By: KATHLYN KAYE S.

VARGAS

Cagayan national high shool

Tuguegarao city, Cagayan

“Pare! Pare? Tama n ‘yan,” maalumalay na

sbi ng kaibigang si Jose habang inaawat.
“Hindi! Kaya ko pa ‘to!,” pamimilit naman
ni Mateo sabay tagay nang dire-diretso.
“Pre, huwag mong pilitin ang sarili mo,
may panahon pa!,” habang inaawat ni Pedro sa
ininom ang kaibigan. “Tama na ‘yan, lasing ka
na, uwi na tayo,” sambit naman ni Jose.
Pinagtulungan ng dalawa ang kaibigan na
suportahan sa paglalakad.
“Ano ba bitiwan niyo nga ako, kaya kong
maglakad, di ako pilay!.”
Ihinagis niya ag kamay ng kanyang mga
kaibigan saka naglakad nang mag-isa na
pagewang-gewang. Ang kanyang mga paa ay
tila kontrolado ng iba na kung saan-saang
direksyon nagpupupunta. Ang dalawa nama’y
nasa gilid nito na nagsisilbing gwardya.
“Pre, dito ang labasan,” sabay turo sa
pintuan ni Jose. “Wag niyo nga akong turuan
alam ko ang ginagawa ko,” pagmamagaling ni
Mateo. Pasipa niyang itinulak ang pinto. Sa di
inaasahang pangyayari, natulak niya ang mga
armandong kalalakihan sa kabilang bahagi.
“Tol! Nananadya ka ba, ha?, bastos mo
ah,” sabi ng lalaking nasa pinakauna na tila
lider ng grupo.
“Ikaw? Ikaw nga!,” bulyaw ni Mateo sabay
suntok sa mukha nito. “ Kung di ako
nagkakamali, ikaw ang pumatay kay Itay! Mag
babayad ka!,” dali-daling umakyat sa init ng
galit si Mateo.
“Yabang mo ah! Ano gusto mo? Away! O
gulo?,” hamon ni Brun
“Tol, patawad di naming sinasadya, lasing
kasi ‘tong kaibigan naming,” paumanhin ni Jose.
“Hindi, hindi! Bitiwan niyo ako! Siya ang
pumatay kay Itay!,” pamimilit ni Mateo. “Sige
mga Tol, pasensya na,” dagdag ni Pedro.
Kinaladkad nila ang kanilang kaibigan
palabas ng bar. Kahit na siya’y magpumilit at
pilit na inaalis ang kanyang kamay sa
pagkakahawak nito ay hindi pinalampas ng
dalawa.
“Kala niyo tapos na tayo, haaa! Ako ata si
Bruno walang inuurungan,” bulong sa sarili
habang papaalis ang tatlo. “Mga bata!
Maghanda kayo, mapapalaban ata
tayo!,”pagpapaalam nito.
“Yehh! Maganda nga ito, matagal na
tayong di napapalaban,” pananabik ng mga
kasamahan.
Madilim at walang makikita sa paligid
maliban sa tatlong magkakaibigan. Ilang saglit
ay naramdaman nila ang kaluskos na tila
papalapit sa kanila. Nanlamig at nanginig sila.
“Ha! Ha! Ha! Ha! Ha!,” tawa ng isang
pamilyar na boses. “Sino kang demonyo ka?,”
sigaw ni Pedro. Madilim kaya di nila agad ito
nakilatis.
Sa hugis pa lnag ng kanyang katawan at
boses ay makikilalang lalaki. Unti-unti itong
lumapit at unti-unti rin siyang nakikilala.
“Bruunooo!,” sigaw ni Mateo. Isang
nakamamatay na ngiti ang sinalubong sa kanila
ni Mateo.
 “Narito ako uapng hamunin ka! Di ba nais
mong maghiganti?,” tanong ni Bruno.
“Pwes, kung gayon hindi kita aatrasan!
Ngunit sa nakikita ko ngayon, nag-iisa ka lang,
nge! nge! nge!,” panlalait ni Mateo. “Pre, lasing
ka na, inalalagay mo lang sa alanganin ang
iyong buhay,” babala ni Jose.
Ngumiting parang aso at kumislap ang mga
mata ni Bruno. “Sino kasing nagsabing nag-iisa
lang ako?,” tanong ni Bruno. “Mga Brad, labas
na!,” sabi nito. Unti-unti silang lumabas sa dilim
at habang papalapit ay tila parami nang parami.
“Pedro! Jose! Ipaubaya niyo na ito sa akin.
Ako na ang tatapos ditto total, wala nang silbi
ang buhay ko! Wala na! wal!,” sigaw ni Mateo.
“Aba mayabang kang bata ka!,” sambit ni
Bruno.
Umiling- iling ang dalawa na tila ayaw
nilang iwanan ang kanilang kaibigan. Tinakot ni
Mateo ang dalawa at sinigaw ang, “Alis na sabi
eh! Alis!.”
“Matapang? Tingnan natin kung saan
mapupunta ang tapang mo! Mga bata simulan
na!,” utos ni Bruno sa kanyang mga kasamahan.
 “Ahhh!,” sigaw ni Mateo. Sanlaksang mga
suntok at sipa ang dumapo sa kanyang
katawan. Bawat hakbang ay doble hirap ang
nalalasap. Di nagtagal, ang kanyang batong
kamay ay tila bolang nanlaki at nanlambot.
“Tama na ‘yan!,” awat ni Bruno. Pinadapa
si Mateo. Ang kanyang mga kamay ay itinali sa
likod. Hinila ni Bruno ang kanyang buhok opang
Makita ang kabuuan ng mukha.
“’Yan ba? ‘Yan ba ang pinagmamayabang
mong tapang? Eh para ka lang naming paslit ng
kulang na lang umiyak. Hu! Hu! Hu! No?
tawagin mo na ang mga kaibigan mo!,”
panghuhusga ni Bruno.
“Tol! Narito na kami!,” sigaw ni Pedro’t
Jose. “Mateo! Magkakaibigan tayo, walang
iwanan,” dagdag ni Jose.
“Mga Brad! Turuan sila ng leksyon. Walang
isang salita!,” utos ni Bruno.
Sumugod ang dalawa nang walang takot sa
mga kalaban. Suntok ditto, sipa diyan at paulit-
ulit pa. todo-todo ang pakikipaglaban ng
dalawa. Lingid sa kanila’ypinaglalaruan lamang
sila. Binugbog sila nang tuluyan hanggang hindi
na sila makakilos.
 “Wala kang awa Bruno, wala kang puso,
demonyo!,” bulyaw ni Mateo sa mukha ni
Bruno. Isang napa……. suntok ang dumapo sa
kanyang pisngi.
Muling pinaglapit ni Bruno ang kanilang
mukha at sinabing,”’Yan ang nararapat sa
walang isang salita, sa mga kaibigan mong
tuso! Ganyan ka rin dib a?,” sabay turong diin
sa kanyang ulo.
Nawalan ng ganang makipaglaro si Bruno.
Nakatayo siya sa harapan ni Mateo habang
pinagmamasdan ang kanyang paghihirap.
“Ppweee!.” Isang dura ang pumatak sa
mukha ni Mateo. “Kawawa naman kayo, walang
silbi! Walang binatbat! Hindi niyo kilala ang
binabangga niyo.sana ngayon ay may
natutunan na kayo,” pangangaral ni Bruno.
“Mga bata, tara na!,” dagdag nito.
Sa sandaling pagkaidlip ni Mateo, nabuhay
muli ang kanyang mga matang namahinga.
“Pedro? Jose? Mga kaibigan ko!,” isang
malakas na sigaw ang kanyang inilabas.
“Bakit? Bakit? Bakit?,” tanong ni Mateo
habang nakatingin sa itaas. “Lahat na lang ban
g aking pagmamay-ari ay kukunin mo? Wala
kang awa, wala!,” kasunod nito ay isang mainit
ba patak ng luha mula sa kanyang kaawa-awang
mga mata.
“Bakit mo po ako nilikha? ‘Yan lang ba ang
Diyos na maituturing? Nang inilabas mo ako sa
mundong ito, nagging kapalit ang Inay na hindi
mo lamang binigyan ng pagkakataong
masilayan ako.”
“At sinunod mo pa ang Itay na siyang
nasaksak upang ipagtanggol lamang sa mga
armadong kalalakihan.
“Si Bruno! Ang demonyong si Bruno!.”
“Lumaki ako na walang umaruga sa akin.
Nagging miserable ang buhay ko. Nag-iisang
akong lumaki, tanging sarili ko ang bumuhay sa
aking sariling katawan. Hanggang nakilala ko
nga ang babaeng pinakamamahal ko,” pag-
uulilang tinig nito.
“Dahil sa kanya, binigyan niya ng kulay ang
buhay ko. Nagging karamay ko siya sa lahat ng
bagay. Siya ang naghilom sa mapait kong
nakaraan. “Pero? Bakit pati siya dinamay mo!,”
pagsisisi nito.
“Aliw na aliw kaming naglalakad sa Mall
para sa aming kasal kinabukasan. Nang biglang
inagaw si Miriam sa mahigpit na pagkakahawak
n gaming mga kamay.
“Huwag kang lalapit kundi mamamatay
itong babaeng ito,” sabi ng di kilalang lalaki na
tila pinaghahabol ng mga pulis. Namaril ang
pulis at tumama sa kanya… sa babaing
pinakamamahal ko.”
Nagunaw ang aking mundo at ngayon ang
mga kaibigan ko ay iyo pang… Bakit? Bakit?
Bakit sila pang mga mahal ko sa buhay ang
iyong pinaparusahan? Bakit ako? Bakit di mo
ako kinuha? Wala nang silbi ang buhay ko,
wala! Wala na, huhuhu!,” hagulgol nito.
“Anong klaseng Diyos ka? Bakit mo ako
pinaparusahan nang ganito? Lahat na lang ba
ng pagmamay-ari ko ay aangkinin
mo?,”pagsusumbat niya.
Si Mateo ay lumuhod at nakatingin sa langit.
“Kunin mo na ako! Kunin mo na ako!,” utos
nito.
Sa isang iglap, tumakbong nagtipun-tipon
ang mga ulap. Ang buwan ay nagtago na tila
natatakot. Unti-unting bumuhos ang lakas ng
ulan sa kanyang mukha ay katawang duguan.
“Ano? ‘yan lang ba ang kaya mo! Patayin mo na
ako!,” hamon ni Mateo.
 Isang makaiiritang tinig na animo’y kulog
ang kanyang narinig. Sandal siayng napatigil
dahil sa biglang pagkagulat. Kasabay nito ay
ang isang tinig na nanggagaling sa lahat ng
suok.
“Anak.” “Sino ka? Lumabas ka riyan!,” sabay
lingon sa mga paligid nito.
“Anak,” pangulit nito. “Tigilan mo ako,” galit
na sabi ni Mateo.
“Anak,” pangatlong ulit ng nakakiiritang
tinig. Pilit na tinatakpan ang kanyang tenga
ngunit tila di maalis-alis.
“Ahhh!,” pagpapalaya ng boses ni Mateo
nang tuluy-tuloy. Natigilan siya nang biglang
lumitaw ang isang banaag sa kanyang harapan.
“Ahhh!,” pagpapatuloy nito habang pilit na
tinatakpan ang kanyang mga mata dahil sa
biglang pagkababad ng liwanag. “Biiippp…
biiippp…”
“Ahhh!,” sigaw ni Mateo na may kasamang
paghihingalo at kasabay ng pagbangon sa
kama.
Nasulyapan niya ang isang di kilalang lalaki
sa kanyang harapan na nakadamit puti kasama
ang babaeng nakahawak ng sulatan at sa
kanyang kaliwang bahagi naman ay nakatayo
sina Jose at Pedro.
Lumapit ang lalaking nakadamit nang
mahabang puti. “Buti naman at gising ka na,”
wika ng doctor.
Laking pagtatanong ni Mateo sa sarili kung
ano ang nangyayari. “Nsaan ako? Anong
ginagawa ko rito?,” pagtatanong ni Mateo.
“Nasa ospital ka, Nong. Tatlong araw kang
nakahimlay sa kamang iyan,” paliwanag ng
lalaking papalapit sa kanya.
“Tol! Kamuntik ka nang nabangga ni Mang
Juan. Nakita tayong tatlo na nakahimlay sa
gitna ng daanan na duguan. At agad tayong
dinala rito,” pagpapaintindi ni Pedro.
Agad na niyakap ni Mateo ang kanyang mga
kaibigan at masisilayan sa kanyang mukha ang
kasiyahan.
“Nabanggit ng mga kaibigan mong ulila ka
na. At kung iyong mamarapatin, nais sana
kitang kupkupin. Ako nga pla si Juan,”
pagpapakilala sa sarili. Ako’y katulad mo ring
ulila – sa anak at asawa,” dagdag nito.
Hindi nakaimik si Mateo. Tumingin siya sa
baba na tila kay lalim ng iniisip. Binalikan niya
ang pagtitig kay Mang Juan at sinabing,”Sige po
Tay…”
“Sama-sama tayo, walang iwanan. Panahon
na para magsimula ng panibagong yugto,
Anak,” sambit ni Mang Juan.
Nagyakapan ang apat na puno ng kasiyahan
na bakas sa kanilang mga mata.

Akda:

Si Kathlyn Kaye S. Vargas ay labinapat na taong gulang. Na isang

mag-aaral ng Cagayan National High School sa Tuguegarao City,
Cagayan. Na siya’y kinabibilangan ng ikalawang taon ng sekondarya
at hinahanay sa SPA (Special Progran in the Arts) seksyon 1 ng
Malikhaing Pagsulat II.