‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲ /‬‬

‫‪` ‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳ /‬‬

‫ﻋﻨﻮﺍﻥ‪ :‬ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ :‬ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ‬
‫ﻧﺎﺷﺮ‪ :‬ﻧﺸﺮ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﺭﻳﺲ‪www.poetrymag.ws ‬‬
‫‪1768­2819 : ISSN‬‬
‫ﭼﺎﭖ‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ – ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ‪۱۳۸۶‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬
‫ﻣﺎﻧﻴﻔﺴﺖ ‪۵ /‬‬
‫ﺑﭽ‪‬ﻪ ﺗﺮﺱ ‪۸ /‬‬
‫»ﺷﻌﺮﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ«ﺳﺖ ‪۹ /‬‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴ /‬‬

‫ﻣﻦ ﺷﻨﻄﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪۱۲ /‬‬
‫ﻣﺎﻳﺎﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ‪۱۴ /‬‬
‫ﺧﻮﺩ ﻛُﺸﻲ ﻣ‪‬ﺪﺭﻥ ‪۱۵ /‬‬
‫ﻛﻴﻮ ﻛﻴﻮ ﺑ‪‬ﻨﮓ ﺑ‪‬ﻨﮓ ‪۱۷ /‬‬
‫ﺻﺎﺩﻭﻍ ‪۲۰ /‬‬
‫ﻫ‪‬ﺸﺪﺍﺭ ‪۲۳ /‬‬
‫ﻏﺰﻟﻲ ﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻦ ‪۲۶ /‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ‪۲۸ /‬‬
‫ﺑ‪‬ﺮﺍ ‪۳۱ /‬‬
‫ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ‪۳۳ /‬‬
‫‪۳۶ / Neshaani‬‬
‫ﺣ‪‬ﺴﻦِ ﻳﻮﺳ‪‬ﻒ ‪۳۸ /‬‬
‫ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻛُﺸﺘﻦ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺷﻌﺮ ‪۴۱ /‬‬
‫»ﻻ«ﻱ ﻏﺰﺍﻟﻪ ‪۴۵ /‬‬
‫ﻗﻄﻊ ﻧﺎﻣﻪ ‪۴۹ /‬‬
‫‪۵۴ / Orgasm‬‬
 ‫‪` ‬‬

‫ﻣﺎﻧﻴﻔﺴﺖ‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵ /‬‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬

‫ﻛﻤﻲ ﺩﻳﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ‬

‫ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻧﻴﻤﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻏﺎﺯﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﭼﺮﺍﻧﺪ!‬

‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺗَﺮَﻡ‬

‫ﺑﻲ ﻛﺎﻓﻪﺍﻱ‪ ،‬ﻛﻮﺩﺗﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻫﻜﻠﻲ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺩﻩﺍﻱ‪ ،‬ﺷﻜﻨﺠﻪﺍﻱ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻫﭽﺎﻟﻲ!‬

‫ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﮔ‪‬ﻲ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﻧﻤﻲﺍﺭﺯﺩ‬

 ‫ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ﺩﺳﺘﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻱ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﻟﺒﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﺗَﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬

‫ﻣﺨﺎﻃﺒﻢ ﺭﺍ ﺧَﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺍﻱ ﻗﺒﺮﻡ‪ ،‬ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻣﻲﮔﻮﮔ‪‬ﻠَﻢ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻲﺩﻫﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺷﻮﺍﻟﻴﻪﻱ ﻣﻐﻤﻮﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۶ /‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻢ!‬

‫)ﺷﻌﺮ ﺗﻮﻱ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﺗﻮﻱ ﻭﻳﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺒﺮﻡ!‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﻟﺬﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑ‪‬ﺮﺩ‬

‫ﺷﻌﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺵ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻴﺮﺩ‬

‫ﻭﻗﺘﻲ ﮔﺮﻓﺖ؟‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﻴﺮﻡ‬ ‫ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻱ‬

‫ﺷﺎﻋﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻌﺮﻳﺪﻥ ﺯﻭﺭ ﻣﻲﺯﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ ﺩﺭﺩ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﻋﺎﻳﺪﺵ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ(‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻋﺎﺷﻖِ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮْﭘﺎﻳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻡ ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﻳﺎ ﻧﺪﺍﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺗُﻒﻫﺎﻱ ﺳﺮﺑﺎﻻﻱ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ‬

‫ﺟﻬﻨﻢ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫ﺍﻋﺮﺍﺏ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪﺍﻧﺪ‬

‫ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۷ /‬‬
 ‫ﺑﭽ‪‬ﻪ ﺗﺮﺱ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۸ /‬‬

‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲﮔﺮﺩﺩ‬

‫ﻭ ﺩﻭﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻂ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺟﻬﺎﻥ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺣﺘﺎ‬

‫ﺍﺯ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ!‬

 ‫‪` ‬‬

‫»ﺷﻌﺮﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ«ﺳﺖ‬

‫ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩﺍﻡ ﻛﺮﺩ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۹ /‬‬

‫ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﮔﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬

‫» ﺗﺎ ﺁﺯﺍﺩﻡ ﻧﻜﻨﻢ‬

‫ﺁﺯﺍﺩﻡ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ«‬

‫ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪ!‬

‫ﺷﻮﺭﺷﻲﺍﻡ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻢ‬

‫ﻭﻟﻲ ﻗﻮﻝ ﻣﻲﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ‬

‫ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬

‫ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﻜﻦ ﻣﺮﺩ!‬
‫ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩﺍﻱ‬
‫ﻭ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﻱ‬
‫ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻭﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ‪ ...‬ﻣﻲ ﻛُﺸﻲﺍﺕ!‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۰ /‬‬

‫ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎ‬

‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‪ ‬ﺷﻤﺎ ﻫ‪‬ﻞ ﻣﻲﺩﻫﻢ‬

‫ﺁﺭﺍﻡ‬

‫ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺕ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻱ‬

‫ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼ‪‬ﻨﮕﺖ ﺩﺭ ﻣﻲﺭﻭﻡ!‬
 ‫‪` ‬‬
‫ﭼ‪‬ﺮﻧﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ‪:‬‬

‫ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﮔﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ‬

‫ﻭ ﻣﻦ‬

‫ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻢ‪:‬‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۱ /‬‬
 ‫ﻣﻦ ﺷﻨﻄﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻢ!‬ ‫ﻣﻦ ﺑ‪‬ﺮّﻩﻫﺎﻱ ﮔﻢ ﺷﺪﻩﻱ ﻋﻴﺴﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﺭﺍﻫﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻠﻤﺎﺕ‪ ‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ‪.‬‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۲ /‬‬

‫ﮔُﺮﮔﻢ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ‬

‫ﺗُﺮﻙ‪ ‬ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺭﺍ ﺗَﺮﻙ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭘﺎﺭﺳــﻲﺍﻡ!‬ ‫ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﺭﺩ‪ ‬ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻮﺳﻲﺍﻡ‬

‫ﺳﮓ‪ ‬ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻛَﻬﻒ ﺭﻭﺯﻱ ﭼ‪‬ﻨﺪﺍﻡ‬

‫ﭘﺴﺮﻡ!‬ ‫ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﭘﺪﺭﻡ‬

‫ﭘﺴﺮﻡ‬ ‫‪ -‬ﭘﺴﺮﻡ ﭘﺴﺮﻡ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﻣﻦ ﻗﻮﭺِ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﺟﻬﻨّﻤﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﻛﻤﻲ ﻣﺴﺘﻢ‬ ‫ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻛﻴﺴﺘﻢ؟‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺧﻪ ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺳﺎﻧﭽﺰ ﺍُﻛﺘﺎﻭﻳﻮ ﻓﺮﺍﻧﺴﻴﺴﻜﻮ ﺍﻳﺮﻧﺌﻮ ﭘﺎﺯ‬

‫ﻣﺘﺨﻠﺺ ﺑﻪ ﺷﻨﻄﻴﺎ ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮِ ﺧﺪﺍ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۳ /‬‬

‫ﻣﻦ ﮔﺎﻭِ ﺷﻨﻄﻴﺎ ﻫﺴﺘﻢ!‬

 ‫ﻣﺎﻳﺎﻛﻮﻓﺴﻜﻲ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۴ /‬‬

‫ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻨﺎﺭِ ﺍﻳﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎﻱ ﻻﻛﺘﺎﺏ‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﻲﺍﻓﺘﻢ‬

‫ﻭ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺍﺻﻼ‬

‫ﻛﻪ ﻗﻔﺴﻪﻱ ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ!‬

‫ﺑﺎﻝِ ﻛﺒﻮﺗﺮﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻨﻮﻳﺲ‬

‫ﻛﺠﺎﻱ ﻗﻠﺐِ ﻣﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﻠﻪﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ‬

‫ﻛﺠﺎﻱ ﻗﻠﺐ ﻣـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

 ‫‪` ‬‬

‫ﺧﻮﺩ ﻛُﺸﻲ ﻣ‪‬ﺪﺭﻥ‬

‫ﺭﮔﻬﺎﻱ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﻗﻄﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۵ /‬‬

‫ﻛُﻼﻫﻢ ﺳﻜﺘﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬

‫ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎﻱ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﺧﻤﻴﺎﺯﻩ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬

‫ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺏ ﺳﺮ ﻧﺨﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦﻫﺎﻳﻢ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺯﺩﻧﺪ‬

‫ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﺟﻴﺐِ ﭼﭙﻢ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪﺍﻣﻢ‬

‫ﻛﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ‬
 ‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ!‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﻛﻪ ﺩ‪‬ﻛﻤﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ‬

‫ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻣ‪‬ﺮﺩ‬

‫ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭﻡ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۶ /‬‬

 ‫‪` ‬‬

‫ﻛﻴﻮ ﻛﻴﻮ ﺑ‪‬ﻨﮓ ﺑ‪‬ﻨﮓ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۷ /‬‬

‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎ‬

‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﺭﺍ‬ ‫ﺍﺯ ﺷﺐ‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎ‬

‫ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬

‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ‬

‫ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﺩﻡ‬

 ‫ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ‬

‫ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩ‬

‫ﻭ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ‪ ‬ﺻﺒﺢ‬

‫ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﻥ ﻣﻲﺭﻓﺖ‬

‫ﻛﺴﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﺧﻤﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﻚ ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۸ /‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ‬

‫ﻭ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻗﻄﻌﺎ‬

‫ﻛﻪ ﺯﺧﻢ‬

‫ﻧﻤﻚ ﺯﻧﺪﮔﻲﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺴﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡ ﺯﺧﻢ‬

‫ﻣﻲﭘﺎﻧﺸﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎ!‬
 ‫‪` ‬‬
‫ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﻧﻪﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻢ‬

‫ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﻧﻪﻱ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎﺭ ﻣﻲﺯﺩﻡ‬

‫ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﻧﻪﻱ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ‬

‫ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻡ‬

‫ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ‪ ‬ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۱۹ /‬‬

‫ﺩﻭﺩ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪...‬‬
 ‫ﺻﺎﺩﻭﻍ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۰ /‬‬

‫ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﻩ‪ ،‬ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ‪ ...‬ﻳﻮﺍﺵ‪ ...‬ﻳﻮﺍﺷﺘﺮ‬

‫ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻔﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻜﻨﻲ ﭘﺴﺮ!‬

‫ﺍﻳﻦ ﺯﺧﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻛَﻨﺪ‬

‫ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﺧﻤﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬

‫ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﺧﻤﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻨﻮﺯ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺭﺍﺣﺘﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ!‬

‫ﺁﺧﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﺵ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺣﺘﺎ ﺟﻴﺮﺟﻴﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﻭﺍﻳﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺭﺍ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻜﺮﺩﻡ‬

‫ﻣﻌﺮّﻓﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪:‬‬

‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺩﻱ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﻍ‬

‫ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺟﺴﺪ ﺍﻳﻦ ﻟﻜّﺎﺗﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻳﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۱ /‬‬

‫ﻟﻜّﺎﺗﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲﺍﻡ‬

‫ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻣﻴﺪﺵ‬

‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺭﺟ‪‬ﺎﻟﻪﻫﺎﻱ ﻣﻘﻮ‪‬ﺍﻳﻲ!‬

‫ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻭ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪...‬‬

‫ﻭ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻨﻮﺯ‪...‬‬

‫ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮﻛﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬

‫ﻣﺪﺍﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ ﻭ‪ ‬ﻣﻲﺗﺮﺍﺷﺪ‬

‫ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺭﻡ ﻭ‪ ‬ﻣﻲﺗﺮﺍﺷﻢ‬

‫ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺭﻡ ﻭ‪ ‬ﻣﻲﺗﺮﺍﺷﻢ‬

‫ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺭﻡ ﻭ‪ ‬ﻣﻲﺗﺮﺍﺷﻢ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۲ /‬‬

 ‫‪` ‬‬

‫ﻫ‪‬ﺸﺪﺍﺭ‬

‫ﻫﻤﻪﺍﻡ ﺭﺍ‬

‫ﺩﺍﺭ‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۳ /‬‬

‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﺗَﺮَﻡ‬

‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺯﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﻨﻬﺎﻩ‬

‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻻ ﺳﺖ‬ ‫ﺯﻣﻴﻦ‬

‫ﻭ‪ ‬ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ‪ ،‬ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟!‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻲ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻗُﻠّﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺒﻠﻌﻢ ﻭ‪ ‬ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ‪ -‬ﺭﻭﺷﻦﺍﻡ‬

‫‪ -‬ﻛﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻲ ﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﺨﺖ ‪ -‬ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﻋﻴﻦِ ﺑﺎﺯ‬

‫ﻭ‪ ‬ﺻﺪﺍﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﺯ ﺗﻪﺍﻡ ﻣﻲﺁﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺍﺩﺍﻣﻪﻱ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺮِ ﺧﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۴ /‬‬

‫ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻲﺍﻡ ﻣﻲ ﻣﻴﺮَ‪...‬‬

‫ﻧﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﻣﻴﺮﻡ؛‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﻱ ﻫﻤﻪﺍﻡ‬

‫ﻣﻮﺭﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮﻡ‬

‫)ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ‪ ،‬ﻣﻲﺭﻭﺩ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺍﺟﺪﺍﺩﻱﺍﺵ‪ ،‬ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ‬

‫ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ ﻭ‪ ‬ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥِ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪(:‬‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﭘﺎﺷﻴﺪ!‬

‫ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺗﺎﺑﻮﺕﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﺪ‬

‫ﻭ‪ ‬ﺯﻭﺩ ﮔﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﮔﻢ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ‬

‫ﺩﺭﺧﺖﻫﺎﻱ ﺍﻧﺎﺭ‬

‫ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﻴﺪﻩﺍﻧﺪ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۵ /‬‬
 ‫ﻏﺰﻟﻲ ﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻦ‬

‫ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭﺍﮊﻩﺍﻱﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻱ ﺧﻮﺍ‬ ‫ﻗﻠﻢ‪ ،‬ﺭﻭﻱ ﺧﻄﻮﻁ ﺑﻲ ﻋﺎﺑﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۶ /‬‬

‫ﻛﻠﻤﺎﺕ‪ ‬ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺍﺧﺬﻩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻫ‪‬ﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ‪ ‬ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬

‫ﻡ ﺑﺎﺯ ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻮ‬ ‫ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻗﺎﻣﺖ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪﺍﻡ ﺑﺎ ﭼﺸـ‬

‫ﺁﻥ ﺷﺒﻲ ﻟﻮ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ‬ ‫ﺩ‪‬ﻛﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪" :‬ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﺁﻣﺪ"‬

‫ﺑﻲ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ‪ ‬ﺑﻪ ﻧﻮﺍ‬ ‫ﺳﻘﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺍﺵ ﺁ‬

‫ﺯﻳﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ! ﺣﺎﻻ ﺁﻥ‬ ‫ﺩ‪‬ﮔﺎﻥ ﺑﻲ ﺑﺨﺘﺶ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻭ‪ ‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﺭﺍﺯﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ‬ ‫ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻣ‪‬ﺮﺩﻩﺍﻧﺪ‬

‫ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺮﺯ ﺩﺭﻳﺎ ‪ -‬ﻭ‪ -‬ﮔﻢ ﺷﺪﻥ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﻭ‪ ‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻤﺎﻥ‬

‫ﺑﻪ ﺯﺧﻢﻫﺎﻱ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ!‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻭﻳﻢ؛ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
 ‫‪` ‬‬
‫ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭﻟﻲ‬ ‫ﺷﺎﻋﺮﻱ ﻛﻪ ﻗﻠﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ‬

‫‪.............................................‬‬ ‫ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ‪ ‬ﻗﻠﻤـــــــ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ‬

‫ﺽ ﻗﻠﻢ ﺑﺘﺮﻛﺪ ﻭ ﺣﻴﺜﻴﺘﻢ ﺭﺍ ﻟﻜّﻪ ﺩﺍﺭ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑ‪‬ﻐـ‬

‫ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻤﻴﺮﻡ! ﻓﺮﺩﺍ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﻱ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧـ‬ ‫ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﭘﺎ ﺭﻭﻱ ﺩﻟﻢ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﺩﻳﺪﻱ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﺩ‪‬ﻩ ﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﺮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ‬ ‫ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮﻳﺰ؛ ﻣﻦ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۷ /‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۸ /‬‬

‫ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﺄﺱ‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺍُﺗﻮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺗﻨﻢ ﻛﺮﺩ‬

‫ﺑﻲﺁﻧﻜﻪ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﻡ‬

‫ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪﺍﻡ‬

‫ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻱ ﺷﻌﺮ ﻭﻟﻢ ﻛﺮﺩ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ‬

‫ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪﺍﺵ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﻣﻦ ﻋﻘﺮﺑﻪﻱ ﺑﺎﺯﻳﮕﻮﺷﻲ ﺑﻮﺩﻡ‬

‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺻﻔﺤﻪﺍﻱ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﺪﻡ‬

‫ﻧُﺖﻫﺎﻱ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﻣﻲﭘﺮﺍﻛﻨﻢ‬

‫ﻭ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺣ‪‬ﺒﺎﺏﻫﺎﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﻛﻪ ﺟﺰ ﺯﺍﻧﻮ‬

‫ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻐﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪.‬‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۲۹ /‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ‪ ‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ‬

‫ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ ،‬ﺯﺍﺭﻱ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ ،‬ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‪ ...‬ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ‪ .‬ﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔُﺮﺑﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ‪ ...‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‬
‫ﺩﻳﻮﺍﻝ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﻳﻮﺍﻟﺰ ﺧﻤﻴﺎﺯﻩ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬

‫ﻭ ﺗﻮ ﺻﺪﺍﻱ ﺗَﻚ ﺗَﻚ‪ ‬ﺁﺟﺮﻫﺎﻳﺶ‬

‫ﺣﺘﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻮﻱ!‬

‫ﻣﻲﺷﻨﻮﻱ؟‬

‫ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ‬

‫)ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺁﺭﺍﻣ‪‬ﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭ‪‬ﺩ(‬

 ‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪﻱ ﺻﻔﺤﻪ ﻫﻢ‬

‫ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ‬

‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻮﺻﻠﻪﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺳﺖ‬

‫ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪﻱ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ‬

‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺣﺎﻻ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺒﺎﺏﻫﺎﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ(‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۰ /‬‬

‫ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎﺩﺭﺗﺎﻥ ﻣﻲﺷﻮﻡ‬
‫ﻭ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺭﻭﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻮﭼﻪﻱ ﺑﻲﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺷﻌﺮﻡ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻗﻮﻝ ﺑﺪﻫﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ‬
‫ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲﺯﻧﻴﺪ!‬
 ‫‪` ‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮﺍ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﺍﻳﺖ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻝِ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻭ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﻢ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۱ /‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮﺍﻳﻢ‬ ‫ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟‬

‫ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬

‫ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲﺭﺳﺪ ﺍﺳﺖ ﺑ‪‬ﺮﺍﻳﻢ‬ ‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﺷﺎﻋﺮﻡ‬

‫ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺻﺮﻑ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﻢ‬ ‫ﺩﻟﻴﻞ‬

‫ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ!‬

 ‫ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻳﺎ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑ‪‬ﺮﺍ ﻭ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻳ‪‬ﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﻱ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﻣﮕﺮﻡ ﺍﺫﻥِ ﺩ‪‬ﺧﻮﻝ ﺩ‪‬ﻫﺎﺩ ﻧﺪﺍﺩ‬

‫ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ‬

‫ﺩﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۲ /‬‬

 ‫‪` ‬‬

‫ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۳ /‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﻳ‪‬ﻮﺍﺷﻜﻲ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ‬

‫ﻭ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻲ ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‬

‫ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷـﺗﻨﺶ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﺯﻧﺪ ‪ /‬ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ ‪/‬‬

‫ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ!‬
‫‪ -‬ﻣﺪﺍﺭﻙ ﻟﻄﻔﺎ"‬
 ‫ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻜﺎﺏ ﻓﻌﻞﻫﺎﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﺘّﻬﻤﻨﺪ‬

‫ﻭ ﺭﺩﻳﻒ ﺍﻭ‪‬ﻝ ﺍﻳﻦ‬

‫ﺍﻳﻦ ﺩ‪‬ﺧﺘﺮ‬

‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺳﺖ؛‬

‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻌﻞﻫﺎﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺳﻘﻂ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻧﺸﻮﺩ‬ ‫ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺒﺘﻼ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۴ /‬‬

‫ﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻢ ﻧﺒﻮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻻﺍﻗﻞ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺑﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻜﻨﻢ‬

‫‪ -‬ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲﺭﻓﺖ‪ :‬ﻫﻤﺴﺮﻡ‬

‫ﺷﻌﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻱ ﺟﻤﻌﻪ ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ‪ :‬ﺩﺧﺘﺮﻡ‬

‫ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩﻡ‪:‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ﻻﻗﻴﺪﻡ‬

‫ﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻔﻌﻮﻝ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺰﺍﺭﻡ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬

‫ﻧﺸﺪ!‬ ‫ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺒﺘﻼ ﻧﺸﻮﺩ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۵ /‬‬
 ‫‪Neshaani‬‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۶ /‬‬

‫ﻛﻮﭼﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬

‫ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ‬

‫ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪﮔﻲ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﭽﻪﮔﻲ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣ‪‬ﺸﺖ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻨﺪﻱ‪:‬‬

‫ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺳﮓ ﺯﺍﻳﻴﺪ‬ ‫ﺩﻳﺮﻭﺯ‬

‫ﺳﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﻫﺎﻱ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬ ‫ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫‪........‬‬ ‫ﻓﺮﺩﺍ‬

‫) ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻱ ﺷﻚ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩﺕ ﻛﻨﻲ (‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‪ /‬ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻲﺧﻮﺭﻡ‬

‫ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻮﺩﻛﻲﺍﻡ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻡ‬

‫ﺑﺰﺭﮔﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ‬

‫ﺳﻼﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬

‫ﺍﻳﻨﺠﺎﺵ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ؛‬

‫ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ‬ ‫ﺍﻣﻨﻴ‪‬ﺖ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۷ /‬‬

‫ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻲ ﺭﺍ‬

‫ﻣﻲﻛﻨﻨـ‬ ‫ﺑﺎﺯ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ‬

‫ﻛﻮﭼﻪ‬

‫ﺯﻳﺮ‬

‫ﻛﻮﭼﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻛﻮﺩﻛﻲﺍﻡ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‬

 ‫ﺣ‪‬ﺴﻦِ ﻳﻮﺳ‪‬ﻒ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۸ /‬‬

‫ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻲﺟﻬﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻴﻞِ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﺳﺖ!‬ ‫ﺍﮔﺮ ﮔﻢﮔﺸﺘﻪ ﺷُﺪﻳﺪ‬

‫‪ -‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ »ﻋﺰﻳﺰﻡ«‬

‫ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮﺩﻩﺍﻱ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻋﺰﻳﺰﻡ؟‬

‫‪ -‬ﻛﺪﺍﻡ ﻣ‪‬ﺮﺩ؟ ﻣ‪‬ﺮﺩ!‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﻭ‪ ‬ﻣﺮﺩ ﺧﻨﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺼﻞﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﺰ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻠﻜﻪ ﺍﻟﻴﺰﺍﺑﺖ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ‬

‫‪ -‬ﺑﺮﮒ !‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ ﻋﺰﻳﺰﻡ؟‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ »ﻣﺮﺩ«‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۳۹ /‬‬

‫ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻩﺍﻱ ﺑﮕﻮ ﻋﺰﻳﺰﻡ!‬

‫ﻣﻦ ﻋﺰﻳﺰ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻋﺰﻳﺰِ ﻣﺼﺮﻡ!‬

‫‪ -‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺩ‬

‫ﺩﺳﺘﺖ‪ ‬ﺗﻮﻱ ﺩﻣﺎﻏ‪‬ﺖ ﻧﻜﻦ ﺍﺣﻤﻖ‬

‫ﭼﺶ ﻭ ﭼﺎﻟﻢ‪ ‬ﺩﺭﺁﻭ‪‬ﺭﺩﻱ!‬

 ‫ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ؟‬

‫ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ ﻛﺴﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻌﺮﺵ ﺳﺮِ ﺳﺎﺯﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ‬

‫ﻭﻃﻦ!‬ ‫ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻲﺳﺎﺯﻣﺶ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۰ /‬‬

‫ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻲﺟﻬﺘﻨﺪﺍﻧﺪ‬

‫ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻮﺭ! ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺍﻳﻦ ﮔﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻥِ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻧﺪﻭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ!‬

 ‫‪` ‬‬

‫ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻛُﺸﺘﻦ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺷﻌﺮ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۱ /‬‬

‫ﺍﻧﺪﻭﻩ‪ ‬ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻋﺼﺮِ ﻛﺎﻓﻪﭼﺮﺍﻧﻲ‬

‫ﻇﻬﺮ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﻛﻤﺮﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻲ ﻧﻮﺍ ﺑﻨﺪﮔﻜﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮﺩﻡ‬

‫ﺍﺗﻮﻱ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻱ ﺗﻨﮓ ﺟﻤﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻮﻟﻲِ ﺑﺎﺩ‬

‫ﺗﻨﻔّﺲﻫﺎﻱ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ‬

 ‫)ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻌﺮ ﺗُﻒ ﻣﻲﻛﻨﻲ!(‬

‫ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﻲ ‪ /‬ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﺭﻱ ﺣﺮﻓﻲ ‪ /‬ﺣﺮﻓﻲ ﺩﺭﻱ ﻫﺮ ﺍﺯ ‪ /‬ﮔﺎﻫﻲ‬

‫ﻣﺎﻫﻲ!‬

‫ﺍﻧﻮﺷﻪﺍﺕ ﺑﺎﺷﻢ؟‬

‫***‬

‫ﺑﺎﺵ!‬

‫ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪﺍﺕ ﻣﺜﻞ ﻫﻨﻮﺯﺕ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۲ /‬‬

‫ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﻜﺮّﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ‬

‫)ﻗُﺮﺻﺎﺕ‪ ‬ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻃﺎﻗﭽﻪ‬

‫ﺳﺮِ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺨﻮﺭ ﮔُﻠﻢ(‬

‫ﺳﺮ ﺳﻄﺮﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻧﻘﻄﻪﻫﺎﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲﺍﻡ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮﺩﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺩﺭ ﺩﺍﻡِ ﻣﺮﺩﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﮔُﻠﻢ! ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ! ﻣﺎﻫﻢ! ﻗﻤﺮﻡ! ﻋﻘﺮﺑﻢ!‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝِ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ‬

‫ﻋﻘﺮﺑﻪﺍﻡ!‬

‫)ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻦُ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﺑِﻲ ﺑﻲ؟‬

‫ﺩﻳﺮﻡ ﺷﺪ!(‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۳ /‬‬

‫ﺩﻳﺮﻡ! ﻋﻘﺮﺑﻪﺍﻡ! ﻋﻘﺒﻢ! ﻃﺎﻗﭽﻪﺍﻡ! ﺑﺎﻏﭽﻪﺍﻡ!‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﺘﻪﺍﻡ‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻼﻣﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ‬

‫ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻼﻣﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ‪...‬‬

‫)ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻗُﺮﺻﺎﺕ‪ ‬ﻧﺨﻮﺭﺩﻱ ﻛﻪ‪(...‬‬

 ‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪﻱ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺭﭼﻪﻫﺎﻱ ﺗﻮﻱ ﻗﻮﻃﻲ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻣﻲﺷﻮﻡ‬

‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ!‬

‫ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻥﻫﺎﻱ ﺟﻤﻌﻪ‬

‫ﻛﺎﻓﻪﺍﻱﺍﻡ‬

‫ﻗﻬﻮﻩﺍﻱﺍﻡ‬

‫ﻛﻤﺮﻧﮓ‬

‫)ﺍﻳﻦ ﭼِﺸﺎﻡ‪ ‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺳﺒﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻭﻥ ﻟﻌﻨﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟(‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۴ /‬‬

‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ!‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻣﻮﺭﭼﻪﻫﺎ ﺭﻧﮕﻲﺗَﺮَﻡ‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪﺍﻡ ﺟﻤﻴﻠﻪ ﻣﻲﺭﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮِ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻗُﺮﺻﻬﺎﻳﻢ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻡ‬

‫ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﺑﺎ ﺳ‪‬ﺮﻛﺸﻬﺎﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲِ ﻣ‪‬ﺮﺩ‪‬ﻡ‬

‫ﻣ‪‬ﺮﺩﻡ‬

‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ!‬
 ‫‪` ‬‬

‫»ﻻ«ﻱ ﻏﺰﺍﻟﻪ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۵ /‬‬

‫ﺑ‪‬ﻤﺒﻬﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻛﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪/‬‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺬﺍﺭ ‪ /‬ﺑﺮﻭ ‪ /‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ!‬

‫ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ‪ ‬ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺪﻭﻥ ﺳﻴﺐ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎﻳﺶ ﺍﻳﺪﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪/‬‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮕﻴﺮ ‪ /‬ﺑﺨﻮﺍﺏ‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ‬

 ‫ﺷﺎﻧﺲ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﭘﺎﺭﺱ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬

‫ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻛﺎﺭ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺩﺍﺭﻡ‪.‬‬

‫ﺩﺳﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻏﺰﺍﻟﻪ ﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻲ!‬

‫ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ...‬ﺗُﻒ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۶ /‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪ /‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﻭ‬

‫ﺑﺬﺍﺭ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ‪ /‬ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻫﺎﻡ ﺗﻨﻬﺎﻡ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻏﺰﺍﻟﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻡ‬

‫ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺠﺮّﺩﻱ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﻭ‪ ‬ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﮔﺸﺘﻪﺍﻡ‪:‬‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺣﻞ ﺟِﻨﻴﻔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺟﺰﻳﺮﻩﻱ ﭘﮕﺎﻩ‬

‫ﺍﺯ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻛﻴﺪﻣﻦ – ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻮﺍﻱ ﺷﺮﺟﻲ ﻣﺎﺭﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎ ﺩﺍﺷﺖ –‬

‫ﺗﺎ ﺧﻠﻴﺞ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺁﻳﺪﺍ‬

‫ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻪﻫﺎﻱ ﺁﻧﺠِﻠﻴﻨﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻠّﻪﻫﺎﻱ ﺯﻭﻳﺎ‬

‫)ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺧﺴﻮﻑ ﺍﻧﻮﺷﻪ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﺑﻮﺩﻡ(‬

‫‪ ...‬ﺍﻣﺎ ﺑﺨﺸﻜﺪ ﺩﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۷ /‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻡ‬

‫ﺷﺒﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺸﺐ‬

‫ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎﻱ ﻏﺰﺍﻟﻪ ﺭﻓﺘﻢ‬

‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺩﺭ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺳﻴﺐ ﺗﻌﺎﺭﻓﻢ ﻛﺮﺩ‬

‫ﺩﺳﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻏﺰﺍﻟﻪ ﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ‬

‫ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪،‬‬
 ‫ﻫﻲ!‬

‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺭﺍ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻨﺪ‬

‫ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﻲﺭﻭﺩ ﺑﺎ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎﻳﺶ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ‪ /‬ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﺪ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۸ /‬‬

 ‫‪` ‬‬

‫ﻗﻄﻊ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۴۹ /‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺑﭽﻪﻱ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﺒﻮﺩﻡ؟‬

‫ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﺳﻄﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺍﺕ ﻭ‪‬ﺭ ﺭﻓﺘﻢ‬

‫ﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻧﻘﻄﻪﻱ ﺣﺴ‪‬ﺎﺱ ﺍ‪‬ﺳﻤ‪‬ﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ‬

‫ﺍﺯ ﺑﻨﻔﺶ ﺑﺪﺵ ﻣﻲﺁﻣﺪ! ﻧﻪ؟‬

‫ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻱ‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻻﻱ ﺗﻮ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ‬

 ‫ﺧﻠﻮﺕ‪ ‬ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺑﻠﻮﻍ ﺗﻮ ﺷﻠﻮﻍ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﺷﺐ‬

‫ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻲﻛﺸﻢ‬

‫ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻧﺪﻳﺪﻩﺍﻡ ﺩﺧﺘﺮ!‬

‫ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻲ ﺟﻴﻎﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﻔﺶ ﺑﻜﺶ‬

‫ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵۰ /‬‬

‫ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‬
‫ﺳﻘﻮﻁ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ!‬

‫ﻓﻜﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﺖ!‬ ‫ﻣﻮ ﻻﻱ ﺩ‪‬ﺭﺯ‪‬ﺵ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻲﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﻱ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻲ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ‬

‫ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﺎﻻ ﺭﺳﻴﺪﻩ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻢ‬

‫ﻳﻚ‪ ،‬ﺩﻭ ﺩﻭ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﻪ ﺳﻪ‬

‫ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺺ ﻋﻀﻮ‬ ‫ﺯﻥ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵۱ /‬‬

‫ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﻧﻔﻮﺫﻱ‬ ‫ﻣﺮﺩ‬

‫ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻠﻲﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﻥ ﺍﺯﺷﻜﺎﻑ‪ ‬ﺣﺰﺑﻲ ﺁﺏ ﻣﻲﺧﻮﺭ‪‬ﺩ‬

‫ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻱ‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﻦ‬

‫ﺗﻤﺎﻡ‪ ،‬ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺯﻥ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻭﺍﺣﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻭﺍﺣﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﻥ‬

‫ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩ‪‬ﺵ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺯﻥ؟‬

‫ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ‬

‫ﻓﺎﺭﺳﻲِ ﻣﻦ ﻓﺎﺭﺳﻲِ ﻣﻦ ﻓﺎﺭﺳﻲِ ﻣﻦ‬

‫ﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﻋ‪‬ﻨﻒ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺯﺑﺎﻥِ ﺗﺠ ْ‬

‫ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺣﺮﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬

‫ﺗَﻜﻴﺪﻩﺍﻡ!‬ ‫ﻛﻪ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺗَﻜﻲ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻡ!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵۲ /‬‬

‫ﺧﻮﺍﺏِ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮﺭﺍﻙ‪ ‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ‬

‫ﻓﺎﺭﺳﻲ‪ ،‬ﺭﻭﺳﭙﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺷﺎﻋﺮ!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺖ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺍﺳﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺯﻥ‬

‫ﺍﺳﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﺯﻧﺪﮔﻲﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮﮒ‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻔﺒﺎﻱ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻡ‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦِ ﺍﻣﻀﺎﻱ ﺗﻮ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ!!‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵۳ /‬‬
 ‫‪Orgasm‬‬

‫ﻭ ﻣﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺍﺕ ﻧﺒﻮﺩﻡ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵۴ /‬‬

‫ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺍﺕ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﻡ!‬

‫ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻋﺮﻭﺳﻚ ﺑﮕﻴﺮﻡ‬

‫ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﻨﻲ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ‪ ‬ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻲﺍﻧﺪﺍﺯﻡ‬

‫ﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ؟‬

‫ﺑﻲﺍﻧﺪﺍﺯ!‬

‫ﻭ ﺍﺯ ‪ /‬ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺧﺘﺮﻡ‪ ،‬ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﻢ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ ،‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻜﺸﻢ؛‬

 ‫‪` ‬‬
‫ﺣﺎﻻ ‪ /‬ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻛﻦ‬

‫ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻡ ﻛﻦ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻲﺁﻳﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺁﻱ ﺍﻡ‬
‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‬

‫)ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻦ!‬
‫ﻧﺸﺮ ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺭﺿﺎ ﺷﻨﻄﻴﺎ ‪۵۵ /‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﻛﻢِ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ(‬