Había unha vez un principiño que estaba nun pobo.

Como estaba triste, foi ao río a tirarlle pedras, pero

de repente apareceulle unha vaca, un raposo e máis
tarde un xabato salvaxe. Decidiu quedar cos animais e
darlles de comer. Foilles buscar auga ao pozo e
cousas á horta para que comesen e bebesen.

Xa era pola noite e o principiño empezara a comer,

pero tiña unha sede que morría. Entón foi beber
auga, mais ao final non a bebeu, tiña gana doutra
cousa, como unha Fanta. Así que foi á neveira e viu
alí unha e empezouna a beber.
Logo saíu da casa para ir ver os animais e
atopounos ben. E como estaban ben, deitouse a
durmir.
A mañá seguinte, alguén lle petou na porta e dixo:
-Quen é?
-Chámome Manuel, e ti?
-Eu chámome..., eu son o principiño.
-Como? Chámaste Principiño?
-Si..., algo así, vaia. Espera que logo che abro.
-Ola
-Ola
-Que fas ti aquí? -dixo o principiño estrañado.
-Pois é que o meu avión caeu aquí.
-Un avión?
-Si, logo é que non sabes o que é?
-Si, si que o sei.
-Pois logo!
-Tes teléfono?
-Teño, si.
-E tes saldo?
-Pois penso que si
-Déixasme mandar unha mensaxe?
-Si, si, claro.
-Vale, moitas grazas.

-Que levas aí?

-Unha serpe.
-Que!
-Si, non che gustan?
-Pois non, non che me gustan nadiña.
-Ben, a ver se a mensaxe vai.
-Mentres, queres vir comigo ao meu xardín?
-Non, eu quero ir ver o mar.
-Veña, oh!
-Mira que teño un piñeiro aí moi, moi grande.
-Vale, está ben, irei -dixo Manuel.
E foron ata alí.
Cando chegaron, o rapaz quedou abraiado, había de
todo: árbores, flores de todas as cores e o piñeiro,
que era moi moi grande.

Pero o que el quería era ver o mar.

-Mira, que é iso?
-Iso é un coche; eu xogo a que é un coche asasino.
-Ha, ha, ten graza.
-Non, non rías, que se ti estiveses só xa verías
cantas tolerías facías.
-Xa o imaxino.
-Tes unha piruleta?
-Non, non teño, pero va que están moi ricas?
-Si, si.
-Aa! Mira o meu móbil.
-Funciona.
-A ver... Si, teño unha mensaxe, dinme que me veñen
buscar. Vés comigo?
-Vale.
-Se están.
-Pero... podo levar os animais comigo?
-Vale, corre.
Mais, antes de marchar, díxolle:
-Ti es o meu mellor amigo. Moitas grazas por vir.
-Pois foi algo sen querer, foi de casualidade.
-Bueno, dá igual.
E os dous fóronse e non volveu máis alí, o
principiño, non se volveu saber del nunca máis.
Cando ía o principiño de camiño á casa encontrou un
rapaz chorando moi desconsoladamente.
-Que che pasa? - preguntoulle.
O rapaz respondeu:
-Estaba xogando co meu avión de xoguete, caeume ao río
e mollouse.
Non te preocupes, axudareiche a facer outro -contestou o
principiño.
Fixo o avión máis grande e resistente e puxéronse a
xogar. O avión voaba de marabilla, pero de tanto que voou
foi parar a unha horta onde había unha cabuxa e unha
vaca que non tiñan que comer e comeron o avión.
Eles botáronse a rir. Pensaron en
facer outro pero Manuel (que así
se chamaba o rapaz) dixo que era
de noite e que tiña que ir para a
casa.

Quedamos para xogar mañá?

-preguntoulle Manuel.
Pois claro, gustaríame moito
-respondeu o principiño.
Ao día seguinte encontráronse
no parque e Manuel dixo que
podían ir xogar a un xardín que
estaba preto da súa casa.
O principiño quedou asombrado, o xardín era enorme
e había un piñeiro xigante cunha cabana enriba.
- É precioso! -exclamou o principiño.
Había un porco e moitas farolas para, pola noite, non
quedar a escuras.
Apareceu por alí unha
muller loura e alta, que
parecía traer algo de
comer na man.
-Mamá, que nos
trouxeches? -dixo
Manuel.
-Trouxen Fanta de laranxa,
dúas piruletas e galletas.
Comeron e beberon
ata que se fartaron, e
despois xogaron a
mensaxeiros, mariñeiros que navegaban polos
grandes mares, ao escondite...
Cando estaban xogando, viron unha raposa.
Intentaron collela, mais non foron capaces. O
principiño tivo unha idea e dixo que se lle daban de
comer ao mellor viña, e efectivamente veu. Xogaron
con ella e pasárono moi ben, pero
de repente escapou...
-Debeu escoitar algo, unha serpe,
un lagarto ou algo parecido
-asegurou o principiño.
Estando na cabana caeulle unha
porca, mais non pasou nada, a
cabana estaba moi ben
asegurada.
Fíxose de noite e Manuel tiña que irse para a casa.
A súa nai convidou o
principiño a quedarse
a durmir e el aceptou.

Pola noite, pasárono moi

ben, viron unha película
dun coche asasino e
pareceulles escoitar un
ruído dun xabato salvaxe.
Sentiron medo, pero
enseguida se entretiveron
con outra cousa.
Pasárono moi ben,
estiveron xogando durante
toda a semana. O principiño contoulle de onde procedía
e comunicoulle que tiña que marchar. Regaloulle a flor
que el tanto quería e díxolle:
-Manuel, cóidaa moi ben, porque é o máis preciado que
teño.
E coas lágrimas nos ollos, o principiño foise.
O principiño, tamén chamado Mandiña, planeou un
atentado ao monumento dos caídos co seu avión, o
seu coche asasino e as súas mascotas: a cabuxa
pirómana, a vaca mensaxeira, o xabato salvaxe
rompefarolas e a serpe habita hortas. Todos xuntos
chamábanse “Os piñeiros fluorescentes”. Foron, no
primeiro traxecto, nuns barcos para baixar o río.
Mentres ían río abaixo, Mandiña apretaba as
porcas do avión e do cocha asasino tomando unha
piruleta

con sabor a piñeiro con flores. O barco tiña moitos

luxos, pero Manoliño estaba ansioso por cometer o
atentado.
Despois desembarcaron nun pobo mercante e
compraron unha bazoca, 50 granadas, 17
metralletas, 25 pistolas e unhas cantas bombas no
mercado negro.
Seguiron a súa ruta nun camión xigante. Uns militares
que andaban por alí descubríronos e abriuse un
tiroteo, pero gañaron grazas á súa cabuxa pirómana,

que lanzou un petardo con efecto superestalido e

saíron polos aires, maldicíndoos.
Seguiron nun submarino para atravesar o mar. Cando
o atravesaron, decidiron ir enriba do coche asasino,

pois faltaba pouco traxecto.

Por fin chegaron ao seu destino, coas armas
agachadas no coche. Preparou todo para o atentado
e reflexionou sobre o que levara a isto.
Fora polo seu pai, os militares mandárano á
guerra e, cando estaban na batalla, non lles deu
a gana de socorrelo.

Tamén fora pola súa nai. Como fora o pai

obrigado, ella intentaba parar os militares. Pero
nun intento de calmala, tirárana ao pozo e tamén
morreu.
Daquela, empezou o atentado e, ao pouco
tempo, viñeron os militares. Entón, o principiño
activou as bombas que o mataron a el e a todos
os militares.
A única intención que tiña o Manoliño era
cargarse os máis militares posibles, en vinganza
por seus pais. A pesar de todo, enterrárono xunto
con eles.