Maria Clara! Nawala ka.

Namatay ng di man lang nalalaman na ako'y nabubuhay para

sa iyo.
Na may nabubuhay pang umiibig sa iyo.

Hindi kita iniwan ni lalong hinding nilisan. Alaala mo'y palaging nasa isipan at
ika'y hindi nakalimutan.
Ngunit, bakit nawala ang tiwala? Bakit nawalan ng pag-asa? Alam mong iniibig
kita at ni minsan ay 'di ka nakalimutan
ngunit bakit nawalan ng pag-asa? Bakit nawala ka?

Naging ibong 'di makawala sa kulungan. Nilapastangan ng mga matang umuusig, ng

mga kamay na mapaghusga, mapag-angkin,
mapaglapastangan! Unti-unting inuubos ang pag-asang natitira sa bigkis ng iyong
mga pakpak!

Maria Clara! Wala ka man, maghintay ka muna. Sa lasong ito, hindi! Sa gamot na
ito, mawawala ang sakit na nararamdaman.
Ang hinahangad na kaginhawaa'y matitikman na sa bisig ng iyong mga pakpak.
Ligtas sa mga mapaghusgang mga mata at
mapag-angking mga kamay. Tayo'y maging isa at liliparin natin ang kalangitan ng
pag-ibig!

~Simoun...(fictional...)