In de Harten

Van
Groene Vogels
























Door:
Shaykh al-Imam Abdullah ibn Yusuf Azzam
www.shareeah.vze.com


At-Tibyan Publications

Verhalen van Shuhadaa . . .

ABUZ-ZUBAIR AL-MADANI
Madinah Al-Munawarrah


Gedood tijdens een militaire operatie om het Sarajevo Vliegveld te verdedigen tegen
de Serven, in oktober 1992. Leeftijd 24 jaar. 1
ste
/2
de
Hand Account. Aanwezig op (de
audio cassette) In the Hearts of Green Birds. Video film van hem in actie aan het
eind van deze pagina (bezoek Azzam Publications, jihadverhalen sectie)
Geboren en opgegroeid in Madinah de liefde van Islam nam zijn jeugd in beslag en
hij besteedde vele jaren in het leren en verspreiden van de Deen van Allah. Een zeer
populaire broeder in Madinah, hij reisde naar Afghanistan om zich aan te sluiten bij
zijn broeders in het vechten op de Weg van Allah. Hij was met hen toen J aaji,
J alalabad en Kabul veroverd werden.
Na de Verovering van Kabul keerde hij terug naar Madinah en bleef daar voor een
paar maanden. Hij was gezegend met een prachtige stem en hij gebruikte het om zijn
beroemde audiocassette te maken over zijn broeders die gedood werden in
Afghanistan. De naam van deze cassette was: Qawaafil-us-Shuhadaa (Karavaan
der Martelaren). Hij was het gewend om altijd te spreken en te denken over n ding,
en dat was het Martelaarschap.
Een keer werd hij gevraagd, Waarom haast jij je voor het Martelaarschap, terwijl je
nog niet veel gedaan hebt voor Islam? En hij antwoordde, Wat hebben mijn
broeders gegeven voor Islam, die gedood werden voor mij. Onze zielen zijn de
meeste waardevolle dingen die we kunnen geven.
In de zomer van 1992 hoorde hij over de onderdrukking van zijn broeders en zusters
in de Balkan en hij reisde met zijn broeder van Madinah, Abul-Abbas naar Bosni.
Twee maanden bleven zij daar totdat ze vochten ter verdediging van Sarajevo Airport
(vliegveld). Het gevecht was hevig en vele vechters vluchtten van het slagveld,
behalve Abu Zubair en Abul-Abbas. Abu Zubair en Abul-Abbas bleven daar en
vochten om het Sarajevo Vliegveld te verdedigen tegen de Egyptische Verenigde
Naties totdat ze neervielen als Shaheed.
We vragen Allah (subhannahu wa taala) om hen te accepteren onder de Shuhadaa
en om hen het Allerhoogste Paradijs te laten binnentreden onder de Profeten, de
martelaren, de vrome en oprechte.








ABU SAIF ASH-SHAHRANI & ABU HAMAD AL-OTAIBI
Saudi Arabi

Gedood tijdens een militaire operatie om een Moslimstad te verdedigen tegen de
Serven, in 1993. Leeftijd in hun vroege twintigste. 1st Hand Account. Aanwezig op In
the Hearts of Green Birds.

Ze hielden van elkaar in deze Wereld, en ze zullen van elkaar houden in het
Volgende.

Abu Saif was een soldaat in het Saudi-Arabische leger. Op een dag zat zijn moeder
thuis en zag ze het nieuws op de televisie, die de volkenmoord van de Moslims in
Bosni rapporteerde. Toen ze dit zag zei ze tegen Abu Saif, Mijn zoon sta op en ga!
Kijk wat ze aan het doen zijn, ze zijn jouw zusters aan het verkrachten en jouw
broeders aan het doden. Mijn zoon sta en ga en ik wil jou niet weer zien!
Abu Saif reisde naar Riyadh waar hij zijn reismetgezel, Abu Hamad Al-Otaibi,
ontmoette. Samen reisden ze naar Bosni. Ze arriveerden bij het kamp van de
Mujahideen op een woensdag, na een lange en moeilijke reis. Tegen deze tijd waren
ze zeer dichte vrienden geworden. En alle Mujahideen kwamen vroeg te weten over
de liefde tussen Abu Saif en Abu Hamad. Ze volbrachten hun training en arriveerde
in de frontlinie stad Biala-Bucha, op een woensdag.
Gedurende hun eerste nacht op het grensgebied, beschrijft Abu Khalid Al-Qataree
(ra7imahullah) wat er gebeurde, Abu Hamad kwam naar me om n uur in het
midden van de nacht, maakte me wakker en zei tegen me, Abu Khalid, wordt
wakker! En gebed in deze nacht is beter dan deze hele wereld en alles erin. Ik
stond op en ging Wudhu doen. Toen ik terugkeerde, zocht ik naar Abu Hamad, maar
ik kon hem niet vinden, en vervolgens trad ik een kleine kamer binnen in de hoek van
het huis waar de wapens opgeslagen werden. Ik trad deze kamer binnen en ik zag
Abu Hamad in gebed, huilend, Allahummarzuqni Shahadah, Allahumar zuqni
Shahadah, (O Allah schenk me het martelaarschap! O Allah schenk me het
martelaarschap!)
Abu Hamad kwam naar Bosni ondanks een zware medische probleem, dat hem
een intensieve pijn zou veroorzaken en dat hem in de nacht wakker zou houden.
Enkele broeders hoorden hem zelfs huilend en bonzend op de muren in het midden
van de nacht. Abu Hamad bracht gewoonlijk water uit de put voor zijn broeders, of
het zijn plicht was of niet.
Op een nacht lanceerde de Serven een aanval op de stad. En dus gingen de
Mujahideen naar buiten om hen te bevechten. Abu Saif was in het voorste gedeelte
van de groep en Abu Hamad was vlakbij het achterste gedeelte. Een 120mm granaat
kwam en landde dichtbij Abu Hamad. Het amputeerde zijn mond en keel. Abu
Hamad viel op de grond en hief zijn rechterwijsvinger drie keer op, en hield het
overeind tot het laatste moment voordat Allah zijn ziel nam. Alle Mujahideen waren
het met elkaar eens om niet tegen Abu Saif te vertellen dat zijn vriend Abu Hamad
gedood is, aangezien hij zeker erg droevig en verdrietig getroffen zou zijn bij het
horen van het nieuws.
Toen Abu Saif de rest van de broeders ontmoette na de explosie, vroeg hij hen waar
Abu Hamad was. De broeders antwoordden hem dat Abu Hamad terug moest gaan
naar de stad, maar hij had een PK machinegeweer gezonden voor Abu Saif. Abu
Saif was erg blij en nam de PK. In de operatie, was Abu Saif in het voorste gedeelte
en hij doodde vele Serven met zijn PK voordat hij geschoten werd, met twee kogels
naar het hoofd en n naar zijn hart. Abu Saif keek rond voor iets in de lucht voor
een paar momenten. De broeders waren onzeker wat betreft waarom hij dit aan het
doen was en vervolgens viel Abu Saif in prosternatie, en hield nog steeds Abu
Hamads PK vast. Hij bleef in deze positie voor een paar seconden, zeggend, Allahu
Akbar! Allahu Akbar! Iemand probeerde zijn geweer van hem te pakken, maar hij
hield het te strak vast. Hij liet zijn geweer niet los totdat zijn ziel zijn lichaam verliet.
Abu Saif en Abu Hamad werden samen begraven in n graf, op een woensdag, net
zoals de twee metgezellen die Shaheed stierven in een veldslag in de tijd van de
Boodschapper van Allah (salla Allahu alayhi wasallam). Rasoolullah (salla Allahu
alayhi wasallam) bemerkte door te zeggen, Ze hielden van elkaar in deze wereld en
ze zullen van elkaar houden in het Volgende.


ABU KHALID AL-QATARI

Een lid van het Qatar Nationale Voetbalteam. Hij kwam naar Bosni aan het eind van
1992. Hij hield gewoonlijk van het verrichten van dubbele bewaking taakploegen voor
4 uur in het koude weer. Hij was een zeer bescheiden en vrome broeder. Hij was van
zwarte afkomst maar zijn broeders beschrijven zijn gezicht als een glimmende lamp,
vanwege de straal van Nur op zijn gezicht. Hij had twee grote sporen van
prosternatie op zijn gezicht vanwege de verlengde teraardewerping, aangezien hij
gewoonlijk de hele nacht door bad. Een keer werd hem gevraagd,
"Wanneer zul jij terugkeren naar jouw land, Abu Khalid? En hij antwoordde,

"Ik wil hier Shaheed worden." Abu Khalid zei een keer tegen een broeder,

"Terug in Qatar, kocht ik enkele vechtkleding om naar Afghanistan te gaan en te
vechten, maar mijn moeder hinderde me van het gaan. Maar, insha-Allah, deze keer,
met deze zelfde kleren, zal ik gedood worden in Bosni.
Alvorens een operatie tegen de Kroaten, zo snel als dat hij gekozen werd door de
Amier, zei hij tegen de broeder naast hem, Insha-Allah, zal Allah me deze keer
nemen als een Shaheed.

Toen, hij reisde in een auto met vijf andere broeders, waarvan Wahiudeen al-Misree
(ra) onder hen de Ameer van de Mujahideen was, namen ze een verkeerde bocht en
waagden zij zich 7km in het grondgebied van de vijand. De Kroaten schoten op de
auto met anti-luchtvaartuig wapens en het blies 20 voet in de lucht. Alle vijf de
broeders kwamen eruit en vochten totdat ze gedood werden. Wanneer hun lichamen
twee maanden later terug werden gekeerd naar de Mujahideen, waren de broeders
in staat om vier van hen te identificeren. Maar ze konden het lichaam van Abu Khalid
Al-Qatari niet identificeren. Toen de Bosnische leger generaal tegen hen zei, Dit is
jullie laatste man, keken zij naar het lichaam en zagen ze dat dit lichaam van een wit
persoon met een wit gezicht was, en antwoordden ze,
Dit is niet onze broeder: onze broeder had een donkere huid.

Na het zorgvuldig bekijken van dit lichaam, trokken ze zijn shirt omlaag en merkten
ze op dat van onder de nek naar onderen, zijn huid zwart was. Ze trokken zijn mouw
op en ze vonden dat boven de ellebogen het zwart was en onder de ellebogen was
het wit. Vervolgens trokken ze zijn broekspijpen op, waar ze vonden dat zijn voeten
wit waren maar de huid boven zijn enkels was zwart. Een van de broeders bemerkte
hierop, door datgene te zeggen zoals de Hadith van Rasulullaah (salla Allahu alayhi
wasallam) die gaat over de tekenen van de gelovigen op de Dag der Opstanding, de
sporen van Wudhu stralen wit op het lichaam van Abu Khalid Al-Qatari. Moge Allah
(subhannahu wa taala) hem accepteren onder de Shuhadaa.


JAMALUDDIN AL-YEMENI



Een moedige jonge man. Hij droomde over zijn vrouw in het Paradijs en het Paradijs
zelf, terwijl hij in de J ihad in Afghanistan was. Hij kwam naar Bosni in het vroege
begin van de Oorlog in 1992. Hij was zeer actief in de dienst van zijn mede
Mujahideen, door te zorgen voor hun dagelijkse behoeften.
Gedurende een operatie tegen de Kroaten, raakte J amaluddins Kalashnikov geweer
zo met zijn pistool dat hij twee soldaten van de vijand doodde. Tijdens het beschieten
waarna de overwinning van de Moslims volgde, landde er een mortierbom naast hem
en doodde hem, het blies de helft van zijn lichaam weg. Na de operatie gingen de
Mujahideen om de lichamen van hun broeders die gedood werden te verzamelen. Ze
vonden alle lichamen behalve het lichaam van J amaluddin. Drie dagen passeerden
en er was bezorgdheid in de hele kamp van de Mujahideen, aangezien de Kroaten
misschien het lichaam van J amaluddin hadden en het aan het verminken waren. Dit
ging drie dagen zo door en vervolgens, voor Salat-ul-Fajr, had de Ameer van de
Mujahideen in die tijd, Wahiudeen Misree (ra) een droom waarin hij zichzelf zag
praten met J amaluddin.

Hij vroeg hem, J amaluddin! J amaluddin! Waar is jouw lichaam, we hebben er drie
dagen naar zitten zoeken.

J amaluddin antwoordde, "ALLAH zorgt voor mijn lichaam."

Wahiudeen vroeg hem, "Waar ben je geweest J amaluddin?"

J amaluddin antwoordde, "Ik was aan het praten met ALLAH (subhannahu wa taala)"

"Wat heeft Hij tegen jou gezegd.", vroeg Wahiudeen hem.

J amaluddin antwoordde, "ALLAH (subhannahu wa taala) vroeg me, 'Waarom ben je
naar Bosni gekomen, J amaluddin?' en ik zei tegen Hem, 'O' ALLAH, Ik kwam hier
slechts om u tevreden te stellen, en daarna zei Allah (subhannahu wa taala) tegen
me Deze dag vergeef Ik jou al jouw zoden en je mag gaan in het Paradijs waar je
ook maar wilt.
Abu Uthman Al-Kuwaiti zei over J amaludeen:
Onze broeder J amaludeen (moge Allah Genade met hem hebben) ging naar
Afghanistan, te streven voor het martelaarschap, maar Allah koos hem om te worden
van onder de martelaren in het Land van Bosni. Hij was een goed gemanierde,
geduldige individu die gehoorzaam was aan de commandant van zijn groep. Hij
voerde zijn plichten bereidwillig uit, of het bewakingplicht was of het brengen van
water voor de broeders. Uren voor zijn dood zei hij tegen me, Abu Uthman,
misschien zullen we elkaar weer ontmoeten in het Paradijs. Ik hoop dat Allah me
kiest om een martelaar te worden. We ging lachend en grappen makend het
veldslag binnen. Voordat de veldslag begon, verrichte J amaludeen een twee rakah
gebed en smeekte daarna tot Allah. Hij zei tegen me, Als we gescheiden worden in
dit leven, zullen we in het Hiernamaals elkaar ontmoeten insha-Allah.
Ik verwachtte dat ik in J amaludeens groep zou komen, maar dat was niet zo. Het
nieuws van zijn dood bereikte me en ik was verdrietig, meer voor mezelf dan voor
hem omdat ik niet van onder degenen was die gekozen werden door Allah voor het
martelaarschap. Ik zag hem in een droom met twee vleugels vliegend boven de
rivieren in het Paradijs en plukkend van de vruchten van het Paradijs. Abu Talib was
ook in mijn droom en ik riep hem door te zeggen, O mijn broeder, kijk naar
Jamaludeen. Laat ons bidden tot Allah dat we ons mogen sluiten bij hem omdat hij
datgene bereikt heeft waar hij altijd naar verlangde.






ABU UMAR AL-HARBI
Madinah




Abu Umar Al Harbi kwam uit Madinah Al-Munawarrah en ging naar het land van
J ihad in Bosni, na het laten van een leven van luxe en welvaart achter hem. Na zijn
aankomst bij de Frontlinie Basis Kamp, zou hij nooit meer terugkeren naar de
hoofdstad. Hij bracht bijna twee jaar door in de Frontlinie Basis Kamp, maar heeft
nooit gewild om terug te keren naar de stad waar zich wereldse attracties, winkels en
restaurants, bevonden. Hij bracht al zijn tijd door in de Kamp of in de bunkers op de
bergtoppen. Zelfs wanneer hij iets uit de stad wilde of van het hoofdkwartier, dan zou
hij de broeders verzoeken om dit daar vandaan, of dit uit zijn tas welke hij in de
opslagkamer had, of dit en dat voor hem mee te nemen.
Al-Harbi liet de broeders altijd lachen en de broeders amuseerden zich altijd met
hem. Hij zou een vrolijke sfeer creren waar hij ook ging en dus, was hij zeer geliefd
en zeer populair onder alle broeders. Indien men naar hem zou kijken, zou het lijken
alsof men met een grappenmaker te maken had, maar gedurende de veldslagen
vocht hij als een leeuw. Hoewel hij een goed gevoel voor humor had, had hij heel
veel verdriet voor de Moslims. Toen het bloedbad van de Moslims in Srebenica in
1995 plaatsvond, was hij zeer droevig, meer dan de andere broeders en het heeft
hem heel veel pijn gedaan.
Bij Operatie Miracle, was Harbi de commandant van een speciale unit van zes
broeders. De taak opgelegd aan deze broeders was om drie Servische bunkers in
het meest gevaarlijke terrein op de veldslag te veroveren. De eerste Servische
bunker in deze locatie was aan de top van een grote open mijnveld, onbeschermd
door enige bomen of struiken. Er was slechts n middel van nadering tot deze
bunker, en dat was de frontale, van de voorkant, in tegenstelling tot de andere
bunkers die gewoonlijk gedekt werden door bomen of steile aardverhogingen.
Het aanvalsplan was voor n broeder om RPG vuurpijlen te vuren op de bunker van
n kant van het veld en daarna zou de rest van de groep de bunker bestormen.
Toen de broeders hun posities innamen, een paar minuten voor de aanval gepland
werd om te beginnen openden de Serven het vuur aan de overkant van de lijn, alsof
ze wisten dat de Mujahideen van plan waren om aan te vallen. Al de broeders in
deze eenheid raakten in paniek en terwijl ze aan het denken waren over wat ze
moesten doen, begon Al-Harbi te sprinten over het open veld richting de Servische
bunker, in aanwezigheid van direct, naderende vuur. De rest van de broeders
aarzelden alvorens ze renden en tegen hem schreeuwden, Zijn er enige mijnen? Hij
schreeuwde terug:

'ALLAHU-AKBAR!" en ging verder rennen. Na het zien van hun leider die rende,
begon de rest van de broeders ook te rennen richting de bunker. Al-Harbi bereikte de
opening van de Servische bunker totdat hij op een afstand was van 2 meter van de
twee Serven die binnen in de bunker waren. Hij vuurde recht op hen en zij vuurden
recht op hem. Net zoals hij n Server doodde, doodde de andere Al-Harbi in zijn
voorhoofd, en hij viel neer als Shaheed.
De volgende dag, zag n van de broeders Al-Harbi in een droom. Zijn gezicht was
extreem wit en stralend. De broeder vroeg hem:
Wat is er met jou gebeurd?
Al-Harbi antwoordde, De nacht voor de aanval, waren we in de bunker op de berg
en ik viel in slaap. Tijdens deze slaap, ervoer ik de staat van janaba (onzuiverheid
welke een bad vereist). Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat er geen manier
was dat ik een bad kon nemen in de bunker op de berg. En dus ging ik de Operatie
in, in een staat van J anaba.
Hij wist dat in deze situatie, het voldoende is voor iemand om slechts tayammum
(rituele wassing met aarde) uit te voeren, bidden en te vertrekken, omdat de J ihad
belangrijker is dan om terug te keren van de bergen om een bad te nemen.
Bovendien, was hij de Ameer van de hele groep en voor hem om de Operatie uit te
stellen zodat hij een bad kon nemen was onmogelijk. Al-Harbi ging verder:
Toen ik bij de Servische bunker was, en naar binnen op hen vuurde, voelde ik iets
tikken op me voorhoofd en daarna, onmiddellijk, voelde ik dat twee wezens die me
namen van onder elke arm en mij heel snel recht optilden de hemel in. Daar, gaven
de Engelen mij een bad.

Deze gebeurtenis was soortgelijk aan de gebeurtenis in de tijd van de Profeet (salla
Allahu alayhi wasallam) toen zijn metgezel Handala shaheed werd op de dag na zijn
huwelijksnacht, voordat hij tijd had om een bad te nemen. De Profeet (salla Allahu
alayhi wasallam) lichtte toe dat de Engelen een bad gaven aan Handala.












AL-BATTAR AL-YEMENI
Yemen


Tank specialist. Gedood tijdens Operatie Miracle op 21 juli 1995. Leeftijd midden
twintig. 1
st
Hand account. Aanwezig op de In the Hearths of Green Birds audiotape.
Al-Battaar was in het communistische leger van J emen en ze stuurden hem naar
Cuba omdat hij van tanks hield. Ze stuurden hem naar daar om te trainen in tanks.
Hij leerde de ins en outs van tanks totdat hij alles over hen wist. Toen hij terugkeerde
naar J emen, werd hij een goede praktiserende Moslim en, in plaats van terug te
keren naar het Communistische leger, ging hij naar Afghanistan en vocht daar voor
een tijdje. Daarna keerde hij terug naar J emen. Toen hij hoorde over de J ihad in
Bosni, reisde hij naar daar. Hij had de kans om te gaan en nam het. In Bosni,
besloot hij om alle broeders te trainen over tanks. Hij onderwees de broeders hoe ze
moesten liggen onder een bewegende tank, in bevel om hun zelfvertrouwen te
bouwen, terwijl ze te voet confronteerden met de Servische tanks. Zijn ultieme droom
was om een tank in het gevecht te nemen als buit (ghanima) en het te gebruiken
tegen de vijand. Hij wilde de eerste zijn om een tank te veroveren voor de
Mujahideen. In Operatie Miracle vingen de broeders een tank en ze riepen hem op
de radio. Hij was gewond aan zijn hand in het begin van de operatie, maar, met zijn
hand in het verband, ging hij nog steeds naar de frontlinie op de bergtop, sprong in
de tank en nam het recht onder de Servische neuzen. De Serven probeerden om
deze tank te vernietigen, omdat ze wisten dat hoewel ze het verloren hadden, ze niet
wilden dat de Mujahideen het namen.

Battaar nam de tank recht van onder de neuzen van de vijand, reed het daaruit en
nam het terug naar de Mujahideen grenzen waar het veilig zou zijn. Na het afzetten
van de tank, keerde hij terug naar de veldslag. Hij ging niet weg, hij ruste niet maar
hij ging terug met zijn wond naar de frontlinie. Terwijl hij een gewonde broeder hielp
om hem te verwijderen uit een bunker van de vijand, nam Allah hem als Shaheed
toen een mortierbom naast hem explodeerde. Een broeder die de tank terugbracht
met Battaar beschreef wat er gebeurde toen zij de Mujahideen grenzen bereikten
aan het eind van de berg. Ze hadden wonderbaarlijk een tank genomen uit de
handen van de Serven en waren nog steeds in leven, en dus zei deze broeder,
O Bataar! We verdienen het martelaarschap niet! We zijn niet goed genoeg om
shaheed te zijn.
Deze broeder was ook gewond, en besloot om terug te gaan en om zijn verwonding
te laten verzorgen, omdat hij dacht dat het gevecht en operatie nu voorbij was. Maar
Battaar zei, Nee, ik wil teruggaan, en hij ging terug naar de bergtop. Toen ze de
bunker binnen traden om n van de gewonde broeders te redden, landde een
mortierbom direct binnen in de bunker en Battaar werd vier uur later gedood nadat hij
zijn metgezel verliet.
ABU MU`ADH AL-KUWAITI
(Adil Al-Ghanim)
Kuwait

Commandant van de Buitenlandse Vrijwilligers. Gedood tijdens Operatie Miracle, 21
juli 1995: een militaire operatie om het Moslimland, veroverd door de Serven, te
heroveren. Leeftijd in zijn late twintigste. 1st Hand Account. Aanwezig in In the
Hearts of Green Birds. Audio tape van zijn stem en videofilm van hem in actie
aanwezig aan het eind van deze pagina.
De zoon van een Kuweitse gouverneur en een Olympische atleet, houdt nationale
records voor Kuweit. Hij ging naar Afghanistan om zich bij zijn broeders te sluiten en
bleef daar (heen en terug) voor zes jaar. Iedere paar maanden, zou hij terugkeren
naar Kuweit in opdracht om geld en bewustzijn over de J ihad in Afghanistan te
zamelen. Hij zou opstaan na de gebeden in de Kuweitse moskeen en toespraken
geven aan de verzamelde groep mensen, hen te herinneren aan hun plicht om hun
broeders in Afghanistan te helpen. Hij kwam in Bosni aan op 4 mei 1994 en werd
spoedig de commandant van de Buitenlandse strijders, vanwege zijn afgelopen
militaire en organisatorische ervaring uit Afghanistan. Hij was een zeer bescheiden
en vrome broeder. In Operatie Miracle, juli 1995, werd hij niet geplaatst in de
aanvalsgroep wegens zijn senior rang en dat maakte hem zeer droevig. Nadat die
operatie zeer succesvol werd, ging Abu Muadh naar de bergtop en begon de
groepen te organiseren. Hij werd vervolgens geraakt door een kogel in zijn
bovenbeen en viel neer als Shaheed. Vier dagen later zag, een broeder uit Madinah
Al-Munawarra, die destijds in Bosni was, hem in een droom waar Abu Muadh terug
kwam naar de moskee van de Mujahideen in de Frontlinie Basis Kamp.
De broeder vertelt,

Ik zag Abu Muadh alle broeders ontmoeten en iedereen was blij hem te zien. Hij had
een verband om zijn bovenbeen op dezelfde plaats waar hij geschoten werd. Nu
werd ik boos op hoe Abu Muadh hier is wanneer hij eigenlijk Shaheed is? En dus
ging ik naar hem, schudde zijn hand en vroeg hem,

'Abu-Muadh, waarom ben je hier? Ben je Shaheed of niet?
Hij keerde weg en wilde niets zeggen. Toen, wanneer niemand keek, begon hij zijn
weg te maken naar het eind van de moskee. Ik wist dat hij aan het proberen was om
te vertrekken, en dus wachtte ik op hem bij de deur van de moskee. Hij verliet de
moskee en ging naar buiten. Toen zag ik een plaat onder hem welke begon om hem
naar de hemel te heffen. Ik rende vervolgens naar hem, greep zijn voet en zei,

'Abu-Muadh! Alsjeblieft vertel me wat er gebeurt! Waarom ben je hier? Ben je
Shaheed of niet?
Hij antwoordde, J a, Ik ben Shaheed.
Ik vroeg hem, Hoe is het martelaarschap?
Hij antwoordde, Op de dag van de operatie wordt er een raam in de hemel van het
Paradijs geopend en alle Mujahideen die, die dag, gedood worden, gaan door deze
raam rechtstreeks naar het Paradijs.

Ik vroeg hem vervolgens, Hoe voelt de echte martelaarschap?

Hij antwoordde, J e voelt niets. Zodra je gedood wordt, zie je twee prachtige meisjes
met blonde haren die je vergezellen naar het Paradijs.

Ik vroeg hem Hoe is het Paradijs?

Abu-Muadh antwoordde, Het is niet n Paradijs, maar het zijn vele Paradijzen.

Ik zei, En hoe zit het met plezier en vreugde?
Hij antwoordde, Elke dag en in elke plaats.

Abu-Muadh zei daarna, Laat me nu gaan.

En dus zei ik tegen Abu-Muadh, Nog n laatste vraag. Kun je me vertellen wanneer
ik Shaheed wordt?
Abu-Muadh zei, Ik kan je dat niet vertellen.
En dus vroeg ik hem, Kun je op zijn minst naar me komen in een droom, een paar
dagen voordat ik gedood wordt?
en Abu-Muadh zei,
Ik zal proberen. Laat me nu gaan.

Een broeder die Abu Muadh persoonlijk kent, verhaald:
Een zeer rijke man uit Kuweit, maar hij kende nog steeds de verplichting van J ihad.
Hij bracht zes jaren door in Afghanistan en nadat Afghanistan eindigde, ging hij naar
Bosni. Deze broeder sprak gewoonlijk zeer snel, maar wanneer hij sprak, gaf hij ons
gewoonlijk Islamitische lessen en nieuws van wat er gaande was in Bosni. En
wanneer hij zou spreken, zou hij je een dergelijk goed gevoel geven. Zelfs als het,
het ergste nieuws was dat hij jou gaf, zou het je zon blij gevoel geven om het te
horen. Vanwege zijn goede manieren en zijn organisatorische vaardigheden, kozen
de broeders hem om de Commandant van de Buitenlandse Mujahideen sectie te zijn.
Een cadeau dat Allah hem gegeven had was de tafseer (interpretatie) van dromen.
En dus zouden de broeders naar hem toe gaan en hem hun dromen vertellen en hij
zou hen vertellen wat ze betekenden. En zeer vaak zouden ze uitkomen met
nauwkeurigheid. Deze broeder zou dag en nacht werken in de dienst van de Deen
en de rest van de broeders. En in Operatie Miracle, nam Allah hem als Shaheed.
Terwijl hij nog in leven was, zei Abu Muadh een keer als grap, Als ik gedood wordt,
en als Allah me accepteert van onder de Shuhadaa, neem dan een foto van mijn
gezicht van de linker en rechterkant, zodat de mensen kunnen zien of dit een Arabier
is of niet!Hij bedoelde dit te zeggen als een grap om die mensen in de wereld, die
het bestaan van Buitenlandse Mujahideen in Bosni ontkenden, te antwoordden. Abu
Muadhs ziel verliet zijn lichaam met een duidelijke waarneembare glimlach op zijn
gezicht en video opnames werden gemaakt van zijn gezicht, van alle hoeken om de
mensen twee dingen te bewijzen: (1) dat dit een Buitenlandse niet-Bosnische strijder
was en (2) het waar is dat enkele martelaren eigenlijk gevonden worden met
glimlachen op hun gezicht, nadat ze gedood worden.
Moge Allah jou lachend laten blijven O Abu Muadh en jou brengen naar de rangen
van de Profeten samen met jouw Mujahideen broeders die gedood werden voor jou.
Ameen

[Bezoek de site om Abu Muadh te horen praten voor de Operatie Black Lion, mei
1995, waarin hij een algemeen advies geeft aan de Mujahideen voor de Operatie en
tot Allah bidt voor Overwinning. De woorden zijn in het Arabisch maar een Engelse
tekstvertaling is onder elke grafiek gegeven. Zie ook de fotos van Abu Muadh.]


ABU HAMMAM AN-NAJDI
Saudi Arabia
Commandant van de Leeuwenhol Frontlinie Basis Kamp. Gedood tijdens een
hinderlaag door de Kroatische militaire, gedurende vredestijd terwijl hij samen met
drie andere commandanten reisde van de Mujahideen Hoofdkwartier, Zenica, naar
de Leeuwenhol Kamp, Zavidovic, Zepce, 14 december 1995. Leeftijd 24 jaar, 1st
Hand Account. Aanwezig op Under the Shades of Swords audiotape. Foto van
hem, paar minuten nadat hij als martelaar stierf, aanwezig aan het eind van deze
pagina.

Een universiteitsgraad uit Saudi-Arabi, opgeleid en een goede preker van de
Engelse taal. Hij betrad Bosni in de zomer van 1994 samen met Abu Ziyaad An-
Najdi (rahimahullah). Door zijn goede handelen met alle broeders en zijn manier van
het speciaal en belangrijk maken van elke broeder, bereikte hij veel respect onder
alle Mujahideen en spoedig werd hij benoemd tot de Commandant van de Frontlinie
Basiskamp.
Hij werkte zeer hard in de dienst van de broeders, deed zijn best om de zaken van de
Basis te regelen, om dingen zo gemakkelijk mogelijk te maken voor de broeders.
Indien men hem zag, zouden ze geen commandant of een ameer zien, maar eerder
zouden ze een vriendelijk individu zien, naar wie ze konden gaan met hun dagelijkse
problemen en ze met hem te bespreken als vrienden. Hij was zeer geliefd voor deze
unieke kwaliteit van hem. Hij was de commandant die een opsporingsexpeditie beval
om te gaan en te zoeken voor Abu Mujahid Al-Brittani, de broeder die gedood werd
in Operatie Badr van Bosni.
Op 14 december 1995, was hij n van de vijf broeder die in een hinderlaag gelokt
werden door de Kroaten in Zepce. Hij werd meteen gedood door een rechtstreeks
geweerschot door het hoofd, om martelaar te worden en zich bij zijn vier broeders
aan te sluiten die met hem gedood werden. Abu Hammam en zijn vriend, Abu
Ziyaad, traden het land van Bosni samen binnen, ze verlieten het samen en we
vragen Allah (subhannahu wa taala) dat ze samen blijven in de Tuinen van
Eeuwigheid in het gezelschap van hun Heer de Allerhoogste.


ABU THABIT AL-MUHAJIR
Egypt


Militaire commandant en Ameer van de frontlinie. Gedood tijdens Operatie Badr van
Bosni op 10 september 1995, leeftijd in zijn vroege dertigste. 1st Hand Account.
Aanwezig op In the Hearts op Green Birds.

Abu Thabit was een zeer ervaren soldaat in het Egyptische leger. Hij bracht zes jaar
door in Afghanistan, trainde de broeders en vocht. Hij was een zeer ervaren strijder.
Hij kwam naar Bosni in het vroege begin van de oorlog in 1992 en hij werd de
Ameer van de Frontlinie. Deze broeder was zo sterk en zo dapper dat wanneer hij
vocht, hij niet eens zou duiken voor de kogels, dat is hoe onbevreesd hij was.
Hoewel hij de commandant was, had hij een sterke eigenschap dat iedereen van
hem hield alsof hij hun favoriete vriend was en zijn karakter was zo dat wanneer
iemand naar hem keek, diegene zou denken dat hij kijkt naar een Metgezel van de
Profeet (salla Allahu alayhi wasallam). In de eerste paar minuten van Operatie Badr,
werd hij twee keer beschoten, maar hij maakte geen enkele geluid van pijn. Hij ging
verder met vechten, totdat hij geraakt werd door een derde kogel in zijn hart. Zonder
enige uitdrukkingen van pijn te maken, keerde hij zich om naar de broeders achter
hem, lachte en zei: Mijn broeders, Ik ben geraakt. vervolgens deed hij zijn ogen
dicht, om te worden gevolgd door zijn ziel.