‫ﻇﻬﻮﺭ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫‪ -‬ﻣــﻘـﺪﻣـﻪ‬

‫‪1 -12‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ اول‪ :‬ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر‬

‫‪1‬‬ ‫• ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ واﻗﻌﺔ ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫‪2‬‬ ‫• ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺪﻳﺪي ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه‬
‫‪4‬‬ ‫• ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫‪5‬‬ ‫• ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪6‬‬ ‫• ﺑﺸﺎرات ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲﭘﻴﻮﻧﺪد‬
‫‪9‬‬ ‫• در ﺟﺴﺘﺠﻮي دﻟﻴﻞ‬
‫‪10‬‬ ‫• آﻳﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺳﺎن اﺳﺖ؟‬
‫‪13-26‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ دوم‪ :‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫‪13‬‬ ‫• اﻳﺮان زادﮔﺎه آﻳﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫‪15‬‬ ‫• ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫‪15‬‬ ‫• اﻇﻬﺎر اﻣﺮ‬
‫‪19‬‬ ‫• ﺗﺸﺪﻳﺪ ﺑﻼﻳﺎ‬
‫‪22‬‬ ‫• آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫‪23‬‬ ‫• ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ‬
‫‪24‬‬ ‫• ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و اﺧﻼﻗﻲ‬
‫‪25‬‬ ‫• ﭘﻴﺮوزي ﭘﺲ از ﺑﺤﺮان‬
‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‪ :‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪27-61‬‬

‫‪I‬‬
‫‪27‬‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ و ﻛﻮدﻛﻲ‬ ‫•‬
‫‪28‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎري‬ ‫•‬
‫‪28‬‬ ‫اﻧﺘﻘﺎم ﻳﺎ ﻣ‪‬ﻬﻠَﻜﻪ‬ ‫•‬
‫‪30‬‬ ‫ﻧﺰول وﺣﻲ‬ ‫•‬
‫‪31‬‬ ‫ﺑﻐﺪاد‬ ‫•‬
‫‪32‬‬ ‫دو ﺳﺎل ﺑﻲﺧﺒﺮي‬ ‫•‬
‫‪33‬‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬ ‫•‬
‫‪36‬‬ ‫آﻳﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻮﻓّﻖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؟‬ ‫•‬
‫‪36‬‬ ‫ﻃﻠﻮع روز ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫•‬
‫‪37‬‬ ‫ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺒﻮل‬ ‫•‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻪ ادرﻧﻪ؛ ﺷﻬﺮي دور ﺑﺎ‬ ‫•‬
‫‪38‬‬ ‫زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮد‬
‫‪39‬‬ ‫اﻟﻮاح ﻣﻠﻮك‬ ‫•‬
‫‪41‬‬ ‫زﻧﺪان ﻋﻜﺎ‬ ‫•‬
‫‪42‬‬ ‫از ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ‬ ‫•‬
‫‪43‬‬ ‫درﻫﺎ ﮔﺸﻮده ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫•‬
‫‪47‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ در ﺑﻬﺠﻲ‬ ‫•‬
‫‪48‬‬ ‫ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ادوارد ﺑﺮاون‬ ‫•‬
‫‪50‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬ ‫•‬
‫‪51‬‬ ‫ﻣﻈﻬﺮﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬ ‫•‬
‫‪56‬‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬ ‫•‬
‫‪59‬‬ ‫آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬ ‫•‬

‫‪II‬‬
 ‫‪60‬‬ ‫• روح ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫‪62-93‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫‪62‬‬ ‫• ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫‪64‬‬ ‫• ﻫﺠﺮت‬
‫‪71‬‬ ‫• درﮔﺬﺷﺖ ﭘﺪر و ﺑﺎر ﮔﺮان‬
‫‪74‬‬ ‫• ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن‬
‫‪84‬‬ ‫• ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس‬
‫‪85‬‬ ‫• ﺣﻴﻔﺎ در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ‬
‫‪89‬‬ ‫• آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫‪92‬‬ ‫• ﻣ‪‬ﺜَﻞِ اﻋﻠﻲ‬
‫‪94-112‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫‪94‬‬ ‫دﻧﻴﺎي ﻣﺎ‬ ‫•‬
‫‪94‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬ ‫•‬
‫‪97‬‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫•‬
‫‪99‬‬ ‫ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ اﷲ‬ ‫•‬
‫‪101‬‬ ‫اﻧﻘﻄﺎع‬ ‫•‬
‫‪102‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫•‬
‫‪104‬‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫•‬
‫‪104‬‬ ‫ﺗﺒﻠﻴﻎ‬ ‫•‬
‫‪106‬‬ ‫ادب و اﺣﺘﺮام‬ ‫•‬
‫‪107‬‬ ‫دﻳﺪة ﺧﻄﺎ ﭘﻮش‬ ‫•‬

‫‪III‬‬
 ‫‪108‬‬ ‫• ﺧﻀﻮع‬
‫‪109‬‬ ‫• راﺳﺘﻲ و اﻣﺎﻧﺖ‬
‫‪110‬‬ ‫• ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺳﻲ‬
‫‪113-124‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‪ :‬دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫‪113‬‬ ‫• ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫‪114‬‬ ‫• ﺣﺎﻟﺖ زاري و اﺑﺘﻬﺎل‬
‫‪115‬‬ ‫• واﺳﻄﻪ ﻻزم اﺳﺖ‬
‫‪117‬‬ ‫• دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‪ ،‬ﻻزﻣﺔ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫‪119‬‬ ‫• زﺑﺎن ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ‬
‫‪120‬‬ ‫• ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫‪123‬‬ ‫• دﻋﺎ و ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫‪124‬‬ ‫• ﻣﻨﺎﺟﺎتﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫‪125-138‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫‪125‬‬ ‫ﺟﺴﻢ و روح‬ ‫•‬
‫‪125‬‬ ‫وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻛﺎﺋﻨﺎت‬ ‫•‬
‫‪126‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺎده‬ ‫•‬
‫‪126‬‬ ‫اﻟﻜﻞ و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر‬ ‫•‬
‫‪127‬‬ ‫ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت‬ ‫•‬
‫‪127‬‬ ‫ﻧﻈﺎﻓﺖ‬ ‫•‬
‫‪129‬‬ ‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﭘﺰﺷﻜﺎﻧﻨﺪ‬ ‫•‬
‫‪129‬‬ ‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺎدي‬ ‫•‬

‫‪IV‬‬
 ‫‪130‬‬ ‫• ﺷﻔﺎ ﺑﻪ وﺳﺎﺋﻞ ﻏﻴﺮ ﻣﺎد‪‬ي‬
‫‪131‬‬ ‫• ﭼﻪ ﻋﻮاﻣﻠﻲ در ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪن ﺑﻴﻤﺎري‬
‫ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ؟‬
‫‪132‬‬ ‫• ﻗﻮة روح اﻟﻘﺪس‬
‫‪133‬‬ ‫• ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﻳﺾ‬
‫‪134‬‬ ‫• ﺷﻔﺎ دﻫﻨﺪه‬
‫‪135‬‬ ‫• ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫‪137‬‬ ‫• ﻋﺼﺮ ذﻫﺒﻲ‬
‫‪137‬‬ ‫• ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻼﻣﺘﻲ‬
‫‪139-159‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫‪139‬‬ ‫• ﻣﺬاﻫﺐ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ‬
‫‪140‬‬ ‫• ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪141‬‬ ‫• آﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫‪142‬‬ ‫• ﻗﺪمﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي وﺣﺪت‬
‫‪144‬‬ ‫• ﻛﺪام دﻳﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ؟‬
‫‪148‬‬ ‫• ﻋﺼﻤﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬
‫‪149‬‬ ‫• ﻇﻬﻮر ﻛﻠﻲ اﻟﻬﻲ‬
‫‪151‬‬ ‫• ﺟﺎﻣﻌﻴ‪‬ﺖ ﻇﻬﻮر ﺑﻬﺎﺋﻲ‬
‫‪152‬‬ ‫• ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜﺎق‬
‫‪155‬‬ ‫• روﺣﺎﻧﻲ ﺣﺮﻓﻪاي وﺟﻮد ﻧﺪارد‬
‫‪160-187‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺗﻤﺪ‪‬ن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬

‫‪V‬‬
‫‪160‬‬ ‫دﻳﻦ اﺳﺎس ﺗﻤﺪ‪‬ن اﺳﺖ‬ ‫•‬
‫‪163‬‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫•‬
‫‪165‬‬ ‫ﺣﻜﻮﻣﺖ‬ ‫•‬
‫‪167‬‬ ‫آزادي ﺳﻴﺎﺳﻲ‬ ‫•‬
‫‪168‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن و ﻣﺮدم‬ ‫•‬
‫‪170‬‬ ‫اﻧﺘﺼﺎب و ﺗﺮﻓﻴﻊ‬ ‫•‬
‫‪170‬‬ ‫اﻗﺘﺼﺎد‬ ‫•‬
‫‪171‬‬ ‫ﻣﺨﺰن ﻋﻤﻮﻣﻲ‬ ‫•‬
‫‪172‬‬ ‫ﻣ‪‬ﻮاﺳﺎت‬ ‫•‬
‫‪173‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫•‬
‫ﺷﻮد‬
‫‪174‬‬ ‫اﺧﻼق در ﺛﺮوت‬ ‫•‬
‫‪174‬‬ ‫ﺑﺮدﮔﻲ‬ ‫•‬
‫‪176‬‬ ‫وﺻﻴ‪‬ﺖ و ﻣﻴﺮاث‬ ‫•‬
‫‪177‬‬ ‫زن و ﻣﺮد ﻳﺎ دو ﺑﺎل ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه‬ ‫•‬
‫‪179‬‬ ‫زﻧﺎن و ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫•‬
‫‪180‬‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ‬ ‫•‬
‫‪181‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ‬ ‫•‬
‫‪182‬‬ ‫ﺗﻔﺎوت اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ‬ ‫•‬
‫‪184‬‬ ‫داﻧﺶ و ﻓﻦ‬ ‫•‬
‫‪185‬‬ ‫ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ‬ ‫•‬
‫‪186‬‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت‬ ‫•‬

‫‪VI‬‬
‫‪188-202‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‪ :‬راه ﺻﻠﺢ‬
‫‪188‬‬ ‫ﻧﺰاع ﻳﺎ اﻟﻔﺖ‬ ‫•‬
‫‪189‬‬ ‫ﺻﻠﺢ اﻋﻈﻢ‬ ‫•‬
‫‪190‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﻠﺢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؟‬ ‫•‬
‫‪192‬‬ ‫ﺗﻌﺼ‪‬ﺐ ﻧﮋادي و وﻃﻨﻲ‬ ‫•‬
‫‪196‬‬ ‫زﺑﺎن واﺣﺪ‬ ‫•‬
‫‪196‬‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘّﺤﺪ‬ ‫•‬
‫‪197‬‬ ‫دﻳﻮان داوري ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ‬ ‫•‬
‫‪198‬‬ ‫ﺗﺤﺪﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﺤﺎت‬ ‫•‬
‫‪198‬‬ ‫ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬ ‫•‬
‫‪200‬‬ ‫دﻓﺎع ﻣﺸﺮوع‬ ‫•‬
‫‪201‬‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﺮق ﺑﺎ ﻏﺮب‬ ‫•‬

‫‪222-203‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﻳﺎزدﻫﻢ‪ :‬اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬

‫‪203‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ر‪‬ﻫﺒﺎﻧﻲ‬ ‫•‬
‫‪204‬‬ ‫ازدواج در آﻳﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬ ‫•‬
‫‪206‬‬ ‫ﻃﻼق‬ ‫•‬
‫‪207‬‬ ‫ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬ ‫•‬
‫‪208‬‬ ‫اﻳﺎم ﻣ‪‬ﺤﺮّﻣﺔ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬ ‫•‬
‫‪210‬‬ ‫ﺻﻴﺎم )روزه(‬ ‫•‬

‫‪VII‬‬
 ‫‪211‬‬ ‫• ا‪‬ﺣﺘﻔﺎﻻت )ﺟﻤﻊﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ(‬
‫‪213‬‬ ‫• ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻧﻮزده روزه‬
‫‪213‬‬ ‫• ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر‬
‫‪215‬‬ ‫• ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ‬
‫‪216‬‬ ‫• زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‬
‫‪218‬‬ ‫• ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ‬
‫‪219‬‬ ‫• ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ دو ﻋﺎﻟﻢ‬
‫‪222‬‬ ‫• ﺷﺮّ وﺟﻮد ﻧﺪارد‬
‫‪223-235‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ‪ :‬دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫‪223‬‬ ‫اﺧﺘﻼف ﻧﺎﺷﻲ از ﺧﻄﺎﺳﺖ‬ ‫•‬
‫‪224‬‬ ‫آزار ﺑﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺧﺪا ﻳﺎ‬ ‫•‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪان د‪‬ﮔَﺮاَﻧﺪﻳﺶ‬
‫‪225‬‬ ‫ﻃﻠﻮع ﺻﺒﺢ آﺷﺘﻲ‬ ‫•‬
‫‪227‬‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫•‬
‫‪228‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اُﻟﻮﻫﻴ‪‬ﺖ )ﺧﺪاوﻧﺪ(‬ ‫•‬
‫‪229‬‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫•‬
‫‪229‬‬ ‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻴ‪‬ﻪ‬ ‫•‬
‫‪231‬‬ ‫ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫•‬
‫ﻧﺸﻮ و ﺗﺮﻗﻲ اﻧﺴﺎن‬ ‫•‬
‫‪232‬‬
‫وﺣﺪت ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‬ ‫•‬
‫‪233‬‬
‫ﻋﺼﺮ اﺗّﺤﺎد‬ ‫•‬
‫‪234‬‬

‫‪VIII‬‬
‫‪236-252‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﺳﻴﺰدﻫﻢ‪ :‬وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﻣﻲ ﺷﻮد‬
‫‪236‬‬ ‫• وﻋﺪهﻫﺎ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫‪237‬‬ ‫• ﭘﺮوردﮔﺎر آﻣﺪ‬
‫‪238‬‬ ‫• وﻋﺪهﻫﺎي اﻟﻬﻲ در ﺑﺎرة ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﺴﻴﺢ‬
‫‪239‬‬ ‫• ﺑﺸﺎرات در ﺑﺎرة ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪242‬‬ ‫• روز ﺧﺪا‬
‫‪243‬‬ ‫• روز ﺟﺰا‬
‫‪245‬‬ ‫• ﻗﻴﺎﻣﺖ‬
‫‪246‬‬ ‫• ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫‪248‬‬ ‫• ﻋﻼﻣﺎت در آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‬
‫‪249‬‬ ‫• ﻃﺮز آﻣﺪن ﻣﻮﻋﻮد‬
‫‪253-269‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‪ :‬ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫وﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫‪253‬‬ ‫ﻗﻮة ﺧﻼﻗﺔ ﻛﻠﻤﻪ اﷲ‬ ‫•‬
‫‪257‬‬ ‫ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳﻮم‬ ‫•‬
‫‪259‬‬ ‫آﻟﻤﺎن‬ ‫•‬
‫اﻳﺮان‬ ‫•‬
‫‪260‬‬
‫ﺗﺮﻛﻴﻪ‬ ‫•‬
‫‪262‬‬

‫‪IX‬‬
 ‫‪264‬‬ ‫• ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ‬
‫• ﮔﺮﻓﺘﺎريﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻌﺪ از‬
‫‪264‬‬ ‫ﺟﻨﮓ‬
‫‪266‬‬ ‫• ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ‬
‫‪267‬‬ ‫• ﻋﻜّﺎ و ﺣﻴﻔﺎ‬
‫‪270-299‬‬ ‫‪ -‬ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ‪ :‬ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ؛ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫‪270‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﻣﺮاﷲ‬ ‫•‬
‫‪272‬‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ و ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و‬ ‫•‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪274‬‬ ‫آﻳﻨﺪة درﺧﺸﺎن‬ ‫•‬
‫‪275‬‬ ‫ﺗﺠﺪﻳﺪ دﻳﻦ‬ ‫•‬
‫‪276‬‬ ‫اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫•‬
‫‪278‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ اﺳﺖ‬ ‫•‬
‫‪279‬‬ ‫وﺻﻴ‪‬ﺖ ﻧﺎﻣﺔ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬ ‫•‬
‫)اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ(‬
‫‪281‬‬ ‫وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ‬ ‫•‬
‫‪282‬‬ ‫اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ‬ ‫•‬
‫‪283‬‬ ‫ﻧﻈﻢ اداري‬ ‫•‬
‫‪290‬‬ ‫ﻧﻈﻢ اداري ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬ ‫•‬
‫‪291‬‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺳﺮﮔﺮدان‬ ‫•‬
‫‪295‬‬ ‫ﺟﻬﺎن آﻳﻨﺪه‬ ‫•‬

‫‪X‬‬
‫‪297‬‬ ‫• ﻛﻼم آﺧﺮ‬

‫‪300‬‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻨﺎﺑﻊ‬

‫‪XI‬‬
 ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬
‫دﻛﺘﺮ ﺟﺎن اﻳﻨﺘﺮز اﺳﻠﻤﻮﻧﺖ در ﺳﺎل ‪ 1874‬ﻣـﻴﻼدي در اﺳـﻜﺎﺗﻠﻨﺪ ﺑـﻪ‬
‫دﻧﻴﺎ آﻣﺪ‪ .‬وي ﻛﻪ در ‪ 24‬ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ دﻛﺘﺮا در ﻃـﺐ و ﺟﺮاﺣـﻲ ﻧﺎﺋـﻞ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻼﻗـﺔ ﻓﺮاواﻧـﻲ ﺑـﻪ ﺗﺤﻘﻴـﻖ داﺷـﺖ‪ .‬در اواﻳـﻞ زﻣﺴـﺘﺎن ‪1914‬‬
‫ﻣﻴﻼدي و ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪن ﺟﻨﮓ ﺟﻬـﺎﻧﻲ اول ﺑـﺎ دﻳﺎﻧـﺖ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻲ ﺑـﺮد و در ﺻـﺪد ﺑﺮآﻣـﺪ ﺗـﺎ‬
‫درﺑﺎرة دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬او ﻛﻪ درﺑﺎرة ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ در ﻣﻮرد اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳـﺪ ﺑـﻪ زﺑـﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴـﻲ وﺟـﻮد‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮد و در ﺳﺎل ‪ 1916‬ﻣﻴﻼدي اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳـﻦ دﻳﺎﻧـﺖ‬
‫اﺑﺮاز ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫او ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﻮﻗﻲ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻗﻴﺎم ﻛﺮد و اﺣﺒﺎء را‬
‫ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮد ﺗﺎ اوﻟﻴﻦ ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺗﻤﻮت را ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑـﻪ‬
‫ﻳﺎدﮔﻴﺮي زﺑـﺎن ﻓﺎرﺳـﻲ ﻣﺸـﻐﻮل ﺷـﺪ ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ آﺛـﺎر ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸـﺘﺮي را‬
‫ﻓﺮاﮔﻴﺮد‪.‬ﭘﺲ از آن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺟﺎﻣﻌﻲ از دﻳﺎﻧﺖ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨـﮓ ﺟﻬـﺎﻧﻲ اول‪ ،‬ﭘـﻴﺶﻧـﻮﻳﺲ ‪ 9‬ﻓﺼـﻞ آن را ﺑـﻪ ﺣﻀـﻮر‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻓﺮﺳﺘﺎد و از اﻳﺸﺎن ﻃﻠﺐ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺟـﻮاب ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫آﻣﻴﺰ آن ﺣﻀﺮت و دﻋﻮت وي ﺑﻪ ﺣﻴﻔﺎ او را ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در ‪ 1920-1919‬ﺑﻪ ﻣـﺪت دو ﻣـﺎه و ﻧـﻴﻢ ﻣﻬﻤـﺎن ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺴﺨﺔ دﺳﺖ ﻧﻮﻳﺲ ﺗﻤﺎم ﻛﺘـﺎب را ﺑـﺎ ﺧـﻮد داﺷـﺖ و از ﻫـﺮ‬
‫ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺮاي اﺻﻼح ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ آن ﺣﻀﺮت اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻮﺟـﻪ و راﻫﻨﻤـﺎﻳﻲﻫـﺎي آن‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﻮرد ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ و ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﻲ ﻗﺮار داد و ﺑﻪ ﺣﻴﻔﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗـﺎ ﻫﻤـﺎن‬

‫أ‬
‫ﻃﻮر ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮔـﺮدد و آن ﺣﻀـﺮت‪ ،‬اﺻـﻼح ﻧﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء در اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳـﻦ در ﺑﺤﺒﻮﺣـﺔ ﻣﺸـﻐﻠﻪ ﻫـﺎي‬
‫ﻓﺮاوان‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺳﻪ ﻓﺼﻞ و ﻧﻴﻢ را )ﻓﺼﻞ ‪ 1‬و ‪ 2‬و ‪ 5‬و ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﻓﺼـﻞ ‪(3‬‬
‫را ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از درﮔﺬﺷﺖ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‪ ،‬ﻫﻴﺌﺘﻲ از ﺳـﻮي ﻣﺤﻔـﻞ روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻠﻲ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻛﺘﺎب را ﺑﺮرﺳﻲ و ﺗﻜﻤﻴﻞ و ﺑـﺎ ﻧـﺎم "ﺑﻬـﺎءاﷲ و ﻋﺼـﺮ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ" ﭼﺎپ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻧﺴﺨﻪ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺮﺟﻤﻪ و در‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه و ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑـﻪ ﺻـﺮاط ﻣﺴـﺘﻘﻴﻢ ﻫـﺪاﻳﺖ‬
‫ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب دو ﺑﺎر ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷـﺪه و در ﺳـﺎﻳﺖ‬
‫ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻬﺎﻳﻲ )‪ (Bahai Reference‬ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎﻣﻊ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻌﺮﻓﻲ اﻣﺮ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺮآن داﺷﺖ ﻛﻪ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﻲ و ﺳﺎده ﻛﺮدن ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ و‬
‫اﺻﻄﻼﺣﺎت و ﻋﺒﺎرات آن ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز ﺑـﺎ ادﺑﻴـﺎت ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﺄﻧﻮس ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﻓﻬﻢ آن ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻗﺮار دادن ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎي ﻓﺎرﺳﻲ "ﺑﻬـﺎءاﷲ و ﻋﺼـﺮ ﺟﺪﻳـﺪ" ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﭘﺎﻳﺔ اﺻﻠﻲ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ دردﺳﺖ دارﻳـﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀـﻲ از ﺑﺨـﺶﻫـﺎي آن در‬
‫ﻃﻮل ﻛﺎر ﺧﻼﺻﻪﺗﺮ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي اﻧﺪﻛﻲ ﺣﺬف و ﺑﺨﺶﻫﺎي دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﺜﺎلﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ آن اﻓﺰوده ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﻳﻲ‬
‫از ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﻲ ﺷﺪ ﻛـﻪ ﺟﺎذﺑـﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮي ﺑـﺮاي ﺧﻮاﻧﻨـﺪه‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ از ﻧﻄﻖ دﻛﺘﺮ ﺣﺴﻴﻦ داﻧـﺶ در ﻣـﻮرد ازدواج ﺑﻬـﺎﺋﻲ و‬
‫ﺷﻮاﻫﺪي از ﻛﺘﺎب "دزد در ﺷﺐ" ﺑﻪ ﻗﻠﻢ اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ وﻳﻠﻴـﺎم ﺳـﻴﺮز و ﻧﻴـﺰ‬

‫ب‬
‫ﺑﺨﺸﻬﺎﻳﻲ از ﻛﺘﺎب "ﺣﻀﺮت وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ راﻫﻨﻤـﺎي اﻫـﻞ ﺑﻬـﺎء" اﺛـﺮ ﻋﻠـﻲ‬
‫ﻧﺨﺠﻮاﻧﻲ ﺑﻪ آن اﻓﺰوده ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺴﻴﺎري از ﻗﺴﻤﺖﻫـﺎﻳﻲ از‬
‫اﺻﻞ ﻳﺎ ﺗﺮﺟﻤﺔ آﺛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻲ ﺳﺎدهﺗﺮ ﺑﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫از زﻣﺎن ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻛﺘﺎب دﻛﺘﺮ اﺳﻠﻤﻮﻧﺖ ﺑﻴﺶ از ‪ 80‬ﺳﺎل ﻣﻲﮔـﺬرد‪ .‬ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﻃﻮل اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮات و دﮔﺮﮔﻮﻧﻲﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛـﺮده‬
‫و در ﻣﺴﻴﺮ ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺐﻫﺎي زﻳﺎدي را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻓﺮاز و‬
‫ﻧﺸﻴﺐﻫﺎي ﺑﻴﺸـﻤﺎري ﻧﻴـﺰ در ﭘـﻴﺶ رو دارد‪ .‬ﺑـﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻦ از ﻫـﺮ ﻣﺮﺣﻠـﻪ و‬
‫رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﺔ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزيﻫﺎﻳﻲ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺷـﺮح آن در اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪور ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬در ﺻـﻔﺤﺎت ﭘﺎﻳـﺎﻧﻲ ﻛﺘـﺎب ﺗﻨﻬـﺎ اﺷـﺎرهاي ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺗﺤﻮﻻت ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ دﻳﮕﺮﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ و اﺻـﻞ آﺛـﺎر اﻟﻬـﻲ را درﻳﺎﺑـﺪ و ﻣﻔـﺎﻫﻴﻢ روﺣـﺎﻧﻲ را ﺷﺨﺼـﺎً از‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﺔ آن درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ج‬
 ‫ﻓﺼﻞ اول‬
‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ واﻗﻌﺔ ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ دﻗﺖ در ﺻﻔﺤﺎت ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺮاﺣﻞ ﺗﺮﻗـﻲ و ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ‬
‫اﻧﺴﺎن را در ﻃﻮل زﻣﺎن ﺑﺮرﺳﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻓﺮادي ﺑﺮﻣـﻲﺧـﻮرﻳﻢ ﻛـﻪ ﭼـﻮن‬
‫ﺳﺘﺎره در آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻲدرﺧﺸﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﻧﻔﻮﺳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ در ﻫﺮ‬
‫ﻋﺼﺮي ﻛﻪ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از اﻓﻜﺎر و ﻋﻘﺎﻳﺪ زﻣﺎن ﺧﻮد ﭘﺎ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﭘﺮده‬
‫از ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺮاري ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻛﺴﻲ ﺑﺪان آﮔﺎه ﻧﺸـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬در‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻋﺎﻟﻢ در درﺟﺔ اول ﻣﺪﻳﻮن ﻣﺨﺘﺮﻋﻴﻦ و ﻣﺒﺘﻜﺮﻳﻦ و ﻧﻮاﺑـﻎ‬
‫و اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻓﺮاد‪ ‬ﺑﺮﺗﺮ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ و داﻧﺶ ﻓﻮق ﺑﺸﺮي و ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﻲ آﺳـﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬در‬
‫ﻣﻴﺎن ﺧﻠﻖ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺳ‪‬ﻼﺣﺸﺎن از اﺳﻠﺤﻪﺧﺎﻧﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ آﻣـﺪه و‬
‫ﻫﻴﭻ ﺳﭙﺮ و ﺑﺮج و ﺑﺎروﺋﻲ آﻫﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮان ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ آﻧﺎن را ﻧﺪارد‪.‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﺷﻮاﻫﺪ ﻓﺮاواﻧﻲ در ﺗﺄﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ وﺟـﻮد‬
‫دارد؛ وﻟﻲ درﺗﺎرﻳﺦ دﻳﺎﻧﺖ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ اﻳﻦ ﻧﻔﻮس ﻣﻤﺘﺎز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫در ﮔﺬرﮔﺎه ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺸﺮ رو ﺑﻪ ﭘﺴـﺘﻲ ﻧﻬـﺪ و‬
‫اﺧﻼق ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮي از ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ وﺟـﻮدش ﺣﻴـﺮت‬
‫اﻧﮕﻴﺰ و اﺳﺮارآﻣﻴﺰ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﻳﻜـﻪ و ﺗﻨﻬـﺎ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﻴﺎم ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﭘﻴﺎم ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺮﻗﻲ ﺑﺸﺮ‬
‫و ﺑﻬﺒﻮد اﺧﻼق و ﺗﻌﺎﻟﻲ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ آن زﻣﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﻼن ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺲ در ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻟﻴﺎﻗﺖ و ﺷﺎﻳﺴـﺘﮕﻲ ﺗﻌﻠـﻴﻢ و ﻫـﺪاﻳﺖ اﻳـﻦ‬

‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪة ﻳﻜﺘﺎ را ﻧﺪارد و اﺣﺪي ﻗﺎدر ﺑﻪ درك ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻋﻈـﻴﻢ او ﻳـﺎ اﻓﻜـﺎر‬
‫ﻋﺎﻟﻴﻪاش‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﻨـﺎ در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﻗﻴﺎم ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺸﺎرت ﺑﻪ ﺣﻖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻋﺪاﻟﺘﻲ ﻣﻲدﻫـﺪ ﻛـﻪ در‬
‫ﺳﺎﻳﺔ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او ﺧﻠﻖ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻛﺮﻳﺸـﻨﺎ؛ ﺣﻀـﺮت ﻣﻮﺳـﻲ؛ ﺣﻀـﺮت‬
‫زردﺷﺖ؛ ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻲ و ﺣﻀـﺮت ﻣﺤﻤـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻓﺎﺻـﻠﺔ ﭼﻨـﺪ ﻗـﺮن از‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ روﺣـﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫اﻓﻜﺎر ﺗﺎرﻳﻚ اﻧﺴﺎﻧﻲ را روﺷﻦ و ﻧﻔﻮس ﺧﻮاب را ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤﻴﻊ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻣﺸﺎن از ﺟﺎﻧﺐ ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺳﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و آﻧﺎن ﺣﺎﻣﻞ آن ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻲاي ﻛﻪ ﺑـﺮ‬
‫ﻟﺐ ﻧﺎﺋﻲ ﻧﻬﺎده ﺷﺪه و از ﻧَﻔَﺲ ﻧﻲﻧﻮاز اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻧﻮاي دﻟﻨـﻮاز ﺑـﻪ ﮔـﻮش‬
‫ﻣﻲرﺳﺪ‪.‬‬
‫در ﺑﻴﺎﻧﺎت و ﻛﺘﺎب اﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ وﻋﺪه داده ﺷﺪه ﻛﻪ در آﺧﺮاﻟﺰّﻣـﺎن ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺮﺑ‪‬ﻲ ﺑﺰرگ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﮔﺮدد ﺗـﺎ درﺧـﺖ آﻧـﺎن را ﺑـﻪ ﺛﻤـﺮ ﻧﺸـﺎﻧَﺪ و‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺻﻠﺢ و ﻋﺪاﻟﺖ را در روي زﻣﻴﻦ ﻣﺴـﺘﻘﺮ ﺳـﺎزد‪ .‬او ﻫﻤـﺔ ﻧﮋادﻫـﺎ و‬
‫اﻗﻮام و ﻗﺒﺎﻳﻞ و ﻣﻠﻞ را اﻋﻀـﺎي ﻳـﻚ ﺧﺎﻧـﻪ ﮔﺮداﻧَـﺪ و ﺟﻤﻴـﻊ را در ﺧﻴﻤـﺔ‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ﻣﺤﺒﺖ داﺧﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻇﻬﻮر اﻳـﻦ ﻣﺮﺑ‪‬ـﻲ ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ در آﺧﺮاﻟﺰّﻣـﺎن‪،‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ واﻗﻌﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﻪ اﻫـﻞ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﺸﺎرت ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺑ‪‬ﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و آﻳﺎت و دﻻﻳﻠﺶ آﺷـﻜﺎر‬
‫و ﻣﻮﺟﻮد و ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﭘﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮآﻳﺪ و درﻳﺎﺑـﺪ ﻛـﻪ‬
‫روز ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺪﻳﺪي ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه‬
‫از ﻧﻴﻤﺔ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﻣﻴﻼدي ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺑﺰرﮔﻲ در ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫‪2‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ دارد‪ .‬در ﻫﺮ ﺑﺨﺶ از زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﺮي‪ ،‬دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ و ﺗَﺤ‪‬ﻮ‪‬ل‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﻋﻈﻤﺘﻲ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﺼ‪‬ﺒﺎت ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻧﮋادي رو ﺑﻪ زوال‬
‫اﺳﺖ و ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﻌﺎون و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪﭼﺸﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮر‪‬د‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ دﺷﻤﻨﻲﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻜﻠّﻲ رﻳﺸﻪﻛﻦ ﻧﺸﺪه و اﻓﻜﺎر ﺿﺪ‬
‫ﺑﺸﺮي ﻫﻨﻮز ﻧﻤﺮده‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦﻛﻪ ﺷَﺮّ و ﻓﺴﺎد‪ ‬ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه از ﺗﻤﺪن ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬داراي‬
‫ﻗﺪرﺗﻲ ﺷﺪﻳﺪ و ﻫﻮﻟﻨﺎك اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻮر اﻣﻴﺪ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ‬
‫ﺧﺎك ﭘﺮﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪه‪ ،‬ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻮﻣﻴﺪي را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻜﺎﻓﺖ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﻌﺎدت‬
‫ﻧﻮع اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﺑﺮﻫﺎي ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﺷﺮّ و ﻧﺎﻛﺎﻣﻲ را از ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﻛﻪ راه ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﺎدي ﺑﺸﺮ ﮔﺸﻮده ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻧﻊ ﺗﺮﻗﻲ روﺣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﻠﻲ‬
‫رﻓﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻨﺰلِ ﺳﻌﺎدت ﻣﻌﻨﻮي ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﻗﺮن ﻫﺠﺪﻫﻢ ﻣﻴﻼدي اوﺿﺎع ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاي دﻳﮕـﺮ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗـﺎرﻳﻜﻲ ﻓﻘـﺮ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ دﻧﻴﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮدهﺑﻮد و ﺗﻴﺮﮔﻲ اﻓﻜﺎر و ﻋﻘﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗـﺎرﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ را ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪي ﺑﺎ ﺷﻌﺎع اﻓﻜـﺎر ﻋـﺎﻟﻲ‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬اراده ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮي در اﻳﻦ اﺣﻮال ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن‬
‫ﺷﻤﻌﻲ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻨﺪﺑﺎد ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﻣـﻲﺷـﺪ و ﺗـﺎرﻳﻜﻲ‪،‬‬
‫ﺷﺪﻳﺪﺗﺮاز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ‪...‬اوﺿﺎع ﺟﻬـﺎنِ اﻣﺮوزﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ آن ﻗـﺮن‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ اﺳﺖ ﺑﻌﺪ از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻳﺎ ﻓﺮارﺳﻴﺪن ﺑﻬﺎر اﺳﺖ ﺑﻌـﺪ از‬
‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن ﺑﺎ روح ﺟﺪﻳﺪ و ﺣﻴﺎت ﺗﺎزه ﺑـﻪ ﺟﻨـﺒﺶ درآﻣـﺪه و اﻓﻜـﺎر ﻋـﺎﻟﻲ‬
‫ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪه‪ .‬ﺟﻮاﻧﻪﻫﺎي اﻣﻴﺪ ﺑﺮ درﺧﺖ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺘﻪ و ﺷـﻜﻮﻓﻪﻫـﺎي‬
‫ﻋﺸﻖ و دوﺳﺘﻲ ﺟﺎوداﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻜﻔﺘﻪ‪ .‬اﻣﻮري ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﺷﺪه و دﺷﻤﻨﻲ واﺧﺘﻼﻓﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ درﻫﻴﻜﻞ ﻋﺎﻟﻢ رﻳﺸﻪ دواﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﻪ دوﺳﺘﻲ و اﺋﺘﻼف ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه‪ .‬در داﻳﺮة ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣـﺎدي ﻧﻴـﺰ‪،‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ و ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕـﺬرد ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻇﻬـﻮر ﺑﺮﺳـﺪ‪،‬‬

‫‪3‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬

‫اﻛﻨﻮن از ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ اﻣﻮر ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﻫﻮا ﭘﺮواز ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮ‬
‫آب ﺳﻔﺮ ﻣـﻲﻧﻤـﺎﺋﻴﻢ و ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﺮق ﭘﻴـﺎم ﺧـﻮد را ﺑـﻪ اﻃـﺮاف ﺟﻬـﺎن‬
‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ و ﺑﻪ آﻧﻲ ﺑﺎ دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎط ارﺗﺒﺎط ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻓﻀﺎ و‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه زﻣﻴﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﮔﻮﻳﻲ رﻧﮕﻴﻦ از ﺑﺎﻻ‪ ،‬اﻣﺮي ﺳﺎده و ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﮕﺎن ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺮﻛﺲ در ﻣﻨـﺰل ﺧـﻮﻳﺶ ﺷـﺎﻫﺪ ﻫـﺰاران ﺗﺼـﻮﻳﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘـﺖ در اﻳـﻦ ﺳـﺎﻟﻬﺎ آﻧﻘـﺪر‬
‫ﻣﻌﺠﺰه دﻳﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎرش ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻃﻠﻮع ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‬
‫آﻳﺎ ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ در ﺳﺮاﺳـﺮ ﻋـﺎﻟﻢ ﭼﻴﺴـﺖ؟ در ﻧﻈـﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن‪،‬‬
‫ﻧﻴﺮوي روﺣﺎﻧﻲ ﺣﺎﺻﻞ از ﻇﻬﻮرِ ﻣﻈﻬﺮِ ﺟﺪﻳﺪ‪ ‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳـﻦ‬
‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎي ﻋﻈﻴﻢ را اﻳﺠﺎد ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ‬
‫اﻣﺮ‪ ،‬ﻗﻮاي روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻳﺪي در ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻫﺴﺘﻲ را ﺗﺤﺖ‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪ 1196‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي )‪ 1817‬ﻣـﻴﻼدي( در‬
‫اﻳﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ و در ﺳﺎل ‪ 1271‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي )‪1892‬ﻣـﻴﻼدي( در ﺗﺒﻌﻴـﺪ از‬
‫اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ در ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻋﻼم ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻳﺎ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎدي‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ ﻧـﻮر ﻣـﻲﺑﺨﺸـﺪ و ﺑﺎﻋـﺚ رﺷـﺪ و ﻧﻤـﻮ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻌﻨﻮي ﺑﻪ واﺳﻄﺔ ﻣﻈﻬﺮِاﻟﻬﻲ‬
‫ﺑﺮ ﺟﺎن و دل ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻲاﻓﻜَﻨَﺪ و اﻓﻜﺎر و اﺧـﻼق و ﺻـﻔﺎت اﻧﺴـﺎن را‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ در ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﮔﻮﺷﻪﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻮر ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻧﻤﻲﺗﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴﺮ و ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺧـﺎﻛﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻧﺪﻳﺪه و ﻧـﻮر آن را ﻧﺸـﻨﺎﺧﺘﻪاﻧـﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻣـﺎ و ﻓـﻴﺾ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬ﺟﻠﻮة روح اﻟﻘُﺪ‪‬س ﺑﻮاﺳﻄﺔ ﻣﻈﻬﺮِاﻟﻬـﻲ در ﺣﻴـﺎت‬
‫‪4‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮدﻣﺎن اﺛﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و اﻧﺪﻳﺸﻪ و اﻓﻜﺎر ﻧﻔﻮس را اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫از اول ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎ آﺧﺮي ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻌﺪ از زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺮد‪،‬‬
‫ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ؛ درﺧﺘﺎن ﺑﻲﺑﺮگ و ﺑﺎر و زﻣﻴﻦ ﺳﺮد و ﻣﺮده از ﻧﻮ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻴﺎﺑﺪ و ﺑﺮگ و ﺑﺎر و ﺷﻜﻮﻓﻪ و ﺳﺒﺰه ﺑﺮوﻳﺪ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫آﻳﺪ‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺰ در ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر اﻟﻬﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻇﻬﻮرِ ﻣ‪‬ﻈﻬﺮِ ﻳﺰدان‪،‬‬
‫ﻣﺮدﮔﺎن روﺣﺎﻧﻲ ﺣﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﭘﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫ادﻳﺎن اﻟﻬﻲ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺷﻮد و آﺳﻤﺎن ﺟﺪﻳﺪ و زﻣﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ .‬از اول‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎ آﺧﺮي ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮده و ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر از ﻃﺮﻓـﻲ ﺑﺸـﺎرت ﻣـﻲدﻫـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ر‪‬وﻳﺶ و زادن اﺳﺖ و وﻗﺖ رﺷﺪ و ﻧﻤﻮ در ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ و از ﺳﻮﻳﻲ ﻧـﺎﺑﻮدي‬
‫و ﻓﻨﺎي ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﭘﻮﺳﻴﺪه را ﺳﺒﺐ ﻣﻲﮔـﺮدد‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﺧﻮرﺷـﻴﺪي ﻛـﻪ ﺳـﺒﺐ‬
‫ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﮔﻠﻬﺎ و رﺷﺪ ﻧﻬﺎل و ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﻧﺸﺴﺘﻦ درﺧﺘﺎن ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪﻫـﺎي‬
‫ﺑﻲﺛﻤﺮ و ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺑﻲﺟﺎن و ﺣﺸـﺮات و ﻛﺮﻣﻬـﺎي ﻣـﺮده را ﻧـﺎﺑﻮد ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺨﻬﺎي زﻣﺴﺘﺎن را آب و ﺑﺮﻓﻬﺎ را ذوب ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺳـﻴﻞ ﺟـﺎري ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و‬
‫ﻃﻮﻓﺎن ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰد ﺗﺎ زﻣﻴﻦ را ﭘﺎك و ﭘﺎﻛﻴﺰه ﺳﺎزد‪.‬‬
‫در ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﭘﺮﺗﻮ ﺷﻤﺲ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬـﻲ‪-‬‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮات و اﻧﻘﻼﺑﺎت ﻋﻈﻴﻤﻲ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻓﺴﺎد اﺧﻼق و ﺗﻘﺎﻟﻴﺪ و ﺗﻌﺼﺒﺎت و‬
‫ﺧﺮاﻓﺎت و ﻋﺎدﺗﻬﺎي ﭘﻮﺳﻴﺪة ﺑﻲﺛﻤﺮ ﻛـﻪ در ﻓﺼـﻞ زﻣﺴـﺘﺎن روﺣـﺎﻧﻲ ﭘﺪﻳـﺪ‬
‫آﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮارت اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻌﻨﻮي ﻣﺤﻮ و زاﺋﻞ ﺷﻮد و ﻧﻴﺮوﻫﺎي روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﺳﻴﻞآﺳﺎ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن آﻳﺪ و ﺟﻬﺎن را ﻟﺒﺎس ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪‬ﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ در آﺛﺎر ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺎن ﻣﺮﺑ‪‬ـﻲ‬
‫ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن و ﻣﻠﻞ و ﻗﺒﺎﺋﻞ‪ ،‬در اﻧﺘﻈﺎرش ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬
‫آﺛﺎر و ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﮔﻮاه آن اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ از ﻗﻠﻢ و زﺑـﺎن اﻳﺸـﺎن‬
‫‪5‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺎري ﺷﺪه‪ ،‬وﺣﻲ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬درﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﻫﺰاران ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان وﻋﺪه دادﻧﺪ و اﻧﺒﻴﺎ ﭘﻴﺸـﮕﻮﻳﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﺷُﻌ‪‬ﺮا ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮودﻧﺪ ﻛﻪ روزي ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ ﻛـﻪ ﺻـﻠﺢ و آﺷـﺘﻲ و ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ در ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺔ اﻗﻮام ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ و آواز ﺷﺎدي در ﻫﻤﻪ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﺤﻘﻖِ آن روز ﻣﻮﻋﻮد اﺳـﺖ‪ .‬ﺟﺴـﺘﺠﻮي‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬وﺣﺪت ادﻳﺎن‪ ،‬ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻲ ﺑـﻴﻦ ﻋﻠـﻢ و دﻳـﻦ‪،‬‬
‫ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻌﺼﺒﺎت و ﺧﺮاﻓﺎت‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮي ﺣﻘﻮق ﻣﺮد و زن‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴـﺖ‬
‫ﻋﻤﻮﻣﻲ و‪ ...‬ﻧﻤﻮﻧﻪاي از ﺻﺪﻫﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ واﺳـﻄﺔ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ اراﺋﻪ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ در اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺘﻴـﺎج زﻣـﺎن و اﻗﺘﻀـﺎي آن اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ آورد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ اراﺋـﻪ ﻛـﺮد و ﻳـﺎ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﺎن ﻋﺼﺮ و در ﺣﺪ اﺣﺘﻴـﺎج و اﻗﺘﻀـﺎي‬
‫ﺑﺸﺮ در آن زﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺸﻜﻼﺗﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ درﺟﻪ‪ ،‬ﻋﻈﻴﻢ و ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻧﺒﻮده و راه ﺣﻞﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ اﻧﺪﻳﺸـﻤﻨﺪان و اﻫـﻞ‬
‫داﻧﺶ اراﺋﻪ دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪازه ﻣﺘﻌﺪد و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم ﻇﻬﻮر ﻳﻚ ﻣﺮﺑﻲ آﺳﻤﺎﻧﻲ را اﻧﺘﻈـﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﻈﺮﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨـﻴﻢ آﻧﭽـﻪ‬
‫ﻛﻪ اراﺋﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬در ﮔﺴـﺘﺮدﮔﻲ و اﺣﺎﻃـﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﺷـﮕﻔﺖاﻧﮕﻴـﺰي ﺑـﺎ‬
‫ﻣﻘﺘﻀﻴﺎت اﻣﺮوز ﻣﻄﺎﺑﻖ و ﻣﻮاﻓﻖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺸﺎرات ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲﭘﻴﻮﻧﺪد‬
‫ﭼﻮن ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ در ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺮن ﭘﻴﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد آﻧﻜﻪ ﻛﻪ‬
‫‪6‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﻮم ﻳﻬﻮد در اﻧﺘﻈﺎر ﻇﻬﻮر او ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ روز دﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﻇﻬﻮر‬
‫ﻣﺴﻴﺢ را ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﺎ؛ و ﮔﺮﻳﻪﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻃﻠﻮع ﺷﻤﺲ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‪،‬‬
‫اﻧﻜﺎرش ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬او را دروﻏﮕﻮ ﺧﻄﺎب ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‬
‫آن روح اﻟﻬﻲ را ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﺖ اﻳﻦ دﺷـﻤﻨﻲ‬
‫و اﻧﻜﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻋﻼﻣـﺎﺗﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﻮد و ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺲ ادﻋﺎ ﻛﻨﺪ دروﻏﮕﻮﺳـﺖ‪.‬‬
‫آن ﻋﻼﻣﺎت اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ آن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺤﻠﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ درﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻋﻴﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﻳﻬﻮد از ﻧﺎﺻـﺮه‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ؟ دﻳﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻋﺼﺎي او ﺑﺎﻳﺪ از آﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺼﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﻧﺪارد‪ .‬از ﻋﻼﻣـﺎت دﻳﮕـﺮ آن‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ داوود ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺳـﻠﻄﻨﺖ داوودي ﺗﺸـﻜﻴﻞ دﻫـﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻴﻨﻮا ﺳﺮﻳﺮ داوود ﻛﻪ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘـﻲ ﺣﺼـﻴﺮ ﻧـﺪارد ﻛـﻪ ﺑـﺮآن‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻳﻬـﻮد ﺑﺎﻳـﺪ اﺣﻜـﺎم ﺗـﻮرات را‬
‫ﺗﺮوﻳﺞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل اﻳﻦ ﺟﻮان ﻧﺎﺻﺮي ﺑﻜﻠﻲ اﺣﻜﺎم را زﻳـﺮ ﭘـﺎ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺣﺘـﻲ‬
‫ﺳ‪‬ﺒﺖ را ﺷﻜﺴﺘﻪ‪" .‬در ﺗﻮرات ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺮﻳﺢ ذﻛﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴـﻲ ادﻋـﺎي‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮي ﻛﻨﺪ و ﻣﻌﺠﺰه ﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻨﺪ وﻟﻲ ﺳ‪‬ـﺒﺖ را ﺑﺸـﻜﻨﺪ‪ ،‬او را ﺑﻜُﺸـﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺮط دﻳﮕﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺳﻠﻄﻨﺖ او‪ ،‬ﻋﺪل و داد ﺑﻪ درﺟﻪاي ﺑﺮﺳـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ از ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴﻮان ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻣـﺎر و ﻣـﻮش‬
‫ﺑﺎﻫﻢ در ﻳﻚ ﺳﻮراخ ﻻﻧﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎز و ﻛﺒﻚ در ﻳﻚ آﺷﻴﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺮ و آﻫﻮ در ﻳﻚ ﭼﺮاﮔﺎه ﺑﭽﺮﻧﺪ و ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ از ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫اﻛﻨﻮن ﻇﻠﻢ ﺑﻪ درﺟﻪاي رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻣـﻲزﻧﻨـﺪ‪ .‬آﻳـﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ؟ از ﺷﺮوط دﻳﮕﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﻣﺴـﻴﺢ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﺳﺮﻓﺮاز ﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﺮﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﺳ‪‬ﺮو‪‬ر ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن در ﻛﻤﺎل‬
‫ذﻟﺖ‪ ،‬اﺳﻴﺮ و ذﻟﻴﻞ دوﻟﺖ روم ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ اﻳـﻦ ﺷـﺨﺺ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣﺴـﻴﺢِ‬

‫‪7‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻮﻋﻮد‪ ‬ﺗـﻮرات اﺳـﺖ؟ اﻳـﻦ اﻋﺘﺮاﺿـﺎﺗﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ آن ﺷـﻤﺲ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ آن روح اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻋﻮد ﺗﻮرات ﺑـﻮد‪ .‬آﻳـﺎ اﻳـﺮاد‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﻗﻮم ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲِ آن ﻋﻼﻣﺎت و ﺷﺮوط را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬از اﻳـﻦ رو‬
‫او را ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ زدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺎت ﻳﻚﺑﻪﻳـﻚ‬
‫در ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻳﻬﻮد اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺎت رﻣﺰآﻟﻮد را ﻛﻪ‬
‫در ﺗﻮرات ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺴـﻴﺢ ﺳـﻠﻄﻨﺖ آﺳـﻤﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﻟﻬﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺪي ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮﻧﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎل ﻧـﺎﺑﻮد‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ روم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻗﺮﻧـﻲ ﻃـﻮل ﺑﻜﺸـﺪ و ﻧﻬـﺎﻳﺘﺶ ﻓﻨـﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ..‬دو ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه و ﻫﻨﻮز در ﻧﻬﺎﻳـﺖ اﻗﺘـﺪار اﺳـﺖ‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬او ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻗﻠﻮب ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻳﻬﻮد ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ .‬دو ﻫـﺰار‬
‫ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺟﻠﻮة اﻟﻬﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﻫﻨﻮز ﻳﻬﻮد ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬
‫ﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ و ﺧﻮد را ﺣﻖ و ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪".‬‬
‫اﮔﺮ ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ازﺧﻮد‪ ‬او ﻣﻌﻨـﺎي‬
‫اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺎت و اﺷﺎرات را ﺳﺌﻮال ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ او ﺣﻘﻴﻘـﺖ آن را ﺑـﺮاي‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﻇﻬﻮر ﻣﺮﺑﻲ ﻋﻈﻴﻢ در آﺧﺮ اﻟﺰﻣﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻪ و آﺛـﺎر‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ را از او ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻏﻠﺐ ﻣﺮدم ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ رﻣﺰ آﻟﻮد اﺳـﺖ وﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻣﺮﺑﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ رﻣﺰ آن را ﻣﻲﮔﺸـﺎﻳﺪ و ﻣﻌـﺎﻧﻲ آن را‬
‫ﺑﻴﺎن ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در اﻟـﻮاح و رﺳـﺎﻻت ﻓـﺮاوان‪ ،‬ﻋﻼﻣـﺎت و‬
‫اﺷﺎراﺗﻲ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎي ﻗﺒﻞ ﺑﺮاي ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ و ﺗﺸﺮﻳﺢ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﻳﻦ ﺑﺸﺎرات و ﺗﺤﻘﻖ آن را دﻟﻴـﻞ ﺣﻘﺎﻧﻴـﺖ ﺧـﻮد‬

‫‪8‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﺮار ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا دﻟﻴﻞ آﻓﺘﺎب ﺧﻮد‪ ‬آﻓﺘﺎب اﺳﺖ و ﺑﺲ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﺸـﻢ ﺑﻴﻨـﺎ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪة ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﻣﺤﺘـﺎج ﺑـﻪ ﭘﻴﺸـﮕﻮﻳﻲ و ا‪‬ﺧﺒـﺎر‬
‫ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺑـﺮاي ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﭼﺸـﻢِ دﻟﺸـﺎن ﺑـﺎز و‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت روﺣﺎﻧﻲﺷﺎن آﻣﺎده و ﻣﺴﺘﻌﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬـﺮ اﻟﻬـﻲ ﺑﺮاﻳﺸـﺎن‬
‫ﻣﺜﻞ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫"ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺰرﮔﻲ ﭘﺮﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪه و اﺑﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺴﺘﺮده‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻬﺮه ﻛﺴﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﻲﺑﻬﺮه ﻧﺴـﺎﺧﺖ و دوﺳـﺖ را در اﻳﻦ ﺟــﺎﻣـﻪ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ"‬
‫در ﺟﺴﺘﺠﻮي دﻟﻴﻞ‬
‫آﻧﭽﻪ در آﺛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮاوان ﺷﺪه‪ ،‬اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ اﻣـﺮي را‬
‫ﺑﺪون ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ ﻧﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ را ﻫـﺪاﻳﺖ ﻧﻤـﻮدهاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﭼﺸـﻢ و‬
‫ﮔﻮش ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ آزادي ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ‪ ،‬در ﺟﺴﺘﺠﻮي‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮآﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺑﺸـﻨﻮﻳﻢ و ﺷﺨﺼـﺎً ﺑـﻪ‬
‫آﺛﺎر و ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪهﻫﺎ را ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﻗﻀﺎوﺗﻬﺎي دﻳﮕﺮان را ﻛﻪ‬
‫از ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻜﻠـﻲ رﻫـﺎ ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ ﺣـﻖ را ﺑـﺎ ﻣﻴـﺰان ﺧـﻮدش‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ ” :‬از اﻧﺒﻴﺎي دروﻏﻴﻦ دوري ﻛﻨﻴـﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻟﺒﺎس ﻣﻴﺶ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻳﻨﺪ وﻟﻲ در ﺑﺎﻃﻦ ﮔﺮﮔﺎن درﻧﺪهاﻧﺪ“ و راه ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ‬
‫و ﻣﻌﻴﺎر ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺣﻘﻴﻘﺖ از دروغ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ ﻣـﻲدﻫـﺪ ﺗـﺎ ﻫـﺮ ﻓـﺮدي‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر ﺣﻘﻴﻘﻲ را از اﻧﺒﻴﺎي دروﻏﻴﻦ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫” اﻳﺸﺎن را از ﻣﻴﻮهﻫﺎي اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬آﻳﺎ اﻧﮕﻮر را از ﺧﺎر و اﻧﺠﻴـﺮ‬
‫را از ﺧَﺲ ﻣﻲﭼﻴﻨﻨﺪ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ درﺧﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻴﻮة ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲآورد و درﺧﺖ‬
‫ﺑﺪ ﻣﻴﻮة ﺑﺪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ درﺧﺖ ﺧﻮب ﻣﻴﻮه ﺑﺪ دﻫﺪ و درﺧﺖ ﺑـﺪ ﻣﻴـﻮة‬
‫ﻧﻴﻜﻮ آو‪‬ر‪‬د … ﻟﻬﺬا از ﻣﻴﻮهﻫﺎي اﻳﺸﺎن‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪(1)".‬‬
‫و ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ “ :‬اﻣﺎ آن ﻛﻪ از در )ﺑﺎب( داﺧﻞ ﺷﻮد ﺷـﺒﺎن ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪان اﺳـﺖ‬
‫‪9‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬

‫…‪ .‬ﭘﻴﺶ روي اﻳﺸﺎن ﻣﻲﺧﺮاﻣﺪ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان از ﻋﻘﺐ او ﻣﻲروﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛـﻪ‬
‫آواز او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ“)‪(2‬‬
‫در ﺑﺨﺶﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ ادﻋﺎي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑـﻪ ﻣﻘـﺎم‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻴﺰان ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮده ﻣﻄﺎﺑﻖ اﺳﺖ ﻳـﺎ ﻧـﻪ و آﻳـﺎ‬
‫ﺛﻤﺮ درﺧﺖ او ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻳﺎ ﺗﻠﺦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣـﻮده‪ ،‬در ﺗﺮﺑﻴـﺖ‬
‫ﻧﻮع اﻧﺴﺎن و اﻳﺠﺎد اﺧﻼق ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه و ﺗﺮﻗﻲ اﻓﻜﺎر و ﻋﻘﺎﻳﺪ و آﺳـﺎﻳﺶ ﺑﺸـﺮ‬
‫ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺳﺎن اﺳﺖ؟‬
‫ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ در اﻳـﻦ راه ﻧﻴـﺰ ﻣﺸـﻜﻼﺗﻲ‬
‫وﺟﻮد دارد‪ .‬زﻳﺮا اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﻧﻬﻀﺘﻬﺎي اﺧﻼﻗﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﺑـﺰرگ‪،‬‬
‫ﺷﺪﻳﺪاً ﻣﻮرد ﺳﻮء‪‬ﺗﻔﺎﻫﻢ و ﺑﻲﻣﻬﺮي ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬درﺑـﺎرة ﺑﻼﻳـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﭘﻴﺮواﻧﺶ وارد ﺷﺪه‪ ،‬دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ ﻣﻌﺘﺮﻓﻨﺪ اﻣﺎ درﺑﺎرة‬
‫ﻗﺪر و ارزش اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ و ﻣﻘﺎم ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺆﺳﺴﻴﻦ آن‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﭘﻴـﺮوان ﺑـﺎ ﮔﻔﺘـﺔ‬
‫دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻜﻠﻲ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗـﺎرﻳﺦ ﻧﮕـﺎران ﻳﻬـﻮدي و ﻣﺴـﻴﺤﻲ‬
‫درﻣﻮرد ﺷﻬﺎدت ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﻼﻳﺎ و ﺷﻬﺎدت ﭘﻴﺮوان او ﻧﮕـﺎه ﻳﻜﺴـﺎﻧﻲ‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻘﻴـﺪه دارﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ و اﻧﺒﻴﺎي ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮد و ﻧﻮع ﺑﺸﺮ را ﻳـﻚ درﺟـﻪ‬
‫ﺗﺮﻗﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي اﺣﻜﺎم ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻗﺪﻳﻢ‬
‫را درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ و ﻣ‪‬ﺴﺘَﺤ‪‬ﻖّ اﻋﺪام ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺟﻮﻳﺎي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﺧﻮاﻫﺪ رﺳـﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﺳﺮار ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻣﺎﻧﻲ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺻﺎدق‪ ،‬ﺗﻌﺼﺐ و اوﻫﺎم‬
‫را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮي ﻧﻬﺪ و ﺑﺎ ﺧﻠﻮص و ﺧﻀﻮع ﻗﺪم در راه ﻧﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮري ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ او را از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺎز دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕـﺮ ﺑـﺮاي‬
‫‪10‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺪﺳﺖ آوردن آن ﮔﻨﺞ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﭽﻪ دارد ﺑﮕﺬرد ﺗﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻏﻴﺒﻲ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در ﺗﺤﻘﻴﻖ اﻫﻤﻴﺖ دارد‪ ،‬ﭘـﺎك ﻛـﺮدن ﻗﻠـﺐ اﺳـﺖ از‬
‫آﻧﭽﻪ دﻳﺪهاﻳﻢ و ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻳﻨﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را از ﻏﺒﺎر ﺗﻴﺮه ﭘﺎك ﻛﻨـﻴﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﺖ در آن ﺑﺘﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از ﺷﻨﻴﺪهﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﻼف ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﺳـﺖ؛‬
‫ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در اﻣﺮ دﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻣـﺮدم ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞِ ﭘﻴـﺮوي ﻛﻮرﻛﻮراﻧـﻪ از‬
‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻨﻲ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي آﻧﺎن را ﻣﻴﺰان ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻇﻬﻮرات اﻟﻬﻴﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻦ ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﻫﻨﮕـﺎم ﻇﻬـﻮر ﺟﺪﻳـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪﺟـﺎي آﻧﻜـﻪ‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ راﻫﻨﻤﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬آﻧـﺎن را از رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﺣـﻖ ﺑـﺎز‬
‫ﻣﻲداﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﺟـﺎي آن ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﺑـﻪ راه ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫دﻻﻟﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺪم در راه ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻖ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﭘﺎﻳﺪاري ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺒﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫در ﺑﺨﺸﻬﺎي ﺑﻌﺪي ﻛﺘﺎب ﺳﻌﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛـﻪ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﻧﻜﺎت ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺎرﻳﺦ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ ﺷﺮح داده ﺷﻮد ﺗﺎ‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ وﺟﺪان ﭘﺎك درﺑﺎرة آن ﻗﻀﺎوت ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺣـﻖ‪ ،‬ﻳـﻚ ﻣﺴـﻴـﺮ ﻃــﻮﻻﻧﻲ اﺳـﺖ و ﻫـﺮ‬
‫ﻛﺪام از ﻣﺎ در ﺟﺎﻳﻲ ﻗﺮار دارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜـﻪ در ﻛﺠـﺎ ﻫﺴـﺘﻴﻢ‪ ،‬اﻫﻤﻴـﺖ ﭼﻨـﺪاﻧﻲ‬
‫ﻧﺪارد؛ ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اﻳـﻦ راه ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺟﻠـﻮ ‪ -‬درﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﺑﻪﺳﻮي ﺑﺎﻻ‪ -‬ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل اﻟﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳـﺖ ﺣـﻖ‬
‫در ﻗﻠﺐ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻌﻲ و ﺗﻼش و ﭘﺸﺘﻜﺎر ﻣﺎ رﺷﺪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و در‬
‫ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻮهﻫﺎﻳﻲ ﺑﺒﺎر آورد ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧـﻮد و ﻫـﻢ دﻳﮕـﺮان از آن ﺑﻬـﺮه‬
‫ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮد ﺣﻘﻴﻘﻲ از ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ و اﻳﻤﺎن ﺑـﻪ او آن اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬﻲ را اﺟﺮا ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ و ﺣﻴﺎت ﺗﺎزه ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬اﺧـﻼق رﺣﻤـﺎﻧﻲ‬
‫از ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و ﺻﻔﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﺎ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ اﻧﺘﺸـﺎر اﻳـﻦ‬

‫‪11‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺸﺎرت ﭘﺮدازﻳﻢ و دﻳﮕﺮان را ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺰرگ آﮔﺎه ﺳﺎزﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗـﺪرﻳﺞ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﮔﺴﺘﺮده ﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪12‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫اﻳﺮان زادﮔﺎه آﺋﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﻳﺮان در ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﺎﻟﻢ داراي ﻣﻘﺎم ﻣﻤﺘﺎزي اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻗﻠﺐ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮد و‬
‫ﭼﻮن ﮔﻮﻫﺮي ﺗﺎﺑﻨﺎك در ﻣﻴﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﻗﺪرت و ﺷُﻜﻮه و ﺟﻼﻟـﺶ‬
‫ﺑﻲﻣﺜﻞ و ﻧﻈﻴﺮ ﺑﻮد و داﻧﺶ و ﺗﻤـﺪن ﻣﺮدﻣـﺎﻧﺶ‪ ،‬زﺑـﺎﻧﺰد ﺟـﻮان و ﭘﻴـﺮ‪(3) .‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﺰرگ و اﻧﺒﻴﺎ و ﺷﻌﺮاي ﻧﺎﻣﺪار و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﻋﺎﻟﻴﻤﻘﺎم‬
‫از اﻳﻦ آب و ﺧﺎك ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت زردﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻮرش‪ ،‬دارﻳﻮش‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ‪،‬‬
‫ﻓﺮدوﺳﻲ‪ ،‬ﺳﻌﺪي و ﻋﻤﺮﺧﻴﺎم ﺑﺮﺧﻲ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﺎﻣﺪار اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻘـﺪس‬
‫ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺪود ﻣﺮزﻫﺎي اﻳﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن در زﻣﺎن ﺗﻤـﺪن ﺑﺎﺷـﻜﻮﻫﺶ از ﭼـﻴﻦ ﺗـﺎ‬
‫ﻳﻤﻦ و ﺣﺒﺸﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ زﻣـﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﺘـﺮﻳﻦ ﺳـﻠﻄﻨﺖ و‬
‫وﺳﻴﻊﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ در ﻗـﺮن ﺳـﻴﺰدﻫﻢ ﻫﺠـﺮي )ﻫﻴﺠـﺪﻫﻢ و‬
‫ﻧﻮزدﻫﻢ ﻣـﻴﻼدي( دﻳﮕـﺮ اوﺿـﺎع ﭼﻨـﻴﻦ ﻧﺒـﻮد‪ .‬اﻳـﺮان ﺑـﻪ ﭼﻨـﺎن ﭘﺴـﺘﻲ و‬
‫اﻧﺤﻄﺎﻃﻲ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗـﺎرﻳﺦ ﻧﻈﻴـﺮ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺷـﻜﻮه و‬
‫ﺟﻼل و ﻋﺰت ﻗﺪﻳﻤﻪاش ﻏـﺮوب ﻧﻤـﻮده و ﺳـﺘﺎرة ﺑﺰرﮔـﻮاري و ﻋﻈﻤـﺖ او‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ‪ ،‬ﻓﺎﺳﺪ و وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ و اﻗﺘﺼﺎدي ﻛﺸـﻮر ﺧـﺮاب و‬
‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه؛ وزرا و اﻣﻴﺮان ﺑﻌﻀﻲ ﻇﺎﻟﻢ و ﺧﻮﻧﺨﻮار و ﺑﻌﻀـﻲ ﺑـﻲﻛﻔﺎﻳـﺖ و‬
‫ﺑﻲاﻗﺘﺪار؛ ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻨﻲ در ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺼـﺐ و ﻏـﺮور و ﻣـﺮدم ﻋـﺎدي اﻛﺜـﺮاً‬
‫ﺑﻲاﻃﻼع و ﺧﺮاﻓﻪ ﭘﺮﺳﺖ؛ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪه و ﻫﺮ‬
‫ﻓﺮﻗﻪ ﺧﻮد را ﺣﻖ و ﺑﻘﻴﻪ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻲﺷﻤﺮد و اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ اﻏﻠﺐ ﻣﺮدم ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ زردﺷﺘﻴﺎن و ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻣﺴـﻴﺤﻴﺎن‬
‫ﻧﻴﺰ در ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺎﻛﻦ و از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻨﻔﺮ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺮوﻫﻲ ﮔﺮوه دﻳﮕـﺮ‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫را ﻧﺠﺲ و ﻧﺎﭘﺎك و ﻛﺎﻓﺮ ﻣـﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ و زﺑـﺎن ﺑـﻪ ﻃﻌـﻦ و ﻟﻌـﻦ و دﺷـﻨﺎم‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﺸﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻳﻚ ﻳﻬﻮدي ﻳﺎ زرﺗﺸﺘﻲ در روز ﺑﺎراﻧﻲ از ﻛﻮﭼﻪاي ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛـﺮد و‬
‫ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻴﺲ او ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻣﺴـﻠﻤﺎن ﺑـﻪ ﺟـﺰاي ﻧﺠـﺲ و‬
‫ﻧﺎﭘﺎك ﺷﺪن ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺟﺎن آن ﺑﻴﭽﺎره را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ در ﻣﻌﺎﻣﻠﻪاي‪،‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ از ﻏﻴﺮﻣﺴﻠﻤﺎن ﭘﻮﻟﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ آن را ﻣﻲﺷﺴﺖ ﺗﺎ ﭘﺎك ﮔـﺮدد‬
‫و اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻳﻬﻮدي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻇﺮف آﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ‬
‫ﻓﻘﻴﺮ داده‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺸﻢ آن ﻇﺮف را ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‪ .‬در ﻧﻈﺮ او آن ﺑﻴﻨﻮا ﻛﺎﻓﺮي ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺳﺰاوارﻟﻌﻨﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﻣﺤﺒﺖ‪.‬‬
‫زرﺗﺸﺘﻴﺎن ﺟﺎﻣﻌـﻪاي ﺟـﺪا داﺷـﺘﻨﺪ و ﺳـﻌﻲ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ راﺑﻄـﻪاي ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﺿـﻊ ﻣﻤﻠﻜـﺖ ﺑـﻪ ﺣﺎﻟـﺖ ﺗﺄﺳ‪‬ـﻒﺑـﺎري‬
‫درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﺮ و داﻧﺶ و ﺻﻨﻌﺖ ﻏﺮﺑـﻲ‪،‬‬
‫ﻛﻔﺮ ﺑﻮد و ﻣﺨﺎﻟﻒ دﻳﻦ و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎي ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف از‬
‫ﭘﺎﻳﻪ ﻟﺮزان ﺑﻮد و ﻏﺎرت و دزدي و راﻫﺰﻧﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳـﺮان اﺗﻔـﺎﻗﻲ ﻋـﺎدي‬
‫ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﻬﺪاﺷﺖ و درﻣﺎن ﻧﻴﺰ در ﻛﺸﻮر ﺧﺒﺮي ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻣﺴـﺎﻓﺮت در راﻫﻬـﺎي‬
‫اﻳﺮان ﺑﻘﺪري ﺧﻄﺮﻧﺎك و ﻧﺎاﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﺪ‪” .‬اﻟﻤﺴﺎﻓﺮ ﻛﺎﻟﻤﺠﻨﻮن“ )ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﺜـﻞ دﻳﻮاﻧـﻪ اﺳـﺖ(‬
‫ﺿﺮب اﻟﻤﺜﻞ ﻣﻌﺮوﻓﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ اﺣﻮال‪ ،‬در ﮔﻮﺷـﻪ و ﻛﻨـﺎر اﻳـﻦ ﻣﻤﻠﻜـﺖ‪ ،‬در ﻣﻴـﺎن اﻓﻜـﺎر‬
‫دﻧﻴﺎﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺧﺮاﻓﺎت و اوﻫﺎم ﻣـﺮدم ﻏﺎﻓـﻞ‪ ،‬ﮔـﺎﻫﻲ ﺟﺮﻗـﻪﻫـﺎﻳﻲ از آﺗـﺶ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻓﺮاد اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎري ﺑـﺎ ﻗﻠـﻮب ﭘـﺎك و ﻣﻘـﺪس ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﺑﺸﺎرت ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪزودي ﻣﻮﻋﻮد ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﮔـﺮدد و ﺑﻬـﺎر روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻌﺪ از زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺮد و ﺗﻴﺮه ﻓﺮا ﻣﻲ رﺳﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺸـﺘﺎﻗﺎن‪ ،‬ﺑـﻲﺻـﺒﺮاﻧﻪ‬
‫ﻇﻬﻮر آن ﻃَﻠﻌ‪‬ﺖ‪ ‬اﻟﻬﻲ را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗـﺎرﻳﻜﻲ‬

‫‪14‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮد رﺳﻴﺪه و ﺑﻪ زودي ﺳﭙﻴﺪه ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﻫﺪ دﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫و در ﭼﻨﻴﻦ اوﺿﺎع و اﺣﻮاﻟﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎ اﻋﻼن رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد‬
‫اﻳﺮان را ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن و وﻟﻮﻟﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ”ﺑﺎب“ ﻣﻠﻘّﺐ ﮔﺮدﻳـﺪ در ﺷـﻴﺮاز‬
‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬دودﻣﺎن او ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ اﺳـﻼم ﻣـﻲرﺳـﻴﺪ‪ .‬او‬
‫ﭘﺪرﺧﻮد را در ﺧُﺮدﺳﺎﻟﻲ از دﺳﺖ داد و ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﺣﻤﺎﻳﺖ داﺋـﻲ ﺧـﻮد‬
‫ﻛﻪ از ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن ﻣﻌﺮوف و ﺧﻮش ﻧﺎم ﺷﻴﺮاز ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل زﻣﺎن‪ ،‬او را در ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ آﻣـﻮزش‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲ را ﻓﺮا ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻢ او از ﻫﻤﺎن روز ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺪاد روﺣﺎﻧﻲ او‬
‫ﭘﻲ ﺑﺮد و ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻮﺟﻪ را ﺑﻪ او ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣـﻲداﻧﺴـﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻮدك ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﻮدﻛﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳـﺖ و ﻫـﻴﭻ ﻧﻴـﺎزي ﺑـﻪ ﺗﻌﻠـﻴﻢ‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ داﺋﻲﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻮﺷﻬﺮ در‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﻣﺤﻞ ﺗﺠﺎرت او ﺗﺎ ﺳـﻦ ﺑﻴﺴـﺖ ﺳـﺎﻟﮕﻲ ﺑـﻮد‪ .‬زﻳﺒـﺎﻳﻲ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ و ﻛﻤﺎل ﺑﺎﻃﻦ از اﺧﻼق و راﺳﺘﻲ و درﺳﺘﻲ و دﻳـﻦداري و ﻋﺒـﺎدت و‬
‫ﻧﺠﺎﺑﺖ در رﻓﺘﺎر و ﻛﺮدار و ﻧﻴﺰﻋﻤﻞ ﺑﻪ روح ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀـﺮت ﻣﺤﻤـﺪ‪ ،‬او را در‬
‫ﺑﻴﻦ ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻲ ﻣﻌﺮوف ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ازدواج ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺳـﺎل ﺑﻌـﺪ ﭘﺴـﺮي ﻣﺘﻮﻟـﺪ‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ در ﺧﺮدﺳﺎﻟﮕﻲ وﻓﺎت ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اﻇﻬﺎر اﻣﺮ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺑﻴﺴﺖ وﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻟﻬﻲ اﻋﻼم ﻓﺮﻣﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺑﻴ‪‬ﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮدش از ﻛﻠﻤـﻪ ﺑﺎﺑﻴ‪‬ـﺖ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ واﺳﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم و ﺷﺨﺺ ﺑﺰرﮔﻮاري ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ در ﭘﺸـﺖ‬
‫‪15‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫ﭘﺮدة ﻋﺰّت اﺳـﺖ‪ .‬ارادهاي از ﺧـﻮدم ﻧـﺪارم و ﺑـﻪ آﻧﭽـﻪ او ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ‪.‬‬
‫در آن ﺳﺎﻟﻬﺎ زرﺗﺸﺘﻴﺎن و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻇﻬﻮر ﻣﻮﻋﻮدي ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﺑـﻪ زودي ﻇـﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺸﺎراﺗﻲ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﻧﻴﺰ ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ و رواﻳﺎت اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬ﺳﺎل‬
‫ﻇﻬﻮر ﻣﻮﻋﻮد را آﺷﻜﺎر ﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻣﺰ ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﺮد ‪ 1260‬ﻗﻤـﺮي )‪1844‬‬
‫ﻣﻴﻼدي و ‪ 1223‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي( را ﻧﻮﻳﺪ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﺑﺸﺮوﻳﻪاي اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﻣﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫او اﻇﻬﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ واﻗﻌﻪ درﺷﺐ ﺳـﻮم ﺧـﺮداد ﻣـﺎه‪ 1223‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي‪ ،‬دو‬
‫ﺳﺎﻋﺖ و ﻳﺎزده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻏﺮوب واﻗﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻫﻢﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﻮﻋﻮد از ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻴﺮاز آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻋﻮد ﺷﻴﻌﻴﺎن اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از وﻓﺎت ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺣﺴـﻦ ﻋﺴـﻜﺮي ﻳـﺎزدﻫﻤﻴﻦ اﻣـﺎم‬
‫ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺗﺎ ‪18‬‬
‫ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ و اﺳـﺘﻌﺪاد روﺣـﺎﻧﻲ ﺧـﻮد ﺑـﺪون ﻣﻌﺮﻓـﻲ‪ ،‬ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ‪ 18‬ﻧﻔﺮ ﺑﻪ آن ﺣﻀﺮت اﻳﻤﺎن آوردﻧﺪ و ﺣـﺮوف ﺣـﻲ‬
‫)اﻟﻔﺒﺎي زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ( ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻪ ﻧﻘـﺎط ﻣﺨﺘﻠـﻒ‬
‫اﻳﺮان و ﻋﺮاق و ﺗﺮﻛﺴﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﺎرت ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﻮﻋﻮد دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ زﻳـﺎرت ﻣﻜـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ‪ .‬در ﻣـﺎه آذر‬
‫ﻫﻤﺎن ﺳﺎل‪ ،‬در ﻣﻜﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را آﺷﻜﺎرا اﻋﻼن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ اﺛﺮ اﻋﻼن ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺑﻴ‪‬ﺖ‪ ،‬ﻫﻴﺠﺎن ﻋﻈﻴﻤﻲ در ﻣﺮدم اﻳﺠﺎد ﺷـﺪ‪ .‬آﺗـﺶ‬
‫ﺑﻴﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺳﺮﻋﺖ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﻧﺰول آﻳﺎت و ﻧـﺎم ﻧﻴـﻚ و ﻋﻠـﻢ و‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ اﻳﺸﺎن و ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ آن ﺣﻀﺮت ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳـﻚ‬

‫‪16‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣ‪‬ﺼﻠﺢ دﻳﻨﻲ‪ ،‬ﺷﻮر و ﺷﻮق ﻋﻈﻴﻤﻲ در ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ اﻳﺠـﺎد ﻧﻤـﻮد‪ .‬اﻣـﺎ از ﻃﺮﻓـﻲ‬
‫رؤﺳﺎي دﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮد و ﻣﻘﺎم و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺧﻄﺮ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫آﺗﺶ دﺷﻤﻨﻲ و ﺗﻌﺼﺐ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﺧﻠﻖ ﻏﺎﻓﻞ را ﺑﺎ آن آﺗـﺶ‬
‫ﺷﻌﻠﻪور ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬رؤﺳﺎي ﺷﻴﻌﻪ‪ ،‬ﺑﺎب را ﻛﺎﻓﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺣـﺎﻛﻢ ﺷـﻴﺮاز ﻛـﻪ در‬
‫ﻇﻠﻢ و ﻧﺎداﻧﻲ ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب را ﻛﻪ ﺗﺎزه از ﻣﻜﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫اﺣﻀﺎر ﻧﻤﻮد و ﻣﻮرد ﺗﻬﺪﻳﺪ و اذﻳﺖ و آزار ﻗﺮار داد‪.‬‬
‫اﻳﻦ آﻏﺎز ﻣﺼﻴﺒﺖ و ﺑﻼﻳﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ‪ 6‬ﺳـﺎل ﺑﻄـﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴـﺪ و ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﺣﺒﺲ و ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﻗﺘﻞ دهﻫﺎ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ از ﭘﻴﺮوان او در‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت آن ﺣﻀﺮت ﭘﺎﻳﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫دﺷﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻨﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﻚ رؤﺳﺎي دﻳﻦ در دل ﺧﻠـﻖ ﺑـﻲدﻳـﻦ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﻳﺠﺎد ﺷﺪ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ ﻛﻪ آن ﻣ‪‬ﺼﻠﺢ ﺟﻮان ادﻋﺎ‬
‫ﻧﻤﻮد ﻫﻤﺎن ﻣﻬﺪي ﻣﻮﻋﻮدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم ﻇﻬﻮرش را وﻋـﺪه داده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻌﻴﺎن‪ ،‬ﻣﻬﺪي ﻣﻮﻋﻮد ﻳﺎ ﻗﺎﺋﻢ را اﻣﺎم دوازدﻫﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺰار‬
‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از وﻓﺎت ﭘﺪرش اﻣـﺎم ﺣﺴـﻦ ﻋﺴـﻜﺮي ﺑﻨﺤـﻮي اﺳـﺮارآﻣﻴﺰ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻪ و ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ او ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺟﺴﻢ زﻧﺪه اﺳﺖ و دوﺑﺎره ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲﻫﺎﻳﻲ راﻛﻪ درﺑﺎرة ﻇﻬﻮر ﻣﻬﺪي و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﭘﻴﺮوزي‬
‫او ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن و ﺷﻬﺮت و ﻗﺪرت او درﻛﺘﺎﺑﻬﺎ و اﺣﺎدﻳﺚ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن در زﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﺧﺒﺎر‬
‫و رواﻳﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ ﻇﻬـﻮر ﻣﺴـﻴﺢ را ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮِ ﻋﺒـﺎرت‪ ،‬ﺗﻔﺴـﻴﺮ و ﺗﻌﺒﻴـﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻇﺎﻫﺮي و ﻗﺪرت و ﻗـﻮت‬
‫و ﺗﺎج ﺷﺎﻫﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و ﻗﻮم ﻳﻬﻮد را ﻋﺰﻳﺰ ﮔﺮداﻧَﺪ‪ .‬ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻧﻴـﺰ ﻫﻤﭽـﻮن‬
‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺎت ﻇﺎﻫﺮي ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ اذﻳـﺖ و آزار و‬
‫ﺣﺒﺲ و زﻧﺪان ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﻗﺪام ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪17‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫ﺟﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻔﻜﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻇﻬﺎر اﻣﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﭘﺎﻛﻲ و ﻃﻬﺎرت و درﺳﺘﻲ و ﻋﺒـﺎدت و دﻳﺎﻧـﺖ ﻣﻌـﺮوف اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫اﻇﻬﺎر اﻣﺮي ﻛـﻪ آن را از ﻃـﺮف ﺧـﻮد ﻧﻤـﻲداﻧـﺪ ﺑﻠﻜـﻪ از ﺳـﻮي ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻼﻳﺎ و ﻣﺼﻴﺒﺎﺗﻲ دﭼﺎر ﻣﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﻗﺒـﻞ از او ﺑـﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ آزاري ﻣﺒﺘﻼ ﻧﮕﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و ﺣﺘﻲ ﻧـﺎم ﻣـﺆﻣﻦ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻛﻤﺘـﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن اوﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ازآن ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ درﻳـﻎ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻋﺠـﺐ در اﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن در ﻣﻮرد ﻫﻤﺔ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ از دﻳﮕﺮي ﺗﻜﺮار ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫از ﻃﺮف دﻳﮕـﺮ‪ ،‬ﻣﺆﻣﻨـﺎن ﺑـﻪ ﻇﻬـﻮر ﺟﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎﺑﻲ ﻧﺎﻣﻴـﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ اﻳﻦ اﺧﺒﺎر و رواﻳﺎت را داراي ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺳﻠﻄﻨﺖ‬
‫ﻣﻮﻋﻮد را ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻛـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﻲ و روﺣـﺎﻧﻲ ﻣـﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ و‬
‫ﭘﻴﺮوزي و ﻏﻠﺒﺔ او را در ﮔﺸﻮدن ﺷﻬﺮ ﻗﻠﺐ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬از آن‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻲ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ آﻏﺎز و ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ و ﺑﺪﻳﻊ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻛـﻪ از ﻗﻠـﻢ او ﻧـﺎزل ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﺣﺠ‪‬ﺘﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮ راﺳﺘﻲ او ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻪ ﻗﻮة اﻟﻬﻲ اﻓﺮادي را ﻛـﻪ در ﻗﺒـﺮ‬
‫ﻫﻮي و ﻫﻮس و ﺟﻬﻞ و ﻧﺎداﻧﻲ ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧَﻔَﺲ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ و ﻛﻠﻤﺔ رﺑ‪‬ـﺎﻧﻲ‬
‫زﻧﺪه ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﻈﺮ آﻧﺎن‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮداﻧﻪ در ﺳﻦ ﺷﺒﺎب ﺑـﺮ اﻣـﺮي‬
‫ﻗﻴﺎم ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻋـﺎﻟ‪‬ﻢ و ﺟﺎﻫـﻞ و ﺑـﺰرگ و ﻛﻮﭼـﻚ و‬
‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﻓﻘﻴﺮ و ﺣﺎﻛﻢ و ﺳﻠﻄﺎن و ﻣﺮدم ﻧﺎدان ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ او‬
‫ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او از ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺘﺮﺳﺪ و اﻋﺘﻨـﺎ ﻧﻜﻨـﺪ و ﺟـﺎن در آن راه ﻗﺮﺑـﺎن‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ و ارادة او‪ ،‬ﺗـﻮانِ ﭼﻨـﻴﻦ اﻣـﺮي دارد‪ .‬ﻫﻤـﺔ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ دﻻﻳﻠﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﺑﺘﺪاي ﻇﻬﻮر‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﻳﺸﺎن ﺧﻮد را ”ﺑﺎب“ ﻳﻌﻨﻲ واﺳﻄﺔ آن ﺷﺨﺺ‬

‫‪18‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺰرﮔﻮار ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﻛﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ اﻳﺸـﺎن واﺳـﻄﺔ‬
‫اﻣﺎم زﻣﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻌـﺪ از ‪ 4‬ﺳـﺎل ﺑـﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﻗـﺎﺋﻢ و‬
‫ﻣﻬﺪي ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷـﻜﻲ ﻧﻤﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ اﻳﺸـﺎن ﻫﻤـﺎن ﻇﻬـﻮر ﻣﻮﻋﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺧﻮد را ”ﻧﻘﻄﺔ اوﻟﻲ“ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻟﻘﺒﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻣﻲدﻫﻨﺪ و اﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮد را ﺗﺎﺑﻊ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻟﻘﺐ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎن اﻋﻼن ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮن رﺳـﻮل اﻟﻬـﻲ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ داراي دﻳﺎﻧﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﺎﻧـﺖ‬
‫ﺑﺎﺑﻲ ﻳﻚ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻛﻪ در زﻳﺮ دﺳﺖ رؤﺳـﺎي دﻳـﻦ ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬اﻋﺘﻘـﺎد‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻚ ﺣﺮف از اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺳـﻼم ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﻳﺎﻓـﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﺎﻟﺒﻲ ﻛﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﻣﺮدم را ﺷﻜﻞ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر دﺷـﻮار ﺑـﻮد‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ رو ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‪ ،‬ﻛﺎﻓﺮ و دروﻏﮕﻮ و ﮔﻤﺮاهﻛﻨﻨﺪة ﻣﺮدم ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﻃﻮر ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻌﺪ از اﻇﻬﺎر اﻣـﺮ‪ ،‬ﭼﻨـﻴﻦ ﻣﻌﺮﻓـﻲ ﺷـﺪ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺸﺪﻳﺪ ﺑﻼﻳﺎ‬
‫در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدم از ﻇﻠﻢ ﺣﺎﻛﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و راﻫﻲ ﺑـﺮاي‬
‫ﻧﺠﺎت ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺧﻴﻠﻲ زود و ﺑﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﻋﺠﻴﺒـﻲ ﻣﻨﺘﺸـﺮ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﻌﺪ از ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ‪ ،‬ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﻓﻘﻴﺮ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ و ﺑﻴﺴﻮاد و ﺑﺴـﻴﺎري از‬
‫ﻋﻠﻤﺎي دﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ را ﻋﻼج ﻣﺸﻜﻼت ﻣـﻲﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ آن‬
‫اﻳﻤﺎن ﻣﻲآوردﻧﺪ‪ .‬دﺷﻤﻨﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي رﻳﺸﻪﻛﻦ ﻛﺮدن اﻳﻦ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ از ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻛﻮﺷﺸﻲ ﻓﺮوﮔﺰار ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻏﺎرت ﺷﺪ وﺧـﺎﻧﻮاده ﻫـﺎ از ﻫـﻢ‬
‫ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬زﻧﺎن اﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺮدان را ﺳﺮﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دار آوﻳﺨﺘﻨﺪ و در دﻫﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﻮپ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ و رﻳﺰرﻳﺰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻫﻴﭽﻴـﻚ از اﻳـﻦ ﺳـﺨﺘﻲﻫـﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﻌﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻋـﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫‪19‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺮدد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﺑـﻲﺧـﺮدان ﺳـﺒﺐ ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫وﻋﺪهﻫﺎي اﻟﻬﻲ در ﻣﻮرد ﻇﻬﻮر ﻣﻬﺪي‪ ،‬ﺑﺘﻤﺎﻣﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫در رواﻳﺘﻲ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻢ )ﻣﻬﺪي( داراي ﻛﻤﺎل ﻣﻮﺳﻲ و ﺑﻬﺎء ﻋﻴﺴـﻲ و‬
‫ﺻﺒﺮ اﻳﻮب اﺳﺖ‪ .‬دوﺳﺘﺎن او در زﻣﺎن ﻇﻬـﻮر‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ذﻟﻴـﻞ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺮﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺮ روي ﻧﻴﺰه ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷـﻬﺮ ﻣـﻲﺑ‪‬ﺮﻧـﺪ‪ .‬آﻧـﺎن را ﻣـﻲﻛُﺸـﻨﺪ و‬
‫ﻣﻲﺳﻮزاﻧﻨﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ از ﺧﻮﻧﺸﺎن رﻧﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد و ﻓﺮﻳـﺎد و ﻧﺎﻟـﻪ زﻧﺎﻧﺸـﺎن ﺑـﻪ‬
‫آﺳﻤﺎن ﻣﻲرود‪ .‬آﻧﺎن اوﻟﻴﺎي ﺣﻖ ﻫﺴﺘﺪ‪.‬‬
‫در روز ‪18‬ﺗﻴﺮ‪ 1229‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي )‪9‬ﺟﻮﻻي ‪ 1850‬ﻣـﻴﻼدي( ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﺎب را ﻛﻪ ﺳﻲ و ﻳﻚ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮﺷﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳـﺎل اﺧﻴـﺮ را در‬
‫زﻧﺪان دوردﺳﺘﻲ ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺟﻮان ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﺨﻠﺼﻲ ﻣ‪‬ﻠﻘّﺐ ﺑﻪ‬
‫اﻧﻴﺲ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد در ﺷﻬﺎدت ﺑﺎ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮد ﺷـﺮﻳﻚ ﺷـﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺳـﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﺗﺒﺮﻳـﺰ آوردﻧـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ دو را ﺑـﺎ رﻳﺴـﻤﺎﻧﻲ ﻛـﻪ از زﻳـﺮ ﺑـﺎزوان‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ آوﻳﺰان ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﻓﻮج ﺳﺮﺑﺎزان ارﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻛﺮاه ﻣﺄﻣﻮر ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن آﺗﺶ‪ ،‬ﺷﻠﻴﻚ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﺷﻠﻴﻚ ﺻﺪﻫﺎ ﺗﻔﻨﮓ‪ ،‬دود‬
‫ﺑﺎروت ﻓﻀﺎي ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دود ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻫـﺰاران ﻣـﺮد و‬
‫زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎ در اﻃﺮاف ﻣﻴـﺪان و ﭘﺸـﺖ ﺑﺎﻣﻬـﺎ ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ را ﭘﺎره ﻧﻤﻮده و ﺟﻮان ﻋﺎﺷﻖ ﺻـﺤﻴﺢ و‬
‫ﺳﺎﻟﻢ در زﻳﺮ ﺳﺘﻮن اﻳﺴﺘﺎده‪ ،‬وﻟﻲ از ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺛﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و اﻳﺸﺎن را در ﻫﻤﺎن ﺣﺠﺮهاي ﻛﻪ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻛﺎﺗـﺐ‬
‫آﺛﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻔﺎرﺷـﺎت را ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺎﺗﺐ ﻣﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺠﺪداً آن دو را ﺑﻪ دار آوﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻄﻮري ﻛﻪ ﺳﺮِ ﺟﻮانِ ﻋﺎﺷـﻖ ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﻮج ﺳﺮﺑﺎزان ارﻣﻨﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ دوﺑﺎره‬
‫اﻗﺪام ﺑﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎران ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺷﺎدﻣﺎن از اﻳﻨﻜﻪ ﻟﻜّﺔ ﻧﻨﮓ اﻳﻦ ﻋﻤـﻞ ﺑـﺮ داﻣـﻦ‬

‫‪20‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺤﻞ را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻮج دﻳﮕـﺮي ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺣﺎﺿـﺮ ﺷـﺪ و‬
‫درﺳﺖ ﻫﻨﮕﺎم ﻇﻬﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻠﻴﻚ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم ﺻﺎدر ﺷﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﺻـﺪﻫﺎ‬
‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﭼﻨﺎن دو ﻫﻴﻜﻞ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻤﻮد ﻛـﻪ ﺗﺸـﺨﻴﺺ اﻋﻀـﺎي ﺑـﺪن‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﺻﻮرت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﻧﺪﻛﻲ آزرده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ از ﭘﻴﺮوان ﻣﻈﻠﻮم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب آﻛﻨﺪه از ﻏـﻢ و‬
‫اﻧﺪوه و درد ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻮد‪ ،‬دﺷﻤﻨﺎن ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل آﻧﻜﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺎﺑﻲ از رﻳﺸﻪ‬
‫ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺑﺰودي دﻳﮕﺮ اﺛﺮي از آن ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻪ اﺣﺴـﺎس‬
‫ﭘﻴﺮوزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮاﻏﻲ را ﻛـﻪ اﻳـﺰد ﺑﺮاﻓـﺮوزد ﺑـﺎ‬
‫آﺑﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از ﺳﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﻗﺪرﺗﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴـﺖ آﻧـﺮا‬
‫از اﻧﺘﺸﺎر ﺑﺎز دارد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻣـﺮ او ﻣﺤـﻮ‬
‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻬﺎدت آن ﺣﻀﺮت ﺑﺮ ﻗﺪرت و ﺷﻬﺮت آن اﻓﺰود‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‬
‫ﺷﻬﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻛﻪ آرزوي ﻗﻠﺒﻲ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد و در آﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﻲ از ﻗﺒﻞ از‬
‫ﺧﺪا ﺗﻤﻨﺎ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻌﻠﺔ ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﻓﺪاﻛﺎري را ﺑـﻴﺶ از ﭘـﻴﺶ در ﻗﻠـﺐ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻨﺪ ﺑﺎد ﻣﻲوزﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ آﺗـﺶ‬
‫ﺷﻌﻠﻪورﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ و آﻧﭽﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲاﻓﺰودﻧﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و اﻳﻤﺎن‬
‫آﻧﺎن اﻓﺰوﻧﺘﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ و اﺳﺒﺎب اﻧﺘﺸﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‪ ،‬ﺟﺴﺪ اﻳﺸﺎن را ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧـﻴﺲ ﻳﻜـﻲ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﺑﺮده‪ ،‬در ﻛﻨﺎر ﺧﻨﺪﻗﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﻤـﻪ ﺷـﺐ ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮ از‬
‫ﭘﻴﺮوان اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺟﺴﺪ را ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﻣﻨﻲ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻟﻬﺎ اﻳـﻦ ﻫﻴﻜـﻞ در‬
‫ﻣﺤﻠﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻘـﺪس ﺑـﺮده ﺷـﺪ و ‪60‬‬
‫ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻏـﺎر اﻳﻠﻴـﺎ‪ ،‬درداﻣﻨـﺔ ﻛـﻮه ﻛﺮﻣـﻞ در ﺣﻴﻔـﺎ‬
‫ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﻣﺪﻓﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻛﻪ ﻣﻘﺎم اﻋﻠﻲ ﻧﺎﻣﻴـﺪه ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬زﻳﺎرﺗﮕـﺎه‬

‫‪21‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻏﻬﺎي ‪ 19‬ﻃﺒﻘﻪ ﻛـﻪ از ﭘـﺎﺋﻴﻦ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺎﻻي ﻛﻮه ﻛﺮﻣﻞ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه و ﻣﻘﺎم اﻋﻠﻲ ﻛﻪ در داﻣﻨـﻪ ﻛـﻮه و در ﻣﺮﻛـﺰ‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻣﻜﺎﻧﻬﺎي دﻳﺪﻧﻲ ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧـﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺻـﺪﻫﺎ‬
‫ﻫﺰار ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻫﺰاران اﺛﺮ ﺻﺎدر ﺷﺪه ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗـﻲ و‬
‫اﺣﻜﺎم و ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮآن و ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻋﻠﻤﻲ ﺑﻲﺷﻤﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ آﺛﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ وﺣﻲ اﻟﻬﻲ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﻳـﻚ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻧﻤﺎﻳـﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اﻳﺸﺎن در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﻮﻳﺖ و ﻓﻨﺎ در درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آرزوي ﻓﺪا و ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ در راه‬
‫ﻳﻚ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪".‬‬
‫ﻣ‪‬ﻦ ﻳ‪‬ﻈﻬِﺮُه‪ ‬اﷲ " ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ او را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻛﺴﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺎﻟﻢ در ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬او ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ادﻳﺎن اﻟﻬـﻲ ﺑﻌﻨـﻮان ﻣﻮﻋـﻮد‬
‫ﻛﻠﻲ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻌﻠﺔ ﻋﺸﻖ او در دل ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب ﻣﺜـﻞ ﺷـﻤﻊ ﻧـﻮراﻧﻲ در ﺷـﺒﻬﺎي‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ زﻧﺪان ﻣﺎﻛﻮ‪ ،‬روﺷﻨﻲ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻳﺎدش‪ ،‬ﺗﻨﮕﻲ زﻧﺪان ﭼﻬﺮﻳﻖ را ﺑـﻪ‬
‫ﻓﻀﺎي ﻧﻮراﻧﻲ و ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ وﺳﻴﻊ در دل آن ﺣﻀﺮت ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ در ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑـﻪ ﻳﺤﻴـﻲ ﻣﻌﻤـﺪاﻧﻲ‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻇﻬﻮر ﻣﻦ ﻳﻈﻬﺮه اﷲ را ﻧﺰول ﻣﺴﻴﺢ از آﺳﻤﺎن ﻣـﻲداﻧﻨـﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﺜﻞ ﻳﺤﻴﻲ ﻓﻘـﻂ ﺑﺸـﺎرت دﻫﻨـﺪه و‬
‫ﭘﻴﺸﺮو ﻧﺒﻮده ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر و ﺻـﺎﺣﺐ ﺷـﺮﻳﻌﺖ ﻣﺴـﺘﻘﻞ ﺑـﻮدهاﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ دورة اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه و ﻓﻘﻂ ‪ 9‬ﺳﺎل ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫درﺑﺎرة ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮدن دورة دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻦ رازي ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﺳ‪‬ﺮي ﭘﻮﺷﻴﺪه‪.‬‬

‫‪22‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﻴﺰ درﺑﺎرة ﻇﻬﻮر ﻣﻦ ﻳﻈﻬﺮه اﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ‬
‫ﻳﻚ آﻳﻪ از او ﺷﻨﻮد و ﺗﻼوت ﻛﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از آن ﻛﻪ ﻫـﺰار ﻣﺮﺗﺒـﻪ ﻛﺘـﺎب‬
‫آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﺘﺎب "ﺑﻴﺎن" را ﺗﻼوت ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻓﺼﻮل ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻦ ﻳﻈﻬﺮه اﷲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ وﺟـﻮد‬
‫آن ﻛﻪ دو ﻇﻬﻮراﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻇﻬﻮر ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻬﻤﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺗﻮﺿﻴﺢ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ در دﻳﺎﻧﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﺎ رﻣﺰ و اﺷﺎره آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻘﺼﻮد از ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ اﻣـﺮ ﺟﺪﻳـﺪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻣﺮدﮔﺎن از ﻗﺒﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺪاري روﺣـﺎﻧﻲِ ﻣﺮدﻣـﻲ ﻛـﻪ در ﻗﺒـﺮ‬
‫ﻧﺎداﻧﻲ و ﻏﻔﻠﺖ و ﮔﻤﺮاﻫﻲ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬روز ﺟﺰا زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ راز "ﻳﻚ رﻣﻪ و ﻳﻚ ﺷﺒﺎن" آﺷـﻜﺎر ﻣـﻲﮔـﺮدد‪ .‬اﻏﻨـﺎم ﺣﻘﻴﻘـﻲ‪ ،‬ﺷـﺒﺎن‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و از ﭘﻲ او ﻣﻲروﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻋﺒﺎرت از ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ و ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫اﻣﺮ او ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﺤﺒﺖ اﷲ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﻧﺘﻴﺠـﻪ اﻳﻤـﺎن ﺑـﻪ ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪر اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻲرﺳـﺪ و‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮد از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬در ﻣﻠﻜﻮت اﻟﻬﻲ ﺣﻴـﺎت ﺟـﺎوداﻧﻲ ﻳﺎﺑـﺪ و دوزخ ‪،‬‬
‫ﻣﺤﺮوﻣﻲ از اﻟﻄﺎف اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎن و ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻈﻬﺮ اﻣـﺮ ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﻮﻳﻢ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او را ﻛﻪ وﺳـﻴﻠﺔ رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﺷـﺎﻫﺮاه ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ و‬
‫ﻛﻤﺎل ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬از ﺑﺨﺸﺸﻬﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧـﻮد را ﻣﺤـﺮوم‬
‫ﻧﻤﻮدهاﻳﻢ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳـﻦ ﻣﺤﺮوﻣـﻲ‪ ،‬ﺑـﺎز ﻣﺎﻧـﺪن از ﻛﻤـﺎل و ﻏـﺮق ﺷـﺪن در‬
‫ﭘﺴﺘﻲﻫﺎي اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﻓﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻠﺪان ﮔُﻠﻲ ﺑﻪ اﺧﺘﻴـﺎر ﺧـﻮد ﺳـﺮداب‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﺪ و از ﻧﻮر ﺑﮕﺮﻳﺰد‪ ،‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ دوزخ را ﺑـﺮاي‬

‫‪23‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد را از ﻓـﻴﺾ آﻓﺘـﺎب ﻣﺤـﺮوم ﻧﻤـﻮده و از رﺷـﺪ و‬
‫ﻛﻤﺎل ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺷﺪن ﻣﺮدﮔﺎن و از ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ و ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬـﻨﻢ آﻧﮕﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻪء وﻫﻢ و ﺧﻴﺎل اﺳﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ روح اﻧﺴﺎن ﭘﺲ از ﭘﺮواز از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺗـﺎ اﺑـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻲ و رﺷﺪ ﺧﻮد در ﻋﻮاﻟﻢ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و اﺧﻼﻗﻲ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد از ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ در ﻫـﺮ دوري ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻧـﻮع اﻧﺴـﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در آﺛﺎر ﺧﻮد ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ادب و ﺧﻀﻮع و ﺧﺸـﻮع و‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻔﺎرش ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮدة آن ﺣﻀـﺮت‪ ،‬ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻤﺘﺎز از دﻳﮕـﺮان ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬در‬
‫ﻓﺮاﮔﻴﺮي ﻋﻠﻢ و ﺻﻨﻌﺖ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ و آﻣﻮﺧﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد را در ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﻜﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﻮدﻛﺎن از ﻓﻘﻴﺮ و ﻏﻨﻲ‪ ،‬ﺷﻬﺮي و روﺳﺘﺎﺋﻲ دﺧﺘـﺮ‬
‫و ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻠﻴﻤـﺎت اﺑﺘـﺪاﻳﻲ را ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧـﺪ و زﻧـﺎن آزادي ﺑﻴﺸـﺘﺮي داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻴﺮان و ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺑﺮﺧـﻮردار ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﮔﺪاﻳﻲ ﺑﻜﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻣﺸﺮوب ﻛﻪ ﻋﻘﻞ را ﻣ‪‬ﺨﺘَﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﻬﻲ‬
‫ﺷﺪه و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪ‪‬ر ﺣﺮام اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎدت ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻓﻘﻂ از روي ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫و اﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮس از ﻣﺠﺎزات و ﻧﻪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘـﺎداش‪ .‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﺎب ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻋﺒﺎدت ﻛﻦ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟـﺰاي ﻋﺒـﺎدت‪،‬‬
‫ﺗﻮ را در آﺗﺶ ﺑ‪‬ﺮَد ﺗﻐﻴﻴﺮي در ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺗﻮ و ﻋﺒﺎدت ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸـﻮد و ﻣـﻲ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ از ﺗﺮس ﻋﺒﺎدت ﻛﻨﻲ ﻻﻳﻖ ﺑﺴﺎط ﻗﺪس اﻟﻬﻲ ﻧﺒﻮده و ﻧﻴﺴﺖ‬
‫و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔﺮ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﻬﺸﺖ ﻋﺒﺎدت ﻛﻨﻲ ﻣﺨﻠﻮق ﺧﺪا )ﺑﻬﺸﺖ( را ﺑﺎ ﺧـﺪا‬
‫ﺷﺮﻳﻚ ﮔﺮداﻧﻴﺪهاي‪(4).‬‬

‫‪24‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺮوزي ﭘﺲ از ﺑ‪‬ﺤﺮان‬
‫دورة زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗـﺎه و ﻣﻤﻠـﻮ از ﻣﺼـﻴﺒﺖ و‬
‫ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﻼ و رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻗﻠﺐ آن ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﻧﺤـﻮي‬
‫از آﺗﺶ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺮﻓﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻼﻳﻲ اﻳﺸﺎن‬
‫را از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻘـﺮر ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ذﻟّﺖ و ﺧﻮاري و ﺣﺒﺲ و زﻧﺪان در ﻧﻈـﺮ اﻳﺸـﺎن ﺗـﺮس و وﺣﺸـﺘﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ و از ﻣﺮگ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻤﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻨﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاي‬
‫ﺗﺮس ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ و آرزوي ﺷﻬﺎدت در راه آن ﻣﺤﺒﻮب ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﻛـﻪ از ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﺔ و‪‬ﺟﺪ و ﺳ‪‬ﺮور ﺑﻲﻣﻨﺘﻬﻲ در آن ﺣﻀﺮت ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻗﺪري ﺑﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺼﺎف در اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﻢ درﻣﻲﻳـﺎﺑﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ آن ﺣﻀﺮت ﻧﻪ ﺛﺮوت داﺷﺘﻨﺪ؛ ﻧﻪ ﻗﺪرت و ﻣﻘﺎم؛ و ﻧﻪ ﺟﺎه و ﺟﻼل ﻛﻪ ﺑـﺎ‬
‫آن اﻣﺮ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻮة روﺣﺎﻧﻲ و ﻗﺪرت ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ‬
‫ﻫﺮ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮري در ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺒﺐ و ﻋﻠـﺖ ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ و ﻏﻠﺒـﺔ‬
‫اﻳﺸﺎن و اﻧﺘﺸﺎر ﻛﻠﻤﺎت ﻳﺰدان در اﻳﺮان و ﻋﺮاق و ﺗﺮﻛﺴﺘﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻗـﺪر‬
‫آﺗﺶ ﺑﻼﻳﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪ و ﺗﻴﺮ ﻛﻴﻦ و دﺷﻤﻨﻲ و ﺗﻴﻎ ﻏﻔﻠـﺖ و ﻧـﺎداﻧﻲ ﺑـﺮ آن‬
‫وﺟﻮد ﻣﻘﺪس ﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬ﻧـﻮر وﺟـﻮدش ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺗﺎﺑﻴـﺪ و ﺗﻮﺟـﻪ و اﻗﺒـﺎل ﻃﺎﻟﺒـﺎن‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻼﻳﺎي ﺑﻴﺸﻤﺎري ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و آﺧ‪‬ﺮ‪ ،‬ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻘﺪﺳﺸﺎن‬
‫ﻫﺪف ﺻﺪﻫﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮔﺸﺖ و ﭘﺎره ﭘﺎره ﺑﺮﺧـﺎك اﻓﺘـﺎد‪ ،‬اﻣـﺎ ﭼﻨـﺎن ﻗـﺪرﺗﻲ از‬
‫اﻳﺸﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺷﻮق و ﺷﻌﻒ در راه آن ﺣﻀﺮت ﺟـﺎن و‬
‫ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﺑـﻪ‬
‫آن ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ ﺷﻬﺎدت دادﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎي آن دارد ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻋﺎﻟﻢ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻧﻔﻮذ و ﻏﻠﺒﻪ در ﻗﻠﺐ و روح ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺣﺴﺮت ﺧﻮرﻧﺪ و ﻏﺒﻄﻪ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫و اﻳﻨﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮ در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ آن ﺣﻀﺮت ﭘﺮدازﻧـﺪ و‬

‫‪25‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﻣﺤﺒﺖ او ﻣﺒﺎﻫﺎت ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﺮان را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و آرزوي دﻳﺪار‬
‫از ﺷﻴﺮاز ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮي ﺧﻮش ﺣﻀﺮت ﺑﺎب را ﺑﻪ ﻣﺸﺎم درآرﻧﺪ‪.‬‬

‫‪26‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺗﻮﻟﺪ و ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻣﺸـﻬﻮر ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ ﻣﻴـﺮزا‬
‫ﻋﺒﺎس ﻧﻮري ﻳﻜﻲ از وزﻳﺮان ﻗﺎﺟـﺎر ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧـﺪان ﻧـﻮري ﻫـﺎ از اﻋﻴـﺎن و‬
‫اﺷﺮاف و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺷﻤﺮده ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎري از آﻧﻬﺎ در آن زﻣﺎن ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﻣﻘﺎم و ﻗﺪرت ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در ﻃﻬـﺮان ﭘﺎﻳﺘﺨـﺖ اﻳـﺮان در‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎه روز ‪ 22‬آﺑﺎن ‪ 1196‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي )‪ 12‬ﻧﻮاﻣﺒﺮ ‪ 1817‬ﻣـﻴﻼدي( واﻗـﻊ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻣﻮزﺷــﻬﺎي اﺑﺘــﺪاﻳﻲ را در ﻣﻨــﺰل ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ و ﺑــﺎ آن ﻛــﻪ ﺑــﻪ ﻫــﻴﭻ‬
‫ﻣﺪرﺳﻪاي ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﻫﻮش و داﻧﺶ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده از ﻛـﻮدﻛﻲ اﻳﺸـﺎن‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﺑﺨﺸﺶ وﻛﺮم اﻳﺸﺎن از ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ ﻣﺸـﻬﻮر و زﺑـﺎﻧﺰد‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﻮد و ﻋﻼﻗﻪ ﺷﺪﻳﺪي ﺑﻪ ﮔﺮدش در ﺑﺎغ و ﺻﺤﺮا داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺟﻮاﻧﻲ ﭘﺪر اﻳﺸﺎن وﻓﺎت ﻳﺎﻓـﺖ و ﺳﺮﭘﺮﺳـﺘﻲ ﺑـﺮادران و ﺧـﻮاﻫﺮان‬
‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﺮدوش اﻳﺸﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﺮان رﺳﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ وزﻳﺮي وﻓـﺎت ﻛﻨـﺪ ﻣﻘـﺎم او را ﺑـﻪ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻗﺒﻮل ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪر اﻋﻈﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎري ﺑـﻪ ﻛـﺎر‬
‫اﻳﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﺖ اﻳﻦ ﺟﻮان ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم وزارت‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮدي دارد اﻣﺎ ﻣﻲداﻧـﻢ ﻛـﻪ اﻓﻜـﺎرش‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﺑﻪ اﻓﻜﺎر ﻣﺎ ﻧﺪارد‪ .‬او ﺑﻪ اﻣﺮي ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤـﻴﻢ‪.‬‬
‫او را ﺑﻪ ﺧﻮد واﮔﺬارﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد‪ ‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن و وزﻳﺮان و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻧـﺰد اﻳﺸـﺎن‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و در اﻣﻮرِ ﻣﻬﻢِ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻣﺸﻮرت ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬

‫اوﻟﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎري‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑـﺎب در ﺳـﺎل ‪1223‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي )‪ 1844‬ﻣـﻴﻼدي(‬
‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ اﻟﻬﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑﻴﺴـﺖ و‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺰودي ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ از ﻃﺮف ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﺄﻣﻮر ﮔﺸﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از آﻳﺎت و آﺛﺎر ﻧﺎزﻟﻪ را ﺑﻪ ﻃﻬﺮان ﺑﺒـﺮد ﺗـﺎ ﺑﺪﺳـﺖ ﻣﺤﺒـﻮب ﺣﻘﻴﻘـﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوي ﺟﺎذﺑﻪ روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜـﻪ‬
‫ﺑﺪاﻧﺪ از ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﻴﺮاز آﻣﺪ و ﺑﻮاﺳـﻄﻪ ﺧﻠـﻮص و ﻫﻤـﺖ ﺧـﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﻓﻀﻞ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺒﺖ آن را ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورد‪ .‬او اﻛﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﭙﺮده ﺑـﻮد‬
‫و ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮﺳﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﺛﺎر اﻟﻬﻲ را درﻳﺎﻓـﺖ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ و ﺑـﺎ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ را ﻗﺒﻮل ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ آن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮﻳﻦ و ﺑﻲﺑﺎﻛﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮوﺟﻴﻦ دﻳﺎﻧﺖ ﺑـﺎﺑﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎر در اﻳﻦ راه زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﻜﺒﺎر ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤـﻪ اﻳﻨﻬـﺎ‬
‫ﻗﺒﻞ از واﻗﻌﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣـﺮداد ﻣـﺎه ‪ 1231‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي )اوت ‪ (1852‬رخ‬
‫داد و ﺑﺮاي ﭘﻴﺮوان دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻋﻮاﻗﺐ وﺧﻴﻢ و ﻧﺎﮔﻮاري در ﭘﻲ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻳﺎ ﻣ‪‬ﻬﻠﻜﻪ‬
‫ﻣﺎﺟﺮا از زﻣﺎﻧﻲ آﻏﺎز ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺟﻮان ﺑﺎﺑﻲ ﻛـﻪ از ﺷـﻬﺎدت ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﺎب دﭼﺎر ﺣﺰن و اﻧﺪوه ﺷﺪﻳﺪي ﮔﺸﺘﻪ و ﺗﻌﺎدل ﻋﻘﻼﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ را از دﺳـﺖ‬
‫داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻢﻋﻬﺪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه ﺟﻮان را ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺷﻬﺎدت‬
‫ﻣﺤﺒﻮﺷﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫‪28‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻃـﻼع ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ )ﻛـﻪ در آن زﻣـﺎن‬
‫ﺑﻌﻨﻮان رﻫﺒﺮ ﺑﺎﺑﻴﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ( رﺳـﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸـﺎن آن ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮ را از‬
‫ﻋﻮاﻗﺐ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺮﺣﺬر داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﻧﺼـﻴﺤﺖ اﻳﺸـﺎن ﻓﺎﺋـﺪهاي‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫روزي ﻛﻪ ﺷﺎه ﺑـﺮاي ﮔـﺮدش‪ ،‬از ﻗﺼـﺮ ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎﻧﻲ ﺧـﻮد واﻗـﻊ در ‪30‬‬
‫ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮي ﺷﻤﺎل ﻃﻬﺮان ﺧﺎرج ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓ ﺳﺎﭼﻤﻪاي ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎه ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎﭼﻤﻪ ﺑﺮﺷـﺎﻧﺔ ﺷـﺎه ﻧﺸﺴـﺖ وﻟـﻲ ﻛﺎرﺳـﺎز ﻧﻴﻔﺘـﺎد‪.‬‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ او را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺪﺳﺖ دﻳﮕـﺮ‬
‫او ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻃﺮزي وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺪﻣﺔ ﻛﺸﺘﺎر ﻣﻬﻴﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃـﻲ ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌـﺪ ﺻـﻮرت‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دروازهﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪ و ﻫﺮﺟـﺎ ﻛﺴـﻲ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺑـﺎﺑﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﮔﻮش ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺳﻮار‬
‫ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﻪ ﺳﻮي اردوﮔﺎه ﺷﺎه ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن ﺷﺎه ﺑﺪون ﺳﺌﻮال و‬
‫ﺟﻮاب آن ﺣﻀﺮت را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮده‪ ،‬ﺳﺮ و ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑـﺎ زﻧﺠﻴـﺮ و ﭘﻴـﺎده‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺳﻮي ﻃﻬﺮان ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﻃﻬـﺮان‬
‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﺎ ﺑﺪن ﺧﺴﺘﻪ و زﺧﻤﻲ از ﺿﺮﺑﺎت ﭼـﻮب و ﺳـﻨﮓ ﻣـﺮدم‬
‫ﻏﺎﻓﻞ و ﭘﺎي ﺧﻮﻧﻴﻦ از ﭘﻴﻤﻮدن راه ﺑـﺎ ﭘـﺎي ﺑﺮﻫﻨـﻪ ﺑـﺮ ﺳـﻨﮓ ﻓـﺮش داغ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﺳﻨﮕﻼخ راه‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻴﺎهﭼﺎﻟﻲ ﺗﺎرﻳﻚ و ﻛﺜﻴﻒ و ﻣﺮﻃـﻮب ﺑﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﺪود ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ از راﻫﺰﻧﺎن و ﻗﺎﺗﻠﻴﻦ ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در آن ﻣﺤﻞ دهﻫﺎ ﺗﻦ از ﺑﺎﺑﻲﻫﺎي ﺑﻲﮔﻨﺎه ﻧﻴﺰ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺎ ﭼﻨـﺎن‬
‫ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ‪ ،‬آن ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﻓﺎﺿـﻼب ﺣﻤـﺎم ﺑـﻮد‪ ،‬ﻫـﻴﭻ روزﻧـﻪاي ﺟـﺰ درِ‬
‫ورودي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻮي ﺑﺪ آن ﻣﺤﻞ ﺑﺎ ﺣﺸﺮات و زﻧﺠﻴﺮ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن‬
‫اﻳﺸﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻛُﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎي آن ﺣﻀﺮت ﺑﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺸـﻲ از ﺑﻼﻳـﺎي‬

‫‪29‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺷﺪﻳﺪ آن روز ﺑﻮد‪ .‬در ﺧﺎﺗﻤﻪ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي دو دﺳﺖ اﻳﺸﺎن را از ﭘﺸﺖ ﺑﻪﻫـﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﻧﻪ آﺑﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﻧﻪ ﻏﺬاﺋﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‪.‬در اﻳﻦ‬
‫ﻣﺪت‪ ،‬ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﺎﺑﻴﺎن ﺗﺎزهاي را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺎه ﭼﺎل ﻣﻲآوردﻧـﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﻛُﻨﺪ و زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻲﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﻲ روزﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﻳﻜـﻲ ﻳﻜـﻲ زﻧـﺪاﻧﻴﺎن را ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺤﻮ دﻫﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﻛﻪ در راه ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺑـﻼ ﻣﺒـﺘﻼ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن و ﻣﺴﺮور ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺟﻼدان ﺑﺮاي ﺑﺮدن ﻳﻜﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‬
‫و زﻧﺠﻴﺮ از ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬او ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﻧﺰد ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﺸﺎن او را ﺑﻪ ﻣﻮاﻫﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻠﻜﻮت ﺑﺸـﺎرت ﻣـﻲدادﻧـﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺲ ﻧـﺰد‬
‫دﻳﮕﺮان رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻜﺎﻳﻚ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲﻧﻤﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻴﺪان ﻓﺪا ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت‪ ،‬ﺟﻼد ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﻲآﻣﺪ ﺷـﺮح ﺟﺎﻧﺒـﺎزي‬
‫ﻣﺮداﻧﺔ او را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ و ﺗﺤﻤـﻞ‬
‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﺔ اﻳﻦ ﻓﺪاﺋﻴﺎن‪ ،‬دﺷـﻤﻨـﺎن را ﻣﺒﻬـﻮت ﻧـﻤﻮده‪ ،‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺸﺘﺎد و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻋﺬاب و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻨﺰل ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻮﺳﻂ دﺷﻤﻨﺎن ﻏﺎرت ﮔﺮدﻳﺪ‬
‫و ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﺪون ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﻣﺎﻧﺪﻧـﺪ و در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻓﻘـﺮ ﺷـﺮﻳﻚ و‬
‫ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻼﻳﺎي آن ﺣﻀﺮت ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺰول وﺣﻲ‬
‫در آن ﺳﻴﺎهﭼﺎل ﻇُﻠﻤﺎﻧﻲ وﺣﻲ اﻟﻬﻲ ﺑﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻧـﺎزل ﺷـﺪ و‬
‫اﻳﺸﺎن ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻪ اﻣﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤﺪن ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺷـﺎﻟﻮدة‬
‫آن را رﻳﺨﺖ و ﻣﻘﺪﻣﺔ آن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﺳـﺘﺎن ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اراده ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از رﻫﺎﻳﻲ از زﻧـﺪان ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻫﻤ‪‬ﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﭘﻴﺮوان دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ اﻗﺪام ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻲ در ﻋﺎﻟﻢ رؤﻳﺎ اﻳﻦ ﻧـﺪا ﺑﮕﻮﺷﺸـﺎن رﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ”ﻣـﺎ ﺗـﻮ را ﻳـﺎري‬
‫‪30‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﺧﻮدت و ﻗﻠﻤﺖ‪ .‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش از آﻧﭽﻪ ﺑﺮﺗﻮ وارد ﺷﺪ و‬
‫ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻣﺪه‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺤﻔﻮظ و در اﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺰودي ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﮔﻨﺞﻫﺎي زﻣﻴﻦ را ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰد و آﻧـﺎن ﻣﺮداﻧـﻲ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ را‬
‫ﻳﺎري ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺪد ﺗﻮ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ‪)”.‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ دراﻳـﻦ واﻗﻌـﻪ‬
‫ﻧﻘﺸﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ و از ﺣﺒﺲ آزاد ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪاً ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻧﺠﻴﺮ‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ زﻧﺪان ﻧﻴﺰ زﺧﻢ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﺑﺮﮔﺮدن ﭘﺪﻳﺪ آورده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿـﻊ‪ ،‬ﺷـﺎه‬
‫ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻮراً اﻳﺮان را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻐﺪاد‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﻣﺎه‪ ،‬در ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ زﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده و‬
‫ﺟﻤﻌﻲ از ﻳﺎران ﺑﺴﻮي ﺑﻐﺪاد ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در آن روزﮔﺎران ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺴﻴﺎر‬
‫دﺷﻮار ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص در ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ و از ﻣﻴﺎن ﻛﻮﻫﻬـﺎي ﭘﻮﺷـﻴﺪه از ﺑـﺮف‪‬‬
‫ﻏﺮبِ اﻳﺮان؛ ﺑﺪون وﺳﺎﺋﻞ ﻻزم؛ ﺑﺎ ﺿﻌﻒ و ﺑﻴﻤﺎري؛ اﻳﻦ ﺳـﺨﺘﻲ دوﭼﻨـﺪان‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد وارد ﺷﺪﻧﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻫﻨﻮز ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫زود ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬از آن ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺎﺑﻴﺎنِ دﻟﺸﻜﺴﺘﻪاي ﻛـﻪ در ﭘـﻲ دﻳـﺪارِ رﻫﺒـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد وارد ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰل اﻳﺸﺎن ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻨﺎن دﻟﻨﺸﻴﻦ و آﻳﺎت و ﻛﻠﻤﺎت ﻧﺎزﻟﻪ از ﻗﻠﻢ اﻳﺸـﺎن‪ ،‬آراﻣـﺶﺑﺨـﺶِ‬
‫ﭘﻴﺮوان ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺪاﻳﺎت اﻳﺸـﺎن‪ ،‬ﺳـﻌﺎدت و‬
‫آراﻣﺶ ﻛﻠﻲ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌﺔ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﺎﺑﻲ را در ﺑﺮﮔﻴﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺮزا ﻳﺤﻴﻲ ﺑﺮادر ﻧﺎﺗﻨﻲ و ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد وارد ﺷﺪه ﺑـﻮد و در ﻣﺤﻠـﻲ ﻣﺨﻔـﻲ ﻣـﻲزﻳﺴـﺖ‪ ،‬ﻋ‪‬ﻠَـﻢ‬

‫‪31‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫اﺧﺘﻼف ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺑﻪ ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺗﺨﻢ ﻛﻴﻨﻪ و ﻧﻔﺮت در ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺑﻴـﺎن ﻣﺸـﻐﻮل‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫او از ﻛﻮدﻛﻲ در ﺳﺎﻳﺔ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭘـﺮورش ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻗﻴﺎم ﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬در ﺧـﺪﻣﺖ اﻳﺸـﺎن‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﻢ و رﺳﻤﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و در ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺑﻴﺎن ﺑﻪ ازل ﻣﻌﺮوف‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اواﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﺧﻴﺎل رﻳﺎﺳﺖ و ﺳ‪‬ـﺮو‪‬ري ﺑـﺮ ﭘﻴـﺮوان ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب‪،‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻮ ﻧﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي آن ﺣﻀﺮت ﻛﻪ ﻫﺪﻓﻲ ﺟﺰ وﺣـﺪت و اﺗﺤـﺎد‪ ‬ﺟﻤﻴـﻊِ اﻫـﻞِ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺧﺘﻼف در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﮔﻮار و دردﻧﺎك ﺑﻮد‪.‬‬
‫دو ﺳﺎل ﺑﻲﺧﺒﺮي‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد‪ ،‬ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻫﻤﻪ را‬
‫ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻘﺼﺪي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﻫﺠﺮت ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺑﺎرة اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‪ ،‬در ﻛﺘﺎب اﻳﻘﺎن ﻓﺮﻣﻮدهاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﺑـﺮ ﺑﻌﻀـﻲ از‬
‫وﻗﺎﻳﻊ آﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺳﺮ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮاق ﻧﻬﺎدﻧﺪ و دو ﺳﺎل‬
‫ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ در ﺻﺤﺮاﻫﺎي ﻫﺠﺮ ﺑﻪ ﺳـﺮ ﺑﺮدﻧـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻣـﺪت از ﭼﺸﻤﺸـﺎن‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺷﻚ ﺟﺎري ﺑﻮد و از ﻗﻠﺒﺸﺎن درﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮن ﻇـﺎﻫﺮ و ﻫﻤـﻪ اﻳﻨﻬـﺎ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻋـﺚ اﺧـﺘﻼف ﻧﺸـﻮﻧﺪ و ﺳـﺒﺐ اﻧـﺪوه ﻗﻠﺒـﻲ ﻧﮕﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﭼﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم و ﭼﻪ روزﻫﺎ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ در زﺣﻤﺖ و ﺑﻼ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﺴﺮور ﺑﻮدم و ﺷﺎدﻣﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﻪ از ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم و از ﺟﺰ او ﻏﺎﻓﻞ … ﻗﺴﻢ ﺑﺨﺪا ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻣﻬـﺎﺟﺮﺗﻢ را‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻧﺒﻮد و ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻢ را اﻣﻴﺪ ﻣ‪‬ﻮاﺻﻠﺖ ﻧﻪ …‬
‫ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎل‪ ،‬دوﺳﺘﺎن اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻫﺠﺮت آن ﺣﻀﺮت ﭘﻲ ﺑﺮدﻧـﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺘﻌـﺪد‪ ،‬ﺑﻮﺳـﻴﻠﺔ ﺷـﺨﺺ اﻣﻴﻨـﻲ‪ ،‬از اﻳﺸـﺎن ﺗﻘﺎﺿـﺎ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاًَ ﺗﻘﺎﺿﺎي دوﺳـﺘﺎن اﻟﻬـﻲ‪ ،‬اﻣـﺎ در ﺣﻘﻴﻘـﺖ ارادة‬

‫‪32‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺑﺎزﮔﺸﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ از‬
‫اﻣﺮ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺑﻲ ﺑﺎ آن ﻓﺪاﻛﺎرﻳﻬﺎ و ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲﻫﺎي ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬اﺛـﺮي ﺑـﺎﻗﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﺑﻌﻀﻲ از ﺑﺎﺑﻴﺎن‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ از آن آرﻣﺎنﻫﺎي ﻋﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﺤﻴﻲ ازل ﻛﻪ ادﻋﺎي ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب داﺷﺖ‪ ،‬از ﻋﻬﺪة‬
‫ادارة ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻐﺪاد ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد‪ ،‬ﺷﻬﺮت اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﻴﺶ ﺷﺪ‬
‫و ﻣﺮدم دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ از دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت و ﺷـﻨﻴﺪن ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬـﻲ‬
‫وارد ﺑﻐﺪاد ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬ﻧﺰولِ وﺣﻲ در ﺳﻴﺎهﭼﺎل را ﺑﻴﺎن ﻧﻤﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‬
‫وآن را ﺑﻪ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﻛﻮل ﻓﺮﻣـﻮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن دﻟﻨﺸﻴﻦ و آﺛﺎر اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻧﺸﺎن از ﻣﻘﺎم ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬آن ﺣﻀﺮت داﺷـﺖ‪ .‬در‬
‫ﻃﻲ اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ آﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﻲ از ﻗﻠﻢ اﻳﺸﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﻪ آن ﻟـﻮح و‬
‫اﻟﻮاح ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از داﻧﺸﻤﻨﺪان دﻳﻨـﻲ و اﻧﺪﻳﺸـﻤﻨﺪان ﻓﺮﻫﻴﺨﺘـﻪ از ﻣﺴـﻠﻤﺎن و‬
‫زرﺗﺸﺘﻲ و ﻳﻬﻮدي و ﻣﺴﻴﺤﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺣﺎﻃﻪ و ﻋﻠـﻢ‬
‫اﻳﺸﺎن در ﻫﺮ زﻣﻴﻨﻪ اﻋﺘﺮاف ﻣﻴﻨﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ ﺟﺎﻣﻌـﻪ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺪﻧﺎم ﺑﺎﺑﻲ در ﺳﺎﻟﻬﺎي اول ورود ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﺧﻮﺷـﻨﺎم و‬
‫ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﻗﺪرت روﺣﺎﻧﻲ و ﻧﻔﻮذ آن ﺣﻀﺮت در ﻗﻠﻮب ﻣﺴـﺘﻌﺪ و‬
‫ﭘﺎك ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪرت و ﻧﻔﻮذي ﻛﻪ از ﻋـﺎﻟﻢ دﻳﮕـﺮي ﺟـﺰ اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ ﺳﺮﭼﺸـﻤﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻔﻮذ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد ﻧﺒـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ در ﻗﻠـﺐ ﺑﺎﺑﻴـﺎن ﺳﺮاﺳـﺮ‬
‫اﻳﺮان ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ اﻟﻮاح و آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ اﻳﺸﺎن را ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﺒﻠﻐﻴﻦ ﭘﺮﺷﻮر‬
‫و ﻓﺪاﻛﺎري ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺳﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﻧﺴﻴﻢ‪ ،‬ﺑـﻮي ﺧـﻮش ﻛﻠﻤـﺎت را‬

‫‪33‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در آن زﻣـﺎن‪ ،‬ﻇـﺎﻫﺮاً‬
‫ﻳﻜﻲ از ﭘﻴﺮوان ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻗﻠﻢ اﻳﺸﺎن اﺻﻮل و ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻧـﺎزل‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ از ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ ﺷﻤﺮده ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از اﺻﻮل و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻬﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔـﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ وﺗﺸﺮﻳﺢ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﺎن ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را دوﺑـﺎره ﺑـﺎ‬
‫روح ﺟﺪﻳﺪ در ﻫﻴﻜﻞ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺑﺎﺑﻲ وارد ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻧﻜﺮدن در اﻗﺪاﻣﺎت ﺳﻴﺎﺳﻲ و اﻃﺎﻋـﺖ از دﺳـﺘﻮرات ﺣﻜﻮﻣـﺖ؛‬
‫ﺧﻀﻮع و ﺧﺸـﻮع و ﺧﺎﻛﺴـﺎري و اﺧـﻼق ﭘﺴـﻨﺪﻳﺪه؛ اﻣﺎﻧـﺖ و ﭘﺎﻛـﺪاﻣﻨﻲ و‬
‫ﺷﺮاﻓﺖ ودﻳﺎﻧﺖ؛ ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف؛ ﺗﺮك دﺷﻤﻨﻲ و ﻗﺮارِ دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺎ‬
‫ﭘﻴﺮوان ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن و ﮔﺮوهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ؛ ﻓﺮاﮔﻴـﺮي ﻋﻠـﻮم و ﺻـﻨﺎﻳﻊ ﻣﻔﻴـﺪه؛‬
‫ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤ‪‬ﻞ ﺑﺮ ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﻼ و ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ارادة ﺣﻖ؛ اﻧﻘﻄـﺎع و ﻋـﺪم‬
‫واﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ اﺳﺒﺎب ﻇﺎﻫﺮه دﻧﻴﺎ؛ ﺑﺮﺧﻲ از ان ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ در ﺑﻐﺪاد و اﻃﺮاف آن ﺳﻜﻮﻧﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ ﻛـﻪ ﺗﺤـﺖ ﺗـﺄﺛﻴﺮ روﺣﺎﻧﻴـﺖ‪‬‬
‫ﺷﺪﻳﺪ‪ ‬ﻓﻀﺎي ﻣﻨﺰل ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﻌـﺪﻫﺎ ﺑـﻪ دوﺳـﺖ ﺧـﻮد ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد‪:‬‬
‫"ﺗﺼﻤﻴﻢ دارم در ﻣﻨﺰل ﺧﻮد در ﻛﺎﻇﻤﻴﻦ‪ ،‬اﻃﺎﻗﻲ ﺑﺴﺎزم درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻃـﺎق‬
‫اﻳﺸﺎن در ﺑﻐﺪاد‪ ".‬وﻗﺘﻲ اﻳـﻦ ﺳـﺨﻦ ﺑـﻪ ﮔـﻮش ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ رﺳـﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪" :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻃﺎﻗﻲ ﺑﺎ دﻳﻮارﻫﺎي ﮔﻠـﻲ و ﻣﺤﻘـﺮ ﺑـﺎ ﺳـﻘﻒ ﻛﻮﺗـﺎه‬
‫ﺑﺴﺎزد‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد درﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از اﻳﻦ اﻃﺎق ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺑـﺎز‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬در آن ﺧﺎﻧﻪ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ‪(5)".‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮت و ﺟﻼل ﺑﺮاي ﻳـﻚ ﺗﺒﻌﻴـﺪي ﻛـﻪ ﺗـﺮوﻳﺞ دﻳـﻦ‬
‫ﺟﺪﻳﺪي ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬رؤﺳﺎي دﻳﻦ اﺳﻼم را ﺧﻮش ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻲ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻗﺼﺪ دﺳﻴﺴﻪ و ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑـﻪ آﺗـﺶ اﻓـﺮوزي‬
‫داﺷﺘﻨﺪ وﻧﻴﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻋﻼم ﺟﻬـﺎد ﻛﻨﻨـﺪ و آن ﺣﻀـﺮت و ﺑﺎﺑﻴـﺎن را ﺑـﺎ‬

‫‪34‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﻮرش ﻋﻤﻮﻣﻲ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻴﺦ ﻣﺮﺗﻀﻲ اﻧﺼـﺎري ﻣﺠﺘﻬـﺪ ﺑـﺰرگ‬
‫ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻛﻪ در ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن از اﻳﻦ ﻧﻴﺖ آﮔﺎه ﺷﺪ‪ ،‬آن ﺟﻤﻊ ﻓﺘﻨﻪ‬
‫اﻧﮕﻴﺰ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻜـﺎري ﻧﺸـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ از آن ﻋﻠﻤـﺎ ﺗﺼـﻤﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺷﺨﺼﻲ را از ﻣﻴﺎن ﺧـﻮد اﻧﺘﺨـﺎب ﻛﻨﻨـﺪ و او را ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺌﻮاﻻت ﻋﻠﻤﺎء را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﺪ و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻄﻠﺒﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻼﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﻣﺮدي داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ و‬
‫ﺑﺤﻀﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ رﻓﺖ و وﻗﺘﻲ ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻت را ﻛﺎﻣﻞ و ﻗـﺎﻧﻊ‬
‫ﻛﻨﻨﺪه ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﺔ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ ﺷﻤﺎ آﮔﺎﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑـﺮاي اﻃﻤﻴﻨـﺎن ﻗﻠـﺐ‬
‫ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰه اي ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻨﻴـﺪ‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﺣﺮﻓـﻲ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ داﺷـﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺣﻖ را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺧﻠﻖ را اﻣﺘﺤﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎاﻳﻦ وﺟﻮد ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﻤـﺎ ﺑﻨﺸـﻴﻨﻨﺪ و‬
‫ﻫﻤﮕﻲ ﻳﻚ ﻣﻌﺠﺰه را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ و ﻣ‪‬ﻬﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔـﺎه اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻌﺠﺰه ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ اﻗﺮار و اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﺣﻘّﺎﻧﻴ‪‬ﺖ اﻳﻦ اﻣـﺮ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و‬
‫اﮔﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻮاب ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ادﻳﺎن اﻟﻬﻲ ﺑﻲﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻼﺣﺴﻦ را ﻃﻮري‬
‫ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و زاﻧﻮي اﻳﺸﺎن را ﺑﻮﺳـﻴﺪ و رو ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﻛﺎﻇﻤﻴﻦ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم را ﺑﻪ رؤﺳﺎي دﻳـﻦ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻼﺣﺴـﻦ ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﭘﻴﻐـﺎم داد ﻛـﻪ ﺣ‪‬ﻀَـﺮات ﻣﻮﻓـﻖ ﺑـﻪ ﺗﺼـﻤﻴﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮك ﻧﺸﺪﻧﺪ و از ﻣﻌﺠﺰه ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻣﻨﺼﺮف ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻋﻠﻤـﺎ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻳﻢ ﻣﻌﺠـﺰة‬
‫ﺟﻤﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎء ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا آﻧﺎن را در اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻌﺠـﺰه آزاد ﮔﺬاﺷـﺘﻴﻢ ﺗـﺎ‬
‫آﻧﭽﻪ را ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪.‬‬

‫‪35‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫از ﻫﻤﺎن آﻏﺎز ﻣﻌﻠـﻮم ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻗﺼـﺪ آﻧـﺎن ﻓﺘﻨـﻪ اﻧﮕﻴـﺰي اﺳـﺖ ﻧـﻪ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻧﻘﺸـﻪ ﺟﺪﻳـﺪي ﻃـﺮح ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ‬
‫ﻛﺎرﭘﺮدازِ دوﻟﺖ اﻳﺮان در ﻋﺮاق‪ ،‬اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺗﻮﻃﺌـﻪ ﺑـﺮاي ﺗـﺮور آن ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه‪ ‬ﺑﻪ درﺑﺎر ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ و درﺑـﺎر ﺷـﺎه‬
‫اﻳﺮان ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و دوﺳﺘﺎﻧﺸـﺎن را دﺷـﻤﻦ دوﻟـﺖ و‬
‫ﻣﻠﺖ ﻗﻠﻤﺪاد ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آراﻣﺶ و ﺳﻜﻮن و ﺣﻜﻤﺖ و دراﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺤﺮاﻧﻲ‪ ،‬از ﻃﺮﻓﻲ ﺑﺎﻋﺚ آراﻣﺶ ﻗﻠﺐ دوﺳﺘﺎن ﻣﻲﺷﺪ و از ﺳـﻮي‬
‫دﻳﮕﺮ ﺳﺒﺐِ ﺣﻴﺮت دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫آﻳﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ؟‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎريﻫﺎ و ﺑﺪﮔﻮﺋﻲ و ﺗﻬﻤﺖﻫﺎ اﺛﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪ و دوﻟﺖ اﻳـﺮان‬
‫و ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ در ﻣﻮرد ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ راﻳﺰﻧﻲ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃـﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸـﻴﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺬاﻛﺮات ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫"ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺒﻮل ﻣﺮﻛﺰ دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ اﺣﻀﺎر ﺷﻮد‪".‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻪ واﻟﻲ ﺑﻐﺪاد ارﺳﺎل ﺷﺪ‪ .‬واﻟﻲ ﺑﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﻲ و‬
‫ﺷﺮﻣﺴﺎري‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮرِ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺧﺒﺮ ﺑﺰودي در ﺷﻬﺮ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‬
‫و ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻴﺮت و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ دوﺳﺘﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺣﻀﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ رﺳﻴﺪ ﺗﺎ روز ﺣﺮﻛﺖ ‪ 27‬روز ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑـﺮ دوﺳـﺘﺎن‬
‫اﻟﻬﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﺣﻀﺮت ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎﻳﻲ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻫﺮﻳـﻚ از‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺑﻐﺪاد ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺗﺴﻠﻲ دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﻋﻤﻞ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫روز اول اردﻳﺒﻬﺸﺖ روز ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬واﻟﻲ ﺑﻐﺪاد‪ ،‬ﺑﺎغ ﺧﻮد را ﻛـﻪ در ان‬
‫ﺳﻮي رود دﺟﻠﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در اﺧﺘﻴﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ‬
‫ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن اﻟﻬﻲ و ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﻐﺪاد ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻠﻮع روز ﺟﺪﻳﺪ‬
‫‪36‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﻳﻨﻚ ‪ 19‬ﺳﺎل از ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻮﭼﻚ در ﺷـﻴﺮاز‬
‫اﻣﺮ ﺧﻮد را اﻇﻬﺎر ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ زﻳـﺎدي ﺣﻴـﺎط‬
‫ﺑﻴﺮوﻧﻲ و ﺗﻤﺎم ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﺣﺘﻲ ﭘﺸﺖ ﺑﺎمﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﺻـﺪاي ﺷـﻴﻮن‬
‫ﺑﻠﻨﺪﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ‬ﻧﺎﻻن‪ ،‬ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫آراﻣﻲ ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن راه ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻮي دﺟﻠﻪ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ آن ﺳﻮي دﺟﻠﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬دو ﺗـﻦ از‬
‫ﭘﺴﺮان اﻳﺸﺎن و ﺗﻌﺪادي از دوﺳﺘﺎن ﻧﻴﺰآن ﺣﻀﺮت را ﻫﻤﺮاﻫـﻲ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز ﻋﺼﺮ وارد ﺑﺎغ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ آن روزﻫﺎي ﺑﻬﺎري ﻛﻪ ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ روزﻫﺎي ﺷﺎدي و ﺳ‪‬ﺮور ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷـﻮد‪ .‬از اﻳـﻦ‬
‫رو در ﻫﻤﺎن روز‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎن ﺣﺎﺿﺮ در ﺑﺎغ‪ ،‬اﻣـﺮ ﺧـﻮد‬
‫را اﻇﻬﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﺸﺎرت دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣ‪‬ﻦ ﻳ‪‬ﻈﻬِﺮُه‪ ‬اﷲ ﻣﻮﻋـﻮد در ﻛﺘـﺎب ﺑﻴـﺎن‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬آﻏﺎز ‪ 12‬روز ﺟﺸﻦ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻫﻤﺔ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮروز دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ دوﺳﺘﺎن اﻟﻬـﻲ و ﺑﺰرﮔـﺎن ﺷـﻬﺮ از ﺑﻐـﺪاد ﺑـﻪ ﺑـﺎغ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻮرد ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻗـﺮار ﻣـﻲﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺣﺘـﻲ ﺷـﺨﺺ‬
‫ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ و ﺑﺪرﻗﺔ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺑﺎغ آﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه اﻳﻦ ﺑﺎغ ﺗﺎرﻳﺨﻲ در ﻧﺰد ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﻪ ﺑﺎغ رﺿﻮان ﻣﻌﺮوف اﺳـﺖ و‬
‫از اول ﺗﺎ ‪ 12‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﻌﻨﻮان ﻋﻴﺪ رﺿﻮان ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫در اﻳــﻦ ‪ 12‬روز ﺣﻀــﺮت ﺑﻬــﺎءاﷲ ﻛــﻪ ﻣــﻲداﻧﺴــﺘﻨﺪ ﭼــﻪ ﺧﻄــﺮات و‬
‫ﻣﺸﻜﻼت ﻋﻈﻴﻤﻲ اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن را ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺎي اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ و اﻓﺴﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳ‪‬ﺮور و ﻋﻈﻤﺖ و اﻗﺘﺪار ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺒﻮل‬
‫ﺳﻔﺮي ﻛﻪ از ‪ 12‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ از ﺑﻐﺪاد آﻏﺎز ﺷـﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎ ‪ 4‬ﻣـﺎه ﺑﻄـﻮل‬

‫‪37‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮادة ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و ﺟﻤﻌـﻲ از ﻳـﺎران‪ ،‬اﻳﺸـﺎن را ﻫﻤﺮاﻫـﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻋﻮت دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺒﻮل وارد ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻨﺰﻟﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺷـﺪﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺗﺼـﻤﻴﻢ‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ‪ 4‬ﻣﺎه ﺣﻜﻢ ﺟﺪﻳﺪي ﺻﺎدرﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻪ اَد‪‬رﻧﻪ ﺷﻬﺮي دور ﺑﺎ زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد‬
‫ﺳﻔﺮ ‪ 12‬روزه ﺑﻪ ادرﻧﻪ در ﺷﺪت ﺳـﺮﻣﺎي زﻣﺴـﺘﺎن ﺻـﻮرت ﮔﺮﻓـﺖ‪.‬‬
‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن آن دﻳﺎر‪ ،‬ﻧﻈﻴﺮش را ﺑﻴﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ 5 .‬ﻣـﺎه ﻫـﺮ روز‬
‫ﺑﺮف ﺑﺎرﻳﺪ و اﻳﻦ ﮔﺮوه ﺗﺒﻌﻴﺪي ﻧﻪ ﻟﺒﺎس ﻛﺎﻓﻲ داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﻏﺬاي ﻣﻨﺎﺳـﺐ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو ﺳﺨﺘﻲ و ﻣﺸﻘﺖ ﻓﺮاوان ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺸﺎﻳﺶ اﻟﻬﻲ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺑ‪‬ﺤﺒﻮﺣﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎن آن ﺟﻤﺎلِ اﻟﻬﻲ از اﻳـﺮان و‬
‫ﻋﺮاق ﺑﻪ ادرﻧﻪ وارد ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻮرد ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺎآﻳﺎت و اﻟﻮاﺣﻲ ﻛﻪ از ﻗﻠﻢ اﻳﺸﺎن ﻧﺎزل ﻣﻲﺷﺪ ﻧﻴﺮوي‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ آن ﺣﻀﺮت ﺑـﺮاي ﺗﺒﻠﻴـﻎ اﻣـﺮ ﺟﺪﻳـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺪادي از اﻳﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎن وﻓﺎدار ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﻣﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻦ ﻳ‪‬ﻈﻬِﺮُه‪ ‬اﷲ و ﻣﻮﻋﻮد ﻛﺘـﺎب ﺑﻴـﺎن و ﺑﺎزﮔﺸـﺖ ﻣﺴـﻴﺢ از آﺳـﻤﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮ او ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬
‫و د‪‬ه ﺑﻪ د‪‬ه‪ ،‬ﺳﻮاره و ﭘﻴﺎده‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺎروان ﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣـﻲﺳـﭙﺮدﻧﺪ و ﺑـﻪ ﭘﻴـﺮوان‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺸﺎرت ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ و ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻗﻠﺐ ﭘﺎك و ﻣﺴـﺘﻌﺪ را‬
‫ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺗﻤﺎم ادﻳﺎن آﮔﺎه ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در ادرﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﻳﺶ زﻧـﺪاﻧﻲ ﺑـﻮد و‬
‫ﺣﻖِ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺑﺎﺑﻴﺎن ﺑﻪ دور ﻣﻴـﺮزا ﻳﺤﻴـﻲ ﺑـﺮادر‬
‫ﻧﺎﺗﻨﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و ﺑﻪ روﺷـﻦ ﻛـﺮدن آﺗـﺶ ﻓﺘﻨـﻪ ﻣﺸـﻐﻮل‬

‫‪38‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و در ﻛﻨـﺎر اﻳﺸـﺎن ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬آرزوي‬
‫رﻳﺎﺳﺖ و ﺳ‪‬ﺮوري در ﺳﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از اﻳـﻦ رو ﺑـﺎ دﺷـﻤﻨﺎن ﻫﻤﺪﺳـﺖ ﺷـﺪه‪،‬‬
‫آﻫﻨﮓ ﻗﺘﻞ ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺎﻟﻢ را ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر اﻳﺸﺎن را ﻣﺴﻤﻮم ﻛﺮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ اﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ اﻳـﻦ ﺗﻮﻃﺌـﻪ‬
‫ﺑﺰودي ﺑﺮﻣﻼ ﺷﺪ و ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺮاواﻧﻲ رخ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴـﺪ‬
‫دوﺑﺎرة زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫اﻟﻮاح ﻣﻠﻮك‬
‫در ادرﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ رﺳـﻤﺎً ﻣﻘـﺎم ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ ﺟﻤﻴـﻊ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و رؤﺳﺎي ﻋﺎﻟﻢ اﻋﻼن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪" .‬ﺳﻮره اﻟﻤﻠﻮك" ﻧﺎم ﻟﻮح ﻣﻔﺼﻠﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺔ رؤﺳﺎي ﻋﺎﻟﻢ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺳـﻠﻄﺎن‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ اﻣﭙﺮاﻃﻮرﻋﺜﻤﺎﻧﻲ و وزراي او و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻦ از ﻋﻠﻤـﺎي ﺷـﻴﻌﻪ و‬
‫اﻫﻞ ﺗَﺴﻨﱡﻦ و ﺳﻔﻴﺮان اروﭘﺎ و اﻳﺮان و ﻧﻴﺰ ﻋﻠﻤﺎي ﻫﺮ دﻳﻦ و ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم ﻫﺮ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﺮاي اﻣﭙﺮاﻃﻮر روس و اﻃﺮﻳﺶ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ و آﻟﻤـﺎن و ﻣﻠﻜـﺔ‬
‫اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و ﭘﺎپ ﭘﻲ ﻧﻬﻢ رﻫﺒﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ اﻟﻮاﺣﻲ ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪ‬
‫و ﺑﻲدرﻧﮓ ارﺳﺎل ﺷﺪ‪ .‬ﺑـﺮاي ﭘﺎدﺷـﺎه اﻳـﺮان ﻛـﻪ ﻧﻘـﺶ ﺑﺰرﮔـﻲ در اﻳﺠـﺎد‬
‫ﻣﺸﻜﻼت و ﻣﺼﺎﺋﺐ و رﻧﺠﻬﺎي وارده ﺑـﺮ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ داﺷـﺖ‪ ،‬ﻟـﻮﺣﻲ‬
‫ﻣﻬﻴﻤﻦ ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻴﻜﻲ ﻣﺨﺼﻮص ارﺳﺎل ﺷﻮد‪ .‬دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ ‪ 17‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻨﺎم ﺑـﺪﻳﻊ‪ ،‬ﺣﺎﻣـﻞ اﻳـﻦ ﻟـﻮح ﮔﺸـﺖ و آن را ﻣﺴـﺘﻘﻴﻤﺎً در‬
‫دﺳﺘﺎن ﺷﺎه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑـﺪﻳﻊ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳـﻦ اﻗـﺪام ﺑـﺰرگ و ﺟﺴـﺎرت‬
‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﺟﻤﻴﻊ اﻳﻦ اﻟﻮاح و آﺛﺎر اﻟﻬﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ رؤﺳـﺎي ﻋـﺎﻟﻢ و‬
‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻨﻲ درﺑﺎرة اﻳﻦ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﺮ آﻧﺎن ﺛﺎﺑﺖ ﺷـﺪ‬
‫ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺣﻖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و اواﻣﺮ آن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻗﺪرت ﺧﻮد را در‬

‫‪39‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫راه ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮدن ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺎدل و ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ و اﻳﺠﺎد اﺗﺤﺎد و ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﻴﻦ‬
‫ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻜﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻮاﻗـﺐِ ﺳـﺮﭘﻴﭽﻲ از‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﻓﺮﻣﺎن اﻟﻬﻲ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻟﻮح ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه‪ ،‬ﺷﺮﺣﻲ از ﻣﺼـﻴﺒﺖﻫـﺎي وارده ﺑـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮن ﻗﺴﻤﺘﻲ از آن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫” ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎ؛ در ﺳﺒﻴﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﺪﻳـﺪه و‬
‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪه … ﭼﻪ ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ وارد ﺷﺪ و ﭼﻪ ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز‬
‫وارد ﻧﺸﺪه و ﺑﺰودي وارد ﻣﻲﺷﻮد‪ ) .‬اﻧﺪﻛﻲ ﭘـﺲ از ﻧـﺰول ﻟـﻮح‪ ،‬ﺑـﻪ ﻋﻜـﺎ‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪﻧﺪ( در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ رو ﺑﻪ ﺳـﻮي ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻋﺰﻳﺰ و ﺑﺨﺸﻨﺪه ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻲدارم‪ ،‬ﺻﺪاي ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎرﻫﺎي ﮔﺰﻧﺪه را از ﭘﺸـﺖ‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ در ﺣﺮﻛﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﺧﻮدم و آﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ وارد ﻣﻲﺷﻮد اﻧﺪوﻫﻲ ﻧﺪارم؛ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﺮم ﻣﺸـﺘﺎق اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ در ﻋﺸﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﻧﻴﺰه ﻧﺼﺐ ﺷﻮد و از ﻛﻨﺎر ﻫﻴﭻ درﺧﺘﻲ ﻧﮕﺬﺷﺘﻢ‬
‫ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ درﺧﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ اي ﻛﺎش ﺗﻮ ﻗﻄﻊ ﺷﻮي ﺑـﻪ ﻧـﺎم‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬و ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮد در راه ﺧﺪاوﻧﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺰن ﻣﻦ‬
‫از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻣﺮدم در ﻣﺴﺘﻲ و ﻏﻔﻠﺖ ﺧﻮد ﻏﺮﻗﻨﺪ و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺸﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ و در ﭘﻲ ﻫﻮاﻳﺸﺎن ﻣﻲروﻧﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎزﻳﭽﻪ و ﻫﻮي و ﻫﻮس اﺳﺖ و ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﺎرﺷـﺎن ﻧﻴﻜـﻮ‬
‫اﺳﺖ و در ﻗﻠﻌﻪ ﺣﻔﻆ اﻟﻬﻲ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ از آن ﻛﻪ ﺑـﻪ زودي ﻣـﻲﺑﻴﻨﻨـﺪ‬
‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ اﻣﺮوز آﻧﺮا اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ اﮔﺮ ﺿﻌﻒ ﻣﺮا از ﭘﺎ ﺑﻴﻨﺪازد و ﮔﺮﺳـﻨﮕﻲ ﻣـﺮا ﻫـﻼك‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺴﺘﺮم ﺻﺨﺮه ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﺪم و ﻣﻮﻧﺴﻢ درﻧﺪﮔﺎن ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫و زاري ﻧﻜﻨﻢ و ﻧﺎﻟﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ و ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ و ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫و ﺷﻜﺮ ﻛﻨﻢ او را در ﻫﺮ ﺣﺎل؛ و از ﻓﻀﻞ او ﻣﻲﻃﻠﺒﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ واﺳـﻄﺔ اﻳـﻦ‬

‫‪40‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﺒﺲ و زﻧﺪان ﻣﻦ‪ ،‬ﮔﺮدﻧﻬـﺎي ﻋﺒـﺎد از زﻧﺠﻴـﺮ ﻧﻔـﺲ و ﻫـﻮي آزاد ﺷـﻮد و‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا روي آورﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﺺ ﺷـﺪهاﻧـﺪ ﺑـﺮاي او … و از‬
‫ﺧﺪا ﻣﻲﻃﻠﺒﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻼي ﺳﻴﺎه را )ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ وارد ﺷﺪه و ﻣﻲ ﺷﻮد( زرﻫﻲ‬
‫ﺑــﺮاي ﻫﻴﻜــﻞ اﻣــﺮ ﺧــﻮﻳﺶ ﻗــﺮار دﻫــﺪ و ﺑ ـﺎ اﻳــﻦ زره اﻣــﺮ ﺧــﻮدش را از‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎي دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺤﻔﻮظ دارد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﻼ‪ ،‬اﻣﺮ ﺧﺪا ﺑـﻪ اوج رﺳـﻴﺪ و‬
‫ذﻛﺮ ﺧﺪا روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻨﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﻤﺔ ادوار ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﺎري‬
‫ﺷﺪه …"‬
‫زﻧﺪان ﻋﻜﺎ‬
‫درآن زﻣﺎن‪ ،‬ﻋﻜﺎ ﻣﺤـﻞ ﺗﺒﻌﻴـﺪ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜـﺎراﻧﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﻫﻤـﺔ ﻧﻘـﺎط‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﻬﻨﺎور ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻴﭻ زﻧـﺪاﻧﻲ‬
‫در آن ﺷﻬﺮ ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﺜﻴﻒ و ﺑﺪ آب و ﻫﻮاي دور اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻳﻜـﻲ دو‬
‫ﺳﺎل زﻧﺪه ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬از ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ دق ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻟﻮح رﺋﻴﺲ‪ ،‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻳـﻚ ﻣﺴـﺎﻓﺮت‬
‫درﻳﺎﻳﻲ ﭘﺮ ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺎ ﻫﺸﺘﺎد ﻧﻔﺮ از ﭘﻴﺮوان و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ زﻧﺎن‬
‫و ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻜﺎ وارد و در ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ دوﻟﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ از ﺳﺮﺑﺎز‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺜﻴﻒ و ﺑﺪون وﺳﺎﻳﻞ زﻧـﺪﮔﻲ و ﺧـﻮاب‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ اول ﺳﺮﺑﺎزان درﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ اﺟﺎزه ﺧﺮوج ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ‬
‫ﻧﺎﻧﻲ ﻧﻪ آﺑﻲ‪ .‬اﻃﻔﺎل از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ و ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و ﻛـﺎري از دﺳـﺖ‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ در روزﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ زﻧـﺪاﻧﻴﺎن داده ﺷـﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫ﺧﻮردن ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻃﻔﺎل داﺋﻤﺎً ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ زودي ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑـﻪ ﺟـﺰ‬
‫دو ﻧﻔﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎي اول دو ﺑﺮادر در ﻳﻚ ﺷﺐ در ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‬
‫و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ از ﭘﺎي درآﻣﺪ‪ .‬رﻧﺠﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ دوره ﺑـﺮ آن ﻣﻈﻠﻮﻣـﺎن‬
‫واردآﻣﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺷﺮح و وﺻﻒ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬از ﺗﻌـﺪاد اﻧـﺪﻛﻲ ﺑﺎﺑﻴـﺎن ﻛـﻪ‬

‫‪41‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻫﻨﻮز ﻣﻴﺮزا ﻳﺤﻴﻲ را ﭘﻴﺮوي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟـﺪا ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺑﻬـﺎﺋﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﻪ ﻋﻜﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺤﻴﻲ و ﭘﻴﺮواﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮه ﻗﺒﺮس‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﻧﺎم ‪ 4‬ﻧﻔﺮ از ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﺒـﺮس ﺑﺮوﻧـﺪ و ‪ 3‬ﻧﻔـﺮ از ﭘﻴـﺮوان ﻳﺤﻴـﻲ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻜّﺎ اﻋﺰام ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﺗﺶ ﻓﺘﻨـﻪ و ﻓﺴـﺎدي در‬
‫ﻋﻜﺎ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ دودش ﻫﻤﻪ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺒﺮِ ﺗﺒﻌﻴﺪ‪ ‬دوﺑﺎره ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ اﻳﺮان رﺳـﻴﺪ و زاﺋﺮﻳﻨـﻲ ﻛـﻪ ﺗـﺎ‬
‫ادرﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮاي دﻳﺪار اﻳﺸﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ راﻫﻲ ﻋﻜﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﻫﻴﭽﻴـﻚ از‬
‫آﻧﻬﺎ اﺟﺎزه ورود ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ واز ﻫﻤﺎن ﻣﺴﺎﻓﺖ دور‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮة ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ را‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در آﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺎرت ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﮔـﺎﻫﻲ‬
‫ﻫﻴﻜﻞ اﻳﺸﺎن را از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣـﻲدﻳﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي آﻧﻬـﺎ دﺳـﺖ ﺗﻜـﺎن‬
‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﮔﺮﻳﺎن از ﻣﺤﺮوﻣﻲ و ﺷﺎدﻣﺎن از ﻓﻀﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻈﻬﺮ‬
‫اﻣﺮ او‪ ،‬ﺳﺮﺷﺎر از ﻧﻴﺮوي روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ وﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫روح ﺟﺪﻳﺪ‪ ‬ﺧﺪﻣﺖ و ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑـﻪ ارادة اﻟﻬـﻲ ﺳـﺨﺘﻲﻫـﺎ ﻛـﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓـﺖ‪ .‬ﺑﻌـﺪ از دو ﺳـﺎل‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﻴﺎج ارﺗﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎﻧﻪاي در ﺷﻬﺮ ﺑﺮاي ﺳـﻜﻮﻧﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫـﺎن اﻳﺸـﺎن را ﻧﻴـﺰ در ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻛﺎرواﻧﺴﺮاﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﺟﺎي دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺰل ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد و ﺟـﺎي ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن و ﺳﻴﺰده ﻧﻔﺮ زن و ﻣﺮد و ﻛﻮدك ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ روزﻫـﺎي اول‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﻲ ﭘـﺲ از ﭼﻨـﺪي اﻃﺎﻗﻬـﺎي دﻳﮕـﺮي در اﺧﺘﻴـﺎر آﻧﻬـﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪42‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ اوﺿﺎع ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬زاﺋﺮﻳﻦ‪ ،‬اﻧﺪك اﻧﺪك اﺟﺎزة ورود ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺮدم ﺷـﻬﺮ ﻛـﻪ در اﺑﺘـﺪاي ورود‬
‫زﻧﺪاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣـﻲﻧﮕﺮﻳﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛـﻢ ﻛـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺎﻛﻲ و ﺗﻘﺪﻳﺲ آﻧﺎن ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از ﺣﺎﻛﻤﺎن ﺷﻬﺮﻛﻪ اﻧﺼﺎف و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻲﺗﻮﺟـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺣﻖ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﻧـﺪارد‪،‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و وﻗﺘﻲ ﻋﻮض ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺣـﺎﻛﻢ ﻇـﺎﻟﻤﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﺷﺪﻳﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫درﻫﺎ ﮔﺸﻮده ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ از ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﻣﻴﺪ و اﻃﻤﻴﻨﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اوﺿﺎع زﻧﺪان در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮد و‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و دوﺳﺘﺎن در ﺳـﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻫـﻴﭻ ﻧﺸـﺎﻧﻪاي از‬
‫ﮔﺸﺎﻳﺶ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎن ﻣـﻲﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻧﮕـﺮان‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺮده ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺰودي درﻫﺎ ﮔﺸﻮده ﻣـﻲﺷـﻮد و‬
‫ﺧﻴﻤﺔ اﻟﻬﻲ ﺑﺮ ﻛﻮه ﻛﺮﻣﻞ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬آن روز ﺷﺎدي و ﺳﺮور ﻫﻤﻪ را در‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺑﻴﺎن اﻳﺸﺎن‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷـﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻔﻲ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮ روي آب درﻳـﺎ اﺳـﺖ و‬
‫دﻳﺮي ﻧﻤﻲﭘﺎﻳﺪ ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و ﻳﺎ ﻣﺜﻞ اﺑﺮي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه‬
‫روي ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺰودي ﻣﺤﻮ و زاﻳﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫روزي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ‪1‬ﭘﺴﺮ ارﺷﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ در ﻫﻤﺔ‬
‫دوران ﺗﺒﻌﻴﺪ و زﻧﺪان ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬

‫‪ 1‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ‪ :‬ﻟﻘﺐ ﻓﺮزﻧﺪ و ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻟﻘﺐ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﺸﻬﻮر ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪43‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ‪ 9‬ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ زﻣﻴﻦ ﺳﺒﺰ ﻧﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرﺷﺎن ﭼﻘﺪر ﺳﺒﺰه و ﺻﺤﺮا و درﺧﺘﺎن و‬
‫ﮔﻠﻬﺎ را دوﺳﺖ ﻣﻲدارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺼﺮي ﻛـﻪ ﺑﻴـﺮون ﺷـﻬﺮ ﺧـﺎﻟﻲ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻨﺪ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷــﺎ؛ آن ﻗﺼــﺮ را ﺗﻮﺧــﺎﻟﻲ اﻧﺪاﺧﺘـﻪاي و آﻣــﺪي در ﻋﻜــﺎ ﺳــﺎﻛﻦ‬
‫ﺷﺪهاي؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻠﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ در ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺸـﻴﻨﻢ‪ .‬آﻧﺠـﺎ ﺧـﺎﻟﻲ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ از اﺷﺎرة ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴـﻞ اﻳﺸـﺎن‬
‫آن اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﺮاﻗﺪاﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﺷﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎدام ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲﻧﺸﻴﻨﻲ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎره ﺑﺪه!‬
‫ﭘﺎﺷﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد‪ .‬ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي اﺟـﺎره ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﺷـﺪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ارزان ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﭘﻮل اﺟﺎره ‪ 5‬ﺳﺎﻟﻪ را دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻨّـﺎ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ‬
‫ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺣﻤﺎم ﻫﻢ درآن ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺼﺮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺟﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﺻﻔﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﺎﻏﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬آب ﺟﺎري ﻫﻢ از آن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪاي از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪﺷﺎن اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔـﺖ‪ .‬روز‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﺴﻲ ﻣﺎﻧﻊ اﻳﺸﺎن ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ را از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ در ﻗﺼـﺮ ﻣﻬﻤـﺎن ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺧﻴﺎﻟﺸﺎن راﺣﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﺑﺮاي ﺧـﺮوج ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ از ﺷـﻬﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن آﻣﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻗﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ!‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑـﻪ اﻳﺸـﺎن ﻧﻤـﻮده‪،‬‬

‫‪44‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ؛ ﻣﻦ ﻧﻤﻲروم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮﺳﻢ!‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻋﺮض ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻮاب ﻫﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑـﺮاي ﺑـﺎر ﺳـﻮم‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺻﺮﻳﺤﺎً ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻧـﻪ‪ .‬دﻳﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي ﻧﮕﻔﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺟـﻮاب‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن درس ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل از ﭘـﺎ ﻧﻨﺸﺴـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاغ ﻋﺮب ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر در ﻋﻜﺎ ﺑﺎ ﻧﻔﻮذ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را ﺗﻌﺮﻳـﻒ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺟﺴﻮري‪ .‬ﺑـﺮو ﺑـﻪ ﺣﻀـﻮر‬
‫اﻳﺸﺎن‪ .‬دﺳﺘﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮ و ﺗﺎ وﻋﺪة ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻲ‪ ،‬رﻫﺎ ﻣﻜﻦ‪.‬‬
‫در ﻋﻜﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن و ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ زاﺋﺮ اﺟﺎزه داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن و ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ و ﻣﺴـﺌﻮﻟﻴﻦ ﺣﻜـﻮﻣﺘﻲ ﺑـﺎ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﺗﻤﺎس ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻏﻴﺮﺑﻬﺎﺋﻴﺎنِ اﻧﺪﻛﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸـﺎن‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ و آن ﻣﺮد ﻋﺮب از آن اﻓﺮاد ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دو زاﻧـﻮ ﺟﻠـﻮ اﻳﺸـﺎن ﻧﺸﺴـﺖ‪،‬‬
‫دﺳﺘﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﺑﻴﺮون ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ زﻧﺪاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ ؛ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﺒﻮس ﻛﻨـﺪ؟ ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺧﻮدﺗﺎن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺣﺒﺲ ﻛـﺮدهاﻳـﺪ‪ .‬ارادة ﺧﻮدﺗـﺎن ﭼﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺶ دارم ﺑﻴﺮون ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬ﺳﺒﺰ اﺳـﺖ؛‬
‫ﺧُﺮّم اﺳﺖ؛ درﺧﺘﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺳـﺖ؛ ﺑﺮﮔﻬـﺎ ﺳـﺒﺰ اﺳـﺖ؛ ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﻬـﺎ ﻗﺮﻣـﺰ‬
‫اﺳﺖ‪..‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﺴﺠﻮﻧﻢ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻲام‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎز دﺳﺖ اﻳﺸـﺎن را‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻗﺪرِ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﭘﺸﺖ‪ ‬ﺳﺮِ ﻫﻢ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ آﺧﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‪.‬‬

‫‪45‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﺳﻮار ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫـﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﻣﺎﻧﻊ از ﺧﺮوﺟﺸﺎن ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻗﺼﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻏﺼﻦ اﻋﻈـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ دوﺳﺎل ﻳﺎ در ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻳـﺎ‬
‫در ﺷﻬﺮ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺣﻴﻔﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺼﺮ دﻳﮕﺮي در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ورود زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﻋﻜـﺎ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺼﺮ و ﺧﺎﻧﻮدهاش ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎري واﮔﻴﺮي ﻣﺒﺘﻼ ﺷـﺪﻧﺪ‬
‫و از ﻗﺼﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺼﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و ﺻﺎﺣﺐ آن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﺪون اﺟـﺎره‪ ،‬آن را‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ آن ﻗﺼﺮ را ﺑﺎ ﻗﻴﻤﺖ اﻧﺪﻛﻲ اﺟـﺎره ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺧﺎﻧﻮاده از ﻗﺼﺮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺑﻬﺠﻲ ﻧﻘﻞ ﻣﻜـﺎن ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد‪:‬‬
‫" زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ زﻧﺪاﻧﻲاﻧﺪ و ﺣﻖ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﻣﺮدم را ﻧﺪارﻧﺪ‪".‬‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻓﻘﻂ روي ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻛﻤـﺎل ﻋـﺰت و‬
‫ﺟﻼل در ﻗﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم ﻋﻜﺎ و ﺣﻴﻔﺎ و ﺷـﻬﺮﻫﺎي اﻃـﺮاف‪،‬‬
‫آرزوي آن را داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﻧـﺎم اﻳﺸـﺎن ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﺑـﺎ‬
‫اﺣﺘﺮام ﻳﺎد ﻣﻲﺷﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻤﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺣﺴﺮت ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ و ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻛﺴﺎري و ﺧﻀـﻮع و ﺧﺸـﻮع‬
‫ﺗﻤﻨّـﺎ ﻣـﻲﻛﺮدﻧــﺪ ﻛـﻪ ﺑــﻪ ﺣﻀـﻮر اﻳﺸــﺎن ﺑﺮﺳـﻨﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ آن ﺣﻀـﺮت اﺟــﺎزه‬
‫ﻧﻤﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬روزي ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻬﺮ اﺟﺎزة ﺣﻀﻮر ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬او اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ از‬
‫ﻃﺮف دوﻟﺖ ﻣﺮﻛﺰي ﺷﺮﻓﻴﺎﺑﻲ ﻣﻲﻃﻠﺒﺪ‪ .‬او و ﺑﺎزرﺳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘـﻲ‬
‫اﺟﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دو زاﻧﻮ ﻧﺰدﻳﻚ در‪ ،‬روي زﻣـﻴﻦ ﻧﺸﺴـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻗﻠﻴﺎن آوردﻧﺪ‪ .‬از ﺷﺪت ادب راﺿﻲ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﺻﺮار‬
‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻟﺐ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻲﭘﻴﭻ ﻗﻠﻴﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺎي ﺗﻔﻜﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ دو ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺴﺘﺒﺪ اﻳـﺮان و ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺮﺿﺪ ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺒﺲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺧﺮاج ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺗﺒﻌﻴـﺪ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪.‬‬

‫‪46‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫دوﺳﺘﺎن و ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺸﺎن را ﻛﺸﺘﺪ‪ .‬اﻣﻮال ﻏﺎرت ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳـﻮزاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷـﻬﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻬﺮ‪ ،‬دﻳﺎر ﺑﻪ دﻳﺎر از وﻃﻦ دور ﻧﻤﻮدﻧـﺪ ﺗـﺎ در ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄـﺔ دﻧﻴـﺎ زﻧـﺪاﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻣﺤﻮ و ﻧـﺎﺑﻮد ﮔـﺮدد‪ .‬اﻣـﺎ او در زﻳـﺮ زﻧﺠﻴـﺮ‪،‬‬
‫ﺣﺒﺲ و زﻧﺪان ﺑﻪ آﻧﺎن ﺧﻄﺎب ﻣﻲﻧﻤﻮد و آﻧﻬﺎ را از ﻧﺘﻴﺠﺔ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﺑﺮ ﺣﺬر‬
‫ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﺧﻄﺎب ﻣﻲﻧﻤﻮد؛ ﻣﺜﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ رﻋﻴـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ ﺧﻄـﺎب‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ارادة اﻟﻬﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﺧ‪‬ﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻲ در ﻗﺼـﺮ ﺳـﺎﻛﻦ‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز رﺳﻤﺎً زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺣﺒﺲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ ﻋ‪‬ﺪ‪‬ن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﻋﺎﻟﻢِ ﺧَﻠﻖ دﻳﺪه ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ در ﺑﻬﺠﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺨﺖ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬
‫درﺣﺎل ﻓﻘﺮ و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ذﻛﺮ و ﺛﻨﺎي ﺣـﻖ ﭘﺮداﺧـﺖ و ﺷـﺎدﻣﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬در ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ‪ ،‬در ﺑﻬﺠﻲ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ درﺣـﺎل ﻋـﺰت و‬
‫ﺟﻼل ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬اﻧﺴـﺎن‬
‫را از ذﻛﺮ ﺣﻖ ﺑﺎز ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ از ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان و ﻋﺮاق‪ ،‬داراﺋﻲ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺷﺘﻴﺎق‬
‫و ﺳﺮور ﺗﻘﺪﻳﻢ اﻳﺸﺎن ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺆﻣﻨﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ و آرزوي ﻓـﺪا و ﻗﺮﺑـﺎﻧﻲ در راﻫـﺶ داﺷـﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺒﺎﻟﻐﻲ از اﻣﻼك و اﻣﻮال ﺧﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺤﺒـﻮب ﻣـﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺒﺎﻟﻎ‪ ،‬ﺻﺮف اﻣﻮري ﻣﻲﺷـﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺮوزه‬
‫اﺛﺮات آن در ﻛﻮه ﻛﺮﻣﻞ و اﻃﺮاف آن ﻫﻮﻳﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻮاده در ﻛﻤﺎل ﺳﺎدﮔﻲ و ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﮔﺬران‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و اﺑﺪاً از ﺧﺮﺟﻬﺎي ﺑﻴﻬـﻮده ﺧﺒـﺮي ﻧﺒـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ روش در زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻈﻬﺮِ اﻣﺮ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺸﻘﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴﺮوان او در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫‪47‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺑﺎغ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺎران در ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﻋﻜﺎ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻣﺤـﻞ دﻳﮕـﺮي‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺰﻳﻦ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﮔـﺎﻫﻲ ﭼﻨـﺪ روز و ﺣﺘـﻲ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ را در آن ﺑﺎغ ﺳﭙﺮي ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻛﻠﺒـﺔ ﻛـﻮﭼﻜﻲ ﻛـﻪ در آن ﺑـﺎغ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺤﻞ اﺳﺘﺮاﺣﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻴﺰ از ﺣﻴﻔﺎ دﻳـﺪن ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ و ﻫﻤـﺎﻧﻄﻮر ﻛـﻪ ﺑﺸـﺎرت داده ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻴﻤﻪﺷﺎن ﺑﺮ داﻣﻨﺔ ﻛﻮه ﻛﺮﻣﻞ اﻓﺮاﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﻮﺣﻲ در داﻣﻨﻪ ﻛﻮه ﻧﺎزل ﺷﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎم ﻟﻮح ﻛَﺮﻣ‪‬ﻞ ﻛﻪ ﻣﻘﺎم اﻳﻦ ﻛﻮه و آﻳﻨﺪه آن را ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ دﻋـﺎ و ﻣﻨﺎﺟـﺎت و ﻧﮕـﺎرش ﻛﺘـﺎب و‬
‫ﻧﺰول اﻟﻮاح ﺻﺮف ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آﻳﺎت ﻧﺎزﻟﻪ و ﺑﻴﺎﻧﺎت اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺑﻴﺖ روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻳﺎراﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻳﺎ در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر اﻳﺮان و ﻋـﺮاق‪،‬‬
‫ﻧﺴﺨﻪﻫﺎي ﺧﻄﻲ آن آﻳﺎت و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را ﻛﻪ ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑـﺎ دﺳـﺖ ﻣـﻲﻧﻮﺷـﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﻃﺒﻖ آن ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎﺗﻲ ﻛـﻪ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺑـﺬر در‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪسِ ﻗﻠﺐ اﻓﺸﺎﻧﺪه ﻣﻲﺷﺪ و درﺧﺘﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺒﺎر ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺳـﺎﻳﻪ‬
‫ﺑﺮﺳﺮ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﺑﻴﻔﻜَﻨَﺪ‪.‬‬
‫در ﻋﻜﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم اﻣﻮر ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد و ﻣﻼﻗﺎت‬
‫ﺑﺎ اوﻟﻴﺎي اﻣﻮر و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ و ادﻳﺒﺎن و ﺷﺎﻋﺮان و ﻋﻠﻤﺎي ﺷﻬﺮ را ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ‬
‫آرزوﻣﻨﺪ دﻳﺪار ﺑﺎ رﻫﺒﺮ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺳـﭙﺮي‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺗﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاﻏـﺖ ﻛﺎﻣـﻞ ﺑـﻪ اﻣـﻮر‬
‫ﻣﻬﻤ‪‬ﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء رﻫﺒﺮي ﺟﺎﻣﻌـﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ادوارد ﺑﺮاون‬
‫در ﺑﻬــﺎر ﺳــﺎل‪ 1269‬ﺧﻮرﺷــﻴﺪي )‪1890‬ﻣــﻴﻼدي( و در اواﺧــﺮ اﻳ‪‬ــﺎم‬

‫‪48‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺷﺮقﺷﻨﺎس ﻣﺸـﻬﻮر اﻧﮕﻠﻴﺴـﻲ ادوارد ﺑـﺮوان ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻼﻗﺎت اﻳﺸﺎن آﻣﺪ‪ .‬او در ﺑﺎره اﻳﻦ ﺷﺮﻓﻴﺎﺑﻲ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫"‪ ...‬راﻫﻨﻤﺎي ﻣﻦ ﻗﺪري ﺻﺒﺮﻛﺮد ﺗـﺎ ﻣـﻦ ﻛﻔﺸـﻬﺎﻳﻢ رادر‬
‫آوردم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮﻳﻊ‪ ،‬ﭘﺮده را ﻋﻘـﺐ زد و ﭘـﺲ از‬
‫آن ﻛﻪ ﻣﻦ از در وارد ﺷﺪم ﭘﺮده را اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮد را در اﺗﺎق‬
‫ﺑﺰرﮔــﻲ ﻳــﺎﻓﺘﻢ ﻛــﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳــﺮ ﺑــﺎﻻي آن‪ ،‬ﻧﻴﻤﻜــﺖ ﻛﻮﺗــﺎﻫﻲ‬
‫ﻗﺮارداﺷﺖ‪ .‬در ﻗﺴﻤﺖ روﺑﺮوي در‪ ،‬دو ﻳﺎ ﺳـﻪ ﺻـﻨﺪﻟﻲ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺠـﺎ ﻣـﻲروم و ﺑـﻪ‬
‫زﻳﺎرت ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺎﺋﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻋﻈﻤﺖ آن ﻣﺤﻴﻂ ﻗﻠﺒﻢ‬
‫را ﺑﻪ ﻃﭙﺶ درآورد و ﻳﻜﻲ دو ﺛﺎﻧﻴﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧـﻮد‬
‫آﻳﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮم ﻛﻪ در آن اﺗﺎق ﺗﻨﻬـﺎ ﻧﻴﺴـﺘﻢ‪ .‬در آن ﮔﻮﺷـﻪ‪،‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺑـﻪ دﻳـﻮار ﭼﺴـﺒﻴﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻫﻴﻜﻠـﻲ ﺟﻠﻴـﻞ در‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ وﻗﺎر‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﻲ ﺑﻪ رﺳﻢ دروﻳﺸﺎن )اﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ و‬
‫ﺑﺎ ﺷﻜﻠﻲ ﻣﺘﻔﺎوت( وﺑﻪ دور آن ﻋﻤﺎﻣﻪاي ﺳﻔﻴﺪ وﻛﻮﭼﻚ ﭘﻴﭽﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎرﻛﺶ را ﻣﻲﭘﻮﺷـﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻠـﻮس ﻓﺮﻣـﻮده ﺑـﻮد‪ .‬دو‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﻓـﺬ ﺗـﺎ اﻋﻤـﺎق روح اﻧﺴـﺎن ﻧﻔـﻮذ ﻣـﻲﻛـﺮد و از آن‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻗﺪرت و ﻋﻈﻤﺖ ﻧﻤﻮدار ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻮط ﻋﻤﻴﻖ ﭘﻴﺸـﺎﻧﻲ از‬
‫ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﻲ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬وﻟـﻲ اﻧﺒـﻮه ﮔﻴﺴـﻮان و ﻣﺤﺎﺳـﻦ‬
‫ﺳﻴﺎه و ﭘﺮﭘﺸـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ آﻣﻴﺨﺘـﻪ و ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﺗـﺎ ﻛﻤـﺮ‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻼف آن را ﮔﻮاﻫﻲﻣﻲداد‪ .‬ﻣﭙـﺮس در ﺣﻀـﻮر ﭼـﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﻲ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺗﻘـﺪﻳﺲ و ﻋﺸـﻘﻲ ﺳـﺮ ﻓـﺮود‬
‫آوردم ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﻏﺒﻄـﻪ ورزﻧـﺪ و اﻣﭙﺮاﻃﻮرﻫـﺎي اﻣـﻢ‬
‫ﺣﺴﺮت ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﻼﻳﻢ و ﻣﻬﻴﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺸﺴﺘﻦ داد‬
‫و آﻧﮕﺎه ﻓﺮﻣﻮد ‪:‬‬

‫‪49‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫)) اﻟﺤﻤﺪﷲ ﻛﻪ ﻓﺎﺋﺰ ﺷﺪﻳﺪ ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻳـﺪار ﻳـﻚ زﻧـﺪاﻧﻲ‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺪي آﻣﺪهاﻳﺪ ‪ ...‬ﻣﺎ ﺟﺰ اﺻﻼح ﻋﺎﻟﻢ و ﺳﻌﺎدت اﻣﻢ ﻣﻘﺼـﺪي‬
‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﻣﺎ را اﻫﻞ ﻧﺰاع و ﻓﺴﺎد ﺷﻤﺮدهاﻧﺪ و ﻣﺴﺘﺤﻖ‬
‫ﺣﺒﺲ و ﻃﺮد ﻣﻲداﻧﻨﺪ ‪ ...‬آﻳﺎ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم اﻗﻮام و ﻣﻠﻞ در ﻇﻞ ﻳـﻚ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ درآﻳﻨﺪ و ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادر ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬رواﺑﻂ ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻴﺎن ﻧﻮع ﺑﺸﺮ اﺳﺘﺤﻜﺎم ﻳﺎﺑﺪ و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣـﺬﻫﺒﻲ از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﺮود و اﺧﺘﻼف ﻧﮋادي ﻣﺤـﻮ و زاﺋـﻞ ﺷـﻮد‪ ،‬ﭼـﻪ ﻋﻴـﺐ و‬
‫ﺿﺮري دارد ؟ ‪ ...‬ﺑﻠﻲ اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺟﻨﮕﻬـﺎي‬
‫ﺑﻲﺛﻤﺮ و ﺧﺎﻧﻤﺎنﺳﻮز ﻣﻨﺘﻬﻲﺷﻮد و ﺻﻠﺢ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ در‬
‫اروﭘﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟‪ ...‬و آﻳـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺒﺮ داده؟ ‪ ...‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و زﻣﺎﻣﺪاران ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺰاﺋﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋـﻮض آﻧﻜـﻪ در‬
‫راه ﺳﻌﺎدت و آﺳﺎﻳﺶ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎن ﺻـﺮفﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﺳـﺮاﻧﻪ در‬
‫ﺗﻬﻴﻪ وﺳﺎﺋﻞ ﻧﺎﺑﻮدي و اﻧﻬﺪام ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻜﺎر ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻬﺎ‬
‫و ﻛﺸﺘﺎرﻫﺎ و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد وﺑﻨﻲآدم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻗـﻮم‬
‫و ﻳﻚ ﻋﺎﺋﻠﻪ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ وﻃﻦ ﺧـﻮد را‬
‫دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺪان اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ را دوﺳـﺖ‬
‫ﺑﺪارﻳﺪ‪((.‬‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﺧﺮﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي زﻧﺪﮔﻲ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ را در ﻗﺼﺮ ﺑﻬﺠﻲ‬
‫ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻟﻮاح زﻳﺎدي در ﻗﺼﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﺧﺮﻳﻦ اﻟﻮاح‪ ،‬وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫اﻳﺸﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺮ و ﻣﻮم ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﺤﺮﮔﺎه ﻫﺸﺘﻢ ﺧﺮداد ‪ 1271‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي ) ‪ 29‬ﻣﻲ ‪ 1892‬ﻣﻴﻼدي(‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﺧﺎﻛﻲ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺻﻌﻮد ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪50‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫‪ 9‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ در ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻮاده و ﺟﻤﻌـﻲ از ﻳـﺎران‪ ،‬ﻣﻬـﺮ و‬
‫ﻣﻮم وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻟﻮح ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﺑﺴـﻴﺎر ﻣﻬـﻢ در ﺣﻀـﻮر‬
‫ﺟﻤﻊ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﻦ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﭘﺴﺮ ارﺷﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ و او‬
‫را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ‪ ،‬از ﺗﻔﺮﻗﻪ و اﺧﺘﻼف در دﻳﻦ اﻟﻬﻲ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮي‬
‫ﺷﺪ و وﺣﺪت آن ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣ‪‬ﻈﻬ‪‬ﺮﻳ‪‬ﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ ﺑـﺮاي اﻳـﻦ اﻳـﺎم‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻫﻤـﺔ ﻣﻈـﺎﻫﺮ اﻣـﺮ ﻛـﻪ از ﻗﺒـﻞ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬داراي دو ﻣﻘﺎم ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎم اول ﻣﻘﺎم ﺗﻮﺣﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣﻘـﺎﻣﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮﻇﻬﻮر ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ و ﺧﻮرﺷـﻴﺪ اﻟﻬـﻲ در آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺗﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﺴـﺘﻘﻴﻤﺎً از زﺑـﺎن آﻧـﺎن ﺳـﺨﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﺎل آن ﻣﺜﺎل ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑـﻴﺶ ﻧﻴﺴـﺖ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﺮ روز و ﻫﺮ ﻓﺼﻞ از اﻓﻘﻲ ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً اﻳﻦ اﻓﻖ اﻣﺮوز ﺑﺎ اﻓـﻖ‬
‫دﻳﺮوز ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻚ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان اﻟﻬﻲ ﺑـﺮ ﻋـﺮشِ ﻇﻬـﻮرِ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺳـﺎﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻐﻤــﺎت اﻟﻬــﻲ از آﻧــﺎن ﻇــﺎﻫﺮ ﻣــﻲﺷــﻮد و ﺟﻤــﺎل ﺧﺪاوﻧــﺪ از روي اﻳﺸــﺎن‬
‫ﻫﻮﻳﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺎم دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻘﺎم ﺑﻨﺪﮔﻲ و رﺗﺒﺔ ﺑﺸﺮي اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‪ ،‬ﻫﺮﻛﺪام ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻴﻜــﻞ ﻣﻌــﻴﻦ‪ ،‬در زﻣــﺎﻧﻲ ﻣﺸــﺨﺺ‪ ،‬از ﻣﻜــﺎﻧﻲ ﻣﻌﻠــﻮم‪ ،‬ﺑــﺎ وﻳﮋﮔــﻲ ﻫــﺎي‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳـﻲ از ﻣﺼـﺮ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﻴﺴﻲ از ﺟﻠﻴﻞ ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ از ﻣﻜﻪ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از ﺷـﻴﺮاز و ﺣﻀـﺮت‬

‫‪51‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻃﻬﺮان ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﻔﻬﻮم دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ در ﻣﻘﺎم ﺑﻨﺪﮔﻲ ﭼﻨﺎن از ﺧـﻮد ﻓـﺎﻧﻲ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﻧﻲ‪ ،‬وﺟﻮدي از آﻧﻬـﺎ ﺑـﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧـﺪه‪ .‬اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﺒﻮدﻳﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻧﻐﻤﺎت ﻧﺎﺋﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ از آﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨـﺎن‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ از ﺣ‪‬ﻠﻘﻮم ﻋ‪‬ﺒﺪ‪‬اﻟﻠﱠﻪ ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ آوازﻫﺎ از ﺷَﻪ ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﺟﻨﺒﺔ ﺑﺸﺮي ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎم ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﺤﺾ و ﻓﻨﺎي ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ از‬
‫ﻣﺮدم ﻋﺎدي ﻣﻤﺘﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در ﻛﻤﺎل ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار اﻇﻬﺎر ﻣﺤﻮﻳ‪‬ﺖ و ﻓﻨـﺎي‬
‫ﻣﺤﺾ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‬
‫"ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ارادة ﺗﻮ“‪ 2‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ درﻟﻮح ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻴﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن اﻳـﻦ اﺳـﺖ "اي ﺳـﻠﻄﺎن؛ ﻣـﻦ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﺴﺎﺋﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺮور‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻠﻢِ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬اﻳﻦ از ﺟﺎﻧـﺐ ﻣـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﺑﻠﻜـﻪ از‬
‫ﺳﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ و داﻧﺎ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﺑﻴﻦ زﻣـﻴﻦ و آﺳـﻤﺎن‬
‫ﻧﺪا ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ )ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ اﻣﺮ او ﻧﻤﻮدم و ﻧﺪاﻳﺶ را ﺑﮕﻮش ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن‬
‫رﺳﺎﻧﺪم( وارد ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻋـﺎرﻓﻴﻦ ﮔﺮﻳﺴـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﻋﻠـﻮم‬
‫ﻣﺘﺪاول ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم را ﻧﺨﻮاﻧﺪهام و ﺑﻪ ﻣﺪارس داﺧﻞ ﻧﺸﺪهام‪ .‬از اﻫﻞ ﻃﻬـﺮان‬
‫ﺳﺌﻮال ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬وﺟﻮد ﻣﻦ ﻫﻤﭽـﻮن‬
‫ﺑﺮﮔﻲ درﺧﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﻴﻢ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ آن را ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ آورده‪ ،‬آﻳﺎ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﮔﻲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻃﻮﻓﺎن ﭘﺎﺋﻴﺰي ﻗﺪرت ﻣﻘﺎوﻣﺖ و اﺳﺘﻘﺮار دارد؟ ﻧﻪ ﻗﺴـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﺑﺎد‪ ،‬ﺑﺮگ را ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲدﻫﺪ آنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ اراده ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي‬

‫‪ 2‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪39/26‬‬

‫‪52‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ذرة ﻧﺎﺑﻮد وﺟﻮدي ﻧﻴﺴﺖ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺴﺘﻲِ ﻛﺎﻣﻞ‪ .‬اﻣﺮِ ﻣﺤﻜﻢ ِﺧﺪاوﻧﺪ رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ ذﻛﺮ ﺧﻮدش ﺑﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎﻃﻖ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدهاي ﻫﺴـﺘﻢ در ﺑﺮاﺑـﺮ‬
‫اﻣﺮ او‪ .‬دﺳﺘﻬﺎي اراده ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺣﺮﻛﺖ داد و ﮔﺮداﻧﺪ آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻳﺎ اﺣﺪي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻧﻄﻖ ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ اﻫـﻞ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ از ﺑﺰرگ و ﻛﻮﭼﻚ و ﺷﺮﻳﻒ و ﭘﺴﺖ ﺑﺮ او اﻋﺘﺮاض ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ دﺷـﻤﻨﻲ‬
‫ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ؟ ﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﺳﺮار ﺟﺎوﻳﺪ را ﺑﻪ ﻗﻠﻢ آﻣﻮﺧﺖ )ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ( ﻣﮕﺮ آن ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻘﺘﺪرِ ﻗـﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺗﺄﻳﻴـﺪ و‬
‫ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﮔﺮدد‪“.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺎي ﺣﻮارﻳﻮن را ﻣﻲﺷﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴـﺮوان ﺧـﻮﻳﺶ ﻏـﺬا ﻣـﻲﭘﺨﺘﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ آﻧـﺎن‬
‫ﻣﻲﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺧﺎﻟﻲ از ﻓﺮش اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ وﺑـﻪ‬
‫ﻧﺎن و آﺑﻲ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺧﻀـﻮع ﻛﺎﻣـﻞ اﻳﺸـﺎن در ﺳـﺘﺎﻳﺶ ﻣﻈـﺎﻫﺮ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﻓﻄﺮت اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً اﺣﺘﺮام ﻋﻤﻴﻖ اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻔـﻮس‬
‫ﻣﻘﺪ‪‬ﺳﻪ و اﻧﺒﻴﺎء و ﺷﻬﺪاي اﻣﺮ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ و آﺷﻜﺎر ﺑﻮد‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺟﻠﻮهاي‬
‫از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻴﻜﻞ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺎ زﺑـﺎن او ﺳـﺨﻦ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﺎ ﻗﻠﻢ او آﻳﺎت ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ‬
‫و اﻳﻦ ﻣﻘﺎم و اﻳﻦ اﺧﺘﺼﺎص را ﺧﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻔﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺑﺎ ﻣﺼﺎﺋﺐ‬
‫و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻲﺷﻤﺎر ﻫﻤﺮاه ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﺑﺎرﻫـﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻧﮕﻮﻳﻢ و ﻧﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬روح اﻟﻘُﺪ‪‬س اﻣﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﮔﻔـﺘﻦ‬
‫و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫و در ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ ” :‬اﮔﺮ ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﻴِّﻨﻲ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﺷﺪ و ﻳﺎ ﻧﺎﻃﻘﻲ‪ ،‬ﺧـﻮد‬
‫را ﻣﺤﻞ ﺷﻤﺎﺗﺖ و اﺳﺘﻬﺰاء و ﻣ‪‬ﻔﺘَﺮﻳﺎت‪ ‬ﻋﺒﺎد ﻧﻤﻲﻧﻤﻮدﻳﻢ“‬
‫وﻟﻲ ﻧﺪاي اﻟﻬﻲ ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻮد و ﮔﺮﻳـﺰي از آن ﻧﺒـﻮد‪ .‬از اﻳـﻦ رو اﻃﺎﻋـﺖ‬

‫‪53‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ارادة ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ارادة آن ﺣﻀـﺮت ﺷـﺪ و رﺿـﺎي‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ رﺿﺎي آن ﺣﻀﺮت‪ .‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫” ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ آﻧﭽﻪ در ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻬﻲ وارد ﺷﻮد ﻣﺤﺒﻮب ﺟﺎن اﺳـﺖ‬
‫و ﻣﻘﺼﻮد‪ ‬روان‪ .‬ﺳ‪‬ﻢِّ ﻣ‪‬ﻬﻠ‪‬ﻚ در ﺳﺒﻴﻠﺶ ﺷﻬﺪي اﺳﺖ ﻓﺎﺋﻖ و ﻋﺬاﺑﺶ‪ ،‬ﻋ‪‬ﺬﺑﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻻﺋﻖ”‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ در ﻣﻘﺎمِ ﻋﺒﻮدﻳﺖ‪ ‬اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎن ﺷـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ در ﻣـﻮارد ﺑﺴـﻴﺎري‪،‬‬
‫ﻛﻼم و ﺑﻴﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻣﻘﺎم ﭘﺮوردﮔﺎري ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﻣﻘـﺎﻣﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪون واﺳﻄﻪ از زﺑﺎن اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ و ﺑـﺎ ﻗﻠـﻢ اﻳﺸـﺎن‬
‫ﻣﻲﻧﮕﺎرد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‪ ،‬وﺟﻮدي ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ اﻇﻬﺎر ﺷـﻮد و‬
‫اﺛﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ دﻳﺪه ﺷﻮد‪.‬‬
‫” اي ﺑﻨﺪﮔﺎن؛ آﺗﺶِ ﭘـﺮدهﺳـﻮز ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘـﺔ دﺳـﺖ ﻣـﻦ‬
‫اﺳﺖ او را ﺑﻪ آب ﻧﺎداﻧﻲ ﻣ‪‬ﻴ‪‬ﻔﺴ‪‬ﺮﻳﺪ‪ .‬آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺑﺰرﮔـﻲ‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ دﻳﺪة ﭘﺎﻛﻴﺰه در او ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ و ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﮔﻮاه راﺳـﺘﻲ‬
‫ﻣﻨﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ راﺳﺘﻲ ﮔﻮاﻫﻲ دﻫﻴﺪ‪(6).‬‬
‫” اي ﺑﻨﺪة ﻳﺰدان؛ ﺷـﺒﻨﻤﻲ از درﻳـﺎي ﺑﺨﺸـﺶ ﻳـﺰدان‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ و زﻣﺰﻣـﺔ از آوازﻫـﺎي ﺧـﻮش ﺟﺎﻧـﺎن‬
‫آوردﻳﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺟﺎن ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﭘﺮﻫـﺎي ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ در‬
‫ﻫﻮاي ﻣﺤﺒﺖ‪ ‬ﻳﺰداﻧﻲ ﭘﺮواز ﻛـﻦ‪ .‬ﻣﺮدﻣـﺎن را ﻣ‪‬ـﺮده اﻧﮕـﺎر ﺑـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﺎن ﺑﻴﺎﻣﻴﺰ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از ﻣﺮدﻣـﺎن ﺟﻬـﺎن ﻛـﻪ ﺑـﻮي ﺧـﻮش‬
‫ﺟﺎﻧﺎن را در اﻳﻦ ﺑﺎﻣﺪاد ﻧﻴﺎﻓﺖ از ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﺤﺴﻮب‪ .‬ﺑﻲﻧﻴﺎز ﺑـﻪ‬
‫آوازِ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺟﻬﺎن ﺧﻮﺷﻲ آﻣﺪه ﻏﻤﮕـﻴﻦ ﻣﺒﺎﺷـﻴﺪ‪ .‬رازِ‬
‫ﻧﻬﺎن ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪه اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزي اﻳـﻦ روز‪،‬‬
‫ﭘﻲ ﺑﺮي‪ ،‬از ﺟﻬﺎن و آﻧﭽﻪ در اوﺳﺖ ﺑﮕﺬري و ﺑﻜـﻮي ﻳـﺰدان‬
‫ﺷﺘﺎﺑﻲ“)‪(7‬‬

‫‪54‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫” اي ﺑﻨﺪﮔﺎن؛ از ﺧﻮاﻫﺸﻬﺎي ﺧﻮد ﺑﮕﺬرﻳﺪ و آﻧﭽـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪام آن را ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ‪ .‬راه ﺑﻲراﻫﻨﻤـﺎ ﻧﺮوﻳـﺪ و ﮔﻔﺘـﺎر ﻫـﺮ‬
‫راﻫﻨﻤــﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻳــﺪ‪ .‬ﺑﺴــﻴﺎري از راﻫﻨﻤﺎﻳــﺎن ﮔﻤﺮاﻫﺎﻧﻨــﺪ و راه‬
‫راﺳﺖ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬راﻫﻨﻤﺎ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺑﻨـﺪ روزﮔـﺎر آزاد‬
‫اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ او را از ﮔﻔﺘﺎر راﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﺪارد“)‪(8‬‬
‫” اي ﺑﻨــﺪﮔﺎن؛ راﺳــﺘﻲ ﭘﻴﺸــﻪ ﻛﻨﻴــﺪ و از ﺑﻴﭽﺎرﮔــﺎن رو‬
‫ﺑﺮﻣﮕﺮداﻧﻴﺪ و ﻧﺰد ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﺮا ﻳﺎد ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ و ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪(9)“.‬‬
‫” اي ﺑﻨــﺪﮔﺎن؛ از ﻛـﺮدار ﺑــﺪ ﭘــﺎك ﺑﺎﺷــﻴﺪ و ﺑـﻪ ﮔﻔﺘــﺎر‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻜﺘﺎ“)‪(10‬‬

‫ﮔﺎﻫﻲ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺎر از اﻳﻦ ﻣﻘـﺎم ﺑـﻪ آن ﻣﻘـﺎم ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﮔﺎه ﻇﺎﻫﺮاً ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﺸﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨـﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ اداﻣﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫وﺟﻮد ﺗﻔﺎوت ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﻣﻘﺎم‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫اﻣﺮ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻣﺤﻮ در ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﺮاﺳﺮ ﺣﻴﺎﺗﺶ آﻣﻴﺨﺘـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﻓﻴﻮﺿﺎت روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ و از اﻳـﻦ رو ﺑـﻴﻦ دو ﺟﻨﺒـﻪ ﺑﺸـﺮي و ﻣﻠﻜـﻮﺗﻲ‬
‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﭼﻪ در زﻧﺪﮔﻲ ﻋـﺎدي و ﭼـﻪ در ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ آن ﺣﻀـﺮت‪ ،‬ﺣـﺪ ﻓﺎﺻـﻠﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﻛﺮد‪.‬‬
‫در ﻟﻮح اﺣﺘﺮاق ﻛﻪ ﺷﺮح ﻣﺼﺎﺋﺐ و ﺳﺨﺘﻴﻬﺎي ﺳﺎﻟﻬﺎي اوﻟﻴــﻪ درﻋﻜـﺎ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻣﻘﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻧﻤﺎﻳـﺎن اﺳـﺖ‪ .‬در اﺑﺘـﺪاي‬
‫ﻟﻮح‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﻏﻢ و اﻧﺪوه و ﺑـﻼي ﺧﻮدﺷـﺎن و ﭘﻴـﺮوان ﻣﺨﻠﺼﺸـﺎن را ﺑﻴـﺎن‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﭘﻲ در ﭘﻲ از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت را ﻃﻠﺐ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ ﺗـﺎ‬
‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"‪ ...‬اﻟﻬﻲ؛ ﻋﺎﻟﻢ از ﻏﺒﺎر ﻋﺼﻴﺎن و ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻏﺒﺎر ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻧﺴـﻴﻢ‬

‫‪55‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺧﻮش ﻏﻔﺮان و آﻣﺮزش ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻏﻼمِ اﻟﻬﻲ ) ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ( در ﺳـﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﺧﺸﻚ و ﺑﻲآب و ﻋﻠﻒ ﺷﺎم ) زﻧﺪان ﻋﻜﺎ( ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺑﺎران آﺳﻤﺎن‬
‫ﻓﻀﻞ ﺗﻮ اي ﻓﺮﻳﺎدرس ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن؟"‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺳﺨﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪:‬‬
‫" اي ﻗﻠﻢ اﻋﻠﻲ؛ ﻧﺪاي ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﻮ را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ از ﺟﺒﺮوت ﺑﻘﺎ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﺗـﻮ‬
‫ﻧﺪاي ﺣﻀﺮت ﭘﺮوردﮔﺎر را ﺑﺸﻨﻮ اي ﻣﻈﻠﻮم ﻋﺎﻟﻤﻴـﺎن‪ .‬اﮔـﺮ ﺑـﺮودت و ﺳـﺮﻣﺎ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﻛﺠﺎ ﮔﺮﻣﻲ ﺑﻴﺎن ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و اﮔﺮ ﺑﻼ ﻧﺒﺎﺷـﺪ از ﻛﺠـﺎ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ‬
‫ﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺎر ﺗﻮ ﻃﻠﻮع ﻛﻨﺪ؟ از اﺷﺮار ﻣ‪‬ﻨﺎل زﻳﺮا ﺗﻮ ﺑﺮاي ﺻﺒﺮ ﺧﻠﻖ ﺷـﺪي‬
‫اي ﺻﺒﺮ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮي دﻳﺪي‪ ،‬ﺑﻪ آن اﻗﺒﺎل ﻛﻦ و اﮔﺮ ﺗﻴـﺮي را در‬
‫ﭘﺮواز ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻮدي‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ را ﺳﭙﺮ ﻧﻤﺎ اي ﻓﺪاي ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن‪" .‬‬
‫و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﻘﺎم ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﻣﻘﺎم اﻟﻬﻲ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻲﺷـﻮد و‬
‫ﻳﻜﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪:‬‬
‫"آﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻧﻮﺣـﻪ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ ﺑﻠﻜـﻪ ﺻـﻴﺤﻪ و ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫ﻣﻲزﻧﻢ از اﻧﺪك ﺑﻮدن ﻳﺎران ﺗﻮ اي ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗـﻮ ﻧﻮﺣـﺔ ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﻠﻨـﺪ‬
‫ﺷﺪ؟‪"...‬‬
‫ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﻣﻘﺎم ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫"ﺷﻨﻴﺪم ﻧﺪاي ﺗﻮ را اي ﻣﺤﺒﻮب اﺑﻬﻲ ﻟﺬا از ﺣﺮارت ﺑﻼ و اﻧﻮار ﻛﻠﻤـﺔ‬
‫ﻧﻮراي ﺗﻮ روي ﺑﻬﺎء ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺸﺖ و ﻧﻮراﻧﻲ ﺷـﺪ و ﻗﻴـﺎم ﻛـﺮد ﺑـﻪ وﻓـﺎ در‬
‫ﻣﺸﻬﺪ ﻓﺪا‪ ،‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ رﺿﺎي ﺗﻮﺳﺖ‪".‬‬
‫رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﺔ اﻧﺒﻴﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي وﺣﺪت و اﺗﺤﺎد ﺑﺸﺮ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﻫﺮﻳﻚ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﻠﻪ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن را ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف‪ ،‬ﺗﺮﻗﻲ ﺑﺨﺸـﻴﺪﻧﺪ‬
‫وﺣﺘﻲ در اﻳﻦ راه ﺟﺎن و ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ اﺗﻔـﺎق‬
‫اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ روز اﺗﺤﺎد ﻫﻤﺔ اﻧﺴﺎنﻫـﺎ زﻣـﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭘـﺪر از‬

‫‪56‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫آﺳﻤﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ و دورة آﺧﺮ اﻟﺰﻣﺎن ﻓﺮا ﺑﺮﺳـﺪ‪ .‬در آن روز ﺑـﺪﻛﺮداران ﻣﺠـﺎزات‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺎﻛﺎن‪ ،‬ﭘﺎداش رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ دورهاي ﻃﻮﻻﻧﻲ از اذﻳـﺖ و آزار و ﻇﻠـﻢ و‬
‫ﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ و ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﺑﮕﺬرد‪ .‬آﻧﮕﺎه ”رب اﻟﺠﻨﻮد“ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﻮد و‬
‫ﻗﻮم ﻣﻈﻠﻮم را از ﻣﻴﺎن اﻣﺘﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻇﺎﻟﻤﺎن را ﻫﻼك ﻛﻨﺪ و ﻣﻠﻜـﻮت‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت زرﺗﺸﺖ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﺳﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﻧﺰاع و ﺟﺪال ﻃﻮل ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﭘﺲ از آن ﺷﺎه ﺑﻬﺮام ﻛﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻋـﺎﻟﻢ اﺳـﺖ ﻇـﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺮ روح اﻫﺮﻳﻤﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺴﺎط ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺻﻠﺢ ﮔﺴﺘﺮده‬
‫ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺣﻀــﺮت ﻣﺴــﻴﺢ ﻓﺮﻣــﻮد ﻛــﻪ ﺟﻨﮕﻬــﺎ و اﺧﺒــﺎر آن و ﻧﺎﺑﺴــﺎﻣﺎﻧﻲ و‬
‫ﺑﻬﻢرﻳﺨﺘﮕﻲ و اﻏﺘﺸﺎﺷﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و ﻣﺪﺗﻲ دوام ﻳﺎﺑﺪ ﺗﺎ ”ﭘﺴﺮ اﻧﺴـﺎن“ در‬
‫”ﺟﻼل ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻲ“ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﭼﻮن روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻓﺮا ﺑﺮﺳـﺪ و ﺻـﺤﺮاي ﻣﺤﺸـﺮ‬
‫ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎران و ﺑﺪﻛﺮداران از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻓـﺎت و‬
‫ﻣﺠﺎزات رﺳﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا روي زﻣﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻮﻋﻮد ﺟﻤﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎء ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ”رب اﻟﺠﻨﻮد” و ﻫﻤﺎن ”ﺷﺎه ﺑﻬﺮام“ و ﻫﻤـﺎن ”ﭘﺴـﺮ در ﺟـﻼل‬
‫ﭘﺪر“ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ و ﻫﻤﺎن ”ﺑﻘﻴﻪاﷲ“ ﻛﻪ ﺻـﻠﺢ را ﺑـﺮ روي زﻣـﻴﻦ‬
‫ﭘﺎﻳﺪار ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮ ﻛﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺎﻛﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻇﻬﺎر و ادﻋﺎ‪ ،‬ﺑﻲﺳﺎﺑﻘﻪ و ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻋﻼﺋﻢ‬
‫زﻣﺎن و ﺑﺸﺎرات ﺟﻤﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎء ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺣﻴﺮتآور ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ وﺿـﻮح و ﺑـﺎ اﺣﺎﻃـﻪاي ﻏﻴـﺮ ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫ا‪‬ﻧﻜﺎر‪ ،‬وﺳﺎﻳﻞ و اﺳﺒﺎب ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺻﻠﺢ و وﺣـﺪت ﻣﻴـﺎن اﻓـﺮاد ﺑﺸـﺮ را اراﺋـﻪ‬

‫‪57‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬آن ﺣﻀﺮت ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪﻛـﻪ درﺧﺸـﺎنﺗـﺮﻳﻦ و ﮔﺮاﻧﺒﻬـﺎﺗـﺮﻳﻦ ﻣﻴـﻮة‬
‫درﺧﺖ داﻧﺶ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ اﺳﺖ ”ﻫﻤﻪ ﺑﺎر ﻳﻚ دار ﻳﺪ )درﺧﺘﻴـﺪ( و ﺑـﺮگ ﻳـﻚ‬
‫ﺷﺎﺧﺴﺎر“ و در اداﻣﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ”اﻓﺘﺨـﺎر ﺑـﺮاي ﻛﺴـﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ وﻃـﻦ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را دوﺳﺖ ﺑﺪارد ﺑﻠﻜﻪ اﻓﺘﺨﺎر از آن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻬﺮ‬
‫ﺑﻮرزد‪“.‬‬
‫از زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺟﻨﮓ و ﺧﺮاﺑﻲ در ﺟﻬﺎن ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ دوران ﭘﻴﺶ از آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ ﺣـﻮادث در ”روز ﻋﻈـﻴﻢ و‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻴﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ“‪3‬دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮ آﻣـﺪن رب اﻟﺠﻨـﻮد اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪" :‬ﺻﺎﺣﺐِ ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮس ﻧﻤﻮده‪ ،‬آﺑـﺎد ﺳـﺎﺧﺖ‬
‫وﺑﺮﺟﻲ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﭘﺲ آن را ﺑﻪ دﻫﻘﺎﻧﺎن داد و ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﺷـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن ﻣﻮﺳـﻢ‬
‫ﻣﻴﻮه ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد را ﻧﺰد دﻫﻘﺎﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗـﺎ ﻣﻴـﻮه ﻫـﺎي او را‬
‫ﺑﺮدارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻫﻘﺎﻧﺎن ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ را زدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻲ را ﻛﺸﺘﻨﺪ و‬
‫ﺑﻌﻀﻲ را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻏﻼﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔـﺖ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﺮا ﻣﺤﺘﺮم ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ دﻫﻘﺎﻧﺎن ﺗﺎ ﭘﺴﺮ را دﻳﺪﻧﺪ ﺑـﺎ ﺧﻮدﮔﻔﺘﻨـﺪ اﻳـﻦ‬
‫وارث اﺳﺖ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ او را ﺑﻜﺸﻴﻢ و ﻣﻴﺮاﺛﺶ را ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬آﻧﮕﺎه او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺗﺎﻛﺴﺘﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬او را ﻛﺸـﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﭼـﻮن ﻣﺎﻟـﻚ ﺗﺎﻛﺴـﺘﺎن آﻳـﺪ ﺑـﻪ آن‬
‫دﻫﻘﺎﻧﺎن ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟" اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪4/21‬‬

‫آﻳﺎ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮر آن ﻣﻈﻬـﺮ اﻟﻬـﻲ‪،‬‬

‫ﺑﻼﻳﺎي ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ و ﻫﻼﻛﺖ در اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺎﻛﻤـﺎن ﻣﺴـﺘﺒﺪ و رؤﺳـﺎي ﻣﻐـﺮور و‬
‫ﻣﺘﻌﺼﺐ ادﻳﺎن و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﻇﺎﻟﻤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ زارﻋﻴﻦ ﺷـﺮور ﺑـﺎ ﻇﻠـﻢ و‬
‫ﺳﺘﻢ در ﻃﻮل ﻗﺮﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻮهﻫﺎي ﺑﺎغ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ زور ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ؟ ﻫﻤـﻪ‬

‫‪ 3‬ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪11/2‬‬
‫‪58‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﻧﺒﻴﺎ را ﺑﻪ اذﻳﺖ و آزار ﻣﺒﺘﻼ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و ﭘﺴـﺮ اﻧﺴـﺎن )ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ( را‬
‫ﻛﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ وﻗﺎﻳﻊ ﺷﺪﻳﺪه وﺟﻨﮕﻬﺎي ﻫﻮﻟﻨﺎك در ﺟﻬﺎن واﻗﻊ‬
‫ﮔﺮدد وﻟﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻲ ﺳﺎزﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻳـﻦ ﺟﻨﮕﻬـﺎي‬
‫ﺑﻲ ﺛﻤﺮ و ﺟﺪال ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻤﺎنﺳﻮز ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺪ و ﺻﻠﺢ اﻛﺒﺮ ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﭼﺎره اي ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻳﺎ راه ﻧﺠﺎﺗﻲ ﺟﻮﻳﺪ و ﻳﺎ ﻫـﻼك ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﻨـﻚ‬
‫ﻣ‪‬ﻨﺠﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬راه ﻧﺠﺎت را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻣﺪت ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻛﻪ ﻗﻠﻢ وﺣـﻲ در دﺳـﺖ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﻪ ارادة‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﻮاح و آﺛﺎر ﺑﺴﻴﺎري ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ آﺛﺎر اﻟﻬﻲ ﺑﻪ زﺑﺎن‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ و ﻋﺮﺑﻲ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ ﻓﺎرﺳﻲ ﺳﺮه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﻦ آﺛـﺎر‬
‫در ﺟﻮاب ﺳﺌﻮاﻻت ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎي آﺳـﻤﺎﻧﻲ ﻗﺒـﻞ آﻧﭽـﻪ را‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﻮﺿﻴﺢ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻲ در‬
‫ﺑﺎرة ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻛﻞ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣـﻮرد‬
‫ﻧﻴﺎز ﻋﺎﻟﻢ در اﻳﻦ روز ﻣﺒﺎرك اﺳﺖ و ﺑﺮﺧﻲ‪ ،‬راﻫﻨﻤﺎي ﻧـﻮع اﻧﺴـﺎن اﺳـﺖ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‪ .‬ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎي ﻓﺎرﺳﻲ و ﻋﺮﺑـﻲ ﺑﺴـﻴﺎري ﻧﻴـﺰ ﺑـﺮاي‬
‫اوﻗﺎت ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ آﺛﺎر ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد آن ﺑـﻪ ﺑـﻴﺶ از ﻳﻜﺼـﺪ ﺟﻠـﺪ‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬از ﻳﻚ ﻣﻨﺒﻊ روﺣﺎﻧﻲ و ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ‬
‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ‪ ،‬دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ آن ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻟﻮاح و آﺛﺎر آن ﺣﻀﺮت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻔﺮه ﮔﺴﺘﺮدهاﻳﺴﺖ ﻛﻪ در آن ﻫﺮ ﻏﺬاي‬
‫ﻟﺬﻳﺬ و ﻃﻌﺎم ﻟﻄﻴﻒ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺳﺐِ ﻫﺮ ذوق و ﺳﻠﻴﻘﻪاي ﻓﺮاﻫﻢ اﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑـﺮ ﺳـﺮ اﻳـﻦ ﺳـﻔﺮه ﻧﺸـﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ ﺑـﻪ آﻧﭽـﻪ ﻣﻄـﺎﺑﻖ ﻣﻴـﻞ‬
‫روﺣﺎﻧﻲاش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪59‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮﻣﻮد‪” :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺳﻔﺮهاي ﮔﺴﺘﺮده و ﺑﺴـﻴﺎر ﺑـﺰرگ از‬
‫اﻧﻮاع ﻏﺬاﻫﺎي ﻟﻄﻴﻔﻪ و ﻣﻴﻮهﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻮار و ﻧﻮﺷـﻴﺪﻧﻲﻫـﺎي ﮔـﻮارا ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻮد و ﺑﺰرﮔﺎن و اﻣﻴﺮان و اﺷﺮاف ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه دﻋـﻮت ﻓﺮﻣـﻮد‪ .‬ﻫـﺮ‬
‫ﻳﻚ از دﻋﻮتﺷﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻋﺬري از آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﭘﺎدﺷﺎه ﺳـﺮ ﺑـﺎز زدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﺮوﻳـﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﻪ را دﻳﺪﻳـﺪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ دﻋﻮت ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺎن و اﻣﻴﺮان ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﺮا و ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن ﺑﺮ آن‬
‫ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺮدﻧﺪ‪“.‬‬
‫روح ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از زﻧﺪان دور دﺳﺖ ﺧﻮد در ﻋﻜﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺮان ﺑﻠﻜـﻪ‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن آوردﻧﺪ و اﻳﻦ ﻫﻴﺠﺎن و ﻧﺸـﺎط ﻫﻤﭽﻨـﺎن اداﻣـﻪ‬
‫دارد‪.‬‬
‫روح ﻗﺪﺳﻲ اﻟﻬﻲ ﻛﻪ در ﻗﻠﻢ آن ﺣﻀﺮت ﺟﺮﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮد و ﭘﻴﺮوان ﻣﻈﻬﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ آن را درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻄﺎﻓـﺖ و‬
‫ﺻﺒﺮ و ﻃﺮاوت و ﺧُﺮّﻣﻲ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮِ اﻣﺮ ﺑﻮد‪ .‬در ﭘﺲ اﻳـﻦ‬
‫آراﻣﺶ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻗﺪرت و ﻋﻈﻤﺘﻲ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺑﺎ ﻧﻔﻮذي ﻋﺠﻴﺐ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎي‬
‫ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﻟﺮزه آورد‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ دﻧﻴﺎي ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ زﻳـﺮ و زﺑـﺮ ﺷـﺪ و روح‬
‫اﻟﻬﻲ در ﺟﻠﻮة ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ را آﺳﺎن ﻧﻤﻮد و ﻫﺮ زﺣﻤﺘـﻲ را ﺑـﻪ رﺣﻤـﺖ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻓﺮﻣﻮد و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻗﻠﻮب ﭘﺎك و ﺧـﺎﻟﺺ ﺑﻨـﺪﮔﺎن را ﺑـﻪ ﻃـﻮري‬
‫ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار داده و ﻣـﻲدﻫﺪﻛـﻪ ﺻـﺎﺣﺒﺎن آن ﻗﻠـﻮب را ﺣﻴـﺎﺗﻲ ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪه و ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﻬـﻮر ﺟﺪﻳـﺪ ﺧﺪاوﻧـﺪ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺗﻮﺟـﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد را در ارادة او ﻓﺪا ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن از ﺟـﺎم‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و اﻳﻤﺎن و اﻳﻘﺎن ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻟﺬت ﻣﺎدي و ﻧﻪ ﺳـﺨﺘﻲ‬
‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام آﻧﺎن را از ﺻﺮاط ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﭘـﻲ ﺑـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪.‬‬

‫‪60‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﻴﺐﺗﺮ آﻧﻜـﻪ‪ ،‬ﻗﻠـﺐ اﻳـﻦ ﺑﻨـﺪﮔﺎن از ﻧﺸـﺎط زﻧـﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺳﺮﺷﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻼ و ﻳﺎ اﻧﺘﻘﺎم از‬
‫ﻇﻠﻢ دﺷﻤﻨﺎن در آن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ دﻓﺎع از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎي ﮔﺮﻳﻪ و زاري ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺪاي ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬رﺳـﻢ ﺷـﻜﺮاﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎ آوردﻧﺪ و ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻧﻴ‪‬ﺖ آن ﺷﻬﺎدت دادﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﺑﻪ ﻓﻀـﻞ و ﻣﻮﻫﺒـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ در‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي ﺟﻠﻮه ﻧﻤﻮده و آﻧﻬﺎ را ﺑﻨﺪﮔﺎن و دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻧﺎﻣﻴﺪه و آﻣﺪه ﺗـﺎ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت اﻟﻬﻲ را ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزد و ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ رﻧﺠﻮر و ﻣﺼـﻴﺒﺖ زده‬
‫ﻟﺒﺎس ﺻﻠﺢ و ﺳﻼم ارزاﻧﻲ دارد‪.‬‬

‫‪61‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫ﻋﺒﺎس اﻓﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻟﻘﺐ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻨﺪة ﺑﻬـﺎء را ﺑـﺮاي ﺧـﻮد‬
‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ارﺷﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﺳﺖ‪ .‬او در ﻃﻬﺮان در ﻫﻤﺎن ﺷـﺒﻲ ﺑـﻪ‬
‫دﻧﻴﺎ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺷﻴﺮاز ﺑﻪ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ )اوﻟﻴﻦ ﻣﺆﻣﻦ(‪ ،‬اﻣﺮ ﺧـﻮد را‬
‫اﻇﻬﺎر ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دوران ﻛﻮدﻛﻲ ﻋﺒﺎس در ﻣﻨﺰل اﺷﺮاﻓﻲ ﻃﻬﺮان و ﮔﺎﻫﻲ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎي ﻧﻮر‬
‫ﻣﺎزﻧﺪران ﻛﻪ اﻣﻼك ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﭙﺮي ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧُﻪ ﺳﺎل ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ واﻗﻌﺔ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﺒﺲ در ﺳﻴﺎﻫﭽﺎل ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﺎراج ﮔﺸﺖ و آن ﺛﺮوت وزﻳﺮي‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آزادي ﭘﺪر‪ ،‬در ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎي زﻣﺴﺘﺎن ﻋﺎزم ﺑﻐﺪاد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒـﺎس‬
‫ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺎزﻧﻴﻨﺶ‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ اﻧﺒﻴﺎي ﻗﺒـﻞ‬
‫را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد و اﻳﻨﻚ ﺧﻮدش را در ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﺟﻤﻴﻊ اﻧﺒﻴـﺎ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬او ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از وﻃﻨﺶ ﻃﺮد‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮش و ﻣﺜﻞ ﭼﻨﺪ ﻛـﻮدك دﻳﮕـﺮ ﻛـﻪ از‬
‫ﺑﺴﺘﮕﺎن آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮادة ﻣﺆﻣﻦ ﺧﻮد ﻋﺎزم اﻳـﻦ ﺳـﻔﺮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺻـﻤﻴﻤﻲ و از ﺟـﺎن ﮔﺬﺷـﺘﺔ ﭘـﺪرش ﻛـﻪ از ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦ وﻓـﺎدار‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ از ﭘﻴـﺎده‬
‫رﻓﺘﻦ در ﻣﻴﺎن ﺑﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺗﺎ ﻛﻤﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﺪ ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻣﺮدان ﺷﺠﺎع او را ﺑﻪ دوش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و راه ﻣﻲﭘﻴﻤـﻮد‪ .‬دراﻳـﻦ ﺣـﺎل‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺮدان از ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺳـﻌﻲ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ از‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺧﺴﺘﮕﻲ او ﺑﻜﺎﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎي ﺷـﺪﻳﺪ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮن در‬
‫ﭘﺎﻫﺎي ﻋﺒﺎس ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﻮد‪ .‬او ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﭘﻲ ﺑﺮد دﭼﺎر ﺳﺮﻣﺎزدﮔﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻫﻴﭻ ﺣﺴﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد رﺳـﻴﺪﻧﺪ و در ﺧﺎﻧـﻪاي ﺳـﺎﻛﻦ ﺷـﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺛﺮ زﺧﻢ زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﺮدن و ﭘﺎﻫﺎﻳﺸﺎن‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺗﺴﻠﻲ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺐ آﻧﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ورود ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ دﻟﺸﻜﺴﺘﻪاي ﺷﺪ ﻛـﻪ‬
‫از ﺑﻼﻳﺎ و ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺨﺖ ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑـﻪ اﻣﻴـﺪ دﻳـﺪن‬
‫رﻫﺒﺮ ﺑﺎﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻧﻲ ﺗﺎزه ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫ﻧﻴﺮوي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ در ﻫﻤﺎن ﺷـﻬﺮ‬
‫ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺟﻮار اﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ رﻓﺘﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻜـﺎن و ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦِ ﺗـﺎزهوارد ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ اﻳﺸـﺎن‬
‫اﺣﺘﺮامآﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺒﺎس آن ﺣﻀﺮت را ﮔﻮﻧﻪاي دﻳﮕﺮ ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬او در وﺟـﻮد‬
‫اﻳﺸﺎن رازي ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻌﺎﻟﻲﺗﺮ از ﺗﺼﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻓﻜﺎر ﻣﺮدم‬
‫ﻋﺎدي ﺑﻮد و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮده از اﻳﻦ راز ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫روزيﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻋﺒﺎس را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺣﺴـﺎس‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﺸﻒ راز ﻓﺮا رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ ﻧـﺰد اﻳﺸـﺎن رﻓـﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴـﺮ رد‪ ‬و ﺑـﺪل ﺷـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻗـﺪر‬
‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ در ﺳﻴﺎهﭼﺎل ﺑـﻪ آن‬
‫واﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎن ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻣﻮﻋـﻮد‬
‫ﺟﻤﻴﻊ ادﻳﺎن‪ ،‬و ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﻳـﺎم ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻛـﻮدك ‪ 9‬ﺳـﺎﻟﺔ‬
‫اﻳﺸﺎن اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ راز ﭘﻲ ﺑﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﺸﺎن ﺳﺠﺪه ﻛﺮد‬
‫و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺶ در راه اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺑﺮ ﺧﺎك رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ‪ ،‬او زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻨﺪة ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬

‫‪63‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺷﺎدي و اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ از آن دﻳﺪار ﺑﻪ ﻋﺒﺎس دﺳﺖ داد‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻮش ﺳﺮﺷﺎر و ﻋﻮاﻃﻒ و اﺣﺴﺎﺳﺎت رﻗﻴﻖ ﻛﻮدك ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪاي ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫راز ﻋﻈﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺴـﻴﺎري از‬
‫اﺳﺮار دﻳﮕﺮ آﮔﺎه ﺷﻮد‪ .‬اﻣـﺎ آن اﺳـﺮار ﻣﺜـﻞ اﻳـﻦ راز ﻋﻈـﻴﻢ ﺷـﻮق اﻧﮕﻴـﺰ و‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻗﻠﺐ رﺋﻮف ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻠﻤـﺎت درﺷـﺖ و ﻧﺎﭘﺴـﻨﺪ ﺑﺎﺑﻴـﺎن و‬
‫ﺗﻮﻫﻴﻦ و ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬رﻧﺞ آور ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ دردﻧﺎكﺗﺮ از ﻫﻤﻪ‪ ،‬آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻋﻤﻮي ﻣﻌﺮوﻓﺶ )ﻳﺤﻴﻲ( ﻛﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام و ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻤـﻪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻـﺎً‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻮد‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﻪ دﺷﻨﺎم آن ﺣﻀﺮت ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‪،‬‬
‫ﻳﺤﻴﻲ را ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﺧﻮدﺷـﺎن ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑـﻮد‪ ،‬از ﻛـﻮدﻛﻲ ﻫﻤﭽـﻮن ﭘـﺪر‪،‬‬
‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ اﻳﻨﻚ او ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺗﺨﻢ دﺷﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻨـﻪ اﻳﺸـﺎن را‬
‫در ﺑﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎس اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ و رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ در‬
‫دﻳﺪار ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻂ ﻏﻢ و رﻧﺠﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲﺷﺎن ﻧﻘﺶ ﺑﺴـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺷﺪ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻋﻤﻮ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫وﻓﺎدار و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﺑﻴﺶ از ﻫﺮﻛﺲ از ﻋﻠﺖ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪن ﻳﺤﻴﻲ در ﺑﻴﻦ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ آﮔﺎه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﻳﻦ ﺑﺎر ﻏﻢ ﺑﻜﺎﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺠﺮت‬
‫ﺻﺒﺢ ﻳﻜﻲ از آن روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺑـﻪ اوج ﺧـﻮدش رﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻧـﮓ‬
‫ﺑﻠﻨﺪي ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫‪ -‬اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ !‬
‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﺜﻞ ﭘﺘﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﺒﺎس ﻓﺮود آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎ؟ ﻛﻲ؟ ﭼﺮا؟ ﺑﺎ ﻛﻪ؟‬
‫ﻫﻴﭻ ﺳﺌﻮاﻟﻲ ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﺑﻲﺧﺒﺮ از ﻫﻤﮕـﺎن رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺖ زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﺒﺎس ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺗـﺎ‬

‫‪64‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻦ دوﺳﺘﺎن اﻟﻬﻲ ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﻓﺪاي ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ و‬
‫وﺣﺪت در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ …‬
‫ﺑﻬﺎر و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آن ﺳﺎل ﺑﺮاي ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ از ﺻﺪ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭘـﺎﺋﻴﺰ‬
‫و زﻣﺴﺘﺎن ﻫﻢ آﻣﺪ و رﻓﺖ و از ﭘﺪر ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ﺑﺪﺳـﺖ ﻧﻴﺎﻣـﺪ‪ .‬ﻳﺤﻴـﻲ ﻛـﻪ‬
‫دﻟﺒﺎﺧﺘﺔ ﺟﺎه و ﻣﻘﺎم ﺑﻮد‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺧﻮدش را رﻫﺒﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲداﻧﺴـﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﻗﺪري ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻋﻬﺪة ادارة ﺧﺎﻧﻮادة ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮوان ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﺄس و دﻟﻤﺮدﮔﻲ ﻣﺒﺘﻼ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻛﺠﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﺷﻮر و ﺷﻮق روﺣﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺪودي از ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺷـﺠﺎع و‬
‫ﻏﻴﻮر ﻫﻨﻮز اﻣﻴﺪي داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀـﻲ از آﻧﻬـﺎ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺟﺴـﺎرتﻫـﺎي ﻳﺤﻴـﻲ و‬
‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ او را ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﻴﺎم ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻗﻴﺎم ﺑﺮاي زﻧـﺪه‬
‫ﻛﺮدن آرﻣﺎﻧﻬﺎي ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﻗﻴﺎم ﺑﺮاي ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻦ آﺗﺶ ﻋﺸـﻖ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫در ﻗﻠﻮب ﺑﻨﺪﮔﺎن‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ آﺗﺶ را ﺷﻌﻠﻪور ﻣـﻲﻛـﺮد ”ﻣ‪‬ـﻦ‬
‫ﻳ‪‬ﻈﻬِﺮُه‪ ‬اﷲ“ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ او را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻴﺎن؛ ﻫﻤـﺎن‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬او در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻳﺎد ﺷﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ از اﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ او ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠـﻲ ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫زود‪ 25 .‬ﻧﻔﺮ در ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه در اﻳﺮان و ﻋﺮاق ﻗﻴﺎم ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻦ‬
‫ﻳﻈﻬﺮه اﷲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ! ﻗﺼﺪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﺮ ﺑﺪﻳﻊ را از ر‪‬ﻛﻮد و‬
‫اﻧﺤﻄﺎط ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ و ﻋﺒﺎس ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣ‪‬ﻦ ﻳ‪‬ﻈﻬِﺮُه‪ ‬اﷲ ﺣﻘﻴﻘـﻲ را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮاي او رﻧﺞ آور ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨـﺪ دﻳﺎﻧـﺖ ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎزﻳﭽﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺸـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ‪ 10‬ﺳـﺎل ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻧﺪاﺷـﺖ‪،‬‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ و ﻣﺼﻴﺒﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﺮادي ﺳـﻌﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‬
‫ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺧﻮد را وارد دﻳﻦ اﻟﻬﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼـﻮد اﻟﻬـﻲ را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و‬
‫ﻧﻘﺸﻪﻫﺎي ﺧﻮد را ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ آن ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬او ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﻣـﻲﺷـﻨﺎﺧﺖ و‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ روحِ رﻓﺘﻪ را ﺑﻪ ﻛﺎﻟﺒﺪ اﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫‪65‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و او از دوريﺷﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﻣﻲﮔـﺪاﺧﺖ و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫”آﻳﺎ اﻳﺸﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ!“‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬روزي ﻳﻚ ورق روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﭼﻨـﺪ ﻣـﺎه‬
‫ﻗﺒﻞ را داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﺒﺎس اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺧﺒﺮي ﺗﻮﺟﻪ او را ﺟﻠﺐ ﻛﺮد " ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﻫﻤـﺪاﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫در ﺳﺮﺣﺪ اﻳﺮان زﺧﻤﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻣﺮگ وﺻﻴﺖ ﻧﻤـﻮده ﻛـﻪ اﻣـﻮاﻟﺶ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دروﻳﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﻮﻫﻬﺎي ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻴﻪ ﺳـﺎﻛﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ ".‬ﺑﺮﻗﻲ از ﺷﺎدي در ﭼﺸﻤﺎن ﻋﺒﺎس درﺧﺸـﻴﺪ‪ .‬اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳـﻢ از دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﻏﻴﺒﺖ اﻳﺸـﺎن‪ ،‬او ﻫـﻢ ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ دروﻳﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻠﺐ ﻋﺒﺎس ﮔـﻮاﻫﻲ ﻣـﻲ داد ﻛـﻪ روز دﻳـﺪار‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮداﻧﻲ ﻋﺎزم ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻴﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ از ﻫﺮﻛﺲ‪ .‬ﻧﺎﻣﺔ ﻋﺒـﺎس ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤـﻪ را ﺧﻮاﻧﺪﻧـﺪ و ﻧﺎﻣـﺔ ﻋﺒـﺎس را … و رو ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮي ﺑﻐﺪاد ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺷﺐ ﻋﺒﺎس ﺑﻪ ﻛﻠـﻲ ﺑﻴﺘـﺎب ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬دو‬
‫ﺳﺎل دوريِ ﭘﺪر‪ ،‬او را از ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬از ﺳﺮِﺷـﺐ ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ راه رﻓـﺖ و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺻﺪا زد‪ .‬ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪه ﺻﺒﺢ "ﻳـﺎاﷲ اﻟﻤﺴـﺘﻐﺎث" ﮔﻔـﺖ و از ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎدرﺳﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺳﺤﺮﮔﺎه‪ ،‬ﺻﺪاي ﺣﻠﻘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻋﺒـﺎس‬
‫را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ .‬در را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻣﺮدي‪ ،‬از ﻣﺴﺎﻓﺮي ﻛـﻪ ﺑـﺮ دروازة ﺷـﻬﺮ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﻲ آورده ﺑﻮد ‪:‬‬
‫‪ -‬آب ﮔﺮم ﻛﻨﻴﺪ و ﻟﺒﺎس ﺗﻤﻴﺰ آﻣﺎده ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬ﺳﻔﺮﻛﺮدهﺗﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺪاي ﻋﺒﺎس ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪66‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻲ ژﻧﺪه و روﻳـﻲ ﭘـﺮ ﻧﺸـﺎط و ﺧﻨـﺪه‪ .‬و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻛﻪ از ﺷﻮق ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را در آﻏﻮش اﻳﺸﺎن اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎز ﻣﺤﻞ ورود ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺟﻤﻌـﻲ از‬
‫ﭘﻴﺮوان ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ وارد ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺎر‬
‫از ﻧﻴﺮوي روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷـﻮر و ﺷـﻮﻗﻲ ﻛـﻪ در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﺑﺎﺑﻴﺎن ﺑﻐﺪاد اﻳﺠﺎد ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﺔ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑـﻪ اﺣـﺪي ﻣﻘـﺎم ﺧـﻮد را‬
‫اﻇﻬﺎر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﻳﺎت و ﺑﻴﺎﻧـﺎت ﺧـﻮد‪ ،‬ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦ را ﺑـﺎ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻤﻲ ﺑـﺪﻳﻊ آﺷـﻨﺎ‬
‫ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﺗﻤﺪن ﺟﺪﻳﺪي را در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻇﻬـﻮر ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ اﻳﺎم ﺑﻪ ﺻﻮرت‪ ‬ﺟﻨﻴﻦ وﺟـﻮد دارد‪.‬‬
‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در زﻣﺎن ﻣﺸﺨﺼﻲ از آن ﭘـﺮده‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ ،‬درﺧﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻧﻬﺎل آن ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷـﺪه و ﺑـﻴﺶ از‬
‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ دارد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧﻪ از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ‬
‫را در آن ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ اَرﺷَﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺮدﺳﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻲاﻧـﺪازة‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺪرِ ﺑﺰرﮔـﻮار او را "آﻗـﺎ" ﺧﻄـﺎب ﻣـﻲﻓﺮﻣـﻮد و‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از آﺛﺎر و اﻟﻮاح ﻧﺎزﻟﻪ ﺑﻘﻠﻢ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻓﺮﺳـﺘﺎده‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻗﺪر و ﻣﻘﺎم اﻳﻦ ﻛﻮدك ﻛﻪ ﻛﻢﻛﻢ او را ﺑﻨﺎم "ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ" ﻣﻲﺷـﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﻀﻲ از ﺳـﺌﻮاﻻت ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦ و‬
‫ﻏﻴﺮﻣﺆﻣﻨﻴﻦ را ﭘﺎﺳﺦ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎم ﻋﻠﻤـﻲ اﻳـﻦ ﺟـﻮان اﻟﻬـﻲ‪ ،‬ﺳـﺒﺐ ﺣﻴـﺮت‬
‫ﻫﻤﮕﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫‪67‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺟﻮاب ﻣﻔﺼﻠﻲ در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺣﺪﻳﺚ اﺳﻼﻣﻲ ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‬
‫” ﮔﻨﺞ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮم ﭘﺲ ﺧﻠﻖ را ﺧﻠﻖ ﻛﺮدم ﺗـﺎ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮم“ از ﻗﻠﻤﺶ ﺻﺎدر ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﻛُﻨﺖ‪ ‬ﻛﻨـﺰ ﻣﻌـﺮوف‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ اﺛﺮِ ﻗﻠﻤﻲِ ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻌﺮوفﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ در اﺑﺘﺪاي دورة ﺟﻮاﻧﻲ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ‪ ‬ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دوران ﻛـﻮدﻛﻲ‪ ،‬ﻣﺴـﺌﻮﻟﻴﺖﻫـﺎي ﺑﺰرﮔﺘـﺮي ﺑـﺮ‬
‫دوش او ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻣﻤﺘـﺎز‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از اوﻗﺎت در ﺧﺪﻣﺖ ﭘـﺪر ﺑﺰرﮔـﻮار ﺑـﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻦ آﻳـﺎت ﻧﺎزﻟـﻪ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺘﺎب اﻳﻘﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻂ زﻳﺒﺎي ﺳﺮﻛﺎر آﻗﺎ ‪ ،‬ﻧﮕﺎرش‬
‫ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻛﺎر آﻗﺎ ‪ 19‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺧﺎﻧﻮادهﺷـﺎن ﺑـﻪ ﻣﺮﻛـﺰ‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺣﻀﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻔﺎرش ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﻗﺎﺟﺎر‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺒﻮل ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺟﺪا ﺷﺪن‬
‫از آن ﺣﻀﺮت ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ و ﻧﺎﮔﻮار ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫در ﺑﺎغ رﺿﻮان آن ﺳﻮي رود دﺟﻠﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﺸـﺎرت ﻇﻬـﻮر‬
‫ﻣ‪‬ﻦ ﻳ‪‬ﻈﻬِﺮُه‪ ‬اﷲ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻳﺎران رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺻﺪ روزه‪ ،‬ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ در ﻛﻨـﺎر ﻛﺠـﺎوه ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲﻛـﺮد و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر آﻣﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ورود ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺒﻮل‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﺎﻛﻦ‪،‬‬
‫و ﺑﻌﺪ از ‪ 4‬ﻣﺎه ﺑﻪ ادرﻧﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮي ﺳـﺮد و ﺑﺴـﻴﺎر دور از ﻣﺮزﻫـﺎي‬
‫اﻳــﺮان‪ .‬در آن ﺳــﻮي ﺗﺮﻛﻴـﺔ اﻣــﺮوزي‪ .‬ﺑــﻪ ﮔﻤــﺎن ﺣﻜﻮﻣــﺖ اﻳــﺮان‪ ،‬دﻳﮕــﺮ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ ﻧﻤـﻲرﻓـﺖ و اﻳـﻦ ﮔـﺮوه ﻛﻮﭼـﻚ در آن ﺷـﻬﺮ دور ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮده ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺻﺪا ﺧـﺎﻣﻮش ﻣـﻲﺷـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﻧﺪاي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ و اﻣـﺮ او ﺑـﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻲ ﺳـﭙﺮده‬

‫‪68‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫دوران ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺘﻲ دوﺑﺎره آﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬آزاردﻫﻨﺪهﺗـﺮ از ﺳـﺮﻣﺎي ﻃﺎﻗـﺖ‬
‫ﻓﺮﺳﺎ و ﺑﺮف ‪ 5‬ﻣﺎﻫﻪ و دوري از وﻃﻦ و ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎﻧﻲ و اﺳﺎرت‪ ،‬اﺧﺘﻼﻓﻲ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ )ﻧﺎﺑﺮادري ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ( در ﺑﻴﻦ دوﺳـﺘﺎن اﻳﺠـﺎد ﻣـﻲﻛـﺮد‪ .‬او‬
‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻛﺎﺷﺘﻦ ﺗﺨﻢ دﺷﻤﻨﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻮد ﻧﺪاي ﺻـﻠﺢ و دوﺳـﺘﻲ و اﻟﻔـﺖ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ را در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻪ را در زﻳﺮ ﺧﻴﻤﺔ اﻟﻄﺎف و ﺑﺨﺸـﺶ اﻟﻬـﻲ‬
‫ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﺑﺮادر ﺑﻲ وﻓﺎ و ﻫﻤﺪﺳﺘﺎﻧﺶ دﺷﻮارﺗﺮ از ﺗﺤﻤـﻞ‬
‫زﻧﺠﻴﺮ در ﺳﻴﺎهﭼﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ از آﻧﭽﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻣﻮﺑﻪﻣﻮ آﮔﺎه ﺑﻮد و ﺷـﺪﻳﺪاً رﻧـﺞ‬
‫ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮد ﺑﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﻮد و ﻫﻤﻴﺸـﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت آن ﺣﻀﺮت را ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ و ﺳﭙﺮي‬
‫ﺑﺮاي ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮ ﭘـﺪر ﺑﺰرﮔـﻮار وارد آﻳـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ در ﻃﻮل اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﻤﺔ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ آن ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫در ادرﻧﻪ ﺟﻮاب ﺑﺴﻴﺎري از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﺳﺌﻮاﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀـﻮر ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ ﻣﺤﻮ‪‬ل ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﻻزم ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن و اﻋﻴﺎن و ﻳـﺎ ﻋﻠﻤـﺎي اﺳـﻼم ﺻـﻮرت ﮔﻴـﺮد‪ ،‬او ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻲ از اﻳﺸﺎن ﺑﺎ آﻧﺎن دﻳﺪار ﻣﻲﻧﻤـﻮد‪ .‬در آﺛـﺎر ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ ﺑـﻪ‬
‫درﺧﺖ اﻟﻬـﻲ ﺗﺸـﺒﻴﻪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪان ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءﷲ اﻏﺼـﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ".‬ﻏُﺼﻦ" ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺎﺧﻪ‪ .‬ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﻪ‬
‫ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﻠﻘﺐ ﮔﺮدﻳﺪ ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻓﺮزﻧﺪان دﻳﮕﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﻴﺰ در ﻧـﺰد اﺣﺒـﺎ‪ ،‬داراي اﺣﺘـﺮام‬

‫‪69‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﻘﺎم و ﻣﺮﺗﺒﻪاي دﻳﮕـﺮ داﺷـﺖ و از دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻣﻤﺘﺎز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻜﺎ در آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﺔ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺑـﺮ روي ﻛـﺮه ﺧـﺎك‪،‬‬
‫دورة ﺟﺪﻳﺪي در زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬او اﻛﻨﻮن ‪ 25‬ﺳﺎل داﺷﺖ و ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺗﻼﺷﺶ ﻓﺮاﻫﻢ آوردن اﺳﺒﺎﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻓﺮاﻏـﺖ و آﺳـﺎﻳﺶ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻓﺎع و ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از ﻧﻬﺎل ﻧﻮرﺳﺘﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻣﻬﻤﺘـﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﺸﻐﻠﺔ ﺳﺮﻛﺎر آﻗﺎ ﺑﻮد‪ .‬ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﺗﻤﺎس ﺑـﺎ ﮔـﺮوهﻫـﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ از ﻋﻠﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﻋﺎدي‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛـﻪ دوران ﺑﺴـﻴﺎر ﺳـﺨﺖ‬
‫زﻧﺪان ﻋﻜﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ روزﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮﺷﺎر از ﭘﻴﺮوزي ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ آراﻣـﺶ‬
‫ﻧﺴﺒﻲ ﺑﺮاي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
‫روزي ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ در ﺣﻀﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ‪:‬‬
‫”ﺧﻮب اﺳﺖ ﭼﻨﺪ ورﻗﻲ درﺑﺎرة ﻋﻠﺖ آﺑﺎداﻧﻲ دﻧﻴﺎ و ﺧﺮاﺑﻲ آن ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷـﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺗﻌﺼﺐِ ﻣﺘﻌﺼﺒﻴﻦ را ﻳﻚ درﺟﻪ ﻛﺎﻫﺶ دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑـﺮاي ﺷـﻨﻴﺪن‬
‫ﻧﺪاي اﻟﻬﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻇﻬﻮر ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ آﻣﺎدﮔﻲ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪“.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳـﺮﻛﺎرآﻗﺎ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﻧﮕـﺎرش‬
‫”رﺳﺎﻟﺔ ﻣ‪‬ﺪ‪‬ﻧﻴ‪‬ﻪ “ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧـﺪ ” در ﺳـﺒﺐ و‬
‫ﻋﻠﺖ‪ ‬آﺑﺎداﻧﻲ و ﺧﺮاﺑﻲ دﻧﻴﺎ “ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ در ”ﺳـﺒﺐ و ﻋﻠـﺖ‬
‫آﺑﺎدي و ﺧﺮاﺑﻲ اﻳﺮان“ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮداﺷﺖ‪ ‬ﺑﺴﻴﺎري ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺮاﺑـﻲ‬
‫اﻳﺮان ﺧﺮاﺑﻲ دﻧﻴﺎﺳﺖ و آﺑﺎدي اﻳﺮان ﺳﺒﺐ و ﻋﻠﺖ آﺑﺎداﻧﻲ دﻧﻴﺎ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ رؤﺳﺎ و ﻣﺮدم اﻳﺮان اﺳﺖ‪ ،‬اﺻﻮل روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺑﺎزﺳﺎزي اﻳﺮان ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﺑﺘﺪاي رﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬از ﻣﺮدم اﻳـﺮان دﻋـﻮت ﺷـﺪه ﺗـﺎ در ﺗـﺎرﻳﺦ ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﻠﻴﺪ ﺗﺮﻗﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ را در آن ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪" .‬ﻋﺰت و ﺳﻌﺎدت ﻫـﺮ‬
‫ﻣﻠﺘﻲ در آن اﺳﺖ ﻛﻪ از اﻓﻖ ﻣﻌﺎرف‪ ،‬ﭼﻮن ﺷـﻤﺲ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺸـﺮِق ﮔﺮدﻧـﺪ‪ ".‬اﻳـﻦ‬

‫‪70‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫رﺳﺎﻟﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪاي از راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ در ﺳـﺎﻟﻬﺎي ﺑﻌـﺪ ﻣﻜـﺮراً از ﻗﻠـﻢ‬
‫ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ ﺟﺎري ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫درﮔﺬﺷﺖ ﭘﺪر و ﺑﺎر ﮔﺮان‬
‫دردﻧﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪ و ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ واﻗﻌﻪاي ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﻛﺎر آﻗـﺎ را‬
‫ﺷﺪﻳﺪاً ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار داد‪ ،‬درﮔﺬﺷﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ را آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻮد ﺷـﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﻨـﻚ ﺑـﻴﺶ از ﻫـﺮ‬
‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﭼﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ را از دﺳـﺖ داده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧُﻪ روز ﺑﻌﺪ در اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ از ﺑﺴﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻏﺼـﻦ اﻋﻈـﻢ وﺻـﻴﺖ ﻧﺎﻣـﻪ را‬
‫ﮔﺸﻮد و آن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻴﺮزا ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻠﻴﻢ داد ﺗﺎ ﺑـﺎ ﺻـﺪاي ﺑﻠﻨـﺪ در‬
‫ﺟﻤﻊ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در اﺑﺘﺪا ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮﭼﻪ ﺛﺮوﺗﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻪاﻧـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺮاي ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺑﮕﺬارﻧﺪ؛ وﻟﻲ در ﺧﺰاﻧـﻪﻫـﺎي ﺗﻮﻛـﻞ و ﺗﻔـﻮﻳﺾ‪ ،‬از ﺑـﺮاي‬
‫و‪‬ر‪‬اث ﻣﻴﺮاﺛﻲ ﺑﺮ ﺟﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﻛﻨـﻮن ﻧﺪﻳـﺪه و ﮔﻮﺷـﻲ‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪه‪ ،‬ﻣﻴﺮاﺛﻲ ﻣﺮﻏﻮب و ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ‪ .‬ﺳﭙﺲ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﻴﻮﻓﺎﻳﻲ ﺛﺮوت ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﺛﺮوﺗﻲ ﻛﻪ در آن ﻫﻢ ﺗﺮس ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺧﻄﺮ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺛـﺮوت‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﺬﻳﺮد و ﻓﺎﻧﻲ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدي ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﺔ وزﻳﺮ ﺑﺰرگ اﻳﺮاﻧﻲ ﻣﺘﻮﻟـﺪ ﺷـﺪ و در ﻣﻴـﺎ ن ﭘﺮﻧـﺪ و‬
‫ﭘﺮﻧﻴﺎن رﺷﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ دﺧﺘﺮ وزﻳﺮ ازدواج ﻧﻤﻮد و در ﺧﺎﻧﻪاي ﻣﺠﻠﻞ و اﺷﺮاﻓﻲ‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﻗﺼﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﻫﻤـﺔ ﺛـﺮوت و ﻣﻘـﺎم و ﻋـﺰت و‬
‫ﺷﻬﺮت را در راه ﺧﺪاوﻧﺪ و ارادة او ﻓﺪا ﻧﻤـﻮد و اﺳـﻴﺮ زﻧﺠﻴـﺮ و ﺳـﻴﺎﻫﭽﺎل‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪاش ﻏﺎرت ﺷﺪ و ﺛﺮوﺗﺶ ﺗـﺎراج ﮔﺸـﺖ‪ .‬ﺧـﺎﻧﻮادهاش ﺑـﻲﺳـﺮ و‬
‫ﺳﺎﻣﺎن ﺷﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻲﭘﻨﺎه‪ .‬از آن ﭘﺲ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧَﻔَـﺲ آﺧـﺮ ﻳـﺎ اﺳـﻴﺮ ﺑﻨـﺪ و‬
‫زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻮد ﻳﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ و زﻧﺪاﻧﻲ‪ .‬آوارة دﻳﺎر ﻏﺮﺑﺖ ﺷـﺪ و ﺗـﺎ آﺧـﺮ ﻋﻤـﺮ ﻧَﻔَﺴـﻲ‬

‫‪71‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫راﺣﺖ ﺑﺮﻧﻴﺎورد‪ .‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﻣﻌﺮض ﺷﺪاﺋﺪ و ﺑﻼ ﺑـﻮد و ﻣـﺪام در زﻳـﺮ ﺗﻴـﻎ و‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪاي ﻗﻠﻤﺶ از ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺎﻳﺴـﺘﺎد‪ .‬ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و اﺣﻜـﺎم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮد و ارﺳﺎل داﺷﺖ ﺗﺎ ﻣ‪‬ﺪ‪‬ﻧﻴ‪‬ﺘﻲ ﺟﺪﻳـﺪ در ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺗﺄﺳﻴﺲ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫او اﻳﻨﻚ ﻗﺎﻟﺐ ﺧـﺎﻛﻲ را ﺗـﺮك ﻧﻤـﻮده و در ﻋـﺎﻟﻢ ﭘـﺎك ﺑـﺮ ﺗﺨـﺖ‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺖ اﺑﺪي ﺑﻪ ﭘﻴﺮواﻧﺶ ﻧﺎﻇﺮ اﺳـﺖ‪ .‬او در وﺻـﻴﺖ ﻧﺎﻣـﺔ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧـﺎم‬
‫"ﻛﺘﺎب ﻋﻬﺪي" ﻋﻠﺖ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻼ و ﺳﺨﺘﻲ را درﻃﻲ ﺳـﺎﻟﻴﺎن دراز‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ ﻣﻈﻠﻮم از ﺣﻤﻞ ﺷـﺪاﻳﺪ و ﺑﻼﻳـﺎ وا‪‬ﻧـﺰالِ آﻳـﺎت و اﻇﻬـﺎرِ‬
‫ﺑ‪‬ﻴِّﻨﺎت"آن ﺑﻮده ﻛـﻪ آﺗـﺶ ﻛﻴﻨـﻪ و دﺷـﻤﻨﻲ ﻛـﻪ در ﻗﻠـﻮب روﺷـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﭘﺬﻳﺮد و ﻧﻮر اﺗﻔﺎق و اﺗﺤﺎد‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ را روﺷﻦ ﺳﺎزد وآﺳـﺎﻳﺶِ ﺣﻘﻴﻘـﻲ‬
‫ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺮﺣﻲ در ﺑﺎره ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻘﺎم اﻧﺴﺎن و ﺟﻮاﻫﺮي ﻛﻪ در ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ وﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻛﺮدﮔﺎر و راﺳـﺘﻲ و درﺳـﺘﻲ در رﻓﺘـﺎر و‬
‫ﮔﻔﺘﺎر را اﺳﺒﺎبِ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻋﺎﻟﻴﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫" ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻟﺴﺎن از ﺑﺮاي ذ‪‬ﻛﺮِ ﺧﻴﺮ اﺳﺖ او را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر زﺷـﺖ‬
‫ﻣﻴﺎﻻﺋﻴﺪ‪ ...‬اﻣﺮوز روزي اﺳﺖ ﺑﺰرگ و ﻣﺒﺎرك‪ .‬آﻧﭽﻪ در اﻧﺴﺎن ﻣﺴﺘﻮر ﺑـﻮده‪،‬‬
‫اﻣﺮوز ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻘﺎم اﻧﺴﺎن ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﻖ و راﺳـﺘﻲ‬
‫ﺗﻤﺴ‪‬ﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺮ اﻣﺮ ﺛﺎﺑﺖ و راﺳﺦ ﺑﺎﺷﺪ‪" .‬‬
‫آﻧﮕﺎه از ﺟﻤﻴﻊ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﭘـﺲ ﺑـﻪ ﻏُﺼـﻦِ‬
‫اﻋﻈﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب اﻗﺪس آﻳﺎﺗﻲ ﻧﺎزل ﺷـﺪه ﻛـﻪ ﻣﻘﺼـﻮد از آن‪،‬‬
‫ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ اﺳﺖ‪ " .‬اذا ﻏَﻴﺾ‪ ‬ﺑﺤﺮُاﻟﻮِﺻﺎل و ﻗُﻀﻲ‪ ‬ﻛﺘﺎب‪ ‬اﻟﻤ‪‬ﺒﺪ‪‬إ ﻓﻲ اﻟﻤ‪Ĥ‬ل‬
‫ﺗَﻮ‪‬ﺟ‪‬ﻬﻮا اﻟﻲ ﻣ‪‬ﻦ اَراده‪ ‬اﷲ اﻟﺬي اﻧﺸﻌﺐ ﻣ‪‬ﻦ ﻫﺬااﻻﺻﻞِ اﻟﻘَﺪﻳﻢ"‬

‫‪72‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﻞ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﺮﻛﺎر آﻗﺎ ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﺗﻮﺟـﻪ ﺟﻤﻴـﻊ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬او در ‪ 48‬ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﺎري ﺑﺮدوش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﻳـﻚ‬
‫ﻧﻔﺮ در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آن را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ او ؛ و اﻟﺒﺘـﻪ ﺣﻤـﻞ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﺎري ﺑﺴﻴﺎر دﺷﻮار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﻟﻮﺣﻲ از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ آن را ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎم "ﺳﻮره اﻟﻐُﺼﻦ" ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻟﻮح‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮاﻣﺮ اﻟﻬـﻲ ﺑـﻪ درﺧﺘـﻲ‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ رﻳﺸﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺸـﻴﺖ و ارادة ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﺤﻜـﻢ ﻛـﺮده و‬
‫ﺷﺎﺧﻪاي ﻣﺒﺎرك از آن ﺳﺮ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه و ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد را اﺣﺎﻃﻪ ﻓﺮﻣﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮي ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲدﻫـﺪ و ﻣﻴـﻮهﻫـﺎﻳﺶ ﻧﺼـﻴﺐ ﻫﻤﮕـﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮط آن ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و از آن ﺑﭽﺸﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴـﻮهﻫـﺎﻳﺶ ﻋﻠـﻢ و ﺣﻜﻤـﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻣﻮﻫﺒﺘﺶ ﺑﺮاي ﺟﻤﻴﻊ اﻫـﻞ ﻋـﺎﻟﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻳﺔ اﻳـﻦ ﺷـﺎﺧﻪ‪ ،‬ﭘﻨـﺎه‬
‫ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﺎن اﺳﺖ و ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻫﻤﺔ ﻣﺮدﻣﺎن‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺤﺎل ﻛﺴﻲ در ﻇﻞ آن ﻗـﺮار‬
‫ﮔﻴﺮد‪ .‬روزي ﻓﺮا ﻣﻲ رﺳﺪ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﺗـﺎب ﺣـﺮارت آن روز را ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬
‫داﺷﺖ و در آن روز ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻳﺔ اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ‪ ،‬ﺳـﺎﻳﻪﺑـﺎن و ﺟـﺎي اﻣـﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻛﻪ از آن ﻛﻨـﺎره ﮔﺮﻓـﺖ و دوري ﺟﺴـﺖ در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬـﺎي ﻫـﻮي و ﻫـﻮس‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑِﻤ‪‬ﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﺻﺮﻳﺤﺘﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪ :‬ﻣـﺎ اﻳـﻦ ﻓﻀـﻞ را‬
‫ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻫﻴﻜﻞ اﻧﺴﺎن ﻣﺒﻌﻮث ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ .‬آﻳﺔ ﻛﺘﺎب‬
‫اﻗﺪس درﺑﺎرة ﺷﺎﺧﻪاي ﻛـﻪ از رﻳﺸـﺔ ﺟﺎوﻳـﺪان ﻣـﻲروﻳـﺪ‪ ،‬در ﺑـﺎره ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ در " ﺳﻮره اﻟﻐُﺼﻦ" وﺻﻒ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﺘـﻲ ﻗﺒـﻞ از آن‬
‫ﻛﻪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﻣﻘﺎم ﻏُﺼﻦ اﻋﻈـﻢ ﺑﻴـﺎن ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﺴـﻴﺎري از‬
‫اﺣﺒﺎء ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ‪ ،‬ﺳﺮﻛﺎرآﻗﺎ اﺳﺖ و اﻳﻦ روز ﻫﻮﻟﻨﺎك‪ ،‬زﻣـﺎﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ را ﺗﺮك ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭘـﻴﺶ از اﻳـﻦ از ﺑﻴﺎﻧـﺎت‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻘـﻂ‬
‫او‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ آن ﺣﻀﺮت و رﻫﺒﺮي ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻧﻮﭘﺎي ﺑﻬـﺎﻳﻲ را دارد‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫‪73‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻏﻴﺮ از آﻧﭽﻪ در ﺳﻮرة ﻏﺼﻦ درﺑﺎرة او ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ او را "ﺳـﺮّ اﷲ"‬
‫)راز ﺧﺪا( ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ "ﻣ‪‬ﻦ ﻃﺎف‪ ‬ﺣﻮﻟﻪ اﻻﺳـﻤﺎء" )ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻤﻴــﻊ ﻧﺎﻣﻬــﺎ دور او ﻃــﻮاف ﻣــﻲﻛﻨــﺪ( اﻛﻨــﻮن رﻫﺒــﺮي ﺟﺎﻣﻌــﻪ ﻣﻈﻠــﻮم و‬
‫ﺳﺘﻤﺪﻳﺪهاي ﻛﻪ ﻃﻲ ﺳﺎﻟﻴﺎن دراز‪ ،‬ﻣﻌﺮض ﻫﺰاران ﺻـﺪﻣﻪ ﮔﺸـﺘﻪ ﺑـﻮد و در‬
‫ﻧﺸﻴﺐ و ﻓﺮاز روزﮔﺎر‪ ،‬ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ را از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در دﺳﺖ ﻏﺼﻦ‬
‫اﻋﻈﻢ ﺑﻮد و او ﺑﺎﻳﺪ وﺣﺪت اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن‬
‫اوﻟﻴﻦ و ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ اﻣﺮي ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻔﻆ وﺣﺪت ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲﺷـﺪ‪ ،‬ﺛﺒـﻮت‬
‫ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪي ﻛﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در وﺻـﻴﺖ ﻧﺎﻣـﺔ ﺧـﻮد از ﺟﻤﻴـﻊ‬
‫ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪي ﻛﻪ ﻣﺜـﻞ ﻣﺤـﻮر ﺑـﻮد و ﻫﻤـﺔ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎ و‬
‫اﻗﺪاﻣﺎت اﻓﺮاد و ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺣﻮل آن ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد و او در ﻣﺮﻛـﺰ اﻳـﻦ ﻣﺤـﻮر‬
‫ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ وﻋﺪه داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ادﻳـﺎن‬
‫ﻗﺒﻞ دﭼﺎر ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﭘﺮاﻛﻨﺪﮔﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﭘﺪﻳـﺪ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﺔ ﻣﻜﺘﻮب‪ ،‬اﻳﻦ وﻋﺪه ﺗﺤﻘﻖ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‬
‫و ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ از ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻧﻤـﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺳـﺮﻛﺎرآﻗﺎ در‬
‫اوﻟﻴﻦ اﻟﻮاﺣﻲ ﻛﻪ از ﻗﻠﻤﺶ ﺻﺎدر ﺷﺪ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﻨـﺪة ﺑﻬـﺎ ﺧﻮاﻧـﺪ و از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ او را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎري ﻏﺮق ﺣﻴﺮت ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺧﻮد را ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﺧﻮاﻧَﺪ ﻫﻤﺎن ﻏﺼﻦ اﷲ ﻛـﻪ‬
‫)‪(1‬‬
‫در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ذﻛﺮ ﺷﺪه ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﺳ‪‬ﺮّاﷲ ﻛﻪ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛـﻪ‬
‫)‪(2‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﻈﻬﺮه اﷲ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآو‪‬ر‪‬د‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ درﺑﺎرهاش ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ "ﻣـﺎ ﺗـﻮ را‬
‫‪74‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﭘﻨﺎه ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن و ﻋﻠﺖ ﺣﻔﻆ اﻫﻞ آﺳـﻤﺎن و زﻣـﻴﻦ ﻗـﺮار ﻓﺮﻣـﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺗـﻮ ﻗﻠﻌـﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻤﺎن آورد‪ .‬از ﺧﺪا ﻣﻲﻃﻠﺒـﻴﻢ ﺑﻮاﺳـﻄﺔ‬
‫ﺗﻮ آﻧﻬﺎ را ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻏﻨﻲ ﻛﻨﺪ و روزي دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺗﻮ اﻟﻬﺎم ﻛﻨـﺪ آﻧﭽـﻪ را‬
‫ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻨﺎي اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮد‪ .‬درﻳﺎي ﻛﺮم و ﻣﺸﺮق ﻓﻀﻞ ﺑﺮاي ﺟﻬﺎﻧﻴـﺎن‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬از او ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را و آﻧﭽﻪ روي آن اﺳﺖ ﺳﻴﺮاب ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﮔُﻠﻬﺎي ﺣﻜﻤﺖ و ﺑﻴﺎن و ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎي ﻋﻠﻢ و ﻋﺮﻓﺎن از آن ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎر‬
‫ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﻳﺎري ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻳﺎور ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﺑﺨﻮاﻧـﺪ‪ (3).‬اي‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ ﺗـﻮ و‬
‫ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻘﺪر ﻛﻨﺪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺎدي ﻗﻠﺐ و روﺷﻨﻲ ﭼﺸـﻢ ﺗـﻮ اﺳـﺖ‬
‫‪4‬‬
‫)ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎن دﻟﺪادة او ﺗﺮﺟﻴﺢ دادﻧﺪ ﻛـﻪ اﺣﺴﺎﺳـﺎت ﺧـﻮد را آﻧﭽﻨـﺎن ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن از ﻣﻘﺎم ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء درك ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﺮ روي ﻛﺎﻏـﺬ ﺑﻴﺎورﻧـﺪ‪.‬‬
‫زﺑﺎن ﺑﻪ ﻣﺪح و ﺛﻨﺎ ﮔﺸﻮدﻧﺪ و در اﺷﻌﺎر ﺧﻮد‪ ،‬او را ﺳﺘﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳـﻴﻞ ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎي‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن از ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻋﻜﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﻤﻠﻮ از اﻇﻬﺎر ﺑﻨـﺪﮔﻲ و‬
‫اﻃﺎﻋﺖ و ﺳﺘﺎﻳﺶ از آن ﺣﻀﺮت ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﺪاﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ و واﺿﺢ ﺑﻮد‬
‫” اﻳﻦ ﻋﺒﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺌﻮن‪ ،‬ﻣﺤﻮ و ﻓﺎﻧﻲ ﻣﺸـﺎﻫﺪه ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﻳ‪‬ﺎﻣﺶ ﻗﻠﻴﻞ اﺳﺖ و ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ رﺟﻮع ﺑﻪ ﻋﺘﺒﺔ ﻣﻘﺪﺳﺔ ﻣﺎﻟـﻚ اﻟﻮﺟـﻮد ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬اﺷﻌﻴﺎ ﺑﺎب‪ 4‬آﻳﻪ ‪ – 2‬زﻛﺮﻳﺎ ﺑﺎب‪ 6‬آﻳﺔ ‪ – 12‬ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب‪ 11‬آﻳﺔ ‪19‬‬
‫‪ 2‬ﺑﺎب ‪ 16‬از واﺣﺪ ‪ 6‬از ﺷﻬﺮ ﺳﻮم ﻛﺘﺎب ﭘﻨﺞ ﺷﺄن‬
‫‪ 3‬ادﻋﻴﺔ ﻣﺤﺒﻮب ص ‪105‬‬
‫‪ 4‬ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎﻳﻲ در ﺑﺎره ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺟﻠﺪ اول ص‪26‬‬

‫‪75‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫‪5‬‬
‫ﻣﻘﺼﺪي ﺟﺰ ﺣﻔﻆ وﺣﺪت اﻣﺮاﷲ و اﺗﺤﺎد اﺣﺒ‪‬ﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﺪارم‪“.‬‬
‫” اﻳﻦ ﻋﺒﺪ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﺧﻮد را وﺟﻮدي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻲﻧﻤـﺎﻳﻢ‬
‫و در ﺳﺎﺣﺖ اﺣﺒﺎي ﻣﺨﻠﺼﻴﻦ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ و اﺑﺪاً اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧـﺪارم و‬
‫ﺗﺎ ﺑﺤﺎل اﻇﻬﺎر ﻛﻠﻤﻪاي ﻛﻪ دﻻﻟﺖ ﺑﺮ اﻧﺘﺴﺎب آﺳﺘﺎن ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻨﻤـﻮدم‪.‬‬
‫وﻟﻲ اﻳﻨﻘﺪر اﻟﺘﻤﺎس از اﺣﺒﺎي اﻟﻬﻲ دارم ﻛﻪ ﺳﺒﺐ اﺧﺘﻼف در اﻳـﻦ اﻣـﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻮﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﺳﺖ ﻧﮕﺮدﻧﺪ و اﺳﺮار و رﻣﻮز و اﺷـﺎرات ﺳ‪ّ‬ـﺮﻳﻪ را روا ﻧﺪارﻧـﺪ‪.‬‬
‫‪6‬‬
‫اﻣﺮاﷲ ﻇﺎﻫﺮ و ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ‪“.‬‬
‫ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻴﺮزا ﺣﻴﺪر ﻋﻠﻲ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺟـﻮاﻧﻲ ﺑـﻪ اﻣـﺮ ﺑـﺪﻳﻊ اﻳﻤـﺎن‬
‫آورده و ﻋﻤﺮي را در ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺳـﭙﺮي ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﺻـﺪﻣﻪ و ﺑـﻼي‬
‫ﻓﺮاوان دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﺳﺎﻟﻬﺎي آﺧﺮ ﺣﻴﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺳـﻔﺮي ﺑـﻪ ﻋﻜـﺎ‬
‫ﻧﻤﻮد و ﻣﺪﺗﻲ در آﻧﺠﺎ ﺳـﺎﻛﻦ ﺑـﻮد‪ .‬در آﺧـﺮﻳﻦ روز ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺣﻀـﻮر رﺳـﻴﺪ‪،‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﺑﺎرة ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﺷﺮاﻳﻂ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫"ﺧُﻠﻖِ ﺧﻮش و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﻮدن‪ ،‬راه ﺗﺒﻠﻴﻎ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ‬
‫ﭼﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻮ ﻫﺮ ﻗﺪر وﻫﻢ و ﺗﻘﻠﻴـﺪ و ﺑـﻲﻣﻌﻨـﻲ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮد و ﺧﻮد و ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ دﻟﻴﻞ آوردن ﻧﻨﻤـﻮد‪ ،‬ﭼـﻪ ﻛـﻪ‬
‫آﺧ‪‬ﺮ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻲ و ﻟﺠﺎج ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد را ﻣﻐﻠﻮب ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨـﺪ‬
‫و ﺑﺮ ﻏﻔﻠﺖ و اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ذﻛﺮ ﻧﻤﻮد ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ؛ اﻳـﻦ ﻗﺴـﻢ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ درﺳـﺖ اﺳـﺖ ﻳـﺎ ﺧﻄـﺎ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﺑـﺎ ادب و ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﻣ‪‬ﻼﻃﻔﺖ‪ .‬ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﻮش ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑـﻪ ﺟـﻮاب ﺳـﺎﺧﺘﻦ و دﻟﻴـﻞآوردن‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺠﺎدﻟﻪ و ﺑﺮﺗـﺮي ﺟـﻮﻳﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮر‪ ،‬ﺣﻖ و راﺳﺘﻲ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ و روﺣﺎﻧﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﻧﺼﺎف‬

‫‪5‬‬
‫ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ‪ 1‬ﺻﻔﺤﺔ‪344‬‬
‫‪ 6‬ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ‪ 1‬ﺻﻔﺤﺔ ‪346‬‬
‫‪76‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ و ﮔﻮش و ﭼﺸﻢِ دل و ﻓﻄﺮت اﺻﻠﻴﻪاش ﺑﺎز ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬ﺑـﻪ ﻓﻀـﻞ‬
‫اﻟﻬــﻲ ﺧَﻠــﻖ ﺟﺪﻳــﺪ ﻣــﻲ ﮔــﺮدد و ﺻــﺎﺣﺐ ﭼﺸــﻢ ﺟﺪﻳــﺪ و ﮔــﻮش ﺑــﺪﻳﻊ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪(11)".‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‪ ‬ﻣﺠﺎدﻟﻪ و ﺑﺮﺗﺮي ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻃﺮف‪ ‬ﻣﻘﺎﺑـﻞ را ﺑﻴـﺎن‬
‫ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ” ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﻫـﺮ ﺻـﺤﺒﺖ ﺑـﻲ ﻣﻌﻨـﻲ را ﭼﻨـﺎن ﮔـﻮش‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از ﻣﻦ ﻣـﻲﺧﻮاﻫﻨـﺪ اﺳﺘﻔﺎﺿـﻪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬ﺧُﺮده ﺧُﺮده از راﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪ ،‬او را ﻗـﺪرت ﺗـﺎزه و‬
‫درك ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪“.‬‬
‫ﺣﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم واﻻي ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ واﻗﻒ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭘﻴﺎم ﺟﺪﻳﺪي درﻳﺎﻓﺖ ﻛـﺮد و ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ در‬
‫ﻟﺤﻈﺔ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ‪” :‬ﺳﻔﺎرش ﺗﻮ را ﺑـﻪ ﻏﺼـﻦ اﻋﻈـﻢ‬
‫ﻛﺮدهاﻳﻢ“ ﺑﺎ اﻧﺪوه ﻓﺮاوان از ﺗﺼﻮر ﻓﻘﺪان ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﻳﻘـﻴﻦ ﻧﻤـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻏُﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از درﮔﺬﺷﺖ‪ ‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪاي ﺣـﺎوي ‪ 81‬ﻟـﻮح از‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام در ﭘﺎﻛﺘﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳـﺘﺶ رﺳـﻴﺪ‪ .‬در‬
‫ﻟﻮﺣﻲ ﻛﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ 19‬ﻟـﻮح از اﻳـﻦ ‪ 81‬ﻟـﻮح را‬
‫ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻣﻄﻠﺒﺶ را ﺑﺪاﻧﺪ در آﺑﺎده و ﻧﻘﺎط اﻃﺮاﻓﺶ ﺑﻪ ﻫﺮﻳﻚ از‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺻﻼح ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ اﻳـﻦ اﻟـﻮاح‬
‫ﻫﻢ در ﻳﺰد و اﺻﻔﻬﺎن و ﺑﻮاﻧﺎت ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﻞ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜـﺪام را‬
‫ﻗﺒﻼً ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺪﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ 81 .‬ﻧﻔـﺮ ﺑﻌـﺪ از زﻳـﺎرت ‪ 81‬ﻟـﻮح‪ ،‬آرزو و اﻣﻴـﺪ و‬
‫ﺳﺌﻮال و ﺷﺮح ﺣﺎل ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮد را در ﻟﻮﺣﻲ ﻛﻪ درﻳﺎﻓـﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﻗﺒﻞ‪ ،‬اﻳـﻦ ﻟـﻮح را ﺑـﺪون‬
‫ﻧﺎم ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﻲ واﻗﻒ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از دوﺳـﺘﺎن اﻟﻬـﻲ ﻧﺼـﻴﺐ‬
‫ﺧــﻮدش را از اﻳــﻦ درﻳــﺎي ﺑــﻲﭘﺎﻳــﺎن ﺑﻘــﺪر اﺳــﺘﻌﺪاد وﻛﻮﺷــﺶ ﺧــﻮد‬

‫‪77‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺑﺮﻣﻲدارد‪(12).‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮاوان ﺧﻮد را ﺑﻨـﺪة درﮔـﺎه اﻟﻬـﻲ و‬
‫ﭼﺎﻛﺮ دوﺳﺘﺎن و ﺧﺎدم ﻳﺎران ﺧﻮاﻧﺪ و از ﻫﻤﺔ اﺣﺒﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺻـﻔﺖ‬
‫دﻳﮕﺮي ﺟﺰ ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﻧﺴﺘﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻴﺮزا ﺣﻴﺪر ﻋﻠﻲ "ﺳﻮرة ﻏﺼﻦ" را ﺑـﺎ‬
‫ﺑﻴﺎﻧﺎت دﻳﮕﺮي از ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﺮ‬
‫ﺻﻔﺤﻪاي ﻧﮕﺎﺷﺖ و در آﺧﺮِ آن ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﭼـﻮن ﺗﻮﺿـﻴﺢ و ﺑﻴـﺎن ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫آﻳﺎت ﺑﻪ ﻋﻬﺪة ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد از اﻳﻦ آﻳﺎت را ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺟﻮاب ﻟﻮﺣﻲ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺘﻲ از آن اﻳﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫” اﻳﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻌﻨﺎي ﺣﻘﻴﻘﻲ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻌﺎﻧﻲ و ﺳ‪‬ﺮّ اَﺳـﺮارِ اﻳـﻦ‬
‫آﻳﺎت و ﻛﻠﻤﺎت و اﺑﻴﺎت‪ ،‬ﻋﺒﻮدﻳﺖ‪ ‬آﺳﺘﺎنِ ﻣﻘﺪسِ ﺟﻤﺎلِ َاﺑﻬﺎﺳﺖ و ﻣ‪‬ﺤﻮﻳ‪‬ﺖ و‬
‫ﻓﻨﺎ و اﺿﻤﺤﻼلِ ﻣﺤﺾ در ﻋ‪‬ﺘَﺒـﺔ ﻣﺒﺎرﻛـﻪ و ﻫـﺬا ﺗـﺎﺟﻲ اﻟﻮ‪‬ﻫ‪‬ـﺎج و ا‪‬ﻛﻠﻴﻠـﻲ‬
‫اﻟﺠﻠﻴﻞ … اﻳﻦ ﻋﺒﺪاز ﺟﻤﻴﻊ ﻣ‪‬ﺤﺎﻣﺪ و ﻧُﻌﻮت و اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت و ﻓﻀـﺎﺋﻞ و‬
‫ﺧَﺼﺎﺋﺺ و ﻣ‪‬ﺪاﺋﺢ و ﻓﻮاﺿﻞ در ﻛﻨﺎر و اﺳﻢ و رﺳﻢ و ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻫ‪‬ﻮﻳ‪‬ـﺖ‪ ‬ﻣـﻦ‬
‫‪7‬‬
‫ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﺟﻤﺎل اﺑﻬﻲ“‬
‫اﻳﻦ ﻫﻨﻮز اﺑﺘﺪاي ﻛﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ در داﻣـﻦ اﻣـﺮ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﭘـﺮورش‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺳﻴﺮ ﻫﻮاي ﻧﻔﺲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻴﺎل رﻳﺎﺳﺖ در ﺳﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻳﻦ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮادة آن ﺣﻀﺮت‪ ،‬ﭘﻴﺸـﺎﭘﻴﺶ اﻳـﻦ‬
‫ﺟﺎه ﻃﻠﺒﺎن ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮادران و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺑﻲوﻓﺎي ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ آن ﺣﻀﺮت‪،‬‬
‫ﻋﻴﻨﺎً ﻫﻤﺎن دﺷﻤﻨﻲ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣـﺖ و واردﻛـﺮدن اﺗﻬﺎﻣـﺎت ﺑـﻲاﺳـﺎس و‬

‫‪ 7‬ﺣﻴﺎت ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﻓﻴﻀﻲ ﺻﻔﺤﺔ ‪61‬‬

‫‪78‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺧﻼف ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن و ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺑﺬر اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻦ دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻗﺼﺪ داﺷـﺘﻨﺪ‬
‫رﻳﺎﺳﺖ و ﺳ‪‬ﺮو‪‬ري ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﭘﺪرﺷﺎن ﺑﺮاي ﻣﻘﺒﺮة داﺋﻤﻲ ﺣﻀﺮت ﺑـﺎب‬
‫ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﻋﻠـﻲ ﻣﺸـﻬﻮر اﺳـﺖ‪ ،‬زﻣﻴﻨـﻲ را در داﻣﻨـﻪ ﻛـﻮه ﻛﺮﻣـﻞ‬
‫ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﺮده ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨـﺎي آن ﻣﺸـﻐﻮل ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑﻴﻮﻓﺎﻳـﺎن و ﺑـﺮادران‬
‫ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﭼﻨﺎن واﻧﻤﻮد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻗﻠﻌﻪ‬
‫و ﺟﻤﻊآوري ﺳﭙﺎه ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دوﻟﺖ ﻣﺮﻛـﺰي ﻣﺸـﻐﻮل ﻫﺴـﺘﻨﺪ و ﻗﺼـﺪ‬
‫دارﻧﺪ ﻧﻮاﺣﻲ اﻃﺮاف ﺳﻮرﻳﻪ را ﺗﺼﺮف ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻧﺎﻣـﻪﻧﮕـﺎريﻫـﺎ ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ و آزادي ﻧﺴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺎرج ﺷﺪن از ﻋﻜﺎ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﻔـﺎ‬
‫و اﻃﺮاف ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از دﺳﺖ رﻓﺖ و دوﺑﺎره اﻳﺸﺎن و ﺧـﺎﻧﻮاده در ﻋﻜـﺎ‬
‫ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﻧﺴﻴﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻨﺪي آﻧﺮا از ﺟﺮﻳـﺎن ﺑـﺎز‬
‫ﻧﻤﻲدارد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ارادة ﺧﻮد ﻛﺴـﺎﻧﻲ را ﺧﻠـﻖ ﻓﺮﻣـﻮد ﻛـﻪ ﻛﻠﻤـﺔ او را در‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ اروﭘﺎ و اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ دوران‪ ،‬اﻓﺮاد اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎري‬
‫ﻛﻪ در ﻏﺮب ﺑﺎ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ آﺷﻨﺎ و ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫دﻳﺪن ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ‪ -‬ﺑﺎ اﺟﺎزه اﻳﺸﺎن‪ -‬ﺑـﻪ ﻋﻜـﺎ ﻣـﻲآﻣﺪﻧـﺪ‪ .‬ﻫـﻮراس‬
‫ﻫﻮﻟﻲ درﺑﺎرة اﻳﻦ دوران ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫"زن و ﻣﺮد از ﻫﺮ ﻣﺬﻫﺐ و ﻧﮋاد و از ﻫـﺮ ﻣﻠﻴـﺖ ﺑـﻪ ﺣﻀـﻮر ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﻧﻈﺮ آﻧﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻌﻠﻢ و دوﺳﺘﻲ ﻋﺰﻳﺰ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮة روﺣﺎﻧﻲ آن ﺣﻀﺮت ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺌﻮال ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬و‬
‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ و ﮔﺎﻫﻲ ﭼﻨﺪ روز و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﺎ روﺣـﻲ ﺷـﺎد و ﺧـﺎﻃﺮي‬
‫راﺿﻲ و ﻗﻠﺒﻲ ﻧﻮراﻧﻲ ﺑﻪ وﻃﻦ ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻘﻴﻨﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻬـﺎن ﻧﻈﻴـﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻔﺮة ﺑﻲ درﻳﻐﻲ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآورد‪.‬‬
‫در درﮔﺎه اﻳﺸـﺎن ﺗﻌﺼـﺒﺎت دﻳﻨـﻲ و ﻧـﮋادي ﻳﻬﻮدﻳـﺎن و ﻣﺴـﻠﻤﺎﻧﺎن و‬

‫‪79‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻜﻠﻲ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪ و ﺟﺰ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ و روح آﻧﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻫﺮ اﺳﻢ و رﺳﻤﻲ در ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻜﺴـﺖ‪ .‬ﻫﻤـﺔ اﻳﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺒﺎرﻛﻲ ﻣﻬﺮ و وﻓﺎي ﺻﺎﺣﺐﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪".‬‬
‫دﻳﺪار از ﺑﻴﻤﺎران و ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن ﻧﺎﺗﻮان ﻋﻜﺎ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ آﻧـﺎن‪ ،‬ﻛـﺎري‬
‫ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻫـﺮ روز ﺳـﺎﻋﺎﺗﻲ از وﻗـﺖ ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑـﻪ آن اﺧﺘﺼـﺎص‬
‫ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻮن آن ﺣﻀـﺮت‪ ،‬ﺳـﺎﻛﻨﺎن ﻣﺤﻠـﻪ ﻓﻘﻴﺮﻧﺸـﻴﻦ ﻋﻜـﺎ و‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن رﻫﮕﺬر را ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﺻﺒﺢ زود ﺗﺎ دﻳﺮ وﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑـﻪ دو‬
‫وﻋﺪه ﻏﺬاي ﺳﺎده ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﮔﻨﺠﺔ ﻟﺒﺎﺳﺸـﺎن ﻳﻜـﻲ دو ﻟﺒـﺎس‬
‫ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺑﺴـﺘﺮ ﺳـﺎدهﺷـﺎن ﺑـﺮ روي ﻛـﻒ ﺳـﻨﮕﻲ اﻃـﺎق‬
‫ﮔﺴﺘﺮده ﻣﻲﺷﺪ و رواﻧﺪازﺷﺎن ﻋﺒﺎﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ آرزوي ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ آن ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺸـﺎن در راﺣـﺖ و آﺳـﺎﻳﺶ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮد آن ﺣﻀﺮت ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان در ﻓﻘـﺮ ﺑﺴـﺮ‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮﻓﻬﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎﻳﻲ از زاﺋﺮﻳﻦ ﻏﺮﺑﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ از روزﻫﺎي ﭘﺮ از ﺷـﺎدي‬
‫و ﺳﺮور روﺣﺎﻧﻲ در داﺧﻞ زﻧﺪان ﻋﻜﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ داﺧـﻞ‬
‫ﭼﻬﺎر دﻳﻮاري ﻗﻠﻌﻪ را ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻـﻴﻒ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪:‬‬
‫"اﻳﻨﺠﺎ آزادي دل و ﺟﺎن اﺳﺖ و ﻧﺴﻴﻢ ﻣﺤﺒـﺖ ﺟﺎﻧـﺎن و روح ﻋﻨﺎﻳـﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻳﺰدان‪ .‬زﻧﺪان واﻗﻌﻲ ﺧﺎرج از اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮاري اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛـﻪ از‬
‫ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻲ و ﻧﻴﻚاﻧﺪﻳﺸﻲ ﺧﺒﺮي ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ دﻧﻴﺎي ﻣـﺎدي‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎ را زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻀﺎ ﺧَﻔَﻘﺎن ﻣﻲآورد‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻏﺮﺑﻲ ﻛﻪ از زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدن‬
‫اﻳﺸﺎن اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻛﻪ "از ﺳﺠﻦ )زﻧﺪان( و ﺑﻼﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬

‫‪80‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫در آن ﻫﺴﺘﻢ ﻏﻤﮕﻴﻦ و دلآزرده ﻣﺒﺎش زﻳﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺠﻦ ﺑﺎغ ﺑﻬﺸﺖ ﻣـﻦ‬
‫و ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺑﻼي زﻧﺪان‪ ،‬ﺗﺎﺟﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﭘﺎﻛﺎن ﺑـﻪ آن‬
‫ﻣﺒﺎﻫﺎت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪) ".‬ﻣﻀﻤﻮن(‬
‫و ﻧﻴﺰ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪“ :‬در اوﻗﺎت آﺳـﺎﻳﺶ و راﺣـﺖ و ﻋـﻴﺶ و ﻋﺸـﺮتْ و‬
‫ﺻﺤﺖ و ﻋﺎﻓﻴﺖ و ﻓﺮح و ﻣﺴﺮت‪ ،‬ﻫﺮ ﻧَﻔﺴﻲ ﻣـﺮد ﻣﻴـﺪان اﺳـﺖ وﻟـﻲ اﮔـﺮ‬
‫ﻧَﻔﺴﻲ در اوﻗﺎت ﺳﺨﺘﻲ و ﻣﺤﻨﺖ و ﺑـﻼ و رﻧـﺞ و ﻋ‪‬ﻨـﺎ ﻣﺴـﺮور و ﺷـﺎدﻣﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪيِ ﻫﻤﺖ و ﺷﺮاﻓﺖ ﻣﻨﺰﻟﺖ اوﺳﺖ‪“.‬‬
‫در ﺳـــﺎﻟﻬﺎي‪ 1283‬و‪ 1286‬ﺧﻮرﺷـــﻴﺪي )‪ 1904‬و ‪1907‬ﻣـــﻴﻼدي(‬
‫ﻫﻴﺌﺖﻫﺎﻳﻲ از ﻃﺮف دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺑـﺮاي ﺗﺤﻘﻴـﻖ درﺑـﺎرة اﺗﻬﺎﻣـﺎت ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻋﻜﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺤﻠـﻲ و ﺑﻴﻮﻓﺎﻳـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ در آرزوي ﻣﻘـﺎم‪ ،‬ﺧﻮاﺳـﺘﺎر ﻧـﺎﺑﻮدي‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪان دروﻏﻴﻨﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﺸـﺎن را دﺷـﻤﻦ دوﻟـﺖ و‬
‫ﻣﺮدم ﻗﻠﻤﺪاد ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء اﺗﻬﺎﻣـﺎت را رد‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ و آﻣﺎدﮔﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻗﺒﻮل رأي دادﮔﺎه اﻋﻼن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻳﺎران و ﻣﺄﻣﻮران ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ ﻳﺎ در ﻛﻮﭼﻪ و‬
‫ﺑﺎزار ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ آب دﻫﺎن اﻧﺪازﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻳﺎ ﻫـﺮ آزار و‬
‫اذﻳﺖ و ﺗﻮﻫﻴﻦ و ذﻟﺘﻲ را روا دارﻧﺪ‪ ،‬در ﻫﻮا ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﻳﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎران ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﻣﺴﺮور و ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﮔـﺮوهﻫـﺎي ﺗﺤﻘﻴـﻖ در ﻋﻜـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻳـﺎ ﺑـﻪ ﻣﺮﻛـﺰ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺻﺪور ﺣﻜﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺎزﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ و دوﺑﺎره‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﺎﻫﺪان دروﻏﻴﻦ و دﺷﻤﻨﺎن ﺟﺎهﻃﻠﺐ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬دوﺳـﺘﺎن و ﻳـﺎران‬
‫ﻧﮕﺮان و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺑﻴﻮﻓﺎﻳـﺎن ﺧﻮﺷـﺤﺎل و ﺷـﺎدﻣﺎن ﻛـﻪ ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬
‫اﻳﺸﺎن از ﺳﺮ راه ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و آﻧﺎن ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ و ﺳ‪‬ﺮو‪‬ري ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ ﻛﻤﺎل آراﻣـﺶ ﺑـﻪ اﻣـﻮر ﻋـﺎدي زﻧـﺪﮔﻲ‬

‫‪81‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻣﺸﻐﻮل‪ ،‬و ﭘﺬﻳﺮاي ﻳﺎراﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎط اﻳﺮان ﻳـﺎ ﻏـﺮب ﺑـﺮاي‬
‫دﻳﺪارﺷﺎن ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺒﻮه ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻣـﻲرﺳـﻴﺪ ﭘﺎﺳـﺦ‬
‫ﻣﻲ دادﻧﺪ و ﺑﺎ اﻃﻤﻨﻴﺎن ﺑـﻪ ﻋﻨﺎﻳـﺖ و ﭘﺸـﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‪ ،‬وﻇﻴﻔـﻪ‬
‫رﻫﺒﺮي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﺋﻲ را اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﻋﺎدي و ﺣﺘﻲ دوﺳﺘﺎن‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﻳﺸﺎن را ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻛﻤـﺎل‬
‫ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺷﺘﻦ درﺧﺘﺎن ﻣﻴـﻮه در ﺑـﺎغ رﺿـﻮان ﻣﺸـﻐﻮﻟﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺷـﮕﻔﺘﻲ و‬
‫ﺣﻴﺮت ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻳﺎ اﻳﺸـﺎن ﻧﻤـﻲداﻧﻨﺪﻛـﻪ ﻫﻴﺌـﺖ ﺑﺎزرﺳـﻲ ﺑـﺰودي ﺣﻜـﻢ‬
‫ﺷﺪﻳﺪي ﺻﺎدر ﻣﻲﻛﻨﺪ و دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﺒﺮي ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺣﺘـﻲ ﻛﻨﺴـﻮل‬
‫اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣـﺎده اﺳـﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺒﺮد‪ .‬دو ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﻛﺸﺘﻲ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ در‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻨﺪر ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﺸﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﺟـﻮاب اﻳﺸـﺎن‬
‫ﺑﺎزﻫﻢ ﻫﻤﻪ را ﺷﮕﻔﺖزده ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﭙﺎس از آن ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻫﻴﭽﮕﺎه در ﺻﺪد ﻧﺠﺎت ﺟﺎن‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و از ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺷﻤﻨﺎن ﻓﺮار ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺳﺎﻛﻦ ﻋﻜﺎ و اﻃﺮاف آن ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ از‬
‫آﻧﺠﺎ دور ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎ ﻋﺪهاي اﻧﮕﺸﺖﺷﻤﺎر از دوﺳـﺘﺎن ﻣﺨﻠـﺺ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ در ﻋﻜﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﺌﺖ ‪ 4‬ﻧﻔﺮهاي ﻛﻪ در اواﻳﻞ زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ 1286‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي )‪1907‬‬
‫ﻣﻴﻼدي( ﺑﻪ ﻋﻜﺎ وارد ﺷﺪﻧﺪ از ﻓﺎﺳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻤـﺎه در‬
‫ﻋﻜﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﭘﺮوﻧﺪهاي ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻧﺪ و‬
‫راﻫﻲ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن و ﺑﻴﻮﻓﺎﻳﺎن ﻣﮋده دادﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺮم اﻳﺸﺎن ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه و ﻧﺘﻴﺠﺔ دادﮔﺎه‪ ،‬اﻋﺪام ﻳﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮاي ﻓﻴﺰان‬
‫در آﻓﺮﻳﻘﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪82‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴــﺎن ﻋﻜــﺎ و اﻃــﺮاف آن روزﻫــﺎي ﺑﺴــﻴﺎر اﻧــﺪوﻫﺒﺎري را ﺳــﭙﺮي‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﻧﻬﺎﻳـﺖ آراﻣـﺶ ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان‬
‫دﻟﺪاري ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﮔﺮوه ﺗﺤﻘﻴـﻖ ﭼـﻮن ﺑـﻪ اﺳـﺘﺎﻧﺒﻮل رﺳـﻴﺪ‪،‬‬
‫اﻧﻘﻼب ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﺮك آﻏﺎز ﺷﺪ و آن ‪ 4‬ﻧﻔﺮ از ﺗﺮس ﺟﺎن ﺧﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻓﺮار‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻣﺬﻫﺒﻲ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺰبِ ﺗُﺮك‪ ‬ﺟﻮان ﺣﻜﻮﻣﺖ را‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳـﻲ و ﻣـﺬﻫﺒﻲ در ﺳﺮاﺳـﺮ اﻣﭙﺮاﻃـﻮري‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ آزاد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺷﻬﺮﻳﻮر‪1287‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي )‪1908‬ﻣـﻴﻼدي( ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﻴﺰ آزاد ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺒﺪاﻟﺤﻤﻴﺪ اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ آزادي از زﻧـﺪان‪ ،‬از ﻋﻜـﺎ ﺑـﻪ ﺣﻴﻔـﺎ ﻧﻘـﻞ ﻣﻜـﺎن‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮي در زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎدي اﻳﺸﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻣﻜﺎﺗﺒﻪ ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ و روش و رﻓﺘﺎر ﺑـﺮ ﻃﺒـﻖ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫اﻟﻬﻲ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن و ﻣﺮﻳﻀﺎن و ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ و دﻳﺪار از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮاي زﻳﺎرت ﺑﻪ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ وارد ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫـﺮ روز اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دوﺳﺘﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬آرزوي ﻗﻠﺒﻲ ﺧﻮد را ﺑﺎ دوﺳـﺘﺎن اﻟﻬـﻲ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻜـﻪ ﺑﻌـﺪ از ‪40‬‬
‫ﺳﺎل اﺳﺎرت و زﻧﺪان‪ ،‬از ﻧﻴﺮوي ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ اﻳﺸﺎن ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟـﻲ ذوق‬
‫و ﺷﻮق ﺗﺒﻠﻴﻎ آن ﺣﻀﺮت را راﻫﻲ اروﭘﺎ و اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻔﺮي ﻛﻪ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪1290‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي )‪ 1911‬ﻣـﻴﻼدي( ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﻣﺼﺮ و ﺳﭙﺲ اروﭘﺎ آﻏـﺎز ﺷـﺪ و ﺑـﻴﺶ از دو ﺳـﺎل ﺑـﻪ ﻃـﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴـﺪ‪ ،‬در‬
‫آذرﻣﺎه‪ 1292‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي )دﺳـﺎﻣﺒﺮ ‪ (1913‬ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن رﺳـﻴﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻣـﺪت‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﺷﻬﺮﻫﺎي اروﭘﺎ و ﺷﺮق ﺗﺎ ﻏﺮب اﻣﺮﻳﻜﺎ را ﻃـﻲ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و در ﻫـﺮ‬

‫‪83‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺷﻬﺮ و دﻳﺎري ﭘﻴﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اروﭘـﺎ و اﻣﺮﻳﻜـﺎ‪ ،‬ﻣﻼﻗـﺎت ﺑـﺎ اﺳـﺘﺎدان داﻧﺸـﮕﺎه و‬
‫ﻛﺸﻴﺶ و اﺳﻘﻒ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ و اﻧﺠﻤﻦﻫـﺎي ﻋﻠﻤـﻲ و ﻣـﺬﻫﺒﻲ و اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ در‬
‫اروﭘﺎ و اﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﻬﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑـﺮاي رﺳـﺎﻧﺪن ﭘﻴـﺎم ﺧﺪاوﻧـﺪ در ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﺸﺎن در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را اﺛﺒﺎت ﻧﻤﻮدﻧﺪ و در ﻛﻨﻴﺴـﻪ‬
‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﻘﺎم ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ را‪ ،‬و ﺑﺮاي ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻴﺎن ﻧﻤﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻴﺾ ﻇﻬﻮرش را از ﻋﺎﻟﻢ ﻗﻄﻊ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ارض اﻗﺪس ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻦ اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ ﻫﻔﺘـﺎد رﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر و ﻛﺸـﺘﻲ ﻫﻴﻜـﻞ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ را ﻓﺮﺳـﻮده ﺑـﻮد‪.‬‬
‫روزي در ﺟﻤﻊ ﻳﺎران ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫” اي اﺣﺒﺎء؛ وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻔﺎرﻗﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬آﻧﭽـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬ﻛﺮدهام‪ .‬ﺗﺎ اﻧﺪازهاي ﻛﻪ ﻗﻮه داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻣـﺮ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺧـﺪﻣﺖ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺐ و روز در ﻣﺪت ﺣﻴﺎت آرام ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻲﻧﻬﺎﻳـﺖ آرزوﻣﻨـﺪم ﺑﺒﻴـﻨﻢ‬
‫اﺣﺒﺎي ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻣﺮ ﻣﺒﺎرك را ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه ﻣـﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎم ﻧـﺪا ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت اﺑﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز روز ﺷﺎدي و ﻧﺸﺎط اﺣﺒـﺎءاﷲ اﺳـﺖ‪ .‬ﺗﻤـﺎم ﻗـﻮاي‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻧﻤﻮدهام و روح ﺣﻴﺎت ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت‪ ‬وﺣﺪت‪ ‬اﻫﻞِ ﺑﻬـﺎء‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ ﻛﻪ از ﺷﺮق و ﻏﺮب و ﺟﻨﻮب و ﺷﻤﺎل‪ ،‬آﻫﻨﮓ‪ ‬ﻣﺤﺒﺖ و اﻟﻔﺖ‬
‫ﻛﻪ در ﺟﻤﻊ اﺣﺒﺎء ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮم و ﻟﺬت ﺑﺒﺮم‪ .‬اﻳﺎم زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻣـﻦ ﻣﺤـﺪود‬
‫اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳ‪‬ﺮوري از ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه‪ .‬ﺧﻴﻠـﻲ آرزو دارم‬
‫ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﺣﺒﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎي درﺧﺸﺎن و ﺳـﺘﺎرهﻫـﺎي ﻧـﻮراﻧﻲ و‬
‫ﭘﺮﺗﻮﻫﺎي ﺗﺎﺑﺎن ﺧﻮرﺷﻴﺪ و آﻫﻮان ﻳﻚ ﻣﺮﻏﺰار ﻣﺘﺤﺪ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻨـﺪﻟﻴﺐ ﻏﻴﺒـﻲ‬
‫از ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺳﺮاﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻮش دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻧﻐﻤﻪﺧـﻮان اﺳـﺖ‪ ،‬از آن‬
‫‪84‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﺪاي اﺑﻬﻲ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺎدي ﻣﻴﺜﺎق دﻋﻮت ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﺘﺎق درﻳﺎﻓـﺖ ﺑﺸـﺎراﺗﻢ ﻛـﻪ ﺑﺸـﻨﻮم اﺣﺒـﺎء ﻣﺠﺴـﻤﺔ‬
‫ﺧﻠﻮص و ﺻﺪاﻗﺖ و ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳﺘﻲ و ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳ‪‬ـﺮورﻧﺪ‪ .‬آﻳـﺎ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ‪ ،‬اﺣﺒ‪‬ﺎ ﻗﻠﺐ ﻣـﺮا ﻣﺴـﺮور ﻧﻤـﻲدارﻧـﺪ؟ آﻳـﺎ آرزوي ﻗﻠـﺐ ﻣـﺮا ﻣﺘﺤﻘـﻖ‬
‫ﻧﻤﻲﺳﺎزﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻦ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ آﻳﺎ آرزوﻫﺎي ﻗﻠﺒﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ‬
‫اﺟﺮا ﻧﻤﻲﮔﺬارﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺪاي ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈـﺮم و ﺑﺎﻛﻤـﺎل‬
‫ﺻﺒﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮم‪“.‬‬
‫دﺷﻤﻨﺎن دﻳﻦ و آﺋﻴﻦ اﻟﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ رﻳﺨﺘﻦ ﺧـﻮن ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب ﺗﺼـﻮر‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ رﻳﺸﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از وﻃﻦ و ﺣﺒﺲ‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﻤـﺮ آن ﺣﻀـﺮت و ﭘـﺮواز روح آن ﻣﻈﻬـﺮ اﻟﻬـﻲ ﺑـﻪ ﻋـﻮاﻟﻢ ﺑـﺎﻻ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺷﺎدان ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﭘـﺲ از‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺿﻌﻒ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺎز اﻣﻴﺪوار ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫اﻣﻴﺪﺷﺎن واﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺳـﻼﻣﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﺎز ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻜﺎﺗﺒﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫” اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺴﺪ ﻋﻨﺼﺮي و ﻗـﻮاي ﺑﺸـﺮي ﺗﺤﻤـﻞ اﻳـﻦ ﻣﺸـﻘّﺖ ﻣ‪‬ﺴ‪‬ـﺘﻤﺮ‬
‫ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ … وﻟﻲ ﻋﻮن و ﺻﻮن ﺣﻀﺮت ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬ﻧﺼـﻴﺮ و ﻇَﻬﻴـﺮ ِﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎي‬
‫ﻋﻠﻴﻞ و ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣ‪‬ﺸﺮِف ﺑﺮ وداع اﺳـﺖ و‬
‫ﻗﻮاي او رو ﺑﻪ ا‪‬ﻧﺤﻄﺎط و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ‪ .‬ﻟﻬﺬا اﻳﻦ ﻋﻮارض ﺳﺒﺐ ﺧﺎﺗﻤـﺔ زﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬ﻧﻪ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺤﻤﺪ اﷲ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺟﻤﺎلِ ﻣﺒﺎرك‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺟﺴـﻢ‪ ‬در‬
‫ﺑﻼﻳﺎي ﺳﺒﻴﻞ ﻣﺒﺎرك ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻧﺎﻗﻀﺎن و ﻧﺎﻗﺼﺎن‪ ،‬ﻧﺎﺗﻮان آﻳـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﻗـﻮاي‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺟﻮاﻧﻲ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻲ‪ .‬و اﻟﺤﻤﺪﷲ ﺣـﺎل‪ ،‬ﺑـﻪ ﻓﻀـﻞ و ﻣﻮﻫﺒـﺖ‬
‫ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك‪ ،‬ﻗﻮة ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺣﺎﺻﻞ و ‪‬ﺳﻨﻮﺣﺎت رﺣﻤـﺎﻧﻲ ﺷـﺎﻣﻞ و ﺑﺸـﺎرات‬
‫رﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬واﺿﺢ و ﻓﺮح روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻻﺋﺢ“‬
‫ﺣﻴﻔﺎ در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ‬

‫‪85‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫در زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ 1292‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻌﺪاد‬
‫زﻳﺎدي از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از اﻳﺮان و ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي زﻳﺎرت ﺑﻪ ﺣﻴﻔﺎ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ اﻳﺸﺎن را ﻏﻨﻴﻤـﺖ ﻣـﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻧﺎﻣـﺔ ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮ از‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اﻳﺮان ﻛﻪ اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي زﻳﺎرت ﺑﻪ ﺣﻴﻔﺎ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء رﺳﻴﺪ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺣﻴـﺮت‪ ‬ﻫﻤـﻪ‪ ،‬اﺟـﺎزه ﻧﻔﺮﻣﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻋﻠﺖ آن را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬در ﻃﻲ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ زاﺋـﺮان را‬
‫ﻣﺮﺧﺺ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ اﺟﺎزة آﻣﺪن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اواﻳﻞ ﻣﺮداد‬
‫ﻣﺎه ‪ 1293‬ﻫﻴﭻ ﻣﺴﺎﻓﺮي در ﺣﻴﻔﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن آﺗـﺶ ﺟﻨـﮓ ﺟﻬـﺎﻧﻲ اول‬
‫ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪ و ارﺗﺒﺎط ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮرﻳﻪ ﻛﻪ ﺣﻴﻔﺎ ﻫﻢ ﻗﺴﻤﺘﻲ از آن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻛُﻞِّ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻗﻄﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛـﻪ ﻋﻤـﺮي را در ﺣـﺒﺲ و زﻧـﺪان ﮔﺬراﻧـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺤﺪودﻳﺖ و ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎط ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي از‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﻔﺎ ﻧﻤﻲرﺳـﻴﺪ و ﻫـﻴﭻ ﻟـﻮح و ﻧﺎﻣـﻪاي ﺑـﺮاي ﻫـﻴﭽﻜﺲ‬
‫ْ‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑـﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪرﻳـﺰي ﺑـﺮاي‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدن آذوﻗﻪ در ﺳﺎﻟﻬﺎي آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻃﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺤﺮاﻫﺎي اﻃﺮاف ﻃﺒﺮﻳﻪ ﺑﻪ راﻫﻨﻤـﺎﻳﻲ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﮔﻨﺪم ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﻫﺰاران ﺗُـﻦ ﻣﺤﺼـﻮلِ ﺑﺪﺳـﺖ آﻣـﺪه‪ ،‬ﻣـﺎﻧﻊ از‬
‫ﻗﺤﻄﻲ در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺷﻬﺮﻫﺎي دور و ﻧﺰدﻳﻚ‪،‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدم ﺑﺮ اﺛﺮ ﻗﺤﻄﻲ ﻧﺎﺷﻲ از ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺟﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻄﻒ و ﻋﻨﺎﻳﺖ آن ﺣﻀﺮت ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻮن ﺑـﺎرانْ ﺷـﺎﻣﻞِ ﻫﻤﮕـﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﻋﻜﺎ و ﻧﻮاﺣﻲ اﻃﺮاف از ﺳﻔﺮة آن ﺣﻀﺮت ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺮدﻧﺪ و در‬
‫راﺣﺖ و آﺳﺎﻳﺶ روزﮔﺎر ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در روز اول ﻣﻬﺮ ‪ 1297‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي ) ‪ 23‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪ (1918‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3‬ﺑﻌﺪ‬
‫از ﻇﻬﺮ ﺳﻮاره ﻧﻈﺎم اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻫﻨﺪي ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻨـﮓ‪،‬‬
‫‪86‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺣﻴﻔﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲِ اﻫﻞ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء را ﻧﺎﺟﻲ ﺧﻮد ﻣـﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ و ﻣﺴـﺌﻮﻻن‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻬﺮ در ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﺸﻮرت ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻔﺎت ﻋﺎﻟﻲ و ﻓﺪاﻛﺎري اﻳﺸﺎن و ﺗﺪﺑﻴﺮ و آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮي در ﭼﻨﺪ ﺳﺎل‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺄﻣﻴﻦ آذوﻗﻪ ﻣﺮدم و آﺳﺎﻳﺶ آﻧﺎن در دوران ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻟﻘﺐ ‪) Knighthood‬ﺷﻮاﻟﻴﻪ( ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬
‫ﺷﺮاﻓﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻠﻘﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺟﻤﻴﻊ ﺻـﻔﺎت ﻋـﺎﻟﻲ و‬
‫ﺷﺮﻳﻒ را در اﻳﺸﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺷـﻬﺎدت ﺑـﻪ ﺑﺰرﮔـﻲ آن ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻫﻞ ﺑﻬﺎء ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﻤﻮﻧـﻪاي ﻛﺎﻣـﻞ از‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠـﻖ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ اﺳﻠﻤﻨﺖ )ﻧﻮﻳﺴﻨﺪة ﻛﺘﺎب( ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ اول در‬
‫ﺣﻴﻔﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻮد‪ .‬او ﻣـﻲﻧﻮﻳﺴـﺪ‪ :‬اﻳﺸـﺎن ﻫﻤﻴﺸـﻪ آﻣـﺎدة‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻴﺸﺘﺮي داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‬
‫و ﻟﻄﻒ و ﻣﻼﻃﻔﺖ و روح ﺳﺎزش و ﺑﺮدﺑﺎري اﻳﺸـﺎن ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮﻛﺴﻲ آرزو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﻀﻮرﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﺎﻋﺎﺗﻲ را ﺑﻪ دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻣﻲﮔﺬراﻧﻴﺪﻧـﺪ و از ﺳـﺤﺮﮔﺎه ﺗـﺎ‬
‫ﺷﺎم ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺧﻮاﻧـﺪن ﻋﺮﻳﻀـﻪﻫـﺎي رﺳـﻴﺪه‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ و ﺟﻮاب ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ آﻧﻬـﺎ؛ ﻣﻼﻗـﺎت زاﺋـﺮﻳﻦ و دﻣﻴـﺪن‬
‫روح ﺳﺮور و اﻃﻤﻴﻨﺎن در آﻧﺎن و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ و ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮدم؛ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺷﻬﺮي و ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪارﺷﺎن ﻣﻲﺷـﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻗﺪري ﭘﻴﺎدهروي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻧﻔﺮ از زاﺋﺮﻳﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎي اﻳﺸﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔـﺎﻫﻲ‬

‫‪87‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫در اﻳﻦ ﭘﻴﺎدهرويﻫﺎ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻓﻘﺮا ﻣﻲزدﻧﺪ و از آﻧﻬﺎ دﻟﺠـﻮﻳﻲ ﻣـﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ و‬
‫اﻟﺒﺘﻪ از ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ درﻳﻎ ﻧﻤﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﺔ اﺣﺒﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎ ﺳـﺨﻨﺎن ﺧـﻮد آﻧـﺎن را ﺷـﺎدﻣﺎن‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر و ﻳﺎ ﺷﺎم ﻋﺪهاي از زاﺋﺮﻳﻦ و دوﺳﺘﺎن‬
‫در ﺳﺮ ﺳﻔﺮه‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺣﻜﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻟﻄﻴﻔﻪ و ﺳﺨﻨﺎن‬
‫ﺷﺎديﺑﺨﺶ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﺳﺮﺷﺎر از ﻟﺬت ﻣﻌﻨﻮي ﻣﻲﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﻣﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪” :‬ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳ‪‬ـﺮور اﺳـﺖ“ و‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻓﺮادي ﺑﺎ ﻧﮋادﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و رﻧﮕﻬﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﻣﻠﻴﺖ و‬
‫دﻳﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ دور ﻣﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷـﺪﻧﺪ ﮔـﻮﻳﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻲ از ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ در روي زﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺣﻴﻔـﺎ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪري ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آن ﻫﻤﻪ ﻛﺎر و ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺖ ﺑﺮاي آن‬
‫ﺣﻀﺮت ﺗﺎ آذرﻣﺎه ﺳﺎل ‪ 1300‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫روز ﺟﻤﻌﻪ ﭼﻬﺎر آذر ﻣﺎه ﭘﺲ از ﻧﺎﻫﺎر ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻨﺪ ﻋﺮﻳﻀﻪ را ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻛﺎﺗﺐ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﺨﺘﺼﺮي ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ در ﺑﺎغ ﺑـﻪ ﻗـﺪم زدن‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ و ﻧـﻴﻢ ﺻـﺒﺢ‬
‫دوﺷﻨﺒﻪ ‪ 7‬آذر ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ آراﻣﺶ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺻﻌﻮد ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺰودي در ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﺗﻠﮕـﺮاف ﺑـﻪ ﺳﺮاﺳـﺮ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﺨﺎﺑﺮه ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ دهﻫﺎ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ از ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘـﺪس ﺗـﺎ ﭘﻴﺸـﻮاﻳﺎن‬
‫ادﻳﺎن و ﻛﻨﺴﻮل ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻣﺮدم ﻋﺎدي از ﻣﺴـﻴﺤﻲ و ﻳﻬـﻮدي و‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن و اﺷﺮاف ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ و ﻣﺼﺮي و ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ و ﺗـﺮك و ﻛُـﺮد در ﻣﺮاﺳـﻢ‬
‫ﺧﺎﻛﺴــﭙﺎري ﭘــﺪر ﻓﻘــﺮا ﺷــﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮدﻧــﺪ‪ 9 .‬ﻧﻔــﺮ از ﻧﻤﺎﻳﻨــﺪﮔﺎن ﻣــﺬاﻫﺐ و‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪﻫﺎي اﺳﻼﻣﻲ و ﻣﺴﻴﺤﻲ و ﻛﻠﻴﻤـﻲ در آن ﻣﺮاﺳـﻢ ﻧﻄـﻖ ﻧﻤﻮﻧـﺪ و از‬
‫دﺳﺖ دادن آن وﺟﻮد ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪88‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در ﺟـﻮاب‬
‫ﺳﺌﻮاﻻت ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن و ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺸـﺘﺮﻧﻄﻘﻬﺎ و‬
‫ﺧﻄﺎﺑﻪﻫﺎي آن ﺣﻀﺮت ﻧﻴـﺰ ﺑﺼـﻮرت ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪﻫـﺎﻳﻲ ﭼـﺎپ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﺧﺎﻃﺮات ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ درﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن ﺑـﻮدهاﻧـﺪ ﻧﻴـﺰ در دﺳـﺘﺮس‬
‫ﻫﻤﮕﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ زﺑﺎن ﻫﺎي ﻓﺎرﺳﻲ و ﻋﺮﺑـﻲ و ﺗﺮﻛـﻲ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و ﻣﻲﻧﻮﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋـﻼوه ﺑـﺮ ﻣﻮاﺿـﻴﻊ دﻳﻨـﻲ و ﻋﺮﻓـﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻋﻠﻤﻲ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺟﻬﺎن در آﺛﺎر اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺷﺮح‬
‫و ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺷﺪه و راه ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﻳﺦ ادﻳﺎن‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻂ و ﻣﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻘﺎم ﺑﻌﺪ از ﺧﻮد را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ از ﻫﻤﺔ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻬﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از او ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮده و ﻫﺮﻛﻪ از او رو ﺑﮕﺮداﻧﺪ از ﺧﺪا روﮔﺮداﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اﻳﺮاﻧﻲ و ﻏﺮﺑﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء را ﺳﺘﻮدﻧﺪ و او را‬
‫ﺟﻠﻮةﻣﻠﻜﻮﺗﻲ و رﺟﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺳـﺒﺐ اﻧـﺪوه ﻓـﺮاوان ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺷﺪ‪ .‬آن ﺣﻀﺮت ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮاوان ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫“ﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺶ از ﺟﻤﻴﻊ ﻳﺎران اﻟﻬﻲ دارم و آن آرزوي ﺟﺎن ﻣـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺻ‪‬ﺮف‪ ‬ﻋﺒﻮدﻳﺖ آﺳﺘﺎن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣ‪‬ﻦ دونِ ﺗﺄوﻳﻞ ﺑﺴﺘﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟـﺰ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎت و ﺗﻌﺒﻴﺮاﺗـﻲ ﻛـﻪ از ﻧﻔـﺲ ﺧﺎﻣـﺔ اﻳـﻦ ﻋﺒـﺪ ﺻـﺎدر‪ ،‬ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء را‬
‫ﻧﺴﺘﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﺑﺪاً ﺗﺠﺎوز از آن ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪“.‬‬
‫در اداﻣﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ "ﺳﺘﺎﻳﺶ و وﺻﻒ ﻣـﻦ و ﻣﻘـﺎم و ﻣﺮﺗﺒـﻪ ﻣـﻦ و‬
‫اﺳﻢ و رﺳﻢ ﻣﻦ و ذات و ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻦ و آﺷﻜﺎر و ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﺳـﺖ‬
‫‪89‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫و ﻫﻴﭻ ﻣﻘﺎم و رﺗﺒﻪاي ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ" ) ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫" اﻟﺒﺘﻪ ﻳﺎران اﻟﻬﻲ‪ ،‬اﺳﺘﺪﻋﺎي اﻳﻦ ﻋﺒﺪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤـﺎل ﻋﺠـﺰ و ﻧﻴـﺎز‬
‫ﻧﻤﻮده ﻗﺒﻮل ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮد و اﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﺣﺰﻳﻦ را ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد و اﻳﻦ‬
‫ﺟﺴﻢ ﻋﻠﻴﻞ را ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺒﺬول ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑـﻪ اﺳـﺘﻤﺎع‬
‫اﻳﻦ ﺑﺸﺎرت ﻛﺒﺮي و ﺣﺼﻮل اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻋﻈﻤﻲ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻛﻨـﺪ و ﺳـﺮور و‬
‫ﻓﺮح رﺣﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪".‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺪﻳﻊ ﺑﺮاي ﺑﺴﻴﺎري دﺷﻮار ﺑﻮد‪ .‬اﻟﻮاح‬
‫ﻓﺮاواﻧﻲ ﻃﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺻﺎدر ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺒﻮدﻳﺖ و‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫” ﺳ‪‬ـﺮّ ﻳــﺰدان و راز رﺣﻤــﺎن را در آﺋﻴﻨـﻪ ﺣﻘﻴﻘــﺖ و درﻳــﺎي ﻋﺒﻮدﻳــﺖ‬
‫اﻛﺘﺸﺎف و ﭘﺮﺗﻮ ﺟﻬـﺎن اﻓـﺮوز ﺑﺰرﮔـﻲ و آزادﮔـﻲ و رﺳـﺘﮕﺎري را در ﻣﻄﻠـﻊ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﺧﺎﻛﺴﺎري آﺳﺘﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻦ‪“.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن درك اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ راز اﻟﻬﻲ در درﻳﺎي ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﺸـﻒ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و ﺟﻠﻮة ﺑﺰرﮔﻲ و آزادﮔﻲ و رﺳﺘﮕﺎري در اﻓﻖ ﺑﻨـﺪﮔﻲ و ﺧﺎﻛﺴـﺎري‬
‫آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬آﺳﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑـﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬از ﭘﻬﻨﺔ ﺧﺎك ﺗﺎ ﺟﻬﺎن‬
‫ﭘﺎك‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﺎل ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان ﭘﺮواز ﻧﻤﻮد‬
‫”ﭘﺲ ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣ‪‬ﻨﺘَﻬـﻲ آرزوي اﻳـﻦ ﻣـﺮغ ﺑـﻲ ﭘﺮوﺑـﺎل‪ ،‬ﭘـﺮواز در اوج‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ اﺳﺖ ﻧﻪ آزادﮔﻲ‪ ،‬ﻃﻴﺮان در ﺣﻀﻴﺾ ﭼﺎﻛﺮي اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓَﻠَﻚ ﺳ‪‬ﺮو‪‬ري‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﺨﻮان ﺗﺎ دﻟﻢ ﺧُﺮّم ﮔﺮدد و ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷـﺎدي‪،‬‬
‫ﻫﻤﺪمِ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم“‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺧﻄﺮاﺗﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ را ﺗﻬﺪﻳـﺪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪،‬‬
‫ﺑﺨﻮﺑﻲ واﻗﻒ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن و ﻣﺤﺎﻓﻆ اﻳﻦ‬
‫اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫‪90‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎزه ﻧﺪادﻧﺪ ﻛـﻪ اﻧﺪﻳﺸـﻪﻫـﺎي آﻟـﻮده ﺑـﻪ ﺑﻴﻤـﺎري‬
‫ﺧﻮدﺑﻴﻨﻲ و ﻏﺮور و ﺟﺎه ﻃﻠﺒﻲ‪ ،‬رﺷﺪ ﻛﻨﺪ و در اﺳﺎس اﻳﻦ ﺑﻨﺎي اﻟﻬـﻲ ﺧﻠـﻞ‬
‫اﻧﺪازد‪.‬‬
‫در ﻃﻮل دوراﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﺪاﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ را ﺑﺮﻋﻬﺪه‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺴﻮي ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷـﺪن ﭘـﻴﺶ رﻓـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ رﺷـﺪ و ﺗﻮﺳـﻌﻪ‬
‫ﻣﺤﺘﺎج راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ و دﺳﺘﻮرات ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻮد‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻧﻴﺮوي ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ در ﻋـﺎﻟﻢ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﮔﺎﻫﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣـﻪ اﻳﺸـﺎن ﮔﺸـﻮده ﻧﺸـﺪ و‬
‫ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ ﻣﻌﺎﻧﻲ و ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ آن را ﺗﻮﺿـﻴﺢ و ﺗﺸـﺮﻳﺢ ﻧﻔﺮﻣﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻋﺒﻮدﻳﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ اﻳﺸﺎن واﻗﻒ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎنِ‬
‫ﺳﺎده دل از ﺷﻮر و ﺟﺬﺑﺔ ﻓﺮاوان‪ ،‬ﻣﻘﺎﻣﻲ ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣﻘـﺎم ﻣﻈﻬـﺮِ اﻣـﺮ ﺑـﺮاي آن‬
‫ﺣﻀﺮت ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﺎ آﮔـﺎﻫﻲ و‬
‫ﺑﻴﻨﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهاﻧﺪ ﻣﻘﺎم آن ﺣﻀﺮت را ﻣﻲﻓﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم درﮔﺬﺷﺖ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ‪ ،‬وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻣﺴـﺌﻮﻟﻴﺖ‬
‫رﻫﺒﺮي ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﻛﻪ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ دوش ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷـﺪ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ و اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﻨﻮز زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺿﻌﻒ و ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑـﺎ ﮔﺬﺷـﺖ‬
‫زﻣﺎن و ﻫﺪاﻳﺖ اﻳﺸﺎن‪ ،‬اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺴﻴﺎري از‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎ داراي ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﭘﻮﻳﺎ ﮔﺸﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮاﻣﻊ ﻧﻮﭘﺎ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻣﺤـﻮ ﺗـﺎرﻳﻜﻲ ﻇﻠـﻢ و ﻧـﺎداﻧﻲ ﺷـﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗـﺎ ﻃﻠـﻮع‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﺑﺸﺎرت دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺗﻮﺳﻌﺔ روز اﻓﺰون‪ ،‬ﻋﺒﻮدﻳﺖ و ﺑﻨـﺪﮔﻲ اﺳـﺖ‬
‫ﻛــﻪ در وﺟــﻮد ﺣﻀــﺮت ﻋﺒــﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑــﻪ ﻋــﺎﻟﻲﺗــﺮﻳﻦ ﺻــﻮرت ﺗﺠﻠــﻲ ﻛــﺮده‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎي ﺧﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣـﻪ اﻳﺸـﺎن‬

‫‪91‬‬
 ‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫اﺳﺖ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” اﺳﺎس ﻋﻘﺎﻳﺪ اﻫﻞ ﺑﻬﺎء روﺣﻲ ﻟﻬﻢ اﻟﻔﺪاء ﺣﻀﺮت ربِّ اﻋﻠـﻲ ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫وﺣﺪاﻧﻴﺖ و ﻓﺮداﻧﻴﺖ اﻟﻬﻴﻪ و ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺸ‪ّ‬ﺮ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺟﻤﺎل اﺑﻬـﻲ روﺣـﻲ‬
‫ﻻﺣﺒﺎﺋﻪ اﻟﺜﺎﺑﺘﻴﻦ ﻓﺪاء ﻣ‪‬ﻈﻬ‪‬ـﺮ ﻛﻠﻴـﻪ اﻟﻬﻴـﻪ و ﻣﻄﻠـﻊ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻗـﺪس رﺑﺎﻧﻴـﻪ‪،‬‬
‫ﻣﺎدون ﻛﻞٌ ﻋﺒﺎد‪ ‬ﻟَﻪ و ﻛُﻞ ﺑِﺎَﻣﺮِه ﻗﺎﺋﻤﻮن“‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن و ﺑﻴﺎﻧﺎت دﻳﮕﺮ واﺿﺢ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬دو ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ و داراي ﻣﻘﺎﻣﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ادراك اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﻏﻴﺮ‬
‫آن دو‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن اوﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس ﻣﺤﻜﻢ ﺑـﺮاي وﺣـﺪت‬
‫ﻋﻘﻴﺪه و اﻳﻤﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻠﻬﺎي ﺑﻌﺪي ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ آن‬
‫روح ﻗﺪﺳﻲ ﭘـﺲ از ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء‪ ،‬ﺑـﺎ ﻫـﺪاﻳﺖ ﺟﺎﻧﺸـﻴﻦ اﻳﺸـﺎن‪ ،‬در‬
‫ﻣﺆﺳﺴﺎت اداري ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺟﺮﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣ‪‬ﺜَﻞِ اﻋﻠﻲ‬
‫ﻧﺰول وﺣﻲ اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﺮاي ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻓﺮﺻـﺘﻲ‬
‫ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ وﻇﻴﻔـﻪ ﺑـﺮ‬
‫ﻋﻬﺪة ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻬـﺎن اﻣـﺮوز ﺑـﺎ ﻫـﺰاران ﮔﻮﻧـﻪ‬
‫ﮔﻮﻧﻲ‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﻳﻚ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﺸﺎن دادﻧـﺪ ﻛـﻪ در ﻋـﺎﻟﻤﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮاي ﻛﺴﺐ آﺳﺎﻳﺶ و رﻓﺎه ﻣﺎدي ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺑﺮﺗﺮي دارد‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮان ﺑﺪون دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ دﻳﮕﺮان در ﭘـﻲ آﻧﻨـﺪ‪ ،‬ﭘـﺎك و‬
‫ﻣﻨﺰه‪ ،‬در راه ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ‪-‬آﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛـﻪ ﻣﺴـﻴﺢ و ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و‬
‫دﻳﮕﺮ اﻧﺒﻴﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧـﺪ‪ -‬زﻧـﺪﮔﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﻫﺮﭼـﻪ ﻓﺘﻨـﻪ و اﻧﻘـﻼب و ﺗﻬﻤـﺖ و‬
‫ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ و ﻛﻴﻨﻪ و دﺷﻤﻨﻲ و ﺧﻴﺎﻧﺖ از ﻃﺮﻓﻲ‪ ،‬و ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻤﺠﻴﺪ و اﺣﺘﺮام و‬
‫اﺧﻼص از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬آن ﺣﻀﺮت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺸﻌﻞ ﻓﺮوزاﻧـﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻌﺮض ﻃﻮﻓـﺎن زﻣﺴـﺘﺎﻧﻲ و‬
‫ﺗﻼﻃﻢ اﻣﻮاج درﻳﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬در ﻛﻤﺎل ﺳﻜﻮن و آراﻣﺶ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧـﻮر اﻓﺸـﺎﻧﻲ‬

‫‪92‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آن ﺣﻀﺮت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪93‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫دﻧﻴﺎي ﻣﺎ‬
‫ﻣﺎ در ﻋﺎﻟﻤﻲ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ از ﻫـﺮ ﮔﻮﺷـﻪ آن ﻧﺎﻟـﻪ و ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻮدﻛﺎنِ ﻧﺎاﻣﻴﺪ از آﻳﻨﺪه ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﻓﺴﺎد‬
‫و ﺗﺒﺎﻫﻲ در ﻫﻤﺔ اﻋﻀﺎي ﻫﻴﻜﻞ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ رﻳﺸﻪ دواﻧﻴﺪه و آن را ﺑـﻪ ورﻃـﺔ‬
‫ﻧﺎﺑﻮدي و ﻓﻨﺎ ﻛﺸﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫روزي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮي از ﻓﺴـﺎد در اﻗﺘﺼـﺎد‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳـﺖ‪ ،‬ﻫﻨـﺮ و ﺣﺘـﻲ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ آن ﻧﺸﻨﻮﻳﻢ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ اوﺿﺎع و اﺣﻮاﻟﻲ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺷﻜﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻓﺎﺿﻠﺔ اﻓﻼﻃﻮن‬
‫را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺑﺮ زﻣـﻴﻦ ﻣﺴـﺘﻘﺮ‬
‫ﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ در ﻗﻠﺐ ﻣﺮدﻣﺎن ﻗﺮار ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻣﻮرد رﻓﺘﺎر و ﻛﺮدار اﻓـﺮاد را‬
‫ﻣﺮور ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﻘﺼﻮد از ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮدن ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺳﺆال ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼـﻪ؟ در ﺟـﻮاب‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺎﻟَﻢ را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻦ و ﺑـﺎ ﻫﻤـﺔ ﻣﺮدﻣـﺎن ﻣﻬﺮﺑـﺎن‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻨﻮع ﻛﻮﺷﻴﺪن‪ ،‬در راه ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﺗﺮوﻳﺞ ﺑﺮادري‬
‫ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﺑﺸﺮ ﻫﻤﺖ ﻧﻤﻮدن‪ .‬در ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻋﺒﺎرت ﻛﻮﺗﺎه اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻲ‬
‫را ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺎﻣﻊ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻤـﺎﻻت اﻧﺴـﺎﻧﻲ" ﻳﻌﻨـﻲ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﻤﺎﻻت اﻧﺴﺎﻧﻲ در وﺟﻮدش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ ﻧﻈﺮﮔﺎه ﻫﺮﻳﻚ از ﻣﺎﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺳـﻮي آن در‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫در ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اﻧﺴﺎن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ وﻟـﻮ ﻧـﺎم‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ رﻓﺘـﺎر‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ و ﺑﺮﻋﻜﺲ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﺧﻮد را ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﻴـﺪه و‬
‫ﺑﻤﻮﺟﺐ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ رﻓﺘﺎر ﻧﻨﻤﻮده‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﺻﻮرت زﺷﺖ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺧﻮد را ﺟﻤﻴـﻞ ﺑﮕـﺬارد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺎﻣﺶ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد و ﺷﺨﺺ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﺧﻮد را ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﺎور ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻫﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ در‬
‫ﺳﺎﻳﺔ روﺋﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻧﺒﻴﻨﺪ و ﻧﺸﻨﺎﺳـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ زﻧـﺪﮔﻲ او‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬـﻲ ﻳﻌﻨـﻲ اﻧﺒﻴـﺎء و ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪ روﺣـﺎﻧﻲ ﻫﺴـﺘﻨﺪ و‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﻓﺘـﺎب ﺟﻬﺎﻧﺘـﺎب اﻣـﺮوز اﺳـﺖ‪ .‬روزي ﻛـﻪ در آن زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ دﻳﺮوز و ﭘﺎرﺳـﺎل و ﺻﺪﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ ﺟﻬـﺎن را ﺣـﺮارت و‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ آن ﺧﻮرﺷﻴﺪﻫﺎ ﻃﻠﻮع ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻮر و ﮔﺮﻣﺎ‬
‫ارزاﻧﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺮد و ﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘـﻂ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ اﻣـﺮوز‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎلﻫﺎي ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ دﻳـﺮوز و ﭘﺎرﺳـﺎل را ﺑـﻪ‬
‫ﺛﻤﺮ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي واﻗﻌﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﻞِ ﺳـﺮخ و‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﻜﻔﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﻌﺔ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺑﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ارﺗﺒﺎط ﻗﻠﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﻧـﻮر و ﮔﺮﻣـﺎ ﻫﻤـﺔ زﻧـﺪﮔﻲ و‬
‫وﺟﻮد ﮔﻞ اﺳﺖ؛ ﻃﺮاوت و ﺷﺎداﺑﻲ اوﺳﺖ؛ ﺳﺒﺰي و ﺧﺮﻣﻲ اوﺳﺖ؛ رﻧـﮓ و‬
‫ﺑﻮي اوﺳﺖ و اﮔﺮ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد از ﻫﻴﭽﻜﺪام اﺛﺮي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤـﻲ ﻣﺎﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄـﻮر‬
‫وﺟﻮد ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ اﺷﻌﻪ و ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ روﺣﺎﻧﻲ اﺣﺘﻴﺎج دارد ﺗﺎ ﻃﺮاوت ﻳﺎﺑﺪ؛‬
‫ﺧﺮم وﺷﺎداب ﺷﻮد و رﻧﮓ و ﺑﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪95‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨـﺪ ﺑﻠﻜـﻪ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻼل و ﺑﺰرﮔﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳـﺠﺪه ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻋـﺰت و ﺑﻬـﺎء ﺧﺪاوﻧـﺪ را‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻈﻬﺮ آن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬـﺎﺋﻲ ﺑـﻪ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻣﻮﺳﻲ و ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﺪاﻳﺖ‬
‫ﺧﻠﻖ آﻣﺪهاﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﺪة اﺣﺘـﺮام و ﺗﻘـﺪﻳﺲ ﻣـﻲﻧﮕـﺮد‪ .‬آﻧﻬـﺎ را ﻃﻠـﻮع ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪاي ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﻪ در روزﻫﺎ و ﺳﺎﻟﻬﺎي ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻃﻠﻮع ﻧﻤﻮدهاﻧـﺪ و‬
‫ﻋﺎﻟﻢ را ﺣﺮارت و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﻣﺮوز اﺳﺖ‪ .‬او ﺣﺎﻣﻞ ﭘﻴﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي اﻣﺮوز اﺳﺖ؛ روزي ﻛـﻪ ﻣـﺎ‬
‫در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺑﻲ و ﻣﻌﻠﻢ ﺟﻬﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي‬
‫ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺗﻼش ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬او آﻣﺪه ﺗﺎ ﻧﻬﺎلﻫﺎي وﺟﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺛﻤﺮ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫” اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻦ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را اﻧﻜﺎر ﻛﺮده و ﺻـﻠﻴﺐ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و از ﻋﻘﺐ ﻣﻦ آﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‬
‫آن را ﻫﻼك ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫﻼك ﻛﻨـﺪ‪ ،‬آن را‬
‫درﻳﺎﺑﺪ‪ 8” .‬ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻴﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ را از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺧﻠﻮص؛ اﻳﻦ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ادﻳـﺎن را‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎي دﺷﻤﻨﺎن و ﺳﺨﺘﻲﻫـﺎ و ﺑﻼﻳـﺎ و ﺷـﻬﺎدت ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻴﺮوزي رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎه ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي و رﻳﺎ و ﺟﺎهﻃﻠﺒـﻲ ﺟـﺎي ﺑﻨـﺪﮔﻲ و ﺧﻠـﻮص را‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آن دﻳﺎﻧﺖ رو ﺑﻪ اﻧﺤﻄﺎط و ﭘﺴﺘﻲ ﻧﻬﺎد و ﻋﺎﻣـﻪ ﭘﺴـﻨﺪ ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬روح‬
‫ﻧﺠﺎت و ﻗﻮة ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و ﺑﻪ ورﻃﺔ ﻓﻨﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ آﮔـﺎه ﺷـﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻛـﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ آن را‬

‫‪ 8‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪25-24/16‬‬

‫‪96‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻳﺎ ﻧﺎم ﺧﻮد را در زﻣﺮة ﭘﻴﺮوان آن دﻳﻦ درآورﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ‬
‫و اﺧﻼص ﻛﺎﻣﻞ و ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺛﻤﺮة اﻳﻤﺎن ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪاوﻧـﺪ از‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر او را دوﺳﺖ ﺑـﺪارﻳﻢ و اﻃﺎﻋـﺖ ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬آﻧﮕـﺎه‬
‫ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﺧﻠﻮص ﺗﻤﺎم ﺑـﻪ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و اواﻣـﺮ او ﻋﻤـﻞ ﻧﻤـﺎﺋﻴﻢ‪ .‬در ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻇﻬﻮرات‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬـﻮر اﻟﻬـﻲ‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦ اﻳﺎم اﺳﺖ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او ﺑﺮاي اﻳﻦ زﻣﺎن‪.‬‬
‫ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ اﻧﻔﺮادي ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﻧﻮزادان ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي‬
‫ﭘﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ روﺣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ اﻧﻔﺮادي ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ در‬
‫آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﺑـﺮ آن‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ آﻣﺎدﮔﻲ ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﺗﺴﻠﻴﻢ و اﻃﺎﻋـﺖ از ﺧﺪاوﻧـﺪ و ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ او‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻧﻪ آﻧﻜﻪ راه ورود ﺑﻪ دﻳﻦ اﻟﻬﻲ وﺳﻴﻊ ﺷـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬در آن‬
‫روز ﻣﺮدمِ ﻣﺼﻴﺒﺖ زده و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ‪ ،‬ﭘـﺲ از ﺗﺠﺮﺑـﻪﻫـﺎي ﻃـﻮﻻﻧﻲ و ﺗﻠـﺦِ‬
‫راﻫﻬﺎي ﻏﻔﻠﺖ و ﻧﺎداﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎ دﻟﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ راز ﭘﻲ ﺑﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ راه‬
‫ﻧﺠﺎت در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ و دﺳﺘﻮرات و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳـﻴﻠﺔ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ در اﻳﻦ روز ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ارزاﻧﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫ﺣﻀــﺮت ﺑﻬــﺎءاﷲ ﭘﻴــﺮوان ﺧــﻮﻳﺶ را ﺑــﻪ ﻋــﺪل و اﻧﺼــﺎف ﺗﻮﺻــﻴﻪ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻫﺮ ﻓﺮدي واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺟﻼل و ﺑﻬﺎء ﺧﺪاوﻧﺪ را در‬
‫ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ آن ﭘﻲ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ در ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﺮدم ﺧﻮاﺳـﺘﻪاﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ و ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را ﺑﻜﺎر ﺑﺮﻧﺪ ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﻇﻬـﻮرات‬
‫اﻟﻬﻲ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰﺑﻴﻦ ﻻزم اﺳﺖ و ﻓﻜﺮ آزاد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺮﻫﺎي ﺗﻌﺼـﺐ را‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﺰﻧﺪ و زﻧﺠﻴﺮﻫﺎي ﺗﻘﻠﻴﺪ‪ ‬ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺑﻪ درك ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻧﺎﺋـﻞ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪97‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ در راه‪ ‬ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑـﻲﺑـﺎك‬
‫ﺷﻮد‪ .‬او ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻌﻨﻮي ﺧﻮد را ﺑﻴﺪار و اﺳﺘﻌﺪاد روﺣـﺎﻧﻲ ﺧـﻮد را ﻓﻌـﺎل و‬
‫زﻧﺪه ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬در ﻃﻠﺐِ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺔ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎي ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و ﻣﻌﻨـﻮي ﺧـﻮد‬
‫را ﺑﻜﺎر اﻧﺪازد و ﺑﺪون دﻟﻴﻞ ﺻﺤﻴﺢ و ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﭼﻴﺰي را ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻗﻠﺐ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎك و ﻓﻜﺮش از ﺗﻌﺼـﺐ آزاد‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ را در ﻫﺮ ﻫﻴﻜﻠﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و اﻟﺒﺘﻪ از ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ او ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻟﻮﺣﻲ ﺑﻪ ﻧـﺎم ” اﺻـﻞ ﻛُـﻞ اﻟﺨﻴـﺮ“ )رﻳﺸـﺔ ﻫﻤـﺔ‬
‫ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ( ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"اﺻﻞ ﻛﻞ اﻟﻌﻠﻮم ﻫﻮ ﻋﺮﻓﺎن اﷲ ﺟـﻞ ﺟﻼﻟـﻪ و ﻫـﺬا ﻟـﻦ ﻳﺤﻘـﻖ اﻻ‬
‫ﺑﻌﺮﻓﺎن ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ“ )اﺻﻞ ﻫﻤﺔ داﻧـﺶﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﺳـﺖ و آن‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣ‪‬ﻈﻬ‪‬ﺮِ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪(.‬‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣـﻞ اﺳـﺖ‪ .‬ﺗـﺎ او را ﻧﺸﻨﺎﺳـﻴﻢ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑـﻪ‬
‫اﻣﻜﺎﻧﺎت و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺧﻮد‪ ‬ﻣﺎ وﺟﻮد دارد ﭘﻲ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬او ﺣﻘﻴﻘﺖ وﺟﻮد‬
‫ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮﻣﻮد‪” :‬در ﺳﻮﺳﻦﻫﺎي ﭼﻤـﻦ‬
‫ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ “.‬ﮔﻞ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ از ﻳﻚ ﭘﻴﺎز ﻧﺎزﻳﺒﺎ و‬
‫ﺑﻲ ﻣﻘﺪار ﻣﻲروﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻏﺒﺎن آﻧﺮا در زﻣﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻜﺎرد‬
‫و آب دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻟﻄﺎﻓﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﻇﺮاﻓـﺖ‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪ و ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎي آن را ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔـﺮ آن ﭘﻴـﺎز را ﻗﻄﻌـﻪ ﻗﻄﻌـﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاي از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ .‬وﺟﻮد ﻣﺎ ﻣﺜـﻞ آن ﭘﻴـﺎز‬
‫ﺳﻮﺳﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎﻏﺒﺎن اﻟﻬﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﺑﺸﻨﺎﺳـﻴﻢ و در‬
‫دﺳﺘﺎن ﭘﺮ ﻣﻬﺮ او ﻗﺮار ﮔﻴـﺮﻳﻢ و در زﻣـﻴﻦ ارادة او ﻛﺎﺷـﺘﻪ ﺷـﻮﻳﻢ و ﺑـﻪ آب‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او آﺑﻴﺎري ﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻠﻬﺎي ﺧﺪﻣﺖ و ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ در وﺟﻮد ﻣﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻜﻔﺪ و ﻣﻌﻨﻲ و ﻣﻘﺼﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ روﺷﻦ ﻣﻲ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪98‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ اﷲ‬
‫ﻳﻜﻲ از ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ در وﺟـﻮد‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ اﷲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪” :‬ﻋﻠـﺖ آﻓـﺮﻳﻨﺶ ﻣﻤﻜﻨـﺎت ﺣ‪‬ـﺐ ﺑـﻮده“‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ داﺷـﺖ ﻣـﺎ را ﺧﻠـﻖ ﻧﻤـﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ ﻣﻘﺼـﺪ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺑﻬﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺣ‪‬ﺐِّ اﻟﻬـﻲ اﺳـﺖ‪ .‬او ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد دارد ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮده ﻣﺮا دوﺳﺖ ﺑﺪار ﺗﺎ دوﺳﺘﺖ ﺑﺪارم‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﺮا دوﺳـﺖ ﻧـﺪاري‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ را دوﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﻋﺸـﻖ اﻟﻬـﻲ‬
‫در دل‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ از ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ارادة ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﺮداب ﺗﺎرﻳﻚ و ﺑﻲﻧـﻮر را ﺑـﺮ ﺑـﺎغ‬
‫ﺑﺰرگ ﺗﺮﺟﻴﺢ دﻫﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش‪ ،‬ﺧﻮد را از اﺷﻌﻪ آﻓﺘﺎب ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﻮده‪ .‬ﻣﺎ اﺧﺘﻴـﺎر‬
‫اﻳﻦ را دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ رو ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬از ﻧﻮرو ﺣﺮارﺗﺶ ﺑﻬﺮه ﮔﻴـﺮﻳﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎﻳﻲ ﭘﻨﻬﺎن در ﻣﺎ را ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺎل رﺷﺪ ﺑﺎﺷـﻴﻢ‪ .‬ﻳـﺎ‬
‫آن ﻛﻪ در ﺳﺮداب ﻫﻮي و ﻫﻮس و اﻓﻜـﺎر و ﺧﻴـﺎﻻت ﻏﻴـﺮ ﺣﻘﻴﻘـﻲ‪ ،‬ﻳـﺎ در‬
‫ﻇﻠﻤﺖ‪ ‬ﺗﻌﺼﺐ و ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﻳﺎ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻏﻔﻠﺖ و ﺑﻲﺧﺒﺮي از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﻨـﻮي‬
‫و ﻇﺎﻫﺮ ﭘﺮﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ را ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ اﷲ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ و ﻫﻤـﻪ ﻛـﺲ را دوﺳـﺖ‬
‫ﺑﺪارﻳﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺟﻠﻮهاي از ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺧُﺮم از آﻧﻢ ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﺧُﺮم از اوﺳﺖ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ از اوﺳﺖ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ را ﺧﺎﻟﺼـﺎﻧﻪ دوﺳـﺖ دارد‪ .‬از‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛُﺪورﺗﻲ ﻧﺪارد و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻔﺮت ﻧﻤﻲ و‪‬رز‪‬د‪ .‬ﻣﺤﺒـﻮب ﺣﻘﻴﻘـﻲ‬
‫ﺧﻮد را در ﻫﺮ ﭼﻬﺮهاي ﻣﻲﺑﻴﻨـﺪ و آﺛـﺎر او را ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﻣﺸـﺎﻫﺪه ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫‪99‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﺑﻪ اﻇﻬﺎر دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺣﺮف ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﻗﻠﺒﺘﺎن‬
‫را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻤـﺎم اﻓـﺮادي ﻛـﻪ در راﻫﺘـﺎن ﻣـﻲﮔﺬرﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺳﺎزﻳﺪ‪".‬‬
‫و ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ ” :‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ روح در ﻫﻴﺎﻛﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﺷـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ در درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻢ‪“.‬‬
‫در ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ در اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫"ادﻳﺎن اﻟﻬﻲ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﻧﺎم ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺖ اﻣﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻜﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮر ﺑﺎﺷﺪ از ﻫﺮ اﻓﻘﻲ ﺑﺘﺎﺑﺪ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﮔُﻞ ﺑﺎﺷﺪ از ﻫـﺮ‬
‫ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ از ﻫﺮ ﻣﺤﻠﻲ ﺻﺎدر ﺷـﻮد‪ .‬اﮔـﺮ ﻛﺴـﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺎﻧﻮس دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻧﻮر ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺘﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎك‪ ،‬ﻟﻄﻔﻲ ﻧﺪارد اﻣﺎ ﻟﺬت ﺑﺮدن از ﮔﻠﻲ ﺳﺮخ ﻛﻪ از ﺧـﺎك روﺋﻴـﺪه‪ ،‬ارزش‬
‫دارد‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ درﺧﺖ ﻧﻔﻌﻲ ﻧﺪارد اﻣﺎ ﭼﻴﺪن ﻣﻴﻮه ﻟﺬت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴـﺎن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﻮة ﺧﻮﺷﮕﻮار ﺑﻬﺮه ﺑﺒﺮد از ﻫﺮ درﺧﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤـﺔ ﺣﻘﻴﻘـﺖ از ﻫـﺮ‬
‫زﺑﺎﻧﻲ ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻫـﺮ ﻛﺘـﺎﺑﻲ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻌﺼـﺐ ﺑﺎﻋـﺚ ﻣﺤﺮوﻣﻴـﺖ و‬
‫ﻧﺎداﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻦ ادﻳﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮء‪‬ﺗﻔﺎﻫﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ درﺑـﺎرة ادﻳـﺎن‬
‫ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﭘﻨﻬﺎن در اﺻﻮلِ اﺳﺎﺳﻲ آﻧﻬﺎ را ﻛﺸﻒ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻠﺘﻔﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺻﻠﻴﻪ آﻧﻬـﺎ ﻳﻜـﻲ اﺳـﺖ‪ .‬در‬
‫اﻳﻦ ﺻﻮرت اﻫﻞ ادﻳﺎن در دﻧﻴـﺎ‪ ،‬ﻣـﻲﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ ﻧﻘﻄـﻪ وﺣـﺪت و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﻨﺪ‪“.‬‬
‫اﻳﻦ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ در ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ‪” :‬ﻫﺮﻳﻚ از دوﺳﺘﺎن‪ ،‬دﻳﮕﺮان را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﻣـﺎل و ﺟـﺎن‬
‫درﻳﻎ ﻧﺪارد و ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ وﺳﺎﻳﻞ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ او را ﺧﻮﺷـﺤﺎل و ﺷـﺎدﻣﺎن ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪.‬‬

‫‪100‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻃﺮف‪ ‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ‬ﺑﺰرﮔـﻮاري را داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬او ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ ﺟﺎﻧﻔﺸـﺎﻧﻲ‬
‫ﭘﺮدازد ﺗﺎ اﻳﻦ رﻓﺘﺎر‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ را روﺷﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ و اﻳﻦ آﻫﻨﮓ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را ﺑﻪ وﺟﺪ و‬
‫ﻃَﺮَب آرد‪”.‬‬
‫اﻧﻘﻄﺎع‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﺧﻠﻮص ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻧﻘﻄﺎع ﻣـﻲ ﻃﻠﺒـﺪ‪ .‬اﻧﻘﻄـﺎع ﻳﻌﻨـﻲ‬
‫دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪ .‬اﻧﻘﻄﺎع از ﻣﺎﺳﻮي اﷲ ﻳﻌﻨﻲ از آرزوﻫﺎي دﻧﻴـﻮي و ﺣﺘـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ‪ ،‬دل ﺑﺮدارﻳﻢ‪ .‬درﺑﺎرة ﺻﺮاط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻳﻌﻨـﻲ‬
‫راه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺻﺮاط ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﻣﻴﺎن ﺛـﺮوت و ﻓﻘـﺮ؛‬
‫ﺳﻼﻣﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎري؛ ﻗﺼﺮ ﻳﺎ زﻧﺪان؛ ﮔﻠﺸﻦ ﻳﺎ ﺧﺮاﺑﻪ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺳـﻬﻢ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺗﺴـﻠﻴﻢ و رﺿـﺎ و ﺳـﺮور و ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﺪ از اﻧﻘﻄﺎع آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﺧﻮد ﺑﻲﺗﻔـﺎوت و‬
‫ﻻﻗﻴﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻳﺎ آن ﻛﻪ ﺧﻮدﻣﺎن را در اوﺿﺎع ﻧﺎﮔﻮار ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ آن ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ و زﻳﺒﺎﺋﻲ ﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ را ﺑﻪ دﻳـﺪة ﺗﺤﻘﻴـﺮ ﺑﻨﮕـﺮﻳﻢ و ﺑـﻲارزش‬
‫ﺷﻤﺎرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻨﮕﺪل و ﺑﻲﻋﺎﻃﻔﻪ و ﻳﺎ ﻣﺮﺗﺎض و زاﻫﺪ و‬
‫ﺗﺎرك دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﻣﺴـﻴﺮ ارادة‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ و آﻧﭽﻪ او ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‪ .‬از ﻧﻌﻤﺘﻬـﺎي اﻟﻬـﻲ و‬
‫ﻣﻮاﻫﺐ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن او ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﺧﻼف ﻧﺮود‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ او‬
‫را ﻫﺮاﺳﺎن و ﻣﺄﻳﻮس ﻧﺴﺎزد و ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﺳـﺨﺘﻲ ﻧﺎاﻣﻴـﺪ و ﭘﺮﻳﺸـﺎﻧﺶ‬
‫ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺷﺒﻬﺎي ﺗﻴﺮهاش ﺑـﺎ ﻧـﻮر ﻣﺤﺒـﺖ اﷲ روﺷـﻦ ﮔـﺮدد و ﻣﺸـﻜﻼت و‬
‫ﺳﺨﺘﻲﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻳﺎد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
‫در ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻴﺎﻧﻲ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣﻀـﻤﻮﻧﺶ ﺑﻔﺎرﺳـﻲ‬
‫اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ داري از آﻧﭽﻪ ﺧﻮدت دوﺳـﺖ داري دل ﺑـﺮدار و‬
‫رو ﺑﮕﺮدان و اﮔﺮ رﺿﺎي ﻣﺮا ﺟﻮﻳﻲ از رﺿﺎي ﺧﻮدت ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮش ﺗـﺎ ﺗـﻮ در‬

‫‪101‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﻣﻦ ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻮي و ﻣﻦ در ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﮔﺮدم‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ در ﺷﺨﺺ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ در ﺳـﻮرة‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ‪ " :‬ﻣ‪‬ﻦ ﻛﺎنَ ﻓﻲ ﻗَﻠﺒِﻪ اَﻗَﻞِّ ﻣ‪‬ﻦ ﺧَﺮد‪‬لٍ ﺣ‪‬ﺐ‪ ‬دوﻧﻲ ﻟَﻦ ﻳ‪‬ﻘـﺪ‪‬ر‪‬‬
‫اَن ﻳ‪‬ﺪﺧُﻞَ ﻣ‪‬ﻠَﻜﻮﺗﻲ" )ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻗﻠﺒﺶ ﻛﻤﺘﺮ از ذره اي ﭼﻮن داﻧﺔ ﺧﺮدل‪،‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ داﺧﻞ در ﻣﻠﻜﻮت ﻣﻦ ﮔﺮدد‪(.‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ‬
‫آرزوي ﻋﺎﺷﻖ ﺻـﺎدق آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﺤﺒـﻮﺑﺶ ﭼﻴـﺰي ﺑﺨﻮاﻫـﺪ و او‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﺔ ﻣﺤﺒﻮب را ﺑﺮآورده ﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻟﻄﻒ و ﻣﺤﺒﺘﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮد ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮ او ﻣ‪‬ﻨﱠﺖ ﻣﻲﮔﺬارد‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻻزﻣـﻪاش اﻃﺎﻋـﺖ از دﺳـﺘﻮرات و‬
‫ﺑﺮآورده ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮاﺳﺘﺔ ﻣﺤﺒﻮب ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ را دوﺳﺖ دارﻳﻢ و‬
‫از اواﻣﺮ و اﺣﻜﺎم او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔـﺮ دﻟﻴـﻞ و ﻋﻠـﺖ آن ﺣﻜـﻢ را‬
‫ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻠﻮان ﻛﺸﺘﻲ از ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺎﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨـﺪ ﺣﺘـﻲ اﮔـﺮ ﻋﻠـﺖ آن را‬
‫ﻧﺪاﻧﺪ‪ .‬او از روي ﻧﺎداﻧﻲ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﺧﺪا را ﻛﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﺎﻫﺮ و در داﻧﺶ درﻳﺎﻧﻮردي‪ ،‬آﮔﺎه و ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣـﻲداﻧـﺪ‪ .‬ﻧﺎﺧـﺪا ﻟﻴﺎﻗـﺖ‬
‫ﺧﻮد را در ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮده و ﻣﻠﻮان‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧـﻮد و ﻫﻤـﺔ ﻣﺴـﺎﻓﺮان و‬
‫ﻣﻠﻮاﻧﺎن دﻳﮕﺮ را در اﻃﺎﻋﺖ از دﺳﺘﻮرات ﻧﺎﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ‪ ،‬از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻛﺸـﺘﻲ‬
‫ﻧﺠﺎت اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ اﻳﻦ اﻃﺎﻋﺖ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺗﺠﺮﺑـﻪ و‬
‫ﻣﻬﺎرت و داﻧﺶ و اﺣﺎﻃﺔ ﻧﺎﺧﺪا آﮔﺎﻫﻲ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و او را ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﻻﻳـﻖ‬
‫ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻲ اﮔﺮ از ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺎﺧﺪاي اﻟﻬﻲ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ اﻣﻮاج ﻓﻨﺎ ﺳﭙﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ از ﻣﺮﺑﻲ و ﻣﻌﻠﻢ داﻧﺎ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺛﻤﺮات داﻧـﺶ‬

‫‪102‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫او دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻛﺸﺘﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻫﺮ و ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻣﻠﻮاﻧﺎن ﻧﻴـﺰ از‬
‫او اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ؟‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ روﺷﻨﻲ ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﺮاط ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻲ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪،‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎﷲ و ﻋﺮﻓـﺎن او ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻧﺸﻮد ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ آﻧﭽﻪ از او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ آﻧﭽـﻪ اﻣـﺮ‬
‫‪9‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮده در ﻛﺘﺎب از ﻗﻠﻢ اﻋﻠﻲ ﻧﺎزل ﮔﺸﺘﻪ"‬
‫اﻣﺮوزه دﻣﻜﺮاﺳﻲ در اﻛﺜﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ‪ ‬ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﻣﻮرد‬
‫ﻗﺒﻮل ﻣﺮدﻣﺎن ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻃﺎﻋﺖ و ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﻳـﻚ‬
‫ﻓﺮد ﻋﺎدي‪ ،‬ﻧﻜﺒﺖ ﺑﺎر اﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺿـﺮر و زﻳـﺎن ﺑـﻲاﻧـﺪازه ﮔـﺮدد‪ .‬اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺳــﺨﻦ از اﻃﺎﻋــﺖ در ﺑﺮاﺑــﺮ ارادة ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻳﻜﺘــﺎ اﺳــﺖ‪ .‬اﮔــﺮ ﻫﻤــﺔ اﻓــﺮاد و‬
‫ﮔﺮوهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺮاز و دﻣﺴﺎز ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ ":‬اي اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮاﭘﺮدة ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺑـﺎر ﻳـﻚ دارﻳـﺪ و ﺑـﺮگ ﻳـﻚ‬
‫ﺷﺎﺧﺴﺎر"‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﻧﺪا را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎي ﭘﻴﺮوي از رﻫﺒﺮان و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان را ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﻳﻚ درﺧﺖ و ﻣﻴـﻮهﻫـﺎي ﻳـﻚ ﺷـﺎﺧﻪ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ را ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ آﻧﮕﺎه رﻳﺸﺔ ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال و دﺷـﻤﻨﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺧﺸـﻜﻴﺪ و‬
‫ﺑﻬﺎر دوﺳﺘﻲ و ﻋﺸﻖ و وﺣﺪت ﻓـﺮا ﺧﻮاﻫـﺪ رﺳـﻴﺪ‪ .‬ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪاي از ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺪا را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ و ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫آن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 9‬ﻟﻮح ﺗﺠﻠﻴﺎت‬

‫‪103‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﺎﻟﺺ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﻻزﻣـﻪاش ﺧـﺪﻣﺖ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎن و ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻧﺎﺋﻞ ﺷـﻮد‪ .‬ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻲ و ﻋﺮﻓـﺎن ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻳﻌﻨـﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ او‪ ،‬و‬
‫ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﻳﻌﻨﻲ اﻃﺎﻋﺖ از دﺳﺘﻮرات و اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او‪.‬‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﻳـﻖ ﺑﻨـﺪﮔﻲ و ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ ﺑﻨـﺪﮔﺎن او‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻨﻮع ﺧﻮد ﭘﺸﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﺪا ﭘﺸـﺖ ﻛـﺮدهاﻳـﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ ” :‬آﻧﭽـﻪ ﺑـﻪ ﻳﻜـﻲ از اﻳـﻦ ﺑـﺮادرانِ ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﻜﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻜﺮدﻳﺪ“‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اي ﭘﺴـﺮ اﻧﺴـﺎن اﮔـﺮ ﻧـﺎﻇﺮ ﺑـﻪ ﻓﻀـﻞ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻧﻔﻊ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﻦ و ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻔـﻊ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻲ و اﮔـﺮ‬
‫ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﻋﺪل ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺴﻨﺪي ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻫـﻢ آن را‬
‫ﺑﺨﻮاه“ ) ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫”ﻋﺒﺎدت آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﭘـﺮدازي و اﺣﺘﻴﺎﺟـﺎت‬
‫ﻣﺮدم را ﺑﺮآوري‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ و ﻣﻼﻃﻔﺖ‬
‫و ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮﻳﺾ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑـﻪ ﻳـﺎري و ﻫﻤﻜـﺎري‬
‫ﺑﻴﻦ ﺑﺸﺮ اﻋﺘﻘﺎد دارد‪ ،‬ﻋﺒﺎدت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺠﺎ ﻣﻲآورد‪”.‬‬
‫ﺗﺒﻠﻴﻎ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﻳﻤﺎن دارد و ﺳﺮاﺳـﺮ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻮر ﻫﺪاﻳﺖ و اﻟﻬﺎم از آن‪ ،‬روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬او ﺑـﺎ ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺗﻤـﺎم‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮان را در آﻧﭽﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻲداﻧﺪ و ﺑﺎ رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮش ﻃﺎﻟﺒﺎن‪ ،‬ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﻋﻨﺎﻳﺖ و ﻗﺪرت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺳـﻮي ﺧـﻮد ﺟـﺬب‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻃﻖِ زِﺑ‪‬ﺮدﺳﺖ و ﻧﻮﻳﺴﺪه ﻣﺎﻫﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬وﻟﻲ ﻫـﺮ‬
‫‪104‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻬﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﺳﭙﺎس از اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣـﻮده‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻳﻢ و ﭘﻴﺎم اﻣﻴﺪ ﺑﺨﺶ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي رﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪه‬
‫و درﻣﺎﻧﺪة اﻃﺮاف ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳـﻦ ﻣﻮﻫﺒـﺖ را ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻋﺮﺿﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺪام ﻟﺬت ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺬت ﺷﺎد ﻛﺮدن دﻳﮕﺮان و ﺑﺨﺸﻴﺪن روح اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻗﻠـﻮب ﻣﺮدﻣـﺎن‪ ،‬ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻫﺮﭼﻪ دﻳﮕﺮان را ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺷـﺎدﻣﺎن ﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬ﺷـﺎدي ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﺎ‬
‫اﻓﺰونﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و اﺣﺴﺎس ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ در ﻣـﺎ ﻋﻤﻴـﻖﺗـﺮ و‬
‫ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻳـﻞ ﻧﻴﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻴـﻞ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺟﺬب ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﻪ آن ﻛـﻪ ﺑـﻪ زور‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔـﻮش‬
‫ﺷﻨﻮا ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن ﭘﻴﺎم اﻟﻬﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﺸﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﻛـﻪ‬
‫"ﺳﺎﻗﻲ ﺗﺎ ﻃﻠﺐ ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻏﺮ ﻧﺒﺨﺸﺪ و ﻋﺎﺷﻖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺟﻤـﺎل ﻣﻌﺸـﻮق ﻓـﺎﺋﺰ‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬از ﺟﺎن ﻧﺨﺮوﺷﺪ‪".‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺬر ﻛﻠﻤﺎت ﮔﻬﺮﺑﺎر اﻟﻬﻲ را در زﻣﻴﻦِ ﭘﺎك‪ ‬ﻗﻠﺐِ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻨﻴﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﮔُﻠﻬﺎي ﺣﻜﻤﺖ و داﻧﺶ اﻟﻬﻲ از دل ﺑﺮآﻳﺪ ﻧﻪ از ﮔ‪‬ﻞ‪.‬‬
‫در ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"آﻧﭽﻪ را داراﺋﻴﺪ ﺑﻨﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣ‪‬ﻘﺒـﻮل اﻓﺘـﺎد‪ ،‬ﻣﻘﺼـﻮد ْ ﺣﺎﺻـﻞ و اﻻ‬
‫ﺗَﻌ‪‬ﺮﱡض ْ ﺑﺎﻃﻞ“‬
‫ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺒﻠﻴﻎِ اﻣﺮِ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﺸـﺎرت‬
‫ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد ﻧﻪ ﺑـﻪ‬
‫زور و اﺟﺒﺎر؛ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎد و ﺷﻤﺸﻴﺮ؛ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻲاﺣﺘﺮاﻣـﻲ و ﺗـﻮﻫﻴﻦ ﺑـﻪ ﻋﻘﺎﻳـﺪ‬
‫دﻳﮕﺮان و ﻧﻪ ﺑﻪ وﻋﺪه و ﺗَﺒﺸﻴﺮ‪.‬‬

‫‪105‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬

‫ادب و اﺣﺘﺮام‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ادب وﺻﻴﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ“‬
‫ادب را آﻗﺎ و ﺳ‪‬ﺮو‪‬ر ﻫﻤﺔ ﺻﻔﺎت اﺧﻼﻗﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺧﻮﺷﺎ از‬
‫ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ "ﺑﻪ ﻧﻮر ادب ﻣﻨﻮر“ ﺷﺪ‪.‬‬
‫"داراي ادب داراي ﻣﻘﺎم ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا ﻗﻠﺒﻲ را ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا ﻛﺴﻲ را ﺑﻴﺎزارﻳﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺒـﺎدا‬
‫ﺑﺎ ﻧَﻔﺴﻲ ﺧﻼف‪ ‬ﻣﺤﺒﺖ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا اﻧﺴـﺎﻧﻲ را ﻣـﺄﻳﻮس و ﻧﺎاﻣﻴـﺪ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﺳﺒﺐ اﻧﺪوه ﺟﺎﻧﻲ و ﻧﻮﻣﻴﺪي دﻟﻲ ﮔﺮدد‪ ،‬اﮔـﺮ در زﻳـﺮ ﻃﺒﻘـﺎت‬
‫زﻣﻴﻦ ﺟﺎي ﮔﻴﺮد ﺑﻬﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ‪".‬‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﻛـﻪ ﮔـﻞ در ﻏﻨﭽـﻪ ﭘﻨﻬـﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬در ﻗﻠﺐ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻲ ‪ -‬ﻫﺮ ﻗـﺪر ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮ ﺳـﻨﮕﺪل و ﺷـﺮور ﺑﺎﺷـﺪ‪-‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪاي از روح اﻟﻬﻲ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛـﺲ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻠﻲ زﻳﺒﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻴﻬﻮده ﺳﻌﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻮﺗﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻏﻨﭽﻪ دادن ﺑﻪ ﮔﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻼﺷـﺶ ﺑـﻪ ﺛﻤـﺮ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻏﻨﭽـﻪ را‬
‫از ﺷﺎﺧﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻞ ﺑﺪل ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬ﻓـﺮد ﺑﻬـﺎﺋﻲ ﺷـﻌﺎع آﻓﺘـﺎب‬
‫ﺟﻬﺎﻧﺘﺎب را ﺑﻮاﺳﻄﺔ ﻛﻠﻤـﺔ اﻟﻬـﻲ و ﻣﺤﺒـﺖ ﻳﺰداﻧـﻲ‪ ،‬در دﻟﻬـﺎ ﻣـﻲﺗﺎﺑﺎﻧـﺪ و‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻚ را ﻧﻮراﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﻳﻨﺴـﺖ ﻛـﻪ اﻧﺴـﺎن در ﻫﻤـﻪ ﺣـﺎل‬
‫آﺳﺎنﮔﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﺷﻤﻦ را دوﺳﺖ ﺷﻤﺎرد و ﺑﺪﺧﻮاه را ﺧﻴﺮﺧﻮاه ﺑﺪاﻧـﺪ‪ .‬ﻧـﻪ آن‬
‫ﻛﻪ دﺷﻤﻦ را دﺷﻤﻦ ﺑﺪاﻧﺪ و ﻣﺪارا ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺪﺧﻮاه را ﺑﺪﺧﻮاه ﺑﺪاﻧﺪ اﻣﺎ ﺧـﻮش‬
‫رﻓﺘﺎري ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن دوروﻳﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﺗﺰوﻳـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫‪106‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﺷﻤﻦ را دوﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ و ﺑﺪﺧﻮاه را ﺧﻴﺮﺧﻮاه ﺑﺪاﻧﻴﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫روش ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻲ ﺷﻤﺎ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻧﻪ ﻣﺪارا‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫دﺷﻤﻦ اﺳﺖ و از روي ﻏﻔﻠﺖ و ﻧﺎداﻧﻲ و ﺑـﻲﺧﺒـﺮي از روح ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬ﻛﻴﻨـﻪ‬
‫ﺗﻮزي ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺑـﺎﻃﻦ داراي روﺣـﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻧﺸـﺎن از ﺑﺨﺸـﺶ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ دارد‪ .‬روﺣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ در‬
‫زﻳﺮ ﻏﺒﺎر ﻳﺎ ﮔـﻞ و ﻻي ﻫـﻮي و ﻫـﻮس ﭘﻨﻬـﺎن ﺑﺎﺷـﺪ ﻫﻨـﻮز وﺟـﻮد دارد و‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻣﻜﺎن ﺟﻠﻮه و ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻜﺮ و ذﻛﺮ و ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﻮد‬
‫را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﻪ در زﻳﺮ ﺧﺮوارﻫـﺎ آﻟـﻮدﮔﻲ ﻣﻈﻠـﻮم واﻗـﻊ ﺷـﺪه‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺳﺎزﻳﻢ و از ﺧﺪا ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻴـﺪار و ﻓﻌـﺎل‬
‫ﺷﻮد ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻇﺎﻫﺮي ﻧﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﺑﺪ و ﺗﺠﺪﻳﺪ ﮔﺮدد و ﺑﻪ اﻧﻮار اﻟﻬﻲ ﻣﻨﻮر‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫دﻳﺪة ﺧﻄﺎ ﭘﻮش‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازة ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮاي اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺿﺮر ﻧﺪارد‪ .‬در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي‬
‫آﺳﻤﺎﻧﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﻴﺰ آﻳﺎت و ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻓﺮاواﻧﻲ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص‪ ،‬ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"اي ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻄﺎي اﺣﺪي دم ﻣﺰن ﻣﺎداﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدت ﺧﻄﺎﻛـﺎر‬
‫ﻫﺴﺘﻲ" )ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ از ﺧﻄﺎي اﺣﺪي دم ﻧﺰﻧﻴﻢ‪ .‬در‬
‫ﺣﻘﺶ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﺻﻼح ﺧﻄﺎﻳﺶ ﭘﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﻧﻈﺮ ﺑـﻪ ﺻـﻔﺎت‬
‫ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ده ﺻﻔﺖ ﻧﻴﻚ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و ﻳﻚ ﺻﻔﺖ زﺷﺖ‪ ،‬آن ده ﺻﻔﺖ ﻧﻴﻜﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻧﻪ آن ﻳﻚ ﺻﻔﺖ زﺷـﺖ و‬
‫اﮔﺮ ده ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﻚ ﺻﻔﺖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬ﺑﺎز ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻳـﻚ‬

‫‪107‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﺻﻔﺖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ و آن د‪‬ه را اﺻﻼً ﻧﺒﻴﻨـﻴﻢ‪ .‬ﻛﻠﻤـﺔ ﻧﺎﺳـﺰا در ﺣـﻖ‬
‫اﺣﺪي ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﺮاﻧﻴﻢ اﮔﺮ ﭼﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻟﻮﺣﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺧُﻠـﻖ اﻧﺴـﺎﻧﻲ و ﮔﻨـﺎه ﻋﻈـﻴﻢ‪ ،‬ﻏﻴﺒـﺖ ﻧﻔـﻮس اﺳـﺖ؛ ﻋ‪‬ﻠَـﻲ‬
‫اﻟﺨُﺼﻮص ْ ﺻﺪورش از اﺣﺒﺎي اﻟﻬﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛـﻪ اﺑـﻮابِ ﻏﻴﺒـﺖ‬
‫ﻣﺴﺪود ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﺮﻳﻚ از اﺣﺒﺎي اﻟﻬﻲ ﺳﺘﺎﻳﺶ دﻳﮕﺮان را ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﺸﺮ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ؛ ﻗﻠﻮب ﻧﻮراﻧﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬روحﻫﺎ رﺑـﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺳﻌﺎدت‪ ‬اﺑﺪي ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪".‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد دﺷﻤﻨﻲ و ﺗﻔﺮﻗﻪ‪ ،‬ﻋﻴـﺐ ﺟـﻮﻳﻲ و ﻏﻴﺒـﺖ‬
‫دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮد ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺟﺴـﺘﺠﻮي ﺻـﻔﺎت ﻧﻴﻜـﻮي‬
‫دﻳﮕﺮان را ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و از آﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫روزي ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻮارﻳﻮن در راه ﺑﻪ ﺳﮓ ﻣـﺮدهاي ﺑﺮﺧﻮردﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺑﻮي آزاردﻫﻨﺪهء آن ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮي از زﺷﺘﻲ او ﺳﺨﻦ ﮔﻔـﺖ‬
‫و دﻳﮕﺮي از ﻋﻴﺐ دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻣﺎ آن ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼـﻪ دﻧـﺪانﻫـﺎي‬
‫ﺳﭙﻴﺪي دارد! ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﻋﻴﻮب را ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﻧﺪان ﺳﻔﻴﺪ را دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻀﻮع‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ از ﺧﻄﺎي دﻳﮕﺮان ﭼﺸﻢ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﻢ و ﺑـﻪ ﺻـﻔﺎت ﻧﻴﻜـﻮي‬
‫آﻧﺎن ﻧﺎﻇﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎي ﺧﻮد و در ﻓﻜـﺮ رﻓـﻊ آن ﻫﺴـﺘﻴﻢ‪ .‬در‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻋﻜﺲ آﻧﭽﻪ در ﺑﺎرة دﻳﮕﺮان ﻣﻲﺑﻴﻨـﻴﻢ‪ ،‬در ﺧـﻮد ﻣـﻲﺟـﻮﺋﻴﻢ‪ .‬اﮔـﺮ ده‬
‫ﺻﻔﺖ ﻧﻴﻜﻮ دارﻳﻢ و ﻳﻚ ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‪ ،‬آن د‪‬ه را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ و ﺑـﻪ‬
‫رﻓﻊ اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲﭘﺮدازﻳﻢ و اﮔـﺮ د‪‬ه ﺻـﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴـﻨﺪ دارﻳـﻢ و ﻳـﻚ‬
‫ﺻﻔﺖ ﭘﺴـﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬ﺑـﺎز ﺗﻼﺷـﻤﺎن آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ آن ده ﺻـﻔﺖ ﺑـﻪ ﺻـﻔﺎت‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻴﻮب ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدي و‬
‫‪108‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻴﻮب ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪي؟ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﻟﻌﻨﺘﻲ از ﺟﺎﻧﺐ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮ او ﺑﺎد‪) ".‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫و ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻮس ﻋﻴﺐﺟﻮﻳﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ذﻛـﺮ ﻋ‪‬ﻴـﻮب‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮﻛﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻴﺒﻬﺎي ﺧـﻮد واﻗـﻒ و‬
‫آﮔﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻠﻜﻮت ﻣﺴﻴﺢ اﻗﺘﺒﺎس ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺎﻣـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ او ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬او آﻣﺪ ﺗـﺎ ﺧـﺎدم ﻫﻤـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻇﻬـﻮرِ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﺎدﻣﻨﺪ و ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻫﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﻳﻜﻲ در ﺧﻮدش‬
‫ﺑﺮﺗﺮي و اﻣﺘﻴﺎز ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬در ﺧﻄﺮِ ﻋﻈﻴﻢ اﻓﺘﺪ و ﺗﺎ اﻳـﻦ ﻓﻜـﺮ را در ذﻫـﻦ ﺧـﻮد‬
‫رﻳﺸﻪ ﻛَﻦ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻻﻳﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ از ﺧـﻮد‬
‫ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﺗﺮﻗـﻲ ﻫﺴـﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫـﺮﻛﺲ ﻛـﻪ از‬
‫ﺧﻮد راﺿﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ و ﻫﺮﻛﻪ ﺧﻮد را ﻧﭙﺴﻨﺪد‪ ،‬آﻳﺖ رﺣﻤـﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ داراي ﻫﺰار ﺻﻔﺖ ﻧﻴﻜﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻧﻘﺺ ﺧﻮد ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮﻗـﺪر اﻧﺴـﺎن ﺗﺮﻗـﻲ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﻧﺎﻗﺺ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻘﺎم ﺑﺎﻻﺗﺮي ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻘـﺎمِ‬
‫ﺑﺎﻻ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬از ﺧﻮد ﻧﺎراﺿﻲ ﺷﻮد و ﻃﻠﺐ آن رﺗﺒﻪ ﺑـﺎﻻ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﺘﺎﻳﺶ از‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪي اﺳﺖ‪".‬‬
‫راﺳﺘﻲ و اﻣﺎﻧﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪﻛﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﻣﺜﻞ آﻓﺘﺎب ﺟﻬﺎﻧﺘﺎب اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻋﺚ‬
‫راﺣﺖ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﺮدﻣﺎن اﺳﺖ و اﺳﺎس ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺎﻟَﻢ ﻫﺎي ﻋﺰّت و ﺛﺮوت و ﻣﻘﺎم ﺑﻪ ﻧﻮرِ اﻣﺎﻧﺖ روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎس و‬
‫زﻳﻨﺖ ﺑﺮاي ﻫﺮﻛﺲ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎج ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺳـﺮي اﺳـﺖ‪ .‬در ﺟـﺎﻳﻲ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ داراي ﺻﻔﺖ اﻣﺎﻧﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﻮﻫﺒـﺖ‬

‫‪109‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻣﺤﺮوم ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء درﺑﺎرة راﺳـﺘﻲ و ﺻـﺪاﻗﺖ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪﻛـﻪ راﺳـﺘﻲ‪،‬‬
‫رﻳﺸﻪ و اﺳﺎس ﻫﻤﺔ ﺻﻔﺎت ﻧﻴﻜﻮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ اﺳﺎس ﻓﻀـﺎﺋﻞ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻣﺤـﺮوم ﻣﺎﻧَـﺪ‪ ،‬از ﺗﺮﻗـﻲ و ﺗﻌـﺎﻟﻲ در ﺟﻤﻌﻴـﻊ‬
‫ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﻬﻲ ﻣﻤﻨﻮع ﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﺻﻔﺖ در ﻛﺴﻲ رﻳﺸﻪ دواﻧَﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﺻﻔﺎت ﻧﻴﻜﻮ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل آن‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﺻـﻮرﺗﺶ‬
‫ﭼﻨﺎن ﻧﻮرِ راﺳﺘﻲ و اﻣﺎﻧﺖ ﺗﺎﺑﺎن ﮔﺮدد ﻛـﻪ ﻫﻤﮕـﺎن ﺑـﻪ او اﻋﺘﻤـﺎد ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و‬
‫ﻛﻼم او را ﺳﻨﺪ ﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴـﻲ ﺧـﻮد را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻤـﻮم‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺳﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻛﻪ در وﺟﻮدﻣﺎن ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫ﺑﻴﺎد ﻣﺎ ﻣﻲآورﻧﺪ و از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ آن را ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ " :‬ﺗﻮ را ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮﺷـﺘﻢ و ﺟـﻮﻫﺮ ﻧـﻮر‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﺗﻮ اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮر از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﺘﻐﻨﻲ و ﺑـﻲﻧﻴـﺎز‬
‫ﺷﻮ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ و ﺣﻜﻢ ﻣﻦ در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻓـﺬ‪ .‬در‬
‫آن ﺷﻚ ﻣﻨﻤﺎ‪) ".‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اي ﭘﺴﺮ روح ﺗﻮ را ﻏﻨﻲ و ﺑﻲﻧﻴﺎز ﺧﻠﻖ ﻛﺮدم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﻘﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮي؟ و ﺗﻮ را ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻠﻖ ﻛﺮدم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﺒﻮل ذﻟـﺖ ﻣـﻲﻧﻤـﺎﻳﻲ و ذﻟﻴـﻞ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدي؟ و ﺗﻮ را از ﺟﻮﻫﺮ ﻋﻠﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ از ﭼﻪ رو ﻃﻠﺐ داﻧﺶ از ﻏﻴـﺮ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻲ؟ و از ﺧﺎك ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ را ﺳﺮﺷﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻣـﻦ ﻣﺸـﻐﻮل‬
‫ﻣﻲﺷﻮي؟ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮ ﺗﺎ ﻣﺮا در ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ ﻗـﺎﺋﻢ و ﻗـﺎدر و ﺗﻮاﻧـﺎ ﻣﺸـﺎﻫﺪه‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻲ‪) ".‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫و ﻳﺎ در ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﺮﻳﻚ از ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑ‪‬ﺮّان و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ‬

‫‪110‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻏﻼف ﻧﻔﺲ و ﻫﻮي ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻏﻼف ﺗﻴﺮه ﺧﺎرج ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‪ .‬و ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"اي دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺷﻤﺲ ﺳﻤﺎء ﻗﺪس ﻣﻨﻲ ﺧﻮد را ﺑﻜﺴـﻮف دﻧﻴـﺎ‬
‫ﻣﻴﺎﻻي ﺣﺠﺎب ﻏﻔﻠﺖ را ﺧﺮق ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻲﭘﺮده و ﺣﺠﺎب از ﺧﻠﻒ ﺳـﺤﺎب ﺑـﻪ‬
‫درآﺋﻲ و ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮدات را ﺑﻪ ﺧﻠﻌﺖ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻴﺎراﺋﻲ "‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورﻳﻢ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ واﺑﺴﺘﻪ اﺳـﺖ و‬
‫ﻫﺴﺘﻲ و آﻧﭽﻪ در اوﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻮر و ﮔﺮﻣﺎي آن زﻧﺪه و ﺑـﺎﻗﻲ ﺑـﻮده و ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از ﻣﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﺳﻤﺎن ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻮف‬
‫ﻣﺒﺘﻼ ﻧﺸﻮﻳﻢ و ﭘﺮدهﻫﺎي ﻏﻔﻠﺖ و ﺑﻲﺧﺒﺮي را ﻛﻨﺎر ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑـﻮد‬
‫ﺳﺒﺐ زﻧﺪﮔﻲ و ﺣﺮارت و ﻣﻨﺒﻊ ﻧﻮر در ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﭽﻨﺎن زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺑﻲﻧﻈﻴـﺮي دﻻﻟـﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن در ﺗﺼﻮر و ﺗﻘﺪﻳﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺗﺎ اﻧﺴﺎن آن‬
‫را آرزو ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮدﻣﺎن در اﻳـﻦ ﻣﻔﻬـﻮم ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﺳﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺎزﺧﻮاﻫـﺪ ﮔﺸـﺖ و اﻳـﻦ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻠﺒﻠﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﺑـﺎغ و ﺑﻮﺳـﺘﺎن دور ﺑـﻮده ﺑـﻪ‬
‫آﺷﻴﺎن روﺣﺎﻧﻲ در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﻫـﺪف و ﻣﻘﺼـﻮد ﻓـﺮد‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫـﺪف‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ راه‪ ،‬اﻃﺎﻋـﺖ از ﻣﻈـﺎﻫﺮ‬
‫اﻟﻬﻲ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً اﻃﺎﻋﺖ از ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﺑـﺮاي اﻳـﻦ‬
‫دوران اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﻴﻢ‪ .‬رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻣﻲرﺳﻴﻢ‪ .‬ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورﻳﻢ‪ .‬ﻋﺸﻖ او وﺟﻮدﻣﺎن را آﻛﻨـﺪه ﻣـﻲﺳـﺎزد‪.‬‬
‫ﺑﻨـﺪﮔﻲ ﺧﺎﻟﺼـﺎﻧﻪ او را آرزو ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﺑــﺎ اﻧﻘﻄـﺎع‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و اﺣﻜــﺎم و‬
‫دﺳﺘﻮراﺗﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺻﻔﺎت و اﺧﻼق ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه در وﺟـﻮد ﻣـﺎ رﻳﺸـﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﭘﺮدازﻳﻢ و ﺑـﻪ آن ﻣﺒﺎﻫـﺎت ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫‪111‬‬
 ‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﺷﻜﺮاﻧﺔ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ او‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻃﺎﻟﺒﺎن و آﻧﺎن ﻛﻪ ﺟﻮﻳﺎي ﺣﻘﻴﻘﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﻲرﺳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬و در ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ و ﻓﻀﻞ او‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺸﻒ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﭘﻨﻬﺎن در وﺟﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺮوي روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺷﺘﺎﺑﺎن در راﻫﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن آن رﺿﺎﻳﺖ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫و ﺧﻮدﻣﺎن در دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪي ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬در ﺣﺮﻛﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫‪112‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬
‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﻣﻨﺎﺟﺎت‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳـﺖ“ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر ﺧﻮد در ﻫـﺮ زﻣـﺎن‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎداﻣﻲ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻣﻈـﺎﻫﺮ ﻳـﺎ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮان در ﻫﻴﻜـﻞ‬
‫ﻇﺎﻫﺮي در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎ ﻣـﺮدم ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و ﭘﻴـﺎم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻛﻼم او را ﻣﻲرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ از اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ در ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺒـﺎم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در آﺛﺎر و اﻟﻮاح و ﻛﺘﺎب آﻧﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺮدم ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳـﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫راه ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ زﺑﺎن روح وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻘﺪس از ﮔﻔـﺘﻦ‬
‫و ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ آن زﺑﺎن روح‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻠـﺐ ﭘـﺎك‬
‫در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺘﻨﺪ‪ -‬از ﻫﺮ ﻧﮋاد و ﻣﻠﻴﺖ و زﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ و در ﻫﺮ ﻛﺠـﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ -‬ارﺗﺒﺎط ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻟﻬﺎم ﻣﻲﺑﺨﺸـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ زﺑـﺎن روح‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﭼﻮن از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان راﺳﺘﻴﻦ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺲ از ﺷـﻬﺎدت‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﺎ ﺣﻮارﻳـﻮن‬
‫ﺧﻮد ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻲﻛﺮد و راﺑﻄﻪ روﺣﻲ داﺷـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣﻜﺎﻟﻤـﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻴﺶ از‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻤﻮد و ﻗﻮت ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ را ﺑـﺎ ﭘﻴـﺮوان‬
‫ﺧﻮﻳﺶ داﺷﺘﻪ و دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻟﺴﺎن ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ ﺑـﻪ ﻟﺴـﺎن روح زﻳـﺮا‬
‫ﻳﻚ ﻟﺴﺎن روح و ﻗﻠﺐ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺴﺎن ﻋﺎدي ﻣﺎ ﻓﺮق ﺑﻲﻣﻨﺘﻬﻲ دارد‪.‬‬
‫ﻓﺮق ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﻣﺜﻞ ﻓﺮق ﺑﻴﻦ زﺑﺎن ﻣﺎﺳﺖ و زﺑﺎن ﺣﻴﻮان ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻧﮓ و‬
‫ﻏﺮﻳﻮ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻟﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ اﻧﺴـﺎن ﺑـﺎﺣﻖ ﻫﻤـﺮاز و ﺑـﻪ راز و ﻧﻴـﺎز دﻣﺴـﺎز‬
 ‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬زﺑﺎن روح اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻨﺎﺟﺎت از ﻗﻴﺪ و ﺑﻨـﺪ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺧﺎﻛﻲ آزاد ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻛﻨﻴﻢ؛ ﮔﻮﺋﻲ در آن ﺣـﻴﻦ ﻧـﺪاي اﻟﻬـﻲ را در‬
‫ﻗﻠﺐ ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺪون اﻟﻔﺎظ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ؛ ﻣﺨﺎﺑﺮه ﻣﻲﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﺪا ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺟﻮاب ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﻢ … ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺪاي ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﮔﻮش دل ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ‪” .‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ و ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ روﺣﺎﻧﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﻮﺳـﻴﻠﺔ‬
‫اﻳﻦ زﺑﺎن روح ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎل اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴـﺪان روﺣـﺎﻧﻲ ﻗﻠـﻢ راه ﻧـﺪارد و‬
‫زﺑﺎن ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ و ﻣﺮﻛﺐ ﺟﺰ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﺎر ﻧﻴﺎرد‪ .‬در ﻫﻔـﺖ وادي ﻛـﻪ در آن‬
‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺳﻔﺮ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻨﺪﮔﺎن از ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ وﻃﻦ اﻟﻬﻲ ﺑﻴـﺎن ﮔﺮدﻳـﺪه‪،‬‬
‫درﺑﺎرة ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ آﺧﺮ ﺳﻔﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪” :‬زﺑـﺎن در ﺗﻔﺼـﻴﻞ اﻳـﻦ ﺳـﻪ وادي‬
‫ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ و ﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻗﺎﺻﺮ‪ .‬ﻗﻠﻢ در اﻳﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﻗـﺪم ﻧﮕـﺬارد و ﻣـﺪاد‬
‫ﺟﺰ ﺳﻮاد ﺛﻤﺮ ﻧﻴﺎرد‪.‬‬
‫ﺷﺮح ﺣﺎل ﻋﺎرﻓﺎن‪ ،‬دل ﺑﻪ دل ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺷﻴﻮة ﻗﺎﺻﺪ وﻳﻦ ﻧﻪ ﺣﺪ‪ ّ‬ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ“‬
‫ﺣﺎﻟﺖ زاري و اﺑﺘﻬﺎل‬
‫ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن ﺣﺎﻟﺖ روﺣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﻣﻜـﺎنﭘـﺬﻳﺮ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ آﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻣﻘـﺎﻣﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﻛﺲ دل ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺗﻮﺟـﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻫﻤﺖ ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑـﻪ آن ﺣﺎﻟـﺖ ﺑﺮﺳـﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ ﺟﻬـﺪ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ؛ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻣﻤﻜﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺣﺎﻟـﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫راه‪ ،‬ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﻣﻮر ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﻗﺪر‬
‫از ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوري ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺪام را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ ﭼﺸـﻢ‬
‫دل ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎ درك ﻣﻌﻨﻮي‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي روح اﻟﻬﻲ را در ﻫﺮﭼﻴـﺰ ﻣﺸـﺎﻫﺪه‬
‫‪114‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ .‬زﻳﺮا ﻫﺮﭼﻴﺰي از آن روح اﻟﻬﻲ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻃﻠﺐ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳـﺖ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫در ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺑﻪ ذﻛﺮ ﺧﺪا ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻌﻲ و ﺗﻼش و ﻫﻤـﺖ و‬
‫ﻛﻮﺷﺶ در ﻃﻠﺐ آن ﻧﮕﺎر روﺣﺎﻧﻲ ﻛﻮﺷﺪ‪ .‬ﭘﺮدهﻫﺎي ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از دﻳـﺪار‬
‫اﺳﺖ ﺑﻪ آﺗﺶ ﻋﺸﻖ و ذﻛﺮ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ رازي را درﺑﺎرة ﻛﻠﻤﺎت و آﻳﺎت ﺧﺪاوﻧـﺪ و ﺧﻮاﻧـﺪن آن‬
‫ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺧﻮدﺗﺎن را؛ دﻟﺘـﺎن را؛ وﺟﻮدﺗـﺎن را ﺧـﺎﻟﺺ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻨﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ذﻛـﺮ ﻣـﻦ ﻫـﺮ ﭼﻴـﺰي ﻃـﺎﻫﺮ و ﭘـﺎك‬
‫ﻣﻲﺷﻮد … آﻧﭽﻪ از آﺛﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲرﺳـﺪ ﺑﺨـﻮان ﺗـﺎ وﺟـﻮدت‬
‫ﻣﻨﺠﺬب آن ﮔﺮدد و از ﻧﻐﻤﺔ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻬﺎي ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻣﺠﺬوب ﮔﺮدد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ در ﻣﻨﺰل ﺧﻮﻳﺶ آﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻧﺎﺷﺮات ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻮي ﺧﻮش آن ﻛﻠﻤﺎت را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮي ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ و در ﺗﻤﺎم دﻧﻴـﺎ ﻣﻨﺘﺸـﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬ﻗﻠﺒﻬـﺎي ﭘـﺎك و ﻣﺴـﺘﻌﺪ را ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺧـﺪا ﺟـﺬب‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪(13).‬‬
‫واﺳﻄﻪ ﻻزم اﺳﺖ‬
‫ﺑﻴﻦ ﺑﻨﺪه و ﺧﺪاوﻧﺪ واﺳﻄﻪاي ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ واﺳﻄﻪ‪ ،‬وﺟـﻮد ﻣﻘﺪﺳـﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮن آﻳﻨﻪ‪ ،‬اﻧﻮار اﻟﻬﻲ ﺑﻪ آن ﺑﺘﺎﺑﺪ و او آن ﻧﻮر را ﺑﺴﻮي ﻣﺮدﻣﺎن‬
‫ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﻣﺮﻛـﺰي ﺗﻮﺟـﻪ ﻛﻨـﻴﻢ اﮔـﺮ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي در ذﻫﻦ و ﻓﻜﺮﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ آن‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﻣـﻲﺧـﻮاﻧﻢ و ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ ذات‬
‫ﻏﻴﺐ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪاي ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻲ او را ﻧﺪﻳـﺪه و ﻓﻜـﺮي او را‬
‫ادراك ﻧﻨﻤﻮده و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد؟ آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ادﻋﺎ ﻛﻨﺪ ﻣﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻤـﺎز‬

‫‪115‬‬
 ‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧـﻪ دﻳـﺪه ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻧـﻪ درك‬
‫ﻣﻲﺷﻮد؟ ﺣﺘﻲ درﻫﺎي ﻓﻜﺮ و ذﻫﻨﻢ را ﻣﻲﺑﻨﺪم ﺗﺎ ﺗﺼﻮر و ﺧﻴﺎل ﺧﺪا ﻫﻢ راه‬
‫ﻧﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﺪا را ﺑﺪون واﺳﻄﺔ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﻋﺒـﺎدت ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫اول ﺣﻖ را در ﻓﻜﺮ ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮر‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮقِ ﻓﻜﺮِ ﺧﻮد اوﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﻓﻜﺮ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ؟ ﺷـﻜﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‪،‬‬
‫ﺧﻴﺎل و اوﻫﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ذﻫﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺪ ًا رﺑﻄـﻲ ﺑـﻴﻦ اﻳـﻦ ﺧﻴـﺎل و آن‬
‫ذات ﻣﻘﺪس ﻏﻴﺐ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳـﺪ و ﻋﺒـﺎدت‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ او را در آﻳﻨﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر در ﻫﺮ زﻣﺎن‪ ،‬آﻳﻨـﻪ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪاوﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴـﻴﺢ‪ ،‬ﺣﻀـﺮت ﻣﺤﻤـﺪ و ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﻳﻨﻪ ﻛﺎﻣﻞ اﻟﻬﻲ ﻫﺴﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﺑـﻪ واﺳـﻄﺔ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻧﻮر و ﺣﺮارﺗﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻧـﻮر و ﺣـﺮارت‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻮاﺳﻄﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻣﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻴﺾ ﻣﻲرﺳـﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗـﺎ روح اﻟﻘُـﺪ‪‬س‬
‫واﺳﻄﻪ ﻧﮕﺮدد‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﻓﻴﻀﻲ از ذات ﻏﻴـﺐ و ﻏﻴـﺮ ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫درك ﺧﺪاوﻧﺪ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻃﻔﻠـﻲ ﺑـﺪون‬
‫ﻣﻌﻠﻢ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﻌﻠـﻢ ﺑـﻪ ﻃﻔـﻞ ارزاﻧـﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎك‪ ،‬ﺑﻲﺑﺎران ﺳﺒﺰ و ﺧﺮم ﻧﺸﻮد‪ .‬اﺑﺮ‪ ،‬واﺳﻄﺔ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮر‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﻳﻚ ﻣﺮﻛﺰي ﺑﺘﺎﺑﺪ‪ .‬اﮔﺮ آن ﻣﺮﻛﺰ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫رﺳﻴﺪن ﻓﻴﺾ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻋﺒﺎدت ﻧﺎﭼﺎرﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻛـﺰ ﺗـﺎﺑﺶ ﻧـﻮر‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﺪا را ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑـﻪ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ ﭘﺮﺳـﺘﺶ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﻴﺎهﭼﺎل ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻴﺎل ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ از ﻧـﻮر‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪116‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻻزﻣﺔ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ روﺷﻨﻲ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز و دﻋﺎ و ﺧﻮاﻧـﺪنِ آﻳـﺎت‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺼﻮرت ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬واﺟﺐ اﺳﺖ‪ .‬در ﻛﺘﺎب اﻗﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫آﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻫﺮ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم ﺗﻼوت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗـﻼوت ﻧﻜﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻬﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻓﺎ ﻧﻜﺮده و اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از آﻳﺎت ﺧﺪا اﻋﺮاض ﻛﻨﺪ و رو ﺑﮕﺮداﻧـﺪ‪،‬‬
‫او از آن ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﻫﻤﻴﺸـﻪ اﻧﻜـﺎر ﻛـﺮده و از او رو ﮔﺮداﻧـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ اﻳﻤﺎن ﺑﻴـﺎورد‪ ،‬آﻧﭽـﻪ را ﻛـﻪ از ﻗﻠـﻢ او‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪه‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ و ﺧﻴﺮ و ﺻﻼح ﺧﻮد را در اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣـﻞ از‬
‫اﻳﻦ دﺳﺘﻮرات ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﻗـﻮت ﺑﮕﻴـﺮد و‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻋﻬﺪة اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮآﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻏﺬا اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬ﻳـﺎ دو ﻳـﺎ‬
‫ﺳﻪ وﻋﺪه ﻏﺬاي ﻣﻌﻴﻦ در روز ﺑﻪ او ﺗﻮان ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻏﺬا ﺑـﻪ ﺟﺴـﻢ‬
‫ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺗﻮان او از دﺳﺖ ﻣﻲرود و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬روح ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاي‬
‫آﻧﻜﻪ ﻗﻮي ﺷﻮد و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ ﻣﻘﺎﺑﻠـﻪ ﻛﻨـﺪ و در ﺣﻘـﺎﻳﻖ‬
‫وﺟﻮد‪ ،‬راز ﻫﺴﺘﻲ را ﻛﺸﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه را ﺑـﺮاي ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ اﻧﺘﺨـﺎب‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﺬا اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬آﻳﺎت ﺧﺪا ﻏﺬاي روح اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻏﺬا ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺗـﺐ و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ روح ﺑﺮﺳﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﺻـﺒﺢ و ﺷـﺎم ﻛـﻪ‬
‫آﻳــﺎت ﺧــﺪا را ﺗــﻼوت ﻛﻨــﻴﻢ و در آن ﺗﻔﻜــﺮ ﻧﻤــﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ روح ﺧــﻮد ﻧﻴــﺮو‬
‫ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﻢ ﺗﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻮادث و ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺗـﺎب ﻣﻘـﺎوت و‬
‫ﺗﻮان ﭘﻴﺮوزي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬راز ﺷﺎدي و ﺳ‪‬ﺮورِ روح ﻣﺎ در ﺗﻼوت آﻳﺎت ﻧﻬﻔﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ آﻳﺎت را ﺗﻼوت ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑـﻪ اﻧـﺪازهاي‬
‫ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻟﺖ و اﻧﺪوه ﺷﻤﺎ را در ﺑﺮ ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬آﻳﺎت ﺑﺮاي آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺳﺒﻚ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎل ﭘﺮواز در ﻫﻮاي ﻣﺤﺒﺖ‪ ‬رﺣﻤﻦ ﺑﺪﻫـﺪ ﻧـﻪ آن ﻛـﻪ ﻛﺴـﺎﻟﺖ‬
‫ﺑﺨﺸﺪ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪117‬‬
 ‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻓﺮض و واﺟﺐ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻋﺬري‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻣﻌﺎف ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﻛﻠﻲ وﺟﻮد داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﺟﻮاب ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد دﻋﺎ ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ و‬
‫ﺣﻜﻤﺖ آن ﻛﺪام اﺳﺖ؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﺟـﺎي ﺧـﻮد ﻗـﺮار داده و‬
‫ﻫﻤﺔ اﻣﻮر ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺟﺮا ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻮاﺳـﺘﻦ از او و ﻃﻠـﺐ‬
‫ﺣﺎﺟﺖ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ دارد؟‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﻛﻪ ﺿـﻌﻴﻒ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﻪ درﮔـﺎه ﻗـﻮي اﻟﺘﻤـﺎس و زاري‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و از او ﻳﺎري ﻣﻲﻃﻠﺒﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ درﮔﺎه ﺑﺨﺸﻨﺪة ﺗﻮاﻧـﺎ‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻃﻠﺐ ﻋﻨﺎﻳﺖ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ ﺧﻮاﺳـﺘﻦ‪ ،‬ﻗﻠـﺒﺶ را‬
‫روﺷﻨﻲ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ و دﻳﺪهاش را ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬روﺣﺶ زﻧـﺪه ﺷـﻮد و ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ذاﺗﺶ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ؛ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﻲﮔﻮﺋﻲ ) اﺳـﻤ‪‬ﻚ ﺷ‪‬ـﻔﺎﺋﻲ(‬
‫اي ﺧﺪا ﻧﺎم ﺗﻮ ﺷﻔﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن ﺧﻮﺷﻲ ﻣـﻲآﻳـﺪ و روح ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺬب ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺠﺬاب وﺳﻌﺖ و اﺳﺘﻌﺪاد در وﺟـﻮد‬
‫زﻳﺎده ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺗﺸﻨﮕﻲ روﺣﺎﻧﻲ اﻓﺰون ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻴﻞ روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬دراﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺸﻤﺔ روح ﺑﺠﻮﺷﺪ و اﺑﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﺒﺎرد و ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد‬
‫از ﺑﻲﻧﻴﺎزي و ﻏﻨﺎ ﺳﺮﺷﺎر ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ رازِ ﻣﻨﺎﺟﺎت اﺳﺖ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺳﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ و ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﻴﻦ‬
‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻤﺎز ﻳﻜﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳـﺪ ﻳﻜـﻲ از اﻳـﻦ ﺳـﻪ‬
‫ﻧﻤﺎز را‪ ،‬آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬ﺗﻼوت ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻤﺎزﻫﺎ اﻧﻔﺮادي اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘـﻂ ﻧﻤـﺎزِ ﻣﻴ‪‬ـﺖ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‪ ‬ﺟﻤﺎﻋـﺖ‬
‫ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻲ رﺋﻴﺲ روﺣﺎﻧﻲ و ﭘﻴﺸﻮا و اﻣﺎم وﺟـﻮد‬
‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻧﻤﺎز را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧـﻮش ﻣـﻲﺧﻮاﻧـﺪ و‬
‫دﻳﮕﺮان ﮔﻮش ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫‪118‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻣﺤﻠﻲ ﺟﻤﻊ ﺷـﻮﻧﺪ و ﺑـﻪ دﻋـﺎ و ﻣﻨﺎﺟـﺎت‬
‫ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﻜﺎر در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺳـﻔﺎرش ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اﻧﺴﺎن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ ﺑـﻪ دﻋـﺎ‬
‫ﻣﻲﭘﺮدازم‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻗﻠﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧـﺪا ﺟـﺬب ﮔﺮدﻳـﺪ؛ ﭼـﻪ در‬
‫ﺑﻴﺎﺑﺎن؛ ﭼﻪ در ﺷﻬﺮ؛ ﻳﺎ در ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬دﻋﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﻲ‬
‫دارد ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮوم ﻛﻪ در روز ﻣﻌﻴﻨﻲ و ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺨﺼـﻮص ﻫﻤـﻪ ﺟﻤﻌﻨـﺪ و‬
‫دﻋﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ؟ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ در آن ﺳـﺎﻋﺖ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﺣﺎﻟـﺖ روﺣـﻲ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻳـﻦ ﻓﻜـﺮ ﻣﻘﺒـﻮل ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬زﻳـﺮا‬
‫ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﻌﺪادي دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮﺗﺸﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳـﺖ‪ .‬اﻓـﺮاد‪ ‬ﺳـﭙﺎه‬
‫اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ و ﻓﺮدي ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ ﻗـﺪرت ﻳـﻚ ﻟﺸـﻜﺮ ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ را‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻤـﺔ اﻓـﺮاد ﻟﺸـﻜﺮ ﻣﺘﺤـﺪ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ اﺣﺴﺎﺳﺎت و ﻋﻮاﻃﻒ روﺣﺎﻧﻲ آﻧﻬﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﻳﺎري ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و دﻋﺎﻳﺸﺎن ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﻣﻲﺷﻮد‪".‬‬
‫زﺑﺎن ﻣﺤﺒﺖ‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﺬرد آﮔﺎه اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﻲ دارد‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ؟‬
‫وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫"اﮔﺮ دوﺳﺘﻲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﻣﺤﺒﺖ دارد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آرزوﻳﺶ اﻇﻬﺎر‬
‫آن ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺪ دوﺳﺘﺶ از ﻣﺤﺒﺖ او آﮔﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻴﻞ دارد اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آرزوﻫﺎي ﻗﻠﺐ ﻣﺎ آﮔﺎه‬
‫اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟـﻲ ﻋـﻮاﻃﻔﻲ ﻛــﻪ ﻣـﺎ را ﺑـﻪ ﻣﻨﺎﺟـﺎت ﺑــﺎ ﺣـﻖ دﻻﻟـﺖ ﻣـﻲﻛﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪاش ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬ﻻزم ﻧﻴﺴـﺖ ﺑـﺮاي ﻣﻨﺎﺟـﺎت ﺣﺘﻤـﺎً‬
‫ﻛﻠﻤﺎت و اﻟﻔﺎظ را ﺑﻜﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ و ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﺷﻮق و ذوق ﻣﻨﺎﺟﺎت در ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ را ﺑﻪ زور و ﺑﺪون ﻣﻴﻞ‬

‫‪119‬‬
 ‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬ﻟﺰوﻣﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از روي اﺟﺒﺎر و ﺑﺪون ﻣﻴﻞ ﻗﻠﺒـﻲ ﺑـﺎ ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ از ﻫـﻢ ﺻـﺤﺒﺘﻲ‬
‫ﺑﺎ او ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ؟ آﻳﺎ اﺻﻼً ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﻲاي ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ وﻗﺘـﻲ‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻣﻲﭘﺮدازد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺼﺪش ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا‬
‫دارد ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺗـﺮس از او و از آﺗـﺶ ﺟﻬـﻨﻢ و ﻧـﻪ ﺑـﻪ اﻣﻴـﺪ ﺑﻬﺸـﺖ و‬
‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎي آن‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻧﺴﺎن ﻣﻔﺘﻮن ﺣﺐ دﻳﮕﺮي ﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻘﺪر دﺷﻮار اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻔﺘﻮن ﺧﺪا ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫و از ذﻛﺮ او دم ﻓﺮو ﺑﻨﺪد‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻨﻮي‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﻣ‪‬ﺴ‪‬ـﺮَّت و ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ذﻛﺮ اﻟﻬﻲ‪".‬‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫)اﻃﺎﻋﺖ و ﺳﺮﻛﺸﻲ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ(‬
‫ﻫﻤﺔ اﻧﺒﻴﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺘﻪاﻧـﺪ ﻛـﻪ اﮔـﺮ از دﺳـﺘﻮرات و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻴﻨﻢ و ﺑﻪ ﻫﻮاي ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت و ﻣﺼـﺎﺋﺒﻲ‬
‫ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﻣﺎﺳـﺖ‪ .‬ﺣﺘـﻲ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎت و ﺣﻮادث ﻧﺎﮔﻮاري ﭼـﻮن ﺳـﻴﻞ و ﻃﻮﻓـﺎن و زﻟﺰﻟـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻏﻴـﺮ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن از اواﻣﺮ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ رﻧﺞ و ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛـﻪ از ﮔﻨـﺎه و ﺳـﺮﭘﻴﭽﻲ از ﻓﺮﻣـﺎن ﺧـﺪا ﺣﺎﺻـﻞ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬اﻧﺘﻘﺎم و ﻗﺼﺎص ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻛﺎر ﻣﺎﺳـﺖ‪ .‬از‬
‫ﺳﻮي دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺸﺪاري ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از راه راﺳﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻄﺎ رﻓﺘﻪاﻳﻢ و ﻳﺎ زﻧﮓ ﺑﻴﺪاري ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎ داروي ﻋـﻼج‪ .‬اﻳـﻦ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﻣـﺎ‬
‫ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﺸﺪار و زﻧﮓ ﺧﻄﺮ ﺑﻴـﺪار ﺷـﻮﻳﻢ و ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺒﺮان ﭘﺮدازﻳﻢ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و اﺣﻜـﺎم را دﺳـﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ زﻧـﺪﮔﻲ ﺳـﺎﻟﻢ و ﻣﻮﻓـﻖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎزﻳﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﻳﻦ ﻧﺪاﻫﺎ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﺟﺎن ﻧﺸﻨﻮﻳﻢ و ﺑﻪ اﻧﺤﺮاف ﺧـﻮد‬
‫‪120‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫از ﻣﺴﻴﺮ اﻟﻬﻲ و ﻛﺠﺮوي اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻏﻢ و اﻧﺪوه و ﻣﺼـﻴﺒﺖ ﺷـﺪﻳﺪ دﺳـﺖ‬
‫دﻫﺪ و ﭘﺎﻳﺎنِ راه‪ ‬ﺳﺮﻛﺸﻲ و ﻋﺼﻴﺎن‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻼﻛﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﺪاي ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮش ﻫﺮﻳـﻚ از‬
‫ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ اراده او در زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدﻣﺎن آﮔﺎه ﺳﺎزد‪.‬‬
‫"ﺣ‪‬ﺒ‪‬ﻲ ﺣ‪‬ﺼﻨﻲ ﻣ‪‬ﻦ د‪‬ﺧَﻞَ ﻓﻴﻪ‪ ‬ﻧَﺠﺎ و‪ ‬اَﻣ‪‬ﻦَ و‪ ‬ﻣ‪‬ﻦ َاﻋﺮَض‪ ‬ﻏَﻮي و‪ ‬ﻫ‪‬ﻠَﻚ‪"‬‬
‫ﺣﺐ و دوﺳﺘﻲ ﻣﻦ ﻗﻠﻌﺔ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻗﻠﻌـﺔ داﺧـﻞ ﺷـﺪ‬
‫ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ و اﻳﻤﻦ ﺷﺪ و ﻫﺮﻛﻪ از آن روﮔﺮداﻧـﺪ‪ ،‬در ﺻـﺤﺮاﻫﺎي ﮔﻤﺮاﻫـﻲ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻼك ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﺰول ﺑﻼ و ﻣﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺳـﺮﭘﻴﭽﻲ و اﻧﺤـﺮاف اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﻧﺠﺎت از ﺑﻼ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮن و اﺻﻞ ﭘﺎﻳـﺪار‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ذرات اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺮﻳﺎن دارد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻴﻜﻞ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺔ اﻋﻀﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط دارد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮد‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮان را ﻧﻴﺰ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﺑـﻪ زﺣﻤـﺖ‬
‫اﻧﺪازد و اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻋﻤﻞ ﺧﻴﺮي ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ از آن ﻧﻴﻜﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮي را ﺑﻪ دوش ﻛﺸﺪ‪ ،‬ﻗﺪﻣﻲ در راه ﺳﻌﺎدت ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮداﺷـﺘﻪ و‬
‫آﻧﺎن ﻛﻪ ﺑﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺪوش ﻛَﺸَﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮي در آﺳﺎﻳﺶ ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﺸـﺮي‬
‫اﻳﻔﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎي اﻟﻬـﻲ ﺑﻴﺸـﺘﺮﻳﻦ ﺑـﺎر را در اﻳـﻦ راه ﺣﻤـﻞ ﻛـﺮدهاﻧـﺪ و‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ زﺣﻤﺖ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻟﻬﻲ ﺗﻤﺎم ﻛﻮﺷﺶ و ﺗﻼﺷﺸـﺎن‪ ،‬ﺳـﻌﺎدت و آﺳـﺎﻳﺶ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮد‪ .‬ﺑﻨـﺪة ﺧـﺎﻟﺺ و ﻣﺨﻠـﺺ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺗﻤـﺎم آرزوﻳـﺶ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻌﺎدت و آﺳﺎﻳﺶ ﺧﻮدش ﺧﺘﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻧﻮع اﻧﺴـﺎن‬
‫از ﻧﺎداﻧﻲ و ﮔﻨﺎه و ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﮔﻨﺎه ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺠـﺎت ﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬او‬
‫ﺛﺮوت و ﺳﻼﻣﺘﻲ را ﺑﺮاي آن ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨـﺪ؛‬
‫دﻳﮕﺮان را ﺟﺎم ﻋﻄﺎ ﺑﺨﺸﺪ و راه وﻓـﺎ ﭘﻮﻳـﺪ؛ در راه ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻛﻮدﻛـﺎن ﻋـﺎﻟﻢ‬

‫‪121‬‬
 ‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺮدارد و ﻛﻠﻤﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن و ﻃﺎﻟﺒﺎن رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎي ﺛﺮوت‪ ،‬ﻓﻘﺮ ﻧﺼﻴﺐ او ﺷﺪ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺳﻼﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري؛ ﺑﺎ ﺗﺴـﻠﻴﻢ و‬
‫رﺿﺎ ﺑﭙﺬﻳﺮد و آن را از ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در ﻣﺴﻴﺮ ﺣﻖ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ و اﻃﺎﻋﺖ اواﻣﺮ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او ﻧﻤـﻮدﻳﻢ‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ وارد ﺷﻮد رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ آن را ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ از ﺳـﻮي‬
‫او ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﺗﺮﻗﻲ و ﻛﻤﺎل ﻣـﺎ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣـﺮارت و ﻓﺸـﺎري ﻛـﻪ در‬
‫اﻋﻤﺎق ﺗﺎرﻳﻚ زﻣﻴﻦ ﺑﺮ ذﻏﺎل ﺗﻴﺮه وارد ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺳـﺮاﻧﺠﺎم اورا ﺑـﻪ اﻟﻤﺎﺳـﻲ‬
‫ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻧﮕﻴﻦ ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن ﺟـﺎي ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪ .‬ﺿـﺮﺑﺎت‬
‫ﺳﺨﺖ ﺗﻴﺸﺔ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎز ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮ ﺳﻨﮓ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ و ﻣﺮﻏﻮب‪ ،‬آن را ﺑﻪ اﺛﺮي‬
‫ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺎخ ﻣﺤﻞ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺿﺮﺑﺎت ﻛﻮﺑﻨﺪه وﻗﺎﻳﻊ و ﺣﻮادث و ﻓﺸﺎر ﺷﺪﻳﺪ‪ ‬روزﮔﺎر ﺗﺎرﻳﻚ‪،‬‬
‫ﻣﺎ را ﻗﺎﺑﻞ و ﻻﻳﻖ دﺳﺖ ارادة ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔـﺎه ﻏﻤـﻲ رﺳـﺪ و اﻧـﺪوﻫﻲ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺪر آﺳـﻤﺎﻧﻲ اﻓﺘـﺪ ﻛـﻪ ﻗـﺎدر اﺳـﺖ او را از اﻳـﻦ‬
‫ﺳﺨﺘﻲ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ اﻧﺴﺎن ﭘﺎكﺗﺮ ﺷﻮد ﺻﻔﺎت و ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻣﻠﻜـﻮﺗﻲ و‬
‫ﻛﻤﺎﻻت روﺣﺎﻧﻲ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺑﻼﻳﻲ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ از دﺳﺘﻮرات ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻧﺎزل ﺷﻮد‪ ،‬ﺗـﺮ‬
‫و ﺧﺸﻚ ﺑﻪ آن آﺗﺶ ﺑﺴﻮزد و ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ در ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟـﺖ ﺧـﻮد اﺟـﺮا‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻣﺎ آن را ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬در واﻗـﻊ ﻣـﺎ در اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ اداﻣﻪ دارد‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ اﻃﻔﺎل ﺑﻲﮔﻨﺎه و ﺿﻌﻴﻔﺎن ﻧﺎﺗﻮان در دﺳـﺖ ﻇﺎﻟﻤـﺎن‬
‫ﺗﺒﻪﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"از ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻧﻔﻮس در ﻋﺎﻟﻢ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻜﺎﻓﺎت ﻋﻈﻴﻤﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻔﻮس‬

‫‪122‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫را اﻳﻦ ﺻﺪﻣﺎت‪ ،‬ﺳﺒﺐِ رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﮔﺮدد و ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻛﺮدﮔﺎر؛ ﻛﻪ ﺑﻬﺘـﺮ از‬
‫ﺻﺪ ﻫﺰار راﺣﺖ دﻧﻴﺎ و ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ در اﻳﻦ دار ﻓﺎﻧﻲ دﻧﻴﺎﺳﺖ“‬
‫دﻋﺎ و ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدم در ﺗﺄﺛﻴﺮ دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨـﺪ‬
‫دﻋﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﺪ‪ .‬در ﭘﺎﺳﺦ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﺗﻮﺟـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ :‬اﮔﺮ آﻫﻦ رﺑﺎﻳﻲ را روي ﺑﺮادهﻫﺎي آﻫـﻦ ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ‪ ،‬ذرات ﺑـﺮاده از‬
‫زﻣﻴﻦ ﺟﺪا ﺷﺪه‪ ،‬ﺟﺬب آﻫﻦ رﺑﺎ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ در ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺎذﺑﺔ زﻣـﻴﻦ دﺧﺎﻟـﺖ‬
‫ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ و آن را ﺧﻨﺜﻲ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻧﻴـﺮوي ﻗـﻮيﺗـﺮي ﻓﻘـﻂ در آن‬
‫ﻧﻘﻄﻪ ﻛﻪ ﺑﺮادهﻫﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﺮوي ﻗﻮيﺗـﺮ ﻧﻴـﺰ‬
‫داراي ﻗﺎﻧﻮن و ﻧﻈﻢ ﻣﺨﺼﻮص اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛـﻪ دﻋـﺎ ﻧﻴـﺮوي ﺑـﺎﻻﺗﺮي را ﺑـﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ‬
‫واﻣﻲدارد‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺎ وﺟـﻮد اﻳـﻦ ﻧﺎﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨـﻴﻢ اﻳـﻦ ﻧﻴـﺮو ﺧـﺎرج از ﻗـﺎﻧﻮن‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﻣﺨﺎﻟﻒ آن ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻋﻠﻤﻲ در آﻳﻨـﺪه‪ ،‬راز آن‬
‫را ﻛﺸﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن و ﻗﺎﻋﺪه آن آﮔﺎه ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﺛﺮ دﻋﺎ ﺿـﻌﻴﻒﺗـﺮ از آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ آﺛـﺎر‬
‫ﻋﻈﻴﻢ و ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ آن ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻣﻄﻠﺐ واﺿـﺢ و‬
‫روﺷﻦ ﮔﺮدد‪ .‬آب ﻓﺮاواﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﻲ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑـﺎ ﻳـﻚ‬
‫ﻓﺸﺎر اﻧﺪك ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪة درﻳﭽﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﭘـﺮّهﻫـﺎي ﺗـﻮرﺑﻴﻦِ‬
‫ﭘﺎي ﺳﺪ ﻣﻲرﻳﺰد و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﺮق ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺷﻬﺮي ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺻـﺪﻫﺎ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ‬
‫دورﺗﺮ از آن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻮراﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﻓﺸـﺎر ﻳـﻚ ﻛﻠﻴـﺪ ﻛﻮﭼـﻚ‪ ،‬ﺟﻬـﺖ‪‬‬
‫ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬ﻛﺸﺘﻲِ ﺑﺰرﮔﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ اﻋﺘﻘـﺎد ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﻗـﻮهاي ﻛـﻪ ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳـﺖ‪ .‬دﻋﺎﻛﻨﻨـﺪه ﻓﻘـﻂ ﺳـﻌﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي ﺗﻮﺟﻪ و ﺗﻜﺮار ﻛﻠﻤﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ در دﻋﺎ‪ ،‬ﻛﻠﻴـﺪ آن درﻳﭽـﻪ را‬

‫‪123‬‬
 ‫دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻴﻞ ﻣﻮاﻫﺐ و ﺑﺨﺸﺸﻬﺎي اﻟﻬﻲ ﺟﺎري ﮔﺮدد و ﺳﺒﺐ روﺷـﻨﻲ دل و‬
‫ﺟﺎن ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮاﻫﺐ ﻋﻈﻴﻢ و ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻗﻮة روﺣﺎﻧﻲ و ﺗﻮﺟﻪ ﻗﻠﺒﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﺴﺐ آن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ را ﺑﺮاي‬
‫اوﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻣﻨﻈﻮرﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻀﻤﻮن‬
‫اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎ و ﻣﻌﺎﻧﻲ ﻋﻤﻴﻖ روﺣﺎﻧﻲ آن‪ ،‬ﻫﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻜﺮ و اﻧﺪﻳﺸﻪ اي را‬
‫ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺪر و اﻫﻤﻴﺖ آن زﻣﺎﻧﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و‬
‫ﻗﺪرت ﻓﻮق اﻟﻌﺎدة ﭘﻨﻬﺎن در آن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ روزاﻧﻪ ﺧﻮد‪ ،‬اوﻗﺎت ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاي راﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﺪن آن‬
‫اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪124‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫ﺟﺴﻢ و روح‬
‫ﺑﺮ اﺳﺎس اﻋﺘﻘﺎدات ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺟﺴﻢ اﻧﺴـﺎن وﺳـﻴﻠﻪاي ﺑـﺮاي ﺗﺮﻗـﻲ روح‬
‫اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻄﻔﻪ در رﺣﻢ ﻣﺎدر ﻣﻨﻌﻘﺪ ﻣﻲ ﮔﺮدد ‪ ،‬روح ﺑﻪ آن ﺗﻌﻠﻖ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﺴﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺷﻜﻞ ﻣﻲﮔﻴﺮد و روز ﺑﻪ روز رﺷﺪ و ﻧﻤﻮ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺰ رو ﺑﻪ رﺷﺪ و ﺗﺮﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬از آﻧﺠـﺎ‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ از ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺎدي ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﻣﺜﻞ ﻫﺮﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﺟﻮد دارد‪ .‬اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ از رﺷﺪ و ﻧﻤﻮ ﺑﺎز ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ اﻋﻀﺎء از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎز ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲروﻧﺪ‪ .‬و ﺑـﺎﻻﺧﺮه در‬
‫زﻣﺎن ﻣﻌﻴ‪‬ﻨﻲ‪ ،‬ارﺗﺒﺎط روح ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﻗﻄﻊ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬روح ﺑﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﭘـﺎك ﭘـﺮواز‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺟﺴﻢ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ دوران‪،‬‬
‫ﺟﺴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎدم روح ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ آﻧﻜﻪ روحِ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﺟﺴﻢِ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺴﻢ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻲ و ﺗﻌﺎﻟﻲ روح ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺎدﻣﻲ ﻣﻄﻴﻊ و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ آﻣﺎدة ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاري ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎدم ﺑﺎ وﻓﺎ را ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻧﻤﻮد و وﺳﺎﻳﻞ آﺳﺎﻳﺶ و ﺳـﻼﻣﺖ او‬
‫را ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ از ﺟﺴﻢ ﻣﻮاﻇﺒـﺖ ﻧﺸـﻮد‪ ،‬ﺑﻴﻤـﺎري و ﺻـﺪﻣﻪ آن را از ﭘـﺎ‬
‫اﻧﺪازد و روح ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت دﭼﺎر ﮔﺮدد‪.‬‬
‫وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ در ﻛﺎﺋﻨﺎت‬
‫از دﻳﺪﮔﺎه ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ‪ -‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﻮﻧـﻪﮔـﻮﻧﻲ و ﺗﻔـﺎوﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ دارد‪ -‬ﻳﻚ روح وﺣﺪﺗﻲ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺒﻂ‬
‫ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺖ ﻓﻜـﺮي و اﺧﻼﻗـﻲ و روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ و ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم واﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻴﻮاﻧﺎت و ﮔﻴﺎﻫﺎن و ﻛﻞ ﻣﺤـﻴﻂ زﻳﺴـﺖ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﺣﻜـﺎم ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻛـﻪ از ﻗﻠـﻢ اﻧﺒﻴـﺎء و‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ و اﻣﺮوز ﻧﺎزل ﺷﺪه ﺑﻲارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬
‫و ﭼﻪ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬از اﻳﻦ رو در ﺑﻌﻀﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ ﺳـﻼﻣﺖ‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺎده‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫”اﻗﺘﺼﺎد‪ ،‬اﺳﺎس راﺣﺖ و آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺸﺮي اﺳﺖ‪ .‬آدم وﻟﺨﺮج ﻫﻤﻴﺸﻪ در‬
‫زﺣﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﺳﺮاف از ﻃﺮف ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻴﺎﻫﺎن ‪ ،‬اﻧﮕﻠﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫـﺮﻛﺲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺷـﻐﻠﻲ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻐﻞ ﻓﻜﺮي و ﭼﻪ ﺷﻐﻞ ﺑﺪﻧﻲ‪ ،‬و ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺎ ﭘـﺎﻛﻲ و آزادﮔـﻲ‪،‬‬
‫ﻣﺤﺘﺮم و ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺸـﻖ دﻳﮕـﺮان ﮔـﺮدد‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﺮص ﻧـﺎن ﺧﺸـﻚ ﻗﻨﺎﻋـﺖ ﻛﻨـﺪ و راﺿـﻲ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫ﻫﺰاران ﺑﺎر ﺑﻬﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﺬاﻳﻲ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟـﻲ ﭘـﻮل آن از‬
‫ﺟﻴﺐ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ درآﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ و روح ﺷﺨﺺ ﻗﺎﻧﻊ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ آرام‬
‫و ﻗﻠﺒﺶ راﺣﺖ و ﻣﺴﺮور اﺳﺖ‪” .‬‬
‫در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻤﻨﻮع ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪” :‬در آﻳﻨﺪه ﺧﻮراك اﻧﺴﺎن از ﻣﻴﻮه و ﺣﺒﻮﺑﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮرده ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻋﻠـﻢ ﭘﺰﺷـﻜﻲ ﻫﻨـﻮز در ﻣﺮﺣﻠـﻪ‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻏﺬاي ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻣﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫از زﻣﻴﻦ ﻣﻲروﻳﺪ‪” .‬‬
‫اﻟﻜﻞ و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪ‪‬ر‬
‫اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﺮ ﻧﻮع ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ اﻟﻜﻠﻲ و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻨـﻊ‬
‫ﺷﺪه ﻣﮕﺮ در ﻣﻮاردي ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ و ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪126‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ دﻳﺎﻧﺖ زﻫﺪ و رﻳﺎﺿﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻟﺬت ﺑﺮدن از زﻳﺒـﺎﺋﻲﻫـﺎ و‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﺑﻪ وﺟـﻮد آﻣـﺪه‪ ،‬ﺳـﻔﺎرش ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫" ﻻﺗَﺤﺮِﻣﻮا اَﻧﻔُﺴ‪‬ﻜُﻢ ﻣ‪‬ﻤ‪‬ﺎ ﺧُﻠ‪‬ﻖَ ﻟَﻜُﻢ“ )ﺧﻮدﺗﺎن را از آﻧﭽـﻪ ﺑـﺮاي ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﻣﺤﺮوم ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪(.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” آﻧﭽﻪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﻫﻤﻪ از ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا اﻧﺴﺎن ﺷـﺮﻳﻒﺗـﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﺨﻠﻮق ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻣﻮاﻫﺐ و ﺑﺨﺸﺸﻬﺎي اﻟﻬﻲ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﺮاﻧﺔ اﻳﻦ ﺗﻌﻤﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ را ﻣﻮﻫﺒـﺖ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر داﻧﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻔﺮان ﻧﻌﻤﺖ ﻛﺮدهاﻳـﻢ‪.‬‬
‫وﺟﻮد ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﺸـﺎﻧﻪﻫـﺎﻳﻲ از رﺣﻤـﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻣﺴﺮور ﺑﺎﺷﻴﻢ و اوﻗﺎت را ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺠﻴﺪ ﺑﮕﺬراﻧﻴﻢ و ﻫـﺮ‬
‫ﭼﻴﺰ را ﻗﺪر ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪“.‬‬
‫در ﻛﻨﺎر ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺳﻔﺎرﺷﺎت‪ ،‬اﺻﻠﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻋﺘﺪال ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺳﺌﻮال ﺷﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻗﻤﺎر در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻤﻨﻮع اﺳـﺖ‪،‬‬
‫آﻳﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺔ ﺑﺎزﻳﻬﺎ اﺳﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺎزﻳﻬﺎ اﮔـﺮ ﺑـﺮاي ﺗﻔـﺮﻳﺢ و‬
‫ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺿﺮري ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﺮ اﻳﻦ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﻪ وﻗـﺖ ﮔـﺬراﻧﻲ و ﻫـﺪر‬
‫دادن اوﻗﺎت ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻨﺠ‪‬ﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺿﺮر و زﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻮرد رﺿﺎي‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺟﺴﻢ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ورزش‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫ﻣﻘﺒﻮل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻈﺎﻓﺖ‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻈﻬﺮ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎي آﺳﻤﺎن ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ و‬
‫‪127‬‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫ﭼﻮن اﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎﻛﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﻛﺲ از ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﻣـﻲﮔـﺬرد‪ ،‬ﺑـﻮي‬
‫ﺧﻮش و ﻟﻄﺎﻓﺖ وﺟﻮد ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﺟﺬب ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧـﺪا دﻻﻟـﺖ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﻔﺎده از ﮔﻼب و ﻋﻄﺮ در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺳﻔﺎرش ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﻜﻢ زﻣﺎﻧﻲ از ﻗﻠﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻧـﺎزل ﺷـﺪ ﻛـﻪ در اﻳـﺮان و‬
‫ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﺣﻤﺎم وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬ﺧﺰﻳﻨـﻪﻫـﺎي ﻣﻤﻠـﻮ از آب آﻟـﻮده ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺜﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﺷﺴﺘﺸﻮي ﺑﺪن ﻣﺮدم ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻤﺎمﻫﺎي آﻟﻮده در آن زﻣﺎن ﻣﺮﻛﺰ‬
‫ﺳﺮاﻳﺖ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك و واﮔﻴﺮ دار ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﭼﺎرهاي دﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻗﻮهاي ﺟﺰ ﻗﻮة وﺣﻲ و ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدرﻧﺒﻮد آن ﻣﺮاﻛﺰ آﻟـﻮدﮔﻲ را ﺑـﻪ‬
‫ﺣﻤﺎمﻫﺎي ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻛﻪ اﻣﺮوز در ﻫﺮ ﻣﻨﺰﻟﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ :‬ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻇﺎﻫﺮه ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻣﺮي اﺳﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫وﻟﻜﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ در روﺣﺎﻧﻴـﺎت دارد‪ .‬ﻣـﺮاد اﻳﻨﺴـﺖ ﻛـﻪ ﭘـﺎﻛﻲ و ﻃﻬـﺎرت‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮ در ارواح اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ دﻳﺪه اﻧﺼﺎف در ﻳﻚ ﻳﻚ اﺣﻜﺎم ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬـﺎ را در‬
‫ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺪاﺷﺖ و ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و اﺧﻼﻗﻲ ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨـﻴﻢ‪ .‬آﻓـﺖ و‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﻜﻠـﻲ و ﻣـﻮاد ﻣﺨـﺪر داﻣـﻦ ﮔﻴـﺮ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻪ ﻫﺰاران ﻧﻔـﺮ را ﺑـﻪ ﻛـﺎم‬
‫ﻣﺮگ و ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﺪ و ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ دﻻر ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ دﻻر دﻳﮕﺮ‬
‫ﺻﺮف ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎران ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺻﺪﻣﺎت روﺣـﻲ و‬
‫رﻧﺞ ﻓﺮاوان ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن و ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺎن ﺑﻪ آن دﭼﺎر ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺒﺮان ﻧﺒﻮده و ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رﻋﺎﻳﺖ ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ و ﻋﻔﺖ و ﻋﺼﻤﺖ در زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ و رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ ﻋﻼوه ﺑﺮ آراﻣـﺶ روﺣـﻲ و ﺷـﺮاﻓﺖ اﺧﻼﻗـﻲ‪،‬‬
‫ﺳﺒﺐ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮي از ﻫﺰاران آﻓﺖ و ﺑﻴﻤﺎري ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻧﺪﻛﻲ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺟﺮاي ﺣﻜﻢ ﻋـﺪاﻟﺖ و‬
‫ﻫﻤﻜﺎري و ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان و دﺳـﺘﮕﻴﺮي ﻓﻘﻴـﺮان و ﻋﻨﺎﻳـﺖ در ﺣـﻖ‬

‫‪128‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ از ﺳﻮﺋﻲ زﺣﻤﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎي ﻛﺎرﮔﺮان ﻣﺴﻜﻴﻦ‬
‫و ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن زﺣﻤﺘﻜﺶ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﺑﺪ واز ﺳـﻮي دﻳﮕـﺮ ﺗﻨﺒﻠـﻲ و ﺗـﻦﭘـﺮوري‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎن و ﺛﺮوت ﺑﻲﺣﺪ ﺗﻮاﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﺗﻌﺎدل ﻣﻌﻘﻮل‪ ،‬ﻣ‪‬ﻨﺠ‪‬ﺮ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻣﻴﺎﻧﻪ‬
‫روي و ﻧﻮعدوﺳﺘﻲ‪ ،‬در راه ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﺗﺮﻗﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺻﺮف ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﭘﺰﺷﻜﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ در دﻧﻴﺎﻳﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺗﻌـﺪاد اﻧـﺪﻛﻲ از ﻣـﺮدم‪،‬‬
‫دﺳــﺘﻮرات ﭘﻴﻐﻤﺒــﺮان را اﻃﺎﻋــﺖ ﻣــﻲﻧﻤﺎﻳﻨــﺪ‪ .‬دﻧﻴــﺎﻳﻲ ﻛــﻪ ﺧﻮدﭘﺮﺳــﺘﻲ و‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻣﺤﺒﺖ اﷲ در وﺟﻮد ﻣﺮدﻣـﺎن رﻳﺸـﻪ دواﻧـﺪه و ﻣﻨـﺎﻓﻊ‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺮ ﻣﻨـﺎﻓﻊ ﻋﻤـﻮﻣﻲ ﭘﻴﺸـﻲ ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﻫـﻮي و ﻫـﻮس و آرزوﻫـﺎي‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و ﺳﻌﺎدت اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و روﺣـﺎﻧﻲ ﻋـﺎم ﺑﺮﺗـﺮي داﺷـﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﻟَﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻴـﺐ ﻇﻠـﻢ و ﺳـﺘﻢ و ﺗﺠـﺎوز و ﻓﻘـﺮ و‬
‫ﺛﺮوت ﺑﻲﺣﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤـﻪ‪ ،‬اﺳـﺒﺎب ﺑﻴﻤـﺎريﻫـﺎي روﺣـﻲ و‬
‫ﺟﺴﻤﻲ ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ از ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ روي ﮔﺮداﻧـﺪه و ﺳـﺒﺐ ﮔﺮﻓﺘـﺎري‬
‫ﺧﻮد و ﻫﻤﻪ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ و ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﺬاب ﻣﺒﺘﻼ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻧﺪاي اﻟﻬﻲ را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ و ﺑﻪ اواﻣﺮ او ﻋﻤﻞ و ارادة او را اﺟﺮا ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﻋﺬاب ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮدم ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻲﻧﺼﻴﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ درد ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻤﺎر را ﻣﻲداﻧﻨﺪ‬
‫و داروي آن را ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ زﻣﺎن ﺟﻬﺎن و ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن از ﻋﻼج‬
‫رو ﮔﺮداﻧﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن رﻧﺞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ؟‬
‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺎدي‬
‫اﻓﺮاد زﻳﺎدي ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ ﻗﻮة‬
‫ﻣﻌﻨﻮي و ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد در ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮارد آﻧﭽﻨﺎن ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع دارو و درﻣﺎن ﻣﺎدي رد ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻲ اﮔـﺮ ﭼـﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪ‬
‫‪129‬‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫روﺣﺎﻧﻲ را رد ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺑﻴﻤـﺎري ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ و ﻣﺎﻫﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺧـﺎﻧﻮادهﺷـﺎن ﻧﻴـﺰ در زﻣـﺎن‬
‫ﺑﻴﻤﺎري ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻓﺮﻣـﻮدهاﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫اﺳﺒﺎب ﺷﻔﺎي ﺑﻴﻤﺎري دو ﻧﻮع اﺳﺖ‪ :‬ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣـﺎﻧﻲ‪ .‬ﺳـﺒﺐ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻣ‪‬ﺪاواﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺳﺒﺐ روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬دﻋـﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧـﺎن و ﺗﻮﺟـﻪ‬
‫ﭘﺎﻛﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دو را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮد‪ .‬ﻫﻴﭽﻴـﻚ ﻣـﺎﻧﻊ از دﻳﮕـﺮي ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ داﻧﺶ و ﻓﻦ ﭘﺰﺷﻜﻲ را ﻳﻜﻲ از ﻋﻨﺎﻳﺎت و ﻣﻮاﻫﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﺪن آن‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎن از آن ﺑﻬﺮه و ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺸﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻏﺮﻳﺰه و ﻣﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌـﻲ اﻧﺴـﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻴﻮهﻫﺎي ﻧﺎدرﺳﺖ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ و از ﻣﺴـﻴﺮ ﺧـﻮد ﻣﻨﺤـﺮف‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﮔﻴﺎﻫـﺎن ﻃﺒ‪‬ـﻲ و ﻣﻴـﻮهﻫـﺎ ﺑـﺮاي ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪ‪،‬‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ روش در ﻣﻮرد ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺰه و ﻣﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺧﻮد‪،‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻴﻤﺎري از ﮔﻴﺎﻫﺎن ﺻﺤﺮا اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺪاق دارد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎ ﻏﺬا و ﻣﻴﻮه و ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬
‫ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎ را ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻣﺎ داﻧﺶ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻫﻨـﻮز ﻧـﺎﻗﺺ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺑﻴﻤـﺎريﻫـﺎ‬
‫ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻏﺬاﻫﺎ و ﮔﻴﺎﻫـﺎن ﺧﻮﺷـﺒﻮ و آبﻫـﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺑـﺎ درﺟـﻪ ﺣـﺮارت‬
‫ﻣﺘﻔﺎوت‪ ،‬ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻣﻮارد‪ ،‬ﻗﻮهاي ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻔﺎﺳﺖ از‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺧﺎﺻﻴﺖ ﮔﻴﺎﻫﺎن و ﺗﻤﺎم داروﻫﺎ از ﻣـﻮﻫﺒﺘﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ در‬
‫آﻧﻬﺎ ودﻳﻌﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻫﻤﻪ از ﺟﺎﻧﺐ اوﺳﺖ‪ .‬ﭘﺰﺷﻚ و دارو‪ ،‬اﺳـﺒﺎب ﻇـﺎﻫﺮي‬
‫اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻳﺎري ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ از ﺷﻔﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﺷﻔﺎ ﺑﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﻏﻴﺮ ﻣﺎدي‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ راﻫﻬﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ از‬

‫‪130‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻃﺮﻳﻖ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﺳـﻼﻣﺘﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻤـﺎﻧﻄﻮر‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﻢ ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛُﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮِﻛﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺮاﻳﺖ ﺑﻴﻤﺎري ﺳﺮﻳﻊ و ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲ در وﺟﻮد ﺑﻴﻤـﺎر در ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟـﺖ ﺑـﻪ ﺷـﺨﺺ ﺑﻴﻤـﺎر‬
‫ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد‪ .‬او ﺑﺎ روﺣﻴﻪ ﻣﺸﺘﺎقِ ﺧﻮد از ﺷﺨﺺ ﺳـﺎﻟﻤﻲ ﻛـﻪ ﻣﺎﻳـﻞ اﺳـﺖ‬
‫ﺳﻼﻣﺘﻲ را ﺑﻪ او ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻋﻮاﻣﻠﻲ در ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪن ﺑﻴﻤﺎري ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ؟‬
‫ﺧﺸﻢ و ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﺑﻴﻤﺎري و ﺷـﺪت‬
‫آن اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ و ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ و ﺳ‪‬ﺮورِ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ‪ ،‬ﻣﻔﻴﺪ و‬
‫ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ‪ ،‬ﺑﻼي ﺳﻴﺎه در اﻧﺴﺎن ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲآورد و ﺳﻔﺎرش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ از آن دوري ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﺴﺪ را ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮره و‬
‫ﺟﺬام ﻛﻪ ﺑﺪن را ﻣﻲﺧـﻮرد‪ ،‬و ﺧﺸـﻢ را ﻋﺎﻣـﻞ ﺳـﻮﺧﺘﻦ ﻛﺒـﺪ ﻣـﻲداﻧﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ دو ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ از ﺷﻴﺮ درﻧﺪه ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ‪" :‬وﻗﺘﻲ اﻧﺴﺎن ﺷﺎد اﺳﺖ روﺣـﺶ در‬
‫ﭘﺮواز اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻴﺮوﻫﺎي او ﻗﻮت ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻗﻮة ﻓﻜﺮ زﻳﺎد ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬ﻗـﻮة‬
‫ﻓﻬﻢ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد… اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻏﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ ﭘﮋﻣﺮده ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻗﻮاي او ﺿﻌﻴﻒ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬ﻓﻬـﻢ و درك اوﻛـﺎﻫﺶ ﻣـﻲ ﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬ﺗﻔﻜـﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺮده ﻣﻲﺷﻮد‪".‬‬
‫در ﺑﺎرة ﺷﻜﻞ دﻳﮕﺮ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ از ﻃﺮﻳﻖ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"در اﻳﻦ ﺷﻜﻞ واﺳﻄﺔ ﺷﻔﺎ ﻧﻴﺮوﻳﻲ روﺣﺎﻧﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﺨﺺ ﺳـﺎﻟﻢ ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوي ﻓﻜﺮ و ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﺪ و ﺷﺨﺺ ﺑﻴﻤﺎر ﺑـﺎ ﻧﻬﺎﻳـﺖ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ و اﻧﺘﻈﺎر‪ ،‬ﻃﻠﺐِ ﺷﻔﺎ ﻛﻨﺪ و اﻋﺘﻘﺎد ﺷﺪﻳﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ازاﻳﻦ ﺷـﺨﺺِ‬
‫ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺮوي ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ دو ﺟﺎﻧﺒﻪ‪ ،‬ﺑﺴـﻴﺎر‬

‫‪131‬‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫ﺷﺪﻳﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﮔﺮدد و ارﺗﺒﺎط ﻗﻠﺒﻲِ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻴﻦ آن دو ﭘﺪﻳﺪ آﻳـﺪ‪ .‬ﺷـﺨﺺِ‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﺗﻤﺎم اﻧﺮژي و ﺗﻮان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴـﺮد و ﺑﻴﻤـﺎر‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳـﺖ اﻃﻤﻴﻨـﺎن و‬
‫ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﺳﻼﻣﺘﻲ و ﺷـﻔﺎ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬از ﺗـﺄﺛﻴﺮ و ﻫﻴﺠـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ در‬
‫اﻋﺼﺎب ﺑﻴﻤﺎر ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد و ﺑﻴﻤﺎر ﻋﻼج ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﺗﻤـﺎم اﻳـﻦ‬
‫روﺷــﻬﺎي ﻣﻌﺎﻟﺠــﻪ روﺣــﺎﻧﻲ‪ ،‬اﺛــﺮش ﻣﺤــﺪود اﺳــﺖ و ﻣﻤﻜــﻦ اﺳــﺖ در‬
‫ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎي ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻪ و ارﺗﺒﺎط ﻣﺤﻜﻢ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﻮد‪".‬‬
‫ﻗﻮة روح اﻟﻘُﺪ‪‬س‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﺔ ﺷﻔﺎ‪ ،‬ﻗﻮة روح اﻟﻘﺪس اﺳـﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ روش ﻧـﻪ ﻻزم‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺳﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد ﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻴﻤﺎر در ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻴﻤﺎر ﭼﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻗﻮي‪ ،‬اﻟﻘﺎي ﻧﻴﺮوي روﺣﺎﻧﻲ از ﺳﻮي‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺷﻔﺎ ﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﺷﻔﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﻗﻮه روح اﻟﻘﺪس ﺣﺎﺻﻞ ﺷـﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺮﻛـﺰ ذﻫـﻦ و‬
‫ﺗﻤﺎسِ ﻣﺨﺼﻮص ﻻزم ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ و ﺑﻨـﺪﮔﺎن ﺧـﺎﻟﺺ و ﻣﺨﻠـﺺ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داراي اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻫﺴﺘﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻃﺒﻴﺐ روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﻴﺮوي ﻣﻌﻨـﻮي‬
‫ﺑﺮاي ﺷﻔﺎي ﺑﻴﻤﺎران‪ ،‬از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑﻴﻤـﺎر در ﺷـﺮق‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﺒﻴﺐ روﺣﺎﻧﻲ در ﻏﺮب؛ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ دو ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺸﻨﺎﺳـﻨﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﺷﻔﺎ دﻫﻨﺪه ﻗﻠﺒﺎً ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨـﺪ و دﻋـﺎ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و از‬
‫درﻳﺎي ﻓﻀﻞ و ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮﻳﺾ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ‪".‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴـﻴﺢ و ﺣﻮارﻳـﻮن از اﻳـﻦ ﻃﺮﻳـﻖ‬
‫ﺷﻔﺎ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎل ﺷﻔﺎ دﻫﻨﺪه در ﻃﻮل ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻓـﺮاد‬
‫ﻣﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء داراي اﻳﻦ ﻗﻮه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﺑﺎ وﻓﺎ و ﻣﺨﻠﺺ ﺧـﻮﻳﺶ وﻋـﺪه‬
‫داده اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴـﺰان اﻃﻤﻴﻨـﺎن و ﺧﻠﻮﺻﺸـﺎن‪ ،‬از اﻳـﻦ ﻣﻮﻫﺒـﺖ ﺑﻬـﺮهﻣﻨـﺪ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪132‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﻳﺾ‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ روﺣﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﺑﻬﺒـﻮدي او ﻛﻤـﻚ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و اﻋﺘﻤـﺎد ﻛﺎﻣـﻞ ﺑـﺮ‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ در رﻓﻊ ﺑﻴﻤـﺎري داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ارادة‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ و اﻳﻨﻜﻪ آﻧﭽﻪ واﻗﻊ ﺷﻮد ﺧﻴﺮ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻳﻚ ﻣﻮرد ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ اﻳـﻦ درد‬
‫و ﺑﻴﻤﺎري او ﺑﺮ ﻃﺮف ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و از ﺟﻬـﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ و روﺣـﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷـﻔﺎي‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫"ﻗﻠﺒﺎً اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻀـﻞ و ﻣﻮﻫﺒـﺖ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮ واﻗﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ … وﻟـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫وﺟﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت اﺑﻬﻲ ﻛﻨﻲ؛ ﻫﻤﺎن ﺗـﻮﺟﻬﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ داﺷﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻲدﻫـﻢ ﻛـﻪ ﺳـﻼﻣﺖ‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻻﻳﻖ اﻳﻦ ﻋﻨﺎﻳﺘﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﺑﺸـﺎرت‬
‫ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ؛ زﻳﺮا ﻗﻠﺒﺖ ﭘﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش؛ ﻣﺴﺮور‬
‫ﺑﺎش؛ ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﺎش؛ اﻣﻴﺪوار ﺑﺎش‪".‬‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ در اﻳﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬آﺷﻜﺎرا ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺳﻼﻣﺖ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﻴﻤﺎر اﻳﻤﺎن ﻗﻮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﻳﺸـﺎن‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻃﻠﺐ ﺷﻔﺎ ﺻﺎدر ﺷـﺪه‪ ،‬ﺷـﺎﻣﻞ ﺷـﻔﺎي‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺮدو اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﺮاي ﺷﻔﺎي روﺣـﺎﻧﻲ و ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‬
‫ﺗﻼوت ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻔﺎ ﺑﻪ ﺻﻼح ﺑﻴﻤﺎر ﺑﺎﺷـﺪ و ﻣﻨﺎﺳـﺐ و ﻣﻮاﻓـﻖ او‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻌﻀـﻲ ﻣﻮاﻗـﻊ‪ ،‬ﺷـﻔﺎ از ﺑﻴﻤـﺎري‪ ،‬ﺳـﺒﺐ ﺿـﺮرﻫﺎي دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺷﻔﺎ ﺑﻪ ﺻﻼح آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻗـﻮة روح اﻟﻘـﺪس ﺑﻴﻤـﺎري‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺮ دو را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﻤﺎر دﻳﮕﺮي ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪" :‬ﮔـﺎﻫﻲ ارادة ﺧﺪاوﻧـﺪ ﭼﻴـﺰي‬

‫‪133‬‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺣﻜﻤﺖ آن را ﻧﻤﻲداﻧﻴﻢ‪ ،‬وﻟـﻲ ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺪﺗﻲ ﻋﻠـﺖ آن ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻦ و ﺑﻪ او ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎ و ﺑﻪ اراده ﺣﻖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮ‪ .‬ﺧﺪا‬
‫رﺋﻮف اﺳﺖ و رﺣﻤﺎن اﺳﺖ و رﺣﻴﻢ … ﻓﻀﻞ و ﻋﻨﺎﻳﺘﺶ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪".‬‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺳـﻼﻣﺖ روﺣـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻼﻣﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻞ زﻳﺎدي ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ‬
‫از آﻧﻬﺎ از ارادة ﻣﺎ ﺧﺎرج اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺎﻟﻲﺗـﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟـﺖ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ‪ ،‬در ﻫﻤﺔ ﻣـﻮارد‪ ،‬ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﺳـﻼﻣﺖ ﺟﺴـﻢ را ﺗﻀـﻤﻴﻦ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺪسﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺖ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ اﺛـﺮ‬
‫ﻣﻲﮔﺬارد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ از ﺿﻌﻒ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮده‬
‫ﺑﻮد ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ ” :‬از اﻟﻄﺎف ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﻪ روﺣـﺖ ﻗـﻮي‬
‫ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮة روﺣﺖ‪ ،‬ﺟﺴﻤﺖ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ‪".‬‬
‫و ﻧﻴﺰ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﺣﻀﺮت ﻳﺰدان ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻗﻮاي ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺗـﺎ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺘﻲ را ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ را از‬
‫ﻓﻀﻞ و ﻣﻮﻫﺒﺖ او ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻗﺪر اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑـﺰرگ را ﻧﺪاﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر و از ﺟﻤﻴـﻊ ﻋﻨﺎﻳـﺎت ﭘﺮوردﮔـﺎر ﻏﺎﻓـﻞ ﻣﺎﻧَـﺪ‪ .‬از ﻧـﻮر رو‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪" .‬‬
‫ﺷﻔﺎ دﻫﻨﺪه‬
‫ﻧﻴﺮوي ﺷﻔﺎي روﺣﺎﻧﻲ در ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻲ اﻗﺪام ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬داراي ﻗﺪرت ﻓﻮق اﻟﻌﺎده‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺒﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻴﻤـﺎران‬
‫اﺑﺘﺪا از ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ و ذﻛﺮ او ﻳﺎري ﺑﻄﻠﺒﺪ و آﻧﮕﺎه داﻧﺶ ﭘﺰﺷﻜﻲ را ﺑـﻪ ﻛـﺎر‬
‫ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﻃﺒﻴﺒﻲ ﻛﻪ از ﺟﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷـﺪ‪ ،‬دﻳـﺪار او‬
‫‪134‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﻔﺎ و ﻧَﻔَﺲِ او رﺣﻤﺖ و اﻣﻴﺪ اﺳﺖ‪(14)".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﻴﺰ در ﺑﻴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻤﻠﻮ از ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﻫﺮﮔـﺎه ﻃﺒﻴﺒـﻲ ﺑـﻪ ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﺑﻬﺎء ﭘﺮ ﺷﺪ و ﻏﻴﺮ او را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻮد‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس در ﻧَﻔَـﺲ او ﻣـﻲدﻣـﺪ و‬
‫روح زﻧﺪﮔﻲ در ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻮج ﻣﻲزﻧﺪ و ﻧـﻮر آﻳـﺎت از روي او ﻣـﻲﺗﺎﺑـﺪ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﻃﺒﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎس دﺳﺖ‪ ‬ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر را ﺷﻔﺎ ﻣﻲدﻫﺪ"‬
‫و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ‪ " :‬اي ﻃﺒﻴﺐ روﺣﺎﻧﻲ؛ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤـﺎ‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫ﻗﻠﺒﻲ ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ و ﺟﺬب و ﺷﻮق و وﻟﻪ و اﺷﺘﻴﺎق‪ ،‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت او ﻫﺴﺘﻲ و ﻃﺎﻟﺐ روح ﻗﺪﺳﻲِ او؛ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷـﺎدي و ﺳ‪‬ـﺮور‪ ،‬ﻫﻤـﺔ‬
‫وﺟﻮدت را در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﺣﺎﻟـﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺗـﻮ را‪ ،‬ﺑـﺮاي ﺷـﻔﺎي‬
‫ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ روﺣﻲ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﻳﺎري ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪".‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت اﻟﻬـﻲ روي ﺑﻴـﺎور و ﻃﻠـﺐِ‬
‫ﺳﻼﻣﺖ و ﺷﻔﺎ ﺑﺮاي ﺑﻴﻤﺎران ﻧﻤﺎ؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻴﺮوي اﺳﻢ اﻋﻈﻢ و روح ﻣﺤﺒﺖ اﷲ‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﻔﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪".‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻲﺷﻮد و ﻃﺒﻴﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ او ﻣﻲﭘﺮدازد‪ ،‬ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎري از ﺑﻴﻤﺎر و دﻳﺪار از او و دادن روﺣﻴﺔ اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﺑﻬﺒـﻮدي او‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺔ روﺷـﻬﺎي ﻛﻤـﻚ‪ ،‬اﺛـﺮ دﻋـﺎ ﺑﻴﺸـﺘﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” ﺗﻀﺮع و دﻋﺎ در ﺣﻖ دﻳﮕﺮان اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ‪ “.‬دوﺳﺘﺎن و ﻧﺰدﻳﻜـﺎن‬
‫ﺑﻴﻤﺎر‪ ،‬اﺛﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در ﺣﺎل او دارﻧﺪ‪ .‬ﭼـﻪ ﺑﺴـﺎ رﻓﺘـﺎر ﺑﺴـﺘﮕﺎن و دوﺳـﺘﺎن و‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﺑﻴﻤﺎر را ﺑﻬﺘﺮ ﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ درﺣﺎل ﺑﻴﻤـﺎر ﻣﺆﺛﺮﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ‪ ،‬در ﻣﻮرد اﻓﺮاد‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲرﺳـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ در ﻣـﻮرد‬

‫‪135‬‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫ﺗﻮدة ﻣﺮدم ﺻﺪق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﺎﻧﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧـﺪا‬
‫و اﻣﻴﺪ و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻨﮓ‪ ‬ﺟﺎري در آن اﺳﺖ؛ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﻛﻪ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و‬
‫ﺟﺎه ﻃﻠﺒﻲ و ﻣﺎده ﭘﺮﺳﺘﻲ ‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎل اﻧـﺪوزي و ﺑﺮﺗـﺮي ﺟـﻮﻳﻲ ‪ -‬در آن‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻓﺮاد ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﻛﻪ اﻋﻀـﺎي آن ﺳـﻌﻲ در ﺧـﺪﻣﺖ‬
‫ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ -‬ﺑـﺪون ﻫـﻴﭻ ﭼﺸﻤﺪاﺷـﺘﻲ‪ -‬داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﺷـﺎدي و‬
‫ﺻﻔﺎت ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺑﺎرِزِ آن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻫﺮﻳـﻚ از اﻳـﻦ ﺟﻮاﻣـﻊ‪ ،‬اﻓـﺮاد‬
‫ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮد‪ ،‬ﺷﺎدي و ﺳﻼﻣﺖ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ و از آن ﻧﻴـﺰ اﺛـﺮ‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛـﺎرِ ﺷـﺒﺎﻧﻪ روزي‪ ،‬در ﭘـﻲ درآﻣـﺪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ اﺳـﺖ ﺗـﺎ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﺮﻓﻪﺗﺮي ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﺗﻌﻴﻴﻦ وﺿﻊ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺧﻮد ﺳﻬﻢ دارد و‬
‫اﻟﺒﺘﻪ از آن ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺛﺮ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻣﺤﻴﻂ اﻃﺮاف ﻣﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﺣـﺎل‬
‫ﻣﺎ را ﺧﻮش و ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻟﺖ و اﻓﺴﺮدﮔﻲ و ﺑﻴﻤﺎري آو‪‬ر‪‬د‪.‬‬
‫در دﻧﻴﺎي اﻣﺮوز‪ ،‬دﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻛـﺲ ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ واﺳﻄﺔ ﻧﺰول ﺳﻼﻣﺖ از روح اﻟﻘُـﺪ‪‬س ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬او‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﻠﺒـﻲ ﺳﺮﺷـﺎر از ﻋﺸـﻖ و ﻣﺤﺒـﺖ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ و ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت او‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ و آﻳﺎت و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺨﻮاﻧـﺪ و از ﻧﻴـﺮوي‬
‫ﺷﻔﺎﺑﺨﺶِ ﻛﻠﻤﺎت‪ ‬ﺣﻖ در ﺑﻬﺒﻮد و ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎي زﻳﺎدي از ﻗﻠﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء در‬
‫ﻣﻮرد ﺷﻔﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻚ ﻳﻚ ﻧﻤﻮﻧﻪ از اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻬﺎ ذﻛﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺴﻤﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﻲ اﻻﺳﻤﺎء‬
‫اﻟﻬﻲ اﻟﻬﻲ اﺳﺎﻟُﻚ ﺑﺒﺤﺮ ﺷـﻔﺎﺋﻚ و اﺷـﺮاﻗﺎت اﻧـﻮار ﻧﻴ‪‬ـﺮ‬
‫ﻓﻀﻠﻚ و ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻟّﺬي ﺳﺨّﺮت ﺑﻪ ﻋﺒـﺎد‪‬ك و ﺑﻨﻔـﻮذ ﻛﻠ‪‬ﻤﺘـﻚ‬
‫اﻟﻌﻠﻴﺎ و اﻗﺘﺪار ﻗﻠﻤﻚ اﻻﻋﻠـﻲ و ﺑﺮﺣﺘﻤـﻚ اﻟّﺘـﻲ ﺳ‪‬ـﺒ‪‬ﻘَﺖ‪ ‬ﻣـﻦ‬
‫ﻓﻲاﻻرض و اﻟﺴ‪‬ﻤﺎء ان ﺗُﻄﻬ‪‬ﺮَﻧﻲ ﺑﻤﺎء اﻟﻌﻄﺎء ﻣـﻦ ﻛـﻞّ ﺑـﻼء‪ ‬و‬
‫ﺳ‪‬ﻘﻢٍ و ﺿﻌﻒ‪ ‬و ﻋﺠﺰ اي رب ﺗﺮي اﻟﺴ‪‬ـﺎﺋﻞ ﻗﺎﺋﻤـﺎ ﻟـﺪي ﺑـﺎب‬
‫ﺟﻮدك و اﻵﻣﻞ ﻣﺘﻤﺴ‪‬ﻜﺎ ﺑﺤﺒﻞ ﻛﺮﻣﻚ اﺳـﺄﻟﻚ ان ﻻ ﺗﺨﻴ‪‬ﺒـﻪ‬
‫‪136‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻋﻤ‪‬ﺎ اراد ﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﻓﻀﻠﻚ و ﺷﻤﺲ ﻋﻨﺎﻳﺘﻚ‪ .‬اﻧّﻚ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬
‫ﻋﻠﻲ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء ﻻ اﻟﻪ اﻻّ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﻜﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ ذﻫﺒﻲ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﺼﻮر زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ دردﻫﺎي و رﻧﺠﻬﺎ و ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻔﺎ و ﺳﻼﻣﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎك ﺑـﺎ ﻋـﺎﻟﻢ ﻣﻠﻜـﻮت‬
‫راﺑﻄﺔﺣﻘﻴﻘﻲ ﻳﺎﺑﺪ و ﻗﻠﻮب آﺳﻤﺎﻧﻲ ﮔﺮدد و اﻓﻜﺎر و ﻧﻴ‪‬ـﺎت و ﻫـﺪﻓﻬﺎ ﻣﻘـﺪس‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻴﺎن ﻗﻠﻮب ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻧﻴﺮوﻳﻲ روﺣﺎﻧﻲ‬
‫ﺳﺒﺐ ﻇﻬﻮر ﻛﻤﺎﻻت ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎي ﺟﺴﻤﻲ و روﺣﺎﻧﻲ ﺷﻔﺎي ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻛﺎﻣﻞ و ﻫﻤﻜﺎري ﺗﻤﺎم ﺑﻴﻦ ﺑﻴﻤﺎر و ﻃﺒﻴﺐ و‬
‫ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻣﻌﻪ رخ ﻣﻲدﻫـﺪ و اﺳـﺒﺎب ﻣﺨﺘﻠﻔـﻪ ﺑﻬﺪاﺷـﺘﻲ و ﻃﺒـﻲ از ﻣـﺎدي و‬
‫ﻣﻌﻨﻮي ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﺻﺤﻴﺢ و ﺑﺠﺎ ﻗﺮار ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪ .‬اﻳـﻦ‪ ،‬دورهاي از ﺗـﺎرﻳﺦ‬
‫آﻳﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻣـﻲرﺳـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ دوران ﻃﻼﻳـﻲ‪ ،‬ﻋﺼـﺮ ذَﻫ‪‬ﺒـﻲ‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻼﻣﺘﻲ‬
‫ﻣﺎ از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲآﻣﻮزﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴـﻢ‪ ،‬اﮔـﺮ در ﺳـﺒﻴﻞ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﺻﺮف ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻳـﻦ ﺳـﻼﻣﺖ در آﺳـﺎﻳﺶ و‬
‫رﻓﺎه ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد و ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺮ دﻳﮕﺮان ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺒﻮل اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣــﺎ اﮔــﺮ اﻳــﻦ ﺳــﻼﻣﺖ و راﺣﺘــﻲ در ﻫــﻮي و ﻫــﻮسِ ﺣﻴــﻮاﻧﻲ و زﻧــﺪﮔﻲ‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﺻﺮف ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري از آن ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻣـﺮگ ﺑـﺮ‬
‫آن زﻧﺪﮔﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ دارد‪.‬‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ " :‬اﮔﺮﺧﻮاﻫﺎن ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺖ را ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ در‬
‫راه اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﻠﻜﻮت ﺑﺨﻮاه‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺸﻲ ﻛﺎﻣﻞ و ﻋﺰﻣﻲ اﺳـﺘﻮار‬
‫و ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻤﺎم و ﻧﻴﺮوﻳﻲ روﺣﺎﻧﻲ و ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﺎ از ﺳﺮﭼﺸـﻤﻪ‬
‫‪137‬‬
 ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼج‬
‫آب ﺣﻴﺎت اﺑﺪي ﺑﻨﻮﺷﻲ و ﺑﻪ روح ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﻋﻨﺎﻳﺖ اﻟﻬﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﮔﺮدي‪".‬‬

‫‪138‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬
‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻣﺬاﻫﺐ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ‬
‫در ﻃــﻮل دهﻫــﺎ ﻗــﺮن‪ ،‬ﭘﻴــﺮوان ادﻳــﺎن ﻣﺨﺘﻠــﻒ درﻛﻨــﺎر ﻫــﻢ زﻧــﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﺠﺎد ﻣﺤﺒﺖ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﻫـﻢ در ﺟﻨـﮓ و‬
‫ﺳﺘﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از اﻳﻦ ادﻳﺎن ﺑﻪ ﮔﺮوهﻫﺎ و ﻓﺮﻗﻪﻫـﺎي ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮن ﺗﻘﺴـﻴﻢ‬
‫ﺷﺪه و آن ﻓﺮﻗﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺣﺎل ﺟﻨﮓ و ﻧﺰاع و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد ” ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﺎﮔﺮد ﻣـﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ“ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﻣـﻮده ” انّ‬
‫ﻫﺬه اﻣ‪‬ﺘﻜﻢ اﻣﻪ واﺣﺪه“ ﻫﺮ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮري ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و اﺗﺤﺎد‬
‫دﻋﻮت ﻣﻲﻧﻤﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﺻﻠﻲ آن ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ ﻓﺮاﻣـﻮش‬
‫ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻌﺼﺐ و رﻳﺎ و ﺗﺰوﻳﺮ و ﻓﺴﺎد و ﻛﺞ ﻓﻬﻤﻲ و اﺧﺘﻼف و دودﺳـﺘﮕﻲ‬
‫و ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻲآﻣﺪ و آﺗﺶ دﺷﻤﻨﻲ ﺷﻌﻠﻪور ﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﺗﻌﺪاد ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ در ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺶ از ﻫـﺮ زﻣـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻮد و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫـﺮ ﻧـﻮع ﻋﻘﻴـﺪة‬
‫دﻳﻨﻲ و رﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺧﻼﻗﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﻋﺪه زﻳﺎدي ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺧﻮد را ﺻـﺮف ﻛﺸـﻒ اﺳـﺮار‬
‫ﭘﻨﻬﺎن در ﻃﺒﻴﻌﺖ و اﺧﺘﺮاع وﺳﺎﻳﻠﻲ ﺑﺮاي راﺣﺘـﻲ اﻧﺴـﺎن ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺳـﻌﻲ و‬
‫ﺗﻼش اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان ﺑﺎﻋﺚ اﻧﺘﺸﺎر ﻋﻠﻮم و داﻧﺶ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺪ و راه ﺣﻞﻫﺎي‬
‫ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴـﺎن ﻛﺸـﻒ ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬ﻛﺸـﺘﻲ ﺑﺨـﺎر و‬
‫راهآﻫﻦ و ﭘﺴﺖ و ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬اﻓﻜﺎر ﻣﺮدم را ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ داد و ﻧـﻮع ﺑﺸـﺮ را‬
‫ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳﺪي آﺷﻨﺎ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫درﺳﺖ درﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﺧُﺮاﻓﺎت و ﺗﺼﻮرات ﻏﻠﻄﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧـﺎم دﻳـﻦ در‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم رواج داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و اﻳـﻦ رو در روﻳـﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺴﻴﺤﻲ‪ ،‬اﺧﺘﺮاﻋـﺎت ﺟﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و دﺷﻤﻨﻲ ﺑﻪ ﺟـﺎﻳﻲ رﺳـﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ آن ﻛﺘﺎب ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ داد و ﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺶﻫﺎ‬
‫آﺷﻜﺎرا و ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ درﺳﺘﻲِ اﻋﺘﻘـﺎد‪ ‬ﺧـﻮد ﻣﺸـﻜﻮك ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻛﺸـﻮرﻫﺎي‬
‫اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬ﻋﻠﻢ وداﻧﺶِ ﺟﺪﻳﺪ و اﺧﺘﺮاع وﺳﺎﻳﻞِ آﺳـﺎﻳﺶ ﺑـﺎ ﺷـﻚ و ﺗﺮدﻳـﺪ و‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮي روﺑﺮو ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻨﻲ‪ ،‬ﺻﻨﺎﻳﻊ و ﻋﻠـﻮم ﻏـﺮب را‬
‫ﻛﻔﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺘﺪ و روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻲ را ﻛﻪ از اﻳﻦ داﻧـﺶ ﻃﺮﻓـﺪاري ﻣـﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻛﺎﻓﺮ و زﻧﺪﻳﻖ و ﻣﺤﺎرب ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫در ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ اﻳﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت و رودرروﻳﻲ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‪ ،‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در‬
‫ﺻﻮر ﭼﻨﻴﻦ دﻣﻴﺪ‪:‬‬
‫”آﻳﺎ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم از ﻫﺮ ﻗﻮم و ﻗﺒﻴﻠﻪاي در ﺳﺎﻳﺔ ﻳﻚ دﻳـﻦ درآﻳﻨـﺪ و‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادر ﺷﻮﻧﺪ؛ راﺑﻄﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑـﻴﻦ ﺑﺸـﺮ ﻣﺤﻜـﻢ‬
‫ﺷﻮد و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣﺬﻫﺒﻲ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮود و ﻛﺴﻲ از ﺗﻔـﺎوت رﻧـﮓ و ﻧـﮋاد د‪‬م‬
‫ﻧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻋﻴﺐ و ﺿﺮري دارد ؟… اﻳﻦ ﺟﻨﮓﻫـﺎ و ﻛﺸـﺘﺎرﻫﺎ و اﺧﺘﻼﻓـﺎت‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد و ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻗﻮم و ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده ﮔﺮدﻧﺪ“‬
‫اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻔﻜﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣـﻲﺗـﻮان ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻫﺪف ﻋﺎﻟﻲ رﺳﻴﺪ؟ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻧﺼﻴﺤﺖﻫـﺎ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و ﺷـﺎﻋﺮان ﻧﻐﻤـﻪﺳـﺮاﻳﻲ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻫﺰاران ﺳﺎل دﻋﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و اوﻟﻴﺎ در آرزوي اﻳﻦ ﻫﺪف ﺟـﺎن‬
‫ﻧﺜﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻪ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﻧـﻪ ﺟﻨـﮓ و ﺧـﻮﻧﺮﻳﺰي از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮان اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﻛﻪ اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﻣﻌﺠـﺰه واﻗـﻊ‬
‫ﺷﻮد؟ آﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ اوﺿﺎع ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮرد؟ آﻳﺎ‬
‫ﻧﻴﺮوي ﺟﺪﻳﺪي دردﻧﻴﺎ ﺟﺮﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮ ﭘـﺲ از ﻫـﺰاران‬
‫‪140‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺳﺎل ﺟﻨﮓ و ﻧﻔﺮت ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ؟ درﺣﺎﻟﻲﻛـﻪ ﺣﻀـﺮت ﻣﻮﺳـﻲ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻮدا و ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﺗﺤﺎد ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﻧﺸـﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻳـﺎ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪش ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ آﻳﺎ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺗﻤﺎم ادﻳﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻓﺴﺎد و ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳـﺌﻮاﻻت را‬
‫در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫ﻫﻢ دﻳﺎﻧﺖ و ﻫﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸـﺮ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻮاﻫﺪ ﻓﺮاواﻧﻲ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه و ﺣﺘﻲ ﺑﻴﺠﺎن ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ در ﺣـﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺑﺮ دو ﻧﻮع ﻏﻴﺮ ﻣﺤﺴﻮس ﻳﺎ آﻫﺴـﺘﻪ و ﺗـﺪرﻳﺠﻲ و ﻧـﻮع دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺳﺮﻳﻊ ﻳﺎ ﺣﺴ‪‬ﺎس و ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬در درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺻﻮرت ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪ .‬در‬
‫ﺟﻤﺎدات‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺧﺎص ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﺣﺮارت‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ دﻳـﺪن اﺳـﺖ‪ .‬آب ﺟـﻮش‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ و ﺑﻪ ﺑﺨﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در ﮔﻴﺎﻫﺎن اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ در رﺷﺪ و ﻧﻤـﻮ ﮔﻴـﺎه‬
‫ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺟﻮاﻧﻪ زدن؛ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻛﺮدن؛ ﻣﻴﻮه دادن‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴﻮان ﻳﻚ‬
‫ﺗﺨﻢ ﺑﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﻳﻚ ﻛﺮم ﺑﺮگﺧـﻮار ﭘﻴﻠـﻪ اي ﺑـﻪ دور ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﻠﻪ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﭘﺮواﻧﻪاي رﻧﮕﺎرﻧﮓ و زﻳﺒـﺎ‬
‫از آن ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﻣـﻲﺑﻴﻨـﻴﻢ‪ .‬در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ روﺣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺻﻔﺎت و اﺧﻼق ﻳـﻚ ﻧﻔـﺮ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫ﻛﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ﻓﺪاﻛﺎري ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷـﻮد‪ .‬ﻧﻔـﻊ ﻃﻠﺒـﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻤﻚ و ﻳﺎري ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻮي و ﻫﻮس ﺑﻪ ﺧـﺪﻣﺖ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺗﻐﻴﻴﺮ در ﻋﺎﻟﻢ روح اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻛﺮم‬
‫ﺑﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺷﺎﺧﻪ ﺧﺸﻚ ﭘﺮ از ﺷﻜﻮﻓﻪ و ﺑـﺮگ ﻣـﻲﮔـﺮدد‪،‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﺑﻜﻠﻲ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣـﺎ ﻣـﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺣﻴﻮاﻧـﺎت و ﮔﻴﺎﻫـﺎن و ﺣﺘـﻲ‬

‫‪141‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻴﺠﺎن در زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻲ‪ ،‬از ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘـﺮ و ﻛـﺎﻣﻠﺘﺮي‬
‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ”ﻣﺮﺣﻠـﺔ ﺣﺴ‪‬ـﺎس“ در زﻣـﺎن ” ﺗﻮﻟـﺪ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ“ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪه ﻛﻪ روش زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻪ دورة ﺟﺪﻳﺪي از زﻧﺪﮔﻲ وارد ﻣﻲﺷﻮد ﻛـﻪ ﻗﺎﺑـﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴـﻪ ﺑـﺎ دورة ﻗﺒﻠـﻲ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪ و ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛـﻪ ﻛـﺮم‬
‫ﺑﺎ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ و ﺗﺨﻢ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪه و داﻧﻪ ﺑﺎ درﺧﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﺔ ﺣﺴ‪‬ﺎس‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در ﻫﻤﺔ اﻓﺮاد ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﺎ ﮔﺮوﻫـﻲ‬
‫از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد؛ ﻫﻤﭽﻮن اﺑﺘﺪاي ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ داﻧﻪاي ﻛﻪ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺧﺎك ﻣـﻲروﻳـﺪ و ﻫﻤـﺔ‬
‫درﺧﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ و ﺑﺮگ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و زﻣﻴﻦ زﻧـﺪه و ﻋـﺎﻟﻢ از ﻧـﻮ ﺷـﻜﻔﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎد ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻦ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬
‫در ﭘﺮﺗﻮ اﻧﻮارِﺧﻮرﺷﻴﺪ‪‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺣﻘﺎﻳﻖ را آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨـﺪ‪ .‬ﭼﻨـﺎن‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻇـﺎﻫﺮ و‬
‫ﻋﻴﺎن دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫" اﻳﻦ ﻗﺮن‪ ،‬ﻗﺮنِ ﻇﻬﻮر ﻛﻤﺎﻻت اﻧﺴﺎﻧﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﺟﻤﻴـﻊ آﻓـﺎق روﺷـﻦ‬
‫ﮔﺸﺘﻪ‪ .‬ﺟﻬﺎن‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪".‬‬
‫ﻫﻤﺔ اﻧﺒﻴـﺎي ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻣـﺮدم را ﺑـﻪ اﻳـﻦ روز ﻋﻈـﻴﻢ ﺑﺸـﺎرت دادهاﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در داﻧﺶ و ﻓﻦ و ﻋﻠﻮم و ﺻـﻨﻌﺖ و ﺗﻜﻨﻮﻟـﻮژي و ﺗﻤـﺪن‬
‫ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ‪ 150‬ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه‪ ،‬ﮔﻮاه آن اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﻫﺴـﺘﻲ در ﺣـﺎل‬
‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻮاﻫﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻧﺼﺎف را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي وﺣﺪت‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ راه رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ وﺣـﺪت و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ را ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻧﺸـﺎن‬

‫‪142‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫دادهاﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم ﻣﺎ را در اﻳﻦ راه ﻫﻤﺮاﻫـﻲ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ و‬
‫اﻟﻔﺖ و ﻣﻼﻳﻤﺖ و ﺷَﻔَﻘَﺖ ﺗﻮﺻﻴﻪ اول اﺳـﺖ‪" .‬ﻋﺎﺷـﺮوا ﻣـﻊ اﻻدﻳـﺎن ﻛﻠُّﻬـﺎ‬
‫ﺑﺎﻟﺮوح و اﻟﺮﻳﺤﺎن“ )ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﺑـﺎ ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻣﺤﺒـﺖ و ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ ﻣﻌﺎﺷـﺮت‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪ (.‬در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ‪:‬‬
‫"‪ ...‬ﻣﺬﻫﺐ اﻟﻬﻲ از ﺑﺮاي ﻣﺤﺒﺖ و اﺗﺤﺎد اﺳﺖ او را ﺳـﺒﺐ ﻋـﺪاوت و‬
‫اﺧﺘﻼف ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪" ...‬و ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ " :‬ﻧﺰاع و ﺟﺪال را ﻧﻬﻲ ﻓﺮﻣـﻮد ﻧَﻬﻴـﺎً‬
‫ﻋ‪‬ﻈﻴﻤﺎً ﻓ‪‬ﻲ اﻟﻜ‪‬ﺘﺎب "‬
‫ﻫﻤﻪ را از ﻃﺮف ﺧﺪا ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت آﺗﺶ دﺷﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻨـﻪ ﻛـﻪ‬
‫در ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺷﻌﻠﻪور اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻣﺤﺒﺖ و اﺗﺤﺎد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺼﺒﺎت را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴـﻪ و ﻣﻌﺒـﺪ و ﻣﺴـﺠﺪ‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا در ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎهﻫﺎ ذﻛـﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﻋﺒﺎدت ﺣﻖ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨـﺪ؟ ﻫـﻴﭻﻳـﻚ ﺷـﻴﻄﺎن را‬
‫ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن و ﻛﻨﻴﺴﺔ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮوﻧﺪ و‬
‫دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﺮدم ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺗﻘﻠﻴـﺪ و‬
‫ﺗﻌﺼﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن در ﺧﻮد ﭘﺪﻳـﺪ آوردهاﻧـﺪ از ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ دوري ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﻗﻮم و رؤﺳﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺑﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮوﻧـﺪ و از اﺳـﺎس ادﻳـﺎن و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫اﺻﻠﻴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﺤﺒـﺖ و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ ﺑـﻪ ﻋﺒـﺎدت ﺑﭙﺮدازﻧـﺪ و‬
‫ﺗﻌﺼﺒﺎت را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن و ﻫـﻢ ﻛﻨﻴﺴـﺔ ﻳﻬـﻮد در‬
‫آﻣﺮﻳﻜﺎ رﻓﺘﻨﺪ و دﻻﻳﻞ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ و ﺣﻀﺮت ﻣﺴـﻴﺢ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﺗﻘﻠﻴـﺪ ﻛﻮرﻛﻮراﻧـﻪ‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪﻫـﺎﻳﻲ ﺑـﺎ رﻧﮕﻬـﺎي‬

‫‪143‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﻧـﮓ آن در ﭘﺸـﺖ ﺷﻴﺸـﻪ ﻇـﺎﻫﺮ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬ﻣـﺎ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ رﻧﮕﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺣـﻖ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ رﻧﮓﻫﺎ ﻧﻴﺰ از ﻫﻤﺎن ﻧﻮر اﺻﻠﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﺪه و ﻧﺸـﺎن‬
‫ازآن دارﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻗﺪمﻫﺎي اوﻟﻴﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد و روح ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳـﺘﻲ ﺣﻘﻴﻘـﻲ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ و ادﻳﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ ،‬دﮔﺮﮔـﻮﻧﻲ و اﻧﻘـﻼب‬
‫ﻋﻈﻴﻤﻲ در ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎر دردﻣﻨﺪ ﺑﺎ داروي ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﻜ‪ّ‬ﻦ و آرام ﺑﺨﺶ‪ ،‬دردش ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و‬
‫آراﻣﺶ اﻧﺪﻛﻲ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻋﻼج ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻓﻜـﺮ ﻣﻌﺎﻟﺠـﺔ اﺳﺎﺳـﻲ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﻔﻘﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺮض ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﺟﺪاﻳﻲ و ﻛﻴﻨﻪ و‬
‫دﺷﻤﻨﻲ راﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ رﻳﺸﻪ دواﻧﻴﺪه‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ آراﻣـﺶ ﻣـﻲﺑﺨﺸـﺪ و ﺗﺴـﻜﻴﻦ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺮض از رﻳﺸﻪ ﺑﺨﺸﻜﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺪام دﻳﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ؟‬
‫ﭼﺮا ﺗﺎ اﻣﺮوز ادﻳﺎن ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ وﺣﺪت ﺑﺮﺳﻨﺪ؟ اﮔﺮ ﻣـﺎ ﺧـﻮد‬
‫را ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا ﺑﺪاﻧﻴﻢ و دﻳﻨﻤﺎن را ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ دﻳﻦ‪ ،‬و ﭘﻴـﺮوان ادﻳـﺎن‬
‫دﻳﮕﺮ را ﻛﺎﻓﺮ‪ ،‬ﻣﺸﺮك و ﻧﺎﭘﺎك ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ وﺣـﺪت‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪي ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوان دﻳﻦ ﻗﺒﻞ‪ ،‬آن ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫اﻟﻬﻲ را دﺷـﻤﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻣـﻲﺧﻮاﻧﺪﻧـﺪ و ﺑـﺮ ﻧـﺎﺑﻮدي او و ﭘﻴـﺮواﻧﺶ ﻛﻤـﺮ‬
‫ﻣﻲﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ آن ﻧﻬﺎل ﺗﺎزه را از رﻳﺸﻪ ﺑﺮآورﻧﺪ‪.‬‬
‫در درون ﻫﺮ دﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺮوان آن ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻘﺴـﻴﻢ ﺷـﺪه‪،‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺎ ﻋﻘﻴﺪة ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﻗﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻲﺷﻤﺮدﻧﺪ و دﻳﮕـﺮان‬
‫را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﻲ وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؟‬

‫‪144‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻧﺒﻴﺎء از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﺄﻣﻮر‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازة اﺳﺘﻌﺪاد و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ‪ ‬ﻣﺮدمِ زﻣﺎنِ ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ را‬
‫ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮﻧـﻪاي آﻧـﺎن را ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ آﻣـﺎدﮔﻲ و اﺳـﺘﻌﺪاد‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ در ﻇﻬﻮر ﺑﻌﺪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮي ﺑـﻪ ﭘﻴـﺮوان‬
‫ﺧﻮد ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲداد ﻛﻪ اﻟﻬﺎم و وﺣﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان رﺳـﻴﺪه‪ ،‬اﻧﻜـﺎر‬
‫ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ ﻛﻪ اﺻﻮل ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻫﻤﺔ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻮاﻓـﻖ ﺑـﻮده و ﻫﺮﻛـﺪام‬
‫ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﻧﻘﺸﺔ ﺑﺰرگ ﺗﺮﺑﻴﺖ‪ ‬ﻋـﺎﻟﻢ و وﺣـﺪت و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ ﺑـﻴﻦ ﻧـﻮع ﺑﺸـﺮ‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﭘﻴﺮوان ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ وﻓﺎداري ﺧـﻮد را‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و در راه رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﻫـﺪف آﻧﻬـﺎ ﻫﻤـﺖ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ اﻧﺒﻴﺎء در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﻫﺰاران ﺑﻼ ﺗﺤﻤـﻞ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻧﻮع اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬درﺟﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ ﺗﺮﻗﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗـﺎ اﻣـﺮوز ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ در راه رﺳﻴﺪن ﺑﻪ وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻳﺎري ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻬﺸـﺖ‬
‫ﻣﻮﻋﻮد را در روي زﻣﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ زﻧـﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﻠﻜـﺔ اﻧﮕﻠﺴـﺘﺎن ﻟـﻮﺣﻲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و در آن ﻟﻮح‪ ،‬دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﻤﺎري ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﭼـﻮن‬
‫در دﺳﺖ ﻃﺒﻴﺒﺎن ﺑﻲﺗﺠﺮﺑﻪ و ﻧﺎآﮔﺎه ﮔﺮﻓﺘﺎرﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺮﺿﺶ ﺷﺪت ﻳﺎﻓﺘـﻪ و روز‬
‫ﺑﺮوز ﺑﺮ ﺷﺪت آن ﻣﻲ اﻓﺰاﻳﺪ‪ ..‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻔﺎي اﻳـﻦ ﺑﻴﻤـﺎر در ﻳـﻚ‬
‫ﺻﻮرت ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ و آن اﺗﺤﺎد ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﻳﻚ اﻣﺮ اﺳـﺖ‪ .‬دﻳـﻦ واﺣـﺪ‬
‫ﻋﻼج اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرِ رو ﺑﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺒﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ و ﭼﻴـﺮهدﺳـﺖ و‬
‫ﺣﻜﻴﻢ و آﮔـﺎه ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ اﻳـﻦ دارو را ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺑﻴﻤـﺎر ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ دارو را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﻣﻈﻬـﺮ اﻣـﺮ ﺧـﻮدش در اﻳـﻦ‬
‫زﻣﺎن ﺑﺮاي دﻧﻴﺎي ﺑﻴﻤﺎر ﻓﺮﺳـﺘﺎده‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧﺎداﻧـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺧـﻮد را ﻃﺒﻴـﺐ ﺟﻠـﻮه‬
‫ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ از رﺳﻴﺪن دارو ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺑﺮي ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﻧﻮر را‬

‫‪145‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ آﻓﺘﺎب ﻧﺘﺎﺑﺪ‪ .‬از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺣﺎلﺗﺮ ﮔﺸﺘﻪ و ﺗﺎ‬
‫اﻣﺮوز ﻋﻼج ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ …‬
‫اﮔﺮ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﺑﺎ ﻫـﻢ در اﺻـﻞ و‬
‫اﺳﺎس ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻨﻬﻤﻪ اﺧﺘﻼف درﻣﻴـﺎن ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و اﺣﻜـﺎم ادﻳـﺎن‬
‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴـﺒﺖ ﻓﻬـﻢ و‬
‫درك ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻬﻢ و ﻋﻘﻴـﺪة ﺳـﺎﺑﻖ ﻣـﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﺗﺄﻳﻴﺪ اﻟﻬﻲ و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﺟﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﻛﺎﻣﻠﺘﺮ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻔﻠﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﺮ داد‪ .‬ﻫﺮ ﻏﺬاي دﻳﮕﺮي ﺟﺰ ﺷﻴﺮ ﺳـﺒﺐ ﻫﻼﻛـﺖ او‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻔﻞ ﻫﺮﭼـﻪ ﺑـﺰرگﺗـﺮ ﺷـﻮد ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻲ و ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ ﺑﻴﺸـﺘﺮي‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎه ﮔﻮارش او ﻗﻮي ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻏـﺬاﻫﺎي ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮن را ﻫﻀـﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"اي ﻣﺮدﻣﺎن؛ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺗـﺎ ﻧﻮرﺳـﻴﺪﮔﺎن ﺑﻤﺎﻧﻨـﺪ و‬
‫ﻧﻮرﺳﺘﮕﺎن ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺑﺎﻳﺪ داد ﺗﺎ ﻛﻮدﻛﺎن ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺰرﮔـﻲ‬
‫درآﻳﻨﺪ و در ﺑﺎرﮔﺎه ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺟﺎي ﮔﻴﺮﻧﺪ‪“.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﻼن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﻖ ﺑﻮده‪ ،‬در ﺳﻪ ﻫﺰار ﺳـﺎل ﻗﺒـﻞ‬
‫ﻓﻼن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﻮده و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻌﺪي ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻳﮕﺮي داده ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺷﻴﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻏﺬاي ﻧﻮزاد اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﻟﻎ اﮔـﺮ‬
‫ﻏﺬاي دﻳﮕﺮي ﺑﺨﻮرد‪ ،‬راه ﺧﻄﺎ رﻓﺘﻪ و ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻫـﺮ دﻳﻨـﻲ از ادﻳـﺎن‪ ،‬دو‬
‫ﻗ‪‬ﺴﻢ اﺳﺖ؛ ﻳﻚ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ اﺻﻞ اﺳﺖ‪ ،‬اﺑﺪي اﺳﺖ و ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﻧﻤـﻲﭘـﺬﻳﺮد‪ .‬آن‬
‫ﻋﺒﺎرت از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬﻴﻪ و اﺻﻮل ﺣﻘﻴﻘﻲ دﻳـﻦ اﷲ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒـﺖ اﷲ اﺳـﺖ؛‬
‫ﻣﻌﺮﻓﺖ اﷲ اﺳﺖ؛ راﺳﺘﻲ و وﻓﺎ اﺳـﺖ؛ اﻣﺎﻧـﺖ و ﭘﺎﻛـﺪاﻣﻨﻲ اﺳـﺖ؛ اﺧـﻼق‬
‫رﺣﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ؛ ﺻﻔﺎت روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ؛ ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﻚ اﺳﺖ؛ ﭘﻨـﺪار ﻧﻴـﻚ اﺳـﺖ؛‬

‫‪146‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﺮدار ﻧﻴﻚ اﺳﺖ؛ ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﺧﺎﻛﺴﺎري در ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗ‪‬ﺴﻢ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻓﺮع اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‬
‫و ﻣﻌﺎﻣﻼت اﺳﺖ‪ .‬در زﻣﺎنﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ زﻣﺎﻧﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ و اﻧﺴﺎن ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻢ اﺣﻜﺎﻣﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺜﻼً‬
‫در زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﺮﻗﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻮ آﻧﻜـﻪ ﺧﻴﻠـﻲ ﻧـﺎﭼﻴﺰ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﭼﺸـﻢ و دﻧـﺪان در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫دﻧﺪان ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ در زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﻘﺘﻀﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از اﻳﻦ‬
‫رو اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻧﺴﺦ ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮا ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺗﻮرات‪ ،‬د‪‬ه ﺣﻜـﻢ‬
‫ﻗﺘﻞ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻈﻢ و آﺳﺎﻳﺶ ﺟﺎﻣﻌﻪ در آن زﻣﺎن ﻻزم ﺑـﻮد‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺷﺪﻳﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﻨﻴﺖ ﺑﻜﻠﻲ از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﻨـﻲ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ در‬
‫ﻣﻴﺎن ﺻﺤﺮا زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ دادﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻧﻪ زﻧﺪان ﻧﻪ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﻨﺼـﻔﻪ‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﻮض ﺷﺪه و زﻣﺎﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ .‬دﻳﮕـﺮ اﻳـﻦ‬
‫اﺣﻜﺎم ﻟﺰوﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺗﻐﻴﻴﺮﻳﺎﻓﺖ‪ .‬از آﻧﺠﺎ اﺻﻞ دﻳـﻦ اﻟﻬـﻲ ﻳﻜـﻲ‬
‫اﺳﺖ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﻇﻬـﻮر ﺑﻌـﺪي‪ ،‬ﻇﻬـﻮر ﻗﺒـﻞ و ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﻗﺒـﻞ را‬
‫ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ آن دﻳﻦ را ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﺪه ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫دﻳﻦ اﻟﻬﻲ ﻳـﻚ دﻳـﻦ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻧﻴﺴـﺖ و ﻫﻤـﺔ ﭘﻴﻐﻤﺒـﺮان آن را ﺗﻌﻠـﻴﻢ‬
‫دادهاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ دﻳﻦ زﻧﺪه اﺳـﺖ و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ در ﺣـﺎل ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ و ﺗﺮﻗـﻲ‪ .‬در‬
‫زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺜﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﻮد‪ .‬در زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺴـﻴﺢ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‬
‫ﮔﻞ درآﻣﺪ‪ .‬در زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎ رﻳﺨﺖ و ﻣﻴـﻮه ﺷـﻜﻞ ﮔﺮﻓـﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻣﻴﻮه رﺳﻴﺪه و آﺑﺪار اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻞْ ﻏﻨﭽﻪ را از ﺑﻴﻦ ﻧﺒـﺮده و ﻣﻴـﻮه ْﮔـﻞ را‬
‫ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﻛﺪام‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﻗﺒﻠﻲ را ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎﺳﺒﺮﮔﻬﺎ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﺮﻳﺰد ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﺸﻜﻔﺪ و ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﻮه ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬رﺷـﺪ ﻛﻨـﺪ و‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺎﺳﺒﺮگ و ﮔﻠﺒﺮگ ﻧﻤﻲرﻳﺨﺖ‪ ،‬ﻣﻴﻮه ﻇـﺎﻫﺮ ﻧﻤـﻲﺷـﺪ‪ .‬ﺗﻐﻴﻴـﺮات‬
‫ﻇﺎﻫﺮي در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻧﺒﻴﺎء در ﻫﺮ ﻋﺼﺮي‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﺔ ﻛﻤـﺎل اﺳـﺖ‪ .‬ﻫـﺮ ﻇﻬـﻮري‬

‫‪147‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻇﻬﻮر ﻗﺒﻞ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻔﺎوﺗﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻳﻚ دﻳﺎﻧﺖ‪ ‬زﻧﺪه و ﭘﻮﻳـﺎ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺪرﻳﺞ ﻣﺜﻞ داﻧﻪ و ﻏﻨﭽﻪ و ﮔﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ و اﻛﻨﻮن زﻣﺎن ﻣﻴﻮه ﻓﺮا رﺳﻴﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺼﻤﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر ﻛﻪ در‬
‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻛﺎﻓﻲ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮد را ﺛﺎﺑـﺖ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬آن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻳﺎ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺣﻖ دارد ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑـﻪ‬
‫اﻣﺮ ﺧﺪا دﻋﻮت ﻛﻨﺪ و اﺧﺘﻴﺎر دارد ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ ﻗﺒﻞ را ﻧﺴﺦ ﻛﻨـﺪ‬
‫ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ آن اﺿـﺎﻓﻪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در ﻛﺘـﺎب اﻳﻘـﺎن‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر از ﻓﻀـﻞ و ﻋﻨﺎﻳـﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ دور اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻛﺴـﻲ را‬
‫ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﻠﻖ ﻣﺄﻣﻮر ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ او ﻟﺒﺎس ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮي ﺑﭙﻮﺷـﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ دﻟﻴﻞ و ﺑﺮﻫﺎن ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑـﻪ‬
‫او رو ﻧﻴﺎوردهاﻧﺪ و اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﺶ را اﺟﺮا ﻧﻜﺮدﻧـﺪ و اﻣـﺮش را در‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻌﺼﻮم اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻨﺪ ﺧﻴﺮ و‬
‫ﺻﻼح ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ و در درﺳﺘﻲ ﻛﺎرش ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒـﺎرﺗﻲ‪ ،‬ﺧﻄـﺎ را در‬
‫درﮔﺎه او راﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ آﻳﻨـﻪء ﺗﻤـﺎم ﻧﻤـﺎي ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﻔﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫﻴﻢ در ﺣﻖ آﻧﺎن ﺻﺪق ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ ﻧﻴﺰ داراي ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺒﺮي ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ در ﻛـﺮدار و‬
‫رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر و ارادة آﻧﻬﺎ ﺧﻄﺎ راه ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت آﻧﻬﺎ داراي اﻋﺘﺒﺎر و ﻗـﻮت‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺑﻌﺪي ﺑﻴﺎﻳﺪ و آن ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را رد ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳـﺎ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫دﻫﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ در ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎﺳﺖ و ﻓﻘـﻂ او‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ درد و ﻣﺮض اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ و داروي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺠـﻮﻳﺰ‬

‫‪148‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬داروﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ دوره و زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در دورة‬
‫ﺑﻌﺪ و ﻋﺼﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ وﺿﻊ و ﺣﺎل ﻣﺮﻳﺾ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ ﺑﺮاي ﻣﺮض اﻣﺮوز ﺑﻴﻤﺎر داروﻳﻲ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻴﻤـﺎر‪ ،‬داروي‬
‫ﻗﺪﻳﻢ را ﻣﺼﺮف ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬داروﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺮض دﻳﮕﺮي ﺗﺠﻮﻳﺰ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬
‫اﻛﻨﻮن ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺼﺮف آن ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺸـﺎﻧﻪ وﻓـﺎداري ﺑﻴﻤـﺎر ﺑـﻪ ﭘﺰﺷـﻚ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﻲاﻋﺘﻘﺎدي ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ و داﻧـﺶ اوﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﺑـﻪ ﻳـﻚ‬
‫ﻳﻬﻮدي ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ‪ ،‬داروي ﺳﻪ ﻫـﺰار ﺳـﺎل‬
‫ﻗﺒﻞ ﺑﻮد و اﻣﺮوز ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﺮ او ﮔﺮان ﻣـﻲآﻳـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﺑـﻪ ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ دﺳـﺘﻮرات ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ درﻣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ زﻣﺎن ﻛـﻪ ﻻزم و ﻣﻔﻴـﺪ ﺑـﻮده‪ ،‬اﺿـﺎﻓﻪ ﻛـﺮده‪ ،‬ﻣﻀـﻄﺮب و ﻧﮕـﺮان‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر اﮔﺮ ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺸـﻨﻮد ﻛـﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ داراي اﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم اﺳﻼم را ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻨﺪ و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺗﻲ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳﻦ زﻣﺎن از ﻃﺮف ﺧﺪا اراﺋﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻜﺴـﺘﻦ‬
‫ﻗﺎﻟﺒﻬﺎي ﺳﻪ ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ ﻳﺎ دوﻫﺰار و ﻫـﺰار و ﭼﻬﺎرﺻـﺪ ﺳـﺎﻟﻪ ﺑﺴـﻴﺎر دﺷـﻮار‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻋﺼﻤﺖ او آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪،‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻣﺮ او‪ ،‬اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد و آﺧﺮﻳﻦ اﺣﻜﺎم و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬آﻧﭽﻨـﺎن‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ در اﻳﻦ ﻋﺼـﺮ ﻧـﺎزل ﻓﺮﻣـﻮده‪ ،‬ﻣـﻮرد ﻗﺒـﻮل و‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻌﺼﺐِ ﭘﺪﻳﺪآﻣﺪه از آن ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ را ﻟﺤﻈـﻪاي‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﺑﺎ اﻧﺼﺎف اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻼج اﻣـﺮوز‪،‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﺳﻮي وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻇﻬﻮر ﻛﻠّﻲ اﻟﻬﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ و رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را آﺷﻜﺎرا ﺑﻪ ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫اﻋﻼم ﻓﺮﻣﻮد و ﺧﻮد را ﻣﻮﻋﻮد ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫در ﻟﻮﺣﻲ ﻛﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﺎپ آن زﻣﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪" :‬اﻛﻨـﻮن‬

‫‪149‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺰﻳﺰ و داﻧﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺗﺎ ﻋﺎﻟﻢ را زﻧﺪه ﻧﻤﺎﻳـﺪ و اﻫـﻞ زﻣـﻴﻦ را‬
‫ﻣﺘﺤﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻤـﺎن‬
‫آوردهاﻳﺪ؟" )ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫در اﻟﻮاح ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﻳﻬﻮدﻳﺎن و زردﺷﺘﻴﺎن و ﭘﻴﺮوان ادﻳـﺎن‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﺸﺎن وﻋﺪه داده ﺷـﺪه‪ ،‬ﻫﻤﮕـﻲ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﮔﺸﺘﻪ و اﻛﻨﻮن وﻗﺖ آن رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﮔﻠﻪﻫﺎي ﭘﺮاﻛﻨﺪة ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮد ﻫﻢ آﻳﻨـﺪ‬
‫و در ﻳﻚ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻻﻧﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫"اي ﺑﻨﺪة ﻳﺰدان؛ آن ﺷﺠﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﺸﺶ ﻛ‪‬ﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ْ‬
‫ﺛﻤﺮ آﺷﻜﺎر‬
‫و آن ﻣﮋده ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب دادﻳﻢ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎ اﺛﺮْ ﻫﻮﻳﺪا“)‪(15‬‬
‫"اي دوﺳﺖ؛ آﻧﭽﻪ در ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﮋده دادﻧـﺪ‪ ،‬ﻇـﺎﻫﺮ و ﻫﻮﻳـﺪا ﮔﺸـﺖ و‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ از ﻫﺮ ﺷﻄﺮي ﻧﻤﻮدار‪ .‬اﻣﺮوز ﻳﺰدان ﻧﺪا ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻛﻞ را ﺑـﻪ ﻣﻴﻨـﻮي‬
‫اﻋﻈﻢ ﺑﺸﺎرت ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﮔﻴﺘﻲ ﺑﻪ اﻧﻮار ﻇﻬﻮرش ﻣ‪‬ﻨَﻮ‪‬ر‪ ،‬وﻟﻜﻦ ﭼﺸﻢ ﻛﻤﻴﺎب‪ .‬از‬
‫ﻳﻜﺘﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاه ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﺑﻴﻨـﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸـﺪ‪ .‬ﺑﻴﻨـﺎﻳﻲ ﺳـﺒﺐ داﻧـﺎﻳﻲ و‬
‫ﻋﻠﺖ ﻧﺠﺎت ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ‪ .‬داﻧﺎﻳﻲِ ﺧ‪‬ﺮَد از ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﺑﺼﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑـﻪ‬
‫ْ‬
‫اﻣﺮوز ﺟﻬﺎن را ﺑـﻪ روﺷـﻨﺎﻳﻲ ﺗـﺎزه روﺷـﻦ ﺑﻴﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑﮕـﻮ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‪،‬‬
‫ْ‬
‫ﺑﻴﻨﺶ ﭘﺪﻳﺪار‪ .‬ﺑﺨﺘﻴﺎر آن ﻛﻪ رﺳـﻴﺪ و دﻳـﺪ و‬ ‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ‬داﻧﺎﻳﻲ ﻫﻮﻳﺪا و آﻓﺘﺎبِ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪(16)".‬‬
‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺳﺮﻳﻊ و ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ‪ .‬داﻧﺶ و ﺻﻨﻌﺖ دﺳـﺖ ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﻫـﻢ دادﻧـﺪ و درﻫـﺎي دﻧﻴـﺎي‬
‫ﺟﺪﻳﺪي را ﺑﺮ روي اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ زودي وﺳﺎﻳﻠﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم را آﺳﺎن ﻧﻤﻮد‪ .‬اﻣﺮوزه ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺑﺸـﺮ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎي دور ﻳﺎ ﺻﺤﺒﺖ و دﻳﺪار ﺑـﺎ دوﺳـﺘﻲ در آن ﺳـﻮي‬
‫ﻋﺎﻟﻢ و ﻳﺎ آﮔﺎﻫﻲ از اﺧﺒﺎر ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻘﺪري راﺣﺖ و ﺳﺮﻳﻊ ﻣﻤﻜﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ ﺗـﺎ‬
‫ﻳﻚ ﻗﺮن ﭘﻴﺶ‪ ،‬درﺧﻴﺎل ﻫﻢ ﺗﺼﻮر آن ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪150‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻦ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺮاي آن ﻓﺮاﻫﻢ ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫در ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎري ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭼﺸﻢِ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ ﺟﻬـﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﻳﻜﻲ ﺷﺪن ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود‪.‬‬
‫زﻧﺎن ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ در ﺑﺴﻴﺎري از ﻛﺸﻮرﻫﺎ‬
‫ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺷﺪه و داﻧﺸﻬﺎي ﺟﺪﻳﺪ از ﻃﺮﻳـﻖ ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ و اﻳﻨﺘﺮﻧـﺖ ﺑﺮاﺣﺘـﻲ در‬
‫دﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺷـﺒﻜﻪﻫـﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻧﻲ و ﻣـﺎﻫﻮارهاي در ﺳﺮاﺳـﺮ‬
‫ﺟﻬﺎن ﻣـﺎ را ﺑـﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬـﺎي ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮن آﺷـﻨﺎ ﻣـﻲﺳـﺎزﻧﺪ و اﻓﻜـﺎر ﺟﺪﻳـﺪ و‬
‫آزادﻳﺨﻮاﻫﺎﻧﻪ ﺣﺘﻲ در ﺗﺎرﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮاﻛﺰ اﺳﺘﺒﺪاد ﻧﻔﻮذ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺨﺘﮕﻴﺮيﻫﺎ و و ﺗﻌﺼﺐ ﻣﺬﻫﺒﻲ در ﺣﺎل ﻧﺎﺑﻮدي اﺳﺖ و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫اﻓﻜﺎر ﻣﺮدم را روز ﺑﻪ روز روﺷﻦﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻋﻈﻤﺖ و ﺑﺰرﮔـﻲ ﻇﻬـﻮر ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻇﻬﻮري ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺔ ﻇﻬﻮرات اﻟﻬﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻲ ﺳﺎﺑﻘﻪ وﻧﻈﻴﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ اوﻟﻴﻦ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮري اﺳﺖ ﻛﻪ آوازة اﻣﺮش درﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺑـﻪ ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻧﻘﺎط اﻳﻦ ﻛﺮه ﺧﺎﻛﻲ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻛـﺮده ﻛـﻪ ﺑـﺎ اﺳـﺒﺎﺑﻲ ﻛـﻪ‬
‫داﻧﺶ ﺑﺸﺮ آن را ﭘﺪﻳﺪ آورده‪ ،‬ﭘﻴﺎم او ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﺎ ﭼﺎپ‬
‫ﻛﺘﺎبﻫﺎ و ﺟﺰوات و ﻳـﺎ از ﻃﺮﻳـﻖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮنﻫـﺎي ﻣـﺎﻫﻮارهاي و اﻳﻨﺘﺮﻧـﺖ‪،‬‬
‫ﻃﺎﻟﺒﺎن و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن‪ ،‬ﺑﺪون درﻧﮓ ﺑﺎ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ و اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ آﺷـﻨﺎ ﮔﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﮔﻤﺸﺪة روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮد را در آن ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ ﻇﻬﻮر ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﺪارك و آﺛﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ در ﻣﻴﺎن ادﻳﺎن ﻗﺒـﻞ‬
‫ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ و ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﺛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺣﻀـﺮت ﻣﻮﺳـﻲ ﻳـﺎ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻀﺮت زرﺗﺸﺖ و ﻛﺮﻳﺸﻨﺎ و ﺣﻀﺮت ﺑﻮدا ﻧﺴﺒﺖ داد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر اﻧـﺪك‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﺪﻳـﺪي ﻛـﻪ در ﺟﻬـﺎن اﻣـﺮوز در ﻣﻴـﺪان ﻋﻤـﻞ و‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ دارد‪ ،‬در آﺛﺎر ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﺑﻲﺟﻮاب ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن‬

‫‪151‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ ﻧﺴﺒﺖ داده ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺤـﻞ ﺗﺮدﻳـﺪ اﺳـﺖ و ﺑﺴـﻴﺎري از‬
‫ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ آن ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺻﻠﻲ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن درﺑﺎرة زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬ﻣﺪارك ﻛـﺎﻣﻠﺘﺮي در دﺳـﺖ‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻌﻠـﺖ آﻧﻜـﻪ ﺑﺴـﻴﺎري از ﻳـﺎران ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﺑﻴﺴـﻮاد ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺟﻤﻊآوري وﺛﺒﺖ و ﻧﮕﻬﺪاري ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي آن ﺣﻀﺮت و ﻳﺎران ﺑﺎ وﻓﺎ ﺑﺎ اﺷـﻜﺎل‬
‫روﺑﺮو ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺪﻳﺚ و رواﻳﺎت ﺑﺴﻴﺎري ﺟﻌـﻞ و‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺛﺒﺖ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬از اﻳـﻦ رو ﺑﻴﺸـﺘﺮِ اﻳـﻦ رواﻳـﺎت و اﺣﺎدﻳـﺚ‬
‫ﺑﻲاﻋﺘﺒﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ آن‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎي ﻣﺘﻔﺎوت ﻋﻠﻤﺎ و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳـﻦ در‬
‫ﻃﻮل ﻫﺰار ﺳﺎل‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﺟﺪاﻳﻲ و ﻛﻴﻨﻪ و دﺷﻤﻨﻲ در ﻣﻴـﺎن ﭘﻴـﺮوان‬
‫اﻳﻦ دﻳﻦ اﻟﻬﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ آﺛـﺎر و آﻳـﺎت ﻓﺮاواﻧـﻲ در ﻧﻬﺎﻳـﺖ‬
‫ﺷﻴﻮاﻳﻲ و ﻗﺪرت ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﺻـﻞ ﻫﻤـﺔ آﻧﻬـﺎ ﻣﻮﺟـﻮد اﺳـﺖ‪ .‬آن دو‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮِ ﻣﺪت زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺧﻮد را در زﻧﺪان و ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺳﭙﺮي ﻧﻤﻮدﻧﺪ و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻋﻤـﻮﻣﻲ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﻴﺸﺘﺮِ وﻗﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺻﺮف ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻓﺮاواﻧﻲ آﻳﺎت و آﺛﺎر و اﻟﻮاحِ اﺻﻞ و ﻣﻌﺘﺒﺮ دراﻳـﻦ ﻇﻬـﻮر‪ ،‬ﻗﺎﺑـﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺘﺎبﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻗﺒﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ در ادﻳﺎن دﻳﮕﺮ ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ‬
‫آن اﺷﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻄﻮر ﻣﻔﺼ‪‬ﻞ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ آﺛﺎر ﻧﺎزﻟﻪ در اﻳﻦ ﻇﻬﻮر و ﺗﻮﺿﻴﺢ و ﺑﻴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ در ﺷـﺮح‬
‫اﻳﻦ آﺛﺎر از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ‪ ،‬وﻟﻲ اﻣـﺮاﷲ ﺑـﻪ رﺷـﺘﺔ‬
‫ﺗﺤﺮﻳﺮ در آﻣﺪه‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻣﺒﻬﻢ و ﭘﻴﭽﻴﺪهاي در دﻧﻴﺎي اﻣﺮوز وﺟﻮد ﻧـﺪارد‬
‫ﻛﻪ ﺟﻮاب آن ﺑﻴﺎن ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ آﺛﺎر ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷـﺪه و‬
‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‪ ،‬از ﺗﻔﺮﻗﻪ و اﻳﺠﺎد ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ در اﻳﻦ ﻇﻬـﻮر ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮي ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻤﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﺳﺎﺑﻘﻪ را ﺑﻪ ورﻃﻪ اﺧﺘﻼف و ﺟﺪاﻳﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪152‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜﺎق‬
‫اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ از ﻳﻚ ﺟﻬﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻳﮕﺎﻧـﻪ و ﺑـﻲﻧﻈﻴـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﻗﺒﻞ از ﺗﺮك اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬وﺻـﻴﺖ ﻧﺎﻣـﺔ ﺧـﻮد را ﻧﮕﺎﺷـﺘﻨﺪ و رﻫﺒـﺮي‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪة ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛـﻪ در آن زﻣـﺎن ﺳـﺮﻛﺎرآﻗﺎ و‬
‫ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ و از آن ﭘﺲ ﺧﻮد را ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ و‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ او آﻳﺎت را ﺗﻔﺴـﻴﺮ و ﺗﺒﻴـﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ و ﺗﻮﺿـﻴﺢ و ﺗﺸـﺮﻳﺢ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻠﻤﺎت ﺧﻮدﺷﺎن داراي اﻋﺘﺒﺎر و اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء و اﻃﺎﻋﺖ از او‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜﺎق ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن وﻓﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜـﺎق و وﻓـﺎي ﺑـﻪ آن‪ ،‬دﻳـﻦ اﻟﻬـﻲ را از‬
‫ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﺟﺪاﻳﻲ ﺣﻔﻆ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از درﮔﺬﺷﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑـﺮاي ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﭘﻴﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﻛﻪ داراي اﻓﻜـﺎر ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮن ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﻜﻼت آﻧﻬـﺎ را ﺑﺸـﻨﻮﻧﺪ و ﺗﻮﺿـﻴﺤﺎت ﻻزم و‬
‫ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي ﺣﻞ آن ﻣﺸﻜﻼت و ﻣﺴﺎﺋﻞ ادا ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬ﺑﺴـﻴﺎري از اﻳـﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌـﺪ از اﻃﻤﻴﻨـﺎن از درﺳـﺘﻲ آن‪ ،‬ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻛﺘـﺎب‬
‫درآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ و ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬـﻲ‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را ﺑـﺎ زﻧـﺪﮔﻲ در اﻳـﻦ‬
‫ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه در ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮي ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﺪاﻳﺖ آن ﺣﻀﺮت در رﻓﻊ اﺧﺘﻼف‪ ‬ﻧﻈـﺮ‪،‬‬
‫ﺧﻄﺮ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ و اﺧﺘﻼف آﻳﻨﺪه را ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﻌﺪ از درﮔﺬﺷﺖ ﺣﻀﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺷـﻮﻗﻲ رﺑـﺎﻧﻲ ﻧـﻮة دﺧﺘـﺮي‬
‫اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﻦ وﻇﻴﻔﻪ را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺖ اﻟﻌـﺪل‬
‫اﻋﻈﻢ ﻛﻪ از ‪ 9‬ﻧﻔﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲِ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه از ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺗﺸـﻜﻴﻞ‬

‫‪153‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ ادارة ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻣـﻲﭘﺮدازﻧـﺪ و ﺑـﺎ ﻧﻈـﺎرت و ﺗﻨﻈـﻴﻢ‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺟـﺪاﻳﻲ و ﺗﻔﺮﻗـﻪ‬
‫در اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻏﻠﻂ در اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮي‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن از ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﻫﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﺟﺰ ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﻴِّﻦِ آﻳﺎت ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫آﻳﺎت را ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻔﻆ اﻣﺮاﷲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ وﻇﻴﻔﻪ دﻳﮕﺮي ﻧﻴـﺰ دارد و آن ﻗـﺎﻧﻮﻧﮕﺰاري در آﺋـﻴﻦ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﺣﻜﺎم و ﻗﻮاﻧﻴﻨﻲ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب اﻟﻬﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪه و ﻳﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫آن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪة ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ زﻣﺎن‪ ،‬آن ﺣﻜﻢ‬
‫را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﻳﺎ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪﻟﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮده و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ زﻣﺎن و اﻗﺘﻀﺎي آن‪ ،‬ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﻬﺪة ﺑﻴﺖ اﻟﻌـﺪل اﻋﻈـﻢ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮاﻛﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺗﺤﻘﻴﻖ در آﺛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﻴﺖ اﻟﻌـﺪل اﻋﻈـﻢ‬
‫اداره ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻻت ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺮﻋﻬﺪه دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮﻛﺰ ﺑـﺎ‬
‫اﺣﺎﻃﻪاي ﻛﻪ ﺑﺮ آﺛﺎر ﻧﺎزﻟﻪ از ﻗﻠﻢ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻣﺮ و ﻣﺒـﻴﻦ آﻳـﺎت اﻳﺸـﺎن دارد‪ ،‬از‬
‫ﻻﺑﻼي آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﻮده‪ ،‬اراﺋﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻳﻚ از اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه ﺧﻮد را ﺑﺎﻣﻘﺘﻀﻴﺎت و اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﻛـﻪ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻫﺰار ﺳﺎل ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ دﻳﺎﻧﺖ دﻳﮕﺮي در اﻳﻦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ آن زﻣﺎن‪ ،‬آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺣﻀﺮت‬
‫وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ و ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت و ﻫﺪاﻳﺘﻬﺎي ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈـﻢ در اﺧﺘﻴـﺎر ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﺑﺎ ارادة ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﻨﻄﺒـﻖ ﺳـﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻫـﻴﭻ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬

‫‪154‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻣﻜﺘﺐ ﻳـﺎ ﻓﺮﻗـﻪاي ﺗﺄﺳـﻴﺲ‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ ادﻋﺎي ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﻧـﺎﻗﺾِ ﻋﻬـﺪ ﻳﻌﻨـﻲ‬
‫ﺑﻴﻮﻓﺎ و ﻋﻬﺪﺷﻜﻦ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” دﺷﻤﻦ اﻣﺮاﷲ ﻛﺴﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑﻴﺎﻧـﺎت و آﺛـﺎر ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ را‬
‫آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد درك ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﺪ و ﺟﻤﻌﻲ را دور ﺧـﻮد ﮔ‪‬ـﺮد آو‪‬ر‪‬د و‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺣﺰب و دﺳﺘﻪاي دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻮد ﭘﺮدازد و ﻗﺼﺪ‪ ‬ﺷُﻬﺮت ﻛﻨﺪ‬
‫و در اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺗﻔﺮﻗﻪ اﻧﺪازد‪” .‬‬
‫اﻳﻦ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ از ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﻳﻦ اﻟﻬﻲ در اﻳﻦ ﻇﻬﻮر از ﺗﻔﺮﻗـﻪ ﻣﺤﻔـﻮظ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻣﺎﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ رﺧﻨﻪ در دﻳﻦ اﻧﺪازد و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺷﻬﺮت ﻳﺎ ﻣﻘﺎم و ﻳﺎ ﻫﺮ ﻧﻴ‪‬ﺖ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﺔ رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲﻫﺎ و ﻋﻬـﺪ ﺷـﻜﻨﻲﻫـﺎ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻛﻒ درﻳﺎﺳﺖ و درﻳﺎ ﺑﻲﻛﻒ ﻧﻤﻲﺷـﻮد‪ .‬درﻳـﺎي ﻣﻴﺜـﺎق ﻣـﻮﺟﻲ زﻧـﺪ و‬
‫ﻻﺷﻪﻫﺎي ﻣﺮده را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻧﺪازد‪ .‬زﻳﺮا درﻳﺎ ﺟﺴﻢِ ﻣـﺮده ﻗﺒـﻮل ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از روح اﻟﻬﻲ ﺑﻲﺑﻬﺮهاﻧﺪ و ﭘﻴﺮوي ﻫﻮا و ﻫﻮس ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺧﻴﺎل‬
‫رﻳﺎﺳﺖ در ﺳﺮ دارﻧﺪ‪ ،‬اﺟﺴﺎم ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻒﻫﺎي درﻳﺎ ﺑﻘﺎﻳﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺰودي‬
‫ﻣﺤﻮ و ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدد‪ .‬وﻟﻲ درﻳﺎي ﻣﻴﺜﺎق ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘـﺮ ﻣـﻮج اﺳـﺖ و در ﺟـﻮش و‬
‫ﺧﺮوش‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺮك دﻳﻦ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺎﻧﻊ او ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ را ﻣﺠﺒـﻮر‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ روﺣﺎﻧﻲ روآورد و ﺑﻪ دﻳﻦ اﻟﻬﻲ ﻣﺆﻣﻦ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﻫﺮ ﻓﺮدي اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ از ﺣـﻖ آزادي و اﺧﺘﻴـﺎر ﺑﺮﺧـﻮردار ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﻧﻴﺮوي ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻬﻲ ﺗﻔﺮﻗﻪ و دﺳﺘﻪﺑﻨﺪي را در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻜﻠﻲ ﻏﻴﺮ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬

‫‪155‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬

‫روﺣﺎﻧﻲ ﺣﺮﻓﻪاي وﺟﻮد ﻧﺪارد‬

‫از وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻃﺒﻘﺔ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺣﺮﻓـﻪاي اﺳـﺖ‪.‬‬
‫در ﻇﻬﻮرات ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻋﻠﻤﺎي دﻳﻨﻲ ﺑﺮاي ﻫﺮ دﻳﺎﻧﺖ ﻻزم ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا اﻛﺜﺮ ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﻲ ﺳﻮاد و ﻋﺎﻣﻲ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻣﻜﺎن دﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻫﺮ دﻳﻦ ﺑﺮاي‬
‫آﻧﻬﺎ اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬در دﻳﺎﻧﺖ زرﺗﺸـﺘﻲ دﺳـﺘﻮران و ﻣﻮﺑـﺪان‪ ،‬ﭘﻴﺸـﻮاﻳﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ وﻇﻴﻔﺔ ﻫﺪاﻳﺖ و رﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﭘﻴـﺮوان اﻳـﻦ دﻳـﻦ را ﺑﻌﻬـﺪه داﺷـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﺧﺎمﻫﺎ و ﻛﺸﻴﺶﻫـﺎ در درﺟـﺎت ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﻴﺸـﻮﻳﺎن ﻳﻬـﻮد و‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺨﺼﻮص‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ ﺧـﻮد را اﺟـﺮا ﻣـﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬در دﻳﺎﻧـﺖ‬
‫اﺳﻼم ﻧﻴﺰ از ﻃﻠﺒﻪ ﺗﺎ ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ درﺟﻪ روﺣﺎﻧﻴـﺖ‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ و اوﻗـﺎت ﺧـﻮد را‬
‫ﺻــﺮف ﻓﻬﻤﺎﻧــﺪن ﻣﻔــﺎﻫﻴﻢ دﻳﻨــﻲ ﺑــﻪ ﻣﺮدﻣــﻲ ﻣــﻲﻧﻤﻮدﻧــﺪ ﻛــﻪ ﺧﻮدﺷــﺎن‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻫﻤﺔ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎي دﻳﻨﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺ درﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﻫـﺮ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺎيﺑﻨﺪ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات اﺳﻼﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در اﺟـﺮاي‬
‫اﺣﻜﺎم و ﺑﺴﻴﺎري از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻘﻠﺪ و ﭘﻴﺮو ﻳﻜﻲ از ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻨﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫اﻓﺮاد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ در اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ‪ ،‬ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬درﺑﺎرة ﻳﻚ ﺣﻜﻢ اﻟﻬـﻲ ﻳـﺎ‬
‫ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮمِ دﻳﻨﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻈﺮات ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‬
‫و ﻫﺮ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺔ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼف آراء و ﺣﺘـﻲ ﺗﻔﺮﻗـﻪ در ﭘﻴـﺮوان ﻳـﻚ‬
‫ﻓﺮﻗــﻪ اﺳــﻼﻣﻲ ﻣــﻲﮔــﺮدد‪ .‬ﺣﻀــﺮت ﺑﻬــﺎءاﷲ از اﻳــﻦ اﺧــﺘﻼف ﺟﻠــﻮﮔﻴﺮي‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺷﺪن ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ‬
‫آﻳﺎت ﻧﺎزﻟﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻣﻮزﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣـﺎ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً آب را از ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد در آﺛﺎر اﻟﻬﻲ ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻬﻲ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﺟـﻮد ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ ﻛﻪ ﻣﺒﻴﻦ آﻳﺎت و ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﻨﺪه آﺛﺎر اﻟﻬـﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬

‫‪156‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ در آﻳﺎت ﻧﺎزﻟﻪ از ﻗﻠﻢ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ آﺷـﻜﺎر ﮔﺮدﻳـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻮع و ﻣﺴـﺌﻠﺔ ﻣـﺒﻬﻢ و ﻏﻴـﺮ ﻗﺎﺑـﻞ ﻓﻬـﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ راﻫﻨﻤـﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ واﺿﺢ و آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫روش دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﻴﺮي آﺛﺎر اﻟﻬﻲ ﻣﻮﻓّﻖ‬
‫ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﮔﺮوه ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ دورِ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ و آﺛـﺎر اﻟﻬـﻲ و آﻳـﺎت‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﺷﺨﺼﻲ راﻫﮕﺸﺎ و راﻫﻨﻤﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺨﺺ‬
‫راﻫﻨﻤﺎ‪ ،‬ﻧﻘﺶ آﺧﻮﻧﺪ و ﻛﺸﻴﺶ را اﻳﻔﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻴﺶ از ﻣـﺎ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ دارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻤﻊِ ﺻﻤﻴﻤﻲ‪ ،‬ﻣﺸﻮرت را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺸـﻮرت‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺒﺎدل دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎ و ﺑﺎﻻﺑﺮدنِ ﺳـﻄﺢ درك و ﺑﺮداﺷـﺖ ﺧـﻮد ﻣـﻲﭘـﺮدازﻳﻢ‪.‬‬
‫آﺧﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺮ ﺑﺎﻻي ﻣﻨﺒﺮ ﻣﻲرود و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣﻮﻋﻈـﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ او از ﻛﺘﺎب دﻳﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان اﻟﻘﺎ ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﻋﻤﻞ‪ ،‬از اﻣﺮ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺣﺬف ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰي ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺪ آن را ﺑﺎ دﻳﮕﺮان در ﻣﻴﺎن ﮔﺬار‪‬د‪ .‬ﻣﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ و‬
‫ﻓﻬﻢ و ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﻀﻮع و ﺧﺎﻛﺴﺎري و ﺗﻮاﺿﻊ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ و ﺑﻪ ﻳـﺎدﮔﻴﺮي دﻳﮕـﺮان ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮ ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻗﺪام ﻧﻤﺎﻳﺪ و دﻳﮕـﺮان را در آﻧﭽـﻪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪه‪ ،‬ﺳﻬﻴﻢ ﺳﺎزد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀـﻲ از ﻣـﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑـﺎ اﺷـﺘﻴﺎق و ﻋﻼﻗـﻪ‪ ،‬از ﻫـﺮ‬
‫دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ و ﺗﻤﺎم وﻗﺖ و راﺣـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ را ﺻـﺮف اﻧﺘﺸـﺎر ﭘﻴـﺎم‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺎ ﺳﻔﺮ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮﻫﺎ و روﺳـﺘﺎﻫﺎ در ﺳﺮاﺳـﺮ‬
‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻃﺎﻟﺒﺎن و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﻣﻲرﺳـﺎﻧﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫دروازة ﻗﻠﺐ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ روي ﭘﻴﺎم اﻟﻬﻲ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺒﻠﱢﻎ و ﻣـﺆﻣﻦِ ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻤﻚ‪ ‬ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ اﻳﻦ اﻣﺮ را ﻓﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﻪ ﮔﻮش دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺆﻣﻦ ﺗﺎزه ﺗﺼـﺪﻳﻖ ﺑـﺎ ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﻠّﻐـﻲ‬

‫‪157‬‬
 ‫وﺣﺪت ادﻳﺎن‬
‫ﻛﻪ ﻋﻤﺮي را در ﺳﺎﻳﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺳﭙﺮي ﻛﺮده و ﺻﺪﻫﺎ ﻛﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪه و ﺑﻪ‬
‫ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﻛﻤﻚ ﻛﺮده ﺗﺎ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎوﺗﻲ در ﻣﺮﺗﺒﻪ و‬
‫ﻣﻘﺎم ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﺮ دو داراي ﺣﻘﻮق ﻣﺴﺎوي در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﻫﺴـﺘﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ در‬
‫درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ داراي ﺧﻠﻮص و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي‬
‫اﺳﺖ‪ .‬و اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﻣﻴـﺰان ﺑﺸـﺮي ﻗﺎﺑـﻞ درك ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﺗﻔﺎوﺗﻲ دﻳﺪه ﺷﻮد‪ ،‬وﻇﻴﻔﺔ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻀـﺎوت ﻧﻤـﺎﺋﻴﻢ و ﻳﻜـﻲ را ﺑﺮﺗـﺮ از‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺎرج اﻳﻦ ﻣ‪‬ﺒﻠّﻎ ﻓﺪاﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﭘ‪‬ﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻣـﺎﻟﻲ‬
‫ﺧﻮدش اﻗﺪام ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ در ﺷﻬﺮﻫﺎ و روﺳﺘﺎﻫﺎ و ﺟﻨﮕﻠﻬـﺎ و درهﻫـﺎ و‬
‫ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ -‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ -‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻣﺎﻟﻲ ﻓﺮد‬
‫دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻗﺒﻮلِ وﻇﻴﻔﻪ ﻧﻤﻮده و ﻣﺨﺎرج اﻳﻦ ﻣ‪‬ﺒﻠّﻎ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﻳـﺎ‬
‫ﺑﻪ ﭘ‪‬ﺸﺘﻮاﻧﺔ ﺗﺸﻜﻴﻼت آن ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪ‪.‬‬
‫در ﺑﺨﺸﻬﺎي ﺑﻌﺪي‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻼت و ﻧﻈﺎﻣﺎت ﺑﻬـﺎﻳﻲ را ﺑﺮرﺳـﻲ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ رﺳـﻮم و ﺗﺸـﺮﻳﻔﺎت ﻣﻔﺼـﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي‬
‫اﺟﺮاي آن ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻧﻴﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اﺟﺮاي ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺆﺳﺴﺎت اﻧﺘﺨﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه‪ ،‬ﺳﭙﺮده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻃﻔﻠﻲ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻣﺮﺑﻲ و ﻣﻌﻠﻢ دارد‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣﺮﺑـﻲ داﻧـﺎ ﻃـﻮري‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﺪ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﻮدك ﺑـﻪ ﺑﻠـﻮغ ﺑﺮﺳـﺪ‪ ،‬از ﻣﻌﻠـﻢ‬
‫ﺑﻲﻧﻴﺎز ﺷﻮد و ﻫﻤﺔ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬
‫ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﺪ‪ .‬ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﺮي ﻣﺜﻞ آن ﻛﻮدك اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻛـﻮدك در ﺧﺮدﺳـﺎﻟﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺶ و ﻣﻼ ﻻزم داﺷﺖ و وﻇﻴﻔﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدم را ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ در ﻇﻬﻮر ﺑﻌﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﮔﻮش ﺧﻮد‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ‪ .‬اﻣﺮوزه وﻇﻴﻔﺔ ﻃﺒﻘﺔ ﻋﻠﻤﺎي دﻳﻨﻲ ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن‬
‫رﺳﻴﺪه و دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﻣـﺮدم‬

‫‪158‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاي دﻳﻨﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑـﻪ ﻣﻈﻬـﺮ ﻇﻬـﻮر‬
‫اﻟﻬﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻄـﺎﺑﻖ آﻧﭽـﻪ او ﺗﻌﻠـﻴﻢ داده‪ ،‬ﺑـﺎ اﻧﺘﺨـﺎب ﻣﺆﺳﺴـﺎت و‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼت‪ ،‬ﻫﻤﺔ اﻣﻮر ﺧﻮد را در ﻧﻬﺎﻳﺖ آزادﮔﻲ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﻛـﺰ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﺷـﻌﺎﻋﻬﺎي داﻳـﺮهﻫـﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛﻪ در درون ﻫﻢ ﻗﺮار دارﻧﺪ و ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺮﻛـﺰ ﺗﺮﺳـﻴﻢ ﺷـﺪه‪ ،‬ﻧﻈـﻢ و‬
‫وﺣﺪت و اﺗﺤﺎد در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﺪﻳﺪار ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼـﻪ ﻣـﺮدم ﺑـﻪ آن ﻣﺮﻛـﺰ‬
‫وﺣﺪاﻧﻴﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ وﺣﺪت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻮاﻫﻲ دﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫‪159‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‬
‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫"ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸـﻐﻮل ﻧﺒﺎﺷـﻴﺪ‪ .‬در ﻓﻜـﺮ اﺻـﻼح ﻋـﺎﻟﻢ و‬
‫)ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ(‬ ‫ﺗﻬﺬﻳﺐ اﻣﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ"‬
‫دﻳﻦ‪ ،‬اﺳﺎسِ ﺗﻤﺪن اﺳﺖ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﭼﻪ ﻓﺮدي و ﭼﻪ اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ ﺑـﻲﻧﻬﺎﻳـﺖ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻋﻠﻮم ﺗﺮﺑﻴﺘﻲ و ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺷﻨﺎﺳـﺎن ﺑـﺰرگ و‬
‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و ﮔﺮوهﻫـﺎي ﺗﺤﻘﻴﻘـﺎﺗﻲ ﺑـﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠـﻲ از داﻧﺸـﮕﺎهﻫـﺎي ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻛﻮﺷﻴﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ روش ﺧﺎﺻﻲ اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﻧـﻮع ﺑﺸـﺮ در اﻳـﻦ‬
‫اﺟﺘﻤﺎع رو ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‪ ،‬آﺳﻮده زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ روش ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺮاي آراﻣﺶ ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫در زﻧﺪﮔﻲ وﺟﻮد دارد و آن ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و آﮔـﺎﻫﻲ از ارادة او ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﺔ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ آﻳـﺎت ﺧﺪاوﻧـﺪ و ﭘﻴـﺮوي از‬
‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬ﺑﻪ آراﻣﺶ و آﺳﺎﻳﺶ ﺣﻘﻴﻘﻲ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺜﺎل در اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻣﺎ داراي ‪ 5‬ﺣﺲ ﻻﻣﺴﻪ‪ ،‬ﭼﺸـﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻴﻨـﺎﻳﻲ‪،‬‬
‫ﺷﻨﻮاﻳﻲ و ﺑﻮﻳﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ را ﺑﺒﻨﺪﻧـﺪ و در ﻳـﻚ ﻣﺤـﻴﻂ ﻛـﺎﻣﻼً‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻗﺮاردﻫﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺎرهاي ﻧﺪارﻳﻢ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ از اﻳﻦ ﭼﻬـﺎر ﺣـﺲ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧـﺪه‬
‫ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ و ﺑﻔﻬﻴﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺼﻮرات ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤـﻚ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻤﺎن ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻤﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪاي از آن ﺑﻮ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ و ﺑﻔﻬﻤـﻴﻢ اﻳـﻦ ﺑـﻮ از ﭼﻴﺴـﺖ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺻـﺪاﻳﻲ‬
‫ﻣﻲﺷـﻨﻮﻳﻢ ﺧـﺎﻃﺮهاي از آن ﺻـﺪا ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ ﻣـﺎ ﻣـﻲﺷـﺘﺎﺑﺪ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﺎ در آن زﻣﺎن‪ ،‬و ﻓﻜﺮ ﻣـﺎ‬
‫ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را ﺑـﺎ ﺗـﺮس ﻣـﻲﺳـﻨﺠﻴﻢ‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺗﺮس اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻣﻲﻳـﺎﺑﻴﻢ‪ .‬اﮔـﺮ ﻧﮕـﺮان‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻲ در ﺗﺼـﻮر ﻣـﺎ از ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ دور و ﺑـﺮ ﻣﺎﺳـﺖ و ﻣـﺎ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻘﺶ دارد و اﮔﺮ ﺧﻮش ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﺣﺴـﺎس ﻣـﺎ را ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬
‫ﻣﻲﺳﺎزد ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺧﻄﺮي ﻣﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‪،‬‬
‫ﺣﺎﻟﺖ‪ ‬ﻫﺮﻛﺪام از ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴـﺎي ﭘﻴﭽﻴـﺪه اﻣـﺮوز اﺳـﺖ‪ .‬دﻧﻴـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻇﺎﻫﺮِاﺗﻔﺎﻗﺎت و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﺸﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﻦِ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ در ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ واﻗﻌﻪ در‬
‫ﻧﮕﺎه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻳﻜﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس و ﺑﻴﻨﺶِ ﻓﺮدي و ذﻫﻨﻴ‪‬ﺘـﻲ‬
‫ﻛﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ در ﻧﮕﺎه ﻳﻜﻲ وﺣﺸﻨﺘﺎك اﺳﺖ در‬
‫ﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮي ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺳـﻮﻣﻲ آن را درﺳـﻲ ﺑـﺮاي زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ و در ﻧﻈﺮِ ﻧﻔﺮ ﭼﻬﺎرم ﻳﻚ ﺣﻠﻘﻪ از ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺎﺟﺮاﻫـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣ‪‬ﻘَﺪ‪‬ر ﺷﺪه ﺗﺎ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺮده از ﭼﺸﻢِ دلِ ﻣﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﭘﻨﻬـﺎن ﭘـﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ‪ .‬در ﻫﺮﭼﻴﺰ رﻣﺰي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و آن را ﻗﺪﻣﻲ ﺑـﺮاي ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻋﻠـﻢ‪ ،‬در دل ﻫـﺮ ذرهاي )اﺗـﻢ( ﻛـﻪ ﺑﺸـﻜﺎﻓﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺴـﺘﻪاي‬
‫ﮔﺮاﻧﻘﺪر ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ذراﺗﻲ ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﺑﻪ دور آن در ﺣﺮﻛﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﻢ‬
‫و ﻋﻈﻴﻢﺗﺮﻳﻦ ﺳﺘﺎره و ﺳﻴﺎرات ﻛـﻪ ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺴـﺘﺔ ﻋﻈﻴﻤـﻲ ﺑﻨـﺎم‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ و ﻣﺮﻳﺦ و ﻣﺸﺘﺮي و ﭼﻨﺪ ﺳﻴﺎره دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎ ﻧﻈـﻢ‬
‫ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻪ دور آن در ﺣﺎل ﮔﺮدﺷﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷـﻮد اﻟﻜﺘـﺮون ﺑـﻪ‬
‫دور ﻫﺴﺘﻪ اﺗﻢ ﺑﮕﺮدد ﻳﺎ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﭽﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮي دﻳـﺪه‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺼﻴﺮت و ﺑﻴﻨﺶ ﻋﻠﻤﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه دﻳﮕـﺮ؛ ﻧﻴـﺮوي‬

‫‪161‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﺟﺎذﺑﻪ )ﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ "ﻋﺸﻖ" ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد(‪ ،‬اﻟﻜﺘﺮون را ﺑﻪ دور‬
‫ﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ دل ﻣـﻲﺗـﻮان‬
‫دﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﻴﺮوﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ را ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻳـﻚ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﺮو ﺑﻪ ﻣﺎ اﺳﺮارِ ﭘﻨﻬﺎنِ ﻫﺴـﺘﻲ را ﻣـﻲآﻣـﻮزد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻴﺮو رازِ اﻃﺎﻋﺖ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ را آﺷﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴـﺮو ﺗﻤـﺪنِ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ را آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﺑﻴﻨﺶ ﻋﻠﻤﻲ ﺳﺒﺐ ﺷﺪه ﺗﺎ آﻧﭽﻪ در روي زﻣﻴﻦ ﻧﺎﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻢﻛﻢ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮوي ﭘﻨﻬﺎن در ﻫﺴﺘﺔ اﺗﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻠﻤﻲ ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬
‫ﺑﻤﺒﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك درآﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺮق و روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺷـﻮد‪ ..‬ﻗـﻮة ﻧﻬﻔﺘـﻪ در ذرات‬
‫ﺷﻦ و ﺳﻨﮕﺮﻳﺰه‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪاي ﺑﺮاي ارﺗﺒﺎط و ﺗﻤﺎس ﺑﺎ دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘـﺎط ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫درآﻳﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎدنِ ﭘﻨﻬﺎن در زﻳﺮِ زﻣﻴﻦ اﺳﺘﺨﺮاج ﺷﻮد و در ﻫﻤﺔ اﻣﻜﺎﻧﺎت زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺟﻤﻴﻊِ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺒﺐ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺪن ﻣﺎدي دﺳﺖ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و ﻇﺎﻫﺮاً آﺳﺎﻳﺶ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ آراﻣﺶ ﻗﻠﺐ ﻫﻨﻮز ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ آن‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻲ ﻧﺒﺮده‪ ،‬ﻧﻴﺮوي دﻳﻦ اﻟﻬﻲ و اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ آن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺎي ﺣﺴﺮت و اﻓﺴﻮس اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ آﻧﻘﺪر ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﺎﻧﺪه ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮﭼﻴﺰي را ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ و از ﻣﻘﺎﻣﺶ ﻛﺎﺳﺘﻪاﻧﺪ و ﻫﻤﻪ را از آن‬
‫ﺑﻴﺰار ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﺑﺎره دﻳﻦ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"آن اﺳﺖ ﺳﺒﺐِ ﺑـﺰرگ از ﺑـﺮاي ﻧﻈـﻢ ﺟﻬـﺎن و اﻃﻤﻴﻨـﺎن ﻣـﻦ ﻓـﻲ‬
‫اﻻﻣﻜﺎن‪ .‬ﺳ‪‬ﺴﺘﻲ ارﻛﺎن دﻳﻦ‪ ،‬ﺳﺒﺐِ ﻗُﻮ‪‬ت ﺟ‪‬ﻬ‪‬ﺎل و ﺟ‪‬ـﺮأت و ﺟﺴـﺎرت ﺷـﺪه‪.‬‬
‫ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ آﻧﭽﻪ از ﻣﻘﺎم ﺑﻠﻨﺪ دﻳﻦ ﻛﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﺮ ﻏﻔﻠـﺖ‪ ‬اﺷـﺮار اﻓـﺰود و‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫ‪‬ﺮج و ﻣﺮج اﺳﺖ‪".‬‬

‫‪162‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫"‪ ...‬در ﺗَﻤﺪ‪‬نِ اﻫﻞِ ﻏﺮب ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ اﺿﻄﺮاب و وﺣﺸﺖ‪‬‬
‫اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪه‪ .‬آﻟﺖ ﺟﻬﻨﻤﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪه و در ﻗﺘﻞ وﺟﻮد ﺷـﻘﺎوﺗﻲ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﺷﺒﻪ آن را ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻟﻢ و آذان اﻣﻢ ﻧﺪﻳﺪه و ﻧﺸﻨﻴﺪه …"‬
‫ﻳﺎ اﻫﻞ ﺑﻬـﺎء؛ اواﻣـﺮ ﻣ‪‬ﻨﺰَﻟـﻪ ﻫﺮﻳـﻚ ﺣﺼـﻨﻲ اﺳـﺖ ﻣﺤﻜـﻢ از ﺑـﺮاي‬
‫وﺟﻮد‪(17)“.‬‬
‫ﻓﺮق اﺳﺖ ﺑﻴﻦ دﻳﻦ اﻟﻬﻲ و ﺧﺮاﻓﺎت و اوﻫﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ اﺳـﻢ دﻳـﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺮدم اراﺋﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﻦِ آدﻣﻲ را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻧﻪ آن ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺮده ﺑﺮ ﭘﺮده ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ و اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻛﻮر ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻫﺮ ﻣﻮردي‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ اراﺋﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ اﺟـﺮاي آن‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﻌﺎدت ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ‬
‫در ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻨﺎم ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻧﺒﻴﺎ ﺑـﻪ ﻃـﻮر‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺜـﻞ ﺑـﺬري اﺳـﺖ ﻛـﻪ در آن‬
‫درﺧﺘﺎن ﺳﺮﺑﻔﻠﻚ ﻛﺸﻴﺪهاي ﻛﻪ ﻣﻴﻮهﻫﺎﻳﺶ ﺑـﻲﻧﻈﻴـﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﭘﻨﻬـﺎن ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺬرﻫﺎ ﭼﻮن در ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮد و ﺑﺮوﻳﺪ و رﺷﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ‬
‫ﺛﻤﺮ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮدي ﻫﺮﻳﻚ‬
‫از ﻣﺎﺳﺖ‪:‬‬
‫” ﻓﻲ اول اﻟﻘﻮل اﻣﻠﻚ ﻗﻠﺒﺎً ﺟﻴﺪاً ﺣﺴﻨﺎً ﻣﻨﻴﺮاً“‬
‫)در اﺑﺘﺪاي ﻛﻼم ﻣﺎﻟﻚ ﻗﻠﺒﻲ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻧﻴﻜـﻮ و ﮔﺮاﻧﺒﻬـﺎ‪ ،‬زﻳﺒـﺎ و ﻧـﻮراﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ (.‬و در ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻌﺪ در ﺑﺎرة زﻧﺪﮔﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻣﻀـﻤﻮن‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻧﺰد ﻣﻦ اﻧﺼﺎف اﺳـﺖ‪ .‬از آن روي ﻣﮕـﺮدان‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ از آن ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮ ﺗﺎ اﻣـﻴﻦ ﻣـﻦ ﺑﺎﺷـﻲ‪ .‬ﺗـﻮ در ﺻـﻮرﺗﻲ‬
‫‪163‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﻧﺼﺎف ﻣﻲﺷﻮي ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ‬
‫دﻳﮕﺮان و آن را ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﺧﻮدت ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ ﻧﻪ ﺑـﻪ ﻣﻌﺮﻓـﺖ دﻳﮕـﺮان‪ .‬در اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ از ﺑﺨﺸﺸﻬﺎي ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮﺳـﺖ‪.‬‬
‫آن را ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻗﺮار ﺑﺪه‪".‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﭘﺎﻳﺔ زﻧﺪﮔﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ اﻓﺮاد ﺣﻖ را از ﺑﺎﻃﻞ و ﺻﺤﻴﺢ‬
‫را از ﺧﻄﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﻦ در ﻫﻤـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻋﻠﺘﻬﺎي ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ روﺣﺎﻧﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧـﻮدﺑﻴﻨﻲ و ﺧﻮدﭘﺴـﻨﺪي‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ آﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻬﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ در ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” اي ﭘﺴﺮان داﻧﺶ؛ ﭼﺸﻢِ ﺳﺮ را ﭘﻠﻚ ﺑﻪ آن ﻧﺎزﻛﻲ از دﻳﺪن ﺟﻬـﺎن و‬
‫آﻧﭽﻪ در اوﺳﺖ ﺑﻲﺑﻬﺮه ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭘﺮدة آز اﮔﺮ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ دل ﻓﺮود آﻳـﺪ ﭼـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﮕﻮ اي ﻣﺮدﻣﺎن؛ ﺗﺎرﻳﻜﻲ آز و رﺷﻚ‪ ،‬روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺟﺎن را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﺑﺮ روﺷﻨﺎﻳﻲ آﻓﺘﺎب را“)‪(18‬‬
‫ﺟﺎي ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺴﻮس اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻌﺪ از ﻫﺰاران ﺳﺎل ﺗﺠﺮﺑﺔ ﺗﻠـﺦ‬
‫و ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻲ ﻧﺒﺮده ﻛﻪ اﻓﻜﺎر و اﻋﻤﺎل ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧـﻪ و‬
‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ ﭼﻪ در ﻣﺤﻴﻂ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﺎﻧﻮاده و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و ﭼﻪ در ﻣﻴﺪان وﺳﻴﻊ‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎ و ﻛﻞ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﻧﻴﺴـﺘﻲ و ﻧـﺎﺑﻮدي ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ ذﻟـﺖ و ﺧـﻮاري‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎي ﺑﺰرگ را در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ دوم ﺑﻪ ﺧـﺎك‬
‫و ﺧﻮن ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺸﻮر ﺧﻮد را ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸـﻪﻫـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻛﻴﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﺟﺎي ﺑﺬر دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒـﺖ ﻣـﻲﻛـﺎرد و آﺗـﺶ و‬
‫ﺧﻮن درو ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد را ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﺪ و آﻧﭽﻪ ﺑـﺮاي‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺴﻨﺪد ﺑﺮاي او ﺑﭙﺴﻨﺪد و ﺧﻮد را از ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﺸـﻤﺎرد‪ ،‬ﻣﻨـﺎﻓﻊ‬
‫ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫‪164‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳـﺪ ﻧﻔـﻊ ﺧـﻮد را رﻫـﺎ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻧﻔﻊ دﻳﮕﺮان ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﻋﺪل ﻧﺎﻇﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳـﺪ آﻧﭽـﻪ را‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﻫﻤﺎن را ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫـﺮ ﻣﻤﻠﻜﺘـﻲ ﺳـﺎﻛﻦ ﺷـﻮﻳﻢ‪،‬‬
‫دﺳﺘﻮرات ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺪﻧﻲ آن ﻛﺸﻮر را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪..‬‬
‫"اي ﻋﺒﺎد ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﺑﺸـﻨﻮﻳﺪ ﺣـﻖ ﺟـﻞ ﺷـﺄﻧﻪ‬
‫ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﻮب ﻋﺒﺎد ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ و دونِ آن از ﺑﺮّ و ﺑﺤﺮ و زﺧﺎرف و اﻟـﻮان‪،‬‬
‫ﻛﻞ را ﺑﻪ ﻣﻠﻮك و ﺳﻼﻃﻴﻦ و اﻣﺮا واﮔﺬارده”‬
‫"آﻧﭽﻪ اﻣﺮوز ﻻزم اﺳﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﺗﻤﺴﻚ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ“ )‪(19‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮوان ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ ﻓﺮﻣـﺎﻧﺒﺮداري از‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ و دوﻟﺖ ﻛﺸﻮري ﻛـﻪ در آن ﺳـﺎﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺮ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪ ،‬رؤﺳـﺎي‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ و دوﻟﺘﻤﺮدان را ﺑﻪ ﻋـﺪاﻟﺖ و اﻧﺼـﺎف ﺳـﻔﺎرش ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬از آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ از ﺗﺴﻠﻴﺤﺎت ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻜﺎﻫﻨﺪ و ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ دوش ﻣﺮدم‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻫﺶ دﻫﻨﺪ‪ .‬از دﺷﻤﻨﻲ و ﮔﺮدنﻓﺮازي درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﺮدارﻧﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﺗﺄﻣﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮدم ﻓﻘﻴﺮ و ﺑﻴﻨﻮاي ﻛﺸﻮر ﺧﻮﻳﺶ اﻗﺪام ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ‬
‫ﺳﻔﺎرﺷﺎت‪ ،‬از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮد و ﻗﻠﺒـﻲ ﻧـﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ﺳﺮدﻣﺪاران ﺣﻜﻮﻣﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﻗﺪرت و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ اﺳﺖ و ﺟﻤﻊ ﺛﺮوت ﻋﺎﻟﻢ‪ .‬ﺛﺮوﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ ﺑـﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ و ﻗﺪرﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﺗﺒـﺪﻳﻞ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬از ﻫﻤـﺎن‬
‫زﻣﺎن ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ و ﻇﻠﻢ و ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﻧﺼﺎﻳﺢ اﻟﻬـﻲ‪،‬‬
‫اﺳﺎس و ﭘﺎﻳﻪ ﻧﻈﻢ آﻧﺎن را زﻳﺮ و زﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎن آﮔﺎه ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷـﻤﺎ زﻣـﺎﻧﻲ ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﻛـﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ و ﻋـﺪاﻟﺖ رو ﻧﻴﺎوردﻳـﺪ‪ ،‬از ﻫـﺮ ﺟﻬـﺖ‬

‫‪165‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻋﺬاب و ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﻲآورد) ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮن اول و دوم ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ وﻋﺪة اﻟﻬﻲ ﺑـﻮده‬
‫و ﻫﺴﺖ‪ .‬ﭼـﻪ ﺳـﻼﻃﻴﻨﻲ ﻛـﻪ از اوج ﻗـﺪرت ﺑـﻪ ﻗﺒـﺮ ذﻟـﺖ اﻓﺘﺎدﻧـﺪ و ﭼـﻪ‬
‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﺎنِ ﻣﻬﻠﺖ‪ ،‬آرزوي ﻣﺮگ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺳﺮوراﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎك‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﭼﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دور از ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﺧـﻮﻳﺶ‪ ،‬در‬
‫ﻏﺮﺑﺖ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺪاي ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻛﻪ از ﻗﻠﻢ و ﻟﻮح ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑﻠﻨـﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺠﺎزات ﺧﻮد ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺼﺪ و ﺳﻲ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮاي آﺑﺎداﻧﻲ ﻋﺎﻟﻢ و آﺳـﺎﻳﺶ‬
‫و راﺣﺖ ﻣـﺮدم‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻣﺠﻤـﻊ ﺑﺰرﮔـﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﺮﭘـﺎ ﺷـﻮد و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن و ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ در آن ﺟﻤﻊ ﮔﺮدﻧﺪ و درﺑﺎرة ﺻﻠﺢ اﻛﺒﺮ ﻣﺸﻮرت‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬دوﻟﺘﻬﺎي ﺑﺰرگ ﺑﺮاي آﺳﺎﻳﺶ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻠﺤﻲ ﭘﺎﻳﺪار ﻣﺘﻮﺳ‪‬ﻞ ﺷـﻮﻧﺪ‬
‫و ﻗﺮار ﺑﺮ آن ﮔﺬارﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺸﻮر دﻳﮕﺮي ﻗﻴـﺎم‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻧﺪ و او را از ﺗﺠﺎوز ﺑﺎز دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از ﻃﺮﻓﻲ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﻪ اﺗﺤﺎد و دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲ در ﺣﻖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ و از ﻃﺮﻓﻲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﺻﺮاﺣﺖ ﻫﺸﺪار ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و دﺷﻤﻨﻲ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ‬
‫اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ و اﻗﺘﺪار آﻧﺎن ﺗﺒﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺻـﻠﺢ‬
‫اﻛﺒﺮ را ﻋﻼج درد ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲداﻧﻨﺪ و آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و دﺷـﻤﻨﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻠﻲ از ﻣﻴﺎن ﻣﻠﺘﻬﺎ و دوﻟﺘﻬﺎ رﺧـﺖ ﺑﺮﺑﻨـﺪد و ﺻـﻠﺢ و دوﺳـﺘﻲ و ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﻧﻮعﭘﺮﺳﺘﻲ و ﻣﻮاﺳﺎت و ﻓﺪاﻛﺎري و اﻳﺜﺎر و ﺟﺎﻧﻔﺸـﺎﻧﻲ و ﻋﺸـﻖ ﻓﺮﻣـﺎﻧﺮواﻳﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ذﻛﺮِ اَﻏﻴﺎر ﻧﺸﻮد‪ .‬اﻳﻦ زﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣﺪﻳﻨـﺔ ﻓﺎﺿـﻠﺔ‬
‫اﻓﻼﻃﻮن در روي زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺎ ﺷﻮد و ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﻲ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬ﺗـﺎ‬
‫آن زﻣﺎن راه ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از ﻓﺮارﺳـﻴﺪن آن دورة ﺳـﺮور و‬
‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و آﺳﺎﻳﺶ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ و ﺳﺘﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ‪،‬‬

‫‪166‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن و دوﻟﺘﻤﺮدان ﺑﻨﻤﺎﻳـﺪ ﺗـﺎ اﻧﺰﺟـﺎر و ﻧﻔـﺮت ﺷـﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و دﺷﻤﻨﻲ در ﻫﻤﻪ اﻳﺠﺎد ﺷﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺻﻠﺢ اﺻﻐﺮ ﻛـﻪ ﺻـﻠﺢ‬
‫ﻣﻴﺎن دوﻟﺘﻬﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه از ﭘﻲ اﻳﻦ ﺻﻠﺢ اﺻﻐﺮ‪ ،‬ﺻﻠﺢ اﻛﺒﺮ رخ‬
‫ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺎﻟﻢ در زﻣﺎن ﺻﻠﺢ اﺻﻐﺮ‪ ،‬ﻫﻤﭽـﻮن ﻫﻴﻜـﻞ ﺑﺮازﻧـﺪه و ﺳـﺎﻟﻤﻲ ﺟﻠـﻮه‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬روح ﻧﺪارد‪ .‬ﺻﻠﺢ اﻛﺒﺮ روح اﻳﻦ ﻫﻴﻜﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻟﻮح ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪" :‬اﮔـﺮ‬
‫ﺻﻠﺢ اﻛﺒﺮ را رﻫﺎ ﻛﺮدﻳﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺻـﻠﺢ اﺻـﻐﺮ ﺗﻮﺳـﻞ ﻛﻨﻴـﺪ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﻣﻮر ﺷﻤﺎ )ﺳﻼﻃﻴﻦ و رؤﺳﺎي ﻣﻤﻠﻜﺖ( اﺻﻼح ﺷـﻮد و اﺧـﺘﻼف رﻓـﻊ‬
‫ﮔﺮدد و اﻣﻮرﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺰ اﺻﻼح ﺷﻮد‪".‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻠﺢ اﺻﻐﺮ‪ ،‬اﺗﺤﺎد ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴـﺎن دوﻟﺘﻬـﺎ‬
‫ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ و ﺻﻠﺢ اﻛﺒﺮ اﺗﺤـﺎدي اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ ﻋﻮاﻣـﻞ ﺳﻴﺎﺳـﻲ و‬
‫ﻣﻌﻨﻮي و اﻗﺘﺼﺎدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻋﺎﻟﻢ را در ﺧﻮد ﺟﻤﻊ دارد‪ .‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"زود اﺳﺖ ﺑﺴﺎط ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮد و ﺑﺴﺎط دﻳﮕﺮ ﮔﺴﺘﺮده ﮔﺮدد“‬
‫آزادي ﺳﻴﺎﺳﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻧﺘﺨـﺎﺑﻲ ﭼـﻪ ﻣﺤﻠـﻲ و‬
‫ﭼﻪ ﻣﻠﻲ ﻳﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﺒﻮل و ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻮع ﺣﻜﻮﻣـﺖ‬
‫زﻣﺎﻧﻲ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﻠـﻲ ﺟﺎﻣﻌـﻪ رﺷـﺪ ﻛـﺮده ﺑﺎﺷـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺮاﺣﻞ ﻛﻤﺎل ﺷﺨﺼﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﺑـﺎ‬
‫اﺳﺘﺒﺪاد ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻏﻠﺒﻪ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮو رﻳﺰد و ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﻲ ﺳﭙﺮده ﺷﻮد ﻛﻪ‬
‫از ﺟﻬﺖ ﻓﺮﻫﻨﮓ و داﻧﺶ و ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ در ﻣﺮاﺣﻞ اﺑﺘـﺪاﻳﻲ ﻳـﺎ ﻓﺎﻗـﺪ آن‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎكﺗﺮ از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﻓﻜﺮِ ﻣﺼـﻠﺤﺖ دﻳﮕـﺮان ﺑﺎﺷـﻨﺪ و از‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ و اﻧﺼﺎف و رﺳﻢ ﻧﻮعﭘﺮوري ﺑﻴﺨﺒﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ورﻃﻪ ﻧﺎﺑﻮدي و‬

‫‪167‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻓﻨﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﻄﺮﻧﺎكﺗﺮ از آن ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ آزادي ﺑـﻪ ﻛﺴـﺎﻧﻲ‬
‫داده ﺷﻮد ﻛﻪ ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣـﻮرد آزادي‬
‫ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﺮ ﻧﻮع آزادي ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ درﺑـﺎرة‬
‫آزادي ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم ﻧﻤﻲداﻧﻨـﺪ ﭼـﻪ ﻃﻠـﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ زﻳﺎن آﻧﻬﺎ را در ﺑﺮ دارد و ﭼﻴﺰي را ﺗﺮك ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻔﻊ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم آزادي ﻣﻄﻠﻖ ﻣـﻲﻃﻠﺒﻨـﺪ و ﺑـﻪ آن‬
‫اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ آزادي ﺑﻪ ﻓﺘﻨﻪ و آﺷﻮﺑﻲ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ آﺗـﺶ آن‬
‫ﻓﺮو ﻧﻤﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت آزادي ﺑﻲ ﻗﻴﺪ و ﺷﺮط در ﺷﺄن ﺣﻴﻮاﻧﺎت اﺳﺖ؛ اﻣـﺎ‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ او را از ﻧـﺎداﻧﻲ و ﻏﻔﻠـﺖ و ﺣﻴﻠـﺔ‬
‫ﻣﻜﺎران ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬آن ﻧـﻮع آزادي ) آزادي ﺣﻴـﻮاﻧﻲ( اﻧﺴـﺎن را از ادب و‬
‫وﻗﺎر ﺧﺎرج ﻣﻲﻛﻨﺪ و او را در زﻣﺮة اَراذ‪‬لِ ﭘﺴﺖ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ از ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲآﻣﻮزﻳﻢ ﻛـﻪ آزادي در اﺟـﺮاي اواﻣـﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮدم آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن وﺣﻲ اﻟﻬﻲ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﭘﻴـﺮوي ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن را در آزادي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬آن ﮔﻮﻧـﻪ آزادي ﻛـﻪ ﻣﻔﻴـﺪ‬
‫اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬در ﻋﺒﻮدﻳـﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﺮﻛـﻪ از اﻳـﻦ‬
‫ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﭼﺸﻴﺪ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ آن در ﻣﺬاق ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴـﺖ آن را‬
‫ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ آﺳﻤﺎنﻫﺎ و زﻣﻴﻦﻫﺎ ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن و ﻣﺮدم‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻇﻠﻢ را ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣـﻮدهاﻧـﺪ‪ .‬در ﻛﻠﻤـﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ‬
‫"اي ﻇﺎﻟﻤﺎن ارض از ﻇﻠﻢ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻤﺎﺋﻴـﺪ ﻛـﻪ ﻗﺴـﻢ ﻳـﺎد‬
‫ﻧﻤﻮدهام از ﻇﻠﻢ اﺣﺪي ﻧﮕﺬرم“‬
‫ﺣﺎﻛﻤﺎن و زﻣﺎﻣﺪاران و ﻧﻴﺰ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاران ﻫﺮ ﻛﺸﻮري ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺸـﻮرت‪،‬‬
‫ﻗﻮاﻧﻴﻨﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و اﺟﺮا ﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻋﻠـﺖ اﻣﻨﻴـﺖ و ﻧﻌﻤـﺖ و ﺛـﺮوت و‬

‫‪168‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﺮدم اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اﻳﻦ ﺣﺰب در ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻫﺮ دوﻟﺘﻲ ﺳـﺎﻛﻦ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ و ﺻﺪق و ﺻﻔﺎ ﺑﺎ آن دوﻟﺖ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ)‪(20‬‬
‫ﺑﺴﺎ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺣﻘـﻮق‬
‫آﻧﻬﺎ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ ﮔﺬارد و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻲﺷﻤﺎر‪ ،‬ﺟـﺎن ﻣـﺮدم را ﺑـﻪ ﻟـﺐ ﻣـﻲ‬
‫رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﺘﻲ و ﺷﺪﺗﻲ‪ ،‬ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ دوﻟـﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ‬
‫ﮔﺮدد و رﺳﻢ اﻣﺎﻧﺖ و ﺻﺪق و ﺻﻔﺎ و درﺳﺘﻲ و راﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻓﺮاﻣـﻮش‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ‪" :‬اﺻﻼح ﻋﺎﻟﻢ از اﻋﻤﺎل ﭘﺴـﻨﺪﻳﺪه و‬
‫اﺧﻼق راﺿﻴﻪ ﻣﺮﺿﻴﻪ ﺑﻮده‪ ".‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻓﺮدي‬
‫و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺗﻐﻴﻴﺮ در وﺿـﻊ ﻋـﺎﻟﻢ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫اﺻﻼح ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ ﺗـﺎ از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮاﮔﻴﺮي و آﻣﻮزش ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬﻲ و ﺻﻔﺎت ﻋـﺎﻟﻲ اﺧﻼﻗـﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﺟﻬﺖ ﺗﻐﻴﻴ ِﺮ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻚ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻢ و ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ‪:‬‬
‫َ"زﻳِّﻨﻮا ﻫ‪‬ﻴﺎﻛ‪‬ﻠَﻜُﻢ ﺑِﻄ‪‬ﺮازِ اﻻَﻣﺎﻧَﻪ و اﻟﺪ‪‬ﻳﺎﻧَﻪ ﺛُﻢ‪ ‬اُﻧﺼ‪‬ﺮوا ر‪‬ﺑ‪‬ﻜَﻢ ﺑِﺠ‪‬ﻨـﻮد‪ ‬اﻻَﻋﻤـﺎلِ و‬
‫اﻻَﺧﻼقِ اﻧّﺎ ﻣ‪‬ﻨَﻌﻨﺎﻛُﻢ ﻋ‪‬ﻦِ اﻟﻔﺴﺎد و اﻟﺠﺪال ﻓﻲ ﻛَﺘَﺒـﻲ و ﺻ‪‬ـﺤ‪‬ﻔﻲ و ز‪‬ﺑ‪‬ـﺮي و‬
‫اَﻟﻮاﺣﻲ و ﻣﺎ اَر‪‬دﻧﺎ ﺑِﺬﻟﻚ‪ ‬اﻟّﺎ ﻋ‪‬ﻠَﻮ‪‬ﻛُﻢ و ﺳ‪‬ﻤ‪‬ﻮ‪‬ﻛُﻢ)‪(21‬‬
‫ﻣﻀﻤﻮن ﺑﻴﺎن ﻣﺒﺎرك ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ‪:‬‬
‫"ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻳﻨﺖ اﻣﺎﻧﺖ و دﻳﺎﻧﺖ ﻣﺰﻳﻦ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎرﺗﺎن را‬
‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎه اﻋﻤﺎل و اﺧﻼق ﻳﺎري ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را در ﻛﺘﺎب و اﻟﻮاح و آﺛﺎر ﻧﺎزﻟﻪ‬
‫از ﻓﺴﺎد )ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ( و ﺟﺪال ﻣﻨﻊ ﻛﺮدﻳﻢ و اﻳﻦ را ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻣﮕـﺮ‬
‫ﺑﺮاي ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻘﺎم ﺷﻤﺎ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺟﺪال و اﻳﺠﺎد ﻧﻔﺮت و‬
‫اﻧﺰﺟﺎر ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ‪ ،‬از ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻘﺎم اﻧﺴﺎن ﻣﻲﻛﺎﻫﺪ و او را در ﺣﺪ‬

‫‪169‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت درﻧﺪه ﺗﻨﺰل ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺳﺒﺐ ﻧﺼـﺮت دﻳـﻦ اﻟﻬـﻲ و‬
‫اﻧﺘﺸﺎر ﭘﻴﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺰن و اﻧﺪوه ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ و ﺿﺮر ﺑـﻪ اﺳـﺎس‬
‫دﻳﻦ اﷲ را در ﭘﻲ دارد‪.‬‬
‫اﻧﺘﺼﺎب و ﺗﺮﻓﻴﻊ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﻓﺮاد ﺑﺎﻳﺪ در اﻧﺘﺼﺎب‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ ،‬ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﺴﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻴﺴـﺘﻢ اداري راه‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎمﻫﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻼﺣﻈﺎت ﻣﺎﻟﻲ‪ ،‬آﺷﻨﺎﻳﻲ‪ ،‬دوﺳـﺘﻲ ﺷﺨﺼـﻲ‪،‬‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ و ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد ﻧﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻟﻴﺎﻗـﺖ‬
‫و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬اﺷﺮاق ﭘـﻨﺠﻢ ﻣﻌﺮﻓـﺖ دول ﺑـﺮ اﺣـﻮال‬
‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ و اﻋﻄﺎء ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ اﻧﺪازه و ﻣﻘﺪار‪ .‬اﻟﺘﻔـﺎت ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻓﻘـﺮه ﺑـﺮ ﻫـﺮ‬
‫رﺋﻴﺲ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻻزم و واﺟﺐ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺎﺋﻦ ﻣﻘﺎم اﻣﻴﻦ را ﻏﺼـﺐ ﻧﻨﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫ﻧﺎﻫﺐ ﻣﻘﺮ ﺣﺎرس را“)‪(22‬‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ اﺻﻮل در ﺗﻤﺎم اﻣﻮر ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬دﮔﺮﮔـﻮﻧﻲ ﻋﻈﻤﻴﻤـﻲ‬
‫در زﻧﺪﮔﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺎ اﻳﺠﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﺟﺎي ﻫﺮﻛﺲ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ز ﺧﻮﺑﺎن‬
‫ﻛﺎن ﻣﺎه ﻣﺠﻠﺲ اﻓﺮوز اﻧﺪر ﺻﺪارت آﻣﺪ‬
‫اﻗﺘﺼﺎد‬
‫در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ روﺷـﻬﺎي ﻋﻠﻤـﻲ ﺑـﺮاي اﺻـﻼح وﺿـﻊ اﻗﺘﺼـﺎدي و‬
‫اﻋﺘﺪال در وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد اراﺋﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﺟـﺮاي اﻳـﻦ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬اﺧـﺘﻼف‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﻴﻦ ﻓﻘﻴﺮ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬رﻓﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ‪:‬‬
‫" از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻣﻌﻴﺸﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدم از ﻟﺤﺎظ‬
‫اﻗﺘﺼﺎدي در درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀـﻲ در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻏﻨـﺎ ﻫﺴـﺘﻨﺪ و‬
‫‪170‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻌﻀﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﻘﺮ‪ .‬ﻳﻜﻲ در ﻗﺼﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻟﻲ ﻣﻨﺰل دارد‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺳـﻮراﺧﻲ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﻳﻜﻲ اﻧﻮاع ﻃﻌﺎم در ﺳﻔﺮهاش ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜـﻲ ﻧـﺎن ﺧـﺎﻟﻲ ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫ﻏﺬاي ﻳﻮﻣﻴﻪ ﻧﺪارد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﺻﻼح اﻳﻦ وﺿﻊ از ﺑﺮاي ﺑﺸﺮ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ آﻧﻜـﻪ‬
‫ﻣﺴﺎوات ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺻﻼح ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺴﺎوات ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد ﻧﻈﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ درﺟﺎت ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻧﻮع ﺑﺸـﺮ‬
‫در ﺧﻠﻘﺖ ﻣﺨﺘﻠﻔﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺖ‪ .‬ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﺸﺮ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ اردوﺋﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮدار ﻻزم دارد‪ ،‬ﺳـﺮﺑﺎز ﻧﻴـﺰ ﻻزم دارد‪ .‬آﻳـﺎ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺮدار و ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺼﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺳـﺮﺑﺎز ﺑﺎﺷـﻨﺪ؟‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺑﻌﻀـﻲ از ﻣـﺮدم در‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺛﺮوت و ﻏﻨﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﻘﺮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮاﻧﻴﻨﻲ ﻣﻌﻴﻦ ﮔـﺮدد‬
‫ﻛﻪ از ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ‪ ،‬آﺳﺎﻳﺶ و رﻓـﺎه ﻧﺴـﺒﻲ وﺟـﻮد داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻣـﺜﻼً آﻧﻜـﻪ‬
‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ روﺷﻲ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻓﻘﻴﺮ را ﻣ‪‬ﺮاﻋﺎت ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ آن ﺣـﺪ‬
‫ﻓﻘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺎ اﻧﺪازهاي راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻦ ﻣﺴـﺌﻠﻪ اﺟـﺮا‬
‫ﺷﻮد ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﺳﺎس آن ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان‪ ،‬زﻳﺎدي ﻣﺎل ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن اﻧﻔﺎق ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻘـﺪﻳﻢ ﺗَﺒ‪‬ﺮﱡﻋـﺎت و ﺣﻘـﻮق اﷲ ﻛـﻪ از‬
‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ و اﺣﻜﺎم ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺪ زﻳﺎدي از ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪن ﺛـﺮوت در ﻳـﻚ‬
‫ﻧﻘﻄﻪ و ﻓﻘﺮ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪".‬‬
‫ﻣﺨﺰن ﻋﻤﻮﻣﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺷـﻬﺮ و روﺳـﺘﺎ ﺗـﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ادارة اﻣﻮر ﻣﺎﻟﻲ آن ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺑﻪ اﻫﺎﻟﻲ آن ﻣﺤﻞ واﮔﺬار ﺷﻮد‪ .‬آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮد در ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﺨﺎرج ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺮﻛﺰي ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺟﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻣﻨﺎﺑﻊ درآﻣﺪ در ﻣﺤﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺗﺼﺎﻋﺪي ﺑـﺮ درآﻣـﺪ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺨﺎرﺟﺶ ﺑﻪ اﻧﺪازة درآﻣﺪش ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻣﻌﺎف‬
‫ﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪171‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗـﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ درآﻣـﺪ اﻓﺰوﻧﺘـﺮي دارﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ درآﻣﺪ در ﺻﻨﺪوق ﻣﺤﻠﻲ ذﺧﻴﺮه ﻣﻲﮔﺮدد و‬
‫در ﺻﻮرت ﺿﺮر ﻣﺎﻟﻲ ﻳﺎ آﻓﺖ ﻣﺤﺼﻮل ﺑﻪ زﻳﺎن دﻳﺪﮔﺎن ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﻋﻬﺪة ﻣﺨﺎرج ﺿﺮوري ﺧﻮد و ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺮآﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺻﻨﺪوق ﻋﻤﻮﻣﻲ‬
‫درآﻣﺪ دﻳﮕﺮي ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﻮاﻟﻲ ﻛﻪ وارث ﻧﺪارد و ﻣﻌـﺎدن و ﮔﻨﺠﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮد و ﺗﺒﺮﻋﺎت و ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺗﻮاﻧﮕﺮان ﻧﻴﻜﻮﻛﺎر‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن و رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن و ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻣﺪارس‬
‫و ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻧﻴﺰ در ردﻳﻒ‪ ‬ﻣﺼﺎرف و ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎي اﻳﻦ ﺻﻨﺪوق ﻗـﺮار‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ رﻓﺎه و آﺳﺎﻳﺶ ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم ﻓﺮاﻫﻢ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﻣ‪‬ﻮاﺳﺎت‬
‫درﺑﺎرة ﻋﺪاﻟﺖ و ﻣﺴﺎوات ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴـﺎوات ﻳﻌﻨـﻲ دﻳﮕـﺮان را‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و آﻧﺎن را درﻣﻮﻫﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺷﺪه‪ ،‬ﺳﻬﻴﻢ ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﻣﻮاﺳﺎت ﻳﻚ درﺟﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻮاﺳﺎت ﺑﻴﻦ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣﻮاﺳﺎت اﻋﻈﻢ‬
‫از ﻣﺴﺎوات اﺳﺖ و آن اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮ دﻳﮕـﺮي ﺗـﺮﺟﻴﺢ ﻧﺪﻫـﺪ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎن و ﻣﺎل ﻓﺪاي دﻳﮕﺮان ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻒ )زور( و ﺟﺒـﺮ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﮔﺮدد و ﺷﺨﺺ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺮآن ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺻ‪‬ﺮاﻓﺖ ﻃﺒﻊ و ﻃ‪‬ﻴﺐ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﻣﺎل و ﺟﺎن ﻓﺪاي دﻳﮕﺮان ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ ﻓﻘﺮا اﻧﻔﺎق ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ آرزوي‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در اﻳﺮان و در ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﺠﺮي اﺳﺖ“‬
‫ﻗﻮة روﺣﺎﻧﻲ ﭘﻨﻬﺎن در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﭼﻨـﺎن در دل و ﺟـﺎن‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن اﺛﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ درﺟﻪاي از ﻓﻬﻢ و ﻛﻤﺎل روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺮﺳﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﺳﺮور و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺷﻜﺮ و ﺳﭙﺎس ﺑﻪ درﮔﺎه اﻟﻬﻲ‪ ،‬دﻳﮕﺮان را ﺑﺮﺧـﻮد ﻣﻘـﺪم‬
‫داﻧﺪ و آﻧﺎن را در ﻣﻮاﻫﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻛـﺮده ﺷـﺮﻳﻚ ﮔﺮداﻧـﺪ و‬
‫ﻫﺮﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﻋﻀﻮي از ﺧﺎﻧﻮادة ﺧﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﻣﺤﺒﻮب ﺣﻘﻴﻘﻲ‬

‫‪172‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﻤﺎرد و ﺟﺎن ﻓﺪاي او ﻧﻤﺎﻳﺪ و وﻗﺘﻲ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺑﺮﻗـﺮار‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬روح ﻗﺪﺳﻲ اﻟﻬﻲ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را آﻳﻨﺔ ﻣﻠﻜﻮت و ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮد‪.‬‬
‫از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺒﻮد وﺿﻊ اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬اﻳﻨﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻔﻴﺪي ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮد و دﻳﮕـﺮان از آن ﺑﻬـﺮه‬
‫ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﻟﻪ در ﻟﻮح ﺑﺸﺎرات ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮ ﻫـﺮ ﻓـﺮدي‬
‫واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﻓﻨـﻲ و ﺻـﻨﻌﺘﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎ ﻛﺴﺐ و ﺗﺠﺎرت ﻳﺎ ﻛﺸﺎورزي ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻧﻔﻊ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﻛﺎر ﻋﻴﻦ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ از ﻣـﺎ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ درﺑﺎرة رﺣﻤﺖ و اﻟﻄﺎف ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻨـﻴﻢ و او را ﺷـﺐ و‬
‫ﺻﺒﺢ ﺷﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ اوﻗﺎت ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﻲﺛﻤـﺮي و ﻛﺴـﺎﻟﺖ‬
‫ﺗﻠﻒ ﻧﻜﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان از آن ﺑﻬﺮه ﺑﺒﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و از دﻳﮕـﺮان ﻃﻠـﺐ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻣﻨﻔﻮرﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ در ﺗﻮﺻﻴﺔ آن ﺣﻀﺮت درﺑﺎرة ﻛﺎر دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ودﻳﮕﺮان را‬
‫ﺑﺎﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬در دﻧﻴﺎي اﻣﺮوز در ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺠﺎرت و ﻣﻌﺎﻣﻠـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ و ﺛـﺮوت‬
‫ﻓﺮاواﻧﻲ ﺻﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻛﺎر دﻳﮕﺮان ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از اﻳـﻦ ﻣﻘﺎﺑﻠـﻪ رﻗﺎﺑـﺖ‬
‫ﻣﺜﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺗﺨﺮﻳﺐ و ﻧﺎﺑﻮدي رﻗﻴﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻲآﻣـﻮزد رﻓﺘـﺎر ﻛﻨـﻴﻢ و ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎه‬
‫دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻋﻀﻮي از ﺧﺎﻧﻮادة ﺑﺰرگ ﺑﺸـﺮي ﻣـﻲﺑﻴﻨـﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻋﻀﺎء در ﺻﺪد ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻋﺒﺎدت ﻣـﻲﻧﮕﺮﻧـﺪ در ﭼﻨـﻴﻦ ﺧـﺎﻧﻮادهاي ﻧﻌﻤـﺖ و ﺑﺮﻛـﺖ از زﻣـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﺟﻮﺷﺪ و از آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺑﺎرد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ در ﭼﻨﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻴﭽﺎرة ﻣﺤﺘﺎج و ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻴﻤﺎر و ﻣﺴـﺘﻤﻨﺪ ﺑﻴﻨـﻮا‬

‫‪173‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﺧﻼق در ﺛﺮوت‬
‫ﺛﺮوﺗﻲ ﻛﻪ از راه ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺪﺳـﺖ آﻳـﺪ و ﺑﻄـﻮر ﺻـﺤﻴﺢ از آن اﺳـﺘﻔﺎده‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﺋﻲ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻧﻤﻮد و ﻛﺎري‬
‫اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺎداش داده ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در ﻟـﻮح‬
‫ﻃﺮازات ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” اﻫﻞ ﺑﻬﺎء ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮ اَﺣ‪‬ﺪي را اﻧﻜﺎر ﻧﻨﻤﺎﻳﻨـﺪ و ارﺑـﺎب ﻫﻨـﺮ را ﻣﺤﺘـﺮم‬
‫دارﻧﺪ … ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻧﺼﺎف ﺗَﻜَﻠﱡﻢ ﻧﻤﻮد و ﻗﺪر ﻧﻌﻤﺖ را داﻧﺴﺖ“‬
‫ﺑﻬﺮة ﭘﻮل ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﻳﻜﻲ از اﻫﺮﻣﻬﺎي اﻗﺘﺼﺎد اﺳﺖ‪ ،‬در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﺣﻼل ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﻜﻪ اﻧﺼﺎف رﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮد‪.‬‬
‫” اﻛﺜﺮي از ﻧﺎس‪ ،‬ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻘﺮه ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﭼﻪ اﮔﺮ رﺑﺤﻲ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﻮر ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﻄﱠﻞ و ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﻮ‪‬ق ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻓـﻖ ﺷـﻮد ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺧﻮد و ﻳﺎ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﺧﻮد و ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﺪارا ﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﻳـﺎ ﻣﺮاﻋـﺎت‬
‫ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ دادن ﻗﺮض اﻟﺤﺴﻦ‪ ،‬ﻛﻤﻴﺎب اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬا ﻓﻀﻼً ﻋﻠﻲ اﻟﻌﺒﺎد رﺑـﺎ را‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﻌﺎﻣﻼت دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﻧﺎس ﻣﺘﺪاول اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮار ﻓﺮﻣﻮدﻳﻢ ﻳﻌﻨﻲ رِﺑـﺢ‬
‫ﻧُﻘﻮد … ﺣﻼل و ﻃَﻴِّﺐ و ﻃﺎﻫﺮ اﺳﺖ…وﻟﻜﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻣـﺮ ﺑـﻪ اﻋﺘـﺪال و‬
‫اﻧﺼﺎف واﻗﻊ ﺷﻮد"‬
‫ﺑﺮدﮔﻲ‬
‫در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻏﻼم و ﻛﻨﻴﺰ ﻣﻨﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻏﻼم و ﻛﻨﻴﺰ ﻣﻤﻨﻮع اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮدﮔﻲ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻧﻴﺰ ﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪.‬‬
‫آن ﺣﻀﺮت در ﺳﺎل ‪ 1912‬در اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫” ﺷﻤﺎ در ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪ 1860‬ﺗﺎ ‪ 1865‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﺴﺐ ﻛﺮدﻳﺪ و آن‬
‫ﻣﻨﻊ ﺑﺮدهداري و آزادي ﺑﺮدﮔﺎن در آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻣـﺎ اﻣـﺮوز ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﻋﻤﻠـﻲ‬
‫‪174‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ از آن اﻗﺪام ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺮهﻛَﺸﻲ از ﻛﺎرﮔﺮان و ﺑﺮدﮔﻲ ﺻـﻨﻌﺘﻲ‬
‫را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺸﻜﻼت اﻗﺘﺼﺎدي ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠـﻪ و ﺻـﻒآراﻳـﻲ‬
‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻪداران در ﺑﺮاﺑﺮ رﻧﺠﺒﺮان ﺣﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت ﻓﻘﻂ ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ‬
‫ﻃﺮﻓﻴﻦ و ﺣ‪‬ﺴﻦِ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻋﺪاﻟﺖ واﻗﻌﻲ و‬
‫ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲﺷﻮد و ﻛﺎرﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎم ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ"‪.‬‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن رﺳﻢ ﻧﺎﻣﺸﺮوع اﺧـﺎذي‪ ،‬ﻃﻤـﻊ‪ ،‬زورﮔـﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺷـﻮرش و‬
‫اﻧﻘﻼب ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ وﺟﻮد ﻧـﺪارد و در آﻳﻨـﺪه ﻫﻴﭽﻮﻗـﺖ اﻣﻜـﺎن ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬
‫داﺷﺖ ﻛﻪ اﻓﺮادي ﺛﺮوت ﺑﻴﺸﻤﺎر از دﺳﺘﺮﻧﺞ دﻳﮕﺮان اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ‬
‫ﻏﻨﻲ ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﺛﺮوﺗﺶ را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و اﻳـﻦ اﻣـﺮ ﺑـﻪ ﺣﺎﻟـﺖ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﻲ و ﺑﺘﺪرﻳﺞ‪ ،‬از روي ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ و‬
‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺻﻮرت ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬــﺎ راه ﺗﻔــﺎﻫﻢ ﺑــﻴﻦ ﻛــﺎرﮔﺮان و ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳــﺎن‪ ،‬ﻣﺸــﻮرت دوﺳــﺘﺎﻧﻪ و‬
‫ﻫﻤﻜﺎري و اﺷﺘﺮاك ﻋﺎدﻻﻧﻪ در ﻛﺎر و ﻣﻨـﺎﻓﻊ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﺎ ﺧﺸـﻮﻧﺖ و‬
‫اﻋﺘﺼﺎب و ﺑﻴﺮون ﻛﺮدن ﻛﺎرﮔﺮان‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫اﻗﺪاﻣﺎت ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻣﻼت و ﺗﺠﺎرت ﺿـﺮر ﻓـﻮري ﺧﻮاﻫـﺪ زد ﺑﻠﻜـﻪ ﻛـﻞ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ را دﺳﺘﺨﻮش اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﻲ و ﺗﻮرم ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬دوﻟـﺖﻫـﺎ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺗﺪﺑﻴﺮي ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎي ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻧﻜﺸﺪ و ﺣﻞ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﺧﺸﻮﻧﺖ آﻣﻴﺰ و وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در اﻣﺮﻳﻜــﺎ ﺣﻀــﺮت ﻋﺒــﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﻧﻄﻘــﻲ روش ﺟﻠــﻮﮔﻴﺮي از ﭼﻨــﻴﻦ‬
‫ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎﻳﻲ را اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫“ﺣﺎل ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻗﺎﻧﻮن اﻟﻬﻲ را ﺑﺮاي ﺷـﻤﺎ ﺑﻴـﺎن ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻣﻘﺘﻀـﺎي‬
‫ﻗﺎﻧﻮن اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣ‪‬ـﺰد‪ ‬ﻣﺸﺨﺼـﻲ داد ﺑﻠﻜـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ در ﻣﻨـﺎﻓﻊ‬
‫ﻫﺮﻛﺎري ﺳﻬﻤﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ … دوﻟﺘﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ اﻧﺠﻤﻨﻲ‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﻨﺪ و اﻋﻀﺎي آن از ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷـﻮراي ﺣﻜـﻮﻣﺘﻲ و اﺷـﺮاف ﻣﻠـﺖ‬

‫‪175‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺣﻜﻤﺖ و ﻗﺪرت‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻪداران ﺿﺮر و زﻳﺎن وارد آﻳﺪ و ﻧﻪ رﻧﺠﺒﺮان ﻣﺤﺘﺎج آب و ﻧـﺎن ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻤﺎل اﻋﺘﺪال‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ وﺿﻊ ﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﻼن ﮔﺮدد ﻛـﻪ ﺣﻘـﻮق‬
‫ﻛﺎرﮔﺮان از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﻘـﻮق ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪداران ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪“.‬‬
‫ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎي ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺗﺎ ﺑﺪان ﺟﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪" :‬ﺗـﺎ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﻮد‪ ،‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎً در اروﭘـﺎ ﻣﺴـﺎﺋﻠﻲ ﻫﻮﻟﻨـﺎك ﺑـﻪ‬
‫ﻇﻬﻮر رﺳﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﺳﺒﺎب ﺟﻨﮓ ﻋﻤﻮﻣﻲ اروﭘﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺎن اﻣﻼك و ﻣﻌﺎدن و ﻣﻌﺎﻣﻼت ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرﮔﺮان و ﻛﺎرﻣﻨـﺪان را در ﺳـﻮد‬
‫ﺷﺮﻳﻚ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﻬﻢ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻣ‪‬ﻘﺮﱠر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻋﻼوه ﺑـﺮ ﺣﻘـﻮق‬
‫ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﺎن ﺑﻪ دل و ﺟﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬
‫وﺻﻴﺖ و ﻣﻴﺮاث‬
‫ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ وﻇﻴﻔﻪ دارد وﺻـﻴﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴـﺪ و در آن‪ ،‬ﺑﻌـﺪ از اﻋﺘـﺮاف ﺑـﻪ‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑﻌﻨـﻮان ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫اﻣﺮاﷲ‪ ،‬ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﻮال و داراﺋﻲ او ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﺷـﻮد‪ .‬او اﺧﺘﻴـﺎر‬
‫ﺗﺎم دارد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻳﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﺎ‬
‫واﮔﺬار ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺪون وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ از اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ ﺑـﺮود‪ ،‬اﻣـﻮال او‬
‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان‪ -‬ﻫﻤﺴﺮ‪ -‬ﭘﺪر‪ -‬ﻣﺎدر‪ -‬ﺑﺮادران‪ -‬ﺧﻮاﻫﺮان و ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺮﻛﺪام ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻬﻢ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﺮﻳﻚ از اﻳﻦ ‪ 7‬ﻃﺒﻘﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺳـﻬﻢ‬
‫آن ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ واﮔﺬار ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ در اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ ﻛﻤﻚ‬
‫ﺑﻪ ﻓﻘﺮا و ﻳﺘﻴﻤﺎن و زﻧﺎن ﺑﻴﻮه ﻣﺼﺮف ﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻫﻴﭻ وارﺛﻲ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺗﻤـﺎم‬
‫داراﻳﻲ ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﻫﻤـﺔ اﻣـﻮال‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﻤـﻮﻻً در ﻣﻮﻗـﻊ‬

‫‪176‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬آن ﻫﻔﺖ ﻃﺒﻘﻪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ را ﻛﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﺑﺪون وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ و ﺗﻮﺟـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫زن و ﻣﺮد ﻳﺎ دو ﺑﺎل ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه‬
‫ﻳﻜﻲ از اﺻﻮل اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﻪ آن اﻫﻤﻴـﺖ ﻓـﺮاوان‬
‫دادهاﻧﺪ آﻧﺴﺖ ﻛﻪ زﻧﺎن ﺑﺎ ﻣﺮدان ﺣﻘﻮق ﻣﺴﺎوي دارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ دﺧﺘﺮان ﻣﻄﺎﺑﻖ‬
‫ﭘﺴﺮان از اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺮﺧـﻮردار ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﻬـﺎي ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳـﺎﻧﻴﺪ و ﻫﻤـﺪوش ﻣـﺮدان در ادارة ﺟﺎﻣﻌـﻪ و ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ آن‬
‫ﺳﻬﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮان ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﭘﺴـﺮان ﺗﻌﻠـﻴﻢ و‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ دﺧﺘﺮان از ﭘﺴﺮان ﻣﻬﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﻳـﻦ دﺧﺘـﺮان‪،‬‬
‫روزي ﻣﺎدر ﮔﺮدﻧﺪ و ﻣﺎدران اوﻟﻴﻦ ﻣﺮﺑﻴﺎن ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪي ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻃﻔـﺎل‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﺗَﺮوﺗﺎزه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ در ﺧﺮدﺳﺎﻟﻲ راﺳﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫راﺳﺖ ﺑﺎرآﻳﻨﺪ و اﮔﺮ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﺞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﺎ آﺧـﺮ ﻋﻤـﺮ ﺗﺤـﺖ‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﭘﺮورش در دوران ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺻﺤﻴﺢ‬
‫دﺧﺘﺮان ﭼﻘﺪر اﻫﻤﻴﺖ دارد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﻧـﺪهاي‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ دو ﺑﺎل دارد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎل ﻣـﺮدان و ﻳـﻚ ﺑـﺎل زﻧـﺎن‪ .‬اﮔـﺮ ﻳـﻚ ﺑـﺎل‬
‫ﺿﻌﻴﻔﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺮﻧﺪه ﭘﺮواز ﻧﺘﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ دو ﺑﺎل ﻗﻮي ﮔﺮدد ﺗﺎ ﭘﺮواز ﺑـﻪ اوج‬
‫ﺗﺮﻗﻲ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻤﻜﻦ ﮔﺮدد‪ .‬روح اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻣﻲﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ زﻧﺎن ﻣﺜﻞ ﻣﺮدان‬
‫ﺗﺮﻗﻲ ﻛﻨﻨﺪ و وﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮد را در ﻣﺮاﺗﺐ زﻧﺪﮔﻨﻲ ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل اﻧﺠـﺎم دﻫﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﺮدان ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﻘﻮﻗﻲ ﻣﺴﺎوي آﻧﺎن ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫از زﻧﺎن ﺑﺮﺗﺮﻧﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻣﻲآورﻧﺪ ﻛﻪ از زﻧﺎن اﻣﻮر ﻋﻈﻴﻤﻪاي ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻣـﺮدان ﺗـﺎ‬
‫ﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻧﺮﺳﻴﺪه و اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺿـﻌﻒ و ﻧـﺎﺗﻮاﻧﻲ آﻧـﺎن اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﻜﻲ‬

‫‪177‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدان از ﺗﺎرﻳﺦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻃﻼﻋﺸﺎن ﺑﺮ ﺗـﺎرﻳﺦ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ در روزﮔﺎران ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ ،‬از زﻧﺎن ﺷﺠﺎع و ﻣﻘﺘﺪر‪ ،‬وﻗـﺎﻳﻊ‬
‫ﻋﻈﻴﻤﻪاي ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﺪه و اﻣـﺮوز ﻫـﻢ زﻧـﺎن ﺑﺴـﻴﺎري ﺑـﻪ اﻋﻤـﺎل ﻣﻬﻤـﻪاي‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ داﺳﺘﺎن ﺷﻴﺮزﻧﻲ را ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن دﻳﺎﻧﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲ درﺧﺸـﺪ‪ .‬ﻣـﺮﻳﻢ ﻣ‪‬ﺠﺪﻟﻴـﻪ‬
‫ﺑﺎﻧﻮي ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺣﻮارﻳـﻮن ﻣﻀـﻄﺮب و ﭘﺮﻳﺸـﺎن را‬
‫دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ روح ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬آﻧﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤـﻮد ﺗـﺎ‬
‫در ﺟﻬﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﮔﺮدﻧـﺪ و ﭘﻴـﺎم آن ﻣﻈﻬـﺮ ﻇﻬـﻮر را ﺑـﻪ ﮔـﻮش ﻣﺮدﻣـﺎن‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ داﺳﺘﺎن زﻧﻲ را در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ زﻟﺰﻟـﻪ در‬
‫ارﻛﺎن اﻳﺮان اﻓﻜﻨﺪ‪:‬‬
‫" ﻗُﺮّه اﻟﻌﻴﻦ دﺧﺘﺮ ﻳﻜﻲ از ﻋﻠﻤـﺎي اﺳـﻼم ﺑـﻮد‪ .‬در آن زﻣـﺎن‪ ،‬ﺳـﺨﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻦِ زن ﺑﺎ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ زن ﺑﻘﺪري دﻟﻴﺮ و ﺑﺎ ﺟﺮﺋﺖ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻤﺎي ﺑﺰرگ اﺳﻼم ﻣﻨﺎﻇﺮه ﻣﻲﻧﻤﻮد و ﺑﺮآﻧﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮي ﻣﻲﻳﺎﻓـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫زن ﺑﺮﺧﻼف ﻋﺎدت ﻗﺪﻳﻢ اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺣﺠﺎب را ﺑﺮاﺷﺖ و ﻛﺸﻒ ﺣﺠﺎب ﻧﻤـﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﻗﺮن ﻫﻨﻮز اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ او ﺑﺮاي ﺑﺴـﻴﺎري از اﻫـﻞ‬
‫داﻧﺶ و ﻗﻠﻢ در اﻳﺮان ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ زن دﻟﻴـﺮ ﺑﺪﺳـﺖ ﺣﻜﻮﻣـﺖ‬
‫زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪ و ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬در ﻛﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار‪ ،‬ﻫﺪف ﺳﻨﮓ ﻧﺎداﻧﺎن زﻣﺎن ﻗـﺮار‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﺪ‪ 20.‬اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﻳﻦ آزارﻫﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ در ارادة‬
‫او ﺳﺴﺘﻲ و ﺧﻠﻠﻲ وارد ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮان ﺧﻮد در ﺳﺮاﺳـﺮ ﻋـﺎﻟﻢ آزادي‬
‫ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﺪ‪ .‬او ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي زﻧﺎن ﺳـﻌﺎدت و ﻋﺰﺗـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ آن ﺑﺸﻮد‪ .‬او ﺑﻜﻤﺎل ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻫﺮ ﺑﻼ و‬
‫ﺻﺪﻣﻪاي ﻧﻤﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻤﻌﻲ را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻤﻮد و ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ ﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﺸﺎرت داد‪ .‬وﻗﺘﻲ در ﺣﺒﺲ ﺑﻮد ﺑﻪ وزﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫـﺮ وﻗـﺖ‬

‫‪178‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اراده ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻲرﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ از‬
‫آزادي و رﻫﺎﻳﻲ زﻧﺎن‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫دوران ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲاش ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺳﺮآﻣﺪ‪ .‬او را ﺑﻪ ﺑـﺎﻏﻲ ﺑﺮدﻧـﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬او زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺑـﺮ ﻧﻤـﻮده ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻲرود‪ .‬در ﻛﻤﺎل ﺟﻼل و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺟﺎن ﻓﺪا ﻧﻤـﻮد و ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت‬
‫رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺮوز در اﻳﺮان‪ ،‬زﻧﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻲﭘﺮوا و ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺟﺮﺋـﺖ ﺑـﺎ ﻧﻄـﻖ‬
‫ﺷﻴﻮا در ﻣﺠﺎﻟﺲ و ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺳﺮاﻳﻨﺪ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫"زﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ روز ﺑﻪ روز ﺗﺮﻗـﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و در ﻋﻠـﻮم و ﻣﻌـﺎرف و ﺗـﺎرﻳﺦ‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺪﺳﺖ آورﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﺎﻻت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻜﻤﻞ ﺷـﻮد‪ .‬ﺑـﺰودي‬
‫ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﺧﻮد ﻣﻲرﺳﻨﺪ و ﻣﺮدان ﻣـﻲﺑﻴﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ زﻧـﺎن ﺑـﺎ ﺳـﻌﻲ و‬
‫ﻛﻮﺷﺶ ﻓﺮاوان ﻋﻠﻮم و آداب ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺳﺒﺐ ﻋـﺮت ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﺧـﻮد ﺷـﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺷﻤﻦ ﺟﻨﮓ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻐﻤﻪ ﻣﺴﺎوات ﺑﺴﺮاﻳﻨﺪ و ﺗﺴﺎوي ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮاﺗﺐ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴـﺪ و ﺗـﺎج‬
‫ﻋﺰت اﺑﺪﻳﻪ ﺑﺮﺳﺮ ﻧﻬﻴﺪ‪".‬‬
‫زﻧﺎن و ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ‬
‫در ﻫﺮﻛﺠﺎ ﻛﻪ زﻧﺎن ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و در اﻣﻮر اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻓﻌـﺎل‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﻮري ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻋﻤـﻮﻣﻲ‪ ،‬ﺻـﻠﺢ‪ ،‬ﻣﺤـﻴﻂ زﻳﺴـﺖ‪ ،‬ارزﺷـﻬﺎي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮدي و اﻣﻮر دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ ﻧﻤﻮده و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﺪﻳـﺪ‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﺑﺎ زور اداره ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﺮد ﻛﻪ ﺟﺴﻤﺎً و ﻓﻜـﺮاً ﻗـﻮيﺗـﺮ از‬
‫زن ﺑﻮد ﺑﺮ او ﻏﺎﻟﺐ و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ‪ ،‬اوﺿﺎع ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﻓﺘـﻪ و زور‬
‫و ﻏﻠﺒــﻪ ﻛــﺎرآﻳﻲ ﺧــﻮد را از دﺳــﺖ داده اﺳــﺖ‪ .‬اﻣــﺮوزه ﻗــﺪرت و ﻏﻠﺒــﻪ ﺑــﺎ‬
‫ﻫﻮﺷﻴﺎري و ﻓﺮاﺳﺖ و ﻓﻬﻢ و ﺧﺼﺎﺋﻞ روﺣﺎﻧﻲ و ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬

‫‪179‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫در زن ﻗﻮي اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﻋﻮاﻃﻒ و آرزوﻫﺎي ﻣﻌﻨـﻮي زﻧـﺎن ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫آﻣﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﻼﺣﻴﺖ و ﻗﺪرت ﻣﺮدان‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ اﻳـﻦ ﻋﺼـﺮ‪،‬‬
‫ﻋﺼﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ زن و ﻣﺮد‪ ،‬دو ﻋﻨﺼﺮ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ در اﻳﺠﺎد ﺗﻌﺎدل در ﺗﻤـﺪن‪،‬‬
‫ﺑﻄﻮر ﻳﻜﺴﺎن ﻣﺆﺛﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ‬
‫در ﻧﻴﻤﺔ ﻗﺮن ﻧـﻮزدﻫﻢ ﻣـﻴﻼدي و ﻗـﺮن ﺳـﻴﺰدﻫﻢ ﻫﺠـﺮي‪ ،‬اﻳـﺮان و‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻋﺮﺑﻲ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻜﺘﺮﻳﻦ دوران ﻓﻜﺮي ﺧﻮد را ﺳﭙﺮي ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬در آن‬
‫زﻣﺎن‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از آزادي زﻧﺎن و ﺑﺮاﺑﺮي ﺣﻘﻮق آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣـﺮدان ﻣﻔﻬـﻮﻣﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺴﺘﻲ ﻣﻘﺎم و ﺗﺤﻘﻴﺮ زﻧﺎن ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺎن را ﺿـﻌﻴﻔﻪ ﺧﻄـﺎب‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ و اﻓﻜﺎر زﻧﺎن اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﮔﺸﻮده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ اﻳﻦ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮي و ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻓﻜﺮي‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب زﻧﺎن را‬
‫داراي ﻣﻘﺎﻣﻲ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺮدان اﻋﻼم ﻧﻤﻮد و آﻧﻬﺎ را از ﻗﻴـﺪ‪ ‬روﺑﻨـﺪه و ﭼـﺎدر آزاد‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﻴﺰ زﻧﺎن را داراي ﻣﻘﺎم و ﻣﺮﺗﺒـﻪاي واﻻ و ﻣـﺆﺛﺮ در‬
‫ﺗﺮﻗﻲ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺷﻬﺮ و دﻳـﺎر و‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪاي زﻧﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻘﺎﻳـﺪ و اﻓﻜـﺎر ﻣـﺮدم آن ﻣﻨﻄﻘـﻪ را ﻣﺤﺘـﺮم‬
‫ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ و ﺗﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن اﻓﻜﺎر ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﺪارا ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﺲ از ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬زﻧﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ در اﻳﺮان و ﻣﺼـﺮ ﺑـﻪ‬
‫اﺣﺘﺮام ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﺎدر و ﺣﺠﺎب را ﻛﻨﺎر ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ و آﻧﺎن را ﺑـﻪ‬
‫دﺷﻤﻨﻲ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬زﻧﺎن ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﺟـﻮﻫﺮ ﭘـﺎﻛﻲ و ﻋﺼـﻤﺖ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻌﻨﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻋﻔﺖ و ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ را درك ﻧﻤﻮدهاﻧـﺪ‪ .‬آﻧـﺎن ﺣﺠـﺎب‬
‫ﻇﺎﻫﺮي را اﻣﺮي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ آداب و رﺳـﻮم و ﻗـﻮاﻧﻴﻦ ﺟـﺎري در‬
‫ﻫﺮ ﻛﺸﻮر ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﺑﺮاي رﻋﺎﻳﺖ ﺣﻜﻤﺖ ‪-‬ﻧﻪ از ﺗـﺮس و ﺑـﻴﻢ‪ -‬ﻫﻤﭽـﻮن‬

‫‪180‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻮي ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﭘﻮﺷـﺎﻧﻨﺪ و ﻣـﺎﻧﻊ از‬
‫ﺗﺤﺮﻳﻚ و دﺷﻤﻨﻲ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻗﺪر در اﻧﺘﺸﺎر ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺗﻌﻠﻴﻢ و‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ و ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ اﻳﻦ آﻳﺎت و ﻛﻠﻤﺎت و‬
‫آﻣﻮزهﻫﺎي اﻟﻬﻲ آﺷﻨﺎ ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ از ﻋﺎدﺗﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻪ و ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ‬
‫ﺧﺮاﻓﺎت و ﺗﻌﺼﺐ و ﻧﺎداﻧﻲ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺪرﻳﺠﺎً ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻣﻲﺷـﻮد و ﻛـﻢ ﻛـﻢ از‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﺳﺒﺮﮔﻬﺎي ﻏﻨﭽﻪ ﻛﻪ در ﺑﻬﺎر در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﮔﺸﻮده‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد و ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻮي ﺧﻮش ﮔﻞ‪ ،‬ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﻌﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ‬
‫داراي ﺳﻨﮓﻫﺎي ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮاﻫﺮي ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﻌﺪن ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻴﺮوي ﺗﺮﺑﻴﺖ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﺨﺮاج و ﺑﻬﺮه ﺑﺮداري اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﺑﺮاي ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ از واﺟﺒﺎت زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ و اﺳﺎس ﺳـﻌﺎدت ﻓـﺮدي و‬
‫اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﺳﺖ و از اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺎﺳﻲ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ از رﺣﻢ ﻣﺎدر ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﻤﺮ اداﻣﻪ دارد‪ .‬اﮔـﺮ ﻫﻤـﺔ‬
‫اﻃﻔﺎل ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺻﺤﻴﺢ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷـﻮﻧﺪ و ﺗﻌﻠـﻴﻢ ﮔﻴﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‬
‫دﮔﺮﮔﻮن ﺷﻮد و ﺟﻬﺎن ﺑﻬﺸـﺖ ﺑـﺮﻳﻦ ﮔـﺮدد‪ .‬ﻋـﺎدات ﻧﺎﭘﺴـﻨﺪ و آرزوﻫـﺎي‬
‫ﻧﺎدرﺳﺖ و ﻧﻈﺮﻳﺎت ﺑﺎﻃﻞ و ﺗﻌﺼﺐ و ﺧﺮاﻓﺎت از ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﻲ در وﺟﻮد اﻛﺜـﺮ‬
‫اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ رﺳﻮخ ﻧﻤﻮده و آﻧﻬﺎ را از ﺣﻘﻴﻘﺖ دور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴـﻴﺎر ﻧـﺎدر و‬
‫ﻛﻤﻴﺎﺑﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺧﺮدﺳﺎﻟﻲ‪ ،‬درس ﻣﺤﺒـﺖ اﷲ آﻣﻮﺧﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﻋﻤـﺮ‬
‫ﺧﻮد را وﻗﻒ ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و آن را ﻋﺎﻟﻲﺗـﺮﻳﻦ ﻫـﺪف‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد داﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺟﻮاﻫﺮ ﻋﺎﻟَﻤ‪‬ﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎ و‬
‫ﻗﻮاي ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺳﻌﺎدت و ﺧﻴﺮ ﻫﻤﮕﺎن ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﺑﻨـﺪﮔﻲ و ﺧـﺪﻣﺖ‬

‫‪181‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻣﺒﺎﻫﺎت ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺎس ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ و ﻓﻬـﻢ و‬
‫ﻛﻤﺎل و ﻗﺪرت و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و اﺳﺘﻌﺪاد و ﺛـﺮوت در راه ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ ﻧـﻮع ﺑﺸـﺮ‬
‫ﺻﺮف ﮔﺮدد و اﻻ ﻓﺮاﮔﻴﺮي ﻓﺮﻣﻮﻟﻬﺎي رﻳﺎﺿﻲ و ﻗﻀﺎﻳﺎي ﻫﻨﺪﺳﻲ و ﻋﺒﺎرات‬
‫ادﺑﻲ و ﺣﻔﻆ اﺷﻌﺎر ﺣﺎﻓﻆ و ﻣﻮﻟﻮي و ﻳﺎدﮔﻴﺮي زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺘﻴﺠـﻪاش‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻲ و رﺷﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﻤـﻮﻣﻲ و اﻳﺠـﺎد‬
‫روح ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻲ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻴﭻ ﺛﻤﺮ و اﺛﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻟﻮح دﻧﻴﺎ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم ﺑﺎﻳـﺪ ﺟﺰﺋـﻲ از‬
‫درآﻣﺪ ﺧﻮد را ﻣﺨﺼﻮص ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ اﻃﻔﺎل‪ ،‬ﻧﺰد ﺷـﺨﺺ اﻣﻴﻨـﻲ اﻣﺎﻧـﺖ‬
‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮد ﺻﺮف ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻔﺎوت اﺳﺘﻌﺪاد‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ اﻃﻔﺎل ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣﻴـﻞ‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﻟﺨﻮاه او درآﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻫـﺮﻛﺲ داراي اﺳـﺘﻌﺪاد و ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدي اﺳﺖ ﻛـﻪ از ﻃﺮﻳـﻖ ﻣﺨﺼـﻮص ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ رﺷﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ و اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ رﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻫـﺮﻛﺲ ﻣﻨﺤﺼـﺮ ﺑـﻪ ﻓـﺮد‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫از آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ دو ﻧﻔﺮ از ﻟﺤﺎظ ﻣﻴﻞ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ و ﺷﻜﻞ و ﻗﻴﺎﻓﻪ‬
‫و وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﻓﺮدي ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻲ داﻧﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ دوﻧﻔﺮي را ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻗﺎﻟﺐ واﺣﺪ درآﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻼﻳﻤـﺖ ﺳـﻌﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‬
‫ﻫﺮﻛﺲ را آﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﭘﺮورش دﻫﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻧﻴـﺎز‬
‫او را ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزد‪ .‬ﻣﺮﺑﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﮔﻴﺎﻫـﺎن ﻣﺨﺘﻠـﻒ‬
‫ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻴﺎه ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ دﻳﮕـﺮي‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲﻃﻠﺒـﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻲ آب ﺑﻴﺸـﺘﺮي ﻣـﻲﺧﻮاﻫـﺪ و دﻳﮕـﺮي ﺟـﺎي ﺧﺸـﻚ‬
‫ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ در ﺷﻦ زار رﺷـﺪ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و دﻳﮕـﺮي در ﻣـﺮداب‪ .‬ﻫﺮﻛـﺪام‬

‫‪182‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد را دارد و آن را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﺑﺎﻏﺒﺎن داﻧـﺎ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲآورد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻤﺎﻻت آﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"اﻧﺒﻴﺎء ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻳﻦ رأي را ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺗـﺄﺛﻴﺮ را‬
‫در ﺑﺸﺮ دارد؛ وﻟﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻋﻘﻮل و ادرﻛﺎت در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻔـﺎوت‬
‫اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﺑﻞِ ا‪‬ﻧﻜﺎر ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ ﻣﻼﺣﻈـﻪ ﻣـﻲﻧﻤـﺎﺋﻴﻢ‬
‫اﻃﻔﺎل ﻫﻢ ﺳﻦ و ﻫﻤﻮﻃﻦ و ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺑﻠﻜﻪ از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺪان در ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ‬
‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﭘﺮورش ﻳﺎﺑﻨﺪ؛ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻋﻘﻮل و ادراﻛﺎﺗﺸﺎن ﻣﺘﻔـﺎوت …‬
‫ﺧَﺰَف ﻫﺮﭼﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮد ﻟﺆﻟﺆ ﻻﻻ ﻧﮕﺮدد و ﺳـﻨﮓ ﺳـﻴﺎه‪ ،‬ﮔـﻮﻫﺮ ﺟﻬﺎﻧﺘـﺎب‬
‫ﻧﺸﻮد و ﺣ‪‬ﻨﻈَﻞ و ز‪‬ﻗّﻮم‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴـﺖ‪ ،‬ﺷـﺠﺮة ﻣﺒﺎرﻛـﻪ ﻧﮕـﺮدد‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ اﻧﺴﺎن را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻜﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻛﻠـﻲ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﺑﻘـﻮه ﻧﺎﻓـﺬه‬
‫آﻧﭽﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺴﺎن از ﻛﻤﺎﻻت و اﺳﺘﻌﺪاد‪ ،‬ﻣﻨﺪﻣﺞ و ﻣﻨﺪرج‪ ،‬ﺑـﻪ ﻋﺮﺻـﺔ‬
‫ﻇﻬﻮر آر‪‬د‪(23)“.‬‬
‫در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻮع ﺗﺮﺑﻴﺖ اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﺗﺮﺑﻴﺖ روﺣﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫از روزﮔﺎران ﻗـﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭘـﺮورش ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ ﻛﻮدﻛـﺎن‪ ،‬ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻮده‪،‬‬
‫ﭘﺮورش اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮاﮔﻴﺮي داﻧﺶ و ﻓﻦ و ﻋﻠﻮم ﻣﻔﻴﺪه ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﻣـﻮرد‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﭘﺪران و ﻣﺎدران ﻓﻬﻤﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ اﻫﻤﻴﺖ دارد ﺗﺮﺑﻴﺖ روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣـﺮوز‬
‫ﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ اﻳﻦ ﻧﻮع ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻤﺘﺮ آﮔﺎﻫﻲ دارد‪.‬‬
‫ﭘﺮورش اﺧﻼق ﺑﺨﺸﻲ از ﺗﺮﺑﻴﺖ روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎي اﻟﻬﻲ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﺮﺑﻴﺎن روﺣﺎﻧﻲ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎﻧﺎت اﻳﻦ ﻣﺮﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻲ درﺳـﺘﻜﺎر‪ ،‬ﺑـﺎ اﻧﺼـﺎف‪ ،‬راﺳـﺘﮕﻮ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸـﻤﻨﺪ‪ ،‬ﻓـﺪاﻛﺎر‪،‬‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﺑﻪ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن و ﻋﺎدل ﭘﺮورش دﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫‪183‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺗﺮﺑﻴﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز ﺑﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ‬
‫اﺛﺮي ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي ﻋﻤﻠﻲ و ﺳﺮﻣﺸﻘﻬﺎي ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﻧﺘﻴﺠـﻪ‬
‫ﺑﺨــﺶ ﺑﺎﺷــﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳــﻚ از ﻣــﺎ ﻛــﻪ ﻗــﺪم در راه ﭘــﺮورش روﺣــﺎﻧﻲ ﻛﻮدﻛــﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدﻣﺎن از آﻧﭽﻪ ﻣﻲﮔـﻮﺋﻴﻢ ﺑﻬـﺮه و ﻧﺼـﻴﺐ ﻛـﺎﻓﻲ داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺔ اﻟﻬﻲ و آﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ داراي ﻗﺪرت و ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻈـﻴﻢ و ﺑـﻲﻧﻈﻴـﺮي‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺎدرﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻨﻴﺎدي در اﺧﻼق و رﻓﺘﺎر ﻫﺮﻳﻚ از ﻣـﺎ‬
‫و ﻧﻴﺰ ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪ آورﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ از ﻣـﺎ ﻣـﻲﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن آﻳﺎت اﻟﻬﻲ را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ و آﻧﻬﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤـﺎﺋﻴﻢ ﺗـﺎ اﻟـﻮاح را ﺑـﻪ‬
‫ﻟﺤﻦ ﺧﻮش ﺗﻼوت ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻳﻚ ﻣـﻴﺦ آﻫﻨـﻲ را ﺑـﺮاي ﻣـﺪﺗﻲ ﻃـﻮﻻﻧﻲ در ﻛﻨـﺎر آﻫـﻦ رﺑـﺎي‬
‫ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪي ﻗﺮار دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺎﺻﻴﺖ آﻫﻦرﺑﺎ در ﻣﻴﺦ اﺛـﺮ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و آن را ﻧﻴـﺰ‬
‫آﻫﻦرﺑﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻣـﻨﻈﻢ و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ در‬
‫ﻣﻴﺪان ﻧﻴﺮوي ﻛﻠﻤﺎت و آﻳﺎت اﻟﻬﻲ ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴـﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭘـﺲ از ﻣـﺪﺗﻲ ﻧﻴـﺮوي‬
‫ﺟﺎذﺑﺔ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ در روح و ﺟﺎن ﻣﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻛﻠﻲ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﻣﺎ را دﮔﺮﮔـﻮن‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺻﻔﺎت ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ در ﻣﺎ ﺟﻠﻮه ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻣـﺎ ﻣﻈﻬـﺮ ﺻـﻔﺎت‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬در ﺗﺮﺑﻴﺖ روﺣﺎﻧﻲ اﻃﻔﺎل ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻓـﻖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﻤـﺪن‬
‫روﺣﺎﻧﻲ آﻳﻨﺪه ﻛﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻨﺎ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﭽـﻪ ﻣـﺎ‬
‫اﻣﺮوز اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻴﻢ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد‪.‬‬
‫داﻧﺶ و ﻓﻦ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎل اﺳﺖ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن و‬
‫ﻣﺜﻞ ﻧﺮدﺑﺎن اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺮﻗﻲ و ﺻﻌﻮد‪ .‬ﻓﺮاﮔﻴﺮي آن ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻻزم اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﻔﻊ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﻋﻠﻮﻣﻲ ﻛﻪ از ﺣﺮف ﺷﺮوع و ﺑﻪ ﺣـﺮف‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ و ﻓﺮاﮔﻴﺮي ﻋﻠﻢ ﺳـﻔﺎرش ﺷـﺪه‪،‬‬

‫‪184‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد از آن‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀــﺮت ﺑﻬــﺎءاﷲ ﺑــﻪ ﺣ ـﻖِّ ﺑﺰرﮔــﻲ ﻛــﻪ ﻣ‪‬ﺤﻘ‪ّ‬ﻘــﺎن و ﭘﮋوﻫﺸ ـﮕﺮان و‬
‫داﻧﺸــﻤﻨﺪان و ﻣﺨﺘــﺮﻋﻴﻦ ﺑﺮﮔــﺮدن اﻫــﻞ ﻋــﺎﻟﻢ دارﻧــﺪ‪ ،‬اﺷــﺎره ﻣــﻲﻛﻨﻨــﺪ و‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺞ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺲ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫” ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻋﻠﻮم و ﺻﻨﺎﻳﻊ را ﺣـﻖ ﻋﻈـﻴﻢ اﺳـﺖ ﺑـﺮ اﻫـﻞ ﻋـﺎﻟﻢ …‬
‫ﻓﻲاﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﻛَﻨـﺰِ ﺣﻘﻴﻘﻲ از ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋﻠﻢ اوﺳﺖ‪ .‬و اوﺳﺖ ﻋﻠّﺖ ﻋـﺰّت و‬
‫ﻧﻌﻤﺖ و ﻓﺮح و ﻧﺸﺎط و ﺑﻬﺠﺖ و ا‪‬ﻧﺒﺴﺎط“)‪(24‬‬
‫ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﺔ راﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺰﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻮﻧﺔ ﭼﭗ را ﺑﻴﺎور‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد از اﻳﻦ ﺑﻴﺎن‪ ،‬ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻣـﺮدم ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺑﺨﺸـﺶ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ‪ .‬ﻧﻪ آن ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﺮﮔﻲ ﻣﻴـﺎن ﮔﻠـﻪ ﺑﻴﻔﺘـﺪ و ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﺟﻤﻴـﻊ آن ﮔﻠـﻪ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ را ﺑﺪرد‪ ،‬آن ﮔﺮگ را ﻳﺎري ﻛﻨﻴـﺪ‪ .‬ﺑـﺮﻋﻜﺲ؛ اﮔـﺮ ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﮔﻲ داﺧﻞ ﮔﻠـﻪ ﺷـﺪه‪ ،‬ﺷـﻜﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ آن ﮔـﺮگ را ﻣﻨـﻊ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ راﺑﻄﺔ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﻴﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﮔـﺮ‬
‫ﻳﻜﻲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي آزاري ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮي ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻔﻮ ﻛﻨﺪ و از ﻣﻘﺎﺑﻠـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺜـﻞ‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰد‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻌﻠﻪ آﺗﺶ دﺷﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻨﻪ ﺑﻴﻦ دوﻧﻔﺮ ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺨﺸﺶ‬
‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﻧﻬﺎل دوﺳﺘﻲ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮد و رﺳﻢ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ و دﺷـﻤﻨﻲ از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬اﻳﻦ در ﻣﻮرد راﺑﻄﺔ ﺑﻴﻦ دو ﻧﻔﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻣـﺎ ﻗـﺎﻧﻮن و ﺣﻜﻮﻣـﺖ‬
‫ﺣﺴﺎب دﻳﮕﺮي دارد‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺎﻳﺪ از ﺣﻖ ﻣﻈﻠﻮم دﻓﺎع ﻛﻨﺪ و ﻇﺎﻟﻢ را ﻣﺠﺎزات‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ‪ ،‬ﺣﻖِّ دﻓﺎع و ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ دارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﺪاﻟﺖ ﻛﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎ ﻛﺴـﻲ‬
‫دﺷﻤﻨﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻇﺎﻟﻢ و ﻣﺘﺠﺎوز را ﻣﺠﺎزات ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ‬

‫‪185‬‬
 ‫ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻓﺮدي ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﻟﺸﻜﺮي از‬
‫ﻛﺸﻮري ﺑﺮ اﻫﻞ ﻛﺸﻮري دﻳﮕﺮ ﻫﺠﻮم ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻤـﺎن ﺑﺴـﻮزاﻧﻨﺪ و اﻣـﻮال‬
‫ﻏﺎرت ﻛﻨﻨﺪ؛ اﻫﻞ و ﻋﻴﺎل و اوﻻد را آزار دﻫﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬آﻳﺎ‬
‫ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎر ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﻻواﷲ‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان دﻓﺎع و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ ﺧﺎﻧﻮاده و اﻫﻞ ﺧـﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﭘﺎي ﺟﺎن اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻃﻮري ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮد ﻛﻪ از ارﺗﻜﺎب ﺟﺮم ﭼﻨﺎن‬
‫ﺑﻴﺰار ﮔﺮدد ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ‬ﺟﺮم از ﻣﺠﺎزات آن‪ ،‬ﺑﺮاي او وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﺮاي‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺴﺎن ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺑﻬﺘﺮ از ارﺗﻜـﺎب ﺟـﺮم ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﺻـﻮرت‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺟﺮﻣﻲ واﻗﻊ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺎزات ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺷﺐ و روز در ﻓﻜـﺮ ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﻗـﺎﻧﻮن ﻣﺠـﺎزات و‬
‫ﺗﻬﻴﻪ وﺳﺎﻳﻞ آن و ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدن زﻧﺪان و زﻧﺠﻴﺮ و زﺟـﺮ و ﻣﺸـﻘّﺖ و ﻣﺤـﻞ‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﺮاي ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬روز ﺑـﻪ روز اﺧـﻼق ﻋﻤـﻮﻣﻲ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻓﺎﺳـﺪﺗﺮ و‬
‫ﺧﻼﻓﻜﺎران اﻓﺰوﻧﺘﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻓﻜـﺮ و ذﻛـﺮ ﻣﺴـﺌﻮﻟﻴﻦ ﻫـﺮ ﺷـﻬﺮ و‬
‫ﻛﺸﻮري ﺑﺎﻳﺪ در ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻔﻮس ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺐ و روز ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ و ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻫﻤـﺖ و‬
‫ﺗﻼش را ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ داﻳﺮة داﻧﺶ و ﻓﻦ و ﻋﻠـﻮم و ﻣﻌـﺎرف ﮔﺴـﺘﺮش ﻳﺎﺑـﺪ‪.‬‬
‫آداب و اﺧﻼق اﻟﻬﻲ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﺑﺪ و ﻓﻀﺎﺋﻞ و ﻣﺤﺒﺖ رﺣﻤﺎﻧﻲ ﻣﺎﺑﻴﻦ‬
‫اﻓﺮاد ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻫﺮﻛﺲ در ﺻﺪد ﻓﺮاﮔﻴﺮي آداب ﺑﺮآﻳﺪ و از درﻧـﺪﮔﻲ‬
‫و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﻴﺰار ﺷﻮد و روح ﻋﺸﻖ و ﻓﺪاﻛﺎري ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ در ﺟﺎﻣﻌﻪ دﻣﻴﺪه ﺷـﻮد‪.‬‬
‫در ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﺟﺮم واﻗﻊ ﻧﺸﻮد ﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎدر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت‬
‫ﻧﺸﺮﻳﺎت و روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﻗـﺮار ﮔﻴـﺮد‪ ،‬در‬
‫ﺑﻴﻨﺶ و آﮔﺎﻫﻲ ﻣﺮدم و ﺗﺮﺑﻴﺖ آﻧﺎن ﺑﺴـﻴﺎر ﻣـﺆﺛﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﺗـﺄﺛﻴﺮ‬
‫دررادﻳﻮو ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻤﺮاﺗﺐ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ و ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪186‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻴﺶ از ﻳﻜﺼﺪﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺮوز اﺳـﺮار‬
‫زﻣﻴﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ و آﺷﻜﺎر ﮔﺸﺘﻪ و اوراق اﺧﺒﺎر ﺑﻪ ﭘﺮواز آﻣﺪه‪.‬‬
‫"روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﻲاﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﻣﺮآت )آﻳﻨﻪ( ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻋﻤﺎل و اﻓﻌﺎل اﺣـﺰاب‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ را ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ )ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ( ﻫﻢ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻫـﻢ ﻣـﻲﺷـﻨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮآﺗـﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ و ﻟﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻇﻬﻮري اﺳﺖ ﻋﺠﻴﺐ و اﻣﺮي‬
‫اﺳﺖ ﺑﺰرگ“)‪(25‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﻫﺮ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻳﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهاي ﺑـﻪ‬
‫آن ﻣﺰﻳﻦ ﺷﻮد‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻏَﺮَضِ ﻧﻔﺲ و ﻫـﻮي‬
‫ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻫﺮ اﻣﺮي ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ”ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ آن آﮔﺎه ﺷﻮد و ﺑﻨﮕـﺎرد“ ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ اﻣـﺮ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮِ آﻧﭽﻪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل درﺑـﺎرة اﻣـﺮ ) دﻳﺎﻧـﺖ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ( ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪“ ،‬از راﺳﺘﻲ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮده“‬
‫آﻧﮕﺎه راﺳﺘﮕﻮﻳﻲ و ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﻚ را ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ از‬
‫اﻓﻖ آﺳﻤﺎن داﻧﺶ ﺗﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳـﺎل ﺑﻌـﺪ از اﻳـﻦ ﺑﻴـﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﻣﻄـﺎﻟﺒﻲ ﻛـﻪ در‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي وﻃﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ درﺑﺎرة دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ” ،‬از‬
‫راﺳﺘﻲ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮده“‪ ” .‬از ﮔﻔﺘـﺎر ﻧﻴـﻚ و ﺻـﺪق“ اﺛـﺮي ﻧﻴﺴـﺖ و آﻓﺘـﺎب‬
‫راﺳﺘﻲ در ﭘﺸﺖ اﺑﺮﻫﺎي ﺗﻮﻫﻴﻦ و اﻓﺘـﺮا و ﻧـﺎداﻧﻲ ﭘﻨﻬـﺎن ﻣﺎﻧـﺪه‪ .‬وﻟـﻲ آﻳـﺎ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ زﻳﺮ اﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟‬

‫‪187‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‬
‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫ﻧﺰاع ﻳﺎ اﻟﻔﺖ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﻫﺰاران ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت اﮔﺮ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺣﺎﻛﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺎس زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻣـﻲﺧـﻮرد‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫اﻧﺴﺎن در ﻋﺎﻟﻤﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺣﻴﻮان زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او داراي ﻧﻴﺮوﻳﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻧﻴـﺮو ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻪ ﺑـﻪ اﻋﻤـﺎق‬
‫درﻳﺎﻫﺎ ﺑﺮود و ﻳﺎ در اوج آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻛﺮه زﻣﻴﻦ ﺧـﺎرج ﺷـﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﻛُﺮات دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺳﻮي ﻛﺮه ﺧﺎك ﺑﻪ ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﺳـﻔﺮ ﻛﻨـﺪ و‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬از اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗﻲ ﻛـﻪ ﻫـﺰاران ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ‬
‫دورﺗﺮ واﻗﻊ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬آﮔﺎه ﮔـﺮدد و ﺑـﺎ ﭼﺸـﻢ ﺧـﻮد ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ .‬اﻧﺴـﺎن ﺟﺰﺋـﻲ از‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺴﻮ ﻧ‪‬ﮕﺮ ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻃﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﺤﻘﻴﻖ در ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺻﻞ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴـﻮان ﭘـﻲ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ و آن را ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ در ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬اﺻﻞ ﺿﺮوري داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه اﻧﺴـﺎن‬
‫را ﻧﻴﺰ ﺗﺎﺑﻊ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻤﺮده و ﻛﺸﺘﺎر ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ اﻋﻀـﺎي ﺿـﻌﻴﻒ ﺟﺎﻣﻌـﻪ را‬
‫ﻋﻤﻠﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه داﻧﺴﺘﻨﺪ و اﻧﺪﻳﺸـﺔ اﺻـﻼح ﻧـﮋاد را ﺳـﺘﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺗﺮﻗﻲ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﻠﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻧﻪ ﻋﻘﺐ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻪ آن ﻛﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت را ﭘﻴﺸـﻮاي‬
‫ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر و زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ‬
‫را ﺗﺮﻗﻲ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫اﺻﻞ وﺣﺪت و ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﺨﺸﺶ و ﺷﻔﻘﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺣﻴـﻮان‬
‫ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﺎنِ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑـﺮ اﺳـﺎس ﺗﻌـﺎون ﺑﻘـﺎ‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﺳﺖ و ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﺎزع را ﺳﺒﺐ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻓﻘﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﻳﻜﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﻗﻮيﺗﺮ و ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﻧﺎﺑﻮد‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎن ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬اﺳـﺎس ﻫﻤـﺔ ﻣﺸـﻜﻼت‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺮﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ از ﻧﻘﺎﺋﺺ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴـﻮان اﺳـﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺻـﻔﺎت ﻧﺎﭘﺴـﻨﺪ ﺑـﻪ ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎن وارد ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ و‬
‫رﺳﺘﮕﺎري از ﺑﻴﻦ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن رﺧﺖ ﻣﻲﺑﻨـﺪد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌـﺖ‪ ،‬ﺟﻨﮕﺠـﻮ و ﺧﻮﻧﺨـﻮار‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻏﺪ‪‬ار و ﻇﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا از ﺣﻀﺮت ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑـﻲﺧﺒـﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ از وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ در ﺣﺪ‪ ‬ﺣﻴﻮان اﺳﺖ‪ .‬اﻣـﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ و رﺣﻤﺖ ﺑﻲﻣﻨﺘﻬـﺎ‪ ،‬ﻣﻈـﺎﻫﺮِﻇﻬﻮر را ﻓﺮﺳـﺘﺎد‪ .‬آﻳـﺎت و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﻬﻞ و ﻧـﺎداﻧﻲ و‬
‫ﻓﺴﺎد ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﺻـﻔﺎت ﭘﺴـﻨﺪﻳﺪة روﺣـﺎﻧﻲ زﻳﻨـﺖ ﻳﺎﺑﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪﻫﺰار اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﺗﻌﺼﺐ و ﻧﺎداﻧﻲ و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﻲاﺳﺎس و دﺷﻤﻨﻲﻫـﺎي‬
‫ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدمِ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺑﻲ ﺛﻤﺮ و ﻧـﺎﺑﻮدي و ﻓﻨـﺎ ﮔﺸـﺘﻪ‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ رو ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺳﻌﺎدت ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ اﻓﺘـﺎده‪ .‬اﻳـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ روش و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ اﻧﺒﻴـﺎء‪ ،‬ﺑﻜﻠـﻲ ﺗـﺮك ﺷـﺪه و ﺣﻘﻴﻘـﺖ روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺻﻠﺢ اﻋﻈﻢ‬
‫اﻧﺒﻴﺎي اﻟﻬﻲ در ﻫﺮ ﻋﺼﺮي ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﻛـﺮدهاﻧـﺪ ﻛـﻪ روزﮔـﺎر ﺻـﻠﺢ و‬
‫ﺳﻼم و ﺧﻴﺮ و ﺳﻌﺎدت در ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ و زﻣﻴﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺑـﺮﻳﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﺎرت دادهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻣـﺮوز آن روز ﻣﻮﻋـﻮد‬
‫اﺳﺖ و در ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ زﻣﺎن ﻧﺎزل ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻋـﺎﻟﻢ ﻋـﺎﻟﻢِ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"در اﻳﻦ دور ﺑﺪﻳﻊ‪ ،‬ﺟﻬﺎنْ ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ ﮔﺮدد و ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ در ﻛﻤـﺎل‬

‫‪189‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫آﺳﺎﻳﺶ و زﻳﻨﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﺰاع و ﺟـﺪال و ﻗﺘـﺎل ﺑـﻪ ﺻـﻠﺢ و راﺳـﺘﻲ و‬
‫آﺷﺘﻲ ﻣﺒﺪل ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬در ﺑﻴﻦ ﻃﻮاﺋﻒ و اﻣﻢ و ﺷُﻌﻮب و د‪‬و‪‬ل‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و‬
‫اﻟﻔﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد … و ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ در ﻗﻄـﺐ اﻣﻜـﺎن ﺧﻴﻤـﻪ ﺑﺮاﻓـﺮازد و‬
‫ﺷﺠﺮة ﻣﺒﺎرﻛﺔ ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﺷـﺮق و ﻏـﺮب ﺳـﺎﻳﻪ‬
‫اﻓﻜﻨﺪ‪“.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺸﺎرت ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﮕﺮان و ﺿﻌﻴﻔﺎن و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان و ﻓﻘﻴﺮان‬
‫و ﮔﺮوهﻫﺎي دﺷﻤﻦ و ﻣﻠﺖﻫﺎي در ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮگ و ﺑﺮه و ﭘﻠﻨﮓ و‬
‫ﺑﺮﻏﺎﻟﻪ و ﺷﻴﺮ و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ از ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻮﺷﻨﺪ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳـﺘﻲ‬
‫و ﻋﺪاﻟﺖ و اﻧﺼﺎف ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﺣـﺎل‪ ،‬ﺟﻬـﺎن از ﻋﻠـﻮم و‬
‫داﻧﺶ و ﺣﻘﺎﻳﻖ و اﺳﺮار ﻫﺴﺘﻲ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﻛﻨـﺪه و ﺳﺮﺷـﺎر ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﻠﺢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؟‬
‫اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻨﮓ ﺷﺪه و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬
‫راه ﺣﻠﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮاي رﻓﻊ آن ﻋﻠﻞ اراﺋﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺗﻮﺟـﻪ ﻛﻨـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻋﻠﺘﻬﺎي ﺟﻨﮓ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﺟﻨﮓ و دﺷـﻤﻨﻲ در ﻣﻴـﺎن ﭘﻴـﺮوان ادﻳـﺎن‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﻦ ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻌﻠﺖ ﻛـﺞ ﻓﻬﻤـﻲ ﭘﻴـﺮوان ﻫـﺮ‬
‫دﻳﻦ و اﻧﺤﺮاف آﻧﺎن از ﻣﺴﻴﺮ اﺻﻠﻲ و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻏﻠـﻂ و ﺗﻘﻠﻴـﺪ ﺑـﻮده اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﻦ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺳﺒﺐ اﻟﻔﺖ و اﺗﺤﺎد ﮔﺮدد‪ .‬ﺳﺒﺐ ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ ﻗﻠﻮب ﺑﺸﺮ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ْ‬
‫دﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬
‫ﻧﺰاع و ﺟﺪال ﺷﻮد‪ ،‬ﺿﺮر و زﻳﺎن ﮔﺮدد‪ْ .‬‬
‫دﻳﻦ ﻋﻼج اﻟﻬﻲ اﺳـﺖ؛ درﻣـﺎن ﻫـﺮ‬
‫درد اﺳﺖ و ﻣﺮﻫﻢ ﻫﺮ زﺧﻢ‪ .‬اﮔﺮ دارو اﺳـﺘﻔﺎدة ﻏﻠـﻂ ﺷـﻮد و ﺳـﺒﺐ ﺷـﺪ‪‬ت‬
‫ﺑﻴﻤﺎري ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﺒﻮدن آن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال ﮔـﺮدد و‬

‫‪190‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻋﻠﺖ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺷﻮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻲدﻳﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ دﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﺑﺘﺪاي ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ ﺗﺎ اﻣﺮوز ادﻳﺎن ﻣﺨﺘﻠﻔﺔ ﻋـﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ را ﺗﻜﻔﻴـﺮ‬
‫ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎﻃﻞ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ… از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دوري ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﻧﻔﺮت‬
‫ورزﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻲ ﻗﻴﺎم ﻛﺮدﻧﺪ … ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻨﮕﻬﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ درﻳﺎي ﺧـﻮن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺻﻠﻴﺒﻴﻮن ﺑﻮد ﻛﻪ دوﻳﺴﺖ ﺳﺎل اداﻣـﻪ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺻﻠﻴﺒﻴﻮن ﭘﻴﺮوز ﻣﻲﺷـﺪﻧﺪ؛ ﻣـﻲﻛﺸـﺘﻨﺪ؛ ﻏـﺎرت ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را اﺳﻴﺮ ﻣـﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﮔـﺎﻫﻲ ﻣﺴـﻠﻤﻴﻦ ﭘﻴـﺮوز ﻣـﻲﺷـﺪﻧﺪ؛ ﺧـﻮن‬
‫ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻫﻼك ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ دو ﻗﺮن‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺷـﺪﻳﺪ و ﮔـﺎﻫﻲ ﺿـﻌﻴﻒ‬
‫اﻳﻦ ﺟﻨﮓ اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ آن ﻛﻪ در ﻧﺘﻴﺠﺔ آن‪ ،‬ﺧﺮاﺑـﻪ ﻫـﺎ و وﻳﺮاﻧـﻲ ﻫـﺎ و‬
‫ﺗﻠﻬﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﺮﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ از ﺟﻨﮓﻫﺎي ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ در ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻧﻬﺼﺪﻫﺰار ﻧﻔﺮ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن در ﺟﻨﮓ ﺑـﺎ‬
‫ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚﻫﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺰاران ﻧﻔـﺮ در زﻧـﺪانﻫـﺎ ﺟـﺎن ﺑﺎﺧﺘـﻪاﻧـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫اﺳﻴﺮان ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻴﺮﺣﻤﻲ رﻓﺘﺎر ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻋﺠﺐ اﻳﻨﺴﺖ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ اﻳﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫اﺳﻢ دﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻗﻮم ﻳﻬﻮد را ﺷﻴﻄﺎن ﭘﺮﺳـﺖ و دﺷـﻤﻨﺎن ﺧـﺪا‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻟﻌﻦ و اذﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻋـﺪة زﻳـﺎدي ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﻏﺎرت ﺷﺪ و اﻃﻔﺎل ﺑﻪ اﺳﻴﺮي رﻓﺖ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳـﺎن ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﻛﺎﻓﺮ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را دﺷﻤﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﻲ و ﺧﺮاب ﻛﻨﻨـﺪه آن‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻫﻨﻮز اﻳﻦ دﺷﻤﻨﻲ و ﺟﻨﮓ اداﻣﻪ دارد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از اﻳﺮان ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺑﺸـﺎرت داد ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ ﻧـﻮع‬
‫اﻧﺴﺎن ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ " ﻫﻤﻪ ﺑﺎرِ ﻳـﻚ دار ﻳـﺪ و ﺑـﺮگ ﻳـﻚ ﺷﺎﺧﺴـﺎر“ ﻳـﻚ‬
‫درﺧﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ دو درﺧـﺖ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ رﺣﻤـﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷـﺪ ﻳﻜـﻲ ﺷـﻴﻄﺎﻧﻲ …‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﺤﺒـﺖ را درﺑـﺎرة ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﻠﺘﻲ را ﻣﻠﺖ ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ واﺣﺪ‬

‫‪191‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫ﺷﻤﺎرﻳﻢ‪.‬‬
‫ْ‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻧﺎداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آﮔﺎه ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻮن ﻃﻔـﻞ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺪاﻳﺖ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﻀـﻲ‬
‫ﻣﺮﻳﻀﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﻮد ﺗﺎ اﺧﻼﻗﺸﺎن ﻟﻄﻴﻒ ﺷﻮد‪ .‬از ﻣﺮﻳﺾ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﻧﻔﺮت داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﻔﻞ ﻧﺒﺎﻳﺪ دوري ﻧﻤﻮد ﺑﺮاي‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎدان را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻧـﺎداﻧﻲاش ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﻛﻨـﺎر ﮔﺬاﺷـﺖ و‬
‫دﺷﻤﻨﻲ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻛﺮد؛ ﺗﻌﻠـﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻧﻤـﻮد و ﺑـﻪ ﻛﻤـﺎل‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺮورش داد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎري ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﺸﺮ در ﺳﺎﻳﺔ ﺣـﻖ ﺑـﻪ ﻛﻤـﺎل‬
‫آﺳﺎﻳﺶ و اﻣﺎن و ﺷﺎدي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺼﺐ ﻧﮋادي و وﻃﻨﻲ‬
‫آﺗﺶ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ دوم ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﺑﺮﺗﺮي ﻧﮋاد آرﻳﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺟﻬﺎن را در ﻛـﺎم‬
‫ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﻴﻬﻮده ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫـﺎ ﺧﺎﻧﻤـﺎن وﻳـﺮان‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻲآﻣـﻮزد ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ اﻧﺴـﺎنﻫـﺎ در ﻧﻈـﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ و ﻫﻤﻪ داراي اﺳﺘﻌﺪاد و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎي ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺮورش ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻳﻚ از ﻣﺎ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮادة ﺑﺰرگ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻋﻀﺎي اﻳﻦ ﺧـﺎﻧﻮاده‬
‫ﺑﺰرگ‪ ،‬از ﻫﺮ ﻧﮋاد و ﺗﻴﺮه ﻛﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬از ﻫـﺮ ﻗـﻮم و ﻗﺒﻴﻠـﻪاي ﻛـﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن ﻫﺮ رﻧﮕﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان و ﺑﺮادران ﻫـﻢ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻫﺮﻳﻚ‪ ،‬دﻳﮕﺮي را ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن و ﻳﺎر و ﻳﺎور ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﻋﺸﻖ ﺑﻮرزد و ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺗﻮان در ﺧﺪﻣﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻜﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﺗﻌﺼﺐ ﺟﻨﺴﻲ و ﻧﮋادي ﻳﻚ وﻫﻢ اﺳﺖ؛ ﺧﻴﺎل اﺳﺖ؛ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫زﻳﺮا ﺧﺪا ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺸﺮ را ﺧﻠﻖ ﻛـﺮده؛ ﻫﻤـﻪ ﻳـﻚ ﺟـﻨﺲ ﻫﺴـﺘﻴﻢ؛ در ﺧﻠﻘـﺖ‬
‫‪192‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﺧﺘﻼﻓﻲ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬اﻣﺘﻴﺎز ﻣﻠﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺸـﺮﻳﻢ‪ .‬از دودﻣـﺎن آدم‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ در اﻳﺠـﺎد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ اﺧـﺘﻼف ﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬
‫آﻟﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ؛ اﻳﻦ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ اﺳﺖ؛ اﻳﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺳﺖ؛ اﻳﻦ ﺗُـﺮك اﺳـﺖ؛ اﻳـﻦ‬
‫روم اﺳﺖ؛ اﻳﻦ اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ و‪‬ﻫﻢ و ﺧﻴﺎل اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬـﺖ‬
‫وﻫﻢ و ﺧﻴﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺟﺎﺋﺰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧـﺰاع و ﺟـﺪال ﻛـﺮد؟ آﻳـﺎ ﻓﺮﻗـﻲ ﻛـﻪ ﺧـﺪا‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان ﻣﻴﺰان ﻗﺮار داد و ﺑـﺮ آن اﺳـﺎس دﺷـﻤﻨﻲ ﻛـﺮد؟ ﺟﻤﻴـﻊ‬
‫ﻧﮋادﻫﺎ از ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﻴﺎه و زرد و ﺳﺮخ و ﻣﻠﻞ و ﻃﻮاﺋﻒ و ﻗﺒﺎﺋـﻞ در ﻧـﺰد ﺧـﺪا‬
‫ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺑﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﺮﺗﺮي ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟـﺐ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﺑﻨﺪة راﺳﺘﮕﻮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﺑﺎﺷـﻨﺪ؛ ﺧـﻮاه زرد‬
‫ﺧﻮاه ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﺰد ﺧﺪا اﻳﻦﻫﺎ ﻣ‪‬ﻘَﺮﱠﺑﻨﺪ‪".‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﻧـﮋادي ﺳـﺒﺐ دﺷـﻤﻨﻲ و ﻋـﺪاوت ﺑـﻴﻦ آدﻣﻴـﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺗﻌﺼﺐ وﻃﻨﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺟﺐ اﺧﺘﻼف و ﺟـﺪاﻳﻲ ﺑـﻴﻦ ﻧـﻮع‬
‫ﺑﺸﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ زﻣﺎن آن رﺳﻴﺪه ﻛﻪ داﻳﺮه ﺗﻨﮓ و ﻣﺤﺪود وﻃﻦ ﭘﺮﺳـﺘﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﺔ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ ”:‬از ﻗﺒـﻞ ﻓﺮﻣـﻮدهاﻧـﺪ ﺣ‪‬ـﺐ‪ ‬اﻟـﻮﻃﻦ ﻣ‪‬ـﻦَ‬
‫اﻻﻳﻤﺎن )دوﺳﺘﻲ ﻣﻴﻬﻦ از اﻳﻤﺎن اﺳـﺖ( و ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺖ در ﻳـﻮم ﻇﻬـﻮر ﻓﺮﻣـﻮد‬
‫ﻟﻴﺲ اﻟﻔﺨﺮ ﻟﻤﻦ ﻳﺤﺐ اﻟﻮﻃﻦ ﺑﻞ ﻟﻤﻦ ﻳﺤﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ )اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺮاي ﻛﺴـﻲ ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ وﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ را دوﺳﺖ ﺑﺪارد ﺑﻠﻜﻪ اﻓﺘﺨﺎر از آن ﻛﺴـﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻋـﺎﻟﻢ را دوﺳـﺖ‬
‫ﺑﺪارد( ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‪ ‬ﻋﺎﻟﻴﺎت‪ ،‬ﻃﻴﻮر اﻓﺌﺪه را ﭘﺮواز ﺟﺪﻳﺪ آﻣﻮﺧﺖ و ﺗﺤﺪﻳـﺪ و‬
‫ﺗﻘﻠﻴﺪ را از ﻛﺘﺎب ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻮد“)‪(26‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗـﻪ ﻣـﺎ را ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ آب و ﺧـﺎك و‬
‫ﻣﻴﻬﻦ‪ ،‬از ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﻔﺮت و ﻛﻴﻨـﻪ و دﺷـﻤﻨﻲ ﺑـﻪ‬
‫اﻫﻞ ﻛﺸﻮري دﻳﮕﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻌﺼﺐ وﻃﻨﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺬﻣﻮم و ﻧﺎﭘﺴـﻨﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻦ در ﻣﺴﻴﺮ ﺧـﻼف اﻓﺘـﺎده و ﻣـﺎ را از ﺣﻘﻴﻘـﺖ دور‬

‫‪193‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮزﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻛﺸـﻮرﻫﺎ ﻛﺸـﻴﺪه ﺷـﺪه‪ ،‬ﻳـﻚ ﺧـﻂ ﻓﺮﺿـﻲ‬
‫ﻗﺮاردادي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﻗﻠﻮب اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را )از‬
‫ﻫﺮ دﻳﺎري ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ( ﺑﻪ ﻧﻔﺮت ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدري ﻛﻪ ﻓﺮزﻧـﺪان ﺧـﻮد‬
‫را دوﺳﺖ دارد و زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﻓﺪاي ﺳﻌﺎدت آﻧﻬﺎ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻋﺸﻖ‪ ،‬از ﻛﻮدﻛﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻔﺮت ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻴﻬﻨﺶ‪ ،‬ﺧﻮد را از ﻫﻤﻨﻮع اﻓﻐﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﻋﺮب ﺑﺮﺗـﺮ داﻧـﺪ و از او ﻣﺘﻨﻔـﺮ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫دﭼﺎر ﺗﻌﺼﺐ وﻃﻨﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﺼﺒﻲ ﻛﻪ آﺗﺶ ﺟﻨـﮓ را در ﺧـﻮد ﻧﻬﻔﺘـﻪ‬
‫دارد‪ .‬ﭼﻪ ﺟﻨﮕﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻜﻪ زﻣﻴﻨـﻲ ﻳـﺎ ﺳـﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻣـﺎﺑﻴﻦ دو ﻛﺸـﻮر‬
‫رﻗﻴﺐ واﻗﻊ ﺷﺪه و ﭼﻪ ﺧﻮنﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻛﻲ رﻳﺨﺘـﻪ ﺷـﺪه ﻛـﻪ ﻣـﻮرد ﻃﻤـﻊ‬
‫ﺣﺎﻛﻤﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻋﺘﻘﺎد دارد ﻛﻪ زﻣﻴﻦﻫﺎي ﻫﺮ دﻳﺎري ﺑﻪ اﻓﺮاد‬
‫ﻣﻌﻴﻨﻲ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ از‬
‫آنِ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻣﺮدﻣﺎن ﭼﻨﺪ روزي آن را ﺑﻪ اﺟﺎره ﮔﺮﻓﺘـﻪاﻧـﺪ‪ .‬در ﺳـﺎل‬
‫‪1911‬ﻣﻴﻼدي ﺑﻴﻦ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ و ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻛﺸﻮر اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺟﻨﮕﻲ درﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﮓ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻨـﺎم ﺟﻨـﮓ ﺑﻨﻐـﺎزي ﻣﻌـﺮوف اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در آن زﻣﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫” از ﺣﻮادث ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻐﺎزي ﻗﻠﻢ ﻣﺤﺰون اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ اﺳـﺖ! ﺗـﻮﺣﺶ‬
‫اﻧﺴﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳـﺖ ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﺷـﺎم‪،‬‬
‫ﺧﻠﻖْ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﺧﻮن ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ؟ آﻧﻬﻢ ﺑـﺮاي‬
‫ﭼﻪ ﻣﻘﺼﺪي؟ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك را ﻣﺎﻟﻚ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻴﻮاﻧـﺎت ﺟﻨـﮓ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻻﺑ‪‬ﺪ ﺳﺒﺐ و ﻋﻠﺘﻲ دارد ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑـﺎ‬
‫آن ﻛﻪ از ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﭘﺴﺖ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ زﻣﻴﻦ‪ ،‬رﻳﺰ رﻳﺰ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺧﺎك ﺳﻴﺎه را ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺸـﺮ رﻧﮕـﻴﻦ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺷﺮَف‪ ‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺑﺮاي ﭘﺴﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎك‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨـﮓ ﭘـﺮدازد‪.‬‬
‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ از آنِ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎل ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎك ﺧﺎﻧﺔ اﻧﺴﺎن‬

‫‪194‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺒﺮ اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﻗﺪر ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎي ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺑﺪﺳـﺖ آورد و ﻣﻤﻠﻜﺘﻬـﺎ‬
‫را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ‬ﭼﻴﺰي از آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧَـﺪ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ دو‬
‫وﺟﺐ زﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﺒﺮ اوﺳﺖ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در اداﻣﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫"اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن اوﺿﺎع ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ و ﻳـﺎ ﺑﻬﺒـﻮد وﺿـﻊ‬
‫ﻣﺮدم ﻳﺎ ﮔﺴﺘﺮش ﺗﻤﺪن‪ ،‬ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ دوﺳـﺘﻲ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻘﺪار ﻻزﻣﻪ را ﺑﻪ دﺳـﺖ آورد‪ .‬اﻣـﺎ ﺑﻌﻀـﻲ از‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ﻣﻐﺮور ﻛﻪ ﺟﺰ ﻫـﻮي و ﻫـﻮس‪ ،‬آرزوﻳـﻲ در ﺳـﺮ ﻧﺪارﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺷﺨﺼﻲ ﺟﻨﮓ ﺑﺮاه اﻧﺪازﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻤﺎنﻫﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻨـﺪ و ﻗﻠـﺐ ﻫـﺰاران‬
‫ﻣﺮد و زن‪ ،‬ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪".‬‬
‫آن ﺣﻀﺮت از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻓﻜﺎر ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺮ اﺗﺤـﺎد و ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﺟﻨﮓ را ﺑﺎ ﻓﻜﺮ ﻗﻮيﺗﺮ ﺻﻠﺢ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﻓﻜﺮ ﻧﻔﺮت و‬
‫دﺷﻤﻨﻲ را ﺑﺎ ﻓﻜﺮِ ﻗﻮيﺗـﺮ ﻋﺸـﻖ و ﻣﺤﺒـﺖ ﻣﺤـﻮ و ﻧـﺎﺑﻮد ﻧﻤـﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺳﭙﺎه ﻋـﺎﻟﻢ ﺑـﺎ ﺷﻤﺸـﻴﺮ و ﻧﻴـﺰه و ﺗﻴـﺮ و دﺷـﻨﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﭘﺮدازﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺎه اﻟﻬﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﻮر ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫اﻣﺮ روﺷﻦ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ دﻫﻨـﺪ ﺗـﺎ اﻳـﻦ‬
‫درﻧﺪﮔﻲ و ﺧﻮﻧﺨﻮاري ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و ﻋﻨﺎﻳﺖ اﻟﻬـﻲ ﻣﺤـﻮ ﮔـﺮدد‪ .‬ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪:‬‬
‫ﮔﻤﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺻﻠﺢِ ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮي اﺳﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻤـﺎم ﻗﻠـﺐ‬
‫آرزوي آﺷﺘﻲ و دوﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻨﺲ و ﻧﮋادي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺷﻤﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﻗﻮة روﺣﺎﻧﻲ و ﻣﺎدي‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﻨـﺪ و آرزوي دﻳﮕـﺮان ﻫـﻢ ﻫﻤـﻴﻦ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻗﻮﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﮔﺮدد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﻋﻤﻮﻣﻲ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ رازي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻣـﺮوز‬
‫ﭘﺮده از آن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﺑﺎ ﻣﻴﺰانﻫﺎي ﻣﺎدي ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪه‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪195‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﻗﻮهاي روﺣﺎﻧﻲ در ﻋﺎﻟﻢ درﻛﺎر اﺳﺖ و‬
‫اﻳﻦ ﻗﻮه ﻳﺎ ﻧﻴﺮوي روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﺔ ﺑﺴﻴﺎري از ﺣـﻮادث و ﺟﺮﻳﺎﻧـﺎت ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬درﺑﺎرة اﻳـﻦ ﻧﻴـﺮوي روﺣـﺎﻧﻲ در ﺑﺨـﺶ دﻳﮕـﺮي از ﻛﺘـﺎب‪ ،‬آﮔـﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫زﺑﺎن واﺣﺪ‬
‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻛـﻪ در اﻳﺠـﺎد ﺻـﻠﺢ اﻋﻈـﻢ اﺛـﺮ‬
‫ﻓﺮاوان دارد‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب زﺑﺎن و ﺧﻂ‪ ‬واﺣﺪ‪ ‬ﺟﻬﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮر اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﻣ‪‬ﻨَﻮ‪‬ر و ﻧﻮراﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮدد و ﻳﻜـﻲ از اﺳـﺒﺎب‬
‫اﺗﺤﺎد و اﺗﻔﺎق‪ ،‬داﻧﺴﺘﻦ ﺧﻂ و ﮔﻔﺘﺎر ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از زﺑﺎنﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﻳﺎ زﺑﺎن ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ اﺧﺘﺮاع ﻣﻲﮔﺮدد و ﻳﻜﻲ از ﺧﻂﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﺨـﺎب‬
‫ﺷﻮد و در ﻣﺪارس ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻮرﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻮدﻛﺎن ﺟﻬـﺎن آن را ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻳﻚ وﻃﻦ و ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﻂ و زﺑـﺎن ﻣـﺎدري ﺧـﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺧـﻂ و زﺑـﺎﻧﻲ را‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﺗﻤـﺎم ﻋـﺎﻟﻢ‪ ،‬آن ﺧـﻂ و زﺑـﺎن ﻳﻜﺴـﺎن ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ و ﺟﺪاﻳﻲ ﻧﻤﺎﻧَﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺠـﺎ ﻛـﻪ ﺑـﺮود‪ ،‬آﻧﺠـﺎ را ﺧﺎﻧـﻪ و ﺳـﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎﺑﺪ و اﻫﻞ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ را ﻫﻤﺰﺑﺎن ﺧﻮﻳﺶ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻫﻤـﺪﻟﻲ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﻲ ﻫﻤﺮاه ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و اﻟﻔﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﻧﺘﺨﺎب اﻳﻦ زﺑﺎن ﻳﻜﺴﺎن‪ ،‬در آﻳﻨﺪه از ﻃﺮف ﺗﻤـﺎم ﻣﻠـﺖﻫـﺎي ﺟﻬـﺎن‬
‫ﺻﻮرت ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ‬
‫ﻃﺮح ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﻠﺖﻫﺎي ﺟﻬـﺎن ﺗﺸـﻜﻴﻞ‬
‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﻠﺢ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬در آﺛـﺎر ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در رﺳﺎﻟﺔ ﻣﺪﻧﻴﻪ آن را ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪" :‬ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘـﻲ زﻣـﺎﻧﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺟﻠـﻮهﮔـﺮ‬
‫‪196‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از رؤﺳﺎي ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﺖ و ﭼﻮن ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺑـﺮ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮر اﻓﺸﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺳﻌﺎدت ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺰﻣﻲ راﺳﺦ ﭘﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻬﻨـﺪ و‬
‫ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ را ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻫﻤﺔ اﻣﻜﺎﻧﺎت را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗـﺎ‬
‫اﻧﺠﻤﻦ دوﻟﺘﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮدد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ و ﻣﻨﺸـﻮر ﻣﺤﻜﻤـﻲ را‬
‫ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪﮔﺎن ﻫﻤـﺔ ﻛﺸـﻮرﻫﺎ آن را ﻗﺒـﻮل ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و ﻣﻘـﺪس‬
‫ﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻫﻤﺔ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮاي ﺗﺜﺒﻴـﺖ و ﺗﺤﻜـﻴﻢ و ﺑﻘـﺎي اﻳـﻦ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﺻﺮف ﮔﺮدد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻫﺪه ﺣﺪ و ﻣـﺮز ﻫﻤـﺔ ﻛﺸـﻮرﻫﺎ ﻣﻌـﻴﻦ ﮔـﺮدد و روش ﻫـﺮ‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد و رواﺑﻂ و ﻗﺮارﻫـﺎ ﺑـﻴﻦ دوﻟـﺖﻫـﺎ ﻣﺸـﺨﺺ ﮔـﺮدد و‬
‫ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻫﺮ دوﻟﺘﻲ ﺑﺎ ﺣﺪ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد زﻳﺮا ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﻧﻴـﺮوي‬
‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﺸﻮري اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﻲ دوﻟﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﺻﻞ اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻫﺪه را ﺑﺮ آن ﻗﺮار دﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ دوﻟﺘـﻲ‪ ،‬اﻳـﻦ ﺷـﺮوط را‬
‫ﻧﺴﺦ ﻛﻨﺪ و ﻣﺨـﺎﻟﻒ آن ﻋﻤـﻞ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﺔ دوﻟـﺖﻫـﺎي ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﺮﻋﻠﻴـﻪ او‬
‫ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻧﺪ و او را ﺑﻪ راه آورﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و وﺣﺪت ﺑﺎﻳـﺪ ﭼﻨـﺎن ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﺘﻲ ﻣﺮدم ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺸـﺘﻴﺒﺎﻧﻲ دوﻟﺘﻬـﺎي ﺧـﻮﻳﺶ ﺑﺮﻋﻠﻴـﻪ آن ﺣﻜﻮﻣـﺖ‬
‫ﻣﺘﺠﺎوز و ﻋﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ را ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻧـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﺟﺴـﻢ‬
‫ﺑﻴﻤﺎر ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ داروي ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺖ ﮔﺮدد و ﺑﻬﺒﻮدي‬
‫ﭘﺎﻳﻨﺪه ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺷﻮد‪".‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬـﺎﻧﻲ اول‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌـﺔ ﻣﻠـﻞ ﺗﺸـﻜﻴﻞ ﺷـﺪ و ﭘـﺲ از آن‬
‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬و ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻲ در راه اﺗﺤﺎد ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻛﺎﺳﺘﻲﻫﺎ و ﻧﻮاﻗﺺ آن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ از ﺗﺤﻘﻖ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ در ﺑﻴﻦ ﻣﻠﺖﻫﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧـﺎم ”وﺣـﺪت‬
‫وﺟﺪان“ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭘﺎﻳﻪﻫﺎي ﺻﻠﺢ در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫دﻳﻮان داو‪‬ري ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ‬

‫‪197‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ دادﮔﺎه ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﺗﺸـﻜﻴﻞ‬
‫ﮔﺮدد ﺗﺎ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﻴﻦ ﻛﺸﻮرﻫﺎ در آن دادﮔﺎه ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﮔـﺮدد‪ .‬در ﺳـﺎل‬
‫‪ 1900‬ﻣﻴﻼدي‪ ،‬دادﮔﺎه ﻻﻫﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ دادﮔﺎه ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﺎ‬
‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻔﺎوت ﻓﺮاواﻧﻲ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺘﺎج ﭼﻨﻴﻦ دادﮔـﺎﻫﻲ‬
‫اﺳﺖ و ارادهء ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮاي ﻋـﺎﻟﻢ اراده‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺤﺪﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﺤﺎت‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ دوﻟﺖﻫﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ در ﻳـﻚ زﻣـﺎن‪،‬‬
‫ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﻜﻲ اﺳﻠﺤﻪ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬارد و دﻳﮕـﺮان ﻗﺒـﻮل ﻧﻜﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻠﺖﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﻋﻬـﺪ ﻣﺤﻜﻤـﻲ در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد‬
‫ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻜﻠﻲ از اﺳﻠﺤﻪ و آﻻت ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺸـﺮﻳﺖ اﺳـﺖ‪ ،‬دوري‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺸﻮر ﺑﺮ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺟﻨﮕـﻲ و ﺳـﻼح و ﺳـﭙﺎه ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ‪ ،‬دوﻟﺖﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻛﺸﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ و از دﻳﮕﺮان ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي دﻓﺎع از ﺧﻮد و ﻣﻨـﺎﻓﻊ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ ﺑﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﻧﻤﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺗـﺎرﻳﺦ دﻳﺎﻧـﺖ ﺑﻬـﺎﺋﻲ را ﺑﺮرﺳـﻲ‬
‫ﻣﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺰاران ﺑـﺎﺑﻲ و ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﺑﺨـﺎﻃﺮ اﻋﺘﻘـﺎدات‬
‫دﻳﻨﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ وﺿﻌﻲ ﻓﺠﻴﻊ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﺑﻴﺎن در اﺑﺘﺪاي اﻣﺮ‪ ،‬از اﺳﻠﺤﻪ و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮاي دﻓﺎع از ﺧـﻮد و‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﻣﻨـﻊ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎ ﻇﻬـﻮر ﺧـﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ را ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺣﺘـﻲ ﺑـﺮاي دﻓـﺎع از ﺧـﻮد‪ ،‬اﺟـﺎزه‬
‫‪198‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺟﻬﺎد و ﺷﻤﺸﻴﺮ را ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ اﮔـﺮ ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﻮﻳﺪ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﺼﺮت اﻣﺮ اﻟﻬـﻲ ﺑـﻪ اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ و اﻳﻘـﺎنِ ﻳـﺎران‬
‫اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺪون ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﻲ در ﻛﻤﺎل اﻧﻘﻄﺎع ﺑﻪ اﻧﺘﺸـﺎر اﻣـﺮ و ﺗﺒﻠﻴـﻎ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻧﺪ و از آﻟﻮدﮔﻲﻫﺎي اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻨﺪ و دل ﺑﺮدارﻧﺪ و ﻣﺜـﻞ‬
‫ﺑﺮق درﮔﺬرﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻛﻠﻤﺔ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﭘﻴـﺮوز‬
‫و ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﻓﺮاد ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮد ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ اﻣـﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ در‬
‫ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ او ﺷﻬﺎدت دﻫﻨـﺪ‪ .‬آﻧـﺎن ﺑـﺎ ﺧﻠـﻮص در اﻳﻤـﺎن و ﺟﺎﻧﻔﺸـﺎﻧﻲ و‬
‫ﭘﺎﻳﺪاري‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻣﺮش را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‬
‫را ﻣﺄﻳﻮس و ﻣﻐﻠﻮب ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻳﺎور و ﻣ‪‬ﻌﻴﻨﻲ ﺟـﺰ او ﻧﺨـﻮاﻫﻴﻢ و ﺟـﺎن ﺑﺮﻛـﻒ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺷﻤﻦ اﻳﺴـﺘﺎدهاﻳـﻢ و ﺑـﺎ ﺷـﻬﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ آرزوي دل و ﺟـﺎن رﺳـﻴﻢ و‬
‫ﻛﺎﻣﻴﺎب ﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫” ﺳﺒﺤﺎن اﷲ؛ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺑﻪ ﺳ‪‬ﻼح ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻪ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻛﻤﺮِ ﻫﻤﺖ‪ ،‬ﻟ‪‬ﺎَﺟﻞِ‬
‫اﺻﻼحِ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ “.‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در اﻳـﻦ ﺑﻴـﺎن ﭘﻴـﺮوان ﺧـﻮد را از‬
‫اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻲﻧﻴﺎز ﻣﻲداﻧﻨﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻫﺪﻓﺸﺎن اﺻﻼح ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ .‬در اداﻣـﻪ ﺑﻴـﺎن‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﺎه اﻫﻞ ﺑﻬﺎ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﭘﺎك و اﺳﻠﺤﻪﺷﺎن‪ ،‬اﺧﻼق ﭘﺴـﻨﺪﻳﺪه و‬
‫ﺳﺮدار اﻳﻦ ﺳﭙﺎه‪ ،‬ﺗﻘﻮي اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻗﺴﻢ ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻫﻞ ﺑﻬـﺎء از ﺻـﺒﺮ و ﺳـﻜﻮن و ﺗﺴـﻠﻴﻢ و‬
‫رﺿﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ارادة اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻣﻈﻬﺮ ﻋﺪل ﺷﺪهاﻧـﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ داراي ﺻـﻔﺖ ﻋـﺪاﻟﺖ‬
‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و در ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎري ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻲ رﺳﻴﺪهاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪهاﻧـﺪ و‬
‫ﻧﻜﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻼﻳﺎﺋﻲ وارد ﺷﺪه ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺒﻴﻪ آن را ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺎل ﻧﺪﻳﺪه‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺳﺌﻮال ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺑـﻼي‬
‫ﻋﻈﻴﻢ را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺧﻮد دﻓﺎع ﻧﻨﻤﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدْ در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‪ ،‬ﻗﻠﻢ اﻋﻠـﻲ‪ -‬ﻳﻌﻨـﻲ وﺣـﻲ‬

‫‪199‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫اﻟﻬﻲ در اﻳﻦ ﻇﻬﻮر و آﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ‪ -‬آﻧﻬﺎ را ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ و ﺳﻜﻮن‪،‬‬
‫اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ درﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬در اﻳﻦ ﻇﻬﻮر ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎ رﺿﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ و اﻗﺒﺎل ﻫﺰاران ﻗﻠﺐِ ﭘﺎك ﺑﻪ‬
‫اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺻـﺪﻫﺎ ﻧﻔـﺮ ﻣـﺆﻣﻦ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﻔﻮف آن دﻳﺎﻧﺖ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺷـﻬﺪا ﺑـﺎ ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳـﺮور و‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ را ﻧﺜﺎر ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﺛﺎﺑـﺖ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﺎن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ و ﺣﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪي دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧـﺪ‪ .‬ﺣﻴـﺎﺗﻲ ﻛـﻪ در‬
‫ﻣﺮگ ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﻲ ﻧﺪارد و ﻟﺬتﻫﺎي دﻧﻴﺎي ﻣﺎدي ﺑـﻲارزش و‬ ‫ْ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ آن‪،‬‬
‫ﺑﻲﻣﻘﺪار اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ زﻧـﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘـﻲ‪ ،‬ﻣﻤﻠـﻮ از ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳـﺮور اﺳـﺖ و‬
‫ﻫﻮﻟﻨﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﻋﺬاب‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻮا ﺧﻔﻴﻒ و ﺑﻲﻣﻘﺪار اﺳـﺖ و ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ذرهاي از ﺷﻜﻮه و ﺟﻼل آن ﺑﻜﺎﻫﺪ‪.‬‬
‫دﻓﺎعِ ﻣﺸﺮوع‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻫﻤﭽﻮن ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺷﻤﻨﺎن دﻳﻨﻲ‪ ،‬روش ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﭘـﻴﺶ ﮔﻴﺮﻧـﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛـﻪ ﺗﻜﻠﻴـﻒ ﺟﺎﻣﻌـﻪ‪ ،‬ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮي از ﻇﻠـﻢ و‬
‫ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻇﻴﻔﺔ ﻳﻚ دوﻟـﺖ ﺻـﺎﻟﺢ آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﺟـﻮر و ﺳـﺘﻢ‬
‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻧﻤﺎﻳﺪ و ِ ﻣﺘﺠﺎوز را ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺣﻜﻢ ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ دارد‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻳـﻚ ﻣﻠـﺖ‪،‬‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم آﻧﻬﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ از ﻃﺮف ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﭘﻲﮔﻴﺮي ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺎه اﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﮔﺮدد و ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ آن ﻋﻤﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑـﻲﺑـﺎﻛﺘﺮﻳﻦ و‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮﺗﺮﻳﻦ ﻣﻠﺘﻬﺎ از ﺑﻴﻢ ﻋﻮاﻗﺐ ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬دﺳـﺖ ﺑـﻪ ﺣﻤﻠـﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ زد‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ از ﻣﻠﺘﻬﺎي ﻗﻮي و ﺻﻠﺢ دوﺳﺖ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺟﻨﮓ و ﺳﺘﻴﺰ‬
‫از ﻋﺎﻟﻢ رﺧﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫ﺗﺎ دو دﻫﻪ ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﻣﻠﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﻠﺖ دﻳﮕﺮ ﺣﻤﻠـﻪ ﻣـﻲﻧﻤـﻮد ﻣﻠﺘﻬـﺎي‬

‫‪200‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﻲﻃﺮف ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ آﻧـﺎن در ﺧﻄـﺮ‬
‫ﺑﻮد دﻓﺎع ﻣﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ وﺿـﻊ را دﮔﺮﮔـﻮن ﻧﻤـﻮده و‬
‫وﻇﻴﻔﻪ دﻓﺎع از ﻣﻠﺖ ﻣﻈﻠﻮم را ﺑﺮﻋﻬﺪة ﺗﻤﺎم ﻣﻠﺖﻫﺎ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ دورة اﻧﺘﻘﺎل دﻧﻴﺎ از وﺿﻊ ﻗـﺪﻳﻢِ ﻫـﺮج و ﻣـﺮج‬
‫ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻧﻤﻮده ‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ اﺗﺤﺎد و ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﻴﻦ ﻣﻠﺘﻬﺎ‪ -‬ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪان و ﺳﻴﺎﺳـﺘﻤﺪاران و ﺟﻨـﮓ ﻃﻠﺒـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ اﻓﻜﺎر ﺧﻮد را ﺑﺎ وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫و ﺟﻨﮕﻬﺎي ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ وﺿـﻌﻲ‪ ،‬ﻋﻠﻤﻴـﺎت ﻧﻈـﺎﻣﻲ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اﺟﺮاي ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ و ﺻﻠﺢ ﻻزم ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ آﮔﺎه ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ اوﻗـﺎت‪،‬‬
‫ْ‬
‫ﺟﻨﮓ ﻗﻮيﺗﺮﻳﻦ ﺑﻨﻴﺎن ﺻﻠﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺷـﻬﺮﻳﺎر ﺑﺰرﮔـﻮاري ﻛـﻪ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫ﮔﺮدﻧﻜﺶِ ﻃﺎﻏﻲ و ﻇﺎﻟﻢِ ﻳﺎﻏﻲ‪ ،‬ﺻﻒ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺎراﻳﺪ و اﻧﺪﻳﺸﻪاش اﻳﺠﺎد ﺻﻠﺢ‬
‫و آراﻣﺶ ﺑﺮاي اﻫﻞ ﻛﺸـﻮرش ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ ﺟﻨـﮓ و ﺧـﻮﻧﺮﻳﺰي در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺟﻼد‪ ،‬اﺻﻞ آﺷﺘﻲ و ﺻﻠﺢ و اﻣﻨﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫دوﻟﺘﻤﺮدان ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و آن را ﺗﺄﺳـﻴﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪،‬‬
‫زﻳﺮا آزادي ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن در اﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﺮق ﺑﺎ ﻏﺮب‬
‫اﮔــﺮ ﻣﻠــﺖﻫــﺎي ﻓﻘﻴــﺮ و ﭘﺮاﻛﻨــﺪه و ﻛﺸــﻮرﻫﺎي در ﺣــﺎل ﺗﻮﺳــﻌﻪ ﺑــﺎ‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻳﺎري رﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻫﻤﻜﺎري ﻣﺘﻘﺎﺑـﻞ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺗﺤﺎد و ﻫﻤﻜﺎري‪ ،‬ﺛﻤﺮات ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺑﺒﺎر ﺧﻮاﻫﺪ آورد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬آﻓﺘﺎب ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از ﺷﺮق ﻃﻠـﻮع‬
‫ﻛﺮدهاﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ در ﺷﺮق ﻋـﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺧﻠـﻖ را ﺗﺮﺑﻴـﺖ و ﻫـﺪاﻳﺖ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ از اﻓﻖ ﺷـﺮق ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻣﺤﻤـﺪ در ﺷـﺮق‬

‫‪201‬‬
 ‫راه ﺻﻠﺢ‬
‫ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺷﺮق ﻳﻌﻨـﻲ در اﻳـﺮان ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﺪ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ در ﺷﺮق ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬـﻲ ﺑـﺮاي ﻋﺎﻟﻤﻴـﺎن آورد‪ .‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴﺢ از ﺷﺮق ﻃﻠﻮع ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮراﻧﻲ ﺑﺮ ﻏﺮب اﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻧـﻮار‬
‫ﻣﻠﻜﻮت در ﻏﺮب اﻧﺘﺸﺎرش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد و ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻔـﻮذ ﻧﻤـﻮد‪ .‬اﻣـﺮوز‬
‫ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻬﺎءاﷲ از ﺷﺮق ﻃﻠﻮع ﻛﺮده‪ ،‬اﻧﻮارش ﺑـﺮ ﻏـﺮب ﺗﺎﺑﻴـﺪه‪ .‬در‬
‫ﭘﺮﺗﻮ اﻧﻮار او‪ ،‬ﻋﻠﻮم و ﻓﻨﻮن و ﺻﻨﻌﺖ ﻣﺎدي در ﻏﺮب ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﺪه و ﺗﺮﻗـﻲ و‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﻧﻤﻮده‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻏـﺮب ﻣﺤﺘـﺎج روﺣﺎﻧﻴـﺖ‪ ‬ﺷـﺮق‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺮق‪ ،‬ﻣﺤﺘﺎجِ ﻋﻠـﻮم و ﺻـﻨﺎﻳﻊ ﻏـﺮب اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﺮق و‬
‫ﻏﺮب ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻳﺎري رﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻛﺎﺳﺘﻲﻫﺎي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺟﺒـﺮان ﻛﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺗﺤﺎد و ﻫﻤﻜﺎري ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺪن ﺣﻘﻴﻘﻲ ﮔﺮدد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻤﺪن ﻣﺎدي ﺑﺎ ﺗﻤـﺪن‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻫﻤﺪوش و ﻫﻢ آﻏﻮش ﮔﺮدد‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰي ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‬
‫و ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﻛﻤﺎل در ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ و ﻣﺎدﻳﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‪ .‬درﻳﻦ ﺻـﻮرت‬
‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬آﻳﻨﺔ ﺻﻔﺎت ﺧﺪاوﻧـﺪ ﮔـﺮدد‪ ".‬ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﭘﺎﻳـﺎن ﺳـﺨﻦ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﭘﺲ ﻣﺎ ﻫﻤﮕﻲ‪ ،‬اﻫﻞ ﺷﺮق و ﻏﺮب‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷـﺐ و روز ﺑـﻪ دل و ﺟـﺎن‬
‫ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ آرﻣﺎن ﻋﻈﻴﻢ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﻢ و اﻟﻔﺖ و اﺗﺤـﺎد در ﺑـﻴﻦ ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻣﻠﺖﻫﺎي روي زﻣﻴﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد ﺗﺎ دﻟﻬﺎ ﺷﺎدﻣﺎن و ﭼﺸـﻤﻬﺎ روﺷـﻦ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎي ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ دﺳﺖ دﻫﺪ و ﺳﻌﺎدت ﻧـﻮع اﻧﺴـﺎن ﺗﺤﻘـﻖ ﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺸﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در روي زﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدد و ﺟﻤﻴـﻊ ﺑﺸـﺮ در ﺳـﺎﻳﺔ‬
‫ﺧﻴﻤﻪ وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ در ﻣﻠﻜﻮت اﺑﻬﻲ درآﻳﻨﺪ‪".‬‬

‫‪202‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻳﺎزدﻫﻢ‬
‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫"ﺑﺪان ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﺣﻜﺎم اﻟﻬـﻲ در ﻫـﺮ ﻋﻬـﺪ و ﻋﺼـﺮ ﺑـﻪ‬
‫اﻗﺘﻀﺎي وﻗﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ و ﺗﺒـﺪﻳﻞ ﻣـﻲ ﺷـﻮد ﻣﮕـﺮ‬
‫ﺷﺮﻳﻌﺔ ﺣﺐ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺮﻳﺎن اﺳﺖ و ﻫﺮﮔـﺰ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫ﺑﻪ او راه ﻧﻴﺎﺑﺪ و ﺗﺒﺪﻳﻞ او را ﻧﺠﻮﻳﺪ"‬
‫) ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ (‬
‫زﻧﺪﮔﻲ رﻫﺒﺎﻧﻲ‬
‫در ﺑﻌﻀﻲ از ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺴﻴﺤﻲ‪ ،‬ﻣﺮدان ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻛﺸﻴﺶﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫اﻧﺪرز ﻣﺮدم ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﺠﺮد ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻮن راﻫﺒـﺎن ﺧـﻮد را‬
‫از ﻣﻮاﻫﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﻲدارﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎ دﺧﺘـﺮان ﺟـﻮان‬
‫درﺻﻮﻣﻌﻪ ﺗﺎ زﻧﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺮوم از ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪي ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ اﻣـﺮ اﻧﺪﻳﺸـﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ازدواج ﻧﻜﺮد؟ آﻳﺎ ازدواج ﮔﻨﺎه ﺑـﻮد ﻳـﺎ ﻣـﺎﻧﻊ از‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺲ آن ﺣﻀﺮت ﻣﻲﮔﺸﺖ؟‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ درﻟﻮح ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳـﻮم‪ ،‬دﻟﻴـﻞ آن را ﺑﻴـﺎن ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"آن ﺣﻀﺮت ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺤﻠﻲ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺗﺎ در آن ﻗﺮار ﻳﺎﺑـﺪ و ﻣﺴـﻜﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﺎ آن ﻛﻪ ﺳﺮش را ﺑﻪ راﺣﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﮔﺬارد‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪهاﻳﺪ و ﮔﻤﺎن ﻛﺮدهاﻳـﺪ )ﻳﻌﻨـﻲ ازدواج ﻧﻜـﺮدن(‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﺰد ﺧﺪاوﻧـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬در ﻫﻤـﻴﻦ ﻟـﻮح‪ ،‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ رﻫﺒﺎﻧﺎن ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻌﺎﺑﺪ و ﻛﻨﻴﺴـﻪﻫـﺎ ﻣ‪‬ﻌﺘﻜ‪‬ـﻒ‬
‫ﻧﺸﻮﻧﺪ و از آن ﺧﺎرج ﮔﺮدﻧﺪ و ازدواج ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را از‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻨﻊ ﻛﺮدﻳﻢ ﻧﻪ از ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ آن‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪)".‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ازدواج ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻤﻴﻘﻲ دارد‪ .‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪء ازدواج‪ ،‬اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪي در‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ذﻛﺮ ﺣﻖ را در دﻧﻴﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳـﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻪ واﺳـﻄﺔ ازدواجْ ﺑﺮﻗـﺮار ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ و اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ آن اﻣﺎﻧﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎ ازدواج‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ازدواج در آﺋﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻨﺎن در ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻓﺮآﻳﻨﺪي را ودﻳﻌﻪ ﻧﻬﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ‬
‫ازدواج ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴـﺘﻲ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻣﻮﺟﻮدﻫـﺎي دوﮔﺎﻧـﻪ‬
‫آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺬب ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻳـﻚ ﻗـﺎﻧﻮن ﻛﻠـﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل ﻋﻨﺼﺮ ﻫﻴﺪروژن ﺑﺎ اﻛﺴﻴﮋن ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣـﻲﺷـﻮد و آب ﭘﺪﻳـﺪ‬
‫ْ‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﻛﻴﺐ‪ ،‬در ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﻳـﻚ اﺗﺤـﺎد‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺸﺶ و در‬
‫ﻣﺒﺎرك ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﺗﺤﺎد ﻣﺒﺎرك‪ ،‬ازدواج ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ازدواج ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻗﺮارداد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﺤﺎد اﺳـﺖ‪.‬‬
‫دو ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﺣﺪت ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ و ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪة‬
‫ﺳﻮﻣﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه‪ ،‬ازدواج اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺟﺪﻳﺪ ﺣﻘﻮق‬
‫ﺧﻮد را دارد و از زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺎوﻳـﺪ ﺑﺮﺧـﻮردار اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣﻮﺟـﻮد ﺟﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫"ازدواج" اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ رﺷﺪ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﺑﺮﺳـﺪ‪ .‬ﻳـﻚ ازدواج اﺑﺘـﺪا ﻣﺮاﺣـﻞ‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬در ﻳـﻚ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ از ﺳﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ زن و ﻣﺮد و ازدواج‪ ،‬آن ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﭘﺮورش اﺳﺖ‪ ،‬ﻛـﻮدك ﺟﺪﻳـﺪ ﻳﻌﻨـﻲ ازدواج‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ازدواج ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻇﺮﻳﻒ و ﺷﻜﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ‪ ،‬ﺗﻐﺬﻳـﻪ‬
‫و ﺗﻮﺟﻪ دارد‪ .‬ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻛﻤـﻚ دارد ﺗـﺎ رﺷـﺪ ﻛﻨـﺪ و ﻗـﻮي و ﻧﻴﺮوﻣﻨـﺪ ﮔـﺮدد‪.‬‬

‫‪204‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ازدواج رﺷﺪ ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ رﺷـﺪ ﻧﻴـﺎز ﺑـﻪ ﻋـﺪاﻟﺖ و‬
‫اﻧﺼﺎف دوﻃﺮﻓﻪ دارد‪ .‬ﻋﺪاﻟﺖ در ازدواج ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دو ﻃـﺮف‪ ،‬از‬
‫ﻓﺮﺻﺖﻫﺎي ﻣﺴﺎوي ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻴـﺰ‪ ،‬ﻫﻤﭽـﻮن‬
‫ﻏﺬا ﺑﻪ رﺷﺪ اﻳﻦ ﻛﻮدك )ازدواج( ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاﺑﺮي و ﻣﺴﺎوات‪ ،‬ﺷـﺮط‪‬‬
‫ﻻزم ﺑﺮاي ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زن و ﺷﻮﻫﺮ در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﻲ‪ ،‬اﻓﺮاد ﺟﺪﻳﺪي را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲآورﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ذﻛﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ او و ﺑﻨﺪﮔﺎن او ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ازدواج ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻧﻤﻲﻣﻴﺮد‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ زن و ﺷﻮﻫﺮ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﻮاﻟﻢ دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺸﺘﺮك اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫در آﺋﻴﻦ ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻳﻚ زن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮان ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ازدواج ﻣﻮﻗﺖ ﻧﻴﺰ ﺣﺮام‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻳﻚ ازدواج اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌـﺪ از ﺗﻮاﻓـﻖِ دﺧﺘـﺮ و‬
‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬واﻟﺪﻳﻦِ دو ﻃﺮف ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ از ﺷـﺮاﻳﻂ اﺻـﻠﻲ ازدواج‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ و اﺗﺤـﺎد‬
‫در ﺑﻴﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎن اﻳﺠﺎد ﺷﻮد‪ ،‬ازدواج را ﺑﻪ رﺿﺎﻳﺖ واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻌﻠـﻖ ﻧﻤـﻮدﻳﻢ ﺗـﺎ‬
‫‪10‬‬
‫دﺷﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻨﻪ در ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ اﻳﺠﺎد ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺗـﺪﺑﻴﺮ اﻟﻬـﻲ‪ ،‬دﻳﮕـﺮ رواﺑـﻂ‬
‫ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻋـﺮوس و داﻣـﺎد در ﻛﺸـﻮرﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ و‬
‫اﻗﻮام ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺮﻃﺮف ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده اﺳـﺖ‪ .‬اﮔﺮﭼـﻪ ﻣﻌﻤـﻮﻻً ﺧﻄﺒـﺔ ﻋﻘـﺪ‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻻزم اﺳـﺖ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ داﻣﺎد در ﺣﻀﻮر ﻧُﻪ ﻧﻔﺮ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ”ا‪‬ﻧّﺎ ﻛُﻞﱞ ﻟ‪‬ﻠّﻪ‪ ‬راﺿﻮن“ و ﻋﺮوس‬

‫‪” 10‬ﺍﻧﺎ ﳌﺎ ﺍﺭﺩﻧﺎ ﺍﶈﺒﺔ ﻭ ﺍﻟﻮﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﲢﺎﺩ ﺍﻟﻌﺒﺎﺩ‪ ،‬ﻟﺬﺍ ﻋﹼﻠﻘﻨﺎﻩ ﺑﺎﺫﻥ ﺍﻻﺑﻮﻳﻦ ﺑﻌﺪﳘﺎ ﻟﺌﻼ ﺗﻘﻊ ﺑﻴﻨﻬﻤﺎ‬
‫ﺍﻟﻀﻐﻴﻨﻪ ﻭ ﺍﻟﺒﻐﻀﺎﺀ“ ﻛﺘﺎب اﻗﺪس‬

‫‪205‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ “ ا‪‬ﻧّﺎ ﻛُﻞﱡ ﻟ‪‬ﻠّﻪ‪ ‬راﺿﻴﺎت“ و ﻣﻬﺮﻳﺔ ﻣﺸﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺪود و ﻣﻌﻴﻦ و ﺑﺮاي‬
‫ﻫﺮ داﻣﺎدي ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺮداﺧﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺮوس داده ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬وﻟـﻲ از آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ آﻏـﺎز‬
‫ﻳﻚ ارﺗﺒﺎط اﺑﺪي در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ و ﻋﻮاﻟﻢ ﺑﻌﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻃﺮف ﺑﺎﻳـﺪ ﻧﻬﺎﻳـﺖ‬
‫دﻗﺖ را ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺮ اﺧﻼق ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ آﮔﺎه ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺼﺪ ﻫﺮﻳﻚ اﻟﻔﺖ و رﻓﺎﻗـﺖ ﺟـﺎودان ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳـﻚ‬
‫ﺑﻜﻮﺷﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮي را در ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﺧﺪﻣﺖ ﻧـﻮع اﻧﺴـﺎن و ﻣﻠﻜـﻮت رﺣﻤـﺎن‪،‬‬
‫ﻳﺎري و ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻼق‬
‫ﺣﻜﻢ ﻃﻼق ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻮن ازدواج ﺑﺎ ﮔﺬرِ زﻣـﺎن ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﻳﺎﻓﺘـﻪ و ﻣﻄـﺎﺑﻖ‬
‫اوﺿﺎع اﻣﺮوز اﺟﺘﻤﺎع‪ ،‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ از ﻃﻼق دوري ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آن ﻛﻪ ﻣﺠﺒـﻮر‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ و دو ﻃﺮف از ﻫﻢ ﺑﻴﺰار و ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬آن وﻗـﺖ ﺑـﺎ اﻃـﻼع ﻣﺤﻔـﻞ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻗﺮار ﺟﺪاﻳﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬از ﺷﺮوع ﻗﺮار ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺻـﺒﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼف ﺷﺪه ﺑﺮﻃﺮف ﮔﺮدد و ﻧﺴـﻴﻢ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﻦ آن دو ﻣﺮور ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺎ اﻃﻼع ﻣﺤﻔﻞ روﺣـﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ زﻧـﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳـﺪي ﺷـﺮوع ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و ﮔﺬﺷـﺘﻪ را ﻳﻜﺴـﺮ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺎرﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﺳﺎل ﻃﻼق ﺧﻮد ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬
‫ﺟﺎري ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"اﺳﺎس ﻣﻠﻜﻮت اﻟﻬﻲ‪ ،‬اﻟﻔﺖ و ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و وﺣـﺪت اﺳـﺖ‪ .‬اﺗﺼـﺎل‬
‫اﺳﺖ ﻧﻪ اﻧﻔﺼﺎل‪ .‬اﺗﺤﺎد اﺳﺖ ﻧﻪ اﺧﺘﻼف‪ .‬ﻋﻠﻲ اﻟﺨﺼﻮص ﺑﻴﻦ زوج و زوﺟﻪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺳﺒﺐ ﻃﻼق ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ دو ﺑﺎﺷﺪ اﻟﺒﺘﻪ در ﻣﺸـﻘﺎت ﻋﻈﻴﻤـﻪ اﻓﺘـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫وﺑﺎلِ ﻋﻈﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮔﺮدد و ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎدم و ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﻮد‪".‬‬
‫‪206‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫درﺑﺎرة ﻃﻼق ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ازدواج و اﻣﻮر دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻫﺮ ﻛﺸﻮري ﻋﻼوه‬
‫ﺑﺮ اﺟﺮاي ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﻨﻲ ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻛﺸﻮر را ﻧﻴﺰ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛـﻪ ﻣﺨـﺎﻟﻒ ﺣﻜـﻢ‬
‫دﻳﻨﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬رﻋﺎﻳﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﻠﺖﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺮاي اﻧﺪازهﮔﻴﺮي زﻣﺎن و ﺗﻌﻴﻴﻦ وﻗﺖ از ﺗﻘﻮﻳﻢﻫﺎي‬
‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ اﺑﺪاع ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫را اﻋﻼم ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺮ ﺳﺎل ‪ 19‬ﻣﺎه اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻣﺎه ‪ 19‬روز‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻣﺎه ﺑﺮاﺳﺎس ﻳﻜﻲ از ﻧﺎمﻫﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه ﻛﻪ ﭘـﻴﺶ از اﻳـﻦ‬
‫در دﻋﺎي ﺳﺤﺮ ﻣﺎه رﻣﻀﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻤﻊ اﻳﻦ ﻣﺎهﻫـﺎ ‪ 361‬روز ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاﻳﻦ اﺳﺎس ﻫﺮ ﺳﺎل ‪ 4‬روز )و ﺳﺎﻟﻬﺎي ﻛَﺒﻴﺴﻪ ‪ 5‬روز( اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲآﻳـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﭼﻨﺪ روز اﺿﺎﻓﻲ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل ﻗﺮار ﻣـﻲﮔﻴـﺮد ﻛـﻪ ” اﻳـﺎم ﻫـﺎء“‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎل ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ اﻳﺮان‪ ،‬از اول ﻓﺮوردﻳﻦ آﻏﺎز ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫آﻏﺎز ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺪﻳﻊ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺎلِ اﻇﻬﺎرِاﻣﺮِ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫)‪ 1223‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي‪ 1844 ،‬ﻣﻴﻼدي و ﻣﻄﺎﺑﻖ ‪ 1260‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤـﺮي( اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﻣﻠﺘﻬﺎ و اﻗﻮام ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ و در آﻳﻨﺪهاي‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻠﺖ واﺣﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻜّﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻣﻠـﺖ‬
‫واﺣﺪ ﻛﻪ اﻳﻨـﻚ ﻃﻠﻴﻌـﺔ آن را از ﻃﺮﻳـﻖ ﻣـﺎﻫﻮاره و اﻳﻨﺘﺮﻧـﺖ و اﺟﺘﻤﺎﻋـﺎت‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻳﻚ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻣﺸـﺘﺮك ﺟﻬـﺎﻧﻲ‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ زد‪ .‬ﺗﻘﻮﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺳﺎده و ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ و اﺷﻜﺎﻻت ﺗﻘﻮﻳﻢﻫـﺎي‬
‫ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﻬﺎي ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪207‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫‪ 21‬ﻣﺎرس‬ ‫اول ﻓﺮودﻳﻦ‬ ‫‪ -1‬ﺷﻬﺮ اﻟﺒﻬﺎء‬
‫‪ 9‬آﭘﺮﻳﻞ‬ ‫‪ 20‬ﻓﺮوردﻳﻦ‬ ‫‪ -2‬ﺷﻬﺮ اﻟﺠﻼل‬
‫‪ 28‬آﭘﺮﻳﻞ‬ ‫‪ 8‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ‬ ‫‪ -3‬ﺷﻬﺮ اﻟﺠﻤﺎل‬
‫‪ 17‬ﻣﻲ‬ ‫‪ 27‬ادرﻳﺒﻬﺸﺖ‬ ‫‪ -4‬ﺷﻬﺮ اﻟﻌﻈﻤﻪ‬
‫‪ 5‬ﺟﻮن‬ ‫‪ 15‬ﺧﺮداد‬ ‫‪ -5‬ﺷﻬﺮ اﻟﻨﻮر‬
‫‪ 24‬ﺟﻮن‬ ‫‪ 3‬ﺗﻴﺮ‬ ‫‪ -6‬ﺷﻬﺮ اﻟﺮﺣﻤﻪ‬
‫‪ 13‬ﺟﻮﻻي‬ ‫‪ 22‬ﺗﻴﺮ‬ ‫‪ -7‬ﺷﻬﺮ اﻟﻜﻠﻤﺎت‬
‫‪ 1‬آﮔﻮﺳﺖ‬ ‫‪ 10‬ﻣﺮداد‬ ‫‪ -8‬ﺷﻬﺮ اﻟﻜﻤﺎل‬
‫‪ 20‬آﮔﻮﺳﺖ‬ ‫‪ 29‬ﻣﺮداد‬ ‫‪ -9‬ﺷﻬﺮ اﻻﺳﻤﺎء‬
‫‪ 8‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ‬ ‫‪ 17‬ﺷﻬﺮﻳﻮر‬ ‫‪ -10‬ﺷﻬﺮ اﻟﻌﺰه‬
‫‪27‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ‬ ‫‪ 5‬ﻣﻬﺮ‬ ‫‪ -11‬ﺷﻬﺮ اﻟﻤﺸﻴﻪ‬
‫‪ 16‬اﻛﺘﺒﺮ‬ ‫‪ 24‬ﻣﻬﺮ‬ ‫‪ -12‬ﺷﻬﺮ اﻟﻌﻠﻢ‬
‫‪ 4‬ﻧﻮاﻣﺒﺮ‬ ‫‪ 13‬آﺑﺎن‬ ‫‪ -13‬ﺷﻬﺮ اﻟﻘﺪره‬
‫‪ 22‬ﻧﻮاﻣﺒﺮ‬ ‫‪ 2‬آذر‬ ‫‪ -14‬ﺷﻬﺮ اﻟﻘﻮل‬
‫‪ 12‬دﺳﺎﻣﺒﺮ‬ ‫‪ 21‬آذر‬ ‫‪ -15‬ﺷﻬﺮ اﻟﻤﺴﺎﺋﻞ‬
‫‪ 31‬دﺳﺎﻣﺒﺮ‬ ‫‪ 10‬دي‬ ‫‪ -16‬ﺷﻬﺮ اﻟﺸﺮف‬
‫‪ 19‬ژاﻧﻮﻳﻪ‬ ‫‪ 29‬دي‬ ‫‪ -17‬ﺷﻬﺮ اﻟﺴﻠﻄﺎن‬
‫‪ 7‬ﻓﻮرﻳﻪ‬ ‫‪ 18‬ﺑﻬﻤﻦ‬ ‫‪ -18‬ﺷﻬﺮ اﻟﻤﻠﻚ‬
‫‪ 1‬ﻣﺎرس‬ ‫‪ 11‬اﺳﻔﻨﺪ‬ ‫‪ -19‬ﺷﻬﺮ اﻟﻌﻼ‬
‫اﻳﺎم ﻣ‪‬ﺤﺮّﻣﺔ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫در ﻧﻈﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن ‪ 9‬روز ﺑﺴـﻴﺎر ﻣﻬـﻢ در ﺳـﺎل وﺟـﻮد دارد ﻛـﻪ در آن‬
‫اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ اﺳﺖ‪:‬‬
‫‪ .1‬اول ﻓﺮوردﻳﻦ ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز و ﺻﻴﺎم و اول ﺳﺎل ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫‪ .2‬اول اردﻳﺒﻬﺸﺖ اول ﻋﻴﺪ رﺿﻮان‬

‫‪208‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫‪ .3‬ﻧﻬﻢ اردﻳﺒﻬﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻬﻢ ﻋﻴﺪ رﺿﻮان‬
‫‪ .4‬دوازدﻫﻢ اردﻳﺒﻬﺸﺖ‪ ،‬دوازدﻫﻢ ﻋﻴﺪ رﺿﻮان‬
‫‪ .5‬ﭘﻨﺠﻢ ﺟﻤﺎدي اﻻوﻟﻲ اﻇﻬﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫‪ .6‬ﻫﺸﺘﻢ ﺧﺮداد ﺻﻌﻮد )درﮔﺬﺷﺖ( ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫‪ .7‬ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺷﻌﺒﺎن ﺷﻬﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫‪ .8‬اول ﻣﺤﺮم‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب‬
‫‪ .9‬دوم ﻣﺤﺮم‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫از اﻳﻦ ‪ 9‬روز ﺑﻪ ﺟﺰ روزﻫﺎي ﺷﻬﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑـﺎب و ﺻـﻌﻮد ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ‪ 7 ،‬روز دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﻴﺪ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺟﺸﻦ و ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز در ﻧﻄﻘﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫"در ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن روزﻫﺎي ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳﺮور و ﺟﺸـﻨﻬﺎي ﺑﺰرﮔـﻲ وﺟـﻮد‬
‫دارد ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤـﻊ ﺷـﻮﻧﺪ و در‬
‫آن اﻧﺠﻤﻦ‪ ،‬اﺗﺤﺎد و ﻣﺤﺒﺖ و اﻟﻔﺖ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻧﻤﺎﻳـﺎن ﺷـﻮد‪ .‬ﭼـﻮن آن روز‬
‫ﻋﻴﺪ‪ ،‬روز ﻣﺒﺎرﻛﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﮕﺬرد و ﻓﻘﻂ ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ در ﻫﻤـﺎن روز‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ در ﭼﻨﻴﻦ روز ﻣﺒﺎرﻛﻲ‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﻬﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎري ﻛﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻤﻴﺸـﮕﻲ‬
‫آن‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﺪ‪ … .‬اﻣﺮوز ﻫـﻴﭻ ﻧﺘﻴﺠـﻪ و ﺛﻤـﺮي و ﻧﻔـﻊ ﭘﺎﻳﻨـﺪه اي‪،‬‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳـﺮا اﻳـﻦ ﺧﻠـﻖ‪ ،‬ﻋﻠـﻲ اﻟﺨﺼـﻮص اﻳـﺮان و‬
‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬از ﻫﻤﺔ ﻣﻮاﻫﺐ اﻟﻬﻲ ﺑﻲﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎﻧﺪهاﻧـﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن ﺑﺎﻳـﺪ در ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫روزي اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ آﺛﺎر ﺧﻴﺮﻳﺔ ﻣﻌﻨﻮﻳﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﻛﻪ آن آﺛﺎر‪ ،‬ﺟﻤﻴﻊِ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن را‬
‫ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪ .‬زﻳﺮا در اﻳﻦ دور ﺑﺪﻳﻊ‪ ،‬ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺧﻴﺮي‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺔ‬
‫ﺑﺸﺮ را در ﺑﺮﮔﻴﺮد‪ .‬اﺧﺘﺼﺎص ﺑـﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن اﻣـﺮوز روز‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﻴﺪم ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ دوﺳﺘﺎن اﻟﻬﻲ ﻫﺮﻛـﺪام‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﺔ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‪ ،‬رﺣﻤﺖ‪ ‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ‪" .‬‬
‫ﺟﺸﻦﻫﺎي ﻧﻮروز و رﺿﻮان و ﺳـﺎﻟﺮوز ﺗﻮﻟـﺪ ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و ﺣﻀـﺮت‬

‫‪209‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ و اﻇﻬﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ روزﻫﺎي ﺷﺎدي و ﻓﺮح ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﺮان اﻳﻦ ﺟﺸﻦﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲﻫـﺎ و ﻧـﻮاﺧﺘﻦ ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ و ﺧﻮاﻧـﺪن‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت و اﻟﻮاح و ﻧﻐﻤﻪﺧﻮاﻧﻲ و ﺳﺮود و اﺷﻌﺎر و ﻧﻄـﻖ ﻛﻮﺗـﺎه ﺑـﻪ ﻣﻨﺎﺳـﺒﺖ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬از ﻃﺮف ﺣﺎﺿﺮان ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻳﺎم ﻫﺎء )‪ 4‬ﻳﺎ ‪ 5‬روز ﺑﻴﻦ ﻣﺎه ﻫﻴﺠـﺪﻫﻢ و ﻧـﻮزدﻫﻢ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ‪ 7‬ﺗـﺎ ‪11‬‬
‫اﺳﻔﻨﺪ( ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ دوﺳﺘﺎن و ﺑﺴﺘﮕﺎن و ﻫﺪﻳﻪ دادن و دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان‬
‫و ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن و ﻋﻴﺎدت ﺑﻴﻤﺎران و اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺻﺮف ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫در روز ﺷﻬﺎدت ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و ﺷـﺒﻬﺎي ﺻـﻌﻮد ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‪ ،‬ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﺳﺎل‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢِ اﺣﺘﺮام آﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﻮرت اﺟﺘﻤﺎﻋـﺎت‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬در اﻳﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت‪ ،‬آﻳﺎت و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺗﻼوت ﻣﻲﺷﻮد‬
‫و ﺑﺎ اﺷﻌﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺧﻮاﻧﺪنِ ﺷﺮح زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ آن ﻃﻠﻌـﺎت ﻣﻘﺪﺳـﻪ‪ ،‬از اﻳﺸـﺎن‬
‫ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺻﻴﺎم )روزه(‬
‫در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻳﻌﻨﻲ ‪ 19‬روز‪ ،‬روزه ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎه آﺧﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ )ﺷﻬﺮ اﻟﻌﻼ( از ‪ 11‬ﺗﺎ ‪ 29‬اﺳﻔﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎه ﺻﻴﺎم اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎه ﻛﻪ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻬﻤﺎﻧﻲﻫﺎي اﻳﺎم ﻫﺎء آﻏﺎز ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﻣﻌﺘـﺪلﺗـﺮﻳﻦ‬
‫زﻣﺎن ﺳﺎل اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﻴﻤﻜﺮة ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷـﺮوع ﭘـﺎﺋﻴﺰ و روزﻫـﺎي ﻣﻌﺘـﺪل‬
‫ﺳﺎل ﻣﺼﺎدف ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﻴﻤﻜﺮة ﺷـﻤﺎﻟﻲ و ﺟﻨـﻮﺑﻲ دﻧﻴـﺎ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻣﺎه ﺻﻴﺎم ﺑﺎ ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎ ﻳﺎ اوج ﺳﺮﻣﺎ ﻣﺼﺎدف ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫زﺣﻤﺖ ﺑﻲاﻧﺪازه ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن در اﻳﺎم روزه از ﻃﻠـﻮع ﺗـﺎ ﻏـﺮوب آﻓﺘـﺎب ﻏـﺬا ﻧﻤـﻲﺧﻮرﻧـﺪ و‬
‫ﻧﻤﻲآﺷﺎﻣﻨﺪ‪ .‬اﻃﻔﺎل و ﺑﻴﻤﺎران و ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن ﺑﺎﻻي ‪ 70‬ﺳﺎل و زﻧﺎن ﺑـﺎردار‬
‫و ﺷﻴﺮده و ﻣﺴﺎﻓﺮان از روزه ﻣﻌﺎف ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺪ ﺻﻴﺎم ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﺎ ﻋﻴـﺪ‬
‫ﻧﻮروز ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫‪210‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ روزة ﻇـﺎﻫﺮي رﻣـﺰي از روزة‬
‫روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ روزه در روزﻫﺎي ﻣﺤﺪود ﺑﺮاي ﺗﻌﺎدل ﺟﺴﻤﻲ ﻣﺎ ﻣـﺆﺛﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﻮردن و ﻧﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺨﻮردن ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻦ آﮔﺎﻫﻲ دﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از اﻣﻴﺎل ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ و ﻫـﻮي و ﻫـﻮس ﻧﻴـﺰ‬
‫دوري ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬زﺑﺎن را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر زﺷـﺖ و ﻧﺎﭘﺴـﻨﺪ ﻧﻴـﺎﻻﺋﻴﻢ و ﺑـﻪ ﻋﻤﻠـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ رﺿﺎي اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ ،‬رﻏﺒﺖ ﻧﻴﺎﺑﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﻓﻜﺎر و اﻧﺪﻳﺸـﻪﻫـﺎي ﻣـﺎ ﺑـﺎ‬
‫روزه ﮔﺮﻓﺘﻦ ارﺗﺒﺎط دارد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدداري از ﺧﻮردن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورﻳﻢ ﻛﻪ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ از آﻟﻮدﮔﻲ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد‪ ،‬ذﻛﺮ اﻟﻬﻲ‬
‫و ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﺗﻼوت آﻳﺎت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﺻـﻴﺎم‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ روزه را اﺳـﺒﺎﺑﻲ ﺑـﺮاي رﻳﺎﺿـﺖ‬
‫ﻛﺸﻴﺪن ﺗﺼﻮر ﻧﻜﻨﻴﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﻲ آن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻼك ﺑﺮاي ﻏﺬا ﺧﻮردن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ‪ ،‬زﻳﺎده از ﺣﺪ و‬
‫ﻛﻤﺘﺮ از اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺨﻮر‪‬د‪ .‬اﻋﺘﺪال ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺟﻤـﺎﻋﺘﻲ ﻣﻮﺟـﻮد‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد رﻳﺎﺿﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ از ﻏﺬا ﻛﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ آن ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻧﻬﺎ ﺻﺪﻣﻪ وارد ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺷﺨﺺ اﮔﺮ ﻣﻐﺰ و‬
‫ﺟﺴﻤﺶ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻛﻤﺒﻮد ﻏﺬا ﺿﻌﻴﻒ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﺳـﺘﺎن اﻟﻬـﻲ ﺧـﺪﻣﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺣﺘﻔﺎﻻت )ﺟﻤﻊﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ(‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن در ﻓﺮﺻﺘﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖﻫـﺎي ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮن‪ ،‬دور ﻫـﻢ‬
‫ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و در اﻳﻦ اﺣﺘﻔـﺎﻻت ﺑـﻪ دﻋـﺎ و ﻣﻨﺎﺟـﺎت و ﻋﺒـﺎدت ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻣﻲﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﮔﻔﺘﮕﻮ درﺑـﺎرة ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬـﻲ ﺑـﻪ ﻣﻨﻈـﻮر‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮاوان داده ﻣﻲﺷـﻮد‪ .‬آﻧﭽـﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ ،‬روح ﻣﺤﺒﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﺣﺎﻛﻢ اﺳـﺖ و در‬

‫‪211‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫وﺟﻮد ﻫﺮﻳﻚ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻬﺮ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﻓﺰون ﻣـﻲﮔـﺮدد و آﺗـﺶ‬
‫ﺷﻮق و اﺷﺘﻴﺎقِ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪور ﻣﻲﺷﻮد‪) .‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻞ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ( اﻳﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﺳﺒﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ اﺗﺤﺎد و اﺗﻔﺎق در ﺑﻴﻦ‬
‫ﻳﺎران اﻟﻬﻲ اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬در اﺣﺘﻔـﺎﻻت ﺑﻬـﺎﺋﻲ‪ ،‬از ﻣﺴـﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳـﻲ و اﻣـﻮر‬
‫دﻧﻴﻮي ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻫﺪف ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻓﺮاﮔﻴـﺮي ﺣﻘـﺎﻳﻖ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻠﻮب از ﻣﺤﺒـﺖ اﷲ ﺳﺮﺷـﺎر ﮔـﺮدد و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ در اﻳـﻦ ﺑـﺎره‬
‫ﻣﺬاﻛﺮه ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬـﻲ را‬
‫ﺑﮕﻮش ﻃﺎﻟﺒﺎن رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻜﻮت ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ اﻧﻮار ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨـﺪ آﻳﻨـﻪ‬
‫ﺻﺎﻓﻲ ﮔﺮدد ﺗﺎ اﻧﻮار ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ در آن ﺑﺘﺎﺑﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺮﻛـﺰ ﻣﺨـﺎﺑﺮة‬
‫ﺗﻠﮕﺮاﻓﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻃﺮف ﺳﻴﻢ در دل ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﺮف دﻳﮕﺮ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺑـﺎﻻ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﻮد ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‪ ،‬اﻟﻬﺎم ﻣﻠﻜﻮت اﺑﻬﻲ ﻣﻮج زﻧﺪ‬
‫و در ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺬاﻛﺮات‪ ،‬اﻟﻔﺖ و ﻣﺤﺒـﺖ ﭘﺪﻳـﺪ آﻳـﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼـﻪ اﻟﻔـﺖ و اﺗﺤـﺎد و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ در ﻣﻴﺎن ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻓﻴﻖ اﻟﻬﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲرﺳﺪ و ﻋﻨﺎﻳﺎت‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻳﺎر و ﻳﺎور ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻣـﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ در ﻣﺤـﺎﻓﻠﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ ﻧﻴﺴـﺖ‪،‬‬
‫اﻧﺠﺎم ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﻓﻘﻂ در ﺧﻮاﻧﺪن آﻳﺎت و ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﻛﻠﻤﺎت اﻟﻬـﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻣﺮاﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﮕـﻮﻧﮕﻲ ﺗﺒﻠﻴـﻎ و اراﺋـﻪ‬
‫ﭘﻴﺎم اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن‪.‬‬
‫ﺣﺎﺿﺮان در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖ آراﺳـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت اﺑﻬﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و در ﻛﻤﺎل ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع و ﺧﺎﻛﺴﺎري وارد‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت اﻟﻬﻲ و آﻳﺎت و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻜﻮت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎت ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت اﮔـﺮ‬

‫‪212‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻋﻴﻦ ﺧﺎﻛﺴـﺎري‪ ،‬ﺳـﺨﻨﺎن ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻴﻮاﻳﻲ ادا ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻧﻮزده روزه‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻫﺮ ﻣﺤﻞ در ﻫﺮ ﻣﺎه ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ و‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﺧﻮاﻧﺪن آﻳﺎت‪ ،‬از اﺧﺒﺎر و اﺑﻼﻏﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﻬـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻲ ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﺤﻞ‪ ،‬ﮔـﺰارش ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲدﻫﺪو از آﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ درﺑـﺎرة ﻧﻘﺸـﻪﻫـﺎي‬
‫ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ و ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻨﺪ و راهﻫـﺎي ﺟﺪﻳـﺪ و ﻣﻔﻴـﺪي ﺑـﺮاي‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ در ﺿـﻴﺎﻓﺖ ﺑـﺮاي ﻣﺸـﺎوره در اﻣـﻮر ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺗﻌﻴـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﺸـﻨﻬﺎدات و ﻧﻈـﺮات ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻣﺤﻔـﻞ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ اراﺋﻪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ در ﻓﺮﺻـﺘﻬﺎي ﻣﻨﺎﺳـﺐ از ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ و ﺳـﺮود و‬
‫اﺷﻌﺎر و آﻫﻨﮓﻫﺎي ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴـﺖ و ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺟﻤـﻊ ﺑﻴﻔﺰاﻳـﺪ‪،‬‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺷﻬﺮ و ﻛﺸﻮري ﻣﻌﺒﺪي ﺑﻨﺎ ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻌﺎﺑﺪ را ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻜﺎن دﻋﺎي ﻋﻤـﻮﻣﻲ اﺳـﺖ و ﻓﻘـﻂ ﻣﺨﺼـﻮص‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮوان ﻫﺮ دﻳﻨﻲ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﺧـﻮﻳﺶ در ﻣﺸـﺮق اﻻذﻛـﺎر ﺑـﻪ‬
‫آداب دﻳﺎﻧﺖ ﺧﻮد ﻋﺒﺎدت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻇﺮﻳﻒ و ﻣﻤﺘﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر در ﻣﺤﻠﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳـﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ اﻃﺮاف آن را ﺑﺎغﻫﺎي وﺳﻴﻊ ﺑﺎ ﻓﻮارهﻫﺎ و درﺧﺘﺎن زﻳﺒﺎ و ﮔﻠﻬـﺎي‬
‫رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﻓﺮﻋﻲ ﻛﻪ دورﺗﺎ دور ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر‬
‫‪213‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺮاي اﻫﺪاف ﺗﺮﺑﻴﺘﻲ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳـﻪ و اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ‪،‬‬
‫آﺳﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن و ﻳﺘﻴﻤﺎن و درﻣﺎﻧﮕﺎه و ﻣﺪرﺳﻪ و داﻧﺸـﮕﺎه ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫درﻫﺎي آن ﺑﺮ روي ﺟﻤﻴـﻊ ﻣﻠـﻞ و ادﻳـﺎن ﺑـﺎز ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد و ﻛﻤـﻚﻫـﺎي‬
‫ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﺎﻧﻪاش ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻧﮓ و ﻧﮋاد و ﻣﺬﻫﺐ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪان‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر در"ﻋﺸـﻖ آﺑـﺎد" در زﻣـﺎن ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪ اﻣﺎ در ﺳﺎل ‪ 1947‬ﺑﺮ اﺛﺮ زﻟﺰﻟﻪ آﺳﻴﺐ ﺳﺨﺘﻲ دﻳﺪ و ﺑﻌﺪاً وﻳـﺮان‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳــﻨﮓ اول ﻣﺸــﺮق اﻻذﻛــﺎر ﺷــﻴﻜﺎﮔﻮ در آﻣﺮﻳﻜــﺎي ﺷــﻤﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺑﺪﺳــﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﺼﺐ ﺷﺪ و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺗﻜﻤﻴـﻞ ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬ﻣﺸـﺮق اﻻذﻛـﺎر‬
‫ﺳﻴﺪﻧﻲ در اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎ‪ ،‬ﻓﺮاﻧﻜﻔﻮرت در اروﭘﺎ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺎﻣﺎ در اﻣﺮﻳﻜﺎي ﻣﺮﻛﺰي؛ ﻛﺎﻣﭙـﺎﻻ‬
‫در اﻓﺮﻳﻘﺎ؛ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ آﺑﻲ در ﻫﻨﺪ؛ و ﺳﺎﻣﻮآ در ﺟﺰاﻳﺮ اﻗﻴـﺎﻧﻮس آرام ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر ﺷﻴﻠﻲ ﻧﻴﺰ در دﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ اﻣﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬راز اﻳﻦ ﺑﻨﺎ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻛﺸـﻒ آن راز ﻣﻤﻜـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ وﻟـﻲ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﺶ اﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮاوان دارد‪ .‬درﻫﺎي ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺮ روي ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻣﺮدم ﮔﺸـﻮده ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻣﺆﺳﺴـﺎت اﻃـﺮاف آن ﻳﻌﻨـﻲ ﻣﺪرﺳـﻪ و درﻣﺎﻧﮕـﺎه و‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ و آﺳﺎﻳﺸﮕﺎه و داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم ﻋﺎﻟﻲ و ﻋﻤﺎرات دﻳﮕﺮي ﻛـﻪ ﺑـﺮاي‬
‫اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي ﺗﻤﺎم ﻣﻠﻞ و ادﻳﺎن ﺑـﺎز ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ‬
‫وﺟﻪ ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪي ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺮف ﻋﻤﻮم از ﻫـﺮ زﻧـﮓ و ﻧـﮋاد‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳـﻖ دﻳﺎﻧـﺖ ﺑـﺎ ﻋﻠـﻢ‬
‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﻮد و ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ دﻳﺎﻧﺖ ﭘﺮدازد و ﻫﺮ دو ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮع اﻧﺴـﺎن‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫‪214‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮاي اﺳـﺘﻘﺮار دﻣﻜﺮاﺳـﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻧﻈﻤـﻲ را اﻳﺠـﺎد‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻟﻮده آن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء رﻳﺨﺘـﻪ ﺷـﺪ و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺷﻮﻗﻲ اﻓﻨﺪي در دورة وﻻﻳﺖ ﺧﻮد آن را ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻳﻜﻲ از اﺟﺰاي زﻳـﺮ ﺑﻨـﺎﻳﻲ اﻳـﻦ ﻧﻈـﻢ ﺟﻬـﺎﻧﻲ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻫﺮ ﻣﺤﻞ‪ ،‬ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ در اﻳﺎم ﻋﻴﺪ رﺿﻮان‪ 9 ،‬ﻧﻔـﺮ را از ﻣﻴـﺎن ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬
‫ﻃﻮر ﺳﺮّي و آزاد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از ﺳﺮّي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ‬
‫از رأي دﻳﮕﺮي ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻃﻼع داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و آزاد ﻳﻌﻨـﻲ اﻓـﺮادي ﺧـﺎص ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻧﺪﻳﺪا ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ‪ 21‬ﺳﺎل ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺸﻮد و ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن وﻇﻴﻔـﻪ دارﻧـﺪ در اﻳـﻦ‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ 9 .‬ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮﻳﻦ رأي را ﺑﻴﺎورﻧـﺪ و اﻧﺘﺨـﺎب‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺪت ﻳﻚ ﺳﺎل ﻋﻀﻮ ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ آن ﻣﺤﻞ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﻗﺪرت و اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي در ﻫﻤﺔ ﻣﺴﺎﺋﻞ و اﻣﻮر آن ﺟﺎﻣﻌﻪ واﮔﺬار‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴــﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎي ﻣﺤﻔــﻞ ﻋﺒﺎرﺗﻨــﺪ از ﻣﺤﺎﻓﻈــﺖ از اﻣــﺮ ﺑﻬــﺎﻳﻲ و ﺟﺎﻣﻌــﺔ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و اﻧﺘﺸﺎرِ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﺗﺒﻠﻴـﻎ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ‪ -‬ﺗﺸـﻮﻳﻖ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ‪ -‬ﺣﻔﻆ وﺣﺪت ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ -‬ﺗﺮوﻳﺞ ﻳﺎدﮔﻴﺮي و آﻣﻮزش ﻛﻮدﻛﺎن و ﺟﻮاﻧﺎن‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ آﻧﻬﺎ در ﺟﻬـﺖ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‪ -‬ادارة ﻣﻮﻗﻮﻓـﺎت و‬
‫اﻣﻼك ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ -‬ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ازدواج‪ ،‬ﻃﻼق‪ ،‬ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﻧﻮزادان در دﻓﺘﺮ آﻣـﺎر و‬
‫ﺑﺮﮔﺰاري ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺎﻳﺴـﺘﺔ ﻛﻔـﻦ و دﻓـﻦ و ﻣﺠـﺎﻟﺲ ﺗَـﺬَﻛﱡﺮ )ﺗـﺮﺣﻴﻢ( ﺑـﺮاي‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ رﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اوﺿﺎع ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن و آﺷﻔﺘﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲﻧﮕـﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻈـﺎمﻫـﺎي ﻣـﺎدي‬
‫ﺣﺎﻛﻢ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺒﻮد ﻗﻮة روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ رو ﺑـﻪ ﻧـﺎﺑﻮدي‬
‫ﻣﻲرود‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ اوﺿﺎع و اﺣﻮاﻟﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻮة روﺣﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ زﻣﺎﻣـﺪاران‬

‫‪215‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ را اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و ﺣﺎﻟـﺖ ﺧﻀـﻮع و ﺧﺸـﻮع ﻣـﻲﺑﺨﺸـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫اﻋﻀﺎي ﺟﺎﻣﻌﻪ روﺣﻴﺔ اﻃﺎﻋﺖ و ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ در اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﺨـﺶ‬
‫ﻛﻮﭼﻜﻲ از زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ از وﻗﺘـﻲ ﻧﻄﻔـﻪ در ﺷـﻜﻢ‬
‫ﻣﺎدر ﺷﻜﻞ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ اداﻣﻪ دارد‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻲرﺳﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻲ از رﺷﺪ ﺑﺎز ﻣﻲﻣﺎﻧـﺪ و ﻣﺤـﻮ و‬
‫ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻗﺴﻤﺘﻲ از وﺟﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺨﺶ اﺻﻠﻲ وﺟﻮد ﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘـﻲ‬
‫ﻣﻌﻨﻮي اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم روح ﻛﻪ در آﻏﺎز زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ و ﺑﻪ آن ﺟﺴـﻢ‬
‫ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮد روح و ﺟﺴـﻢ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻢ در ارﺗﺒﺎﻃﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﺮگ ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲﭘـﺬﻳﺮد و‬
‫ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﺒﺪأ اﺻﻠﻲ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدد و روح ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ اﺻـﻞ‬
‫ﺧﻮد در ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ؛ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﻣﻴﺮﻳﻢ و ﺗﻦ‬
‫ﺧﺎﻛﻲ را ﺗﺮك ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ آزادﺗﺮ و ﻛﺎﻣﻞﺗﺮي‬
‫داﺧﻞ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪ .‬در ﻧﻈﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﺮگ‪ ،‬ورود ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺮگ‪ ،‬ﻛﻠﻤﺔ ﺻﻌﻮد را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﻬﻢ ﺑﺸﺮي ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺜﺎلﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ در اﻟﻮاح و آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء آﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﺎ ﻛﻤـﻚ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺪي ﺑﻪ آن ﭘﻲ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪ ” :‬ﻓـﺮق‬
‫اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎ آن ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﺮقِ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻨﻴﻦ و اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ“‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺟﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺤﺪودﻳﺖ و ﻛﻮﭼﻜﻲ آﺷﻴﺎﻧﺔ ﻣﻮﻗﺖ ﺧﻮد‬
‫و وﺳﻌﺖ و زﻳﺒﺎﺋﻲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺑﻔﻬﻤﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ ذرهاي از ﺷﺮاﻳﻂ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻋﺎﻟﻢﻫـﺎي روﺣـﺎﻧﻲ ﭘـﺲ از ﻣـﺮگ را درك‬

‫‪216‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺪرت را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن داده ﺑﻮد و او در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻳﻜـﻲ از‬
‫اﻟﻮاح ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﻲ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌـﺪ ﻣﻘـﺮر‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪر ﺳﺮِ ﺳﻮزﻧﻲ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم از ﺷﻮق ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺗﺮك ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻤﻲ وارد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ‬
‫دﻧﻴﺎي ﻣﺎدي اﺣﺎﻃـﻪ دارد‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ درﺑـﺎرة ﻗـﺪرت ارواح ﻣﻘـﺪس‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﻮذ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺒﺐ اﺻﻠﻲ ﺗﺮﻗﻲ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎي ﻋﻠﻤـﻲ در اﻳـﻦ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﺎل دﻳﮕﺮي ﻛﻪ درﺑﺎرة ﻣﺮگ زده ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺜـﺎل ﭘﺮﻧـﺪه و ﻗﻔـﺲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻣﺮگ ﻋﺰﻳﺰان ﺧﻮد ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺼـﻮر ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻗﻔﺲ ﺑﺸﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪه ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬درﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺷﻜﺴـﺘﻦ‬
‫ﻗﻔﺲ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪه آزاد ﻣﻲﺷﻮد و در ﻓﻀﺎي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‬
‫"اﻧﺒﻴﺎء و ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺤﺾِ ﻫـﺪاﻳﺖ ﺧﻠـﻖ ﺑـﻪ ﺻـﺮاط ﻣﺴـﺘﻘﻴﻢ ﺣـﻖ‪،‬‬
‫آﻣﺪهاﻧﺪ و ﻣﻘﺼﻮد آن ﻛﻪ ﻋﺒﺎد ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﺗـﺎ در ﺣـﻴﻦ ﺻـﻌﻮد‪ ،‬ﺑـﺎ ﻛﻤـﺎل‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺲ و ﺗﻨﺰﻳﻪ و اﻧﻘﻄﺎع‪ ،‬ﻗﺼﺪ رﻓﻴﻖ اﻋﻠﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬ﻟَﻌﻤـﺮُاﷲ اﺷـﺮاﻗﺎت آن‬
‫ارواح‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺗﺮﻗﻴﺎت ﻋﺎﻟﻢ و ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻣﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﻳﻪء وﺟﻮد و ﻋﻠـﺖ‬
‫ﻋ‪‬ﻈﻤﻲ از ﺑﺮاي ﻇﻬـﻮرات و ﺻـﻨﺎﻳﻊ ﻋـﺎﻟﻢ‪ .‬ﺑِﻬِـﻢ ﺗﻤﻄـﺮ اﻟﺴـﺤﺎب و ﺗﻨﺒـﺖ‬
‫اﻻرض ﻫﻴﭻ ﺷﻴﺌﻲ از اﺷﻴﺎء‪ ،‬ﺑﻲﺳﺒﺐ‪ ‬و ﻋﻠﺖ و ﻣﺒـﺪأ ﻣﻮﺟـﻮد ﻧـﻪ و ﺳـﺒﺐِ‬
‫اﻋﻈﻢ‪ ،‬ارواح ﻣﺠﺮّده ﺑﻮده و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪(27)".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء درﺑﺎرة ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"رﻣﻮزي ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢِ ﺧـﺎﻛﻲ از آن ﻏﺎﻓـﻞ اﺳـﺖ در ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﻛﺸﻒ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ اﺳﺮار ﺣﻘﻴﻘﺖ آﮔﺎه ﺷﻮد‪ .‬و ﺗﻌﺪاد ﺑﻴﺸﺘﺮي از ﻛﺴﺎﻧﻲ‬
‫را ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﺎن در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ آﺷﻨﺎ و ﻣﻌﺎﺷﺮ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫ﻧﻔﻮس ﻣﻘﺪﺳﻪاي ﻛـﻪ داراي ﭼﺸـﻢ ﭘـﺎك و ﺑﺼـﻴﺮﺗﻲ ﺗﺎﺑﻨـﺎك ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ‪،‬‬

‫‪217‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ اﺳﺮار ﻣﻄﻠﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ وﺟﻮد ﻫﺮ ﻓﺮد ﭘﺎك و ﺧﻴﺮﺧـﻮاﻫﻲ‬
‫را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﻬﻲ را در آن ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎﻇﺮ ﺷـﻮﻧﺪ و‬
‫ﺟﻤﻴﻊ ﻳﺎران ﻗﺪﻳﻢ و ﺟﺪﻳﺪ را در آن اﻧﺠﻤﻦ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺗﻔﺎوتﻫﺎي‬
‫ﺑﻴﻦ اﻓﺮاد ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮد از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ اﻳـﻦ ﺗﻔـﺎوت در‬
‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ روح و اﺣﺴﺎﺳﺎت روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪".‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ در ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﻬـﻲ‪ ،‬ﻳـﺎران‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و اﻧﻴﺲ و ﻣﻮﻧﺲ ﻫـﻢ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺷـﻜّﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺆاﻧﺴﺖ‪ ،‬روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ‪ ،‬دﻳﮕﺮي را‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻠﻜﻮت ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬در آن ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﻲاي را ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ داﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺰ از ﻳﺎد ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ‬
‫آﻧﭽﻪ در ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﻗﺒﻞ از ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ و ﻗﺮآن درﺑﺎرة ﺑﻬﺸـﺖ و‬
‫دوزخ ﻧﻘﻞ ﺷﺪه‪ ،‬رﻣﺰ و اﺷﺎره اﺳﺖ ﻧﻪ ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮ‪.‬‬
‫در اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻤﺎل اﺳﺖ و دوزخ‪ ،‬ﻧﻘﺺ و ﻛﺎﺳﺘﻲ‪ .‬ﺑﻬﺸـﺖ‬
‫رﺿﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺳ‪‬ﺮورِ ﻗﻠﺐ و راﺣﺖ‪ ‬دل و ﺟﺎن؛ و دوزخ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ دل‬
‫و اﻧﺪوه ﻗﻠﺐ و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺟﺎن و وﺟﺪان‪ .‬ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ روﺣـﺎﻧﻲ و ﻣﻌﻨـﻮي‬
‫اﺳﺖ و دوزخ ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻲ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در اﻳﻦ ﻫﻴﻜـﻞ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ‬
‫در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ در دوزخ‪ .‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳﺮورِ آﺳـﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳـﺮورِ‬
‫روح اﺳﺖ و ﻏﻢ و اﻧـﺪوه و دوري از اﻳـﻦ ﺳـﺮور و ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ‪ ،‬دوزخِ ﺟـﺎن‪.‬‬
‫ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺎدي روح ﻳﺎ اﻧﺪوه ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮد از اﻳﻦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﺬري ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد در‬
‫ﻋﻮاﻟﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﻮه ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎل ﻓﻮق‪ ،‬ﻫﺮ ﻃﻔﻞ در رﺣﻢ ﻣﺎدر‪ ،‬در ﻣﺪت ﻧُﻪ ﻣﺎه‪ ،‬دﺳـﺖ‬
‫و ﭘﺎ و ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش و ﻣﻐﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﻲآورد و اﻧـﺪامﻫـﺎي ﺑـﺪﻧﺶ ﻛﺎﻣـﻞ‬

‫‪218‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻧﺪام ﻫﺎي ﻣﺰﺑﻮر در ﻋﺎﻟﻢ رﺣﻢ ﻫﻴﭻ اﺳﺘﻔﺎدهاي ﻧـﺪارد‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﺎ ورود ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨـﺎن رﺷـﺪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻜﺎر ﻣﻲاﻓﺘﺪ و ﺛﻤﺮش ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ اﻋﻀﺎ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﺷﻜﻞ ﻧﮕﻴـﺮد و رﺷـﺪ ﻧﻨﻤﺎﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﻃﻔﻞ ﻧﺎﻗﺺ‪ِ‬اﻟﺨ‪‬ﻠﻘﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﻮد و در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت ﻋﻈﻴﻤﻪ ﻣﺒﺘﻼ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴـﺰ ﭘـﺮورش ﺻـﻔﺎت اﻟﻬـﻲ ﻣﺜـﻞ ﺧﻀـﻮع و ﺧﺸـﻮع و‬
‫ﺧﺎﻛﺴﺎري‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬وﻓﺎ‪ ،‬راﺳﺘﻲ و ﭘﺎﻛـﺪاﻣﻨﻲ ﻣﺜـﻞ ﻫﻤـﺎن اﻋﻀـﺎي‬
‫ﺑﺪن اﺳﺖ ﻛﻪ در رﺣﻢ ﺷﻜﻞ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از اﻳﻦ ﺻﻔﺎت ﻣﺜـﻞ ﺑـﺬري‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در وﺟﻮد ﻛﺎﺷـﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد و درﺧـﺖ آن در ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ ﺛﻤـﺮ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﻗﺼﻮر وﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣـﺎ در ﭘـﺮورش ﻫﺮﻳـﻚ از اﻳـﻦ ﺻـﻔﺎت‪ ،‬ﺳـﺒﺐ‬
‫دوري از ﺣﻖ و ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ ﻣﺎ از ﻣﻮاﻫﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ دو ﻋﺎﻟﻢ‬
‫وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺻﻠﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺤﻮري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﮕﺮ دور آن ﻣﻲﭼﺮﺧﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛـﻪ وﺣـﺪت ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﻓﻘـﻂ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤـﺔ ﻧـﻮع‬
‫ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﻪ از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻌﻮد ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ و ﻋﻮاﻟﻢ روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻋﻀـﺎي ﻳـﻚ‬
‫ﻫﻴﻜﻞ واﺣﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ارﺗﺒﺎط دارﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺮاي ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻗﻮاي روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﭘﺮورش ﻧﺪادهاﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ارﺗﺒـﺎط‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻴﻦ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن را درك ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ اﻳـﻦ ﻗـﻮاي روﺣـﺎﻧﻲ رﺷـﺪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط درك ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط روﺣﺎﻧﻲ ﻧﺰد اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ ﺑﺴﻴﺎر واﺿﺢ‬
‫و روﺷﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪219‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫”رؤﻳﺎي اﻧﺒﻴﺎء ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻛﺘﺸﺎف روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫دارد‪ .‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ را در ﭼﻨﻴﻦ ﺻـﻮرﺗﻲ دﻳـﺪم و ﭼﻨـﻴﻦ ﮔﻔـﺘﻢ و‬
‫ﭼﻨﺎن ﺟﻮاب داد‪ ،‬اﻳﻦ رؤﻳﺎ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﺪاري اﺳﺖ ﻧﻪ ﺧـﻮاب‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ اﻛﺘﺸـﺎف‬
‫روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪“.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﻮاي روﺣﺎﻧﻴﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد اﻣﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ در آﺷﻜﺎر ﺷﺪن اﻳﻦ ﻧﻴـﺮو ﺗـﻼش ﻛﻨـﻴﻢ و ﭘﺎﻓﺸـﺎري‬
‫ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ در راﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻈـﺎﻫﺮ اﻟﻬـﻲ ﺑـﺮاي ﻣـﺎ ﺗﻌﻴـﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨـﻴﻢ و ارادة ﺧـﻮد و ﺧﻮاﺳـﺘﻪﻫﺎﻳﻤـﺎن را در ارادة او ﻓـﺎﻧﻲ‬
‫ﺳﺎزﻳﻢ و دل از آرزوﻫﺎ و دﻟﺒﺴﺘﮕﻲﻫﺎ ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻮاي روﺣـﺎﻧﻲ در ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ در ﻗﻮاي روﺣﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺪاﺧﻠﻪ در ﺣﺎﻟﺖ روح در ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﻌـﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﻮاي روﺣﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد وﻟﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ‪ ‬ﻋـﺎدي در اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻃﻔﻠﻲ ﻛﻪ در رﺣﻢ ﻣﺎدر اﺳﺖ‪ ،‬داراي ﭼﺸـﻢ و ﮔـﻮش و دﺳـﺖ و ﭘـﺎ و‬
‫دﻳﮕﺮ اﻋﻀﺎ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ اﻋﻀﺎي ﻓﻌﺎل ﺑﺪن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬ﻫـﺪف‬
‫اﺻﻠﻲ از زﻧﺪﮔﻲ در اﻳﻦ ﻋـﺎﻟﻢ ﻣـﺎدي‪ ،‬ورود ﺑـﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﺳـﺖ و در‬
‫آﻧﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻗﻮا ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺮداﺧـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑـﻪ ارواح‬
‫درﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺗﺮﻗﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬دﻋـﺎ‬
‫و ﻣﻨﺎﺟﺎت در ﺣﻖ آﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻧﺠﺎم اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﺔ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﺧﻴﺮات و ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮّات ﺑﻪ ﻧـﺎم‬
‫آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻲ و رﺷﺪ روح ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎري ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و واﺳﻄﺔ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣـﺎ‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ارواح ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻏﻔﻠﺖ و ﮔﻨﺎه و ﺑـﻲاﻳﻤـﺎﻧﻲ ﻣـﺮدهاﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫‪220‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﻤﻚ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ و ﺷـﻔﺎﻋﺖ ﻧﻔـﻮس ﻣﻘﺪﺳـﻪ در ﻋـﻮاﻟﻢ ﺑﻌـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺮﻗﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺒﺖ اﻳﻤﺎن دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻔﺎﻋﺖ از ﻛﻤـﺎﻻﺗﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﻣ‪‬ﻘﺮﺑﺎن درﮔﺎه و ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻗـﺪرت آن را‬
‫داﺷﺖ ﻛﻪ از ﺑﺮاي دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد ﻃﻠﺐ ﺷﻔﺎﻋﺖ و آﻣﺮزش ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼـﻪ وﻗﺘـﻲ‬
‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﭼﻪ از ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﺎﻧﻄﻮر‬
‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬اﻏﻨﻴﺎ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﻘﺮا و ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن را ﻳﺎري ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ اﻏﻨﻴﺎي روﺣﺎﻧﻲ و ﺛﺮوﺗﻤﻨـﺪان ﻣﻌﻨـﻮي ﻗﺎدرﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻓﻘـﺮاي‬
‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ را ﻳﺎري ﻛﻨﻨﺪ و دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺔ ﻋﻮاﻟﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺧﺪا‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻓﻀﻞ او ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺣﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﺗﻀﺮع و زاري و دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻏﻨﻲﺗﺮ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬در آن ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮن ﻣﺎل‬
‫و داراﻳﻲ و ﻏﻨﺎ و ﺛﺮوﺗﻲ ﺟﺰ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻓﻘﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﺑﻪ‬
‫دﻋﺎي ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ و ﭘﺎﻛﺎن ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻏﻨﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ دﻋـﺎ و‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺧﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺮﻗﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ در ﺣـﻖ ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ رﻓﺘﻪاﻧﺪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ در ﺣﻖ ﻣﺎ دﻋﺎ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺳﺌﻮال ﺷـﺪ‪" :‬آﻳـﺎ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﺔ اﻳﻤـﺎن و ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻣﻲﺗﻮان ارواﺣﻲ را ﻛﻪ ﺑﻴﺨﺒﺮ از ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ در ﮔﺬﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬آﮔـﺎه ﺳـﺎﺧﺖ؟"‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫” ﺑﻠﻲ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ دﻋﺎﻫﺎي ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺛﺮ دارد‪ ،‬ﻟـﺬا درﻋـﺎﻟﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻔﻮذش ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ و ﻋﻮاﻟﻢ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺟﺪاﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﺛﺮات روﺣﺎﻧﻲ و ﺣﻘﻴﻘﻲ دﻋﺎ در ﻋﺎﻟﻢ دﻳﮕﺮ اﺳـﺖ‬
‫ﻧﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪” .‬‬

‫‪221‬‬
 ‫اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﺑﻴﺎﻧﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرات ﻣﻈـﺎﻫﺮ‬
‫اﻟﻬﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻫﻞ ﻣﻠﻜﻮت و ﺟﻨﺖ و اﻫـﻞ ﺳـﺮاﭘﺮدهﻫـﺎي ﻋﻈﻤـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او درود ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺳﺌﻮال ﺷﺪ‪" :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ ﮔـﺎﻫﻲ‬
‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﻳﺎد دوﺳﺘﻲ ﻣﻲاﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟"‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﻟﻬﻲ ﭼﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺷـﺨﺺ ﺿـﻌﻴﻒ‬
‫اﻣﻴﺪش ﺑﻪ ﻗﻮي ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎدش ﻣﻲاﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ واﺳـﻄﺔ‬
‫ﻗﺪرت اﻟﻬﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻫﻤﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮده اﻳﻦ ﻗﺪرت را داﺷـﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻫـﺮﻛﺲ ﻧﻴـﺮو ﺑﺨﺸـﺪ و ﻳـﺎري‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺮّ وﺟﻮد ﻧﺪارد‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ و ﭼﻴﺰي ﺑﻨﺎم اﻫﺮﻳﻤﻦ ﻳﺎ ﺷﺮّ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪،‬‬
‫ﻧﺒﻮدن ﻧﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔـﻲ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻣﻼً ﺗﺎرﻳﻚ ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺗﺎرﻳﻚ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻮر ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺮّ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮدن ﺧﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻘﺼﺎن و ﻛﺎﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻧﺒﻮدن ﻛﻤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼـﻪ‬
‫ﻛﻤﺎل اﻓﺰوده ﮔﺮدد‪ ،‬از ﻧﻘﺼﺎن ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺷﺮﻳﺮ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻛﻤﺎﻻت اﻟﻬﻲ در او رﺷﺪ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ زﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺬر در آن ﻧﺮوﺋﻴـﺪه و‬
‫ﺧﺸﻚ و ﺑﻲﺛﻤﺮ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ ﺑﻴﻨـﺎ ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻴﻨـﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﺋﻴﻢ؛ ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺷﻨﻮا اﺳﺖ ﻳﺎ ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ ﻧـﺎدان اﺳـﺖ‪،‬‬
‫آﮔﺎﻫﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ ﻋﻠﻢ و آﮔـﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻧـﺎداﻧﻲ ﻣﺤـﻮ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬و ﺑـﺎ روﺣﺎﻧﻴـﺖ و‬
‫ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﻓﻀﺎﺋﻞ‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻪ اﺧﻼق ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪222‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ‬
‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫اﺧﺘﻼف ﻧﺎﺷﻲ از ﺧﻄﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺻﻠﻲ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ و ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ و ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻢ و دﻳﻦ اﺧﺘﻼﻓﻲ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ ،‬آن اﺧﺘﻼف از ﺧﻄﺎي ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬در ﻃﻮل ﻗﺮون‬
‫و اﻋﺼﺎر‪ ،‬اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دﻳﻦ و ﻋﻠـﻢ ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪه‪ ،‬از ﻧـﺎداﻧﻲ و‬
‫ﺗﻌﺼﺐ و ﻏﺮور و ﺣﺮص و ﻛﻮﺗﻪﺑﻴﻨﻲ و ﺗﻨﮓﻧﻈﺮي و ﺳﺨﺘﮕﻴﺮي و ﻟﺠﺎﺟـﺖ‬
‫ﻧﺎﺷﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﺎ روح ﺣﻘﻴﻘﻲ دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺳـﺖ‬
‫زﻳﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ و اﺳﺎس اﻳﻦ دو ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ را رد ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﻋـﺎﻟَﻢِ‬
‫ﻋﻠﻢ و اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬دﻳﻦ را اﻧﻜﺎر ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺮوان ﻧﺎﻻﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﻬﻢ ﻧﺎﻗﺺ‬
‫ﺧﻮد ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ زدهاﻧﺪ و ﺣﺘﻲ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺻﻠﻴﺔ دﻳﻦ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣـﻮش‬
‫ﻛﺮده ﻇﻮاﻫﺮ دﻳﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎ ﻋﻘـﻞ ﻣﺤـﺪود ﺧـﻮد ﻫﺮﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ دﻳﻦ ﺷﻤﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎداﻧﻲ و ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮري ﻛﻪ از ﺳﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪي ﻣﻄـﺎﺑﻖ آن زﻣـﺎن آورد‪،‬‬
‫ﻫﺪف ﺗﻴﺮ ﻣﻼﻣﺖ و ﺗﻴﻎ ﺟﻔﺎي آﻧﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ذﻫﻦ ﺑﻴﻤﺎر ﺧﻮد‪ ،‬از ﺧـﺪا‬
‫و ﻣﻈﻬﺮش ﺗﺼﻮﻳﺮي ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻤﻲآﻳـﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻋﻮد از ﻣﺤﻞ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ در ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻄﻲ‬
‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و ﻛـﺎري ﺑﻜﻨـﺪ و ﺳـﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻣﻲﭘﺴﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن و‪‬ﻫﻢ و ﺧﻴﺎل ذﻫﻦ ﺧﻮد را ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣـﻲﭘﻨﺪارﻧـﺪ‪ ،‬در ﺻـﺪد‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را راﻫﻨﻤﺎ ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﻓﺮﺳـﺘﺎدة‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻛﺎﻓﺮ و ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺮدم ﻣﻲﺷﻤﺮﻧﺪ‪.‬‬
 ‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫ﺑﺮﺧﻲ از اﻳﻦ دﺷﻤﻨﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻦ ﺑﺮﺗﻦ دارﻧﺪ و ﺧﻠﻖ‬
‫ﺑﻴﭽﺎره ﺑﻪ ﭘﻴﺮوي آن ﮔﺮﮔﺎن ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺷﺒﺎﻧﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪهاﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﺑـﺎ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ و ﺑﺮﺧﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎن ﻧﺎﺑِﺨﺮَدي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼـﻮن‬
‫ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺧﻄﺮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﻴـﺎم ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و ﺗـﻼش‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫آزار ﺑﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺧﺪا ﻳﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪان دﮔﺮاﻧﺪﻳﺶ‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ در ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘـﻪ ﺷـﺪﻧﺪ و ﻣـﺮدم را‬
‫ﺑﻪ راه رﺳﺘﮕﺎري و ﺳﻌﺎدت روﺣﺎﻧﻲ دﻋﻮت ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ اذﻳـﺖ و آزار ﺧﻠـﻖ‬
‫دﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮوان اوﻟﻴﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ‪،‬ﻛﻪ ﺟﻮاﻫﺮ ﺧﻠﻖ در آن زﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﺎل و‬
‫ﺟﺎن در راه اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻓﺪا ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺳﺎل ‪ 1844‬ﻣﻴﻼدي ﻛﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﻟـﺪ ﺷـﺪ‪ ،‬ﻫـﺰاران ﻧﻔـﺮ از‬
‫ﭘﻴﺮوان اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻏﺎﻓﻼن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪﻧﺪ و دهﻫـﺎ ﻫـﺰار ﻧﻔـﺮ‬
‫دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎر زﻧﺪان و ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﺑﺮﺑﺎد دادﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺧـﺎك‬
‫ﻓﻘﺮ وذﻟّﺖ ﻇﺎﻫﺮه ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻗﺮن و ﻧﻴﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز اﻳﻦ ﺻﺪﻣﺎت و زﺣﻤﺎت و‬
‫ﺣﺘﻲ ﺷﻬﺎدتﻫﺎ اداﻣﻪ دارد‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺤﻮﻻت‬
‫و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎي ﻋﻈﻴﻤﺘﺮي ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ ﻓـﺪا و ﻗﺮﺑـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ آزار‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﭘﻴﺮوان آﻧﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻢ ﻧﻴﺰ‬
‫ﭘﻴﺸﺮوان و ﻧﻮاﻧﺪﻳﺸﺎن ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﻪ اذﻳﺖ و آزار ﻧﺎداﻧﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻴﻮرداﻧﻮ ﺑﺮوﻧﻮ در ﺳﺎل ‪ 1600‬ﻣﻴﻼدي ﺑﻪ ﻋﻠﺖ آن ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ زﻣﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌـﺪ ﮔﺎﻟﻴﻠـﻪ ﻧﻴـﺰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﺮدش زﻣﻴﻦ ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﻲ ﺑـﺮد‪ ،‬زﻳـﺮ ﻓﺸـﺎر ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻴـﺎورد و ﭼـﻮن‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮوﻧﻮ دﭼﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ زاﻧـﻮ درآﻣـﺪ و ﺗﺒـﺮي ﻛـﺮد‪.‬‬

‫‪224‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫داروﻳﻦ و ﭘﻴﺸﺮوان ﻋﻠﻢ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺟﺮﺋـﺖ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ ﺑـﺮﺧﻼف ﻛﺘـﺎب‬
‫ﻣﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ و ﻋﻤﺮ زﻣﻴﻦ را ﺑﻴﺶ از ‪ 6‬ﻫﺰار ﺳـﺎل ﺑﺪاﻧﻨـﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻔﻴـﺮ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﺮﻳﺴﺘﻒ ﻛﻠﻤﺐ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﻤـﻮد ﻛـﻪ از ﺳـﻮي دﻳﮕـﺮ زﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻋﻠﻢ در آن‬
‫زﻣﺎن ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ وي ﺑـﻪ آن ﺳـﻮي ﻛـﺮه زﻣـﻴﻦ ﺑﺮﺳـﺪ‪،‬‬
‫ﻛﺸﺘﻲاش واژﮔﻮن ﻣﻲﮔﺮدد و ﻏﺮق ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬ﮔـﺎﻟﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﭘﻴﺸـﺮو در داﻧـﺶ‬
‫اﻟﻜﺘﺮﻳﺴﻴﺘﻪ از ﻃﺮف ﻫﻤﻜﺎران داﻧﺸـﻤﻨﺪ ﺧـﻮد ﻣﺴـﺨﺮه ﺷـﺪ و او را ”ﻣﻌﻠـﻢ‬
‫رﻗﺺ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪﻫﺎ“ ﻟﻘﺐ دادﻧﺪ‪ .‬ﻫﺎروي ﻛـﻪ ﻗـﺎﻧﻮن ﮔـﺮدش ﺧـﻮن را ﻛﺸـﻒ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻣﻮرد اذﻳﺖ و آزار ﻫﻤﻜﺎران ﺣﺮﻓﻪاي ﺧـﻮد ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ و از ﻛﺮﺳـﻲ‬
‫ﺗﺪرﻳﺲ داﻧﺸﮕﺎه اﺧـﺮاج ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ داﻧﺸـﻤﻨﺪي دﺳـﺘﮕﺎه ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴـﻮ را‬
‫اﺧﺘﺮاع ﻛﺮد‪ ،‬داﻧﺸﻤﻨﺪان رﻳﺎﺿﻲ آن زﻣﺎن در اروﭘﺎ‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻃﺎﻟﺐ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬روي ﻛﺎﻏﺬ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﭼـﺮخ آﻫﻨـﻲ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮ روي ﺧﻂ آﻫﻦ ﺻﺎف‪ ،‬ﺑﺎري را ﺣﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ زاﻣﻨﻬﻮف‪ ،‬داﻧﺸﻤﻨﺪي ﻛﻪ زﺑﺎن اﺳﭙﺮاﻧﺘﻮ را اﺧﺘﺮاع ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﺗﻤﺴﺨﺮ دﭼﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻠﻮع ﺻﺒﺢ آﺷﺘﻲ‬
‫از ﻳﻚ ﻗﺮن ﭘـﻴﺶ ﺗـﺎ ﻛﻨـﻮن در ﻋﻘـﻞ و اﻧﺪﻳﺸـﻪ ﺟﻬـﺎن و ﺟﻬﺎﻧﻴـﺎن‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰي روي داده و ﻧﻮر ﺟﺪﻳـﺪي ﺑـﺮ اﻓﻜـﺎر ﺗﺎﺑﻴـﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮري ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را روﺷﻦ ﻛﺮده و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑـﻪ اﻟﻔـﺖ و آﺷـﺘﻲ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﻮز ﻃﻨﻴﻦ ﺑﺎل و ﭘﺮ زدن ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن دﻳﻨـﻲ ﻛـﻪ ﺧـﻮد را ﺣـﺎﻛﻢ‬
‫ﻣﻄﻠﻖ اﻓﻜﺎر ﻣﺮدم ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺷـﻜﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫زودي اﻳﻦ ﺻﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲﮔﺮاﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا زﻣﺎن آن رو ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬

‫‪225‬‬
 ‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫اﻳﻨﻚ ﺑﻪ روﺷﻨﻲ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ و اﻓﻜﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ اﺧـﺘﻼف ﺑـﻴﻦ دﻳـﻦ و‬
‫ﻋﻠﻢ داﻣﻦ ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻧﻮع ﻋﻠﻢ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ و ﻧﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ .‬اﻣﺮوز ﻣﺎ‬
‫درﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ درﺑﺎرة ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻲداﻧﻴﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪﻫﺎﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﻗﻄﺮه اﺳﺖ ﺑﻪ درﻳﺎ‪ .‬اﻣﺮوزه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻇـﺎﻫﺮ ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ را ﻣـﻲﺑﻴﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ در‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺮوز ﻗﻮه اﻟﻜﺘﺮﻳﺴﻴﺘﻪ در ﺗﻤﺎم‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻲ اﻳﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ اﮔﺮ آﻧﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد‪،‬‬
‫ﻫﻤﺔ اﻣﻮر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺮد اﺳﺖ و ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲﮔﺮدد‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﺳﺘﺎرة دﻳﮕﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﻛﻬﻜﺸـﺎن‬
‫ﻣﺎ ﻧﻮراﻓﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻬﻜﺸﺎن ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻜـﻲ‬
‫از ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﻛﻬﻜﺸﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﺣﺘﻲ ﻛﻮدﻛﺎن دﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ در‬
‫ﺷﺶ روز ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻓﻘﻂ ‪ 6‬ﻫﺰار ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ ﭘﺪﻳـﺪ آﻣـﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس و ﻗـﺮآن ﻛـﺮﻳﻢ ﺑﻴـﺎن‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬داراي ﻣﻌﺎﻧﻲ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻤﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎي آﺳﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻈـﻴﻢ ﺗـﺮ از‬
‫آن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮو ﺑﺮﻳﺰد و ﻳﺎ ﻛﻮهﻫﺎ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ و زﻣﻴﻦ ﻗﺼـﻪﮔـﻮﻳﻲ آﻏـﺎز‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻣﺮدﮔﺎن از ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺑﻴﺮون آﻳﻨﺪ و ﺻﺤﺮاي ﻣﺤﺸﺮ آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛـﻪ وﺻـﻒ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ آﻳﺎت و ﻛﻠﻤﺎت داراي ﻣﻔﻬﻮم ﭘﻮﺷـﻴﺪهاي‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﺮدهﺑﺮداري از راز آن اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ‬
‫اﻛﻨﻮن ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ در ﻗﺮآن و ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﻗﺒﻞ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ آن‬
‫از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪226‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻋﺎﻟَﻢِ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﻋﻠﻢ و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﻣﺪﻳﻮن اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا‬
‫ﻛﻪ آﻧﺎن ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﺔ اﻓﻜﺎر ﭘﻮﺳﻴﺪه و اوﻫﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﺑﻲﭘﺎﻳﺔ ﻛﻬﻨﻪ زدﻧـﺪ‬
‫و اﺟﺎزه دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻲﭘﺮده و آزاد‪ ،‬رخ ﺑﻨﻤﺎﻳـﺪ و ﻋـﺎﻟَﻢِ ﻋﻠـﻢ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ و اوﻟﻴﺎ و اﻧﺒﻴﺎ و ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻣﺪﻳﻮن اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﺑـﻼ و‬
‫ﺳﺨﺘﻲ در ﺣﻴﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺸﻮد ﺑﺎ ﻣﻴﺰانﻫﺎي ﻣـﺎدي آن را ﺳـﻨﺠﻴﺪ‪ .‬ﺣﻴـﺎت اﻧﺴـﺎن ﻓﺮاﺗـﺮ از اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺪت ﻣﺤﺪودي در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ و ﺳـﭙﺲ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺑﻲﻋﻘﻴﺪه و ﻣﺎده ﭘﺮﺳﺖ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻋﺎﻟﻢِ ﻧﺎﭘﻴﺪا و ﻋﻘﻼﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊﺗﺮ از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢِ آﺷﻜﺎر و ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ و ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﻗﻠﻪﻫﺎي ﻛﻮﻫﻲ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ اوﻟـﻴﻦ‬
‫ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ و در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺧﻮرﺷﻴﺪ راﺳﺘﻲ ﻃﻠﻮع ﻧﻤـﻮده و ﺷـﻌﺎع ﻧـﻮراﻧﻲ آن‪ ،‬ﻋـﺎﻟﻢ را‬
‫روﺷﻦ ﻛﺮدهاﺳﺖ‪ .‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻨﺎن ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻫﻲ‬
‫اﻓﻜﻨﺪه ﻛﻪ ﻗﻠﺐ و روح و ﻋﻘﻞ و وﺟﺪان را راﺿﻲ و ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﻮدهاﺳﺖ‪ .‬ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ درﻛﻤﺎل ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼﻗﻪ دﺳﺖ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﺧـﻮد را از ﺗﻌﺼـﺒﺎت آزاد ﻛﻨـﻴﻢ و ﺑـﺎ‬
‫ﻋﻘﻞ ﻓﺎرغ و ﻓﻜﺮ آزاد و ﻗﻠﺐ ﭘﺎك ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﺮف وﺟﻮد ﺧـﻮد را از ﮔﻔﺘـﻪﻫـﺎ و‬
‫ﺷﻨﻴﺪهﻫﺎ و آرا و ﻧﻈﺮﻳﺎت ﺑﻲاﺻﻞ و اﺳﺎس ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ و ﺑﺪون ﺗﻌﺼـﺐ ﺑـﺎ‬
‫دﻳﺪة ﺑﻴﻨﺎ و ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﻮﻳﺎي ﺣﻖ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺎم وﺟﻮد ﻣﺎ ﻟﺒﺮﻳﺰ از اﻓﻜـﺎر‬
‫ﭘﻮﺳﻴﺪة ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮﺣـﻖ ﻫﺴـﺘﻴﻢ و‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﺎﻃﻞ‪ .‬اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺎﻧﻊ در راه اﺗﺤـﺎد ﻋـﺎﻟﻢ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫـﻴﭻ‬

‫‪227‬‬
 ‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻮر را ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ از ﻫﺮ ﭼﺮاﻏﻲ ﺑﺘﺎﺑـﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻞ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺋﻴﺪ از ﻫﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺳﺘﺎرة روﺷﻦ از ﻫﺮ اﻓﻘﻲ ﺑﺘﺎﺑـﺪ‪ ،‬ﺳـﺘﺎرة‬
‫روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻌﺼﺐ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ از ﻫـﺮ‬
‫اﻓﻘﻲ ﻃﻠﻮع ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲدرﺧﺸـﻴﺪ در ﻣﻮﺳـﻲ و‬
‫ﺑﻮدا و زرﺗﺸﺖ و ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ آﻧﭽـﻪ‬
‫ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﮕﺬارﻳﻢ و آﻧﭽﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺎ در رﺳﻴﺪن ﺑـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﺳـﺖ ﺑﺮﻃـﺮف‬
‫ﺳﺎزﻳﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را از ﺳﺮﮔﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣـﺎ ﮔـﺮان‬
‫آﻳﺪ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﻨﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮي ﻳـﺎ ﻋﻘﻴـﺪهاي ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ آن ﭘﺎيﺑﻨﺪ ﺑﻮدهاﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮدهاي ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ و ﻓﻜﺮ ﻣﺎ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ و‬
‫ﻣﺎ را از اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﺎزدارد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﺮ ﻗﻴﺪي رﻫﺎ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﺎ ﻓﻜﺮ آزاد ﺟﺴﺘﺠﻮ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬اُﻟُﻮﻫﻴ‪‬ﺖ )ﺧﺪاوﻧﺪ(‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺗﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ذات ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻴﺮ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﻓﻜﺮش ﻣﻮﻓﻖ ﺑـﻪ اﺧﺘﺮاﻋـﺎت ﺑﺰرﮔـﻲ‬
‫ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺳﺮزده و از اﺳﺮار ﺑﺴﻴﺎري ﭘﺮده ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ‬
‫وﺟﻮد ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺎﻟﻖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭘﻲ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻗﻴـﻖ و ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﺠﻬ‪‬ـﺰ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﺑﻔﻬﻤﺪ اﻧﺴﺎن و ﻋﻘﻞ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ذات اﻟﻬﻲ ﭘـﻲ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻋﻘـﻞ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ذات ذرهاي از ذرات اﻳـﻦ ﻋـﺎﻟﻢ ﭘـﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل درﺑﺎرة ﺟـﻮﻫﺮ ذات ﺧﺪاوﻧـﺪ ﮔﻔﺘـﻪ ﺷـﺪه‪ ،‬اﻓﻜـﺎر و‬
‫ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮده و ﺑﺲ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﻣﺎ ﻗـﺎدر ﺑـﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﺣـﻖ‬
‫ﻧﺒﻮده و ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪228‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫اﮔﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ذات اﻟﻬﻲ ﻏﻴـﺮ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟـﻲ ﻓﻀـﻞ و ﻋﻨﺎﻳـﺖ او‬
‫ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻖ‪ ،‬آن وﺟﻮد ﻏﻴﺐ ﺑﻠﻨﺪﻣﺮﺗﺒﻪاي اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮان او را درك ﻧﻤﻮد و او را وﺻﻒ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ آﺛﺎرش ﻧﻤﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت داوود ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫”آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا را ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻓﻠﻚ از ﻋﻤﻞ دﺳـﺘﻬﺎﻳﺶ ﺧﺒـﺮ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬روز ﺳﺨﻦ ﻣﻲراﻧﺪ ﺗﺎ روز؛ و ﺷﺐ ﻣﻌﺮﻓـﺖ را اﻋـﻼن ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﺷﺐ“)‪(28‬‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻴﻪ‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﭼﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﻣﻮﻫﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﺣﺪ و اﻧﺪازة ﺧﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻫﺮﭼﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻓﺘﺎب ﻗﺮار ﮔﻴﺮد ﻧـﻮر‬
‫آن را ﺑﻪ درﺟﻪ و اﻧﺪازة ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬زﻏﺎل ﻛﻤـﻲ از ﻧـﻮر را و‬
‫ﺳﻨﮓ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﮔـﭻ ﺑﻴﺸـﺘﺮ از ﺳـﻨﮓ‪ ،‬ﻧـﻮر را ﻣـﻨﻌﻜﺲ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ در‬
‫ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﻳﻦ اﻧﻌﻜﺎﺳﻬﺎ‪ ،‬ﺷﻜﻞ و رﻧﮓ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎﻧﺘﺎب ﺑﺘﻤﺎﻣـﻪ‪ ،‬آﺷـﻜﺎر‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻳﻚ آﻳﻨﻪ ﺻﺎﻓﻲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ و‬
‫رﻧﮓ آن را ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳـﺎن ﻣـﻲﺳـﺎزد‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ آﻳﻨـﻪ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ را دﻳﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدات ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧـﻪ‪ ،‬از ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﺮاي ﻣـﺎ ﺣﻜﺎﻳـﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﻨﮓ ﺑﺨﺸـﻲ از‬
‫وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﺧﺪا را ﻧﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﮔﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ .‬ﺣﻴﻮان ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳـﺎت و ﺧﻠﻘـﺖ‬
‫ﺧﻮد و ﻏﺮﻳﺰه و ﻧﻴﺮوي ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮔﻴـﺎه‪ ،‬از ﻗـﺪرت و اﺣﺎﻃـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ و ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﺴﺖ و ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺣﺎﻛﻲ از ﺧﺪاوﻧـﺪ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﻮاي ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰي ﻛﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ از ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ در وﺟﻮد ﺷﻌﺮا و‬
‫ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ و ﻧﺎﺑﻐﻪﻫﺎ و داﻧﺶﭘﮋوﻫﺎن ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎن اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ ﻣﻈـﺎﻫﺮ‬
‫اﻟﻬﻲ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان آﺳﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬آﻳﻨﺔ ﺗﻤﺎمﻧﻤﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﻮار ﺣﻜﻤـﺖ و‬
‫‪229‬‬
 ‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻲ را ﺑﺘﻤﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﺳـﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻫـﻴﭻ آﻳﻨـﻪاي ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻳﻨﻪ وﺟﻮد دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ از ﻏﺒﺎر‬
‫ﻫﻮي و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي و ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﻛﺪر و ﺗﻴﺮه ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬وﻟﻲ آﻳﻨﺔ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﺻـﺎف‬
‫و ﺷﻔﺎف و ﺑﺪون ﻏﺒﺎر‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳـﺖ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺟﻬـﺖ‪ ،‬آﻧـﺎن‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺑﻲ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻟﻬﻴﻪ و ﻗﻮة روح اﻟﻘﺪس ﻛـﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ ﺳﺎﻃﻊ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺗﺮﻗﻲ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻠﻲ در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﺮﻗﻲ و رﺷﺪ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ درﻛﻤﺎﻻت‪،‬‬
‫در ﻣﻘﺎم ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬وﺳﻴﻠﺔ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در رﺗﺒﺔ ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮي از‬
‫ﻛﻤﺎل ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻜﻪ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻛﻤﺎل ﻗﺮار دارﻧـﺪ‪ ،‬ﻣـﺪدﻛﺎر ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻧﻮع ﺑﺸﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ رﺷﺘﻪ ﻫـﺎﻳﻲ از ﻛـﺶ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻳﻜﻲ‪ ،‬از ﺳﻄﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ رود‪ ،‬رﺷـﺘﻪﻫـﺎ ﻛﺸـﻴﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و رﻓﻘﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲاش ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ او را ﺑﻪ ﺟـﺎي ﺧـﻮد ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨـﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻲ او ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﻛﺸـﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼـﻪ او ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑـﺎﻻ‬
‫رود‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ او را ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ و او ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﻋﻨﺎﻳﺖ اﻟﻬـﻲ ﻛـﻪ از اﻓـﺮاد ﺑـﺎﻻﺗﺮ از ﺧـﻮد‪،‬‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻ ﻣـﻲﻛﺸـﺪ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻘـﺎم در‬
‫ﻛﻤﺎﻻت و رﺷﺪ را ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ اﻟﻬﻲ دارا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا آﻧﻬـﺎ‬
‫در زﻣﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺑـﻮدهاﻧـﺪ و ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺎ ﺗﺄﻳﻴـﺪ و ﻳـﺎري ﺧﺪاوﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﻋﺎﻟﻢ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدهاﻧـﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺑـﺎﻻ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﻣـﺮدم ﻋـﺎﻟﻢ‪ ” ،‬ﺻـﺮاط ﻣﺴـﺘﻘﻴﻢ“ و ﻣﺴـﻴﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺑﻮده و ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮاﻫﺐ و ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻬﺎي‬
‫ﻣﺸﺘﺎق و ﻣﺴﺘﻌﺪ‪ ،‬رﺳﻴﺪه و ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از آن ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺧﻮد‬
‫را در ﻃﺮح ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و ﺳﻌﺎدت ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷـﺘﻪ‬

‫‪230‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫و ﺑﻪ آن ﺳﻬﻢ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧ‪‬ﻠﻘﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴـﺘﻲ آﻏـﺎزِ زﻣـﺎﻧﻲ ﻧـﺪارد‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﭻ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮاي آﻏﺎز آن ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ﺑﻮده و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧَﻠﻖ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ْ‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻠﻖ داﺷﺘﻪ و ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﻧﻈﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪان و ﭘﮋوﻫﺸـﮕﺮاﻧﻲ ﻛـﻪ ﺗـﺎرﻳﺦ ﺧﻠﻘـﺖ‬
‫زﻣﻴﻦ را ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ و ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬ﺷـﻜﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺴـﻴﺎر ﻗـﺪﻳﻤﻲﺗـﺮ از آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ در ﻛﺘـﺐ‬
‫ﻣﻘﺪﺳﻪ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ در ﻛﺘﺎبﻫﺎي‬
‫آﺳﻤﺎﻧﻲ آﻣﺪه‪ ،‬اﺷﺎره و رﻣﺰي اﺳﺖ از ﻣﻌﺎﻧﻲ اﺻﻠﻲ و روﺣﺎﻧﻲ‪ .‬داﺳﺘﺎنِ ﺧﻠﻘﺖ‬
‫در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﻠﻮة اﻋﺠﺎب اﻧﮕﻴـﺰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣﺜـﻞ آﻧﻜـﻪ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻗﻠﻢﻣﻮ‪ ،‬ﺣﺎﻻﺗﻲ را روي ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻋﺎدي‪ ،‬ﻫﺮﻗﺪر دﻗﺖ ﻛﻨـﺪ و زﺣﻤـﺖ ﺑﻜﺸـﺪ‪ ،‬از ﻋﻬـﺪة ﻛﺸـﻴﺪن آن‬
‫ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﺎ در اﻳﻦ روزﮔﺎر اﻳﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ و از ﻣﻌﻨﻲ‬
‫آﻧﻬﺎ آﮔﺎه ﻧﺸﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻧﻲ اﺻـﻠﻲ و‬
‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﻠﻴﺔ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ ،‬آﮔﺎﻫﻲ و اﻃﻼع ﻣﺎ ﺑﺮ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺎﻋﺚ‪،‬‬
‫ﺑﻴﻨﺶ و ﺑﺼﻴﺮت و ﻧﻮراﻧﻴﺖ ذﻫﻦ و اﻓﻜﺎر ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟـﺎي ﻳـﻚ‬
‫ﻃﺮح ﻛﻠﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻋﺎﻟﻲ و روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ از ﻣﺴـﺎﺋﻞ ﭘﻴﭽﻴـﺪة اﻟﻬـﻲ اﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬آﻏﺎزي ﻧﺪارد‪ْ .‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ﺑﻲﻣﺨﻠـﻮق‬
‫ﺗﺼﻮر ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻲرﻋﻴﺖْ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺪارد‪ .‬آﻣﻮزﮔﺎرْ ﺑﻲوﺟـﻮد‪ ‬داﻧـﺶآﻣـﻮز‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ اﺳﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻨﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ زﻣـﺎﻧﻲ را‬

‫‪231‬‬
 ‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮدي اﺑﺪاً در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪاﻳﻲِ‬
‫ْ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗـﺎت او و ﻋـﺎﻟﻢ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن‬
‫وﺟﻮد ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﻛـﺮهاي از‬
‫ﻛﺮات ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺗﺎزه ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ ﻳﺎ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ ،‬اﻣﺎ ﺳـﺎﻳﺮ ﻛـﺮات ﺑﻴﺸـﻤﺎر ﻣﻮﺟـﻮد‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﻛﺮهاي آﻏﺎزي دارد‪ ،‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻬـﺎﻳﺘﻲ ﻫـﻢ دارد‪ .‬زﻳـﺮا ﻫـﺮ‬
‫ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﻠـﻲ و ﭼـﻪ ﺟﺰﺋـﻲ‪ ،‬زﻣـﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺗﺤﻠﻴـﻞ رود‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﺑﻌﻀـﻲ‬
‫ازﺗﺮﻛﻴﺒﺎت ﺧﻴﻠﻲ زود ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲرود و ﺑﻌﻀﻲ دﻳﺮﺗﺮ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﺮود‪.‬‬
‫ﻧﺸﻮ و ﺗﺮﻗﻲ اﻧﺴﺎن‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات زﻧـﺪه ﺑـﺮ روي‬
‫زﻣﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪهاﻧﺪ و در ﻃﻮل زﻣﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻓﺮاواﻧﻲ در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻚ ﺳـﻠﻮﻟﻲ ﺑـﻪ ﻣﻴﻠﻴـﻮنﻫـﺎ ﻣﻴﻠﻴـﻮن زﻧـﺪﮔﻲ ﭘﻴﭽﻴـﺪة‬
‫ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ در آﻏﺎز ﺷﻜﻠﻲ ﺳـﺎده و اﺑﺘـﺪاﻳﻲ‬
‫داﺷﺘﻪ ﻛﻪ در ﮔﺬر زﻣﺎن و ﻧﺴﻞﻫﺎي ﺑﻴﺸﻤﺎر‪ ،‬ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠـﻪ رﺷـﺪﻛﺮده و‬
‫اﻧﺴﺠﺎم ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺮ ﻇﺮاﻓﺖ اﻧﺪاﻣﺶ اﻓﺰوده ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت اﻧﺴـﺎن اﻣـﺮوزي‬
‫درآﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮات از اﺑﺘﺪاي ﺷﻜﻞﮔﻴﺮي ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ او‬
‫و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ رﺷﺪ و ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺟﺴﻤﻲ ﺗﺎ ﺑﻠﻮغ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳـﻚ ﻟﺨﺘـﺔ ﺧـﻮن‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻠﻲ زﻳﺒﺎ و درﺣﺪ‪ ّ‬ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺒـﺪﻳﻞ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌـﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﻴﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬زﻣـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺎﻟﻪﻫﺎي ﺷﻨﺎور دارد و ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎﻫﻲ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺎﻫﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در دوران ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬
‫ﻇﺎﻫﺮْ ﺷﺒﻴﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺣﻴﻮان ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن از اﺑﺘﺪاي ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻪ ﻫـﺮ‬

‫‪232‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﻜﻞ و ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬داراي ﻗـﻮة ﭘﻨﻬـﺎن رﺷـﺪ و ﺗﺮﻗـﻲ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‬
‫اﻣﺮوزي ﺑﻮده و در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ درﺟﺎت ﺑﺎﻻﺗﺮي ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺮه زﻣﻴﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤـﻪ‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺟﻤﺎل و ﺗﺮﻗﻲ و ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﭘـﺲ از ﻃـﻲ‬
‫دوراﻧﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‪ ،‬اﻧﺴـﺎن در اﺑﺘـﺪاي‬
‫وﺟﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻄﻔﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﻧﻤﻮده‬
‫و از ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻲ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﺎل و ﻛﻤـﺎل و ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻲ و‬
‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﻮده‪ ،‬در روي ﻛﺮه زﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤـﺎ ﻛـﺮده و از‬
‫ﺻﻮرﺗﻲ و ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺣﺎﻟﺖ دﻳﮕﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ داده ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬
‫از ﻛﻤﺎل اﻣﺮوزي رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات از ﻧﻄﻔـﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ و ﺑﻠﻮغ ﻳﺎ از ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺳﺎل ﻗﺒـﻞ ﺗـﺎ اﻣـﺮوز‪ ،‬در ﻫﻤـﻪ ﺣـﺎلْ اﻧﺴـﺎن‪،‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ و از اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﻧﻮعِ ﻣﻤﺘﺎز‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪان درﻫﻴﻜﻞ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ دم داﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﺑـﺎزﻫﻢ دﻟﻴـﻞ ﺑـﺮ ﺣﻴـﻮان ﺑـﻮدن او‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات و ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫درﺑﺎرة داﺳﺘﺎن آدم و ﺣﻮا‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛـﻪ اﮔـﺮ اﻳـﻦ‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻇﺎﻫﺮي آن ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺐ و ﺑﻌﻴﺪ اﺳﺖ و ﻋﻘـﻞ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آن را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﻧﺤﻮة ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛـﺮدن‪ ،‬از‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ و ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﻴﺪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎري ﺗﻌﺎﻟﻲ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ آدم و ﺣﻮا و ﺧـﻮردن ﻣﻴـﻮة درﺧـﺖ ﻣﻤﻨﻮﻋـﻪ و اﺧـﺮاج از‬
‫ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ رﻣﺰ و اﺷﺎرهاي اﺳﺖ از اﺳﺮار اﻟﻬﻲ و ﻣﻌﺎﻧﻲ ﻛﻠﻲ ﻛﻪ ﺗﻔﺴـﻴﺮ‬
‫و ﺗﺄوﻳﻞ دارد ﻛﻪ در آﺛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺻﺤﻴﺢ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﺣﺪت‪ ‬ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻋﻠﻢ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﻣﻴﺎن ﺣﻘـﺎﻳﻖ ﻫﻤـﻪ ﻣﻮﺟـﻮدات و‬
‫وﺣﺪت ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻋﻠﻢ ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﺎ ﻓﻴﺰﻳـﻚ‬
‫‪233‬‬
 ‫دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ‬
‫و ﻓﻴﺰﻳﻚ ﺑـﺎ ﺷـﻴﻤﻲ و ﺷـﻴﻤﻲ ﺑـﺎ زﻳﺴـﺖ ﺷﻨﺎﺳـﻲ و زﻳﺴـﺖ ﺷﻨﺎﺳـﻲ ﺑـﺎ‬
‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺑﻄﻮر ﺟﺪاﻳﻲﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ارﺗﺒـﺎط دارﻧـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ در ﻳـﻚ زﻣﻴﻨـﻪ ﻛﺸـﻒ‬
‫ﺟﺪﻳﺪي واﻗﻊ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻮر آن ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺟﻮاﻧﺐ دﻳﮕﺮ و ﻣﻴﺪانﻫﺎي دﻳﮕﺮ روﺷﻨﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل در ﻋﻠﻢ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ واﻗﻒ ﻣـﻲﺷـﻮﻳﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮ ذرة اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ روي ﻫﺮ ذرة دﻳﮕـﺮ ﻣـﺆﺛﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﺮﻗـﺪر اﻳـﻦ ذرات‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺎ ﺑﺰرگ و ﻳﺎ دور ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﺄﺛﻴﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫در ﻋﻠﻢ رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻫﺮ ﻓﺮدي در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑـﺮ اﻓـﺮاد دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ در ﻣﻴﺎن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﭘﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي اداﻣﺔ ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻛﻤﻚ دوﺟﺎﻧﺒﻪ‬
‫ﺿﺮورت دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ در ﻣﻮرد اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ وﻗﺘـﻲ‪ ،‬ﺗﻤـﺪن ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺑﻪ درﺟﺎت ﻋﺎﻟﻲ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﻲِ ﻣﺘﻘﺎﺑـﻞ ﺑـﻪ دوﺳـﺘﻲ و‬
‫ﻫﻤﻴﺎري دوﺟﺎﻧﺒﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫» اي اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮاﭘﺮدة ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ‬
‫را ﻣﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎر ﻳﻚ دار ﻳﺪ و ﺑﺮگ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﺴﺎر‪«.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﺗﻮﺿـﻴﺢ اﻳـﻦ ﺑﻴـﺎن ﻣـﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ در ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻇﻬﻮرات ﺳﺎﺑﻘﻪ دو درﺧﺖ ﺑﻮد‪ ،‬درﺧـﺖ اﻳﻤـﺎن و درﺧـﺖ اﻋـﺮاض‪ ،‬درﺧـﺖ‬
‫دوﺳﺘﻲ و درﺧﺖ دﺷـﻤﻨﻲ‪ ،‬درﺧـﺖ ﻣـﻮﻣﻨﻴﻦ و درﺧـﺖ ﻣﺨـﺎﻟﻔﻴﻦ‪ .‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ اﻳﻦ دو درﺧﺖ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﻳﻚ درﺧﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ‪،‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺆﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮﮔﻬﺎي اﻳـﻦ درﺧـﺖ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮگﻫﺎي درﺧﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻳﺎري ﻣﻲرﺳـﺎﻧﻨﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺎن ﻣﻲﺑﺨﺸﻨﺪ‪ ،‬اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫـﻢ‪ ،‬ﭼﻨـﻴﻦ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﭼﻨـﻴﻦ ﺷـﻮد ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ اﺗﺤﺎد‬
‫ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﺣﺎﻛﻲ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺑﺤﺒﻮﺣـﺔ ﻋﺼـﺮ ﺟﺪﻳـﺪي از‬

‫‪234‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻗﺮار دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺷﺎﻫﺒﺎز ﺟﻮان ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ در آﺷﻴﺎﻧﺔ ﻛﻬﻦ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺻـﺨﺮة‬
‫ﺳﺨﺖ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و ﻣﺎده ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎل ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻓﻀﺎي دﻟﮕﺸﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ‪ .‬آرزو داﺷﺖ اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫زﻧﺠﻴﺮﻫﺎي ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﺻـﺨﺮه ﺑﺴـﺘﻪ و او را از ﭘـﺮواز ﺑـﺎز‬
‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺒﺎز‪ ،‬ﭘﺮواز آﻣﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺎل اﻳﻤﺎن‬
‫و ﻋﻘــﻞ و ﻓﻬــﻢ ﺣﻘﻴﻘــﻲ ﺑﺨﺸـﻴﺪهاﺳــﺖ‪ .‬وﻗــﺖ ﭘــﺮواز اﺳــﺖ و ﺻــﻌﻮد ﺑــﻪ‬
‫آﺳﻤﺎنﻫﺎي ﻣﺤﺒﺖ روﺣﺎﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪة ﻋﻈﻴﻢ دﻳﮕﺮ اﺳﻴﺮِ ﺧﺎك ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‬
‫و ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد در ﻓﻀﺎي ﭘﺎك ﺑﺎ آزادي ﺟﺎن و وﺟﺪان ﭘﺮواز ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ اﻳﻦ ﭘﺮواز ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد و اﻳـﻦ ﺷـﺎﻫﺒﺎزْ ﺗـﺎ اوج ﺑﻠﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺮﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺑﺎﻟﺶ ﻗﻮي و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﺑﺎﻫﻢ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ و ﻣ‪‬ﺘَﻮازِن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎل ﭘﺮواز ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﺎل دﻳﻦ ﭘـﺮواز ﻧﻤﺎﻳـﺪ در‬
‫ﺧﺎرزار ﺗﻘﺎﻟﻴﺪ و ﻫﻮي اﻓﺘﺪ و اﮔﺮﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺑـﺎل ﻋﻠـﻢ‪ ،‬ﻗﺼـﺪ آﺳـﻤﺎﻧﻬﺎ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﺸﻚ و ﺷﻮرهزارِ ﻏﻔﻠﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﻨﺪ و ﻫﻼك ﺷﻮد‪ .‬دﻳﻦ و ﻋﻠﻢ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺎﻣﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻮدﻛﺎن ﺟﻬﺎن در ﻛﻨﺎر داﻧﺶ و ﻓـﻦ و ﻋﻠـﻢ و‬
‫ﺻﻨﻌﺖ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻨﻮع ﭘﺮورش ﻳﺎﺑﻨـﺪ و آزادي‬
‫و آزادﮔﻲ را در اﻃﺎﻋﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ از ارادة اﻟﻬﻲ داﻧﻨﺪ‪ .‬ارادهاي ﻛﻪ در ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و‬
‫دﺳﺘﻮرات ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ آﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﺮ‬
‫روي زﻣﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮد و اردة او ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ ﺟـﺎري ﮔـﺮدد و‬
‫ﺻﻠﺢ اﻋﻈﻢ ﻣﻮاﻫﺐ و ﺑﺮﻛﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﻣﺒﺬول دارد‪.‬‬

‫‪235‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻴﺰدﻫﻢ‬
‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‪.‬‬
‫وﻋﺪهﻫﺎ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫در ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬اﺧﺒﺎر و ﺑﺸﺎراﺗﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ روز آﺧﺮ و ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ذﻛﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه و ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﺗﺎ رﻣﺰ آن ﮔﺸﻮده ﻧﮕﺮدد‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲ‬
‫و ﻣﻔﻬﻮم آن آﺷﻜﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در آﺧﺮ رؤﻳﺎي داﻧﻴﺎل آﻣﺪه‪:‬‬
‫» اﻣﺎ ﺗﻮ اي داﻧﻴﺎل‪ ،‬ﻛﻼم را ﻣﺨﻔﻲ دار و ﻛﺘﺎب را ﺗﺎ زﻣـﺎن آﺧـﺮ ﻣﻬـﺮ‬
‫ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺮدد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد و ﻋﻠـﻢ اﻓـﺰوده ﺧﻮاﻫـﺪ ﮔﺮدﻳـﺪ‬
‫…‪ .‬و ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪم اﻣﺎ درك ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ اي آﻗﺎﻳﻢ‪ ،‬آﺧﺮ اﻳﻦ اﻣﻮر ﭼـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ او ﺟﻮاب داد ﻛﻪ اي داﻧﻴﺎل ﺑﺮو‪ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﻛـﻼم ﺗـﺎ زﻣـﺎن آﺧـﺮ‬
‫ﻣﺨﻔﻲ و ﻣﺨﺘﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ‪(29)«.‬‬
‫در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﻧﻴﺰ در آﻳﺎت ﺑﺴـﻴﺎري از ﻗـﺮآن ﻛـﺮﻳﻢ ﺑـﻪ‬
‫اﺷﺎرات رﻣﺰآﻟﻮدي ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ آن ﭘـﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻗﺮآن در ﻣﻮرد اﻳﻦ آﻳﺎت ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﺄوﻳﻞ‬
‫اﻳﻦ آﻳﺎت را ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻋﻠﻢ راﺳﺦ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ اﻟﻬﻲ و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺸﺎن ﺑﻪ درﻳـﺎي ﻋﻠـﻢ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﺼﻞ اﺳﺖ‪ ،‬راﺳﺦ در ﻋﻠﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ آﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺮاي ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ادﻳﺎن ﻧﻈﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﺔ دﻗﻴﻖ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻋﻠﻤﺎي دﻳﻨﻲ ‪-‬ﻛﻪ ﺑـﻪ اﺷـﺘﺒﺎه ﺗﺼـﻮر ﻣـﻲﺷـﻮد راﺳـﺦ در ﻋﻠـﻢ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ -‬ﺑﺎ رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر و ﭘﻨﺪار ﺧﻮﻳﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔـﺰ از ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫آﮔﺎه ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎري از اﻳﻦ ﻧﺎداﻧﺎن ﻣﻌـﺮوف ﺑـﻪ ﻋﻠـﻢ در ﻗـﺮآن و‬
‫ﻛﺘﺎبﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻗﺒﻞ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣ‪‬ﻨّﺎن و ﻗﻴﺎﻓﺎ دو ﺗـﻦ از ﻋﻠﻤـﺎي ﺑـﺰرگ‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻳﻬﻮد ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺘﻮا ﺑـﺮ ﻗﺘـﻞ ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ دادﻧـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻇﻬـﻮر ﻧﻴـﺰ‬
‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﻣﻌﺮوف و ﻧﺎﻣﻲ در دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم‪ ،‬ﻓﺘﻮا ﺑﻪ ﻛﻔﺮ و ﻗﺘﻞِ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬـﻮر‬
‫اﻟﻬﻲ دادﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎرة ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎي ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﻫﺮ دﻳﻦ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑـﻪ‬
‫وﻋﺪهﻫﺎ و ﻧُﺒ‪‬ﻮ‪‬ات ذﻛﺮ ﺷﺪه در ﻛﺘﺎب آﺳﻤﺎﻧﻲ آن دﻳـﻦ‪ ،‬ﺑـﺎ اﺣﺘﻴـﺎط ﺑﺮﺧـﻮرد‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و اﻳﻦ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ را ﺑﺪون ﻓﻜﺮ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻨﻤﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺮط ﻋﻘﻞ و اﻧﺼﺎف اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ادﻋﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫وﻋﺪة اﻧﺒﻴﺎء و ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ از ﻗﺒﻞ‪ ،‬درﺑـﺎرة او واﻗـﻊ ﺷـﺪه‪ ،‬ﺑـﺎ ﻓﻜـﺮي آزاد و‬
‫ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ ادﻋﺎي او را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬اﮔـﺮ او دروﻏﮕـﻮ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺧﺪﻋـﻪ و‬
‫ﻓﺮﻳﺐ او ﺑﻪ زودي آﺷﻜﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﻴﭻ ﺿﺮري ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ واي ﺑﺮ ﻣﺎ اﮔﺮ او راﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫در و‪‬ﻫﻢ و ﮔﻤﺎن ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻮدهاﻳﻢ و او را از در ﺑِﺮاﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ و ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﮔـﻮاﻫﻲ ﻣـﻲدﻫـﺪ ﻛـﻪ آن‬
‫ﺣﻀﺮت ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻋﻮدي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن و ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﻘـﺪس آﻧـﺎن‪،‬‬
‫وﻋﺪه ﺑﻪ ﻇﻬﻮر او دادهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ از راز ﭘﻨﻬﺎن ﺗﻤﺎم‬
‫وﻋﺪهﻫﺎي اﻟﻬﻲ در ﻛﺘﺎبﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﭘﺮده ﺑـﺮدارد و ﻣﻌﻨـﻲ ﺣﻘﻴﻘـﻲ آن را‬
‫ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر آﻣﺪ‬
‫ﻣ‪‬ﺠﻲء رب ﻳﺎ آﻣﺪن ﭘﺮوردﮔﺎر در روز آﺧﺮ‪ ،‬از وﻋﺪهﻫﺎي اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺔ اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ آن ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﺑﺎﺷﻜﻮهﺗﺮﻳﻦ ﻧﻐﻤﺎت ﺧﻮد را ﺑﺨـﺎﻃﺮ‬
‫آن ﺳﺮودهاﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد از ﻣﺠﺊ رب ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت را در ﻗﺮآن‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ؛ دﻳﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻘﺎءاﷲ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪه در آﻳﺎت ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﺧﺎﻟﺺ وﻋﺪه داده ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫از ﻃﺮﻓﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧـﻮد ﺑـﻮده و ﻫﺴـﺖ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪" :‬ﻣﻦ از رگ ﮔﺮدن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻫﺴـﺘﻢ")‪ (30‬و از ﻃﺮﻓـﻲ‬

‫‪237‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫ذات ﻏﻴﺒﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪي را دﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش رﺳﻴﺪ؟‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛـﻪ ﻣﻈـﺎﻫﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻇـﺎﻫﺮاً ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي در زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻲ ﺑﻪ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻦِ ﻣﺮدم ﭘﺪﻳﺪار ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫آﻳﻨﺔ ﺻﺎﻓﻲ و ﺗﻤﺎمﻧﻤﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﺪار و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ اﻳﺸـﺎن‪ ،‬ﻟﻘـﺎي‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﺠﺊ رب ﻳﺎ آﻣﺪن ﭘﺮوردﮔﺎر اﺷﺎره ﺑـﻪ ﻇﻬـﻮر ﻣﻈﻬـﺮ ﺟﺪﻳـﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻳﻮم آﺧﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫وﻋﺪهﻫﺎي اﻟﻬﻲ درﺑﺎرة ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ‬
‫در ﻓﺼﻞ اول ﻛﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭼﻮن ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﺸﺎرات‬
‫درﺑﺎرة ﻇﻬﻮر ﻣﺴﻴﺢ را درك ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬از آن ﺣﻀﺮت اﻋﺮاض ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و او را‬
‫ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ زدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫"ﻫﻨﻮز ْ‬
‫ﻳﻬﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺷﻴﻪاﻧﺪ و ﺷﺐ و روز اَﻟﻌ‪‬ﺠ‪‬ﻞ اَﻟﻌ‪‬ﺠ‪‬ـﻞ ﻣـﻲﮔﻮﻳﻨـﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ آﻣﺪ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻠﺶ دادﻧﺪ و او را ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻣﻮﻋﻮد ﻣ‪‬ﻨﺘﻈَﺮ ﻧﻴﺴﺖ؛ زﻳـﺮا وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣﺴـﻴﺢ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﻮد‬
‫ﻋﻼﻣﺎت و ﻣﻌﺠﺰات ﺑـﺮ ﺣﻘﻴﻘـﺘﺶ ﺷـﻬﺎدت دﻫﻨـﺪ‪ .‬ﻣﺴـﻴﺢ ﺑﺎﻳـﺪ از ﻣﺪﻳﻨـﺔ‬
‫ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﻲ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ و ﺑﺮ ﻋﺮش داوود ﺟﺎﻟﺲ ﮔﺮدد و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮي از ﻓـﻮﻻد و‬
‫ﻋﺼﺎي آﻫﻨﻴﻦ ﺣﻜﻤﺮاﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺷﺮﻳﻌﺖﻫﺎي ﻗﺒﻞ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨـﺪ و ﺑـﺮ‬
‫ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻗﻮم ﻳﻬﻮد را ﻋﺰﻳـﺰ ﻛﻨـﺪ و در زﻣـﺎن او‪،‬‬
‫ﺻﻠﺢ و آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ درﺟﻪاي ﺑﺮﺳﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻴﻦ ﺣﻴـﻮان و اﻧﺴـﺎن دﺷـﻤﻨﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ از ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ و ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا آﺳﻮده ﺷﻮﻧﺪ‬
‫… اﻳﻦ اﻓﻜﺎر و ﺧﻴﺎﻻت ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و ﻓﻘﻂ اﻟﻔﺎظ را از ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ‬

‫‪238‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫وﻋﺪهﻫﺎ و ﺑﺸﺎرات ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲﻓﻬﻴﻤﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮاً از ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺻﺮه آﻣﺪ اﻣﺎ او از آﺳﻤﺎن آﻣـﺪ‪ .‬از ﺑ‪‬ﻄـﻦِ‬
‫ﻣﺮﻳﻢ زاده ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ روﺣﺶ در آﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺸﻴﺮش ﻟﺴﺎﻧﺶ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ آن‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻴﻦ اَﺑﺮار و اَﺷﺮار و ﺣﻖ و ﺑﺎﻃـﻞ و ﻧـﻮر و ﻇﻠﻤـﺖ‪ ،‬ﺟـﺪاﻳﻲ اﻓﻜﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺔ او ﺗﻴﻎ ﺑ‪‬ﺮّان ﺑﻮد و ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮآن ﺗﻜﻴﻪ زد‪ ،‬ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ اﺑـﺪي ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ آن ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪﺑﻮد‪ .‬آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻧﻪ زﻣﻴﻨﻲ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ‬
‫زﻣﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ آﺳﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫از ﺑﻴﻦ ﻧﻤﻲرود‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ‬ﻣﻮﺳـﻲ را ﺗﻔﺴـﻴﺮ ﻧﻤـﻮد و ﺗﻜﻤﻴـﻞ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺎﺑﻖ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ‬
‫ﻫﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖﻫﺎي ﻗﺒﻞ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪاش ﺑﺮ ﺷﺮق و ﻏﺮب ﻏﻠﺒﻪ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ .‬اﻣﺮوز در ﺗﻤﺎم ﻛﺮه زﻣﻴﻦ ﻛﻠﻤﺔ او ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و اﻓﺮاد ﺑﻴﺸـﻤﺎري‬
‫او را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬او ﻳﻬﻮد را ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻤﻮد ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻗﻮم ﻳﻬـﻮد‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﻘﻴﺮ و ذﻟﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ او‪ ،‬ﺑﺰرﮔﻮاري و ﻋﺰت اﺑﺪﻳﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻨﻲ آن ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻠﺘﻬـﺎ و اﻗـﻮاﻣﻲ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ در ﺳﺎﻳﺔ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آن ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫از ﭼﺸﻤﺔ اﺑﺪي ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪(31)".‬‬
‫ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن و ﻫـﻢ ﻣﺴـﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻌـﺎﻧﻲ ﻛﻠﻤـﺎت‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻣﺰ درﺑﺎرة ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﺎن ﺷـﺪه‪،‬‬
‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻧﺪ و آن را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ درﺑﺎرة ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ در روز آﺧـﺮ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎن روش ﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﭘﻴﺶ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮﻧـﺪ وﻗـﺎﻳﻊ ﺧـﺎرقاﻟﻌـﺎده و‬
‫ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﺼﻮرت ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ در ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﻮد و ﺗﻤﺎم وﻋﺪهﻫﺎ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮِ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺸﺎرات درﺑﺎرة ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﺧﺒﺎر و ﺑﺸﺎرات و وﻋﺪهﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ ﻛـﻪ ﻣﺮﺑـﻮط‬

‫‪239‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫ﺑﻪ »روز آﺧﺮ« و »آﻣﺪن ﭘﺮوردﮔـﺎر« و »ﭘـﺪر اﺑـﺪي« در ﻛﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس و‬
‫ﺑﺸﺎراﺗﻲ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ آﻣﺪه‪ ،‬ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ و ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺑﻪ واﻗﻌﻴـﺖ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬در ﻛﺘـﺎب »دزد در ﺷـﺐ«‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ وﻳﻠﻴﺎم ﺳﻴﺮز‪ ،‬آﻳﺎت ﻓﺮاواﻧﻲ از ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس ﻧﻘـﻞ ﺷـﺪه و ﺑـﺎ زﻣـﺎن‬
‫ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﮔﺮدﻳـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻧـﺎم »دزد در‬
‫ﺷﺐ« ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ آﻳﺎت اﻧﺠﻴﻞ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻣ‪‬ﺎ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ دزد در ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ‬
‫… ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ زﻳﺮا در ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻤـﺎن ﻧﻤـﻲﺑﺮﻳـﺪ ﭘﺴـﺮ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻣﻲآﻳﺪ« و ﻳﺎ اﻳﻦ آﻳﺎت »ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻴﺪار ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ دزد ﺑﺮﺗـﻮ ﺧـﻮاﻫﻢ‬
‫آﻣﺪ« ‪» ،‬ﻟﻜﻦ روز ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن دزد ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ«‬
‫در ﺗﻤﺎم ﻇﻬﻮرات اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از آﻣـﺪن او آﮔـﺎه‬
‫ﻧﺸﺪﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺪﻛﻲ از آﻧﺎن ﻛﻪ داراي درك روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻮده و آﻣﺎدﮔﻲ ﭘﺬﻳﺮش‬
‫ﻛﻠﻤﻪ اﻟﻬﻲ را داﺷﺘﻪ و دارﻧﺪ‪ ،‬از ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ آﮔﺎه ﻣﻲﺳﺎزدﻛﻪ ﻛﺴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﮔـﻮش‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺪاي اﻟﻬﻲ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑـﺮاي دﻳـﺪن دارﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻃﻲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺗﺤﻘﻴﻖ‪ ،‬ﺑﺴـﻴﺎري از وﻋـﺪهﻫـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﺎل و ﻣﺎه و روز در ﻛﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس آﻣـﺪه ﺑـﺎ ﺗـﺎرﻳﺦ ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و در ﻛﻨﺎر آن از آﻳﺎت ﻗﺮآن و رواﻳﺎت اﺳـﻼﻣﻲ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻣﺪد ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬او ﺣﺘﻲ ﻣﺤﻞ ﻇﻬﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن را اﻳﺮان ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و‬
‫ﻳﻜﺎﻳﻚ آﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﺮﻣﻞ و ﺷـﺎرون … ﺟـﻼل ﻳﻬـﻮه و زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺧـﺪاي ﻣـﺎ را‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد«‬
‫»ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺮق از ﻣﺸﺮق ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪه‪ … ،‬ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ اﻧﺴـﺎن ﻧﻴـﺰ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ»)‪(32‬‬

‫‪240‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫»و اﻳﻨﻚ ﺟﻼل ﺧﺪاي اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﻃﺮف ﻣﺸﺮق آﻣﺪ«)‪(33‬‬
‫»و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮد را در ﻋﻴﻼم )اﻳﺮان( ﺑﺮﭘـﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻮد«)‪(34‬‬
‫او در رواﻳﺎت اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﺎل »ﻏﺮس« ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺣـﺮوف اﺑﺠـﺪ ﺑﺮاﺑـﺮ‬
‫‪ 1260‬اﺳﺖ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ »زﻣﺎﻧﻲ و دو زﻣﺎن و‬
‫ﻧﺼﻒ زﻣﺎن«)‪ (35‬ﻳﺎد ﺷﺪه )ﻳﻜﺴﺎل و دوﺳﺎل و ﻧﺼﻒ ﺳﺎل ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻪ ﺳـﺎل‬
‫و ﻧﻴﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ‪ 42‬ﻣﺎه ﺳﻲ روزه ﺑﺮاﺑﺮ ‪ 1260‬روز ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس ﻫـﺮ روز‬
‫ﻳﻜﺴﺎل ﺣﺴﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ()‪(36‬‬
‫»و ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪس )اورﺷﻠﻴﻢ( را ﭼﻬﻞدوﻣﺎه ﭘﺎﻳﻤﺎل ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد«)‪(37‬‬
‫» ﺑﻪ دو ﺷﺎﻫﺪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻢ داد ﻛﻪ ﭘﻼس درﺑﺮ ﻛﺮده ‪ 1260‬روز ﻧﺒـﻮت‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«‬
‫ﺣﺴﺎب روز در ﻗﺮآن ﻧﻴﺰ آﻣﺪه‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ روز را ﻫﺰار ﺳﺎل ﻓﺮﻣﻮده اﺳـﺖ‪.‬‬
‫در ﺳﻮرة ﺳﺠﺪه ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﻣـﺮش را از آﺳـﻤﺎن ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺗـﺪﺑﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدد ﺑﻪ ﺳـﻮي او در روزي ﻛـﻪ ﻣﻘـﺪار آن ﻫـﺰار ﺳـﺎل‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬از آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻇﻬﻮر ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ اﺳـﻼم ﺗـﺪﺑﻴﺮ اﻣـﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻮد از‬
‫آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي زﻣﻴﻦ و اﻳﻦ وﺣﻲ و اﻟﻬﺎم اﻟﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﻣﺎﻣـﺎن ﻛـﻪ‬
‫از درﻳﺎي ﻓﻀﻞ و ﺑﺨﺸﺶ آن ﺣﻀﺮت ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗـﺎ ﺳـﺎل ‪260‬‬
‫ﻫﺠﺮي ﻛﻪ اﻣﺎم ﻳﺎزدﻫﻢ درﮔﺬﺷـﺖ‪ ،‬اداﻣـﻪ داﺷـﺖ‪ .‬ﺑـﺎ ﺻـﻌﻮد اﻣـﺎم ﺣﺴـﻦ‬
‫ﻋﺴﻜﺮي‪ ،‬اﻣﺮ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ در روزي ﻛﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫از ﻫﺰار ﺳﺎل در ﺳﺎل ‪ 1260‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻌـﺪ از ﻳـﻚ زﻣـﺎن و دو زﻣـﺎن و ﻧﺼـﻒ‬
‫زﻣﺎن ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب داﻧﻴﺎل ﻧﺒﻲ ذﻛﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﻇﻬﺎر اﻣﺮ ﻓﺮﻣـﻮد‬
‫و روز ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻳﻠﻴﺎم ﺳﻴﺮز در ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ رواﻳﺎت دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮرد از ﺟﻤﻠـﻪ‬

‫‪241‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫آن ﻛﻪ »او ﭼﻨﺪ وزﻳﺮ اﻳﺮاﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ« و در ﺳﺎل ‪ 60‬اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺎم‬
‫او ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻛﺘﺎب »دزد در ﺷﺐ« ﺻﺪﻫﺎ آﻳﻪ ﻧﻘﻞ ﮔﺮدﻳـﺪه ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺗـﺎرﻳﺦ اﻳـﻦ‬
‫ﻇﻬﻮر و ﻣﻜﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ اﻟﻬﻲ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و آﻣـﻮزهﻫـﺎي آن‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﻨﻄﺒﻖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫روز ﺧﺪا‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻫﺮ دوري ﻛﻪ ﻃﻠﻮع ﻣـﻲﻧﻤـﻮد روز ﺧﺪاوﻧـﺪ در آن‬
‫دور ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ از ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ روزي ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬در آن روز‪،‬‬
‫ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ درك و اﺳﺘﻌﺪاد ﻣﺮدم زﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و آﻣﻮزهﻫﺎ اﻟﻬـﻲ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﺔ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ در اﺧﺘﻴﺎر آﻧﺎن ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬آن ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ ﻣـﺮدم را رﺷـﺪ و ﻧﻤـﻮِ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻲداد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﺛﺮات ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺮاﻓﻜﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻇﻠﻤﺖ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻲﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دورة دﻳﻦ‪ ،‬آﻓﺘﺎب ﺣﻘﻴﻘﺖ دوﺑﺎره از اﻓﻘﻲ دﻳﮕﺮ و ﺑﺎ ﻧﺎم دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﺮاي روز دﻳﮕﺮ ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﻗﺒـﻞ ﺑـﻪ‬
‫درﺟﻪاي از ﺗﺮﻗﻲ روﺣﺎﻧﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺗﻮاﻧﺴـﺘﻨﺪ ﻇﻬـﻮر ﺟﺪﻳـﺪ را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳـﻨﺪ‪ ،‬او را ﻣـﻲﺷـﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ او اﻳﻤــﺎن ﻣـﻲآوردﻧـﺪ‪» .‬روز آﺧـﺮ« ﻳــﺎ‬
‫آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎن‪ ،‬روزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺐ از ﭘﻲ ﻧﺪارد‪ .‬آﻓﺘﺎﺑﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﻏـﺮوب ﻧﻜﻨـﺪ و‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ارواح ﻣﺮدﻣﺎن در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ و ﻋﺎﻟﻤﻬﺎي دﻳﮕﺮ را ﻧﻮراﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻃﻠﻮع آن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﺎوﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ وﺣﺪت‪ ‬اﺳﺎس ادﻳﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺣﻀـﺮت ﻣﻮﺳـﻲ و ﺣﻀـﺮت ﻋﻴﺴـﻲ و ﺣﻀـﺮت‬
‫زرﺗﺸﺖ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﻳـﻚ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ آﻧﻬﺎ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آﻧﻬﺎ در زﻣﺎنﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﻪ ﺷﻜﻞﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻴـﺎن‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬از ﻳﻚ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪242‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻋﻠﻤﺶ‪ ،‬ﻫﻨﺪﺳﻪ ﮔﻴﺘﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ آن ﻛﻮدك‪ ،‬ﭘﺪر ﺗﻲ ﺗﻲ ﻛﻨﺪ‬
‫آﻧﭽﻪ اﻣﺮوز از ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻟﻬﻴﻪ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﺰار ﺳـﺎل‬
‫ﻗﺒﻞ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت در اﺳـﺘﻌﺪاد و درك ﺑﺸـﺮ اﺳـﺖ ﻧـﻪ در‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﺑﻴﺎﻧﺎت اﻟﻬﻴﻪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻫﺰار ﻳﺎ دوﻫﺰار ﺳﺎل ﻗﺒـﻞ‬
‫ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﺑﺮاي ﺑﺸﺮ اﻣﺮوز ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻣـﺮوز ﻧﻴـﺰ ﺑـﺮاي ﺑﺸـﺮ آن‬
‫زﻣﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ ﻛﻪ در ﻛﻼس دوم ﻳﺎ ﺳﻮم اﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ ﭘﺎﻳـﻪ‬
‫و اﺳﺎس آﻣﻮزش او در داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺰ ﻳـﻚ داﻧﺸـﺠﻮ اﻧﺘﻈـﺎر ﻧـﺪارد‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ دورة دﺑﺴـﺘﺎن را در داﻧﺸـﮕﺎه ﻓـﺮا ﺑﮕﻴـﺮد‪ ،‬ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﻃﻔـﻞ‬
‫دﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﺎﻟﻲ داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ را درك ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫روز ﺟﺰا‬
‫در ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺜﺎلﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ درﺑﺎرة ﻳـﻮم ﺟـﺰاء ﺑـﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫» ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ در ﺟﻼل ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ … و در آن وﻗﺖ ﻫـﺮ‬
‫ﻛﺴﻲ را ﻣﻮاﻓﻖ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺟﺰا ﺧﻮاﻫﺪ داد«)‪ (38‬و آن روز را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼـﺎد‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻧﻤﻮده ﻛﻪ ﻛﺮﻛﺎﺳﻬﺎ را در آﺗـﺶ ﻣـﻲﺳـﻮزاﻧﻨﺪ و ﮔﻨـﺪم را در اﻧﺒﺎرﻫـﺎ‬
‫ذﺧﻴﺮه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر در ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺧﻮد‬
‫را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻫﻤﺔ ﻟﻐﺰش دﻫﻨﺪﮔﺎن و ﺑﺪﻛﺎران را ﺟﻤﻊ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد و اﻳﺸﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﺗﻨﻮر آﺗﺶ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﻛـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ و ﻓﺸـﺎر دﻧـﺪان ﺑـﻮد آﻧﮕـﺎه‬
‫ﻋﺎدﻻن در ﻣﻠﻜﻮت ﭘﺪر ﺧﻮد ﻣﺜﻞ آﻓﺘﺎب درﺧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪(39)«.‬‬
‫ﻋﺒﺎرت »ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻋﺎﻟﻢ« ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻮارد در ﻣﺘﻮن ﻣﻌﺘﺒـﺮ ﻛﺘـﺎب‬
‫ﻣﻘﺪس ذﻛﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎري را ﺑﺮ آن داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﺼﻮ‪‬ر ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن روز ﺟﺰا‬
‫رﺳﺪ‪ ،‬ﻛﺮه ﺧﺎك ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻨﻬﺪم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬وﻟـﻲ اﻳـﻦ ﺗﺼـﻮ‪‬ر ﺑـﺪون ﺷـﻚ‬

‫‪243‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺻﺤﻴﺢ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺎﻳﺪ »اﻧﻘﻀﺎء ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺎن دور«‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛـﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﭘـﺪر ﺑـﺮ روي زﻣـﻴﻦ‬
‫اﺳﺘﻘﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در آﺳـﻤﺎن اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪ :‬دﻋـﺎ ﻛﻨـﻴﻢ‬
‫»ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ و اراده ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ ﺑـﺮ روي زﻣـﻴﻦ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻛﺮده ﺷﻮد‪(40)«.‬‬
‫در ﻣﺜﺎلِ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎن‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎن )ﭘﺪر( ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ دﻫﻘﺎﻧﺎن ﺷﺮﻳﺮ‬
‫را ﻫﻼك ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎﻛﺴﺘﺎن )ﻋﺎﻟﻢ( را ﺧﺮاب ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن را ﺑـﻪ دﻫﻘﺎﻧـﺎن‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺳﭙﺎرد ﺗﺎ در ﻣﻮﺳﻢ ﺧﻮد ﻣﻴﻮهﻫﺎ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻟﻬـﺬا ﻣﻌﻠـﻮم اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﺑﺎد و اﺣﻴﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ در‬
‫ﺟﺎي دﻳﮕﺮ در ﺑﺎره آن روز ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ" در ﻣ‪‬ﻌﺎد‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ ﭘﺴـﺮ اﻧﺴـﺎن ﺑـﺮ‬
‫ﻛﺮﺳﻲ ﺟـﻼل ﻧﺸـﻴﻨﺪ")‪ (41‬و ﭘﻄـﺮس ﻗـﺪﻳﺲ از آن ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان »اوﻗـﺎت‬
‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ« و »زﻣﺎن ﻣﻌﺎد‪ ‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ از اﺑﺘـﺪاي ﻋـﺎﻟﻢ ﺑـﻪ زﺑـﺎن‬
‫ﺟﻤﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎي ﻣﻘﺪس ﺧﻮد از آن ا‪‬ﺧﺒﺎر ﻧﻤﻮد«)‪ (42‬ﻳﺎد ﻛﺮده اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ روز‬
‫ﺟﺰا ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ از آن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن آﻣﺪن »رب اﻟﺠﻨﻮد« ﭘـﺪر‬
‫آﺳﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎ و ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺒﻴﺎي ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ از آن ﺧﺒـﺮ دادهاﻧـﺪ و آن‪،‬‬
‫زﻣﺎن ﻣﺠﺎزات‪ ‬ﻣﻬﻴﺐ ﺷﺮﻳﺮان اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل زﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺪاﻟﺖْ‬
‫ْ‬
‫زﻣـﻴﻦ ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ در آﺳـﻤﺎن اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه و ﺣﻖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ در روي‬
‫ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ آﻣﻮزد ﻛﻪ ﻇﻬﻮر ﻫـﺮ ﻳـﻚ از ﻣﻈﺎﻫﺮِاﻟﻬﻴـﻪ‪ ،‬روز‬
‫ﺟﺰا اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ ﻛﻠﻲ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ روز ﺟـﺰاي‬
‫ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ دوره از ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺻﺎﻓﻮر ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﺴـﻴﺎري از ﭘﻴﻐﻤﺒـﺮان‬
‫دﻳﮕﺮ از آن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻧﺪاي ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ﺑـﻪ اﻫـﻞ‬
‫آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻪ آﻧﺎن ﻛﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﻨﺼﺮي ﺑﻮده و ﭼﻪ ﻧﻔﻮﺳﻲ ﻛـﻪ آن را‬
‫‪244‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ‬
‫ﻣــﺆﻣﻨﻴﻦ ﻫــﺮ دﻳﻨــﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧــﺪ ﻛــﻪ در روز ﻗﻴﺎﻣــﺖ ﻣﺮدﮔــﺎن از ﻗﺒــﺮ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﺎزات اﻋﻤﺎل ﺑﺪ و ﭘﺎداش رﻓﺘﺎر ﻧﻴﻚ ﺧﻮد ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻲآﻣﻮزﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣﻘﺼـﻮد از ﻣـﺮگ و زﻧـﺪﮔﻲ و‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از ﻗﺒﺮ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻲ اﻳﻤﺎﻧﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻣـﺮدم‬
‫ﭼﻮن اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﻫـﺮ ﻇﻬـﻮري اﻋﺘـﺮاض ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و ﺷـﻤﺲ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدﻳـﺪ‬
‫و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از آب زﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ و روح ﻗﺪﺳـﻲ ﻣﺴـﻴﺤﺎﻳﻲ‬
‫زﻧﺪه ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ورود و دﺧﻮل در ﻣﻠﻜﻮت رﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻫﺮﭼﻪ از ﺟﺴـﺪ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬اوﺳﺖ ﺟﺴﺪ و ﻫﺮﻛﻪ از روح )ﻛـﻪ ﻧَﻔَـﺲ ﻋﻴﺴـﻮي‬
‫ﺑﺎﺷﺪ( زﻧﺪه ﺷﺪ‪ ،‬اوﺳﺖ روح‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺑﻨﺪهاي ﻛﻪ از روح و ﻧﻔﺲ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ در ﻫﺮ ﻇﻬﻮري ﻣﺘﻮﻟﺪ‬
‫و زﻧﺪه ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ او ﺣﻜﻢ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ و ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪن و ورود ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‪ ‬ﻣﺤﺒﺖ‬
‫اﻟﻬﻴﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﺮﻛﺲ از ﻛﻠﻤﺔ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر زﻧﺪه ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺑﺮ او ﺣﻜﻢ ﻣـﺮگ‬
‫و ﻏﻔﻠﺖ و ورود ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﻔﺮ و ﻏﻀﺐِ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﺣﻘﻴﻘﻲ از زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻗﻠﺐ اﺳﺖ ﻧـﻪ ﺟﺴـﺪ‪ .‬زﻳـﺮا ﻛـﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻫﻤﺔ ﻣـﺮدم و ﺣﻴﻮاﻧـﺎت ﺷـﺮﻳﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ زﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ روﺣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ داراي ﻓﺆاد و ﻗﻠﺐ ﻣ‪‬ﻨﻴﺮﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن از درﻳﺎي اﻳﻤﺎن‬
‫ﻣﻲﻧﻮﺷﻨﺪ و از ﺛﻤﺮة اﻳﻘﺎن ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫»اﻳﻦ ﺣﻴﺎت را ﻣﻮت از ﻋﻘﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﺑﻘﺎ را ﻓﻨﺎ از ﭘﻲ ﻧﻴﺎﻳﺪ«‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺟﺴـﻢ ﻇـﺎﻫﺮي و ﺟﺴـﺪ ﻋﻨﺼـﺮي‪،‬‬
‫ﻛﺎري ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻲ ارﺗﺒﺎط ﺟﺴﺪ ﺑﺎ روح ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺴﻢ رو ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲرود‬
‫و در ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ذرات آن ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد و ﻫﺮﮔﺰ‬

‫‪245‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫در ﻫﻤﺎن ﻫﻴﻜﻞ ﺟﻤﻊ و ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬اﻣﺎ در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛـﻪ ﻣﻈﻬﺮِﻇﻬـﻮر‬
‫ﺟﺪﻳﺪ اﻟﻬﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﺮﻛﺲ او را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﻪ ﻣﺤﺒـﺖ و اﻃﺎﻋـﺖ او‬
‫ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻲ دﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻗﺒﺮي ﻛـﻪ از آن ﺑﺮﻣـﻲﺧﻴﺰﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻗﺒﺮ ﻧﺎداﻧﻲ اﺳﺖ و ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﻪ از آن ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ و ﺑﻲﺧﺒـﺮي‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻇﻬـﻮر اﻟﻬـﻲ و اﺷـﺮاق ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻃﻠﻮع ﻧﻤﻮد و ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ اﻣﺮ ﺧﻮد را آﺷـﻜﺎر‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ دل ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻲ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫اﻧﺪﻛﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻪ ﻋﺰﻳﺰ و ﻣﺒﺎرﻛﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﻴﻨﺎ و ﻫﻮﺷﻴﺎران ﺷﻨﻮا‪.‬‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﺮ دﻳﻦ زﻣﺎﻧﻲ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﭘـﺮده از رخ‬
‫ﺑﺮاﻧﺪازد‪ .‬روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻃﻮلِ دروة ﻳﻚ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﻘﺎءاﷲ ﻳﺎ دﻳﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ دﻳﺪار ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺟﺪﻳﺪ او ﺑﺮاي ﻃﺎﻟﺒﺎن و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ دﻳـﺪار‪ ،‬دري‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻳﻢ ﻛﻪ اﺳـﺎس زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲِ ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﷲ و ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮان اﺳـﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ راه‪،‬‬
‫آﺗﺶ ﻋﺸﻖ اﻟﻬﻲ در دل ﻣﺎ ﺷﻌﻠﻪور ﻣﻲﮔﺮدد و ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮمِ ﺑﻬﺸﺖ‪ ‬ﺣﻘﻴﻘـﻲ و‬
‫ﺷﺎدي روﺣﺎﻧﻲ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺮوي از ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﻧﻔﺲ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﺷـﺎﻫﺮاه اﻟﻬـﻲ‬
‫دور ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﭼﺎه ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و ﺧﻮدﭘﺮﺳﺘﻲ و ﻏﻔﻠـﺖ ﻣـﻲاﻓﻜﻨـﺪ‪ ،‬آﺗـﺶ‬
‫ﺟﻬﻨﻢ را در وﺟﻮد ﻣﺎ ﺑﺮﻣﻲاﻓﺮوزد‪ .‬آﺗﺸﻲ ﻛـﻪ دﺷـﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻨـﻪ و ﮔﻤﺮاﻫـﻲ‪،‬‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ آن را ﺷﻌﻠﻪور ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ‬ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻮار ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﻗﻮت‬
‫و ﺟﻼل ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﻛـﻪ دوﻫـﺰار ﺳـﺎل‬
‫ﭘﻴﺶ در ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي اورﺷﻠﻴﻢ راه ﻣﻲرﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪه ﺷـﺪ‪.‬‬
‫‪246‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻲ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻮدن او را اﺛﺮ ﻣﻴﺦﻫﺎﺋﻲ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮ دﺳـﺖ و‬
‫ﭘﺎي او ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺷﺪ و زﺧﻢ ﻧﻴﺰهاي ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮي او را ﺷﻜﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ اﻳﺸﺎن‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ در ﺑﻴﺎن آن ﺣﻀﺮت ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻮﻧﻪاي دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻮارﻳﻮن از ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﻣﮕـﺮ‬
‫ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ‪ ،‬اﻳﻠﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﭘـﺲ ﭼـﻪ ﺷـﺪ؟ ﻓﺮﻣـﻮد ﻛـﻪ او آﻣـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر او ﻳﺤﻴﻲ ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﻤ‪‬ﺪاﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﻴﺮت اداﻣﺔ ﺑﻴﺎﻧﺶ را ﮔﻮش‬
‫دادﻧﺪ »اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن اﻟﻴﺎس اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛﻪ‬
‫ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد ﺑﺸﻨﻮد«)‪ (43‬آن ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﺣﻮارﻳﻮن آﻣﻮﺧﺖ ﻛـﻪ رﺟﻌـﺖ‪‬‬
‫اﻟﻴﺎس ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮﻟﺪ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮي ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﻔﺎت؛ ﻗﻮت و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و ﺗﺴـﻠﻴﻢ‬
‫در ﺑﺮاﺑﺮ ارادة اﻟﻬﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎرﺳﺎل ﮔـﻞ داده و اﻣﺴـﺎل ﻧﻴـﺰ ﺑﻮﺗـﻪ ﮔـﻞ‬
‫ﺳﺮﺧﻲ در ﺷﻬﺮي دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﮔﻞ را ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺻﻔﺎت و وﻳﮋﮔـﻲﻫـﺎي ﻫـﺮ دو‬
‫ﮔﻞ ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درﺑﺎرة رﺟﻌﺖ ﺣﻀـﺮت ﻣﺴـﻴﺢ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻛﺘـﺎب اﻳﻘـﺎن رﺟﻌـﺖ ﻣﺴـﻴﺢ را ﺑـﺎ آﻣـﺪن‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﻇﻬﻮر ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﻣـﺮوز ﺑﮕﻮﻳـﺪ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ روز ﻗـﺒﻠﻢ‪ ،‬درﺳـﺖ اﺳـﺖ و اﮔـﺮ ﺑﮕﻮﻳـﺪ‪ -‬در ﻣﺤـﺪودة روز و‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ‪ -‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ از آﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﻮد ﻛـﻪ ﻫﻤـﺔ‬
‫روزﻫﺎ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪام اﺳﻢ و رﺳـﻤﻲ‬
‫ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ و ﻣﺘﻔﺎوت دارﻧﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬روزﻫﺎي ﻫﻔﺘﻪ و ﺳﺎل و ﻣـﺎه‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﻛﺪام اﺳﻤﻲ دﻳﮕﺮ و وﻳﮋﮔﻲ و رﺳـﻤﻲ دﻳﮕـﺮ‬
‫دارد ﻛﻪ روز دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ آن اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺎ ذﻛﺮ اﻳـﻦ ﻣﺜـﺎل از ﻣـﺎ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ روش‪ ،‬ﺗﻔـﺎوت و وﺣـﺪت ﻣﻈـﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳـﻪ را درك‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﻴﺰ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺒﺎرت از ﺣﻘﻴﻘﺖ رﺣﻤﺎﻧﻴﻪ‬

‫‪247‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫و ﺟﻮﻫﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ذات ﭘﺮوردﮔﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﻪ آﻏـﺎز دارد و ﻧـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن‪ .‬او‬
‫ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻏﺮوب ﻣﻲﻛﻨﺪ در ﻫﺮ ﻋﻬﺪ و ﻋﺼﺮي و دوﺑﺎره ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﻏﺮوب ﻣﻲﻛﻨﺪ در ﻋﺼﺮي دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﻋﻼﻣﺎت در آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‬
‫آﻳﺎت ﻓﺮاواﻧﻲ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﻗﺮآن درﺑﺎرة روز ﻇﻬﻮر ﻳﺎ روز آﺧﺮ ﻳـﺎ‬
‫روز ﻗﻴﺎﻣﺖ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎن ﻋﺎﻗﻠﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮِ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫»آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﻣﺎه ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﺒﺪل ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷـﺪ‪ ،‬ﭘـﻴﺶ ازﻇﻬـﻮر‬
‫ﻳﻮمِ ﻋﻈﻴﻢ و ﻣﻬﻴﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ«)‪(44‬‬
‫»آﻓﺘﺎب ﺗﺎرﻳﻚ ﮔﺮدد و ﻣﺎه ﻧﻮر ﺧـﻮد را ﻧﺪﻫـﺪ و ﺳـﺘﺎرﮔﺎن از آﺳـﻤﺎن‬
‫ﻓﺮورﻳﺰﻧﺪ و ﻗﻮتﻫﺎي اﻓﻼك ﻣﺘﺰﻟﺰل ﮔﺮدد‪(45)«.‬‬
‫»اذا اﻟﺸﻤﺲ ﻛُﻮِّرت و اذا اﻟﻨﺠﻮم اﻧﻜﺪرت و اذا اﻟﺠﺒـﺎل ﺳـﻴﺮت … و‬
‫اذا اﻟﺼﺤﻒ ﻧﺸﺮت و اذا اﻟﺴﻤﺎء ﻛﺸﻄﺖ و اذا اﻟﺠﺤﻴﻢ ﺳﻌﺮت«)‪(46‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻛﺘﺎب اﻳﻘﺎن ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ،‬رﻣﻮز و‬
‫اﺷﺎرات اﺳﺖ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﻇﺎﻫﺮي آن ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺜﻼً ﻣﻘﺼﻮد از آﻓﺘﺎب و ﺷﻤﺲ‪ ،‬ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻇﺎﻫﺮي ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺪد ﻣـﻲﺑﺨﺸـﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ ﻋـﺎﻟَﻢِ ارواح و ﻧﻔـﻮس‪ ،‬ﻣـﺪد ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﺗﺮﺑﻴـﺖ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮاي ﻳﻬﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺔ آﻓﺘﺎب ﺑﻮد و ﺣﻀﺮت ﻣﺴـﻴﺢ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ .‬ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪن آﻓﺘـﺎب ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﺎي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺻﻠﻲ اﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ و‬
‫ﺗﻌﺒﻴﺮِ ﻏﻠﻂ و ﺗﻌﺼ‪‬ﺐ ﭘﻴﺮوان و رؤﺳﺎي اﻳﻦ ادﻳﺎن‪ ،‬ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﺮدم‬
‫در ﺗﺎرﻳﻜﻲ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎه و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻛﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻧﻮر ﺿﻌﻴﻒﺗـﺮي‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺳﺒﺐ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﺮدﻣﺎن و راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﮔﻤﮕﺸﺘﮕﺎن در ﺻﺤﺮا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫‪248‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻋﻠﻤﺎي ﻫﺮ دﻳﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎه ﻧﻮر ﺧﻮد را ﻧﻤﻲدﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﺒـﺪل‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و ﺳﺘﺎرﮔﺎن از آﺳﻤﺎن ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋﻠﻤـﺎي‬
‫ﻫﺮ دﻳﻦ و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﻣﺬﻫﺒﻲ‪ ،‬ﻗﺪر و ﻣﻘﺎم ﺧﻮد را از دﺳـﺖ ﻣـﻲدﻫﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫دﺷﻤﻨﻲ و ﺟﺪال ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻫﻮي و ﻫـﻮس و دﻧﻴـﺎ ﭘﺮﺳـﺘﻲ ﺑﺮآﻧﻬـﺎ‬
‫ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ دﻳﮕـﺮي ﻧﻴـﺰ در‬
‫آﻓﺘﺎب و ﻣﺎه و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﭘﻨﻬﺎن اﺳـﺖ‪ .‬از ﺟﻤﻠـﻪ ﻣـﺎه و ﺳـﺘﺎرﮔﺎن رﻣـﺰي از‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و اﺣﻜﺎم ﻫﺮ دﻳﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻇﻬﻮر ﺑﻌﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد رﻣﺰ و اﺷﺎره در ﻋﻼﻣﺎت و ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ و اﺧﺒﺎر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ از وﻋﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت روﺣﺎﻧﻲ ﺗﺤﻘﻖ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ارض ﻣﻘﺪس ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺮاب ﺷﺪ و ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮔﺮدﻳﺪ‪،‬‬
‫در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻞ دوﺑﺎره آﺑﺎد و ﺷﻜﻔﺘﻪ ﮔﺮدد‪(47).‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺧﺸﻚ در اراﺿﻲ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎنﻫﺎ و ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻃﺮز آﻣﺪن ﻣﻮﻋﻮد‬
‫»و ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺑﺮﻫﺎي آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻗﻮ‪‬ت و ﺟﻼل ﻋﻈـﻴﻢ‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ‪(48)«.‬‬
‫»اﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در ﺟﻼل ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻣﻘﺪس ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫آﻳﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼل ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺟﻤﻴﻊ اﻣﺘﻬـﺎ در ﺣﻀـﻮر او‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺶﻫﺎ را‬
‫از ﺑﺰﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪(49)«.‬‬
‫ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ آﻳﺎت در ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ ﻧﻴـﺰ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در‬
‫ﻛﺘﺎب اﻳﻘﺎن ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد از آﺳـﻤﺎن‪ ،‬ﺟﻬـﺖ‪ ‬ﺑـﺎﻻ و ﻣﻘـﺎم ﻋـﺎﻟﻲِ‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﻘﺪس ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮ از ﺑﻄـﻦ ﻣـﺎدر‬

‫‪249‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫زاده ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ درﺣﻘﻴﻘﺖ از آﺳﻤﺎن اﻣـﺮ ﻧـﺎزل ﺷـﺪهاﻧـﺪ و ﻫﺮﭼﻨـﺪ روي‬
‫زﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻋﺎﻟﻲِ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺗﻜﻴﻪ زدهاﻧـﺪ‪ .‬و در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ در‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در » ﻫﻮاﻫﺎي ﻗﺮب« در ﭘﺮوازﻧﺪ‪ .‬ﺑﻲﺣﺮﻛـﺖ‪‬‬
‫ﭘﺎ‪ ،‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ روح در ﺣﺮﻛﺘﻨﺪ و ﺑﺪون ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺑﻪ ﻓﻀـﺎي اﺣـﺪﻳﺖ ﭘـﺮواز‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﻧَﻔَﺴﻲ‪ ،‬ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد را ﻃﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ و »در ﻫﺮ‬
‫آﻧﻲ ﻣﻠﻜﻮت‪ ‬ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﻮد را ﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ «.‬ﻣﻘﺼﻮد از اﺑﺮ‪ ،‬اﻣﻮري اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻔﺲ و ﻫﻮاي ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽـﻪ در ﻗـﺮآن ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺮ‬
‫رﺳﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﻤﺎ آﻣﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻔﺲ و ﻫـﻮاي ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮوﻫﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﻤﻮدﻳﺪ و ﮔﺮوﻫﻲ را ﻣﻲﻛُﺸﺘﻴﺪ« )‪(50‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫـﻮاي ﻣـﺮدم اﺳـﺖ ﻋﺒﺎرﺗﻨـﺪ از ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ دﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺘﻦ رﺳﻢ و ﺳﻨّﺖﻫﺎي ﻋﺎدي‪ ،‬ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﺎﻟﺐﻫـﺎي‬
‫ﻓﻜﺮي ﻫﺰارﺳﺎﻟﻪ و آوردن ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺗﺎزه و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺪﻳﻊ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻨﻲ دﻳﮕﺮ اﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ ﺑـﺎ وﻳﮋﮔـﻲﻫـﺎي ﺑﺸـﺮي‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻓﻘﻴﺮ ﻳﺎ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻲﺷﻮد ﻳﺎ ذﻟﻴﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺷـﻚ و ﺷـﺒﻬﻪ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪازد و ﻣﺎﻧﻊ از آن ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮِاﻟﻬﻲ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮاﻧﻊ ﻣﺜﻞ اﺑﺮ)ﻏﻤﺎم(‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣـﻲﮔﻴـﺮد ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻤﺎن اﺑﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ آﺳـﻤﺎنﻫـﺎي ﻋﻠـﻢ و ﻋﺮﻓـﺎن ﻣـﺮدم ﺑـﻪ آن ﺷـﻜﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪».‬ﻳﻮم ﺗﺸﻘﻖ اﻟﺴﻤﺎء ﺑﺎﻟﻐﻤﺎم«)‪(51‬؛ )روزي ﻛﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ اﺑﺮ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد( ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ اﺑﺮ ﺟﻠﻮي ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻣﻲﮔﻴﺮد و دﻳﺪهﻫﺎ را از ﻣﺸﺎﻫﺪة‬
‫آن ﺑﺎز ﻣﻲدارد‪ ،‬اﻳﻦ اﻣﻮر ﻧﻴﺰ ﻣﺮدم را از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ آن ﺷـﻤﺲ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻣﻨـﻊ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮدم ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ دﭼﺎر ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﮔﺮﺳـﻨﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺣﻮادث اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ روي آﻧﻬﺎ اﺛـﺮ ﻣـﻲﮔـﺬارد‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻚ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﺘﺤﻴ‪‬ﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺴﻲ از ﺟﺎﻧـﺐ ﺧـﺪا‬

‫‪250‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ و ادﻋﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﺎﻟﺐ اﺳـﺖ ﺗـﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ در ﻗـﺮآن‬
‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ »ﻟـﻮﻻك ﻟﻤـﺎ ﺧﻠﻘـﺖ اﻻﻓـﻼك« اﮔـﺮ ﺗـﻮ‬
‫ﻧﺒﻮدي ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ و آﺳﻤﺎنﻫﺎ را ﺧﻠﻖ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻼﻳﺎ دﭼﺎر‬
‫ﺷﻮد و ﻛﺎري ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﻫﻤﺔ اﻧﺒﻴﺎ از اﻳﻦ ﺑﻼﻳﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻓﻘـﺮ و‬
‫ﺑﻴﻤﺎري و ذﻟّﺖ و ﺧﻮاري‪ .‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺳﺮﻫﺎي ﭘﻴﺮوان اﻳﺸﺎن را در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻊ از ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﺣﻖ در دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن دﻳﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻃـﻮري ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﺑﻼﻳـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳـﻦ ﺟـﻮاﻫﺮ ﺧﻠـﻖ وارد ﻣـﻲآوردﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ اﻳـﻦ اﻣـﻮر‪،‬‬
‫وﺳﻴﻠﻪاي ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ ﮔُـﻞ از ﺧـﺎر و ﻳـﺎر از اﻏﻴـﺎر ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﮔﺮدد‪» .‬و آﻧﻬﺎ را از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺶﻫﺎ را از‬
‫ﺑﺰﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ«‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔـﺮ در ﻫـﺮ ﻋﺼـﺮي ﻋﻼﺋـﻢ ﻇﻬـﻮر‪،‬‬
‫ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻧﭽﻪ در اﺧﺒﺎر اﺳﺖ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﺣﻖ را رد ﻧﻤﺎﻳﺪ و رو ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎر از ﺑﺪﻛﺮدار ﺟـﺪا ﺷـﻮد و‬
‫ﻳﺎران ﺣﻘﻴﻘﻲ از ﺧﻮدﭘﺴـﻨﺪانِ ﻇـﺎﻫﺮﺑﻴﻦ ﻣﻌﻠـﻮم ﺷـﻮﻧﺪ؟ اﮔـﺮ آن ﻃـﻮر ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺑﺮ از آﺳﻤﺎن ﻇﺎﻫﺮي ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻋﺮاض ﻛﻨﺪ و اﻋﺘﺮاض ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮس و اﺿﻄﺮاب ﻫﻤـﻪ‬
‫را ﻓﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮد ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ رﺳـﺪ ﺑـﻪ رد‪ ‬و‬
‫ﻗﺒﻮل‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺮي ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ دﻟﺸـﺎن‬
‫ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺼﻴﺮت روﺣﺎﻧﻲﺷﺎن ﺑﻴﺪار‪ ،‬ﻧﻮر ﺣـﻖ را از ﻣﻴـﺎن اﺑﺮﻫـﺎ ﻣﺸـﺎﻫﺪه‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و از ﻗﺪرت و ﺟﻼل ﺣﻘﻴﻘﻲ او ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ را اﺣﺎﻃـﻪ ﻛـﺮده‪ ،‬ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺠﺎب و ﭘﺮدة ﺗﻌﺼـﺐ و ﭘﻠﻴـﺪي ﮔﻨـﺎه‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ اﺑﺮﻫﺎي ﺗﻴﺮه ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﻣﺤـﺮوم از‬
‫ﺑﺮﻛﺎت آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪251‬‬
 ‫وﻋﺪهﻫﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‬
‫»اﻳﻨﻚ ﻣﻦ رﺳﻮل ﺧﻮد را ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮﺳـﺘﺎد و او راه را ﭘـﻴﺶ روي ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻬﻴ‪‬ﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻟﺐ او ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻴﻜـﻞ ﺧـﻮد ﺧﻮاﻫـﺪ آﻣـﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨــﻲ آن رﺳـﻮلِ ﻋﻬـﺪي ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻃﺎﻟــﺐ او‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﻴﺪ… اﻣﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ روز آﻣﺪن او را ﻣ‪‬ﺘَﺤ‪‬ﻤ‪ّ‬ﻞ ﺗﻮاﻧَﺪ ﺷُﺪ؟ و ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫در ﺣﻴﻦ ﻇﻬﻮرِ وي‪ ،‬ﺗﻮاﻧَﺪ اﻳﺴﺘﺎد؟زﻳﺮا اﻳﻨﻚ آن روزي ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﻮر ﻣﺸﺘﻌﻞ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﺟﻤﻴﻊ ﻣ‪‬ﺘَﻜَﺒِّﺮان و ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺪﻛﺎران‪ ،‬ﻛـﺎه ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺑـﻮد‬
‫… اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻛﻪ از اﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬آﻓﺘـﺎب ﻋـﺪاﻟﺖ ﻃﻠـﻮع ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎي وي‪ ،‬ﺷ‪‬ﻔﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد«)‪(52‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»ﻓﻲ اﻟﺤﻘﻴﻘﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬روز ﻣﺸﺎﻫﺪه و ا‪‬ﺻﻐﺎء اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ ﻧﺪاي اﻟﻬﻲ ﻣﺮﺗﻔﻊ‬
‫اﺳﺖ و ﻫﻢ اﻧﻮار وﺟﻪ از اﻓﻖِ ﻇﻬﻮر‪ ،‬ﻣ‪‬ﺸﺮق و ﻻﺋﺢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻤﻴﻊ آﻧﭽﻪ ﺷـﻨﻴﺪه‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻋـﺪل و اﻧﺼـﺎف در آﻳـﺎت و ﺑ‪‬ﻴِّﻨـﺎت و ﻇﻬـﻮرات ﻧـﺎﻇﺮ‬
‫ﺷﺪ‪(53)«.‬‬
‫»اﻣﺮوز‪ ،‬روزِ ﻓﻀﻞ اﻋﻈﻢ و ﻓﻴﺾِ اﻛﺒﺮ اﺳﺖ«‬
‫»اﻣﺮوز روزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺤـﺮِ رﺣﻤـﺖ ﻇـﺎﻫﺮ اﺳـﺖ و آﻓﺘـﺎب ﻋﻨﺎﻳـﺖ‬
‫ﻣ‪‬ﺸﺮِق و ﺳﺤﺎبِ ﺟﻮد‪ ،‬ﻣﺮﺗﻔﻊ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧُﻔـﻮس ﭘﮋﻣـﺮده را ﺑـﻪ ﻧﺴـﺎﺋﻢِ ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﻣ‪‬ﻮد‪‬ت و ﻣﻴﺎه ﻣﺮﺣﻤﺖ‪ ،‬ﺗﺎزه و ﺧُﺮّم ﻧﻤﻮد«‬
‫»اﻣﺮوز ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﻪ در ﺟﻴﻤﻊ ﻛﺘﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻮم اﷲ ﻣﻌﺮوف‪ .‬ﺟﻤﻴﻊ‬
‫اﻧﺒﻴﺎء و اﺻﻔﻴﺎء‪ ،‬ﻃﺎﻟﺐِ ﻟﻘﺎي اﻳـﻦ ﻳـﻮم ﺑـﺪﻳﻊ ﺑـﻮدهاﻧـﺪ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ اﺣـﺰابِ‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻔﺔ ارض‪ .‬و ﭼﻮن آﻓﺘﺎب ﻇﻬﻮر از ﺳﻤﺎء ﻣﺸﻴ‪‬ﺖ اﻟﻬﻲ اﺷﺮاق ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻛـﻞ‬
‫ﻣ‪‬ﻨﺼ‪‬ﻌ‪‬ﻖ و ﻣ‪‬ﺪﻫﻮش ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻟّﺎ ﻣ‪‬ﻦ ﺷﺎء‪‬اﷲ«‬

‫‪252‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‬
‫ﺑﺸﺎرات‪ ‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻗﻮة ﺧﻼﻗﺔ ﻛﻠﻤﻪاﷲ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺎدر و ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑـﺮ ﺣﻘﺎﻧﻴـﺖ ﻫـﺮ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮري آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت او داراي ﻗﺪرت ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺎه‬
‫ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬آن ﻛﻼم داراي ﻧﻔﻮذ و ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺎﻣﺤـﺪود در ﺗﻐﻴﻴـﺮ و‬
‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻋﺎﻟﻢ و اﻣﻮر ﺑﺸﺮي ﻣﻲﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼـﻪ دﺷـﻤﻨﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﻛﻨﻨـﺪ و‬
‫ﺳﻌﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗـﺎ آن ﺻـﺪا را ﺧـﺎﻣﻮش ﺳـﺎزﻧﺪ و ﻣﺤﻮﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬آن ﻧـﺪا‪ ،‬ﺑﻠﻨـﺪﺗﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و در ﻋﺎﻟﻢ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﻲاﻧﺪازد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺣﺒﺲ و ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﻗﺘﻞ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ‬
‫و ﭘﻴﺮوان او‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻗﺪرت و ﻋﻈﻤﺖ او ﺑﻴﺸﺘﺮ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ اﻧﺒﻴﺎء‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﻣﻲرﺳـﺎﻧَﺪ و‬
‫ارادة ﺧﻮد را ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻼم ﻳﻚ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ دﻳﺮ ﻳـﺎ زود ﺑـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬واﺿﺢﺗﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ راﺳﺘﻲ ﮔﻔﺘﺎر اوﺳﺖ‪.‬‬
‫»ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎران و ﺑﺮف از آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺑﺎرد و ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ ﺑـﺮ ﻧﻤـﻲﮔـﺮدد‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ زﻣﻴﻦ را ﺳﻴﺮاب ﻛﺮده‪ ،‬آن را ﺑﺎرور و ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬و ﺑﺮزﮔﺮ را ﺗﺨﻢ‪،‬‬
‫و ﺧﻮرﻧﺪه را ﻧﺎن ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻼم ﻣﻦ ﻛﻪ از دﻫﺎﻧﻢ ﺻﺎدر ﻣﻲﮔﺮدد‪،‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻲﺛﻤﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺠـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آورد و ﺑﺮاي آﻧﭽﻪ آن را ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ ،‬ﻛﺎﻣﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﻳﺪ«)‪(54‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ زﻣﺎﻣﺪاران ﺟﻬـﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺻـﻠﺢ ﺟﻬـﺎﻧﻲ را‬
‫ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺳﻴﺎﺳـﺖ ﺟﻨـﮓ را اداﻣـﻪ‬
‫دادﻧﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﺔ اﻳـﻦ ﺳـﺮﭘﻴﭽﻲ و ﻧﺎﻓﺮﻣـﺎﻧﻲ‪ ،‬از ﻃﺮﻓـﻲ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬـﺎ ﻧﻔـﺮ در‬
‫ﺟﻨﮓﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ اول و دوم ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨـﺪ و‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺑﻴﺸـﻤﺎر ﺳـﻮﮔﻮار ﺷـﺪﻧﺪ و از ﻃـﺮف دﻳﮕـﺮ ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺳﻠﺴـﻠﻪ از‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫دودﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺳﻼﻃﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ زﻣﺎﻣﺪاران ﺟﻬﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم‬
‫ﻛﺸﻮر ﺧﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺎﻓﻆ اﻣﻴﻦ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ و اﻗﺘﺪار ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧـﻮد را وﺳـﻴﻠﻪاي‬
‫ﺑﺮاي راﺣﺖ و آﺳﺎﻳﺶ و ﺳـﻌﺎدت و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ ﻋﻤـﻮم ﻣـﺮدم ﻗـﺮار دﻫﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺟﻬﺎن در ﺣـﺎل رﺷـﺪ و ﺗﺮﻗـﻲ‬
‫اﺳﺖ و رﻋﺎﻳﺖ ﺣﻘﻮق ﻣﺮدم – ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧـﺎﻗﺺ – ﻣﻬﻤﺘـﺮﻳﻦ ﻣﺴـﺌﻠﺔ‬
‫ﻫﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در آﺛﺎر ﺧﻮد ﺑﺮاي ﺛﺮوت ﺑﻲاﻧﺪازه و ﻓﻘﺮ ﺑـﻴﺶ از ﺣـﺪ‪،‬‬
‫دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ اراﺋﻪ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪ .‬از آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﻌـﺪ ﻗـﻮاﻧﻴﻨﻲ ﺑـﺮاي‬
‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﻘﻮق ﻛﺎرﮔﺮان و ﺑﻴﻤﺔ آﻧـﺎن از ﻃﺮﻓـﻲ و ﻣﺎﻟﻴـﺎت ﺗﺼـﺎﻋﺪي‬
‫ﺑﺮاي ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ رؤﺳﺎي ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮدﮔﻲ اﻧﺴﺎﻧﻲ و اﻗﺘﺼﺎدي را ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ازآن‬
‫در ﻫﻤﺔ ﻧﻘﺎط ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑـﺮدهداري ﻟﻐـﻮ ﮔﺮدﻳـﺪه و ﺣﺮﻛـﺖ ﺑـﻪ ﺳـﻮي آزادي و‬
‫رﻫﺎﻳﻲ از ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدة اﻗﺘﺼﺎدي اﻧﺴﺎنﻫﺎ در ﺟﺮﻳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫از زﻣﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺣﻘـﻮق زﻧـﺎن و ﻣـﺮدان را در ﺟﺎﻣﻌـﻪ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻳﻜﺴﺎن داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﻫﺰاران ﺳﺎل ﺑـﺮ ﭘـﺎي‬
‫زﻧﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎره از ﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺖ و آﻧﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻣﻘﺎم واﻗﻌﻲ ﺧﻮد را درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻢ ﻋ‪‬ﻨﺎن ﺑﺎ ﻣﺮدان در ﻫﻤﺔ ﻣﻴﺪانﻫﺎي ﻋﻠﻤﻲ‬
‫و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺣﺘﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺧﺘﻨﻨﺪ‪ .‬ﻗـﻮاﻧﻴﻦ اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ ﻧﻴـﺰ ﺗَﺴ‪‬ـﻠّﻂ‪‬‬
‫ﻣ‪‬ﻄﻠﻖ ﻣﺮدان ﺑﺮ زﻧﺎن را ﻣﺤﺪود ﻧﻤﻮد و در ﺑﺴﻴﺎري از ﻛﺸـﻮرﻫﺎ ﺑـﻪ ﻛﻠـﻲ از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ وﺣﺪت اﺳﺎس ادﻳﺎن را ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﻳﻜﻲ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ و اﺧﺘﻼﻓـﺎت‬
‫ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﻲﺗﺪﺑﻴﺮي رؤﺳﺎي ادﻳﺎن و ﻏﻔﻠﺖ و ﻧﺎداﻧﻲ ﭘﻴﺮوان آﻧﻬﺎ ﺣﺎﺻـﻞ ﺷـﺪه‬

‫‪254‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از اواﺧﺮ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ اﻓﺮاد ﻣﺨﻠﺺ و ﻓﺪاﻛﺎري از ﭘﻴﺮوان ﻣﺨﺘﻠـﻒ در‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺗﺎ روح ﺳﺎزش و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﻴﻦ ﻣـﺬاﻫﺐ ﻣﺨﺘﻠﻔـﻪ‬
‫اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻨﺪ و در ﻣﺠﻤﻮع ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻗﻮﻣﻲ و ﻣﺬﻫﺒﻲ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬اﺳﺎس ﻓﺮﻫﻨﮓ‪ ‬ﻣﺪارا و ﭘﺬﻳﺮش را در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮد ﻧﻬـﺎدهاﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻃﻠﺐ و ﺳﺘﻴﺰهﺟﻮ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﺷـﺪت در‬
‫ﺗﻼﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي وﺣـﺪت ﻧـﻮع اﻧﺴـﺎن ﻣﺒـﺎرزه ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و ﺑـﺬر‬
‫دﺷﻤﻨﻲ و ﻛﻴﻦ و ﻧﻔﺮت ﺑﻴﻦ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﭙﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﻏﺎﻓـﻞ از آن ﻛـﻪ اﻗﺘﻀـﺎي‬
‫اﻣﺮوز‪ ،‬وﺣﺪت و اﻟﻔﺖ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻴﻊ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﺷﻮاﻫﺪ آن در‬
‫ﺟﻤﻴﻊ اﻣﻮر زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ارﺗﺒﺎﻃـﺎت‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ و ﻣﺎﻫﻮاره و اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﻓﺎرغ از رﻧﮓ و ﻧﮋاد و ﻣـﺬﻫﺐ و ﻗﻮﻣﻴـﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻤﻮده و ﻣﻌﺎﻣﻼت و رواﺑﻂ ﺳﻴﺎﺳـﻲ و اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ‪ ،‬ﺳـﻴﻞ آﺳـﺎ‬
‫ﺑﺴﻮي وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ در ﺟﺮﻳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﻓﻜﺎر و اﻋﻤﺎل ﻣﺨﺎﻟﻒ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫اﻳﻦ ﺳﻴﻞ ﻋﻈﻴﻢ در ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»اي اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮاﭘﺮدة ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕـﺎن ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﻣﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎر ﻳﻚ دار ﻳﺪ و ﺑﺮگ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﺴﺎر«‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدن اﻣﻜﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ و آﻣـﻮزش‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن اﺟﺒﺎري ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘـﻲ ﺑﺰرﮔﺴـﺎﻻن ﺑﻴﺴـﻮاد ﺑﺎﻳـﺪ از‬
‫اﻣﻜﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻗﺪام ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﺴﻞ ﺟﺪﻳـﺪي‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻓـﺮدي‪،‬‬
‫ﺗﻤﺪن ﺑﺸﺮي را ﻫﺮ روز رﺷﺪ و ﺗﺮﻗﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲﺑﺨﺸـﺪ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺘﻬـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ آزادي ﻓﻜﺮ و اﻧﺪﻳﺸﻪ و وﺟﺪانِ ﻣﺮدمِ ﺧﻮد را ﻣﺤـﺪود ﺳـﺎزﻧﺪ و‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ‪ ،‬از داﺧﻞ دﭼﺎر ﺑﺤﺮان و از ﺧﺎرج ﻣـﻮرد ﺳـﻮءﻇﻦ و ﺑـﻴﻢ و‬
‫ﻫﺮاس ﻛﺸﻮرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪255‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ زﺑﺎن و ﺧﻂ ﻳﻜﺴﺎن در ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن‬
‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮدد و ﻫﺮﻛﺲ ﻋﻼوه ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﺎدري ﺧﻮد‪ ،‬آن زﺑﺎن و ﺧﻂ را‬
‫ﻓﺮاﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ از ﺟﻬﺎن ﻛﻪ وارد ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ داﻧﺴﺘﻦ آن زﺑﺎن واﺣﺪ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد وارد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب زﺑﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ و ﻳﻜﺴﺎن‪ ،‬ﻣﻮﻛﻮل ﺑﻪ آﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﺑﺪاع آن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻗﺪام دﻛﺘﺮ زاﻣﻨﻬﻮف ﺑﺮاي اﺑﺪاع زﺑﺎن اﺳﭙﺮاﻧﺘﻮ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺎزي اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ‪ 160‬ﺳﺎل اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻣـﻲ ﺑﻴﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻇﻬـﻮر‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭼﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻋﻠﻤﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻋﻈﻴﻤـﻲ در‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮﻓـﻲ‬
‫ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬روح ﺗﺎزهاي در ﻛﺎﻟﺒﺪ ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ دﻣﻴـﺪه ﺷـﺪ و اﻓﻜـﺎر و‬
‫ﻗﻠﻮب اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان ﺟﻬﺎن از آرزوﻫﺎ و اﻫﺪاف و ﻣﻘﺎﺻﺪ و ﻧﻴـﺎت ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﺎﻧـﻪ‬
‫ﺟﺪﻳﺪي ﺳﺮﺷﺎر ﮔﺸﺖ و از ﻃﺮف دﻳﮕـﺮ ﻗـﺪرت و اﻋﺘﺒـﺎر دوران ﮔﺬﺷـﺘﻪ و‬
‫ﻋﻘﺎﻳﺪ و اﻓﻜﺎر ﭘﻮﺳﻴﺪة ﺳـﺎﺑﻘﻪ‪ ،‬روز ﺑـﻪ روز در ﻛﺎﺳـﺘﻲ و ﺿـﻌﻒ اﺳـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻃﻮري ﻛﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﻫﺮ ﻣﺮد و زن و ﺟﻮان و ﭘﻴﺮ ﻋﺎﻗﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻋﻼج ﻋﺎﻟﻢِ ﺑ‪‬ﺤﺮاﻧﻲ دﻳﮕﺮ در دﺳﺖ‪ ‬اﻓﻜﺎر ﻛﻬﻨﻪ و ﺗﻔﻜﺮات ﺑﻲﭘﺎﻳﺔ ﭼﻨﺪ ﻫـﺰار‬
‫ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲداﻧﻨﺪ »ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺑـﺎدهء ﺧـﻮدﺑﻴﻨﻲ ﺳﺮﻣﺴـﺖ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ« ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت اﺟﺘﻤﺎع اﻣﺮوز را ﺑﺮآورده ﺳـﺎزﻧﺪ و "دردﻫـﺎي‬
‫ﺑﻴﻜﺮان ﮔﻴﺘﻲ" را درﻣﺎن ﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﭘﺮﺗﻮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮاه ﻣ‪‬ﺪ‪‬ﻧﻴ‪‬ﺖ روﺣﺎﻧﻲ و ﺗﻜﺎﻣـﻞ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ‪ ‬ﺧﻠـﻖ ﺟﺪﻳـﺪي ﻫﺴـﺘﻴﻢ؛ ﺧﻠﻘـﻲ از‬
‫ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﻚرﻓﺘﺎر و ﺧﻮشﻗﻠـﺐ ﻛـﻪ آرزوﻳـﻲ ﺟـﺰ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ و ﺳـﻌﺎدت‬
‫ﻫﻤﻨﻮﻋﺎن ﺧﻮﻳﺶ در دل ﻧﺪارﻧﺪ و در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻧﺜﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ در ﻧﻈﺮ ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﻮاﻫﺪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﺟﺎﻟـﺐ و‬

‫‪256‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻴﺮت آور ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را آن ﻃـﻮر‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳﻮم‬
‫ﻳﻜــﻲ از وﻋــﺪهﻫــﺎي ﺣﻀــﺮت ﺑﻬــﺎءاﷲ ﻛــﻪ ﺗﺤﻘــﻖ ﻳﺎﻓــﺖ در ﻣــﻮرد‬
‫اﻣﭙﺮاﻃﻮران ﺟﻬﺎن ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻟﻮاح ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻠـﻮك و ﺳـﻼﻃﻴﻦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﺎن ﺑﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﻋﺪل ‪ ،‬اﻧﺼﺎف ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ از ﻣﻠﺖ و ﭘﺬﻳﺮش ﻧﺼﺎﻳﺢ‬
‫اﻟﻬﻴﻪ دﻋﻮت ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﺮﻣﺴﺖ از ﺑﺎدة ﻏـﺮور و ﺧـﻮدﺑﻴﻨﻲ اﻧـﺬارات و‬
‫ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺣﻖ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و از اﻃﺎﻋﺖ ﻓﺮاﻣﻴﻦ اﻟﻬﻲ ﺳﺮﺑﺎز زدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ اراده و اﻗﺘﺪار اﻟﻬﻲ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﻛﺲ اﺣﺎﻃـﻪ و ﻏﻠﺒـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ اﻣﭙﺮاﻃﻮران ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﻜـﺎ وراد ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧـﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳـﻮم‬
‫ﺑﺮادر زادة ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﻛﺒﻴﺮ‪ ،‬اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ او ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮﻳﻦ و ﺑـﺎ‬
‫ﻧﻔﻮذﺗﺮﻳﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﻏﺮب ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴـﻴﺎري از زﻣﺎﻣـﺪاران‪ ،‬ﻟـﻮﺣﻲ از‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻣﺘﺤﺎنِ ﺷﺪﻳﺪ او ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ از ﻧﺰول اﻟـﻮاح ﻣﻠـﻮك‪ ،‬در ﺟﻨﮕـﻲ ﺑـﻴﻦ روس و ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ‬
‫)ﺟﻨﮓ ﻛﺮﻳﻤﻪ( ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳﻮم ﺑﻪ ﻛﻤﻚ دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺷﺘﺎﻓﺖ و دوﻟﺖ روس‬
‫را ﺷﻜﺴﺖ داد‪ .‬آﻧﮕﺎه ادﻋﺎ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم ﻣﻈﻠﻮم ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ در‬
‫درﻳﺎ ﻏﺮق ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ و ﻓﺮﻳﺎد آﻧﻬﺎ او را از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﻤـﻮده‪ ،‬ﻟـﺬا او ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ آﻧﻬﺎ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در اﻳﻦ ﻟﻮح از او ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫اﻛﻨﻮن ﻧﺪاي ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ و اوﻟﻴﺎي او را ﻛﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮر ﺣﻜﻮﻣـﺖ زﻧـﺪاﻧﻲ و‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪه و ﻣﻮرد ﺳﺘﻢ ﻓﺮاوان ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد و از ﺳـﻠﻄﺎن ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اذﻳﺖ و آزار و رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻈﻠﻮﻣـﺎن را ﺟﻮﻳـﺎ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫آن اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻣﻘﺘﺪر و ﻣﻐﺮور ﺑﺎ اﻫﺎﻧﺖ ﻟﻮح را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫـﻴﭻ اﻫﻤﻴﺘـﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺪاي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺪاد و ﻛﻼم ﺣﻖ را ﺑﻲﺟﻮاب ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻧﻤﻮد ﻛﻪ‬

‫‪257‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﺔ ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺗﺒﻌﻴﺪ و درﺑﻨﺪ اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺸﻲ در ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻳـﻦ ﻛﺸـﻮرﻫﺎ ﻧـﺪارد‪،‬‬
‫ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻟﻮح دﻳﮕـﺮي ﻧـﺎزل و ﺑـﺮاﻳﺶ ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻳﻦ ﻟﻮح از ﻗﻠﻢ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺧﻮد ﺷﻬﺎدت ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ او را ﺑﻪ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎ روس واداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺪاي ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻫـﻮاي ﻧﻔـﺲ او ﺑـﻮده‬
‫اﺳﺖ‪» .‬ﻧَﺸﻬ‪‬ﺪ‪ ‬ﺑِﺎَﻧﻚ ﻣﺎ اﻳﻘَﻈَﻚ اﻟﻨّﺪا ﺑ‪‬ـﻞ اﻟﻬ‪‬ـﻮي« ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﻣـﻲآورﻳـﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻧـﺪاي اﻟﻬـﻲ را ﺑﺸـﻨﻮد و از دوﻟـﺖ‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮﻳﺎي وﺿﻌﻴﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﻈﻠﻮم‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ ﮔﺮدد‪ .‬در آن ﻟﻮح رﺳﺎﻟﺖ اﻟﻬﻲ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗـﺎ اﻣﭙﺮاﻃـﻮر‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻋﻮد اﻧﺠﻴﻞ و ﺗﻮرات ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻮار ﺑﺮ اﺑﺮ ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ ﻋﺎﻟﻢ را زﻧﺪه ﻛﻨﺪ و اﻫﻞ آن را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮة اﻟﻬﻲ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺻﺎﺣﺐِ ﻣﺠﺪ‪ ‬ﻋﻈﻴﻢ و ﻫﻤﺎن آﺗﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ در ﻛـﻮه ﻃـﻮر از‬
‫درﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ او ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﻣـﻲﺧﺎﺳـﺖ و اﻣـﺮ او را ﻳـﺎري ﻣـﻲﻧﻤـﻮد‪،‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه آﺷﻜﺎر و ﭘﻨﻬﺎن ﻳﺎرياش ﻣﻲﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺷﺮق و ﻏﺮب‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را در ﻟﻮح دوم ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎري‬
‫و ﺑﻲاﺣﺘﺮاﻣﻲ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺑﻤﺎ ﻓﻌﻠﺖ ﺗﺨﺘﻠﻒ اﻻﻣﻮر ﻓﻲ ﻣﻤﻠﻜﺘﻚ و ﻳﺨﺮج اﻟﻤﻠـﻚ ﻣـﻦ ﻛﻔـﻚ‬
‫ﺟﺰاء ﻋﻤﻠﻚ اذاً ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﻚ ﻓﻲ ﺧﺴﺮان ﻣﺒﻴﻦ و ﺗﺄﺧﺬ اﻟﺰﻻزل ﻛﻞ اﻟﻘﺒﺎﺋـﻞ‬
‫ﻓﻲ ﻫﻨﺎك«‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﺮدي اﻣﻮر ﻛﺸﻮرت ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻲﺷـﻮد و‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻗﺪرت از دﺳﺘﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲرود و ﻫﻤﺔ اﻗﻮام ﺳﺮزﻣﻴﻨﺖ ﭘﺮاﻛﻨـﺪه‬
‫ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪258‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»اﻻ ﺑﺎن ﺗﻘﻮم ﻋﻠـﻲ ﻧﺼـﺮه ﻫـﺬا اﻻﻣـﺮ و ﺗﺘﺒـﻊ اﻟـﺮوح ﻓـﻲ ﻫـﺬا اﻟﺴـﺒﻴﻞ‬
‫اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ«‬
‫ﻣﮕﺮ آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎري اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺑﭙﺎﺧﻴﺰي وﺣﻖ را در اﻳﻦ راه ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻴـﺮوي‬
‫ﻧﻤﺎﺋﻲ‪ .‬در اداﻣﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ‪ :‬اﻓﻌﻲ ذﻟﺖ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ آرام‬
‫در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻣﻲﺧﺰد و ﺗﻮ در ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻟﻮح دوم ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻨﻤﻮد‪ .‬اﻓﻜـﺎر او‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻟﻮح ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳﻮم در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﭼﺎپ و در اﻳﺮان و ﻫﻨﺪ ﺑـﻴﻦ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻠﻄﺎن‪ ،‬در اوج ﻗﺪرت ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴـﻲ ﺗﺼـﻮر‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﺑﺰرگ ﺑﻪ ذﻟﺖ و ﺑﻴﭽـﺎرﮔﻲ دﭼـﺎر ﺷـﻮد و ﻣﻤﻠﻜـﺖ‬
‫ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﺑﺤﺮان ﻓﺮا ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻘﻴﻦ داﺷـﺘﻨﺪ ﻛﻠﻤـﺔ اﻟﻬـﻲ ﺑـﺮ‬
‫ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ و ﺣﻮادث آن اﺣﺎﻃﻪ دارد و ﭘﻬﻨﺔ آﺳﻤﺎن و زﻣـﻴﻦ را در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘـﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﻧﺘﻴﺠﺔ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن اﻟﻬﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻧـﺪﻛﻲ ﺑﻌـﺪ‪،‬‬
‫آﺗﺶ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻦ آﻟﻤﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪ و ﺑﺎ آن ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮوزي ﻓﺮاﻧﺴـﻪ‬
‫ﻗﻄﻌﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺷﻜﺴﺖ ﺷﺪﻳﺪي ﺧـﻮرد و اﺳـﻴﺮ و زﻧـﺪاﻧﻲ‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬او ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ذﻟﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪه ﺑﻮد در اﻧﮕﻠﺴـﺘﺎن و‬
‫دور از وﻃﻦ درﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ او در ﻃﻲ ﺟﻨﮓﻫﺎي داﺧﻠﻲ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ‬
‫ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎك و ﺧﻮن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه‪ ‬ﭘﻴﺮوز آﻟﻤﺎن در ﻗﺼـﺮ‬
‫ورﺳﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪ ،‬ﺗـﺎج اﻣﭙﺮاﻃـﻮري ﻛـﻞ ﻣﻤﺎﻟـﻚ ﻣﺘﺤـﺪة آﻟﻤـﺎن را ﺑـﺮ ﺳـﺮ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫آﻟﻤﺎن‬
‫ﭘﻴﺮوزي اﻣﭙﺮاﻃﻮر آﻟﻤﺎن‪ ،‬او را ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺑﺎدة ﻏﺮور ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺷﻬﺮت او ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪259‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻛﺘﺎب اﻗﺪس ﻛـﻪ در ﺳـﺎﻟﻬﺎي اول ورود ﺑـﻪ ﻋﻜـﺎ‪،‬‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪ او را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ و از او ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻧـﺪاي اﻟﻬـﻲ را از‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاش ﺑﺸﻨﻮد و ﻏﺮور‪ ،‬او را از ﻋﺮﻓﺎن ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر ﻣﻨﻊ ﻧﻨﻤﺎﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﻳﺎدآوري ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳﻮم را ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺑﺮﺗـﺮ از او‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد آو‪‬ر‪‬د‪ .‬اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﻛﻪ ذﻟّﺖ‪ ،‬او را از ﻫﺮﺟﻬـﺖ در ﺑﺮﮔﺮﻓـﺖ ﺗـﺎ آن‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬از او ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ درﺑﺎرة ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧـﺎﭘﻠﺌﻮن ﺳـﻮم و‬
‫ﺳﻼﻃﻴﻦ دﻳﮕﺮﻛﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎري را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و در اوج ﻗـﺪرت‬
‫ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺣﻜﻢ راﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﺔ آﻧﻬﺎ از ﻗﺼﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ راﺟﻊ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﭼﺸﻢ اﻧﺪازي از آﻳﻨـﺪة ﺳـﺮزﻣﻴﻦ آﻟﻤـﺎن را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﭼﺸـﻢ او‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪:‬‬
‫»ﻳﺎ ﺷﻮاﻃﻲ ﻧﻬﺮاﻟﺮﻳﻦ ﻗﺪ رأﻳﻨﺎك‪ ‬ﻣﻐﻄّﺎة ﺑﺎﻟﺪﻣﺎء ﺑﻤﺎ ﺳﻞّ ﻋﻠﻴﻚ ﺳﻴﻮف‬
‫اﻟﺠﺰا و ﻟﻚ ﻣﺮﺓ اﺧﺮي و ﻧﺴﻤﻊ ﺣﻨﻴﻦ اﻟﺒـﺮﻟﻴﻦ و ﻟـﻮ اﻧﻬـﺎ اﻟﻴـﻮم ﻋﻠـﻲ ﻋـﺰّ‬
‫ﻣﺒﻴﻦ«‬
‫اي ﺳﻮاﺣﻞ رود رن )ﺑﺮﻟﻴﻦ( ﻣﺎ ﺗﻮ را آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ‬
‫ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺠﺎزات ﺑﺮ روي ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه و ﺑﺮاي ﺗﻮﺳﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‪ .‬و‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﻢ ﻓﺮﻳﺎد و ﻧﺎﻟﺔ ﺑﺮﻟﻴﻦ را وﻟﻮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮ ﻋﺰت‪ ‬آﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﻚ ﺻﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻧﺰول اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ،‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آن‬
‫اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻣﻐﺮور‪ ،‬دو ﺑﺎر ﻣﻮرد ﺳﻮءﻗﺼﺪ واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻧﺪﻳﺸﺔ ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ اول و دوم در ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻳـﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ را ﺑـﻪ‬
‫وﻳﺮاﻧﻪاي ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﺣﺎﻃﺔ اراده و ﻏﻠﺒﺔ ﻛﻠﻤـﺔ اﻟﻬـﻲ را ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻳـﺎدآوري‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺮان‬
‫ﻛﺘﺎب اﻗﺪس در اوج ﻗﺪرت ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻛﺘـﺎب‬
‫ﺷﻬﺮ ﻃﻬﺮان )ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻧﺰول اوﻟﻴﻦ ﺷﻌﺎع وﺣـﻲ‬
‫‪260‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫در ﺳﻴﺎه ﭼﺎل( ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻓﻖ ﻧﻮر و ﻣﺤﻞ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳﺮور‬
‫ﺑﺮ ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎم ﻃﻬﺮان از ﻗﺪﻳﻢ اﻻﻳﺎم ﺑﺎ ﺣﺮف ﻃﺎ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ آن ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان اﻳﺮان ﻛﻪ از وﻋﺪهﻫﺎي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﺑـﺎرة اﻳـﻦ ﺷـﻬﺮ‬
‫آﮔﺎه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و اﻧﻜﺎرِ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪاي ﺻـﺎدر ﻛـﺮد و‬
‫ﻛﻠﻤﺔ "ﺗﻬﺮان" را ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻧﺎم اﺻﻠﻲ ﻧﻤﻮد‪ .‬از آن زﻣﺎن ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ‪ ،‬در ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ‪ ،‬ﺗﻬﺮان ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ اﻋﺘﻘـﺎد و‬
‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ وﻗﻮع اﻳﻦ ﺑﺸﺎرات و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ آن ﻛﻪ ﺣﺮف ﻃﺎ و ﻃﻬﺮان رﻣﺰي‬
‫از ﻇﻬﻮر اﺳﻢ اﻋﻈﻢ و ﻧﺎم ﺑﻬﺎءاﷲ اﺳﺖ‪ 1‬آن را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻃﻬﺮان ﻣـﻲداﻧﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪ .‬در ﻛﺘﺎب اﻗﺪس ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫" اي »ارض ﻃﺎء« ﻣﺤﺰون ﻣﺒﺎش از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺗـﻮ را ﻣﺤـﻞ‬
‫ﻃﻠﻮع ﺷﺎدي ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﻗﺮار داده و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺗﻮ را ﺑﻪ وﺟﻮد‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺣﻜﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎرك ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻏﻨﺎم اﻟﻬـﻲ‬
‫را ﻛﻪ از ﮔﺮﮔﻬﺎ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﺎ اﻫﻞ ﺑﻬﺎء ﺑـﺎ ﺷـﺎدي و‬
‫ﮔﺸﺎده روﻳﻲ روﺑﺮو ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬او ﺟﻮاﻫﺮ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ در ﻧﺰد ﺣﻖ‪ .‬ﺑﻬﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫و ﺑﻬﺎي ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﺑﺮ او ﺑﺎد‪ )".‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫ﺑﺎز از ﻃﻬﺮان ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻈﻬـﺮ‬
‫ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه و از اﻳﻦ رو‪ ،‬اﻓﻖِ ﻧﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺒﺮ از اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﺰرگ در ﻃﻬﺮان ﻣﻲدﻫﻨـﺪ‪ .‬اﻧﻘﻼﺑـﻲ ﻛـﻪ ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺟﻤﻬﻮر ﻣﺮدم ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫» ﺳﻮف ﺗﻨﻘﻠﺐ ﻓﻴﻚ اﻻﻣﻮر و ﻳﺤﻜﻢ ﻋﻠﻴﻚ ﺟﻤﻬﻮر اﻟﻨﺎس «‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ و اﻣـﻮر دﮔﺮﮔـﻮن ﮔﺮدﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺸﺎرﺗﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺑﻴﺎن آﻣﺪه‪ ،‬دل و ﺟﺎن را ﻣﻄﻤﺌﻦ وﺷﺎدﻣﺎن ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬
‫‪ . 1‬ط ﺑﻪ ﺣﺴﺎب اﺑﺠﺪ ﺑﺮ ﻋﺪد ‪ 9‬و ﻧﺎم ﺑﻬﺎء ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﺪد‪ 9‬ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪261‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫»اﻃﻤﺌﻨﻲ ﺑﻔﻀﻞ رﺑ‪‬ﻚ اﻧّﻪ ﻻ ﺗﻨﻘﻄﻊ ﻋﻨﻚ ﻟﺤﻈـﺎت اﻻﻟﻄـﺎف‪ .‬ﺳـﻮف‬
‫ﻳﺄﺧﺬك اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻌﺪ اﻻﺿﻄﺮاب ﻛﺬﻟﻚ ﻗﻀﻲ اﻻﻣﺮ ﻓﻲ ﻛﺘﺎب ﺑﺪﻳﻊ«‬
‫ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻋﻨﺎﻳﺖ و اﻟﻄﺎف او از ﺗﻮ ﻗﻄﻊ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ زودي اﻃﻤﻴﻨﺎن و آراﻣﺶ ﺑﻌﺪ از اﺿﻄﺮاب و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺗـﻮ را در‬
‫ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ در ﻛﺘﺎب ﺑﺪﻳﻊ ﻣﻘﺪر ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﻛﻴﻪ‬
‫اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﻋﻈﻴﻢ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ و ﻣﻘﺮّ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪ و ﻛﺸﻮر‬
‫ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻏﻴﺮ دﻳﻨﻲ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از زﻧﺪان ﻋﻜﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺻـﺪر اﻋﻈـﻢ ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫"اي ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد را اﻋﻠﻲ اﻟﻨﺎس دﻳﺪه و ﻏﻼم اﻟﻬـﻲ را ﻛـﻪ ﭼﺸـﻢ‬
‫ﻣﻼء اﻋﻠﻲ ﺑﻪ او روﺷﻦ و ﻣﻨﻴﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬اَدﻧَـﻲ اﻟﻌﺒـﺎد ﺷـﻤﺮدهاي … ﺳـﻮف‬
‫ﻳﻘﻀﻲ ﻧَﺤﺒ‪‬ﻚ و ﺗَﺠِﺪ ﻧﻔﺴﻚ ﻓﻲ ﺧﺴﺮان ﻋﻈﻴﻢ" )ﺑﺰودي زﻣﺎن ﺗﻮ ﺳـﭙﺮي‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و ﺧﻮدت را در ﺿﺮر و زﻳﺎن ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲﻳﺎﺑﻲ(‬
‫"… ﻛﻔﻲ از ﻃﻴﻦ ﻋﻨﺪاﷲ اﻋﻈﻢ اﺳﺖ از ﻣﻤﻠﻜﺖ و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻋـﺰت‬
‫و دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ وﻟﻮ ﻳ‪‬ﺸﺎء ﻟَﻴ‪‬ﺠﻌ‪‬ﻠَﻜﻢ ﻫﺒﺎء‪ ‬ﻣﻨﺒﺜﺎً و ﺳﻮف ﻳﺄﺧﺬﻛﻢ ﺑﻘﻬﺮٍ ﻣﻦ ﻋﻨـﺪه‬
‫و ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻔﺴﺎد ﺑﻴﻨﻜﻢ و ﻳ‪‬ﺨﺘﻠﻒ ﻣﻤـﺎﻟﻜﻜﻢ اذا ﺗﻨﻮﺣـﻮن و ﺗﺘﻀـﺮّﻋﻮن و ﻟـﻦ‬
‫ﺗَﺠﺪوا ﻻﻧﻔﺴﻜﻢ ﻣﻦ ﻣ‪‬ﻌﻴﻦ و ﻻﻧﺼﻴﺮ … ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻛـﻪ ﻏﻀـﺐ اﻟﻬـﻲ‬
‫آﻣﺎده ﺷﺪه زود اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ از ﻗﻠﻢ اﻣﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ")‪(55‬‬
‫در ﻟﻮح دﻳﮕﺮي ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﻠـﺐ و ﻣﺮﻛـﺰ‬
‫اﺳﻼم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻲآﻣﺪ و ﮔﺴﺘﺮة آن از ﺻﺤﺮاي ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن و ﻟﻴﺒﻲ و ﻋـﺮاق‬
‫و ﺳﻮرﻳﻪ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ و ﺑﻠﻐﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﻣﺮز روﺳﻴﻪ و اﻳﺮان ﻛﺸﻴﺪه ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر اﻟﻬﻲ در اﻳﻦ روز ﻋﻈﻴﻢ را ﺑﻪ ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ زﻧـﺪاﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺗﻮ ﻗﺎدر ﻫﺴﺘﻲ آﺗﺸﻲ را ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در آﻓـﺎق‬

‫‪262‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻲ؟ ﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽـﻪ ﻛـﺮدي ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ‬
‫ﺷﻌﻠﻪ و ﺣﺮارت اﻳﻦ اﻣﺮ اﻓﺰون ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻪ زودي اﻳﻦ آﺗﺶ ﺗﻤﺎم ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎ و‬
‫اﻫﻞ آن را در ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ زودي ﺳﺮزﻣﻴﻦ ادرﻧﻪ و ﻏﻴﺮ آن از دﺳـﺖ‬
‫ﺷﺎه ﺧﺎرج ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و آﺷﻮب ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد و اﻧﻘـﻼب و ﻓﺴـﺎد ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ‬
‫ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ و اﺧﺘﻼف در اﻣﻮر ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و اﻣـﺮ‬
‫ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻲﮔﺮدد ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻛﻪ ﺗﭙﻪﻫﺎي ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻧﻮﺣﻪ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و درﺧﺘـﺎن در‬
‫ﻛﻮهﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮﻳﻨﺪ و ﺧﻮن از اﺷﻴﺎء ﺟـﺎري ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻣـﺮدم در ﺗﺸـﻮﻳﺶ و‬
‫اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻤـﻲ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﻴﺮان وارد ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻛﺘﺎب اﻗﺪس ﻧﻴﺰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﻣﺮﻛـﺰ ﺧﻼﻓـﺖ ﻋﺜﻤـﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ " :‬ﻛﺮﺳﻲ ﻇﻠﻢ ﺑﺮ روي ﺗﻮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و آﺗﺶ دﺷﻤﻨﻲ در ﺗﻮ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺤﻮي ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻛـﻪ ﮔﺮﻳـﺔ اﻫـﻞِ ﻣﻠﻜـﻮت ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬در ﺗـﻮ‬
‫)اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل( ﻧﺎدان ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻞ ﺣﻜﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﻧﻮر اﻓﺘﺨﺎر ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ زودي زﻳﻨﺖ ﻇﺎﻫﺮ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ از ﺑـﻴﻦ ﻣـﻲرود و ﻧﺎﻟـﺔ دﺧﺘـﺮان و زﻧـﺎن‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺮده ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪)".‬ﺗﺮﺟﻤﻪ(‬
‫از آن زﻣﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺑﺰرﮔﻲ در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﻬﻨـﺎور ﭘﺪﻳـﺪ‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓﻫﺎ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻫﺎي ﺑﻴﺸﻤﺎر‪ ،‬ادرﻧﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎه ﺣﻀﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﻗﻮاي روﺳﻴﻪ اﺷـﻐﺎل ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﺨﺶﻫﺎﻳﻲ از اﻳﻦ اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﺑﺰرگ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﮔﺸـﺖ و ﺣﻜﻮﻣـﺖ آل ﻋﺜﻤـﺎن‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ‪ 6‬ﻗﺮن ﺑﺮ آن ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪ و ﺧﻠﻴﻔﺔ اﻋﻈﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻼﻓﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل اﻛﺮم ﺗﻜﻴﻪ زده ﺑﻮد و اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻧﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺰل ﮔﺮدﻳﺪ و اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺎم دﻳﻨﻲ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد‬
‫و ﺑﻪ ﺳﻮي اروﭘﺎ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮ اﺳﻼﻣﺒﻮل ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻼم ﻧﻴﺰ از ﻣﺮﻛﺰﻳﺖ اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﺷـﻬﺮي ﻋـﺎدي‬

‫‪263‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺑﺪل ﺷﺪ‪ .‬ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺷﺮﻋﻲ ﻟﻐﻮ ﮔﺮدﻳﺪ و زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻻﺗﻴﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﻓـﺖ‬
‫و ﻗﺮآن ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻨﻚ ﺣﻴﺎطﻫـﺎي ﻣﺘﻌـﺪد و ﻋﻤﺎرﺗﻬـﺎي‬
‫ﻗﺼﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي ﺑـﻪ درون ﻗﺒـﺮ ﺧﺰﻳـﺪهاﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻟﻲ از ﺷﺎه و ﺷﺎﻫﺰاده ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮزة ﺗﺎرﻳﺦ و ﮔﺮدﺷﮕﺎه ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدان ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در آﺛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬آﺷﻜﺎرا وﻗﻮع ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ را ﺧﺒﺮ دادهاﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘـﺖ‪ ،‬زﻣﺎﻣـﺪاران ﻋـﺎﻟﻢ ﺑـﻲﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ ﻛـﻼم‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺷﺘﺎﺑﺎن در ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﻫﻼك ﻣﻲﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬راﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ اول ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺷـﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء دو ﺳـﺎل ﻗﺒـﻞ از ﺟﻨـﮓ اول‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ در ﻛﺎﻟﻴﻔﻮرﻧﻴﺎ ‪ -‬ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪﮔﺎن ﻣﻠـﻞ ﺑـﺮاي‬
‫ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻨﺸﻮرِ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ درآﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ -‬ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺮوز‬
‫ﻗﺎرة اروﭘﺎ ﻣﺜﻞ اﻧﺒﺎر ﻣﻮاد ﻣﻨﻔﺠﺮه ﮔﺮدﻳﺪه‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳـﻚ ﺟﺮﻗـﻪ اﺳـﺖ وﻳـﻚ‬
‫ﺷﺮاره‪ .‬و در ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﻣﺎ در آﺳﺘﺎﻧﺔ ﺟﻨﮓ ﺑﺰرﮔﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﺑﺎب ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ رؤﻳـﺎي‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺷﺪه‪ .‬دو ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اروﭘﺎ ﺑﺎ ﻳـﻚ ﺷـﺮاره‪،‬‬
‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﻮد‪ .‬و در ﺳﺎل ‪ 1914‬در آﺳـﺘﺎﻧﺔ آن ﺟﻨـﮓ ﺑـﺰرگ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻨﮓ ﻣﻠﺖﻫﺎي ﻣﺘﻤﺪ‪‬ن ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ زودي ﺟﻨـﮓ وﺣﺸـﺘﻨﺎﻛﻲ واﻗـﻊ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻴﺸﻤﺎر آﻣﺎدة ﺟﻨﮓ‪ ،‬در ﻣﺮزﻫﺎي ﺧﻮد ﺻـﻒ ﺑﺴـﺘﻪاﻧـﺪ و‬
‫ﻣﻬﻴ‪‬ﺎي ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻬﻴﺒﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺮﺧﻮرد ﺟﺰﺋﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺷـﻌﻠﺔ ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﺳﺪ ﻛﻪ از اول ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺷﺒﻴﻪ آن ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﻬﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ‬
‫در آﺛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ دوره اﻧﻘـﻼب ﺑـﺰرگ اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ و ﺑﻼﻳـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺑﻲدﻳﻨﻲ و ﺗﻌﺼﺐ و ﻧﺎداﻧﻲ و اوﻫـﺎم و ﺧﺮاﻓـﺎت اﺳـﺖ‪ ،‬اﺷـﺎره ﺷـﺪه‬
‫‪264‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺣﻠﻪاي از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺳﺎل ‪ 1920‬ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ اول ﺟﻬﺎﻧﻲ در ﻟﻮﺣﻲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن‪،‬‬
‫ﻧﺘﺎﻳﺞ دﻫﺸﺘﻨﺎك ﺟﻨﮓ را ﺑﻴﺎن ﻧﻤـﻮده‪ ،‬آن را ﺣﺎﺻـﻞِ ﺳـﺮﭘﻴﭽﻲ از ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ‬
‫اﻟﻬﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ذﻛﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ و روح ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ .‬ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﭼـﻮن‬
‫ﺧُﺪ‪‬امِ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دل و ﺟﺎن و دل ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‬
‫از اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﺮي و ﺗﻌﺼ‪‬ﺒﺎت ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻧﺠـﺎت ﻳﺎﺑـﺪ و ﺑـﻪ روﺷـﻨﺎﺋﻲ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﻟﻬﻲ ﻓﺎﺋﺰ ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺤﻤﺪﷲ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻗـﻮاﻧﻴﻦ و ﺷـﺮاﻳﻊ و ﻣﺒـﺎدي ﻣﻄّﻠـﻊ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬اﻟﻴﻮم ﺟﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ِاﻧﺴﺎﻧﻲ راﺣﺖ و آﺳﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎﺑـﺪ و اﻳـﻦ‬
‫ﻇﻠﻤﺎت ﻣ‪‬ﻨﻜَﺸ‪‬ﻒ ﻧﮕﺮدد و اﻳﻦ اﻣـﺮاض ﻣ‪‬ﺰﻣ‪‬ﻨـﻪ ﺷـﻔﺎ ﻧﻴﺎﺑـﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ روز ﺑـﺮوز‬
‫ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺷﻮد و ﺑـﺪﺗﺮ ﮔـﺮدد‪ .‬ﺑﺎﻟﻜـﺎن آرام ﻧﮕﻴـﺮد‪ .‬از او‪‬ل ﺑـﺪﺗﺮ ﺷـﻮد‪ .‬د‪‬و‪‬لِ‬
‫ﻣ‪‬ﻘﻬﻮره آرام ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ وﺳﻴﻠﻪ ﺗَﺸَﺒ‪ّ‬ﺚ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ آﺗﺶ ﺟﻨﮓ دوﺑﺎره ﺷﻌﻠﻪ‬
‫زﻧﺪ‪ .‬ﺣﺮﻛﺘﻬﺎي ﺗﺎزه ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺗﻤﺎم ﻗﻮ‪‬ت را در ﺗﻨﻔﻴﺬ ﻣﻘﺎﺻ‪‬ﺪ‪ ‬ﺧـﻮﻳﺶ ﻣ‪‬ﺠـﺮي‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺣﺮﻛﺖ ﺷﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﻴﻠﻲ اﻫﻤ‪‬ﻴﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓـﺖ و ﺳـﺮاﻳﺖ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻛﺮد‪.‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻲ ﻧﻮراﻧﻲ و روﺣﻲ رﺣﻤﺎﻧﻲ و ﻗﻮ‪‬ﺗﻲ ﻣﻠﻜـﻮﺗﻲ و ﺗﺄﻳﻴـﺪي‬
‫آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ رﺑ‪‬ﺎﻧﻲ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺳﺒﺐ راﺣـﺖ و‬
‫آﺳﺎﻳﺶ از ﺑﺮاي ﺑﺸﺮ ﮔﺮدﻳﺪ"‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﻘـﻞ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻲدﻳﻨﻲ ﺑﻪ آﺷﻮب و ﻫﺮج و ﻣﺮج ﻣﻨﺠﺮ ﺷﻮد و ﻋﺎﻟﻢ را‬
‫ﻓﺮا ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻋﻠﺖ اﻳﻦ آﺷﻮب اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻗﺒﺎﻳﻞ و ﻣﻠﺘﻬـﺎ ﺑـﺪون آن‬
‫ﻛﻪ اﺳﺘﻌﺪاد‪ ‬آزادي ﺑﻲﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬آﻧـﺎن‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از آزادي ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮج و ﻣﺮج و ﺑﻲﺑﻨﺪ و ﺑـﺎري‬

‫‪265‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺣﺪ ﻣﻲرﺳﺪ ﺗﺎ آن ﻛﻪ ﭼﺎرهاي ﻧﻤﻲﻣﺎﻧـﺪ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ آن ﻛـﻪ ﻗـﺎﻧﻮﻧﻲ‬
‫ﮔﺬارده ﺷﻮد ﺗﺎ ﻫﻴﺠﺎن و آﺷـﻮب ﺗﺴـﻜﻴﻦ ﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬اﮔﺮﭼـﻪ آزادي و اﺳـﺘﻘﻼل‬
‫آرزوي ﻫﺮ ﻣﻠّﺘﻲ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از آن ﺑﺎﻳﺪ اﺳـﺘﻌﺪاد‬
‫آن را در ﺧﻮد ﺑﻮﺟﻮد آو‪‬ر‪‬د‪ .‬روي ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻻﻣﺬﻫﺒﻲ اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺎن اﻳـﻦ‬
‫راه ﻫﺮج و ﻣﺮج ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ‬
‫در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ آﺷﻮب و اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ را درﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺮ اﻟﻬﻲ رو ﺑﻪ‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺗﺮﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻼﻳـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ از ﺧﻮدﺧـﻮاﻫﻲ و ﻧـﺰاع ﺑـﺮاي ﻣﻨـﺎﻓﻊ‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﻳﺎ ﮔﺮوﻫﻲ ﻳﺎ ﻣﺪﻫﺒﻲ و ﻳﺎ ﻣﻠّﻲ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه و اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ را ﺳـﺮﺧﻮرده‬
‫و ﻣﺄﻳﻮس ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪ و ﺳﺮﮔﺮدان را ﺑﺮ آن ﻣـﻲدارد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ داروي ﻛﻠﻤﺔ اﻟﻬﻲ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻳﺰداﻧﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻼﻳـﺎ و ﻣﺼـﺎﺋﺐ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻴﻞ و اﺷﺘﻴﺎق درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ داروي ﻋﻼج ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دروازهﻫﺎي ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روي‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎز اﺳـﺖ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ زﻧـﺪﮔﻲ ﺑﺨـﺶ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻲ در‬
‫دﺳﺘﺮس ﻫﻤﮕﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﻲ ﻣـﺮدم ﺑـﻪ آن اﻗﺒـﺎل ﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ روح و‬
‫رواﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﻼ‪ ،‬ﻣﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬درد و رﻧـﺞ ﻧﺎﺷـﻲ از ﻧﺎﻓﺮﻣـﺎﻧﻲ از دﺳـﺘﻮرات‬
‫اﻟﻬﻲ‪ ،‬زﺧﻤﻲ و رﻧﺠﻮر ﮔﺸﺘﻪ و از ﻫﺮ دري ﻧﺎاﻣﻴﺪ و راﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀــﺮت ﻋﺒــﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﻧﺎﻣــﻪاي ﺧﻄــﺎب ﺑــﻪ ﻳﻜــﻲ از ﻣــﺆﻣﻨﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪":‬روز ﺑﻪ روز ﺳﺨﺘﻲ و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷـﻮد و ﻣﺮدﻣـﺎن ﻣﺒـﺘﻼ‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬درﻫﺎي ﺳ‪‬ﺮور و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺟﻨﮕﻬـﺎي ﻋﻈﻴﻤـﻪ‬
‫رخ دﻫﺪ و ﻳﺄس و ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﻣﺮدم را از ﻫﺮ ﺳﻮ اﺣﺎﻃﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ آن ﻛﻪ ﭼﺎرهاي‬
‫ﺟﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ اﻧﻮار ﺑﺸﺎرات اﻟﻬﻲ و ﺷﺎدي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻋـﺎﻟﻢ را‬
‫روﺷﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻳﺎ ﺑﻬﺎءاﻻﺑﻬﻲ از ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻬﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮدد‪".‬‬
‫در ﺳﺎل ‪ 1914‬ﻣﻴﻼدي وﻗﺘﻲ از اﻳﺸﺎن ﺳﺌﻮال ﺷﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪام از‬

‫‪266‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫دوﻟﺖﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻬـﻲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ ﻳـﺎ ﻧـﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ‪:‬‬
‫"ﺟﻤﻴﻊ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺑﺘﺪاي اﻣـﺮ ﺑﻬـﺎﻳﻲ را ﺑـﺎ ﺣـﺎل )‪70‬‬
‫ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب( ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺳـﺮﻋﺘﻲ‬
‫اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه و ﻋﺎﻟﻢ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺟﻤﻴـﻊ‬
‫ﻣﺮدم در ﻇﻞ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ در ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪".‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺔ ﻣﻠﺘﻬـﺎ و دوﻟﺘﻬـﺎ و‬
‫ﺷﻬﺮﻫﺎ و دﻫﺎت‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻋﻀﺎي ﺑﺪن ﺑـﻪ ﻫـﻢ واﺑﺴـﺘﻪ و ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺑﻲﻧﻴﺎز از دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻀﻮ ﺑـﺪن ﻣﺴـﺘﻘﻞ و‬
‫ﺑﻲﻧﻴﺎز از اﻋﻀﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣـﺮوزه ﺑـﻴﻦ ﻫﻤـﺔ دوﻟﺘﻬـﺎ و ﻣﻠﺘﻬـﺎ رواﺑـﻂ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﻲ و اﻗﺘﺼﺎدي و ﺻﻨﻌﺘﻲ ﮔﺴﺘﺮده و ﻣﺤﻜﻤﻲ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه ﻛﻪ ﺑـﺪون آن‪،‬‬
‫اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ از ﻣﻌﺠﺰات اﻳﻦ ﻋﺼـﺮ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ دوران ﮔﺪﺷﺘﻪ ﻋﺎﻟﻢ از آن ﻣﺤﺮوم ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬دﻟﻴﻠﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻗﺮن‪ ،‬ﻗﺮن اﻧﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ دﻳﮕﺮي ﮔﺸﺘﻪ و ﻗـﻮﺗﻲ دﻳﮕـﺮ و ﻧـﻮراﻧﻴﺘﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪه‪ .‬ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﺔ آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﺗﺤﺎد و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ اﻫﻞ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻤﻜﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺘﻤﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺎ و ﺣﻴﻔﺎ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء درﺑﺎرة آﻳﻨﺪه ﻋﻜﺎ و ﺣﻴﻔﺎ در ﺳﺎل ‪ 1914‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫»در آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﻴﻦ ﻋﻜﺎ و ﺣﻴﻔﺎ آﺑﺎد ﺷﻮد و اﻳﻦ دو ﺷﻬﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬از اﺗﺼﺎل اﻳﻦ دو ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻘﻄـﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻣﺮاﻛﺰ ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﻧﻤﺮة اول ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و اﻳﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ‬
‫ﻧﺼﻒ داﺋﺮه اﺳﺖ )ﺳﺎﺣﻞ ﺣﻴﻔﺎ( زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺳﻜﻠﻪ ﺷﻮد و ﻛﺸﺘﻲﻫﺎي ﻣﻠﻞ در‬
‫آن ﻣﻠﺠﺎء و ﭘﻨﺎه ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻛﺸﺘﻲﻫﺎي ﻋﻈﻴﻤﺔ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻫﺰاران ﻫﺰار زن و ﻣـﺮد را‬
‫از ﻫﻤﻪ اﻃﺮاف ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آورﻧﺪ‪ .‬ﻛـﻮه و دﺷـﺖ ﺑـﻪ ﻋﻤـﺎرات و ﺑﻨﺎﻫـﺎي‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺰﻳﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮﻛﺰ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﮔﺮدد و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاي اﻣـﻮر ﺧﻴﺮﻳـﻪ و‬

‫‪267‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرات ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻠﻬﺎي ﺧﻮﺷﺒﻮي ﺗﻤـﺪن روﺣـﺎﻧﻲ در اﻳـﻦ‬
‫ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻮي ﺧﻮش آن د‪‬ﻣﺎغ ﭘﺮور ﮔﺮدد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ ﺑﺎﻏﻬـﺎ و‬
‫ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮﺟﻮد آﻳﺪ و ﭼﻤﻨﺴﺘﺎنﻫﺎ ﺗﺰﻳﻴﻦ ﮔﺮدد‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ ﭼـﺮاغﻫـﺎي ﺑـﺮق اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ را روﺷﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺳﺎﺣﻞ ﻋﻜﺎ و ﺣﻴﻔﺎ و ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻮراﻧﻲ ﮔـﺮدد‪.‬‬
‫ﻛﻮه ﻛﺮﻣﻞ از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻏﺮق در درﻳﺎي اﻧﻮار ﮔﺮدد‪ .‬اﮔـﺮ ﻛﺴـﻲ ﺑـﺮ ﻗﻠـﺔ‬
‫ﻛﺮﻣﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ورود ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ را از ﻛﺸﺘﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻨﻈﺮة ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻴﻨﺪ؛ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺪارد‪ .‬از ﺗﻤﺎم اﻃﺮاف ﻛـﻮه‪،‬‬
‫ﻧﺪاي ﻳﺎ ﺑﻬﺎءاﻻﺑﻬﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﺳﺪ و ﻧﻐﻤﺎت ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ در ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺑﺎ ﺻـﻮت‬
‫و آواز ﺑﻪ ﻋﺮش اﻋﻠﻲ رﺳﺪ‪ .‬ﻓﻲ اﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺑﻪ اﺳﺮار و ﺣﻜﻤﺖﻫﺎي اﻟﻬﻴﻪ ﻧﺘﻮان‬
‫ﭘﻲ ﺑﺮد؛ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﺮاز و ﻃﻬﺮان و ﺑﻐﺪاد و اﺳﻼﻣﺒﻮل و ادرﻧـﻪ و ﻋﻜـﺎ و‬
‫ﺣﻴﻔﺎ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از ﺷﻴﺮاز ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و در ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻃﻬﺮان زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﻐـﺪاد ﺗﺒﻌﻴـﺪ ﮔﺸـﺖ‪ .‬او را از ﺑﻐـﺪاد ﺑـﻪ‬
‫اﺳﻼﻣﺒﻮل اﺣﻀﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ادرﻧﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ ﺗـﺎ اﻣـﺮش ﻓﺮاﻣـﻮش ﺷـﻮد‪.‬‬
‫اﻧﻮارش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻜﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫وﺟﻮد او زﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻋﻜﺎ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﻪﻫﺎي آب ﺟﻮﺷﻴﺪ‪(56) .‬‬
‫از ﻋﻜﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﻔﺎ ﻗﺪم ﻧﻬﺎد و ﺑﺮ داﻣﻨﻪ ﻛﻮه ﻛﺮﻣﻞ)ﻛﻮه ﺧﺪا(‪ ،‬ﻣﺤﻠﻲ را ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺎن داد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺒـﺮة ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب را در آن‬
‫ﻣﺤﻞ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﻴﻜﻞ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻌﺪ از ‪ 60‬ﺳﺎل در ﻣﻘﺒـﺮة اﺑـﺪي ﺧـﻮد‬
‫داﻣﻨﺔ ﻛﻮه ﻛﺮﻣـﻞ ﻣﺴـﺘﻘﺮ ﺷـﺪ‪ .‬وﻋـﺪهﻫـﺎي ﺗـﻮرات درﺑـﺎرة ﻗـﺮن ﻣﺒـﺎرك‬
‫ﻣﺴﻴﺤﺎﻳﻲ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪:‬‬
‫"ﺑﻴﺎﺑﺎن و زﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و ﺻﺤﺮا ﺑﻪ وﺟﺪ آﻣﺪ و ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺳـﺮخ‬
‫ﺷﻜﻔﺖ‪ .‬و ﻛﺮﻣﻞ و ﺷﺎرون‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(57) ".‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﺑﺮ داﻣﻨﺔ ﻛﻮه ﮔﭽﻲ و آﻫﻜﻲ ﻛﺮﻣﻞ‪ ،‬ﮔﻨﺒـﺪ ﻃﻼﻳـﻲ ﻣﻘـﺎم اﻋﻠـﻲ‬

‫‪268‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲدرﺧﺸﺪ ‪ 9 .‬ﺑﺎغ ﻧﻴﻢ داﻳﺮهاي از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﻗﻠﺔ ﻛـﻮه اﻣﺘـﺪاد ﻳﺎﻓﺘـﻪ و ‪ 9‬ﺑـﺎغ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن آﺑﺸﺎري از ﻧﻮر از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻨﺎ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﺳـﺮازﻳﺮ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬درﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﺑﺎغ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ 19 ،‬ﻃﺒﻘﻪ دارد ﻛﻪ در ﻃﺒﻘـﺔ‬
‫دﻫﻢ آن ﻧﮕﻴﻦ ﻃﻼﻳﻲ ﺑﻨﺎي ﻣﻘﺎم اﻋﻠﻲ )ﻣﺮﻗﺪ ﺣﻀـﺮت اﻋﻠـﻲ( واﻗـﻊ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎغﻫﺎي ﺑﺎ ﻃـﺮاوت ﺑـﺎ ﭘﻠﻜـﺎن ﺳـﻨﮕﻲ ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﻣﺘﺼـﻞ ﺷـﺪه و‬
‫ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎي آب ﺟﺎري و درﺧﺘﺎن و ﺑﻮﺗﻪﻫـﺎي ﮔﻮﻧـﻪﮔـﻮن آن ‪ ،‬رﻣـﺰي از‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ارﺗﺒﺎط روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻴﻦ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﻮﻧﻪﮔﻮﻧﻲﻫﺎﻳﺶ در درﮔﺎه‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺮ روي ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻮه و در ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﻣﺮﻗـﺪ ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب‪،‬‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ اداري دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫـﺪ؛ ﺟﺎﻳﮕـﺎه ﺑﻴـﺖ اﻟﻌـﺪل اﻋﻈـﻢ )داراﻟﺘﺸـﺮﻳﻊ( درﻣﻴـﺎن و‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﺔ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ و داراﻟﺘﺒﻠﻴﻎ و داراﻻﻧﺸـﺎء و داراﻻﺛـﺎر و ﻣﺮﻛـﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬
‫ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ در دو ﻃﺮف داراﻟﺘﺸﺮﻳﻊ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪269‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ‬
‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ؛ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬

‫» ﺷﻬﺎدت ﻣﻲدﻫﻢ اي دوﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺖ‪ ‬ﺗﻤـﺎم و ﺣﺠـ ‪‬‬

‫ﺖ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ و ﺑ‪‬ﺮﻫﺎنْ ﻇﺎﻫﺮ و دﻟﻴﻞْ ﺛﺎﺑﺖ آﻣـﺪ‪ .‬دﻳﮕـﺮ ﺗـﺎ ﻫﻤ‪‬ـﺖ‪‬‬
‫ﺷﻤﺎ از ﻣﺮاﺗﺐِ اﻧﻘﻄﺎع ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ «‬

‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﻣﺮاﷲ‬
‫از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دو ﺟﻮان در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﻣﻨﺰل ﻛﻮﭼﻜﻲ در ﻛﻮﭼﻪ ﺑ‪‬ـﻦﺑﺴـﺘﻲ‬
‫در ﺷﻴﺮاز ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳـﺎلﻫـﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻳﻜـﻲ از آن دو‪،‬‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮاﻟﻬﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻇﻬﻮر ﺑﺨﺸﺶ ﻫـﺎي ﻏﻴﺒـﻲ ﺧﺪاوﻧـﺪ در اﻳـﻦ روز‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ و دﻳﮕﺮي ﻃﻠﺒﺔ ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺒﺖ اﻳـﻦ را داﺷـﺖ ﺗـﺎ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ راز آﮔﺎه ﻣﻲﺷﻮد و ﺳـﺮ ﺑـﻪ ﺑﻨـﺪﮔﻲ و اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﻬﺪ‪ .‬در آن ﺳﺎﻋﺖ اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫از آن ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺬري ﻛـﻪ ﻛﺎﺷـﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺟﻮاﻧﻪ زد و ﺑﺎ ﺧﻮن ﻫﺰاران ﺷﻬﻴﺪ آﺑﻴﺎري ﺷﺪ و رﺷﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫در اﻳﺮان‪ ،‬ﭘﻴﺮوان اوﻟﻴ‪‬ﻪ اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ از ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪاي ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده ﻳﺎ‬
‫ﮔﻨﺪم ﭘﺎكﻛﻦ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ دﻳﻨﻲ ﻳﺎ ﻓﺮدي ﺑﻲ ﺳﻮاد‪ ،‬ﺗﺎﺟﺮ ﻳـﺎ ﻃﺒﻴـﺐ‪ ،‬ﺛﺮوﺗﻤﻨـﺪ ﻳـﺎ‬
‫ﻓﻘﻴﺮ‪ ،‬زن ﻳﺎ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﺑﺮﺧﻲ از ﻋﻠﻤـﺎي ﺑـﻲاﻧﺼـﺎف و ﭘﻴﺸـﻮاﻳﺎن‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاه دﻳﻦ و ﮔﺮوﻫﻲ از ﻣﺮدم ﻧﺎدان و دوﻟﺘﻤﺮدان ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺎﺋﺐ و ﺑﻼﻳﺎ را ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺰاران‬
‫ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻫﺰارن ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ آزار دﻳﺪﻧـﺪ و ﺑـﻪ زﻧـﺪان رﻓﺘﻨـﺪ؛‬
‫اﻣﻮاﻟﺸﺎن ﺗﺎراج ﺷﺪ و از ﺷﻬﺮ و دﻳﺎر ﺧﻮد راﻧﺪه ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺬابﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎر‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮﭼـﻪ در ﺳـﺎﻟﻬﺎي اوﻟﻴـﺔ ﻇﻬــﻮر ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب‪ ،‬ﺗﻌـﺪاد زﻳــﺎدي از‬
‫ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن‪ ،‬ﻣﺆﻣﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮي ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﭘﻴﺸـﻮاﻳﺎن ﻏﺎﻓـﻞ ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺟﺮأت ﻣﻲﻧﻤﻮد اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را اﻇﻬﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻄـﺮ ﻏـﺎرت‬
‫اﻣﻮال و ﺣﺒﺲ و زﺟﺮ و ﺣﺘﻲ ﻗﺘﻞ روﺑﺮو ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ و‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ را از ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﻏﻠﺒﺔ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺎز دارد؛ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر و ﺑﺎد و ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﻃﻠـﻮع ﺧﻮرﺷـﻴﺪ و اﺣﺎﻃـﺔ آن‬
‫ﺑﺮ ﻛﺮة ﺧﺎك ﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻮﺗﺎه اﻣﺎ ﺳﺮﺷﺎر از ﺣﻮادث ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ و ﺷﺎدي‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺐﻫﺎﻳﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮدهاﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﺔ اﻳﻦ دوران‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﺎﻋﺪة ﻛﻠﻲ ﺑـﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷـﺖ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ ﺣـﺎﻛﻢ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ واﻗﻌﺔ ﺑﺤﺮاﻧﻲ و ﻏﻢاﻧﮕﻴـﺰي ﺑـﺎ ﻓـﺪاﻛﺎري و ﺷـﺠﺎﻋﺖ و ﻏﻨﻴﻤـﺖ‬
‫ﺷﻤﺮدن ﻓﺮﺻﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﻴﺮوزي ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﮔﺮدد و ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ‬
‫ﻫﺮ ﭘﻴﺮوزي‪ ،‬ﺑﺤﺮاﻧﻲ دﻳﮕﺮ از ﭘﻲ دارد و ﺑﺎز ﭘﻴﺮوزي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﺑﺤـﺮان‬
‫اﺧﻴﺮ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺗﺎ زﻣﺎن اﻳﻤﺎن اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ اداﻣﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر اﻳﺮان؛ در ﻫﺮ ﺷـﻬﺮ و روﺳـﺘﺎ؛ ﺣﺘـﻲ در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻗﺒﺎﻳﻞ ﭼﺎدرﻧﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن اﺣـﺰاب‬
‫و ﮔﺮوهﻫﺎ و ﻣﺬاﻫﺐ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﮔﺎه دﺷﻤﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ رو آوردهاﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺟﺎﻣﻌﻪاي را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادري و ﺑﺮاﺑﺮي در ﻣﻴﺎن ﺧـﻮد‬
‫و ﺗﻤﺎم ﻧﻮع اﻧﺴﺎن از ﻫﺮ ﻋﻘﻴﺪه و ﻣﺬﻫﺐ و ﻣﻠﻴﺖ و ﻧﮋاد‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺮد ﻛﺮزن در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻨﺎم »اﻳﺮان و ﻣﺴﺌﻠﺔ اﻳﺮاﻧﻴﺎن« ﻛـﻪ در ﺳـﺎل‬
‫‪ 1892‬ﻣﻴﻼدي ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪه ﻣﻲﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬ﻛﻤﺘـﺮﻳﻦ ﺗﺨﻤﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ از ﻋـﺪة‬
‫ﺑﺎﺑﻴﺎن در اﻳﺮان‪ ،‬زده ﺷﺪه ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻣـﻦ ﭘـﺲ از ﻣـﺬاﻛﺮه ﺑـﺎ‬
‫اﺷﺨﺎص ﺻﻼﺣﻴﺖ دار‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴـﺪهام ﻛـﻪ ﻋـﺪد آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﻣﻴﻠﻴـﻮن‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺌﻮن ﻛﺸﻮر‪ ،‬از ﻃﺒﻘـﺔ وزرا و رﺟـﺎل درﺑـﺎري‬

‫‪271‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ رﻓﺘﮕﺮ و ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﺣﺘﻲ در ﻣﻴﺎن روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻣﺴﻠﻤﺎن وﺟﻮد دارﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ‬
‫اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻄﺎ ﺷﺪه و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬از اﻳـﻦ رو وﻇﻴﻔـﺔ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق درك آن ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ و‬
‫ﻫﻤﺔ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺳﻔﺮة ﺑﺨﺸﺶ ﻳﺰداﻧﻲ دﻋـﻮت ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬از اﻳـﻦ رو‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺰاران ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ و ﺷﻬﺮ و دﻳﺎر ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻴـﻞ‬
‫و رﻏﺒﺖ ﺗﺮك ﻧﻤﻮدﻧﺪ و در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ دﻧﻴﺎ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ ﺗـﺎ ﭘﻴـﺎم ﻇﻬـﻮر‬
‫اﻟﻬﻲ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺮدم ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎي دور ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن ﻓـﺪاﻛﺎر در‬
‫ﻫﻤﺎن راﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ اوﻟﻴ‪‬ﻪ ﭘﻴﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮوان اوﻟﻴـﻪ ﺟـﺎن‬
‫ﺧﻮد را در راه اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻓﺪا ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻧﻬﺎل ﻧﻮرﺳﺘﻪ رﺷـﺪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮان‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در اﻃﺮاف ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺗﻌﺪاد ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻴﺮوان ادﻳﺎن ﻗﺒﻞ‪ ،‬اﻧـﺪك و ﻧـﺎﭼﻴﺰ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮهاي ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ از ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ آﻧﻬـﺎ را‬
‫ﻣﺪد ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ و اﻳﻦ ﺑﺨﺸﺶ و ﻣﻮﻫﺒﺖ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ آﻧﻬـﺎ ﺷـﺪه و‬
‫ﻳﺎرﻳﺸﺎن ﻧﻤﻮده ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ در ﻧﻈﻢ ﺑﺪﻳﻌﻲ ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﻔﺮ از ﺷﺮق و ﻏﺮب در ﺳﺎﻳﻪ آن وارد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻠﻮب ﭘﺎك و ْ‬
‫ﻃﺎﻫﺮ آﻳﻨﺔ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد و ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ را ﻧﻤـﻲﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ‪ ،‬آﻣـﻮزهﻫـﺎ و‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او را اﺟﺮا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺪون آن ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺸﺄ اﺻﻠﻲ ﺗﻔﻜﺮاﺗﺸﺎن اﻣﺮ‬
‫ﻣﺒﺎرك اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺒﺎب رﺷﺪ و ﺗﺮﻗّﻲ آن را در ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺪارك ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﺳﺎﻟﺖ و ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در زﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ و ﭘﻴـﺎم و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ ﻛـﻪ ﻓﻘـﻂ وﺣـﻲ و‬
‫‪272‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﻟﻬﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺰرﮔﻮاري و ﻋﻈﻤﺘﻲ را ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻋﻄﺎ ﻛﻨـﺪ‪ .‬آن‬
‫دو وﺟﻮد ﻣﻘﺪس در ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﺳـﺮاﭘﺎ ﺗﻌﺼـﺐ و ﺗﻘﻠﻴـﺪ ﻛﻮرﻛﻮراﻧـﻪ ﭘـﺮورش‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺟﺰ اﻧﺪك ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺑـﻪ داﻧـﺶ و ﻣﻌﻠﻮﻣـﺎت ﻏﺮﺑـﻲ دﺳﺘﺮﺳـﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪرت ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻣﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺗﻜﻴـﻪ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬از ﻣـﺮدم‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﻇﻠـﻢ و ﺑـﻲﻋـﺪاﻟﺘﻲ از آﻧـﺎن ﭼﻴـﺰي ﻧﺪﻳﺪﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم و ﻋﻠﻤﺎي دﻳﻦ و ﺣـﺎﻛﻢ و اﻣﻴـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ دﺷـﻤﻨﻲ ﺑـﺎ اﻳﺸـﺎن‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷـﻜﻨﺠﻪ و ﻋـﺬاب دﻳﺪﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺣـﺒﺲ اﻓﺘﺎدﻧـﺪ و در راه اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ اﻟﻬﻲ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﺰاران ﺻﺪﻣﻪ و آزار و ﺑﻼ و ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﻲﺷـﻤﺎر‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻪ و ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻧﻴﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻜﺘـﺎ ﻳـﺎر و ﭘﻨـﺎﻫﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﻛﺮه ارض رﺳـﻴﺪه و ﭘﻴﺮواﻧﺸـﺎن در‬
‫ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ذﻛﺮ و ﺛﻨﺎ و ﺳﺘﺎﻳﺶ اﻳﺸﺎن زﺑﺎن ﻣﻲﮔﺸـﺎﻳﻨﺪ و در راه‬
‫ﻣﻘﺼﺪ و ﻫﺪف ﻣﺒﺎرﻛﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﻣـﻲﻛﻮﺷـﻨﺪ‪ .‬اﺗﺤـﺎد اﻫـﻞ ﻋـﺎﻟﻢ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳﺘﻲ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﻣﺬاﻫﺐ و ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﻧﮋادﻫﺎ و ﻣﻠﻴـﺖﻫـﺎ‬
‫آرزوي ﻫﺮ اﻧﺴﺎن آزادهاي اﺳﺖ و ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺮاي رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫آرزو ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ آرﻣﺎنﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮاﻓﺖ و ﺻـﺪاﻗﺖ‬
‫و ﭘﺎﻛﻲ و ﺣﺲ ﻓﺪاﻛﺎري و ﺷﺠﺎﻋﺖ دﻟﻴﺮاﻧﻪ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ آﻧـﺎن‪ ،‬ﻏﻴـﺮِ ﻗﺎﺑـﻞِ‬
‫اﻧﻜﺎر و داﻧﺶ و ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰﺷﺎن زﺑﺎﻧﺰد آﺷﻨﺎ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗـﺪرﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ در اﻧﺘﻘﺎل روح ﻓﺪاﻛﺎري و ﺷﻮق ﺷﻮر اﻳﻤﺎﻧﻲ در ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد ﺑـﻪ ﻇﻬـﻮر‬
‫رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻛﻪ ﻫـﺰاران ﺗـﻦ در راه ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺟـﺎن ﻧﺜـﺎر ﻧﻤﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻫﺰاران ﺗﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ را ﺑﺮﺑﺎد دادﻧـﺪ و ﺑـﻪ اﻧﺘﺸـﺎر ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ و ﭘﻴـﺎم‬
‫اﻳﺸﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻣﺤﻜﻢ دﻳﮕﺮي ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎﺗﺸﺎن داراي ﻗﺪرت ﻧﻔﻮذ و ﻏﻠﺒﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻛـﻪ آﻧﭽـﻪ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪،‬‬

‫‪273‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﺷﺪ و آﻧﭽﻪ اراده ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬و اﻣﺮوز اﻣﺮﺷﺎن روز ﺑﻪ روز در‬
‫ﺣﺎل ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺗﻌﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬دﻟﻴﻞ روﺷﻦ و آﺷـﻜﺎري اﺳـﺖ ﺑـﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ دو وﺟﻮد ﻣﻘـﺪس ﺑـﻪ ﻗـﺪرﺗﻲ اﻟﻬـﻲ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘـﻪ ﺷـﺪﻧﺪ و اﻣـﺮ‬
‫ﻣﺒﺎرﻛﺸﺎن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺮوز و ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮده و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮﻛﺲ در ﻫﺮ زﻣﺎن‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺮ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﺑﺎ آن ﻫﻤﺮاه ﺷﻮد‪،‬‬
‫داراي ﻫﻤﺎن ﻗﻮه و ﻏﻠﺒﻪ و ﭘﻴﺮوزي ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠـﺔ ﺧﻴـﺰد و‬
‫ﻗﺼﺪ ﺳﺘﻴﺰهﺟﻮﻳﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد و ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻤﺔ ادﻳﺎن ﮔـﻮاه‬
‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻳﻨﺪة درﺧﺸﺎن‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از دﻳﺪﮔﺎه ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻳﻨﺪه ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﺮهاي ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫درﺧﺸﺎن و ﺷﺎدي ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺴ‪‬ﻢ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻮاﻫﺐ و ﺑﺨﺸﺸـﻬﺎي ﺑـﻲﻧﻈﻴـﺮ‬
‫اﻟﻬﻲ و ﺗﺮﻗﻲ در ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﺎدي و روﺣﺎﻧﻲ در ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬
‫ﻣﻲﺳﺎزد ﻛﻪ اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ و ﻋﺎﻟﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻇﻬﻮري اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻇﻬـﻮرات ﺳـﺎﺑﻖ را ﺗﻜﻤﻴـﻞ ﻧﻤـﻮده و ﻫـﺪف آن اﻳﺠـﺎد‬
‫»آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ و زﻣﻴﻨﻲ ﺟﺪﻳﺪ« اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﺼﺪ و ﻣﻨﻈـﻮري اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ و دﻳﮕﺮ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻲ زﻧـﺪﮔﻲ ﺧـﻮد را وﻗـﻒ آن ﻛﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﺪف ﻣﺒﻌـﻮث ﺷـﺪﻧﺪ و در راه ﻳـﻚ ﻣﻘﺼـﻮد‬
‫ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﻗﺪر اﺳﺘﻌﺪاد‪ ‬ﻣﺮدم زﻣﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻳﻚ درﺟﻪ آﻧﺎن را ﺗﺮﻗﻲ‬
‫دادﻧﺪ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬اﺳﺘﻌﺪاد ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﻫـﺪف ﻣﺒـﺎرك‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﻣﺴـﻴﺢ را‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻟﺰوﻣﻲ ﻧﺪارد ﻛـﻪ از ﺣﻀـﺮت اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﺑـﺪﮔﻮﻳﻲ ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﺛﻨـﺎ ﮔـﻮﺋﻴﻢ و ﻧﻴـﺎﻳﺶ ﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬ﻻزم ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ از ﻣﻘـﺎم‬

‫‪274‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻜﺎﻫﻴﻢ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻟﻬﻲ در ﻫﺮ ﻫﻴﻜﻠﻲ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻣـﻮرد‬
‫ﻗﺒﻮل ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﺻﻠﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺮاي اﻳـﻦ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﺷﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﭼﻢ ﻛﻤﺎﻻت اﻟﻬﻲ را ﺑﺮاﻓﺮازﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن درﺧﺸﻨﺪه‪،‬‬
‫از آﺳﻤﺎنِ ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎﺑﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮر ﻣﻲﺑﺨﺸﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻚ وﻇﻴﻔﺔ ﻣﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﻛﻪ در اﻳﺎم ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬آن‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﻤﺪ‪‬ن روﺣﺎﻧﻲ ﻫﻤﻜﺎري ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ از ﻗﺒﻮل دﻋﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻜﺎري‪ ،‬ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ آن ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﻠﻞ و ﺳﺴﺘﻲ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﻲﺷﻮد زﻳﺮا آﻧﭽﻪ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ وﻗﻮع ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎوت اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫در ﺻﻮرت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ از اﻧﺠﺎم درﺳﺖ اﻳﻦ وﻇﻴﻔـﺔ ﺧﻄﻴـﺮ‪ ،‬ﺣـﻖ از وﺳـﺎﻳﻞ و‬
‫ﻋﻮاﻣﻞ و اﻧﺴﺎنﻫﺎ و اﻣﻜﺎﻧﺎت دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻫﺪف اﺳﺘﻔﺎده ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬در‬
‫اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ از ﻣﻘﺼﻮد و ﻣﻨﻈﻮرِ ﺣﻘﻴﻘﻲِ زﻧﺪﮔﻲِ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪهاﻳﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺎ از ﺧﻮد ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻮﻳﻢ و از ﻋﺎﺷـﻘﺎن ﻣﻈﻬـﺮ ﻇﻬـﻮر و ﺧـﺎدم ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻲ ﮔﺮدﻳﻢ؛ وﺟﻮد ﺧﻮد را ﭘﺎك و ﻃـﺎﻫﺮ ﺳـﺎزﻳﻢ ﺗـﺎ ارادة ﺧﺪاوﻧـﺪ در آن‬
‫ﺟﺎري ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ از ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﺔ وﺟﻮدي ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﻧﻴﺎﻳـﺪ و راﺋﺤـﻪاي‬
‫ﺟﺰ ﺣﻴﺎت ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺑﺎﺷﻜﻮه‬
‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻔﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﻣﺜﺎل ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮاه ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫راه ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ راهﻫﺎي ﺟﻨﻮن و ﻫﻼك و ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ و ﺳﻘﻮط و درﻣﺎﻧـﺪﮔﻲ را‬
‫رﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺠﺪﻳﺪ دﻳﻦ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻫﺮ ﺑﻬﺎري ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﻲآﻳـﺪ و از ﭘـﺲِ ﭘـﺎﺋﻴﺰ‪ ،‬زﻣﺴـﺘﺎن و آﻧﮕـﺎه‬
‫دوﺑﺎره از ﭘﺲِ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻬﺎري ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮده و ﭼﻨـﻴﻦ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ دﻳﺎﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺟﺎري اﺳـﺖ‪.‬‬

‫‪275‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﻫﺮدﻳﻨﻲ ﺑﻬﺎري دارد و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ و ﭘﺎﺋﻴﺰي و زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ‪ ،‬ﺑﻬﺎر روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ درﺧﺖ دﻳـﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻴﻮه ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آن اﺳﺖ و وﻗﺘﻲ روﺣﺎﻧﻴﺖ دﻳﻦ ﻛﻢ رﻧﮓ ﻣﻲﺷﻮد و‬
‫ﭘﻴﺮوان آن ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮ دﻳـﻦ و اﺣﻜـﺎم ﺧﺸـﻚ و ﺑـﻲروح آن دﻟﺒﺴـﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ آن را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲﺳﭙﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺋﻴﺰ و زﻣﺴﺘﺎن آن دﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﻣـﻲﻓﺮﺳـﺘﺪ و ﺑـﺎز‬
‫ﺑﻬﺎر روﺣﺎﻧﻲ ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﻬـﺎر و ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎن و‬
‫ﭘﺎﺋﻴﺰ‪ ،‬زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻓﺮا ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺎري از ﭘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘﺎﻳﻨـﺪه‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﻨﻲ‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ و ﻛﺎﻣﻠﺘﺮﻳﻦ دﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و دﻳﮕﺮ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪي ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ اﻧﺼﺎف و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن ﻣﻲﻧﮕـﺮد‬
‫و ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﻛﻨﺪ آﻧﺎن ﻛﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم و ﻣﻘﺼﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ دﻳﻦ ﺧﻮد آﮔﺎﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﻲ از رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﮔﺎه ﻧﻤﻮدن ﭘﻴﺮوان ادﻳﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ اﺻﻠﻲ و ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﻲ دﻳﻦ ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑـﻪ ﻣﺴـﻠﻤﺎﻧﺎن ﺣﻘﻴﻘـﻲ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻗﻮم ﻳﻬﻮد را ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ روح ﻣﻮﺳﻲ آﮔﺎه ﺳﺎزد و زرﺗﺸـﺘﻴﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﺎم ﻣﻌﻨﻮي آن ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻬﻲ واﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﺪه ﺗـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم آرزوﻫﺎي اﻧﺒﻴﺎ را ﺟﺎﻣﺔ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ‬
‫اﮔﺮ ﭘﺰﺷﻜﻲ داﻧﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺑﻴﻤﺎر آﻳﺪ و دﺳـﺖ او را در دﺳـﺖ ﮔﻴـﺮد و از‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻋﻼﻣﺎت ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﻴﻤﺎري ﭘﻲ ﺑﺒﺮد و داروﻳـﻲ ﺗﺠـﻮﻳﺰ ﻛﻨـﺪ ﻫﻤـﺔ‬
‫ﺣﺎﺿﺮان ﻛﻪ ﺑﻪ داﻧﺎﻳﻲ او آﮔﺎﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨـﺪ و داروي ﭘﺰﺷـﻚ را ﺣﺎﺿـﺮ‬

‫‪276‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و آن ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻴﭽﺎره را ﻋﻼج ﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺣﺎل اﮔﺮ ﻳﻜﻲ از ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺑﻴﻤﺎر ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺮﻳﺾ‪ ،‬ﻧﺰد ﺷﻤﺎ آﻣﺪ و داروي دﻳﮕﺮي دادﻳﺪ و او ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﺑﻬﺘـﺮ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن دارو را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬آﻳﺎ ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ و ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﺑﻴﻤﺎر ﻛﻪ ﺑـﻪ‬
‫آﮔﺎﻫﻲ و ﺗﺠﺮﺑﺔ او‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ؟‬
‫دﻧﻴـﺎي اﻣـﺮوز ﺑـﻪ دردﻫـﺎ و رﻧﺠﻬـﺎي ﺑﻴﺸـﻤﺎري ﻣﺒـﺘﻼ ﺷـﺪه اﺳــﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺸﻜﻼت و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻣﺮوز ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﺎ دوﻫﺰار ﻳﺎ ﻫـﺰار و‬
‫ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﺑﺎ آن درﮔﻴﺮ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑـﺎن‬
‫ﺑﺮاي ﻫﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ آن زﻣﺎن‪ ،‬ارزاﻧـﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻼجِ درد آن زﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»رگ ﺟﻬﺎن در دﺳﺖ ﭘﺰﺷﻚ‪ ‬داﻧﺎﺳﺖ‪ .‬درد را ﻣـﻲﺑﻴﻨـﺪ و ﺑـﻪ داﻧـﺎﻳﻲ‬
‫درﻣﺎن ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ روز را رازي اﺳـﺖ و ﻫـﺮ ﺳـﺮ را آوازي‪ .‬درد اﻣـﺮوز را‬
‫درﻣﺎﻧﻲ و ﻓﺮدا را درﻣﺎنِ دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻣﺮوز را ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺳﺨﻦ از اﻣﺮوز راﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮد ﮔﻴﺘﻲ را دردﻫﺎي ﺑﻴﻜﺮان ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘـﻪ و او را ﺑـﺮ ﺑﺴـﺘﺮ ﻧﺎﻛـﺎﻣﻲ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺑﺎدهء ﺧﻮدﺑﻴﻨﻲ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ را از او‬
‫ﺑﺎزداﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد و ﻫﻤﻪء ﻣﺮدﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻤﻮدهاﻧـﺪ‪ .‬ﻧـﻪ درد‬
‫ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻧﻪ درﻣﺎن ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬راﺳﺖ را ﻛﮋ اﻧﮕﺎﺷﺘﻪاﻧﺪ و دوﺳﺖ را دﺷـﻤﻦ‬
‫ﺷﻤﺮدهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﺮاي ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻼج اﻣﺮوز‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﻣﻨﺼﻔﻲ اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ ﻋـﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ادﻳﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ و وﺣـﺪت اﺳـﺎس آﻧﻬـﺎ و ﺑﺮﭘـﺎﻳﻲ ﺻـﻠﺢ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ و دادﮔﺎه ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ و ﮔُﺰﻳﺪنِ ﻳﻚ زﺑﺎن و ﺧﻂ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ و آزادي و‬
‫ﺑﺮاﺑﺮي ﺣﻘﻮق زﻧﺎن و ﻣﺮدان و ﺗﻌﻠـﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻋﻤـﻮﻣﻲ و ﻟﻐـﻮ اﺳـﺘﺜﻤﺎر و‬

‫‪277‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﺑﺮدﮔﻲ ﺻﻨﻌﺘﻲ و ادارة ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺟﺎﻣﻌﺔ واﺣﺪ و ﺑﺪون ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻧﮋادي و‬
‫ﻣﻠﻲ و دﻳﻨﻲ و ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم را ﺑﺮ اﺳﺎس زﻣﺎن ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫دﻫﺪ و وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺎز اﻣﺮوز ﻋـﺎﻟﻢ اﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫اﻳﻦ اﺻﻮل ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮدم واﻗﻊ ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم ﺧﻮب‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﺪارﻧﺪ ﻳﺎ آن ﻛﻪ اﻳﻦ آﻣـﻮزهﻫـﺎ ﺑـﺮاي‬
‫اﻫﺎﻟﻲ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻄﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔـﺮ‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﺼﻮ‪‬ر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬ﺳـﺨﺖ‬
‫در اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺧﻴﺮ ﻋﻤـﻮم در آن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﻬﻲ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻟﻬﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺮ ﻋﻤـﻮم اﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﺣﻖ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺣﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاي ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در اﻳﻦ‬
‫ﺻﻮرت‪ ،‬اﻣﺮ اﻟﻬﻲ را ﻛﻪ ﺧﻴﺮ ﻋﻤﻮم در آن اﺳﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺷﺮق ﻳﺎ ﻏـﺮب‬
‫ﻳﺎ اﻳﺮان ﻳﺎ ﻫﻨﺪ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻣﻠﺖ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﻧﻤﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ و آن ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ را روﺷـﻦ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺤﻞ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻧـﺪﻛﻲ زودﺗـﺮ روﺷـﻦ ﺷـﻮد و ﺳـﺮزﻣﻴﻨﻲ‬
‫دﻳﺮﺗﺮ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﻪﺟﺎ در ﭘﺮﺗﻮ اﻧﻮار آﻓﺘﺎب واﻗـﻊ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﺷـﻤﺎل و‬
‫ﺟﻨﻮب‪ ،‬ﺷﺮق و ﻏﺮب‪ ،‬ﻫﻤﻪﺟﺎ از اﻧﻮار ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﺼﻴﺒﻲ دارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﺑـﻴﻦ‬
‫ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل و ﺟﻨﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ در زﻳﺮ ﺷﻌﺎع ﻧـﻮر ﺧﻮرﺷـﻴﺪ و ﺣـﺮارت‬
‫آن ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬روﻣﻴﺎن و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺮ‬
‫ﻣﺴــﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺨﺼــﻮص ﻗــﻮم ﻳﻬــﻮد اﺳــﺖ‪ .‬آﻧﻬــﺎ ﺧــﻮد را داراي ﺗﻤـﺪ‪‬ن ﻛﺎﻣــﻞ‬

‫‪278‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻤﻲدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺳـﺒﺐ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ از ﻣﻮاﻫﺐ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ در آن زﻣﺎن ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻫﻤﺔ ﻣﻈﺎﻫﺮ اﻟﻬﻴﻪ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﻫـﺮ روز در‬
‫ﺣﺎل ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞِ اﻧﺴﺎن ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ در ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻨﻴﻦ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺗﻮﻟّـﺪ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎم ﻛﻮدﻛﻲ دارد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ رﺷﺪ و ﺟـﻮاﻧﻲ ﻣـﻲرﺳـﺪ‪ .‬در ﻫـﺮ زﻣـﺎن‪،‬‬
‫آﻣﻮزش و ﭘﺮورش و ﺗﺮﺑﻴﺖ‪ ‬ﻣﺨﺼﻮصِ دورة ﺧﻮد را ﻧﻴﺎز دارد‪ .‬ﺑﺮاي ﭘـﺮورش‬
‫ﻧﻮزاد‪ ،‬روش و آداﺑﻲ ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻮﺟـﻮان ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬اﮔﺮﭼـﻪ‬
‫روش ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮﺑﻲ داﻧﺎ آﻧﭽﻪ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻛـﻮدك ﻣـﻲآﻣـﻮزد‪،‬‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ دورة ﺳﻨﻲ اوﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﺑﺮاي ﻧﻮﺟـﻮان ﻣـﻲﺧﻮاﻫـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻧﻴﺎزﻫـﺎي‬
‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد و ﺑﺮاي ﺟﻮان‪ ،‬ﺟﻴﺰي را اﺧﺘﻴـﺎر ﻣـﻲﻛﻨﺪﻛـﻪ ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﺔ رﺷﺪ و ﺟﻮاﻧﻲ رﺳﻴﺪه و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ در ﭘﺮﺗﻮ اﻧﻮار آن درآﻳﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ راز ﭘﻨﻬـﺎن ﭘـﻲ‬
‫ﺑﺮد و ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﺑﻲاﻧﺪازه دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﺔ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء )اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ(‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﻋﺎﻟﻢ درﮔﺬﺷـﺖ‪ ،‬ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﺑـﻪ ﻣﺮﺣﻠـﺔ‬
‫ﺟﺪﻳﺪي از ﺗﺎرﻳﺦ ﺧﻮد وارد ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻃﻮل ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﺣﻀﺮت ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ و ﺑﻨـﺪﮔﻲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺲ از آن در ﻃﻲ ‪ 29‬ﺳﺎل ﻣﻌﻨﻲ و ﻣﻔﻬﻮم‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻮﭘﺎي ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﭘﻠـﻪ ﭘﻠـﻪ‬
‫ﻣﺮاﺣﻞ رﺷﺪ را ﻃﻲ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬آن ﺣﻀﺮت ﻗـﻮاي ﻓـﻮق ﺑﺸـﺮي و اﺳـﺘﻌﺪاد و‬
‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺧﻮد را ﺻﺮف آن ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﺗﺶ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ را در ﻗﻠﺐ ﻣﺸـﺘﺎﻗﺎن ﺷـﻌﻠﻪور ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و آﻧـﺎن را ﺗﺮﺑﻴـﺖ و ﻫـﺪاﻳﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻔﺎت و ﻛﻤﺎﻻت روﺣﺎﻧﻲ ﭘﺮورش ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫‪279‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫در دورهﻫﺎﻳﻲ از زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ آن ﺣﻀﺮت‪ ،‬ﺑﺤﺮانﻫﺎي ﺷﺪﻳﺪي ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪ‬
‫ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎل اﻋﺪام و ﺷﻬﺎدت ﻳﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮاي آﻓﺮﻳﻘﺎ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻴﺶ‬
‫از ﺣﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ را ﺑـﻪ ﺻـﺒﺮ و ﺳـﻜﻮن و‬
‫ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮاﷲ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﺔ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﻃﻲ ﭼﻨﺪ ﻟﻮح ﻧﺎزل ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻴﺮاث ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ ﺑـﺮاي‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧـﺪه و داراي روﺣـﻲ ﻣﻠﻜـﻮﺗﻲ و ﻧﻴـﺮوي ﻋﻈـﻴﻢ ﻣﺤﺮّﻛـﻪ و‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺷﻮق ﺑﺮاي اﻫﻞ ﺑﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺻﻌﻮد )درﮔﺬﺷﺖ( ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‪ ،‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ در ﻋﻴﻦ ﻏﻢ‬
‫و اﻧﺪوه ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨـﺪ و ﺑﺎﻳـﺪ ﻧﻈـﻢ اداري ﺑﻬـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﻫﺴﺘﺔ ﻣﺮﻛﺰي ﻧﻈﻢ ﺑﺪﻳﻊ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪﮔـﺬاري ﻛﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﻛﻪ ﻇﻬﻮر ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ را ﻓـﺮا رﺳـﻴﺪن دورة ﺟﺪﻳـﺪي در ﺗﻜﺎﻣـﻞ‬
‫ﻓﻜﺮي و روﺣﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺸﺮ ﻣـﻲداﻧﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨـﻚ درﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ اﻟـﻮاح‬
‫وﺻﺎﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺮوان اﻳﻦ ﻇﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﺔ ﺑﻠﻮغ روﺣـﺎﻧﻲ و اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ وارد‬
‫ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬روح ﻗﺪﺳﻲ اﻟﻬﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻇﻬـﻮر ﺣﻀـﺮت ﺑـﺎب و‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺮﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻃﺮﻓﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﻮهﻫﺎي ﺻﻨﻌﺖ‬
‫و ﻓﻦ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎي ﻋﻠﻤﻲ ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ ﮔﺮدﻳﺪ و از ﻃﺮﻓﻲ درﻫـﺎي ﻋـﻮاﻟﻢ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ را ﺑﺮ روي اﻧﺪﻳﺸﺔ آدﻣﻲ ﺑﺎز ﻧﻤﻮد و او را ﺑﻪ درﺟﺎت ﻋﺎﻟﻲ‬
‫ﻓﻬﻢ و ادراك رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن روح ﻗﺪﺳﻲ ﻛﻪ در دوران ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﺮ ﺑﺤﺮان و ﺑﻼي ﺟﺪﻳﺪي‪ ،‬ﺗﺎﺑﺸﺶ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻣﻲﮔﺸـﺖ و در دوران‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻏﺮب ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻗﻠـﺐ‬
‫ﭘﺎك و ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ و اﻃﺎﻋﺘﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﺗﺎ در ﻫﻴﻜﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﻈﻢ اداري ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪280‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ‬
‫وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﺔ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء )اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ( ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻲ‬
‫را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﺸﺎن ﺑﺎﻳﺪ رﻫﺒﺮي و ﻫﺪاﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻬﺪه ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ ﻧـﻮة دﺧﺘـﺮي آن ﺣﻀـﺮت ﻛـﻪ از ﺟﺎﻧـﺐ ﭘـﺪر ﺑـﺎ‬
‫دودﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﺴﺒﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﻟﻲ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»اي ﻳﺎران ﻣﻬﺮﺑﺎن‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻔﻘﻮديِ اﻳﻦ ﻣﻈﻠﻮم ﺑﺎﻳﺪ اﻏﺼـﺎن و اﻓﻨـﺎنِ‬
‫ﺳﺪره ﻣﺒﺎرﻛﻪ و اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ و اﺣﺒ‪‬ﺎي ﺟﻤﺎل اﺑﻬﻲ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓـﺮع دو ﺳـﺪره‬
‫ﻛﻪ از دو ﺷﺠﺮهء ﻣﻘﺪ‪‬ﺳﺔ ﻣﺒﺎرﻛـﻪ ا‪‬ﻧﺒـﺎت ﺷـﺪه و از ا‪‬ﻗﺘـﺮانِ دو ﻓـﺮعِ دوﺣـﺔ‬
‫رﺣﻤﺎﻧﻴﻪ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻮﻗﻲ اﻓﻨـﺪي ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ زﻳـﺮا آﻳـﺖ اﷲ و ﻏﺼـﻦ‬
‫ﻣﻤﺘﺎز و وﻟﻲ‪ ‬اﻣﺮاﷲ و ﻣﺮﺟـﻊِ ﺟﻤﻴـﻊ اﻏﺼـﺎن و اﻓﻨـﺎن و اﻳـﺎدي اﻣـﺮاﷲ و‬
‫اﺣﺒ‪‬ﺎءاﷲ اﺳﺖ و ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﻴِّﻦ آﻳﺎت اﷲ و ﻣ‪‬ﻦ ﺑ‪‬ﻌﺪ‪‬ه ﺑِﻜﺮا ﺑﻌﺪ ﺑﻜﺮ ﻳﻌﻨﻲ در ﺳﻼﻟﻪ او‪.‬‬
‫و ﻓﺮعِ ﻣﻘﺪ‪‬س و وﻟﻲ‪ ‬اﻣﺮاﷲ و ﺑﻴﺖ‪ ‬ﻋﺪلِ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻧﺘﺨـﺎب ﻋﻤـﻮم‬
‫ﺗﺄﺳﻴﺲ و ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﻮد‪ ،‬در ﺗﺤﺖ‪ ‬ﺣﻔﻆ و ﺻﻴﺎﻧﺖ‪ ‬ﺟﻤﺎلِ اﺑﻬﻲ و ﺣﺮاﺳـﺖ و‬
‫ﻋﺼﻤﺖ‪ ‬ﻓﺎﺋﺾ از ﺣﻀﺮت اﻋﻠﻲ روﺣﻲ ﻟﻬﻤﺎ اﻟﻔﺪاﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ـﻦ‬
‫ﻋ‪‬ﻨﺪ‪‬اﷲ اﺳﺖ …‪«.‬‬
‫در دوران ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﻓﺮاد ﻣﺆﻣﻦ و ﻓﺪاﻛﺎر ﺑـﺎ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان و ﺟﻬﺎن‪ ،‬اﻣﺮ اﻟﻬﻲ را در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺨﺼﻲ و اﺑﺘﻜﺎر روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬رﺿـﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﺑﺪﺳـﺖ‬
‫آوردﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن زﻣﺎن آن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ اﻗـﺪاﻣﺎت و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎي ﮔﺮوﻫـﻲ‬
‫ﺟﺎي ﺧﻮد را در ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻧﻮﭘﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ ﺳﺘﻮن ﻫﺎي اﺻﻠﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫را ﺳﻪ رﻛﻦ زﻳﺮ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ .1‬وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ‬

‫‪281‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫‪ .2‬ﻣﺆﺳﺴﻪ اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ‬
‫‪ .3‬ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل ﻣﺤﻠﻲ و ﻣﻠﻲ و ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ‬
‫اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ‬
‫در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻘﺎم و رﺗﺒﻪاي وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ داﺷـﺘﻦ‬
‫آن اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺎدي اﻣـﺮاﷲ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ و ﺧﺎﻛﺴﺎري و ﻓﻨﺎي آﻧﻬﺎ در درﮔﺎه ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ و در درﮔﺎه ﺑﻨﺪﮔﺎن او‪ ،‬وﻳﮋﮔـﻲ آﻧﻬﺎﺳـﺖ ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻓﻘـﻂ ﻓﻨـﺎ و‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﺧﺪﻣﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻣﻴﺰان ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪة ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳـﺖ‪ .‬در دوران‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻌﺪاد اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎري از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺧﺎﻟﺺ و ﺧﺪوم ﻛﻪ ﻓﻜﺮي‬
‫ﺟﺰ ﺑﻨﺪﮔﻲ در ﺳﺮ و آرزوﺋﻲ ﺟﺰ ﺧﺪﻣﺖ در دل ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻗﻠـﻢ آن ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ )دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻇﻴﻔﺔ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺗﺒﻠﻴـﻎ‬
‫و ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از اﻣﺮاﻟﻬﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﺔ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫اﻣﺮاﷲ را ﻣﺄﻣﻮر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه وﻇـﺎﻳﻒ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﺷﺮح ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫"اي ﻳﺎران‪ ،‬اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ را ﺑﺎﻳﺪ وﻟـﻲ اﻣـﺮاﷲ‪ ،‬ﺗﺴـﻤﻴﻪ )ﻧﺎﻣﮕـﺬاري( و‬
‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻇﻴﻔﻪء اﻳﺎدي اﻣﺮاﷲ ﻧﺸـﺮ ﻧﻔﺤـﺎت و ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻧﻔـﻮس و ﺗﻌﻠـﻴﻢ‬
‫ﻋﻤﻮم و ﺗﺤﺴﻴﻦ اﺧﻼق ﻋﻤﻮم و ﺗﻘﺪﻳﺲ و ﺗﻨـﺰﻳﻪ در ﺟﻴﻤﻊ ﺷﺌﻮن اﺳﺖ‪ .‬از‬
‫اﻃﻮار و اﺣﻮال و ﻛﺮدار و ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻘﻮاي اﻟﻬﻲ ﻇﺎﻫﺮ و آﺷﻜﺎر ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ‬
‫ﻣﺠﻤﻊ اﻳﺎدي در ﺗﺤﺖ ادارهء وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ آﻧـﺎن را داﺋﻤـﺎً ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻌﻲ و ﻛﻮﺷﺶ و ﺟﻬـﺪ در ﻧﺸـﺮ ﻧﻔﺤـﺎت اﷲ وﻫـﺪاﻳﺖ ﻣـﻦ ﻋﻠـﻲ اﻻرض‬
‫‪1‬‬
‫ﮔﻤﺎرد؛ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻧﻮر ﻫﺪاﻳﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻴﻊ ﻋﻮاﻟﻢ روﺷﻦ ﮔﺮدد«‬
‫‪ .1‬ﺣﻀﺮت وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ ﺑﺮﺧﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﺨﻠﺺ و ﺧﺪوم در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ و اﻳﺎدي‬
‫اﻣﺮاﷲ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻨﮕﺎم ﺻﻌﻮد اﻳﺸﺎن‪ 27 ،‬اﻳﺎدي در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸـﻐﻮل ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬آﻧـﺎن‬
‫ﻣﻌﺎوﻧﺎن و ﻣﺴﺎﻋﺪاﻧﻲ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻫﻴﺌﺖ ﻣﻌﺎوﻧﺖ آﻧﻬﺎ را ﻳﺎري ﻣﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪282‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻈﻢ اداري‬
‫از وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻫـﺮ دﻳﺎﻧـﺖ آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﭘـﺎي ﻧﻈـﺎم‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪ‪ ،‬از ﻧﻔﻮذ و ﺗﺄﺛﻴﺮ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﺸﺎط و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ‬
‫و روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ از آن دﻳﺎﻧﺖ رﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻈﺎم ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻛﻪ وﺳﻴﻠﻪاي ﺑﺮاي ﺗﺮﻗﻲ و ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ‬
‫آن دﻳﺎﻧﺖ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ آن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﺖ اﺻﻠﻲ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ آن اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮري ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬اﺻـﻮل و ﻗـﻮاﻧﻴﻨﻲ را ﻛـﻪ ﺗﺸـﻜﻴﻼت‬
‫اداري دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺮ آن اﺳﺘﻮار ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮر ﺻـﺮﻳﺢ و ﻗﻄﻌـﻲ ﺗﻌﻴـﻴﻦ و ﻣﻘـﺮر‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ آن ﻣﺮﺣﻠﻪ از رﺷﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﭘـﺬﻳﺮاي‬
‫اﻳﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ و اﺻﻮل ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺻﻮل ﻧﻈﻢ ﺟﻬـﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه و ﺣﻀﺮت ﻋﺒـﺪاﻟﺒﻬﺎء آن را ﺑـﻪ روﺷـﻨﻲ‬
‫ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد از ﺗﺸﻜﻴﻼت در آﺋﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ آدﻣﻴﺎن از ﻫـﺮ ﻧـﮋاد و‬
‫ﻃﺒﻘﻪ و ﺷﻐﻞ و ﻋﻘﻴﺪة ﻣﺬﻫﺒﻲِ ارﺛﻲ و وﻳﮋﮔـﻲﻫـﺎي ﻓـﺮدي ﺑـﻪ ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ و‬
‫وﺣﺪت‪ ‬ﭘﺎﻳﺪار دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﺎل ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻬﺎﻳﻲ و روح اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺪن و روح اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و در ارﺗﺒﺎﻃﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺪه و ﻓﻌـﺎل اﺳـﺖ‪ .‬آدﻣـﻲ از ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﺗﻮﻟﺪ در ﺣـﺎل رﺷـﺪ و ﻧﻤـﻮ و ﻳـﺎدﮔﻴﺮي اﺳـﺖ‪ .‬او داراي ﺑـﺪﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫اﻋﻀﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺗﻔﺎوت در ﺷﻜﻞ و ﻛﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻢ واﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﺪام ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻐﺰ ﺣﺮﻛﺖ و ﻛﺎر ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﺧـﻮد را اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲدﻫـﺪ‪ .‬در ﻫﻤـﺔ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺮاﺣﻞ‪ ،‬ﻗﻮة روح اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﻳﺎري ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ آﻧﻲ اﻳـﻦ ﺟﺴـﻢ از‬
‫روح ﻣﺤﺮوم ﮔﺮدد‪ ،‬آدﻣﻲ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ در اﺻﻮل اداري ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﻤﺎن ارﺗﺒﺎط و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎي ﺑـﺪن‬
‫را ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ و از ﺟﻬﺖ اﺟﺮاﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻮع ﺟﺪﻳﺪ و ﻋﺎﻟﻲﺗﺮي از اﺻـﻮل اﺧﻼﻗـﻲ را‬

‫‪283‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ داﻣﻨﺔ ﻧﻔﻮد آن ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫اﺳﺎس اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻨﺎن اﺳﺘﻮار و ﻣﻴﺪان آن ﭼﻨـﺎن وﺳـﻴﻊ و ﮔﺴـﺘﺮده‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻓﺮد ﺻﻤﻴﻤﻲ و ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺻﻲ را در ﺑـﺮ ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪ .‬ﺟﺎﻣﻌـﺔ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﭘﺬﻳﺮاي ﻫﻤﻪ اﺳﺖ و درﻫﺎي دوﺳﺘﻲ و ﻗﺒـﻮل ﺧـﻮد را ﺑـﺮ روي ﻫـﻴﭻ ﻓـﺮد‬
‫ﺻﺪﻳﻖ و ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ ﻧﻤﻲﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻋﻈـﻴﻢ و ﺑﻨﻴـﺎدي در ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﺴـﻴﺎري از اﻳـﻦ ﺗﻐﻴﻴـﺮات را ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ ﻇـﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ و ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﻲﻫﺎ در اﺳﺎس ﻓﻜـﺮ‬
‫و اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻓﻬﻢ و ادراك ﻣﺎ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻫﺰاران ﺳﺎل در ذﻫﻦ ﺑﺸﺮ رﻳﺸﻪ‬
‫دواﻧﻴﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﺎﻟﻲ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ در اﻳﻦ دوران ﺑﻠﻮغ‪ ،‬در وﻫﻠﺔ اول ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل؛ ﺑﺮﺗﺮي و اﻣﺘﻴﺎز‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ در ﻣﻴـﺎن اﻧﺴـﺎنﻫـﺎ‬
‫ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺮاي اﻧﺘﺨـﺎب اﻋﻀـﺎء‪ ،‬ﻣـﻼك و ﻣﻴـﺰان‬
‫ﻣﺨﻔﻲ ﻳﺎ آﺷﻜﺎري دارد ﻛﻪ اﻓﺮاد را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻣﻲﺳﺎزد‪ .‬در دﻳﺎﻧﺖ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻼك ﻋﺒﺎرت از ﻋﻘﻴﺪهاي اﺳـﺖ ﻛـﻪ در ﻗﺎﻟـﺐ ﻣﻌﻴ‪‬ﻨـﻲ ﻣﺤـﺪود اﺳـﺖ‪ .‬در‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻼك اﻧﺘﺨﺎب‪ ،‬ﺣﺰب ﻳﺎ اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺣﺰﺑﻲ اﺳﺖ‪ .‬در اﻗﺘﺼﺎد‪ ،‬ﺿـﻌﻒ‬
‫ﻳﺎ ﻗﺪرت ﻣﺸﺘﺮك اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﻴﺰان اﺳﺖ و در ﻋﻠﻮم و ﻓﻨﻮن‪ ،‬ﻣﻌﻴﺎر و ﻣﻴـﺰان‬
‫ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻳﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻳﺎ ﻣﺪرك اﺳـﺖ‪ .‬در ﺟﻤﻴـﻊ‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮارد‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺪر ﻣﻼك اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺤﺪودﺗﺮ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬آن اﺟﺘﻤـﺎع را ﻗـﻮيﺗـﺮ‬
‫ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺷﺮﻃﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋﻜـﺲ آن ﻛـﺎﻣﻼً در ﻣـﻮرد دﻳﺎﻧـﺖ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺻﺪق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در ﻃـﻮل ﺗـﺎرﻳﺦ‪ ،‬اﻣﺘﻴـﺎزات ﻣﻬـﻢ ﻫﻤـﻮاره‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﺟﺪاﻳﻲ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﺮاي ﻗﺒﻮل دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ و ورود در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎزات را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬زﻳﺮا در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬـﻲ و ﺧﻠـﻮص و‬
‫ﭘﺎﻛﻲ ﺣﻜﻢ ﻣﻲراﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﺔ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻠﻮغ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺴـﺎﻧﻲ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫‪284‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫در اوﻟﻴﻦ ﻗﺪم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﻮﺟﺐ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺆﻣﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺮدد‪ .‬اﻣﻜـﺎن دارد‬
‫ﻏﻠﺒﺔ ﺣﺐِّ ﻧﻔﺲ او را ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﺎﻟﻲ ﻋﺸﻖ ﺑـﻪ ﻫﻤﻨـﻮع‪ ،‬ﺑﺮاﻧﮕﻴـﺰد و ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﻼ و اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ذﻫﻨﻲ ﻣﺒﺘﻼ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده ﻛﻪ در ﺟﺎﻣﻌﺔ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ و اﺣﺘﺮام‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﻮده و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺟﺎي داﺷـﺘﻪ‪ ،‬در ﺟﺎﻣﻌـﺔ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ )ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﺋﻲ( از ﻫﻤﺎن اﺣﺘﺮام و ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼـﻲ‬
‫ﻓﻘﻴﺮ و ﻋﺎﻣﻲ ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻲ داراﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭘـﻴﺶ از ورود ﺑـﻪ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺣﺎﺿـﺮ‬
‫ﻧﺒﻮد ﺳﻼﻣﺸﺎن را ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﮔـﺎﻫﻲ ﺑـﺎ ﺗـﺮس ﻫﻤـﺮاه اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻲ ﻛﻪ از ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ در وﺟﻮد ﻣﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻣـﺎ ﻗﻠﺒـﺎً‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ او را ﻋـﻼج دردﻫـﺎي اﻣـﺮوز ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﻢ و ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ارادة ﺧﻮدﻣـﺎن را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ارادة او ﻣﺤـﻮ و‬
‫ﻓﺎﻧﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ وﺟﻮدﻣﺎن ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻲﺷـﻮد و ﺗـﺮس و وﺣﺸـﺖ‬
‫ﻧﺎﺷﻲ از ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ از ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺗﺮس زاﻳﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ‬
‫و اﺳﺘﻌﺪاد ﺑﺎﻃﻨﻲ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ‪ ‬ﺟﻠﻮه و ﻇﻬﻮر ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن‪،‬‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روح ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬آﺛﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﺶ و ﻣﺜﺒﺖ اﻳﻦ ﻗﻮا را آﺷﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﻛﻨﺪي ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻲ اﻋﻀﺎي ﺟﺎﻣﻌـﻪ‬
‫از ﺛﻤﺮات ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و وﺣﺪت ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮﻋﺖ آن اﻓﺰوده ﮔﺸﺖ‪ .‬اﻳﻨﻚ در‬
‫ﻫﺮ ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺑﺎﻟﻎ ﺑﻴﺶ از ‪ 9‬ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ در روز اول اردﻳﺒﻬﺸـﺖ‬
‫ﻫﺮ ﺳﺎل ‪ 9‬ﻧﻔﺮ را از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺪون آن ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﺎﻧﺪﻳـﺪا ﮔـﺮدد و ﺑـﺪون‬
‫ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺳﺮّي )ﺑﻪ ﻃـﻮري ﻛـﻪ زن و ﺷـﻮﻫﺮ ﻧﻴـﺰ از رأي‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ آﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ( اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮاد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺤﺪودﻳﺘﻲ در اﻧﺘﺨﺎب‬
‫اﻓﺮاد ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ‪ 21‬ﺳﺎل ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧـﺪ اﻧﺘﺨـﺎب ﺷـﻮد و ﻫـﻢ‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤـﻊ ‪ 9‬ﻧﻔـﺮه ﻛـﻪ ﻣﺤﻔـﻞ روﺣـﺎﻧﻲ ﻧﺎﻣﻴـﺪه ﻣـﻲﺷـﻮد‪،‬‬

‫‪285‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﻫﻤﺔ اﻣﻮر ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻣﺤﻠﻲ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫﻤﺔ اﻣﻮر اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺎ ﻣﺤﻔﻞ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﻣﺤﻞ ﻣﺸﻮرت ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ اﻣﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺠـﺎن‬
‫و دل ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﻈﻢ وﺗﺮﺗﻴﺐ در ﻛﺎرﻫـﺎ اﻳﺠـﺎد ﺷـﻮد‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﻮد ﻫﺮﻛﺲ » ﺑﻪ ﻫﻮاي ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺮﻛﺘـﻲ ﻛﻨـﺪ و ﭘـﺮوازي ﻧﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫ﺿــﺮري ﺑﺮﺳــﺎﻧﺪ« آن ﺣﻀــﺮت ﺑــﺮاي اﻋﻀــﺎي اﻳــﻦ ﻣﺤﻔــﻞ ﻣﺸــﻮرﺗﻲ‪،‬‬
‫وﻳﮋﮔﻲﻫﺎﻳﻲ ذﻛﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﺻﻔﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ و‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﻮد‪ .‬در آن ﺻﻮرت از ﻣﻠﻜﻮت ﻏﻴﺐ اﺑﻬﻲ ﻳﺎري و ﻳـﺎوري‪ ،‬آن‬
‫ﻣﺤﻔﻞ را اﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫آن ﺻﻔﺎت ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﺧﻠﻮص ﻧﻴ‪‬ﺖ و ﻧﻮراﻧﻴ‪‬ﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ و اﻧﻘﻄﺎع از آﻧﭽﻪ‬
‫ﻏﻴﺮﺧﺪا اﺳﺖ و اﻧﺠﺬاب ﺑﻪ ﻧﻔﺤﺎت اﷲ و ﺧﻀﻮع و ﺧﺸـﻮع و ﺧﺎﻛﺴـﺎري در‬
‫ﺑﻴﻦ دوﺳﺘﺎن اﻟﻬﻲ و ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤ‪‬ﻞ ﺑﺮ ﺑﻼ و ﺑﻨﺪﮔﻲ درﮔﺎه ﺣﻀﺮت ﻛﺒﺮﻳﺎ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺤﺎﻓﻞِ ﺷﻮر در دوران ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در اﻳـﺮان‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑـﺎت و ﻧﺤـﻮة ﺑﺮﮔـﺰاري آن ﺑﻌـﺪﻫﺎ ﺑـﺎ ﻫـﺪاﻳﺖ‬
‫ﺣﻀﺮت وﻟﻲ اﻣـﺮاﷲ ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﺷـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣﺮاﺣـﻞ اﺑﺘـﺪاﻳﻲ اش ﺑـﻪ آن ﺳـﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ اﺳـﺎس اﻳـﻦ اﻣـﺮ ﻣﺤﻜـﻢ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ازﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﺷﻮر را »اﻫﻤﻴﺖ ﻋﻈﻴﻤﻪ« دﻫﻨـﺪ‬
‫و آن را ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﻻزم ﺷﻤﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤـﻪ‪ ،‬اﻃﺎﻋـﺖ از ﺗﺼـﻤﻴﻤﺎت‬
‫آن را واﺟﺐ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه اﻋﻀﺎي ﻣﺸﻮرت را ﻫﺪاﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧـﻮﻋﻲ‬
‫ﻣﺬاﻛﺮه و ﻣﺸﺎوره ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﺒﺎب ﻛﺪورت و اﺧﺘﻼﻓﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮﻳﻚ‬
‫ﺑﻪ آزادي‪ ،‬ﻧﻈﺮِ ﺧﻮد را در ﺟﻤﻊ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ دﻳﮕـﺮي ﻧﻈـﺮ ﻣﺨـﺎﻟﻔﻲ ﺑﻴـﺎن‬
‫ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﺑﺪاَ ﻣﻜﺪ‪‬ر ﻧﺸﻮد؛ زﻳﺮا وﻗﺘﻲ ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲدرﺧﺸﺪ ﻛﻪ اﻓﻜﺎر ﻣﺨﺘﻠﻔـﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬در ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺬاﻛﺮه اﮔﺮ اﺗﻔﺎق آرا ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﻮب‬
‫اﺳﺖ وﻟﻲ اﮔﺮ ﻧﻈﺮات ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻪ رأي ﺑﻴﺸﺘﺮي آورد‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪286‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﺬاﻛﺮات ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ در اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﺗﺮﺑﻴـﺖ و‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻃﻔﺎل و ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻓﻘﺮا و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان از ﻫﺮ ﻣﺬﻫﺐ‬
‫و دﻳﺎﻧﺘﻲ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ و اﻧﺘﺸﺎر ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫»اولْ ﺷﺮط‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و اﻟﻔﺖ‪ ‬ﺗﺎم ﺑﻴﻦ اﻋﻀـﺎء آن اﻧﺠﻤـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺰار ﮔﺮدﻧﺪ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲِ ﺣﻀﺮت ﭘﺮوردﮔﺎر‪ ‬آﺷﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬زﻳـﺮا اﻣـﻮاجِ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺤﺮﻧﺪ و ﻗﻄﺮات‪ ‬ﻳﻚ ﻧَﻬﺮ‪ .‬ﻧﺠـﻮم ﻳـﻚ اﻓﻘﻨـﺪ و اﺷـﻌﺔ ﻳـﻚ ﺷـﻤﺲ‪.‬‬
‫درﺧﺘﺎن ﻳﻚ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻨﺪ و ﮔﻠﻬﺎي ﻳﻚ ﮔﻠﺴﺘﺎن‪ .‬و اﮔﺮ وﺣﺪت‪ ‬ﺣﺎل و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ‬
‫ﺑﻲﻣﻼلْ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬آن ﺟﻤﻊ‪ ‬ﭘﺮﻳﺸـﺎن ﮔـﺮدد و آن اﻧﺠﻤـﻦْ ﺑـﻲ ﺳـﺮ و‬
‫ﺳﺎﻣﺎن ‪ .‬ﺷﺮط‪ ‬ﺛﺎﻧﻲ آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ …‪ .‬اﻋﻀـﺎء‪ ‬در ﺣـﻴﻦ ورود‪ ،‬ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻮت‪ ‬اﻋﻠﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻃﻠﺐ ﺗﺄﻳﻴﺪ از اﻓﻖ اﺑﻬﻲ«‬
‫در آﺛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺸﻮرﺗﻲ دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻴﺎن ﺷـﺪه و ﺑـﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴـﺎن‬
‫ﺳﻔﺎرش ﮔﺮدﻳﺪه ﻛـﻪ از ﺗﺼـﻤﻴﻤﺎت ﻣﺤﻔـﻞ اﻃﺎﻋـﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و در ﺗﺤﻜـﻴﻢ‬
‫ﭘﺎﻳﻪﻫﺎي آن ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ اﻓﻨـﺪي وﻟـﻲ اﻣـﺮ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﻣﺤﺎﻓـﻞ را‬
‫ﺻﺨﺮهاي ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ ﺑﻨﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ در ﻧﻮﺷﺘﻪﺟﺎت و آﺛﺎر ﺑﻬـﺎﻳﻲ درﺑـﺎرة روش ﻛـﺎر و ﻧﺤـﻮة ارﺗﺒـﺎط‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﻬﺎﻳﻲ و ﻃﺮﻳﻘﺔ ادارة ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻲآﻣـﻮزد ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺸﺎورات ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﺒﺖ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم‬
‫ﺷﻮد‪ .‬روح ﺗﻮاﺿﻊ و رﻓﺎﻗﺖ و ﺑﺮادري ﺑﺮ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ زور‬
‫و اﺳﺘﺒﺪاد‪.‬‬
‫ﻣﺎ در اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ در ﻇـﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ ﺑـﺎ ﻋـﺪاﻟﺖ؛‬
‫آزادي ﺑﺎ اﻃﺎﻋـﺖ؛ ﻫﻮﺷـﻴﺎري و اﺣﺘﻴـﺎط ﺑـﺎ روح اﻟﻔـﺖ و ﺻـﻔﺎ و ﺷـﻬﺎﻣﺖ‬
‫ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬روح ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺣـﺎﻛﻢ اﺳـﺖ و ﺑـﺮ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻣﺬاﻛﺮات و ﻣﺸﺎورات و ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ آﺷﺘﻲ و ﺗﻮاﻓﻖ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﻫﻴﺌـﺖ ﺣﺎﻛﻤـﻪ‬

‫‪287‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻣﺜـﻞ ﺷـﻴﺮ و ﺷـﻜﺮ ﺑـﻪ ﻫـﻢ آﻣﻴﺨﺘـﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﻫﻤﺮاه ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺼﻴﺮت و ﻫﻮﺷﻴﺎري ﺑﺎ ﺳـﺎدﮔﻲ‬
‫و ﻳﻜﺮﻧﮕﻲ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻓـﺮد‪ ‬ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻟﻎ ﺷـﺪه‪،‬‬
‫ﻛﻤﺎل آزادي را در اﻃﺎﻋﺖ از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﺟﻌﻲ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ؛ ﭼـﻪ ﻛـﻪ ﺧـﻮد را از آن‬
‫ﺟﺪا ﻧﻤﻲ داﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺮ ﻛﺸﻮر ﺑﻮاﺳﻄﺔ ﻳﻚ ﻫﻴﺌﺖ ‪ 9‬ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﺔ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻫﺮ ﺷﻬﺮ و ﻣﺤﻠﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﺎل اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺼﻞ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺮﻛﺰيِ ﻫﺮﻛﺸﻮر را ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻠﻲ ﻣـﻲﺧﻮاﻧﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ ﻫﺮ ﻛﺸﻮر وﻇﻴﻔﻪ دارد در ﻗﺪم اول‪ ،‬درﻫﺎي ﻣﺸﺎوره و ﻣﺬاﻛﺮه را‬
‫ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﻬﺎﻳﻲ آن ﻛﺸﻮر و ﻣﺤﺎﻓﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ و ﺳﺒﺐ اﺗﺤﺎد و اﻟﻔـﺖ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﻳﺎران و ﭘﻴﺮوان اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠـﻲ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن و ﻣﺤﺎﻓـﻞ ﻣﺤﻠـﻲ را ﺗﺸـﻮﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳـﺪ ﻛـﻪ در اﺟـﺮاي‬
‫وﻇﺎﻳﻒ ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﻮد ﻫﻤﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ ﺑـﺎ ﻣﺮﻛـﺰ ﺟﻬـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ داﺋﻤﺎً در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ و در ﻣﻮرد وﺿﻴﻌﺖ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻛﺸـﻮرش ﻣﺸـﻮرت‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راهﻫﺎ را ﺑﺮاي ادارة ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﻨﺪ و اراﺋﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺤﺎﻓﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻳـﻚ ﺑـﺎر ‪ 9‬ﻧﻔـﺮ را از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮاي ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈـﻢ اﻟﻬـﻲ‪ ،‬ﻣﺮﻛـﺰ ﺟﻬـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﻔـﻆ و ﺳﺮﭘﺮﺳـﺘﻲ اﻣـﺮ اﻟﻬـﻲ در ﻫـﺮ ﻛﺸـﻮر و‬
‫ﻣﺮاﻗﺒﺖ از آن ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻫﻮﺷـﻴﺎري‪ ،‬ﻧﻴـﺰ از وﻇـﺎﻳﻒ ﻣﺤﻔـﻞ ﻣﻠـﻲ اﺳـﺖ‪ .‬در‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬـﺎﻳﻲ آزادي ﺑﻴﺸـﺘﺮي دارد‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤـﻪ و اﻧﺘﺸـﺎر آﺛـﺎر‬
‫اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻣﺸﺮق اﻻذﻛﺎر‪ ،‬ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﺸﺎﺑﻪ آن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠـﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻗﻀﻴﻪاي ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠـﻲ ﻳـﺎ ﻣﺤﻔـﻞ‬
‫ﻣﻠﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻬﺪة ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻠﻲ ﻫﺮ ﻛﺸﻮر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ وﻟﻲ اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﻠﻲ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ‬

‫‪288‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻮاﻃﻒ ﺻﺎدﻗﺎﻧﺔ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻧﺎن را اﻧﺘﺨـﺎب ﻧﻤـﻮدهاﻧـﺪ‪ ،‬اﺣﺘـﺮام‬
‫ﮔﺬارﻧﺪ و ﻧﻈﺮات و ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات آﻧـﺎن را ﺑـﺎ دﻗـﺖ و ﺗﻮﺟـﻪ ﺑﺮرﺳـﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و از آﻗﺎﻣ‪‬ﻨ‪‬ﺸﻲ و ﺑﺮﺗﺮي ﺟﻮﻳﻲ و اﻧﺰوا و ﺧﻮدداري ﺑﻲ ﻣﻮرد در ﮔﻔﺘﺎر و‬
‫ﭘﻨﻬﺎنﻛﺎري ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و آن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮﺷﺮوﻳﻲ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و‬
‫ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ و آرزوﻫﺎ و ﻧﮕﺮاﻧﻲﻫﺎي ﺧﻮد را در ﻣـﻮرد اﻣـﺮاﷲ و ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺑـﺎ آﻧـﺎن‬
‫درﻣﻴﺎن ﮔﺬارﻧﺪ و ﻣﻄّﻠﻊ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﻠـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ ﻧﻜﺘـﻪ را ﺑـﻪ ﺛﺒـﻮت‬
‫رﺳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ آرزو در ﺳﺮ ﻣﻲﭘﺮورﻧﺪ و آن ﺧـﺪﻣﺖ و ﺗـﺮوﻳﺞ ﺧﻴـﺮ ﻋﻤـﻮم‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﻣﻮرد اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ اﻟﻬـﻲ و وﻇـﺎﻳﻒ‬
‫آن‪ ،‬در اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ ﻣﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫» ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻔﻮس ﻣﺆﻣﻨﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﻮد«‬
‫» اﻋﻀﺎء ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺗﻘﻮاي اﻟﻬﻲ و ﻣﻄﺎﻟﻊ ﻋﻠﻢ و داﻧـﺎﻳﻲ و ﺛﺎﺑـﺖ ﺑـﺮ‬
‫دﻳﻦ اﻟﻬﻲ و ﺧﻴﺮﺧﻮاه ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻮع اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ«‬
‫» اﻳﻦ ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﻣﺮﺟﻊ ﻛﻞ اﻣﻮر اﺳﺖ«‬
‫» ﻣﺆﺳﺲ ﻗﻮاﻧﻴﻦ و اﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ در ﻧﺼﻮص اﻟﻬﻴﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻪ«‬
‫» ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺸﻜﻠﻪ در اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﻞ ﮔﺮدد«‬
‫» ﻣﺮﺟﻊ ﻛﻞ‪ ،‬ﻛﺘﺎب اﻗﺪس و ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺼﻮﺻﻪ راﺟﻊ ﺑـﻪ ﺑﻴـﺖ‬
‫ﻋﺪل ﻋﻤﻮﻣﻲ«‬
‫» آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻻﺗﻔﺎق ﻳﺎ ﺑﻪ اﻛﺜﺮﻳﺖ آرا ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﺎم ﺣـﻖ و ﻣـﺮاد اﷲ‬
‫اﺳﺖ«‬
‫» ﻣﻦ ﺗﺠﺎوز ﻋﻨﻪ ﻓﻬﻮ ﻣﻤﻦ اﺣﺐ اﻟﺸﻘﺎق و اﻇﻬﺮ اﻟﻨﻔﺎق و اﻋﺮض ﻋﻦ‬
‫رب اﻟﻤﻴﺜﺎق«‬
‫ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺲ از درﮔﺬﺷﺖ ﺣﻀـﺮت ﺷـﻮﻗﻲ رﺑـﺎﻧﻲ‬
‫وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ‪ ،‬در ﺳـﺎل ‪ 1963‬ﻣـﻴﻼدي )‪ 1342‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪي( ﺗﺸـﻜﻴﻞ ﺷـﺪ و‬

‫‪289‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫اﻛﻨﻮن ﻫﺪاﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارد‪.‬‬
‫ﻧﻈﻢ اداري ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺆﺳﺴﺎت و ﻧﻈﻢﻫﺎي ﻛﻨـﻮﻧﻲ ﻣﺤﻜـﻮم‬
‫ﺑﻪ زوال و ﻧﺎﺑﻮدي ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺆﺳﺴﺎت اﻟﻬﻴﻪ ﺑﺮ ﺧﺮاﺑﻪﻫﺎي آن ﺑﻨﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ روح ﺟﺪﻳﺪي ﺑﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﺸـﺮﻳﺖ‬
‫دﻣﻴﺪهاﻧﺪ و اﺻﻮل ﺗﻤﺪ‪‬ن روﺣﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ را اراﺋﻪ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن ﺣﻀﺮت‬
‫و ﺑﻌﺪ از اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺤﻜﻢ و ﻣﺘﻴﻨﻲ ﺑـﺮاي‬
‫اﻳﺠﺎد ﻣﺆﺳﺴﺎت و ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﺸﺨّﺺ وﺿﻊ ﻧﻤﻮدهاﻧـﺪ و ﻟـﻮازم اﻳـﻦ ﻧﻈـﺎم‬
‫ﺟﺪﻳﺪ را ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻓﺮﻣـﻮدهاﻧـﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼـﻮد از اﻳـﻦ ﻣﺆﺳﺴـﺎت آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﺑﺮاي ﺟﺎﻣﻌﺔ آﻳﻨﺪه ﺑﺸﺮي ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ و وﺳﻴﻠﺔ ﻣﺆﺛﺮي ﺑـﺮاي اﺳـﺘﻘﺮار‬
‫ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ اﻳﺠﺎد ﺷﻮد و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺪل و اﻧﺼـﺎف در‬
‫روي زﻣﻴﻦ اﻋﻼن ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮوان ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ در ﻫﺮ ﻣﻜﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺎﺋﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون اﺑﻬﺎم‬
‫و ﺑــﺎ ﻛﻤــﺎل وﺿــﻮح‪ ،‬ﻫﻤــﺔ ﻣﻘ ـﺮّرات و ﻗــﻮاﻧﻴﻦ و اﺻــﻮل و ﺗﺸــﻜﻴﻼت و‬
‫راﻫﻨﻤﺎﻳﻲﻫﺎي ﻻزم را ﺑﺮاي اﺟﺮاي وﻇﺎﻳﻒ ﺧـﻮد‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﭼﺸـﻢ آﺷـﻜﺎر‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬ﻓﺮﻗﻪاي از اﺳﻼم ﺑﻪ ﺣﺴـﺎب‬
‫آﻳﺪ ﻳﺎ ﻳﻜﻲ از ﻫﺰاران ﻣﺬﻫﺐ ﮔﻤﻨﺎم ﻏﺮب ﺷﻤﺮده ﺷﻮد و ﺑﻪ دﻳﺪة ﺣﻘﺎرت ﺑﻪ‬
‫آن ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷﻮد و ﺣﺘﻲ آن را ﻗﺎﺑﻞ آن ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻲ آن اﻗـﺪام‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺮوارﻳﺪ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎي آﻳﻴﻦ اﻟﻬﻲ‪ ،‬در ﺻـﺪف اﺣﻜـﺎﻣﺶ ﭘـﺮورش‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﺑﺪون ﺗﻔﺮﻗﻪ و دﺳﺘﻪﮔﺮاﻳﻲ‪ ،‬راه ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﺸﺮﻳ‪‬ﺖ را ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻗﺪر و ﻣﻨﺰﻟﺖ اﻳﻦ ﻧﻈﺎم اﻟﻬﻲ را درﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎم‬
‫واﻻي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻗﻠﻮﺑﺸﺎن از ﻣﺤﺒﺖ آن ﺣﻀﺮت ﺳﺮﺷـﺎر‬

‫‪290‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫و اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن ﺳﺮﮔﺮدان‬
‫ﺑﺸﺮﻳﺖ درﻣﺎﻧﺪه و ﺳﺮﮔﺮدان اﻣﺮوز راﻫﻲ ﺟﺰ آن ﻧﺪارد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﻫﺪف‪ ‬روﺷﻦ و ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از دﻳﺪﮔﺎه ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺣﺎلِ رﻫﺒﺮان ﻧﻈﺎمﻫﺎي ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺟﻬﺎن ﻛﻪ ﺑـﺎ اﻓﻜـﺎر و‬
‫آرزوﻫﺎي ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ روﺷﻬﺎي ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﺧـﻮد را‬
‫ﺗﺎﻓﺘﺔ ﺟﺪا ﺑﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺮﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر رﻗّﺖﺑﺎر و ﻏﻢاﻧﮕﻴـﺰ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ روح ﻋﺼﺮ ﺗﺼﻮ‪‬ر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑـﺎ زﻣـﺎنﻫـﺎي دور‪،‬‬
‫دوراﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﻠﺘﻲ ﻣﻨﺰوي و ﺑﻲراﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﺖﻫﺎ ﻣﻲزﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺗـﻮان‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﺮاي ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورد‪ .‬آﻧﻬﺎ از اﻳﻦ اﺻـﻞ ﻏﺎﻓﻠﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻋﺎﻟﻢ دو راه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارد ﻳﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و وﺣﺪت ﺧـﻮد را آن ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ اراﺋﻪ ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آو‪‬ر‪‬د ﻳﺎ ﻣﻨﻬﺪم ﮔﺮدد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ دوران ﺑﺤﺮاﻧﻲ از ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻤﺪن ﺑﺸﺮي‪ ،‬ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺳـﺮان‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎ از ﺑﺰرگ و ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬ﺷﺮﻗﻲ و ﻏﺮﺑﻲ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ و ﻣﻐﻠﻮب ﮔـﻮش ﻫـﻮش‬
‫ﺑﻪ ﻧﺪاي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻓﺮا دارﻧﺪ و ﻫﻤﺪوش و ﻫﻢ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻪ ﻗﻴﺎم ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺻﻞِ وﺣﺪت‪ ‬ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴـﺎﻧﻲ اﻳﻤـﺎن داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﺑﻲﭘﺎﻳﺔ ﭘﻴﺸﻴﻦ و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻗﻮﻣﻲ را ﺑـﻪ ﻛﻨـﺎري ﻧﻬﻨـﺪ و‬
‫درﻣﺎن ﭘﺰﺷﻚ داﻧﺎ )ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ( را ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻧﻴﺎي اﻣـﺮوز اراﺋـﻪ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا درآورﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ رﺑـﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻲ از دﻧﻴﺎي ﻣﺘﺤﺪ آﻳﻨﺪه را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻳﻚ ﻧﻮع ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻓﻮق ﺣﻜﻮﻣﺎت ﻣﻠﻲ اﺳﺖ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﻜﺎﻣـﻞ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺗﺪرﻳﺠﺎً ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﻠﺖﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ در راه اﺳﺘﻘﺮار اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻃﻴﺐ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﺣﻖ اﻋﻼن ﺟﻨﮓ را ﺑﺮاي ﺧـﻮد ﺗﺤـﺮﻳﻢ ﻛﻨﻨـﺪ و از ﺑﻌﻀـﻲ از‬
‫ﺣﻘﻮق در وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻴﺎت و ﻧﻴﺰ از ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻘﻮق ﺗﺴﻠﻴﺤﺎت – ﻣﮕـﺮ ﺑـﻪ اﻧـﺪازة‬

‫‪291‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ داﺧﻠﻲ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺧﻮد‪ -‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻗﻮة ﻣﺠﺮﻳ‪‬ﺔ ﻣﻘﺘﺪر‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﻫﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺎﺻﻲ و ﺳـﺮﻛﺶ ﺑﭙـﺎﺧﻴﺰد و او را ﺑـﺮ ﺟـﺎي‬
‫ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪة اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻚ ﭘﺎرﻟﻤـﺎن ﺟﻬـﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ اﻋﻀﺎﻳﺶ را ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم در ﻫﺮ ﻛﺸﻮري اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮده و دوﻟﺖ آن ﻛﺸﻮر‬
‫ﻧﻴﺰ ﺗﺄﻳﻴﺪش ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﻧﻴﺰ ﻳﻚ دادﮔﺎه ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠـﻲ ﻛـﻪ‬
‫رأي آن ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻛﺸﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿـﺮ ﺑـﻪ رﺟـﻮع ﺑـﻪ آن دادﮔـﺎه‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻓﺬ و ﺟﺎري ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻫﻤﺔ ﻣﻮاﻧﻊ اﻗﺘﺼـﺎدي ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻠﻲ رﻓﻊ ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻛـﺎرﮔﺮان و ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪ داران اﻋﻀـﺎي ﻻزم و ﻣﻠـﺰوم و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﻃﺒﻘـﻪ‪،‬‬
‫ﺣﻘﻮق ﻃﺒﻘﺔ دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺮﺑﺪه و ﻫﻴﺎﻫﻮي ﺗﻌﺼﺒﺎت و ﻣﺸﺎﺟﺮات دﻳﻨﻲ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ ﺑﻮﺗﺔ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻲ‬
‫ﺳﭙﺮده ﻣﻲﺷﻮد و ﺷﻌﻠﺔ دﺷﻤﻨﻲﻫﺎي ﻧﮋادي‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺎﻣﻮش ﻣـﻲﮔـﺮدد‪ .‬در‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﻗﻀـﺎوت دﻗﻴـﻖ ﭘﺎرﻟﻤـﺎن ﺟﻬـﺎﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺪوﻳﻦ ﻣﻲﺷﻮد و ﺿـﺎﻣﻦ اﺟـﺮاي آن ﻧﻴﺮوﻫـﺎي ﻛﺸـﻮرﻫﺎي ﻣﺘﺤـﺪه‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﻌﺎً وارد ﻣﻴﺪان ﻋﻤﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬در ﭼﻨـﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌـﻪاي ﺟﻨـﻮن‬
‫وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺟﻨﮕﺠﻮ و ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎندوﺳﺘﻲِ ﻋﻤﻮﻣﻲ و داﺋﻤﻲ از روي‬
‫ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻈﻤﻲ ﻛﻪ ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬در آﻳﻨﺪه ﮔﻮاراﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻮة ﻋﺼﺮ ﺑﻠﻮغ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزﻧﺪ ﻛﻪ آﻳﻴﻦ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺮﮔـﺰ در‬
‫ﭘﻲ وﻳﺮان ﻛـﺮدن اﺳـﺎس ﻣﻮﺟـﻮد ﺟﺎﻣﻌـﺔ اﻧﺴـﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻫـﺪﻓﺶ‬
‫ﮔﺴﺘﺮش اﺳﺎس و ﻣﻴﺎﻧﻪروي و ﺗﻌﺪﻳﻞ در ﻣﺆﺳﺴﺎت آن اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ اوﺿـﺎع و‬
‫اﺣﻮال و اﺣﺘﻴﺎج و ﻧﻴﺎزﻫﺎي اﻳﻦ ﺟﻬﺎنِ در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻮاﻓﻖ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﺎﺑﻌﻴـﺖ و وﻓـﺎداري ﻣﺸـﺮوع‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﻧـﺪارد و روحِ‬
‫راﺳﺘﻲ و اﺧﻼصِ ﺣﻘﻴﻘﻲ را ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪش آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷـﻌﻠﺔ‬

‫‪292‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﻲِ ﺻـﺤﻴﺢ ﺳـﺎﻟﻢ را در دل ﻣﺮدﻣـﺎن ﺧـﺎﻣﻮش ﺳـﺎزد و ﻳـﺎ ﻧﻈـﺎم‬
‫ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﻠﻲ را از رﻳﺸﻪ ﺑﺮاﻧﺪازد‪ .‬اﻳـﻦ اﻣـﺮ‪ ،‬ﮔﻮﻧـﻪﮔـﻮﻧﻲ ﻧﮋادﻫـﺎ و‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ زﺑﺎن و ﺳﻨﺖ و اﻓﻜﺎر و ﻋﺎدات و ﺣﺘﻲ آب و ﻫﻮا را ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻨـﻮع و‬
‫ﮔﻮﻧﻪﮔﻮﻧﻲ در ﻣﻠﺖﻫﺎ و اﻗﻮام ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻧﻈـﺮ دارد و ﻫﺮﮔـﺰ در ﭘـﻲ آن‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را ﻳﻜﺴﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺪاي اﻳـﻦ اﻣـﺮ دﻋـﻮت ﻣﺮدﻣـﺎن ﺑـﻪ‬
‫وﻓﺎداري و اﺧﻼﺻﻲ وﺳﻴﻊﺗﺮ و آرزوﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰرگ و ﻫـﺪﻓﻬﺎﻳﻲ ﺑﻠﻨـﺪﺗـﺮ از آن‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺒﺐ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ‬
‫ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮيِ ﻗﻮﻣﻲ‪ ،‬ﺟﺪاﻳﻲ ﻃﻠﺒﻲ و ﺗﻌﺼﺐ را ﻣﺨﺎﻟﻒ روح دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒﺖ‬
‫و ﻋﺸﻖ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴـﺎم ﺣﻀـﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ ﺣﻘﻴﻘﺘـﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن دروﻧﻲ ﻫﻤﺔ اﺷﻴﺎء و ﻫﻤـﺔ وﻗـﺎﻳﻊ و اﺗﻔﺎﻗـﺎت و ﻫﻤـﺔ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻋﻀﺎء و اﺟﺰاي ﻫﺮﭼﻴﺰي در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻼﻗﻪ و ﻣﺤﺒـﺖ و‬
‫ﺟﺎذﺑﻪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻜﻮم ﺑـﻪ ﻧـﺎﺑﻮدي‬
‫اﺳﺖ و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوي ﻣﺤﺒﺖ و ﺟﺎذﺑﻪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ در ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﭘﺪﻳﺪ آﻳـﺪ‬
‫و دوام ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬آن ﺷﻴﺊ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻮد ﻣﻲرﺳﺪ‪.‬‬
‫وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻳﻚ ﺧﻮشﺑﺎوري و اﻣﻴـﺪ‬
‫واﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺿﺮورت و ﻧﻴﺎز اﻣﺮوز ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫"اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻧﻴﺮوي ﻳﻚ ﻋﺬاب و ﺑﻠﻴ‪‬ﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋـﺚ ﺳـﺮﻋﺖ ﺗﺤﻘـﻖ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪاي در ﺗﻜﺎﻣﻞ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻧﺴﺎن ﮔـﺮدد … ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﺟـﺰ آﺗـﺶ‬
‫ﺑﻼﻳﺎ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﺮي را ﭘﺎك ﻣﻄﻬ‪‬ﺮ و ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﺎزد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ رﻫﺒـﺮان اﻳـﻦ‬
‫ﻋﺼﺮ را ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ دارﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻔﺎي آن ﭘﺮدازﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬
‫ﺳﺎزد‪(58)".‬‬
‫ﻧﻈﻢ اداري ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﻨﻮز ﻣﺮاﺣﻞ ﻛﻮدﻛﻲ را ﻣﻲﮔﺬراﻧـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ اﻧﺴـﺎﻧﻲ در‬
‫دوران ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮاي ﻳﺎدﮔﻴﺮي‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻓﺮاواﻧﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﺔ‬

‫‪293‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫آﻧﻬﺎ در ﺟﻬﺖ رﺷﺪ و ﺗﺮﻗﻲ اوﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺷـﺘﺒﺎﻫﺎﺗﺶ از او‬
‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﺷﻮد و ﺑﻪ آﻳﻨﺪة روﺷﻦ او ﺷﻚ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳـﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻮدك‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﺪ وآﺛﺎر ﻋﻈﻴﻤﻪ و ﺧـﺪﻣﺎت ﺑـﻲﺷـﻤﺎر از او ﭘﺪﻳـﺪ‬
‫آﻳﺪ‪ .‬ﻧﻈﻢ اداري ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻳﻨﻚ در ﻣﺮﺣﻠﺔ ﻛﻮدﻛﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي ﻫـﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ آن‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺻﺨﺮهاي ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻈﻢ‬
‫اداري ﺑﺮ آن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ارادة ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﻋﺎﻟﻢ در ﻋﺼﺮِﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﺒـﻊ‬
‫اﻟﻬﺎم آن‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ و ﻣﻘﺼﺪ اﺻﻠﻲ و ﻧﻴﺮوي ﻣﺤﺮّﻛﺔ آن‪ ،‬اﻳﺠﺎد‪ ‬ﻧﻈـﻢ‬
‫ﺑﺪﻳﻊ ﺟﻬﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻟﻮدة اﻳﻦ ﻧﻈﻢ ﺟﻬﺎﻧﻲ را ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﮔﺬارده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎ از ﻃﺮﻓﻲ ﺷﺎﻫﺪ ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ ﻧﻈﻢﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدي‬
‫ﺟﺎﻣﻌــﺔ دردﻣﻨــﺪ و رﻧﺠــﻮر ﻋــﺎﻟﻢ ﻣﺸــﻐﻮل اﺳــﺖ و از ﻃﺮﻓــﻲ ﻧﺸــﺎﻧﻪﻫــﺎﻳﻲ‬
‫اﺳﺮارآﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺸﺎرت ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻲ ﻧﻈﻢ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﻣﻲدﻫـﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮر‪‬د‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻈﻢ ﺑﺮ ﻛﺮه ﺧﺎك ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻇـﺎﻫﺮ ﺑﻬﺸـﺖ‬
‫ﺑﺮﻳﻦ را در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎدي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن زﻣﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫اﻧﺒﻴﺎء و اوﻟﻴﺎء در آرزوﻳﺶ ﺟﺎن ﻧﺜﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺴﺎطﻫﺎ ﺑﺮﭼﻴﺪه‬
‫ﺷﻮد و ﺑﺴﺎط دﻳﮕﺮ ﮔﺴﺘﺮده ﮔﺮدد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗـﺎ آن روز راﻫـﻲ دراز در ﭘـﻴﺶ رو‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻋﻈﻴﻤـﻲ در ﻓﺮﻫﻨـﮓ‬
‫ﻫﻤﺔ اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﺑﺸﺮي ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﻮﺟﻮد آﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻳﻚ وﻃﻦ اﺳﺖ و ﻫﻤﺔ ﻣﺮدﻣﺎن اﻫﻞ‬
‫آن‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺗﻤﺪن و ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺔ ﺧﻴﺮﺧـﻮاﻫﻲِ‬
‫ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ اﻳﺠﺎد ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺣـﺪ ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ در ﻧﻈـﺎم ﺗﺸـﻜﻴﻼﺗﻲِ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺑﺸﺮي ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ اوج ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺪي ﻧﻤـﻲرﺳـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺣـﺪ‪ّ‬‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺎﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﻣﺤﺘﺎج ﺗﺮﻗّـﻲ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺗـﺎ ﺑـﻲﻧﻬﺎﻳـﺖ در‬

‫‪294‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﺮاﺣﻞ ﻛﻤﺎل ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن آﻳﻨﺪه‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﺮاﻳﻄﻲ ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﮔﺮدد ﺗﺎ ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻋﺎﻟَﻢ اﻳﺠﺎد ﺷﻮد و ﺗﻤﺎم ﻣﻠﻞ و ﻧﮋادﻫﺎ و ادﻳـﺎن‬
‫و ﻃﺒﻘﺎت ﻛﺎﻣﻼً داﺋﻤﺎً ﻣﺘﺤﺪ ﮔﺮدﻧﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﺳﺘﻘﻼل دوﻟﺘﻬـﺎ و آزادي‬
‫ﺷﺨﺼﻲ و اﺑﺘﻜﺎر ﻓﺮدي اﻋﻀﺎي اﻳﻦ اﻧﺠﻤﻦ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧَـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ اﻧﺠﻤـﻦ از‬
‫ﭼﻨﺪ ﻫﻴﺌﺖ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻴﺌﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاري ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ اﻋﻀـﺎي‬
‫آن وﻛﻴﻞ ﻫﻤﺔ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻌﺎدن و ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻋﻀـﻮ را‬
‫ﺗﺤﺖ ادارة ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ و ﻗﻮاﻧﻴﻨﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎﺟـﺎت ﻫﻤـﺔ‬
‫ﻣﻠﺘﻬﺎ و اﻗﻮام ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ را ﺑﺮآورده ﺳﺎزد و ﻣﺘﻌﺎدل ﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ وﺿﻊ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻋﻤﻮﻣﻲ اﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ از ﻫﺮ ﻧﮋاد و ﻗﻮم و ﻗﺒﻴﻠﻪ و ﺳﺮزﻣﻴﻦ و دﻳـﺎري را‬
‫ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ در آراﻣﺶ و اﻃﻤﻴﻨﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻫﻴﺌﺖ اﺟﺮاﻳﻲ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮة ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔـﺮدد‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت را ﺑﻪ اﺟﺮا ﮔﺬار‪‬د و ﻗﻮاﻧﻴﻦ آن را ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺑﻨـﺪد و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ و‬
‫وﺣﺪت اﺻﻠﻴﺔ ﺗﻤﺎﻣﻲِ اﻧﺠﻤﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻋﺎﻟﻢ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳـﻚ دادﮔـﺎه ﺑـﻴﻦ‬
‫اﻟﻤﻠﻠﻲ در ﻛﻠﻴﻪ اﺧﺘﻼﻓﺎت و ﻣ‪‬ﻨﺎﻗ‪‬ﺸﻪ و ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﺑـﻴﻦ‬
‫دوﻟﺘﻬﺎ رخ رﻫﺪ‪ ،‬ﻗﻀﺎوت ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺣﻜﻢ ﻗﻄﻌﻲ و ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺧـﻮد را ﺻـﺎدر ﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ و ﻋﻤﻮﻣﻲ اﻳﺠﺎد ﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻛﺮه زﻣـﻴﻦ را‬
‫در ﺑﺮﮔﻴﺮد و آزاد از ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ ﻣﻠﻲ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺘﻲ ﺣﻴـﺮت اﻧﮕﻴـﺰ و ﺑـﺎ ﻧﻈﻤـﻲ‬
‫ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺑﻜﺎر ﭘﺮدازد‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻛـﺰِ اﻋﺼـﺎب اﻳـﻦ‬
‫ﻣ‪‬ﺪ‪‬ﻧﻴ‪‬ﺖ ﻋﻤﻮﻣﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ از ﻃﺮﻓﻲ ﻫﻤﭽـﻮن ﻛـﺎﻧﻮﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي آن در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و‬
‫از ﻃﺮﻓﻲ اﺛﺮات ﺣﻴﺎتﺑﺨﺶِ ﺟﺎناَﻓﺰا از آن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ زﺑﺎن ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ اﺧﺘﺮاع ﮔﺮدد ﻳﺎ از ﺑﻴﻦ زﺑﺎنﻫﺎي ﻛﻨﻮﻧﻲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷـﻮد‬

‫‪295‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫و در ﻣﺪارس ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﺎدري ﺗﺪرﻳﺲ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ‪ ،‬ﭘـﻮل‬
‫واﺣﺪ‪ ،‬وزن و اﻧﺪازة ﻳﻜﺴﺎن و ﻣﻌﺎرف ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﺳﺒﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎ‬
‫و ﻧﮋادﻫﺎ ﺑﺰودي ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻫﻢ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﭼﻨــﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌــﻪاي‪ ،‬ﻋﻠــﻢ و دﻳــﻦ ﻳﻌﻨــﻲ دو ﻋﺎﻣــﻞ ﺑﺴــﻴﺎر ﻗــﻮي در‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎزش و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ داﺷـﺖ و دوﺷـﺎدوش ﻫـﻢ در‬
‫ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﺆﺛﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت و ﺟﺮاﻳﺪ در ﺳﺎﻳﺔ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻈﻤـﻲ‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ از آزاديِ ا‪‬ﺑﺮازِ ﻧﻈﺮ و ﺑﻴﺎن ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد و ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﺑﺮاي‬
‫اﻇﻬﺎر ﻋﻘﻴﺪهﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺸـﺮ ﻣـﻲﮔﺮدﻧـﺪ‪ ،‬آﻟـﺖ‪ ‬دﺳـﺖ‪ ‬ﻣﺼـﻠﺤﺖﻫـﺎي‬
‫ﺷﺨﺼﻲ و ﻏﺮضورزيﻫﺎي ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪء ﮔﺮوﻫﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺎﺑﻊِ اﻗﺘﺼﺎدي ﻋﺎﻟﻢ در ﺗﺤﺖ ﻧﻈﻢ درﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﻮاد ﺧﺎم آن اﺳـﺘﺨﺮاج‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎدة ﻛﺎﻣﻞ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣـﺎن‪ ،‬ﺑـﺎزار آن ﺗﻨﻈـﻴﻢ و‬
‫ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﺗﻮزﻳﻊ و ﺗﻘﺴﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻫـﻞ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻨﺼـﻔﺎﻧﻪ ﺻـﻮرت ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪ .‬رﻗﺎﺑـﺖ و دﺷـﻤﻨﻲﻫـﺎ و ﺣﻴﻠـﻪ و‬
‫ﺗﺰوﻳﺮﻫﺎي ﻣﻠّﻲ ﻣﺘﻮﻗّﻒ ﻣﻲﮔﺮدد و ﺗﻌﺼﺐ ﻧﮋادي و ﻣﻠﻲ ﺑﻪ دوﺳﺘﻲ و ﺣﺴﻦِ‬
‫ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﻴﻦ ﻧﮋادﻫﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻋﻠﺖ و ﺳﺒﺐ ﻧﺰاعﻫﺎي دﻳﻨﻲ رﻓﻊ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫و ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﻜﻠﻲ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺘﻴﺎز ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻘﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرود و از ﻓﻘﺮ ﺑﻲﺣـﺪ و ﺛـﺮوت ﺑـﻲﺷـﻤﺎر ﺧﺒـﺮي ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻮﺷﺶﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ ﻛﻪ در راه ﺟﻨﮓ اﻗﺘﺼﺎدي و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣـﻲﺷـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫اﻫﺪاف ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺻﺮف ﻣﻲﮔـﺮدد؛ اﻫـﺪاﻓﻲ ﭼـﻮن ﺗﻮﺳـﻌﺔ داﻣﻨـﺔ اﺧﺘﺮاﻋـﺎت‬
‫ﺑﺸﺮي؛ ﺗﻜﺎﻣﻞ اﻣﻮر ﻓﻨﻲ؛ رﻳﺸـﻪﻛـﻦ ﺳـﺎزي ﺑﻴﻤـﺎريﻫـﺎ؛ ﮔﺴـﺘﺮش داﻳـﺮة‬
‫ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻋﻠﻤﻲ؛ اﺳﺘﺨﺮاج ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ زﻣﻴﻦ؛ اﻓﺰاﻳﺶ ﻃﻮل ﻋﻤﺮ اﻧﺴـﺎن‬
‫و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺮ ﻋﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ زﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ ﻋﻘﻼﻧـﻲ و اﺧﻼﻗـﻲ و روﺣـﺎﻧﻲِ‬
‫ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻧﻈﺎم ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻓ‪ ‬ﺪرال ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺣﺎﻛﻢ ﮔﺮدد و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻣﻄﻠـﻖ‬

‫‪296‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺧﻮد ﻫﻤﺔ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﺎﻣﺤﺪود زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻇﻬـﻮر درآورد و آرزوﻫـﺎي اﻫـﻞ‬
‫ﺷﺮق و ﻏﺮب را ﺑﺮآورده ﺳﺎزد‪ .‬ﺷﺮّ ﺟﻨﮓ را ﺑﻜﻠﻲ از ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﺸﺮ رﻧﺠﺪﻳـﺪه‬
‫رﻓﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ و آزادﮔﻲ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﻫﻤﺔ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛـﻪ‬
‫در آن‪ ،‬ﻗﺪرت در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣ‪‬ﺘّﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓـﺖ ﻋﻤـﻮﻣﻲ‬
‫ﺧﺪاي واﺣﺪ و وﻓﺎداري ﺑﻪ ﻳﻚ ﻇﻬﻮر ﻣﺸﺘﺮك اﻟﻬﻲ ﮔﺮدد‪ .‬ﻫﻤـﺔ ﻧﻴﺮوﻫـﺎي‬
‫ﻋﺎﻟﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ داده‪ ،‬ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮي اﻳﻦ ﻣﻘﺼﺪ‪ ‬ﻣﺘﻌـﺎﻟﻲ ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺑ‪‬ﺮَﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻟﺔ اﻧﺴﺎن ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و ﻣﺸﺘﺎق و آرزوﻣﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺎﺣﻞ ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ و‬
‫وﺣﺪت درآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﻮر اﻟﻬﻲ درﺳـﺘﻴﺰ اﺳـﺖ و از ﻗﺒـﻮل‬
‫اﻣﺮي ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ او را از اﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ و ﺑﻼي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ‬
‫او را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬رﻫﺎ ﮔﺮداﻧَﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻮﺷﺶ و ﺗﻼش در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﺗﺤﺎد ﺧﺎﻧﻮاده و ﻗﺒﻴﻠﻪ و اﻳﺠﺎد ﺣﻜﻮﻣﺖ‬
‫ﺷﻬﺮي و وﻃﻨﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ از دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑـﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ ﺣﺎﺻـﻞ‬
‫ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬اﺗﺤﺎد ﺟﻬﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺪﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺸﺮ ﭘﺮﻳﺸـﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫آن روان اﺳﺖ‪ .‬دورة ﺗﺄﺳﻴﺲ وﻃﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن آﻣﺪه و آﺷﻮبِ ﻏﺎﻓﻼﻧﺔ ﻧﺎﺷﻲ از‬
‫ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻣ‪‬ﻄﻠﻘﺔ ﻣﻠﻲ ﺑﻪ اوج ﺧﻮد رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠـﺔ ﺑﻠـﻮغ‬
‫وارد ﻣﻲﮔﺮدد ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﻠﺴﻢ را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و وﺣﺪﺗﻲ دﺳـﺖ ﻳﺎﺑـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻞ ﻋﺎﻟﻢ را در ﺑﺮ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ اﺳـﺖ اﺳـﺎس ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ و ﺳـﻌﺎدت ﻧـﻮع‬
‫اﻧﺴﺎن‪.‬‬
‫ﻛﻼم آﺧﺮ‬
‫در ﺳﺎﻳﺔ ﻫﺪاﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﻈﻢ اداري رﺷﺪ ﻧﻤﻮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‬
‫ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ 1951‬ﻣﻴﻼدي ﻳﺎزده ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻠﻲ در ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻮراي ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﺗﺸـﻜﻴﻞ ﺷـﺪ و اﻳﺎدﻳـﺎن اﻣـﺮ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺮ ﺑﻬـﺎﻳﻲ از‬

‫‪297‬‬
 ‫ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬
‫ﻟﺤﺎظ ﺗﻌﺪاد ﭘﻴﺮوان و ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﺰوﻧﻲ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬در ﺗﻤـﺎم‬
‫اﻳﻦ دوران‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮاي ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷـﺪن در ﺳﺮاﺳـﺮ‬
‫ﻛﺮة زﻣﻴﻦ و رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﺎم زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﺶ ﻣﻈﻬﺮِ اﻣﺮِ اﻟﻬﻲ ﺑﻪ دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘـﺎط‪،‬‬
‫دﻋﻮت ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﭘﻴﺮوان ﺑﺎ وﻓﺎي ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﻓﺪاﻛﺎراﻧﻪ ﺑﭙﺎﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﺲ از ‪ 36‬ﺳﺎل زﺣﻤﺖ و ﺗﻼش ﺑﻲوﻗﻔﻪ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﺷﻮﻗﻲ رﺑ‪‬ـﺎﻧﻲ‬
‫در ﻣﺎه آﺑﺎن ‪ 1336‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي )‪ 1957‬ﻣﻴﻼدي( از ﺣﺮﻛﺖ ﺑـﺎز ﻣﺎﻧـﺪ و ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫وﻟﻲ اﻣﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺻﻌﻮد ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺷـﻮﻗﻲ وارﺛـﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ رو اﻣﻮر ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺸﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ‪ 10‬ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ آن ﺣﻀـﺮت ﺗـﺪوﻳﻦ‬
‫ﻓﺮﻣﻮده و در ﻧﻴﻤﻪ آن ﺻﻌﻮد ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﺳـﺖ اﻳﺎدﻳـﺎن اﻣـﺮ اداره ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬در‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻘﺸﻪ ‪ 10‬ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑـﺎ ﺟﺸـﻦ ﭘﻴـﺮوزي ﻧﻘﺸـﻪ و دﺳـﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﺪﻓﻬﺎي آن‪ ،‬اﻋﻀﺎي ‪ 56‬ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ دﻧﻴﺎ در ﻣﺮﻛﺰ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در ﭼﻨﻴﻦ روزي ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در ﺑـﺎغ رﺿـﻮان‬
‫اﻣﺮ ﺧﻮد را اﻋﻼن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻛﻨﮕﺮة ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻬـﺎﻳﻲ‬
‫در ﻟﻨﺪن ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ در آن ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬دوﻣﻴﻦ ﻛﻨﮕﺮه ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ ‪ 30‬ﻫﺰار‬
‫ﻧﻔﺮ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن دﻧﻴﺎ در ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻨﮕﺮة ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﻠـﻮهاي‬
‫از وﺣﺪت و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻳـﻚ ﺻـﺪﻣﻴﻦ ﺳـﺎل ﺻـﻌﻮد‪‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛـﻪ در ﺗـﺎرﻳﺦ ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻲﻫﻤﺘﺎﺳﺖ‪ ،‬راﻫﻨﻤﺎي ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮﺟﻊ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑﻲ اﺳـﺖ‪ ،‬در‬
‫ﺳﺎﻳﺔ ﺣﻔﻆ و ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﺑﻮده و ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﺶ در‬
‫ﻫﻤﺔ اﻣﻮر‪ ،‬اﻟﻬﻲ و ﺧﺎﻟﻲ از ﺧﻄﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن ﻋﺎﻟَﻢ‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺘﻬﺎي ﺑﻴـﺖ اﻟﻌـﺪل‬
‫اﻋﻈﻢ را از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﺑﺪون ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺷﻚ وﺷُﺒﻬﻪاي اﻃﺎﻋـﺖ‬

‫‪298‬‬
‫ﻇﻬﻮرﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻃﺎﻋﺖ و ﭘﻴﺮوي‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺎس ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﺑﻬﺎءاﷲ از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ و آن را ﻣﺎﻳﻪ ﺳﻌﺎدت و ﭘﻴﺮوزي در زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ‬
‫ﺷﻤﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﺑﻨﻴﺎدﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ و ﺗﺸﻜﻴﻼت وﺗﺄﺳﻴﺴﺎت آن ﺑـﺮ ﺻـﺨﺮة ﻋﻬـﺪ و‬
‫ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ ‪ .‬ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﺔ ﺣﻀﺮت ﺑﻬـﺎءاﷲ در‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء آﻏﺎز ﺷﺪ و ﺑﺎ اﻟﻮاح وﺻﺎﻳﺎ در اﻃﺎﻋﺖ ازﺣﻀـﺮت‬
‫ﺷﻮﻗﻲ رﺑﺎﻧﻲ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ و اﻳﻨﻚ در اﻃﺎﻋﺖ از ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺟﻠﻮه‬
‫ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن‪ ،‬دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ را از ﺗﻔﺮﻗﻪ و دﺳﺘﻪﺑﻨﺪي ﺣﻔﻆ‬
‫ﻛﺮده و ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد‪ .‬اﻣـﺮ ﺑﻬـﺎﻳﻲ ﻛﺸـﻴﺶ و ﻣﺠﺘﻬـﺪ ﻧـﺪارد و ﻫـﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻘﺎم ﻣﺨﺼﻮص ﻳﺎ رﻳﺎﺳـﺘﻲ را ادﻋـﺎ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺑﺮﻋﻬـﺪة‬
‫ﻣﺆﺳﺴﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاﺳﺎس اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت‪ ،‬ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬
‫آﻳﺎت ﻣﻨﻊ ﺷﺪه و ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء و ﺣﻀـﺮت وﻟـﻲ اﻣـﺮاﷲ از ﻃـﺮف‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ‪ ،‬ﺣﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ آﺛﺎر وﺣﻲ را داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻋﻘﺎﻳـﺪ و‬
‫اﻓﻜﺎر ﺑﺸﺮي ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ در دﻳﻦ اﻟﻬﻲ ﻧﻔﻮذ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن اﻃﻤﻴﻨﺎن‬
‫دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻠﻤﺎت و آﻳﺎت ﻧﺎزﻟﻪ از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ﭼـﻮن ﻣﻨﺒﻌـﻲ‬
‫ﺻﺤﻴﺢ و ﺳﺎﻟﻢ و ﺟﺎوداﻧﻲ‪ ،‬ﺟﻬﺖ ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻲ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺪاي اﻟﻬﻲ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و ﻫﻤﺔ اﻗﻮام و ﻣﻠﻞ را ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ وﺣﺪت و‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ﺳﻔﺮة ﺑﺨﺸﺶ رﺣﻤﺎﻧﻲ دﻋﻮت ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ از ﺑﺮاي آﻧﺎن ﻛﻪ‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮي آن ﺑﺸﺘﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺘﻬﻲ‬

‫‪299‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻨﺎﺑﻊ‪:‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪20-15/7‬‬ ‫‪.1‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬ ‫‪.2‬‬
‫رﺳﺎﻟﺔ ﻣﺪﻧﻴﻪ ﺻﻔﺤﺔ ‪19‬‬ ‫‪.3‬‬
‫ﻣﻀﻤﻮﻧﻲ از ﻛﺘﺎب ﺑﻴﺎن ﻓﺎرﺳﻲ‬ ‫‪.4‬‬
‫ﻗﺮن ﺑﺪﻳﻊ ﺟﻠﺪ ‪2‬‬ ‫‪.5‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.6‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.7‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.8‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.9‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.10‬‬
‫ﺑﻬﺠﺖ اﻟﺼﺪور از ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻴﺮزا ﺣﻴﺪر ﻋﻠﻲ‬ ‫‪.11‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫‪.12‬‬
‫ﻣﺎﺋﺪه آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺟﻠﺪ‪ 4‬ﺻﻔﺤﻪ ‪45‬‬ ‫‪.13‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.14‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.15‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.16‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﻓﺮدوﺳﻴﻪ‬ ‫‪.17‬‬
‫ﻟﻮح ﻣﺎﻧﻜﭽﻲ‬ ‫‪.18‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪.19‬‬
‫ﻟﻮح ﺑﺸﺎرت‬ ‫‪.20‬‬
‫ﻟﻮح اﺷﺮاﻗﺎت‬ ‫‪.21‬‬
‫ﻟﻮح اﺷﺮاﻗﺎت‬ ‫‪.22‬‬
‫ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ﺟﻠﺪ ‪ 1‬ﺻﻔﺤﺔ ‪331‬‬ ‫‪.23‬‬
 ‫ﻟﻮح ﺗﺠﻠﻴﺎت‬ ‫‪.24‬‬
‫ﻟﻮح ﻃﺮازات‬ ‫‪.25‬‬
‫ﻟﻮح ﺷﻴﺦ ﻧﺠﻔﻲ‬ ‫‪.26‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ ﻟﻮح ﻋﺒﺪاﻟﻮﻫﺎب‬ ‫‪.27‬‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺰاﻣﻴﺮ داود ‪2-1/19‬‬ ‫‪.28‬‬
‫ﺳﻔﺮ داﻧﻴﺎل ‪10-4/12‬‬ ‫‪.29‬‬
‫ﻗﺮآن ﺳﻮرة ق آﻳﺔ ‪16/50‬‬ ‫‪.30‬‬
‫ﺧﻄﺎﺑﺔ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در ﭘﺎرﻳﺲ ‪ Paris Talks‬ﺻﻔﺤﺔ‬ ‫‪.31‬‬
‫‪56-54‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ﺑﺎب ‪ 24‬آﻳﺔ ‪27‬‬ ‫‪.32‬‬
‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ﻧﺒﻲ ﺑﺎب ‪ 43‬آﻳﺔ ‪2‬‬ ‫‪.33‬‬
‫ارﻣﻴﺎي ﻧﺒﻲ ﺑﺎب ‪ 49‬آﻳﺔ ‪38‬‬ ‫‪.34‬‬
‫داﻧﻴﺎل ﺑﺎب ‪ 7‬آﻳﺔ ‪24‬‬ ‫‪.35‬‬
‫ﺳﻔﺮ اﻋﺪاد ﺑﺎب ‪ 14‬آﻳﺔ ‪ / 34‬ﺣﺰﻗﻴﺎل ﺑﺎب ‪ 4‬آﻳﺔ ‪6‬‬ ‫‪.36‬‬
‫ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ 11‬آﻳﺔ ‪2‬و‪3‬‬ ‫‪.37‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪27/16‬‬ ‫‪.38‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ‪43-40/13‬‬ ‫‪.39‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ‪11-10/6‬‬ ‫‪.40‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪28/19‬‬ ‫‪.41‬‬
‫اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن ‪21-20/3‬‬ ‫‪.42‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪16-14/11‬‬ ‫‪.43‬‬
‫ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪31/2‬‬ ‫‪.44‬‬
‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪29/24‬‬ ‫‪.45‬‬
‫ﺳﻮرة ﺗﻜﻮﻳﺮ‬ ‫‪.46‬‬

‫‪301‬‬
 ‫‪ .47‬اﺷﻌﻴﺎي ﻧﺒﻲ‬
‫‪ .48‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪30/24‬‬
‫‪ .49‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ‪32-31/25‬‬
‫‪ .50‬ﺳﻮره ﺑﻘﺮه آﻳﺔ ‪7‬و‪8‬‬
‫‪ .51‬ﺳﻮرة ﻓﺮﻗﺎن آﻳﺔ ‪25‬‬
‫‪ .52‬ﻣﻼﻛﻲ ﻧﺒﻲ ‪2-1/3‬و‪2-1/4‬‬
‫‪ .53‬ﻛﺘﺎب ﭼﻬﺎرم روﺣﻲ ﺻﻔﺤﺔ ‪8‬‬
‫‪ .54‬اﺷﻌﻴﺎء‪8-10/55‬‬
‫‪ .55‬ﻟﻮح رﻳﻴﺲ ﻓﺎرﺳﻲ‬
‫‪ .56‬ﻛﺘﺎب دزد در ﺷﺐ ﻧﻮﺷﺘﺔ وﻳﻠﻴﺎم ﺳﻴﺮز ﮔﺰارش ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﻮﺳﻌﻪ و‬
‫ﺳﺎزﻧﺪﮔﻲ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﻣﺪرن‪ /‬ﺻﻔﺤﺔ ‪200‬‬
‫‪ .57‬اﺷﻌﻴﺎء ﻧﺒﻲ ﺑﺎب ‪ 35‬آﻳﺔ ‪1‬‬
‫‪ .58‬ﺗﻮﻗﻴﻊ ‪ 28‬ﻧﻮاﻣﺒﺮ از ﺣﻀﺮت وﻟﻲ اﻣﺮاﷲ‬
‫ﻻزم ﺑﻪ ذﻛﺮ اﺳﺖ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻴﺎﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣ‪Ĥ‬ﺧﺬ درج ﻧﺸﺪه‬
‫اﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﺎً از ﻛﺘﺎب "ﺑﻬﺎءاﷲ و ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ" اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪302‬‬