµα
είναι πως λιώνω µοναχός
κι αυτό λιώνει στο χώµα
112
Μαντιναδες 2002
Στην πλάκα του µνηµείου µου
θα ζωγραφίσω εσένα
για να γνωρίζει τον φονιά
η µάνα που µε γέννα.
Ανε ποθάνω εγώ για σε
ο κόσµος τι θα λεέι
πρώτα τονε ερέµιασε
κι ύστερα τον εκλαίει
Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους δυστυχισµένους
αφού η ψεύτρα η ζωή
είναι για ορισµένους
Πέστε της πως ψυχοµαχώ
να δείτε αν θα δακρύσει
µα θα ΄ναι δάκρυα της χαράς
για να σας συγκινήσει.
Οταν θα δεις τη µάνα µου
µ' ολόµαυρο µαντήλι
έλα κρυφά στον τάφο µου
κι άναψε το καντήλι.
Ενα πιστόλι απ' τα καλά
στον τάφο θέλω να 'χω
σε κάθε µου µνηµόσυνο
να δείχνω πως υπάρχω.
Θέλω στον τάφο µου κλαδιά
πουλάκια να περνούνε
να κάθονται επάνω του
να µε παρηγορούνε.
Στο µισεµό µου να µη 'ρθεις
να µ'αποχαιρετίσεις
στο χωρισµό µας πρόλαβες
νεκρό να µε φιλήσεις
Και ποθαµένος θα πονώ
κι ας νεκρωθεί το σώµα
χώµα και σκόρπια κόκκαλα
θα σ' αγαπούν ακόµα
Και ο Θεός σα δει νεκρό
στην εκκλησιά λυπάται
γιατί του γιού του Χριστού
τα βάσανα θυµάται
Μην τον δειλιάς τον θάνατο
κι ότι µπορείς να κάνεις
γιατί και να τον σκέφτεσε
πάλι θε πεθάνεις
Στου κάτω κόσµου τα σκαλιά
όντε θα κατεβαίνω
στο τελευταίο θα σταθώ
για να σε περιµένω.
Μαντιναδες 2002
Έχω µονάχα µια καρδιά
κι είν'το παράπονό µου.
Γιατί πονεί γι'άλλο κορµί
κι όχι για το δικό µου.
Πρώτη στην πότρα τσ' εκκλησσιάς
άµα ποθάνω στάσου
ο κόσµος να σε συγχαρεί
για το κατορθωµά σου
οι φίλοι στην κηδεία µου
G3 θα κρατούνε να παίζουναι
έξω απο το σπίτη της
όντα θα µε περνούνε
Ο τάφος είναι σκοτεινός
κι' η φυλακή ετσα 'ναι
σε ένα απ' τα δύο για χάρη σου
κερά µου θα µε πάνε.
Μαντιναδες 2002
ΘΑΝΑΤΟΣ
Στο αραχνιασµένο µνήµα µου Όταν πεθάνω πείτε της
αν τύχεις και περάσεις µαύρα να µην φορέσει
σίδερο να έχεις την καρδιά γιατί ο θάνατος είναι πικρός
θα κάτσεις να µε κλάψεις. και θα την επονέσει
Αφού δεν βρίσκεται γιατρός Στου τάφου µου το µάρµαρο
να γιάωει την πληγή µου θα γράψω το ονοµά τζη
γρήγορα στον τάφο θα µπεί όταν 'περνά να θωρεί
το µαύρο το κορµίµου τα κατορθοµατά τζη
Θέλω δεντρί στο τάφο µου Κι οι ποταµοι θα τρεχουνε
µε φύλλα µαρµαρένια οντε θα µε κηδενε
για να καθίζουν τα πουλιά γιαντα θα 'ναι αµετρητοι
τα παραπονεµένα. αυτοι που θα µε κλαινε.
Θέλω δεντρί στο τάφο µου Κι οι ποταµοι θα τρεχουνε
µε φύλλα µαρµαρένια οντε θα µε κηδενε
για να καθίζουν τα πουλιά γιαντα θα 'ναι αµετρητοι
τα παραπονεµένα. αυτοι που θα µε κλαινε.
113
Μαντιναδες 2002
Ποτέ σου δε θα βρεις χαρά
σε µιαν αγάπη ψεύτρα
γιατί 'χει µες στο στήθος της
αντί καρδιά µια πέτρα
Απ’ ότι έχει ο άνθρωπος
τα λόγια έχουν χάρη,
και κάνουνε κάθε καρδιά
παρηγοριά να πάρει.
Οσα ποτήρια και να πιω
ζωής γεµάτα πόνο
υπάρχουν και καλές στιγµές
που ζω για κείνες µόνο..
Πότε χωρίς να σέβεσαι
ευχάριστος δε θα 'σαι
να σέβεσαι και ν' αγαπάς
αν θέλεις ν' αγαπάσαι.
Σαν είσαι κόρη διγενή
ο κύρης σου σ' ορίζει
για να σου βρει ντελικανή
τσι τόπους που γνωρίζει.
Τα ψυχικά χαρίσµατα
στον άνθρωπο µετρούνε
όχι τα κάλλη που κι αυτά
µε τον καιρό χαλούνε.
Η λεβεντιά, ο έρωτας,
η αγάπη κι η φιλία
δε κατοικούνε σε κορµί
απού δεν έχει αξία.
Καλλιά 'χω λίγες τσι χαρές
να τσι κρατώ στο χέρι
παρά πολλές να καρτερώ
χειµώνα καλοκαίρι.
Μεγάλο πράµα να µπορείς
τον πόνο να ζυγιάζεις
και σε καρδιές µε σύννεφα
να µπαίνεις και να λιάζεις.
Ο αετός έχει φτερά
µόνο για να πετάει
δεν τα'χει δώσει ο Θεός
µαχαίρι να κρατάει
Ψηλά αν σου µέλλει ν'ανεβείς
σιγά-σιγά ανέβα
τα ζάλα σου να ξαναβρείς
όταν σου πουν κατέβα
Αντρούς χατίρι µη χαλάς
γυναίκας να µην τάξεις,
γι' αυτό ποτέ σου µη ζητάς
µε θηλυκό ν' αγιάσεις
ΓΝΩΜΙΚΕΣ
Αν δεν το ξέρεις µάθετο
πως αµαρτία κάνεις,
καλά ‘ναι τα πεισµατικά
µα ‘συ το παρακάνεις.
Μην απελπίζεις άνθρωπο
µε τη δική σου γνώση
γιαί δεν ξέρεις ο Θεός
τι έχει να του δώσει.
Ο άνθρωπος εις τα νιάτα του
κάνει µα δε λογιάζει
σαν έρθει ο νούς στην κεφαλή
ούλα τα λογαριάζει.
Αντρας δεν είναι απου λαλεί,
που στέκει και κορδίζει
µα εκείνος που τα λόγια του
η σύνεση ορίζει.
Υποµονή, υποµονή,
καρτέρει και καρτέρει
και τούτος ο ανήφορος
µέγα καλό θα φέρει
Είναι µεγάλη αρετή
στον άνθρωπο η γνώση
και το Θεό παρακαλώ
διπλή να µου τη δώσει..
Λένε πως µόνο ο Θεός
σε σφάλµατα δεν πέφτει
κι όµως Αυτός τον έκαµε
αυτό τον τον κόσµο ψεύτη.
∆ε µετανιώνω στη ζωή
όσα κι αν κάνω λάθη
γιατί απ' αυτά διδάχτηκα
όλα όσα 'χω µάθει.
Οσο κι αν κάνω το σκληρό
στο τέλος ξεγελιέµαι
γιατί στσι δύσκολες στιγµές
πάντα τα µάτια κλαίνε.
Το δάκρυ απού ναι ψεύτικο
κι από καρδιάς δεν βγαίνει
τα βλέφαρα των αµαθιών
περνά µα δεν τα γραίνει
Στο µετερίζι της ανθρωπιάς
και τσι τιµής το χρέος
εκειά θα στέκω ν'απαντώ
κι ας είµαι ο τελευταίος
Οποιος στο δρόµο τση τιµής
βαδίζει και σκοντάψει,
σβήνει ένα φως που δεν µπορεί
ποτέ του να ξανάψει.
114
Μαντιναδες 2002
Απ’ αστραπή κι από βροντή
κι από νερό και χιόνι,
κι από κασίδη και σπανό
Θεός να σε γλιτώνει.
Αφού στο γιό του ο Θεός
έδωσε τέτοιο δράµα
γιάντα να λυπηθεί εµάς
που δεν µας έχει πράµα.
Νά 'χαν τ'αντρόγυνα χολή
να'χαν 'αδέρφια µάχη,
ο κόσµος θα εχάλαγε
και θα γινόταν στάχη
Μην υπερηφανεύεσαι,
θα πάθεις µέχρι τέλους,
η έπαρση εξ ουρανού
χάµ' έρριψεν αγγέλους
Ποτέ σου µη καταφρονάς,
τα κάτω σκαλοπάτια,
γιατί σ' αυτά πρωτοπατείς,
και βγαίνεις στα παλάτια.
Μεγάλο πράµα να µπορείς
µε το τραγούδι µόνο
να µετατρέπεις σε χαρά
του δυστυχή το πόνο.
Στο πρώτο εµπόδιο θωρώ
τα µάτια σου να κλαίνε
µα στη φουρτούνα φαίνεται
ο καπετάνιος λένε.
Αλλάζει ο χρόνος τυπικά
µα όχι στην ουσία
γιατί η µοίρα καθενός
έχει την εξουσία.
Πρόβαλε στο παράθυρο
άπλωσε τα µαλλιά σου
να σάξω ανεµόσκαλα
να έρθω στον οντά σου
Αραγες τι θα πει τιµή
σε τούτηνε την πλάση,
απού την έχουν όληνε
µε τα λεφτά αγοράσει.
Στην εποχή που φτάξαµε
ήντα θα πει αγάπη,
δεν αντικρύζει πια κανείς
µεσ'τση ψυχής το χάρτη.
Οταν το ρόδο µαραθεί
και τον ανθό του χάσει,
δε ξαναβγαίνει µυρωδιά
ο κόσµος να χαλάσει.
Μαντιναδες 2002
Να το θυµάσαι πάντοτε
πως η ζωή είναι λίγη
και δεν υπάρχει άνθρωπος
να 'ρθει και να µη φύγει
Ο χρόνος φθείρει τσ'οµορφιές
και µ'εφθειρε και µένα
γιατί συνέπεσε κι εγώ
να'µαι τση φύσης γέννα
Κανείς µε δίχως βάσανα
κανείς µε δίχως πόνο
µ'άλλο να τα'χεις µια ζωή
κι άλλο να τα'χεις χρόνο
Αµα θα πάψει ο άνθρωπος
αγάπες πια να κάνει
µπορεί να είναι άθαφος
µα έχει πια πεθάνει
Αν δε σ’ αρέσει χωριανός
σ’ αναστορώ καηµένο,
παπούτσι από τον τόπο σου
κι ας είναι µπαλοµένο.
Αραγες τι θα πει τιµή
σε τούτην 'ε' την πλάση,
απού την έχουν πολοί
µε τα λεφτά αγοράσει.
Καµµιά φορά κι η πέρδικα
τον κυνηγό ζυγώνει
όταν θα πάψει τον τζιφτέ
αυτός να τση ξαµώνει
Οσο ποθείς να βρεις πολλά
κι όσα πολλά γυρεύεις
τον εαυτό σου πιο συχνά
τον απογοητεύεις.
Μην τα πετάς τα λόγια σου
σαν άχυρο στ' αλώνι
γιατί τα παίρνει ο άνεµος
και ποιος τα συµµαζώνει.
Υποµονή θα κάνουµε
σε ολα τα συµβάντα
µα τούτη η κατάσταση
δε θα κρατήσει πάντα.
Μην τονε µπώθεις τον καιρό
µα έτσι κι αλλιώς θα φύγει
γιατί προσβάλλεις τη ζωή
που 'ναι η παντέρµη λίγη.
Τοίχος παλιός δε χτίζεται
καινούργιος δε χαλιέται
καινούργια αγάπη γίνεται
παλιά δε λησµονιέται
Μαντιναδες 2002
ΓΝΩΜΙΚΕΣ
Με τα λεφτά ένα µερακλή Τούτη η ζωή 'ναι ψεύτικη
ποτέ δεν αγοράζεις κι όποιος τη νιώσει µόνο
µε µια δεκάρα κάλπικη γλεντά µε κάθε του χαρά
χίλιους ρουφιάνους βγάζεις γλεντά και µε τον πόνο
Πέρασε ο χρόνος κι άφησε Οπως κι αν το ξανοίξοµε
στο πρόσωπο ρυτίδες δεν είν' καλά στον Αδη
και δεν ευχαριστήθηκε γιατί κοιµάσαι καθ'αργά
και πήρε και τσ'ελπίδες χωρίς αγάπη χάδι
Οψάργας µες στον ύπνο µου Ζητούνε µιαν εξήγηση
ζούσα σε ξένους τόπους µ'ανθρωπος δεν την δίνει
ω, τα παντέρµα όνειρα γιάντα τσ'αγάπης η φωτιά
πως ξεγελούν τσ'ανθρώπους µε το νερό δε σβήνει
Για την αξιοπρέπεια Ολος ο κόσµος στη ζωή
και τη ζωή µου δίνω προβλήµατα παλεύει
για κείνο και το δίκιο µου καθένας το τσικάλι του
σαν έχω δεν τ'αφήνω κατέει ίντα µαγειρεύει
Ανθρωπος σα δεν παντρευτεί Απ’ όλα τα κινούµενα
και σπίτι δεν κάνει η γλώσσα ‘χει τη χάρη,
άσκοπα είναι στη ζωή µα πρέπει ο νους να τση
και άσκοπα θα πεθάνει. βάστα γερά το χαλινάρι.
Μην αρνηθεις τον ερωτα Πολλοί για µια ασήµαντη
οταν χτυπαει την πορτα πληγή παραπονιούνται
µονος θα µεινεις στη ζωη και άλλοι µε πόνο στην καρδιά
οποιον θελησεις ρωτα βαρύ και δε γρικούνται..
Υδροκοπάει ο γεωργός Ο χρόνος εις το πέρασµα
ολιµερίς στ'αµπέλι Θέ µου πληγές τση φέρνει
όσπου στο τέλος γίνεται κι όµως τονε γιορτάζουνε
η αγουρίδα µέλι. κάθε φορά που µπαίνει .
Με σύνεση κι υποµονή Ενα σωρό εµπόδια
διάβαινε τον καιρό σου µ' ανάγκη είν' να τα θραύσεις
µ' αγάπη και καλή καρδιά τότε µονάχα της καρδιάς
κυβέρνα το µυαλό σου τον πόθο θ' απολαύσεις
Ειν' ευτυχής ο άνθρωπος Τα λόγια ειναι περριτά
που µ' ασεβείς δεν πήγε σε κάποιες περιπτώσεις,
στων ασεβών την εύρεση το πως αισθάνοµαι για σε
ο νούς του του 'πε φύγε έτσι κι αλλιώς το νοιώθεις
Ενα ποτήρι µε νερό Α δεν αστράψει , δε βροντά
όλη ζωή µας µοιάζει κι α δε βροντά δε βρέχει
µα πίνε το γουλιά γουλιά κι α δε φιλήσει απ' αγαπά
για να σε ξεδιψάζει παρηγοριά δεν έχει.
Καλλιά ΄χω λίγες τσι χαρές Ανθρωπος εις τα νιάτα του
να τσι κρατώ στο χέρι κάνει µα δε λογιάζει
παρά πολλές να καρτερώ σαν έρθει ο νους στην κεφαλή
χειµώνα καλοκαίρι. ούλα τα λογαριάζει.
Ο ήλιος δύει την αυγή Ενα ποτήρι ειν' η ζωή
το δείλι βασιλεύγει νερό κρυγιό τση βρύσης
χωρίς αγάπη η ζωή το πίνεις µα δε ξεδιψάς
γοργοπερνά και φεύγει. πάλι ποθείς να ζήσεις.
115
Μαντιναδες 2002
ΓΝΩΜΙΚΕΣ
Ο γάµος βάνει αζωντανό Οποιος µπορεί την σκέψη του
τον έρωντα στο µνήµα να τηνε κάνει πράξη
µην παντρευτούµε αγάπη µου όλος ο κόσµος να πνιγεί
για θα 'χοµε το κρίµα. αυτός δεν θα πλαντάξει.
Οποιος τα νιάτα δε γλεντά Απ'τω προβάτω το µαλλί
κι όποιος δεν αγαπήσει βγαίνουνε τα κιλίµια
λίγες ελπίδες και χαρές µάθενε πρώτα το χορό
στον κόσµο θα γνωρίσει. κ'ύστερα τα ταλίµια
Σαν είναι ο τράγος δυνατός Οτι πολυτιµότερο
δεν τον χωράει η µάντρα και ακριβό υπάρχει,
ο άντρας κάνει τη γενειά ζωη κι αγάπη αντίστοιχα
κι όχι η γενειά τον άντρα πρέπει ο καθένας νά 'χει.
Γερόντων παίρνε συµβουλή ∆εν είναι λόγια η τιµή
κι αθρώπω περασµένο, που πάνε στον αέρα,
απού 'χουνε πολύ ψωµί µονό 'ναι πράξη στη ζωή
κι αλάτσι φαωµένο. θωρώντας κάθε µέρα.
Αν θες να µάθεις φίλε µου Τούτη η ζωή 'ναι ψεύτικη
το τέλος µας ποιο θα 'ναι σαν το κουφό καρύδι
στο τρίτο πήγαινε να δεις κι όποιος την πάρει σοβαρά
τη µέρα πόσοι πάνε το χάνει το παιχνίδι
Εγώ δεν είµαι πλούσιος Χωρίς να βρέξει ο ποταµός
µα δεν παρανούµαι νερό δεν κατεβάζει
µόνο τα χρόνια τση ζωής κι ο καθαείς µιαν αφορµή
που φεύγουνε λυπούµαι έχει κι αναστενάζει
Ενα πουλί µες στο κλουβί Με την ελπίδα πως µπορεί
που λεφτεριά στεράται το αύριο ν'αλλάξει
σαν κελαηδεί, δεν κελαηδεί βρίνει κιανείς τη δύναµη
µόνο παραπονάται τσι πόνους να βαστάξει
Μια αγάπη κάνει ο καθαείς Να µη θαρρείς πως τα λεφτά
που ξεπερνά τις άλλες φέρνουν την ευτυχία
που δίδει βάσανα πολλά τσι περισσότερες φορές
µα και χαρές µεγάλες φέρνουν τη δυστυχία
116
Μαντιναδες 2002
Μιαν αστραπή είν'η ζωή
χαρά του απού προλάβει
από τη λάµψη να πιαστεί
πριν πέσει το σκοτάδι
Ετούτηνε την εποχή
τίποτα δεν αξίζει,
µιάς κι ένα κοµµάτι γης
αδέρφια ξεχωρίζει
Το όνοµα στον άνθρωπο
την ύπαρξη στολίζει,
µα την ουσία τη καλή
δε τη χαραχτηρίζει.
∆εν πρέπει άνθρωπε ποτέ
να 'χεις κακία τόση
γιατί δεν ξέρεις αύριο
τι θα σου ξηµερώσει
Φεύγει η ζωή και χάνεται
και δε γυρίζει φως µου
κι εσύ πως θα γενείς
καταχτητής του κόσµου
Κουφοβροντά ο ουρανός
εντάκαρε και βρέχει
µα το'πιε η γης γιατί διψά
κι ο ποταµός δεν τρέχει
Μπορεί να είµαι σίγουρος
µα στοίχηµε δε βάνω
εδώ κρατώ στα χέρια µου
το πράµα και το χάνω
Για όλα τα εγκλήµατα
φταίει η πολιτεία
γιατί έδωκε τω γυναικώ
πολύ µεγάλη αξία
Μαντιναδες 2002
Η ξενιτία απ'την Κρήτη µου
µου έγινε αγκάθι
δεν κάνω 'γω ποτέ ξανά
τέτοια µεγάλα λάθη
Και σε εριξε στα χερια του
κι αγγιξες τις χορδες του
και µαγεψες οσους σ'ακουν
µέσα απ τη µοναξιά του
Είµαι στη Σάµο φοιτητής
και νοσταλγώ την Κρήτη
γιατί τα οζα µου µοναχά
είναι στον Ψηλορείτη.
Αύριο φεύγω αγάπη µου
εσύ µαζί δεν θα σαι,
πιστεύω όντε θα ξαναρθώ
εσύ να µε θυµάσαι
Από τσι Κρήτης τον µπαξέ
θα σας σε µπέψω µπόλι
να κάµετε την ξενιτιά
ολάνθιστο περβόλι
Παππού δεν είχα για µυαλό
γιαγιά γι' αγάπης λόγια,
τον πλούτο έψαχνα εδώ
στης γης τα καταγώγια.
Μαχαίρι Κρητικό βαστώ
π'αστράφτει και γυαλίζει
στην ξενιτιά όντε βρίσκοµαι
την Κρήτη µου θυµίζει
Η ξενιτία απ'τον τόπο µου
µε έχει σηµαδέψει
και πια ν'αρθρώσω κρητικά
δεν µπορώ ούτε λέξη
Ακόµη κι αν τα χιλιόµετρα
περ(ι)σσότερα εγίνουν,
τα χείλη µου εις υγείαν σου
πάντα νέρο θα πίνουν
Την Κρήτη θα την αγαπώ
και δεν θα σταµατήσω
θα τη λατρεύω σα Θεό
στη γη όσο θα ζήσω
Μικρός εξενιτεύτηκα
µα είχα το σκοπό µου
δυό τρία χρόνια το πολύ
και να'ρθω στο χωρίο µου
Τα µάτια τσι ξένης νόµιζα
αξίζανε και σπίτι
µα τα δικά µου αξίζανε
γιατ' ήταν απ' την Κρήτη
ΞΕΝΙΤΙΑ
Σου δίνω το µαχαίρι αυτό
να'χεις να µε θυµάσαι
στης ξενιτιάς τους κίνδυνους
µονάχη σου σα θα'σαι
Ακούγοντας το γέλιο σου
στου κινητού την άκρια,
κλαίει η καρδιά µ' από χάρα
µε πυρωµένα δάκρυα
Ο Κρητικός στην ξενιτιά
δεν πρέπει να ποθαίνει
γιατί το χώµα ειναι βαρύ
κι η πλάκα είναι ξένη
Τα τρία έξη γίναση
τα έξη εικοσιέξι
ο ξένος τόπος τυχερός
είτο να µε πλανέψει
Ονειρο κάθε Κρητικού
που ζεί ξενιτεµένος
είναι να ρθεί στον τόπο του
έστω και πεθαµένος
Το σώµα µου κουράστηκε,
η σκέψη επαραδόθη,
µα η ψυχή ακούραστη
χαρά θα µε πληρώσει.
Ιντα χαρά 'χε η ξενιτιά
και πας φωλιά να χτίσεις
και δε λυπάσαι ερείπια
πίσω σου αν θα αφήσεις
Ξενιτεµενη οµορφιά
σ εσβησε το φεγγαρι
σου πηρε νειατα και χαρα
και σε 'κανε δοξαρι...
Είµαι στη Σάµο και στο νου
έχω τον Ψηλορείτη
και περιµένω πώς και πώς
να σ' ανταµώσω Κρήτη
Ποια µαντινάδα να σου πω,
παιδί µου, να σου δώσει
λίγη χαρά στην ξενηθειά
και να µη σε πληγώσει;
Πολλά κοπέλια κάµετε
στην ξενιτιά αράδα
γιατί ο κάθε Κρητικός
είναι και µια Ελλάδα
Τα χρώµατα τσι θάλασσας
τσ' αγάπες εµείς που ζούµε,
έφερα δω στη γκρίζα γη
να νιώσουν να χαρούνε.
117
Μαντιναδες 2002
Χρυσό λοϊγγι τ'ουρανού
τση ξενιτιάς µου θάρρος
είσαι εσύ φεγγάρι µου
τσ'επιστροφής µου ο φάρος.
Η ξενιτιά είναι καϋµός
που λίγοι τον γνωρίζουν
που τις αξίες της ζωής
τότε αναγνωρίζουν
Οντε τη λέξη Κρήτη πω
το αίµα παραβράζει
ανατριχιάζει το κορµί
και η καρδιά στενάζει
Κρήτη τα παλικάρια σου
µην τ' αλαργοξορίζεις
η ξενιτιά τα χαίρεται
µα εσύ τα λαχταρίζεις
Ελα να δεις γιατί έφυγα
φόβο κι ελπίδα είχα,
παράτησα το πέλαγο
και πράµα εδώ δε βρήκα.
Κρήτη πατρίδα µας γλυκιά
χιλιοτραγουδισµένη
κάτεχε πως σε νοσταλγούν
ούλοι οι ξενιτεµένοι
Φύσ'αεράκι, φύσα µε
µακρυά απ'τα ξένα µέρη
µη σταµατήσεις ίσαµε
στην Κρήτη να µε φέρει
Φεγγαρι σε ξορισανε
γιατι 'λαµπες τη νυχτα
γιατι 'φερνες µια αφορµη
που τρυπαγε τα στηθεια
Οταν το πλοίο θα περνά
του λιµανιού το φάρο
µία καρδιά θα πολεµά
την ξενιτιά, το χάρο
Μπονέντινο ανέφαλο
να λαργοπερπατήσεις
και να'ρθεις εις την ξενιτιά
µια µέρα να φυσήξεις
Οπου κι αν πάει ο Κρητικός
το πάσο του δε χάνει
για δε µπορεί ο κάθα εις
τον Κρητικό να κάνει
Είπεν ο φίλος µου ο Αδάµ
γι' αγάπη να µιλώ τσι ξένης
µα δεν εκάτεχε κι αυτός,
εδώ' ναι όλοι αποθαµένοι.
Μαντιναδες 2002
ΞΕΝΙΤΙΑ
Θε µου και να'ταν µπορετό Ο Κρητικός στην ξενιτιά
να γιάερνα στην Κρήτη την Κρήτη ντασουντίζει
να πήγαινα να θώρουνε κι όταν γιαγείρει και τη δει
το πατρικό µου σπίτι από χαρά δακρύζει
118
Μαντιναδες 2002
Κρήτη σα βρίσκοµαι µακρυά
πάντοτε σε θυµούµαι
είσαι πατρίδα ζηλευτή
γι'αυτό σε λαχταρούµε
Μαντιναδες 2002
Την µοναξιά την ένιωσα
ένιωσα να ζυγώνει
και είδα την καρδούλα µου
σιγά σιγά να λιώνει.
Φαντάσου πώς µελαγχολώ
φαντάσου το καηµό µου
χίλιες φορές και όχι µια
περνάς απ' το µυαλό µου.
Πάντα στο ηλιοβασίλεµα
ο ήλιος κοκκινίζει
χωρίς να θέλω ο λογισµός
εσένα µου θυµίζει.
Παλεύγω το µα δε µπορώ
στο νου να µη σε βάνω
είν' µάταιο κάθε φορά
προσπάθεια να κάνω
Βρέχει,αστράφτει και βροντά
κι εγώ µόνη στο σπίτι
Θεέ µου εκείνον σκέφτοµαι
πόσο πολύ µου λείπει.
Η απουσία σου βροχή
που πέφτει λίγη λίγη
κι έγιν' ο κόσµος γύρω µου
θάλασσα και µε πνίγει.
Τα βάσανα τση µοναξάς
πόνο δε προκαλούνε
όµως οι πόνοι στο κορµί
µπροστά σ' αυτούς βουλούνε.
Τα δειλινά 'χουνε καηµό
κι η µοναξιά πληγώνει
παρηγοριά τα όνειρα
γι' αυτούς που µένουν µόνοι
Μία φορά να σε σκεφτώ
να είσαι µακριά µου
αµέσως µελαγχολικά
χτυπάει η καρδιά µου.
Σαν µε χτυπά της µοναξιάς
ο πόνος και η οδύνη
για να µην νιώθω µοναξιά
φέρνω στην σκέψη εκείνη
Κι αν καταφέρω και σκεφτώ
άλλα,εκτός εσένα,
τρελαίνοµαι παραπατώ
τα 'χω εντελώς χαµένα
Τώρα που σ'έχασα και ζω
µονάχος µου τα βράδυα
νοιώθω βαριά τη µοναξιά
και τη ζωή µου άδεια
ΜΟΝΑΞΙΑ
Ζωή µε φέρνεις και µε πας
ταξίδια πήγαινε έλα
µα ακόµη δεν κατάφερα
να βρώ καλή κοπέλα.
Στο βόρειο να είσαι εσύ
κι εγώ στο νότιο πόλο
η σκέψη µου σ’ ένα λεπτό
γυρνάει τον κόσµο όλο.
∆ε περιµένω απάντηση
ξέρω είµαι µονάχη
Θε µου θα λιώσει το κορµί
µέσα σε ενα δάκρυ.
Μακριά σου δεν περνώ καλά
κέφι ποτέ δε βγάνω
κι ανε καµµιά φορά γελώ
στα ψεύτικα το κάνω
Ολοι οι αγγέλοι του ουρανού
κάτσανε συντροφιά µου
και µου'παν να χαµογελώ
κι ας είσαι εσύ µακριά µου
Η σκέψη µου στη µοναξιά
συζήτηση ανοίγει
και τον καηµό σα στεναγµό
που βγάζει τονε πνίγει
Η µοναξά στον άνθρωπο
βράχου βουνού δε µοιάζει
γιατί 'χει αέρα συντροφιά
αυτός και κουβεδιάζει.
Ητανε νύχτα κι ήξερα
καηµούς πως θα περάσω
µα όταν εξηµέρωσε
είπα να τη ξεχάσω
Οπου κι αν είσαι µη σκεφτείς
πως είσαι µοναχή σου
γιατί έχεις σύντροφο πιστό
τη σκέψη µου µαζί σου.
Στο περιβόλι µοναχός
πως ζεις,λευκέ µου κρίνε
σαν τον καηµό της µοναξιάς
άλλος καηµός δεν είναι.
Οταν θα νιώθεις µοναξιά
φέρνε µε στο µυαλό σου
κι εγώ θα γίνοµαι αστραπή
να µε θωρείς οµπρός σου
Μην πεις πως νοιώθεις µοναξιά
γιατί δεν σε πιστεύω
γιατί ξεχνώ την σκέψη µου
απάνω σου οντε φεύγω
119
Μαντιναδες 2002
Η απουσια σου βροχη
που πεφτει λιγη λιγη
κι εγινε ο κοσµος θαλασσα
γυρω µου και µε πνιγει
Νεραιδα του ποταµου
πηρα το κάλεσµά σου
τις τελευταίες σου στιγµές
θα ρθω για συντροφιά σου
Ολος ο κόσµος να είναι εδώ
και αυτή να απουσιάζει
ένα µαχαίρι δίκοπο
µες στην καρδιά µε σφάζει
Ο άντρας που 'ναι µοναχός
χαρές δε περιµένει
έχει τον ήλιο συντροφιά
την ώρα που προβαίνει.
Ηρθενε πάλι η άνοιξη
και το παράπονό µου
είναι µε τ' άλλα τα πουλιά
δεν ήρθε το δικό µου.
Το άγγιγµά σου φλογερό
άναψε την ψυχή µου
µα η φλόγα δεν σβύνει ποτέ
κι ας είµαι µοναχή µου
Την ανταλλάσσω τη ζωη
µε του βουνού το βράχο
γιατί η δική µου µ' έβρηκε
πλια κι απ' αυτό µονάχο
Είναι στιγµές που σταµατά
στις φλέβες µου το αίµα
όντε σκεφτώ πως βρίσκεσαι
πολύ µακρυά από µένα.
Νεράιδα του ποταµού
πάλι µόνη σου είσαι;
Θέλω να µείνω δίπλα σου
γιατί µου το αρνείσαι;
Ολος ο κόσµος να είναι εδώ
και µία ψυχή να λείπει
µαύρος µου φαίνεται ο ουρανός
και σκοτεινό το σπίτι
Αν κάποτε µ'αγάπησες
έστω και λίγο φώς µου
αυτήν την ώρα που πονώ
το χέρι σου έλα δώς µου
Ασε µε λίγο µοναχό
θέλω να νιώσω µόνος
να ξαναδείρει την καρδιά
τση µοναξάς ο πόνος.
Μαντιναδες 2002
Είναι στιγµές που σκέφτοµαι
τι πρέπει πια να κάνω
ταίρι να βρω για τη ζωή
δεν θέλω πια να χάνω.
Η µοναξά στον άθρωπο
µοιάζει µε την υγεία
στο ένα χαίρεσαι ζωη
στο άλλο τυραννία.
Καλιά θα το'χα να γενώ
φτωχός και διακονιάρης
παρά να µείνω µοναχός
αν την αγάπη πάρεις
Θωρείς µε πάλι αµοναχό
χωρίς καµµιά παρέα
µα µοναχός ο αετός
πετάει στον αέρα
Ψάχνω να βρω ότι έχασα
µ' άδικους κόπους κάνω
κι έτσι θα ζήσω αµοναχός
µέχρι που να ποθάνω
Καρδιά,ψυχή και σώµα µου
έχουν συνωµοτήσει
και είπανε τσ'αµοναξάς
µονάχο να µ'αφήσει
Πολύ βαριά 'ναι η µοναξιά
γι' αυτούς που αγαπούνε
στα φανερά δε φαίνονται
µα στα κρυφά πονούνε
Εχω τα χέρια µου ανοιχτά
και σου φωνάζω έλα
να τηνε δω στη διάλυση
της µοναξιάς την τρέλα.
Εγώ δε νιώθω µοναξιά
όσο κι αν είµαι µόνος
γιατί µου κάνει συντροφιά
του χωρισµού σου ο πόνος.
Επλάνταξα στη µοναξιά
και σ’ έχω επιθυµήσει
έλα ξανά στα χείλη µου
το γέλιο να γυρίσει
Μαντιναδες 2002
ΜΟΝΑΞΙΑ
Κλαίω µωρέ µα απόξω µου Πόνος βαρύς µες στη καρδιά
τα δάκρυα δε τα βγάνω που είµαι µοναχός µου
κι ούλος ο κόσµος µε ρωτά φωνή ψυχής που το µηνά
πως διάολο το κάνω ο αναστεναγµός µου.
Εχω αγάπη περισσή Σαν εκκλησιά στην έρηµο
σε κάποια να τη δώσω που δεν την λειτουργούνε
µα δεν εβρίσκω κοπελιά ετσά ναι και ο µοναχικός
να της την παραδώσω. που δεν τον αγαπούνε
Γυρίζω πάλι αµοναχός Τι να την κάνω τη ζωή
σαν τον αϊτό στα όρη µετά από σένα φως µου
που τόνε δέρνει ο βοριάς που δεν µπορώ ούτε στιγµή
τσ' αυγής το ξεροβόρι. να ζήσω µοναχός µου.
Θέλω να ζήσω µόνος µου Στην ερηµιά µου συντροφιά
σ'ένα ερηµονήσι µου κάνει τ' όνειρό µου
γιατί σ'αυτούς που πίστεψα µα σα ξυπνήσω µοναχός
µε'χουνε αδικήσει ζω το µαρτυριό µου
Τσ'ώρες που είµαι µοναχός Κι ο βράχος που 'ναι στο βουνό
κλαίω να µη µε ιδούνε έχει κι αυτός παρέα
γιατί ανέ κλάψω φανερά οχι πουλιά κι οµοίους
πολλοί θα το χαρούνε. του µα µόνο τον αέρα.
Μακριά σου η ώρα δεν περνά Θέλω να ζήσω µοναχός
θαρρώ πως είναι χρόνος θέλω να ζήσω µόνος
µόνο κοντά σου είµαι καλά και ας µην υποφέρεται
δε θέλω να 'µαι µόνος. της µοναξιάς ο πόνος
Μην ανεβείς ποτέ κορφή Είναι ο ουρανός µου σκοτεινός
τη µοναξιά αν φοβάσαι και στην καρδιά µου βρέχει
γιατί όσο πιο ψηλά ανεβείς γιατί σαν φεύγεις η ψυχή
τόσο πιο µόνη θα' σαι. τη θλίψη δεν αντέχει
Η θλίψη πάλι άνθισε Τη νύχτα έχω συντροφιά
στην όψη µου κι απόψε γιατί και αυτή 'ναι µόνη
κάµε σπαθί το βλέµµα σου και ο γεις τ'αλλού τον πονο µας
και τσι βλαστούς τση κόψε. λέµε και ξηµερώνει.
Πήρα αγκαλιά τον πόνο µου Και πάλι εξηµέρωσε
και ζω στην µοναξιά µου µ'ένα κρασί στο χέρι
γιατί σε λάθος άνθρωπο χρειάζοµαι µιαν αγκαλιά
έδωσα την καρδιά µου για να µε συνεφέρει
Πήρα αγκαλιά τον πόνο µου Και πάλι εξηµέρωσε
και ζω στην µοναξιά µου µ'ένα κρασί στο χέρι
γιατί σε λάθος άνθρωπο χρειάζοµαι µιαν αγκαλιά
έδωσα την καρδιά µου για να µε συνεφέρει
120
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Οι ζωοκλέφτες βρίσκονται Πέτου του πατέρα σου Μπορεί πιστόλι να βαστώ

στη φυλακή κλεισµένοι να κόψει τη φοβέρα τό 'χω για την δουλειά µου
για να κοπεί η ζωοκλοπή γιατί δυό κατοστάρικα δεν γίνετε ζωοκλοπή
µα εδά ΄νε φουντωµένη. κάνει η κάθε σφαίρα. δίχως αυτό κερά µου.

Πιστόλι χρυσοσκάνδαλο Ηρθανε ειδικοί φρουροί Καηµένα Μυριοκέφαλα

ασηµοστολισµένο κι έχω µεγάλη ευθύνη και Ασή-Γωνιά πιο πέρα
µετά απο κάθε απειλή γιατί τα όπλα του χωριού που µέρα δεν επέρασε
µια µάχη περιµένω. επήρα υπ' ευθύνη. χωρίς να πέσει σφαίρα

Καρδιά µου πάψε να χτυπάς Να κλέψω θέλει ένα Airbus Είκοσι τράους πούλησα
για µια παρανοµία και σάν τον τροµοκράτη ετούτεσες τσι µέρες
ο κόσµος την αγάπη σου τσι πύργους τσι αγάπης σου κι επήρα ενα καλάσνικοφ
την λέει αµαρτία να ρίξω το γινάτι µε εννιακόσιες σφαίρες

Πιστόλι από τα καλά κρατώ Εφτάσφαιρο κρατεί αυτός Μονάχα στη ζωοκλοπή
µια κούτα σφαίρες βάνει κι εγώ δεκαεννίαρι το ΄χω για προστασία
γιατί ΄κουσα πως µ΄απειλούν και µε τα µάτια µου κλειστά το κλοκ και είµαι απο καιρό
οι ψευτοκαπετάνιοι. µια σφαίρα θα τη πάρει. µες στην παρανοµία.

Μαύρο και το µητρώο µου Εδά πρωτιά στην έκθεση Τέσσερις ειναι στο κελί
σαν το ποκάµισο µου για την τροµοκρατία ο γείς βαρυποινίτης
µα κλέφτης δεν επάτησε φαίνεται να διεκδικεί κι οι άλλοι για ζοωκλοπή
ποτέ στο χειµαδιό µου. η Κρητική µαφία το έθιµο της Κρήτης

Ποτέ µου δε θα δήλωνα Χασίσι όπλα και κλεψιά Με nissan διπλοκάµπινο

σχολές αστυνοµίας λένε πως κυνηγούνε και µια κατσούνα πάνω
γιατί θα µ' αποβάλανε τα µαύρα τα πουκάµισα όπου θωρώ ζωοκλοπή
λόγω παρανοµίας ήντα τους ενοχλούνε? πηγαίνω και συνδράµω

121
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΠΑΡΑ∆ΟΣΗ

Ωσάν χορεύω Κρητικά Σαν γεννηθεί µωρό παιδί Γιε µου θα σου το βγάλοµε
στενάζει η καρδιά µου και πριν να περπατήσει τ'όνοµα του παππού σου
σε κάθε µου ένα χτύπηµα πρέπει ο νονός του σ'εκκλησιά στην λεβεντιά και στην αντρειά
την Κρήτη έχω µπροστά µου να πάει να το βαφτίσει να µοιάσεις του κυρού σου

Σύντεκνε, να µας ζήσει ο νιος, Παρακαλούµε σε Θεέ, Και να του δώσει όνοµα
ετούτο το καµάρι ταχιά στα γεραθειά µας όπως ο Θεός ορίζει
που σαν θα πιάσει τ'άρµατα να µας εσυµπαρασταθούν µαζί µε τσι γονέους του
θα γίνει παλληκάρι ως πρέπει να παιδιά µας όντε θα το βαφτίζει

Να µ' αξιώνει ο Θεός Κόρη πως σε βαφτίζοµαι Κόρη µε τα ξανθά µαλιά

να δω την καταδιά σου χαρά 'χαµε µεγάλη τα γαλανά τα µάτια
παιδιά κι εγγόνια να ζήσεις και να τα χαρείς να µεγαλώσεις και να µπεις
όσα θες στην οικογένειά σου τα οµορφά σου κάλλη. σε πλούτη και παλάτια

Να µεγαλώσει γρήγορα Εδά που σε βαφτίσαµε Η αρχοντιά δεν παίρνετε

να δούµε τη χαρά σου και Χριστιανή λογάσαι µήτε και δεν πουλιέται,
και θα σου τα'χοµε έτοιµα τίποτα µέσα στη ζωή µόνο τη δίνει ο θεός
ωστόσο τα προικιά σου δεν πρέπει να φοβάσαι τ΄ανθρώπου όντε γεννιέται.

Λαός που την παράδοση Εδά που σε βαφτίσαµε Η αρχοντιά δεν παίρνετε
ξεχνά και δεν θυµάται και Χριστιανή λογάσαι µήτε και δεν πουλιέται,
στο λήθαργο του µαρασµού τίποτα µέσα στη ζωή µόνο τη δίνει ο θεός
παντοτινά κοιµάται. δεν πρέπει να φοβάσαι τ΄ανθρώπου όντε γεννιέται.

122
Μαντιναδες 2002
Στην προηγούµενη ζωη
µαζί είχαµε ζήσει
γι αυτό κι εγω στην τωρινή
ελπίδα εχω χτίσει
Υπαρχουνε καποια παιδια
που ζουν µεσα στη θλιψη
ισως γιατι δεν µπορεσαν
να δουν ποτε τη δυση
Ηλιος ζεσταίνει το παιδί
και η µάνα το γητεύγει
και σαν τελειώσει το στρατό
παίζει φτερό και φεύγει
Πάρε τις αποφάσεις σου
γιατί εγώ τις πήρα
και άσε τα υπόλοιπα
να τα φροντίσει η µοίρα.
∆ε µπαίνεις στον παράδεισο
όσα κεριά αν ανάψεις
αν µε τον πόνο του αλλουνού
και 'συ µαζί δεν κλάψεις
Ηµουνα κράχτης πετεινός
και δα στα γερατειά µου
να µε τσιµπούνε οι όρνιθες
δεν το βαστά η καρδιά µου
Αν πάθεις πράµα στη ζωή
κι είµαι εγώ αιτία
την καταδίκη δεχοµαι
ενός εγκληµατία
Μου φαίνεται απίστευτο
πως σκλήρυνε η καρδιά µου
σ'αυτό συµβάλανε πολύ
άτοµα κολλητά µου
Εβρόντηξε και έβρεξε
για µένα η ζωή µου
µα θα τ'αντέξω όλα αυτά
µέχρι να βγει η ψυχή µου
∆ε θέλω ανθρώπου το κακό
µα και στο δίκιο απάνω
και µε τον ίδιο το Θεό
αν χρειαστεί τα βάνω
∆ιώξε απ'τη ζωούλα σου
Ότι σε βασανίζει
Και κράτα ότι αγαπάς
Και ότι σου αξίζει
Μην κλαις παραπονιάρικο
και µη στενοχωριέσαι
όλο τον κόσµο ν' αγαπάς
και ας µην αγαπιέσαι
ΖΩΗ
Ας τραγουδήσω κι ας χαρώ
τα δροσερά µου νιάτα
ως να τα φάει η µαύρη γη
να τα σκεπάσ’ η πλάκα
Να 'ρχονται µέρες γιορτινές
καθηµερνώς για σένα
κι ως τα βαθιά γεράµατα
να ζεις ευτυχισµένα
Ζωή µ'ελπίδες δε τη ζω
καλιά ζωή να χάσω
στο κάτω κοσµο έχει ο Θεός
το γέλιο να χορτάσω
Οποιοι δεν ξέρουν τη ζωή
την πίκρα δε λογιάζουν
µα θα 'λθει η δύσκολη στιγµή
και θα τη λογαριάζουν
Ο άντρας που 'χει µυστικά
και δε τα φανερώνει
σε µια γωνία κάθεται
και τονε τρώνε οι πόνοι.
Ζωή µου δίνεις σαν σε δω
θάνατο σαν σε χάνω
στα χέρια σου κρεµάστηκα
να ζήσω η να πεθάνω
Ξύπνησε χαϊδεµένη µου
και ροδινίζει η µέρα
και βγάλε το κορµάκι σου
στο δροσερό αέρα.
Μέσα στο κοκλιοµπάντουρο
έκτισα τον οντά µου
να βάλω τη γυναίκα µου
και τα πεθερικά µου
Ποτέ δεν γνώρισα χαρά
χαρά δεν περιµένω
µοιάζω σαν νάµαι του καιρού
πουλί κυνηγηµένο
Μελαχροινή µου γέλασε
µη σε θωρώ θλιµµένη
γιατί η θλίψη άσχηµα
τα νιάτα καταστρέφει
Χαρές και λύπες τραγουδώ
αγάπες και σεβντάδες
και όλα τα πάθη τσι ζωής
τα κάνω µαντινάδες
Στο γλυκοχάραµα τσ'αυγής
Που τα πουλιά ξυπνούνε
Οι µερακλήδες του ντουνιά
Πάνε να κοιµηθούνε
123
Μαντιναδες 2002
Τι είναι άραγε η ζωή
που έρχεται και φεύγει
σαν ένα τρένο που περνά
κι ανθρώπους όλο παίρνει
Πάνω απ' όλα στη ζωή
τα λάθη µου αγαπάω
γιατί µε κάνουν πιο καλά
τον κόσµο να κοιτάω.
Ζωη σ'αγαπησα πολυ
µα εσυ µε απαρνιεσαι
τα νιάτα µου σου τα 'δειξα
γιατι µου τα αρνιεσαι;
Τσιγκλά η θύµηση το νου
πίσω τονέ γυρίζει
βράζει το αίµα και κυλεί
κι ο µπέτης φτερουγίζει
Στις δυσκολίες της ζωής
κι αν κλαις µην καταράσαι
δέξου τα πάντα φιλικά
ευτυχισµένος να 'σαι.
Αλλοι είναι για πρόβατα
κι άλλοι για το γραφείο
µα η ζωή αγάπη µου
είναι για µας τους δύο.
Και µε σπασµένα τα φτερά
δεν χάνω την ελπίδα
πάντα ο ήλιος έρχεται
µετά από τη καταιγίδα.
Πέτα ψηλά τα άλλα πουλιά
εσένα να ζηλέναι
µα έχεις φτερά που αντέχουνε
ότι καιρός κι αν ε'ναι.
Ζωγράφισε µου τη χαρά
µα δίiπλα πόνο να'χει
να δεις στον κόσµο διαφορά
µικρή µου πως υπάρχει
Μην τονε κλαις το αετό
απού πετά όντε βρέχει
µα να λυπάσαι το πουλί
απού φτερά δεν έχει
Υποµονή να έχετε
στον κόσµο αυτό που ζούµε
και όλα τα πλούτη και οι χαρές
µε τον καιρό θα'ρθούνε
Να κάτεχα από πού περνά
ο χρόνος και διαβαίνει
για να τον ετραυµάτιζα
σιγά σιγά να πιαίνει.
Μαντιναδες 2002
Κορίτσι µελαγχολικό
µες στον ανθό της νιότης
τσ'αγάπης σου τα όνειρα
ποιος να'ναι ο προδότης
Γι'αυτό σας λέω έχετε γεια
πάω να ησυχάσω
θα πάω να βρω µια ερηµιά
τσι πόνους να περάσω
Ο κόσµος ζει µε τσι χαρές
µα γω δεν τσι γνωρίζω
µόνο ξυπνώ µε βάσανα
και µε καϋµους γλεντίζω
Τον ρώτησα τι θα 'θελε
δωρο για την γιορτή του
κι εκεινος µου απάντησε
να φύγω απ' τη ζωή του
Οτι κι αν πάθω στη ζωή
δε θέλω καιρέτι
ξέρει η καρδία µου να πονεί
και να γελά οντέ πρέπει.
Εσβησε ο αέρας το κερί
που κράτουνα στη χέρα
κι είναι σκοτίδι η ζωή
γιά µένα νύχτα µέρα
∆εν το θυµάµαι στη ζωή
άνθρωπο να' χω βλάψει
θα µετανιώσει όµως πικρά
όποιος θα µε πειράξει.
Εχει η ζωή πολλούς καηµούς
µα ζεις µε την ελπίδα
σαν τα κλαδιά απου µαδούν
µέχρι να βγάλουν φύλλα.
Αλλάζουν όλα στη ζωή
και στσι αλλαγές ποντάρω
καθυστερούµενες χαρές
που µου χρωστεί να πάρω
Ενός αϊτου παράγγειλα
ωπούσε να σε βλέπει
και να σου δείχνει το σωστό
το δρόµο όταν πρέπει.
Σαν σε µπερδεύει η ζωή
και ψάχνεις απαντήσεις
κοίταξε µέσα στην καρδιά
εκεί θα βρεις τις λύσεις.
Ο Θιός τσι δίνει τις χαρές
µα τσι κακοµοιράζει
άλλος γελά και χαίρεται
κι άλλος αναστενάζει
ΖΩΗ
Κοίτα µπροστά σου τη ζωή
Που σου χαµογελάει
Σ'ένα ταξίδι µακρινό
Που θέλει να σε πάει
Πόνα ψυχή µου µάτωσε
κι απάνω µου κρατήσου
να' χεις εσύ την έγνοια µου
κι εγώ την εδική σου.
Το µερακλίδικο πουλί
και τη φωλιά διαλέγει
πάντα στο πι' αψηλό κλαδί
πηγαίνει και φωλεύγει
Τρία καλά'ναι στον ντουνιά
και σε αυτή την ζήση
η νιότη και η λεβεντιά
και το καλό κορίτσι.
Σαν το ζητιάνο που τραβά
το δρόµο του θλιµµένος
για σένα ζω µες στη ζωή
µονο και ξεχασµένος.
Θέλω να ζήσω τη στιγµή
κι ύστερα ας πεθάνει
κι ας προσπεράσει κι ας χαθεί
µα θα της πω χαλάλι.
Ζωή δεν είναι να ξυπνάς
όταν ξυπνούν οι άλλοι
µόνο ζωή ΄ναι να ξυπάς
όταν κοιµούνται οι άλλοι
Κόντρα µου πάει η ζωή
κι όλο κακιές µου βγάνει
να 'γω 'χω αντάρτικη καρδιά
που όλο κουράγιο κάνει.
Το παρελθόν µε συγκινεί
το µέλλον µε τροµάζει
και στο παρόν που βρίσκοµαι
µαχαίρι και µε σφάζει
Και τη ζωή µου έδινα
για άτοµα ορισµένα
µα φέρθηκαν πολύ σκληρά
απέναντι σε µένα
Τα δυνατά τα άλογα
µην τα παραφορτώνεις
ταράσεται η καρδούλα τους
και ετσά τα θανατώνεις
Ανάθεµά σε µοίρα µου
κι ήντα καηµό µεγάλο
πρέπει να νιώσω στη ζωή
να µη µου πέψεις άλλο
124
Μαντιναδες 2002
Ποτέ κακό δεν έκανα
σε τούτηνε τη ζήση
όµως κανείς δε βρέθηκε
να µου τ'αναγνωρίσει
Ρίξε µια σκαπετιά τσι γης
να δεις ανθρώπου χάλι
να δεις ήντα απογίνονται
τα πλούτη και τα κάλη
Το µερακλίδικο πουλί
ποτέ φωλιά δεν κάνει
µονάχα βασανίζεται
ωσότου να ποθάνει
Την πόλη τη βαρέθηκα
άλλο δε µε σηκώνει
στα όρη θα 'θελα να ζω
όχι µες στο σαλόνι
Από τότε που γεννήθηκα
όνειρα µόνο κάνω
γιατί το χτίζω τ' αύριο
σε µιαν ελπίδα πάνω
Ζωή κι αγάπη οι δυο µαζί
τί ταιριαστό ζευγάρι
είν' η αγάπη λούλουδο
κι είν' η ζωή κλωνάρι.
Σαν τις αποψινές χαρές
δεν είδα 'γω ποτέ µου
κι από τα βάθη της καρδιάς
σ' ευχαριστώ Θεέ µου.
Είν' η ζωή µου µια πηγή
κι εσύ 'σαι το νερό µου
κυλάς µέσα στις φλέβες µου
θολώνεις το µυαλό µου.
Ζωή δεν είναι να ξυπνάς
να τρώς να θέτεις πάλι
ζωή 'ναι να σαι ξυπνητός
όντε κοιµούνται οι άλλοι
Μπορεί να φαίνεσαι σκληρή
µα κλαίει η ψυχή σου
γλυκά θυµάσαι τα παλιά
απού'χες στη ζωή σου
Ζωή µε περιπέτειες
είναι η ζωή µου εµένα
τις πίκρες και τα βάσανα
τάχω δοκιµασµένα
Πάψε να κλαίς µελαχροινή
µα ο καιρός γυρίζει
κι ο καθαείς που πληγωθεί
στο πως θα γιάνει ελπίζει
Μαντιναδες 2002
Έβγα να δεις στον ουρανό
Ο ήλιος πως φωτίζει
Και στάσου να φθαριστηθείς
Ότι η ζωή χαρίζει
Πες µου διαβάτη της νυχτιάς
Πιο το παράπονό σου
Και πάντα µελαγχολικό
Είναι το πρόσωπό σου
Κιανείς την ψεύτρα αυτή ζωή
δε θέλει να τη χάσει
όσους καηµούς και βάσανα
και πίκρες αν περάσει
Κάνω καλό νοµίζουνε
το κάνω από συµφέρον
γι'αυτό σε τούτη τη ζωή
άλλο δεν υποφέρω
Ζωή σαν τη ζωη που ζω
άνθρωπος να µη ζήσει
και σαν εµένα άτυχο
µάνα να µη γεννήσει
Φεγγαρι ως φαινεται κι εσυ
εχεις τα βασανα σου,
γι‘αυτο χλωµο κι αµιλητο
ειναι το περασµα σου.
Τίνος να πω τον πόνο µου
όχι για να µε νοιώσει
µόνο δυο λόγια να µου πει
κουράγιο να µου δώσει
Ζωή µε περιπέτειες
είναι η ζωή µου εµένα
τις πίκρες και τα βάσανα
τάχω δοκιµασµένα
Ο Θεός τσι δίνει τις χαρές
µα τσι κακοµοιράζει
άλλος γελά και χαίρεται
κιάλλος αναστενάζει
Nα ζήσεις µόνο µιαν αυγή
µια ζωή σε φτάνει
ρόδο που ανθεί πολύ καιρό
τη µυρωδιά του χάνει
Η λεβεντιά είναι πληγή
που πάντα αίµα τρέχει
Θεέ µου και πως την εβαστά
εκείνος που την έχει
Ζωή σαν τη ζωη που ζω
άνθρωπος να µη ζήσει
και σαν εµένα άτυχο
µάνα να µη γεννήσει
ΖΩΗ
Αν όλα µοιάζουν δύσκολα
Κι έχει η χαρά σωπάσει
?πλωσε το χαµόγελο
Το δάκρυ να σκεπάσει
Οσο διαβαίνουν οι καιροί
κι όσο περνούν οι χρόνοι
παλιώνει ο λύχνος µα ποτές
το φως του δεν παλιώνει
Στο σκοτεινό σου πρόσωπο
Στα µάτια τα βρεγµένα
Αυτά που κρύβεις µέσα σου
Είναι ζωγραφισµένα
Εφύτευγα βασιλικούς
και βγαίναν ασπαλάθοι
έτσα φυτρώνουν στη ζωή
και τα σπερµένα λάθη
∆ε µοιάζουνε οι ωρες µου
µε τσι δικιές σας ώρες
εµένα είναι λίγες και ύστερα
µε δέρνουνε πάλι µπόρες
∆εν µε πειράζει η ζωη
παράκερα αν πάει
αφου η µαυρης γης
το σώµα θα το φάει.
Αντί να κλαίω τραγουδώ
µα ποιος καταλαβαίνει
µεσ την ψυχή ήντα µπορεί
στα αλήθεια να συµβαίνει
Ποτέ δεν γνώρισα χαρά
χαρά δεν περιµένω
µοιάζω σαν νάµαι του καιρού
πουλί κυνηγηµένο
Επέρασα από τη ζωή,
µα δεν επήρα πράµα
εκτός από τα βάσανα
τσι πίκρες και το κλάµα
∆εν τονε θέλω τον θεό
έφυγα απο κοντά του
και προσκινώ ενα ξανθό
όµορφο διµιούργηµά του.
Με τα λεφτά ένα µερακλή
ποτέ δεν αγοράζεις
µε µια δεκάρα κάλπικη
χίλιους ρουφιάνους βγάζεις
Κιανείς την ψεύτρα αυτή ζωή
δε θέλει να τη χάσει
όσους καηµούς και βάσανα
και πίκρες αν περάσει
125
Μαντιναδες 2002
Ποτέ σου µη περιφρονείς
τα κάτω σκαλοπάτια
γιατί αυτά πρωτοπατείς
και φτάνεις στα παλάτια
Κορίτσι µελαγχολικό
στου φεγγαριού τη φέξη
ποιός έκανε το δάκρυ σου
στα µάτια σου να τρέξει
Κάνω καλό κι αντίς καλό
βρίσκω αχαριστία
σιχάθηκά τη τη ζωή
κι όλη την κοινωνία
∆εν το µπορώ τσ' αποµονής
την πέτρα να καθίζω
να 'χα φτερά να τ' άπλωνα
τον ουρανό ν' αγγίζω.
Κάθε χαρά γοργοπερνά
και κάθε λύπη µένει
γιατ' η χαρά έχει φτερά
µα η πληγή πωµένει
Τα δυνατά τα άλογα
µην τα παραφορτώνεις
ταράσεται η καρδούλα τους
και ετσά τα θανατώνεις
Εβρόντηξε και έβρεξε
για µένα η ζωή µου
µα θα τα¨ντέξω όλα αυτά
µέχρι να βγει η ψυχή µου
Μετά από κάθε ανάµνηση
µόνο η πληγή µας µένει
σαν πεταλούδα στο γυαλό
στα βράχια κολληµένη
Κακό δεν έκανα ποτέ
καλό µονάχα κάνω,
κι όµως δεν γνώρισα χαρές,
στον κόσµο τον επάνω
ο αετος ειναι παντα αετος
αετος οπου και να 'ναι
γιατι ολα τ' αλλα τα πουλια
πιο κατω του πετανε
Ποτέ σου µη περιφρονείς
τα κάτω σκαλοπάτια
γιατί αυτά πρωτοπατείς
και φτάνεις στα παλάτια
Χαρές και λύπες τραγουδώ
αγάπες και σεβντάδες
και όλα τα πάθη τσι ζωής
τα κάνω µαντινάδες
Μαντιναδες 2002
ΖΩΗ
∆ε µε πειράζει η ζωή Κιανείς την ψεύτρα αυτή ζωή
πως φεύγει µάνι-µάνι δε θέλει να τη χάσει
µόνο µε καίει πιο πολύ όσους καηµούς και βάσανα
που πάει κι ίντα κάνει και πίκρες αν περάσει
126
Μαντιναδες 2002
Χαρές και λύπες τραγουδώ
αγάπες και σεβντάδες
και όλα τα πάθη τσι ζωής
τα κάνω µαντινάδες
Μαντιναδες 2002
Ο ήλιος είναι λαµπερός
ως είν’ το προσωπό σου
που γίνεται λαµπρότερο
µ’ ένα χαµόγελό σου
Ο ήλιος δε βασίλεψε
παρέµεινε στα ύψη
πείσµα για πείσµα µιας καρδιάς
που µ' έχει εγκαταλείψει.
Ο ήλιος στο βασίλεµα
σ' ακούµπησε στα χείλη
κι άρπαξε ο ουρανός φωτιά
και κέντησε το δείλι.
Ηλιος εσύ, φεγγάρι εγώ
πως θες να µ'αγκαλιάζεις
αφού τη νύχτα φέγγω εγώ
και συ τη µέρα λιάζεις
Και να ξεχάσει µιαν αυγή
ο ήλιος ν'ανατείλει
ένα σου βλέµµα είναι αρκετό
το ίδιο φώς να στείλει
Ηλιε µου πρόσεξε µη δεις
ποτέ το πρόσωπο της,
εγώ κατέχω τη θα πει
κάψιµο εδικό της.
Ηλιε µου σε παρακαλώ
σήµερο µη πορίσεις,
γιατί το φως σου θα χαθεί
µόλις τον αντυκρίσεις.
Ηλιε που εισαι δυνατός
και λάµπεις ολη τη µέρα
γιατί οταν τον έστειλες
φορούσε ακόµη βέρα;
Ηλιε µου γιαντα βιάστηκες
να πας να βασιλέψεις
και µ άφησες στη σκοτεινιά
και πας αλλού να φέξεις
Ο ήλιος έριξε φωτιά
να κάψει το κορµί σου
κι αυτή στεφάνι γίνηκε
χρυσό στη κεφαλή σου
Ηλιε µου τσι αχτίνες σου
ρίξε τσι µαζωµένες
να την εκάψεις την ξανθιά
που χει καρδιές καµένες
∆ίπλα στον ήλιο να σταθείς,
δίπλα να σας εβάλω,
ανάθεµά µε ανε µπορώ,
τη διαφορά να βγάλω...
ΗΛΙΟΣ
Μακάρι να γινότανε
να΄σουν εδώ κοντά µου
να πω του ήλιου να µη βγεί
µη φύγεις µακριά µου
Ηλιε της µέρας βασιλιά
και της νυχτιάς φεγγάρι
σαν των µαθιών του τη φωτιά
δεν έχετε τη χάρη
Το φως του ήλιου µε ξυπνά
µέσα στην αγκαλιά σου
και µου χαλά τα όνειρα
που χαίροµαι κοντά σου.
Ο ήλιος απ'την ζήλια ντου
γρήγορα θα γεράσει
για δεν µπορεί την λάµψη σου
να την εξεπεράσει
Ο ήλιος όντε θα χωστεί
και δεν ξαναπορίσει
η λάµψη του προσώπου σου
τον κόσµο θα φωτίσει
Ηλιε φονία τ' ονείρου µου
µη βιάζεσαι να φέξεις
και του ονείρου τη χαρά
µην έρθεις να µου κλέψεις
Ηλιε µου φέγγος τ'ουρανού
του κόσµου κυβερνήτη
θαρρώ πως λάµπεις πιο πολύ
όντε περνάς την Κρήτη
Την ώρα που τ' απόγευµα
ο ήλιος χρώµα αλλάζει,
δρόµο στο µάγουλο γι'αυτή
το δάκρυ µου χαράζει..
Πολλές φορές παρατηρώ
τον ήλιο όντε βγαίνει
την οµορφιά του την πολλή
'πο σένανε την παίρνει.
Ηλιε µου να µην ξαναβγείς
ποτέ σου δε µε νοιάζει
µα γω 'χω την αγάπη µου
π' όπου προβάλει λιάζει.
Να γράψω θέλει γράµµατα
στου ήλιου τσι αχτίνες
και ότι τα χείλη δεν µπορούν
θα σου τα πούν εκείνες
Στον ουρανό τση σκέψης µου
ήλιος ποτέ δεν λιάζει
γιατί η βαρυχειµωνιά
πάντα την εσκεπάζει
127
Μαντιναδες 2002
Ηλιε του κόσµου πορευτή
και του σεβντά µου µάρτυ
χωστά αχτινοχάιδεψε
τ' απόκρυφό µου δάκρυ.
Λέει µου ο ήλιος, κοίταξε
πως λάµπω και πως καίω.
Λιγότερο απ΄ τα µάτια της,
γυρίζω και του λέω.
Ηλιε µου πες το µην ντραπείς
και εσύ πως τη θαυµάζεις
γιατί σε βλέπω οντέ τη δεις
και εσύ το φως σου σκιάζεις
Ηλιε µου µην φανερωθείς
δεν θέλω από το φώς σου
φέγγει τσι αγάπης µου το φώς
καλλιά απο το δικό σου
Ηλιε µου πρόσεξε τηνε
την άδικη τση λάµψη,
θωρείς πως µε κατάντησε
εµέ που µ'έχει κάψει.
Η πιο ερωτική στιγµή
που έχω συναντήσει
όταν φιλάει την κορφή
ο ήλιος για να δύσει
Ηλιε του κόσµου βασιλιά
και κοσµοαγαπηµένε
αν τηνε βάλω δίπλα σου
λυπούµαι σε καηµένε
Ηλιε αφέντη τ' ουρανού
βιγλάτορα του κόσµου
γυρόφερε τσ' αχτίνες σου
να βρω και γω το φως µου.
Ήλιε µου, καλεσµένη µου
στο όνειρό µου θά 'ναι,
µη βγεις και χάσω ότι αγαπώ,
ότι κοιµάσαι κάνε.
Ηλιος καυτός η σκέψη σου
και η καρδιά µου χιόνι
και κάθε που θα σε σκεφτώ
και 'να κοµµάτι λιώνει
Ηλιε παιχνιδαµάτη µου
απάνω τζη όντε λιάζεις
τσι πιο ζεστές αχτίνες σου
ρίχνε να τη γκαλιάζεις.
Ηλιε µου ανέ σκεφτείς
να παίξεις µε τα κείνη,
δεν εγγυούµαι πως µπορεί
ακτίνα να σου 'ποµείνει.
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΗΛΙΟΣ
Σα σκοτεινιάζει ο ουρανός Ηλιος εσύ, φεγγάρι εγώ Ηλιε ζηλιάρη θα σε πώ
η σκέψη τση µε λιάζει, γι'αυτό και σε φοβούµαι πανάθεµά σε ήλιε,
γι' αυτό τελείως να χαθεί γιατί αν σβήσεις κάποτε γιατί 'ρθες και µε ξύπνησες
ο ήλιος δεν µε νοιάζει και οι δυο µας θα χαθούµε στα χείλη όντε µε φίλιε.

Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές Ηλιε του κόσµου βασιλιά Ηλιε µου πες το µην ντραπείς
πάλι φοβούµαι Θεέ µου, στάσου καµάρωσέ την κι εσύ πως τη θαυµάζεις
µη γίνει η µοίρα σύννεφο κι όσο µπορείς πιο τρυφερά γιατί σε βλέπω οντέ τη δεις
και δε λιαστώ ποτέ µου. αχτινοχαϊδεψέ την. ανάλαφρα και λιάζεις

128
Μαντιναδες 2002
Η Κρήτη ειν' η καλύτερη
σε όλη την Έλλαδα
η όµορφια τσι φαίνεται
από 'λη τη Καβάλα
Στο ακρωτήρι κάθ'αργά
φωτίζει µια λαµπάδα
για τον Εθνάρχη που έκαµε
µεγάλη την Ελλάδα.
Στην Κρητη θα θελα να ζω
που λαµπουνε τ’αστερια
και να γροικω τον Ερωτα
που τραγουδα για µενα
Ολου του κόσµου τα πουλιά
που είναι στον πλανήτη
όλα να τραγουδήσουνε
τραγούδια από την Κρήτη
Την Κρήτη την εγνώρισα
πέρσι το καλοκαίρι
σαν τη δική της οµορφιά
δεν έχει σ'άλλα µέρη
Και µόνο που 'µαι Κρητικός
είµαι ευχαριστηµένος
κι ας είµαι µέσα στη ζωή
µε τους καηµούς δεµένος.
Είναι φορές που κάθοµαι
και σκέφτοµαι την Κρήτη
και τον καηµό εκείνουνα
που µακριά της λείπει
Εγώ που δεν εκάτεχα
ούτε µια µαντινάδα
στη Κρήτη εγήνικα ποιητής
µέσα σε µιά εβδοµάδα
Οπου κι αν πάει ο Κρητικός
µια Κρήτη ζωγραφίζει
µέσα σ'εκατοµµύρια
ανθρώπων ξεχωρίζει
Οπου σκεπάζει ο ουρανός
κι όπου ο ήλιος λιάζει
δεν θα υπάρχει,Κρήτη µου
τόπος που να σου µοιάζει
Ρέθυµνο µε τη σούστα σου
Χανιά µε τον χανιώτη
και Κάστρο µε τα Κάστρα σου
και το µαλεβιζιώτη
Η Κρήτη όπου βγάζει νερά
βγάζει και παλικάρια
για να ξεπλένουν σα βαφτούν
µε αίµα τα κοντάρια
ΚΡΗΤΗ
Οποιος αλάργο Κρήτη µου
φύγει και ξεµακρύνει
ετότε σας µόνο µπορεί
τα κάλλη σου να κρίνει
∆ιαστηµικά µηνύµατα
στέλνω στο δορυφόρο
για να µου πουν τι γίνεται
στον όµορφο Ζωφόρο.
Στο ξύπνηµά σου στέλνω σου
µέσ' από την καρδιά µου
µια στάλα Κρήτη για ν' ακούς
κι εσύ ας µη µιλάς µου
Αχι και να γινότανε
µια Κρήτη παραπάνω
στη µιά να µένω όταν θα ζω
στην άλλη σαν ποθάνω
Κρήτη το πόσο σ’ αγαπώ
λέξεις δε το χωρούνε
χιλιάδες τα αισθήµατα
και πώς να εκφραστούνε
Οσοι από σας κατάγεστε
απ'τω Χανιώ την πόλη
email να µου στείλετε
για να βρεθούµε όλοι
∆εν ξέρω τον υπεύθυνο
που βρέθηκα εδώ πέρα
µα κάθε µέρα νοσταλγώ
τον Κρητικό αέρα
Αρµατα θέλει ο πόλεµος
κι η Κρήτη µόνο τα'χει
ένας µονάχα Κρητικός
µπορεί να δώσει µάχη
Ποτέ οι Τούρκοι δεν τολµούν
µέσα στην Κω να µπούνε
γιατί έµαθαν πως Κρητικοί
φαντάροι την φυλούνε
∆ίπλα θα πάρω τα βουνά
να βγω στον Ψηλορείτη
να καµαρώσω από εκεί
την οµορφιά σου Κρήτη
Οσο µακριά κι αν βρίσκοµαι
από τη θάλασσά σου
πάντα εσένα 'χω στο νου
πότε θα 'ρθω κοντά σου.
Ολα του κόσµου τα νησιά
που είναι στον πλανήτη
όλα µαζι δεν κάνουνε
την οµορφιά σου Κρήτη
129
Μαντιναδες 2002
Αν έχει η Κρήτη δυό ψυχές
η µιά ψυχή είναι η λύρα
και ειναι γεµάτη έρωτα
ήλιο φωτιά και αρµύρα.
Εµείς στον Αποκόρωνα
είµαστε άλλη φάρα,
γιατί εµεγαλώσαµε
µέσα στη κατσιφάρα.
Του Κρητικού στην ξενιτιά
τίποτε δεν του λείπει
έχει κρασί, έχει ρακί
έχει και µεζελίκι
Πάλι και απόψε µοναχός
την θάλασσα κοιτάζω
την Κρήτη δεν µπορώ να δω
και βαριαναστενάζω
Στου Ψηλορείτη την κορφή
όρκο βαρύ θα δώσω
να µην προλάβω, ώστε να ζω,
Κρήτη να σε προδώσω.
Επιασα υπολογιστή
και έβαλα στο σπίτι
να πέµπω την αγάπη µου
σ' ολόκληρη την Κρήτη
Στην Κρήτη εγεννήθηκα
και Καστρινός δηλώνω
γι'αυτά τα δύο πράγµατα
µπορώ και καµαρώνω
Σα 'ρθεις στην Κρήτη ξένε µου
για να µαζέψεις βιόλες
µη τζι διαλέγεις κίβε τζη
µ'αυτές µυρίζουν όλες
Τί κι αν γεννήθηκα µακρυά
δεν έχει σηµασία
φτάνει που είµαι Κρητικός
αυτό 'χει την αξία
Τα τιµηµένα χρώµατα
τση Κρήτης δρασκελίζω
µε µερακλήδες Κρητικούς
χαίροµαι να γλεντίζω
Στου Ψηλορείτη την κορφή
το χιόνι δεν τελειώνει
ώσπου να λειώσει το παλιό
καινούργιο το πλακώνει
Αϊτέ που κάθεσαι ψηλά
πως δε σε πιάνει ζάλη
οντε γυρίζεις και θωρείς
τση Κρήτης µας τα κάλλη
Μαντιναδες 2002
Οταν εσκέφτηκε ο Θεός
τη γη να σχηµατίσει
επήρε πέτρες και νερό
και χώµα από την Κρήτη
Σφαίρες και ας ρίξουνε
εγώ δεν τσι φοβούµαι
γιατί κοντά σου Κρήτη µου
τα βάσανα ξεχνούµε
Κρήτη, πατρίς του Μίνωα
του Βενιζέλου µάνα
χωρίς εσένα δε χτυπά
τση λευτεριάς καµπανα
Κρήτη νησί τσι λευτεριάς
και τσι δηµοκρατίας
ποτές σου δεν υπόγραψες
νόµους τσι τυρρανίας
Κάµε µια βόλτα κι ότι δεις
του κόσµου να του λείπει
ετσέ θα κάµεις θα το βρεις
σ'ένα νησί, την Κρήτη.
Γοργόνα µεσ΄τα κύµατα
Κρήτη µου αγαπηµένη
µαζί σου µεσοπέλαγα
κι η σκέψη µου ποµένει
Αρέσει µου να σε θωρώ
λίµνη του Αη Νικόλα
νεράιδα είσαι της νυχτιάς
της µέρας είσαι βιόλα.
Θε µου και να΄ταν µπορετό
η θάλασσα να λείπει
να΄ταν η Σαλονίκη οαση
απέναντι απ'την Κρητη
Φεγγάρι όντε πρωτοβγείς
την Κρήτη µην ξεχάσεις
να πάρεις απο τα κάλη της
στον κόσµο να µοιράσεις
Την Κρήτη όλοι οι Ελληνες
πολύ την αγαπούνε
και σαν βρεθούνε στο νησί
ποτέ δεν το ξεχνούνε.
Αχι και να µε κάνανε
του κόσµου κυβερνήτη
όλης τση Γης πρωτεύουσα
θα έκανα την Κρήτη.
Αν αποθάνω να ταφώ
στο Κρητικό το χώµα
κι από τη Λάρισα µε το LATO
να πάρετε το πτώµα.
ΚΡΗΤΗ
Νοικοκυραίοι και φρόνιµοι
δε ζουν στον Ψηλορείτη
oι κουζουλοί την κάνανε
αθάνατη την Κρήτη
Κρήτη η µάνα των σοφών
και χώρα των αρχαίων
γεννήτρα των παλικαριών
και των καπεταναίων
Ανθρωπος δεν εβρέθηκε
σοφός εις τον πλανήτη
να γράψει όλες τσι αρετές
που έχει ούλη η Κρήτη
Κρήτη πεντάµορφο νησί
Κρήτη λεβεντογέννα
η ιστορία σου ποτέ
δε γράφεται µε πένα
Τση Κρήτης την αθιβολή
φέραν σε ξένο τόπο
και πρέπιζε η κουβέντα τους
τσι χάρες των ανθρώπω.
Ενας αετός ερχούντανε
απο τον Ψηλορείτη
µεριάστε κόσµοι και λαοί
για να περάσει η Κρήτη
Παντέρµε Αποκόρωνα
µαύρα είναι τα στενά σου,
όλο µε τσι καβγάδες σου
και µε τα φονικά σου
Του Κρητικόύ στην ξενιτιά
τίποτα δεν του λείπει
έχει καηµό, έχει σεβντά
που λείπει από την Κρήτη
Απ' τα χιλιάδες τα νησιά
η Κρήτη ξεχωρίζει
το φως του εκεί απλόχερα
ο ήλιος το χαρίζει.
Στης Κρήτης τα ψηλά βουνά
πιάνει πολύ το χιόνι
µα δεν αφήνει ο Θεός
την Κρήτη να κρυώνει.
Σαν τον φαντάρο τις µετρώ
τις µέρες µία-µία
πάλι στην Κρήτη να βρεθώ
που το 'χω αδυναµία
Αν είστε πέντε φύγετε,
αν είστε δέκα ελάτε,
το κρητικό µαχαίρι µου
κανένα δε φοβάται.
130
Μαντιναδες 2002
Τη λευτεριά ρωτήσανε
ποιάς µάνας είναι γέννα
και είπε πως τη γέννησε
το Κρητικό το αίµα
Κρήτη µε τσ'ανδρειωµένους σου
κανένα µη φοβάσαι
κι ανάµεσα στη θάλασσα
ήσυχη να κοιµάσαι
Αµέτρητοι 'ναι οι σοφοί
διαµάντια ένας ένας
για κείνο την εβγάλανε
Κρήτη λεβεντογέννα
Κρήτη ηλιόλουστο νησί
µε τσι ακρογιαλιές σου
όλος ο κόσµος χαίρεται
σαν βλέπει τσ'οµορφιές σου
Γιάντα Θεέ δεν έκαµες
µιά Κρήτη παραπάνω
στη µιά να είµ'όσο θα ζω
στην άλλη σαν ποθάνω
Να µπόρουνα ν’ αγόραζα
µια µέρα τον πλανήτη
να τ’ άλαζα το όνοµα
να τον εβγάλω Κρήτη.
Ολες οι χώρες απ'τη µια
κι η Κρήτη απ'την άλλη
ώ τη παντέρµη ζυγαριά
στη Κρήτη γέρνει πάλι.
Κρήτη µου όµορφο νησί
και του Ξυλούρη µάνα
του Βενιζέλου αδερφή
δική µου παράµανα
Στην Κρήτη εγεννήθηκα
στα ξένα θα πεθάνω
γιατί δεν έκανε ο Θεός
µια Κρήτη παραπάνω
Κρήτη το χώµα σου πατώ
και το φιλώ σα µάνα
αφού θα µ' έχει αγκαλιά
σαν κλαίει η καµπάνα.
Ανάθεµά σε ξενηθειά
δεν σ' έχω συνηθίσει
γιατί την Κρήτη αγαπώ
και δεν την έχω ζήσει.
Η Κρήτη να'ναι ο ουρανος
και καθε πολη αστρο
ενα θα νά'ναι πιο λαµπρο
αυτο που λενε Καστρο.
Μαντιναδες 2002
Κρήτη µου πότε θα βρεθώ
στου καραβιού την πλώρη
να δώ τον Ψηλορείτη σου
και τα λευκά σου όρη
Μια µαντινάδα θα σας πω
κι ακούσετέ τη όλοι
στην Κρήτη εγεννήθηκα
κι ας ζω σε άλλη πολη.
Κρήτη µου όµορφο νησί
Κρήτη µου δοξασµένη
σαστίζει οµπρός σου και ριγά
ούλη η οικουµένη
Ηρθε η µέρα κι η στιγµή
Κρήτη µου να σ' αφήσω
αλλά να ξέρεις πάντοτε
µια µέρα θα γυρίσω.
Ο Κρητικός σαν γεννηθεί
το 'χει γραµµένο η µοίρα
µπιστόλι να 'χει στη µέση του
στα χέρια του τη λύρα
Κρήτη µου, κόρη του γλεντιού
της ανδρειοσύνης µάνα
χωρίς εσένα δε χτυπά
τσι λεφτεριάς καµπάνα
Παντού γυρνώ και κουβαλώ
χώµα του ψηλορείτη
τη γης κεντρίζω να γενεί
όλος ο κόσµος Κρήτη
Κρασί ρετσίνα και ρακί
χούµελι πετιµέζι
µόνο στην Κρήτη θα το βρεις
σε Κρητικό τραπέζι
Κρήτη µας είσαι το κλειδί
όλης της Μεσογείου
γι'αυτό και σε ζηλέυουνε
οι χώρες τσ'υδρογείου
Χαίροµαι που µε Κρητικός
και όπου βρεθώ το λέω
µε µαντινάδες τραγουδώ
µε µαντινάδες κλαίω
Τι κιάν θα φύγεις στα µακρυά,
µιά µέρα θα γυρίσεις,
γιατί µακρυά απ' τη ΚΡΗΤΗ µας
δεν ηµπορείς να ζήσεις.
Στου Ψηλορίτη την κορφή
θα κάµω τον οντά µου
να βάλω την γυναίκα µου
και τα πεθερικάµου.
ΚΡΗΤΗ
Τση Κρήτης τα ψηλά βουνά
άντρες τα πορπατούνε
'που τη σκλαβιά δε νταγιαντούν
στη µάχη δε δειλιούνε
Ούλος ο κόσµος να χαθεί
η Κρήτη έχει ελπίδες
γιατί δεν παύει να γεννά
ανθρώπους µερακλήδες
Από µικρός το ήθελα
του αετού να µοίαζω
για να πετώ κι από ψηλά
την Κρήτη να κοιτάζω
Κρήτη µου πεντάµορφη
σαν εσένα άλλη δεν υπάρχει,
όπου κι αν έψαξα
την οµορφια σου να 'χει
Κρήτη διαµαντοστόλιστη
κλίνω πιστά το σώµα
και προσκυνώ ευλαβικά
το ιερό σου χώµα
Τα Κρητικά τα χώµατα
όπου και αν τα σκάψεις
αίµα παλικαριών θα βρείς
κόκαλα θα ξεθάψεις
Κρήτη µε τα ψηλά βουνά
και τσ'εύφορε κοιλάδες
τσι ρίµες, τα ριζίτικα
και µε τσι µαντινάδες
Στην Κρήτη εγγενήθηκε
η δόξα, η ανδρεία,
η λευτεριά, η λεβεντιά
και η φιλοξενία
Κρήτη µε τα φαράγγια σου
και τσι βουνοσειρές σου
θαµπώνονται όσοι'ρχονται
και βλέπουν τσ'οµορφιές σου
Χώµα κρατώ και διασκορπώ
απο τον Ψηλορείτη,
καί το σκορπίζω να γενεί
όλος ο κόσµος ΚΡΗΤΗ
Θα πάρω χώµα και νερό
από τον Ψειλορήτη
να τα σκορπίσω
να γενεί όλος ο κόσµος Κρήτη.
Κρήτη µου πεντάµορφη
σαν εσένα άλλη δεν υπάρχει,
όπου κι αν έψαξα
την οµορφια σου να 'χει
131
Μαντιναδες 2002
Ούλα του κόσµου τα νησιά
απού 'ναι στον πλανήτη
και να µονοµερίσουνε
δεν κάνουνε µια Κρήτη
Πίνω νερό και µπλιο διψώ
τρώγω φαϊ, πικρίζει
γιατί µακρυά τσι Κρήτης µας
ζωή δεν την αξίζει
Αρκάδι, Φραγκοκάστελλο
Θέρισο κι Ακρωτήρι
εκάµατέ τση τση Τουρκιάς
µεγάλο πανηγύρι
Το λέω µε παράπονο,
το λέω µε τερτίπι
όλη η Ελλάδα δεν µπορεί
να παραβγεί στην Κρήτη!
Ηθελα µόνο µια στιγµή
τσι θάλλασας να µοιάσω
για να µπορέσω ολόκληρη
την Κρήτη ν'αγκαλιάσω
Κρήτη δενδρί τσι λευτεριάς
αιµατοποτισµένο
ποτέ το πέπλο τσι σκλαβιάς
δεν σ'έχει σκεπασµένο
Κρήτη µε το Ηράκλειο
Ρέθεµνος και Χανιά σου
Κρήτη µου µάνα λευτεριάς
λεβεντογέννα, γειά σου
Κρήτη τα παλικάρια σου
παντού 'ναι ξακουσµένα
και τ'άρµατα πολλές φορές
τά'χουνε τιµηµένα
Αµα δε νιώσει λεύτερος
στον κόσµο πάντα κι άλλη
µη χάνεις το κουράγιο σου
έλα στην Κρήτη πάλι
Κρήτη µε τις ψηλές κορφές
και µε τις χαµηλάδες
που 'σαι γεµάτη έρωτα
αντρειά και µαντινάδες
Κρήτη µου όµορφο νησί
τσι Σούδας το λιµάνι
και τον Χανιών την αγορά
που δεν υπάρχει άλλη.
Όπου πηγαίνω θα βαστώ
χώµα απ' τον Ψηλρείτη
για να φυτρώσει να γενεί
όλος ο κόσµος κρήτη
Μαντιναδες 2002
ΚΡΗΤΗ
Στου Ψηλορείτη την κορφή Το λέω µε παράπονο,
το χιόνι δεν τελειώνει το λέω µε τερτίπι
ώσπου να λειώσει το παλιό Ολή η Ελλάδα δεν µπορεί
καινούργιο το πλακώνει να παραβγή στην Κρήτη!
ολα του κοσµου τα νησια Κρήτη µε τα φαράγγια σου
που ειναι στον πλανητη και τσι βουνοσειρές σου
πλα µαζι δεν κανουνε θαµπώνονται όσοι'ρχονται
την οµορφια σου κρητη και βλέπουν τσ'οµορφιές σου
Κάµε µια βόλτα κι ότι δεις Ηθελα µόνο µια στιγµή
του κόσµου να του λείπει τσι θάλλασας να µοιάσω
ετσέ θα κάµεις θα το βρεις για να µπορέσω ολόκληρη
σ'ένα νησί, την Κρήτη. την Κρήτη ν'αγκαλιάσω
132
Μαντιναδες 2002
Όσοι φορούν µαυρα πουκάµισα
βαστούνε και πιστόλι
και στο δικό µου το χωριό,
µάυρα πουκάµισα φορούνε όλοι
Κρήτη µου, κόρη του γλεντιού
της ανδρειοσύνης µάνα
χωρίς εσένα δε χτυπά
τσι λεφτεριάς καµπάνα
Κρήτη µου, κόρη του γλεντιού
της ανδρειοσύνης µάνα
χωρίς εσένα δε χτυπά
τσι λεφτεριάς καµπάνα
Μαντιναδες 2002
Ξέρεις προσπάθησα να βρω
λύση για να πετάω
γιατί 'µαι αετόπουλο
και στα φτερά πονάω
Στης ανθρωπιάς το µετερίζι
και στης τιµής το χρέος
κι απα θα στέκω µόνος µου
κι ας είµαι ο τελευταίος
Από τα ρούχα φαίνεται
ο µερακλής συνήθως
και ξεχωρίζει από µακριά
ανάµεσα στο πλήθος.
Πρόσεχε να πετάς ψηλά
του αετού να µοιάζεις
και να προσέχεις τα φτερά
στη λάσπη µην τα βάζεις
Και µε σπασµένα τα φτερά
µπορεί ο αϊτός ν' αντέξει
στην πιο µεγάλη θύελλα
µόνος του να παλέψει.
Ο άντρας ο περήφανος
όσο και να πονέσει
δεν την αφήνει χαµηλά
τη θέση ντου να πέσει.
Οσο φορούνε άρµατα
άντρες µε µαύρα γένια,
θα µένουν απροσκύνητα
τσι Κτήρης τα µπεντένια.
Τη λεβεντιά όποιος την βαστά
κάνει µεγάλο κόπο,
µα 'που περάσει και σταθεί
µοσκοβολά τον τόπο.
Αν θες να πας προς τον Ζαρό
στο δρόµο σου επάνω
θα σου παντήξει ένα χωριό
στον κόσµο δεν ειν' άλλο
Μαύρο µαντήλι, µαύρο φως
που συµβολίζει πάθος
πρέπει να έχει πάντοτε
του Κρητικού ο τάφος
Περήφανος ορθώνεται
ο γερο-Ψηλορείτης
γιατί στο Μυλοπόταµο
κτυπά η καρδιά της Κρήτης
Είσαι λαβέντης Κρητικός
φρόντισε να το δείχνεις
τη χάρη, την παλικαριά
στο χώµα µην τη ρίχνεις.
ΛΕΒΕΝΤΙΑ
Οι άντρες οι 'µφανίσιµοι
κι οι καστροπολεµάρχοι
πως ειν' οι µπάλες δανεικές
κατέχουν το στη µάχη
Να τον διαλέξεις κοπελιά
τον άντρα που θα πάρεις
να ΄ναι λεβέντης µερακλής
µα προπαντώς λυράρης
Πάντα ψηλά στέκει η κορφή,
αν ειν' και χιονισµένη
τον βράχο δέρνει η θάλασσα,
µα πάντα βράχος µένει
Απ'αγαπά τη λεβεντιά
τη δόξα και τη χάρη
σίγουρα ειναι γέννηµα
τση Κρήτης παλλικάρι
Οσο κι αν είναι α-δυνατές
οι µπόρες δεν µε πιάνουν
γιατί 'χω α-δυνατά φτερά
και στα ανοιχτά µε βγάνουν.
Πάντα µου θα πετώ ψηλά
για να µην κάνω χάρη
σ' αυτούς που χαµηλά στη γη
µε θένε πορπατάρη.
Το µερακλίκι ο Θεός
κατέχει που το δίνει
πάντα το δίνει σε καρδιές
που'χουν καυµό και οδύνη
Στην Κρήτη πάει η λεβεντιά
και η ανδρειοσύνη αντάµα
και µαντινάδα γίνεται
το γέλιο και το κλάµα
Αντρας µε άντρα διαφορά
έχει πολύ µεγάλη
άλλος χορεύει κουνιστό
και άλλος πεντοζάλη
Να ζήσουν οι µελαχρινοί
χωρίς πολλές κουβέντες
στην οµορφιά µοναδικοί
στον έρωτα λεβέντες.
Τίποτε δε φοβούµαι 'γω,
σπαθιά µήτε σαϊτες
τι το µαχαίρι τούτο δώ
µου δώκαν ∆ροσουλίτες
Τραυµατισµένο µου πουλί
πάλεψε για να ζήσεις
τη θέση σου στα χαµηλά
να πέσει µην αφήσεις.
133
Μαντιναδες 2002
Σαν αποθάνει ο µερακλής
το στήθος πρώτο λιώνει,
γιατί'ναι τόπος τσι καρδιάς
που κατοικούν οι πόνοι
∆ε θέλω δανεικά φτερά
µε φτάνουν τα δικά µου
έτσι κι αλλιώς ζηλεύουνε
πολλοί το πέταγµά µου.
∆εν τα πουλώ τα πρόβατα
στη Γαλιφα αν ποθάνω
γιατί 'ναι η πιό περήφανη
τέχνη στο κόσµο απάνω
Και να τραυµατιστεί ο αϊτός
ακόµη κι αν πεθαίνει
για λόγους εγωιστικούς
πρέπει ψηλά να µένει.
Ο άντρας που 'χει µε αρχές
όµορφες µεγαλώσει
πράµα στο κόσµο δεν µπορεί
να τονε ταπεινώσει.
Βροντά κι αστράφτει στα Χανιά
και στα Σφακιά χιονίζει
και εις τα Ρεθεµνιώτικα
η λεβεντιά αρµενίζει.
Θυµάµαι τους παλιούς καιρούς
απού 'µαστε και οι δυο µας,
αρχάγγελοι τση λεβεντιάς
και πρώτοι στο χωριό µας.
Θε' να'µαι µαύρος κι'άνοστος
και να'χω την τιµή µου
και πάντα το σαρίκι µου
πάνω εις την κεφαλή µου.
Τα άρµατα κι η λεβεντιά
στην Κρήτη κυβερνούνε
στις λύπες µας και στις χαρές
σαφη βροντοκοπούνε.
Ο µερακλής ο άνθρωπος
στο πένθος δεν κρατιέται
κι αν τραγουδεί καµιά φορά
να µην παρεξηγιέται.
Χαράς τη µάνα που γεννά
και στα κρυφά δακρύζει
γιο που να βάζει την τιµή
θεµέλιο και να κτίζει
Εγώ 'χω δυνατά φτερά
και θα τσι κατακτήσω
η-τσ' ουρανούς και τη φωλιά
στην πούλια θα τη χτίσω.
Μαντιναδες 2002
Οσο κι αν πληγωθεί βαριά
πονεί µα ξεπερνά το
ο άντρας ο περήφανος
µα δεν το βάνει κάτω.
∆εν τα διπλώνω τα φτερά
δεν κάνω αυτή τη χάρη,
σ' αυτούς που θέλουν να µε δουν
στο δρόµο περπατάρη.
Τη λεβεντιά που'χει ο αητός
τ'άλλα πουλιά κοιτούνε
να ιδούν µ'ήντα λογιώ φτερά
θα πρέπει να πετούνε.
Μαντιναδες 2002
ΛΕΒΕΝΤΙΑ
Ο άντρας ο περήφανος Ο άντρας ο περήφανος
σε µπόρες δεν κλονίζει ποτέ δεν κατεβαίνει
σαν τη σηµαία η θέση του σε χαµηλό επίπεδο
πάντοτε κυµατίζει. γιατί τονε προσβέρνει.
Οι µερακλήδες το 'χουνε Απού δεν κάνει φυλακή
και ξέρουν να γλεντούνε αντρός καρδιά δεν έχει,
ξέρουνε να πεθαίνουνε φουστάνια γυναικός φορεί
µα ξέρουν και να ζούνε. και κείνος το κατέχει.
Η λεβεντιά είναι όµορφο Η λεβεντιά είναι πληγή
άνθρωπος να την έχει, που πάντα αίµα τρέχει
µα θέλει ατσάλινο κορµί Θεέ µου και πως την εβαστά
καρδιά να την αντέχει. εκείνος που την έχει
134
Μαντιναδες 2002
Αν µπόραγα τα όνειρα
αλήθεια να τα κάνω
δε θ' άφηνα ένα δυστυχή
στον κόσµο τον απάνω
Μια µαντιναδα θα σου πω
θα σου την ψιθυρισω
στα ονειρα σου σα θα πας
για να σε συναντησω
Χθες βράδυ ονειρευτηκα
ειδα εναν εφιαλτη
ειδα πως η αγαπη σου
ειναι µια απατη
Φοβηθηκα να σηκωθω
καιγανε τα φτερα µου
αφου σε ειδα ψες αργα
φουντωσαν τα ονειρα µου
∆εν ξανακάνω όνειρα
όνειρα πια µεγάλα
γιατί όλα τα όνειρα
θα είναι όπως τ' άλλα.
Βραδιάζει και παρακαλώ
ποτέ µην ξηµερώσει
στ' όνειρο για σε θωρώ
ο νους µου να µερώσει.
Εγώ κι αν κάνω όνειρα
τα κάνω µπας και βγούνε ,
µήπως συβάσω τις τσι χαρές
να ρθούνε να µε βρούνε .
∆εν έχει ελπίδα τ' όνειρο
αφού θα ξηµερώσει ,
και θα ρθει ο ήλιος ο φονιάς
πάλι να το σκοτώσει .
Να κάτεχα πως αντιδρά
όταν µεταξυπνήσει
που εµένα θώριε στ' όνειρο
και άλλο θ' αντικρύσει.
Πάψε να ζεις µε όνειρα
πεθαίνουν µε το χρόνο
σαν της γαρδένιας τον ανθό
που ζει µια νύχτα µόνο.
Στους δυστυχείς τα όνειρα
παρηγοριά τους δίνουν
κι ας ξέρουν πως αληθινά
δεν πρόκειται να γίνουν.
Μέσα στο νου µου βρίσκεσαι
και τσ'ώρες που κοιµούµαι
κι από κανένα όνειρο
να λείπεις δεν θυµούµαι
ΟΝΕΙΡΑ
Στου ονειρου τα τελειωµατα
φευγεις και µε αφηνεις
χαραµατα ξυπνω εγω,
µηπως µε δεις και µεινεις
Μια καληνυχτα στελνω σου
να βαλεις µαξιλαρι ,
κι ευχοµαι ονειρα γλυκα
ο υπνος σα σε παρει .
Του ονείρου αναβάτισσα,
θα γινω µια νυχτα,
και θα σε παρω µατια µου
µες τα δικα µου διχτυα
Την ίδια χάρη πάντοτε
ζητώ απ'το φεγγάρι
να δω ξανά το όνειρο
που ήµασταν ζευγάρι
Παρηγοριά στον ύπνο µου
σε βλέπω µα η σκέψη
δε θα τ' αφήσει τ' όνειρο
ποτέ να ζωντανέψει.
Πολλές φορές τα όνειρα
φουρτούνα τα ταράζει
γιατί η µορφή σου θάλασσας
αγριεµένης µοιάζει.
Τα όνειρα γενήκανε
λουλούδια ανθισµένα ,
και µες στη φεύγα του καιρού
µαραίνονται ένα ένα .
Ονειρα όλοι κάνουνε
ποιός άνθρωπος δεν κάνει
ποιός δεν ζητά στο πέλαγος
τσ'αγάπης το λιµάνι
Ονειρα κάνω ο δυστυχής
µα ίντα θα βγει πως κάνω
που δε µ' αφήνει η µοίρα µου
ένα να ξεδιλιάνω.
Εψαξα µέσα στα όνειρα
η-τα δικά σου χνάρια
µα βρήκα µόνο ερείπια
στάχτες κι αποµεινάρια
Μέσα στου ύπνου τ' όνειρο
θέλω χαρά να ζήσω
αφού ότι θέλω δε µπορώ
ξύπνιος να τ' αποκτήσω.
∆εν ξανακάνω όνειρα
ήσουν το τελευταίο
εχτές το βράδυ το'θαψα
κι όλη τη µέρα κλαίω
135
Μαντιναδες 2002
Αφου δεν ειναι µπορετό
κοντα σου να σιµωσω
ενος ονειρου θα 'κλουθω
να 'ρθω να σ' ανταµωσω
Θεµου και κάµε στ' όνειρο
να την' ε' συναντήσω
και δώσµου ύπνο αιώνιο
να µην ξανά ξυπνήσω
Μακάρι να εµπόρουνα
όνειρο 'γω να γίνω
στον ύπνο σου να 'ρχόµουνα
στη σκέψη σου να µείνω
Είναι γραφτό του δυστυχή
τ' όνειρο να τελειώσει
του ήλιου τ' άδικου φονιά
τσ' αχτίνες σα θα νιώσει.
Mαζί σου ονειρεύτηκα
τη ζήση να περάσω
όµως δεν εκατόρθωσα
στο όνειρο να φτάσω.
Χαµογελω στον ύπνο µου
στ' όνειρο σαν προβάλλεις
γιατί µωρό µου ζεστασιά
στην αγκαλιά µου βάζεις
Το πιο γλυκό απ' τα όνειρα
που 'κανα κάθε βράδυ ,
µου το 'πνιξε πριν το χαρώ
το µαύρο το σκοτάδι .
Εγώ θα κάνω όνειρα
για σενα και για µένα
ασχέτως οτι βρίσκεσαι
φως µου σε χέρια ξένα.
Οµορφα όνειρα για µας
έβαλα αρχή και χτίζω
και πως θα βγουν αληθινά
στο µέλλον µου ελπίζω
Απ' τα χιλιάδες όνειρα
βγαίνουνε ορισµένα
απ' τα δικά µου όνειρα
δε βγήκενε κανένα.
Σ' αγάπησα σαν όνειρο
σ' έχασα απά λάθος,
φταίει η καρδιά µου π 'αγαπά
µε τόσο πολύ πάθος.
Ανάθεµά σε µοίρα µου
κι ως πότε θα µου βάνεις
στα όνειρα µου τη φωτιά
και στάχτη να τα κάνεις
Μαντιναδες 2002
Τσι νύχτας µουσαφίρησα
του ύπνου καλεσµένη
στα όνειρα µου έρχεσαι
µα η αυγή σε παίρνει
Ωρες λεπτά και δεύτερα
σε σκέφτοµαι καρδιά µου
γιατί είσαι η µόνη που ΄δωσε
ζωή στα όνειρα µου
Θεέ µου και κάνε µε όνειρο,
να µπώ στην αγκαλιά του,
και να του κλέψω από βραδύς,
το νού και τη καρδιά του.
Χάρε απου ΄ρθες στο όνειρο
εγω δεν στην αρνούµαι
στη µάχη που µε κάλεσες
θα ρθώ δεν σε φοβούµαι
Είσαι τση νύχτας όνειρο,
ήλιος φεγγάρι κι άστρα
λουλούδι και βασιλικός,
στου κήπου µου τη γλάστρα
Ανάσα της βαθιάς πληγής
του δειλινού φεγγάρι,
και ξοµπλιαστό µου όνειρο
να µε παιδεύεις πάλι.
Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά
µα µόνο δε µ' αφήνεις
µικρή µου και στα όνειρα
παρηγοριά µου δίνεις
Κάνε το Παναγία µου
στ'όνειρο να βρεθούµε
να σµίξουµε τον πόνο µας
ο γεις τ'αλλού να πούµε
Μοιάζει η ζωή µου µ' όνειρο
και όλα τριγύρω ανθούνε
άµα θωρώ τα χείλη σου
και µου χαµογελούνε
Ονειρο λεω ησουνα
που ηρθε µια νυχτα
πληγη οµως µου ανοιξες
και µατωσαν τα στηθια
Καµιά φορά το όνειρο
που χτίζεις πολύ χρόνο
γίνεται στάχτη και καπνός
σε µια στιγµούλα µόνο
Τ'όνειρο µόνο φέρνει µε
µέσα στην αγκαλιά σου
γιατί η µοίρα θέλει µε
να ζήσω µακριά σου
ΟΝΕΙΡΑ
Ευχαριστώ τα όνειρα
που µε παρηγορούνε
απού σε φέρνουνε συχνά
στην κλίνη που κοιµούµαι
Κάθε βραδιά πριν κοιµηθώ
στην σκέψη µου σε βάνω
κι είναι γλυκά και όµορφα
τα όνειρα που κάνω
Πεθαίνω κάθε χαραυγή
µα η δύση µ’ ανασταίνει,
Γιατί σιµώνει τ'όνειρο
που δίπλα µου σε φέρνει
Σαν όνειρο µαγευτικό
που µια στιγµή γεννιέται,
έτσα κι ο πόνος τσι καρδιάς
ποτέ δε λησµονιέται.
Ονειρο των ονείρω µου,
σκέψη τση φαντασίας,
καταστροφή και κάψιµο
τση κάθε προσδοκίας.
Ξανακοιµήσου κρίνε µου
µα η αυγή κοντοσιµώνει,
µη λείπεις απ' το όνειρο
και την αφήσεις µόνη.
Χωρίσαµε και σ'άλλονε
τώρα χαρίζει χάδια
µα εγω όµως είµαι τ'όνειρο
που τη ξυπνά τα βράδια
Λένε πολλοί πως τ'όνειρο
στο φως της µέρας σβήνει
κι όµως το βλέπει ο δυστυχής
γιατί χαρά του δίνει
∆εν κλαίω για να µη φάνει
στο πρόσωπό µου η πίκρα
όνειρο λέω πως ήσουνα
και χάθηκε µια νύχτα
Αν τύχει κι µ'ονειρευτείς
κι ο ύπνος σου χαλάσει
µε φτάνει που απο τη σκέψη σου
θα'χω κι εγώ περάσει
Ακόµη και στο όνειρο
θέλει να υποφέρω
ρωτώ τηνε αν µ' αγαπά
και λέει µου δεν ξέρω.
Τα όνειρα καµιά φορά
κυλούνε σ’ ενα δάκρυ
γιατί δεν µπόρεσαν ποτέ
να φτάσουν σ’ άλλη άκρη
136
Μαντιναδες 2002
Καλή σου νύκτα αγάπη µου
και στ'όνειρο σου πάλι
θα σου κρατήσω συντροφιά
στου ύπνου σου τη ζάλη
Νύχτα που πλέκεις όνειρα,
ερωτικά µε τ' άστρα,
γίνε κι απόψε ανυφαντού,
στον ύπνο ξελογιάστρα.
Στο µεταγιάερµα του νου
και µέσα στο όνειρο µου
θα σ'έχω πάντα όσο ζώ
µικρό µελαχρινό µου
Πες µου το πως δεν µ'αγαπάς
να πάψω να ελπίζω,
πριν δω πως είναι ψεύτικα
τα όνειρα που χτίζω.
Τα πιο καλά µου όνειρα
µου τα 'καµες κοµµάτια,
θα 'ρθει καιρός να κλάψουνε
και τα δικά σου µάτια
Το ποιο γλυκό µου όνειρο
άφησα γκρεµισµένο,
που το 'χα µε τον αµαθιώ
τα δάκρια χτισµένο.
Στους τάφους των ονείρων µου
θα γίνω νυχτερίδα
γιατί κι αν είναι όνειρα
θένε κι αυτά φροντίδα
Ονειρα πλάθω δίπλα σου
κύµα ακτινολουσµένο
να µην τα πνίξει εύχοµαι
αυτά που περιµένω
Τ' όνειρο γέλιο µακρινό
ξεθωριασµένη θέα
πήρες αγάπη και χαρά
µε τον καϋµό παρέα
Σε βλέπω σ'άλλη αγκαλιά
µα δε µε ενδιαφέρει
στο ονειρό µου θα γενείς
ξανά δικό µου ταίρι
Ιντα κοντό παράπονο
έχεις µικρό µου πάλι
κι έχει ζαµάνια η περασά
τ' ονείρου να σε βγάλει
∆ωσε µου το δικαιωµα
να ακουσω την καρδια σου
να κανω οπωσδηποτε
αλήθεια τα ονειρα σου
Μαντιναδες 2002
Αν θες να κάνεις όνειρα
κάνε δυστυχισµένα
για να σου µείνει η χαρά
που δε θα βγει κιανένα
Νυχτώνει πάλι κοπελιά
κι έχω χαρά µεγάλη ,
αφού θα ξανασµίξουµε
στ' ονείρου τ' ακρογιάλι .
Σου στέλνω άγγελο µικρό
να σε φυλά τη νύχτα
να έχεις όνειρα γλυκά
µωρό µου καληνύχτα.
Ονειρα κάνω ο δυστυχής
ποιος είναι που δεν κάνει
µα σβήνουνε και αφορµή
είναι ένα στεφάνι.
Σου στέλνω άγγελο κρυφά
να σε φυλάει τη νύκτα
να βλέπεις όνειρα γλυκά
µωρό µου καληνύκτα
Εσβήσανε τα όνειρα
που'χα και φέγγανέ µου
τάξε πως ήτανε κεριά
στη ταραχή τ'ανέµου
Συντρίµµια µες τη θάλασσα
κι έχει η στεριά γεµίσει
είναι δικά µου όνειρα
που 'χουνε ναυαγίσει
Ζήσε εσύ στα όνειρα
ελεύθερη να εισαι
γιατί θωρώ πως στη ζωή
όλα µου τα αρνείσαι.
Εγώ θα κάνω όνειρα
για σένα και για µένα
ασχέτως πως θα βρίσκεσαι
φως µου σε χέρια ξένα
Ολοι µιλούν για όνειρα
µα τα δικά µου εµένα
σε πέντε τάβλες τα 'βαλα
να'ναι αποµονωµένα
Εσκόρπισα τα όνειρα
στο φύσηµα τ' ανέµου
γιατί κουράστηκα να ζω
µόνο µε κεινα Θεέ µου.
Απόψε πάλι θα σε δω
στ' όνειρο και θα κλάψω
γιατί στ' αλήθεια δεν µπορώ
εγώ να σ' αγκαλιάσω.
ΟΝΕΙΡΑ
Τση θάλασσας τα κύµατα
ρωτώ µα δε µου λένε
τα όνειρα που 'καµα για σε
βουλιάξανε γη πλένε.
∆εν ξανακάνω όνειρα
αφού όπως κι αν το κάνω
ανέ σε δω στον ύπνο µου
στον ξύπνιο µου σε χάνω..
Στα όνειρα σε καρτερώ
στη φαντασία να σ' εύρω,
ξέρω ποτέ δε θα µπορώ
κοντά µου να σε έχω.
Απ' όλα µου τα ονειρα
ένα 'ναι η πεθυµιά µου
έστω νεκρός να 'ρθει να µπει
µέσα στην αγκαλια µου
Αν µ' αγαπάς κι ειν' όνειρο
δε θέλω να ξυπνήσω
µε τη γλυκάδα τ' όνειρου
θέλω να ξεψυχήσω
Τα όνειρά µου δεν µπορείς
εσυ να τα πατήσεις
γιατί ποτέ δε σου δωσα
το λόγο να τ΄αγγίξεις
Είσαι τ'αγνό µου όνειρο
και η γλυκειά πνοή µου
θα σ'αγαπώ κι ας γίνεται
µαρτύριο η ζωή µου
Ξύπνα µα όνειρο ποτέ
αληθινό δε βγαίνει
απλά την νύχτα πιο γλυκά
την κάνει και διαβαίνει
Ηθελα να 'σαι όνειρο
να έρχεσαι τα βράδια
να µην ποµένω µοναχός
στο ύπνου τα σκοτάδια.
Ζω µ' ένα όνειρο κρυφό
ίσως και ξεδειλιάνει
καµιά φορά ξερό κλαδί
σε βράχο απάνω πιάνει.
Συντρίµµια οι ακρογιαλιές
έχουνε πληµµυρίσει
απ' τα δικά µου όνειρα
που 'χουνε ναυαγήσει.
Μην έρχεσαι στα όνειρα,
είναι σκληρό για µένα
κάθε πρωί να τα θωρώ
τα µάτια µου κλαµένα.
137
Μαντιναδες 2002
Πρέπει πως ήτονε γραφτό
µια νύχτα του Φλεβάρη ,
να κάµει µπόρα δυνατή
και τ' όνειρο να πάρει .
Και στ' όνειρο σαν έρχεσαι
λίγο σ' απολαµβάνω
γιατί η χαρά σου µε ξυπνά
σεβντά µου και σε χάνω.
Ονειρα όλοι κάνουνε
είχα και γω για κείνη
χτίσει παλάτια µαγικά
µα'χουν συντρίµια γίνει
Ονειρο είσαι καθ' αυγής,
σεργιάνι κάθε δύσης
και την καρδούλα µου χαρές
εσύ θα τη γεµίσεις.
Τα όνειρά µου γκρέµισες
πατείς τα και µατώνω
µα δε σου εύχοµαι ποτέ
να νιώσεις ίδιο πόνο
Κοντώ να µ' ονειρεύγεται
τσι νύχτες που κοιµάται
και το πρωί απού ξυπνά
χαίρεται γή λυπάται;
Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού
κι ακόµα άλλο ένα
τόσα 'χω κάνει όνειρα
µατάκια µου για σένα
Ενός ονείρου θα 'κλουθώ
να µπω στην αγκαλιά σου
αφού µωρό µου βρίσκοµαι
χιλιόµετρα µακριά σου
Μια νύχτα ζήτησα να 'ρθεί
το όνειρο ν'αγγίξω
να νιώσω την αγάπη του
και σαν κερί να σβήσω.
∆εν ξανακάνω όνειρα
γιατί όλα ναυαγούνε
στου πόνου τον ωκεανό
προτού λιµάνι βρούνε.
Στ' όνειρο πάλι αν σε δω
ρίγος θα µε τυλίξει
και του σεβντά µου το χορό
ποιος θα τον σταµατήσει.
Σ’ όλο τον κόσµο βρέχει ο Θεός
και ‘κει που στέκεις λιάζει
κορµί δεν εγεννήθηκε
στον κόσµο να σου µοιάζει
Μαντιναδες 2002
Ψάχνω να βρω το δυστηχή
που µοιάζει µέτα µένα
για όνειρα να κλάψοµε
που πήγανε χαµένα
Είναι φρικτό τα όνειρα
τα ψέυτικα που κάνω ,
όσο και να ΄ναι ψέυτικα
πονώ όντε τα χάνω .
∆εν κάνω µπλιό µου όνειρα
γιατί τα τελευταία ,
µπορεί να σβήσαν άδικα
µα ήταν τα πιο ωραία .
Σα µάνα που γεννά παιδί
κι ύστερα τση 'ποθάνει
έκανα όνειρα γι΄αυτή
µα ίντα πως τα ΄χα κάνει;
Σε κάθε χάραµα τσ'αυγής
το όνειρο τελειώνει
η µέρα γίνεται φονιάς
σκληρός και το σκοτώνει
∆εν ξαναπλάθω όνειρα
γιατί η αυγή τα παίρνει
και είναι σκέτη απογοήτευση
κάθε που ο ήλιος βγαίνει
Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού
µαζί και το φεγγάρι
τόσα 'χω κάνει όνειρα
να γίνουµε ζευγάρι
Αν τύχει και έρθει στ' όνειρο
λίγο πριν ξηµερώσει
µε µάτια σφαλιστά ξυπνώ
τ' όνειρο µην τελειώσει
Ονειρα ανεκπλήρωτα
όνειρα ξεχασµένα
από την ώρα που'φυγε
εκείνος από µένα
∆εν ξανακάνω όνειρα
και σχέδια µεγάλα
γιατί θα µείνουνε κι αυτά
όνειρα ωσάν και τ' άλλα.
Να 'τανε τρόπος να γενείς
αυγή µου σα κι εµένα
να δεις τα τόσα όνειρα
που µου 'χεις σκοτωµένα
Στα πιο γλυκά µου όνειρα
λέω σου να το κατέχεις
εσένα ονειρεύοµαι
και την ευθύνη έχεις.
Μαντιναδες 2002
ΟΝΕΙΡΑ
Ονειρο αξεδείλιατο Ηλιε που βγένεις την αυγή
η αγάπη µας θα µείνει µε χέρια µατωµένα ,
καηµός που κάθε µου χαρά φαντάσου πόσα όνειρα
στα µαύρα τηνε ντύνει. θα έχεις σκοτωµένα .
∆εν κάνω όνειρα πολλά Θέλω να µείνω µοναχός
που κι ένα πότε λίγο , έστω για λίγη ώρα ,
να ξεγελώ τη σκέψη µου να κλάψω για τα όνειρα
και το καηµό να πνίγω . που χάθηκαν στη µπόρα .
Κοιµάµαι και ονειρεύοµαι Αγάπουνά σε κι έλεγα
πως είσαι εσύ µαζί µου πως δίχως σου δεν κάνω
µα όταν ξυπνάω την αυγή µα εδά ούτε περαστική
χάνω την θύµηση µου στ' όνειρο δε σε βάνω.
Αν µ'αγαπάς κ'είναι όνειρο Ηρθες κι απόψε να µου πεις
στον ύπνο µου ας ποθάνω πως µ'αγαπάς στ'αλήθεια
γιατί αν ξυπνήσω δίχως σου κρίµα που ήταν όνειρο
ήντα θα ζω να κάνω κι έσβησε µες στη νύχτα
Με την ελπίδα πως µπορεί Να ξέρεις πως κάθε φορά
στ'όνειρο να βρεθούµε που κάνω µια κλήση
σε βγάνω απού τη σκέψη µου σε σκέφτοµαι και κυνηγώ
και θέτω και κοιµούµαι το όνειρο µην σβήσει.
Ηθελα και να κάτεχα Οσα κι αν έκανα όνειρα
αν µ' έχεις στο µυαλό σου χαθήκανε στ’ αστέρια
κι αν τα βράδυα µε θωρείς έτσα που χάνεσαι κι εσύ
συχνά στο όνειρό σου µέσα σε ξένα χέρια.
Οταν στον ύπνο µια βραδιά Ακόµη και στον ύπνο µου,
κλείσεις τα βλέφαρά σου κι εκειά µε βασανίζεις,
ενός ονείρου θα κλουθώ γιατί 'ρχεσαι στα όνειρα
να µπω στην κάµαρά σου δίχως να µε αγγίζεις.
Οταν κοιµούµαι και θα δεις Tο πιο όµορφο απ' τα όνειρα
το γέλιο µου να βγαίνει που βλέπω κάθε βράδυ
είναι η ώρα που 'ρχεται είναι πως έχει ξαστεριά
στο όνειρο και µπαίνει κι η θάλασσα είναι λάδι
Τη νύχτα πέφτει η σιωπή Ζήσε εσύ στα όνειρα
κι ανοίγει η καρδιά µου ελεύθερη να είσαι
πινέλο γίνεται κι αυτή γιατι θαρρώ πως στη ζωή
και βάφει τα ονειρά µου όλα µου τα αρνείσαι.
∆ε θέλω µε τα όνειρα Τα όνειρα πεθαίνουνε
τη ζήση να περάσω όταν το φώς προβάλλει
θέλω αληθινές χαρές όπως πεθαίνει η αυγή
κι εγώ να δοκιµάσω. στση νύχτας την αγκάλη
Τα όνειρα που έκανα Επαψα πια και όνειρα
τόσο καιρό για σένα για σένανε δεν κάνω
εδά θωρώ να σβήνουνε έτσι κι αλλιώς κατέχω το
σαν τα κεριά ένα ένα πως την αυγή σε χάνω.
Αν πίστευα στα όνειρα Βαρέθηκα στα όνειρα
που έβλεπα κάθε βράδυ να βρίσκοµαι κοντά σου
θα ήθελα να ήτανε και στην πραγµατικότητα
παντοτινά σκοτάδι. να είµαι µακριά σου
138
Μαντιναδες 2002
Σαν την νεράιδα θα σε δώ
απόψε στ΄όνειρο µου
να γαληνέψη η ταραχή
απού΄χω στο µυαλό µου
Ερηµος δρόµος και στενά
µείνανε στη καρδιά µου
κι όνειρα γκρεµιστήκανε
σαν έφυγες µακριά µου
Η νύκτα δίνει µου χαρά
κι η µέρα φέρνει πόνο
γιατί έρχεται και σµίγουµε
στα όνειρα µου µόνο
Αν σβήσουνε τα όνειρα
θα σβήσει κι η ζωή µου
γιατί µ'αυτά κάθε βραδυά
είσαι κι εσύ µαζί µου
Η αγάπη µοιάζει µ'όνειρο
π'οντέ ξυπνήσεις σβήνει
µα µια µεγάλη ανάµνηση
µες στην ζωή σ'αφήνει
Ονειρο των ονείρω µου
ζωή τση φαντασίας,
γίνηκες σήµα ιερό
καθηµερνής λατρείας
Ολα µου τα όνειρα τα κρέµασα
σε γυναικεία τρίχα,
και 'σπασε η τρίχα και 'χασα
στον κόσµο ότι κι αν είχα.
Απόψε σ' είδα στ' όνειρο
χαρώ το τ' όνειρό µου
πως ήταν τα χεράκια σου
καδένα στο λαιµό µου
Εγώ θα κάνω όνειρα
ώστε να ζω για σένα
κι αν µ'αρνηθείς θα µείνουνε
στη θύµηση γραµµένα
Πάλι εσένα στο µυαλό
έχω και ταξιδεύω
το όνειρο που χάθηκε
να ξαναβρώ γυρεύω
Στα όνειρα βλέπω τσι χαρές
που ξυπνητός στερούµαι
µα δε µπορώ και µια ζωή
για σένα να κοιµούµαι.
Στα όνειρα σου θα 'ρχοµαι
να κλέβω την καρδιά σου
µονάχα εκεί 'ναι δυνατό
να βρίσκοµαι κοντά σου
ΟΝΕΙΡΑ
Οψάργας πάλι στ'όνειρο
ως το πρωί γλεντούσα
γιατί είχα στην αγκάλη µου
εκείνη π'αγαπούσα
Στα περασµένα µου όνειρα
µα και στα τωρινά µου
βρίσκεσαι µα ΄σαι µακριά
και καίγεται η καρδιά µου
Οντε θα'ρθείς στο όνειρο
µε τη χαρά τα βάνω
πού'ναι πολύ και µε ξυπνά
σεβντά µου και σε χάνω
Χθεσινοβράδινο όνειρο
σκέψη καθηµερνή µου
χωρίς εσένα µάταιη
θα είναι η ζωή µου
Κάµε γραπτή τη σκέψη σου
και πέψε µου να µάθω,
να δω αν εβγούνε αληθινά
τα όνειρα που πλάθω.
Παλιάς αγάπης όνειρα
κάθοµαι και λογιάζω
µε δεν µπορώ σαν τα σκεφτώ
να µην αναστενάζω
Κανένα από τα όνειρα
που κάνει δεν θα ζήσει,
γιατί στην δυστυχία µου
επάνω τα' χει χτίσει.
Σαν την γλυκιά σου την µατιά
άλλη µατιά δεν είδα
να δίδει στ'όνειρο ζωή
και στην ζωή ελπίδα
Είσαι το µόνο µου όνειρο
παράνοµή µου αγάπη
θα σ' αγαπώ και το κορµί
ας λιώνει µες στα πάθη.
Ονειρα τοσονά χρονών
Θεέ µου γιάντα τα κάνω
κοντό δεν εξενύχτουνα
στο νου µου µην την βάνω
Ο µεγαλύτερός µου εχθρός
είναι το ξύπνηµά µου
απού µισεύγει τ' όνειρο
και χάνεσαι κερά µου
Ειχα ενα ονειρο κι εγω
και τωρα ειναι µπροστα µου
τ' αγγιζουνε τα χερια µου
καιγεται η καρδια µου
139
Μαντιναδες 2002
Γλυκό τσι νύχτας όνειρο
µεσ'του µυαλού τη ζάλη
έλα και φέρε τη χαρά
και την ελπίδα πάλι
∆εν ξανακάνω όνειρα
γιατί µε εξαπατούνε
και µου προσφέρουνε χαρές
µονάχα οντέ κοιµούµαι
Στην άκρη του µαξιλαριού
και µ’ ανοιγµένο χέρι
Κοιµάµαι κι ανιµένω τη
το όνειρο να τη φέρει
Πες σ΄ αγαπώ και δώσε µου
αυτά που µου χρωστάνε
δέκα χιλιάδες όνειρα
τις νύχτες που κοιµάµαι
Φεγγάρι άστρα κι ουρανός,
ήλιος νερό κι αέρας
τση νύχτας όνειρο χωστό
και φανερό τση µέρας
Στο κάθε χάραµα τσ'αυγής
το όνειρο τελειώνει,
η µέρα γίνεται φονιάς
ψυχρός και το σκοτώνει.
Τραγούδια µέσα στο όνειρο
ακούω κάθε βράδυ
ξυπνώ κι η σκέψη χάνεται
στην αγκαλιά σου πάλι
Με τ' όνειρο θα ξαγρυπνώ
µε κείνο θα κοιµούµαι
και µε εκείνο τις πληγές
θα κλείνω σαν πονούνε
Ο πόνος που µου έδωκες
του χωρισµού το βράδυ
και σ' όνειρο να 'ρχότανε
θα µ' άφηνε σηµάδι
Κάθε γλυκό ξηµέρωµα
µε όνειρα το στολίζω
µα σβήνουν µε το δειλινό
και γω ο φτωχός ελπίζω
Η νύχτα δίνει µου χαρά
και η µέρα φέρνει πόνο
γιατί έρχεσαι και σµίγουµε
στα όνειρά µου µόνο
Αχι και να'µουν ύπνος σου
και να'µουν τ'ονειρό σου
και να'µουνα προσκέφαλο
κοντά στο µάγουλό σου
Μαντιναδες 2002
ΟΝΕΙΡΑ
Αν µ'αγαπάς κι ειν'όνειρο Οταν την φέρει τ' όνειρο
ποτέ να µην ξυπνήσω και είναι στην αγκαλιά µου
γιατί µε την αγάπη σου να περιγράψω δεν µπορώ
ποθώ να ξεψυχήσω. µε λόγια την χαρά µου
Αρχή αρχή τση σκέψης µου, Τα όνειρα καµιά φορά
µεγάλο µυστικό µου κυλούνε σ' ένα δάκρυ
τη νύχτα είσαι τ'όνειρο γιατί ποτέ δεν µπόρεσαν
και την αυγή το φώς µου. να φτάσουν σ' άλλη άκρη
Με δάκρυ και αναστεναγµό Καρδια µου βαλε σκολιανα
ξυπνώ γλυκό µου αηδόνι κι αν βρεις λουλουδια κοψε
γιατί τη φέρνει τ'όνειρο στσ'αποστοφες του ονειρου µου
και ο πόνος µεγαλώνει τον περιµενω αποψε
140
Μαντιναδες 2002
Αποψε πάλι θα τον δω
στου ονείρου µου την πλάνη
µα στην πραγµατικότητα
ειν’ αγκαλιά µε άλλη.
Ονειρο ειµαι αλλουνου
και ζω οσο κρατησει
µα θα πεθανω ξαφνικα
οταν αυτος ξυπνησει
Ονειρο ειµαι αλλουνου
και ζω οσο κρατησει
µα θα πεθανω ξαφνικα
οταν αυτος ξυπνησει
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ

Να'ρχονται µέρες γιορτινές Χίλιες ευχές σε µια καρδιά Εύχοµαι υγεία και χαρά
καθηµερνώς για σένα γεµάτη καλοσύνη να φέρει ο νέος χρόνος
κι ως τα βαθιά γεράµατα που ο Θεός µόνο χαρές να'ναι στρωτός κι ανθόσπαρτος
να ζεις ευτυχισµένα αξίζει να της δίνει τσι προκοπής ο δρόµος

Σ'όλο τον κόσµο εύχοµαι Χιλιοκαλοδεχούµενος Ο νέος χρόνος εύχοµαι

από καρδιάς να ζήσει να'ναι ο καινούργιος χρόνος να φέρει ευτυχία
βάσανα, πίκρες και καϋµούς και του παλιού απ'την καρδιά να κλείσει όλες τις πληγές
ποτέ να µη γνωρίσει να σβήσει κάθε πόνος να πάψει η δυστυχία

Μαζί µε τσ'άλλες µου ευχές Με τούτο τον χιονόκαιρο Τα βράδυα τση Πρωτοχρονιάς
ακόµη µια θα κάνω πουλάκια δεν πετούνε ο ύπνος δεν µε πιάνει
µέχρι να ζω να πολεµώ να τονε' πω Χρόνια Πολλά για το πρωϊ η σκέψη τζη
το άδικο κι ας χάνω να 'ρθουν να σας τα πούνε ποδαρικό µου κάνει

Ηρθε το Πάσχα Χριστιανοί Χρόνια πολλά, χρόνια καλά Βάλε στα χίλια άλλα δυό
χαρείτε, αγκαλιαστείτε χρόνια γεµάτα βίο και πρόσθεσε και χίλια
που αναστήθηκε ο Χριστός κι ότι ζητάς αυτό να βρεις τόσα να δίνεις τα φιλιά
για να λευτερωθείτε το 2002 στσ'αγάπης σου τα χείλια

Τσ' απόκριες χορεύουµε Κρατώ τη λύρα συντροφιά Ωρα π' αλλάζει η χρονιά
πίνουµε, τραγουδούµε µα φέρτε και λαούτο και η καινούργια µπαίνει
βαστούµε µέχρι το πρωί για να γλυκάνω τους καηµούς ο αργαλειός τση σκέψης µου
δίχως να κοιµηθούµε στον ψεύτη κόσµο ετούτο εσένανε ξυφαίνει.

141
Μαντιναδες 2002
Οι χρόνοι λιγοστεύουνε
το λάδι στο καντήλι
µαύρα µαλλιά ψαρένουνε
µα δεν ξεχνιούνται οι φίλοι
Είναι ο φίλος στη ζωή
ήλιος, νερό και χώµα
φύλλωµα καταπράσινο
σ' ενούς δεντρού το σώµα.
Αν είχα εχθρούς τσι ξέχασα
φίλους δε θυµούµαι,
κι αν είχα δυνατή καρδιά
εδά την εφοβούµαι.
Είµαι µαχαίρι κρητικό
όπλο τιµής κι ανδρείας
µα πάνω απ' όλα ενθύµιο
παντοτινής φιλίας.
Eφταξαµε µιαν εποχη
που φιλος δεν υπαρχει
στσι χιλιους να βρεθει κανεις
κι αυτος συµφερον θα χει
Θέλω τον τάφο σκοτεινό
να ΄ναι χωρίς καντήλι
και να περνούν να µε θωρούν
µόνο οι δικοί µου φίλοι.
ΦΙΛΙΑ
Πριχού να µπώ στη θάλλασα
πρώτα πατώ στην αµµο
πρώτα διαλέγω τη φιλιά
κι ύστερα τηνε κάνω
Φίλους κι αν έκανα πολλούς
εσένα έχω µόνο
γιατί εσύ µου στάθηκες
στον εδικό µου πόνο.
Σε φίλο µην εµπιστευτείς
ποτέ το µυστικό σου,
φίλος σε φίλο θα το πει
κ'είναι κακό δικό σου
Σαν τη φιλιά µας δυνατή
στον κόσµο δεν ειν'άλλη
γιατί 'ναι αψεγάδιαστη
πιτήδια και µεγάλη
Η καλοσύνη είν΄ αρετή
και η φιλία αξία,
γι΄ αυτά πρέπει ο άνθρωπος,
να γίνεται θυσία.
Η καλοσύνη είν΄ αρετή
και η φιλία αξία,
γι΄ αυτά πρέπει ο άνθρωπος,
να γίνεται θυσία.
142
Μαντιναδες 2002
Το χρήµα είναι θάνατος
και οι γυναίκες φίδια
οι φίλοι κι η καλή καρδιά
πραγµατικά στολίδια
Στην πάνω µπάντα τσι µηλιάς
απόµεινε ένα µήλο
τίνος να πω τον πόνο µου
απού δεν έχω φίλο
Ανε ποθάνω θα ΄ρθουνε
για µενα ούλοι οι φίλοι
µ' αυτη µην τη αφήκετε
στεφάνι να µου στείλει
Για φίλους εγεννήθηκα
για φίλους θα ποθάνω
για φίλους θα τον αρνηθώ
το κόσµο τον απάνω.
Με Κρητικό µεγάλωσα
φίλο αδελφικό µου
τσι µαντινάδες που'λεγε
τσι'χω εις το µυαλό µου
Με Κρητικό µεγάλωσα
φίλο αδελφικό µου
τσι µαντινάδες που'λεγε
τσι'χω εις το µυαλό µου
Μαντιναδες 2002
Αγαπα µε να σ'αγαπώ
και να το επιµένεις
φαντάρο κι αν µε πήρανε
πρέπει να περιµένεις
Αδεια κύριε λοχαγέ
ζητώ σου την Τετάρτη
για δεν αντέχω να θωρώ
την Κρήτη από το χάρτη
∆εν µε φοβίζουν τ'άλµατα
ούτε τροµοκρατούµαι
τη σκέψη τση αλεξίπτωτο
έχω και δε φοβούµαι.
Είµαι φαντάρος και µη λες
εσύ πως ζεις µε άλλο
τ'όπλο δε θέλω και πολύ
στον κρόταφο να βάλω
Ηρθε κυρά µου το χαρτί
και µε καλεί φαντάρο
µα 'συ 'σαι αιτία κι αφορµή
αναβολή να πάρω
Κάθε πρωϊ ο διοικητής
µε φώναζε αλήτη
γιατί στους τοίχους έγραφα
πόσο πολύ µου λείπει
Λεβέντης ήρθα στο στρατό
και φεύγω πικραµένος
γιατί σε τόσα βάσανα
δεν ήµουν µαθηµένος.
Μην κλαις αγάπη µου γλυκιά
που ο στρατός µε παίρνει
προσωρινά εµείς οι δυό
θα ζούµε χωρισµένοι
Ο ήλιος ο καλοκαιρινός
µαραίνει τα χορτάρια
και ο ελληνικός στρατός
όλα τα παλικάρια.
Οµορφο το στρατόπεδο
ωραία η πρασινάδα
µα δίχως το κορίτσι σου
δεν έχει νοστιµάδα.
Οταν θα φτάσει ο καιρός
και θα µετράω µέρες
τρέξε αγάπη µου γλυκειά
να αγοράσεις βέρες
ΣΤΡΑΤΟΣ
Αγάπη µου µη φοβηθείς
όποιος κι αν σε πειράξει
γιατί 'χεις άντρα αµφίβιο
να τον ανατινάξει
Αν είχα εσένα στη σκοπιά
αντί για το G3
δε µε 'νοιαζε κι ας ήτανε
ατέλειωτη η θητεία
∆εν µε φοβίζουν τ'άλµατα
ούτε τροµοκρατούµαι
τη σκέψη τση αλεξίπτωτο
έχω και δε φοβούµαι.
Είναι ο πόνος µου βαρύς
σαν τεθωρακισµένο
που τρέχει µέσα στην καρδιά
χωρίς να πιάνει φρένο
Ητανε 18 χρονών
εις τον ανθό της νιότης
όταν του ήρθε το χαρτί
να πάει στρατιώτης.
Κι όταν µε το καλό στραφεί
γίνει πολίτης πάλι,
γλήορα θα 'ρθει να σε βρει
τη βέρα να σου βάλει.
Μα είν' οι µήνες είκοσι
που θα 'σαι µακριά µου
και δεν ηξέρω πώς µπορεί
ν' αντέξει η καρδιά µου.
Μην κλαις που πάω στο στρατό
τώρα να υπηρετήσω
όσο κι αν είµαι µακρυά
δε θα σε λησµονήσω
Ολα τα πράσινα µπερέ
κι'όλα τα Μ-16
θα στείλω στο µπαλκόνι σου
για να κοιµάσαι εντάξει
Οποιος στη ΣΤΥΑ µέσα µπει
και δεν αγανακτήσει
του δίδω τη διεύθυνση
να'ρθεί να µε γαµήσει
Οταν µου ήρθε το χαρτί
και πέρασα την πύλη,
ίδια πως µου χυθήκανε
ένα κοπαδι σκύλοι
143
Μαντιναδες 2002
Αδεια δως µου λοχαγέ
κι ας είναι και µια µέρα
να την προλάβω µοναχή
να της περάσω βέρα
Αναθέµα σε βρε στρατέ
που δεν σε πιάνει νόµος
κι ανάµεσα σε δυο καρδιες
γίνεσαι δολοφόνος
Είµαι φαντάρος και γι'αυτό
δεν είναι και πολύ µου
αν πεις πως τα χαλάσαµε
να σβήσω τη ζωή µου
Είναι του καθενός γραφτό
όταν θα τα πατήσει
τα 19 τα χρόνια του
στρατό να υπηρετήσει.
Ηφυες κι είµαι µοναχιά
χωρίς την αγκαλιά σου
κι ήχασα την ασφάλεια
και τα γλυκά φιλιά σου.
Κι όταν σε βλέπω κι έρχεσαι
µε άδεια για µένα,
του πόνου µου δε θα φανεί
ούτε σηµάδι ένα.
Με το φεγγάρι συντροφιά
µηνύµατα σου στέλνω
για να σου πω, πως σύντοµα
µε άδεια κατεβαίνω
Να ήξερες µανούλα µου
που κάθοµαι και γράφω
στου στρατοπέδου τα βουνά
επάνω σ' ένα βράχο.
Ολες τις σφαίρες του στρατού
θέλω να τις ενώσω
να φτιάξω αερογέφυρα
να 'ρθω να σ' ανταµώσω.
Οσο αξίζει ο ουρανός
ο ήλιος το φεγγάρι
τόσο πολύ αξίζουνε
τσι Κρήτης η φαντάροι
Πανάθεµα σε λοχαγέ
και εσύ επιλοχία
µου κόψατε την άδεια
χωρίς καµιάν αιτία
Μαντιναδες 2002
Πάνω στο όπλο έγραψα
κρυφά το όνοµα σου
κι ο λοχαγός µου φώναξε:
είσαι µε τα καλά σου;
Πότε θαλαµοφύλακας
πότε σκοπός στην πύλη
και πότε στην αναφορά
µε πικραµένα χείλη
Στο Ρέθυµνο προς τα Χανιά
εκιά στην ανηφόρα
εκιά παρουσιάστηκα
καταραµένη η ώρα
Τα άστρα πάνε κι έρχονται
στον ουρανό χιλιάδες,
µα τώρα που µαι στον Στρατό
τα βλέπω στσι γιακάδες
Του στρατιώτη η καρδιά
είναι ταλαιπωρηµένη
µε πόνους και µε βάσανα
είναι µαυροντυµένη.
Στη φυλακή µε κλείσανε
ίσοβια να πάω
µα εγώ µονάχα αγάπη µου
για σένα αποδράω.
Αγάπη µου µη φοβηθείς
όποιος κι αν σε πειράξει
γιατί 'χεις άντρα αµφίβιο
να τον ανατινάξει
Στο Ρέθυµνο στο πεζικό
υπηρετώ στρατιώτης
και ζω µε την ανάµνηση
τσ'αγάπης µου τσι πρώτης
Φεγγάρι να γινόσουνα
καθρέφτης στη σκοπιά µου
να δω στην Κρήτη πως περνά
µόνη η κοπελιά µου
Πότε θαλαµοφύλακας
πότε σκοπός στην πύλη
και πότε στην αναφορά
µε πικραµένα χείλη
Αν είχα εσένα στη σκοπιά
αντί για το G3
δε µε 'νοιαζε κι ας ήτανε
ατέλειωτη η θητεία
ΣΤΡΑΤΟΣ
Περιοδεύων δήλωσα
για Ειδικές ∆υνάµεις
και τώρα σε παρακαλώ
τον πόνο να µου γιάννεις
Σ' ένα φαντάρο στο στρατό
καρδιά µου 'σαι ταµµένη
ανέµενε ν' απολυθεί
µην είσαι µατωµένη
Στο Ρέθυµνο στο πεζικό
υπηρετώ στρατιώτης
και ζω µε την ανάµνηση
τσ'αγάπης µου τσι πρώτης
Τιµώρησε µε Λοχαγέ
να χω κι εγω αιτία,
και να αδειάσω πάνω σου
µια µέρα το G3
Φεγγάρι µου που ξενυχτάς
στην Κρήτη από πάνω
πες της πως είµαι στο στρατό
και τη θητεία κάνω
Οταν µου ήρθε το χαρτί
και πέρασα την πύλη,
ίδια πως µου χυθήκανε
ένα κοπαδι σκύλοι
Κι όταν µε το καλό στραφεί
γίνει πολίτης πάλι,
γλήορα θα 'ρθει να σε βρει
τη βέρα να σου βάλει.
Είµαι φαντάρος και µη λες
εσύ πως ζεις µε άλλο
τ'όπλο δε θέλω και πολύ
στον κρόταφο να βάλω
Αδεια δως µου λοχαγέ
κι ας είναι και µια µέρα
να την προλάβω µοναχή
να της περάσω βέρα
Πολλοί το θέλουν το χακί
πολλοί το λαχταράνε
γιατί δεν ξέρουν τί περνούν
αυτοί που το φοράνε
Τα άστρα πάνε κι έρχονται
στον ουρανό χιλιάδες,
µα τώρα που µαι στον Στρατό
τα βλέπω στσι γιακάδες
144
Μαντιναδες 2002
Πολλοί το θέλουν το χακί
πολλοί το λαχταράνε
γιατί δεν ξέρουν τί περνούν
αυτοί που το φοράνε
Στη φυλακή µε κλείσανε
ίσοβια να πάω
µα εγώ µονάχα αγάπη µου
για σένα αποδράω.
Στο χιόνι θα 'βγω άντυτος
για να µε πιάσει γρίππη
να πάρω αναρρωτική
να κατεβώ στην Κρήτη
Το όπλο έχω γκόµενα
και τη σκοπιά µητέρα
τη ξιφολόγχη αδερφή
το λοχαγό πατέρα.
Φεγγάρι να γινόσουνα
καθρέφτης στη σκοπιά µου
να δω στην Κρήτη πως περνά
µόνη η κοπελιά µου
Ολα τα πράσινα µπερέ
κι'όλα τα Μ-16
θα στείλω στο µπαλκόνι σου
για να κοιµάσαι εντάξει
Ηφυες κι είµαι µοναχιά
χωρίς την αγκαλιά σου
κι ήχασα την ασφάλεια
και τα γλυκά φιλιά σου.
Ηρθε κυρά µου το χαρτί
και µε καλεί φαντάρο
µα 'συ 'σαι αιτία κι αφορµή
αναβολή να πάρω
Μην κλαις που πάω στο στρατό
τώρα να υπηρετήσω
όσο κι αν είµαι µακρυά
δε θα σε λησµονήσω
Αναθέµα σε βρε στρατέ
που δεν σε πιάνει νόµος
κι ανάµεσα σε δυο καρδιες
γίνεσαι δολοφόνος
Πανάθεµα σε λοχαγέ
και εσύ επιλοχία
µου κόψατε την άδεια
χωρίς καµιάν αιτία
Μαντιναδες 2002
Ο ήλιος ο καλοκαιρινός
µαραίνει τα χορτάρια
και ο ελληνικός στρατός
όλα τα παλικάρια.
Λεβέντης ήρθα στο στρατό
και φεύγω πικραµένος
γιατί σε τόσα βάσανα
δεν ήµουν µαθηµένος.
Περιοδεύων δήλωσα
για Ειδικές ∆υνάµεις
και τώρα σε παρακαλώ
τον πόνο να µου γιάννεις
Σ' ένα φαντάρο στο στρατό
καρδιά µου 'σαι ταµµένη
ανέµενε ν' απολυθεί
µην είσαι µατωµένη
Στο Ρέθυµνο προς τα Χανιά
εκιά στην ανηφόρα
εκιά παρουσιάστηκα
καταραµένη η ώρα
Είναι ο πόνος µου βαρύς
σαν τεθωρακισµένο
που τρέχει µέσα στην καρδιά
χωρίς να πιάνει φρένο
Οταν θα φτάσει ο καιρός
και θα µετράω µέρες
τρέξε αγάπη µου γλυκειά
να αγοράσεις βέρες
Τιµώρησε µε Λοχαγέ
να χω κι εγω αιτία,
και να αδειάσω πάνω σου
µια µέρα το G3
Ητανε 18 χρονών
εις τον ανθό της νιότης
όταν του ήρθε το χαρτί
να πάει στρατιώτης.
Του στρατιώτη η καρδιά
είναι ταλαιπωρηµένη
µε πόνους και µε βάσανα
είναι µαυροντυµένη.
ΣΤΡΑΤΟΣ
Οµορφο το στρατόπεδο
ωραία η πρασινάδα
µα δίχως το κορίτσι σου
δεν έχει νοστιµάδα.
Αδεια κύριε λοχαγέ
ζητώ σου την Τετάρτη
για δεν αντέχω να θωρώ
την Κρήτη από το χάρτη
Αγαπα µε να σ'αγαπώ
και να το επιµένεις
φαντάρο κι αν µε πήρανε
πρέπει να περιµένεις
Μα είν' οι µήνες είκοσι
που θα 'σαι µακριά µου
και δεν ηξέρω πώς µπορεί
ν' αντέξει η καρδιά µου.
Είµαι φαντάρος και γι'αυτό
δεν είναι και πολύ µου
αν πεις πως τα χαλάσαµε
να σβήσω τη ζωή µου
Κάθε πρωϊ ο διοικητής
µε φώναζε αλήτη
γιατί στους τοίχους έγραφα
πόσο πολύ µου λείπει
Μην κλαις αγάπη µου γλυκιά
που ο στρατός µε παίρνει
προσωρινά εµείς οι δυό
θα ζούµε χωρισµένοι
Ολες τις σφαίρες του στρατού
θέλω να τις ενώσω
να φτιάξω αερογέφυρα
να 'ρθω να σ' ανταµώσω.
Να ήξερες µανούλα µου
που κάθοµαι και γράφω
στου στρατοπέδου τα βουνά
επάνω σ' ένα βράχο.
Να ήξερες µανούλα µου
που κάθοµαι και γράφω
στου στρατοπέδου τα βουνά
επάνω σ' ένα βράχο.
145
Μαντιναδες 2002
Πάνω στο όπλο έγραψα
κρυφά το όνοµα σου
κι ο λοχαγός µου φώναξε:
είσαι µε τα καλά σου;
Στο χιόνι θα 'βγω άντυτος
για να µε πιάσει γρίππη
να πάρω αναρρωτική
να κατεβώ στην Κρήτη
Οσο αξίζει ο ουρανός
ο ήλιος το φεγγάρι
τόσο πολύ αξίζουνε
τσι Κρήτης η φαντάροι
Κι όταν σε βλέπω κι έρχεσαι
µε άδεια για µένα,
του πόνου µου δε θα φανεί
ούτε σηµάδι ένα.
Με το φεγγάρι συντροφιά
µηνύµατα σου στέλνω
για να σου πω, πως σύντοµα
µε άδεια κατεβαίνω
Φεγγάρι µου που ξενυχτάς
στην Κρήτη από πάνω
πες της πως είµαι στο στρατό
και τη θητεία κάνω
Οποιος στη ΣΤΥΑ µέσα µπει
και δεν αγανακτήσει
του δίδω τη διεύθυνση
να'ρθεί να µε γαµήσει
Είναι του καθενός γραφτό
όταν θα τα πατήσει
τα 19 τα χρόνια του
στρατό να υπηρετήσει.
Το όπλο έχω γκόµενα
και τη σκοπιά µητέρα
τη ξιφολόγχη αδερφή
το λοχαγό πατέρα.
Το όπλο έχω γκόµενα
και τη σκοπιά µητέρα
τη ξιφολόγχη αδερφή
το λοχαγό πατέρα.
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

Τα µάτια µου νυστάξανε Οψάργας το 'δα τ΄ όνειρο Παρέα µερακλίδικη

θέλουν να κοιµηθούνε κι εδά µου ξεδιλιένει που οποιος µονοµεριάσει
µα εγώ για την παρέα σας πως µε παρέα ήµουνα βαρέλια να'χει το κρασί
τα κάνω κι αγρυπνούνε άξια και παινεµένη ολο θα το ξοδιάσει

Χιόνι το χιόνι περπατώ Τη συντροφιά σας χαίροµαι Για ειδές πιτηδεια συντροφιά
και φαίνοντ' οι πατές µου τη συναναστροφή σας την έχω καµωµένη
τέτοια πιτήδεια συντροφιά αχι και να 'ταν µπορετό κι απ'ολες της καλές σειρές
δέν εχω δει ποτές µου. να µαι πάντα µαζί σας είναι ξεδιαλεµένη.

Βοριάς πήρε τα ρούχα µου Τέτοια παρέα όµορφη Παντα µ'αρεσει να γλεντώ
κι ο νότος τ' άρµατά µου άξια και τιµηµένη µ'έτσα λοής αθρώπους
και η καλή παρέα σας καθ' ένας την επεθυµά που πίνουν το καλό κρασί
µου πήρε την καρδιά µου. και µε χαρά ανηµένει κι έχουν ωραίους τρόπους

Στο πρώτο φύλλο τση καρδιάς Τέτοια παρέα όµορφη Παντα µ'αρεσει να γλεντώ
εγραψα τ'όνοµα σας άξια και τιµηµένη µ'έτσα λοής αθρώπους
κι αµα θ'ανοίξω δεύτερο καθ' ένας την επεθυµά που πίνουν το καλό κρασί
θα δώ τη ζωγραφιά σας. και µε χαρά ανηµένει κι έχουν ωραίους τρόπους

146
Μαντιναδες 2002
Σα τη κριγιαροκεφαλή
τη κακοπαντωµένη
έτσα'ν του γέρου το φιλί
µη συβαστείς καηµένη
Ανε µε στέξουν οι φρουροί
πεισµατικό και µόνο
θα στέξω το καλάσνικοφ
κάτω από το δρόµο
Απο τσει Σίσσες είσαι 'συ
απο τσει Σίσσες είσαι
κι απ'όλες οµορφότερη
εσύ 'σαι, εσύ 'σαι, 'συ 'σαι
Η βιόλα που΄ναι δεξιά
οντε τη σκάλα βγαίνεις
είναι κερά µου αριστερά
οντε τη κατεβαίνεις
∆εν τα πουλώ τα πρόβατα
µα κι άλλα θα αγοράσω
γιατί κι αυτό το εξάµηνο
µάθηµα δεν θα περάσω
Eκάθοµαι και σκέφτοµαι
πως δεν κατέχω πράµα
αν µ'αγαπάς Kατερινιό
για να σου πέψω γράµµα.
Σαν µου τη φέραν σκέφτηκα
Μήτσο θα την πατήσεις
για να πατήσεις το κουµπί
να τηνε ξεκουµπίσεις
Σε ψάχνω Kατερίνα µου
σε ψάχνω να σε βρω
ν' αλλάξω τις δραχµούλες σου
και να στις κάνω ευρώ!
Γέργερη,Νύβριτος,Ζαρός,
Βόριζα και Καµάρες
εκειά που τρώνε το κριγιάς
που δεν το τρων' οι σχάρες.
Θα φέρω 'γω τους Motorhead
στο φράγµα Aποσελέµη
για χάρη σου Kατερινιό
λύρα να παίζει ο Lemmy
Τη βέργα µου επαντόνιαρα
και µπλιο δε βάνω βούργια
γιατί ΄πες πως δε θες βοσκό
αγάπη µου καινούρια
Εσύ που ξέρεις τα πολλά
κι ο νους σου κατεβάζει
ένα βαρέλι ζάχαρη
πόσους φραπέδες βγάζει;
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Ενας χοχλιος ετσουριξε
πο'να χαράκι απάνω
και φώνιαζε και σκλήρυζε
όφου και δεν τη βγάνω
Ενα πρωϊ σηκώνοµαι
και τη θωρώ ολόρθη
τη θεια µου να την' ε' βαστά
τη ρόκα τση να κλώθει
∆έκα ζευγάρια λάστιχα
αλλάζω κάθε χρόνο
γιατί περνώ απ'το σπίτι τζι
µε παντιλίκια µόνο.
Βοσκος στα ορη του σεβντα
και χειµαδιο η καρδια σου
µε τσ'ωρες κανω βοσκικες
µεσα στην αγκαλια σου
Ούλοι µε λένε κουζουλό
µα 'γω καλά κατέχω
όντε πεινώ τρώγω ψωµί
κι όντε νυστάζω θέτω
Kι 'επαέ' κι 'ετσά' κι 'εδά' κι 'εκειά'
τα κρητικά µαθαίνω
όταν µιλάς Kατερινιό
να σε καταλαβαίνω
Κι έτσι π' ακρίβηνε η ζωή
σκοτώνονται λιγάκι
να κατεβούνε στο χωριό
να µπει νερό στ' αυλάκι
Tσι Kατερίνας το SMS
το 'γραψα µε µεράκι
να της το στείλω απόβραδο
για το µεσηµεράκι;
Θα ηθελα να παντρευτω
στη Κρητη,στα Ανωγεια
να πεφτουνε οι µπαλοθιες
για να κρυφτεις στα υπογεια
Kανόνα την πορεία σου,
σάλευγε, ξεκουνήσου,
έλα επαέ Kατερινιό
στον πιο τρελό της νήσου
Eλεύθερο κολύµπαγες
στην Eθνική οµάδα
για χάρη σου Kατερινιό
γυρνώ σαν το νοµάδα!
Tην τσάντα του Big Brother δα
επήρα απ'τον Antena
για σέ'νανε Kατερινιό
για να σε κλείσω µέσα!
147
Μαντιναδες 2002
Απορησε η µάνα µου
που µ' ειδε να καπνιζω
κι εχω τις χαµογελασα
µανα, της λεω, χωριζω
Τυχαία τον συνάντησα
πριν µπω στο αεροπλάνο
Καλό Ταξίδι µου 'παινε
και πήγα να ποθάνω
Πρέπει να έγραψα βαθµό
ικανό για να περάσω
µα κι αν εµείνω χέστηκα
δεν κάθοµαι να σκάσω
Ηθελα και να κάτεχα
πώς ζουν οι παντρεµένες
κάθονται απο συνήθεια
ή ειν'ερωτευµένες.
∆ύο αγάπες έχω εγώ
την Mπάγιερν του Mονάχου
και τ'όµορφο Kατερινιό
που µ'άφησε µονάχο.
Καινούριε χρόνε και γιατί
σ' εσένα να ελπίζω
που δεν κατέχω το ΕΥΡΩ
πώς να το κουλαντρίζω
Εγώ σου πήρα µηχανή
να ράβεις στα σαλόνια
όπου δεν ξέρουν τι θα πει
η κουτσουνοβελόνα.
Σου πήρα Kατερίνα µου
ένα µετατροπέα
ευρώ να κάνεις τσι δραχµές
να γίνεις ευρωπαία!
Tρέχω µονάχος στα βουνά
µε Nike ελβιέλες
για σένανε Kατερινιό
έχω βαρέσει µπιέλες
Bρήκα στο Makro προσφορά
δυο βίδες και δυο ράφια
στα πήρα Kατερίνα µου
να τα θωρείς τα βράδια
Στην Kατερίνα µου εγώ
θα γράφω µαντινάδες
και θα τις στέλνω όταν µπορώ
δυό-δυό ή σε δεκάδες!
Xαρίζω Nokia κινητό
8310
σε όποιον µου πει Kατερινιό
πως αγαπάς εµένα!
Μαντιναδες 2002
Τσι µαρωνιάς ο ποταµός
κάνει ανεκουλουρίδες
να σου την κάµω θέλει 'γω
τη βράκα σου λουρίδες
Μπλόκο µου κάναν οι φρουροί
στο Πέραµα πιο πέρα
µα το µπιστόλι το'χα εγώ
στο φίλτρο του αέρα
Τα νεύρα µου τα χάπια µου
και ένα ταξί να φύγω
εσύ δεν είσαι άνθρωπος
κι ότι και αν πω είναι λίγο
Να 'µουνα κι ίντα να 'µουνα
τον Αύγουστο µουλάρι
όλον τον χρόνο πετεινός
και κάτης το Γενάρη
Tραβήξου από τα Timberland
δεν είναι αυτά για σένα
είναι για το Kατερινιό
σαν έρθει από τα ξένα.
Nα την παλέψω δεν µπορώ
και γράφω µαντινάδες
για σένανε Kατερινιό
εµπήκα σε µπελάδες.
Τα οπλικά συστήµατα
του Λάντεν κοπελιά µου
έχεις και µου την κάνανε
Μανχάταν την καρδιά µου.
Aγάπαµε Kατερινιώ
είµαι καλό τυπάκι
βόλτες σε πάω, αν θες και συ,
σε Mεσσαρά-Tυµπάκι.
Για σε Kατερινάκι µου
γράφω τσι µαντινάδες
λες να τσι βάλουν µουσική
οι γνωστοί παπαροκάδες;
Πεθύµησα Kατερινιό
το ξύπνιο σου µουτράκι
που είναι γνήσια Κρητικό...
κι ας έχει και µουστάκι!
Φουρτουνιασµένη θάλλασα
µπορείς να ταξιδέψεις
µα τη γυναίκα τη γλωσσού
δύσκολα θα παλέψεις.
Αµα δεν παίξουν µπαλωθιές
στο γάµο µου απάνω
σε χώρισα Kατερινιώ
και άλληνε θα πάρω.
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Mαθάκια µου, Yδροχόε µου
στάσου, υπάρχει λόγος
γιατί εγώ είµαι Zυγός
το'πε κι ο αστρολόγος!
Mε ψυχολόγα πού'µπλεξα
άντε να βγάλω άκρη
µε τρέλανες Kατερινιό
µα εγώ σε θέλω πάλι!
Πονώ εγώ Kατερινιό
κι εσύ στο Picadily
αλίµονο, αν έβριζα
θα σου 'ριχνα καντήλι
Θα γίνω φίλη µε τα ΕΚΑΜ
να 'ρθω να σε συλλάβω
και να σε φέρω σπίτι µου
δικό µου να σε κάνω
Εχεις παντόφλα κινητό
γλυκιά µου Kατερίνα
µα θα σου πάρω πιο µικιό
σαν πάω στην Aθήνα.
Oι Eκαµίτες µ' έγραψαν
σε βέσπα χωρίς κράνος
στην Kατερίνα έτρεχα
µη µε προλάβει άλλος.
Στου Ψηλορείτη τη κορυφή
ήταν ένα γαϊδούρι
και σα το καλοκοίταξα
εσου 'µοιαζε στη µούρη
Για σένανε Kατερινιώ
στ' αλήθεια θα πεθάνω
µήπως να πω το πρόβληµα
στον Aσκητή τον Θάνο;
Σε τούτηνε θα ορκιστώ
την ιστιοσελίδα
Kατερινιό µου σ'αγαπώ
µα προκοπή δεν είδα!
Nοµίζετε πως αν ήξερα
να'γραφα µαντινάδες
θα'γραφα στο Kατερινιό
τόσες πολλές κρυάδες;
Ιντα 'χει πάθει ο Andrew
µε σένα Κατερίνα
αν θες την προίκα σου να δεις
γοργά κοντά του γύρνα.
Aκούω δα το Εϊντζελ
το Εϊντζελ του Σάγκι
πού 'σαι Kατερινάκι µου
τώρα που σ' έχω ανάγκη;
148
Μαντιναδες 2002
Αλλοι φυτεύουν τσι ελιές
µικρή µου στα χωράφια
µα σένα τσι 'πεψε ο Θεός
στα µούτρα σαν τ'αγκάθια
∆ε µε θωρρείς Kατερινιό
που φόρεσα το Polo
είναι µαθές πανάκριβο
µα µου το κάναν' δώρο!
Ηθελα να 'χα τρεις καρδιές
η µια να στάζει ρύζι
η άλλη ντολµαδόφυλλα
κι η τρίτη να στρούφιζει
Θα ν'έρθεις αύριο το πρωϊ
να πάµε και για ψώνια
να πάρουµε και Ariel
ίσαµε δυό κασόνια
Σαν κουλουκάκι αδέσποτο
στο δρόµο θα µε βρίσκεις
δώσε µου βρε Kατερινιό
τσ' αγάπης σου τα Frisky's.
Kοιτώ, κοιτώ, ξανακοιτώ
τη µαντιναδο-φόρµα
δεν ξέρω τι να γράψω πια,
λείπεις και είµαι χώµα.
Μ'όποια γυναίκα κι αν µπλεχτείς
σίγουρα θα πονέσεις
µα τάραξε τη αν µπορείς
στις κρεατοενέσεις..
Αναθεµά τη λογική
που δε µου επιτρέπει
και µου φωνιάζει µια ζωή
όχι γιατί δεν πρέπει
Θα µου την παίξει ο father σου
γυαλίζει το G3
µα σ'αγαπώ Kατερινιό
δεν είναι αµαρτία!
Απ' όταν εχωρίσαµε
ίντα θαρρείς πως κάνω
ένα τσουβάλι κιοντανέ
τρώγω να µην 'ποθάνω.
Εφυγε το Kατερινιώ
µε τσάρτερ αεροπλάνο
να το προλάβω δεν µπορώ
κι ας µένει εδά πιο πάνω.
Λίγο πιο πέρα από το ΚΤΕΛ
που για χορό πηγαίνεις
βλέπω να ντύνεσαι γαµπρός
και στα Χανιά να µένεις
Μαντιναδες 2002
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Θυµάµαι βρε Kατερινιώ Σαράντα µέρες τη ΄γαπω
που 'πινες Jack µε cola ούτε σωστούς δυο µήνες,
και ότανε σε ξάνοιγα κι αυτή από τώρα νυφικό
µου έλεγες "Ξεκόλλα". γυρεύει στις βιτρίνες.
Παρασκευή και Σάββατο Εχθές αργά τη φίλησε,
να µην ποτίζεις γλάστρες στα χείλη ένα λιακόνι.
γιατί περνώ µε το FX και το λιακόνι εψόφησε,
και το γεµίζεις λάσπες κι΄ εκείνη ζει ακόµη.
Την πύλη καθώς διάβενα Θα φτιάξω θέλει το διπλό
σκοντάφτω σε µια πλάκα πολλά λεφτά θα δώσω
τη σήκωσα και έγραφε να παίζω µπάντες και κολιές
την πάτησες ρε βλάκα στη ∆ΑΣΥ∆Ε απ'όξω
Στο τέσσερα επί τέσσερα Μικρή µικρή σ' αγάπησα
θα βάλω παραπέτι µεγάλη δε σε πήρα
όντε θα κάνω τση σπινιές να µ' αξιώσει ο θεός
ο σκύλος να µην πέφτει και να σε πάρω χήρα
Πέθανε συ κι ας µη νογάς Αµάξι δίχως κάγκελα
αν θα σε συλλογιούνται αυτό δεν είν'αµάξι
και τα µωρά πορεύονται άµα θα βαλείς τον κρυγιό
κι οι χήρες κυβερνιούνται πως θα τον εβαστάξει;
Μια κουζουλή συνάντησα ∆ώσε µου χίλες µαχαιριές
µα ήτανε τη νύχτα και µιά µε το σκαπέτι
και έτσα εγώ ενόµισα µα αν δεν µε θες αγάπη µου
το ταίρι µου πώς βρήκα εγώ θ'αφήσω χαίτι.
Κανένας δεν εµέτρησε Απ'όλα τα τετράποδα
τση θάλασσας τον άµµο µ'αρέσει το κρεβάτι
κι ουδείς επήγε µ'όρεξη δεν είναι πιο καλή δουλειά
στην εκκλησά για γάµο απ'τό καλό ραχάτι
Αµα τη δεις την κοπελιά Οποιος γροικά στα λόγια σου
νά΄χει στα πόδια τρίχες ∆εν ξέρει ίντα γυρεύει
έχει διαόλους στην κοιλιά Στη θάλλασα πιάνει λαγούς
και γλώσσα δέκα πήχες Και στο βουνό ψαρεύει
Οµορφη είσαι κοπελιά Εβγήκε τζαναµπέτισσα
εν πάσει περιπτώσει και τα χωριά γυρίζει
να δούµε κι ο πατέρας σου κι όποιο κι αν δει τον αγαπά
ήντα λεφτά θα δώσει. κι ας µην τονε γνωρίζει.
Επρόσβαλλέ µε ο κύρης σου Μπορεί να κάµεις διακοπές
οψάργας στο ντουκιάνι στη θάλλασα να λιάζεις
διάλε τη Παναγία ντου µα το δικό µου µαύρισµα
πολλά τον άντρα κάνει µε τίποτε δε φτάζεις
Βαρέθηκα µε τη βροχή Οταν θα στεφανώνεσαι
να στέκω στην τοιχίδα στα όρη θα ξωµείνω
ίσαµε και την ξέπλυνε στσι αστιβίδες µπρούµυτα
την ύστερή µου ελπίδα καηµούς θα καταπίνω
Πως εξετρύπησε ο καιρός Οντα θα δω στα χείλια σου
µ'έτσα κακοκαιρία να δρόσει ή πάνω πάντα
που να πνιγεί στο πέλαγος κατέχω ήντα σκέφτεσαι
ήτον η ευκαιρία και πως µε θες µα γιάντα?
149
Μαντιναδες 2002
Ποτέ µου δεν κατάλαβα
τα κουζουλά κοπέλια
γιατί ξανοίγουν για ελιές
όταν τρυγούν αµπέλια!
Οταν περνάς απ'το στενό
να µη γλακάς µε φόρα
γιατί δέν έχεις ΑΒS
καί είναι κατηφόρα
Μαύρη είσαι σαν τον κόρακα
παχιά σαν το τρυγώνι
κι ο κόσµος ούλος σε θωρεί
και σ'αποκαµαρώνει
Εγώ τρία χιλιάρικα
σε σένα δεν χαρίζω
και ας ήσουν η αγάπη µου
που δεν την κουλαντρίζω
Να πιάσω θέλει να γδυθώ
να πάρω και ένα τόξο
να πώ πως είµαι ο έρωτας
να σπάσω ίσα όξω
∆εν είδα απού τα χέρια τζη
ούτε κουφό καρύδι
ήθελα και να κάτεχα
που διάολο τα δίδει
Τη µαντινάδα δυο φορές
ποτέ σου µην τη λέεις
γιατί θαρρούν οι κοπελιές
πως άλλες δεν κατέεις
Ετούτηνε την εποχή
µην περιµένεις γάµο
γιατί ακρίβηνε η ζωή
και µπουνταλιές δεν κάνω.
Ενας λεβέντης στρατηγός
γνώρισε µια κυρία
όµως εκείνη εγνώριζε
όλη τη µεραρχία!
Με την ξανθιάν εµάλωσα
η µαύρη δε µε θέλει
που'ναι η στοργή που έβρινα
στη µάνα µου κοπέλι
Θε µου πως εσυβάστηκα
κι επήγα για στεφάνι
αφού'χα πληροφορηθεί
για τη ζηµιά που κάνει
Παίξε µου χίλιες µαχαιριές
και µιά µε τη σκαλίδα
εγώ'µαι δα από παέ
κι'αυτή απ'τη Σταλίδα.
Μαντιναδες 2002
Εµαθα οτι έρχεται
γι αυτο εχει οµορφη µέρα;
ή µήπως γιατί έµαθα
πως πέταξε τη βέρα;
Αντρας που νυχτοπερπατει
µε βεργα και πιστολι,
δεν τονε στενουν τα Ε.Κ.Α.Μ.
και η αστυνοµια ολη
Πέντιουµ υπολογιστή
θα βάλω στο µιτάτο
να στέλνω µέσω ίντερνετ
το γάλα τω προβάτω
Κάτσε και διάβασε κοπελιά
γιατί έχεις εξετάσεις
και θα στις βρέξω στο κωλί
άµα δεν επεράσεις.
Οταν εµπήκα στο ΤΕΙ
είχα χαρά µεγάλη
µα 'δα µετάνιωσα πικρά
που το 'δα κι απ' την άλλη
Οπου κι αν πάω κουβαλώ
το laptop το PC µου
να στέλνω στο Kατερινιό
e-mails τσι ψυχής µου.
Βάνουν κρασί, βάνουν ρακί
γκαζόζα, λεµονάδα
για να τα πιω, να τρελαθώ
να µου 'ρθει η φιλενάδα
Φίλε αν έµπλεξες και συ
µ'ένα Kατερινάκι
πουλώ τις µαντινάδες µου
να βγάλω και 'γω κάτι...
Επάτησες τον όρκο σου,
ωσάν πατούν το µούστο,
και µ’ είπες κακοµούτσουνο
µα ‘σύ δεν έχεις γούστο.
Tου πρόσωπού σου την ελιά
σκέφτοµαι στο λιοστάσι
σε αγαπώ Kατερινιό
κοίτα ν' αλλάξεις στάση
Τα Ανώγεια εχουν τουρισµό
και τα Λειβάδια µάντρες
µα τα κουµάντα κάνουνε
οι Γεργιανοί οι άντρες
Eίν' η ζωή µου ψεύτικη
χωρίς Kατερινάκι
Ralph Lauren είναι µαϊµουδέ
µε ψεύτικο αλογάκι.
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Μέσα σε έρηµο καυτή
µια κρυσταλλένια βρύση
δε φτάνει για να συγκριθεί
µε τη δική σου φύση
Θα'θελα να' µουνε κριγιός
και να'σουν προβατίνα
και στης Μαδάρας την κορφή
να την περνάµε φίνα
Χωρισαµε στο ονειρο
µπηκε στη µεση αλλη
ο κοκορας ηταν θαρρω
που εβγαλε ντελαλι
Ηθελα και να κάτεχα
πώς ζουν οι παντρεµένοι
ανθρώποι που επάψανε
να ειν'ερωτευµένοι.
Σελάτο βούι αγόραζε
και γάιδαρο καµπούρη
γυναίκα λιανοκάµωτη
και χοίρο µακρυµούρη
Mου κόψανε Kατερινιό
όλες τσ' επιδοτήσεις
µα δε µε νοιάζ' το χειµαδιό
µε νοιάζ' να µ'αγαπήσεις.
Ολο ρωτούνε οι χωριανοί
αν είσαι ξενοµπάτης
δε σε γνωρίζουν και τους λες
τουρίστας Μενιδιάτης
Mου χάλασε το κινητό
και το hands free σφυράει
κι η Kατερίνα που αγαπώ
σε άλλονε µιλάει
Τη βέργα µου επαντόνιαρα
και πια δε βάνω βούργια,
γιατι 'πες πως δε θές βοσκό
αγάπη µου καινούργια
Tον Freud τον εσπούδασες
τον Adler τον κατέχεις
κι αν θες τρελό Kατερινιό
προσφέροµαι να µ' έχεις
Mες τις πισίνες έφαγες
τα πρώτα σου τα χρόνια
είσαι κουκλί Kατερινιό
που µε τρελαίνει ακόµα!
Ηλυσε το χειρόφρενο
τσι σκαφτικιάς του Σήφη
και πήγε και επλάκωσε
µια αίγα κι ένα ρίφι!
150
Μαντιναδες 2002
∆έκα ζευγάρια λάστιχα
αλλάζω κάθε χρόνο
γιατί περνώ από το σπίτι της
µε πατιλίκια µόνο
Απού ‘χει δυο αγαπητικιές
έχει χαρά µεγάλη,
αν τα χαλάσει µε τη µια
φεύγει και πάει στην άλλη.
Παρ'όλο που'χα συνεχώς
το µάτι µου γαρίδα
εδά µόνο κατάλαβα
πως έχεις πιτυρίδα.
Κυρά µου πως το νταγιαντάς
να κάνεις µε βαπόρι
άµα βρεθείς στα χέρια µου
σε βλέπω κοµπολόϊ
Σ' είδα στο δρόµο µ'άλλους τρεις
λίγο έξω απ'τα Λιοντάρια
αυτά δεν είναι κέρατα
αυτά είναι κοντάρια!
Σε κάθε µου συναλλαγή
µε το ΕΥΡΩ πληρώνω,
την είσοδό µας στην Ο.Ν.Ε.
εδά τη µετανιώνω.
Οσο περνάει ο καιρός
ρωτάς τον περβολάρη
θέλεις µια χούφτα τάλαντα
µ' αυτός ζητά τσουβάλι
∆εν είσαι εσύ παράουρος
παράουρος δεν είσαι
µα όπου κι αν πας κι όπου σταθείς
παραουριά κρατεί σε
Mου λες δεν έχω επίπεδο
κουλτούρα και παιδεία
µα 'χω µαθές Kατερινιό
οικόπεδα στην Nτία
Kατερινάκι µου γλυκό
σε βλέπω σαν παιδάκι
έλα κοντά µου, σ' αγαπώ,
θέλεις σοκολατάκι;
Από την πόρτα σου περνώ
βήχω και ξεροβήχω
κι αν δεν βγεις έξω να σε δω
σου κατουρώ τον τοίχο
Στον Ψηλορείτη ανέβηκα
να γράψω µαντινάδες
για σένα Kατερίνα µου,
θα κάτσω δυο βδοµάδες.
Μαντιναδες 2002
Ιντα θα βγει που τα ΕΚΑΜ
εµένα κυνηγούνε
σαν το Bin Laden κρύβοµαι
και άντε να µε βρούνε!
Πέντε µηδέν Kατερινιο
µε νίκησες στο τάβλι
κι έχασα την αγάπη σου
µα µ'έκλεβες στο ζάρι!
Στο 4 χ 4
θα βάλω παραπέτι
να κάνω σούζα στο χωριό
ο σκύλος να µην πέφτει
Κάνεις και ξώνεις µου πολλά
µα όταν σε ντακάρω
οι πετεινοί θα κράζουνε
µέχρι να σε µολάρω
Σου αγόρασα Kατερινιό
ζακέτα από του Zάρα
την πήρα δυο χιλιάρικα
να φαίνεσαι κουκλάρα.
Θυµάµαι που σε κέρναγα
γυρόπιτες στη Θράκα
σε αγαπώ Κατερινιό
µαθές δεν κάνω πλάκα.
Τρίτο παγκόσµιο πόλεµο
για µια ξανθιά θα κάνω
τη γνώµη του πατέρα τζη
καθόλου δε λαµβάνω.
Εβαλα δα στ' αγροτικό
απ' τσι διπλές 'ξατµίσεις
έστω γι'αυτές Kατερινιώ
πρέπει να µ'αγαπήσεις!
Φίλοι µου τραταρίστε µε
έξυπνες µαντινάδες
στην Kατερίνα να τις πω
που µου'φτιαξε µπελάδες...
Για το Λονδίνο κίνησα
άσπλαχνη Kατερίνα
αν δε σε έβρω σύντοµα
γυρνάω στην Aθήνα!
Αµάν µωρέ Κατερινιώ
απού 'χεις οµορφάδα
που τρόζανε τον Andrew
κι εδά γυρεύει χάδια.
Στην προίκα σου Kατερινιώ
θα κάτσω εδά απάνω
θα τσι σκοτώσω τσι ελιές
και room to let θα κάνω.
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Yδροχοάκι µου γλυκό
µικιό Kατερινάκι
είµαι Zυγός, ταιριάζουµε
για σκέψου το λιγάκι!
Πού'σαι Kατερινάκι µου
να σε κλωνοποιήσω
τη µια να στείλω µακρια,
την άλλη να κρατήσω.
Θα σ' έβρω Kατερίνα µου
θα πάω στη Nικολούλη
και θα φωνάξω να' ρθεις δα
να το ακούσουν ούλοι
Να γίνω θέλει Ταλιµπάν
να σε τροµοκρατήσω,
τους πύργους που χεις στην καρδιά
να τους κατεδαφίσω!
Aπό µαυρούκο αγόρασα
ένα CD για µένα
για σένανε Kατερινιό
στο 'γραψα σε κασέτα.
Zωή µωρέ δεν είν' αυτή
χωρίς Kατερινάκι
είναι σαν να σε προσπερνούν
και να ΄σαι µε παπάκι.
∆εν πα να έχει Champion's League
και τσόντα στο καπάκι
θα την εσβύσω την T.V.
για σε Kατερινάκι.
Εµίλησε κι ο γάιδαρος
από το πέρα αχύρι
που δε του βάλανε ταγί
του µαυροκακοµοίρη.
Aν ήξερες Kατερινιό
τι γράφω εδώ πέρα
στο διάολο θα µ'εστελνες
κι ακόµα παραπέρα!
Αν όλοι οι Γιώργηδες στην Γη
ήταν αισθηµατίες
θα 'πρεπε να αγαπούσανε
µόνο ξανθιές κυρίες.
Ηθελα να 'µαι κινητό
να µε κρατάς και µένα
ν' αναπληρώσεις δάκρυα
που 'χω για σε χυµένα.
Θα βάλω αερόσολες
στα µαύρα µου στιβάνια
να τρέξω στο Kατερινιώ
µήπως της κλέψω χάδια.
151
Μαντιναδες 2002
Στα δάχτυλα τα έπαιζες
δίκτυα και PC
έφυγες µια µέρα ξαφνικά
κι έµεινε η ΓΕΛ µισή
Μην αγαπήσεις µαθητή
γιατί θα σε ξεχάσει
αγάπα τον καθηγητή
µπορεί να σε περάσει
Εγώ σ' αγάπησα πολύ
γλυκό Κατερινάκι
µα συ ελεύθερο πουλί
κλέφτηκες µε τον Μάκη
Να ν'έρθεις αύριο το πρωϊ
να πιούµε καφεδάκι
από κείονα το νεσκαφέ
που 'χω στο ντουλαπάκι;
Aγάπησα ο καψερός
µια sexy ψυχολόγο
τη βάπτισαν Kατερινιό
τη θέλω δα ντελόγω.
Πες µου το πως δε µ' αγαπάς
να σκάσω από τα γέλια
να φύγω για να πάω να βρω
αγάπη µε θεµέλια.
Την οµορφιά σου µατια µου
την έγραφα στο Palm
αλλά αυτό δεν άντεξε
και έσκασε σαν Napalm
Μες στο µυαλό µου έρχονται
όµορφες αναµνήσεις
που χουµε ζήσει εµείς οι δυό
µες στους αγρούς της φύσης
Bοηθάτε σύντεκνοι, παιδιά
ξαδέλφια και κουµπάροι
για άντρα το Kατερινιό
άλλονε να µην πάρει!
Πίνω ρακές και τσικουδιές
πίνω και µια Amita
µου έφυγες Kατερινιό
κι εγώ στο λούκι µπήκα.
Eκκίνησα απ' το Pέθυµνο
να πάω στην Aθήνα
όµως το ξανασκέφτηκα
εδώ περνώ πιο φίνα.
Ο ανθρωπος στα νιάτα του
κάνει τις αµαρτίες,
κι αµα γερνά τροζένεται
και πιάνει τσ' εκκλησίες .
Μαντιναδες 2002
Eγώ δεν είµαι Kρητικός
να γράφω µαντινάδες
µ'απ' ότι βλέπω γράφετε
ένα σωρό κρυάδες!
Στον Αγιο στην εντατική
αντικριστά τσί λένε
τσί µαντινάδες κάθ' αργά
κ΄ύστερα πάλι κλαίνε
Απόψε είδα όνειρο
πως σ΄είχα στο κρεβάτι
και πήγα να σ΄αγκαλιαστώ
κι αγκάλιασα το γ-κάτη
Τώρα το φέραν οι καιροί
ν' αφήνουνε πλεξούδες
κι οι άνρες τα µουστάκια τους
κι ας είναι σαν αρκούδες
Ένα κοµπιούτερ δυνατό
θα βάλω στο µιτάτο,
για να πουλώ στο ίντερνετ
το γάλα τω προβάτω
Αµε να πεις της µάνας σου
να µη µε καταράται
γιατί γαµπρός της θα γενώ
και θα στενοχωράται
Φεγγάρια είναι τα µάτια της
το φως τους σαν κοιτάζω
τη µάνα της, την Aρτεµη
εγώ δε λογαριάζω
Της παντρεµένης το φιλί
Θε µου και πώς µ' αρέσει
προπάντων να 'ναι
µπουνταλάς
εκείνος που την έχει.
Παρέτησε τηνε µωρέ
του κερατά την κόρη!
µα αυτή ΄χει τσ΄αγαπητικούς
σαν τα κλαδιά στα όρη!
Τσ'αγάπης τ'ανυφαντικό
κοντεύγει να ξυφάνω
κι αναρωθιέµαι ύστερα
ίντα δουλειά θα κάνω
Κιανένας δεν εµέτρησε
τση θάλασσας την άµµο
κι ουδείς επήγε µ'όρεξη
στη εκκλησά για γάµο
Σαν ανθισµένη αµυγδαλιά
είσαι και θα µε κάψεις
µε την παντέρµη φορεσά
που 'θελα πας να ράψεις
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Θεε µου και να τ'αξιωθώ
και να το κατορθώσω
το τζιν το παντελόνι σου
να σου το ξεκουµπώσω
Κακό είναι συναπάντηµα,
να δεις παπά µπροστά σου,
µα πιό κακό είναι το πρωί,
να δεις την πεθερά σου.
∆εν αγοράζω υπολογιστή
να βάλω στο µιτάτο
γιατί ξυδιάζει γρηγορα
το γάλα των προβάτων.
Μ' ένα µπουκάλι Κάττι Σαρκ
και Μάρλµπορο τσιγάρα
καπνίζω, πίνω να ξεχνώ
τα µαύρα µου τα χάλια
Τα µάτια σου είναι σαν αβγά
τα στήθια σου βαρέλια
κι όταν γυρνώ και τα θωρώ
ξεραίνοµαι στα γέλια.
Ενα πουλί 'χα στο κλουβί
κι'από αφηρηµάδα
ξεχνώ την πόρτα ανοιχτή
και µπλιο δεν το ξανάδα
Ολοι έχουν αγαπητικές
δέκα και δεκαπέντε
κι εγώ το κακορίζικο
δεν έχω, παρά πέντε
Ετούτηνε την εποχή
όποιος αποφασίσει
να παντρευτεί καλύτερα
να πα να αυτοκτονήσει.
Πως είσαι άσπρη και παχιά
εφύσηξε ο νους σου
και δεν αναµαζώνεσαι
στο σπίτι του κυρού σου
Εγώ τσ' αγάπης τη δουλειά
µ'αρέσει να την κάνω
παρ'όλο που κουράζοµαι
κι ούτε λεφτά δε βγάζω
Πες µου ανε τσει, και αν δε τσει
δε θα µε δεις να χάσκω
µα θα το κάµω εγώ να τσει
µε µια ουλιά ταµπάσκο
...αν µου ζητήσεις να πεθάνω..
και να πέσω στον γκρεµό..
Πρώτα εσένα θα σκουντήξω...
..και µετά θα το σκεφτώ!!!
152
Μαντιναδες 2002
Εκάνανε µου τα ΕΚΑΜ
σαρανταπέντε µπλόκα
µα δεν υπολογίσανε
το τούρµπο στο τογιότα
Μια ανοιξιάτικη βραδυά
βούτηξα το LAND ROVER
το στούκαρα σε µια ελιά
και βγήκε game over.
Σ'ένα περβόλι φύτευσα
για σένανε ελπίδες
µον'ασπαλάθοι φύτρωσαν
και καµµιά-δυό τσουκνίδες
Μ' έκαψε και µε κέντησε
η µάνα σου η αρκούδα
που να καεί ως καίγουνε
το Πάσχα τον Ιούδα.
Ηθελα να 'µουνα χοχλιός
να 'ρθω στη γειτονιά σου
να γράψω µε τα σάλια µου
στις πλάκες τ' όνοµα σου.
Σαν αποθάνω βάλετε
το κινητό στο µνήµα
µα µη µε θάψετε βαθειά
γιατί δε θα'χει σήµα.
Καλά περνούν οι λέφτεροι
καλά κι οι παντρεµένοι
µα την καλύτερη ζωή
οι αραβωνιασµένοι
Σαν τη θωρείς την κοπελιά
κι όλο γυρεύγει χάδια
να ξέρεις πως τα κέρατα
βγάζουνε παρακλάδια.
Οσες φορές σε φίλησα
να 'χα πενηνταράκια
θ' αγόραζα στη Μεσσαρά
τρακόσα µουρελάκια
Ας πούµε πως παντρέυγεσαι
του µενεξέ φιντάνι
ίντα θα βγαίνω ύστερα
να κάνω στο µεϊντάνι
Βιόλα να κόψω δε µπορώ
όξω να παίξω πέτρα
γιατί 'ναι το µπαλκόνι τζη
άνω 'πο τρία µέτρα.
∆εν τα φοβούµαι τα ΕΚΑΜ
ας είναι και χιλιάδες
γιατί είναι οι φίλοι µου βοσκοί
µα είναι και φονιάδες
Μαντιναδες 2002
ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ
Στου ψηλορειτη τη κορφη Επιθυµώ πολύ ποθώ,
ξανοιγω ενα γαϊδουρι ν'ανέβω εις το κορµί σου.
το κοιταξα καλα καλα Να οφυδοσαλιγκοχοχλιδοσυρθώ,
και σου µοιαζε στη µουρη µα µε την θέλησή σου.
Ανάµεσα στα µπούτια σου Μ' έκαψε και µε κέντησε
χορτάρι φυτρωµένο η µάνα σου η αρκούδα
να φέρω τ'αλογάκι µου που να καεί ως καίγουνε
να βόσκει το καηµένο; το Πάσχα τον Ιούδα.
Αµάξι δίχως κάνγκελα Ένα κοµπιούτερ δυνατό
αυτό δεν είν'αµάξι θα βάλω στο µιτάτο,
άµα θα βαλείς τον κρυγιό για να πουλώ στο ίντερνετ
πως θα τον εβαστάξει; " το γάλα τω προβάτω
Αν σκεφτεις να παντρευτεις Τα µάτια σου είναι σαν τ'αβγά
βρες τονε µοναχη σου κι οι κώλοι σου βαρέλια,
γιατι στον τοιχο θα χτυπας κι όντε γυρίσω να σε δώ,
µετα την κεφαλι σου ξεραίνοµαι στα γέλια
Είν'όµορφη κι ειµ'άσχηµος Σαν αποθάνω βάλετε
µικρή κι εγώ µεγάλος το κινητό στο µνήµα
και δε φτάναν όλα αυτά µα µη µε θάψετε βαθειά
είναι στη µέση κι άλλος γιατί δε θα'χει σήµα
153
Μαντιναδες 2002
Πέθανε συ κι ας µη νογάς
αν θα σε συλλογιούνται
και τα µωρά πορεύονται
κι οι χήρες κυβερνιούνται
Παράδες θα µαζεψω γω
να πάρω σκληρό δίσκο
που ψάχνω για ελέυθερο
χώρο και δεν τον βρίσκω
Παιξε µου χιλιες µαχαιριες
και µια µε τη σκαλιδα
µα πριν µου παιξεις
πιασε τη και ξυσε µου τ'αρχιδια
Απ'όλα τα τετράποδα
µ'αρέσει το κρεβάτι
δεν είναι πιο καλή δουλειά
απ'τό καλό ραχάτι
Απ'όλα τα τετράποδα
µ'αρέσει το κρεβάτι
δεν είναι πιο καλή δουλειά
απ'τό καλό ραχάτι
Μαντιναδες 2002
ΥΒΡΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΝΗΘΙΚΕΣ
Την Κρήτη δε τη γνωριζα
δεν είµαι απο κει κατω
µα 'χω κοπελα Κρητικιά
που εχει ωραιο πατο
Ζάχαρη το µουνάκι σου
και η ψωλή µου µέλι
έλα να τα ενώσουµε
να φτιάξουµε παστέλι
Ρεύµα δεν έχει το χωριό
έχει µονάχα γκάζι
και µ'όποιον και να γαµηθείς
εµένα δε µε νοιάζει
Το µαύρο το ποκάµισο
θα πάρω και στο τάφο,
και οσο για τσι ειδικούς φρουρούς
στα αρχίδια µου τσι γράφω
Κάτω απ το φώς του φεγγαριού
σε σκέφτοµαι και κλαίω,
µετά το ξανασκέφτοµαι
βρέ δεν γαµιέται λέω
Την πιο καλή εκπαίδευση
έχουν οι Εκαµίτες
γιάντα τους εκπαιδεύουνε
οι Μηλοποταµίτες.
Για ένα σου βλέµα σφάζονται
δώδεκα διµοιρίες
καί παίζουνε οµαδικώς
δώδεκα µαλακίες
Την πεθερά µου να την δώ
στα κασαπιά σφαγµένη
µε το κιλό να την πουλούν
κανείς να µην την πέρνει
Αφού ο ελαιώνας µου
δε µπόρειε να µε ζήσει
όλες τσι ελιές τις έκαψα
και φύτεψα χασίσι.
Τρία τα εγκλήµατα
και κάνω και τα τρία,
ληστεία, η ζωοκλοπή
και χασισοφυτεία.
Πες του του πούστη π' αγαπάς
του πούστη του τριπούστη
πως θα του κάµω µια δουλειά
που δεν εξανακούστει
Εσύ που ξέρεις τα πολλά
κι ο νους σου κατεβάζει
ένα καράβι πλαστικό
πόσες καπότες βάζει
Να τον προσέχεις τον καιρό
γιατί θα φέρει γρίππες
και η µόνη σου αντιβίωση
είναι να παίρνεις πίπες
Φεγγάρι γιάντα κρύβεσαι
στα σύννεφα 'πο πίσω
έβγα γαµώ την τύχη µου
να φέγγω να γαµήσω.
∆εν ειµαι αλλο ενα µ...ι
που θελεις να γ......ς
ειµαι µια ευαισθητη ψυχη
που θελω να αγαπησεις
Οταν επροίκιζε ο Θεός
µε αγαθά τη φύση
γιάντα το Μυλοπόταµο
τον γέµισε χασίσι;
Αχι και το στριγκάκι σου
πόσο µε ξετρελαίνει
να το θωρώ στου κώλου σου
το χώρισµα να µπαίνει
Αµα ποθάνω βάλε µου
ενα δαυλό στο κώλο
και κάτσε πάνω να µε κλαίς
να σηκωθώ ντελόγω
Στο Πέραµα οι κοπελιές
ανθίζουν σαν µπουµπούκια
όχι σαν τσ'άλλες τσι χαζές
που κάνουνε τσιµπούκια
Εβγήκα στο µπαλκόνι σου
έκπληξη να σου κάµω
και σε θωρώ ανάσκελα
µε πέντε απο πάνω
Πάνω απο τα γόνατα
και κάτω απ το φάλι
είναι µια αρκαλότρυπα
που µπαίνουν οι αρκάλοι
Απ' όλα τα σιδερικά
µ' αρέσει το ντιβάνι
να βλέπω εγώ το πάτωµα
και κείνη το νταβάνι
Να είναι µια να είναι δυο
να είναι τρεις και βάλε
ότι σου µπαίνει από την µια
από την άλλη βγάλε
Απ'όλα τα τετράποδα
ο καναπές µ'αρέσει
που τη βαστώ και τη φιλώ
πιο κάτω από τη µέση
154
Μαντιναδες 2002
Να µη µε πάρει ο Θεός
µη µε δεχτεί στο χώµα
όξω να δω τα πόδια σου
να σοντηρούν το δώµα
Ανοίξετε τον κλείδωνα
να βγει και το δικό µου
και δεν µπορώ µπλιο να σταθώ
από τον καυλωµό µου.
Κάθε πρωί σαν σηκωθώ
µ'αρέσουν τα παιχνίδια
να σου χαϊδεύω το µουνί
και να µου ξεις τ'αρχίδια
Να πεις στον πούστη απ' αγαπάς
πως άµα τον πετύχω
θε να του βγάλω τα άντερα
να τα κολλώ στον τοίχο
Αχι πλακάκι να'µουνα
στο µπάνιο του σπιτιού σου
να µπόριουνα να έβλεπα
την τρύπα του µουνιού σου
∆εν το κατέχω απ΄τα ωζά
πράµα να ΄χω κερδίσει,
γι΄αυτό και ΄γω το χειµαδιό
το φύτεψα χασίσι!
∆εν προκειται τ'ορκιζοµαι
την Κρητη να µισησω
για ενα ρεµαλι Κρητικο
που'τυχε να γνωρισω.
Σαράντα χρόνια βοσκικής
αυτή δεν είναι λύση,
γι' αυτό και εγώ το χειµαδιό
το φύτεψα χασίσι
Το µαύρο το πουκάµισο
το πήρα απ'του αρµάνι
σαρανταδυό χιλιάρικα
το γαµηµένο κάνει
Θα γίνω πάλι κλαδευτής
για νά'ρθω στο αµπέλι
να δω τα µπούτια σου τα δυό
που άλλος τα χαϊδεύει
∆ε πα να την παντρεύουνε,
οι διπλοκερατάδες,
οπέρσυ την εγλέντουνα
τέσσερις εβδοµάδες.
Χαρώ το εγώ το σώµα σου
απ'τα µισά και κάτω
µπαίνει το χέλι ζωντανό
και µονοµιάς ψοφάς το
Μαντιναδες 2002
ΥΒΡΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΝΗΘΙΚΕΣ
Το σκίσιµο στη φούστα σου
µ'αρέσει κοπελιά µου
κι όντε την παίρνεις τη στροφή
σηκώνετ' η τριχιά µου!
Χτες βράδυ σ'ονειρεύτηκα
µε τάγκα και ζαρτιέρες
κι ανε µου βγει το όνειρο
θα σε πηδώ δυο µέρες
Παίξε µου χίλιες µαχαιριές
και µια µε τη σκαλίδα
µα πριν µου παίξεις πιάσε τη
και ξύσε µου τ'αρχίδια
Απ' την ζωή στον θάνατο
είν' ένα µονοπάτι
κι από τον κώλο στο µουνί
δυό δάκτυλα και κάτι
Εµπνευση εισαι εσυ
σε οτι και αν κανω
µα απο τις µ......ς µου
νιωθω οτι σε χανω.
Ηθελα κα να κάτεχα
του κόλου σου η τρύπα
αφού δεν έχει τρύπα
πως έχει τόση γλύκα
Από τον κάµπο έρχοµαι
και παίζω το βιολί µου
kαι κάµανές µου οι κοπελιές
κΚοµµάθια τη ψωλή µου
Η κοπελιά που αγαπώ µου γλέιφει
την ψολή µου
κι εγώ της λέω όντε βογκά
τι έπαθες παιδί µου
Σαν πήρες την απόφαση
να βγεις στην κεφαλή µου
χαµήλωσε σιγά σιγά
και κάτσε στην ψολή µου
Της παπαδιάς ο µούναρος
κοιµάται δίχως έγνοια
κ'οι τρίχες του µακραίνανε
σαν του παπα τα γέννια
Ψωλη µου στασου πια ορθη
τα αρχιδια µη πλακωνεις
γιατι περνουνε τα µουνια
να τα 'ποκαµαρωνεις
Ο πουτσος µου ειναι ζαχαρη
και το µουνι σου µελι
ελα να τα ενωσουµε
να κανουµε παστελι
Τέσσερα πόδια έχει ο λαγός
τέσσερα και το ρίφη
πρώτας γαµούν την πεθερά
και ύστερα και τη νύφη.
Από ψηλά να γκρεµιστείς
και χαµηλά να πέσεις
Απού να φράξει ο κώλος σου
να µη µπορείς να χέσεις
Τι µαλακίες γράφετε
σε τούτη την σελίδα,
όσο κι αν έψαξα αλλού
ποτέ ξανά δεν είδα.
Οντα γεράσει ο άθρωπος
o κώλος του φαρδαίνει
και να τον εγαµήσουνε
δεν το καταλαβαίνει.
∆ώρο σου στέλνω φίλε µου
τώρα που φεύγει ο χρόνος
πέντε ψωλές αράπικες
να σε γαµούν συγχρόνως!
Απάνω στο απουρανό
ζυγώνει η γρα το γέρο
και η γρα ήταν ξεβράκωτη
και ο γέρος καυλωµένος
∆ίδυµοι πύργοι κούκλα µου
µοιάζουνε τα βυζιά σου
και γω Bill Lanten θα γενώ
να'ρθω στην αγκαλιά σου
Μαύρη 'µαι και κατέχω το
άσχηµη και θωρό το
µα 'κια που τo 'χουν οι καλές
τό χω και γώ χαρώτο
Άµα γεράσει ο άνθρωπος
φυρά η κεφαλή του
µακραίνουνε τ' αρχίδια του
κονταίνει κι η ψολή του
Ο κωλος ειναι κολαση
και το µουνι πηγαδι
και οποιος το κωλο δε γαµα
στραβος παει στον Αδη
Αµα γερασει ο αθρωπος
κι ασπρίσει το µαλλι ντου
ξενταντανουν τα'ρχιδια ντου
και πεφτει η ψωλη ντου
Τώρα που ήρθε η άνοιξη
και ανθούν οι µελιτζάνες
τ'αρχίδια µου στον κώλο σου
χτυπάνε σάν καµπάνες
155
Μαντιναδες 2002
Ανάθεµα το χάλι σου
και την καταγωγή σου
εσύ δεν είσαι Κρητικός
γι' αυτό άντε γαµήσου.
Ανάµεσα στα µπούτια σου
χορτάρι φυτρωµένο
να φέρω τ'αλογάκι µου
να βόσκει το καηµένο;
Τα µάτια σου είναι ουρανός
και τα βυζιά σου άστρα
και ο µπούτσος µου βασιλικός
και το µουνί σου γλάστρα
Μια µαντινάδα θα σου πω
µα θα βαστάς το ίσο
να σε γαµήσω θέλω γω
από µπρος και από πίσω.
Αν εζητάς αγάπη µου
µια θέση στην καρδιά µου
να συβαστείς να θέσοµε
τα πόδια σου εις τ'αυτιά µου
Απο ντροπής δεν είπανε
πάρετε δυο κουφέτα
να ευχηθούµε του γαµπρού
να τσι την βάλει ντρέτα.
Ποτέ µου δεν εσκέφτηκα
ΕΚΑΜίτης να δηλώσω
γιατί δεν θέλω Κρητικό
άνθρωπο να προδώσω.
Εσυ δεν καταδέχεσαι
µα εγώ θα σε παινέσω
στση κεφαλής σου το τρουλί
θα βγω και θα σε χέσω
Άµα ποθάνω βάλε µου
ένα δαυλό στον κώλο
και κάτσε απάνω να µε κλαίς
ν' αναστηθώ ντελόγω
Αργα τα ξηµερωµατα
µ'αρεσουν τα παιχνιδια
να µου χαιδευεις το παπα
και να µου ξεις τα αρχιδια
Αναθεµα το για µουνι
τρυπα καταραµενη
και µπαινει η πουτσα µου
ορθη και βγαινει µαραµενη
Θυµάσε που στην έβανα
πίσω από το µπεντένι
και φώναζες τσι µάνας σου
χοντρή ναι και δε µπαίνει!
Μαντιναδες 2002
ΥΒΡΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΝΗΘΙΚΕΣ
Ε το παντέρµο το µουνί
ήντα λογιώς το κάνει
και πιπιλίζει τη ψωλή
και δεν τηνε δακάνει
Ήθελα να µουνε χαλι
µεσ' το δωµάτιό σου
να µε πατείς και να θορώ
µικρή µου το κωλιό σου.
Χαρώ το εγώ το σώµα σου
απ'τα µισά και κάτω
µπαίνει το χέλι ζωντανό
και µονοµιάς ψοφάς το
Από τη Στεία έρχοµε
και παίζω τη κορµπέτα
θέσε κυρα µου ανάσκελα
να σου τη βάλω ντρέτα.
Που ειναι ο καιρος που γαµπριζα
και οι καβλες που χα πρωτα
κι εκανα τα µουνια φαρδια
σαν το χανιων την πορτα
Απ' την ζωή στον θάνατο
είν' ένα µονοπάτι
κι από τον κώλο στο µουνί
δυό δάκτυλα και κάτι
Τα µάτια σου είναι ουρανός
και τα βυζιά σου άστρα
και ο µπούτσος µου βασιλικός
και το µουνί σου γλάστρα
0ντα γεράσει ο άθρωπος
o κώλος του φαρδαίνει
και να τον εγαµήσουνε
δεν το καταλαβαίνει.
156
Μαντιναδες 2002
Ειχα ψωλη που εµπαινε
µες στα µουνια µε σουζα
τα αγαπηµενα χοµπι της
η πιπα κι η παρτουζα
Tέσσερα πόδια έχει ο λαγός
τέσσερα και το ρίφη
πρώτας γαµούν την πεθερά
και ύστερα και τη νύφη.
Μικρό µου το µουνάκι σου
κι εδάκασε το ο ψύλλος
και επρήστει το χειλάκι του
και δεν χωρεί ο φίλος.
Μικρό µου το µουνάκι σου
κι εδάκασε το ο ψύλλος
και επρήστει το χειλάκι του
και δεν χωρεί ο φίλος.
Μαντιναδες 2002
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Mαζί σου ονειρεύτηκα Tο πιο όµορφο απ' τα όνειρα
τη ζήση να περάσω που βλέπω κάθε βράδυ
όµως δεν εκατόρθωσα είναι πως έχει ξαστεριά
στο όνειρο να φτάσω. κι η θάλασσα είναι λάδι
Αγάπουνά σε κι έλεγα Αλλοι βαστούνε στη ζωή
πως δίχως σου δεν κάνω του πόνου το γοµάρι
µα εδά ούτε περαστική κι άλλοι από τα βάσανα
στ' όνειρο δε σε βάνω. απαλλαγή 'χουν πάρει.
Αµε να βρεις αλλού χαρές Αν άφηνα το δάκρυ µου
δεν έχω να σου δώσω χάµω στη γη να τρέξει,
εγώ 'χω λάθη µου παλιά δεν 'θελα χρειάζουντονε
ακόµη να πλερώσω. ποτές να ξανάβρέξει.
Αν δε µε καλοπολεµάς Αν είναι να ‘χω βάσανα
το θέλω λίγο λίγο, και πίκρες µε τα σένα,
να βρω αλλού αγαπητικιά άµε µικρή µου στο καλό
να σηκωθώ να φύγω. κι έχει ο Θεός για µένα.
Αν είναι τσι παλιές πληγές Αν είχε σάρκα και οστά
να µου τσι ξανανοίξεις, το µυστικό που χώνω
καλιά ‘χω µέσα στη φωτιά θα έβλεπες µε ποιο θεριό
κερά µου να µε ρίξεις. τόσο καιρό µαλώνω.
Αν και να ‘ταν µπόρετο Αν µ' αγαπάς κι ειν' όνειρο
να βγεις από τον νου µου, δε θέλω να ξυπνήσω
για µια θα ησυχάζαν µε τη γλυκάδα τ' όνειρου
οι φλέβες του κορµιού µου. θέλω να ξεψυχήσω
Αν µ'αγαπάς κι ειν'όνειρο Αν µάζευα τα δάκρυα
ποτέ να µην ξυπνήσω που από κοπέλι κλαιω,
γιατί µε την αγάπη σου θα'χα δική µου θάλασσα
ποθώ να ξεψυχήσω. στα κύµατα να πλέω.
Αν σ' έκανε όµορφη ο Θεός Αν σβήσουνε τα όνειρα
εγώ χα το χατήρι θα σβήσει κι η ζωή µου
για να µου πέψει βάσανα γιατί µ'αυτά κάθε βραδυά
και πόνους να µε φθείρει είσαι κι εσύ µαζί µου
Ανάθεµά σε µοίρα µου Ανάθεµα την µοίρα µου
κι ως πότε θα µου βάνεις κι'ως πότε θα µου βάνει
στα όνειρα µου τη φωτιά τα όνειρα µου στη φωθιά
και στάχτη να τα κάνεις και στάχτη θα τα κάνει.
Ανε µε βγάλει η περασά Ανέβα πάνω στη µηλιά
ου τση χαράς την βρύση, και µέτρησε τα µήλα,
όταν θα σκύψω για να πιω λογάριασε και τον καιρό
νερό θα σταµατήσει. που µε παιδεύεις σκύλα.
Αντί να κλαίω τραγουδώ Αντί να κλαίω τραγουδώ
µα ποιος καταλαβαίνει µα ποιος καταλαβαίνει
µεσ την ψυχή ήντα µπορεί µες την ψυχή ήντα µπορεί
στα αλήθεια να συµβαίνει στα αλήθεια να συµβαίνει
Απ' τα χιλιάδες όνειρα Απ΄ όταν εγεννήθηκα
βγαίνουνε ορισµένα ειν' η ζωή µου ετούτη ,
απ' τα δικά µου όνειρα να 'µαι ευτυχής στα βάσανα
δε βγήκενε κανένα. και δυστυχής στα πλούτη .
157
Μαντιναδες 2002
Αγάπη πήρα και έδωσα
µ αγάπη µπλιο δεν έχω
εσφράγισαν οι ουρανοί
τσι µπόρες δεν αντέχω
Αµα θα δω µαύρο πουλί
ποτέ δεν το σκοτώνω
τα µαύρα για να τα φορεί
έχει κι εκείνο πόνο.
Αν γελώ καµιά φορά
γελώ για να µην κλάψω,
και µες το γέλιο προσπαθώ
τον πόνο µου να θάψω.
Αν είναι όµορφη η ζωή
εσύ την οµορφαίνεις
κι αν κλαίω κι ειν' από χαρά
εσύ 'σαι που µε δέρνεις.
Αν έριχνα στα κύµατα
κάθε µου στεναχώρια
δεν θα'χε τόπο η θάλασσα
να πλαίνε τα βαπόρια
Αν µ'αγαπάς κ'είναι όνειρο
στον ύπνο µου ας ποθάνω
γιατί αν ξυπνήσω δίχως σου
ήντα θα ζω να κάνω
Αν πίστευα στα όνειρα
που έβλεπα κάθε βράδυ
θα ήθελα να ήτανε
παντοτινά σκοτάδι.
Αν σου ραγίσει την καρδιά
µην την κρατάς κακία
µα κι αν µπορέσεις δωστηνε
άλλη µια ευκαιρία
Ανάσα της βαθιάς πληγής
του δειλινού φεγγάρι,
και ξοµπλιαστό µου όνειρο
να µε παιδεύεις πάλι.
Ανεµος δέρνει τη καρδιά
κι οσάν το φυλλό τρέµει
δεν είναι αέρας του γυαλού
µα τση καρδιάς µελτέµι.
Απ' όλα µου τα ονειρα
ένα 'ναι η πεθυµιά µου
έστω νεκρός να 'ρθει να µπει
µέσα στην αγκαλια µου
Απαγορεύεις στο κορµί
µα η ψυχή δε ξέρει,
µέσω τση σκέψης προσπαθεί
µήνυµα να σου φέρει.
Μαντιναδες 2002
Από µακριά νοήµατα
µου κάνει και παιχνίδια,
κι από κοντά τη σοβαρή
σα να µην είναι ίδια.
Αποψε πάλι θα τον δω
στου ονείρου µου την πλάνη
µα στην πραγµατικότητα
ειν’ αγκαλιά µε άλλη.
Αραγες πιο ξηµέρωµα
χαρά θα µου χαρίσει
να κάνει το χάµογελο
στα χείλη µου ν'ανθίσει
Αφήστε µε να τραγουδώ
κανένα δεν πειράζω,
έτσα ξεχνώ τον πόνο µου
και δεν αναστενάζω
Αχ γαλανή, γλυκιά µορφή
απ' το βουνό του ∆ία
χρόνια να περνούνε και πονώ
ψάχνοντας την αιτία
Αχι και να ‘ταν φυλακή
µικρή µου η αγκαλιά σου,
να κάνω χίλια φονικά
για να βρεθώ κοντά σου
Βάσανα δε µε σταίνουνε,
ούτε και καταιγίδες
µα όσα κι αν ειν'τα έµπόδια,
πληθαίνουν οι ελπίδες
Βάσανα µου 'δωσες πολλά
και πέσαν µαζεµένα
κι ώστε να ζω παράπονο
θα το 'χω µετα σένα.
Βροχή να πέσουν οι χαρές
οι ποταµοί να τρέξουν
κόντρα στην µπόρα να σταθώ
πάλι δεν θα µε βρέξουν
Γιάντα τα µαύρα τα φορείς
και ποια 'ναι η αφορµή σου
αφού το ξέρω δεν πενθείς
κανένα συγγενή σου.
Γι'αυτό σας λέω έχετε γεια
πάω να ησυχάσω
θα πάω να βρω µια ερηµιά
τσι πόνους να περάσω
Γλυκό τσι νύχτας όνειρο
µεσ'του µυαλού τη ζάλη
έλα και φέρε τη χαρά
και την ελπίδα πάλι
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Απ'όξω από την πόρτα µου
πολλές χαρές περνούνε
κι έχω την πόρτα ανοιχτή
µα δεν µε προτιµούνε
Απόψε σ' είδα στ' όνειρο
χαρώ το τ' όνειρό µου
πως ήταν τα χεράκια σου
καδένα στο λαιµό µου
Αρχή αρχή τση σκέψης µου,
µεγάλο µυστικό µου
τη νύχτα είσαι τ'όνειρο
και την αυγή το φώς µου.
Αφού δε ξέρεις ν’ αγαπάς
πρέπει να το δηλώνεις,
να µην δηµιουργείς δεσµούς
ανθρώπους να πληγώνεις.
Αχ την παντέρµη τη ζωή
πως τηνε παίρνει ο χρόνος
για τα στερνά, τα δύσκολα
όλο µε πιάνει ο πόνος
Αχι και να'µουν ύπνος σου
και να'µουν τ'ονειρό σου
και να'µουνα προσκέφαλο
κοντά στο µάγουλό σου
Βάσανα έχει απού αγαπά
µα όποιος δεν αγαπήσει
πως έχει ο κόσµος και χαρές
ποτέ δε θα γνωρίσει
Βασανα που 'χει η ζωη
µα αυτα ειναι τ' αλατι
τη νοστιµιζει ,τη χαλα
µα 'ναι παντα γεµατη
Γι' αυτό σου λέω αγάπη µου
φύγε 'πό τη ζωή µου
µη δώσεις κι άλλα βάσανα
στο άµοιρο κορµί µου.
Γιάντα το λάθος έκαµα
φταίει ο εγωϊσµός µου
ή µήπως φταίς λίγο και συ
που'χασα το µυαλό µου;
Γίνε γιατρός και γιάνε µου
η-την πληγή που έχω
γιατί 'ναι ο πόνος δυνατός
και άλλο δεν αντέχω.
Γύρισε δες τον ουρανό
και κοίταξε και µένα
κι αν έχεις πίστη πίστεψε
πως χάνοµαι για σένα.
158
Μαντιναδες 2002
Απόψε πάλι θα σε δω
στ' όνειρο και θα κλάψω
γιατί στ' αλήθεια δεν µπορώ
εγώ να σ' αγκαλιάσω.
Απ'ώρας κι ένιωσα ζωή
έχει να ξηµερώσει
χωρίς σηµάδι χαραυγής
κοντεύει να τελειώσει
Αυτή ζηλεύει στα λεφτά
Μα εγώ λεφτά στερούµαι
δεν το'λεγε απ'την αρχή
Να µην αγαπηθούµε
Αφού εγώ απόχτησα
πληγή απού δε γιαίνει,
σκέψου τον άλλο που θα µπει
στον δρόµο σου καηµένη.
Αχι και να ‘ταν µπορετό
να βγεις από το νου µου,
για µιας θα ησυχάζανε
οι φλέβες του κορµιού µου.
Βαρέθηκα στα όνειρα
να βρίσκοµαι κοντά σου
και στην πραγµατικότητα
να είµαι µακριά σου
Βάσανα έχω χαχαλιές
χαρά δεν έχω άλλη ,
και βλαστηµώ τη µοίρα µου
ήντα θα µε ποκάµει .
Βραδιάζει και παρακαλώ
ποτέ µην ξηµερώσει
στ' όνειρο για σε θωρώ
ο νους µου να µερώσει.
Για µιαν αγάπη περπατώ
στου Γολγοθά το δρόµο
κι ας µην φαίνεται ο σταυρός
που κουβαλώ στον ώµο
Γιατρό δε βρίσκω της καρδιάς
το πόνο να γιατρέψει
κι έχει ο ήλιος της χαράς
για µένα βασιλέψει
Γλυκιά αιτία ύπαρξης
παρηγοριά κι έλπιδα
βάνεις στη σκέψη όρια
και στην καρδιά λεπίδα.
∆ακρυα απ' τα µατια µου
πεσαν χωρις να ξερω
την αφορµη που µε εκανε
ξανα να υποφερω
Μαντιναδες 2002
∆ε θέλω 'γω ποδαρικό
απ'τσι καηµούς οφέτος
κι αν τύχει µοίρα και τσι δείς
πως δε τσι θέλω πέτος.
∆ε χαµηλώνω τα φτερά
στις δύσκολες µου ώρες,
µόνο τ' ανοίγω και πετώ
αλάργο από τσι µπόρες.
∆εν κάνω µπλιό µου όνειρα
γιατί τα τελευταία ,
µπορεί να σβήσαν άδικα
µα ήταν τα πιο ωραία .
∆εν κλαιω για τα βασανα
γιατι εχω συνηθισει
κλαιω για την αγαπη µας
που ειναι γοργο να σβησει
∆εν ξανακάνω όνειρα
γιατί µε εξαπατούνε
και µου προσφέρουνε χαρές
µονάχα οντέ κοιµούµαι
∆εν ξανακάνω όνειρα
και στόχους µπλιο δε βάνω,
πάντα θα βρίσκει η µοίρα µου
αιτίες να τα χάνω.
∆εν ξαναπλάθω όνειρα
γιατί η αυγή τα παίρνει
και είναι σκέτη απογοήτευση
κάθε που ο ήλιος βγαίνει
∆ύο καρδούλες τρυφερές
µε άλυσο δεµένες
στο δέντρο της υποµονής
ελπίζουν, οι καηµένες.
Εγώ θα κάνω όνειρα
για σενα και για µένα
ασχέτως οτι βρίσκεσαι
φως µου σε χέρια ξένα.
Εγώ κατέχω πως γελώ
και δεν αναστενάζω
µα και να κλάψω τι µ' αυτό
που πράµα δεν αλλάζω..
Είναι γραφτό του δυστυχή
τ' όνειρο να τελειώσει
του ήλιου τ' άδικου φονιά
τσ' αχτίνες σα θα νιώσει.
Είναι φορές που γίνοµαι
Θε µου κριτής και κρίνω
τσι πράξεις σου και άδικες
πολλές φορές τσι βρίνω
Μαντιναδες 2002
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
∆ε θέλω µε τα όνειρα ∆ε συµµετέχω σε χαρές
τη ζήση να περάσω η µοίρα δε µ' αφήνει
θέλω αληθινές χαρές βαστά νερό κι εγώ διψώ
κι εγώ να δοκιµάσω. και σα µε δει το χύνει
∆εν είν' τα µάτια ποταµός ∆εν έχει ελπίδα τ' όνειρο
ή βρύση για να τρέχει αφού θα ξηµερώσει ,
το κάθε δάκρυ που θωρείς και θα ρθει ο ήλιος ο φονιάς
το νόηµά του έχει πάλι να το σκοτώσει .
∆εν κάνω όνειρα πολλά ∆εν κλαίω για να µη φάνει
που κι ένα πότε λίγο , στο πρόσωπό µου η πίκρα
να ξεγελώ τη σκέψη µου όνειρο λέω πως ήσουνα
και το καηµό να πνίγω . και χάθηκε µια νύχτα
∆εν κλαίω για τα βάσανα ∆εν ξανακάνω όνειρα
βάσανα έχουν και άλλοι αφού όπως κι αν το κάνω
κλαίω γιατί τον εθωρρώ ανέ σε δω στον ύπνο µου
σε αλληνής αγκάλη στον ξύπνιο µου σε χάνω..
∆εν ξανακάνω όνειρα ∆εν ξανακάνω όνειρα
γιατί όλα ναυαγούνε ήσουν το τελευταίο
στου πόνου τον ωκεανό εχτές το βράδυ το'θαψα
προτού λιµάνι βρούνε. κι όλη τη µέρα κλαίω
∆εν ξανακάνω όνειρα ∆εν ξανακάνω όνειρα
και σχέδια µεγάλα όνειρα πια µεγάλα
γιατί θα µείνουνε κι αυτά γιατί όλα τα όνειρα
όνειρα ωσάν και τ' άλλα. θα είναι όπως τ' άλλα.
∆εν ξέρω τι θα πει χαρά ∆ίνω ευχές στο σώµα µου
κι όπου τη συναντήσω, γιατί καρδιά φυλάσει,
θα την περάσω για καηµό και δεν τζη πρέπει στη ζωη
και θα παραµερίσω. καθόλου να χαλάσει.
Εβρήκα πάλι τη χαρά Εγώ είµαι που την πρόσεχα
πού 'χα καιρούς χαµένη, σα να 'τανε το φως µου
σε τόπο απού δεν το 'λπιζα κι εδά τηνε παντρεύεται
πως θα µε περιµένει µαθαίνω ο ξάδερφός µου.
Εγώ θα κάνω όνειρα Εγώ θα κάνω όνειρα
για σένα και για µένα ώστε να ζω για σένα
ασχέτως πως θα βρίσκεσαι κι αν µ'αρνηθείς θα µείνουνε
φως µου σε χέρια ξένα στη θύµηση γραµµένα
Εγώ κι αν κάνω όνειρα Είµαι φτωχός µ' απόχτησα
τα κάνω µπας και βγούνε , δυό τροµερά προσόντα
µήπως συβάσω τις τσι χαρές τα βάσανά µου τραγουδώ
να ρθούνε να µε βρούνε . στον πόνο πάω κόντρα
Είναι πικρό το βάσανο Είναι στιγµές που ο άνθρωπος
και ο καηµός µεγάλος ό,τι καρδιά κι αν έχει
ο γης να λέει σ' αγαπώ, αφήνει το στο µάγουλο
ν' αδιαφορεί ο άλλος το δάκρυ του και τρέχει.
Είναι φρικτό τα όνειρα Είσαι τ'αγνό µου όνειρο
τα ψέυτικα που κάνω , και η γλυκειά πνοή µου
όσο και να ΄ναι ψέυτικα θα σ'αγαπώ κι ας γίνεται
πονώ όντε τα χάνω . µαρτύριο η ζωή µου
159
Μαντιναδες 2002
Είσαι το µόνο µου όνειρο
παράνοµή µου αγάπη
θα σ' αγαπώ και το κορµί
ας λιώνει µες στα πάθη.
Ελα βροχή στα µάτια µου
χτύπα να τα σφαλίσεις,
να µη θωρώ τον πόνο µου
τα δάκρυα να κρύψεις.
Εµένα δε µ'απασχολεί
η αλλαγή του χρόνου
γιατί ποτέ δε µου'φερε
το φάρµακο του πόνου
Ενα µαράζι στην καρδιά
µε καίει τόσα χρόνια
την πρώτη την αγάπη µου
δεν ξέχασα ακόµα.
Επαθα εσταυρώθηκα
και πέθανα συνάµα
µα αυτή δεν έβγαλε ποτέ
για µένα λίγο κλάµα.
Επεσα κατά σύµπτωση
µες στση χαράς τον κήπο
κι είδα πως ζούνε οι ευτυχείς
κι είχα καλλιά να λείπω
Εσβήσανε τα όνειρα
που'χα και φέγγανέ µου
τάξε πως ήτανε κεριά
στη ταραχή τ'ανέµου
Εσκόρπισα τα όνειρα
στο φύσηµα τ' ανέµου
γιατί κουράστηκα να ζω
µόνο µε κεινα Θεέ µου.
Εύχοµαι αυτή που στην καρδιά
µπήκε να σου προσφέρει
όσα εγώ τοσο καιρό
δεν είχα καταφέρει
Εψαξα µέσα στα όνειρα
η-τα δικά σου χνάρια
µα βρήκα µόνο ερείπια
στάχτες κι αποµεινάρια
Ζω µ' ένα όνειρο κρυφό
ίσως και ξεδειλιάνει
καµιά φορά ξερό κλαδί
σε βράχο απάνω πιάνει.
Η λύρα µου ,µου έκανε
παράπονα κερά µου
βαρέθηκε να τραγουδά
µόνο τα βασανά µου
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Είσαι τση νύχτας όνειρο,
ήλιος φεγγάρι κι άστρα
λουλούδι και βασιλικός,
στου κήπου µου τη γλάστρα
Ελα να δεις που βρίσκοµαι
και σ' ήντα τόπο µένω ,
να δείς το χάλι του κορµιού
πως το 'χεις προδωµένο .
Εµένα µ'έπλασε ο Θεός
για µιαν αιτία µόνο
να δοκιµάζει επάνω µου
κάθε καινούργιο πόνο.
Ενός ονείρου θα 'κλουθώ
να µπω στην αγκαλιά σου
αφού µωρό µου βρίσκοµαι
χιλιόµετρα µακριά σου
Επαιξα ζάρια µε το Θεό
µήπως τονε κερδίσω
να του ζητήσω αντάλλαγµα
εσένα να 'χω πίσω
Επιστεψα στα λογια σου
στα ψευτοδακρυα σου
κι εδωσες πονο µιας καρδιας
που δε βαστα µακρυα σου
Εσβησε αέρας το κερί
που ‘κράτουνα στη χέρα,
κι 'ναι για µένα η ζωή
σκοτίδι νύχτα µέρα.
Εσφαλα που σ'αγάπησα
τρέλα έκαµα µεγάλη
να παίρνω εγώ τις πίκρες σου
και να σε χαίρονται άλλοι
Εχασα φως µου τη χαρά
που µού'δωκε η φύση,
γι΄αυτό για σένα η ζωή
µ' ανάµνηση θα σβήσει
Ζήσε εσύ στα όνειρα
ελεύθερη να εισαι
γιατί θωρώ πως στη ζωή
όλα µου τα αρνείσαι.
Ζωγραφισε µου τη χαρα
µα διπλα πονο να χει
να δδεις στον κοσµο διαφορα
µικρη µου πως υπαρχει
Η µια πληγή σ΄άλλη πληγή
το σώµα πως θ΄αντέξει
το νευρικό µου σύστηµα
φοβούµαι θα τα παίξει
160
Μαντιναδες 2002
Ειχα ενα ονειρο κι εγω
και τωρα ειναι µπροστα µου
τ' αγγιζουνε τα χερια µου
καιγεται η καρδια µου
Ελπίδα πάλι φύτεψα
και τη ποτίζω µ' αίµα,
θωρώ πως είναι ψεύτικα
µα 'ναι γλυκιά για 'µένα.
Εµονιµοποιήθηκε
ο νούς και η θύµηση µου
σε µια γυναίκα που ποτέ
δεν θα γενεί δική µου
Εξεκινήσαν οι χαρές
µα 'ναι στο δρόµο ακόµη
κι ώσπου να 'ρθούνε πιθανό
ν' αλλάξουνε και γνώµη.
Επαψα πια και όνειρα
για σένανε δεν κάνω
έτσι κι αλλιώς κατέχω το
πως την αυγή σε χάνω.
Ερηµος δρόµος και στενά
µείνανε στη καρδιά µου
κι όνειρα γκρεµιστήκανε
σαν έφυγες µακριά µου
Εσίµβασα τα χείλη µου
να µην µιλούν για σένα
όµως θα δεις τα µάθια µου
που είναι δακρυσµένα.
Ευχαριστώ τα όνειρα
που µε παρηγορούνε
απού σε φέρνουνε συχνά
στην κλίνη που κοιµούµαι
Εχω το Θιό και µε χτυπά
τη µοίρα και µε δικάζει
και του σεβντά σου ο καηµός
µαχαίρι και µε σφάζει..
Ζήσε εσύ στα όνειρα
ελεύθερη να είσαι
γιατι θαρρώ πως στη ζωή
όλα µου τα αρνείσαι.
Η αγάπη µοιάζει µ'όνειρο
π'οντέ ξυπνήσεις σβήνει
µα µια µεγάλη ανάµνηση
µες στην ζωή σ'αφήνει
Η µοίρα µόνο στους καηµούς
µ έχει περιορίσει
και µια φορά να δω χαρά
δεν θέλει να µ αφήσει
Μαντιναδες 2002
Η µοίρα µόνο στους καηµούς
µ έχει περιορίσει
και µια φορά να δω χαρά
δεν θέλει να µ αφήσει
Η νύχτα δίνει µου χαρά
και η µέρα φέρνει πόνο
γιατί έρχεσαι και σµίγουµε
στα όνειρά µου µόνο
Ηθελα να 'σαι όνειρο
να έρχεσαι τα βράδια
να µην ποµένω µοναχός
στο ύπνου τα σκοτάδια.
Ηρθες κι απόψε να µου πεις
πως µ'αγαπάς στ'αλήθεια
κρίµα που ήταν όνειρο
κι έσβησε µες στη νύχτα
Θέ µου γιατί ότι αγαπώ
σ'αρέσει να το παίρνεις
κι ευχαριστιέσαι δάκρυα
στα µάτια µου να στέλνεις
Ιντα το θέλω να περνώ
και να συχνοδιαβαίνω
και λόγο από τα χείλη σου
να µη µπορώ να παίρνω.
Κάθε γλυκό ξηµέρωµα
µε όνειρα το στολίζω
µα σβήνουν µε το δειλινό
και γω ο φτωχός ελπίζω
Καινούργιε χρόνε που 'φταξες
γιάνε µου τη πληγή µου
που µου την ήφηκε ο παλιός
σηµάδι στο κορµί µου
Κάµε γραπτή τη σκέψη σου
και πέψε µου να µάθω,
να δω αν εβγούνε αληθινά
τα όνειρα που πλάθω.
Κανείς στον κόσµο δεν περνά
Θεέ µου τα βάσανά µου
εγώ εδώ και αυτή αλλού
χιλιόµετρα µακριά µου
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
και να 'ναι αυτή θλιµένη
και να σου λέει µε άλλονε
είµαι ερωτευµένη
Κατές ηντά 'ναι ν'αγαπάς
και να την δεις µια µέρα
να 'ναι µε άλλον αγκαλιά
και να φορεί την βέρα
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Η µοίρα ότι κι αν ζητάς
τ' αντίθετο σου στέλνει
γι' αυτό και γω θα πορευτώ
και θα 'µαι ευτυχισµένη.
Ηθελα και να κάτεχα
αν µ' έχεις στο µυαλό σου
κι αν τα βράδυα µε θωρείς
συχνά στο όνειρό σου
Ηθελα στον εγωισµό
ενός κεριού να µοιάζω
να καίγοµαι σιγά-σιγά
και στεναγµό µη βγάζω.
Θα προσπαθήσω όσο µπορώ
να γιάνω τον καϋµό µου
άτυχος εγγενήθηκα
δε φταις εσύ µικρό µου
Θεέ µου και κάνε µε όνειρο,
να µπώ στην αγκαλιά του,
και να του κλέψω από βραδύς,
το νού και τη καρδιά του.
Κάθε βραδιά πριν κοιµηθώ
στην σκέψη µου σε βάνω
κι είναι γλυκά και όµορφα
τα όνειρα που κάνω
Και η λύρα κλαίει όντε µε δει
τσι κοντυλιές ν' αρχίσω
γιατί κατέχει ίντα τραβώ
να σε γυρίσω πίσω
Κακό δεν έκανα ποτέ
καλό µονάχα κάνω,
κι όµως δεν γνώρισα χαρές,
στον κόσµο τον επάνω
Καµιά φορά στο τάφο µου
αν ρθείς τι θα γυρεύεις ,
είντα ζητάς απο νεκρό
που στη ζωή παιδεύεις .
Κανένα από τα όνειρα
που κάνει δεν θα ζήσει,
γιατί στην δυστυχία µου
επάνω τα' χει χτίσει.
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
και να σου λέει εκείνη
απλή φιλία η αγάπη µας
θέλω να παραµείνει
Κι ανε ποθάνω να µη 'ρθεί
στον τάφο µη σιµώσει
γιατί φοβούµαι πως κι εκεί
βάσανα θα µου δώσει
161
Μαντιναδες 2002
Η νύκτα δίνει µου χαρά
κι η µέρα φέρνει πόνο
γιατί έρχεται και σµίγουµε
στα όνειρα µου µόνο
Ηθελα µόνο µια φορά
στο κλάµα να σε βγάλει
να δεις σκληρό που 'ναι να κλαις
και να γελούν οι άλλοι
Ηλιε που βγένεις την αυγή
µε χέρια µατωµένα ,
φαντάσου πόσα όνειρα
θα έχεις σκοτωµένα .
Θ'αφήσω γένια και µαλλιά
για να µε λένε γέρο,
να µην κατένε την αφορµή
απού'χω και υποφέρω
Θέλω να µείνω µοναχός
έστω για λίγη ώρα ,
να κλάψω για τα όνειρα
που χάθηκαν στη µπόρα .
Κάθε γλυκό ξηµέρωµα
για µένα είναι πόνος
ένα λεπτό στη σκέψη σου
θαρρώ πως είναι χρόνος
Και στ' όνειρο σαν έρχεσαι
λίγο σ' απολαµβάνω
γιατί η χαρά σου µε ξυπνά
σεβντά µου και σε χάνω.
Καλή σου νύκτα αγάπη µου
και στ'όνειρο σου πάλι
θα σου κρατήσω συντροφιά
στου ύπνου σου τη ζάλη
Κάνε το Παναγία µου
στ'όνειρο να βρεθούµε
να σµίξουµε τον πόνο µας
ο γεις τ'αλλού να πούµε
Καρδια µου βαλε σκολιανα
κι αν βρεις λουλουδια κοψε
στσ'αποστοφες του ονειρου µου
τον περιµενω αποψε
Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς
να σου 'χει γίνει βάρος
να θες να πείς το σ'αγαπώ
και να µην βρίσκεις θάρρος
Κι από τη λάβα πιο καυτό
κυλά κάθε µου δάκρυ,
και πέφτοντας µες την καρδιά
χαράζει µονοπάτι!
Μαντιναδες 2002
Κι η θάλασσα έχει καηµό
κι είν' ο αφρός το δάκρυ
που 'χει το κύµα όντε ξεσπά
στης αµµουδιάς την άκρη
Κοντώ να µ' ονειρεύγεται
τσι νύχτες που κοιµάται
και το πρωί απού ξυπνά
χαίρεται γή λυπάται;
Λες και χω κάνει αδίκηµα,
λες και χω εγκληµατίσει
κι η µοίρα µου και ο Θεός
µε'χουνε τιµωρήσει.
Μακρυά σου δεν µπορώ να ζω
κοντά σου νιώθω πόνο
άνε σε βλέπω χάνοµαι
κι αν δε σε βλέπω λιώνω.
Με βασανίζει η σκέψη σου
µωρό µου κάθε βράδυ
στείλε µου ένα µήνυµα
να βγω απ'το σκοτάδι
Με συντροφιά τα βάσανα
που µου 'δωκες θα ζήσω
δώρο από 'σένα είναι κι αυτά
γι' αυτό θα τα κρατήσω.
Μέσα στο γέλιο προσπαθώ
τον πόνο µου να θάψω
κι όταν µε βλέπεις και γελώ
γελώ για να µη κλάψω
Μέσα στου ύπνου τ' όνειρο
θέλω χαρά να ζήσω
αφού ότι θέλω δε µπορώ
ξύπνιος να τ' αποκτήσω.
Μη µου µιλείτε για ζωή
την πήρε η π' αγαπούσα
γιατί και γω µαζί µ' αυτή
απ' τη ζωή της ζούσα.
Μην έρχεσαι στα όνειρα,
είναι σκληρό για µένα
κάθε πρωί να τα θωρώ
τα µάτια µου κλαµένα.
Μια νύχτα ζήτησα να 'ρθεί
το όνειρο ν'αγγίξω
να νιώσω την αγάπη του
και σαν κερί να σβήσω.
Μοίρα δεν είσαι δίκαιη
όταν χαρές µοιράζεις
δωσ' και σε µένα το φτωχό
µα δε τση αγοράζεις.
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Κι ο Πάσσαρης που 'ναι φονιάς
και δεν το µετανιώνει
µπρος στην δική σου απονιά
τα χέρια τα σηκώνει
Κρυφά µ'αρέσει να πονώ
κρυφά να υποφέρω
κρυφής αγάπης αίσθηµα
στα χείλη µου να φέρω
Μ' αρέσει η νύχτα που περνά
να'ναι σκοτεινιασµένη
για να µετρώ τον πόνο µου
άστρο σα δεν προβαίνει
Μαύρα θα βάψω να φορώ
να δείχνω µε τα ρούχα
πως εχαθήκαν οι χαρές
στον ψεύτη κόσµο απού'χα
Με δάκρυ και αναστεναγµό
ξυπνώ γλυκό µου αηδόνι
γιατί τη φέρνει τ'όνειρο
και ο πόνος µεγαλώνει
Με τ' όνειρο θα ξαγρυπνώ
µε κείνο θα κοιµούµαι
και µε εκείνο τις πληγές
θα κλείνω σαν πονούνε
Μέσα στο νου µου βρίσκεσαι
και τσ'ώρες που κοιµούµαι
κι από κανένα όνειρο
να λείπεις δεν θυµούµαι
Μη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ
ρώτα µε πως αντέχω
του έρωτα σου τσι πληγές
τόσο καιρό που έχω
Μη µου µιλείτε για χαρές
αυτές έχουν τελέψει
µιλείτε µου για τσι καϋµούς
που µ' έχουν κυριέψει.
Μην ξαναπείς πως αγαπάς
και πάλι ψέµα θα'ναι
πες µου µονάχα πως µισείς
αυτή τη χάρη κάνε
Μιά χαρουπιά ξεπάτωσα
για να φυτέψω άνθη
ν΄ανθίσουν δεν τ'αφήκανε
οι κακόγνωµοι ασπαλάθοι
Μοίρα κι αν' µε πλήγωσες
κι αν µου 'δωσες κατάρες
εµένα δε µε σταίνουνε
ανεµικές κι αντάρες.
162
Μαντιναδες 2002
Κοιµάµαι και ονειρεύοµαι
πως είσαι εσύ µαζί µου
µα όταν ξυπνάω την αυγή
χάνω την θύµηση µου
Λένε πολλοί πως τ'όνειρο
στο φως της µέρας σβήνει
κι όµως το βλέπει ο δυστυχής
γιατί χαρά του δίνει
Μ' έχει χορτάσει η µοίρα µου
µε χωρισµούς και πόνο
και της καρδιάς το γιατρικό
δε βρίσκεται στο χρόνο.
Μάυρα τα ρούχα που φορώ
γιατι δεν έχω άλλα
και δείχνουνε οτι περνώ
µαρτύρια µεγάλα
Με καµε η µοίρα βασιλιά
στου στεναγµού το θρόνο
σ' άλλους να δίνω τη χαρά
και 'γω να ζώ στον πόνο
Με την ελπίδα πως µπορεί
στ'όνειρο να βρεθούµε
σε βγάνω απού τη σκέψη µου
και θέτω και κοιµούµαι
Μέσα στον ύπνο µου έρχεσαι
νύχτα και δεν κοιµούµαι
ώρες 'ποµένω ξυπνητός
κι όλο σε συλλογούµαι.
Μη µου µιλείτε για ζωή
για θάνατο µιλείτε
πέθανε τ' άστρο τσι αυγής
δε θα το ξαναδείτε.
Μη µου µιλείτε πια γι' αυτή
που µ' άφηκε µονάχο
απόθανε και δεν µπορώ
καµµιά χαρά µπλιο να 'χω.
Μια µέρα βρέθηκε κι εγώ
να πω πως θα γελάσω
µα δε µε άφηκε αυτή
κι αυτό να τ'απολαύσω
Μοιάζει η ζωή µου µ' όνειρο
και όλα τριγύρω ανθούνε
άµα θωρώ τα χείλη σου
και µου χαµογελούνε
Μοίρα σκληρή και άπονη
γιάντα χτυπάς τσ' ανθρώπους ,
και τους γκρεµίζεις όνειρα
που φτιάχνουνε µε κόπους .
Μαντιναδες 2002
Μόν' η αγκαλιά σου αγάπη µου
τη δύναµη µου δίνει
και τη φωθιά απ'τσι πόνους µου
αµέσως µου τη σβήνει
Μου 'στειλε προσκλητήριο
το έχει αποφασισµένο
να αφήσει εµένα απ' αγαπά
να πάρει έναν ξένο.
Μυροβολούνε οι ανθοί,
τ'αηδόνια κελαηδούνε,
µόνο οι δικοί µου σπαραγµοί
τα βράδια αντηχούνε
Να µη ρωτάς το δυστυχή
ηντά 'χει για δε λέει
δε θέλει να το εθωρούν
όταν πονεί και κλαίει
Να 'τανε τρόπος να γενείς
αυγή µου σα κι εµένα
να δεις τα τόσα όνειρα
που µου 'χεις σκοτωµένα
Νυχτα που µεσ' το σκοτος σου
κρυβεις καϋµους και παθη ,
τα εδικα µου βασαµα κανεις
να µη τα µαθει .
Ξανακοιµήσου κρίνε µου
µα η αυγή κοντοσιµώνει,
µη λείπεις απ' το όνειρο
και την αφήσεις µόνη.
Ο ήλιος εβασίλεψε
κ'η µέρα τουτη εχάθει ,
για να ρθει άλλη να µε βρεί
µ' άλλα, καινουργια πάθη.
Ο πόνος που µου έδωκες
του χωρισµού το βράδυ
και σ' όνειρο να 'ρχότανε
θα µ' άφηνε σηµάδι
Ολα µου τα όνειρα τα κρέµασα
σε γυναικεία τρίχα,
και 'σπασε η τρίχα και 'χασα
στον κόσµο ότι κι αν είχα.
Ολοι µιλούν για όνειρα
µα τα δικά µου εµένα
σε πέντε τάβλες τα 'βαλα
να'ναι αποµονωµένα
Ονειρα ανεκπλήρωτα
όνειρα ξεχασµένα
από την ώρα που'φυγε
εκείνος από µένα
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Μόνο µε λόγια π' άκουσες
µ' έχεις καταδικάσει
µα θα δεχόµουν τη ποινή
αν έκανα και πράξεις.
Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά
µα µόνο δε µ' αφήνεις
µικρή µου και στα όνειρα
παρηγοριά µου δίνεις
Να κάτεχα πως αντιδρά
όταν µεταξυπνήσει
που εµένα θώριε στ' όνειρο
και άλλο θ' αντικρύσει.
Να 'ξερα µάγια θα 'κανα
της µοίρας να πεθάνει
γιατί τα βάσανα βουνό
πάντα µπροστά µου βάνει.
Να 'χε µπορούν τα δάκρυα
να λιγοστούν τον πόνο
δε 'θελα κάνω άλλη δουλειά
παρά να κλαίω µόνο.
Νύχτα που πλέκεις όνειρα,
ερωτικά µε τ' άστρα,
γίνε κι απόψε ανυφαντού,
στον ύπνο ξελογιάστρα.
Ξύπνα µα όνειρο ποτέ
αληθινό δε βγαίνει
απλά την νύχτα πιο γλυκά
την κάνει και διαβαίνει
Ο Θεός µου δίνει δύναµη
στις δύσκολές µου ώρες
γι'αυτό δεν έκλαψα ποτέ
όσες κι αν ήρθαν ώρες
Οι µέρες που 'χω να σε δω
µου φαίνονται αιώνες
γιατί 'ποµένω ξυπνητός
στου πόνου τους ξενώνες.
Ολα στον κόσµο τα 'χασα
για τη δική σου αγάπη
κι όµως µέσα στη ζωή
κάποτε είχα κάτι
Ολοι µου λένε όντε φορώ
τα µαύρα γιάντα βάνω
µα 'γω 'χω µάθει µυστικά
στα φόρα να µη βγάνω.
Ονειρα κάνω ο δυστυχής
µα ίντα θα βγει πως κάνω
που δε µ' αφήνει η µοίρα µου
ένα να ξεδιλιάνω.
163
Μαντιναδες 2002
Μου 'στειλε προσκλητήριο
προσωπικό και γράφει
πως ήµουν ένα απ' τα πολλά
που έχει κάνει λάθη.
Μπροστά µου είναι οι χαρές
µα µόλις θα σιµώσω
θα φύγουνεκι ασ'τσι καλλιά
να τσι 'ποκαµαρώνω.
Να µάζωνα τα δάκρυα
που από κοπέλι κλαίω,
θα' χα δική µου θάλασσα
στα κύµατα να πλέω.
Να ξέρεις πως κάθε φορά
που κάνω µια κλήση
σε σκέφτοµαι και κυνηγώ
το όνειρο µην σβήσει.
Νύκτα µου φαίνεσαι κι εσύ
στα πάθη µαθηµένη
γι αυτό'σαι πάντα σκοτεινή
και µαυροφορεµένη
Νυχτώνει πάλι κοπελιά
κι έχω χαρά µεγάλη ,
αφού θα ξανασµίξουµε
στ' ονείρου τ' ακρογιάλι .
Ο δυστυχής τον πόνο του
έχει για µεγαλείο
κι αν του προσφέρεις τη χαρά
την παίρνει για αστείο
Ο µεγαλύτερός µου εχθρός
είναι το ξύπνηµά µου
απού µισεύγει τ' όνειρο
και χάνεσαι κερά µου
Οι πίκρες κόβουν γόνατα
κι οι λογισµοί γερνούνε
κι εγώ που τα 'χω και τα δυο
πώς δε µε καταλούνε;
Ολοι αναστενάζουνε
µα όχι σαν εµένα,
όταν αναστενάζω εγώ
στάζει η καρδιά µου αίµα.
Οµορφα όνειρα για µας
έβαλα αρχή και χτίζω
και πως θα βγουν αληθινά
στο µέλλον µου ελπίζω
Ονειρα κάνω ο δυστυχής
ποιος είναι που δεν κάνει
µα σβήνουνε και αφορµή
είναι ένα στεφάνι.
Μαντιναδες 2002
Ονειρα όλοι κάνουνε
είχα και γω για κείνη
χτίσει παλάτια µαγικά
µα'χουν συντρίµια γίνει
Ονειρα τοσονά χρονών
Θεέ µου γιάντα τα κάνω
κοντό δεν εξενύχτουνα
στο νου µου µην την βάνω
Ονειρο είσαι καθ' αυγής,
σεργιάνι κάθε δύσης
και την καρδούλα µου χαρές
εσύ θα τη γεµίσεις.
Οντε θα'ρθείς στο όνειρο
µε τη χαρά τα βάνω
πού'ναι πολύ και µε ξυπνά
σεβντά µου και σε χάνω
Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές
είµαι από ξένους τόπους
κι όντε µοιράζει βάσανα
µε βρίνει από τσι πρώτους
Οπου κι αν βάλεις τη χαρά
κάνει φτερά και φεύγει
και δεν κατέχει ο ανθρωπος
που να τηνε στερήσει
Οσα κι αν έκανα όνειρα
χαθήκανε στ’ αστέρια
έτσα που χάνεσαι κι εσύ
µέσα σε ξένα χέρια.
Οσες φορές και να σε σκεφτώ
τα µάτια µου δακρύζουν,
και σε χαµένο παρελθόν
οι σκέψεις µου γυρίζουν.
Οταν θα στεφανώνεσαι
αντί λεφτά θα βγάλω
από τον µπέτη την καρδιά
δώρο να σου την κάνω.
Οταν µοιράζει ο θεός χαρές
εµένα δεν µου δίνει
άρα δεν έχω και άδικο
απου του χω κακοσύνη
Οτι καηµός και να µε βρει
και βάσανο µεγάλο
δεν έχω τόπο τη χαρά
άµα σε δω να βάλω.
Οτι κι αν πω µου φαίνεται
ειναι για κείνη λίγο
γι’ αυτό σιωπώ και αρέσει µου
µόνο να τη ξανοίγω.
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Ονειρα όλοι κάνουνε
ποιός άνθρωπος δεν κάνει
ποιός δεν ζητά στο πέλαγος
τσ'αγάπης το λιµάνι
Ονειρο αξεδείλιατο
η αγάπη µας θα µείνει
καηµός που κάθε µου χαρά
στα µαύρα τηνε ντύνει.
Ονειρο των ονείρω µου
ζωή τση φαντασίας,
γίνηκες σήµα ιερό
καθηµερνής λατρείας
Οντε µοιράζει ο Θεός χαρές
µε βάνει και εµένα
µα'χει µε συρµατόσκοινο
τα χέρια µου δεµένα.
Οντε µοιράζουν τις χαρές
να πάρω εγώ δεν κάνει
και τελευταίο στη σειρά
η µοίρα µου µε βάνει
Οπου σταθώ και όπου βρεθώ
πίνω να σε ξεχάσω
µα δεν µου τρέχει απ΄το πιοτό
την µνήµη µου να χάσω
Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού
κι ακόµα άλλο ένα
τόσα 'χω κάνει όνειρα
µατάκια µου για σένα
Οταν δειλά η άνοιξη
έρθει και ξεπροβάλλει,
στον εδικό µου τον µπαξέ
χειµώνα θα 'χει πάλι.
Οταν µιλούνε για χαρές
ακούω να µαθαίνω
γιατί δεν ένιωσα χαρά
ούτε και περιµένω.
Οταν ποθανω η ψυχή
'πο δίκη θα περάσει
πιστεύω το, πως ο Θεός
και 'κει θα µε δικάσει
Οτι κι αν ζήτησα του Θιού
πάντα µ' έχει προδώσει
θ' αρχίσω να ζητώ καηµούς
µήπως χαρές µου δώσει
Οτι µ' αρέσει κι αγαπώ
είναι σε ξένα χέρια
γι' αυτό και µε την τύχη µου
ήµαστε στα µαχαίρια
164
Μαντιναδες 2002
Ονειρα πλάθω δίπλα σου
κύµα ακτινολουσµένο
να µην τα πνίξει εύχοµαι
αυτά που περιµένω
Ονειρο ειµαι αλλουνου
και ζω οσο κρατησει
µα θα πεθανω ξαφνικα
οταν αυτος ξυπνησει
Ονειρο των ονείρω µου,
σκέψη τση φαντασίας,
καταστροφή και κάψιµο
τση κάθε προσδοκίας.
Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές
είµαι από ξένους τόπους
κι όντε µοιράζει βάσανα
µε βρίνει από τσι πρώτους
Οποτε σµίγω µε χαρές
µε βλέπουν κι απορούνε
και µε δαχτυλοδείχνουνε
ο ξένος απο που 'ναι;
Οσα δεν µπόρεσα να πω
κι ούτε µπορώ να γράψω
τα στήθη θα µατώνουνε
ώσπου να ζω να πάψω
Οσες πληγές µου άνοιξες
µικρή µου αν θυµάσαι
να γίνουν τριαντάφυλλα
απάνω να κοιµάσαι
Όταν θα δεις στον ουρανό
σύννεφα µαυρισµένα
ειν' τα δικά µου βάσανα
που τα 'χω σκορπισµένα
Οταν µιλούνε για χαρές
ακούω να µαθαίνω
µα είναι γλώσσα άγνωστη
δεν την καταλαβαίνω.
Οταν την φέρει τ' όνειρο
και είναι στην αγκαλιά µου
να περιγράψω δεν µπορώ
µε λόγια την χαρά µου
Οτι κι αν πεις τση µοίρας σου
λίγο θαν'είναι πάλι
Γι'αυτό παντόνιαρε τηνε
κι υποµονή µεγάλη
Ούλα τα βάρη ο Θεός,
σε δυνατούς τα δίνει,
γιατί σ΄ αδύναµους ποτέ,
δεν έχει εµπιστοσύνη.
Μαντιναδες 2002
Οψάργας πάλι στ'όνειρο
ως το πρωί γλεντούσα
γιατί είχα στην αγκάλη µου
εκείνη π'αγαπούσα
Παλιάς αγάπης όνειρα
κάθοµαι και λογιάζω
µε δεν µπορώ σαν τα σκεφτώ
να µην αναστενάζω
Πάντα θα στέκω όρθιος
ως κι αν µε δέρνει η µοίρα,
ή θα νικήσω ή θα χαθώ
απόφαση το πήρα.
Πανωλαδιά ειν΄ο πόνος σου
και πλέει στη χαρά µου
γνώθω, κουνώ και µου περνά
κοιµούµαι βγαίνει απάνου
Παρηγοριά στον ύπνο µου
σε βλέπω µα η σκέψη
δε θα τ' αφήσει τ' όνειρο
ποτέ να ζωντανέψει.
Περήφανα στεκόµουνα
στο θρόνο που'χα χτίσει
µα οι πόνοι απού µε'βρηκαν
µε έχουνε γκρεµίσει
Πες µου Θεέ την αφορµή
για δεν καταλαβαίνω
αφού αισθάνοµαι νεκρός
γιάντα να µην ποθαίνω
Πέτρα σκληρή και άπονη
ήθελα να σου µοιάζω
πόνο να µην αισθάνοµαι
όντε θ'αναστενάζω
Πληγές δεν είχα στην καρδιά
προτού να σε γνωρίσω,
µα εδά στην κάθε σπιθαµή
τρέµω σαν τσ' αντικρίσω.
Πολλά τα πάθη τσι ζωής
µα ποιό πολλά κερά µου
τα βάσανα και οι καϋµοί
που έχω στην καρδιά µου
Πονω µα δακρυ δεν θα δεις
στο µαγουλο να τρεχει
εµαθε φως µου η καρδια
στο χωρισµο κι αντεχει
Πρέπει πως ήτονε γραφτό
µια νύχτα του Φλεβάρη ,
να κάµει µπόρα δυνατή
και τ' όνειρο να πάρει .
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Πάλεψα δυνατά θεριά
για να τα βγάλω πέρα
σαν τον αητό οπού πετά
µε κόντρα τον αέρα...
Πάντα ‘σαι µες τη σκέψη µου
γι’ αυτό κι από το κλάµα
τα µάθια ετυφλωθήκανε
και δε θωρώ µπλιο πράµα.
Πάντα τα βάσανα ο Θεός
στσι δυνατούς τα δίνει
γιατί στσ' αδύνατους ποτέ
δεν είχε εµπιστοσύνη.
Παραµονή Πρωτοχρονιάς
και ο πόνος θέση πιάνει
εκείνος το ποδαρικό
πρώτος να µου το κάνει
Πάψε να ζεις µε όνειρα
πεθαίνουν µε το χρόνο
σαν της γαρδένιας τον ανθό
που ζει µια νύχτα µόνο.
Περιπλανώµενο να ζω
µε δίκασε η µοίρα
µα µε κρατούνε στη ζωή
µια αγάπη και µια λύρα.
Πες µου το πως δεν µ'αγαπάς
να πάψω να ελπίζω,
πριν δω πως είναι ψεύτικα
τα όνειρα που χτίζω.
Πήραν τη θέση της µιλιάς
τ' αναστενάγµατα µου
ούτε κι αυτή ειν' ικανή
να δείξει το ζεβντά µου..
Πληµµύρα είναι το δάκρυ µου
κάθε φορά που τρέχει,
και πνίγει µου τη την καρδιά,
που φράγµα πια δεν έχει!
Πολλές φορές στον ύπνο µου
σε βλέπω και τροµάζω
ξυπνώ και τρέµω ολόκληρος
και βαριαναστενάζω
Ποτέ δεν βρίσκεις δυο καρδιές
να ‘χουν την ίδια αξία
πάντα η καλή για την κακή
θα γίνεται θυσία.
Πρωτοχρονιά και ο πόνος µου
να µην αλλαζει γνώµη
θα κάνει το ποδαρικό
για µια φορά ακόµη
165
Μαντιναδες 2002
Πάλι εσένα στο µυαλό
έχω και ταξιδεύω
το όνειρο που χάθηκε
να ξαναβρώ γυρεύω
Πάντα εγώ έχω χαρά
και βγαίνω και στο κέφι
και ας θωρώ µε βάσανα
τη µοίρα να µου γνέφει.
Πάντοτε τεχνικές χαρές
κάνω στο πρόσωπό µου
γιατί δε θέλω να φανεί
δάκρυ στο µάγουλό µου
Παρατηρώ τα µάτια του
και βλέπω µόνο θλίψη
πίνει, γελά και τραγουδά
τον πόνο µήπως κρύψει
Πεθαίνω κάθε χαραυγή
µα η δύση µ’ ανασταίνει,
Γιατί σιµώνει τ'όνειρο
που δίπλα µου σε φέρνει
Πες µου για το χατίρι σου
τι θα ‘θελες να κάνω
θες να µε βλέπεις ζωντανό
ή θέλεις να ποθάνω.
Πες σ΄ αγαπώ και δώσε µου
αυτά που µου χρωστάνε
δέκα χιλιάδες όνειρα
τις νύχτες που κοιµάµαι
Πίκρες καηµούς και δάκρυα
βάσανα µου'χεις δώσει
και όµως βουβή µένει η καρδιά
µια άλλη µην προδώσει.
Ποιά µαύρη µοίρα γύρω µου
χτίζει γερό µπετένι
σαν την αράχνη προσπαθεί
γερό ιστό να υφαίνει.
Πολλές φορές τα όνειρα
φουρτούνα τα ταράζει
γιατί η µορφή σου θάλασσας
αγριεµένης µοιάζει.
Πουλί παραπονιάρικο
που τ'άλλα σε τζιµπούνε
ίντα χρωστείς τση µοίρας σου
που τ'άλλα δε χρωστούνε;
Πως θα βαστάξω να τη δω
στην εκκλησά να µπαίνει
και ο φίλος µου ο καλύτερος
να τηνε περιµένει
Μαντιναδες 2002
Πώς θα βαστάξω σκέφτοµαι
το δάκρυ να µη χύσω
όταν θα στέκω στη σειρά
να τηνε χαιρετίσω.
Πώς θα την σφίξω την καρδιά
στην εκκλησιά µπροστά σου
και να σου πω να ζήσετε
και πεις και στα δικά σου
Πως ν'αναλέξω τσι καηµούς
απού 'ναι µπερδεµένοι
και να'χω και τη µοίρα µου
αδιάκοπα να φέρνει
Ρίξε µια σκαπετιά τσι γης
να δεις ανθρώπου χάλι
να δεις ήντα απογίνονται
τα πλούτη και τα κάλη
Σα µάνα που γεννά παιδί
κι ύστερα τση 'ποθάνει
έκανα όνειρα γι΄αυτή
µα ίντα πως τα ΄χα κάνει;
Σαν την γλυκιά σου την µατιά
άλλη µατιά δεν είδα
να δίδει στ'όνειρο ζωή
και στην ζωή ελπίδα
Σβήνω το φως να κοιµηθώ
µα ύπνος δε µε παίρνει
και σκέφτοµαι που βρίσκεσαι
µικρή µου αγαπηµένη.
Σε τουτηνε την εποχη
τσ'αγαπης την ουσια
δεν τηνε βρισκεις στην καρδια
µα στη περιουσια
Σκαλίζω τα ερείπια
της έρηµης ζωής µου ,
βρίσκω τη στάχτη της φωτιάς
που 'καψε το κορµί µου .
Σου στέλνω άγγελο µικρό
να σε φυλά τη νύχτα
να έχεις όνειρα γλυκά
µωρό µου καληνύχτα.
Στα βάσανα µε πέταξες
και σύρθηκες οπίσω
και µ'άφησες κληρονοµιά
τους πόνους µου να ζήσω
Στα όνειρα βλέπω τσι χαρές
που ξυπνητός στερούµαι
µα δε µπορώ και µια ζωή
για σένα να κοιµούµαι.
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Πως θα µου 'γιάνουν τη πληγή
όλοι οι γιατροί µου λένε,
κι ύστερα γιάντα τα θωρώ
τα µάτια τους και κλαινε.
Πως να γελάσω µη φανεί
απού µε πληγωµένος
απου 'µαι µιά χαρούµενος
και δέκα πικραµένος
Πως τραγουδώ δεν πάει να πει
χαρούµενος πως είµαι,
εκειά µε βγάνει η πληγή
τσ' αγάπης και πονεί µε.
Σ' αγάπησα σαν όνειρο
σ' έχασα απά λάθος,
φταίει η καρδιά µου π 'αγαπά
µε τόσο πολύ πάθος.
Σαν δεν µπορώ στα φανερά
τον πόνο µου να λέω
µπροστά στον κόσµο θα γελώ
και πίσω του να κλαίω
Σαν την νεράιδα θα σε δώ
απόψε στ΄όνειρο µου
να γαληνέψη η ταραχή
απού΄χω στο µυαλό µου
Σε ένα δώµα κάθοµαι
µονάχος µου και κλαίω
τον εαυτό µου τυρρανώ
γιατί κατέω πως φταίω
Σ'ένα κοµπιούτερ πρόσθετα
τις πίκρες της ζωής µου
και µε το αποτέλεσµα
έκλαιε κι αυτό µαζί µου
Σκουπίσου για να µη σε δουν
µε χέρια µατωµένα
να µη γνωρίζουν το φονιά
που σκότωσε εµένα.
Στ' όνειρο πάλι αν σε δω
ρίγος θα µε τυλίξει
και του σεβντά µου το χορό
ποιος θα τον σταµατήσει.
Στα βάσανα την έχω εγώ
την αντιπροσωπεία
θα βρούνε οι πελάτες µου
µεγάλη ποικιλία.
Στα όνειρα σε καρτερώ
στη φαντασία να σ' εύρω,
ξέρω ποτέ δε θα µπορώ
κοντά µου να σε έχω.
166
Μαντιναδες 2002
Πώς θα µπορέσει να σταθεί
µ' άλλον στα σκαλοπάτια
αφού θα είµαι απέναντι
µε δάκρυα στα µάτια.
Πως να γιατρέψω ετσά πληγή
που'χει µεγάλο τραύµα
που µου 'παν θα γενείς καλά
µόνο άµα γίνει θαύµα
Ρίξε Θεέ µου µια µατιά
δώσε µου λίγη τύχη
η κουρασµένη µου καρδιά
λίγο να ευτηχήσει
Σ’ όλο τον κόσµο βρέχει ο Θεός
και ‘κει που στέκεις λιάζει
κορµί δεν εγεννήθηκε
στον κόσµο να σου µοιάζει
Σαν όνειρο µαγευτικό
που µια στιγµή γεννιέται,
έτσα κι ο πόνος τσι καρδιάς
ποτέ δε λησµονιέται.
Σαν το µαχαίρι η σκέψη µου
στα δυό πάντα µε κόβει
αµα σκεφτώ πως σ'αγαπώ
και άλλη σε καµαρώνει
Σε κάθε χάραµα τσ'αυγής
το όνειρο τελειώνει
η µέρα γίνεται φονιάς
σκληρός και το σκοτώνει
Σήµερο που έχεις γιορτή
έχεις καλέσει κόσµο
όµως εµέ δεν κάλεσες
και αυτό µου φέρνει πόνο
Σου στέλνω άγγελο κρυφά
να σε φυλάει τη νύκτα
να βλέπεις όνειρα γλυκά
µωρό µου καληνύκτα
Στα βάσανα 'µαθα να ζω
κι αν η χαρά θελήσει
να 'ρθει δε θα τηνε δεχτώ
γιατί 'χω συνηθίσει.
Στα µοιρολόγια της καρδιάς
µάρτυνας ειν΄το δάκρυ
που οµολογά τον πόνο της
στων αµατιών την άκρη
Στα όνειρα σου θα 'ρχοµαι
να κλέβω την καρδιά σου
µονάχα εκεί 'ναι δυνατό
να βρίσκοµαι κοντά σου
Μαντιναδες 2002
Στα περασµένα µου όνειρα
µα και στα τωρινά µου
βρίσκεσαι µα ΄σαι µακριά
και καίγεται η καρδιά µου
Στην γκρεµισµένη τη φωλιά
βγαίνουν και τραγουδούνε
γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά
κι όχι γιατί πετούνε.
Στο αίµα µου κυκλοφορείς
και στην καρδιά µου µπαίνεις
αφήνεις πίκρες και καϋµούς
κι από κειας ξαναβγαίνεις
Στο πέλαγος τση λησµονιάς
γυρεύω την ελπίδα
αφού κοντά σου τη χαρά
που έψαχνα δεν είδα.
Στον πόλεµο που εκύριξες
τα όπλα παραδίνω
σ'αγώνα άνισο εγώ
συµµετοχή δεν δίνω
Στσ' αγίους δεν πιστεύω ΄γω
για δε θαυµατουργούνε ,
πληγές που έχω στη καρδιά
να γιάνουν δε µπορούνε .
Συντρίµµια µες τη θάλασσα
κι έχει η στεριά γεµίσει
είναι δικά µου όνειρα
που 'χουνε ναυαγίσει
Τ' όνειρο γέλιο µακρινό
ξεθωριασµένη θέα
πήρες αγάπη και χαρά
µε τον καϋµό παρέα
Τα µαύρα ρούχα δίνουνε
στον άνθρωπο το θάρρος
που 'χε ψυχές κι αγάπουνε
και του τσι πήρε ο Χάρος.
Τα όνειρα καµιά φορά
κυλούνε σ' ένα δάκρυ
γιατί ποτέ δεν µπόρεσαν
να φτάσουν σ' άλλη άκρη
Τα όνειρα πεθαίνουνε
όταν το φώς προβάλλει
όπως πεθαίνει η αυγή
στση νύχτας την αγκάλη
Ταξιδευτής η θύµηση
και άρχισε το σεργιάνι
παλιές πληγές θε'λα κλειστούν
που'χανε παγουδιάνει
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Στα πιο γλυκά µου όνειρα
λέω σου να το κατέχεις
εσένα ονειρεύοµαι
και την ευθύνη έχεις.
Στην τράπεζα του στεναγµού
είµαι κι εγώ πελάτης
και καταθέτω µια ζωή
τους πόνους µιας αγάπης
Στο κάθε χάραµα τσ'αυγής
το όνειρο τελειώνει,
η µέρα γίνεται φονιάς
ψυχρός και το σκοτώνει.
Στο πρόσωπο µου φαίνεται
ο πόνος και ευτυχία
γελώ να κρύψω το καηµό
πονώ και είσαι αιτία.
Στους δυστυχείς τα όνειρα
παρηγοριά τους δίνουν
κι ας ξέρουν πως αληθινά
δεν πρόκειται να γίνουν.
Σύννεφα κάτω από τη γη
και όνειρα κλεµµένα
µε τση ψυχής τα πάθη µου
είστε µαυροβαµµένα
Συντρίµµια οι ακρογιαλιές
έχουνε πληµµυρίσει
απ' τα δικά µου όνειρα
που 'χουνε ναυαγήσει.
Τα βάσανά µου είναι βουνά
Θέε µου να χιονιστούνε
να κρυσταλλιάζουν οι καηµοί
να µην κυκλοφορούνε.
Τα µαύρα ρούχα τα φορώ
να κρύβουν τσι πληγές µου
τουλάχιστον τσι φανερές
και φτάνουνε οι κρυφές µου
Τα όνειρά µου γκρέµισες
πατείς τα και µατώνω
µα δε σου εύχοµαι ποτέ
να νιώσεις ίδιο πόνο
Τα όνειρα που έκανα
τόσο καιρό για σένα
εδά θωρώ να σβήνουνε
σαν τα κεριά ένα ένα
Τη νύχτα πέφτει η σιωπή
κι ανοίγει η καρδιά µου
πινέλο γίνεται κι αυτή
και βάφει τα ονειρά µου
167
Μαντιναδες 2002
Στην άκρη του µαξιλαριού
και µ’ ανοιγµένο χέρι
Κοιµάµαι κι ανιµένω τη
το όνειρο να τη φέρει
Στης θάλασσας τα κύµατα
θα ρίξω τον καηµό µου
µπας κι αλλαργοξορίσουνε
τον αναστεναγµό µου.
Στο µεταγιάερµα του νου
και µέσα στο όνειρο µου
θα σ'έχω πάντα όσο ζώ
µικρό µελαχρινό µου
Στο τέρµα της υποµονής
υπάρχει µια ελπίδα
για να ελπίζουν οι καρδιές
που'χουνε µαύρα φύλλα.
Στους τάφους των ονείρων µου
θα γίνω νυχτερίδα
γιατί κι αν είναι όνειρα
θένε κι αυτά φροντίδα
Συννεφιασµένο δειλινό
ειν' η καρδιά µου τώρα
κι αν ξαστεριάσει ένα λεπτό
αµέσως πιάνει µπόρα.
Συχνά απ' τα µάτια τρέχουνε
καυτά τα δάκρυά µου
τόσο συχνά, που κάνουνε
πληγές στα µάγουλά µου.
Τα λάθη εδά πληρώνονται
απ'ούχα καµωµένα
και τα κακά που µου'φεραν
ειν' διαολοσταλµένα
Τα όνειρα γενήκανε
λουλούδια ανθισµένα ,
και µες στη φεύγα του καιρού
µαραίνονται ένα ένα .
Τα όνειρά µου δεν µπορείς
εσυ να τα πατήσεις
γιατί ποτέ δε σου δωσα
το λόγο να τ΄αγγίξεις
Τα πιο καλά µου όνειρα
µου τα 'καµες κοµµάτια,
θα 'ρθει καιρός να κλάψουνε
και τα δικά σου µάτια
Την πονεµένη µου καρδιά
την έχεις φαρµακώσει
κι εύχοµαι ο Θιός ετσα καηµό
ποτέ να µη σου δώσει
Μαντιναδες 2002
Το γέλιο είναι µηχανή
τον πόνο κοµµατιάζει
γι' αυτό καµιά φορά κανείς
γελά κι αναστενάζει.
Το πιο γλυκό απ' τα όνειρα
που 'κανα κάθε βράδυ ,
µου το 'πνιξε πριν το χαρώ
το µαύρο το σκοτάδι .
Το χρόνο τον εφετεινό
φονιά θα τονε γράψω
µια µέρα δεν επέρασε
να µην αναστενάξω
Τραγούδια κάνω τσι καηµούς
για να παρηγορούµαι
τα βάσανα που µου 'δωκες
δε θέλω να θυµούµαι.
Τράπεζες δεν εκάµανε
σε τούτους 'δω τους τόπους
να καταθέσω τους καηµούς
να ζήσω από τους τόκους
Τύχη για κάτσε, αν ευκαιρείς
να σε ρωτήσω κάτι
στα βάσανα που µου'δωκες
'πο που θα βρω την άκρη;
Φάρµακα δεν υπάρχουνε
για τον δικό µου πόνο
εγώ γιατρεύω το κορµί
µε τσ' αναµνήσεις µόνο
Χαρά να µε κεράσουνε
θα φύγει από το πιάτο
φύλλο να ρίξω στο γυαλό
θα κατεβεί στον πάτο.
Χάρε απου ΄ρθες στο όνειρο
εγω δεν στην αρνούµαι
στη µάχη που µε κάλεσες
θα ρθώ δεν σε φοβούµαι
Χριστέ µου και ξηµέρωσε
µια µέρα και για µένα
να σηκωθώ να µην τα δω
τα µάτια µου κλαµένα.
Χωρίσαµε και σ'άλλονε
τώρα χαρίζει χάδια
µα εγω όµως είµαι τ'όνειρο
που τη ξυπνά τα βράδια
Ψάχνω να βρω το δυστηχή
που µοιάζει µέτα µένα
για όνειρα να κλάψοµε
που πήγανε χαµένα
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Το µαύρο το πουκάµισο
οι νέοι το φορούνε
πάντα αναρωτιόµουνα
ίντα 'ναι που πενθούνε
Το ποιο γλυκό µου όνειρο
άφησα γκρεµισµένο,
που το 'χα µε τον αµαθιώ
τα δάκρια χτισµένο.
Τόσο πολύ σε πλήγωσα
και θες να µε πικραίνεις
όµως δεν το σκέφτηκες
πόσο κακό µου κάνεις!
Τραγούδια µέσα στο όνειρο
ακούω κάθε βράδυ
ξυπνώ κι η σκέψη χάνεται
στην αγκαλιά σου πάλι
Τραυµατισµένα όνειρα
νεκρές ελπίδες πάλι,
κι ο δρόµος κακοδιάβατος
άχι και που θα βγάλει.
Τώρα µπορεί τα χέρια σου
αλλού να δίνουν χάδια
εγώ είµαι όµως το όνειρο
που σε ξυπνά τα βράδυα.
Φεγγάρι άστρα κι ουρανός,
ήλιος νερό κι αέρας
τση νύχτας όνειρο χωστό
και φανερό τση µέρας
Χαράζει µα στα µάτια µου
η νύχτα δεν τελειώνει
για µένα δεν εχάραξε
ποτέ κι ας ξηµερώνει
Χθεσινοβράδινο όνειρο
σκέψη καθηµερνή µου
χωρίς εσένα µάταιη
θα είναι η ζωή µου
Χρόνια µες στην καρδούλα µου
κάνει κακοκαιρία
µα ευτυχώς µου έστειλε
εσένα η Παναγία
Ψάχνω γυρεύω ερευνώ
ζητώ ρωτώ κοιτάζω
που θα το βρώ το φάρµακο
να µην αναστενάζω
Ψεύτικο το χαµόγελο
στα χείλη βγήκε πάλι
Χριστέ τον πόνο που βαστώ
µην τονε νιώσουν άλλοι
168
Μαντιναδες 2002
Το να πονείς και να το λες
αυτό δεν είναι πόνος,
ο πόνος είναι να πονείς
και να το ξέρεις µόνος.
Το στήθος µου ενοίκιασα
να κατοικούν οι πόνοι
και το θλιµένο µου κορµί
τα νοίκια να πλερώνει.
Του ανθρώπου είναι φυσικό
τον πόνο του να λέει
κλειστό αν έχει τον καηµό
τα σωθικά του καίει
Τράπεζες δεν εκάµανε
σ'αυτους εδώ τσι τόπους
να καταθέσω τσι καηµούς
να ζήσω απο τσι τόκους.
Τσι νύχτας µουσαφίρησα
του ύπνου καλεσµένη
στα όνειρα µου έρχεσαι
µα η αυγή σε παίρνει
Φαίνω το νήµα τση ζωής
κι έχω αργαλειό τη σκέψη
κι ανε σου ξαναθυµηθώ
να δεις που δε θ' αντέξει
Χαµογελω στον ύπνο µου
στ' όνειρο σαν προβάλλεις
γιατί µωρό µου ζεστασιά
στην αγκαλιά µου βάζεις
Χαράµατα στη σκέψη µου
και πριν να φέξει η µέρα
σκορπά η καρδιά µου τσι καυµούς
στην ταραχή τ'αερά
Χιλιάδες βάσανα η ζωή
σε µένα έχει φέρει
δεν είδα ούτε µια χαρά
για να µε συνεφέρει
Χρόνιε φονιά στο διάβα σου
χαθήκανε οι χαρές µου,
και άλλες δε συβάζω µπλιό
να γίνουνε δικές µου.
Ψάχνω γυρεύω ερευνώ
ζητώ ρωτώ κοιτάζω
που θα το βρώ το φάρµακο
να µην αναστενάζω
Ω κακοµοίρη δυστυχή
στην περιπέτειά σου
ένα ποτήρι µε νερό
να µη βρεθεί µπροστά σου
Μαντιναδες 2002
Ωρες λεπτά και δεύτερα
σε σκέφτοµαι καρδιά µου
γιατί είσαι η µόνη που ΄δωσε
ζωή στα όνειρα µου
Μαντιναδες 2002
∆ΙΑΦΟΡΕΣ
Ψεύτικο το χαµόγελο Ω κακοµοίρη δυστυχή
στα χείλη βγήκε πάλι στην περιπέτειά σου
Χριστέ τον πόνο που βαστώ ένα ποτήρι µε νερό
µην τονε νιώσουν άλλοι να µη βρεθεί µπροστά σου
169
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

(α)κλουθώ ακολουθώ
(α)µπώθω σπρώχνω
(α)φρουκούµαι ακούω µε προσοχή
(αι)στηµαλής αισθηµατίας
(ε)τουλόγου σου εσύ
α δεν τση βγεί αν δεν ανταποκριθεί σ' αυτήν
αβαρεσά τεµπελιά, οκνηρία
αβατζέρνω πλεονάζω, περισσεύω
αβιζέρνω εφιστώ τη προσοχή καποιου, ειδοποιώ
αβοθρακός ή αφορδακός βάτραχος
αγαλιανά σιγά-σιγά
αγαπητερά µε αγάπη, µε στοργή, συµπαθητικά
αγαπητερός αυτός που µε την συµπεριφορά του γίνεται αγαπητός
αγαστεροπιάνω αναπτύσσοµαι οµαλά
αγγελοσκιάζοµαι σκιάζοµαι από τον άγγελό µου, βλέπω προµηνήµατα του θανάτου µου
άγγουρος νεαρός, νέος
αγγουροφαίνεται µου κακοφαίνεται
αγγριγιεύω γίνοµαι άγριος, αγριεύω, ερεθίζω κάποιον, τον εξάπτω
αγιάερτος αγύριστος, δεν έχει γυρίσει ακόµα
αγιάζω καληµερίζω
αγίδα συµπαράσταση, ενίσχυση
αγκαλέ αγκαλιά
αγκαλιδέ ότι χωράει µια αγκαλιά
αγκανάδος αγανακτισµένος, οργισµένος, άκεφος
αγκανάρηση αγανάκτηση, εξόργιση
αγκανίζω γκαρίζω, φωνάζω δυνατά
αγκίνιαστος άθικτος, αχρησιµοποίητος
αγκίνιος άθικτος
αγκυλώνω τσιµπώ
αγλακώ τρέχω
αγοϊζω παρεκτρέποµαι, οργιάζω
άγουρος ανώριµος
αγριµοπόδαρος αυτός µου έχει πόδια γρήγορα και δυνατά όπως το αγρίµι
αγριοξανοίγω αγριοκοιτάζω
αγρουλιά η άγρια ελιά που δεν έχει εµβολιασθεί
αδέλοιπος αποδέλοιπος, υπόλοιπος
αδιαρίζοµαι σπεύδω , επείγοµαι
αδιάρµιστος ακατάστατος , αταχτοποίητος
αδιαφόρετος ο µάταιος , ο ανωφελής
αδικοθανατίζω βρίσκω κακό και άδικο θάνατο
αδυναµίζω χάνω τις δυνάµεις µου, εξαντλούµαι σωµατικά
αερινίζει αρχίζει να πνέει δροσερός αέρας
άζουδος άτυχος, κακότυχος
αθάλη θερµή στάχτη
άθαφος άταφος
αθιβολή κουβέντα, συζήτηση
αθιβολή µνήµη
αθός ανθός
άθος στάκτη
άθος στάχτη
αθρακοβόλη στάχτη µε αναµµένα κάρβουνα
αίγα η γίδα
αϊλιά αγελάδα
αϊπλίκι ελλάτωµα , κουσούρι
ακάνιαστο αµέστωτο πουλί πυ δε µπορεί να πετάξει ακόµα καλά
ακάντιστος αµετάπιστος

170
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

ακούω µτφ. µυρίζω

ακρηµιά ακρινή
αλαργάρω αποµακρύνοµαι
αλαργένω αποµακρύνοµαι
αλάργο µακρυά (από κάτι - κάποιον)
αλαργοξορίζω στέλνω πολύ µακρυά, στην ξενιτιά
αλαργοξορισµένο ξορισµένο µακριά, ξενιτεµένο µακριά
αλαφροφέρνω δεν έχω σώας τας φρένας
άλλης λοής µε άλλο τρόπο
αλφάδι πέφτω υπολογίζω µε ακρίβια
αµάλαγος ολόκληρος
αµάλαγος παρθενικός, αµόλευτος, απάτητος
αµατέ µατιά
αµάχη το µίσος, η έχθρα
άµε πήγαινε
αµµούτσα αµµουδιά
αµοναξά µοναξιά
αµοναχός µοναχός, µόνος
αµοναχός µόνος
αµπλά αδερφή
αναγαλλιάζοµαι ευχαριστιέµαι
ανάερα ανάλαφρα
αναλέγω µαζεύω
αναµαζώνοµαι ησυχάζω, ηρεµώ, γυρίζω στα παλιά
αναµεσός ανάµεσα
αναντρανίζω σηκώνω ψηλά τα µάτια, ζωηρεύω
ανάπλαγο ακαλλιέργητος αγρός, η πλαγιά
αναπνιά αναπνοή, ανάσα
ανάρια ισχνά, πάνω-πάνω
αναστορούµαι θυµάµαι
ανέ αν
άνε αν, εαν
ανεβαστάζοµαι ενισχύοµαι
ανεγυριστικά παραβολικά
ανεκουλουρίδα στριφογύρισµα, σβουριξιά
ανελωµή ενόχληση
ανελωµή φασαρία
ανεράµµατα ραψίµατα
ανεργιάζω καταλαβαίνω, το παίρνω χαµπάρι
ανέστες ελάτε
ανέφαλο σύννεφο
ανιµένω περιµένω
ανταλλαξά ανταλλαγή
αντιλογούµαι αντιµιλώ
αντίχρονου τον επόµενο χρόνο
ανυφαντικό υφαντό
αξέγνοιος ήσυχος
αξοπίσω παραπίσω
άξος άξιος
αόρη βουνά
απανοβαρτάς ρουφιάνος, ανέντιµος
απατός ευαυτός
απείς αφότου
απηλογούµαι απαντώ, αποκρίνοµαι
απής αφού, αφότου
απίδι αχλάδι

171
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

απίλογος απολογία
από δα από τώρα
από παέ από δώ
αποδέλοιπος υπόλοιπος
αποδέχοµαι υποδέχοµαι
αποδιαφωτά ξηµερώνει
αποκαµαρώνω καµαρώνω
απόκειας έπειτα, µετά
απόκειας και µετά
αποκοθιά τόλµη
αποκρατεί κάτι διατηρείται, σώζεται κάτι
απολαβή όφελος
απολειµµάροι εναποµείναντες, ζωντανοί
απόνταν από τότε
απόντας από τότε
αποξαρχής εκ νέου
αποπαίρνω αποθαρρύνω
απορότι απόφαση
αποσπερίδες βραδινές φιλικές συγκεντρώσεις σε σπίτια
αποστιφακώνω µαραζώνω από στεναχώρια
αποσώνω ολοκληρώνω
αποτάζω αποκτώ
αποτάσσω αποκτώ
απού που, όπου
αποφανίζοµαι επιδεικνύοµαι
αρά αραιά
αράσω ορµώ από αγάπη
αργαντινή βραδιά
αργαστήρι αργαλειός
αργάτης εργάτης
άρκαλος ασβός
αρµηνεύω λέω, στέλνω µήνυµα
αρνεύ(γ)ω καθησυχάζω
αροδαρά ροδαριά, τριανταφυλλιά
αρφανός ορφανός
αρωδαµοί τρυφεροί βλαστοί
ασάλευτος ακίνητος , ακούνητος
ασβέλτος ταχύς
ασπάλαθος αγκαθωτό φυτό που υπάρχει στην Κρήτη
αστιβίδα θάµνος
αυγιαργά αύριο βράδυ
αφαλός οφαλός
αφεδιά σου εσύ
άφης µε ορνική µου άσε µε ήσυχη
αφουγκράζοµαι ακούω
άφτω ανάβω
άφτω ανάβω, φλογίζοµαι
αχός θόρυβος
αχύρι σταύλος
αψόθυµος ευέξαπτος
βαβαλίζω περιποιούµαι, φροντίζω
βαβουρανιά θόρυβος
βαγιοκλαδίζω περιποιούµαι
βαρά βαρειά
βαρεµένη η έγκυος
βάρσαµο δυόσµος

172
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

βαστώ κρατώ
βγορίζει διαφαίνεται
βέργα κατσούνα, µπαστούνι
βιγλάτορας αυτός που επιτηρεί, που κοιτάζει εποπτικά από ψηλά
βιόλα λουλούδι, ανθός
βιόλα χρησιµοποιείται για να χαρακτηρίσει κόκκινα λουλούδια (παπαρούνα - γαρύφαλλο)
βλογούµαι παντρεύοµαι
βολά φορά
κλουθώ ακολουθώ
βοργίζει το κτυπάει ο βοριάς
βούι βόδι
βουλή γνώµη
βουλοπλέω έχω αµφίβολη γνώµη
βούργια µικρό βουργιάλι
βουργιάλι υφαντή τσάντα (ταγάρι) που έβαζαν το φαγητό της ηµέρας οι βοσκοί και οι αγρότες
βουτέ βουτιά
βραστάρι ρόφηµα
βρί(χ)νω βρίσκω
βύχινο βύσινο
γαµπάς κάπα
γειαίνω ή γιάνω βρίσκω την υγεία µου
γεις ένας
γείς ένας
γεµίδι το γέµισµα
γερά δυνατά
γέρνω τη Χώρα αναχωρώ για την πόλη
γή ή
για γιατί
γιαγέρνω επιστρέφω
γιαγιέρνω επιστρέφω, γυρίζω πίσω
γιαγκιλίκι ερωτικό πάθος
γιάε για κοίτα
γιαερµός επιστροφή
γιάιντα γιατί
γιαµιάς αµέσως
γιάντα γιατί
γιβεντίζω ντροπιάζω
γιδάρης βοσκός σε γίδες, γιδοβοσκός
γιοργάνι παπλωµα
γκινιάζω εγκαινιάζω
γλακώ τρέχω
γλεντοκόπισµα το έντονο (δυνατό - άγριο) γλέντι
γουλίδι µεγάλο κοµµάτι ψηµένου κρέατος ή τυριού
γρα γρια
γράδες οι γριές
γρε η γριά
γρόθος η γροθιά, µτφ. (βρισιά) αυτός που είναι για γροθιές, ο βλάκας
γροικώ νιώθω, δίνω προσοχή, ακούω
γρωνίζω γνωρίζω
γύρενε γυρεύουνε
γυρογιάλι η ακρογιαλιά
γυροτροφίζω περιτειχίζω
γυρού γυρού κυκλική συναγωγή
δαµάκι λιγάκι
δείλι το δειλινό
δευτερώνω επαναλαµβάνω

173
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

δηγάσαι διηγείσαι
διάβα πέρασµα
διακονιάρης ζητιάνος
διαρµίζοµαι καθαρίζω, τακτοποιώ
διαρµίζοµαι συγυρίζω
διάφορο η διαφορά, η καλλιτέρευση
διάχνω συµπεριφέροµαι
δίδω των αµαθιώ µου αυτοκτονώ
δικώ αρκώ, εξασκώ
δίφορος αυτός που καρπίζει δύο φορές το χρόνο
διχαβρές συζήτηση
δρασκελίζω περπατάω µε µεγάλο βήµα
δροµώνω αναχωρώ
δρόσει δροσερεύσει
έβγα βγές
εδά τώρα
εδικολογιά σόι
εκειά εκεί
εκειδά εκεί
εµπάστε µπείτε
έξε έξι
επά εδώ
επαέ εδώ
επί σκοπού επίτηδες
επίλοιπος υπόλοιπος
ερέχτηκα θαύµασα
έσµιξη σµίξιµο
ετά αυτού πέρα
ετοσεσάς τότε ακριβώς
ετοτεσάς τότε
ετουτηνά αυτή
ετσά λοής τέτοιου είδους
ετσιδά έτσι
εχταγή έγνοια, έντονη επιθυµία
έχω την εξά µου έχω την άδεια και την δύναµη
ζα (ωζα) τα ζώα
ζάλα βήµατα
ζάλο βήµα
ζαφτιγές ο χψροφύλακας επί Τουρκοκρατίας
ζερβά αριστερά
ζόρες βιασύνη
ζόρες ζόρισµα, κίνδυνος
ζουρπώνω µαζεύοµαι
ζυµωταργιά ζυµώµατα
ζωστήρας ανδρική ζώνη
ήκον άκον οπωσδήποτε
θαρµίζω µατιάζω
θαρµός βασκανία, µάτιασµα
θαρρεύγοµαι εµπιστεύοµαι
θελίκι φέτα ψωµιού
θέµε θέλουµε
θέρος καλοκαίρι
θέτω πλαγιάζω, ξαπλώνω
θρινάκι το κοσκίνισµα των σταχυών στο αλώνι
θωρώ βλέπω
ιδώ δω - βλέπω

174
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

ινάτι το πείσµα
ίντα τί (χρησιµοποιείται για ερώτηση)
ίσαµε ή σάµε µέχρι
καβαλίνα κοπριά
καβές καφές
καβρός κάβουρας
καβρός ο κάβουρας
καηµέχαρη καηµένη,δύστυχη
καθ' αντίς και ντάι κάθε τόσο
καθιά κάθισµα
κακοβολιά ανώµαλος δρόµος
καλά ξέτελα αίσιο τέλος
καλεστικοί καλεσµένοι
καληνωρώ λέω "καλή σου ώρα"
καλλιά καλύτερα
καµατερό καλλιεργηµένος αγρός, πεδιάδα
κάµερα δωµάτιο
καµνιώ κλείνω τα µάτια
κανακίζω θωπεύω
κανακίζω χαϊδεύω
κανισκάρα µεγάλο καλαµένιο κοφίνι, για την τοποθέτηση των άπλυτων,κυρίως, ρούχων
κανταδόρος νυκτερινός τραγουδιστής
Καντής ο δικαστής επί Τουρκοκρατίας
κάντουνας γωνία κτιρίου
κάντρο κάδρο
κάνω σεϊρι διασκεδάζω µε των άλλων την συµπεριφορά
κάνω χωριό µε κάποιον ταιριάζω µε κάποιον
κάρτο δοχείο µέτρησης υγρών
κάρυδας το καρύδι του λαιµού
καρφίχτης καθρέπτης
κασαπιό κρεοπωλείο
καταδιά η αποκατάσταση, η τακτοποίηση
κατακοντίς στο πρόσφατο παρελθόν
καταλαγιάζω καθησυχάζω
κατάσαργα επί της σάρκας
κατασταίνοµαι ησυχάζω
κατέ(χ)ω ξέρω, γνωρίζω
κάτης ο γάτος
κατουµώνω υποκύπτω
κατούνα σπίτι βοσκού στο βουνό (λέγεται και κονάκι)
κατσά-κατσά κρυφά
κατσούλα η γάτα
κάψα ζέστη
καψάλι (γίνοµαι καψάλι) καίγοµαι
καψώνοµαι ξεσταίνοµαι
καωµένες καµωµένες
κεινονά εκείνο
κελάρης ο υπεύθυνος, ο διαχειριστής των τροφίµων στο κελαρικό
κεντώ καίγοµαι
κεράς η ζώνη ουράνιο τόξο
κερκέλι κρικέλι
κι απόις και µετά
κιανείς κανένας
κιανένας κανένας
κλησίδι µικρό εκκλησάκι
κλουθώ ακολουθώ

175
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

κλωσσού κότα που κλωσσάει τα΄αυγά σ' ένα κοφίνι µ' άχυρα
κόβω τα λόγια λογοστένοµαι
κοκλιοµπάντουρο το όστρακο του σαλιγκαριού
κοκορέξα κάνω προσποιούµαι ότι δεν θέλω ή δε µ'αρέσει κάτι
κολάι κουµάντο
κολάι το κουµάντο, ο λογαριασµός
κολατσό πρόγευµα
κονάκι σπίτι
κονάκι σπίτι βοσκού στο βουνό (λέγεται και κατούνα)
κονεύγω φιλοξενώ µε διανυκτέρευση
κονεύω φιλοξενώ µε διανυκτέρευση
κοντό άραγε
κοντό άραγε, µήπως
κοντό κοντό περίπου
κοπελιάρης ερωτιάρης, όµορφος
κοπελίζω παιδιαρίζω
κοπελοφέρνω συµπεριφέροµαι σαν παιδί
κόπιασε πρόσκληση στο σπίτι
κουζουλάδα τρέλλα, χαζοµάρα
κουζουλός τρελλός
κουλαντρίζω καταφέρνω κάτι, τα βγάζω πέρα
κουλουµούντρα τούµπα
κούµος µικρό κτίσµα στο βουνο που χρησιµοποιεί ο βοσκός για να βάλει 1-2 ζώα
κουµπύρι πιστόλι
κουνέτο αλουµινένιο δοχείο µε καπάκι για την µεταφορά φαγητού
κουράδι κοπάδι
κουρνιάζω ρουβάζω, χώνοµαι στην αγκαλιά, ραφώνει στη αγκαλιά, προστατεύεται σε υπήνεµο
έρως
κουρταλάκια χειροκροτήµατα
κουτέντα καλοπιάσµατα
κουτσούβελο µικρό παιδί
κουτσούνι κουκλί
κουφοβράζω επιθυµώ, έχω έντονο πόθο που δεν εξωτερικεύεται
κοχλιός ή χοχλιός σαλιγκάρι
κρεπέρνω πάω να σκάσω
κρέτα κρέατα
κρηµνός ο γκρεµός
κριγιός κριός
κριγιός το κριάρι
κρούβγω πνίγω
κρούταλο παλαµάκι
κρυγιό κρύο, δροσερό
κρυγιότι το κρύο, κρύος καιρός (κάνει κρύο)
κύρης πατέρας
λαδή δηλαδή
λαθούρι η φάβα
λάτρα καθαριότητα, δουλειές του σπιτιού
λείβεται κάτι κάτι λείπει
λεκανίδα µεγάλη πήλινη ή αλουµινένια λεκάνη
λεπιδοχώµατα χώµα από το οποίο φτιάχνουν τα πιθάρια και τα κεραµικά
λήτη συζήτηση
λιγαίνει λιγοστεύει
λιγολαϊζω λιγοστεύω
λιγοµαριάζοµαι επιθυµώ, ζηλεύω, µε πιάνει λιγούρα
λιγώνω δοκιµάζω, γεύοµαι
λιοπύρι ηµέρα µε πολύ µεγάλη θερµοκρασία

176
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

λογάµαι περνιέµαι, περνάω για...

λογιάζω σκέφτοµαι, βάζω στο νου µου
λογοσέρνω φιλονικώ
λογούµαι θεωρούµαι
λοϊκό λογικό
λοϊσµός λογισµός
λουπάζω µαζεύοµαι
λούσα πολυτελή ρούχα και κοσµήµατα
λω λέω
µα µάνα
µαγαδένιο εµαγέ
µαγαζί καφενείο
µαγάρι µακάρι
µαγαρίζω αλλοιώνω, καταστρέφω
µάζωξη συγκέντρωση
µαθές λοιπόν
µαθιά µατιά
µαθός λοιπόν
µαϊνάρω ησυχάζω, κοπάζω, γαληνεύω
µάκρος µήκος
µάλαµα χρυσός
µαλέ καυγάς, φιλονικία
µαλλόρουπο ρύπος, λίγδα του µαλλιού των προβάτων
µανίζω θυµώνω
µανίλι βραχιόλι
µάνι-µάνι γρήγορα
µαντάτο είδηση
µαρακλής αυτός που έχει µεράκι(α) - αυτός που γλεντάει χωρίς να παρεκτρέπεται
µαργελώνω στολίζω
µαργώνω ξεπαγιάζω, κρυώνω
µασέ εµάς
µαχµουντιές χρυσό τούρκικο κόσµηµα
µαχµουρλούκι νύστα
µεϊντάνι πλατεία,αγορά
µεϊντανογέλεκο εξερτηµα ανδρικής κρητικής στολής
µεντιλές πολύχρωµο γυναικείο µαντίλι κεφαλής
µερακλίκι το µεράκι η αγάπη για αυτό που κάνω
µεσοκαδιάρικο µπουκάλι µπουκάλι που χωρά µισή οκά
µεσοφόρι γυναικείο εσώρουχο
µεστώνω κάτι το βάζω πείσµα να κάνω κάτι
µεταδένω τα ζα µετακεινώ στο βοσκότοπο τα δεµένα ζώα
µια γκοπανιά µια στιγµή
µια ολιά λιγάκι
µικιός µικρός
µισεµός η αναχώρηση
µισεύ(γ)ω φεύγω
µισέυγω φεύγω
µιτάτο κτίσµα στο οποίο γίνονται τυροκοµικές εργασίες
µολάρω αφήνω
µονιάζω συγκεντρώνω
µονοµερίζω ενώνω
µονοπαντώ συγκεντρώνω σε ένα µέρος
µος µόλις
µόστρα σχέδιο, δείγµα
µοτσέρνω προσβάλλω
µούδε µήτε

177
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

µουζούρι παλιά Κρητική µονάδα µέτρησης (1 µουζούρι ήταν περίπου 5 οκάδες)

µούρη πρόσωπο
µουχιαµάς µουσαµάς
µπα µήπως
µπαϊράκι σηµαία
µπάλα σφαίρα
µπαλλοτοκοπώ πυροβολώ
µπαλω(θ-τ)ιά πυροβολισµός
µπαλωθιά πιστολιά
µπαµπαλίκι προώθηση
µπάντα πλευρά
µπάντα πλευρά, περιοχή
µπάντα µέρος, άκρη, θέση
µπαντούρα καπάκι όστρακου
µπαξές περιβόλι, κήπος
µπαξίσι φιλοδώρηµα
µπεγεντίζω συµπαθώ, θαυµάζω
µπεγίρι αρσενικό άλογο
µπελί είναι είναι φανερό
µπεντένι τειχίο
µπέργιευλο αυλή
µπεσαλίδικος ο ντόµπρος, ο ευθύς, ο σταθερός
µπέτης ή πέτης το στήθος
µπιστικιά φιλιά έµπιστη φιλία
µπλιό πιά, επιτέλους
µπλιό πλέον
µπορετό πιθανό
µπούκα στόµα
µπουνταλάς βλάκας, χαζός
µπρατσαδόρος βοηθός, σύντροφος, ικανός
µπροβέρνω δοκιµάζω
µπρόκα καρφί
µυξοµέντιλο µαντίλι τσέπης
ναι νέα κοπελιά
νέικη νέα
νέικος νέος
νέφαλο σύννεφο
νιηρούµαι αποφεύγω µια πράξη
νογώ σκέφτοµαι
νταγιαντώ αντέχω
ντακάρω ξεκινώ, αρχίζω
ντάνιασµα χτίσιµο, τακτοποίηση
ντεληκανής ωραίος, όµορφος, νεαρός
ντελικανής ο νέος
ντελόγω αµέσως
ντίπι καθόλου
ντουνιάς ο κόσµος, ο λαός
ντουσουντίζω σκέφτοµαι
ντουχιουντίζω συλλογίζοµαι
ντρέτος ευθύς, ίσιος
νώµος ο ώµος
ξα σου εσύ ότι πεις
ξα σου όπως νοµίζεις, δικαιωµά σου
ξαγλώ ανασκαλίζω
ξαγρητού επίτηδες
ξαµώνω σκοπεύω (σηµαδεύω)

178
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

ξάνοιγµα κοίταγµα
ξανοίγω κοιτάζω, θωρώ
ξεγιαλίζω ανοίγοµαι στο πέλαγος
ξεγιβεντίζω ντροπιάζω
ξεκάνω καταστρέφω
ξεκληρίζω αφανίζω ολόκληρη οικογένεια
ξεκορφίζω βγαίνω στην κορυφή ενός υψώµατος
καλλιά καλύτερα
ξελακκίζω ανοίγω λάκκο γύρο από την κουρµούλα του αµπελιού, για να βάλω λίπασµα
ξελαµίζω αποφασίζω
ξενοµπασάρικος περαστικός, ξένος
ξενοµπάτης περαστικός, ξένος
ξεπατώνοµαι ξεριζώνοµαι
ξεπεταρίζω φτερουγίζω
ξέρες βρχώδεις, άγωνες εκτάσεις
ξερωτώ ζητώ να πληροφορηθώ
ξεταλαγιάζω ξεσηκώνω
ξέτελο η έκβαση, το αποτέλεσµα
ξετυλίξου µε άσε µε
ξεψηφώ παύω να εκτιµώ
ξινόχοντρος τραχανάς
ξόµπλια σχέδιο στο υφαντό
ξυφαίνω υφαίνω
χώνω κρύβω
ξώµαχο γερασµένο, παροπλισµένο, εκτός µάχης
ξωµένω διανυκτερεύω
ψόµα ψέµα
ξωτάρικος εξωτερικός
ο(υ)λιά στιγµή, µικρό κοµµάτι
ό,τι καλεί η ώρα ό,τι χρειάζεται για την περίπτωση
ογλήγορα γρήγορα
ογρασά υγρασία
οζό ζώο, χρησιµοποείται κυρίως για να ορίσει το πρόβατο
οθέ που 'ναι προς τα πού είναι
όι όχι
οµατέ φαγητό, από εντόσθια χοιρινά, γεµιστά µε ρύζι και µυρωδικά
ονείρατα όνειρα
ονόµης σου για χάρη σου
οντέ όταν
όντε όταν
οντό όταν
όξω έξω
όξω έξω, εκτός
ορδινιά η τάξη, η ετοιµασία
ορδινιάζω σχεδιάζω, µελετώ
ορέγοµαι ευχαριστούµαι
όρη βουνά
όρθα η κότα
ορθός όρθιος
ορνικός ήσυχος, ανενόχλητος
ότι µόλις
ούλος όλος
οφέτος φέτος
οφτό κρέας ψηµένο στα κάρβουνα
οφτό ψητό
οχτρός εχθρός

179
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

οψάργας εχθές το βράδυ

οψές εχθές
οψές εχθές εχθές
οψές ταχιά εχθές το πρωί
παθήβολα πάθη, αγωνίες, λαχτάρες
παιδωµή βάσανο
παινεσούδια παινέµατα
γιάντα γιατί
παιχνιδαµάτης αυτός που κάνει παιχνίδια µε τα µάτια του
παντέρµος παντέρηµος
παντήχνω συναντώ
παντίδει (δεν παντίδει) δεν έρχεται, δεν είναι εύκολο
παντόνιαρα κουράστηκα
παντονιέρω ή παντονιάρω εγκαταλείπω, αφήνω
πανωφόρι παλτό
παπούρι εδαφική προεξοχή, ύψωµα
παραβάνω ξεχωρίζω
παραµερώ βάζω παράµερα, παραµερίζω
παράουρος παλαβός, τρελός
παρασθιά πυροστιά
παρασθιά το τζάκι
παρασόλι οµπρέλα ήλιου
παραστρατίζω αλλάζω δρόµο
παραϋστερα αργότερα
παροµιά παροιµία
παρτέρνω υποφέρω
πασκίζω αγωνίζοµαι
πατούλια παρέα
πέµπω στέλνω
πενιέται πενεύεται
πενταγιό µενταγιόν
περαµατίζω όρος της υφαντικής
περλατίνη µπριγιαντίνη
πεσκέσι δώρο
πέτσα πετσέτα
Πέφτη Πέµπτη
πηαίνω πηγαίνω
πιότερο περισσότερο
πιτήδειο επιδέξιο
πλαντοξόκαιρος ξαφνική κακοκαιρία στην οποία κινδυνεύει ο άνθρωπος ακόµα και να πνιγεί
(πλαντάξει)
πλιά περισσότερο
ποβγάνω βγάζω έξω, ξεπροβοδίζω
πογέρνει βασιλεύει, φεύγει ο ήλιο
πόδε εδώ
ποδίδω καταντώ
ποθές πουθενά
ποκάνω αποτελειώνω
ποκατωθιό ακριβώς από κάτω
ποκρεµούµαι αποκρεµιέµαι
πολλά πολύ
πορευτής αυτός που περνάει περαστικός
πορίζω βγαίνω έξω
πορίζω περνάω, βγαίνω έξω, φεύγω
πορπατηχτός πεζός
ποσάζω περιποιούµαι, στολίζω

180
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

ποστιφακώνω µαραζώνω από στεναχώρια

πούντρα πούδρα
πούρι βέβαια
πουσουνίζω ψωνίζω
πράµα τίποτα
πρεµαζώνω συµµαζεύω
πρεπιά αξιοπρέπεια, οµορφιά
πρεπίζω ταιριάζω, το φέρνω στα µέτρα µου
πριχού πριν, προτού
προβατάρης βοσκός σε πρόβατα
προκάνω προλαβαίνω
προύκα προίκα
προυκολόι οι µεταφορείς της προίκας
πυρόβολος αναπτήρας
πυρώνω ζεσταίνω
ραφώνω κουρνιάζω, χώνοµαι
ρεγάλο δώρο
ρεγάλο το δώρο
ρέγοµαι ευχαριστούµαι
ριζιµιό ριζωµένο (π.χ. ριζιµιό χαράκι - ριζωµένος βράχος)
ρόβι όσπριο που η χρησιµοποιούταν για τροφή σε βόδια
ροδονίζω γνωρίζω
ετσιδά έτσι
ρουβάζω χώνοµαι στην αγκαλιά
ρούγα η γειτονιά
ρούκουνας γωνία
σα σ' ακούει αν τολµάς
σάζω φτιάχνω
σάικα προφανώς, µάλλον
σάκος σακάκι
σαλεύγω βαδίζω
σάµε ή ίσαµε µέχρι
σάντολος νονός
σαφί συνεχώς
σάχνω φτιάχνω
σάχνω τον καρέ χτενίζοµαι µε επιµέλεια
σεβντάς ερωτικός καϋµός
σεϊρι η θέα
γλακώ τρέχω
σειρώνω σουρώνω υγρά
σερνικόστερο καλαµπόκι
σιγούρλιο παρηγοριά
σιµώνω πλησιάζω
σιχτιρίζω επιπλήττω, µαλώνω
σκαµπίλι χαστούκι
σκάρα γυπαετός
σκιανός ο ίσκιος
σκιάς τουλάχιστον
σκολάδα αργία
σκολαρίκια ενώτια
σκόλη αργία
σκονιαρίζοµαι τα χάνω, ταράζοµαι
σκοτίδι σκοτάδι
σκώτι συκώτι
σογερνώ (µε τον συντροφό ζούµε ίσα χρόνια, γερνάµαι µαζί
µου)

181
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

σογιά σόι
σόγκαιρος συνοµήλικος
σολάιση ανάπαυση
σοξεκληρίζω αφανίζω ολόκληρη οικογένεια
σουρεύω συκοφαντώ, κατηγορώ
σουσούµνια χαρακτηριστικά
σουχλικό κατηγορία, συκοφαντία
σπερνό ο εσπερινός, η παραµονή
στανικώς κάνω κάτι χωρίς τη θέλησή µου
στέκοµαι σταµατώ, στηρίζοµαι
στελιώνω συναρµολογώ
στένοµαι σταµατώ, στηρίζοµαι
στένω στέκοµαι
στερεύ(γ)ω φυλάσσω, διατηρώ
στη µια µπάντα εδώ κοντά
στιβάνια µπότες
στραβοµουτσουνιάζω θυµώνω
στραθιά δροµολόγιο
στράτα δρόµος
συβάζοµαι πείθοµαι
συβάζω πείθω
συζευτής ο συνέταιρος
συκοπιταρίδες αποξηραµένα σύκα δεµένα µεταξύ τους σε κυκλικό σχήµα
συµπαίνω υποβοηθώ
σύναξη συγκέντρωση
συναποβγάνω ξεπροβοδίζω
ποδίδω καταντώ
σύντεκνος ο κουµπάρος που έχει βαφτίσει παιδί
συντηρώ κοιτάζω µε προσοχή
συντροµή βοήθεια
συργουλεύω καλοπιάνω, κολακεύω
συστυλώνοµαι τονώνοµαι
συχαρίκια συγχαρητήρια
σφακολούλουδο ο ανθός της πικροδάφνης
σφαλίζω κλειδώνω, ασφαλίζω
σφεντουρίχνω εκσφεντονίζω
σφίγγω τρέχω
σφουγγίζω σκουπίζω
ταβλί τάβλα, κοµµάτι ξύλου
ταγί η βρώµη
τάζω υπόσχοµαι
ταλιεράκι σταχτοδοχείο
ταλίµι φιγούρα
τασκέρου αύριο πρωί
τάσσω υπόσχοµαι
τάχατες δήθεν (ίσως και µε ειρωνική διάθεσης)
ταχινή το πρωί
ταχυτέρου αύριο πρωί
σάχνω φτιάχνω
τελάρο αργαλειός
τελάρο ο αργαλειός
τερτίπι καµωµατιά, κόλπο
Τετράδη Τετάρτη
τζαναµπέτης ο καταφερτζής
τζεµπέρι γυναικείο µαντίλι κεφαλής
τζίγκος αλουµίνιο

182
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

τζούκος ξερή και άδεια κολοκύθα µε λαιµό

τήνε την
τίγκα γεµάτο
το ίθε προς, κατευθειαν προς…
τοτεσάς τότε ακριβώς
του λόγου µου εγώ
τουτηνά αυτή
τουτοσές αυτός, ετούτος
τρατέρνω κερνάω
τροζαίνοµαι τρελαίνοµαι
τροζός τρελός
τσάχαλο τρίξιµο
τσιγκλώ πειράζω, ενοχλώ
τσίπα µεµβράνη που σχηµατίζει το φρέσκο γάλα στην επιφάνειά του
τσουγκρί η άκρη του βράχου, µυτερή πέτρα
τσούλα κουρελού
τσουράπια κάλτσες
υστεργιά τέλος
υστεργιά το τέλος
φαγιά φαγητά
φαγοπιοτούρα φαγοπότι
φαίνω υφαίνω
φαϊτό φαγητό
φαµένα υφασµένα
φαµεργιούρι ο υπηρέτης
φανταξό φάντασµα
φέγγος λάµψη, φωτισµός
φελίκι φέτα ψωµιού
φητεία θητεία (στρατιωτική)
θωρώ βλέπω
φθείρω καταστρέφω
φιλεύ(γ)ω δίνω φιλοδώρηµα
φιλεύω κερνάω
φιλιά φιλία
φιλιότσα(-ος) το βαπτιστίρι
φιντάνι βλαστάρι
φοράδα θηλυκό άλογο
φορούµαι θεωρώ
φουντερά ξύλα ξύλα µε φουντα, που ανάβουν εύκολα
φουρκίζω κρεµώ
φτάζω φτάνω
φυσκιγιά η αφθονία
φωλεύγω κάνω φωλιά
φωνιάζω φωνάζω
χάβδαλο το τελείως ξερό σέλινο
χαβεσιλίκι πόθος επιθυµία , πάθος
χαβρίζω φωνάζω πολύ δυνατά
χαέρι προκοπή
χάζι διασκέδαση (από θέαµα ή πράξη)
χαζιρεύγω ετοιµάζω
χαζίρικα έτοιµα
χαϊλάλης ανισσόροπος , φαντασιόπληκτος
χαιράµενος χαρούµενος
χαϊρι προκοπή
χαϊρι προοπή
χαιτζώνω προβάλλω αντίσταση , αγριεύω

183
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

χάκι (το) το µερίδιο κάποιου

χάλαβρο χάλασµα
χαλακατέβας αδέξιος , ανεπιτείδιος
χαλαλίζω χαρίζω, δωρίζω
χαλασές (ο) τόπος µε χαλάσµατα
χαλέπα περιοχή µε πετρώδες και ίσιο έδαφος
χαλίσικος γνήσιος , άδολος , ανόθευτος
χάµαι καταγής
χάµαι κάτω, καταγής
χαµπέρι η είδηση
χαντώ νοµίζω , πιστεύω
χαραέτι µεγάλη δίψα
χαράκι µεγάλη πέτρα, ριζωµένος βράχος
χαράµι άδικα
χαραµπάτης σπάταλος
χαρκιάς σιδηρουργός
χαρκιδειό σιδηρουργείο
χαροκοπώ γλεντώ διακεδάζω
χαρχαλεύω ανακατώνω διάφορα πράγµατα
χειµαδιό περιοχή µε ήπιο κλίµα που πάνε τα ζώα οι βοσκοί για να απαοφύγουν το χειµώνα
χέρα χέρι
χιράµι χράµι
χλαλοή θόρυβος
χολιώ στεναχωρώ
χούγια ιδιοτροπίες
χουµά κουτάλι άνω - κάτω
χούµελι γλυκό υγρό που έβγαινει από το βράσιµο της κερήθρας
χουρχούδα µαγκούρα , ρόπαλο
χουφθιά χούφτα
χοχλιοµπάντουρο το όστρακο του σαλιγκαριού
χοχλίος ή κοχλίος σαλιγκάρι
χρειά ανάγκη
χρειγιά δοχείο
χριγιά λεκάνη
χτήµα γαϊδούρι
χτικιάζω αρρωσταίνω από φυµατίωση
χτικιό η φυµατίωση
χυνοβολώ ορµώ
χυταρίζω κατηφορίζω
χώνω κρύβω
χωρατό αστείο
χωσµένος κρυµµένος
χωστά κρυφά
ψαθούρι χαµόστρωµα
ψακώνοµαι δηλητιριάζοµαι
ψακωντέ η γεύση του πικρού , η πικράδα
ψαλάσσω τσιµπολογώ
ψαλιµουδίζω σιγοµουρµουρίζω
ψαργάδινος χθεσινοβράδυνος
ψαρογάροι σαρδέλες παστές
ψεγαδιάστρα η κουτσοµπόλα γυναίκα
ψέγος ψεγάδι , ελλάτωµα , ατέλεια
ψεσινός χθεσινός
ψήµα ψήσιµο
ψηφί εκτίµηση
ψηφώ εκτιµώ

184
Μαντιναδες 2002 Μαντιναδες 2002

ΛΕΞΙΚΟ

ψιακώνω δηλητιριάζω
ψίκι ακολουθία , ποµπή
ψίκι γαµήλια ποµπή
ψιµάρνι όψιµο αρνί
ψιµιδευτός στολισµένος
ψιµοκαίρι παράταση του καλοκαιριού, εποχή που είναι έντονη η ανάγκη της βροχής
ψιµοκαιριάζω αδυνατίζω
ψιµύθια στολίδια σε κέντηµα ή υφαντό
ψιχαλίδα ψιλή βροχή , ψιχάλα
ψόµα ψέµα
ψόµµατα ψέµµατα
ψοµµατάρης µεγάλος ψεύτης
ψύγοµαι µαραίνοµαι
ψυχανεµίζοµαι υποψιάζοµαι
ψυχνιάζει αρχίζει να πέφτει κρύο
ψυχνιός ψυχρός
ώστε έως ότου
ωστοσονά τόσο πολύ

185