!

1#)%#(&.*#23&

!"#!$%&'()*+&!,-.!/%)0!!

Artsen geven erom, maar zijn niet op hoogte

Dokters weten niet wat de kostprijs is van de zorg die ze leveren, zo luidt de conclusie van twee recente Amerikaanse studies. Nochtans blijken ze wel degelijk om het kostenplaatje te geven. Hen beter inlichten over de prijs van hun handelingen, zou dus een inke besparing kunnen opleveren voor de gezondheidszorg.
signaal dat chirurgen een betere toegang tot informatie over de verschillende prijzen van orthopedisch materiaal moeten krijgen en aangemoedigd moeten worden om de prijs van de geleverde zorg binnen bepaalde perken te houden. die op voorhand informatie kregen voorgeschoteld over de kostprijs van de diagnostische bloedtests die ze aanvroegen, gingen een pak minder voorschrijven, bleek uit dat onderzoek. Het volume van aangevraagde tests daalde met 9% in vergelijking met de niet-ingelichte controlegroep, wat in dit geval een besparing van 400.000 euro met zich meebracht over de studieperiode van zes maanden. Er is een pak verspilling in de gezondheidszorg, reageerde dr. Leonard Feldman van Johns Hopkins University, omdat we geen idee hebben wat de kostprijs is van wat we doen. Amerikaanse gezondheidseconomen zien in de resultaten van beide studies een bewijs dat er op een relatief eenvoudige manier veel bespaard kan worden in de dure gezondheidszorg, namelijk door artsen correcte informatie te bieden over de behandelingen, de onderzoeken, het materiaal dat ze voorschrijven.

egin dit jaar verschenen de resultaten van een studie van Health Affairs naar de accuraatheid waarmee Amerikaanse orthopedisch chirurgen de kostprijs van medische implantaten kunnen inschatten (1). Opmerkelijk bij deze resultaten was dat slechts 21% van de 503 deelnemende chirurgen correct antwoordde. Een bijzonder laag percentage, zeker als men weet dat de onderzoekers ruime marges hanteerden; antwoorden binnen een range van 20% van het actuele bedrag, werden als correct beschouwd. De foute antwoorden varieerden van 1,8 keer de correcte prijs tot liefst 25 keer de werkelijke prijs van het materiaal. De respondenten waren nochtans niet van de minsten, ze werden geselecteerd uit zeven grote Amerikaanse academische centra, waaronder Harvard University, Mayo Clinic, Duke University en Washington University in St. Louis. In datzelfde onderzoek werd de chirurgen ook gevraagd of ze vonden dat bij de beslissing over het gebruik van implantaten

Tijs Ruysschaert
Referenties 1. Few surgeons know cost of devices they implant, survey nds. BMJ January 2014. 348:jan10_7g120 2. Impact of Providing Fee Data on Laboratory Test Order. JAMA Internal Medicine 2013; 173(10):903-908. Doi:10.1001/jamainternmed.2013.232.

en andere producten, er dient rekening te worden gehouden met hun kostprijs. Meer dan 80% van de respondenten antwoordde ja een opvallende discrepantie, zo vonden ook de onderzoekers, en een duidelijk

Dure onderzoeken?
De andere studie, uitgevoerd door Johns Hopkins University, verscheen in april van vorig jaar in JAMA Internal Medicine. Artsen

JS1143N

Prof. Frank Rademakers (UZ Leuven): Orthopedisten? Vreemd!

Ook in ons land beseffen artsen steeds beter dat cost containment noodzakelijk is, ziet prof. Frank Rademakers, cardioloog en toekomstig directeur Medische Technologie in het UZ Leuven. Hebben ze ook zicht op de kostprijs van wat ze doen? Ik denk van wel, toch zeker in die specialismen waar men duur materiaal gebruikt. Het probleem zit vooral bij de kleine repetitieve uitgaven.
et kostenbewustzijn verschijnt steeds nadrukkelijker op de voorgrond, bij instellingen maar ook bij artsen al zullen er altijd individuele verschillen zijn op dat vlak, vertelt dr. Rademakers. Dat besef proberen ziekenhuizen zelf ook aan te zwengelen bij hun personeel, bijvoorbeeld door in-house cursussen te organiseren over de kostenstructuur, afdrachten, de nomenclatuur Verrassend is dat natuurlijk niet, gezien de huidige economische context waarin almaar meer bespaard moet worden. Daar komt nog bij dat ziekenhuizen geen normale bedrijven zijn die dividenden uitkeren aan hun aandeelhouders. Wij werken
De Specialist 14-6 9 april 2014

met geld van de maatschappij, en de eventuele winst die we maken, herinvesteren we in extra personeel, extra onderzoek, extra logistiek, enzovoort. Iedereen die in een ziekenhuis werkt, heeft er dus baat bij om niet alleen goed werk te leveren en zo de inkomsten te maximaliseren, maar ook om de uitgaven te beperken.

Goedkoop maar repititief

Willen leidt echter niet automatisch tot kunnen, zo tonen de hierboven geciteerde Amerikaanse studies duidelijk aan. Om efcint om te kunnen gaan met de middelen, moet men onder meer de kostprijs

ervan kennen. Hebben Belgische artsen een goed zicht op wat hun medische handelingen kosten? Dat gevoel heb ik toch, zeker in de specialismen waar men met dure gebruiksgoederen werkt. Dan denk ik in de eerste plaats aan orthopedie en cardiologie, waar implantaten vaak enkele duizenden euros kosten. Als men zon duur implantaat gebruikt, ben is men als arts wel degelijk bewust van wat zoiets kost, voor de maatschappij n voor de patint, aldus de cardioloog van het UZ Leuven. Mij lijkt het gevaar voor onnodige uitgaven en dus verspilling vooral te zitten in de kleinere repetitieve uitgaven. Artsen slaan daar niet altijd veel acht op, want het kost op zich toch niet veel, maar als men die kleine bedragen aan het einde van de dag met 200 vermenigvuldigt, dikt dat toch aan. Dat aanvoelen van dr. Rademakers strookt evenwel niet met de studie die in de BMJ verscheen. Daar waren het net de orthopedisten die amper wisten wat hun materiaal kosten. En dat is inderdaad opvallend,

geeft hij toe. Het waren nochtans niet de minste instellingen die onder de loep werden genomen. De enige mogelijke verklaring die ik zie, is dat het over grote onderzoeksinstellingen gaat, waar men bepaalde dure materialen in een studiecontext gebruikt en de directe kostenfactor minder relevant is. Ook het UZ Leuven is een grote researchinstelling. Ziet Rademakers parallellen? Niet meteen, neen, klinkt het. Wat in een universitaire instelling wel speelt, is dat de meeste artsen er gesalarieerd zijn in tegenstelling tot in de meeste andere ziekenhuizen. Het feit dat ze een loon krijgen, kan ervoor zorgen dat artsen zich minder verantwoordelijk voelen voor de balans van het ziekenhuis. Wie zelf instaat voor zijn eigen inkomsten en uitgaven, is nu eenmaal meer geneigd om daar extra op te letten. Dat geldt toch ook voor huishoudens?

JS1143BN

T.R.
www.despecialist.eu