Δεν κα προςπακιςω να ςου γράψω όλο το βιβλίο, (κα μου ζπαιρνε πολφ καιρό άλλωςτε)μα κα καταβάλλω μια προςπάκεια

να ςου κεντρίςω το ενδιαφζρον ϊςτε να το δανειςτείσ από κάποια βιβλιοκικθ, ι εν καιρό να το αγοράςεισ!!!

Όταν οι άνκρωποι αντιμετωπίηουν δυςκολίεσ ςτθ ςχζςθ τουσ, τείνουν να κατθγοροφν τον ςφντροφό τουσ. Βλζπουν κακαρά ποια είναι θ αλλαγι που χρειάηεται να κάνει ο άλλοσ ϊςτε να λειτουργιςει θ ςχζςθ, αλλά τουσ είναι πολφ δφςκολο να δουν τι είναι αυτό που κάνουν οι ίδιοι και δθμιουργοφν προβλιματα. Η λφςθ κα ιταν να αφιςουμε κατά μζροσ τθ φανταςίωςθ ενόσ ιδανικοφ ηευγαριοφ, χωρίσ ςυγκροφςεισ, διαρκϊσ ερωτευμζνου. Η πραγματικότθτα των ςχζςεων βελτιϊνεται ςθμαντικά όταν αποφαςίςω να απολαφςω αυτά που μπορϊ, αντί να υποφζρω επειδι δεν πραγματοποιείται μια φανταςίωςθ ι μια αυταπάτθ. Η πρόταςθ είναι: ςτθ ηωι μασ ασ κάνουμε το εφικτό...όςο γίνεται καλφτερο! Το να υποφζρω επειδι τα πράγματα δεν είναι όπωσ εγϊ τα είχα φανταςτεί, δεν είναι μόνο ανϊφελο, αλλά και παιδαριϊδεσ. Η ςχζςθ βοθκάει ςτθν προςωπικι μασ εξζλιξθ, να γίνουμε καλφτεροι άνκρωποι, να γνωρίςουμε καλφτερα τον εαυτό μασ. Η ςχζςθ προςκζτει. Γι’ αυτό αξίηει τον κόπο. Αξίηει το βάςανο που προκαλεί. Αξίηει τον πόνο που πρζπει να αντιμετωπίςουμε. Κι όλα αυτά αξίηουν, γιατί όταν κα τα ζχουμε ξεπεράςει δεν κα είμαςτε πια οι ίδιοι: κα ζχουμε αναπτυχκεί, κα είμαςτε πιο ςυνειδθτοποιθμζνοι, κα αιςκανόμαςτε πιο ολοκλθρωμζνοι. Η ςχζςθ δεν μασ ςϊηει από τίποτα: δεν κα ζπρεπε να μασ ςϊηει από τίποτα.πολλοί άνκρωποι ψάχνουν ζναν ςφντροφο ωε μζςο για να λφςουν τα προβλιματά τουσ. Πιςτεφουν πϊσ μια ςτενι ςχζςθ κα κεραπεφςει τισ αγωνίεσ τουσ, τθν ανία τουσ, τθν απουςία νοιματοσ από τθ ηωι τουσ. Ελπίηουν πϊσ μια ςχζςθ κα γεμίςει τα κενά τουσ. Τι φοβερό λάκοσ! Όταν επιλζγω ζναν ςφντροφο με αυτζσ τισ προςδοκίεσ, καταλιγω αναπόφευκτα να μιςιςω το πρόςωποπου δεν μου δίνει αυτό που περίμενα. Και μετά? Μπορεί να ψάξω να βρω άλλον....ι μπορεί να αποφαςίςω να περάςω τθ ηωι μου γκρινιάηοντασ για τθν τφχθ μου. Η πρόταςθ είναι να φτιάξω τθ ηωι μου χωρίσ να περιμζνω κάποιον να το κάνει για μζνα.

Η πρόταςθ επίςθσ είναι να μθν προςπακιςω να φτάξω τθ ηωι του άλλου, αλλά να βρω κάποιον για να κάνουμε κάτι μαηί, να περνάμε καλά, να αναπτυχκοφμε, ναδιαςκεδάςουμε, αλλά όχι για να μου φτάξει τθ ηωι. Η ςκζψθ πωσ ο ζρωτασ κα μασ ςϊςει, κα λφςει όλα μασ τα προβλιματα και κα μασ προςφζρει μια διαρκι κατάςταςθ ευτυχίασ ι αςφάλειασ, καταφζρνει μόνο να μασ κρατάει παγιδευμζνουσ ςε φανταςιϊςεισ και αυταπάτεσ, αποδυναμϊνοντασ τθν αυκεντικι δφναμθ τθσ αγάπθσ που ξζρει πωσ να μασ μεταμορφϊςει. Κι όταν γίνω ζνασ άνκρωποσ ολοκλθρωμζνοσ, που δεν χρειάηεται κανζναν για να επιβιϊςει, τότ ςίγουρα κα επιβιϊςει, τότε ςίγουρα κα βρω κάποιον ολοκλθρωμζνο για να μοιραςτοφμε αυτά που ζχω και αυτά που ζχει.