JUAN CARLOS I REI DE ESPAÑA

A todos os que a presente veren e entenderen.

Sabede: Que as Cortes Xerais aprobaron e Eu vingo en sancionar a

seguinte Lei:

Exposición de motivos

1.

A seguridade representa un dos alicerces básicos da convivencia e, xa que logo,

a súa garantía constitúe unha actividade esencial á existencia mesma do
Estado moderno que, en tal condición, exércese en réxime de monopolio polo
poder público. Con todo, progresivamente foise estendendo por todas as
sociedades da nosa contorna a realización de actividades de seguridade por outras
instancias sociais ou axentes privados, chegando a adquirir nas últimas
décadas un auxe ata agora descoñecido. Deica que países como Bélxica,
Francia, o Reino Unido ou Italia aproben recentemente leis de nova
planta ou modificado a súa anterior lexislación para integrar funcionalmente a
seguridade privada no monopolio da seguridade que corresponde ao Estado.

Neste marco inscríbese a presente Lei, na súa consideración dos servizos

privados de seguridade como servizos complementarios e subordinados respecto
dos da seguridade pública. A partir de aí establécese un conxunto de controis
e intervencións administrativas que condicionan o exercicio das
actividades de seguridade polos particulares. O que se busca con estas normas
é articular as facultades que poidan ter os cidadáns de crear ou utilizar
os servizos privados de seguridade coas razóns profundas sobre as que se asenta o
servizo público da seguridade.

O desenvolvemento da seguridade privada que se produciu no noso país, a partir

da primeira regulación deste tipo de prestacións de servizos, en 1974,
obriga a revisar o tratamento legal para permitir un control eficaz do
elevado número de empresas do sector e dos actuais vixiantes xurados de
seguridade, cuxa existencia non pode ser cuestionada, tendo en conta que se trata
dun medio de prevención do delito e contribúe, xa que logo, ao mantemento da
seguridade pública. Ademais debe terse en conta que a presenza de vixiantes
en controis de acceso e seguridade interior non adoita ter unha transcendencia
externa que prexudique o quefacer dos Corpos de Seguridade, porque están
chamados a actuar como elementos colaboradores en tarefas que dificilmente
poderían cubrir por si sos.

A análise do sector e das súas circunstancias pon de relevo que

paralelamente ao seu crecemento apareceron numerosos problemas, talles como o
intrusismo, a falta de normas de homologación de produtos, deficiente
formación dos vixiantes, irregularidades no seu funcionamento e comisión de
numerosas infraccións, así como a ausencia sobrevinda de requisitos esenciais
A proxección da Administración do Estado sobre a prestación de servizos
de seguridade por empresas privadas e sobre o seu persoal baséase no feito de que
os servizos que prestan forman parte do núcleo esencial da competencia
exclusiva en materia de seguridade pública atribuída ao Estado polo artigo
149.1.29 da Constitución, e na misión que, segundo o artigo 104 do
propio texto fundamental, incumbe ás Forzas e Corpos de Seguridade, baixo
a dependencia do Goberno, de protexer o libre exercicio dos dereitos e
liberdades e garantir a seguridade cidadá.

Iso significa que as Forzas e Corpos de Seguridade do Estado han de estar

permanentemente presentes no desenvolvemento das actividades privadas de
seguridade, coñecendo a información transcendente para a seguridade pública que

nas mesmas xérase e actuando con protagonismo indiscutible, sempre que

tales actividades detectan o acaecimiento de feitos delituosos graves,
perseguibles de oficio.

A defensa da seguridade non pode ser ocasión de agresións, coaccións,

descoñecemento de dereitos ou invasión das esferas xurídicas e patrimoniais
doutras persoas. E esta é unha das razóns que xustifican a intensa
intervención na organización e desenvolvemento das actividades das empresas
privadas de seguridade, por parte das Forzas e Corpos de Seguridade do
Estado, que teñen a misión constitucional de protexer os dereitos
fundamentais de todos os cidadáns e garantir a súa seguridade.

Ante un panorama como o descrito facíase necesario realizar un esforzo

clarificador que, estudando todos os feitos que viran ao redor da seguridade
privada, permitise facer unha diagnosis da súa situación, a partir da cal buscásense
as solucións adecuadas para ordenar un sector que segue en alza e que, ademais,
pretende acceder a novas áreas de actividade dentro da seguridade.

A normativa vixente, integrada principalmente por disposicións sobre empresas

privadas e vixiantes de seguridade, é de inspiración preconstitucional, aínda que
algunhas das súas formulaciones actuais obedezan a reelaboraciones promulgadas
con posterioridade á publicación da Constitución Española de 1978.

Unha das críticas máis abertamente expresadas, e xeralmente coincidentes,

refírese non tanto á deficiencia das normas como á súa enorme dispersión e
á súa falta de estrutura unitaria e sistemática, o que produce, está claro,
lagoas ou desfasamentos propios dunha lexislación que envellece e que foi
superada pola rápida evolución do sector.

Iso deu lugar ao surgimiento de actividades prohibidas, ou non prohibidas

estritamente, pero carentes de cobertura legal suficiente, cuxo tratamento
xurídico con rango legal necesario é urxente.

3
Aparte dos aspectos relativos á formación profesional do persoal de seguridade
privada, considérase necesario incorporar ao ordenamento xurídico, a través da
Lei primeiro, e posteriormente por medio do correspondente
Regulamento, as previsións demandadas pola evolución que se operou no
sector da seguridade privada.

1. O depósito e almacenamento de fondos polas empresas de seguridade, non

previsto nas normas vixentes, xurdiu como un feito e unha necesidade
derivados, de forma natural e automática, do transporte de fondos, determinante
da concentración destes nas dependencias das empresas de seguridade,
o que esixe a súa previsión normativa e a súa regulación.

Pola súa banda, o transporte aéreo de fondos, aínda que non está excluído
expresamente da lexislación vixente, carece practicamente de regulación
específica na actualidade e considérase necesaria a súa previsión,
principalmente cando están implicados nas necesidades de fondos territorios
insulares ou zonas de difícil acceso por razóns xeográficas.

2.

A prestación sen armas do servizo propio dos vixiantes de seguridade

constitúe unha modalidade que naceu á vida á calor dos Convenios
laborais do sector, a través da figura do denominado , revelándose ao propio tempo
que na maioría dos casos resultaba
innecesaria e desproporcionada a realización de tales actividades con armas, de
onde só se autorizará o uso das mesmas cando o esixan as concretas
circunstancias.

3. A existencia no noso país dos servizos de protección persoal é unha

realidade que non cabe descoñecer. Estes servizos son prestados, na maioría dos
casos, por vixiantes ao servizo dalgunhas empresas de seguridade inscritas
e, noutros casos, por persoal propio das entidades ás que pertence o
protexido.

A atribución ás empresas de seguridade da posibilidade de realizar

servizos de protección persoal suporía a normalización e adecuación deste
tipo de actividades a unha normativa concreta que viría encher o baleiro legal
existente, ante unha situación real pero non prevista xuridicamente, debéndose
establecer fortes mecanismos de control por parte da Administración, como
respecto dos servizos en si mesmos e do persoal encargado de prestalos.

4.

O ámbito predominantemente rural no que desenvolven as súas funcións os

gardas particulares do campo fai que, aínda que non teñen sentido nin a
especificidad de determinadas normas nin o anacrónico dalgúns aspectos da
súa regulación, deben manterse certas notas características do seu réxime
xurídico que requiren especialidades respecto do establecido para os
vixiantes de seguridade.
En consecuencia, a regulación dos gardas particulares do campo, que sobreviviu
case cento cincuenta anos e que contén elementos que responden a necesidades
históricas e xeográficas concretas, debe ser adaptada ás
esixencias actuais no ámbito da Lei de Seguridade Privada, tendo en conta
a súa identidade substancial.

5. Respecto da profesión de detective privado, de xa longa tradición en España

e en xeral nos países occidentais, detéctanse múltiples problemas,
entre os cales os máis importantes son os de insuficiencia da normativa
vixente, de determinación de controis ou intervencións da Administración e
de sistemática lexislativa, que expón a alternativa da súa incorporación ás
disposicións sobre seguridade privada ou de mantemento da autonomía do
bloque normativo.

A insuficiencia de rango normativo resulta evidente, se se ten en conta que

unha Orde do Ministerio do Interior de 20 de xaneiro de 1981 regula os
requisitos e condicións de exercicio da profesión; o sistema de intervención
ou control da Administración do Estado na organización, posta en marcha e
funcionamento das axencias privadas de investigación; e inclusive o réxime
sancionador aplicable aos titulares das axencias e ao persoal vinculado ás mesmas,
o que levou ao Tribunal Constitucional a declarar nulo o artigo 12 de devandita
Orde na Sentenza 61/1990, de 29 de marzo..

A posible incorporación da regulación dos detectives a unha Lei de Seguridade

Privada foi obxecto de estudos e deliberacións. Como xa se indicou, o seu
especificidad é evidente. Con todo, hai que ter en conta
razoes de urxencia en resolver os problemas normativos da profesión, dos
que deveñen outros, tamén graves, por derivación, como o do intrusismo. Pero,
sobre todo, non hai nada que impida aproveitar a oportunidade da tramitación
dunha Lei de Seguridade Privada, para intentar solucionar tales problemas, se se
ten en conta que tamén neste sector prodúcese o feito substancial de que
o ámbito de actuación é parcialmente común co dos Corpos e Forzas de
Seguridade,
o que permite e aconsella que sexan, así mesmo, idénticos os
mecanismos de coordinación subordinada e de intervención dos servizos
policiais.

6. Para rematar, é, desde logo, urxente e necesaria a dotación do rango

normativo suficiente ao desenvolvemento do réxime sancionador aplicable á
materia, que, na lexislación actualmente vixente e seguindo mentalidades e
pautas preconstitucionales, apenas ten apoio en normas con rango de Lei e atópase
contido, practicamente na súa totalidade, en Reais Decretos e en Ordenes
ministeriais. Precisamente porque o réxime sancionador considérase
a clave de arco para garantir o cumprimento das finalidades do
ordenamento global da seguridade privada, resulta imprescindible incorporar
devandito réxime a unha disposición con rango adecuado, na que se tipifiquen
todas as infraccións posibles, determínense as sancións a impor e deséñese o
procedemento sancionador, con especificación das autoridades
competentes para aplicar as distintas sancións. Para que a Administración
realice un control eficaz de cantas actividades sexan reguladas, resulta
fundamental abordar, á hora de elaborar unha nova disposición, a parte
sancionadora ao obxecto de garantir adecuadamente a seguridade de persoas e
bens.

Capítulo I

Disposicións xerais

Artigo 1.

1. A presente Lei ten por obxecto regular a prestación por persoas, físicas
ou xurídicas, privadas de servizos de vixilancia e seguridade de persoas ou de bens,

que terán a consideración de actividades complementarias e

subordinadas respecto das de seguridade pública.

2. Aos efectos da presente Lei, unicamente poden realizar actividades de

seguridade
privada e prestar servizos desta natureza as empresas de seguridade
e o persoal de seguridade privada, que estará integrado polos
vixiantes de seguridade, os xefes de seguridade e os escoltas privados que
traballen naquelas, os gardas particulares do campo e os detectives
privados.

3. As actividades e servizos de seguridade privada prestaranse con absoluto

respecto á Constitución e con sujeción ao disposto na presente Lei e no
resto do ordenamento xurídico. O persoal de seguridade privada aterase
nas súas actuacións aos principios de integridade e dignidade; protección e trato
correcto ás persoas, evitando abusos, arbitrariedades e violencias e
actuando con congruencia e proporcionalidade na utilización das súas facultades
e dos medios dispoñibles.

4. As empresas e o persoal de seguridade privada terán obrigación especial

de auxilar ás Forzas e Corpos de Seguridade no exercicio das súas funcións, de
prestarlles a súa colaboración e de seguir as súas instrucións en relación coas
persoas, os bens, establecementos ou vehículos de cuxa protección,
vixilancia ou custodia estiveren encargados.

Artigo 2.

1. Corresponde o exercicio das competencias administrativas necesarias para

o cumprimento do disposto na presente Lei ao Ministerio do Interior e
aos Gobernadores Civís.

2. De conformidade co disposto na Lei Orgánica de Forzas e Corpos de

Seguridade,
corresponde ao Corpo Nacional de Policía o control das entidades, servizos ou
actuacións e do persoal e medios en materia de seguridade privada, vixilancia e
investigación.
3. Aos efectos indicados no apartado anterior, haberá de facilitarse aos
membros do Corpo Nacional de Policía, que en cada caso sexan competentes, a
información contida nos Libros-Rexistros previdos nos supostos e na
forma que reglamentariamente determínense.

4. Así mesmo, as empresas de seguridade e os detectives privados presentarán

cada ano un informe sobre as súas actividades ao Ministerio do Interior, que dará
conta ás Cortes Xerais do funcionamento do sector. Devandito informe haberá
de conter relación dos contratos de prestación dos servizos de seguridade
celebrados con terceiros, con indicación da persoa con quen se contratou e da
natureza do servizo contratado, incluíndose igualmente os
demais aspectos relacionados coa seguridade pública, no tempo e na forma
que reglamentariamente determínense.

Artigo 3.

1. As empresas e o persoal de seguridade privada non poderán intervir,

mentres estean exercendo as funcións que lles son propias, na celebración
de reunións e manifestacións nin no desenvolvemento de conflitos políticos ou
laborais, sen prexuízo de manter a seguridade que tiveren encomendada das
persoas e dos bens.

2. Tampouco poderán exercer ningún tipo de controis sobre opinións políticas,

sindicais ou relixiosas, ou sobre a expresión de tales opinións, nin crear ou
manter bancos de datos con tal obxecto.

3. Terán prohibido comunicar a terceiros calquera información que coñezan no

exercicio das súas funcións sobre os seus clientes, persoas relacionadas con estes,
así como os bens e efectos que custodien.

Artigo 4.

1. Para garantir a seguridade, soamente poderanse utilizar as medidas

reglamentadas e os medios materiais e técnicos homologados, de maneira que se
garanta a súa eficacia e evítese que produzan danos ou molestias a terceiros.

2. O Ministerio do Interior determinará as características e finalidades de

devanditos
medios materiais e técnicos, que poderán ser modificadas ou anuladas
cando varíen as condicións ou circunstancias que determinaron a súa aprobación.

Capítulo II

Empresas de seguridade

Artigo 5.

1. Con sujeción ao disposto na presente Lei e nas normas

regulamentarias que a desenvolvan, as empresas de seguridade unicamente
poderán
prestar ou desenvolver os seguinte servizos e actividades:

a) Vixilancia e protección de bens, establecementos, espectáculos,

certames ou convencións.

b) Protección de persoas determinadas, previa a autorización correspondente.

c) Depósito, custodia, reconto e clasificación de moedas e billetes,

títulos-valores e demais obxectos que, polo seu valor económico e expectativas que
xeren, ou polo seu perigo, poidan requirir protección especial, sen
prexuízo das actividades propias das entidades financeiras.

d) Transporte e distribución dos obxectos a que se refire o apartado

anterior a través dos distintos medios, realizándoos, no seu caso, mediante
vehículos cuxas características serán determinadas polo Ministerio do
Interior, de forma que non poidan confundirse cos das Forzas Armadas nin
cos das Forzas e Corpos de Seguridade.

e) Instalación e mantemento de aparellos, dispositivos e sistemas de seguridade..

f) Explotación de centrais para a recepción, verificación e transmisión dos

sinais de alarmas e a súa comunicación ás Forzas e Corpos de Seguridade,
así como prestación de servizos de resposta cuxa realización non sexa da
competencia de devanditas Forzas e Corpos.

g) Planificación e asesoramento das actividades de seguridade contempladas

nesta Lei.

2. As empresas de seguridade deberán garantir a formación e actualización

profesional do seu persoal de seguridade. Poderán crear centros de formación e
actualización para o persoal de empresas de seguridade, de acordo co
previsto na presente Lei.

3. En ningún caso as empresas de seguridade poderán realizar as funcións de

información
e investigación propias dos detectives privados.

Artigo 6.

1. Os contratos de prestación dos distintos servizos de seguridade deberán

en todo caso consignarse por escrito, con arranxo a modelo oficial, e
comunicarse ao Ministerio do Interior, cunha antelación mínima de tres días á
iniciación de tales servizos.

2.

No entanto, a prestación do servizo de escoltas persoais só poderá

realizarse previa autorización expresa do Ministerio do Interior, que se concederá
individualizada e excepcionalmente nos casos en que concorran
especiais circunstancias e condicionada á forma de prestación do servizo.

3. O Ministro do Interior prohibirá a prestación dos servizos de seguridade

privada ou a utilización de determinados medios materiais ou técnicos
cando puidesen causar danos ou prexuízos a terceiros ou pór en perigo a
seguridade cidadá.

Artigo 7.

1. Para a prestación privada de servizos ou actividades de seguridade, as

empresas de seguridade haberán de obter a oportuna autorización administrativa
mediante a súa inscrición nun Rexistro que levará no Ministerio do
Interior, a cuxo efecto deberán reunir os seguintes requisitos:

a) Constituírse como sociedade anónima, sociedade de responsabilidade limitada,

sociedade anónima laboral ou sociedade cooperativa, tendo como obxecto social
exclusivo todos ou algún dos servizos ou actividades a que se refire o

artigo 5 da presente Lei.

b) En todo caso, as empresas de seguridade que presten servizos con persoal

de seguridade deberán ter a nacionalidade española.

c) Posuír un capital social na contía mínima que se determine, en razón do

seu obxecto e do seu ámbito xeográfico de actuación, que non poderá ser inferior
ao
establecido na lexislación sobre sociedades anónimas.

d) O capital social haberá de estar totalmente desembolsado e integrado por títulos

nominativos.

e) Contar cos medios humanos, de formación, financeiros, materiais e

técnicos que se determinen en razón do obxecto social e do ámbito xeográfico de
actuación.
En particular, cando as empresas de seguridade prestaren servizos
para os que se precise o uso de armas, haberán de adoptar as medidas que
garantan a súa adecuada custodia, utilización e funcionamento, na forma que se
determine.

f) Prestar as garantías que se establezan por vía regulamentaria, en razón das

circunstancias expresadas no apartado anterior.

2. No entanto, ás empresas de seguridade que teñan por obxecto exclusivo a

instalación ou mantemento de aparellos, dispositivos e sistemas de seguridade,
así como o asesoramento e planificación de actividades de seguridade, poderallas
eximir reglamentariamente do cumprimento dalgún dos requisitos
esixidos no apartado 1 do presente artigo.
3. A perda dalgún dos requisitos indicados producirá a cancelación da
inscrición, que será acordada polo Ministro do Interior, en resolución
motivada ditada con audiencia do interesado.

Artigo 8.

Os administradores e directores das empresas de seguridade, que figurarán no

Rexistro a que se refire o apartado 1 do artigo anterior, deberán:*b4

a) Ser persoas físicas residentes en España.

b) Carecer de antecedentes penais.

c) Non ser sancionados nos dous ou catro anos anteriores por infracción
grave ou moi grave, respectivamente, en materia de seguridade.

d) Non ser separados do servizo nas Forzas Armadas, Forzas e

Corpos de Seguridade, nin exercer funcións de control das entidades,
servizos ou actuacións de seguridade, vixilancia ou investigación privadas, nin do
seu persoal ou medios, como membros das Forzas e Corpos de Seguridade, nos
dous anos anteriores.

Artigo 9.

1. As empresas de seguridade estarán obrigadas a comunicar ao Ministerio do

Interior todo cambio que se produza na titularidade das accións ou
participacións e os que afecten ao seu capital social, dentro dos quince días
seguintes á súa modificación.

2.

Así mesmo, en igual prazo, deberán comunicar calquera modificación dos seus
estatutos e toda variación que sobreveña na composición persoal dos seus
órganos de administración e dirección.

Capítulo III

Persoal de seguridade

Sección 1

Disposicións comúns

Artigo 10.

1. Para o desenvolvemento das súas respectivas funcións, o persoal de seguridade

privada haberá de obter previamente a correspondente habilitación do
Ministerio do Interior, co carácter de autorización administrativa, en expediente
que se instruirá a instancia dos propios interesados.
2.

Para a habilitación do persoal de seguridade privada, os aspirantes haberán

de ser maiores de idade, non alcanzar, no seu caso, a idade que se determine
reglamentariamente e superar as probas oportunas que acrediten os
coñecementos e a capacitación necesarios para o exercicio das súas funcións

3. A obtención da habilitación e, en todo momento, a prestación dos

servizos requirirá a concorrencia dos seguintes requisitos:

a) Ter a nacionalidade española, aptitude física e capacidade psíquica

necesarias para o exercicio das funcións.

b) Reunir os requisitos enunciados nos apartados b), c) e d) do artigo 8

da presente Lei.

c) Non ser condenado por intromisión ilexítima no ámbito de protección

do dereito á honra, á intimidade persoal e familiar e á propia imaxe,
do segredo das comunicacións ou doutros dereitos fundamentais, nos
cinco anos anteriores á solicitude.

4. A perda dalgún dos requisitos indicados producirá a cancelación da

habilitación, que será acordada polo Ministro do Interior, en resolución
motivada ditada con audiencia do interesado.

5. A inactividade do persoal de seguridade por tempo superior a dous anos

esixirá o seu sometemento a novas probas para poder desempeñar as funcións que
lle son propias.

Sección 2

Vixiantes de seguridade

Artigo 11.

1. Os vixiantes de seguridade só poderán desempeñar as seguintes funcións:

a) Exercer a vixilancia e protección de bens mobles e inmobles, así como

a protección das persoas que poidan atoparse nos mesmos.

b) Efectuar controis de identidade no acceso ou no interior de inmobles

determinados, sen que en ningún caso poidan reter a documentación persoal.

c) Evitar a comisión de actos delituosos ou infraccións en relación co

obxecto da súa protección.

d) Pór inmediatamente a disposición dos membros das Forzas e Corpos

de Seguridade aos delincuentes en relación co obxecto da súa protección, así como
os instrumentos, efectos e probas dos delitos, non podendo proceder ao
interrogatorio daqueles.
e) Efectuar a protección do almacenamento, reconto, clasificación e
transporte de diñeiro, valores e obxectos valiosos.

f) Levar a cabo, en relación co funcionamento de centrais de alarma, a

prestación de servizos de resposta das alarmas que se produzan, cuxa
realización non corresponda ás Forzas e Corpos de Seguridade.

2. Para a función de protección do almacenamento, manipulación e transporte

de explosivos ou outros obxectos ou sustancias que reglamentariamente de
determinen,
será preciso obter unha habilitación especial.

Artigo 12.

1. Tales funcións unicamente poderán ser desenvolvidas polos vixiantes

integrados en empresas de seguridade, vestindo o uniforme e ostentando o
distintivo do cargo que sexan preceptivos, que serán aprobados polo Ministerio
do Interior e que non poderán confundirse cos das Forzas Armadas nin cos
das Forzas e Corpos de Seguridade.

Tales funcións unicamente poderán ser desenvolvidas polos vixiantes

integrados en empresas de seguridade, vestindo o uniforme e ostentando o
distintivo do cargo que sexan preceptivos, que serán aprobados polo Ministerio
do Interior e que non poderán confundirse cos das Forzas Armadas nin cos
das Forzas e Corpos de Seguridade.

2. Os vixiantes, dentro da entidade ou empresa onde presten os seus servizos,

dedicaranse exclusivamente á función de seguridade propia do seu cargo, non
podendo simultanear a mesma con outras misións.
Artigo 13.

Salvo a función de protección do transporte de diñeiro, valores, bens ou

obxectos, os vixiantes de seguridade exercerán as súas funcións exclusivamente no
interior dos edificios ou das propiedades de cuxa vixilancia estivesen
encargados, sen que tales funcións póidanse desenvolver nas vías públicas
nin naquelas que, non tendo tal condición, sexan de uso común.

No entanto, cando se trate de polígonos industriais ou urbanizacións

illadas, poderán implantarse servizos de vixilancia e protección na forma
que expresamente se autorice.

Artigo 14.

1. Os vixiantes de seguridade, previo o otorgamiento das correspondentes

licenzas, só desenvolverán con armas de fogo as funcións indicadas no
artigo 11, nos supostos que reglamentariamente determínense, entre os
que se comprenderán, ademais do de protección do almacenamento, reconto,
clasificación e transporte de diñeiro, valores e obxectos valiosos, os de vixilancia
e protección de fábricas e depósitos ou transporte de armas e
explosivos, de industrias ou establecementos perigosos que se atopen en despoblado

e aqueloutros de análoga significación.

2. As armas adecuadas para realizar os servizos de seguridade, cuxa categoría

determinar reglamentariamente, só se poderán portar estando de servizo.
Artigo

15.

Os vixiantes que desempeñen as súas funcións en establecementos ou instalacións

nos que o servizo de seguridade impúxose obrigatoriamente, haberán de aterse,
no exercicio dos seus lexítimos dereitos laborais e sindicais, ao que
respecto das empresas encargadas de servizos públicos dispoña a
lexislación vixente.

Sección 3

Xefes de seguridade

Artigo 16.

Cando o número de vixiantes de seguridade, a complexidade organizativa ou

técnica, ou outras circunstancias que se determinarán reglamentariamente, fágano

necesario, as funcións daqueles desempeñaranse ás ordes directas dun

xefe de seguridade, que será responsable do funcionamento dos vixiantes
e dos sistemas de seguridade, así como da organización e execución dos
servizos e da observancia da normativa aplicable.

Sección 4

Escoltas privados

Artigo 17.

1. Son funcións dos escoltas privados, con carácter exclusivo e excluínte,

o acompañamento, defensa e protección de persoas determinadas, que non teñan a
condición de autoridades públicas, impedindo que sexan obxecto de agresións ou
actos delituosos.

2. Para o cumprimento das indicadas funcións serán aplicables aos

escoltas privados os preceptos da Sección 2. deste Capítulo e as demais
normas concordantes da presente Lei, relativas a vixiantes de seguridade,
salvo a referente á uniformidade.

3. Así mesmo, seralles de aplicación para o exercicio das súas funcións o

disposto sobre tenencia de armas no artigo 14 desta Lei.

Sección 5
Gardas particulares do campo

Artigo 18.

Os gardas particulares do campo, que exercerán funcións de vixilancia e

protección da propiedade rural, ateranse ao réxime establecido nesta Lei
para os vixiantes de seguridade, coas especialidades seguintes:

a) Non poderán desempeñar a función de protección do almacenamento,

manipulación e transporte de diñeiro, valores e obxectos valiosos.

b) Poderán desenvolver as restantes funcións, sen estar integrados en empresas

de seguridade.

c) A instrución e tramitación dos expedientes relativos á súa habilitación

corresponderá efectualas ás unidades competentes da Garda Civil.

d) O Ministro do Interior determinará, no seu caso, o arma adecuada para a

prestación de cada clase de servizo.

Sección 6

Detectives privados

Artigo 19.

1. Os detectives privados, a solicitude de persoas físicas ou xurídicas,

encargaranse:

a) De obter e achegar información e probas sobre condutas ou feitos privados.

b) Da investigación de delitos perseguibles só a instancia de parte por encargo

dos lexitimados no proceso penal.

c) Da vixilancia en feiras, hoteis, exposicións ou ámbitos análogos.

2. Salvo o disposto no parágrafo c) do apartado anterior, non poderán prestar

servizos propios das empresas de seguridade nin exercer funcións atribuídas
ao persoal a que se refiren as Seccións anteriores do presente Capítulo.

3. Tampouco poderán realizar investigacións sobre delitos perseguibles de oficio,

debendo denunciar inmediatamente ante a autoridade competente calquera feito
desta natureza que chegase ao seu coñecemento e pondo á súa disposición
toda a información e os instrumentos que puidesen obter.

4. En ningún caso poderán utilizar para as súas investigacións medios materiais ou

técnicos que atenten contra o dereito á honra, á intimidade persoal ou
familiar ou á propia imaxe ou ao segredo das comunicacións.
Artigo 20.

Ademais do disposto no artigo 10 desta Lei, non poderán obter a

habilitación necesaria para o exercicio das funcións de detective privado
os funcionarios de calquera das Administracións Públicas en activo no
momento da solicitude ou durante os dous anos anteriores á mesma.

Capítulo IV

Réxime sancionador

Sección 1

Infraccións

Artigo 21.

1. As infraccións das normas contidas na presente Lei poderán ser

leves, graves e moi graves.

2. As infraccións leves prescribirán aos dous meses; as graves, ao ano, e

as moi graves, aos dous anos.

O prazo de prescrición contarase desde a data en que a infracción fose cometida.

Nas infraccións derivadas dunha actividade continuada a
data inicial do cómputo será a da finalización da actividade ou a do
último acto en que a infracción consómese.

A prescrición interromperase pola iniciación, con coñecemento do

interesado, do procedemento sancionador, volvendo correr o prazo se o
expediente permanecese paralizado durante seis meses por causa non imputable a
aqueles
contra quen se dirixa.

Artigo 22.

As empresas de seguridade poderán incorrer nas seguintes infraccións:

1. Infraccións moi graves:

a) A prestación de servizos de seguridade a terceiros, carecendo da

habilitación necesaria.

b) A realización de actividades prohibidas no artigo 3 da presente Lei

sobre conflitos políticos ou laborais, control de opinións, recollida de datos
persoais ou información a terceiras persoas sobre clientes ou o seu persoal, no
caso de que non sexan constitutivas de delito.

c) A instalación de medios materiais ou técnicos non homologados que sexan

susceptibles de causar grave dano ás persoas ou aos intereses xerais.
d) A negativa a facilitar, cando cumpra, a información contida nos
Libros-Rexistros regulamentarios.

e) O incumprimento das previsións normativas sobre adquisición e uso de armas,

así como sobre dispoñibilidade de armeiros e custodia daquelas,
particularmente a tenencia de armas polo persoal ao seu servizo fóra dos
casos permitidos por esta Lei.

f) A realización de servizos de seguridade con armas fóra do disposto na

presente Lei.

g) A negativa a prestar auxilio ou colaboración coas Forzas e Corpos de

Seguridade
na investigación e persecución de actos delituosos, no
descubrimento e detención dos delincuentes ou na realización das
funcións inspectoras ou de control que lles correspondan.

h) A comisión dunha terceira infracción grave no período dun ano.

2. Infraccións graves:

a) A instalación de medios materiais ou técnicos non homologados, cando a

homologación sexa preceptiva.

b) A realización de servizos de transportes con vehículos que non reúnan as

características regulamentarias.

c) A realización de funcións que excedan da habilitación obtida pola

empresa de seguridade ou polo persoal ao seu servizo, ou fóra do lugar ou do
ámbito territorial correspondente, así como a retención da documentación
persoal.

d) A realización dos servizos de seguridade sen formalizar ou sen comunicar

ao Ministerio do Interior a celebración dos correspondentes contratos.

e) A utilización no exercicio de funcións de seguridade de persoas que

carezan de calquera dos requisitos necesarios.

f) O abandono ou a omisión inxustificados do servizo por parte dos

vixiantes de seguridade dentro da xornada laboral establecida.
g) A falta de presentación ao Ministerio do Interior do informe de actividades
na forma e prazo previdos.

h) Non transmitir ás Forzas e Corpos de Seguridade do Estado os sinais de alarma

que se rexistren nas centrais privadas, transmitir os sinais con atraso
inxustificado ou comunicar falsas incidencias, por neglixencia,
deficiente funcionamento ou falta de verificación previa.

i) A comisión dunha terceira infracción leve no período dun ano.

3. Infraccións leves:

a) A actuación do persoal de seguridade sen a debida uniformidade ou os

medios que reglamentariamente sexan exixibles.

b) En xeral, o incumprimento dos trámites, condicións ou formalidades

establecidos pola presente Lei ou polas normas que a desenvolvan, sempre que
non constitúa infracción grave ou moi grave.

Artigo 23.

O persoal que desempeñe funcións de seguridade privada poderá incorrer nas

seguintes infraccións:

1. Infraccións moi graves:

a) A prestación de servizos de seguridade a terceiros por parte do persoal non

integrado en empresas de seguridade, carecendo da habilitación necesaria.

b) O incumprimento das previsións contidas nesta Lei sobre tenencia

de armas fose do servizo e sobre a súa utilización.

c) A falta de reserva debida sobre as investigacións que realicen os

detectives privados ou a utilización de medios materiais ou técnicos que atenten
contra o dereito á honra, á intimidade persoal ou familiar, á propia
imaxe ou ao segredo das comunicacións.

d) A condena mediante sentenza firme por un delito doloso labor no

exercicio das súas funcións.

e) A negativa a prestar auxilio ou colaboración coas Forzas e Corpos de

Seguridade,
cando sexa procedente, na investigación e persecución de actos
delituosos, no descubrimento e detención dos delincuentes ou na
realización das funcións inspectoras ou de control que lles correspondan.

f) A comisión dunha terceira infracción grave no período dun ano.

2. Infraccións graves:

a) A realización de funcións ou servizos que excedan da habilitación

obtida.

b) O exercicio abusivo das súas funcións en relación cos cidadáns.

c) Non impedir, no exercicio da súa actuación profesional, prácticas abusivas,

arbitrarias ou discriminatorias que entrañen violencia física ou moral.

d) A falta de respecto á honra ou á dignidade das persoas.

e) A realización de actividades prohibidas no artigo 3 da presente Lei
sobre conflitos políticos e laborais, control de opinións ou comunicación de
información
a terceiros sobre os seus clientes, persoas relacionadas con eles, ou
sobre os bens e efectos que custodien.

f) O exercicio dos dereitos sindicais ou laborais á marxe do

disposto respecto diso para os servizos públicos, nos supostos a que se refire o
artigo 15 da presente Lei.

g) A falta de presentación ao Ministerio do Interior do informe de actividades

dos detectives privados na forma e prazo previdos.

h) A realización de investigacións sobre delitos perseguibles de oficio ou a

falta de denuncia á autoridade competente dos delitos que coñezan os
detectives privados no exercicio das súas funcións.

i) A comisión dunha terceira infracción leve no período dun ano.

3. Infraccións leves:

a) A actuación sen a debida uniformidade ou medios, que reglamentariamente

sexan
exixibles, por parte do persoal non integrado en empresas de seguridade.

b) O trato incorrecto ou desconsiderado cos cidadáns.

c) En xeral, o incumprimento dos trámites, condicións ou formalidades

establecidos pola presente Lei ou polas normas que a desenvolvan, sempre que
non constitúa infracción grave ou moi grave.

Artigo 24.

1. Será considerada infracción grave, aos efectos desta Lei, a utilización

de aparellos de alarmas ou outros dispositivos de seguridade non homologados.
Con todo,
se reputará infracción moi grave a utilización de tales dispositivos
cando fosen susceptibles de causar grave dano ás persoas ou aos intereses
xerais.

2. A utilización de aparellos ou dispositivos de seguridade sen axustarse ás

normas que os regulen, ou o seu funcionamento con danos ou molestias para
terceiros,
será considerada infracción leve.

3. Terá a consideración de infracción grave a contratación ou utilización de

empresas
carentes da habilitación específica necesaria para o desenvolvemento dos
servizos de seguridade privada, a propósito de que non reúnen os requisitos
legais ao efecto. Terá a consideración de infracción leve a contratación ou
utilización de persoal de seguridade, nas mesmas circunstancias. Artigo 25.
As regulamentacións das materias comprendidas no ámbito da
presente Lei poderán determinar os cadros específicos de infraccións leves, graves
e
moi graves en que se concreten os tipos que se conteñen nos artigos
anteriores.

Sección 2

Sancións

Artigo 26.

As autoridades competentes para o cumprimento do disposto na

presente Lei poderán impor, pola comisión das infraccións tipificadas no
artigo 22 e de acordo co establecido, no seu caso, nas regulamentacións
específicas, as seguintes sancións:

1. Pola comisión de infraccións moi graves:

a) Multas de 5.000.001 ata 100.000.000 de pesetas.

b) Cancelación da inscrición.

2. Pola comisión de infraccións graves:

a) Multa de 50.001 ata 5.000.000 de pesetas.

b) Suspensión temporal da autorización, por un prazo non superior a un ano.

3. Pola comisión de infraccións leves:

a) Apercibimiento.

b) Multas de ata 50.000 pesetas.

Artigo 27.

As autoridades competentes para o cumprimento do disposto na

presente Lei poderán impor, pola comisión das infraccións tipificadas no
artigo 23 e de acordo co establecido, no seu caso, nas regulamentacións
específicas, as seguintes sancións:

1. Pola comisión de infraccións moi graves:

a) Multas de 500.001 ata 5.000.000 de pesetas.

b) Retirada definitiva da habilitación, permiso ou licenza.

2. Pola comisión de infraccións graves:

a) Multas de 50.001 ata 500.000 pesetas.

b) Suspensión temporal da habilitación, permiso ou licenza, por un prazo non

superior a un ano.

3. Pola comisión de infraccións leves:

a) Apercibimiento.

b) Multas de ata 50.000 pesetas.

Artigo 28.

As autoridades competentes para o cumprimento do disposto na

presente Lei poderán impor, pola comisión das infraccións tipificadas no
artigo 24 e de acordo co establecido, no seu caso, nas regulamentacións
específicas, as seguintes sancións:

a) Por infraccións moi graves, multas de 500.001 ata 25.000.000 de pesetas.

b) Por infraccións graves, multas de 50.001 ata 500.000 pesetas.

c) Por infraccións leves, multas de ata 50.000 pesetas.

Artigo 29.

O material prohibido, non homologado ou indebidamente utilizado en servizos de

seguridade
privada será comisado e procederase á súa destrución se non fose
de lícito comercio, ou ao seu alleamento noutro caso, quedando en depósito a
cantidade que se obtivese para facer fronte ás responsabilidades
administrativas ou doutra orde en que se puido incorrer.

Artigo 30.

1. No ámbito da Administración do Estado, a potestade sancionadora

prevista na presente Lei corresponderá:

a) Ao Ministro do Interior, para impor as sancións de cancelación da

inscrición e retirada definitiva da habilitación, permiso ou licenza.

b) Ao Director da Seguridade do Estado, para impor as restantes sancións

por infraccións moi graves.

c) Ao Director Xeral da Policía, para impor as sancións por infraccións

graves.

d) Aos Gobernadores Civís para impor as sancións por infraccións leves.

2.

Contra as resolucións sancionadoras poderanse interpor os recursos

previstos na Lei de Procedemento Administrativo.

Artigo 31.

1. Para a gradación das sancións, cando non estean sinaladas

individualizadamente nos Regulamentos, as autoridades competentes terán en
conta
a gravidade e transcendencia do feito, o posible prexuízo para o
interese público, a situación de risco creada ou mantida, para persoas ou
bens, a reincidencia, no seu caso, e o volume de actividade da empresa de
seguridade
contra quen se dite a resolución sancionadora ou a capacidade
económica do infractor.

2. Cando a comisión das infraccións graves ou moi graves houberen xerado

beneficios económicos para os autores das mesmas, as multas poderán
incrementarse ata o duplo de devanditas ganancias.

Artigo 32.

1. As sancións impostas en aplicación da presente Lei por infraccións

leves, graves ou moi graves prescribirán respectivamente ao ano, dous anos e
catro anos.

2. O prazo de prescrición comezará a contarse desde o día seguinte a aquel

en que sexa firme a resolución pola que se impón a sanción, se esta non se comezou
a executar, ou desde que se quebrantase o cumprimento da
mesma, se comezase, e interromperase desde que se comece ou se renove a
execución ou cumprimento.

Sección 3

Procedemento

Artigo 33.

Non poderá imporse ningunha sanción, polas infraccións tipificadas nesta

Lei, senón en virtude de procedemento instruído polas Unidades orgánicas
correspondentes, conforme ás normas contidas nos artigos 133, 134,
136 e 137 da Lei de Procedemento Administrativo. A sanción de infraccións
leves poderá acordarse en procedemento abreviado, con audiencia do interesado.

Artigo 34.

Toda acode que tiver coñecemento de irregularidades cometidas por empresas ou

persoal de seguridade privada no desenvolvemento das súas actividades, poderá
denunciar aquelas ante o Ministerio do Interior ou os Gobernadores Civís, a
efectos de posible exercicio das competencias sancionadoras que lles atribúe
a presente Lei

Artigo 35.
1. Iniciado o expediente, o órgano que ordene a súa incoación poderá
adoptar as medidas cautelares necesarias, para garantir a adecuada
instrución do procedemento, así como para evitar a continuación da
infracción ou asegurar o pago da sanción, no caso de que esta fose
pecuniaria, e o cumprimento da mesma nos demais supostos.
2. Devanditas medidas, que deberán ser congruentes coa natureza da presunta
infracción e proporcionadas á gravidade da mesma, poderán consistir en:

a) A ocupación ou precinto de vehículos, armas, material ou equipo prohibido, non

homologado ou que resulte perigoso ou prexudicial, así como dos instrumentos e
efectos da infracción.

b) A retirada preventiva das habilitacións, permisos ou licenzas.

c) A suspensión administrativa da habilitación do persoal de seguridade

privada e, no seu caso, da tramitación necesaria para o otorgamiento daquela,
mentres dure a instrución de expedientes por infraccións graves ou
moi graves en materia de seguridade.

Tamén poderán ser suspendidas as indicadas habilitación e tramitación, ata

tanto finalice o proceso por delitos contra devandito persoal.

3.

Excepcionalmente, en supostos de grave risco ou perigo inminente para

persoas ou bens, as medidas previstas no apartado a) do número anterior,
poderán ser adoptadas inmediatamente polos axentes da autoridade; aínda que,
para o seu mantemento, haberán de ser ratificadas pola autoridade competente, no

prazo máximo de setenta e dúas horas.

4. Cando os Gobernadores Civís acordasen a medida cautelar de retirada

preventiva das habilitacións, permisos ou licenzas, ou de suspensión
administrativa da habilitación ou da tramitación para outorgala ao persoal
de seguridade, deberán elevar os particulares pertinentes á autoridade
compentente, para a súa ratificación, debendo este resolver no prazo de sete
días.

5. As medidas cautelares previstas nos apartados 2.b) e 2.c) do presente

artigo non poderán ter unha duración superior a un ano.

Capítulo V

Execución
Artigo 36.

1. As sancións impostas nas materias obxecto da presente Lei serán

executivas desde que a resolución adquira firmeza na vía administrativa.

2. Cando a sanción sexa de natureza pecuniaria e non se ache previsto prazo

para satisfacela, a autoridade que a impuxo sinalarao, sen que poida ser
inferior a quince nin superior a trinta días hábiles; podendo acordarse o
fraccionamiento do pago.

3. Nos casos de suspensión temporal, cancelación de inscricións, retirada

de documentación e clausura ou peche de establecementos ou empresas, a
autoridade sancionadora sinalará un prazo de execución suficiente, que non
poderá
ser inferior a quince días nin superior aos dous meses, oíndo ao sancionado e aos
terceiros que puidesen resultar directamente afectados.

Artigo 37.

1. Para a execución forzosa das sancións, seguirase o procedemento

previsto no Capítulo V do Título IV da Lei de Procedemento
Administrativo.

2. No caso das multas, se estas non foren satisfeitas no prazo fixado

na resolución, unha vez firme esta, seguirase o procedemento executivo
previsto no Regulamento Xeral de Recadación.

Artigo 38.

A resolución dos expedientes sancionadores por infraccións graves e moi

graves poderá ser feita pública, en virtude de acordo das autoridades
competentes, nos termos que reglamentariamente determínense.

Artigo 39.

Para lograr o cumprimento das resolucións adoptadas en execución do

disposto na presente Lei, as autoridades competentes, relacionadas no
artigo 30, poderán impor multas coercitivas, de acordo co establecido no
artigo 107 da Lei de Procedemento Administrativo.
A contía destas multas non excederá de 50.000 pesetas, pero poderá aumentarse
sucesivamente no 50 por 100 da cantidade anterior en casos de reiteración do
incumprimento

Disposición adicional primeira.

1. As empresas de seguridade reguladas na presente Lei, terán a

consideración de sector con regulación específica en materia de dereito de
establecemento..
2. A autorización de investimentos de capital estranxeiro en empresas de
seguridade
esixirá en todo caso informe previo do Ministerio do Interior.

3. As limitacións establecidas na presente disposición non serán de aplicación

ás persoas físicas nacionais dos Estados membros da
Comunidade Económica Europea nin ás sociedades constituídas de conformidade
coa lexislación dun Estado membro e cuxa sede social, administración central ou
centro de actividade principal atópese dentro da Comunidade.
Disposición adicional segunda

1. Con sujeción ás normas que determine o Goberno, a formación,

actualización e adestramento do persoal de seguridade privada levarán a cabo
por profesores acreditados e en centros de formación, que deberán reunir
requisitos de localización e acondicionamento, especialmente en canto refírese
aos espazos para a aprendizaxe, práctica e perfeccionamento na
utilización de armas de fogo e sistemas de seguridade.

2. Sen prexuízo das licenzas ou autorizacións, autonómicas ou municipais,

que poidan ser exixibles para entrar en funcionamento, os centros de formación
requirirán autorización de apertura do Ministerio do Interior, que realizará
activades inspectoras da organización e funcionamento dos centros.

3. Non poderán ser titulares nin desempeñar funcións de dirección nin de

administración
de centros de formación do persoal de seguridade privada os
membros das Forzas e Corpos de Seguridade que exerzan nos
mesmos funcións de control das entidades, servizos ou actuacións, ou
do persoal ou medios en materia de seguridade, vixilancia ou investigación
privadas nos dous anos anteriores.

Disposición adicional terceira.

Quedan fóra do ámbito de aplicación da presente Lei as actividades de custodia

do estado de instalacións e bens ou de control de accesos realizadas
no interior de inmobles por persoal distinto do de seguridade privada e
directamente contratado polos titulares dos mesmos.

Este persoal en ningún caso poderá portar nin usar armas, nin utilizar
distintivos ou uniformes que poidan confundirse cos previstos nesta Lei
para o persoal de seguridade privada.

Disposición adicional cuarta.

1. As Comunidades Autónomas con competencias para a protección de persoas e

bens e para o mantemento da orde pública, con arranxo ao disposto nos
correspondentes Estatutos e, no seu caso, co previsto na Lei de Forzas
e Corpos de Seguridade, poderán desenvolver as facultades de autorización,
inspección e sanción das empresas de seguridade que teñan o seu
domicilio social na propia Comunidade Autónoma e o ámbito de actuación
limitado á mesma

2. A efectos de información, o exercicio de tales atribucións será comunicado

á Xunta de Seguridade.

3. Tamén lles corresponderá a denuncia, e posta en coñecemento das

autoridades competentes, das infraccións cometidas polas empresas de seguridade
que non se atopen incluídas no parágrafo primeiro desta
disposición.

Disposición transitoria primeira.

As empresas de seguridade inscritas, as medidas de seguridade adoptadas e o

material ou equipo en uso con anterioridade á promulgación da presente Lei,
de acordo coa normativa anterior, pero que non cumpran, total ou parcialmente,
os requisitos ou esixencias establecidos nesta Lei e nas normas que a desenvolvan,
deberán adaptarse a tales requisitos e esixencias, dentro dun
prazo dun ano, que se contará:

a) Respecto dos requisitos novos das empresas que requiran concreción

regulamentaria, desde a data de promulgación das correspondentes
disposicións de desenvolvemento.

b) En canto ás medidas adoptadas, desde a promulgación das normas que

as reglamenten.

c) En canto ao material ou equipo que se atope en uso, desde que recaian e

comuníquense as correspondentes resolucións de homologación, cando sexa
necesarias.

d) Respecto das materias non comprendidas nos apartados anteriores, desde

a promulgación da presente Lei.

Disposición transitoria segunda.

1. Os vixiantes xurados de seguridade, os gardas xurados de explosivos e os

gardas particulares xurados do campo que, na data de entrada en vigor da
presente Lei, reúnan as condicións exixibles para a prestación dos
correspondentes servizos con arranxo á normativa anterior, poderán seguir
desempeñando as funcións para as que estivesen documentados, sen necesidade de
obter a habilitación regulada no artigo 10 desta Lei.

2. Os vixiantes xurados de seguridade e os gardas xurados de explosivos que,

na data de promulgación da presente Lei, atópense contratados
directamente polas empresas ou entidades en que realicen as súas funcións de
vixilancia,
poderán continuar desempeñando devanditas funcións sen estar integrados
en empresas de seguridade durante un prazo de dous anos desde devandita data, a
partir
do cal haberán de aterse necesariamente ao disposto respecto diso no
artigo 12 desta Lei.

2. Disposición transitoria terceira.

3. Unha vez transcorrido o prazo de dous anos a partir da entrada en vigor das
disposicións de desenvolvemento regulamentario relativas á habilitación para
o exercicio da profesión de vixiante de seguridade, o persoal que, baixo
as denominacións de gardas de seguridade, controladores ou outras de análoga
significación, viñese desempañando con anterioridade a devandita promulgación
funciones de vixilancia e controis no interior de inmobles non poderá realizar
ningunha das funcións enumeradas no artigo 11 sen obter previamente a
habilitación regulada no artigo 10 da presente Lei.

Disposición transitoria cuarta.

Os detectives privados e os auxiliares dos mesmos que, na data de promulgación

da presente Lei, atópense acreditados como talles con arranxo á lexislación
anterior e os investigadores ou informadores que
acrediten oficialmente o exercicio profesional durante dous anos con anterioridade
a devandita data, poderán seguir desenvolvendo as mesmas actividades ata que
transcorra un ano desde a promulgación das disposicións de desenvolvemento
regulamentario relativas á habilitación para o exercicio da profesión de detective
privado. A partir de devandito prazo, para poder exercer as actividades previstas
no artigo 19.1 da presente Lei, haberán de convalidar ou obter a habilitación
necesaria con arranxo ao disposto na
presente Lei e nas indicadas disposicións de desenvolvemento regulamentario.

Disposición derogatoria única.

Quedan derrogadas cantas normas de igual ou inferior rango opóñanse ao

disposto no presente Lei.

Disposición final primeira.

O Goberno ditará as normas regulamentarias que sexan precisas para o

desenvolvemento e execución do disposto na presente Lei, e concretamente para
determinar:

a) Os requisitos e características que han de reunir as empresas e entidades

obxecto de regulación.

b) As condicións que deben cumprirse na prestación de servizos e

realización de actividades de seguridade privada.

c) As características que han de reunir os medios técnicos e materiais

utilizados a tal fin.

d) As funcións, deberes e responsabilidades do persoal de seguridade privada, así

como a cualificación e funcións do xefe de seguridade.
e) O réxime de habilitación de devandito persoal.

f) Os órganos do Ministerio do Interior competentes, en cada caso, para o

desempeño das distintas funcións.

Disposición final segunda.

Se faculta, así mesmo, ao Goberno para actualizar a contía das multas, de acordo
coas
variacións do indice de prezos ao consumo.

Xa que logo,

Mando a todos os españois, particulares e autoridades, que garden e fagan

gardar esta Lei.

Juan Carlos Rei de España.