:(‫ه‬

ُ ْ ‫عن‬
َ ‫ي الله‬ َ ‫ض‬ِ ‫مَر )َر‬ َ ‫ع‬
ُ ‫ن‬
ِ ْ‫ن ب‬
ِ ‫ع‬َ
:‫ي‬
ّ ‫س‬ ُ ‫ث‬
ِ ْ ‫قد‬ ٍ ‫دي‬
ِ ‫ح‬
َ ‫م( في‬ َ ّ ‫سل‬َ ‫و‬ ِ ْ ‫عل َي‬
َ ‫ه‬ َ ‫صّلى الله‬ َ ) ُ‫ي‬
ّ ِ ‫ل الن ّب‬ َ
َ ‫قا‬

‫م‬
ُ َ ِ ِ ِ ُ ‫ف ال‬
‫يا‬ ‫ق‬ ‫ن‬ ‫م‬ ْ
‫ؤ‬ ‫م‬ ْ ُ ‫شَر‬ َ
‫ل‬ ّ
ِ ْ ‫الل‬
‫ي‬
‫ن‬ِ ‫ع‬
َ ُ ‫ه‬‫ؤ‬ُ ‫غَنا‬
ْ ِ ‫ست‬ ْ ِ ‫عّزهُ إ‬
ِ ‫و‬ َ
‫س‬
ِ ‫الّنا‬
Sahabe efendilerimizin önde gelenlerinden Abdullah ibn Ömer’in
(radıyallahü anh) rivayet ettiği bir kudsî hadis-i şerifte, Peygamber Efendimiz
(sallallahü aleyhi vesellem) şöyle buyurmuştur:

“Mü’minin şeref ve itibarı, gecelerini

ibadetle geçirmesinde; izzet ve
haysiyeti de, gönül tokluğu içinde
bulunup insanlara el
açmamasındadır.”
(Müstedrek, 4/360)