LUCIA

KAJ LA BLUA PLANEDO

Marina Jurg Maribel Prez

Marina Jurg

LUCIA KAJ LA BLUA PLANEDO

kun ilustraoj de Maribel Prez

Antaparolo de tradukinto en la anglan: ------------------------------------------------------------...Mia nomo estas Anne Agnew kaj mi loas en Katalunio, Hispanio. Nederlanda amikino kaj najbaro, Marina, skribis ravan malgrandan libron nomita Lucia kaj la Blua Planedo, pri la vivo kaj morto de sia filino, Lucia. Lucia naskiis kun metabola malsano, peroksisoma perturbo kaj la prognozo havi tre mallongan vivon. i vivis 10 jarojn (1997- 2007) en la familia bieno i tie en antaaj Pireneoj. Fizike i estis profunde invalida, kun la mensa kapableco de unu monat-aa bebo, Sed, el la vidpunkto de ia familio, Lucia funkciis je multaj malsamaj niveloj kaj, vivante kun i, ili rimarkis ke estis io pli en ia vivo ol kio verajnis. La rakonto de la vivo de Lucia estas skribita kiel feino-rakonto, la rakonto de princino naskiinta sur malproksimega planedo. Princino Lucia adis pri bela blua planedo, Tero, kaj deziris viziti nin anta ol nia polucio igus in griza. Spite al tio, kion diris ia patro ke la diferencoj inter la planedoj igus in nekapabla vidi, adi a e movii, sur la Tero, iuokaze i decidis veni ...

Anne Agnew

Esperantigis: Joan Inglada Roig

Lucia vivis

dek jarojn, sufie pli da tempo ol ni iam ajn

revis. Sed por mi ia vivo estis apena mallonga blovo de pura aero, ar mi sopiris vivi kun i por iam. ia vivo estis nepenetrebla kaj tenera mistero. Dum la memoro estis forta kaj frea, mi deziris skribi pri i. Mia amikino Monique sugestis ke mi skribus feinan rakonton kio stimulis mian imagpovon. Kiam la libro estis finita, Maribel, la instruistino de Lucia forigis preska mil vortojn kaj ornamis in per belaj ilustraoj. Mia danko al amba kaj al iuj parencoj kaj amikoj kiuj havis la bonancon dividi la bluajn tagojn kun nia malgranda princino dum ia delikata vivo. Marina, la patrino de Lucia

Foje

estis bela princino kiu lois en tre malproksima planedo kaj kies pli

granda revo estis veturi en la Bluan Planedon: en la Teron. i adis paroli pri iaj riveroj, pri iaj lagoj kaj pri iaj senlimaj maroj, loko kun tiom da akvo ke i donis vivon al iuj specoj de arboj, plantoj, bestoj kaj homoj. Pro tio verajne oni nomas in la Blua Planedo, i pensis late. Sed la princino anka sciis ke la aferoj ne funkciis sufie bone, tie, en la malproksima Tero. Oni diris al i ke iaj loantoj dependis plene de la mainoj por fari ion ajn: labori, lavi, vojai, kuiri, paroli kaj e ludi. Tio postulis fabrikojn, kamionojn, oseojn, kio, kompreneble, produktis multan poluadon. Verajne finfine oni nomos in la Griza Planedo, i sin diris tre maloje. Kaj anta ol tio okazu, la princino avidis viziti tiun belan mondon. Tiel i decidis peti permeson al sia patro. La princino estis juna, sana kaj tre aventurema sed ia patro, la Reo, sciis ke vizito en la Bluan Planedon estus tre malfacila kaj danera. Mia karulino, vi povas veturi ien ajn vi dezirus, sed ne en la Bluan Planedon diris li, kun rea seriozeco. La princino rigardis sian patron per okuloj tre malojaj, tial la reo, kortuita, decidis kunvoki kunvenon kun la reoj de la kvar najbaraj planedoj por ke ili donu siajn opiniojn. Tiel organiziis granda vespermano kaj, je la fino, la princino povis koni la decidojn de la kvin reoj.

La plej maljuna

el la monarkoj leviis. En la manoambro

regis ektimiga silento. La princino ruliis nervoza en sia seo, balancis la krurojn kaj metis sian blondan hararon malanta siajn orelojn. Adiis seka tuso kaj, post longa pazo, tiu reo diris solene: La niaj sciencaj sauloj, la princino povus fari la vojaon en la Bluan Planedon Ekadiis gajaj kaj aprobaj krioj, kiam la reo aldonis: Kaj povus vivi tie Sed i ne povos movi propra-vole iun ajn parton de sia korpo, e la kapon. KIAL? Kriis la princinon, senesperigita. ar en la tero estas gravito kaj la aera komponao estas tute malsama al tiu sur nia planedo respondis tiu maljuna reo.

Tuj poste

parolis la dua reo:

Ni anka konsentas ke la princino povas fari tiun longan vojaon, sed bedarinde ni malkovris ke en la Blua Planedo i ne kapablos vidi ion ajn per siaj okuloj. Perlis larmo la la vango de la princino. Nek bluan akvon, nek kolorajn florojn, nek verdajn arbojn, nek brunajn montojn, nek blankajn nubojn Sed anta ol sekiis iaj larmoj, la tria reo jam estis preta paroli: Ni havas la rimedojn por ke la princino atingu la Bluan Planedon, sed ni malkovris ke tie iaj oreloj ne estos kapablaj percepti iun ajn sonon. La princino pensis ke i jam adis tion plej malbona. i povus realigi sian revon, sed sen movii, nek vidi nek adi. i supozis tiam ke kion povus aldoni la kvara reo estus sendube ion bonan. Sed ne estis tiel: Niaj scienculoj anka opinias ke la princino povas realigi tiun longan vojaon, sed ili estas konvinkitaj ke en la Tero ia cerbo ne evoluos normale kaj sekve i ne povos ridi, nek pensi, nek lernos paroli. Post mallonga kaj dolora silento, tiu respektinda reo darigis: Krome, la fortaj gravitaj stimuloj de la Tero kazos ke ia korpo spontanee kaj senkontrole skuos kaj ke i havos subitajn spirajn haltojn...

La princino

sentis kapturnon. ia espero ajnis

forblovii. io estis sono, neebla sono. i sin sentis nekapabla fari tiun vojaon en tiel rigoraj kondioj.

Tiam

ia patro staris, kaj, post rigardi in milde, diris al i:

Nun nur vi povas decidi u vi volas viziti la Teron. Pensu ke via restado tie estos tre intensa kaj malfacila, kvankam eble i estos anka mirinda kaj bela. Se vi decidas iri, vi havos tempon por ui la aojn, vi povos odori la parfumon de mil floroj, senti nekredeblajn sentojn, ui neatenditajn gustojn

Via homa familio

amos vin multe. Vi sentos ilian

felion kaj ilian malojon kaj vi instruos ilin esti konsciaj pri aliaj realaoj, ne, ar simplaj, malpli gravaj. Tra vi ili malkovros ke la plej granda ojo devenas el la eblo spiri profunde, mani sane, malstrei sin a dormi profunde. Kaj krome vi disvolvos alian senson, tiom intensan vivdeziron kiu faros vin senmorta. A preska senmorta, pro tio ke en tiu planedo io havas komencon kaj finon. Kaj iun tagon, kiam vi forlasos la Bluan Planedon por reveni i tien kaj okupi mian lokon sur la trono, vi konos la sekreton de kio vere estas grava. La princino rigardis sian patron per dankemaj okuloj kaj nur kapjesis. La sekvan tagon, la kosmo-ipoj estis pretaj por ke la kvar reoj reiru al sia planedo. Anka estis kosmo-ipo pretigita por la vojao de la kuraa princino, kiu finfine decidis viziti la malproksiman Bluan Planedon.

En Montsec,

la montaro de ger, e la sudaj Pireneoj en Katalunio,

vivis patisto kun siaj kaproj. Iun tagon li siestis sub granda verda kverko kiu donis al li ombron la varmegajn tagojn. Lia grego anka ripozis, ar i patiis ek de la sesa matene kaj nun la bestoj havis la ventron plena kaj la suno forte brilegis alte en la ielo. Subite la kaproj nervoziis. Adiis forta vento kaj fluoreskaj flugiloj alproksimiis rapidaj tra la ielo. La kaproj komencis salti teruritaj, kio tuj vekis la patiston, ar li iam gvate dormis por protekti sian gregon de sovaaj hundoj, agloj kaj serpentoj. Li rigardis supren kaj ridetis. Nur temis pri deltaplano kiu flugis tro malalte kaj pretis surterii us tie. Tuj, la piloto maltrankvile salutis permane. i timis esti denove persekutita de homo kun forkego, kiel okazis al i iam ajn antae en Anglio. Sed la patisto salutis in amike kaj la kaproj tuj fleksis siajn krurojn sur la herbo por ripozi iom pli. La piloto faldis rapide la deltaplanon kaj iris al la verda kverko kie estis la viro. i emis koni veran patiston, ar en sia lando jam estis malaperintaj. Post monatoj alvenis la vilaaj festoj. Jos, la patisto kaj Marina, la piloto, renkontiis denove kaj dancis la tutan nokton. Ili sin sentis feliaj, kaj decidis vivi kune en la montaro kie la aero estas pura kaj sana.

Iun printempan nokton

ili konversaciis kaj ridis sub la

ielo de la montaro Montsec kiam abrupte la steloj silentigis ilin kaj ili tuj sin sentis minusklaj sub la granda kaj nekonata firmamento. Subite, la steloj multobliis kaj unu el ili falis proksime de kie ili estis. Tiu nokto Marina sonis ke i naskos bebon. En la sekvaj monatoj, dum la grego patis tra la monto, la ventro de Marina iom post iom kreskis. Marina kaj Jos fantaziis pri kiel sana, forta kaj lerta estus ilia bebo, koncipita kaj kreskonta en tiu bela montaro. Ili estus iam kune kaj iaj unuaj ludiloj estus la kapridoj, la tonoj, la branoj kaj, kun la estontaj gefratoj, ili grimpus por seri perditajn kaprojn kaj foje e dormus sub la steloj.

La tempo pasis rapide. La forta vento de atuno blovis kaj la ielo estis tiel blua ke ajnis nekredebla; i estis impona, kiel la milda kaj rara movado kiun sentis Marina en sia ventro. En januaro alvenis la neo sur la montaron Montsec kaj, kune, anka la bebo.

Kiel

falanta kometo, la princino

alvenis surteren kaj tuj anta ol ia kapo tuus la plankon, la akuistino kaptis in. Bonega kaj tre rapida akuo! kriis la akuistino dum i metis la bebon en la brakojn de Marina. i estas belega kaj brila kiel la lumo. i nomios Lucia diris iajn gepatrojn vidinte unuafoje iajn okulojn. La brilaj okuloj de la princino rigardis kurioze irkaen. Mi povas vidi! i tio ne estas kion diris al mi en mia planedo i pensis felia. La unua afero kiun i vidis estis la granda rideto de Marina, kaj poste la afabla kaj observema rigardo de Jos. Malanta ili io estis blindiga blanka lumo. Kaj, u i tio estas la blua planedo? Kie estas la akvo kaj la blua ielo, la verdaj arboj kaj la brunaj montoj? pensis la princino seniluziigita. Iom poste, kiam i estis en la lito kun Marina, i tiu flustris al i e la orelo: Trankviliu, ni frue foriros hejmen. Tiam Lucia komprenis ke la blanka koloro kaj la intensa antisepsa odoro estis transiraj. Mi povas adi! La reoj eraris! i pensis surprizita.

Iom post iom

organiziis granda festo irka ia lito. La tuta familio

venis koni in, kaj tuj enamiis pro ia beleco. Lucia estis tre kontenta vidi tiomajn feliajn vizaojn kaj adi tiomajn entilaojn. io iris bone. Tamen nur estis problemo, i malfacile glutis kaj ne povis trinki la lakton.

Du tagojn

poste, eforia Jos venis kolekti ilin. Sed bedarinde Lucia ne

povis foriri, ar devis resti en glasa skatoleto por kontroli ian koron, ian spiradon kaj havigi al i la nutraon. Jos kaj Marina nur povis karesi sian filnjon duonhoron iutage. Kiam Lucia sentis iliajn manojn karesi in, i deziris teni tre forte kaj neniam delasi ilin, sed i ne kapablis, pro tio ke i havis neniun forton, nek en la brakoj nek la kruroj. Finfine la kuracistoj malkovris ke Lucia suferis gravan kaj malmulte konatan malsanon, kaj la viv-espero estis mallonga. iame i estus delikata bebo, suferanta konvulsiojn kaj spirajn problemojn. Kaj tio kio estas pli malbona estis ke la kuracistoj povis fari nenion por plibonigi ian viv-kvaliton Tiel, konklude, la reoj ne eraris. Lucia, ni iras hejmen kaj tie ni spiros la puran aeron de la monto! Diris Marina kun kor-inklino. Lucia vidis kiel la lipoj de sia patrino moviis, sed nur adis la fortan zumadon de miloj da abeloj dancantaj. us elirinte el la hospitalo Jos estis tiel felia kaj emociita kaj parolis tiel late al Lucia ke ia korpo subite forte ekskuis. Sed alvenis la momento koni la Bluan Planedon kaj liaj gepatroj karesis in kaj kisis in klopode malstrei iajn muskolojn. Nun Lucia vojais trankvila e la sino de Marina. i malkovris ion pli: i nur povis adi la fortajn kaj gravajn kriojn, kiel tiuj de sia patro. Poste i rigardis tra la ata fenestro kaj vidis kiel la urbo iom post iom vanuis, is finfine aperis la montoj.

Iun matenon,

Jos kaj Lucia ekskursadis tra la monto. i iris en

varmeta mantelo, pendanta de lia kolo. Jos rigardadis Lucia-n kaj uis pri ia trankvila rigardo. Li tre amis sian princinon. Lucia anka estis tre felia kun sia patro, pacienca homo kaj observanto kiu komprenis in tre bone. Kiam i singultis a havis ventro-doloron, li iam sciis kiel trankviligi in. La bluo de la ielo brilis en iaj okuloj kaj amba uis intense tiun momenton. Subite, io fariis nigra kaj Lucia seris aeron por spiri. iaj okuloj deturniis kaj ia korpo kuntiriis. i poste rimarkis multajn kisojn, karesojn kaj mildajn vortojn. i tiam fermis kaj malfermis la okulojn refoje, sed i jam ne povis vidi ion ajn. Kiam ili alvenis hejmen, iaj gekuzoj Jessica kaj Daniel atendis in por la bano. Jessica flegis in iam tre kor-inkline. Tiun tagon i in sekigis milde, in masais, surmetis al i la piamon kaj metis in sur la genuojn por spekti poste, iuj kune, videobendan filmon. Aaaaaaaaaaaahhhh murmuris Lucia. i ne vidis Jessica-n, nek adis la filmon, sed sentis pli ol neniam iujn el la emocioj de la momento..

Iun tagon

kiam Lucia praktikis siajn ekzercojn sur la genuoj de Marina, mem

rimarkis ion malsama, i rimarkis movadojn en la ventro de sia patrino. i atintus kure eliri por ekspliki la novaon al iuj aliaj, sed ne kapablis. Kaj us post ia unua naskitaga datreveno, naskiis, tre malgrandeta, ia frato ngel. Marina akompanis la infanojn preska iutage sur la montaron Montsec, kie estis ilia patro kun la kaproj, kaj kune ripozis kue apud la florplena rosmareno. Lucia adis la fortajn kriojn de ngel kiam li malsatis kaj liajn pepadojn kiam li estis sata. La tempo pasis kaj Lucia observis la ludojn de sia frateto. i sentis kiel la bastonoj moviis en la aero por asi aprojn, kiel tremis la tero kiam tiuj grandaj bestoj faladis sur la plankon Kuanta sur la monto i anka malkovris kiel la vento ludis kun la odoroj. ia nazo odoris la pinan, la timianan, la muskan kaj la rosmarenan aromojn. Lucia rimarkis kiel la monto dancis irka sin kaj sentis la sunradiajn brilon inter la folioj de la arboj. Iun postlernejan vesperon, ili promenis is tre belan lokon, ne tre for de la vilao. Verda angulo kiel oazo, kun pepanta fonto, io irkaita de la montaro Montsec. Aaaaaaaaaaaahhhh diris Lucia. i rimarkis ke i tiu estis la perfekta loko por la domo de siaj revoj, ampleksa loejo kaj sen tuparoj por ne stumbli, kun facila enirejo kaj sufie lara balustrado por pendigi hamakojn. ngel plene konsentis kaj entuziasme aldonis: i tie estas multe da spaco kaj pajo povos alporti siajn kaprojn, tiel ke ni iutage nin vidos.

Tuj kiam

ili aetis la bienon, ili plantis fruktajn

arbojn kaj vitejon, ili kultivis grandan legomardenon apud la fonto kaj konstruis ampleksan gregejon por la kaproj. Ili poste komencis konstrui la hejman palacon, sed anta ol ili finis in, Lucia denove malkovris novan vivon en la ventro de sia patrino. Marco kreskis kun la kaproj en la bieno. La unuaj naskitaj kapridoj tie havis lian saman aon, kvankam li ne multe atentis ilin, ar li preferis dormi apud Lucia. iam estis la du infan-veturiloj kune, en la gregejo, en la legomardeno kaj en la nova domo. Kiam Marco komencis kvarpiediri portis al Lucia ion kion li trovis en siaj esploriradoj kiel helikojn, sablon, bombon-stangetojn... Iun tagon ngel diris al siaj gepatroj ke la infanoj de la lernejo demandis lin pri tio kio okazis al Lucia, kaj ke, ekde tiu simpla demando, li rimarkis ke sia fratino diferencis. Nun estis surprizita kaj kontenta pro tio ke Marco sciis kvarpiediri, ridi kaj balbuti vortojn.

La someraj

monatoj estis la plej bonaj. Ili oftis en la

naejon, kie i flose malstreis sin kun sia kapo sur plenblovebla kuseno kaj faris sulkojn en la akvo kiel motorboato. Lucia anka uis la atunajn ruecojn kaj oranecojn kaj la vintran blankecon, kvankam tiam i kutime malvarmiis. Bonance ke iam alvenis la verda kaj frea printempo, kun la kantoj de la kukolo kaj la najtingalo. Iliaj vibrantaj frumatenaj koncertoj konsolis Lucia-n.

Tiel,

la sezonoj iom post iom pasis kaj, kun

ili, la jaroj kiujn Lucia elspezus kun sia familio.

e ili

la manoj iam estis festaj. Ili pasis senhaste, parole kaj

gustume pri la legomardenaj produktoj. Ili iuj same manis, kvankam piste por Lucia sidanta sur sian tronon: la genuoj de Marina.

Post vespermani,

i invitis ilin promeni tra la

stelaro. En la febla lumo de la nokto, Lucia kaptis la manon de Marina, i tiun de Jos kaj li tiujn de ngel kaj Marco. Kaj pli rapide ol raketa rajdo, ili flugis kaj turniadis tra la ielo. Tiam, ger kaj la montaro Montsec iis malgranda punkto proksime de la Mediteraneo kaj, tuj, la Blua Planedo iis nur malgranda pilko. Malpezaj kiel plumoj oje rondveturis kaj desegnis figurojn. Ili ne timis, kaj, gviditaj de Lucia, alvenis is la Granda Ursino kaj la Polusa Stelo. Kiam la knaboj dormemis, Lucia portis ilin iujn denove hejmen, kaj ili surteriis milde en siajn litojn.

Tri tagojn

semajne, Marina aris la infan-veturilon en la malantaan

parton de la ato. La infanoj kuris kun siaj tornistroj por supreniri unue. Unue Lucia! diris Marina. i tiam metis Lucia-n en ian mantelon en malantaan sidlokon, ngel sidiis eflanke kun la piedoj de Lucia sur siaj genuoj kaj Marco supreniris antaen sur sian seeton. Ili tri iris al la lernejo kaj la kampara odoro miksiis kun tiu de la krajonoj, la ciferoj kaj la literoj. Kaj por Lucia kun la novaj odoroj de la papero, la farbo kaj la gluo. Kiam i atingis sian lernejon, en Balaguer, supreniris la ramplon kaj en la eniro atendis in iaj kunuloj. Lucia eestis la klason de la nuboj. Klaso kun korka planko, koloraj spongoj, kusenoj, kaj kurtenoj en la enirejo kiuj tiklis la vizaon. Iujn tagojn i laboris per siaj manoj kaj siaj piedoj ar oni devis pentri kaj sperti per farbo, rultonoj, folioj, koloraoj, kafo, faruno... Aliajn tagojn i balanciis, turniradis kaj moviis super la nuboj, vojais en trajno, en ato a sur heliko. Sed i ne revis, i laboris kaj faris siajn ekzercojn. i poste preparis plenan glason de suko dum sentis la vibron de la premilo. i estis bonega kaj, kun sukero, ankora pli bona. i anka sportis. Vestita per sia sport-kostuma uniformo, i partoprenis en iuj kuradoj per sia rapida rulseo.

La lernej-teatra verko

estis la plej bona parto de la teama

laboro. Kiel iujare, la gepatroj, la gefratoj, la geavoj kaj la geamikoj sidis sur la mildaj veluraj sidlokoj. Oni elaltis la lumojn kaj enaltis la fokusojn. La orkestro ekludis, dum iu voo rakontis la historion kaj la aktoroj aperis en la scenejon. Lucia serpentumis en "La Gulliveraj vojaoj" kaj eliris en la scenejo kun sia pupo. i estis tre atenta, ar i sciis ke i tiu tago estus unu el siaj lastaj tagoj en la Blua Planedo. Post la granda aplado de la publiko, iaj fratoj fiere portis la efrolulinon en la aton. Sed Lucia estis tre laca, ia koro kaj iaj pulmoj jam ne povis labori pli. Iun vitran nokton, dum i varme dormis inter siaj gepatroj, i milde foriris el la Blua Planedo. Kiam Marco iris al la lito de siaj gepatroj, li kredis ke Lucia dare luktis kontra la aproj, sed ngel tuj rimarkis ke Lucia esis ludi por iam. Eliris la suno kaj la tuta montaro Montsec vekiis kun la novao pri la foriro de Lucia. Alvenis la momento adiai. La blankaj rozoj, la paperaj manoj, la desegnoj, la larmoj, diris ion:

Adia, sed iam kunaj

Tio kion unue

faris la princino reveninte en sian planedon

estis kure eti sin en la brakojn de sia patro. Subite, rigardante sian sopirintan filinon, la reo rimarkis la malojon en ia vizao. La princino diris al li: Jes pajo, estas tre bele reveni hejmen, sed mi jam tiom sentas ilian mankon i estas tute normala pro tio ke vi estis tiom felia kun ili respondis al i ia patro. Sed ne maltrankviliu, vi vivas en ili. Ili memoros vin per la odoro de la floroj, per la steloj de la nokto kaj per la bluo de tiu akvo kiun vi tiom amis; hejme, en la lernejo, en Montsec, en Nederlando iuj pensos pri vi kun gajeco kaj dare sentos vian dolan silenton. La vortoj de ia patro provokis grandan rideton e sia bela vizao kaj jam la princino komencis entuziasme paroli pri siaj fratoj: Ili estis miaj plej bonaj amikoj. Mi lasis ilin fari kuradon per mia infanveturilo, ar kiam mi fartis malbone, ili lasis min trankvila kaj flegis min. Kaj tio pli grava, ili sciis atendi

Sen halti

nek por spiri, i dare parolis pri siaj lernejaj amikoj, pri la

ekskurso al ia domo por vidi la kaprojn kaj gustumi ilian lakton, pri la afrikaj tamburoj kiuj vibrigis sian koron... Poste, iom pli maloja, i aldonis: Sed surstrate la homa konduto estis malsama. La homoj rigardis min strangmaniere kaj iliaj okuloj sekvis min is ili ne povis turni pli la kapon. u vi opinias ke ili sciis ke mi estis el alia planedo?". Al tio la reo respondis: Ne. Kaj verajne ili nek komprenis kiel vi uis pri la gustoj, pri la odoroj, pri la lumo de la suno, pri la sana aero de la montaro kaj, efe, pri la kompanio de tiuj kiuj amis vin Vi vivis grandajn spertojn mia princino kaj, pro tio, estas la lasta fojo kiam mi nomas vin tiel. Tiam, la reo kaptis malrapide la oran kronon de sia kapo kaj metis in, kun respekta gesto, sur la belan kapon de Lucia.