Ang Tunay na Pagkakaibigan

Ding, Dong!, ang tunog ng bell ng isang di kilalang eskwelahan. Ito ay hudyat na magsisimula na ang klase sa loob
ng limang minuto. Tumatakbo nang matulin si Ichiro Arima papunta sa kanilang silid-aralin. Ang lalaking ito ay
sinasabing isa sa mga studyanteng ipinagmamalaki ng eskwelahan dahil sa kanyang katalinuhan. Ngunit kakaunti
lamang ang lumalapit sa kanya sapagkat siya ay may salamin na hindi bagay sa kanyang mukha, at magulong buhok
sa tuwing siya ay papasok sa eskwelahan. Pinandidirihan siya ng iba dahil sa kanyang itsura. At dahil dito,
binansagan na siyang nerdo wirdo ng mga studyante. Ngunit hindi alam ng karamihan, siya ay mabait, at mabuting
kalooban
Pagdating ni Ichiro sa kanilang silid-aralin, nagtatawag na ng mga pangalan ang kanilang punong guro. Ichiro, late
ka na naman. Nagiging madalas na ata ito, ah.
Pasensiya na po kayo ginoong Jose, may iniabot lang po sa taga-kabilang seksyon na studyante.
Sige, maupo ka na.
At naupo na si Ichiro sa kanyang upuan. Nagsimula na ang kanilang klase. Ang laging tinatawag ng kanilang guro ay
si Ichiro. Siya na ang laging tinatawag sapagkat kakaunti lamang ang gustong sumagot. Ngunit dahil dito, nagagalit
sa kanya ang mga kaklase niya sapagkat sinasabi nilang sipsip sa guro si Ichiro. At dahil rin dito, lagi siyang
hinahagisan ng kung anu-ano si Ichiro para siya ay asarin. Ngunit hindi na lamang niya ito pinapansin.
Ding, dong! ang tunog na naman ng kanilang eskwelahan. Hudyat na oras na ng tanghalian. Dahil si Ichiro ay isang
mayamang estudyante, siya ay laging may dalang pagkaing masasarap para sa kanyang tanghalian. Ngunit, ibigay
mo na sa amin ang iyong baon, Ichiro., ang sabi ng isang estudyante sa likod niya.
Pagharap ni Ichiro sa kanya, nakilala niya agad kung sino ito. Siya si Leone. Ang ikalawang lider ng isang grupo sa
kanilang eskwelahan na nangbubully sa kanya. Eto na, Leone.
Yan, mabuti naman at hindi ka lumalaban sa amin, at kung lumaban ka man, patay ka.. at biglang tumawa ng kaunti
pagkatapos magsalita. Pagkabigay niya ay umalis na si Ichiro sa harap nila. Pumunta na lamang siya sa rooftop para
kainin ang kanyang itinagong pagkain para sa kanyang sarili. Madalas siyang pumupunta rito para kumain sapagkat
tahimik dito.
Pagkatapos ng tanghalian, nagsibalikan na ang mga estudyante sa kani-kanilang mga silid-aralin. Ngunit ang iba
naman ay hindi na pumapasok. Naglilibot na lamang sa eskwelahan o kaya naman ay umaalis nang tuluyan sa
eskwelahan. Halos lahat ng estudyante sa ganitong oras ay inaantok kaya naman hindi muna masyadong nagturo
ang kanilang guro. Alam kong inaantok kayo ngayon. Kaya naman hindi muna ako masyadong magtuturo ngayon.
Gusto ka lang muna sabihin na magkakaroon ng bagong estudyante. Sa pagkaka-alam ko ay bukas siya
magsisimulang pumasok. At dito siya sa klase natin papasok. Kaya magpakatino kayo simula bukas.
Nang sinabi ito ng kanilang guro ay biglang nagkaroon ng ingay sa klase. ginoo, babae ba siya o lalaki? Sa
pagkaka-alam ko ay isa siyang babae.
Saan pong lugar siya galing? Mayaman po ba siya? Maganda? Matalino?
Tama na ang mga tanong na iyan! Bukas na lamang kayo magtanong ng mga ganyan sa kanya pagdating niya
bukas. Tapos na muna sa ngayon ang ating klase. Makaka-alis na kayo. At nagsi-alisan na nga ang mga studyante.
Nang pauwi na si Ichiro, hinarang siya ng grupo ni Leone. Ichiro, saan ka pupunta? Kami, pupunta kami sa mall para
magsaya.
Ano na naman ang gusto mo?
Gusto ko lang naman na bigyan mo kami ng pera, alam ko namang marami kang pera, eh.
Hindi na nakapalag si Ichiro at namalayan na lamang niya na nasa kamay ni Leone ang kanyang pitaka. Kinuha ni
Leone ang kanyang pera at inihagis sa kanya ang pitaka nang wala nang laman at umalis. Hindi na niyang
tinangkang lumaban pa at umalis na lamang din papunta sa kanyang bahay. Ngunit hindi nila napansing may
nakakita sa kanila habang nag-uusap
Kinabukasan, maagang pumasok si Ichiro at hindi siya nahuli sa klase. Habang naghihintay ng pagsisimula ay siya
ay nagbabasa ng isang libro. Habang nagbabasa ay biglang bumukas ang pintuan at pumasok na si Ginoong Jose.
Mga estudyante, kagaya ng sinabi ko sa inyo kahapon, may bagong estudyanteng papasok ngayon. at
nagsibulungan ang mga estudyante. Pumasok ka na, Joan.
At pumasok nga ang isang bagong estudyante. Nagsitinginan naman ang mga estudyante sa kanya. Hello po sa
inyong lahat, ako po si Joanna Marie Perez. Ngunit pwede niyo akong tawagin sa aking palayaw na Joan.
Pakilala niya sa sarili na may ngiti sa kanyang mga labi. Hindi siya ganoong maganda ngunit kung titingnan mong
mabuti ay cute siya. Hhhhmmm.. saan ka kaya maaring umupo? Aha! May bakanteng upuan sa likod ni Ichiro.
Doon ka na lamang umupo sa likod ni Ichiro. Tiningnan niya muna ito nang saglit at dumiretso na sa kinalalagyan ng
upuan. Nang papalapit na siya kay Ichiro ay napatingin siya nang saglit kay Ichiro. Napansin ito ni Ichiro at napatingin
din si Ichiro sa kanya nang may pagtataka. Ngunit nabaling ulit ang tingin ni Ichiro sa kanyang libro nang nagl akad na
muli si Joan papunta sa bakanteng upuan sa likod ni Ichiro.
Nagsimula na ang klase. At habang nagkalase ay napasin ng lahat pati ang kanilang guro na mukhang magiging
kakumpitensiya ni Ichiro si Joan sa akademiko. Madalas din kasing nagtataas ng kamay si Joan para sumagot. Hindi
naman ito pinapansin ni Ichiro at tuloy pa rin siya sa pagtataas ng kamay. Nang dumating na ang oras ng tanghalian,
hiningi muli nila Leone ang baon ni Ichiro. Agad namang ibinigay ni Ichiro ang kanyang baon.
Ngunit, patingin nga ng bag mo. Mukhang may tinatago ka pang pagkain dyan, eh. At may nakita nga siyang
pagkain. Sabi ko na nga ba. May tinatago ka pang pagkain! Agad naman niya itong kinuha at iniwan nilang walang
pagkain si Ichiro. Wala na namang ginawa si Ichiro para pigilan sila. Ang pangyayaring ito ay nakita ni Joan.
Nang dumating si Ichiro sa rooftop, nakita niya si Joan na kumakain. Bakit ka nandito?, ang tanong ni Ichiro kay
Joan.
Napansin ko kasing masarap manatili at kumain dito sapagkat tahimik at mahingin dito., ang sagot naman ni Joan.
Aalis na sana si Ichiro para bumaba nang bigla siyang hinagisan ni Joan ng pagkaing nakabalot. Kainin mo yan.
Masarap yan. Wala namang nagawa si Ichiro at dinala na lamang niya ito sa pagbaba at kinain sa kanilang silid-
aralin.
Nang matapos ang klase, nagsi-uwian na ang iba. Ang ibang mga estudyante naman ay nagpapa-iwan dahil sila ay
may training pa. Habang si Ichiro ay pauwi na, hinarang muli siya ng grupo ni Leone at humingi ng pera. Nang i -
aabot na sana ni Ichiro ang kanyang pera kay Leone ay dumating si Joan, Anong ginagawa mo, Ichiro?, ang tanong
ni Joan.
At sino ka naman? Ah, alam ko na. Totoo pa lang may bagong estudyante sa klase niyo, Ichiro.
Wag mong ibigay ang pera mo sa kanila, Ichiro.
Pagbibigyan kita ngayon, Ichiro. Pagbibigyan ko kayong dalawa sa ngyon. Ngunit kung dumating ka pang muli,
malalagot ka na sa amin., ang pagbabanta ni Leone sa kanilang dalawa at umalis na siya. Bakit ka ba nakiki -alam,
Joan?! Hindi mo alam kung anong kaya nilang gawin! Gusto lang kitang tulungan, hindi na niya natuloy pa ang
gusto niyang sabihin sapagkat tumakbo na si Ichiro pauwi.
Madalas itong nangyayari kay Ichiro. Lagi siyang hinaharang ng grupo nila Leone at hihingi sa kanya ng kung anu-
ano. Ngunit nang dumating si Joan sa kanilang eskwelahan, laging dumarating si Joan sa mga ganyang sitwasyon at
makikigulo sa kanila. Pinipigilan ni Joan ang pangbubully nila kay Ichiro.
At nang napikon na si Leone sa kanya, isang araw, inabangan nila Leone sila Joan at Ichiro pagkatapos ng klase.
Humingi muli siya ng pera kay Ichiro. Ngunit hinarang muli siya ni Joan. Sumusobra ka na sa pangingi-alam, ah!
Sumusobra ka na rin sa panghihinga, ah!, ang sagot ni Joan. Nakakapikon ka na.. ang sabi ni Leone kay Joan at
bigla niyang sinuntok nito. Napa-urong ng kaunti si Joan. At dahil si Joan ay magaling sa martial arts, sinaktan niya
rin si Leone. Nagulat si Leone sa ginawa sa kanya ni Joan. Wala pang gumagawa sa akin nang ganyan.
Pagbibigayan ko muli kayo sa pagkakataong ito. Maswerte kayo at hindi namin kasama ang aming lider.
Bakit, ha?! Sino ba yang lider na yan at naging maswerte kami, ha?! Baka naman maswerte kayot wala ang lider
niyo dahil mapapahiya kayo sa kanya kapag nalaman niya ang nangyari., ang sagot ni Joan kay Leone na may
pagmamamayabang.
Dahil sa mga sinabi ni Joan, natawa nang kaunti si Leone at sinabi, maghintay ka lamang, Joan, kapag nakita mo
ang aming lider ay patay ka!. Pagkatapos niyang sabihin iyon ay umalis na sila.
Bakit mo sila inaway?! ang sigaw ni Ichiro kay Joan. Alam mo namang kayang-kaya nilang gawin ang kahit ano!
Bakit kasi lagi kang nakiki-alam?!, at tumakbong muli si Ichiro pauwi. Hindi man lang ako inalala na sinuntok ako.
Haha., ang sumagi sa isip ni Joan.
Kinabukasan, pagkatapos ng pangyayaring iyon, mas lalong natakot si Ichiro sa grupo nila Leone. Hindi niya alam
ang kanyang gagawin kung magkita sila muli ni Leone. Ngunit hindi niya ito maiiwasan. Dumating na ang oras ng
tanghalian. Hindi niya lubos maisip ang mangyayari pagdating nila Leone. Ichiro!, ang sigaw na galing sa likod niya.
Nakilala niya agad kung kaninong boses iyon.
Kay Leone ang boses na iyon.., ang naisip agad ni Ichiro. A.. ano yun?, ang tanong ni Ichiro habang siya ay
nanginginig. Ano ba namang tanong yan?! Ibigay mo na sa amin baon mo!
E eto na ang lahat ng baon ko, at iniabot na niya ang lahat ng pagkain niya. Hhhmmm.. ang pagtataka ni Leone.
A ano yun?, bakit parang kulang?
a.. anong kulang? Y yan na lahat ng baon ko. Bakit wala si Joan, ha? Baka naman natatakot na siya sa amin.
Hahaha! Wala pala siyang sinabi, eh. Nagsitawanan din ang mga kasama ni Leone. Iniwan na lamang nila muli si
Ichiro na walang pagkain. Habang si Ichiro naman ay nagtataka rin. Bakit wala si Joan?. At bigla niyang naisip,
bakit ko ba siya hinahanap, mas mabuti na to, para wala nang mangyaring masama.. Pumunta na lamang ulit siya
sa rooftop kagaya ng naka-ugalian niya kapag oras ng tanghalian.
Pagdating ni Ichiro sa rooftop, nakita niya roon si Joan. At bigla niyang naisip yung nangyari kanina at kung bakit
hindi siya dumating nung kinuha ni Leone ang kanyang baon. Napansin siya ni Joan. Kinuha na naman ba nila ang
iyong pagkain?
Oo. Pero bakit.., napatigil siya at naisip niya, bakit ko ba kailangang tanunging kung bakit hindi siya dumating?!.
Bakit ano?, ang pagtataka naman ni Joan kung bakit siya napatigil sa pagsasalita. Wa wala, wala naman., ang
sagot ni Ichiro. Halika, sabayan mo na lang akong kumain. Ang biglang pagyayaya ni Joan kay Ichiro dahil alam
niyang napunta na lahat ng pagkain ni Ichiro kay Leone.
Hindi, ayos lang ako Sige na, masyado kasing maraming pagkain ang aking nadala ngayon. Ayos lang kahit
kumuha ka. Hindi na nakatanggi pa si Ichiro at naupo na rin malapit sa pagkain ni Joan at kumain. Nagkaroon ng
katahimikan sa kanilang dalawa. Habang sila ay kumakain, napansin ni Ichiro ang isang pasa sa mukha ni Joan.
Naalala niya bigla ang pangyayari kahapon nang sinuntok siya ni Leone. Nabigla naman si Ichiro nang nagsalita si
Joan, bakit hindi ka lumalaban sa kanila? Kanila Leone? Natatakot ka ba sa kanila, Ichiro?.
Napatingin naman si Ichiro nang malamin kay Joan, at nagsalita, bakit kasi lagi kang nakiki-alam? Nung wala ka,
normal lang ang buhay ko rito!. Napatawa ng kaunti si Joan at sinabi, normal, normal ba kamo? Normal bang
tinatawag ang laging kinukuhanan ng pagkain tuwing tanghalian? Normal bang lagi ka na lamang kinukuhanan ng
pera pagkatapos ng klase? Normal ba yun?. Natulala si Ichiro nang sinabi ito ni Joan. May naramdaman siyang
kakaiba na parang tinamaan siya ng kidlat sa mga sinabi ni Joan.
Marahil ay tama ka nga., ang sagot ni Ichiro kay Joan. Pero kapag lumaban ako, lalo lang may mangyayaring
masama sa akin! Hindi mo ba maintindihan yun?!. Hindi muna sumagot si Joan ng sandali. Nagkaroon ng
katahimikan sa paligid. Tumayo si Joan at tumingin sa malayo na parang hinihintay ang pagdating ng hangin.
Nagsalita namang muli si Ichiro, bakit ba lagi mo na lang ako tinutulungan sa tuwing inaapi ako nila Leone? Hindi ka
pa ba nagsasawa sa pagtulong sa akin na wala namang patutunguhan.
Biglang pinutol ni Joan ang kanyang pagsasalita at sinabi, wala ka bang kaibigan?.
Nagtaka naman si Ichiro kung bakit niya ito biglang natanong. Meron. Bakit?
Meron, kung ganun, bakit lagi pa ring may nang aapi sayo? Bakit walang tumutulong sayo sa tuwing inaapi ka?
Hindi ka ba nila tinutulungan kapag inaapi ka ng iba? Bakit lagi kang walang kasama kung may kaibigan ka?.
Hindi naman malaman ni Ichiro kung ano ang kanyang isasagot kaya nag sinabi na lamang niya ay, natatakot sila na
baka may gawin sila Leone sa kanila.
Natatakot? Bakit sila matatakot kung tunay nga silang kaibigan?
Tama na. Bakit ikaw? Bakit mo ako tinutulungan? Hindi naman kita kaibigan, ah!, at biglang umalis si Ichiro.
Nagulat si Joan sa kanyang narinig. Hindi naman kita kaibigan, ah, ang tumatakat sa isipan ni Joan.
Nang matapos ang klase, nagsi-uwian na silang lahat. At nang pauwi na si Ichiro, Ichiro, saan ka pupunta? Uuwi ka
na ba?
O oo. Pa pauwi na nga ako.
Mukhang may nakakalimutan ka atang ibigay sa akin bago ka umuwi, ah.. Nang palapit na si Leone kay Ichiro,
napansin niya sa likod ni Ichiro na naglalakad si Joan papalapit sa kanilang kinaroroonan. Si, Joan.., ang pabulong
na sabi ni Leone. Nang marinig ito ni Ichiro ay malapit na si Joan sa kanila. Sa wakas ay nandito na si Joan.., ang
sumagi sa isip ni Ichiro. Ngunit si Joan naman ay tuluy-tuloy na naglakad. Nilagpasan lamang sila na parang walang
nakita.
Mukhang wala na siyang paki-alam, ah. Mabuti naman., ang sabi ni Leone at itinuloy na ang kanyang naudlot na
balak na kunin ang pera ni Ichiro at umalis. Si Ichiro naman ay napatulala kay Joan na naglalakad papalayo sa kanya.
Nang hindi na niya nakita si Joan, nagsimula na siyang maglakad pauwi. Ngunit hindi niya namamalayan ang
kanyang paligid dahil sa kalungkutang kanyang nararamdaman. Napapaisip tuloy ang mga taong madalas na
nakakakita sa kanyang naglalakad tuwing siya ay umuuwi, ano nangyari sa kanya, para siyang patay na naglalakad
sa kalye.
Sa bahay ni Ichiro, hindi siya makakain ng matino. Wala siyang gaanong gana kumain. Pagdating sa kanyang mga
takdang aralin ay hindi siya makapag sagot ng mabuti, iniisip kung bakit hindi siya pinansin ni Joan. Biglang sumagi
sa kanya ang kanilang pag-uusap sa rooftop. Naisip niya ang kanyang sinabi, Hindi naman kita kaibigan, ah. At
dahil dito, hindi rin siya nakatulog ng maayos ng gabing iyon.
Lumipas ang mga araw na hindi nagpaparamdam kay Ichiro si Joan. Hindi na rin niya nakikita si Joan sa rooftop na
kumakain. Unti-unti namang nararamdaman na Ichiro ang kanyang pag-iisa. Naaalala niya ang mga araw na
dumarating si Joan para tulungan siya kay Leone. Naaalala niya ang araw na unang beses siya binigyan ni Joan ng
pagkain na hinagis pa sa kanya. Dahil dito, lalo siyang naging malungkot. magsorry na lang kaya ako.., ang
sumasagi sa isip ni Ichiro. Ngunit naisip niyang mas mabuti nang wala siya upang wala nang gagawing sobrang
masama si Leone sa kanya.
Dumating na ang araw ng periodic exam, ang mga estudyante ay tahimik na nagsasagot sa kanilang mga upuan.
Ang iba naman ay naghahagisan at nagpapasahan ng maliliit na papel na may nakasulat na mga sagot sa pagsusulit.
Sinigurado ni Ichiro na makakakuha siya ng mataas na marka. At nang ipinakita na ang resulta ng kanilang
pagsusulit sa bulletin board, ayos! Ako na naman ang una sa listahan., ang sumagi sa kanyang isipan nang
makita ang listahan.
Tingnan niyo, pareho sila ni Ichiro at Joan na nakakuha ng pinakamataas na marka, ang sabi ng isang estudyante
sa likod ni Ichiro. Narining naman ito ni Ichiro at tiningnan muli ang listahan, totoo nga! Pareho kami ni Joan ng
marka., naisip niya nang makita ang pangalan ni Joan. Napansin niya bigla si Joan na nakatingin din sa listahan
ngunit biglang umalis. Gusto sana niyang habulin si Ichiro ngunit naisip niya, baka galit pa rin sakin si Joan. Wag na
lang.
Ding, dong!, hudyat ng eskwelahan na oras na ng uwian. Habang naglalakad pauwi si Ichiro ay nakita niya sila
Leone na inaabangan na siya. Ichiro, ang galing mo nga naman talaga. Ikaw na naman ang pinaka-una sa listahan.
At dahil dito, magsasaya kami para sa iyong kagalingan, Ichiro, ang sabi ni Leone kay Ichiro. Alam ni Ichiro na pera
lang ang habol nila sa kanya.
Alam ko namang pera lang ang gusto niyo sa akin Mabuti naman at nagkakaintindihan tayo, Ichiro. Ilalabas na
sana ni Ichiro ang kanyang pitaka nang, Anong ginagawa mo, Ichiro?.
Nagulat ang lahat nang biglang may nagsalita na galing sa bandang likod ni Ichiro. Nakilala naman ito ni Ichiro, si
Joan...
Ikaw Leone, asan na ang sinasabi mong lider niyo? Akala ko ba magpapakita na siya?, ang tanong ni Joan kay
Leone habang siya ay papalapit sa kanilang kinaroroonan. Bigla kang dumating, Joan. Sa ngayon, pagbibigyan ko
muna kayo dahil sa marka niyo. Magpakasaya na kayo habang hindi pa nagagalit ang aming lider sa inyo..,
pagkatapos magsalita ni Leone ay binangga niya si Joan habang naglalakad papalayo sa kanila. J.. Joan...
Ayos ka lang ba, Ichiro?, ang sabi naman sa kanya ni Joan na may ngiti sa kanyang labi.
A.. ayos lang ako, ang sagot naman ni Ichiro kay Joan at bigla siyang ngumiti. Pagkatapos nilang mag-usap ay
naglakad na sila pauwi. Habang naglalakad ay nagsalita si Ichiro, Akala ko galit ka sakin, Joan.
Napatingin naman si Joan sa kanya at ngumiti, hindi ako nagalit. Papalapit na kasi ang periodic exam kaya lagi
akong nasa silid-aklatan para mag-aral..
Nang sinabi ito ni Joan ay natawa nang husto si Ichiro. Hindi niya akalaing nag-alala lang pala siya sa wala. Ngayon
lang kita nakitang tumawa, ang sabi ni Joan sa kanya.
Oo nga. Tama ka. Ngayon nga lang ako naging ganito kasaya. Salamat sayo, Joan, at nagtawanan muli sila. Bago
sila maghiwalay sa daan ay sinabi ni Ichiro kay Joan, Salamat sayo, tunay na kaibigan, pagkatapos niyang sabihin
iyon ay ngumiti siya at umalis.
Paalam, Ichiro, ang sabi naman ni Joan na may ngiti sa kanyang mga labi. Simula nun ay naging magkaibigan na
sila ni Ichiro at Joan.