TULA: KAISAHAN NG KALAMNAN AT KAANYUAN ni Alejandro G.

Abadilla

ALEJANDRO G. ABADILLA (Marso 1906 Agosto 1969)

Makata, Sanaysayista at Kwentista. Kilala rin bilang Ama ng makabagong tulang
tagalog. Kinikilala rin bilang Ama ng Modernismo sa Pilipinas, sa panitikang Filipino.
Ang kanyang sagisag panulat ay AGA. Nagsulat siya para sa Liwayway hanggang
1933. Hindi niya nagustuhan ang mga nakasanayang pamamaraan ng pagtula. Nasabi
niya ito: Walang makikitang pag-unlad. Marami pa ring mga palsipikadong balagtas,
kahit sa balangkas o anyo.
Nailimbag ang kanyang Ako ang Daigdig noong 1940. Nagkaroon ng pagaalinlangan sa kanyang mga tula dahil nagtataglay ang mga ito ng malayang taludturan
na kaiba sa mga popular na anyo ng tugma at sukat.Higit ang bilang ng mga nagduda
at hindi tumanggap sa paraan ng pagtula ni Abadilla. Kakaiba sa karaniwang
pagsusulat ang estilong ipinakilala niya, at hindi ito pinanigan at tinangkilik ng maraming
Pilipino. Nais ni Abadilla na maghanap ng bagong tinig na iba sa karaniwang retorika ng
mga makatang tulad ni Balagtas. Umiwas siya sa mga paksang paulit-ulit nang
ginagamit sa pagtutula. Gumamit siya ng malayang taludturan.
MAPAGBUONG PAGWASAK
Ang sanaysay na ito ni Alejandro G. Abadilla ay lumabas sa Liwayway noong ika8 ng Hulyo, 1944 bilang tugon sa kritisismo ni Iigo Ed Regalado sa makabagong tula
na ipinaloob sa Ang malungkot na pagpatay sa tulang tagalog na inilathala noong ika24 ng Hunyo, 1944.
Ipinaliwanag ni Abadilla na ang sukat at tugma ay hindi sarili ng tulang tagalog at
ang mga pagsisikap na baguhin ang balangkas ay matatagpuan sa makabagong
panulaan sa buong daigdig. Para sa kritiko, ang malayang taludturan ay makikita sa
tulang tagalog at hindi dapat na ituring ang paggamit nito bilang pagwasak sa
katutubong balangkas.
Ang layunin ni Abadilla ay magkaroon ng kalayaan ang makata sa pagpili ng
balangkas at paraan sa pagtula, winika niya:
Ang makata sa kanyang sarili, ay nag-iisang batayan, nag-iisang balangkas at
nag-iisang pamamaraan ng paglikha. At sa mga sandaling siyay nasa ilalim ng
kapangyarihan ng damdaming ayaw magpatantan, ang makata, ang tunay na makata
ay may ganap na kalayaan sa pagpili ng mga balangkas at pamamaraang naaangkop
sa pagsasakatuparan ng lunggati sa pagpapahayag Hindi dapat lubusang
pagpapasaan
Ipinaliwanag sa sanaysay na ito ni Abadilla na ang pagbabagong hangad ay
hindi isang pagwasak. Kung paano? Alamin natin.

MARK Y. GARCIA (FILIPINO 108)Page 1

Sa sanaysay na ito ni Abadilla, gumamit siya ng mga Imahen upang higit na

maipahayag ang kanyang damdamin, kaisipan at saloobin at upang higit na
maunawaan ng mga mambabasa ang kanyang nais sabihin.
Isa sa ilang katangiang nakatawag ng pansin kay Abadilla ay ang mahalagang
pahayag ni Regalado na: Diumano, sa kanyang pakiwari (Regalado), ang puntahin
ngayon ng itinuturing na makabago ay ibagsak at lansaging ganap ang katutubong
balangkas ng tulang tagalog at palitan ng tulang Ingles na hatid at naiwan sa atin ng
mga Amerikano.
Ayon kay Abadilla, hindi totoo ang pahayag na ito ni Regalado dahil:
Una, sapagkat ang sinasabing katutubong balangkas, sa bisa ng tugma at sukat,
ay hindi sarili ng Tulang tagalog kundi lahat na ng panulaan sa daigdig.
Ikalawa, sapagkat ang katutubong balangkas ng tulang tagalog sa bisa ng tugma
at sukat, ay hindi kabuuan ng mga katutubong balangkas ng tulang tagalog.
TANGGAPIN NAMAN natin, alang-alang man lamang sa usapan, na ang ginagawa ng
mga makabago ay pagwawasak nga ng katutubong balangkas ng ating panulaan, at
ang tinuturang pagwawasak ay isinasakatuparan sa pamamagitan ng pag-iwas sa
tugma at sukat. Subalit nais ko namang sabihin sa inyo, na ang pagwawasak na ito ng
mga makabago ay makabuluhan, kaya mapaglikha at sapagkat mapaglikha, kaya
dakilang pagwawasak
Ang balangkas, ang pamamaraan, o ang kaanyuan, kung baga sa tao, ay damit
lamang ng tula. Ano kaya ang masama sa isang taong nagbabagong-bihis laang sa
kanyang kapamuhayan? Ang pagbabagong-bihis ay kailangan: una, pagbagay marail
sa sumisibol niyang kamalayan; at ikalawa, pagtatakot marahil mangamoy ang katawan
na maaaring likhain ng basahan na niyang damit na nagpuputik na dumi. At ang damit,
sa kaisipan ng isang taong umuunlad, kahit gaano kamahal o kaganda ay nawawalan
ng bisa sa mata ng ibang nagmamalas kung iyon at iyon din ang nakikitang isinusuot
araw-araw.
Sa katotohanan ang mga makabago, ayon kay Abadilla, ay walang ginagawang
katampalasanan sa sarili sa pagsusuot ng bagong damit. Ang ginagawa lamang ng mga
makabago ay halinhan ang luma at marumi na, sa hangad na marahil na ito ay
palabhan lamang at hindi upang wasakin o ilagay sa basurahan. Dagdag pa niya, ang
isang tunay na mamamayan ng daigdig ay may katwirang huwag masiyahang
mamahay sa luma at sira-sira na niyang kubo kung may kaya rin lamang siyang
makapagpatayo ng naiiba at nababago. Ano ang masama kung pagkatapos maigiba
ang giring-giring na niyang kubong pawid at kawayan ay makapagtayo siya ng isang
bahayna kongkreto at maaliwas pang pamahayan?
Sa kanyang pakiwari (Abadilla), ang balangkas o pamamaraan sa tula ay hindi
mahalaga. Sa papatayin mang hayop, ang mahalaga ay ang kalamnan, at ito sa tula ay
ang damdaming matulainyaong damdaming may hubog, may kulay at may tinig.
Datapwat higit sa damdamin ay ang makata sa kanyang sarili, sa sarili niyang
kakanyahan na iba kaysa lalong malapit niyang katulad.

MARK Y. GARCIA (FILIPINO 108)Page 2

Malaki kung gayon ang papel na ginagampanan ng makata sa pagbuo ng

damdamin at balangkas ng anyo. Tulad ng nabanggit sa bandang unahan, ang makata
ay sentral ang gampanin sapagkat sa kanyang namumukod-tanging kakanyahan,
batayan, balangkas at pamamaraan ng paglikha, bumubukal ang tunay na anyo ng
isang makata. Ang makatang bukas ang kamalayan, maramdamin sa kanyang
mundong ginagalawan at makapangyarihan sa pagpapahayag ng mga kaisipang
kayang damhin ng lahat, subalit hindi kayang ipahayag ng pangkaraniwang tao.
Sa pagniniig ng mga nabanggit, tiyak na matitigib ang laman at makukulayan ang
anyo na magpapasilay sa tunay na kahulugan ng tula sa mundo ng panitikan. Ayon kay
Abadilla Ang tugma at sukat ay hindi garantiya sa mabuting tula, at ang pagbakli-bakli
ng mga taludtod ay hindi rin katibayan ng mabuting malayang taludturan. Ang tula ay
tula sa harap ng anumang sukat ang ginagamit ng diumanoy makabago o makaluma.
KONKLUSYON:
Maaari nating sabihin na ang sanaysay na ito ni Abadilla ay hindi upang
maglinaw na ang kanyang ginawa ay hindi pagwasak, kundi bilang depensa sa kanyang
sarili at sa kanyang ginawang pagbabago/pagwasak sa katutubong balangkas ng
tulang tagalog. Maaari rin nating sabihing mapagbuo ang pagwasak na ito, kung
pagwasak ngang maituturing. Mapagbuo sapagkat ang hangaring pagbabago ay hindi
upang burahin ang isang balangkas at anyo kundi pintahan ng bagong kulay at himig
tungo sa isang malayang pagpapahayag. Nangangahulugan lamang ang sanaysay na
ito ni Abadilla na nais niyang isulong ang malayang taludturan bilang bagong balangkas
ng tulang tagalog.

MARK Y. GARCIA (FILIPINO 108)Page 3