ΣYΛΛOΓH ΠEPIΣTEPIA

Παξε το αν ποδα
 BAΓΓEΛHΣ HΛIOΠOYΛOΣ

Παξε το αν ποδα
B P A B E I O
Aστυνοµικο µυθιστορµατος για παιδι
Γυναικεας Λογοτεχνικς Συντροφις

ΣYΛΛOΓH ΠEPIΣTEPIA
 Θση υπογραφς δικαιοχου δικαιωµτων πνευµατικς ιδιοκτησας,
εφσον αυτ προβλπεται απ τη σµβαση.

Ευχαριστ τα µλη της επιτροπς της Γυναικεας Λογοτεχνικς

Συντροφι ς που βρ βευσαν το Παξε το ανποδα ως χειρ!-
γραφο, στην κατηγορα «Αστυνοµικ! µυθιστ!ρηµα για παιδι ».

Tο παρν ργο πνευµατικς ιδιοκτησας προστατεεται κατ τις διατξεις της ελληνικς νο-
µοθεσας (N. 2121/1993, πως χει τροποποιηθε και ισχει σµερα) και τις διεθνες συµβσεις
περ πνευµατικς ιδιοκτησας. Aπαγορεεται απολτως νευ γραπτς αδεας του εκδτη η κα-
τ οποιονδποτε τρπο  µσο (ηλεκτρονικ, µηχανικ  λλο) αντιγραφ, φωτοανατπωση
και εν γνει αναπαραγωγ, εκµσθωση  δανεισµς, µετφραση, διασκευ, αναµετδοση στο
κοιν σε οποιαδποτε µορφ και η εν γνει εκµετλλευση του συνλου  µρους του ργου.

EΉfiÛÂȘ ¶·Ù¿ÎË — ™‡Á¯ÚÔÓË ÏÔÁÔÙ¯ӛ· ÁÈ· ·È‰È¿ Î·È ÁÈ· Ó¤Ô˘˜

™˘ÏÏÔÁ‹ ¶ÂÚÈÛÙ¤ÚÈ· — 134
B·ÁÁ¤Ï˘ HÏÈfiÔ˘ÏÔ˜, ¶·›Í ÙÔ ·Ó¿Ô‰·
¢ÈÔÚıÒÛÂȘ °ÈÒÚÁÔ˜ K·Û·›‰Ë˜
EÈÎÔÓÔÁÚ¿ÊËÛË Â͈ʇÏÏÔ˘ ™Ù¤Ê·ÓÔ˜ PfiÎÔ˜
DTP ¶·Ó·ÁÈÒÙ˘ K·¤Ó˘
MÔÓÙ¿˙ ¶·Ó·ÁÈÒÙ˘ ™·Ú¿ÙÛ˘
Copyright © ÁÈ· ÙËÓ ÂÈÎÔÓÔÁÚ¿ÊËÛË ÙÔ˘ Â͈ʇÏÏÔ˘ ™. ¶·Ù¿Î˘ AE
(EΉfiÛÂȘ ¶·Ù¿ÎË), 2008
Copyright © ™. ¶·Ù¿Î˘ AE (EΉfiÛÂȘ ¶·Ù¿ÎË) Î·È B·ÁÁ¤Ï˘ HÏÈfiÔ˘ÏÔ˜, 2006
¶ÚÒÙË ¤Î‰ÔÛË ·fi ÙȘ EΉfiÛÂȘ ¶·Ù¿ÎË, Aı‹Ó·, M¿ÈÔ˜ 2008
KET 5514 KE¶ 360/08
ISBN 978-960-16-2205-7

ΠANAΓH TΣAΛ∆APH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, 104 37 AΘHNA

THΛ.: 210.36.50.000, 801.100.2665, 210.52.05.600 ΦAΞ: 210.36.50.069
KENTPIKH ∆IAΘEΣH: EMM. MΠENAKH 16, 106 78 AΘHNA, THΛ.: 210.38.31.078
YΠOK/MA: N. MONAΣTHPIOY 122, 563 34 ΘEΣ/NIKH, THΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15, ΦAΞ: 2310.70.63.55
Web site: http://www.patakis.gr ● e-mail: info @ patakis.gr, sales @ patakis.gr
 ™ÙË ÌÓ‹ÌË Ù˘ K‡Ú·˜ ™›ÓÔ˘,
ÚÔ¤‰ÚÔ˘ Ù˘ KÚÈÙÈ΋˜ EÈÙÚÔ‹˜
Ù˘ °˘Ó·ÈΛ·˜ §ÔÁÔÙ¯ÓÈ΋˜ ™˘ÓÙÚÔÊÈ¿˜

7
 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Περασµνα µεσ νυχτα µιας χειµωνι τικης νχτας. Μια

µαρη λιµουζνα σταµ τησε ξω απ το σπτι που το
φ!τιζαν το ολγιοµο φεγγ ρι κι να αχν φως στο πα-
ρ θυρο του υπογεου, απ’ που ακουγταν κ ποιο ιτα-
λικ τραγοδι. Ο οδηγς, νας µεσκοπος ντρας, βγ&κε
απ το αυτοκνητο, προχ!ρησε κι νοιξε τη βαρι σιδε-
ρνια πρτα του κ&που, η οποα &ταν ξεκλεδωτη. Περ-
π τησε προς το σπτι κι πως πλησαζε, η πρτα του
υπογεου νοιξε. 'ταν φανερ πως δεν π&γαινε απροει-
δοποητα, κ ποιος τον περµενε. Σε λγα λεπτ , κι εν! η
µουσικ& που ακουγταν απ το σπτι δε σταµ τησε, το
φως του υπογεου δεν σβησε, η πρτα δεν κλεισε, γ-
ρισε στο αυτοκνητο παρα µ’ ναν λλο ντρα, νετερ
του.
Ο νος κοντοστ θηκε κι ριξε µια τελευταα µατι
προς το σπτι. Μετ , µπ&καν και οι δυο στο αυτοκνητο
και χ θηκαν µσα στη νχτα.

9
 1

«Παρατ&στε µε πια λοι σας! Σας βαρθηκα. )λο συµ-

βουλς και τποτε λλο. Φτ νει» φ!ναξα στη µητρα
µου και εχα αληθιν θυµ!σει. ∆πλα της στεκταν βου-
β& η γιαγι µου. /λλες φορς κανα το θυµωµνο για να
τις προλ βω να µη µου φων ξουν. Αυτ& τη φορ µως
υπ&ρχε λλος λγος. Αφορµ& για τον καβγ µας &ταν η
επιθυµα της µητρας µου να κ νω κι λλες !ρες ιδια-
τερο αγγλικ!ν. Η αιτα µως &ταν η δικ& µου δι θεση
να µην κ νω τποτε παραπ νω αυτ& τη χρονι , η οποα
αποδεικνυταν τσο κουραστικ& για µνα. Εχε &δη
µπει η νοιξη και το µνο που &θελα &ταν να φτ σει το
καλοκαρι και να κλεσουν τα σχολεα. )χι να φορτωθ!
κι λλες !ρες αγγλικ!ν. 3τσι κι αλλι!ς η Β5 Γυµνασου
µο εχε φανε δσκολη, ειδικ µως απ το ∆εκµβριο
που φυγε ο µπαµπ ς, ασχολιµουν µε τα µαθ&µατα
σο λιγτερο µποροσα. Το µυαλ µου ταξδευε αλλο.
Η κατ σταση στο σπτι µε εχε ωριµ σει απτοµα κι &θε-
λα πια να αποφασζω εγ!.
«Μανλη, εγ! σε τρφω και σε ντνω, εγ! πληρ!νω
για λα κι εγ! αποφασζω! Εσαι πολ µικρς ακµη.
Εγ! χω την ευθνη, που εµαι µητρα και πατρας µα-
ζ, κι αντ να αναγνωρσεις τις θυσες που κ νω για σνα,
µου φων ζεις κιλας». Αυτ θα λεγε η µητρα µου µ-

11
λις σταµατοσα να φων ζω, µχρι να της ζητ&σω συγ-
γν!µη και να δεχτ! να κ νω σες !ρες ιδιατερο µ θη-
µα αγγλικ!ν κρινε εκενη. Αυτ& τη φορ µως δε θα
την φηνα να αρχσει το κ&ρυγµα. 3πρεπε να προλ βω.
Γι’ αυτ, κι εν! εχα ξεθυµ νει και η οργ& µου εχε λγο
καταλαγι σει, συνχισα να φων ζω για να κερδσω χρ-
νο και να σκεφτ! τι πρεπε να κ νω. Αν φευγα για µια
βλτα στη γειτονι θα γινταν ξαλλη. Πο να π&γαινα
λλωστε; Στον Νκο & σε κ ποιον λλο φλο µου; Οι µα-
µ δες τους &ταν µια απ’ τα δια µε τη δικ& µου, σε που
λοι εχαν και µπαµπ δες. ∆ηλαδ&, γκρνια στερεοφωνι-
κ&. 3να τηλεφ!νηµα να τους κανε η µαµ µου, θα ρ-
χιζαν. ∆εν εχα λλη λση. Το µνο δωµ τιο στο σπτι
µας που κλεδωνε &ταν το µπ νιο. Χ!θηκα εκε. Κλε-
δωσα κι νοιξα το νερ να τρχει στην µπανιρα για να
µην ακοω ,τι κι αν λεγε. 3κλαιγα απ θυµ και σκ-
πευα να µενω εκε λο το βρ δυ.

12
 2

Εχε περ σει αρκετ& !ρα, οτε ξρω πση, εχα κλ ψει

πολ, τα µ τια µου εχαν πρηστε κι εχαν κοκκινσει.
'µουν εξαντληµνος. Κ θισα στο χαλ κι και κρ τησα
το κεφ λι µου. Απ’ ξω δεν ακουγταν τποτα. Προφα-
ν!ς, η µητρα µου επε σα εχε να πει, κατ λαβε τι δεν
την κουγα και π&γε σε κ ποια φλη της. Και η γιαγι ;
Εκτς κι αν εχαν π θει και οι δυο κ τι. Ανησυχοσα,
µα δε θα &ταν σωστ& κνηση να ανοξω την πρτα. Θα
’µενα κλεισµνος µχρι να µου ζητοσαν να ανοξω,
!σπου να µε παρακαλοσαν.
Ττε, κ ποιος µου πταξε να χαρτ απ τη χαραµ -
δα κ τω απ την πρτα. Π νω του εδα τα γρ µµατα
της γιαγι ς µου.
«Μανλη, βγες γιατ δεν αντχω λλο. Πρπει να
π ω στην τουαλτα. M&πως νοµζεις τι εµαι τσο γρι ,
που φορ ω π νες; Σου θυµζω τι δεν εµαι και σαν την
Ακρπολη! Η µαµ σου κοιµ ται και εναι ευκαιρα να
πας κι εσ στο δωµ τι σου. Σου χω φτι ξει να τοστ.
Β λε το ξυπνητ&ρι στις 5 το πρω κι λα να µε συναντ&-
σεις στην πρτα της αποθ&κης. 3χω κ τι σηµαντικ να
σου δεξω».
Η γιαγι µου &ταν σπουδαα γυνακα. Υπµενε τ-
σους µ&νες βουβ τον πνο απ’ την εξαφ νιση του γιου

13
της. Mναµε µαζ, αφο το σπτι &ταν δικ της: µια παλι
µονοκατοικα στα Μελσσια της Αττικ&ς, την οποα εχε
χτσει ο προπ ππους µου το 1938. Στο υπγειο εχε µια
γκαρσονιρα. Εκε µενε ο µπαµπ ς µου πριν παντρευ-
τε. Τ!ρα την αποκαλοµε «αποθ&κη». ∆εν παρουσι ζει
καννα ενδιαφρον για µνα, αφο µνο σκοπες, απορ-
ρυπαντικ κι λλα εδη καθαρισµο βλπεις ταν ανο-
γεις την πρτα.
Η γιαγι &ταν πολ διακριτικ& και δεν λεγε ποτ
την ποψ& της, ακµη και σε θµατα που της πεφτε λ-
γος. Ειδικ απ ττε που η µαµ τ&ς επε: «Ας &ταν εδ!
ο γιος σου, να µην αναγκ ζοµαι να εµαι και µ να και
πατρας», δεν ξαναµλησε οτε για ζητ&µατα που αφο-
ροσαν εµνα. Ββαια, π ντα µε το βλµµα της µου δει-
χνε την αγ πη της και τη συµπαρ στασ& της σε ποιο
πρβληµα κι αν εχα. Πρ!τη φορ µως παιρνε ττοια
πρωτοβουλα. Μυστικ& συν ντηση στο υπγειο; Αυτ
&ταν πραξικπηµα. Τι να &θελε ραγε;
/νοιξα την πρτα και προτο βγω καλ καλ , µπ&-
κε σαν σφουνας στην τουαλτα, χωρς να µου ρξει οτε
µια µατι . Προχ!ρησα προς το δωµ τι µου. Εν! πριν
νιωθα τσο δειος και εξαντληµνος, το γρ µµα της
γιαγι ς µο εχε δ!σει δναµη. 3φαγα το τοστ που µου
εχε αφ&σει στο κοµοδνο κι βαλα το ρολι µου να χτυ-
π&σει στις 5 το πρω. Αυτ το ραντεβο δεν πρεπε να το
χ σω.

14
 3

Ξπνησα δκα λεπτ πριν απ τις 5. Αυτ συνβαινε µ-

νο ποτε εχα να π ω εκδροµ& & στο φλο µου τον Νκο
για να παξουµε στο Gντερνετ. Για το σχολεο πρεπε
π ντα να µε παρακαλον να ξυπν&σω, να χτυπον ξυ-
πνητ&ρια, να ανογουν τα παρ θυρα και να µου τρα-
βον τα σεντνια για να σηκωθ!. Τ!ρα µως &ταν αλ-
λι!ς. 3κλεισα το ρολι για να µη χτυπ&σει, ντθηκα και
σαν τον κλφτη, στις µτες των ποδι!ν, βγ&κα στον κ&-
πο. Βαθ σκοτ δι. Μνο να φωτ κι στο υπγειο µου
δειχνε το δρµο.
Η γιαγι θα χει κατβει να βρει αυτ που θλει να
µου δεξει, σκφτηκα. Ττε εδα µια φιγορα να στκεται
µπροστ στην πρτα της αποθ&κης: γκρι καµπαρτνα,
µαρο καπλο και σκορα γυαλι . Τρµαξα!
«Νµιζα τι γινες ντρας, µα εσ παραµνεις µικρ
παιδ κι. 3τσι &ρθες, χωρς καµουφλ ζ;» επε και κατ-
βασε τα γυαλι .
«Γιαγι ; Π!ς ντθηκες τσι; Να µδα εναι αυτ&;»
ρ!τησα κι σκασα στα γλια.
«'ταν του παππο σου και τα χω φυλ ξει για τ-
τοιες περιπτ!σεις. Θες να µας δει κανες απ το δρµο
και να το πει στη µαµ σου;»
∆εν της απ ντησα. Λες κι αν κ ποιος γνωστς βλε-

15
πε δυο τπους µε καµπαρτνες, σκορα γυαλι και κα-
πλο µσα στον κ&πο µας ξηµερ!µατα, δε θα το λεγε
στη µαµ !
Φανταζµουν τι αυτ που &θελε να µου δεξει εχε
κ ποια σχση µε τον πατρα µου. ∆εν εχα µως χρνο
για εικασες. 3πρεπε να µ θω. Χωρς περιστροφς, τη
ρ!τησα αµσως σα ρωτοσα εδ! και µ&νες, αλλ , µ-
λις ξεκινοσα, µε σταµατοσαν:
«Γιαγι , τι απγινε ο µπαµπ ς µου; Ζει; Πο εναι;
Γιατ δεν επικοινωνε µαζ µας; Μ&πως του χει συµβε
κ τι κακ; Π!ς και αποφ σισε να φγει; Γιατ δε µιλ µε
γι’ αυτν;».
«Εδες που σου λω τι εσαι µωρ; ∆ε συζητον πο-
τ για τις απορες που χουν, ταν η µυστικ& αποστολ&
χει &δη ξεκιν&σει. Σταµ τα να ρωτ ς. Θα µ θεις λα
σα ξρω, αλλ και πολλ ερωτ&µατ σου θα µενουν
αναπ ντητα. Π µε µσα».

16
 4

Μπ&καµε στην αποθ&κη, παραµερσαµε σκοπες και

κουβ δες και η γιαγι νοιξε µια πρτα που ποτ δεν ε-
χα προσξει τι υπ&ρχε! ', ακµη κι αν την εχα προσ-
ξει, δε θα της εχα δ!σει σηµασα, πιστεοντας πως οδη-
γοσε σ’ να λλο δωµ τιο, που θα &ταν κι αυτ γεµ το
σκοπες! Αν εναι δυνατν να µην χω εξερευν&σει την
αποθ&κη του διου µου του σπιτιο! Η µουσικ& φταει.
)λο µ’ αυτ&ν ασχολοµαι.
Περ σαµε σ’ να δωµ τιο που στη µση εχε να σα-
λον κι και γρω γρω στους τοχους ρ φια µε δσκους
βινιλου. Χιλι δες δσκους.
«Κ θισε» µου επε η γιαγι , γιατ κατ λαβε τι εχα
µενει ναυδος. Σωρι στηκα σε µια πολυθρνα, κι εκε-
νη ρχισε να µιλ .
«Εδ! µενε ο πατρας σου πολλ χρνια. Απ ττε
που τλειωσε το σχολεο µχρι που παντρετηκε. Ττε
σχεδαζα να κατβω και να µενω εγ! εδ!. 'ρθες µως
εσ πολ νωρς και ο γιος µου µε τη µητρα σου µου ζ&-
τησαν να µενω µαζ τους για να τους βοηθ&σω µ’ εσνα.
Η συλλογ& µε τους δσκους του παρµεινε εδ!. Αυτς
&ταν ο προσωπικς του χ!ρος, βατο για λους µας.
)ταν φυγε και δεν τον ξαναεδαµε, εχε πει τι θα ερ-
χταν εδ!. Πρ γµατι, η πρτα &ταν ανοιχτ&, το φως

17
αναµµνο κι νας δσκος παιζε στο πικ π. Εκενος
µως εχε εξαφανιστε και µ&νες τ!ρα δεν χουµε να
του».
3νιωθα πολ περεργα. )λα αυτ πρεπε &δη να τα
ξρω και τ!ρα που τα µ θαινα, µε πονοσαν πολ.
Εκενη µε φων& σταθερ& και φος συνωµοτικ συνχισε
να µιλ : «Σκφτηκα να φγω απ το σπτι, που τσι κι
αλλι!ς χω φροντσει να γνει κ ποτε δικ σου, αλλ η
µητρα σου µου ζ&τησε να µενω µαζ σας, µε χρειαζ-
ταν περισστερο απ ποτ. Εναι αξιλογος νθρωπος.
Βρ χος σωστς! Υποµνει µε αξιοπρπεια τον πνο απ
την εξαφ νιση του πατρα σου και ποτ δεν τον κατη-
γρησε για τποτα. 3λα στη θση της και θα καταλ βεις
γιατ εναι αυστηρ& σαν στρατηγς, πως της λες κοροϊ-
δευτικ , και γιατ χει τσες απαιτ&σεις απ σνα. )λα
τα νειρ της τα χει στηρξει π νω σου. Νοµζω µως
τι πσω απ αυτν το “βρ χο” υπ ρχει νας εθραυ-
στος νθρωπος. ∆ε σ’ το δεχνει, αλλ κ ποιες φορς
πραγµατικ καταρρει».
«Η µαµ …;»
«Ναι, χθες το βρ δυ κλαιγε µε αναφιλητ µχρι που
την π&ρε ο πνος. )µως το ξυπνητ&ρι της χτυπ π ντα
στις επτ . Λοιπν, δεν χουµε πολλ& !ρα».
«Να κ νουµε τι;»
«Να σου δ!σω αυτ που πρπει να αποκτ&σεις ως
γιος του πατρα σου».
«∆ηλαδ&;»
«Ο πατρα σου σποδασε ηλεκτρολγος µηχανολ-
γος, µα η µεγ λη αγ πη του &ταν η µουσικ&. Απ µικρς

18
εχε φτι ξει δικ του ερασιτεχνικ ραδιοφωνικ σταθ-
µ, τον Q.G.P., απ τη φρ ση “Qualche giorno partirò”,
δηλαδ& “Κ ποτε θα φγω”. Αυτ τα ξρεις. Τον εχε
εντοπσει µως ττε το µηχ νηµα της αστυνοµας που
λεγχε τις ραδιοσυχντητες και του π&ραν λα τα µηχα-
ν&µατα. Εδαµε και π θαµε να αποφγουµε τη δκη που
σγουρα θα µας οδηγοσε λους σε µεγ λους µπελ δες.
'ταν λλες εποχς εκενες, δσκολες. )λοι οι µη κρατι-
κο ραδιοφωνικο σταθµο &ταν παρ νοµοι. Ευτυχ!ς
που δεν π&ραν τους δσκους του. 'ταν η αγαπηµνη του
συλλογ&. Συνεχ!ς αγραζε καινοριους και εξακολο-
θησε να ασχολεται µε τη µουσικ&. Ακµη κι αφτου
γενν&θηκες εσ, ταν δολευε πια ως ηλεκτρολγος µη-
χανολγος, τη µουσικ& δεν την παρ τησε. Η συλλογ&
του τον ενδιφερε π ντα. 'ταν πολ τακτικς. )λοι οι
δσκοι εναι καταγραµµνοι αλφαβητικ σ’ αυτ το τε-
τρ διο. ∆πλα στον καθνα χει κ τι σηµει!σεις που πο-
τ δεν κατ λαβα. Τ!ρα αυτ το τετρ διο εναι δικ σου,
πως και λη η συλλογ& του πατρα σου. Κ ποτε θα σ’
τη χ ριζε εκενος. Ε, εγ! σου τη δνω απ τ!ρα!»
Kαι ττε µου δωσε να εκατφυλλο τετρ διο µε
σκληρ καρ εξ!φυλλο, αλλ φαγωµνο στις κρες απ
το χρνο.
«Γιατ τ!ρα;»
«Η µαµ σου το µνο που µου χει ζητ&σει εναι
–πως εχε πει ο µπαµπ ς σου– να µη σε κατεβ σω ακ-
µη εδ! κ τω. )µως, παρακολουθ!ντας σε χθες να φω-
ν ζεις, εδα στα µ τια σου τις σπθες που πετοσαν τα
µ τια του πατρα σου ταν θµωνε και αποφ σισα να

19