Author's Note: Hey everyone! Ito na po yung TAKE TWO: LET'S START AGAIN.

Yan po
yung buong title niya. But anyway, this story's the sequel to A Place in Time:
We'll end we're we started. Pwede niyo pong simulan dito yung pagbabasa.. pero s
ince this is a sequel... it's better kung nabasa niyo siguro yung A Place in Tim
e for a better understanding. I can assure you there'll be stuff in here that yo
u won't be able to understand unless you've read the first one. Anyway.. thanks
a whole lot!!
***INTRO***
"Terrence naman eh! Nakakainis ka na! Pinapagod mo ako masyado!" naiinis na pagk
asabi ko kay Terrence pero mahina lang.
Kahit na nakakainis si Terrence, mahal na mahal ko naman yan. Kaya nga siguro na
ndiyan ako parati sa tabi niya para alagaan siya. Kanina lang, parang sinasadya
niya na inisin ako. Pero ngayon tignan mo nga naman at patawa-tawa pa sa mukha k
o.
"Tapos ngayon tinatawanan mo lang ako? Mapang-asar ka talaga. Pasalamat ka cute
ka." sabi ko sa kanya at nakitawa na lang din ako, "Matulog ka na ah! May pasok
pa ako bukas pinuyat mo na naman ako. Maawa ka naman kay ate."
Si Terrence, ang 3-month old baby brother ko. He was born last March the 2nd. I
will never ever forget that day kasi yun yung day na naghalu-halo na yung emotio
ns ko.
I'm only 16, a senior in high school, and I've never been afraid to tell everybo
dy na nagmahal na ako. Or should I say nagmamahal pa rin. The thing was, it didn
't actually go well. I named my baby brother after the guy I fell in love with.
Si Terrence Kelvin Quintero.
I've never met anyone like him. Older brother siya ng bestfriend ko na si Tjay.
Short for Maria Teresa Jayne. Nung una hindi kami nag-uusap ni Terrence. We pro
bably did know each other sa mukha lang, but other than that wala na talaga.
But things change nga sabi nila. Naging close kami at may mga bagay-bagay na nag
palapit sa aming dalawa. I fell in love with him. And sa tinagal-tagal ko na siy
ang kilala, he kept a secret from me all the while. He never did tell me. Kahit
yung sarili kong bestfriend hindi sinabi sa akin. Kahit ganun naman, naiintindih
an ko. Si Terrence daw kasi ang may gusto nun. I was fed up by the idea na he wa
s just an ordinary guy who happened to have an asthma gaya ng iba.
Pero nagkamali ako. At magaling din yung ginawa niyang pagtatago sa akin nun. Ka
ya nga siguro nung malaman ko the first time, hindi ko talaga matanggap. Hindi k
o talaga mapaniwalaan. At lalung-lalo na hindi ko talaga maiwasang hindi masakta
n.
It was the night of our Prom. Tinawagan ako ng Papa ko. Kasi yung Mama ko daw eh
nagkakaroon ng pains sa abdomen niya. February kasi due ang Mama ko, so hindi m
o talaga alam maya-maya na lang pwede na siyang manganak. False alarm, pero hind
i na siya pinaalis ng doctor sa hospital. Mas maganda na raw na safe na siya.
Palabas na sana ako ng hospital. Nasalubong ko nun si Tjay na umiiyak na naman.
But that time, kinabahan ako. I knew it would be different that time. Nandun na
kasi yung pakiramdam na alam mo, something was up. Nakagown pa siya nun, yung ma
ke-up niya eh nag-smudge na sa mukha niya. Hindi ko rin napigilan, niyakap ko na
lang siya.
Hindi na rin siguro nila kaya pang itago sa akin. Terrence told me the truth. It
wasnt a simple asthma. May congenital heart disease si Terrence kung saan may bu

tas ang puso niya. There were times na hindi siya makahinga. All those time akal
a ko dahil sa asthma niya, yun pala dahil sa sakit niya.
Hindi na siya umalis sa hospital after nun. Hindi na siya nirelease ng doctors d
ahil unfortunately, lumaki na yung butas sa puso niya at marami nang blood ang n
a-pumped sa lungs niya. Sinubukan kong samahan niya hanggat kaya ko. Kaya lang du
mating yung day na nagpumilit din siyang lumabas ng hospital kahit hindi pa pwed
e, at pinagbigyan na lang siya.
He became weaker and weaker. Eight days after nung Prom, nung nakaupo kami pareh
as sa simbahan, he was leaning his head over my shoulder, he finally gave up and
went away.
I was having an emotional breakdown when that happened. Hindi ako makapagsalita.
Lahat kami umiiyak. A few minutes after losing Terrence, my mom finally gave bi
rth. Delayed na siya nun. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako that time. Nalilito
ako sa pakiramdam ko nun. I gained one, but I lost one. All along I wanted a ba
by sister, and now may baby brother na ako, I thought its the best thing that hap
pened to me so far. So pinangalan ko si Terrence sa kanya. And I know hell be gre
at just like he was. He ultimately became the new part of our family, si Terrenc
e Kelvin Jimenez.
Although nalulungkot ako, sinusubukan ko nang mag move on. Besides, alam kong yu
n din naman ang gusto ni Terrence na gawin ko.
Haaay sa wakas nakatulog na rin yung kapatid ko. Puyatin daw ba ako! Past-6 na n
g umaga. Hindi na rin naman na ako makakatulog. Naman! Aantukin na naman ako sa
school nito eh.
Iyak kasi ng iyak si Terrence tuwing madaling araw. Dahil kwarto ko ang katabi n
g kwarto niya, ako ang nagigising at ako ang nag-aalaga. Puyat tuloy ako madala
s. Pero kapag binubuhat ko naman titigil siya sa pag-iyak tapos tatawa ng tatawa
. So kung dapat maiinis ka, matutuwa ka na lang sa kapatid ko eh.
Dumeretso na lang ako sa banyo dahil hindi naman na ako makakatulog. Magre-ready
na lang ako na pumasok sa school. Saglit lang din nung nasa banyo na ako, narin
ig ko na nagising na si Mama at si Papa. Maaga kasi ang pasok ni Papa sa work ni
ya. Si Mama naman, ayun typical Mom pa rin. Medyo chubby siya ngayon dahil sa pa
gbubuntis niya kay Terrence, pero unti-unti na namang pumapayat.
Nakalipat na pala kami ng bahay. Hindi na kami nakatira doon sa lumang bahay na
malapit sa bahay nila Tjay. Maliit kasi yun eh. Kailangan kasi namin ng four-bed
room house dahil nga dalawa na kaming anak nila. 4 dahil tig-isa kamin magkapati
d, isa sa parents namin, at yung isa kung may bisita. Nakahanap naman kami. Nung
una ayaw ko pang umalis, pero usapan naman namin ni Tjay walang magbabago. Isa
pa nagkikita rin naman kami sa bahay nila o kaya sa school.
We moved here last month. And up until now, hindi ko pa kilala ang neighbors ko
dahil nagkukulong lang ako sa kwarto ko for the past 3 months. Dahil na rin sigu
ro sa nalulungkot ako.
It feels weird to be back in school. Parang nakakatamad na hindi mo maintindihan
. Wala ka na kasing Terrence na makikita na pakalat-kalat sa school. Well kung n
abubuhay pa naman siya tiyak freshman na siya sa college. Pero iba pa rin kasi y
ung alam mong nandiyan lang siya kapag kailangan mo, hindi yung alam mong wala n
a siya kahit anong paghihintay pa ang gawin mo.
Shay! Ang tagal mo naman dumating kanina pa kita hinihintay eh!!! narinig ko na ma
y sumigaw nun kaya lumingon pa ako para hanapin kahit alam ko naman na kung sino
.

Oh ang aga mo yata? tanong ko naman dahil hindi naman sobrang aga pumapasok si Tja
y.
Mas mabilis nakarecover sa akin si Tjay. Just like me, iyak din siya ng iyak nun
at hindi niya rin matanggap yung nangyari. Pero unlike me, mas mabilis niyang n
aintindihan ang lahat kaysa sa akin. Siguro dahil mas matapang siya. Kung tutuus
in nga dalawa ang load niya. At kinaya niya yun.
Aside from losing her brother, I knows shes also missing Ran. Si Ran ang favorite
na pinsan ko. Nag-stay siya sa amin for how many months at dito siya nag-aral. S
yempre a matter of events na lang nung nagkagusto sila sa isat isa. Alam naman na
ng lahat na mahal na mahal nila ang isat isa. Sasagutin na nga sana ni Tjay si R
an nung Prom nun, but you know what happened. Then after grumaduate ni Ran ng hi
gh school, kinuha na siya ng Mom niya sa States. He said hell be back, pero hindi
namin alam kung kalian.
Kaya nga humahanga talaga ako kay Tjay. Shes missing two important guys in her li
fe.
Natanggap mo na? pambungad niya sa akin kaya lang hindi ko naman alam kung ano yun
g sinasabi niya.
Ang alin? tumigil kami doon sa gilid.
May kinuha siya na envelope na puti sa bag niya na may stamp na bilog na kulay p
urple.
Ito. Tinatanong ko kung nakuha mo na ba ito. Tinaas pa niya yung kamay niya nun ka
ya lalo lang akong na-puzzle.
Inagaw ko yung envelope sa kanya. Bukas naman na kaya madali ko namang nakuha yu
ng letter sa loob. Ewan ko kung bakit masyadong seryoso si Tjay nun.
Congratulations!
We would like to inform you that Maria Teresa Jayne Quintero has been qualified
to get half the scholarship that was given to Terrence Kelvin Quintero. The othe
r half would be given to another student nominated.
It is a very high privilege to get this scholarship wherein you get to go to one
of our outstanding High Schools. Well pay half the expenses for your tuition fee
s on the high school of your choice.
Dont miss this chance! It is better to grab this opportunity now. We would like t
o hear from you. So if you have any questions regarding the matter, please conta
ct us at
Hindi ko na tinapos yung letter. Tumingin lang ako kay Tjay. Parang umurong yung
dila ko. Hindi ako makapagsalita.
Ibubuka ko na sana yung bibig ko kaya lang nag-ring yung cellphone ko.
Hello? Ma.. mamaya na lang busy ako eh! sabi ko naman dahil usually kapag tumatawa
g yan nagpapabili lang ng diapers para kay Terrence pag-uwi ko.
Ano ka ba anak, nakita ko lang na may dumating kang sulat dito. Eh ang sabi eh na
kakuha ka daw ng scholarship eh hindi ko naman alam na nag-apply ka pala
Dumating??? hindi talaga ako makapaniwala nun, Ma, pakitabi yung letter ha. Sige na

pala may klase na kami. Usap na tayo mamaya.

Binaba ko na yung phone. Humarap ako kay Tjay nun at nagtinginan lang kaming da
lawa.
Paanong--- hindi ko matuloy yung sinasabi ko. Wala sa aming dalawa ang nag-apply s
a scholarship. Ngayon naman meron na kami.
He was thinking beforehand. Siguro alam na niya na may possibility na hindi niya ma
tuloy yung sinasabi niya rin, Kaya ayun.. nilagay niya yung pangalan natin as nom
inations just in case.
Terrence has always been like that.
p niya na darating at darating yung
ollege nun. Akala ko dahil gusto na
sinasabi niya na wala ring point sa
t niya.

Nagpla-plano beforehand. Noon pa lang iniisi

araw na iiwanan niya kami. Ayaw niyang mag-c
niyang pumasok sa real world, pero yun pala
kanya na pumasok pa sa college dahil sa saki

Takot rin siya magmahal. At takot rin na may magmahal sa kanya. Sinabi niya ayaw
lang niya na masaktan lang sila parehas. Kaya rin wala siyang niligawan.
Tapos ngayon eto naman. About a year ago, nag-apply si Tita Jayne, Mama niya, ng
scholarship para sa kanya para sa college niya. Kahit ayaw ni Terrence dahil ma
giging useless lang din naman daw, pinagbigyan na niya yung Mama niya. Kinailang
an niya ng certain hours ng Community Service, kaya nag-volunteer siya sa Day Ca
re kasama ko. Parehas naming hindi alam ni Tjay na nilagay niya yung pangalan na
min parehas doon sa scholarship na kung makukuha niya at hindi na niya magagamit
, eh ibigay na lang sa amin. We both have good grades and standing sa school, an
d I guess that helped na ma-pass yung nomination.
Ano tatanggapin ba natin?
Nagsimula na naman kaming maglakad nun. Nagiisip-isip ako. Although maganda yung
inooffer nila, senior na ako, at mahirap naman nang magpalit ng school para mag
simula uli ngayon pang last year na.
Ewan ko. Senior na tayo parehas eh. Pag-isipan muna natin. Tinignan ko siya at ser
yosong-seryoso na kami parehas, Nakakainis na talaga yun si Terrence! Lagi na lan
g niyang iniisip yung ibang tao! Bakit hindi naman niya isipin yung sarili niya?
?? Di ba??? nagsisimula na naman akong umiyak nun dahil naalala ko siya.
Niyakap naman ako ni Tjay ng mahigpit.
Hey, its been 3 months. Sa tingin ko naman masaya na siya kung nasaan siya ngayon.
Pero mas magiging masaya siya kung makikita niya tayo na masaya rin di ba? Sa ti
ngin mo anong mararamdaman niya na pare-parehas tayong umiiyak dahil sa kanya?
Naiintindihan ko naman yun. Ang dali kasing sabihin na magpakasaya ka na, pero a
ng hirap gawin.
Kaya tayo tumatanda parehas kasi panay tayo problema eh. Say what, bakit hindi ta
yo magpakasaya naman. Gala tayo sa mall mamaya! Kaimutan natin lahat!
That sounds fun. Kaya ayun, tumango na lang ako kay Tjay.
Kakayakap niya sa akin, parang may nalukot sa bulsa ko kaya umalis na kaming dal
awa sa pagkakayakap. Naramdaman niya rin, kaya tumingin siya nung kinuha ko.
Ano yun?

Pinakita ko sa kanya yung isa sa sketch ni Terrence nung nandito pa siya. Sketch
yun ng isang lalaki na hindi namin alam kung sino. Sinabi niya na kaibigan daw
niya yung lalaki sa sketch, pero hindi naman namin alam yung pangalan. At isa sa
sinabi niya nun, hes a great guy para maging kaibigan.
Nasa iyo pa rin yang si Nathan?
Dahil wala ngang pangalan yung guy sa picture, binigyan na lang namin ni Tjay. N
athan ang napili namin na name. Ewan ko rin kung bakit yun, pero nakasanayan na
rin eh.
Pumasok na kami sa klase nun. Dahil nga first week pa lang, wala pa kaming masya
dong ginagawa. Tama lang yung plano naming na pumunta sa mall. Walang masyadong
homeworks, Friday night pa, at tiyak makakatulong sa amin parehas. Ang tagal na
rin kasi naming hindi lumabas na kami lang talagang dalawa.
Our schools still the same. Kaya lang medyo iba pa rin sila kung kausapin kami ni
Tjay. Alam kasi nila na deep down sa puso namin, nasasaktan pa rin kami. So med
yo nag-iingat sila na magbanggit sa amin ng kahit ano mang may kinalaman kay Ter
rence.
As soon as tapos na yung school namin, umalis na kami ni Tjay at sumakay na kami
papunta ng mall. Tawa pa nga kami ng tawa dahil may katabi siya na natutulog at
nakanganga pa. Ang sarap nga sa pakiramdam eh, after 3 long months, natututo na
naman akong tumawa.
Siguro nga dapat kong i-mark sa calendar yun eh. Tjay and I went to the mall
Hey, thats a new start!!!
Kakapasok lang namin eh dumeretso kami sa National Book Store. Wala naman kaming
bibilihin pero gusto lang naming magtingin-tingin. Besides may mga cute din na
kung anu-ano roon.
Nung lumabas kami doon, bumili kami ng ice cream doon sa stall sa labas. Then na
g-decide kami na pupunta kami sa Watsons dahil may mga Try Me sila na mga cologne
doon. Sa taas nga lang yun kaya kailangan mag-escalator pa kami.
Sobrang daming tao sa mall. Kaya nga nung nasa escalator na kami, ang daming tao
na sumunod sa amin. Hindi malaking-malaki yung mall sa amin di kagaya sa SM, per
o okay lang naman. Pwede na bang pagtiyagaan.
Nagtutulakan pa kami ni Tjay nun pero pabiro lang nung nasa escalator kami. Kaya
lang nung in the middle na kami, napalingon ako doon sa mga taong pababa naman
ng escalator.
Feeling ko tumigil yung puso ko sa nakita ko. Tinitigan ko yung isa sa kanila. H
indi pwede
Anong problema? tinanong ako ni Tjay dahil napansin niya siguro yung itsura ko.
Gusto ko sanang bumaba. Kaya lang maraming tao sa likuran ko na papaakyat din. M
alapit na siya sa baba nun. Ako naman eh malapit na sa taas.
Its now or never. Yun na lang ang naisip ko.
Tjay saglit lang.. tatawagan kita okay??" pakatapos nun eh tinulak ko yung ibang m
ga tao na nasa harapan ko para makaakyat ako ng mabilis.
Shay! Shay saan ka pupunta?

Hindi ko na siya nilingon. Nung nakaakyat na ako, kinuha ko naman uli yung pabab
ang escalator para habulin siya. Yung iba nagalit pa nga sa akin dahil talagang
pinagilid ko sila para makadaan ako.
Hinihingal na ako sa ginawa ko. Hindi ako pwedeng magkamali.. siya siya yung naki
ta ko.
Nung nakababa na ako, hinanap ko naman siya. Hindi ko makita. Sa dami ng tao hin
di ko alam kung saan na siya nagpunta. Nakatayo lang ako doon at hinahanap ko k
ung saan siya nagpunta.
Nasaan na siya???
Uhmm.. no. Huwag niyo pong lagyan ng nuts, allergic ako.
Napalingon ako uli doon sa pinagbilihan namin ng ice cream ni Tjay. Doon, nakita
ko siyang nakatayo. Yung bag niya eh nakasabit sa kanang balikat niya, may earp
hone sa tenga, at nakapolo siya dahil galing siguro sa isang school.
It couldnt be
Tinitigan ko pang mabuti. Mas mahaba lang yung buhok niya. But its him. Nananagini
p ba ko?
Pinikit-pikit ko yung mata ko pero nandun pa rin siya. Hindi, hindi ako nananagi
nip. And Im seeing him right now, at this very moment
Nathan??

***1***
"Shay!" narinig ko na tinawag ako ni Tjay nun kaya lumingon naman ako. Nakita ko
na tumatakbo na siya papunta sa direksiyon ko at hinihingal-hingal na siya.
Huminto naman siya sa tabi ko at hawak-hawak niya yung dibdib niya sa sobrang pa
god na rin sa kakahabol sa akin. Nung nakakahinga na siguro siya ng kaunti, saka
lang siya nagsalita uli.
"Ano ka ba naman? Bakit tumakbo ka na lang bigla-bigla?!?"
Ako naman eh mabilis yung tibok ng puso ko nun. Hindi dahil sa pagod ko sa kakat
akbo, kung hindi dahil sa kaba na nararamdaman ko.
Humawak naman ako sa magkabilang balikat niya.
"Tjay nakita ko na siya! Nakita ko na siya!"
"Sinong nakita mo?" puzzled naman yung itsura ni Tjay.
"Si Nathan! Nakita ko na si Nathan!" sobrang excited ko nun kaya shinashake ko
si Tjay.
Halata kong nagulat din siya.
"Saan? Nasaan siya?"
Humarap ako doon sa stand kung saan kami bumili ng ice cream. Kaya lang pagtingi
n ko, wala na si Nathan doon. Yung babae na lang na nagtitinda ang nakatayo doon

at inaayos yung toppings na nasa harapan ng stand niya.

Tumayo naman ako doon sa harapan nung stand kung saan nakatayo si Nathan kanina.
Tinuro ko naman yung sahig.
"Dito. Nandito siya nakatayo kanina." sabi ko naman at pinaghinaan ako ng loob d
ahil nawala siya.
"Wala naman eh." halata mong hindi naniniwala si Tjay sa akin. Pero hindi ako pw
edeng magkamali, nakita ko siya.
"Nakita ko talaga siya! May bag pa siya na itim na nasa isang balikat niya, naka
-polo siya saka may earphone sa magkabilang tenga." tumingin ako doon sa nagtiti
nda, "Hindi po ba ate? May isang lalaki na bumili dito kanina na mga ganito kata
ngkad.." then tinaas ko yung kamay ko, "Tapos sabi niya allergic daw siya sa nut
s. Di po ba???"
"Ahh yung binata kanina?" nag-isip naman yung babae, "Kaalis-alis lang. Doon nag
punta."
Tinuro niya yung direksiyon papalabas ng mall. Ako naman eh hindi na ako tumingi
n kay Tjay, tumakbo na rin ako papalabas.
"Shay! Shaylie ano ba?" humahabol din si Tjay sa akin nun.
Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Siguro nga marami akong nabanggang
tao para lang makalabas. Pero hindi ko na napansin. Nag-sorry na lang ako sa han
gin.
Si Nathan.. may totoong Nathan.
Pagkalabas na pagkalabas ko, nakita ko uli yung figure ni Nathan. Nandun na siya
sa kabilang side ng street at hindi naman ako makatawid dahil maraming sasakyan
. Gustung-gusto kong tumawid, kaya lang hindi ko magawa.
Nahabol naman ako ni Tjay. Hinawakan niya ako sa braso ko para pigilan ako na hi
ndi tumawid. Ewan ko kung bakit, pero parang gusto kong umiyak. Bakit kasi hindi
ko pa siya nilapitan???
Nandun pa rin siya. Nakatayo doon sa kabilang side.
"Nathan!!!" alam kong hindi makakatulong yun dahil hindi naman siguro Nathan ang
pangalan niya, "Nathan!!!"
Hindi pa rin ako makatawid. Saglit lang nakita ko na sumakay na siya ng jeep paa
lis doon sa kinatatayuan niya. Sinundan ko ng tingin yung jeep, saka lang ako hu
marap kay Tjay.
"Tjay maniwala ka, si Nathan yung nakita ko." naluluha na ako nun, "S-sabi ni Tterence.. s-sabi niya..."
Isinandal ko yung ulo ko sa balikat niya at nagsimula na naman akong umiyak. Naa
lala ko na naman si Terrence.
"N-nakita ko na s-siya. M-maniwala k-ka. N-nakita k-ko talaga s-siya."
Hinimas-himas lang ni Tjay yung likod ko. Hindi ko alam kung sinira ko ba itong
lakad naming dalawa. Dapat hindi ko na isipin si Terrence at kahit anong may kin
alaman sa kanya, pero anong ginagawa ko?

"Naniniwala ako Shay. Huwag ka nang umiyak. Makikita mo pa siya."

Napatigil din naman ako ni Tjay sa pag-iyak. Kaya lang nung tumigil ako, parang
wala na ako sa mood na mag-mall kaya umupo na lang kami sa isa sa mga benches at
kumain na lang kami. Hindi talaga mawala sa isip ko yung nakita ko. Paano kaya
kung... paano kung kinausap ko siya? Magugulat kaya siya kapag binanggit ko si T
errence? At gaano ba niya kakilala si Terrence kung magbestfriend sila?
"Tjay.." humarap ako sa kanya at hawak-hawak ko lang yung hotdog sandwich ko na
wala pang bawas, "Bakit ganun? Sabi ni Terrence bestfriend niya si Nathan, pero
bakit hindi mo siya kilala?"
"Yun na nga eh. Kahit kailan talaga wala akong nakilalang bestfriend niya. Kaya
nga nung sinabi mo sa akin si Nathan, nagulat din ako. Isa pa hindi ko pa siya n
akikita kaya imposible namang bestfriend nga siya ni Kuya. Wala naman siyang din
adala sa bahay." halata mong nag-iisip din si Tjay nung mga oras na iyon, "Ang n
agtataka lang ako, bakit naman sasabihing bestfriend siya ni Kuya kung hindi nam
an? Kuya ko talaga ang daming palaisipan eh." nginitian naman niya ako, "Saka na
nga yan! Kumain ka na lang malamig na yang hotdog mo."
Umuwi na rin ako nun. Naghiwalay na kami ni Tjay ng sakayan dahil hindi na magka
lapit yung bahay namin. Hanggang sa makauwi ako eh iniisip ko pa rin yung nangya
ri. Kaya lang nung nakarating na ako napagisip-isip ko na tama rin naman si Tjay
. May chance pa naman siguro na makita ko pa uli si Nathan.
Pagpasok na pagpasok ko pa lang sa bahay at kumatok ako eh ang nanay ko at ang k
apatid ko ang bumungad sa akin. Panay kalat yung bibig ni Terrence.
"Ma ano ba yan?!?" tinignan ko si Terrence nun at ang dungis-dungis ng mukha, "A
nong kinain niyan?"
"Yung binili ng Papa mo naka-box."
Mukhang chocolate yata na kung ano man yun. Nagulat na lang ako nung may inabot
sa akin si Mama na letter. Bubuksan ko na sana kaya lang pinakarga niya sa akin
si Terrence.
"Linisan mo muna yang kapatid mo at bago ka umakyat sa kwarto mo." tapos tinuro
niya yung letter na hawak ko, "At paano ka nakakuha niyang scholarship na yan?"
Yumuko naman ako nun.
"Kay Terrence po."
Hindi na ako tinanong ni Mama nun. Ako naman eh biinaba ko lang yung bag ko at d
inala ko na si Terrence doon sa banyo namin. Kumuha ako ng bimpo at binasa ko ng
maiinit na tubig. Ayaw ko naman nang paliguan yung kapatid ko, baka magkasakit
lang kasi. Isa pa malinis naman yan, malagkit nga lang yung kamay at bibig. Pati
yung didbdib pala saka yung braso. Saka may konti na rin sa paa.
Naman itong batang

to oh! Ang kalat kumain!

"Ikaw ha kapag kumain ka sa bibig ang lagay hindi sa paa..." sabi ko habang pinu
punasan ko siya, "Ayan ka na naman dadaanin mo na naman ako sa patawa-tawa mo Te
rrence."
Yung kapatid ko minsan maiinis na yata ako sa mga ginagawa, pero kapag nginitian
na niya ako nakokonsensya naman na akong magalit sa kanya.
Nung nalinisan na siya, binigyan lang siya ng dede niya at yun nakatulog din nam

an kaagad. Dala-dala ko na yung letter nun at pumasok na ako sa kwarto ko. Nung
nakapj s na ako at lahat-lahat, tinitigan ko yung letter na kaparehas na kapareh
as nung kay Tjay.
Ewan ko ba, senior na ako at hindi siguro practical na umalis pa kami ni Tjay ng
school. Isa pa running for valedictorian si Tjay, salutatorian ako, at masasaya
ng lang lahat ng yun kung aalis pa kami.
Pero kung tatanggapin naman namin, ano nga kayang mangyayari sa amin sa bagong s
chool? Paano kung magustuhan naman namin? Paano kung mas maganda yung opportunit
ies na dumating?
Ano ba naman yan nalilito na ako. Hindi naman siguro ako magwowonder kung anong
mangyayari kung susubukan namin di ba? Isa pa... pinaghirapan ni Terrence yung
scholarship. Ibinigay niya sa amin. Hahayaan ko lang ba na masayang?
Sobrang tahimik ko mag-isa doon kakaisip kaya naman napatalon siguro ako sa gula
t nung bigla na lang nag-ring yung phone ko. Nabitawan ko pa yung letter. Nung t
inignan ko kung sino yung tmatawag, si Rae lang pala.
"Hello?!?"
"OH MY GOD!!!" nailayo ko kaagad yung phone sa tenga ko sa sobrang lakas ng bose
s niya, "Sa Trinity na lang! Please Shay sa Trinity na lang!"
"Huh?!?"
Hindi ko alam kung anong sinasabi niya. At kapag kausap ko itong si Rae, she rem
inds me of Tjay a lot. Masayahing tao kasi sila parehas.
"Nabanggit sa akin ni Tjay yung scholarship and eligible kayo na mag-aral sa isa
sa mga finest schools ng city di ba? Sa Trinity High na lang kayo para magkaka
sama tayo nila Carlo! Please!!!"
Wala akong maisip na sasabihin. Isa pa, hindi pa talaga maliwanag sa akin yung d
ecision ko. Mahirap kasi yun. Buong high school ko hindi ako lumipat ng school.
Kung kailan naman senior na ako.
"Ewan ko Rae ah.. kasi alam mo na senior na rin kami."
"Oh, yeah." narinig ko na tumahimik din siya nun, "Oo nga sayang nga pala yun."
then huminga siya ng malalim, "Anyway, hindi naman kita kinokonsensya or what, p
ero ninominate kayo ni Terrence. Sayang naman yung opportunity."
Yan din yung iniisip ko kanina. Sayang lang yung ginawa niya para sa amin.
"Alam ko mahirap lumipat ng school kung kailan last year niyo na. But then look
on the bright side, baka magandang idea yun para makamove-on ka na kay Terrence.
At least sa Trinity High walang nakakapagpaalala sa iyo sa kanya."
Lalo akong napaisip nun. Nag-bye na lang sa akin si Rae at sinabi niya na pag-is
ipan ko daw mabuti at sabihin ko na lang kay Tjay yung desisyon ko.
The next two days, pinag-isipan ko talagang mabuti. Nung medyo sigurado na ako s
a desisyon ko, tinawagan ko si Tjay kaagad at sinabi ko yung plano ko. Tinawagan
na rin namin yung sumulat sa amin, at sana maging ok na rin lahat.
***
It s been a week. Medyo kinakabahan pa ako sa naisip ko na gawin. Magkasabay kam

i ni Tjay na pumasok sa loob. Hindi namin alam parehas kung ano ba yung pinapaso
k namin.
Hindi namin maiwasan ni Tjay na magulat sa laki ng Trinity High. Kumpara sa scho
ol namin, ang ganda-ganda talaga nung school nila.
Pumasok kami doon sa room kung saan kami pinapapasok. Tinulak ko si Tjay dahil n
ahihiya ako na ako ang mauna. Binuksan naman niya yung pinto at bumungas sa amin
yung maraming mga seniors na nakatingin doon sa pintuan nung binuksan namin yun
g pinto.
"Ok class, may bago tayong mga transferees. Mga scholars sila ng school." sabi n
ung teacher at tumayo lang kami doon sa gilid, "Sana i-treat niyo sila ng maayos
. Ito nga pala si Maria Teresa Jayne.."
"Tjay na lang." sabay singit naman ni Tjay saglit.
"At ito naman si Shaylie.."
Tumango na lang ako at wala akong sinabi. Nung natapos na yung pagpapakilala, s
inabihan kami na umupo na kami.
Kaibahan lang sa Trinity High at sa school namin, may assigned seats sila. Kaya
ayun hindi rin kami magkatabing dalawa. Naiinis nga ako dahil bago pa lang kami,
pinaghiwalay pa.
Si Tjay eh sa bandang harapan naupo. Ako naman eh tinuro nila sa likuran doon sa
may bakanteng upuan doon. Wala akong katabi dahil tatlo yung upuan doon at wala
ng tao. Feeling ko tuloy loner ako. Wala man lang tuloy akong kausap.
Nung breaktime na laking pasasalamat ko dahil lumapit sa akin si Tjay at ganun d
in naman si Rae. Classmate na namin siya. Hinihintay nila ako dahil sabay-sabay
kaming tatlo na kakain.
"Okay ka lang dito sa likod Shay?" tinanong ako ni Rae dahil napansin niya sigur
o na ang lungkot ko doon at walang katabi, "Di bale kapag pumasok na si Carlo ma
y kausap ka naman na."
"Nasaan pala si Carlo?" inunahan ako magtanong ni Tjay.
"May sakit eh. Simula last week pa yun wala sa school. Pero nung tinext ko baka
babalik na siya next next day."
Mukhang okay naman pala kung si Carlo ang katabi ko. At least kasundo ko naman s
iya. Baka kasi kung bago lang yung katabi ko, baka mailang lang ako.
Kaya lang napansin ko na nasa gitna nga pala yung upuan ko.May isa pang tao na n
akaupo doon sa kanan ko. Kaya ako naman eh tumingin dun sa upuan, at tinuro ko.
"Eh dito naman.. sinong nakaupo?"
Ngumiti lang si Rae tapos parang umarte parang walang pakialam.
"Wala siya ngayon eh. Nasa school trip. Bukas pa siya papasok. At huwag mong pan
sinin yun, sobra-sobra na pansin sa katawan. Mamimeet mo din yung ewan na yun bu
kas. Si Cappy..."
"Captain actually. Si Jian yung nakaupo diyan. Captain ng basketball team ng Tri
nity High."

***2***
I ve heard of the name Jian before. And certainly I ve heard of the Captain of T
rinity High s basketball team. Magaling nga daw siya magbasketball eh.
So they say.
Anyway, I remember being so interested on him dahil nga sabi nila ganun na lang
siya kagaling sa basketball. But that time, ni-hindi man lang ako naging excited
sa pag-mention sa kanya. Siguro dahil may nakapag-paalala na naman sa akin abou
t kay Terrence. Nakalaban kasi siya ni Terrence nung championship game. And that
night, sinugod din si Terrence sa hospital.
Okay naman sa Trinity High. Para sa first day namin ni Tjay, hindi naman masama.
Nakilala na rin namin yung iba naming classmate, yun nga lang hindi ko pa masau
lo yung mga pangalan sa dami nila. Yung barkada naman ni Rae ang hindi pa namin
nakikilala, sabi niya ipapakilala na lang daw niya sa amin kung kumpleto na sila
. Yung iba daw kasi nasa school trip pa, at kasama na nga doon yung Jian.
Dumaan din naman ako sa school namin para kumustahin yung mga classmate namin. S
iyempre nagulat din sila sa amin dahil bigla-bigla na lang kaming lumipat. Si Ar
wyn nga nakita pa ako na nandun sa harapan ng gate ng school namin, at nagulat n
a lang ako nung niyakap niya ako bigla-bigla.
"Shay!!!" sabi niya at ang higpit-higpit ng hawak niya, "Miss na kita. Bakit hin
di mo sinabi sa akin na lilipat ka pala ng school?"
Ang OA naman ni Arwyn. Isang araw pa lang namana ko nawala.
"Oh hey Arwyn... kumusta naman sa school?"
Saka lang siya umalis nung dumating si Tjay. Nakatayo siya doon at nag-puppy dog
look.
"Nag-practice ka ba sa salamin?" tinuro ko naman yung mukha niya.
"Medyo." tapos ngumiti na siya uli, "Alam mo mamimiss kita. Sana pala lumipat na
rin ako ng Trinity High para kasama pa kita uli. Kaya lang naisip ko nandun yun
g mayabang na Captain nila, eh tatalunin ko pa yun sa susunod na laban." then lu
mapit si Arwyn na para bang mag ibubulong sa akin, "Teka nga na-meet niyo na ba
yung tao na yun?"
Umilling naman ako. Hindi pa naman talaga namin siya namimeet.
"Hindi pa eh. Nasa school trip daw siya. Baka bukas siguro makikilala namin." sa
bi ko naman kay Arwyn tapos nilagay ko yung kamay ko sa balikat niya, "Huwag kan
g mag-alala Arwyn, mahal pa rin namin yung team natin."
Natawa na lang siya nun. Ito naman si Tjay eh sumingit.
"Katabi nga pala ni Shay sa upuan yun..." tapos siniko niya ako, "Di ba Shay?"
Nakakaloko yung ngiti niya. Ewan ko kung sinasadya ba niya o ano, pero hindi nam
an nakagaan sa pakiramdam ko yun. Siguro sinusubukan lang ni Tjay na pagaanin yu
ng loob ko, siguro para makamove on pa lalo sa pagkawala ni Terrence.
"Ow. Yeah." yun na lang ang nasabi ko.
Nagpaalam na rin kami kay Arwyn nun at sinabi ko na uuwi na rin kami. Mas malayo

na kasi yung bahay ko ngayon. Si Tjay lalakarin lang niya. Kaya ayun, sinabi ko
mauuna na ako at baka gabihin pa ako ng uwi. Matapos ang mahaba-habang pagyakap
na naman ni Arwyn sa akin, pinauwi niya rin ako sa wakas.
Pagkadating na pagkadating ko sa bahay eh si Mama na naman at ang kapatid ko ang
bumungad sa akin. Habit na nga nila yun eh. Sa totoo lang nakakatuwa rin kahit
papaano na hinihintay nila ako na umuwi. And thank God talaga at malinis yung ka
patid ko ngayon. Naku hindi ko na alam ang gagawin ko kung panay chocolate na na
man yung mukha nun.
Dumating din naman si Papa nung bandang 7 na. Kumain na rin kami ng dinner at si
Terrence na kapatid ko eh buhat-buhat ni Mama at may dinedede na naman. Ang tak
aw talaga ng batang yun. Nagtataka na nga lang ako bakit hindi siya tumataba eh.
"Kumusta naman yung first day mo?" tanong sa akin ni Papa pero hindi siya nakati
ngin sa akin kung hindi doon sa pinggan niya, "Ayos naman ba yung school?"
"Okay naman po. Mabait naman sila." uminom lang ako saglit, "Maganda talaga yung
school nila kung ikukumpara sa school ko. Kaya naman pala ganun kamahal yung tu
ition dun."
"Eh malamang mahal, panay anak ng mga may pera yung pumapasok diyan. Kaya ikaw p
agbutihin mo para sa college makakuha ka uli ng scholarship."
"Papa naman eh!" hindi naman ako naiinis sa kanya, grabe namang pressure yun, "S
a dinami-dami ng matatalinong tao, swerte ko na lang kung makakuha pa ako ng sch
olarship para sa college."
Wala naman kaming ginawa. Ako kasi wala akong homework kaya nakisali na lang ako
doon sa living room namin at nakihiga doon sa kapatid ko. Naglatag kasi ng mala
king foam si Mama kung saan madalas silang nakahiga ni Terrence habang nanonood
ng tv. Sa totoo lang namiss ko rin makibonding kina-Mama. Simula kasi nung nawal
a si Terrence, madalas nakakulong na ako sa kwarto ko. Bihira na ako lumabas.
Naeenjoy ko na manood ng tv at nasa bandang ulo ko nakahiga yung kapatid ko. Dum
edede pa rin kasi siya nun. Saglit lang naramdaman ko na parang basa yung ulo ko
. Napahawak naman ako doon sa ulo ko pero hindi ko tinignan.
"Ma! Ma! Natapon yata yung dede ni Terrence." sabi ko pero tuloy pa rin ako doon
sa panonood at ramdam ko na basa na yung buhok ko.
Si Mama naman eh nasa kusina nun at lumapit sa amin.
"Naku anak ko!" narinig ko sabi ni Mama at binuhat si Terrence, "Umihi ka na nam
an!"
Napatayo akong bigla sa pagkakahiga ko nun. Tinignan ko si Mama at si Terrence n
a buhat-buhat niya. Saka ako napagawak uli sa buhok ko.
"MA?!? Ano ba naman yan!!!" tumayo ako at lumapit ako kay Terrence, "Paluin kita
diyan! Sinong maysabi na ihian mo ko???"
Nag-init talaga yung ulo ko nun. Nakita ko na namumula na yung mukha ng kapatid
ko at humihikbi na. Saglit lang, umiyak na siya ng tuluyan.
Parang natauhan ako nun. Naawa ako na hindi ko maintindihan. Kapag umiiyak kasi
si Terrence, usually kapag nandiyan si Mama at kung gutom siya at may kailangan.
Umiiyak lang kapag madaling araw. Pero kapag sa akin, madalas siyang nakatawa.
Yun yung unang beses na umiyak yung kapatid ko sa harapan ko mismo.

Hindi ko alam kung anong ginawa ko, saka ko lang siya niyakap at hinimas ko ng h
inimas yung likod niya. Humihikbi pa rin siya.
"Sorry na Terrence. Tahan na pala.." tapos tinapat ko yung ulo ko, "Ikaw kasi ba
kit hindi ka nag-diapers? Kung iihi ka doon sa banyo ha huwag sa ulo ni ate."
Ewan ko ba kung naiintindihan ba niya yung sinasabi ko o ano, malamang hindi, pe
ro tumatawa na naman siya. Yun lang ang nakakatuwa sa kapatid ko kahit baby pa..
akala mo nakakaintindi na. Kahit kailan talaga ang hirap magalit sa kanya.
Umakyat na ako mag-isa at naligo na lang ako uli. Pinatuyo ko lang yung buhok ko
, saka ako natulog uli. Pagtingin ko doon sa gilid, nakita ko na naman yung mga
sketch ni Terrence. Nung pinikit ko yung mata ko, naramdaman ko na tumulo na nam
an yung luha ko.
***
Medyo puyat ako nung nagising ako kinabukasan. Pakiramdam ko nga mala-late na ak
o nun kaya binilisan ko na lang yung pagbibihis ko. Ni-hindi na nga ako nakakain
ng breakfast eh. Ikaw ba naman kasi tanghaliin ka ng gising.
Tinawagan ko si Tjay kung magkikita ba kami sa tapat ng dati naming school para
sabay kaming pumasok. Kaya lang sinabi niya na kanina pa siya nandun sa Trinity.
Akala daw niya kasi sa schoool na lang kami magkikia. Ako naman dahil kung mala
late man ako eh wala akong kasama, tumakbo na ako hanggang sa sakayan. Malay ko
kung nag-amoy pawis na ako nun eh ang aga-aga.
Hindi pa ako sanay sa bago kong routine. Unang-una sumasakay na ako ng jeep. Nag
kamali pa ako ng binayad dahil kulang. Makikipag-argue pa sana ako doon sa drive
r kaya lang naalala ko na sa Trinity na nga pala ako papasok. Mabuti na lang hin
di dahil nakakahiya talaga.
10 minutes before 7 nung nasa harapan na ako ng school. May mahabang pila doon k
aya ewan ko kung para saan yun. Iniisip ko may kung ano na program or what, kaya
nilagpasan ko silang lahat at dumeretso ako doon sa gate.
"Hoy pumila ka naman!" sumigaw yung isang babae na nakauniform din ng Trinity ka
gaya ko.
Akala ko may program or kung ano. Kaya ayun napapila ako sa pinakalikuran. Nakak
ahiya naman na masigawan. Second day ko pa lang eh hindi ko alam ang ginagawa ko
.
Wala naman akong mapagtanungan sa likuran ko dahil ako nga yung nasa pinakalikod
. Sinubukan kong tignan kung ano yung nasa harapan, kaya lang yung nasa harapan
ko na lalaki eh sobrang tangkad kaya hindi ko makita kung anong nangyayari. Kaka
labitin ko na sana, kaya lang nagbago yung isip ko. Baka sabihin niya ang ewan k
o naman at wala akong alam.
Nung malapit na ako sa bandang gate, may mga tao na rin na nasa likuran ko na ma
s nahuhuli sa akin. Tinanong ko sila kung para saan yun, sabi nila ipapakita mo
daw yung i.d. mo sa guard bago ka makapasok. Humaba lang daw yung line nun dahil
nag-iisa yung guard nung araw na iyon at yung dalawa pa eh absent daw yata. Nag
taka ako kung bakit di namin ginawa ni Tjay kahapon yun, pero naisip ko dahil n
ga may kasama kaming teacher na nag-guide sa amin kahapon, kaya ayun hindi na ka
mi hinanapan ng i.d.
Nakarating naman yung lalaking matangkad doon sa gate. Hindi niya suot-suot yung
i.d. niya kung hindi nandun lang sa front pocket ng polo niya. Nilapag niya doo
n sa table ng guard yung i.d., tapos pinagmasdan siya.

Ako naman hindi ko siya makita, pero sinubukan ko na tignan yung nasa i.d. niya
. Kaya lang ayun, no such luck eh. Nag tip toe pa ako para makita yung i.d. niya
.. pero sa tangkad niya balewala.
Nagdire-diretso yung lalaki doon sa loob. Yung guard naman eh tinawag siya kaya
napahinto siya.
"Psst, naiwan mo yung i.d. mo."
Lumingon naman siya nun at bumalik. Para wala pa siya sa mood na naglakad papala
pit doon sa guard, at ini-snatch niya yung i.d. sa kamay niya. Kaya lang ako nam
an pagtingin ko...
Teka lang...
"Nathan!! Nathan sandali lang!"
Nilagay na naman niya yung earphone niya sa tenga niya. Naglakad na siya papasok
doon sa school at pinilit ko na naman siyang habulin. Kaya lang yung guard nam
an eh pinigilan ako, kailangan daw tignan niya muna yung i.d. ko.
I went to all that trouble na ipakita yung i.d. ko. Pagpasok ko hindi ko rin nam
an na naabutan si Nathan. Sa laki ba naman ng Trinity High, swerte ko na lang ku
ng mahanap ko pa siya.
Ang liit nga naman ng mundo. Taga Trinity High din pala siya. Yung babae na nasa
likod ko kanina eh tinignan ako na parang naweweirduhan sa akin. Tapos napataas
yung kilay niya sabay sabing.. Sinong tinatawag mo na Nathan? tapos nag-smirk
siya sa akin.
Hindi ko na lang pinansin. Wala namang mangyayari sa akin kung papatulan ko pa.
Binilisan ko naman yung pagtakbo ko sa classroom namin. Ayaw ko kasi na ma-late,
at syempre excited na naman ako na sabihin kay Tjay yung nangyari. At least kun
g taga Trinity High si Nathan, maniniwala na siguro si Tjay sa akin kung makikit
a niya siya.
Pagkadating ko doon sa tapat ng classroom at bubuksan ko na yung pinto, narinig
ko na may tumawag sa akin.
"Shay! Tara dito!"
Paglingon ko eh nasa garden si Tjay. Tinuro ko yung pintuan ng room namin. Alam
ko na may class kami, so anong ginagawa niya doon?
Hindi class skipper si Tjay kaya umikot na lang ako para pumunta sa garden. Nagt
atatakbo ako na parang bata at humawak ako kay Tjay at tumalon ng tumalon.
"Tjay! Tjay may balita ako sa iyo!"
Siya rin eh mukhang excited at hawak niya rin yung kamay ko.
"Ako rin may balita. Alam mom ba---"
Hindi na natuloy yung sinabi ni Tjay dahil si Rae eh sumingit sa amin. May mga k
asama siya na mga tao na hindi ko kilala.
"O siya mamaya na iyan. Ito si Tjay, pinsan ko, at ito naman si Shay yung bestfr
iend niya.. mga scholars sila dito." sabi ni Rae at nakaharap siya doon sa isang

guy at isang babae sa likod, "Ito nga pala si Abby.." tinuro niya yung babae, "
Si Carlo wala. At ito si.. Billy." tapos lumingon-lingon si Rae sa likuran niya
at sa paligid ng garden, "San si Jian? Akala ko dumating na yun?"
Hinila-hila ni Tjay yung sleeves ko. Nairita namana ko kaya inalis ko yung kamay
niya.
Kaya lang nanlaki siguro yung mata ko nung may pumasok na lang bigla at may bina
tong coke in can doon sa Billy. Naupo siya na nakataas yung isang paa sa bench.
"Nandito na ko Rae. Yan ka na naman."
"At ito naman si Jian. JIroh ANderson kaya naging Jian." tapos ngumiti siya sa a
min, "Siya yung captain ng basketball team. Magbabarkada kami."
Hindi ako makapagsalita nun. Si Tjay naman panay ang sabing.. Siya yung balita
ko! Siya!
Nakatulala lang ako sa kanya. Tapos tinignan niya kami ni Tjay na parang
a interesado dahil umiinom siya ng coke kahit na sobrang aga pa lang.

di siy

"Oh." yun lang ang sinabi niya pero tinignan siya ng masama ni Rae, "Jiroh na la
ng."
Napalunok ako nun. Hindi ako makakilos. Nararamdaman ko yung bilis ng tibok ng p
uso ko nun.
"Nathan?!?" yun na lang ang nasabi ko, "It s nice to finally meet you." tapos lu
mapit ako sa kanya at shinake ko ng shinake yung kamay niya.
Napakunot yung noo niya. Tapos inalis niya ng bigla yung kamay ko sa kamay niya.
"It s Jiroh. Hindi Nathan." tapos sinimangutan niya ako.
"Are you broken or what?" tapos nun, tinalikuran niya ako.
**3***
Nung sinabi sa akin ni Nathan yun eh lumapit naman kaagad sa akin si Tjay at hin
ila ako sa bandang likod. Ngumiti lang siya ng nag-aalangan nun.
"Pasensya na kay Shay. Medyo, uhmmm.. makakalimutin lang siya sa pangalan."
Dinala ako ni Tjay doon sa gilid. Bumulong naman siya sa akin at yung itsura niy
a nun eh seryosong-seryoso na. Pinatong niya yung dalawang kamay niya sa magkab
ilang balikat ko. Ako naman eh panay ang tiptoe ko para makita ko pa si Nathan l
alo, kaya lang hinawakan ako ng mahigpit ni Tjay at dineretso niya ako.
"Shay! Ano ba?!?" mukhang naiinis siya sa akin nun, "Tandaan mo, hindi niya tayo
kilala. Si Kuya ang kilala niya kaya huwag mo siyang bibiglain. At pwede ba, ti
gilan mo yung pagtawag sa kanya ng Nathan. Isipin pa nila siraulo ka kung sinu-s
ino tinatawag mo ng pangalan na yan. Jiroh kung Jiroh, Jian kung Jian. Basta huw
ag Nathan."
Narinig ko naman yung sinabi ni Tjay pero hindi pa rin ako ganun ka-focus sa kan
ya. Tinititigan ko pa rin si Nathan na umiinom ng coke doon.
"Hoy nakikinig ka ba?!?"

"Tignan mo.." sabi ko ng mahina kay Tjay, "Kamukha niya yung nasa sketch! Tignan
mo Tjay.. ang galing ni Terrence di ba? Kamukhang-kamukha niya. Tignan mo..."
Inagaw sa akin ni Tjay yung sketch na hawak ko at ayaw na niyang ibalik sa akin.
Pinanghinaan ako ng loob ko nung makita ko na nilukot niya yung sketch at tinap
on niya doon sa gilid.
"Eto na naman tayo eh. Shay, 3 months nang wala si Kuya. Tanggapin mo na."
Tinignan ko lang si Tjay nun. Hindi ko aakalain na gagawin niya yun. Ewan ko kun
g anong pumasok sa isip niya.
Lumuhod na lang ako bigla. Kahit na madumi doon at panay lupa, lumuhod pa rin ak
o para abutin yung papel na may drawing ni Terrence.
Saka na naman ako nagsimulang umiyak nun.
"Wala akong pakialam. B-basta.. lahat ng may kinalaman sa kanya.. itatago ko. It
atago ko Tjay..."
Nadumihan na yung kamay ko nun pati yung palda ko. Kakayuko ko doon sa may lupa,
nakita ko na tumulo na lang yung luha ko doon.
Itinayo ako ni Tjay nun. Hindi ko na naabot yung drawing. Kaya ako naman niyakap
ko na lang siya. Saka naman nagsitayuan yung barkada ni Rae at lumapit sa amin.
Pinakahuling tumayo nun eh si Billy at si Nathan. Tapos nung napansin nila yung
kinatatayuan ko doon.. nag-puzzled look lang si Nathan.
"Bakit siya umiiyak?"
Narinig ko na sinabi naman ni Rae sa kanya. Nakita ko na natawa siya.
"Ow--kei. Akala ko naman kung ano na." pagkasabi niya nun, bumalik na siya sa p
agkakaupo niya.
Nung hindi na ako umiiyak, naupo na lang ako doon at nanahimik. Tinitignan ko pa
rin si Nathan mula doon sa pagkakaupo ko. Naisip ko lang kung siya yung bestfri
end ni Terrence, siguro marami siyang alam tungkol sa kanya. I wonder... I wonde
r kung anu-ano yung mga alam niya.
Alam ko na napansin niya na kanina
m the corner of his eye. Halata ko
niya ako. Habang nakaupo kami doon
an sa pinag-usapan maliban na lang
st period.

pa ako nakatingin sa kanya. Tumingin siya fro

na naiilang din siya siguro kaya tinalikuran
kasama ng barkada nila, wala akong naintindih
nung sinabi kung bakit wala kaming pasok ng 1

Nung dumating yung second period, lahat kami eh dumeretso na sa classroom namin.
Katabi ko nun si Nathan at kung tinitignan ko siya kanina, tinititigan ko siya
ngayon. Nasa tabi ko lang siya. It doesn t feel real...
Nangongopya kami ng requirements nun sa board at seryoso lang siya na nagsusulat
. Not once na kinausap niya ako. Ni-hindi rin siya tumingin sa gilid niya para t
ignan ako. Samantalang ako...
"Ang ganda no..." sabi ko na lang bigla-bigla.
Napatingin siya sa akin na halata kong nagulat dahil biglaan na lang akong nags
alita. Tinignan niya na naman ako nung usual na irritated na look, pero sumagot
naman siya.

"Ang alin?" tapos yumuko siya uli doon sa ginagawa niya.

"Yung araw." saka lang ako sumandal uli, "Hindi mainit na mainit, hindi rin mala
mig. Tama lang."
Narinig ko na huminga siya ng malalim.
"Oh? I didn t notice."
Pagkatapos nung pag-uusap na iyon, hindi na niya ako kinausap the rest of the mo
rning. Kaya nga nung lunch break, sinusundan ko siya habang naglalakad siya sa h
allway at papunta na siya ng cafeteria. Ewan ko ba kung bakit ako sunud-sunod sa
kanya, siguro dahil iniisip ko kung anong meron basta may kinalaman kay Terrenc
e.
Ewan ko pero siguro nainis siya sa akin kasi bigla na lang siyang huminto at hum
arap sa akin. Nasa likuran niya ako na sumusunod sa kanya kaya ako rin eh napahi
nto. Yung mukha niya nun eh medyo namumula na.
"May problema ka ba? Kanina mo pa ko sinusundan.. tinitignan... ano?!? Kung may
gusto kang sabihin, sabihin mo na hindi yung sinusundan mo ko buong umaga."
Napalunok ako nun. Medyo galit siya siguro, pero hindi naman sumama yung loob ko
nun.
"K-kilala mo ba si Terrence?"
Nagsalubong yung kilay niya. Tumingin siya doon sa gilid tapos sa akin uli.
"Sino?!?"
"S-si..." hinawakan ko yung strap ng bag ko, "S-si Terrence Kelvin. Naaalala mo
ba siya?"
"As far as I know wala akong kilalang Terrence. Ngayon kung yun lang yung reaso
n mo para sundan ako, well siguro naman nasagot ko na. Huwag mo na akong susunda
n uli."
Tatalikod na sana siya uli nun para umalis, kaya lang hinawakan ko siya sa braso
niya para pigilan ko siya na umalis. Kaya nung humarap siya uli eh inalis ko yu
ng kamay ko, pero nginitian ko lang siya.
"Paano mo siyang makakalimutan..." mabagal na yung pagkakasabi ko, "Eh mag-bestf
riend kayo di ba?"
This time, yung mukha niya eh nag-iba na yung expression. Kung kanina gulat lang
siya, ngayon yung tingin niya may ibig sabihin na.
Tumawa naman siya ng malakas.
"Bestfriend? Kailan pa?" tapos tinapik niya ako sa balikat ako, "Are you on crac
k? Kasi kung may bestfriend ako, mas alam ko yun kaysa sa iyo di ba?"
Umalis na siya ng tuluyan. Iniwan niya ako na nakatayo doon mag-isa. Now that s
very odd.. bakit hindi niya kilala si Terrence? Hindi ba sinabi ni Terrence...
No way. There s no way na sasabihin ni Terrence yun kung hindi niya kilala yung
tao na iyon. And imposible namang pinulot lang niya yung mukha niya kung saan. G
rabeng coincidence na iyon.

I won t give up just like that.

Nakita ko na malapit na siya doon sa likuan papunta ng cafeteria.
"Nathan!" hindi naman siya lumingon nun para tignan ako uli, "Thank you! Thank y
ou talaga!"
Huminto siya nun pero hindi pa rin lumilingon. Alam ko narinig niya yung sinabi
ko. Siguro nagtataka siya kung bakit ako nagthathank-you sa kanya.
That made me feel good.
Terrence, nakapagthank you na ako sa kanya.
***
Hindi na ako umuwi ng bahay at naisip ko na sa cafeteria na lang ako kakain ng l
unch kagaya ni Nathan. After all sabi ni Terrence kilalanin ko daw siya. So sigu
ro naman dapat kilalanin ko siya sa mga ginagawa niya.
Pumasok ako sa cafeteria nun. Sobrang laki nun kumpara doon sa dati naming schoo
l. Airconditioned pa sa loob, kaya nalamigan talaga ako. Nagtiptoe na naman ako
dahil hinahanap ko kung saan nakaupo si Nathan, pero ang hirap talaga nung una.
Kaya lang saglit lang may narinig ako na tumatawang mga lalaki na sobrang lakas
doon sa bandang dulo, at pagtingin ko eh nakaupo doon si Nathan kasama yung mga
lalaki na hindi ko naman kilala.
Nawala yung ngiti niya nung nakita niya ako. Isinandal niya yung braso niya doon
sa table na kinakainan nila at yumuko siya ng kaunti.
Ako naman eh lumakad ako papalapit sa table nila. Hindi pa ko nakakarating eh na
rinig ko na sinabi niya...
"Yuko lang pare, kunwari hindi mo nakita." sabi ni Nathan doon sa isang kasama n
iya, "Itaas mo yung paa mo sa upuan baka umupo siya diyan!" then nakita niya ako
sa harap ng table nila kaya ngumiti siya nun na halata kong pilit naman, "Hey,
sup?" tapos eh uminom na siya uli nung kung ano man yung nasa cup.
Tinignan lang ako nung dalawang kasama niya. Hindi ko nga sila kilala. So ayun h
umarap ako sa kanila.
"Hello!" kumaway ako doon sa dalawa.
"Hey." sabi nung isa na nasa gilid malapit doon sa salamin. Yung isa naman eh hi
ndi sumagot.
Humarap naman ako kay Nathan this time.
"Nathan.. ok lang ba yung lunch mo?"
Hindi niya ako tinignan. Dumeretso lang siya sa pagkain niya at hindi ako pinans
in. Nakatayo lang ako doon na walang sumasagot sa tanong ko.
Finally yung lalaki na hindi sumagot kanina at malapit sa akin ang nagsalita.
"Nathan? Bakit mo siya tinatawag na Nathan?"
Nginitian ko lang siya. Ewan ko ba, medyo cheerful na ako nun.
"Nakasanayan ko lang kasi."

Binaba naman nung isa yung kutsara niya at tinaas yung tinidor para panturo sa a
kin. Parang nag-iisip yung itsura niya na hindi ko maintindihan.
"Parang nakita na kita before.."
Binagsak ng malakas ni Nathan yung kamay niya. Tinignan niya ng masama yung lala
ki.
"Malamang gutom na siya at gusto na niyang umalis.." tumingin siya sa akin, "Hin
di ba?!?"
"Oh." nagulat din ako, "Oo nga pala. Sige pala. Bye sa inyo." sabi ko doon sa da
lawang lalaki, "Bye Nathan."
Walang sumagot sa akin nung umalis ako. Ewan ko ba, hindi ko makuhang magalit sa
kanya. Siguro dahil naaalala ko si Terrence sa kanya. Si Terrence kasi may pagk
amasungit din noon, pero di nagtagal nalaman ko na mabait naman pala siya. Kaya
lang sa kaso ngayon, mas mukhang mas masungit si Nathan.
Kumain na lang ako mag-isa. Wala pa kasi akong kakilala maliban kay Tjay at sa b
arkada ni Rae. Kaya lang wala naman sila parehas doon dahil umuwi sila ng lunch
para kumain. Kaya ayun solo flight tuloy ako. Mabuti na lang kita ko pa sa inuup
uan ko nun si Nathan.
Nung nag-1 na ng hapon, umalis na rin ako doon at pumasok na ako sa classroom na
min. Late pa nga si Nathan nun, pero hindi ko alam kung saan siya nanggaling. An
g alam ko lang nauna siyang umalis sa akin sa cafeteria, yet late pa rin siya.
"Hey..." sabi ko nung naupo na nama siya, "Late ka ha."
"Alam ko." sagot niya tapos nilapag niya yung bag niya doon sa upuan niya.
May teacher doon sa harapan pero hindi pa naman nagsisimula yung klase kaya hind
i na lang niya pinansin yung late. May binubuklat siya na libro doon at hinahana
p niya siguro kung saang part na kami ng libro. Tinitignan ko pa rin si Nathan n
un, pero siya talaga eh kung hindi sa board nakatingin, nakayuko lang sa libro n
iya. Hindi talaga siya tumitingin sa direksiyon ko.
Nung in between na ng classes, umingay na naman at umupo si Billy doon sa upuan
sa harapan ni Nathan. Medyo worried yung mukha niya at seryoso siya.
"Jiroh.. may problema tayo.."
"Ano?!?" kung seryoso si Billy, mas seryoso yung mukha ni Nathan.
"Aalis na si Abby eh. Babalik na naman siya sa States. Magbabakasyon yata sila d
oon as usual. So for the mean time, wala tayong manager."
Tumingin si Nathan doon sa bintana dahil nag-iisip yata siya. Saglit lang, binal
ik niya yung tingin niya kay Billy.
"Eh si Rae? Hindi ba pwede naman siya ang pumalit???"
Naririnig naman ni Rae yung pinag-uusapan nila. Kasi sumagot siya kahit nandun s
iya sa bandang harapan.
"Ayaw ko nga Jian! Sinong maysabi gusto kong maging manager ng basketball team??
?"

So... kailangan nila ng bagong manager???

"Eh di mag-post na lang tayo sa bulletins. Maghanap na lang tayo ng papalit kay
Abby.." suggestion naman ni Billy.
"Ano ka ba, alam mong ayaw ko ng hindi ko kilala."
Biglaan na lang pumasok sa isip ko yung idea. Kahit wala akong alam sa basketbal
l, hindi naman siguro masama na subukan ko di ba? After all, nandun si Nathan.
Baka kung saka-sakali magaan na yung loob niya sa akin, makilala ko na siya. Kat
ulad nga ng sinabi ni Terrence.
"Ako! Ako na lang!" tinaas ko yung kamay ko as if gusto kong mag-recite, "Ako na
lang ang magiging manager!"
Sabay tumingin si Billy at si Nathan sa akin. Bumulong naman siya sa gilid kaya
lang narinig ko..
"Bakit kasi sinabi mo pa ngayon yan??" sinisi naman niya si Billy.
"Pero---"
Nagulat na lang ako nung naupo si Rae doon sa bakanteng upuan sa harapan ko nama
n. Naka-todo ngiti pa siya nun.
"Ano Jian? Ayan na.. solve na problema niyo. May bago na kayong manager.." then
tinapik ako ni Rae sa balikat ko.
Sumimangot nun si Nathan. Parang hindi niya gusto yung idea. Iniwas niya yung ti
ngin niya sa amin.
"Then great!!!" sabi niya sarcastically...
"Now we have a weirdo of a manager."
***4***
Ako na nga yung naging bagong manager nila. Hindi ko alam kung ano ang dapat kon
g gawin, pero tinanggap ko pa rin yung idea. Halata ko na badtrip talaga si Nath
an nun, pero naisip ko na baka lumamig din yung ulo niya. Kaya nga nung the rest
nung araw na iyon eh hindi ko na talaga siya kinulit.
Alam ko na siguro sumobra ako sa pangungulit sa kanya. Siguro dahil sobrang exci
ted ako, at siguro may namimiss akong tao ng dahil sa kanya. Ewan ko ba, pero pa
rang nakikita ko si Terrence sa kanya kahit papaano. Siguro naiimagine ko lang,
pero kahit konti may similarities din sila.
Nung uwian na namin nun, sumama ako kay Tjay dahil sabay kaming gagawa ng homewo
rk. Medyo naninibago nga ako nun kahit papaano dahil mahigit tatlong buwan na ri
n akong hindi nakakarating sa street na iyon. Pakiramdam ko tuloy, bumabalik ako
sa nakaraan.
As usual, si Tita Jayne na naman ang nagbukas ng pinto. Halos parehas pa rin yun
g bahay nila nung huli kong nakita, except green na yung kurtina nila ngayon at
hindi na orange. Pinaupo ako ni Tjay doon at tumakbo siya sa kusina dahil kukuha
lang daw siya ng makakain namin.
Umikot ako sa bahay nila. Medyo weird yung pakiramdam. Naninibago ako nun. Witho
ut Terrence, the house looks empty. Kahit na hindi pala-labas ng kwarto si Terre

nce nun, iba pa rin yung alam mo na may tao na nakakulong behind nung door.
Naglakad ako papalapit doon sa dating kwarto ni Terrence. Nung una nandun lang a
ko sa harapan at hindi ko mabuksan. Tuwing hahawakan ko yung door knob, saglit l
ang aalisin ko yung kamay ko.
Finally nag-decide ako na pumasok sa loob.
Pagkabukas na pagkabukas ko eh bumungad sa akin yung kwarto ni Terrence na hindi
nagbago nung huli kong nakita. Pati yung mga gamit niya eh nandun pa. Yung cd p
layer.. computer.. mga damit.. lahat-lahat.
Nakita ko yung damit na huling sinuot niya nung nasa simbahan kami. Hindi ko map
igilan yung sarili ko at umupo ako doon sa kama at hinawakan ko yung damit niya.
Naaamoy ko pa rin yung pabango niya, kaya talaga namang pinigilan ko yung saril
i ko na huwag umiyak.
Matagal din akong nakaupo doon at walang ginagawa. Pinagmamasdan ko lang yung kw
arto niya. Ayaw ko kasing kalimutan. Alam ko darating at darating yung araw na h
iindi na magiging ganito yung itsura ng kwarto na ito, kaya t hangga t maaga pa
eh gusto ko nang tandaan yung itsura.
Siguro kakaikot ko ng paningin ko doon sa buong kwarto, may nakakuha ng atensiyo
n ko.
Isang malaking pile ng video tapes na may ribbon at may pangalan ko.
Umupo ako doon sa sahig at inabot ko yung isa sa mga tape. Walang nakalagay na k
ung ano kung hindi date lang. Kukunin ko na sana sa pagkakalagay nun, saka naman
biglang pumasok si Tjay.
"Hoy!" sabi niya nung nakita niya ako doon sa kwarto ni Terrence, "Tara na ready
na yung pagkain."
Tinignan ko lang siya. Hawak-hawak ko na yung mga tapes nun at parang ayaw ko na
ng bitawan. Napansin din naman ni Tjay yung hawak ko, kaya kahit hindi pa ako na
gtatanong... sumagot na siya kaagad.
"Nakita ko nga rin yan nung naglinis kami dito ni Mama.." ang hina ng pagkakasab
i ni Tjay, "Ibibigay ko nga sana sa iyo yan sa school, kaya lang nakakalimutan k
o parati dalhin. Siguro... gusto niya naman sigurong mapasa-iyo yan dahil may pa
ngalan mo naman. Kung gusto mo kunin mo na."
Tinitigan ko yung pile ng video na hawak-hawak ko. Hindi ko inalis yung ribbon,
at mabilis kong nilagay kaagad sa bag ko. Hindi na ako nagsalita nun at sumunod
na lang ako kay Tjay. Gumawa na lang kami ng homework nun na para bang walang na
ngyari. Nung gumabi na nun, nagpaalam na ako sa kanila at sinabi ko na uuwi na a
ko. Mahirap kapag ginagabi ako sa daan, hindi mo alam kung sinu-sino na ang tao
na nasa paligid ngayon.
Nung nakalabas na ako ng bahay nila, tinignan ko uli yung kwarto ni Terrence. Al
am ko na hinding-hindi ko makakalimutan yung parte ng bahay nila na iyon.
***
Nung sumunod na mga araw eh ganun pa rin kami ni Tjay. Pakiramdam namin bago pa
rin kami sa Trinity High kahit ilang araw na kamin pumapasok doon. Hindi pa nags
isimula yung duty ko sa basketball team dahil wala pa naman daw silang practice,
kaya hindi pa ako sumasama sa kanila. Hanggang ngayon hindi pa rin ako kinakaus
ap ni Nathan ng matino maliban na lang sa mga one-liner niya. Madalas napipilita

n pa siya kapag may lesson kami na kailangan mo ng partner.

Bumalik na rin si Carlo. That seemed to cheer me up a little. Kahit na ilang ara
w na kaming magkaklase, isang beses lang niya binanggit sa akin si Terrence. Sig
uro dahil na rin sa ayaw niyang may magpaalala sa akin sa kanya. Sa lahat nga si
guro ng guys na classmate namin, si Carlo na siguro ang pinaka-close ko.
I m still the same pag may kinalaman si Nathan. Sinusundan ko pa rin siya, pero
unlike dati patago naman. Ewan ko ba kung nakakahalata siya, pero paminsan-minsa
n habang naglalakad siya at nasa likod ako, tumitingin siya kahit nakatago ako.
Pero saglit lang nagdidire-diretso na siya ng lakad. Minsan nga kung saan siya d
adaan, doon din ako dadaan. Madalas pa nga ginagaya ko siya, kaya ayun galit na
galit sa akin si Tjay sa akin.
Nung isang araw nga eh nag-stay ako doon sa classroom namin afterschool dahil ma
y tinatapos ako na report. Sa school lang kasi magagawa yun dahil yung system ni
la na may program nun eh nasa isa sa mga computers nila. Ginabi na namana ko ng
uwi nun, kaya medyo natakot na rin ako. Nag-decide na ako umuwi nung napansin ko
na medyo wala nang tao doon sa school.
Pagkauwing-pagkauwi ko sa bahay, sermon talaga ang abot ko kay Mama.
"Bakit ngayon ka lang umuwi??? Hindi ka nagpaalam sa akin! Mag alas-8 na!"
"Ma maaga pa!" sagot ko naman sa kanya ng naiinis.
"Maaga-maaga ka pa.. ni-hindi ka man lang tumawag! Anong malay ko kung nawawala
ka na?"
"Hindi nga ako nawawala... tinapos ko lang yung report ko."
"Report report.. eh para saan yang cellphone na yan kung hindi mo gagamitin? Taw
ag ako ng tawag sa iyo! Si Papa mo kanina pa nagagalit. Kung hindi lang maaga an
g alis nun bukas malamang gising pa yun!"
Hindi ko na lang pinansin si Mama. Mabunganga kasi yan kapag galit sa akin. Bihi
ra naman magalit yan, kaya kapag natiyempuhan mo na galit nga eh nakakairita tal
aga.
"Magbihis ka na at bumaba ka kaagad. Dalhin mo ito doon sa kapitbahay." tapos ti
nuro niya yung nakatakip na tupperware doon sa lamesa.
Napakunot noo naman ako.
"Ma... para saan yan?" tinuro ko yung sinasabi niya.
"Ulam doon sa kapitbahay. Sila yung nag-welcome sa atin nung bagong lipat tayo d
ito. Pinagluto ko lang para makapagthank you."
"Welcome? Ni-hindi nga tayo winelcome eh." sagot ko naman sa kanya kaagad.
"Hindi mo alam dahil hindi ka lumalabas ng kwarto mo. Bilisan mo na..."
"Ayaw kong lumabas..."
"Bakit hindi ka na ba pwedeng utusan ngayon Shaylie? Ano ka anak-mayaman na wala
nang ginagawa dito?!?"
Ayaw ko nang makipatalo sa kanya kaya naisip ko na sundin ko na lang siya. Tutal
dadalhin lang naman.

Nung nakapagbihis na ako eh sinabi ni Mama na yung katabing bahay lang naman. Pa
re-parehas ang itsura ng bahay dito sa lugar namin. Kaya nga siguro kapag gabi n
akakalito talaga.
May ilaw pa naman na nanggagaling doon sa bahay kaya alam ko na gising pa sila.
Ako naman eh tumawag ako doon sa labas ng gate nila.
"Tao po!"
Ang tagal-tagal ko doon pero wala pa ring nagbubukas. Sumigaw na ako ng sumigaw
doon eh ang tagal pa rin. Saglit lang narinig ko na may tsinelas na paparating,
kaya tumayo ako ng diretso.
Pagbukas niya eh...
"Sino po bang---"
Nanlaki yung mata niya nung nakita niya ako. Kung nagulat din siya, mas lalo ako
ng nagulat.
Sumimangot siya kaagad.
"Anong kailangan mo?!?" ang rude talaga ng pagkakatanong niya na yun, "Huwag mon
g sabihin hanggang dito sa bahay ko sinusundan mo ako?"
Napa-atras ako nun at umiling ako ng umiling sa kanya.
"Ahhh h-hindi. H-hindi talaga." tumingin ako doon sa dala ko at ini-stretch ko p
ara iabot ko sa kanya, "Pinabibigay nga pala ng Mama ko. Sabi niya Thank you daw
sa pagwelcome niyo sa amin."
"Kayo yung bagong lipat?" tinuro niya yung bahay namin na katabi lang nung kanil
a.
Tumango naman ako.
"Just my luck." halata mong inis talaga siya.
Kinuha lang ni Nathan sa akin yung dala-dala ako at pagkatapos nun eh sinarahan
niya ako ng pinto sa mukha ko. A minute or two na yung nakalipas eh nakatayo pa
rin ako doon sa harap ng gate nila at hindi ako kumilos. Nung natauhan siguro a
ko doon sa nangyari, saka lang ako naglakad pabalik doon.
Alam ko naman for the most part kasalanan ko rin naman na he s all weird out sa
akin. Pero sa totoo lang, ginagawa ko naman yun dahil I found him quite intrigui
ng. Ewan ko kung anong meron sa kanya at kaibigan siya ni Terrence. Pero dahil a
yaw naman niya akong kausapin, parang mahirap naman yata malaman yun.
I don t get it. I don t know why Terrence was so fond of him. He s actually quit
e... rude.
Hindi ko na lang pinansin yung nangyari. Pumasok na ako sa bahay at wala nang si
nabi si Mama sa akin. Tulog na yung kapatid ko nun kaya hindi na ako nag-ingay a
t baka magising pa.
Umakyat na ako sa kwarto ko nun. Nagpalit na rin ako ng Pj s ko nun para makatul
og na ako. Kaya lang, hindi talaga ako makatulog. Naalala ko yung mga tape na bi
nigay sa akin ni Tjay. Hindi ko pa kasi pinapanood yun.

Sa totoo lang, natatakot talaga ako na panoorin yun. Alam ko kasi hindi ko mapip
igilang hindi maiyak, kaya ayun madalas tinitignan ko lang yung mga tape, tapos
ibabalik ko na doon sa ribbon niya.
Dahil hindi nga ako makatulog, lumabas ako doon sa terrace ng kwarto ko. Nasa ta
as kasi ako, tapos pinakaharap pa ng bahay namin. Naupo ako doon sa terrace, at
nagpahangin na lang ako. Ang tahimik doon at ang sarap lang ng hangin.
"In these eyes more
More than, anything
As the sky turns to
Just about to crack

than words
that I ve spoken
gray my heart
open"

Naiiyak ako nun. Huminga ako ng malalim at pakiramdam ko hindi ko na maituloy yu

ng kanta.
"So the story goes
there s something you should know
Before I walk away and I blow ending."
Isinandal ko nun yung ulo ko sa dalawang tuhod ko. Nakatingin ako paitaas nun.
"I never wanna be without you..."
Napahinto na lang ako. Hindi ko na kaya.
Madali lang pala sabihin na magmove on. Mahirap palang gawin.
"TERRENCE!!! MISS NA MISS NA KITA!" sumigaw ako doon ng malakas sa taas namin, "
NARIRINIG MO BA KO?!? SABI KO MISS NA MISS NA KITA!!!"
Nagsisimula na naman akong umiyak nun. Nakatingin lang ako sa langit nun pero wa
la akong nakikita kung hindi yung usual na moon at stars kapag gabi.
Umiyak na lang ako mag-isa doon. Kaya lang saglit lang, narinig kong may gumalab
og doon sa kabilang terrace kaya nagulat pa ako. Pinunasan ko yung luha ko at ti
nignan ko kung ano yung nahulog.
Kaya lang narinig ko...
"Ouch!"
Tinitigan kong mabuti kung sino yun. Nakita ko na nakahiga na si Nathan doon sa
semento nila at hawak-hawak niya yung ulo niya.
"Nathan?!?"
Napahinto siya sa paggalaw niya nun. Siguro ayaw niyang makita ko siya na nandun
din sa terrace nila, pero alam ko naman na nandoon siya.
"Kanina ka pa ba diyan?"
Tumayo na siya nun dahil no choice naman na at nakita ko na siya. Yung itsura ni
ya nun eh parang inis pa rin sa akin. Although he seems irritated, there s this
expression on his face that actually looks so... calm.
"Nakaupo ako dito ang ingay-ingay mo!" hindi naman niya sinagot yung tanong ko,
"Sa susunod nga huwag kang mag-iingay hindi lang naman ikaw ang tao." tapos nun
eh tinalikuran niya ako at hawak pa rin niya yung ulo niya na tumama yata doon s
a terrace nila, "Papasok na ako sa loob."

Tinignan ko lang siya. Kahit na magkalapit lang yung terrace namin at terrace ni
la hindi ko siya masyadong makita nun.
"Nathan! Good night!"
Hindi siya lumingon nun pero huminto lang siya.
"Night." yun lang ang sinabi niya at pumasok na siya sa loob.
Nakaupo pa rin ako doon kahit wala na siya. Nakatitig pa rin ako sa malayo nun n
ung makita ko na bumalik siya at sumandal doon sa terrace nila at nakaharap pa s
a akin.
"Nice voice by the way."
Kahit na umalis na siya ng tuluyan pagkatapos nun at kahit alam ko na ayaw niya
talaga ako as a person.. nakaka-lift talaga ng spirit.
It actually made me smile.
***5***
Nung mga huling araw eh busy kami sa Trinity High. Madalas kapag 9 ang classes n
amin, 9 din ang may homeworks. Nakakapagod nga lalo pa doon sa Research class n
amin. May ibibigay sa iyo na topic at may certain areas lang ng dapat mong i-tac
kle. Kaya ayun gabi-gabi eh nakaharap ako sa computer at piles ng encyclopedias
namin. Hindi naman pwedeng mag slack-off kami ni Tjay. Mahirap na at baka mawala
ang scholarship namin. Pero eto.. madalas tuloy kulang sa tulog.
Umalis na rin si Abby papuntang States kaya ako naman ang pumalit sa kanya bilan
g manager ng team. Nung una dahil hindi ko pa alam ang dapat kong gawin eh orien
tation lang ang ginawa namin. Sinabi lang nila kung ano ang responsibilities ko.
Sa totoo lang hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko. Iniisip ko na ang m
anager yung tagabayad ng kung anu-ano at taga organize ng mga bagay-bagay. It tu
rned out ako pala yung parang alalay nilang lahat. Tagadala ng mga gears nila, t
agabili ng pagkain.. you get the idea.
Nakakapagod talaga, considering gabi na ako nakakauwi. Tapos kapag gabi pa ginag
awa ko yung homeworks namin. Hindi na talaga nakakapagtaka na kulang ako sa tulo
g.
Nung isang araw nga eh napansin yata ni Carlo na antok na antok ako dahil nanlil
iit na siguro yung mata ko. Hindi pa dumarating yung English teacher namin nun.
"Shay okay ka lang ba?" tinanong niya ako nun, "Mukhang antok na antok ka ah."
Tinignan ko naman siya. Pakiramdam ko nun ipikit ko lang yung mata ko eh makakat
ulog na ako. Pero siyempre hindi ko magawa dahil nasa school ako.
"Okay lang." tapos nag thumbs up na lang ako kay Carlo nun.
Si Nathan eh ganun pa rin sa akin. Hindi naman nagbabago yun kahit na mahigit is
ang buwan na rin kaming magkaklase. Hindi pa rin niya ako pinapansin maliban na
lang siguro kung kailangan na kailangan lang. Pero nitong mga huling araw, sa so
brang pagod at antok ko na rin siguro sa klase eh hindi ko na rin siya makulit.
Tingin ko nga naninibago siya kasi tuwing lalabas siya kapag in-between classes,
madalas nakikita ko siya na nakatingin sa akin habang nakasandal ako sa desk. S
iguro nagtataka siya kung bakit hindi ako nangungulit sa kanya, pero dahil sigur

o nahihiya siya magtanong, wala siyang sinasabi.

Nung breaktime eh sinubukan kong lumabas ng mabilis para masundan ko si Nathan.
Si Carlo at si Tjay nun eh sinusundan ako. Wala kasi si Rae at si Billy dahil ma
y meeting sila doon sa former na teacher nila.
Siguro dahil nga pagod lang ako nung mga huling araw eh mabagal akong kumilos. S
aglit lang nun eh nawala na sa paningin ko si Nathan.
"Shay alam mo dapat magpahinga ka eh." sabi ni Tjay sa akin na nasa likod ko lan
g, "Halata kong pagod ka na rin eh. Ako nga homeworks lang ginagawa ko puyat na
ako at pagod, ikaw pa kayang manager ng basketball team, volunteer sa Day Care,
choir sa church at may 4 month-old na kapatid ka na inaalagaan? Mabuti pa siguro
patayin mo na lang yang sarili mo."
Narinig ko yung sinabi ni Tjay pero hindi ko na lang sinagot. Siguro dahil masya
do lang occupied yung utak ko nung mga oras na iyon.
Nasaan na ba si Nathan???
Humarap naman ako kay Carlo nun.
"Carlo, alam mo ba kung saan kumakain si Nathan lately?"
Napakunut-noo si Carlo sa akin nun na parang nagtataka. Lumapit naman siya sa ak
in at hinawakan ako sa braso ko.
"Shay.. no offense ha.." seryoso naman siya nun, "Alam mo ba.. you re acting ver
y very strange."
"Oo nga!" sabat naman ni Tjay sa akin, "Ilang beses ko nang sinabihan yung babae
na iyan. Sunod ng sunod, Nathan ng Nathan."
This time, tumigil ako sa pagtiptoe ko at humarap ako sa kanilang dalawa. Partic
ularly kay Tjay.
"Tjay alam mong kaibigan siya ni Terrence.." sabi ko ng mahina, "Hindi mo ba gus
to siyang maging kaibigan din?"
"Eh sa ginagawa mong yan.. hindi mo siya magiging kaibigan. Lalo ka lang niyang
lalayuan."
Halata mong naguguluhan si Carlo nun. Confused na kasi yung itsura niya.
"Hey hey hey.." tinaas naman niya yung kamay niya para patigilin kami, "Wait. Ma
gkaibigan si Terrence at si Jian?"
Naupo kami nun sa gilid at inexplain namin ni Tjay yung situation. Sinabi namin
na si Terrence eh mahilig mag-sketch nun ng mukha ng isang lalaki na hindi namin
kilala na pinangalanan naming Nathan. Ipinakita din namin yung isang sktech na
lagi kong dala-dala sa bulsa ko.
Nagulat naman si Carlo. Nanlaki yung mata niya eh.
"Whoa.." tinitigan pa niyang mabuti, "Si Jian nga."
Ibinalik din naman niya sa akin yung sketch. Sinabihan namin siya na huwag na hu
wag niyang sasabihin kahit kanino yung tungkol doon. Nangako naman siya kaya pin
agkakatiwalaan naman namin siya.

Nung uwian na nun eh dumeretso ako sa gym dahil may practice pa yung team. Ginab
i na nga rin kami. Inaantok pa rin ako as usual, kaya ang bagal-bagal kong magli
gpit nung mga bola nun. Hawak-hawak ko yung malaking lalagyan ng mga bola nila.
Hindi ko pa nakikita si Nathan nun dahil lumabas siya ng gym. Ako naman eh pinag
tanung-tanong ko siya doon sa mga kasamahan niya sa team.
"Nathan? Sinong Nathan?" tinanong ako nung nauna kong pinagtanungan.
Bumulong sa kanya yung isang kasamahan niya. Bigla na nga lang siyang tumawa tap
os tumingin siya sa akin.
"Ahh si Jiroh pala." natatawa pa rin siya nun, "Wala eh.. lumabas. Babalik din y
un maya-maya."
Nakayuko pa rin ako nun at pulot pa rin ako ng pulot nung bola na nakakalat sa g
ym at ginamit nila. Nung isa na lang yung natitira at aabutin ko na para ilagay
ko na doon sa lalagyan, nagulat na lang ako nung may umapak doon sa bola.
Tumingala naman ako para tignan kung sino yung umapak. Yun pala eh yung pinagtan
ungan ko kanina.
"Ang bagal mo naman kumilos weirdo." sabi niya sa akin na parang natutuwa pa siy
a na asarin ako.
Nagulat na lang ako nun sinipa niya ng malakas yung bola sa kabilang side ng gym
. Wala na lang akong nasabi dahil ayaw ko naman silang patulan. Isa pa, ako yung
bago doon.
"Pulutin mo doon yung bola. Sundan mo sa kabilang side ng gym. Tutal doon ka nam
an magaling di ba.. ang sumunod???"
Nagtawanan sila nung mga lalaki na kaibigan niya siguro. Pagod na rin ako nun. P
apunta na sana ako doon sa kabilang dulo ng gym para pulutin yung bola nung mara
mdaman ko na may humihila nung bag na pinaglalagyan ng lahat ng bola.
Sumunod na lang na alam ko eh ibinaliktad niya yung bag at hinulog niya lahat ng
bola. Siguro mga mahigit na 20 na bola yung nandun. Tumalbog lahat sa gym at ku
malat na naman. At hindi pa iyon, isa-isa niyang sinipa ng malakas sa loob ng gy
m sa iba t ibang direksiyon.
Pero this time, hindi na yung lalaki ang may gawa. Si Nathan.
"Ikaw kaya ang magpulot nung mga yun.." sabi niya doon sa lalaki na sumipa nung
unang bola, "Tignan natin kung magustuhan mo."
Hindi nakasagot yung lalaki sa kanya. Siguro dahil iniisip niya na siya pa rin n
aman yung Captain, kaya dapat siya pa rin ang masusunod.
Hindi na ako nakasalita. Hinila na lang ako ni Nathan papalabas ng gym. Ang higp
it nga ng pagkakahawak niya doon sa wrist ko, at binitawan lang niya nung nasa l
abas na kami.
"Hindi ka ba marunong ipagtanggol yung sarili mo o tinatanggap mo lang lahat ng
insulto sa iyo?" yung sound ng boses niya nun eh may halong inis na, "Umuwi ka n
a. Mukhang kailangan mo ng pahinga."
"Pero---"
Hindi ko natuloy yung sasabihin ko. Mangangatwiran pa sana ako na hindi naman ak

o pagod, pero binato na lang niya bigla sa akin yung bag ko.
"Umuwi ka na."
Tinalikuran na niya ako pagkatapos nun at pumasok na siya sa gym. Ako naman eh n
akatayo pa rin doon at tinitignan ko siya na umalis.
Hindi ko alam kung yun ba yung typical Nathan na masungit at walang pakialam.. o
yun na ba yung Nathan na kahit papaano eh may concern din naman kahit papaano.
Either way, it felt great.
Kahit na nauna ako na umalis nung gabi na iyon kaysa sa mga players ng team eh h
indi rin naman ako nakatulog ng maaga. Gabi na rin ako nakauwi at past 10 na tal
aga nung totally na nakapalit na ako ng pantulog ko. Yung kapatid ko nun eh iyak
ng iyak sa madaling araw kaya madalas ako pa ang tatayo para patahanin siya. Ta
pos puyat rin talaga ako dahil kinailangan kong gumisng ng maaga ng sabado dahil
may Day Care duty pa ako.
Wala ring pinagkaiba ng Sunday. Usually kailangan dumating ako doon ng maaga bag
o magsimula yung mass dahil nagpa-practice pa kaming kumanta nun. Ang aga ko pan
g dumating sa simbahan at wala pa yung mga kasamahan ko. Pumasok nga si Kuya na
nag-organ sa amin at tinignan niya ako kaagad.
"Oh, mukha ka yatang may sakit." yun kaagad ang bungad niya sa akin.
Umiling naman ako sa kanya. Inaantok siguro ako o kaya pagod, pero wala akong sa
kit. Kasi kung may sakit ako, dapat giniginaw na ako sa ngayon kung may lagnat m
an ako or what.
Dahil dalawa pa nga lang daw kami doon, sinabi niya na kami na lang muna ang mag
-practice. Sinimulan namin doon sa kanta na Hesus kaya ako naman eh naupo ako
ng maayos at nag-ready ako sa pagtugtog niya.
"Kung nag-iisa at nalulumbay
Dahil sa hirap mong tinataglay
Kung kailangan mo ng karamay
Tumawag ka at Siya y naghihintay."
Siguro nga wala na ako sa sarili ko dahil sumunond na lang eh naghalu-halo na yu
ng lyrics sa isip ko.
"Siya ang dapat tanggapin
At kilanlin---"
Hindi ko na tinuloy yung kanta dahil biglang tumigil si Kuya at nakatingin sa a
kin.
"Shay sa second verse yan eh. Doon pa lang tayo sa part na, Siya ang iyong kail
angan, Sandigan... doon pa lang.." sabi niya sa akin ng mabilis.
Tumugtog siya uli nun, kaya kumanta na naman ako.
"Siya ang iyong kailangan
Sandigan, kaibigan mo
Siya noon bukas ngayo--- "
Hindi na naman tumuloy dahil tumigil uli si Kuya. Natatawa na siya nun.
"May sakit ka nga siguro dahil nagkakamali ka." tumayo siya sa pagkakaupo niya,
"Dito ka lang pala at ikukuha kita ng tubig... baka maging okay yung pakiramdam

mo."
Hindi ako nag-react nun. Nakaupo ako doon at nakatingin lang ako sa mga paa ko.
Nung na-realize ko na aalis si Kuya para kumuha ng tubig, tumayo naman ako nun a
t tinawag ko siya. Nandun na siya malapit sa pintuan papalabas ng gilid ng simba
han.
"Kuya... a-ako na lang po yung kukuha"
Lalakad na sana ako nun kaya lang nakaramdam ako ng hilo. Umikot yung paningin k
o nun kaya napaluhod ako at napahawak ako doon sa kahoy na upuan ng simbahan. Pa
kiramdam ko nun masusuka ako na hindi ko maintindihan.
Hindi na ako makatayo. Tuwing iaangat ko yung ulo ko nahihilo ko.
"Shay!!"
Si Kuya pa rin yung narinig ko. Hindi ko na siya nakita nun.
"Joseph! Tara tulungan mo ako kay Shay..."
Joseph? Bakit parang pamilyar yung pangalan? Saan ko na ba narinig yun?
Hindi ko alam kung anong nangyari. Basta ang alam ko, hindi ko na kayang tumayo
sa sarili ko lang. Gusto nang pumikit ng mata ko.
Ewan ko kung sa sobrang pagod lang ba o dahil nahihilo ako kaya kung anu-ano na
nakikita ko. Yung Joseph na tinawag ni Kuya at bumuhat sa akin sa sahig, eh para
ng nakilala ko.
Bago pa pumikit ng tuluyan yung mata ko...

Parang si Nathan yung Joseph na nakita ko.

***6***
Medyo masakit pa yung ulo ko nung nagising ako. Pagdilat nga ng mata ko eh putin
g kisame yung bumungad sa akin.
Nasaan ba ko???
"Ayan na gising na siya.." narinig ko na may nagbubulungan nun sa may kwarto.
Pagtingin ko doon sa gilid eh may mga 6 na tao ang nakatingin sa akin. Nagulat n
ga ako kaya napatayo akong bigla. Nakakahiya yun na nakakailang na hindi ko main
tindihan. Ikaw ba naman tignan ng mga tao ng ganun na para bang may spotlight ka
.
Yung isa naman eh nakita ko na nakaupo doon sa sulok na couch at nakayuko ng kau
nti. Napakunut-noo ako dahil hindi ko makita kung sino. Narinig ko naman si Sist
er na nandun.
"Oh Shay, okay na ba ang pakiramdam mo?"
Tumango naman ako. Meydo okay naman yung pakiramdam ko kahit na inaantok-antok p
a rin ako. Kung matutulog man ako, hindi naman siguro tama na doon na ako sa lug

ar na nakikita ako ng lahat.

"Thank you po ah.." sabi ko na lang sa kanila at sinubukan kong isuot yung sapat
os ko, "Sorry po kung naabala ko pa kayo. Uuwi na lang po ako para makapagpahing
a."
Si Kuya na madalas kong kasama sa choir practice eh tumingin sa akin at nginitia
n lang ako. Then napansin ko na lumingon siya doon sa lalaki na nakaupo doon sa
sulok.
"Joseph!"
Saka lang inangat nung lalaki yung ulo niya. Nung mamukhaan ko kung sino, saka k
o naalala na nakita ko nga si Nathan kanina.
Hindi ako nagkamali, siya nga.
Usually kapag nakikita ko siya hindi na ako titigil ng kaka-Nathan ko. Pero that
time, nanahimik lang ako. Tumingin lang siya sa akin ng mga 2 seconds, pero ini
was din niya yung tingin niya.
"Joseph.." sabi ni Kuya sa kanya, "Siya yung gusto kong ipakilala sa iyo before.
Isa sa choir members natin. Siya si---"
"I know her." pinutol niya yung pagsasalita ni Kuya, "We ve met."
Humarap naman si Kuya sa akin.
"Magkakilala kayo???"
Sasagot na sana ako kaya lang pumasok naman si Father doon sa loob. Nag-aalala n
ga yung mukha niya, pero nung nakita niya na nakatayo na ako, medyo nag-relax na
man yung mukha niya. Lumapit naman siya doon sa hinigaan ko kanina.
"Okay ka na ba anak?" tinanong niya ako at hinawakan pa niya ako sa likod ko.
"Okay naman po Father." ngumiti ako para hindi na siya mag-alala, "Napagod nga l
ang po siguro ako."
"Ikaw naman kasi dapat nagpapahinga ka." hinimas-himas ni Father yung likod ko,
"Bakit hindi ka na lang umuwi at magpahinga ka sa inyo?"
"Yun na nga po yung gagawin ko. Hindi na po siguro ako makaka-attend ng mass."
"Naku ayos lang yun bata ka. Ipagdadasal namin na gumaling ka na." umupo siya do
on sa couch din.
"Sino na bang katulong mo sa Day Care ngayon?" tinanong ako ni Kuya uli.
Si Sister naman ang sumagot na wala nga akong katulong kung hindi ako lang. Siye
mpre dati si Terrence ang kasama ko, pero dahil nga... ayun... ako na lang sa ng
ayon.
"Oh anak.." lumapit siya doon kay Nathan, "Bakit hindi mo tulungan si Shay tuwin
g sabado sa Day Care?"
"P-pero h-hindi po..." magdadahilan pa sana siya kaya lang na-realize niya sigur
o na si Father ang nagtatanong sa kanya, "S-sige po."
"O sige na pala Joseph.." sabi ni Kuya, "Bakit hindi mo na ihatid si Shay sa bah

ay nila? Mahirap na baka sa daan pa siya mahilo."

Halata mong naiinis na siya dahil sa kanya na lang ang bagsak ng lahat. Mukhang
ayaw niya yung Day Care duty, tapos ngayon siya pa yung maghahatid.
Siguro nga no choice na lang din siya kaya tumayo na lang din siya. Wala namang
expression yung mukha niya nung paalis na kami. For some reason parang natanggap
niya rin na kailangan niya rin akong ihatid.
Ang bagal-bagal ko pang maglakad nun dahil feeling ko baka matumba ako. Siya nam
an eh nauunang maglakad dahil ang bilis niya. Hindi man lang ako hintayin.
Huminto naman siya para hintayin ako pero hindi siya lumingon. Nung kasabay ko n
a siya saka lang siya naglakad uli pero yung tingin niya eh diretso pa rin.
"Than--"
"Huwag kang magthank you, dahil wala akong ginawa para sa iyo." ang bilis niyang
sinabi as if alam na niya yung sasabihin ko.
"Thank you pa rin."
Nilakad naman namin simula sa simbahan papunta doon sa sakayan ng jeep. Medyo ma
layo na kasi yun sa bagong bahay namin. Sumakay kami, pero hindi naman niya ako
pinansin nung nandun kami.
Bumaba kami doon sa street namin parehas. Wala pa rin siyang sinasabi. Maglalaka
d pa kami dahil sa kabilang dulo pa ng street yung bahay namin.
Tinignan ko naman siya. Mukhang wala siyang balak na pansinin ako.
"B-bakit Joseph yung tawag nila sa iyo?" nakatitig ako sa kanya nun pero parang
wala lang sa kanya. "Hindi naman yun ang pangalan mo di ba?"
"Hindi naman Nathan ang pangalan ko pero yun din naman ang tawag mo sa akin di
ba?"
Talagang halata kong ayaw niya akong kausap. Pakiramdam ko nun ayaw ko na ring m
agsalita. Kung kausapin niya ako madalas, parang galit siya sa akin.
Naglakad na lang ako nun at nanahimik. Baka kasi lalo lang siyang mainis sa akin
kung mangungulit pa ako. Kaya nga siguro hindi ko inaasahan na magsasalita siya
. Kaya nagulat ako.
"Joseph Jiroh Anderson ang buong pangalan ko. Jiroh at Jian ang madalas kong gin
agamit. Joseph ang pangalan ko sa simbahan." tinignan niya ako nun, "I hate that
name. Pero dahil nga nasa Bible yung name na yun, they prefer to call me Joseph
. So hindi ko na lang pinapansin."
"Kaya pala hindi ko nakikita na ginagamit mo yun. Kahit sa mga papers mo sa scho
ol eh."
Natuwa naman ako dahil kahit papaano eh kinausap niya ako. At least may nalaman
ako tungkol sa kanya na sinabi niya talaga sa akin. Hindi dahil tinanong ko sa k
anya.
Nung malapit na kami doon sa bahay eh naisip ko naman na magkwento. Baka kasi gu
maan yung pakiramdam niya sa akin kung magkukuwento ako ng tungkol sa akin. At l
east baka maintindihan niya kung bakit ganito ako.

"Alam mo ba, nung una hindi ko alam kung magandang idea ba na lumipat kami dito.
Doon kasi sa lumang bahay namin malapit sa bahay nila Tjay. Tapos siyempre naka
kalungkot din na---"
"Hindi ako interesado."
Hindi niya ako pinatapos. Natigilan naman ako sa sinabi niya. Talagang wala siya
ng pakialam sa bagay na iyon. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Talaga bang ganit
o siya?
Yumuko na lang ako at hindi na ako nagsalita. Saka ko lang naiisip na wala ring
magagawa yung pagsunud-sunod ko sa kanya kung hindi naman niya ako binibigyan ng
atensiyon. Nasasayang lang lahat ng ginagawa ko. Siguro nga.
Nakita ko na tumingin siya sa akin nung hindi na ako nagsasalita. Wala naman siy
ang sinasabi.. pero hindi niya inalis yung tingin niya sa akin. Nakarating naman
kami doon sa bahay namin.
"Dito na ko." tinuro ko yung bahay ko.
Lumabas naman yung Mama ko nun sa gate namin buhat-buhat yung kapatid ko. Sabay
pa kaming lumingon nun.
"Shay anak akala ko nasa simbahan ka?" tumingin naman siya kay Nathan, "Oh Jiroh
, magkasama kayo ng anak ko?"
Hindi naman hinintay ni Mama yung sagot ni Nathan dahil binalik niya yung atensi
yon niya sa akin.
"Oh, tumawag si Randrei kanina. Hinahanap ka. Eh international call kaya sinabi
ko na tumawag na lang siya mamaya para hindi na siya magbayad ng mahal na tawag.
" ngumiti naman si Mama kay Nathan nun, "O sige na pala papasok na ako at may ni
luluto pa ako."
Tinignan ko si Nathan nun at nakatingin siya sa akin na parang ngayon lang niya
ako nakita. Ewan ko ba, nagulat din ako eh.
"Yeah... yeah!" tinuro niya ako, "That s why you look so familiar." tinuturo pa
rin niya ako nun, "Randrei Yu? Kilala mo si Randrei Yu?"
For some reason, hindi ako naging interesado sa kanya nung mga oras na iyon. Hin
di ko alam kung napagod ba ako or what, pero nginitian ko lang siya.
"Maraming Randrei Yu sa mundo. Kagaya ng maraming Nathan din na nasa paligid. Wh
at are the odds na yung kilala mong Randrei at kilala kong Randrei, at yung kila
la kong Nathan at ikaw eh iisa? I don t see the point. Saka..." binuksan ko na y
ung gate namin...

"Hindi ka naman interesado di ba?"

***7***
Hindi ko alam kung dapat ba akong makonsensiya sa sinabi ko sa kanya. Alam kong
nagulat siya sa sinagot ko dahil siguro sa hindi siya sanay na ganun na lang ako
kung magsalita. Ewan ko ba kung anong pumasok sa isip ko, siguro nagsisimula na

akong matauhan uli. Tama si Tjay, wala nga siguro ako sa sarili ko nitong mga h
uling araw. Kung hindi niya kilala si Terrence, bakit ko ba pinagpipilitan? Isa
pa.. baka hindi rin naman magustuhan ni Terrence kung gagawin ko yun.
I want my old self back. Yung dating Shay. Baka nga sa sobrang dami na ng nangya
ri sa akin, hindi ko na rin kilala yung sarili ko.
Hindi ako makatulog kinagabihan. For some reason, parang may gumugulo sa isip ko
. Hindi maalis-alis sa utak ko yung expression ng mukha niya nung sinagot ko siy
a ng ganun, pakiramdam ko ang sama-sama kong tao.
Shay ano ba?!? Tama na nga ang pag-iisip sa ibang tao! Sarili mo naman ang isipi
n mo.
"Anak..."
Narinig ko si Mama na nagsasalita sa labas. Kumakatok din siya pero ayaw kong bu
ksan yung pintuan. Baka mapansin pa niya ako na hindi pa ako tulog, makahalata p
a yun.
Aarte na lang ako na tulog.
Binuksan niya yung pintuan, pero dahil nakatakip ng kumot yung ulo ko, hindi na
niya tinuloy kung ano man yung gusto niyang sabihin.
Pagkatapos nun, sa wakas, nakatulog din naman ako.
***
"Grabe naman itong tao na ito oh!" nanlalaki na yung mata ni Tjay sa akin dahil
sa sobrang laki ng mga subo ko, "Hindi ka ba pinakain ng isang buwan at ganyan k
a na lang kung lumamon???"
"Ah-kho??" tinuro ko pa yung sarili ko habang punong-puno pa yung bibig ko, "Mas
aya lang ako."
"Aba aba.. bago yata sa pandinig ko yun..." nag-lean siya sa table nun, "Ikaw ma
saya? Eh ikaw nga itong mukmok ng mukmok ng matagal... tapos kung anu-anong kaba
liwan mo.. tapos ngayon bigla na lang..." napahinto siya ng kaunti, "Masaya ka??
?"
"Bakit hindi na ba ako pwedeng maging masaya?" tinuro ko si Tjay, "Ito kamo. Par
ang hindi kita bestfriend ah! Gusto mo pala umiiyak ako parati?"
"Hindi naman sa ganun loka ka! Naninibago lang ako. Nitong mga huling araw kasi
parang..." napakunut-noo siya, "Wala ka sa usual Nathan-crazed self mo. Alam mo
yun, natatakot lang ako kung may sakit ka na."
Nilagay niya yung kamay niya sa noo ko kaya tinapik ko naman bigla.
"Wala akong sakit.. ano ka ba!" yumuko naman ako ng kaunti at nilaro ko yung pag
kain sa harap ko, "Naisip ko lang naman... nakakapagod din na ipilit yung bagaybagay na hindi naman pala. Isa pa kung ako rin naman siguro yung nasa kalagayan
niya, baka ganun din ako." nginitian ko naman si Tjay nun, "Hindi ko na siya gug
uluhin pa. Saka... gusto ko nang makalimot. Di ba dapat yun na ang gawin ko?"
"Wow Shay... natatakot na talaga ako sa yo. Bumabalik ka na ba talaga??"
"Ang kulit mo naman eh!"

Kumakain ako ng breakfast sa cafeteria nun dahil hindi ako nakakain sa bahay. Na
unang umalis si Tjay sa cafeteria dahil nakatanggap siya ng text kay Tita Jayne
na nakalimutan pala niya yung gym clothes niya at nasa gate na siya para ihatid.
Ako naman eh natapos na rin namang kumain, kaya naisip ko na mauna na ako sa cl
assroom. Isa pa, ayaw ko namang ma-late.
Papalakad na ako doon sa hallway kung saan ako madalas dumadaan. Pagkadating na
pagkadating ko doon sa pinakadulo eh napalingon ako sa kanan ko...
...nakita ko siyang paparating. Nasa tenga pa rin niya yung earphones niya, buka
s ang polo, kamay sa isang bulsa, at nakalingon sa kaliwang direksiyon niya.
Napaatras ako ng mabilis. Kung plano kong iwasan na yung mga ginagawa ko dati, h
indi na rin ako dapat dumadaan dito. Kaya lang naman ako dumadaan dito nun dahil
dito siya. Wala ng point.
Tinignan ko lang siya uli, tapos tumalikod na ako para dumaan sa kabilang side.
Kahit na alam kong mas malayo yung bago kong dinadaanan, mas gumaan yung pakiram
dam ko. At least sa ganoong paraan, wala siyang masasabi na sinusundan ko na nam
an siya.
Na-late ako ng dating sa room dahil napalayo yung dinaanan ko. Nakakahiya dahil
pagkabukas na pagkabukas ko ng pintuan, nagtinginan lahat sa akin. Hindi naman n
agalit yung first period teacher ko, pero nag-sorry na pa rin ako.
As usual nakaupo pa rin siya doon sa upuan sa likuran. Absent na naman si Carlo
kaya siya lang ang nasa pinakalikuran. Magkatabi kami ng upuan, kaya hindi ko na
man maiiwasan na dumaan sa harapan niya.
Pagkadating na pagkadating ko doon sa dulo, napahinto ako nung napatapat ako doo
n sa upuan niya. Umatras ako ng kaunti, at lumingon ako sa likuran ko. May bakan
te pang upuan sa kabilang row, kaya umikot naman ako... at doon ako naupo.
Napatingin lang siya sa akin. Hindi ko alam kung nagulat ba siya, pero alam kong
tinignan niya ako nung maupo ako sa kabilang side na malayo na sa kanya.
Nag-seryoso na rin ako sa klase ko. Pinilit kong mag-aral ng mabuti at alisin la
hat ng mga naging problema ko. Alam ko namang walang mangyayari sa akin kung mag
papatuloy ako ng ganun.
Tumabi sa akin si Tjay nung 2nd period. Napansin nung teacher namin na wala kami
sa assigned seats namin, kaya lang pinilit namin siya na doon na lang kaming da
lawa.. kaya pumayag na rin at pinagtabi kami. Ang saya ko nga dahil at least kah
it papaano.. katabi ko na si Tjay.
"Oi ano namang drama mo at dito ka na nauupo?"
"Wala lang." sagot ko naman ng mabilis sa kanya, "Gusto ko lang na nasa pinakali
kod ako."
"Eh likuran na rin naman na yung upuan mo doon ah!" tinuro niya yung side na dat
i kong upuan. "Ayaw mo bang katabi si Jiroh? Ano bang meron? May body odor ba???
Mabaho ang hininga? Ano??"
"Ano ka ba... wala." lilingon sana ako sa side niya, pero hindi ko na ginawa, "G
usto ko lang ng bagong upuan. Isa pa matangkad si Arnie sa harapan ko, hindi ko
makita yung board."
"Wooosshhooo! Palusot ka pa eh! Sabihin mo umiiwas ka lang!"

Wala namang nangyaring maganda nung umaga. Bored nga ako ng nagklase kami, pero
parang wala na lang nung malapit na mag-uwian ng lunch break. Lumapit sa akin si
Rae nun, tapos naupo na naman sa harapan ko.
"Shay.." sabi niya ng mahina, "Nag-away ba kayo ni Jian?"
"Huh?" nagtaka naman ako sa tanong niya, "Hindi. Bakit mo naman natanong?"
"Wala lang.. naninibago lang kasi ako. Hindi kayo nag-uusap tapos lumipat ka pa
ng upuan. Feeling ko kasi nag-away kayo."
"Hindi..." hindi ko alam kung matatawa ba ako nun o ano, "Magpinsan nga kayo ni
Tjay. Siya rin kanina pa ko sinasabihan na naninibago siya sa akin." ngumiti ako
sa kanya, "Hindi kami nag-away. Lumipat lang ako ng upuan pero hindi ibig sabih
in nag-away kami. Saka ano namang nakakapanibago na hindi kami nag-uusap? Dati n
aman nag-uusap kami, pero bihira. So.. parang ganun pa rin naman." tinaas ko yun
g blue ko na pen, "Teka ano yung nakasulat sa board?"
"Tama na nga yan..." hinila niya yung pen ko pababa, "I know what you re doing.
Iniiwasan mo siya."
"Hindi ko siya iniiwasan."
"You are!"
"Hindi nga!"
"Iniiwasan mo!!" sinigaw talaga ni Rae yun, "Hindi mo lang inaamin pero yun yung
ginagawa mo." tinapik niya ako sa balikat ko, "Pero ikaw bahala, kung tutuusin
rude din naman talaga siya sa iyo."
"Hindi ko siya iniiwasan..." yumuko lang ako, "Naisip ko lang wala namang mangya
yari kung susundan ko siya parati. Saka..." tumingin ako sa side niya, "Hindi na
man siya si Nathan."
Tumayo ako sa pagkakaupo ko nun. May hawak-hawak akong list ng mga pangalan ng m
ga basketball team members na may numbers na gusto nila para sa jerseys nila. Ak
o ang manager, kaya ako ang naka-assign doon.
Lumapit ako sa direksiyon ng dati kong upuan. Napatingin lang siya sa paa ko, pe
ro nagulat siya nung makita niyang ako yung nakatayo sa harapan niya.
Inalis niya yung earphones niya.
"Hey uhh.."
Ini-stretch ko yung kamay ko sa harapan ko hawak-hawak yung papel na para bang i
naabot ko na sa kanya. Napatingin siya doon sa papel, pero hindi naman niya bina
sa.
"Ano to???"
"Captain..." sabi ko kaagad at lalo kong inabot yung papel sa kanya, "Yan na yun
g listahan ng mga pangalan saka yung mga jersey numbers. Kumpleto na.."
"Huwag mo akong tawaging Captain. Tatawagin mo lang akong Captain kung may game,
nasa practice, o nasa gym tayo. Pero kapag nandito tayo.." inikot niya yung pan
ingin niya sa buong classroom, "Classmates tayo."

Tumango lang ako nun.

Nakita ko na binabasa na niya yung listahan. Ako naman eh nakatayo pa rin doon s
a harapan niya, at nung napansin ko na medyo natapos na niyang basahin, saka lan
g ako nagtanong uli.
"May na-miss ka na isa. Pero okay lang ako na lang magtatanong sa kanya."
"Wala ka na bang ipapagawa sa akin... Jiroh?"
Nakatingin pa rin siya sa listahan nun at seryosong-seryoso na binabasa niya yun
. Panay ang turo niya doon sa mga pangalan, kaya hindi siya masyadong nakikinig
sa akin.
"Sa ngayon wala pa pero mamayang uwian sa practice sasabihin ko na la---" napahi
nto siya ng biglaan nun.
Tumingin siya sa akin na para bang ngayon lang niya ako nakita. Kakaiba yung tin
gin na iyon, ewan ko ba pero parang nadisappoint siya sa akin na hindi ko mainti
ndihan. Yumuko rin siya at parang umiwas siya na tumingin sa akin.
"Sasabihin ko na lang mamaya."
"Ok." sagot ko naman kaagad sa kanya "Sige pala mauuna na ko. Uuwi pa kasi ako."
Kinuha ko yung bag ko nun sa kabilang row. Papalabas na sana ako ng room nun, ka
ya lang tinawag niya ako uli.
"Hey!"
Lumingon naman ako sa pagtawag niya. Parang hindi siya mapakali nun na hindi ko
maintindihan.
Napansin niya siguro na hinihintay ko yung sasabihin niya, kaya napilitan din si
ya.
"Ano eh..." hinawakan niya yung likod ng ulo niya, "Tinawag mo kong Jiroh?"
Ngumiti ako nun sabay tumango ako. Parang sa kaloob-looban ko, alam ko na itatan
ong niya rin yun.
"Yeah. Napagisip-isip ko kasi na ayaw mong tinatawag kita ng ibang pangalan. Isa
pa, nagkamali nga siguro ako noon pa man nung makita kita. Sorry. Sorry talaga.
" yumuko ako nun ng matagal bago ako tumayo uli ng maayos, "Huwag kang mag-alala
..."

"Hindi na kita tatawaging Nathan kahit kailan."

***8***
Busy pa rin ako. Pero hindi katulad nung mga nakaraang araw na nakakalimutan kon
g magpahinga madalas, nakakatulog naman na ako ng maayos ngayon. Nakakapagod pa
rin naman yung mga ginagawa ko, pero alam ko na habang tumatagal makakasanayan k
o rin naman iyon.

Nagkaroon sila ng practice ng basketball. Ginawa ko pa rin yung mga pinapagawa n

ila sa akin. Ako yung bumili ng pagkain nila, nagbigay ng towels, nagpulot ng bo
la, at yung usual na utus-utusan ng mga guys. I don t mind at all. Isa pa, kung
tinanggap ko itong responsibility na ito, dapat lang siguro na pangatawanan ko
di ba?
"Ano ba?!" sumigaw yung isang lalaki na kasamahan nila sa team, "Ano bang proble
ma?"
"Oo nga. Kanina ka pa parang wala sa sarili mo diyan!" dagdag naman nung isa pa.
Napalingon na ako nun. Nasa gilid kasi ako nun at nilalagyan ko ng refill yung G
atorade bottles nila.
"Huwag mo nga akong pinapansin." binato niya yung bola na pinasa sa kanya, "Laha
t na lang pinapakelaman niyo."
Yumuko ako nun para hindi niya nanonood ako sa nangyayari. Tinuloy ko na lang yu
ng paglalagay ko ng Gatorade doon sa bottles nila.
Dumere-diretso siya ng lakad at alam mong bad mood na siya. Iniwas ko talaga yun
g tingin ko nung napadaan siya sa gilid ko para hindi niya mapansin na kanina pa
ako nakikinig sa kanila.
"Jian!" sumigaw naman si Billy na nasa kabilang side ng gym, "Hindi ka na mainti
ndihan! Bakit ba parang wala ka sa sarili mo?"
Hindi pinansin ni Jiroh si Billy. Malapit na siya doon sa exit ng gym. For some
reason, yung view na papalabas siya ng gym at nasa bad mood eh may pinapaalala s
a akin.
Pero ano?!?
"Sige huwag kang makinig! Kaya tayo natalo sa championship dahil sa ganyan ka eh
! Huwag kang makinig. Laking tawa ko lang kung kailan Senior ka na, saka ka pa m
agloloko!"
Parang balewala yung pangongonsensya ni Billy sa kanya.
"JIAN!!!"
Ewan ko ba kung anong nangyari sa mga iyon. Basta sumunod na lang na alam ko eh
parang lahat eh nasa masamang mood na. Sumugod lahat sa side ko, kumuha ng iinum
in, hinagis yung mga towels, at saglit lang iniwan nila na nakakalat lahat. Ako
lang tuloy yung naiwan sa gym na nagliligpit nung mga kinalat nila.
Mga lalaki nga naman tignan mo oh...
Pero bakit ba parang wala sa magandang mood si Jiroh? Anong problema niya? Saka
bakit parang... bakit parang yung scene kanina na papalabas siya sa gym eh paran
g nakita ko na dati? Napanaginipan ko na ba? Kasi parang yung inarte niya parang
si....
---Terrence.
"Hoy!" bigla na lang may tumapik sa balikat ko.
Sa sobrang gulat ko, napasubsob ako ng kaunti kaya nai-lean ko yung tuhod ko sa
sahig. Paglingon ko naman, siya lang naman pala.
"San na sila?"

Tinaas ko yung dalawang balikat ko. Anong malay ko kung nasaan na yung team mate
s niya. Umalis-alis siya tapos hahanapin niya sa akin? Siguro naman umuwi na.
"Bakit ikaw na lang ang nandito?"
Siyempre naman, tinatapos ko pa ito. Manager pa tawag, alalay lang naman pala an
g dating.
"Nililipgpit ko lang ito." tinuro ko yung mga bola, at yung iba-iba pang kinalat
nila sa gym.
Inisa-isa kong pulutin lahat. Alam ko gabi na nun. Pagod na pagod na rin ako at
ang dilim na sa labas. Kami na lang ni Jiroh yung natitira sa loob. Nakaupo siy
a doon sa gilid at pinupunasan niya yung ulo niya.
"Bakit nandito ka pa? Hindi ka pa ba uuwi?" tinanong ko siya dahil nandun lang s
iya sa may upuan sa gilid.
Parang nagulat siya na tinanong ko siya. Huminto siya saglit na parang nag-aalan
gan na sagutin ako, pero saglit lang eh bumuka naman yung bibig niya para magsal
ita.
"Ikaw na lang yung nandito, anong gusto mong gawin ko?" tinaas niya yung isang k
ilay niya, "Iwan kita dito?"
"Okay lang." sagot ko naman ng mabilis, "Okay lang ako. Mauna ka nang umuwi."
Imbis na kumilos siya papaalis doon sa bench, tinaas niya yung dalawang paa niya
at nahiga siya. Yung kanang braso niya eh inangat niya papunta doon sa mata niy
a na parang matutulog na siya.
"Gisingin mo na lang ako pagtapos ka na."
Tingnan mo nga ito. Pinapauwi ko na nga tapos ngayon diyan pa matutulog. Tapos k
apag ginabi kami ng ginabi, sisisihin pa niya ako na mabagal akong kumilos. Ang
gulo nga naman ng mga tao.
Siguro inabot pa ng another 20 minutes bago ko na-clear yung gym. Hindi ko naman
kasi alam na sobrang hirap palang buksan nung room nila sa mga sports gear nila
. Ang bigat-bigat na nga, ang sakit pa sa kamay buksan.
Shina-shake ko pa yung kamay ko sa sobang sakit hanggang sa makaabot na ako upua
n kung saan natutulog si Jiroh. Umupo lang ako doon sa may gilid niya na halos m
alapit sa mukha niya. Hindi ko makita yung mata niya dahil natatakpan, pero kita
ng-kita ko naman yung ilong niya. Ang tangos. Tapos....
Ano ba ko? Gisingin na nga kung gigisingin yung tao.
"Hey..." ginamit ko yung isang daliri ko para tusukin yung biceps niya, ang tiga
s... "Tapos na ako."
Nung nakita ko na nag-move na siya, saka ko na kinuha yung bag ko at lumabas na
ako. Hindi naman siguro kami magsasabay umuwi di ba?
"Tara na nga sabay na tayo." nginitian niya ako, "Akin na yung bag mo."
Nagtaka naman ako nung kinuha niya yung bag ko. Sasabay siya sa akin?
"Uhmmm hindi na lang. Okay lang, uuwi na lang ako mag-isa." kinukuha ko uli yung

bag ko sa kanya, "Kaya ko naman na sarili ko."

Hindi niya ibinigay yung bag ko sa akin. Instead, nagsimula siyang maglakad na p
arang hindi niya narinig yung sinabi ko. Ako naman dahil hindi ko naman makuha,
nagsimula na lang akong malakad kasabay niya. Tinignan ko siya saglit dahil naka
kapanibago naman, pero inalis ko rin naman agad yung tingin ko. Siguro ganyan l
ang siya dahil magkatabi lang naman yung bahay namin. Wala namang masamang magsa
bay kami.
Hindi ako nagsalita nung naglalakad na kami. Sumakay naman na kami ng jeep at ka
hit doon, nananahimik din siya na parang naiilang sa akin na hindi ko maintindih
an. SIya pa nga ang nagbayad nung pamasahe namin, at nung babayaran ko na sa kan
ya, ayaw namang tanggapin. Sabi niya sa susunod na lang daw ako bumawi sa kanya.
Pagkababang pagkababa namin eh nagsimulang bumilis yung paglakad ko. Ewan ko ba,
nakasanayan ko na siguro dahil sa ang hilig kong sumunod sa kung sinu-sinong mg
a tao. Nagulat na lang ako nung humawak siya sa kamay ko, kaya lumingon ako sa
kanya.
"Hey..." mahina na yung boses niya, "Takot ka ba sa akin?"
Nagtaka naman ako doon. Bakit naman niya ako tatanungin kung takot ako sa kanya
?
"Huh? Bakit mo naman natanong?"
Bumitaw na rin siya sa kamay ko. Yung itsura nun eh nalilito na hindi ko maintin
dihan.
"Wala lang. Pakiramdam ko kasi takot ka sa akin kaya ang bilis mong maglakad."
Natawa ako nun. Ganun lang naman ako. Hindi pa ba niya napansin yun???
"Hindi. Mabilis lang talaga akong maglakad." naglakad naman akong patalikod, "Ha
bit na siguro."
Nakarating naman na kami kaagad sa bahay ko. Huminto naman siya at inabot niya y
ung bag niya sa akin. Sa bintana namin, nakita ko na nakatayo si Mama sa harapan
ng TV at karga-karga yung kapatid ko. Napansin ko na nakatingin din siya sa tin
itignan ko. Hinawakan niya yung back ng ulo niya at nagsimula siyang umiling hab
ang tumatawa.
"Your Mom s cool." tinuro niya si Mama sa bintana, "Sabi niya kailangan mawala
daw yung fats niya. Tinanong pa niya kung meron daw ba siyang mahihiram na pang
exercise sa room ko."
"Nakakahiya talaga si Mama..." napakunut-noo naman ako, "Anyway, sige pala mauun
a na ako ah. May homeworks pa kasi tayo di ba?"
"Oh." sabi niya na parang nakalimutan niya yung bagay na yun, "Right."
Papasok na sana ako sa loob ng bahay namin nung makita ko na nakatayo pa rin siy
a doon sa harapan ng gate namin at hinihintay yata niya na makapasok ako. Hindi
naman ako pumasok dire-diretso, Instead, bumalik ako sa direksiyon niya at ini-s
tretch ko yung kamay ko sa harapan ko.
"Hindi pa yata tayo nagkakakilala ng maayos." halata mong nagtataka na siya sa a
kin nun, "Shaylie Jimenez."
Nung una eh hindi pa niya malaman kung makikipag-shake hands ba siya sa akin o h

indi. Nung naisip niya rin siguro, kinuha niya rin yung kamay ko pero wala naman
siyang sinabi.
"Pasensiya nung mga... yung alam mo na---" iniwas ko saglit yung tingin ko,
Ano na bang gagawin ko? Wala naman siyang sinasagot sa akin. Hindi ko tuloy alam
kung nagmumukha na ba akong ewan dito at nakatingin lang siya sa akin. Inalis k
o naman na yung kamay ko, at tumalikod na ako.
Bakit ba ayaw niyang magpakilala???
Hawak-hawak ko na yung doorknob ng pintuan nung tumawag naman siya sa akin.
"Shaylie!"
Paglingon ko, nakangiti na siya sa akin. Tinaas niya ung kamay niya, at gumawa s
iya ng peace sign. At least, yun yung alam kong ginawa niya.
"Nathan nga pala," nginitian niya ako, "Matagal na tayong magkakilala di ba?"
***9***
Hindi ko inaasahan na tatawagin niyang Nathan ang sarili niya. Akala ko ba ayaw
niya sa pangalan na iyon? Bakit ba ang labo naman niyang kausap?
Tinignan ko lang siya ng may halong pagtataka. Tumalikod na ako, lumingon uli, a
t dumeretso na akong pumasok sa bahay namin. Ewan ko ba, sumasakit na naman yung
ulo ko kakaisip.
Minsan nga sa school, madalas ko na ring napapansin na parang wala rin siya sa s
arili niya. Nagulat na nga lang ako dahil isang araw ganito yung scene sa room n
amin:
Jiroh, pinapatawag ka sa office. Sabi nung isang lalaki na lagi kong nakakalimutan
yung pangalan.
Hindi pa rin siya lumingon. Parang wala nga siyang narinig eh.
Jiroh. Wui!
Wala pa rin.
NATHAN!
Parang natauhan siya nun. Kung wala siya sa mundo kanina, parang nagbalik siya n
ung mga oras na iyon.
Huh? Ano sabi mo?
Tignan mo to kapag ibang pangalan pala tinapik siya nung lalaki sa braso niya, Pinapat
awag ka sa office. Bilisan mo magta-time na.
Dumaan siya nun sa harapan ng lahat. Napansin ko pa nga na lumingon siya sa dire
ksiyon ko. Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako, o totoo ba yung nakiita
ko.
Nung free period namin, umupo sa tabi ko si Rae. Ang cute-cute nga niyang tignan
kasi maraming nakalagay na kung anu-ano sa buhok niya.

"Shay, nagawa mo na homework natin sa Research? Pakopya naman oh." sabi niya sa
akin kaagad nung kauupo pa lang niya. "Gabi na kasi kami nakauwi ni Daddy, kaya
ayun hindi ko na nagawa. Antok na antok na kasi ako."
"Oh." inabot ko sa kanya yung research ko, "Hindi ko nasagutan yung number 4, ma
ngopya ka na lang sa iba."
Nagsimula naman nang mangopya si Rae sa homework ko. Paminsan-minsan, hihinto si
ya at titingin sa akin, then sa labas, tapos sa akin uli. Ang gulo nga niya, nak
akailang tuloy. Napahinto akong bigla sa binabasa ko na libro at tinignan ko na
lang din siya pabalik.
"May... dumi ba ko sa mukha?"
Parang hindi niya narinig yung tanong ko. Instead, bigla na lang niyang sinabi e
h...
"Napansin mo ba na iba ang kinikilos ni Jian lately? Papansin masyado no?" tapos
tumingin siya sa kisame, "Tapos nung tinawag siya na Nathan kanina.. lumingon n
a rin. Ang landi ng tao na yun! Gusto rin naman pala niya."
"Hindi naman. Baka kakapilit ko kasi sa pangalan na iyon sa kanya baka nasanay l
ang siya na naririnig niya."
"OA niya naku..." panay pa rin ang sulat niya doon sa notebook niya, "Kung hindi
ko pa alam nagkakagusto na sa iyo yun."
"Hey, wala namang ganya---"
Hindi ko naman natapos yung sasabihin ko dahil sumingit naman si Tjay. Naupo nam
an siya doon sa upuan sa harapan ni Rae.
"Ang bilis naman!" nginitian niya ako ng nakakaloko, "Pero sabagay okay lang. Cu
te naman yung Jiroh na yun."
Inaasar pa ako nung dalawa na iyon kay Jiroh. Hindi naman ako natutuwa dahil nak
akahiya. Baka isipin pa niya na may gusto nga ako sa kanya. Ang dami pa ngang na
kakarinig, kaya yung iba tumingin na sa akin.
Kasama na tuloy ako doon sa kung ano mang fans club meron siya.
Eksakto namang pagpasok na pagpasok ni Jiroh, saka nagsitahimik sa loob ng class
room namin. Halata kong napansin din iya na nanahimik nung pumasok siya, dahil h
uminto siya at tumingin sa paligid niya.
"Anong problema niyong lahat?!?"
Wala namang sumagot sa kanya. Lumakad na lang siya uli nung wala siyang nakuhang
sagot kahit kanino. Yumuko na lang ako at binasa ko na lang uli yung libro na h
awak-hawak ko.
Papadaan pa lang siya sa harapan namin nung sumigaw si Rae ng...
"JIAN!"
Hindi naman huminto si Jiroh. Narinig niya pero nagdire-diretso lang siya.
"WOI! Babatukan kita kapag hindi ka lumingon."
"ANO???" finally, lumingon din siya.

"Huwag kang aanu-ano diyan..." sabi naman ni Rae, "Ikaw... deretsahan..." tinuro
niya ako, "May gusto ka ba kay Shay?"
Nagulat ako sa tanong niya kaya nahulog yung siko ko sa gilid ng desk ko. Ano ba
namang klaseng tanong yan Rae? Kailangan bang ipahiya ako ng ganito???
Lalong nagsi-ingay sa loob ng room namin na parang nag-aasaran na. Gustung-gusto
kong itago yung mukha ko. Ayaw ko lang ipahalata na hiyang-hiya na ako doon sa
kinauupuan ko.
Lumapit naman si Jiroh doon sa side ko. Sa mismong harapan ko. Magkahaparap yung
dalawang mukha namin.
"Oo... may gusto ako sa iyo---"
Napalunok ako nun. Saka naman nanahimik yung mga tao uli. Hindi ko alam ang sasa
bihin ko.
"---Rae." sabay binaling niya yung tingin niya, at niyakap niya si Rae.
***10***
Siguro nga hindi na dapat ako nagulat sa ginawa ni Jiroh. Matagal na silang magk
aibigan ni Rae, at napakabait at ang ganda naman niya. Isa pa, isa na siya sigur
o sa mga pinaka-the-best ang personality na babae na makikilala mo sa Trinity Hi
gh. Not that I know a lot of people, pero so far, Rae s great.
Nagulat na lang ako nung sa pagkakayakap niya, sinuntok ni Rae sa tiyan si Jiroh
kaya nasikmuraan yata,. Umubo-ubo pa si Jiroh nun na hindi ko alam kung naglolo
ko ba o ano. Ako naman eh nag-iinit pa rin yung mukha ko dahil medyo napahiya na
man ako doon.
"Ikaw yung mga biro mo, hindi maganda ah." sabi ni Rae sa kanya sabay tulak ng k
onti, "Seryoso akong nagtatanong kung may gusto ka dito.." tinuro naman niya ako
, "Tapos ganun ka na lang mamahiya? Ang sama ng ugali mo."
Tinignan naman ako ni Jiroh. Seryoso naman yung mukha niya pero wala naman siyan
g sinabi pagkatapos nun. Hindi ko alam kung disappointed ba siya at natutukso si
ya sa akin, o disappointed siya dahil sa ibang bagay.
Naupo naman siya at nanahimik na lang doon sa upuan niya.
The rest of the day eh hindi na siya nagsalita at nanahimik na lang siya doon sa
upuan niya. Medyo awkward nga eh, pero hindi ko na rin siya pinansin. Isa pa, p
inapangatawanan ko na hindi ko na siya masyadong guguluhin. Kapag nagtanong pa a
ko sa kanya kung may problema siya, baka lalo pang mapasama.
Nung dumating yung lunch, naisipan ni Tjay na mag-stay na lang sa school at suma
bay sa akin kumain. Sinabi niya na gusto daw niyang tapusin yung isang report na
min at kapag umuwi pa daw siya eh mauubusan siya ng oras. Kaya ayun, habang nasa
cafeteria kami eh bukas lahat yung notebook niya at nag-aaral habang kumakain.
Pinapanood ko lang si Tjay nun. She seems fine.
"Tumawag si Ran recently..." bigla ko na lang sinabi kaya napahinto si Tjay doon
sa pagbabasa niya, "Nalimutan ko lang sabihin sa iyo."
Tumingin sa akin si Tjay nun pero parang ang tamlay niya. Hindi ko maintindihan

kung bakit parang nalungkot siya.

"Kumusta naman daw siya?" binalik niya yung tingin niya doon sa notebook niya, "
Okay naman ba?"
"Hindi ko alam eh." sagot ko naman, "Hindi ko kasi siya nakausap. Na-miss ko yun
g call."
Tumango lang si Tjay pero nanahimik. It was very odd. Usually si Tjay eh madalda
l kapag may kinalaman kay Ran. I wonder kung silang dalawa ba eh okay lang.
"May problema ba kayo ni Ran?" tinanong ko naman siya dahil nagtataka din naman
ako.
"Wala."
"Eh bakit parang ang tamlay mo yata?"
Tumingin si Tjay sa akin. Nginitian naman niya ako na parang napipilitan lang. S
inalaksak niya yung sandwich na kinakain ko sa bibig ko para hindi na ako makapa
gsalita. Mabuti na lang hindi ako nabulunan nun.
"Kumain ka na nga lang. Dami mong tanong eh."
I guess she was trying to avoid the topic, kaya hindi ko na pinilit pa. Best fri
end ko nga si Tjay, pero kung ayaw niya sigurong pag-usapan yun, eh di siguro d
apat ko na lang respetuhin. Hihintayin ko na lang siguro kung kailan niya guston
g ikuwento sa akin yung nangyari.
Hay. Sana lang okay silang dalawa.
Mabilis naman natapos yung afternoon classes namin. Siguro pre-occupied lang ako
kaya piling ko eh mabilis na natapos yung hapon. Kung nandoon pa ako sa lumang
school namin, malamang siguro eh papauwi na ako ngayon. Pero dahil manager ako n
g team ng basketball nila dito, kailangan kong mag-stay after school.
Minsan hindi ko nga alam kung pinagsisisihan ko ba na sumali or what. It takes s
o much of my time. May times na ang hirap maghanap ng study time dahil gabi na k
ami nakakauwi. Ang masaklap pa, kahit na slave ako ng mga basketball players nil
a, they re not fond of me. To them, I m just... there. I wonder kung yung lumang
manager na si Abby eh ganito din nila tratuhin.
Nakaupo lang ako doon sa gilid at umarte ako na mala-Tjay. Nilabas ko yung noteb
ook ko para makapag-aral habang naghihintay ako na matapos yung practice nila. W
ala pa naman akong ginagawa, so I guess ayoko namang magsayang ng oras na mukha
akong ewan doon.
Pagkabukas na pagkabukas ko nung notebook ko, isang sketch na naman ng mukha ni
Nathan yung nakita ko na nakaipit doon. Hinawakan ko yung papel at tinaas ko ng
konti. Kamukhang-kamukha talaga ni Jiroh yung lalaki sa sketch. Ang hindi ko lan
g maintindihan, kung bakit hindi niya kilala yung nag-drawing nito.
Ang sakit talaga sa ulo mag-isip.
"Hoy!" narinig ko na may sumigaw doon sa may gitna ng court, "Manager Weird!"
Pagtingin na pagtingin ko eh yun yung lalaki na sumipa ng bola dati sa gym para
pahirapan ako na pulutin. He s not very nice. Mukhang dahil laking yaman at sika
t din siguro sa school, panay yabang din sa katawan. I d take Arwyn any time ove
r this guy. At least si Arwyn presko lang, this guy is just plain rude.

"Bakit?"
"Wala ka namang ginagawa diyan di ba?" lumapit siya at pinupunasan niya yung mu
kha na panay pawis na, "Bilihan mo nga ako ng frapuccino sa Parrot Ice. Ito yung
pera oh..." inabot naman niya sa akin yung pera niya.
Tumayo naman ako at pupunta na sana ako doon sa pintuan ng gym. Napansin ko na n
asa gitna pa si Jiroh at nagsho-shoot ng bola. Seryosong-seryoso siya na parang
walang tao sa gym. Hindi ko ba alam kung galit siya or what.
For a basketball player na magaling, wala siyang ma-shoot nung time na yun. Laha
t na-miss niya.
"Jian! May gusto ka ba ipabili kay weirdo?" sigaw naman nung lalaki.
That guy talks like I wasn t there. Parang wala siyang pakialam kung masaktan ma
n niya yung feelings ko or what.
Hindi natinag si Jiroh doon. Panay pa rin ang shoot niya. Galit kaya siya kung k
anino?
"Jian!"
Wala pa rin. Nandun lang siya at parang walang pakialam sa amin at parang walang
naririnig.
"Hayaan mo na nga. Mukhang badtrip na naman yata eh." tinignan niya ako uli, "An
yway, gusto ko ng Caramel okay?"
May tatlo pang nagpabili sa akin ng kung anu-anong flavors ng snow cones sa Parr
ot Ice. Sinabi ko na isa-isa lang dahil baka hindi ko naman makayang bitbitin an
g lahat. After all, dalawa lang naman ang kamay ko at hindi anim.
Unlike sa old school ko na may kalayuan yung Parrot Ice, malapit naman yun sa Tr
inity. Nilalakad lang kaya hindi naman masama. Habang naglalakad pa nga ako nun
eh iniisip ko pa kung paano ko bibitbitin lahat ng orders, then naisip ko na may
cup holders nga pala si na maramihan. In the end, na-order ko naman ang lahat a
t nabitbit ko ng walang kahirap-hirap.
Medyo natutunaw na yung snow cones nung pabalik ako. Ang init-init kasi nun. Med
yo dumidilim na rin, pero nakabalik din naman ako sa school. Kaya lang pagkadati
ng na pagkadating ko doon sa gym, lahat ng basketball players eh nakapaligid doo
n sa bench na inuupuan ko kanina at parang may tinitignan.
Nagsalita uli yung lalaki na nakakainis.
"Creeper alert." sabi niya nung nasa pinto na ako ng gym.
Saka nag-open yung circle nila para tignan ako. Nandoon sa gitna si Jiroh at mag
kasalubong yung kilay niya na parang galit na galit. Hindi ko naman malaman kung
ano ang dapat niyang ikagalit sa akin dahil wala naman akong ginagawa. Kaya lan
g napansin ko na may hawak siya sa kamay niya.
Isang papel.
"Stalker ka ba or what?!" unang pasabi niya nung makita niya ako sa gym, "Ano???
"
Kinabahan ako nun. Hawak-hawak niya yung sketch ni Terrence. Sa sobrang higpit n

g pagkakahawak niya, nalulukot na yung papel.

"J-jiroh..." nagulat na lang ako nung nanginginig na yung boses ko, "J-jiroh, in
gatan mo yung sketch please."
Lumunok ako ng lumunok nun. Parang gusto ko namang umiyak doon pero pinipigilan
ko lang.
"Saan mo nakuha to?!?" tinaas niya yung sketch na hawak niya.
Ang bilis ng tibok ng puso ko nun. Sinubukan kong maglakad papalapit, pero hindi
ko makuhang lumapit ng tuluyan sa kanya.
"P-please... ingatan mo yung sketch. Nakikiusap ako, ibalik mo naman sa akin oh.
"
Galit pa rin siya nun. Hindi ko malaman kung bakit nag-uumapaw na lang yung gali
t niya. Wala naman akong ginagawang masama. At least, I don t think I did anythi
ng wrong.
"Ang weird mo talaga no?! Akala ko pa naman okay ka na!" lumapit siya sa akin at
napatingala ako para tignan ko yung mukha niya, "Ano sinusundan mo na naman ako
para i-drawing mo naman ako ngayon?! Ano bang gusto mo ha?!?"
Hindi ako makasagot nun. Yumuko ako at napaluha na lang ako doon.
"P-pakibalik naman yung sketch sa akin..." tinignan ko siya kahit na blurry na y
ung paningin ko sa pag-iyak ko, "Nakikiusap ako, akin na yung sketch."
Umatras siyang bigla at tinaas niya yung sketch sa kamay niya. Dahil basketball
player siya at matangkad siya than most, malabong maabot ko pa yun sa kamay niya
.
Nung napansin niya siguro na umiiyak ako doon, medyo nag-iba yung mukha niya. Hi
ndi na siya mukhang galit, pero halata mong naiinis pa rin siya sa akin.
"You re fired." mahinang sabi niya habang nakatayo siya sa harapan ko.
Nanahimik pati yung mga basketball players. Hindi siguro nila inaasahan na mauuw
i sa ganun yung practice.
"Take your stuff and then leave." inabot niya yung bag ko sa akin, kasama nung s
ketch na hawak-hawak niya.
Aabutin ko na sana, kaya lang inagaw nung lalaki na inutusan akong bumili sa Par
rot Ice at winagayway niya yung papel. Inaasar-asar pa niya ako nun.
"May crush ka pala kay Jian kaya pala sunod ka ng sunod ah!"
Si Jiroh naman nun, parang asar na asar na.
"Ibalik mo na." from the sound of his voice, I know he meant it, "Sabi ko... iba
lik mo na."
Tinignan lang niya si Jiroh. Siguro out of respect na rin sa Captain, lumapit si
ya sa akin at ini-stretch niya yung kamay niya para isoli sa akin yung sketch.
Nung aabutin ko na, bigla na lang niyang nilukot at pinunit yung papel.
"Ano ka ba!" sumigaw si Jiroh nun at hinawakan niya yung kasama niya.

"Huwag!! Please! Ano ba!"

Lumuhod ako doon sa sahig para kunin ko yung napunit na sketch. Wala akong ginaw
a kung hindi umiyak ng umiyak doon. That was the last sketch of Nathan na meron
ako.
Kinukuha ko pa nung bigla na lang may tumayo sa gilid ko, at inalalayan ako tuma
yo.
"You guys are such assholes!" narinig ko na sinigaw niya doon sa gym.
Paglingon ko, nakatayo doon si Carlo sa may gilid. I ve never seen him so mad.
Lumapit siya doon sa lalaki na ngingisi-ngisi pa na nagpunit ng sketch ni Terren
ce. Tumayo si Carlo doon, at nagulat na lang ako nung sinuntok niyang bigla.
Nagkagulo doon sa gym. Hinawakan nun si Carlo at yung lalaki dahil mag-aaway na
sila. In the end, binitawan din naman nila si Carlo. This time, kay Jiroh naman
siya lumapit.
Hinawakan niya sa jersey si Jiroh at parang mag-aaway na talaga sila. Ang sama n
g tingin ni Carlo sa kanya, kaya ako eh nanginginig doon sa kinatatayuan ko.
"C-carlo..."
Narinig yata ako ni Carlo dahil lumingon siya ng konti sa direksiyon ko. Binitaw
an niya yung pagkakahawak niya sa jersey ni Jiroh.
"You know what, hindi na dapat akong mag-bother." tinaas ni Carlo yung chin niya
para mapantayan niya yung mukha ni Jiroh, "Even if you knew what that picture m
eant...you will not be half as great as the guy who drew that..."
Hinawakan naman ako ni Carlo at dinala niya yung bag ko.
"Tara na Shay. You re better off without them."
Bago pa ako umalis doon kasama ni Carlo, nakita ko yung mukha ni Jiroh na nakata
yo doon na parang na-shock na hindi ko maintindihan. But mostly...
He looked puzzled and hurt more than anything.
***11***
Inalalayan naman ako ni Carlo papalabas ng gym nun. Wala akong ginawa kung hindi
umiyak na lang ng umiyak dahil tumulo na lang ng tumulo yung luha ko. Pakiramda
m ko nun eh nakatingin ang lahat sa amin ni Carlo dahil nanahimik lahat ng nasa
basketball team ng Trinity. Pero kahit ganun pa man, hindi na ako lumingon uli.
Hawak-hawak ni Carlo yung balikat ako at halata mong concerned naman na siya sa
akin. Medyo hinapit niya yung pagkakahawak sa akin dahil siguro sa umiiyak ako,
kaya sumandal na lang ako ng konti sa kanya. Buti pa ito eh, ang bait sa akin.
Matagal-tagal din akong sumandal sa kanya, pagkatapos eh naabutan na lang kami n
i Tjay na nakatayo doon. Akala ko eh umuwi na siya dahil gabi na rin, hindi ko a
lam na nag-stay pa pala siya ng after hours. Medyo nag-aalala naman yung mukha n
iya, kaya bigla na lang siyang tumingin kay Carlo.
"Hoy anong ginawa mo kay Shay ha! Bakit mo pinapaiyak yung bestfriend ko?"

"Hindi ako Tjay ah..." umiling-iling naman siya, "Si... Jian."

Nanlaki naman yung mata ni Tjay. Hindi ko alam kung hindi ba siya makapaniwala n
a si Jiroh yung may gawa nun. Ako naman eh tumingin lang ako kay Tjay, at hindi
ako nagsalita.
Finally, tumayo ako sa harapan niya at tinaas ko yung kanang kamay ko na may haw
ak na papel.
"Pi--" hindi ko matuloy yung sinasabi ko, "W-wala na Tjay. W-wala na. P-pinunit
na n-nila."
Umiyak na ako ng umiyak nun. NIyakap na lang ako ni Tjay, at hindi ko alam kung
gaano kami katagal na nakatayo doon bago ako tumahan sa kakaiyak.
***
I spent the whole night crying. Minsan hindi ko alam kung talagang wala na ako s
a sarili ko dahil wala na akong ginagawa kung hindi ang umiyak. Miss na miss ko
na si Terrence. Parang pakiramdam ko, umiikot na yung mundo ko sa kanya. Parang
huminto talaga yung mundo ko nung nawala siya. As bad as that sounds, I have to
admit na yun yung totoo. Yung inipon kong lakas na magpakasaya nitong mga huling
araw eh nawala dahil lang sa pagpunit nila ng sketch ni Nathan.
Pumunta naman ako sa Day Care nung Sunday. Para akong nanghihina na hindi ko mai
ntindihan dahil ito yung ginagawa namin noon nung nag-Community service si Terre
nce. Parang naiimagine ko pa rin siya na naglalakad na parang hindi interesado s
a gagawin niya, at pangiti-ngiti lang kung minsan.
Ngiti na hindi ko na makikita kailan man.
Kasama ko naman si Tjay nun. Bored daw siya kaya medyo nag-volunteer na ihahatid
daw niya ako doon sa simbahan. Mahirap na daw na mag-isa lang ako doon na mag-a
alaga sa mga bata lalo pa t wala ako sa sarili ko. Tingin ko kaya ko naman na yu
n mag-isa. Si Tjay naman, tutol na ako lang yung nandoon.
"Naku, wag ka nga diyan. Kanina lang nakatulala ka diyan mag-isa. Eh kung may n
awala diyan sa mga bata na yan?" tinapik-tapik niya ako sa pisngi ko para magisi
ng ako, "Oh ngayon pa lang wala ka na sa sarili mo eh."
Naglalaro naman yung mga bata doon
may sarili naman silang mundo doon
ni Tjay o wala. Kitang-kita ko pa
na stick na galing pa yata doon sa

sa damuhan kaya hinayaan namin sila. Mukhang

at walang pakialam kung may ginagawa man kami
si Betty sa kinauupuan ko na may hawak-hawak
lupa.

"Nasaan na ba yung si Jian?" hininaan naman ni Tjay yung pagkakabanggit niya ng

pangalan ni Jiroh just in case na ma-offend ako or something, "Hindi ba dapat ka
sama mo siya dito?"
Yumuko naman ako doon. Kahit na nagalit sa akin yung tao na iyon, hindi ko makuh
ang magalit sa kanya in return. Sinigawan man niya ako, hindi naman siya yung ma
y gawa ng pagpunit nung sketch.
"Hindi ko alam eh. Baka hindi na yun pupunta." sagot ko naman kay Tjay.
"Hay naku. Hayaan mo nga siya. Kahit huwag na siyang pumunta. Baka mas makabuti
pa iyon sa iyo."
Narinig ko na lang na may bumukas na gate sa bandang likuran ko. Sabay pa kaming
tumingin ni Tjay nun. Parang may natamaan pa yung pumasok na kung anu-ano dahil

maraming nahulog at nag-cause pa ng commotion. Dahil sa ingay, pati yung mga ba

ta na naglalaro eh nagtinginan din naman.
And to my surprise...
"Speaking of the devil...."
"Tjay ano ka ba!" pinagbawalan ko naman siya. After all, nasa simbahan pa rin na
man kami.
"Totoo naman di ba?" tumayo naman siya at humarap kay Jiroh, "So... ano namang
ginagawa mo dito? Aawayin mo na naman ba si Shay?"
Nailang naman si Jiroh nun. Parang nahiya siya na hindi ko maintindihan.
"Uhmm actually..." tumingin siya sa akin, and then kay Tjay, "I m just here for
the service. Kailangan daw nila ng helper so... I m here."
Ang sama pa rin ng tingin ni Tjay sa kanya. If looks can kill nga daw ika-nila
, nakapatay na siguro si Tjay. Hindi siya talaga natinag dahil galit talaga siya
kay Jiroh. Dati-rati lang medyo kumakampi pa siya doon sa tao. Pero dahil sigur
o bestfriend niya ako, ayun...
"Sa susunod na malalaman ko na papaiyakin mo uli yung bestfriend ko.. tatamaan k
a sa akin!" binantaan naman niya si Jiroh na umatras ng kaunti, "Kapag ako hindi
nakapagtimpi, ako mismo ang susuntok sa iyo. Wala kang alam, kaya huwag kang na
g-iinarte! Akala mo kung sino kang gwapo!"
This time talaga, hinawakan ko na si Tjay nun. Mukhang makakasakit pa siya ng ta
o kung hindi ko pa siya aawatin.
"Tjay tama na nga yan---"
Pero ayun, nagtuluy-tuloy pa rin siya.
"Hindi lang ako ang mananakit sa iyo naririnig mo ako? Kung nandito lang si Ran
makaka---"
Napatigil si Tjay nun. Napansin ko na nag-iba na yung expression ng mukha niya n
a parang may sensitive topic siyang nasabi.
"Okay ka lang?"
Tumango naman siya sa akin at hindi makasagot. Nilayuan naman niya si Jiroh at s
inubukan niyang ngitian ako. Kaparehas na naman yun nung pinakita niyang pekeng
ngiti sa akin nung nasa cafeteria kami at nabanggit ko na tumawag si Ran.
"May nangyari ba sa inyo ni Ran? Para kasing lagi ka na lang namumutla pag nabab
anggit siya eh."
"Ahh.. h-hindi. Ano ka ba..." this time nilayuan naman ako ni Tjay, "Uuwi na ako
. Tutal may kasama ka naman na..." tinignan niya uli si Jiroh ng masama, then ba
lik sa akin, "Tawagan mo na lang ako pag tapos ka na okay?"
"Hoy! Tjay! Halika nga dito at magkuwento ka! Hoyyy!"
Bago ko pa siya mahabol uli eh tumakbo naman si Tjay at hindi ko na nakita. Mukh
ang may iniiwasan nga siya. Ano kayang nangyari sa kanila ni Ran? Ang huli ko an
g alam nun eh bago umalis si Ran eh dapat magiging sila na dahil nanliligaw si R
an, pagkatapos ang pagkakaalam ko eh lagi silang magkausap online o kaya tinataw

agan siya ng pinsan ko. Pero bakit ngayon parang wala yata akong alam kung ano n
ang sitwasyon nila? Am I really that self-absorbed kaya hindi ko na napapansin y
ung bestfriend ko? Focused na lang ba ako sa mga naging problema ko?
Wala na naman yata ako sa sarili ko, kaya nagulat na naman ako nung may narinig
ako na boses na nagtatanong sa akin ng, Okay ka lang?
Natauhan naman ako nun. Nalimutan ko na nasa harapan ko pala itong si Jiroh.
"Nakakatakot naman si Tjay...." sabi niya sa akin na parang sinusubukan niyang m
aging friendly, "Bantaan daw ba ako ng ganun?"
So kinakausap niya ako ng normal? Hindi ba galit siya sa akin?
Sasagot na sana ako sa kanya, kaya lang may maliit na boses na sumagot para sa a
kin. Or at least, nagsimula ng conversation.
"Sino ka ba?"
Nakita ko na nakatayo si Noli sa tabi ko. Magkakunut-noo pa siya na parang curio
us na curious kung sino yung bagong lalaki na kasama ko sa Day Care.
"Oli, ito pala si Kuya..." nag-hesitate pa ako na sabihin yung pangalan niya, "J
iroh. Siya yung bago nating kasama dito."
Hindi nakatingin si Noli sa akin. Instead, nakatitig pa rin siya kay Jiroh at na
kahawak sa legs ko.
"Ayaw ko sa iyo." hinigpitan niya yung hawak niya sa legs ko, "Ayaw ko sa iyo. H
indi ikaw si Kuya Terrace ko."
Napatingin ako kay Oli bigla-bigla. Hindi ko inaakala na sasabihin niya na lang
yun. At hindi lang iyon yung masama, lahat ng bata doon eh lumapit at naki-usyos
o kung anong nangyayari.
"Ato rin ayaw to sa iyo. Mat gusto ko pa rin si Kuya T-cake." sabi naman ni Bet
ty na tumayo sa tabi ni Oli.
Hinila ko naman silang lahat. Naaawa naman ako kay Jiroh nun. Kanina lang si Tja
y, ngayon naman eh pinagtutulungan naman siya ng mga bata. Nakisali naman si Gai
lle at tumayo malapit sa akin at nagcross arms na akala mo eh matandang babae.
Tinignan ko yung reaksiyon ni Jiroh nun. Nakatayo lang siya doon at nakikinig sa
pagsigaw at pagrereklamo ng mga bata na hindi siya kasing gwapo ni Terrence, hi
ndi kasing bait, hindi kasing puti, talino.. at kung anu-ano pang gustong ikumpa
ra nung mga bata.
For some reason, he just looked so calm. Akala ko magagalit na naman siya, kaya
lang tinitigan lang niya ako saglit. Pakiramdam ko nun eh pinag-aaralan niya ako
, kaya iniwas ko ng konti yung tingin ko. Nakakailang talaga.
Nakita ko na lumuhod siya at nakipag-level siya ng mukha doon sa maliliit na mga
bata. Ang tangkad talaga niya. Mas matangkad pa siya kay Terrence.
"Awww hindi niyo pa ako kilala ayaw niyo na sa akin? Malungkot na ako niyan." sa
bi niya doon sa mga bata na nanahimik na sa kakaaway sa kanya. "Sino ba si Kuya
Terrence?"
"Kuya ko! Nag-iisang Kuya ko!" mabilis naman na sagot ni Oli pero magkasalubong
pa rin yung kilay niya. "Yung mabait na Kuya Terrace ko."

"Nasaan ba yung Kuya mo?" tanong naman ni Jiroh.

HIndi ko alam kung dapat ko bang ihinto yung usapan nila. I can t believe pinaguusapan nila si Terrence sa harap ko. Parang gustong sumabog ng puso ko nung mga
oras na iyon sa sobrang kaba ko.
"Wala na si Kuya eh... umalis na."
Tumango-tango naman si Jiroh nun. Hindi ko alam kung ano bang balak niya at duma
ting pa siya dito.
"I ve been hearing he s a great guy...." sabi niya doon sa mga bata na nasa hara
pan niya, "Gusto niyo kong kuwentuhan tungkol sa Kuya niyo?"
Halata mong interesado yung mga bata nun. Lahat sila eh naupo doon sa harapan ni
Jiroh na para bang handa na silang makipagkuwentuhan sa kanya. Ako naman, paran
g gusto ko nang umalis doon sa spot ko. Hindi naman na siguro ako kailangan na n
akatayo pa doon na parang tanga.
Pagkatalikod na pagkatalikod ko at nung nagsimula na akong maglakad, naramdaman
ko namang may humila na lang sa kamay ko.
"You too." binitawan naman niya yung kamay ko nung nakita niya na tinitigan ko y
ung pagkakahawak niya sa akin, "Please stay."
Tinignan ko naman siya nun. He seemed very sincere, pero hindi ko inaasahan na i
nteresado siya..
"Tell me who he is. Maybe then if I know him a bit, I can try to be half as grea
t."
Pagkatapos niyang sabihin yun, niyakap niya ako at nag-sorry sa akin.
***12***
Nakakagulat nga nung nag-sorry siya sa akin. Minsan nga, nalilito na ako sa kany
a kung anong gusto niyang mangyari. Minsan magagalit, tapos ngayon nagpapakabait
. Hindi ko na tuloy alam kung ano yung dapat kong paniwalaan eh.
Okay naman siya. Kahit na ayaw sa kanya nung mga bata, nandun pa rin siya at sin
ubukan niyang makilaro. Unti-unti naman, medyo nakikilaro naman na yung iba. Kay
a lang kapag naimpluwensiyahan na ni Oli tungkol kay Kuya Terrace niya na hindi
na mapapalitan daw sa puso nila, nagsisilayuan na uli yung mga bata sa kanya.
Naglaro na lang ng bola doon sa gilid si Jiroh. Hindi ko naman siya kinakausap,
kaya umupo ako sa tabi niya at pinapakain ko siya nung grapes na dala-dala ko ka
ninang umaga. Tumingin naman siya sa akin, tapos ngumiti lang ng kaunti.
"Galit ka pa rin ba sa akin?" tanong niya sa akin ng deretsahan.
Huminga naman ako ng malalim. Hindi ko naman kaagad sinagot yung tanong niya. Sa
totoo lang, hindi ko rin naman kasi alam kung anong sagot sa tanong niya. Galit
nga ba ako sa kanya?
"Uhmm..." nag-contemplate pa ako sa isasagot ko, "Sa totoo lang, hindi ko talaga
alam."
"Fair enough." sagot naman niya sa akin, "Hindi naman ako magtataka kung galit k

a sa akin. I ve given you a hard time haven t I?"

"Medyo." nginitian ko naman siya, "Pero parang karapatan mo naman. Siguro sa sob
rang inis mo na lang sa akin."
Nakaupo lang kami parehas doon. Para tuloy akong sira doon. Ang dami naming awkw
ard silences, kaya hindi ko alam kung tama bang magsalita na lang ako ng magsali
ta. Mukhang hindi rin naman siya pala-salita eh. Ewan ko ba....
"Ayaw ko ng magpasikut-sikot pa..." sabi naman niya sa akin ng mahinahon tapos h
umarap siya sa akin, "To be honest, I don t really get you. Bakit ka may sketch
ng mukha ko? Ang gulo kasi. Care to exp---"
Hindi pa niya tapos yung sasabihin niya, pinutol ko naman siya kaagad.
"May naging kaibigan ako na nag-drawing ng mukha mo." Is that an understatement?
May naging, kaibigan?
"And do I know this friend of yours?"
Nakakalito naman talaga. Sinadya kaya ni Terrence na malito kami pare-parehas sa
mga palaisipan niya?
"The last time I checked, sinabi mo... hindi eh."
Napakunut-noo naman si Jiroh. Halata mong litung-lito na talaga siya na parang g
ustong sumakit ng ulo niya. Nakakasakit din yung mga sinabi niya sa akin paminsa
n-minsan, pero... hindi ko rin naman maiwasang sisihin siya. Ikaw ba naman sigur
o malito ng ganyan?
Naglakad naman si Oli sa kinauupuan namin at may inaabot sa akin na papel. Hindi
ko pa nga alam kung ano yun, kaya pinilit abutin ni Jiroh. Kaya lang sinimangut
an siya ni Oli, tinalikuran, at sa akin naman lumapit.
"Ate Shay..." lumapit siya sa akin sabay hawak niya doon sa kung ano man yung in
aabot niya, "Nahulog mo yata kanina."
Bago pa umalis si Oli nun, isa na namang masamang tingin ang binigay niya kay Ji
roh, tapos sumali na uli doon sa mga batang naglalaro.
Si Jiroh naman, na-curious doon sa inabot sa akin. Picture lang pala ng baby bro
ther ko yung inabot ni Oli. Ayun, nahulog ko nga yata.
"Sino yan?" tinuro ni Jiroh yung picture na hawak ko.
"Terrence. My.. baby brother."
Nanlaki naman yung mata niya sa akin. This time talaga, parang lalo na siyang na
guluhan.
"Terrence.. as in yung paborito ng mga bata? A... baby?"
"No. I named my baby brother after Terrence."
Tumayo naman siya at lumapit naman sa akin.
"So where is he?"
Yumuko naman ako at pinaglaruan ko yung picture ng baby brother ko. Finally, sin
agot ko naman siya.

"He s dead."
Hindi ko na tinignan kung ano yung naging reaksiyon niya. Basta ang alam ko lang
, nanahimik lang siya doon sa kinauupuan niya.
Pakiramdam ko naninikip na naman yung dibdib ko. Ito yung kauna-unahang sinabi k
o na wala na si Terrence out loud, sa lalaki pa na dapat eh kinakagalitan ko nga
yon.
"I m sorry. Hindi ko alam." sabi niya naman nung nakita niya na nakayuko ako, "S
orry talaga."
"You know what, hindi mo naman kailangang mag-sorry eh." tinignan ko na siya thi
s time, "Hindi naman siya maibabalik ng sorry di ba?"
"Alam ko pero..." mukhang nalulungkot naman talaga siya, "Still... I m sorry."
Tumango na lang ako sa kanya. Siguro nahiya na rin siya sa akin dahil ganun ko s
inimulan yung pagkukuwento ko sa kanya kaya hindi na siya nagtanong. Malamang si
guro ang gulu-gulo na ng utak niyan. Kung kanina lang gusto niyang liwanagin yun
g mga tanong niya, ngayon naman hirap na siyang magtanong.
Paano ba kinakausap yung mga taong iniwan ng mahal nila di ba? Kung ako rin nam
an siguro, hindi ko rin alam. Gusto mo silang makalimot, pero kapag nagagawi sa
ganung usapan... nalulungkot na naman sila.
Nung natapos yung duty namin doon sa Day Care, sinundo naman na lahat ng mga bat
a. Kami na lang ni Jiroh yung nakatayo doon sa harapan, at nagpaalam na rin ako.
Ang sama nung tingin ni Oli kay Jiroh, pero wala na akong magagawa doon. Ayaw t
alaga nung bata sa kanya. Sa lahat-lahat naman kasi ng inalagaan namin, si Oli a
ng pinakanaging mapalapit kay Terrence. Kumbaga kailangan mo munang pumasa sa ka
nya bago mo mapalitan yung Kuya Terrace niya.
Paglakad na paglakad ko nung nakauwi na lahat, sabay na sabay pa kami kaya nagka
tamaan yung braso namin.
Napatingin lang ako sa kanya. Ang awkward na naman. Nalimutan ko, kapitbahay ko
lang pala siya.

"Sabay na tayo?" tanong niya sa akin.

Ang bait nga nito sa akin eh. Ewan ko ba. Bipolar yata ito eh. Mabait, masungit,
mabait, tapos masungit.
Sumakay naman ako kasabay niya para makauwi na rin ako. Hindi naman kami nag-usa
p. Nung huli ko siyang tinignan, nakapikit lang yung mata niya na para bang natu
tulog siya. Ano naman kayang iniisip niya? And surprisingly, bakit naman ako int
eresado?
Naglakad naman na kami doon sa street namin. Kung tutuusin, hindi naman niya ako
kailangang ihatid sa bahay ko dahil katabi lang naman ng bahay niya. Pero ayun,
huminto naman siya doon sa harap ng gate namin. Si Mama naman, nakatayo doon sa
labas at buhat-buhat yung kapatid ko.
"Hello Terrence..." sabi ko naman sabay buhat ko doon sa kapatid ko.

Panay na naman ang tawa niya.

"Wow, kailangan ko palang sanayin yung sarili ko diyan..."
Napalingon ako sa kanya. Ano bang sinasabi nito?
Nakita niya siguro yung itsura ng mukha ko, kaya bigla na lang niyang dinagdagan
yung sinasabi niya.
"I mean... naiisip ko kasi na Terrence eh yung kaibigan mo. Kailangan sanayin ko
lang na Terrence din yung kapatid mo..."
Si Mama naman, nakisali naman sa usapan.
"Naku sabihin mo pa. Sanayan lang yan..." hinimas-himas naman niya ako sa balika
t ko, "Itong si Shaylie na lang yata ang hindi masanay-sanay sa pangalan na yan.
Naiisip niya kasi yung boyfriend niya kapag naririnig niya yung pangalan na yan
..."
Ang bilis kong nilingon si Mama nun.
"Ma! Ano ba!"
Napakunut-noo naman si Jiroh nun.
"Boyfriend?" mukhang gulat na gulat talaga siya, "Your boyfriend passed away?"
Lumingon siya sa gilid niya, huminga ng malalim at binalik niya yung tingin niya
sa akin.
"Now I really do feel like a jerk now."
***13***
Nakatayo lang si Jiroh doon at hindi na siya mapakali. Feeling niya siguro, napa
kainconsiderate niya at ang sama-sama niya sa akin the whole time. Kung ako rin
naman at malaman ko na ganun, baka mamaya sumama rin naman yung loob ko.
But it doesn t matter. Bottom line is, Terrence never became my boyfriend. Yun n
ga lang, hindi niya alam yun.
I could tell na nagtatalo yung isip niya kung magtatanong pa ba siya ulit or wha
t, pero inunahan ko na siya at sinabi ko na papasok pa ako. Wala kasi ako sa moo
d makipag-usap about Terrence.
Terrence. Terrence. Terrence. Hindi kaya naririndi na mga tao sa akin?
Hindi naman masama yung pakiramdam ko nung gabi na iyon. I think, isa sa na sigu
ro iyon sa pinakarelaxing na gabi ko. Wala akong ginawa kung hindi gumawa lang n
g homework, makinig sa music, at kumain ng kumain. I didn t feel as depressed, s
urprisingly.
Nung gumabi naman na, ang aga-aga kong naligo at nagbihis. Nakapajamas na nga ak
o nung humiga ako at isinandal ko yung ulo ko sa unan ko. Kakapikit ko pa lang n
g mata ko eh...
...nag-ring yung phone ko. Timing is great.

Tinignan ko naman kung sino yung tumatawag. Oh, what a surprise.

"Hello?" sagot ko naman at hinihintay ko siya na magsalita sa kabilang linya.
"Hello Shay? Aba mabuti naman at gising ka pa!" mukhang excited naman yung boses
niya, "Namimiss ko na kasi yung boses mo eh. Alam mo---"
"Arwyn." sabi ko naman ng mahina, "Arwyn, ang ganda talaga ng timing mo lagi."
"Alam mo talaga yung pagkagwapo-gwapo kong boses no? Ikaw talaga... sinasabi ko
na nga ba na may konting crush ka rin sa akin."
Ang presko talaga nito. Dahil siguro kahit konti eh namimiss ko yung dati kong s
chool, kaya ko namang i-tolerate si Arwyn ngayon.
"Well... that too." natawa naman akong bigla.
Wow. I laughed sincerely.
" That too? Eh ano yung isa pa?"
"Naka-save yung number mo sa phonebook ko.
I heard he sighed, kaya natawa ako uli. Para talagang bata ito na hindi nagmamat
ure. Nakakamiss din na naging katabi ko siya noon, kahit na bwisit na bwisit ako
sa kanya nung mga araw na iyon. I guess I d take that day over any day right no
w.
"Nangungumusta ka lang ba?" inasar ko naman siya kasi napakarandom na tawag nama
n yun, "Oh may business ka na kailangan?"
"Well, nangungumusta na rin at saka... alam mo na... pupunta kami sa Trinity Hig
h sa susunod na linggo. May practice kami doon."
"Oh wow. Sa susunod na linggo na pala yun?" I totally missed that. Na-ready na k
aya nila Jiroh yung kailangan nila? After kong matanggal as their manager, sino
na kayang gumagawa nun?
"Oo naman! Kaya dapat nandun kayo ni Tjay para makapagpasikat naman kami." nagya
bang na naman ito, "I-cheer niyo kami ah instead doon sa mayabang na Captain ng
Trinity.
"He s not so bad."
Bakit ko ba pinagtatanggol si Jiroh?
"Anyway, matutulog na ako. Pagod kasi ako today eh. Nag-volunteer kasi ako sa Da
y Care kaya na-drain lang ako. Tawagan mo na lang ako uli bukas kung gusto mo ok
ay?"
"Ay ganun ba. Kawawa naman si Shay ko..." nag-symphatize pa na boses, "O sige na
pala. Matulog ka na. Mwah mwah.. kiss kiss po..."
Hay naku Arwyn manahimik ka nga diyan! Itulog mo na yan. Bye."
Tawa naman siya ng tawa sa kabilang linya.
"Bye Shay.

Pagkababang-pagkababa ko nung phone, parang nawala tuloy yung antok ko. Ang taga
l-tagal kong nakatitig sa kisame at hinihintay na pumikit na lang yung mata ko s
a pagod. May sense of hyperness pa pala ako sa katawan ko after a long day of vo
lunteering.
Talking to Arwyn was a bit refreshing. Iba pa rin pala yung may connection ka sa
dati mong school. At least I know, that part of me existed before.
Pinikit ko yung mata ko at inimagine ko yung dati kong school. Naalala ko si Joh
nny na lagi akong hinihintay sa garden, yung napakagulong cafeteria, mabahong gy
m...
Oh God, gym. I knew he didn t like participating sa gym class, pero I never full
y asked him kung he d rather do it if he can. Bakit ba hindi ko siya tinanong?
Yung imagination ko eh masyado yatang malawak. Susunod na lang na alam ko, nagla
lakad ako sa isang lugar na hindi ko malaman kung saan. Basta maliwanag, pero wa
lang tao. Parang namumukhaan ko yung lugar... pero hindi ko maisip kung saan.
Hindi ko tuloy alam kung saan ako pupunta. Bakit ba wala akong maalala?
Nawawala nga siguro ako sa sarili kong pag-iimagine. Pwede pa lang mangyari yun?
Sino bang pwedeng matanong dito at hindi ko na alam kung saan ako pupunta? Mero
n ba?
BIBLE GIRL!
Bumilis yung tibok ng puso ko. Alam ko yung boses na iyon. Kilala ko kung sino a
ng tumatawag sa akin ng ganun...
Pero saan? Nasaan ka?
Psstt! Hoy! Bingi ka talaga... naramdaman kong humawak siya sa kamay ko.
Napatulala na lang ako sa kanya. Nandito siya... nakaputing t-shirt at nakapanta
lon. Hawak-hawak niya yung kamay ko at hindi niya ako tinitignan.
Tara na! Kanina pa kita tinatawag eh. Hindi ka na naman nakikinig sa akin.
Hila-hila niya yung kamay ko. Wala akong magawa kung hindi tumitig lang sa kanya
.
"S-saan tayo pupunta?" mahina namang tanong ko sa kanya, "S-saan m-mo ako dadalh
in?"
Huminto naman siya ng hindi nakatingin sa akin. Binitawan niya ng mabilis yung k
amay ko at hinila niya ako ng malapit sa kanya. Hawak-hawak niya yung magkabilan
g balikat ko.
You trust me right?
Wala akong magawa kung hindi ang titigan siya. I can stare at him all day.
Dahil naghihintay siya sa sagot ko, tumango ako sa kanya.
Good. Tara na.
Hinila naman niya ako ng hinila. Nagulat na lang ako nung bigla siyang tumakbo n
g mabilis, pero hawak pa rin niya yung kamay ko. Saka lang ako nakaramdam ng kab
a nung napansin ko na tumatakbo siya.

"Teka... hindi ka ba mapapagod? Maglakad na lang tayo pwede?" ninenerbiyos na ta

laga ako nun, "Baka makasama sa iyo eh. Lumakad na lang tayo."

Tinignan niya ako at tumawa siya ng kaunti. Iniling-iling lang niya yung ulo niy
a sa akin na para bang naa-amuse siya sa akin.
I don t understand.
Tumakbo kami ng tumakbo ng malayo. Habang lumalayo yung pagtakbo namin, lalo lan
g akong kinakabahan. Ayaw kong may mangyari sa kanya kaya hinihila ko yung kamay
niya, para huminto kami.
Pagkahintong-pagkahinto ko, it all stopped.
I was breathing hard, at pawis na pawis din ako na para akong tumakbo ng malayo.
Pinilit kong umupo na lang sa kama ko at tinakpan ko yung mukha ko ng dalawang
palad ko.
That was the first time I dreamt of Terrence since he left.
***13***
Nakatayo lang si Jiroh doon at hindi na siya mapakali. Feeling niya siguro, napa
kainconsiderate niya at ang sama-sama niya sa akin the whole time. Kung ako rin
naman at malaman ko na ganun, baka mamaya sumama rin naman yung loob ko.

But it doesn t matter. Bottom line is, Terrence never became my boyfriend. Yun n
ga lang, hindi niya alam yun.

I could tell na nagtatalo yung isip niya kung magtatanong pa ba siya ulit or wha
t, pero inunahan ko na siya at sinabi ko na papasok pa ako. Wala kasi ako sa moo
d makipag-usap about Terrence.

Terrence. Terrence. Terrence. Hindi kaya naririndi na mga tao sa akin?

Hindi naman masama yung pakiramdam ko nung gabi na iyon. I think, isa sa na sigu
ro iyon sa pinakarelaxing na gabi ko. Wala akong ginawa kung hindi gumawa lang n
g homework, makinig sa music, at kumain ng kumain. I didn t feel as depressed, s
urprisingly.

Nung gumabi naman na, ang aga-aga kong naligo at nagbihis. Nakapajamas na nga ak
o nung humiga ako at isinandal ko yung ulo ko sa unan ko. Kakapikit ko pa lang n
g mata ko eh...

...nag-ring yung phone ko. Timing is great.

Tinignan ko naman kung sino yung tumatawag. Oh, what a surprise.

"Hello?" sagot ko naman at hinihintay ko siya na magsalita sa kabilang linya.

"Hello Shay? Aba mabuti naman at gising ka pa!" mukhang excited naman yung boses
niya, "Namimiss ko na kasi yung boses mo eh. Alam mo---"

"Arwyn." sabi ko naman ng mahina, "Arwyn, ang ganda talaga ng timing mo lagi."

"Alam mo talaga yung pagkagwapo-gwapo kong boses no? Ikaw talaga... sinasabi ko
na nga ba na may konting crush ka rin sa akin."

Ang presko talaga nito. Dahil siguro kahit konti eh namimiss ko yung dati kong s
chool, kaya ko namang i-tolerate si Arwyn ngayon.

"Well... that too." natawa naman akong bigla.

Wow. I laughed sincerely.

" That too? Eh ano yung isa pa?"

"Naka-save yung number mo sa phonebook ko."

I heard he sighed, kaya natawa ako uli. Para talagang bata ito na hindi nagmamat
ure. Nakakamiss din na naging katabi ko siya noon, kahit na bwisit na bwisit ako
sa kanya nung mga araw na iyon. I guess I d take that day over any day right no
w.

"Nangungumusta ka lang ba?" inasar ko naman siya kasi napakarandom na tawag nama
n yun, "Oh may business ka na kailangan?"

"Well, nangungumusta na rin at saka... alam mo na... pupunta kami sa Trinity Hig
h sa susunod na linggo. May practice kami doon."

"Oh wow. Sa susunod na linggo na pala yun?" I totally missed that. Na-ready na k
aya nila Jiroh yung kailangan nila? After kong matanggal as their manager, sino
na kayang gumagawa nun?

"Oo naman! Kaya dapat nandun kayo ni Tjay para makapagpasikat naman kami." nagya
bang na naman ito, "I-cheer niyo kami ah instead doon sa mayabang na Captain ng
Trinity.

"He s not so bad."

Bakit ko ba pinagtatanggol si Jiroh?

"Anyway, matutulog na ako. Pagod kasi ako today eh. Nag-volunteer kasi ako sa Da
y Care kaya na-drain lang ako. Tawagan mo na lang ako uli bukas kung gusto mo ok
ay?"

"Ay ganun ba. Kawawa naman si Shay ko..." nag-symphatize pa na boses, "O sige na
pala. Matulog ka na. Mwah mwah.. kiss kiss po..."

"Hay naku Arwyn manahimik ka nga diyan! Itulog mo na yan. Bye."

Tawa naman siya ng tawa sa kabilang linya.

"Bye Shay.

Pagkababang-pagkababa ko nung phone, parang nawala tuloy yung antok ko. Ang taga
l-tagal kong nakatitig sa kisame at hinihintay na pumikit na lang yung mata ko s
a pagod. May sense of hyperness pa pala ako sa katawan ko after a long day of vo
lunteering.

Talking to Arwyn was a bit refreshing. Iba pa rin pala yung may connection ka sa
dati mong school. At least I know, that part of me existed before.

Pinikit ko yung mata ko at inimagine ko yung dati kong school. Naalala ko si Joh
nny na lagi akong hinihintay sa garden, yung napakagulong cafeteria, mabahong gy
m...

Oh God, gym. I knew he didn t like participating sa gym class, pero I never full
y asked him kung he d rather do it if he can. Bakit ba hindi ko siya tinanong?

Yung imagination ko eh masyado yatang malawak. Susunod na lang na alam ko, nagla
lakad ako sa isang lugar na hindi ko malaman kung saan. Basta maliwanag, pero wa
lang tao. Parang namumukhaan ko yung lugar... pero hindi ko maisip kung saan.

Hindi ko tuloy alam kung saan ako pupunta. Bakit ba wala akong maalala?

Nawawala nga siguro ako sa sarili kong pag-iimagine. Pwede pa lang mangyari yun?
Sino bang pwedeng matanong dito at hindi ko na alam kung saan ako pupunta? Mero
n ba?

BIBLE GIRL!

Bumilis yung tibok ng puso ko. Alam ko yung boses na iyon. Kilala ko kung sino a
ng tumatawag sa akin ng ganun...

Pero saan? Nasaan ka?

Psstt! Hoy! Bingi ka talaga... naramdaman kong humawak siya sa kamay ko.

Napatulala na lang ako sa kanya. Nandito siya... nakaputing t-shirt at nakapanta

lon. Hawak-hawak niya yung kamay ko at hindi niya ako tinitignan.

Tara na! Kanina pa kita tinatawag eh. Hindi ka na naman nakikinig sa akin.

Hila-hila niya yung kamay ko. Wala akong magawa kung hindi tumitig lang sa kanya
.

"S-saan tayo pupunta?" mahina namang tanong ko sa kanya, "S-saan m-mo ako dadalh
in?"

Huminto naman siya ng hindi nakatingin sa akin. Binitawan niya ng mabilis yung k
amay ko at hinila niya ako ng malapit sa kanya. Hawak-hawak niya yung magkabilan
g balikat ko.

You trust me right?

Wala akong magawa kung hindi ang titigan siya. I can stare at him all day.

Dahil naghihintay siya sa sagot ko, tumango ako sa kanya.

Good. Tara na.

Hinila naman niya ako ng hinila. Nagulat na lang ako nung bigla siyang tumakbo n
g mabilis, pero hawak pa rin niya yung kamay ko. Saka lang ako nakaramdam ng kab
a nung napansin ko na tumatakbo siya.

"Teka... hindi ka ba mapapagod? Maglakad na lang tayo pwede?" ninenerbiyos na ta

laga ako nun, "Baka makasama sa iyo eh. Lumakad na lang tayo."

Tinignan niya ako at tumawa siya ng kaunti. Iniling-iling lang niya yung ulo niy
a sa akin na para bang naa-amuse siya sa akin.

I don t understand.

Tumakbo kami ng tumakbo ng malayo. Habang lumalayo yung pagtakbo namin, lalo lan
g akong kinakabahan. Ayaw kong may mangyari sa kanya kaya hinihila ko yung kamay
niya, para huminto kami.

Pagkahintong-pagkahinto ko, it all stopped.

I was breathing hard, at pawis na pawis din ako na para akong tumakbo ng malayo.
Pinilit kong umupo na lang sa kama ko at tinakpan ko yung mukha ko ng dalawang
palad ko.

That was the first time I dreamt of Terrence since he left.

***14***
Dapat ba akong matakot? Siguro. Pero wala akong naramdaman kung hindi magtaka. M
agulat. O kaya naman... simpleng ma-miss lang siya. Ano ba ang ibig sabihin ng p
anaginip? Sa pagkakaalam ko, sabi nila kapag nanaginip ka... bunga daw yun ng su
bconscious mind mo. Dahil ba sa namimiss ko siya kaya napapanaginipan ko siya?
Sabi naman ng iba, kapag nanaginip ka tungkol sa isang tao na wala naman na sa d
ito sa mundo, minsan eh talagang dinalaw ka niya. Talaga bang dapat akong matako
t? Pero bakit hindi ko maramdaman yun? Ano ba yung gusto niyang sabihin sa akin?
Ginusto kong matulog ng maaga, pero dahil na rin siguro doon, hindi na yun mangy
ayari. Sino ba naman ang makakatulog pagkatapos ng isang panaginip na iyon? Bala
k ko pa man din sanang magpahinga, pero eto ako ngayon... bukas na bukas ang mga
mata at wala nang balak matulog.
Naupo na lang ako doon sa computer ko at nag-check na lang ako ng kung anu-ano.
Sa ganitong oras naman na, wala naman akong maisip na gawin. Wala naman akong cl
assmates na gising pa. Baka yung mga yun, ang sarap na ng tulog.
Nilaro-laro ko na lang yung ballpen na nasa desk ko. Naka-lean na lang ako doon
at wala talaga akong maisip na gawin.
...until it finally caught my eye.
Dali-dali kong hinila yun sa bulletin na nakasabit sa harapan ko. Ngayon ko lang
uli nakita iyon, at hindi ko natandaan na nasa akin pala.
Mabilis akong pumunta doon sa website. Wala talaga akong alam dito. Basta ang in
struction lang, mag-log in ako.
AND BOOM.
Kung anu-anong lumabas sa harapan ko. May pop ups, non stop messages, at kung an
u-anong tabs. I was overwhelmed. On top of that, I thought it was a bit... unorg
anized.
It was my fault. Ang tagal ko kasing hinintay bago ko tinignan ito. Lahat ng nan
dun mga taong nagva-violate na ng rules. Rules na... matagal pinangalagaan ni Te
rrence.
Hindi ko alam kung saan ko sisimulan. May To do list siya sa gilid, unfinished
codes, at kung anu-ano na nagpass lang sa head ko. How? How does he do it?
Napansin ko doon sa gilid na may sinulat siya. Mabuti na lang, hindi computer ja
rgon.
Clean database.
Finish Tags.
Johnny Lange?
Teka... Johnny Lange? As in Johnny? What about him? As in Johnny... my friend Jo
hnny?
Sinubukan kong buksan yung messages niya. Hindi naman siguro masama na tignan ko
di ba? Isa pa, binigay naman niya sa akin yung log-in. I don t think I should
feel guilty if I read it.
Inisa-isa ko yung messages. Karamihan panay mga galit na members at kung anu-ano
ng request. Yung iba pa nga nagtatanong kung sino siya, at karamihan ng mga baba

e eh gusto daw siyang makaeyeball kung lalaki man siya. It was very... entertain
ing in a sense.
Just like your typical Terrence, it was ignored.
Wala naman na siyang Sent messages. Siguro nalinis na niya. But I saw he had a
bunch of Drafts. Mga saved, unsent messages.
I don t know kung dapat pa ba akong masorpresa nung makita ko kung kanino siya d
apat nagsusulat: daisies_23.
I felt excited, pero kinabahan ako at the same time.
To: daisies_23
Subject: Hoy!
Bible girl, baki
And that was it. Hindi na niya natapos kung ano man yung pinakalumang message na
sinusulat niya sa akin. I clicked on the second one. Kagaya nung isa, maikli la
ng siya.
To: daisies_23
Subject: Hoy!
Bible gi
I guess he was trying to type Bible girl. Ang nakakapagtaka lang, bakit hindi ni
ya ma-send sa akin? I remember talking to him sa chat, but never on private mess
ages.
How I missed that voice. Of him calling me

Bible girl.

The subsequent messages weren t any different. Lahat sila maiikli. It went up to
Bible tapos naging Sha all the way up to Shay. The last drafted message,
ni-walang body. All it had was this simple subject:
To: daisies_23
Subject: I love you.
And that was it. I couldn t go around looking anymore. That was my first glimpse
of Terrence s life as an administrator. Wala akong naintindihan, at wala rin ak
ong kayang gawin. Hindi ko alam kung bakit sa akin niya iniwan ito.
My heart hurts.
***
Mabilis na pumasok yung linggo. I feel a little better, but for some reason... s
i Tjay eh wala sa sarili niya.
I feel bad na ako na lang lagi yung pinoproblema niya, kaya tinanong ko na. Hind
i naman kasi siya normal. Tjay is usually energetic. Lately, napaka-weird niya a
t laging parang malungkot.
"Okay ka lang?"
Parang nataranta pa siya nun. Kung anu-ano yung pinagsususulat niya sa notebook
niya which ultimately didn t make sense. Parang sinusubukan lang niyang magsulat
para i-avoid na makausap ako.
Sinara ko ngang bigla yung notebook niya.

"Tanong ko, okay ka lang?" tinitigan ko talaga siya para malaman ko yung totoo.
Tumango lang siya at iniwas niya yung tingin niya sa akin. Para nga siyang naiiy
ak nung nakita ko. Pinipigilan niya lang. Ano bang nangyayari?
"Sa akin ka pa nagsinungaling? Sa akin mo pa ayaw sabihin? Ano bang problema?"
Ang tagal niya bago sumagot. Hindi niya talaga ako makuhang tignan. For some rea
son, lalong bumigat yung dibdib ko. Kapag si Tjay ang nalungkot, it has to be so
mething big.
Nagulat na lang ako nung bigla na lang siyang humarap sa akin, at humagulgol na
siya ng pag-iyak.
"Hindi na babalik si Ran. S-shay h-hindi na babalik si R-ran."
"HA??? San mo naman nakuha yan?"
Niyakap ko siya ng mabilis at umiyak siya doon sa uniform ko. Wala na akong paki
alam kung mabasa man yung blouse ko. Saka ko lang nakita na umiyak si Tjay ng ga
nun. Kahit nung funeral ni Terrence, hindi siya masyadong nagpakita ng emosyon n
iya.
"Halos dalawang linggo na nung huli niya akong tinawagan. S-sabi n-niya, h-hindi
na daw siya babalik. W-wala na daw akong.... wala na daw akong dapat hintayin."
Hinawakan ko si Tjay sa ulo niya at hinimas-himas ko yung buhok niya. Anong nang
yari sa pinsan ko? Lumabas na naman ba yung pagka-player niya?
I hate him right now.
"ANO? Sinabi ba niya kung bakit? Ang sabi niya sa akin..."
Umiiling lang si Tjay nun at hindi na niya ako pinatapos sa sasabihin ko na para
ng alam na niya. I don t understand. I like them both. I love them together.
"Sabi niya yun na daw yung desisyon niya. Ayaw na niyang bumalik dito." lumalim
ng lumalim yung paghinga ni Tjay, "Nung una si Kuya na ang hindi babalik.. ngayo
n si Ran naman." humikbi siya ng humikbi doon.
I couldn t help but feel so bad. Hindi ko alam yung gagawin ko. I just felt so s
orry.
"I-ikaw b-ba... iiwan mo na rin ako?"
Niyakap ko siya ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit.
"Never." pagkatapos kong sinabi yun ay nginitian ko siya at pinisil-pisil ko yun
g pisngi niya, "Kaya ikaw huwag kang mag-drama diyan okay? Iwan ka na ng lahat,
ako hindi. I promise."
Sinubukan naman niyang tumawa. She was still crying, pero at least tumawa na rin
siya. I didn t know she was holding all this in her.
"Bakit tinago mo sa akin? Kung tutuusin, pwedeng-pwede mo namang sabihin sa akin
yun di ba?"
"Malungkot ka na nga, dadagdagan ko pa?"

I swear, she s a strong young lady. Hindi ko alam kung paano niya ginagawa. Siya
nga nga itong maraming dinadala rin, ako pa rin yung iniisip.
On the other hand, I need to talk to Ran.
Tumigil naman siya sa pag-iyak niya, which was good. Hindi kasi ako magaling mag
patahan ng mga tao. Most of the time, hindi ko alam ang sasabihin ko. I guess si
guro medyo alam ko, kasi at least tumahan naman si Tjay.
Sumandal naman siya doon sa upuan niya. Sinubukan niyang i-regain yung composure
niya dahil magsisimula na yung next period namin. Nginitian niya ako uli, and t
his time, alam kong totoo na.
Nag thumbs up na lang ako sa kanya at tumayo na ako to let her know na babalik n
a rin ako sa upuan ko. Kahit na nasa bandang likuran ako, may perks din naman ku
ng ayaw kong makinig.
Pumasok na yung teacher namin. Ito yung period na pinakaayaw ko eh. Pinapasulat
kasi kami ng pinapasulat. Kulang na lang, ipakopya na yung buong libro.
Nakatingin pa ako doon sa kanya nung sinubukan kong hilahin yung notebook ko sa
bag ko. It was then nung makita ko yung nasa harap ng desk ko: wrinkly na punitpunit na sketch ni Nathan. It was that one sketch na pinunit nung isang basketba
ll player.
It was just.. there.
Inikot ko yung panginin ko pero wala namang malapit na tao doon. Tumingin ako sa
kabilang side kung saan nakaupo sina Carlo. Hindi naman siya nakatingin sa akin
kaya... ewan ko ba.
Hawak-hawak ko yung sketch. It looked really poor and ugly, pero sumaya ako na m
akita siya na buo kahit hindi naman in great condition. Ang bait talaga ni Carlo
.
"Hindi siya natulog kagabi just to tape it back together." narinig ko na lang na
sinabi sa akin sa harapan ko.
Si Rae lang pala.
"He kept the pieces and taped it back. Medyo tumagal dahil maliliit daw yung mga
papel. Pero at least, nabuo naman niya."
"Sino? Carlo?" I can t help it. Para akong tanga doon na pangiti-ngiti sa sobran
g saya ko.
It supposed to be an ugly sketch in a really poor condition. Pero sa opinyon ko,
I ve never seen it so... perfect.
Tumingin siya sa kabilang side ng row kaya napatingin din naman ako.
And to my surprise, I didn t find Carlo.
I found Jiroh, soundly sleeping sa desk niya sa kabilang row.
***15***
I was smiling like an idiot the rest of the period. Hindi ko maiwasan na hindi t
umingin sa kabilang row wishing na sana gumising na siya at tumingin man lang sa

side ko. Kaso the whole time talaga, natulog siya sa klase. Mabuti nga hindi pi
nagalitan nung teacher namin eh.
Carlo looked once, tinaas ko yung sketch at pangisi-ngisi pa ako. Nagkunut-noo l
ang siya dahil sinusubukan niyang tignan kung ano ba yung pinapakita ko. In the
end, binigyan niya lang ako ng facial expression as if tinatanong niya kung paan
o ko nakuha yun.
Pagkatapos na pagkatapos nung klase namin, ginising naman siya nung isa naming c
lassmate.
"Jian... hoy!" tinapik-tapik pa siya nung isang lalaki na nakaupo malapit sa kan
ya, "Gising na! Tapos na yung klase!"
Natawanan naman yung mga malalapit sa kanila. The irony--wake up when the class
is over. Anyway, hindi na ako mapakali nun at hindi ko alam kung dapat ko ba siy
ang i-approach. A part of me wanted to go directly para mag-thank you, pero a pa
rt of me was wishing na sana lumapit siya sa akin at sabihin niya.
But that didn t happen. Pagkagising na pagkagising nga niya eh mukhang wala pa s
iya sa sarili niya. Kinuha niya yung backpack niya without really looking at any
one, and off he went. Ganun lang, umalis na siya ng classroom.
Hay Shaylie. Magta-thank you ka na nga lang, hindi mo pa nagawa.
***
Nung natapos yung school ko at papauwi na ako, I was surprised to see Oli sa lab
as ng schol na naghihintay sa akin. Nagsisisigaw pa siya ng "Ayun si Ate Shay! A
yun si Ate Shay ko!" at hinila niya yung kasama niya. Obviously may kasama siyan
g isang babae na older sa kanya, hindi ko pa nakikilala, pero it turned out na b
abysitter daw pala siya.

"Fritz." pakilala niya sa akin at nakipagkamay pa siya, "Shay, di ba?"

"Oo eh." tinignan ko naman si Oli na excited na excited na makita ako, "O Oli, n
adayo ka yata dito?"
Hinimas-himas ko yung ulo niya dahil natutuwa rin naman ako na makita siya. Pero
siyempre, out of the blue naman yata yun kaya tinanong ko na lang yung babae.
"Inutusan lang ako na dalhin siya sa yo. Iyak kasi ng iyak. Gusto daw niyang ma
kita yung... Kuya Cake niya?" hindi pa siya sigurado sa sinabi niya.
Napatingin naman ako kay Oli nun. Nabaling na yung atensiyon niya sa iba. Ewan k
o kung anong gusto niyang gawin. Paano niyang makikita si Terrence? He s... long
gone.
"Sigurado ka? Kasi..." tumigil lang ako ng konti, but I was actually brave enoug
h to say it, "Kaibigan ko kasi si Terrence na nag-volunteer sa Day Care. At saka
... wala na siya. He passed away a couple of months ago. So, hindi ko alam kung
pano...."
I was trailing my words. Yung babae naman eh nagulat yata kaya nanlaki pa yung m
ata niya tinakpan pa niya yung bibig niya as if may nasabi ako na nakakatakot.

"Oh my God! Gusto niyang makita eh... patay na?"

For some reason, natatawa ako sa reaksiyon niya even though the whole bit about
Terrence s is a sad thing. Yung idea lang kasi na may natatakot kay Terrence, is
something really funny.
Hindi ko napigilan, natawa na talaga ako.
"Okay lang yan. I don t think mumultuhin ka naman nun." hinila kong bigla si Oli
sa tabi ko, "Ako ng bahala kay Oli. Iuuwi ko na lang siya sa kanila."
"Sure ka? Kasi kung hindi, sasabihin ko na lang sa Mommy niya..."
Nginitian ko naman siya. I m glad someone s taking care of Oli na mukhang concer
ned talaga.
"Oo naman. Iuuwi ko siya ng safe. Salamat pala."

"O sige. Nice to meet you pala!" ngumiti naman siya at nagpaalam na kay Oli.
Umalis naman yung babae at sumakay na ng tricycle na pinara pa niya. Ito namang
si Oli, mukhang hyper na hindi ko maintindihan. For someone na iyak daw ng iyak,
medyo mukhang cheerful naman siya ngayon.
Naglakad naman kami side by side.
"Gutom ka na ba Oli?" tinanong ko siya nung naglalakad na kami. Nakalagay pa yun
g kamay niya sa loob ng bulsa niya.
Para talagang matanda itong bata na ito.
"Hindi po eh. Kumain kasi ako kanina."
"Sabihin mo lang kapag gutom ka na okay?" hinila ko naman siya malapit sa side k
o, "Narinig ko kay Ate Fritz mo na gusto mo daw makita si Kuya Terrence. Oli, al
am mo naman di ba na hindi pwede?"
"Alam ko." sagot niya ng mabilis sa akin. "Pero pwede naman natin siya dalawin
di ba?"
Tumango naman ako. That s true. Ni-hindi ko pa nadadalaw si Terrence ever since
his funeral, at yung few days after that. I stopped for a while.
Medyo maggagabi naman na nun, pero hindi pa naman all the way na madilim. Okay p
a naman siguro na pumunta di ba?
"Sige na nga. Payag na ko." sagot ko naman sa kanya, "Pero saglit lang tayo ah!
Maggagabi na kasi. Kapag nakapag-hi ka na kay Kuya mo, uuwi na tayo. Saka lalaka
d lang tayo dun, nalimutan ko na kulang pala pera ko sa pamasahe. Ikaw kasi pasu
lput-sulpot na lang bigla."
Ang laki-laki ng ngiti niya sa akin nun. I m glad he s happy.
Lakad lang kami ng lakad nun at nag-uusap na lang kami. Panay ang kwento niya sa
akin nung paborito daw niyang cartoon ngayon, at kung ano ang ginawa nila sa sc
hool. Ang daldal na, pero matalino naman. Siya kasi yung type na madaldal na hin
di naman nakakairita.

Nung naglalakad kami, napansin ko na dumidilim na talaga. Pero panay ang martsa
ni Oli eh, kaya hindi ko naman basta-basta pwedeng sirain yung mood niya.
Walang katao-tao nun, kaya medyo nakaramdam din ako ng takot. Parang yung sinasa
bi ni Fritz eh pumapasok na sa ulo ko. Not the thought of Terrence haunting me,
more like, yung ibang nakalibing doon di ba?
I mean, sementeryo pa rin naman yun eh.
"Oli, gumagabi na. Saka na lang kaya tayo pumunta? Uwi na tayo?"
Tinawanan naman ako ni Oli. Itong batang

to...

"Si Ate Shay natatakot!!!"

"Hoy hindi ako takot no!" tinulak-tulak ko naman siya pero hindi naman malakas,
"Iwan kita diyan sige."
Niloloko ko lang naman siya at hindi ko naman totohanin yun. At pagkasabing-pagk
asabi ko, nagmalaki pa na kahit iwan ko daw siya doon eh kaya naman na niya yung
sarili niya.
Pagkatapos yung asaran namin dalawa, nung narinig ko yung tunog. Nagtinginan kam
i ni Oli, at halata mong natakot na siya. Humawak pa siya sa palda ko.
"Narinig mo yun?" tanong niya sa akin ng mabilis, "Hindi ba..."
There again. Humigpit yung pagkakahawak ni Oli sa akin.
"Hindi ba sa horror movies yun? Yung tunog?" hinila=hila niya yung palda ko, "Yu
ng asong awoo ng awoo.. di ba?"
I know he meant like a wolf howl, pero hindi ba imposible naman yun? I usually d
on t believe on that pero, nakakaramdam na rin ako ng takot nun.
For pete s sake nasa sementeryo lang naman kami. Papasok pa lang kami sa loob pa
ra bisitahin si Terrence, dito pa lang naginginig na ako sa takot.
"Oli... this time natatakot na ako." sabi ko naman sa kanya ng mabilis, "Gusto m
o bumalik na lang tayo?"
Tumango naman siya sa akin. Halata mong takot na rin siya kasi nawala yung pagka
daldal niya.
Paglakad na paglakad namin, may mga gumalaw doon sa mga halaman sa gilid. Lalong
humawak si Oli sa akin, at ako naman eh hindi ko alam ang gagawin ko. May hayop
kaya doon? Yun ba yung sound na narinig namin?
Buhatin ko na kaya si Oli at tumakbo?
Nakatitig kami parehas doon sa side na yun and then nagulat na lang ako nung....
"HAAAAAALAAAAAAAAAA! MULTO!"
Sa sobrang gulat at takot ni Oli, tinago niya yung ulo niya sa palda ko at umiya
k na siya. Ako rin nagulat ng sobra-sobra, feeling ko aatakihin ako sa puso ko.
It was one horrible joke.

"Ang lakas talaga ng tama mo! Bakit ka nananakot?"

Si Jiroh. Of all people, si Jiroh.
And earlier today I was thinking to myself na ang bait niya. Then this.
"Sorry!" sabi niya na may halong biro, "Hoy bata!" tinawag-tawag niya si Oli doo
n pero ayaw tumingin ni Oli, "Niloloko lang kita. Wala naman mumu."
"Hay naku." hinawi ko naman yung kamay niya, "Ano bang ginagawa mo dito? Bakit n
andito ka rin?"
Nawala naman yung ngiti niya as if I hit a hard spot
"Well, nakita ko kasi na naglalakad ka. Eh hindi naman pauwi ng bahay so.. na-cu
rious ako."
"And sinundan mo ko." tinapos ko naman yung gusto niyang sabihin.
"Parang ganun na nga." sabi naman niya na parang nahihiya, "I mean come on. Baba
e ka, tapos kasama mo itong midget na ito... sa tingin mo ba safe na naglalakad
kayo sa dilim ng kayo lang?"
He has a point. But still...
"Alam mo, pagbibigyan kita ngayon lang pero ikaw..." tinuro-turo ko siya, "Huwag
mong uulitin yun ah."
Tinignan ko naman si Oli. Umiiyak pa rin siya.
"Hoy bata... sorry na!" sinubukan naman niyang umupo para magpantay yung mukha n
ila, "Ililibre na lang kita okay?"
"Ayaw ko sa yo!" sigaw naman ni Oli sa mukha niya.
Tumingin si Jiroh sa akin na para bang sinasabi niya na Oh well," at tumayo nam
an agad. It s weird. I m having this conversation with him as if matagal na niya
akong kakilala.
"Saan ba kayo pupunta at nandito kayo?"
Hinila ko naman siya. Nagulat pa nga siya nung hinawakan ko yung polo niya at ti
nitigan niya yung kamay ko.
"Nandito ka na lang din, sige sumama ka na." sagot ko naman sa kanya. "It s time
for you to meet Terrence."
Mukhang nalilito pa siya nun, pero hindi naman siya nagreklamo at sumama naman s
iya sa amin ni Oli. I won t deny, may katangkaran ako sa isang babae. Terrence w
as barely taller than me, mas matangkad ako kay Carlo, and this guy... he s just
really tall. Siguro nga, born to be a basketball player na.
Medyo may kalayuan na talaga yung nilakad namin at medyo sumasakit na yung legs
ko. Si Oli naman, dire-diretso pa ring nagmamartsa na para talagang gustung-gust
o na niyang makarating. Sa totoo lang, kung ako lang siguro yung mag-isa na dada
law, I wouldn t dare do it. Although, hindi ako sure kung naniniwala ba ako sa g
hosts.

"Related ka ba dun kay midget?" tanong niya sa akin para ma-break yung silence.
"Hindi eh." mahinang sagot ko sa kanya, "Pero parang kapatid ko na rin si Oli. L
umaki-laki na rin yan na alaga ko."
"I see..." tumango naman siya sa akin, "Ang blood-brother mo lang pala talaga eh
yung baby? Di ba?"
Nangiti naman ako. Paano ko ba ito ieexplain?
"Hindi rin." sabi ko ng mabilis sa kanya, "But he IS my brother. Kung nagets mo
ibig sabihin ko." inemphasize ko sa kanya yun.
Why am I telling him this? Usually naman hindi ko shina-share yung pagiging ampo
n ko.
Hindi ko alam kung nilito ko ba siya or what. I mean, Terrence is my baby brothe
r. Pero hindi ko siya blood-brother. Siyempre ganun naman talaga.
"Oh I get it." sagot niya pero hindi siya nakatingin sa akin, busy sa kakalakad
niya nung nakapasok ng gate, "Don t worry, I was adopted too."
Casual na casual yung pagkakasabi niya as if it s not a big deal. Hindi pa nga s
iya nagpapay-attention kung anong naging reaksiyon ko. As in, wala lang sa kanya
.
Napahinto ako nun habang naglalakad yung dalawa. Nakita ko na lang yung likod ni
ya at nagdire-diretso na sila sa loob.
...Adopted din siya. Go figure.
Napalingon naman siya at hinanap ako nung napansin niya na wala na ako sa tabi n
iya.
"Hoy, bakit huminto ka diyan?" tinawag niya ako at nagwa-wave siya sa akin, "Pap
akita mo sa akin yung friend mo di ba?"
Lumakad naman ako nun at binuksan ko yung gate. Hindi naman kalayuan doon yung p
upuntahan namin. Saglit lang, we finally reached the spot.
Yung spot na matagal ko ng hindi nadadalaw.
There it said:
In loving memory of
TERRENCE KELVIN QUINTERO
~may you fly with the angels~
Tinitigan ko lang as if hindi ko pa nakikita yung puntod niya. The good part abo
ut going this time, hindi na ako emotional di katulad ng ibang times na nagpunt
a ako dito. This time, I just felt like, Shay. Neutral lang.
"Ate si Kuya T-Cake!" nagtatatalon naman itong si Oli doon sa gilid, "Ang tagal
matulog!"
Natawa naman ako nun. In addition to that, natuwa lang ako na masaya si Oli. I m
sure he misses him as much as I do. Naupo siya doon sa gilid at panay ang kwent
o niya doon.

"Kuya Cake, kailan ka ba pupunta sa Day Care? Hindi ka na ba dadalaw?" narinig k

o na nagtanong si Oli doon sa gilid sa sagot na hindi naman niya makukuha, "Sina
bi kasi ng Mommy ko, natutulog ka daw. Mahabang-mahabang pagtulog. Baka daw hind
i kita mahintay."
Hinayaan ko na lang si Oli na magkaroon ng moment niya. Hindi ko naman kasi alam
kung paano ko aalisin yung pagka-miss nung bata doon sa kanya. Kung pwede lang
hilingin sa kanya na bumalik kahit isang araw lang, ginawa ko na.
Kaso hindi naman pwede.
Jiroh stood there really quiet. Wala naman siyang sinabi dahil hindi naman niya
kilala si Terrence. Hindi ko alam kung may tumatakbo sa isip niya or what.
"Ito pala si Terrence, yung nag-sketch ng mukha mo." paliwanag ko naman sa kanya
, "Terrence, si Jiroh. Nahanap ko na siya oh..."
"I don t know how I feel about... a person who s not here drawing my face." nagb
iro naman si Jiroh, "In a sense, it s a bit creepy but yeah. Hindi ko rin alam k
ung paano niya ako kilala, or kung ako nga ba yung dino-drawing niya. Malay mo i
bang tao pala yun. Kamukha ko lang pala."
Impossible. Kamukhang-kamukha niya yung sketch. Anyway...
"Hindi mo narerecognize yung name niya di ba?" tinanong ko siya uli, nagbabakas
akali na baka yung sagot niya dati eh bunga lang ng init ng ulo.
Umiling naman siya. Hindi daw niya talaga kilala.
"Ano bang kinamatay niya?" careful na careful pa yung pagkakatanong niya sa akin
as if ayaw niyang saktan yung feelings ko.
I was on the verge to say, VSD. Pero parang may nagsabi sa akin na hindi dapat.
Kung nandito si Terrence, iba naman ang sasabihin nun.
"A-asthma. Complication ng asthma."
"Wow. That s... rare."
It s weird having him there. Alam kong wala na si Terrence doon, pero dahil nand
un si Jiroh, it felt like a part of him was there. Ano kayang reaksiyon ni Terre
nce kung nagkaharap sila ng ganito kung nandito pa siya? Magkakaalaman na ba kun
g ano talaga yung mga reasons niya? Yung sketch? Kung bakit bestfriend ang tawag
niya kay Jiroh?
Napansin ko na nakatulog na si Oli doon sa gilid ng puntod ni Terrence sa sobran
g pagod na siguro. Nakita ko na may luha pa siya doon sa mata niya na halata mon
g umiiyak siya ng mag-isa at ayaw iparinig sa amin. Bubuhatin ko na sana si Oli,
kaya lang inunahan ako ni Jiroh.
"Ako na lang, mabigat siya yata eh." sabi niya sa akin ng pabulong.
Lumuhod naman si Jiroh doon sa gilid ng puntod ni Terrence bago niya binuhat si
Oli. Hindi ko alam kung anong dapat maramdaman ko seeing him there. Narinig ko n
a lang kay Jiroh...
"Hindi kita kilala, at alam ko rin na hindi na tayo magkakakilala. Hindi ka nama
n sikat, or anak ng kung sinong dapat kong makilala. Pero these past few days, p
ara kang artista kung mag-iwan ng ingay sa buhay ko. I hear your name... everywh

ere." dahan-dahan niyang pagkakasabi doon.

Binuhat niya si Oli at nilagay niya yung ulo sa balikat niya. Hindi naman nagisi
ng yung bata.
"Weird thing to say is that, kahit hindi kita nakilala, I feel like I have known
you my whole life." tumingin siya sa akin as if binibigyan niya ako ng signal n
a dapat umuwi na kami, "Pero sinasabi ko sa sarili ko, I wish I did, kasi sayang
naman yung pagkakataon. So I ll leave you with one thing just to satisfy the th
ought na sana at one point, nag-krus yung landas natin..."
Hinawakan niya ako sa kamay ko, but not to the point na parang sinadya niya to b
e romantic or anything. More like, gusto niyang hawakan ako for my safety dahil
gabi na nga.
"Nice to see you again, bro." And with that, I stared at Jiroh the rest of the w
ay out.

***16***
It was weird going back home.
Hindi naman sa weird dahil nakakakilabot or anything. Weird lang kasi, for
reason... may laman yung sinabi niya. Imposible naman na may laman yun di
fter all, hindi nga niya kilala si Terrence. Minsan nga iniisip ko na sana
ve-up na lang ako sa idea na connected sila. Baka nga ino-over think ko na
mga bagay-bagay.

some
ba? A
maggi
yung

Hindi naman na nagising si Oli. Paminsan-minsan, inaangat niya yung ulo niya at
ididilat niya yung mata niya, pero babagsak siya uli sa pagtulog. Antok na antok
nga talaga yung bata. Malapit na kami sa bahay nila Oli nung narinig ko yung pa
gsabi ni Jiroh na...
"Oh no..." tumingin siya doon sa balikat niya kung saan naka-lean yung ulo ni Ol
i, "What the--"
Nakita ko yung mukha niya na parang nandidiri na hindi ko maintindihan. Hindi ko
maiwasan na hindi tumawa dahil nakakatawa naman talaga yung itsura niya.
"Bakit ganyan yang itsura mo?" tinuro-turo ko pa yung mukha niya na parang inaas
ar ko siya. "Hindi na yata maipinta."
"He drooled on my shirt!" sagot niya sa akin ng mabilis, "Basa na yung t-shirt k
o."
Lalo lang akong natawa ng malakas nun. Lalo pa silang magiging magkasundo ni Oli
yan lalo pa ngayon na may atraso na naman si Oli sa kanya. Come to think of it,
equal naman na sila. Tinakot niya si Oli kanina, ngayon naman eh gumanti lang y
ung bata. All is fair.
Nakarating naman kami doon sa bahay nila Oli. Lumabas lang yung Mommy niya at bi
nuhat naman na si Oli galing kay Jiroh. Natuwa pa nga yung Mommy ni Oli na makit
a ako. Nagulat lang siya na kasama ko si Jiroh, kaya pinakilala ko pa.
"Boyfriend mo Shay?" tinuro niya si Jiroh at nakangiti pa, "Ke-gwapo at ke-tangk
ad mo namang bata ka."
Nahiya yata si Jiroh nun at hinawakan niya yung likod ng ulo niya. Saka naman si
ya sumagot ng... "Ahhh opo."

Tinignan ko naman siya nun. Anong ino-opo nun sa Mommy ni Oli?

"I-I mean... opo na matangkad ako at gwapo na rin siguro..." ngumiti pa siya nun
na parang nanloloko lang naman, "But no, hindi po niya ako boyfriend."
"Ay ganun ba? Naku akala ko naman..."
Matatanda nga naman ngayon. May kasama ka lang na lalaki, boyfriend na lagi ang
title nung tao. It was a bit awkward after that, pero parang wala naman pakialam
si Jiroh.
Nagpaalam na kami sa Mommy ni Oli at hinimas ko lang sa ulo yung bata. Knock out
na talaga eh. Sana lang huwag niyang hanapin si Kuya T-cake niya paggising niya
.
Lumakad naman na kami ng lumakad ni Jiroh. Dahil magkatabi naman yung bahay nami
n, parehas lang naman kami ng direksiyon na lalakaran. I didn t mind him being t
here, gabi na rin kasi at ayoko naman na mabastos pa ako sa daan.
And then it started.
"Nakausap ko si Rae kagabi tungkol sa inyo ni Tjay. Well, more like sinesermonan
niya ako how mean I am and all that." huminto siya saglit, and then dinagdag ni
ya, "Na-mention niya rin yung isang bagay na nalimutan ko na. Hindi ko alam kung
matatandaan mo rin."
Hindi ko alam kung anong sinasabi niya. Nalilito pa nga ako nun dahil wala naman
g details yung sinasabi niya.
"Huh?" yun lang yung nasagot ko sa kanya.
"Ibig kong sabihin eh... paano ko ba ie-explain to? Uhh..." nag-isip pa siya nu
n na para bang hinahanap niya yung tamang words, "Last year kasi, kinausap ako n
i Rae about this blind date thing. Humihingi daw ng tulong yung pinsan niya."
Okay, so now I know what he s talking about. I think.
"She asked me to go kasama ni Carlo dahil yung pinsan niya at yung bestfriend ng
pinsan niya eh kailangan ng tulong. I thought it was a whole load of bull--, I
mean... hindi kasi ako naniniwala sa blind date." medyo naasar pa siya nun na hi
ndi ko maintidihan, "Besides, interesado na ako sa isang girl nun and it was ups
etting that I m being pushed to go with someone else. Alam mo yun?" tinignan niy
a ako saglit pero yumuko naman siya, "Hindi ako pumayag nung last minute. I made
up an excuse na may practice ako just so I didn t have to go. Masama na siguro
kung masama yung ugali ko, but I really didn t want to go."
Fair enough naman para sa akin yung reason niya. Kung ako rin naman siguro, I do
n t think I d agree to a blind date. Yung reason lang na pumayag ako nung mga pa
nahon na iyon eh dahil nakipag-bet si Tjay. But let s not go into that.
"I felt bad nung araw na iyon na hindi ko nga sinipot yung "supposed" date ko. I
texted Carlo kung nasaan siya at the time at kung masaya naman ba. I didn t dar
e ask about doon sa date ko dahil ayaw ko namang isipin niya na wala nga talaga
ako sa practice. I found out kung nasaan siya, and then nagpunta ako."
Nagulat naman ako sa sinabi niya. If he was the guy na nagsoli ng cellphone ko n
un, akala ko naman eh nagkataon lang na nandun siya. I didn t know he purposedly
went.

"Ang laki nung grupo. Sinusubukan kong hanapin kung sino yung girl na dapat kadate ko but everyone seemed to be partnered up." nagkunut-noo siya as if sinusub
ukan niyang maalala yung nangyari nung araw na iyon, "Naisip ko, it s either she
turned out fine and found a date, or she didn t go at all. Sinubukan kong i-con
vince yung sarili ko na nakahanap siya ng date, dahil kung hindi, I would have f
elt horrible."
Ngumiti naman ako. I didn t know he cared so much na pumunta pa siya para lang a
lamin kung ano yung nangyari. He s not this super tough mean guy he shows himsel
f to be.
"Okay lang siya. Nakahanap naman siya ng date." sabi ko naman sa kanya para guma
an naman yung pakiramdam niya, "But I m sure she ll appreciate the gesture na pu
munta ka."
"Hindi naman niya malalaman..." umiling-iling pa siya nun but mukha namang na-re
lieve siya na may date nga yung ka-date niya.
"I turned out fine.. and I know." sagot ko naman sa kanya, "No need to feel bad.
"
Nanlaki siguro yung mata niya sa akin nung sinabi ko yun. Nagulat nga yata siya
na ako yun, or maybe naghihintay lang siya ng confirmation.
"May hunch na ako... I kinda figured na ikaw pero..." huminto siya at tinitigan
lang ako, "It was you."
"Yup." sabi ko naman sa kanya pero masaya naman ako, "Okay lang."
"I m sorry." nag-apologize pa siya sa akin, "Sorry kung hindi ako sumipot."
"Okay lang talaga." tinapik ko siya sa balikat niya, "Ang tagal na nun! Sus!" na
tawa naman ako, "Isa pa, binalik mo naman yung cellphone ko sa akin nung araw na
iyon."
"Yeah... I remember. Merong nagnakaw nun. I was so worried na makikita ako ni Ca
rlo. May isang guy nun na pinagbigyan ko ng phone. Hindi ko na maalala."
Terrence. Good old Terrence.
I realized na nasa tapat na pala kami ng bahay namin after namin mag-usap ng ma
g-usap. Medyo nalibang pa nga ako at napansin ko na lang na huminto na siya sa p
aglalakad niya.
"Say what..." dinagdag niya nung nasa harap na kami parehas ng gate n amin, "I l
l take you out next time. Para bumawi lang ako."
"Huwag na... hindi naman big deal na."
"Please."
Ang seryoso-seryoso niya na para bang gustung-gusto niya talaga akong dahil some
where. Hindi ko alam kung anong isasagot ko at parang ang rude naman kung bigla
na lang akong hihindi.
I found myself saying...
"Sure. Next time then." pagkatapos nun, pumasok na kami parehas sa bahay namin.
***

The next time na may pasok kami ng school eh hindi ko

Jiroh na pakalat-kalat sa school. Si Tjay ang madalas
t si Rae na panay ang tingin kay Carlo. Busy daw yata
s ng Trinity High. Nagre-ready daw yata sa basketball

naman masyadong nakita si

ko na nakasama that day, a
yung mga basketball player
season.

Imbitado naman yung mga estudyante na gustong manood sa practice nila nung hapon
na iyon. Narinig ko na may pre-play practice daw yung school namin dati, at yun
g Trinity.
Isa lang ang ibig sabihin nun, darating sina Arwyn sa school.
Hindi naman ako close kay Arwyn, pero parang excited ako na makita siya na mag-b
asketball sa school. Isa pa, makikita ko rin yung ibang players ng team namin na
matagal ko na ring hindi nakikita. Iba pa rin yata yung school ko dati. May nat
itira pa rin akong school spirit para sa kanila.
Kasabay ko si Tjay na naglalakad papuntang gym. Malungkot pa rin siya at hindi p
a rin siya nakakaget-over na hindi na babalik si Ran. I felt bad, pero wala nama
n akong magawa. Hindi ko pa nakakausap si Ran. Tuwing tumatawag naman ako pamins
an-minsan sa Mommy niya sa States, laging may reason kung bakit hindi ko siya da
pat makausap.
Pagdating na pagkadating namin sa gym, isang malaking away pa yung naabutan nami
n.
"F*ck you Jian! Pagsisisihan mo ito!" nagulat na lang ako dahil sa sobrang harsh
nung pagkakasabi niya. Ang dami ng estudyante na nagtinginan sa direksiyon nila
.
"Highly doubt it, so umalis ka na!"
Yung nalulungkot na si Tjay, nagulat din at tinaas niya yung ulo niya.
"Anong nangyayari dito?"
May isang babae na nanonood doon sa away na lumingon kay Tjay nung narinig niya
yung sinabi niya at sumagot naman ng, "Inalis nung Captain sa team yung isang pl
ayer kaya nag-aaway sila."
"Sino?" tanong uli ni Tjay as if interesado talaga siya.
Sinubukan naman lumabas nung isang player na galit na galit doon sa dami ng tao
na nakapalibot na sa kanila. Nagsitabi naman yung mga tao at huminto siya sa har
apan ko at binigyan niya ako ng masamang tingin.
Siya yung lalaki na nagpunit ng sketch ni Nathan.
Umalis din naman yung lalaki at nakita ko na napansin na ni Jiroh na nakatayo ak
o doon. Iniwas naman niya yung tingin niya sa akin, at bumalik siya sa side nung
ibang ka-team niya at inalis na yung jersey niya.
Dumeretso naman kami ni Tjay doon sa bleachers matapos ang mahaba-habang pagtata
nong ni Tjay kung bakit daw ba ako binigyan ng masamang tingin nung lalaki. Ang
hirap pa man ding mag-explain, at parang sumama tuloy yung pakiramdam ko.
Kung ako man yung reason kung bakit siya inalis ni Jiroh sa team, now I feel hor
rible.
"SHAYYY! TJAYYY!" narinig ko na may tumawag ng pangalan namin sa kabilag side ng

gym, "HOYYY!
Hinanap ko pa kung sino yung tumatawag sa akin. Saglit lang, nakita ko si Arwyn
na nakangiti ng sobrang laki doon sa side niya.
"ARWYNNN!" sinigaw ko rin naman yung pangalan niya, "GALINGAN MO!"
Si Arwyn naman, ginawa yung double fist sa dibdib niya, tapos tinuro ako. Nakaka
tawa nga na nakakahiya. Baka isipin ng mga tao boyfriend ko siya or niligawan ni
ya ako. Huwag naman sana.
Malapit kami sa side nila Jiroh nung lumapit na lang si Jiroh doon sa kinauupuan
namin.
"Nagchi-cheer ka sa kabilang team? Sa Captain ng karibal natin na team?" tinanon
g niya ako na parang nasaktan pa siya na hindi ko maintindihan, "Some school spi
rit you have."
"Hoy, kaibigan ko rin naman yung mga nasa kabilang team. Sinusuportahan ko naman
lahat."
Nakasimangot naman siya sa akin nun. Mukhang badtrip pa rin siya at wala sa mood
after nung away nila nung isang player.
"Sean! Akin na yung jersey ko!" sumigaw siya doon sa isang ka-teammate niya.
Mukhang nalito naman yung kasama niya for some odd reason tapos sinabi na lang,
"Akala ko ba hindi ka maglalaro?"
"I am now."
Pumunta siya sa gitna ng court at nagwarm-up siya doon. Nag-dribble siya ng nagdribble ng bola at tumakbo siya ng mabilis.
And then he made a shot.
Humarap siya sa akin from the middle of the court, did the double fist thing tha
t Arwyn did, and then...
He pointed at me.
***17***
So that didn t go well.
First off, Jiroh played hard. And when I said hard I meant...
"35-6?!? Yan lang ang kaya mo Arwyn? Nagchi-cheer pa naman ako! Nakakahiya naman
." side-comment ni Tjay doon sa gilid habang nanonood kami doon sa gym, "School
ko ba talaga kayo dati? Bakit hinahayaan mong talunin ka ni Jian ha?"
Medyo nang-aasar lang naman si Tjay but I was so relieved na hindi naman naririn
ig nila Arwyn yun. Siyempre naman, nakakababa naman ng self-esteem yun.
Jiroh s really really good in basketball, I m not gonna lie. Para sa isang high
schooler, parang siya ang may-ari ng court. Ang gusto ko lang sa kanya, he s li
ke a free-spirit kapag naglalaro. Super focused na parang nakakalimutan niya lah
at ng nasa tabi niya. Para bang siya lang at yung laban ang nasa mata niya.

The second reason about the game not going "too well" was that, half time pa lan
g eh tumakbo si Jiroh sa side namin uli ni Tjay at humarap sa akin. Ako pa ang k
inausap niya at hindi yung team niya, which was very random I may add. Medyo nak
aramdam ako ng init sa mukha ko na hindi ko maintindihan. For some odd reason, p
arang nahiya ako sa lahat.
Tinitignan kaya nila ako?
Wala namang gusto sa akin si Jiroh, at least not like THAT, pero siyempre ang hi
rap pa rin na palabasin na ganun sa harap ng ibang tao. After all, siya nga si J
oseph Jiroh Anderson ng Trinity High nila. Kumbaga ba, sa sikat points, I m sure
he s one of the princes ng school.
For a prince like that to randomly walk to a girl who you wouldn t dare look twi
ce at after you happen to pass by... totally not acceptable. Pero ayun siya, lum
apit sa akin at kinakausap ako na para bang hindi siya yung guy na nagagalit sa
akin sa pagka "weirdo" ko daw ba. He was there like a total friend.
If I didn t know any better, he was jealous I was cheering kay Arwyn. Pero bakit
ko naman iisipin yun?
I would say the only time na medyo na distract siya eh nung pumasok si Carlo sa
gym kasabay ni Rae. After that, medyo parang nawala sa sarili kasi nakuha yung b
ola sa kanya.
The game wasn t pretty after that. Nag-catch up na sina Arwyn sa points. Nanalo
pa rin naman ang Trinity High, pero hindi katulad nung una, dalawang points lang
yung lamang ng team nila Jiroh pagkatapos na pagkatapos ng game.
Tapos ayun na, inalis niya yung jersey niya.. and he disappeared from the court.
***
Lahat nagrereklamo na naman. Ang lakas-lakas ng ingay sa classroom at lahat para
ng ayaw yung bagong project namin. Ako rin naman ayaw ko, pero hindi ko na lang
nilabas yung pagrerebelde ko. Halos lahat sa klase ko, ayaw talaga. Mangilan-ngi
lan lang na babae yung medyo excited doon sa project.
"Ballroom... salsa.. tango... kayong mga bata kayo..." sabi nung teacher namin n
a parang natutuwa pa na medyo nare-reject ng mga classmates ko yung gusto niyang
assignment, "Ang dali nga ng project na yan! Gusto niyo ba paper exam pa na mag
sasaulo pa kayo? O etong sasayaw lang kayo at may grade na kayo?"
Parang mas gugustuhin ko na yata yung paper exam kaysa naman sumayaw pa ako sa h
arap ng maraming tao. Hindi mo ako mapipilit sumayaw eh. Hindi kasi kaaya-ayang
tignan.
"So kailangan ng partners?" tanong naman ni Rae doon sa teacher namin na nasa ha
rapan pa rin ng klase.
"Kailangan ng partners. Ayaw ko ng babae sa babae... lalaki sa lalaki..." nagtaw
anan yung ibang mga lalaki doon sa gilid, "Gusto ko babae at lalaki. Kung kinaka
ilangan kong i-reserve yung dance room para sa inyong lahat para mag-practice ka
yo after school, gagawin ko. This is worth 50 points."
Nagsilakasan na naman yung mga boses. Fifty points. Seriously... fifty points? M
apapahiya na nga ako, hindi pa maganda ang grade ko. Double the trouble naman it
ong project na ito.
"Dibs on Carlo!" sigaw naman ni Rae na narinig pa doon sa buong classroom.

Lumingon naman si Carlo nung marinig niya yung pangalan niya. Medyo confused pa
nga nung una, pero nakacatch-up naman na siya afterwards.
"Partners tayo okay?" nakangisi pa na sabi ni Rae doon.
"Okay." mahinang sagot ni Carlo sabay tango lang.
Nag-iisip pa lang ako kung sinong magiging partner ko na hindi naman magiging aw
kward sa akin masyado yung practice... nung bigla na lang tumayo si Jiroh ng ma
bilis doon sa upuan niya sa kabilang row at nagtinginan lahat sa kanya. He looke
d kinda ... out of it. Pati yung teacher namin eh tinitigan lang siya.
"May problema ba Mr. Anderson?" tanong nung teacher namin sa kanya.
"Wala." medyo may halong galit pa yung pagkakasabi niya, "Ang init dito sa room.
Nasu-suffocate ako. Lalabas lang ako at magpapahangin."
He didn t even wait sa teacher namin para payagan siya o bigyan siya ng permissi
on na lumabas. Basta kinuha niya yung bag niya at nagmadali siyang umalis. Nung
sumara yung pinto, saka lang nagtinginan yung mga tao.
Nanahimik talaga lahat.
Ang pinakasad-part eh, hindi na pumasok si Jiroh doon sa afternoon classes namin
. Ang hula ng maraming tao, may sakit daw at umuwi na lang. Tutal nung umaga nam
an, hindi naman daw siya makahinga.
I didn t believe na yun yung rason kung bakit siya umalis na lang. He didn t loo
k sick to me. Mukhang, wala nga lang sa sarili niya.
I think Rae had the same hunch as me, kaya nung hapon eh panay ang hanap niya ka
y Jiroh.
"Nakita mo ba siya Billy? Tinatawagan ko pero naka-off yung phone niya eh." sabi
naman ni Rae doon, "Nag-skip kaya talaga ng class yun? Babatukan ko yun eh!"
Halata mong worried din naman siya kay Jiroh pero hindi naman niya masyadong bin
ibigyan ng big deal. Humarap naman siya kay Carlo.
"Hanapin kaya natin siya Carlo mamayang uwian? Mukhang wala na naman sa mood eh.
" nakakunut-noo pa siya nun, "Nung huling beses na ganun yun... medyo... alam mo
na."
Tumango lang si Carlo na parang naintindihan naman niya kung ano yung tinutukoy
ni Rae. Siguro nga may nangyari na before na hindi ko naman malaman kung ano.
I felt kind of uneasy. Hindi ko alam kung normal lang ba mag-worry ng ganun-gano
n na lang sa classmate. I don t know if it was normal for him na bigla na lang n
awawala.
"Ang weird ni Jian no..." sabi ni Tjay nung naglalakad kami papalabas ng classro
om namin, "Akalain mo yun... parang mysterious kuno na hindi mo maintindihan na
aalis na lang? Parang ewan."
Tinignan ko naman siya nun. I don t know how to react to that.
"Pero infairness, mukhang problemado naman siya. Usually kasi medyo parang bakal
yun na hindi mo mababali eh. Kanina parang gusto niya talagang umalis dun dahil
may mangyayaring hindi maganda."

"Sana huwag naman. Wala pa namang nakakaalam kung nasan siya."

"Uuuyyy!" siniko-siko naman ako ni Tjay nun, "May concerned dito."
"Shush." binigyan ko naman siya ng masamang tingin, "Ikaw ba hindi ka concerned?
"
Nag-isip naman si Tjay. Binilisan naman niya yung lakad niya na parang natataran
ta.
"Selfish na kung selfish, pero marami pa akong problema na dapat kong isipin kay
sa naman problemahin ko pa yung problema ng ibang tao. Sana okay lang si Jian."
nagseryoso naman siya sa akin, "Uuwi na pala ako. I-kiss mo na lang ako sa inaan
ak ko ah!"
Natuwa naman ako sa sinabi
awala na rin ako sa sarili
y. Minsan nga, nakakagulat
alos o walang kung anu-ano
auwi.

niya. Naghiwalay din naman kami ng daan afterwards. N

ko at hindi ko alam kung paano pa ako nakauwi ng baha
na lang kung paano ko pa namamanage umuwi ng walang g
dahil madalas hindi ko matandaan kung paano ako nakak

Inalagaan ko naman si Terrence nun. As usual, happy baby pa rin naman siya. Pana
y ang gapang doon sa sahig namin. Ang masaklap lang, nakakuha pa na naman siya n
g marker at sinulat-sulatan yung dingding namin. May sarili tuloy kaming artwork
doon na hindi ko naman malaman kung maganda ba or what.
I went upstairs after nung dinner. Nandun ako sa terrace ng bahay namin at nakau
po lang ako doon. Hindi na naman ako makatulog that night kaya naisip ko na doon
na lang muna ako mag-stay. Medyo bothered pa rin naman ako.
Tinext naman ako ni Rae after a while.
umuwi n b c jian?
d p rin xa mahanap eh.
sbi mom niya d pa xa umuuwi cmula umaga."
I felt kind of alarmed. Nakapajama na ako nun at ready na dapat ako matulog na.
Saan naman pupunta yun? May nangyari kaya dun? Past 12:00 na ng gabi.
Mangunguha na sana ako ng pera at cellphone ko para maghanap-hanap sa kapitbahay
namin, when I finally heard a glass breaking.
...and there he was. Sa tapat ng street namin na nakahiga doon sa daan. Parang m
agic na hiniling ko at nahulog sa daan.
Mabilis akong nanguha ng hoodie at tsinelas ko para lumabas. Sinubukan kong hind
i mag-ingay para hindi magising sina Mama at Papa, at lalung-lalo na yung kapati
d ko na si Terrence. Successful naman ako, kaya nakalabas na ako at lahat-lahat
hanggang doon sa gate namin.
Nandun pa rin siya sa daan at nakahiga. May nagkalat na basag na bote doon malap
it kung saan siya napunta.
"Jiroh!" sumigaw na lang ako nung nakita ko siya. Hindi pa rin siya tumatayo doo
n sa daan.
Tumakbo naman ako doon sa tabi niya. Nakahiga pa rin siya at mapungay pa rin yun
g mata niya. Tumawa-tawa pa siya doon na parang ang saya-saya niya.

That s when I realized what was going on.

"Lasing ka ba?" tinanong ko siya habang nakaluhod na ako doon kung saan siya nak
ahiga, "Saan ka ba nagpunta ha? Maraming nag-aalala sa iyo ah! Tapos ngayon uuwi
ka na... lasing?"
"Hindi..." ang bagal pa niya magsalita nun, "Ako..." sinubukan pa niyang buksan
yung mata niya, "Lasing."
"Right." sabi ko naman sa kanya, "Tara na nga. Susubukan kitang tumayo okay? Par
a makapagpahinga ka na. Iuuwi na kita para maging okay ka na."
After kong sinabi yung word na

okay, I think that s when he had it.

He just randomly blew up.

"OKAY? OKAY BA KAMO???"
Nagulat na lang ako nung bigla siyang tumayo at hinawakan niya ako sa magkabilan
g balikat ko. Ang higpit-higpit ng pagkakahawak niya sa akin, and he just pinned
me on the ground.
"WHO ARE YOU TO SAY NA MAGIGING OKAY ANG LAHAT HUH? IKAW YUNG DAHILAN KUNG BAKIT
NAMAN NAGKAGULO-GULO ANG LAHAT! MANHID KA BA?"
Sinubukang kong umalis doon sa pagkaka-pin niya sa akin. He looked really scary.
Hindi ko alam kung si Jiroh pa ba yung nasa harapan ko. He looked really... mad
. And hurt.
"J-jiroh paalis--"
"MAHAL NA MAHAL KITA RAE! GINAWA KO NAMAN LAHAT PARA SA IYO DI BA? ALAM MO NAMA
N YUN DI BA?" sigaw pa rin siya ng sigaw sa akin. Si Rae? "BAKIT SI CARLO?!? AN
ONG MERON SI CARLO?!?"
"Jiroh lasing ka lang eh. Paalisin mo nga ako ano ba?!?" tinutulak ko siya nun p
ero masyado siyang mabigat at malakas para maitulak ko.
"AKO NA LANG SANA! AKO NA LANG YUNG PILIIN MO."
I saw him crying. I could have sworn umiiyak na siya sa harapan ko. At hindi ko
alam kung anong gagawin ko. There s this guy na lasing at umiiyak sa harapan ko.
Much worse, he thinks I m someone else.
Pagkatapos nun, I didn t expect what he did next.
He leaned and forcedfully....
I was caught by surprise. Nung una hindi ako nakapag-react. Afterwards, saka ko
siya sinubukang itulak, sampalin at sipain.
I can t believe this. He just forcedfully kissed me. Mistakenly as someone else.
"Jiroh!!! Ano ka ba? Si Shay to!" naiiyak na ako nun dahil parang pakiramdam ko
ang laki ng nawala sa akin, "J-jiroh paalisin mo na ko..."
Kakaiyak ko doon, saka lang siya tumigil at nag-iba yung expression ng mukha niy
a. Nawala yung galit niya at tinitigan lang niya ako. Parang nagulat pa siya sa
ginawa niya at nung narealize niya kung sino yung nasa harapan niya.

"S-Shay..." narinig ko na lang na sinabi niya.

Humawak siya sa pisngi ko, tinitigan lang ako ng mga ilang segundo, and then he
kissed me gently.
Just like that.
And then he passed out on top of me.