PAG-IBIG

ni Jose Corazon de Jesus

Isang aklat na maputi, ang isinulat: Luha!

Kaya wala kang mabasa kahit isa mang talata;
Kinabisa at inisip mulang ating pagkabata;
Tumanda ka't nagkauban, hindi mo pa maunawa.
Ang Pag-ibig, isipin mo, pag inisip, nasa-puso!
Pag pinuso, nasa-isip, kaya't hindi mo makuro.
Lapitan mo nang matagal ang pagsuyo'y naglalaho;
Layuan mo at kay-lungkot, nananaghoy ang pagsuyo!
Ang Pag-ibig na dakila'y aayaw nang matagalan,
Parang lintik kung gumuhit sa pisngi ng kadiliman.
Ang halik na ubos-tindi, minsan lamang nahalikan,
At ang ilog kung bumaha, tandaan mo't minsan lamang.
Ang Pag-ibig kapag duwag ay payapa't walang agos,
Walang talon, walang baha, walang luha, walang lunos!
Ang Pag-ibig na matapang ay puso ang inaanod,
Pati dangal, yama't dunong nalulunod sa pag-irog!
Ang Pag-ibig na buko pa'y nakikinig pa sa aral,
Tandang di pa umiibig, nakikita pa ang ilaw,
Ngunit kapag nag-alab na pati mundo'y nalimutan --Iyan, ganyan ang Pag-ibig, damdamin mo't puso lamang!
Kapag ikaw'y umuurong sa sakuna't sa panganib
Ay talagang maliwanag at buo ang iyong isip:
Takot pa ang pag-ibig mo, hindi ka pa umiibig:
Pag umibig, pati hukay aariin mong langit!
Ang Pag-ibig ay may mata, ang Pag-ibig ay di bulag;
Ang marunong umibig, bawat sugat ay bulaklak:
Ang pag-ibig ay masakim at aayaw ng kabiyak;
O wala na kahit ano, o ibigay mo ang lahat!
"Ako'y hindi makasulat at ang Nanay ay nakabantay!"
Asahan mo, katoto ko, hindi ka pa minamahal!
Ngunit kapag sumulat na sa ibabaw man ng hukay,
Minamahal ka na niya nang higit sa kanyang buhay!
Kayong mga kabataang pag-ibig ang ninanais,
Kayong mga paruparong sa ilawan lumiligid,
Kapag kayo'y umiibig na, hahanapin ang panganib,
At pakpak ninyo'y masusunog sa pag-ibig!
PAKIKIDIGMA
Jose Corazon de Jesus
Ang buhay ay isang pakikidigmang
walang katapusan.
Huwag kang uurong, lalalim ang sugat,
Ngunit naubos na ang dugong tatagas;
Ang sugat man naman kung buka't bukadkad,
Tila humihingang bibig ng bulaklak.

Walang bagay ditong hindi natitiis

Pag lagi nang apdo ang iyong sinisid;
Ang lalong mabuti ang mukhang may gatla
Kumakaraniwan sa may ditang bibig.
Kung ikaw'y natalo o kaya nadapa,
Magbaon kang muli saka makidigma;
At lalong mabuti ang mukhang may gatla
Ng lahat ng iyong tinitiis na taga.
Huwag mong nasain ang bulak maging bulak ka,
Iyan ay maputing dudumi pagdaka;
Habang ikaw'y bato sa isang kalsada,
Ang pison at gulong, kaibigan mo na.
Ikaw'y makidigma sa laot ng buhay
At walang bayaning nasindak sa laban;
Kung saan ka lalong mayong kahinaan,
Doon mo dukutin ang iyong tagumpay.
ANG GURYON
Tula ni Ildefonso Santos
Tanggapin mo anak, itong munting guryon,
Na yari sa patpat at papel de Hapon
Magandang laruang pula, puti, asul,
Na may pangalan mong gitna naroroon.
Ang hiling ko lamang bago paliparin,
Ang guryong mong ito ay pakatimbangin;
Ang solo't paulo'y sukating magaling
Nang hindi mag-ikit o kaya'y magkiling.
Saka, pag humihip ang hangin, ilabas
At sa papawiri'y bayaang lumipad;
Datapwat ang pisi'y tibayan mo, anak
At baka lagutin ng hanging malakas.
Ibigin ma't hindi, balang-araw; ikaw
Ay mapapabuyong makipagdagitan;
Makipaglaban ka, subalit tandaan
Na ang nagwawagi'y ang pusong marangal.
At kung ang guryon mo'y sakaling madaig,
Matangay ng iba o kaya'y mapatid;
Kung saka-sakaling di na mapabalik
Maawaing kamay nawa ang magkamit!
Ang buhay ng guryon, marupok, malikot,
Dagiti't dumagit saan man sumuot...
O, paliparin mo't ibalik sa Diyos,
Bago patuluyang sa lupa'y sumubsob!
PAGTATAPAT
(Lope K. Santos)
Ibig kong kung ikaw ay may iniisip
sa ulo mo'y ako ang buong masilid;
Ibig kong kung iyang mata'y tumititig
sa balintataw mo ako'y mapadikit;
Ibig kong tuwi mong bubukhin ang bibig
ang labi ko'y siyang lumasap ng tamis;
Ibig kong sa bawat pagtibok ng dibdib

bulong ng dibdib ko ang iyong marinig.

Hangad kong kung ikaw'y siyang nag-uutos
akung-ako lamang ang makasusunod;
Hangad kong sa iyong mga bungang-tulog
kaluluwa ko lang ang makapupulot;
Hangad kong sa harap ng iyong alindog
ay diwa ko lamang ang makaluluhod;
Hangad kong sa altar ng iyong pag-irog
kamanyang ko lamang ang naisusuob.
Nasa kong kung ikaw'y may tinik sa puso
dini sa puso ko maunang tumimo;
Nasa kong ang iyong tampo't panibugho'y
maluoy sa halik ng aking pagsuyo;
Nasa kong ang bawat hiling mong mabigo
ay mabayaran ko ng libong pangako;
Nasa kong sa bawat luha mong tumulo
ay mga labi ko ang gamiting panyo.

Nais kong sa aklat ng aking pagsinta

ang ngalan ng lumbay ay huwag mabasa;
Nais kong sa mukha ng ating ligaya
batik man ng hapis ay walang makita;
Nais kong ang linis ng ating panata'y
huwag marungisan ng munting balisa;
Nais kong sa buhay ng ating pag-asa'y
walang makatagpong anino ng dusa.
Mithi kong sa lantang bulaklak ng nasa'y
hamog ng halik mo ang magpapasariwa;
Mithi kong sa minsang pagsikat ng tala
ay wala nang ulap na makagambala;
Mithi kong ang tibay ng minsanang sumpa'y
mabaon ko hanggang tabunan ng lupa;
Mithi kong kung ako'y mabalik sa wala
ay sa walang yao'y huwag kang mawala.