َ ‫ه( َقا‬

‫ل‬ ّ ‫ج‬ َ َ‫ع‬

ُ ْ ‫ل عَن‬ َ َ‫ي الله عَّز و‬ َ ‫ض‬ِ ‫ن أِبي هَُري َْرةَ )َر‬
ْ
َ
:(‫حاَيا‬
َ ّ ‫ل الت‬ َ ْ ‫ل الله )عَل َي ْهِ أك‬
ُ ‫م‬ ُ ‫سو‬ ُ ‫َر‬

‫ن ِغّر‬ ُ ‫م‬
ِ ْ ‫ؤ‬ ‫م‬
ُ ْ ‫ل‬َ ‫ا‬
‫م‬
ٌ ِ ‫ك‬‫ري‬ َ
‫ب‬
ّ ‫خ‬ ِ ‫جُر‬ ِ ‫فا‬ ْ
َ ‫َوال‬
‫م‬ ٌ ‫لِئي‬ َ
Ebû Hureyre (radıyallahu azze ve celle anh) insanlık âleminin şeref
tablosu Efendimiz (aleyhi ekmelüttehayâ)’nın şöyle buyurduğunu rivayet
etmektedir:

“ Mümin, aldansa da aldatmayı asla düşünmeyen

ve şartlar ne olursa olsun her zaman kendi
karakterini sergileyen bir asil; fâcir ise, türlü türlü
ayak oyunlarına teşebbüs etmekten hiçbir zaman
sıkılmayan seviyesiz bir zelildir.”
Ebû Davud, Edep, 5; Tirmizî, Birr, 41; Müsned, 2/294