Dromoi Palioi (Old streets)

Old streets, which I loved and hated endlessly,

let me walk under the shadows of the houses,
the nights of coming back, unavoidable, and the city, dead.

My insignificant presence, I discover [it] in every corner.

Let me meet you someday, lost spectre of my Desire, me too

Walking, forgotten and rebellious

holding a trembling spark in my damp palms.

And I kept on walking in the night without recognizing anyone

And no one, either, and no one, either, recognizing me, recognizing me.

Vecchie strade che senza fine ho amato e odiato

lasciatemi camminare all'ombra delle vostre case,
le notti dei ritorni, ineluttabili e la città, morta

Ritrovo in ogni angolo la mia presenza insignificante

fa' che prima o poi t'incontri anch'io, spettro perduto dei miei luoghi*

Dimenticato ma mai domato, lasciate che cammini

reggendo una morente fiammella nel palmo delle mie umide mani

E procedevo dentro la notte senza conoscere nessuno

e nessuno e nessuno mi conosceva mi conosceva

Δρόμοι παλιοί        
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη || Γιώργος Νταλάρας || Αλέξια
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι
εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ

κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα

κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζ ε