Fahredin Shehu

Rahovec 1999

Lektor: Besa Hoxha Beqiri

1
 PËRMBAJTJA

PORTOKALLI I SHTRYLLUR ËSHTË I IDHËT

MEZANIN
• MIU DHE AJO
• HËNA E PLOTË
• KULLA E ZBRAZUR
• PËLLUMBI DHE GJARPËRI
• TRI TREGIME PËR KAKTUSIN
• SUPERNOVA
• MACJA
• FËMIJA DHE NJERIU
• BUKURIA KAH FUNDI I VET
• KREM
• NEKTONI
• SHQIPONJËS NË FLUTURIM EDHE DASHI I DUKET KRIMB
• PASQYRË E THYER
• STEPET E LODHURA
• SIPJA
• UNË E MERITOJ KËTË
• TI DHE AI
• PALLOI E PULA
• TIRANI
• TYMËN
• KENOBITI
• NJË KËNGË NË MES TË FJALËVE
• NJERIU DHE FËMIJA
• ATË NATË QENTË LEHNIN NDRYSHE
• PJESHKA
• VDEKJA E KALIT
• JAM PJESË E TË NJEJTËS ULTËSI POR MAJA IME I KALON
RETË E BARDHA

2
 • Vazhdimi i tregimit FËMIJA ME PJESHKA NË DUAR përqëndrimi
HOJI I BLETËVE QË TURPSHËM PRET ZBRAZJEN
• DUDI I PJEKUR BIE VET
• GJËRAT NË RRUGË
• PARAJSA DHE FERRI
• LULJA E GJORË
• HERMAFRODITIZMI I DRITËS
• NGJALA
• RITUAL
• VITRAZH
• PËRGJIGJJA E TROFTËS Vazhdimi i tregimit NGJALA-VIZITA E
OQEANIT-ose 777
• PIKTURIMI ME ÇAJ
• Vazhdimi i tregimit NGJALA përqëndrimi TYMNI I VIZITËS NË
OQEAN dhe DEKORIME TJERA
• DEGA E GINKOS
• TREGIMI I PIKTURTË
• TREGIMI PËR POETIN E ÇMENDUR
• HURMA
• KUJTIMET E DETIT
• KRIMBI DHE ARRA
• PSYCHOMUTANT
• HARAMZADE
• NIMFOMANJA
E NJEJTA E TJETRËS
• KONCENTRAT
• BALSAM
• KOLEKCIONARI I ZEMRAVE TË HUMBURA
• NGA LUMI NË DET
• UDHËTIMET
• HANIMALI
• CANNABISI I DASHURISË
• DETI I GËNJESHTRAVE
• TRIMËRIA
• VOODOO
• SALYX BABYLONICA
• VAZHDIMI I PANJOHUR I TË NJEJTIT TREGIM

3
• Vazhdimi i parë i tregimit CANNABISI I DASHURISË
• PJESA E PARAFUNDME E FUNDIT
• XL
• ASHOK
• GREMINA E SIPËRFAQES
• BARRA
• KËRKIMI
• ANA E MBRANDËSHME E DASHURISË
• TREKËNDËSHI
• GREVË E JOAKTIT
• ILUZIONI I DASHURISË
• KONTEMPLACIONI I
• KONTEMPLACIONI I, 5
• E METË E VULLNETIT
• REVERSIONI I SOT -it
• BALANSI
• INICIMI MAGJIK NË DASHURI
• KONTEMPLACIONI I DYTË
• TRËNDAFILI I BAGDADIT
• BOZHURI
• ZIGOTI
• VRASËSI I REALITETIT ËNDRROR
• GURËT E VESHKËS
• TELAT E KËPUTUR
• BRITMË PRIMALE E PSYCHOMUTANTIT
• RUNE
• QYRRAT
• CONFESSION
• NAROPA DHE PLAKJA
• NJË DITË
• NYJA NË LITARIN TRINGJYRËSH
• LOVE HIEROPHANT
• KONTEMPLACIONET
• FEKONDO AKTUALITETIN TËND
• KUJTIMET

4
 1

PORTOKALLI I SHRYDHUR ËSHTË I IDHTË

Ecëm së bashku bukur gjatë duke menduar gjerë e gjatë për jehonën e

tingujve fëmijërore që u ngjanin sytheve të hareshme, që përcjellnin ritmin

dhe rimën e natyrës.

Unë, vetëm klithje që nuk ndjehet nga veshi i hutuar, u gjeta rastësisht në

rrethin e burrave dhe grave që më njihnin si hallkë të tyre, por thellë i

vetëdijshëm se jam fëmijë i lumtur. Jam i lumtur dhe i lumtur që nuk di se

dikush ëshë atje duke u brengosur për të e ai vazhdon lojën e vet derisa

errësohet. Që nuk vuan si vuajnë të rriturit nga vetja e stërvitur për të qenë i

huaj nga erërat, tingujtë, freskitë e agut dhe gjithë spiralën e mrekullive

jetësore.

5
 Unë saktë e dija që nuk isha hallkë e tyre, por isha fëmijë i lumtur dhe jam

fëmijë i lumtur. Ata grindeshin e unë vazhdova lojën time derisa u

errësua/zbardhua. Unë lexoja ENDËSIN e Khalil Gibran-it.

MEZANIN

Dhe erdhi lulja pragun të ma puth. Më pa se jam në mes i vendosur si lisi

plak i mbjellur nga kohërat.

Lisi më i vjetër thonë se është nga koha e profetëve. Sot nuk ka profetë, por

ka male të larta. Nuk ka profetë, por ka lisa të lashtë dhe fidane të reja të të

njëjtit lloj dhe të llojeve të llojllojshme.

Në përqafim të çdogjësë në mes, rreth boshtit të vet, sillem si unë dhe

çdokush tjetër që di për vete.

Dhe qëndroj nën hije të lisit tim mes tokës dhe qiellit dhe mes rrënjeve dhe

kurorës.

Por, ende nuk kuptoj, pse raca e profetëve nuk ekziston më.

6
 3

MIU DHE AJO

Shikonte veten në fluska të pështymës njerëzore teksa era fryente dhe

lëkundte puplën nga koka e saj që e mbante si stoli. Ishin të dashuruar në

bukurinë e saj sikurse fytyra që nuk ndahet nga pasqyra. Pupla ishte

ekzistencë në vete dhe në sytë e të tjerëve. Pupla ra në kurthin e miut ndërsa

ajo mallkonte çdo krijesë të minjtë. E hutuar mendonte se mëshira e puplës

ra në të e tani kur puplën miu e shkatërroi, ajo shkoi e heshtur në kohërat që

vijnë.

Ç’faj kam unë që jam mi? Unë tërheq vërejtjen vetëm me minjllëkun tim.

Kjo është jeta ime.

Unë jam gjë e harruar - tha ajo dhe shkoi.

7
 4

HËNA E PLOTË

Kjo ishte toka më e bukur që kishte parë syri i njeriut ndonjëherë më parë.

Hëna ishte e plotë, e qetë, e vetmuar, derisa poshtë kuvendohej. Ajo, e

mësuar të lehin në të, s’bëzante. E menduar, e hutuar se këtu poshtë i lehet

yjeve e jo hënës.

Këtu kuvendohet për lumin e kuq. Kjo, pra, është tokë, të cilës bota ia ktheu

shpinën përherë dhe bukuria jeton sipas qëllimit të vet.

8
 5

KULLA E ZBRAZUR

E unë mendoja se je frikacak kur nuk deshe të hysh në dhomën time. Këtu

sikur sheh, vetëm sa nuk këndojnë zanat se po i ngjan pyllit të dendur.

E unë, edhe kur granatoheshim, lexoja, dhe nëna më thoshte “mjaft o i

krisur”.

9
 E unë të ftova në kullën e zbrazur që ishte fillikat, por ti dot s’e preke

pastërtinë e saj, ti dot s’e nuhate aromën e këndëshme dhe ti dot nuk bëre

asgjë. Kulla ime ishte libri im si kullë e zbrazur.

PËLLUMBI DHE GJARPËRI

Pëllumbi fluturoi lart, pakëz nën bukurinë e reve të bardha që shtriheshin

mrekullueshëm. Herë-herë zbriste në degën e shelgut që i lante degët si

flokët e artë. I strukur ashtu, dukej se këndonte këngën e butësisë. Gjarpëri

shushuriste teksa rrëshqiste në degë të pjekura në vapë dielli dhe sillej me sy

zikzake që lëviznin.

“Pa më thuaj një fjalë të bukur o pëllumb qafëlarosh”- i tha gjarpëri tek i

sillej me dinakëri, por jo për ta sulmuar. Pëllumbi hutuar me mirësi, i dehur

me butësi, luante vallen e jetës së tij të rrjedhëshme. Shikoi qetë anash, me

10
elegancë hapi krihët dhe shkoi, e pas vetes la porosinë në zbraztirën e vendit

ku rrinte pakëz më parë.

Ai tha “VAZHDO”! e gjarpëri kuptoi. –Po unë jam gjarpër e ai pëllumb e

shelgu është shelg që na mban në qafë. Sheh si i fshihem me zog në gojë.

Sheh pëllumbin si i këndon të dashurës dhe shtrin degëzat e holla të lagen në

lumin pranë.

TRI TREGIME PËR KAKTUSIN

Ishin të mallkuar dhe i hudhën në labirinthin shkretinor. Të vuajnë në vapën

e ashpër, pa gjethe, bimë të vrazhda. Por, çuditërisht të fortë, të durueshëm

dhe ç’është me rëndësi, shumë natyral.

Gjuha të të çahet, etjen ta shuajnë vetëm kur afrohesh. Atëherë, ta shfaqin

mrekullinë. Duhet nipi të vdes që tek i biri i tij të erëmojë lulja që dot s’e

prek.

VETËM TË FORTIT MBESIN!

11
 UJI VJEN E SHKON RËRA MBETET!

Të patrembur, të vetmuar, sillen në labirinthin e vuajtjes në shkretëtirë,

kontemplojnë për fshehtësinë. Nga rrënjë të thella thith lagështinë, në damar

përcillet vetëdija kosmike dhe shndërrohet në lule. I vetmi prinë, të tjerët

shikohen në lulen e tij. Përcjellin të vetmuarin dhe nuk lulëzojnë të gjithë.

Më në fund shkrihet në diell, bashkohet me diellin, shndërrohet në mrekulli,

shndërrohet në asgjë, shndërrohet në çdogjë, shndërrohet në gjithëprani që të

verbon.

SUPERNOVA

Ylli fliste pandërprerë. Pothuaj, nuk e njihte fare lodhjen. Të gjithë të

pranishmit ngroheshin me fjalët e tija. Sapo fryente ndonjë Veri nuk e

njihje, kujtoje se Jugu sjell shi. E toka ëndrronte se do të pjell frute të

bollshme.

Për çudi ylli nuk ndalej dhe derisa mendonin se do të shuhet, përkundrazi, në

vete kishte energji edhe për miliarda fjalë tjera. Në vete kishte koncentrat

fjalësh që gjuha i zbërthente në mijëra tinguj e të dukej se rrjedh nga

12
 humnera që shumë më parë gëlltiti çdogjë të paramenduar, çdogjë të

imagjinuar, çdogjë të ëndrruar.

Sa mund të flas, sa fola, për sa fola, për sa do të flas, nuk shterrem dot-tha

ylli-pastaj vazhdoi. Si peshku në ujë kërcej, si peshku nga uji i kërcej. Kjo

është lehtë për mua e në vete ruaj fshehtësinë e pafolur, të padëftuar, të

dëftuar vetëm që është fshehtësi. Pasha vjetërsinë e gjithësisë, unë yll mos

qofsha, kjo është nëna e së vërtetës që rri e shpaluar si velur

ngjyrëqafërosaku, e bukur është për të Madhin, për Fuqinë e Tij.

Të tjerët e shikonin si qiriun pak para dritëqitjes së fundit, si pyetjen:-Nga

erdhi dhe ku shkoi?

Mjegulla i tha –“Të lumtë o guximtar”. Mjegulla atë ditë ishte e bukur si

nuse.

13
 9

MACJA

Dita ishte e gjatë për muratorin. Kudo që kthehej dielli e pjekte. Djersa nuk

kishte kohë ta lëshojë kundërmimin e saj sepse vapa e avullonte aq shpejt sa

që të dukej se ai fare nuk djersitej.

Tregimi ynë nuk do të ishte interesant po të mos ishte muratori.

Ai fliste çdoherë për ditën e gjatë, por kurrë nuk e mallkonte. Fliste edhe për

shumë gjëra, por asnjëherë nuk dorëzohej në tërsi.

NJË HERË ISHA NË MAJE TË KULMIT

14
SHUMË HERË ISHA NË MAJE TË KULMIT-tha muratori duke u

menduar të na hutoj. I rekomanduam që të mos përpiqet. Macja kaloi nëpër

mur e ajo ishte e dashur si muratori.

Unë jam murator.

Macja nuk i tregoi të gjitha.

10

FËMIJA DHE NJERIU

Shpata ime e prehtë, e pret granitin. E pret çdo degë. E pret armikun në

dhjetë pjesë. Thika ime rrjep lëkurën e bishave, pret gushat e pëllumbave të

bardhë dhe pulave të zeza që gjaku i tyre e mbush kupën time prej ari. Ky

është qilimi im i kuq që ty të duket i larmë. Me të fluturoj në qiell, në qiej si

shqiponja, si engjëlli, si babai i engjëllit.

Kjo është çadra ime që më mbron nga retë e zeza në vapën e gushtit, nga

shiu i bojadisur. Më mbron nga zërat e trishtueshme. Më mbron edhe nga

15
erërat e tymosura. Unë jam mbreti i divave dhe mbreti i shkurtabiqave. Eh,

kush jam unë.

Shpata ime e prehtë, e pret granitin. E pret çdo degë. E pret armikun në

dhjetë pjesë. Thika ime rrjep lëkurën e bishave, pret gushat e pëllumbave të

bardhë dhe pulave të zeza që gjaku i tyre e mbush kupën time prej ari. Ky

është qilimi im i kuq që ty të duket i larmë. Me të fluturoj në qiell, në qiej si

shqiponja, si engjëlli, si babai i engjëllit.

Kjo është çadra ime që më mbron nga retë e zeza në vapën e gushtit, nga

shiu i bojadisur. Më mbron nga zërat e trishtueshme. Më mbron edhe nga

erërat e tymosura. Unë jam mbreti i divave dhe mbreti i shkurtabiqave. Eh,

kush jam unë. (KËTË NUK E THA NJERIU).

16
 11

BUKURIA KAH FUNDI I VET

Ma këndo këngën e lëngët se jeta më duket shumë e tharë pa të: thoshte

duke dënesur gjysma e gjethit e mbetur nga thatësia. Po kujt kush i këndon

sot dhe kujt ia kërkonte zërin për t’u ngjallur, nuk arrita të kuptoj. Deri në

pikë të fundit do të isha i çmendur po qe se nuk do të isha në gjendje ta dija

se kush kujt i këndon. Por, edhe deri në pikë të fundit do të isha infantil po

qe se do ta rrëfeja atë pjesë të tregimit që i takon pafolsëve të gjuhës

mallëngjyese, të atyre që kërkojnë gënjeshtrën që të tjerët e quajnë e që nuk

është, pikërisht në pikë të ditës kur dielli i zgjat duart dhe hapëron si njeri.

17
Sidoqoftë, aty flitej e këndohej dhe çdogjë dukej se kishte në kurriz të SË

ZAKONSHMES LODHËSE.

Po ta këndoj këtë këngë, oj bukuri, kah fundi i vet, kah gëzimi i takimit me

ÇDOGJËNË MADHËSHTORE, me ASGJËNË MADHËSHTORE–tha zëri

që vinte nga çdo anë.

Ishte ai zëri i dritës së dëfryer, pakëz të çmendur.

12

KREM

E ZAKONSHMJA LODHËSE-Çdogjë punohej në këtë drejtim dhe jipeshin

kontribute të pashterrshme për të ekzistuar kjo.

BUKURIA soset, themi. Duke u sosur-tha gjethi, imazhi i mbetur i gjethit të

mbetur nga thatësia.

KËTË NUK E THA NJERIU. Është ajo pjesë e spijunazhit intuitiv që quhet

gënjeshtër e që nuk është kjo.

MACJA-ishte matëse e kohës së tij në vend të diellit dhe të akrepave të

padukshëm në LCD. Koha është e re, bota po vjetrohet. Ajo ecte në murin që

18
 e ndërtuan gjaqet. Ajo e thoshte atë që muratori nuk mundte. Ajo asistonte

në hapsirën ku muratori belbëzonte.

MURATORI-As që donte ta rrëfej tregimin kah mesi i vet. A është kështu?

Ai tha-Njëherë isha në maje të kulmit.

SUPERNOVA-është zbrazje dhe tubim në të njëjtën kohë, diçka humbej për

t’u formuar diçka krejtësisht tjetër.

YLLI-kishte dëshirë të fliste shumë.

LABIRINTHI SHKRETINOR- Vetëm një ushtar i vetëm para mbretit

kishte guxim ta bëj atë që të tjerët e quanin ankth. Po, me siguri se ishte

ankth. Kjo në fakt edhe nuk ishte e zakonshme.

SHELGU-Pa vrazhdësinë dhe butësinë. Derisa pëllumbi iku, e la

zbrazëtirën. Pa gjarpërin me zog në gojë dhe vazhdoi t’i lag degëzat e holla

në lumin pranë.

TRIMI QË LEXON-është trim ai që lexon sepse librat janë përbindësha.

Ha,ha,ha,ha,ha...

ATA QË NUK DËSHIROJNË TË VETËHUTOHEN-kanë pirë ujë nga lumi

KEVSER dhe përherë janë të etshëm.

19
KULLA IME E ZBRAZUR-ishte konak i frikës së atyre që nuk kanë zemër

për detin.

SHKRUAJ-për të qenë UNË dhe TË TJERËT në të njëjtën kohë, që më në

fund të mbetem UNË dhe ASKUSH TJETËR.

HËNA-asaj ia kthyen shpinën, atëherë kur filluan t‘i lehin qenëve.

PUPLA-dhe flutura janë dyftyrëshe, mashtrimtare, joshëse për

mendjeshkurtërit. Për çfarë lloj të dashurisë je në gjendje të na flasësh kur

nuk ka bukuria pasqyrën ku të shikohet.

RACA E PROFETËVE NUK EKZISTON MË -PSE? –Flitet se qenka

shndërruar bota në fuqi vere dhe aq e mbushur me secilin lloj sa që për ta

nuk ka vend -Derisa fuqia nuk pastrohet.

LOJA IME-ishte leximi i veprave të rënda dhe për këtë më përjashtuan nga

loja e tyre. Por as që isha ENDËS, jo kurrë Vallahi.

20
 13

NEKTONI

Ndodhi që rryma të ndryshme të ujit të turbullojnë çdo gjallesë brenda

aftësive që posedonte, të aftësive shthurëse, kuptohet. Bukuria mrekulluese

nuk humbaste asgjë nga kjo ndodhi. Aty ishin peshqit e llojeve të shumta që

shumoheshin për t ‘i mbyllur gojat e të uriturve dhe pyetjet si: çka do të

bëhej me detin po qe se nuk do t’i hanin e ata të shumohen me këtë ritëm? A

e di peshku, kafshatë e cilës gojë është? E shumë pyetje të tjera. Pastaj, aty

ishin kuajt e detit që ia bartnin pajën e nusërisë yllit, që martohej me

vetvetën. Ekzistonin edhe mrekullitë tjera që syri nuk i kishte parë as lart e

21
as poshtë. Ajo çka më preokuponte më se shumti ishte kremtimi i festave.

Aty, posaçërisht, kremtohej liria me të gjitha llojet e fishekzjarrëve dhe

dashuri e seks deri në mesnatë. Kjo ishte pamje e parajsës që s’i thoshte

ashtu vetës. Sepse këtu hymnizohej liria, jo si fjalë por si harresë. Nuk kishte

aty fjalë për lirinë. Ajo zhvillohej pa u hetuar si mjegull kur më në fund

kupton se je në të.

E mira dhe e keqja ishin të përzier dhe dukeshin si një organizëm që i

ngjante çudisë e jo përbindëshit, që i ngjante mrekullisë e jo hibridit të

paqëllimshëm.

Aty ishin të gjithë të SOT-met që bartnin në kurriz të vetin përrallën e

secilës krijesë dhe se të DJE-shmet dhe të NESËR-met i takonin sferave

tjera.

E kjo m’u duk se është sfera ime .

22
 14

SHQIPONJËS NË FLUTURIM EDHE DASHI I DUKET KRIMB

Në bisedat tona dukeshin tepricat e përgjegjësisë dhe ndoshta të

profesionalizmit të pa dalur në shesh. Ekzistonin ca që dëshironin ta thonin

PO-n e vet, por u mungonte një fuqi që atë ta koncetronin në një pikë, mu

ashtu siç e bënin shenjën e diellit me qendër në mes dhe krihët e hapur.

Shumë më vonë kuptuam se qendra dhe dielli ishin imazh racizmi.

Ti e di të shumtën në asgjë-më tha miku im dhe vazhdoi ta bënte veten dele

të butë dhe të qetë siç mua më dukej, por të tjerët pajtoheshin. RROFSHIN

23
TË TJERËT. Të tjerët poashtu mburreshin me shqiponjën që thonin se po i

takoka atyre e mua më shihnin si simbol shqiponje, si imazh të saj.

Miku më thoshte me një ndeje, ku po merrnim pjesë së bashku, të flas për

diç që ata çitnin djersë të akullt si i sëmuri para vdekjes. Ndërsa unë i thashë:

Për këso gjërash jam ngopur, e të gjithë këta njerëz nuk më hahen. Saherë të

thashë se shqiponjës në fluturim edhe dashi i duket krimb.

Ishin ato, ditët kur vetbindja pezull më çonte.

15

PASQYRË E THYER

Ishte një njeri që në sytë e të tjerëve dukej krijesë më e bukur që kishte parë

kjo tokë. Me miqtë kurrë nuk bisedonte për veten. Zakonisht përpiqej t’i

zgjidh problemet e të tjerëve. Si kalonin ditët mosha po vinte me telashe. Si

shikohej në fytyrat e njerëzve dhe kënaqej me bukurinë e vet. Ditët sillnin të

reja të tjera që ishin të vjetra për të tjerë dhe dukeshin si gogla të numratores

që na mësonte mësuesja, dikur. Një ditë pa veten në pasqyrë dhe vërejti

shëmtinë që i ishte dukur fantazmë.

A jam ky unë?-tha duke mos iu besuar syve, pastaj e theu pasqyrën sepse ajo

më parë ia fshehu çmendinë.

24
 16

STEPET E LODHURA

Lëngimi veç kishte gjetur veten në turmën e kreaturave më të llojllojshme

dhe ai habitej se si nuk gjeti një troh buzëqeshje për ta shpërlarë trupin e

dergjur, se kështu nuk jetohet më dhe se e vetmja rrugëdalje për t‘i shpëtuar

këtij orteku ishte pushimi nga udhëtimi që nuk ishte edhe aq i obliguar.

Këtu, dinte shiu ta ngjyros dheun në të gjelbërt, veç se dielli e zhveshte në

ditë të gjatë, si dhëndri në natën e dhëndërisë.

Në shesh dilnin hidhërimet, por edhe shterreshin.

Idetë vinin në vegjitacion të bujshëm, por era e thatë dhe përcëllima e diellit

në orën 13:00 të çdo dite merrte me vete pajën e thatësisë dhe ia shpërndante

të gjorëve.

25
 17

SIPJA

Natyra është e tillë që të lutet edhe në bardhësinë më të madhe të rrezes dhe

në kthjellshmërinë e hatashme të ditës. Pse duhet të gjesh jashtë miqtë,

njëfarë fuqie të huaj të adaptohet për qëllime personale që të kënaqesh me

rezultate më vonë, por shumë më vonë.

Një mjek njëherë më foli për vaksinat, të cilat patjetër duhet të injektohen

për të shpëtuar. Më tregoi për mekanizmin e veprimit të organizmit tonë pas

pranimit të vaksinës. E pas kësaj trupi vetmbrohet, lavdërohet fuqia trupore.

Vaksina është shkak i jashtëm. Për këtë foli Gurgjijevi për t’u zgjuar, për ta

zgjuar të fjeturën.

26
Dhe pash veten si mbrohem, si sipja e detit në rrezikun më të madh, lëshoj

fjalë të ngjyrosura, ta mjegulloj të vërtetën, por këto janë raste të rradha.

Pastaj pyet-Po ku e merr gjithë këtë ngjyrë?

Unë të përgjigjem-Nga deti.

Le të jetë ky fundi i rrëfimit.

18

UNË E MERITOJ KËTË

Ekzistencën ia kishte borxh, thellë në vete mendonte, shpellës së lashtë në

gjoksin e vargmaleve, në periferi të qytetit që emrin vetëm ia dinte, por nuk

e vriste kokën me mallëngjime sa atë e bënte për nder të mbamendjes së

vetes.

Rrugës kalone me veten në kujtesë, por këtë kompozicion e ndërprente, zëri

që thërriste në lutje. Meqë e kishte Zotin e vet, dot s’e kërkonte në faltore,

atje e çonin këmbët për t’u identifikuar si njeri, sepse po u bëre i veçuar të

thonë, LAMTUMIRË.

27
“As Zoti është i shurdhër, as unë jam i çartur e kurrësesi i marrë, bile këtë të

fundit vetes i fala si kurorë dhe për këtë nuk mund të më bindte as profecia e

Delfit e as Tabelat babilonase”: tha njeriu me symace që shikohej në vetvete

si unë kaherë në thellësinë e pusit të lashtë e diellin e kisha prapa shpine që

më dukej si aoreol.

Por, unë dua të lutem ashtu si dua, si lutet ahu e plepi, si lutet pëllumbi e

devja, si lutet njeriu, ai njeri. Unë e meritoj këtë, vetëm këtë UNË nuk di

kujt t’ia fali.

19

TI DHE AI

Ajo çka është, është se të gënjej kurrë nuk kam ditur. Këtë mjeshtri e kam

mësuar, dashur e padashur. Paramendo kur të akuzojnë për asgjë e vërteta

jote duket si tym cigareje, di kah del por nuk di kah tretet. Pastaj, as s’të lan

lumi e as s’të lan deti.

Më vonë, pra në vazhdim të këtij kursi jetësor, ti i thua se sot ke vepruar

qysh në agun më të hershëm e ai nuk të beson, por herën tjetër kur e gënjen

(kjo është provë e parë) ai prap nuk të beson. Ai të beson pas gënjeshtrës së

28
199-të, atëherë kur shtresohen si litosfera, as nuk i shihet fillimi e as

mbarimi.

Pastaj kurrë më nuk të beson ose të beson vetëm atëherë kur gënjeshtra e tij

plotpjestohet me gënjeshtrën tënde.

20

PALLOI E PULA

Ty të donin njerëzit dhe të duan, kjo i është e qartë çdo mize edhe pse nuk

është soji ynë. Veçse njerëzit të duan për dy gjëra, të mençur janë ata-tha

pallua, një bukuroshe marrëmendëse dhe e hamendur, nuk ka fjalë, e

vetëdijshme për bukurinë e vet. E hamendur se mendonte se kishte këngën e

pëshpëritshme që as të gjithë fluturuesit dhe jofluturuesit të bashkuar nuk

mund ta kuptonin.

29
Por, unë as e bukur jam as të fluturoj di, bile as këndoj. ”Unë dyshoj se

njeriu më do më shumë se ty” –u përgigj pula që frikohej nga riga e njomë e

shiut.

Më shkoi dita huç, aq jam përgatitur e askush s’vuri re. Ec e takoje njeriun

në këtë shkretëtirë. Po sigurisht, ata rrinë në vende të tyre, ata nuk rrinë me

pula dhe papagaj tjerë.

21

TIRANI

Nuk njoh tjetër që në këtë mënyrë kaq të vrazhdë përcjell duke ndëshkuar

për çdo hap që do e që s’do të ec para e prapa.

A ka armik më të madh? Sikur nuk ekziston askush tjetër që është objekt

vërejtjeje me dioptri të qindëfishuar. Vetëm unë sillem në qarkun e këtillë,

që përpiqem të dal jashtë dhe teksa ky më liron tjeta më okupon. Deri kur do

të jetoj në botën e shtrembëruar?

30
A ka armik më të madh?

Pse e gjithë kjo vëmendje kundër meje? Vetëm sa shikoj një relief gjinjësh

të stërbukur përplotë ardhmëri, dikush më kritikon (jo trumbeton) nga

brendia, që ligjet këtë nuk e lejojnë.

A ka armik më të madhë?

Tiran i odave skëterrore. Ai që mban çelësat dhe i ruan pragjet e pafundta si

stomaqe vulkanesh (SA PËR TË TA DHËNË PAMJEN MË REALE), Ai që

kujdeset për zurkaja klithjesh të të gjorëve.

Nuk di a ka armik më të madh? Aq i kthyer kundër vetes. Po nuk guxoj bre

ta vë kokërdhokun nga qoshi në tjetrin, më mëshojnë me kamxhik, më sjellin

si fruljetë.

Dhe luaj vallen e shtrembësisë së madhe të Ibzenit e sillem si fruljetë.

31
 22

TYMËN

Sinjalet i vinin nëpërmjet fijeve erotike si vibrimet ëndërrore që

vrushkullojnë në bebzat e lodhura.

Trupi që dukej se po ecte, tirkiz i lëmuar me ëndje të madhe dhe frymë të

shenjtë e fryer kaherë si puhizë, shfaqej në tejdukshmëri si vizion verbues i

të sotmes së tashpërtashme.

Pranuesi ishte, zgjuarsia që pëlciste nga shkëlqimi dhe alivanosej nga tretja

duke dëshmuar momentin, të vetmin që është në gjendje edhe Zotin ta

harroj.

32
Dhe ja shikoi më në fund, në fillim figurën lëvizëse të zhveshur si skrrajë tek

zvarritej në dyshemenë e shtruar nga puplat dhe mëndafshi. Pastaj, po

afrohej dhe i dukej se parashutistë është e do të thehet në shkëlqimin e

tirkizit. Aq ftohtë. Më në fund ra duke depërtuar në glazurën organike si të

tëhuajsuar nga kohërat. Aq thellë: Depërtoi. Sa. Që. Po. Thuaj. Se. U.

Bashkuan. Si.Oksigjeni. Me. Hidrogjenin. “Kështu fliste profesori i kimisë”.

Kaloi nga këtu në AH-un e fundit të yllit të vetmuar dhe shikonte me dioptri

të mjegulluar si atje poshtë enden fijet erotike që ai me yllin të ngazëllehet

për herë të fundit.

23

KENOBITI

Të gjithë që ishin këtu, ama të gjithë disi kërkonin të njëjtën gjë. Edhe unë,

por diçka ma prente barkun. Ishte një dhembje radioaktive e si askush nuk

gjeti mëshirë, askush nuk gjeti mëshirë ta kthej kokën tek shtrydhesha, tek

më delte shkuma e të gjitha ngjyrave.

Ditët kalonin, aq shumë largohesha sa që nuk kuptoja dot, si më lan. Kot

përpiqesha të bashkohem me lutjen e tyre, por ata më dëbonin duke kërkuar

e duke më mosvërejtur.

33
Fillova të dal nga çdo formë e lëngët. Pushova të jem pikë e tyre e shenjtë që

bekonte çdogjë që shkëlqente.

Vetëm disa hapa më tej, në yllin tjetër, shihej fytyra ime e pahutuar siç

shikohet shpina e diellit në fytyrën e hënës.

Ata shikonin qiellin tim të sterrorur dhe vet paraqitja ime, syt i verbonte,

qiellin e ndriçonte, pezmin vullkan e eruptonte dhe më lan të vuaj!?

E unë buzëqeshem me lezet.

24

NJË KËNGË NË MES TË FJALËVE

E TEJKALOVA LIBRIN

ERDHA TEK NJERIU

S’ka dyshim se është i çuditshëm ai që e këndoi këtë këngë. Ai bile as e

quante veten poet, as këngëtar. Kishte çdoherë komente të kundërta për

vetveten, në krahasim me atë çka më dukej mua, por edhe të shumtëve që

janë si unë.

“Si mundet njeriu ta tejkaloj librin”-thoshte i hutuari duke ecur krahpërkrah

me ikonën e botës së civilizuar që habitej vetëm kur gënjeshtra e gjuhës së

34
tij pajtojhej me të vërtetën e zemrës dhe mendjes së tij dhe çka, ai ishte duke

lexuar THE DUNE të Frank Herbertit dhe thellë në vete mendonte se,

bakllava, si e spjegon Herberti, na qenka një lloj i posaçshëm i ëmbëlsirës që

e hanë banorët e distriktit kosmik të quajtur ARAKIS.

Unë, sot, pas shumë kohësh, i tregoj se vërtet, ai poet paska tejkaluar librin

dhe erdhi tek njeriu, tek njeriu që kuptohet. Jo nga ai që ka dalur, por tek ai

që po derdhet për të jetuar në lumturi e të kënaqet me pjeshka leshatuke

nektari i të cilëve të gjarpërohet mes gishtrinjëve dhe arrijnë deri tek bërryli

duke mos i ndalur as qimet e derdhura në mes të rrugës ku kalonte me

elegancë.

25

NJERIU DHE FËMIJA

Forma drastike e vazhdimit të tregimit

Një nga momentet e vështira të takimeve është kur të sillen njerëzit. Dhe

ishte një njeri që vetquhej. E nuk kishte gjë që nuk përkdhelte. Çdo lloj të

dijes, çdo lloj të dashurisë. Fëmija ishte në dukje vetëm njeri i rëndomtë, i

pakonsiderueshëm për bisedë. Dhe krejtë çka bënte ishte mençuria e tij.Dhe

fliste me njeriun si ylli me gurin e lëmuar. Çdo gjë dukej se është kot së koti.

35
Më në fund një tepsi bakllavë prapa. Dhe fëmija fliste për gjëra të larta. E si

mund të flas ylli ndryshe. Ndërsa njeriu humbte çdo gjurmë të këtij tregimi,

si arusha gjurmët e mjaltit.

Po ku po shkon o i mallkuar, bleta është, jam, janë –nuk të lëmë të qetë, ta

dish.

Unë ta vazhdova këtë tregim. Lojtar i flliqur është njeriu, lojtar i

papërshtatshëm. Ai thente qetësinë në mënyrën vetanake. Por, ne, i nuhasim

miziviritë e tilla. Pizivengut nuk i lemë hapsirë manipulimi.

Unë po e vazhdoj këtë tregim dhe po hapem si guaca e përvuajtur me

barkqitje përlesh.

Fëmija fliste për Eufanimët, Sallamandrat dhe kryeengjëjt tjerë.

Njeriu lëpinte hundët, gjurmën e fundit të mjaltit por si arusha,

Vdektarët e rëndomtë zukatnin si zakonisht.

36
 26

ATË NATË QENTË LEHNIN NDRYSHE

Ndodh që të ec i përgjumuri në tehe të murit e të mos bie në tregimet e të

mallëngjyerëve të pragut të ylbertë. Pas shumë ditëve, e takova në rrugë dhe

më përshëndeti duke më lën përshtypje se po ikte larg prej këtej dhe as

kërkonte buzëqeshjen time, meqë po kalonte në të zezën e vuajtjes po edhe

në vuajtje, nuancën e saj më të ultë. Basi i vuajtjes së tij hetohej edhe në mua

si tronditje e papritur e përcjellur me shumësi laramane të tingullt, si do të

thoshte Vainingeri.

37
Era fryente, gjethet m’i lëkundte. Disa më ranë si lotët e pakthyeshme të

njeriut të përvuajtur që as këndon e as hesht, vetëm dënes.

E shikoja si më vinte në gosti dhe lente Ah-un ku secili dukej se është i

fundit.

Ishte zog i bukur që me ëndje e shikonin. Veç të kujtosh këngën e tij, është

kënaqësi e lere më, ta ndiesh. Kurse tani është shumë vonë për këngën e tij.

Herën e fundit e këndoi para Bajramit të madh. Nuk durova, e ndala dhe e

pyeta: Pse ik miku im e nuk ma le këngën tënde ta mbaj si kujtim.

“Shumë pak kohë” -u përgjigj ai.

“Po ti ke krihët dhe…”

“Ndal të lutem”.

Atë natë qentë ashpër lehnin, u frikësova. Jo nga qentë por nga njerëzit, që të

mos mendonin se po vdisja.

“Kaq le të mjaftoj”-thoshte si i hutuar.

“Ndal. Ndal o miku im, stolia e gjetheve të mi. Ndal të lutem “.-Po nuk

vlente, ai kishte vendosur.

“Shumë pak kohë kam, më duhet ta zë valën e fundit. Më duhet ta zë

vibrimin e fundit, a po më kupton? “

38
“Ndal o mik, ti e di që unë nuk i takoj atyre që dinë të shabakohen. Edhe unë

e kam vuajtjen plagë që kullon. Po më derdhet si ujvare. As jam nga ata

nakarmëdhentë që donë të ta humbasin momentin e shenjtërisë, veç dua të

ndahemi si miq. Kjo është gënjeshtra ime nga e cila vuaj.

“Shumë pak”…-më tha.”Shumë pak”. Dhe tek humbaste çdo gjurmë të

vetën në lamtumirën e qiellit, zëri jehonte duke i tingëlluar –“carpe diem,

carpe diem”.

“Lamtumirë miku im, unë të siguroj nga harresa. Le të të lehin qentë sa të

donë, le të gëzohen armiqtë e le të hamenden, se ashtu shpejt nuk vdiset” –I

tha lisi, të cilit era i shkundte gjethe dhe hudhte si lotë të pakthyeshëm.

Këtë tregim ma tregoi lisi i përlotur në ditën kur në këtë qytet të vogël, ama

shumë të vogël, çdogjë digjej nga detonimet dhe eksplozivët e montuar në

lagjen më të kalueshme të qytetit që çon kah Theranda.

39
 27

PJESHKA

Nuk do të flas për kurrëfarë lloji të vetmisë e cila do të na preokuponte aq

shumë sa që do t’i ekspozoheshim harresës me aq intenzitet të madh sa që të

gjithë do të dyshonin se kurrëdoherë kjo tokë e pa fytyrën e tyre, por për

njëlloj të vetmisë së pavetëdijshme, e cila nuk gjen rrugdalje pos që

zhvillohet si top pëlhure elektromagnetike nën pragun e të perceptuarit tonë

që të përvlon nga lëkura e deri te formacionet më të imta organike,

ekzistencën e të cilëve nuk e dyshojmë.

40
Ai foli për gjëra më të thella sepse ishte i gjallë dhe lëvizte e kontraktonte

më shumë lloje njerëzish, ndërsa ky fliste për lëkurën e pjeshkës dhe për

botën që vetëm atij i takonte.

Kjo është një sëmundje që përhapet. Të mençurit e emërtuan SVP (Sindromi

i Vetmisë Perfide), ndërsa në masa të gjera quhet SHM ose (Shenjtëria

Malicioze), e vet ata nuk e quajnë sepse është thellë në ta dhe nuk e hetojnë.

Ekziston pakica e vogël e të sëmurëve që e kuptuan gjendjen e vet, të cilën e

quajnë GJP (Gjendja Periferike).

Ai që flise për lëkurën e pjeshkës ishte më i mençuri i të gjitha botërave.

Pse?

Sepse fliste në botën e tij si mbret i fronit më të lartë.

28

VDEKJA E KALIT

Kali vdiste bindshëm dhe ishte hera e parë që kuptoja të mesmen e fjalëve të

vdektarit tek më thoshte: ”Nuk ka të vërtetë më të vërtetë dhe më të sigurtë

se vdekja. Çdo vetëdije është e preokupuar me vdekjen dhe ajo nuk është e

vërtet ngase lakuriqon fshehtësinë e jetës, por vërtetsinë e realizimit të saj”.

Dhe e gjithë kjo nuk më mjaftonte me të parë se ai shtrihej me gjuhë të varur

duke i kulluar jargët në dheun e pluhurt qull, duke u gatitur ngjyra e të cilit

ndryshohej nga lagështia.

41
Ai nuk njihte konceptin Resurectio.

Më shumë i ngjante kjo, derdhjes së fluidëve dhe lëvizjes së lëngët sesa

ndonjë kalimi të dhunshëm që zhvillohet si tregim i rënd dhe zvaritet me

përtaci nëpër esplanadë, qëllimisht për ta parë sytë e botës dhe duke u

mahnitur zemrat e tyre që me ëndje gjakojnë për këtë lumturi.

29

JAM PJESË E TË NJËJTËS ULTËSI

POR MAJA IME I KALON RETË E BARDHA

As përafërsisht nuk mund ta përshkruaj dhembjen memece të kurrizit tim,

nëpër të cilin, me eone të tëra kalonin shpirtërat e të gjitha ngjyrave, tek

lodronin në motet e vonëshme të jetës, duke u hamendur se janë fëmijë të

përhershëm që për plakje ide nuk kanë.

Hasani ishte ajo lloj krijese që dinte për kupat e zbrazura dhe mënyrën se si

mbushen, por disi i mungonte aftësia e ngjyrosjes së lëngjeve që ishin gati

42
 aty për t’u derdhur. Veçse ndonjëherë, aq ishte i bindur në vërtetësinë e

fjalëve të veta, gjë që edhe përputhej me fakte sa që haptazi e thoshte, pa u

kthyer anash për t’i parë njerëzit se për të mendojnë ndryshe dhe e shohin

duke folur për vetveten, në superlativ.

Shikuar vërtetësisht, ai këto momente të vetëdijshme i përjetonte vetëm si të

veta dhe se momentin e tij e grahte krejtësisht dikush tjetër.

Klithjen e tij veç të famshme JAM PJESË E TË NJËJTËS ULTËSI, POR

MAJA IME I KALON RETË E BARDHA, dikur ishte një tingëllimë më

ekspresive dhe blasfemi moti e përsëritur dhe e rradhitur nga ata si zotfyesi e

pashembullt, ndërsa tani si tingulli i këmbanave të kishës që ushtojnë pa u

ndjer.

30

FËMIJA ME PJESHKA NË DUAR

Ja hoji i bletëve që kullon mjaltin e pangrënë, turpshëm pret të zbrazet dhe ta

kryej të veten.

Dikush mund të habitet, por Meti ishte virtuoz dhe çka është me rëndësi, të

gjithë e njihnin si njeri, aty ku shkel bari nuk mbin. Dhe vërtet ishte ashtu,

43
 por unë për këtë e kam përrallën time. Ishte e vërtetë se ku ai shkelte bari

nuk mbinte, kjo sepse dukej ashtu. Barit i binte të fikët dhe në gjatësinë e

alivanosjes vdekja e mbante timoninn me aq pietet, saqë pothuaj asgjë tjetër

nuk ekziston. E të fikurit e barit ishte instazë e vërtetë, dhe ai atje realitetin e

vet e shihte me nuanca të reja si dhe nuk kishte më nevojë më të ekzistonte,

prandaj ai fikej, terej, vërtet të gjithë-ët kishin të drejtë nga niveli i tyre, por

edhe përralla më duket se është në këmbët e shëndosha.

Po e lëmë këtë dhe po vazhdojmë me pjeshka në duart e Metit. Pjeshkat

ishin leshatuke si faqet e beqarit fshatar, për të cilin kalleshin vajzat e qytetit

duke projektuar në të të gjitha aftësitë aplikative të fizikës së shëndoshë.

Ndërsa

kur ato pjeshka, ishin të papjekura, dukeshin si shpinë miu, e unë minjtë nuk

i dua.

Meti mbante pjeshka dhe ëndrronte nektarin e tyre, vërtet e ëndërronte. Dhe

çdoherë që i provonte ato kishin shije të ndryshme e ai i ndjente ato dhe

ishte në gjendje t’i dallonte nuancat e shijes.

Dhe kujdes, ai edhe krahas asaj se ishin leshatuke, për hirë të nektarit,

rrezikonte, Po, shumë rrezikonte.

44
 Meti ishte trim dhe jo vetëm për pjeshka

31

Vazhdimi i tregimit” FËMIJA ME PJESHKA NË DUAR”

Përqëndrimi: HOJI I BLETËVE QË TURPSHËM PRET ZBRAZJEN.

45
 Hoji i bletëve veten e gjente nën hijen e një dege. Njerëzit flisnin se ishte

hija e degës së lisit të quajtur Banian, ndërkaq pylli dhe banorët e tij

njiheshin si frymëzues të pashterrshëm dhe si kënaqësi e mesit.

Hoji ishte aq i etur për t’u zbrazur, por turpi nuk e lente. Loja e

përnjëhershmërisë e bëri të veten në momentin më të duhur derisa mjalti

kullonte si buzëqeshje e vashës parajsore. Dihet, ai rrjedhte ngadal.

Mjalti nuk hamendej me ide, si në cilën gojë do të shkojë, cilën zemër do ta

qetësojë, në cilën venë do të qarkullojë, cilin shkatërrimtar do ta luftojë, e të

ngjashme. As kujtonte pjellë e cilës bletë ishte, as kujtonte aromat e forta të

nektareve që disa kishin fortësinë e aromës së naftalinës e disave mezi u

diktohej aroma. Kohë pas kohe kujtonte bukurinë e livadhit me barëra të

gjelbërta në të kaltërt të errët, dejçet që i çonin kallinjtë në maje të stolisura

me tufa polenësh që ngjitet për trupin e bletëve, lule të verdha qumështore

me gjethe të ngopura me lagështi dhe lulekujtime tjera që stolisin greminat e

harresës. Askush nuk dinte pritjen e mjaltit. Ajo pritje ishte kënaqësi e

fundit, por turpi nuk e lente.

Ajo pritje ishte kryerje e vetes, kënaqësi e fundit, banim i përnjëhershëm,

kalim i përnjëhershëm. Mjalti turpshëm priti të zbrazet dhe ta kryej të veten.

46
 32

DUDI I PJEKUR BIE VET

- Loja na ishte e shkëlqyeshme me këngën e përcjellur. Njerëzit me fytyra

gjithfarëshe dhe me zemra të tilla, ma thyen lodrën e gëzimit. Çdogjë

shukatej si heshtja ëndërore, nuk na çohej malli për të dënesur bile. Me

vete tërheqnim lumturinë e kahmotëshme që na dukej si barë e

47
 padurueshme. Kjo është jetë e jonë, tek vonë e kuptuam. Kuptuam pse

bie dudi i pjekur.

 Ne deshëm t’i hanim frytet sikur krimbat e mëndafshit që i hanin gjethet

e tij. Ndërsa gjyshja ime i kultivonte krimbat e mëndafshit vetëm për t’u

marrë me diçka. Më tha se dikush ia pat sjellur nga Selaniku. Ajo kishte

edhe një shami mëndafshi shumë të bukur, që ia kishte blerë burri në

Shqipëri qysh moti, në kohën e mbretit Zogu.

 Ne deshëm t’i hanim frytet e dudit të pjekur që binin vet, por mizat ishin

më të shpejta sa që i shndërronin në plehëra dhe i ngjanin trurit të

minjëve, gjë që për ne ishte ikje e vërtetë.

 A a a a …po, harrova të them se shamia ishte armaç i shtrenjtë në shenjë

dashurie memece.

 Ndërsa shamia tani është pasuri e motrës, e para se ta merrte motra, unë e

vodha atë shami për t’i shkundur degët e dudit dhe për t’i mbledhur frytet

sepse ato që vet binin i ngjanin njeriut të vdekur që vetëm toka e pranon.

 Pas shumë vitesh kuptova se jeta ime i ngjante teatrit dhe krejt çka ishte

prapa perdeve ishte reale, ndërsa çdo gjë tjetër ishte aktrim, e unë disa

48
 herë e shkela frytin e dudit të pjekur, që bie vet sepse nuk ka më pse të

jetojë.

 Unë nuk isha i gatshëm për të rënë, kisha edhe shumëçka për të kryer,

sado që njerëzit me fytyra të ndryshme e të gjithëfarëshme dhe zemra të

tilla dëshironin ta ndërprejnë këtë lum të rrëmbyeshëm, që vërshon dhe ta

sjell bërllokun e moteve të martirizuar.

33

GJËRAT NE RRUGË

 Shprehia ime që të lexojë në verandë veç kishte marrë të zakonshmen

e vetë.

49
 Nata e korrikut ishte e ftohtë. Rrugën kryesore e kam para derës. Dhe

pasë ditës së ngrohtë të stërpikur me shi, era fryente dhe shumë qartë

dëgjoheshin shushurimat e gjetheve të plepit në oborrin e një shtalle që

dikur përdorej si pjesë e një kooperative të madhe. Ndërsa përtej rrugës

janë shtëpitë e një kushëriri tim që i lëshoi me qira THË-së

(Technischeshilfsverk), një organizatë teknike humanitare e Gjermanisë

për rindërtimin e vendeve që përjetuan luftën. Lufta këtu qartazi po

shuhet edhe pse ka xixa si zemra e gacës së thëngjillit që dëshiron të

punojë në vete.

 Kjo organizatë punësoi shumë njerëz, ndër ta edhe rojtar. Rojtarin nuk

e pash, por do ta shoh nesër. Ai derisa lëvizte përgjatë rrugës nuk i

dëgjoheshin rraptimet e këpucëve, por një gjë e dëgjova shumë qart. Me

siguri kishte ngrën pasul të shoqëruar me lakëra si sallatë. Pordhte bre

vëlla, si autobusi kur lëshon ajër. Vetëm pordha

 ndihej si tingull i veçantë, si dhe rigat e shiut që bënin në tehet e

llamarinës së kulmeve.

50
  E gjithë kjo më duket e hudhur prapa shpine, si pisat e vegjël qenit për

bisht kur me pe i lidhin tase llamarine, e ata ushtojnë derisa qeni ik dhe

frikohet nga kujtesa e vet.

 Dikush do të kërkonte urtësinë në gjithë këtë trillim e dikush vetëm

çlodhje. Dhe ashtu duhet.

34

PARAJSA DHE FERRI

Si fëmijë gjyshja më mësonte për ferrin dhe parajsën dhe të gjithat që

përmbajnë. Dhe kjo njohje më mjaftonte deri vonë. Mirëpo, sa më shumë që

51
 lexoj dhe meditoj për këtë problem kuptoj se këto na qenkan vetëm gjendje

të vetëdijes pas përfundimit të ciklit organik. Meher Baba thotë: Ferri dhe

Parajsa janë gjendje të vetëdijes e jo vende të vërteta, edhe pse subjektivisht

kanë domethënie dhe rëndësi të madhe, ato janë iluzion vetëm në kuadër të

ILIZIONIT në përgjithësi. Kjo njohje nuk më le të qetë dhe them se njohja e

mëhershme më konvenonte më tepër. Këtë tregim Lami ma tregoi disa herë

dhe aq më është ngopur truri sa edhe hunda me aromën e naftalinës që vinte

nga rrobet e tij.

Një njeri aq i kujdesshëm, deri në sëmundje. Ende i ruan rrobet ngjyrë kafe

që dikur mbaheshin, kravatat trevira ngjyrë blumarine, me do vija të bardha

dhe të holla, kapela sikur ato që i mbajnë folkloristët e alpeve dhe këpuca

velur me dekor pointilizues. Ai bile zbuloi teknikën e posaçme të

konzervimit të këtyre rrobave –eksponateve muzeore dhe nuk deshi askujt

t’ia zbuloj këtë mjeshtri. Zakoni i tij si ritual i mëngjesit ishte larje me dush

të ftohtë e saherë që këtë ia rrëfeva dikujt, më thonin “Je viruoz i vërtetë,

kështu fliste vetëm Ciceroni, po shok nuk ke në gënjeshtra “ ose “ Të lumtë

se të paska hije” ndërsa ata që më besojnë thonë: ”Miku yt është i çmendur

ose i sëmuarë, si të pëlqen më shumë” ose “Ai humbakohës i përhershëm,

tundaç i përhershëm në pikë të ditës së bardhë, në pikë të shekullit të bardhë,

52
në pikë të botës së bardhë, ti sillesh si kukuvajkë kjo, bre vëlla, nuk është për

t’u falur”.

Tani secili është në gjendje të ngopet nga tregimet e huaja, por mua më

dhemb më së shumti kur dikush kalon i heshtur, varrin ma bën në zemrën e

tij, por si një armik i përbetuar, e unë as kohë pata për ta përshëndetur dhe t’i

them “Zoti të mëshiroftë, kjo është Parajsa”.

35

LULJA E GJORË

53
 Më lulo syth i bukur se kështu fliste gjyshi im ndërsa ju keni luluar

gjithmonë dhe nuk mërziteshit pse ne nuk ju shikonim. Sa për bukuri,

shoqen nuk e keni. Bile disa edhe lëshojnë aromën. Aromën e seksit dhe

joshjes seksuale. Edhe pse ne nuk ju erëmonim, ju lëshonit aromën e

këndëshme për ata pisa fluturues. Sa për bukuri shoqen mund ta keni edhe

atëherë kur nuk lëshoni aromë.

Kur më tha një i çmendur, se bota sillet rreth seksit, i thash se sa bukur

shikohet në çmendinë time. Por, netët kalonin e unë në pikë të ditës nga libri

nxjerr lulen e tharë të kamomilës dhe nuk më ha palla që do të thonë që ajo

ishte dashuri e parë.

Sot, unë jam njeri, atë e di shumë qart, edhe pse mund të verbohem. Atë

mund ta ndjej sikur ndjen lulja ngrohësinë e agut, sikur ndjen veja

ngrohësinë e shpezës, sikur ndjen nëna dhembjen e lindjes.

Të mallkuar janë ata, të cilët këtë nuk e dinë. Të mallkuar janë edhe ata, të

cilët këtë e dinë dhe sillen si flutura rreth llambës. Ndërsa unë, sot pash një

lule shumë të bukur. Flert më bënte e poshtra lule, me zemër të fëlliqur, as

ishte mashkull as femër ishte, as mashkull e femër në të njëjtën kohë. Ishte e

vrullshme që ta këpus edhe të më shkoj kjo botë huç.

54
 Kishte në vete lashtësinë e tubuar dhe kurrësesi ta zbraz diku helmin

shekullor. Çdo gjë aty më dukej se ishte në humbje e sipër dhe vetëm një

gjest i pamend mua nuk do të më kishte. Do të mbetej vetëm UNË. Vetëm të

ta rrëfej problemin e unit, do të humbeshim në lashtësinë e lules dhe e gjithë

kjo botë do të më shkonte huç.

E gjora lule, plus mua më ke, lamtumirë, shihemi në botën tjetër, kur të më

këput njeriu.

36

55
 HERMAFRODITIZMI I DRITËS

Sa fshehtësi ka shpallur kjo gojë, nuk mund të ta rrëfej vetëm një gojë. Aty

duhet gjuha rezerv se amortizimi i së parës do të jetë aq i dukshëm sa që

lirisht do të mund të shpallet mungesa e gjuhës si mungesë e diturisë.

Lekcione të tilla i takonin logjikës së lashtë, ndërkaq tani edhe këtu si dikur

në civilizime të lashta, kur ishin në kulmin e vet, heshtja betohet e

përbetohet si praktikë shumë e dobishme dhe po aq inteligjente, ndoshta

edhe më efikase për kohën në të cilën jetojmë.

Stërngopësia në tërësi paraqet problem, e vetëm problemi nuk paraqet

stërngopësi, sepse shumëzimi i tij satanistik e dehës të shungullon dhe çdo i

fundit, si më i freskët, duket si i vetmi. E kush është fajtor. Ëndrrat?

Kujtesa? E gjithë kjo çmendi?!

Po, e gjithë kjo çmendi që hareshëm loz vallen rreth sferës dritore, që përhap

rrezet nga vetja kah bërthamat atometrike të univerzumit.

Më kujtohet, pata lexuar diku se në Indi adhurohet, ARDHANARISHVAR-

zot androginik. Ajo është aspekt zotëror i psikikës së realizuar, e jo njëfarë

lakuriqim i ndjenjës dhe formës. Ndërsa qielli sonte është ëndërr e pasluftës,

i stolisur me vetvetën mahnitëse dhe memece në të njejtën kohë. Kush di ta

lexoj mund të sheh se do të ndodhin parregullsi periodike të qetësisë dhe

56
 zhurmës në sferat më të ndryshme të tij, të cilët do të pikojnë si pikon

qumështi nga kulluesja e shqyer.

Tani është koha kur lirisht mund të thusash, s’më ha palla për lëvizjet

periodike të ngatërresave kohore, për ëndrrat e pasluftës, për atë çka ndodhi

në luftë tek të lëviz rrezja nga indi në ind, nga qeliza në struktura tjera, tek të

kurvërohet me mjeshtrinë e tejkalimit të së zakonshmes. Thonë:”SILLU

ASHTU SI TË DUHET, E JO ASHTU SI DUHET, BËHU AI QË DO TË

BËHESH, E JO AI QË DO TË SHOHIN TË TË BËJNË.

Dhe derisa ti kallesh për lëkurën time, kam edhe qindra tjera që ta ndjellin

pesh epshin e fjetur kur të përbirohet në pore më të imta rrezja e parë e agut,

por ti nuk heton sepse jeton në lumturinë gjysmë të përgjumur.

37

57
 NGJALA

As trofta pikaloshe nuk më frikohet, e as gjarpër jam. Pse duhet të më

frikohej?

Mendimet më çojnë nga vala në valë dhe hareshëm notoj, duke mos vërejtur

florën e lumit, as krijesat tjera që janë si krimba, për mua. O, të gjithë jeni

krimba ndërsa unë virtuoze. Di të këndoj këngën e ngjalës, jam mbretëreshë

përrallore, elegante që lahem në dushe të freskëta, çdoherë të aromatizuar

ndryshe. Rrymat e ujit më sjellin freskinë hyjnore.

Unë jam hyjneshë që fustanin e vdesh kur dua. Në madhësinë time, të gjithë

siç thash, janë krimba. Çdo ditë më trokasin në derën e lëngët, me buqete

barërash më nderojnë, vetëm që t’u kushtoj një çast hyjnor në bisedën e

këndëshme me ta. Në kohë të fundit kam filluar të shkruaj poezi dhe çka të

të flas për poezinë, ajo është mbretëreshë, pikërisht si unë.

Sa herë duhet të të tregoj se soji e kërkon sojin, si mund të përzihet ari me

qymyrin, ndoshta të është e njohur kjo anekdotë. Përrallën ta tregoj, por ti

dëgjo të vërtetën, dëgjo tregimin mbretëror.

Një ditë do të vi. Ajo do të jetë dita ime kur do t’i mbisundoj të gjitha. Do të

shkoj në oqean dhe atje do të më kurorëzojnë, mbretëreshë e oqeanit. Në

kokë do të më vënë kurorë koralesh të kuqe, ndërsa në qafë gjerdan perlesh

58
të çmueshme. Ka për të ditur secila krijesë në ujë dhe në tokë. Unë nuk kam

për të vdekur. Fjalët e mia do të jenë lutje e të gjitha krijesave. Askush nuk

do të guxoj të flas kundër meje, sepse kam fjalën vdekjepruese që posa e

mëson njëherë, ajo skalitet në kokat e tyre, si skalitje në gur dhe poqëse

fillon bile të mendoj kundër meje, do të rrezikohej ekzistenca normale, e cila

çon në vuajtje ngadal dhe sigurt, në vdekje.

Nëse atje në det ka kush që të matet me mua, do t’i tregoj se si sillet një

mbretëreshë. Do t’i tregoj diturinë e lumit. Po këtu ka bukuri të shumëta. Do

t’i çoj fustanin të stërpikur me copëza ari e vetë ai është punuar me leshterik

lumi ngjyrë smagradi parajsor. Veçta shohish hamendesh, fryma të ndalet,

gjaku të bllokohet.

Krejt mendojnë se jam llafazane me hamendje të lartë, me një zemër të

sëmurë, e unë këtë e di se mendojnë. Mund ta shoh nga sytë e tyre, kur më

përshëndesin me përulje derisa në zemër çelin varre të reja, ndërtojnë burgje

të urrejtjes, ku viktima janë vetë.

38

59
 RITUAL

SHKRIMI JAPONEZ

Njeriu i ulur në tavolinë.

Përball kopjes më besnike të fotografisë së Ëerner BISCHOF-it “Një idilë

dimri japonez”.

Lexon librin e BASHO-s “Katër stinët”.

Degët e Ginkos të sjellura nga parku botanik i Zagrebit.

Teksa filloi të krijohet një botë e pezullt, kamikazet fryen, shkrimi u

shkapërderdh. Mbeti vetëm muzika e stinës pranverë dhe rrezatimet e

tingullta të krijimtarisë hyjnore.

39

60
 VITRAZH

Është dekorim dritaresh, me xhama shumëngjyrësh dhe me kallaj, me forma

të ndryshme dhe motive të begatshme nga natyra, por edhe më shpesh ato

biblike. Zakonisht nëpër objekte sakrale krishtere, por hasen edhe në ato

hebreje, e më rrallë islame.

Isha i varur përballë një kreature të qelqtë, shumëngjyrëshe, kur dita me duaj

ngjyrash fokusohej në fytyrën time dhe për moment slajdet ndërroheshin.

Unë u bëra ekrani organik, e pastaj fluturova si flutur dhe ruaj kujtimin si

vashë e bukur.

Ai thehet si çdo xham, prandaj, kujdes!

40

61
 PËRGJIGJJA E TROFTËS

Vazhdimi i parë i tregimit NGJALA

Trofta ishte engjëll lumi, një engjëll pikalosh e inteligjent që qetë mendon

sikur derdhet mjalti, ngadal me elegancë.

“Dëgjo ti mbretëreshë e madhe (E di se është e vetshpallur, por nuk mund

t’ia them troq, jo që i kam drojë as turp, por më dhimbset t’ia thej zemrën e

dehur) dje kam pranuar depeshën zyrtare nga përfaqësuesit më të lartë të

klasës sime dhe nga mbreti i oqeanit të madhë, peshkaqenit, se vizitorët që

vijnë nga lumi në oqean, janë shumë të mirëseardhur, por falë mikëpritësisë

sonë dhe fisnikërisë, ne po i pranojmë dhe do t’i ushqejmë, deri në sezonën e

ardhshme.

Ngjala në vete zien vrerin më të miksuar dhe mendon në vete (ky trillim i

troftës për mua është cinizëm, por edhe ndër të gjitha cinizmat, oh pasha

lashtësinë e këtij lumi, është cinizëm i klasit më të lartë). Kot përpiqet të ma

ndërroj mendjen. Nuk jam unë zog që çeli sot, as jam perime e këputur që

humb freskinë pas ca orësh (këtë ma treguan dikush nga njerëzit kur më

zunë, e fatmirësisht shpëtova se më lëshoi një djalosh). As shtatë detëra të

bashkohen me të gjitha krijesat nuk mund të ma ndryshojnë mendjen.

Ajo mbeti e qetë dhe vazhdoi ta dëgjoj rrëfimin e troftës.

62
“Ti je e re dhe asnjëherë nuk ke qenë në det. Në detin e madh që nuk ta merr

mendja jote mbretërore”.

“Ti fole për do farë fustane prej leshteriku ngjyrë smagradi me ari të stolisur.

Veç me e pa fustanin e tezes sime nga zona e bentosit si i lëshon dritë tek

lëvizë me elegancë. Do të çuditesh dhe do të thuash se këtu është mizeri.

Pastaj, ta shohish plantazhin e burrit të saj, plantazhin e koraleve të të gjitha

ngjyrave, nga të cilat punohen stoli të ndryshme e një lloji i veçantë që

përdoret për prodhimin e kurorave mbretërore, kultivohet në plantazhin e

mbretërisë e që burri i saj, ka një përqindje të të gjithë profitit. A më

kuptove?”

“Ti më fole fjalë nga më të ndryshme. Je aq inspiruese dhe imagjinata jote

aq e fortë që vetëm ajo është në gjendje të krijojë iluzione aq hipnotike,

vërtet ma ndal frymën në fyt e zemra më zgjerohet nga kënaqësia. Por, unë

po të them troq se do të shkoj atje dhe nuk ka kush që do të më ndal”.

41

63
 Vazhdimi i dytë i tregimit i tregimit NGJALA

“VIZITA E OQEANIT”

Ose

“777”

Rruga e gjatë lumore, përplot ngritje e zbritje, ishte e lodhëshme. Aty e

SOT-mja nuk ekzistonte. Çdo pikë që pikonte, bartej si kufomë, pikërisht si

bartet gjethi në vjeshtë. Aty rrjedhin jetat e krijesave të niveleve të

ndryshme, fëmijëritë dhe të gjitha moshat, kenotafet e engjëjve, krihët e

këputur të fluturave, antenat e grenjzave, thumbat e bletëve, unazat e

skrrajave, vezët e bretkocave, ikrat e pshqëve, ikrat dhe shurra e njeriut,

gjaku i njeriut i përzier me gjaqet e njerëzve bisha dhe njerëzve viktima,

thelpinjë të bymuara të kumbullave, fijet e barërave, polenat e luleve të të

gjitha llojeve, sporet e kërpudhave, lulet e fiqëve, gjethe të dafinave, të zitë e

ullinjëve, kokërat e idhësuara të shegave, shishet e parfumeve, ambalazhet

njerëzore etj.

Ngjala erdhi pas një rruge shumë të gjatë dhe të lodhëshme, në sferën

gjigante të oqeanit. Aty, pa atë çka nuk mund të paramendonte e as të

ëndrronte.

64
Kur lexova të gjitha germat e oqeanit të gjitha mbledhjet dhe zbritjet dhe

kombinimet tjera, kuptova gematrinë e oqeanit. Çdo gjë që kam ditur, hodha

prapa shpine. Njohja e mëparme binte si flokët, pa kthim prapa, pa

ripërtrirje.

Çfarë mbretëreshë? Çfarë fustana të smagradta? Çfarë kurora koralesh e

gjerdana perlesh? Çfarë poezi e çfarë njohje, kujtesë e haresë?

Aty kishte gjëra që emrat nuk i dija as që e paramendoja ekzistencën e tyre.

Unë nuk di, këtë e kuptova më së miri sepse emrat janë ekzistencat e

gjërave.

Më ishte vështirë t’a prandaj, troftës jo se jo, por vetvetës sa herë që i kujtoja

fjalët e troftës. Unë patjetër vitin e ardhshëm do të vijë sepse është e

pamundur çdo gjë të shikohet e të analizohet. Aty duhen vitet. Vitet shkuan

kot dhe këtë doemos duhet t’ia pranoj troftës para syve.

E aq me përkushtim të madh ia mbaja vetes si të pakapshme, si të

paarritshme në çdo nivel, si mbretëreshë që nuk vdes.

Këtu vdiqa njëherë për t’u lindur më e fortë. Dielli agoi, e poret e lëkurës u

hapën si stomet në mikrostrukturën e gjethit të gjelbër. Kuptova se oqeani

është i pakapshëm sikur në kodrën e lashtë. Kuptova se atë që dija me të

depërtuar në oqean, pash se mijëra herë kishte më shumë objekte studimi, e

pse mos të them”Mbeta në mes”.

65
 42

PIKTURIMI ME ÇAJ

Është teknik jo shumë e vjetër.

Nuancat krijohen me përzierje me ujë.

Ishte ajo përpjekje sizifike, që asgjëja e mbështjellur në kadife bojgjake, të

pikturohet me çaj. Ose pritje e vezës katrore të dal nga kloaka e patës

japoneze.

Rituali i ngjante të zakonshmes lodhëse.

Dielli sërish agoi e unë e shikoj duke e ngritur papirusin, në lartësinë e syve

dhe vërej strukturën e indeve parenkimatike të papirusit dhe për të infinitën

herë mahnitem me krijimtarinë e Perendisë.

P.S.

Papirusin ma solli një student i Al azharit që e pat blerë në puntoritë artizane të

Kajros.

66
 43

Vazhdimi i teregimit NGJALA

Përqëndrimi: TYMNI I VIZITËS NË OQEAN

dhe DEKORIME TJERA

Dikur mendoja, se do të shkoj në det, e do të bëhem çdogjëja e tij. Pikë së

pari, do të më kurorëzojnë mbretëreshë. Akoma nuk kam parë të mesmen e

detit dhe që nga fillimi kuptoj. Erdha që të shkoj, sepse vend këtu nuk kam.

Do të vij njëherë tjetër dhe me këngë të re dhe hiç pa u munduar se në rrugë

e sipër mund të vdes nga lodhja (kjo nuk më ka ndodhur asnjëherë sikur

edhe vdekja ), mund të jem ushqim i dikujt edhe kjo nuk dihet, se këtu pash

se jeta vlen sa çel e mëshel sytë. Nuk të ka, tëëk! Mbyllet fyti dhe vazhdon

rrugën e dezintegrimit organik.

Këtu po hapem si qielli në natën e bekuar. Vizita ime ishte e motivuar për

promovimin tim, nga mbretëreshë të lumit në mbretëreshë të detit. Kur erdha

këtu ndryshova mendjen, thash të jem mbretëreshë e pjesës qendrore dhe më

të begatshme ku thotë njeriu “rrofshin bukuritë e detit” As kjo nuk u realizua

e sa i përket mbretërisë së fundit të detit ,as që mendoja, meqenëse është

vështirë për të huajtë, edhe pse kisha tendencë të jem, bile baronesë. Në

hamendjet e mija në netët e pagjum të detit, planifikoja të shkruaj për vizitën

67
time në det dhe ato shkrime t’i titulloj ËDËRRAT E NGJALËS. Aty nuk

dihet çka nuk të sjell jeta, posaqarisht jeta e ngjalës. Mundem ndoshta në të

ardhme të bëj diç më tepër në këtë plan.

Thurja e tepihut të vizitës sime mbarimin e ka në kujtesë sepse bukuria dhe

gjithëdijshmëria e detit mbarojnë vetëm në placin iracional. E vet deti është

imazh ose të them më mirë hije e detit kosmik sepse dikush nga njerëzit pat

thënë “Ta ballafaqosh njeriun me hijen e tij do të thotë t’i dëftosh dritën e tij

personale”.

Unë këtë po i tregoj vetes, vetëm vetvetes në sinqeritet më ekstrem dhe nën

betimin në jetë.

E vetmja gjë që jam në gjendje ta bëj është të kthehem qetë dhe me plot frikë

nga predatorët e rrezikshëm.

Plaçkat e mia janë ëndrrat, të cilat doemos duhet t’i flak në rrugë e sipër dhe

atë duke i flakur pas shpine e duke mos e kthyer kokën prapa. Nga turpi.

P.S.

Thënia e cekur e njeriut, është thënie e K.G.Jungut.

68
 44

DEGA E GINKOS

Kajsia e argjendtë më rrinte e freskuar

Era fryente, shkundte lagështinë e gjetheve jeshile

Një degë e thyer si dorë plaku, varrej

Fajtor është fuqia e padukshme

Ndërsa të tjerët mezi presin kokën ta çojnë

Këto gjethe veç mend sjellin

Tregojnë rrugën majtas e djathtas

Çudira mbi mrekulli

Rrëfim mbi ndodhi

Toka njejtë sillet si më parë

Njerëzit vdesin e lindin si ginko dhe nuk i ha palla, pikërisht për njerinë.

69
 45

TREGIMI I PIKTURTË

Përdorimi i digresioneve, është mënyrë e mbijetimit të racave njerëzore që

quheshin rastësisht.

Krimbat kompjuterik, mësuan si lakuriqohet toka e shndërrohet në

shkretëtirë. Po kush nuk e di këtë? Vetëm kujto, kur rriteshe e bëheshe e

vërtetë cullake me hamendje kolektive. Ishte lehtë, po besa shumë lehtë, ta

vësh shikimin në shkretëtirë. Era po fryente, sytë t’i mbushte me rërë e

qepallet e pluhërosura, lëviznin si gjethe të palmës që nga largësia të duken

se janë të pluhërosura me talcuum.

Aty koha kishte domethënien e vet, sapo hëna dilte në zenitin e qiellit, kurse

prapavia e saj të dukej se humbej në greminë.

A,a,a,a,a,a,a,a,a,…po kohën dhe lumsinë e saj e kuptoje edhe kur shihje

kafkat e ndara nga torakset animale, por edhe të njeriut ndërsa rrobet dhe

paisjet, qëllimisht të thara si proshutë dhe të sterilizuara nga vapa në mënyrë

ultravizuele, u vinte në pah ekzistenca e tyre sikur do farë fetishe të natyrës

përfundimisht religjioze.

Simulakrumi i vërtetë i këtij tregimi, mund të krijohet vetëm brenda katër

komorave të zemrës, dy hemisferave të trurit, hipofizës që qëllimisht aty

70
ndodhet kah mesi dhe elementit tënd kreativ ku si fushë veprimi e ka zonën

e dielltë.

Pastaj mos më akuzo mallkueshëm që të flas për elementet anatomike të

përbërjes sate me naytyrë hyjnore.

Zoti sigurisht që ekziston, sepse shkaku i ekzistencëe sate, tretet në asgjënë e

cila nuk është.

71
 46

TREGIMI PËR POETIN E ÇMENDUR

Ndonjë puhizë dinte t’i lëkund bimët e imta, që gjethet i mbuloheshin me

pluhurin shkretëtiror, në oazë uji, sikur plagë e shkretëtirës. Nga kasollet

dinte, në mesditë të zjarrtë, të avullohej herë kamfori, herë tamjani e herë

aroma e gazelës që piqej. Datullat e freskëta përgatiteshin për t’u tharë e

kamilet pushonin nën hijen e tyre duke mos ditur se për ca ditë do të shkojnë

në karavan.

Ah, ajo magjistare, e çmendi njeriun që bënte gara në bazaret e Hixhazit

duke recituar vargje më të bukura, që janë refleks i shpirtit autokton semit.

Ajo e çmendi deri në pakufi, kush do ta zbulojë trupin e saj margaritar në

guacë. Era fishkëllon emrin e saj, edhe gjeli në mëngjes përmend emrin e

saj. Kur ajo kalon, qeni bëhet i urtë, hiena kalon si plaku i lodhur, miu i

shkretëtirës hedh valle, rreth saj gjarpëri i mbështillet si qafore.

Ajo është e zezë si nata e bukur, si hëna e nxehtë, si dielli e njomë, si lumi

që derdhet në ujvare. Ajo është unë, ajo është çmendia ime, ajo jam unë. Po

ta tregonin të tjerët bukuria e saj, mbetat prapseprap ajo që e them unë.

72
 Unë këndoj. Ndonjëherë ndiej se zemra piqet dhe i pëlcet, si lëvezhgë e

shegës së pjekur. Unë i thurr fjalët, rrushk sikur datulla, ti ia pi lëngun si

mushkoja gjakun.

Piva ujë me dy shuplaka të bashkuara në kupë sepse kërçagu e shkriu, lotët

që i mblidhja natë për natë dhe ëndrroja për vajzën e stolisur dhe të zezë si

nata me yje.

P.S.

Pas shumë vitesh zbulova këtë tregim që përjetoi luftën e njejtë si unë. Më është

thënë ta them të vërtetën se ky tregim është rrëfim i një plaku që unë e njoha si

shembëlltyrë e vuajtjes ose thënë më mirë mbeturinë, fosil i fundit i vuajtjes edhe

ashtu të plakur.

73
 47

HURMA

Assenbergu është fëmijë i revolucionit. Atje lind një botë krejtë tjetër, ose je

i vjetër ose i çmendur. Të mëshirojnë nëse beson. E aq shumë ka. As ai do ta

mësoj të birin e vet. Sot dalin në shesh fjalët e Karl Marksit. Ose sot piqen

frytete tij. Ka kaluar një kohë, kuptohet, natyrisht. Ai që krijon sërish do të

jetë në humbje. Ndërsa katastrofën e vet do ta sheh si ëndërr të

kahmotëshme.

“Kënaqësia në krim” made in Marquis de Sade. Ose je i marr ose këmbëve

tua u vie era e thartësirave djerësore. Se kështu nuk pranohet një e vërtetë.

A mundet dikush të më flas me ëmbëlsinë e frytit? ” Kënaqësia në dashuri “

made in Fahredin Shehu. Ose je i dashuruar ose të vie era aromë djerrëse

mashkulli me dihatje, dhjetëra herë më shumë në min²(minut në katror).

Erotikë e harruar, kundërthënie, kontradiktë, antagonizma në shikim³

(shikim në kub).

Kënaqu me ëmbëlsinë e frytit të hurmës, por kurrë mos e shijo farën e saj

sepse është e idhët.

74
 Assenbergu ishte i ëmbël në bisedë, por kurrën e kurrës nuk dua t’ia shijoj

hidhërimin. Ai është fëmijë i revolucionit, fëmijë i botës së re që po lind.

Religjioni është opium për popullin. Ne e duam njeriun, e duam njëri-tjetrin.

Ha vetëm frytin e hurmës, jo edhe farën, se është e idhët. Natyrisht fara

gjuhet pas shpine dhe djallëzisht kurrë më nuk mbin këtu.

75
 48

KUJTIMET E DETIT

Vazhdimi monoton i tregimit për NGJALËN

Ditët e bukura janë tani vetëm fotografi të zbehura, të psikoalbumit tim.

Çdo gjë që sot është identike, me ditën e bukur, është aq larg 1)Sa vrima e

parë me atë të fundit të fyellit, 2)si peta e parë me atë të fundit, e errashkës

dhe 3)si velur i gjelbër, i shkelur dhe ai i pashkelur, i myshqeve në rrasa guri

që kanë lashtësinë, me të cilën mburren dhe kanë të drejtë.

Më kujtohet, kur isha në

det-----------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

Pa shihe këtë zbrazëtirë. I humba fjalët nga mahnitja. Fjalët bashkë me

kujtimet, më janë fundosur në ujin e harresës ose kënaqësisë, kush e di.

Sidoqoftë, dëshiroj të vazhdoj. Unë, ngjalë, krijesë e gjorë, e rëndomtë

ndoshta që shkoj në det, në lum jetoj kur duhet. Kujtoj ditët e bukura tani

vetëm fotografi të zbehura të albumit tim. Krejt çka mund të them, është se

nuk pash fosile peshqish ose atje kishte shoqëri komunale të organizuar ose

76
peshkaqenët aq djallëzisht tretin edhe eshtrat, sa që nuk mund të shihje asht

peshku. As u vinte era, fekalieve sepse aq me sukses bëhej transformimi i

materies për shkak të zingjirit ushqimor sa që papastërtia e ambientit ishte

koncept i harruar. Koralet e degëzuara krijonin pejsazhin parajsor e ai

posedonte frymën e lashtësisë evolutive dhe kujtime të reinkarnimeve të

mëherëshme. Çka do të shtoja, vetëm që do të krijoj mospajtime të reja.

Hipokampet lëviznin në grupe dhe hordhi të tilla, veç i pash tek disa lloje

njerëzore dhe se ajo pamje, veç më ishte e njohur, ndërsa vallja e flaktë

erotike kishte vulën e tyre dhe nuk i ngjante askujt, pos ndoshta modifikimit

të tyre tokësor, gjitarëve karmëdhenj. Nënat hipokampe, mitërmëdha, me

mburrje shkojnë përpara dhe kthehen prapa për ta shikuar pricesionin e

pjellës së vet, në të cilën jo vetëm që ishte bajraktar por edhe burimi i

ekzistencës kalimtare.

Breshkat e mëdha të detit, që vijnë në gjueti në det, e shokjnë atje nën rërë, i

pjellin vezët ping-pong. Unë e di që është femër, sepse podin e lëvozhgës e

ka të rrafshtë. Shkuam shumë thellë për të gjuajtur.

Algat filur valëviten dhe shqyen si pëlhurë mëndafshi, copët e të cilëve më

vonë bëhen ushqim krijesash të ndryshme. Ta dish se plotësojnë nevojat

ditore me vitamina. Për këtë arsye deti është aq i shëndosh. Algat e të gjitha

77
llojeve aty jetonin dhe zbraznin mënyrën identike të jetës. Ndërsa të tjerët i

shikonin tek jetonin thua të lumtur pa patur brenga të trashëgimisë.

Aty ekzistonin edhe bimë tjera që ishin jo vetëm stoli deti, por edhe nevojë e

domosdoshme e të gjithë atij ambienti.

Sa i përket hapësirave dhe pejsazhit gjigant, mund të flas edhe më vonë por

edhe kurrë. Po kush është në gjendje ta përshkruaj detin? Jo vetëm nga

madhësia, por edhe nga mungesa e fjalëve.

78
 49

KRIMBI DHE ARRA

Këtë e quan ti jetë? A nuk ka kjo tokë të pjell taze mish njeriu, që ta ndërrojë

shujtën, se kam gazëra nga këto gjethe të mallkuara, çdo ditë që ma mbushin

brendësinë e sytë ndonjëherë nga kapsllëku duan të më dalin.

Freskia kishte humbur domethënien e vet. Era fryen dhe herë-herë më

mbulojnë gjethet. E vetmja gjë që më frikon është rënia e degëve dhe

degëzave, sepse ajo është fundi im, ta dish. Po kush do të çoj dorë në mua?

A po kujton se nuk ka mallkim?

Dikur moti gjyshi më tregoi se kishte ngrënë tru njeriu dhe aty (sipas fjalëve

të tij) kishte përjetuar ekstazë të vërtet. Po ai ishte gastronom ( këtë po e

them me sinqeritet ). Ekstazë në të ngrënër. A ka gjë të ngjajshme. Unë nuk

di. E vetmja …që di është se dua ta provoj edhe unë. Dhe aq dua sa

mallkueshëm kërkoj të gjej diç të ngjjashme. I kthehem kujtimit për ekstazën

e gjyshit.-” Aty ishin qindra mijëra materie e komponime që bënin shujtën

time DARKË TË FSHEHTË. Unë isha i ri. Kjo nuk është gënjeshtër nipi

im”. (Këtu po e përfundoj tregimin, jo nga monotonia e përsëritjes së fjalëve

të gjyshit, por nga uria). FINITO.

79
 Dioptria ime e mijëfishuar, ishte aktivizuar, ndërsa koncentrimi laserik i

shikimit detektonte çdo krijesë të trurtë.

Dhe ja zura. Atje duket qartë, kafka e çarë e njeriut. Shihja trurin që

zbardhonte nga ashti oker me të gjitha infra dhe ultra, por edhe sub nuanca.

S’më ha palla. I uritur jam. Këtu mëkat nuk ka. Kjo është gjueti e lejuar. Tek

e fundit…Po Zoti është më i madh, kujt tjetër duhet t’i frikohem.

Fillova të ha dhe përjetova ekstazë. Ndërsa, gjyshi kur kaloi nga mëria më

tha: ”Ajo është vetëm arrë e thyer,o i marrë”. Ndërsa unë u kënaqa.

80
 50

PSYCHOMUTANT

Mjaftë janë të thënat për simbolin e fatkeqësisë. Dita agoi pak më ndryshe.

Janë thyer pjesët e kristalta të fluidëve të fshehura 1)si mëkat i fjetur, 2)si

gur të veshkëve, 3)si florë stomaku dhe mjaftë marëzira. Dhe askush nuk

trembet as u bren mendjen dëshira parajsore (ndoshta e mallkuar) për…

Jam plot të zeza, të përhimta, të velurta, të hamendshme, të dreqta, të

gjakosura, të përlotura, të shpërngulura, të dëbuara, të krisura, të dalldisura,

të djegura, të pluhërosura, të limfosura, të qelbosura, të lythosura, të

pëlcitura, të fryera, të zhgënjyera, të mallëngjyera, të syrgjynosura, të

dangosura, të arnuara, të admiruara, të arratisura, të braktisura, të shfryera, të

çrregulluara, të përmendura, të lartëpërmendura, të dedikuara, të

paqëllimshme, të mundimshme, të pavyeshme, të pazgjidhura, të fshehura, të

mbuluara, të bajatosura, të matufosura, të pakthjelluara, të mjegulluara, të

mykosura, të lakmuara, të pallastruara, të çara, të ndara, të pakëputura, të

shkëputura, të flakura, të shkapërderdhura, të derdhura, të shpërndara, të

ndara, të lidhura, të ngjyrosura, të bojadisura, të dehura, të esullosura, të

mllefosura, të përleshura, të ngjeshura, të zhveshura, të rreshura, të ngrira, të

shkrira, të dëlirura, të çliruara, të limituara, të paeliminuara, të limonuara, të

kriposura, të fëshira, të idhësuara, të biberosura, të helmuara, të ushtruara, të

81
 harruara, të kujtuara, të bymuara, të kërpudhosura, të sporosura, të

bakterizuara, të virusuara, të amebizuara, të vrimosura, të shoshosura, të

situara, të ngopura, të zbehura, të stërkulluara, të leckosura, të zhelosura, të

zemëruara, të zverdhura.

PVS-Poly Violent Service

Dhe erdhi koha e ndërprerjes së territ ditor, të jem më i thjeshtë, koha kur u

shua, kur pushoi së ekzistuari më obskurant nga të gjitha shërbimet e ish

mutanitit.

Çka është, është. Sot lindi një kreaturë e re ose ndoshta është një

autoprogramim i llojit ekstraindividual, autentik, me notë inventive dhe

kreativitet ultrasonik e ultravizuel, në të njejtën kohë.

A është e mundur?

ZBRAZJE-Derdhje ---Mbledhje farësh.

LEXIM I KUNDËRT –Metodë egzorciste

RRËFIM MASIV---koloni kreaturash, të natyrës interne.

JO PËR INERTËT !

STRIKTIVISHT E NDALUAR PËR TË PAUDHËZUARIT

FILLON

TASH

82
 Jam plot mrekulli, çudibërësi, magji, dashuri, krenari, zgjuarësi, bukuri,

lumturi, dashamirësi, kënaqësi, mburrje, prepotencë, pasuri, energji, fuqi,

fortësi, stabilitet, libromani, dashurimani, imagjinatë, ëndrra, shëndet,

aromë, mjaltë, qumësht, lule, fryte, diell, qiell, hënë, tokë, qelizë, inde,

organe, organele, tinguj, frekuenca, amplituda, ngjyra, nuanca, shkallë,

diamante, flori, thesare, shkëlqim, sythe, petale, stigma, polen, bërthama,

embrione, spermatozoide, vezë, fletë,

gjethe, degë, pupla, thupra, shkopa, duaj, rreze, elipsa, rrathe, cilindra, yje,

piramida, paraleopipedë, sfera, nivele, këngë, harmoni, komponime,

simulakrume, simultanitet, përçueshmëri, ndërmjetshmëri, transparencë,

spektre, bardhësi, fluska, erashka, rrjedhshëmëri, pikueshmëri, fshehtësi,

vizualitet, singularitet, kopleksshmëri, pasrtërti, glamur, maksimalitet,

pjellshmëri, elokuencë, pluralitet, elegancë, virtuozitet, erudicion,

entuziazëm, inspirim, laramani.

FUND

EMRAT JANË TË BUKUR (+)

MBIEMRAT JANË JO TË BUKUR (-)

FUNKCIONET TJERA ZBULOJI VET !

83
 VAZHDIM

OMH-Oqeani i Mirësisë Hyjnore-Koha e aktivizimit të dritës ditore.

TREGIMI PËRFUNDON ME NAIVITETIN E PSYCHOMUTANTIT.

84
 51

HARAMZADE

Të shkruash dikur, është kënaqësi, posaçarisht, kur të përcjellin tingujt e

psaltrit (reprodukcion natyrisht).

Jam përmalluar për frytet e pjeshkës, t’i këpus me ëndje, nga Bostani

shumëngjyrësh.

Po të ishin vetëm ngjyrat, nuk do të më zgjoheshin epshet deri në këtë

shkallë. Aty ishin shputat e buta, ndërsa bylyzykët, që në çdo hap

pengoheshin nga nyjet e këmbëve për të dalur. Ja pse nuk i gjetëm të tjerët,

por vetëm unë.

Duhesh armaçin së pari ta largosh, pastaj pelerinat e voalit të të gjitha

ngjyrave të ylbertë. Fytyra është e skuqur, plexus solaris, maksimalisht i

ngarkuar me dritën e diellit, bara është e padurueshme.

Mos të ishte dëshira, do të ndjeja mpirjen e dorës së majtë, të shtanguar si

pamje e erekcionit në klimaksin e vet, por këtë nuk e ndjej. Ndjej vetëm

kërcitjen e dhëmbëve edhe krahas temperaturës së lartë.

E di se digjeshin ushqimet dhe struktura e tyre mertalike, mineralogjike,

vitaminoze etj. Kuptohet në ekstrademinutivin e tyre.

85
 Lanzheria ishte pëlhurë marimange, ndërsa ndërresat e mia mezi mbanin

shtazën që donte të gëlltisë çdo qelizë, desha të them çdo gjë që lëvizte e që

i vinte aromë femre.

Ajo çahej në trurin tim, porsi rrënjë ginsengu, e me të vërtet ishim pamje e

lumturisë më të madhe.

Rrëfimin ta rrëfeu i pafajshmi, i cili mezi është.

E mallkuar qoftë ajo që nuk është .

86
 52

NIMFOMANJA

Penda a palloit, ngjyente në shishen me ngjyrë dhe atë çka prodhonte ishte

imazh njeriu..

Unë jam luftëtare me shpatë në dorë dhe nuk më trembet syri.

Fusha është e madhe, kaktuset vigane ah…shkretëtira nuk shihej.

Në përqafim të kuajve isha e srtërlumtur.

Të kuajve të të gjitha racave.

Skenat sado-mazo janë tani harresë.

Veç të më shohish si fluturoj nga lumturia.

-Jeah…jeah…jeah…..aaahhhhhhh….

aaaaaaaah….aaaaaahhhëëëëëëëë….aaahhhhëëëëëëëëëëëëëëëëëëë.

Hëë ha ha haaaaaaa…haaaaa… haaaaaaa.

Le të plasin dushmanët, le të pëlcasin si morrat në zjarr.

Fushë misri të pjekur dhe nuk di çka tjetër.

Fryte bineqe të pjeshkës dhe nuk di çka tjetër, ju e dini.

Çdo gjë si kalliri dhe nuk di çka tjetër.

87
Lahesha në lumin e kuq, çdo gjë më dukej e imja.Gjuha im shijonte çdo gjë

dhe nuk ngopesha, si peshku që kurrë nuk ngopet me ujë, por di të vdes nga

etja.

Çdogjëja, të cilën po e përmendi, i ka të njejtat forma, vetëm që të jemi më

të qartë.

Kalova mile tokësore dhe detare. Shikoni sytë çfarë i kam, të hapura për

çdokend, të hapura si shpellë fundi i së cilës quhet, greminë. Dhe më beso se

janë shumë të lumtur. Po le të jetojnë të gjithë, si u do shpella e tyre.

88
 53

E NJEJTA E TJETRËS

Eho-t e tingujve CRYSTAL CLEAR që më vijnë nga memoria, janë pakëz

të zbehura, por sidoqoftë i kujtoj me zell se janë vibrimet e zemrës së Mike

Oldfield-it, të cilët ai i vodhi nga rrasat e mezozoikut, nga rrasat e kristaleve

kur Ginko gufoi dhe tregoi sharmin e vet.

Nuk është vetëm sharmi që të bën shëmbëllim të kohës. Aty ekzistojnë

qindra sorte e raca gjërash që aty vetëquhen e shikohen në thjerrëza gjysmë

të thyer, ose vetëm të shtrembëruara, pa qëllim, si rezultat i ndryshkjes së

mprehtësisë etj. Nuk do të vazhdoj më. Dhe dëfrehem me ekzistencën e vet

dhe çuditërisht të vetëdijshëm. Dhe kjo më pëlqen ta dini, por po të ishin

edhe pakëz ( ah çka jemi ne, çdoherë kërkojmë diç më shumë, a të thash se

jemi fëmijë a të kujtojhet? Po, po, të kujtohet. Këtë e di mirë. Ti je miku im i

mirë, por nuk di si të të quaj, sidoqoftë mik të kam apo jo), më të

kujdesshëm, sepse pata ndier si të urtit thonë “argëtimi i madhë dhe qeshja e

pakontrolluar e mbyt zemrën, ngadal dhe sigurt”. Po në rregull se unë i

kuptoj këto,

89
 posaçarisht nëse e ke përjetuar luftën më të tmerrshme nga të tjerat (këtë

llogarite si qëndrim të emocionuar), sepse secila luftë është më e tmerrshme

nga tjetra, sepse luftërat nuk kanë deminutiv, ato janë çdoherë aq ekstreme

dhe secila individualisht përjetohet si niveli i tetë i ferrit, sadoqë këtë nuk e

kemi përjetuar por e dimë, se ne i takojmë jetës dhe ferri le të jetë prapavijë

e saj a po, a pajtohesh me mua?

Ndërsa, këtu është shumë vështirë, vërtet askush nuk kërkon të huajën, por

vetëm të veten, në tjetrën. Kjo shton dhembjen. Askush nuk kërkon të

huajën që ta ushqej me të vetën, si toka,e pastaj presin fryte. Ti sigurisht do

të shikosh këtë arrë, arrën time që ia theve lëvozhgën dhe duket e hapur,

merre të lutem, se nuk do të mashtrohesh. Ja shiko si unë kërkoj tënden ta

ushqej, jo për levërdinë time, por për dashuri, e asgjë tjetër. Deri kur do të

dashurohemi me koprraci, nuk di, por një gjë di sigurt e ajo është se nuk më

doni.

LAMTUMIRË.

90
 54

KONCENTRAT

LIRIA HYMNIZOHEJ JO SI FJALË POR SI HARRESË-Momenti i fundit i

hymnizimit, ishte thellësia e shtresës së harresës, sepse kjo ishte e gjetur

rastësisht dhe të gjithë filomitusët e pranishëm ngazëlleheshin si kurrë më

parë.

E SHUMTA NË ASGJË –Është modalitet subreal, por edhe kjo vetëm

për...Çdo gjë që ndodhet në ty, është harresa ime, sadoqë ti mund të thuash

se ajo është asgjë nëse krahasohet me atë çka me të vërtetë ti ke.

ÇMENDIA E FSHEHUR-Si çdo gjë tjetër zbukurohet lëkura, është vërtet

mrekulli. Po 20% të njeriut është lëkurë, ndërsa çmendia si dhelpër,

buzëqesh dhe fshehet me mjeshtri.

NJË TROHË BUZËQESHJE-Pas shumë të ligave, të plotë jemi ta dini. Kjo

na nevojitet.

RRUGËS KALONTE ME VETEN NË KUJTESË-Më trego, saherë në ditë?

Të gjithë rrugët vazhdojnë, por ti ndërpritesh duke lënë veten në harresë.

91
A KA ARMIK MË TË MADH?-Jo, sepse askush nuk kërkon atë që nuk

mund të mosfitoj.

VRUSHKULLI I VIBRIMEVE ËNDËRRORE-Thente barikadat kvarcore të

çdo ideje, që i thoshte vetes, jehonte dhe ngjyroste me të madhe çdo gjë që

të dukej zbrazëtirë.

KENOBITI-Sepse askush nuk e do, ose vetëm ndoshta ashtu ndjen, sepse

nuk identifikohet me askë. Ndërtoi çerdhen e vet dhe lamtumirë

mizohumanusëve.

SI MUNDET NJERIU TA TEJKALOJ LIBRIN-Shumë leht, vetëm e lexon.

Një humor i tillë nuk është për difuzion interorganik. Erdhi tek njeriu dhe

thjesht. Vetëm dashuron, sepse nga libri thithi tërë nektarin që ai kishte.

BARKQITJE PERLESH-Njeriu me sëmundje të rëndë. Dikush ia theu

kokën, kishte gjakderdhje, natyrisht, por edhe barkqitje perlesh. Në

lamtumirën e tij rrezatohej buzëqeshja.

PSE QENTË LEHNIN NDRYSHE ATË NATË?-Sepse armiqtë mendonin

se kam vdekur dhe vrapuan ta shikojnë në sy kënaqësinë e tyre sikur kanë të

bëjnë me njerinë.

VELURI I LËKURËS PJESHKORE-Është ndjenjë, shumë erotike dhe

simbol i cekshmërisë tënde, natyrisht.

92
HASANI DINTE T’I MBUSH KUPAT E ZBRAZURA-Hasani këtu është

mirësia, që derdhej në kupat që nuk i pinte vet.

USHQIMI I BLETËVE-Është ky libër, miku im i dashur dhe jo vetëm ai

nektar i luleve, që adhuroj vetëm si hëna diellin, por ushqim amzash, që ata

në uzina e quajnë MELBROSIN.

NUK ISHA I GATSHËM PËR TË RËNË-Jo, pse kisha edhe shumë

obligime tjera. Isha aq i papjekur. Dashuria më mbeti në gjysmë. Kush do të

ushqej këta të gjorë?

LULJA E GJORË-Ekspozim i saj çdo gjë bënte për të më pëlqyer, si plakë e

stolisur dukej. Po kush kallet në plaka. Ato vetëm mëshirohen. Lulja e gjorë

ishte bukuri që fikej.

93
 55

BALSAM

ARDHANARISHVAR-Disa herë kanë folur. Ky është një psikotip shumë

real dhe ekzistencën e vet e vërteton me ekzistimin e imagjinatës.

TREGIMET PËR NGJALËN-Janë rrëfime të vërteta të karakterit të

dyfishtë. Ngjala është tregim për vete dhe mjafton që ashtu quhet.

RREZATIMET E TINGULLTA –Ishin shumë të efektshme dhe ndikimi i

tyre zgjaste 24 orë ecje në sferën e tingullt.

VITRAZH-Ai ishte i mrekullueshëm, sadoqë kallaji i përforconte

përputhshmëritë dhe i ndante nuancat e ngjyrave .

ASGJËJA E MBËSHTKJELLUR NË KADIFE BOJGJAKE-Është

pamundësi e shprehjes, në plan të parë, të bukurisë verbuese.Fenomenalisht

ekziston, por kuptohet, vetëm figurativisht, sepse të verbon.

SIMULAKRUMI I VËRTETË-krijohet e shuhet, vetëm kur përputhen

parakushtet. Çdo kokërr e ngjyrosur rëre, bie aty ku e ka matricën e vet dhe

pamja që krijojhet, është imazh kreativ.

LEJLA DHE MEXHNUNI-E zezë, si nata që me asgjënë e errët të deh dhe

të çmend. Çdo gjë që shushurinte, ishte Lejla, ndërsa çdo gjë që marrëzohej

ishte Mexhnun.

94
FINITO-Nuk ekziston fenomenalisht. Konsiderohet, vetëm si pauzë gjatë së

cilës kullohet gjaku nga kapilarët

dhe prodhon proteina nga ribozomet, ndërsa loja e lumit ende vazhdon.

95
 56

KOLEKCIONARI I ZEMRAVE TË HUMBURA

Emri i tij ishte Johan. Isha ajo lloj krijese ku kisha mbulesën aq të thellë,sa

që rrallë kush mund ta depërtonte. Secili që përpiqej, arrinte vetëm pikën më

të thellë të sipërfaqes.

Shikimi më shkonte shumë thellë. Mozaiqet më laramane, dhe jo vetëm

mozaik përkah sipërfaqja, por edhe nga brendia i shikoja dhe i lexoja pjesët

si germa të larme në fletoret fëmijërore. Kishte aty përbërje nga më të

llojllojshmet, kombinime dhe elemente primare, natyrisht.

Ekziston edhe një lloj krijesash, të cilat nuk kanë mbulesë, kështu të dukej

sepse kthjellshmëria, si tek lumi, i sheh gurët.Vërtet është bukuri. Hyn në

lum, i shkel gurët, lëkura i hap poret, nuhat thellë oksigjenin e ujit ndërsa

valët e freskisë të vijnë deri në kapakun e kokës. Kjo është mrekullia e

thjeshtësisë. Të gjithë në ty hynë, por si të verbuar, sillen. Pikërisht sikur

fshehtësia fshehet në dritë dhe bukuria aty është në elementin e vet të plotë.

E unë asgjë nuk di për bukurinë. Ç’është ajo? Cili është momenti i saj?

Kështu ec ngadalë dhe pa frikë, Lumi është i kthjellët. Mos ke frikë. I cekët

gjithashtu të duket, por nuk është.

Emrin e kishte Johan. Moçali ishte frikë e vërtetë. Ai nuk ishte si moçali, jo

assesi. Ishte kolekcionar i zemrave të huaja.

96
 57

NGA LUMI NË DET

Fleni shpirtërat e molisur. Zotin unë e lus në këtë natë të bukur me kujtime

të stolisura. Sot lexova lutjen e Rugovës, edhe ai e beson Zotin. Jam kënaqur

për të zgjuarit e mesnatës.

Kapakët e syve mezi hapen. Mëkatin ta quaj marrëzirë, turp nuk të vije. Veç

ta shohish këtë lum që rrjedh tek bart gjethe të thara bashkë me ikrat

humane, fëmijë potencial, hamendesh.

Rrëfimin ta rrëfej për lulet e porsaçelura. E imja, me farë është, se patën

thithur nektarin nga stigma e saj.

Eja bletëz në lutje të përbashkët ta përmendim emrin e Perëndisë, kur

gjunjëzohem për një jetë të re, kur falënderohen se patën shpëtuar dhe pas

kësaj ata do të hedhin vallen e mbretëreshës perfide, të cilës i kullon mitra,

gjak të përlyer. Ndërsa ne do ta përmendim emrin e Perendisë, si çdoherë pa

frikë e turp. Ne luajmë vallen e lumit. Ne shkojmë në det. Ne kënduam

çdoherë dhe dinim për këngën tonë.

97
 58

UDHËTIMET

Veçanarisht e ofendonte prania e jomikut, i cili përpiqej të të futet si pleshti

nën lëkurë dhe vërtet ishte e bukur.

Kanë folur shumë për djegjet, por pa u djegur vetë, nuk përjetohet dhembja.

Ndërsa dhembja në lëkurë është goxha e madhe.

Më patën folur për shokët. Unë i pash si erërat e natës verore, por edhe kjo

thonë, nuk po mjaftoka. Ata thonë, se shokët janë zjarret që të djegin në

kalim e sipër, e ta depilojnë lëkurën, sa që mbetesh qos.

Rrëfim mbi tregim mund të jetë ky hapërrim. Rrëfimin ta rrëfej, përrallën ta

përralloj, tregimin ta tregoj, ëndrrën ta ëndrroj, këngën ta këndoj, dashurinë

ta dashuroj. Pakëz mirësi ju lutem. Pakëz mirëkuptim ju lutem. Pakëz

rrjedhshmëri ju lutem.

Le të rrjedh gjaku si më parë. Le të rrjedhin dhurtat si më parë

Ti më vjen si nuse–sjell pajën dhe mbyllesh në vete, kurorëzohesh me trupin

dhe bëhesh se nuk bezdisesh për breshërinë e fjalëve, që biejnë në xhama e

të duket, njëjtë sikur mëshojnë katër dardha turke, pakëz para pjekjes kur

rrebeshi i shiut i shpërlan baglat e vremçave, e pastaj kullohen dhe tokën

98
 pikturojnë që të duket si pikturë Jackson Pollockut. Por, kuptohet me

dimensione shumë të vogla. Pastaj, feston vetminë, por si banorët e shpellës

nga drama e Teufik Al Hakimit.

99
 59

HANIMALI

Njëri nga Vizitorët e kloakave të qytetit ishte Hanimali,i cili çonte jetë të

dyfishtë të dyfishtë vetëm nga forma se si zbrazej nga shembulli që jepte për

të qenë i parë nga ne, përndryshe aty vërtet kishte filma jatërash, që

zhvilloheshin si Instant Karma ose thënë thjesht, si top laraman i devore-ut,

nën të cilin dukej erotikisht reliefi muskulor, të cilin natyra e ndërton me vite

e që ti je në gjendje t’ia bësh të mundëshme tokës ta gëlltit për çaste

mikrokohore e të humbet secili fërkem i mundur.

Nga ai mund të mbetet vetëm emri, si shije e idhët në gojën e të dëshpëruarit

ose vetëm kontrakcion i miokardit, të nënës së tij, të veshur me të zeza, në

gjakun e së cilës qarkullojnë jetërat e njerëzve të elektrizuar negativisht.

Ai është njeri i mrekullueshëm. Në sytë e mij është fontanë qumështi e

mjalti që kullonë për etjen e huaj. Nga ai kam mësuar mjeshtrinë e dhënies

së rrjedhshme. E AI VËRTET JEPTE SHUMË. Dhënia e rrjedhshme nuk

ishte dhunti, së paku jo nga deklaratat e tij. Ajo na është sferë e e vjedhur

kosmike sikur në pus kur matarja na mbushet, nga e cila etjen e shuajnë

korrësit e grurishtës së artë, të stolisur me lulekuqe, lulepembe dhe luleylber

tjerë.

100
Çkado që ai jepte ishte vetëm përcjellje.Ai veten e quante përçues dhe

thoshte “Çdo pemë jep frytin nga toka, ai nuk është vetëm pjellë e saj.”

101
 60

CANNABIS-I I DASHURISË

Kam një ndjenjë mashtrimtare, se më duan të gjithë, dhe kjo më bënë të

lumtur, sado që di se nuk më duan. Sidoqoftë, unë i dua dhe kjo

gjithashtu,më bën të lumtur. Këtë e mendonte një i mahnitur dhe më vjen

keq, shumë keq që nuk i takoj atyre shkrimtaëve të gjithdijshëm sa të di

mendjen e të mahnituruit, ose në të kundërtën unë jam ai. Po këtë ma rrëfen i

mahnituri duke më dhënë të drejtën që ta rrëfej duke mos kërkuar që bile as

ta fsheh emrin e tij, por unë qyqar, siç nuk jam, për shkak të respektit ndaj tij

(bile këtë mund t’ia siguroj), nuk dua ta tregoj emrin e tij. Trego! Trego! (Ja

prap urdhëri djallëzor). Nuk dua të tregoj dhe pikë. Ose ndoshta më vonë.

I mahnituri kaloi në arën e mbjellur me Cannabis dhe prej asaj dite nuk sheh

hajr. Flet për njëfarë dashuri që na mungon. Për koprracinë në dashuri. Flet

për dhënien e rrjedhshme, për mrekullinë e dhënies, për rrjedhshmërinë e

jetës, për demin e kenofobisë e shumë e shumë gjëra tjera, sigurishtë të

dobishme.

I mahnituri quhej THIRSTY SOUL Ai i cili, të tre koncepte ose të them më

mirë, shkolla hinduse BHAKTA (Dashuria), GJANA (Dituria) dhe

102
KARMA (Veptrimi), i gërshetoi dhe atë, duke i thurrur pejtë e Bhaktës dhe

Gjanës në tymnin e Karmës, ndërsa pëlhura e lindur, është imazh

mikrokozmik, më i rafinuar nga të gjitha kohërat.

103
 61

DETI I GËNJESHTRAVE

Deti i gënjeshtrave na shpërlan me ngjyra më të llojllojshme, për këtë jemi

aq të kënaqur që nuk jemi bardhë e zi.

Njejtë në këtë nivel, mund të flitet për racat, për elementet e ndryshme të së

njejtës natyrë.

Kur pata folur për karbonin po, sa e padurueshme ishte zgërdhirja e

mizohumanusit, nuk mund të ta përshkruaj, por nejse,mos ta mbështjelli

mbrapsht lëmshin e tregimit, po e përcjelli rrjedhën e tij, të gjithë (pjesa

dërmuese, luftëtarë për të drejtat e njeriut–antiracist natyrisht), mendonin për

fazat e hënës dhe çmendinë time.Mirëpo, mbaj në mend fjalën e Mevlanës

“S’i ha palla hënës së plotë, që qenët lehin në të“.

Unë, atëherë, pata folur për atë se pse karboni mbetet po ai, edhe pse ka

nivele të ulta, të mesme dhe të larta, por le të ecin ata si të duan, qoft edhe

duke u zgërdhirë, nuk prish punë.

Në diskutime të shumta me ata që quhen njerëz, pata mospajtime të shumta.

Ata nuk ishin në gjendje të kuptonin se çdo gjë që shihet emërtohet nga ata

dhe ky ështe deti i gënjeshtrave.Ndryshe unë nuk mund ta emëroj. Po kush u

104
dha të drejtë ta quajnë tokën TOKË dhe detin DET e miliona e miliona gjëra

tjera e të tjera, e miliona e miliona emra, e kristale, e shtazë, e ide. Po kush u

dha të drejtën të quhen njerëz kur ata janë diçka tjetër dhe çka është njeriu

Hajnat. Paj, nuk e shohin ata kreaturën e vet, Golemin e vet, vetë i emërtojnë

edhe gjërat, të cilat nuk i krijojnë vet. Zoti u faltë.

105
 62

TRIMËRIA

Nata e kishte porosinë

I vetmi që nuk e kuptonte isha unë

Sepse jetoja, jetën në dritë e harrova

Le të jetojnë të gjithë si unë

Dita i takon trimit

Ai natën e kaloi, e tejkaloi.

106
 63

VOODOO

Dejavu, është kjo pamje e përditshmërisë verbuese, gjysmëverbuese. Dhe i

dhembshëm është fakti se nuk duhemi. Së pari vodhëm nga natyra, pastaj në

vete thurëm tymin e gënjeshtrave që transformohen në objekte të natyrës si

imazhe të gjalla të imitimit, të fakirizuar dhe të pastër të natyrës, të vendosur

në altarin dedikuar zotërave të jetësuar. Unë jam i lumtur dhe të tjerët nuk

dinë pse? Edhe unë vështirë e kuptoj lumturinë ndonjëherë.

Kështu i panjohur jam pjesë e natyrës i bashkuar me Zotin, bimët, shtazët

engjëjt, yjet, kosmosin.

I njohur bëhem vetëm atëherë, kur më zhveshin nga unë.

E këtë nuk e dua.

107
 64

SALYX BABYLONICA

Flokë të gjata, që nuk i kam, zvarriten. Më lagen në lotët që nuk i kam.

Shikoj veten në pasqyrën fluide. Më shkon një pjesë e klepsidrës. Duhet të

zihem në këtë ushqim që vetë e prodhoj. Jam si gjethi. A po më shihni?

Flokët e mia lagen në lot, e të dy sytë nuk i kam. Të tjerëve nuk u ha palla që

ndjehem si shëmti e lagur deri në palcën e ashtit kyq. Kalimtarët, vdektar të

rëndomtë, zukasin si zgjoi i bletëve në acarin e dimrit. Dhe qeshu sa të

duash. Unë dua të dua, por më çahet shega në mijëra kokërra të rubinta dhe

kot përpiqem t’i mbledh. E vetmja rrugë është ta shtrydhi e të kënaqem me

gjak të freskët, por i sëmuar jam. Rritem në vaje tek i shpërlaj rrënjtë në

damar të lagur, të tokës së lagur, e koka më valëvitet në erërat e të gjitha

stinëve.

108
 65

VAZHDIMI I PANJOHUR I TË NJËJTIT TREGIM

Ata gjithmonë kanë folur për shumë gjëra dhe me mburrje e quanin veten

njerëz. Ne heshtnim mallkueshëm, por s‘vajtonim se na këputnin ashpër para

se të çelnim, që të na quajnë trëndafila.

Merre ti me mend të të flas një syth i hapur, t’i çaj hallet për sythet tjera dhe

të të tregoj fshehtësinë e tyre. Po ti, vërtet duhet të jesh loti i resë ose këngë

bilbili, (kjo e fundit është inspirim oriental, më saktësisht persian, sepse

biblbili i tregon fshehtësinë trëndafilit dhe anasjelltas dhe kjo vërtet nuk më

takon mua). Ti, vërtet, duhet të jesh pjesë tjetër e klepsidrës, ajo e zbrazur.

Të duket kjo si llomotitje e lartësisë së reve ose jehonë infra zanore. Ç’ke të

bësh, duhet patjetër të jetohet dhe nëse është ashtu, jeto si i dashururar. Po të

them se ata gjithmonë kanë folur për shumë gjëra. Pastrimi i hundës, ndoshta

mund të jetë zbrazje indirekte, seksuale dhe atë ia mveshin Frojdit dhe e dyta

sipas OSHO-s “seksi i zakonshëm, jo Tantra, është i ngjashëm me të

shfryerit e hundës nga qyrrat, e të ngjashme.

109
 Miqëve u këndojmë dhe ata e ndjejnë këngën tonë edhe ky mund të jetë

tregim i pambaruar, si unë i mbetur në mes nga mendimet larg të shkuara.

110
 66

Vazhdimi i parë i tregimit

CANNABISI I DASHURISË

Niveli në të cilin fliste Thirsty Soul-i ishte i paniveltë sepse askush, deri

atëherë atë, nuk e vërente si nivel. Ai ishte i cirkumcizuar në moshën shtatë

vjeçare dhe atë fare nuk e fshehte. Në ato kohëra nuk ekzistonte

antisemitizmi, por njerëzit i frikoheshin antideizmit. E ky, as këtij nuk i

frikohej.

Filantrop i llojit të tillë ekziston vetëm si dëshirë e flaktë, por asnjëherë si

fenomen i dukshëm. Mund të jetë vetëm dialektikë e shkretizuar e vdektarit

të rëndomtë ose retorikë e lëngëshme mjaltore.

Ai fliste për dy lloje krijesash, të cilët nuk e kuptojnë njëri-tjetrin ose vetëm

lloji i parë është ai që i kupton të gjitha duke e shtuar aty edhe llojin e dytë,

ndërsa lloji i dytë i kupton të gjitha, pos llojin e parë, në fakt, pos elementit

bazë të llojit të parë. Ndarja, sipas tij, duket e këtillë: Përrallën ta përralloj, të

zbuloj llojet tjera. Nuk është kjo urdhër eudemonistik, por Loveholic-istik.

Do të vazhdoj në nanosekondën e miliontë të së hënës së parë të vitit nefsan.

111
 67

PJESA E PARAFUNDME E FUNDIT

Në çastin kur dëshironte vërtet të hapet, ditët kalonin për mrekulli, netët në

argëtime, duke u përpjekur që të harrohen streset e luftës. Në rrugë të ndal

çifti i moshës së mesme dhe shikojnë me kënaqësi çdo lëvizje të bërë. Kot

ishte të flasësh në atë moment.

I parashtronim pyetje njëri-tjetrit, të cilët njiheshin si xhepat e zbrazur apo

kuletë e lëkurës, me fotografinë e të dashurës që vërehet posa ajo hapet, ose

fotografi e nënës tani veç të vdekur.

Pyetjet më tepër ishin me qëllim të të zhveshurit. Shkonim aq thellë deri në

cipën më të sipërt të thelbit e deri në pjesën e parafundme të fundit, që është

lëvore. Ky është frut i shijshëm. Pastaj, iknim si shqiptarët nga Kosova.

Në kujtesë më mbeti pyetja ”A mund të paramendosh, miku im, një shoqëri

që do ta harrojë dashurinë si nocion”? Vështirë që mundesh, sepse dashuria

është thellë e mbjellur, si lis i madhë, që vetëm diell kërkon degët për t’i

zgjeruar e që të rritet. Ekspanzioni i këtillë, bart në vete epshin e

pashterrshëm dhe grykësi të hamendshme, dhe e gjithë kjo kur ajo është e

kërkuar. Por jo, ajo është lojë e lëngshme, ajo duhet të veprohet e jo të

kërkohet, përndryshe kurrë nuk do ta harrojmë, ashtu siç harruam se në

112
veshkë kemi gur dhe nuk dimë se në shpirt kemi zemër dhe jo vetëm për

NJERIUN, por edhe për njeriun.

113
 68

XL

Bisedoj me mikun më të çmuar. Po e hapi librin e kujtimeve, i tregoj për të

ligat që më ndodhin. I tregova si u takova me mësuesen e muzikës pas 7-8

vjetësh,pasi që ajo në Shkup pat dëgjuar se më patën vrar. Ajo qante shumë

dhe më përqafoi nga gëzimi. I mahnitshëm ishte ky takim.

I tregova gjithashtu, se me fjalën e shkruar dy herë në jetën time, kam

përlotur faqen e librit. Njëherë, qe kur isha në klasën e tetë të fillores me

romanin MALSORJA të Nazmi Rrahmanit, momentin kur nëna e la të birin

dhe me lotë e shpërlau fytyrën e njomë.

Herën e dytë, librin e kam përlotur gjatë leximit të librit të Romain Rolanit

“Jeta e Shri Ramakrishnës”, kur flet për dashurinë dhe magjinë e saj. Aty

gjeta veten dhe u shkriva, si kukulla e kripës në det, nga analogjia e vet,

Ramakrishnës.

Të parët ishin lotët e dhembjes, kurse të dytët lotët e dashurisë.

Tregimin ta tregoj, miku im i dashur, i thashë. E di që më beson, përndryshe

është hera e parë që del në shesh një gjë e këtillë. As vetë në vete kurrë nuk e

kam klithur këtë. Dhe më erdhi kjo si përgjigje e momentit të tashëm që më

114
pyeste. E ai ishte i madh. Betohem në fuqitë e njohura dhe të panjohura në

bukuritë e Tija, që kjo thjeshtësi është paguar shumë shtrenjtë. Kam kaluar

rrugë të gjatë të kompleksicitetit dhe erdha deri tek thjeshtësia. Kam miq që

janë të pastër dhe të thjeshtë, të lindur nga natyra si të tillë. Ata vlen të

çmohen, si perëndi antike.

115
 69

ASHOK

Nata është shumë e shkurtë, që të përfshihet fuqia e tij e të rrëfyerit. Nëse

ekziston lumi i tregimeve, atëherë ky rrjedh me modelin vetanak dhe me

elegancë, të pakrahasueshme. Lehjen e qenëve, nuk mund ta ndalte askush,

por mrekullia e rrëfimit ishte e dendur si mjegulla dhe shihej si mashtrim

optikë. Prandaj, lehja humbte permanencën e vet, pothuaj nuk ndihej fare. Po

ta jap shembullin, ajo dukej njësoj si tingulli gjatë pëlcitjesë fluskës

sapunore.

Ashok i thonë rrëfimtarit në Turkmenistan. Ai, i cili shkon në gara. Mjegulla

e kujtimeve të mia është aq u kondenzua sa që plotëisht harrova se ku pata

lexuar për këtë racë njerëzore. Dhe për këtë nuk po e fajësoj luftën, sepse

edhe ajo e ka hapsirën e vet ku mund ta shfaq ekzistencën e vet.

Unë, si ai që nuk jam, do të ishte më mirë që mos t’ia filloja fare kësaj pune

duke u brengosur, se ata që janë, do të lëndohen me laserët e mi, të cilët nuk

janë të dëmshëm. Aty nuk ka pjesë enkas të mprehura për lëkurat e tyre, të

them më mirë, për cipat e ndjenjave të tyre, por kush e di edhe kjo

ndonjëherë është e mundur. ”U dëshiroj shërim të shpejtë. Nuk di ndryshe si

t’i dua “-tha njeriu, të cilin e quanin Ashok dhe ai dinte çka ishte. Por, unë

kurrë nuk e takova.

116
 70

GREMINA E SIPËRFAQES

Vulat të lashta, që letra ua kishte thithur ashpërsinë e shprehjes, të duken si

pështymë pacienti, në të cilin lozin vallen e jetës së tyre kolonitë e të gjitha

llojeve të mikroorganizmave të natyrës bimore, shtazore dhe atyre të

hibridizuara.

Dëgjoj jehonat e tingujve pyjore të sajuara nga rrezet e diellit, që kalojnë

nëpër nervaturë të degëzuar të gjetheve të bungut e zhduken në zemrën e

kaçubave, në të cilat fshehen epshet e mallëngjyera të krijesave

fitospirituoze.

Këtu çdo gjë zhveshet me fshehtësinë diellore. Klithjet e kahmotshme

FSHEHTËSIA FSHEHET NË DRITË, I VERBUARI NË AGUN

DIELLOR, ZHDUKJE E KËNAQËSISË SË ERRËSIRËS NËN HIJEN E

DIELLIT PËRRALLOR e të ngjashme, sot i përjetoj si eho të moshës

nostalgjike, që burojnë nga gremina e sipërfaqes më të fundit të jetës të

ashtuquajtur kosmike. Sërish shikohem në trupin e diamantit, në pasqyrën

magjike, si fytyrë e bukur, e dashuruar ku depërtoj si në rrëfimet e

117
rrëfimtarëve të lashtë dhe e kam vështirë të kthehem në këtë slajd të huaj

kreativ, në të cilin jam alien.

Po aty, burojnë edhe zurkajat e Dashurisë, nga të cilat fitoj ngjyrën nga më

natyralet, teksa lahem si gur i lëmuar nga vrazhdësia e ujit.

118
 71

BARRA

Në fazën e mesme rinore, u vetëdijësova për një cilësi që më përcjellte

deridiku, që nga kujtimi i parë i vetes. E ajo është butësia histerike, që si

rezultat e ka gufimin e lotëve në çdo mahnitje, qoftë ajo dhembshuri, qoftë

kënaqësi në të shikuar të ndonjë pejsazhi natyror, qoftë biseda me mikun, i

cili ka mirëkuptim të plotë, deri në atë shkallë saqë e përjeton si zbrazje nga

kupa në kupë të të gjithë sasisë së ambrozies apo të balsamit më të çmuar.

Këtë që e kërkojnë të tjerët dhe e arrijnë shumë vonë, në pragun e vdekjes,

unë e përjetoj tani dhe kam një frikë mashtrimtare se do të vdes së shpejti.

Por, vdekja të më vie prej frike të tillë, është mahi absurde për një

mirëkuptim të tillë, si të diturisë, kuptimit, përcjelljes… E kur jam te

përcjellja, do të shtjelloj një gjë. Njoh njeriun e moshuar. Në sytë e mi duket

egoist nga aspekti krejtësisht tjetër, nga të kuptuarit e zakonshëm. Ai është i

kërrusur pakëz dhe bart peshën e diturisë së vet dhe nuk e di a mburret. E

shikova në sy, e i thashë: "Çdoherë ke qenë nxënës, por si fëmijë vetëm ke

kërkuar dhe për këtë le përshtypje se je i lodhur, kënga që të del nga goja

nuk është e

119
lumturisë, por çlirim nga pesha e padukshme. Më frikëson fakti se po qe se

nuk zbrazet, po qe se nuk jep së shpejti, do të vdes.

Zbrazja është e vetmja mënyrë që të mbetet i gjallë, se kështu vdiset më

lehtë. S’di në është lojë e lëngshme, por e di se kemi miliona arsyetime për

të vdekur. Dhe ai këtë e ka të qartë, por nuk dëshiron të pranoj këshillë, i

pengon pesha e diturisë së akumuluar.

Jeto miku im!

120
 72

KËRKIMI

MOSHUSI ËSHTË NË DRERIN MYSHK, POR AI NUK E KËRKON

NË VETE, AI BREDH LËNDINAVE NË KËRKIM TË TIJ.

(Kabir)

Kërkim i vërtet, është ky, posaçarisht sepse unë kërkoja kaprollin. Ka më

shumë se dhjetë vjet, kur gjeta fotografinë e humbur të Kabirit dhe atë tek

albumi i Meher Babës. Ky më rrëfente për Mriga Kasturi, për kaprollin, i

cili tajon gjëndra të njohura si Moshus. Tregimin ta përralloj edhe Meher

Baba si Kabiri,e kombinon Hinduizmin me Sufizmin dhe që të dytë, mund të

them se i takojnë Bhaktave–ata që dashurojnë. Unë vet i quaj Loveholic.

Por, këta të mi nuk kanë të bëjnë as me Sufizmin e as me Hinduizmin. Janë

vetëm si të tillë, Njerëz. Vetëm që të jemi më të qartë.

Dhe ku mbeta … Po, Mriga Kasturi, apo siç ne e quajmë, Moschus

Moschiferus, është përrallë për vete, sikur njeriu. Nuk di se vetë prodhon atë

121
parfum të këndshëm, por vrapon në majat më të larta, që të thehet dhe krejt

derisa nuk bie, nuk a heton se ajo aromë vjen nga vetvetja.

Ashtu flet Meher Baba, e unë e mendoja sa bukur e tha dhe kërkova si

kaprolli. Kërkova kaprollin tjetër dhe vetë më erdhi. Ta tregoj të vërtetën,

këtë ma tregoi Tagora dhe Evelyn Underhill.

Ju faleminderit o Bhakta të shenjtë.

122
 73

ANA E BRENDSHME E DASHURISË

Paformësia që fshehet në dritë ose transparenca në imazhin e saj më ekstrem

ose verbësia në shkëlqimin më të lumtur të ekzistencës spontane të kremtuar,

mund të definohet kështu: truruimi për çasje pothuaj të kota, në baza më të

çiltëra, që buron nga tendenca subtile e filohumanusit

As në mend nuk më bie të kërkoj ndjesë për shprehjen e stërngopura dhe

ndoshta mëkatin e përsëritur, si këtu që shfaqet, si storje e mllefosur për

filohumanusin e përvuajtur. Tha:

ARI PËR T’U PASTRUAR

NËPËR FLAKË DUHET KALUAR

Këtë e mësova nga Mevlana. Por, do të vazhdoj t’i flaki vellot, si gjarpëri

lëkurën kur e flak. Se si gjarpër nuk jam, kohë pas kohe kthehem kah ana e

brendëshme e dashurisë, ndërsa gjarpëri thonë, nuk kthehet kurrë në vendin

ku e flaku lëkurën.

DHE KUPTOJE KËTË SI MËSHIRË

QË BURON NGA GREMINA E PIKËS

MË TË THELLË TË BËRTHAMËS SË DASHURISË

123
 Ekzistojnë mijëra ndërprerje, në pjesën e kristalizuar të këtij sateni të

pangjyrtë. Por, dashurinë e kam mësuar nga vetja, ndërsa e ngjyrosën duke

filluar nga UNË, OSHO, RAMAKRISHNA, HALIL XHUBRAN, KABIR,

RUMI, JONUZ EMRE etj.

Më pëlqejnë pa masë, por dashuria e tyre ishte shumë sakrale. Ata edhe

qëllimisht e kultivonin këtë sort, që nuk është për t’u hamendur.

Por, frikohet njeriu.

Dashuria ime është e thjeshtë, që lind fruta të mirësisë.

Njeri jo mbinjeri. Lum.

EDHE KY TREGIM MUND TË KETË VAZHDIME MONOTONE!

124
 74

TREKËNDËSHI

I verbët, mbi vrimën në të cilën zbrazet imazhi, që zhduket para syve e që

fundin e ka greminën e kujtimeve, të çasteve më të pikturuara dhe më të

tingullta, me të gjitha nuancat tokësore, se këtu edhe parajsa duket siluetë e

saj.

Pakëz më poshtë, duket kaktusi që në vend të rrënjëve e ka renë e pambuktë

që e sjell me vibrime më subtile, të ndjenjës diellore.

Edhe pakëz më poshtë, shihen malet më të bukura ku fshehen Saniasinët e

kohës sonë nga zhurma e kosmosit kreativ, që gufon nga produktiviteti i

pashterrshëm dhe difuzioni likuid.

Edhe pakëz më poshtë, ndodhet rrafshina e shkretëtirtë me një sy pikërisht

në mes. Dikush thotë se është liqe, dikush thotë, fatamorganë. Ajo nuk fsheh

asgjë, pos vetes, ndërsa lakuriqësia e saj vjen në shprehje, posaçarisht me

verbërinë tënde.

Kthehemi tek trekëndëshi në lëvizje, kah gremina e lartësisë, ku humben

shkallët e secilës ambicie, dhembje të ulkusit dhe probleme tjera, që i sjell

kjo.

125
Këtu akumulohet fuqia e lëvizjes kreative dhe jep shembull spektatorëve

individual, me dioptri të shumëfishuar, enkas për këtë performans.

Të lutem mos vajto për çastin e kaluar, as mos e mallko këtë çast të lexuar

vetëm duke pritur lymin, që ta sjell lumi i mirësisë.

126
 75

GREVË E JOAKTIT

Pamundësia e ekzistencës së tij,vjen në shprehje në protestën e njerëzve të

pyllit, që përpiqen ta zënë joaktin i cili ofrohet vet, e ata ngulfaten me

momentin që vështirë i thuhet.

Dhe zhvillohet topi i kthjellshmërisë erotike me ndjellje të kërshërisë, e në

të, nga më të llojllojshmet gjurmë që shihen vetëm në natën e bekuar, kur të

hapet qielli i errët, ndërsa yjet dëbohen, me prostituimin e vetës, nëpër geto-t

e kosmosit.

Dita e paska edhe anën tjetër, këtë nuk e ditën ditëshohësit e sotëm.

Nata e paska edhe anën tjetër, këtë nuk e dija vetëm unë i sotëm.

Nuk ka kohë për kremtime /vajtime

Nuk ka kohë për shpresa /Kujtesa.

Sot është ditë greve, ti mirë e di këtë.

Mallkimi veten e quan poezi, bile edhe këtë rrëfim e ngjyros poetikisht.

Sot bukuria është sikur ishte koka dhe bishti i saj, poashtu njëjtë si koka dhe

bishti i sot-it, por të shfaqet si mrekulli, në zbraztirën e kultivuar me shekuj,

që tani modifikohet, pikërisht si diamanti me izotopet e tij.

127
Skleroza aty shfaq nuancat më të llojllojshme, me miliona kombinime dhe

marrëdhënie ndërveprimore, çak edhe me joaktin. Ndërsa, joakti këtu

rebelohet dhe pushon së ekzistuari, si neoasket në vorbullën e sferave

profane, me ekzistencë të dyfishtë.

128
 76

ILUZIONI I DASHURISË

KEMI DASHURUAR EDHE PARA SE

TË LIND DASHURIA

Të gjitha marrëzirat e akumuluara nga detërat e mëllefosjes, dëshirojnë të

derdhen këtu, sadoqë mirë e shohin se këtu ka vend vetëm për dashuri dhe
ndoshta, për trëndafilin e Bagdadit, (për trëndafilin e Bagdadit do të të rrëfej
njëherë tjetër –a pajtohesh?).
Ajo çka e bënte të lumtur kreaturën më të përsosur, këtë ia impononte vetes,
ndërsa të gjithë të tjerët, shabakoheshin me këtë nivel të shprehjes dhe
ekspozimit) ishte njohja e vetes si mbret. Edhe atëherë, kur esullohej e
kuptonte se nuk ishte, por edhe kjo e bënte të lumtur, pasiqë kuptonte atë çka
ishte dhe atë çka nuk ishte.
Edhe këtu e donte veten krahas të gjithëve.
Edhe kështu kuptonte pamundësinë e ekzistencës së vet si të tillë, sepse pat
mësuar se dielli e ka zemrën e akullt dhe se pika më e ftohtë në sistemin
diellor është vetë zemra e diellit, ndërsa dashurinë që e emiton, nga e cila
ushqehen shpirtërat e molisur, e flak sikur pema farën e vet, ashtu që secili ta
ketë farën e diellit në gjakun e vet. Kështu kuptohet shumëzimi i vetes, edhe
pse humbja në madhësi dhe peshë kushton me jetë.

129
 77

KONTEMPLACIONI I

Njerëzit nuk i mas në bazë të lartësisë dhe nivelit,

por në bazë të thellësisë.

130
 78

KONTEMPLACIONI I,5

Njerëzit çdoherë kanë menduar për diferencat e tyre dhe për për këtë kanë
krijuar konflikte.
Le të mendojnë për ngjajshmëritë, problemet do të shuhen.

131
 79
E METË E VULLNETIT

Prezenton në çdo frymëqitje të njeriut, të secilit lloj. Përpjekja për të qenë

engjëll, mungon. Sot, engjëlli ecte në rrugët ku më së shumti protestohet dhe

atë me djallin në xhep. Ishte ai Cd-u i Marilyn Manson-it, që në këngët

demonike edhe prezentohet si Antichrist.

Po ky engjëll lexon librin e Jean Baudrillard-it” L’ILLUSION DE LA FIN”-

versioni serb. Një libër si i vetmi fosil i vyeshëm serb. Po si ndryshe?

E meta e vullnetit shihet aty,që engjullorja shuan etjen me djallëzoren dhe

atë në varianta të shumta.

Dëshira ishte e flaktë, që ligësia të jetë aq e tejdukshme sa të duket qartë

reliefi i mirësisë, ndërsa kjo përjetonte surfuzion të vërtetë dhe kurrësesi të

bëhet vizion statik.

Aty ekzistonte diçka që mund ta quaj e metë e vullnetit, i cili doemos

përpiqej të arrij majën e huaj, sepse për të vetën ide nuk kishte.

132
 80

REVERSIONI I “SOT”-it

Tregimi për djallin dhe djalin, për mallin dhe malin, për mallin dhe madhin

etj, se si zhvillohet, e qartë na është. Çdo gjë ishte, është si shembje e

rezonimit të gabuar dhe tek sa pret rezonancën e tyre, diçka të kalon pa

vërejtur, si duhet ose pa ndjer, morfiumin në indet, cream&grey, me nuancat

e tyre më të shprehura, në tablo më natyrale nga të gjithat.

Sot-i nuk është lëmsh, që zhvillohet si mjegull e dendur, në gjelbërsinë e

livadheve me narcise të verdhë, ku humben si kokat e këputura, me gijotinë

helmuese.

Këtu mund të bëhet vetëm shtresimi i reziduumeve të Sot-ëve të kaluar dhe

çfarë dobi ka? Kush e vret kokën për prapavinë e ngjyrosur me ngjyra të

ylberta në shpejtësinë e lëvizjes së të cilëve, ngjyrat aq përzihen sa që

takojnë pragun e bardhësisë së pashme nga të pamurit e zakonshëm.

Me shkrim po e vërtetoj se kjo është reversion më i rëndomtë i sot-it të

shtresuar, shtresat e të cilit emërtohen në bazë të pozitës që e zënë.

133
 81

BALANSI

As tingujt e ujit val tek derdhej në betonin e regjur, që dilnin nga kjo

thjeshtësi, nuk kishin më atë fuqi, që ta zbërthejnë një kujtesë, në imazh të

ngjyrosur të tingulluar dhe plotë gjallëri, të projektuar në ekranin organik, të

përbërë nga komponimet më të komplikuara kimike, pronë e Lumit.

Ndërsa Lumi kujton me kënaqësi dhe pietet, dallimet e ngjyrës së bardhë dhe

të mesmen e saj. ”Asnjëherë”-tha “Nuk pash të bardhën si vete. Ajo kurrë

nuk ishte e pashme për syrin tim edhe nëse është e tillë, unë memec jam

sikur memeci nga poezia e Kabirit –sheh , e di, por gjuhë nuk ka“.

“Veten e gjeta në mes”-tha Lumi, i cili ishte i vërtetë. Mrekulli edhe për ata

që dinë edhe për ata që nuk dinë.

E shkonte përtej kufijëve të të gjitha kahjeve. Dhe as mërzitej se shkrimtarët

e poetët thonë se nuk ekziston asgjë e re këtu, që do t’i tërhiqte atyre

kurreshtjen. Ata vërtet janë si fëmijë. Kërkojnë lodrën e re për të luajtur,

ndërsa Lumi ishte djali i poetit dhe nuk mërzitej sepse mbështetej në

prapavinë e tij dhe sillej si i vetmi aktor që e meriton sepse jeton në qytetin,

që i ngjan

134
amfiteatrit, e tenori i tij magjepës jehonte me pastërti kristalore, si dhe

komunikonte me çdo nivel zanor infra mezo dhe ultra.

Pa shikoni sa bukur rri në mes.

135
 82

INICIMI MAGJIK NË DASHURI

Një vesë mua më derdh në elementin e lëngët, kur ti lan fytyrën ta ndjesh

aromën time, shpirtin dhe jehonën citologjike, që të absorbohet në

membranat më të padepërtuaeshme të dashurisë sate, vetëm që ta ndjesh këtë

mëshirë.

Të thashë se jam përçues. Grimuari im përmban formula më të thjeshta për

përpunimin e reagenseve të dashurisë.

Empatikisht bëhem ti dhe unë, mua, i imi etj. dhe ndjej vërtet dhembjet e

tyre, por ata këtë nuk dinë.

136
 83

KONTEMPLACIONI I DYTË

Mistikët kanë devalvuar. Dikur vetëm ata thonin “UNË JAM ZOT”,

“KËRKO ZOTIN NË VETE”, ” TI JE ZOT” ndërsa tani, të kuptuarit e

Perëndisë ka shkuar më larg, shumë më larg, sa që homoseksualët thonë,

“ZOTËRAT JEMI NE, SEPSE ZOTI NUK KA GJINI” ndërsa bredhacakët

thonë, ”ZOTI NUK KA VEND TË CAKTUAR, AI ËSHTË ÇDOKUND”.

Derisa fëmijë janë ende engjuj, le të përpiqemi ta kuptojmë gurin, ndoshta

edhe ai ka diç për të thënë, për aspektin e vet hyjnor.

Po ta kuptonim, edhe ai me siguri do të thoshte se është Zot.

137
 84

Reciklimi i tregimit sufik

TRËNDAFILI I BAGDADIT

Kështu e titulluan tregimin e parë për mistikun persian të shekullit XII,

Abdyl Kadir Gejlanin. Them mistikun, sepse këta, atëherë, ekzistonin vërtet.

Ndërsa lëmshi zhvillohet kështu: Ishte koha kur Bagdadi ishte qendër e

civilizimit botëror. Aty përpunoheshin të gjitha të arriturat mendore dhe

fitonin ngjyrat dhe paketimet arabe. Sikurse tani që marrin ato perëndimore.

Këtu nuk dëshiroj t’i cek ekuivalentet dhe këtë ia lë mendjes kreative të

shohësve të vërtetë.

Bagdadi ishte i ngopur me dijetar, kjo ishte më se e sigurtë dhe pikërisht

atëherë, kur fama e Gejlanit ishte në zenitin e vet dhe përcëllonte çdo aliim-

dijetar të quajtur.

Me të dëgjuar se aliimi vjen në Bagdad, aliimët e Bagdadit në hyrjen e

qytetit të ndërtuar për mrekulli, në stilin e Babilonisë, të rrethuar me mure,

vendosën qype të stërmbushura me ujë, duke i treguar kështu se Bagdadit i

kullon dituria, sepse është i stërmbushur me diejtar. Kështu ardhja e tij do të

ishte vërtet e tepërt.

138
 Që ilzuioni të jetë më i madh dhe mrekullia të promovohet si përparimi i

avancuar i njohurisë, në fytyrën e analfabetizmit, në imazhin më radikal të

tij.

Tregimi vazhdon se si Gejlani në kohën kur dimri ishte në zurkajën e

shfaqjes së vet, marterializoi trëndafilin dhe e vuri në qypin me ujë. Aliimët

vrapuan ta pranojnë me admirim duke i siguruar vend të veçantë. Ky vërtet e

meritonte. E meritonte edhe atë vend, i cili atëherë nuk ekzistonte.

KOMENT: Simbolika e trëndafilit në tregimin sufik, erëmon porsi aroma e

trëndafilit dhe frymën që i dha ky dijetar shekullit të vet, kundërmonte si trëndafil i

hapur.

VËREJTJE: Reciklimi si element i postmodernizmit në muzgun e vet, këtu

paraqitet si domosdoshmëri informative.

*Ky tregim mund të ketë reciklimin e vet të dytë.

139
 85

BOZHURI

Këtu çeli gojën njeriu më i lumtur në sytë e të tjerëve.

Veten e quante sipas momenteve dhe situatave që krijoheshin, qëllimisht dhe

pa qëllim. Derisa njerëzit kontestoheshin në lojën e shahut dhe fitonin tituj

dhe çmime të larta, ky s’bëzante, sepse shahun e luante në kub, pra në

gjashtë pllaka, në gjashtë anë. Nuk hynte në asnjë garë. Jo që nuk donte as

që ngritej, por vetëm luante vallen, me të gjitha trupërat që i posedonte. Një

gjë ishte shumë e pashme. Çka është, është. Veten nuk e quante Zot. As

kohë kishte për t’u mëllefosur në këtë mënyrë.

Ishte kënaqësi ta shikosh rritjen e tij. Vetëm Kosovës i takonte. Ndërsa, kjo,

asgjë nuk bëri për të. Shumë i ka borxh. Ai ngrohej me po këtë diell që

ndjellte fatkeqësi të paharruara. Sot, ai nuk dëshiron të shkruajë për vuajtjen

e një populli, sepse ishte shembëlltyrë e vuajtjes së popujve.

Mezi gjeti një Kurd, e deshi shok ta bëjë. Në zhgëndër, duke menduar se

lufta mbaroi dhe tani ka për rradhë të vuaj për kurdët. Ky ishte me prejardhje

iranian dhe shtetas holandez, vendin e demokracisë mëkatore. E një

holandez më mik nga të gjithë të tjerët më tha: Edhe dielli kur shkëlqen

shumë, të djeg.

FALEMINDERIT.

140
 86

ZIGOTI

Kam udhëtuar rreth e rrotull botës, mbeta mbretërisht në mes.

Pash çka s‘pash, sërish mbeta në mes.

Kjo, duket të jetë reprodukimi më besnik i të gjitha modaliteteve të së njejtës

sentencë. 300 sosh dua t’i bëj, e dot nuk numërova deri më sot, jo për Zotin.

Nëse më thonë hajn, le ta zbrazin veten në shkëlqimin tim.

Nëse më thonë i marr, le të gëzojnë mençurinë e tyre.

Nëse më thonë shporru, këtë nuk kanë të drejtë sepse jam fëmijë i dashurisë.

Jam kalitje e vullnetit pa të metën e vet, në natën më të bukur për këtë truall.

Mburrja ime nuk i tejkaloin mburrjet tuaja. E këtillë është vetëm se flet si e

dehur.

E këtillë është vetëm se i thotë vetes, derisa ato tuajat kurvërohen në anën e

errët të heshtjes suaj. Nuk prish punë. Do të flas si flet populli, që të kuptoj

se e dua.

Rrugë është kjo e gjatë, e fakir nuk jam. Për mua kujdesen koloni të tëra

ndihmëtarësh.

Dhe akoma jam, IN UTERO.

141
 87

VRASËSI I REALITETIT ËNDËRROR

I mallkuari e bëri të papriturën.

Vazhdojmë.

Ishte fëmijë i bukur me faqe të njoma, që e përkdhelnin gjyshet e të gjitha

kombeve.

“Isha mbret”-tha dhe këtë fëmijë e pash si i lotonte zemra për të gjithë. E

dija se do të bëhet mbret. E dija se koha e mbretërve kishte perenduar që

moti. E dija se mbretërit nuk qajnë. Kënaqësia ishte e papërshkrueshme. Kjo

ishte një jetë më e lumtur nga të gjithat. Harmonia nuk kujtohej dhe të

verbonte si dielli në zenit. Ma fiku një jetë shumë të bukur-të lumtur.Këtu

nuk ka kuptim të jetohet si të tjerët.

I mallkuari e bëri të papriturën. Nuk do të vazhdojmë sepse nuk mundemi

më. Kthimi ma thotë lamtumirën e një jete mbretërore.

I mallkuari nuk ishte njeriu, që e mbaja mik e që më zgjoi nga gjumi.

Kthimi më thotë: çdonjeri do t’i kthehemi Atij, ndërsa ajo botë ishte aq e

bukur dhe reale, edhe pse kjo ëndërr më thotë se ajo ishte ëndërr dhe e

shikonte vetën si kaprolli në ujë, pi dhe refuzon shëmbëllimin si armikun.

142
 88

GURËT E VESHKËS

Vitet kalonin. Shtresoheshin mrekullitë në fytyrën e gabimeve. Rritja aty

ishte e sigurtë, e ngadalshme dhe e qetë. Ujërat urinore i rrumbullaksonin

gurët. Ato krijonin shtresa laramane. Ndërsa, të tjerët kishin formën e

stalaktiteve.

Ndërsa njeriu i thoshte vetes, jetë normale. Jetonte si jetohet dhe nuk

humbaste kohën për shfaqjet e ndryshme. Ato kalonin. Slajdet ndryshonin.

Ngjyrat reflektoheshin në fytyrën e tij dhe shfaqnin bukurinë e

shumëfishuar.

E gjithë kjo në një trup të mrekullueshëm, të cilin natyra e gdhendte me vite.

E të mos flas për çfarë lloj trupi këtë i lë mendjes sate kreative.

Kohë pas kohe ndjente dhembje, por këto harroheshin sepse ishin si impulse

vetëtimore, bubullima ultrazanore e të cilëve shurdhonte organelet dëgjuese.

Nuk mbeti kush të dëgjojë, u shurdhuan.

Dikush përpiqej t’i gjuante këto topa të lehtë në thellësinë, në fundrrinën e

lumit, por ato dilnin në sipërfaqe të verbuarit për t’i parë.

143
 89

Reciklimi i Zen tregimit

“Pash diellin, fytyrën e tij në membranën e vesës dhe u

habita”.

TELAT E KËPUTUR

Ndërsa sot, do të ta rrëfej një tregim të lashtë. Kënaqësinë e sotme nuk

mundet askush ta kompenzoj. Më flitnin për dritaren e shtëpisë dhe të

drejtën e hapjes së saj. Një komshi hidhërohej sepse ky po shikoka drejt në

oborrin e tij. Sikur kjo ëshhtë temë, për të cilën unë duhet ta humbas kohën

time, atë hyjni zaratustrian të quajtur ZURVAN.

Le ta mbështjellim lëmshin e tregimit.

Isha duke dëgjuar tinguj më sublim dhe pjesën më të lartësuar të asaj

melodie. Nuk vlen të brengosem për dritaren e huaj. Le të shikojnë ata si të

duan. Unë shoh si dua. Dhe shikoj ashtu.

144
 Dhe pashë një ditë një muzikant. I binte instrumentit me tela dhe çdo ditë

kënaqej me muzikën e muzikantit. Ishin të lumtur si hëna me diellin. Kësaj i

thuet jetë. Por, ditët kalonin. Dëgjuesi nuk vinte ta nuhas

freskinë e natyrës dhe të ngazëllehet me muzikën parajsore. Muzikanti, me

të kuptuar se dëgjuesi kishte vdekur, me që nuk kishte forcë ta ndalojë

ardhjen e tij i këputi telat e instrumentit dhe asnjëherë më nuk bëri muzikë.

Në pyetjen pse u përgjigjë se nuk vlen më sepse të tjerët nuk e kuptonin.

Bëri mirë. Mësim i mirë është ky. Dhe atë në fazën e parë të lidhjes më të

fortë mes njerëzve.

145
 90

BRITMË PRIMARE E PSYCHOMUTANTIT

Le të jetë më e madhe tejdukshmëria e ligësisë

Që të duket më mirë reliefi i mirësisë!

146
 91

RUNE

Ishte rradhitur si natyra me kaosin e vet, një mrekulli. Edhe kësaj i thonë

mrekulli. Nga lufta shpëtova. Ato rune i mbaja në kokë. Krijova simbole.

Toka ime quhej “Realistia“ dhe ka vend në çdo tokë.

Le t’i gjuajmë: SYTHI, LUMI, DETI, SHEGA, NGJALA, PALLUA,

SHAHU KUB, LOVEHOLIC, ELEMENTAL, ARRA, MELLBROSIN,

DUDI, ZBRAZËTIRA (SLLAJDET).

E tani zgjedh kur t’i zgjedh, unë do t’i rradhisë, në rrathin koncentrik. Do të

krijohet nga kjo një humnerë, nga e cila do të burojnë kuptime për secilën

kokë. Kujtimet, si çdogjë janë subjektive, por këto bashkohen në lumturinë

kolektive dhe qartazi janë fenomene të prekshme nga secili nivel kreativ.

Duhemi për të qenë të dehur, për të qenë më në fund të kuptuar, derisa të na

bie të fikët pa meskalinë dhe pa sulme fotonesh të mbrojtur me mbulojë

kuarci. Duke kënduar e duke luajtur vallen e Shivës dhe Mevlanës, duke

mos u brengosur për tepricat e kapricëve e të sëmurëve duke u dëshiruar

147
 shërim të shpejtë. Çdo rune e lartpërmendur, është imazh i secilit eon, në të

cilat është punuar me zell dhe secila ka mbrojtësin e vet gojëmbël,

fjalërrëshirë.

Vërejtje: Për të qëndruar më gjatë këto rune, duhet të punohen në pllaka

diamanti, me dëshirën laserike të gdhenden simbolet, të cilat do të krijohen

individualisht e të ruhen në zonën e përtejme hipofizike, ku sipas nevojës do të

ftohen e të rradhiten në bazë të predestinimit kosmik.

148
 92

QYRRAT

Sot, kur është vonë, mund të të flas për ato tuba neoni, që kullojnë nga lart e

derdhen si rrëshirë. Prindërit, si njeriu, shikonin dhe haber nuk kishin ose

nuk duan të dinë, kjo nuk dihet, se fëmija i tyre vuan nga sinusitisi që nga

fëmijëria e hershme dhe nuk ka për ta lënë të qetë. Flitej se ajo ishte

karakteristikë e të talentuarve, të cilët vuajnë (tërë jetën) dhe duhet të

veçohen me diçka që është aq e qartë dhe vizuele, e çiltër sa që në të vrojtur

edhe nuk i kushtohet kujdes dhe verbërisht nëpër të kalohet.

Ky ishte kryqi i madh i drurit në madhësinë e tij së bashku të unifikuar, e

vërteta e tij dhe e tyre, në formën e mëkatit të tij dhe të tyre. Nuk ekziston te

diçka tjetër që do ta plotëson këtë pamje.

Që ky tregim të jetë më lucid, duhet të ndërpritet, e në shërbim të sinqeritetit

dua të flas për dashurinë.

DASHURIA NUK ËSHTË MËKAT

SADO QË PËRPIQEN TA BËJNË.

149
 93

CONFESSION

Ta tregova fotografinë e shpirtit dhe në shikimin tënd pashë habinë e fshehur

në johabi. Mendoje këtë për të sigurtë, e di se kjo të ishte shpirti im. Ajo

ishte bukuri mahnitëse që për esullim nuk njeh.

Pastaj fillova rrëfimin tim. Të tregova se kjo dhe kjo është ajo dhe ti

mendoje se thithe nektarin e së vërtetës dhe këtë herë isha portokalli i

shtrydhur. Më vonë erdha duke të të treguar se e gjithë kjo ishte vetëm

mbulojë me humnerën e vet ose si i thonë më të mençurit ”Tejdukshmëria

shtresore”. Dhe ti, dot farën nuk e shihje edhe këtë për të sigurtë e di.

Pastaj, vazhdova rrëfimin dhe të thashë se kjo nuk jam unë. Me të treguar

këtë, ti kuptove se kthejllshmëria ime e ka greminën e vet, ti kuptove se

drama e sinqeritetit tim po vazhdon. Pikërisht atëherë, kur të tregova se i

gjithë ky rrëfim i im ishte vetëm pjesa e sipërme e shtresës laramane.

Në moment luaj rolin e fëmijës dhe bëhem ky. Filloj të qaj, e ti mendon se

në mua art më nuk ka, se psikologjia ime nuk mund të merret si dëshmi

vetëm se ti nuk kuptoje se toka ime quhet Realistia e për këtë një rast tjetër.

Ndoshta në eonin e ri.

150
 94

Reciklimi i tregimit budist tantrik

NAROPA DHE PLAKJA

*NAROPA-është indian nga Bengali 1016-1100. Është

përfaqësues i shquar i mendimit tantrik budist dhe atë për

mësimin, qëndrueshmërinë dhe sinqeritetin ndaj Tilopës –

mësuesit të tij.

Të të rrëfej tregimin e Naropës nuk është vështirë sepse aty nuk ka fuqi që

do të ishte në gjendje të zbulonte ndonjë mrekulli tjetër më të madhe sikurse

që është thjeshtësia. Naropa ishte në kërkim dhe rrugëve ecte me zbrazëtirë

në vete. Duke kërkuar, takoi një plakë ku thuhet se kishte 37 gjurma të

shëmtisë në fytyrën e saj. Ajo e pyeti:

“Çka po kërkon?”

“Studjoj libra për gramatikë, epistemologji, parimet shpirtërore, logjikë –u

përgjigj Naropa.

151
 “A po i kupton”?

“Po”.

“A po i kupton fjalët apo domethëniet”.

“Fjalët”-tha Naropa.

Plakja mbante shkopin. Me të dëgjuar këto fjalë filloi ta prente ajrin me

shkop dhe nga gëzimi filloi të vallëzojë. Kur Naropa e pa në këtë gjendje, në

shpresë se do ta gëzojë edhe më tepër, shtoi.

“Gjithashtu edhe domethëniet”.

Me të dëgjuar këtë, plakja filloi të dridhet dhe e fërfëlloi shkopin. Naropa

ishte i hutuar si ajo ishte e gëzuar kur tha se i kupton fjalët ndërsa u

dëshpërua kur shtoi: ”Edhe domethëniet”- Ajo i tha:

“Isha e lumtur që ti dijetar i madh nuk gënjeve se i kupton fjalët, por kur u

përgjigje me gënjeshtrën se i kupton domethëniet, të cilët nuk i kupton, unë

u dëshpërova.

“Po kush i kupton”?-Pyeti Naropa.

“Vëllau im”–tha plakja.

“Të lutem më njohto me atë kudo që është”.

“Shko vetë, tregoji respekt dhe lute që të të mësojë si të arrish t’i kuptosh

domethëniet”.

152
Me t’i thënë këto fjalë thuhet se plakja u zhduk, sikurse ylberi në qiell. Ajo

ishte motra e mësuesit të madh, më vonë mësuesit të vet Naropës.

95

NJË DITË

Një ditë, forma e adhuruar, prezentoi vetëm si lulja e shkretëtirës, aromën

më të këndëshme. Këtë e quanin “Promovimi bizar i vetës” në kohën më të

përshtatshme për këtë dolli. Ata që kështu e quanin ishim ne. E ndal të të

rrëfej për ne. Ne ishim njëherë të tretur në unë, ndërsa unë në NUN. Këtë

moment e përjetonim siç vetë thonim “SLAJD KOSMIK” ndërsa krijesa

kështu e emërtuar vetëm për ta patur ekzistencën e vet, vetquhej APARATI

KOSMIK PËR PRODHIMIN E ARMIQËVE. Pse ? Përgjigjja shkon shumë

larg. Në kurorëzimin mbretëror të vetes si shëmbëllim, ndërsa spektatorët të

ashtuquajtur përndryshe 99% armiq, në sytë e kësaj, shfaqeshin si lëmashka

të hedhura nga penisi i shkadhitur në moshën ende engjullore, e herë herë si

mumie të stërkequra që historia ua kishte gëlltitur ekzistencën në shkëlqimin

biologjik.

Ajo ditë varret në mur, të cilit vetëm këshut i thonë dhe ruhet si mbresë që

ka kontinuitetin e vet, në çdo shikim.

153
 96

NYJA NË LITARIN TRINGJYRËSH

Me emrin e Allahut Mëshiruesit, Mëshirëbërësit

1.Thuaj: I mbështetem Zotit të agimit

2.Prej dëmit të çdo krijese, që ai krijoi

3.Dhe prej errësirës së natës kur ngryset plotësisht

4.Dhe prej dëmit të atyre që lidhin nyje dhe fryejnë në nyje

5.Edhe prej dëmit të smirëkeqit , kur sipas smirës vepron.

Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit

1. Thuaj:Mbështetem (mbrohem) me Zotin e njerëzve

2. Sunduesin e njerëzve

3. Të adhuruarin e njerëzve

4. Prej të keqes së cytësit që fshihet

5. I cili bën cytje në zemrat

6. Qoftë ai (cytësi) nga xhinët o nga njerëzit.

154
Tre ngjyrat janë kobëzeze nëse e bashkojnë rrugëtimin, tokë të përqafuar, ku

të gjithë aty mund të parakalojnë. Na dhanë formulën e dëbimit të frymës së

lig. Na dhanë mënyrën e zgjidhjes së nyjes. Nyja nuk ishte e vetmuar, ndërsa

ngjyrat aq më tepër të hutojnë kur bashkohen kështu. Ndërsa gëlltisin frymët

e ziliqarit e në vete ruajnë mëllefin e shekujve të errësuar me bukurinë që

vetquhet ose me varietete të llojllojshme të së zezës dëmprurëse.

Ishte ditë e bukur. Më mësuan t’i zhvilloj nyjet duke kënduar e duke

dashuruar. Dhe dashurova pa gram dëshire për të qenë i harruar e as për të

ditur. Vetëm desha. Desha të ndihmoj.

155
 97

LOVE HIEROPHANT

Kë e donim ne, njeri tjetrin tjetri tjetrin apo tjetri, tjetrin shiqonte si

kontunuitet të urejtjes së vet.

Unë doja unin, mua timin, të mitë, të tjerët të gjithët.

Ti doje tënden etj.

Ndërsa ai donte dhembjen e shkëputjes së gjethit ngas dega ku ishte,

dhembjen e tij, kur në tokë ra. Donte mrekullin e quajtur kështu, atë të cilën

bota e sheh por nuk e thotë, nga pafuqia dhe paaftësia, jovullneti dhe

smirëzia etj.ashtu sikur memeci shijon diç dhe dot nuk e thotë çfarë shije ka.

Donte mizat në fluturim tek bënin seks të pezullt.Vallen erotike të kumrive

dhe macave dhe thellë shikohej në sytë e tyre. Numëroi plot 20 000 000 sy

në srin e vogël të mizës dhe vetë e pa si mozaik hyjnor. Pa vetën si renegat

të njerëzimit të hutuar dhe ishte mostër e të hutuari në dashuri. Pa vetën tek

156
hante granulla me prejardhje frymore që rritnin fuqinë e dashurisë dhe haber

nuk kishte nga vinin këto.

Dhe jeton mes nesh si peshku në lum. Dhe jeton e noton në verë si peshku

në det. Mjegullisht lavdia e tij kapërcehet si mëngjeset me vesa kur dielli

shikohet dhe zhduket në atë refleks.

157
 98

KONTEMPLACIONET

Sa më shumë që më penguan dhe më bënin mburrojë unë rrjedhja

vazhdimisht, ashtu si penda, akumuloja fuqi, që një ditë ta thyej

rrëmbyeshëm me gjithë fuqinë e kohës e ta dëboj këtë mallkim.

158
 99

FEKONDO AKTUALITETIN TËND

Në shiqim të parë ai e pa, si përcaktim qiellor. Emri i saj ishte, Nektarinë.

Në shiqimin vijues, ajo rrjedhte si lumi në të cilin mund t’ i pastrosh

gishtrinjtë e këmbëve dhe ta dëbosh çdo gjurmë të aromës myke. Kjo don të

thotë që ajo është, si vajzat tjera. Sidoqoftë, ndjenja ishte e jashtëzakonshme

si pasojë e përpjekjeve, shumë, shumë të gjata, të krijoj, krijesën e cila mund

ndoshta të shfrytëzohet, ta prezentoj, urtësinë e fshehtë, në mënyrën më të

artikuluar. Me qëllim që të organizoj bindje më të mirë ashtu që njerëzit të

mendojnë që ajo është ikonë e qëndrimit të erës së re, ai shkoi aq larg duke e

shkëlqyer vetëdijen e saj duke e pikturuar me diturinë e tij të vjedhur nga një

libërtapiseri artizane që është vështirë të jetë. Në realitet ato ishin simbolet e

njohura vetëm për banorët e dritës. E njëri prerj tyre ishte vjehrri i tij i cili

mund ta shtyej zjarrin nga zemra e vesës të bashkohet me elementin e tij në

kosmos. Ai e mësoi atë si t’i deshifroj simbolet e librittapiserisë.

159
Tregimi i tapiserisë është shumë i lashtë dhe i gjatë që të shtrihet këtu. Por ai

na spjegoi neve vetëm këtë simbol me këto fjelë: ”Fekondo aktualitetin tuaj-

Ky fluid duhet t I mbush kupat tuaja”.

100

KUJTIMET

Dje fotografoi tri bleta që ushqeheshin me mezokarpin e dardhës .Dinte se

janë tre pasi që I numëroi për ndryshe dukeshin vetëm dy dhe atë vetëm

bishtat dhetehet e krihëve membranore (të cipëta)derisa ushqeheshin me

mbrendinë e frytit të pjekur.

E verdhja kufomore nga fytyra e tij u përputh me të vershen me njëla oker të

dardhës së rënënë mëngjesin e hershëm nëp barin e njomë të kopështit të

Mozen-it ku ky e nuhaste ajrin gjerman për të parën herë.

Pas kësaj shkoi buzë liqenit për ta zhvilluar filmin mental.Për ta shiquar për

të satën herë me ndjanja çdoherë të ndryshme.

Të tjërët aspak nuk e kuptuan.Caroleen nga Irlanda u afrua ta nuhas aromën

e sythit të hapur.U largua sepse aroma e kësaj bime kishte intenzitet të lartë

gjë që Caroleen-ës të mësuar vetëm me aromën e narcisit nga livadhet

irlandeze,trëndafili I ballkanit iu duk shumë I rënd për mushkëri.

160
Ajo dyshonte se ky përmban një dozë të konsiderueshme të moshusit gjë që

kjjo ishte e pavërtet sepse as trëndafili nuk e duron moshusin.

99 tituj të Elementalit 99

1. NGA LUMI NË DET

2. GEL-I MBRETËROR

3. PORTOKALLI I SHTRYLLUR

4. KLITHMË PALLOI

5. LUMI

6. DETI

7. MOÇALI

8. DËSHIRË KAKTUSI

9. 99

10. TREGIME TË VAZHDUARA

11. XIXË DASHURIE

12. SYTHI I HAPUR

161
13. MATARE E MBUSHUR

14. TRËNDAFILI ËNDRROR

15. SHEGË E PJEKUR

16. ARRA

17. FIKU I LULËZUAR

18. 99%

19. DIAMANTI

20. DIAMANTI I NGJYROSUR

21. LOJË E LËNGËSHME

22. PIKË MJALTI

23. HOJI I DIELLTË

24. RREZJA E ERRËSIRËS SË BRENDËSHME

25. PASQYRË HYJNORE

26. TYMNI I TREGIMEVE SHPIRTËRORE PËR NJERIUN

27. NË KËRKIM TË NJERIUT

28. FILLIMI I TREGIMEVE TË PAMBARIMSHME

29. PIKA MË E THELLË E MBULESËS SË KRISTALTË

30. BUKURIA KRISTALORE E FENOMENIT FLUID

31. DEHJEDASHURIA NË GJUHËN NJERËZORE

32. BUKURIA LLAFAZANE E TREGIMIT PËSHPËRITËS

162
33. HIJA E YLBERTË E FLUIDIT YJOR

34. DIGRESIONI I ZAKONSHËM NË FJALIMIN E

PAPËRDORSHËM

35. 99 LEKCIONE NGA KURSI I MIRËKUPTIMIT DHE

DASHURISË

36. FAZAT EVOLUTIVE TË FILOHUMANUSIT

37. HUMAN & HUMANOID ME TË MIRAT DHE TË LIGAT E

TYRE

38. TREGIMET QË VETES NUK I THONË

39. LLAMBA MAGJIKE PËR PADËSHIRËN

40. FJALË TË FSHEHURA PËR JODASHURINË

41. HASHASHI I TË DASHURUARËVE

42. KRYETARI I DËSHIRAVE TË PASHPREHURA

43. PËRRALLËN TA PËRRALLOJ PËR TË 99 HERË

44. LUMTURIA QË TË BËNË TË DASHURUAR

45. PISHTARI I DASHURISË SË KOPRRACUAR

46. GJYMTIMI I BUKURISË NATYRORE

47. ZHVESHJE E VETËS ME ËNDJE SHPIRTËRORE

48. TYMNI I RRËFIMEVE TË ARDHMËRISË

49. YJET E ETURA PËR NJERIUN

163
50. ZBRITJE

51. HAPJE

52. DHUNTI

53. DASHURI E ZHVESHUR

54. SIDOQOFTË JU DUAM

55. KEMI LEXUAR EDHE KUR NA GRANATUAN

56. GRUAJA NGA ISHULLI I TË HUTUARVE

57. XIXA TË LINDURA NGA RRAHJA E 99 SHPIRTËRAVE

58. MERMERI I ERRËT

59. KOKRRA E SHEGËS

60. FIQËT DIELLOR

61. QIRINJTË E TË GJITHA NGJYRAVE

62. QIELLI I HAPPUR

63. SHOH DIELLIN TËND

64. PËRRALLA TË PËSHPËRITSHME

65. SUKSESE TË RREJSHME

66. DY ANË TË HËNËS

67. NGRITJET

68. KUFIRI SHPIRTËROR

69. RRUGA QUMËSHTORE E MIKROGALAKSISË

164
70. SUBLIMIMI I EPSHEVE TË ULTA

71. KRYQËZIMI ME ETER

72. MEZANINI I KULLËS SË MOLISUR

73. MBËSHTJELLJA E LËMSHIT TË TREGIMIT

74. DASHURI E PAHELMUAR

75. KUPË E ZBRAZUR

76. SHIU I NEKTARTË

77. RECIKLIMI I TË NJËJTIT REALITET

78. INCENSI I MËSHIRËS

79. FOSILI I SOTSHMËRISË

80. PRODUKTIVITTETI RADIKAL I IMAGJINATËS

81. PSYCHOMUTANT

82. KONCENTRAT

83. BALSAM

84. RUNE TË MIA

85. MYSTERA AD ACTA

86. MAMA-KLITHMAT

87. MAZOHUMANI I KURORËZUAR NË FRONIN DIELLOR

88. NIMFA E MOÇALIT DIELLOR

89. PUNCH-I I KENOBITËVE

165
90. HIJET E KRIJESAVE SHKËMBORE

91. APARATI KOSMIK PËR KRIJIMIN E ARMIQËVE

92. SLAJDI KOSMIK

93. KURORËZIMI CARIK I VETVETËS

94. EKZISTENCA NË SHKËLQIMIN BIOLOGJIK

95. RECIKLIMI I FRYMAVE TË LASHTA

96. DOMETHËNIA E ASGJËSË

97. VERA E DËSHIRËS HYJNORE

98. SHIU I FLAKTË

99. 99% TË SË 99-ËS

100. KËNAQËSI E GJETUR

101. GJUETIA E SHPIRTËRAVE TË TRONDITUR

166
© by Veton Vehapi

Shënimet biografike

I lindur më 1972 në Rahovec.

I diplomuar në Studimet orientale në fakultetin filologjik në Prishtinë,

vazhdon studimet pasuniversitare në Universitetin e Prishtinës në
degën e letërsisë.

Botoi përmbledhjen poetike

• 1996, NUN-botim autori, shembull i letërsisë bashkokohore
mistike shqipe. Botim autori-Rahovec

167
 • 2000, prozë poetike, Shumësi e Padukshme- atelieu alternativ
botues BANIAN Rahovec,
• 2004 romanin Nektarina botimi i ROZAFA- Prishtinë, Projekti i
Ministrisë së Kulturës, Rinisë dhe Sportve- Prishtinë
• poezi te botuara në Casopis za kulturu u drustvena pitanja STAV
Tuzla, Bosnie dhe Hercegovinë,
• poezi të botuara në revistën MM, Gani Bobi Prishtinë
• Ese dhe kolumne për kulturë, art, filozofi të religjionit dhe
misticizëm në gazetën e përjavshme JAVA në Prishtinë,
• botimet elektronike online në;
www.seguraweb.com, www.albapoetry.gr ,
www.gazetajava.com, www.hotizonti.com
• ekspozita e kaligrafive në Kajro

Studiues i trashigimisë botërore fetaro-mistike dhe të artit teurgjik

Fahredin Shehu
Elemental 99- Libri i tregimeve të shkurta poetike

168
Lektore: Besa Hoxha Beqiri
Redaktor: Daut Demaku
Botues: QENDRA E MENDIMIT POZITIV- Prishtinë

Donatori i botimit: Dëshiroi të mbetet anonim.

169