1

Slopend. Dat is het enige woord dat mij te binnen schiet als ik
een subjectieve beschrijving van deze helse reis zou mogen geven. Of hels.
Zes dagen en zelfs het grootste gedeelte van vijf nachten zijn besteed aan
het naderen van ons doel, maar het dagelijkse aangezicht verandert
minimaal. De beboste ringen die Icathia vormen, steken vooralsnog niet
boven het laagland uit, terwijl we ook steeds verder de oostelijke kust uit
het oog verliezen. Menig man zou het verzoek hebben afgeslagen, maar ik
dien mijn meerdere gewillig. En met mij zeven anderen. Laat het een eer
zijn dat Jericho juist jou uitkiest voor een riskante expeditie. Laat het een
eer zijn dat je door hem menig gevaar tegemoet komt. Laat het een eer zijn
dat hij je hopelijk daar doorheen sleept. Ik heb hoop en vertrouwen. Al
zit de moraal nu lager dan de kerkers van Noxus, is er morgen weer die
kans. Die prachtige kans dat we de verloren stad op zien doemen uit het
niets, waarvoor wij dankbaar moeten zijn.

Dat waren zijn laatste woorden. Zijn laatste geschreven woorden
althans, daar ik mij niet kan herinneren of hij nog een laatste jammerklacht
geslaakt heeft. verkondigde een eloquent man in een uiterst
indrukwekkende zaal in Noxus, in zijn linkerhand een stoffig en
verfrommeld boekje, vol gekrast met kraaienpoten. Naast hem stonden aan
beide kanten politieke en militaire machthebbers, waaronder zijn enige
broer. Tussen de immense pilaren aan de zijkanten stonden wachters in
perfecte orde opgesteld, gehuld in schitterende krijgspakken.
Dat juist aan hem het privilege was gegeven om zo een officile
ceremonie betreffende de dood van n van zijn hoogstaande soldaten te
leiden, zou men op het eerste gezicht wonderbaarlijk kunnen noemen,
aangezien hij niet in het netjes opgestelde rijtje paste waarin hij stond met
een uiterlijk zoals het zijne.
Zijn bruine, vette haren werden omhooggehouden door een
schabberig leren bandje, zijn gezicht bevatte een doordringende arrogante
blik en was voorzien van een tweeledige snor die vanaf de kuiltjes naast
elk van beide neusgaten omlaag hing. Een leren pak droeg hij bovendien.
Geen chique, maar bepantserd en voorzien van een passende bontkraag als
uitdrukking van weelde.
Draven! brulde een doorsnee burger vanuit het toegestroomde
publiek, dat inmiddels tot ver buiten de zaal mee probeerde te pikken wat
er werd verteld over de gestorven militair.
Die dappere krijgsman is voor jou gestorven! En voor generaal
Jericho! Die helse reis, zoals hij het noemde, heeft niet eens wat
opgeleverd! NIETS! Niets hebben jullie gevonden! De arme man is voor
nts omgekomen!
De brutaliteit! Dapper, dat je jezelf zo durft te uiten te midden van
je superieuren zei Draven, terwijl hij zijn ogen wat dichter kneep en
zijn sneeuwwitte ondertanden ontblootte.
Maar toch ook zo dwaas. Hij draaide zich om en moffelde het
boekje weg achter het harnas van zijn oudere broer, waarna hij naar zijn
glimmende werpbijlen reikte, die klingelden door zijn vaste pas. Zijn barse
blik maakte inmiddels plaats voor een kleine glimlach, daarna een
arrogante grijns.
Nee. fluisterde n van de machthebbers, een strenge blik op zijn
gezicht. En woord was genoeg om Draven tot stilstand te brengen, zonder
zijn stem dusdanig te verheffen dat ook het publiek hem hoorde.
Nee, nee. vervolgde hij, dit keer met een luidere stem, terwijl hij
mank en hinkend een paar stappen richting Draven zette, leunend op zijn
op maat gemaakte wandelstok.
Jericho! Door deze middelbare burger laat ik me toch niet zomaar
ongestraft in de zeik zetten? sprak Draven nors tegen, Hij mist een
enorme portie loyaliteit, die hem het best kan worden afgedwongen in de
arena!
Ho. was het enige wat Jericho te zeggen had. Hij keek Draven
recht in de ogen, waarna deze onmiddellijk de zijne richtte naar de
oproerkraaier. De arrogante grijns was verdwenen, de barse blik was weder
teruggekeerd.
Die krijgsman die jij zo beweent, d had tenminste loyaliteit!
Daar kun jij nog wat van leren, jij dwaas! Jij, jij riep Draven luid uit,
herhaaldelijk wijzend naar de dwarsligger.
Jullie hebben allebei jullie punt gemaakt, bracht Jericho in, toen
ook hij zijn blik wendde naar de schreeuwlelijk, maar helaas voor u, sta ik
2

in deze Draven bij. Echter wil dat niet zeggen dat er vandaag een executie
in de arena plaats moet vinden.
Ik d-dank u, generaal. stamelde de burger, nerveus voor wat zijn
straf dan zou kunnen zijn, als die er zou zijn.
Nee, vandaag niet. Morgen wel. Laat dit een wijze les zijn,
Noxianen. Deloyaliteit is een zonde en wordt in Noxus niet getolereerd.
deelde de oppergeneraal van Noxus mede zonder enige barmhartigheid. Hij
draaide zijn gezicht naar links en sloot zijn ogen net lang genoeg om te
bemerken dat hij niet toevallig knipperde.
De wachters keerden zich naar de oproerkraaier en marcheerden
door de menigte. De wapens lieten zij in de schede, het publiek bleef
stokstijf op zijn plaats staan. Jericho keerde zijn rug naar de mensenmassa,
zijn gezicht richting een immens portaal en voordat hij erdoorheen stapte,
gevolgd door de overige machthebbers, keek hij vlug nog naar een punt uit
het sierwerk dat het portaal omringde. Het had de vorm van een gotische
boog en werd omringd door een kader van gevechten weergevende etsen,
waar ook Jericho zelf in afgebeeld stond. Het was niet af te lezen aan zijn
gezicht of er enige vorm van emotie in aanwezig was na het zien van de
ets, maar toch blijft het apart dat hij keek.
Maar waarom hij keek? Ik zal het antwoord niet meer leren
kennen. Mijn dagen zijn geteld. Vreselijk, maar terecht; zoals ik Draven
met mijn spreken vernederde voor die immense menigte, zo zal ik
vernederd worden in een onterende executie voor diezelfde menigte.
Maar waarom ik sprak? Men zal het antwoord niet meer leren
kennen. Men kan gissen naar het waarom, maar zeker van zijn zaak zal
niemand zijn. Dit zijn mjn laatste geschreven woorden, Draven, en
hopelijk zullen ze je kwellen tot ook jij je laatste woorden schrijft.

- Naros Exurion






Een geweldig publiek van Noxianen heeft zich verzameld
in een oeroud amfitheater, ooit gemaakt met de fijnste stenen.
Noxus als stad heeft gruwelijke veranderingen moeten doorstaan,
maar het theater is na zijn bouw nimmer aangetast qua uiterlijk of
functie, namelijk executies. Ooit voor puur leedvermaak,
inmiddels ook voor een generend eind aan een rechterlijk proces,
al bestaat dat proces nochtans uit het gekwebbel van een zekere
oppergeneraal, die ieder touwtje in handen heeft en krijgt.
Terwijl onophoudelijk geschreeuw het amfitheater vult,
wordt traag aan de rechterkant van de arena een roestig hekje, dat
leidt naar het minder luxe deel van de catacomben, piepend
geopend. Gehuld in een vuile en versleten kleed, gedragen als een
toga, loopt Naros met trillende pas door de gang achter het hekje.
Onder luid gejoel betreedt hij de arena ongewapend. Zijn hoofd
houdt hij wat naar beneden, starend naar de zandkorrels die nu
eens door zijn voeten, dan weer door een licht briesje in beweging
worden gebracht. Vlak voordat hij het midden bereikt, stopt hij.
Alsof zijn benen het begeven, knielt hij, zijn hoofd tussen zijn
handen.
Nee. Nee. fluistert Naros tegen zichzelf, waarna hij
begint te zuchten. Hij weet dat zijn lot bepaald is, maar dat lot te
accepteren schijnt hem onmogelijk. Het gejoel van het publiek
wordt luider. Hij sluit zijn ogen en probeert zich af te sluiten van
de chaos om hem heen. Een laatste zucht doet rust wederkeren in
zijn lichaam.
Een serie trommels, gesitueerd tussen de tribune en boven
de catacomben van de veroordeelde, wordt geslagen door
professionele trommelaars uit Noxus. De trommels produceren een
onheilspellend ritme, wat het publiek duidelijk maakt dat de
glorieuze scherprechter op het punt staat de arena te betreden.
Oorverdovend wordt de held van Noxus toegejuicht.
DRAVEN! klinkt het van overal uit het theater,
DRAVEN! vervolgen de toeschouwers op de maat van het
getrommel. Naros kijkt op, wanneer hij plots twee minuscule
lichtjes ziet opdoemen van achter de tralies. Het lijkt alsof ze
3

bewegen en steeds maar dichter naderen. Naros kijkt bedenkelijk,
de kalmte in zijn lichaam bewarend.
Inmiddels zijn de lichtjes niet meer het enige dat Naros ziet
naderen. Een bekend gezicht kijkt hem recht in de ogen. Een grote,
ongeforceerde lach ontbreekt zeker niet.
DRAVEN! klinkt het voor een derde keer, daarna een
vierde en een vijfde. De lachende staat op het punt zijn grote
entree te maken, waarna voor een zesde keer de scherprechter bij
de naam wordt toegejuicht. Met een woeste duw wordt het hek
tegenover Naros open geramd. Uit het duister van de catacombe
komt plotseling een hand met daarin de iconische werpbijlen van
Draven. Het bij de naam toejuichen maakt plaats voor allerlei
vormen van schreeuwen en zo vult waanzin de tribunes. Een man
trommelt al brullend op zijn ontblote borst, bijvoorbeeld, waar zijn
buurman, geschminkt met roeten littekens, de geduchte
scherprechter tracht te imiteren.
Een geluidsoverlast heerst zeker in Noxus, al is het
immense theater gelegen aan de rand van de enorme stad, vlak
naast de stevige stadsmuur. Toch zullen klachten over het
geweldige geschreeuw gemeden worden, aangezien niemand in
Noxus en omstreken een show als deze wil missen.
Draven staat immers bekend om zijn extravagante manier
van executeren. In plaats van dat hij rap een einde maakt aan de
executie, zoals met behulp van een guillotine, waarmee Dravens
broer, Darius, vroeger wel eens een leven roofde, speelt deze
scherprechter graag met zijn slachtoffers en vormt zo een voor de
burgers vermakelijke show. Alle aandacht, in welke vorm dan ook,
die hij door ieder spektakel verwerft, dat is waar Draven werkelijk
op kickt.
Haha! lacht Draven zo hard als hij kan terwijl hij de
arena betreedt en vervolgens het hek achter hem dicht smijt. Met
grote ogen kijkt hij om zich heen. Het juichen geeft hem een soort
adrenalinekick. Hij neemt n werpbijl in elk van beide handen,
laat ze razendsnel draaien en verheft ze naar de toeschouwers.
Ja! Haha! Oh ja! schreeuwt Draven herhaaldelijk,
zwervend op zijn helft van de arena. Een grijns is immer op zijn
gezicht te zien. Na voldoende aandacht te hebben gekregen van
zijn fans, laat hij zijn bijlen wat zakken en wendt hij zijn ogen
richting Naros.
Hoor je ze? vraagt de scherprechter aan Naros. Ze
willen een show zien. Ze willen zien hoe ik je verneder, hoe ik je
het lopen ontneem en hoe ik tenslotte je hart genadeloos
doorboor. vertelt Draven aan de togadrager, alsof het de
gewoonste zaak van de wereld is. Hij doet de bijl in zijn
rechterhand stoppen met draaien en wijst er daarna mee naar
Naros, terwijl hij met tintelende handen over het zand ijsbeert.
Hup hup. zegt Draven alsof Naros een kind is. Voor hem
is arrogantie tegenover zijn opponent uiterst vermakelijk. Het wekt
wat extra haat op bij zijn tegenstander, waardoor deze levendiger
het gevecht in zal gaan. Juist dat bezorgt de meest vermakelijke
soort van show voor het publiek.
Sta op zucht Draven verveeld, waarna hij zijn
rechterarm weer terug trekt. Tijd om het publiek te geven wat het
wil. vervolgt hij rap. Naros doet weinig moeite op te staan. Hij
weet dat hij toch wel zal sterven en zal Draven zeker geen
genoegen gunnen door zijn bevelen op te volgen.
Hmpf kreunt Draven, duidelijk gerriteerd door het
weigeren van het meewerken van Naros. Hij staakt het ijsberen en
terwijl hij een rechte blik naar hem vasthoudt, werpt hij de nog
zeer snel draaiende werpbijl in zijn linkerhand met volle kracht
naar hem. Naros zet zich af tegen de zandlaag en sprint razendsnel
aan de kant, de dood in de ogen kijkend. Draven laat nu ook zijn
tweede bijl weer draaien.