Peranan Budaya Masyarakat Jepun dalam Kesihatan Psikologi: Implikasi terhadap Kaunseling dan Psikologi Klinikal

Oleh: Makiko Masai Terjemahan: Mohd Idris Bin Hj Zakaria

GEOGRAFI
Jepun terdiri 4 pulau besar (Hokkaido, Honshu, Shikoku, dan Kyushu) dan lebih 1000 pulau kecil. Kira-kira 70% hingga 80% terdiri dpd hutan, pergunungan( tidak sesuai untuk kegunaan pertanian, perindustrian, atau kediaman). Kepadatan penduduk tinggi di kawasan pantai. Jepun negara yang paling padat di dunia ke-10 di dunia,lebih 128 juta orang dlm tahun 2008. Tokyo dan beberapa bandar sekitar merupakan bandar metropolitan terbesar di dunia dengan lebih daripada 30 juta penduduk. Bagi sebahagian besar, masyarakat Jepun adalah berbahasa dan berbudaya tunggal dengan populasi kecil pekerja asing.

LATAR BELAKANG KEBUDAYAAN DI JEPUN

Agama dan Kepercayaan 84% hingga 96% daripada rakyat Jepun menganuti Shintoist atau Buddha. Taoisme dan Confucianisme dari China juga telah mempengaruhi kepercayaan dan adat resam resam masyarakat Jepun. Agama Buddha pertama kali tiba di Jepun pada abad keenam dari bahagian selatan Korea. Lain-lain keyakinan agama yang dominan di Jepun ialah Shinto, agama asal Jepun, yang dulunya agama negaranya. Setelah Perang Dunia II, Shinto tidak lagi menjadi agama negara Jepun, meskipun masih dianggap agama asli rakyat Jepun. Liberalisme, individualisme dan Konfusianisme menjadi falsafah moral-politik yang dominan di Jepun Perbezaan antara liberalisme dan Konfusianisme dapat dilihat pada perbezaan antara individualisme dan Kolektivisme.

MASALAH PSIKOLOGI DI JEPUN

Dalam tahun-tahun kebelakangan ini, pelbagai masalah psikologi kanak-kanak dan remaja Jepun telah meningkat, termasuk tidak hadir ke sekolah (futoukou), penarikan sosial (hikikomori), buli (ijime), dan masalah hubungan interpersonal. Kemurungan di kalangan orang dewasa juga telah meningkat. Satu budaya fobia tersendiri, taijin kyofusho, juga wujud dan menyerupai fobia sosial Orang yang mengalami masalah psikologi, serta ibu bapa kepada anak yang menghidapnya, semakin ramai berjumpa pakar psikologi dan pakar psikiatri.

Ketidak hadiran ke sekolah (Futouko)

Ketidakhadiran ke sekolah merujuk kepada corak tingkah laku di mana kanak-kanak tidak hadir ke sekolah dan tinggal terutamanya di rumah, sering dalam pengetahuan ibu bapa beliau (Lang, 1982). Ia dibezakan dari ponteng sekolah, di mana kanak-kanak itu juga berada di luar rumah apabila hadir ke sekolah (Kameguchi & Murphy-Shigematsu, 2001). Masalah ponteng ke sekolah di Jepun sangat buruk lebih daripada 127,000 kes dilaporkan pada tahun 1998. Kementerian Pelajaran secara rasmi mula menggunakan istilah (futoukou) untuk masalah ini. .

 Sesetengah ahli psikologi menyalahkan keluarga dan masyarakat (Kawai, 197611994), seperti perubahan dalam struktur keluarga Jepun. Syarikat telah mengeluarkan lelaki dari emosi dan aktiviti instrumental rumah dan keluarga mereka dengan menuntut kesetiaan dan dedikasi mereka yang melampau kepada tempat kerja (Sugimoto, 2003). Kaum lelaki keasyikan dengan kerja dan ketiadaan mereka di rumah telah menimbulkan apa yang lebih tepat digambarkan sebagai "keluarga yatim" (Wagatsuma, 1977). Pemisahan dan ketidakseimbangan dalam dinamika keluarga telah dirujuk sebagai patologi maternal masyarakat Jepun (Kawai, 1976/1994) Seperti Kameguchi dan Murphy-Shigematsu (2001) nyatakan, "keluarga berpusatkan ibu" telah lama dipersalahkan oleh sesetengah ahli psikologi sebagai penyumbang utama kepada ketidak hadiran ke sekolah

 Ibu-ibu mempunyai pertentangan mengenai peranan mereka sebagai ibu. Laporan kes klinikal mencadangkan bahawa kanakkanak tersebut terperangkap di antara keinginan mereka untuk memisahkan diri dan keperluan untuk kekal dengan ibu mereka. Para ibu terlalu memberi perlindungan dan overinvolved akan mengganggu kehidupan kanak-kanak. Kanak-kanak membesar dengan progresif, dalam masa itu cuba memisahkan psikologi, semasa mereka mencapai umur inginkan lebih autonomi, mereka tidak dapat melibatkan diri dalam umur yang sesuai dengan tugasan identiti. Akibatnya, kanak-kanak secara tak langsung ingin memberontak terhadap ibu mereka yang terlalu mengokong, dan sementara itu masih mahu bersama ibu mereka (amae). Dalam beberapa kes, keresahan, kemurungan, perasaan tidak sempurna, dan kekurangan identiti diri telah merosakkan keupayaan kaum ibu untuk membesarkan anak-anak mereka.

Freeters, NEETs, dan Hikikomori

Freeter merujuk kepada remaja yang hanya kerja-kerja sambilan dan menukar kerja dengan bebas. Sebaliknya, remaja atau dewasa muda yang tidak berada dalam pekerjaan, pendidikan, latihan atau (NEET) tidak menyertai mana-mana aktiviti tipikal orang dewasa. Dalam kes-kes yang lebih teruk, individu mempamerkan penarikan sosial (hikikomori), mengurung diri mereka dalam bilik, dan tidak mempunyai apa-apa hubungan dengan orang lain daripada ahli keluarga untuk beberapa tahun (Zielenziger, 2006). Pada tahun 2001, Kementerian Kesihatan, Buruh dan Kebajikan Jepun mengtakrifkan hikikomori sebagai "tarikan sosial di rumah selama lebih daripada 6 bulan tanpa pergi ke tempat kerja atau sekolah, dan tiada hubungan interpersonal lain selain daripada dengan ahli keluarga mereka. Tiada statistik yang boleh dipercayai mengenai kes hikikomori, tetapi dianggarkan bahawa terdapat setengah juta ke 1 juta kes.

Taijin Kyofusho
Taijin kyofusho merujuk kepada fobia budaya tersendiri di Jepun, dan dalam beberapa cara, ia menyerupai fobia sosial menurut DSMIV (APA, 1994). Sindrom ini merujuk kepada ketakutan tersangat seseorang individu itu, bahagian-bahagian badan beliau, atau fungsinya akan memalukan pemilik dan sama ada tidak menyenangkan atau menyinggung perasaan orang lain dari segi penampilan, bau bahasa badan, ekspresi muka, atau pergerakan. Sindrom ini dimasukkan ke dalam sistem diagnostik rasmi Jepun bagi gangguan mental, dan ia melibatkan penderiaan pemikiran dan kehendak orang lain. Jika seseorang ditimpa dan menjadi sangat sensitif, dia mungkin tidak dapat berkelakuan atau berfungsi sama sekali. Taijin

Ijime (School Bullying)

Banyak ciri-ciri bulu di sekolah, pada dasarnya ia sama (Kanetsuna, Smith, & Morita, 2006). Jenis utama buli termasuk fizikal, verbal, pemencilan sosial, dan bentuk "tidak langsung seperti menghantar nota kesat dan menyebarkan khabar angin. ljime adalah istilah Jepun yang paling serupa dengan membuli dan telah menjadi subjek tradisi penyelidikan yang merangkumi 20 tahun (Morita, Soeda, Soeda, & Thki, 1999). Berikutan rantaian bunuh diri murid dalam pertengahan 1980-an, ijime telah dikenalpasti sebagai masalah sosial terkemuka (Morita, 1996). Pada tahun 1996, Kementerian Pendidikan, Sains, dan Kebudayaan melantik kaunselor sekolah untuk 150 buah sekolah bagi membantu mangsa ijime (Toda, 2001). Bilangan kejadian ijime menurun pada 2006, tetapi terdapat beberapa bunuh diri akibat ijime pada 2007, dan ijime masih berleluasa di sekolah-sekolah Jepun. Terdapat juga jenis baru ijime menggunakan Internet, dipanggil cyberbullying: setakat ini, tidak ada cara yang berkesan untuk mengurangkan ijime jenis baru ini.

Depression
Dalam masyarakat yang dicirikan oleh hirarki saling bergantung, menjaga air muka adalah penting dalam persekitaran kerja. Prestasi individu kepada tugas-tugas yang berkaitan kumpulan menjejaskan kejayaan kumpulan itu, ia menjadi penting bagi individu yang boleh dianggap sebagai melakukan yang terbaik ke arah apakah, dalam banyak kes, matlamat kumpulan yang dikongsi. Prestasi dalam bekerja ke arah matlamat kumpulan ini dilihat sebagai berkait rapat dengan usaha, yang bermaksud bahawa berapa keras membuat kerja menjadi perkara moral. Diri seseorang akan dikekalkan selama seseorang itu dilihat memenuhi satu usaha yang terbaik dan menyumbang kepada kebajikan kumpulan. Beberapa bukti usaha moral ini dapat dilihat dalam bahasa Jepun. Usaha (doryoku) dan kegigihan (gambaru) telah dinilai sebagai perkataan yang paling kerap digunakan di Jepun.

 Nilai atas kerja keras untuk kebaikan bersama juga terbukti dalam amalan tertentu dalam budaya di tempat kerja masyarakat Jepun, seperti kerja lebih masa secara sukarela (misalnya, Kumazawa, 1996), kecenderungan ramai tidak ambil upah semasa bekerja di hari cuti, dan keadaan mati akibat terlalu kuat berkerja(karoshi) (Nishiyama & Johnson, 1997). Situasi ini cenderung untuk meningkatkan kejadian murung di kalangan pekerja syarikat Jepun, bagaimanapun, walaupun apabila mereka didiagnosis dengan kemurungan, mereka merasakan bahawa mereka mesti terus bekerja keras kerana mereka boleh, dan terlalu kuat bekerja ini boleh membawa kepada bunuh diri, terutama di kalangan individu berumur antara 40-an dan 50-an (Heine, 2005).

COUNSELING APPROACHES IN JAPAN

Indigenous Approaches
Seperti yang dijangkakan, perasaan positif atau wajar dan dengan itu matlamat ahli psikoterapi berbeza antara budaya Jepun dan budaya Barat. Di Jepun, matlamatnya adalah untuk menyatukan diri dengan persekitaran dan membawa diri ke dalam aliran semulajadi, unselfconscious dengan alam sekitar. Matlamatnya bukan kepuasan peribadi tetapi penggabungan sebenar atau bersatu dengan persekitaran seseorang. Menghimpunkan dengan persekitaran dan membubarkan konsep diri sebagai entiti yang berasingan dengan memberi tumpuan dengan diri sendiri dan membentuk ikatan emosi yang kuat dengan persekitaran- adalah matlamat akhir (Sato, 1998). Buku pertama berkaitan psikoterapi telah diterbitkan pada tahun 1905 oleh Inoue, yang mengintergrasikan Buddha dengan psikologi Timur dan Barat, Dua pendekatan psikoterapi asli, terapi Morita dan terapi Naikan, berasal dari falsafah Timur (Buddha) dan intergrasi psikoterapi Barat ke dalam kaedah mereka.

 Terapi Morita dikembangkan oleh Shoma Morita, adalah satu bentuk psikoterapi Jepun yang unik yang dibentuk pada awal tahun 1920an (Kondo, 1974). Matlamat terapi Morita adalah untuk membantu pelanggan membubarkan diri dengan menerima perasaan dan masalah beliau, serta orang-orang lain yang penting, demi diri mereka. Pelanggan diajar tidak perlu bimbang, meskipun mereka tidak berpengalaman mengawal perasaan mereka (Reynolds, 1980). Klien belajar bahawa kunci kepada pemulihan dan kehidupan yang baik adalah untuk bekerja, sesuaikan diri, dan menjadi ahli yg membina masyarakat dengan berkelakuan secara yang betul (Reynolds, 1981). Terapi Naikan, telah diamalkan sejak 1940-an, dan kaedah ini yang berasal dari mazhab Buddha Jepun Uodo-Shinshu (Murase, 1974). Ahli terapi Naikan memberi tumpuan kepada membantu pelanggan untuk fokus keluar dari dan membubarkan diri dengan membantu klien faham apa yang orang lain rasa dan berfikir dan menerima orang lain yang penting kerana mereka (Sato, 1998).

Approaches Adapted From Western Psychotherapies

Banyak teori dan campur tangan kaunseling vis-a-vis dan psikoterapi pelbagai telah diperkenalkan di Jepun. Keserasiannya dengan nilai-nilai budaya kolektivistik, saling bergantung, dan kesedaran matriarchal telah memberi kesan sejauh mana teori-teori ini telah diterima pakai. Sebagai contoh, prinsip ibu, yang menghargai empati, penerimaan, dan sokongan, adalah konsisten dengan teori-teori humanistik. Berikutan lawatan ke Jepun oleh pakar psikologi Carl Rogers dari Amerika pada tahun 1950-an, teori beliau telah merebak dengan cepat di seluruh Jepun, dan ramai orang Jepun masih percaya bahawa kaunseling adalah nondirective, empati, dan menerima. Psikoanalisis juga telah diperkenalkan ke Jepun pada 1910-an dan diajar di banyak universiti. Di samping itu, Kosawa (1954) membangunkan konsep beliau "Kompleks-Ajase," yang merupakan kompleks anak terhadap ibunya. Okonogi (1978) menjelaskan kompleks ini dari pandangan prinsip matriarchal Jepun dan mendapati rakan sejawatannya patriarchal di kompleks Oedipus.

 Kawai (1976/1994) mengkaji psikologi Jung dan memperkenalkan hakoniwa, atau terapi bermain pasir, ke Jepun sebagai medium terapeutik formal. Kawai adalah bekas presiden Persatuan Psikologi Klinikal Jepun dan presiden Pejabat Kebudayaan. Beliau telah menjadi orang yang berkuasa dan berpengaruh bukan sahaja dalam bidang psikologi klinikal dan kaunseling di Jepun tetapi juga dalam masyarakat Jepun dan budaya negara dan antarabangsa. Beliau mengintergrasikan prinsip terapi bermain pasir dengan amalan budaya Jepun (Enns & Kasai, 2003). Terjemahan harfiah Bahasa Inggeris perkataan Jepun hakoniwa adalah taman kotak atau taman kecil, dan hakoniwa tertanam dalam nilai-nilai yang memberi tumpuan kepada komunikasi bukan lisan, orientasi tindakan bukannya ungkapan berbentuk emosi abstrak, dan satu penekanan pada holistik yang tidak linear dan pandangan integrasi kesejahteraan fizikal dan mental sebagai pertumbuhan yang penting

Culturally Related Techniques and Interventions.

Dalam kebanyakan konteks di Barat, ciri-ciri kontrak psikoterapi adalah berkata-kata seberapa banyak yang boleh. Walau bagaimanapun orang-orang Jepun, dalam sejarah panjang mereka, menganggap memahami rasa dan perasaan pemikiran orang lain secara bukan lisan sebagai suatu kebaikan, sebagaimana yang bertindak ke atas sensasi mereka sebelum menyebut sebarang perkataan. Tingkahlaku ini menganggap rasa tidak sedarkan diri sebagai penyatuan: Jika ceramah orang Jepun kepada orang lain dan menerima kaunseling tentang kehidupan peribadi beliau, dia mahu merasa dekat kepada orang itu, seolah-olah mereka adalah ahli-ahli bersama kumpulan. Dia menghargai hubungan dengan terapi lebih daripada teknik terapeutik atau keberkesanan yang ditawarkan di dalamnya dan biasanya mahu untuk memberi hadiah dan mengucapkan terima kasih kepada ahli terapi. Ia merupakan satu konsep yang agak baru bagi individu Jepun untuk membayar untuk mendapat kaunseling atau psikoterapi. Jika pelanggan membayar untuk kaunseling, mereka cenderung untuk berasa jauh

 Penekanan kolektivisme mengenai keharmonian dalam kumpulan juga dikaitkan dengan menjaga air muka yang lain, mengelakkan konflik, dan "melicinkan" interaksi dengan orang lain (Gudykunst & Nishida, 1994). Ia adalah lebih mudah untuk masyarakat Jepun untuk memaparkan kemarahan dan ketakutan terhadap anggota luar kumpulan daripada orang-orang mereka sendiri dalam kumpulan (Matsumoto, 1990). Oleh itu, jika ahli terapi menghadapi atau membentangkan idea-idea yang berbeza daripada pelanggan, pelanggan akan cenderung untuk bersetuju dengan terapi untuk menyelamatkan air muka ahli terapi dan mengekalkan hubungan. Akhirnya, perubahan persekitaran seseorang demi nasib sendiri adalah sukar dan berkonflik dengan sistem nilai semasa yang menekankan penerimaan. Oleh itu, klien cenderung untuk berfikir bahawa tiada apa yang mereka boleh lakukan untuk mengubah situasi bermasalah ini mereka terperangkap dan mungkin merasa tidak berdaya. Satu-satunya perkara yang mereka boleh lakukan ialah bertahan kepada masalah mereka, ia budaya masyarakat

 Selaras dengan hubungan rapat ibubapa dan anak yang terbentuk di Jepun, sesi kaunseling ibubapa bersama kanak-kanak adalah biasa (Kawai, 1986). Biasanya, ibu membawa anak lelaki atau anak perempuan semasa sesi. Kadang-kadang kanak-kanak itu, klien yang telah dikenal pasti, tidak pernah datang kepada sesi, dan kadang-kadang anak-anak telahpun berusia 20-an dan 30-an. Kandungan sesi kaunseling dengan ibu bergantung pada orientasi teori terapi atau ciri-ciri masalah yang dibincangkan. Bersamasama, mereka membincangkan bimbingan ibu bapa; masalah tertentu kanak-kanak; masalah, jika ada; personaliti ibu, dinamika keluarga dan sebagainya. Ia adalah lebih mudah bagi ibu-ibu di Jepun untuk datang ke kaunseling demi anak mereka daripada mereka sendiri. Dari perspektif kaunseling, ia adalah sangat penting bagi ahli terapi untuk mempunyai matlamat yang jelas dalam terapi, dan dalam masa sama bahawa bagi orang-orang Jepun, menyampaikan matlamat ini terlalu jelas membuat klien menjadi cemas dan mempertahan diri. Sejak kaunseling ibubapa bersama

COUNSELING AND CLINICAL PSYCHOLOGY IN JAPAN

Pelbagai persatuan profesional yang berkaitan dengan kaunseling dan psikologi klinikal telah dibangunkan sepanjang trek berasingan. Salah satu ssebab bagi keadaan ini adalah bahawa kaunseling telah dibangunkan dalam bidang praktikal dan masyarakat, sedangkan psikoterapi telah dibangunkan dalam bidang perubatan dan universiti. Semua medan psikologi, termasuk kaunseling dan psikologi klinikal, telah dibahagikan kepada persatuan kecil. Untuk meningkatkan perkembangan dan pemahaman yang lebih luas tentang psikologi, bagaimanapun, Persatuan Kesatuan Psikologi Jepun (JUPA) telah dianjurkan pada tahun 1999 dan membawa bersama 30 persatuan berkaitan psikologi. Menjelang akhir tahun 2005, bilangan persatuan dalam JUPA telah meningkat kepada 4l.

 Menurut ke JUPA, pada tahun 2007 terdapat 16 kelayakan yang berbeza, pensijilan, atau lesen telah dikeluarkan oleh pelbagai persatuan bebas, walaupun tiada lesen kebangsaan yang diluluskan oleh badan perundangan kerajaan. Sebagai contoh, Persatuan Psikologi Jepun, yang ditubuhkan pada tahun 1927 dan mempunyai lebih daripada 7,000 orang ahli, telah mengeluarkan penetapan psikologi disahkan sejak tahun 1990. Pensijilan ini dikhaskan biasanya bagi mereka yang mempunyai latar belakang psikologi. Persatuan Sains Kaunseling Jepun, yang ditubuhkan pada 1967 dan mempunyai lebih daripada 5,000 orang ahli, telah mengeluarkan jawatan kaunselor yang disahkan sejak tahun 1986. Pada tahun 1982, beberapa ahli-ahli Persatuan Psikologi Jepun berpecah dan menubuhkan Persatuan Psikologi Klinikal Jepun dan mencadangkan perlesenan psikologi klinikal dengan kerjasama dengan beberapa persatuan psikologi lain. Kumpulan ini mula merancang pusat pengajian siswazah bagi akreditasi pada tahun 1988. Sehingga 2007, terdapat 147 graduan pusat pengajian yang

 Antara pelbagai persatuan dan kelayakan, Persatuan Psikologi Klinikal Jepun dan lesennya dianggap yang paling berprestij dan berpengaruh. Salah satu sebab-sebab bagi pertumbuhan dalam bilangan ahli psikologi klinikal boleh dikesan kerana keputusan Kementerian Pendidikan pada tahun 1995 untuk menghantar kaunselor ke sekolah (terutamanya, sekolah menengah) dalam respons kepada bilangan masalah yang semakin meningkat, seperti buli dan tidak hadir ke sekolah. Kerana tidak ada prosedur pelesenan dengan mengambil kira latihan kaunseling kepada kaunselor sekolah di Jepun, majoriti kaunselor di sekolah di Jepun adalah pakar psikologi klinikal.

 Untuk beberapa tahun, kelayakan kebangsaan bagi psikologi klinikal telah menjadi isu yang paling dibincangkan dalam bidang ini. Pada tahun 2006, ahli kerajaan Jepun mencadangkan kelayakan peringkat kebangsaan. Sejak masa itu, bagaimanapun, perdana menteri telah bertukar, dan seperti tahun 2007, rang undang-undang untuk kelayakan kebangsaan bagi psikologi klinikal belum dibersihkan dari diet Jepun. Perbincangan tentang masa depan diteruskan (Hiraki, 2006) dan termasuk (a) kerjasama dalam dunia psikologi profesional; (b) organisasi pelesenan profesional untuk tempat kerja yang berbeza di bawah kementerian yang berbeza; (c) integrasi status yang berbeza berkaitan dengan professional psikologi; dan (d) had dan bidang kuasa lesen itu, serta tahap pendidikan dan latihan yang diperlukan untuk kelayakan. Persatuan Psikologi Klinikal Jepun menganjurkan simposium antarabangsa pada tahun 2006 dan menjalankan penyelidikan (Tatara, Natori, & Kume, 2005) yang melibatkan perbandingan global profesion psikologi, keadaan semasa sistem pendidikan dan latihan untuk ahli

CONCLUSION
Jepun adalah sebuah negara berpulau-pulau, dan kerana sejarah pengasingan negara yang panjang, ia adalah sebuah negara yang budaya tunggal. Selepas Tempoh Meiji dan Perang Dunia II, Jepun telah pesat diantarabangsakan, dan keluarga dan sistem nilai telah berubah. Dari segi sejarah, orang-orang Jepun mengatasi masalah dengan menggunakan kaedah budaya tradisional. Sepanjang 50 tahun yang lalu, kaedah tradisional ini telah dikuatkan dengan pilihan kaunseling dan psikoterapi. Ia hanya dalam 20 tahun yang lalu, bagaimanapun, bahawa ilmu kaunseling dan psikoterapi telah meresap kedalam penduduk di Jepun. Takrif dan isu-isu perlesenan untuk kaunseling dan psikoterapi di Jepun perlu dibincangkan dan diselesaikan dengan cara yang khusus berdasar budaya dalam masa terdekat. Kami, orang-orang Jepun, perlu untuk menentukan identiti kami sendiri dalam bidang ini, dan bukan sahaja maju dalam masyarakat kami, tetapi menawarkannya kepada dunia.