<center><h1>Lucid Interval</h1></center>

<hr>
LUCID INTERVAL,( med. jur.) That space of time between two fits of insanity, dur
ing which a person non compos mentis is completely restored to the perfect enjoy
ment of reason upon every subject upon which the mind was previously cognizant.
(legal-dictionary.thefreedictionary.com)

Prologue

Awkward.

Yan ang sitwasyon pag ang mag ex ay nagkita ulit.

Kahit 1 second lang yun, 1 minute, 1 hour or 1 day. Awkward pa din.

Pero paano kung magkikita kayo regularly 4 hours a day, 3 days a week sa loob n
g 5 months?

I'm sure mapapamura ka na lang every second of your life.

Yan nga ang unang ginawa ni Rachelle unang kita pa lng niya ULIT kay Angelo Mich
ael Villegas.
The bad thing is she found him in a compromising situation and he accused her of
coitus interruptus. Okay lang sana. Pakialam niya di ba?

But worse, he is her Criminal Law Professor. Her dream of becoming a lawyer is i
n turmoil because of him.

And worse come to worst when she found out that he is the only way for her to me
et her estranged father.

Pucha! Pwede bang magpalit ng Ex?

Pwede naman, Kung, papayag si Prof.


A/N: This is the third book of the Villegas cousins Raphael, Jhudiel, Michael an
d Gabriel, (hindi ko isasama si Raziel ha!) This story is experimental kasi for
the first time I will be using a 3rd person POV. Gusto ko lang mag try ng ibang
POV para maiba naman. Also, a lot of law terms will be used because I can't seem
to get over my law subjects way back in college at para na din makapagresearch
at makapagreview ako.
The update will not be often kasi mas priority ko muna ang 3 ongoing stories ko
dahil may outline na ang mga yun at ito hindi ko pa tapos ang outline nito kaya
medyo mabagal ang updates.
Sana basahin niyo pa din. Thank you.<center><h1>First</h1></center>
<hr>

Isa

"Sige na naman Raice, may pasok na bukas kaya sumama ka na." Umingos na si Ella,
ang kaibigan at kasamahan niya sa apartment habang pinipilit itong sumama sa ka
nya.

"Yun nga Ella, may pasok na bukas kaya mas lalong hindi ako pwedeng mag bar ngay
on lalong lalo na ang maglasing." Ella pouted at naupo na talaga sa kama ni Raic
e.

"Hindi ka naman iinom. Sasamahan mo lang ako okay? At wag ka ngang KJ. Magkaroon
ka naman ng social life." Rachelle just rolled her eyes at Ella. Alam na alam n
ito na kahit ano pa sasabihin niya, hinding hindi siya tatantanan nito hangga't
hindi siya pumapayag. Ella would win in the end. Napabuntonghininga na lang si
ya as a sign of resignation at tiningnan ang kaibigan niya.

"Sige. But hanggang 10PM lang tayo doon ha." Kumislap ang tsinitang mga mata ni
Ella and hugged Rachelle. Napatawa na lang siya sa kaibigan niya.

"Great! Sige until 10pm lang tayo doon. You're the best talaga bestfriend." Ella
went out of her room beaming. Napapailing na lang siya sa kaibigan.

Timecheck:11:30PM. Nahihilo na si Raice sa kakahanap sa kaibigan niya sa bar. Pa
gkadating nila, umorder lang saglit ito tapos sumayaw at nawala na sa paningin n
iya. Napasandal na lang siya sa upuan at ipinikit ang mga mata. Nahihilo na tala
ga siya dahil na din sa ininom niya. Inorder kasi siya ni Ella ng isang beer at
sayang naman kung hindi niya ito iinumin. Sa lahat pa naman, ayaw na ayaw niya a
ng nagsasayang.

She again opened her eyes and scanned the area for Ella pero hindi niya talaga m
akita ito. Tumayo na siya at naglakad lakad para hanapin ito kasi gustong guston
g na niyang umuwi. Maaga pa ang pasok niya bukas at ayaw niyang malate.

Hay naku! Napakapasaway talaga ng babaeng yun. Hinding hindi na talaga siya sasa
ma dito pag nagyaya pa ulit ito.

"Ohh, I'm sorry." Sabi niya sa nakabangga niyang lalaki dahil sa kakahanap kay E
lla.

"It's okay." Inalalayan pa siya nito sa siko para hindi siya tuluyang matumba da
hil sa impact ng pagkakabangga nila. Matangkad ang lalaki dahil yung paningin n
iya magkalevel sa leeg nito. Naooverwhelm siya sa height nito at bumalik tuloy
sa alaala niya ang isang lalaking tinatawag siyang bansot kahit na 5'5" ang heig
ht niya dahil hanggang balikat lang siya nito.

He eyes roamed from his neck to his chin, his lips, his prominent nose and his v
ery familiar eyes. Napalunok na lang siya nung nakita niya ang mukha nito. Gusto
niyang tumakbo sa malayo. She then saw the recognition in the man's eyes.

"You look familiar." He looked at her intently and his eyes gleamed.

"Aren't you the..."

"Naku! Hindi. Nagkakamali ka. You're wrong, cannot be, borrow one." Hindi na niy
a ito pinatapos. Ngumiti siya ng pilit at unti unti siyang humakbang patalikod p
ero dahil nga madaming tao, hindi niya magawa ng maayos ang pinaplano niyang exi
t.

"No.. ikaw talaga ang.." Dagdag pa ng lalaki.

"No!"Medyo lumakas na ang boses niya para mapaniwala lang ang lalaki na nagkakam
ali ito. Gusto na din niyang sabunutan ang sarili niya dahil napapayag siya ni E
lla na magbar. Kaya ito ngayon, she is faced with an undesirable situation.

"Look at me. Look at me!" tumingin naman ang lalaki with amusement in his eyes.

"Hindi ako ang sinabi mong ako. Nagkakamali ka. Namamalikmata ka lang. Say it. S
abihin mo nagkakamali ka." Tiningnan lang siya ng lalaki na para bang nababaliw
na siya. Eh sa nababaliw naman na talaga siya. Ikaw ba naman, makita mo ang isa
sa mga taong pinakainiiwasan mo.

"Hindi eh." Sabi pa ng lalaki. She blew her bangs dahil sa iritasyon.

"Nagkakamali ka nga. Sabihin mong nagkakamali or else I will kick your balls." B
anta na niya sa lalaki. Tumaas ang perpektong kilay nito. And his eyes that is t
oo familiar to her shined. Paksyet.

"Ohh scary. Okay. Nagkakamali lang ako at namamalikmata. Hindi ko nakita si Rach
elle Kim sa bar na ito."

Shit! Napamura siya sa isip niya.

"Don't say my name! No! I mean it's not me. I'm not Rachelle okay?"

"Okay. You're not Rachelle and Michael, my cousin wouldn't hear any of it." Naaa
muse na sabi nito at halatang tinotolerate lang ang kabaliwan niya. Muntik na si
yang hinimatay sa sinabi nito. Muntik na niya talagang masipa sa balls si Gabrie
l.

"Good. Very good. Now, stay put. Don't move an inch at hindi mo ako nakita okay?
" Nakangisi pa din ito pero sinunod naman ang inutos niya. Nagmamadali siya tuma
likod at naglakad ng mabilis. She is not even aware na halos hindi na siya humih
inga habang naglalakad.

Binuksan niya ang unang pinto na nakita niya at agad na pumasok dito. She doesn'
t care kung saan man papunta yun. Mas importanteng makalayo siya sa lugar na iyo
n.

Napapikit siya at napasandal sa pinto pagkapasok na pagkapasok siya sa loob. Hum
inga siya ng malalim and tried to calm herself.

"Shit! I'm coming. Ahhh... ahhh." Napadilat ang mga mata niya pagkarinig ng bose
s na yun?

What the hell!

Napatingin siya sa paligid niya at napansin niyang CR ng babae ang napasukan niy
a. Pinakiramdaman niya ulti ang paligid at nawala ang ingay na nanggaling sa loo
b ng cubicle.

"Hello! May tumatae ba dyan?" She called out just to make sure na may tao nga sa
loob ng CR. Malay niya ba kung multo pala ang nagsasabing...I'm coming at may k
asama pang hingal. Constipated ata ang nasa loob ng cubicle.

"Fuck!" She heard a curse from the same cubicle pero boses lalaki naman. Medyo m
ahina ang mura pero dinig na dinig pa din niya dahil nasa tapat na siya mismo ng
cubicle.

At dahil likas na pakialamera siya, tinulak niya ang cubicle na sa awa ng Diyos
ay hindi nakasara. Subukan lang ng mga bastos na to na pagalitan siya sa ginagaw
a niya at mapapahiya ang mga to sa mga kabastusang ginagawa sa loob ng CR.

Pagkabukas niya ng cubicle, bubulyawan na niya sana ang nasa loob pero hindi niy
a nagawa. Napatulala siya. Not because the girl is still buttoning her blouse an
d fixing her skirt and the guy is pulling up his pants.

But because, right in front of her, with his crumpled hair, lustful sexy eyes,
and blessfully smirking at her is her ex husband. Angelo Michael Villegas. Namu
tla ang kanina pa niyang namumutlang mukha. Kung may ikakakputla pa ito.

His smirk become a full pledged smile when he recognized kung sino ang nakahuli
sa kanila. He stopped pulling up his pants and leave it as it is. Rachelle pret
ended not to know him and haven't seen his current situation at aalis na sana at
magtatakbo ulit when she heard his husky voice.

"Hi wife! Fancy seeing you again." Napapikit na lang siya. At nagbilang ng hang
gang tatlo tapos tumakbo palabas ng CR.

He can't run after me. Yes he can't, not when he had his pants down.

She kept on telling herself while running as if being chase by her demon.
<center><h1>Second</h1></center>
<hr>
2nd

Whirlwind Romance. That was what happened to them. Raice was 21 years old and wa
s having her yearly summer vacation in the US sa mga Tita niya sa side ng Mommy
niya when she met him in a bar. Angelo Michael Villegas was 25 years old and in
sanely handsome with his dark brown hair, soulful eyes, aristocratic nose and a
lips that you would want nothing but to kiss it right away.

She's in a bar at that time with her cousins and having a good time when she acc
identally bumped into someone and spilled her drink into his immaculate white p
olo. Nataranta siya bigla at hindi niya alam ang gagawin niya. She wiped it with
her hanky while continouosly asking for apology without even glancing at his fa
ce.

"I'm sorry." She gave up dahil nagmarka na talaga ang wine sa damit nito. Pero k
ahit alam niyang wala ng magagawa ang pagpupunas niya, she still continued what
she's doing dahil damang dama niya ang muscles sa dibdib nito. God! But she does
n't want to stop. Gusto na lang niya itong punasan habang buhay. At nung napansi
n niyang masyado na siyang namamanyak sa dibdib ng lalaki she looked up at him a
nd she gaped at the utter beauty in front of him. Holy packing tape pero... ang
pogi pogi naman ng lalaking nasa harapan niya. She blinked not only once but thr
ice to make sure na hindi lang siya namamalikmata. Pero nasa harap pa rin niya a
ng aparisyon. And she noticed that the apparition is not moving, not blinking an
d even not breathing. Nakatingin lang ito sa kanya. She looked at him too but he
seemed unaffected by her stare as well as the wine in his polo.

Lalong nagpanic si Rachelle. Oh my God! Is he dead already? Nakakamatay ba ang w
ine na yun? She poked his breast kasi macho doon pero hindi pa din natinag ang l
alaki.

"Hey! Hey! Are you okay?" She said in a panicked voice. Kapag nakapatay siya ng
tao dahil sa nabuhusan ito ng wine mawawalang parang bula ang lahat ng pangarap
niya. Lalo siyang nag panic nung maisip niya yun. Paano na lang ang bansang sini
langan niya pag ganun? At dahil nga sa sobrang panic, nakalimutan niya na nasa U
S of A siya pati ang lahat ng sense sa katawan niya.

"The patient is breathless. I am Rachelle Kim, a trained first-aider, please cal
l emergency assistance ." Wala sa sariling sabi niya. Naginginig na siya sa tako
t. Did he choke? Or is he having a stroke? Is he dead? My God! Masusubukan ata a
ng training niya sa Red Cross.

"Hey! Hey! Are you okay?" He poked at him again and he smiled. He smiled. Nanlak
i ang mga mata niya. Shit! He smiled! An unconscious man cannot smile so therefo
re, she conclude and with all the evidence present, he must be conscious.
Lalong lumaki ang ngiti nito na nagpanganga sa kanya. Heavens! Pero kung pogi it
o habang tulala, malalaos ang salitang pogi ngayong ngumiti na ito. Siya naman n
gayon ang gustong himatayin.

"I am okay. I was just a bit mesmerized." Nagsasalita siya! It's a miracle! She
blinked again. Kung may contest ng padamihan ng blink per minute, nanalo na ata
siya.

"Actually, I was thinking about asking you to marry me, but I figured that buyin
g you a drink would be a nice place to start. However, I was also contemplating
on your next move which I presume would be a mouth to mouth resuscitation." Napa
nganga siya. The voice! Ahhh...the voice. At habang tumatagal mas lalong bumibil
is ang tibok ng puso niya which she thinks is already abnormal. Sa tingin nga ni
ya illegal na ang pagtibok ng puso niya dahil nagooverspeed na ata ito. Baka hul
ihin siya ng MMDA or dahil nasa NY siya baka ng NYPD.

"Ahhh...and now you're speechless." He smiled broader and she is ready to swoon
any second.

"Are you for real? I mean ilusyon ka lang di ba?" Wala sa sariling sinabi niya.
Lalo itong ngumiti.

"Kanina mo pa minamanyak ang dibdib ko tapos sasabihin mong ilusyon ako? You're
unbelievable." He said smiling broadly.

"Ehhhh...Nagtatagalog ka!" Rachelle shrieked that made the man laugh.

"Yeah. Angelo Michael Villegas. Filipino, American, Spanish, and mesmerized by yo
" He offered his hand and she accepted it blushing. Her ears is ringing the word
bolero.

"Rachelle Kim. Filipino, Korean, and napepreskuhan sa'yo." Dapat sinabi niyang Rach
elle Kim, 100% smitten by you pero sobrang nakakahiya na yun. Baka totohanin niy
a yung kasal.

"Then allow me to buy you a drink, para mawala ang impression ko na yun sayo."
He guided her towards the bar and she followed blindly and she must admit that n
ight was the best night of her life.

Dahil ang gabing yun is the start of their whirlwind romance. The beginning of u
nending night calls and romantic dates. After a week, they've become a couple an
d after two weeks, he proposed. They got married a week that followed. Siya ang
pinakamaligayang bride sa araw na yun kahit lahat ng pamilya niya ay in doubt sa
bilis ng mga pangyayari sa kanila. Although she can't quite believe how he pull
ed off such a grand wedding in just a short span of time but eventually, nasagot
ang katanungan niyang iyon when he brought her to his mansion located in Upscal
e Manhattan. Nalula siya sa laki ng bahay nito. Simula kasi nung naging sila, sa
penthouse siya dinadala nito.

"Are you some kind of a billionaire?" She asked while he's carrying her right af
ter their wedding. Tumawa lang ito sa sinabi niya. Ni hindi man lang pumasok sa
isip niya that she didn't only marry an utterly handsome man but also a very fi
lthy rich one as well. What did she do in her past life to deserve all of this?

The first month of their marriage was a blissful one. Halos hindi na sila mapagh
iwalay na dalawa. Pakiramdam niya siya ang pinakaswerteng babae sa buong mundo.
She's living like a queen and she's being treated as such by her loving husband.
Walang pagsidlan ang kaligayahan niya. She's insanely happy and in love na aka
la niya nananaginip lang siya. Kung panaginip man ang lahat she doesn't want to
wake up.

But she woke up. Her craziness is over at nagising siya sa katotohanan when her
friend Ella Skyped asking if kelan siya mag eenroll. Malapit ng magsimula ang kl
ase.

She immediately went to Michael to tell him that she needs to go back to the Phi
lippines for her studies. He adamantly refused.

"Why do you have to go back? You don't have to study because I can provide for a
ll your needs and whatever it is that you want. You don't need a degree and a ti
tle because all you need to is to be my wife and the mother of my children." She
was aghast by what he said. Hindi siya makapaniwala na sa lahat ng taong pipigi
l sa kanya ay ito pa ang gagawa nun. Pero kunsabagay, hindi niya naman talaga ma
syadong kilala ito.

"Michael, 2 years na lang at matatapos ko na ang law. It had been my dream evers
ince I was young. Please understand that I need to do this?"

"If you wanted to finish law, dito ka mag aral. But I don't want you to go back
to the Philippines at doon mag aral habang andito ako and I cannot look after yo
u." Medyo tumataas na ang boses niya at first time nitong nagalit sa kanya ng ga
nito . He had always been sweet to her.

"But, sayang ang scholarship ko." Yeah, the scholarship. She worked hard to ear
n it. Ang hirap kaya makakuha ng scholarship. Hindi biro ang sakripisyo niya ma
maintain lang yun.

"To hell with that scholarship! You don't need it. If you want to study, study h
ere, but I would never allow you to go back to the Philippines Rachelle." He sa
id sternly na ikinatigagal niya. Then he walked away. She couldn't believe it. T
hey just had their first fight at sumasakit ang dibdib niya. She's torn between
her husband and her dream. Why can't he understand her?

Yes, he is accomplished and yes, he can provide her with everything but she need
s to build her identity. Herself. She wanted to be known as an accomplished woma
n and not as a plain housewife to a billionare.

Paano na ang mga pangarap niya?

She tried again to talk to him but he doesn't want any of it. His decision remai
ns solid and unyielding kahit anong paglalambing ang gawin niya hindi ito natina
g. Ayaw talaga nitong payagan siya. Gusto na niyang maiyak. And because of frust
ration she did something out of ordinary. She run away from their Manhattan mans
ion. She run away from her husband to chase away her dream.
<center><h1>Third</h1></center>
<hr>
Third

"Uwaaaaaaa! Uwaaaaaaaa! Ella! Ella! E! E! E!" Bumulahaw ulit siya ng iyak at kas
abay ng iyak niya ang eksaheradong pagbuntunghininga ni Ella.

"Utang na bigas naman Rachelle! Tumigil ka na!" Kulang na lang isubsob siya nito
sa kama niya at tapalan ng unan ang bibig. Rinding rindi na ito sa pagpaplahaw
ng iyak niya.

"Bakit ganun Ella? Bakit ang bilis niya akong makalimutan? At ang kapal pa ng mu
kha niyang mag Hi sa akin pagkatapos ko siyang mahuli na nakikipag anuhan sa bab
aeng yun! I hate him! I really really hate him." Nung hindi na makapagpigil si E
lla binato na siya nito ng unan. Pero hindi niya ininda yun. Mas masakit pa din
ang nararamdaman niya sa puso niya. Hindi basta basta ang feeling kapag ikaw mis
mo ang nakasaksi na may ginagawang milagro ang asawa mo.

"Hoy babae! Kung makaiyak ka dyan para kang pinagtaksilan ng sampung beses ng as
awa mo!"
"Talaga namang pinagtaksilan niya ako ah! He is having sex with other girls at s
a lahat ng lugar sa CR pa ng bar! Wala ba siyang delikadesa? At saka wala ba ako
ng karapatang masaktan? The last time I check ako pa din ang asawa niya" At tuwi
ng naaalala niya ang nakikita niya, gusto niyang magwala at yun nga ngayon ang g
inagawa niya sa loob ng kwarto nila ni Ella, sa loob ng mahigit isang oras simul
a ng dumating ito mula sa bar at pinagtitiisan nga siya ng kaibigan niya kanina
pa. Wala pa itong tulog, ganun din siya pero wala siyang pakialam kasi hindi di
n naman siya makatulog sa nakita niya. Tuwing pinipikit niya ang mga mata niya,
ang imahe ni Michael at ng babaeng yun ang pumapasok sa isip niya.

"And the last time I check Rachelle, kahapon, ex-husband ang turing mo sa kanya.
At anong karapatan ang pinagsasabi mo? Sino ba ang naglayas? Sino ba ang nang-i
wan? Di ba ikaw? Kaya wala kang karapatang umaktong pinagtaksilan at maybahay na
may duguang puso. At wag ka din na magexpect na maging celebate yang asawa mo s
a loob ng isang taon simula nung nilayasan mo siya. May pangangailangan din yun
at nakakapagod magkamay palagi! Ikaw itong asawang pabaya!" lalo siyang umiyak d
ahil sa sinabi nito, dahil lahat ng yun tama. Hindi sa pinagsisihan niya ang gin
awa niya dahil sa puso't isip niya tama pa din yun. Tama pa din na ipaglaban niy
a ang pangarap niya pero masakit lang kasi sa damdamin na ang asawa mo na aamini
n niyang hanggang ngayon ay mahal pa din niya ay may kaulayaw na ibang babae.

It hurts! It really hurts. Hardcore!

"I hate you! Akala ko ba kaibigan kita? Bakit pinagtatanggol mo siya? Sa akin ka
dapat kumakampi." Sabi na lang niya sa kawalan ng sasabihin sa kaibigan at ibin
ato pabalik dito ang unan.

"Kasi madam, umaakto kang may karapatan gayung, ikaw itong umalis ng sariling ka
rapatan mo. Kahit saang korte mo dalhin, walang judge ang papanig sa'yo." Iniuna
n na nito ang binato niyang unan at nagtalukbong.

"Meron. Maganda kaya ako at sexy. Uber!" Dagdag pa niya. Bakit na ito nagtalukbo
ng ng kumot? Ayaw pang niyang matulog. Kailangan pa niyang may makausap!

"Ewan ko sa'yo. Baliw ka! Matutulog na ako.pag may marinig pa akong kahit kuntin
g hikbi. Ingungudngod kita sa kisame." At tinalikuran na siya nito. Wala na siya
ng choice kundi ang pilitin ang sarili niyang matulog at sa awa ng Diyos nakatul
og siya.

Pagkagising niya kinatanghalian wala na si Ella sa kwarto nila. Ang konsolasyon
lang, nag iwan ito ng pagkain sa mesa nila pero wala siyang ganang kumain. Nakip
agtitigan lang siya sa pagkain. Then she realized why Ella left their apartment
so early. May pasok na pala ngayon at obvious na hindi na siya nakapasok dahil t
anghali na.
Wala siya sa mood pati sa pagpasok kaya napagdesisyunan niyang umabsent na lang
talaga. Nagbihis siya at lumabas ng apartment kasi gusto niyang gumala para kahi
t papaano makalimutan niya ang pagkabigo niya.

Habang naglalakad siya sa kahabaan ng overpass na nagdudugtong sa dalawang mall,
pagkatapos ng tatlong oras na paggagala, biglang nagring ang cellphone niya. Ki
nuha niya ito sa bag niya at walang pakialam kung ma snatch man ito o hindi. Sin
agot niya ang phone kahit hindi alam kung sino ang tumatawag. Sino ba naman kas
i ang may gustong magsnatch ng cellphone na may flashlight? Baka pagkakuha ng sn
atcher, ibato pa pabalik sa kanya ang cellphone.

"Hello!" Walang kagana ganang sagot niya. She's stomping her feet habang naglala
kad siya. Lakad talaga ng mga tamad at kulang na lang ay tumalon sa overpass sa
gitna ng daan.

"Hello!" Walang sumasagot sa phone at lalo siyang nairita. Bwisit! Bwisit talaga
.

"Hello! Hindi ka ba sasagot? Pag ikaw nakita ko papatayin talaga kita!" Napatigi
l ang ibang taong naglalakad kasabay niya at napatingin sa kanya. Sa lakas ba na
man kasi ng boses niya. Pero as usual, wala pa din siyang pakialam.

"Wag mo akong pinagtitripan ha at wag kang magpapakita sa akin lalong lalo na at
..." Hindi na niya natapos ang sasabihin niya kasi may biglang umakbay sa kanya.
She was frozen on the spot. Natigil ang pagsasatsat niya. Hindi siya makagalaw
sa kinatatayuan niya. Ni hindi siya makalingon.

May magsa-snatch nga ata ng cellphone niya. Jusko naman Lord, pati ba Nokia1100
pinag iintirisan pa?

"Kuya! Wag po! Maawa po kayo, wag po ang cellphone ko. Puri ko na lang pleeeease
!" Wala sa sariling sabi niya dahil sa sobrang nerbiyos. Sa tanang buhay niya, n
gayon lang may nagtangkang gahasain siya. Ohhh my! Ano na lang ang mangyayari sa
cellphone niya kapag pinatay siya after siyang i-rape? Sino ang gagamit nito?
Nakakaawa ang magiging kapalaran ng Nokia 1100 niya!

Pero hindi pa natapos ang sentiments niya when she heard the snatcher, rapist, m
urderer chuckled. It was such a sexy chuckle na hindi nababagay sa mga kagaya ni
to. Mas bagay ang chuckle na yun kay Michael. Ganun ganun yun pag naaamuse.

At bakit ba bigla bigla na lang niya naiisip ang asawa niya sa gitna ng panganib
? Dahil ba naaamoy niya ang pabango nito na parang ang lapit lapit lang nito? At
dahil ba pamilyar ang klase ng akbay na ginagawa sa kanya ng kanyang snatcher,
rapist at murderer? At kailan pa naging kanya ang mga ganuing klaseng kriminal?

"Hi wife!" Literal na napatalon siya pagkarinig ng boses nito at napa..

"Pucha!" Napalingon siya sa umaakbay sa kanya and she saw him grinning from ear
to ear at ang isang kamay ay nakahawak sa cellphone na nasa tenga nito. Pucha! P
ucha talaga! Ang pogi pogi niya pa rin. Tama nga talagang puri niya ang ibigay n
iya at hindi cellphone.

Inalis agad niya ang tingin niya dito tapos kumurap kurap para maalis ang masama
ng aparisyon na nakaakbay sa kanya pero hindi nangyari yun. At nung narealize ni
yang totoo na nasa tabi niya ang asawa she started counting from one to one hund
red tapos tatakbo na siya. Swear, pagkaabot ng 100 tatakbo talaga siya.

"Very unbecoming for a future lawyer!" Sabi pa nito. Hanggang five pa lang ang n
abilang niya.

"What are you doing here?" Yun ang unang lumabas sa bibig niya. Then nakalimutan
niya kung hanggang saan na ang bilang niya. Di bali, uulitin na lang niya mula
simula.

Pero isang bagay pa ang narealize niya, ito ang kausap niya sa phone na hanggang
ngayon ay nakadikit pa din sa tenga niya. Tiningnan niya ang phone at tapos tum
ingin kay Michael. Ngumisi ito and wave his phone.

"Paano mo nakuha ang number ko?" Binago niya ang number niya pagkadating sa Pil
ipinas kaya wala na itong ways para macontact siya.

"I have my ways wife!" Tapos nagsimula na itong naglakad at dahil nakaakbay ito
sa kanya, ng mahigpit, wala siyang nagawa kundi ang sumunod.

"Hacker ka!" Tumaas ang isang kilay nito at ngumiti ng tipid. Whew! Breathtaking
!

"Tapos stalker ka pa, snatcher, rapist!" Sabi niya habang hinahayaan itong kalad
karin siya. Hindi pa kasi umaabot sa 100 ang bilang niya kaya hindi pa siya maka
takbo.
"I agree. And I remember how you loved it when I raped you. You scream, you squi
rm and you beg..." Automatic na nag init ang pisngi niya lalo na nung nakita niy
a ang laki ng ngisi nito. Pucha!

"Shut Up! Isusumbong kita sa police! Kinikidnap mo ako!" Pag iiba niya ng usapan
. Hindi niya kakayanin kapag pinagpatuloy pa nila ang ganung subject.

"Go ahead! Ayun pulis!" Tapos kinaladkad siya nito papunta sa police. Sira ulo
ba ito? Joke joke lang naman ang pulis ah. Bakit niya seneseryosos? At dahil na
pahiya na siya and to save her most precious pride, nagsumbong nga siya sa polic
e.

"Mamang police, kinikidnap po ako ng lalaking ito!" Binigay pa niya sa police an
g pinakanakakaawang facial expression niya

"Ahhh.. alam na po namin yan Ma'am. Nagpaalam na si Sir!" Nagpaalam? Napanganga
siya sa sinabi ng pulis tapos napatingin kay Michael na halatang amuse na amuse
sa mga pangyayari. May ganun ba? May nagpapapalaam ba talaga na mangingidnap?

Umalis na ang pulis sa harap nila habang siya tulala pa din hanggang sa giniya n
a naman siya nito papasok sa isang resto.

"Ano ba ang ginagawa mo dito?" Hindi na niya natiis na tanong. Pag sinabi nitong
siya ang dahilan e-extend niya ang bilang niyang hanggang 500 bago tumakbo. Spe
aking of pagbibilang, nakalimutan niya ulit kung naka 40 na siya or 50. At dahil
righteous lawyer to be siya ayaw niyang mandaya kaya.... Okay. Back to one.

"Kakain ako. Nagugutom ako!" Baliwalang sabi nito sabay pinaupo siya sa isang up
uan sa may couch banda at tinabihan siya. Wala siyang matatakasan kasi katabi na
niya ang glass wall. Alangan naman na umakyat siya sa mesa.

"Bakit ako ang naisipan mong isama? Bakit hindi yung... yung.. kalandian mo kaga
bi?" After niyang sabihin yun, itinakip niya ang menu sa mukha niya para takpan
ang pag iinit ng pisngi niya.

"So you're jealous?" Naialis niya ang menu sa mukha niya at tiningnan ito sa git
na ng mga mata. Ayaw niyang salubungin ang titig nito kasi mawawala siya. Panigu
rado yun. Isaksak pa sa family size pizza na inorder nito.

"Nagseselos? Ako?" Exaggerated na sabi niya. Tumaas pa hanggang ceiling ang kila
y niya.

"Bakt ako magseselos? Nilayasan nga kita di ba?" Kung akala niya ay matitinag it
o sa sinabi niya, doon siya nagkakamali. He just smiled at her.

"Yes you did. But not because you no longer love me. You left to chase your dre
am. And I could make or break that dream of yours wife." Doon na lalong tumaas
ang kilay nila. Naging seryoso na din ang mukha nito and kinabahan siya bigla da
hil alam niya kung ano ang kaya nitong gawin. Kung nagawa nitong bigyan siya ng
bonggang kasal ng walang pang isang buwang preparation ano pa ang hindi nito kak
ayanin.

"Ano ka, juice? Pineapple flavor?" Pasarkastikong tanong niya to hide her nervou
sness. Pero sa totoo lang, nakailang mura na siya sa isip.

"Hindi! Pero mayaman ako. Filthy rich." He stressed out.

"Walang magagawa ang yaman mo. Hindi nababayaran ang school at ang mga prof ko."
Ngumisi siya at ngumisi din ito. His smile is full of confidence and her smile
is stressed.

"Let's see wife, let us see. " Tumango tango pa ito habang sinasabi yun. And hi
s every words exudes confidence that only Angelo Michael Villegas could pull off
. Tapos tinawag na nito ang waiter para magdagdag ng isa pang family-size pizza.

Paano kaya nito mauubos ang lahat ng inorder niya?
<center><h1>Fourth</h1></center>
<hr>
4th

"Gusto mo pa?" Tanong nito nung kinuha niya ang last pizza sa pangalawang order
nito ng family sized pizza. Grabe sa dalawang family sized pizza, tig iisa ata s
ila. Pero infairness ha, masarap ang pizza nila dito! Swear!

Tumango lang siya sa sinabi nito kasi it's bad to talk daw when your mouth is fu
ll. Tumawag ulit ito ng waiter at umorder ng isa pang family size pizza.

"How about lasagna?" Tumingin ito ulit sa kanya at umiling naman siya. Oo nga pa
la, may lasagna pa pala na siya din ang umubos. Grabe ganito pala talaga pag dep
ressed ano? Napapadami ang pagkain. Pero kunsabagay, wala siyang dinner, breakfa
st at lunch kanina kaya okay lang na ganito kadami ang kinain niya. Kung iisipin
3 slices per meal pa din yun. Dinner, Midnight Snack, Breakfast, Lunch. Kaya ta
ma lang talaga itong kinakain niya. It's not gluttony at all.

"Tell me Rachelle, eversince na nilayasan mo ako, nakatikim ka ba ng pagkain?" S
abi nito nung nakaalis na ang waiter. Nabilaukan siya kaya iniabot nito sa kanya
ang tubig na agad.

Agad niya namang ininom ito at nakahinga siya ng maluwag dahil sa tubig.

"Sobra ka! Oo naman. Hindi naman ako naghihirap. Kala mo sa akin? Hindi makakaka
in ng walang butler? Palibhasa ikaw sanay ng de butler, de limousine, de chef, d
e maitre' de." Tumaas ang kilay nito sa sinabi niya and regarded her seriously.
Bigla siyang naasiwa. Pakiramdam niya hinihigop nito ang kaluluwa niya. Gosh!

"I just can't understand why you left." She blew her uneven bangs na tumatakip
sa eyes niya. Uso daw kasi ang bangs na tabingi sabi ng bakla sa parlor na pina
ggupitan niya ng buhok.

"Dahil mas gusto ko pa din ang maging isang de kampanilya." Saglit niyang sinalu
bong ang tingin nito. Saglit lang dahil hindi niya matagalan ang pakikipagtitiga
n dito. Baka matunaw siya bigla at mabawasan ang mga magaganda sa mundo. Kukunti
na nga lang silang natitira, mababawasan pa.

"Hindi ka naman yayaman sa pagnonotaryo." Komento pa nito. Umigkas ang perpekton
g kilay niya na pinathread pa niya nung nakaraang araw kasi sabi ni Ella magan
da daw ang threading pero ang walanghiya, balde ata ang niluha niya dahil sa thr
eading na yun. Bwisit talaga!
"Sino may sabi?" Balik tanong niya dito.

"May yumayaman sa pagnonotaryo?" Tanong ulit nito. Kita mo to! Nagsasalita na hi
ndi inaalam ang fact. Ganyan ata talaga pag hindi pinapraktis ang law nakakalimu
tan ang subtance over form.

"Hindi, hindi ko naman sinabing magnonotaryo ako. Ipaglalaban ko ang karapatan n
g mga mahihirap at inaapi. Tatahakin ko ang daang matuwid para sa ikakaunlad ng
bayan." Buong conviction ang pagkakasabi niya may kasama pang mahinang pukpok sa
taas ng table. Nakatingin lang sa kanya ang asawa as if he is watching the mo
st entertaining show he had seen in his entire life.

"Ahhhh...pangarap mo din na maging pulitiko pagkatapos mong maging abogado? Sigu
ro naman habang nasa pulitika ka pwede ka nang magbuntis di ba? Tamang tama kaya
ng kaya kong suportahan ang kandidatura mo?" She just rolled her eyes at him. It
's obvious that he is not taking her seriously. Tsaka hindi naman niya pangarap
na pumasok pa sa politics ano! Masyado ng magulo doon.

"Hindi ko kailangan ang pera mo para maabot ang mga pangarap ko." Taas noo pa di
ng sabi niya. Hindi pa din ba nito nakukuha ang rason kung bakit umalis siya sa
poder nito? Lalong tumaas ang kilay niya. Wala itong pinapakitang kahit na anong
expression sa kanya. As expected, he is always calm and composed. He may look f
ormidable to other people but for her, it means that he is just thinking. Kahit
saglit lang silang magkasama, kahit papaano alam niya ang mga expression nito

"Raice, what wrong with money? It could come in handy. It could make your life e
asier. Why would you chose a hard life when I could give you a comfortable one?
You didn't even have to lift a finger. As I've said before, if you wanted to tak
e up law then fine. I will pay for your studies just go back with me to the US."
Napapikit siya sa sinabi nito. Surely he does not understand her stand and her
dilemna as well as her pride.

"No." Buong tatag na sabi niya sa asawa and this time kumunot na talaga ang noo
nito.

"Why?" Huminga siya ng malalim. Kung hindi nito maiintindihan ang sitwasyon niya
then it was high time that she made him understand.

"Dahil may palabra de honor ako. Anong mukha ang ihaharap ko sa kunsensiya ko ka
pag tinanong niya ako kung deserve ko ba ang mga narating ko? Sasabihin ko bang
pinag aral ako ng asawa ko? Where's the pride in that? Ni hindi ko pinaghirapan
ang narating ko. Para ko na ding binili ang lisensiya ko pag nagkataon."She said
with full of conviction at nananalangin na sana maintindihan na nito ang sitwas
yon niya.

"But it's still up to you to pass the course and the exam. Paghihirapan mo din n
aman yun. I'm only just providing the funds. And it's not even that much, monthl
y interest lang yun ng trust fund mo." Sabi niya. Nanlaki ang mga mata niya. Kel
an pa siya nagkaroon ng trust fund? Ni savings deposit nga sa bangko wala siya,
trust fund pa?

"Trust fund? I have a trust fucking fund?" She gaped at him pero ni hindi ito na
aapektuan sa sinabi niya. He just regarded her coolly.

"Of course, I have it created on the day of our marriage and I also transferre
d some of my shares under your name. " Malumanay pa na sabi nito as if it's the
most normal thing to do in the universe. Pero siya, halos hindi na makahinga sa
naririnig.

Uminom siya ng tubig at ilang beses na napalunok. God! She's fucking rich now! G
od! She wanted to die.
"Ba-bakit mo ginawa yun. I didn't ask you to do it." Napalunok ulit siya.

" Why wouldn't I do it? Why would I allow you to have a hard time if I could mak
e it easier for you? We are married, what's mine is yours and what's yours is mi
ne. And it's a natural thing that you will have those." Sinasabi na nga ba niya
na natural lang na bagay ang lahat ng mga sinabi nito sa kanya. Pero hindi niya
matanggap na yayaman na lang siya ng ganun ganun na parang nanalo siya bigla sa
lotto. Kaya nga hidni siya nagtataya sa lotto kasi ayaw niya ang ganun. Gusto n
iyang pinaghihirapan ang mga bagay. She wanted to taste the fruit of her labor b
ecause she knew for sure that it would be sweeter.

"Right, when it comes to material things. You are right, considering that you di
dn't even asked me to sign a prenup. But the knowledge, honor and education is
mine alone. I cannot share it with you because it is embedded in my brain unless
you will ripped my brain, slice it into two at idikit ang kalahati sa utak mo."
Kahit siya napangiwi sa image na pumasok sa utak niya. Bakit nga ba yun pa ang
naging example niya? Kunsabagay example lang naman yun.

Kumunot ulit ang noo nito. Then his phone rang. He took it from his pocket and l
ooked at it for a brief second, cancelled the call and put it back on his pocket
.

"Rachelle..." hindi nito natuloy ang sasabihin nito kasi nagring ulit ang phone.
Kumunot ang noo nito took the phone and turned it off. Nakatingin lang siya sa
ginawa nito because it never happened before. Kahit nasa bahay sila dati sinasag
ot at sinasagot nito ang mga tawag dahil kukunti lang ang nakakaalam ng private
number nito and when someone calls it is usually important. And now, he cancel
led calls twice and irritation is evident in his eyes.

"Look, Rachelle, just get back to me, we'll go home and we will talk it out." H
alata ang pagmamadali sa pagmumukha nito when he said it. But her decision is as
strong as the day she ran away from her husband. Yes, she love him, she still d
o pero mahal din niya ang sarili niya. It might be selfish of her to just give h
im up and their relationship and she very well knew that it could jeopardize the
ir marriage but she couldn't live with herself for the rest of her life and she
doesn't want history to repeat itself.

"No. Hindi ako makikipagbalikan sayo hanggat hindi ako nagiging abogado. Hangga'
t wala akong napatunayan sa sarili ko. Nung una mo akong dinala sa party doon ko
tuluyang nakita ang sarili ko. Compared to you who am I? Wala. Compared sa mga
kakilala mo, I am nothing. That's why I want to build up myself." Kailangan niya
ng patunayan sa sarili niya na kaya niya without the help from anyone. She promi
sed herself that she would never allow anyone to look her down katulad ng ginawa
sa Mama niya. Oo may pinaghuhugutan siya kung bakit ganito siya kadeterminado s
a buhay.

"Where did all of these insecurities came from Raice?" He looked at her intently
as if he is looking at her for the first time. Huminga na lang siya ng malalim
. She doesn't want to answer his question. At least not now.

"You shouldn't feel that way Rachelle. You are my wifeand I don't care who you
are. "

"I know that. And I will forever be just your wife if I wouldn't lift myself up.
And I didn't want to be ONLY just your wife. I want to have my own identity. Ay
okong kilala ako ng mga tao dahil napangasawa kita or dahil sa impluwensiya mo.
I wanted to have a name for myself Mike, please understand that. And I hope... A
nd I hope we could be friends while..while..I am still chasing my dream. " Napal
unok ulit siya. Halos hindi niya masabi ang mga salitang yun. Who wanted to be j
ust a friend to your spouse? She must be nuts for saying that and she would go c
razy if he agreed. Sasampalin niya ito left to right. Ahhhh... Nababaliw na tala
ga siya. She never thought that there would come a time that she would chose bet
ween her love and her dream. Nakayuko siya habang sinasabi niya yun at nung hind
i ito nagsalita, napilitan siyang tingnan ito. He is still looking at her intent
ly pero nakikita niya ang pagkunot ng noo nito.

"Don't offer me such a preposterous proposition because you knew that I would ne
ver have any of it. Eversince the first time I laid my eyes on you, I have never
ever dreamt of you as my friend." Pakiramdam niya nag init ang pisngi niya dahi
l sa sinabi nito. Naalala na naman niya ang unang pagkikita nila. Hanggang ngayo
n, that memory never failed to make her warm all over. Yumuko siya parqa iwasan
ang tingin nito. Hala! Why couldn't she look at him straight. Nagagawa na niya y
un dati pero ngayon hindi na ulit. Was it because she was trying too hard to hid
e her feelings for him. Damn it!

Ilang sandali ang nakalipas na walang nagsasalita. Pinadiskitahan niya ang pinea
pple sa pizza and when she tried to look up, nakita niyang nakatingin pa din ito
sa kanya. Umiwas siya ng tingin ang inikot ang paningin sa loob ng resto pero w
ala siyang nakikita magandang view kundi ang view na nasa harapan niya. Tiningna
n niya ulit ito sa gilid ng mga mata niya and he is still looking at her for god
dness sake! Lalong nag init ang pisngi niya at lalo siyang nailang.

And when she can't take it no longer hinarap na niya ito ng nakakunot ang noo.

"Shit naman! Wag mo akong tingnan ng ganyan! Bakit mo ba pilit na hinuhuli ang t
ingin ko? Nakakapagod umiwas ha! Naduduling ako!" She burst out and she saw him
smile. A sexy smile that she almost drool kung hindi lang niya napigilan ang sar
ili niya.

"Bakit ka kasi umiiwas?" he said teasingly. This is bad. This is really bad. Dap
at pala hindi hanggang 100 ang bilang niya. Dapat hanggang 50 lang para nakatakb
o siya kanina dahil ngayon, Michael just changed his tactic into something that
she knew she could never resist.

"Kasi alam ko ang ganyang klase ng tingin mo!" She accused na lalong nagpainit n
g pisngi niya at napaglaki ng ngisi ng asawa niya.

"Ano ba ang klase ng tingin ko?" Ugghhh!

"That's the kind of look you are giving me when you want to lure me to bed!" Mal
akas na sabi niya and realization hit her. She say it too loud na napatingin ang
lahat ng tao sa resto na yun sa kanya. Shit! Shit! Double Shit! Napayuko na lan
g siya at dali daling tumayo at naglakad palabas ng nakayuko pa din.

My God! Why can't I stop myself when I'm in front of him? Why am I losing my sel
f control?

"Hey!" Narinig niyang tawag nito kaya lalo siyang nagmamadali sa paglalakad. Per
o dahil maganda at sexy siya nahabol siya nito at nahawakan ang braso niya. She
reminded herself not to wear a 4 inch wedge next time.

"Hey your face! Wag mo akong hawakan, wag mo akong kausapin, wag mo akong lapita
n at lalong lalong wag mo akong tingnan." Sabi niya dito nung magkaharap na sila
. Pero this time hininaan na niya ang boses niya pero ito namang si Michael nagk
ukuyari atang bingin at nilapit ang mukha nito sa mukha niya.

"Bakit?" Sabi pa nito na nagpapikit sa kanya. Pero dinilat niya din agad ang ma
ta niya para maging aware siya sa sorroundings niya at hindi madala sa mabangong
amoy nito.

"Because you are bad for my dream and you are bad for my health." Nagpalinga lin
ga siya. Nasa may pinakataas sila ng mall na open space at may parang garden at
may pond. Sa gitna nun ang starbucks coffee at pagpumasok ka sa mall, may timezo
ne at movie house. Kukunti lang ang tao sa lugar na yun kasi weekdays at may mga
pasok ang mga kabataan na laging tumatambay sa parteng yun.

"Bad for your health?" Napangiwi siya.

"Oo. Kasi paano na lang kung dahil sa kakahawak, kakakausap, kakalapit at kakat
ingin mo sa akin madala mo ako sa kama at nabuntis ako?" Walang prenong sabi niy
a. She just said what she is thinking unaware of its impact. And as she looked a
t him...

Napanganga ito.

"See! See? Ngayon pa lang napapanganga ka na! God! I can almost read your mind."
Akusa niya dito. Kilala niya ito, kilalang kilala niya talaga ito.

"You know what? I should have impregnated you!" Sabi nito bigla na parang ngayon
lang nito narealize ang bagay na yun.

"Oh my God! Shut Up! Utang na loob." Sa tingin niya sobrang pula na ng mukha niy
a dahil sa pinagsasabi nito. At hindi niya alam kung bakit ganito ang usapan nil
a isang public place.

"I wouldn't shut up at wala akong utang na loob sayo. On the contrary pinapahira
pan mo ang loob ko." Siya naman ngayon ang napanganga dahil iba ang imaheng puma
sok sa isip niya.

"Saang loob? Sa taas o sa baba!" Nanlalaki na ang mga mata niya. She can't belie
ve it! Bakit ganito ang topic nila. Kanina seryoso ang usapan nila pero ngayon..
. Ahhhhh. Nababaliw na ata talaga siya.

"Both!! Oh God! Both!" He said na parang nahihirapan talaga. O-M-G! Yan ang una
ng pumasok sa isip niya and she blushed from her toenails to her uneven bangs. K
asi naman sa klase ng pagkakasabi nito para itong nag oorgasm and hot memories f
looded in her brain.

At siya na mismo ang napanganga dahil sa nararamdaman niya. She must admit it ev
en just to herself. She must admit that she missed making love with her husband
.


<center><h1>Fifth</h1></center>
<hr>
5

And now hindi niya alam kung bakit nakasakay siya sa kotse nito. Siguro kasi hin
di pa tapos ang pagbibilang niya kaya hindi pa siya tumatakas. Pero sino ba ang
niloloko niya? Ayaw naman talaga niyang tumakas. Ayaw naman talaga niyang malayo
dito. Sobrang namiss niya ito na kung pupwedeng dumikit na lang siya dito haban
gbuhay. Well... pwede naman yun kasi nga yun ang inooffer nito pero papaano ang
pangarap niya? Nakapili na siya dati at ayaw na niyang magbago ng isip dahil lan
g sa nakita niya ulit ito. Bilang isang future lawyer, dapat may paninindigan si
ya. Tama!

Napatingin siya kay Michael na nasa tabi niya at nagbabasa ng kung ano anong pap
eles and she can't help but swoon. Pag nagiging seryoso ito, mas lalo itong nag
iging gwapo sa paningin niya lalo na kapag nakakunot noo ito. God! Bakit ba may
mga nilalang na katulad nito?

Tapos habang tinitingnan niya ito, naaalala niya ang mga panahon na nireraid niy
a ito sa study sa bahay nila sa Manhattan para lang istorbohin at landiin. And t
he flirting would lead into her lying on top of his desk naked or on the couch o
r kahit sa carpet.

Shucks! Bigla niyang inalis ang tingin niya sa asawa at itinuon ang tingin sa la
bas ng bintana para kapag sinulyapan siya nito, hindi nitop makita ang pamumula
niya because she was so sure na sobrang pula ngayon ng mukha niya dahil sa mga p
inagiisip niya.

"Raice." Napatingin siya bigla dito.

"Ahh-ahem, Yes?" She needed to clear her throat first dahil kinakabahan siya at
hindi niya alam kung bakit.

"Come closer." She looked at the space between them that is now free of the docu
ments that was previously occupying it. Nailagay na ata nito ang lahat sa attac
he case na nasa sahig ng kotse.

"Why?" Kinakabahan pa din na tanong niya.

"Because I missed my wife." At ito na mismo ang lumapit sa kanya and without say
ing anything, he hugged her. An overwhelming emotion filled her.

"And I'm tired. I badly needed a hug right now." Nag iinit ang sulok ng mga mata
niya dahil sa sinabi nito. Because this is exactly what he is doing when he ret
urns from the office at pagod na pagod ito. They would just sit and would just h
ug hanggang sa mawala ang pagod nito.

At sino siya para ipagkait dito ang bagay na iyon? She is still his wife and she
must give him all the comfort she could give her. Alam niyang malaki ang pagkuk
ulang niya dito at kahit papaano mapunan man lang niya ang pagkukulang na yun.

She wasn't able to stop a tear from falling habang magkayakap sila. Ang tagal ng
hindi niya nayayakap ito and she missed it so much. She missed the comfort his
embrace brings to her. She missed his smell and she missed the steadiness and tr
anquility he exudes everytime they hugged.

"Ahhh, this feels so good. Ang tagal ko ng walang kayakap." Napakalas siya bigla
dito sa pagtataka nito.

"What did you just say?" Nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa asawa. Ngay
ong natunawan na siya sa mga kinain niya kanina, naalala na niya kung bakit hind
i siya pumasok sa class kanina at naglakwatsa. Dahil sa nakit aniya kagabi. Tapo
s sasabihin nitong matagal itong walang kayakap? Matagal na ba ang 12 hours dito
?

"Anong sinasabi mong matagal ka ng walang kayakap samantalang nahuli kita kagabi
na may kalandian sa bar CR!"


"Ahhh that!" Nanlaki ang mga mata niya when she saw his expression na parang wal
a lang dito ang nangyari kagabi. Ito lang ata ang asawa na hindi nagpapanic kapa
g nahuling nangangaliwa.

"What that! Don't give me that reaction. You are practically having an affair be
hind my back!" Akusa niya dito.

"Yeah I must admit. God! You've caused me coitus interruptus last night." Sabi p
a nito. Gusto na niya itong batukan. She expects him to say sorry on bended knee
pero ano? Mukhang nagrereminisce pa ito sa naudlot na sexual act nito. Grrr...

"And it's my fault?" Hidni siya talaga makapaniwala.

"Sort of. And C'mon Rachelle, you can't blame me if I'll have a one night stand.
I've been practically single for a year because my wife have practically run aw
ay from me. You don't expect me to be celibate for that span of time right?" Par
ang inulit lang nito ang sinabi ni Ella.

"I expected you to be faithful." She wasn't able to hide the pain in her voice.
Dahil kahit niloko loko lang siya ni Ella kagabi, totoo talagang nasaktan siya n
ung nakita niyang may ka anuhan ang asawa niya.

"But I am faithful. It's just that as a man I have needs. Those are just one nig
ht stand." Those? Ang dami nun! Gusto na niyang magwala. He didn't even deny it.

"And I wouldn't be lying to you now saying that I didn't do it when in fact I di
d. I wouldn't also be blaming you now for running away that almost rendered me..
.ahhhh. " Hindi na nito tinuloy ang sinabi niya that got her curious.

"But Raice, I may have an occasional one night affair but it wasn't serious. Yes
I vowed to be faithful to you but you also vowed to be with me through thick an
d thin. I have my lapses and you have yours too." Hindi na siya nakapagsalita d
ahil sa sinabi nito. Because he is right. And Ella is right. Siya ang nangiwan.
Siya ang uamlis sa sarili niyang karapatan.

Kung tutuusin Michael should be mad at her yet here he is, feeding her, hugging
her and bringing her to her apartment when in fact, with the influence and power
that he has, he could drag her back to the US with him at wala siyang magagawa.


Napabuntunghininga na lang siya. Case closed. She doesn't have the right to act
the way she is acting. Dahil siya naman ang may kasalanan ng lahat. Michael shou
ld have divorced her. OO nga ano? Why didn't he filed for a divorce?

"Why didn't you file for a divorce?" Biglang tanong niya dito. Napatingin din it
o bigla sa kanya.

"Why should I?"

"Because I left you." Kung ibang lalaki siguro yun, baka ora orada makikipagdivo
rce yun.

"Why didn't you file for a divorce?" Balik tanong nito sa kanya that made her th
ink kung bakit nga hindi niya ginawa. Kung wala siyang planong balikan ito bakit
hindi siya nakipag divorce?

Ahhhh... because of the fact that she can't bring herself into doing it. She mus
t have left him for her dream but it didn't erase the fact that she loved him. J
ust as he said, she leave him because she will pursue her dream and not because
she no longer love him.

"Why should I?" Siya naman ang nagtanong dito.

"Because I've been unfaithful." He said matter of factly that she just gaped. M
asakit na nga di ba? Tapos uulit ulitin pa niya.

"If I file for a divorce, would you sign it?" She is crossing her fingers, prayi
ng that he would say no. Because she would be devastated if he say yes.

"No. Not for now." Masaya na sana siya. No eh! Pero...

"Not for now?" So makikipagdivorce pa din ito sa kanya? But not now? Kung ganun
kelan? Ahhh... he is driving her crazy.



"Yeah. Not now. Maybe tomorrow." And he grinned na nagpalaki ng mata niya. Bakit
hindi niya napansin na pinagloloko siya nito.

"Pinagloloko mo ba ako Michael?" Inis na baling niya dito. Ang seryoso ng usapan
nila tapos hindi pala ito seryoso?

Hindi siya nito sinagot. Lalo lang itong ngumiti.

"Grrr! You know what, ihatid mo na lang ako sa apartment namin sa Katipunan." Sa
bi niya dito na nakasinghal.

"If you haven't notice dear wife, we're already in front of your apartment." Nag
palinga linga siya sa paligid and indeed they are in front of her apartment. Ni
hindi niya man lang napansin na tumigil na ang sasakyan. She was so engrossed w
ith him na hindi niya na napansin ang paligid.

She felt bad about the situation! This is really bad. Dahil baka sa asawa hindi
siya makapasa. Dahil baka andito na ito sa Pilipinas, wala na siyang gagawin
kundi isipin ito kaya hindi na siya makakapag aral ng mabuti. Ahhh... he is in
deed bad for her dream.

At dahil sa kahihiyan agad niyang binuksan ang pinto sa side niya. She is still
hoping na sana bumaba ito at ihatid siya kahit sa kwarto man lang niya. Haha. Sa
kwarto talaga?

Pero hindi ito bumaba. He just opened the window and looked at her.

"Ahmm.. thank you sa paghatid at sa food. Bye." She just said sa kawalan ng masa
sabi.

"Hindi na ako bababa. I have to attend to some matters and then I'll see you ag
ain Rachelle." Tumango lang siya ng mahina. Hindi niya alam kung bakit pero naii
yak siya. Nanghihinayang na natapos na ang araw nila.

When he motioned the driver na umalis. Tumalikod din siya para itago ang pagpata
k ng luha.


Damn! Why is she even crying? Nakakainis naman! She harshly brushed her tears at
padabog na pumunta sa gate ng apartment para buksan ito.
<center><h1>Sixth</h1></center>
<hr>
6.

Panay ang tingin niya sa kanyang relo habang tumatakbo papunta sa building kung
saan ang klase niya. Alam niyang late na siya. Paano naman kasi, tinanghali siya
ng gising dahil kakaisip ng nangyari sa kanila kahapon ni Michael. Not to menti
on na hindi siya tinantanan ni Ella hanggang sa makwento niya ang lahat ng detal
ye ng pagkikita nilang dalawa.

Panay na din ang pahid niya ng pawis niya at wala na siyang pakialam kung papaso
k siya sa room na mukhang kakatapos lang ng sinalihan niyang marathon. DI naman
niya kailangang magpaganda tuwing papasok kasi wala naman siyang pagpapagandahan
at ang prof nila wala naman pakialam yun sa itsura basta matalino ka sa klase w
hich is 'ahem ahem' siya yun.

Nakahinga siya ng malalim nung masilayan niya ang building nila. Kunti na lang,
kunti na lang talaga at makakarating na siya. Binilisan pa niya lalo ang takbo a
t humihingal siyang dumating sa harap ng pinto ng room nila.

Pinunasan niya ng panyo ang pawisan niyang mukha and took a few deep breaths to
calm her self because of her untimely sprint. Nung pakiramdam niyang hindi na si
ya masyadong hinihingal, tumayo siya ng tuwid and knock on the door softly bago
niya dahan dahan itong binuksan.

"Good Morning Prof." Sabi agad niya at ni hindi tiningnan ang Prof. Dumiretso si
ya sa unang bakanteng upuan na nakita niya which is unfortunately nasa likuran.
If she is in the normal state of mind, magtataka siya kung bakit fully occupied
ang front seats gayung halos ayaw ng mga estudyanteng umupo doon.

"Good Morning Miss Kim." Nanigas siya bigla sa kinatatayuan niya. Natigil ang ak
ma niyang pag upo at dahan dahan siyang tumingin sa nagsalita na may boses na so
brang familiar sa kanya. Pero bago pa niya lubos na makita ang nagsalita, she wi
lled herself not to look at umupo sa upuan.

She again took a few deept breaths at wiped her face na lalo atang namawis and a
fter that she allowed herself to look in front. At her professor with a familiar
voice.

And when she saw who was it, she wasn't able to stop herself from gaping. Muntik
pa siyang mapamura nung sinalubong ng tingin ng asawa niya ang tingin niya. And
a smile formed on his lips pero dagli din itong nawala.

Kinusot pa niya ang mga mata niya. This can't be. This is not happening. Tiningn
an niya ulit ang professor niya na kaboses at kamukha ng asawa niya and this tim
e she saw that his eyebrows are raised.

"Oh my God!." Mahinang sabi niya but its enough for others to hear.

"You are late." Sabi nito which made her grimaced.

"I am sorry Sir. I got caught in the traffic." Pagsisinungaling niya at nakita n
iya ang pagkunot ng noo nito.

"Very well then. Next time, I won't tolerate latecomers. Your class card please
. " Bigla naman siyang nataranta sa sinabi nito kaya nagmamadali siyang hinanap
ang class card niya sa bag. Nung makita na niya ito, agad siyang tumayo at pumu
nta sa harap nito para ibigay ang class card.

"Rachelle Kim." Nagkatinginan sila at halos hindi niya maalis ang tingin niya
dito. . Parang hinihigop ng mga mata nito ang kaluluwa niya. She forced herself
to break their eye contact at tumingin sa white board. Pinigil na din niya ang s
arili niyang manginig. Bakit nga ba ganito ang reaction niya dito? It didn't eve
n falter a bit. Habang tumatagal mas lumalakas ang epekto ng presensiya nito sa
kanya.

"Yes Sir." She confirmed, ignoring the stressed he gave to her last name. Yeah,
hindi niya dinadala ang apelyido nito sa school. She didn't change her status da
hil alam niyang hahanapan siya ng marriage contract at ayaw niyang I contact ito
para lang sa marriage contract so she used her maiden name.

"Here." Napatingin siya bigla dito at nanlaki ang mga mata niya nung nakita ko
ng ano ang ginagawa nito. He is handing her his white hankerchief. Hindi niya al
am ang irereact lalo na nung marinig niya ang mga singhap ng mga kaklase niya es
pecially the girls na halos nasa harapan ng klase lahat nakaupo.

"Ahmmm. .. thank you sir, but there's no need." Pakiramdaman niya pulang pula na
ang mukha niya dahil sa ginagawa nito. At lalo ata siyang pinagpapwisan. Damn!

"No Miss Kim. I insist." Iniabot pa din sa kanya ang panyo pero hidni pa din niy
a inaabot ito.

"Class, you cannot enter into a courtroom dripping with sweat. You always have t
o look presentable and respectable. You should have a commanding presence in the
courtroom if you wanted to win a case." Sabi pa nito, addressing her classmates
but still handing her the hanky. Mas lalong uminit ang pisngi niya. Shucks!

Tiningnan siya ulit nito at wala na siyang nagawa kundi ang tanggapin ang panyo
nito para wala ng masyadong gulo.

"You may now take your seat Miss Kim." Napapikit na lang siya habang papabalik s
a upuan niya nung marinig ang stress sa apelyido niya.

Alam niyang nagpapanggap ito na hindi siya kilala at hindi niya alam kung dapat
ba niyang ikatuwa ito o ikalungkot. At isa pa, madami siyang gustong itanong di
to. Bakit naging professor niya ito? Paano nangyari yun kung sobrang busy ito sa
mga negosyo nito?

Hindi niya alam kung paano niya nasurvive ang dalawang oras na klase nito pero b
uong klase wala na siyang pinanalangin kundi sana matapos na agad ito. Na sana,
panaginip alng ang lahat kahit na dilat na dilat siya dahil ayaw tanggapin ng s
istema niya na ang asawa niya ay professor niya.

At ngayon, ni hindi niya ito matingnan. Ni hindi siya makatingin sa harapan. At
lalong mas hindi niya naiintindihan ang mga sinasabi nito. Gusto na niyang iunt
og ang ulo niya kung wala lang siya sa loob ng room. Nakahinga na alng siya ng m
alalim nung sinabi nitong class dismissed at nauna ng lumabas ng classroom. Her
female classmates scrambled to follow him.

Nagmamadali din niyang inayos ang mga gamit niya at lumabas ng classroom hindi p
ara habulin ito. Kailangan pa niyang pumunta sa isa niyang klase. Tumakbo na nam
an siya kasi medyo malayo ang building ng next class niya. Kailangan pa niyang s
umakay ng jeep. Hinawi pa nga niya ang iba niyang classmates na nagreklamo.

Nilagpasan din niya ito sa corridor. Yes, maybe they will talk pero siguro pagka
tapos na ng klase niya. She'll make sure na kakausapin niya ito at tatanungin ku
ng bakit bigla niya itong naging professor.

"Hello." Hinihingal na tanong niya nung marinig na nagriring ang phone niya. Hin
di na siya tumatakbo pero ang bilis pa din ng lakad niya.

"Rachelle, stop running." Nahigit niya ang hininga niya pagkarinig ng boses nito
. Lumingon siya sa corridor na nilalakran nito kanina pero wala na ito.

"I'm already late. Kailangan ko pang sumakay ng jeep." Narinig niya ang pagbuntu
nghininga nito.

"Where's your next class?" Tanong pa nito na sinagot naman niya at tinanong din
nito kung ano ang sunod niya na klase. Sinagot niya ito kahit na hinihingal pa
siya.

Napaupo na lang siya bench at naghintay ng jeep. Grabe! Ganito ba siya araw-ara
w? Hahabulin ang oras? Bakit ba kasi walang available na schedule ng class niya
sa time na pwede siya? Ang init init pa naman ngayon ng panahon.

Nakaka 5 minutes na siyang naghihintay ng jeep pero wala pa ding dumadating at k
ung hindi pa siya makasakay in another five minutes, malelate na talaga siya. Sh
e is becoming agitated at tumayo na siya sa bench na kinauupuan and she started
pacing around when a car stopped right in front of her. Hindi niya ito pinansin
dahil baka may hinihintay pero nagulat siya nung nagbukas ang bintana at nakita
niya si Michael sa loob ng kotse.

"Get in." Sabi pa nito. She was momentarily stunned but she eventually recovered
. Hindi na siya nagpatumpik tumpik pa. Sumakay na siya ng kotse. Ayaw niyang ma
late.

"Have you had your breakfast?" Tanong agad nito nung makaupo siya at nilalagay a
ng seatbelt niya. Hindi niya ito sinagot dahil kapag sinagot niya ito, alam niy
ang hindi siya idederetso nito sa klase niya.

"Teka!!! Saan tayo pupunta?" Biglang sabi niya nung mapansin na sa kabila ito lu
miko instead na sa daan papunta sa building ng next class niya.

"We're having breakfast." Pasimpleng sabi pa din nito. At dahil doon nagdiwang a
ng mga alaga niya sa tyan. Kasi sa totoo lang kanina pa siya gutom.

"May klase pa ako." She said despite the protest of her stomach. She ignored it.
The way she ignored the fluttering of her heart dahil amoy na amoy niya ang pab
ango nito. The way she ignored the warmth of his presence beside her.

"Wala kayong klase. Tinawagan ko ang prof mo at may meeting daw siya kaya hindi
makakapasok. Kukunin ko na lang ang seatwork mo sa secretary niya and you could
do it later at ibigay mo na lang sa akin para ako na ang magbigay sa secretary n
iya. Or, mas maganda atang ako na lang ang gagawa." She looked at him with disbe
lief in her eyes. Alam ba nito ang mga sinasabi nito?

"Mike, I could manage to do my seatwork. Hindi mo kailangang gawin ang mga yun.
Ano ang sasabihin ng prof ko kung ikaw ang hihingi ng seatwork para sa akin?" Hi
ndiniya maimagine ang malisyang papasok sa isip ng professor niya kung gagawin n
i Michael yun. Hindi ito nagsalita.

"Ihatid mo na lang ako sa building ko. Sanay naman na akong hindi nagbbreakfast.
I could survive another day without a breakfast. At isa pa..." Hindi na niya na
tuloy ang sinabi niya dahil sa klase ng tingin na binigay nito sa kanya. Napaukl
o na lang siya sa passenger seat.

Her heart started hammering against her chest.

"So I am not allowed to have breakfast with my wife." Puno ngh lungkot ang boses
nito nung sinabi niya yun at agad siyang nakaramdam ng guilt. Alam naman niyang
sobrang dami na ng atraso niya kay Michael at kung gugustuhin niya, ayaw na niy
ang madagdagan pa ito. She is aware that the day she left him, tinalukiuran na n
iya ang pagiging asawa dito. She fall short of her duties as his wife. Hindi niy
a nagawang gampanan ang ipinangako niya dito. In short, pinabayaan niya ito. And
hearing him say those words to hear, inuusig siya ng kunsensiya niya. Anong kal
seng asawa siya?


"Mike, you know that's not what I meant. Pero may klase ako. You are my professo
r, I am your student. Hindi naman nila alam na mag asawa tayo. They would think
the worst. Ano na lang ang sasabihin ng mga nakakakita sa atin? Hindi naman sa a
yaw kitang makita, pero anong ginagawa mo dito sa school? Paano kita naging prof
essor?" She saw how his jaw set which happens everytime that he is upset. She ha
d never seen him upset with her. Kadalasan, nagagalit ito dahil sa trabaho, sa p
arking, sa snow, sa init, sa hangin or kahit sa anong bagay maliban sa kanya. Bu
t this time she could clearly see that he is upset with her.

He slowed down at ipinark ang kotse sa gilid. He didn't turned off the engine at
sa mga ilang sandali, walang nagsasalita sa kanilang dalawa.


"You wanted to know why I am here Rachelle?" napakaseryoso sabi nito at hindiniy
a maiwasang kabahan.

"Because I am selfish." Napatingin siya bigla dito. She couldn't understand why
is he saying those words. Paano ito naging selfish.

"Dahil iniisip ko ang sarili ko. Dahil makasarili ako at gusto kong lumigaya. M
atagal kong pinag isipan ang bagay na ito. I've weighed things and I've conside
red all my priorities. Ano at sino ba ang mas uunahin ko? And I've come up to th
e conclusion and that conclusion is to be selfish. That's why I am here." Nakita
niya itong ngumiti pero hindi abot sa mata nito ang ngiting ito. She could see
the hurt in his eyes and her heart goes out to him. She wanted to hug him. She w
anted to comfort him pero hindi niya alam kung mapapawi ba niya ang lungkot sa m
ata nito na siya mismo ang may kagagawan.

"Michael..." Sinubukan niyang hawakan ang kamay nitong nakahawak sa manibela but
she withdraw it. Pakiramdam niya hindi siya

"Nung umalis ka, I've realized that I am nothing compared to your dream. Sino ba
naman ako kung ikukumpara sa pangarap mo? It's more important to you. I am just
your husband at kararating ko lang sa buhay mo. While your dreams and your plan
s, you've been planning it maybe your whole life and who am I to to stand betwee
n you and your dreams?" Bawat salitang lumalabas dito parang karayom na tumutuso
k sa dibdib niya. She wanted to stop him at sabihin dito na importante ito sa bu
hay niya but she couldn't say it dahil may bahid ng katotohanan ang sinabi nito.
Dahil mas pinili niya ang pangarap niya kaysa dito. She couldn't deny what he i
s saying.

"Mike, you are my husband. You have every right..." But he didn't let her finish
her sentence.

"I am just your husband Rachelle brought about by your moments of insanity every
one called love. No big deal. At ngayon natauhan ka na. You are now in your luci
d interval. But how I wish that you would stay insane and in love with me. Just
like before." Ramdam na ramdam ang lungkot sa boses nito. And he is not even loo
king at her. Gusto niyang sabihin dito that she still love him but then he would
ask her to go with him at sa ngayon hindi niya kayang gawin yun.

"Mike..." Hindi niya alam kung kaya pa niyang magsaita dahil sa mga oras na yun,
pakiramdam niya, iiyak na lang siya bigla. She is full of guilt at halos wala n
a siyang mukhang maihaharap dito. And yet, andito ito sa tabi niya kahit na nila
yasan niya ito.

"Raice, don't speak. Don't make me realize things. Don't try to make me regret w
hat I'm doing right now. Just have breakfast with me."

At sino siya para tumanggi? How could she refused if he is almost begging her to
just have breakfast with him.


She swallowed the lump in her throat and just nodded.
<center><h1>Seventh</h1></center>
<hr>
7

The days that followed had been awkward to her. Halos hindi siya makapagconcent
rate sa mga klase nito. Ni hindi niya ito magawang tingnan. Ni hindi siya makapa
gtanong tungkol sa mga topic na hindi niya maintindihan. Hindi niya maintindihan
dahil lipad palagi ang isip niya. Pero kung tutuusin, magaling na professor ang
asawa niya.

At ito na nga ba ang sinasabi niya kaya niya tinakasan ito. She couldn't concent
rate if he's near. Katulad ng nangyayari sa kanya. Hindi pumapasok sa isip niya
ang lecture. She was enveloped by his scent, by his voice, by his nearness and h
is masculinity. Paano pa papasok ang lecture sa utak niya kung ganun?

Sa totoo lang, gusto na niyang I drop ang subject nito, pero dahil sa scholarshi
p niya, hindi niya pwedeng gawin yun.

At ngayon , malapit ng mag exam at wala pa siyang natututunan. Kahit na mag aral
siya sa bahay mukha ni Michael ang pumapasok sa isip niya. She is so frustrated
and whenever she felt that way, natetempt siyang tawagan ang asawa niya para ka
hit papaano makausap niya man lang ito.

"Uggghhh." Napasabunot na lang siya sa buhok niya at tiningnan siya ni Ella.

"Anong problema mo? Asawa mo?" Oo, alam ni Ella na asawa niya ang professor niy
a. Kinuwento niya dito dahil hindi niya kayang itago ang nararamdaman niya. She
needed to vent out her emotions dahil baka mabaliw siya.

Tiningnan lang niya ang kaibigan with a helpless eyes at naintindihan na siya ni
to.

"Bakit kasi hindi ka na lang makipagbalikan sa kanya at ng matahimik ka? Your fa
ther be damned."

"At ano? Para patunayan na katulad ako ni Mommy na iniaasa sa ibang tao ang kina
bukasan?" Her face become instantly sour pagkasabi niya ng mga salitang yun.

"Ayoko Ella. Dahil sa oras na makipagbalikan ako kay Michael, alam kong tutulong
at tutulong siya. Gustong kong marating ang pangarap ko na hindi nanghihingi ng
tulong sa kahit kanino. Para taas noo akong makakaharap sa lalaking yun art ipa
mukha sa kanya na kaya kong makuha ang pangarap ko ng hindi humihingi ng tulong
kahit kanino, kahit pa sa sariling ama ko." Nakakuyom ang kamay niya habang sina
sabi niya yun. She couldn't contain the anger that rises up in her heart. She co
uldn't contain it. Maybe this is the time of the month na nagiging touchy and em
osyonal siya.

At tama siya dahil kakapasok pa lang niya sa school ng inatake siya ng sakit ng
puson na napahawak poste at napaupo sa pinakamalapit na bench.

Namilipit siya sa sakit ng ilang minuto at pakiramdam niya mawaawalan na siya ng
malay. She should have known. Dapat hindi na siya pumasok pero exam ngayon. Kai
langan niyang pumasok.

Pinilit niyang tumayo at halos gumapang na siya para makarating sa pinakamalapit
na clinic. And it seems like forever bago siya nakarating. Literal pa na napabu
ntong hininga siya pagkapasok niya sa pinto ng langit este ng clinic.

"Raice!" Agad na nilapitan siya ng Nurse at pinahiga sa kamay. Hindi na niya sin
abi dito kung ano ang nangyayari sa kanya dahil alam na nito. Yun lang naman ang
dahilan kung bakit siya sumusugod sa clinic. Her dysmenorrhea.

"Dapat hindi ka na alng pumasok." Sabi pa ni Tin, yung Nurse, habang iniabot sa
kanya ang gamot at ang hot compress.

"Wala pa naman akong nararamdaman kanina." Yun pa ang problema kasi inaatake siy
a ng wala siya kaalam alam. Ang alam lang niya, days before her menstruation sas
akit ang puson niya. At hindi lang ito basta sakit. Namimilipit talaga siya sa s
akit. Kaya nagiging alerto siya sa mga panahong alam niyang magkakaroon na siya
pero nitong huli, dahil nga phase out siya, ni hindi niya naisip na magdala ng g
amot.

"Tsaka exam ngayon. Di ako pwedeng mag absent."

"Ako na ang bahalang mag inform sa mga prof mo. Magpahinga ka na lang dyan. Saan
sked mo?" Tinuro niya dito ang bag at ang sked at kinuha naman nito at lumabas
na ng clinic. Papikit na siya dahil sa epekto ng gamot nung marinig niyang bumuk
as ang pinto.

Ang bilis naman ata ni Tin?

Hindi na lang niya pinansin ito kahit na nararamdaman niyang papalapit ito sa ki
nahihigaan niya.

"Are you alright?" Napamulat siya ng mata nung marinig niya ang pamilyar na bose
s na yun.

"Si Sir kasi ang nakita ko sa Dean's office kaya siya ang nasabihan ko, tapos bi
gla na lang nagmamadaling pumunta dito." Napatingin siya kay Tin na takang taka
sa inasal ni Michael.

"Okay lang Tin." Tumango na lang ito kahit alam niyang naguguluhan pa din sa ina
sta ng professor tapos lumabas na sa room. Sino ba naman kasing Professor ang ta
takbo papuntang clinic dahil nagkasakit ang isang estudyante?

Pero totoong sumaya siya dahil sa ginawa nito. Because she knew that somehow she
knows how much he cares for her.

"Dapat hindi ka na pumasok." Nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa kanya
.

"Fuck rachelle! Paano kung hinimatay ka sa daan?" And she saw panic in his eyes.
At naintindihan niya ito dahil nangyari na sa kanya yun nung nasa US pa sila. A
t alam nito kung paano siya namimilipit sa sakit.

"Okay na ako. May exam ka pa." Pero hindi siya nito pinansin. Instead he caress
her hair at gusto niyang maiyak dahil sa tenderness na naramdaman niya dahil sa
ginawa nito.

"I'm taking you home." At hindi siya nagprotesta. Hindi siya nagprotesta nung al
alayan siya nito palabas ng clinic. Hindi siya nagprotesta kahit pinagtitinginan
sila ng mga estudyante. She didn't care dahil nangungulila siya sa pag aaruga n
ito nung mga panahong inaatake siya ng dysmenorrhea and somehow even just his pr
esence soothe the pain.

Pero hindi siya nito dinala sa apartment nila ni Ella. Dinala siya sa penthouse
nito sa isang building sa may Makati. She didn't protest dahil baka kapag ginawa
niya yun, iiwan siya nito and in her vulnerable state at this moment, ayaw niya
ng malayo dito. Because she found solace beside him.

Pinahiga siya nito sa kama nito at pinainom ng gamot. Hindi niya alam kung nagp
abili ba ito pero ito yung gamit na binibigay nito dati sa kanya dati nung nasa
US pa sila. And then she drifted off to sleep. Naalala pa niya nung ginising si
ya nito para pakainin pero nakatulog ulit siya.

Nagising nalang siya nung maramdaman niyang may humiga sa tabi niya at yumakap s
a kanya. Then she felt his lips on her shoulder.

"I love you Raice."

<center><h1>Eight</h1></center>
<hr>
8

Tumayo ang mga balahibo niya, nung maramdaman ang labi nito sa balikat niya. And
then she felt him hugged her tighter and he started caressing her shoulders to
her arms. She literally had goosebumps.

And when his hands move to caress her sides, her breathing hitched. Napapikit si
ya ng mariin. Hindi pa din nagbabago. His touch still have the same ripples effe
ct on her. And she knew, her body would only react this way to him and no one el
se.

"Did I wake you up?" Mahinang bulong nito sa tenga niya. Napasinghap siya. And h
e knows that she's awake. He knows because that was always been his way of waki
ng her up whenever he is late from the office. At kapag nakakatulog siya sa sofa
sa paghihintay dito, he would wake her up by his kisses and would carry her to
their room and would make love to her no matter how tired he was. He would alway
s say that it was his way of making up for not joining her to dinner. And she m
issed those times. And she missed him.

"Mike..." Humarap siya dito at idinantay ang braso niya sa bewang nito. Just lik
e the old times.

"Yes, sweetie?" Hinalikan nito ang tungki ng ilong niya and she closed her eyes.
She wanted to cry dahil ramdam na ramdam niya ang pag iingat nito sa kanya. And
for the life of her she knew that she could never find another man like him.

"Thank you." He didn't reply. He just smiled at tumaas ang isang kilay nito. And
somehow she know that he is not satisfied with her simple thank you.

"Thank You." Inulit niya ang sinabi but this time, lumapit na siya dito and kis
sed his lips. Dahil alam niyang yun ang gusto nitong thank you.

Oh God! How well they could read each other. Mahigit isang taon lang silang magk
akilala but they could read each other like a book. As if their spirit is in tun
e with each other.

"You are always welcome Raice. Always." Nagkatitigan sila and somehow she knew w
hat would come next. And sheanticipated his lips on her.She expected for his kis
s but she never expected the emotions that comes with it. It was the same yet i
t was not. They spent so many kisses and everytime, it was different. Every kiss
es brought different kind of emotions.

And just like before, she succumbed to his kisses and answered it with all the p
ent up emotions that she'd kept hidden for a year. Lahat ng pangungulila dito i
binuhos niya sa halik na yun and somehow she felt that he's doing the same.

"I miss you Raice, God knows, how much I missed you." Sabi nito when he broke th
e kiss to grasp for some air.

"I miss you too Mike. So much." And when he again claimed her lips, she surrende
red. Ayaw na niyang pigilan ang sarili niya. Hindi lang naman si Michael ang nag
tiis ng isang taon. Her decision was not easy. Ilang beses niyang inisip na bali
kan na lang ang asawa. Ilang gabi niyang iniyakan kapag naiisip niya ito. And no
w she is not going to hold back. She is going to make him feel how much she love
d him. Something that she'd deprived him for a year.

And she felt in his every touch how much he cares for her. Ramdam niya ang panan
abik nito sa kanya yet he manage to be gentle. He manage to take his time. They
both savor that moment as if it were their first and their last. And again she f
elt that eternal bliss that she felt whenever they're together.

She again felt that enormous feeling whenever they're one. As if everything is s
uspended, as if nothing really matter except for both of them. And that they cou
ld stay that happy. Forever.

And how she wished that that night would not end and that she would not be sane
enough to think of what she is supposed to be doing. How she wished that like Mi
chael she would stay crazy in love with him and her lucid interval would not com
e.

"I love you." He kissed her forehead, habang nakahiga siya sa braso nito. She wa
sn't able to stop as a single tear fall down her eyes.

"I love you too." She answered before she succumbed to the warmth and comfort of
his arms.

__

The next morning, maaga siyang nagising at tumulong siya sa kusina para ipagluto
ito ng breakfast katulad ng ginagawa niya dati. They shared breakfast at hindi
na ata maalis ang pamumula ng pisngi niya dahil hindi siya hinihiwalayan ng tin
gin nito.

"Raice, wala ka namang pasok mamaya di ba? Kunin na natin ang mga gamit mo sa ap
artment." Biglang sabi nito nung patapos na sila sa pagkain. Napatingin sa gitna
ng ere ang pagsubo niya.

"What do you mean?" Nagtatakang tiningnan niya ito.

"I wan't you to stay here. It would be convenient for both of us para hindi na k
ita kailangang sunduin at ihatid sa school." Lalong nangunot ang noo niya sa sin
abi nito.

" Mike..."

"Rachelle, ayaw ko ng makita na nagkakaganun ka. Paano kung nasa gitna ka ng daa
n, ano ang gagawin mo? I couldn't let that happen again Raice."

"Michael, akala ko ba nag usap na tayo tungkol dito? Akala ko ba naiintindihan
mo na gusto kong makatapos sa sarili kong pag sisikap? I want to do it alone wi
thout asking for help from anyone." Frustrated na sabi niya sa asawa. Kung siya
ang papipiliin ayaw na niyang pag usapan ang ganitong bagay dahil alam niyang ma
gkaiba sila ng pananaw nito.

"Natural lang na tulungan kita dahil asawa kita. Natural lang na damayan kita da
hil asawa mo ako. And I don't understand why you kept on rejecting me. Nakakasak
it ka ng ego." Medyo tumaas na ang boses nito and she knew that he is mad.

"Michael..."

"Tell me what's your problem Rachelle. For once, pag usapan natin to. Dahil ayaw
ko ng tinatakbuhan mo ako. Tell me why you don't me to help you. Sabihin mo sa
akin kung bakit kailangan nating maghiwalay pa para lang makatapos ka. Sabihin m
o kung bakit kailangan nating isakripisyo ang relasyon natin para lang pagiging
abogado mo." Napakagat labi siya dahil sa klase ng tanong nito.

"Dahil sa Papa ko." Napatitig ito sa kanya.

"Alam mo naman, na iniwan niya kami ni Mommy. Dahil ayaw ng pamilya niya sa kay
Mommy. Dahil walang tinapos, dahil hindi mayaman. At sinabi niyang kung hindi da
hil sa kanya, walang patutunguhan si Mommy. Na umaasa lang sa ibang tao para mab
uhay ng maayos. At tiniis yun ni Mommy dahil alam niyang in a way tama si Papa.
Ano ang ipapakain niya sa amin at sa akin kung lalayasan niya si Papa? Paano niy
a ako mapapaaral. Kaya tiniis niya, nakita ko kung gaano siya nagtiis. Hindi siy
a nagsasalita kahit na kung sino sino ang dinadala ni Papa na babae sa bahay. Ha
nggang sa nilayasan niya kami ni Mommy. And Mommy committed suicide hindi dahil
sa iniwan siya ni Papa kundi dahil hindi na niya alam ang gagawin niya sa akin."
Kusang tumulo na ang mga luha niya. Masakit para sa kanyang alalahanin ang mga
bagay nay un pero kinakailangan. Kailangan niyang ipaintindi kay Michael.

"I want to show him na kahit wala siya kaya kong itaguyod ang sarili ko. Na kahi
t hindi ako humingi ng tulong kahit kanina kaya ko pa din maabot ang pangarap ko
." Pinahid niya ang luha niya habang nagpapaliwanag sa asawa.

"And that's how Important it is to you? Na kaya mong isakripisyo ang relasyon na
tin para dyan?" She saw how he clenched his jaw. Bakit ganun ang reaction nito?
Nag explain siya para maintindihan nito ang rason niya pero bakit parang galit p
a ito?

"And you know that bullshit right?" Tiim bagang na sabi nito na ikinagulat niya.

"That's pure bullshit Rachelle. You know that's pure bullshit! Because that's yo
ur pride that's been talking. Anong makukuha mo kapag nalaman niyang naging abog
ada ka dahil sa sarili mong sikap. Would that make him accept you? Mabubuhay ba
ang Mommy mo kapag nangyari yun? Why can't you let go of him the way he let go o
f you? Of your mother? Lahat na lang ba ng gagawin mo sa buhay para sa kanya? W
hy won't you live for yourself? If not for me Rachelle, just for yourself. For o
nce, do what you want and not for your pride. Maiintindihan ko sana kung self fu
lfillment ang rason mo katulad ng sinabi mo nung una pero hindi pala. Gusto mo l
ang may maipagmamalaki sa ama mo! That is all there is to it. God damn it!"

"Michael..." Napakislot siya nung bigla itong tumayo. At hindi niya kayang salub
ungin ang tingin nito.

"Tinatanggap ko na. Alam ko na ngayon kung ano ang mas importante sayo. And I w
ill stop thinking that somehow I am still important to you Rachelle. Because obv
iously I am not. And this will be the last time that you will hear me ask you
to be with me. Tama na! I've had enough and you would no longer hear me begging
for you come to back to me. If you wanted to chase your dream then chase it. T
he hell I care!" She swallowed the lump in her throat and fear started to rise u
p in her brain. The it hit her.

He is giving up on her.

Napatingin siya dito just in time for her to see him brush his eyes. Namumula an
g mata nito ganun din ang ilong. Did he cry? She wouldn't know dahil tumalikod n
a ito sa kanya.

Ni hindi niya nakayang tumayo para sundan ito. Nakaupo lang siya sa upuan habang
tinitingnan ang asawa na papalayo sa kanya.

"Mike..." Nagawa na din niya sa huling tawagin ito. Lalong bumilis ang daloy ng
luha niya lalo na nung hindi siya nito nilingon. Alam niyang narinig siya nito.

Pero tuloy tuloy lang ito sa paglalakad at pati ang food tray na nakaharang sa d
inaanan nito, tinabig nito. Natapon ang lahat ng pagkain, nabasag ang pinggan at
mga baso.

"Bullshit!" She heard him muttered at napakislot siya. Dire diretsong pumasok sa
kwarto without even looking at her.


At siya, iniwan siya nitong umiiyak.


A/N: Pilit
<center><h1>Nine</h1></center>
<hr>
9

Nung mahimasmasan na siya, agad siyang tumayo at pinuntahan agad ito sa kwarto.
Nakita niyang nakakunot ang noo nito habang nakikipag usap sa cellphone. At the
same time, he is putting clothes on his suitcase. Agad na napuno ng kaba ng dibd
ib niya. Aalis ba ito?

"Mike..." Sabi niya sa nanginginig na boses. Halos hindi na maubos ang luha sa m
ga mata niya. At lalo lang nadadagdagan dahil siya nakikita niyang pag eempake n
ito. He is leaving her.

Pero hindi siya nito pinansin. Tuloy lang ito sa paglalagay ng mga damit sa suit
case at pakikipag usap sa phone.

"Michael!" hahawakan sana niya ito pero napaatras siya nung bigla itong sumigaw.


"I don't care about your goddamn reason! I want that damned plane here at 4PM.
If you can't arrange for it, I want to see your resignation paper on my desk to
morrow first thing in the morning. Do you understand me?" Nangangatog siya sa ta
kot dahil sa pagsigaw nito. Hindi siya sanay na ganayn ito. She'd heard people t
alking about how shrewd he is especially at work. Nakikita niya ang paghanga, a
dmiration pero may kasamang takot sa mga tauhan nito at sa mga business partners
.

But she had never heard him use that tone to anyone. Gusto man niyang lumapit h
indi niya magawa.

"Mike... kausapin mo naman ako." Sabi niya nung binaba nito ang phone pero ni hi
ndi siya nito tinapunan ng tingin. He again dialled his phone. And she felt reje
cted. Dapat masanay na siya na ireject because she had been rejected before but
Mike's rejection is too painful to ignore.

"And The Ritz?" Mahinahon ngunit may diin na sabi nito sa kausap nito sa kabila
ng line. Napatahimik ulit siya.

"Not aminable? Huh?" Tumalim ang tingin nito but he is still not looking at her.
How she wished that he would look at her. Kahit galit ang tingin na ibibigay ni
to tatanggapin niya, basta tingnan lang siya nito. And he would not act as if sh
e's not in the room.

"Drop them!" Mariin na sabi nito.

"And who told you that I need them in my company? Don't tell me what to do!" At
binabaan na naman nito ng telepono ang kausap nito.

"Michael.."She choked on her words. Pero nilagpasan lang siya nito at lumabas ng
kwarto. Yayakapin niya na sana ito sa likod ngunit natigilan siya nung makita a
ng driver sa living room.

"Carlo, pakihatid si Miss Kim sa pupuntahan niya. And you may go back to Ilocos
afterwards. Babalik na ako sa New York this afternoon." Parang hiniwa ang puso n
iya sa sinabi nito. He just called her Miss Kim. At obvious na obvious na pinapa
layas na siya nito. And worst after saying it, tumalikod na ito at pumasok sa ba
nyo na malapit sa kitchen.

Wala na siyang nagawa kundi ang umiyak. Dahil alam niyang kasalanan niya.

"Ma'am aalis na po ba tayo?" Tumango na lang siya sa driver at mabagal na naglak
ad papasok ng elevator at palabas ng bahay ng asawa niya. Hoping that maybe he w
ould stop her, that he would follow her, na sana hindi siya nito kayang tiisin.

Pero alam niyang impossible dahil alam niyang napuno na ito. He just had enough
of her at wala siyang puwedeng sisihin kundi ang sarili niya. She'd hurt him too
much. She'd given him up a long time ago and he chase her and now he has the on
e who had given up. At ngayon niya naramdaman ang sakit.

Did she just make the biggest mistake of her life?

Hanggang sa makarating siya sa apartment iyak lang siya ng iyak at walang Michae
l na humabol at pumigil sa kanya. Walang Michael na umalo sa pag iyak niya.
Umiyak siya hanggang sa makatulog siya. At mabuti na alng hidni na siya inusisa
pa ni Ella. Dahil hindi pa niya kayang magkwento dito.

Ganun lang siya buong weekend. Tulala at mugto ang mga mata. Pero puno siya ng p
ag asa na sana makita niya ito sa school. Na ito pa din ang magbibigay ng exam n
ila. Pero hindi nangyari yun. Secretary nito ang nagbigay ng exam.

At araw araw lalong lumalala ang sakit na nararamdaman niya. She'd try calling h
im pero hindi na activated ang phone nito.

Hindi niya alam kung naipasa niya ang mga exams dahil tulala siya at wala sa sar
ili. Pakiramdam niya wala ng kwenta ang ipinaglaban niya. Pakiramdam niya wala n
g kwenta ang mga pangarap niya. She felt as if there's nothing to dream dahil ka
hit matupad pa niya ang mga pangarap niya, kung wala ito sa buhay niya, hindi si
ya sasaya.

And yes, she did make the biggest mistake of her life.

After the exam, tumigil na siya sa pag iyak pero hungkag na hungkag ang pakiramd
am niya. Palagi siyang spaced out. Ayaw niyang makipag usap. Nabubuhayan lang si
ya ng loob tuwing klase na niya kay Michael. Pero unti unti ding nawawala ang bu
hay na yun, kapag pumapasok ang secretary nito at magbibigay ang seatwork. It ha
d been like that for a week after the exam.

At nawawalan na siya ng pag-asa . Mukhang hindi na ito babalik. Ano pa nga ba an
g babalikan niya? Di ba ito na din ang nagsabi? Siya ang dahilan kung bakit ito
bumalik? And now that he had given up, ano pa ng rason nito para bumalik?

Mabagal at walang gana siyang naglalakad sa daan papunta sa building nila. Sa to
too lang, parang ayaw na niyang pumasok dahil secretary na naman nito ang makiki
ta niya. At magbibigay na naman ito ng seatwork. Kaya wala na din siyang pakiala
m kung malate man siya o hindi.

Wala na siyang pakialam sa lahat.

Ni wala siyang pakialam na late na siyang ng 30 minutes sa klase niya.

Wala pa ding kagana gana na binuksan niya ang pinto ng classroom. As usual tahim
ik na naman ang klase dahil siguro sa seatwork na naman. Nakayuko siyang pumunta
sa upuan niya nung mapatigil siya bigla.

"You're late Miss Kim. And I don't admit latecomers in my class. You may leave n
ow."

Napatigil ang paghinga niya. Pati ata pagtibok ng puso niya tumigil. That voice.
His voice. Hindi siya maaaring magkamali. That was Michaels' voice.

Dahan dahan siyang tumingin sa harapan at nahigit niya ang hininga niya nung mag
salubong ang tingin nila.

Her heart was filled with joy. Bumalik ito. Walang pagsidlan ang tuwa sa puso ni
ya at hindi niya mapigilang ngumiti.

Pero agad ding nawala ang ngiti niya dahil nung titigan niya ang mga mata nito s
he was shocked by what she saw.

She didn't see any recognition.


Just animosity.


A/N: Regarding sa mga nagtatanong about previous chapter kung nag ano ba sila ka
hit meron si Raice. The answer is no. Hindi pa dinatnan si raice nung time na yu
n. PMS lang. Hidni na ako nagdwell doon kasi parang irrelevant para sa akin.
<center><h1>Ten</h1></center>
<hr>
10

Nanlulumo at napapahiyang lumabas siya ng classroom. Pero kahit na ganun, buong
tyaga pa din siyang naghintay hanggang sa matapos ang klase nila. Nagtaka ang ib
ang kaklase niy kung bakit nasa labas siya at sinabi na lang niyang kakausapin p
a niya si Sir Michael. And yes, she is going to talk to him.

Nung mapansin niyang lumabas na ang lahat ng estudyante, pumasok siya sa classro
m at nakita niyang nagliligpit ng mga gamit si Michael sa table nito at mukhang
aalis na.

"M-Mike..." She struggled to keep her voice steady. Napatingin ito sa kanya. Kat
ulad pa din ng dati. His eyes are still emotionless.

"Can we talk?" Pinilit niyang ikuyom ang mga kamao niya para pigilan ang kaba ni
ya.

"What about Miss Kim?"Malamig na malamig ang boses nito na pakiramdam niya nanuo
t sa buong kalamnan niya ang lamig. And she is becoming frustrated dahil kahit k
ailan hindi siya ginamitan ni Michael ng ganyang tono.

"Mike, I'm sorry. Aaminin kong nagkamali ako. If you want, sige, sasama na ako
sayo. Kahit hindi na ako mag aral. If you want us to live in the US sasama ako s
ayo." Shesaw him clinched his jaw. And uncertaintly played on his eyes.

"What I want?" Tumaas ang kilay nito. She didn't expect him to react that way. A
kala niya kapag sinabi niya dito na willing na siyang I give up ang pangarap niy
a, magiging okay na sila. Pero bakit ganito? Bakit ganito ang reaction nito?

"Yes. Whatever you want." Desperadang sabi niya.

"And what about your father? And your dream? And everything that you've hard for
?" Mahina ang boses nito pero ramdam na ramdam niya ang emosyon.

"I will give it all up for you."

"And..."

"And?" Hindi na niya talaga ito maintindihan. Bakit ganito ito ka cold sa kanya?

"And would that make you happy?" Nakatiim ang bagang nito habang sinasabi yun.

"I am happy with you. You could make me happy." And this time, nakita niya itong
umiling.

"No Raice. I cannot make you happy. Ikaw lang ang makakapagpasaya sa sarili mo.
No one could make you happy except yourself. Unless you've decided to be happy f
or yourself. And I'm sorry but the offer no longer stands ." Nahigit niya ang hi
ninga niya. Ano ang ibig nitong sabihin? Surely, he is not serious.

But as she looked at him, she saw how serious he is.

"Ganun na lang ba yun kadali? Isang linggo ka lang nawala tapos ayaw mo na? Ganu
n lang ba kadali akong bitawan Mike?" She wasn't able to stop as her voice croak
ed.

"No Rachelle. Hindi isang linggo. But one year, 3 months, 18 days and 3 freakin
g hours. Hindi lang isang linggo. And it was never easy. I tell you. Never. " Na
kita niya ang sakit na dumaloy sa mga mata nito and she looked away.

She fight her urge to cry.

"Siguro para sayo madali. Madali lang akong I give up. You gave me up with just
a phone call right? Tawag lang mula sa kaibigan mo and you came packing." He aga
in clenched his jaw.

"But tell me Raice, how do you let go of someone so thoroughly woven through yo
ur soul? It wasn't easy. Except of course, if you ripped your soul apart. And I
'm willing, to rip my soul apart, just to be able to let you go. Just to be abl
e to move on. " And she saw a tear fell from his eyes. He never bothered to brus
hed it off. He never bothered to keep it from her. Nakatulala siya habang pinagm
amasdan ang nag iisang luha na tumulo sa mga mata nito not noticing that her tea
rs are already freely falling from her eyes.

Ito ang unang beses na hinayaan siya nitong makita na umiiyak ito. And she felt
scared. Very scared. Because with what he had done, it's as if he is baring his
soul to her. Na para bang sa ginawa nitong pagluha sa harapan niya, he had final
ly decided to let go of her the way he had finally decided to let go of his tear
.

At nagulat na lang siya nung bigla siya nitong hinapit at hinalikan. Isang marii
n na halik, isang mahigpit na yakap. Yet she knew that it was not a kiss because
he desire her. It was not a hug because he missed her. Alam niya na itong na an
g huling beses na hahalikan siya nito. Ito na ang huling beses na yayakapain siy
a nito.

It was a goodbye kiss and a goodbye hug.

She wanted to wail.

She wanted to shout.

She wanted to curse herself.

Nanginginig ang katawan niya habang yakap siya nito. Tuloy tuloy ang daloy ng lu
ha niya.

Dahil kahit hindi nito sabihin alam niya. Alam niya because she knew him. At ito
siguro ang disadvantage ng kapag masyado kayong tuned in sa isa't isa. Dahil ka
hit hindi sabihin ng isa alam mo na na bibitiwan ka na. At napakasakit para sa k
anya.

"I will send you the divorce papers tomorrow." Bigla sabi nito.

And just as she'd thought, binitiwan siya nito. And without looking back he jus
t took his things and immediately left.

She was caught totally off guard.

Naghanap siya ng mahahawakan dahil sa biglaang pagbitaw nito sa kanya.

Pero wala siyang mahagilap. Wala siyang makakapitan.

Kahit upuan, mesa o dingding.

Mas lalong walang Michael.

Just as she wanted.

To stand on her own two feet.

Pero hindi niya na kayang tumayo.


At wala na siyang nagawa kundi ang mapaupo sa sahig habang umiiyak.
<center><h1>Eleven</h1></center>
<hr>
11.

"Rachelle! Ano ka ba? Tutulala ka na lang ba dyan habang buhay?" Naiinis na sabi
sa kanya ni Ella. Alam niyang inis na inis na ito. Or baka nga galit na dahil i
lang araw na siyang ganito. Ilang araw na nga ba? 7 days? 8? 9? Ang totoo lang h
indi niya alam. Wala na siyang alam. Halos lumuluitang na lang siya simula nung
iwan siya ng asawa ng classroom. And 3 days after that incident she received the
divorce papers na hanggang ngayon ay nakalatag sa study table niya. Ilang beses
ba niyang binasa ang papel na ito? Hindi na din niya mabilang. But everytime sh
e did, hindi niya mapigilang umiyak.

"Para matapos na ang lahat pirmahan mo na yan okay?" Singhal pa din sa kanya ni
Ella. Kumuyom ang mga palad niya. She doesn't want to sign the papers but she do
esn't have the reason not to sign it. Sure, she loves him, pero napuno na ito. H
e'd just had enough of her so called love. Of her so called selfish love.

He'd just had enough that he never bothered handing it to her. Siguro ni ayaw si
ya nitong makita. At yun pa lalo ang nagpasakit sa dibdib niya. Gusto niya bago
niya pirmahan ang papel na yun, makita niya ang reaction ni Michael. And if she
can see even just a flicker of hope or love in his eyes, hindi niya ito pipirmah
an. She is now willing to through any lengths just to be with him. That is if he
still want have her.

"Gusto ko muna siyang makausap Ella." Nagsisimula na namang tumulo ang mga luha
niya.

"Gusto mo, pero ayaw nung tao. Kita mong secretary niya na lang ang nagbibigay n
g lecture niyo. Bakit ba kasi...Hay naku ewan ko sa'yo Raice pero hindi kita pwe
deng kampihan ngayon kahit kaibigan kita kasi ikaw ang mali eh. At sa totoo lang
nanghihinayang din ako sa inyo. Ayaw ko ng magsalita pa kasi alam kong mas lalo
ng sasama ang loob mo. Just do whatever you want to do pero please, tigil tigila
n mo na ang pag iyak. Nagmumukha ka ng zombie." At umalis na ito. Naiintindihan
niya kung pati si Ella magalit sa kanya. Hindi nga naman nakakatuwa magkaroon ng
kaibigan na hindi nakikinig sa payo mo tapos iistorbohin ka pa sa pagtulog.

Napatingin ulit siya sa papel and then to her phone. Kinagat siya ang mga labi n
iya at pinilit na magpakatapang habang kinukuha ang cellphone niya.

Nagbabakasali na naman siya. Ilang beses na ba siyang tumawag at ilang beses na
din ba siyang nabigo. His phone is unattended or out of coverage area always. Hi
ndi niya ito macontact kung kelan gusto niya itong kausapin. Sinabi ng Secretary
nito na nasa US ito pero ayaw niyang maniwala.

Then she dialled his number. And it ringed. Mas lalong lumalala ang kaba niya th
at she is almost hiccuping.

At bawat ring parang hinuhugot ang hininga niya. It's pure torture at gustong gu
sto na niyang I cancel na lang ang tawag pero may umuudyok sa kanyang ituloy na
ang ginagawa niya since nasimulan na niya.

"Hello." She heard the voice of a woman. Alam niyang foreigner ito dahil sa acce
nt nito. Pero ang ipinagtataka niya, bakit ito ang sumagot sa private line ni Mi
chael. Kahit noong mag asawa pa sila, hindi siya sumasagot sa private line nito
unless he told her so. Sinabi din ba ni Michael sa babaeng to na sagutin nito an
g phone dahil ayaw siya nitong kausapin?

And with that thought parang may tumusok sa puso niya.

"Hello!" Naiirita ng sabi ng nasa kabilang linya nung hindi pa din siya nagsasal
ita.

"H-Hello." Pinilit niyang maging kalmado ang sarili niya.

"May I speak with Michael?" Humihigpit ang hawak niya sa phone habang tumatagal
para pigilan ang tensiyon na nararamdaman niya.

"He's not here. Who are you?" Mataray na boses ng nasa kabilang linya.

"Rachelle. Tell him--"Pero hindi na niya natapos ang sasabihin niya dahil pinuto
l nito ang sasabihin niya.

"Ahhhh... so you're the wife. Or rather the soon to be ex-wife. Did you call to
tell him you've already mailed the divorce papers?" Shock was an understatement
when she heard the woman say those words. Paano nito nalaman na magdidivorce na
sila ni Michael.

"No. I won't sign the divorce papers and who are you?" Nahaluan na ng iritasyon
ang boses niya. Hindi katanggap tanggap para sa kanya na ang bagay na pribado pa
ra sa kanilang mag asawa ay alam ng babaeng to. Sino ito para malaman ang tungko
l sa pagdidivorce nila? Ganun ba ito ka close kay Michale na sinasabi na ng huli
ang lahat ng nangyayari sa buhay nito?

"Why won't you sign the divorce papers? Why do you want to keep on being his wi
fe? For what? To tie him into something? Did the trust fund that he'd given you
isn't enough? Why don't you divorce him? Set him free. He deserves it because i
n the first place, you were never a wife to him. You never do what a wife should
do. As a wife, I can say that you are useless so might as well divorced him so
someone could give him the proper wife treatment that he deserves." Mahaba at ma
anghang na sabi nito. Biglang nawala ang awa at lungkot na naramdaman niya kanin
a at nitong mga nakaraang araw. She suddenly felt mad. Who is this woman who hap
pens to know every details of their married life? Sino ito para pagsabihan siya
ng dapat niyang gawin. Sino ito para husgahan ang pagiging asawa niya. Oo aamini
n niyang malaki ang pagkukulang niya kay Michael, but still that woman do not ha
ve the right to say those kind of things to her.

"When you say someone, are you referring to yourself?" Sarcastic na din ang bose
s niya. Oo magpapaapi siya kay Michael. Willing siyang igive up ang lahat para d
ito pero hindi niya kailanman hahayaan na aliputahin ng ibang babae nito.

She is still the wife as far as she can remember at hindi niya mapapayagan ang g
anitong bagay. At kahit na mapunta sa hiwalayan ang lahat ng to hindi pa din siy
a makakapayag na apak apakan ng ibang babae. Ayaw niyang maranasan ang naranasan
ng Mommy niya sa kamay ng mga babae ng Daddy niya. She is not a martyr. She mig
ht succumbed to her man but not to his women.

"Aren't we a bit presumptious?" Narinig niya ang pagtawa nito sa kabilang linya
na parang nanunuya. Mas tumindi ang galit niya. Ang kapal ng mukha ng babaeng it
o.

"No I am not. You see, you will still end up being divorced and you can't do any
thing about it." Dagdag pa nito.


"You know what? You're wrong. I won't sign these divorce papers and you will rot
waiting for him to be single again. Fuck you!" At nanginginig ang kamay pati a
ng buong katawan na pinutol niya ang tawag. Now she is fuming mad.

At kung kanina wala na siyang planong pumasok dahil sa kalungkutan, ngayon paran
g bigla siyang nagkaroon ng panibagong lakas. It's as if she is fighting a new b
attle. Kaya naligo siya at nag ayos at pumunta sa school pero hindi siya dumiret
so sa mga classes niya. Dumiretso siya sa library and spend her whole day readin
g about the US divorce law.

If she's going to fight then she might as well be prepared for it.

At habang binabasa niya ang lahat ng librong pwede niyang basahin, hindi maalis
sa utak niya yung babae. And whenever she remembers her, napapamura siya sa isip
niya. At kung nakakamatay lang ang mura matagal ng inilibing ang babae.

At pinapangako niya, hindi siya magiging katulad ng Mommy niya. She won't cry on
one corner habang niloloko siya ng asawa.

And what the heck was she thinking before? Bakit nga ba ibinaon niya sa limot an
g nakita niya dati sa bar? Why did she justify Michael actions gayong inamin nam
an nito na nambabae ito habang wala siya.

Eh ano ngayon kung wala siyang kwentang asawa, hindi pa din yun rason para lokoh
in siya. My God! Kamuntik na siyang maging katulad ng Mommy niya.

Thank you so much to that bitch! She was able to realize things.

At ngayon nabuhay ulit ang conviction niya. At sa buong linggo na wala si Michae
l mas lalong lumalakas ang loob niya. Araw araw niyang bitbit ang divorce papers
para ready siya in case na dumating ito. Ang totoo excited siyang magkita ulit
sila.

At dumating ang araw na yun. Nasa classroom na siya nung dumating ito. Saglit na
nawala ang lakas ng loob niyang inipon niya sa loob ng isang linggo. Napalitan
ito ng kaba at pagkasabik sa asawa. But then she brazed herself.

Napansin niyang medyo pumayat ito and signs of stubbles is evident on his face a
t nung saglit na nagtama ang kanilang mga mata, agad na nagwala ang puso niya. G
usto na atang lumukso papunta dito. At for a moment while their gaze locked she
saw something akin to longing in his eyes pero agad ding nawala ito.

Naglecture siya na para bang wala siya. Katulad ng dati, na mukhang hindi ito af
fected sa nangyayari. Ang kaibahan lang ngayon, hindi na siya tulala, hindi na s
iya spaced out. She listened to every word that he says. She looked at him and s
he didn't looked away kapag tumitingin ito. In fact, kinakaya na niyang makipagt
itigan dito. And everytime their gaze locked for a few seconds nangungunot ang n
oo nito. At habang tumatagal mas lalong tumitibay ang conviction niyang hindi pi
rmahan ang divorce papers.

No, she just won't let him go that easily. Not to that bitch. Kung gusto nitong
mag asawa ulit, siya ang pipili ng mapapangasawa nito. But definitely, never to
that bitch on the phone.

"Miss Kim, please stay. I want to discuss some matters with you." Seryosong sabi
nito pagkatapos ng klase. Hinintay niyang makalabas ang lahat ng classmates niy
a bago siya tumayo at lumapit sa dito.

"Did you receive the papers I've sent you?" Wala pa ding kangiti ngiting tanong
niya. Hindi siya nagsalita. Instead she opened her bag and took out the divorce
papers.

"Ito ba?' At pinakita niya dito ang papel.

"Kailangan mo na ba ngayon?" Kalmadong sabi niya pero ang totoo naghuhuramentad
o ang puso niya dahil sa pagkakalapit nila.

"I believe you have already read the contents. I give you ample time."

"Yes. Too much time actually and I have already made my decision after thoroughl
y studying it." Tumaas ang kilay nito

"And that is?"


"This." Dahan dahan niyang pinunit sa harap nito ang papel. And she saw how his
eyes grew wide.
<center><h1>Twelve</h1></center>
<hr>
12.

"Sa tingin mo ibibigay ko sayo ng ganun ganun na lang ang kagustuhan mo? " At ma
gpakasasa kayo ng babae mo? Samantalang ako brokenhearted? No way!

"Why won't you sign it? Di ba ito naman ang gusto mo. Pinili mo ang pangarap mo,
bakit ngayon ayaw mong pirmahan ang divorce papers? I am giving you your freedo
m. You don't have to think of me anymore. I am taking the responsibility of bein
g my wife off your shoulder." She saw anger in his eyes pero binalewala niya ito
. Instead lalong naningkit ang singkit niyang mga mata dahil sa sinabi nito.

"Wag mo akong baliktarin! Wag mo akong gawing dahilan. Bakit hindi mo na lang am
inin sa akin ang totoong dahilan mo kung bakit atat kang makipagdivorce sa akin
?" Ang ayaw niya sa lahat ay yung ginagamit siyang rason. Why can't he be honest
and tell her his real reason. Baka maantig pa ang puso niya at pagbigyan ito.

"Kunyari ka pang concern sa akin at sa career ko yun pala gusto mo lang na magin
g single ulit." Ughhh! Hindi niya mapigil ang inis na nararamdaman niya. She fel
t like bursting. At kung ano ano na ang naiisip niya.

"Now, if you really think na magiguilty ako ulit at pagbibigyan kita, think agai
n! Kaya pala kahit maglupasay pa ako sa harap mo ayaw mo nang makipagbalikan sa
akin, yun pala may iba ka ng babae. Nagkukunyari ka pang ako ang may kasalanan n
g lahat. You are an asshole!" There, she said it.

"Wait a minute Rachelle."Pilit siyang pinipigilan nito pero ayaw niyang magpapig
il. Sino ba naman ang makakapagpigil sa babaeng kinakain ng selos. Not even a bu
llet train could stop her. At hangga't hindi niya nasasabi dito ang panibugho n
iya sa asawa, walang makakapag pigil sa kanya.

"I don't have a minute! Hindi ko inakalang ganito ka. I have never really seen w
hat an asshole you are! Dinramahan mo pa ako yun pala...yun pala...Damn you!" Na
ibulalas na lang niya sa sobrang frustration.

"Well, I haven't seen your feisty side either." This time malumanay na ang bose
s ni Michael. Na para bang hindi siya nag outburst sa harap nito. Hindi na ba ta
laga siya nito mahal at hindi na ito naapektuhan sa mga sinasabi niya?


At ano daw?

Napatingin siya dito na nagungunot ang noo. Anong pesticide ang pinagsasabi nito
? At bakit napunta sa pesticide ang usapan namin? Itatanong na niya sana when sh
e realized what he meant. Feisty pala. Buti na lang. Di sana napahiya siya sa ha
rapan nito.

Tiningnan niya ito at nagkatinginan sila. They are very close yet nararamdaman n
iya ang kapal ng pader na nakagitna sa kanilang dalawa. Pinilit niyang pigilan a
ng pag wawala ng puso niya. Pinilit niyang sikilin ang pagkamiss dito. She trie
d to suppress the urge to hug him, to flung herself unto him. Pinilit niyang ibi
naon sa isip niya na baka kung kani kaninong kandungan ito habang magkalayo sila
. And just thinking of that brought back her anger.

It's amazing what a woman's imagination can do to her mood. Kung gaano kalayo an
g nararating nito, if one allows it to wonder. It could make or break a relation
ship.

"If you won't sign those papers, fine. But in case you changed your mind here is
another copy. Kung madumihan mo, I have plenty of those." At binigay nito sa k
anya ang isa pang kopya. Naningkit ang mga mata niya. Madami siya spare copy? Si
nabi ba ng babae niya na hindi ako papayag? Of course she informed him na hindi
siya papayag. How else would he bring a lot of copies? Lalong kumulo ang dugo ni
ya. At that time, gusto na niyang pag untugin ang babaeng yun at si Michael. Ang
kakapal ng mukha. Of course, they could reproduce as many copies as they want h
anggang sa pumirma siya. But no, she won't give him and his woman the satisfact
ion.

Tiningnan niya ng masama ang asawa na prente na ngayong nakaupo sa upuan sa liko
d ng mesa nito as if nasa kanya ang lahat ng oras sa mundo. She clenched her han
ds at pinigilan ang sarili. And before she could do anything drastic, she turned
her back on him. Ayaw pa niyang maging criminal. Dahil pag naging criminal siya
bibigyan niya lang ng rason ang dalawa para magkasama.

Halos magdabog na siya habang naglalakad palabas ng kwartong yun. She was about
to open the door when he spoke.

"And one more thing Miss Kim. You failed your prelim and mid term." Sabi pa nito
. Lalong nadagdagan ang inis na nararamdaman niya. Kailangan ba talagang ipamukh
a sa kanya na bagsak siya? Of course she knew that she failed. At ito ang dahila
n kung bakit bumagsak siya. Wala siya sa sarili simula nung dumating ito. Would
he expect her to pass his subject with flying colors pagkatapos ng mga nangyari
sa kanila?
"Hahabol ako sa finals" Sabi niya na lang pero hindi pa din ito nililingon.

"How could you possibly do that if you are absent for the first 2 weeks and you
missed a lot of quizzes." Grrr...she wanted to shout at him. Ano ang ineexpect n
ito? That she would act like him? As if nothing happened. Na maging kalmado? Oo
nga at naging pabaya siyang asawa. Inaamin niya yun. Malaki ang pagkukulang niy
a dito pero hindi siya manhid para hindi maapektuhan sa nangyayari sa kanila. I
f he could act coolly after everything that had happened then she can't.

"Ipeperfect ko ang exam." She gritted her teeth. Ano pa ba ang gusto nito? Eh di
ibagsak niya kung gusto siya nitong ibagsak. Pero...kapag ibinagsak siya nito,
ano na lang ang matitira sa kanya. Tsaka ayaw niya ng umulit next year ng subje
ct na to. Isang taon na lang ayaw na niyang ng magextend sa law.

"That wouldn't be enough." It isn't enough? Hambalusin niya kaya ito ng pinto? T
alagang pinapahirapan siya nito. Dahil ba ayaw niyang pumayag na makipagdivorce
kaya iniipit siya nito?

Hinarap na niya ito pero medyo malayo pa din silang dalawa. Nasa tabi siya ng pi
nto, samantalang ito ay nakaupo pa din sa upuan nito.

"And what is enough? Kapag pinirmahan ko ba ang divorce papers ipapasa mo ako?"
Even if she dreaded his answer, hindi niya maiwasang itanong yun. Kahit na alam
niyang makakasakit sa kanya ang posibleng maging sakit nito. She braced for his
answer, she braced for the pain that his answer might brought her.

"With flying colors." And he smirked when he said those words. Napapikit siya.
Pinigil niya ang sariling mapaiyak or mapaluha man lang. He's that desperate to
have her signature eh? He is that desperate to brush her away from his life.

"N-no way." Sabi pa niya although pride dictate her to just sign those damned pa
pers. Sinasabi ng pride niya na ibigay na gusto nito. Na pakawalan na niya ito
and to save some of her pride pero buong pagkatao niya tumatanggi. Ano naman nga
yon kung mawala ang lahat sa kanya? Nakapagdecide na siya na gagawin ang lahat w
ag lang itong mawala sa kanya. Lunukin man niya ang lahat ng pride niya.

"Then if you wanted to pass my subject you have to work hard for it."

"What do you mean?"
"Kailangan ng pinsan ko ng kasambahay. You will work for his wife while he is aw
ay." Gagawin niya akong katulong?

"That's is unfair. That is injustice. Hindi ako papayag. I will sue you for forc
e labor."

"And I will sue you for coitus interruptus. Bka nakaklimutan mo..." At biglang n
agflashback sa kanya ang nasaksihan niyang scene sa CR ng bar. Kumulo na naman a
ng dugo niya. Hindi na niya ito pinatapos sa pagsasalita.

"How could I forget damn you! And you cannot sue me for that! Walang law..."

"Wala nga ba? Are you sure? Paano ka nakakasiguro na wala eh hindi ka nakikinig
sa lecture?" Napanganga siya sa sinabi nito. Dahil hindi niya alam kung totoo an
g sinasabi nito. Pero siyempre hindi siya basta basta patatalo.

"You know what? Ibagsak mo na lang kaya ako. Hinding hindi ako magpapaalipin sa'
yo." At tumalikod na talaga siya at hinawakan ang doorknob. Pero nagsalita pa ri
n ito na nagpaparalisa sa buong pagkatao niya.

"And one more thing Rachelle, may alam akong paraan kung paano mo makakausap si
Mr. Kim Junye."

Parang binuhusan siya ng napakalamig na tubig dahil sa sinabi nito. Nanginig ang
buong katawan niya.


How did he know the Korean name of her father? Ni hindi niya nabanggit dito ang
pangalan ng ama niya.
<center><h1>Thirteen</h1></center>
<hr>
13

Nagngingitngit siya tuwing maalala ang pinag usapan nila ng asawa sa classroom.
Hindi niya din inakalang magagawa ni Michael na I-blackmail siya. Parang kailan
lang halos lumuhod ito sa harap niya para bumalik siya dito pero ngayon, he does
n't want anything to do with her. Parang ang bilis nito mag iba ng ugali. Napuno
na ba talaga ito sa kanya? Ganun lang ba kadali mawala ang sinasabi nitong pagm
amahal?

"I knew where he is. At may alam akong paraan para makausap mo siya." Sinabi nit
o ang mga salitang yun na para bang ito ang napakawalang kwentang bagay sa mundo
. Hindi nito alam na habang nagsasalita ito halos hindi na siya makahinga.

Ilang taon ba niyang hinanap ang ama? 3? 5? Hindi niya matandaan but she wanted
so much to talk to him. Madami siyang gustong itanong, madami siyang gustong mal
aman, gusto niyang mabuo ang pagkatao niya at alam niyang ang makakagawa lang nu
n ay ang kanyang ama. She wanted answers only her father could give. And after s
o many years of not having any news about her father, she would hear it from her
husband. At ginagamit ito ng asawa para matikis siya. Paano nito nakuhang mahan
ap ang ama niya na ilang taon niyang hinanap? Ganito ba talaga kalakas ang implu
wensiya nito?

"Pumayag ka sa kondisyon ko and I will do anything para makapasok ka sa Mason. I
n that way, you will have an opportunity to talk to your father." Noong una akal
a niya pinagloloko lang siya nito kasi ang pagkakaalam niya ang Freemason ay par
a lang sa mga lalaki pero sa US pala may mga babaeng Freemason according to her
research para patunayan na din na totoo ang sinasabi ng asawa.

At ngayon, naguguluhan siya. Tatanggapin ba niya ang alok ng asawa na maging kas
ambahay ng pinsan nito for the sake of her grade and her father? Kaya ba niyang
magpakumbaba ng ganun?

"Kung hindi mo ma take eh di wag mong tanggapin. Ano ba naman ang mawalan ka ng
scholarship at hindi makagraduate agad. For sure pwede ka namang maghanap ng w
ork para ipantustos sa pag aaral mo or gamitin mo na din ang trust fund mo na bi
nigay ng asawa mo para naman mapakinabangan di ba? At regarding naman sa father
mo, madami pang panahon para mahanap mo siya. Tandaan mo kahit ano pa yan, babae
ka pa rin and you don't have to stoop that low. Have a little self respect Rach
elle. Hindi na ngayon uso ang slavery. Hayaan mo ang soon to be ex husband mo sa
trip niya. Ginigipit ka lang nun para pirmahan mo na ang divorce papers. Ibigay
mo na lang kaya ang gusto niya?" Napabuntunghininga siya sa sinabi ni Ella. Ila
ng beses na din siyang na tempt na pirmahan na lang at ng matapos na ang lahat.
Pero ang bigat bigat ng dibdib niya kapag iniisip niya yun. Hindi niya talaga ka
ya. And soon she realized na ang dahilan pala kung bakit ayaw nagugulahan siya a
y hindi dahil sa grades or sa father niya. It's the fact that she can't let him
go. Kaya pumayag siya sa kundisyon nito.

And now for the past week, nasa bahay siya ng pinsan nito. Nakilala niya ang pin
san nito pati na din ang asawa nito. She'd witnessed their struggles in order to
save their relationship. Nakita niya ang sakit na naramdaman ni Ana. At ang sak
it pala na naramdaman niya ay wala sa katiting na sakit na naramdaman nito. She'
d lost their baby. Ang sakripisyo na ginagawa niya para mapalapit ulit kay Micha
el ay wala sa sakripisyo na ginawa ni Ana para kay Ralph. At kung ikukumpara ang
pagmamahal niya kay Michael sa pagmamahal ni Ana kay Ralph, para lang siyang na
gkukumpara ng burol sa bundok. Ni hindi ata niya naipakita kay Michael kung gaan
o niya ito kamahal. While Ana gave up everything, even her pride.

But despite the inadequacy of the love that she felt towards Michael, nangangara
p pa din siya na sana katulad ni Ralph, hindi din nag give up si Michael. Na san
a kahit ilang beses niya itong nireject at kahit na ipagtabuyan niya pa ito, san
a hindi naggive up ito. But he did. He got tired. Siguro nga, hindi pa kasing la
lim ang pagmamahalan nila ni Mike kumpara kina Ralph.

At habang nasa bahay siya nina Ana, ni hindi niya nakikita o nakakusap si Michae
l. Ni hindi niya alam kung nasaan ito. At kahit nung final exam nila , hindi niy
a ito nakita. Ang nakakaloko pa, sa dami ng nireview niya para sa exam nila, iis
ang tanong lang ang exam nito.

'What is Criminal Law?' Pagkakita nila sa question, all of them groaned. Kapag h
indi pa siya nakapasa sa exam nito, she would definitely wage a war against him.

"Raice, susunduin ka daw ni Michael mamaya." Sabi ni Ralph sa kanya. Napatigil s
iya sa pagpasok sa kwarto niya sa narinig niya at napatingin sa mag asawa na mag
kadikit habang nanonood ng TV. Biglang bumilis ang heartbeat niya na ialng lingg
o na ding tahimik.

"A-andito pala siya sa Pilipinas?" Pinilit niyang kinontrol ang emosyon niya per
o hindi niya napigilan ang mautal.

"Uu. Isang linggo na siyang andito. Hindi mo alam?" Inosenteng tanong sa kany
a ni Ralph. Pati si Ana napatingin sa naging reaksiyon niya and siguro narealize
nila sa huli na wala siyang kaalam alam basi na din sa reaksiyon niya.

"Ahmmm hindi." Agad niyang iniwas ang tingin sa mag asawa pero hindi nakaligtas
sa kanya ang naaawang tingin ng mga ito. Dahil alam ng dalawa na siya ang asawa
ni Mike pero siya pa itong walang kaalam alam sa nangyari.

"Sige hihintayin ko na lang siya." At bago pa makita nila ang sakit sa mga mata
niya, tumalikod na siya. Pero hindi pa rin nakaligtas sa kanya ang sagutan nina
Ana at Ralph.

"Tanga ka! Bakit mo sinabing last week pa dumating?" Nagagalit na sita ni Ana sa
asawa.

"Aba malay ko ba?"

"Hay naku!"

At gusto niyang maawa sa sarili niya. Gusto niyang magmukmok. Gusto niyang magta
mpo. Gusto niyang magalit pero hindi niya ginawa. Dahil alam niyang hindi makaka
tulong ang mga bagay na yun kung gusto niyang bumalik si Mike sa kanya.

Kaya nag ayos siya at hinanda ang sarili sa pagsundo sa kanya ng asawa. She main
tained a strong faade. Nagawa pa niyang ngumiti kina Ana at Ralph nung lumabas siy
a sa sala. Nagawa pa niyang makipagtawanan at makipagbiruan na para bang hindi s
iya nasasaktan.

Para nawala ang tawa niya nung dumating ang asawa. As usual, bumilis na naman an
g tibok ng puso niya. Pati ata pagngiti niya, nanginginig ang labi niya. Pakiram
dam niya, nanginginig ang mga tuhod niya. Buti na lang at nakaupo siya.

Nagtanguan lang sila nung dumating ito. Hindi katulad ng dati na kapag dumadatin
g ito, sinasalubong niya ito ng halik at they would end up in bed. Ang laki na n
g pinagbago. And now, doubts is starting to creep up her mind kung kaya pa bang
ibalik ang dating samahan nila.

Nag usap lang saglit sina Ralph at Mike tapos umalis na sila. Ang awkward ng sit
uation nung nasa elevator sila. Walang gustong mag salita. And she's busy keepin
g herself still.

"You've passed my subject." Sabi nito nung nagdadrive na ito at wala pa ding nag
sasalita sa kanila.

"Thank you." Nagawa pa niyang ngumiti ng tipid dito.


"At hindi mo na din kailangan mag stay kina Ana at Ralph."

"Talaga? Mabuti naman!" She laughed pero hungkag na hungkag ang pakiramdama niya
. Dahil alam niya na kahit anong pilit niya sa sarili hindi niya magawang maging
masaya ng lubusan dahil sa sinabi ni Ralph. Kahit na masaya siya na makita ito
, hindi maalis ang kaba sa dibdib niya na hindi nito sinabi sa kanya na bumalik
na pala ito. Hindi niya maaalis ang magdamdam.

Nakita niyang tumingin ito sa kanya na nakakunot ang noo.

"Are you okay Rachelle?"

"Yes. Of course I am fine. I am just happy na nakapasa ako. Akala ko uulit ako!"
She grinned para kumbinsihin ito sa mga sinasabi niya. At kung nakumbinsi man
ito o hindi, wala na siyang pakialam.

"I think it would make you happier to know that you'll be meeting a Master Mason
to orient you of the things that you havee to know in order to join their Lodge
."

"Yes. Of course." Hindi na ulit ito nagsalita hanggang sa makarating sila sa i
sang hotel. Hindi na din siya nagsalita dahil hindi niya alam ang sasabihin niya
dahil nanlulumo siya sa realisasyon na hindi pala siya nito sinundo para makapa
g date sila. Ginagawa lang pala nito ang sinabi nitong tutulungan siyang makausa
p ang ama niya.

Pumasok na sila sa hotel at dumiretso sa restaurant where they met a very sophis
ticated lady waiting for them. Ineexpect niyang medyo may katandaan na ang Maste
r Mason na sinasabi nito but on the contrary, parang kaedad lang ito ni Michael.
Pinakilala silang dalawa and when they shook hands naramdaman niya ang lamig ng
kamay nito. Dahil siguro malamig ang aircon sa loob ng resto.

All throughout dinner, Elena, the Master Mason dominated the conversation talki
ng from time to time about the Lodge or talking to Michael about something she h
ave no idea about. Kaya ang nangyari parang naging spectator siya ng dalawa.

At habang tumatagal, lalong lumalala ang dinner nila dahil habang lumalalim ang
gabi, nagiging obvious ang interes na pinapakita ni Elena kay Michael. At mukha
wala namang pakialam si Michael. Nakikipag ngitian pa ito.

Gustong gusto na niyang pag untugin ang dalawa but she maintained her cool. Kung
gaano niya katagal kakakayanin, hindi niya alam.

At nung humilig na si Elena sa balikat ni Michael, naningkit na ang mata niya. T
umayo siya ng padabog siya mesa.

"Excuse me. I need to go to the powder room." Hindi na niya hinintay na sumagot
ang dalwa. Tinalikuran na niya ito. Nagpupuyos ang kalooban niya. Padabog niyang
binuksan ang powder room at padabog din na sinara ito. Then she faced the mirro
r and took a few deep breaths.

"Ang landi! Ang landi! Landi! Mga bwisit!" She hissed at herself in front of the
mirror. Doon niya nilabas ang lahat ng inis niya. Natigil lang yun nung bumukas
ang pinto ng powder room and pumasok si Elena.

She is smiling nung makita siya nito sa loob. Nakita pa niyang tiningnan siya ni
to mula ulo hanggang paa bago nito binuksan ang pouch at nagretouch.

Hindi niya pinansin ito kahit na ang pagtaas ang kilay nito. Instead, tatalikura
n na niya sana ito nung bigla itong nagsalita.

"So you're the wife who refused to sign the divorced papers? I don't know what M
ike sees in you that he married you in the first place."

Napatigil siya sa paglabas ng powder room. Then it dawned on her. That voice. Ka
ya pala familiar. Hindi niya agad nakilala ang boses nito dahil malambing ang to
no nito kanina. But the sacrcasm she used on her make her realize kung saan niya
narinig ang boses na yun.


She was the one who answered Mike's private line.
<center><h1>Fourteen</h1></center>
<hr>
14.

She looked at Elena from head to foot. Inisip pa niya ang susunod niyang gagawin
. Sasabunutan ba niya ito, ihahampas ang ulo sa salamin, lulunurin sa gripo o ka
ya sa inidoro o bibigwasan ng bonggang bongga. Pero lahat ng yun hindi niya gina
wa. Nakipagtitigan lang siya sa babae.

And she realized doing all those things that she thought a while ago wouldn't d
o her any good. Baka makasuhan pa siya kapag sinaktan niya ito. Kaya nakipaglaba
n na lang siya ng tingin dito. Tiningnan siya nito ng masama at tiningnan din ni
ya ito ng masama.

"Yes. I am STILL. THE WIFE." At tinaasan niya ito ng kilay sabay labas ng powder
room. Taas noo siyang bumalik sa table nila ni Mike. Yes, she is still the wife
at dapat lang na siya ang may last say sa lahat. Pero naisip din niya hanggang
kailan siya magiging asawa nito?

Siguro hanggang kaya pa niya? Pero hanggang kailan niya kakayanin?

Napabuntunghininga na lang siya pagdating sa mesa nila at napabuntunghininga. Na
patingin naman si Michael sa kanya na nagtataka.

"Are you okay?" Tanong sa kanya nito nung mapansin ata na nakasimangot at nakaku
not ang noo niya. Pero hindi na niya nagawang sagutin ang asawa dahil dumating b
igla si Elena at agad na kinausap... more on nilandi si Michael. Nagngitngit ang
kalooban niya. She couldn't pretend to be sweet to Michael because Elena knows
that they are on the verge of divorcing. Pero hindi din niya hahayaang landiin n
ito ang asawa niya sa harap niya mismo.

Agad niyang binitiwan ang hawak niyang tinidor at hinimas ang ulo niya.

"Rachelle are you okay?" Puno na ng pagaalala ang boses nito kaya may pinag igih
an niya ang pagarte.

"I'm fine. Just a bit of headache." Nakita niya ang pagsmirked ni Elena kaya mas
ginandahan niya ang pag arte.
"It's getting late anyway. I think it's time for us to go home. Elena, thank you
so much." Baling ni Mike dito and she really saw disappointment on her delicate
face. She didn't even try to hide it. Ang landi talaga. Lalo siyang nanggigil.

At bago pa maging emosyonal ang paalaman, tumayo na siya sa upuan. She didn't bo
ther to say goodbye to Elena na ipinagtaka ni Michael but she didn't care. Ayaw
niyang makipagplastikan dito. Kung kaya nitong makipagplastikan sa kanya, well,
she can't.

Sumunod naman si Michael sa kanya nung lumayo siya sa table nila to her relief b
ut to her dismay, Elena called him.

"Oh Mike, I forgot to bring the documents that you ask. It's in my room. Can you
come with me and get it so I wouldn't have to come down and give it to you?" Na
pataas ang kilay niya nang marinig niya yun. Agad na umakyat ang dugo sa utak n
iya. Huminga siya ng malalim para kalmahin ang sarili.

Talaga naman at ayaw tumigil ng bruha. Alam niyang gagawin nito ang lahat para l
ang makuha ang atensiyon ni Michael.

Michael looked at her and she somewhat knew that he is asking her permission. Gu
sto niyang pigilan ito pero hindi niya ginawa. Instead, she looked away from him
at tumingin sa labas ng hotel.

"Raice I'll just be quick. Just wait for me at the lobby." At sumama na ito kay
Elena. Nakita pa niya ang triumphant smile nito bago tumalikod ang mga ito. Umup
o siya sa sofa sa lobby at pinilit na I diviert ang naramdamang sama ng loob sa
pamamagitan ng pagbabasa ng magazine.

And it seems na ang tagal ng oras ng mga panahon na yun. 15 minutes had passed y
et hindi pa din bumabalik si Michael and that 15 minutes turned into 30 minutes.
She don't know what to think anymore. He'll just be getting a documents for pet
e's sake and it wouldn't take 30 minutes para kunin ang documents unless...hindi
niya kayang isipin ang mga bagay na yun dahil parang tinutusok ng karayom ang d
ibdib niya.

She immediately erased the inconvenient image in her mind at umiling iling pa si
ya para tuluyan na maalis ang imaheng yun.

But as the minutes ticked by, she is becoming inpatient until she'd decided to s
tand up and walked out of that hotel. Hindi na niya kayang maghintay. She just c
an't wait at the lobby for them to finished whatever it is that they are doing.

Hindi niya kaya. Hindi pa siya ganun kamartyr.

Halos hindi na niya napansin ang pag offer ng guard sa kanya na ikuha siya ng ta
xi. She walked and walked away from the hotel. Ni hindi niya napansin ang mahina
ng ambon.

Until she found herself in a park at doon umupo sa may bench ng maramdaman ang p
agsakit ng paa dahil sa taas ng heels ng sapatos niya.

Napangiti siya when remembered her effort to look beautiful tonight for her husb
and thinking that they'll be having a date. It turned out na siya pala ang chape
rone. She again smiled bitterly and kicked her shoe.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal na nakaupo sa bench na yun. She's just l
ooking at things na hindi naman niya masyadong nakikita. Ang alam lang niya nasa
saktan siya pero hindi niya makuhang umiyak. She could evensmile at herself desp
ite the pain. But it was a bitter smile. And she knew that she is embracing the
pain as if it is her lifeline.

And then it started to pour. Nagtakbuhan ang mga tao sa park na yun para makasil
ong but she remained sitted. Ninamnam niya ang bawat patak ng ulan, ang lamig na
tumatagos pati ata sa kaluluwa niya.

When she'd had enough, she picked up her shoes and started walking towards the t
axi bay. Mabuti na lang at may naawang driver na pinasakay siya kahit na basang
basa siya at hinatid sa condo nila Ralph.

Pagdating niya, Ana opened the door of the condo.

"Hala! Anong nangyari sayo Rachelle?" Gilalas na sabi nito pagkakita sa kanya. N
akuha pa niyang ngumiti dito.

"Malakas ang ulan. Wala pala akong payong." Pumasok na siya nung binuksan nito n
g maluwag ang pinto and there she saw the worried faces of Ralph and Michael.

"I told you to wait for me, bakit nagpaulan ka!?" Galit na bungad sa kanya ni Mi
chael. She deliberately avoided his eyes.
"I thought you'll be sleeping in her room."

"What? I told you I'll just be quick!" Hindi na siya sumagot sa sinabi nito. Tum
ango lang siya sa nagtatakang si Ralph.

"Magbibihis lang ako. I'm cold." AT iniwan na ang mga ito sa sala at dumiretso s
a kwarto niya. She took a shower and change into her pyjamas. Hindi na siya luma
bas ng kwarto. Humiga na lang siya sa kama niya.

Pinakiramdaman niya ang sarili niya. Alam niyang nasasaktan siya. She can almost
literally feel the queenching of her heart. Parang nahihirapan na siyang huming
a dahil sa sakit nanararamdaman niya. She wanted so much to cry.


But she don't know why she can't cry. Ni walang luhang gustong tumulo sa mga mat
a niya.
<center><h1>Fifteen</h1></center>
<hr>
15

Masakit ang ulo niya pagkagising niya kinaumagahan. Dinagdagan pa ng sakit na na
raramdaman niya sa dibdib niya. Nonetheless, she ignored both pains and decided
to pack her things. Nasabi na din nina Ralph at pati ni Mike tapos na ang serbi
syo niya kaya dapat na siyang umalis. Babalik na siya sa apartment nila ni Ella
and after that, who knows? Maybe she'll go whereever life takes her. She'll live
as normal as she could.

She took a deep breath clearing her mind and her heart. But despite that, she st
ill feels the lingering ache in her heart. Kung hanggang kelan siya masasaktan,
hindi niya alam. But one thing is for sure, she'll have to face it all.

Pagkatapos niyang magligpit ng mga damit, lumabas na siya ng kwarto and she saw
Michael of all people sitting on the sofa.


"Hi" She managed to say casually, ignoring the chaos in the pit of her stomach.


"Good Morning. So babalik ka na sa apartment?" Tumigil siya sa malapit dito clut
ching tightly on her bag.

"Oo. Our agreement is done right?" Malamig na sabi niya at hindi niya alam kung
saan niya kinukuha ang lakas na magsalita na parang wala lang ang lahat.

"Yeah. Ihahatid na kita." Sabi nito sabay tayo. At akmang kukunin ang dala niyan
g bag pero nilayo niya ito dito.

"No thanks. I can manage."

"Pumunta ako dito para ihatid ka sa apartment." Alam niyang naiirita na ito basi
na rin sa boses pero kailangan niyang panindigan ang sinabi niya kanina dahil h
indi niya alam ang gagawin niya kapag magkasama sila ng matagal. Susumbatan ba n
iya ito dahil pinaghintay siya nito kagabi o mananahimik na lang siya? Hindi niy
a alam ang gagawin at ayaw niya gumawa ng action hangga't hindi niya napag iisip
an ang mga bagay bagay. Ayaw niyang magpadalos dalos ng desisyon.

"No need to bother yourself with me. Wala naman akong madaming bitbit. Kaya ko n
a to." Mahinahon pa ding sabi niya kahit na ang buong kalamnan niya ay naliligal
ig na dahil sa presensiya ng asawa sa harapan niya.

"Why do you keep on refusing all the help that comes from me?" Nakakunot na ang
noo nito habang sinasabi nito iyon at napatulala siya. She wanted to say someth
ing really hurtful. Gusto niyang sabihin ang lahat ng hinanakit niya dito pero n
apakaraming masasakit na pangyayari na ang namagitan sa kanila na ayaw na niyang
dagdagan pa. Ayaw na niyang dagdagan pa ang gap nilang mag asawa.

"Dahil kaya ko naman na ang sarili ko. And besides I know that you have more imp
ortant things to do." He clenched his jaw after she said that while she fight th
e urge to cry.

"Okay. Suit yourself." Tapos umalis na ito. Napabuntonghininga na lang siya pagk
aalis nito. At napaupo sa sofa dahil pakiramdam niya nanghihina siya dahil sa pa
g uusap nilang dalawa.

Nagpaalam lang siya kina Ana at Ralph saka bumalik na din sa apartment.

Hindi nagtanong si Ella pagkadating niya and somehow she was thankful for that.
Wala siya sa mood makipag usap kahit kanina kaya pinili na lang niyang magbabad
sa kwarto. And she'd been doing that for a couple of days. Siguro nagtataka na
si Ella sa pinapakita niya but she respected her silence.

But her peaceful reverie was short lived dahil after ilang days dumating si Mich
ael. Niyaya siya nito sa isang gathering ng mga mason. She said yes, dahil sinab
i nitong kakausapin na din nila si Elena about sa application niya kasi last day
na din nito sa Pilipinas at babalik na sa US. Kaya kahit wala na siyang ganang
makipaghalubilo kay Elena, pumayag siya. Maybe she's giving herself a chance to
see her father. Or maybe she's giving herself a chance to be with her husband.

And she'd prepared for that day. Sinuot niya ang pinadalang damit ng asawa. She
tried to be as sophisticated as Elena. She tried to be the woman that his circle
will approve.

And she did blend in. Pero hindi pa din nakaligtas sa kanya ang pailalim na ting
in ni Elena. Na para bang sinasabi nito na kahit ano ang ibalot niya sa katawan
niya, nakikita pa din na hindi siya nababagay sa asawa niya. And that thought ir
ked her.

"Let's dance." Sabi niya kay Michael nung nakita niyang papalapit si Elena sa ka
nila. As much as possible, she doesn't want him to talk to her. Possessive na ku
ng possessive but she wanted Michale all to herself even just for tonight.

Nagpaunlak naman ang asawa niya. And they dance to the slow music. Until now, sh
e was still overwhelmed how their body fit perfectly. It's as if her body is scu
lpted perfectly to fit his. Even their hands., they fit perfectly. The only thin
g is, their marriage is not perfect.

Nilanghap niya ang banayad na amoy ng asawa and he felt his arms tightened aroun
d her. Narinig din niya ang mahinang buntunghininga nito. Napapikit siya and sh
e don't know but she felt like crying. Nag iinit ang sulok ng mga mata niya.

"How could I make you stay?" Mahinang sabi nito.

"Do you want want me to stay?" Just ask again Michael. Just ask.

"Of course. You are my wife."

"Then I'll stay." Niluwagan nito ang hawak sa kanay and looked into her eyes. Hi
s eyes spoke vlomues of emotions.

"Rachelle.." Nakita niya ang tuwa sa mga mata nito. At kung anuman ang kahihinat
nan ng desisyon niya ngayong gabi, she will face the consequence later. But righ
t now, ang gusto lang niya ay makita ang kasiyahan sa mukha ng asawa niya.

"I'll stay for as long as you want me to stay Michael." She almost choked on her
words. And when their eyes met, she didn't try to hide her emotions.

And when he lowered his face to kiss her, she accepted it with all her heart. Ye
s, she belongs to him, only to him. At sa ngayon, gusto niyang ibigay dito ang
lahat ng kaya niyang ibigay. She wanted to fight for him. Might as well give he
r all.

Nagising siya kinaumagahan in a strange sorrounding. The white and blue ceiling
welcomed her. As well as the fluffy and soft matress and pillows. And instantly,
she knew where she is. At hindi niya mapigilan ang mapangiti nung maalala ang n
angyari nung gabing nakaraan.

After they shared that almost scandalous kiss in the dance floor, fire ignited b
etween them and they acted like two teenagers unable to take their hands off ea
ch other until the both ended up in his penthouse.

Hindi niya mapigil ang ngiti na lumabas sa mga labi niya. Ramdam pa niya ang ini
t mula sa kabialng panig ng kama kung saan humiga si Michael. Kakatayo lang ata
nito. Pinilit niyang tumayo kahit na gusto pa niyang humiga dahil a pagod na nar
aramdaman niya. She took a shower and looked for something to wear. Hinanap niya
ang mga gamit na naiwan niya dito dati and she found it with Mike's clothes.

Pagkatapos niyang magbihis, lumabas na siya ng kwarto. She looked for him at th
e kitchen pero wla ito. Wala din ito sa dining at sa sala. And then she heard a
conversation at the terrace. Baka may bisita lang ito or kaya nakikipag usap sa
secretary nito.

"It is still up to you Michael. You know the deal.You can still save that ranch
which your grandfather worked hard for." Bigla siyang naestatwa sa narinig niya.
Si Elena at Michael. At lalong nanigas ang katawan niya nung hinaplos ni Elena
ang pisngi ng asawa niya.

She clenched her fist.

"I cannot possibly marry you Elena."

"Why not? If you really wanted to save that ranch you will. And with regards to
your wife, you've sent the divorce papers haven't you? The only thing that you n
eed is her signature." Kumuyom ang mga palad niya sa narinig. Hindi niya alam a
ng iisipin niya. He wanted to divorce her to marry Elena. He wanted to divorce h
er for the ranch. Alam niya kung gaano kahalaga ang ranch na iyon sa pamilya nin
a Michael. Lalo na sa Lolo nito sa side ng Mommy niya. Pero hindi niya inakalang
, kaya nitong isakripisyo siya dahil sa rancho. Siguro nga, hindi siya naging m
abuting asawa dito, pero sapat ba yun para ipagpalit siya sa rancho?

"It is not that easy to divorce Rachelle Elena." At hinahayaan lang nitong haplu
sin ng Elenang yun ang pisngi niya. She wanted to scream at them, to lash out at
them pero hidni siya makaalis sa kinaroroonan niya.

"Why? Because she's like a damsel in distress? A charity case? She rely so much
on you. But I can help you. Once she became a member she could met her father an
d your responsibility on her will be over." A charity case. Hindi mawala sa isip
niya ang sinabi ni Elena. And worst ni hindi man lang nag effort si Michael na
ipagtanggol siya. Parang dinudurog ang puso niya.

"C'mon Mike, why don't you be frank with her? Tell her the truth." Sabi pa ni E
lena.

"Yes Mike, why don't you tell me the truth?" Nakita niyang nagulat ang dalawa.

"Raice!" Gusto niya itong sampalin pero pinigilan niya ang sarili niya.

"Yun ba ang dahilan kung bakit mo ipinadala sa akin ang divorce papers? Dahil sa
rancho?" Pinigil niyang gumaralgal ang boses.

"Rachelle, we'll talk later."

"Why not now? Totoo ba na ayaw mong makipagdivorce sa akin dahil naaawa ka lang?
" Hindi na niya nagawang pigilan ang mga luha niya. Hindi niya matanggap na ang
dahilan ni Michael sa lahat ng effort na ginawa niya ay dahil lang sa awa. Hindi
niya kayang sikmurain yun.

"You know that I love you Raice. That's why I can't let you go." Frustrated na s
abi nito.

"What kind of love Mike? Is it enough for you to choose me over your family's le
gacy?" And she saw confusion in his eyes. Napatingin siya kay Elena tapos sa aki
n at habang tumatagal ang mga minuto na hindi ito nagsasalita, lalong humihigpit
ang isang bagay na pumipiga sa puso niya. Why can't he choose?

"Dahil ako Michael, kagabi, nakapagdesisyon akong kalimutan na ang lahat para sa
'yo. I wouldn't ask the same thing from you? Who am I anyway? I am just your run
away wife. I am just your charity case." Pinahid niya ang luha niya na nag uunah
an sa pisngi niya.

"But I don't need your charity. I don't need your help." Pumikit siya ng mariin.
'I need your love." Pero hidni niya kayang sabihin. She will not beg in front o
f her. Tama na.

"I will give you what you want."


At tinalikuran niya ang mga ito.

A/N: I'll reread and edit it later. Mag CCW muna ako sa Ran Online.
<center><h1>Sixteen</h1></center>
<hr>
16

"Don't sign it kung hindi mo kaya." Biglang sabi ni Ella sa kanya. Humigpit ang
hawak niya sa ballpen at napatingin sa mga papel sa harapan niya. At agad na na
nikip ang dibdib niya.

"Rachelle, if you are not sure, then don't do it." Dagdag pa nito.

"I am sure Ella. I am sure that I wanted to give him the freedom. It's just that
ang sakit." Napapikit siya at agad na lumandas ang butil ng luha sa pisngi niya
. In front of her is the divorce papers Michael had sent her. Yes, she had made
up her mind that she'll sign the papers but she can't bring herself to do so. P
arang pinipiga ang puso niya.

Pero kung hindi niya pipirmahan ang divorce papers, what would happen to them? P
aikot ikot lang sila and it seems that their relationship is going nowhere.

Pumikit siya ng mariin ng isang beses and with a heavy heart, sign the papers. B
ut every stroke of the pen, is like a stab in her heart. Pero tiniis niya at hab
ang pinipirmahan niya ang mga papel, tumutulo ang mga luha niya. Bawat guhit, ba
wat tuldok, she's leaving a part of her, until nothing is left.

"Rachelle.." May pag aalala sa boses ni Ella habang nakatingin sa kaibigan. She
pity her friend. Oo nga at hindi niya masyadong maiintindihan ito dahil hindi pa
naman niya naranasanan ang magmahal at mabigo pero sa nakikita niya sa kaibigan
niya, parang ayaw na niyang magmahal.

"I will be okay Ella. I will be okay." Hindi niya alam kung sino ang kinoconvinc
e niyang maniwala. Ang kaibigna ba niya o ang sarili niya.

"Dahil...pagkatapos nito, nothing else would hurt me like I am hurting right now
. Kahit ano pa ang mangyari sa buhay ko, wala ng mas sasakit pa sa nararamdaman
ko ngayon." Napayuko na lang siya pagkatapos niyang pirmahan ang lahat ng papel.
She fold it gently at buong pag iingat na nilagya sa envelope. And when she clo
sed it, she knew, she closed a chapter in her life. Ang bahagi ng buhay niya na
ayaw na niyang uitin. Ayaw na niyang balikan but then kahit gaano pa kasakit a
ng kinahantungan ng relasyon nila ni Michael, hinding hindi niya pagsisisihan na
nagpakasal siya dito. The only thing that she would regret is that, she never t
ried hard enough to make their relationship work.

"Ibibigay mo yan sa kanya?"

"No I will send it throught the courier. Mas madali ang ganun." Tumayo na siya a
t bitbit ang envelope, pumasok siya sa kwarto nila. Pakiamdam niya pagod na pago
d siya. Pakiramdam niya naubos ang lahat ng lakas niya. Naupo siya sa gilid ng
kama ang looked at her suitcase tapos bumuntonghininga.

And again she tried to convince herself.

She will be alright.

Kakayanin niya. Kahit gaano kahirap. Kahit gaano kasakit.

Kinuha niya ang suitcase niya at lumabas ng kwarto. Ella helped her at assist he
r hanggang sa makasakay siya ng taxi. She bid her friend goodbye pero alam niyan
g hindi pa ito ang huling pagkikita nila. She will always get in touch with her.

Pinaghintay niya ang taxi habang pinapadala niya ang mga documents sa courier. P
agkatapos niyang gawin ang mga yun, she forced a smile on her lips para lang hin
di tumulo ang mga luha niya.

"Kuya sa NAIA po." Sabi niya sa driver pagkapasok na pagkapasok niya sa taxi. S
he closed her eyes all throughout the journey to the airport. She closed her eye
s just so she wouldn't regret farther her decision. Dahil alam niya ngayon pa la
ng na ang naging desisyon niya ay magdudulot sa kanya ng sakit. Kung gaano katag
al, hindi niya alam, kung gaano kasakit hindi niya matanto. But she's willing to
face it all. She's willing to to face and endure it all.

And when the plane take off, kasabay ng pag iwan niya ng divorce papers sa couri
er, iniwan din niya ang malaking bahagi ng puso niya. At kung saan man siya dada
lhin ng kapalaran, doon siya magsisimula. Doon niya ulit bubuuin ang buhay niya.
Hindi naman siya lalabas ng Pilipinas. She still has to take the BAR exam. She
can't give up on Mike and on her dream at the same time. Kahit papaano dapat may
paghuhugutan siya ng lakas. Something that would motivate her to continue livin
g. Dahil kung ang lahat ay I gi-give up niya para na din niyang binitiwan ang bu
hay niya.


Ngayon, higit kailanman, na kailangan niyang maging mas malakas. Hindi para sa i
bang tao, kundi para sa sarili niya.