Ik was ongeveer tien jaar lang een heks, en zo’n 5 of 6 jaar leider in AOL's pagan

community gedurende. Daarvan had ik mezelf zo’n vier jaar toegewijd aan de goden
van het oude Egypte.

Ondanks alle magie, healing sessies, reiki en de gebeden die ik samen met anderen
deed, leed ik nog steeds aan een aantal ernstige gezondheidsproblemen, waaronder
70% doofheid. De artsen vertelden me dat er geen genezing mogelijk was, en dat het
waarschijnlijk alleen maar erger zou worden. Ze adviseerden me om een speciale
doventelefoon aan te schaffen en andere hulpmiddelen, en zeiden dat ik maar beter
de gebarentaal kon aanleren.

Op een nacht droomde ik over Jezus. Geen idee ‘waarom’. Ik schreef het toe aan
een slechte pizza en zei dat Hij weg moest gaan. Twee nachten later had ik weer
zo’n droom. In gebarentaal zei Hij: ‘Volg Mij’. Ik besloot het te ontkennen, maar ik kon
het natuurlijk niet weer wijten aan een koude pizza! Ik wilde in elk geval niks te
maken hebben met het volgen van Jezus. Ik had een aantal behoorlijke verknipte
ideeën over het christendom, en er was een heleboel aan wicca dat ik niet wilde
opgeven!

In mijn grote arrogantie vroeg ik God om het te bewijzen. Te bewijzen dat Hij me
wilde, te bewijzen dat Hij er echt is. Ik werk bij een internetbedrijf. We hadden een
aantal maanden voordat dit gebeurde wat software aangeschaft en het lukte me niet
om een bepaald onderdeel aan de praat te krijgen. Ik had drie maanden daarvoor al
geschreven naar een gebruikersgroep om raad, maar ik had geen reacties gekregen.
Ik had het min of meer opgegeven. Ik besloot dat dit een mooie test zou zijn voor
God. Op een maandagochtend bad ik: ,,God, als U echt bent, dan moet U hier
komen en niet alleen maar dit probleem oplossen, maar dan ook op zo’n manier dat
ik weet dat U het bent.’’

Dinsdag, direct na de lunch, controleerde ik mijn email. Er was een bericht bij van
iemand uit de gebruikersgroep met het antwoord op mijn probleem. Niet alleen was
het precies de juiste oplossing, maar het email adres eindigde met @christianity.net.

Zo’n soort antwoord kun je niet negeren hè ;). Deze persoon gebruikte Messenger,
dus ik kon op die manier met hem praten. Gelukkig had mijn baas veel begrip, want
we hebben twee dagen lang op die manier met elkaar gepraat. Hij beantwoorden
mijn vragen, verhelderde mijn vooroordelen, en vertelde me over de enorme liefde
van Jezus. Aan het eind van die twee dagen gaf ik mijn hart aan de Heer.

De volgende dag vertrok mijn familie voor een geplande campingvakantie aan het
strand. Gezien alles dat er was gebeurd, besloten we dat het een goed idee was om
zondag naar de kerk te gaan. We kwamen terecht in een kleine pinkstergemeente.
Het was zo volkomen verschillend van alles wat we ooit hadden gezien van de kerk.
Ik weet niet of je iets afweet van doofheid en gehoorapparaten? Ze zijn nutteloos in
grote ruimtes, omdat ze de neiging hebben ‘rond te zingen’. In de meeste gevallen
kon ik het schuifelen, kuchen en ademhalen van de mensen naast me beter horen
dan de spreker. De meeste mensen articuleren niet heel duidelijk bij hun spreken, en
dan valt liplezen ook niet mee. Toch sprak de voorganger in deze kerk op zo’n
manier dat ik bijna alles kon liplezen. Na de dienst wilde ik hem daarvoor een
compliment geven. Toen ik hem aansprak, vroeg hij of hij mocht bidden dat mijn
gehoor zou terugkomen. Whoa! Dat paste al helemaal niet in mijn idée van de kerk!
Maar ik dacht dat het geen kwaad zou kunnen en zei ja. Hij bad voor me en ik voelde
iets (nu weet ik dat het de Heilige Geest is), maar ik kon nog steeds niets horen. We
verlieten de kerk en gingen terug naar onze tent. In de loop van de middag werd ik
ziek. Ik bedoel echt heel, heel ziek. Die avond en de volgende ochtend heb ik
grotendeels doorgebracht in de wasruimte, hangend boven een kotsbak, al
hallucinerend (of niet). Ik voelde dat ik moest zeggen tegen mijn oude goden dat ze
me moesten verlaten, en tussen het overgeven door, was ik daar een hele tijd mee
bezig. Nu had ik de avond daarvoor mijn gehoorapparaat uitgedaan, omdat je ze niet
draagt tijdens het slapen, en had ze nog niet opnieuw ingedaan. Bovendien doet
hoesten of overgeven extra pijn als je ze in hebt. Hoe dan ook… tegen 2 uur ‘s
middags begon ik me wat beter te voelen. Zwak, maar beter. Ik ging terug naar de
tent en mijn man vroeg hoe het me ging. Midden in mijn antwoord besefte ik dat ik
gewoon kon horen wat hij had gevraagd, terwijl ik geen gehoorapparaten droeg. Ik
kon voor de eerste keer in een heel lange tijd horen wat mijn kinderen zeiden. Wat
een zegen!

Onnodig te zeggen dat ik God nu dien en liefheb met mijn hele hart!