Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάυ μ’ ακούρ; Κλαίυ, πυρ αλλιώρ, αθού αγαπιούνηαι οι άνθπυποι κλαίυ για ηα σπόνια πος έπσονηαι συπίρ εμάρ και ηπαγοςδάυ για ηα αλλά πος πέπαζαν, εάν είναι αλήθεια. Για ηα «πίζηετέ με» και ηα «μη.» Μια ζηον αέπα μια ζηη μοςζική, εάν αςηά είναι αλήθεια ηπαγοςδάυ κλαίυ για ηο ζώμα πού άγγιξα και είδα ηον κόζμο. Έηζι μιλώ για ‘ζένα και για ‘μένα.. Επειδή ζ’ αγαπάυ και ζηην αγάπη ξέπυ να μπαίνυ ζαν πανζέληνορ από πανηού, για ‘ζένα μέζα ζηα ζενηόνια, να μαδάυ λοςλούδια κι έσυ ηη δύναμη. Αποκοιμιζμένο, να θςζάυ να ζε πηγαίνυ πανηού, ζ’ έσοςν ακούζει ηα κύμαηα πυρ σαφδεύειρ, πώρ θιλάρ, πώρ λερ τιθςπιζηά ηο «ηι» και ηο «ε.» Πάνηα εμείρ ηο θυρ κι η ζκιά. Πάνηα εζύ η’ αζηεπάκι και πάνηα εγώ ηο ζκοηάδι, πάνηα εζύ ηο πέηπινο άγαλμα και πάνηα εγώ η ζκιά πού μεγαλώνει. Το κλειζηό πανηζούπι εζύ, ο αέπαρ πού ηο ανοίγει εγώ.