:)َ‫اهلل َعَلْيِه َوسََّلم‬

ُ ‫صَّلى‬
َ ( ‫اهلل‬
ِ ‫ول‬ ِ ‫اهلل ْبنِ َعْمٍرو (ر‬
ُ ‫ض َي اهللُ َع ْنهُ) َقالَ َرُس‬ ِ ِ‫َعنْ َعْبد‬
َ

‫ح ْالَقْلبَ َوْالَبَدَن‬
ُ ‫ري‬
ِ ‫الدْنَيا ُي‬
ُّ ‫في‬
ِ ‫لزْهُد‬
ُّ َ‫ا‬
‫حَزَن‬
َ ‫الدْنياَ ُتْكِثُر ْالَهَّم َوْال‬
ُّ ‫في‬
ِ ‫الرْغَبُة‬
َّ ‫َو‬
.َ‫البَطالَُة ُتْقسِي ْالَقْلب‬
َ ‫َو‬

Sahabe-i güzîn efendilerimizden Abdullah ibn-i Amr

(radıyallahü anh) hazretleri, Peygamber-i zîşan Efendimiz
(sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu rivayet
etmiştir.

Dünyaya gönülde yer vermemek hem

kalbi rahatlatır hem de bedeni. Ona
perestiş etmek ise sadece tasa ve hüznü
artırır.
Gayr-ı ciddi ve laubali olmaya gelince,
o, kalbi katılaştırmaktan başka hiçbir işe
yaramaz.

1
Müsned-i Şihab, 1, 188; Feyzu’l-Kadîr, 4, 74