bëhu

ose

pesë fshehtësi të dritës

Fahredin Shehu
 Përmbajtja

1. Bëhet
2. Mendimet më shkojnë në pakufi
e çdoherë mbetem në mes
3. Kemi dashuruar edhe para se të lindte dashuria
4. Mblidhe nektarinën etjen udhetaret ta shuajnë
5. Më vizito
1.

Bëhet
Shenjat
Pasi të zgjohem
Mos të mbetet gjurma ime
Në lëkurën tënde
Le të mbesin vetëm
Engjëjt e bukur
Kaf dhe Nun
Bëhet
Larg të kam
Kujtimi më vie si dritë ylli
Shurjen e të cilit
Dot s'e besoj
Kështu më ka bota
Të hutuar
Tek pres flladi
Ta freskoj
Vesa
Këtë trup zemre të huajsuar
Këtë buzë që thahet
Kur e thotë atë emër të bukur
Gjuha thahet
Ajo çahet
Balsam është vetëm prania si epifani
Por larg edhe nga kjo
Ajo çka gjuha dot s'e thotë
Ajo është
Kjo do të bëhet
Mrekulli e përherëshme
Fjalë e Perendisë
Kur thuhet BËHET
Ajo bëhet
Unë
Bëhem
Ajo
Dhe nuk më ka
Për ju

Sot do të shkëlqej aq shumë

Sytë do t’i mbyllni
Shërim nga verbëria do të kërkoni

Ilaçin do ta gjeni
Vetëm kur të theheni
Si veja ta shoh vetën
Si del shpirti
Avullon si rrëshirë

T’i ushqej mushkëritë

Me aromë astrale
Nga mërzia të shëroheni
Me pranim
Me dashuri
Fshehtësia ime....

në dritë është e fshehur

Sepse ata sytë i mbyllën prej shkëlqimit
E në mua zbrazëtirë shohin
Hapu!
Dielli shndërrit
Sikur thotë poeti
Këngën më të fshehtë
Në ditën e tregut
Kur ikin në harresë
Përpjekjet e dites së sotme

Në lëkurat e tyre
Rrezja depërton
Sikur në gjethin e njomë
Kur stomet mbyllen
Fotosintezë është

Mos i mbyll sytë

Dielli për ty rrezaton
Deri në orët e vona
Fshehtësinë ta shpalos
Si shkrepje kosmike
E nuk merrni mësim

Muzgu si devore
Zbulon torzon e ditës
Ti epsh nuk ke
Ta mësosh farën e së vërtetës
Mbyll shpirtin
Si sy të kapsallitur
Dhe humb çastin
Kosmik të përndritur

Sot po kaloj
Si pranverë e vjeme
Kur era i flaku petalet qërshisë
Në gojën tënde shije e tretur
E pritjes së ditës së ardhmërisë
Dashuria

Thej vegimin me rrezen e artë

Si shkëmb shkretëtire rërëzohet
Ditë e rëndë dhe e zjarrtë
Ndërton veten kur degëzohet

Në mrekullinë e huaj lëviznim

Në imagjinatën time amshim
Qielli ky i dashuri im
E ka diellin që shkreptinë

Hap kupën ta zë lëngun

Ta deh shpirtin e t’u shmangem
Kolonisë krijesash për kurban
Sepse jam ai që do të shoh mëtan

Ku lind fëmija si engjëll

Dhe njeriu si pjell e tij
Ku lind dëshira si dashuri
Dhe DASHURIA si mrekulli
Unë dhe unë

Jetoj me ty në pragun e së nesërmes

Ditë e bukur është ta them të thënën
Ti nuk më beson as mua e as Zotit
Fluturat prej lules në lule shkojnë me vetën në kujtesë
Ti nuk merr mësim as nga unë e as nga ajo vet

A ka ditë më të bukur se Sot, pranvere

Dielli polli vezën në zemrën time hapi sytë
Po ta këndoj këgën cullake veshët mos i mbyll
Po të zhvishet një botë për dashuri njerëzore

Të shikoj si më shikon me habi fëmijërore

Nuk ke guxim të pyesish përse e bëj këtë
Të këndoj si më këndove me kënaqësi shpirtërore
Nuk pate guxim të pyesish përse të përgjigjem

Ti mbyll sytë njëjtë si më parë

Si kur çel bagremi si kur dielli shndrrit
Ti e mbyll vetën njëjt si tani
Si kur hapet zemra si kur shkëlëqen shpirti

Kështu nuk të do amshimi të përgjumur

Çiltërsia me vdekje paguhet njëjt si më parë
Asaj që i thonë vdekje unë i them kapsallitje
Dielli fsheh fshehtësinë në kvantin e rrezes në bebzën tënde

Prap do të çel bozhuri rozmarina dhe gentiana

Prap do të pjell kërmilli, gjarpëri dhe sorkadhja
Në trupin tim hëna do ta shikoj bukurinë e saj
Ti do të kthehesh si eho yt nga veshët në mushkëri.
Në valë të përsiatjes
Më thanë që toka jonë është e bukur
Kur i mbylla sytë nga shkëlqimi i diellit
Dhe nuk i çela akoma ta shoh vetën
Si hije në murin me tjegulla argjille

Këtu më thanë ekziston dashuria ku s’kuptohet

Asaj i këndohet himni i shenjtë pastaj çdogjë tjetër
Pos bërjes

Unë u përgjigja si i verbeti trishtimës

Dashuria duhet të bëhet të bëhet si jeta
Vall kush e kupton këtë

Pastaj kuptova kur vdes njeriu nga jeta ndahet

Pastaj kuptova kur lind njeriu nga ekzistenca ndahet
E përse qahet kur lindet e kur vdiset

Ishte pranverë dhe i hapa sytë

Këtu lindi dëshira si vetëtim shkreptinë
Për të dashur krijesa dhe krijuesin
Ta kuptoj misterin në shkëlqim

Këtu u hap një dritare etjen e diellit ta pranojë

Në korridor kalon dashuria si nuse e veshur
As nuk di nga erdhi as nuk di përse
Desha ta kuptoj misterin në shkëlqim
Ja përse u verbova sërish duke ëndrruar anën time të përtejme
Mahnitje në pranverë
A e di pranverë është
Lulet çelin zakonshëm
A e di ti çka është lulja
Tek kur çel aromë lëron
Hunda ngacmohet me polen
Kot përpiqesh ta kuptosh
Përse e thotë strofën e bukur
Me frymën e fundit do
Ta gëlltis shikimin e huaj
Kot përpiqesh ta kuptosh
Pse çel kur shikimet janë të thyera
Pse çel kur sytë janë të mbyllura
Kot përpiqesh sytë t’i pashtrosh
Njëmijë të errëta shtresa i kanë mbuluar
A e di se lulja çeli
Për të satën herë do ta them
Strofën e kahmotëshme të trashëguar
Me gjelozi të ruajtur nën rrasat e eoneve
Me rrëshirë të kulluar të fshehur për njerinë
Dhe
Njerëzit ecin me qiri në dorë
Në mes të ditës në përcëllimën e diellit
Jeta u shkon si kapsallitje e syve
E kënaqen se nuk kuptojnë të tjerët

Dëgjon sekondat si frymë fërfërijnë

Vallen e ideve për një jetë të amshuar
Kjo jetë është pjesë e amshimit
Prandaj shijoje para se ke fluturuar
Para se të tradhëtojnë krihët
Atëherë kur edhe zog nuk je
Shikoje vetën në hijen e diellit
Kur ta kthen shpinën për here të fundit.

Kur kthen shikimin

Kah bukuritë e qiellit
Të qiejve
Të gjithat e amshimit
Dielli pasqyrë e fytyrës sime

Pash fytyrën e diellit në bulë vese

Tek kënaqej me bukurinë e vet
Shikohej si nusja me velo të hequr
Pakëz para se ta kryej alkimin e jetës

Atje zbulova fytyrën time si margaritar të përndritur

Që verbonte sytë e kurreshtarëve të përkushtuar
Ajo fshehte mrekullinë e ditës së madhe
Që kalonte si përrua me shpirtëra i bart si gjethe tetori

Çka u bë me fytyrën tënde mik i çmuar

Që shikohet në zemrën e xhevahirit
Çka ishte ajo lemeri e ai trishtim
Që shurdhonin veshët syt i mbyllën penguan ta shohësh bukurinë e diellit

Eja të ta rrëfej misterin e përditshmërisë

Nata ta zhvesh trupin bëhesh si mejit
Dita ta zhvesh qenien bëhesh si nefrit
Eja të ta rrëfej dashurinë e engjëllit për njerinë
Shpikje
dje poeti varrosi mitin
sot shkrimtari poezinë
çdoherë dielli varros fshehtësinë

mbetën pergamentet e leckosura

në vend të germave flakët shkreptijnë
deri ku do të parakaloj mrekullia
për ta kuptuar zemrën e dashurisë

ajo është në mushkëri e marr nga dielli

në frymëmarja e bimëve
me vezullimin e saj lotët vërshojnë
ta shuajnë djegësimin e habisë, moskuptimit
Kujtimet
Ishte xhuma e fundit e këtij viti në atë xhami
Balli puthi ashpërsinë e tepihut
Një aromë e çuditëshme ma përkujton fëmijërinë
Ditët kur vija i pari të meditoj për Perendinë.

Ishte kujtim i fundit i këtij viti në këtë qytet

U shkatërrua si fotoset, librat, lapsat, dhuratë e shokëve fillor
Një pjesë e jetës çuditërisht u shkapërderdh
Si gjethi i thatë në shuplakën e shtrënguar

Tani do të ndërtojnë një të re e të madhe

Ekzistencen i dhanë me emrin bukuroshe
Do ta shikoj si ngritet pallati ëndërror
Në mua kujtimet u shuan vetëm AI mbeti

Kujtimet më ishin lodra të larëmishme

Fëmijë i lumtur që lutej për parajsë ferrit i frikohej
Tash burrë që i flak kujtimet shpresat
Jeton me Zotin dhe frikë nuk ka.
Shkrimi i dashuruarit në dashuri
Dikush rrënqethej me zhveshjen e shpirtit tim
Sikur gjarpëri dëfton parakalimin e tmerrshëm
Unë desha ta them këngën e erës
Tingujtë e shiut t’i dëgjojnë të shurdhërit
Desha jetën ta quaj askezë e shkartuar
Imagjinatë e huaj në kokën time

Kjo tokë e bozhurëve është ju rrëfej

Unë çela t’iu them të heshturën ilire
Tek sillem i plotë si dielli rreth vetit
Dhe ruaj fshehtësinë e akullt në zemër

Zëri si mëndafshi në erë fërfërinë

Si flakë djeg ndjenjën kujtimet e herëshme
Kullohet zellshëm në poçin e kristaltë
Që si pije ta deh të dashuruarin në dashuri

A nuk të mjafton kjo zhveshje verbuese

Si erupcion protuberancash në fytyrë dielli
A nuk ta mëkon epshin kënga e dashnorit
Që shpaloset si rrezja me ngjyrat ylber
Shhshshshshshshshshshtttttttttttttttttttttt
….shshshshshtttttttttttttttttttttt…
shshshshshshshtttttttttttttttttttt…
Zemra ime qetësohu
Gjatë lotë derdha të gjorët
Pikëlonin virgjërisht për kë
Nuk dinin dinin për çka
Desha ta qetësoj këtë të gjorë
Zemër e ndar dysh më dukej
Shshshshshttttt…shshshshshttttt…
I thash rradhazi ta qetësoj desha
Kot e mëkoja me durim sagash
Ishte pjesë e botës askezë s'duronte
Donte të vuaj si njeriu unë
Eeehhhhh… vonë tek vonë iu afrova lumit
Gurgullimën përmallshëm ta dëgjoj
Sikur vdektari i dergjur me vite në shtrat
Kërkon shalqin në pikë të dimrit dëshirën e fundit
Dëgjonte cicërrimën e shpendëve
Si telat e harpave engjëllore
Tufa tufa duke kënduar
Lumi rrjedhte ajo poshtë ra
Në fjalë të vetme treti
Si mjegulla në diell
Vërtitej
Tokën përcillte
Derisa i ra të fikur
Një dritë e okupoi
Sytë i verboi
Pastaj zbuloi se atje janë të tjerët
Ata kuptuan fshehtësinë në dritë
U flijuan për ta gjetur qetësinë
Vetës...

Dielli t'i pjeku kapakët e syve

U ktheve si më parë
U hape më shumë se më parë
Aq u gëzova
Tani duket se kupton më mirë
Diçka në brendi u dogj
U shkatërrua muri pengesë
U ngrite ta kapësh yllin alpin
Në unë-in tim që ngritet si mal
Si shkemb i vetmuar
Lartë ku të mbushen mushkëritë aromë lartësie
Gjaku të bojdiset me dashuri
Nuk pyeta ku ishe deri tani
Sepse dija se do të kthehesh
Sepse të kuptoja se të hutuan lodrat
Atje zbulove kopie lulesh
Këto që unë i dua kahere t'i ofrova
Këto të vërteta me kundërmim parajsor
Tani kënaqu deri në pambarim
Sepse është ditë pranvere
Që fsheh misterin në dritën verbuese
Ti kuptove këtu e kam vendin
Ti ke parë se si digjet floriri për t'u pastruar
Në sytë e mi vizëllues tani vetëm vetën sheh
Në zemrën time si diamant në zemër lotusi
Derdhet qenia jote si balsam shërues
Në kupë të lashtë kristali
Eh po të ishte si më parë
Vitet kaluan lulja jote e turpshme e mbarsur është
Më gëzove me rrëfimin e dashur për ty
Por edhe për mua
Më përshëndete si më parë
Aq u gëzova që kuptove
Se fshehem në dritë
Si mister i shenjtë.
Amfiteatri

Në këtë qytet të lashtë ilir

Rrjedh lumi kullon lashtësinë
Rrjedh poeti kullon poezinë
Këtu mendje nuk ka dashuria rrezaton
Si dielli i gushtit sytë verbon
Ajo nuk deh si verë e fresket sapo e dal nga torkulli
Sa me shumë që e pi aq më shumë të pihet

Sot mbeta në mes qytetit si amfiteatër

Jetës i vertitem si dervish i Mevlanës
Desha t’i afrohem diellit dhe rash
Si flutura rreth qiririt kujton amshimin
Kujtoj betimin e dhënë Përhershmërisë
Ai që mësohet të dashuroj vështirë është te çmësohet

Vazhdimisht zemrën hap si dielli i agut

Shkëlqen freskueshëm syrin ta verbon
Çdoherë ama çdoherë depërton në poret e harresës
Ta perfytyron realen per cgje verbohesh
Nga pafuqia për ta shikuar hyjnisht.

Hap veten si faqet e librit të shenjtë

Të rrallët lexojnë ekstazë përjetojnë
Të tjerët që vërtet janë të tillë
Kthejne koken ukin ose s’kuptojne ose nuk done

Në erandje trëndafilash zgjohen

Hundët duke mëshelur ose të ftohur janë
Dot s’e ndjejnë për së gjalli atë kundërmim

E këtu jeton poeti rrejdh me lumin e lashtë

Hëre rrëmbyeshëm si zurkajë këndon për dashuri.
Atje
Më kujto për herë të parë
Në terrin e vet kur mbyllesh
Kur e bën tinëza
Atë që unë e bëj në mesditë
Kur populli mbyll sytë
Nuk mund ta shikoj të vërtetën
Nga frika e verbimit

Atje bukur është

Në mesditë kur populli mbyll sytë
Kur uni zhvishet
Si nusja në natën e bekuar
Këndon këngën luan vallen engjëllore
Krijon çdogjënë në kapsallitjen e syrit
Tretet me asgjënë
Si kripa në det.

Atje është fshehtësia kjo në dritë e fshehur

Unë kam balsam të shenjtë
Eja të lutem syte t’i sheroj
Eja të lutem eja
Të ta rrefej të vërtetën
Dielli kaherë e fshehu fshehtësinë
Unë kaherë e zbulova këtë
Zë nuk kisha të bërtas
Fuqi nuk kisha një shtatore ta ngris
Pastaj nje pikturë ta bej
Ta shihni fshehtësinë zbulimin tim
Të errësuar
Për kë nuk di
Me kujto.
Pa frikë
Rash nga fluturimi i verbuar nga dielli
Këmbëzbathur në livadhin
E shpirtit me vesë të lagur
Rrënqethja më valëzohet nga shputuat
Deri në maje të flokëve
Përcjell flautën e pazëshme
Të mahnitjes magjike
Nga ndonje tel harpe ma shkëput rrjedhjen
E botës fluide
Balsamet kullojnë
Ky është për ty o syçelë
Më erdhi ta çoj kur shkela rasën e ftohtë
Mes saj dhe këmbës sime
Kokë narcisi e ngjeshur
Si kufomë bretkoce me shpejtëinë e makinës
Në ditën e qytetit plotë shi

Kërkimi në zemer dhe në qiell i njëjtë është

Ata kanë diejtë të fortë verbuesne sytë e mi dritë engjëjt falën
Drita dritën dot s’e verbon
Këtë doemos duhet ta mësosh
Çdo ngritje e zbritje mësim është
Edhe këtë doemos duhet ta kuptosh
Sot sërish më qahet
Floktë filluan të zbardhen
Sot rrjedhimisht dua
I shëruar nga çdogjë
Të keqe aty nuk gjeta
Rash dhe u ngrita
Është çështje e vlerës për të qenë indiferent
Dielli shndërrit hapi sytë
Se nuk të verbon mos ki frikë
Duhet të biesh si petalja në këmbët e lules.
Atje gjeta fshehtësinë time
Një parzmë e kam atje
Fsheh tymnin që thurret sikur njeriu
Lind kopien e panumërt për ne
Shpaloset me erë fërfërinë me tinguj
Magjepsës cipën e shpirtit ta rrënqeth

Shndërritjen shoh përmallshëm

Me sy nga lotët të shpërlar
Sa herë që verbërinë kërkoja
Drita verbërishëm më shpalosej
Si manifestim shpirti në dritën e bardh

Atje koha nuk ekziston

Ta qaj të kaluarën i përlotur
Rrënkimin ta dëgjoj si ulërimë
Ujku në hënën e plotë kur me diellin
Shoqërohet i mahnitur si fëmija

Ta lus të nesërmen zhveshur

Nga mëkatet të me vi si nusja
Në natën e dhëndërisë devotshëm
Edhe drita i paska velot
Kur të zhvishet fryma të ndalet deri në alivanosje

Atje gjeta fshehtësinë time

Të vetmuar martesë kërkonte
Isha i gatshëm ta puth në buzë
Bozhuri me ushqim sagash ta ushqej
E të bëjmë e të bëhemi të arritur
Rrëfimi shpirtëror në gjuhën shqipe
Mih varret e diellit
Fshehtësinë si kufomën zbuloj
Sa bukur është të rrëfehet
Transformimi i shpirtit në gjuhën shqipe
Sa bukur është të këndohet
Kënga e shqipes për fshehtësinë e diellit

Desha ta kaloj pragun e ylberit

E të kthehem si dallëndyshja nga Jugu
Jam shtegëtar dhe nuk trembem
As ta thuaj fshehtësinë e diellit
E lere më të jetave tjera

Tani dëgjo ç’të thotë ky i përvuajtur

Nga dielli mos u friko
Atje jetojnë të tjerët ndryshe
Dhe pinë nga burimi i akullt
Që zemër e diellit është
Atje jetojnë ata të ndryshmit
Dhe argëtohen me amshimin
Që zemër e jetës është
Të lutem mos u friko

A e ndjen sa bukur shqip tingëllon

Kënga e shtegëtimit e dallandyshe nuk jam
Me gjuhë ta lëpij plagën e marrëzisë
Dielli ta pjek shërimin bëhet kujtesë
A e ndjen sa bukur shfaqet
Mrekullia e rrëfimit
Që këtu zemra ime është
Qyteti im i bukur
Ishte ky qytet i bukur
Edhe kur bubullonte
Vetëtima shelgun dysh e ndante
Buzë lumit që me shekuj kullonte
Edhe kur shiu binte rrëmbyeshëm
E në asfaltë bretkocat përgjysmë të ndara
Pamëshirëshëm nga makinat e tërbuara
Të cilat shuajnë çdo inspirim
Edhe kur dielli përcëllonte lëkurat tona
Krijonte fëshikëza kur ne udhetuam
Rrugë e gjatë ishte dhe zbuluam fshehtësinë
E fshehur me velot e dritave ylber
Dhe dot nuk u verbuam për çudi

Ishte ky qytet i bukur

Edhe dielli si zot adhurohej
Kur zanave sofrat me bereqet u shtroheshin
Edhe kur ushtonin këmbanat
Kur Dodolet luteshin shiu të binte
Edhe kur jehonin Ezanat
Myezinët kendonin në lutje ftonin
Pos te shurdhërve të tjerët u përgjigjeshin
Edhe kur mbusheshin Semahanet
Dervishët si qirinjë digjeshin
Në flakën e dashurisë për Perendinë
Edhe kur i fshehnin Safardët nga katilët nacist
Vet për t’u sakrifikuar nga katilët socialist

Ndërsa ky qytet i bukur ishte dhe është

Ka formën e amfiteatrit
Më ka mua të vetmin tenor të këngës së diellit
Ka polen rrushi verën e freskët nga torkulli
Ka mjaltë dyell uthull dhe balsamet e shpirtërta
Më ka mua me mendime të puthura përballë sahatkullës
Ka grurishte të stilosura me lulekuqe
Bletët që zukasin brenda dhe jashtë zgjuave
Dallandyshet mysafirë të largët
Dasmat e famshme princore
Heronjtë e të gjitha llojeve
Ka aromat simfoni të pemëve
Dhe mua të dehur me këtë mrekulli.
Në kërkim të dritës
Ditë e bukur është
Me diell plot
Këta të verbuar shikoj
Nëpër tokë tek enden kot
Si çdo vit i katërt i brishtë
Veten për ta hutuar
E dot nuk marrin mësim

Ata shkuan në kërkim të dritës

Kuptova sërish u verbuan
Me vegime të mesditës
Për veten si mbretër
Tek sa si krimba të tjerë i shikojnë
Janë dy mënyra të verbimit
Me dritë dhe me errësirë
Ndërsa mua më ndodhi
Fshehtësinë në dritë ta zbuloj
Sepse ajo
I dogji të gjitha velot
Nga këta sytë të botës së të gjithëve.
Kënaqësia në dritë
Hardhia çeli rrushk lulesh me polen të artë
Në qepallat tona si në gjymtyrë bletësh
Gunga poleni presin alkimin
Në mjalt të shndërrohen padurim

Këtu dashurohet ndryshe

Dielli zot pushoi së ekzistuari
Këtu stinët kanë ngjyra të plota
Këtu jetojnë njerëzit që vështirë janë
Ose engjëj ose djajtë bojdisin shpirtërat e stolisur

Këtu të tjerët përcaktojnë “KËTU-në”

TJETËR-ja ekziston si tejdukshmëri

Ne dashurohemi si të marr
Dashuria avulloi si parfum simfoni
Dhe la gjurmë drite në kupat tona
Ajo dritë fsheh misterin tonë
Dhe mbjell pemë me hije vigane
Të pushojnë në kopshtet e amshimit.
Pakëz të hutuar
Sot shiu bie Majshëm
Bulat e lëngëta në parzmet e tyre
Ruajnë shpirtin e diellit
T’u jap luleve jetë dhe mua
Teksa fsheh misterin e vet
Në verbërinë time dhe tuajën
Pranverë është sërish
Mua më gjen më të lumtur në kërkim
Pakëz të hutuar
Me mrekullinë e ndritëshme.
Alfabeti i mrekullueshëm për njerinë
Sërish si trëndafili heshtshëm hapem
Kundërmimin tim ziliçarët e erëmojnë
Me afsh hajnash vjedhin e nuk ndjejnë kënaqësinë
Në vend që atë ta bëjnë si fëmija a si qengji i butë
Kur mëkohet me qumësht valë nga sisa e nënës
Teksa në gojë ëmbël i shkumëzohet

Ashtu desha t’i ngop mushkëritë e tyre

Në mendjen e tyre të errët mjerim
Desha ta mbjelli farën e mirësisë
Nga sytë e tyre t’i djegi velot petë petë të shtresuar
Me misteret e mia që përndrisin
Si dielli kur e thotë këngën më të zjarrtë

Të mjerët ngopen me njimëtime të parreshtura

Duke shikuar veten monstrum në fytyrën time pasqyrë
O Zot ma fal urtinë të gjorët t’i shëroj
Që t’ua thaj mëkatin t’ua lulëzoj dashurinë
Të fshehur si mister në dendësinë e dritës
Aty ku shtrembërohet çdo shikim

Desha t’u tregoj se nuk dua të jetoj

Si peshku në ujë e të mos ngopem kurrë
Desha t’u tregoj se jam manifestim i dashurisë
Që rrezaton verbueshëm
Por ata nuk dinë ta lexojnë alfabetin
Këtë të mrekullueshëm për njerinë

Ose sytë i mbyllin nag shkëlqimi

Dhe pinë helmin e njimëtimit
Pastaj përjetojnë parajsa të rrejshme
Dhe i japin ushqim mjerimit
Serish si trëndafil heshtshëm hapem
Me diell në gjokës rrezatoj dashurinë.
Kuptova të zezën...
Xhevahiri edhe në sqoll të bjerë
Është i vyer si ngaherë, kurse
Pluhuri, edhe në qiell të vej
Vleftë do mos gjejë

Nga Gjylistani i Saadi Shirazit

Të kërkova Ty me këmbë të përgjakura

Gjatë pa u trembur herë në kllaposje
Vetën si pluhur gjeta në lartësinë e qiellit
Pastaj në tokë rash si perle shkëlqeja

Tani trrokas
Në derën që mua më ngjanë
Si kuazar eone gëlltis si drita fshehtësinë
Putha stigmën e bozhurit si flutur
Kot kërkova kënaqësinë në parodi

Kuptova të zezën si mungesë të çdogjësë

Dhe të bardhën si ngopje me çdogjënë
Kuptova veten të zbrazur nga dëshirat
Dhe mua të plotësuar si dëshirë

Hëna e plotë ishte

Diellin nga mbrapa shikonte
Mua të turpshëm më kishte
Si nuse me velo të hequr
Në pasqyrë shikonte bukurinë e Perendisë.
Hej Allah

Hej Allah
Prap kthehem në shtëpi
Dëgjueshëm ta ndjej pranin Tënde
T’i numëroj frymëqitjet
Rrahjezemrat e panumërta
Ta kthej të pamurit
Si i kthehet fitilit të porsafikur
Flaka e ai dritëron për mrekulli

Jam përzier me të përzierit

Këmbëve më vie era coftinë
Turp më vie të të gjunjëzohem i këtillë
Ma dërgo një zjarr të fortë
Të më shkrij si zjarri i argjentarit
Të më ketë e të mos më ketë

Lëkura më është sëmuar

Dhembje fare nuk ndjen
Shpirti më është sëmuar
Tronditje fare nuk ndjen

Hej Allah
Ti më njeh e unë jo
Dua të të njoh dhe të njohem
Dua
2. Mendimet më shkojnë në pakufi e
çdoherë mbetem në mes
Mrekullia e mesit

Kërkimit disa herë i erdhi fundi

Tjetri për të filluar rrëke

Zemra çdoherë bosh më mbetet

Me dije ose pa të
Kthehem si vizitor trrokas
Në derën që mua më ngjan

Shkova aq larg
Anash u ktheva
Poshtë
E
Lart
Gjithashtu
Çuditërisht mbeta në mes
Dot s’e vërejta këtë
Mrekulli.
Më zbuluan

E atje ishte mbetja ime

Që notonte në valë kujtesash
Sikur me flatra pëshpëritjet
Më çojnë në agun me vesë
Tek rrokulliset në gjethin e hardhisë

Bjeri violinës mjeshtër

Zemra në lotë si syri më lahet
Saherë që lexoj atë këngë
Të shkruar nga shpirtërat tok të bashkuar
Në një faqe të vetme frymën ma vizatuan

Saherë u largova në skajet e largëta

Çdoherë në mes mbeta me vetën e hutuar
Sa mrekulli të zbuluara bota ka
E vetëm, vetëm kur jam i shikoj
Pastaj kënaqem si jetim në skutin e huaj

Më thanë kush të tha poet të mashtroi

Në qafë të morën gënjeshtarët
Ti je fëmijë që trroket në derë
Dhuron buzëqeshjen e përlotur
Me zemrën bosh nga errësira
Kur i zë gjumi vrasësit e qetësisë
Zemrën e çela padëshirë
Hyjnë dëshirat si hajna të përkushtuar
Mbetem në mes si stigma e lules
Nuk më ka bota të dukshëm
Si farë dredhëze jasht të zhveshur

U përmallova ta dëgjoj heshtjen e ditës

Kur kundërmojnë lulet e gështenjës
Kur shpirti ngritet leht
Në lartësinë e qiellit si shqiponjë
Shikon poshtë çdogjënë dhe
Habitshëm kupton se ndodhet
Në mes Zotit dhe shumësisë mëkatore

Nëse dikush kërkon

Mendon pastaj se e gjeti fundin
Thuaji mos t’i besoj njimëtimeve serike
Fundit të tij unë “MOS” i them
E deshti ai këtë apo hiç

Sërish më merr malli për

Lulen e majit në qetësinë e ditës
Kur i zë gjumi vrasësit e qetësisë
Duke menduar se gjetën fundin
Kur në mes ndodhen të kllaposur
Pastaj vazhdojnë ngutshëm më tej
Në mes isha dhe mbeta...

Të gjithë ne mes ishim

Me shikime të kthyera
Kah skajet e pafundme
Duke u tretur sëbashku
Në largësi si të pamurit e pleqërisë

Derisa këndoja këngën e mesit

Me gur zjarr ajër ujë më gjuajtën
Vetëm se u zhvesha gënjeshtrën e tyre
Më thanë përdhunues i kënaqësisë së tyre
Në mes isha dhe mbeta

Kështu sërish këndoj me endje

Në qytetin me formë amfiteatri
Zëri më jehon në zemrat e etura
Si eho kanjonesh për të shurdhërit padashje
Rahoveci më do të këtillë
Për të tjerë s’më ha palla

Këtu vërshon vena venat sklerotike

Qarkullon si gjaku then harresën
Kudo që shkon në mes mbetet
Këtë këngë s’ka kush që na e vjedh
E lamtumirë nuk mund t’ju them
Një fëmijë

Pash fëmiun në mes të dhomës

Me buzë mavi tek dëneste
Lodrën nuk ia thyen
Se atë nuk e pa

Dhe nuk dinte as faj kishte

Që lindi si flutur me krih të ndrydhur

Ai nuk dinte dashuri të kërkoj

Në skutin e nënës zemrën ngrohte
Ajo vekun endte jetën ta vadis
Kështu heshtte me heshtjen që thoshte
A jetohet më kështu

Por ai në mes të krahërorit dhembje kishte

Donin zemrën hajnat t’ia rrëmbejnë
Si perlen nga guaca e oqeanit
Ai të lehtë e ndjente si të vërtetën
Që e zbuloi pakëz para martersës
Kur i hoqi velot shumëbojëshe
Ismi adham
Elhamdulillah

Ismi Adham është emri më i madh i i fshehur në Kur’an, Zbulimi im. Nuk ka emër më të
madh. Derisa këtë nuk e kuptojmë nuk ka kurrëfarë progres në involucion.

ELHAMDULILLAH- Falënderim Zotit

Dua

dhe tretem në humnerën e sipërisë

Ditë e bekuar

Në ditën që i thonë e bekuar

Një re kaloi me mua në kujtesë
Me shpejtësi të dukshme
Edhe kur qëllimisht u verbuam

Lokja në moshë të shtyer vekut i rrahte

Melodinë e rinisë thurte fijet dhe kujtonte
Copëzat e shkëputura të frymave të bartura
Me flatra si peshë engjëlli në supet e mia

Në vekun tim që i them te bekuar punoj

Mrekullinë e shkëputur të dimensioneve të largëta
Në tymnin magjik që shëron zemrat e sëmuara
Si shamani këndoj të yshtura ndjellamire

Në moshë të shtyer në largësi kthehem

Si nga pylli me shportë të stermbushur
Shtrydh mushtin nga kokërrat shumbojëshe
T’i deh të dashuruarit në dashuri

E ju që shikoni këtë mrekulli

Mos u habitni si çdoherë sepse
Kjo asgjë tjetër është pos asaj që
Ke dashur ta shohësh e nuk munde

Se të penguan të mjerët ose

I sëmuar vet ishe ja nga zemra
Ja nga hunda ja nga shkurtpamësia
Pres ditën e gjykimit

Muri prej balte më i vjetër se

Të gjitha frymëmarrjet dhe frymëqitjet
E mia tok në parzmin tim
Me vargje fletë duhani ende të pa tharë
Dënes si jetim i botës

Shpirtin pesh ma çon pamëshirshëm

Derisa nostalgjisë kufi i rrija
U nisa me mendje të kthimit
Dhe kudo që shkova në mes mbeta

I këputur si peni i kalbur

Kot desha të largohem sikur rrezja
E vjeshtës puth gjethin para

Ramjes në shtator
I mahnitur mbeta i heshtur si
Gjarpëri kulaç nën rrasë
Pres ditën e gjykimit
Mendja ime flutur
Mendja më bymehej si fara në
Tokë tek e ngri acari i janarit
Për t’u shumuar në kalli idesh
Secila shpirt në vete pastaj
Të dashurohet me kujtime
Të puthura me anën e vet të kundërt
Të humben në mjegull si
Si mjegulla para diellit

Ajo kërkonte fundin e sipërisë

Dhe rrugën kah mesi i vetës
Atë e gjeti të sjellur rreth diellit
Si gjymtyrë alge në vorbull deti
Kur më në fund zemrën në ball puthi
I ra te fikur si fluturës së ngopur me
Dritën e qiririt pakëz para se të fikej
Me vetvetën e të bëhet hiç

Vazhdimin e bëri në anën tjetër

Të të kuptuarit të vet
Pa dritat shumëbojëshe dhe
S’bëzajti
Si i marrë dua çdogjë

Kthimi më dhemb
Zemra më ngulfatet me gjak të bojdisur
Me ngjyrat e ylberit

Një këmbë ma shkel unazën e Saturnit

Tjetra në zemër e mbjellur si arrë
Diellit në gosti i shkon

Desha ta puth buzën e guacës

Nga shkuma e detit fustan të bëj çdogjë më duket e imja

Dhe tretem për një çast

Si kripa në det
Herë të më ketë e herë jo

Mbeta i strukur në mes të zemrës

Si i marrë dua çdogjë.
I dehur mbeta në mes

Ishte mot i largët kur librin kapërceva

Si Sirati Qyprinë me frikë mos të bi në vorbull
Dashet kurban më shpëtuan me shpirtërat
E tyre më bartnin ma flatra engjëllore
Me tinguj magjepsës aromë ambre më shoqëruan

Më sollën tek njerëzit të zbuloj të zitë djallëzore

Shoqërimi me ta kishte shije xhehenemi dhe kundërmonte
Të ligat e thurura tapiseri shumëbojëshe dhe e brishtë
Me lotë i shpërlava plagët e tyre të padukshme
Pa dhembje o të verbuar ishin o me flamë kundërmimin
fare nuk e ndjenin qelbësirë nga sjellja djallëzore
e desha t’i shëroj duke ravguar si jetim
i cili kot kërkonte një skut të ngrohtë shumë kot
pastaj këndova lutjen e Isaut o Zot
mëshiroji se nuk dinë se cka bëjnë ndihmoji Zot
me shije të idhët dola lotët kapërdiva si pika cianidi
zemrën helmova desha një tjetër huva ta marr
ajo ndahej dysh si qielli në natën e bekuar
shqyhej pamëshirëshëm nga dëshprimi pelin i idhët
kokën ktheva në anën tjetër tek engjejtë më shoqëronin
në shpinë duke mbajtur samarin e kujtesës së pamëshirëshme

kapërceva njeriun tek shpirti mysafirë i largët

më gostiti me pakuptim të gjendjes dhe vizione hyjnore
më dha të kuptoj vetëm veten arritje e madh ishte kjo
kur desha dashurinë ta kuptoj më shikoi thellë në sy
pa rrugëtimin gjarpëror të jetës me disa luftëra
me dashuri dhe përjetime ëndërrore për vdektarin e rëndomtë
nga kjo më ra të fikur si një puhizë fryn në zgavrat e hundës
aromë akacie ndjeva spermën ma thithte kjo dëshmi
dhe nuk më la se nuk më la dashurinë ta kuptoj
prandaj i dehur jam me dashuri mendja më turbullohet
vetëm me këngën e frymës pikturon hartën e hijes së madhe.
Pastaj

Fillimi dhe fundi

Një
Pastaj
Çdogjë është në mes
Çasti

Tani është
Si vaji i fluturës
Dimër
Unë

Prap
Ti
Do të
Ndryshosh
Tek fle...

Jeton në marrëzirë
Si peshku në ujë
Dhe s’ngopet kurrë
Se kështu më ka hije

Mos përmend emrin e njeriut

Për të cilin flet
Se të tjerët ofendohen

Mos thuaj UNË

Kur flet për vete dhe të tjerë
Se të tjerët mund të ofendohen

Mendimet le të shkojnë në pakufi

Por çdoherë rri në mes
Se ashtu të ka hije
Jam...

Mezi
Jam
Njeri
Shkova
I kapluar

Mendo
Jam
Njeri
Dhe
Në
Mes
Rri
3. Kemi dashuruar edhe para se të lindte
dashuria
Deshta
Deshta femrën me flokë të mbledhura në shtëllungë
Qafa si e mjellmës i dukej
Me ecje të palloit plot mburrje

Deshta femrën flokëart me tallasa

Që si ujëvare bib deri në kryqe
Me ecje të gazelës së butë

Deshta femrën flokë kaçurrel

Që gufonin si gurrë
Me ecje të nënës me të vetmin fëmi

Tash dua çdo femër dhe frikë kam

Prej ethesh dashurie
Që më kllaposin
Më çojnë të ëndrroj

Tash dua çdo krijesë dhe frikë kam

Prej Zotit të tokës dhe qiellit
A do të ketë vend edhe për të
Në zemrën time

Herët zgjohem rrezet t’i kulloj

Ato ma zbulojnë zërin e afërlargët

Zëri më vie i çiltër si këmbanëzat

Nga krihët engjëllore
Më thotë si atëherë
Kur e dhamë betimin në Ezel
DASHURO FRIKË MOS KI
KUR FLE HA E PI
SE ZOTI GJË TJETËR NUK ËSHTË POS DASHURI
Për të satën herë

Kush e di për të satën herë

Derdha ujët e dashurisë
Ndërsa kupa ime engjëllore
Jehon si zëri mes kanjonesh

Kush e di për të satën herë

U ngop zemra ime
Me dashuritë e llojllojshme
Ndërsa u bojdis fryma ime
Si ylberi qiellin e bukur
Argëtimi me lodra të vjetra

Njëherë u dashurova në Poezinë

Dhe nuk u ngopa me kënaqesinë
Desha t’u dhuroj të tjerëve
Ata u frikuan nga dehja serike
Dhe thanë ende jemi femijë

Ata shikonin fotografi të bojshme

Të bardha dhe të zeza
Numeronin deri ne dhjetë
Argëtoheshin me lodra te vjetra
DUA

Rash si flutura në flakë

Nuk më kishte si
Emanacion
Vitet
Vitet kaluan rrëmbyeshëm
Si zurkajë gurrë shkumbuese
Më duket se morën çdogjë
Çdogjë pos dashurisë për çdogjënë

Nuk di pse loti qetë

Në faqe u rrokullis
Sikur kërkoi në tokë të mbidhet
O si perle në zemrën e guacës
Në fund të detit e qetë të flej

Tridhjet vjet si tridhjet ah-e

Nga zemra e palodhur në dashuri
Edhe në luftë paqës i kendoi
Si bilbili trëndafilit të majit
Jep shpirtin kundërmimin për ta marr

Në sofer me miqë sëbashku hanim e pinim

I dëshperuar mbeta në mes
Desha të kaluaren dua të nesërmen
Shputa e këmbës një hap të zjarrtë mori
Deshi ta kthej pragun e ylbert
U kthye si fëmijë me lodër të thyer
Sikur zgjimi i çiltër në freskun e agut

Ta dua ditën e re me fat të ri

Lamtumirë duke u thënë ah-eve të kaluara
Lufta e dhembjes dhe dashurise

Loti më ra nga malli i dashurisë

Jo vetëm kur me sulmuan frikë kishin
Si qenë të tërbuar shpirtin ma shkartuan
Por nga dhembshuria për shpirtërat e lënduar
Që soseshin me vuajtje sikur trupi i huaj
Mendonin se shpirti im lëndohej si këmba
Nga guraleci shëtitës në këpucë

Shpirti im soset me kënaqësitë e lojs sime

Kur i këndoj suksesit strofën e zemrës
Si nuse me velo të kurorëzohet princeshë e javës
Pastaj me mall kujton tingullin e lotit
Të rënë nga shkëmbi në telat e ajrit harpë
Këngën engjëllore duke përcjellur si maestro
E t’i deh myshqet kur lirojnë frymën e fundit

Ndoshta do ta gjej vendin ta qetësoj këtë engjëll

Që rrënkon si jetim në skutin e huaj
Me lotë lag fytyrën e vet dhe petkun e babait surogat
Nga gëzimi t’i ngroh eshtrat e akullta
Me cipën e zjarrtë të zemrës që përkdhel
Ballin puth një yll të lind në mes të shndërris
Kujtesat e tmerrshme t’i djeg e shkrumb t’i bej

Dua ta kepus perin e marimangës e ta shoh si bie

Fshehtësinë ta zbuloj mikun ta takoj
T’ia kulloj vajin tek kullon si lëng shege
Në buz te çarë ta shëroj zellshëm si melhem
T’ia dëftoj plagën e shpirtit tek kullon si lavë
Djeg gjelbërimin e hareshëm të valleve tona
Por nuk mundet sepse do të këndojmë dhe dojmë si të çmendur
Parfum i dashurise

U derdh kupëza si shegë e pjekur

Rubinet feksin rrezen e agut
Për asgjë tjetër vend nuk ka më
Pos farës së diellit
Të mbij si kalli shumëbojësh

Përhape kundërmimin parajsor

O parfum i dashurisë hyjnore
Tek pikon me bulë të yndyrëshme
Nga fortësia lëkurat përcëllon
Dhe mbetesh si kujtesë e puthjes së parë

U derdha si kupëza e rubintë

Gjak nuk ka më për betejat e kota
Veç aromë shpirti këndshem erëmon
E trupi bojdiset me ngjyrat e ylberit
Si engjëll merr rrugën e shtegëtimit

Pastaj bëhet atë që mendja dot s’e kupton

Vetëm

TY

Te

Dua

Oh

Zoti

Im
Të

Dua

Lutje
Dua sërish
Vizitova fëmijrinë
Me këngën e huaj
Më bart si gjeth i rënë
Të valëvitur në përrockë

Zemra shkumbë shumëbojëshe më bëhet

Përcjell vallen kosmike

Tek shpërndahet si dëshirë
E kahmotëshme për të vdekur

Mija dëshira filluan të shuhen

Vetëm një më mbeti
Talisman
Në qafë ta mbaj si dhuratë
e nënes

ajo është “Të dua” përherë

dua të dua dhe
dua me gjithë veten
Bëje!!!

Prita çdo ditë

Në këtë granit i mbeshtetur
Shikoj zogjtë shtegëtar pres
Mos më sjellin lejen e udhëtimit për në amshim
Ta doj Zotin si veten
Ta pi nektarin diellor
Me hënë të fshehur në parzmin tim
Gjuha të më thahet
“Të dua“ duke thënë
deri në alivanosje
pastaj të shkrihem në një fjalë
sikur flutura në flakën e qiririt
mmmmmm...mmmmmm...mmmmmm
derisa koha pushon së ekzistuari
një ditë amshim të më bëhet
duke e bërë dashurinë
Kënga e vjetër e zemrës sime
Ti ec si vale e qetë
Dhe çdo çast sjell diç të re
A erdhe sot ta zbulosh dhuntinë e ditës
Pasi u zhduk Venera në qiellin e errët
Që si plak i urtë viziton tempullin e vjetër
Dhe çdo ditë atje zbulon tmerrin e vet
Si zog shtegëtar
Mendon se këtu do të humbesh
Por era trupin ta zbuloi
Që di koha në qelbësire ta shndërroj
Pastaj si pluhur ta bart në pakufi

Nëse vjen ta kërkosh veten

Ose të më shfaqesh si vegim drangoi
Këtu dielli nxeh
Njëjte si në tokë
Eja se të pres

9 gusht 1995 Rahovec

Ora

Orës akrepat do t’i thej

Të shpejtë janë
M’i përzun mendimet për të

Shtator, 1995
Rahovec
Habia

Nervat vallën hedhin

Tinkturë valeriane
Dhëmbët buzët i kafshojnë

Tetor, 1995
Rahovec
Kënga e saj

Kënga më e bukur
Është e saj

Tetor, 1995
Rahovec
Muhaba

Deshtëm edhe para se

Dashurinë ta pagëzonim

Maj, 2002
Rahovec
Kalimi

Halat e peshkut
Si lotët e terrur
Darkë e kohës

13. 12. 1992

Rahovec
Parase...
Mjalti ishte ai
Edhe para se ta pagëzonim
Ne u dashuruam edhe parase
Ta kuptonim atë
Ajo duhet të bëhet...
Larg më je dhe kërkon të
Digjem në dritën tënde si flutur
Mua më nuk më ka je vetem ti e ndar dysh
A i thuhet engjëll këtij
Që fshehtësinë në dritë e kërkon
Pastaj kupton sa i krisur është
Dhe klith:
Dashuria duhet të bëhet e jo të flitet
Dashuria duhet të bëhet e jo të kuptohet
Dashuria ekziston edhe kur ne nuk jemi
Kur nuk jemi halë peshku
Si lot i kristalizuar
Në faqen e saj të njomë
Kur nuk jemi pronë njeriu
Me zemvrhumnerë që
Shpirtërat gëlltit si toka mejitin
Dhe më nuk e ka
Penda serish më thahet
Për dashuri fjalë më nuk ka
Sikur gjuha sërish më thahet
Nga frika se do të shkoj pa e pa
Ti e di se të dua
Ti e di se nuk ekziston më
Jam vetëm unë i ndarë dysh

14 Maj 2002 Rahovec

Fshehtësia

Bulë shiu fëmijë flake

Shëron buzën time të çarë
Nga malli i saj gjak kullon
Si torkulli diellor verën kosmike
Deh shpirtërat e molisur
Si pelegrin sakral
Në vapë kërkojnë lumturinë
Shuajn etjen për Perendinë

Bule shiu ruan fshehtësinë

Në dritë të fshehur si dëshirë e përgjumur
Gjarpëri kulaç tek zgjohet
Në degë fiku të mbështjellur si qafore
Dëshmon suksesin zgjohet si kundalini
Derisa unë alivanosem nga lodhja
Sjell mullarin grurin e artë bluaj
T’i ngop lukthet e uritura të epshit të tyre.
Ja Allah

Dëgjo çka të thotë Fahredini

Lutjen në çdo frymëmarrje e frymëqitje
Dëgjo ushtimën e zemrës tek çahet
Si vulkani lavën valë liron

Junus Emre më mësoi

Mendimet e errëta dhe brengat t’i flaki
Se mashkullit dashuria i duhet
Tek atëhere mund dervish të bëhet

Fahredini më mësoi
Ta flak veten këmishë gjarpëri
Sundus jeshil parajsor do të veshë
Tek atëherë engjëll mund të bëhesh

Dhe atë që mendja dot s’e kupton

E dashuri i thonë

22 maj 2002 Rahovec

Gishti i pestë

Mësova librat katër

Si katër gishtrinjë m’u dokën
Secili ruante fshehtësinë e vet
Në katër rrugë më udhëzonin

Gishti i pestë ishte i zemrës

Si dielli i ngjyroste të tjerët
Dhe ruante fshehtësinë e akullt
Sikur zemra e diellit
Dashuri i thonë...
Prinderve te mi

Ju kërkonit mjek
Plaget t’ju shëroj si shaman
Me barëra e më yshtura prore

Unë u bëra njeri teurg më thonë

E jo diestar bazaresh që fryen në ujë

Unë shëroj sëmundje engjëllore

Këtë sëmundje tuajen që e trashëgoj
Asaj sëmundje dashuri i thonë

Dhe jo vetëm për njëri por edhe

Për engjëll bimë shtazë mineral
O për çdo krijesë të Allahut
Të dukshme dhe të padukshme

Betohem çdoherë me emrin e Tij më të madh

Elhamdulillah

29. 05. 2002

Rahovec
Puthjet
Një puthje gurit të rrugës që këmbën ma vret
Një puthje luleshtrydhës me fare cullake
Një puthje kitrës shejtane që vend nuk zë
Një puthje ervs së Veriut dhe një të Jugut
Një puthje vetëtimes e një breshërit
Një puthje shiut e një tjetër dëbores
Një puthje ylberit e një tjetër rrufesë
Një puthje nënës e te njejtën babasë
Një puthje asaj e të njëjten mua

Të gjitha këto puthje i vë të robëruar

Në bulë amberi t’i ruaj me eone të tëra
Me qindra bule të këtilla një qafore ta bej
Gusha e saj e bardhë ta mbaj si gjerdan
Ajo është gruaja magjepse me fustan smagradi
Me fjalë të arta të pezhishkës kosmike
Ajo është grua kosmike me frymë serafinësh
E cila më zgjodhi mua të behem dhënder i saj
Ajo të bëhet gruaja ime e quajtur Përhershmëri
E unë do të mbetem i quajtur Frymë

30. 05. 2002

Rahovec
Ne duhemi

Ajo e di

AI e di

Une e di

14. 06. 2002

Rahovec
4. Mblidhe Nektarinën etjen udhëtarët ta
shuajnë
Kthimi në pemishte

Sot pas shumë vitesh

Vizitova pemishtën e vjetër
Një mollë e këputa
I shoqëruar me kujtime

Me plot turp u ktheva

Tek më shkumonte goja
Nga shija majhoshe
Se dot nuk e punoja
E hajn vetës vështirë i thoja

Pastaj u ktheva
Me mendime të çiltëra
Asgjë nuk ishte imja
A as e të tjerëve

Ata mbodhën unë ta shijoj

Derisa vetës i thoja udhëtar
Në rrugë me gjemba të shtruar

29. 09. 2001

Rahovec
Kumbullat

Kumbullat çelën
Me frymë u mbusha sërish
Këtë aromë veç ajo e ka
Çdogjë tjetër e huaj le të të duket

Sëbashku do të presim
Petalet të bijnë natën që erret
Mbi pullaz si fjolla të duket
Këtë bukuri veç ajo e ka

Netët kaluan
Bulat jeshile frute të tharta
Me libër me të tek rrinim
Çdogjë tjetër e huaj na dukej

Këtë kënaqsi vetëm këtu e gjetëm

Kalimtarët etjen e shuajn të habitur
Nuk na penguan të mos i shohim
Çdogjë tjetër dukej aftimë
Pjeshkat

Shtëllunga pembe në maje të kodrës

Nga largësia ma çon aromën hedije
Gjaku më sillet rrëmbyeshëm
Pranverë është si zgjimi në mëngjes me erekcion

Lëkura më rrënqethet e me bëhet

Si myshqet jeshile në pullaz me rrasa
Pështyma nga dëshira si jargë kërmilli
Më bëhet sërish me të njetën shije

Pas më shumë muajsh atje frutet

U poqen si gjinjtë e virgjër të gatshme
Ta ledhatojnë faqen time pushe
Nxehtë është djersa më përvlon

Desha të haj e flas përnjëherë

Kafshova farën gur nuk ishte
E gjuajta pas shpine derisa
Frutin e hëngra gjak e bëra
Muri i lashtë

Në murin prej argjile të pjekur

Rasat e gurit mbajnë peshën e myshqeve jeshile
Dheu i lashtë mban edhe murin
Edhe fiqtë me fytyre kah Jugu të kthyer

Pasiqë e përgjakën si virgjëreshat

Deshën të ma dhurojnë misterin e agimit

Dhe të vesës së pa bojë
Atëherë kur e shkund bilbili nga
Petalja tek i thotë trendafilit
Kengën e dashurisë së premtuar

Filluan të kërcasin pushkët e nderprenë

Këtë kuvendim të pëshperitshëm
Ndersa fiqtë çelën sëbashku me çlirimin
Pritën të lindin shpirtërat e ri
Ta shijojnë mushtin e tokës me shije të fikut
Të përgatisin udhëtarë të ri
Të shtegëtojnë me mendje të kthimit.
Gostia

Degët si qafat e shisheve jeshile

Thithnin mushtin e tokës në pranverë
Si derdhje e venës nga kupa në kupë
Për t’u dashuruar sërish
Gjakun nga helmet ta pastroj

Pjeshkës së pjekur ia rrjepi

Cipën leshatuke që t’i mpin dhëmbet
Lëngun gjak ta bej
Pastaj të luftoj për dashuri
Të çmendur për të më pagëzuar

Dita me duket laramane në

Tymnin dybojesh të shtrirë
Si mjegull zhduket para diellit
Në errësirën e natës që mungon nga
Vetja në të bardha të veshur

Pastaj ftoj në gosti të njohur e të huaj

Ta kremtojmë zbulimin e mrekullisë
Ta hedhim vallen rreth pemës jetsore
Frute të pjekura të biejnë si mani
Sepse krimbat moti dolën nga pupa e mëndafshit

12. 10. 2001

Rahovec
Thurrje

Fjalët dalin nga dhëmbët e bardha

Thurin rrjetin si fijet e mëndafshit
Me gjethe të manit të ushqyer për jetë

Do të valëviten në erë si pëlhurë sateni

Fërfëritjen si të kallinjëve të artë ta dëgjoj
Sëbashku sikur zukasin bletët ta ngrohim
Zgjoin në pikë të dimrit tok sëbashku

Poçi me musht taze rrushi nga dora me ra

Dheu i etur e thith si kufomën e freskët
Desha t’i dehi të ngopurit me urrejtje
Në darkë të fshehte t’i ftoj

Por ata ikën si mizat pas orgazmit

Në ajër në vapen e gushtit lanë mutin
E ngrirë xhamin e dritarës e stërpikën
Arra

Nën hijen e arrës erdha ta dëgjoj frymëmarrjen

Dhe vrullin e mushtit të tokës tek kalon
Nëpër damar të lashtë

Kuvendonim për origjinën e botës

Më tha se nga dielli vie
Në ëndërr kaherë pash dikush
Ma thoshte fjalën e përsëritur
Të këtij miku që më merr në skut
Unë jam arrë
Edhe frut edhe farë më tha

Desha t’ them se këtë e dëgjova kaherë

U frikova mos më thotë se jam çmendur
Jo nga frika se po më thotë
Po nga ajo se ashtu do të kuptoj

Një mik tjetër kështu m’u është hidhëruar

Si nuk i rrvfeva se e patën çortuar
Desha mik t’i mbetem përherë
Kujdes kisha mos ta lendoj me çortimin e huaj
E ftova rrush të hamë nën hijen e arrës
Dhe pjeshka të vreshtave të lashta
Kur erdhi i rrëfeva storjen e arrës
Që na mori nv skut si gjyshja
Përrallën duke ma rrëfyer
UNË JAM ARRË
EDHE FRUT EDHE FARË
Kot duke pritur lulen të çel

Dikush më deshirë ma ruajti fidanin

E fikut që fliste si njeri
Ta mbjell të mbështetur në murin Jugor
Me epsh ta pres lulen e parë
E të mos dëshpërohem kur çel nga brendia

Tha UNË JAM FIKU EDHE FRUT EDHE LULE

Unë durim kam të pres erë Jugu

Ta çel fiku buzën memece të gjakosur
Pëlcitja si syth trëndafili
Ta ngop dëshprimin si buka e kallamoqit
Nga kënga e Rudakit

Kalova shtigjet gjashtë

Ata me çonin në kate
Ma rrëfyen fshehtësinë e qiejve
Pash fytyrën e Perendisë
Si më buzëqeshte
Me zemër të hapur me gostiti

Ju e dini se isha IDRIS

Kur këndova këtë këngë dashurie
Tash ha frute të pjekura ngadal
Që etjen shuajnë prore
Ju e dini si është etja
Kur gjuha thahet nga njelmësia

Sikur ta shpërlan uji i detit

Nga kënga e Rudakit
Sepse nuk harrohen puthjet
Dhe sa më shumë që puth
Aq më shumë të puthet
Hani pra frutet e dashurisë
Mani

Mani filloi të piqet

Fluturimthi nxitojnë mizat
Frute të rëna t’i sulmojnë

Pash si tretet një botë e tërë

Nuk arrita ta zë
Një grimcë kënaqësie.
Zoti im dhuroji...

Oh Zot dhuroji këtyre fakirëve

Se unë nuk kam
Dora e tyre e shtrirë
Zemrën ma shtrydh

Oh Zot dhuroji Ti se unë nuk kam

Ndërsa stomaku i tyre
Me dashurinë time nuk ngopet

Oh Zot dhuroji këtyre

Se unë nuk kam
Fytyra e vyshkur e tyre
Shpirtin si rrushin ma shtrydh

06 07 2002 Rahovec
Vazhdimin dot s’e gjej

Tingulli ma bën fjalën dhe

Imazhin të thuren
Si dritat e ylberit
Tek sa u dehem pa u pirë sikur ujin e detit pi
E nuk c’pihem

Tek sa e madhëroj
Atë emër më të madh të Tij
Tek sa jam në mesin e njerëzve
Që mezi janë dhe
Nuk më ka

Vazhdimin dot s’e gjej

Sikur jetimi nënën e vdekur
Lamnetit tim përgjigje dot s’i gjej dhe
Nuk mund të them
Lamtumirë

25 06 2002
në atelieun e piktorit Florent Pista
Derisa tretem në dashuri

Sërish biej
Si fryti i manit të pjekur
E aspak nuk ndjej
Se jam ushqim krimbash
Vdektarë të rëndomtë

Trashedenca ma thotë
Këngvn e Horacit
Dhe përndritet si rreze
E diellit në bulë vese
Ta thotë këngën e mëngjesit
Për të satën herë
Dhe ende më jetohet
Kur tretem si i dehuri
Në dashuri.

5. Më vizito
Nuk erdhe
Aty pranë shtepisë sate
Rrjedhte lumi
Shpërndante çdo ndotësirë

Aty pranë henës

Buronte gurra ime
Ti nuk pive
Shpirtin ta freskosh

Të ftova si trendafil i çelur

Me zhurmë ose pa të
Peshë nuk çonte
Hamendja e tillë

Dot nuk erdhe ta nuhasësh

29 05 2001

Duhet të jetohet…
Ishte dite e 38 e muajit të hareshëm
Bora biente tek shfletoja librat e motrës
Vizatoja peshkun dhe ndërtoja anijen e letres
Afer sobës që bubullonte si qielli i terbuar
Gëlltiste frymën sëbashku me cungjet e arrës
Derisa me zuri gjumi e nga goja jargët më kulluan

Babadimri
Erdhi një çokolate ma solli
Dhe stoli plotë thesi i derdhej
Lart fluturoja fjollat me gjuhë i zija
Qielli mu bë tokë e bekuar
Sakaq desha ta kaloj pragun tjeter
Cingërruan xilet nga qafa e kaprollit

U zgjova i deshperuar lotët më vërshuan

Bredhi im ishte i vyshkur pa stoli
As sheqerka kisha lukthin për ta mashtruar
Askush nuk më vizitoi as jetim isha
Kesaj po i thokan jetë e ndryshme nga të tjerat
Të kesh apo të mos kesh duhet te jetohet

Derë e mjegullt
Dera ishte si mjegulla në diell
Deshe theva zhurmen ta dëgjoj
Zhurma ishte nga tinguj flatrash
Djajtë apo engjëj ishin
Dot nuk e kuptoja atëbotë

Midja m’u turbullua

Gjaku i ftohte nga balli nëpër hundë
Kullonte si loti në faqen e skuqur
Në kullim më thahej si jarge kermilli
Kur dielli këndoi strofen e mesditës
Çdogjë në përqafim merr përmallshem

Të fluturoj fillova jo nga kënaqësia por

Nga habia që më thoshte tinëza
Ku po shkojmë kështu të mahnitur
Si të dashuruarit shkelin kallinjte jeshil
E këpusin lulekuqe buzet t’i bojdisin
Si femijë të lozin lojën symbyllje

Mbeta si rrënjë e tharë era ta shkund

I hutuar pyesja
Ku isha
Kush me vizitoi brofshëm
T’ma ndal frymëmarrjen në kokë
Si re plot shi bubullimën ta dëgjoj
Për herë të fundit si kalama

Si zog shtegëtar...
Trrokas në derën që më ngjan
Si i huaj
Harrova konakun e vet
Si zog shtegëtar kthehem duke kujtuar
A është kjo strofulla ime a si qyqe
Matem të biej a të mos biej

Vizitoret
Më valëvitet shpirti i huaj
Në hundë si pupël më rrënqeth
Çka i bëra diellit të dëshpëruar
Që me rri jetim në shtëpinë e huaj

Unë këtë zemër të madhe e kam

Dhe jo vetëm për një diell
Aq diej sa shpirterat fërfërijnë
Si mëndafsh cipën e zemrës
Ma ledhatojnë me freskun e agut

Mirë se erdhët të dashurit e mi

Çdogjë që kam jeni ju
Goja me thahet të flas pëshpëritshëm
Etjen kush ma shuan me ujin e bekuar
Që ardhja e juaj është

Si gurrë Kevseri floket m’i çon pesh

Lëkura më rrënqethet nga kënaqësia
Urdhëroni verën e fresket nga torkulli diellor
Zemra ime është torkull i lashtë
Shtrydh diejtë si rrushin e rahovecit
Ju ta pini të dashur miq mushtin e tij

E të dashuroheni deri në amshim

Si lule e shkretëtirës
U hapa si lule e shkretëtirës
Këndshëm erëmoja njëlloj
Për hajna dhe për të dashuruarit
Tek të parët ishte kundermim i rëndë
Tek të dytët erandje parajsore
Prap fajtor mbeta se aty vend nuk kishte më
As per mua kur desha të klith
Me vizito shpirt shtegetar konstelastash
Se ndjehem si parfum i avulluar

Oh... të lutem Mjeshter

Këtë kupë të rubintë mbushe
Seç u ça nga pastërtia
Në guraleca të qindëta shegash
Ja shkrije sërish në stomaqet e vulkanta
Një tjetër më të fortë të ma bësh
Më të vrazhdë më të mjegulluar
E të mos pelcet nga pastertia si zmalt dhëmbi
Sepse për këtë treg nuk duhen perlet
Por graniti i coptuar koka t’u thej

Kaleidoskop
Për Karmit Zysman
Dera e hapur ishte
Sikur qielli në natën e bekuar
Yjet vezullonin pluhuri qiellor
Lëmshin ylber mbështillte
Aromë e lehtë hudre kundërmonte
Pesh me çonte si fëmijë shaki vrapoja
Në rrugën e shtresuar me guraleca
Këndoja këngën e jetës rrjedhshëm
Si lumi bart ah-et dhe dëshirat
Drita ma kaplonte trupin
Këmbët m’u përgjakën dot nuk vëreja
Me shputa të lehta hyri në qenien time
Top veluri të kuq u shtrua ajo të parakaloj
Si nëpër Sirati Qypri nga Berzahu në Xhenet al Firdeus
Këtu u takuam si engjëj të hutuar
Shpalosnim levhat e ndryshme ku lexuam
Germat e shkruara me gjak zemrash të dehura
Me dashurine që kullohej fresket si vera në torkullin diellor
Dhe disi me thoshte se edhe njëherë diku u takuam.

Ne pijmë nga i njëjti burim

Për Ali Caglar
I

Ishte ditë e ngrohtë në fillim të verës

Kur e thash strofën e zemrës së thyer
Shndrrisja nga brendia si perle me balte e përlyer
Dhe aq me mjaftonte për atë ditë
Një dorë e ndritur faqen ma fërkoi
Dielli filloi të buzëqesh zemrat përcëllonte

Ditët kaluan dhe iu afruam burimit të fshehur

Ditët kaluan e ne tek vone kuptuam se pijmë
Nga i njëjti burim e duke e ditur veten nga
Kundërmimi i ambrës që dilte prej gojave
E dhëmbët shndërrisin si yjet nga qielli më i afërt
Njëri bënte dëshirën e tjetrit si lutje dhe si realizim i saj
Tjetri nuhaste njërin si aromë moshusi në gjak ta shndërroj
Zellshëm sikur bleta nektarin në mjalt

Pastaj ai tha në pijmë nga i njëjti burim

Tek gurra e parë nga lindja e herëshme
Edhenjëhere do të takohemi nëse sot
Nuk e realizuam në ahiret shihemi si engjëj
Do të këndojmë tekbire sëbashku me engjëj tjerë

Love hierophant
Për Gary Boardman
Ende i etshëm ishte dhe kërkonte
Sikur fytyra e bukur e dashuruar në pasqyrë
Si bleta nektarin diellor ta thithte
Donte një bulë mjalti nga Amerika
Të ma sjell dhuratë shpirti

Më ftoi të ma thotë të heshturën

E zemrës së heshtur nga sulmi i dashurisë
Shpirtërore etjen ta shuaj në burimin tonë

Gurra vrullshëm kullonte në deltën

E lumit që bartte shpirtërat e luleve
Të perleve ikrave të të gjitha llojeve

Ai
Ashpërsia e acarrit dëboi
Sharmin e dhjetorit 1986
Bora veç tre dite rrugët i mbylli
Këndezave fryma e këngës i ngrihej
Hëna feksjen e thoshte si rapsod
Kafshata e gojes ne fyt mbetej si ftoi I papjekur

Ku të kthehet ai bëri rrugë të gjatë

Një shtëpi e vogël para fundit të shpresës së tij
Si lule shkretëtire aromë mikpritjeje lironte
Bile nje çaj të nxehte dhe kokë nën jastëk të butë
Do të vë e pastaj u them lamtumirë me
Mendje të kthimit si dallëndyshe kokëhedhur
Pse u kthye vet nuk dinte kur në zgjedhje kishte
Varg oxhaqesh që tymonin pothuaj njëlloj

Nata ishte e ftohtë bora serish filloi të bjerë

Ishte ashtu si mendoi vet mikpritjes së tillë
Gatitu nuk i rrinte si ushtar i shkathtë

Flente si engjëll në qiejtë e lartë dhe

Para të gjithëve u zgjua duke u falenderuar
Me rregullimin e shtratit për mrekulli
Nikoqiri nuk e pyeti as emrin si e kishte
Dhe harroi pas shume vitesh këtë ndodhi
Sepse bëmë nga këshilla e Llokmanit
NJË TË LIGË QË TA BËN DIKUSH DHE NJË TË MIRË
QË I BËN DIKUJT PËRHERË DUHET TA HARROSH

Diellit derën i hapa

I hapa Diellit deren

Të hyj si mysafir i largët
Ta shpërlaj trupin dhe të parfumoset
Në gjum të bie i freskët
Zotin ta ëndrroj si dashuri

Lulediejtë e këputur rrënkonin

U frikuan se në zemrën time dielli bie klluq
Desha me puthje t’i qetësoj
Në grykë si foshnje t’i marr
Ninullën e fundit t’u këndoj
T’u tregoj rrugën e amshimit që çon
Prej zemrës sime e deri
Në katet më të larta qiellore

Dielli sonte pushoi si i lodhur

Jargët i kullonin ëndrra parajsore shihte
Pa rrushin e artë si kullohet
Nga torkulli i smagradtë për të dashuruarit
Me dashuri të dehur me nektar kuazaresh

Zemrën e hapa desha ta them të heshturën

E botës së përtejme kur një engjëll
Me krihet e ngjyrave ylber gojën ma mbylli
Shija e amberit me mbeti në fyt
Si puthje e parë nuk harrohet
Ishte dielli mysafiri im dhe shkoi
Vetëtimshëm si Burak kapërceu katet qiellore
Ndërsa unë e pres sërish të më vi

Lulja e shkretëtirës
Për Radije Hoxhën
Pash një grua të hapur si
Sythi i lules së shkretëtirës
Me erandje parajsore larg erëmonte
Përqafim engjëllor ishte ai kundërmim
Ma thoshte të heshturën e saj
Hapur si qielli në natën e bekuar

Lulja ime e smagradtë

I thente rrezet e asaj dashurie në disa bojë
Natyra bëhej unë une bëhesha prapavi e saj

Si klepsidër ishim derdhnim rërën tonë

Nga një poç në tjetrin
Pastaj si fëmijë më kapi për dore
Pamë mrekullinë e Firdeusit shëmtinë e Hadit

Atëbotë kur unë u hapa

Si derë përtej pragut të ylbertë
Pranova mysafirë shpirt njeriu
Që mezi është

Njeriu dhe engjëlli

Dëgjova trrokitjen në derë

Si aeroplan i luftes ushtoi
Njëri kërkonte njerinë
Engjëllin gjeti të strukur i përulur
Zotit i lutej në kasollën e tij

Dua të flas me njerinë tha

Dua ta përshendes këmbet t’i puthi
Nga ecja e të cilit hapen shtigjet
Që të çojnë me krih të heshtjes në amshim
Aromë rozmarini liron fjalim i tij

Njeriu i tha turpshëm

Edhe unë me vite e kërkoj
E ketu jam ngujuar si ulliri i vjetër
Si fiku mbaj heshtjen e lules
Duroj gjarpërin të më gjarpërohet nëpër degë

Pastaj vazhdoi zellshëm

Në dorë e pata si zogun e kafazit
Dhe ka vite që më iku me shpresë
Se do të më kthehet dallëndyshja
Këtu kërkoj rrugën vet, do të nisem

Më prit dhe mua ta kem nderin

Të udhëtoj me ty engjëll i qiellit
Tash e di se e humbe njerinë
Në bazaret e zhurmëshme ku ligësia recitohej
Me devotshmëri si ilahia në semahane plotë

Valet

Shshshshtttttttttttt............valet bënin sikur

Nga kënga e shkruar në Kosovë
Ndjej si depërtojnë thellë
Shqyejn aurën e lenduar të trupit tim

Dielli mëkon shpirtërat e detit

Qetë sikur nëna qetë buzeqesh
Fletët e urmave u qetesuan
Mbrëme fryente për mua për herë të fundit

14. 11. 2001

Kalithea, Greece

Jashtë vetës

Desha Kosovën ta krahasoj

Me këtë mrekulli të paparë
Nuk më shkoi dore te heshturen ta them
Vec e them e dua se jam i saj

Sa me gëzim fluturon albatrosi

Me peshk në gojë do të krekoj

Vala ma mori ah-un e fundit

Për sot
Duhet të kthehem në vete si më parë

09. 11. 2001

Kalithea, Greece

Fillova ta dua këtë botë

Valet sikur po i shtyejnë ditët

Fryen erë e lehtë bart
Aromën e kripës tek rri
Në ballkon të katit të katërt në hotel Pallini

Fillova ta dua këtë botë

Edhe më shumë sepse pash
Ferrin tani edhe Parajsën
Jam mani që piqem dhe do të bjerë

12. 11. 2001

Kalithea, Greece

Sot
Sot nuk doli hëna ta shikoj vetën në fytyrën e detit vetëm yjet shndërrisin qetë argëtohen
me ushtimën e valeve të njelmëta dëgjova një albatros si krrekoi disa zëra njerëzish e
shoqëronin dy lloje peshkatarësh shkëmbejnë përvojën shekullore

09. 11. 2001

Kalithea, Greece

Vale të hidhëruara

Valet sikur janë hidhëruar

Nuk ma sjellin një perle
Qoftë edhe një gjymtyrë alge
Do të më kënaqte
Kujtimin ta marr në shtëpi

Ajri i kriposur me rrëshirë i ngarkuar

Epshin ma zbraz për një mrekulli
Do ta doja edhe njëherë ta nuhas
Këtë erë magjike frymën ta shëroj

Françeska më përshendet
Nga ana e kundërt derisa lexon
Kush ka fat këtu të jetoj
Për të tjerat fare s’duhet të brengoset

Falënderimi të takon TY
Që ma shfaqe këtë mrekulli
Në sy të shtresuar
Një shpend e pash tek fluturonte
Ma pekujton kthimin e shpejt

Halkidiki
Greece

Një moment

Takova një moment të mrekullishëm

Ta komponoj një mozaik çastësh kosmike
Dimensionet kanë gërma të numërta
O kush mund t’i lëxoj edhe
Pasi që i rradhis me ëndje

Nga rrënjë thith mushtin e tokës

Ta bëj një frut shuajtës së enjtjës së huaj
Ta mbaj një shpirt të molisur nga rruga
A ka dikush që nuk ma zë
për të madhe
kur klith e dua këtë botë
një gjymtyrë parajsë

07. 11. 2001

Halkidiki, Greece

Miza
Dhe
Koha
Borxh
Më kanë
Të dyjat
 Gjakun ma pinë

Pëshpëritje e ërës
derisa i lavdërova disa emra
gjuha më thahet nga frika
sall këtë gjendje të ta shpjegoj
do të shkonte nata si era

përrallat e huaja duhët t’i mësosh

në botën ë mineraleve të mos humbësh
sot pi eliksirin e rubinit
dhe mos mendo se s’do të zbresësh
në rrugën e shtruar me fatkëqësi

lulet të përshëndesin njëra pas tjëtrës

secila për vete të flet
si libër të hapet

pastaj vjen në botën që lëviz më tëj

qielli hapet
shtazët të përshëndesin
ato flasin të gjithë ndryshe

ti gjithashtu flet ndryshë

ti flet gjithashtu si të gjithë ata
ti flet dukë heshtur

28 08 – 08 12 1995
Rahovec

Lart
Shtegëtoj
Erdha si erë të parakaloj dhimbshëm
Me mendje të kthimit
Ta ledhatoj dredhzën e pyllit
Dhe fierrit t’ia zbuloj mistërin e lashtë

Ajrin po e mbaj nën sqetull

Si librin e pastruar nga pluhuri
Ta ruaj si kujtesën e amshimit

Që sahërë e kthëj të vi si gjaku

I pastruar në damarë që mbajtën
Mrëkullinë e jëtës

Pastaj ta përshëndes dhëun

Si mik i lashtë t’i kthehem
Sërish ta marr në përqafim

Zhupa/Mushnikovë
07. 10. 2001

Pas një viti

Një ditë që i thash moment i çuditshëm
Po cili nuk është i tillë
Kur vëtën e pyesim

Ti ha e pi në diëll të tetorit
Me shoqëri
Dhe të them lamtumirë
Sa shpejt më iku
Më la si jetim

Mushnikovë
07. 10. 2002

Prap tek valet

Hapa dritaren me lëngë qershie me nje dorë

Era e lehtë dhe valet më sillnin ehon
E një lamenti të dhëmbshurisë në një gjuhë të huaj
Dhë më magjëpsën zbrita t’i shoqëroj
Buyrun Hoca më thanë Mehmeti Suna Tolga
Dhe disa të tjerë që emrat nuk ua di
Këndonim këngë të rëja dhë të vjetra ndërsa
Zemra ime u shqyë si qiellin vëtëtima
Kur dëgjova se edhe dikush këndon
Bir iss tamal hav ash
Atë këngë që këndoi dikur Paul Turqin
Kur u përlota si fëmija

Edhe një ditë më erdhi në gosti

Dhe po ajo ma rrëmbeu një copë shpirti
Dhë një Zot e di kur do të më kthehet

Kalithea Greece

Nëntor 2001

Alkimisti
ti më erdhe si udhëtar i lodhur
me karavanin e gjatë nga rruga e mëndafshit
ti më tregon avanturat e bimëve dhe shtazëve
dhe më mban ders sinqëritëti
ti më tregon për Pellazgët dhe pastërtinë e gjakut
dhë kërkon ujë etjen ta shuash

unë të thash si fëmijë të shërbëj

ti m’i vjedh fjalët nga goja thurr gjerdana
për gruan kosmike të quajtur përhërshmëria
në gushë të bardhë t’i mbaj perlet e shenjta
kështu memec duke më bërë të lahem
në zemrën plot me lavë dashurie
ne njërëz nuk jemi këtë mirë e di
ne jemi hije udhëtar si shpirti i gjëlbër
që piu nga burimi i jëtës dhë nuk vdes kurrë

ti u mahnite kur ta dëftova fshëhtësinë

këtë në dritë të fshëhur si shumësi e padukshme
ti ma shtin dorën si frymë prindi
nga i padukshëm të dukshëm më bën
ti më je alkimist që të panjohurën e bën të njohur

Kulloj si rrëshirë

Tash më shumë ofshamat

Nëpër trup si fyell jehojnë
Si fryma e lehtë ethet i zgjon
Edhe gjarpërin kulaq nën
Hijën e fikut të artë

Tash dua ta them lumturinë

Si dielli këngën e mesditës
Duke madhëruar ëmrin e Tij
Në çdo frymëqitje prore
Elhamdulillah

Qërshor, 2002
Prishtinë

Strofa e diellit

Një botë u gëzua

Kur lumturia ime e tha
Strofën e mesit si dielli
Shndërrit në pikë të ditës
Po ajo më ftoi ta
Këndoj lumturinë si lutje
Kerubinësh më harpë frymore
Të përcjellur vetëm për
Të dashuruarit

04 06 2002
Prishtinë

Dehem me lumturinë

Desha me perla ta stolis

Qafën e saj si fytyra ime
Kërkova të pangjyrë
E dot nuk e gjeta
Dashurinë ma mëkonte dëshprimi
Dëshprimin ma mëkonte dashuria

Desha unë të jëm

Fyell ku bëhem frymë e saj
Si melodi sufike shpirtin pësh ta çon
Atëbotë ta gëzoj
E të dehemi në lumturi

04. 06. 2002

Prishtinë

Vizitori i disa-të
Ruud Mutters

Sa hërë që zgjohem këndoj

Këngën tende të varrur në murr
Si Mualakatët në murrët e Qabës
Sa here zgjohem shpirti më përzihet
Me frymën tende të shtrydhur
Si rrushi i Qytëtit tim amfiteatër
Nga torkulli i zëmrës sate

Sa herë zgjohem të kujtoj mik i dashur

Kthej kokën ta shikoj vetën në pasqyrë
Në vënd të fytyrës germat tua më dalin
E ata thonë F a r a d i n

Rahovec
1999

Vegimi

Dëgjoj gurgullimën e gurës

Në qosh të dhomës së errët
Si i shpërlan fjalët
Nga ndryshkja e kohës
Si perle të shndërrisin
Si loti i ngrirë tingëllojnë
Tek fërkohen me gurët e lumit
Ma kujtojnë mrekullin e lashtë
Atëherë kur s’bëzajta
Sytë m’u zgurdulluan

Sikur pash drangoin

Kur dielli përclloi
Lëkurën prej njëriu
E ajo ishte fëmijëria ime
Si rreze shumëbojëshe
Kaloi në zemrën si prizmë
Që në fund të lojës
Ta kaloj një prag të ylbertë
Ta përqafoj përmallshëm
Ja të jëtë i përqafur
Nga drita më ngjyrë të dritërt.

28. 01. 2002

Rahovëc.