Polaris Burmese Library - Singapore - Collection - Volume 131

jynfolvlxktaygif;cHpm;ae&aom qif;&J'kuQrsdK;pHkrS vGwfajrmufatmif ppftm%m&Sifpepfudk t&ifOD;qHk;wdkufzsufjypf&rnf/
ppftmPm&Sifpepfwdkufzsufa&;
jidrf;csrf;a&;'dDrdkua&pDa&;vlYtcGifhta&;
aqmif;yg;rsm; twGJ 131
Burma/Myanmar Affairs Vol 131
ေဒါက္တာဘဟန္ (၁၈၉၀-၁၉၆၉)
txl;aqmif;yg;
ဘဝမွတ္တမ္း ႏွင္းပန္းအိမ္
ပါေမာကၡ မဟာသေရစည္သူ ေဒါက္တာ

ဘဟန္ (၁၈၉၀-၁၉၆၉) ဘုိဘုိလန္းစင္
ရင္ထဲက စက္တင္ဘာရာဇ၀င္ ဇာနည္ (ပခုကၠဴ)
vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 1

ppftm%m&SifawGukd tefwkawmfveS fae=uwJ'h Drdkua&pDa&;wdkuyf GJ0if

tusOf;uscHae&wJh EdkifiHa&;orm;awG axmifuvGwv f m&if zwfzdk@eJ@
ppftm%m&Sif awGukd enf;rsdK;pHkeJ@ tefwak wmfveS fae=uwJh jrefrmjynfwiG f;u

&[ef;&Sifvrl sm;/ ausmif;om;ausmif;olrsm;/ tvkyform; v,form;rsm;/
'Drdkua&pDa&; udkaxmufcHwJh ppfAdkvfppfom;rsm; zwfzdk@?
ppftm%m&Siaf wGu 'Drdkua&pDqkw d Jha0g[m&udk

tvGJoHk;aewm/ udk,fvdk&mqGJ+yD; t"dy`g,fzGifhaewm
awG@ae&w,f? olwdk@ajymwJh 'Drdkua&pD&Jht"dy`g,fudk
edKifiw
H umu vufcw H Jh 'Drdkua&pD&Jh tajccHpHE_ef;rsm;eJ@
E_dif;,SOf=unfh&rSm jzpfygw,f? edKifiw H umuvufcHxm;wJh
'Drdkua&pD&Jh tajccHpHE_ef;udk rrSD&if ppftm%m&Siaf wGajymwJh
'Drdkua&pD[m 'Drdkua&pDr[kwfygbl;/
ppftm%m&Sipf epfyJjzpfaerSmygyJ?

ppftmPm&Sifpepfwdkufzsufa&;
jidrf;csrf;a&;'dDrdkua&pDa&;vlYtcGifhta&;
aqmif;yg;rsm; twGJ 131
Burma/Myanmar Affairs Vol 131
txl;aqmif;yg;
ဘဝမွတ္တမ္း ႏွင္းပန္းအိမ္

ဘဟန္ (၁၈၉၀-၁၉၆၉) ဘုိဘုိလန္းစင္
ရင္ထဲက စက္တင္ဘာရာဇ၀င္ ဇာနည္ (ပခုကၠဴ)
ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး လူေမႀာင္ခိုကူးမႁ
တ႟ုတ္ဴမန္မာနယ္စပ္မႀာ မဵားဴပားလာ
စက္သံုးဆီ အေရာင္းဆိုင္ ပုဂၢလိကပုိင္

လုပ္ရန္ တရား၀င္ေၾကညာ
ယခုႏွစ္တြင္လည္း ေက်ာ္သူ
အကယ္ဒမီပဲြဖိတ္စာ မရ
ေဆး မတုိးသည့္ ငွက္ဖ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ရိွေန

yHkEdSyfrSwfwrf;
vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) twGuftxl;xkwfa0onf

2010 ckESpf
pifumyledKifiH
POLARIS BURMESE LIBRARY ( SINGAPORE )

2010
Index: Polaris Burmese Library, LPK Library, Daw Aung San

Suu Kyi, Bo Than Shwe, Myanmar Current History, Myanmar
Politics, Myanmar Junta, Myanmar People, Myanmar Students,
Insein Prison, Prison in Myanmar, Political Prisoner in
Myanmar, Torture in Myanmar, Myanmar Army, Myanmar
Affairs, Burma Affairs, Democracy and Human Rights in Burma,
Burmese Refugees,
Public Enemies jynfol@&efol

ppftm%m&Siaf wGeJ@ ppftm%m&Sifpepf[m &[ef;&Siv f l
wdkif;&if;om;jynfolw&yfvHk;&Jh jynfol@&efolawG
jzpfwJhtwGuf ppftm%m&SifawGeJ@ ppftm%m&Sifpepfudk
acsr_ef;wdkufzsufjypfa&;[m yxrOD;qHk; vkyf&r,fh
vkyfief;jzpfw,f?
Tpmtkyfukd A5 size puULt&G,fjzifh yHkESdyf&ef oifhawmfygonf?

အႏွစ္ခ်ဳပ္
Digest
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဓမၼ လုပ္အားေပးကိစၥေတြနဲ႔
ကေလးစစ္သားကိစၥေတြကို တုိင္ၾကားဖို႔ အိုင္အယ္လ္အို
အေနနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ထရိတ္ဒါး ဟိုတယ္ မွာ ရံုးခန္းတခု
ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပည္သူလူထု
အတြက္ကေတာ့ အဲဒီအထိ သြားေရာက္တိုင္တန္းဖို႔ဆိုတာ
အခက္အခဲ၊ ျပႆနာေတြ ရွိေနတုန္းပဲလို႔လည္း ေရွ႕ေန
ဦးေအးျမင့္က ေျပာျပသြားပါတယ္။
အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ရန္ကုန္တိုင္း

လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ေန ဦးေရႊဂ်ဳိး (၅၅ ႏွစ္) ေခၚ ဦးျမစုိး၊
စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွ ဦးစိန္လႈိင္ႏွင့္ အလံုၿမိဳ႕နယ္ မခ်ဳိ ေခၚ
ေဒၚျမင့္ျမင့္စုိး ၃ ဦးကုိ အင္းစိန္ေထာင္မွ နယ္ေထာင္မ်ားသုိ႔
ေျပာင္းေရႊ႕လုိက္ေၾကာင္း
ဗီဒီယိုထဲမွာလုိ ကရင္သူပုန္က မုဒိမ္းက်င့္တယ္ဆိုတာ

လံုးဝမရွိဘူး။ ေတာထဲေတာေတာင္ထဲသြားလို႔
မ်က္စိလည္ေနရင္ ကရင္သူပုန္က လမ္းျပေပးတယ္။
သစ္ခုတ္သြားသူေတြ ရိကၡာပါသြားလို႔ ပိုရင္
ေတာင္းစားတယ္။ ေက်နပ္မွ ယူတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့
ရက္စက္တယ္။ မုဒိမ္းက်င့္တာ စစ္တပ္ကလူေတြ က်င့္တာ။

“ေက်ာက္ၾကီးက ကရင့္လူမ်ဳိးေတြကို စစ္တပ္က မသကၤာရင္ KNU

နဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြကို သတ္ပစ္တယ္။
ေတာတက္ရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ လွည္းေတြကိုပါ လူေတြနဲ႔အတူ
ေပၚတာဆြဲတယ္။ စပါးသိမ္းခ်ိန္၊ ကြမ္းသီးသိမ္းခ်ိန္၊
ထိုးစစ္တိုက္စစ္ဆင္ရင္ လုပ္ငန္းမသိမ္းရေတာ့ စီးပြားပ်က္တာေပါ့။
ရြာမွာ မူလတန္းအထိပဲ စာသင္ေက်ာင္း ရွိတယ္။
အထက္တန္းပညာ သင္ခ်င္ရင္ပဲ ႏြယ္ကုန္းဇရပ္ၾကီးတက္ၿပီး
စာသင္ၾကတယ္။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေကာင္းတဲ့ လူေတြပဲ
စာသင္ရတာပါ။ ငါတို႔ကေလးေတြကေတာ့
ဒုကၡသည္စခန္းထဲေရာက္မွ စာသင္ရတယ္။ ရြာမွာက ၁ဝ ႏွစ္၊ ၇
ႏွစ္ကေလးေတြက ေတာၾကက္ေတြလိုပဲ။ ေတာထဲေတာင္ထဲ
စစ္ပုန္းေနရတာ။ ဗုန္းသံၾကားရင္၊ ေသနတ္သံၾကားရင္
ဗုံးက်င္းထဲဝပ္။ ေျမျပင္မွာ ဝပ္တတ္တယ္။ စစ္ပါးဝေနၿပီ။ ထူးၿပီး
အထိတ္တလန္႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ေက်ာက္ၾကီးမွာ နအဖ

ထိုးစစ္ေၾကာင့္ စစ္ေျပးေနရသူေတြ၊ ေျမျမဳပ္မိုင္းထိသူေတြ၊
အသက္ဆံုး႐ႈံးရသူေတြ၊ မေသဘဲ ဒုကၡဆင္းရဲ
ေရာက္ေနသူေတြက နယ္စပ္မ်ဥ္းကိုေက်ာ္ၿပီး
အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေနေနရတယ္။
စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ကေလးေတြ စာမသင္ရဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔

ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ ငါ့ေယာကၤ်ားကို မသကၤာလို႔ဆိုၿပီး
မစစ္ေဆးဘဲနဲ႔ သတ္ပစ္တယ္။ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို
လုပ္တာ။ သူတို႔ရက္စက္မႈက ေနဝင္မီးၿငိမ္းပဲ။ ညဆို
မီးမျမင္ရေစနဲ႔။ အျပင္မထြက္နဲ႔။ ထြက္တဲ့သူ ပစ္သတ္တာ။
လယ္ေျမေတြ သိမ္းတယ္။ လုပ္အားေပးမရွိတဲ့ရက္က ခပ္ရွားရွားပဲ။

စစ္တပ္က ေခ်ာဆြဲရင္ လွည္းေခ်ာ၊ လုပ္အားေခ်ာ
အကုန္ေပးရတယ္။ ရဲကလည္း ႏွိပ္စက္တာပဲ။ ရြာဓေလ့အတိုင္း
မိန္းမခ်င္း ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ရဲသိရင္ အမႈဖြင့္ေရာ။ ပိုက္ဆံေပးရင္
အမႈပိတ္ေပးတယ္။ မိုးတြင္းဆို ဆားမသယ္ရဘူး။
ဆန္မသယ္ရဘူး။ ကိုယ္စားဖို႔ ဆန္ေတာင္ သူပုန္ေပးဖို႔လားလို႔
ရန္ရွာေသးတာ။ ဓာတ္ခဲကို ၁၂ ရာသီ မသယ္ရဘူး။ ဓာတ္ခဲက
မိုင္းလုပ္တာလို႔ အဆိုရွိတယ္။
၂၀၀၉ ခုႎႀစ္မႀာ တ႟ုတ္ႎိုင္ငံကို ပိုႛ႓ပီး ေရာင္းစားခံရတဲ့

ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး အေရအတၾက္ဟာ ၂၀၀၈ ခုႎႀစ္ကထက္
၄ ဆပိုမဵားလာတာ ေတၾႚရတယ္
၂၀၀၉ ခုႎႀစ္ထဲမႀာ လူေမႀာင္ခိုေတၾလက္ထဲက

ဴပန္ကယ္လိုက္ႎိုင္တဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး ၂၆၈ ဦးရႀိခဲ့႓ပီး၊
၂၀၀၈ ခုႎႀစ္မႀာ ၈၇ ဦးရႀိခဲ့တယ္၊ တ႟ုတ္ႎုိင္ငံ ရႀန္ေဒၝင္း၊
အန္ေဟၾး၊ ဟူေဘး၊ ဟီနန္၊ ဖူးကဵန္ႛနဲႛ ဇီခ႗မ္းဴပည္နယ္ေတၾကို
ပိုႛ႓ပီး ေရာင္းစားခံလိုက္ရတဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးဦးေရ
ဘယ္ေလာက္ ရႀိေန႓ပီလဲဆိုတာ တစံုတေယာက္မႀ
တိတိကဵကဵ မသိဘူးလိုႛ ယူနန္
ဴပည္သူႛလံုဴခံႂေရးအရာရႀိတဦးက ေဴပာပၝတယ္။
ႎိုင္ငံေရးအကဵဥ္းသားေတၾကို အကူအညီေပးခဲ့တဲ့
ကိုစိန္လိႁင္၊ လိႁင္႓မိႂႚနယ္ အမဵိႂးသား ဒီမိုကေရစီ အဖၾဲႚခဵႂပ္
အဖၾဲႚဝင္ ကိုေ႟ၿဂဵိႂးနဲႛ ေဒၞဴမင့္ဴမင့္စိုးတိုႛ သံုးဦးကို
မတရားအသင္း ဆက္သၾယ္မႁနဲႛ အင္းစိန္ေထာင္

အထူးတရား႟ံုး က ဇန္နဝၝရီလ ၁၃ ရက္ေနႛမႀာ ေထာင္ဒဏ္

သံုးႎႀစ္စီ ဴပစ္ဒဏ္ ခဵမႀတ္ခဲ့ပၝတယ္။
ကိုစိန္လိႁင္ဟာ ၁၉၉၀ ခုႎႀစ္တံုးကလည္း စစ္ခံု႟ံုးက

ေထာင္ဒဏ္ အဴပစ္ေပးခံခဲ့ရ႓ပီး ေထာင္ထဲမႀာ ၁၂
ႎႀစ္ေလာက္ ေနခဲ့ရသူ ဴဖစ္ပၝတယ္။
အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားသုိ႔ တက္ေရာက္ရန္

ဖိတ္ၾကားျခင္း မခံရေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ ေက်ာ္သူက
ေျပာသည္။ အကယ္ဒမီဆုဟု ထင္ရွားသည့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္
ထူးခြ်န္ဆု ခ်ီးျမွင့္ပဲြ ဖိတ္စာ မရရွိခဲ့သည္မွာ ၂ ႏွစ္
ဆက္တုိက္ ရွိၿပီျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္
ေက်ာ္သူက ဆႏၵျပသည့္ သံဃာမ်ားကုိ ဆြမ္းကပ္
သည့္အတြက္ အာဏာပုိင္တုိ႔က အၿငိဳးထားၿပီး သူ၏
အႏုပညာ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်ကုိ
ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေက်ာ္သူက ယူဆသည္။
ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အတြက္ အထိေရာက္ဆံုးဟု ထင္ရွားသည့္

အာတီမီဆီနင္ (Artemisinin) ေဆးကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေသာ
ေရာဂါပိုးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေပၚေပါက္ေနၿပီဟု
ကုလသမဂၢ၏ IRIN သတင္း ဌာနက ေရးသားလုိက္သည္။
အေရွ႕ေတာင္ အာရွတြင္ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ေသဆုံးသူ
ဦးေရ၏ ထက္၀က္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ျဖစ္သည္ဟု
ကုလသမဂၢ က်န္းမာေရး ေအဂ်င္စီမ်ားက ဆုိသည္။

စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ႏုိင္ေရး အတြက္

ႏုိင္ငံျခားမွ အတိုင္ပင္ခံ အခါေပး နကၡတၱေ၀ဒ
ပညာရွင္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ေခၚယူထားေၾကာင္း
ေ၀ဒပညာရွင္မ်ား အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေျပာဆို ေနၾကသည္။
ဘားမား ဗီေဂ် (Burma VJ) မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္

ဇာတ္ကားမွာ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ေရႊ၀ါေရာင္
ေတာ္လွန္ေရးမွ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူထုအုံႀကြမႈမ်ား၊
စစ္အစုိးရ၏ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္ကြပ္မႈမ်ားကုိ ႏုိင္ငံတကာမွ
သိျမင္လာေစရန္ သတင္းေပးပုိ႔ ခဲ့သည့္ ျပည္တြင္းမွ ဗီဒီယုိ
သတင္းေထာက္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ဒိန္းမတ္လူမ်ိဳး
ဒါ႐ုိက္တာ Anders Ostergaard က ႐ုိက္ကူးထားျခင္း
ျဖစ္သည္။
စကႆာပူ ဴမန္မာသံရုံးက ထုတ္ဴပန္တဲ့

သံရုံးဝန္ထမ္းမဵားစာရင္းကို အာအက္ဖ္ေအက
ဖတ္ရႀႂခၾင့္ရခဲ့ရာမႀာ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး သန္းေရၿရဲ့
သမီးမဵားဴဖစ္တဲ့ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ
ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးအမည္ကုိ သံမႀႃး Counsellor
အဴဖစ္ ေဖာ္ဴပထားတာ ေတၾႛရပၝတယ္။ သူတုိႛႎႀစ္ဦးကုိ
စကႆာပူဴမန္မာသံရုံးမႀာ သံမႀႃးအဴဖစ္ တာဝန္ဴပထားေပမယ့္
လူက ေနဴပည္ေတာ္မႀာသာ ရႀိပၝတယ္။ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး
သန္းေရၿရဲႛ သမီးေတၾ ဴဖစ္ေနတဲ့အတၾက္ ရုံးမတက္ဘဲ
ေနဴပည္ေတာ္ေနအိမ္မႀာ ေနထုိင္ေန႓ပီး ႎုိင္ငံဴခားေငၾနဲႛ
သံမႀႃးလစာ ထုတ္ေနသူေတၾ ဴဖစ္တယ္လိုႛ သံတမန္တဦးက

ေဴပာပၝတယ္။ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ
ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးဟာ ေနဴပည္ေတာ္မႀာလည္း
ႎုိင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီးဌာနကုိ ရုံးမတက္ဘဲ အိမ္မႀာသာ
ေနေလ့ရႀိတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
“သာစည္ဘူတာမႀာ စစ္သားစုေဆာင္းမႁက အရမ္းကားဆံုး

အမိုက္ရိုင္းဆံုး ဴဖစ္ပၝတယ္။ ႒ကီးတာေရာ ငယ္တာေရာ
နားမလည္ဘူး။ မလာဖူးလိုႛ မဵက္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲႛ
ေယာင္ကန္းကန္း လုပ္ေနရင္ တန္း ဆၾဲေတာ့တာပဲ။
စစ္သားဘားတိုက္ထဲကို ေခၞသၾား႓ပီးေတာ့ မင္း သူပုန္နဲႛ
အဆက္အသၾယ္ရႀိလား၊ ဘယ္သူႛသိလား
ဘယ္ဝၝ့သိလားလိုႛ ေမး႓ပီး ပၝးနား ပိတ္ရိုက္႓ပီးေတာ့
ခဵက္ဴခင္း မႀတ္တမ္းမႀတ္ပံုတင္ ယူတယ္။ ပၝလာတဲ့
ပိုက္ဆံေတၾ ယူတယ္။ မိသားစုက မသိရင္ လံုး၀ စစ္ထဲ
ပၝသၾား႓ပီ။ မိသားစုသိလိုႛ လိုက္လာလိုႛရႀိရင္ ပၝလာတဲ့
ပိုက္ဆံ ဴပန္မရဘူး။ မႀတ္ပံုတင္ ဴပန္မရဘူး၊ စဥ္းစား မေနနဲႛ။
ထၾက္ေဴပးႎိုင္ရင္ ေဴပးလိုႛရတယ္”
တန္ခ်ိန္ ၁၁၅ တန္ရွိသည့္ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး

ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကို စစ္အစိုးရႏွင့္ နီးစပ္သည့္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ဦးေဇာ္ေဇာ္ပိုင္ မက္စ္ျမန္မာ
ကုမၸဏီက ယခင္ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ကခ်င္ျပည္နယ္
ဖားကန္႔ေက်ာက္တြင္းမွ တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ၿပီး ယခုအခ်ိန္ထိ
တန္ဖိုး သတ္မွတ္ရျခင္း မရွိေသးေပ။ဦးေဇာ္ေဇာ္သည္

မက္စ္ျမန္မာ ကုမၸဏီအုပ္စု၏ မန္ေနးဂ်င္း ဒါရုိက္တာ ျဖစ္ၿပီး

ဟိုတယ္လုပ္ငန္း၊ စက္ယႏၱရား တင္သြင္းျခင္း လုပ္ငန္း၊
မြန္ျပည္နယ္ရွိ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေရာ္ဘာၿခံ စုိက္ပ်ိဳးျခင္း
လုပ္ငန္းမ်ား၊ မက္စ္ ဘိလပ္ေျမ (Max Cement)
ထုတ္လုပ္ေရး စက္ရုံမ်ား၊ ရန္ကုန္ - ပဲခူး
ကားလမ္းမပုိင္းတြင္ လမ္းအခြန္ ေကာက္ခံေရး လုပ္ငန္း၊
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တင္သြင္းသည့္ လုပ္ငန္း၊ ေနျပည္ေတာ္
တည္ေဆာက္ျခင္း လုပ္ငန္း၊ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္း
တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုလုပ္ကုိင္ေနသူ
ျဖစ္သည္။၎သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠဌ
ျဖစ္ၿပီး ေငြက်ပ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ စုိက္ထုတ္၍
ေဘာလုံးကလပ္ အသင္း ၈ သင္းကုိ တည္ေထာင္ေပးခဲ့
သူလည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကို ဖားကန္႔မွ
ရန္ကုန္သို႔ သယ္ေဆာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
သိရသည္။
ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ေရႊတိဂုံဘုရား အေနာက္ဘက္ မုခ္ႏွင့္

ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေရွ႕တြင္ တည္ရွိေသာ ဧက ၁၃၀
က်ယ္၀န္းသည့္ ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ ဥယ်ာဥ္ကို
စစ္အစိုးရက ျပည္တြင္း ကုမၸဏီတခုသို႔ ေရာင္းခ်လိုက္ၿပီ
ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။


ကရင္ဒုကၡသည္ ျပန္ပုိ႔ေရး ေရႊ႕ဆုိင္း

05 February 2010 http://www.voanews.com/burmese/2010-02-05-voa6.cfm
ျမန္မာႏုိင္ငံက လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡေတြၾကားက ထြက္ေျပးလာရင္း ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ

ခုိလႈံေနၾကတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြကုိ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြက ေနရပ္ရင္း ျပန္ပုိ႔မယ့္
အစီအစဥ္ေတြ ယာယီအားျဖင့္ ရပ္ဆုိင္းသြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီအထဲက ဒုကၡသည္
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီကေန႔ပဲ အတင္းအက်ပ္ ျပန္ပုိ႔တာကုိ ခံခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့
အေျခအေန ေအာက္မွာ ဒုကၡသည္ေတြကုိ ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ လုပ္ေနလုိ႔ ကန္႔ကြက္မႈေတြၾကားက
ေနာက္ဆုံး အေျခအေနေတြကုိေတာ့ ဆက္သြယ္စုံစမ္းထားတဲ့ ကုိေအာင္လြင္ဦး က
တင္ျပထားပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ခုိလႈံေနၾကတဲ့ ကရင္တုိင္းရင္းသား ဒုကၡသည္ေတြကုိ
ေနရပ္ရင္း ျပန္ပုိ႔မယ့္ အစီအစဥ္အေပၚ ေ၀ဖန္မႈေတြ တဖဲြဖဲြ ထြက္ေပၚလာတဲ့ေနာက္ အခုလုိ
ဆုိင္းင့ံလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကုိ ျပန္ပုိ႔မယ့္ ေဒသေတြဟာ ေဘးအႏၱရာယ္
မကင္းတဲ့ေနရာ၊ ေျမျမႇဳပ္မုိင္း ဗုံးေတြရွိရာ ေနရာေတြ ျဖစ္တာမုိ႔ အစီအစဥ္ေတြကုိ ဖ်က္ဖုိ႔
၀ုိင္း၀န္း ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ုံး UNHCR
ရဲ႕ ထုိင္းႏုိင္ငံဆုိင္ရာ ေျပာခြင့္ရ အမ်ဳိးသမီး ကစ္တီ မကၠင္းဇီး (Kitty McKensey) ကေတာ့
ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေနသူေတြဆီက ေနာက္ဆုံးသိရတဲ့
သတင္းေတြအရ ပထမဆုံး အသုတ္အျဖစ္ ဒီကေန႔ ေနရပ္ရင္း ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြကုိ
ဒီကေန႔မွာပဲ ေရႊ႕ဆုိင္းလုိက္တာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။"ေနရပ္ရင္း ျပန္ပုိ႔တဲ့
အစီအစဥ္ေတြ ဒီေန႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပန္ပုိ႔မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ ေရႊ႕ဆုိင္းလုိက္ပါတယ္။
ေနရပ္ရင္း ျပန္တဲ့ ကိစၥေတြဟာဆုိရင္လည္း ကုိယ့္သေဘာဆႏၵအတုိင္း ျဖစ္ဖုိ႔၊ ေနရပ္
ေက်းရြာေတြကုိ ျပန္ပုိ႔တဲ့ အခါမွာလည္း ေျမျမႇဳပ္မုိင္းေတြ မရွိတဲ့ ေဘးအႏၱရာယ္
ကင္းရွင္းတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔ အာမခံခ်က္ရွိေအာင္ က်မတုိ႔က ထုိင္းအစုိးရ
အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ လက္တဲြ ေဆာင္ရြက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။"
မူလ အစီအစဥ္အရဆုိရင္ ထုိင္းစစ္တပ္က ကုိယ့္ဆႏၵသေဘာနဲ႔ ေနရပ္ရင္း ျပန္မယ့္

ဒုကၡသည္ ၁၅၀ ကုိ ဒီကေန႔ ပထမဆုံး အသုတ္ အျဖစ္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာပါ။
ဒါေပမဲ့လည္း မိမိဆႏၵအရ ျပန္ၾကမယ့္ လူေတြလုိ႔ ထုိင္းစစ္တပ္က ေျပာဆုိေနတဲ့ မိသားစု
၃၀ က လူဦးေရ ၁၅၀ ထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ
မဟာမင္းႀကီး႐ုံးက လူေတြ႔ေမးျမန္းမႈေတြ လုပ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျပန္လုိတဲ့ ဆႏၵရွိေၾကာင္း
မေတြ႔ရတာမုိ႔ အစီအစဥ္ေတြကုိ ရပ္ဆုိင္းဖုိ႔ တုိက္တြန္းခဲ့တာလုိ႔လည္း ေျပာခြင့္ရသူက
ဆုိပါတယ္။ "UNHCR ၀န္ထမ္းေတြ ဒီအထဲက လူအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး
ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာေတာ့ တကယ္တမ္း ျပန္လုိတဲ့ ဆႏၵ အစစ္အမွန္ ရွိတယ္ဆုိတာမ်ဳိး
အတည္ျပဳေပးႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး က်မတုိ႔ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူတုိ႔ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္
ျပန္ခ်င္တယ္ ဆုိတာ ေသခ်ာေပါက္ က်မတုိ႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒီအတြက္ က်မတုိ႔

စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ရတာေတြ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ျပန္ပုိ႔တဲ့ အစီအစဥ္ေတြဟာ မိမိသေဘာနဲ႔သာ
ျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ မူ၀ါဒကုိ က်မတုိ႔အေနနဲ႔ အခုိင္အမာ ကုိင္စဲြထားေၾကာင္းကို လည္း
ေျပာခဲ့တာပါ။ ျပန္ပုိ႔မယ့္ အစီအစဥ္ေတြကုိ ဆုိင္းင့ံဖုိ႔ အတြက္လည္း က်မတုိ႔
တုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။"လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရလုိ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဇြန္လကစၿပီး
ျမန္မာႏုိင္ငံ နယ္စပ္အနီး ထုိင္းႏုိင္ငံ Tha Song Yang ခ႐ုိင္မွာ ခုိလႈံေနၾကတဲ့
ကရင္တုိင္းရင္းသား ဒုကၡသည္ ၁,၇၀၀ ကုိ ထုိင္းလုံၿခံဳေရး အာဏာပုိင္ေတြက
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၅ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆုံးထားၿပီး ႏုိင္ငံကေန ႏွင္ထုတ္ဖုိ႔ မူလက
စီစဥ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ေတြကုိ ဒီကေန႔ ဆုိင္းငံ့လုိက္တယ္ ဆုိေပမဲ့လည္း
အနည္းဆုံး ဒုကၡသည္ မိသားစု ၃ စု ကေတာ့ ထုိင္းလုံၿခံဳေရး အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕
အတင္းအက်ပ္ ဌာေနျပန္ပုိ႔တာကုိ ခံခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဒုကၡသည္ေတြကုိ
ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသမီးအဖဲြ႔ရဲ႕ တဲြဘက္အတြင္းေရးမႉး (၁) ျဖစ္တဲ့
ေနာ္ဘလူမင္းႏိႈက္ဇံ က ေျပာပါတယ္။ "စစ္တပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ည ၂ နာရီေလာက္မွာ
အကုန္လံုး ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဒီမနက္မွာ ဘယ္လို ထလုပ္သလဲဆုိေတာ့
ဒီမနက္မွာ ေနာင္ဘိုး ရြာသူႀကီးကို ခိုင္းၿပီးေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ျပန္ပို႔ဖို႔
အတင္းေဆာင္ရြက္ ခုိင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုေျခာက္ဒီေျခာက္ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒုကၡသည္
အိမ္ေထာင္စုႏွစ္စုက သူ႔အထုတ္အပိုးေလးေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔
ဟိုဘက္ကမ္းကိုေတာ့ မေရာက္ဘူး။ ဒီေန႔ ၅ ရက္ေန႔ပဲ မနက္ ၉ နာရီခြဲ
ေလာက္မွာက်ေတာ့ စစ္တပ္က ျပန္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ စစ္အ၀တ္အစားနဲ႔ ျပန္မလာဘဲနဲ႔
အရပ္အ၀တ္အစားနဲ႔ ျပန္လာၿပီးေတာ့ အရပ္သားကားကိုလည္း သူတို႔စြဲလာတယ္။
ဒုကၡသည္ေတြကို အတင္းကားေပၚကို တက္ခိုင္းတယ္။ သူတုိ႔ ေျခာက္လွန္႔ေျပာၿပီးေတာ့
ဒုကၡသည္အိမ္ေထာင္ သုံးစု ကားေပၚကို အတင္းတက္ရတယ္။ မတက္လို႔လည္း မရဘူး။
မတရား ဆူပူၿပီးေတာ့ ၿခိမ္းေျခာက္တာေပါ့။ အဲဒီ သံုးအိမ္ေထာင္ထဲမွာ လူဦးေရ ၁၀
ေယာက္ ပါသြားတယ္။ အဲဒီ ၁၀ ေယာက္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး ၃ ေယာက္လည္း ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းအထိ သူတို႔ပို႔ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ က်မတို႔
ခုထက္ထိ ဆက္သြယ္လို႔မရေသးဘူး။ ၿပီးလို႔ရွိရင္ အမ်ိဳးသမီး ၃ ဦးထဲမွာ
ေယာက္်ားမပါသြားတဲ့ တေယာက္လည္း ပါတယ္။ ေယာက္်ားက က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီးေတာ့
သူခ်ည္းပဲ ပါသြားတယ္။ သူတုိ႔ ပစၥည္းေတြလည္း ေသခ်ာ မထုပ္ပိုးရေသးဘူး။ ကားေပၚ
အတင္းေမာင္းတင္ေတာ့ သူတုိ႔တက္ရတယ္။ အဲဒီလို ရွိေနတယ္။" ဒုကၡသည္ေတြ
ေနရပ္ရင္း ျပန္ရမယ့္ ေဒသေတြဟာ ျမန္မာစစ္အစုိးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားတဲ့
လက္နက္ကုိင္ ဒီမုိကရက္တစ္ ကရင္ ဗုဒၶဘာသာ တပ္မေတာ္ (DKBA) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ၊
ေျမျမႇဳပ္မုိင္းေတြ ရွိရာ ေနရာေတြ ျဖစ္တာမုိ႔ အစီအစဥ္ေတြကုိ ရပ္ဆုိင္းဖုိ႔
ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြကုိ လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀န္းက
၀ုိင္း၀န္း ကန္႔ကြက္မႈေတြ ထြက္ေပၚခဲ့တာပါ။ မေန႔တုန္းက ဆုိရင္လည္း၊ အေမရိကန္
ျပည္ေထာင္စုက လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၃၀ ေလာက္က ၀ုိင္း၀န္း လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီး
ဒုကၡသည္ေတြကုိ ျပန္မပုိ႔ဖုိ႔ တုိက္တြန္းခဲ့တာ ျဖစ္သလုိ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အေျခစုိက္ထားတဲ့

လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ အဖဲြ႔အစည္း ၃၅ ခုက ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘီဆစ္ ၀ိခ်ာ
ခ်ီ၀ ကုိ အလားတူ တုိက္တြန္းတဲ့စာတေစာင္ကုိ လက္မွတ္ေရးထုိး ေပးပို႔ခဲ့ၾကတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းအစုိးရက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ တုန္းကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း
လာအုိႏုိင္ငံက Hmong ဒုကၡသည္ ၄,၅၀၀ ကုိ အလားတူ ျပည္တြင္း ျပည္ပက က
ကန္႔ကြက္မႈေတြ၊ ေ၀ဖန္မႈေတြ ၾကားကပဲ ေနရပ္ရင္းကို အတင္းအက်ပ္ ျပန္ပုိ႔ခဲ့တာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးစစ္သားစုေဆာင္းမႈ ILO ကိုတိုင္မည္

ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဖ်ာပံုခရိုင္၊ အမာၿမိဳ႕၊ ေအာင္ကုန္းေက်းရြာက အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္

ကေလးတဦးဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ေက်ာင္းသြားရင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့လို႔
မိဘေတြက စိတ္ပူၿပီး စံုစမ္းတဲ့အခါ ေခ်ျမန္တပ္ရင္းတခုကေန ကေလးစစ္သား အျဖစ္
စုေစာင္းသြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးမိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးျပန္ရေရး
ကမၻာ့အလုပ္သမားအဖြဲ႔ အိုင္အယ္လ္အို ကို ေတာင္းခံဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။
ဒီအေျခအေနကို ေဒၚေမၿငိမ္းက စံုစမ္းတင္ျပထားပါတယ္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့
ေမာင္ေအာင္မင္းသူ ဟာ ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ အမာၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ေနရင္းနဲ႔
ေပ်ာက္သြားခဲ့တာပါ။ ႏွစ္လနီးပါး ေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္ မိသားစုမွာေတာ့
စိတ္ပူပန္ေသာက ေရာက္ေနၾကရပါတယ္။"က်ေနာ္က က်ေနာ့္သားကို ျပန္ေခၚခ်င္တယ္။
က်ေနာ့္သားေလးက အသက္ ၁၆ ႏွစ္၊ က်ေနာ့္မွာ ရွင္ေတာင္ မျပဳရေသးပါဘူး။
သူ႔အေမကလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး၊ ဒီကေလးအတြက္နဲ႔။ သူ႔အစ္မ အႀကီးဆံုးက
ႏွလံုးေရာဂါသည္။ အဲဒီ အစ္မအႀကီးဆံုးကို က်ေနာ္တုိ႔ မေျပာရဲဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္
ဆိုၿပီးေတာ့ လိမ္ထားရတာ။ က်ေနာ့္မွာ လိုက္စရာလည္း ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း လူငွားလုပ္စားရတဲ့အခါကေတာ့ ဒီခရီးကို သြားဖို႔ဆိုတာ တသိန္းေက်ာ္
ႏွစ္သိန္းမပါဘဲနဲ႔ မရဘူး။ ေငြလည္းကုန္ၿပီ။ လူလည္းေမာေနၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု
ဦးေအးျမင့္ဆီ လာၿပီးေတာ့ အကူအညီ ေတာင္းရတာပါ။" ေမာင္ေအာင္မင္းသူရဲ႕ အေဖ
ဦးလွျမင့္ ေျပာျပသြားတာပါ။ ကေလးေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
အလုပ္သမားအေရးနဲ႔ ကေလးစစ္သားအေရးေတြ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ပဲခူးၿမိဳ႕က
လမ္းျပၾကယ္ ေရွ႕ေန ဦးေအးျမင့္ကို တိုင္ပင္ၿပီး ကေလးကိစၥကို တိုင္တန္းဖို႔အတြက္
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလး ေပ်ာက္သြားပံုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရွ႕ေန ဦးေအးျမင့္က အခုလို
ရွင္းျပပါတယ္။ "ကေလးက ၁၄ ရက္ ၁၂ လ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းထဲကေန
ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဆရာဆရာမေတြက လုိက္ရွာတယ္။ ဆရာဆရာမ စံုစမ္းတဲ့အရ
တပ္သား ႏုိင္ေအာင္ နဲ႔ တပ္ၾကပ္ ခင္စိုး တို႔က ေအာင္ကုန္း ေက်းရြာကို
ေရာက္ရွိလာတယ္။ တပ္ၾကပ္ ခင္စိုး ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ (၇၅၃၆၃၂)၊ တပ္သား ႏုိင္ေအာင္

(၃၉၈၀၂၆)။ တပ္သား ႏုိင္ေအာင္က ေအာင္ကုန္း ေက်းရြာသား။ သူတို႔အမ်ိဳး အသုဘရွိလုိ႔
လာတုန္း ကေလးကို အဲဒီမွာ စည္းရံုးသြားတယ္။ စည္းရံုးသြားၿပီး ကေလးကို
ႏွစ္ညသိပ္ၿပီးေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ဘက္ ေခၚသြားတာေပါ့ဗ်ာ။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဓမၼ လုပ္အားေပးကိစၥေတြနဲ႔

ကေလးစစ္သားကိစၥေတြကို တုိင္ၾကားဖို႔ အိုင္အယ္လ္အို
အေနနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ထရိတ္ဒါး ဟိုတယ္ မွာ ရံုးခန္းတခု
ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပည္သူလူထု
အတြက္ကေတာ့ အဲဒီအထိ သြားေရာက္တိုင္တန္းဖို႔ဆိုတာ
အခက္အခဲ၊ ျပႆနာေတြ ရွိေနတုန္းပဲလို႔လည္း ေရွ႕ေန
ဦးေအးျမင့္က ေျပာျပသြားပါတယ္။
မိဘက အဲဒီတပ္ကိုသိေတာ့ သူ႔အေဖ ဦးလွျမင့္ကလုိက္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့
ေနျပည္ေတာ္ကိုေရာက္ေတာ့လည္း ေတြ႔သမွ်လူကလည္း သူတုိ႔စစ္တပ္မွာ ခမ (၆၀၅)
ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ေတြ႔ရာရဲေဘာ္က လိမ္လႊတ္လိုက္တယ္။ ကေလးကို ခုခ်ိန္ထိ
အဲဒီတပ္ထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ျငင္းလႊတ္လိုက္တ ဲ့အတြက္ မိဘက
စိတ္လည္းပ်က္လာၿပီး။ ထပ္သြားဖို႔လည္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ
ေရာက္လာတာ။" ျမန္မာစစ္အစိုးရက ကုလသမဂၢနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ကေလးစစ္သားျပႆနာကို
ေျဖရွင္းေနတယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ကေလးေတြကို စစ္သားေတြအျဖစ္
စုေစာင္းတဲ့ျပႆနာေတြ ရွိေနဆဲပဲလုိ႔ ဦးေအးျမင့္က ေျပာပါတယ္။ "အခု ၂၀၁၀
ထဲမွာဆိုရင္ ပဲခူးၿမိဳ႕ အ.ထ.က (၃) ကေပ်ာက္သြားတဲ့ ေမာင္ေ၀ဦးခ်ိဳ ဆိုရင္ ၁ လပိုင္း ၁၄
ရက္ေန႔က ေပ်ာက္တယ္။ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ ျပန္ရတယ္။ မေကြးတုိင္း ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕
ေအာင္ေဇယ် ရပ္ကြက္က ေမာင္ေက်ာ္မင္းထြန္း ဆိုရင္ ၁၉ ရက္ ၁ လပုိင္းက
ေပ်ာက္တယ္။ ၃၀ ရက္ေန႔ ၁ လပိုင္းမွာ ျပန္ရတယ္။ အဲဒါက အိုင္အယ္လ္အို ကို
တရား၀င္လည္း တိုင္တယ္။ အိုင္အယ္လ္အို က လူႀကီးေတြဆီကို စာနဲ႔တရား၀င္
အေၾကာင္းၾကားတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တယ္။ အရင္ကဆိုရင္ အဲဒီလို အိုင္အယ္လ္အို
ကလုပ္ေပးရင္ ၂ လ၊ ၃ လ အထိ ၾကာတာရွိတယ္။ ၁ လေလာက္ ၾကာတယ္။ အခု ၂၀၁၀
မွာ ေမာင္ေ၀ဦးခ်ိဳ နဲ႔ ေက်ာ္မင္းထြန္း က်ေတာ့ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာနေတြကေန
အသံလႊင့္လိုက္တဲ့အတြက္ လူႀကီးေတြဆီကိုလည္း နားေပါက္တယ္။ ဒီလို
ကေလးေခၚသြားတဲ့တပ္ေတြက သူတုိ႔နားေထာင္လို႔ၾကားရင္ ျပန္ပို႔တဲ့အတြက္ ဒါဟာ
အသံလႊင့္ဌာနေတြကို ကေလးမိဘေတြကအစ က်ေနာ္တုိ႔ လမ္းျပၾကယ္ေတြကလည္း
အားကိုးတယ္။ အသံလႊင့္ဌာနေတြေၾကာင့္ ျပန္အရျမန္တယ္။" ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဓမၼ
လုပ္အားေပးကိစၥေတြနဲ႔ ကေလးစစ္သားကိစၥေတြကို တုိင္ၾကားဖို႔ အိုင္အယ္လ္အို အေနနဲ႔
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ထရိတ္ဒါး ဟိုတယ္ မွာ ရံုးခန္းတခု ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း
ျပည္သူလူထု အတြက္ကေတာ့ အဲဒီအထိ သြားေရာက္တိုင္တန္းဖို႔ဆိုတာ အခက္အခဲ၊
ျပႆနာေတြ ရွိေနတုန္းပဲလို႔လည္း ေရွ႕ေန ဦးေအးျမင့္က ေျပာျပသြားပါတယ္။
သက္တမ္းတုိး ILO နဲ႔ ဘယ္လို ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကမလဲ?

ဒီတပတ္ မ်က္ေမွာက္ေရးရာ ေဆြးေႏြးခန္းမွာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ

အမ်ဳိးသားေကာင္စီ - NCUB (National Council of the Union of Burma) နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ
အလုပ္သမားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ - FTUB (Federation of Trade Unions) အေထြေထြ
အတြင္းေရးမွဴး ဦးေမာင္ေမာင္ နဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္သမားမ်ား အခြင့္အေရး
အက်ဳိးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ လမ္းျပၾကယ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအးျမင့္
တို႔ကို ဦးေက်ာ္ဇံသာ က ဆက္သြယ္ေမးျမန္းၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ILO ရံုး
ဆက္လွ်က္ဖြင့္ထားႏုိင္မႈနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမားမ်ား၊ ျပည္သူမ်ား သူတုိ႔ရဲ ႔
အလုပ္သမားအခြင့္အေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ဘယ္လို ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္
ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သလဲ၊ ေဆာင္ရြက္သင့္သလဲ ဆုိတာေတြကို ေဆြးေႏြးသုံးသပ္
တင္ျပထားပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ပထမဦးဆံုး ဦးေမာင္ေမာင္, ကို ေမးပါရေစ။ အခုျမန္မာႏုိင္ငံမွာ

အတင္းအဓမၼ အလုပ္ခိုင္းေစမႈေတြလို လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြကို
တိုင္တန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ILO (International Labor Organization) ႏုိင္ငံတကာ
အလုပ္သမားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရံုး ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သက္တမ္း (၁) ႏွစ္ တိုးခ်ဲ ႔ ဖြင့္ထားႏိုင္တယ္လို႔
စစ္အစိုးရက လက္ခံေၾကာင္း ၾကားသိရပါတယ္။ ဒါကို တိုးတက္မႈတရပ္အေနနဲ႔
လက္ခံပါသလား။ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေန တိုးတက္လာႏိုင္တဲ့
အလားအလာေကာင္းတရပ္ ဟုတ္ပါသလား။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ လုံး၀မရွိတာနဲ႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
က်ေနာ္တို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ (အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစမႈ) လုံးဝပေပ်ာက္ေရး
အေနအထားကိုေတာ့ မေရာက္ေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔
အားမရဘူး။ ဒီအျပင္ နအဖ ကေနၿပီးေတာ့ ဒီလုိ လက္မွတ္ထိုးေပမယ့္ ဒီအမႈတိုင္းၾကားမႈနဲ႔
ဖမ္းဆီးထားတဲ့ လူ (၂၁) ေယာက္ရွိေနေသးတဲ့ေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ILO ကို
အားမရဘူး၊ နအဖရဲ ႔ ခ်ဳိးေဖာက္ေနမႈကိုလည္း အားမရဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ေရွ ႔ေန ဦးဖိုးျဖဴ ကိစၥကိုေတာ့ အခု ေနျပည္ေတာ္ဗဟိုတရားရံုးက

ျပန္ၿပီးေတာ့ ဖြင့္ေပးတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အဲဒါကို ဘယ္လိုသေဘာရပါသလဲ။

ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ ဒီလို ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာက ေျပာမွ ျပန္ဖြင့္ေပးတဲ့ကိစၥမ်ဳိး၊
ဦးဖိုးျဖဴ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိစၥ ဒါမ်ဳိးေတြျဖစ္တာကိုက လံုးဝတိုးတက္မႈ
မဟုတ္ဘူး။ ဒါက အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာရဲ ႔ လုပ္ထံုလုပ္နည္းေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္တာကို
ခ်ဳိးေဖာက္တယ္လို႔ဘဲ ျမင္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ လမ္းျပၾကယ္ ဦးေအးျမင့္ရဲ ႔ သေဘာထားကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္။

တိုင္တန္းႏိုင္တဲ့ရုံးကုိ အခုလို ဖြင့္ေပးတာ၊ ေစာေစာက ေရွ ႔ေနဦးဖိုးျဖဴကိစၥ
ေနျပည္ေတာ္ဗဟိုတရားရံုးက ဒါကိုျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကားနာဖို႔ ဖြင့္ေပးတာေတြကို
ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေနအတြက္
အလားအလာေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လိုသလား။
ဦးေအးျမင့္ ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ရဘူးတဲ့လူျဖစ္တဲ့အတြက္ ILO ကို
သက္တမ္းတိုးေပးတဲ့ဆုိတာက ႏိုင္ငံတကာကို မ်က္ႏွာစာမွာ ဝင္ဆန္႔ဖို႔အတြက္လုပ္တာ။
ေနာက္တခ်က္က အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာရဲ ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို
ကမာၻကေျပာလာတဲ့အတြက္ သနပ္ခါးလူး၊ ပန္းပန္ျပတယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ က်ေနာ္ ေသဒဏ္က်လို႔ တႀကိမ္၊ ၂၀၀၅
မွာတႀကိမ္ ILO ေၾကာင့္ ျပန္လြတ္လာတာကလည္း ႏုိင္ငံတကာက ေျပာလို႔၊ သိလာလို႔
သနပ္ခါးလူး၊ ပန္းပန္ျပလိုက္တာ။ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ကို ကြင္းလံုးကၽြတ္
မရွိေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္လိုင္စင္ကိုလည္း အျပစ္ကလြတ္ေပးမယ့္
အေၾကာင္းမဲ့သိမ္းထားတာ။ တုိးတက္မႈလည္းမရွိဘူး။ ကိုဖိုးျဖဴ ကို အခုလို
ႏုိင္ငံေတာ္တရားရံုးခ်ဳပ္က ျပန္ေခၚတယ္ဆိုတာလည္း ႏုိင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာမွာ
မ်က္နာျပလို႔ ေကာင္းေအာင္လို႔ လုပ္ေပးတာလို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ႏုိင္ငံတကာက လုပ္ေပးလို႔ဆုိတာ ႏုိင္ငံတကာမွာ ႏုိင္ငံတကာက

ဝိုင္းဝန္ဖိအားေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းဆုိေနတာ၊ ႏုိင္ငံတကာကိုယ္တိုင္က ဒီရည္ရြယ္ခ်က္
မဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုဘဲရွိရွိ အနည္းဆုံးသူတို႔ဟာ
ႏိုင္ငံတကာဖိအားေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ လိုက္ေလ်ာမႈေတြ လုပ္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူးလား။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔က ႏုိင္ငံတကာကို ဖိအားေပးၿပီး
ေတာင္းဆုိရံုတြင္မက က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ တိုးတက္မႈရွိတယ္ဆုိတာ
လာၿပီးေတာ့သတင္းပို႔တဲ့ကိစၥက ကမာၻ႔အလုပ္သမားေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ILO ရံုးကို
ဝင္ေရာက္ၿပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ႏုိင္တယ္။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ အသံုးျပဳရမယ့္
ယႏၱရားတခုအေနနဲ႔ နားလည္းထားတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အျမတ္ျဖစ္တယ္လို႔
ျမင္တယ္။ အနာဂတ္ဗမာျပည္မွာလည္း ပြင့္လင္းတဲ့စနစ္မ်ဳိး၊ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ
လုပ္ထံုလုပ္နည္းနဲ႔ညီတဲ့စနစ္မ်ဳိး က်င့္သုံးဖို႔ဆုိတာ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ က်င့္သံုးဖို႔ကို
ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ဒါဟာ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းၿပီးေတာ့ ေတြ႔ႀကံဳရင္ဆုိင္ေနရတာကို
ေတြ႔တဲ့အတြက္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ဖိအားကိုသုံးၿပီးေတာ့ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ နအဖက

ေနာက္ဆုတ္ေပးရတာမကဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း
တုိးတက္မႈရွိလာတယ္ဆုိတာကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဦးေအးျမင့္တုိ႔အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြက ႏုိးႏုိးၾကားၾကားနဲ႔

တိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ လုပ္ရဲေလာက္ေအာင္ ျပည္တြင္းမွာ
ဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ပါမလဲ။ ILO ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရုံး ခင္မ်ားတုိ႔ဆီမွာ
ဖြင့္လွစ္ထားၿပီ လာတိုင္ၾကပါလို႔ ေျပာရံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါသလား။ ဦးေမာင္ေမာင္ ေျပာသလို
ျပည္သူေတြကသြားၿပီး တုိင္ရဲေအာင္ ဒီအခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ရဲေအာင္ ျပည္တြင္းက
ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏုိင္ပါသလဲ။ လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြ အေနနဲ႔။
ဦးေအးျမင့္ ။ ။ ဦးေမာင္ေမာင္ ေျပာတာကို က်ေနာ္တို႔ လက္ခံပါတယ္။ ILO ရုံးကို
ခြင့္ျပဳခ်က္က သက္ကယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းထိုးတာဘဲျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ILO
တိုင္လို႔ရတဲ့အေၾကာင္း စာခြ်န္လႊာလက္မွတ္ထိုးထားတဲ့အေၾကာင္း ျပည္သူလူထု
သိေအာင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အခြင့္အေရးေဆာင္ရြက္တဲ့လူေတြရွိတယ္၊ အန္အယ္ဒီလ္ပါတီ
နဲ႔ တျခားပါတီေတြကလည္း ILO ရဲ ႔ အဓမၼလုပ္အားေပးနဲ႔ ခေလးစစ္သားေတြကို
ဥပေဒအရ လုပ္ေပးခြင့္ကို နားလည္းတဲ့အတြက္ ဗမာျပည္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကို
ပထမဦးဆံုးကေတာ့ လိုက္ရွာၿပီးေပးရတယ္။ အဲဒီလို လိုက္ရွာၿပီးေပးရတဲ့အခါမွာ
ခေလးစစ္သားတို႔၊ အဓမၼလုပ္အားေပးေတြ ေအာင္ျမင္လာတဲ့အတြက္ ဒီလုိေတြ႔ခဲ့ရင္
ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့လူကလည္း မ်ားတယ္။ ILO ကေတာ့ ရုပ္ျပပဲရွိတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ သူကုိယ္တိုင္ဘာမွ ေအာက္ေျခဆင္းမလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ILO ရုံးရဲ ႔
အခုတည္ရွိရာေနရာျဖစ္တဲ့ ထရိတ္ဒါး ဟိုတယ္လ္ (Trader Hotel) ဆုိတာလည္း
သာမန္ပုဂၢိဳလ္ ၿမိဳ ႔ေပၚေန လူတန္းစားေတာင္ မသြားရဲတဲ့ေနရာပါ။ ျပည္တြင္းက ႏုိင္ငံေရးကို
စိတ္ဝင္စားၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးကို စိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြက ျပည္ပမီဒီယာေတြနဲ႔
ကူညီပံ့ပိုးမႈနဲ႔ လူသိမ်ားေအာင္လုပ္ခဲ့လို႔ ေအာင္ျမင္မႈရတာ၊ နအဖ
အခုလက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရလူႀကီးေတြ ပါခ်င္လည္းပါမယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားအားျဖင့္
ေအာက္ေျခတပ္ဖြဲ႔က ႀကိဳးနီစနစ္နဲ႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ လိမ္ေနတာကို
ျပည္သူလူထုသိလာတယ္၊ တိုင္ရဲလာတယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ILO ကေတာ့ ဘယ္ေအာက္ေျခအထိသြားၿပီး

ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီရုံးကုိသြားဖို႔ ၾကားမွာ အဆင့္တဆင့္ လိုေနတဲ့သေဘာေပါ့။
ဦးေအးျမင့္ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ၾကားမွာ အဆင့္တဆင့္လုိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ကဲသို႔
လုပ္တဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ နံပတ္တစ္အခ်က္ကေတာ့ ဒီ ILO ကို
ဆက္သြယ္ႏုိင္ဖို႔ရယ္၊ ဒီ ခေလးေတြေပ်ာက္သြားတယ္၊ အဓမၼလုပ္အားေပးေတြကို
ျဖစ္ေပၚေနတာကို ခံစားခ်က္ရွိတဲ့လူေတြက ဘယ္ေနရာမွာ တုိင္လို႔ရတယ္ဆုိတာ
သိေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ တာဝန္က က်ေနာ္တုိ႔ ILO မွာ ရွိသလို ILO ကလည္း
အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြင္းထဲအထိ မဆင္းႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔

ဗမာျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့လူေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊
တာဝန္သိျပည္သူေတြရဲ ႔ လက္ဆင့္ကမ္းပံ့ပိုးမႈက အမ်ားႀကီးလိုအပ္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ အကန္႔အသတ္ေတာ့ရွိမွာေပါ့။

ဦးေမာင္ေမာင္တို႔ကေရာ ဘယ္ေလာက္ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ပါသလဲ။ ဒီ society ထဲမွာ
အဲဒီလိုျဖစ္လာေအာင္ လူထုထဲမွာ ဒီလိုအသိေတြဝင္လာေအာင္ ဒီလုိတိုင္ရဲေအာင္
ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိပါသလဲ။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ က်ေနာ္တုိ႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာမွာ ေျပာတာကေတာ့ ILO ဆိုတာက
ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံလုိေပါ့ ကမာၻေပါင္းစံုကလာတဲ့ အေနအထားမွာရွိေတာ့
ဗမာျပည္မွာရွိတဲ့ သံရံုးေတြကိုလည္း အသံုးခ်ဖို႔ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔တင္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။
သံရံုးေတြက သူတို႔သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနေတြရဲ ႔ မ်က္စိေတြ
နားေတြျဖစ္တယ္။ ဒီမ်က္စိေတြ၊ နားေတြက ဗမာျပည္မွာ တကယ္ဘဲ
အဓမၼလုပ္အားေပးမႈေတြ ရွိလားမရွိလား၊ ေပ်ာက္လားမေပ်ာက္လား၊ ခေလးစစ္သား
ရွိလားမရွိလားဆိုတာေတြကို လက္ခံၿပီးေတာ့ သူတို႔အစိုးရေတြ တင္ျပၿပီးေတာ့ ILO
ညီလာခံႀကီးမွာ တင္ျပရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒါကိုလည္း အသံုးျပဳႏုိင္တဲ့
ယႏၱယားတခုအျဖစ္ သုံးေစခ်င္တယ္။ ေနာက္တခါ ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီ (agency) ေတြ
ဥပမာ ကုလသမဂၢက ခေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်န္းမာေရးနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကုလသမဂၢရဲ ႔
အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အားလံုးကို က်ေနာ္တုိ႔က အသံုးခ်ႏိုင္ရမယ္။
ဥပမာဆုိရင္ UNDP ဆုိရင္ ကုလသမဂၢဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆုိရင္
ဗမာျပည္အႏွံအျပားမွာရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီရံုးေတြကို သတင္းေပးၾကပါ။ ဒီရံုးေတြက
ျငင္းဆန္လို႔မရပါဘူး။ ျငင္းဆန္လိုရွိရင္ ျငင္းဆန္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ကို
စာေရးၿပီးအေၾကာင္းၾကားလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ဘာေၾကာင့္ ျငင္းဆန္တယ္ဆိုတာကို
ေမးပါမယ္။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြတုိးမႏုိင္တဲ့ ယႏၱယားတခုျဖစ္တယ္လို႔
က်ေနာ္တင္ျပခ်င္တယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ အဲဒီမွာ ကုလသမဂၢကုိေတာ့ ဟုတ္ၿပီ။ သံရုံးကုိ တုိင္တာကုိၾကေတာ့

သံရုံးေတြက ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ပါမလား။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာေပါ့။
သူတုိ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ပါမလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေပၚမွာေနေနရင္
ျဖစ္ပါ့မလားဆုိတဲ့ေမးခြန္းမွာ ေနေနရင္ ILO ရုံးကုိ က်ေနာ္တို႔ လူေတြတိုင္ျဖစ္မွာ
မဟုတ္ဘူး၊ သြားျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ပါ့မလားမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ပါတယ္၊ လုပ္ၾကပါဆုိတဲ့
ဒီႏွလံုးသားရွိမွ ျဖစ္မွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္၊ သံုးပါလို႔ဘဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ေလာေလာဆယ္မွာ ဦးေမာင္ေမာင္တုိ႔ဆီ အေၾကာင္းၾကားဖို႔အတြက္

သံရုံးကုိ သြားရင္ေတာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သံရုံးကုိသြားလို႔ သံရုံးက ေဟာေျပာပြဲေတြသြားလို႔
အဖမ္းခံရတဲ့ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ သံရံုးကို လူသြားမွမဟုတ္ပါဘူး။ စာေပးရင္လည္း ရပါတယ္။
သံရံုးဝန္ထမ္းေတြက ဗမာဝန္ထမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သံရုံးေတြရဲ ႔
စာတိုက္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီဟာေတြက ယႏၱရားေတြပါ။ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ဖို႔
လုိပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဦးေမာင္ေမာင္တုိ႔လို ျပည္ပက ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့လူေတြအေနနဲ႔ေကာ

ျမန္မာႏုိင္ငံလူ႔အခြင့္အေရး တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာဖို႔ ေရွ ႔ကို ဘာမ်ားဆက္လုပ္ဖို႔
အစီအစဥ္ရွိပါသလဲ။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ က်ေနာ္တုိ႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာမွာ ဆက္လုပ္မယ့္ကိစၥ
တင္ျပခ်င္တာကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္အတြင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ILO
အလုပ္သမားသမဂၢအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ဥပေဒေရးရာပုဂိၢဳလ္ေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ လာမယ့္
ကမာၻ႔အလုပ္သမားေရးရာ ညီလာခံမွာ ICJ လို႔ေခၚတဲ့ International Court of Justice
မွာ နအဖအေနနဲ႔ အဓမၼလုပ္အားေပးမႈကို ပေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔ ေျပာရဲ
႔သားနဲ႔ သေဘာတူညီမႈလုပ္ထားရက္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဳိးေဖာက္ထားတဲ့ကိစၥကို
က်ေနာ္တုိ႔က ဥပေဒ အေၾကာင္းအရာအရ ရင္ဆုိင္ဖို႔ကို နအဖကို ဆြဲေခၚသြားဖို႔
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားပါတယ္။ ဒါကို အခုလာမယ့္ မတ္လမွာ တင္ပါမယ္။ ၿပီးလို႔ရွိရင္
အဲဒီကတဆင့္ ကုလသမဂၢမိသားစုအတြင္းမွာရွိတဲ့ အစုအဖြဲ႔ေတြကို သြားလိုရတာကို
သြားပါမယ္ဆုိတာကိုေတာ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ယႏၱရားတခုအေနနဲ႔
ႀကိဳးစားေနတဲ့အေၾကာင္း တင္ျပႏုိင္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံတကာဘက္က ဖိအားပိုၿပီးလာမယ့္ဆုိတဲ့ သေဘာေတာ့

ဟုတ္ပါၿပီ။ ျပည္တြင္းမွာေကာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ အခုန ဦးေအးျမင့္ ေျပာသလို
အလုပ္သမားေတြ၊ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ကိုယ္စားေဆာင္ရြက္ေနတဲ့လူေတြ
သိတဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ေပၚထြက္လာမယ့္ အလားအလာရွိသလဲ။
ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ရဲၾကသလဲ။
ဦးေအးျမင့္ ။ ။ ျပည္တြင္းက စြန္႔စားမယ့္လူေတြ တပံုႀကီး နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔
စြန္႔စားေနတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တယ္။ ILO ကေနတဆင့္ ျပည္သူလူထုကိုလည္း
ေျပာေစခ်င္တာကေတာ့ အဓမၼလုပ္အားေပးနဲ႔ ခေလးစစ္သားမွ မဟုတ္ပါဘူး
လူ႔အခြင့္အေရးေတြ၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးေတြ စာခြ်န္လႊာနဲ႔ပိုၿပီး ILO က
စာခြ်န္လႊာဘဲ လုပ္ႏုိင္တာ။ ဒါေပမဲ့ ILO ရဲ ႔ အျပည့္အဝ လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲမွာ ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္
ရေအာင္တိုင္ၾကပါ။ ILO ကတဆင့္ ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ျပည္တြင္းက
တက္ညီလက္ညီ ဒီလုိလႈပ္ရွားေပးတယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ လုပ္ေပးတယ္၊
အႏွစ္နာခံေပးတဲ့လူေတြ တပံုႀကီး လုပ္ေပးရင္ ဦးေမာင္ေမာင္တုိ႔က အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာကို

တဆင့္သြားမယ္ဆုိတာ လူတုိင္းသိၿပီးပါၿပီ။ အားမငယ္ပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ေရွ ႔အတြက္အလားအလာ ေကာင္းပါသလား။ ဦးေမာင္ေမာင္

ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ အတုိဆုံးေျပာရရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြဟာ
ျပည္တြင္းျပည္ပ ပိုၿပီးလုပ္ႏုိင္မယ့္ ဖိအားပိုလာေအာင္ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔က
ႀကိဳးစားေနတယ္။ ျပည္တြင္းကလည္း တိုင္ခ်င္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႔ ဦးေအးျမင့္
ေျပာေတာ့ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္း ပြင့္လင္းလာႏိုင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါသလား။
ဦးေမာင္ေမာင္ ။ ။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာဘာသာစကားတင္မက
တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ကရင္၊ ရွမ္း၊ မြန္ ဘာသာေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔
ကမာၻ႔အလုပ္သမားေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ILO ရဲ ႔ လုပ္ထံုလုပ္နည္းေတြ၊ အေျခခံအလုပ္သမား
အခြင့္အေရးေတြကုိ ဘာသာျပန္ထားတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ျပည္တြင္းထဲမွာ
လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းအစုအဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္တယ္။
ထြက္ၿပီးေတာ့ မရပ္တည္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း အသိပညာရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
အသိနားလည္းမႈရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒါကို သက္ဆိုင္ရာေနရာေတြကေန သတင္းေတြ
ပို႔ေနတာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း နအဖ ILO မွာ ရင္ဆုိင္လာရတဲ့ အမႈေတြမ်ားလာတယ္ဆုိတာ
လက္ေတြ႔သက္ေသျဖစ္ပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေအးျမင့္ရဲ ႔ ေနာက္ဆံုးမွတ္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္မ်ား

တိုးတက္လာမယ္လို႔ အလားအလာေကာင္းတယ္လို႔ ျမင္ပါသလဲ။ အလားအလာ
ေကာင္းပါရဲ ႔လား။
ဦးေအးျမင့္ ။ ။ က်ေနာ္တုိ႔ လမ္းျပၾကယ္အဖြဲ႔က တျပည္လံုးအႏွံအျပားမွာ ရွိတယ္။ လက္ရွိ
ဘယ္သူက ေဖာက္ျပန္ေနတယ္၊ လက္ရွိ ဘယ္သူက ဥပေဒက်ဴးလြန္ေနတယ္ဆိုတာကုိ
မေျပာရဲတာေတာင္မွ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာပို႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔က
လက္ဆင့္ကမ္းေျပးေနတယ္။ တိုင္ရဲတဲ့လူက ေရွ ႔ကတိုင္တယ္၊ ေထာင္က်ရဲတဲ့လူက ေရွ
႔ကက်ရဲတယ္။ လုပ္မွျဖစ္မယ့္အတြက္ လံုး၀ေလွ်ာ့သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အားလုံးကို
ညီညြတ္ၾကပါ။ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ညီၫႊတ္ရင္ေတာ့
ျပည္သူသက္သာပါလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္။
ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ တကယ္ေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ခံရမွ

မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခ်ဳိးေဖာက္ခံစားရမႈေတြ၊
အျမင္မေတာ္တဲ့ဟာေတြရွိရင္လည္း တာ၀န္သိသိနဲ႔ လူတိုင္းကပါ၀င္ေဆာင္ရြက္သင့္တဲ့
ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို ILO က ရုံးဖြင့္ၿပီးေတာ့ တိုင္ၾကားမႈေတြကို လက္ခံမယ္လို႔
လုပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းတရပ္အေနနဲ႔ အသံုးခ်ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရး
ထြန္းကားဖို႔အတြက္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္လို႔ ထင္မိပါေၾကာင္း
တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဒုကၡသည္ေတၾကို အကာအကၾယ္ေပးဖိုႛ
ထိုင္းဝန္႒ကီးခဵႂပ္ထံ အေမရိကန္
လၿတ္ေတာ္အမတ္ေတၾ ေတာင္းဆို
2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/us_lawmakers_ask_for_protection_of_refu
gees-02052010095525.html/story_main?textonly=1
ကရင္ဒုကၡသည္ေတၾကို ထိုင္းစစ္တပ္က ဴပန္ပိုႛမဲ့အေပၞ

အေမရိကန္လၿတ္ေတာ္အမတ္ေတၾက အထူးစိုးရိမ္မကင္း ဴဖစ္ရတယ္လိုႛ ထိုင္းဝန္႒ကီးခဵႂပ္
Abhisit ဆီကို အေမရိကန္ လၿတ္ေတာ္အမတ္ေတၾက စာေရးသား ေပးပိုႛလိုက္ပၝတယ္။
ဒၝ့အဴပင္ ဒီ ကရင္ဒုကၡသည္ေတၾကို ကာကၾယ္ေပးဖိုႛကိုလည္း ေဖေဖာ္ဝၝရီလ ၄
ရက္ေနႛရက္စၾဲနဲႛ စာမႀာ ေဖာ္ဴပ ေတာင္းဆိုထားပၝတယ္။
အစိုးရ စစ္တပ္၏ လိုက္လံ တိုက္ခိုက္ သတ္ဴဖတ္မႁမဵားေဳကာင့္ ေတာေတာင္မဵားထဲတၾင္ ထၾက္ေဴပး

ပုန္းေအာင္းေနရေသာ ကရင္႟ၾာသူ႟ၾာသားမဵား။ (Photo: Free Burma Rangers)
အဲဒီစာကို အေမရိကန္ လၿတ္ေတာ္အမတ္ ၂၇ ဦး လက္မႀတ္ေရးထိုးထား႓ပီး

ဒီမိုကရက္ပၝတီ အမတ္ Joseph Crowley နဲႛ ရီပတ္ဘလစ္ကန္အမတ္ Joseph Pitts တိုႛ
ဦးေဆာင္ခဲ့တာ ဴဖစ္ ပၝတယ္။ဒီကိစၤနဲႛပတ္သက္လိုႛ အေမရိကန္ဴပည္ေထာင္စုမႀာ
အေဴခစိုက္႓ပီး ဴမန္မာ့အေရး ေဆာင္႟ၾက္ေနတဲ့ US Campaign for Burma အဖၾဲႚက
Jennifer Quigley က RFA ကို အခုလို ေဴပာပၝတယ္။ဴပည္တၾင္းစစ္ေဳကာင့္ ထိုင္းႎိုင္ငံထဲကို
ထၾက္ေဴပးခိုလႁံေနရတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ေတၾကို ထိုင္းစစ္တပ္က ေနရပ္ေတၾဆီ
ဴပန္ပိုႛမဲ့အေဳကာင္း ႓ပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္မႀာ သိရကတည္းက လၿတ္ေတာ္ကို ကဵမတိုႛအဖၾဲႚက
တင္ဴပခဲ့ဳကပၝတယ္။ ဒၝနဲႛ လၿတ္ေတာ္အမတ္ေတၾက ထိုင္းစစ္တပ္ရဲ့ လုပ္ရပ္ကို ခံစားရ႓ပီး
ဝန္႒ကီးခဵႂပ္ အဘီဆစ္ဆီ စာပိုႛတာပၝလိုႛ ေဴပာသၾား ပၝတယ္။

ထိုင္းဝန္႒ကီးခဵႂပ္ဆီ ေရးထားတဲ့ အေမရိကန္အမတ္ေတၾရဲ့ စာထဲမႀာ ထိုင္း-
အေမရိကန္ႎႀစ္ႎိုင္ငံ ဆက္ဆံေရးဟာ အထူးအေရး႒ကီးေဳကာင္း၊ ဒၝေဳကာင့္ ႓ပီးခဲ့တဲ့ႎႀစ္
ဇၾန္လက ဴမန္မာစစ္အစိုးရနဲႛ ဒီေကဘီေအရဲ့ ဖိႎႀိပ္ရက္စက္မႁေတၾေဳကာင့္ ထၾက္ေဴပးလာရတဲ့
ကရင္ဒုကၡသည္ ၄၀၀၀ကို ဴမန္မာႎိုင္ငံဖက္ ဴပန္ပိုႛမဲ့ ကိစၤကို မိမိတိုႛအေနနဲႛ
အထူးစိုးရိမ္တယ္ဆိုတာ ေဴပာဳကားလိုေဳကာင္း၊ သူတိုႛကို အကာအကၾယ္ေပးဖိုႛ
အေရးတ႒ကီး ေတာင္းဆိုလိုက္ေဳကာင္း ေရးသားထားပၝတယ္။
ကရင္ ဒုကၡသည္ေတၾဴပန္ပိုႛမဲ့အေရး
လူႛအခၾင့္အေရးအဖၾဲႚေတၾ စိုးရိမ္
2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/rights_organizations_concern_deportation_
of_refugees-02052010104152.html/story_main?textonly=1
ထုိင္းစစ္တပ္က ကရင္စစ္ေဴပး ဒုကၡသည္ေတၾကို ေဖေဖာ္ဝၝရီ၅ရက္ ဒီကေနႛမႀာပဲ

ဴမန္မာဴပည္ဖက္ ဴပန္ပိုႛမယ္ဆို႓ပီး မေနႛညေနပိုင္းက သတင္းေတၾ ထၾက္ေပၞလာတာေဳကာင့္
ႎုိင္ငံတကာေရာက္ ကရင္ တုိင္းရင္းသား အသိုင္းအဝုိင္းေတၾဳကား အထိတ္တလန္ႛ
ဴဖစ္သၾားတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
စစ္တပ္၏ ရက္စက္ ဳကမ္းဳကႂတ္မႁမဵားေဳကာင့္ ေတာင္ငူႎႀင့္ ေညာင္ေလးပင္ခ႟ိုင္မႀ ေဴပးလာေသာ

ကရင္ဒုကၡသည္ အမဵိႂးသမီးႎႀင့္ ကေလးမဵားကို မိုးေရထဲတၾင္ ေတၾႚရပံု ဴဖစ္ပၝသည္။ (Photo:
Courtesy of Free Burma Rangers)

ထုိင္းဴမန္မာနယ္စပ္အေဴခစိုက္ KWO ေခၞ ကရင္အမဵႂိးသမီး အစည္းအ႟ုံးကေတာ့ မေနႛ
ေနႛလည္ပိုင္း ဗန္ေကာက္႓မိႂႚမႀာ သတင္းစာရႀင္းလင္းပၾဲ လုပ္႓ပီး
ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾကို ေနရပ္ရင္း ဴပန္မပိုႛဖိုႛ ေမတၨာရပ္ခံခဲ့႓ပီးေနာက္ အဲဒီသတင္း
ထၾက္ေပၞလာတာပဲ ဴဖစ္ပၝတယ္။ေဖေဖာ္ဝၝရီ၅ရက္ ဒီကေနႛမႀာ ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္
ႎႀစ္ေထာင္နီးပၝးေလာက္ထဲက မိသားစု ၃၅ စုကို ပထမအသုတ္အေနနဲႛ ေနရပ္ရင္း
ဴပန္ပိုႛမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတၾ ထၾက္ေပၞလာ႓ပီး မေနႛညပိုင္း အေရာက္ မႀာေတာ့ အဲဒီ
ဴပန္ပိုႛမဲ့သတင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးလိုႛ သိရေဳကာင္း KWOအဖၾဲႚ တၾဲဖက္အတၾင္းေရးမႀႃး
ေနာ္ဘလူးမင္းႎိုက္ဇံက ေဴပာပၝတယ္။“က႗န္မတိုႛ press conference လုပ္တာေပၝ့ေနာ္၊ အဲဒီ
ညေန ၅ နာရီေလာက္ သတင္းလႀမ္းေမးလိုက္တဲ့ အခဵိန္မႀာကေတာ့ ၅ ရက္ေနႛ မနက္ ၇
နာရီ ဴပန္ပိုႛမယ္၊ ေသေသခဵာခဵာကို စီစဥ္ေနတယ္၊ ေနာ္ ႓ပီးေတာ့ ည ၁၀ နာရီ
ေနာက္ပိုင္းေလာက္မႀ ကရင္ ဒုကၡသည္ ေကာ္မတီရဲ့ ဥကၠႉကေန ဴပန္ေခၞတယ္ေလ။
ဒီဖက္မႀာ အေဴခအေန နည္းနည္း ေအးသၾား႓ပီ၊ နည္းနည္း ရႀင္းသၾား႓ပီတဲ့။ က႗န္မက ဘယ္လို
ရႀင္းတာလဲဆို ေဴပာတဲ့အခၝကဵမႀ ဒီ ေအာက္ေဴခမႀာရႀိတဲ့ ထိုင္းစစ္တပ္က မနက္ဴဖန္
ဘာအစီအစဥ္မႀ မလုပ္ပၝဘူးလိုႛ ေဴပာတယ္။ ဴပန္ပိုႛမဲ့အစီအစဥ္ သူတိုႛ မလုပ္ေတာ့ဘူးလိုႛ
ေဴပာတယ္။”
ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾဟာ သေဆာင္ယံခ႟ုိင္ ႎုိႛဖိုးနဲႛ မဲ့အူစု

ယာယီဒုကၡသည္စခန္းေတၾမႀာ အခုအခဵိန္ထိ စိတ္ခဵလက္ခဵ ေနထုိင္ႎိုင္ဴခင္း မရႀိေသးဘူးလိုႛ
သိရပၝတယ္။အဆိုပၝ ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾဟာ ႓ပီးခဲ့တဲ့ဇၾန္လက စစ္အစိုးရနဲႛ DKBA
ပူးေပၝင္းတပ္ေတၾရဲ့ ထိုးစစ္ေဳကာင့္ ေနရပ္ရင္းမႀာ မေနႎုိင္ပဲ ထၾက္ေဴပးလာသူေတၾ
ဴဖစ္ပၝတယ္ ။တခဵိန္တည္းမႀာလည္း ဒီဒုကၡသည္ေတၾကို ဴပန္ပိုႛမယ္ကိစၤ ဆုိင္းငံ့ထားဖိုႛ
ထိုင္းနဲႛဴမန္မာ လူႛအခၾင့္အေရးအဖၾဲႚ စုစုေပၝင္း ၇၅ ဖၾဲႚက ထိုင္းအစိုးရကို မေနႛက
ေမတၨာရပ္ခံစာတေစာင္ ေပးပိုႛ ေတာင္းဆိုထားပၝတယ္။ထိုင္းဴမန္မာနယ္စပ္
ကရင္လူႛအခၾင့္အေရးအဖၾဲႚရဲ့ အဆိုအရ ထိုင္းစစ္သားေတၾဟာ ကရင္စစ္ေဴပး
ဒုကၡသည္ေတၾရႀိတဲ့ စခန္းကို တေနႛ ၃႒ကိမ္ ေရာက္လာ႓ပီး လာမဲ့ ေဖေဖာ္ဝၝရီ၁၅ရက္ေနႛမႀာ
ေနရပ္ရင္းကို ဴပန္ရမယ္လိုႛ ေဴပာေဳကာင္းသိရပၝတယ္။ေအပီသတင္းဌာနက
အဲဒီစစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾကို ေတၾႚဆုံေမးဴမန္းရာမႀာေတာ့ ထိုင္းစစ္ေဒသ ၃ တာဝန္ရႀိ
စစ္သားေတၾက ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾဟာ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲႛကိုယ္ ေနရပ္ရင္းကို
ဴပန္ရင္ဴပန္၊ မဴပန္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူတိုႛထိုင္းစစ္တပ္က ဒုကၡသည္ေတၾကို
ထရပ္ကားေပၞေကာက္တင္႓ပီး ပင္လယ္ထဲမႀာ သၾားသၾန္ခဵမယ္လိုႛ
႓ခိမ္းေဴခာက္ေဴပာဆိုေဳကာင္း ဒုကၡသည္ေတၾက ေဴဖဳကားခဲ့ပၝတယ္၊
အခုလို ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾ ေနရပ္ရင္း ဴပန္ပိုႛခံရမဲ့ကိစၤနဲႛပတ္သက္႓ပီး

လန္ဒန္အေဴခစိုက္ ခရစ္ယာန္ ေသၾးစည္းညီႌၾတ္ေရးအဖၾဲႚ CSW က ထုိင္းအစိုးရကို
ဴပစ္တင္ ေဝဖန္လိုက္ပၝတယ္။ CSW အဖၾဲႚရဲ့ အေရႀႚအာရႀအသင္း ေခၝင္းေဆာင္ Mr.Ben
Rogers ေဴပာတာက ဒီကရင္ဒုကၡသည္ေတၾကို လုံးဝဴပန္ပိုႛလိုႛ မဴဖစ္ပၝဘူး
သူတိုႛကိုဴပန္ပိုႛလိုက္မယ္ဆုိရင္ ေဴမဴမၟႂပ္မိုင္းနယ္ေဴမထဲကို တၾန္းပိုႛလုိက္သလို ဴဖစ္သၾားမႀာ ၊
ထုိင္းႎုိင္ငံက အဲဒီလုိသာ လုပ္မိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒၝဟာ ဒုကၡသည္ေတၾအေပၞ ဆက္ဆံရမဲ့
ႎုိင္ငံတကာစံႎႁန္းေတၾကို ခဵႂိးေဖာက္ရာ ေရာက္ပၝလိမ့္မယ္လိုႛ ေဴပာဆိုသၾားတာပၝ။

ထုိင္းဴမန္မာ နယ္စပ္တေလ႖ာက္မႀာ ဴမန္မာႎုိင္ငံဖက္က ထၾက္ေဴပးလာဳကတဲ့
ဒုကၡသည္စုစုေပၝင္း ၁သိန္း ၆ေသာင္းေကဵာ္ေလာက္ ရႀိမယ္လိုႛ ႎိုင္ငံကာအဖၾဲႚအစည္းေတၾက
ခန္ႛမႀန္းထားပၝတယ္။ကရင္စစ္ေဴပးဒုကၡသည္ေတၾကို ထုိင္းစစ္တပ္က ဴပန္ပိုႛမဲ့
ေနာက္ဆုံးအေဴခအေနသိရေအာင္ KWOအဖၾဲႚ တၾဲဖက္အတၾင္းေရးမႀႃး
ေနာ္ဘလူးမင္းႎိုက္ဇံကို RFA အဖၾဲႚသား ဦးဥာဏ္ဝင္းေအာင္က
ဆက္သၾယ္ေမးဴမန္းထားပၝတယ္။
ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး လူေမႀာင္ခိုကူးမႁ
တ႟ုတ္ဴမန္မာနယ္စပ္မႀာ မဵားဴပားလာ
2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/women_trafficking_to_china_increased-
02052010111332.html/story_main?textonly=1
ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးေတၾကို တ႟ုတ္လူမဵိႂးေတၾနဲႛ လက္ထပ္ဖိုႛ ေရာင္းစားမႁေတၾဟာ

႓ပီးခဲ့တဲ့ႎႀစ္မႀာ ပိုမဵားလာတာ ေတၾႚရတယ္လိုႛ တ႟ုတ္ႎုိင္ငံထုတ္ Shanghai Daily
သတင္းစာမႀာ ေရးသား ေဖာ္ဴပထားပၝတယ္။

တ႟ုတ္-ဴမန္မာနယ္စပ္၊ ကဵယ္ေဂၝင္႓မိႂႚရႀိ အႎႀိပ္ခန္းတခုတၾင္ မိတ္ကပ္ လိမ္းဴခယ္ ဴပင္ဆင္ေနေသာ
ဴမန္မာ ဴပည့္တန္ဆာ အမဵိႂးသမီးတဦး ဴဖစ္ပၝသည္။ တ႟ုတ္-ဴမန္မာနယ္စပ္ ကခဵင္ဴပည္နယ္သည္
ဴမန္မာႎိုင္ငံတၾင္ HIV / AIDS ကူးစက္ ဴဖစ္ပၾားမႁ အမဵားဆံုး ေဒသ ဴဖစ္သည္။ (Photo: AFP)
၂၀၀၉ ခုႎႀစ္မႀာ တ႟ုတ္ႎိုင္ငံကို ပိုႛ႓ပီး ေရာင္းစားခံရတဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး အေရအတၾက္ဟာ

၂၀၀၈ ခုႎႀစ္ကထက္ ၄ ဆပိုမဵားလာတာ ေတၾႚရတယ္လိုႛ ဴမန္မာအစိုးရအရာရႀိတဦးက
ေဴပာဆိုေဳကာင္း China Economic Weekly အပတ္စဥ္မဂၢဇင္းမႀာ
ေဖာ္ဴပထားပၝတယ္။အနာဂတ္လႀပဖိုႛ စိတ္ကူးယဥ္ထားတဲ့ အမဵိႂးသမီးေတၾဟာ
အလုပ္ေကာင္းရမယ္လိုႛ ဴမၟႃဆၾယ္တတ္တဲ့ လူေမႀာင္ခိုေတၾအတၾက္ သားေကာင္ေတၾ
ဴဖစ္ေနတယ္လိုႛ တ႟ုတ္ရဲတပ္ဖၾဲႚက ေဴပာပၝတယ္။လူေမႀာင္ခိုေတၾဟာ
႟ုပ္ရည္ေခဵာေမာလႀပတဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးတဦးကို အေမရိကန္ ေဒၞလာ ၇ ေထာင့္ ၃
ရာေကဵာ္နဲႛ ႓ပီးခဲ့တဲ့ႎႀစ္မႀာ ေရာင္းစားတာေတၾႚရ႓ပီး၊ ဒၝဟာ အရင္ႎႀစ္ကထက္ ေစဵးႎႁန္းႎႀစ္ဆ
ဴမင့္လာတာ ဴဖစ္တယ္လိုႛ ယူနန္ဴပည္နယ္ တ႟ုတ္ဴမန္မာနယ္စပ္႓မိႂႚ တ႓မိႂႚဴဖစ္တဲ့ ေ႟ၿလီ
Ruili ႓မိႂႚက ရဲအရာရႀိ Fu Fayun က ေဴပာပၝတယ္။ ေရာင္းစားခံရတဲ့
ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးေတၾဟာ အသက္ ၅၇ ႎႀစ္အ႟ၾယ္ကေန အသက္ ၁၁ ႎႀစ္အ႟ၾယ္ထိ
ပၝတယ္လိုႛဆိုပၝတယ္။ဴမန္မာလူေမႀာင္ခိုေတၾက တ႟ုတ္လူေမႀာင္ခိုေတၾကို တယ္လီဖုန္း၊
အီးေမးေတၾကတဆင့္ ေရာင္းစားမဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးရဲ့ ဓာတ္ပံုနဲႛ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္
အခဵက္အလက္ေတၾ ေပး႓ပီး၊ အေရာင္းအဝယ္ တည့္သၾားတဲ့အခၝ တ႟ုတ္လူေမႀာင္ခိုေတၾက
အဲဒီဴမန္မာအမဵိႂးသမီးေတၾကို ဴပန္ဝယ္တဲ့ တ႟ုတ္ေတၾဆီ လံုလံုဴခံႂဴခံႂ အေရာက္
ပိုႛဳကတယ္လိုႛ ေဒသခံရဲဌာနက ေဴပာပၝတယ္။႓ပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ခုႎႀစ္ထဲမႀာ
လူေမႀာင္ခိုေတၾလက္ထဲက ဴပန္ကယ္လိုက္ႎိုင္တဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး ၂၆၈ ဦးရႀိခဲ့႓ပီး၊ ၂၀၀၈
ခုႎႀစ္မႀာ ၈၇ ဦးရႀိခဲ့တယ္၊ သူတိုႛကို ေနရပ္ေတၾဆီဴပန္ပိုႛေပးခဲ့တယ္လိုႛ
ေ႟ၿလီ႓မိႂႚရဲမႀႃး႒ကီးကေဴပာပၝတယ္။႓ပီးခဲ့တဲ့ႎႀစ္ ဇူလိုင္လက ဴပန္လည္ကယ္ဆယ္ႎိုင္ခဲ့တဲ့
ဴမန္မာအမဵိႂးသမီး အနည္းဆံုး အေယာက္ ၉၀ ရႀိခဲ့႓ပီး၊ ကဵန္းမာေရး မေကာင္းတဲ့
ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးတဦး အသတ္ခံလိုက္ရတယ္လိုႛ ေ႟ၿလီ ရဲဌာနက
ေဴပာပၝတယ္။တ႟ုတ္ႎုိင္ငံ ရႀန္ေဒၝင္း၊ အန္ေဟၾး၊ ဟူေဘး၊ ဟီနန္၊ ဖူးကဵန္ႛနဲႛ
ဇီခ႗မ္းဴပည္နယ္ေတၾကို ပိုႛ႓ပီး ေရာင္းစားခံလိုက္ရတဲ့ ဴမန္မာအမဵိႂးသမီးဦးေရ ဘယ္ေလာက္
ရႀိေန႓ပီလဲဆိုတာ တစံုတေယာက္မႀ တိတိကဵကဵ မသိဘူးလိုႛ ယူနန္
ဴပည္သူႛလံုဴခံႂေရးအရာရႀိတဦးက ေဴပာပၝတယ္။
ကခဵင္ ေတာ္လႀန္ေရးေနႛအခမ္းအနားကို ေကအိုင္အို ကဵင္းပ

2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/kachin_group_held_revolution_day-
၄၉ ႎႀစ္ေဴမာက္ ေကအိုင္အို ေတာ္လႀန္ေရးေနႛ အခမ္းအနားကို အရင္က ဌာနခဵႂပ္တည္ရႀိရာ

တ႟ုတ္ဴမန္မာနယ္စပ္က လိုင္ဇာ႓မိႂႚမႀာ စည္စည္ကားကား ကဵင္းပခဲ့ေပမဲ့ ဒီႎႀစ္ေတာ့

ေကအိုင္အိုရဲ့ တပ္မဟာ ၁ တည္ရႀိတဲ့ ဆၾမ္ပရာဘၾမ္႓မိႂႚနယ္ အတၾင္းမႀာ သာမန္ေလာက္ပဲ
အကဵဥ္း႟ံုး ကဵင္းပေနတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
KIO ကခဵင္လၾတ္လပ္ေရးအဖၾဲႚ ဌာနခဵႂပ္တည္ရႀိရာ လိုင္ဇာ႓မိႂႚမႀာ ၂၀၀၉ ေဖေဖာ္ဝၝရီ ၅ရက္ေနႚက

ကဵင္းပေသာ ကခဵင္ေတာ္လႀန္ေရးေနႛ အခမ္းအနားတၾင္ KIO တပ္ဖၾဲႚဝင္ ၁၅၀၀ခန္ႛက
လက္နက္အဴပည့္အစံုဴဖင့္ ဥကၠႉ ဦးေဇာင္းဟရားကို ခဵီတက္အေလးဴပႂဴခင္းသည္ ထူးဴခားမႁအဴဖစ္
ယူဆဳကပၝသည္။ (Photo: RFA)
ေကအိုင္အိုအေနနဲႛ သူတိုႛရဲ့ ေတာ္လႀန္ေရးေနႛပၾဲေတၾကို သက္ဆိုင္ရာေဒသေတၾအလိုက္

ႎႀစ္စဥ္ ကဵင္းပေလ့ ရႀိပၝတယ္။ ဒီႎႀစ္ ကဵင္းပေနတဲ့ပၾဲနဲႛ ပတ္သက္လိုႛ ကခဵင္လူမႁႛဖၾံႚ႓ဖိႂးေရး
ကၾန္ရက္အဖၾဲႚဥကၠႉ ဦးေအာင္ဝၝက ေဴပာပၝတယ္။ လၾန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႎႀစ္ပံုစံမဵိႂး
႒ကီး႒ကီးကဵယ္ကဵယ္ ဒီမႀာမလုပ္ဘူး။ ဒီႎႀစ္လုပ္မဲ့ေနရာကေတာ့ တပ္မဟာ ၁ အင္ဂၾမ္းလ
ဧရိယာမႀာ ဴဖစ္တယ္၊ ဒီဟာက ဆၾမ္ပရာဘၾမ္႓မိႂႚနယ္အတၾင္းမႀာ ဴဖစ္တယ္။
ကခဵင္ဴပည္နယ္ရဲ့ ေဴမာက္ဖက္မႀာ သၾားဖိုႛလာဖိုႛကဵေတာ့ ဧရာဝတီဴမစ္ အဓိကေတာ့ မလိခ
ဴမစ္ကို အဓိကထား႓ပီးေတာ့မႀ စက္ေလႀနဲႛသၾားလိုႛရတယ္၊ ကားနဲႛ သၾားလိုႛရတယ္။
ေတာ္လႀန္ေရးေနႛပၾဲနဲႛအတူ ထံုးစံအတိုင္း မေနာပၾဲပၝ ကဵင္းပမႀာဴဖစ္႓ပီး ေဖေဖာ္ဝၝရီလ ၃
ရက္ကေန ၅ ရက္ေနႛအထိ ဴဖစ္ပၝတယ္။ အခုေတာ္လႀန္ေရးပၾဲ ကဵင္းပတဲ့ေနရာဟာ
လိုင္ဇာ႓မိႂႚေလာက္ လမ္းပန္းဆက္သၾယ္ေရး မေကာင္းေပမဲ့ ေကအိုင္အိုအေနနဲႛေတာ့
အေကာင္းဆံုးဴဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ထားပၝတယ္လိုႛလည္း သူကဆက္ေဴပာပၝတယ္။
သၾားလိုႛလာလိုႛေတာ့ အခၝတိုင္းႎႀစ္ကလို မရႀိဘူး အဲဒီေနရာမႀာေတၾက လူကလည္း
႓မိႂႚဖက္ကေန႓ပီးေတာ့ ဒီေလာက္႒ကီးေတာ့ မရႀိဘူး။ ဒၝေပမဲ့ ဒီမႀာ ေ႟ၿလုပ္ငန္း
လုပ္ေနတဲ့လူေတၾ ၊ ေဒသခံလူေတၾ ဒၝ႓ပီးမႀ ေစဵးေရာင္းသၾားတဲ့လူေတၾ ရႀိတယ္၊
သူတိုႛစစ္တပ္က လူေတၾရႀိပၝတယ္။ သူတိုႛအေနနဲႛ အတတ္ႎိုင္ဆံုးေတာ့
႒ကီး႒ကီးကဵယ္ကဵယ္လုပ္ဖိုႛေတာ့ အစီအစဥ္ရႀိတယ္။လၾန္ခဲ့တဲ့ႎႀစ္ေတၾက
ေကအိုင္အိုေတာ္လႀန္ေရးေနႛပၾဲေတၾမႀာ ဴပည္နယ္အတၾင္းမႀာရႀိတဲ့ လူမဵိႂးေပၝင္းစံု၊
ဘာသာေပၝင္းစံု ယဥ္ေကဵးမႁအဖၾဲႚေပၝင္းစံုကို ဖိတ္ေခၞ႓ပီး ကဵင္းပေလ့ရႀိပၝတယ္။ KIO အဖၾဲႚကို
၁၉၆၁ခုႎႀစ္ ဝန္႒ကီးခဵႂပ္ ဦးႎုအစိုးရ လက္ထက္မႀာ ကခဵင္အမဵိႂးသား ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဆိုင္တို�
ဦးေဆာင္႓ပီး ရႀမ္းဴပည္နယ္အတၾင္းမႀာ ေတာ္လႀန္ေရး အဖၾဲ�အစည္းတခု
အဴဖစ္ဖၾဲႚစည္းခဲ့ပၝတယ္။ ေကအိုင္အိုအဖၾဲႚဟာ လက္ရႀိ ဴမန္မာစစ္အစိုးရနဲႛ ၁၉၉၄ ခုႎႀစ္မႀာ
အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူ လက္မႀတ္ေရးထိုးခဲ့ပၝတယ္။ အခုအခၝမႀာေတာ့
ဴမန္မာစစ္အစိုးရက ေကအိုင္အိုအဖၾဲႚအပၝဝင္ အပစ္ရပ္ယူထားတဲ့ တိုင္းရင္းသား
လက္နက္ကိုင္အဖၾဲႚေတၾကို နယ္ဴခားေစာင့္တပ္ေတၾအဴဖစ္ အသၾင္ေဴပာင္းဖၾဲႚစည္းဖိုႛ
တိုက္တၾန္း ဖိအားေပးေနေပမဲ့ ေကအိုင္အိုက အဲဒီကိစၤကို ခုခဵိန္ထိ လက္ခံဴခင္းမရႀိပၝဘူး။
ကရင္ဒုကၡသည္ေတၾ ဴပန္ပိုႛမႁ ထိုင္းအစိုးရမႀ ရပ္ဆိုင္း

2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/thai_stops_refugee_deportation-
ထိုင္းအစိုးရအေနနဲႛ ကရင္လူမဵႂိး ဒုကၡသည္ေတၾကို ဴမန္မာဴပည္ ဴပန္ပိုႛတာေတၾ ဒီကေနႛ

ေဖေဖာ္ဝၝရီ ၅ ရက္မႀာ စတင္႓ပီး မဳကာခင္မႀာ ရပ္ဆိုင္းလုိက္ပၝတယ္။ အေမရိကန္
လၿတ္ေတာ္အမတ္ေတၾနဲႛ လူႛအခၾင့္အေရးအဖၾဲႚေတၾကေန ထိုင္းအစိုးရကို ဒီလိုဴပန္ပိုႛမႁေတၾ
ရပ္စဲဖိုႛ ေတာင္းဆိုတာေဳကာင့္ ဴဖစ္တယ္လုိႛ ဆိုပၝတယ္။
ထိုင္း-ဴမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းတခု၏ ယာယီတဲမဵား ေရႀႚတၾင္ ကရင္ဒုကၡသည္မဵားကို

ေတၾႚရပံု ဴဖစ္ပၝသည္။ (Photo: AFP)

လူႛအခၾင့္အေရးအဖၾဲႚေတၾရဲ့ အဆိုအရ ထိုင္းႎိုင္ငံ ဒုကၡသည္စခန္းေတၾ အတၾင္းမႀာရႀိတဲႛ

ကရင္ဒုကၡသည္ ၁၇၀၀ ကို ထိုင္းအစိုးရက အတင္းအဓမၳ ဴပန္ပိုႛမႀာကို စိုးရိမ္ေဳကာင္း
ေဴပာပၝတယ္။ ဒီဒုကၡသည္ေတၾကို ဴပန္ပိုႛမဲႛ ဴမန္မာႎိုင္ငံထဲက ေနရာေတာ္ေတာ္မဵားမဵားဟာ
မိုင္းဗံုးေထာင္ထားတဲႛ ေနရာေဒသေတၾ ဴဖစ္ေနတယ္လိုႛလည္း ေဖာ္ဴပထားပၝတယ္။
အေမရိကန္လၿတ္ေတာ္အမတ္ ၂၇ ဦးဟာ မေနႛက ထိုင္းႎိုင္ငံ ဝန္႒ကီးခဵႂပ္ အဘီဆစ္ထံကို
စာေရးခဲ့ပၝတယ္။ ဒီႆစာထဲမႀာ ကရင္ဒုကၡသည္ေတၾကို ဴပန္ပိုႛဖိုႛ စီစဥ္ေနတာကို ရပ္ဆိုင္းဖိုႛ နဲႛ
ဒီလိုလုပ္ဴခင္းအားဴဖင့္ ထိုင္းႎိုင္ငံအေနနဲႛ တခဵိန္လံုး ကူညီေပးေနတဲႛ ဒုကၡသည္မဵား ဴပန္လည္
ေနရာခဵထားေရး အစီအစဥ္ေတၾကိုပၝ ထိခိုက္ႎိုင္တယ္လိုႛ ပၝရႀိပၝတယ္။ ထိုင္းႎိုင္ငံ
မဲေဆာက္ေဒသ အေဴခစိုက္ ထုိင္းစစ္တပ္ ဗိုလ္မႀႃး႒ကီး-Noppadon -ကေတာ့ သူတိုႛအေနနဲႛ
ထိုင္းကာကၾယ္ေရးဝန္႒ကီးဌာန-က အမိန္ႛေပးခဵက္ေဳကာင့္ ဒုကၡသည္ေတၾကို ဴပန္ပိုႛတာ
ရပ္ဆိုင္းထားတယ္လိုႛဆိုပၝတယ္။ တပ္ခ႟ိုင္ ေနာင္ဘို ယာယီခိုလံႁေရးစခန္းက စုစုေပၝင္းလူ
၁၀ ဦး ပၝဝင္တဲ့ ကရင္မိသားစု ၃ စု ကို စစ္တပ္က ဴပန္ပိုႛတယ္ဆိုတာ ဟုတ္မႀန္ေဳကာင္း
ထိုင္း ႎိုင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီး ဌာန ေဴပာခၾင့္ရပုဂၢိႂလ္ မစၤ ဝီမုန္ ကစ္ေခဵာ့ Mr. Wimon
Kidchob က ေဴပာပၝတယ္။ သူက ဒီကေနႛမနက္ လူနည္းနည္းပဲ ဴပန္ပိုႛခဲ့ပၝတယ္၊ အခု
ကရင္ေတၾနဲႛ NGO အဖၾဲႚေတၾ ေတၾၾႚဆံု ေဆၾးေႎၾး႓ပီး တကယ္ဴပန္ခဵင္တဲ့သူေတၾ ရႀိမရႀိ
စာရင္းေကာက္ယူ႓ပီးတဲ့အထိ စစ္တပ္က ဴပန္ပိုႛတာေတၾကို ရပ္နားထားမႀာ ဴဖစ္ပၝတယ္လိုႛ
ေဴပာဳကား ခဲ့ပၝတယ္။အခုထိ ဴပန္ပိုႛခဲ့သမ႖ ဒုကၡသည္ေတၾ ဟာ သူတိုႛဆႎၬအေလဵာက္
ဴပန္သၾားဳကသူေတၾ ဴဖစ္တယ္လိုႛ ထိုင္းအစိုးရနဲႛ ထိုင္းစစ္တပ္က တေလ႖ာက္လံုး
ေဴပာဆိုလာခဲ့ပၝတယ္။ ဒၝေပမဲ့ ထိုင္းစစ္တပ္ကို ယံုဳကည္စိတ္ခဵလိုႛ မရေဳကာင္း
ကရင္အမဵိႂးသမီး အစည္းအ႟ံုး KWO ေဴပာခၾင့္ရပုဂၢိႂလ္ ေနာ္ဘလူးမင္း ႎိုက္ဇန္က
ေဴပာပၝတယ္။ “ဒီစစ္တပ္က ခဏေန တမဵိႂးေဴပာ၊ ေနာက္တနာရီ တမဵိႂးလုပ္၊ ေနာက္တနာရီ
တမိဵႂးလုပ္၊ အဲဒၝကို က႗န္မတိုႛ လံုးဝ ယံုဳကည္လိုႛ မရဘူး။ စိတ္လည္း မစိတ္ခဵဘူး၊ ဒၝေပမဲ့
က႗န္မတိုႛက ဒီထဲမႀာ တအား ဖိအားေပးေနတာ၊ ႎိုင္ငံတကာကိုလည္း
ေတာင္းဆိုေနရတယ္ေပၝ့ေနာ္။”ဒီကေနႛ ဗန္ေကာက္႓မိႂႚမႀာ ထိုင္း
လူႛအခၾင့္အေရးေကာ္မရႀင္က သတင္းစာရႀင္းလင္းပၾဲ ကဵင္းပခဲ့ ရာမႀာ KWO က လက္ရႀိ
ကရင္ဒုကၡသည္ေတၾ အတင္းအကဵပ္ ဴပန္ပိုႛခံေနရတဲ့အေဳကာင္း တင္ဴပခဲ့ပၝတယ္။
ထိုင္းလူႛအခၾင့္အေရး ေကာ္မရႀင္ဟာ အစိုးရအေပၞ တစံုတရာ ဖိအားေပးႎိုင္တဲ့အတၾက္
ဒုကၡသည္အေရးအတၾက္ အေကာင္း ေမ႖ာ္လင့္မိေဳကာင္းလည္း ေနာ္ဘလူးမင္း ႎိုက္ဇန္က
ေဴပာပၝတယ္။ထိုင္း ဴမန္မာနယ္စပ္ ႎိုႛဖိုးဒုကၡသည္ ယာယီစခန္းက မိသားစု သံုးစုကို
ဴမန္မာဴပည္ဖက္အဴခမ္းကို ဴပန္ပိုႛခဲ့တာနဲႛပတ္သက္႓ပီး ဒုကၡသည္စခန္းက တာဝန္ခံတဦးနဲႛ
RFA မႀ မအင္ဳကင္းႎိုင္က ဆက္သၾယ္ ေမးဴမန္းထားပၝတယ္၊၊

ႎိုင္ငံေရး အကဵဥ္းသား ဘယ္ေဴပာင္းသၾားမႀန္း စံုစမ္းမရ

2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/whereabout_of_prisoner_unknown-
အကဵဥ္းခဵခံထားရတဲ့ အဲန္အယ္လ္ဒီ လူမႁအေထာက္အကူဴပႂ ေကာ္မတီဝင္

သံုးေရာင္ဴခယ္အဖၾဲႚက ကိုစိန္လိႁင္ကို ေဖေဖာ္ဝၝရီ ၅ ရက္ ဒီကေနႛလာေတၾႚဖိုႛ
အင္းစိန္ေထာင္ အာဏာပိုင္ေတၾက မိသားစုကို မႀာထားေပမဲ့ ဒီကေနႛ သၾားေတၾႚတဲ့အခၝ
အင္းစိန္ေထာင္မႀာ မရႀိေတာ့ပဲ ေဴပာင္းေ႟ၿႚလိုက္႓ပီလိုႛ သိရ႓ပီး ဘယ္ေထာင္ကို
ပိုႛလိုက္မႀန္းမသိ ဴဖစ္ေနတယ္လိုႛ မိသားစုဝင္ေတၾက ေဴပာပၝတယ္။
ဒီကေနႛ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္သၾားတဲ့ ကိုစိန္လိႁင္ရဲ့ မိသားစုဝင္တဦးက RFA ကို

အခုလို ေဴပာပၝတယ္။
“ကဵေနာ္သၾားတယ္၊ ကဵေနာ္ ေတၾႚခၾင့္စာေတၾ ဘာေတၾ တင္လိုက္တယ္၊ သူတိုႛက ဴပန္ကဵ

လာတဲ့အခၝကဵေတာ့ မရႀိေတာ့ဘူးတဲ့၊ ေဖေဖာ္ဝၝရီ ၂ ရက္ေနႛက ည ၂ နာရီေလာက္
မႎၩေလးကို ထုတ္လိုက္႓ပီးတဲ့ သူတိုႛ ေဴပာလိုက္တယ္၊ ေဴပာေတာ့ အဲ့ဒၝနဲႛ ကဵေနာ္က
ဴပန္ခဵလာတာ၊ မႎၩေလးေထာင္ကို ကဵေနာ္ ဆက္ဳကည့္ေတာ့ မႎၩေလးေထာင္ကလည္း
သူတိုႛ မသိဘူးတဲ့ အဝင္အထၾက္ကို၊ ဘယ္ကိုေရာက္တယ္ဆိုတာ မသိရေသးဘူး၊
မေနႛကေတာ့တဲ့ မႎၩေလးေထာင္ကေန႓ပီးေတာ့ ဘယ္ကိုပိုႛလိုက္လဲ ေတာ့မသိဘူး၊ မႎၩေလး
ေထာင္မႀာေတာ့ မရႀိေတာ့ဘူးလိုႛ ေဴပာတယ္၊ အသိတေယာက္က ေဴပာလိုက္တယ္၊
ဘယ္ပိုႛတယ္ ဘာရယ္ဆိုတာ မေဴပာတတ္ဘူး၊ မႎၩေလးဆိုေပမဲ့ မႎၩေလးတိုင္း
တတိုင္းတည္းမႀာ အမဵား႒ကီး ရႀိတယ္ေလ၊ သူတိုႛပိုႛမဲ့ ေနရာေတၾက
ဘယ္ကိုပိုႛမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး ကဵေနာ္တိုႛလည္း အဲ့ဒၝကဵေတာ့။ ”
ႎိုင္ငံေရးအကဵဥ္းသားေတၾကို အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ ကိုစိန္လိႁင္၊ လိႁင္႓မိႂႚနယ္ အမဵိႂးသား

ဒီမိုကေရစီ အဖၾဲႚခဵႂပ္ အဖၾဲႚဝင္ ကိုေ႟ၿဂဵိႂးနဲႛ ေဒၞဴမင့္ဴမင့္စိုးတိုႛ သံုးဦးကို မတရားအသင္း
ဆက္သၾယ္မႁနဲႛ အင္းစိန္ေထာင္ အထူးတရား႟ံုး က ဇန္နဝၝရီလ ၁၃ ရက္ေနႛမႀာ ေထာင္ဒဏ္
သံုးႎႀစ္စီ ဴပစ္ဒဏ္ ခဵမႀတ္ခဲ့ပၝတယ္။
ကိုစိန္လိႁင္ဟာ ၁၉၉၀ ခုႎႀစ္တံုးကလည္း စစ္ခံု႟ံုးက ေထာင္ဒဏ္ အဴပစ္ေပးခံခဲ့ရ႓ပီး

ေထာင္ထဲမႀာ ၁၂ ႎႀစ္ေလာက္ ေနခဲ့ရသူ ဴဖစ္ပၝတယ္။
၂၀၀၇ ခုႎႀစ္ ေ႟ၿဝၝေရာင္ သံဃာ့လႁပ္ရႀားမႁ ကာလတုန္းကလည္း စစ္အစိုးရ

အာဏာပိုင္ေတၾက သူႛကို ၂ ရက္ဳကာ ေခၞ႓ပီး စစ္ေဆးခဲ့ပၝေသးတယ္။ အဲ့ဒီလို
စစ္ေဳကာေရးနဲႛအကဵဥ္းေထာင္ထဲမႀာ ႎႀစ္ေပၝင္းမဵားစၾာ ေနခဲ့ရတဲ့ အတၾက္ေဳကာင့္ အသက္
၅၄ ႎႀစ္ရႀိ႓ပီးဴဖစ္တဲ့ ကိုစိန္လိႁင္ဟာ ကဵန္းမာေရး အားနည္းေနတာေဳကာင့္ နယ္ေဝးေထာင္ကို
ေဴပာင္းလိုက္တဲ့အေပၞ မိသားစုက စိတ္ပူေနတယ္လိုႛ ေဴပာပၝတယ္။

အိႎိၬယေရာက္ ကခဵင္တိုင္းရင္းသားေတၾ
ဴမန္မာအေရးလႁပ္ရႀားသူေတၾ စု႟ံုးဆႎၬဴပ
2010-02-05 http://www.rfa.org/burmese/news/protest_in_india-
၄၉ ႎႀစ္ေဴမာက္ ကခဵင္ေတာ္လႀန္ေရးေနႛဴဖစ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝၝရီ ၅ ရက္ ဒီကေနႛမႀာ

အိႎိၬယႎိုင္ငံေရာက္ ကခဵင္တိုင္းရင္းသားေတၾက ဴမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး
လႁပ္ရႀားသူေတၾနဲႛအတူ နယူးေဒလီ႓မိႂႚလယ္က ဂဵန္တားမန္တားပန္းဴခံမႀာ
ဴမန္မာစစ္အစိုးရက တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖၾဲႚေတၾကို နယ္ဴခားေစာင့္တပ္
အသၾင္ေဴပာင္းခိုင္းတာ၊ ဧရာဝတီဴမစ္ အထက္ပိုင္းမႀာ ဴမစ္ဆံုေရကာတာ
တည္ေဆာက္ေနတာေတၾကို စု႟ံုးဆႎၬဴပ ကန္ႛကၾက္ခဲ့ဳကပၝတယ္။
ဴမစ္ဆံုေရကာတာ တည္ေဆာက္မႁ ႟ုပ္သိမ္းေရးႎႀင့္ KIO ကို နယ္ဴခားေစာင့္တပ္

အသၾင္မေဴပာင္းေရးအတၾက္ အိႎၬိယႎိုင္ငံ၊ နယူးေဒလီ႓မိႂႚတၾင္ ေဖေဖာ္ဝၝရီ ၅ ရက္ေနႛက ကခဵင္ႎႀင့္
ဴမန္မာအဖၾဲႚအစည္းမဵား ကန္ႛကၾက္ဆႎၬဴပေနပံု ဴဖစ္ပၝသည္။ (Photo: AFP)
ဒီဆႎၬဴပပၾဲမႀာ နယူးေဒလီအေဴခစိုက္ ကခဵင္အမဵိႂးသားအစည္းအ႟ံုး တာဝန္ခံ

ကိုအင္ဒရူးရႀင္းက ပင္လံုစာခဵႂပ္နဲႛ မညီပဲ နယ္ဴခားေစာင့္တပ္အဴဖစ္ အတင္းအဓမၳ
ေဴပာင္းခိုင္းေနတဲ့ကိစၤကို ဆက္လက္ တိုက္ပၾဲဝင္ဖိုႛ တိုက္တၾန္းသၾားပၝတယ္။ “နအဖဖက္က
တိုက္တၾန္းတာကေတာ့ နယ္ဴခားေစာင့္တပ္ ေဴပာင္းဖိုႛပဲ ေဴပာေဴပာေနတယ္၊ ကဵေနာ္တိုႛ
တိုင္းရင္းသားအဖၾႚဲေတၾရဲ့ ေတာင္းဆိုခဵက္ကုိ သူတိုႛ ေခၝင္းထဲမႀာ မထည့္ဘူး၊ ဒီတိုင္းပဲ
လဵစ္လဵႃ႟ႁထားတဲ့ ကိစၤေတၾကို ဳကည့္မယ္ဆိုရင္ နအဖ အစိုးရက သူတိုႛ ဆႎၬအတိုင္း
သူတိုႛ လုပ္ခဵင္တာပဲ လုပ္ေနတယ္။ သူတိုႛ အာဏာ တည္ဴမဲဖိုႛ သူတိုႛေကာင္းစားဖိုႛ
သူတိုႛဆက္႓ပီး အုပ္ခဵႂပ္ေနဖိုႛ အဲ့ဒၝပဲ စဥ္းစားေနတယ္။”

ကခဵင္အမဵိႂးသမီးအစည္းအ႟ံုးတာဝန္ခံ မလူနန္းကလည္း “ဧရာဝတီ ဴမစ္ဆုံအထက္မႀာ
ေရကာတာ တည္ေဆာက္ဖိုႛ ဆိုတာက တ႟ုတ္လူမဵိႂးေတၾအတၾက္ပဲ အကဵိႂးေပးမဲ့
ေရကာတာ႒ကီးဴဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ အခၾင့္အေရး ကာကၾယ္ပိုင္ခၾင့္ ရႀိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲႛ
ဳကံႛဳကႛံခုိင္ခုိင္ နဲႛ ဆက္လက္႓ပီး ဒီေရကာတာ႒ကီး ေဆာက္လုပ္မႁ အစီအစဥ္ မဴဖစ္ေအာင္
ကဵမတိုႛ ဝိုင္းဝန္းကာကၾယ္ဳကရေအာင္ ဆို႓ပီးေတာ့ ဒီေနရာကေန တိုက္တၾန္း ခဵင္ပၝတယ္၊ ဒီ
၂၀၁၀ ေ႟ၾးေကာက္ပၾဲ႒ကီးကို အထမေဴမာက္ေအာင္လည္း ကဵမတိုႛ ဆက္လက္႓ပီးေတာ့
တတ္ႎိုင္တဲ့ ကၸကေန႓ပီး ဆက္လက္႓ပီး ဴပည္နယ္သူဴပည္နယ္သားေတၾ
ကိုယ္စားေဴပာဆိုေပးဳကပၝလိုႛ ေကအိုင္အို ၊ ေကအိုင္ေအ ေခၝင္းေဆာင္႒ကီးေတၾကိုလည္း
ဒီေနရာကေန႓ပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုခဵင္တယ္”လိုႛ ေဴပာဳကားသၾားပၝတယ္။
ဒု-ဗုိလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီးရဲ့ အစ္ကုိ နဲႛ ရင္းႎႀီးတယ္ဆို႓ပီး

မတရား အႎိုင္ကဵင့္
2010-02-05
http://www.rfa.org/burmese/news/bully_using_top_generals_name-
ဴမန္မာစစ္အစုိးရ ဒုတိယ အ႒ကီးအကဲ ဒုတိယ ဗုိလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး ေမာင္ေအးရဲ့

ေမၾးရပ္ဇာတိဴဖစ္တဲ့ စစ္ကုိင္းတုိင္း ေ႟ၿဘုိခ႟ုိင္ ကန္ႛဘလူ႓မိႂႚမႀာ ႓မိႂႚအုပ္ခဵႂပ္ေရးအဖၾဲႚဝင္
လူ႒ကီးတဦးရဲ့ အဂတိလုိက္စားမႁ၊ မတရား အႎုိင္ကဵင့္မႁေတၾေဳကာင့္ ႓မိႂႚခံေတၾ မေကဵမနပ္
ဴဖစ္ေနဳကတယ္လုိႛ စံုစမ္းသိရပၝတယ္။
ဒုတိယ ဗုိလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး ေမာင္ေအးရဲ့ အစ္ကုိဴဖစ္သူ ဦးေကဵာ္ႌၾန္ႛနဲႛ ရင္းႎႀီးမႁကို

အခၾင့္ေကာင္းယူ႓ပီး၊ ဦးစုိးဴမင့္ ဆုိသူဟာ လၾန္ခဲ့တဲ့ ေလးႎႀစ္ေလာက္ကစလုိႛ ႓မိႂႚခံေတၾထံက
အဓမၳ ေငၾေဳကးေကာက္ခံမႁ၊ ႓မိႂႚပုိင္ ေစဵးနဲႛ အေဆာက္အဦးေတၾ ေရာင္းခဵမႁေတၾကေန
ကဵပ္ေငၾ သန္းေပၝင္း ရာနဲႛခဵီ ရရႀိေန႓ပီး၊ စာရင္းရႀင္းတင္ဴပတာေတၾလည္း မရႀိဘူးလုိႛ
႓မိႂႚသူ႓မိႂႚသားေတၾက RFA ကုိ ေဴပာဴပပၝတယ္။
ဒီအေဳကာင္းနဲႛ ပတ္သက္႓ပီး RFA အဖၾဲႚသား ကုိေကဵာ္ေကဵာ္ေအာင္က ဆက္သၾယ္ စံုစမ္း

တင္ဴပထားပၝတယ္။

ဒုကၡသည္ အခ်ိဳ႕ကို ထိုင္းတို႔ျပန္ပို႔ျပီ

စိုင္းဇြမ္ဆိုင္း | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၂၄ မိနစ္
ခ်င္းမိုင္ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ တာ့ခ္ခ႐ိုင္ ထာ့ေဆာင္ယန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ
ႏိုဘိုးဒုကၡသည္စခန္းမွ အိမ္ေထာင္စု ၃ ခုကို ယေန႔ ျပန္ပို႔လိုက္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း
ဒုကၡသည္ေကာ္မတီကေျပာသည္။
လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ လူမႈေရးအဖြဲ႔မ်ားက ဒုကၡသည္မ်ားကို ျပန္ပို႔မည့္ေနရာသည္
အသက္လံုၿခံဳေရး စိတ္မခ်ရသျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ခိုလံႈေနထိုင္ခြင့္
ဆက္လက္ေပးထားရန္ တင္ျပေတာင္းဆိုေနသည့္ ၾကားမွ ျပန္ပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။
တဘက္ကမ္းသို႔ျပန္သြားသူမ်ားမွာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလး စုစုေပါင္း ခုႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး

၄င္းတို႔ကို ထိုင္းစစ္တပ္မွ တာဝန္ယူကာ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္ဟု
ကရင္ဒုကၡသည္ေကာ္မတီ တာဝန္ရွိသူတဦး ထံမွ သိရသည္။
ျပန္သြားသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ခင္ပြန္းမ်ားမွာမူ စခန္းတြင္း၌ပင္ က်န္ခဲ့သည္ဟုလည္း
ဆိုသည္။
ႏို႔ဘိုးယာယီဒုကၡသည္စခန္း၏ လူဦးေရ ၉ဝဝ ေက်ာ္အနက္ အိမ္ေထာင္စု ၃ဝ ကို ယေန႔
ျပန္ပို႔ေဆာင္ရန္ မူလက စီစဥ္ထားေသာ္လည္း ယေန႔တြင္ အိမ္ေထာင္စု ၃ ခုသာ
ပို႔ျဖစ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ျပန္ပို႔ခံရေသာ ဒုကၡသည္မ်ားကို UNHCR မွ ေမးျမန္းရာတြင္ ၄င္းတို႔မွာ
၄င္းတို႔ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပန္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျဖၾကားသြားခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရသည္။
သို႔ေသာ္ စခန္းမွ ဒုကၡသည္တဦးကမူ “UNHCR ကေတာ့ သူတို႔ (ထိုင္းအာဏာပိုင္) ကုိ

ေျပာတယ္။ မျပန္ရဲ ရင္လဲ အရမ္းျပန္ ပို႔လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို။ ဒါေပမယ့္
ဒီထုိင္းအာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ အတင္းအဓမၼၾကီးပဲ ပို႔မယ္၊ ပို႔မယ္ပဲ လုပ္ေနၾကတယ္” ဟု
ေျပာသည္။
ဒုကၡသည္မ်ားျပန္ရမည့္နယ္ေျမတြင္ ကရင္လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားျဖစ္ေသာ DKBA ႏွင့္
KNLA အဖြဲ႔မ်ား ကေထာင္ထားသည့္ ေျမျမဳပ္မိုင္းမ်ားရွိေနၿပီး မိုင္းအႏၲရာယ္ႏွင့္ပတ္သက္၍
တာဝန္မယူႏိုင္ေၾကာင္း ႏွစ္ဖြဲ႔ လံုးက သတင္းဌာနမ်ားမွတဆင့္
တရားဝင္ေျပာဆိုထားသည္။
လတ္တေလာတြင္ ဒုကၡသည္မ်ားကို ဆက္လက္ျပန္ပို႔မည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား
မေတြ႔ရေသးေၾကာင္း ဒုကၡ သည္မ်ားကို ကူညီေနေသာ UNHCR, TBBC ႏွင့္ Solidarity
စေသာ အဖြဲ႕အစည္းတို႔မွ ထိုင္းအာဏာပိုင္ မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနေၾကာင္းလည္း သိရသည္။
(ကိုဝိုင္းတည္းျဖတ္သည္)

ကုန္သြယ္လယ္ယာ ဆီဂိုေဒါင္ မီးေလာင္

ဆလုိင္း ဟံသာစန္း | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၃၉ မိ
နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ရန္ကုန္တိုင္း အလံုၿမိဳ႕နယ္ ကုန္သြယ္လယ္ယာဝင္းအတြင္း
ဆီဂိုေဒါင္တလံုး ယေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ မီးေလာင္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း
ၿမိဳ႕နယ္မီးသတ္ဌာနမွ တာဝန္ရွိသူက ေျပာသည္။
ေန႔ခင္း ၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ စတင္၍ မီးေလာင္ခဲ့ရာ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ အလံု၊ စမ္းေခ်ာင္းႏွင့္
ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွ မီးသတ္ကားမ်ား ဝိုင္းဝန္းၿငိႇမ္းသတ္သျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႔အၾကာတြင္
မီးၿငိမ္းသြားသည္။
“ကုန္သြယ္လယ္ယာဝင္းထဲမွာပါ။ ဂိုေထာင္တလံုး မီးေလာင္သြားပါတယ္။ သူက
ဆီေတြေလွာင္တာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ ၄ ခုက မီးသတ္ကားေတြနဲ႔ နာရီဝက္ေလာက္
ၿငိမ္းသတ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ကေန စေလာင္တယ္ဆိုတာေတာ့ မသိရေသးဘူး” ဟု
မီးသတ္အရာရွိက ေျပာသည္။
လယ္ယာထြက္ကုန္ ဆီဂိုေဒါင္ မီးေလာင္

မ်ဳိးသိဏ္း | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၇ နာရီ ၀၈ မိနစ္
ရန္ကုန္ (မဇၥ်ိမ)။ ။ရန္ကုန္တုိင္း အလံုၿမိဳ႕နယ္ရွိ စီးပြားေရးႏွင့္ ကူးသန္းဝန္ႀကီးဌာန၏
ျမန္မာ့ လယ္ယာထြက္ကုန္ပစၥည္း ေရာင္းဝယ္ေရးဌာနပိုင္ ဆီဂိုေဒါင္တခုတြင္
ယေန႔မြန္းလြဲပိုင္းက မီးေလာင္ကၽြမ္းမႈတရပ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ရာ လူတဦး ဒဏ္ရာရသြားသည္။
အလံုၿမိဳ႕နယ္ ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္ လမ္းမၾကီးေဘး လယ္ယာထြက္ကုန္ပစၥည္း

သိုေလွာင္႐ံု၏ စက္သံုးဆီ သိုေလွာင္သည့္ အေဆာက္အဦတြင္ မြန္းလဲြ ၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွ
စတင္၍ နာရီဝက္ၾကာ မီးေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ျပီး လယ္ယာထြက္ကုန္မွ ဝန္ထမ္း
ဦးလွေထြး (အသက္ ၄၂ ႏွစ္) ၏ ဦးေခါင္း၊ လက္ႏွင့္ ေျခေထာက္တို႔တြင္
မီးေလာင္ခံရသျဖင့္ ရန္ကုန္ ေဆး႐ုံၾကီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။
အခင္းျဖစ္ပြားရာသို႔ ရန္ကုန္တိုင္း ဗဟိုမီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၊ အလံုၿမိဳ႕နယ္ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ႏွင့္
စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔တို႔မွ မီးသတ္ယာဥ္ ၆ စီး၊ ေရသယ္ယာဥ္ ၃ စီးတို႔ျဖင့္
လာေရာက္ၿငိမ္းသတ္ခဲ့သည္။
ယင္းဂုိေထာင္မွာ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္
ျမန္မာ့လယ္ယာထြက္ကုန္ပစၥည္း ေရာင္းဝယ္ေရးဌာန၏ ရန္ကုန္တိုင္း႐ံုးခြဲပိုင္
ယာဥ္အခ်ဳိ႕အတြက္ ဆီသိုေလွာင္ရာေနရာျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ယာဥ္အသြားအလာ ရႈပ္ေထြးေသာ သီရိမဂၤလာေစ်းမွတ္တိုင္ႏွင့္ ဆင္မင္းေစ်း

မွတ္တိုင္အၾကား ေအာက္ၾကည့္ျမင့္တိုင္ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ျဖစ္၍ မီးၿငိႇမ္းသတ္စဥ္
ယာဥ္ထိန္းတပ္ဖြဲ႔က လမ္းမၾကီးကို ေခတၱ ပိတ္ဆို႔ထားခဲ့သည္။
အေဆာက္အဦအတြင္း ဆီပါဝင္ေသာ ေပပါမ်ားႏွင့္ ေပပါလြတ္မ်ား စုစုေပါင္း ၂၇ လံုးရွိၿပီး
ဆီေပပါမ်ားအားလံုး ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ျခင္း မရွိေၾကာင္း သိရသည္။
မီးေလာင္ကၽြမ္းရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္ပြားရသည့္အေၾကာင္းရင္းကို
မွန္းဆမရႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ ဒဏ္ရာရရွိသူ ဦးလွေထြးသည္ ျဖစ္စဥ္တြင္ တဦးတည္းေသာ
သက္ေသျဖစ္၍ သူ႔ကို ေမးျမန္း စံုစမ္းၿပီးမွသာ ေကာက္ခ်က္ခ် ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ဗဟိုမီးသတ္မွ တာဝန္ခံအရာရွိက ဆိုသည္။
ယူနီဆက္ဖ္က ေက်ာင္းျပင္ပ မူလတန္း

ပညာေရး လုပ္ေဆာင္
ဖနိဒါ | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၉ နာရီ ၁၄ မိနစ္
မဇိၩမ (ခ်င္းမုိင္) ။ ။ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းျပင္ပ
မူလတန္း ပညာသင္ၾကားေရးကို ကုလသမဂၢ ကေလးမ်ား ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (ယူနီဆက္ဖ္) ႏွင့္
ပညာေရးဝန္ၾကီးဌာနတို႔က ျမိဳ႔နယ္ ၁၂ ျမိဳ႔နယ္တြင္ လုပ္ေဆာင္လ်ွက္ရွိသည္။
ယင္းပူးတြဲအစီစဥ္ကို ၂ဝဝ၉-၂ဝ၁ဝ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ပဲခူး၊ ျပည္၊ က်ဳိက္ထို၊ စစ္ေတြ၊
ပုသိမ္၊ လပြတၱာ၊ ဘုိကေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း၊ ကြမ္းျခံကုန္း၊ ေကာ့မႉး၊ သပိတ္က်င္း၊ ေပါက္
တို႔တြင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၿပီး ၂ ႏွစ္ ၾကာမည္ ျဖစ္သည္။
“ကေလးေတြကို (အခ်က္အလက္) ေကာက္လုိက္ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီကေလးေတြထဲကေန
က်မတို႔စီမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဝင္လဲ စုလုိက္တာေပါ့။ သူတုိ႔ အဆင္ေျပမယ့္
အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းဖြင့္ေပးပါတယ္” ဟု အေျခခံ ပညာေရးဦးစီးဌာန အရာရွိက
မဇိၩမကုိ ေျပာသည္။
ေက်ာင္းျပင္ပ အစီအစဥ္မွ ေအာင္ျမင္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္
အလယ္တန္းပညာ ဆက္လက္သင္ယူခြင့္ ျပဳမွာျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စာတတ္ေျမာက္သူ ဦးေရ ၈၈ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း
မူလတန္းအဆင့္ တပုိင္းတဆျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္သြားသူ အနည္းဆံုး ၅၅ ရခုိင္ႏႈန္း
ရွိသည္ဟု UNICEF အစီရင္ခံစာ တခုက ေဖာ္ျပထားသည္။
ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့သည့္ ကေလးငယ္မ်ား ပေပ်ာက္ရန္ ရည္ရြယ္သည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း
ပညာရပ္မ်ားလည္း သင္ၾကားသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း UNICEF အရာရွိတဦးထံမွ
သီးသန္႔သင္႐ိုးသံုးမည္ျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၀-၁၄ ႏွစ္အရြယ္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္
မူလတန္း တဝက္တပ်က္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ကူေနရသည့္ ကေလးမ်ားကို ရည္ရြယ္သည္။
အဆင့္ ႏွစ္ဆင့္ ခြဲထားကာ ၃ တန္း ေအာက္ကုိ အဆင့္ ၁၊ ၃ တန္းႏွင့္ ၄ တန္းကို အဆင့္
၂ သတ္မွတ္ထားသည္ဟု ပညာေရးဦးစီးဌာနက မဇိၩမကုိ ေျပာသည္။
အဆင့္ ၁ တြင္ သင္တန္းသားဦးေရ ၁၃၇၈ ဦးရွိ၍ အဆင့္ ၂ တြင္ ၉၅၈ ဦး၊ ဆရာဦးေရ
၁၉၄ ဦး၊ ၾကီးၾကပ္သူ ၂၀ ဦး ရွိပါၿပီး ပံ့ပိုးသူ ၆၂၉ ဦး လ်ာထားေၾကာင္း စစ္အစိုးရက
ထုတ္ျပန္ထားသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံအေျခစုိက္ ေရႊ႕ေျပာင္းပညာေရး အစီအစဥ္တခုမွ တာဝန္ရွိသူ
ဆရာဦးသိန္းဝင္းကမူ စစ္အစိုးရ အေနျဖင့္ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းထြက္ရသည့္
အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း ေလ့လာရန္ လိုအပ္သည္ဟု သံုးသပ္သည္။
“ကေလးေတြ ေက်ာင္းမထြက္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္က ဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးမွာလဲ။
ဘယ္လုိအေရးယူ ေဆာင္ရြက္ေပးမလဲဆုိတဲ့ အပုိင္းက ပုိၿပီးေတာ့ အေရးၾကီးတယ္” ဟု
သူက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ မေျပာင္းဟု KIO ထပ္မံေျပာ

မ်ဳိးႀကီး | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၈ နာရီ ၃၄ မိနစ္
ေရႊလီ (မဇၥ်ိမ) ။ ။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္မေျပာင္းဘဲ ျငင္းဆန္ေနသည့္
ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ KIO က တိုင္းရင္းသား တန္းတူေရးကို
ဆက္လက္ေတာင္းဆိုသြားမည္ဟု ယေန႔က်ေရာက္ေသာ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက္
ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးေန႔တြင္ ေျပာဆိုလိုက္သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕၌ ယေန႔နံနက္ က်င္းပသည့္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနားသို႔
ေပးပို႔ေသာ KIO ဥကၠ႒ ဦးေဇာင္းခရား၏ မိန္႔ခြန္းတြင္ ကိုလိုနီခ်ယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္မွ
ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရယူစဥ္က ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါအတိုင္း တုိင္းရင္းသား
တန္းတူအခြင့္အေရးကို လိုလားေၾကာင္း ေဖာ္ျပပါရွိျခင္း ျဖစ္သည္။
“လက္နက္ကိုင္ လူသတ္ခ်င္လို႔၊ ပိုက္ဆံရွာခ်င္လို႔ ဖြဲ႔စည္းထားတ့ဲ အဖြဲ႔မဟုတ္ဘူး၊
ကခ်င္ျပည္ လူထုေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ေတြ လိုခ်င္လို႔ နဂိုကတည္းက

ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ သေဘာတူထားၿပီးမွ မေပးလို႔ ကေန႔အထိ ေတာ္လွန္ေရး
လုပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ စစ္အစိုးရက နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ေျပာလာရင္လည္း
ပင္လံုစာခ်ဳပ္အတိုင္းပဲ ေတာင္းဆိုမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္'' ဟု အခမ္းအနား
တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ရိွ KIO အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရိွ တဦးက မဇၥ်ိမကို ေျပာျပသည္။
ဤသည္မွာ စစ္အစိုးရက အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားကုိ
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အသြင္ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႔စည္းရန္ ေျပာဆိုထားရာ ၿပီးခဲ့သည့္
လကုန္ပုိင္းအထိ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ KIO အၾကား ထိုကိစၥကို ၁၁ ၾကိမ္တိုင္
ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း မေျပမလည္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ KIO ဥကၠ႒ မိန္႔ခြန္းက
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အဆိုျပဳခ်က္ကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္မံေျပာဆိုလိုက္ျခင္းလည္း
လိုင္ဇာတြင္ ယေန႔ က်င္းပသည့္ ကခ်င္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနားကို အက်ဥ္းခ်ဳံး
က်င္းပကာ ဧည့္ပရိသတ္ ၅၀၀ ခန္႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
KIO အရာရွိက “အစီအစဥ္ေတြကေတာ့ KIO သစ္ေတာနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရး ဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးၾကီး
ေနာ္ဆန္က ဥကၠ႒ ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို ဖတ္ျပတယ္။ ျပည္ထဲေရးဒုဝန္ၾကီး ဆလံကမၻာ ဒြဲလီစက
ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္မႈထမ္းသက္ ၁ဝ ႏွစ္ကေန ႏွစ္ ၄ဝ ရိွတဲ့ စာရင္းေတြ
ဖတ္ျပတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ ကခ်င္လိုပဲ ေျပာတယ္” ဟု ေျပာသည္။
KIO ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ အမ်ားစုမွာ အခမ္းအနား မတက္ေရာက္ေၾကာင္းႏွင့္ ေန႔ခင္းတြင္
အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ ညပိုင္းတြင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား က်င္းပမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ ကခ်င္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ ပဲြေတာ္ကို ကခ်င္ျပည္နယ္ ဆြမ္ပရာဘြမ္ၿမိဳ႕နယ္ရွိ
KIA တပ္မဟာ ၁ နယ္ေျမတြင္လည္း ယခုလ ၃ ရက္ေန႔မွ ၆ ရက္ေန႔အထိ တခမ္းတနား
က်င္းပေနေၾကာင္းႏွင့္ လိုင္ဇာတြင္ က်င္းပသည့္ ယေန႔ အခမ္းအနားသို႔ စစ္အစိုးရ
ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကုိ ဖိတ္ၾကားျခင္း မရိွေၾကာင္း သိရသည္။
KIO သည္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး စစ္အစိုးရ၏
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႔စည္းေရးအဆိုကို ျငင္းဆန္ေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားအနက္
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တဖြဲ႔တည္း က်န္ရိွေနေသာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ျဖစ္သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ အပစ္ရပ္ ကခ်င္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ တည္ရိွရာ ဦးစခုံတိန္ယိင္း
ဦးေဆာင္ေသာ ကခ်င္ ဒီမိုကေရစီသစ္ တပ္မေတာ္ NDA-K သည္ စစ္အစိုးရက
ေတာင္းဆုိထားသည့္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရန္ သေဘာတူခဲ့ၿပီး၊
ဝိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္ လဝါးယန္ေက်းရြာရိွ ဦးလဆန္ေအာင္ဝါ ဦးေဆာင္ေသာ KIO မွ
ခဲြထြက္အဖဲြ႔သည္ ျပည္သူ႔စစ္အျဖစ္ ျမန္မာစစ္တပ္ အလိုက် အသြင္ေျပာင္းခဲ့သည္။
နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲေရး အဆိုျပဳခ်က္တြင္ တပ္ရင္းတရင္းစီတြင္
တပ္သားဦးေရ ၃၂၆ ဦး ရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ စစ္သား ၃ဝ ဦး ပါဝင္မည္။
ထို႔ျပင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၏ လစာကို ဗဟိုအစိုးရက ထုတ္ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရလည္း
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ လက္ေအာက္၌ပင္ ထားရွိမည္ျဖစ္သည္။
(ရဲရင့္ေအာင္ တည္းျဖတ္သည္။)

ျပည္ပေရာက္ ကခ်င္မ်ားကလည္း
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ လက္မခံ
အိမ့္ခ်ယ္ရီ | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၀ နာရီ ၀၆ မိနစ္
နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အသြင္ေျပာင္းေရးကို လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း
ယေန႔ က်ေရာက္သည့္ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးေန႔တြင္ အိႏၵိယေရာက္
ကခ်င္အဖဲြ႔ အမ်ဳိးသားမ်ားက ေျပာဆိုလိုက္ၾကသည္။
စစ္အစိုးရက တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကို ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ဧၿပီလမွ စတင္ကာ
နယ္ျခားေစာင့္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲရန္ အဆိုျပဳထားသည့္အေပၚ ၎တို႔အေနျဖင့္
လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား တန္းတူအခြင့္အေရး ရရွိရန္
ဆက္လက္၍ လႈပ္ရွားသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြအေနနဲ႔လည္း ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္း KIO/KIA
ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္” ဟု နယူးေဒလီ အေျခစိုက္
ကခ်င္ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား သမဂၢ AKSYU မွ ႐ံုးတာဝန္ခံ ကိုအာဒမ္က မဇၥ်ိမကို
KIA တပ္သားေဟာင္း ကိုေရာ္ဘင္ကလည္း “က်ေနာ္တို႔ KIO/KIA (ကခ်င္အမ်ဳိးသား
လြတ္ေျမာက္ေရး အဖဲြ႔/ တပ္မေတာ္) ေတြအေနနဲ႔ လုိအပ္တဲ့ပန္းတိုင္ မေရာက္မခ်င္း
ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္ခ်မွာ မဟုတ္ဘူး။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ
လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မရမခ်င္း တိုက္ခိုက္သြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္လ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ KIO တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္
အသြင္ေျပာင္းေရး အတြက္ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ၁၁ ၾကိမ္ေျမာက္အျဖစ္
ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း ေျပလည္မႈ မရေသးပါ။
ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ရွမ္းႏွင့္ ဗမာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္
ရွမ္းျပည္ ပင္လံုရြာ၌ ေတြ႔ဆံုကာ လူမ်ဳိးမ်ား တန္းတူအခြင့္အေရး ရွိရမည္ဟူေသာ
သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရး ရယူခဲ့ေသာေၾကာင့္
ထိုအတုိင္း ရရွိမည္ဆုိလွ်င္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ မဆိုထားႏွင့္ ၎တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရးကိုပင္
စြန္႔လႊတ္မည္ဟု KIO က တံု႔ျပန္ ေျပာဆိုထားသည္။
သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရက ထိုေတာင္းဆိုခ်က္အေပၚ တစံုတရာ ေျဖၾကားေဆြးေႏြးျခင္း
မရွိေသးပါ။
ယေန႔က်ေရာက္သည့္ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးေန႔တြင္ နယူးေဒလီရွိ
ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမွ လူဦးေရ ၆ဝ ခန္႔က
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကိစၥႏွင့္ ေမခ-မလိခ ျမစ္ဆံုတြင္ စစ္အစိုးရ ေရကာတာ
တည္ေဆာက္ေနသည္မ်ားကို လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း ၿမိဳ႕လည္ ဂ်န္တားမန္တား အရပ္တြင္
ဆႏၵျပကာ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကေသးသည္။

နယူးေဒလီရွိ KIO တာဝန္ခံျဖစ္သူ ကိုေနာ္လြန္က “တိုင္းရင္းသားေတြ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို
လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားတယ္။ နအဖ က သူတို႔ဆႏၵအတိုင္း သူတို႔လုပ္ခ်င္တာပဲ
ဆက္လုပ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း သူတို႔ အာဏာတည္ၿမဲဖို႔ပဲ
ဆက္လုပ္ေနမွာ ျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာဆိုသည္။
သမိုင္းဝင္ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ျဖစ္ေသာ ေမခ-မလိခ ျမစ္ဆံုကို ဖ်က္ဆီး၍
အိုးအိမ္ၿခံေျမမ်ားကို အတင္းအဓမၼ သိမ္းယူၿပီး၊ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးရွိ ေက်းရြာမ်ားႏွင့္
မ်ိဳးပြားသတၱဝါမ်ား ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္ သာမက လူဦးေရ သိန္း၊ ေသာင္းခ်ီ၍
ေသေစႏိုင္ေသာ အဆိုပါေရကာတာ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းကို မိမိတို႔ တမ်ဳိးသားလံုးက
နည္းလမ္းစံုျဖင့္ ဆန္႔က်င္ရန္ နယူးေဒလီအေျခစိုက္ ကခ်င္အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ံုးက
ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့သည္။
“အခုလုိ ေရကာတာေတြ ေဆာက္လုပ္တဲ့ အေနအထားမွာလည္း ဘာမွေျပာဆိုခြင့္ မရွိဘူး။
စစ္အစိုးရနဲ႔ တ႐ုတ္အစိုးရက သေဘာတူလုပ္တယ္။ သူတို႔ ဒီလုိလုပ္တာဟာ
ကခ်င္ျပည္သူေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး ဆံုး႐ႈံးနစ္နာမႈ ရွိတယ္” ဟု ကခ်င္အမ်ဳိးသား
အစည္းအ႐ံုးမွ အမ်ိဳးသမီးတာဝန္ခံ မလြန္နန္းက မဇိၥ်မကို ေျပာသည္။
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒကို အဓမၼအတည္ျပဳခဲ့သလို၊ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲသည္လည္း
မည္သို႔မွ တရားမွ်တမႈ မရွိသည့္အျပင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ မည့္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွ
ျဖစ္မလာႏိုင္ေၾကာင္း ယေန႔ ဆႏၵျပပဲြသို႔ တက္ေရာက္လာသူမ်ားက ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။
ထိုင္း၊ ၿဗိတိန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ကေနဒါ၊ အေမရိကား၊ ေနာ္ေဝး၊ ဆီြဒင္၊ မေလးရွား၊
တ႐ုတ္နယ္စပ္ေဒသ စသည့္ ႏိုင္ငံေဒသမ်ားရွိ ကခ်င္အမ်ဳိးသားမ်ားကလည္း ၄၉
ႏွစ္ေျမာက္ ကခ်င္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနားမ်ားႏွင့္ ဆႏၵျပပဲြမ်ား က်င္းပခဲ့ၾကသည္။
ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးေန႔သည္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔တြင္
ကခ်င္တမ်ဳိးသားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရး ရရွိရန္ ကခ်င္ေက်ာင္းသား ေဇာ္တူးႏွင့္
ေဇာ္ဆုိင္း ဦးေဆာင္သည့္ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈ
စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီခ်ဳပ္ ၃ ဦးကို ေထာင္ေျပာင္း

ဖနိဒါ | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၀ နာရီ ၁၁ မိနစ္
မဇိၩမ (ခ်င္းမုိင္)။ ။ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ၃ ဦးကုိ ယခုလ ၂ ရက္
ေန႔က အင္းစိန္ေထာင္မွ နယ္ေထာင္မ်ားသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုိက္ေၾကာင္း သူတုိ႔၏
မိသားစုဝင္မ်ားကေျပာသည္။
မႏၲေလးေထာင္တြင္ တညအိပ္သာၾကာၿပီး မည္သည့္ေထာင္သို႔
ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႔သြားသည္ကိုလည္း မသိၾကရေၾကာင္းဆိုသည္။
ရန္ကုန္တိုင္း လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ေန ဦးေရႊဂ်ဳိး (၅၅ ႏွစ္) ေခၚ ဦးျမစုိး၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွ
ဦးစိန္လႈိင္ႏွင့္ အလံုၿမိဳ႕နယ္ မခ်ဳိ ေခၚ ေဒၚျမင့္ျမင့္စုိး ကုိ မိသားစုဝင္မ်ားက ယေန႔
ေထာင္ဝင္စာသြားေတြ႔ရာမွ ယင္းသို႔ သိခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

“မႏၲေလးေခၚသြားၿပီဆုိေတာ့ က်မ မႏၲေလးက အက်ဥ္းဦးစီးကို ဖုန္းဆက္ေမးလုိက္တာ။
မႏၲေလးမွာလည္း မရွိဘူးတဲ့။ တညဘဲ ေနသြားတယ္။ မေန႔က ရဲက ေခၚထုတ္သြားၿပီ။
ဘယ္ကုိ စံုစမ္းရမွန္းလည္း မသိဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္” ဦးေရႊဂ်ဳိး၏ သမီးျဖစ္သူ မႏွင္းစႏၵာက
မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ရန္ကုန္တိုင္း

လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ေန ဦးေရႊဂ်ဳိး (၅၅ ႏွစ္) ေခၚ ဦးျမစုိး၊
စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွ ဦးစိန္လႈိင္ႏွင့္ အလံုၿမိဳ႕နယ္ မခ်ဳိ ေခၚ
ေဒၚျမင့္ျမင့္စုိး ၃ ဦးကုိ အင္းစိန္ေထာင္မွ နယ္ေထာင္မ်ားသုိ႔
ေျပာင္းေရႊ႕လုိက္ေၾကာင္း
သူတုိ႔ ၃ ဦးလံုးကုိ ယခင္လ ၁၃ ရက္ေန႔က တရားမဝင္အသင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ ပုဒ္မ ၁၇
(၁) ျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံးက အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္စီ ခ်မွတ္ခဲ့ျခင္း
ဦးေရႊဂ်ဳိးႏွင့္ ဦးစိန္လႈိင္တို႔ႏွစ္ဦးကို ေနအိမ္မ်ားမွ ဖမ္းဆီးသြားျခင္းျဖစ္ၿပီး အန္အယ္ဒီဗဟုိ
လူမႈ အေထာက္အကူျပဳ အဖြဲ႔ဝင္ ေဒၚျမင့္ျမင့္စန္းကုိမူ အန္အယ္ဒီ႐ံုးခ်ဳပ္မွအျပန္လမ္း၌
ဖမ္းခဲ့သည္။
ဦးေရႊဂ်ဳိးသည္ ေသြးတုိးေရာဂါ ခံစားေနရၿပီး ေန႔စဥ္ ေသြးေပါင္ခ်ေၾကာင္း သမီးျဖစ္သူက
ဆက္ေျပာသည္။
နယ္ေထာင္မ်ားသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုိက္သျဖင့္ ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔ရန္လည္း
ခက္ခဲလာမည္ျဖစ္သည္။
ဘဝမွတ္တမ္း
ႏွင္းပန္းအိမ္ | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၀ နာရီ ၄၇ မိနစ္
http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/4743-2010-02-05-14-40-38.
အစိမ္းရင့္ေရာင္ေတာင္ေတြၾကားက ပုလဲလို ၾကဲပက္ထားတဲ့ ႏွင္းစက္ေတြနဲ႔
ဒုကၡသည္စခန္းေလးမွာ သတင္းေတြနဲ႔ အိပ္ယာက ႏိုးရပါတယ္။ ဝါးၾကမ္းခင္းထဲကုိ
ကလူက်ီစယ္လိုက္တဲ့ ေဆာင္းေလကို ဒုကၡသည္ေတြ ေဘထုတ္အေႏြးထည္နဲ႔
ကာကြယ္ထားရတယ္။ ေဘမကယ္ ေသဘြယ္ရာရိွတဲ့ ေနရာေလ၊ သတင္းေတြ
မရွိရင္လည္း မျဖစ္တဲ့ ေနရာေပါ့။
၁၉၉၈ မွာ ခင္ပြန္းသည္ကို ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို ေထာင္ဒဏ္ ၁၄
ႏွစ္နဲ႔ ပို႔လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ က်မရဲ႕
ဒုကၡကိုျမင္တဲ့ ဆရာၾကီးဦးတင္မိုးက ဘဝမွာ အၿမဲအမွတ္ရေနမယ့္စကား ေျပာပါတယ္။

သမီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရး လူဆိုတာ အဆင္ေျပသြားရင္
ဒုကၡေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကို ေမ့သြားတတ္တယ္တဲ့။ ဆရာၾကီးစကားအတိုင္း က်မ
ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ေရးခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီတဲ့ ေထာင္ဝင္စာခရီးမွာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ ၁ဝ
အုပ္ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတြက က်မကို စာေရးသူျဖစ္ေအာင္
လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အခုဒုကၡသည္ဘဝ ေရာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရးတာပဲ။
ေနာက္ၿပီး သတင္းေတြကို ေန႔စဥ္နားေထာင္ရတယ္။
က်မရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေတြမွာ နံနက္မိုးေသာက္တာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး

ေရဒီယိုနားေထာင္ျခင္းပါပဲ။ BBC VOA. RFA. DVB သတင္း႒ာနကလႊင့္တဲ့
သတင္းအားလံုးကို ေန႔စဥ္မျပတ္ နားေထာင္ရပါတယ္။ ေလလႈိင္းေပၚကေန သတင္းေတြနဲ႔
အမိျမန္မာျပည္ထဲက ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခံစားမူေတြကို က်မပါ ထပ္တူခံစားရတာပါ။
ဒီသတင္းေတြထဲမွာ ကရင့္လူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ရာေက်ာက္ၾကီးကို နအဖ က ထိုးစစ္ဆင္တဲ့
သတင္းကို စိတ္ထိခိုက္စြာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးတြင္းမွာ နအဖ
ထိုးစစ္ေၾကာင့္ ေျပးလာရတဲ့ လႈိုင္းဘြဲ႔ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြကို ေနရပ္ျပန္ပို႔မယ္ဆိုတဲ့
သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ဒုကၡေတြအတားအဆီးမရွိ ပင္လယ္ေဝေအာင္
ခံစားရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လက္တိုငါး႐ိုးမ်က္ဆိုတဲ့
ျမန္မာစကားပံုအတိုင္းပါပဲ။
၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၁ဝ ရက္ ၁ဝ လ ၂ဝ၁ဝ ၊ ၁ဝ သံုးလံုးဆိုၿပီး က်င္းပမယ္။
ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကဲြေရး တို႔အေရး၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး တို႔အေရးဆိုၿပီး
နအဖ က အသံေကာင္းလႊင့္ေနပါတယ္။ အသံသာလႊင့္ေနတာ လက္ေတြ႔ကေတာ့
မီးစတဖက္ေရမႈတ္တဖက္ လုပ္ေနတာပါ။ လႈိင္းဘြဲ႔ ကရင္လူမ်ဳိး ဒုကၡသည္ေတြ
ကိုယ့္ေနရပ္ ျပန္ရမယ္ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္လာပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ေနရပ္
ကိုယ္ျပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဘဝလံုၿခံဳမႈမရွိလို႔သာ သူမ်ားႏုိင္ငံထဲ ေျပးလာရတာပါ။ တကယ္ေရာ
ကရင့္လူမ်ိဳးေတြ ဘဝလံုၿခံဳမႈရွိၿပီလို႔ အာမခံၾကပါသလား။ ဒီၾကားထဲမွာပဲ ကရင့္လူမ်ဳိး
ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္ၾကီးကို နအဖ က ထိုးစစ္ဆင္ေနျပန္ၿပီ။
ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ မေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒုကၡသည္ဆိုတာ
ကိုယ့္တကိုယ္ရည္ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္သိကၡာပါ ညိႇဳႏြမ္းရတာပါ။ ဒုကၡသည္အတြက္
ပစၥည္းတခုရတို္င္း က်မတို႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ ဖဲ့ဖဲ့ေပးလိုက္ရတယ္လို႔
ခံစားရပါတယ္။ ဒုကၡသည္ျဖစ္ဖို႔ ဒုကၡမ်ဳိးစံုခံစားၿပီးမွ ဒုကၡသည္အရည္အခ်င္း ျပည့္မီမွ
လက္ခံတာပါ။ ဒုကၡဆိုတာ အတုမရွိပါဘူး။
က်မတို႔စခန္းထဲမွာ ကားျပာၾကီးနဲဲ႔ တတိယႏုိင္ငံကိုသြားဖို႔ မဲေဆာက္ပို႔ရင္
ထြက္ေျပးပုန္းေအာင္းေနၾကတဲ့ ကရင့္လူမ်ဳိးေတြကို က်မတို႔ အံ့ၾသေပမယ့္
ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ေျမမွာပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ခ်င္ေပမယ့္
ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္အျဖစ္ ပုန္းေရွာင္ေနရတာ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ
လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အဝနဲ႔ ေနရမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသူေတြပါ။
႐ုပ္ဝတၳဳတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ခြင့္ရေပမယ့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔
ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမနဲ႔ နီးစပ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက မခြာႏိုင္ေသးဘူး။
မခြာခ်င္ဘူးဆိုတာ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဒီမွာက သဘာဝနဲ႔ နီးစပ္ရတာ။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း
မေဝးဘူး။ သဘာဝတရားထဲက ေရေျမေတာေတာင္ထဲကေန ရွာေဖြစားေသာက္လို႔
ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ ေနထိုင္သူေတြ ရွိတယ္။
ဘယ္မွမသြားပါရေစနဲ႔လို႔ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ပလာကို ေတာင္းပန္ၾကတယ္။
က်မတို႔စခန္းထဲမွာ ကရင့္အမ်ဳိးသား ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ခ်ဳိ႕တဲ့စြာေနထိုင္ရမႈကို
ျမင္ရတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာပဲ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ေတြက စခန္းထဲမွာ ရိကၡာဆန္ကို
အဓိကထားၿပီး တျခားဗာရီဟအတြက္ ေတာထဲမွာ ရာသီေပၚ အသီးအႏွံခူးၿပီး
ေငြရွာရပါတယ္။ လာဟူးၾကာဆိုတဲ့ ေစ်းေန႔ေတြမွာက ပြန္းရြက္၊ ဇရစ္႐ိုး၊ ကဇြန္းရြက္၊
ဝါးပိုးမွ်စ္၊ ဝါးပိုးမႈိ၊ ၾကက္ဟင္းခါးညြန္႔၊ ျမင္းခြာရြက္၊ ေညာင္ခ်ဥ္ဖူး၊ ဆူးပုတ္ေတြကို
ေျမၾကိီးေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေစ်းေရာင္းေနတာကို အၿမဲျမင္ရတယ္။
ရာသီသီးႏွံသာ ေျပာင္းသြားမယ္၊ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကေတာ့
ေျပာင္းမသြားဘူး။
ေတာေတာင္ထဲကထြက္တဲ့ ရာသီေပၚ အသီးအႏွံခူးရင္း သူတို႔ေလးေတြ
သီခ်င္းဆိုႏုိင္တယ္။ ဘယ္အရြက္ဘယ္အသီးက စားေကာင္းတယ္၊ အဆိပ္မသင့္ဘူးဆိုတာ
သူတို႔သိတယ္။ ဆူးပုတ္ရြက္ဆိုတာ မိုးမရြာခင္ႏုတဲ့ အညြန္႔က ပိုေမႊးပိုခ်ဳိတယ္လို႔
သူတို႔သိၾကတယ္။ အခုလို ရာသီထဲက အင္ဖက္၊ ဇင္ျပြန္းရြက္ေတြကို အိမ္မိုးႏိုင္ဖို႔
ဖက္ပစ္ၾကတယ္။ မုန္႔ဟင္းရည္နဲ႔စားတဲ့ မုန္႔ဖတ္အတြက္ ဆန္ကုိ ေမာင္းထဲေထာင္းၿပီး
ပံုစံခြက္နဲ႔ ညႇစ္ၿပီး ေရေႏြးနဲ႔ျပဳတ္ထားတဲ့ မုန္႔ေခါင္းေလးေတြကို ငွက္ေပ်ာညြန္႔ေပၚတင္ၿပီး
ေရာင္းၾကတယ္။ အဲ့ဒီလို ဖန္တီးၿပီး ေငြရွာရတယ္။ သဘာဝတရားက ကရင့္လူမ်ဳိး
ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ဖန္တီးေပးပါတယ္။
စခန္းထဲမွာ ဒုကၡသည္ကေလးငယ္ေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြ
ဖြင့္လွစ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ့ေက်ာင္းမွာ က်မသားပါ စာသင္ရပါတယ္။ သားမွာ
သားနဲ႔ရြယ္တူ ကရင္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္။ လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈ၊
ယံုၾကည္မႈက ပိုၿပီးျမန္ဆန္ပါတယ္။ ကရင့္အမ်ဳိးသားဝတ္စံုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့
သားကလည္း အလြယ္တကူပဲ အျဖဴ၊ အစိမ္း ေက်ာင္းဝတ္စံုကို ေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သားေျပာေနတဲ့ ကရင္စကား၊ ကရင္စာကို ေန႔တုိင္း ၾကားေနရတယ္။

ဒီထဲကမွ ကရင္အမ်ဳိးသား သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ က်မ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာလိုအဓိပၸာယ္က
“ငါတို႔ႏုိင္ငံက သဲေသာင္ပင္လယ္နဲ႔ လွပတဲ့ႏုိင္ငံလို႔ ဘိုးဘြားေတြက ေျပာတယ္။
ငါတို႔မိဘေတြေနခဲ့တဲ့ ေနရာ၊ လွပတဲ့ ႐ိုးရာဓေလ့၊ ေတာင္တန္းလွ်ိဳေျမာင္၊ စိမ္းလဲ့တဲ့
သစ္ေတာ၊ သစ္သီးဝလံေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ေနရာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္၊ ေက်းငွက္ေတြရဲ႕
အသံကလည္း နားဝင္ခ်ဳိတဲ့၊ သယံဇာတေပါၾကြယ္ဝတဲ့ ငါတို႔ပိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံတဲ့။ က်မရင္ထဲ
ထိထိခိုက္ခိုက္ျဖစ္ရတဲ့ ကရင့္အမ်ဳိးသား သီခ်င္းပါ။ ဒီကရင့္အမ်ိဳးသား သီခ်င္းကို
သားဆိုရတိုင္း ငိုခ်င္လိုက္တာ ေမၾကီးရယ္လို႔ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေျပာပါတယ္။
သားသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ လိႈင္းဘြဲ႔၊ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီး၊ ေက်ာက္ၾကီးက စစ္ေျပးဒုကၡသည္
ကရင့္လူမ်ဳိး ကေလးငယ္ေတြ ပါတယ္။ သူတို႔က အႏၲရာယ္နဲ႔ အၿမဲၾကံဳေတြ႔ေနခဲ့ရသူေတြမို႔
လူသစ္ေတြနဲ႔ ဆံုတိုင္းသတိနဲ႔ ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုလူစိမ္းေတြေၾကာင့္
သူတို႔အိုးအိမ္စြန္႔ခြာခဲ့ရတာမို႔ တိုက္ၾကက္မ်ားလို အၿမဲတမ္း အေတာင္ပံဖြထားသူေတြေပါ့။
သားကေနတဆင့္ က်မတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတဲ့အခါမွာ က်မကို သူတို႔ သိခ်င္တာေတြ
ေမးသလို က်မကလည္း သူတို႔လူငယ္ေတြကို ေမးတယ္။
“အေဒၚ… ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းထဲကလိုပဲ က်ေနာ္တို႔မွာ တိုင္းျပည္ရွိတယ္ေနာ္” ဟု
သူ႔ေမးခြန္းက က်မ အသည္းႏွလံုးကို ဆုပ္ေခ်လိုက္သလိုပါပဲ။ သူတို႔နဲ႔ က်မတို႔က
ေလာေလာဆယ္ ႏိုင္ငံမဲ့ေနသူေတြ။ က်မတို႔ၿမိဳ႕ျပမွာ မသိခဲ့တဲ့ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ဳိးကို သူတို႔
ခံစားခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေတြ သူတို႔ဇာတ္ိရြာမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မိဘကူညီရတယ္။
သူတို႔ေတြ ဘာေတြလုပ္ရလဲလို႔ က်မေမးေတာ့ သူတို႔ရြာကို လြမ္းသြားပံုရတယ္။
သူတို႔ေလးေတြဆီမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေဒသသံေတြ ရွိတယ္။ ”မ်ားသြားၿပီ၊ မ်ားေနၿပီ”
ဆို “လက္ကုန္ပဲ” လို႔ သံုးၾကတယ္။ ”ဗမာစကားမေျပာတတ္ဘူး” ဆို
”ဗမာလိုေျပာမတတ္ဘူး” လို႔ ေျပာ တတ္ၾကတယ္။
မူးဒိုဆိုးက ေက်ာက္ၾကီးဘက္ကပါ။ အခု သူက ကရင္ဗမာ ၁ဝ တန္း တက္ေနတယ္။

သူဒုကၡသည္စခန္းထဲကို ေရာက္ေနတာ ၈ ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ ေက်ာက္ၾကီးမွာ ဒူးရင္းၿခံ၊
ကြမ္းသီးၿခံေတြ ရွိတယ္။ ကြမ္းသီးက မိုးကေန ေႏြအထိ သံံုးၾကိမ္သံုးခါ သီးတယ္တဲ့။
ပိုင္ရွင္က အပင္က ကြမ္းသီးကို တံခ်ဴနဲ႔ ခ်ဴခ်တယ္။ ၿခံပိုင္မဟုတ္တဲ့ မူးဒိုဆိုးတို႔လို
သူေတြက ေကာက္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သူမ်ားထက္ အရင္ေကာက္ဖို႔ အိပ္ယာက
ေစာေစာထရတယ္။ ရလာတဲ့ ကြမ္းသီးေတြကို အခြံခြာ ေနလွန္းၿပီး ထားရတယ္။
ကုန္သည္ေတြက ပစၥည္းခ်င္းလဲတာလည္း ရွိတယ္။ ကြမ္းသီးကို အလံုးေရကို ခ်င္တြယ္ဖို႔
ဝါးျခင္းဝါးပလံုးေလး ယက္ထားရတယ္။ ရာေက်ာ္တဲ့ ကြမ္းသီးကို တခါထဲ
ခ်င္တြယ္လို႔ရႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ ကိုယ္က အလံုးေရ မ်ားသြားလည္း
ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ကြမ္းသီးကို ငပိ၊ ဆားနဲ႔ လဲၾကတယ္။ ငပိဆားက သူတို႔အတြက္
အဓိက အစားအစာပါ။ ငပိနဲ႔ င႐ုပ္သီးရွိရင္ ထမင္းျဖစ္တယ္။
မူးဒိုဆိုးက သူတို႔မိဘေတြက ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၿပီး
ေတာင္ယာစပါးစိုက္တယ္။ ေတာင္ယာစပါးေပၚခ်ိန္ စစ္တပ္က ထိုးစစ္လာရင္

စပါးသိမ္းခ်ိန္မွာ စပါးေတာင္ မသိမ္းႏိုင္ဘဲ စစ္ေျပးရတယ္တဲ့။ လက္နက္ၾကီးသံေတြ၊
ေသနတ္သံေတြ ရြာနဲ႔နီးလာရင္၊ တခါတေလ ရြာကိုမီး႐ႈိ႕ရင္ ေျပးရၿပီ။ အဖီးတို႔၊
အဖူးတို႔ကေတာ့ လွည္းနဲ႔ေပါ့။ ကေလးေတြနဲ႔ အပါးအမိုးတို႔က လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။
ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ ပုန္းၾကလဲဆိုေတာ့ သူက က်မကို မသိတတ္ရန္ေကာဆိုတဲ့
အၾကည့္နဲ႔ လွမ္းၾကည့္တယ္။
“ေက်ာက္ၾကီးက ကရင့္လူမ်ဳိးေတြကို စစ္တပ္က မသကၤာရင္ KNU

နဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြကို သတ္ပစ္တယ္။
ေတာတက္ရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ လွည္းေတြကိုပါ လူေတြနဲ႔အတူ
ေပၚတာဆြဲတယ္။ စပါးသိမ္းခ်ိန္၊ ကြမ္းသီးသိမ္းခ်ိန္၊
ထိုးစစ္တိုက္စစ္ဆင္ရင္ လုပ္ငန္းမသိမ္းရေတာ့ စီးပြားပ်က္တာေပါ့။
ရြာမွာ မူလတန္းအထိပဲ စာသင္ေက်ာင္း ရွိတယ္။
အထက္တန္းပညာ သင္ခ်င္ရင္ပဲ ႏြယ္ကုန္းဇရပ္ၾကီးတက္ၿပီး
စာသင္ၾကတယ္။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေကာင္းတဲ့ လူေတြပဲ
စာသင္ရတာပါ။ ငါတို႔ကေလးေတြကေတာ့
ဒုကၡသည္စခန္းထဲေရာက္မွ စာသင္ရတယ္။ ရြာမွာက ၁ဝ ႏွစ္၊ ၇
ႏွစ္ကေလးေတြက ေတာၾကက္ေတြလိုပဲ။ ေတာထဲေတာင္ထဲ
စစ္ပုန္းေနရတာ။ ဗုန္းသံၾကားရင္၊ ေသနတ္သံၾကားရင္
ဗုံးက်င္းထဲဝပ္။ ေျမျပင္မွာ ဝပ္တတ္တယ္။ စစ္ပါးဝေနၿပီ။ ထူးၿပီး
အထိတ္တလန္႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
“အေဒၚရယ္ … စစ္ျဖစ္တဲ့ေနရာနဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာေပါ့။ စစ္နဲ႔ေဝးတဲ့ ရြာေတြဆီ သြားရတယ္။
စစ္ပုန္းလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို သူတို႔က ေနရာေပးတယ္။ သူတို႔ရြာ စစ္ျဖစ္ရင္လည္း
က်ေနာ္တို႔ဆီ လာပုန္းတာပဲ။ တခါတေလလည္း ေတာထဲေတာင္ထဲ လွည့္ပုန္းရတာေပါ့။
စစ္ေျပးရင္း ေတာထဲမွာ မိတာေတြ႔တာ ခ်က္စားရယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ပုန္းရင္း
မိုးရြာရင္ တာလပတ္၊ ပလပ္စတစ္ေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ကိုယ္ေပၚ မိုးထားရတယ္။
အဝတ္အစားမပါလို႔ မိုးစိုၾကီးနဲ႔ ငုတ္တုတ္ေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က .. အပါး မီးလႈံမယ္လို႔
ေျပာရင္ အပါးက မီးေရာင္ျမင္ရင္၊ မီးခိုးျမင္ရင္ ဗမာစစ္တပ္က လက္နက္ၾကီးနဲ႔
ပစ္လိမ့္မယ္တဲ့။
ထုိးစစ္ၿပီးၿပီ၊ စစ္တပ္ေတြ ျပန္ၿပီဆို က်ေနာ္တို႔ ရြာျပန္ၿပီ။ ရြာေရာက္ေတာ့
ေျမျမႇဳပ္မုိင္းေတြကလည္း ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ကြမ္းၿခံထဲကို
ကြမ္းသီးေကာက္ဖို႔ သြားၾကတယ္။ ကြမ္းပင္က ကြမ္းဖတ္အဝါရြက္ေတြကုိ အဖီး
ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ဖို႔ က်ေနာ္ ခြာတယ္။ က်ေနာ့္အကုိဝမ္းကြဲက ကြမ္းသီး ေကာက္ရင္း
ကြမ္းသီးၿခံထဲက အသီးေလးကို ကိုင္ၾကည့္လုိက္မိရာမွာ ထၿပီးေပါက္ကြဲေတာ့တာပဲ။
ကြမ္းသီးပင္ ထက္ပိုင္းက်ဳိးသြားသလို အကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျပတ္ၿပီး မ်က္လံုးတဖက္
ကြယ္သြားတယ္။ အဖီးနဲ႔ အဖူးတို႔ ငိုၾကတယ္။ ေဆး႐ံုက ဟိုးအေဝးၾကီးမွာလို႔ ေျပာတယ္။
အကို႔ကိုရြာမွာပဲ ေဆးကုရတာေပါ့။ ေဆးက ေဆးၿမီးတိုလုိ႔ အမုိးက ေျပာတယ္။
ငပိေျမအိုးဖံုးေပၚမွာ သစ္ဥသစ္ဖုေသြးလိမ္းရင္း အကို႔အနာ က်က္သြားတာပဲ။
အေဒၚက စာေရးသူဆိုေတာ့ သိမွာေပါ့။ ေက်ာက္ၾကီးနားမွာ မဲတင္းတိမ္ေတာင္နဲ႔
ဗံုမတီးေတာင္ ရွိတယ္။ အဖီးက ေျပာတယ္။ အေဒၚတို႔ ဗမာဘုရင္ မဏိစည္သူမင္း
တုိင္းခန္းလွည့္လည္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ရာေတာ္က ေနမေကာင္းလို႔ ဘယ္သူမွ
ဗံုမတီးရဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဗံုမတီးရဘူးလို႔ ေျပာရကေန ဗံုမတီးေတာင္လုိ႔ ေခၚတာတဲ့။
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဗမာဘုရင္ေနာ္။ ဗံုတီးတယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္လုိ႔တီးတာပဲ အေဒၚရယ္။
အဖီးကေတာ့ အၿမဲေျပာပါတယ္။ ဗံုမတီးေတာင္ကို အမီျပဳၿပီး ငါတို႔ ထင္းဝါးခုတ္ရတယ္။
ထင္းခုတ္ဖို႔သြားရင္ စစ္တပ္နဲ႔ KNU နယ္ေျမကို ျဖတ္ရတယ္။ စစ္တပ္က ၇၃ စစ္တပ္။
ေရွ႕တန္းမထြက္ႏုိင္တဲ့ လူေတြကို စခန္းခ်ၿပီး ဆက္ေၾကးေတာင္းခိုင္းထားတာ။
လွည္းတစီးကို အဲဒီတုန္းက တေထာင္ေပးရတယ္။ စာသင္ရတာေတာ့ ေက်ာက္ၾကီးမွာ
ရြာေက်ာင္းပဲ တက္ခဲ့ရတယ္။ စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း ထိုးစစ္တို္က္စစ္ေတြ ဝင္လို႔
ထြက္ေျပးရတာ။ ဒီဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့တာပဲ”
ဗီဒီယိုထဲမွာလုိ ကရင္သူပုန္က မုဒိမ္းက်င့္တယ္ဆိုတာ

လံုးဝမရွိဘူး။ ေတာထဲေတာေတာင္ထဲသြားလို႔
မ်က္စိလည္ေနရင္ ကရင္သူပုန္က လမ္းျပေပးတယ္။
သစ္ခုတ္သြားသူေတြ ရိကၡာပါသြားလို႔ ပိုရင္
ေတာင္းစားတယ္။ ေက်နပ္မွ ယူတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့
ရက္စက္တယ္။ မုဒိမ္းက်င့္တာ စစ္တပ္ကလူေတြ က်င့္တာ။
ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ စာသင္ေက်ာင္း ထုိင္ခံုစားပြဲေတြက ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတာပါ။ က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့
ဝါးကြပ္ပ်စ္ထုိင္ခံုေပၚမွာ ဒုကၡသည္ကေလးေတြ စာသင္ရတယ္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္
မိုးရြာရင္ မိုးလံုတဲ့ေနရာ ေျပးၾကရေရာ။
အခုအခ်ိန္မွာ စာသင္ေက်ာင္းအတြက္၊ ဒုကၡသည္အိမ္ေတြအတြက္ ဝါး၊ ေမ်ာတုိင္၊ အင္ဖက္
ေဝပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကိုယ္တုိင္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးအတြက္
ပစၥည္းေတြကို ထမ္းပိုးရပါတယ္။ စာေမးပြဲအစစ္ၾကီး ေျဖၿပီးရင္ ဆရာေတြ ဦးစီးၿပီး
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔အတူ အမိုးအကာမိုးၿပီး ေက်ာင္းကို ျပဳျပင္တယ္လို႔
ေျပာပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ အမိုးအကာ ၿပိဳပ်က္ေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာ မူးဒိုစိုး၊
ခ်ာေနမူး၊ ကဲဒိုစိုး၊ ကရင့္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ။ သူတို႔ကေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း
စာသင္ရတာကို ေက်နပ္တယ္တဲ့။ တခါတရံေတာ့လည္း ရြာကို သတိရတယ္လုိ႔လည္း
ဆိုပါတယ္။
ေက်ာက္ၾကီးဆိုတာ စစ္ေတာင္းျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ကရင္၊ ဗမာ၊
ကယား၊ ကရင္ကယားစပ္ေတြ ေနထုိင္ပါတယ္။ ကယားအမ်ဳိးသမီးေလးက က်မတို႔တဲနဲ႔ ၄-
၅ အိမ္ေက်ာ္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ ေနပါတယ္။ သူကလည္း ေက်ာက္ၾကီးကပါပဲ။
ေက်ာက္ၾကီးအေၾကာင္း ေရဒီယိုက သတင္းေတြၾကားေတာ့ က်မ သူ႔ကိုေမးမိတယ္။ သူက
နင္ေမးတာကိုေျဖရင္ အဖမ္းခံရမွာလားလို႔ ေျပာတယ္။ သိေတာ့သိတယ္။ ဒါေပမဲ့
မေျဖရဲဘူး။ ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက နင္တို႔ေျပာမွ နင္တို႔ခံစားရတာေတြ၊
ဒုကၡေရာက္တာေတြ သူမ်ားေတြသိမွာေပါ့။ နာမည္မေျပာနဲ႔။ အျဖစ္အပ်က္ပဲေျပာလို႔ က်မ
ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကို က်မ မေရးေတာ့ပါဘူး။ သူေျပာတာ
နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။
စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ကေလးေတြ စာမသင္ရဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔

ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ ငါ့ေယာကၤ်ားကို မသကၤာလို႔ဆိုၿပီး
မစစ္ေဆးဘဲနဲ႔ သတ္ပစ္တယ္။ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို
လုပ္တာ။ သူတို႔ရက္စက္မႈက ေနဝင္မီးၿငိမ္းပဲ။ ညဆို
မီးမျမင္ရေစနဲ႔။ အျပင္မထြက္နဲ႔။ ထြက္တဲ့သူ ပစ္သတ္တာ။
လယ္ေျမေတြ သိမ္းတယ္။ လုပ္အားေပးမရွိတဲ့ရက္က ခပ္ရွားရွားပဲ။
စစ္တပ္က ေခ်ာဆြဲရင္ လွည္းေခ်ာ၊ လုပ္အားေခ်ာ
အကုန္ေပးရတယ္။ ရဲကလည္း ႏွိပ္စက္တာပဲ။ ရြာဓေလ့အတိုင္း
မိန္းမခ်င္း ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ရဲသိရင္ အမႈဖြင့္ေရာ။ ပိုက္ဆံေပးရင္
အမႈပိတ္ေပးတယ္။ မိုးတြင္းဆို ဆားမသယ္ရဘူး။
ဆန္မသယ္ရဘူး။ ကိုယ္စားဖို႔ ဆန္ေတာင္ သူပုန္ေပးဖို႔လားလို႔
ရန္ရွာေသးတာ။ ဓာတ္ခဲကို ၁၂ ရာသီ မသယ္ရဘူး။ ဓာတ္ခဲက
မိုင္းလုပ္တာလို႔ အဆိုရွိတယ္။
“ေက်ာက္ၾကီးက ကရင့္လူမ်ဳိးေတြကို စစ္တပ္က မသကၤာရင္ KNU နဲ႔
ဆက္သြယ္တယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြကို သတ္ပစ္တယ္။ ေတာတက္ရာမွာ
အသံုးျပဳတဲ့ လွည္းေတြကိုပါ လူေတြနဲ႔အတူ ေပၚတာဆြဲတယ္။ စပါးသိမ္းခ်ိန္၊
ကြမ္းသီးသိမ္းခ်ိန္၊ ထိုးစစ္တိုက္စစ္ဆင္ရင္ လုပ္ငန္းမသိမ္းရေတာ့ စီးပြားပ်က္တာေပါ့။
ရြာမွာ မူလတန္းအထိပဲ စာသင္ေက်ာင္း ရွိတယ္။ အထက္တန္းပညာ သင္ခ်င္ရင္ပဲ

ႏြယ္ကုန္းဇရပ္ၾကီးတက္ၿပီး စာသင္ၾကတယ္။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေကာင္းတဲ့ လူေတြပဲ
စာသင္ရတာပါ။ ငါတို႔ကေလးေတြကေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲေရာက္မွ စာသင္ရတယ္။
ရြာမွာက ၁ဝ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ကေလးေတြက ေတာၾကက္ေတြလိုပဲ။ ေတာထဲေတာင္ထဲ
စစ္ပုန္းေနရတာ။ ဗုန္းသံၾကားရင္၊ ေသနတ္သံၾကားရင္ ဗုံးက်င္းထဲဝပ္။ ေျမျပင္မွာ
ဝပ္တတ္တယ္။ စစ္ပါးဝေနၿပီ။ ထူးၿပီး အထိတ္တလန္႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
မိုးၾကိဳး၊ က်ားၾကီး ဆိုတဲ့ စစ္ဗုိလ္ေတြက မုိက္တီးေတြ။ သူတို႔ကို လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးထားေတာ့

မသကၤာရင္ ပစၥည္းသိမ္းတယ္။ လူသတ္တယ္။ အိမ္မီး႐ႈိ႕တယ္။ ရိကၡာလုပ္ေပးဆိုၿပီး
ရြာလူၾကီးကို ခိုင္းတယ္။ ရိကၡာေရာလူပါ သူတို႔သြားခ်င္တဲ့ဆီ လုိက္ပို႔ရတယ္။ စိတ္မထင္ရင္
မထင္သလို လုပ္တာ။ ဒါကို ေၾကာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ပုန္းေနရင္ မိန္းမကို
ျပန္ေပးဆြဲတယ္။ မိခင္ေတြကို ျပန္ေပးဆြဲတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျပန္လဲတယ္။
မဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ေျပာရင္ သိပ္မုန္းတာပဲ။ ဗီဒီယိုထဲမွာလုိ ကရင္သူပုန္က
မုဒိမ္းက်င့္တယ္ဆိုတာ လံုးဝမရွိဘူး။ ေတာထဲေတာေတာင္ထဲသြားလို႔ မ်က္စိလည္ေနရင္
ကရင္သူပုန္က လမ္းျပေပးတယ္။ သစ္ခုတ္သြားသူေတြ ရိကၡာပါသြားလို႔ ပိုရင္
ေတာင္းစားတယ္။ ေက်နပ္မွ ယူတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့ ရက္စက္တယ္။ မုဒိမ္းက်င့္တာ
စစ္တပ္ကလူေတြ က်င့္တာ။
စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ကေလးေတြ စာမသင္ရဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ ဒုကၡေရာက္ရတယ္။

ငါ့ေယာကၤ်ားကို မသကၤာလို႔ဆိုၿပီး မစစ္ေဆးဘဲနဲ႔ သတ္ပစ္တယ္။ စိတ္မထင္ရင္
မထင္သလို လုပ္တာ။ သူတို႔ရက္စက္မႈက ေနဝင္မီးၿငိမ္းပဲ။ ညဆို မီးမျမင္ရေစနဲ႔။
အျပင္မထြက္နဲ႔။ ထြက္တဲ့သူ ပစ္သတ္တာ။ လယ္ေျမေတြ သိမ္းတယ္။
လုပ္အားေပးမရွိတဲ့ရက္က ခပ္ရွားရွားပဲ။ စစ္တပ္က ေခ်ာဆြဲရင္ လွည္းေခ်ာ၊ လုပ္အားေခ်ာ
အကုန္ေပးရတယ္။ ရဲကလည္း ႏွိပ္စက္တာပဲ။ ရြာဓေလ့အတိုင္း မိန္းမခ်င္း
ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ရဲသိရင္ အမႈဖြင့္ေရာ။ ပိုက္ဆံေပးရင္ အမႈပိတ္ေပးတယ္။ မိုးတြင္းဆို
ဆားမသယ္ရဘူး။ ဆန္မသယ္ရဘူး။ ကိုယ္စားဖို႔ ဆန္ေတာင္ သူပုန္ေပးဖို႔လားလို႔
ရန္ရွာေသးတာ။
စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ေက်ာက္ၾကီးမွာ နအဖ

ထိုးစစ္ေၾကာင့္ စစ္ေျပးေနရသူေတြ၊ ေျမျမဳပ္မိုင္းထိသူေတြ၊
အသက္ဆံုး႐ႈံးရသူေတြ၊ မေသဘဲ ဒုကၡဆင္းရဲ
ေရာက္ေနသူေတြက နယ္စပ္မ်ဥ္းကိုေက်ာ္ၿပီး
အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေနေနရတယ္။

ဓာတ္ခဲကို ၁၂ ရာသီ မသယ္ရဘူး။ ဓာတ္ခဲက မိုင္းလုပ္တာလို႔ အဆိုရွိတယ္။ KNU ကို
စစ္တပ္က ေထာင္ထားတဲ့ မုိင္းေတြကို ငါတို႔ရြာသားေတြ နင္းမိၾကတာပဲ။ အိမ္မိုးဖို႔
အင္ဖက္ေကာက္တာ မိုင္းထိလုိ႔ေသတာ ရွိတယ္။ ေျခလက္ျပတ္တာ ရွိတယ္။ ေဆး႐ံု၊
ေဆးခန္းသြားဖို႔ အခက္အခဲရွိတယ္။ ထမ္းစင္နဲ႔ ထမ္းရတယ္။ ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြပါ
ထိတာ။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကိုျဖတ္တဲ့ တရားဝင္ တံတားရယ္လို႔ အတိအက် မရွိဘူး။
လမ္းပန္းသာတဲ့ေနရာ ေလလံဆြဲၿပီး သစ္သားတံတားလုပ္ၿပီး ကူးတယ္။ မိုးတြင္းဆို
ေလွေဖာင္နဲ႔ ကူးတယ္။ မိုးတြင္းဆို ေတာင္က်ေရ ရွိတယ္။ ကမ္းျပည့္ကမ္းလွ်ံပဲ။
ေႏြရာသီဆို ေလွေသးေလွမႊားနဲ႔ ကူးတယ္။ လူက ေခ်ာင္းထဲျဖတ္ကူးတယ္။
စစ္ေတာင္းျမစ္ ေသာင္ထြန္းတဲ့ ေနရာမွာ ၾကက္သြန္ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ၾကံစိုက္တယ္။ ေစ်းရယ္လုိ႔

မရွိဘူး။ အိမ္ဆိုင္၊ ကုန္စံုဆုိင္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ကြ်ဲနားကုတ္၊ ေညာင္ပင္သာ၊ ျဖဴး၊
ပဲႏြယ္ကုန္းမွာ ေစ်းတက္ဝယ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ ငပိနဲ႔ င႐ုတ္သီးရွိရင္
ထမင္းျဖစ္တယ္။ လက္ထပ္ပြဲဆိုရင္ေတာ့ ဝက္အလွ်ံပယ္ ေၾကြးတယ္။ ဒါေလးတခုပဲ ငါတို႔
လူနဲ႔တူတာပါ”
ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ေလးပင္၊ ပဲႏြယ္ကုန္းဆိုတဲ့ ဘူတာစဥ္တေလွ်ာက္ကို က်မ
ေထာင္ဝင္စာခရီး ၁ဝ ႏွစ္ ျဖတ္ဖူးတယ္။ မီးရထားေပၚကေန ေတာင္တန္းေတြ၊
လြင္ျပင္ေတြကို ျမင္ရတိုင္း သဘာဝအလွကိုပဲ ခံစားမိတယ္။ ေဒသခံေတြရဲ႕ ဒုကၡဆင္းရဲကို
က်မ မသိခဲ့ရဘူး။ စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ေက်ာက္ၾကီးမွာ နအဖ ထိုးစစ္ေၾကာင့္
စစ္ေျပးေနရသူေတြ၊ ေျမျမဳပ္မိုင္းထိသူေတြ၊ အသက္ဆံုး႐ႈံးရသူေတြ၊ မေသဘဲ ဒုကၡဆင္းရဲ
ေရာက္ေနသူေတြက နယ္စပ္မ်ဥ္းကိုေက်ာ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔
ေနေနရတယ္။
မီးရထားခရီးသည္ က်မတို႔ အေပ်ာ္ခရီး၊ အလြမ္းေျပခရီး၊ စီးပြားအတြက္
ခရီးေတြသြားေနၾကခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြက အသက္ဘဝ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ေတာေတာင္ထဲမွာ
တိရစၦာန္ေတြလို ေျပးလႊားပုန္းေအာင္းေနရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြအတြက္
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ ကန္႔သန္႔နယ္ေျမဆိုတာ ရွိသင့္ပါသလား။ မိုးတြင္းဆို ဆားသယ္ခြင့္
ကန္သတ္တယ္။ ဓာတ္ခဲကေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ NO ပဲတဲ့။ ၿမိဳ႕စားၾကီးက မီး႐ႈိ႕ပိုင္ခြင့္ရွိၿပီး
ရြာသားေတြ မီးထြန္းပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ ေနရာက စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ ျခမ္းမုန္း၊
ေက်ာက္ၾကီးပါပဲ။
မီးေလာင္ေတာင္ယာေတြ ျမင္ရတာ ဝမ္းနည္းသေလာက္ ေတာင္ေျခေခ်ာင္းထဲက
ကြ်ဲခေလာက္သံ ပံုမွန္ၾကားရရင္ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္တယ္။ ဒါ ထိုးစစ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္။
ေမာင္းေထာင္းသံ၊ ဆန္္ျပာသံကလည္း သူတို႔အတြက္ ဂီတသံတခုလို နားဝင္ခ်ဳိပါလိမ့္မယ္။
က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ တကယ္ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ က်မတို႔ ၾကမၼာ က်မတို႔ ဖန္တီးခြင့္ရွိရင္
ဘယ္သူမွ ျပန္ပို႔စရာ မလိုပါဘူး။ က်မတို႔ ျပန္ၾကမွာပါ။
ေတာင္လဲရာ ျမက္ျပတ္၊ ေန႔စဥ္ ဒုကၡသည္ရဲ႕ ဘဝမွတ္တမ္းေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ

ေရးေနရဦးမလဲဆိုတာေတာ့ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔၊ ကမၻာက ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ
ဘယ့္ေလာက္ စိတ္ဝင္စားလဲဆိုတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုရင္ ျငင္းမွာလား။
လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚမႈကို ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္း

မဇၩိမသတင္းဌာန | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၀ နာရီ ၁၄ မိနစ္
စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံပုိင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အမ်ားအျပားကို ပုဂၢလိကပိုင္
လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်မႈ တၿပိဳင္တည္း ျပဳလုပ္လာေနသည္။ စက္မႈ၊ ကူူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး၊
ဟုိတယ္ႏွင့္ ခရီးသြားလာေရး၊ သမဝါယမ၊ ျပန္ၾကားေရး၊ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္း၊
စြမ္းအင္၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ၾကီးဌာန စသည္တို႔မွ Enterprise မ်ားကုိ ပုဂၢလိသို႔
ေရာင္းခ်ေနသည္။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးေနပါသည္ဟု လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္အတြင္း
ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ္လည္း ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ေရး အားသြန္ခြန္စုိက္ ျပဳလုပ္လာသည္က
ယခုမွ ျဖစ္သည္မွာ ထူးျခားလွသည္။
စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္ၿပီး တက္လာမည့္ အစိုးရသစ္အတြက္
လႊဲေျပာင္းရန္ဟု အေၾကာင္းျပထားေသာ္လည္း ယူနီေဖာင္းေျပာင္းသည့္ အမည္သစ္
အစိုးရသာ ျဖစ္လာဖြယ္ရွိသျဖင့္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ တခုတည္းႏွင့္
တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားႏုိင္ရန္ အခြင့္အလမ္း နည္းလွေပသည္။
ယခုေတာ့ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚစနစ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ သယံဇာတမ်ားကို လူတစုက
ေပါင္းစားသည့္ အဝန္းအဝိုင္းကို ခ်ဲ႕ထြင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေနသည္။ အမ်ားစု
ေကာင္းစားေရးထက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ ေသာက္ေဘာ္စားဘက္မ်ား
စားကြက္ထြင္ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ေနသည္။
တင္ဒါေခၚယူေရာင္းခ်ျခင္းကို ဗန္းျပထားေသာ္လည္း စစ္အစိုးရ၏ လက္ရင္းလူယံု
စီးပြားေရးသမားမ်ားသာ ခြဲတမ္းခ် ရယူသြားမွာကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။
ပုဂၢလိကပုိင္ျပဳလုပ္ေရး တင္ဒါ မေၾကညာခင္ လေပါင္းမ်ားစြာကပင္ စီးပြားေရး
အကြက္အကြင္းအတြက္ ျပင္ဆင္သူမ်ားက ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲမွသည္ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အလားအလာေတာ့ အင္မတန္မွ
နည္းလြန္းေနသည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ ပိုမုိမ်ားျပားလာသကဲ့သို႔၊
သတင္းစာဆရာမ်ား ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ခ်မႈ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ား လြတ္လပ္စြာ
စည္း႐ုံးလႈပ္ရွားခြင့္ ပိတ္ပင္ထားျခင္းမ်ားျဖင့္ ဇာတိ႐ုပ္ကို ျပသေနသည္။
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ခံထားရသူမ်ားကို လႊတ္ေပးျခင္းမရွိဘဲ ဒီမိုကေရစီသို႔
ကူးေျပာင္းမည္ဟု ေျပာဆိုေနျခင္းကေတာ့ ရယ္ဖြယ္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအတြက္ အရႈံးေပၚ ဟန္မက်လွေသာ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို
ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းေအာင္ ပုဂၢလိကပိုင္ စီးပြားေရး
အခန္းက႑ကို တိုးခ်ဲ႕ရန္ လိုအပ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ၊
တာဝန္ခံမႈတို႔က မရွိမျဖစ္ အေရးပါလွသည္။

ထို႔ျပင္ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း တိုးျမင့္လာမည့္အေရးႏွင့္ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးမႈတို႔
ပိုမို ခံရလာဖြယ္ကလည္း ရွိေနျပန္သည္။
ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ျခင္းမွသည္ ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အေျပာင္းအလဲ
ျဖစ္ထြန္းလာႏုိင္သည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနလွ်င္ စစ္အစိုးရအေပၚ မတန္မဆ
ေလွ်ာ့တြက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ရန္ကုန္မွာ အႏွိပ္ခန္း ၃၀၀၀ ထက္မနည္း ရွိေန

မ်ဳိးသိဏ္း | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၄ နာရီ ၃၉ မိနစ္
ရန္ကုန္ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္း တရားမဝင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အႏွိပ္ခန္း
အေရအတြက္မွာ ၃၀၀၀ မွ ၃၅၀၀ အၾကား ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႔မႉး႐ံုး
(ရဲခ်ဳပ္႐ံုး)မွ အၾကီးတန္း ရဲအရာရွိတဦး အဆိုအရ သိရသည္။
ဒုရဲမႉးအဆင့္ရွိ အမည္မေဖာ္လိုသူ အရာရွိက လူစည္ကားရာၿမိဳ႕နယ္ ၁၀ ၿမိဳ႕နယ္ခန္႔တြင္ပင္
အႏွိပ္ခန္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနသျဖင့္ ရန္ကုန္တိုင္း တတိုင္းလံုးဆိုလွ်င္ ၃၀၀၀ ထက္
ေလွ်ာ့နည္းမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။
"ရဲခန္႔မွန္းခ်က္ စာရင္းမွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္တိုင္းမွာ အႏွိပ္ခန္း ၂၅၀၀ ဝန္းက်င္
ရွိႏိုင္မယ္လို႔ တြက္ထားတာ ရွိတယ္။ အခုလက္ရွိမွာေတာ့ ေအာက္ထစ္ ၃၀၀၀ ထက္
မနည္းႏိုင္ဘူး။ ၃၅၀၀ ေလာက္အထိ ရွိႏိုင္တယ္။ DownTown (ၿမိဳ႕တြင္း) ၆ ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔
အလံု၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ တာေမြ၊ ပုဇြန္ေတာင္၊ မဂၤလာေတာင္ညႊန္႔ၿမိဳ႕နယ္ေတြက အမ်ားဆံုးပဲ။
အဲဒီၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာတင္ အားလံုးေပါင္း ၂၀၀၀ ေလာက္ ရွိေနတယ္" ဟု သူက မဇၥ်ိမကို
ပုဇြန္ေတာင္၊ တာေမြ၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ တရားမဝင္
အႏွိပ္ခန္းမ်ား အမ်ားဆံုးျဖစ္ၿပီး တၿမိဳ႕နယ္လွ်င္ ပ်မ္းမွ် အႏွိပ္ခန္းေပါင္း ၃၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႔
ရွိေနေၾကာင္း ရဲက ခန္႔မွန္းထားသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္း ေနရာအႏွံ႔တြင္ အႏွိပ္ခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္လာျခင္းမွာ ဥပေဒပိုင္းအရ
ထိန္းခ်ဳပ္ရာတြင္ အားနည္းမႈ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ ဗဟိုတရား႐ံုးခ်ဳပ္
ေရွ႕ေနတဦးက သံုးသပ္သည္။
"ျပည့္တန္ဆာ ဥပေဒပဲ ရွိတယ္။ အႏွိပ္ခန္းနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ တိက်တဲ့ ဥပေဒမရွိဘူး။ ဒီေတာ့
ပုဒ္မ ၁၈၈ နဲ႔ တရား႐ံုးတင္တယ္။ ပုဒ္မ ၁၈၈ ဆိုတာ အလြတ္သေဘာေျပာရရင္
အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းက ထုတ္ျပန္ ေၾကညာထားေသာ အမိန္႔ကို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းေပါ့။
လမ္းေဘးမွာ အေပါ့အေလးစြန္႔တာလည္း ဒီဥပေဒနဲ႔ စြဲလို႔ရတယ္။ သူက အျမင့္ဆံုး
ေထာင္ဒဏ္ တလပဲ။ မိန္းကေလးေတြကို ေထာင္ခ်လို႔မရဘူး။ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈနဲ႔
အျမင့္ဆံုး ဒဏ္ေငြ ၁ဝဝဝ (က်ပ္) ပဲ" ဟု အဆိုပါ ေရွ႕ေနက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
ပုဒ္မ ၁၈၈ ျဖင့္ စြဲဆိုပါက တာဝန္ခံျဖစ္သူမွာ အျမင့္ဆံုး ေထာင္ဒဏ္ တလအထိ
ခ်မွတ္ခံရႏိုင္ၿပီး၊ ပစၥည္းမ်ားကို ႏိုင္ငံပိုင္အျဖစ္ သိမ္းဆည္းႏိုင္သည္။

ဥပေဒပိုင္းအရ အားနည္းျခင္းအျပင္ စီးပြားေရးအရ ေစ်းကြက္ဝင္ လုပ္ငန္းသဖြယ္
ျဖစ္ေနသျဖင့္ အႏွိပ္ခန္းမ်ား ပိုမိုတိုးပြားလာေနသည္ဟု ယူဆရေၾကာင္း အဆိုပါ
ေရွ႕ေနကပင္ ေျပာဆိုသည္။
"အန္ကယ္ အႏွိပ္ခန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အမႈ လိုက္ဖူးတယ္။ အမႈရင္ဆိုင္ေနတုန္းမွာပဲ
အႏွိပ္ခန္းက ျပန္ဖြင့္ေနၿပီ။ ပိုင္ရွင္က ေျပာတယ္၊ အႏွိပ္ခန္းလုပ္တာ ဘယ္လိုပဲ
ရင္းႏွီးရင္းႏွီး ၆ လဆို အရင္းေၾကတယ္တဲ့။ တာဝန္ခံလုပ္မယ့္ မန္ေနဂ်ာေတြကိုေတာ့
အဖမ္းခံရရင္ နာမည္ခံလုပ္ဖို႔ လစာေကာင္းေကာင္း ေပးထားၾကတယ္။ ဥပေဒပိုင္း
အားနည္းေနေတာ့ စီးပြားေရးသမားေတြက လုပ္မွာပဲေလ" ဟု သူက ဆိုသည္။
က်န္းမာေရးအတြက္ ကုသမႈေပးရန္ တရားဝင္လိုင္စင္ ခ်ေပးထားေသာ
အေၾကာေျဖလုပ္ငန္း အခ်ဳိ႕မွအပ အႏွိပ္ခန္း အားလံုးလိုလိုမွာ ဥပေဒႏွင့္ ၿငိစြန္းေနေၾကာင္း
ဥပေဒေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက ေျပာဆိုၾကသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အလွျပဳျပင္ေရးအမည္ခံ အေသးစား အႏွိပ္ခန္းမ်ားကို ရန္ကုန္တြင္
ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ေတြ႔ေနရသကဲ့သို႔ သိန္းရာႏွင့္ခ်ီ ရင္းႏွီး၍ အထင္အရွား
ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အႏွိပ္ခန္းၾကီးမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ေတြ႔ေနရၿပီး အမ်ဳိးသမီး ဦးေရ
၅၀ မွ ၇၀ အျပင္ အမ်ဳိးသားဝန္ထမ္း ၂၀ မွ ၃၀ အၾကားရွိသည့္ အဆိုပါ
အႏွိပ္ခန္းၾကီးမ်ားသို႔ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးမွ လာေရာက္ေလ့ရွိေၾကာင္း
စံုစမ္းသိရွိရသည္။
"တခ်ဳိ႕က အခန္းအျပင္အဆင္ေရာ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေရာ အားလံုး ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္
ေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔နားက မာဆတ္ဆိုရင္ နာမည္ၾကီး မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ
အၿမဲလာတယ္။ တခါတေလ တိုးရစ္ (ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားဧည့္သည္) ေတြေတာင္
အုပ္စုလိုက္ လာၾကတယ္" ဟု လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္သူတဦးက ေျပာသည္။
အႏွိပ္ခန္းအၾကီးအေသးႏွင့္ အျပင္အဆင္ အေနအထားအေပၚ မူတည္သက္ဆိုင္ရာ
ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရဲ၊ စရဖ မ်ားသို႔ လစဥ္ ေငြက်ပ္ ၅ သိန္းခန္႔မွ သိန္း ၃၀-၄၀ အထိ
ေပးေဆာင္ရျခင္းမ်ဳိး ရွိသည္။ အႏွိပ္ခန္းမ်ား ေပၚေပၚတင္တင္ ဖြင့္လွစ္လာၾကျခင္းႏွင့္အတူ
အႏွိပ္ခန္းအမည္ခံ ျပည့္တန္ဆာခန္းမ်ားလည္း ပိုမ်ားလာေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။
"အမွန္အကန္ႏွိပ္တဲ့ မာဆတ္ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ သိသာတယ္။ ဒါက မာဆတ္၊ ဒါက
မာစြတ္ဆိုၿပီး လူငယ္ေတြ ခြဲေျပာတဲ့ စကားေတာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီလို အႏွိပ္ခန္းနာမည္
တပ္႐ံုတပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြကေတာ့ တေနရာထဲမွာ ၾကာၾကာမေနဘဲ ေနရာေျပာင္းၿပီး
ဖြင့္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲပိုင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကည့္သြား။ ျဗဴတီဆလြန္းလို႔
နာမည္တပ္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေသးေသးေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ၁ဝ ခုမွာ ၈ ခု၊ ၉ ခုက
အႏွိပ္ခန္းပဲ" ဟု လသာၿမိဳ႕နယ္မွ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ အဖဲြ႔ဝင္တဦးက ေျပာသည္။
ရန္ကုန္တြင္ အႏွိပ္ခန္းလုပ္ငန္းမ်ား စတင္ေခတ္စားလာျခင္းမွာ ၂၀၀၀
ျပည့္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းကျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ ေခါင္းေဆာင္ေသာ
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ ၿပိဳကြဲသြားၿပီးေနာက္ ပိုမ်ားလာေၾကာင္း ရဲခ်ဳပ္႐ံုးမွ ဒုရဲမႉးက
ဆိုသည္။

"မာဆတ္က ေထာက္လွမ္းေရးက စတာပါပဲ။ နယ္ေျမအပိုင္အလိုက္ ေထာက္လွမ္းေရးက
လူေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးမရွိေတာ့ ခဏျပန္ၿငိမ္သြားေသးတယ္။ ၂၀၀၅၊
၂၀၀၆ ေနာက္ပိုင္းက်မွ တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုမ်ားလာတယ္" ဟု သူက ေျပာသည္။
အႏွိပ္ခန္းလုပ္ငန္း တြင္က်ယ္လာျခင္းႏွင့္ အႏွိပ္ခန္း စီးပြားေရးအေပၚ ရန္ကုန္အေျခစိုက္
ဂ်ာနယ္တေစာင္မွ အယ္ဒီတာတဦးက "တကယ္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆားဗစ္ေပးတဲ့
ေနရာေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ေနာက္ မ်က္မျမင္ေတြကို ဂ်ပန္အေၾကာပညာ သင္ေပးၿပီး
တရားဝင္ဖြင့္ထားတဲ့ အေၾကာျပင္ခန္းေတြ ရွိေနတယ္။ အစိုးရက စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ
အကန္႔အသတ္ေတြနဲ႔ လိုင္စင္ထုတ္ေပးၿပီး အခြန္တိတိက်က် ေကာက္လိုက္ရင္
တရားမဝင္၊ တရားဝင္တဲ့ ျပႆနာရွင္းသြားမယ္။ ရဲလာဘ္ထိုးရတဲ့ ေငြက အစိုးရဆီ
ေရာက္သြားမယ္။ ေနာက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြနဲ႔
နစ္နာမႈေတြကိုလည္း ဥပေဒနဲ႔ ကာကြယ္ေပးလို႔ ရသြားႏိုင္တယ္" ဟု သူက
သံုးသပ္ေျပာဆုိသည္။
(ရဲရင့္ေအာင္ တည္းျဖတ္သည္။)
ဖမ္းမိ စိတ္ႂကြေဆးမ်ား နအဖ လက္ေဝခံမ်ားထံမွျဖစ္ဟု

ေဒသတြင္း မူးယစ္ေလ့လာသူတုိ႔ ေျပာၾကား
ဝီရ/ ၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂ဝ၁ဝ
http://www.khitpyaingnews.org/news/February%2010/5210e.php
ဘန္ေကာက္ၿမဳိ႕ႏွင့္ စမြတ္ပရာခန္ခ႐ိုင္အတြင္း သယ္ေဆာင္လာစဥ္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည့္

စိတ္ႂကြေဆး (၃.၆၆) သန္းသည္ ထုိင္းအာဏာပုိင္တုိ႔ စြပ္စြဲထားသကဲ့သုိ႔
တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔တုိ႔မွမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာစစ္အစုိးရ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္
နယ္ေျမအတြင္းရွိ ျပည္သူ႔စစ္ႏွင့္ ၎တုိ႔၏ လက္ေဝခံအဖြဲ႔တုိ႔မွ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း
ေဒသတြင္း မူးယစ္ေဆးဝါး ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္သူမ်ားက
ေျပာၾကားသည္။ရွမ္းမူးယစ္ေဆးဝါး ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖြဲ႔မွ တာဝန္ခံ ဦးခြန္ဆုိင္းက
“ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္အတြင္း ထုိင္းက ဖမ္းမိတဲ့ စိတ္ႂကြေဆးေတြဟာ ဝတပ္ဖြဲ႔တုိ႔လုိ
တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ႀကီးေတြဆီက လာတာမဟုတ္ဘူး။ နအဖစစ္အစုိးရက
ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ေပးထားတဲ့ တသီးပုဂၢလနဲ႔ ျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔ေတြက လာတာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အဖမ္းခံရရင္ ဝအဖြဲ႔ကပါလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ဘာမွ ထပ္မေမးၾကေတာ့လုိ႔
နယ္စပ္ကေန လာသမွ် မူးယစ္ေဆးဝါးေတြက ဝအဖြဲ႔ကလုိ ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ေခတ္ၿပဳိင္သုိ႔
ေျပာၾကားသည္။ေဖေဖာ္ဝါရီ (၃) ရက္ ဘန္ေကာက္ပုိ႔စ္သတင္းစာတြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း
ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်ေနသည့္ မူးယစ္ေဆးဝါး အမ်ားစု အတြက္ ဝတပ္ဖြဲ႔မွ တပ္မႉးတဦးျဖစ္သူ
ေဝေရွာက္ခန္သည္ အဓိက တာဝန္ရွိသည္ဟု ထုိင္းအာဏာပုိင္တုိ႔၏ စြပ္စြဲခ်က္အေပၚ
ဦးခြန္ဆုိင္းက ေျပာၾကားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

အင္အားႀကီး တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းတုိ႔သည္ ၎တုိ႔အတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လာေနသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေျခအေနေၾကာင့္
လက္နက္ဝယ္ယူျဖည့္ဆည္းႏုိင္ရန္ မူးယစ္ေဆးဝါးထုတ္လုပ္မႈကုိ အရွိန္ျမႇင့္
လုပ္ကုိင္ေနေၾကာင္း ကုလသမဂၢ မူးယစ္ေဆးဝါးႏွင့္ ရာဇဝတ္မႈဆိုင္ရာ႐ံုး (UNODC) က
အစီရင္ခံခဲ့သည့္အတုိင္း ထုိင္းအာဏာပုိင္တုိ႔ကလည္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ျပည္တြင္းရွိ
မူးယစ္ေဆးဝါး ေလ့လာေနသူမ်ား၏အဆုိအရ ဘိန္းစုိက္ပ်ဳိးမႈ အပါအဝင္ စိတ္ႂကြေဆး
ထုတ္လုပ္မႈ မ်ားျပားလာေနသည့္ ေဒသမ်ားသည္ ျမန္မာစစ္အစုိးရ အုပ္ခ်ဳပ္နယ္ေျမ
ရွမ္းျပည္ ေတာင္ဘက္စြန္းပုိင္းႏွင့္ မုိင္းတုံ၊ မုိင္းဆတ္၊ တာခ်ီလိတ္ေဒသတဝုိက္ရွိ
နအဖလက္ေဝခံ ျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔တည္ရွိရာ ေဒသမ်ားတြင္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာစစ္အစုိးရကလည္း
အဆုိပါ လုပ္ငန္းျဖင့္ ဆက္ေၾကးေကာက္ ဝင္ေငြရွာေနၾကေၾကာင္း
သိရသည္။တာခ်ီလိတ္ၿမဳိ႕မွ မူးယစ္ေလ့လာေနသူ လူငယ္တဦးက “မုိင္းတုံ၊ မုိင္းဆတ္နဲ႔
တာခ်ီလိတ္နယ္ထဲက လားဟူျပည္သူ႔စစ္ အဖြဲ႔ရယ္၊ နမ့္ပန္က ရီရွင္းတုိ႔ရယ္၊
ေဟာင္လြတ္က ေနာ္ခင္းတုိ႔အုပ္စုရယ္၊ ဟုိမိန္းက မဟာဂ်ာတုိ႔အုပ္စုရယ္၊ နမ့္စန္က
လင္းဆုိင္တုိ႔အဖြဲ႔ရယ္၊ မုန္းေထာ္က ဆံမြန္းတုိ႔အဖြဲ႔ေတြက မူးယစ္ေဆးဝါး
ထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးတယ္။ အဲဒီေဒသမွာ နအဖတပ္ရင္း (၅၅၃) နဲ႔ (၅၅၄)
တုိ႔ကလည္း ရွိေနတယ္ေလ။ နအဖအရာရွိအဆက္ဆက္က ဆက္ေၾကးေကာက္ၿပီး
သူတုိ႔ကုိ ဒီအတုိင္း လႊတ္ထားၾကတာ” ဟု ေျပာၾကားသည္။ဦးခြန္ဆုိင္းက
“ဟုိတုန္းကဆုိရင္ ထုိင္းမွာ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ဖမ္းခံရရင္ ခြန္ဆာအဖြဲ႔ကပါလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္
ၿပီးတယ္။ ဆုိလုိတာက ညႇိၿပီး ျပန္လြတ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက နာမည္ႀကီးလာတဲ့
ခြန္ဆာလုိပဲ ဝတပ္ဖြဲ႔ကလည္း အဲဒီနာမည္ခံရတဲ့ ဝဋ္ေႂကြးကုိ အခုထိ မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူး”
ဟု ရွင္းျပသည္။ထုိင္းႏုိင္ငံ ခ်င္းမုိင္ၿမဳိ႕အေျခစုိက္ Office of the Narcotics Control
Board (ONCB) မွ ဒါ႐ုိက္တာ Pornthep Eamprapai ကလည္း
အဆုိပါေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမႈမွာ ျမန္မာစစ္အစုိးရ လက္ေဝခံ လူမ်ဳိးစုငယ္မ်ားလည္း
ပါဝင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ထုိလူမ်ဳိးစုငယ္တုိ႔သည္ ျမန္မာစစ္အစုိးရ၏ တပ္ရိကၡာ
သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးမွ ေက်းရြာ၊ လမ္းပုိင္း လုံၿခဳံေရးအထိ အားကုိးေနရေၾကာင္း
မူးယစ္ေလ့လာသူ အဆိုပါလူငယ္က ဆုိသည္။“နအဖက ဒါကုိ သုံးၿပီးေတာ့
နယ္ျခားေစာင့္တပ္ လက္မခံတဲ့ အင္အားႀကီးအဖြဲ႔ေတြကုိ မူးယစ္ေဆးဝါးအမႈနဲ႔ အခ်ိန္မေရြး
ဝင္တုိက္ႏုိင္ေအာင္ စီမံထားတာ။ အဲဒီျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔ေတြ ဒီလုိလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ကလည္း သူတုိ႔
နအဖကုိယ္တုိင္က အားေပးေနတယ္။ အျခားအဖြဲ႔ႀကီးေတြကုိ ၿဖဳိႏုိင္ဖုိ႔ ဒါကုိ
အားကုိးေနရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မူးယစ္ရာဇာဆုိတာ တုိင္ရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ထဲက
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နအဖကုိယ္တုိင္ပဲဆုိတာ ထုတ္ေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ” ဟု ဦးခြန္ဆုိင္းက
ေျပာၾကားသည္။မူးယစ္ေဆးဝါး ဝင္ေနသည့္ ခ်င္း႐ုိင္း၊ ခ်င္းမုိင္၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ခ႐ုိင္
နယ္စပ္ႏွင့္ ထိစပ္ေနသည့္ တဖက္ႏုိင္ငံရွိ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ဝတပ္ဖြဲ႔၊
ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ေတာင္ပုိင္း၊ နအဖစစ္တပ္တုိ႔အျပင္ နအဖအုပ္ခ်ဳပ္နယ္ေျမအတြင္း
ျပည္သူ႔စစ္ တပ္ဖြဲ႔မ်ားလည္း တည္ရွိသည္။

မယ္ဆုိင္နယ္စပ္မွ ပအုိဝ္းလူငယ္တဦးက “ျမန္မာဘက္ကမ္းမွာဆိုရင္ အရင္တုန္းက
ပစၥည္းသယ္သြားရင္ ဝတပ္ဖြဲ႔ကလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ မစစ္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့
ျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔ကပါလုိ႔ ေျပာမွ အစစ္မခံရတာ။ ထုိင္းဘက္ကုိ ေရာက္လာရင္ ဝတပ္က
ပစၥည္းေတြလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ နယ္စပ္ဂိတ္ကို အလြယ္တကူ ျဖတ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္
အျခားအဖြဲ႔ေတြကလည္း ဝအဖြဲ႔ကပါလုိ႔ နာမည္သုံးၿပီး ပစၥည္းေတြ ပုိ႔ေနၾကတယ္” ဟု
ေျပာၾကားသည္။
စက္သံုးဆီ အေရာင္းဆိုင္ ပုဂၢလိကပုိင္

လုပ္ရန္ တရား၀င္ေၾကညာ
မိုးမခအေထာက္ေတာ္၊ ရန္ကုန္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၀
ရန္ကုန္ျမစ္အတြင္း ေတြ႔ရသည့္ ေလာင္စာဆီတင္ သေဘၤာတစီး (ဓာတ္ပုံ - မုိးမခ)
စက္သံုးဆီ ျဖန္႔ျဖဴးေရး ဆိုင္မ်ား၊ ေလာင္စာဆီ သုိေလွာင္ကန္ ေဆာက္လုပ္ရန္

ေျမေနရာမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ေရး အဆိုျပဳလႊာ ေခၚယူသည့္ ေၾကညာခ်က္္ကို
ယေန႔ထုတ္ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။လြန္ခဲ့သည့္
သီတင္းပတ္အတြင္း စက္သံုးဆီ တင္သြင္း၊ ျဖန္႔ေ၀မႈမ်ား ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္မည္ဟု
သတင္း ထြက္ေပၚခဲ့ၿပီးေနာက္ ယခု ေၾကညာခ်က္ ထြက္ေပၚလာျခင္း
ျဖစ္သည္။စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာနပိုင္ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး ရွိ ေလာင္စာျဖန္႔ျဖဴးေရးဆိုင္ ၂၄၆
ဆိုင္ကို ပုဂၢလိက လက္သို႔ လႊဲေျပာင္း ေရာင္းခ်ေပးမည့္ သေဘာျဖစ္ၿပီး ထိုသို႔
ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်ရာတြင္ လုိအပ္လာမည့္ စက္သံုးဆီ တင္သြင္း သိုေလွာင္ေရးႏွင့္
ပတ္သက္ၿပီး လိုအပ္မည့္ ေျမေနရာ၊ ဆိပ္ခံေဘာတံတား တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ျဖန္႔ျဖဴးေရး
ဆိုင္သစ္၊ သိုေလွာင္ကန္ သစ္တည္ေဆာက္ျခင္း တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာန၊
ျမန္မာ့ ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ သာယာေရး ေကာ္မတီႏွင့္
သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႔တို႔ထံ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ရန္
ေဖာ္ျပထားသည္။မည္သည့္ေန႔ရက္ ေနာက္ဆံုးထား ဆက္သြယ္ရမည္ ဆိုသည္ကို
ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေသာ္လည္း လာမည့္ မတ္လ ၃၁ရက္ ဘ႑ာေရးႏွစ္ မကုန္မီ အၿပီး
လႊဲေျပာင္းေပးရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္ ဟု ျပည္တြင္းထုတ္ ဂ်ာနယ္ အခ်ိဳ႕၏
ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအရ သိရသည္။လက္ရွိ အစိုးရပိုင္ စက္သံုးဆီ ျဖန္႔ျဖဴးေရးဆိုင္ ၂၄၆ ဆိုင္
အနက္ ရန္ကုန္တုိင္းအတြင္း အမ်ားဆံုး ၅၂ ဆိုင္ ရွိၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ အေရွ႕ပိုင္းတြင္
အနည္းဆံုးျဖစ္ကာ ၁ ဆိုင္သာ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
၁၉၆၂တြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အာဏာ သိမ္းၿပီးေနာက္ ၄၈ ႏွစ္ နီးပါး အၾကာတြင္

ယခုကဲ့သို႔ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအား ပထမဆံုး အႀကိမ္ အျဖစ္ တရား၀င္ လက္လီ
ျဖန္႔ျဖဴးခြင့္ ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္ မဆလ အစိုးရလက္ထက္ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ခန္႔က
စက္သံုးဆီ တရား၀င္ေရာင္းခ်ႏႈန္းႏွင့္ ျပင္ပ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ႏႈန္းတို႔ ကြာဟခဲ့ၿပီး အစိုးရ
ျဖန္႔ျဖဴးေရးမွ ရရွိသည့္ ခြဲတမ္းႏွင့္ မေလာက္ငွသည့္ ယာဥ္မ်ား အေနျဖင့္
ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ကိုသာ အားကိုးခဲ့ၾကရသည္။ယခုက့ဲသုိ႔ စက္သံုးဆီ
လက္လီျဖန္႔ျဖဴးေရးကို ပုဂၢလိက လုပ္ပိုင္ခြင့္ ျပဳလုပ္ရန္ ေၾကညာခဲ့ျခင္းမွာ ၂၀၁၀
ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီ နအဖ အစိုးရ အေနျဖင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္
နီးစပ္သည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအား တတ္ႏိုင္သေရြ႕ လႊဲေျပာင္းေပးလိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု
ရန္ကုန္မွ အကဲခတ္မ်ားက သုံးသပ္ေနၾကသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေနအိမ္
ျပင္ဆင္မႈမ်ား ရပ္ဆုိင္းထားရ
ဓာတ္ပုံသတင္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၀
ယမန္ေန႔က ေတြ႔ရေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေနအိမ္။ အစ္ကုိျဖစ္သူ

ဦးေအာင္ဆန္းဦးက ကန္႔ကြက္ထားသျဖင့္ ရပ္ဆုိင္းထားရေသာ ေနအိမ္ ျပင္ဆင္မႈႏွင့္
ပတ္သက္ၿပီး လာမည့္အပတ္တြင္ ရန္ကုန္ရိွ တရားရံုးတခုက ၾကားနာမည္ဟု
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေရွ႕ေနတဦးက ေျပာသည္။ (AP Photo/Khin Maung
လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တေကာင္
ေမာင္သာရ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၀
http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=5833&It
ကုသိုလ္မ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ့ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲ ဆိုသလို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ က်ဳပ္နဲ႔

ျခံခ်င္းကပ္ရပ္အိမ္မွာ လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တေကာင္ ေျပာင္းေရာက္လာၾကတယ္။
ဝတၴဳတိုတပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေပါ့။ လူကေတာ့ လူငယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။
အေကာင္ကထြားၿပီး တရားလြန္ ဝေနလို႔သာကို …။ ဘာရွိအံုးမွာလဲ။ အလြန္ဆံုးရွိလွ

သံုးဆယ္ေက်ာ္စေပါ့။သူတို႔အေနာက္တိုင္းထံုးစံက ေနာက္မွေျပာင္းေရာက္လာတဲ့
အိမ္နီးနားခ်င္းလူသစ္လဲပဲ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ စကားမရွိစကားရွာၿပီး
မိတ္ဖြဲ႔စပ္စုေလ့ မရွိၾကေတာ့၊ က်ဳပ္လဲ ဖါသိဖါသာပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
သိတယ္မဟုတ္လား။ လူက ဗမာလဲျဖစ္ျပန္ စာေရးဆရာလဲျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ပါးစပ္က
ပိတ္ေနႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္က မေနႏိုင္ဘူး။ မ်က္စိက မေနႏိုင္ဘူး။ စ႐ိုက္က
ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနၿပီေလး …။ ကြယ္ရာက မသိမသာ ေလ့လာေနျဖစ္တာေပါ့။
လူက ၾကည္ရပံုေထာက္ေတာ့ အေမရိကန္အျဖဴပါ။

လက္တင္အေမရိကဘက္ကလာတဲ့ စပိန္စကားေျပာ Hispanic အျဖဴပံု မေပါက္ပါဘူး။ ၿပီး
သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ဝက္ကလဲ ေန႔စဥ္သန္႔စင္ထားလုိ႔ပဲလား၊ က်ဳပ္တို႔ေျမာက္ဖ်ားေဒသရဲ႕
ဝင္႐ိုးစြန္းရာသီဥတုေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အျဖဴပဲ။ သိတယ္ေနာ္ …၊
က်ဳပ္တို႔ ရွမ္းျပည္ေတာင္းပိုင္း ‘ကေလာ’ အတက္နားမွာေတာင္မွ ‘ဝက္ျဖဴေတာင္’ ဆိုတာ
ရွိတယ္မဟုတ္လား။ၿပီးေတာ့လဲ လူေရာဝက္ေရာက ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ
အၿပိဳင္စားထားေသာက္လားၾကေလတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔အိမ္
အဝင္တံခါးေပါက္မွာ သူတို႔ၿပိဳင္တူ ဝင္ထြက္လို႔ မရၾကဘူးရယ္။ လုဝင္ရင္ တစ္ေနၾကေရာ။
ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွာက သူေဌးသူႂကြယ္ေတြစံရာ အိမ္ႀကီးရခိုင္

ခုႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ mansion ႀကီးေတြသာ မဟုတ္လို႔ကေတာ့၊ သာမန္အိမ္တိုင္းမွာ
လူတကိုယ္စာ ဝင္သာထြက္သာ႐ံု ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းတံခါးေပါက္ကေလးတေပါက္ပဲ
ရွိတတ္ၾကတယ္။ အဲသည္မွာ … သံဇကာတံခါးတထပ္၊ သစ္သားတံခါးတထပ္နဲ႔
ျခင္ယင္လဲလံု၊ ေလလဲ လံုရတယ္။ ၿပီး တဖက္ဖြင့္ တံခါးရြက္တရြက္ပဲ တပ္ၾကေလ့ရွိတယ္။
အျမဲတမ္းလဲ ပိတ္ထားတတ္ၾကတယ္။ မက်ယ္ဘူးရယ္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ခ်မ္းလို႔ အိမ္ထဲ
အျမန္လုဝင္ခ်င္လို႔မရဘူး။ တေကာင္ၿပီးမွ တေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ၿပီးမွ
တေကာင္ပဲ။ကိုယ့္လူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာႀကီးကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ …။ အရပ္က
ေျခာက္ေပေက်ာ္ မိုးထိုးေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ထက္ကို ႏွစ္ဆေလာက္
ဝေနတယ္ဆိုေတာ့၊ အနည္းကေလး ေပါင္ခ်ိန္ ၃၆၀ ရဲ႕အထက္မွာပဲ ရွိမယ္။ ေနာ့ …
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္မွ ေရွ႕တည့္တည့္ လွမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ တာပဲ။ သူ႔ခါးက
ဝတ္ေနက် ေဘာင္းဘီေတြကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ။ သူမ်ားတကာေတြလို ၾကယ္သီးတပ္၊
ဇစ္တပ္၊ ခါးပတ္ ပတ္ ဝတ္ရတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္က
ေက်ာင္းထားခါစ ေဘာင္းဘီမျမဲတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္ေတြမွာလို ခါး႐ႈံ႕ေမွ်ာ့ႀကိဳးတပ္
ပုခံုးသိုင္းႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲဝတ္ေနရေတာ့တာေလ။ ေဆာင္းတြင္းမွာသာ အေပၚက
အင္းက်ီအထပ္ထပ္ ဝတ္ထားလုိ႔ မျမင္ရတာကို။ ေႏြေရာက္ေတာ့ T ရွပ္ေပၚမွာက
အတိုင္းသား။ ေက်ာဘက္ စလြယ္သိုင္း y ႀကိဳးနဲ႔။ က်ဳပ္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
စိတ္ကူးနဲ႔ စမ္း ဝတ္ၾကည့္တာေပါ့ေလ …။ က်ဳပ္တု႔ိရဲ႕ ရခိုင္ပုဆို အနံႀကီး
ကြင္းက်ယ္တထည္သာ ေပးဝတ္လိုက္ရရင္ သူ႔ခါးနဲ႔ကေတာ့ အံကိုက္ ခြေခါင္းအံုးစြပ္လို
ျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္။
သိတယ္ေနာ္ …။ က်ဳပ္တို႔ NY ျပည္နယ္အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေက်ာ္
ရာသီဥတုဆိုးဝါးမႈအေၾကာင္းကို။ ေသာင္းက်န္း သလား မေမးနဲ႔။ အေမရိကန္ဇာတိ
ႏိုင္ငံသားေတြေတာင္ လက္ဖ်ားခါတတ္ၾကတဲ့ေဒသ။ တႏွစ္မွာ ေဆာင္းရာသီက
ေအာက္တိုဘာကေန မတ္လကုန္အထိ ေျခာက္လေလ…။ ျပကၡဒိန္အရမဟုတ္တဲ့
လက္ေတြ႔ရာသီေပါ့ေနာ္။ သည္ေျခာက္ေလးထဲမွာလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္က
ႏွင္းေတြဖံုးထားတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးမျမင္ရ ျမက္မျမင္ရ၊ သစ္ပင္ေတြမွာလဲ
သက္ရြက္မျမင္ရ၊ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ၿပီး ႏွင္းဖတ္ႏွင္းလႊာ တလွည့္၊ ႏွမ္းႏွင္းမိုးတလွည့္၊
ႏွင္းမိုးသီးမိုးေပါက္တလွည့္၊ ေရခဲမိုးတလွည့္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းတလွည့္နဲ႔ …
ႏွင္းလြတ္တဲ့ေန႔ရယ္လို႔မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိေတာ့တာပဲ။
အဲ … ေဆာင္းေနတာတိုကေလးေတြထဲမွာ တခါတခါ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနကေလး

ပြင့္လာလို႔မ်ား ခဏတျဖဳတ္ ျမင္လိုက္ၾကရရင္ … အို လူေတြမွာ ျပံဳးၾကေပ်ာ္ၾကလို႔။
tv,radio မွာ ေဒသမိုးေလဝသဌာနကလဲ ၁၅ မိနစ္တႀကိမ္ လက္ပန္းေပါင္းခတ္
ေက်ညာသေလ …။ beautiful day ခ်င္းကို မိုးမႊန္လို႔။ ေန႔က လွမွ လွ၊ သာမွ သာ
ဆိုပဲ။က်ဳပ္ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က တပိုင္းတစ လုိက္ဆိုခဲ့ၾကဖူးတဲ့
အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလ …။ you are my sunshine; my only sunshine; you never know
dear; how much I love you; please don’t take my sunshine away … ဆိုတယ္
မဟုတ္လား။ ေနေရာင္ကို ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ တင္စားၿပီး သံုးထားတာေပါ့။ ဘယ္ က်ဳပ္
လုိက္ေလ်ာခံစားလု႔ိ ရပါ့မလဲ။ က်ဳပ္က ဗမာျပည္မွာမွ အဝါေရာင္
အပူပိုင္းဇံုရဲ႕အလယ္ေကာင္ မႏၱေလးမွာေမြးတဲ့ အညာသား။ ဖြတ္က်ား …။ ၾကားရတာနဲ႔ကို
စိတ္ကုန္လိုက္တာ။ ေနေရာင္ႀကီး သည္ေလာက္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတာကိုမ်ား ‘ခ်စ္သူ’
တဲ့။ သီခ်င္းေရးဆရာ စိတ္မွႏွံ႔ရဲလား ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္။
အခုေတာ့ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ဥဒါဟ႐ုဏ္ကေလးကိုလဲ က်ဳပ္

ခံစားလို႔ရပါၿပီ။ ေျပာရအံုးမယ္။ အဲသည္ေတာ့ ေဆာင္း ဝင္ၿပီတဲ့ေဟ့ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔မွာေတာ့
ပရြက္ဆိတ္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ရိကၡာဗူးေတြ ရိကၡာေျခာက္ေတြ စုေဆာင္းသိုေလွာင္ ကုန္ၾကရၿပီ။
ခါတိုင္းလို ႏို႔ဆီတလံုး ဆပ္ျပာတခဲနဲ႔ အျပင္ထြက္ဝယ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ …။ လူေတြလဲ
ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ ေထာင္က်ကုန္ၾကတာေပါ့။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ မရွိပဲ၊ ဘယ္သူမွ
အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲ … ေက်ာင္းသားေတြ
အလုပ္သမားေတြကေတာ့ မလႊဲမေရွာင္သာ ထြက္ၾကရတာေပါ့ေနာ္ …။ ဒါလည္း
သူတို႔သြားၾကရတဲ့ ကားေတြ ရထားေတြထဲမွာနဲ႔ ေက်ာင္း ႐ံုး အလုပ္ခြင္ ေစ်းဆိုင္
စသည္ေတြထဲမွာက အပူဓာတ္ လႊတ္ေပးထားေတာ့ ေႏြးပါတယ္။
တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ …။ အျပင္ဘက္ လမ္းေပၚမွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္

သြားရလာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လဲ တမ်ဳိးေပါ့။ ဝတ္ေပေတာ့ အေႏြးထည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး
အထပ္ထပ္။ သာမန္ ဖလံထည္ သိုးေမႊး သကၠလပ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ကေတာ့ မလံုတတ္ဘူး။

အ႐ိုး ခိုက္တယ္။ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြေတာင္ ေမး႐ိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်မ္းမ်ဳိးရယ္။
အဲသည္ေတာ့ ေဒသသံုး ကိုယ္ေငြ႔ထိန္း thermo အသားကပ္ အင္းက်ီေဘာင္းဘီေတြ
ေအာက္ကခံ ဝတ္ၾကရတယ္။ ၿပီး နားရြက္အုပ္ စြပ္၊ လက္အိတ္စြပ္၊ မ်က္လံုးပဲ ေဖၚတဲ့
ေခါင္းစြပ္ ဝတ္၊ ေကာ္မ်က္မွန္အျဖစ္ တပ္၊ သိုးေမႊးထူေျခအိတ္ရွည္နဲ႔ ႏွင္းေတာတိုး
သားေရဖိနပ္ရွည္စီး၊ ႏွင္းကာမိုးကာ ဒူးဖံုးအေပၚအင္းက်ီနဲ႔ တကိုယ္လံုးကို အထပ္ထပ္
ထုပ္ၿပီးမွ အျပင္ထြက္ရတယ္။ ေျပာပေကာ …။ ေဒသမိုးေလဝသဌာနကလဲ အျပတ္
သတိေပးလႈံ႔ေဆာ္ေနတာပဲ။ အျပင္ဘက္ ထြက္ၾကရရင္လဲ ၁၅ မိနစ္ထက္ ပိုၾကာၾကာ
မေနဖို႔၊ ႏွာဖ်ား ႏႈတ္ခမ္း နားရြက္ေတြ ေႂကြမက်ရေအာင္ သတိထား ဖံုးအုပ္ဖို႔၊
အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အေရခြံေတြေဖါင္းၿပီး မီးေလာင္ဖုေတြလို ျဖစ္လာခဲ့ရင္လဲ
နီးရာေဆး႐ံုေဆးခန္း အျမန္ေျပးဖို႔ … စသျဖင့္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ေက်ညာေနတာပဲ။
က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက … ဒါ က်ဳပ္ဝတၳဳရဲ႕ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားပါ။ တရားလြန္

ေအးတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ ဗမာစာေပထဲက လက္ဝဲသုႏၵရရဲ႕ ‘မဲဇာေတာင္ေျခ’ ခ်ီရတု …
သံဝါေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း၊ မိုးေလာက္သည္းထန္၊ သြန္းခ်ျပန္ေသာ္ …
ဆိုတာကို သြား သတိရတယ္။ သည္မွာက ‘မဲဇာ’ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေအးတယ္။
သည္ေတာ့ ကိုယ္ကို အေႏြးထည္နဲ႔ ေကာက္ညွင္းဆိုင္းထုပ္လို႔ ထုပ္၊ ၿပီးမွ ပင္ဂြင္းငွက္လို
လက္ကားယားေျခကားယား လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္နဲ႔ မႏိုင္တႏိုင္ ေလွ်ာက္ၿပီးထြက္။
ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ အဝတ္ထုပ္အထုပ္ႀကီး ေရြ႕လာသလိုေပါ့။
အသိတေယာက္နဲ႔တေယာက္ လမ္းမွာေတြ႔လို႔လဲ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္မွတ္မိၾကလိမ့္မလဲ။
ၿပီးေတာ့ အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္း တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနတဲ့ ႏွာေငြ႔ေတြက
မ်က္ခံုးေမႊးေပၚမွာ မ်က္မွန္ေပၚမွာ တြယ္ကပ္ၿပီး ႏွင္းဖပ္ေတြ ့ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ သည္ေတာ့
ေရးေတးေတးသာ ျမင္ရေတာ့တာကလား။
အမွန္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ အျပင္ဘက္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ

မလြယ္ဘူးရယ္။ သဲထဲ ေျခကၽြံတာနဲ႔ ႏွင္ေတြ ေရခဲမႈံေတြထဲ ေျခကၽြံတာကလဲ လံုးဝ
မတူဘူး။ ျပန္ အႏုတ္ရ ခက္တာခ်င္း တူတယ္ထားအံုးေတာ့၊ သဲသဘာဝက ေျခေထာက္မွာ
ဖိနပ္မွာ ကပ္မပါလာဘူး။ ႏွင္းကေတာ့ ေျခနင္းရွည္တဖက္တဖက္ အနည္း တပိႆာ
ႏွစ္ပိႆာ ကပ္ပါလာတတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ သဲထဲမွာက ေခ်ာ္လဲစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။
ႏွင္းထုထဲမွာကေတာ့ ေအာက္ပိုင္းက ခဲၿပီး ေရခဲျပင္ ျဖစ္ေနရင္ ကေလးလူႀကီး
အကုန္ေခ်ာ္လဲတတ္ၾကတာပဲ။ သည္လို ေခ်ာ္လဲၾကလို႔ ႏွစ္စဥ္ က်ဳိးတဲ့လူ
ေသတဲ့လူေတြေတာင္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ဆိုရင္ ေထာင္ဂဏန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဝတ္ထားၾကရတဲ့အဝတ္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္က
ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုရင္သာပိုမယ္၊ ေလ်ာ့မယ္မထင္ဘူး။ သည္ေတာ့
ႏွင္းထဲေလွ်ာက္ရတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထမ္း သယ္သြားရသလို ျဖစ္ေနတာေလ …။
ဘယ့္ႏွယ္ ဆယ္လွမ္း ဆယ့္ငါးလွမ္း လွမ္းလိုက္ရင္ပဲ အတြင္းထဲမွာက ေခၽြးစို႔ခ်င္လာၿပီ။
ေမာခ်င္လာၿပီ။
ကိုယ့္လူ အိမ္နီးနားခ်င္းခမ်ာလဲ က်ဳပ္လိုပဲ အျပင္ဘက္ သိပ္မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။
သူကမွ က်ဳပ္ထက္ ပိုဆိုးအံုးမယ္။ မေတာ္ သူ႔ခႏၶာႀကီးနဲ႔မ်ား ႏွင္းေတြထဲ
ပစ္လဲလိုက္ရလို႔ကေတာ့၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ထႏိုင္ဖို႔က ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ ဘဲဥကို
မွန္ေပၚ ျပန္ေထာင္ရသလို ေနမွာ …။
ခက္တာက သူ႔မွာလဲ က်ဳပ္လိုပဲ အိမ္ရွင္မ မရွိဘူး။အေရးထဲ အိမ္ထဲမွာ

ဝက္တေကာင္ကလည္း ထည့္ ေမြးထားေသးတယ္။ လူစာေရာ ဝက္စာေရာ
ဝယ္ဖို႔ျခမ္းဖို႔အတြက္က အနည္းဆံုး တပတ္အခါေတာ့ ေစ်းသြားဖို႔ လိုမွာေပါ့။ ၿပီး
သူလုပ္ေနတဲ့အလုပ္အတြက္ကလဲ သူမ်ားတကာလို႔ တပတ္မွာ ငါးရက္ကေတာ့
ထြက္ရမွာေပါ့။ သူ ဘာလုပ္သလဲ။ သူ႔အလုပ္က ဘယ္မွာလဲ။ က်ဳပ္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္
အလုပ္သြားဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ကေတာ့ သူ႔မွာလဲ ကိုယ္ပိုင္မွန္လံုထရပ္ကား ရွိပါတယ္။
အဲ … ကားဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႕အေျခအေနအရာ သူ႔ကားကိုလဲ

သူ႔အိမ္နဲ႔တြဲရက္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ ထည့္ထားရတယ္ေလ။ သိတယ္ေနာ္ …
သည္ႏိုင္ငံမွာက ကားကို ဂိုေဒါင္နဲ႔ထားႏိုင္တယ္။ ကားဂိုေဒါင္တြဲရက္ပါတဲ့
လံုးခ်င္းတထပ္တည္းအိမ္ ငွားေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အဆင့္မဟုတ္ဘူး။
ဂိုေဒါင္ငွားခပါ ေပးရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္လခ ေစ်းႀကီးမယ္။ ေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ကလည္း
ဝင္ေငြေကာင္းရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူရဲ႕အေျခအေနက ကားထည့္ထားဖို႔ ဂိုေဒါင္ပါမွကို
ျဖစ္မယ္။ သူမ်ားတကာေတြလို ကားကို အိမ္ေရွ႕လမ္းေဘး ရပ္ထားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကားက
အဖိုးတန္လို႔ ေကာင္းလွသစ္လွလို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူ႔ကိုယ္သူမွ အႏိုင္ႏိုင္မဟုတ္လား။
ခုလို ေဆာင္းတြင္းမွာ သူမ်ားတကာရဲ႕ကားေတြလို အျပင္မွာရပ္ထားလိုက္လို႔ …
တညေလာက္မ်ား ႏွင္းက်မ်ားတာနဲ႔ၾကံဳလိုက္ရင္ သူ႔အဖို႔က ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။
တခါတေလ ႏွင္းက အက်မ်ားရင္း ထူရင္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းနဲ႔ ၾကံဳရင္ … တညဆို
ဆိုသေလာက္ မနက္မိုးလင္းလို႔ သြားစရာရွိရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႏွင္းထုေအာက္က
ျပန္တူးေဖၚယူရတတ္တာေလ …။ ႏွင္း ဆိုတာကလဲ မိုးလိုပဲေပါ့။ က်ခ်ိန္ကန္သတ္ခ်က္
ဘယ္ရွိမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ တခါတရံ မိုးေစြသလို ေစြတက္တာမ်ဳိးပဲ။
မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္အႀကိဳည၊ တႏွစ္က ႏိုဝင္ဘာ ၁၀ ရက္နဲ႔ ဇန္နဝါရီ ၁၁

ရက္ေတြမွာက်တဲ့ ႏွင္းမုန္တိုင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔သာ တိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့၊ ေျမျပင္ေပၚမွာ အျမင့္
၇ ေပခြဲတို႔၊ ၉ ေပတို႔အထိ ရွိတာေလ။ ၿပီးေတာ့လဲ ၀၆ ခုႏွစ္ကဆိုရင္ ႏွင္းက ၃၂
နာရီဆက္တိုက္ တဖြဲဖြဲနဲ႔ က်ေနတာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ ျပတင္းမွန္တံခါးေတြအထိ
တက္ပိတာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ တံစက္ၿမိတ္ေရတံေလွ်ာက္ေတြ ျပဳတ္က်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ
အမိုးျပန္႔ေတြ ၿပိဳက်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ လွ်ပ္စစ္ေတြ ျပတ္ အေမွာင္က်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက
ေရပိုက္ေတြ ေပါက္ကြဲ ေရမရ၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ အပူေပးဓာတ္ေငြ႔ပိုက္ေတြ ပ်က္နဲ႔ …
လူထုကို အေတာ္ဒုကၡေရာက္လိုက္ၾကတာ။ နယ္ေျမအစိုးကလဲ အေရးေပၚအေျခအေန
ေက်ညာလို႔ အကူအညီေတြ ေတာင္း။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ကလဲ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ

အကုန္ျပတ္။ ေလယာဥ္ကြင္းေတြကလဲ သံုးမရ။ ခရီးသည္ေတြလဲ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေသာင္တင္။
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြတခ်ဳိ႕ေတာင္ ခႏၶာေႂကြကုန္ၾကရတယ္။ ေလေဘး ေရေဘး ဒုကၡလို
ႏွင္းေဘးဒုကၡ ဆိုရမွာေပါ့။
ကဲ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ့္လူရဲ႕ကားသာ အျပင္လမ္းေဘးရပ္ထားလို႔ကေတာ့

ဘယ္သူက ေရခဲထဲက ျပန္ေဖၚေပးမလဲ။ ေပါက္ျပားေပါက္ခၽြန္းေတြ ေဂၚျပားငန္းျပားေတြနဲ႔
ႏွင္းထဲမွာ ျပန္ေဖၚထုတ္ရမွာေလ။ သည္အခ်ိန္မွာ ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္၊
ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္သူကမွလဲ လာမကူႏိုင္ဘူး။ ေငြေပးခိုင္းလို႔လဲ မရႏိုင္ဘူး။ မွန္တယ္။
သူ႔တြက္ကိန္းနဲ႔ သူ။ ကားဂိုေဒါင္တြဲရက္ပါတဲ့ အိမ္ကို ရွာ ငွါးတာ မွန္တယ္။ဒါေတာင္မွ
လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ကိုယ့္လူ မသက္သာရွာပါဘူး။ ကားဂိုေဒါင္တံခါးဖြင့္ဖို႔နဲ႔ ဂိုေဒါင္ထဲကေန
ကားလမ္းေပၚေရာက္တဲ့အထိ ကားေမာင္းထြက္ဖို႔က ဝါးတ႐ိုက္သာသာေလာက္ကေတာ့
ႏွင္းေကာ္ လမ္းေဖါက္ရအံုးမွာပဲေလ။ ခက္တာက ႏွင္းထုေရခဲထုကို ေရပိုက္နဲ႔
ေဆးပစ္လို႔ကလဲ မရဘူး။ ၿပီးေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေခြလိုက္ထားတဲ့
ေရပိုက္ေတြထဲမွာက ေႁမြကိုအစာသြပ္ထားသလို ေရေတြက ခဲေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သည္မွာက
ကိုယ့္လူလိုသာ ပိုက္ဆံတက္ႏိုင္ရင္ လူတကိုယ္တက္ထိုင္ၿပီးေမာင္းလို႔ရတဲ့
ႏွင္းခုတ္စက္ကေလးေတြ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ စစ္ေျမျပင္ေရွ႕တန္းမွာ
ေျမာင္းရွည္ကတုတ္က်င္းတူးသလို အလ်ားလိုက္တူးၿပီး လမ္းလုပ္ရတာေပါ့။
ေအာက္ကေပၚလာတဲ့ ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ရက္ ေရခဲျပင္ကိုလည္း
ျမန္ျမန္အရည္ေပ်ာ္သြားေအာင္နဲ႔ ျပန္မခဲေအာင္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ဆားၾကမ္းေတြ
ပက္ျဖဴးေပါ့။ အဲသည္လို လုပ္တာကိုပဲ ကားတကားစာ ေမာင္းထြက္ႏိုင္ဖို႔က
တနာရီေလာက္ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က် သူ႔ခမ်ာ လုပ္ရရွာတယ္။
အင္း … ကားလမ္းမေတြေပၚကေတာ့ စည္ပင္သာယာတို႔၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔တို႔၊

ႏွင္းရွင္းတပ္ဖြဲ႔တုိ႔၊ အေရးေပၚယႏၱားတပ္ဖြဲ႔တို႔၊ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းတပ္ဖြဲ႔တို႔၊ စစ္တပ္တို႔က
စုေပါင္းတာဝန္ယူၾကတယ္ေလ …။ သူတို႔တေတြကေတာ့ ဧရာမ ကၽြဲ႐ိုင္းစက္တပ္
ယာဥ္ႀကီးေတြနဲ႔ ၂၄ နာရီမနားတမ္း လွည့္ပတ္ရွင္းေနၾကတာေပါ့။အဲ …
ကိုယ့္လူရဲ႕အလုပ္ကလဲ ဘယ္မွာ ဘာလုပ္တယ္သာ မေျပာတတ္တာ။ မနက္ပိုင္းေတာ့
အိမ္ကထြက္တာ ျမင္ရတာပဲ။ သူမ်ားတကာကမွ စေနတနဂၤေႏြ နားၾကရေသးတယ္။
သူကေတာ့ တခါတရံမွ တနဂၤေႏြလိုရက္မ်ဳိးနဲ႔ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြလိုရက္မ်ဳိးမွာသာ
အိမ္ကပ္တာ ေတြ႔ရတယ္။
မနက္ဖက္ဆိုရင္ က်ဳပ္အိပ္ရာကႏုိးလို႔ ေရေႏြးအိုးတည္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန

လွမ္းငံု႔ၾကည့္လိုက္။ သူ႔ကို ကားဂိုေဒါင္မွာ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတာ ေတြ႔ရၿပီ။ အခ်ိန္ကို
မွန္လို႔။ ညေနဘက္က်ေတာ့လဲ သူ႔ဥစၥာက အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းရလို႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္
သူ႔အလုပ္နဲ႔အိမ္က ေဝးေနလို႔ပဲလား မေျပတတ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းဆို
ေမွာင္မွ မီးထြန္းခ်ိန္ေရာက္မွသာ ကားဆိုက္သံ ဂိုေဒါင္တံခါးပိတ္သံ ၾကားရတာပဲ။

အင္း … အခ်ိန္ပိုသာ လုပ္ေနရလို႔ကေတာ့၊ တပတ္ကို အလုပ္ခ်ိန္ အနည္းဆံုး နာရီ
၅၀ ေလာက္အထိ ရွိႏိုင္တယ္။ သူ႔ကားပံုပန္းအရ သူ႔ကိုယ္ဝတ္စားထားပံုအရ သူတို႔လို
ေကာ္လာျဖဴ ဉာဏအလုပ္သမားေတြ ရၾကေလ့ရွိတဲ့ အနည္းဆံုး လုပ္ခ တနာရီ ၁၄
ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ပဲ တြက္ၾကည့္အံုး။ အခြန္အေကာက္မ်ဳိးမ်ဳိး ႏုတ္ၿပီး၊ အာမခံေၾကးေတြ
ဘာညာေၾကးေတြျဖတ္ၿပီး တပတ္ဝင္ေငြ အသားတင္ ေဒၚလာ ၇၀၀ ေလာက္ ရႏိုင္တယ္။
၆၀၀ ပဲထားအံုး။ တႏွစ္ဝင္ေငြ သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရႏိုင္တယ္။
ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သည္ဝင္ေငြမ်ဳိးနဲ႔မို႔ သည္လိုအိမ္မ်ဳိး ငွားေနႏိုင္တာေပါ့။

က်ဳပ္ေနတဲ့အိမ္နဲ႔က ဘာမွ မႏႈိင္းယွဥ္သာဘူး။ သူ႔အိမ္မွာက အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္း။ ေျမေပၚမွာ
တထပ္တည္း။ လံုးခ်င္းအိမ္။ အိမ္ခန္းတြဲ မရွိဘူး။ ၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္မွာကလဲ
ေျမပိုကြက္လပ္ တအိမ္စာေလာက္ ရွိေသးတယ္။ သီးသန္႔ပါတီလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လို႔ရေအာင္
ထားတဲ့သေဘာ။ ။ က်ဳပ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္။ အိပ္ခန္းတခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္းတခန္း၊
အိမ္ေရွ႕ခန္းတခန္းနဲ႔ မီးဖိုခန္းတခန္။ ဒါပဲ။ က်ဳပ္က အေပၚထပ္မွာ ေနတယ္။
ေအာက္ထပ္မွာက စံုတြဲတတြဲ ေနတယ္။ ၿပီး ေနာက္ေဖးပိုင္း ေျမပိုမွာက ေနာက္တအိမ္။
ေနာက္အိမ္ငွား ႏွစ္ဦး။ ျခံဝင္းတဝင္းထဲမွာ အိမ္ႏွစ္လံုး။ လူငွား ေလးဦး။ ကားထားစရာ
ေနရာပို မရွိဘူး။ ရွိသမွ်ကားေတြ အကုန္ လမ္းမေပၚ စႀကႍနဲ႔ကပ္ ရပ္ထားၾက။
သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္က သန္႔ေတာ့၊ လူေတြကလဲ မြန္ရည္ၾကပါတယ္။
က်ဳပ္ေတာင္မွ အဖိုးႀကီးအို စာေရးဆရာ တေယာက္တည္းေနမွာ ဆိုလို႔ အိမ္ရွင္က
ငွားတာရယ္။ က်ဳပ္တြက္ရင္ လြဲခဲပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔အိမ္ရွင္က လဆန္းပိုင္း
အိမ္လခလာယူတဲ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္ရွင္ကို ပါးစပ္ဖြာၿပီး ႂကြားေတာ့မွ က်ဳပ္လဲ ၾကားရတယ္။
သူ႔အိမ္လခက တလ တေထာင့္တရာတဲ့။ တရာက တိရစၦာန္ပါ လက္ခံထားခ တဲ့။ တျခား
ဂက္စ္မီတာခ၊ လွ်ပ္စစ္မီတာခ အိမ္ဖုံးေၾကး ဆဲလ္ဖံုးေၾကးနဲ႔ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္
ေထာင့္ေလးငါးရာ ဘယ္ေျပးလြတ္လိမ့္မလဲ။ ဘယ္ က်ဳပ္အိမ္လခက ၄၅၀ ရယ္။ ထီးဝန္းနဲ႔
မိႈျဖဴ … ဘာမွမဆိုင္ဘူး။
ဒါေတာင္ေနာ္ တျခားစားသံုးစရိတ္ေတြ မပါေသးဘူး။ ခန္႔မွန္းသာ ၾကည့္ေတာ့ေလ။

လူစာသာမက ဝက္ကလဲရွိအံုးမွာ မဟုတ္လား။ ။ အဲ … ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတယ္။
ကိုယ့္လူကသာ မက္ခ်လင္ တာယာေၾကာ္ျငာပံုလို ေလထိုး႐ုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။
သူ႔ဝက္ကလဲ ေႏြရာသီေရာက္လို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ျမက္ခင္းေပၚ ထြက္
ေဘာလံုးနဲ႔ေဆာ့ၾကေတာ့မွ သိရတယ္။ ဗိုက္က ေျမႀကီး ရွပ္တိုက္ေနၿပီ။ဝက္
ဆိုတဲ့သတၱဝါရဲ႕ သေဘာကလဲ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စားခြက္ထဲမွာ
အစာရွိေနလို႔ကေတာ့ မအိပ္ပဲ မနားပဲ အစားနဲ႔ပါးစပ္ မျပတ္ စားေနဝါးေနတဲ့အမ်ဳိးေလ …။
က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ဝက္ေမြးတဲ့လူတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ဖူးပါရဲ႕။ အရပ္ထဲက

အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေသာက္ေရအိုးေဟာင္းေတြ လိုက္ပို႔ထားၿပီး၊ တမင္းရည္
ထမင္းၾကမ္း စားႂကြင္းစားက်န္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အမိႈက္ေတြ လႊင့္မပစ္ပဲ

စုထည့္ေပးထားဖို႔ ေတာင္းမယ္ေလ …။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲသြား။ အမႈိက္ပံုမွာ ပစ္ထားတဲ့
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲက နည္းနည္းလတ္ေသးတာေတြ ေရြး ေကာက္ယူ …
အဲဒါေတြအားလံုး ေရာေမႊ … ဖြဲႏု ႏွမ္းဖက္ကေလး ပါေလကာျဖဴးၿပီး
သစ္သားဇလားႀကီးထဲထည့္ ေကၽြးၾကတာပဲ။ သူ႔လို တကူးတကန္႔
ေႁမြေရခြံအိတ္နဲ႔ထည့္ေရာင္းတဲ့ ဝက္စာကို ဝယ္ေကၽြးတယ္လို႔ရယ္လို႔ မၾကံဳဘူး
မၾကားဘူးေပါင္။ အဲ … ေကာင္ေရအမ်ားႀကီးေမြးတဲ့ ေမြးျမဴေရးသမားေတြေတာ့
မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေစ်းထဲက က်ဳပ္တို႔ဝယ္စားၾကတဲ့ ဝက္သားဆိုတာကလဲ …
သည္လို တႏိုင္တပိုင္ ေမြးထားတတ္ၾကတဲ့ ဝက္ေတြသာ မ်ားတာပါပဲ။ ဝက္သတ္လိုင္စင္ရ
တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက သည္လို အရပ္တကာ ရြာတကာ နယ္တကာ
ေလွ်ာက္လွည့္ၿပီး ဝယ္ၾကတာပါပဲ။အဲ … သည္အေမရိကားႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္
က်ဳပ္တို႔လိုပံုစံနဲ႔ ေမြးလို႔ရပါလိမ့္မလဲ။ တိရစၦာန္ကိုေတာ့ ေမြးထားၿပီး အစာ ဝဝလင္လင္
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေကၽြးပါဘူး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီၫြတ္တဲ့ အပုပ္အစပ္
ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္ေတြ ေကာက္ေကၽြးပါတယ္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းလဲ မထားပါဘူး။
တိေမြးကုဆရာဝန္နဲ႔လဲ စနစ္တက်မွတ္ပံုတင္လား အခ်ိန္မွန္ ေဆးဝါးကုသလားလဲ
မလုပ္ပါဘူး … ဆိုတဲ့ တိရစၦာန္ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈ ကာကြယ္ေရးပုဒ္မေတြနဲ႔
တရားစြဲခံလိုက္ရ အဖမ္းအခ်ဳပ္ခံလိုက္ရမယ့္အမ်ဳိး။ တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ၿပီး အာမခံ
ထားလိုက္လို႔၊ ေလ်ာ္ေၾကးေပးလိုက္လို႔၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္လိုက္လို႔ …၊ အမႈက
ၿပီးျပတ္သြားရင္ ေတာ္ရဲ႕။ အခန္႔မသင့္လို႔မ်ား တိရစၦာန္တေကာင္ေကာင္မွာ ကူးစက္ေရာဂါ
တစံုတရာ ရွာေတြ႔သြားရင္ … အဲဒါ သြားေလေရာ့ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး။ ပိုင္ရွင္
ေထာင္ထဲအထိ ေရာက္ႏိုင္တယ္။
ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွက
တိရစၦာန္ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြ ရွိတယ္။ ၿပီး
ႏိုင္ငံတိုင္းမွာလိုပဲ s.p.c.a ဆုိတဲ့ တိရစၦာန္ႏွပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈ ကာကြယ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔
သီးသန္႔ရွိတယ္။ တျခား မႈခင္းရဲေတြလို လက္နက္ကိုင္ ယႏၱရားတပ္ဖြဲ႔ပဲ။ ရဲကားေတြ
အခ်ဳပ္ကားေတြ တိရစၦာန္နာတင္ကားေတြ သူနာျပဳေတြနဲ႔။ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားေတြကအစ
အျမဲတမ္း ကင္းလွည့္ေနၾကတာ။ အဲ … မေတာ္လို႔မ်ား သနားၾကင္နာတတ္တဲ့
တစံုတေယာက္က သူတို႔ကို လွမ္းဖံုးဆက္တိုင္ၾကားလိုက္ရင္ … ပိုင္ရွင္ေတာ့ ရွင္းေလေရာ။
ဝလင္ေအာင္ ေကၽြးစရာ၊ ဆရာဝန္ျပ ေဆးကုသစရာ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔ပါ … ဆိုတဲ့
ေလွ်ာက္လဲခ်က္လဲ လက္မခံဘူး။ အဲ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈပဲ။ မတတ္ႏိုင္ရင္ ေမြးမထားနဲ႔ပဲ။
သူတို႔အဖြဲ႔ကိုအေၾကာင္းၾကားၿပီး အပ္ႏွံရမယ္တဲ့။ ‘မုတ္ဆိတ္ေမြးမႏိုင္ပဲ ပဲႀကီးဟင္း
မေသာက္နဲ႔’ ဆိုသလိုေပ့ါ။ ျပတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္ကေတာ့ အဲလိုလူမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။

သူ႔ဝက္ကို သူ႔သား သူ႔ညီလို သေဘာထားတာရယ္။ ၿပီးေတာ့ တတ္ႏိုင္တယ္ေလ …။
သူ႔ဝက္ကို သူ႔အိမ္ထဲက က်ဳပ္တို႔ျခံဘက္အခန္းမွာ သူကိုယ္တိုင္လိုပဲ သီးသန္႔အခန္းနဲ႔
ထားတာရယ္၊ ၿပီး ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ညစဥ္ညတိုင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲမွာ
ေဘာလံုးလွိမ့္ကစားေနၾကတာ ျမင္ေနရတာပဲ။ ေဘာလံုးကေတာ့ တင္းနစ္ေဘာလံုး
ထင္ပါရဲ႕။ တခါတရံ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ နပမ္းလံုးေနလား ေနၾကရဲ႕။ အဲသလို တနာရီေလာက္
ေဆာ့ၾကၿပီးမွ လူေရာဝက္ေရာ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ညေနစာ စားၾကတာပဲ။ လူကေတာ့ စားၿပီး
မီးပိတ္ အိပ္ေနမွာေပါ့။ ဝက္ကေတာ့ တညလံုး တဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ စားေနသံ
ၾကားရတာပဲ။အမွန္ကေတာ့ ေန႔ဘက္ ကိုယ့္လူအလုပ္သြားေနတုန္း တေနကုန္
အခန္းတံခါးပိတ္ ထားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၿပီး ညေနျပန္လာမွ သူ႔အတြက္ေရာ
ဝက္အတြက္ေရာ စားစရာျပင္ဆင္မယ္။ ၿပီး ေဘာလံုးနဲ႔ ေဆာ့ၾကမယ္။ ေနာက္
ေရခ်ဳိးၾကမယ္။ ၿပီးမွ တဝ စားၾကမယ္။ ။ ၾကာေတာ့ ဝက္ကလဲ သည္အခ်ိန္စာရင္းကို
သိေနၿပီေပါ့။ သူ႔သခင္ ျပန္လာမွ၊ ေဘာလံုးကစားၿပီးမွ အစာစားရမယ္ဆိုတာလဲ
နားလည္ေနၿပီေပါ့။
အဲ … ေႏြရာသီေရာက္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ဖက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ … ငယ္ လတ္ ႀကီး

ေဘာလံုးသံုးလံုး လိမ့္ေနၾကတာ က်ဳပ္ အတိုင္းသား ျမင္ရပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတြထဲက
လမ္းလယ္ေကာင္မွာ ကစားတတ္ၾကတဲ့ ကေလးေဘာလံုးပြဲေတြမွာလိုမ်ဳိး … ပိုက္တပ္
ဂိုးတိုင္းအေသးစားကေလးေတြ တဖက္တခ်က္ ေနရာခ်ထားလို႔။ လူကေတာ့ ေျခေတာက္နဲ႔
တို႔ တို႔ၿပီး လွိမ့္တာေပါ့ေလ…။ အဲ … ဝက္ကေတာ့ ႏႈတ္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္
ကေလာ္လိုက္လိုက္ေပါ့။ သူဖက္ကိုယ္ဖက္ မရွိ၊ ၾကံဳရာဂိုးေပါက္ထဲေရာက္ေအာင္ လု
သြင္းၾကတာပဲ။ သူ႔ဝက္ကိုသူ အစားနဲ႔ မွ်ားၿပီး ေလ့က်င့္ထားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဝက္ကလည္း
လည္လွၿပီ။ ဂိုးေပါက္ထဲ ဝင္သြားၿပီဆိုရင္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာ္တဲ့ပံုနဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚ
လွဲအိပ္ခ်လိုက္ၾကၿပီး လူးၾကလွိမ့္ၾကေတာ့တာပဲ။
ဗဟုသုတ ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွာ pet show ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္

ေခြးတို႔ ေၾကာင္တို႔ရဲ႕ ‘အလွျပပြဲ’ ‘အလွၿပိဳင္ပြဲ’ … တို႔၊ pet star ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္
‘အလိမၼာၿပိဳင္ပြဲ’ … တို႔၊ pet cop ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ … ‘ေထာက္လွမ္းေရးျပပြဲ’ … တို႔
ဆိုတာေတြ ရွိတယ္။ (သည္မွာ မိုင္းဗံုးရွာတဲ့ စစ္ေခြးတို႔ … မူးယစ္ေဆးဝါးနဲ႔ တရားခံေျပးကို
အနံ႔ခံရွာတဲ့ ရဲေခြးတို႔ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မရွိဘူး။) က်ဳပ္ tv ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးတာေတာ့
ေရခဲေသတၱာတို႔ ေၾကာင္အိမ္တံခါးတို႔ကို ဖြင့္တတ္တဲ့ ေၾကာင္တို႔လို႔ … ဓာတ္ႀကိဳးတို႔
သစ္ကိုင္းတို႔ေပၚ ေလွ်ာက္ၿပီး ငွက္သိုက္ေတြလိုက္ရွာ ငွက္ဥေတြ ခိုးေဖာက္စားတတ္တဲ့
ရွဥ့္တို႔လို … သစ္ၾကားသီးတို႔ သစ္ဧည့္သီးတို႔ကို ကိုက္ခ်ီယူလာၿပီး ဓာတ္ႀကိဳးေပၚနား
လမ္းမေပၚလႊတ္ခ်၊ ေမာ္ေတာ္ကားက တက္က်ိတ္သြားေတာ့မွ ဆင္း အထဲက အဆံကို
ေကာက္စားတဲ့ က်ီးကန္းတို႔လို … စံုလို႔ပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ pet smart တဲ့။ အိမ္မွာ
ေမြးထားၾကတဲ့ တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ ျပပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြပဲ။ ျပည္နယ္တကာ ၿမိဳ႕တကာ လွည့္ၿပီး
ျပပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ tv ေတြ႐ိုက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းစားေနၾကတာပဲ။

အဲသည္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္က သူ႔ဝက္နဲ႔ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္သတဲ့ေလ …။
သည္ႏွစ္ ဆန္းစက ohio ျပည္နယ္ Cincinnati ၿမိဳ႕မွာလုပ္တဲ့ pet athlete
တိရစၦာန္အားကစားသမားျပပြဲၿပိဳင္ပြဲမွာ ကိုယ့္လူညီအကို သြားၿပိဳင္ခဲ့ၾကတာ ပထမဆု
ရခဲ့တယ္တဲ့။ မေသးဘူးေနာ္။ ပထမ က ဆုေငြ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္။
ကိုယ့္လူဟန္က်လာတာေပါ့။ တိရစၦာလဲ ခ်စ္တတ္၊ တိရစၦာန္ ကရိကထလဲ ခံႏိုင္၊
အပင္ပန္းခံ ေလ့က်င္ႏိုင္တယ္လဲ ဆိုေတာ့ … တဖက္တလမ္းက ဝင္ေငြရတာေပါ့။
မသိပါဘူး။ က်ဳပ္က ကိုယ့္လူ အေပ်ာ္တမ္း ဝါသနာပါလို႔ ေမြးထားတယ္ပဲ ထင္တာ။

စိတ္ထဲကလဲ က်ိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနမိတာ။ ဘာဟုတ္မွာလဲ …။ သူတို႔ အေမရိကားမွာက ဒါလဲ
အလုပ္တခုပဲကို။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနရာတကာမွာ
တိရစၦာန္အလိမၼာေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းေတြ ဖြင့္ထားၾကတာကို။
တပုိ႔တဲြလ ထမနဲပဲြ
ဓာတ္ပုံသတင္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၀ http://moemaka.com/
တပုိ႔တဲြလျပည့္ေန႔ (ဇန္န၀ါရီ ၂၉ရက္ေန႔)က ရန္ကုန္တြင္ ျပဳလုပ္သည့္ ထမနဲထိုး ၿပိဳင္ပြဲ

ျမင္ကြင္း။ “ၿပိဳင္ပြဲကို ၄၅ မိနစ္ သတ္မွတ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရာ ထမနဲ၏ အႏူး အနပ္ အရသာ ႏွင့္
ၿပီးဆံုး ခ်ိန္တုိ႔ အျပင္ လုပ္နည္း မ်ားကို အမွတ္ ေပးကာ ဆုမ်ား သတ္မွတ္ ေပးျခင္း
ျဖစ္သည္” ဟု ျမန္မာပုိ႔စ္ ဂ်ာနယ္တြင္ ေရးထားသည္။ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ ေဂါပက
အဖြဲ႕က က်င္းပေသာ တတိယ အႀကိမ္ ထမနဲထိုး ၿပိဳင္ပြဲကို ၃၆ သင္း ပါ၀င္
ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ (ဓာတ္ပုံ - themyanmarpost.com)

ယခုႏွစ္တြင္လည္း ေက်ာ္သူ
အကယ္ဒမီပဲြဖိတ္စာ မရ
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 19:02 သဲသဲ
http://www.irrawaddy.org/bur/index.php/news/1-news/2547-2010-02-04-12-
06-25
စေနေန႔တြင္ က်င္းပမည့္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားသုိ႔ တက္ေရာက္ရန္
ဖိတ္ၾကားျခင္း မခံရေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ ေက်ာ္သူက ေျပာသည္။
အကယ္ဒမီဆုဟု ထင္ရွားသည့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ထူးခြ်န္ဆု ခ်ီးျမွင့္ပဲြ ဖိတ္စာ မရရွိခဲ့သည္မွာ
၂ ႏွစ္ ဆက္တုိက္ ရွိၿပီျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။
(မီဒီယာတြင္ ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္ ခံေနရေသာ သရုပ္ေဆာင္ ေက်ာ္သူသည္ ထင္ရွားသည့္

လူမႈေရး အဖဲြ႔ျဖစ္သည့္ နာေရးကူညီမႈ အသင္း၏ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဦးေဆာင္ လုပ္ကုိင္လ်က္
ရိွသည္။ လြန္ခ့ဲသည့္ ၃ လက သူ၏ အသက္ ၅၀ ျပည့္ ေမြးေန႔တြင္ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ
ေနအိမ္သုိ႔ ဖိတ္ေခၚၿပီး သူဖန္တီးထားေသာ ပန္းခ်ီႏွင့္ ဓာတ္ပံုမ်ား ျပသခဲ့သည္။)

“က်ေနာ့္ကုိ ဖိတ္စာလည္း မပုိ႔ဘူး၊ ဖိတ္စာ ရရမယ့္ လူစာရင္း ထဲမွာလည္း မပါဘူး။
အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ လုပ္ခြင့္မရတာ။ နာမည္ေတာင္ ပါခြင့္ မရဘူးေလ။
က်ေနာ့္ကုိ ဒီ႐ုပ္ရွင္ေလာက ထဲကေန ေမာင္းထုတ္ထားတဲ့ သေဘာေပ့ါ” ဟု
႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ဗီဒီယုိ သ႐ုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ ေက်ာ္သူက ဧရာ၀တီကုိ ေျပာသည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာ္သူက ဆႏၵျပသည့္ သံဃာမ်ားကုိ ဆြမ္းကပ္ သည့္အတြက္
အာဏာပုိင္တုိ႔က အၿငိဳးထားၿပီး သူ၏ အႏုပညာ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်ကုိ
ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေက်ာ္သူက ယူဆသည္။ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံ
႐ုပ္ရွင္အစည္း အ႐ုံးက က်င္းပသည့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ၈၉ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားတြင္
ခ်ိတ္ဆဲြခ့ဲေသာ အသံတိတ္ ေခတ္မွ ေဆးေရာင္စုံေခတ္ အထိ ထင္ရွားသည့္
သရုပ္ေဆာင္တုိ႔၏ ပုံမ်ားထဲတြင္ ေက်ာ္သူ၏ ဓာတ္ပုံ ပါ၀င္ျခင္း မရွိေပ။
အာဏာပုိင္တုိ႔က ထုိသုိ႔ေသာ ကန္႔သတ္မႈမ်ားရိွေနခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္သူကလည္း
အာဏာပုိင္တုိ႔ႏွင့္ “ခပ္ကင္းကင္း” ေနထုိင္ခ့ဲသည္။ႏွစ္စဥ္ ရန္ကုန္တြင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရိွသည့္
အကယ္ဒမီေပးပြဲကုိ ၂၀၀၇ မွ စတင္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ရုံးစုိက္ရာ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔
ေျပာင္းေရႊ႕ က်င္းပစဥ္က ေက်ာ္သူကုိ ဖိတ္ၾကားခ့ဲေသာ္လည္း သူက တက္ေရာက္ျခင္း
မျပဳခဲ့ေပ။အာဏာပုိင္မ်ားက ၎တုိ႔ႏွင့္ သဟဇာတ မျဖစ္သည့္ အႏုပညာရွင္မ်ား၏ အမည္၊
ဓာတ္ပုံ စသည္တုိ႔ကုိ ေနရာတုိင္းတြင္ လုိက္လံ ပိတ္ပင္တတ္ေၾကာင္း၊ တုိ႔နဲ႔မတူ တုိ႔ရန္သူ
ဟု ယူဆထားေၾကာင္း အကယ္ဒမီဆုရွင္ ၀ါရင့္ ဒါ႐ုိက္တာတဦးက ဧရာ၀တီကုိ ေျပာသည္။
“သူ႔အရည္အေသြးအေလ်ာက္၊ သူ႔တန္းနဲ႔သူ ထားရမွာေပါ့။ ငါနဲ႔ မတည့္တာနဲ႔ ဒီေကာင့္ကုိ
အကုန္လုံး ေဖ်ာက္၊ ဘာမွ လုပ္ပုိင္ခြင့္ မေပးဘူး ဆုိေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ဒါေတြက
မလုပ္သင့္တဲ့ အရာေတြေပါ့” ဟု သူက ေ၀ဖန္ ေျပာဆုိသည္။ျမန္မာျပည္တြင္
ရုပ္ရွင္ထူးခြ်န္ဆု ရလုိပါက ထူးခြ်န္မႈအျပင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဇာတ္ကားမ်ားတြင္
ပါ၀င္ကူညီမႈက့ဲသုိ႔ေသာ အာဏာပုိင္တုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလည္း လုိအပ္သည္ဟု
က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ယုံၾကည္ေနၾကသည္။စေနေန႔တြင္ ေပးအပ္မည့္ အကယ္ဒမီဆုမ်ားကုိ
၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္း ရုံတင္ျပသသည့္ ဇာတ္ကား ၁၂ ထဲမွာ ေရြးခ်ယ္မည္ ျဖစ္သည္။၂၀၀၇
ခုႏွစ္တြင္ ျပသခ့ဲသည့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေပါင္း ၁၀ ကား ရွိသည့္အနက္ ရုပ္ရွင္၂ ကားသည္
အကယ္ဒမီဆု ၆ ဆု ရခ့ဲသည္။ ထုိ ၆ ဆုတြင္ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု၊
အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ပုိ႔ဆုတုိ႔ မပါ၀င္ျခင္းမွာ အာဏာပုိင္တုိ႔က အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဆုရရိွျခင္းကုိ
မလုိလားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ ေ၀ဖန္မႈမ်ား ထြက္ေပၚခ့ဲသည္။
႐ုပ္ရွင္အကယ္ဒမီေပးပြဲႏွင့္ပတ္သက္၍ အကယ္ဒမီေက်ာ္သူက အရည္အခ်င္း
အမွန္တကယ္ ရွိသူမ်ားသာ ရေစလုိသည္ဟု ဆုိသည္။“ေအာ္စကာေရြးပြဲလုိပဲ ဆန္ခါတင္
ငါးကား ရွိတယ္ ဆုိရင္ ဒီဇာတ္ကားမွာ ဒီသ႐ုပ္ေဆာင္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ဇာတ္ကားကုိ
ဘယ္ေလာက္ အထိ အေထာက္အကူ ျပဳသလဲ၊ ေတာ္သလဲ ဆုိတာကုိ သတိၱရွိရွိနဲ႔
လုပ္ေစခ်င္တယ္။ ေျပာေစခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ ရခ်င္တဲ့ ကားေတြက ရေနတယ္။ သိပ္
အဓိပၸာယ္မရွိဘူး” ဟု အကယ္ဒမီေက်ာ္သူက သုံးသပ္သည္။

ဒုကၡသည္မ်ား ျပန္မပို႔ရန္ ထိုင္း - ျမန္မာ

မိတ္ေဆြမ်ား ေတာင္းဆို
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 19:55 သန္းထိုက္ဦး
http://www.irrawaddy.org/bur/index.php/news/1-news/2548-2010-02-04-12-5
ထိုင္းႏိုင္ငံ တာ့ခ္ခရိုင္ ထေဆာင္ယန္း ၿမိဳ႕နယ္ရွိ ဒုကၡသည္ ၃၀၀၀ ခန္႔ကို အႏၱရာယ္ရွိသည့္
မိုင္းကြင္းထဲသို႔ ျပန္မပုိ႔ရန္ အတြက္ Friends of Burma (ထုိင္း - ျမန္မာ မိတ္ေဆြမ်ား
အဖြဲ႔)က ယေန႔ ေတာင္းဆို လိုက္သည္။“ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ျပန္ပုိ႔မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္
ေသတြင္းကုိ ပုိ႔တာနဲ႔တူတယ္”ဟု ယေန႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၌က်င္းပေသာ Friends of
Burma သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကရင္ အမ်ဳိးသမီး
အစည္းအရုံး(KWO) ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ေနာ္ဘလူး မင္းႏိုက္ဇန္က ဧရာ၀တီသို႔
ေျပာသည္။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားသည့္ အေနႏွင့္ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ
မိုင္းနယ္ေျမမ်ား၊ အႏၱရာယ္ရွိသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ျပန္မပုိ႔ဘဲ လက္ရွိ ေနရာတြင္
ဆက္လက္ေနထုိင္ခြင့္ေပးရန္ ထုိင္းအစိုးရကုိ ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း
၎က ဆိုသည္။Friends of Burma အဖြဲ႔အစည္းသည္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ NGO
အဖြဲ႔တခုျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေန
ေသာအဖြဲ႔အစည္းတခုလည္းျဖစ္သည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လဆန္းပုိင္းက စ၍
ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံခရိုင္ အတြင္း ျမန္မာ စစ္အစိုးရတပ္ႏွင့္ တိုးတက္ေသာ ဗုဒၶ
ဘာသာ ကရင္အမ်ိဳးသား တပ္ဖြဲ႔DKBA ပူးေပါင္းတပ္မ်ားက ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအရုံး
KNU လက္ေအာက္ခံ ကရင္အမ်ိဳးသား လြတ္ ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ KNLAတပ္မဟာ
(၇) မွ တပ္စခန္းမ်ားကုိ ထိုးစစ္ဆင္မႈေၾကာင့္ ေဒသခံ ကရင္ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ထိုင္း
ႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပး လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္ အမ်ားစုမွာ ကရင္ျပည္နယ္ လိႈင္းဘြဲ႔ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေက်းရြာမ်ားမွျဖစ္ေၾကာင္း

သိရသည္။ ၎ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ မနက္ျဖန္တြင္ ထုိင္းအစိုးရက ျမန္မာဘက္ကမ္းသို႔
ျပန္ပို႔ရန္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း သိရသည္။ “ဒုကၡသည္ေတြကုိ မနက္ျဖန္ကေန စၿပီးေတာ့
ေရႊ႕ေတာ့မယ္၊ ေရႊ႕မယ့္ အဖြဲ႔က ေနာင္ဘိုမွာရွိတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ၃၅ အိမ္
ေထာင္စုကုိ ေရြးထားတယ္၊ လူဦးေရ ၁၆၁ ေယာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီတစုကုိ
စတင္ပုိ႔ဖိုရွိေနတယ္၊ သတင္းလည္း ရထားတယ္”ဟု ေနာ္ဘလူးမင္းႏိုက္ဇန္က
ဆိုသည္။ယခုအခါ ျမန္မာ စစ္တပ္မ်ားႏွင့္ DKBA တပ္မ်ားက ၎ေဒသမ်ားကို ထိန္း
ခ်ဳပ္ထားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ DKBA တပ္သားအျဖစ္ စုေဆာင္းျခင္း၊ အဓမၼ
လုပ္အားခိုင္းေစျခင္း စသည့္ အႏၱရာယ္မ်ား ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ သည့္အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရး
ေဆာင္ရြက္ေနသူ မ်ားကလည္း စိုးရိမ္ေနၾကသည္။

ေနာ္ဘလူးမင္းႏိုက္ဇန္က“တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးလာတဲ့ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ကုိ အဲဒီ
ေျမျမႇဳပ္မိုင္းရွိတဲ့ ေနရာကုိ ျပန္သြားခိုင္း တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ေရာ၊
ႏုိင္ငံတကာအေနနဲ႔ေရာ လံုး၀ ဒါဟာ လူသားခ်င္း မစာနာတဲ့စိတ္ေပါ့ေနာ္ ဒုကၡသည္ ေတြရဲ႕
ဘ၀ေတြကိုလည္း တန္ဖိုးမထားဘဲနဲ႔ အပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕အသက္ကိုလည္း
မေလးစားေတာ့ဘဲနဲ႔ ေသတြင္းကုိ တြန္းပုိ႔တာပဲလို႔ ေျပာခ်င္တယ္”ဟု ဆိုသည္။
ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ျပန္ပုိ႔ရန္ အတြက္ DKBA ႏွင့္ KNLA တပ္မဟာ (၇) မွ ေခါင္းေဆာင္
တခ်ိဳ႕က အားတက္သေရာ ေဆာင္ရြက္ေန ၾကသည္ဟု နယ္စပ္ရွိ ကရင္
တိုင္းရင္းသားမ်ားက ဆိုသည္။ထုိင္း အစိုးရ အေနျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံဘက္ျခမ္းတြင္
တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာေသာ စစ္ေျပး ကရင္ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ နယ္ စပ္
ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ ေပးထားေသာ္လည္း ၎တိုက္ပြဲမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္
ဒုကၡသည္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္သို႔ ျပန္ ခိုင္းေလ့ရွိသည္။ တိုက္ပြဲမ်ား ထပ္မံ
ျဖစ္ပြားျခင္းမရွိေတာ့သျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ား အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္သြားပါက လုံၿခဳံ
စိတ္ခ်ရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ယာယီခိုလႈံခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထိုင္းအစိုးရတြင္ မူ၀ါဒ
မရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္ဟု ထိုင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ Thanongsak Apirakyothin၏
အဆိုကို ကိုးကား၍ ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ ရက္ေန႔ Thai News Agency တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
သေဘၤာသား ျဖစ္ေရး
ပုိလြယ္ကူေတာ့မည္ဟုဆုိ
FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 14:51 ဧရာဝတီ
ႏုိင္ငံျခား၀င္ေငြ ရွာေဖြေပးႏုိင္သည့္ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာသား အေရအတြက္ တုိးျမွင့္ရန္
အလုပ္အကုိင္ ဆုိ္င္ရာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားကို စတင္ ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း
ေရေၾကာင္း ပို႔ေဆာင္ေရး ညႊန္ၾကားမႈ ဦးစီးဌာန အရာရိွႀကီးတဦးက အဂၤါေန႔တြင္
ေျပာၾကားလုိက္သည္။
စိတ္ပါ၀င္စားသူ လူငယ္တုိင္း သေဘၤာသားမ်ား ျဖစ္လာေရး အတြက္ အရွိန္အဟုန္ျမွင့္

ေဆာင္ရြက္မည္ဟု ထုိဌာနမွ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေမာင္ဦးက
သတင္းေထာက္မ်ားကုိ ေျပာသည္။ ယခင္က ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာ ကုမၸဏီတခု၏
အလုပ္ခန္႔စာ ရွိသူမ်ားကုိသာလွ်င္ အာဏာပုိင္တုိ႔က သေဘၤာသားအျဖစ္ အသိအမွတ္
ျပဳကာ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာသားဆုိင္ရာ သင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳၿပီး
သေဘၤာသား လုပ္သက္ မွတ္တမ္းစာအုပ္၊ သေဘၤာသား ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ တုိ႔ကုိ
ထုတ္ေပးခ့ဲသည္။“အလုပ္ခန္႔စာ မလိုေတာ့ဘူး။ အေျခခံပညာ အထက္တန္း အဆင့္ ရွိရုံနဲ႕
သေဘၤာသား လုပ္ခြင့္ ေပးတာ။ ေရေၾကာင္းဌာနက ေပးတဲ့ သင္တန္းၿပီးတာနဲ႕
သေဘၤာလုိက္လို႕ရၿပီ” ဟု ျမန္မာႏုိင္ငံ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာသားမ်ား အသင္း (MOSA) မွ
တာ၀န္ရွိသူ တဦးက ေျပာသည္။

(ဓာတ္ပုံ - ျမန္မာႏိုင္ငံ ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား သမဂၢ)
အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းမီပါက သင္တန္းမ်ား တက္ခြင့္ျပဳၿပီး သေဘၤာသားျဖစ္ႏုိင္ၿပီဟု

ဆုိသည္။ယခင္က Appointment ဟု ေခၚၾကသည့္ ကုမၸဏီအလုပ္ခန္႔စာ မရိွမျဖစ္
လုိအပ္သျဖင့္ အလုပ္ခန္႔စာ ေရာင္းခ်သည့္ ေစ်းကြက္ ေပၚထြန္းခဲ့သည္။ သေဘၤာ ကုမၸဏီ
အႀကီး၊ အေသးေပၚ မူတည္၍ အလုပ္ခန္႔စာ တခုလွ်င္ သိန္း၂၀ ၀န္းက်င္အထိ
ေပးခ့ဲရသည္။ ယခု စနစ္သစ္ေၾကာင့္ အလုပ္ခန္႔စာေစ်းကြက္ ပ်က္စီးသြားသည္။
“အစုိးရ ျပင္ဆင္လုိက္တဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ ကုမၸဏီေတြ ေတာ္ေတာ္ ထိကုန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕လည္း
ကုမၸဏီ ပိတ္ဖို႔ ျပင္ကုန္ၿပီ” ဟု သေဘၤာလုိင္း ကုိယ္စားလွယ္တဦးက ေျပာသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာလုိင္းမ်ား၏ ကုိယ္စားလွယ္ ကုမၸဏီေပါင္း ၁၅၂ ခု
ရွိေၾကာင္း သိရသည္။သေဘၤာသား အလုပ္အကုိင္ ေစ်းကြက္တခုလုံး အာဏာပုိင္တုိ႔၏
ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္သုိ႔ အျပည့္အ၀ ေရာက္ရွိသြားၿပီဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ သေဘၤာသား တဦးက
သုံးသပ္သည္။“အရင္က ပုိက္ဆံေပးၿပီး သေဘၤာသားျဖစ္လို႕ရတယ္။ အခု အစုိးရရဲ႕
ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေရာက္သြားတဲ့ အတြက္ ပိုက္ဆံေပးတုိင္းလည္း သေဘၤာသား ျဖစ္ခြင့္
ရခ်င္မွရမယ္။ ပိုခက္သြားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။
အစုိးရသည္ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာကုမၸဏီ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ စီးပြားရွာသည့္ လုပ္ငန္းကို
လုယူလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္ေၾကာင္းလည္း အစိုးရပိုင္ ျမန္မာ့ ၾကယ္ငါးပြင့္
သေဘၤာလုပ္ငန္းမွ အရာရိွတဦးက ေျပာသည္။
“လူငယ္တုိင္း ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိဘဲ သေဘၤာသားသင္တန္းေတြ တက္ခြင့္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္
ဒီသင္တန္းေတြ အတြက္ အစုိးရကုိ သင္တန္းေၾကး သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေပးရလိမ့္မယ္” ဟု

ထုိအရာရိွက ခန္႔မွန္းသည္။သေဘၤာသား အေရအတြက္ မ်ားလာျခင္းေၾကာင့္လည္း
ျမန္မာျပည္အတြက္ ႏုိင္ငံျခား၀င္ေငြ ပိုမုိ တုိးပြားေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ
စီးပြားေရးပညာရွင္တဦးက သုံးသပ္သည္။ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မွတ္ပုံတင္ထားသည့္
ျမန္မာသေဘၤာသား ၇၀၀၀၀ နီးပါး ရွိေၾကာင္း၊ သေဘၤာတက္သူ ၅၀၀၀၀ သာ ရွိေၾကာင္း
ရန္ကုန္မွ MOSA အသင္း၏ တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ခ်က္ အရ သိရွိရသည္။
လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း သက္စြန္႔ဆံဖ်ား၊ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကုိင္ရသည့္
သေဘၤာသားမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စံႏႈန္းအရ ၀င္ေငြေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈
ခုႏွစ္မတုိင္ခင္က သေဘၤာသားမ်ားသည္ ျပည္ပမွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တင္သြင္းခြင့္
ရသူမ်ားအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ ၁၉၇၀ ႏွင့္ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏
“သေဘၤာသားေရႊေခတ္” ျဖစ္သည္ဟု ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အေျခစုိက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား သမဂၢမွ တာ၀န္ခံ တဦးျဖစ္သည့္ ကုိသူရက ေျပာသည္။
ယခုအခါ သေဘၤာသားသစ္တဦးသည္ အနည္းဆုံး လစာ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္၊
အလုပ္သင္ အရာရိွတဦးသည္ လစာ ေဒၚလာ ၆၀၀ ခန္႔ ရရိွေၾကာင္း၊ ကုမၸဏီတခုႏွင့္တခု
လစာႏႈန္းထား မတူညီေၾကာင္း ကုိသူရက ရွင္းျပသည္။
ဒုကၡသည္ ျပန္ပို႔မည့္ အစီအစဥ္ ရပ္ဆိုင္းရန္

အေမရိကန္ အမတ္မ်ား တိုက္တြန္း
FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 14:55 လာလစ္ ေကဂ်ာ့
00-42
ကရင္ဒုကၡသည္ ၃၀၀၀ ခန္႔ကို ထိုင္း အာဏာပိုင္မ်ားက ယေန႔ ေနရပ္ရင္းသို႔ ျပန္ပို႔မည့္
အစီအစဥ္အား ရပ္ဆိုင္းေပးရန္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ
လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ၂၉ ဦးက ထိုင္းႏုိင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဖိဆစ္ ေ၀့ခ်ာခ်ီ၀အား တိုက္တြန္း
လိုက္သည္။ယင္းသို႔ ရပ္ဆိုင္းေပးရန္ကို ဒုကၡသည္မ်ား ျပန္ပို႔မည့္အစီအစဥ္ မစတင္မီ
နာရီပိုင္းအလိုတြင္ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ထံသို႔ အေမရိကန္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားက စုေပါင္း
လက္မွတ္ ထိုးထားသည့္ စာတေစာင္ေပးပို႔၍ တိုက္တြန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ဧရာ၀တီက
မိတၱဴလက္ခံရရွိေသာ အမတ္ ၂၉ ဦး လက္မွတ္ ထိုးထားသည့္ အဆိုပါ စာထဲ၌
“ဒုကၡသည္မ်ားအား ျမန္မာျပည္ ပဋိပကၡ ေဒသတြင္းသို႔ ျပန္လည္ ပို႔ေဆာင္ျခင္းမွ
ရပ္ဆိုင္းေပးပါရန္ႏွင့္ ၎တို႔အား ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ ဆက္လက္ အကာအကြယ္ ေပးပါရန္
အေဆြေတာ္အား ကြ်ႏု္ပ္တို႔က အေဆာတလ်င္ တင္ျပေတာင္း ဆိုအပ္ပါသည္”ဟု
ေဖၚျပပါရွိသည္။“သမိုင္းေၾကာင္းအရ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ ျပင္းထန္ေသာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားမွ
စြန္႔ခြာထြက္ေျပး လာသူမ်ားကို ခုိလံႈခြင့္ေပးေသာ ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ ဂုဏ္သတင္း
ႀကီးပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ဤႏိုင္ငံ၏

ဂုဏ္သိကၡာကို စြန္းထင္း ေမွးမိွန္ေစပါလိမ့္မည္” ဟုလည္း ထိုစာ၌ ပါရွိသည္။
ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ထံ ေပးပို႔ေသာစာကို လက္မွတ္ထိုးသူမ်ားထဲတြင္ ထင္ရွားေသာ

လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ၾသဇာရွိ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားေရးေကာ္မတီ
ဥကၠ႒ ေဟာင္း၀ါတ္ဘာမင္၊ ယင္းေကာ္မတီ၏ အဆင့္ျမင့္အဖြဲ႔၀င္ တဦးျဖစ္ေသာ
အီလိန္းေရာ့စ္လဲ့တီနင္ ႏွင့္ တြန္မ္လန္းေတာ့စ္ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ ဒုဥကၠ႒မ်ား
ျဖစ္ၾကသည့္ ဂ်ိမ္းစ္ပီမက္ဂိုဗန္းႏွင့္ ဖရင့္ခ္၀ုဖ္ တို႔ ပါ၀င္ၾကသည္။
“အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အေနႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံေပၚ က်ေရာက္ေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကို
နားလည္သည္ႏွင့္ အညီ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ကာလ အတြင္း ထိုင္းႏုိင္ငံ၌
ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ ေထာင္ေသာင္း မ်ားစြာေသာ ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ားအား အေမရိကန္
ႏိုင္ငံ၌ ျပန္လည္ အေျခခ် ေနထိုင္ႏိုင္ေရး အတြက္ ကူညီေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္”ဟု
လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားက ၎တို႔၏ စာထဲ၌ ထည့္သြင္း ေရးသားထားသည္။
အကယ္၍ ယင္းဒုကၡသည္မ်ား အေနႏွင့္ အတင္းအက်ပ္ ျပန္ပို႔ျခင္းခံရပါက လူ႔အခြင့္အေရး

ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ားကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ႀကဳံေတြ႕ ရလိမ့္မည္ဟုလည္း အမတ္မ်ားက
ေထာက္ျပထားသည္။“၎ဒုကၡသည္မ်ား အေနႏွင့္ အဓမၼလုပ္အား ခုိင္းေစျခင္း၊
အဓမၼစစ္သား စုေဆာင္ျခင္းမ်ား အပါအ၀င္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း သတ္ျဖတ္ခံရျခင္းႏွင့္
ပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ခိုး၀ွက္လုယူျခင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္ ေငြညွစ္ျခင္း စသည္တို႔ကို
မလြဲမေသြခံရ မည္ျဖစ္သည့္ အတြက္ မ်ားစြာေသာ အခက္အခဲႏွင့္
ၾကံဳေတြ႔ရေပလိမ့္မည္”ဟု အေမရိကန္ အမတ္မ်ားက ဆုိသည္။
ထုိ႔အျပင္ စာထဲ၌ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားက “စစ္အစိုးရ စစ္သားမ်ားသည္

အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ မုဒိန္းျပဳက်င့္ျခင္းကို လက္နက္ တခုသဖြယ္ ဆက္လက္
အသံုးျပဳေနပါဦးမည္။ ယခုေနရပ္ရင္းသို႔ ျပန္ပို႔ခံရမည့္ ဒုကၡသည္မ်ား၏ လူဦးေရ
ထက္၀က္ေက်ာ္မွာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ ၎တို႔အေနႏွင့္
မုဒိန္းျပဳက်င့္မႈႏွင့္ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မႈတို႔ကို ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔စြာျဖင့္
ေနထိုင္သြား ၾကရလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္”ဟုလည္း ၎တို႔၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို
ထည့္သြင္းေဖၚျပ ထားသည္။
အဆိုပါ ထိုင္းႏုိင္ငံ တာ့ခ္ခရိုင္ ထေဆာင္ယန္း ၿမိဳ႕နယ္ရွိ ကရင္ဒုကၡသည္ ၃၀၀၀ ခန္႔ကို

ျပန္မပို႔ရန္အတြက္ ယမန္ေန႔ကလည္း Friends of Burma (ထုိင္း - ျမန္မာ မိတ္ေဆြမ်ား
အဖြဲ႔) က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ျပဳလုပ္၍ ေတာင္းဆို ထားသည္။
Friends of Burma အဖြဲ႔အစည္းသည္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ NGO အဖြဲ႔တခုျဖစ္ၿပီး
ျမန္မာ့အေရးကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးေနေသာ အဖြဲ႔အစည္း တခုလည္း ျဖစ္သည္။

လက္ေ႐ြးစင္ေဘာလုံး အသင္း နည္းျပခ်ဳပ္

ထုတ္ပယ္ခံရ
FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 16:21 ရန္ပိုင္
ျမန္မာ့ လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံး အသင္းကို ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရရွိရန္ မစြမ္းေဆာင္
ႏုိင္သည့္အတြက္ နည္းျပခ်ဳပ္အား ျမန္မာႏုိင္ငံ ေဘာလုံး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ယမန္ေန႔တြင္
ထုတ္ပယ္ လုိက္ေၾကာင္း သိရသည္။
နည္းျပ ဒရာဂိုမာမစ္
အဆုိပါ ခရုိေအးရွား ႏုိင္ငံသား နည္းျပ ဒရာဂိုမာမစ္ လက္ထက္တြင္ ျမန္မာ ေဘာလုံး

အသင္းသည္ တုိးတက္မႈ မရွိေၾကာင္း၊ အသင္းငယ္မ်ားႏွင့္ ေျခစမ္းပြဲမ်ား ကစားရာ တြင္ပင္
ရႈံးနိမ့္ခဲ့သည့္ အတြက္ ထုတ္ပယ္ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ ေဘာလုံး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏
ျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ခံ ဦးစုိးမုိးက ဧရာ၀တီသုိ႔ ေျပာသည္။“နည္းျပက ကစားသမား
ေတြရဲ႕လက္ရွိ အေနအထားနဲ႔ တဘက္ အသင္းရဲ႕ ကစားကြက္ ကုိလည္း
မခန္႔မွန္းႏုိင္ဘူး”ဟု ၎ကဆုိ သည္။နည္းျပ ဒရာဂုိမာမစ္အား ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္
ႏုိ၀င္ဘာလတြင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိၿပီး ေခၚယူခဲ့ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္
ကစားသမားမ်ားႏွင့္ ကုိက္ညီသည့္ ကစားကြက္ကုိ မေဖာ္ေဆာင္ ႏုိင္ေၾကာင္း ဦးစုိးမုိးက
ေျပာသည္။ယခုအခါ ယခင္နည္းျပေဟာင္းျဖစ္သည့္ ဦးတင္ျမင့္ေအာင္ကို ျပန္လည္
တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။
ဦးတင္ျမင့္ေအာင္သည္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က စကာၤပူႏုိင္ငံတြင္ က်င္းပေသာ(SEA GAME ) တြင္

ဒုတိယရရွိခဲ့သည့္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးအသင္း၏ ကစားသမားေဟာင္းတဦးျဖစ္ၿပီး
နာမည္ႀကီး ဘ႑ာအခြန္ ေဘာလုံးအသင္းသားေဟာင္း တဦးလည္း ျဖစ္ သည္။
ယခု ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း သီရိလကာၤႏုိင္ငံ ကုိလံဘုိၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပမည့္ အာရွ ေဘာလုံး
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠဌ ဖလား (AFC Challenge Cup 2010) ျပိ္ဳင္ပြဲအတြက္ အုပ္စုတြင္း

ေျခစစ္ပြဲမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိရန္ နည္းျပခ်ဳပ္တာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး လာအုိ ႏုိင္ငံတြင္
က်င္းပသည့္ ဆီးဂိမ္းၿပိဳင္ပြဲတြင္ နည္းျပ ဒရာဂုိမာမစ္၏ လက္ေထာက္နည္းျပအျဖစ္
တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္းသည္ မၾကာေသးမီရက္ပုိင္းက
ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ေျခစမ္းပြဲမ်ား ကစားရာ ထုိင္းပရီးလိဂ္မွ ဆိပ္ကမ္း အသင္းကို ၄ဂုိး ၁ဂုိးျဖင့္
လည္းေကာင္း၊ ထုိင္းေတာ္၀င္တပ္မေတာ္အသင္းအား ၃ဂုိး ဂုိးမရွိျဖင့္လည္းေကာင္း
ရႈံးနိမ့္ခဲ့သည္။ၿပီးခဲ့သည္လက ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ အူလ္ဆန္ တကၠသုိလ္
အေပ်ာ္တမ္းေဘာလုံးအသင္းႏွင့္ ေျခစမ္းပြဲ ႏွစ္ပြဲ ကစားရာ ႏွစ္ပြဲစလုံးရႈံး နိမ့္ခဲ့သည္။
ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္း၏ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးေမာင္ေမာင္ကလည္း “ဒရာဂုိမာမစ္က

နည္းဗ်ဴဟာပုိင္း တခ်ိဳ႕မွာ အမွားအယြင္းလုပ္ခဲ့ တယ္”ဟု Soccer Myanmar
အင္တာနက္သတင္းစာမ်က္ႏွာ တြင္ေဖာ္ျပထားသည္။ယခုကဲ့သုိ႔ နည္းျပ ဒရာဂုိမာမစ္အား
လက္ရွိ နည္းျပခ်ဳပ္ရာထူးမွ ထုတ္ပယ္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္၊
ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္းသားမ်ား အေနျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ
ျပန္လည္တက္ႂကြလာႏုိင္ေၾကာင္း ဦးေမာင္ေမာင္က သုံးသပ္သည္ဟု အဆုိပါ အင္တာနက္
သတင္းစာတြင္
ဆက္လက္ေရးသားထားသည္။ျမန္မာႏုိင္ငံေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ
ဦးစုိးမုိးကလည္း“ဥကၠ႒ ဦးေဇာ္ေဇာ္က အသင္းနည္းျပ ကုိ ျမန္မာနည္းျပနဲ႔ အေျပာင္း
အလဲလုပ္မယ္လုိ႔ အသင္းသားေတြကုိ ေၾကညာေတာ့ အားလုံးက သေဘာတူတယ္”ဟု
ေျပာသည္။ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္းအေနျဖင့္ ရႉံးပြဲမ်ားေနသည့္အတြက္
နည္းျပအေျပာင္းအလဲ ျပဳလုပ္သည္မွာ မွန္ကန္သည္ဟု ေျပာႏုိင္ ေၾကာင္း၊
ျမန္မာႏုိင္ငံေဘာလုံးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ယခင္ကတည္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးနည္းျပအား
ခန္႔သင့္ေၾကာင္း အားကစား ကေလာင္ရွင္ ခင္ေမာင္ေထြး(ပ်ဥ္းမနား)ကေျပာသည္။
“ဥေရာပသားေတြက သူ႔စံနဲ႔သူတုိ႔လုပ္တာ၊ ဘာသာ စကားလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္

နားလည္တာမဟုတ္ဘူး”ဟု ၎က ဆုိသည္။ျမန္မာေဘာလုံးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနျဖင့္
ႏုိင္ငံျခားသားနည္းျပမ်ား ငွားရမ္းရာတြင္ ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ သြားေရာက္ ေလ့လာ
ၿပီးမွ ေခၚယူျခင္းမဟုတ္ဘဲ၊ကုိယ္ေရးရာဇ၀င္ကုိသာ ၾကည့္ရႈ ငွားရမ္းျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္
ခြ်တ္ယြင္းမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚႏုိင္ေၾကာင္း ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိအသင္းႏွင့္ ကုိက္ညီသည့္
ျမန္မာနည္းျပမ်ားကုိသာ အရည္အေသြးျမွင့္တင္ျခင္း၊ နည္းျပလုိင္စင္ရရွိရန္အတြက္
ျပဳလုပ္ေစျခင္းသည္သာ ျမန္မာ့ေဘာလုံးေလာက တုိးတက္ရန္အတြက္
အေကာင္းဆုံးနည္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးခင္ေမာင္ေထြးက ေထာက္ျပေျပာဆုိသည္။
ဤသတင္းအား ဧရာ၀တီ သတင္းေထာက္ မ်ိဳးေမာင္ ပူးေပါင္း ေရးသားသည္။

ခိုင္ရႊန္းလဲ့ရည္မိသားစု
နာေရးကူညီမႈအသင္းကုိ သိန္း ၁၅၀ လႉ
FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 17:11 သန္းထိုက္ဦး
မခိုင္ရႊန္းလဲ့ရည္၏ မိသားစုက နာေရးကူညီမႈ အသင္း၏ သုခကုသုိလ္ျဖစ္
ေဆးခန္းအတြက္ ဓာတ္မွန္ အေဆာက္အအံု ေဆာက္လုပ္ရန္ က်ပ္ သိန္း ၁၅၀
လႉဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း အသင္း တာ၀န္ခံ တဦး ျဖစ္သည့္ ဦးေက်ာ္သူက ယေန႔
ေျပာၾကားလိုက္သည္။ ဓာတ္မွန္ အေဆာက္အအံုကုိ ယခုလကုန္တြင္ စတင္
ေဆာက္လုပ္မည္ ဟု ဦးေက်ာ္သူက ေျပာသည္။
“လူနာေတြ ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖို႔ ဆရာ၀န္က ညြန္ၾကားလိုက္ရင္ အျပင္မွာ သြားရိုက္ရတယ္၊

သူတို႔ အတြက္လည္း တကူးတက ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဆးခန္းမွာပဲ
ဓာတ္မွန္စက္ထားဖို႔ စီစဥ္လိုက္တာ”ဟု ဦးေက်ာ္သူက ရွင္းျပသည္။အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္
ေက်ာင္းသူ မခိုင္ရႊန္းလဲ့ရည္သည္ လြန္ခ့ဲသည့္ ၄ လခန္႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ အထူးကု
ေဆးခန္းတခုတြင္ ကုသမႈ ခံယူေနစဥ္ ေသဆံုးခဲ့ရာ ေဆးခန္းက ကာယကံရွင္မိသားစုသုိ႔
ေလ်ာ္ေၾကး က်ပ္ သိန္းတေထာင္ ေပးအပ္ခ့ဲေၾကာင္း သိရသည္။
မခိုင္ရႊန္းလဲ့ရည္ အတြက္ ရရိွသည့္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ အားလုံးကုိ နာေရးကူညီမႈအသင္း

အပါအ၀င္ က်န္းမာေရး လုပ္ငန္းမ်ား အကူအညီေပးသည့္ အဖဲြ႔တခ်ဳိ႕ထံ ျပန္လည္
လႉဒါန္းျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဦးေက်ာ္သူက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။
မခိုင္ရႊန္းလဲ့ရည္မိသားစု၏ လႉဒါန္းေငြ အပါအ၀င္ ျပည္တြင္းျပည္ပ အလႉရွင္တုိ႔၏

အကူအညီျဖင့္ ေဆာက္လုပ္မည့္ ဓာတ္မွန္ေဆာင္တြင္ ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းခြဲခန္႔ တန္ဖိုး
ရွိေသာ ဓာတ္မွန္စက္ကုိ တပ္ဆင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွ
စတင္ၿပီး နာေရးကူညီမႈအသင္းကုိ စာေရးဆရာ၊ ဒါ႐ုိက္တာႀကီး ဦးသုခ၏ လမ္းၫႊန္မႈျဖင့္
သ႐ုပ္ေဆာင္ ဦးေက်ာ္သူက ဦးစီးတည္ေထာင္ၿပီး ရန္ကုန္မွ နာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အခမ့ဲ
ကူညီခ့ဲသည္။ ၇ ႏွစ္ အၾကာတြင္ သုခ ကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္းကုိ တုိးခ်ဲ႕ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
ယခုအခါ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ (ေျမာက္ပုိင္း) ၿမိဳ႕နယ္ရိွ သုခ ကုသုိလ္ျဖစ္ ေဆးခန္းသုိ႔ သြားေရာက္

ျပသေသာ လူနာေပါင္း ၂၀၀ ခန္႔ ေန႔စဥ္ ရွိေၾကာင္း၊ ေဆးခန္းတြင္ မ်က္စိ၊ အရုိးအေၾကာ၊
မီးယပ္ သားဖြား၊ ကေလး၊ အေရျပား၊ သြား ႏွင့္ ခံတြင္းဆုိင္ရာ အထူးကု ဆရာ၀န္မ်ား
လုပ္အားေပးေနၿပီး အေသးစား ခြဲစိတ္ကုသမႈမ်ားလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း

ေဆး မတုိးသည့္ ငွက္ဖ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ရိွေန

FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 18:05 ၀ါးရွီးေဖာ
ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အတြက္ အထိေရာက္ဆံုးဟု ထင္ရွားသည့္ အာတီမီဆီနင္ (Artemisinin)
ေဆးကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေသာ ေရာဂါပိုးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေပၚေပါက္ေနၿပီဟု ကုလသမဂၢ၏
IRIN သတင္း ဌာနက ၾကာသပေတးေန႔တြင္ ေရးသားလုိက္သည္။ယင္း ေရာဂါပုိးသည္
ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား၏ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရး အစီအစဥ္မ်ားကို
ၿခိမ္းေျခာက္ႏုိင္ဖြယ္ ရွိေၾကာင္း၊ တေနရာမွ တေနရာသို႔ လူမ်ား ေျပာင္းေရႊ႕သြားလာမႈ
မ်ားျပားသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ငွက္ဖ်ားေဆးကို ခံႏုိင္ရည္ရွိသည့္ ေရာဂါပိုးသည္
ကမၻာအႏွ႔ံသုိ႔ အလြယ္တကူ ပ်ံ႕ႏွ႔ံႏိုင္ေၾကာင္း ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖဲြ႕ (WHO) ၏
ျမန္မာႏုိင္ငံ ဆုိင္ရာ ဌာေန ကိုယ္စားလွယ္ Leonard Ortega က IRIN သတင္းဌာနကို
ေျပာသည္။“ေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရး ေဆးေတြက မထိေရာက္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့
ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ အေသေပ်ာက္ ပိုမ်ားေတာ့မွာပဲ” ဟု Leonard Ortega က ဆုိသည္။
အာတီမီဆီနင္ကုိ ခံႏိုင္ရည္ရွိေသာ ေရာဂါပိုး ေတြ႔ရသည့္ ေဒသမ်ားမွာ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ႏွင့္
မြန္ျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းေဒသတုိ႔ ျဖစ္သည္ဟု Leonard Ortegaက ဆုိသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တီဘီ ၊ HIV/AIDS စသည့္ ေရာဂါမ်ား ကဲ့သုိ႔ပင္ ငွက္ဖ်ားသည္လည္း
ေသဆံုးမႈႏႈန္း အမ်ားဆံုး ေရာဂါတခု ျဖစ္သည္ဟု WHOက ဆုိသည္။ေဆးမ်ားကုိ ဆရာ၀န္
ညႊန္ၾကားသည့္အတုိင္း စနစ္တက် သုံးစဲြျခင္း မျပဳဘဲ၊ အလြယ္တကူ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္
ကိုယ္ ကုသမႈ ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ဤျပႆနာ ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု
ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရိွ မယ္ေတာ္ ေဆးခန္းမွ ေဒါက္တာ သီဟေမာင္က
ဧရာ၀တီသုိ႔ ေျပာသည္။“ေဆးေတြ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ေျပာင္းသံုးလာရာကေန အခုလက္ရွိမွာ
တရုတ္ထုတ္ အစြမ္းထက္ေဆးေတြ ျဖစ္တဲ့ အာတီမီဆီနင္၊ အာတီဆူနိတ္ တုိ႔လုိ
ေဆးေတြ မတိုးေတာ့ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္ေတြနဲ႔ ငွက္ဖ်ား
ႏွိမ္ႏွင္းေရးမွာ အမ်ားႀကီး အခက္အခဲ ျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ရွိတယ္” ဟု ေဒါက္တာ သီဟေမာင္က
ရွင္းျပသည္။ငွက္ဖ်ားထူေျပာသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ ယခုအခ်ိန္အထိ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ပြားမႈကို
ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ မရွိျခင္းမွာ ကာကြယ္ေဆးမ်ား မရွိေသာေၾကာင့္
ျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာ သီဟေမာင္က ေထာက္ျပသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါ၀င္ အာရွႏုိင္ငံ
တခ်ိဳ႕ႏွင့္ အာဖရိကႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အဆိုးရြားဆံုး ခံစားေနၾကရသည္။
အေရွ႕ေတာင္ အာရွတြင္ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ေသဆုံးသူ ဦးေရ၏ ထက္၀က္သည္
ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ျဖစ္သည္ဟု ကုလသမဂၢ က်န္းမာေရး ေအဂ်င္စီမ်ားက ဆုိသည္။
ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ကင္းစင္ေသာ ေဒသမွ ငွက္ဖ်ားေရာဂါအျဖစ္မ်ားေသာ ေဒသမ်ားသို႔

သြားေရာက္ေနထိုင္သူမ်ားသည္ ေရာဂါ ပိုမို ျဖစ္ပြားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ျဖစ္ပြားပါကလည္း ေရာဂါ
ျပင္းထန္ေလ့ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

ကရင္ဒုကၡသည္မ်ား စတင္ ျပန္ပို႔

FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 17:04 သန္းထိုက္ဦး
11-12
ထိုင္းႏိုင္ငံ တာ့ခ္ခရိုင္ ထေဆာင္ယန္း ၿမိဳ႕နယ္ရွိ ဒုကၡသည္ ၁၂ ဦးခန္႔ကုိ ျမန္မာျပည္သို႔
ထုိင္းအာဏာပုိင္မ်ား၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ယေန႔ ပုိ႔ေဆာင္ လိုက္သည္။
“ကားေပၚမွာ တင္သြားတာ ၁၂ ေယာက္၊ ႏို႔ဖိုးရြာထဲက ကားနဲ႔ ထုိင္းက စီစဥ္ေပးတယ္၊ ဒီ
စစ္သားမဟုတ္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ၃ ေယာက္ လိုက္သြားတယ္”ဟု ဒုကၡသည္
စခန္းမွ မ်က္ျမင္ သက္ေသတဦးက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။
၂၀၀၉ ခု ဇြန္လအတြင္းက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ တေနရာရွိ ယာယီတဲ တခု တြင္

ကရင္ဒုကၡသည္ အမ်ိဳးသမီးတဦးႏွင့္ ကေလးငယ္တဦးကို ေတြ႕ရစဥ္(ဓာတ္ပုံ - Getty
Images)ယေန႔ျပန္ပို႔ရန္ စီစဥ္ထားသည့္ ဒုကၡသည္ ၃၀၀၀ ခန္႔မွ အိမ္ေထာင္စု တခ်ဳိ႕ကို
ေနာက္ထပ္ ပုိ႔ရန္ အစီအစဥ္ ရွိေသာ္လည္း ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ား ဆိုင္ရာ
မဟာမင္းႀကီးရုံး (UNHCR) တာ၀န္ ရွိသူတခ်ဳိ႕ ေရာက္ရွိလာ သျဖင့္ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရသည္ဟု
၎က ဆိုသည္။ “ႏုိင္ငံျခားသား UN ေတြေရွ႕မွာ အခု မပုိ႔ရဲဘူး ေပါ့ေနာ္၊ မနက္က သူတို႔
အျမန္ပို႔တာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ မလာခင္ ကပ်ာကယာ ပို႔လိုက္တာ ျဖစ္တယ္”ဟု ၎
မ်က္ျမင္က ေျပာသည္။ ထုိင္း အာဏာပိုင္မ်ားက ဒုကၡသည္စခန္းမွ တာ၀န္ရွိသူတခ်ဳိ႕၏
ဖုန္းမ်ားကုိ သိမ္းဆည္းထားေၾကာင္းလည္းသိရသည္။ သတင္း
မေပါက္ၾကားေစခ်င္သည့္အတြက္ ယခုကဲ့သို႔ သိမ္းဆည္းထားေၾကာင္း သံုးသပ္သူမ်ားက
ဆိုသည္။ “ဒုကၡသည္ေတြက မျပန္ခ်င္ၾကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာ
မရွိဘူး၊ ျပန္ပို႔မယ့္ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ မေကာင္းဘူး”ဟု ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္း
ဥကၠဌ တာစူညာက ေျပာသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လဆန္းပုိင္းက စ၍ ကရင္ျပည္နယ္
ဘားအံခရိုင္အတြင္း ျမန္မာစစ္အစိုးရတပ္ႏွင့္ DKBA ပူးေပါင္းတပ္မ်ားက KNU
လက္ေအာက္ခံ KNLAတပ္မဟာ (၇) မွ တပ္စခန္းမ်ားကုိ ထိုးစစ္ဆင္မႈေၾကာင့္
ကရင္ဒုကၡသည္မ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးလာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္ အမ်ားစုမွာ
ကရင္ျပည္နယ္ လိႈင္းဘြဲ႔ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေက်းရြာမ်ားမွျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ယခုအခါ ျမန္မာ စစ္တပ္မ်ားႏွင့္ တိုးတက္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္အမ်ိဳးသား တပ္ဖြဲ႔
(DKBA) တပ္မ်ားက ၎ေဒသမ်ားကို ထိန္း ခ်ဳပ္ထားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ DKBA
တပ္သားအျဖစ္ စုေဆာင္းျခင္း၊ အဓမၼ လုပ္အားခိုင္းေစျခင္း စသည့္ အႏၱရာယ္မ်ား
ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ သည့္အတြက္ လူ႔ အခြင့္အေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားက စိုးရိမ္ေနၾကသည္။
ထုိင္း အစိုးရ အေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ျခမ္းတြင္ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာေသာ
စစ္ေျပး ကရင္ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ နယ္ စပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ေပးထားေသာ္လည္း
၎တိုက္ပြဲမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဒုကၡသည္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္သို႔ ျပန္
ခိုင္းေလ့ရွိသည္။
တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ
လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ၂၉ဦးတို႔ကလည္း ဒုကၡသည္ မ်ားကုိ ေနရပ္သို႔ ျပန္မပုိ႔ရန္ ထိုင္းႏုိင္ငံ
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဖိဆစ္ ေ၀့ခ်ာခ်ီ၀အား ယေန႔ တိုက္တြန္း လိုက္သည္။ယင္းသို႔
ရပ္ဆိုင္းေပးရန္ကို ဒုကၡသည္မ်ား ျပန္ပို႔မည့္ အစီအစဥ္ မစတင္မီ နာရီပိုင္း အလိုတြင္
ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ထံသို႔ အေမရိကန္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားက စုေပါင္း လက္မွတ္
ထိုးထားသည့္ စာတေစာင္ေပးပို႔၍ တိုက္တြန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဒုကၡသည္မ်ားကုိ
ျပန္ပုိ႔မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေသတြင္းကုိ ပုိ႔တာနဲ႔တူတယ္”ဟု ယမန္ေန႔က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၌
က်င္းပေသာ Friends of Burma သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကရင္
အမ်ဳိးသမီး အစည္း အရုံး(KWO) ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ေနာ္ဘလူး မင္းႏိုက္ဇန္က
ေထာက္ျပခဲ့သည္။ အဆိုပါ ထိုင္းႏုိင္ငံ တာ့ခ္ခရိုင္ ထေဆာင္ယန္း ၿမိဳ႕နယ္ရွိ
ကရင္ဒုကၡသည္ ၃၀၀၀ ခန္႔ကို ျပန္မပို႔ရန္အတြက္ ယမန္ေန႔က Friends of Burma (ထုိင္း
- ျမန္မာ မိတ္ေဆြမ်ား အဖြဲ႔)က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္၍
ေတာင္းဆိုထားသည္။Friends of Burma အဖြဲ႔အစည္းသည္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ NGO
အဖြဲ႔တခုျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေန
ေသာအဖြဲ႔အစည္းတခုလည္းျဖစ္သည္။
ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ႏုိင္ေရး ႏုိင္ငံျခား

အခါေပးမ်ား စစ္အစိုးရေခၚယူ
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 15:57 မုိးယံ
စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ႏုိင္ေရး အတြက္ ႏုိင္ငံျခားမွ အတိုင္ပင္ခံ
အခါေပး နကၡတၱေ၀ဒ ပညာရွင္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ေခၚယူထားေၾကာင္း
ေ၀ဒပညာရွင္မ်ား အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေျပာဆို ေနၾကသည္။ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး
အၾကံေကာင္းမ်ား ရရွိရန္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပႏုိင္မည့္ ေန႔ရက္ တုိ႔ကို အခါေပးရန္၊
ေရြးေကာက္ပြဲကို ၿငိမ္၀ပ္ ပိျပားစြာ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ၿပီး ရလဒ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္

အဆံုးသတ္ႏိုင္ရန္တို႔ အတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ နာမည္ႀကီး ေ၀ဒပညာရွင္ တဦး၏
အကူအညီျဖင့္ ထိုင္းႏွင့္ စကၤာပူႏိုင္ငံ တို႔မွ ေ၀ဒပညာရွင္ တဦးစီကို ေခၚယူ ထားေၾကာင္း
စစ္အစိုးရႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ၀ါရင့္ ေ၀ဒပညာရွင္ႀကီး တဦးက ေျပာသည္။“၂၀၀၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း
ေလာက္က တေယာက္ လာသြားေသးတယ္၊ ေဒၚလာေတြ အမ်ားႀကီး
ေပးၿပီးေခၚထားတာလို႔ ေျပာတယ္၊ ေနၾကတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တြက္ခ်က္ဖို႔ ဒီလထဲမွာ
တေယာက္ လာဦးမယ္လို႔ ၾကားတယ္”ဟု ၎က ဆိုသည္။စစ္အစိုးရ အေနျဖင့္ လူမႈေရး၊
က်န္းမာေရး အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အပိုင္းမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္ အသာစီး ရရွိေစရန္ အတြက္
ေ၀ဒပညာရပ္ကို အသံုးခ်ေလ့ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။“ဒီေဗဒင္ ဆရာေတြက နာမည္
အရမ္းႀကီးတယ္တဲ့၊ သူတို႔ကို စက္တင္ဘာ အေရးခင္းမွာ ထဲက ေခၚသံုးတာတဲ့၊
ေဗဒင္ဆရာ ခိုင္းတဲ့ အတိုင္း တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ လို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရတယ္၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရေရႊမန္းတို႔၊ ဒု ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအး တို႔လည္း ေဗဒင္ဆရာ
အခါေပးတဲ့ အတိုင္း စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ ေနတယ္”ဟု အထက္ပါ ၀ါရင့္ေ၀ဒ ပညာရွင္ႀကီးက
ေျပာသည္။အဆိုပါ ႏိုင္ငံျခား သားေ၀ဒ ပညာရွင္မ်ားကို စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊ၏ဇနီး ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္က ေတြ႔ဆံု၍ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ရန္
ညႊန္ၾကားမႈမ်ား ရွိသည္ဟု ၾကားသိရ ေၾကာင္းလည္း ၎က ဆိုသည္။
ျမန္မာလူမ်ိးမ်ားသည္ ေနၾကတ္မႈ၊ လၾကတ္မႈ အတိတ္ နိမိတ္မ်ားကုိ ယံုၾကည္သူမ်ား

ျဖစ္သည့္ အတြက္ ေနၾကတ္မႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးမ်ား အေျပာင္းအလဲ
ျဖစ္ေပၚလာမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။“ေနၾကတ္ထားတဲ့ အတြက္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ၅
လပိုင္းေက်ာ္မွ ေကာင္းမွာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုုပ္မယ္ဆိုလည္း အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာ
လုပ္ဖို႔ အခါေပးထား ၾကတယ္”ဟု ျမန္မာႏိုင္ငံ နကၡတၱေ၀ဒ ပညာရွင္ အသင္းမွ
ဆရာေက်ာ့က ဆိုသည္။ေနၾကတ္မႈေၾကာင့္ ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ေသာ ရလဒ္ဆိုးမ်ား အတြက္ႏွင့္
စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ က်န္းမာေရး အေျခအေနမ်ား အတြက္ ဇန္န၀ါရီလ ေနာက္ဆံုး
ပတ္တြင္ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွ ေ၀ဒပညာရွင္ တဦးေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
၂၀၁၀ ခုနစ္သည္ အတိုက္ အခိုက္မ်ားျခင္း၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ မ်ားျခင္းႏွင့္ အေျပာင္း အလဲမ်ား
အေကာင္း အဆိုးမ်ားကို ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ႏွစ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္မ်ား
အေနျဖင့္ ေ၀ဒဆရာမ်ားကို ေဒၚလာေငြမ်ားစြာ အကုန္ အက်ခံကာ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္
ေခၚယူထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ဆရာေက်ာ့က ေျပာသည္။“ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒ
ထုတ္ျပန္ဖို႔ ကလည္း ေဗဒင္ေတြ နကၡတ္ ေတြနဲ႔ တြက္ေနတယ္ ၾကားတာပဲ၊ သူတို႔က
ဘယ္လို နည္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို လုပ္မွာပဲ၊ စက္တင္ဘာ သံဃာအေရးခင္း
တုန္းကလဲ ယၾကာေတြ ေခ်တယ္ေလ၊ ကေတာ္ေတြက ေဗဒင္ယံုေတာ့ စစ္အစိုးရ
ေခါင္းေဆာင္ ေတြကပါ လိုက္လုပ္ရတာေပါ့”ဟု အစိုးရ အသိုင္း အ၀ိုင္းႏွင့္ နီးစပ္သူတဦးက
ဆိုသည္။စစ္အစိုးရ အေနျဖင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သံဃာအေရးခင္း၊၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဓႏုတ္ေစတီ
ၿပိဳက်ေသာ နိမိတ္မ်ား စေသာ အေျခ အေနမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အဆိုပါ ႏိုင္ငံျခားသား
ေ၀ဒဆရာမ်ားကို ေခၚယူ တိုင္ပင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၎က ေျပာဆိုသည္။

ျမန္မာ ၉ ဦးကို သတ္ျဖတ္သည္ဟု ယူဆရသူ

ထိုင္းရဲအရာရွိ ေသေၾကာင္းႀကံ
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 16:50 သန္းထိုက္ဦး
ေသနတ္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္သား ၉ ဦး အမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး
သံသယရွိသူ ထုိင္း ရဲအရာရွိတဦး ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသ သြားေၾကာင္း ယမန္ေန႔က
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲတခုတြင္ ထုိင္းရဲတပ္ဖြဲ႔ အမွတ္ ၆
တိုင္းမႉး Surasi Sunthornsarathoon က ေျပာသည္။ အမႈမွန္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္
စေနေန႔က ေသေၾကာင္း ႀကံစည္သြားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။
လူသတ္မႈတြင္ သံသယရွိသူ ၆ ဦး ရွိသည့္အနက္ ေသေၾကာင္းႀကံစည္သြားသူ ရဲအရာရွိ

Somchai Pinkaewသည္ အဓိက တာ၀န္ရွိသူျဖစ္ၿပီး က်န္ ၅ ဦးမွာ ကူမင္တန္
စစ္သားေဟာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသား တဦးႏွင့္ မံုလူမ်ဳိး ၄ ဦးတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ၎က ဆိုသည္။
ယခုအခါ ထို ၅ ဦးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္း ေရွာင္သြားသည္ဟု ရဲတိုင္းမႉးက
ဖုတ္ဖရၿမိဳ႕တြင္ ေသဆံုးသူမ်ားသည္ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္မွ လာေရာက္သည့္

ကရင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။၎တုိ႔ကုိ ေငြေၾကးေတာင္းခံစဥ္
ထြက္ေျပးသည့္အတြက္ လုိက္လံဖမ္းဆီးခ့ဲၿပီး သတ္ျဖတ္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း Manager
Online အင္တာနက္သတင္း တပုဒ္တြင္ ထုိင္းဘာသာျဖင့္ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။
ရုပ္အေလာင္း ၇ ေလာင္းသာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီး က်န္ ၂ ေလာင္း

ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိင္း - ျမန္မာ နယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဖုတ္ဖရၿမိဳ႕အၾကား
လမ္းတေလွ်ာက္ လြန္ခဲ့သည့္ အပတ္ ၾကာသပေတးေန႔က စတင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
သိရသည္။ဖုတ္ဖရ ၿမိဳ႕သည္ ျမန္မာ ျပည္သားမ်ား ထိုင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕သုိ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္
သြားေရာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္း တခုေပၚတြင္ တည္ရိွသည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အတြင္းကလည္း ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္အကုိင္ရွာေဖြသူ

ျမန္မာျပည္သားမ်ားကုိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မယ္ပရြာ အနီးရိွ လက္နက္ကိုင္ ထုိင္းလူမ်ဳိးမ်ားက
ဖမ္းဆီးၿပီး ေငြေတာင္းရာမွ ႏွစ္ဘက္ ပဋိပကၡျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္သား ၆ ဦး သတ္ျဖတ္
မီးရိႈ႕ခံရသည္။ ထုိအမႈေၾကာင့္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ ေက်းရြာအာဏာပုိင္မ်ား ဖမ္းဆီးခံရသည္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နယ္ တရားရုံးက ထိုအမႈကုိ စစ္ေဆးရာတြင္ ရြာသူႀကီး အပါအ၀င္ ေက်းရြာ
အာဏာပုိင္တခ်ဳိ႕တို႔ကုိ ျပစ္မႈ ထင္ရွားသည့္အတြက္ ေသဒဏ္ စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

ဘားမား ဗီေဂ် ေအာ္စကာရရန္

အလားအလာေကာင္း
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 18:36 သဲသဲ
၈၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ေအာ္စကာ ဆုေပးပြဲ၌ ျမန္မာႏုိ္င္ငံတြင္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္
ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကုိ အဓိက ႐ုိက္ကူး ထားေသာ ဘားမား ဗီေဂ် (Burma VJ)
မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား မွာ အေကာင္းဆုံး မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ဆု ရရွိရန္ အလားအလာ
အလြန္ေကာင္းမြန္ သည္ဟု ခန္႔မွန္းေျပာဆုိ ေနၾကသည္။
(burmavjmovie.com)
ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံ ကုိပင္ေဟဂင္ အြန္လုိင္း သတင္းစာ၏ အဆုိအရ “ဆန္ခါတင္ ၅ ကားမွာ ဒီ

ဘားမား ဗီေဂ်က အေကာင္းဆုံး မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ဆုရဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး အေနအထားမွာ
ရွိတယ္”ဟု ႐ုပ္ရွင္ အကဲခတ္မ်ားမွ ခန္႔မွန္း ေျပာဆုိေန ၾကသည္ဟု ေရးသားေဖာ္ျပ
ခဲ့သည္။ယခုႏွစ္ ေအာ္စကာ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားကုိ လာမည့္ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္
က်င္းပမည္ ျဖစ္သည္။အဆုိပါ မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားမွာ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္
ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူထုအုံႀကြမႈမ်ား၊
စစ္အစုိးရ၏ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္ကြပ္မႈမ်ားကုိ ႏုိင္ငံတကာမွ သိျမင္လာေစရန္ သတင္းေပးပုိ႔

ခဲ့သည့္ ျပည္တြင္းမွ ဗီဒီယုိ သတင္းေထာက္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ဒိန္းမတ္လူမ်ိဳး ဒါ႐ုိက္တာ
Anders Ostergaard က ႐ုိက္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ဆန္ခါတင္ မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္
ဇာတ္ကားမ်ားမွာ ဗားမား ဗီေဂ် အပါအ၀င္ The Cave ၊ Food, Inc . ၊ The Most
Dangerous Man in America: Daniel Ellsberg and the Pentagon Papers ၊ Which
Way Home စသည့္ ဇာတ္ကားမ်ား ျဖစ္သည္။ေအာ္စကာ ဆုေပးပြဲတြင္ တျခားေသာ
အေကာင္းဆုံး ႐ုပ္ရွင္ဆု အျဖစ္ ဒါ႐ုိက္တာ ဂ်ိမ္းစ္ကင္မရြန္ ႐ုိက္ကူးသည့္ Avatar ၊ The
Blind Side ၊ District 9 ၊An Educationစသည့္ ဇာတ္ကား အပါအ၀င္ ၁၀ ကားထဲမွ
Avatar ဇာတ္ကားမွာ ထင္ေၾကးေပး အခံရဆုံးျဖစ္သည္။အေကာင္းဆုံးအမ်ိဳးသား
သ႐ုပ္ေဆာင္ဆုမ်ားကုိ Crazy Heart ဇာတ္ကားမွ Jeff Bridges ၊ Up in the Air
ဇာတ္ကားတြင္ George Clooney ၊ Colin Firth၊ Morgan Freeman ၊ Jeremy Renner
စသည္တုိ႔အား ဆန္ခါတင္ ေရြးခ်ယ္ထားေၾကာင္း သိရသည္။ဆန္ခါတင္
အေကာင္းဆုံးအမ်ိဳးသမီးသ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားမွာ Sandra Bullock ၊ Helen Mirren
စသည္တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။
မဲေဆာက္ရွိ ကရင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားေနအိမ္
ထိုင္းရဲ၀င္စီး
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 18:45 ဘေစာတင္
ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ရွိေသာ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ုံး (KNU) ဒု ဥကၠဌ ဖဒို
ေဒးဗစ္ သာကေပါ၏ ေနအိမ္ေဟာင္းႏွင့္ ကရင္ သတင္းဌာန (KIC) ရံုးခန္းမ်ားကို
ထိုင္းရဲမ်ားက ယေန႔နံနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္ ၀င္ေရာက္ ရွာေဖြမႈမ်ား ျပဳလုပ္ သြားေၾကာင္း
သတင္းရရွိသည္၊KIC တာ၀န္ခံ ေဒၚနန္းေဖာေဂက “မနက္က ထိုင္းရဲ ေတြနဲ
့ထိုင္းစစ္သားေတြ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ က်မတို႔ ကရင္သတင္း ဌာန ရံုးခန္းနဲ႔ ဖဒို ေဒးဗစ္
သာကေပါ ေနသြားတဲ့ အခန္းေဟာင္းကို ၀င္ရွာသြားတယ္၊ ၀င္ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြကို
စစ္သြားတယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ရိုက္သြားတယ္၊ ပစၥည္းယူသြားတာ၊ ဖမ္းဆီး
သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး”ဟု ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။ အဆိုပါ ထိုင္းအာဏာ
ပိုင္မ်ားသည္ ကရင္သတင္းဌာန ရံုးခန္းကို ၀င္ေရာက္ ရွာေဖြရာတြင္ အခန္းကို ေသာ့ဖြင့္၍
၀င္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကပ္လ်က္ အခန္းမွတဆင့္ အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ကာ
၀င္ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္၊
“သူတို ့အဲဒီလို လာေရာက္ ရွာေဖြတာမွာ ရွာေဖြခြင့္ စာရြက္ စာတမ္းေတြေတာ့ ပါတယ္လို

့သိရတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ ရွာလည္းေတာ့ မသိဘူး၊ က်မတို႔လည္း ဒီတခါပဲ
အရွာခံထိဖူးတယ္၊ မနက္ အေစာႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ရံုးမတက္ေသးလို႔ အဖမ္းခံ
ထိတာေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘာထပ္ျဖစ္မလဲ မေျပာတတ္ဘူး”ဟု

ေဒၚနန္းေဖာေဂက ဆိုသည္။ ယခုသတင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ KNU တာ၀န္ရွိသူမ်ားကို
ဆက္သြယ္၍ မရခဲ့ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကလည္း မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာ စစ္အစိုးရကို
ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ေနသည့္ KNU ႏွင့္ KNU လက္ေအာက္ခံ ကရင္အမ်ိဳးသား
လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KNLA) တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ႐ုံးမ်ား၊ အိမ္မ်ားကို
ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက ပိတ္ပစ္ရန္ ဖိအားေပးခဲ့ ဖူးသည္။ ရွာေဖြ စစ္ေဆးမႈမ်ားလည္း
ရွိခဲ့ဖူးသည္၊ အလားတူ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ကပင္ ခ်င္းမိုင္အေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရး
လႈပ္ရွားသူမ်ား၏ ရံုးမ်ားကို ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက ၀င္ေရာက္ ဖမ္းဆီးခဲ့ရာ လူ႔အခြင့္
အေရးသင္တန္း တက္ေရာက္သူ (၁၀) ဦးေက်ာ္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသည္။
ပထမ ျမန္မာပါရဂူတဦး

ဘဟန္ (၁၈၉၀-၁၉၆၉)
SATURDAY, 06 FEBRUARY 2010 12:39 ဘုိဘုိလန္းစင္
(၁)
ျမန္မာ့ေရးရာကြ်မ္းက်င္သူဆုိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးစုံ၏ အသံစုံ အႀကံကုန္ကုိ ဟုတ္ေသာ္ရွိ

မဟုတ္ေသာ္ရွိ လႈိင္းတုိေရဒီယုိမ်ားႏွင့္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ဟုန္ေနေအာင္
ႀကံဳဖူးေနက် ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ထုိအထဲ ႏုိင္ငံစုံက ဘြဲ႔ေပါင္းစုံရထားသည့္ ပါရဂူေဒါက္တာ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆုိသည္ကုိ

ၾကားတုိင္း ျမန္မာထဲက အေစာဆုံးပါရဂူဘြဲ႔ရ ေဒါက္တာႀကီးတေယာက္၊ ျမန္မာျပည္က
အဂၤလိပ္စာလုိက္စားသူတုိင္းလုိလုိ သိၾကသည့္ ေက်းဇူးရွင္ေဒါက္တာတေယာက္ကုိ
သတိရမိပါသည္။ ကာလေပၚ ေဒါက္တာမ်ားက ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ
ဘယ္လုိပညာေတြျဖန္႔ေဝေပးမည္မသိေသာ္လည္း ထုိေဒါက္တာႀကီး၏ ေက်းဇူးကေတာ့
ယခုထိ ထင္သာျမင္သာရွိလွသည္။ သူႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းလုိလုိ ပါရဂူဘြဲ႔ရၿပီး
ဟုိလြန္ေလၿပီးေသာ ၆၅ ႏွစ္က ျမန္မာျပည္တြင္ အာဏာရွင္အဓိပတိမင္းႀကီးအျဖစ္
ဘုန္းေတာ္ႀကီးခဲ့သည့္ သူ႔ညီ ေဒါက္တာဘေမာ္ကုိ ခုေခတ္လူေတြေမ့ၾက ေသာ္လည္း
အႏွစ္ ၄၀-၅၀ က သူျပဳစုခဲ့ေသာ တကၠသုိလ္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ ယခုထိ
ျမန္မာျပည္တြင္ အသုံးက်ဆဲ ထြက္သမွ် ေရာင္းမေလာက္ဆဲ ျဖစ္ပါ၏။
သူႏွင့္ တႏွစ္တည္း ဘီေအေအာင္ေသာ ပါေမာကၡ

ေဖေမာင္တင္မွတ္ခ်က္အရ“ဤအဘိဓာန္ကုိ ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ စာသင္ သားတုိ႔အား
အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ကြ်မ္းက်င္မႈေပးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားအတြက္လဲ
ျမန္မာဘာသာစကား ကြ်မ္းက်င္မႈ တြင္ အကူအညီ ေပးႏုိင္ပါလိမ့္မည္”ဟူသတည္း။
အဂၤလိပ္ဆုိရုိးစကားမ်ားကုိ ျမန္မာျပန္ဆုိရာတြင္ ျမန္မာပီပီသသ ထိမိလွပစြာ
ျပန္ဆုိသည္ဟူ၍လဲ မွတ္ခ်က္ခ်ထားသည္။
ေဒါက္တာဘဟန္ (၁၈၉၀-၁၉၆၉)
ထူးသည္က ထုိသုိ႔ ျမန္မာဘာသာပုိင္ႏုိင္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳခံရေသာ ပါရဂူႀကီးမွာ

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ပါ။ အာေမနီယန္ စပ္ သည့္ ျမန္မာခရစ္ယာန္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ ျမန္မာစာေပႏွင့္ စကား လူရာမဝင္ဆုံးေခတ္၂၀ ရာစုဦး ဝံသာႏုမေပၚမီေခတ္တြင္
လူျဖစ္ေသာ မ်ိဳးဆက္လည္း ျဖစ္ရုံမက စိန္ေပါလ္ေက်ာင္း၊ ရန္ကုန္ေကာလိပ္၊
ကာလကတၱားႏွင့္ ကိန္းဘရစ္ခ်္၊ ေဘာ္ဒုိး၊ ဖရုိင္းဘတ္ စသည့္ ဥေရာပ
တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားတြင္ ပညာရွာခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘြဲ႔ရခါစကလည္း
အစုိးရစာေတာ္ျပန္ဌာန ေခၚေသာ ကုိလုိနီအစုိးရမင္းတုိ႔၏ လက္သပ္ေမြးဌာနတြင္
လုပ္ကုိင္ခဲ့ပါေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ေမာင္ဘဟန္၏ ဖခင္ ေမာင္ေမာင္ေက်းမွာ ၁၈၇၀ ေက်ာ္က

ကင္းဝန္မင္းႀကီးႏွင့္ ဘိလပ္ ပရန္သစ္ စေသာ အေနာက္ကြ်န္းက တုိင္းျပည္ႀကီးမ်ားသို႔
သြားေသာ ဒယ္လီဂိတ္ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ပညာေတာ္သင္ မသြားရခင္
သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသြားသျဖင့္ သထုံဘက္တြင္ ပုန္ကန္ထႂကြစဥ္ အေရးနိမ့္၍
ယုိးဒယားျပည္သုိ႔ တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့ရသည္။

စိန္ေပါလ္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားအုပ္၍ ႀကီးခဲ့ရေသာ ေမာင္ဘဟန္မွာ
ခရစ္ယာန္ျဖစ္လာေသာ္လည္း ျမန္မာစိတ္မေပ်ာက္ပါ။ ညီျဖစ္သူ ဗုဒၶဘာသာဝင္
ေမာင္ဘေမာ္ႏွင့္လည္း အေနမစိမ္းဘဲ ခ်စ္ခ်စ္ၾကင္ၾကင္ရွိလွပါ၏။ စာေတာ္ျပန္ဌာနတြင္
အမႈထမ္းေနစဥ္ ျမန္မာပညာရွိတုိ႔ထံမွ စာေပယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ နည္းယူဆည္းပူးခဲ့ရုံမက
ဦးေဖေမာင္တင္၏ဘႀကီး စာေတာ္ျပန္ဝန္ေထာက္ ဦးထြန္းၿငိမ္း၏ အဂၤလိပ္-
ျမန္မာအဘိဓာန္ ျပန္လည္တည္းျဖတ္ပုံႏွိပ္ရာတြင္ ကူညီခဲ့၍ အသက္၂၀ေက်ာ္ကပင္
အဘိဓာန္ပညာကုိ အေရလည္လာခဲ့သည္။
ဥေရာပတြင္လည္း ဂ်ာမန္၊ ျပင္သစ္ဘာသာတုိ႔ကုိ ကြ်မ္းက်င္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ကာ

အဂၤလိပ္စာဆုိ ဝီလ်မ္ဘလိတ္၏ အေရးအသားအေၾကာင္း က်မ္းျပဳၿပီး ပါရဂူဘြဲ႔ယူခဲ့သည္။
သမၼာက်မ္းစာကုိ အထူးလုိက္စားခဲ့သျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ အလြန္ပုိင္ႏုိင္လာခဲ့သည္။
သုိ႔တြက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဥပေဒမဟာဌာနမႉးဘဝမွ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ ၁၅
ႏွစ္အခ်ိန္ယူၿပီး လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ ျမန္မာလူငယ္မ်ား ကမၻာႏွင့္ေပါင္းကူးရာတြင္
အရာေရာက္လွသည့္ ဤအဘိဓာန္ႀကီးကုိ ျပဳစုခဲ့ေလသည္။ ထုိအေတာအတြင္း ၁၉၅၈ က
ဦးႏု၏ သုံးလခံ သန္႔ရွင္းဖဆပလအစုိးရတြင္ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္တာဝန္ယူခဲ့ရေသးသည္မွအပ
တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ သမၼတ စသည့္ အျခားဥပေဒပါရဂူႀကီးေတြေမွ်ာ္တတ္သည့္
ဖုတ္သြင္းရထားမ်ားကုိလည္း အာရုံမျပဳခဲ့။
(၂)
အဘိဓာန္သာမက ျမန္မာစာေပ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ စာတမ္းမ်ားေရးသားၿပီး

ျမန္မာႏုိင္ငံသုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္တြင္ ထည့္သြင္းခဲ့ေသာ္လည္း မစုစည္းႏုိင္ဘဲ
တိမ္ျမဳပ္လုျဖစ္ေနသည္က ဝမ္းနည္းစရာပါေပ။
ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ေတာလားႏွင့္ လက္ဝဲသုႏၵရ ရတုမ်ားကုိ အဂၤလိပ္လုိျပန္ဆုိျခင္း၊

စိႏၲေက်ာ္သူ ကဗ်ာမ်ား၊ ဦးပုည၏ ဝိဇယ ပဒုမ ျပဇာတ္မ်ား၊ ဝန္စာေရးဦးႀကီး၏
ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သည္ေမာင္မႈိင္း ဝတၳဳစသည္တုိ႔ကုိ ေဝဖန္စာမ်ား၊
ေရွးျမန္မာေက်းလက္ႏွင့္မိသားစု လူမႈဘဝ စသည့္ေၾကာင္းရပ္ျဖာျဖာႏွင့္
စပ္လ်ဥ္းေရးသားခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ပထမေခတ္သစ္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာ
မေအးခင္၏ ခ်စ္ရုိးအမွန္ ဝတၳဳ (၁၉၀၉) သုံးသပ္ခ်က္မွာ ၁၉၁၇ က ေရးသည္ျဖစ္၍
ျမန္မာကာလေပၚဝတၳဳကုိ အေစာပုိင္းေဝဖန္စာတပုဒ္အျဖစ္ေရာ မည္သူမွ
မေတြ႔ဘူးေတာ့သေလာက္ရွိသည့္ မေအးခင္ဝတၳဳအေၾကာင္းေလ့လာရာတြင္ပါ
အသုံးဝင္လွသည္။ သူကဲ့သုိ႔ ေခတ္ေပၚျမန္မာစာေပကုိ စိတ္ဝင္တစား ေဝဖန္ခ်က္ေရး သူ
ဟူ၍ ၁၉၁၀ေက်ာ္က အုိင္စီအက္စ္ ေဂ်ေအစတီးဝပ္ (ေနာင္ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ ပထမဆုံး
ျမန္မာဘာသာပါေမာကၡႏွင့္ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊ သီဟုိဠ္ (အေရွ႕ေတာင္အာရွႏွင့္ ကြ်န္းစုမ်ား)

ဌာနမႉး ေလာက္သာ ရွိပါသည္။ ေဒါက္တာဘဟန္သည္
သုေတသနတန္ဖုိးကုိသိသူျဖစ္ရုံမက ပညာႏွင့္ယွဥ္ေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လည္း ရွိသည္။
ပါေမာကၡလုစ္၏ “ျမန္မာအစ ေက်ာက္ဆည္က” ဟု လူသိမ်ားသည့္ စာတမ္းကုိ
တယူသန္ႏုိင္ငံေရးသမားႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား ကန္႔ကြက္သည့္ၾကားက
ကုိယ္စားဖတ္ေပးခဲ့သလုိ ျမန္မာတုိ႔အေပၚ တဖက္သတ္ႏွိမ့္ခ်ေရးသားသည့္ ရာဇဝင္ဆရာ
ဟာေဗး (အုိင္စီအက္စ္)အား ၁၉၃၀ တဝုိက္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ဂုဏ္ထူးေဆာင္
စာေပပါရဂူဘြဲ႔ႏွင္းမည့္အၾကံကုိ ဘိလပ္ျပန္မင္းတုိင္ပင္အမတ္ ဦးစုိးညြန္႔ (ပထမဆုံး
အေမရိကန္ဆုိင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္) ႏွင့္အတူ ဦးေဆာင္ကန္႔ကြက္ခဲ့သျဖင့္
အၾကံပ်က္သြားခဲ့ဖူးသည္။
စာေတာ္ျပန္ရုံးတြင္ မ်က္ႏွာျဖဴအရာရွိတုိ႔၏ မတရားဖိႏွိပ္မႈကုိ မခံလုိသျဖင့္ ဥေရာပသြားကာ

ပါရဂူဘြဲ႔ယူၿပီး ျပန္အလာတြင္ ဝတ္လုံလုိက္ကာ အသက္ေမြးခဲ့သည္။
အစုိးရလက္ေအာက္သုိ႔ ၁၉၆၂ မွ က်ေရာက္သည့္ သီးျခားလြတ္လပ္ေသာ
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၏ ဥပေဒဌာနတြင္ မဟာဌာနမႉး ျဖစ္သည္အထိ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္
ထမ္းရြက္ခဲ့သည္။ ဆရာစံသူပုန္အၿပီး စုစုေပါင္း လယ္သမား ၁၀၂ ေယာက္ကို
“ႏိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္ဖ်က္ပုန္ကန္မႈ”ႏွင့္တရားစြဲေသာအခါတြင္လည္း
တရားခံမ်ားဘက္က ဂဠဳန္ဦးေစာ၊ သာယာဝတီ ဦးပု စသည့္
တျခားႏုိင္ငံေရးသမားေရွ႕ေနမ်ားႏွင့္အတူ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္ ေဒါက္တာဘဟန္တို႔
ညီအစ္ကိုလုိက္ပါ ေလွ်ာက္လဲ ေပးၾကသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္က ညီျဖစ္သူ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္စဥ္ကလည္း ဘာရာထူးမွ မယူဘဲ

ကမၻာႏွင့္ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းကူးစည္ပင္ေရး အတြက္ ဖြဲ႔ေသာ ျပင္သစ္အကယ္ဒမီပုံစံ
ပညာတံခြန္အသင္း ဥကၠ႒သာ လုပ္ခဲ့ၿပီး စြယ္စုံက်မ္းႏွင့္ ျမန္မာအဘိဓာန္ စတင္ျပဳစုေရး
အတြက္ လမ္းေဖာက္ေပးခဲ့ကာ ဂ်ပန္ေခတ္ အေတြ႔အႀကံဳကုိ The Planned State တြင္
မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ သန္႔ရွင္း-တည္ျမဲ အကြဲတြင္ ၾကားက ဝင္ညွိေပးခဲ့ေသာ္လည္း
တရားေရးဝန္ႀကီးေဒါက္တာဧေမာင္ အေျခခံဥပေဒကုိ လုိရာဆြဲသုံးၿပီး ဦးႏု၏
ယုိင္လုလုသန္႔ရွင္းအစုိးရျပဳတ္မက်ေအာင္ ဘတ္ဂ်က္ကုိ သမၼတအမိန္႔ႏွင့္
အတည္ျပဳခုိင္းေသာ ပညာရွင္မဆန္သည့္ အႀကံမ်ိဳး ေပးသကဲ့သုိ႔ အလုိေတာ္ရိနည္းမ်ိဳးႏွင့္
ပညာေစ်းမခ်ခဲ့ပါ။
(၃)
အိႏၵိယအင္ပါယာတြင္းက ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးျပည္နယ္တခုကေနၿပီး ဥေရာပက

ပါရဂူဘြဲ႔ယူျပခဲ့သည့္ သူတုိ႔ညီအစ္ကုိ စံနမူေၾကာင့္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္၊
ေဒါက္တာလွဘူး၊ ေဒါက္တာတန္ဘလွီ၊ ေဒါက္တာေမာင္သိန္း စသည့္ စစ္ႀကိဳေခတ္ျမန္မာ
ပါရဂူမ်ား၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ နန္းရင္းဝန္ဘဝက လႊတ္သည့္ ေဒါက္တာလွေဘ၊
ေဒါက္တာလွျမင့္၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခ စသည့္ စစ္တြင္း ဘိလပ္ပါရဂူမ်ား၊ စစ္ၿပီး
ဖဆပလႏွင့္ မဆလ လက္ထက္ အေနာက္ႏွင့္ အေရွ႕အုပ္စုတြင္ ဒါဇင္ႏွင့္ခ်ီၿပီး
ပါရဂူဘြဲ႔ယူသူမ်ား၊ အရးအခင္းေနာက္ပုိင္း အတုိက္အခံႏွင့္ အစုိးရတုိ႔က
အသီးသီးအသကလႊတ္ေသာ ႏုိင္ငံစုံႏွင့္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ပါရဂူ မ်ား စသည္ျဖင့္
ျမန္မာပါရဂူေရစီးမွာ ၈၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ရွည္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ၁၉၅၀ ၌ ပထမဆုံးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး
ပါရဂူ အျဖစ္ ပထဝီဝင္ ပညာတြင္ ေဒၚသင္းၾကည္က အေမရိကန္မွဆြတ္ခူးသည္။
ေဒါက္တာဘဟန္ေခြ်းမ ျမန္မာ ခရစ္ယာန္ ကလ်ာဏယုဝတီ အသင္း ဒု ဥကၠ႒ေဟာင္း
အမၼာဘရုပ္ညြန္႔ဟန္ ေခၚ ေဒၚေအးသန္႔သည္လည္း အေမရိကတြင္ လူမႈဳဝန္ထမ္းပါရဂူဘြဲ႔
ယူခဲ့သည္။သူကြယ္လြန္ခ်ိန္က“ေဒါက္တာဘဟန္သည္ ျမင့္ျမတ္ေတာ္ေျဖာင့္ေသာ
လမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးၿပီး မတုန္လႈပ္ေသာ သမာဓိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံသည္”ဟု သူ႔ေနရာ
ဥပေဒမဟာဌာနမႉး တာဝန္ကုိ ဆက္ခံေသာ လႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားဝန္ႀကီးေဟာင္း
ဦးေက်ာ္ျမင့္ (အာဇာနည္လုပ္ႀကံမႈ ခုံရုံး တရားသူႀကီး)က ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။
မွန္ပါသည္။ ေဒါက္တာႀကီးသည္ ကြယ္လြန္ခါနီးတြင္

သမီးေရးေျမးေရးမေျပလည္သည္အထိ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ဥကၠ႒ႀကီး
ၿငိဳျငင္ခံခဲ့ရေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ ပါရဂူ လူတတ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ စစ္အစုိးရစိတ္ႀကိဳက္
တကၠသုိလ္မဟာဌာနမ်ား၏ စုစည္း ညီညြတ္မႈကုိ
သီးျခားတကၠသုိလ္မ်ားအျဖစ္ခြဲျခားပစ္ေသာ၊ ပညာရပ္စာအုပ္သစ္မ်ားကုိ အလ်ဥ္မီ
ဘာသာျပန္ႏုိင္သည့္ လူအင္အား မရွိဘဲ ျမန္မာဘာသာကုိ သင္ၾကားေရးမ႑ိဳင္
လုပ္ခုိင္းေသာ စသည့္ ပညာေရးရာဇဝတ္မႈမ်ားျဖင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကုိ အညြန္႔က်ိဳး
ေအာင္လုပ္ၿပီး ကြ်န္ေခတ္တြင္ လူရာဝင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ိဳး ဘယ္ေခတ္တြင္မွ
မလုပ္ခဲ့ဘဲ ပညာေရးႏွင့္ဘာသာေရးတုိ႔ တြင္သာ သက္ဆုံးတုိင္ ျမွဳပ္ႏွံသြားေသာ
ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတဦးျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ထက္ ျမန္မာစာေပႏွင့္ လူမႈဓေလ့ကုိ
ျမတ္ႏုိးလုိက္စားေသာ၊ ေပမီေဒါက္မီ အဘိဓာန္က်မ္းျပဳ ျမန္မာ့ေရးရာကြ်မ္းက်င္သူ ပါရဂူ
စစ္စစ္ ဟု ဂုဏ္ပုဒ္ တပ္ေလာက္ေသာသူလည္း အဟုတ္ျဖစ္ပါ၏။
စာကုိး
ေမာင္ေဇယ်ာ။ ။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိဓာန္က်မ္းျပဳ ဥပေဒပညာရွင္ (ေဒါက္တာဘဟန္)၊

ကမၻာသိျမန္မာမ်ားႏွင့္ ကမၻာသိျမန္မာ စာအုပ္မ်ား၊ ယူနတီစာေပ၊ ၂၀၀၇ ႏိုဝင္ဘာ၊
ရန္ကုန္။
(ၿပီးခဲ့သည့္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ ရက္ေန႔က က်ေရာက္ေသာ ေဒါက္တာ ဘဟန္၏ ႏွစ္ ၁၂၀

ေျမာက္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဤေဆာင္းပါးကုိ ဂုဏ္ျပဳ ေဖာ္ျပပါသည္။)

မိန္းမသားေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးမွာ အားမငယ္

FRIDAY, 05 FEBRUARY 2010 11:16 နန္းခင္ေထြးျမင့္
http://www.irrawaddy.org/bur/index.php/editorial/2009-02-27-05-56-
44/2549-2010-02-05-04-21-23
က်မတုိ႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (NLD) မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔
ပူးေပါင္းခ့ဲၾကတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေၾကာင့္ပဲ။ အမ်ဳိးသမီး အဖဲြ႔၀င္ေတြကုိ သူက
လမ္းဖြင့္ေပး၊ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ ေပးတ့ဲအတြက္ အျမင္က်ယ္လာ ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေခါင္း
ေဆာင္မႈ ေနာက္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ လုိက္ၾကတယ္။
နန္းခင္ေထြးျမင့္
က်မတုိ႔က အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြကုိလည္း ေလးစား ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္

ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကုိေတာ့ ေလးစားမႈအျပင္ အားက်ၾကတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။
က်မ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနတ့ဲ NLD က တရား၀င္ ႏုိင္ငံေရး အဖဲြ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရုံးေတြ

ပိတ္ထားရတယ္။ ဟုိတုန္းက ရုံးေတြ မပိတ္ရ ေသးခင္ကလည္း အာဏာပုိင္ေတြက
တခ်ိန္လုံး ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ ဆုိေတာ့ က်မတုိ႔က ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ပါ၀င္
ေနရသလုိပဲ ပုန္းလွ်ဳိး ကြယ္လွ်ဳိး လုပ္ေနရတယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း တက္ၾကြေပမယ့္ ၿငိမ္ေနရတယ္။ ဥပမာ က်မတုိ႔ ကရင္ျပည္နယ္မွာ

ထုိင္းႏုိင္ငံဘက္ကုိ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္တ့ဲသူေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ ကုိယ့္မိသားစုထဲက
တေယာက္ ေယာက္က ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနတယ္ ဆုိတာ ဒီေဒသမွာ
အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ဥပေဒနဲ႔ မကင္းဘူး၊ တရားမ၀င္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈ

ျဖစ္တယ္၊ ဖမ္းလုိ႔ရတယ္ ဆုိၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ တျခားနည္းနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔
ထားတာေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနရတယ္။ တျခား ေဒသေတြမွာဆုိရင္လည္း
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဥပမာ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈနဲ႔
ကင္းကြာေနသူေတြ ရိွတယ္။
က်မကုိ လာၿပီး စည္းရုံးတာ ရိွပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကေန ကင္းကင္းေနဖုိ႔၊

စီးပြားေရးကုိပဲ လုပ္ဖုိ႔ စည္းရုံးတယ္။ က်မက စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ မရိွေတာ့
ဖိအားေတြကုိ တင္းခံႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းက ကုိယ္နဲ႔ အေျခအေန မတူဘူး။
သားသမီးေတြ မ်ားမယ္၊ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔က တက္ၾကြေပမယ့္လည္း
စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရတာေတြ ရိွတယ္။
ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္သားသမီးကုိ၊ ကုိယ့္မိသားစုကုိ၊ ကုိယ့္မိဘကုိ အငတ္မထားခ်င္ဘူး။

ဒီလုိ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတာေၾကာင့္ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔
ကင္းကြာသြားၾကတယ္။ နင္တုိ႔က မလုပ္ႏုိင္ဘူးလားဆုိၿပီး ဒီလုိ သြားေျပာလုိ႔လည္း
မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈက ၂၁ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ဆုိေတာ့ စား၀တ္ေနေရး
ပူပင္စရာမလုိတ့ဲသူ၊ တင္းခံႏုိင္တ့ဲသူ ေတြပဲ ဆက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
၂၁ ႏွစ္အတြင္း လႈပ္ရွားမႈမွာ ေငြေၾကး၊ အခြင့္အေရး စသျဖင့္ ဘာအက်ဳိးအျမတ္မွ မရိွဘဲ

လုပ္ခ့ဲၾက လုပ္ေနၾကတ့ဲသူေတြ အင္မတန္ ေလးစားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလုိ
လႈပ္ရွားတ့ဲေနရာမွာ ေဆးကုသခြင့္ လုိင္စင္၊ ေရွ႕ေနလုိက္ခြင့္ လုိင္စင္ အသိမ္းခံရတ့ဲ
သူေတြ ရိွတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ သိမ္းတယ္။ ဥပမာဆုိရင္ မႏၱေလးတုိင္းက ေဒၚ၀င္းျမျမ
ဆုိရင္ လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီး အသိမ္းခံရ တယ္။ သိမ္းရုံတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေထာင္ထဲပါ
ထည့္ပစ္တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတ့ဲသူေတြကုိလည္း က်မတုိ႔ ေမ့ထားလုိ႔ မရဘူး။
သူတုိ႔လည္း ဒီ၂၁ ႏွစ္တာ လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အဆက္မျပတ္
ဟန္႔တားတာကုိ ရင္ဆုိင္ၿပီး အနစ္နာခံ လုပ္ေနသူ ေတြပါပဲ။
၂၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ လုပ္ခ့ဲၿပီးၿပီ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ ဒါကုိေတာင္

စိတ္ဓာတ္မက်ေသးဘူးလား၊ ဆက္လုပ္ဦးမွာလား ဆုိၿပီး ေမးလာရင္ေတာ့ မက်ဘူးလုိ႔
ေျဖရမယ္။ က်မတုိ႔ ၂၁ ႏွစ္ ရုန္းကန္ခ့ဲရတာ အလဟႆ မဟုတ္ဘူး။ ၂၁ ႏွစ္
ကုန္ခ့ဲတာဟာ ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ ၂၁ ႏွစ္ နီးလာတာေပါ့။
ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါမွ မဟုတ္ပါဘူး၊

ကင္းကြာေနရင္လည္း က်မတုိ႔ဟာ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ၿပီလုိ႔ ဘယ္သူမွ အာမ မခံႏုိင္ပါဘူး၊
ၿမိဳ႕ထဲမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာ ဖမ္းတယ္ ဆုိတာေတြသတင္းေတြမွာ
ၾကားမွာေပါ့ ။ အဖမ္းခံရသူေတြဟာ ဘာျပစ္မႈမွက်ဴးလြန္တ့ဲသူေတြမဟုတ္ဘူး။

လူေကာင္းေတြ။ ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေပၚတာဆဲြတာကအရင္တုန္း ကေတာ့
အမ်ဳိးသားေတြကုိပဲ ဆဲြတယ္။ အမ်ဳိးသားေတြကုိမေတြ႔ရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိလည္း
ဆဲြတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္း အမ်ဳိးသမီး ေတြကုိ ေပၚတာဆဲြတာကုိ အာဏာပုိင္ေတြ
ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားလာပုံရတယ္။ အၿမဲေတြ႔ေနရတာကေတာ့ လုပ္အားေပးခုိင္းတာပဲ။
ဒီ ၂၁ ႏွစ္အတြင္း အားရစရာ၊ အေကာင္းျမင္စရာ ဘာရိွသလဲ ဆုိရင္ တခုပဲ ရိွတယ္၊

အဲဒါကေတာ့ လူေတြဟာ ဒီဒုကၡေတြကုိ ခါးစည္းခံႏုိင္တယ္ ဆုိတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေသေသ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပၚတာေတြ ေခၚေခၚ၊ လုပ္အားေပး ဘယ္ေတာ့ပဲ ေခၚေခၚ
သြားရတာပဲ။ အလုပ္ပ်က္ အကုိင္ပ်က္ သြားရတာပဲ။ အာဏာပုိင္ေတြ ရာဘာစုိက္တယ္၊
စပါးစုိက္တယ္ ဆုိရင္လည္း ရြာကလူေတြ သြားစုိက္ေပးရတယ္၊ သူတုိ႔စီမံကိန္းေတြမွာ
အစစ အရာရာ သြားလုပ္ေပးရတယ္။ ရြာကလူေတြဟာ ၿမိဳ႕ကလူေတြထက္ ပုိၿပီး
အႏုိင္က်င့္ခံရတယ္။ သိပ္သနားစရာေကာင္းတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ျဖစ္ရပ္ေတြကေန တုိင္းရင္းသား အေရးအထိ

အနာဂတ္ကာလမွာ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူၿပီး ေျဖရွင္းရမွာပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ အေျခအေန
ေပးလာတ့ဲအခါ အေရးတႀကီး ျပဳျပင္ရမယ့္အထဲမွာ ပညာေရးက႑ဟာ ထိပ္ဆုံးမွာ
ရိွပါလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဒီမုိကေရစီက
ဘယ္နားေနမွန္း မသိေသးဘူး။
၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ အေရြးေကာက္ခံရတ့ဲ လူထုကုိယ္စားလွယ္ ၄၀၀ ေက်ာ္မွာ

အမ်ဳိးသမီးအေရအတြက္က ၁၅ ေယာက္ပဲ ပါတယ္ ဆုိေပမယ့္ နည္းတယ္ဆုိၿပီး
ေျပာလုိ႔မရဘူး။ အဲဒီကာလတုန္းက ေရြးေကာက္ပဲြ ဆုိတ့ဲ စကားလုံးကုိ သိတာ မဟုတ္ဘူး။
က်မက အဲဒီတုန္းက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ပဲ ရိွေသးတယ္ ဆုိေပမယ့္ မိသားစုကလည္း
ႏုိင္ငံေရး အသုိင္းအဝုိင္းက ျဖစ္တ့ဲအတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြ ဆုိတ့ဲ စကားလုံးကုိ ၾကားဖူးနားဝ
ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပဲြ ဆုိတာကုိ လူတုိင္းက သိတာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အႏွစ္ ၃၀ နီးပါး တပါတီ စနစ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတာေလ။
ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေရြးေကာက္ပဲြလုပ္မယ္၊ ဒီမုိကေရစီအလင္းေရာင္ ေတြ႔ေနရၿပီလုိ႔

ေျပာတာေတြေတာ့ ၾကားရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ
အတြက္ေရာ၊ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ပါ ေကာင္းက်ဳိး ေပးမယ္လုိ႔ မစားရ ၀ခမန္း
ေျပာတာေတြ ၾကားရမွာေပါ့။ အေျခခံ ဥပေဒလည္း ေပၚလာၿပီလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေရွ႕မွာ ဘာမွ မရိွဘူး။ အေမွာင္ႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေမွာင္ေနပါေစ က်မတုိ႔က ယုံၾကည္ခ်က္ ျပင္းထန္လုိ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ။
က်မတေယာက္တည္းရဲ႕ သေဘာ ေျပာရရင္ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ NLD ကုိ
မဝင္ေစခ်င္ဘူး။ အာဏာပုိင္ေတြ ေရးဆဲြထားတ့ဲ အေျခခံ ဥပေဒက တဖက္သတ္

ဆန္လြန္းတယ္။ ဒီအေျခခံဥပေဒကုိ ျပန္သုံးသပ္၊ ျပင္ဆင္ၿပီးမွပဲ၂၀၁၀
ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ေရး မ၀င္ေရးကုိ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
၂၀၁၀ မွာေတာ့ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ စိတ္၀င္စားတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးအေရအတြက္ ပုိမ်ားလိမ့္မယ္၊

အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိ ပုိၿပီး ႏုိးၾကားလာမယ္၊ တက္ၾကြလာမယ္။ ဒါေပမယ့္
အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ အခြင့္အေရးကေတာ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြထက္ ပုိၿပီး
နည္းလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာအာဏာပုိင္တုိ႔ ျပဌာန္းလုိက္တ့ဲ
ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒအရဆုိရင္ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြက
၀င္မၿပိဳင္ဘဲနဲ႔ လႊတ္ေတာ္မွာ ကုိယ္စားလွယ္၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္း အလုိအေလ်ာက္
ရရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိရသြား ေအာင္ စီစဥ္ထား၊ ျပဌာန္းထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်န္တ့ဲ
ကုိယ္စားလွယ္ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းအတြက္ပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ က ပါ၀င္ အေရြးခ်ယ္ခံႏုိင္တယ္
ဆုိေတာ့ အခြင့္အလမ္း အမ်ားႀကီး နည္းသြားၿပီ။
အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ ထိခုိက္ နစ္နာေစတ့ဲ အခ်က္တခုကလည္း ဒီ အေျခခံ ဥပေဒမွာ

သတ္မွတ္ထားေသးတယ္။ အဲဒါက ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဆုိတ့ဲ အခန္းမွာပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္
သမၼတဟာ အမ်ဳိးသမီးမျဖစ္ရဘူးလုိ႔ မျပဌာန္းထားပါဘူး။ အဲဒီလုိ မျပဌာန္း ထားေပမယ့္
သမၼတဟာ စစ္ေရးအေတြ႔အႀကဳံရိွရမယ္လုိ႔ ဆုိထားတယ္။ ဒီေတာ့ ရွင္းေနတာပဲ၊
အေျခခံဥပေဒအရ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဟာ သမၼတ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
၁၉၉၀ အေျခအေနနဲ႔ ၂၀၁၀ အေျခအေနနဲ႔က ဘာမွ မဆုိင္ဘူး။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္

ေရြးေကာက္ပဲြက လြတ္လပ္တယ္၊ တရားမွ်တ တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ လူထုကလည္း
လုိလုိလားလား မဲေပးၾကတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး မဲထည့္ခုိင္းတာမ်ဳိး မရိွခ့ဲဘူး။ အခုက
အေျခအေနက ဘာမွ လြတ္လပ္မႈ မရိွဘူး။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြဟာ
လြတ္လပ္မယ္လုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ အာမ မခံဘူး။ ၀င္ၿပိဳင္မယ့္သူကလည္း ယုံၾကည္မႈ
အျပည့္အ၀ ရိွမွာ မဟုတ္ဘူး။
က်မတုိ႔ရဲ႕ အဆုံးအစြန္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီမုိကေရစီ ရရိွဖုိ႔ပဲ။ က်မတုိ႔ရဲ႕

ရည္ရြယ္ခ်က္က ေရြးေကာက္ပဲြ တခု ေပၚေပါက္ေရး မဟုတ္ဘူး။ ေရြးေကာက္ပဲြဆုိတာ
ဒီလမ္းမွာ ရိွတ့ဲ ေလွခါးထစ္တခုပဲ ဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာ ဆယ္
စီစဥ္ေနတယ္ ဆုိတ့ဲ ဒီေရြးေကာက္ပဲြက ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီ သြားဖုိ႔
အေထာက္အကူျပဳသလား၊ မျပဳသလား ဆုိတာကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေမးစရာ ရိွတယ္။
နန္းခင္ေထြးျမင့္သည္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ အဖဲြ႔၀င္တဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀

ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ ၃ မွ ေရြးေကာက္ခံရသည့္
ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္သည္။

ေနာက္အစိုးရကို နအဖက
ဘာအေမြေတြေပးခဲ့မလဲ
ဖိုးသံေခ်ာင္း
၅/ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၀
http://www.khitpyaing.org/articles/2010/february/5210.php
စစ္အစိုးရမ်ားလည္း သခၤါရတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒင္းတို႔တေတြ

အာဏာလက္လႊတ္ရတဲ့အျဖစ္ကို မေရာက္မီမွာဘဲ အေျပာင္းအလဲေတြကို
ဒင္းတို႔ျဖတ္သန္းရတတ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တြန္းလွန္မႈ၊ ဖိအား၊ ႏိုင္ငံတကာဖိအား
စတာေတြေၾကာင့္ ဒင္းတို႔အေနနဲ႔ လက္ရွိတည္ရွိေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါမွာ
ဒင္းတို႔ဟာ အသြင္ေျပာင္းရတာ၊ အေမြလႊဲရတာေတြ လုပ္ရပါတယ္။ နအဖရဲ႕
လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ သူတို႔အေနနဲ႔ ၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတုန္းက
ပံုစံအတိုင္း၊ နဝတ အစိုးရလႊဲထားခဲ့တဲ့ ပံုစံအတိုင္း ဆက္သြားေနလို႔ မျဖစ္လို႔
အေရခြံလဲတာတမ်ဳိး ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
အခုအခါမွာ နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ဘယ္မွာမွန္း အတိအက် ဘယ္သူမွ

မသိရေသးေပမယ့္ နအဖဟာ ေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို
စစ္တပ္ပိုင္ျပဳလုပ္ၿပီး ေနာက္အစိုးရအတြက္ အည့ံအဖ်င္းေတြကိုခ်န္ထားတာ၊
ႏိုင္ငံပိုင္လုပ္ငန္းေတြကို သူတို႔ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္းေတြနဲ႔ နီးစပ္သူေတြပိုင္တဲ့
ကုမၸဏီေတြကို ေရာင္းခ်ေပးတာ စတဲ့ “လက္လႊဲျခင္း” မ်ား စလုပ္ေနတာကို
ေတြ႔ေနၾကရပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ဝန္ႀကီးဌာနေတြအတြင္း၊ တပ္ေတြအတြင္းမွာလည္း
လူအေျပာင္းအလဲ၊ အေရႊ႕အေျပာင္းေတြ အမ်ားအျပား ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေျပာရရင္
ဒီေန႔အထိ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ့္ရက္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို မေၾကညာႏိုင္ေသးတာရဲ႕
အဓိကအေၾကာင္းရင္းတခုက သူတို႔အေမြကို ဆက္ခံမယ့္သူေတြ ေရြးခ်ယ္ေနရ၊
လက္လႊဲစရာေတြ ျပင္ဆင္ေနရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
မဆလစစ္အစုိးရဟာ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးေၾကာင့္ ပလႅင္ေပၚက ဆင္းရတဲ့အခါမွာ

နဝတစစ္အစိုးရကို အာဏာအေမြနဲ႔ ကုလသမဂၢ သတ္မွတ္ေပးတဲ့ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံဆိုတဲ့
ဂုဏ္ထူးကို ခ်န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲ
က်င္းပေပးေရးဆိုတဲ့ သူတို႔မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ တာဝန္ကိုလည္း ဗိုလ္ေစာေမာင္တို႔ကို
လႊဲေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါတုန္းက ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ (ဗိုလ္စိန္လြင္၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ကို
စာရင္းထဲမထည့္ေတာ့ပါ) ေနာက္လူေတြကို မင္းတို႔ အဲဒီေၾကးစားတပ္ႀကီးနဲ႔
ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ကို အရင္းျပဳၿပီး ေတာ္သလိုသာ လုပ္စားၾကေပေတာ့

ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ထြက္ေတာ္မူနန္းကခြာတယ္ လုပ္သြားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ေစာေမာင္တို႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဆိုးေမြ-ေကာင္းေမြ၊ အကုန္လံုးကို
လက္ခံရတာပါပဲ။ အ႐ိုးမ်ားသေလး ေခ်းခါးသေလး လုပ္မေနႏိုင္ပါဘူး။
အခုလည္း နအဖစစ္အစိုးရဟာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကေန

တက္္လာမယ့္အစိုးရကို ဘာေတြလႊဲေပးမလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာ
ေကာင္းလွပါတယ္။ ပထမဆံုးနဲ႔ အဓိက အက်ဆံုး လႊဲေပးမယ့္အရာကေတာ့
သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒဆိုးဟာ
ဒီအစိုးရအတြက္ တမင္ဖန္တီးထားတာပဲမဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုလႊဲေပးၿပီးတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ
ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတခုနဲ႔အညီ
ထိန္းသိမ္းတဲ့ ဒုတိယေျမာက္အစိုးရ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ (မဆလ အစိုးရကပထမပါ)။
အဲဒီႏိုင္ငံေတာ္ကို က်ားကန္ဖို႔အတြက္ အင္အားမတန္တဆ ႀကီးမားတဲ့ စစ္တပ္ႀကီးနဲ႔
ပုလိပ္တပ္ဖြဲ႔လို တျခား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြအျပင္ ႀကံ့ဖြ႔ံနဲ႔စြမ္းအားရွင္လို (၂၁)
ရာစုႏွစ္ ျပဴေစာထီးအဖြဲ႔မ်ားကိုလည္း ခ်န္ေပးထားခဲ့ ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွလည္း အဲဒီအစိုးရဟာ
လိုအပ္ရင္ ဒိုင္းဝန္ထက္ကဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္ ခ်န္ေပးထားခဲ့မွာ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးဘက္မွာဆိုရင္

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ျပႆနာ၊ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ျပႆနာ
စတဲ့ အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖို႔ ျဗဟၼာမင္းဦးေခါင္း ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္တပ္အတြင္း မေက်နပ္မႈလို၊ အမႈထမ္းမ်ားအၾကား မေက်နပ္မႈ၊ မင္းေစကေန
ဝန္ႀကီးအထိ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စား၊ ျခစားတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြကေတာ့ ေနာက္လူေတြလည္း
တကယ္တမ္းမေျဖရွင္းႏိုင္ဘူးဆိုတာသိေနလို႔ ဘာမွအထူးမွာမေနမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။
ေနာက္တမ်ဳိးက ႏိုင္ငံတကာက တေမးတည္းေမးေနတဲ့

ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္စီမံကိန္းလိုဟာမ်ဳိးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျဖရွင္းဖို႔ တာဝန္ကိုလည္း
နအဖဟာ ေနာက္လူေတြကို ခ်န္ထားေပးခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာေရးရာမွာေတာ့
ဝါရွင္တန္ကို အခုအတိုင္း လွိမ့္ၿမဲတိုင္း ဆက္လိွမ့္တဲ့တာဝန္နဲ႔ အာဆီယံအပါ
အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ “မခ်စ္ေသာ္လည္းေအာင့္ကာနမ္း” ႏွစ္ပါးသြားဇာတ္လမ္းကို
ဆက္ကဖို႔ တာဝန္ကိုလႊဲသြားမယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။
လူ႔အခြင့္အေရးျပႆနာလို၊ ကေလးစစ္သားျပႆနာလို ႏိုင္ငံတကာက
အျပစ္တင္ေနတာေတြအတြက္ေတာ့ ဆက္ခံသူေတြဟာ သူတို႔လိုပဲ အေရထူဖို႔
ေလ့က်င့္ေပးထားၿပီးမို႔ ဘာမွ အထူးတာဝန္ လႊဲေပးေနစရာမလိုဘူးျဖစ္မွာပါ။
နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြ ကိစၥလိုဟာေတြကိုေတာ့ ဘာမွလက္လႊဲစရာ မရွိပါဘူး။ အေၾကာင္းက
သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

စီးပြားေရး၊ ဘ႑ာေရး နယ္ပယ္ဘက္မွာဆိုရင္ေတာ့ နအဖဟာ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့
ဆင္ျဖဴေတာ္စီမံကိန္းေတြ၊ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြ ျပႆနာေတြ၊ ေငြေဖာင္းပြမႈျပႆနာ၊
လယ္ယာေျမျပႆနာေတြ စတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုအခ်င္းအရာေတြ တၿပံဳတေခါင္းႀကီးနဲ႔
ေငြ႐ိုက္စက္တလံုး ထားေပးခဲ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေရနံ၊ ဓာတ္ေငြ႔၊ သစ္၊ သတၱဳ၊ ေရ၊ ေျမႀကီး
စတဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္နဲ႔ ေရေပၚေရေအာက္ သဘာဝသယံဇာတ
အရင္းအျမစ္ေတြကေတာ့ သူတို႔သယ္မကုန္လို႔ က်န္တာေလာက္ပဲ ေနာက္လူေတြ
အတြက္ ထားခဲ့မွာပါ။ ဒါ့အျပင္ ျပည္သူလူထုမ်ဳိးဆက္ အဆက္ဆက္ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ဒီသယံဇာတေတြကို သူတို႔တေတြ ဆက္ထုတ္ယူခြင့္၊ အသံုးျပဳခြင့္ေတြ
ဆက္ရေနေအာင္လည္း တာဝန္ယူခုိင္းပါလိမ့္မယ္။
ႏို႔ေပမယ့္ သူတို႔ ဒီေန႔စံစား ခံစားရတဲ့ သံုးမကုန္၊ ျဖဳန္းမကုန္ဓနေတြကို

အေမြေပးခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ လံုးဝ စိတ္ကူးမယဥ္ လိုက္ပါနဲ႔။ မုန္႔ဆိုရင္သာ
တဖဲ့စီေဝစားေကာင္းစားမွာပါ။ ဒီနတ္စည္းစိမ္ေတြကိုေတာ့ ေဝမွ်မခံစားခဲ့တဲ့အျပင္
သူတို႔ရဲ႕ေျမးမ်ား၊ ျမစ္မ်ားကို သူတို႔ရွိတုန္းကလိုပဲ ဦးစားေပး၊ အခြင့္ထူးခံေစဖို႔
တာဝန္ကိုသာ ခ်န္ထားခဲ့ပါလိမ့္မယ္။
နအဖက ဒီလိုအေမြလႊဲတာေတြထဲမွာ စိုးရိမ္စရာအင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးတင္ဦး အပါ အိမ္ခ်ဳပ္က်ခံေနရသူေတြနဲ႔
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း လက္လႊဲေပးခဲ့မလားဆိုတာပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ အျပည့္ရွိေနတဲ့ ေထာင္ေတြ၊ စနစ္ေတြကိုပါ မူလပကတိအတိုင္း
ေနာက္အစိုးရလက္ထဲ လႊဲမယ့္ ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းကေန
ဗိုလ္ေစာေမာင္ကိုလႊဲတုန္းကေတာ့ ဒီျပႆနာမရွိပါဘူး။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နဝတကေန နအဖကို
လႊဲတဲ့အခါမွာက်ေတာ့ ပိုက္ဆံစုဘူး လႊဲေပးသလို ေထာင္ေတြ၊ အခ်ဳပ္ေတြကို
လႊဲေပးသြားတယ္ဆိုတာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဘယ္သူကမွမေမ့ပါဘူး။ အခုလည္း
ဒီလိုမလုပ္ဘူးလို႔ ထင္စရာ အေၾကာင္းတခ်က္မွ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။
မွန္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေရးခဲ့တာေတြဟာ နအဖအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ခဲ့ေသာ္၊

အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ သူတို႔အလိုအတိုင္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ္ ဆိုတဲ့ “ခဲ့ေသာ္”
အေပၚမွာ အေျခခံစဥ္းစားၿပီး ေရးထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ “ခဲ့ေသာ္”
စဥ္းစားနည္းဟာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္စရာ “စေပ့စ္” ျဖစ္ေပၚလာမယ္၊
အနာဂတ္ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားမႈအတြက္ လမ္းခင္းရာ က်လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့
စဥ္းစားနည္းေတြနဲ႔ ကြာပါတယ္။ မေသခ်ာလွေသးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ အေျပာင္းအလဲဆိုတိုင္း

ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။

COVER STORY
The China Trade-off

http://www.irrawaddy.org/print_article.php?art_id=17688
By SIMON ROUGHNEEN FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
The China-Asean free trade deal is a milestone as Southeast

Asian nations test the waters of economic competitiveness
Almost one-third of the world’s population is covered in the China-Asean

Free Trade Area (CAFTA), which came into being on Jan. 1. However,
CAFTA is only the third largest free trade zone in the world, after the EU
and the North American Free Trade Agreement zone (NAFTA).
Association of Southeast Asian Nations (Asean) governments hope that
their economies will benefit as businesses get easier access to Chinese
markets.
ndonesian shoppers browse among textile fabrics in a Jakarta

store in January. a new regional trade pact with China is on track
despite concerns from some Indonesian businesses. The
agreement between China and Southeast Asia took full effect on
Jan. 1, liberalizing billions of dollars in trade and investments in a
market of 1.7 billion consumers
Most of the optimism seems to be coming from China, however, as the

long-negotiated deal becomes a reality. The Chinese news agency,
Xinhua, ran numerous feel-good stories talking up the merits of the new
agreement, quoting officials, business people and academics in Asean

states in a series of reports outlining the possible benefits of freer trade.
With Chinese exports to the US and Europe down and not likely to
recover anytime soon, Asean countries offer China more economic
opportunity, as the more developed member-states seek to boost
domestic consumption.
Visi tors shop at the Burma exhibtion during the 4th China-Asean
Expo (CAEXPO) in October, 2007, in Nanning, China. the CAEXPO
is the only major internat ional economic and trading event co-
sponsored by the governments of China and the 10 Asean
members, which is aimed at promoting the China- asean Free
trade area. (Photo: AFP)
However, Asean was immediately put on the defensive, with Secretary-

General Surin Pitsuwan refuting claims that CAFTA would be
detrimental to the bloc. In a press release marking the new agreement,
he said, “Asean has the capacity to be the supply chain for China’s
booming economy, which has been very much propelled by the gradual
trade liberalization under the China-Asean FTA (Free Trade
Agreement).”
Opposition to the deal has been loudest in Indonesia, where the

government has sought to placate industries, including textiles, food and
electronics, that anticipate fierce competition with Chinese
manufacturers. Industry lobby groups have been vocal. Ade Sudradjat,
vice chairman of the Indonesian Textile Association, said that Jakarta
should renegotiate the deal because the textile industry may see its
domestic market share decline by 50 percent as cheaper Chinese goods
enter the market.
Tariffs have been gradually reduced since 2005. In the meantime,
counterfeit Chinese products have been eating into traders’ margins.
Indonesia’s renowned batik, with its intricate patterns, has already seen
competition from Chinese imitations, prompting public anger among
batik makers.
Responding to such concerns, Beijing has taken to sweet-talking Asean.

“Such worries are understandable,” said Yi Ziaozhun, China’s deputy
minister for commerce, when speaking at CAFTA’s opening ceremony.
He added, “But the free trade agreement is mutually beneficial. Policy
makers from both regions have reached a consensus that trade pressures
would ultimately be transformed into an impetus that drives the
economic development of the whole region.”
While some Asean-based business sectors will struggle with increased

Chinese competition, overall the agreement should offer others the
opportunity to access the Chinese market. Arpitha Bykere, a senior
analyst at Roubini Global Economics, focusing on Asia, told The
Irrawaddy that “despite increased import competition for domestic
producers, the Asean exporters will benefit by providing cheaper exports
of intermediate goods and commodities to China and receiving [export-
led] investment from China.”
The deal comes as Asian countries in general are coping better with the
global economic downturn than counterparts in Europe and North
America. Part of China’s strategy has been to pump money into its
private sector as stimulus spending designed to offset the impact of the
downturn. Often the lines between the state and private sectors are
blurred, however, and China’s resources mean that Asean-based
business rivals could be at a disadvantage to the economic giant.
Robert Sutter, a visiting professor of Asian studies at Georgetown

University in the US, told The Irrawaddy: “Asean manufacturers were
girding for more difficult competition with Chinese manufacturers as the
latter were using stimulus funds and loans from state-controlled banks
to create ever greater modern manufacturing capacity that will guarantee
that China sustains and advances its share of exports to the slowly
reviving US, European and other international markets.”
As is often the case with such agreements, CAFTA falls short of genuine
free trade. Each country can register hundreds of sensitive goods on
which tariffs will continue to apply, in many cases until at least 2020.
Such sensitive products include various types of electronic equipment,
motor vehicles and automotive parts, chemicals and miscellaneous items
such as popcorn, snowboarding equipment and toilet paper.
And like many other FTAs, non-tariff barriers will remain. Razeen Sally,
a director of the Brussels-based European Centre for International
Political Economy, said: “Basically it [CAFTA] takes down the tariffs but
does little on all the non-tariff barriers (NTBs) where you would have
much bigger gains to trade.” Asean members see NTBs as a key hedge
against Chinese competition.
CAFTA was negotiated when US and European demand for Asian

exports was high. The trade in parts and components, often from Asean
states to China, where final assembly and export of finished goods takes
place, prior to export to the West, remains the “central artery” of China-
Asean economic ties, according to Sally. He said that CAFTA will not
make much difference here as most of those tariffs are already near zero.
However, CAFTA may help diminish reliance on the regional trade in

parts and components and the Western-oriented export market. Bykere
said “the FTA sets the foundation where Asian countries can increasingly
trade amongst each other for final demand rather than exporting to the
US and EU.” However, this will not happen overnight, as domestic
markets and consumption are not sufficient to compensate for the
reduced demand in the West.
CAFTA will not apply across the board in Asean, for now at least. Burma,
Vietnam, Cambodia and Laos have been given until 2015 to cut tariffs,
reflecting the disparities within Asean between member-states, and
acknowledging that local industries could not compete with Chinese
rivals. Wide economic disparity has hindered Asean’s internal efforts to
form a single market, as the purchasing power of the group’s four richest
countries was 10 times greater than that of the other members last year.
As for Burma, the agreement will not make much difference for now,
according to Sean Turnell, who edits the Burma Economic Watch.
“Formal tariff barriers are not the principal obstacles to trade or business
with the country,” he said.
Burma will not benefit from CAFTA unless the country undergoes real
political change that removes economic sanctions and presumably leads
to the end of Burma’s current economic system, which is characterized
by profound mismanagement and corruption. An exception could be the
natural resource sector, where Asean member-states anticipate Chinese
demand for energy and raw materials to increase under CAFTA.
However, in Burma’s case, increased resource revenues would merely
bolster the military regime and perpetuate its economically disastrous
rule.
The background to CAFTA is a sixfold jump in trade between China and

Asean since 2000, to US $193 billion last year, surpassing that of US
trade with China.

China’s share of Southeast Asia’s total commerce has increased to 11.3
percent from 4 percent in that time, overtaking the US and becoming
Asean’s third most important trading partner, after Japan and the
European Union.
As trade grows, the coming years should see greater Chinese investment
in transport and infrastructure in Asean member-states. Prior to CAFTA,
China launched a $10 billion infrastructure investment fund to improve
road, railway, airlines and information telecommunications links
between China and Southeast Asia and is also providing a $15 billion
credit facility to promote regional integration and connectivity.
At the same time, it is easy to overstate China’s economic influence in

Southeast Asia. “China’s share of the net inflow of direct foreign
investment to Asean in recent years was quite small, about 2 percent,”
said Robert Sutter, the Georgetown professor.
With that in mind, the deal could prove to be a geopolitical milestone.

China has at least partly overcome wariness among Asean states about
its long-term intentions, while American policy toward the region
remains in flux, despite claims that the US is “back” in Southeast Asia
after years of alleged indifference under the Republican administration.
Just days after CAFTA was signed, China overtook Germany to become
the world’s largest exporter. Beijing’s economic success is appealing to
Asean’s member-states, all of which hope to boost their economic growth
through interaction with the world’s most dynamic economy.
COVER STORY
What's Behind Asean's Arms

Race?
By WILLIAM BOOT FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
Regional rivalry for energy resources and China’s growing

shadow are driving massive spending on weapons in
Southeast Asia
Why are Southeast Asian member-states spending billions of dollars to

upgrade their military capabilities at a time when many are still
struggling with the effects of a global economic downturn? The answer
lies both within the region, where competing claims to offshore oil and
gas reserves are increasing tensions, and beyond, with growing concerns
that a rising China is seeking to expand its influence in its backyard

At least four members of the Association of Southeast Asian Nations
(Asean) have made substantial additions to their armed forces in recent
months. Burma is buying Russian fighter planes, while Malaysia,
Vietnam and Thailand have either bought or plan to buy submarines.
Malaysia’s frst submarine, “KD tunku abdul Rahman,” docks in

Port Klang outside Kuala Lumpur in September 2009. The French-
made sub, the frst of the two diesel-electric submarines ordered
by the Malaysian navy, was making a port call on its maiden
voyage from Toulon in France to Sepanggar in east Malaysia.
(Photo: Reuters)
Malaysia is spending more than US $990 million on two high-quality

diesel-powered submarines, while Vietnam—which still cannot supply
electricity to all its citizens—is committing more than $2 billion on
Russian-made fighter planes and six submarines. Meanwhile, according
to Russian media reports, impoverished Burma has spent $600 million
on 20 Russian MiG-29 fighter planes.
Thailand is so strapped for cash that it aims to buy a cheap secondhand

submarine first so that it can join the new submariners club, but
ultimately Bangkok also plans to spend hundreds of millions of dollars
on several subsea vessels.
Ironically, this scramble to acquire more weapons comes as Asean moves

toward European Union-style economic and social unity with zero-tariff
trading. But with rapidly rising demand for energy fueling offshore
exploration for oil and gas in disputed territory—particularly in the
South China Sea, where four Asean members and China have staked
conflicting territorial claims—national interests appear to trump regional
fraternity.
Political tension among Asean members over other issues is also

complicating efforts to resolve competing claims amicably. Thailand
recently canceled an agreement with Cambodia to talk about a decade-
old dispute over territorial claims in the Gulf of Thailand because of its
neighbor’s relations with fugitive former Thai Prime Minister Thaksin
Shinawatra. Large, untapped reserves of oil and gas are thought to exist
in the disputed waters.
Elsewhere in the region, Burma is in dispute with neighboring

Bangladesh over maritime boundaries in the Bay of Bengal, where both
countries want to explore for gas. Their small navies have already
confronted one another over an exploratory drilling rig authorized by the
Burmese junta in waters claimed by the Bangladeshis.
The costly arms buildup—in countries where millions still live on less
than one dollar a day—is also fueled by rivalry between the armaments
industries of China and Russia, although European countries are also
suppliers. Singapore, for instance, buys German arms, and Malaysia is
buying French-Spanish submarines.
Malaysia’s expensive submarines purchase comes as the country’s

biggest income source, the state-owned oil and gas producer Petronas,
announced a fall of more than 15 percent in its contribution to
government coffers for 2009-10—amounting to hundreds of millions of
dollars.
Other countries are even more hard-pressed to meet the cost of this
recent round of military expansion, but this hasn’t prevented them from
trying to keep up with others in the region.
Submarines in particular are a “necessity” to strengthen Thailand’s

economy, insists Thai navy chief Adm Kamthorn Pumhirun. They will
protect natural resources, fisheries and oil exploration, he said in a
statement on Jan. 1 that outlined navy policy in the coming decade. As
part of its long-term plans for boosting its naval capabilities, Thailand
may buy a second-hand, Chinese-made submarine to train crews before
investing in a small fleet.
Meanwhile, ongoing conflicts within national borders are also

contributing to the rush to acquire new weapons, sometimes from illegal
sources.
Some military experts believe that a cargo plane full of weapons seized in
Bangkok in December was destined for Burma and not Iran or Sri Lanka
as speculated. The plane was carrying anti-insurgency arms—rocket-
propelled grenades, small missiles and small arms ammunition—from
North Korea, which has a history of clandestine dealing with the
Burmese junta.
Since last year, Naypyidaw has intensified its drive to eliminate active
resistance by groups such as the Karen National Union, which has waged
an ethnic-based insurgency for more than six decades. The regime has
also been preparing for a showdown with cease-fire groups that have so
far refused to accede to demands to form themselves into border guard
forces under Burmese military command.
While it remains unclear if the weapons seized in Bangkok were intended

to be used as part of the Burmese junta’s arsenal against its ethnic
enemies, questions have also been raised about the regime’s purchase of
MiG-29 fighter jets. The decision to buy planes from Russia rather than
China has baffled some observers, who point out that Beijing is not only
the junta’s closest diplomatic ally and biggest investor—especially in the
oil and gas sector—but traditionally its major arms supplier as well.
The Burmese regime, however, had bought 12 MiGs from Russia in 2001
following a border clash with Thailand, and announced its plan to
purcahse a new fleet of MiG-29s only a few weeks after a trip to Burma
by Chinese Vice President Xi Jinping, whose public comments about
strengthening economic ties probably masked the real reason for his
visit: to persuade the junta to buy Chinese planes instead of the Russian
MiGs.
Some have seen the move as part of an effort to reduce the regime’s
reliance on Chinese support, particularly in the wake of last year’s attack
on the Chinese-speaking Kokang ethnic minority, which sent some
37,000 refugees into China and earned the Burmese junta a rare rebuke
from Beijing.
But other observers see the decision in economic rather than political
terms.
“It looks like the Burmese did their homework. They might be closer to
Beijing than to Moscow, but they still want value for their money,” said a
military analyst at a Western embassy in Bangkok, noting that the flying
life of a Chinese plane is less than half that of a MiG.
For the time being, China also appears content to prioritize economic
considerations over other issues in its relations with Southeast Asia. But
even as Beijing dramatically increases its trade with Asean through
recently secured free trade agreements, it has also sought to assert
military dominance of the South China Sea, which is bordered by Asean
members Vietnam, the Philippines, Indonesia and Malaysia.
Vietnam’s big Russian weapons deal comes after China attempted to
warn Vietnam and the Philippines off claims to the Spratly and Paracel
islands, both linked to oil and gas prospecting hopes.
Malaysia is also clearly focused on strengthening its position in this

region. The base for its submarines is in Sabah, on northern Borneo—
firmly in the South China Sea.
In a December assessment, the Washington-based think tank, the

Jamestown Foundation, said that Beijing’s actions are “intensifying the
regional arms race.”
But as Burma’s decision to buy Russian jets instead of Chinese attests,

China’s growing weapons industry is not likely to profit much from
Beijing’s recent assertiveness in the region. Although China can offer its
weapons technology—most of it copied from Russian systems—at
cheaper prices, many countries in Southeast Asia seem prepared to pay a
premium for weapons that are not supplied by a neighbor that is
increasingly seen as a potential threat to regional stability.
GUEST COLUMN
A Woman’s Political Work is

Never Done
By NAN KHIN HTWAY MYINT FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
Taking their cue from Aung San Suu Kyi, many women in
Burma remain firmly committed to the struggle for democracy
Even after more than 21 years of relentless repression—and with no end

in sight—there are still many women in Burma who continue to actively
support the country’s pro-democracy movement.
For most, the source of their conviction is the example of Aung San Suu
Kyi, who has inspired many women to join the National League for
Democracy (NLD). Although we also have immense respect for our male
leaders, Suu Kyi has done the most to nurture our political awareness.
She is not just someone we admire, but a role model for all women who
want to make a difference in Burma.
In 1990, I was elected as an NLD member of parliament. Out of 400

parliamentarians elected at that time, just 15 were women. But of course,
none of us were allowed to serve our terms in office, because the regime
refused to recognize the NLD’s overwhelming electoral victory.

Twenty years later, the NLD continues to exist as a legally constituted
political party. And yet, we are often forced to operate like an
underground organization. Our offices have been shut, and we must keep
a low profile. Even when we were permitted to work openly, we were
under constant surveillance from the authorities.
This means that many women who work for democracy in Burma must
do so without attracting attention to themselves. But even so, they face
harassment from a regime that is intent on silencing dissent. For
example, here in Karen State many are threatened with arrest because
they have relatives who have illegally entered Thailand in search of
work. In this way, the junta is able to put pressure on those who wish to
engage in political work.
Perhaps a more daunting factor that stands in the way of women who
want to participate in politics is the need to make a living. Economic
survival is most people’s number one priority in Burma, and for many
women, especially those with children, the demands of everyday life
often make it impossible for them to devote themselves to political
activism.
Fortunately for me, I do not face such pressure in my life, although some
have tried to persuade me to stay away from politics and focus instead on
business. But even those who are relatively free of worries about their
livelihood must bear in mind that they, too, can lose it all if they chose to
openly oppose the regime.
Many doctors and lawyers have been stripped of their licenses for
contributing their time and energy to the cause of Burmese democracy,
and many businesses have been shut down because of their owners’
political sympathies. Thousands have been dragged away from their
families and imprisoned, and many have died in detention.
We must never forget the sacrifices of those who have paid a heavy price
for their political convictions. At the same time, however, we should
remember that no one is safe from such abuses in Burma, whether they
are involved in politics or not.
Both men and women are routinely denied their most basic rights in this
country. At one time, Burmese soldiers in Karen State only forced men to
work as porters, but now women are also expected to perform this
backbreaking, often deadly labor. Other forms of forced labor are also
widespread, resulting in further economic hardship for the country’s
poor.
Against this grim backdrop, it is difficult to see any real prospect for
political reform in Burma. Some see a glimmer of hope in the election
that will take place sometime this year, but I personally don’t believe it
will make any difference. Only our own determination to continue with
the struggle for democracy will prevent the country from succumbing to
the darkness of continuing oppression.
Although I don’t think the NLD should take part in this election unless
the Constitution is thoroughly revised, I believe that it will attract more
women than the 1990 election. This is because women have become
more politically aware over the past two decades.
Unfortunately, however, a provision in the Constitution guaranteeing 25

percent of seats in Parliament to the military means that few women are
likely to have a chance to serve their country as elected representatives.
And a requirement that the president must be someone with military
experience precludes the possibility of a woman ever assuming this high
office.
But these constitutional barriers are only part of the problem. No one
believes that this election will be free and fair. Candidates who are not
backed by the junta will know that they face almost insurmountable
odds.
Despite all these obstacles, however, I am confident that women will

continue to lend their strength to the Burmese democracy movement.
Patience and a heartfelt desire to work for the betterment of our society
are our greatest assets, and ultimately, these are the qualities that will
prevail in this seemingly never-ending struggle.
Nan Khin Htway Myint is a member of the NLD and the MP-elect for
the No. 3 constituency in Pa-an Township, Karen State.
PHOTO ESSAY
A Fragile Peace
By YENI FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
The Kachin negotiate with the regime on the border guard

force issue, while recruiting and training more soldiers
At the traditional Manau dance this year—held in Myitkyina, the capital

of Burma’s northern Kachin State—Kachin soldiers were not allowed to
dance in military uniforms. Earlier, the Burmese regime sent three
members of the notorious Press Scrutiny and Registration Division to
censor stories in the Kachin language newspaper that published articles
about the festival, held annually on Kachin State Day, Jan. 10.

To show their unhappiness, the Kachin Independence Army (KIA),
which signed a cease-fire agreement with the junta in 1994, sent only
200 soldiers to the festival. Last year, about 2,000 KIA personnel joined
the festivities.
Within the KIA, which now has 4,000 to 5,000 soldiers in five brigades
and one infantry division, there is growing suspicion and distrust of the
Burma regime. The Kachin, who fought against Burma’s central
government for near 40 years, have already rejected the regime’s
demand to transform the KIA into a border guard force.
Instead, the KIA is recruiting and training more soldiers and preparing
for resumed hostilities with the Burmese army. Additionally, it formed a
military alliance with the United Wa State Army (UWSA), the largest
ethnic army with 20,000 soldiers, and the National Democratic Alliance
Army-Eastern Shan State (NDAA-ESS), aka the Mongla group, with an
army of about 3,000 soldiers.
Five Kachin leaders, including Dr. Tuja, the vice chairman of the Kachin
Independence Organization (KIO), its political wing, have resigned to
focus on building up the Kachin State Progressive Party, jointly founded
in March 2009 with three Kachin cease-fire groups and the Kachin
National Consultative Assembly, the largest political umbrella
organization, to contest the junta’s general election this year. “The
Kachin must have a political party,” said a Kachin leader. “If not, they
will lose their identity.”Engaging in electoral politics is part of the Kachin
strategy to prepare for its political and military future. In the meantime,
the KIO/KIA control their autonomous zones, building hospitals, teacher
training colleges and Christian churches in both Kachin State and
northern Shan State, in the remote northern reaches of the country.
Simultaneously, the military government is busy selling off the natural

resources of Kachin State to foreign investors who snap up rights to
mining, logging, farming and hydro power dam projects. Chinese
laborers are used for much of the work, the regime takes most of the
wealth and the Kachin people get the leftovers. Still—at least for now—
the land of the Kachin, also known as “Jade Land,” retains a fragile
peace.

ARTICLE
That Sinking Feeling
By SEIN HTAY AND DAVID FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18
PAQUETTE NO.2
The water level on the Irrawaddy River has been decreasing in recent
years and looks set to drop farther, as several hydroelectric dams are
being constructed Born and bred on the banks of the Irrawaddy River,
Ko Soe says he knows the river like the back of his hand. As a child he
swam, fished and played with friends in the Irrawaddy, and today he
makes a living from steering boats to and from Mandalay and on the
many tributaries that stream into Burma’s longest river.
A passenger boat on the Irrawaddy River
Now 36, he knows all the waterways, the currents and the shallows, as
well as the best places for mooring and fishing on this stretch of the
Irrawaddy. But lately, Ko Soe, has found navigating the river a tiresome
task. “I’ve seen very low water levels recently and the appearance of
sandbanks and islets,” he said. “Sometimes the water is as low as two
feet, so many boats cannot pass through. Many vessels get stuck on
sandbars.”

He said that until five years ago, the water level never sank below three
feet. Apart from the millions of livelihoods the river provides for in terms
of fishing, trade and farming, the Irrawaddy has supported for centuries
an abundant variety of flora and fauna, including the Irrawaddy dolphin,
which was once a common sight in the estuaries of the Irrawaddy
delta.Experts warn that the flow of the river is in serious danger due to
the Burmese military government’s eagerness to promote logging, gold
mining and hydroelectric dam projects.
Women pan for gold on the Irrawaddy River near

Myitkyina in Kachin State. (Photo: FRED AlIX)
Traditional mining techniques poison rivers and destroy the riverine

ecosytem. Gold mining in particular leaves huge deposits of silt, stone
and sand, while reducing the water level.
There are currently a great number of gold-mining, or gold-panning,

sites along the Irrawaddy River around Sagaing and Mandalay divisions
and in Kachin State. Small and medium-scale mining operations,
including bucket dredges, high-pressure water blasting and river-bed
suction pumps operate at many points along the Irrawaddy. These dump
alluvial sediment from the river or river banks into sluices, or sifting
machines, that help separate the gold.

The silt and stone—often containing mercury—is then dumped back into
the river, creating long muddy plumes, sandbars and mounds of stones
that make navigation along the river very difficult. The chemicals
released kill animal and plant life. Many people who bathe in the river
report skin diseases and infections. Large-scale logging in the watershed
forests also significantly affects the river flow. This has led to major
landslides that add to the sediment load carried downstream.
Deforestation of Burma’s northern region also reduces the dry season
river flow, not to mention the rainfall itself. However, the most serious
threat to the river and its water level, most experts say, is the building of
dams. In 2007, Burma’s ruling junta signed an agreement with the state-
run China Power Investment Corporation to construct seven
hydroelectric dams along the Irrawaddy, Mali and N’Mai rivers with a
total expected output of about 16,000 megawatts (MW). To put that
figure in perspective, the entire energy needs of neighboring Thailand
are about 25,000 MW per year. Nearly all of the electricity from the new
projects will be sold to China.
The largest of these dams, the 50-story Myitsone Dam, is to be located at

the confluence of the Mali and N’Mai rivers where the Irrawaddy begins.
The Kachin State capital of Myitkyina is just 40 km [25 miles]
downstream. The 6,000 MW dam is being built on an active fault line
and some 15,000 villagers are due to be displaced. Protests against the
dam have recently been organized by local NGOs—a brave stand in a
country with a history of violently suppressing dissent.Experts say the
impact of these dams on local people and the environment will be
immense. Unable to swim either upstream or downstream to breed,
many species of fish will die out. Thousands of farmers will lose their
land and animals will lose their habitats.According to an
environmentalist in Thailand: “There may be a day when the mighty
Irrawaddy—like the Colorado, Jordan and Yellow rivers—ceases to flow
at all for part of the year.”
The Irrawaddy River, or Ayeyarwady, is 2,170 km [1,350 miles] long,

originating in Burma’s northern Kachin State at the confluence of the
Mali and N’mai rivers, which both flow from Himalayan glaciers. Passing
through Myitkyina, it heads south to Bhamo then hooks west briefly
before continuing its southward journey through historical sites and
major cities such as Mandalay, Sagaing, Pagan, Magwe and Prome. It
empties into the Andaman Sea via the Irrawaddy delta, but not before
creating the source for the Yangon River, which flows through Rangoon.
Millions of people in Burma rely on the Irrawaddy River for their daily
needs.One of Asia’s great rivers, the Irrawaddy has served as a vital
commercial waterway since the 6th century. During British rule, the
river was the main artery of the teak trade and other commerce,
connecting the small port of Rangoon to the royal cities of the north. In
addition to a fleet of 650 vessels for trade, the colonial Irrawaddy Flotilla
Company operated passenger trips and tours upriver, and inspired poet
Rudyard Kipling to refer to the Irrawaddy River as “the Road to
Mandalay.”
ARTICLE
A Town of Widows
By PHYU PHYU THIN FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
In a country where the government provides minimal general

health care, citizens must take up the fight against HIV
infection themselves.
A relatively prosperous transport hub for family-run trucking businesses,

Kyaukpadaung’s high incidence of Human Immunodeficiency Virus
(HIV/AIDS) among its population is a major downside to the township’s
heavy dependence on the transportation industry.
HIV/AIDS activist Phyu Phyu Thin with patients and

volunteers at the National League for Democracy offce in
Rangoon on World AIDS Day. (Photo: AFP)
With the 1,500-meter peak of Mt Popa nearby bringing cooler breezes
and water to an otherwise arid region of eastern Mandalay Division,
Kyaukpadang’s location at a major crossroads near the geographical
center of Burma favored the town’s development as a trucking center.
With larger businesses operating up to 100 trucks, many of the town’s
residents are employed in the industry, spending weeks at a time on the
road.On Burma’s roads at night, teenage students are known to flag
down trucks with flashlights, hitching rides and lifting skirts, passing
from truck to truck, leaving sordid memories and sexually transmitted
diseases.
Ko Hla Oo, an HIV/AIDS patient, looks into the mirror at

a relative’s apartment in Rangoon. The situation for
many people living with HIV/AIDS in Burma is critical
because of a severe lack of antiretroviral treatment.
(Photo: AFP)
Even if the drivers are aware of the problem and want to protect
themselves, condoms are often unavailable in rural stores dimly lit by
oil-lamps, where snacks, tobacco and liquor are sold along with the
services of garishly made-up teenagers in a tin hut out back. As a result,
when men return to their families in Kyaukpadaung, they often take
HIV/AIDS with them.Kyaukpadaung was an ideal place for our group to
put our HIV/AIDS prevention and care training into action. As youth
members of the National League for Democracy, we had been selected by
NLD leader Aung San Suu Kyi to train at the UN Development
Programme office in Rangoon.
On my first visit, I went to the town to help organize assistance from our
group. By working with Kyaukpadaung’s people, we helped them to learn
how to confront the disease as a community. They have become aware of
how HIV is spread and are now more adept at preventing infection
among newborn infants and children. Those infected by HIV/AIDS now
encourage each other to be open about their affliction, and many are
willing to talk about their disease and have formed their own support
group to assist each other.They are ready to help others experiencing
difficulties, such as when antiretroviral medicines fail to arrive on
schedule due to supply problems in Rangoon or breakdowns in Burma’s
antiquated transportation. Those who have remaining stocks of medicine
willingly share with those who have run out and will be repaid in kind
when new supplies arrive.
When one member suffers from an ailment such as diarrhea, another

will help out at his or her home for the whole day if necessary, washing
clothes, providing rehydration fluids and performing essential chores,
often returning home late at night. In many places it creates a stigma to
announce HIV infection, but in Kyaukpadaung, not only do infected
residents make themselves known to each other, they openly announce
that they have been “bitten by A,” a local idiom meaning they are HIV
positive, and they have no qualms about talking to the media or seeing
their names in print.
If HIV victims in other towns could be as open as those of

Kyaukpadaung, it would be a significant step in preventing the spread of
the disease. The network that started in Kyaukpadaung has spread to
Wundwin Township in Mandalay Division, and to Aunglan (Myayde),
Magwe, Taungdwingyi and Yenanggyaung townships in Magwe Division
and to some parts of Rangoon.Shortage of funds exacerbated by the
general poverty endemic in Burma is a constant problem. Network
members must work hard to raise money to pay for treatment for fellow
members or help new victims. The HIV group in Yenanggyaung has even
managed to raise enough surplus funding to open a grocery stall in the
market, where HIV network members work in rotation. Two network
members supervise the shop, managing its finances and assisting with
travel expenses for infected patients who need to go to Rangoon for
treatment. Because the government spends so little money on health and
education, support groups are usually the only means available for
maintaining health among HIV victims and preventing more infection.
Of the self-help support groups set up so far, the Kyaukpadaung group is

the most effective. I went to the town to teach but found I learned from
its people. They were the only group that dared openly invite me, an
NLD member the military government brands as an “infamous political
activist.” On my second visit, I went there on a pilgrimage, as well as to
evade the authorities, who were trying to arrest me. The locals took me
to various places around town, including the homes of some residents
who may have been providing financial help to Kyaukpadaung’s
HIV/AIDS network.
Before I left town, I overheard some youths in a tea shop cajoling each
other to make sure they took condoms if they went to a karaoke bar. A
sign on the outskirts of the town said, “Bon Voyage,” and I remembered
the words of one HIV patient. “Ma Phyu,” he said, “every second house
in my town is the home of a widow.”
Phyu Phyu Thin, 37, has cared for HIV and AIDS patients since 2002,
providing counseling and education, sending them to clinics and
providing accommodation in Rangoon to those coming for treatment
from outlying areas. Due to her political affiliation and strong support
for the NLD, she faces harassment in her work and has been arrested
and jailed on several occasions.
ARTICLE
A Game of Cat and Mouse

By HTET AUNG FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
Advising Burma’s generals on how to run the country’s

economy is a risky business.
During a rare economic forum held in cooperation with the United

Nations Economic and Social Commission for Asia and the Pacific
(ESCAP) in December, U Myint, a retired economics professor at the
Rangoon Institute of Economics, unveiled a few economic reform
proposals.In a follow-up to this gathering, which was attended by former
World Bank chief economist and Nobel laureate Joseph Stiglitz, U Myint,
who has also served as an economic adviser to ESCAP, held a press
briefing at the Myanmar Egress Capacity Development Center in
Rangoon on Jan. 9.In a press statement, U Myint recalled that someone
at the earlier conference expressed the view that the only people worth
talking to in Burma are the generals, but the generals are poor listeners,
so it was a waste of time talking to them because nothing useful will
result.
Responding to this view, U Myint said in his statement: “The military

establishment here, like other establishments, is not a monolith. It has
its hard-liners and soft-liners, a conservative wing and a liberal wing,
poor listeners and good listeners.”U Myint is not in the camp of some
Burma military watchers who regularly predict that the power struggle
among the military leaders will lead to the establishment’s
disintegration. He prefers to try to influence the military
establishment.However, U Myint understands very well just how difficult
it is to make progress in Burma. The problem, he believes, lies not just
with the junta, but with the general mindset that prevails in Burmese
society.
Two Rangoon farmers chat in their feld after harvesting rice.

About half of Burma’s GDP comes from agriculture. (Photo: AFP)
“Another issue that has bothered me over the years … has to do with
inadequacies in our society regarding conflict resolution and our
inability to satisfactorily deal with those who hold views and ideas and
who recommend courses of action that we disagree with,” said U Myint.
“Despite being devout Buddhists, we do not appear to be good at
mediation and reconciliation, and we do not seem to have sufficient
capacity to resolve conflict and differences of opinion among ourselves in
an amicable and peaceful manner.”Some Burma observers were critical
of the economic forum in December, saying that the presence of Stiglitz,
who was in the country to gather information about the Burmese
economy and offer advice to the generals, only served to help the junta
reduce international political pressure before the election, which is to be
held later this year. But the forum also offered a platform for economic
reformers like U Myint to state their views—always a risky business for
those who dare to criticize the generals’ economic mismanagement while
trying to engage them in a dialogue.“It does not matter if the mouse is
black or white, as long as it is not caught by the cat,” said U Myint,
reversing former Chinese leader Deng Xiaoping’s famous maxim
advocating economic pragmatism. “Keep in mind that mice take
considerable personal risks in trying to bring about change in Myanmar
[Burma].”Although the Stiglitz visit provided a rare opportunity for other
economists to offer their views, this was not the first time that seminars

on Burma’s economy involving the junta and Burmese economists have
been held.
U Myint
U Myint is, in fact, a committed economic reformer who has tried to

change Burma’s outdated and ineffective economic policies. Since the
heyday of spymaster Gen Khin Nyunt, he has tried to engage with the
generals to improve the country’s economy.On Jan. 22, 1998, the state-
run New Light of Myanmar reported the attendance of Gen Khin Nyunt
at the closing ceremony of a five-day seminar called “An Analysis and
Assessment of the Current Economic Situation in Myanmar.” It was co-
sponsored by the Office of Strategic Studies of the Ministry of Defense
and the Tun Foundation Bank, of which U Myint is a director. Later, U
Myint publicly criticized the junta’s economic mismanagement. In 2006,
he gave a talk on Burma’s economy at the American Center in Rangoon.
Young Burmese political reformers, including 88 Generation student
leaders Min Ko Naing and Ko Ko Gyi, joined the talk. In the same year, U
Myint presented a paper, “Myanmar Economy: A Comparative View,”
at the Burma Studies Conference in Singapore.
“When we got independence from Britain in 1948 … we said ‘Burma is an

agricultural country, and it is rich in natural resources,’” U Myint wrote
in this paper. “Fifty years later, we are still saying ‘Myanmar is an
agricultural country, and it is rich in natural resources.’“In 1938, when
the country was a British colony, the share of agriculture in GDP was 48
percent. In 2003, agriculture’s share was reported to be 52 percent. But
it also indicates there is no structural change in the economy, and that
we are not getting anywhere.” In his recent press statement, U Myint
proposed setting up a Rice Technical Advisory Group, consisting of
academics and professionals, to advise on how to improve Burma’s
agricultural base.But many observers wonder if it is possible for Burma’s
patriotic, Western-educated economists to convince the generals—who
for the most part are blinkered nationalists with no real understanding of
economic issues—of the need for structural change of the country’s
economy.Dr. Tin Soe, a former professor and head of a department at
the Rangoon Institute of Economics, discussed the main characteristics
of the Burmese economy in a paper, “Policy Dilemmas and Economic
Development: A Case Study of Myanmar Economy in Transition,”
which appeared in the Journal of International Cooperation Studies in
March 2008.
In this paper, he wrote: “The policies and plans in Myanmar especially

since the early 1960s under military regimes were characterized by
inconsistency, instability, interruption and discontinuation, rigidity and
limited scope and vision, lack of transparency, unpredictability and
uncertainty, quantitative physical targets-orientation, inefficient and
ineffective implementation and use and abuse of consultancy and
advisory services.”Elaborating on the “use and abuse of consultancy and
advisory services,” he wrote: “The [Burmese junta] has formed the
Myanmar Academy as a national think-tank organization … to mobilize
the retired and in-service professors, rectors, researchers and scholars to
provide consultancy services. The advisers/consultants are rarely
formally consulted in formulating policies, and, if used, it is usually to
legitimize the decisions made by the policy makers to convince the
public.“At times, the services of consultants, scholars [and] researchers
have been abused,” he wrote. “Assignments were controlled … [so that a]
final ‘report’ usually came out in a distorted and incomprehensible
form.”In his illuminating paper, Tin Soe wrote: “As a matter of
historical-cultural fact, although the social status of the intellectuals or
learned persons in Myanmar society is high traditionally, the ruling class
has rarely given them an effective role in policy making or in
implementing policy.”Tin Soe’s assessment of the role of Burmese
intellectuals in formulating government policy is true. However, if the
country had an army of outspoken intellectuals such as U Myint and Tin
Soe, it would have a fighting chance of influencing the hard-of-hearing
generals.
VIEWPOINT
No Escape from the 31 Planes of
Existence
By AUNG ZAW FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
Naypyidaw—the “Abode of Kings”—is Than Shwe’s monument to his

own rule. I am not an astrologer, but I will venture one prediction about
the year ahead: that the regime in Burma will hold its election as planned
and formally introduce what it calls a “discipline-flourishing
democracy.”So far, however, the junta leaders remain tight-lipped about
the how and when of the election. At this stage, the best anyone can offer
is an educated guess.

But come what may, the election will happen—be sure of it.
Under construction—31 new parliamentary buildings in

Naypyidaw (Photo: The Irrawaddy)
Why am I so certain of this, when others have suggested that the junta
will probably try to find some pretext to put the vote off indefinitely?
Because the clearest evidence of the junta’s intentions can be found in
Naypyidaw, where construction of new parliamentary buildings is
proceeding apace.This news is not entirely reassuring, however.
According to a recent Reuters report, much work remains to be done on
the new legislature, “from unfinished roads to painting many of the
parliamentary complex’s 31 buildings, with pagoda-style roofs sheathed
in scaffolding.” But others who have been to the junta’s capital say that
they are amazed at how much progress has been made since last March,
when only the main building of the Hluttaw, or Parliament, had been
completed. In recent months, the regime has ordered army engineers
and construction workers to work even faster to meet their deadline—
whenever that might be. While some people are preoccupied with the
question of when the buildings will be finished, I am more intrigued by
the number being built—31.
In Buddhism, this number has a special significance. According to

Buddhist cosmology, 31 is the number of planes of existence into which
we can be reborn. Humans belong to the fifth plane, above other beings
such as animals and hungry ghosts, but below the devas—the god-like
beings who exist in the realms of form and formlessness. The important
thing to remember about the 31 planes of existence is that they are all
subject to suffering. By following the Buddha’s teachings, however, one
can escape the rounds of rebirth and attain a state that is completely

beyond suffering, known as Nirvana.It would not be too far-fetched to
suggest that the junta’s decision to construct a parliament consisting of
31 buildings is a deliberate allusion to the Buddhist concept of 31 planes
of existence. After all, Snr-Gen Than Shwe, the undisputed supreme
leader of the regime, is known to be a devout Buddhist with an obsession
for numerology.In his youth, Than Shwe devoted almost as much time to
the study of Buddhist scriptures as he did to learning psychological
warfare, the military field in which he has excelled throughout his career.
According to one army general who worked with him years ago, the
young Than Shwe was “half monk and half army officer.”
These days, of course, he is better known as the ruthless dictator who

ordered his troops to open fire on unarmed Buddhist monks during the
2007 Saffron Revolution. But to his own mind, at least, he remains a
faithful follower of the Buddha’s doctrine, or at least those parts of it that
can serve as a basis for his own superstitious beliefs.So what message is
Than Shwe trying to send by modeling the parliament buildings on the
realms of suffering? Is he trying to warn his successors that holding
earthly power is not as desirable as those who aspire to it might think?
Or is he expressing his own desire to transcend the realm of politics, to
achieve a Nirvana of absolute power without the responsibility of
actually ruling?
Whatever Than Shwe is thinking, it’s clear that he still feels he has some
important business to take care of down here among us mere
mortals.Besides the election, he has recently been cleaning house,
purging the military of anyone he suspects of disloyalty. Two officials
have already been sentenced to death, accused of leaking documents
relating to a secret trip to North Korea by the junta’s No. 3, Gen Shwe
Mann, in November 2008. Another has been given a long prison
sentence for involvement in the case.Meanwhile, a reshuffle at the War
Office—including the reassignment of five colonels to inactive posts—
also points to an ongoing effort to neutralize any elements within the
ranks of the military whose loyalties to Than Shwe are suspect.
As all of this goes on, Than Shwe is putting the finishing touches on his
line-up of leaders who will assume key positions after the election.
Nothing has been settled yet—it remains unclear, for instance, whether
Shwe Mann will become president or simply retire—but military sources
say Than Shwe has been giving this task his full attention. Who is likely
to occupy which position changes on a daily basis, they say, depending
on the general’s blood pressure.
But Than Shwe is clearly not satisfied with deciding who will ostensibly
rule in the years immediately after he steps into the shadows. He also
wants to make a more permanent mark on Burma. Hence, his
determination to complete the parliament buildings in

Naypyidaw.Naypyidaw—the “Abode of Kings”—is Than Shwe’s
monument to his own rule. It is also the only city in Burma with a
reliable supply of electricity. While infrastructure in the rest of the
country is primitive and crumbling, Naypyidaw wants for nothing. The
only things it lacks, apparently, are signs of human habitation.According
to Reuters, “Its roads are puzzlingly wide, including one 20-lane
boulevard, but they are largely empty. Civilian cars are rare. Its city
center, a roundabout where five roads meet, is populated only by palm
trees and potted flowers.”Welcome to the world’s most expensive ghost
town.It may all seem like a massive waste of money, but that overlooks
the fact that the regime never builds anything without a purpose—
usually, a military purpose.
The 20-lane boulevard, for instance, is said to be directly linked to a

military base located to the east of the Rangoon-Mandalay highway. It
could also be used as a landing strip for small aircraft, or for ceremonial
purposes, to stage North Korean-style military parades.
Sadly, Burma’s parliament buildings have never received much respect.

Former dictator Ne Win built a beautiful Pyithu Hluttaw, or People’s
Assembly, building near Shwedagon Pagoda, Burma’s most sacred
religious site. While he was still in power, it served only as a place to
rubber stamp his decrees. After he was ousted in 1988, it was abandoned
and now sits unoccupied and in a state of disrepair.For all the loving
attention that Than Shwe is putting into building his new parliament, I
don’t expect it to fare any better. It certainly won’t be allowed to function
independently of the military, and in the end, it may become just another
hollow shell. Than Shwe has refused to learn from history, and for that
reason, the round of suffering in Burma looks set to continue for years to
come.
CULTURE
In Other Words
By ARKAR MOE FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
Publishers and writers debate how to resurrect Burma’s great

translation tradition
Although the days are long gone when Burma’s publishers could produce
such politically charged works as George Orwell’s “Animal Farm” in the
Burmese language, the country’s literati still dream of establishing a
truly independent and effective translation society.
Orwell and other Western authors were translated into Burmese when
the country had an active Translation Society, founded in 1947 by the
country’s first prime minister, U Nu, who also worked as a translator for
a time at Rangoon’s Judson College.The Translation Society was
renamed Sarpay Beikhman—“Building Great Literature”—in 1963, one
year after the coup that brought Ne Win to power. But it has never lived
up to its grandiose title.Although Sarpay Beikhman hands out annual
awards, few translators are honored. No translation prize at all was
awarded in 2008.Some complained that the Sarpay Beikhman society
was also to blame because its awards favored government policies and
practices.
Financial restraints as well as regime interference and censorship are

blamed by writers for the decline of translation work in Burma’s
publishing houses.“I can’t publish some heavy classic works in
translation because of the investment involved,” said Shwe Kyaw, owner
of the Seikku Cho Cho publishing house.An employee of the Mone Ywaee
publishing house also said translations were often too expensive to
contemplate. “Currently, we have no plans to publish any classic books in
translation.”It’s a far cry from the golden days of Burmese publishing,
when determined efforts were made to introduce Burmese readers to
Western classics.
The first venture into these new waters was made in 1904 by James Hla
Kyaw, who adapted part of the Alexandre Dumas novel “The Count of
Monte Cristo” in a Burmese translation titled “Maung Yin Maung Ma
Me Ma.”The appearance of James Hla Kyaw’s ground-breaking
translation led others to realize that exposure to world literature,
particularly books of the West, would greatly assist efforts to modernize
Burmese writing.Translators such as Thakin Ba Taung, Shwe U Daung,
Zaw Gyi, Mya Than Tint, Dagon Shwe Hmyar, Maung Htun Thu and
Maung Moe Thu introduced Burmese readers to virtually the entire
repertoire of Western and Russian writing. Mya Than Tint won Burma’s
National Literature Award five times for his translations of such major
works as “War and Peace” and “Gone with the Wind.”
When the University of Rangoon was founded in 1920, some members of

the academic staff—most notably J. S. Furnivall, founder of the Burma
Education Extension Association—were determined to make foreign
literature available to Burmese. Many new adaptations of foreign works
into Burmese followed.In 1910, Furnivall helped establish the Burma
Research Society, going on to found the Burma Book Club in 1924 and
the Burma Education Extension Association in 1928. A Burmese-English
dictionary, which Furnivall compiled with C. W. Dunn, followed in
1940.Furnivall encouraged young writers to venture into translation in
his magazine Ganda Lawka (World of Books) magazine, which regularly
published competitions intended to improve translating skills.
A young academic named U Thant—who later achieved fame as UN

secretary-general—won a Ganda Lawka award for his translation of
Robert Browning’s ode, “The Pied Piper of Hamelin.” Thakin Ba Thaung,
a founder of Dobama Asiayone (“We Burmese Association”) won the
Ganda Lawka prize five times and was also presented with the Prince of
Wales award in 1929 for his translation of “Outlines of General History”
by William Francis Collier. Thakin Ba Thaung also translated works by
Charles Dickens, Thomas Hardy, Moliere, George Orwell, Upton Sinclair,
Jules Verne and H.G. Wells. All were snapped up by Burmese
readers.Even a busy politician, former Prime Minister U Nu remained an
enthusiastic promoter of translated world literature. In 1937, he joined a
group of Burmese politicians in founding the Nagani (Red Dragon) Book
Club, modeled on publisher Victor Gollancz’s left-leaning Book Club in
London. The Nagani club said its aim was to publish low-priced books in
the Burmese language containing the essence of contemporary
international literature, history, economics, politics and science. The
club published more than 70 books and a monthly newsletter in the four
years following its founding.
A major project in 1948 by the Burma Society to translate Sir John

Hamilton’s 10-volume encyclopedia was abandoned the following year in
favor of producing a shorter work concentrating on articles relating
directly to Burma and its arts and sciences.Burmese translators aren’t
working exclusively in the English language, however. Historians point
out that Burmese scholars have been translating Pali and Sanskrit texts
for centuries. Veteran journalist and author Win Tin told The
Irrawaddy: “Actually, we should translate not only foreign-language
books but also Burmese ethnic languages. By reading different ethnic
literatures, we can get to know about respective beliefs, attitudes,
cultures and customs. We can deepen our understanding of each
other.”Publisher Shwe Kyaw also believes translations of foreign
literatures are valuable for understanding other cultures. He said Burma
had been “left behind by developed countries, but we can catch up with
them by reading their books.”
The well-known Burmese writer Maung Wun Tha agreed, telling The
Irrawaddy: “Translated literature can be a bridge between different
countries, peoples, culture, philosophy and technology.”Ohn Kyaing, a
veteran journalist, said translations were needed not only of English-
language works but also of books written in Chinese, French, Japanese
and Hindi. The government should create a “good translation society,”
he told The Irrawaddy.The government has the necessary resources,
said Phone Thet Paing, editor of the journal Myanmar Thit (New
Myanmar). Universities, libraries and academics should also support
efforts to revive Burma’s translation tradition, he told The Irrawaddy.
The lack of public libraries and slipping educational standards were

named by several writers as factors responsible for the decline in
translated works.
BOOK REVIEW
Victoria's Ark
By JIM ANDREWS FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
One woman’s campaign to preserve the music of the Golden

Triangle hill tribes
A simple snowflake became a tantalizing clue for anthropologists tracing

the origins of the ethnic groups that populate the Golden Triangle region
where the borders of Burma, Thailand and Laos meet.The snowflake
emblem is a popular motif on the embroidered traditional dress of the
Hmong, even though probably few of their people have ever seen
snow.The Golden Triangle knows cold winters, but snow is virtually
unknown in the areas populated by the Hmong. So where did they
acquire a snowflake emblem?The answer, according to some
anthropologists, is that the Hmong originate far to the north—in Tibetan
or Siberian regions of severe winter weather. The snowflake emblem was
apparently passed on from earlier generations who had a firsthand
experience of ice and snow.
A further clue to Hmong ancestry is found in their songs, which describe

a motherland of “icy terrain and harsh winters.”In the absence of a
written history of the Hmong and other ethnic groups who have made
the Golden Triangle their home, such details are invaluable to experts
and enthusiasts who study their traditions and culture.
It’s a vast study—there are more than 130 ethnic groups and sub-groups
in the region, each with their often overlapping traditions and cultural
identities. The one thing that unites them all is music, which
accompanies every phase and aspect of hill tribe life.The songs of these
people are their substitute for a written history, according to Victoria
Vorreiter, who spent five years documenting and recording the music,
poetry and songs of six major ethnic groups: the Akha, Hmong, Karen,
Lahu, Lisu and Mien.
Songs of Memory: Traditional Music of the Golden

Triangle, by Victoria Vorreiter. Resonance Press, 2010. P
197.
“Songs and stories reveal the wisdom of the first ancestors, passing in an
unbroken chain from mother to daughter, father to son, shaman to
apprentice,” she says in the book based on her exhaustive research. “I
spent about 40 percent of my time in Burma,” Vorreiter told The
Irrawaddy. Weighed down by cameras and recording equipment, she
ventured deep into the jungles and mountains of central and eastern
Burma, hiking to remote villages of the Akha, Karen, Lahu and
Lisu.There, and in neighboring Thailand and Laos, she found “an
extraordinary, unique world, distinctive in language, customs, arts,

religion, dress and features.” Linking all these diverse ethnic groups was
a musical tradition reaching back centuries, perhaps millennia.
A Lahu Shi man with his baby and his drum. Photos:
VLCTORIA VORRELTER
She was fascinated to find that music played a central part in every
aspect of community life, from birth until death.“Traditional peoples
listen to the songs, ceremonies and stories of their forebears at a deep
level and with great reverence,” she writes in her richly illustrated
book.“These are the living archives of centuries of accumulated culture,
history and tenets of faith, providing the eternal link between those who
have gone before with those who will follow.”From her interest in hill
tribe music has grown a determination to do all she can to keep it alive
and to help it resist the threat posed by outside influences, particularly
from the West and China.
“With the advance of globalization and the rush to modernity, even in

the most remote areas, young people are leaving their villages, foregoing
the ways of their ancestors,” Vorreiter writes. “It is said that if one
generation fails to transmit its knowledge to the next, millenia of
accumulated wisdom can be lost in a few decades.“The oral traditions
that were once so vital a century ago are in jeopardy of vanishing with
the wind. When we lose these, we lose a part of the richness of
humanity.”Apart from her book on hill tribe music, Vorreiter has
produced a CD, a documentary film and she’s now working on a series of
educational videos. She also plans to launch a foundation with the aim of
finding “ways to encourage passing the ancestral musical legacy on to
new tribal generations before it vanishes altogether.”
An Akha Loimi woman plays a tune on a broad, fat leaf.

Photos: VLCTORIA VORRELTER
That’s quite a body of work for a woman who began her professional
career as a musician. She is an accomplished violinist who graduated in
the US with a master’s degree in music and researched the music of
Morocco before settling in Chiang Mai in northern Thailand. A “cultural
Noah’s Ark” is how her work has been described by others in her field of
research. Like Noah, she probably has a long way to go yet before her
task of protection and preservation is done.

THE BACK PAGE
Scandal Scoops up Readers in
Changing Media Scene
FEBRUARY, 2010 - VOLUME 18 NO.2
The door is opening ever wider on the private lives of Burmese

celebrities, according to journalists working for the country’s glossy
magazines.Ten years ago, the big names in Burma’s entertainment scene
were able to protect their privacy without much difficulty. But the
protective wall has dropped progressively lower as pop journals become
less hesitant about snooping on the stars—and as the stars drop their
traditional reluctance to talk to the media.
When popular film actress Khine Hnin Wai divorced her husband in
December 2009, Burmese glossies reported fully on the breakup of the
marriage. She told The Irrawaddy that the coverage had won her a lot of
sympathy, which had helped her through the crisis.The editor of one pop
journal said journalists now hunt for scandal and scoops.“Readers are
eager for such news,” said one woman journalist. “A scoop means more
sales and more income for a magazine.”

THE BACK PAGE
Feminine Frolics
Political satire was not the only item on the program of a stage
performance in Chiang Mai by the Cho Lin Pyar troupe and members of
the Burmese Women’s Union (BWU). One sketch that wowed a large
audience at a Chiang Mai hotel hit home with a dig at the reputedly
talkative nature of women.In an encounter between a king and one of his
ministers, the monarch is told that women are demanding a 30 percent
participation in decision making.“Why 30 percent?” asks the
king.“Because they have big mouths,” the minister replies—referring to
the popular (male) prejudice that women are naturally loquacious.
Thwe Zin Toe (second left) and her colleagues from Burmese
Women’s Union entertain an audience at the Grand View hotel in
Chiang Mai. (Photo: The Irrawaddy)
The sketch also earned enthusiastic applause because the roles of the
king and his minister were taken by two women—Thwe Zin Toe and Zin
Mar Phyo.The BWU event, which celebrated the organization’s 15th
anniversary, brought together members and such professional
entertainers as dancers Mya Sabe Ngon and comedian Zee Thee. BWU
members Khin San Htwe and Wint War Khine won applause as dancers
in appearances with Zee Thee.Much of the comedy in the program was
directed at the women themselves and their role in politics and society.
“The audience was laughing before we actually got going with our
performance,” said Zin Mar Phyo, an assistant editor of Cho Lin Pyar’s
journal.
NEWS IN BRIEF
BRIEFLY NOTED (February 2010)
Burmese Women Take to the Air
For the first time in Burmese

aviation history, three women
will be granted pilot licenses. The
three will fly later this year for
Air Bagan, a private Burmese
airline owned by tycoon Tay Za.
A senior pilot from the airline
told The Irrawaddy: “The three
women trained for two years at
the Integrated Aviation Academy
Air hostesses pose for pictures
in Malaysia. They will fly both
in front of an aircraft during a domestic and international
launch-ing ceremony for air airplanes and are licensed to
Bagan’s frst international work on private flights.” only 16
service at Rangoon countries in the world, including
International airport in 2007. China, the US, the UK, Germany,
(Photo: AFP) Spain and Pakistan, have female
commercial pilots, and officially
just eight countries have women trained as fighter pilots.
Foreign Reporters’ Google Accounts Hacked in China
People gather outside Google’s

China headquarters in Beijing
on Jan. 14. google vowed to
stop bowing to Chinese
Internet censors and risk International journalists in China
banish-ment from the lucrative said their Google e-mail accounts
market in protest against have been hacked in attacks
“highly sophisticated” cyber similar to the ones against
attacks aimed at Chinese human rights activists that the
human rights activists. (Photo: search giant cited as a reason for
considering pulling out of the
AFP)
country. The Foreign
Correspondents’ Club of China asked its members to be vigilant in
protecting their e-mail accounts and computers from attack. Google’s
announcement on Jan. 12 that it might quit the huge Chinese market
shocked the international business community and cheered many free-
speech advocates. Google said a sophisticated attack from China in
December targeted the California-based company’s infrastructure and at
least 20 other major companies from the Internet, financial services,
technology, media and chemical industries. Google did not specify how
its e-mail service was hacked into or by whom.
Junta Confers Titles on Cronies
Two of the junta’s closest cronies,

Tay Za of the Htoo Group of
Companies and Zaw Zaw of the
Max Myanmar Group of
Companies—who have both been
placed on international sanctions
lists—were awarded one of the
country’s highest honors, the title
of “Thiri Pyanchi,” on Jan. 4,
Burma’s Independence Day. They
Zaw Zaw (second left) sings were honored for their
karaoke with agroup of regime “outstanding work” in helping to
cronies at a business dinner in develop Burma’s economy. Their
Rangoon. (Photo: The close ties to the junta’s top
Irrawaddy) generals have won them lucrative
business concessions in a
number of key industries, including logging, gems and jewelry, tourism,
transportation, civil engineering and construction. They are also
involved in international trade, exporting rice, rubber and other
agricultural products and importing machinery. They have also invested
in the regime’s newly built Yadanabon Cyber City near Mandalay.
Than Shwe Promises Election Will Be Held This Year
Burma’s military leader, Snr-Gen Than Shwe, again promised that an

election will be held this year but offered no date or timetable. However,
a Japanese newspaper, the Asahi Shimbun, quoted a military source as
saying the election would be held on Oct. 10. Meanwhile, UN Secretary-
General Ban Ki-moon called on Than Shwe to set clear deadlines and
dates for the 2010 election. In December, the UN General Assembly
called on Burma to hold free and fair elections that allowed all political
parties to participate.
Junta Builds Stadium in Bid to Host 2013 SEA Games
Burma has begun construction of a sports stadium in its capital

Naypyidaw in anticipation of a successful bid to become the host of the
SEA games, Southeast Asia’s most important athletics event, for the first
time in more than 40 years. The 30,000-seat stadium is already under
construction in Naypyidaw, while a second will be built in the near future
as part of the junta’s effort to bring the 27th Southeast Asia Games to
Burma in 2013. Burma will be competing with Vietnam and the
Philippines for the honor of hosting the biennial event. The next SEA
Games will be held in Indonesia in 2011.
Two Sentenced to Death for Information Leak
A former military officer, Win

Naing Kyaw, and a foreign affairs
official, Thura Kyaw, were
sentenced to death by a special
court at Rangoon’s Insein Prison
after being found guilty of leaking
state secrets. A third person,
Pyan Sein of the Ministry of
Foreign Affairs, received a 15-
year sentence for violation of the
Win Naing Kyaw Electronics Act in connection
with the case. The three were arrested after information and photos
about a secret trip to North Korea by junta No 3 Gen Shwe Mann were
leaked to exiled news media last year. The trip involved procuring
military arms, tunnel building and other matters. Dozens of officials in
the Ministry of Defense and Ministry of Foreign Affairs, including Col
Kyaw Kyaw Win, who was director general of the State Peace and
Development Council Office, were also arrested. The status of their cases
is not known.
Churches Attacked in Malaysia
Christian churches were attacked by assailants using paint and

firebombs amid a dispute over the use of the word “Allah” by non-
Muslims, sparking fresh political instability that is denting Muslim-
majority Malaysia’s image as a moderate and stable state. The attacks
were triggered by a Dec. 31 High Court decision that overturned a
government ban on the use of “Allah” by Roman Catholics in the Malay-
language edition of their main newspaper. The ban and the ruling also
apply to Malay-language Bibles, 10,000 copies of which were recently
seized by authorities because they translated God as “Allah.” The
government has condemned the attacks as the work of extremists but has
also appealed the ruling. Jamil Khir Baharom, the Cabinet minister
responsible for Islamic affairs, called on Christian leaders to drop the use
of “Allah” to help ease tensions.
US Seeks Ban on Importing Burmese Python
The United States wants to ban

the import of Burmese pythons
and eight other large constrictor
snakes, as the Obama
administration believes such
large snakes endanger America’s
fragile ecosystem. Over the past
30 years, about a million snakes
belonging to these nine species
have been imported into the
Animal Services employees in United States and current
California dis-play an 11-foot domestic breeding of some
Burmese python captured in species likely exceeds import
August 2009. (Photo: AP) levels. The US Fish and Wildlife
Service will publish the proposed
rule in the Federal Register in February. It will also make a draft
economic analysis and draft environmental analysis available to the
public. The US public will have 60 days to comment on the proposal.
A Third of Philippine Towns Could See Poll Clashes
Security forces said nearly a third of all Philippine cities and towns are in
danger of erupting in violence during elections in May. National Police
Chief Jesus Verzosa said 558 of the country’s 1,634 cities and
municipalities have been identified as areas of concern and will get
added attention from security forces ahead of the national and local
polls, which include a vote for the president. Elections Commission
Chairman Jose Melo asked the police and military to put extra effort into
gathering evidence against political warlords who maintain their own
private armies so that they can be charged and disqualified from the
vote. The private armies were thrust into the spotlight in November,
when 57 people in an election convoy, including 30 journalists, were
massacred, allegedly by members of a rival clan.
Vietnam Aims to Carve World’s Largest Jade Buddha

A flamboyant entrepreneur making it big in booming Vietnam has
unveiled a massive precious stone that he plans to transform into the
world’s largest jade Buddha. Dao Trong Cuong, the owner of a
Vietnamese gem mine, purchased the 35-ton stone in Burma last year for
US $2 million and imported it to Vietnam in October. By the time a team
of 50 artists and sculptors have finished, the Buddha is expected to
weigh nearly 20 tons. “We hope to get it into the Guinness Book of World
Records,” Cuong told a crowd of nearly 2,000 people, including
President Nguyen Minh Triet, during a ceremony unveiling the stone.
BUSINESS
Gold Price Rise Blamed on Inflation Fears
A rush by members of the ruling

junta and their families to buy
gold was cited as a major reason
for the sudden rise in the price of
the precious metal in Burma
recently. Trade in gold was slack
until Dec. 29, in line with trends
on the international market. But
at the end of the year and in the
early days of 2010, gold shops
A Burmese gold vendor waits
reported a boom in business. In
for business inside her shop at that time, the gold price
Bogyoke Aung San market in increased from 594,000 kyat (US
Rangoon. $594) a tical (16.4 grams) to
598,500 kyat ($598), peaking on
Jan. 5 at 602,100 kyat ($602). The gold price increase occurred as
reports circulated that low-paid civil servants would receive a salary
increase of 20,000 kyat ($20) a month, and many junta members were
investing in gold as a hedge against inflation.
Junta Issues New Government Bonds, Securities
Many investors snapped up newly issued Burmese government treasury

bonds and securities, released on Jan. 1 by the Myanmar [Burma]
Central Bank. More than 1 billion kyat (US $1 million) worth of bonds
and securities sold on the first day. In addition, the Central Bank issued
two-year treasury bonds for the first time and raised the maximum
investment per speculator from 1 million kyat ($1,000) to 10 million
kyat, making government bonds more attractive to long-term investors.
The Central Bank has recently changed some of its investment
regulations allowing speculators to buy and sell bonds freely and will pay
11 percent and 11.5 percent interest rates for three-year bonds and five-
year bonds respectively.
Tay Za Granted Electricity Contract
The Htoo Trading Co Ltd., owned by Tay Za, a business crony of senior
Burmese generals, and other companies were awarded a contract to
build, operate and sell electricity from two hydro power projects in
Burma. Sources in the Rangoon business community said the contract
between the government and Htoo Co. was for 75 years. Observers in
Rangoon say privatizing hydro-power projects could be a first step in the
military government’s attempt to resolve electricity shortages in the
country. Almost the entire country lacks enough electricity to fill its
needs.
China Eyes Burmese, Cambodian Textiles
China appears interested in cheap-labor garment factories in both

Burma and Cambodia under the terms of the new China-Asean Free
Trade Area agreement. Beijing has already singled out textiles as a sector
where the two regions could move closer, according to the official
newspaper China Daily. Many garment factories in Cambodia—where
thousands of workers are employed at low wages—are Chinese-owned.
Some Asean countries have expressed concern that they risk being
flooded with cheap Chinese goods which could undermine their own
industries and lead to unemployment. The new agreement reduces or
eliminates import tariffs on a huge range of goods. Burma along with
Vietnam, Cambodia and Laos, however, will not have to drop their tariffs
until 2015 because of their underdeveloped economies.
Global Recovery Stronger Than Expected: IMF
Dominique Strauss-Kahn, the managing director of the International

Monetary Fund (IMF), said China and other developing Asian economies
are leading a global recovery that is faster and stronger than expected,
but warned that money rushing into emerging markets could lead to
asset bubbles and a sudden drop in foreign investment. He strongly
suggested that the IMF would raise its 2010 global growth forecast from
the 3.1 percent it projected in October. While hundreds of billions in
stimulus spending by governments around the world avoided another
Great Depression, he said, the most important risk facing the global
economy is deciding how and when to reverse those policies and deal
with resulting debt burdens. The best indicators for timing fresh growth
strategies are monitoring private demand and employment, he said.

Burma Election 2010
Reading Between the Lines
The latest clues regarding Burma’s upcoming election were two

sentences in a speech junta chief Snr-Gen Than Shwe made on Jan. 4,
Independence Day: “Plans are underway to hold elections in a systematic
way this year. The entire population has to make the correct choice.”
“We want to be sure that Aung San Suu Kyi has the possibility and
opportunity to interact with her party colleagues ... to decide how
they will approach the elections, whether they will participate or
not participate.” — Marty Natalegawa, Indonesian foreign minister
The first sentence dispels rumors that the election would be postponed.
It also signaled that a review of the 2008 Constitution—a goal of the
democratic opposition—would not take place.
The second sentence could be interpreted as a veiled threat: in 1990, the

last time the people made their choice in an election, the democratic
opposition won by a landslide and the junta refused to honor the results.
Military in Retreat?
There are two election camps: pro-election and anti-election. The former
is small, and the latter big—at least so far. Veteran politician Thu Wai,
who is pro-election, formed the new Democratic Party late last year (the
government has yet to issue a party registration law). “I don’t think the
army is moving forward, but rather it’s in retreat,” he said. “They are
withdrawing by taking a role under the Constitution.” on Dec. 20, a
similar idea was advanced in an article titled “The Best Policy” in the
state-run New Light of Myanmar: “When the people consider that
Tatmadaw [military] members of parliament are no longer needed in
the Hluttaw [Parliament] according to the international and national
situations ... the Tatmadaw will comply with the wishes of the people in
line with the laws adopted by the people’s representatives.” Many people
in the larger, anti-election camp, which includes the United Nationalities
Alliance, a coalition of 12 ethnic groups based in Rangoon, say they won’t
take part in the election unless the Constitution is reviewed—especially
in regard to the equality and autonomy of ethnic people. In the coming
months, that position will be put to the test as more pragmatic leaders
stress the benefits and opportunities of having elected representatives in
the Parliament in Naypyidaw.
On the Record:
Clause 354 of the 2008 Constitution:

Every citizen shall be at liberty in the exercise of the following rights, if
not contrary to the laws, enacted for Union security, prevalence of law
and order, community peace and tranquility or public order and
mortality:
a) to express and publish freely their convictions and opinions;

b) to assemble peacefully without arms and holding processions;
c) to form associations and organizations;
d) to develop their language, literature, culture they cherish, religion
they profess, and customs without prejudice to the relations between one
national race and another or among national races and to other faiths.
နယ္စပ္ခရီးသြားခြင့္ ခက္ခဲေလ ရဲမ်ား

ခြင္တည့္ေလ
ေသာၾကာေန႕၊ 05 ေဖေဖာ္၀ါရီလ 2010 သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္
သွ်မ္းျပည္ (ေျမာက္ပိုင္း) မူဆယ္ၿမိဳ႕ ရဲတပ္ဖြဲ႔ က တရုတ္နယ္စပ္သို႔
တရားမ၀င္ခိုးလမ္းအတိုင္း သြားသူမ်ားထံမွ ေငြေတာင္းယူမႈ႔မ်ား ရိွေနေၾကာင္း
ခရီးသြားမ်ားက သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္သို႔ ေျပာသည္။
၂၀၀၉ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္း၌ မူဆယ္ၿမိဳ႕ နယ္စပ္ဂိတ္ အာဏာပိုင္မ်ားက တရုတ္ျခမ္း
က်ယ္ေဂါင္ၿမိဳ႕မွ တဆင့္ နယ္စပ္ အတြင္း သြားလာႏိူင္ေသာ တစ္ႏွစ္စာ ခရီးသြားခြင့္
လက္မွတ္ ထုတ္ေပးျခင္းကို ရပ္နားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ခိုးလမ္း မ်ားမွ သြားလာသူ
မ်ားျပားလာရာ ရဲမ်ားက ထိုသူမ်ားထံမွ ေငြေတာင္းယူျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ခရီးသြားတစ္ဦးက ေျပာရာတြင္ “ ခိုးေပါက္ေတြကေတာ့ တက္ခန္းေပါက္ ၊ ေရြနဂါးေပါက္ ၊
နမၼတူေပါက္ ဆိုၿပီး ရိွတယ္ အဲဒါေတြက ဟိုတည္ေတြေပါ႔ဗ်ာ ဟိုတည္အေရွ႕က
ၿခံစည္းရိုးကို ေက်ာ္ၾကတာ ရဲေတြက လိုက္ဖမ္းတယ္
မိတဲ့သူဆို လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေခၚၿပီး ငါးရာတို႔ တစ္ေထာင္ တို႔ေတာင္းတယ္ ” လို႔
ဆိုသည္။ရဲတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ခရီးသြားမ်ားထံမွ ပါသမွ် ပိုက္ဆံ ၊ လက္ပတ္နာရီ ၊ လက္ကိုင္ဖုန္း
မ်ားကိုပါ သိမ္းယူၾကသည္ဟု ဆိုသည္ ။လက္ရိွတြင္ (ယာယီ) တစ္ခါသံုး
နယ္စပ္ခရီးသြားလာခြင့္ လက္မွတ္မ်ားကို ဆက္လက္ထုတ္ေပးေနေသာ္လည္း တန္း
စီေစာင့္ေနရျခင္းေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား အဆင္ေျပမႈ မရိွေၾကာင္း မူဆယ္ၿမိဳ႕ခံ တစ္ဦးက
ေျပာသည္။“စာအုပ္အနီ(တစ္ႏွစ္သြားခြင့္လက္မွတ္) ထုတ္မေပးေတာ့ တစ္ခါသံုးကဒ္ေတြ
တန္းစီၿပီးေစာင့္ရတာ တစ္ခါတစ္ခါ လူတန္းက လမ္းမဒီဘက္ ေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ
ေစာင့္ရတာလည္း ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ၾကာတယ္ ခိုးလမ္းေတြက သြားေနၾကတာပဲ
ဟိုတစ္ခါ မီဒီယာမွာ စာအုပ္အနီ ထုတ္ေပးတာ ေငြ ေျခာက္ေထာင္ တို႔ တစ္ေသာင္း တို႔
ယူ တယ္ လို႔ေျပာၿပီး လံုး၀မလုပ္ေပးေတာ့တာ ” လို႔ သူက ဆိုသည္။
ထို႔အျပင္ တစ္ခါသံုး နယ္စပ္ခရီးသြားလာခြင့္လက္မွတ္မွာ က်ပ္ ၁၀၀၀ အထိေပးရသျဖင့္
နယ္စပ္ျဖတ္ အလုပ္ လုပ္ ကိုင္သည့္ ေန႔စားသမားမ်ား လက္လုပ္လက္စား မ်ားမွာ
အခက္အခဲရိွေၾကာင္း ဆိုသည္။
သမိုင္း၀င္ သွ်မ္းေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္
ကြယ္လြန္
စေနေန႕၊ 06 ေဖေဖာ္၀ါရီလ 2010 သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္
၁၉၅၉ တန္႕ယန္းတုိက္ပြဲႏွင့္ နာမည္ႀကီးတဲ့ သွ်မ္းေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေဒ၀ိန္

အသက္ ၈၉ ႏွစ္သည္ သွ်မ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္း သီေပါၿမိဳ႕နယ္ ေနာင္ေကာ္႐ြာေနအိမ္မွာ
ဇႏၷ၀ါရီ ၂၉ ရက္က ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ဗုိလ္ေဒ၀ိန္ ကုိ လုံးၾကာဆုိင္ ပါ့နန္းကူ တုိ႕က ၁၉၂၁
ေမလ ၂၈ ရက္၌ မုိင္းရယ္ၿမိဳ႕နယ္ မုိင္းမားအုပ္စု ၀မ့္နမ့္ဖတ္လိန္း ႐ြာတြင္ေမြးဖြားခဲ့၏။ ၃
၀ါၾကာ ကုိရင္၀တ္ႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပညာ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့၏။ အိမ္ေထာင္ဆက္ ၃
ဆက္၊ သားသမီး ၇ ေယာက္
ေျမးျမစ္မ်ားစြာထြန္ကားသည္ဟုလည္း မိသား စု၀င္တဦးက
ေျပာပါသည္။
သွ်မ္းေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေဒ၀ိန္
၁၉၄၅- ၁၉၅၃ နယ္ကြၽံလာတဲ့ တ႐ုပ္ျဖဴတပ္မ်ားကို

မိုင္းတြမ္းၿမိဳ႕စားႏွင့္ အတူ ႐ြတ္႐ြတ္ခြၽန္ခြၽန္ တြန္းလွန္

တုိက္ထုတ္ ခဲ့၏။ ၁၉၅၉ သွ်မ္းျပည္ေတာ္လွန္ေရးစတင္ခ်ိန္ကစၿပီး
ေတာ္လွန္ေရးခရီးထဲပါ၀င္လာသည္။ ၁၉၅၉ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၅-၃၀ ရက္ေန႕အထိ
တန္႕ယန္းၿမိဳ႕ကို ႏြံစစ္ဟန္သွ်မ္းေတာ္ လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ၀င္ေရာက္သိမ္းစဥ္ အဓိက
အခန္းက႑မွ ပါ၀င္သည္။ လား႐ႈိး - တန္႕ယန္း လမ္းမေပၚ႐ွိ ဗမာ့တပ္ မေတာ္
လြယ္ပန္ဖရားတပ္စခန္းကိုတိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ကူမျဖည့္ႏုိင္ရန္
ျဖတ္ ေတာက္ထားေသာေၾကာင့္ ဗုိလ္ေမာင္ဦးေဆာင္ သည့္ ႏြံစစ္ဟန္ တပ္ဖြဲ႕တုိ႕
တန္႕ယန္းၿမိဳ႕အား သိမ္းပိုက္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဗမာ့တပ္မေတာ္က
အင္အားသံုးၿပီးတုိက္ေလယာဥ္မ်ား ႏွင့္ အဆက္မပ်က္ဗုံးက်ဲတုိက္ခုိက္ ေသာေၾကာင့္
၁၉၅၉ ႏို၀င္ဘာ လကုန္မွာ ဗုိလ္ေဒ၀ိန္တုိ႕အဖြဲ႕ တပ္ဆုတ္ခဲ့ရပါသည္။
တန္႕ယန္းၿမိဳ႕အား ၁၀ ရက္ေက်ာ္ၾကာ သိမ္းပုိက္ႏုိင္သည့္သတင္းမ်ား ႏိုင္ငံျခားအသံလႊင့္႐ုံ
မွ လႊင့္ထုတ္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ သွ်မ္းေတာ္လွန္ေရးခရီး ပထမေျခလွမ္း
ကမၻာကိုသိေစခဲ့ပါသည္၊ အဆိုပါတိုက္ပြဲ ေၾကာင့္လည္းမ်ဳိးခ်စ္ပုဂိၢဳလ္အမ်ား အျပား
ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕သို႕၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္ဟု ခ်င္းမိုင္႐ွိ သွ်မ္းေခါင္းေဆာင္တဦးက
ေျပာျပပါသည္။
Most drugs seized in Thailand come

from the Burma Army:
Businessmen
THURSDAY, 04 FEBRUARY 2010 17:29 S.H.A.N.
Business people on the border SHAN has interviewed confirmed that most of
the drugs seized in Thailand originate in the Burma Army controlled militia
groups and not Wa as reported by several news agencies.
“The Wa are not out of the game yet, not by a long shot,” said a young trader
on the Tachilek-Maesai border. “But the political winds are changing, so is the
drug trade. The Wa used to be Number One. Now the militias are Number
One.”
The United Wa State Army (UWSA) and several other ceasefire groups have
since 2008 increasingly been under pressure to come into the fold of the
Burma Army The UWSA and 5 other groups say they would not give up their
arms until their autonomy demands are met.
“Since then, the militia’s stars have been on the rise,” agreed another
businessman. “The ceasefire groups’ trucks are searched, but the militias’ are
not. The result is even the ceasefire groups have to turn to the militias for the
safe transit of their drug consignments.”
One businessmen earlier told SHAN that Thai entrepreneurs had been trying
to take advantage of the situation by investing with the militias. “They are the
ones who bring in precursors like caffeine and pseudo ephedrine you have
been hearing about,” he said. “They, unlike the Wa, like to churn out the pills
first and look for the customers later.”
The Wa, he says, “never make pills without order.” They also are choosy with
their customers: either they must pay cash on delivery or they must be long
standing loyal customers.
But why do most smugglers say they were carrying “Wa goods” and not
others’? “It’s to discourage rival groups from trying to hijack the goods,” one
businessman replied. “If you say you are carrying Wa goods, no one will dare
touch you. Also when you are caught on the Thai side and the media ask you
where it comes from, the answer “Wa” will shut them up.”
Most of the junta backed militia groups are said to be involved in the drug
production and trade. The most well-known is the group from Punako,
Mongtoom tract, Monghsat township, opposite Chiangrai’s Mae Fa Luang
district. The Burma Army’s Light Infantry Battalions (LIBs) 553 and 554 are
stationed near their village.
Yet despite their stars rising, their products are still low-quality compared to
the Wa’s. “But just give them sufficient time,” said the source, “I think the
Number One chemists from the Wa will be moving over to the militias.”
ပဲခူး အင္တာနက္သံုးသူေတြရဲ႕ မွတ္တမ္းယူဖို႔ ညႊန္ၾကား

ပဲခူးၿမိဳ႕က အင္တာနက္ကေဖးဆုိင္ပုိင္ရွင္ေတြကုိ ၿမိဳ႕အာဏာပုိင္ေတြက မေန႔က ေခၚယူၿပီး

ဆုိင္ေတြမွာ အင္တာနက္ လာသုံးသူေတြရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ေနရပ္လိပ္စာေတြ
စာရင္းျပဳစုထားရမယ္ဆုိၿပီး ညြန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္လုိ႔ အင္တာနက္ဆုိင္
ပုိင္ရွင္ေတြက ေျပာပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစုံတရာမရွိဘဲ အခုလုိ ရုတ္တရက္
ညြန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ျပန္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေန အေသးစိတ္ကုိေတာ့
ဆက္သြယ္ စုံစမ္းထားတဲ့ ကုိေဇာ္၀င္းလႈိင္က တင္ျပထားပါတယ္။ အင္တာနက္ သုံးစြဲခြင့္
လြတ္လပ္မႈမရွိတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွာ စစ္အစုိးရက တင္းက်ပ္မႈေတြ တျဖည္းျဖည္း
လုပ္ေဆာင္ ရာမွာ အခုဆုိရင္ ပဲခူးၿမိဳ႕က အင္တာနက္ကေဖးေတြမွာ
ဘယ္သူလာအသုံးျပဳတယ္ဆုိတာကုိ စာရင္းျပဳစုထားဖုိ႔ အင္တာနက္ဆုိင္
ပုိင္ရွင္ေတြအားလုံးကုိ ေခၚယူၿပီး မေန႔ကပဲ ပဲခူးၿမိဳ႕ မယက ဥကၠဌက ညြန္ၾကားခ်က္
ထုတ္ျပန္ခဲ့လုိ႔ အင္တာနက္ ဆုိင္ပုိင္ရွင္တဦးက ဗီြအုိေအကုိ ေျပာျပပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔
အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ အကုန္လံုးကို သူတုိ႔က လာသံုးတဲ့သူေတြရဲ႕ နာမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ
အကုန္လံုးကို အတိအက် ေကာက္ၿပီးေတာ့ စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ စာရင္ျပဳစုထာေပးပါတဲ့။
အဲဒီလိုေျပာတယ္။” ပဲခူးၿမိဳ႕ အင္တာနက္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ေတြကုိ အခုလုိ ေခၚယူေျပာၾကားတာ
ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

“က်ေနာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ အင္တာနက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ျပႆနာတက္တယ္ဘာတယ္
မၾကားဘူးေပါ့။ ဒါလည္း အစည္းအေ၀းေခၚတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း
ဘာမွန္းမသိဘူး။ ဟိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မယက ဥကၠ႒ ကေနၿပီးေတာ့
အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို လာသံုးတဲ့သူေတြကို စာရင္းျပဳစုထားရမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့
ေမာင္ျဖဴက ဘယ္အခ်ိန္ကေန ဘယ္အခ်ိန္အထိ သံုးသြားတယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳးကိစၥေတြကို
စာရင္းလုပ္ထားရမယ္။ သူတို႔ လုိအပ္လို႔ရွိရင္ အဲဒီစာရင္းေတြကို လာစစ္မယ္လို႔ေျပာတယ္။
အခါအားေလ်ာ္စြာ သူတုိ႔လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ကို လာစစ္မယ္လို႔ေျပာတယ္။”
လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ အင္တာနက္ကုိ ႀကိဳက္သလုိ
အကန္႔အသတ္မရွိ အတားအဆီးမရွိ သုံးစြဲခြင့္ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအ၀င္
တရုတ္စတဲ့ အာဏာရွင္ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အင္တာနက္ေတြကုိ အကန္႔အသတ္နဲ႔
သုံးစြဲေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့
အင္တာနက္၀က္ဆုိက္ေတြကုိ တက္ေရာက္ ၾကည့္ရႈခြင့္မရေအာင္ တားဆီး
ပိတ္ပင္ထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့
၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြကုိ တက္မၾကည့္ၾကဖုိ႔ ဆုိင္အတြင္းမွာ စာကပ္ထားၾကရပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဆိုင္ေတြမွာ စဖြင့္ကတည္းက ဆိုင္နံရံေတြမွာ

ႏိုင္ငံေရးပတ္သက္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆုိက္ လံုး၀ သံုးစြဲခြင့္ မျပဳပါဘူးေပါ့။ အဲဒီလိုေရးရတာေပါ့။
အခု သူတုိ႔ေျပာလိုက္တဲ့ အေနအထားအရဆိုလို႔ရွိရင္ တေယာက္ခ်င္းစီ လာသံုးတယ္ေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ အၿမဲသံုးေနက်သူေတြကိုေတာ့ သူတုိ႔ကို ရင္းႏွီးၿပီးသားဆိုေတာ့
သူတို႔ရဲ႕ ေနရပ္ လိပ္စာကိုလည္း သိၿပီးသားေပါ့။ သိပ္ျပႆနာ မရွိဘူးေပါ့။ တကယ္လို႔
အဲဒီအထဲမွာမွ လူစိမ္းေတြဘာေတြ လာသံုးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔
အဆင္ေျပေအာင္၊ သူ႔အတြက္လည္း အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔က
ေမးၿပီးေတာ့ စာရင္းထဲထည့္ထားေပးရမွာေပါ့။” ႏုိင္ငံတကာမွာ High Speed လုိ႔ေခၚတဲ့
အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ အင္တာနက္ ဆက္သြယ္မႈေတြ ေကာင္းမြန္တုိးတက္ေနေပမဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက
အင္တာနက္လုိင္းေတြကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ေႏွးေကြးလြန္းေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။
အခုရက္ပုိင္းအတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံက စစ္အစုိးရက သူတုိ႔လူေတြကုိ ရုရွားတုိ႔ စင္ကာပူတုိ႔ကုိ
ေစလႊတ္ၿပီး အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြရဲ႕ အင္တာနက္ ၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြကုိ
တုိက္ခုိက္ႏုိင္ေအာင္ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာေတြ သင္ၾကားေစခဲ့တာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္
ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးက သက္ေသျဖစ္ပါတယ္။
ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္းေရးကာလအတြင္း သံဃာေတာ္ေတြ ေမတၱာပုိ႔ႂကြခ်ီတဲ့ သတင္းနဲ႔
ဓါတ္ပုံေတြကုိ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် Blog လုိ႔ေခၚတဲ့ ကုိယ္ပုိင္အင္တာနက္ ၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြကေန
ျပည္ပသတင္းမီဒီယာေတြကတဆင့္ ကမၻာသိေအာင္ တင္ျပႏုိင္ခဲ့ ၾကတဲ့ အတြက္
စစ္အစုိးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ ေပၚလြင္ေစခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ရန္ကုန္နဲ႔ ပဲခူးၿမိဳ႕အပါအ၀င္
ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အင္တာနက္ ဆက္သြယ္မႈေတြ ေႏွးေကြးေနတယ္လုိ႔
ျပည္တြင္းမွာ ေျပာဆုိမႈေတြ ထြက္ေပၚေနတယ္လုိ႔ အဲဒီ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ကပဲ အခုလုိ

ဆက္ေျပာျပပါတယ္။ “ဒီရက္ပိုင္းမွာ အင္တာနက္လိုင္းေတြက သိပ္မေကာင္းဘူးေလ။
ရန္ကုန္တို႔ဘာတို႔က တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြဆိုရင္လည္း လိုင္း သိပ္မေကာင္းလို႔
ဆုိင္ပိတ္ထားရတယ္လို႔ ၾကားတယ္။”ခုခ်ိန္ထိ ပဲခူးၿမိဳ႕မွာ အင္တာနက္ဆုိင္ စုစုေပါင္း ၂၀
ေလာက္ရွိၿပီး ဒီဆုိင္အမ်ားစုရဲ႕သက္တမ္းဟာ အခုမွ တႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လုိ႔
ဆုိပါတယ္။
ျမန္မာ့ေရြးေကာက္ပြဲ စစ္မွန္မႈ ဖိလစ္ပိုင္ ေမးခြန္းထုတ္

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီႏွစ္အတြင္းက်င္းပမယ္ဆိုတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို

စက္တင္ဘာလေလာက္မွာ က်င္းပဖြယ္ရွိေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၀င္ေရာက္ ေရြးေကာက္ခံခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့
လုပ္ဇာတ္ႀကီး ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Alberto Romulo က
ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္ေနတဲ့ မစၥတာ႐ိုမူလိုက ေသာၾကာေန႔မွာ အခုလို

ေျပာလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကို စက္တင္ဘာလ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ
က်င္းပမယ္လို႔ မိမိယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ ၾကားထားတာေတြ အရ ေရြးေကာက္ပြဲ
မတိုင္ခင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးဖြယ္ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေၾကာင္း
မစၥတာ႐ိုမူလိုက ေျပာပါတယ္။
ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ဳိးက်င္းပဖို႔ တကယ္တမ္း

အေလးအနက္ရွိတယ္ဆိုတာကို ျပခ်င္ရင္ ျမန္မာ စစ္အစိုးရ ဟာ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးသင့္တယ္လို႔လည္း ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးက
ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း ျမန္မာစစ္အစိုးရဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို

ေရြးေကာက္ပြဲမ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ပိတ္ပင္ တားျမစ္ႏိုင္ေျခ ရွိသလို
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ပိတ္ပင္ႏုိင္ေျခရွိတယ္လို႔
ဆိုပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုသာ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ဒီမုိကေရစီေရး
ကိုယ္ပိုင္လမ္းျပေျမပံုဟာ အတုအေယာင္ျဖစ္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဟာလည္း
လုပ္ပြဲႀကီးပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Alberto Romulo က
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ၀ါရွင္တန္ ဒီစီၿမိဳ႕ေတာ္၊ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ
ေလ့လာေရးဌာနမွာ ေျပာသြားပါတယ္။

ပဲခူး အင္တာနက္ဆိုင္ပိုင္ရႀင္မဵား
အသံုးဴပႂသူမႀတ္တမ္း လုပ္ေပးရ
2010-02-06 http://www.rfa.org/burmese/news/Internet_restrictions_in_Pegu-
မေနႛက ပဲခူး႓မိႂႛေပၞမႀာရႀိတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ ၂၀ ေကဵာ္က ဆိုင္ပိုင္ရႀင္ေတၾကို

႓မိႂႛနယ္ဥကၠႉက ေခၞယူ႓ပီး အင္တာနက္ အသံုးဴပႂသူေတၾရႛဲ အဝင္အထၾက္မႀတ္တမ္း
လုပ္ေပးရမယ္လိုႛ လက္မႀတ္ထိုးခိုင္းတဲ့အေဳကာင္း အင္တာနက္ဆိုင္ပိုင္ရႀင္တဦးက
အာအက္ဖ္ေအကို ေဴပာဴပပၝတယ္။
အင္တာနက္ဆိုင္ပိုင္ရႀင္။ ။“ကဵေနာ္တိုႛကေပၝ့ အကိုရာ။ ဒီမႀာ လာသံုးတယ္ေပၝ့။ ဥပမာ

ေမာင္ဴဖႃေပၝ့။ ေနရပ္လိပ္စာ၊ အမႀတ္ ဘယ္ေလာက္ေပၝ့။ ဘယ္ ႎႀစ္ရပ္ကၾက္ေပၝ့။
အဲဒၝလုပ္ေပးရမယ္။ ေနႛတိုင္း႒ကီး မတင္ရဘူးေပၝ့။ ကဵေနာ္တိုႛဆီမႀာ စာအုပ္တအုပ္နဲႛ လက္ခံ
လုပ္ထားရမယ္။ သူတိုႛတေတၾ အလုိရႀိတဲ့ အခဵိန္ကဵရင္ ဝင္႓ပီးေတာ့ ဳကည့္မယ္လိုႛ
ေဴပာတယ္။ ကဵေနာ္တိုႛ ပဲခူးဆို အားလံုးေပၝင္း ဆိုင္ ၂၀ ေကဵာ္ ရႀိတယ္အကို။ ဆိုင္၂၀
ေကဵာ္က ဆိုင္ရႀင္ေတၾ အကုန္လံုး အစည္းအေဝးကို တက္႓ပီးေတာ့ ခံဝန္ ထိုးခဲ့ရတာေပၝ့။
လက္မႀတ္။ သတ္မႀတ္တဲ့ စည္းကမ္းကို ကဵေနာ္တိုႛက လိုက္႓ပီးေတာ့ လုပ္ေပးရမယ္
ဆုိတဲ့အေဳကာင္းကို သူတိုႛေပးတဲ့ ေဖာင္ေပၞမႀာ လက္မႀတ္ထုိးေပးခဲ့ရတယ္”
အခုလို ဆိုင္ပိုင္ရႀင္ေတၾအေနနဲႛ အင္တာနက္ အသံုးဴပႂသူေတၾရဲႛ ေနရပ္လိပ္စာနဲႛ
အသံုးဴပႂတဲ့ အခဵိန္ေတၾ မႀတ္လိုက္ရင္ အသံုးဴပႂသူ နည္းမသၾားႎုိင္ဘူးလား၊ အေဴခအေန
ဘယ္လိုရႀိမလဲလိုႛ ဆက္ေမးဳကည့္ရာမႀာ-
အင္တာနက္ဆိုင္ပိုင္ရႀင္။ ။“သံုးတဲ့သူကေတာ့ အကိုရာ၊ ေတာ္ေတာ္မဵားမဵားကေတာ့
လူငယ္ေတၾ မဵားတာေပၝ့။ လူငယ္ေတၾကေတာ့ ဴပႍနာမရႀိဘူးေပၝ့။ သူတိုႛရဲႛ
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ လူငယ္ကိစၤေတၾ၊ အဲဒၝမဵိႂး သံုးတဲ့သူကေတာ့ သူတိုႛရဲႛ နာမည္စာရင္း
ဘာညာ ေကာက္လည္း သူတိုႛက ဴပႍနာမရႀိဘူး။ တကယ္လုိႛ ႎိုင္ငံေရးတိုႛ ဘာတိုႛ
လုပ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ သူတိုႛအတၾက္ စဥ္းစားစရာေပၝ့ေနာ္။ ဒၝမႀမဟုတ္ ေကာက္တဲ့ဆိုင္ေတၾ
သံုးခဵင္မႀ သံုးမႀာေပၝ့။ မသံုးဘူးဆိုရင္ ဆိုင္ဝင္ေငၾ ကဵမႀာေပၝ့။ ေလာေလာဆယ္က လူလည္း
ပၝးတယ္ဗဵ။ မီးက အခဵိန္ပိုင္းနဲႛ ေပးတဲ့အခၝကဵေတာ့ အင္တာနက္ဆိုင္ စဖၾင့္ကတည္းက
မီးစက္ကို ေထာက္ေလ႖ာက္ မနားတမ္း ႎုိးထားရတာဆိုေတာ့ သိပ္႓ပီးေတာ့
တၾက္ေဴခမကိုက္ဘူး။ ေရရႀည္အတၾက္ေတာ့ အဆင္မေဴပႎုိင္ဘူးလိုႛ ထင္တယ္”
ေနာက္ထပ္ အင္တာနက္ဆိုင္တဆိုင္ကို ေမးဳကည့္တဲ့အခၝမႀာေတာ့ ဆိုင္ရႀင္ သၾားေရာက္
လက္မႀတ္ထိုးရတာ ဟုတ္မႀန္ေဳကာင္းနဲႛ စီးပၾားေရး ထိခိုက္မႀာစိုးတဲဲ့အတၾက္ ဘာေဳကာင့္
လက္မႀတ္ထုိးရတယ္ဆုိတာ မေဴပာႎုိင္ေဳကာင္း ေဴဖဳကားခဲဲ့ပၝတယ္။
ပဲခူး႓မိႂႛခံေတၾကေတာ့ ပဲခူးတိုင္းက သတင္းေတၾ မီဒီယာမႀာ ေနႛတိုင္းလိုလို

တက္ေနတဲ့အတၾက္ ထိမ္းခဵႂပ္ဖိုႛ ႒ကိႂးစားတာ ဴဖစ္ႎုိင္ေဳကာင္း ေဴပာဆိုေနဳကပၝတယ္။

ေဒၞေအာင္ဆန္းစုဳကည္ကိုလၿတ္သင့္ေဳကာင္း
ဖိလစ္ပိုင္ႎိုင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီး ေဴပာဆို
2010-02-06
http://www.rfa.org/burmese/news/Philippine_FM_urges_Burma_to_release_D
ASSK-02062010111208.html/story_main?textonly=1
ဴမန္မာစစ္အစိုးရ အေနနဲႛ ဒီႎႀစ္အတၾင္း ကဵင္းပမယ့္ ေရၾးေကာက္ပၾဲအေပၞ အမဵားက

ယုံဳကည္လက္ခံဖိုႛ ဴပသတဲ့ အေနနဲႛ အတိုက္အခံ ေခၝင္းေဆာင္ ေဒၞေအာင္ဆန္းစုဳကည္ကို
လၿတ္ေပးသင့္တယ္လိုႛ ဖိလစ္ပိုင္ ႎိုင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီးက ေဴပာဆိုလိုက္ပၝတယ္။
ဒၝ့အဴပင္ ေဒၞေအာင္ဆန္းစုဳကည္နဲႛ အမဵႂိးသား ဒီမိုကေရစီအဖၾဲႛခဵႂပ္ ကိုလည္း

ေရၾးေကာက္ပၾဲမႀာ ပၝဝင္ဖိုႛ ဴမန္မာ စစ္အစိုးရအေနနဲႛ ခၾင့္ဴပႂသင့္တယ္လိုႛ ဖိလစ္ပိုင္
ႎိုင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီး Alberto Romulo က အေမရိကန္ႎိုင္ငံကို ေရာက္ရႀိေနစဥ္
ဝၝရႀင္တန္ဒီစီ ႓မိႂႛေတာ္မႀာ မေနႛက ေဴပာဳကားခဲ့ပၝတယ္။ အေမရိကန္ အစိုးရအေနနဲႛ
ဴမန္မာစစ္အစိုးရကို မူဝၝဒအသစ္နဲႛ ဖိအားေပး ေဴပာဆိုေနတာကိုလည္း ေထာက္ခံေဳကာင္း
ေဴပာပၝတယ္။ဒၝ့အဴပင္ အိမ္နီးခဵင္း ႎိုင္ငံအမဵားစုက ဴမန္မာႎိုင္ငံမႀာ စီးပၾားေရး
အကဵႂိးအဴမတ္ေတၾ ႒ကီး႒ကီးမားမား ရႀိေနတာကိုလည္း မစၤတာရိုမူလိုက ေထာက္ဴပပၝတယ္။
စစ္အစုိးရက ေဒၞေအာင္ဆန္းစုဳကည္နဲႛ အဲန္အယ္လ္ဒီပၝတီရဲႛ တဴခားေခၝင္းေဆာင္တခဵႂိႛကို
ေရၾးေကာက္ပၾဲ ဝင္ေရာက္ယႀဥ္႓ပိႂင္ခၾင့္ မဴပႂပဲ တားဆီးေကာင္း တားဆီးႎိုင္တယ္လိုႛလည္း
မစၤတာရိုမူလိုက ေဴပာပၝတယ္။အဲဒီအတိုင္းသာ ဴပႂမူမယ္ဆိုရင္ ဴမန္မာစစ္အစိုးရရဲႛ
ဒီမိုကေရစီ လမ္းဴပေဴမပုံဟာ အဓိပၯၝယ္ကင္းမဲႛ႓ပီး ေရၾးေကာက္ပၾဲဟာလည္း ဟာသတခုမ႖သာ
ဴဖစ္လိမ့္မယ္လိုႛ ဖိလစ္ပိုင္ ႎိုင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီးက ေဴပာပၝတယ္၊၊

NDC နဲ႔ ခြဲတမ္းျပႆနာ အပိုင္း - (၁)

ေဆာင္းပါးရွင္ - ဗိုလ္ထက္မင္း (မဇိၩမ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိပ္ပိုင္းရာထူးအတြက္ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္

ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ NDC သို႔ တက္ေရာက္ၾကဖို႔ အေျခအေန ဖန္တီး လာခဲ့ပါတယ္။
ထိပ္ပိုင္း ရာထူးမ်ားလို႔ ဆိုရာမွာ တိုင္းမႉးအဆင့္နဲ႔ အထက္ စစ္႐ုံးရွိ ကစထမႉး၊ စစ္ေရးခ်ဳပ္၊
စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္၊ ေလေၾကာင္း ကာကြယ္ေရး အရာရွိခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရးပစၥည္း
ထုတ္လုပ္ေရး အရာရွိခ်ဳပ္၊ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးေရး အရာရွိခ်ဳပ္၊ တပ္မေတာ္ ေလ့က်င့္ေရး
အရာရွိခ်ဳပ္၊ ညိႇႏႈိင္းကြပ္ကဲေရးမႉး၊ အတြင္းေရးမႉး (၁) အဆင့္ေတြကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး တကၠသုိလ္ - NDC အမွတ္စဥ္ (၁) ကို ၂ဝ-၃-၉၄ ရက္ေန႔တြင္

သင္တန္းသား ၃၁ ဦးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာ ထိပ္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အရာရွိၾကီး ၉ ဦး
ရွိခဲ့လို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၃ဝ % ရွိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ၉ ဦးကေတာ့ …
- ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာ္သန္း၊
- ၾကည္းတပ္မွာ ဗိုလ္သူရေရႊမန္း၊ ဗိုလ္တင္ေအာင္ျမင့္ဦး၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဝင္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ဘို၊
ဗိုလ္သူရျမင့္ေမာင္၊ ဗိုလ္ျပည့္စုံ၊ ဗိုလ္သီဟသူရစစ္ေမာင္၊ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ စတဲ့
စစ္အာဏာရွင္ၾကီးေတြ ျဖစ္္ကုန္ၾကလို႔ အဲဒီ အမွတ္စဥ္ တခုသာ ရာခိုင္ႏႈန္းအမ်ားဆုံး
ထိပ္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့တာ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းက NDC အမွတ္စဥ္္မ်ားမွာေတာ့
ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိလာမႈ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့နည္းသြားၿပီး အမွတ္စဥ္ ၉
ဆိုရင္ ထိပ္ပိုင္းမွာ လံုးဝ ပိတ္ေနလို႔ အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
NDC အမွတ္စဥ္ (၂) ကို ၁၁-၁၁-၉၆ ေန႔တြင္ သင္တန္းသား ၂၉ ဦးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး

ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အရာရွိၾကီး ၆ ဦးသာရွိလို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၂ဝ %
ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အရာရွိၾကီး ၆ ဦးကေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ျမင့္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း၊
ဗိုလ္ခင္ေအာင္ျမင့္၊ ဗိုလ္ေအာင္မင္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ဦး၊ ဗိုလ္ေဌးဦးတို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး
ကကဆက္ညႊန္မႉးနဲ႔ ဝန္ၾကီးမ်ား ျဖစ္လာပါတယ္။
NDC အမွတ္စဥ္ (၃) ကို ၁ဝ-၈-၉၈ ခုႏွစ္တြင္ သင္တန္းသားဦးေရ ၄ဝ ဦးျဖင့္

စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အရာရွိၾကီး ၆ ဦးသာရွိလို႔
ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၁၅ % ထိ က်ဆင္းလာပါတယ္။ အဲဒီ ၆ ဦးကေတာ့ ဗိုလ္ရဲျမင့္၊
ဗိုလ္ျမင့္လိႈင္၊ ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္စိုးသိန္း၊ တဲြဖက္ စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္
ဗိုလ္ထင္ေအာင္ေက်ာ္၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ေဆြနဲ႔ ဗိုလ္စိုးႏိုင္တို႔က ဝန္ၾကီးမ်ား
ျဖစ္သြားပါတယ္။
NDC အမွတ္စဥ္္ (၄) ကို ၁၅-၂-၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ သင္တန္းသား ၄၆ ဦးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး
ထိပ္ပိုင္းကုိ ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အရာရွိၾကီး ၉ ဦးသာရွိလို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၁ဝ % သာ
ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အရာရွိၾကီး ၉ ဦးကေတာ့ ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ျမတ္ဟိန္း၊ ၾကည္းတပ္မွ
ဗိုလ္အုန္းျမင့္၊ ဗိုလ္သာေအး၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္၊ ဗိုလ္ကိုကို၊ ဗိုလ္ေဝလြင္၊
ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္တို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး ဝန္ၾကီးဗိုလ္ဥာဏ္ဝင္းနဲ႔ ရဲခ်ဳပ္ခင္ရီတို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။
NDC အမွတ္စဥ္္ (၅) ကို ၂၆-၈-၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္တြင္ သင္တန္းသား ၇၈ ဦးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး
ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အရာရွိၾကီး ၇ ဦးသာရွိလို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၁ဝ % ထိ
ဆက္တိုက္က်ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအရာရွိၾကီး ၇ ဦးကေတာ့ ဗိုလ္ျမင့္စိုး၊ ဗိုလ္သက္ႏိုင္ဝင္း၊
ဗိုလ္ခင္ေဇာ္ဦး၊ ဗိုလ္ေအာင္သန္းထြဋ္၊ ဗိုလ္ေသာင္းေအး၊ ဗိုလ္လွေဌးဝင္း၊
ဗိုလ္လွမင္းတို႔ျဖစ္ၿပီး တိုင္းမႉးမ်ား ျဖစ္သြားပါတယ္။
NDC အမွတ္စဥ္ (၆) ကို ၁-၁၂-၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ သင္တန္းသား ၇၃ ဦးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး
ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အရာရွိၾကီးဦးေရ ၃ ဦး သာရွိေတာ့လို႔ တဟုန္ထိုး
က်ဆင္းသြားၿပီး ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၅ % သာ ရွိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအရာရွိၾကီး ၃
ဦးကေတာ့ ဗိုလ္တင္ေငြ၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဆြ၊ ဗိုလ္ရာျပည့္တို႔ျဖစ္ၿပီး တိုင္းမႉးမ်ား
ျဖစ္လာပါတယ္။
NDC အမွတ္စဥ္္ (၇) ကို ၁၁-၇-၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္တြင္ သင္တန္းသား ၅၄ ဦးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး
၁၆-၇-၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္က်မွ သင္တန္းဆင္းပါတယ္။ ထိပ္ကိုေရာက္တာ မရွိေသးပါဘူး။
အလားတူ NDC အမွတ္စဥ္ (၈) ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြင္း သင္တန္းသား ဦးေရ ၁ဝဝ ခန္႔နဲ႔
သင္တန္းဆင္းခဲ့ၾကရာ အထက္ပါ အမွတ္စဥ္ (၇) ကဲ့သို႔ပင္ ထိပ္ကိုမတက္ႏုိင္ဘဲ ပိတ္ဆို႔မႈ
ျဖစ္ပြားေနပါတယ္။
သင္တန္းသားမ်ား ရာထူးပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ NDC အမွတ္စဥ္ (၉) ကို ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္
ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ သင္တန္းသား ၁၃၄ ဦးနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာ ၇ဝ ဦးခန္႔ကို ၂၀၁၀
ေရြးေကာက္ပဲြအတြင္း တာဝန္ေပးအပ္ေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး က်န္ ၆၄ ဦးခန္႔ကိုသာ
တိုင္းမႉးရာထူးနဲ႔ ပိုလွ်ံေနတာေတြကို အရပ္ဘက္ ဝန္ၾကီးဌာနရွိ ဦးေဆာင္ ညႊန္ၾကားေရးမႉးနဲ႔
ညႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ ရာထူးမ်ားကိုသာ ေပးေတာ့မယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အရင္ကာလက စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ၾကတဲ့ တပ္ရင္းမႉး (ဒုတိယဗိုလ္မႉးၾကီး)

အမ်ားစုဟာ သင္တန္းရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအေနနဲ႔ စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း)
ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး၊ တိုင္းမႉး ထိပ္ပိုင္းရာထူးမ်ားကို လြယ္လင့္တကူ တက္လွမ္းကုန္ၾကတာ
ေတြ႔ရပါတယ္။ အခု ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ခြင့္ရတဲ့

ဗ်ဴဟာမႉး (ဗိုလ္မႉးၾကီး) မ်ားဟာ သင္တန္းရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းစုသာ ထိပ္ပိုင္းသို႔
ေရာက္ၾကရတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ရင္တမမနဲ႔ ခဲြတမ္းကို ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။
ဒီမွာ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ - ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ အကဲျဖတ္အဖဲြ႔

ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဗိုလ္မိုးဟိန္း ဦးစီးၿပီး သင္တန္းသားမ်ားကုိ
ေက်ာင္းဆင္းအမွတ္ တန္းစီဇယား စီရာမွာ ဘက္လိုက္မႈမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား
ရွိတာေၾကာင့္ သင္တန္းသား ဗ်ဴဟာမႉးတခ်ဳိ႕ နစ္နာၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္
ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ အကဲျဖတ္အဖဲြ႔က တင္ျပတဲ့ စာရင္းေပၚ မူတည္ၿပီး၊
ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ မူဝါဒဆိုင္ရာ လမ္းညႊန္အဖဲြ႔ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ တပ္မေတာ္
ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဦးစီးကာ ထိပ္ပိုင္းရာထူး လစ္လပ္မႈ စာရင္းနဲ႔ စိစစ္ေရြးခ်ယ္
ခဲြတမ္းခ်ပါတယ္။
အရင္ NDC အမွတ္စဥ္ အမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းဆင္း အမွတ္အေကာင္းဆုံး ရရွိသူ အဆင့္ (၁)

မွ (၅) အထိကို တပ္မမႉး အဆင့္အထိ တိုက္႐ိုက္ ရာထူးတိုးေပးသလို စစ္တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ေပးၿပီးမွ တိုင္းမႉးရာထူး ေပးတာမ်ဳိးလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
အခုအခါ NDC အမွတ္စဥ္မ်ား ဆက္တိုက္ဖြင့္လွစ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထိပ္ပိုင္းရာထူး လစ္လပ္မႈ

နည္းပါးလာခ်ိန္မွာ အမွတ္အေကာင္းဆုံး ရရွိေပမယ့္လည္း အရင္ NDC အမွတ္စဥ္မ်ားလို
ရာထူးတက္လမ္း ေရရာေသခ်ာမႈ မရွိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႔ ခဲြတမ္းျပႆနာမ်ား
ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနရေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီ ခဲြတမ္းျပႆနာကို သုံးသပ္ရရင္ NDC အမွတ္စဥ္ အသစ္တခု ဖြင့္လွစ္မယ္ဆိုပါရင္

ထိပ္ပိုင္းရာထူးမ်ားကို ေပးဖို႔ လ်ာထားတဲ့ လစ္လပ္ေနရာ ဥပမာ - တုိင္းမႉးရာထူး
အပါအဝင္ စစ္႐ုံးဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူး စုစုေပါင္း ခန္႔မွန္း ၁၇ ေနရာရွိသည္ဆိုပါက ၃ ဆခန္႔
ရွိႏိုင္မယ့္ သင္တန္းသား ဦးေရ ၅ဝ ကိုသာ သင္တန္းသား အေရအတြက္အျဖစ္
ေခၚယူသင့္ပါတယ္။
မူဝါဒဆိုင္ရာ လမ္းညႊန္အဖဲြ႔က စစ္ရာထူးခန္႔ခ်ဳပ္႐ုံးမွတဆင့္ တပ္မေတာ္ ေလ့က်င့္ေရး

အရာရွိခ်ဳပ္႐ုံးဆီ အဆိုပါ သင္တန္းသား အေရအတြက္ကိုသာ ေပးအပ္သင့္ပါတယ္။
အခုအခါ သင္တန္းသားဦးေရကို ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေခၚယူတဲ့အတြက္ ရာထူးတိုးျမႇင့္မႈ

မလုပ္ေပးႏိုင္တာမို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္သင္တန္း တက္ရင္လည္း
အနာဂတ္မေရရာတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါၿပီ။

NDC နဲ႔ ခြဲတမ္းျပႆနာ အပိုင္း - (၂)

ေဆာင္းပါးရွင္ - ဗိုလ္ထက္မင္း (မဇိၩမ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
တပ္မေတာ္ရဲ႕ တတိယမ်ဳိးဆက္သစ္ (Third Generation) ျဖစ္လာမယ့္၊ ထိပ္ပိုင္း

ရာထူးတက္ဖို႔ ေလွကား ထစ္ဟာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ကာလပိုင္းခန္႔ ထိကေတာ့ စစ္ဦးစီး
တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တပ္ရင္းမႉးမ်ားဟာ
ကေလာၿမိဳ႕ရွိ စစ္ဦးစီး တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္
အလုအယက္ ၾကိဳးစားၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ G-1 လို႔ ေခၚတဲ့ စစ္ဦးစီးမႉး

(ပထမတန္း) ျဖစ္ၾကပါတယ္။ စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) ရာထူးဟာ ထိပ္ပိုင္းရာထူး မေပးခင္
လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ကာလမွာေပးတဲ့ ရာထူူးဆိုရင္လည္း မမွားေပဘူး။
စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) ဟာ စစ္ဆင္ေရးကုိ အဓိကထားၿပီး ကိုင္တြယ္ရသလို

တိုင္းမႉး/တပ္မမႉး ကိုယ္စား လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိကာ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း)
(စစ္ေရး) နဲ႔ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) (စစ္ေထာက္) တို႔ထက္ ပိုလည္း အာဏာထက္ျပီး
ရာထူးတက္လမ္းလည္း ပိုပါတယ္။ နဝတ တက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ တိုင္းစစ္ဦးစီး ဗိုလ္မႉးၾကီး
(Col.Gs) ဆိုတဲ့ ရာထူး တီထြင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ေပမယ့္ စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) G-1
ရာထူးဟာ အဲဒီ (Col.Gs) ရာထူးထက္ ပိုမုိထက္ျမက္ေနေသးေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္တခုအရ
ေပၚလြင္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ရပခ တိုင္းမႉးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဘိုက ရပခ (Col.Gs) ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ယခု
ပညာေရးဒုဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္မ်ဳိးမင္းကို G-1 အလုပ္ကို ဝင္ရႈပ္လို႔ဆိုၿပီး
ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းခဲ့ဖူးေၾကာင္း သိရပါတယ္။ G-1 တႏွစ္ေလာက္ လုပ္ျပီးရင္ေတာ့၊
တိုင္းမႉးက ေထာက္ခံခ်က္ေပးရင္ ဗိုလ္မႉးၾကီးအဆင့္နဲ႔ ဗ်ဴဟာမႉးရာထူးသို႔ တက္လွမ္းကာ
အဆင့္ဆင့္ ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိၾကတာ မ်ားပါတယ္။
နဝတ ေခတ္္က ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းဆင္းခ်င္း

ဗိုလ္မႉးၾကီးမ်ားအေနနဲ႔ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရရွိၾကတဲ့အခါ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ အဆင့္ျဖင့္
စမ္းသပ္ကာလ ရာထူးမ်ားလို႔ ေခၚဆိုရမလိုျဖစ္တဲ့ တပ္မမႉး၊ စကခမႉး၊ ဒကစမႉး
ရာထူးမ်ားကို တိုးျမႇင့္ရရွိၾကပါတယ္။ နအဖ ေခတ္က်ေတာ့ တပ္မမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ရာထူး
ဆိုရင္ေတာင္ ထိုင္ခုံ မၿငိမ္ေသးဘဲ တနည္းအားျဖင့္ တတိယ မ်ဳိးဆက္သစ္
ထိပ္ပိုင္းရာထူးထိ တက္ရန္ မေသခ်ာေတာ့ဘဲ အခ်ိန္မေရြး ဒုဝန္ၾကီး (သို႔) သံအမတ္ၾကီး
အျဖစ္သို႔ လြင့္သြား ႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဥပမာ - တပ္မ ၅၅ တပ္မမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္သန္းထြန္းနဲ႔ စကခ ၄ စကခမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္
ေစာလွမင္းတို႔ဟာ သံအမတ္ၾကီးမ်ားျဖစ္သြားတာ တ႐ုတ္ေသြးစပ္လို႔ ဆိုျပီး သတင္းစကား
ထြက္ပါတယ္။ အဖားေတာ္လို႔၊ အမ်ဳိးေတာ္လို႔ ရွိရင္ေတာ့ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တပ္မမႉးမွ

ဝန္ၾကီးအျဖစ္ စံျမန္းသြားတဲ့ သာဓက အခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိပါတယ္။
ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္းဝန္ၾကီးဌာန ဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္သိန္းနဲ႔
သတၱဳတြင္းဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္အုန္းျမင့္၊ ဗိုလ္မႉးၾကီးေဇာ္မင္း၊ ဗိုလ္မႉးၾကီး သိန္းညႊန္႔၊
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္သိန္းေဇာ္ႏွင့္ ဗိုလ္မႉးၾကီးေအာင္ေသာင္းဟာ တခ်ဳိ႕ NDC ကိုေတာင္
မတက္လိုက္ရဘဲ “ေတာ္ သုံးေတာ္” ထဲမွာ ပါရွိေနလို႔ ထူးျခားတယ္လို႔ပဲ ေခၚဆိုရပါမယ္။
NDC တက္ေရာက္ရတဲ့ ဗိုလ္မႉးၾကီးမ်ားဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗ်ဴဟာမႉးဘဝမွ
တက္ေရာက္ရတာျဖစ္လို႔ တပ္မဲ့ ဗိုလ္ဘဝ နဲ႔သာ ျဖစ္တာမို႔ အျခားေထာက္ပ႔ံမႈမရွိဘဲ ရွိသမွ်
စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို ေရာင္းခ်ရကာ သင္တန္းမွာ အကုန္အက်ခံ တက္ေရာက္ၾကရပါတယ္။
ဗ်ဴဟာမႉးဘဝဟာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အက်ဳိးခံစားခြင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ အခြင့္အေရးမ်ားကို
အထက္က တပ္မမႉး၊ တိုင္းမႉးမ်ားက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတာျဖစ္ၿပီး ေပးကမ္း
စြန္႔ၾကဲသမွ်ကိုသာ လက္ခံၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဗ်ဴဟာမႉးဆိုရင္ စက္သုံးဆီ ခဲြတမ္းကိုသာ
ရၾကတယ္။ ဗ်ဴဟာမႉးဆိုရာမွာ စစ္ဗ်ဴဟာမႉးနဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာမႉး အဆင့္တူခ်င္းေတာင္
အခြင့္အေရး ရပုံခ်င္းက မတူညီၾကျပန္ပါဘူး။ တိုင္း အဆင့္ဆိုရင္ စစ္ဗ်ဴဟာမႉးလို႔ေခၚၿပီး
နယ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဝင္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ရတာမို႔ တိုင္းမႉး ၾကည္ျဖဴရင္
အ႐ိုးအရင္းေလး ရတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိပါတယ္။
တပ္မအဆင့္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းဗ်ဴဟာမႉးလို႔ေခၚၿပီး နည္းဗ်ဴဟာမႉးမွာ တပ္မမႉးမွ လစဥ္
ခဲြတမ္းခ်ေပးတဲ့ ဆီေပပါ ခဲြတမ္းေလးကိုသာ ေရာင္းစားရၿပီး ၿခိဳးၿခံေခြ်တာ ေနၾကရပါတယ္။
အဲဒီ နည္းဗ်ဴဟာမႉးေတြကေတာ့ စစ္ဆင္ေရးရွိမွာသာ တပ္ရင္းေတြကို ေဟာက္စားလုပ္ကာ
ၾကပ္မတ္ရတာမို႔ အဲဒီအခါ က်ရင္ တပ္ရင္းမႉးေတြက လာဘ္ထိုးၾကတာေၾကာင့္
စိုေျပၾကပါတယ္။ စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ၾကရတဲ့ တပ္ရင္းမႉးဘဝနဲ႔
ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ေတာ့ ဆီနဲ႔ေရလို ကြာျခားၿပီး တပ္ရင္းမႉးဘဝမွာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္က တပ္ရင္း
တရင္းလုံးရဲ႕ အဆီအႏွစ္ေတြ အားလံုးကို ဝါးမ်ဳိလို႔ ရေနတာေၾကာင့္ အိုေကမွာ စိုေျပလွ
ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စစ္ဆင္ေရးေတြ ျပန္နားၿပီဆုိရင္ေတာ့ နည္းဗ်ဴဟာမႉးေတြဟာ တပ္မမႉးကိုယ္စား
အမႈေတြ၊ မႈခင္းျပႆနာေတြကို ရွင္းလင္းေပးရတဲ့ လူမိုက္ တာဝန္ကိုသာ ယူၾကရ
ပါေတာ့တယ္။
စစ္ဗ်ဴဟာမႉး၊ နည္းဗ်ဴဟာမႉးေတြဟာ ပခုံးေပၚကို ဗိုလ္မႉးၾကီးအပြင့္ တင္ရလို႔
လွပတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ားအျမင္မွာ ရွိေပမယ့္ သူ႔အဆင့္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ ေနထိုင္ ဝတ္ဆင္
ရတာမ်ဳိးနဲ႔ အေပၚကို ဖားရတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ က်ားၾကီးေတာ့ ေျခရာၾကီးကာ
စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ဗိုလ္မႉးၾကီးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေနာက္ေရာဂါတမ်ဳိးကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး
စက္ေပၚမွာ တိုင္းမႉး၊ တပ္မမႉးေတြရဲ႕ အရွိန္အဝါကို သုံးၿပီး စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း)၊
ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) ေတြက “ၾကပ္” ျခင္းကို ခံေနၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တက္လမ္းေဝးၿပီး လုပ္သက္ရင့္ စီနီယာ အရာရွိၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း)
(စစ္ေရး/စစ္ေထာက္၊ စစ္ဥပေဒ) ေတြရဲ႕ ေလသံက ဗ်ဴဟာမႉးေတြအေပၚ အစာမေက်မႈေတြ

အၿမဲလိုလို ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗ်ဴဟာမႉးေတြမွာ လုပ္သက္ႏုၿပီး ရာထူးအဆင့္ၾကီး
ေနေပမယ့္ ဂ်ဴနီယာ အရာရွိေတြျဖစ္လို႔ “မင္း … ငါ့ေလာက္ တပ္ထဲမွာ အေတြ႔အၾကဳံ
မရွိေသးပါဘူး၊ လူပါးမဝနဲ႔” ဆိုတဲ့ လုပ္သက္ရင့္ စီနီယာ အရာရွိၾကီးေတြရဲ႕
မေက်နပ္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
ပိုဆိုးတာက သားအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ တိုင္းမႉး၊ တပ္မမႉးေတြရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိေတြ၊

စစ္ဦးစီးမႉး (ဒုတိယတန္း) နဲ႔ (တတိယတန္း) အရာရွိေတြရဲ႕ ေမာက္မာမႈေတြေၾကာင့္
“ရင္ခံ” ေနၾကရတဲ့ ဗ်ဴဟာမႉးေတြလည္း တပုံတပင္ၾကီး ရွိေနပါတယ္။
ဗ်ဴဟာမႉးေတြအေနနဲ႔ NDC သင္တန္းတက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီဆုိရင္ပဲ မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔

ကေလးသဖြယ္ တုိင္းမႉး၊ တပ္မမႉးထံမွာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရတဲ့ ဘဝေတြလည္းရွိပါတယ္။
ဗ်ဴဟာမႉး တေယာက္အေနနဲ႔ တႏွစ္ပတ္လုံးနီးပါး သင္တန္းတက္ေရာက္ရတဲ့

ကုန္က်စရိတ္ဟာ ၾကီးမားလြန္းလို႔ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က အပတ္စဥ္ (၃) တက္ေရာက္ ခဲ့တဲ့
ဗ်ဴဟာမႉးတဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ က်ပ္ (၁ဝဝ) သိန္းေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သင္တန္းမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ မိတၱဴစက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ စတဲ့ အေထာက္အကူျပဳ
ပစၥည္းေတြလည္း ဝယ္ရတာတေၾကာင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ ရွယ္တကာ့ရွယ္ ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ရတာတေၾကာင္း။ NDC ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႔ နည္းျပ အရာရွိၾကီးေတြကိုလည္း
အမွတ္ေကာင္းေကာင္း၊ အဆင့္ေကာင္းေကာင္း ရရွိေရးအတြက္ အစဥ္အလာၾကီးသဖြယ္
လာဘ္ထိုးရတာ တေၾကာင္းေပါ့။
လာဘ္ေပးပံုကေတာ့ ေဂါက္႐ုိက္ပဲြေတြကို စပြန္ဆာ စီစဥ္ေပးရတာ၊ ေစ်းဝယ္တဲ့

အေသးအဖဲြ ကိစၥမွအစ ဝန္ၾကီးဌာနေတြက ဖုန္းပါမစ္၊ ပါဝါမီတာပါမစ္၊ ဂက္စ္အိုးပါမစ္၊
စားအုန္းဆီပါမစ္၊ အရက္လုိင္စင္ စတာေတြအဆံုး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကေန နည္းျပ
အရာရွိၾကီးမ်ားအထိကို သူတို႔နာမည္နဲ႔ ပါမစ္ေတြ ရေအာင္ ဗ်ဴဟာမႉးတို႔က ဆရာသမား
ဝန္ၾကီးမ်ားထံကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေပးကမ္း ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္မႉးၾကီးေတြဟာ ဗ်ဴဟာမႉးရာထူးကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ “ေညာင္ညိဳပင္

လမ္းခဲြ” ကို ေရာက္ရွိသလို ခံစားၾကရၿပီး ထိပ္ပိုင္းရာထူးသ႔ို တက္သြားတဲ့ လမ္းေကာင္းနဲ႔
အဝီစိ ရာထူးကို ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းဆိုးေတြကို ေတြ႔ျမင္ေနၾကရကာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ႏွင့္
မ႐ႈမလွ ႀကဳံေတြ႔ေနၾကရေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

NDC ခြဲတမ္း ျပႆနာ - အပိုင္း (၃)

ေဆာင္းပါးရွင္ - ဗိုလ္ထက္မင္း (မဇၥ်ိမ ၀က္ဘ္ဆုိဒ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။)
ႏုိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ၾကတဲ့ သင္တန္းသား ဗုိလ္မႉးၾကီးမ်ား

အေနနဲ႔ သင္တန္းမွာ တႏွစ္ပတ္လံုးနီးပါး စာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာ မခြာဝံ့ဘဲ တကုပ္ကုပ္နဲ႔
မြန္းၾကပ္စြာ ဘယ္လို ဘာသာရပ္ေတြအား သင္ယူရတယ္၊ ဘယ္လုိမ်ိဳး ေဆြးေႏြး ႏွီးေႏွာ
ဖလွယ္ပြဲေတြ တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြး ရတယ္၊ ဘယ္လို စာတမ္းေတြ ျပဳစုရတယ္ ဆုိတာ
ေတြကို အေသးစိတ္ ရွင္းလင္း တင္ျပသြားပါမယ္။ သိပၸံပညာ ထြန္းကားမႈေၾကာင့္
စစ္မႈအတတ္ပညာ (Military Technology) လည္း ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ေနရာ
စစ္မႈအတတ္ ပညာတိုးတက္မႈ ႏွင့္အညီ စစ္နည္းဗ်ဴဟာ၊ စစ္မဟာဗ်ဴဟာႏွင့္ စစ္အေျခခံ
သေဘာတရားမ်ားလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ေျပာင္းလဲလ်က္ ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခတ္ႏွင့္အညီ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ဖုိ႔ ဗိုလ္မႉးၾကီး အဆင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား

ေလ့လာ ဆည္းပူး ေလ့က်င့္ ပြားမ်ားေနရန္ ႏုိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္က အပိုင္း
(၁၁) ပိုင္း ခြဲျခားၿပီး ပို႔ခ်ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းသားမ်ားကို တဦးခ်င္းေရာ၊ အဖြဲ႔လိုက္ပါ
ေဆာင္ရြက္ေစတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ား ရွိပါတယ္။ သင္တန္းသား တဦးခ်င္း အေနနဲ႔
ဘာသာရပ္သုံးသပ္ျခင္း (ေရးသားမႈ)၊ ဘာသာရပ္ သုံးသပ္ျခင္း (ေဟာေျပာတင္ျပမႈ)၊
ပထမအၾကိမ္ ကိုးကားရမဲ့ စာအုပ္စာတမ္း ေလ့လာ သုံးသပ္ျခင္း၊ ဒုတိယအၾကိမ္
ကိုးကားရမဲ့ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ေလ့လာသုံးသပ္ျခင္း၊ ေဟာေျပာ တင္ျပျခင္း
(ျမန္မာဘာသာ)၊ ေဟာေျပာတင္ျပျခင္း (အဂၤလိပ္ဘာသာ)၊ ဘဲြ႔ယူ စာတမ္း ျပဳစု
တင္ျပျခင္းတို႔ ပါဝင္ ပါတယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ အေနနဲ႔ အဖဲြ႔လိုက္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ အဖဲြ႔ျဖင့္
ျပႆနာ အေျဖရွာျခင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြ၊
စီးပြားေရးရာ ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပဲြ၊ မဟာဗ်ဴဟာ ေလ့လာေရး စာတမ္း ျပဳစုျခင္း စသည္တို႔
ပါဝင္ပါတယ္။
သင္တန္းပို႔ခ်ရာမွာ အပိုင္း(၁) ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံ့စြမ္းအားကို သတ္မွတ္ေပးႏိုင္ေသာ အရင္းခံ

အေၾကာင္းရပ္မ်ား ေခါင္းစဥ္ၾကီးမွာ (၁)ႏို္င္ငံ့စြမ္းအား အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ (၂)သဘာဝ
ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုင္ရာ အရင္းခံမ်ား၊ (၃) ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အရင္းခံမ်ား၊ (၄) စစ္အင္အားကို
ျဖစ္ေစေသာ အရင္းခံမ်ား၊(၅) စီးပြားေရး ဆိုင္ရာ အရင္းခံမ်ား၊ (၆)အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ
အရင္းခံမ်ား၊ (၇)လူမႈေရးဆိုင္ရာ အရင္းခံမ်ား၊ (၈)ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္
ႏိုင္ငံဦးေဆာင္မႈဆိုင္ရာ အရင္းခံမ်ား၊ (၉)သံတမန္ေရး ဆိုင္ရာ အရင္းခံမ်ား ဆိုတဲ့
ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ား ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၂) ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရးအေျခခံ အေဆာက္အအုံမ်ားကို ေလ့လာျခင္း

ေခါင္းစဥ္ၾကီးမွာ (၁) စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ား၊ (၂)စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳး

တိုးတက္မႈ၊ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးမူဝါဒႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား၊ (၃)ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အေတြ႔အၾကဳံမ်ား၊
(၄)ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေတာ္ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ ေလ့လာခ်က္မ်ား ဆိုတဲ့
ေခါင္းစဥ္ငယ္တုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၃) ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ ႏိုင္ငံတကာ

ဆက္ဆံေရးႏွင့္ သံတမန္နည္းမ်ား ေခါင္းစဥ္ၾကီး ေအာက္မွာေတာ့ (၁)မ်က္ေမွာက္ေခတ္
ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အေျခအေန၊ (၂) ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းဖဲြ႔စည္းမႈႏွင့္
ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား၊ (၃)မဟာဗ်ဴဟာ လက္နက္ ေလွ်ာ့ခ်ေရးႏွင့္ ကန္႔သတ္ေရး
ေဆြးေႏြးပဲြမ်ား၊ (၄)စစ္ေအးလြန္ ကာလ ကုလသမဂၢ၏ အခန္းက႑၊ (၅)ကုလသမဂၢႏွင့္
ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ (၆)အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအဖဲြ႔ (ILO)၊ (၇)ကုလသမဂၢ
လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေကာ္မတီႏွင့္ တႏွစ္အတြင္း လႈပ္ရွားမႈ၊ (၈)ေငြေၾကးဆိုင္ရာ သီးျခား
အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၊ (၉)ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၊ (၁ဝ)ႏိုင္ငံျခားေရး ဝါဒမ်ားကို ေလ့လာျခင္း၊
(၁၁) မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒ၊ (၁၂)မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ႏိုင္ငံတကာ
အေရးအခင္း မ်ားကို ေျဖရွင္းမႈမ်ား၊ (၁၃)ဘက္မလိုက္ လႈပ္ရွားမႈ စတင္ေပၚေပါက္လာပုံႏွင့္
ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈမ်ား၊ (၁၄)အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ (၁၅)အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ပင္လယ္ျပင္ ဥပေဒ၊ (၁၆)အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလေၾကာင္းဥပေဒ၊
(၁၇)အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဥပေဒ က်င့္သုံးမႈကို ေလ့လာျခင္း၊ (၁၈)သံတမန္နည္းနာ
(Course in Diplomacy) တုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၄) ျဖစ္တဲ့ ေခတ္သစ္စစ္ပဲြမ်ားတြင္ စစ္မႈသိပၸံႏွင့္ နည္းပညာမ်ား ေခါင္းစဥ္ၾကီး

ေအာက္မွာ (၁)ေခတ္သစ္ စစ္ပဲြမ်ားတြင္ မိုင္းစစ္ဆင္ေရး သေဘာတရားမ်ား၊
(၂)ႏ်ဴကလီးယား၊ ဇီဝ၊ ဓါတုစစ္ဆင္ေရးႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္တားဆီးမႈ မဟာဗ်ဴဟာ၊
(၃)ေခတ္သစ္ စစ္ပဲြမ်ားတြင္ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္း စစ္ဆင္ေရး သေဘာတရားမ်ား၊
(၄)အီလက္ထေရာနစ္ စစ္ဆင္ေရး၊ (၅)စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး၊ (၆) ေရဒါနည္းပညာႏွင့္
စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အတြက္ အသုံးျပဳမႈ၊ (၇) ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာႏွင့္ ကြန္ယက္
ဗဟိုျပဳစစ္ပဲြ၊ (၈)ၿဂိဳလ္တု နည္းပညာႏွင့္ ေဝဟင္အာကာသစစ္၊ (၉)ဒုံးလက္နက္
မဟာဗ်ဴဟာ၊ (၁ဝ)သတင္း အခ်က္အလက္ စစ္ဆင္ေရး၊ (၁၁)ႏိုင္ငံေတာ္
ကာကြယ္ေရးအတြက္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ။ (၁၂)အနာဂတ္ စစ္ေရး မဟာဗ်ဴဟာ အေပၚ
လႊမ္းမိုး လ်က္ရွိေနမည့္ နည္းပညာ၏ အခန္းက႑၊ (၁၃)သိပၸံနည္းပညာ၊ သတင္းႏွင့္
အမ်ိဳးသား လုံၿခဳံေရး စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ား ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၅) ျဖစ္တဲ့ စီမံခန္႔ခဲြမႈ ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ (၁) စီးပြားေရးလုပ္ငန္း စီမံခန္႔ခဲြမႈ

(Business Administration) (၂)စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခဲြမႈ (Defense Management
System)၊ (၃)နယ္ဘက္ဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခဲြမႈ (Public Administration or Public
Management) တုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။

အပိုင္း (၆) ျဖစ္တဲ့ တိုက္ပဲြျဖစ္စဥ္မ်ားအေပၚ ေလ့လာသုံးသပ္ျခင္း ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ

(၁)ၾကည္း၊ေရ၊ေလ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ တိုက္ပဲြမ်ားကို ေလ့လာ
သုံးသပ္ျခင္း၊ (၂) ေလေၾကာင္းစြမ္းအား အသုံးျပဳတိုက္ပဲြ ျဖစ္စဥ္မ်ားအေပၚ ေလ့လာ
သုံးသပ္ျခင္း၊ (၃)ေရေၾကာင္းစြမ္းအား အသုံးျပဳ တုိက္ပဲြ ျဖစ္စဥ္မ်ားအေပၚ ေလ့လာ
သုံးသပ္ျခင္း၊ (၄)ေခတ္သစ္စစ္၏ သေဘာသဘာဝႏွင့္ ေခတ္သစ္စစ္ပဲြကို ရင္ဆိုင္ အံတု
ေနေသာ စစ္ပဲြမ်ားကို ေလ့လာ သုံးသပ္ျခင္း၊ (၅)ကန္႔သတ္မဲ့ စစ္ဆင္မႈမ်ား၏ သေဘာ
သဘာဝႏွင့္ သမား႐ိုးက်စစ္ပဲြမ်ားကို ရင္ဆိုင္အံတုေနေသာ ၂ဝ ရာစု ေနာက္ပိုင္း
ကန္႔သတ္မဲ့ စစ္ပဲြမ်ားကို ေလ့လာသုံးသပ္ျခင္းတုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၇) ျဖစ္တဲ့ စစ္အေတြးအေခၚမ်ား၊ စစ္မဟာဗ်ဴဟာ၊ ေခတ္သစ္စစ္ဆင္ေရးႏွင့္

ကာကြယ္ေရး မူဝါဒမ်ား ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ (၁)စစ္အေတြးအေခၚမ်ား၊
(၂)စစ္မဟာဗ်ဴဟာမ်ား၊ (၃)ေခတ္သစ္ စစ္ဆင္ေရး၊ (၄)၂၁ ရာစု စစ္ပဲြအသြင္အျပင္မ်ား၊
(၅)ေလေၾကာင္းရန္ ကာကြယ္ေရး၊ (၆)ေခတ္သစ္စစ္ပဲြႏွင့္ ျပည္သူ႔စစ္ မဟာဗ်ဴဟာ၊
(၇)ကာကြယ္ေရး မူဝါဒမ်ား ေရးဆဲြရာတြင္ စဥ္းစားရမည့္ အေျခခံမ်ား (Fundamentals of
Defense Policy Documents) ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား၏ ကာကြယ္ေရး မူဝါဒ
ေရးဆဲြမႈအေပၚ ႏိႈင္းယွဥ္ ေလ့လာခ်က္၊(၈)အျခားႏိုင္ငံမ်ား၏ ကာကြယ္ေရးမူဝါဒမ်ား
ေရးဆဲြမႈ အေတြ႔အၾကဳံမ်ား၊ (Development of Defense Policy-Case Studies) တုိ႔
အပိုင္း (၈) ျဖစ္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာအျမင္ျဖင့္ ႏိုင္ငံမ်ားကို ေလ့လာျခင္း ေခါင္းစဥ္ၾကီး

ေအာက္မွာ (၁)ႏိုင္ငံမ်ားအေပၚ မဟာဗ်ဴဟာ အျမင္ျဖင့္ ေလ့လာျခင္း၊ (၂)မဟာ
အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံ၊ (၃)အင္အားၾကီးႏိုင္ငံမ်ား၊ (၄)အလယ္အလတ္ အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံမ်ား၊
(၅)က်န္ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ား၊(၆)အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားတုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၉) ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားေရး အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္မူဝါဒမ်ား ေခါင္းစဥ္ၾကီး

ေအာက္မွာ (၁)ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားေရး အက်ိဳးစီးပြားဆိုင္ရာ
အေျခခံမ်ား၊ (၂) ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား၊ (၃)
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားေရး အက်ိဳးစီးပြား ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဆိုင္ရာ
အေျခခံ အခ်က္မ်ား၊ (၄)ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္းဆိုင္ရာ ေယဘုယ်
အဆင့္မ်ား၊ (၅)ႏိုင္ငံေတာ္ မူဝါဒမ်ား ေဖာ္ထုတ္ခ်မွတ္ျခင္းဆိုင္ရာ ေယဘုယ်အဆင့္မ်ား၊
(၆) ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ား၊
(၇)အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ (၈)ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ အေထြေထြ
ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ငန္းမ်ား၊ (၉) ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီ၊ (၁ဝ)

မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီ၊ (၁၁)သုေတသန စာတမ္း
တင္သြင္းျခင္းႏွင့္ စစ္ေဆးခံယူျခင္းတုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၁ဝ) ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရးႏွင့္ ကာကြယ္ေရး ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ

(၁)ႏိုင္ငံေတာ္ လုံၿခဳံေရးႏွင့္ ကာကြယ္ေရးဆိုင္ရာ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ႏွင့္ အယူအဆမ်ား၊
(၂)ႏိုင္ငံေတာ္ လုံၿခဳံေရး (National Security) (၃)ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး (National
Defense) တုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
အပိုင္း (၁၁) ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အနာဂတ္ အမ်ိဳးသားေရး မဟာဗ်ဴဟာကို

ေလ့လာစူးစမ္း ေဖာ္ထုတ္ျခင္း ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ (၁) တပ္မေတာ္
အၾကီးအကဲမ်ား၏ ၾသဝါဒမ်ား၊ (၂)မဟာဗ်ဴဟာစာတမ္း၊ ျပဳစုေရးသားတင္ျပျခင္းတုိ႔
အဆုိပါ အပိုင္း (၁၁) ပုိင္းထဲမွာ စစ္ေရးပိုင္းဆုိင္ရာ (၄) ပုိင္း၊ မူဝါဒနဲ႔ ၾသဝါဒပိုင္းဆုိင္ရာ

(၂) ပုိင္း၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ ဆုိင္ရာ (၂) ပုိင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး ဆုိင္ရာ (၁) ပိုင္း၊ စီးပြားေရး
ဆုိင္ရာ (၁) ပုိင္း၊ ႏုိင္ငံ့စြမ္းအား ဆုိင္ရာ (၁) ပိုင္း ပါဝင္ေနတာကို ျခံဳငံု
ေလ့လာသိရွိရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သင္တန္းသား ေတြဟာ အပိုင္း (၁၁) ျဖစ္တဲ့
ႏိုင္ငံေတာ္၏ အနာဂတ္ အမ်ိဳးသားေရး မဟာဗ်ဴဟာ စာတမ္းကို ျပဳစုေရးသား
တင္ျပၾကရၿပီး ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ (ၾကည္း) စစ္ဆင္ေရး ခန္းမၾကီးမွာ စစ္အာဏာရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ႔ အဖြဲ႔ကို သင္တန္းသားေတြ ကိုယ္တုိင္ အသီးသီး ရွင္းလင္း
တင္ျပရၿပီးေနာက္ သင္တန္းဆင္းသြားၾကရပါတယ္။
သင္တန္းသားေတြခမ်ာ အမွန္အတိုင္း မတင္ျပရဲၾကဘဲ လိမ္လည္ကာ မ်က္ေစ့မွိတ္

တင္ျပေနရပါတယ္။ ဥပမာ- အပိုင္း (၂) စီးပြါးေရး က႑မွာဆိုရင္ တိုးတက္မႈေတြကိုသာ
သင္ၾကားျပသရျပီး အမွန္တကယ္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ကိုေတာ့ ဖံုးကြယ္ေနၾကပါတယ္။
ပို႔ခ်တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြဟာ ခက္ခဲ နက္ရိႈင္းၿပီး တခ်ိဳ ႔ ဘာသာရပ္ေတြဆုိရင္ လက္ေတြ႔
ကြင္းဆင္း ျပသမွ ဂဃဏန သိရွိနားလည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းပညာပိုင္းနဲ႔ ပစၥည္း
ကိရိယာမ်ား စံုလင္မႈ မရွိတာေၾကာင့္ လက္ေတြ႔ မျပႏုိင္ဘဲ စာေတြ႔သာ က်က္မွတ္ရလို႔
သင္တန္းသားေတြဟာ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ႏႈတ္တိုက္ အာဂံု အလြတ္ ေဆာင္ရပါတယ္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ အဆင့္ဟာ စာေတြ႔လက္ေတြ႔
သင္ၾကားႏိုင္ဖို႔ လုိအပ္တဲ့ ေထာက္ပံ့ႏုိင္မႈ၊ ပံ့ပိုးေပးမႈ၊ လက္ေတြ႔ က်က် ေလ့လာေစမႈမွာ
မ်ားစြာအားနည္း လုိအပ္ေနပါတယ္။ လက္ေတြ႔ နယ္ပယ္မွာ စမ္းသပ္ၾကည့္ခိုင္းတဲ့
ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ အပတ္စဥ္ တခု ဆုိရင္ ဟုိမိန္းဌာနခ်ဳပ္သို႔
သြားေရာက္ ေလ့လာခိုင္းၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ရန္သူမွ ၿခံဳခို ခ်လိုက္လို႔ သင္တန္းသား
ဗိုလ္မႉးၾကီးမ်ားခမ်ာ ဘုရားစာ ရြတ္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ လမ္းကင္း လံုျခံဳေရး
တာဝန္က်တဲ့ ဗ်ဴဟာမႉး ဗိုလ္မႉးၾကီး ဝင္းၾကည္ခမ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊရဲ ႔

ႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမႉးေတာင္ မျဖစ္လိုက္ရွာဘဲ အေထြေထြ
အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာနသို႔ ညြန္ၾကားေရးမႉး အျဖစ္နဲ႔သာ
ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ႏိုင္ငံတကာရွိ တကၠသိုလ္မ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ မိုးနဲ႔ေျမလုိ
ကြာျခားတာမို႔ အမွန္တကယ္ အရည္အေသြး ေတာက္ေျပာင္တဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္
ေမြးထုတ္လာဖို႔ လိုအပ္ေန ပါေသးေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္အပိုင္းမွာေတာ့
ႏုိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးတုိ႔ရဲ ႔
အေျခအေန သံုးသပ္ခ်က္မ်ား နဲ႔တကြ နိဂံုးခ်ဳပ္ တင္ျပသြားပါမယ္။
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ တြင္းက ဆရာမ်ားရဲ႕ အခန္းက႑
အပိုင္း - ၁
ေဆာင္းပါးရွင္ - ဗိုလ္ထက္မင္း (မဇၥ်ိမ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ တပ္တြင္းေအာက္ေျခက ဆရာလို႔ အေခၚခံရတဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္၊

တပ္ၾကပ္နဲ႔ တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြ အေၾကာင္းကို စံုစံုလင္လင္ တင္ျပသြားပါမယ္။
ရဲေဘာ္ေတြအထက္ တဆင့္ျမင့္သူေတြဟာ ဒုတပ္ၾကပ္နဲ႔ တပ္ၾကပ္ေတြ ျဖစ္ၾကၿပီး သူတုိ႔ကုိ
တပ္မေတာ္ရဲ႕ အငယ္ဆုံး တပ္မႉးငယ္ေတြ၊ တပ္စိတ္မႉးေတြလုိ႔ တင္စား ေခၚေဝၚၾကပါတယ္။
သူတို႔ဟာ ထမင္းဟင္းခ်က္ရတဲ့ ဘဝက ကင္းလြတ္သြားၿပီး ဆရာလို႔ အေခၚခံရတဲ့
ဝိေသသ ဂုဏ္ထူးနဲ႔အတူ တန္းစီေနရာေပးရင္ ေတာင္မွ ရဲေဘာ္ေတြထက္ အခြင့္အေရး
အနည္းငယ္ ပုိရလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာျဖစ္လာၿပီ ဆုိကတည္းက ေပ့ါပါးတဲ့ ေသနတ္ကို
ကုိင္ရတာကအစ ကြာျခားသြားၿပီး ကင္းဇယားေတြ ၾကီးၾကပ္ ေရးဆဲြရကာ
ကင္းေစာင့္ရင္ေတာင္ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရသြားၾကပါတယ္။ ေရွ႕တန္းတုိက္ပြဲေတြမွာ
ဘယ္ေလာက္ပဲ အင္အားထုထည္ ၾကီးမားစြာျဖင့္ တိုက္ခိုက္ပါေစ၊ ေနာက္ဆုံး တိုက္ပဲြရဲ႕
အဆုံးအျဖတ္ကို ေပးတာကေတာ့ တပ္စိတ္ကသာ ျဖစ္ၿပီး အဓိက အေရးပါတာကလည္း
တပ္စိတ္မႉး ဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္၊ တပ္ၾကပ္ (Corporal) ေတြပဲ ျဖစ္ၾက ပါတယ္။
တပ္စိတ္မႉး ဆရာေတြဟာ ရိကၡာေဝငွရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္နက္ၾကီး၊ လက္နက္ငယ္၊

က်ည္္ခြဲေဝရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကင္းပုန္းဝပ္ရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ လွည့္ကင္းထြက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူနာနဲ႔ရိကၡာ

ပ႔ုိႀကိဳလုပ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းေၾကာင္း လုံၿခဳံေရးယူတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခံ အက်ဆုံးျဖစ္လို႔
အေရးပါတဲ့ က႑တရပ္မွာ ပါဝင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ တပ္ရင္းမႉးေတြဟာ စစ္ဆင္ေရး
အေရးၾကီးလာရင္ အရာရွိေတြနဲ႔ ဆရာၾကီးေတြကိုသာမက တပ္စိတ္မႉးဆရာေတြ အဆင့္ထိ
ေခၚယူကာ Briefing လုပ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒုတပ္ၾကပ္၊ တပ္ၾကပ္ ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္
တပ္စိတ္မႉးသာမက လစာၾကပ္တာဝန္၊ ဆက္သြယ္ေရးတာဝန္၊ လက္ေျဖာင့္
တပ္စိတ္မႉးတာဝန္၊ တပ္ရင္းမႉးရဲ႕ အနီးကပ္ လူယုံေတာ္တာဝန္၊ စုိက္ပ်ဳိးေရး
ေမြးျမဴေရးတာဝန္၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ယာဥ္ေမာင္းတာဝန္၊ စရဖ အၾကပ္တာဝန္ စသျဖင့္
လုိင္းမ်ားစြာ၊ ရာထူးဌာနမ်ားစြာ ပြင့္သြားၿပီး မိမိရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊
အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ သစၥာရွိမႈအေပၚ မူတည္ကာ တက္လမ္းမ်ားစြာလည္း
ရွိေနပါတယ္။အၾကပ္ေတြအတြက္ သင္တန္းမ်ားစြာ ေခၚယူလို႔
တက္ေရာက္သင္ၾကားခြင့္ရွိၿပီး သင္တန္းမွာ ထူးခြၽန္ပါက ပညာသည္ တပ္ဖဲြ႔ေတြျဖစ္ၾကတဲ့
ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔၊ စစ္ေျမျပင္ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲ၊ အေျမာက္နဲ႔ သံခ်ပ္ကာ
တပ္ဖြဲ႔ေတြအျပင္ စစ္ဖက္လုံၿခံဳေရးရာ တပ္ဖြဲ႔ေတြကလည္း ေခၚယူေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္
တပ္ၾကပ္အဆင့္ကို ေရာက္ရင္ ဗုိလ္ေလာင္း သင္တန္းသုိ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ လုိင္းကိုလည္း
ဖြင့္ထားတာမို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္လည္း ရွိလာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အၾကပ္ေတြဟာ
မိမိတုိ႔ရဲ႕ မူရင္း ရဲေဘာ္ဘဝကုိ ေမ့ၿပီး ဘဝင္ျမင့္ကာ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ
အားက်ေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕အၾကပ္ေတြက်ေတာ့ ကံေကာင္းၿပီး
အျမန္ျဖစ္လာရာ ေအာက္သက္ မေက်ၾကတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ အၾကပ္ထဲမွာ
ေရပန္းစားတာကေတာ့ လစာၾကပ္ျဖစ္ၿပီး စစ္သည္ေတြရဲ႕ လစာေငြနဲ႔ ရိကၡာစုိေငြတုိ႔ကုိ
ကုိင္တြယ္ရတာမုိ႔ တပ္ခြဲမႉးရဲ႕ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမႈနဲ႔ အားအထားရဆုံးသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ဖ်တ္လတ္မႈ၊ ပညာအရည္အခ်င္း အနည္းဆံုး ၈ တန္း ရွိမႈ၊ ႐ုိးသားမႈ၊ ႐ုံးလုပ္ငန္း
ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္မႈ စတာေတြနဲ႔ ျပည့္စုံရပါမယ္။
တပ္ရင္းေတြ ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီဆိုရင္ လစာၾကပ္ဟာ သက္ဆိုင္ရာ မိမိတပ္ခြဲက အရာရွိ

စစ္သည္ေတြရဲ႕ သာေရး၊ နာေရး ကိစၥေတြကို အကုန္လုံး သိမ္းက်ဳံးလုပ္ေပးရတဲ့အျပင္
အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းကုိလည္း ၾကီးၾကပ္ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းဆက္စပ္မႈအေနနဲ႔
တပ္ေရးဗုိလ္ၾကီးဆုိသူကို ခစား ႏွစ္ပါးသြားရပါတယ္။ လစာၾကပ္ဟာ မၾကာခဏ ခြင့္မဲ့
ပ်က္ကြက္ျဖစ္ေနတဲ့ စစ္သည္ေတြရဲ႕ လစာ၊ ရိကၡာ၊ စစ္ဝတ္ပစၥည္းေတြကုိ အျပန္အလွန္
“ဗုန္း” ၾကတဲ့ C.Q လုိ႔ ေခၚတဲ့ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီး၊ တပ္ခြဲမႉးနဲ႔ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးတုိ႔
အၾကားမွာ ၾကားညႇပ္ရတဲ့ တရားခံလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လစာေတြကို ထုတ္ယူေပးတဲ့
တပ္ေရးဗုိလ္ၾကီးက မသမာမႈ လုပ္လုိ႔ ေငြလုိရင္လည္း လစာၾကပ္အေနနဲ႔
စုိက္ေလ်ာ္ရသလုိ C.Q နဲ႔ တပ္ခြဲမႉးတုိ႔အၾကား ၾကားညႇပ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကိုလည္း သူတို႔
ၾကဳံေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗလာစာအုပ္၊ ေဘာပင္နဲ႔
အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္သလို ကပ်ာကယာ သြားလာရင္း ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ ေရရြတ္ကာ
ေခါင္း႐ႈပ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔ရွိရပါတယ္။လက္နက္တုိက္တာဝန္ ယူရတဲ့ အၾကပ္ကေတာ့

လက္နက္၊ ခဲယမ္းပစၥည္းေတြကုိ ထိန္းသိမ္းရၿပီး စစ္ခုံ႐ုံးက သူ႔ကုိ အၿမဲတမ္း
ၾကိဳဆုိရေလာက္ေအာင္ အႏၲရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ သူဟာ စစ္သည္ေတြ ေရွ႕တန္းက
ျပန္လာရင္ ေပ်ာက္ရွတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္း မွန္သမွ်ကို C.Q နဲ႔ တပ္ခြဲမႉးထံ အၿမဲတမ္း
တင္ျပရၿပီး တာဝန္ယူကာ ေျဖရွင္းေပးေနရပါတယ္။ လက္နက္တုိက္ တာဝန္ခံဟာ
ဒုတပ္ရင္းမႉးနဲ႔ တပ္ရင္းမႉးတို႔ ေရွာင္တခင္ ဝင္စစ္လိုက္လုိ႔ စာအုပ္စာတမ္းပါ
အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ေျမျပင္စာရင္းဇယား မကုိက္ညီရင္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲသုိ႔ ေစ်းဦးေပါက္
ဝင္ရတဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို အၿမဲတမ္း ေသာကေတာင္တန္း
ဗ်ာပါလႊမ္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ဒုတိယ ဆဲဆုိအခံရဆုံး သူကေတာ့ ဗဟုိကင္း
ကင္းမႉးတာဝန္ယူရတဲ့ အၾကပ္ျဖစ္ၿပီး လူၾကီးေတြလာတုိင္း အၿမဲတမ္း အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာ
ေငါက္ငမ္းဆဲဆုိသြားတာ အခံရဆုံးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ည္လြတ္ေျမမွာ ေနရေပမယ့္
အၿမဲတမ္း ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ေနရၿပီး စိတ္ေသာက ဖိစီးစြာနဲ႔ ေနရသူ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္သားေတြကုိ လုပ္အားေပး လုပ္ခုိင္းရင္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္သာ သြားခုိင္းရင္ျဖစ္ေစ၊
ထြက္ေျပးမႈ မၾကာခဏ ရွိတာေၾကာင့္ အရင္ဆုံး ေစ်းဦးေပါက္ အခ်ဳပ္ခန္းဝင္ရတဲ့ ဗဟိုကင္း
ကင္းမႉးဘဝဟာလည္း သနားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အၾကပ္ထဲမွာ အေရးပါဆုံး
ေနာက္အမ်ဳိးအစား တခုကေတာ့ စရဖ အၾကပ္ျဖစ္ၿပီး တပ္ရင္း႐ုံးရဲ႕ စစ္ဦးစီးပုိင္းဆုိင္ရာ
အျမင့္ဆုံးေနရာကို ရထားသူပီပီ ဘဝင္ေလဟပ္ကာ ဘဝတူ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔
ဆရာအခ်င္းခ်င္းကို ၾကည့္ရင္ေတာင္ အေပၚစီးမွ ၾကည့္တတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕ဝွက္အဆင့္ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ေျမပုံ အတုိဝွက္၊ ေၾကးနန္းစာေတြ
ကုိင္ရသူပီပီ အရာရွိေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္း ခံရလို႔ အထူးအခြင့္အေရး ရကာ
တန္းစီျခင္း၊ လုပ္အားေပးျခင္းတုိ႔မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ စတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ရရွိသူေတြ
ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ တြင္းက ဆရာမ်ားရဲ႕ အခန္းက႑
(အပိုင္း ၂)

ဒုတိယ အခြင့္အေရး ရသူေတြကေတာ့ ေလလႈိင္း စစ္သည္ေတြလို႔ ၾကံဖန္
ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး အၾကပ္ေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္သြယ္ေရး
အၾကပ္ေတြ စက္ထိန္းသိမ္းမႈ ည့ံဖ်င္းရင္ အေရးေပၚကိစၥေတြမွာ စက္ေခၚလို႔ မရ
ေလာက္ေအာင္ ဒုကၡေရာက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရွ႕တန္းမွ အရာရွိ စစ္သည္ေတြရဲ႕
သာေရး၊ နာေရး အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥ စတာ ေတြကုိ ေနာက္တန္းကို အဝင္အထြက္လုပ္ရတဲ့
တခုထဲေသာထြက္ေပါက္ ျဖစ္တာမုိ႔ ဆက္သြယ္ေရးစက္ကုိ မွီခုိအားထား ေနၾကရလုိ႔
ဆက္သြယ္ေရး အၾကပ္ေတြဟာ အေရးပါလွသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။တပ္မေတာ္မွာ
တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြနဲ႔အထက္ အရာခံဗုိလ္အထိ အဆင့္ေတြကုိ ဆရာၾကီးေတြလုိ႔
ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကပါတယ္။ Sergeant လုိ႔ ေခၚတဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြဟာ တပ္စုတစုရဲ႕
တျခားအဆင့္ေတြထဲမွာ အၾကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး သူ႔အထက္မွာ အရာရွိသာ ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕
လက္ေအာက္မွာ တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္ကေန သုံးစိတ္အထိကုိ ကုိင္တြယ္ခြင့္ရၿပီး အေတြ႔အၾကံဳ
ရင့္က်က္လုိ႔ သူတို႔ကို ေနရာေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အရာရွိေတြကေတာင္
ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ အၾကံဥာဏ္ကုိ အေလးထား ရၿပီး တျခားရဲေဘာ္ေတြ၊ ဆရာေတြရဲ႕
အက်င့္သီလ၊ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္၊ စြမ္းရည္ေတြကိုသိဖို႔ သူတို႔ကို ေမးျမန္းအားကိုး
ေနရပါတယ္။အရာရွိေတြဟာ မၾကာခဏ ေျပာင္းလဲေနၾကတာမုိ႔ တခါတရံ
တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြက တပ္စုမႉး အရာရွိေတြထက္ေတာင္ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚမွာ
ၾသဇာအာဏာ လႊမ္းမုိးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ကို
ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသၾကရၿပီး စစ္ေျမျပင္မွာ သူတို႔ဟာ အားအကုိးရဆုံးလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။
တပ္ၾကပ္ၾကီး ျဖစ္လာရင္ တုိက္ခုိက္ေရး တပ္ေတြသာမက တပ္ရင္းမႉးရဲ႕ အနီးကပ္
လက္ေျဖာင့္တပ္စိတ္ တပ္ၾကပ္ၾကီးအျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ခံႏုိင္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့
ကြယ္ရာမွာ အဲဒီ “လက္ေျဖာင့္တပ္ၾကပ္ၾကီး” ဟာ တပ္ရင္းမႉးကုိ “ဖား” ရလြန္းလုိ႔
“လက္ေကာက္တပ္ၾကပ္ၾကီး” လုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။
အလားတူ ဆက္သြယ္ေရး တပ္ၾကပ္ၾကီး၊ စရဖ တပ္ၾကပ္ၾကီး၊ ေဆးဘက္ဆုိင္ရာ

တပ္ၾကပ္ၾကီး၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တပ္ၾကပ္ၾကီး၊ ရိပ္သာတာဝန္ခံ တပ္ၾကပ္ၾကီး၊ တပ္ရဲ
တပ္ၾကပ္ၾကီး စတဲ့ ေနရာေကာင္းမ်ားစြာရွိၿပီး သူတို႔ဟာ အစုအဖြဲ႕ တခုကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့
လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ အေတာ္အတန္ ရရွိလာၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ဒီထက္ျမင့္တဲ့ ေနာက္ရာထူး
တခုကေတာ့ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီး (C.Q) ျဖစ္ပါတယ္။ (C.Q) ဟာ တပ္ခြဲတခြဲရဲ႕ ရိကၡာမ်ဳိးစုံ၊
ခဲယမ္း၊ စစ္ဝတ္၊ ဝန္ထမ္း စတာေတြကုိ ကုိင္တြယ္ရတာမုိ႔ တပ္ခြဲ ထမင္းအုိးၾကီးကုိ “ခြ”
ထုိင္ရတဲ့ သူလုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ (C.Q) ေတြဟာ
လက္ေအာက္ ရဲေဘာ္ေတြကုိေတာ့ ရိကၡာစေကး အျပည့္မေပးလို႔ မၾကာခဏ
ျပႆနာတက္ေလ့ရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဝက္သားနဲ႔ အမဲသား ေပၚၿပီဆုိရင္လည္း
“အသည္းအျမစ္ အေကာင္းဆံုး အရာရွိစားသံုး၊ ေခါင္းနဲ႔ အသား အလြန္မ်ား (C.Q)
ေတြကဝါး၊ အ႐ုိးအရင္း ကိုက္စရာ ရဲေဘာ္ပါးစပ္မွာပါ ” ဆုိၿပီး ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကရပါတယ္။

ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး ေခ်ာင္လည္မႈ ရွိ/မရွိ ဆိုတာဟာ တပ္ခဲြမႉးနဲ႔ (C.Q)
အေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္ေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ ထြက္ေျပးရင္ျဖစ္ျဖစ္၊
ခြင့္ျပန္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သင္တန္းတက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရဲ႕ရိကၡာ၊ ရိကၡာစုိေငြနဲ႔ စစ္ဝတ္ေတြကုိ
“ဗုန္း” ဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ (C.Q)၊ တပ္ခြဲမႉးနဲ႔ လစာၾကပ္တုိ႔သာ
ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရိကၡာစား အင္အား ဇယားခ်ဳပ္ကုိ ေန႔စဥ္ကုိင္တြယ္ ေရးဆြဲေနၿပီး
လုိတုိးပုိေလ်ာ့ကာ ဂဏန္းေပါင္းစက္နဲ႔ နပမ္းလုံး ေနသူမွာ (C.Q) ေတြသာ
ျဖစ္ပါတယ္။တခ်ဳိ႕တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြကေတာ့ ျပႆနာျဖစ္မွာ စုိးရိမ္လို႔ (C.Q) တာဝန္ကုိ
မယူခ်င္ေတာ့ဘဲ ဒုအရာခံဗုိလ္ တန္းျဖစ္ခ်င္သူေတြလည္္း ရွိၾကပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး၊
စရဖ၊ အနီးကပ္ လုံၿခံဳေရး လက္ေျဖာင့္ဆိုင္ရာ တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြဟာ တပ္ရင္းမႉး၊
ဒုတပ္ရင္းမႉးေတြနဲ႔ တုိက္႐ုိက္လုပ္ကိုင္ေနရသလုိ အထက္ဌာနေတြနဲ႔လည္း
ဆက္သြယ္လုပ္ကုိင္ေပး ေနရလို႔ အာဏာလက္ေစာင္းထက္သူေတြ
ျဖစ္ၾကပါတယ္။တပ္ရင္းမႉးေတြဟာ တပ္ေအာက္ေျခမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို သိရွိဖို႔
လူယံုေတြကို ဆရာၾကီးေတြကို ေမြးထားတတ္ၾကသလို ေနရာေကာင္းေပးကာ
သူေကာင္းျပဳထား တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီဆရာၾကီးေတြရဲ႕ ဇနီးမယားေတြကလည္း
တပ္ရင္းမႉးကေတာ္နဲ႔ ပနာသင့္ရတဲ့အျပင္ အခ်ိန္ျပည့္ သြားေရာက္ကာ ေဝယ်ာဝစၥ
လုပ္ေပးၾကရပါတယ္။ ဇနီးမယားေတြဟာ တပ္တြင္းေအာက္ေျခက သတင္းေတြကိုလည္း
တင္ျပၾကရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ တခ်ဳိ႕တပ္ေတြမွာ တပ္ရင္းမႉးကေတာ္ေတြေတာင္
႐ံုးခန္းသီးသန္႔ဖြင့္ကာ ေန႔စဥ္ ဓာတ္ဆီ သံုးစြဲမႈ၊ ရိကၡာအေနအထား၊ တပ္တြင္းသာေရး
နာေရးကိစၥေတြ၊ တပ္တြင္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကို စီစဥ္ညႊန္ၾကားေနတာကို
အံ့ၾသစဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ဒါေတြကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရမယ္ဆိုရင္
တပ္တြင္းေအာက္ေျခမွာ တပ္ရင္းမႉး ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ အဆင္ေျပမွသာ ေနရာေကာင္း ရရွိကာ
အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ အဆင္ေျပတဲ့သူဆိုတာလည္း လက္ခ်ဳိးေရတြက္လို႔ ရသလို
စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ အၿမီးက်က္ အၿမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား၊ ဘဝကို
မနည္း႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားးေနၾကရပါတယ္။ မြန္းက်ပ္မႈနဲ႔ အမိန္႔၊ အာဏာေအာက္မွာ
ထြက္ေပါက္ပိတ္ရင္း နား၊ မ်က္စိလည္း အပိတ္ခံထားၾကရပါတယ္။ ဒ့ါေၾကာင့္
တပ္တြင္းေအာက္ေျခမွာ အေရးပါလွတဲ့ ဆရာေတြကို စည္း႐ံုးရင္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို
တြန္းလွန္ႏိုင္ၾကဖို႔ ရည္ရြယ္ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
ကုန္ေစ်းႏႈန္း ဂယက္ႏွင့္ တပ္မေတာ္
တပ္တြင္း သက္သာ ရန္ပုံေငြေတြကုိ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ဖ်က္သိမ္း ၿပီးခဲ့တဲ့

ေနာက္ပိုင္း ဝန္ထမ္းဆန္ ေတြကို ထုတ္ေပးျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ဝန္ထမ္းဆန္ ဆိုတာဟာ
စစ္သည္ ေတြနဲ႔ ဇနီးမယား အိမ္ေထာင္စုဝင္ ေတြကို အလကား ေပးေဝတဲ့ ဆန္ပါ။

ဝန္ထမ္းဆန္ေတြ ဝယ္ယူဖို႔အတြက္ သီးသန္႔ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ဳိး မရွိေတာ့ဘဲ
စစ္သည္ေတြ ပင္ပန္း ၾကမ္းတမ္းမႈစရိတ္ (M.H.R.A) အျဖစ္နဲ႔ အဆင့္အတန္း အားလုံးကို
တလမွာ ပုံေသ ၅ဝဝဝ က်ပ္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ ပါတယ္။
အခုလိုမ်ဳိး ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းမႈဆိုၿပီး စာသားလွလွေလးသံုးကာ ၅ဝဝဝ က်ပ္ေပးတာဟာ

လူပ်ဳိ စစ္သည္ေတြ အတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ဝန္ထမ္းဆန္ေတြကို မေပးေတာ့
တာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္သည္ စစ္သည္ေတြ အတြက္ေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡ
ေရာက္ၾကရပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ စစ္သည္ေတြအတြက္ သားသမီးေတြ
တလလုံးစားဖို႔ အဲဒီေငြ ၅ဝဝဝ နဲ႔ ဆန္ဝယ္ဖို႔ မေလာက္ငွတာေၾကာင့္ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဇနီးနဲ႔
သားသမီးေတြဟာ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္လုပ္ၿပီး
႐ုန္းကန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တပ္ရင္းသက္သာဆိုင္ေတြကေန
အိမ္ေထာင္သည္ စစ္သည္ေတြအတြက္ ဝန္ထမ္း ဆန္ေတြကို အေၾကြးစနစ္နဲ႔
ေရာင္းခ်ေပးဖို႔ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အေနနဲ႔
တပ္ရင္း/တပ္ဖဲြ႕ ေတြကို စစ္သည္မိသားစုေတြ သက္သာေစဖို႔ ဝန္ထမ္းဆန္ေတြကို
ျပင္ပေပါက္ေစ်းထက္ ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာ ေရာင္းခ် ေပးဖို႔နဲ႔ ျဖဴေဖြးၿပီး စားခ်င္စဖြယ္ရွိတဲ့
ဆန္ေတြကိုပဲ ေရာင္းခ်ေပးရမယ္လို႔ “တပ္စစ္” လာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ၾကားေကာင္း ေအာင္
ၫႊန္ၾကားလ်က္ ရွိပါတယ္။ တဖက္မွာေတာ့ တပ္ရင္း/တပ္ဖဲြ႕ေတြ အေနနဲ႔ ျမန္မာ့စီးပြားေရး
ဦးပိုင္ကုမၸဏီလီမီတက္ကို လစဥ္ အျမတ္ေငြ သတ္မွတ္ခ်က္ အတုိင္း
ေပးသြင္းေနၾကရပါတယ္။ တပ္ရင္း “မတည္ေငြ” ကိုလည္း ေလ်ာ့နည္းျပလို႔ မရပါဘူး။
ဦးပိုင္ကို သြင္းရမယ့္ ေငြအေရအတြက္ကို မ်ားမ်ားသြင္းႏိုင္ေလေလ သက္ဆိုင္ရာ
တပ္ရင္း/ တပ္ဖဲြ႔မႉးေတြဟာ ရာထူးတက္ ေလေလ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာကို
တပ္ရင္း/တပ္ဖဲြ႔မႉးေတြက မလိုလားၾကပါဘူး။ဦးပိုင္ကို သြင္းရမယ့္ေငြ နည္းသြားမိလို႔
ထုေထာင္းခံေနရတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ တပ္ရင္း/တပ္ဖဲြ႔မႉးေတြခမ်ာမွာ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ
ေရာက္ကာ ဘုရားတၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ႀကိဳးဆဲြရာ လိုက္ကေနၾကရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆန္တျပည္ကို ျပင္ပ ေပါက္ေစ်း ထက္ က်ပ္ ၅ဝ ပဲ ခြာဝံ့ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္
မိသားစုဝင္ေတြကို ေရာင္းခ်ရတဲ့အတြက္ သက္သာတယ္ဆိုတဲ့ အတုအေယာင္

ဂုဏ္ျဒပ္ကိုသာ တပ္ေတြက ထုတ္ျပ ေနၾကရပါတယ္။ ျပင္ပေပါက္ေစ်းထက္ မ်ားမ်ားခြာၿပီး
အ႐ႈံးခံေရာင္းရင္ ဦးပိုင္ကို သြင္းရမယ့္ေငြက နည္းသြားမွာ စိုးရိမ္ေနၾကရပါတယ္။
တဖန္ စစ္သည္ေတြကို ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ဆိုၿပီး လစာထဲက ဘဏ္စုေငြကို

မျဖစ္မေန စုေဆာင္းေစခဲ့ ျပန္ပါတယ္။ လူပ်ဳိစစ္သည္က အနည္းဆုံး ၅ဝဝဝ က်ပ္၊
အိမ္ေထာင္သည္စစ္သည္က အနည္းဆုံး က်ပ္ ၃ဝဝဝ ႏႈန္းနဲ႔ စုေဆာင္းေစခဲ့ပါတယ္။
“ဖိနပ္ႏွင့္ ထီးမပါက ေႏြခါမွသိ၊ ဘဏ္စုေငြ မစုေဆာင္းမိက အိုခါမွသိ” ေဆာင္ပုဒ္ကို
စစ္သည္ ေတြကို အတင္းအဓမၼ ႐ိုက္သြင္းေစခဲ့ပါတယ္။ လူပ်ဳိစစ္သည္ေတြအေနနဲ႔
စုေဆာင္းမိတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ သည္ စစ္သည္ေတြအဖို႔ ပိုၿပီးေတာ့
ဒုကၡေရာက္ ၾကရပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ပိုဆိုးတာက စစ္သည္ေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕
ဘဏ္စုေငြေတြကို အခ်ိန္မေရြး ျပန္လည္ထုတ္ယူခြင့္ မရွိျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလဲြသုံးစား
လုပ္ေနတာက တခ်ဳိ႕ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးနဲ႔ တပ္ရင္းမႉးေတြျဖစ္ၿပီး ေရး - ၂ စာေရးကို Control
လုပ္ကာ စစ္သည္ဘဏ္စုေငြေတြကို ဘဏ္ထဲ မသြင္းေပမယ့္ အသြင္းျပကာ
ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ အျခား တပ္တြင္း ကိစၥရပ္ေတြမွာျဖစ္ေစ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း
သုံးစြဲၾကတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ညိႇၿပီးေတာင္ ေငြေပးေငြယူ
ကစားၾကပါတယ္။တကယ္တမ္းေတာ့ တပ္ရင္းသက္သာဆိုင္မွာ ဆန္တမ်ဳိးကလဲြရင္
က်န္တာေတြကိုေတာ့ ဦးပိုင္သြင္းေငြ နည္းသြားမွာ စိုးရိမ္ရတဲ့အတြက္ အျမတ္နဲ႔ပဲ
ေရာင္းခ်ေနတာမို႔ တပ္ရင္း “မ” သက္သာဆိုင္လို႔ ေခၚဆို ႏိုင္ပါတယ္။
တပ္ရင္းသက္သာဆိုင္မွာ စာရင္းစာအုပ္ ၃ အုပ္ ထားရွိၾကရပါတယ္။ လူၾကီးလာစစ္ရင္ ျပဖို႔
အတုအေယာင္ စာအုပ္က တအုပ္၊ ေျမျပင္မွာ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ လုပ္ႏိုင္ဖို႔
တပ္ရင္းမတည္ေငြနဲ႔ ကုန္ပစၥည္း မူရင္းေစ်းအတိုင္း ေရးထားတဲ့ အမွန္အကန္ စာအုပ္က
တအုပ္၊ ေနာက္ဆုံးတအုပ္ကေတာ့ ကိုယ္က်ဳိး လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အျမတ္တင္ထားတဲ့ တပ္ရင္းမႉးနဲ႔
သက္သာဆိုင္ တာဝန္ခံအတြက္ အၾကံအဖန္ စာအုပ္တအုပ္ စုစုေပါင္း ၃ အုပ္
ထားရွိတာပါ။စစ္သည္ေတြခမ်ာ လစာထုတ္ရင္ ဘဏ္စုေငြကလဲြလို႔ က်န္တဲ့
ေငြေတြကိုေတာ့ သက္သာဆိုင္မွာပဲ အေၾကြးဆပ္ရင္း ကုန္ၾကရလို႔
လက္ခ်ည္းဗလာသက္သက္နဲ႔ ျပန္ရတဲ့ လေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါ။ လကုန္လို႔
လစာထုတ္သြားရင္ သူတို႔ခမ်ာ လစာထုတ္ဖို႔ သြားတာမဟုတ္ဘဲ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးနဲ႔ ေရး-၂
စာေရးထံ ၾကိဳတင္လစာ ထုတ္ေပးဖို႔အတြက္ သြားေရာက္ေတာင္းပန္ၾကျခင္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။စစ္သည္ေတြဟာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ လိုင္းခန္းထဲက အဆင္ေျပတဲ့ သူေတြထံမွ
၁ဝဝ ကို ၂ဝ အတိုးနဲ႔ ေခ်းငွားၾကပါတယ္။ အေၾကြးေပၚ အေၾကြးဆင့္လာလို႔
မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ သက္သာဆိုင္မွာ အေၾကြးျပန္ယူၾကရျပန္တယ္။ တဖန္
သက္သာဆိုင္က တခ်ဳိ႕ အိမ္ေထာင္သည္ စစ္သည္ေတြဆိုရင္ ၂ လစာ၊ ၃ လစာ
အေၾကြးတင္ေတာ့ သက္သာဆိုင္က အေၾကြး လံုးဝ မေပးေတာ့ပါ။
အဲဒီအခါ သက္သာဆိုင္မွာ နားလည္မႈနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့

အရာရွိကေတာ္ေတြနဲ႔ ဆရာၾကီးကေတာ္ေတြက ေစ်းတင္ထားတဲ့ ျပင္ပေပါက္ေစ်းထက္
ၾကီးမားတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထပ္ယူရျပန္တယ္။ သက္သာဆိုင္မွာ အေၾကြး လုံးဝ
မရျပန္ေတာ့ တပ္ျပင္ပက အရပ္သားေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြမွာ
မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ တီဗီ၊ ကက္ဆက္၊ ေပါင္းအိုး၊ စက္ဘီးလို အိမ္တြင္း
ပစၥည္းေလးေတြ အေပါင္ထားၿပီး အေၾကြးယူၾကျပန္တယ္။အဲဒီလို အေၾကြးေတြနဲ႔ ပိေနတဲ့
တပ္မေတာ္သားေတြဟာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္က စစ္သည္ရဲ႕ အေျခခံ လစာေငြ ၄ဝဝဝဝ (၄
ေသာင္း) က်ပ္ ရတယ္ဆိုတ့ဲ သတင္းေၾကာင့္ မ်ဳိသိပ္မထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ေပါက္ကဲြထြက္ကုန္ၾကပါတယ္။ တပ္မ ၆၆ နဲ႔ တပ္မ ၇၇ က အရာရွိ/စစ္သည္္ေတြဟာ
အမိန္႔မနာခံဘဲ အာဏာဖီဆန္ၿပီး ထြက္ခြင့္တင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္
ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ တပ္တြင္း အရာရွိ/စစ္သည္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်
စည္း႐ံုးဆက္သြယ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားေပးဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ အဲဒီတပ္ေတြအတြင္းရိွ
က်န္တဲ့ အရာရွိ/စစ္သည္ေတြကလည္း အဲဒီလို ထြက္ခြင့္တင္တဲ့ အရာရွိ/စစ္သည္ေတြကို
စည္းလုံးညီညြတ္စြာ ကူညီေဖးမ ရပ္တည္ ၾကေစလိုပါတယ္။အလားတူ
စစ္အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ေအာက္ေျခ အရာရွိစစ္သည္ေတြ ေနရာမွာ ဝင္ေရာက္ခံစားၿပီး
ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ ခြင့္လႊတ္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မ ၆၆ နဲ႔ တပ္မ ၇၇
လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္းေတြကေန အမိန္႔မနာခံဘဲ အာဏာဖီဆန္ၿပီး ထြက္ခြင့္တင္ထားတဲ့
အရာရွိ/စစ္သည္ေတြကို ခုံ႐ုံးဖဲြ႔ကာ စစ္ေဆးၾကမယ့္ အရာရွိေတြအေနနဲ႔လည္း
ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ထားၿပီး မိသားစုသဖြယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ သက္ညႇာစြာ
ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္ပါတယ္။စစ္တပ္အတြင္း ေျပာေျပာေနတဲ့ စကားတခြန္း ရွိပါတယ္။
“စစ္တပ္က က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ” ဆိုတဲ့အတိုင္း သံသရာ တပတ္လည္ၿပီး မိမိအလွည့္ကို
မလဲြမေသြ ျပန္ေရာက္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သတိေပးလို္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ စိတ္ထဲက မယုံၾကည္ေတာ့ရင္လည္း ထြက္ခြင့္တင္သူ အာဏာ
ဖီဆန္သူေတြကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း၊ အသက္ညႇာဆုံးအေနနဲ႔ တပ္ကေန အသာတၾကည္
ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္ဖို႔သာ လိုပါတယ္။
ဒီျဖစ္စဥ္ေတြကို သုံးသပ္ျပရမယ္ဆိုရင္ မူလကတည္းက စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္႐ုံးနဲ႔

ကကပံ့တို႔ဟာ ရိကၡာေျခာက္ေတြကို တာဝန္ယူ ရွာေဖြဝယ္ယူျခင္းမျပဳဘဲ စစ္သည္ေတြကို
ရိကၡာ ေျခာက္အစား ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလိုက္ရင္ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ၿပီးစလြယ္သာ
တင္ျပၾကပါတယ္။ အဲဒီတင္ျပခ်က္ကို စစ္အာဏာရွင္ၾကီးေတြကလည္း ျပင္ပမွာ
ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ ေနမႈကို မသိက်ဳိးကၽြံျပဳကာ အပိုေဆာင္းေငြ ေပးတာကိုေတာင္
အလြယ္တကူ လက္ခံ ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီ အပိုေဆာင္းေငြ က်ပ္ ၅ဝဝဝ
ဟာ နည္းေနလို႔ ပင္မလစာကို ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ပထမအၾကိမ္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ
ထပ္တိုးေပးရသလို၊ မေလာက္ငွလို႔ ရိကၡာစိုေငြ ေန႔စဥ္ ၁၀၀ က်ပ္ တိုးေပးတာကို
ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္မံလုပ္ေပးရပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွာ ရိကၡာေျခာက္ မေပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ေန႔စဥ္ ၄၈ က်ပ္ ထပ္တိုးေပးၿပီး အခုတဖန္ ရိကၡာစိုေငြ ေန႔စဥ္ ၃ဝဝ က်ပ္နဲ႔ အပိုေဆာင္းေငြ
က်ပ္ ၂၀၀၀၀ ကို အလီလီ တိုးေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္း

ၾကီးျမင့္ေနမႈကိုေတာ့ အံမတုႏိုင္ေသးပါ။ႏုိင္ငံေတာ္ ဘတ္ဂ်က္ေငြေတြကို ျပည္သူလူထု
လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ျဖည့္ဆည္းမေပးတဲ့အျပင္ တပ္မေတာ္ အင္အားရွိေအာင္ ဆိုၿပီး
ဝယ္ယူလိုက္တဲ့ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြ မွာလည္း အရည္အေသြး ညံ့ဖ်င္းေနျပန္
ပါတယ္။အခုတေလာ ႐ုရွားကေန MIG -29 တိုက္ေလယာဥ္ေတြကို ေဒၚလာ သန္း ၅၇၀ ဖိုး
ဝယ္ယူတဲ့ကိစၥ သတင္း ေပၚေနပါတယ္။ အဲဒါေတြ ဝယ္မယ့္အစား ျပည္သူလူထုနဲ႔
ေအာက္ေျခစစ္သည္ေတြအတြက္ အနည္းငယ္ အသုံးျပဳေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီလို
တပ္တြင္း အေရးအခင္းမ်ဳိး ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း သုံးသပ္ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ဆင္သတင္းဇာတ္ကား ျပင္သစ္အဖြဲ႕
လာေရာက္႐ိုက္ကူး
http://www.nfacforburma.info/2010/02/life-size-memories.html
ျပင္သစ္ ႏိုင္ငံ အေျခစိုက္ Compass Films ကုမၸဏီ မွ ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါ အ၀င္ ႏိုင္ငံေပါင္း
ေလးႏိုင္ငံ ရွိ ဆင္မ်ား အေၾကာင္း ကို အေျခခံ၍ သတင္း ဇာတ္ကား ႐ုိက္ကူး လ်က္ရွိရာ
ယခုႏွစ္ကုန္ တြင္ ႐ိုက္ကူးမႈ ၿပီးစီးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္လုပ္သူ Ms Frédérique
Lengainge က ေျပာသည္။ အဆိုပါ သတင္း ဇာတ္ကား အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္
႐ိုက္ကူးမႈ အပိုင္းကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွ စတင္၍ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဧၿပီလ အထိ
ပဲခူး႐ိုးမ အေရွ႕၊ အေနာက္ ႏွင့္ ရန္ကုန္တိုင္း အတြင္းရွိ ျမန္မာ့သစ္ လုပ္ငန္း ေအာက္ ရွိ
ဆင္စခန္းမ်ား တြင္ ႐ိုက္ကူးသြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၎က ေျပာသည္။ ယင္းသတင္း
ဇာတ္ကားကို 'ဘ၀ မွတ္တမ္းမ်ား' (Life Size Memories) ဟု ယာယီ အားျဖင့္ အမည္ေပး
ထားၿပီး ျပသခ်ိန္ မိနစ္ ၉၀ ၾကာျမင့္ မည္ ျဖစ္ကာ National Geographic ႐ုပ္သံ လိုင္းတြင္
ျပသမည္ ျဖစ္သည္။ "သတင္း ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးေရး ပိုင္းကေတာ့ ဒီႏွစ္ ကုန္မွာ
ၿပီးလိမ့္မယ္။ ၂၀၁၁ ႏွစ္၀က္မွာ ျပႏိုင္မယ္လို႔ မွန္းထား ပါတယ္"ဟု Mr Klaus က
"ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံစီမွာ ႐ိုးရာေတြကလည္း မတူညီၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံ ေလးႏိုင္ငံကို

ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဆင္ေတြကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ သစ္ထုတ္လုပ္ငန္းမွာ
အသံုးျပဳတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဆင္ေတြကိုထိန္းတဲ့ ဆင္ထိန္းေတြက ဆင္ေတြရဲ႕
ဂုတ္ေပၚမွာ ထိုင္တယ္။ သီရိလကၤာမွာဆိုရင္ ဆင္ရဲ႕ပခံုးေပၚမွာ ထိုင္တယ္။ ဒါေတြဟာ
မတူတဲ့အခ်က္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဆင္ေတြဟာ သစ္ထုတ္လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းမွာ
မလုပ္ၾကဘူး။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီမွာ သစ္ထုတ္လုပ္ငန္းဟာ ခက္ခဲတဲ့
လုပ္ငန္းျဖစ္ တာေတာင္ ဆင္ေတြဟာ သူတို႔အလုပ္မလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ
သူတို႔အစားအစာအတြက္ ေတာထဲကို သြားလာေနခြင့္ရၾကတယ္။ ထိုင္းနဲ႔
သီရိလကၤာမွာေတာ့ ဆင္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္ၿပီးတာေတာင္မွ သူတို႔ကို
ထိန္းထားတယ္"ဟု Ms Frédérique Lengainge က ေျပာသည္။
အဆိုပါအဖြဲ႕အေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သတင္းဇာတ္ကား လာေရာက္ ႐ိုက္ကူးမႈမွာ

ယခုအႀကိမ္သည္ သံုးႀကိမ္ ေျမာက္ျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က 'ဆင္၏စြမ္းအား'
အမည္ျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က ၿမိတ္ကြ်န္းစု တြင္ "Gypsies of the Sea"
ကိုလည္း ေကာင္း ႐ိုက္ကူးခဲ့သည္။
"ပထမ ဆင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သတင္း ဇာတ္ကားမွာ ဆင္႐ိုင္းနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးဆင္ေတြ ၾကားမွာရွိတဲ့

ဆက္ႏႊယ္မႈကို အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုဇာတ္ကားကေတာ့ ဆင္ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီကိုပဲ ပိုၿပီး
အာ႐ုံစိုက္ ထားပါတယ္"ဟု ၎က ေျပာသည္။"လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို
ဆင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႐ိုက္ကူးခဲ့တုန္းက၊ သစ္ထုတ္လုပ္တဲ့အဖြဲ႕က ဆင္႐ိုင္းေတြ
ကိုဖမ္းဖို႔အတြက္ ေမ့ေဆးေသနတ္ေတြကို သံုးခဲ့တယ္။ အခုဇာတ္ကားမွာေတာ့
႐ိုးရာနည္းလမ္းေတြကိုပဲ ျပသဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္" ဟု Mr Resinger က
ေျပာသည္။ထို႔ျပင္ တစ္ႏိုင္ငံစီတြင္ရွိသည့္ ဆင္မ်ား၏ ကြဲျပားျခားနားမႈ၊ ၎တို႔ရဲ႕ဘ၀၊
သမိုင္း၊ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြကို တင္ဆက္သြားမည္ျဖစ္သည္။
မ်ဳိးမ်ဳိး
၆ . ၂ . ၂၀၁၀ l MM

'တစ္ႏႇစ္တစ္ခါ ဆံုစည္းကာ တူေပ်ာ္ဆင္ႏႊဲ

ဆယ့္ငါးရြာဆုိင္ ကြမ္းဖလားဘုရားပြဲ'
http://www.nfacforburma.info/2009/11/blog-post_7928.html
တုရြင္းေတာင္တန္းသည္ မေရာင့္ရဲ သဲေခ်ာင္းက်ယ္ အနီးအေရာက္ တြင္ ေျမေအာက္သို႔
႐ုတ္တရက္ငုပ္ လ်ိဳးသြားသကဲ့သို႔ ျမင္ကြင္းမႇခဏတာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မေရာင့္
ရဲလြန္၍ ေရႇးေဟာင္းကန္မေရကန္ နံေဘးရႇိ လမ္းအတိုင္းခ်ဳိးေကြ႕လိုက္ လ်င္
ဘုန္းေတာ္ရြာအတြင္းသို႔ ေရာက္ သြားသည္။ ရြာ၏ အတြင္းပိုင္းေရာက္ ေလ ေက်းလက္
ေတာရြာတို႕၏ သ႐ုပ္သကန္သည္ပို၍ ပီျပင္လာေလျဖစ္ သည္။ဘုန္းေတာ္သည္
အိမ္ေျခသံုး ရာ၀န္းက်င္ရႇိ ၿပီးေညာင္ဦး-ေက်ာက္ ပန္းေတာင္းကား လမ္းမေဘးတြင္
တည္ရႇိ၏။ ရြာလမ္းဆံုး၍ ယာခင္း ႏႇင့္ထန္း ေတာၾကားလႇည္းလမ္း
အတိုင္းေကြ႕၀ိုက္သြားၿပီးလ်င္ ကြမ္း ဖလားရြာသို႔ ေရာက္ေလသည္။ ကြမ္းဖလား
ရြာအိမ္ေျခမႇာ ဘုန္းေတာ္ကဲ့ သို႔ မ်ားမ်ားစားစားမရႇိ။ ထန္းလက္ မိုး၊
ထန္းလက္ကာအိမ္မႇသည္ အိမ္ႀကီးရခိုင္အထိေတာ့ ေတြ႕ရသည္။ ျခံစည္း႐ိုးမ်ားကို
ထန္းပလပ္ျပား မ်ား၊ ပဲစင္းငံု႐ိုးမ်ားျဖင့္ အိမ္တိုင္း လိုကာရံထားၾကသည္။
''ပြဲေတာ္ခ်ိန္က်လို႔ကေတာ့ မေလးေရာက္ေနပေစ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ျပန္ လာၾကတယ္''ဟု

မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေျပာဖူးသည္။ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ တြင္ ပြဲေတာ္သို႔ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားေန
သူမ်ားကို သဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏႇင့္ ေတြ႕ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေျခက်င္၊ တခ်ဳိ႕ကား လႇည္း၊
တခ်ဳိ႕မႇာေတာ့ ခရီးေဆာင္ အိတ္ေတြေပြ႕ကာ ပိုက္ကာျဖင့္ ကြမ္းဖလားရြာမႇ ထြက္လ်င္
ေရကန္ႏႇင့္ ေရနံ၀ေနေသာ ေရႇးဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေရႇ႕မႇ ျဖတ္ေလ်ာက္ၾကရ သည္။
ထန္းပင္ညီေနာင္ၾကားမႇာ ကြမ္းဖလားေစတီကို ၾကည္ညိဳသပၸာယ္ စြာ ဖူးေတြ႕ရသည္။
မုတ္သံုေလျပန္ လည္ဆုတ္ခြာျခင္းႏႇင့္အတူ ႏႈတ္ ဆက္မိုးမႇာ အာသာေျပပက္ဖ်န္းခဲ့
သည္မို႕ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ဖုန္ေျမ တို႔ ထႂကြမႈမရႇိ။ ၿငိမ္သက္ပ်ပ္၀ပ္ လ်က္ပင္ေနသည္။
ေလအေ၀ႇ႔တြင္ ရံဖန္ရံခါ ေျမရနံ႕၊ မိုးရနံ႕ႏႇင့္အတူ ပဲခင္း၊ ေျပာင္းခင္းဆီမႇ
အသီးအပြင့္ရနံ႕ေလး မ်ားပင္ လတ္ဆတ္ေသာေလ ႏႇင့္အတူ သင္းပ်ံ႕လာတတ္သည္။
ဘုရားေရႇ႕ကြက္လပ္တြင္ ေပါင္းမိုးတပ္လႇည္း၀ိုင္းႀကီးမႇာ ဇာတ္စင္ ရႇိရာသို႔
၀န္းရံခလ်က္ရြာမႇ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို တခ်ိဳ႕လႇဴဖြယ္သပိတ္လံုး၊ ႏႇစ္ျပည္ ၀င္ႏႇီးေတာင္း၊
ထန္းေခါက္ေတာင္း မ်ားကိုယ္စီ ေခါင္းတြင္ရြက္ကာဇာတ္ စင္ေရႇ႕တြင္ ပြဲၾကည့္ရန္အတြက္
ေန ရာ စီစဥ္ေနၾကသည္။ ႏႇီးေတာင္းအတြင္း၀ယ္ ငႇက္ေပ်ာဖီး၊ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္
မုန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ယာသီးႏႇံႏႇင့္ ေငြစကၠဴငါးရာက်ပ္တန္၊ တစ္ေထာင္က်ပ္တန္တို႔ ထိုးစိုက္
လ်က္။ ဇာတ္အမည္မႇာ ''မဟာ ရန္ကုန္ထိပ္တန္း'' ''မိုးေလးေကာင္း ၿပီး၊
ပဲႏႇမ္းေလးရလို႔ကေတာ့ သံုး ဇာတ္ေလာက္အၿပိဳင္က ခိုင္းပစ္ခ်င္ တာ''ဟု
ေကာင္းပင္စီရြာသားတစ္ဦး ဆိုသည္။ သည္နယ္တစ္၀ိုက္ ႏႇမ္းမရသည္မႇာ

ေျခာက္ႏႇစ္ေလာက္ပင္ရႇိ ၿပီဟုသိရသည္။ ထန္းေတာႏႇင့္ ယာလုပ္ငန္းသည္ သူတို႔၏
အသက္ေသြးေၾကာ။ ယခုႏႇစ္မိုးမေကာင္း သည့္ၾကားမႇ ဇာတ္ႏႇစ္ဇာတ္ေတာ့
အၿပိဳင္ကၾကဦးမည္။ ''နန္းမဟာ'' ဇာတ္ကို၀န္းရံထားသည့္ လႇည္း၀ိုင္း
လႇည္းတပ္ႀကီးမႇာလည္း ဘုရား အေရႇ႕ဘက္ယာခင္းႏႇင့္ ထန္းေတာ ၾကားတြင္ စီရရီႏႇင့္
တစ္ေမ်ာ္တစ္ ေခၚ၊ ေခြးျပဳတ္၊ ကက်ဲ၊ ပနီတြင္းလို အလႇမ္းေ၀းေသာ ရြာမ်ားသည္
''ေစာေစာသြားမႇတို႔ ေနရာရမေလ'' ဆိုသည့္ နယ္ေတာ္သလင္းလကြယ္ ၿပီးသည္ႏႇင့္
လႇည္းေနရာဦးကာ အေျခခ်ေနၾကသည္။ လူစာ၊ ႏြားစာ စားေရရိကၡာ အျပည့္အစံု၊ ပိုင္ဆိုင္
သမ်ဥစၥာပစၥည္းႏႇင့္ အိမ္ေစာင့္ေခြး ပင္မခ်န္ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည္။ လႇည္းေအာက္၊
လႇည္းနံေဘးမႇာပင္ ျမဴအိုးျမဴခြက္တို႔ကို ဟင္းခ်က္သူ ခ်က္၊ဖိုခုံေလာက္အျဖစ္သံုးသူသံုးကာ
၀ိုင္းဖြဲ႕ စားေသာက္ကာေနၾကသည္။
''ကြမ္းဖလားဘုရားပြဲက ဆယ့္ငါးရြာဆိုင္ပြဲေလ။ ဘုရားေဂါစရဂါမ္ ေျမမႇာရႇိတဲ့

ရြာေတြအကုန္လာၾက တယ္'' ေညာင္ဦး-ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းကားလမ္းမေဘးရႇိ ေရႊလိႈင္း၊
ဘုန္းေတာ္၊ မက်ီးေစာက္ အပါ အ၀င္ ကြမ္းဖလား၊ ပနီတြင္း၊ ကက်ဲ၊ ေခြးျပဳတ္၊ ေညာင္လႇ၊
စံျပ၊ ေတာရြာ၊ ထ႐ိုင္းေတာ၊ ေကာင္းပင္စီ၊ ကုန္း ရြာ၊ ထေနာင္းစု၊ ကန္ေစာင့္ရြာမ်ား
သည္ကြမ္းဖလားဘုရား၏ ေဂါစရ ဂါမ္ရြာမ်ားျဖစ္သည္။ ''ေႏႇာပင္၊ စိန္ပန္း၊ ႁပြန္တစ္ျခမ္းလို႔
စာဆိုရႇိတာ မို႔ ႁပြန္ရြာတစ္ျခမ္းက ပါလာၾကတယ္'' ေတာင္ဇင္းအုပ္စု၏ အခ်က္အခ်ာ
က်ေသာ ရြာမ်ားႏႇင့္ေညာင္ဦး ၿမိဳ႕ သည္ ဆယ့္ငါးမိုင္ခန္႔ ေ၀းသည္။
ဘုရား၏ မဟာရံတံတိုင္း အျပင္ဘက္ ေလးဖက္ေလးတန္တြင္ ေနေျပာက္မထိုးႏိုင္ေအာင္
အရိပ္ အာ၀ါသေကာင္းလႇေသာ ေညာင္ပင္၊ မန္က်ည္းပင္၊ ကုကၠိဳပင္ႏႇင့္ လက္ပံပင္တို႔
အစီအရီရႇိရာ ေရႊပြဲလာသူတို႔မႇာ လတ္ဆတ္ေအးျမေသာ ေလ ကို႐ႇဴ႐ႈိက္ရင္း
အေမာအပန္းေျဖၾက၊ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာသာေၾကာင္းမာ ေၾကာင္းႏႇင့္
ေရႇးေဟာင္းေႏႇာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾက၊ တစ္နယ္တစ္ေက်းေရာက္ ေနသည့္
တူသားေနာင္မယ္မ်ားႏႇင့္ စကားစျမည္ ေျပာေနၾကသည္။ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္မကျမင့္ၿပီး
ထုထည္ ႀကီးမားလႇေသာ မဟာတံတိုင္းအတြင္း မႇ လူငယ္မ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ ကခုန္ သံ၊
သီခ်င္းသံေတြလ်ံထြက္သည္။''ကြမ္းဖလား သိမ္ေတာ္ကို ရႇင္ အရဟံနဲ႔
အေနာ္ရထာမင္းေကာင္း မႈျပဳခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ အားလံုး လက္ခံၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ဘုရား သမိုင္းမႇာ မူကြဲႏႇစ္မ်ဳိးရႇိတယ္ဗ်။ ေတာင္တြင္းႀကီးသားေမာင္ကုလား
ဆိုသူတည္ခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႔အေလာင္း စည္သူမင္းႀကီး တည္ခဲ့တယ္ဆိုတာ''
သမိုင္းေၾကာင္း ရႇင္းျပေပးသူမႇာေလာ္ (အသံခ်ဲ႕စက္)ႏႇစ္လံုးစီ ကိုင္ကာတစ္ ဖြဲ႕ႏႇင့္
တစ္ဖြဲ႕အၿပိဳင္အဆိုင္က ေနၾက ေသာကာလသား လူငယ္ေတြထံ စိတ္မခ်ႏိုင္စြာ သြား၍
ၾကည့္လိုက္ ေသးသည္။ ဘုရားမႇာ တြဲခ်ိတ္ထား ေသာအသံခ်ဲစက္မႇ ေျဗာက္အိုးေဖာက္
ျခင္း၊ မီး႐ႇဴးမီးပန္းမ်ားပစ္လႊတ္ျခင္း မျပဳလုပ္ရန္ သက္ဆိုင္ရာ၏ ေဒသႏၲရ အမိန့္ကို
႐ုပ္ျမင္သံၾကားမႇ အသံ လႊင့္သည့္ႏႇယ္ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္တစ္ဦး ႒ာန္က႐ိုဏ္းက်က်
အခါခါရြတ္ေအာ္ ေပးေနသည္။

''ေတာင္တြင္းႀကီး သားေမာင္ ကုလားဆိုသူက ေရႊျဖစ္တဲ့အတတ္ ပညာကို တစ္ဖက္ကမ္း
ခပ္တတ္တယ္ လို႔ ေက်ာ္ၾကားတယ္။ ဒါနဲ႔ အေနာ္ရထာဘုရင္က ေခၚၿပီး သူထံမႇာအမႈ
ထမ္းေစသတဲ့။ မိဖုရားငယ္တစ္ပါး ရဲ႕သမီးေတာ္နဲ႔ လည္းလက္ဆက္ေပး လုိက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အခါအခြင့္သင့္လို႔ ေမာင္ကုလားနဲ႔ မင္းသမီးေနရပ္ ကို ျပန္ခြင့္ရၾကတဲ့အခါ
အျပန္လမ္း မႇာခုေနရာေရာက္ေတာ့ ေျမရဲ႕ၾကန္ အင္လကၡဏာနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ေနရာ ပဲဆိုၿပီး
သူကြမ္းထည့္တဲ့ ေရႊဖလားနဲ႔ ဓာတ္ေတာ္ေတြထည့္ၿပီး ဌာပနာခဲ့ တာမို႔ ကြမ္းဖလားေစတီလို႔
အမည္ တြင္ခဲ့သတဲ့။ သိမ္ေတာ္ကဘုရင္ အေနာ္ရထာနဲ႔ ရႇင္အရဟံေနာက္မႇ
ေကာင္းမႈျပဳတာလို႔ဆိုတယ္''
ေအဒီ ၁၀၇ တြင္ သမုဒၵရာဇ္ မင္းရြာႀကီး ၁၉ရြာျဖင့္ စတင္တည္ ေထာင္ခဲ့ေသာ
ပထမပုဂံတည္ရႇိရာ ယုန္လႊတ္ကြၽန္းေနရာသည္ ေတာင္ဇင္းေရႇ႕တန္း နယ္ေျမေက်းရြာအုပ္
စု၂၇အုပ္စုတြင္ ပါ၀င္သည္ဟု သိရ သည္။ ဒုတိယပုဂံကို ေအဒီ၃၄၄
ေသဥ္လည္ေၾကာင္မင္း လက္ထက္တြင္ ေက်ာက္စကားရပ္(သီရိပစၥယာ)၌ လည္းေကာင္း၊
တတိယပုဂံကို ေအဒီ ၅၁၆ သိုက္တိုင္မင္းလက္ထက္တြင္ ဖြားေစာ(ရြာစိုက္)အရပ္၌လည္း
ေကာင္း၊ စတုတၴပုဂံကို ေအဒီ၈၄၆ ပ်ဥ္ျပားမင္းလက္ထက္တြင္ ယခု လက္ရႇိေနရာ
နဂါးစိုးအရပ္သို႔ လည္း ေျပာင္းေရႊ႕ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္ဟု
သမိုင္းမႇတ္တမ္းမ်ားဆိုၾကသည္။ ပုဂံမင္းတို႔သည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳး ေရးႏႇင့္ စီးပြားေရးတြင္
အခ်က္အခ်ာ က်ေသာ ေက်ာက္ဆည္ ၁၁ ခ႐ိုင္ ႏႇင့္မင္းဘူေျခာက္ ခ႐ိုင္အား ဟန္
ခ်က္ညီစြာ ထိန္းကြပ္ႏိုင္ရန္ ပုဂံကို အေျခစိုက္ၿပီးခဲ့ၿပီး နယ္ေျမမ်ားကို ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ရာ
ေတာင္တြင္းတိုက္နယ္ သည္လည္း အဓိကနယ္ေျမအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့သည္ဆို၏။
''ဒုတိယအဆိုက အေလာင္း စည္သူမင္းဗ်။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးေဖာင္ စႀကာနဲ႔

လႇည့္လည္ခဲ့တဲ့မင္းေလ။ အဲ့ဒီမင္းတိုင္းခန္းလႇည့္ရာက အျပန္ မႇာ အေနာ္ရထာမင္းနဲ႔
ရႇင္အရဟံ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့တဲ့ ခုသိမ္ေတာ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ သိမ္ေတာ္နဲ႔ မလႇမ္းမ
ကမ္းေနရာမႇာ ယာယီတဲနန္းခ်ၿပီး စံျမန္းေတာ္မူသတဲ့။ အေလာင္းစည္ သူမင္းဟာ
ညအိပ္မက္ေတာ္မႇာ သူ ရဲ႕ကြမ္းေတာ္ထည့္ေရႊဖလားနဲ႔ ဓာတ္ ေတာ္ေတြ၊ ရတနာေတြထည့္
ဌာပနာ ၿပီးဘုရားတည္တယ္လို႔ ျမင္မက္သ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားတည္ၿပီး အိပ္
မက္အတိုင္း ေရႊဖလားနဲ႔ ဓာတ္ေတာ္ ေတြ၊ ရတနာေတြထည့္ ဌာပနာတယ္။
ပြဲသဘင္ႀကီးက်င္းပၿပီး ၀တၲကေျမ၊ လယ္ပယ္ေတြပါလႇဴခဲ့တယ္လို႔ မႇတ္ တမ္းရႇိတယ္ဗ်။
အဆိုႏႇစ္ခုလံုးမႇာ ခိုင္မာတဲ့ ေက်ာက္စာမ်ိဳးေတာ့ မရႇိဘူးေပါ့'' ေတာင္တြင္းႀကီးသား
တည္သည္ဆိုေသာ ျမေတာင္ဆရာ ေတာ္(အရႇင္၀ိစာရ-စစ္ကိုင္းေတာင္၊
မဟာရတနာဘံုစံေခ်ာင္)၏ မဏိစ လေထ႐ုပၸတၴိက်မ္း သူ႔မႇာရႇိသည္ဟု သမိုင္းရႇင္းျပသူ
ဘုန္းေတာ္ရြာသား က ဆိုသည္။ ျမေတာင္ဆိုရာ၌ မင္း တုန္းမင္းႏႇင့္ သီေပါဘုရင္တို႔၏
ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈကို အထူးခံယူခဲ့ရ ေသာ ပထမျမေတာင္ ဆရာေတာ္ဘုရား
ႀကီးအရႇင္အာေလာကမႇာ ဤဘုရား ၏ ေဂါစရဂါမ္ေျမတြင္ပါ၀င္ေသာ
ႁပြန္ရြာဖြားစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ႁပြန္ေက်းရြာ၊ ခမည္းေတာ္ဦးဖိုးေအာင္၊ မယ္ေတာ္

ေဒၚမင္းေအာင္တို႔ မႇ ျမန္မာသကၠရာဇ္၁၁၈၃ခု၊ နတ္ေတာ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၅ ရက္ေန႔တြင္
ဖြား ျမင္ခဲ့သည္။ ငယ္အမည္မႇာ ေမာင္ေရႊေရး၊ မင္းႏႇစ္ပါး၏ ဘြဲ႕တံဆိပ္ ေတာ္မ်ား
ဆက္ကပ္ ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ ခံရသည္သာမက၊ ျမန္မာစာေပယဥ္
ေက်းမႈအတြက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကီးမားေသာ
ေက်းဇူးတရားရႇိသူ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ငယ္ဆရာရင္းလည္း
ျဖစ္ေပရာပထမ ျမေတာင္ဆရာေတာ္ဘုရား အေၾကာင္း ေတြးမိရင္း
ဤနယ္သူနယ္သားမ်ား ကိုယ္စားဇာတိမ်ိဳး၊ ဇာတိမာန္မ်ား
ပင္တက္ႂကြခ်င္လာသည္၊၊ဆရာေတာ္ ဘုရားသည္ ၁၂၅၇ ခုႏႇစ္နတ္ေတာ္ လျပည့္
ေက်ာ္၅ရက္၌ပ်ံလြန္ေတာ္မူ ခဲ့ရာလာမည့္ နတ္ေတာ္လျပည့္ ေက်ာ္ ၅ ရက္ဆိုလ်င္
ႏႇစ္ေပါင္း ၁၁၄ ႏႇစ္ပင္ရႇိၿပီျဖစ္သည္။ဘုရားပရိ၀ုဏ္အတြင္းရႇိ ဇရပ္၊ ဓမၼာ႐ံုအသီးသီးတြင္
ဆယ့္ငါးရြာမႇ လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္တို႔ ျပည့္ေနၿပီ။ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ဇရပ္ဓမၼာ႐ံု
အသီးသီးရႇိၾကသည္။ ဓမၼာ႐ံုအတြင္းရႇိ ဆြမ္းေတာ္တင္ခံုေပၚတြင္ လႇဴဒါန္း မည့္
သပိတ္လံုးတို႔ ပို႔တင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ အဖြဲ႕ေတြမႇာ သပိတ္လံုးကိုအသြင္း ႏႇင့္ ပို႔လႇဴရာ
ကိုယ့္ဇရပ္မႇ ကိုယ္အား ေပးၾက၏။ ၀တ္စား ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳး
ေလာ္လီသည့္ေခတ္တြင္ ဆံရစ္၀ိုင္း၊ ဆံေတာက္ေကာက္ႏႇင့္ သမီးပ်ိဳမ်ားကို
ေတြ႕ျမင္ရသည္။
အသြင္းလႇည့္ သူမ်ားသည္ ကိုယ့္ရြာစုဖြဲ႕သည့္ လႇည္း၀ိုင္းလႇည္း တပ္မႇစုဖြဲ႕ထြက္လာၿပီး

ေရႇ႕ဆံုးမႇ ကန္ေတာ့ပြဲလႇဴဖြယ္၊ သပိတ္လံုးမ်ား၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကာလသားအဖြဲ႕၊ ဆိုင္း၀ိုင္း၊
အတီးအမႈတ္မပါ၊ တြန္း လႇည္းငယ္ေပၚ ဓာတ္အိုးႏႇစ္လံုးႏႇင့္ ကက္ဆက္အိုတင္ကာ ေလာ္
(အသံ ခ်ဲ႕စက္)ႏႇင့္ အျမဴးအႂကြပါေသာ သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ေပးသည္။ ကာလ သားမ်ားက
ေလာ္(အသံခ်ဲ႕စက္) ႏႇစ္လံုးကို လက္ျဖင့္တုတ္သိုင္း၊ ဓားသိုင္းကစားသည့္
ပမာေမႊ႕ယမ္းေဆာ့ ကစားၾကသည္မႇာ ရြာအစဥ္အလာ။ တြန္းလႇည္းမရႇိသူက ခံုတန္းလ်ား
ေပၚဓာတ္အိုးႏႇင့္ ကက္ဆက္တင္ကာ လိုက္ေပးၾကသည္။ ၿပီးလ်င္ သူ႔ ဇရပ္၊ ကိုယ့္ဇရပ္၊
သူ႕ရြာကိုယ့္ရြာ အၿပိဳင္ကၾကေပ်ာ္ၾကသည္။ ''က်ဳပ္တို႔ေတာသူေတာင္သားေတြအဖို႔
ကြမ္းဖလား သီတင္းကြၽတ္ပြဲဟာ အကြၽတ္အလြတ္ပြဲပဲ။ ယာထဲ၊ ထန္း ေတာထဲ
ပင္ပန္းထားသမ် ဒီမႇာ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ ္အနားယူမယ္၊ ေပ်ာ္ၾကမယ္''
ေနေအးသည္ႏႇင့္ သပိတ္လံုးကပ္လႇဴခံမည့္ ဆရာေတာ္ မ်ားက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမႇ
တစ္ဆင့္ ဘုရားဆီသို႔ ႂကြလႇမ္းကာ ကပ္လႇဴပူေဇာ္ခံၾကသည္။ ရြာ ဆယ့္ ငါးရြာ၏
သပိတ္လံုးေပါင္းမႇာေထာင္ ခ်ီမို႔ လျပည့္ေန႔မနက္မႇ တစ္ဖန္ထပ္ ၍
ႏႇစ္ႀကိမ္ကပ္လႇဴၾကသည္။ ကြမ္း ဖလား ဘုရားပြဲ၏ ညပြဲေစ်းတန္းသည္
ဇာတ္ႏႇစ္ဇာတ္အၿပိဳင္ကသည့္ပြဲမို႔ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားလႇ၏။
သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေန႔တြင္ ေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းကပ္လႇဴ၊ ယမန္ေန႔က

မၿပီးျပတ္သးသည့္ သပိတ္လံုးဆက္ကပ္၊ အဘိုးအဘြား လူႀကီးမိဘမ်ားကို ကန္ေတာ့ၾက

သည္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေထာင္ခြဲသူမ်ား သူ႔ရြာ၊ ကိုယ္ရြာလုိက္လံ မကန္ေတာ့ ၾကေတာ့ပဲ
ဘုရားပြဲဇရပ္မႇာပင္ ႏႇစ္ဖက္ မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ့ၾကသည္။ တစ္နယ္တစ္ေက်းမႇာ
ေနသူမ်ား၊ ရပ္ေ၀း ေျမျခားေရာက္ေနသူမ်ား ဤပြဲ၌ပင္ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ား
ကိုကန္ေတာ့ၾကသည္။ တစ္ႏႇစ္ပတ္ လံုးယာထဲ၊ ထန္းေတာထဲ ႏြားႏႇင့္ ဖက္ကာ
႐ုန္းကန္ေနရ၍ မေတြ႕ဆံု ျဖစ္သူမ်ား၊ ေပ်ာ္ရာမႇာ မေနေတာ္ရာ မႇာေနၾကရသူမ်ား ႏႇစ္စဥ္
ဤဘုရားပြဲ တြင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းကာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ ၾကသည္။ ရပ္ရြာ တိုးတက္ေရး ၾကံ
စည္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဆိုရလ်င္ ေက်းလက္႐ိုးရာ ဘုရားပြဲမ်ားကိုၾကည့္ ျခင္းျဖင့္
ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ ရြာခ်စ္စိတ္၊ ၿမိဳ႕ခ်စ္စိတ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ တို႔ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္
အစဥ္ကိန္း ေအာင္းေနေၾကာင္းကိုလက္သီး၊လက္ ေမာင္းတန္းကာ ျပဆိုမေနေသာ္လည္း
ႏႇစ္လံုးသားမႇနားလည္သိရႇိႏိုင္ေသာ ေနရာတစ္ခုပင္မဟုတ္ပါလား။
ကိုေနာ္ (ပုဂံ)
ရင္ထဲက စက္တင္ဘာရာဇ၀င္
၂၆ . ၉ . ၂၀၀၉ ( စေနေန႕) ၊ ဇာနည္ (ပခုကၠဴ)
က်ေနာ္ဟာ ဧရာဝတီနဲ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ျမစ္ႏွစ္မႊာဆံုတဲ့ ေအာက္ဘက္နားက ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႔
အေနာက္ဘက္ကမ္း ကမ္းျမိဳ႕ေတာ္လို႔ တင္စားေခၚေဝၚတဲ့ ျမိဳ႔ေလးကပါ။ စက္တင္ဘာ
သံဃာလႈပ္ရွားမႈ စတင္ျမစ္ဖ်ားခံရာ ပခုကၠဴျမိဳ႕ ဆိုရင္ေတာ့ လူသိပိုမ်ားမွာပါ။
က်ေနာ္တို႔ ပခုကၠဴဟာ အေရာင္းအဝယ္ အခ်က္အျခာက်တဲ့ ေနရာတခုျဖစ္တဲ့အျပင္
စီးပြားေရးလည္း ဖြံျဖိဳးျပီး မႏၱေလးၿပီးရင္ ဗုဒၶသာသနာ ေနလိုလလို ထြန္းကားတဲ့အရပ္ပါ။
တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေတြျဖစ္တဲ့ သီဟိုဠ္ရွင္၊ ကမၻာေက်ာ္ တံကဲရွိတဲ့ ေရႊကူဘုရား၊
ေဖါင္ေတာ္ဦးနဲ႔ ျမစ္ကမ္းနေဘးက သာယာတင့္တယ္စြာ သပၸါယ္တည္ရွိေနတဲ့
ေရႊမုေ႒ာဘုရားတို႔ဟာ ပခုကၠဴရဲ႔ က်က္သေရေဆာင္ေတြပါ။
စီမံသူ ဦးဘုိးလွဲ႔ဆိုတဲ့ စာတန္းေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတဲ့ မဟာဝိဇယာရာမ ပါဠိတကၠသိုလ္
အေရွ႔တိုက္မွာ စာသင္သားသံဃာ ၆ဝဝ ေက်ာ္၊ အဂၤလန္နိုင္ငံက ေဂးလက္အင္ဂြၽန္စတင္
လီမီတက္က လာေဆာက္ေပးတဲ့ နာရီစင္ႀကီးရွိတဲ့ မဟာဝိသုတာရာမ ပါဠိတကၠသိုလ္၊
အလယ္တိုက္မွာ စာသင္သား တေထာင္ေက်ာ္၊ ေနာက္ သာသနာ့ ဝိပုလာရာမ
ပါဠိတကၠသိုလ္လို႔ေခၚတဲ့ အေနာက္တိုက္မွာ စာသင္သား ၂ဝဝ ေက်ာ္နဲ႔ သာသနာ
ျပန္‹ပြားေအာင္ ဗုဒၶသာသာနာကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေနၾကတဲ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က
သံဃာေတာ္ ေတြစာဝါ လိုက္ေနတဲ့ ေနရာႀကိီးေတြ ရွိတယ္ဗ်ာ။ဒီလို ပရိယတ္တင္
မဟုတ္ဘူး၊ ပရိပတ္ေတြပါ နည္းေပးလမ္းျပေနတဲ့ မိုးကုတ္ရိပ္သာလို၊
မဟာစည္ရိပ္သာတို႔လုိ ကမၼဌာန္း ဘဝနာ နည္းေပးတဲ့ ရိပ္သာေတြလည္း အမ်ားႀကီးဗ်။
သီလရွင္ေတြအတြက္ စာဝါပို႔ခ်ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ပရိယတ္ဘက္မွာ
စာဝါလိုက္မယ္ဆိုရင္ ပခုကၠဴ စာခ်နည္းကို မသင္ဘူးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဟာ ပညာစံုတယ္လုိ႔

ဆိုမရဘူးလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ မိန္႔ခဲ့တာ ၾကားဖူးပါရဲ႔။ အမရပူရ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္၊
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အရွင္ ဇနကာဘိဝံသ
ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ တဘဝသာသနာ ေထ႐ုပၸတိမွာ ပခုကၠဴဟာ
သာသနာထြန္းကားေၾကာင္းနဲ႔ ဒကာဒကာမေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို ၾကည္ညိဳရာမွာ
အထူးအားရမိေၾကာင္း ဖတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလွတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေလးကို
ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔က အေရာင္ဆိုးခဲ့တာကေတာ့ အာဏာအတြက္
သာသနာကြယ္ခ်င္ ကြယ္ပေလ့ေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ရက္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုပ္ရပ္ေတြကို က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲ၊ နားထဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ အရိုးခံစိတ္ရင္းေကာင္းျပီး ခႏၱီပါရမီလည္း

ေတာ္ေတာ္ရွိၾကတယ္ ေျပာရမလား။ မဆလ ၊ နအဖ က အကြက္ခ်
ဖ်က္ဆီးေျခာက္လွန္႔ထားလို႔ မႏိုင္လို႔ သီးခံေနၾကတယ္ဆိုရမလား၊ က်ေနာ္ ၈ တန္း က
ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း လူထုအမ်ားစုပါတဲ့ အံုၾကြမႈ မျဖစ္ခဲ့ဘူးဗ်။ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ေတာ့လည္း
ၾသဂုတ္လလယ္မွာ နအဖ က ေလာင္စာဆီေစ်း အဆမတန္ တက္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ
ႀကိမ္မီးအံုးသလို ခံစားေနရတဲ့ မီးက ထေတာက္ေတာ့တာပါပဲ။ၾသဂုတ္လ ၂၂ ရက္ကို
တိုက္ပြဲဆင့္ေခၚခဲ့တဲ့ ကိုထင္ေက်ာ္၊ ေလာင္စာဆီေစ်း က်ဆင္းေရးအတြက္
ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အကိုႀကီး ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ
လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရပါၿပီ။ ပခုကၠဴသံဃာထုက လူထုရဲ႔အေျခအေနကို
သူတို႔အသိဆံုးဆိုေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္မွာ သံဃာ ၅ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္
ေနပူက်ဲက်ဲမွာ လူထုအတြက္ ေမတၱာပို႔ဖို႔ ေက်ာင္းအသီးသီးကေန ၾကြခ်ီၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ ပတ္လာေတာ့ တပ္မ ၁ဝ၁ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ ခမရ
၂၃၅ က တပ္ရင္းမွဴး အပါအဝင္ တပ္သား ၂ဝ ေလာက္ ပခုကၠဴျမိဳ႔လယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ ေဆး႐ံု
၂ ႐ံုအၾကားက မီးပြိဳင့္လမ္းဆံုမွာ ေက်ာခ်င္းကပ္ျပီး ဘုန္းႀကီးေတြ အလာကို
ေစာင့္ေနတာကို အထိတ္တလန္႔ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ဒါကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္ဟာ သံဃာေတြရွိတဲ့ဆီ အေျပးသြားေလွ်ာက္တင္ေတာ့ သံဃေခါင္းေဆာင္ တပါး
မိန္႔ၾကားခဲ့တာကို အသဲထဲ စြဲနစ္ဝင္ခဲ့ရပါတယ္။'ဒကာ က်ဳပ္တို႔က ေမတၱာနဲ႔ ျပည္သူအတြက္
ေမတၱာပို႔တာ အျပစ္လား၊ သူတို႔ကို ေမတၱာနဲ႔ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္မယ္။ ဦးဇင္းတို႔ မေၾကာက္ဘူး။
ဆက္ၾကြမယ္' တဲ့။ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ေဘးက လက္အုပ္ခ်ီေနတဲ့ ျပည္သူေတြ
လက္ခုပ္တီးလိုက္တာ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ပါပဲ။ ပရိသတ္ကလည္း လမ္းကို
ညြတ္ေနတာပဲ။သံဃာေတာ္ေတြကလည္း ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘုရားရွင္
ရဟန္း ၅ဝဝ နဲ႔ ၾကြခ်ီလာသလိုကို စိတ္ထဲျမင္ေယာင္လိုက္မိတယ္။ သံဃာတန္းႀကီး
ၾကြခ်ီတာဆံုးမွ က်ေနာ္လည္း သမီးပါတာကို အမွတ္ရျပီး အိမ္ကို အေျပးျပန္ပို႔ျပီး
ေတာက္ေလွ်ာက္ျပန္လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံ ၂ ခ်က္ေလာက္ ၾကားေတာ့
ထိတ္ျပာျပီး ဦးဇင္းေတြဆီ အေရာက္ေျပးတဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးစီးဖိနပ္ေတြ
က်ဲျပန္႔ေနပါျပီ။စစ္သားေတြက လမ္းေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္တဲ့ လူေတြကို လိုက္ရိုက္ေနပါတယ္။

အထင္းသား ျမင္ရတာပါ။ ျဖစ္တဲ့ေနရာက အေရွ႔တိုက္နဲ႔နီးေတာ့ အေရွ႔တိုက္ထဲကို
သံဃာေတြ ဝင္ေျပးၾကတာေပါ့။ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ေတြ အဖမ္းခံရလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္သလဲ
ေမးေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တပါးက ‘ဒကာေရ ... ႏိုင္ငံေတာ္သံဃနာယက အဖြဲ႔ဝင္ ဦးေတေဇာ
ေရာက္လာျပီး က်ဴပ္တို႔ကို ဒီေကာင္ ဖမ္းဖမ္းနဲ႔ ေျပာေတာ့ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတုန္း
စစ္သားေတြက ၾကဳိးနဲ႔ ပစ္ဖမ္းတာပဲ။ က်ဳပ္ကို အခု အေနာက္တိုက္ လိုက္ပို႔စမ္းပါ။
ေက်ာင္းက က်န္တဲ့ သံဃာေတြကို စိုးရိမ္တယ္’ ဆိုလို႔ ဖိနပ္မပါတဲ့ ဦးဇင္းကို
အေနာက္တိုက္ လိုက္ပုိ႔ရပါတယ္။ လမ္းမွာ ဦးဇင္းေျပာတာက ...'ဒကာရာ ဦးဇင္းတို႔က
အိမ္ေတြ ဝင္ထြက္ ဆြမ္းခံေနေတာ့ ဒကာေတြ အေျခအေန သိတယ္။ အရင္က ၅
အိမ္ေလာက္ ဆြမ္းခံရင္ က်ဳပ္တို႔ သပိတ္ျပည့္ျပီ။ အခု ၁၅ အိမ္ေလာက္ခံမွ တပါးစာ ဝ
႐ံုေလာက္ရွိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းရိတ္ဖို႔ ဓားတေခ်ာင္းေတာင္ အပိုမဝယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ဒါ ဒကာေတြ မြဲေနျပီဆိုတာ က်ဳပ္တို႔သိလို႔ ေမတၱာပို႔ တာပါ။ က်ဳပ္တို႔မွာ အျပစ္ရွိသလားဗ်ာ'
တဲ့။မ်က္ရည္ မဆယ္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္က မ်က္ရည္လြယ္တတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ျပန္လွည့္လာရင္း
ေက်ာင္းတိုက္ေတြ ဝင္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ ပါသြားတယ္၊
ပ်ံေတာ္မူတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလ သတင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးရံုေျပး၊

ရင္ခြဲရံုေျပးၾကည့္တယ္။ မရွိပါဘူး၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းတိုင္း လိုက္ေမးေတာ့
၁ဝ ပါး အဖမ္းခံရသလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ျဖစ္ေနေရာ။ ေနာက္ ညေနက် ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို
အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြက အလက (၃) ေက်ာင္းထဲ ပင့္ျပီး ေဆြးေႏြးတယ္။
ဆရာေတာ္ေတြ ေတာင္းဆိုမႈေတြေၾကာင့္ ဖမ္းထားတဲ့ သံဃာေတြ ျပန္လြတ္ခဲ့တယ္။
ျပန္ၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားၾကည့္ေတာ့ ၃ ပါး အဖမ္းခံထားရတာ
ျပန္လႊတ္ေပးျပီဆိုလို႔ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဘယ္လိုေနလဲ ေမးၾကည့္ရတယ္။
ေရဒီယိုေတြမွာ ကာယကံရွင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ မိန္႔ခဲ့တာကို ခင္ဗ်ားတို႔
နားေထာင္ခဲ့ရင္ သိမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း မီဒီယာေတြမွာ အျဖစ္မွန္ေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ မခံႏုိင္လြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဖမ္းခံ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့
ဦးဇင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေဗာဓိမ႑ိဳင္ေက်ာင္းက အရွင္ စႏၵိမာ၊ အေနာက္တိုက္က
အရွင္ပညာစကၠနဲ႔ အရွင္ပညာနႏၵ၊ သူတို႔ ပ်ံေတာ္မမူေသးပါဘူး၊ အခု ေမးရင္လည္း
ရပါေသးတယ္။ သူတို႔ကို ႏိွပ္စက္ခဲ့တဲ့သတင္းကို နိုင္ငံေရး တက္ၾကြသူေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြ
ေပါင္းျပီး လုပ္ႀကံဖန္တီးတယ္ဆိုတာ နအဖ က ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္၊ မဟုတ္
လွမ္းေမးၾကည့္ေလ။ဦးဇင္းေတြက ႀကံ့ဖြံ႔အတြင္းေရးမွဴး လွဝင္းႏိုင္က ‘ဟုိထဲမွာ ၂
ေကာင္ပုန္းေနတယ္၊ ဖမ္းဖမ္း’ ဆုိၿပီး ေျပာခဲ့တယ္။ ႏွစ္တစ္ ခင္ေမာင္ဝင္းဆိုတဲ့
လူမိုက္ကလည္း ငါတို႔ကို ဝင္ရိုက္တယ္။ စစ္သားေတြကလည္း ေသနတ္ဒင္နဲ႔ထုတယ္။
ဒါေတြျပီးမွ ရဲစခန္းထဲ လူဝတ္လဲျပီး၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မုသား
မပါပါဘူးဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ၿငိမ္ေရးကို မေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ဘာသာ

ေမတၱာပို႔ၾကြခ်ီိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဓာတ္တိုင္မွာ ၾကိဳးတုတ္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္
႐ိုက္ခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာပါ။ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ တိုင္းသာသာနာေရး ဦးစီးနဲ႔
ခရိုင္အဆင့္ဆင့္က တာဝန္ရွိသူေတြဟာ စာသင္တိုက္ေတြကို ဝင္ျပီး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ
မပါဖို႔ ဝင္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ဒီမွာတင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ခံထားရတဲ့
သံဃာေတာ္ေတြက မေက်နပ္လို႔ အလယ္တိုက္အေရာက္မွာ ဝန္းတံခါးပိတ္ၿပီး အာဏာပိုင္
၁၃ ေယာက္ကုိ ဖမ္းလိုက္တယ္။ သူတို႔စီးတဲ့ ကားေတြ မီးရွဳိ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ဒါ
က်ေနာ္ေတာ့ လူငယ္အေတြးနဲ႔ မမွားဘူးပဲ ထင္တယ္။ ဒီသတင္းေတြ က်ေနာ့္ကို မီဒီယာက
ေမးေတာ့ အမွန္အတိုင္း အကုန္ေျပာျဖစ္တယ္။အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းစေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ ၇
ရက္မနက္ခင္းပုိင္း က်ေနာ္ သြားရာေနာက္ ၾကြက္တေကာင္ဟာ တေကာက္ေကာက္နဲ႔
လိုက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ သိလိုက္ျပီ၊ ကြိဳင္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ အိမ္မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။
ညေနခင္း လိုအပ္တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ ပိုက္ဆံကို အိမ္ကေန ကပ်ာကရာ ဝင္ယူျပီး
ေအးျမတဲ့ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သံဃာရိပ္မွာ ခိုလႈံေနရေတာ့တာေပါ့။ စကားလံုး လွေအာင္
ေရးတာေပါ့ဗ်ာ။ အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္ေခ်းပါတာ၊ ေျပးတာပါပဲ။ ၅ ရက္ေန႔က
အကႌ်ၾကယ္သီးျဖဳတ္ျပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ‘ပစ္ခ်င္ရင္ ငါ့ ပစ္ကြာ၊ မေျပးၾကနဲ႔’ လို႔
ကုန္းေအာ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အသံကိုေတာင္ ျပန္ၾကားျပီး ရွက္မိပါရဲ႔။ ၇ ရက္ေန႔ညမွာပဲ
ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ နီးစပ္တယ္လို႔ယူဆျပီး အျပစ္မရွိတဲ့ ဦးသန္႔ရွင္း ၊ ဦးေနလ ၊ ဦးစိန္လင္း ၊
ဦးသာေအာင္ တို႔ကို ဖမ္းဆီးျပီး သရက္ေထာင္ မွာ ၂ ႏွစ္ကေန ၉ ႏွစ္ထိ
ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ခိုင္းလို႔လုပ္ရတဲ့ ႏွစ္တစ္ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ထိုးေက်ြးတာခံရျပီး
သရက္ေထာင္မွာ ေထာင္ ၂ ႏွစ္အျပစ္ေပးထားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပုန္းေနျပီး သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ

တိုင္ပင္ရပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးက သံဃာေတြကလည္း ပခုကၠဴသံဃာေတြကို
ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္၊ မေတာင္းပန္ရင္ ပတၱနိကုဇၨန ကံေဆာင္မယ္ေပ့ါ။ ဒါကို
အာဏာက လြဲျပီး ဘာမွ ေသာက္ဂရုမစိုက္တဲ့ ငမိုက္သားေတြက မေတာင္းပန္ဘူးေလ။
ဒီေတာ့ တႏိုင္လံုး စက္တင္ဘာ ၁၈ မွာ ေရႊဝါေရာင္လို႔ ကမၻာကသိတဲ့ သံဃာလႈပ္ရွားမႈႀကီး
ေပၚလာရေတာ့တာပါပဲ။က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေျမလွန္ရွာေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြအျပင္
ညပိုင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဝင္စီးမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေတြကို
မထိေစခ်င္တာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ေၾကာက္တာေရာေၾကာင့္ ေျပးမိေျပးရာ
ေျပးရင္းကေန အိႏၵိယကို ေရာက္ခဲ့ရတာပါပဲဗ်ာ။ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိတဲ့ ခင္ဗ်ားကေတာ့
ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး၊ က်ေနာ္ေတာ့ ေသြးဆူေနေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္လို
ပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ ပခုကၠဴက ဦးဇင္းေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔ခဲ့ရင္ က်ေနာ္
ဒီက ေစာင့္ေနပါတယ္လို႔။ ပခုကၠဴမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ
ျပည္သားေတြကိုေတာ့ ေျပာခ်င္တာ တခုရွိတယ္။ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံေရးအဆင့္ မူၾကိဳအဆင့္မွာပဲ
ရွိပါေသးတယ္။ မွားရင္ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္အေမနဲ႔
အတူေနခ်င္တယ္။အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္ ရွိေနေသးသေရြ႕

သားတကြဲ မယားတကြဲ ဒုကၡ၊ မိဘမဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ မတရား ေစာ္ကားခံရတာေတြ၊
ဖိႏွိပ္ခံရတာေတြ ရွိေနဦးမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒါေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြမွာပဲ တာဝန္ရွိပါတယ္။ လူဦးေရ သန္း

၅ဝ ေက်ာ္တဲ့ ျပည္သူက လက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္ကို မႏုိင္ဘူးဆိုတာ
ရာဇဝင္႐ိုင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ိနဲ႔သူကို ေဖးကူ၊ အားနည္းသူကို လက္တြဲ၊
စည္းလံုးညီညာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာသာသာသနာအတြက္ အျမန္
တိုက္ပြဲဝင္သြားၾကပါစို႔လို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။မႀကာခင္လာေတာ့မဲ့ တဖက္သတ္က်င္းပမဲ့
၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အျပတ္ျဖတ္သင့္ပါတယ္။၁၉၉ဝ
ေရြးေကာက္ပြဲ က်ေနာ္ မဲမေပးခဲ့ရေပမဲ့ တကယ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္လို႔
အနိဳင္ရပါတီ အန္အယ္လ္ဒီဟာ အနိဳင္ရျပီးသူျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ လက္ရွိ အာဏာရွင္ေတြ
ညိွနိဳင္းျပီး တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္မခ်င္း က်ေနာ္တို႔ ဆက္တိုက္ရမွာပါပဲ။
ေခတ္အဆက္ဆက္က အာဏာရွင္တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ ရဲေဘာ္အေပါင္း၊
စက္တင္ဘာ သံဃလႈပ္ရွားမႈအတြင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ
ေက်ာင္းသားျပည္သူအေပါင္းနဲ႔ ေထာင္တြင္း အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ ရဲေဘာ္အေပါင္းကို
ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ဦးညႊတ္အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။
ဇာနည္ (ပခုကၠဴ)
ပုရစ္ေၾကာ္နဲ႔ ယုန္သားေထာင္း အလြမ္းေျပ

တစ္ေန႔ကမႏၲေလးေန ႏႇမေတြက ပုရစ္ေၾကာ္ေတြပို႔လိုက္တယ္။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုၿပီး
အမ်ားႀကီးမစားနဲ႔လို႔လည္း ဖုန္းဆက္ေျပာေသးတယ္။ ေၾသာ္-တန္ေဆာင္တိုင္ေတာင္
ေရာက္ေတာ့မႇာပါ လားလို႔ ပုရစ္ေၾကာ္ျမင္တာနဲ႔ စိတ္က
ေတြးမိတယ္။ရန္ကုန္မႇာေနရတာသီတင္းကြၽတ္လို႔ ကြၽတ္မႇန္းမသိ၊ တန္ေဆာင္တိုင္
မို႔တိုင္မႇန္းမသိ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းလႇတယ္။
ေ႐ႊဥေဒါင္းနဲ႔ သြားတူတာ
ပုရစ္ေၾကာ္စားေတာ့ ေဒၚေဒၚ (လူထုအေမမာ)ကို ေျပးသတိရမိတယ္။
ေဒၚေဒၚကသိပ္ႀကိဳက္တာ။ သူႀကိဳက္႐ံုသာမ ဟုတ္ေသးဘူး၊ ပုရစ္ေတြေပၚၿပီဆိုတာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္းပို႔ခိုင္းတာ။ ေအာင္ဒင္သရက္ သီးေပၚလည္းအတူတူပဲ။ ေပၚဦးေပၚဖ်ား
ပို႔ခိုင္းတာပဲ။ ေဒၚေဒၚကိုယ္တုိင္ေစ်း သြားႏိုင္တုန္းကဆို ပုရစ္၀ယ္ရင္ဥပါတဲ့
အမေတြေ႐ြး၀ယ္တာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္းဂ်င္း(ခ်င္း)နဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္း ၿပီး
ဖင္ကေဖာက္ထည့္ခိုင္းလိုက္ေသး တယ္။ ေဒၚေဒၚကသူ႕ဦးေလးသိန္း(ဆရာ
ႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္း)နဲ႔သြားတူတာ။ ဆရာ ႀကီးလိုပဲ အစားေကာင္းႀကိဳက္ၿပီး ၾကံ
ၾကံဖန္ဖန္ေတြလည္း စားတတ္တယ္။ ျပင္ဦးလြင္မႇာ ေႏြရက္ေတြအတူေနၾက ေတာ့
ေဒၚေဒၚ့အသက္က ၉၀နားနီး ၉၀ ေက်ာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါလည္း ေဒၚေဒၚ့ သမီးႀကီး
ေဒါက္တာျမမဥၨဴရဲ့ မိတ္ေဆြ ေတြ ပခုကၠဴကပို႔ေပးတဲ့ ပဒတ္ေၾကာ္ ေတြလည္းစားတုန္းပဲ။
ျပင္ဦးလြင္မႇာပဲရတဲ့ ေတာင္ပုဇဥ္းေၾကာ္လည္း စားတာပဲ။ အ ေၾကာင္းမသိသူေတြ
သိပ္အံ့ၾသၾကတယ္။
ပါးစပ္သိခ်ၤဳိင္းေတြ
သမီးပါေမာကၡသမားေတာ္ႀကီးက လည္းသူကိုယ္တိုင္က အစားေကာင္း
အေသာက္ေကာင္းႀကိဳက္တဲ့ သူဆိုေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္ရင္ေတာ့ ပိတ္ပင္
တားဆီးမလုပ္ဘူး။ အလိုလိုက္တယ္။ တျခားဟာေတြသာ သူကဟိုဟာမလုပ္နဲ႔
ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ပိတ္တာ။အစားအေသာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကိဳက္တတ္တာေလး ေတြကို
မရမကရႇာေဖြမႇာယူၿပီးကို ေကြၽး တယ္။ ေဒၚေဒၚကလည္း သူမ်ားလူႀကီး ေတြလိုမဟုတ္ဘူး။
သူႀကိဳက္ရင္စား တာပဲ။ သူ႕မႇာမတည့္တာတည့္တာမရႇိ ဘူး။ ႀကိဳက္ရင္အကုန္တည့္တာပဲ။
ဦးေလးနဲ႔ေတာ့ လံုး၀တျခားစီျဖစ္တယ္။ ဦး ေလးကအေနအထိုင္ သန္႔ရႇင္းသလို
အစားအေသာက္မႇာလည္း သိပ္သန္႔ရႇင္း တယ္။ မႏၲေလးသားေတြလိုေပါက္တတ္
ကရစားတာမဟုတ္ဘူး။ ေဒၚေဒၚပုရစ္ေၾကာ္ေတြ တႂကြပ္ႂကြပ္၀ါးစား ေနၿပီဆိုရင္
ႏႇာေခါင္း႐ႈံ႕ၿပီး 'မင္းတို႔ပါးစပ္ေတြက လည္း သခၤ်ဳိင္းကုန္းက်ေနတာပဲ'လို႔
ေတာင္ေျပာတတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ အစား အေသာက္သန္႔ရႇင္းၿပီး က်န္းမာေရးကို
သိပ္ဂ႐ုစိုက္တဲ့ ဦးေလးက အရင္ကြယ္ လြန္သြားရႇာတယ္။
ယုန္သားလည္းစားရၿပီ
ပုရစ္ေၾကာ္မစားရခင္ တစ္ပတ္ ေလာက္ကလည္း မႏၲေလးက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က
ကားဂိတ္ကတစ္ဆင့္ ယုန္သားကင္ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဘုတလင္ကို အလႇဴသြားရင္း
ရလာခဲ့လို႔ ပို႔လုိက္တာတဲ့။ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ ယုန္သားကို တမ္းတေနတာၾကာလႇၿပီ။
ရန္ကုန္ေရာက္ကတည္းက မစားရတာ ဆိုေတာ့ ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္နီးပါးရႇိေနၿပီ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ တ႐ုတ္တန္းေစ်းမႇာ အၿမဲရတတ္ေတာ့ အေမကယုန္သား
ျပဳတ္ေထာင္းၿပီး ၾကက္သြန္နီႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ သုပ္ေပးေလ့ရႇိတယ္။ အ႐ိုးေတြခတ္ထား တဲ့
ေခြးေတာက္႐ြက္ဟင္းခ်ိဳ၊ ယုန္သား ေထာင္းနဲ႔ မရန္းသီးေထာင္းဆို သိပ္ လိုက္ဖက္လြန္းလို႔
ရန္ကုန္မႇာ မရန္းသီး ေထာင္းစားတိုင္းယုန္သားကို လြမ္းခဲ့ရ တာ။
အခုေတာ့မိတ္ေဆြေကာင္းမႈနဲ႔ ျမင္ ရေတာ့တာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ယုန္ သားကို
ႏူးေအာင္ျပဳတ္၊ ေထာင္းၿပီးၾကက္ သြန္၊ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေၾကာ္ခိုင္းတယ္။ တစ္ ပိုင္းလိုေတာ့
ငယ္ငယ္တုန္းကစားရသလို သုပ္စားလိုက္တယ္။ အရသာရႇိလုိက္ တာ။
ဘာသားနဲ႔မႇကိုမတူဘူး။ ၾကက္ သားလို ခ်ိဳတာခ်င္းတူေပမယ့္ ၾကက္
သားထက္ပိုႏူးညံ့တယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ မိတ္ ေဆြကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ရတာ။

စြဲစရာေတြမ်ားလို႔ စြဲၾကတာ
မႏၲေလးသားေတြေဒသစြဲသိပ္ႀကီး တာပဲလို႔ကဲ့ရဲ႕ၾကတာ အဆိုးမဆိုပါဘူး။
စြဲစရာေတြကမ်ားလြန္းေတာ့ မစြဲဘဲဘယ္ သူမႇမေနပါဘူး။ စြဲစရာအစားအေသာက္
ေတြဆိုတာေအာက္အရပ္ထက္ပိုေပါတာ ကိုး။ ပုရစ္ေၾကာ္၊ ေတာင္ပုဇဥ္းေၾကာ္၊
ပဒတ္ေၾကာ္၊ ပူးသား၊ ယုန္သား၊ ေ>မသား၊ စာကေလးေၾကာ္၊ မယ္ညိဳစတာေတြက
လည္းေပါတယ္။ ထေနာင္း႐ြက္သုပ္၊ မန္က်ည္း႐ြက္သုပ္၊ ျမဴ႐ြက္သုပ္၊ တ႐ုတ္စံ
ကားပြင့္သုပ္၊ လက္ပံပြင့္စတဲ့ ရန္ကုန္ မႇာမရႇိတဲ့ စားစရာေတြကလည္း ေပါတယ္။
သြားရည္စာ(သေရစာ)ဆိုတာေတြက ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ရန္ကုန္လို အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊
မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ဘိန္းမုန္႔ေလာက္ရႇိတာမဟုတ္ဘူး။ ပြဲလမ္း သဘင္ဆိုတာလည္း
ေရႇးကဆိုဆယ့္ႏႇစ္ လစလံုးျပတ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုလို သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းဆို
အျငိမ့္စင္နဲ႔ ဇာတ္စင္ေတြကိုေရႇာင္ကြင္း သြားေနရတာနဲ႔ ခရီးအေတာ္ဖင့္တာ။ ဒါေၾကာင့္
မႏၲေလးကို သဘင္တကၠသိုလ္ လို႔ေတာင္ေခၚခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။
ဆီးျဖဴသီးဆားစိမ္နဲ႔ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္
သတင္းသမားဆိုေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတစ္နံတစ္လ်ား အမ်ားႀကီးသြားခဲ့ဖူး ပါတယ္။
ေပါင္းတည္စြယ္ေတာ္ပြဲ၊ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးပြဲ၊ ေ႐ႊက်င္မီးေမ်ာပြဲနဲ႔ က်ိဳက္မေရာ
မီးေမ်ာပြဲေတြလည္း သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တန္ ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္နဲ႔
သႀကၤန္မႇာေတာ့ မႏၲေလးေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ ဘယ္မႇာမႇရႇိမယ္မထင္ပါဘူး။
သႀကၤန္ကေတာ့ လူတိုင္းသိေနတာမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ဆိုတာက
တစ္ၿမိဳ႕လံုးလႇည့္ေနေလႇေအာင္းျမင္း ေဇာင္းမက်န္ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ ပြဲျဖစ္ တယ္။
ပြဲေတာ္ရက္ေတြမႇာဆို ရပ္ကြက္ ထဲရႇိ အိမ္တိုင္းက တတ္ႏိုင္သေလာက္
အေကြၽးအေမြးလုပ္ၾကတယ္။ တစ္အိမ္ နဲ႔တစ္အိမ္ကူးလူးၿပီး၀င္ထြက္စားေသာက္
ၾကတာေပ်ာ္စရာေကာင္းလႇပါတယ္။ သိသိမသိသိ ဘယ္အိမ္၀င္စားစားလာသမ်
လူေကြၽးၾကတာပါ။ စားေသာက္ၿပီးရင္ ေတာ့ လက္ဖက္သုပ္၊ ခ်င္းသုပ္နဲ႔အတူ
ဆီးျဖဴသီးဆားစိမ္နဲ႔ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ကလည္း အိမ္တိုင္းမႇာပါၾကပါတယ္။ အဖိတ္ေန႔
ညစစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးမႇာလည္း လမ္းေဘးမႇာ ဆီးျဖဴသီးဆားစိမ္နဲ႔ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္
လင္ပန္းေတြ တန္းစီေနတာပါပဲ။ တစ္ညလံုးတစ္ေခ်ာင္၀င္တစ္
ေခ်ာင္ထြက္သြားေနၾကတာဆိုေတာ့ ဆီး ျဖဴသီးဆားစိမ္စားၿပီးေရေသာက္ ရတာ
အင္မတန္အရသာရႇိလႇပါတယ္။
ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲပြဲေတြကို လြမ္းတာ
ဒါေတြကကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလာက္က ေပ်ာ္စ ရာေတြပါ။
ခုေတာ့ မတူေတာ့ပါဘူး။ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ အၿငိမ့္ေတြ
ဇာတ္ေတြဗလာဆိုင္းေတြေနရာမႇာစတိတ္ ႐ိႈးပြဲေတြကေနရာယူသြားၾကၿပီ။ ေခတ္

ႀကီးတစ္ေခတ္လံုးကိုကခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား တိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားတာဆိုေတာ့
ေရႇးျဖစ္ေဟာင္းေတြကို လြမ္းဆြတ္တသေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက
အေဟာင္းေတြေနရာမႇာ၀င္ ေရာက္အစားထိုးေနရာယူမယ့္ အသစ္ ေတြကပီပီျပင္ျပင္
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ ရႇိမလာတာဘဲျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေလဘာတီမျမရင္တို႔
ၾသဘာေသာင္းတို႔၊ လႇကေလးစိန္တို႔ကို လြမ္းေနတာမဟုတ္ ပါဘူး။
ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲပြဲေတာ္ႀကီးေတြကို လြမ္းတာပါ။ မီးေရာင္ေတြထိန္ထိန္ညီး တဲ့ သီတင္းကြၽတ္၊
တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ ေတာ္ႀကီးေတြကို လြမ္းတာပါ။
ကေလးေတြေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္
ဒီေခတ္လူငယ္ေတြရဲ့ ေရာ့ခ္ေတြ ဟစ္ပေဟာ့ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏႇစ္ သက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အၿငိမ့္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြေနရာမႇာ၀င္ၿပီး အစားထိုးႏိုင္ေသးတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္မႇာ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ ေတြကေတာ့
တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ေႂကြေန ၾကတာခုဆို သဘင္တကၠသိုလ္လို႔ေခၚ ၾကရတဲ့ မႏၲေလး
ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမႇာေတာင္ အၿငိမ့္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြ မ်ားမ်ားစားစား မရႇိေတာ့ပါဘူး။
အေဟာင္းေတြခ်ဳပ္ၿငိမ္း ရတာဓမၼတာမို႔ ဆန္းတယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
အေဟာင္းေတြေနရာမႇာ အ စားထိုး၀င္ေရာက္ေနရာယူမယ့္ အသစ္ ဆိုတာကလည္း
အခုထိပီပီျပင္ျပင္ရႇိ မလာေသးေတာ့ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္ေန တာအေတာ္ၾကာေနၿပီ။
မီးေရာင္ေတြ ထိန္ထိန္ညီးၿပီး စည္ေျဗာသံေတြညံေန တဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြဆိတ္သုဥ္းေနၿပီ
ဆိုေတာ့ သနားစရာ အေကာင္းဆံုးက ကေလးေလးေတြပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္
ငယ္ကလိုသူတို႔ေလးေတြ မေပ်ာ္ၾကရရႇာ ဘူး။ ကေလးေတြေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြမႇာ တာ၀န္ရႇိ တယ္မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ။
စတုတၳအၾကိမ္ေျမာက္ ေတာ္ဘုရားကေလး
စာေပဆုေပးပြဲ က်င္းပ
မိုးယံမခ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၀
ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္မွ သီေပါမင္းရဲ့ေျမးေတာ္ျဖစ္သူ၊ စာေရးဆရာ၊ သမိုင္းသုေတသီ၊

ေတာ္ဘုရားကေလးရဲ့ စတုတၳအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပဆုေပးပြဲကို
ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းရွိေနအိမ္မွာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႔မွာ နံနက္ ၁၀
နာရီက ၁၂ နာရီအထိ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္က စျပီး စာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔မွ ကြပ္ကဲ

ေရြးခ်ယ္ျခင္းမရွိေသာစာေပဆုမ်ားကို ဟိုတယ္၊ ပန္းျခံ၊ ခန္းမမ်ားတြင္ အခမ္းအနားျဖင့္

က်င္းပျခင္းကို စစ္အာဏာပိုင္တို႔က ပိတ္ပင္ခဲ့ျပီးေနာက္ပိုင္း ေတာ္ဘုရားေလးရဲ့ ေနအိမ္မွာ
က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း က်င္းပခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးအဖြဲ႔ရဲ့ ခြင့္ျပဳျပီး
ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳစာအုပ္ လုံးခ်င္းမ်ားကို ဆုေရြးခ်ယ္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေပမယ့္
တရားမ၀င္အခမ္းအနားတခုလို ေတာ္ဘုရားကေလးရဲ့ စာေပဆုေပးပြဲသတင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့
ႏွစ္က မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္၊ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ေဖာ္ျပခြင့္လည္း မရရွိခဲ့ပါဘူး။
“က်မအေနနဲ႔ ရွိတာေလးနဲ႔ စီစဥ္ရတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ (ေတာ္ဘုရားကေလး) ရဲ့

စာေပနဲ႔ သမိုင္းကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ စာေပဆုေပးပြဲကို က်င္းပခဲ့တာ
၄ ႏွစ္ ရွိပါျပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဘယ္မွာမွ လုပ္လို႔မရလို႔ အိမ္မွာပဲ ဆုရတဲ့သူေတြနဲ႔
သူတို႔မိသားစုေတြရယ္၊ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ရယ္၊ သတင္းၾကားလို႔ လာၾကတဲ့
စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းက သူေတြရယ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ဖိတ္စာနဲ႔
မဖိတ္ျဖစ္ပါဘူး။”
ဆိုျပီး ေတာ္ဘုရားကေလး၏ဇနီး ေဒၚခင္ေမက ဆုေပးပြဲက်င္းပျဖစ္ခဲ့ပုံကို

ေျပာျပပါတယ္။
စတုတၳအၾကိမ္ေျမာက္ ေတာ္ဘုရားကေလးစာေပဆုေပးပြဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္

(လုံးခ်င္း) ဆုနဲ႔ ၀တၳဳတိုစာအုပ္ (လုံးခ်င္း) ဆုတို႔ကို ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာစာအုပ္ လုံးခ်င္း ဆုကို “စိန္ပြင့္ ျမပြင့္ ပတၱျမားပြင့္” ကဗ်ာစာအုပ္ ေရးသားခဲ့သူ

စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဦးအံ့ေမာင္က ရရွိခဲ့ျပီး ၀တၳဳတိုစာအုပ္ လုံးခ်င္း ဆုကို
“အိပ္မက္ျပဇာတ္ထဲက ဘယာနကပုစာၦ ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ကို ေ ရးသားခဲ့သူ စာေရးဆရာ
ဦးေဆြ (ဒႆနိက) က ဆြတ္ခူးသြားခဲ့ပါတယ္။
ဆုေပးပြဲအခမ္းအနားမွာ စာေရးဆရာကဗ်ာဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာက အဖြင့္အမွာစကား
ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆုအတြက္ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ရဲ့ သုံးသပ္ခ်က္ကို
ကဗ်ာဆရာေဇာ္ေနာင္က ဖတ္ၾကားျပီး၊ ၀တၳဳတိုဆုအတြက္ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔
သုံးသပ္ခ်က္ကို စာေရးဆရာ လင္းထင္က ဖတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။
စာေရးဆရာထက္ျမက္က ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ အေနနဲ႔ အခုလိုက်င္းပရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔
ပတ္သက္ျပီး ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့သူမ်ားကို ေ တာင္းပန္စကား ေ ျပာၾကားခဲ့ျပီး အခမ္းအနား
အစီအစဥ္မွဴးအျဖစ္ ေ မာင္လြင္မြန္(ကသာ) က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာဆု ရရွိေသာ ဆရာဦးအံ့ေမာင္ကို ဆရာဒဂုန္တာရာက ဆုခ်ီးျမွင့္ျပီး ၀တၳဳတိုဆု ရရွိတဲ့
ဦးေဆြ (ဒႆနိက) ကို ေ တာ္ဘုရားကေလး၏ ဇနီး ေ ဒၚခင္ေမက ဆုခ်ီးျမွင့္
ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆုလက္ခံရရွိသူမ်ားက တက္ေရာက္ၾကသူမ်ားကို ေ က်းဇးူတင္စကား
ေျပာၾကားခဲ့ၾကျပီး ဆရာေဇာ္ေနာင္က ေ တာ္ဘုရားကေလး ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုခဲ့ကာ
အခမ္းအနားကို ေ အာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေတာ္ဘုရားကေလး၏ဇနီး ေဒၚခင္ေမ
ေတာ္ဘုရားေလးမိသားစု၏ ေ နအိမ္

ဒဂုန္တာရာ
ဦးေဆြ (ဒသနိက)

ဆရာအံ့ေမာင္
ဆရာ ဦးေဆြ (ဒႆနိက)

ဆရာအံ့ေမာင္ ကဗ်ာဖတ္ေနစဥ္
ဆရာ ထက္ျမက္၊

ဆရာ လင္းထင္
ဆရာ ေ မာင္လြင္မြန္ (ကသာ)၊

ဆရာ ေ ဇာ္ေနာင္
ဦးထြန္းလြင္

အကယ္ဒမီ ေပးၿပီ၊ အမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ

ဇာတ္ကား ဆုအမ်ားဆုံးရ
မုိးမခအေထာက္ေတာ္၊ ရန္ကုန္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၇၊ ၂၀၁၀
ရုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ား ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္စားေနသည့္ အကယ္ဒမီ ဆုေပးပဲြကုိ

ယမန္ေန႔ညက ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။ ဆုေပါင္း ၇ ဆု ေပးအပ္ရာ “အမ်ားႏွင့္
မသက္ဆုိင္ေသာသူ” ဇာတ္ကာားက ဆု ၄ ခု ရရိွသြားသည္ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း
ေတြ႔ရသည္။
၁။ အမ်ဳိးသားဇာတ္ေဆာင္ဆု ခန္႔စည္သူ (အမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ)
၂။ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု မုိ႔မုိ႔ျမင့္ေအာင္ (ျမင္းမုိရ္ထက္ကသရဖူ)
၃။ ဒါ႐ုိက္တာဆု ညီညီထြန္းလြင္ (အမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ)
၄။ အမ်ဳိးသားဇာတ္ပုိ႔ဆု ရဲေအာင္ (အကယ္ဒမီေရွာ့)

၅။ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ပုိ႔ဆု ခင္မုိ႔မုိ႔ေအး (အမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ)
၆။ ႐ုပ္ရွင္ဓာတ္ပံုဆု သန္းၫြန္႔(ပန္းသာ) (ႀကိဳးတန္း)
၇။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားဆု မ်က္ျခယ္႐ုပ္ရွင္ ထုတ္လုပ္ေရး (အမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ)
အမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ ဟာသကားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆုရသူတဦးျဖစ္သည့္

ခန္႔စည္သူက "တျခား ဟာသကားေတြမွာ Response က အေရးႀကီးတယ္။ ဒီကားမွာေတာ့
ကိုယ္က ကိုယ္လုပ္သမွ် ကိုယ္ေျပာသမွ်မွန္တယ္ ထင္တဲ့သူဆုိေတာ့ လံုး၀ ဂရုစိုက္စရာ
မလိုေတာ့ဘူး။ ဟာသကား ၁၀ ကားရိုက္ရင္ ၉ ကားေလာက္က Response
ေၾကာင့္ရယ္ရတာ။ ဒီကားကေတာ့ Response မရွိတဲ့ အတြက္ ပရိသတ္ အေနနဲ႔
ပိုၿပီးရယ္ရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါက အမ်ားနဲ႔မသက္ဆုိင္ေသာ ဇာတ္ကားနဲ႔
ပတ္သတ္ၿပီး အမွတ္တရပါပဲ” ဟု ေျပာၾကားေၾကာင္း ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းတြင္
ေဖာ္ျပထားသည္။
ယခင္ႏွစ္ႏွင့္ မတူသည့္ အခ်က္မွာ ဆုရသူမ်ားထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီး သရုပ္ေဆာင္ ၂

ဦး ပါ၀င္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျပဳလုပ္သည့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အကယ္ဒမီဆုေပးပဲြ

အခမ္းအနားကုိ ရုပ္ရွင္ေလာကသား အမ်ားအျပား တက္ေရာက္သည့္ အျပင္ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္
အဆင့္အတန္း ျမႇင့္တင္ေရး အကဲျဖတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ႏွင့္ ဗီဒီယို
ဆင္ဆာအဖြဲ႕တို႕မွ တာ၀န္ရိွသူမ်ားလည္း တက္ေရာက္ၾကသည္ဟု သတင္းမ်ားတြင္
ေဖာ္ျပထားသည္။
ျပႆနာရွာတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ မေျဖႏိုင္ေသးတဲ့

အေျဖမ်ား
ကိုမိုက္ခဲစိန္
http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=5836&Ite
ကိုမိုက္ခဲစိန္ ဆိုတာက နံမည္ေျပာင္ပါ။ မိုက္တလုံးေပးလိုက္ရင္ အျပတ္ခဲျပီး
ဟဲေတာ့တာပဲ လို႔ ဆိုတာပါ။ ျပည္ပေရဒီယိုေတြမွာ ေလလႈိင္းကေန ေျပာၾက
ဆိုၾကတာဆိုေတာ့ အသံလႊင့္ခန္းထဲမွာ ဆိုရင္ မိုက္ခဲေတြေပါ့ေလ။ အေ၀းကေန လွမ္းျပီး
ဗ်ဴးၾက၊ ျဗဲၾကတာ ဆိုရင္ေတာ့ မိုက္ခဲမဟုတ္ႏိုင္၊ ဖုံးခဲေတြ လို႔ ေခၚမလား၊ ဘလူးတုသ္ ေခၚ

သြားျပာၾကီး ခဲသူေတြလို႔ ဆိုေလမလား မသိ။ သို႔ေသာ္ မိုးမခမွာ ယူမိတဲ့ က႑မွာ
ယူမိတဲ့နံမည္က မိုက္ခဲစိန္ ဆိုေတာ့လည္း ေျပာင္းမေနေတာ့ပါဘူး။
ယခင္က ေရးခဲ့တာက ဉာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က

ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းေတြကို အေျခခံျပီး ထုတ္ထားတဲ့
ဉာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေလာ ၂၀၁၀ ရဲ့ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္
ေရြးေကာက္ပြဲကာလၾကီးမွာ အင္တာဗ်ဴးဆရာမ်ား၊ ပရိသတ္မ်ား၊ လဘက္ရည္၀ိုင္း၊
ေသရည္၀ိုင္းနဲ႔ စာပြဲ၀ိုင္းတို႔မွာ ျပႆနာရွာျပီး ေမးခ်င္၊ ေျဖခ်င္စရာ ေမးခြန္းေတြကို
ေရြးခ်ယ္ ေကာက္ႏုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီေမးခြန္းေတြက ဟိုတခါက ေမာင္ရစ္ကာတြန္းကို ညႊန္းျပီး ေျပာရရင္ ၀ိုင္းတိုင္းမွာ

ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ့ “အျမီး” ေတြေပ့ါေလ။ ျပဳတ္ ဖုတ္ ေက်ာ္ ေလွာ္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔သာ
ျမီးၾကပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္ေသး၊ ေမးလို႔ မဆုံး၊ ေျဖလို႔ မဆုံးႏိုင္ေသးတဲ့
ျပႆနာေမးခြန္း ဟင္းလ်ာမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေျဖသာ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ …
အင္း ။
လာျပီ။
စစ္အစိုးရနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ား
(၁) အာဏာသိမ္းထားတဲ့ တပ္မေတာ္က အမ်ားျပည္သူကို တကယ္

အာဏာျပန္လႊဲေပးမွာလား။
(၂) တပ္မေတာ္က ျပည္သူ႔ဖက္ကို လာရပ္တည္တဲ့အထိ “ကြဲ”မွာလား။
(၃) ေရြးေကာက္ပြဲေတြလုပ္တာ အာဏာလႊဲေပးဖို႔လား။
(၄) တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ သူတို႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရခ်င္သလား။
(၅) ဗိုလ္တင္ဦး၊ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔နဲ႔တကြ တပ္တြင္းရွင္းလင္းေရးေတြမွာ ဘယ္သူေတြက

ေနာက္ကၾကိဳးကိုင္ေနတာလဲ။
(၆) စစ္အစိုးရကို စီးပြားေရး ႏိုင္ငံေရး ပိတ္ဆို႔ အေရးယူထားတာ သာမန္ျပည္သူေတြနဲ႔

ဆိုင္သလား။
(၇) ခုခ်ိန္ထိ စစ္အစိုးရက အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္တာ သူတို႔ေတာ္လို႔လား၊

အတိုက္အခံေတြ ညံ့လို႔လား။
(၈) တပ္မေတာ္ၾကီး ျပိဳကြဲသြားရင္ တိုင္းျပည္လည္း ျပိဳကြဲမယ္ဆိုတာ တကယ္လား။

သူတို႔ေတြနဲ႔ အာဏာခြဲေ၀ျပီး အတူတူ သြားရမွာလား။
(၉) ျပည္တြင္းက ဘယ္လိုပုဂၢဳိလ္ၾကီးေတြ၊ အဖြဲ႔ၾကီးေတြက တပ္မေတာ္နဲ႔ ဘယ္လို

ေရရွည္သေဘာထားျပီး ဘယ္လို ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေနၾကျပီလဲ။

(၁၀) စစ္အစိုးရက အျငိဳွးၾကီးတယ္ဆိုတာ အဟုတ္ပဲလား။
ျပည္တြင္းအတိုက္အခံမ်ားအတြက္
(၁) ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ေထာင္ထားတာက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။
(၂) ဒီမိုကေရစီေရး ေအာင္ပြဲ၀င္ဖို႔အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာေတြ လိုအပ္သလား။
(၃) ႏိုင္ငံေရးပါတီမေထာင္ထားဘဲနဲ႔ အတိုက္အခံလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနၾကသလား။
(၄) ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနာက္လိုက္ေတြ ဘယ္လုိမ်ဳိး လုိအပ္တယ္ ထင္ပါသလဲ။
(၅) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘယ္လုိမ်ဳိး ရပ္တည္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနရမွာလဲ။
(၆) အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္အုပ္စုက စစ္တပ္ၾကီးေတြနဲ႔ ၀င္လာမယ္ဆိုတာ

တကယ္ပဲလား။ ျဖစ္ႏိုင္သလား။
(၇) ျပည္တြင္းက အတိုက္အခံေတြက မညီညြတ္တာလား၊ အပိတ္ဆို႔ခံထားရတာလား။

အင္အားနည္းေနေသးတာလား။
(၈) ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ အတိုက္အခံေတြ ေပၚထြန္းလာေနျပီလား။ ဘယ္လိုမ်ဳိး

အားေပးေစာင့္ေရွာက္ ကူညီေနၾကျပီလဲ။
(၉) ျပည္တြင္း ျပည္ပကို ဘယ္လိုအကူအညီေတြ ေတာင္းေလ့ရွိၾကသလဲ။
(၁၀) စစ္အစုိးရမ်ား ျပဳတ္က်သြားရင္ ဘယ္လိုမ်ဳိး အတိုက္အခံက

၀င္ေရာက္ေဆာင္ရြက္မွာလဲ။
(၁၁) ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးမွာ အားလုံး အိုေကမွာလား။ မအိုေကရင္ေကာ

ဘယ္လိုလဲ။
ျပည္ပအတိုက္အခံမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ား
(၁) နယ္စပ္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြက

တိုင္းရင္းသားအေရးေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းေပးေနတာလဲ။
(၂) ျပည္ပေရာက္ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြက အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္ၾကဖူးလား၊

သုိ႔မဟုတ္ အေကာင္းမေျပာၾကတာလား။
(၃) ျပည္ပေရာက္ အတိုက္အခံအဖြဲ႔အခ်ဳိ႔က အလြဲသုံးစားေတြ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ

တကယ္လား။
(၄) ႏိုင္ငံတကာ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြ၊ ကင္ပိန္းေတြ၊ ေလာ္ဘီေတြ၊ ရန္ပုံေငြပြဲေတြနဲ႔

ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာ ထိေရာက္မႈ ရွိသလား။
(၅) ျမန္မာျပည္သူေတြက ဘာေတြလဲ။ သနားစရာ သားေကာင္ေတြလား၊ ရဲရဲေတာက္

သခင္ေတြလား။ ဘယ္လိုမ်ဳိး သင္တို႔ တင္ျပေဆြးေႏြးေလ့ ရွိသလဲ။

(၆) တပ္ေပါင္းစု ဘယ္ႏွခု ဖြဲ႔ျပီးျပီလဲ။ တပ္ေပါင္းစုေတြက အျမဲတမ္း ပူးေပါင္းျပီး
လုပ္ကိုင္ၾကသလား။
(၇) လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး မလိုအပ္ေတာ့ျပီလား။
(၈) အားလုံးက ခင္ခင္မင္မင္ပဲလား။ မေခၚမေျပာႏိုင္ေတြလား။
ပရိသတ္ျပည္သူေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေမးစရာေလးေတြ
(၁) ကြန္ျမဴနစ္တို႔ လက္၀ဲသမားတို႔ကို ေၾကာက္စရာၾကီးေတြလို႔

သိမ္းၾကဳံးျမင္ေလ့ရွိသလား။
(၂) တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြက အေတာ္ ဆိုးသလား။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ

ဘယ္လိုလူေတြ သြားေနၾကရတာလဲ။
(၃) မြတ္ဆလင္တို႔၊ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔၊ ခရစ္ယာန္တို႔၊ တရုတ္တို႔၊ ကုလားတို႔ လို႔ ေျပာသံ၊

ဆိုသံေတြ ၾကားလိုက္ရင္ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ။ အေႏွာက္အယွက္လား၊
မတူတဲ့သူေတြ၊ အယူအဆေတြလား။
(၄) ဖက္ဒရယ္မူဆိုတာနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုၾကီး ပ်က္စီးေရးလို႔ ထင္ျမင္မိပါသလား။
(၅) စစ္အစိုးရကို ေၾကာက္သလား။ အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရမွာေကာ

ေၾကာက္သလား။ ဘယ္လိုမ်ဳိး စခန္းသြားမွာလဲ။ ေလာေလာဆယ္ အဆင္ေျပေအာင္
“ၾကည့္” ေနရမွာလား။
(၆) အတိုက္အခံေတြ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ညံ့လို႔ဆိုျပီး အျပစ္တင္ေနတာလား။

တျခားေကာ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္ေသးသလဲ။
(၇) အတိုက္အခံမလုပ္ဘဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီရမယ္လို႔ ထင္သလား။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကရင္ ရမယ္

ထင္သလဲ။
အျခား အုပ္စုေတြအတြက္ ေမးခြန္းမ်ား လာမည္ ၾကာမည္
စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား၊ အင္န္ဂ်ီအိုသမားမ်ားနဲ႔ လူမႈေရး၊

ပညာေရးသမားမ်ားအတြက္လည္း ျပႆနာရွာတဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ ကေလးေတြ၊
လူငယ္ေတြအတြက္ ေမးခြန္းေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ၀ိုင္းေျပာၾက၊ စဥ္းစားၾကရင္
ေနာက္ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္လာဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဘယ္လိုလဲ။ လမ္းျမင္ျပီလား။ ထြက္ရပ္ေပါက္ႏိုင္ပါ့မလား။
နင့္ကိုနင္ေကာ ဘာေမးသလဲလို႔ မေမးပါနဲ႔။ အဲသည္ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။

အေျဖကေတာ့ … ဟဲဟဲ ။

ေနျပည္ေတာ္အကယ္ဒမီပြဲၾကီးမွသည္ ၂၀၁၀
ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးဆီသို႔
မုိင္အကယ္ဒမီစိန္
http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=5839&Ite
ေနျပည္ေတာ္မွာ လမ္းေတြမ်ား ေျဖာင့္ျဖဴးေနလုိက္တာ ဆုိတဲ့ ေတးသံသာကုိ

အျမဲလုိလုိၾကားေနရ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာလည္း ေနျပည္ေတာ္၏လမ္းမ်ားကို မည္သို႕မည္ပုံ
ေဆာက္လုပ္ၾကပုံမ်ား တင္ဆက္ေနၾက၊ သည္ေတာ့ စဥ္းစားမိတာကေတာ့
ဟုိးေရွးေခတ္က ေရာမအင္ပါယာၾကီးတည္ေဆာက္တုန္းက ျပည္သူေတြအတြက္ဆုိျပီး
လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမက်န္ စစ္တပ္ကလမ္းေတြရွင္း တံတားေတြေဆာက္ လုပ္ၾကတာဟာ
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတုိ႔ေတြ သြားရ လာရ လြယ္ကူေအာင္ ျပည္သူေတြရွိရာ
တခုခုဆုိ ဖမ္းရဆီးရ လြယ္ကူေအာင္ လမ္းပန္းကုိတည္ေဆာက္ၾကတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါရဲ႔ ။
အခုလည္း သည္အတုိင္းေပ့ါဗ်ား။ လမ္းေတြကုိလညး္ ကတၱရာမဟုတ္တဲ့
သမံတလင္းမုိ႕တခါသြားျပီး တာယာလဲေနရတဲ့ အေျခအေနဆုိတာလည္း သိထားရဲ့လား
ဗ်ဴိ႕။
ေနျပည္ေတာ္ဆုိတဲ့ တုိင္းျပည္သစ္ၾကီးကို ရွိရွိသမွ် ရုံးေတာ္ လႊတ္ေတာ္မွန္သမွ်

ေပးလႊတ္ေနရတာ အားမရရွာေတာ့ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အကယ္ဒမီေပးပဲြကုိလည္း
ေနျပည္ေတာ္မွာပဲ က်င္းပခဲ့ၾကတာလည္း မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ မင္းသားမင္းသမီးေတြကုိ
ျပည္သူေတြက ခ်စ္ပါေသာ္လည္း စစ္အစုိးရ၏ ပို႔သေသာေမတၱာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္မွာ
စစ္အစုိးရအၾကိဳက္မ်ားကုိ ျပည္သူ႔ကုိ တင္ျပျခင္း၊ ျပည္သူလူထုအတြက္ဟုဆုိကာ
စစ္အစုိးရသတ္မွတ္ထားေသာ ဆင္ဆာနယ္အတြင္းမွာေဖ်ာ္ေျဖျခင္း၊ မင္းသား

မင္းသမီးမ်ား အဆုိေတာ္မ်ားကုိ Presenter မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ ျမန္မာတီဗီေပၚ
အလုပ္ေပးျခင္း၊ အဆုိေတာ္အသစ္မ်ား - သရုပ္ေဆာင္အသစ္မ်ားကုိ
ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးျခင္းဟူေသ ာေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ အနာဂတ္မ်ဴိးဆက္သစ္
လူငယ္မ်ားအား ႏုိ္င္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားလာေအာင္ ပံ့ပုိးေပးျခင္း၊ ပညာေရးကို
အားေပးပါသည္ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ အစုိးရအၾကိဳက္ ေမးခြန္မ်ားကုိ
ထည့္သြင္းေျဖခုိင္းျခင္း၊ ဟာသဟုဆုိကာ လူရႊင္ေတာ္မ်ားေနရာတြင္ မင္းသား
မင္းသမီးမ်ားကုိပါ ပါ၀င္လာေအာင္လုပ္ကာ ပရိသတ္ ဆဲြယူျခင္း -- သုိ႕ေသာ္
ထုိဟာသမ်ားမွာ ဂလိထုိးရယ္၍ပင္ မရယ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္
ေကာင္းလွျခင္း၊ … စသည္ စသည္ နည္းလမ္းေပါငး္စုံသုံးကာ ျပည္သူခ်စ္ေသာ
အႏုပညာသည္မ်ားကုိ စစ္အႏုပညာသည္မ်ား ျဖစ္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္
ေျပာင္းလဲလာသည္မ်ားကုိ ျမင္ရေတြ႕ရသည္မွာရင္နာဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
အႏုပညာသည္ဟူသည္ စင္ေပၚေရာက္သြားရင္ျဖင့္ တတ္သည့္ပညာ မေနသာ

ဆုိသလုိ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ျပည္သူထံအပ္ႏွံ၍ သရုပ္ေဆာင္ျပၾကသည္ကုိ ရင္နင့္စြာ
နားလည္ စာနာမိပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း အတုံးလိုက္ အတစ္လုိက္ အႏုပညာသည္
ေရရွည္တြင္ ျပည္သူ႔ရင္မွာ တင္ေနဖုိ႔ေတာ့ ခဲယဥ္းလွပါသည္။
သည္ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ အကယ္ဒမီေပးပဲြသည္ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ တစ္ႏွစ္လုံးေပါင္းမွ ၁၂

ကား ျဖင့္ တာထြက္လာရာ ဘယ္သူဗုိလ္ဆဲြမည္ ဆုိသည္ကုိေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္
ျဖစ္ပါသည္။ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်င္းပလာတာဟာျဖင့္ ၄နွစ္သုိ႔ ေရာက္ေလျပီဆုိေတာ့
သည္ႏွစ္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ဒီစစ္အစုိးရပင္ ဆက္လက္တည္ေနဦးမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့
ေနာက္ႏွစ္လည္း ေနျပည္ေတာ္မွာပဲ ဆက္လုပ္ဦးေတာ့မည္ဟု အရိပ္အျမြက္စကားမ်ား
ၾကားလုိက္ရပါသည္။
သည္ေတာ့ကာ စစ္အစုိးရမဟုတ္တဲ့ ျပည္သူ႔အစုိးရ မွသာလွ်င္

ျပည္သူမ်ားလက္ခံထားျပီးသား ရန္ကုန္က အမ်ဴိးသားကဇာတ္ရုံမွာ ျပန္လည္က်င္းပခြင့္
ရေပလိမ့္မည္ဟု တဖက္က လွည့္ေတြးထားရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
၂၀၁၀ အကယ္ဒမီပဲြကေတာ့ ရရွိသူမ်ားက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ရွိလွပါသည္ဟု

ဆုိရေပမည္။ ရရွိေသာ ကားမ်ားကလည္း ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္
ျမန္မာ့အႏုပညာသည္မ်ားကုိ တဖန္ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
စာေရးဆရာမင္းလူဆုိေတာ့ ဘာမွ ေျပာစရာမလုိေတာ့ဘူး ေပါ့ခင္ဗ်။ စင္ေပၚမွာ
ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ဆီကတည္းက ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ေသာ ရဲေအာင္၊
မုိ႕မုိ႕ျမင့္ေအာင္၊ ညီညီထြန္းလြင္တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရျခင္းသည္ပင္ သည္ႏွစ္၏
ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ အသစ္ အသစ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ားထဲက ခန္႔စည္သူ ႏွင့္
ခင္မို႔မုိ႔ေအးတုိ႕ကိုလည္း အကယ္ဒမီစင္ျမင့္ထက္မွာ ေတြ႕လာရျခင္းသည္လည္း

ၾကိဳးစားရက်ဴိး နပ္ခဲ့ရေသာအျဖစ္ေတြအျဖစ္ ျမင္ရေပေတာ့မည္။ ဓါတ္ပုံ
ဦးသန္းညြန္႔(ပန္းသာ)က ဓါတ္ပုံဆု (ၾကိဳးတန္း)၊ ရုပ္ရွင္ဆုၾကီးကိုေတာ့ -
အမ်ားနွင့္မသက္ဆုိင္ေသာသူ - (မင္းလူ၏ ၀တၳဳ) ပါတဲ့။ မ်က္ခ်ယ္ထုတ္လုပ္ေရးက
ရပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္လုိ ဇာတ္လမ္္းေကာင္းေကာင္းမ်ားကုိ
ရုိက္ကူးတင္ဆက္ၾကသူ အႏုပညာသည္မ်ားကို သည္လုိ စစ္အစုိးရလက္ေအာက္မွာ
ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရတာ အားတက္ပါရဲ႕။
ျမန္္မာ့တီဗီထဲက ျပသေနၾကသလုိ တခါလာလည္း စစ္အစုိးရအၾကိဳက္ေတးသီခ်င္း၊

ဇာတ္လမ္း၊ ပရိုပါဂယ္နာ၊ စစ္အစုိးရကုိ မ်က္ေစ့စပါးေမႊး မစူးေအာင္
ေရွာင္ရွားေနၾကရေသာ အႏုပညာသည္မ်ားသည္ ဤသို႔ေသာ္ အႏုပညာမ်ားကုိ
အႏုပညာဆန္စြာ ယခုလုိ ပရိသတ္ကို တင္ျပတတ္သည္မ်ားကို ျမင္ရေတြ႔ရတာကိုေတာ့
၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။
အင္း … (မေတာ္မတဲ့) ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြျပီးလုိ႔

ျပည္သူတင္ေသာအစုိးရလက္ထက္ ေရာက္လာတဲ့အခါ အကယ္ဒမီကို ျပည္သူမ်ား၊
အႏုပညာသည္မ်ား လိုလားေတာင့္တၾကေသာ အမ်ဴိးသားကဇာတ္ရုံမွာ
ျပန္လည္ျမင္ခြင့္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကရေပေတာ့မည္။
“ေခတ္မီစက္မ်ား၊ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ား၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ၾကီးမွာ …” လုိ႕

(စစ္ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီး) ဦးေက်ာ္ဆန္းက မိန္႔ခြန္းမွာ ထည့္ေျပာသြားပါသည္။
ေနျပည္ေတာ္တခုတည္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ ေရာက္ေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး ခင္ဗ်။
တုိ္င္းသူျပည္သားေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔လည္း ထည့္ေျပာေပးပါဦး။ ေနျပည္ေတာ္တခုတည္း
မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနလို႔ မျပီးဘူး ခင္ဗ်။ စစ္အစုိးရ လက္ထက္မွာ မီးမရွိ ေရမရွိနဲ႔
ေနထုိင္ေနၾကရတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြကုိလည္း ငဲ့ၾကည့္လုိက္ပါဦး ခင္ဗ်။
ျပည္သူပုိင္ပစၥည္းမ်ားကုိ သူတုိ႔အပိုင္လုိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ လက္ထဲ လက္ညွဳိးထုိး
ေရာင္းေနတဲ့ သည္စစ္အစုိးရကုိ ၂၀၁၀မွာ မဲ မေပးမွ ျဖစ္မယ္လို႔ ျပည္သူေတြ
နားလည္ေနၾကပါတယ္ ခင္ဗ်။
ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္၊ စည္းရုံးခြင့္ေတြ ရွိတယ္ ဆုိတာ

စစ္အစုိးရက သိမွာပဲ။ သည္ေတာ့ သည္လုိအေျခအေနေအာက္မွာ ဥာဏ္နီ
ဥာဏ္နက္မ်ားသုံး၍သာ သူတို႔သက္ဆိုးရွည္မွာ အစြမ္းကုန္ လုပ္ၾကမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္
ရင္မျပီး ေစာင့္ၾကည့္ရဦးေပေတာ့မည္။
ကဲ မတန္မရာ အကယ္ဒမီေရြးခ်ယ္ပြဲၾကီးမွာ အာဏာသားတို႔ နငတ္ေရက်

ေျပာပုံက - “ ၎တို႔၏ အကယ္ဒမီဆုၾကီးေတြကို ၎တို႔ သတိၾကီးစြာျဖင့္
ေရြးခ်ယ္မဲေပးခဲ့ၾကပုံကို အတု ဥပမာ ယူၾကကုန္၍ - လာေတာ့မည့္ ၂၀၁၀
ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးတြင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔တေတြသည္ အသိတရားႏွင့္ ယွဥ္၊
သတိတရားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ျပီး ေရြးခ်က္ေပးၾကရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း ဟူ၍ လက္ပံပင္သား
အဲေလ ၾကက္ဆူပင္သား ဓားနဲ႔ခ်ဳိင္ျပီး မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္သျဖင့္ ေက်ာမြဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္
ပရိသတ္ၾကီးမွာ အေရြးမမွား မဲေပးမမွားၾကရန္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲၾကီးထံမွ
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတရားေတာ္ၾကီးကို နာၾကားကုန္ၾကရသည္
ျဖစ္၍ ထိုေဒသနာအဆုံးမွာ သန္း ၅၀ ေသာ ျမန္မာျပည္သူလူထုၾကီးမွာ မည္သို႔မွ်
အကၽြတ္တရား မရၾကကုန္ေလေတာ့သတည္း။ သာဓု သာဓု သာဓု။
ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ႀကီး ေဂ်ာ္လီေဆြ

ကြယ္လြန္
မုိးမခ အေထာက္ေတာ္ အမွတ္ ၀၀၆
ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ႀကီး ေဂ်ာ္လီေဆြသည္ ေသာၾကာေန႔ ညေနက ရန္ကုန္တြင္

ကြယ္လြန္သြားသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ အသက္ ၈၀ ရိွၿပီ ျဖစ္သည္။
အမည္ရင္းမွာ ဦးလတ္ေဆြ ျဖစ္သည္။သရုပ္ေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ထူးသာ၊

ညီေဂ်ာ္တုိ႔သည္ ေဂ်ာ္လီေဆြ၏ သား၂ဦး ျဖစ္သည္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆ ရက္ေန႔က သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ေဂ်ာ္လီေဆြ နာေရး ေၾကာ္ျငာ
၀င္းေဖလြယ္အိတ္ ၁၄
ဘီဘီစီ အပတ္စဥ္အစီအစဥ္
၀င္းေဖ
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က က်ေနာ္နဲ ့ေပၚဦးသက္ လူထုသတင္းစာမွာ

စၿပီးကာတြန္းေရးၾကတဲ့အေၾကာင္း ေရးစမွာ အထူးသျဖင့္ နယ္က သတင္းစာပရိႆတ္
အေတာ္ႀကီးကုိ မႀကိဳက္ၾကလုိ႔ ျပႆနာႀကီးခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခက္အခဲဟာ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ မေက်နပ္တဲ့စာေတြ

အလာရပ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ပန္းခ်ီခရီးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဒါဟာ
ပထမအႀကိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ၿပိဳင္ပန္းခ်ီေတြ အသစ္ အသစ္ စမ္းသပ္ ပန္းခ်ီေတြကုိ
စတင္ေရးခဲ့တာဟာ လူထုတုိက္ကုိ မေရာက္ခင္ကတည္းကျဖစ္ၿပီး
ျမန္မာပန္းခ်ီေလာကမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ အယူမွားေနတဲ့ ဒိဌိေတြလုိ
အေျပာအဆုိ အဆက္အဆံခံခဲ့ရတာေတြ ရွိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီ ေအာင္စုိးတုိ႔

ပန္းခ်ီနန္းေဝတုိ႔လည္း ဒီလုိပဲ အေျပာအဆုိခံခဲ့ၾကရတာပါပဲ။ ေခတ္သစ္ျမန္မာ့ ေခတ္စမ္း
ပန္းခ်ီလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ အေစာဆံုးဆရာႀကီးျဖစ္တဲ့ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာႀကီး ဦခင္ေမာင္
တေယာက္ပဲ အေျပာအဆုိ လြတ္ပါတယ္။ သူက ဘာ့ေၾကာင့္ လြတ္တယ္ဆုိတာကုိ ေနာက္
အလွ်ဥ္းသင့္တဲ့အခါ ရွင္းလင္းတင္ျပပါမယ္။
ဒီတပတ္ က်ေနာ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ လူထုေဒၚအမာနဲ ့ဦးေလးလွတုိ႔ အေၾကာင္းပဲ

ဆက္လက္ တင္ျပပါ့မယ္၊ က်ေနာ္ဟာ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဘာသာရပ္ကုိ
ယူခဲ့ သင္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚမာက က်ေနာ့္ကုိ ကာတြန္းေရးတာ၊
ပန္းခ်ီသ႐ုပ္ေဖာ္တာဝန္အျပင္ လူထုသတင္းစာအတြက္ အလုပ္သင္
ႏုိင္ငံျခားေရးအယ္ဒီတာ တာဝန္ကုိပါ ပူးတဲြေပးအပ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက
က်ေနာ့္အေဖတပည့္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္က သူ ့တပည့္လာျဖစ္ေနေလေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ
ခ်စ္တာလည္း ပါပါတယ္။
ေဒၚေဒၚနဲ ့ဦးေလးလွတုိ ့က က်ေနာ္နဲ ့ေပၚဦးကုိ သိပ္ အလုိလုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏြဲ႔ဆုိးဆုိးတာကုိ ခြင့္လႊတ္အလုိ လုိက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္္ကုိသာမကပါဘူး၊ စာေပ
ကဗ်ာသမားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကုိတင္မုိးတုိ႔၊ ကုိစြမ္းရည္တုိ႔၊ ကုိၾကည္ေအာင္တုိ႔၊
အင္းဝဂုဏ္ရည္ကုိေလးတုိ႔ စတဲ့ လူငယ္ေတြ အားလံုးကုိလည္း အလုိလုိက္တာပါပဲ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ လူငယ္ေတြ စိတ္မငယ္ေအာင္ သတၱိပုိရွိၿပီး

ရဲရဲတင္းတင္း စမ္းသပ္ေဖာ္က်ဴးၾကေစခ်င္တဲ့သေဘာ၊ လြတ္လပ္ခြင့္
မ်ားမ်ားရေစခ်င္တဲ့သေဘာေတြပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဒီေက်းဇူးေတြကုိ
ပုိၿပီးနားလည္လာပါတယ္။ အေၾကာက္တရား၊ မလြတ္လပ္မႈတရား၊ သစ္တံုး
ေၾကာက္တံုးႀကီးေတြေအာက္မွာ ပိျပားေနတဲ့ မ်ဳိးေစ့ သစ္ေစ့ေတြဟာ အၫြန္႔အတက္ထြက္
အပင္ေပါက္လာဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
က်ေနာ္ ႏဲြ႔ဆုိးဆုိးခြင့္ရခဲ့ပံုကေလးေတြအနက္က နည္းနည္းေလာက္

နမူနာတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ား ေစာေစာပုိင္းမွာ ေဒၚေဒၚမာကုိ
ဆုိဗီယက္ယူနီယံက လာေရာက္လည္ပတ္ဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားပါတယ္။ ျမန္မာသတင္းစာ ဆရာ
သံုးေလးေယာက္ကုိ ဖိတ္ၾကားရာမွာ ေဒၚေဒၚမာကုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက
ဆုိဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး နီကီတာ ခ႐ူးရွက္ကုိယ္တုိင္က နာမည္တပ္ၿပီး
ဖိတ္ၾကားတာျဖစ္ပါတယ္။ လူထုေဒၚအမာရဲ ့ေဆာင္ပါး ႏွစ္ပုဒ္ကုိ ဆုိဗီယက္
ေခါင္းေဆာင္ႀကီး နီကီတာခ႐ူးရွက္က အလြန္ႀကိဳက္လုိ႔ ေဟာေျပာပဲြေတြမွာ
ကုိးကားအသံုးျပဳဖူးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ေဒၚေဒၚက ခရီးထြက္ခါနီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘာမွာၾကမလဲ၊

ဘာလုိခ်င္ၾကသလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က မဆုိင္းမတြပဲ ေျဖပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔
ဆီေဆးေရးဆဲြရာမွာ ေလာေလာဆယ္ အျဖဴေရာင္ သိပ္ရွားေနေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အျဖဴ
ေရာင္ ေဆးေထာင့္ေတြ မွာလုိက္လုိေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဆုိဗီယက္ ႐ုရွားမွာ
အျဖဴေရာင္ရွိမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ကြန္ျမဴနစ္ အနီႏုိင္ငံမုိ႔ အနီေရာင္ေတြပဲရွိမွာဆုိေတာ့
မမွာေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက က်ေနာ့္ဗုိက္ေခါက္ကုိ
ဆဲြမလိမ္႐ံုတမယ္ပါပဲ။ ဒီေကာင္ဟာေလဆုိၿပီး ရယ္လုိက္တာ၊ ဒါနဲ ့က်ေနာ္က
ဆက္ေျပာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ ပန္းခ်ီေဆးေတြ ဘာေတြက ဆုိဗီယက္ယူနီယံမွာ ရွားပါတယ္၊
အဲဒီမွာေပါမယ့္ သုိးေမြးလက္အိတ္တစံုေလာက္ပဲ ဝယ္ခဲ့ပါဆုိေတာ့၊ ေဒၚေဒၚက ေအး …
ဝယ္ခဲ့မယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က လက္အိပ္လည္း သူတုိ ့ဆီမွာ ဘယ္ေရာ ညာေရာ
ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရမယ္မထင္ဘူး၊ ဘယ္ဘက္အတြက္ပဲရွိမွာေပါ့ေနာ္လုိ႔ ေျပာျပန္ေတာ့၊ ေတာ္္ၿပီ
ေတာ္ၿပီ မင္းေနာက္ထပ္ ေျပာကုိ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ငါ့ဟာငါပဲ ၾကည့္ဝယ္ခဲ့ေတာ့မယ္၊
ဘယ့္နဲ႔ကြယ္ ဒီကာတြန္းဆရာေတြက ငါ့ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးပါကလားလုိ႔ ေျပာရင္း
ရယ္ေမာေနပါတယ္။ တဆက္တည္း ေဘးကရပ္ၿပီး တအားရယ္ေနတဲ့ ဦးေလးလွကုိလည္း
လွမ္းၿပီး မ်က္ေစာင္းထုိးလုိက္ပါေသးတယ္။
ေဒၚေဒၚ ေမာ္စကုိကျပန္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဒီဇုိင္းဆဲြတဲ့ ပစၥည္းေသတၱာ

ကေလးေတြ တခုစီ ဝယ္လာေပးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ
ေမာ္စကုိမွာရွိတုန္း တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ ဆုိဗီယက္ယူနီယံအၾကား သေဘာထားကဲြမႈေတြ
ျပတ္ျပတ္သားသား အထင္အရွားျဖစ္လာပါတယ္။ ဆုိဗီယက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး နီကီတာ
ခ႐ူးရွက္ ကုိယ္တုိင္က ေဒၚေဒၚမာကုိေခၚၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ ေဒၚေဒၚက
တ႐ုတ္ျပည္သူ႔ သမၼတႏုိင္ငံရဲ ့ ရပ္တည္ခ်က္ကုိ ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္
ဆုိဗီယက္ကစီစဥ္ထားတဲ့ က်ဴးဗားႏုိင္ငံခရီးစဥ္ကုိဖ်က္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ ကုိ
ခ်က္ခ်င္းျပန္လာပါတယ္။ ဆုိဗီယက္ယူနီယံက အထက္စီးယူၿပီး အႏုိင္က်င့္တယ္လုိ႔
ေဒၚေဒၚက ယံုၾကည္ပံုရပါတယ္။ အဲဒီအတုိင္းပဲရပ္တည္ၿပီး ဆုိဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ မစၥတာ
ခ႐ူးရွက္ရဲ ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ေဝဖန္ပါေတာ့ တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ
့ပတ္သက္လာရင္ တဒဂၤ အေပၚယံတန္ဘုိးကုိေက်ာ္ၿပီး ကုိယ္ယံုၾကည္သလုိ ခုိင္ခုိင္မာမာ
ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေဒၚေဒၚရဲ ့ သတၱိနဲ ့ျပတ္သားမႈကုိ တသက္တာအတြက္
မွတ္သားအတုယူခဲ့ရပါေၾကာင္း တင္ျပရင္း ဒီတပတ္ဒီမွ်နဲ ့ရပ္နားထားပါရေစ၊ က်န္းမာ
ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ က်ေနာ္ ဝင္းေဖပါ။
(ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္ - ေအာက္တိုဘာ ၁၅၊ ၂၀၀၈ အစီအစဥ္မွ

ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ျမန္မာ့အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕
ပန္းခ်ီျပပြဲ
အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ပန္းခ်ီအႏုပညာရွင္ေတြစုေပါင္းၿပီး

ပန္းခ်ီျပပြဲတခုကိုေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ ျမန္မာ စံေတာ္ခ်ိန္ တနဂၤေႏြေန႔မနက္ ၇ နာရီခြဲမွာ
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီ အႏုပညာရွင္ ၁၇
ေယာက္ရဲ႕ပန္းခ်ီ၊ ဓာတ္ပံု၊ ပန္းပု၊ သ႐ုပ္ေဖာ္အႏုပညာ၊ ဗီြဒီယိုအႏုပညာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္
႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ျပသမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္သိန္းက
ဆက္သြယ္ေမးျမန္းၿပီးတင္ျပထားပါတယ္။
ဒီပန္းခ်ီအႏုပညာျပပြဲကို ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာအႏုပညာ - စိတ္ကူးႏွင့္စံမ်ားလို႔

အဓိပၸါယ္ဆိုရမယ့္နာမည္ ေပးထားပါတယ္။ ဒီျပပြဲစီစဥ္သူေတြထဲမွာ တဦးျဖစ္တဲ့
ပန္းခ်ီအႏုပညာရွင္မေခ်ာအိသိမ္းကို ဒီပြဲလုပ္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ ဆိုတာ
ေမးခဲ့ပါတယ္။"အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ပန္းခ်ီပညာရွင္ေတြေပါ့၊
အေမရိကန္ကိုေရာက္ေနတဲ့၊ႏိုင္ငံျခားကိုေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာ အႏုပညာရွင္ေတြ ဘာေတြ
စဥ္းစားေနၾကလဲေပါ့၊ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အႏုပညာစံ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲေပါ့၊ ေနာက္
သူတို႔ ဒီ ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္ေနတဲ့အခုိက္မွာ သူတို႔ရဲ႕ မိခင္ႏုိင္ငံနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လူမ်ဳိးေပါ့ေနာ္၊
ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ သူတို႔ အႏုပညာနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေပးေနၾကသလဲေပါ့၊
ဒီဟာေတြကိုဒီမွာရွိတဲ့လူေတြ သိေအာင္ေပါ့ေနာ္၊ ေနာက္ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဗမာဆိုတာ
အေနာက္တိုင္းသားေတြအေနနဲ႔ သိေအာင္ ျမင္ေအာင္ေပါ့၊ သူတို႔ရဲ႕အႏုပညာနဲ႔
သူတို႔ဘယ္လိုဘာေတြ တင္ျပ ႏုိင္မလဲေပါ့ ေနာ္၊ အဓိကကေတာ့ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔
ဒီပြဲလုပ္ျဖစ္တာပဲ။"
ဟုတ္ကဲ့၊ မေခ်ာအိသိမ္းကလည္း ပန္းခ်ီအႏုပညာနဲ႔ပဲ ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့

လွည့္လည္သြားလာၿပီး လုပ္ေနတာဆုိေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြ၊
အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြျမန္မာ့ပန္းခ်ီအႏုပညာအေပၚမွာ စိတ္၀င္စားမႈ အတိုင္းအတာ
အေျခအေန ဘယ္လိုမ်ားေတြ႔ရၿပီးၿပီလဲခင္ဗ်။"
အမွန္ေတာ့ အဲဒီဟာက ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔က ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တဘက္မွာက ဒီ

အႏုပညာဖန္တီးေနတဲ့ အႏုပညာရွင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ ေနာ္။တဘက္မွာက
ဒီ အႏုပညာေတြကိုၾကည့္ခ်င္တဲ့၊ ဒီအႏုပညာေတြကို ၀ယ္ခ်င္တဲ့၊ေတြ႔ခ်င္တဲ့
ခံစားခ်င္တဲ့လူေတြ ရွိတယ္ေပါ့ ေနာ္။ ဘာလိုလဲဆိုေတာ့ အဲဒီၾကားထဲမွာေပါင္းကူးေပးမယ့္
တံတား တခု လိုတာေပါ့။"ဆက္သြယ္ၿပီးအလုပ္လုပ္မယ့္ အေျခအေနေလးတခုပဲ လိုတာ။

အဲဒီအေျခအေနရွိရင္က်မတို႔ ဒီဟာကို သူတို႔ ဘာမွ စိတ္မ၀င္စားစရာမရွိဘူး။
စိတ္လည္းစိတ္၀င္စားတယ္။အခု ဒီပြဲမွာဆိုရင္ က်မတို႔ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတာေပါ့။ သူတို႔ေတြ
ျမင္ခြင့္ ေတြ႔ခြင့္ရတယ္၊သူတို႔စိတ္၀င္စားတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းပြဲေတြလုပ္ခ်င္လို႔ေတာင္ သူတို႔
စကားေျပာလာတာ ေတြ ရွိတာေပါ့ ေနာ္။"
ဒီပြဲမွာ ပန္းခ်ီကားေတြအပါအ၀င္ အႏုပညာဖန္တီးမႈလက္ရာေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္

ျပသမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အႏုပညာဖန္တီးမႈ လက္ရာေတြထဲမွာ
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ပံုတူပန္းခ်ီကားႏွစ္ခ်ပ္လည္း
ပါပါတယ္။ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားေတြကိုေရးဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီအႏုပညာရွင္ ကိုမ်ဳိးသိန္းထြန္းက
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ပံုတူပန္းခ်ီ ေရးဆြဲျဖစ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။
"ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံု ဆြဲတယ္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ
ေတာင့္တေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေပါ့ ေလ၊ ဒီမိုကေရစီရဖို႔အတြက္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ဖန္တီးႏုိင္မွာ
သူတေယာက္ ပဲ ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (ပံုတူ) ပန္းခ်ီကား
ဆြဲထားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ေျပာရလို႔ရွိရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးေပါ့ေလ၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (ပံုတူ) ကိုဘာ့ေၾကာင့္ ဆြဲရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ …။"
ဟုတ္ကဲ့၊ တပံုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပိေတာက္ပန္း

ပန္ထားတဲ့ပံုေတြ႔ရပါတယ္၊ေနာက္တပံုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ပံုပါပဲ။ အဲဒီပံုအေၾကာင္း
ေျပာျပပါလား။"အဲဒီပန္းခ်ီကားက ၅ ေပ၊ ၉ ေပ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ ဆိုေတာ့ ကားက
ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးပါတယ္။ အဲဒီကားကို က်ေနာ္ Acrylic နဲ႔ ဆြဲထားတယ္။
အဲဒီကားနာမည္ကOur Hands ဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ နာမည္ ေပး ထားပါတယ္။
ျမန္မာလိုေတာ့ 'ငါတို႔လက္မ်ား'ေပါ့။ "အဲဒီပန္းခ်ီကားကို က်ေနာ့္မိသားစုရဲ႕လက္ေတြနဲ႔
ဆြဲထားတယ္။ က်ေနာ့္ အမ်ဳိးသမီးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္သမီးေလးရယ္၊ က်ေနာ္တို႔
သံုးေယာက္လက္နဲ႔။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လိုခ်င္တာက ျမန္မာျပည္တျပည္လံုးမွာရွိတဲ့
လူေတြရဲ႕လက္ေတြရယ္၊တကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ လက္ေတြကိုလိုခ်င္တာ၊ ဒါေပမဲ့ …. က်ေနာ္
ေလာေလာဆယ္ဒီပန္းခ်ီကားမွာ အေရာင္ေလးမ်ဳိးနဲ႔
က်ေနာ့္မိသားစုသံုးေယာက္လက္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ဆြဲထားပါတယ္။ အဲဒါ
Our Hands ပါ။"နယူးေယာက္ပန္းခ်ီျပပြဲမွာ ျပသမယ့္ထဲက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ပံုတူပန္းခ်ီကားေတြကိုေရးဆြဲသူ ကိုမ်ဳိးသိန္းထြန္း ေျပာျပသြားတာပါ။
ဒီျပပြဲကိုအေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္က New York Open Centerမွာ

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႔အထိ ျပသမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပပြဲနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ နမူနာပန္းခ်ီကားတခ်ဳိ႕ကို
http://www.opencenter.org/ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ ၀င္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ၀က္တုပ္ေကြး
ေလးေယာက္ထပ္ေတြ႔
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ A H1N1 ၀က္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ပြားသူ ၄ ေယာက္ရွိတယ္လို႔

က်န္းမာေရးတာ၀န္ခံမ်ားကအတည္ျပဳေၾကာင္း ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာက
ေရးသားပါတယ္။ခ်င္းျပည္နယ္ ဖလမ္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေက်းရြာတရြာမွာ မသကၤာဖြယ္
ဖ်ားနာသူ တခ်ဳိ႕ကိုေတြ႔လုိ႔ က်န္းမာေရးဌာန တာ၀န္ ရွိသူမ်ား သြားေရာက္ၿပီး အေသးစိတ္
စစ္ေဆးၿပီး လူနာေတြရဲ႕ ဓါတ္ခြဲခန္း နမူနာမ်ားကုိလည္း စစ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ (New
Influenza) A H1N1 ေရာဂါ ျဖစ္ပြားေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရတယ္လုိ႔ ျမန္မာ့အလင္း
သတင္းစာက ေရးပါတယ္။ အဲဒီ ေရာဂါ ကေတာ့ တကမၻာလုံးမွာေခၚေနတဲ့ ၀က္တုပ္ေကြး
ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀က္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ပြားသူ ေလးေယာက္ကုိ သီးျခား ခြဲျခားထားၿပီး
ေဆးကုသေပးေနတယ္လုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဧၿပီလက ျမန္မာျပည္မွာ
၀က္တုပ္ေကြးေရာဂါ စေတြ႔ကတည္းက ေရာဂါျဖစ္ပြားသူ ၆၉ ေယာက္ ရွိခဲ့ၿပီး
ေသဆုံးသူေတာ့ တေယာက္မွ မရွိေသးဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္
၀က္တုပ္ေကြးေရာဂါပုိး စေတြ႔ခ်ိန္ကစၿပီး ၂၀၁၀ ခု ဇန္န၀ါရီလကုန္အထိ ၂၀၉ ႏုိင္ငံမွာ
၀က္တုပ္ေကြးေရာဂါ နဲ႔ ေသဆုံးသူ ၁, ၅၁၇၃ ေယာက္ ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
သာစည္ဘူတာမႀာ အဓမၳ စစ္သားစုေဆာင္းေန

2010-02-07
http://www.rfa.org/burmese/news/Burma_army_troops_forcibly_recruit_yout
h_in_Thaze_train_station-02072010132822.html/story_main?textonly=1
ရန္ကုန္-မႎၨေလး မီးရထားလမ္းေပၞက သာစည္ဘူတာမႀာ အသက္ ၂၀ ဝန္းကဵင္

လူငယ္ေတၾကို သာစည္အေဴခစိုက္ အမႀတ္ ၂ စစ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္၊အေဴမာက္တပ္
၃၂၀၊ ခမရ ၄၁၉ နဲႛ ၄၂၀ တုိႛက အတင္းအဓမၳ စစ္သားစုေဆာင္းေနတယ္လိုႛ
အာအက္ဖ္ေအက စံုစမ္းသိရႀိရပၝတယ္။
ဇန္နဝၝရီ လကုန္ပုိင္းက သာစည္ဘူတာကို ရထားစီးဖိုႛ လာတဲ့ ဆင္ေသရၾာက လူငယ္ ၄

ဦးထဲက ၂ ဦးကို စစ္သားအဴဖစ္ အတင္းစုေဆာင္းရာမႀာ လူငယ္ေတၾက မခံပဲ တၾန္းထုိး
ထၾက္ေဴပးတဲ့အတၾက္ စစ္သားေတၾက အုပ္စုဖၾဲႛ႓ပီး ေလာက္ေလးခၾနဲႛ ပစ္ခတ္ခဲ့တယ္လုိႛ
သာစည္ ေဒသခံတဦးက အာအက္ဖ္ေအကို ေဴပာဴပပၝတယ္။
ေဒသခံတဦး။ ။“ဝင္းကို ၊ဘုတ္ပၾ၊ ထၾန္းေရၿနဲႛ ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးေတၾက

သာစည္လယ္ဴပင္ ေရၿေတာကို သၾားဖိုႛ၊ အလုပ္လုပ္ဖိုႛ၊ ရၾာမႀာ အဆင္မေဴပလိုႛ သၾားဖိုႛ
ဘူတာကို လာပၝတယ္။ ထမင္းစားေနတဲ့ ဝင္းကိုနဲႛ ဘုတ္ပၾကို ၄၁၉ က စစ္သားေတၾက
မင္းတိုႛကို စစ္ေဆးစရာရႀိတယ္။ မင္းတိုႛ ေကာင္ေတၾကို မရဘူး ဒိုႛ ဖမ္းစရာရႀိတယ္၊
ေမးစရာရႀိတယ္ ဆုိ႓ပီးေတာ့ မင္းတိုႛ စစ္ထဲဝင္ရမယ္။ ဟာ ကဵႂပ္တိုႛ မဝင္ႎုိင္ဘူး၊ ကဵႂပ္တိုႛမႀာ
မႀတ္ပံုတင္ ရႀိတယ္၊ ဘာညာ သူတိုႛ သာစည္သားေတၾလိုႛ ေဴပာတာကို ေဴပာမရပဲနဲႛဆိုေတာ့
အဲ့ဒီမႀာ ေကာင္ေလးေတၾက ထၾက္ေဴပးတာ။ အဲ့ဒီအခၝမႀာ ၄၁၉ က ေကာင္ေတၾက
လူစု႓ပီးေတာ့ ကေလးေတၾ ေလးေယာက္ကို လႀမ္း႓ပီး ေလာက္ေလးေတၾနဲႛ ပစ္တာ။
တၾဲဴပင္ရံုနား ေရာက္တဲ့အခၝ လူေတၾက ဝိုင္း႓ပီး ဴပန္လိုက္ေတာ့မႀ ၄၁၉ က စစ္သားေတၾက
ရပ္သၾား႓ပီးေတာ့မႀ အဲ့လိုလုပ္လုိက္တဲ့အတၾက္ ထၾန္းေရၿဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ေခၝင္းကို
ထိသၾားတယ္။ ေခၝင္းမႀာ ၃ ခဵက္ ခဵႂပ္ယူရတယ္”
ထိုင္း-ဴမန္မာနယ္စပ္ ကရင္ဴပည္နယ္ထဲရႀိ ေရႀႚတန္း စစ္စခန္းတခုတၾင္ နအဖ တပ္ဖၾဲႚမႀ

စစ္သားမဵားကို ေတၾႚရပံု ဴဖစ္ပၝသည္။ ဴမန္မာႎိုင္ငံတၾင္ စစ္အစိုးရတပ္မဵားႎႀင့္ တိုင္းရင္းသား
လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖၾဲႚမဵားတၾင္ ကေလးစစ္သား ၇၀,၀၀၀ခန္ႛ ရႀိႎိုင္ေဳကာင္း ႎိုင္ငံတကာ
အဖၾဲႚအစည္းမဵားက ခန္ႛမႀန္းထားသည္။ (Photo: AFP)
စစ္သားအဴဖစ္ စုေဆာင္းလိုႛရတဲ့ အရၾယ္ေတၾဆိုရင္ သာစည္ဘူတာမႀာ စစ္သားအဴဖစ္

စုေဆာင္းတဲ့ပံုစံ တခဵိႂႛကို အဲဒီေဒသခံက ဆက္ေဴပာပၝတယ္။
ေဒသခံတဦး။ ။“သာစည္ဘူတာမႀာ စစ္သားစုေဆာင္းမႁက အရမ္းကားဆံုး အမိုက္ရိုင္းဆံုး
ဴဖစ္ပၝတယ္။ ႒ကီးတာေရာ ငယ္တာေရာ နားမလည္ဘူး။ မလာဖူးလိုႛ မဵက္စိသူငယ္
နားသူငယ္နဲႛ ေယာင္ကန္းကန္း လုပ္ေနရင္ တန္း ဆၾဲေတာ့တာပဲ။ စစ္သားဘားတိုက္ထဲကို
ေခၞသၾား႓ပီးေတာ့ မင္း သူပုန္နဲႛ အဆက္အသၾယ္ရႀိလား၊ ဘယ္သူႛသိလား ဘယ္ဝၝ့သိလားလိုႛ
ေမး႓ပီး ပၝးနား ပိတ္ရိုက္႓ပီးေတာ့ ခဵက္ဴခင္း မႀတ္တမ္းမႀတ္ပံုတင္ ယူတယ္။ ပၝလာတဲ့
ပိုက္ဆံေတၾ ယူတယ္။ မိသားစုက မသိရင္ လံုး၀ စစ္ထဲ ပၝသၾား႓ပီ။ မိသားစုသိလိုႛ
လိုက္လာလိုႛရႀိရင္ ပၝလာတဲ့ ပိုက္ဆံ ဴပန္မရဘူး။ မႀတ္ပံုတင္ ဴပန္မရဘူး၊ စဥ္းစား မေနနဲႛ။
ထၾက္ေဴပးႎိုင္ရင္ ေဴပးလိုႛရတယ္”

အခုလို စစ္သားစုေဆာင္းရံုသာမက လၾန္ခဲ့တဲ့ ၆ လေလာက္က ခမရ ၄၂၀ က
စစ္သားေတၾရဲႛ တာဝန္မဲ့မႁေဳကာင့္ အသက္ ၅၅ ႎႀစ္အရၾယ္ ဳကာဖက္ကုန္းရၾာက ဦးဴမတ္စံ
ေပၝင္ႎႀစ္ဖက္လံုး ကဵိႂးသၾားတာကို ခုခဵိန္ထိ တာဝန္မယူပဲ ပစ္ထားပံုကိုလည္း ေဴပာဴပပၝတယ္။
ေဒသခံတဦး။ ။“ကုကၠိႂပင္ တပင္ကို သာစည္အေဴခစိုက္ ခမရ ၄၂၀ က စစ္သားေတၾက
ခုတ္လႀဲေနတာ ထိထိေရာက္ေရာက္ မတားတဲ့အတၾက္ အဲ့ဒီ ဦးဴမစံနဲႛ သူႛတူ ေဇာ္ႎိုင္တိုႛ
ဴဖတ္သၾားတဲ့ အခဵိန္မႀာ အဲ့ဒီ ကိုင္းတကိုင္းက ဦးဴမစံတိုႛ စီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေပၞကို
ကဵတယ္။ အသက္ ၅၅ ႎႀစ္ရႀိတဲ့ ဦးဴမစံကကဵေတာ့ အခု ေပၝင္ႎႀစ္ဖက္လံုး ကဵိႂးသၾားပၝတယ္။
အဲ့တုန္းကေတာ့ သူတိုႛကပဲ တာဝန္ယူမလိုလို ဘာလိုလိုနဲႛ၊ ဒီေနႛအထိ တဴပားတခဵပ္မႀလည္း
မေပးဘူး။ အကူအညီလည္း မေပးဘူး။ လာလည္း မေပးဘူး၊ မနက္ဴဖန္ သဘက္ခၝဆိုရင္ပဲ ၆
လ ရႀိပၝေတာ့မယ္။ အဘိုး႒ကီးက အခု ေတာ္ေတာ္ အေဴခအေန ဆိုးေန႓ပီ။ ေငၾလည္း
ကုန္ေန႓ပီ”ဦးဴမတ္စံဟာ မႎၨေလး အရိုးအေဳကာေဆးရံုကို ႎႀစ္ပတ္တခၝ သၾား႓ပီး ေဆးကုသမႁ
ခံေနရတဲ့အတၾက္ ေငၾကုန္ေဳကးကဵ မဵားေနေပမယ့္ တဖက္က တာဝန္မဲ့မႁကို
ဘယ္ကိုတိုင္လိုႛ တိုင္ရမႀန္းမသိ ဴဖစ္ေနတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
ကယားဴပည္နယ္ ေကဵးရၾာတရၾာ
အစိုးရစစ္တပ္ အႎိုင္ကဵင့္ႎႀိပ္စက္
2010-02-07
http://www.rfa.org/burmese/news/villagers_in_Kayah_State_flee_from_junta_
troops-02072010115545.html/story_main?textonly=1
ကယားဴပည္နယ္ ရႀားေတာ႓မိႂႛနယ္အနီးက ရႀမ္းဴပည္နယ္နဲႛ ကယားဴပည္နယ္ နယ္စပ္မႀာရႀိတဲ့

ေဒၞႎိုႛခူး ေကဵးရၾာမႀာ ေနထိုင္တဲ့ ရၾာသူရၾာသားေတၾကို စစ္အစိုးရတပ္ေတၾက
ဖမ္းဆီး႓ခိမ္းေဴခာက္မႁေတၾ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့အတၾက္ ေဒသခံဴပည္သူ တရာေကဵာ္ဟာ
ေတာေတာင္ေတၾထဲမႀာ ထၾက္ေဴပး ပုန္ေရႀာင္ေနဳက ရတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
အခုလို ရၾာသူရၾာသားေတၾ ေတာထဲမႀာ ထၾက္ေဴပး ပုန္းေရႀာင္ေနဳကရတာနဲႛ ပတ္သက္႓ပီး

ကရင္နီ လူမႁဖူလံုေရးနဲႛ ဖၾံႛ႓ဖိႂးေရးဌာန တာဝန္ရႀိသူတဦးက အာအက္ဖ္ေအကို အခုလို
ေဴပာပၝတယ္။ ကရင္နီဌာန တာဝန္ရႀိသူ။ ။“႓ပီးခဲ့တဲ့လ ၃၁ ရက္ေနႛက ဒီ ခလရ ၉၉ ဒု-
ဗိုလ္မႀႃး႒ကီး ေကဵာ္ဆန္းတပ္နဲႛ ေနာက္ ခလရ ၁၃၂ ဒု-ဗိုလ္မႀႃး႒ကီးေဇာ္ေဇာ္၊ အဲ့ဒီ သူတိုႛ
ပူးေပၝင္းစစ္ေဳကာင္းက ဒီ ရႀမ္း-ကရင္နီ နယ္စပ္မႀာရႀိတဲ့ ေဒၝႎိုႛခူ ရၾာကို ေရာက္လာတယ္။
ေနာက္ ရၾာထဲမႀာရႀိတဲ့ ဝက္ေတၾ ဳကက္ေတၾ ပစ္ခတ္႓ပီး သူတိုႛ စားေသာက္တယ္။ ႓ပီးေတာ့မႀ
အဲဒီ ရၾာမႀာရႀိတဲ့ ရၾာသား ဘူးရယ္တဲ့ ၂၉ ႎႀစ္ေပၝ့။ မသကႆာဘူး ဆို႓ပီး ဖမ္း႓ပီး
သူႛကိုရိုက္ႎႀက္တယ္။ ႓ပီးေတာ့ ရၾာကို မီးရႀိႂႛဖဵက္ဆီးမယ္လိုႛ ႓ခိမ္းေဴခာက္တာေပၝ့။
႓ခိမ္းေဴခာက္ေတာ့ ရၾာသားေတၾက ေတာေတၾထဲမႀာေပၝ့၊ နီးစပ္ရာ အဲ့ဒီေတာေတၾထဲမႀာ သူတိုႛ
လံုဴခံႂႎိုင္မယ့္ ေနရာထဲမႀာ ထၾက္ေဴပးကုန္ဳက႓ပီ”ေဒၝႎိုႛခူးေကဵးရၾာမႀာ ေနထိုင္ဳကတဲ့
ရၾာသူရၾာသား အမဵားစုဟာ ေတာင္ယာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ဳကတဲ့
ကယားလူမဵိႂးေတၾ ဴဖစ္ဳက႓ပီး အိမ္ေဴခ ၂၀ ေကဵာ္ေလာက္ ရႀိတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
နအဖစစ္တပ္၏ လိုက္လံတိုက္ခိုက္ သတ္ဴဖတ္ဴခင္း၊ ႟ၾာမီး႟ိႁႚဴခင္း၊ အဓမၳေပၞတာဆၾဲ ခိုင္းေစဴခင္း၊

ဖမ္းဆီးမုဒိန္းကဵင့္ဴခင္းစသည့္ လူႚအခၾင့္အေရး ခဵိႂးေဖာက္ ရက္စက္မႁမဵားေဳကာင့္
ေတာေတာင္မဵားတၾင္ ထၾက္ေဴပး ပုန္းေရႀာင္ေနဳကသည့္ ကရင္႟ၾာသူ႟ၾာသားမဵား ဴဖစ္ပၝသည္။
(Photo: Courtesy of Free Burma Rangers)
ေနာက္ဆံုးအေဴခအေနအထိေတာ့ လူဦးေရ တရာေကဵာ္ေလာက္

ဒုကၡေရာက္ေနဳကေဳကာင္း၊ တခဵိႂႛကေတာ့ နီးစပ္ရာ ရၾာေတၾမႀာ သၾား႓ပီးေတာ့
ခိုကပ္ေနေဳကာင္း၊ ခပ္မဵားမဵားကေတာ့ ရႀမ္း-ကယားနယ္စပ္ကို ထၾက္ေဴပးဳကေဳကာင္းလည္း
သူက ေဴပာပၝတယ္၊၊ ႓ပီးခဲ့တဲ့ ဇန္နဝၝရီလ ၂၂ ရက္ေနႛကလည္း စစ္အစိုးရ၊ ခမရ ၅၆
တပ္ရင္း လက္ေအာက္ခံ စစ္ေဳကာင္းတေဳကာင္းဟာ ကယားဴပည္နယ္အတၾင္းက
ပၾန္ေခဵာင္းေဘးပတ္ဝန္ကဵင္မႀာ ေတာင္ယာစပၝး စိုက္ပဵိႂးဖိုႛ ခုတ္ထၾင္ထားတဲ့ေနရာေတၾကို
မီးရႀိႂႛခဵိန္ မေရာက္ေသးပဲ ခုတ္ထားတဲ့အပင္ေတၾကို မီးရႀႂိႛခဲ့တာေဳကာင့္ စပၝးစိုက္ပဵိႂးဖိုႛ
အခက္ဳကံႂေနဳကရသလို အသစ္ ထပ္မံခုတ္ယူဖိုႛအတၾက္လည္း အခဵိန္
မလံုေလာက္ေတာ့တာေဳကာင့္ အဆင္မေဴပ ဴဖစ္ေနဳကတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛအခမ္းအနားမဵား ဴပည္တၾင္း
ဴပည္ပမႀာကဵင္းပ
2010-02-07
http://www.rfa.org/burmese/news/Shan_state_day_commemorated_in_Rang
oon_and_SSA_region-02072010124257.html/story_main?textonly=1
ေဖေဖာ္ဝၝရီလ (၇) ရက္ေနႛမႀာကဵေရာက္တဲ့ ၆၃ ႎႀစ္ေဴမာက္ ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛ

အခမ္းအနားေတၾကို ရန္ကုန္႓မိႂႛနဲႛ အက္စ္အက္စ္ေအ ရႀမ္းဴပည္တပ္မေတာ္
ေတာင္ပိုင္းေဒသေတၾမႀာ ကဵင္းပခဲ့ဳကတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။

ရန္ကုန္႓မိႂႛ မရမ္းကုန္း႓မိႂႛနယ္ ကိုးမိုင္ ေအာင္ေဴမဘံုသာ ရႀမ္းဘုန္းေတာ္႒ကီးေကဵာင္းမႀာ
ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛ ကဵင္းပတဲ့အေဳကာင္းကို အခမ္းအနား စီစဥ္သူ
ရႀမ္းအမဵိႂးသမီးတေယာက္က အာအက္ေအကို ေဴပာဴပပၝတယ္။
ရႀမ္းအမဵႂိးသမီး။ ။“ေတာင္႒ကီးအသင္းကေန ဦးေဆာင္႓ပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္
ရႀမ္းဴပည္နယ္ တိုင္းရင္းသူ တိုင္းသားေတၾကေန႓ပီး ကပၾဲေလးေတၾ ကဵင္းပေပးမႀာ ဴဖစ္ပၝတယ္။
အခမ္းအနားကဵေတာ့ ဥကၠႉက အမႀာစကား ေဴပာတာကလၾဲလိုႛ ကဵန္တာေတာ့ ဘာမႀ
သိပ္မရႀိပၝဘူး။ ဓႎုအသင္း ရႀိမယ္။ အင္းသားအသင္း ရႀိမယ္။ တအာန္းအသင္း ရႀိမယ္။
ရႀမ္းစာေပနဲႛ ယဥ္ေကဵးမႁအသင္း ရႀိမယ္။ ထုတ္ေမာင္း ယဥ္ေကဵးမႁအသင္း ရႀိမယ္။ ၀အသင္း
ရႀိမယ္။ အဲဒီအဖၾဲႛေတၾကေန လာကဴပမႀာ ဴဖစ္ပၝတယ္။ ကဵင္းပရတဲ့ ရည္ရၾယ္ခဵက္ကေတာ့
ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛ အထိမ္းအမႀတ္ေပၝ့။ ရန္ကုန္ေရာက္ ရႀမ္းဴပည္နယ္ တိုင္းရင္းသားမဵား
အမႀတ္တရ အေနနဲႛ လုပ္တာပၝ”
ဴမန္မာစစ္အစိုးရ၏ လူႛအခၾင့္အေရး ခဵႂိးေဖာက္မႁမဵားႎႀင့္ပတ္သက္၍

အေမရိကန္ဴပည္ေထာင္စုေရာက္ ရႀမ္းတုိင္းရင္းသားမဵားက ပထမဆံုးအ႒ကိမ္အဴဖစ္ ကမၲာ့
ကုသလမဂၢရံုးခဵႂပ္ေရႀႛတၾင္ ၂၀၀၆ ခုႎႀစ္ ေမလ ၁ ရက္ေနႛက ဆႎၬဴပေနပံု ဴဖစ္ပၝသည္။ (Photo:
RFA)
ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛ အခမ္းအနားေတၾကို ရႀမ္းဴပည္တပ္မေတာ္ အက္စ္အက္စ္ေအ ေတာင္ပိုင္း

ဌာနခဵႂပ္ရႀိရာ လၾယ္တိုင္လဵန္းနဲႛ ရႀမ္းဴပည္ေဴမာက္ပိုင္းက ေဒသအခဵိႂႛမႀာ
ကဵင္းပဳကတယ္လိုႛလည္း စံုစမ္း သိရႀိရပၝတယ္။ ရႀမး္ဴပည္နယ္ေနႛ ဴဖစ္ေပၞလာပံုကို
ရႀမ္းသံေတာ္ဆင့္ သတင္းဌာန အယ္ဒီတာ ဦးခၾန္ဆိုင္းက ေဴပာဴပပၝတယ္။
ဦးခၾန္ဆုိင္း။ ။“ရာဇဝင္ သမိုင္းအရ ဆိုရင္ နက္ရႀင္နယ္ေဒးလိုႛ ေခၞတယ္ဗဵ။ ဒၝေပမယ့္
လၾတ္လပ္ေရးရ႓ပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမႀာ နက္ရႀင္နယ္ေဒးလိုႛ ေခၞတာဟာ အဓိပၯၝယ္
ေဴပာင္းလာတယ္။ အရင္တံုးက လူမဵိႂးလိုႛ အဓိပၯၝယ္မရဘူး၊ နက္ရႀင္နယ္ေဒးဆိုတာ။ ဒီ
တိုင္းဴပည္တဴပည္မႀာ ရႀိေနတဲ့ ဴပည္သူတရပ္လံုး၊ အဲလိုပဲ အဓိပၯၝယ္ ရတာကိုး။ ဒၝေပမယ့္ ဒီ

လၾတ္လပ္ေရးရ႓ပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းကဵေတာ့ အဓိပၯၝယ္ေတၾ ေဴပာင္းလာ႓ပီးေတာ့
နက္ရႀင္နယ္ဆိုတာ လူမဵိႂး ဴဖစ္လာတယ္။ အဲလိုမဵိႂး ဴဖစ္လာတဲ့အခၝကဵေတာ့ ဴပည္နယ္ေနႛလိုႛ
ေဴပာင္းရင္ေကာင္းမယ္ ဆို႓ပီးေတာ့မႀ ဖဆပလ ေခတ္ ကတည္းကေန စ႓ပီးေတာ့
အဆိုဴပႂခဲ့တာ ေနာက္ပိုင္း အေသအခဵာ ဴဖစ္သၾားတာေတာ့ မဆလ ေခတ္မႀာေပၝ့”
ႎႀစ္စဥ္ ကဵင္းပေနကဵ ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛ အမႀတ္တရ အခမ္းအနားကို ရႀမ္းအမဵိႂးသားမဵား
ဒီမိုကေရစီအဖၾဲႛခဵႂပ္ အက္စ္အင္န္အယ္လ္ဒီ အဖၾဲႛက ဒီႎႀစ္ မကဵင္းပဴဖစ္ဘူးလိုႛ သိရပၝတယ္။
အလားတူဘဲ (၆၃) ႒ကိမ္ေဴမာက္ ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛကို ဂဵပန္ႎိုင္ငံ တိုကဵႂိ႓မိႂႛမႀာ ဂဵပန္ေရာက္
ရႀမ္းတိုင္းရင္းသား အဖၾဲႛအစည္းေတၾ ဒီကေနႛ စုေပၝင္းကဵင္းပခဲ့႓ပီး ႎုိင္ငံေရး ေဆၾးေႎၾးပၾဲေရာ
ရုိးရာယဥ္ေကဵးမႁ ဴပသတဲ့ ပၾဲအဴဖစ္ပၝ ကဵင္းပခဲ့တယ္လုိႛ သတင္း ရရႀိပၝတယ္။
ဴပည္ပေရာက္ ရႀမ္းတုိင္းရင္းသားေတၾကေတာ့ ရႀမ္းဴပည္နယ္ေနႛကို ရႀမ္းအမဵိႂးသားေနႛလိုႛ
ေခၞေဝၞ႓ပီး ဂဵပန္ႎိုင္ငံမႀာ ကဵင္းပလာခဲ့တာ အခုဆုိရင္ (၁၇) ႒ကိမ္ ရႀိသၾား႓ပီလိုႛ သိရပၝတယ္။
ရႀမ္းအမဵိႂးသားေနႛဟာ ၁၉၄၇ ခုႎႀစ္ ေဖေဖာ္ဝၝရီလမႀာ ပင္လုံစာခဵႂပ္နဲႛအတူ
ေပၞေပၝက္လာတာ ဆိုေပမယ့္ ဒီကေနႛ အခဵိန္အထိ ရႀမ္းတိုင္းရင္းသားေတၾရဲႛ မူလ
အခၾင့္အေရးေတၾ ဆုံးရႁံးေနဆဲပၝလိုႛ ဂဵပန္ႎိုင္ငံမႀာ ဖၾဲႛစည္းထားတဲ့ ရႀမ္းတိုင္းရင္းသားမဵား
ဒီမိုကေရစီအဖၾဲႛ ဥကၠႉ ဴဖစ္သူ စိုင္းဝမ္ဆိုင္းက ေဴပာပၝတယ္။
ဂဵပန္ႎိုင္ငံမႀာ ကဵင္းပတဲ့ ရႀမ္းအမဵႂိးသားေနႛကို တိုင္းရင္းသားေပၝင္းစုံ စုစုေပၝင္း လူ
သံုးရာေကဵာ္ တက္ေရာက္ခဲ့ဳကတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
ဴမန္မာသံရုံးမႀာ တာဝန္ကဵ႓ပီး ရုံးမတက္တဲ့

ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီးရဲႛသမီးမဵား
2010-02-07
http://www.rfa.org/burmese/news/daughters_of_Senior_General_assigned_C
ounsellors_in_Singapore_but_stay_at_home-
စကႆာပူ ဴမန္မာသံရုံးက ေနဴပည္ေတာ္ကုိ ေပးပုိႛတဲ့ သံရုံးဝန္ထမ္းမဵား စာရင္းမႀာ

ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီးသန္းေရၿရဲႛ သမီးႎႀစ္ဦး အမည္ကုိ တရားဝင္ ေဖာ္ဴပထားေပမယ့္ ဖုန္းနံပၝတ္နဲႛ
ေနအိမ္လိပ္စာ ထည့္သၾင္းမထားတာ ေတၾႛရပၝတယ္၊၊
စကႆာပူ ဴမန္မာသံရုံးက ထုတ္ဴပန္တဲ့ သံရုံးဝန္ထမ္းမဵားစာရင္းကို အာအက္ဖ္ေအက

ဖတ္ရႀႂခၾင့္ရခဲ့ရာမႀာ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး သန္းေရၿရဲ့ သမီးမဵားဴဖစ္တဲ့ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ
ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးအမည္ကုိ သံမႀႃး Counsellor အဴဖစ္ ေဖာ္ဴပထားတာ
ေတၾႛရပၝတယ္။
စကႆာပူ ဴမန္မာသံရုံး ဝန္ထမ္းစာရင္းမႀာ ဝန္ထမ္း ၁၄ ဦးအနက္ စကႆာပူ ေနအိမ္လိပ္စာ

ေဖာ္ဴပမထားတာဆုိလိုႛ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတိုႛ ႎႀစ္ဦးသာ ရႀိတာ
ေတၾႛရပၝတယ္။ တဴခား ဝန္ထမ္းေတၾအားလုံး ေနအိမ္ဖုန္းနံပတ္နဲႛ လက္ကုိင္ဖုန္းနံပၝတ္ေတၾ
ထည့္ေပးထားေပမယ့္ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး သန္းေရၿရဲႛ သမီးႎႀစ္ဦး အမည္ေနာက္မႀာ ေနအိမ္
ဖုန္းနံပၝတ္နဲႛ လက္ကုိင္ဖုန္းနံပၝတ္ေတၾ ထည္ထ
့ ားတာ မေတၾႛရပၝဘူး။
စကႆာပူသံရုံးမႀာ ရုံးမတက္ဘဲ ေနဴပည္ေတာ္အိမ္မႀာ ေနတဲ့ ပထမအတၾင္းဝန္

ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးလုံးကုိ ႓ပီးခဲ့တဲ့ ႎုိဝင္ဘာ ၂၇
ရက္ေနႛက စ႓ပီး သံမႀႃးအဴဖစ္ တ႓ပိႂင္တည္း ရာထူးတုိးဴမၟင့္ ေပးခဲ့တဲ့အတၾက္
သံတမန္ေတၾအဳကား မေကဵမနပ္ ေဝဖန္မႁေတၾ ရႀိခဲ့ပၝတယ္၊၊
စကႆာပူ ဴမန္မာသံရုံးက ထုတ္ဴပန္တဲ့

သံရုံးဝန္ထမ္းမဵားစာရင္းကို အာအက္ဖ္ေအက
ဖတ္ရႀႂခၾင့္ရခဲ့ရာမႀာ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး သန္းေရၿရဲ့
သမီးမဵားဴဖစ္တဲ့ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ
ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးအမည္ကုိ သံမႀႃး Counsellor
အဴဖစ္ ေဖာ္ဴပထားတာ ေတၾႛရပၝတယ္။ သူတုိႛႎႀစ္ဦးကုိ
စကႆာပူဴမန္မာသံရုံးမႀာ သံမႀႃးအဴဖစ္ တာဝန္ဴပထားေပမယ့္
လူက ေနဴပည္ေတာ္မႀာသာ ရႀိပၝတယ္။ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး
သန္းေရၿရဲႛ သမီးေတၾ ဴဖစ္ေနတဲ့အတၾက္ ရုံးမတက္ဘဲ
ေနဴပည္ေတာ္ေနအိမ္မႀာ ေနထုိင္ေန႓ပီး ႎုိင္ငံဴခားေငၾနဲႛ
သံမႀႃးလစာ ထုတ္ေနသူေတၾ ဴဖစ္တယ္လိုႛ သံတမန္တဦးက
ေဴပာပၝတယ္။ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ
ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးဟာ ေနဴပည္ေတာ္မႀာလည္း
ႎုိင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီးဌာနကုိ ရုံးမတက္ဘဲ အိမ္မႀာသာ
ေနေလ့ရႀိတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။
သူတုိႛႎႀစ္ဦးကုိ စကႆာပူဴမန္မာသံရုံးမႀာ သံမႀႃးအဴဖစ္ တာဝန္ဴပထားေပမယ့္ လူက
ေနဴပည္ေတာ္မႀာသာ ရႀိပၝတယ္။ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး သန္းေရၿရဲႛ သမီးေတၾ ဴဖစ္ေနတဲ့အတၾက္
ရုံးမတက္ဘဲ ေနဴပည္ေတာ္ေနအိမ္မႀာ ေနထုိင္ေန႓ပီး ႎုိင္ငံဴခားေငၾနဲႛ သံမႀႃးလစာ
ထုတ္ေနသူေတၾ ဴဖစ္တယ္လိုႛ သံတမန္တဦးက ေဴပာပၝတယ္။ ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ
ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ ႎႀစ္ဦးဟာ ေနဴပည္ေတာ္မႀာလည္း ႎုိင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီးဌာနကုိ
ရုံးမတက္ဘဲ အိမ္မႀာသာ ေနေလ့ရႀိတယ္လိုႛ သိရပၝတယ္။ အစည္းအေဝးရႀိတဲ့ ေနႛမဵိႂးမႀာ
ႎုိင္ငံဴခားေရးဝန္႒ကီး ကုိယ္တုိင္ လာေရာက္အေဳကာင္းဳကားမႀ ရုံးခဏ လာေလ့ရႀိတယ္လုိႛ

သံတမန္ သတင္းရပ္ကၾက္က ေဴပာပၝတယ္။ေဒၞေအးေအးသစ္ေရၿနဲႛ ေဒၞဳကည္ဳကည္ေရၿတုိႛ
ႎႀစ္ဦးရဲႛ အမည္ေတၾဟာ ၂၀၀၉ ခုႎႀစ္ အီးယူက ဒဏ္ခတ္႓ပီး နာမည္ပဵက္စာရင္း
သၾင္းထားတဲ့ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီးသန္းေရၿရဲႛ မိသားစုဝင္ စာရင္းမႀာလည္း ပၝဝင္ေနပၝတယ္၊၊
ကမႝာ့အဆင္းရဲဆံုးႎိုင္ငံ စာရင္းဝင္ ဴမန္မာႎိုင္ငံမႀ ဗိုလ္ခဵႂပ္မႀႃး႒ကီး သန္းေ႟ၿ၏ သမီး ေဒၞသႎၩာေ႟ၿ

(ယာ)ႎႀင့္ ဗိုလ္မႀႃး ေဇာ္႓ဖိႂးဝင္း (ဝဲ)တိုႛ၏ မဂႆလာေဆာင္တၾင္ စိန္ေ႟ၿရတနာမဵား
ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ ႒ကီးကဵယ္ခမ္းနားစၾာ ကဵင္းပခဲ့သဴဖင့္ ကမႝာကို အံ့ဳသတုန္လႁပ္ေစခဲ့ပၝသည္။
(Photo: AFP)
ပုဂၢလိပိုင္ လဲႊေျပာင္းေရး ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ

စိုင္းဇြမ္ဆိုင္ | စေနေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၆ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၁ နာရီ ၄၁ မိနစ္
နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ စစ္အစိုးရက ႏုိင္ငံပုိင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိက လက္တြင္းသို႔
လဲႊေျပာင္းေပးမႈမ်ား ခပ္စိတ္စိတ္ ျပဳလုပ္လာေနသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္မွ စတင္ကာ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံပိုင္ ဆိပ္ကမ္းမ်ား၊ အေဆာက္အအံုမ်ား၊
စက္သံုးဆီဆုိင္မ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုမ်ား၊ အထည္အလိပ္ လုပ္ငန္း၊ စားေသာက္ကုန္ လုပ္ငန္း၊
လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံပိုင္ ေလေၾကာင္းလိုင္းကို
ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ားထံ လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ေနျခင္းသည္ လက္ရွိ ျမန္မာ့စီးပြားေရး
အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီမႈ ရွိမရွိ၊ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္မည့္ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ အက်ဳိးဆက္မ်ား၊
မည္သူမ်ား ပိုမို၍ စီးပြားျဖစ္ေစမလဲတို႔အျပင္ စစ္အစိုးရက မည္သည့္အတြက္
လဲႊေျပာင္းရသည္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ႏုိင္ရန္ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာသူတဦးႏွင့္ စီးပြားေရး
ပညာရွင္မ်ားကို မဇၥ်ိမသတင္းေထာက္က ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားပါသည္။

ေအာင္သူၿငိမ္း
(ျမန္မာ့အေရးေလ့လာသူ)
အရင္တုန္းက အခုလက္ရွိ အေျခအေနလို ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုၿပီး လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့တာမ်ဳိးေတြ

ရွိခဲ့ဖူးလား။
၁၉၈၈ ၿပီးေတာ့ ပုဂၢလိကပိုင္ လႊဲေျပာင္းေရးေကာ္မရွင္ ဘာညာဆိုၿပီးေတာ့
ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စဖြင့္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ပါတယ္။ လုပ္ေပမယ့္လည္း
တကယ့္တကယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ပုဂၢလိကပိုင္ လႊဲေျပာင္းေရးဆိုတာက
ေတာ္ေတာ္ကို နည္းေသးတယ္။ သိပ္အမ်ားၾကီးေတာ့ မရွိဘူးေနာ္။ SOE လို႔ေခၚတဲ့ State
Own Enterprise ေအာက္မွာပါတဲ့ စက္႐ံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အစိုးရလက္ထဲမွာပဲ
ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာ ေတြ႔ေနရတာေတာ့ အရင္ ရန္ကုန္မွာရွိခဲ့တဲ့ အစိုးရပိုင္
အေဆာက္အဦးေတြ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အစိုးရ လုပ္ငန္းၾကီးေတြ၊ အရင္တုန္းက သူတို႔
တေလွ်ာက္လံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကအစ၊ အဲဒါေတြကို အခု ပုဂၢလိက
လက္ထဲကို အခုလႊဲေနတဲ့ ပံုစံေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။
လက္ရွိ အစိုးရရဲ႕ အခုလိုမ်ဳိး လုပ္ရပ္ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနနဲ႔

ကိုက္ညီမႈေရာ ရွိမလား။
လက္ရွိ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္း ရွိေနတယ္ဆိုတာကေတာ့
အားလံုးအသိေပါ့ေနာ္။ စီးပြားေရးသေဘာအရ ေျပာရရင္ ေယဘုယ်ေတာ့ဗ်ာ၊
ႏိုင္ငံေတာ္က အကုန္လံုးကို တာဝန္ယူႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆိုေတာ့
ေျပာေၾကးဆိုလို႔ရွိရင္ ပုဂၢလိက လက္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ သူတို႔ဘာသာ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတာေတာ့ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခု
က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားကေတာ့ တကယ့္တကယ္က Macro
economy ေခၚတာေပါ့။ အစိုးရဘက္က အေပၚက တခုလံုးျပင္ဆင္ရမယ့္
စီးပြားေရးစနစ္ရွိသလို၊ ဒီေအာက္ေျခမွာ micro economy ေခၚတဲ့ ဒီေအာက္ေျခ စီးပြားေရး
လုပ္ငန္းေတြလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လည္ပတ္ႏိုင္ခြင့္ လိုတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့
ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းဆိုတာက က်ေနာ္ထင္တယ္၊ အဲဒီထဲမွာ က႑တခုအေနနဲ႔
ပါတာေပါ့။
အခုလိုမ်ဳိး လုပ္လိုက္တာေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးနဲ႔ ဆိုးက်ဳိးေတြက ဘာေတြလဲ။

ေကာင္းက်ဳိးကေတာ့ ဥပမာ လုပ္ငန္းေတြကဗ်ာ၊ အရင္အစိုးရက က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ
ဆိုပါစို႔။ အရင္အခါေတြကဆိုရင္ monopoly ေပါ့ေနာ္။ အစိုးရက ေစ်းႏႈန္းေတြကို
ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာရွိတယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ေရနံတို႔၊ ဒီ
ဓာတ္ဆီဆိုင္လုပ္ငန္းေတြ ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း အစိုးရက monopoly လုပ္ထားတာရွိတယ္။
ပညာေရးက႑၊ က်န္းမာေရးက႑ဆိုလို႔ရွိရင္ ပုဂၢလိက က လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဆိုတာက

ေတာ္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးရွိတယ္။ အဲလိုဟာမ်ဳိးေပါ့။
အဲဒီေတာ့ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ ပုဂၢလိကကို ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တဖက္က
က်ေနာ္ထင္တယ္၊ စားသံုးသူေတြအေနနဲ႔ကက်ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့မွ ဝန္ေဆာင္မႈ
ေကာင္းလာမယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ေနာက္တခုက အၿပိဳင္အဆိုင္ရွိလာေတာ့လည္း
ပိုၿပီးေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ဆိုရင္ ေစ်းႏႈန္းပိုခ်ဳိလာမယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး
ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ ေယဘုယ်ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ့္တကယ္က်ေတာ့
ဒီလိုႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ေနတဲ့ ဒီအစိုးရပိုင္ လုပ္ငန္းေတြကို ပုဂၢလိကကို
လႊဲတဲ့လုပ္ငန္းေတြက ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း လုပ္ပံုလုပ္နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဆိုေတာ့
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ အခုအေနအထားက ေတာ္ေတာ္ကို စနစ္မက်တဲ့ အေနအထား
ေတြ႔ရတယ္။
အစိုးရအေနနဲ႔ အခုလိုမ်ဳိး ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္ငန္းေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ေပးေနရတာလဲ။

က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒါကေတာ့ ထင္ေၾကးေပးတာေပါ့ေနာ္။ ၂ဝ၁ဝ
ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔လည္း ထင္တယ္။ ၂ဝ၁ဝ အၿပီးမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အရပ္သားအစိုးရတခုေတာ့ ေပၚလာမယ္ေပါ့။ ဆိုေတာ့ အဲဒီကာလ မတိုင္ခင္မွာလည္း
သူတို႔ဘက္က စီးပြားေရးမွာလည္း အခုျပႆနာ ရွိေနတာကို တစံုတရာ
အသိအမွတ္ျပဳတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီတဖက္မွာလည္း
စီးပြားေရးမွာလည္း တခ်ိဳ႕ တံခါးဖြင့္လာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိးေတာ့ ရွိတာေပါ့။
နအဖ အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံတကာ ေငြေၾကးရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (International Monetary Fund)

ကေန ေငြေၾကးအကူအညီ ျပန္ရလာေအာင္လို႔ အခုလိုမ်ဳိး လုပ္တယ္ဆိုတာေတြလည္း
သတင္းထြက္ေနတယ္။ အဲဒါကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္သလဲ။
အဲဒါေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႔အေနနဲ႔ သတင္းတခုထြက္တယ္ ကမၻာ့ဘဏ္ကေနၿပီးေတာ့
ျမန္မာျပည္ကို ပိုက္ဆံ အေထာက္အပံ့ ျပန္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြေလ။ အဲဒါကေတာ့
သူတို႔ဘက္ကလည္း ျပန္ျငင္းထားတဲ့ ကိစၥေတြကို က်ေနာ္ ဖတ္ရပါတယ္။
ဘဏ္ဒုဥကၠ႒ကိုယ္တိုင္က ေျပာတယ္ေလ။ သူ႔ကို မွားယြင္းၿပီးေတာ့ ကိုးကားတဲ့
အေနအထားမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္ေလ။ တဖက္က က်ေနာ္ျမင္တာက ဒီႏိုင္ငံတကာ
ေငြေၾကးရန္ပံုေငြတို႔၊ ကမၻာ့ဘဏ္တို႔ ဝင္ေစခ်င္ရင္ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ျပင္ရမယ့္
ကိစၥေတြအမ်ားၾကီး ရွိတယ္။
တခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ National Accounting System လို႔ေခၚတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္က စာရင္း၊
ဇယားေတြက ဘယ္ဟာကမွ စိတ္ခ်ရတဲ့ စာရင္း၊ ဇယားေတြ မရွိဘူးေလ။
ေနာက္တခုကက်ေတာ့ အဓိက ျပႆနာက အခုလက္ရွိ ႏိုင္ငံျခား
ေငြေၾကးလဲလွယ္ႏႈန္းေပါ့။ အဲဒါက အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ တေနရာ တမ်ဳိး၊ တေနရာ
တမ်ဳိးနဲ႔ေလ။ အဲဒါေတြကိုလည္း တေျပးညီ ျပန္ညိႇရမယ့္ ကိစၥေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့
လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္။ ဘဏ္စနစ္ေတြ ျပဳျပင္ဖို႔ရွိတယ္၊ ဆိုေတာ့

က်ေနာ္ထင္တယ္ အဲဒါေတြ မၿပီးမခ်င္း ႏိုင္ငံတကာက ဝင္လာဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
အခုလုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္ငန္းတခုတည္းေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဒီေလာက္ၾကီး
ဆြဲေဆာင္မႈမရွိဘူးလို႔ ထင္တယ္ေလ။
အခုလို ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္ငန္းေတြ ခ်ေပးေနတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္သူေတြက ရႏိုင္ဖို႔

အခြင့္အလမ္း ပိုမ်ားသလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
အဓိကကေတာ့ အခုလက္ရွိ အေနအထားမွာဗ်ာ ဒီပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္တယ္ဆိုတာေတြကို
အစိုးရသတင္းစာေတြမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးထားတာမ်ဳိးမွ မရွိတာ။ ဂ်ာနယ္ေတြကပဲ
ဟိုတခု၊ ဒီတခု ေဖာ္ျပေနတာမ်ဳိးပဲ ေတြ႔ေနရတယ္ေလ။ ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို
ရလိုက္တဲ့လူေတြကလည္း ဦးေတဇတို႔၊ သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြပဲ
ရၾကတယ္ေလ။ ရတယ္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ တကယ့္တကယ္ကေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းေတြ
အားလံုးကလည္း ခုနကေျပာတဲ့ Cromy ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲလို လူနည္းစုလက္ထဲကိုပဲ
ေရာက္သြားမွာပဲ။
အခုလုပ္ရပ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေရရွည္အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမယ္လို႔ ထင္သလား။

ဒီလိုမ်ဳိး သြားေနတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိုးရိမ္စရာ
ေကာင္းေနတယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ျမင္တာက
စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ရင္ တစံုလံုး လုပ္ရလိမ့္မယ္။ တစံုလံုးကို စနစ္တက်နဲ႔
ဘယ္လိုမ်ဳိးလုပ္မလဲ ဆိုတာမ်ဳိး စဥ္းစားတိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ အခုကေတာ့
အဲလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟိုနားတကြက္၊ ဒီနားတကြက္ ေလွ်ာက္လုပ္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ပိုေပၚတယ္။
ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ခ်ေပးလိုက္တယ္။
သေဘာကေတာ့ ၿပိဳင္ဆိုင္တဲ့ ေနရာမွာ မညီဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့
ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ Oligarchy လို႔ေခၚတဲ့ လက္ဝါးၾကီးအုပ္၊ တခ်ိဳ႕ လူနည္းစုကပဲ
အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းသြားတဲ့ပံုစံ။
အခုကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထင္ျမင္သံုးသပ္ခ်က္ေပးပါ။

ၿခံဳၿပီး သံုးသပ္ရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ လုပ္ငန္းေတြေပါ့ဗ်ာ၊
အ႐ႈံးေပၚေနတယ္၊ အျမတ္မထြက္ဘူးဆိုရင္ ပုဂၢလိကလက္ကို လႊဲေပးတာေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ကေတာ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္တခုကက်ေတာ့
ဒီတခုထဲနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ရင္ တစံုလံုးကို
ေသခ်ာစဥ္းစား တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရး တစံုလံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ဖို႔လိုတယ္လို႔
က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္တယ္ဆိုတာေတာ့ေနာ္၊ ေစ်းကြက္မွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရရင္
ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ SOE လို႔ေခၚတဲ့ အစိုးရပိုင္
လုပ္ငန္းေတြက တခါတေလမွာ အ႐ႈံးေပၚေနတာ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို

ပုဂၢလိကလက္လႊဲလိုက္ရင္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္လာမယ္။
အၿပိဳင္အဆိုင္ရွိလာမယ္။ ေနာက္တခုက ေစ်းကြက္မွာ လူေတြက ခ်ဳိခ်ဳိသာသာနဲ႔
အရည္အေသြး ပိုေကာင္းတာကို သံုးလို႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေယဘုယ်ေျပာရရင္
ဒီလိုပုဂၢလိကလက္ထဲကို လႊဲလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေလာေလာဆယ္
စစ္အစိုးရလုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳေရးဆိုတဲ့ ကိစၥေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါေတြကေတာ့
က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ကို ျပသနာရွိတဲ့ကိစၥလို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။
အရင္တုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေနၿပီးေတာ့

ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဂၢလိက လက္လႊဲခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။
အဲဒီလို ပုဂၢလိကလက္လႊဲတဲ့ အခါမွာလည္း လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ပုဂၢလိကလက္ထဲကို တိုက္႐ိုက္လႊဲလိုက္တယ္။
လႊဲတယ္ဆိုတာေတာင္မွ ဘယ္သူ ေစ်းအမ်ားဆံုး ေပးတယ္ဆိုတဲ့ တင္ဒါစနစ္ ရွိပါတယ္။
ေနာက္စနစ္တခုက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပုဂၢလိကပိုင္ လႊဲတယ္ဆိုတာက ပစၥည္းတင္လႊဲတာ
မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီလူေတြရဲ႕ ဘဝေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ေနတယ္။
ဝန္ထမ္းေတြလည္း အမ်ားၾကီး သက္ဆိုင္ေနတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့
႐ုရွားႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ကူပြန္ေတြလုပ္ၿပီးေတာ့ ဒီကူပြန္ေတြကို ရွယ္ယာသေဘာမ်ဳိး
လုပ္ၿပီးေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြကိုပါ ခံစားေစခဲ့တာရွိတယ္။ ဒီကူပြန္ေတြကို တေယာက္က
ျပန္စုဝယ္ၿပီးေတာ့ စက္႐ံုကို ျပန္ run တာေပါ့။ အဲဒီအေနအထားမွာေတာင္မွ ႐ုရွားမွာ
ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တယ္။
ေနာက္တနည္းလည္း ရွိေသးတယ္၊ ေနာက္တနည္းကေတာ့ စက္႐ံုက အစိုးရပိုင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့
အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ကိုေတာ့ ပုဂၢလိကလက္ကို လႊဲလိုက္တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္
ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြေပါ့။ ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြကေတာ့ အစိုးရပိုင္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့
ပုဂၢလိကကေန ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ လည္ပတ္ေတာ့ အျမတ္ေပၚလာတာေပါ့။ ဆိုေတာ့
ဒီလိုဟာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ဟာက်ေတာ့ အေျခခံက
ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိဘူး။ ဘယ္သူကေန ရၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။
အစိုးရကေန တရားဝင္ ထုတ္ျပန္ခ်က္၊ အစိုးရအရာရွိၾကီးေတြက ေျပာတာေတြ က်ေနာ္တို႔
မၾကားရဘူး။
က်ေနာ္တို႔ၾကားရတာက ဟိုဂ်ာနယ္မွာ တစေဖာ္ျပတာ၊ ဒီဂ်ာနယ္မွာ သတင္း
တစေဖာ္ျပတာ လိုက္ေကာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ခန္႔မွန္းေနရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး
ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီအေနအထားမွာ သတင္းအခ်က္အလက္ ရခြင့္မတူဘူးဆိုရင္
ၿပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္မႈမွာ ျပႆနာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက အမ်ားၾကီးသာသြားမယ္။
တခ်ဳိ႕လူေတြက ဘာအခြင့္အေရးမွ မရဘူးေပါ့။ အဲဒါက ဘယ္လိုမ်ဳိး
ျဖစ္သြားတတ္လဲဆိုေတာ့ လက္ဝါးၾကီးအုပ္တဲ့ အရင္းရွင္စနစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူတစုကပဲ အက်ဳိးစီးပြားခံစားၿပီးေတာ့ သူတို႔ကပဲ အက်ဳိးအျမတ္
ထြက္သြားတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလက္ရွိ အေနအထားမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၾကားသေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ထမ္းေတြက
ဆက္ၿပီးေတာ့ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီက ခန္႔ထားရင္ ခန္႔ထားမယ္၊ မခန္႔ရင္လည္း
အစိုးရဝန္ထမ္းအျဖစ္ပဲ ဆက္ရွိေနမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိးေတြက
ဘာေတြျဖစ္တတ္လဲဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ပင္စင္ေပးပစ္လိုက္တာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္တယ္။
ျမန္မာျပည္က ပင္စင္လစာလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဘာမွရတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့
ဝန္ထမ္းေတြတင္ မကဘူး၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ မိသားစုျပသနာေတြ အမ်ားၾကီး
ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အခုအေနအထားမွာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ လုပ္ေနလဲဆိုတာကိုေတာ့
တိတိက်က်၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သိရတာမ်ဳိး လံုးဝ မရွိပါဘူး။
ဒီလိုလုပ္ငန္းတခုကို ပုဂၢလိကလုပ္မယ္ဆိုတာက အဓိကအားျဖင့္ေတာ့ သတင္းစာမွာ
ေၾကာ္ျငာထုတ္ျပသင့္တယ္ေပါ့့ဗ်ာ။ လူတိုင္းသိရွိေအာင္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက
ဒီလိုမ်ဳိးသတင္းေတြ မေတြ႔ရဘူးဗ်ာ၊ ဆိုေတာ့ သတင္းဦးတဲ့လူေတြက စားေနတဲ့ပံုစံမ်ဳိး
ျဖစ္ေနတယ္။ အခုအဓိက ၾကားေနရတာက ေရနံနဲ႔ ဓာတ္ဆီလုပ္ငန္း၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့
ဆီဆိုင္ေတြ၊ ေနာက္ ဥပမာအားျဖင့္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ လုပ္ငန္းေတြကို ဦးေတဇတို႔
ထူးထေရးဒင္းကုမၸဏီကို လႊဲတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို
ျပန္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခ႐ိုမီ လို႔ေခၚတဲ့ သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ့လူေတြကပဲ အက်ဳိးစီးပြား
ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္ခင္ေပါ့ဗ်ာ၊ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြကို
အဂၤလိပ္လိုေျပာရရင္ေတာ့ fire sale လို႔ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ။ မီးေလာင္ေနတုန္းမွာ
အကုန္လံုးကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ခ်ေရာင္းတဲ့ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တာက
ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေျပာင္းအလဲတခု မတိုင္ခင္မွာ ရသေလာက္ သိမ္းၾကံဳးယူေနတဲ့
ပံုစံမ်ဳိးထြက္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။
ခင္ေမာင္ညိဳ
(ေဘာဂေဗဒပညာရွင္)
အခုလိုမ်ဳိး ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္ငန္းေတြ ခ်ေပးေနတဲ့အေပၚမွာ ဘယ္လိုျမင္သလဲ။
ႏွစ္ခုေတာ့ လိုမွာေပါ့။ Transparency ေတာ့ နည္းနည္းရွိဖို႔ လိုမွာေပါ့။ ဘယ္သူ႔ကို

ဘယ္ေစ်းနဲ႔ေပးလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေလ။ ေနာက္တခုကေတာ့ Consistency ေပါ့ေနာ္။ ေပးလိုက္
ရပ္လိုက္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္ဖို႔ မေကာင္းဘူး။
အခုလိုမ်ဳိး အရပ္သားေတြဆီကို လုပ္ငန္းေတြ လႊဲေပးတာဟာ ဒါက ပထမဆံုးအၾကိမ္လား။

ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတုန္းကလည္း လုပ္ေတာ့လုပ္တယ္။
အခုလိုလုပ္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီမႈရွိလား။

အမွန္ကေတာ့ ၂ ခု ရွိတယ္။ တခုကေတာ့ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ကို

အားေပးရမယ္ေပါ့။ အားေပးတယ္ဆိုတဲ့အခါမွာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ေလွ်ာ့ေပးတာတို႔၊
လုပ္သာကိုင္သာေအာင္ လုပ္ေပးတာတို႔၊ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေပးတာတို႔
အဲဒါေတြအားလံုး တခုပါတာေပါ့ေလ။ေနာက္တခုကေတာ့ အခုလုပ္ေနသလိုမ်ဳိး
ပုဂၢလိကပိုင္လုပ္ငန္းေတြကို ခ်ေပးတာမ်ဳိးေပါ့ေလ။ အဲဒါကလည္း လုပ္ဖို႔ေကာင္းတာက
ၾကာၿပီေလ။
အခုလို လုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေရရွည္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမယ္လို႔

ထင္သလား။
ဒီလိုမ်ဳိးေတြက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေတာ့ လုပ္ရဦးမယ္လို႔ေတာ့ ယူဆတယ္။ အခုက
စာရင္းေတာ့ အတိအက်ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူးေပါ့။ အစိုးရရဲ႕ လက္ထဲမွာ
ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီးေတာ့ ပုဂၢလိကကို ဘယ္ေလာက္ေပးလဲ၊ ေနာက္ ပုဂၢလိကက ဒါေတြကို
ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။
အရင္တုန္းကလည္း လုပ္ေတာ့ လုပ္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဆက္လည္း လုပ္ရမယ့္ဟာပဲ။
ေနာက္တခုက ပုဂၢလိကကလည္း လႊဲထားတဲ့လုပ္ငန္းေတြကို
ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း ၾကည့္ရဦးမယ္ေလ။
ဒီလုပ္ငန္းေတြကေရာ ဘယ္သူေတြဆီကို ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မ်ားမလဲ။

အခုေဝဖန္ေနၾကတာကေတာ့ နီးစပ္တဲ့သူေတြပဲ လုပ္ငန္းေတြရၾကတယ္လို႔
ေဝဖန္ေနၾကတာေပါ့။ အဲလိုမ်ဳိးေတြ ရွိလို႔ Transparency/ Consistency ဘယ္သူ႔ကို
ဘယ္ေစ်းနဲ႔ေပးလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ေပးလဲ ဆိုတာေတြကို ျမင္သာထင္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္
ဒီလုပ္ငန္းေတြဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ဂုဏ္သိကၡာရွိမွာေပါ့ေနာ္။ အခုက အဲလိုမ်ဳိးေလးေတြမရွိေတာ့
အထင္မွားစရာေတြ၊ မယံုသကၤာျဖစ္စရာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။
နီးစပ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တျခားႏိုင္ငံသားေတြဆီကို လုပ္ငန္းေတြ ေရာက္ရွိေအာင္

ဘယ္လိုမ်ဳိး ၾကိဳးစားရမလဲ။
မွ်မွ်တတေပါ့။ ခုနကေျပာတဲ့အထဲမွာလည္း ပါတယ္ေလ။ Consistency နဲ႔ Transparency
ေပါ့။ ဘယ္သူမဆို ဒါမ်ဳိးကို ဝယ္လို႔ရတယ္၊ ေနာက္ ဘယ္ေစ်းနဲ႔ ဝယ္လို႔ရတယ္၊
အဲလိုမ်ဳိးဝယ္ထားတာေတြကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေျပာႏိုင္တဲ့
အေျခအေနရွိတယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီပုဂၢလိကျပဳေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့
ဂုဏ္သိကၡာရွိမွာေပါ့။
အခုလိုမ်ဳိး လုပ္ရပ္အေပၚမွာေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒါကို ေကာင္းတယ္လို႔ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒီထက္ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ လိုေသးတယ္။

ဦးစိန္ေ႒း
အမ်ဳိးသား ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ NCGUB/ ျမန္မာ့ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (Burma Fund)
ျမန္မာႏိုင္ငံက နအဖ၊ နဝတရဲ႕ စီးပြားေရးေပၚလစီေပါ့၊ ႏိုင္ငံၾကီးကေတာ့

အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပဲ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကို သြားမယ္လို႔ ကတိေပးထားတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ
ရွိၿပီေပါ့။ ၈၈ တည္းကဆိုေတာ့ ၂၂ ႏွစ္ရွိၿပီ။ အရင္တုန္းကေတာ့ စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္ဝါဒလို႔
ေျပာတယ္ ၈၈ အစတုန္းက။ အာဏာကို သူတို႔ ယူလိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္း အစကေတာ့ သူတို႔
အဲဒီလိုေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တႏွစ္၊ ၂ ႏွစ္ေလာက္က်ေတာ့ ေျပာင္းလာတယ္။
ေစ်းကြက္ကို အေျခခံတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ကို သြားမယ္တဲ့။ ဒါက စီးပြားေရးေပၚလစီ။
စီးပြားေရးေပၚလစီရဲ႕ အႏွစ္သာရက ဘာလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြဟာ
ပုဂၢလိကက႑က အမ်ားၾကီး ပါဝင္ပတ္သက္ရမယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္က
ႏိုင္ငံပိုင္၊ အေျခခံစီးပြားေရးစနစ္သည္ ႏိုင္ငံက ပိုင္တယ္။ ျပည္သူပိုင္လို႔ ေခၚတယ္၊ ႏိုင္ငံပိုင္
စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ သြားခဲ့တာ။ အဲဒါကို ၈၈ ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ နဝတ က ေစ်းကြက္ကို
အေျခခံတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ကို သြားမွာျဖစ္လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕
အဂၤါရပ္တခု ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ ဒါေတြကို အမည္ခံအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တာ
ျဖစ္တယ္။ အဲဒါက အႏွစ္သာရပဲ။နအဖတို႔၊ နဝတတို႔ တက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အခုလိုမ်ဳိး
ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳမႈေတြ ရွိခဲ့တာေပါ့။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးကို က်င့္သံုးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ
ပုဂၢလိကက႑ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြဟာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ။ ဆိုေတာ့ အဲဒါက
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ ေပၚလစီေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူတို႔ေတြ နအဖတို႔၊
နဝတတို႔က အဲဒီ ေပၚလစီနဲ႔ညီေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့မွ အခုလိုလုပ္တာ။ နဝတ
စတက္တုန္းကၾကည့္၊ မဆလေခတ္က သိမ္းထားတဲ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြရွိတယ္။
ေနာက္တခါ လုပ္ငန္းေတြရွိတယ္၊ အဲဒါေတြကို ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းေတြအျဖစ္ လႊဲေပးတယ္၊
ဥပမာ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြ သိမ္းထားတာကအစေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြကို ျပန္လႊဲေပးတဲ့အခါမွာ
စနစ္က်ေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့မွ စီမံကိန္းနဲ႔ ဘ႑ာေရးဝန္ၾကီးဌာနေအာက္မွာ
ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳေရး ေကာ္မရွင္ဆိုတာ ဖြဲ႔ေပးတယ္။ အဲဒီကေန ေပၚလစီေတြ ခ်ေပးတယ္။
ဒါေတြက လူျမင္ေကာင္းေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေကာ္မရွင္ကေနၿပီးေတာ့မွ လုပ္ငန္းေတြကို
စိစစ္ၿပီးေတာ့ ခြဲေပးတယ္။ ဒါက သူတို႔ရဲ႔ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း သေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
တကယ္တမ္းကေတာ့ သူတို႔လုပ္ခ်င္သလို၊ လႊဲခ်င္သလို လႊဲတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
က်ေနာ္တို႔ မႏၲေလး ဘီယာစက္႐ံုဆိုတာ အရင္တုန္းက ႏိုင္ငံပိုင္၊ ျပည္သူပိုင္ျဖစ္ေတာ့
အဲဒီစက္႐ံုကို စက္မႈ ၁ ဝန္ၾကီးဌာနေအာက္ကဟာကို ပုဂၢလိကပိုင္ျဖစ္ေတာ့ Community
အေျခစိုက္ ေဒၚဝင္းမိ ကုမၸဏီဆိုလားမသိဘူး၊ အဲဒီကုမၸဏီကို လႊဲေပးတယ္။ အဲဒါက
ပုဂၢလိက ကုမၸဏီကိုးဗ်။ အဲဒီကုမၸဏီလုပ္လို႔ ျမတ္လည္း ျမတ္လာေရာ စက္မႈ ၁ ဝန္ၾကီး
ဦးေအာင္ေသာင္းက ျပန္သိမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ေတြ လုပ္ခ်င္တာကို အမည္ခံၿပီး
လုပ္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
သူတို႔ေတြက ဒါကို လူျမင္ေကာင္းေအာင္ သူတို႔ ေပၚလစီနဲ႔ကိုက္ေအာင္ လုပ္ေနတာပါပဲ။

အရင္တုန္းကလုိ ပုဂၢလိကကလုပ္ကိုင္လို႔ အျမတ္ထြက္လာရင္ သူတို႔
ျပန္သိမ္းခ်င္ရင္သိမ္းမွာပဲ။ ေနာက္တခုက လူၾကီးေတြရဲ႕ သားသမီး၊ မိသားစုေတြ၊
သူတို႔နဲ႔နီးစပ္တဲ့ မိသားစုေတြက လက္ဝါးၾကီးအုပ္တာပဲ။ ဥပမာ
ေက်ာက္မ်က္လုပ္ငန္းေတြၾကည့္။ မိုးကုတ္၊ မိုင္းရႉး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ပတ္သက္ရာ
ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။ သစ္လုပ္ငန္းၾကည့္မလား၊ ဦးေတဇတို႔ အဲလိုလူေတြပဲ
လုပ္ခြင့္ရတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီစနစ္ဟာ ႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ အက်ဳိးမရွိဘူး။
ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္တယ္ဆိုတာက ဒါကလုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ ကိစၥပဲ၊ သို႔ေသာ္
ပုဂၢလိကလုပ္ပိုင္ခြင့္ ေပးတဲ့အခါမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ ေပးသလား၊
တင္ဒါေခၚသလား။ သာတူညီမွ်မႈ မရွိဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ ေဘာလံုးပြဲတပြဲမွာ ဒိုင္လူၾကီးက
တဖက္ကေနၿပီး ဝင္ကန္ေပးေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ အမွန္က ဒိုင္လူၾကီးဆိုတာက
ဆံုးျဖတ္ေပးရမွာေလ၊ အခုဟာက ဒိုင္လူၾကီးက ဝင္ကန္ေနတယ္။
အဲဒီသေဘာေပါ့ဗ်ာ။ ဘက္လိုက္တယ္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒါက
ႏိုင္ငံအတြက္ေရာ ျပည္သူအတြက္ေရာ အက်ဳိးမရွိပါဘူး။
စက္သံုးဆီ ဆိုင္မ်ားအတြက္ အဆိုျပဳလႊာေခၚ

စိုင္းဇြမ္ဆိုင္း | စေနေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၆ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၁ နာရီ ၅၀ မိနစ္
ခ်င္းမုိင္ (နယူးေဒလီ)။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတဝွန္း အစိုးရပိုင္ စက္သံုးဆီဆိုင္ ၂၄ဝ ေက်ာ္ကို
ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ အဆိုျပဳလႊာမ်ားကို စစ္အစိုးရက ေခၚယူေနေၾကာင္း ေနျပည္ေတာ္
သတင္းရပ္ကြက္မ်ား အဆိုအရ သိရသည္။
ႏုိင္ငံတဝွန္း တုိင္း ၇ တုိင္း၊ ျပည္နယ္ ၅ ျပည္နယ္အတြင္းရွိ စက္သံုးဆီပိုင္ ၂၄ဝ ေက်ာ္ကို
ေရာင္းခ်မည္ျဖစ္သျဖင့္ အဆိုျပဳလႊာမ်ားကို ေနျပည္ေတာ္ရွိ ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳေရး
ေကာ္မရွင္သို႔ တင္သြင္းၾကရမည္ျဖစ္သည္။ရန္ကုန္တိုင္းမွ အစိုးရစက္သံုးဆီ အေရာင္းဆိုင္
၅၂ ဆိုင္၊ မႏၲေလးတိုင္းမွ ၃၉ ဆိုင္၊ ပဲခူးတိုင္းမွ ၃၇ ဆိုင္၊ မေကြးတိုင္းမွ ၁၅ ဆိုင္၊
စစ္ကိုင္းတိုင္းမွ ၁၄ ဆိုင္၊ မြန္ျပည္နယ္မွ ၁၆ ဆိုင္၊ တနသၤာရီတိုင္းမွ ၆ ဆိုင္၊
ဧရာဝတီတိုင္းမွ ၂၇ ဆိုင္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ၇ ဆိုင္၊ ခ်င္းျပည္နယ္မွ တဆိုင္၊
ရွမ္းျပည္နယ္မွ ၂၄ ဆိုင္ႏွင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္မွ ၆ ဆိုင္တို႔ ျဖစ္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ ပုဂၢလိက စက္သံုးဆီ တင္သြင္းေရာင္းခ်
ျဖန္႔ျဖဴးသူမ်ားအသင္းတြင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး
ရင္းႏွီးသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ဦးေတဇ (ဥကၠ႒) ႏွင့္ ဦးေအာင္သက္မန္း (ဒုဥကၠ႒) တို႔
ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနသျဖင့္ ႏိုင္ငံပိုင္စက္သံုးဆီ အေရာင္းဆိုင္ အမ်ားစုကို
ရယူသြားဖြယ္ရွိေၾကာင္း ရန္ကုန္ စီးပြားေရးအသိုင္းအဝုိင္းအၾကားတြင္ ေရပန္းစားေနသည္။
လိုအပ္ေသာ အေသးစိတ္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား ရရွိရန္အတြက္ ေနျပည္ေတာ္ရွိ
ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳေရး ေကာ္မရွင္႐ံုးသို႔ ဆက္သြယ္စံုစမ္းရာ၌လည္း တာဝန္ရွိသူမ်ားက
ေျဖဆိုရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကသည္။
အဆိုျပဳလႊာမ်ား ေခၚယူေနသည္မွာ အက်ယ္အျပန္႔ မရွိသျဖင့္ စီးပြားေရးပညာရွင္အခ်ဳိ႕ကမူ

လြတ္လပ္ေသာ တင္ဒါ မျဖစ္ႏိုင္ဟု သံုးသပ္ၾကသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာ့အေရးေလ့လာသူ ဦးေအာင္သူၿငိမ္းက ႏုိင္ငံပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိက
လုပ္ငန္းရွင္မ်ားထံ လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်ျခင္းသည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးတြင္
လိုအပ္ေသာ္လည္း ထင္သာျမင္သာရွိသင့္ေၾကာင္း သံုးသပ္သည္။
သူက “သတင္းအခ်က္အလက္ရခြင့္ မတူဘူးဆိုရင္ ၿပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္မႈမွာ
ျပႆနာအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက အမ်ားၾကီးသာသြားမယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက
ဘာအခြင့္အေရးမွ မရဘူးေပါ့။ အဲဒါက ဘယ္လိုမ်ဳိး ျဖစ္သြားတတ္လဲဆိုေတာ့
လက္ဝါးၾကီးအုပ္တဲ့ အရင္းရွင္စနစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားတတ္တယ္” ဟု မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
ယခုလုပ္ရပ္သည္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ စစ္အစိုးရမွ ရသမွ်ကို
သိမ္းၾကံဳးယူေနသည့္ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာသည္။
“က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္ေပါ့ဗ်ာ၊ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေတြကို
အဂၤလိပ္လို ေျပာရရင္ေတာ့ fire sale လို႔ ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ။ မီးေလာင္ေနတုန္းမွာ
အကုန္လံုးကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ခ်ေရာင္းတဲ့ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္” ဟု သူက ေျပာဆုိသည္။
အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ NCGUB မွ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ စီးပြားေရးပညာရွင္
ဦးစိန္ေ႒းကမူ ယခုလုပ္ရပ္သည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ အဂၤါရပ္တခုကို အမည္ခံ
ေဖာ္ေဆာင္ေနျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း စစ္အစိုးရႏွင့္
နီးစပ္သူမ်ားကသာ ရရွိႏိုင္သည္ဟု သံုးသပ္သည္။“ဥပမာ ေျပာရရင္ ေဘာလံုးပြဲတပြဲမွာ
ဒိုင္လူၾကီးက တဖက္ကေနၿပီး ဝင္ကန္ေပးေနတဲ့ အတိုင္းပဲ။ အမွန္က ဒိုင္လူၾကီးဆိုတာက
ဆံုးျဖတ္ေပးရမွာေလ။ အခုဟာက ဒိုင္လူၾကီးက ဝင္ကန္ေနတယ္။ အဲဒီသေဘာေပါ့ဗ်ာ။
ဘက္လိုက္တယ္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒါက ႏိုင္ငံအတြက္ေရာ၊
ျပည္သူအတြက္ေရာ အက်ဳိးမရွိပါဘူး” ဟု သူက ေဝဖန္ေျပာဆိုသည္။ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္မွ
စတင္ကာ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံပိုင္ဆိပ္ကမ္းမ်ား၊ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ စက္သံုးဆီဆုိင္မ်ား၊
႐ုပ္ရွင္႐ံုမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံပိုင္ ေလေၾကာင္းလိုင္းကို ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ားထံ
လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်လာျခင္း ျဖစ္သည္။
စစ္႐ုံးၾကက္ၿခံတြင္ အျပင္းစား
ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးျဖစ္
ျမင့္ေမာင္၊ မ်ဳိးသိဏ္း | စေနေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၆ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၂ နာရီ ၄၃ မိနစ္
ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ စခန္းမႉး႐ုံး လက္ေအာက္ခံ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တပ္ရင္းတစုရွိ
တပ္ရင္းၾကက္ျခံတြင္ အျပင္းစား ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ေဖေဖာ္ဝါရီ (၆) ရက္ စေနေန႔ထုတ္ အစိုးရ သတင္းစာမ်ားတြင္ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္
(၅) ရပ္ကြက္ရွိ ၾကက္ေမြးျမဴေရး ျခံတျခံ၌ အျပင္းစား ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါ (Highly
Pathogenic Avian Influenza - HPAI) ျဖစ္ပြားေၾကာင္း ေမြးျမဴေရးႏွင့္
ေရလုပ္ငန္းဝန္ၾကီးဌာန၊ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ကုသေရးဌာနမွ အတည္ျပဳထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

ၾကက္ေကာင္ေရ (၂၅ဝဝ) ခန္႔ရွိေသာ ၾကက္ျခံတြင္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ ၾကက္ေသဆံုးမႈ
ရွိသျဖင့္ ေမြး/ကု မွ ကြင္းဆင္း စစ္ေဆးၿပီး ၾကက္အေသမ်ားကို ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ ရက္ႏွင့္ ၃
ရက္တြင္ ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈႏွစ္ၾကိမ္ျပဳလုပ္ကာ အျပင္းစား
ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳခဲ့သည္ဟု သတင္းစာတြင္
ေဖာ္ျပပါရွိသည္။သတင္းစာမ်ားတြင္ ျဖစ္ပြားသည့္ ၾကက္ျခံအား ေဖာ္ျပထားျခင္း
မရွိေသာ္လည္း ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ေရာဂါျဖစ္ပြားသည့္ ၾကက္ျခံမွာ ရန္ကုန္တိုင္း
စစ္ဌာနခ်ဳပ္ စခန္းမႉး႐ုံး လက္ေအာက္ခံ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တပ္ရင္းမွ ၾကက္ျခံျဖစ္ေၾကာင္း
မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ (၅) ရပ္ကြက္႐ုံးက ေျပာသည္။"ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တပ္က
ၾကက္ျခံမွာျဖစ္တာပါ။ မေန႔က (ေဖေဖာ္ဝါရီ-၅) က က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ တာဝန္ရွိသူေတြက
တစ္ေခါက္သြားၿပီး ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းတာတို႔၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တာတို႔
လုပ္ေပးခဲ့ရပါေသးတယ္။" ဟု ေဒသ အာဏာပိုင္တဦးက မဇၥ်ိမသို႔ ေျပာသည္။
မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ (၅) ရပ္ကြက္အတြင္း၌ ယင္းတပ္ရင္းပိုင္ ၾကက္ျခံအျပင္ အျခား
ပုဂၢလိကပိုင္ ၾကက္ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းမ်ား (ဝါ) စီးပြားျဖစ္ ၾကက္ေမြးျမဴေရးျခံမ်ား
မရွိေၾကာင္း သူက ေျပာသည္။အျမန္စစ္ေဆးျခင္း (Rapid Test) ႏွင့္ ဗီဇဆိုင္ရာ
စစ္ေဆးျခင္း (PCR Test) စသည့္ ဓါတ္ခြဲ စမ္းသပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ေမြး/ကု မွ ေရာဂါ
ျဖစ္ပြားေၾကာင္း အတည္ျပဳကာ စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္ကို ကုလသမဂၢစားနပ္ရိကၡာႏွင့္
စိုက္ပ်ဳိးေရးအဖြဲ႕ (FAO)၊ ကမာၻ႔ တိရစာၦန္ က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ (OIE) ႏွင့္ အျခား
သက္ဆိုင္ရာ ဌာနမ်ားသို႔ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေၾကာင္း သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည္။
မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ေစတီဝင္ေပါက္နံေဘး ကမာၻေအး ဘုရားလမ္းေပၚတြင္
တည္ရွိသည့္ ရန္ကုန္တိုင္း စစ္႐ုံးလက္ေအာက္ခံေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တပ္ရင္းမွာ
ယခင္စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံေဟာင္း ေျမေနရာတြင္ ရွိသည္။
ၾကက္ေသေကာင္မ်ားကို စားသံုးျခင္း မျပဳရန္ တပ္ရင္းမႉးျဖစ္သူက တပ္တြင္း
အမိန္႔ထုတ္ျပန္ထားၿပီး၊ လက္ရွိ တပ္တြင္းၾကက္ျခံမ်ား အားလံုးမွာ ရွင္းလင္းၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း
သိရသည္။တပ္ရင္းအတြင္း တပ္ရင္းပိုင္ၾကက္ျခံအျပင္ တပ္မိသားစုမ်ားမွ ေမြးျမဴထားေသာ
တႏိုင္တပိုင္ ၾကက္ျခံငယ္မ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း သိရသည္။"ဇန္နဝါရီ ၂၁ ...ေလာက္က
ျခံၾကီး (တပ္ရင္းပိုင္ျခံ) မွ ၾကက္နည္းနည္း စေသတယ္။ ေလး၊ငါးရက္ေလာက္ေနေတာ့
ေသတာ အေကာင္ ၇ဝဝ ေလာက္ ရွိသြားတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ေမြး/ကု က လာစစ္ၿပီး
လကုန္ရက္မွာ တပ္ထဲက ၾကက္ျခံေတြက ၾကက္ေတြ အားလံုးရွင္းဖို႔ ေျပာတယ္။
တပ္မိသားစုေတြထဲမွာ ၁ဝ ေကာင္၊ အေကာင္ ၂ဝ ေလာက္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္
ေမြးၾကတာ ရွိတယ္။"ဟု တပ္မိသားစုဝင္ တဦးက ေျပာသည္။ေရာဂါျဖစ္ပြားျခင္း မရွိမီက
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တပ္ ၾကက္ျခံမွ ၾကက္သားမ်ားႏွင့္ ၾကက္ဥမ်ားကို တပ္အနီး စြယ္ေတာ္ျမတ္
ေစတီကန္နံေဘးရွိ အခြန္လြတ္ေစ်းတြင္ ေရာင္းခ်ေလ့ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေအာက္ရွိ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ႕မ်ား၏ ၾကက္ေမြးျမဴေရး
လုပ္ငန္းမ်ားမွာ ရန္ကုန္တိုင္းရွိ စုစုေပါင္း ၾကက္ေမြးျမဴထုတ္လုပ္သည့္ ပမာဏ၏ ၇ဝ
ရာခိုင္ႏႈန္း ဝန္းက်င္တြင္ ရိွသည္။

CONTRIBUTOR
How Long will Burma’s New
Constitution Last?
By ARNOLD CORSO Tuesday, February 2, 2010
Given their fondness for astrology, it's certainly possible Burma’s

generals consulted with their astrologers for advice on how to draft the
2008 Constitution and when to hold the elections. However, the reading
of tea leaves and aligning of planets and birth dates aren’t the only
means of predicting the future. Constitutional lawyers and political
scientists have devised more reliable, less supernatural methods that
consider a variety of design and structural factors in order to predict the
health and potential longevity of new constitutions.In the book “The
Endurance of National Constitutions,” political scientists Zachary
Elkins, Tom Ginsburg, and James Melton describe the recipe for success.
They estimated that on average constitutions have a lifespan of only 19
years. If the public and special interest groups participate in drafting a
constitution and vote for it in a referendum, they are more likely to
uphold and defend it during times of crisis. Furthermore, detailing
specific procedures and rights, such as the right to education,
demonstrates a constitution’s relevance for everybody in society and
prevents arguments over the meaning of the text. Finally, relatively
flexible amendment procedures allow the government to adapt the
constitution to changing circumstances. As history has witnessed,
constitutions that include all of these features can last more than 200
years, compared to less than a decade for constitutions that do not follow
the formula.
Both of Burma’s past constitutions had a lifespan of around 14 years—

shorter than average. While Burma's 1947 Constitution established a
parliamentary democracy, it failed to resolve the widespread political
factionalism and ethnic insurgencies of the early 1960s. Gen Ne Win’s
coup d’état simply delivered the final deathblow. In 1974, Ne Win
promulgated a new constitution, which entrenched the Burma Socialist
Programme Party in power. In the aftermath of the 1988 protests, the
military suspended the constitution indefinitely. By contrast, the recent
National Convention spent 17 years writing the 2008 Constitution—the
longest constitutional drafting process in history. However, despite what
Snr-Gen Than Shwe’s astrologers may have prophesied, Burma’s new
constitution appears destined for a relatively short lifespan. The
Burmese public, largely excluded from the constitutional drafting
process, is already skeptical of the new constitution's intent and
effectiveness in resolving the nation's challenges. The National
Convention’s proceedings were shrouded in secrecy and delegates who
opposed the military’s vision were reportedly expelled or silenced. The
public did not see the final draft until weeks before the referendum,
much less have a chance to comment on it.
The Burmese people were further disillusioned by the May 2008

referendum, when the government claimed that 98 percent of the
population turned out and 92 percent voted in favor—a startling and
unlikely result so soon after Cyclone Nargis devastated the Irrawaddy
Delta and killed more than 138,000 people. After this incredulous and
tumultuous process, few Burmese outside the military will probably ever
feel invested in the 2008 Constitution.The Constitution does include
more detail and cover a wider scope of topics than average. The final
English-language draft runs at 40,000 words, whereas most
constitutions average around 14,000 words. Some topics, particularly
state of emergency procedures, receive considerable attention. However,
the sections about executive and legislative officials are unnecessarily
repetitive, focusing excessively on the minutiae of qualifications and
appointment procedures. More importantly, the Constitution barely
explains the fundamental rights of Burmese citizens. It is not clear, for
example, whether it prohibits gender discrimination in the tatmadaw
(armed services). Even after 17 years of drafting, the final text leaves
many crucial issues unresolved.
Finally, as many Burma watchers have already noted, the Constitution

imposes high barriers to amendment. Elkins, Ginsburg and Melton
contend that ideally constitutions should permit amendments passed by
around two-thirds of the legislature and signed by the head of state,
citing India as an example. However, Burma’s Constitution requires
more than 75 percent of the Hluttaw (parliament) to vote in favor of an
amendment. Because military members will occupy 25 percent of the
seats, this gives the tatmadaw an effective veto over amendments. In
addition, certain provisions, including the chapter on Defense Services,
can only be amended if approved by more than half of all eligible voters
in a referendum. This will end up simply making the Constitution less
adaptable to changing social and political conditions.No matter how long
Burma’s new Constitution lasts, it will fundamentally alter Burmese
politics. Nonetheless, true to the Buddhist concept of impermanence, the
2008 Constitution will not last forever.
While it contains some details about government officials, the
Constitution, as written, remains silent on many important issues that
face the country. Moreover, because the amendment procedures are so
cumbersome, it is likely that any future democratic Burmese government
would simply abandon this Constitution rather than struggle to amend
it. Few Burmese are strongly attachment to the Constitution and many
would cheer its downfall. Based on these predictable shortcomings,
it'spossible—highly likely even—that Burma will have to hold another
constitutional convention within a generation.
Arnold Corso (a pseudonym) is a legal expert who has worked with
human rights organizations in Southeast Asia.
COMMENTARY
How to Select a UN Special
Envoy?
By AUNG ZAW Wednesday, February 3, 2010
UN Secretary-General Ban Ki-moon is still reportedly searching for a

new special envoy to Burma to succeed the Nigerian diplomat Ibrahim
Gambari.Ban has said that his chief of staff, Vijay Nambiar, has been
continuously engaging himself with the Burmese authorities. More
consultations would be held as soon as a clearer picture emerged of
regime intentions, he said.It's doubtful, however, that the regime
leaders, in this election year, will be ready to accommodate a new UN
envoy, who is unlikely to achieve any meaningful breakthrough in the
absence of political will on the part of junta leader Snr-Gen Than Shwe.
A ceremonial welcome at Naypyidaw is as much as can be expected.Some
political analysts have suggested holding up the appointment of a new
envoy until after the election. If the UN wants to continue to engage
Burma before the election, it should keep open a line of communication
there and perhaps send a mid-level fact-finding UN delegation to Burma
and neighboring countries.
Analysts suggest that UN officials need public consultation to appoint a

new UN envoy. They say that before appointing an envoy, the UN needs
to identify its own strength, leverage, pressure and opportunity in Burma
and to make a thorough analysis and map out a strategy. It will be a
failed mission again unless the UN conducts a thorough analysis and
engages in some soul- searching over failed missions of the past.
After the 1988 uprising, the UN dispatched several UN envoys to Burma,
but they all failed miserably. Burma has become a graveyard for UN
envoys.
In view of these failures, some do's and don'ts are perhaps in order when
selecting a new envoy:
 Do appoint someone with in-depth knowledge of Burma, who

understands the political landscape there and who respects the
dignity of the people of Burma and Southeast Asia.
 Do select a person who has a solid background on the
reconciliation process in conflict zones.
 Do select a person who could gain the trust and confidence of the
regime, the opposition, ethnic leaders and Burmese activists.
 Do appoint a person who will not become a spin doctor of the UN
and the regime.
 Do select a person who is willing to listen to all sides and who is
willing to engage with all stake-holders inside and outside Burma.
 Do select a person who is honest and willing to admit failure
instead of keeping the process in limbo.
 Don't select a person who will become a mouthpiece of the regime,
aid groups and business people.
 Don't select a person who will not do the necessary homework and
conduct thorough analysis.
 Don't select someone who stands to reap personal gain from the
job and who has a conflict of interests in Burma.
 Don't select someone who will allow the regime to organize visits
and arrange schedules to include attendance at regime-organized
rallies, where the opposition and ethnic groups are denounced.
 Don't select someone who will spend his time at Rangoon's Traders
Hotel nursing hangovers after late-night drinking sessions with
Burmese girls
 Don't select someone just for the sake of filling the UN musical
chairs. And don't, under any circumstances, appoint anyone from
Nigeria.
Aung Zaw is founder and editor of the Irrawaddy magazine. He can be

reached at aungzaw@irrawaddy.org
EDITORIAL
Thailand Must Not Repatriate
Karen Refugees
Thursday, February 4, 2010
Tomorrow Thailand will start its repatriation of more than 3,000 Karen
refugees who are staying in Tha Song Yang in Tak Province. The
refugees, including many women and children, entered the country last
June to seek safety after weeks of heavy fighting between a joint force of
Burmese government troops and their local allies, the Democratic Karen
Buddhist Army (DKBA), and their traditional foe, the Karen National
Liberation Army (KNLA), in Karen State.This is the second largest
repatriation of refugees from Thailand ever, and comes just months after
the Thai government decided to send thousands of ethnic Hmong
asylum-seekers back to Laos despite international objections. These
developments are doing nothing to improve Thailand's already tarnished
reputation. According to a survey by the US Committee for Refugees and
Immigrants, Thailand is one of the world's worst places to be a refugee.
This scathing assessment is due in part to reports early last year that the
Thai Navy had pushed Rohingya boat people out into the open sea with
little food or water to prevent them from coming ashore.

For the Karen, the situation is hardly any better. Under current Thai
policy, displaced Karen fleeing from conflict are permitted to stay only
temporarily. When the fighting stops, they are expected to go back.
According to the Thai authorities, the DKBA and some KNLA leaders
have assured them that hostilities have ceased in the area that the 3,000
Karen fled from last year. And so they must return.
However, the refugees themselves are well aware of how precarious any
semblance of peace can be in their homeland. This is why they don't
want to go back, and why groups such as the United Nations High
Commissioner for Refugees, the Thailand Burma Border Consortium
and the Karen Women's Organization say they should be allowed to stay.
They are all urgently appealing to the Thai government not to forcibly
push the refugees across the border into a heavily mined conflict zone.
Thailand should also remember that conflict in eastern Burma is about

more than just armed combat. Many of those who fled were seeking to
escape forced army recruitment and forced labor by the DKBA, carried
out partly in order to reinforce troop levels in preparation for its
transformation into a border guard force battalion under Burmese
military command.
The offensives in Karen State last year appeared to be part of an effort by

the Burmese regime to force ethnic cease-fire groups to accede to its
border force plan or face military action. In August, the junta launched
an attack against another ethnic army in the Kokang region of Shan
State. That fighting sent 37,000 refugees fleeing to China. Thailand
should also be concerned about the implications of this new offensive, as
many other armed cease-fire groups hold territory bordering Thailand.
Meanwhile, Burmese regime forces are reported to be preparing to take

more KNLA territory in the coming months. Border-based sources say
that there has been a buildup of Burmese army battalions in the area the
refugees will be repatriated to. This will allow the regime's DKBA allies
to control more of the border area and trade with Thailand once they
become a border guard force—a development that could also result in
thousands of new refugees seeking shelter in Thailand.
For the refugees who are already here, there is no desire to return to a
life of fleeing conflict and massive human rights violations. All they want
is to remain in a country where they are safe. To Thailand's credit, it has
already sheltered hundreds of thousands of refugees from Burma over
the past 25 years. But this is not the time to start taking a tougher line
with refugees. Until Burma is finally free of civil war, Thailand should be
prepared to continue helping those who have suffered most in this
deadly, decades-old conflict.

ႏုိင္ငံပိုင္ဆိပ္ကမ္းမ်ား ပုဂၢလိပုိင္ ျပဳလုပ္မည္

ခုိင္စု | တနဂၤေႏြေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၇ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၃ နာရီ ၂၀ မိနစ္
နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ အဓိက ပင္လယ္ရပ္ျခား ေရလမ္းထြက္ေပါက္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ရွိ
ႏုိင္ငံပိုင္ ဆိပ္ကမ္း ၃ ခု ကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ မၾကာမီ လြႊဲေျပာင္းရန္ စစ္အစိုးရ
စီစဥ္ေနသည္။ပုိ႔ေဆာင္ေရး ဝန္ၾကီးဌာန လက္ေအာက္ရွိ ဗိုလ္တေထာင္၊ အလံု၊
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ျမိဳ႔နယ္မ်ားမွ ဆိပ္ကမ္းမ်ားကို အဆင့္ျမင့္ ဆိပ္ကမ္းမ်ားအျဖစ္
ေျပာင္းလဲရန္ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳမွာျဖစ္သည္။
''ဆိပ္ကမ္း ၃ ခုကုိ လုိက္ျပၿပီးၿပီ။ တျခား ဘယ္ဆိပ္ကမ္းေတြ ရွိလာဦးမလဲေတာ့
မသိေသးဘူးေပါ့ေနာ္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာႏုိင္ပါေသးတယ္'' ဟု
အမည္မေဖာ္လိုသူ အဆိုပါ အရာရွိက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။လြန္ခဲ့သည့္လ ေႏွာင္းပိုင္းက
လႊဲေျပာင္းရယူလိုေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္မ်ားက
လုိက္လံျပသမႈမ်ား ျပဳလုပ္သည္ဟု သူက ေျပာေသာ္လည္း အေသးစိတ္ ေျပာဆိုရန္
ျငင္းဆန္သည္။ျမန္မာႏိုင္ငံ စက္မႈႏွင့္ ကုန္သည္မ်ား အသင္းခ်ဳပ္မွ
တာဝန္ရွိသူတဦးကလည္း ''ဒီကိစၥအတြက္ ဘာညႊန္ၾကားခ်က္မွ မထြက္ေသးပါဘူး။
ဒါေတြကို မၾကာခင္ လုပ္သြားဖို႔ေတာ့ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္” ဟု မဇၥ်ိမကို ေျပာဆုိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဗိုလ္တေထာင္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ
မည္သည့္ထုတ္ျပန္ခ်က္၊ ညႊန္ၾကားခ်က္မွ မရွိေသးသျဖင့္ သတင္းထုတ္ျပန္ရန္ မရွိေၾကာင္း
တာဝန္ရွိသူတဦးက ေျဖၾကားခဲ့သည္္။ဆိပ္ကမ္း သတင္းရပ္ကြက္တခု အဆိုအရ
ဆိပ္ကမ္းမ်ားကို အဆင့္ျမင့္ ဆိပ္ကမ္းမ်ားအျဖစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ဟူေသာ
ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳေရး ေဆာင္ရြက္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဆိပ္ကမ္းမွ စတင္၍ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း
သိရသည္။ျမန္မာ စစ္အစိုးရ၏ ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ေရး ေကာ္မရွင္သည္ ၁၁၀
ထက္မနည္းေသာ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္မည္ ျဖစ္သည္။
လက္ရွိအခ်ိန္အထိ အနည္းဆံုး ဝန္ၾကီးဌာန ၇ ခုမွ လုပ္ငန္းမ်ားကို လႊဲေျပာင္းရန္
တင္ဒါေခၚယူေနသည္။
CONTRIBUTOR
The Case for China's Intervention
in Burma
By MIN ZIN Saturday, February 6, 2010
In the aftermath of Burma's 2007 "Saffron Revolution" and the military's

subsequent crackdown, China has been increasingly pressured to assume
a larger role in helping to resolve Burma's crisis.

A gathering cloud of myth however, has formed with regard to Beijing's
policy on Burma, indicating that China has limited sway with the
military junta’s generals and that Burmese activists and their advocates
in the West overestimated China's influence on the generals.
This view is simply wrong or, at worst, Chinese propaganda. Of course

China has more power and influence on the generals than any other
country. The question is whether the Chinese Communist government
wants to use its leverage to facilitate change in Burma. It does not mean
that China is the patron that pulls the strings, and the self-isolated,
delusive Burmese regime is its puppet.
The generals are highly aware of China's overwhelming strategic weight

over Burma and appear eager to diversify and reduce its dependence on
China since the mid-1990s. The junta may manage to reduce its military
and economic over-reliance on China, but China's political and
diplomatic protection remains indispensable to the regime's survival.
Moreover, China's influence over the ethnic cease-fire groups in
northeastern Burma that borders China's southwestern province could
complicate relations between two countries.
If Beijing chose an uncooperative policy toward Burma in the latter's

handling of its ethnic groups, the regime's state-building effort would
face a serious hurdle. Therefore, the regime has no choice (no matter
whether its intentions indicate otherwise) but to rely on China for
political and diplomatic protection and cooperation. In other words,
Burma's dependency on China is the consequence––by default––of the
junta's struggle for survival rather than its stated intentions, such as
nationalism and Sinophobia.
Therefore, China has leverage not only in terms of its provision of

carrots, but also in terms of the sticks it can wield to hurt the regime. But
China has not used its stick to poke the generals toward change at least
for two reasons: first, China does not want Western-style
democratization on its southern flank; and second, Beijing does not want
to be seen as a "threat" to its neighbors.
Although China wants to see economic reform taking place in Burma,

China has almost no sympathy for Burma's democratic crusade and its
advocates; Beijing considers them too close to the West. China does not
have confidence in the opposition's capacity to maintain stability in the
divisive nation. And more importantly, China has also gained unrivaled
economic advantages by supporting the pariah regime.
The second reason for not using its leverage is related to China's
geopolitical strategy that aims to undermine the feasibility and
desirability of a US policy of containment mainly by forging solid
working relations with its smaller neighbors and other major powers.
While China continued its program of economic and military
modernization through the 1990s, it wants to minimize the risk that
others, most notably the member-states of the Association of Southeast
Asia Nations (Asean), will view China as an unacceptably dangerous
threat which must be parried or perhaps even forestalled.
If China continued to meddle in Burma's affairs in the 1990s the way it

backed Burmese communist insurgents in the late 1960s and 1970s, it
would stir grave concerns in Asean. China would be viewed as a bully.
These concerns would coincide with the current South China Sea dispute
between China and some Asean members over territorial claims and
resources. China's leaders have decided to follow Deng Xiaoping's cryptic
instruction: "Hide our capacities and bide our time, but also get some
things done." (tao guang yang hui you suo zuo hui). China has adopted
an opportunistic foreign policy of maintaining relations with any
government that would remain friendly to China and serve China's
security and economic interests, irrespective of that government's
propensity for reform.
However, this policy of self-serving pragmatism appears to be more and

more untenable for at least two reasons. First, it puts China in a difficult
dilemma whenever the Burmese regime faces serious vulnerability in
domestic power shifts. For instance, Beijing found itself in policy
confusion when the opposition National League for Democracy won a
landslide victory in the 1990 multi-party elections.
During the Buddhist monk-led protests in 2007, China similarly faced an

uneasy situation. Since former Prime Minister Khin Nyunt, who China
viewed as "Burma's Musharraf," was purged in 2004, China has felt itself
losing its grip on the regime's power establishment and has become
increasingly frustrated with Snr-Gen Than Shwe's manipulative foreign
policy.
In the wake of Khin Nyunt's fall from grace, Than Shwe visited India and
agreed to the latter's bid for a UN Security Council seat. He later
backtracked on that policy. The junta chief also reached out to Russia
and North Korea, another gesture that irritated the Chinese. To top it off,
Burma recently chose to buy a fleet of Russian MiG-29 fighter jets,
despite China's offer to sell its latest J-10 and FC-1 fighters at a bargain
price.
While Beijing's communist bureaucrats may be able to remain

indifferent to the casualties of Burma's "Saffron Revolution," they cannot
underestimate the high stakes resulting from the Burmese army's attacks
on ethnic cease-fire groups along its border. The Burmese junta's recent
military offensive against the Han-blooded Kokang resulted in a massive
influx of refugees into China.
Indeed, the policy of "contained Balkanization" in Burma could lead to a
resumption of localized armed conflicts between certain ethnic cease-fire
groups and the Burmese army. Since the most volatile areas are around
the Sino-Burmese border, where formidable Wa and Kachin ethnic
armies are based, China is likely to face increased instability in its
southwest and consequential disruptions of its economic and strategic
interests.
The risk is imminent and urgent because the regime has set 2010 as an
election year and has to impose a deadline on cease-fire groups joining
the Burmese army's Border Guard Forces.
The military's abusive dealings with the pro-democracy opposition and

ethnic groups have also drawn China into the international spotlight; its
opportunistic foreign policy toward Burma has been challenged in the
international arena.
This is the second reason why the policy is increasingly unsustainable.

Burma has become a source of embarrassment for the Chinese
leadership who would prefer to avoid being constantly associated with
the brutal dictators in neighboring Burma.
According to Chinese sources, after the “Saffron Revolution” erupted in

September 2007, Chinese Premier Wen Jiabao contacted US President
George W. Bush, Japanese Prime Minister Fukuda Yasuo and British
Prime Minister Gordon Brown by phone to discuss the situation and
which measures to take. China eventually agreed to the issuance of a
UNSC Presidential Statement in October 2007, and its usage of the
expression "strongly deplores the use of violence against peaceful
demonstrations in Myanmar." China facilitated UN Envoy for Burma
Ibrahim Gambari's first visit to Rangoon. In short, China's new role in
the international system obliges the country to reexamine its purely
opportunistic foreign policy.
While low-key foreign policy does not influence the events taking place a
few kilometers across China's border, such as the junta's attack on the
Kokang, Beijing has resolved to review its foreign policy. Sources
confirm that China has now set up a "Fact-finding Commission" on last
year's Kokang conflict and its impact on China.
If Beijing manages to facilitate a genuine reconciliation in Burma, it will

serve China's interest.
Some may argue that there are two disincentives for China to modify its
current policy. First, the junta may retaliate by disrupting economic
cooperation with China (for instance, the gas pipeline deal). The second
factor would be with respect to Washington's new policy toward the
junta.
The first option would be suicidal for Than Shwe since his regime can't
afford the return of a late 1960s scenario in Sino-Burmese relations. And
the second factor is a grave concern among China's policy elites.
Dr. Jian Junbo from the influential Institute of International Studies at

Fudan University, Shanghai, warned in his Asia Times' article in 2009
that "the US should recognize the fact that China is an important actor in
Southeast Asia when it plans its engagement policy in Myanmar, and the
US would face great difficulty if it tried to exclude China from its new
Myanmar policy."
It is unlikely Asean will object to China's initiative for change in Burma,

since the grouping has been disillusioned with its constructive
engagement policy to tame the junta, while the relationship between
Asean and China has been increasingly strengthened since the 1997
Asian Financial Crisis.
Sen. Jim Webb's "China's threat" view and "containment approach"

worry the Chinese. In fact, Webb's alarmist view that states that China's
increasing economic and political influence in Burma could further "a
dangerous strategic imbalance in the region" has fallen neatly into the
manipulative hands of Than Shwe; he now wants to use his US card to
scare the Chinese.
If the highest level leaders of US and Asean make it clear to China that
they will coordinate with Beijing to facilitate change in Burma, aiming
for minimalist goals which do not radically upset the interests of
Naypyidaw and Beijing, China would likely take on the role of working
toward national reconciliation in Burma (in more concrete terms, the
removal of Than Shwe if the latter resisted.)
If this goal cannot be achieved with persuasion, China may use sticks
such as abstention in UNSC or support the status quo (i.e. encouraging
ethnic cease-fire groups to resist the Burmese army) as the best fallback
policy option. To that end, the US must make the first move: to liaise
with China. It will perhaps best serve a common interest and workable
task for both countries to refresh the tension-ridden Sino-US
relationship which has spiked over the recent sale of US arms to Taiwan,
friction over trade, the Dalai Lama and allegations of cyber-spying.
Min Zin is a Burmese journalist in exile and a teaching fellow at the

University of California, Berkeley, School of Journalism.

Burma's Sordid History of Unfair

Elections
By KAY LATT Monday, January 11, 2010
People are increasingly concerned about the credibility of the Burmese

elections scheduled to be held sometime in 2010. Ian Kelly, a spokesman
for the US State Department, said recently that the military regime has
taken no meaningful steps to put in place measures that would lead to a
credible election. What are the steps required for a credible
election?Most Burmese citizens, based on their experience, see the
election as just another puppet show. A quick review of the history of
Burmese elections shows that their cynicism is to be expected.
They have experienced many elections under different military regimes,

following a referendum in 1973 that approved a constitution. Then in the
1990 national elections, a vast majority of citizens cast their votes in
favor of democratic reform candidates, only to see the results of that
landslide victory ignored by the military government. Instead, after the
1990 election, the military regime convened a National Convention to
draft a new constitution, which took 14 years and 9 months to complete.
A Constitution Drafting Commission was finally assembled on Oct. 27,
2007, which took a mere three months to draft the constitution that was
voted on in the referendum. Many delegates complained that the
drafting process was undemocratic and deeply biased in favor of the
junta.
On Feb. 9, 2008, the regime announced that the constitutional

referendum would be held in May. Copies of the proposed constitution
were finally published on April 9, one month ahead of the referendum,
leaving citizens little time to debate and understand the fine points of the
draft constitution. The referendum was held on May 10. Clearly, it was a
rush to judgment designed to put into place an anti-democratic
constitution that ensures the military government's hold on power.The
disdain for the electorate was similar to that of 1973, when the military
regime led by Gen Ne Win took just seven months to draft a constitution
before the first referendum held in December. During that period, three
draft versions were made public before agreement on a final draft.
Under the rule of Gen Saw Maung following the 1988 coup d'état, a
“Multi-party Democracy Election Commission Law” was issued three
days after he took power. A political party registration law was enacted
on Sept. 27. 1988. The Election Law was issued on May 31, 1989, one
year in advance of the May 27, 1990, election. Political parties and
ordinary citizens were able to make suggestions and comment on the
proposed election law.
The current regime has yet to enact an election law for the 2010 election.
Standards for holding a credible election have been detailed by the
United Nations. A UN handbook on the legal, technical and human
rights aspects of elections states: "Each time elections are scheduled, the
dates set out in the electoral calendar for each phase of the process must
allow adequate time for effective campaigning and public information
efforts, for voters to inform themselves, and for the necessary
administrative, legal, training and logistic arrangements to be made."
A typical election calendar has many phases and procedures according to

international standards such as formation of an election administration,
constituency delimitation, registration of electors, nominations of parties
and candidates, polling tabulation and reporting, complaints and
appeals mechanism, media access and regulation, public information
and voter education and legal authority for electoral processes. Sufficient
time should be given for each of the procedures. An independent
electoral administration body is one of the key factors for a credible
election. However, in Burma's 2007 constitutional referendum, Chief
Justice U Aung Toe served as the chair of the National Convention
Convening Work Committee, as well as the chair of the State
Constitution Drafting Commission. He also served as the chair of the
National Referendum Commission, which compromised his effectiveness
as an independent agent for a free and fair referendum.
Further complicating the election is the fact that essential basic

freedoms—such as freedom of association, freedom of expression and
opinion and press freedom—do not exist in Burma. For example, almost
all National League for Democracy (NLD) offices outside of Rangoon
have been ordered closed since 2003. No political parties, with the
exception of pro-SPDC organizations, have been allowed to do routine
political organization work. New political parties are still waiting to
register under the election law and are not allowed to actively organize.
Furthermore, many political leaders, especially those associated with the
NLD, and many high profile private citizens and monks, have been
imprisoned since the latest regime crackdown, starting in 2007.In
January, the regime sent another clear message to the media by
imposing a 20-year jail sentence on a freelance video reporter, Hla Hla
Win, for providing information and video to exiled media. As a result of
regular intimidation of the media, Reporters without Borders and the
Burma Media Association have requested Asean and the rest of the
international community to make freedom of the press one of the
conditions for recognizing the legitimacy of the 2010 elections.
The credibility of an election also lies in a secret ballot system, non-

discriminatory voting and other legal assurances to protect the process
from bias, fraud or manipulation. In the most recent referendum, there
were widespread reports of manipulating voter lists and denying
qualified voters from casting their ballots. Authorities threatened or
coerced, misinformed, deceived, cheated and used violence to win the
support of many voters in the latest referendum. Many observers expect
the same kinds of manipulation to be repeated in the coming elections.
Shamefully, the regime denied international and regional monitoring
groups the right to observe the latest referendum, and there have yet to
be assurances that such groups will be able to observe the 2010 election.
With such a sordid history of election manipulation and disregard for
fundamental freedoms, the 2010 election will probably follow the pattern
of other recent elections. Denied the basic freedoms and procedures
necessary to conduct a credible election, most Burmese have little hope
that it will represent a new day in Burma's long road to democracy. Most
likely, the election will be a repeat of the military government's disregard
of democratic processes.
Civil Society's Role Beyond the

Election
By HTET AUNG Monday, December 28, 2009
Ahead of the 2010 election, the Burmese people must ask whether the
role of “union level” civil society groups and the role of elected members
of parliament will be competing or complementary in the new
Constitution. Some Burmese politicians and pro-democracy scholars
inside and outside the country have begun talking about a gradual move
to democratization and a more normal society after the 2010 election.
Many commentators are optimistic that this extended transition period

will—with time—lead to improvements in all spheres of life, although
they recognize that the road will not be smooth or easy and anything is
possible, knowing the history of the country's military. “Dictators don’t
want to relinquish their power and even if they can’t avoid doing it, they
will release their power in a piecemeal fashion,” said U Thu Wai, a well-
known veteran politician in a statement on why he decided to participate
in the election. “The people should seize the opportunity at hand and
strive to build up their strength gradually. In this way, they will gain
democracy fully.”
U Thu Wai together with two daughters of former prime ministers

formed a political party, called the “Democratic Party,” on August 9.
Similar views were shared by Dr. Zarni, a Burmese pro-democracy
activist and scholar, in an article, “Trust the People,” in the July issue of
The World Today. “Supporters of change in Burma should embrace
strategic engagement with civil society and potentially reformist
elements in the state bureaucracy and even the military,” Dr. Zarni
wrote. “This type of targeted, strategic engagement will lead to the
gradual emergence of alternative centers of power: economic, societal,
intellectual and eventually political.” Deepening democracy gradually
through the engagement of civil society members is a valid goal, but the
question arises: What kind of civil society organizations will emerge
under a “disciplined democracy” as envisioned by the military junta?
Most analysis of the 2008 Constitution has focused on the military’s

control over the parliament and the government formed after the
election. Fewer analysts have paid attention to some key provisions that
are likely to shape the character of the civil society organizations at the
national level. It would be a mistake to underestimate the Burmese
generals, who understand that a growing number of well organized civil
groups could threaten the status quo of their power. Anticipating such
threats, the junta incorporated various key provisions in the Legislature
Chapter of the Constitution.
Section 90 states: “Members of the organizations representing any of the

Union level organizations formed under the Constitution while attending
the Pyidaungsu Hluttaw (Union Parliament) with the permission of the
Speaker have the right to explain, converse and discuss the Bills and
other matters in connection with the respective organization.” Section
100/a states: “The Union level organizations formed under the
Constitution shall have the right to submit the Bills relating to matters
they administered among the matters included in the Union Legislative
List to the Pyidaungsu Hluttaw in accord with the prescribed
procedures.”
Non-elected representatives under the name of “Union-level

organizations” will be able to participate in Hluttaw sessions and enjoy
the same status as Members of Parliament from political parties, such as
the right to submit bills and legal protection. However, they will have no
voting privilege.Section 92/b states: “No action shall be taken against
such members or persons for their submission and speeches in
Pyidaungsu Hluttaw by other law except under its law.”
Despite the lack of definition or a precise list of Union-level

organizations in the Constitution, they are sure to be state-controlled
organizations, because in the Union Budget Bill, which the president is
charged with submitting to the Pyidaungsu Hluttaw, the leadership and
members of the organizations are entitled to receive salaries and
allowances from the State, according to Section 103/b.After a study of
the Union Legislative List, it's estimated that more than a dozen existing
state-founded organizations will become Union-level organizations and
play a major role in legislative affairs. Others will probably be created in
the immediate future. Some of the organizations that already have
established nationwide networks are: Union Solidarity and Development
Association (USDA), Myanmar National Committee for Women’s Affairs

(MNCWA), Myanmar Maternal and Child Welfare Association
(MMCWA), Myanmar Women’s Affairs Federation (MWAF), Myanmar
War Veterans Organization (MWVO), Myanmar Red Cross Society
(MRCS) and Myanmar Fire Brigade (MFB).
Each of these organizations is, in fact, a strong civilian wing of the

military regime, and the generals and their wives have assumed the role
of patrons or active leadership roles in the organizations. The
organizations, whose members wear green, blue and yellow uniforms,
were formed under a socialist-style centralized power hierarchy.Apart
from these organizations' current dominance in the State’s civil society
sector, the regime will create more Union-level organizations in the
fields of economics, health, literature, art and the media. In the
economic sector, the leading organizations will be the Union of Myanmar
Federation of Chambers of Commerce and Industry (UMFCCI),
Myanmar Economic Corporation (MEC), Union of Myanmar Travel
Association (UMTA) and Myanmar Economic Holding Ltd. (MEHL), the
conglomerate of military-owned businesses. The UMFCCI is an umbrella
organization under which there are 26 trade associations.
In literature, art and media, the dominant organizations are the

Myanmar Writers and Journalists Association, Myanmar Music Asiayon
[Association], Myanmar Motion Picture Asiayon, Myanmar Thabin
Asiayon and Myanmar Traditional Artists and Artisans Asiayon.
In the health sector, there are the Myanmar Medical Association
(MMA), Myanmar Dental Association (MDA), Myanmar Nurses
Association (MNA) and Myanmar Traditional Medicine Practitioners
Association. During the colonial and democratic government periods,
some of these civic organizations enjoyed a degree of independence and
have a history of managing their affairs in a professional manner. To
what extent they will be allowed to control their own affairs in light of
the new Constitution is unknown at this point.
Some go back to the colonial era and early independence. The UMFCCI
and MRCS were formed in 1919 and 1920, and the MMA in 1949. Unlike
them, the USDA, which was formed in 1993 by the current military
generals, plays a dual role as a social as well as paramilitary
organization. The USDA has been used to launch violent public attacks
on democratic icon Aung San Suu Kyi and her supporters, reminiscent of
similar violent acts by the Pyu Saw Hti, a paramilitary group formed in
the parliamentary democratic era of the country.Although some of the
organizations, such as the USDA, claim to be non-profit voluntary social
organizations, they don't embrace the international humanitarian norms
of “independence and impartiality.”
In the country’s history, such organizations have been used by the

government or powerful individuals as a means to hold onto power. In a

democracy, the existence of nationwide civil society organizations are
important adjuncts to government and can foster more effective
cooperation between government and various public sectors. The
country may well experience conflict and strife from the emergence of
established civil society organizations that try to wield real influence if
they are not allowed the freedom to exercise their role in society in a
professional, accepted fashion, but are subject to top-down control by
the government. Hope for the genuine development of civil society rests
on the organizations being able to perform their role in an environment
that respects their function and is free from intimidation or
manipulation by a military government intent on dictating decisions that
are not in the best interest of the people.
Ban on CNN May Be Related to

Haiti Coverage
By WAI MOE Saturday, February 6, 2010
MRTV-4, Burma's only provider of non-state television stations, has

stopped broadcasting US-based news network CNN, possibly because of
its extensive coverage of US troops involved in the Haiti earthquake
relief effort.“Since Feb.1, MRTV-4 has stopped broadcasting CNN,” said
a housewife in Rangoon. “In the past, MRTV-4 cut Burma-related news,
but now they've cut the news network completely.”Sources in Rangoon
said the operators of MRTV-4 decided to exclude CNN after Ministry of
Information officials complained that the network's coverage of
international humanitarian efforts in Haiti featured too many images of
US troops.According to its Web site, MRTV-4 is a joint venture between
the Ministry of Information, Forever Group Co Ltd and Family
Entertainment Group. Since it was formed in 2005, MRTV-4 has carried
CNN as its only international news channel.Until it was cut completely
on Feb. 1, CNN was aired with a 20-30 minute delay to allow censors to
remove Burma-related reports or any other international coverage
deemed sensitive by the country's ruling junta.Since coming under heavy
criticism for its response to Cyclone Nargis in May 2008, the regime has
been wary of reporting on similar disasters elsewhere in the world,
particularly in cases where the US military has played a major role in
providing relief.
The high death toll from Cyclone Nargis, estimated at around 140,000,
has often been ascribed to the junta's reluctance to allow international
aid workers into the country in the critical weeks immediately after the
disaster struck.Although Haiti also faced delays in the initial stages of the
relief effort, these were mostly due to severely damaged infrastructure
and the virtual collapse of the government in the impoverished

Caribbean nation. Haiti’s catastrophe is believed to have claimed
between 100,000 and 200,000 lives.In early May 2008, as some two
million people were left homeless by Cyclone Nargis, the Burmese
regime pressed ahead with plans to stage a national referendum on a
Constitution it had drafted the year before, leaving victims of the disaster
to fend for themselves.With concerns mounting over the fate of
survivors, the US, UK and France sent warships with relief supplies close
to Burmese territorial waters.Only after UN Secretary-General Ban Ki-
moon personally interceded at the end of May did the regime allow
international non-governmental organizations to provide assistance in
the cyclone-stricken Irrawaddy delta.
A Visit with Leaders on Mon

National Day
By LAWI WENG Saturday, February 6, 2010
Traveling from Chiang Mai, it took two days to reach the New Mon State
Party (NMSP)-controlled area near Three Pagoda Pass on the Thai-
Burma border. The Mon National Liberation Army (MNLA) is based in
Palanjapan village, in the Mon liberated area, the scene of fierce battles
between Mon and Karen in 1988. The Irrawaddy visited the area for the
63rd Mon National Day celebration, which attracted about 1,000 local
residents and visitors from Bangkok.
The village has about 300 homes, no

electricity, no Internet, no paved roads,
and everyone uses Thai currency instead
of kyat. Most of the homes were flying a
Mon national flag.
Slide Show (View) The atmosphere was festive. The NMSP
invited a handful of Burmese officials and special police to join the
ceremonies. Men and women, wearing traditional red and white
clothing, gathered to listen to Mon leaders give speeches. Nai Tang Rong,
82, the head of the Thai-Mon community in Bangkok, in a speech from
the stage, said: “If we don’t get the freedom we want from the junta, do
you think we need to fight them again? If you think we need to fight,
please clap your hands!” The crowd applauded. At the end of the
ceremony, the people expressed their determination to fight for freedom
by shouting three times.For media representatives at the celebration, the
day offered a chance to talk to Mon leaders, who usually avoid talking to
the media for fear of drawing attention to themselves. Many in the Mon
leadership believe that to speak out publicly is akin to showing off, and it
can draw critical attacks and make enemies.

In their defense, leaders sometimes cite a Mon proverb: “A frog can be
killed because of the sound of its voice.” Party chairman Nai Htaw Mon,
surrounded by bodyguards, agreed to give a short interview to Thai TV
Channel 3, and he followed that up by allowing print journalists to ask a
few questions. His bodyguards opened a way for us to get through to
him, where he was sitting at a table. He said the 2008 Constitution offers
no basic democracy or ethnic rights, and that the election which will be
held this year will only serve to legitimize the military regime. Later, I
met with Nai Zay Ya, the army chief, at his home in Sangkalaburi. Since
the cease-fire agreement with the Burmese regime, signed in 1995, he
said, like many Mon leaders, he prefers to keep a low profile and usually
avoids the media. Even so, Nai Hang Thar, the secretary of the NMSP,
has been quoted recently by Burmese exiled media that he opposed the
Constitutional referendum, and he did not support the future election or
the regime's order to form a border guard force. His comments drew
criticism from some Mon leaders. “I've told him many times to be careful
when talking to the media,” said Zay Ya. In the past, even Nai ong Ma-
nge, who was a NMSP spokesperson, faced frequent verbal attacks after
speaking with the media. Many Mon leaders spend more time living in
the remote jungle at their headquarter deep in Burma's Tavoy District
across the border from Kanchanaburi Province than they do at homes in
Sangkalaburi. The isolated headquarters area is surrounded by
mountains and deep forests.
To reach it from Sangkalaburi, it takes more than a day and half by car in
good weather, after crossing many streams and rivers. In the rainy
reason, it can only be reached on foot. Mon leaders say it is easier to
work together if everyone is at the headquarters in the jungle. Some
observers say Mon leaders are needlessly isolating themselves, cutting
themselves off from communication with the outside world. The leaders
say they have access to a satellite phone if they want to communicate, but
it's expensive and they don't use it often.Aung Thu Nyein, a Burmese
political analyst and former senior leader of the All Burma Students’
Democratic Front, said that Mon leaders are more focused on politics
than on business. Even so, he said in the past when he's requested to
join a meeting, they failed to respond back in time. In the 14-year, cease-
fire, there has been far less local development than in Kachin-controlled
areas. The Mon say their area doesn't have rich natural resources like
Kachin areas. Also, they say many of their leaders are more like
politicians than businessmen. The NMSP now has about 700 soldiers,
according to a retired NMLA colonel, a much smaller force than before
the cease-fire. The Burmese military has about 400,000 troops. In 2004,
when I visited NMSP headquarters, the party leaders said that if war
broke out again with the regime, they would wage a guerrilla war.
Since then, the NMSP hasn't formed a new battalion, and it acts more
like a guerrilla army
Nai Zay Ya, the NMSP's army chief, said he believes that the cease-fire
agreement will be revoked this year because the NMSP will refuse to
serve as a border guard force under the authority of the regime. “We will
have to use armed struggle again because we see now we can't get any
benefits from the Constitution,” he said. Mon leaders say the 2008
Constitution offers no democracy or ethnic rights, and many Mon seem
to agree.Nai Htaw Mon said, “We haven't reached our goal yet. As long
as Mon don't have their own freedom, we can't stop our revolution.”If
the regime demands that the Mon take part in the border guard force,
many Mon who attended the ceremony expressed support to end the
cease-fire. Nai Kyaw Aye, 60, a former NMSP member, said that the
junta treats the NMSP like a dog that's given a bone which has no
meat.According to the cease-fire agreement, there are 12 military areas
under Mon control, and if junta troops enter the areas, the terms of the
agreement are violated.Nai Htaw Mon said that the future of the cease-
fire will depend on how the junta honors the terms of the cease-fire
agreement and the border guard force issue.
Thai Govt Responds to Karen

Landmine Fears
By SIMON ROUGHNEEN Friday, February 5, 2010
BANGKOK—Acting Thai government spokesperson Dr. Panitan

Wattanayagorn has told The Irrawaddy that the Thai authorities have
been assured by their Burmese counterparts that the areas to which
3,000 Karen refugees are to be repatriated are clear of
landmines.Earlier, while addressing a forum on the Thai Internal
Security Act at Chulalongkorn University in Bangkok, Dr. Panitan said
that the Thai government was assured of the sincerity of the Burmese
junta, saying, “We do not look down on our neighbors as others may do.
We have no reason to accuse them of anything wrong.”However, at a
press conference held at the National Human Rights Commission in the
Thai government complex, Karen Women's Organization (KWO)
spokesperson Blooming Night Zan refuted the claims, saying that there
is ample evidence that the area to which the refugees will be repatriated
is mined. She pointed to injuries sustained by some of the refugees who
crossed the border to tend to livestock left behind, including a pregnant
woman who had her foot blown apart. Earlier on Friday, both the KWO
spokesperson and US embassy spokesperson Cynthia A. Brown
confirmed to The Irrawaddy that three Karen families had already been
repatriated. Ms Brown said that an officer from the US Embassy Refugee
and Migration Affairs Office was on the ground at Tha Song Yang on the
Thai-Burmese border on Friday morning when the forcible repatriation
took place.

Originally, 161 Karen were due to be sent back to Burma on Friday, with
all the refugees at Tha Song Yang to be deported by Feb. 15. However,
according to Blooming Night Zan, the Thai military did not go through
with the planned deportation on Friday due to overnight media
reporting. On Thursday, a group of 27 US legislators, echoing several
similar international and domestic calls, appealed to Thailand against
sending the refugees back to Burma. "If forced to return, these refugees
will suffer horrific human rights abuses," said the Americans' letter to
Abhisit Vejjajiva, the Thai prime minister.Outlining the bodies
responsible for deciding upon and implementing the repatriation, Dr.
Panitan said that “the deadline and process [of repatriation] is subject to
the relevant agencies responsible for border control and martial law
areas,” and added that the Thai government was happy to proceed based
on “preliminary reports” from the military that the refugees were willing
to go back to Burma.Thai officials, however, have denied that anyone
would be forced to leave, saying any repatriations would be on a
voluntary basis. “There is no forced repatriation as it's not our policy,"
Col Noppadol Watcharajitbaworn, the military commander in the Thai
province of Tak where the refugees are sheltering, told The Associated
Press.Thailand's National Human Rights Commission (NHRC) is “not
involved” in this issue, according to Prof Amara Ponsapich, the
chairperson of the commission, as “the activity is being managed by the
government and military.”
The NHCR chair confirmed in an interview with The Irrawaddy that the
body had raised concerns about the proposed repatriation on Monday,
and received a verbal response from the government that it would look
into the issue. The government told the NHCR that it was satisfied that
the area was free of landmines and that there was no prospect of armed
conflict between the rebel Karen National Liberation Army and the pro-
junta Democratic Karen Buddhist Army.Sending refugees back to
country of origin against their will and without guarantees that they will
be safe is contrary to the international human rights and refugee
principle of non-refoulement. However, Dr. Panitan said “the process
will be undertaken in accordance with international human rights
standards and in compliance with Thai law, that is the Immigration Law
of 1979."
According to the UN's refugee agency, UNHCR, “the refugees are very
nervous about going back to Burma.”
When The Irrawaddy put it to Dr. Panitan that there were

inconsistencies between the Thai authorities' view that the refugees are
willing to return, and the reports that they feared going back to a heavily-
mined area, he pledged that “we will look into any discrepancy”, but
added that “there is no indication as of now that the policy will change.”

In Darkness, Karen Refugees

Dread Forced Return to Burma
By ALEX ELLGEE Friday, February 5, 2010
THA SONG YANG, Thailand — Last night, under the light of the stars, I
guided myself through the paddy field toward the flickering flames on
the top of the hill. Dashing across a dirt path, I narrowly miss a Thai
security bike and arrive at the Noh Boe temporary refugee
camp.Immediately, I am whisked into a flimsy bamboo shelter to avoid
the Thai soldiers, who the residents say are always circling the camp on
patrol. Quickly, someone lights a candle—a precious commodity in a
place with no electricity—and various residents tell me of their
heartache.
“We can’t stay here but we

don’t want to go back,” Saw
Naing, a camp teacher, says
quietly as we sit on his hut
floor.
He explains that all the

people in the camp are
terrified to go back to Ler
Per Her in Karen State
because of the landmines
Slide Show (View) that litter the area and the
abuse they can expect to receive there from the Democratic Karen
Buddhist Army (DKBA), an ally of the Burmese junta. “Everyone is
afraid of the landmines. Before we left to come here there was so much
fighting, the DKBA has put them everywhere.”The Thai authorities told
them that the area has been cleared of landmines, but he doesn’t believe
it. He said he suspects the Thais only went to one path that the DKBA
said they had cleared, and did not inspect other areas.“They need to look
over the whole area, not just the places that the DKBA have made for
them,” he said. The roar of an engine goes down the dirt path next to the
hut and we quickly move to the other side of the camp, passing a group
of people talking emotionally by a fire. “They’re going back tomorrow,
they’re very worried, they can’t sleep, so they’re just talking about what
they will do,” one man whispers in my ear.The Thai authorities had
planned to enter the camp this morning and send 30 families back to the
Ler Per Her area, but so far only 10 people from three families have been
repatriated amid a growing outcry over the move.On Thursday, 29 US
congressmen wrote a letter to Thai Prime Minister Abhisit Vejjajiva
requesting that Thailand halt the repatriation of the refugees. In the

letter, they said that “these refugees will suffer horrific human rights
abuses” if forced to return.
Karen refugee orphans walk around, outside their temporary shelter on

the Thai-Myanmar border
Blooming Night, director of the Karen Woman’s Organization, told The

Irrawaddy that it’s not clear what the Thai authorities want to do.“Many
conflicting things are happening, so we can’t believe the Thailand army,”
she said.“One minute they are doing one thing and then after a few
minutes they are doing another thing. We need to put more pressure on
the Thai government to make sure that these refugees are not sent back.
“One thing I can confirm now is that three families were forcibly
repatriated at 9 o'clock this morning and some of the families were split
up—one husband was left behind while his wife was put in a car and sent
to Ler Per Her.” The Bangkok Post reported on Friday afternoon that
despite protests from human rights groups, Col Noppadol
Watcharajitborworn, commander of Paramilitary Trooper Taskforce 35,
had ordered the repatriation to go ahead as planned.Thailand has stated
that the return of the refugees would be voluntary, but speaking to the
refugees who were due to leave today, most said they felt they had no
choice.“Every day, the Thai authorities give us pressure. They come to
our homes and tell us we are not welcome here anymore. They say they
already have enough migrants here,” said a Karen refugee in her 60s. As
she speaks, we hear the sound of gunfire across the border. She looks
unfazed, but says that every time she hears the sound, it reminds her of

the landmines and the war that await her if she's forced to return to
Burma.
“The Thais are like the Burmese regime. All my life I have been on the
run and now it feels like I have to run away from the Thais. Even if I tell
them I don’t want to go back, they tell us we have to,” she said.She added
that the Thai authorities told her the NGOs no longer wanted to give her
food, so she had to leave the camp. Although no one from the Thailand
Burma Border Consortium (TBBC), which handles distribution of food
and other basic necessities for refugees on the border, was available for
comment, the group has explicitly stated in the past that it will provide
food to the refugees whether they are on the Thai side or the Burmese
side.Lighting a traditional Karen pipe, another man said that the Thai
authorities also told him that he had to leave because “foreigners
wouldn’t give them food any more.”He said he felt as though he had no
choice but to leave, saying that to stay within the camp, enduring Thai
pressure, would be unbearable for him and his family. He expressed
overwhelming sadness at being forced to take his children to the heavily
landmined area.“What can I do if my children are playing with birds and
the bird flies into a landmine area?” he asked.“I can do nothing. There
are so many landmines in that area, if they accidentally step on one, their
lives will be over.”
Two huts away, I visited a man in his 30s who had lost both his legs
while gathering food for his family during the offensive last June that
had forced these refugees across the border into Thailand. With five
children to feed, the injury has been a huge burden for him and his wife.
“We are so worried about going back. If we go back, we will have so many
problems trying to find food, especially if we are separated from our
friends, who we depend on for our survival,” his wife said. Almost
everyone I spoke to in the camp said they had been forced to work as
porters by the DKBA and were worried that they would have to do so
again. “If we are forced to go back, the DKBA might make us be porters
again. In my family there is only me, my wife and my daughter. If I have
to work for a long time, then I have to leave my family alone in a
dangerous area for them to try and survive,” said one refugee. “The only
reason the DKBA wants us to go back is because they have no people to
help them with their business,” said another refugee.In a recent report,
the Karen Human Rights Group claimed that the DKBA wants the
refugees to go back to provide labor for logging businesses. “It is highly
likely the villagers returning to the Ler Per Her area will be forced to
work as unpaid laborers for the DKBA and [the Burmese junta],” the
report states. With orders being made to evict the remaining refugees, it
appears that Thailand has ignored international pressure again and will
repatriate the Karen refugees.However, with fighting looming across the
border and the situation still dangerous, most of the refugees say they
don’t think they will stay long.Putting out the candle to end our
interview, one resident said: “Forcing us back won’t solve the problem.
The situation is so terrible under the DKBA we will have to come back
again soon.”
KIA Conducts Militia Training

By LAWI WENG Thursday, February 4, 2010
The Kachin Independence Army (KIA), one of a number of ethnic cease-

fire groups under pressure to transform itself into a border guard force
under Burmese army command, is giving militia training to civilians in
Mung Seng Yang, a military training center near the Sino-Burmese
border, according to Kachin sources. “The KIA plans to conduct militia
training for civilians over a wide area of their territory,” said Wunpawng
Mangshang, a 32-year-old ethnic Kachin living in Thailand, speaking to
The Irrawaddy on Thursday. “They conducted their first militia training
in November with about 200 civilians, and the second training, with
more than 100 civilians, started in the middle of December. They intend
to use the people when they need them,” he added. Another ethnic
Kachin who lives on the Sino-Burmese border said: “They (the KIA)
trained the people with the intention of setting up a civilian force in their
controlled area to protect their villages.”The sources said that the
training lasts one month and involves military exercises and learning
how to shoot and maintain a gun. The trainees are between 18 and 50
years old. Upon completion of the training, trainees return to their home
villages, where they either remain on active duty as village guards or
return to civilian life.This is the first time the KIA has conducted militia
training for civilians since the group signed a cease-fire agreement with
the Burmese military junta in 1994, according to the sources.
The source based on the Sino-Burmese border, who spoke on condition

of anonymity, said that the KIA was recruiting one adult male from each
local family to join the militia training. “They are being forced to join.
Some people don't want to go because there are no other men in their
families to provide support,” he said. However, Wunpawng Mangshang
denied this, saying the training is voluntary, with some people coming
from as far away as the state capital Myitkyina to join.KIA will mark the
49th anniversary of Kachin Revolution Day tomorrow. A ceremony will
be held in N-Gum La at KIA Brigade 1, near the Sino-Burmese border.
Since last year, the Burmese military junta has pressured the KIA and
other cease-fire groups to transform themselves into border guards
before the country holds an election later this year. Burmese Military
Affairs Security Chief Lt-Gen Ye Myint and leaders of the Kachin
Independence Organization (KIO), the political wing of the KIA, met in
Myitkyina last week, but failed to achieve a breakthrough in border
guard force negotiations. The Burmese authorities and KIO leaders have

held 10 meetings since April 2009 to discuss the border guard force
issue, according to the Thailand-based Kachin News Group. With about
4,000 soldiers, the KIA is one of the strongest ethnic cease-fire groups
that has resisted the regime's border guard force order.
China spurs navy fortification in Andaman

http://www.hindustantimes.com/StoryPage/Print/506404.aspx
Rahul Singh, Hindustan Times
Email Author
Port Blair, February 07, 2010
First Published: 20:18 IST(7/2/2010)
Last Updated: 00:23 IST(8/2/2010)
China’s growing influence in the Indian Ocean region appears to have injected
new momentum in India’s efforts to fortify its farthest military outpost, the
Andaman and Nicobar Islands.
Plans are afoot to upgrade airstrips to support fighter operations, induct 5,000
more troops and deploy additional warships, senior officials said.
Myanmar’s Coco Islands, where the Chinese navy has reportedly set up a
surveillance post, are barely 40 km from the Andamans’ northernmost tip
Landfall.
New Delhi may not openly flag concerns about China’s strategic moves to
squeeze India with its presence in Myanmar, Sri Lanka and Pakistan, but there
is a growing realisation the Andamans hold the key to dominating a vital
maritime zone.
Vice-Admiral D.K. Joshi, Commander-in-Chief, Andaman and Nicobar

Command (ANC), said airstrips at Campbell Bay and Shibpur were being
extended from 3,200 feet to 12,000 feet to support all types of aircraft, including
fighters. The airstrips are being upgraded for night-flying operations too.
ANC sources said the army was planning to beef up
its brigade-level deployment (around 3,000 soldiers) with three more battalions
and support units. An officer said, “There are plans to induct a mechanised
infantry battalion, an artillery regiment and an infantry unit.”
The navy, too, is deploying more warships and patrol vessels in the region.
Asked if the navy was concerned about the Chinese navy’s expansion in the
IOR, navy chief Admiral Nirmal Verma said, “The navy’s plans are guided by
what’s happening in the region… not just by what a particular country is
doing.”

The Andamans are more than 1,200 km away from mainland India. A
significant volume of China’s oil imports passes through Malacca Strait, about
350 km from these islands.
India to upgrade 2 fighter bases in

Andamans
Manu Pubby Tags : andamans, china, fighter base Posted: Monday , Feb 08, 2010 at
0304 hrs Port Blair:
http://www.indianexpress.com/news/India-to-upgrade-2-fighter-bases-in-
Andamans/576971
With China steadily increasing its foot print in the Indian Ocean Region,
India has decided to upgrade two fighter bases in Andaman and Nicobar
Islands that will increase its reach in South Asia by more than 1,200 km.
Two airstrips — at Shibpur in the Andamans and at Campbell Bay in
Nicobar Islands — will be turned into all weather bases that can support
fighter operations.
“Two airstrips in the Andaman Nicobar Command are being upgraded
from the existing 3,200 feet to12,000 feet to allow all types of aircraft,
including fighters,to operate,” Commander-in-Chief of Andaman Nicobar
Command Vice-Admiral D K Joshi said.
Since fighter aircraft already operate from Port Blair Naval base and Car
Nicobar Air Force base, the upgraded air bases will significantly increase
India’s reach in the region and give the tri-services command at
Andaman Nicobar more options to deploy aircraft.
January 25, 2010
China Casts Nervous Eye At

Erstwhile Ally Myanmar
By REUTERS
http://www.nytimes.com/reuters/2010/01/25/world/international-us-
china-myanmar.html?_r=1&pagewanted=print
Filed at 12:25 a.m. ET

RUILI, China (Reuters) - The giant red poster staring over China's
Wanding border crossing with Myanmar proclaims that their "brotherly
feelings will last forever."
A few kilometers away, just outside the dusty frontier town of Ruili, a
border village proudly tells its few visitors that Myanmar chickens cross
over the rickety bamboo fence to lay their eggs in China.
But behind the bonhomie and poems of friendship, China's relationship
with its impoverished southeastern neighbor and erstwhile ally formerly
known as Burma is deeply troubled.
This was bought sharply into relief last August when Myanmar's military
overwhelmed and disarmed the Kokang rebel group, triggering an
exodus of more than 37,000 refugees into China, prompting an unusual
outburst of anger from Beijing.
"I wouldn't characterize them as friends, in the way Britain and America
or Australia and New Zealand could be regarded as friends. It's often a
tense and difficult relationship," said Ian Storey, a fellow at Singapore's
Institute of Southeast Asian Studies.
"It's basically a marriage of convenience. The Burmese rely on China for
money and armaments, and China uses its position at the U.N. Security
Council to protect Burma to some extent, in return for which China gets
access to the country's natural resources, and it gets a voice in ASEAN,"
he added.
In 1997, despite fervent U.S. and EU opposition, Myanmar joined the
Association of Southeast Asian Nations, set up in 1967 as a bulwark
against the spread of Communism in the region.
Logic may dictate that Myanmar and the generals who have run it for the
last five decades or so would give unquestioning support to China.
China backed Myanmar following the bloody suppression of pro-
democracy protests in then-capital Yangon, once called Rangoon, in
1988, and has continued to stand by the junta and sell them arms in the
face of sweeping international sanctions.
In 2006, during a visit to China's southwest Yunnan province which
shares a long border with Myanmar, Myanmar's Commerce Minister Tin
Naing Thein thanked Beijing for being a "good neighbor" and offering
"vigorous support" after the 1988 events.
Yet profound suspicion of China in Myanmar, which dates back to before
independence from the British in 1948, has not changed despite Beijing's
overt support in the past 20 years or so.
For years, China backed the Communist Party of Burma's armed struggle
against the Myanmar government.
"Chinese soldiers wore Burmese Communist military uniform and they
participated in actual battles against the Burmese armed forces," said
Maung Zarni, a Myanmar expert at the London School of Economics'
Center for the Study of Global Governance.
"The current leadership is made up of people who cut their teeth in the
anti-communist/anti-Beijing operations in the 1950s and 1960s. It's

difficult to conceive of change of heart on behalf of the Burmese generals
toward Beijing."
FEAR OF UNREST
China's fear is that the kind of unrest seen last August in Kokang will be
repeated with any one of a number of different ethnic rebel militias, and
spill into its territory again.
The threat is especially acute as the generals gear up for an election
sometime this year -- a ballot rights groups call a sham -- by trying to get
rebel groups along the border to cooperate, by force if necessary.
The problem for China is most acute in Yunnan, where the long and in
places remote frontier is porous, and ethnic minorities on both sides
share close blood ties.
Activists say that Myanmar's army is preparing for another offensive
against these rebels, including the 30,000-strong ethnic Chinese United
Wa State Army (UWSA), denounced as a narcotics cartel by the United
States.
That worries China, not only because of the potential for more refugees,
but because, simply stated, instability on the border is bad for business.
"Anything that causes the border to shut we of course do not welcome,"
said Chinese jade trader Lin Mingqi, sitting in his shop stuffed full of
jade bracelets, Buddhas and charms made from Burmese jade and
overlooking Ruili's border post.
"We're here to do business. We don't want to have to worry about
politics."
Already drugs flow easily from Myanmar into China, fuelling an AIDS
epidemic in Yunnan driven by the sharing of dirty needles, as well as
prostitution.
Yet Myanmar is very good at hedging its bets, playing off friend and foe
alike to ensure the survival of the regime.
Luo Shengrong and Wang Aiping, two academics at Yunnan University,
wrote in last month's Chinese journal Contemporary International
Relations that the Kokang attack was deliberately designed to tell Beijing
not to take relations for granted.
"It was done to show the West that Myanmar's military government is
adjusting its foreign policy, from just facing China to starting to have
frequent contact with the United States, India and other large nations, to
have a balanced foreign policy," they wrote.
"(The attack) also seemed to be showing that they were reducing their
reliance on China."
They noted that the operation could be construed as Myanmar trying to
curry favor with the United States, by showing Washington what a useful
ally Myanmar could be against China, a country viewed with mistrust by
many on Capitol Hill.
The academics noted that as a "reward" for the Kokang operation,
Washington lifted a visa ban on Myanmar officials to let Prime Minister
Thein Sein address the United Nations in New York.

While it is hard to pinpoint exactly what Myanmar's secretive
government hoped to achieve more broadly with the Kokang move, the
academics' comments are a reflection of Chinese suspicion as to what
their supposed friend is up to.
The neighbors have significant business ties. Bilateral trade grew more
than one-quarter in 2008 to about $2.63 billion.
In late October, China's CNPC started building a crude oil port in
Myanmar, part of a pipeline project aimed at cutting out the long detour
oil cargoes take through the congested and strategically vulnerable
Malacca Strait.
RIVALRY
For China, any discomfort at its friendship with Myanmar may also be
outweighed by another strategic consideration -- India.
While relations may have improved considerably with New Delhi since
the brief border war in 1962 that poisoned ties for decades, China is a
strong supporter of India's traditional enemy Pakistan.
"From China's perspective, having a close relationship with Burma gives
it an additional pressure point on India because it has good relations
with Pakistan and increasingly with Nepal and also with Bangladesh,"
said Singapore-based Storey.
"If you were sitting in New Delhi, you may see that as a policy of
encircling India with friends of China."
Myanmar's wily generals realize this, and see being friends with India as
an import foil to China.
"If you look at the patterns of their foreign relations, they're constantly
playing one off the other. If it's not China and the U.S., it's China and
India. It's a very simple but effective strategy, to keep everyone coming
after you," said David Mathieson, Myanmar researcher for New York-
based Human Rights Watch.
"You always see things balanced out. Say the Chinese come one month,
and then the Indians comes the next, or a senior Burmese official goes to
Delhi. It's just them being prudent, saying 'we don't have friends, we just
have partners'."
(Editing by Megan Goldin)
More MiG-29s for Myanmar

24-Jan-2010, http://www.defenseindustrydaily.com/More-MiG-29s-for-Myanmar-06119/
In late December 2009, reports surfaced that Myanmar (formerly Burma) had
signed a EUR 400 million (about $571 million) deal with Russia’s
Rosoboronexport for 20 MiG-29D fighters. Some sources add a deal for more
Mi-35 attack helicopters, and place the entire package at EUR 450 million.
The Russian bid reportedly beat a Chinese offer to supply 4+ generation J-10/
FC-20 fighters, or the cheaper JF-17/ FC-1 Thunder lightweight fighter.
Implicitly, it also edged out neighboring Malaysia, who is preparing to sell its
MiG-29N fleet at a discounted price. This is good news for RAC-MiG, whose
financial troubles and low order volume led to a shotgun merger with Russia’s
state-owned United Aircraft Corporation, government bailouts, and doubts
about the long-term future of its technologies.
By comparison, the Tripartite Core Group (UN, ASEAN, and Burma’s Junta)
launched [PDF] a 3-year Post-[Cyclone] Nargis Recovery and Preparedness
Plan (PONREPP) in February 2009, appealing for international donations of
$691 million…
Myanmar’s air force ordered 12 MiG-29s from Russia in 2001, to supplement a

fleet that mostly relies on Chinese F-7 (MiG-21 copy) and J-6/ Q-5 (MiG-19
copy and heavily modified MiG-19 derivative) fighters. Current levels of
readiness among the regime’s existing aircraft types are uncertain, and in late
January 2010, one of those F-7s crashed, killing the pilot. This is not uncommon
with MiG-21s and their derivatives, which can be challenging to fly safely.
China has close relations with Myanmar, and remains one of its main
international supporters, so its presence as Russia’s main arms competitor in
Myanmar is hardly surprising. Russia’s MiGs gave it a foothold of its own, and
the SPDC regime is also cooperating with Russia to build a nuclear power plant,
reportedly a Russian 10-megawatt design with low enriched (under 20% U-235)
uranium.
Those relations with Russia can be a somewhat touchy subject, it seems.

Recently, the SPDC regime sentenced 2 government officials to death for
leaking information about state visits to North Korea and to Russia, and about
underground tunnels being built around the new capital with North Korean help.

rav;&Sm;avwyf Malaysia Air Force Su-30MKM Flanker-C
MiG-29N Fulcrum-A rav;&Sm;avwyf

F/A-18D Hornet rav;&Sm;avwyf
MiG-29NUB Fulcrum-B – rav;&Sm;avwyf

rav;&Sm;avwyf
ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ကို
ပုဂၢလိကသို႔ ေရာင္းၿပီ
MONDAY, 08 FEBRUARY 2010 14:03 ဧရာဝတီ
ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ေရႊတိဂုံဘုရား အေနာက္ဘက္ မုခ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေရွ႕တြင္
တည္ရွိေသာ ဧက ၁၃၀ က်ယ္၀န္းသည့္ ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ ဥယ်ာဥ္ကို
စစ္အစိုးရက ျပည္တြင္း ကုမၸဏီတခုသို႔ ေရာင္းခ်လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။
ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ကို ျပည္လမ္းမေပၚမွ ဤသို႔ေတြ႕ျမင္ရသည္
အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖသည့္ ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ ဥယ်ာဥ္ကို တရား၀င္

ေၾကညာျခင္း မရွိဘဲ Natural World ကုမၸဏီသုိ႔
လႊဲေျပာင္း ေရာင္းခ် ထားေၾကာင္းႏွင့္ ၎ဥယ်ာဥ္ အတြင္းတြင္ စားေသာက္ ဆုိင္မ်ား၊
စီးပြားေရး အေဆာက္ အအုံမ်ား၊ အပန္းေျဖ အားကစား ရုံမ်ားကုိ အဆိုပါ ကုမၸဏီက
တည္ေဆာက္ခြင့္ ရရွိမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ သတင္း ရပ္ကြက္မွ

ၾကားသိရသည္။
“စည္ပင္ လက္ထဲက လႊဲေျပာင္း ရထားတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ႏွႏွစ္ လုပ္ကုိင္ခြင့္

ရမလဲ ဆိုတာေတာ့ စည္ပင္နဲ႔ ညိႇေနတယ္။ ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ဆုိင္ခန္း ဖြင့္ဖို႔နဲ႔ စီးပြားေရး
လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖို႔ဆုိရင္ ကုမၸဏီိမွာ စာရင္း ႀကိဳေပးထားဖို႔ လုိပါတယ္” ဟု Natural
World ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းတဦးက ေျပာသည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး
ေကာ္မတီဥကၠဌ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္သိန္းလင္းက ဇန္န၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔က
သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရာတြင္ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ကုိ
ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ အပန္းေျဖ အားကစားကြင္း
အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲရန္ ရွိၿပီး ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေရပန္း ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ေခတ္မီ
အပန္းေျဖစက္မ်ား တပ္ဆင္သြားရန္ ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ ေသာ္လည္း Natural World
ကုမၸဏီသုိ႔ လႊဲေျပာင္း ထားသည့္ သတင္းကို တရား၀င္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆုိျခင္း မရွိေပ။
“ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ကုိ စိတ္၀င္စားတဲ့ စီးပြားေရး သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္။
ဒီအထဲမွာ ပစၥည္းအေရာင္းဆုိင္၊ စားေသာက္ဆုိင္နဲ႔ တျခား စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံ
ဖြင့္ခ်င္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ တုိးတိုး တိတ္တိတ္ လက္လွမ္းသင့္ရာ ေရာင္းလုိက္
ေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ” ဟု ရန္ကုန္စီးပြားေရး သမား တဦးက ေျပာသည္။
ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ကုိ စစ္အစုိးရ လက္ထက္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ စတင္

ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
စစ္အစုိးရသည္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ဆန္းမွ စတင္၍ အစုိးရပုိင္ လုပ္ငန္းႏွင့္ တုိက္တာ

အေဆာက္ အအုံမ်ားကို ပုဂၢလိကသို႔ ေရာင္းခ်လ်က္ရွိၿပီး ယခုေနာက္ဆုံး ႏုိင္ငံတ၀န္းရွိ
အစုိးရပိုင္ စက္သံုးဆီဆုိင္ ၂၄၆ ဆုိင္ကို ေရာင္းခ်ေနသည္။
၀န္ႀကီးမ်ားရုံး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အပါအ၀င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ သမုိင္း၀င္
အေဆာက္အအုံမ်ားကို ေလလံတင္ ေရာင္းခ်မည္ဆိုေသာ သတင္းမ်ားလည္း
ထြက္ေပၚလ်က္ ရွိသည္။
ေငြလဲႏႈန္း
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃၊ ၂၀၁၀
၁ ေဒၚလာ = ၁၀၀၅ က်ပ္
၁ ဘတ္ = ၂၉.၉၅ က်ပ္

ကမၻာ့ ဒုတိယအႀကီးဆံုး
ေက်ာက္စိမ္းတုံုးႀကီးကို ေက်ာက္မ်က္ရတနာ
ျပပြဲတြင္ ျပမည္
MONDAY, 08 FEBRUARY 2010 15:48 ေရွာင္ဆန္႔
လာမည့္ မတ္လတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ျမန္မာ့ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ ျပပြဲတြင္ ကမၻာ့ ဒုတိယ
အႀကီးဆံုး ဧရာမ ေက်ာက္စိမ္း အ႐ိုင္းတံုးႀကီးကို ျပသမည္ဟု ၾကားသိရသည္။
အဆိုပါ ေက်ာက္စိမ္း ရိုင္းတံုးကို ယခင္ႏွစ္က တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္အတြင္း

တူးေဖာ္ရရွိသည့္ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအနက္ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။
ဖားကန္႔ရွိ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း တခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္သမားမ်ားကို ေတြ႕ရစဥ္

(ဓာတ္ပုံ - Kachin Development Networking Group)
ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ ျပပြဲကို ျမန္မာ့ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းက

ဦးစီး ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ တႏိုင္ငံလုံးမွ ထြက္ရွိေသာ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာမ်ာကို
မတ္လဆန္းပိုင္းမွ စတင္၍ ၁၅ ရက္ၾကာ ခင္းက်င္း ျပသသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

“မတ္လ ၇ ရက္ကေန ၁၅ ရက္အထိ က်င္းပမွာပါ။ ျမန္မာ တျပည္လုံးက ေက်ာက္မ်က္

ရတနာေတြ ျပသမွာပါ။ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး ရက္တိုး ရင္လည္း တိုးလိမ့္မယ္” ဟု ၎ျပပြဲ
တက္ေရာက္မည့္ ဦးတူးေအာင္က ေျပာသည္။
ဖားကန္႔ေဒသမွ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားသည္ ယခုအခါ ထြက္ရိွမႈႏႈန္း နည္းပါးလာျခင္း၊

ေက်ာက္တြင္းမ်ားကို အစိုးရႏွင့္ အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သည့္ ကုမၸဏီမ်ားကသာ
တူးေဖာ္ခြင့္ရရွိျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား အက်ိဳးခံစားခြင့္ မရွိေၾကာင္း ၎က ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အၾကီးဆံုး ပတၱျမား၊ အၾကီးဆံုး နီလာတို႔ ထြက္ရွိခဲ့သည္ဟု သိရၿပီး
ဖားကန္႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ထင္ရွားေသာ ရတနာေျမတခုျဖစ္သည္။ကမၻာ့အၾကီးွဆံုး
ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကုိ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းတြင္းမွ တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ၿပီး
တန္ခ်ိန္ ၃၀၀၀၊ အရွည္ ၂၁ မီတာ၊ အက်ယ္ ၄. ၈ မီတာႏွင့္ အျမင့္ ၁၀. ၅ မီတာ
ရွိသည္။တန္ခ်ိန္ ၁၁၅ တန္ရွိသည့္ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကို စစ္အစိုးရႏွင့္
နီးစပ္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ဦးေဇာ္ေဇာ္ပိုင္ မက္စ္ျမန္မာ ကုမၸဏီက
ယခင္ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ကခ်င္ျပည္နယ္ ဖားကန္႔ေက်ာက္တြင္းမွ တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ၿပီး
ယခုအခ်ိန္ထိ တန္ဖိုး သတ္မွတ္ရျခင္း မရွိေသးေပ။ဦးေဇာ္ေဇာ္သည္ မက္စ္ျမန္မာ
ကုမၸဏီအုပ္စု၏ မန္ေနးဂ်င္း ဒါရုိက္တာ ျဖစ္ၿပီး ဟိုတယ္လုပ္ငန္း၊ စက္ယႏၱရား
တင္သြင္းျခင္း လုပ္ငန္း၊ မြန္ျပည္နယ္ရွိ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေရာ္ဘာၿခံ စုိက္ပ်ိဳးျခင္း
လုပ္ငန္းမ်ား၊ မက္စ္ ဘိလပ္ေျမ (Max Cement) ထုတ္လုပ္ေရး စက္ရုံမ်ား၊ ရန္ကုန္ - ပဲခူး
ကားလမ္းမပုိင္းတြင္ လမ္းအခြန္ ေကာက္ခံေရး လုပ္ငန္း၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တင္သြင္းသည့္
လုပ္ငန္း၊ ေနျပည္ေတာ္ တည္ေဆာက္ျခင္း လုပ္ငန္း၊ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္း
တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုလုပ္ကုိင္ေနသူ ျဖစ္သည္။၎သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠဌ ျဖစ္ၿပီး ေငြက်ပ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ စုိက္ထုတ္၍ ေဘာလုံးကလပ္
အသင္း ၈ သင္းကုိ တည္ေထာင္ေပးခဲ့ သူလည္းျဖစ္သည္။စစ္အစုိးရႏွင့္ နီးစပ္သည့္
စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးေတဇႏွင့္ ဦးေဇာ္ေဇာ္ အပါအ၀င္
စစ္ဘက္ဆုိင္ရာ အရာရွိႀကီး ၁၆ ဦးတုိ႔အား စြမ္းေဆာင္မႈဆုိင္ရာ ဂုဏ္ထူးဘြဲ႕ ျဖစ္သည့္
သီရိပ်ံခ်ီ ဘြဲ႔တံဆိပ္ကုိစစ္အစုိးရ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ အမွတ္ (၂/ ၂၀၁၀) အရ ၿပီးခဲ့သည့္
၆၂ ႀကိမ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔က ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။အေမရိကန္ သမၼတ ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴဘုရွ္
အစုိးရက စစ္အစုိးရကုိ ေငြေၾကး ရွာေဖြ ေထာက္ပ့ံေနသည့္ ဒဂုံအင္တာေနရွင္နယ္ ကုမၸဏီ
အႀကီးအကဲ ဦးဝင္းေအာင္ႏွင့္ ဦးေဇာ္ေဇာ္တုိ႔ ၂ ဦးကုိ အေရးယူ ဒဏ္ခတ္ ပိတ္ဆုိ႔သည့္
စာရင္းအတြင္းသုိ႔ ၂၀၀၉ ဇန္နဝါရီလက ထည့္သြင္း ခဲ့သည္။
ယခုအခါ ဦးေဇာ္ေဇာ္၏ ကုမၸဏီက တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ေသာ ကမၻာ့ ဒုတိယအႀကီးဆံုး

ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကို ဖားကန္႔မွ ရန္ကုန္သို႔ သယ္ေဆာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း

ေတာင္းရမ္းသူ ပေပ်ာက္ရန္ YCDC က

အလုပ္ေပး ေသာ္လည္း လုပ္ကိုင္လိုသူ ရွားပါး
MONDAY, 08 FEBRUARY 2010 16:45 လြင္ကို
http://www.irrawaddy.org/bur/index.php/news/1-news/2562---ycdc-----
ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ သူမ်ား ပေပ်ာက္ရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ သာယာေရး
ေကာ္မတီ (YCDC) က ေန႔စား အလုပ္သမား အျဖစ္ ခန္႔ထားမည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း
လုပ္ကိုင္လိုသူ ရွားပါးေနေၾကာင္း သိရသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ေနသူတဦးကို ဤသို႔ေတြ႕ရသည္ (ဓာတ္ပံု -

ေအပီ)
ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္သိန္းလင္းက ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ေနသူမ်ား

ကို YCDC ၏ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထား လိုပါက ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ႐ံုးမ်ားတြင္
ေလွ်ာက္ထား ႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာ ထားသည္။YCDC တြင္ ေန႔စားဝင္ေရာက္
လုပ္ကိုင္ပါက လုပ္အားခအျပင္ ေနထိုင္စရာ အခက္အခဲရွိသူမ်ားကို ေနထိုင္စရာ
စီစဥ္ေပးမည္ ဟုလည္း ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္မ်ားကို
ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေန႔စားခႏွင့္ ေနစရာစီစဥ္ေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ကိုင္လိုသူ
နည္းပါးလ်က္ရွိေၾကာင္း ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနသူမ်ား ထံမွ သိရသည္။
“က်မ အခု ၿမိဳ႕ထဲမွာလိုက္ေတာင္းရင္ တေန႔ က်ပ္ ေလး၊ ငါးေထာင္ေလာက္ ရတယ္။
စည္ပင္မွာ လုပ္ရင္ တေန႔ ၁၅၀၀ ပဲေပးတာ။ အရင္က လုပ္ဖူးတယ္။ မကိုက္ေတာ့
မလုပ္ေတာ့ဘူး” ဟု ေတာင္းရမ္း စားေနသူ တဦးက ေျပာသည္။စည္ပင္ ဝန္ထမ္းအျဖစ္
၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ ဆႏၵမရွိသည့္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ သူမ်ားကို အေရးယူ
ႏိုင္သည္ဟုဆိုကာ ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္ဟုလည္း
သိရသည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း ယခင္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ပါက
ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ ပိုမိုမ်ားျပားလာၿပီး အမ်ိဳးသား ဦးေရထက္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ
ပိုမိုမ်ားျပားေၾကာင္း YCDC သန္႔ရွင္းေရးဌာနမွ ဝန္ထမ္းတဦးကဆိုသည္။
“အခု သန္႔ရွင္းေရး ဝန္ထမ္းအမ်ားစုက လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆို အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေတြ႔ရတယ္” ဟု
ရန္ကုန္အေျခစိုက္ သတင္းေထာက္ တဦးက ေျပာသည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္း
ေတာင္းရမ္းစား ေသာက္သူမ်ား ယခင္ထက္ မ်ားျပားလာေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္က
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လိုက္လံဖမ္းဆီးေနၿပီး ကမာ႐ြတ္ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ နာနတ္ေတာ
လမ္းအနီးတြင္ ထိန္းသိမ္း ကာ စည္ပင္၀န္ထမ္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေစသည္ ဟုလည္း
သိရသည္။လက္ရွိ YCDC သန္႔ရွင္းေရးဌာနတြင္ စည္ပင္၀န္ထမ္းအျဖစ္
၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးထားသူ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ ရွိေၾကာင္းလည္း
သိရသည္။“ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့သူေတြကို တေန႔ ၁၅၀၀ နဲ႔ အလုပ္ေပးတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က
မနက္ ၆ နာရီကေန ညေန ၆ နာရီအထိ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနတယ္။
၀န္ထမ္းတဦးရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္က တေန႔ ၈ နာရီထက္ မပိုသင့္ဘူး” ဟု ရန္ကုန္ အေျခစိုက္
ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီတခုမွ မန္ေနဂ်ာတဦးက ေျပာသည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေတာင္းရမ္း
စားေသာက္သူမ်ားကို အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ားေပး၍ စည္း႐ံုးေနေသာ္လည္း
ပေပ်ာက္သြားမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လက္ရွိ စည္ပင္ဝန္ထမ္း လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားသည္
ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရး ႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အသင္းသားမ်ား အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ရေၾကာင္း
ေက်ာက္တံတား ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနသူ တဦးကဆိုသည္။ယခုကဲ့သို႔
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းတြင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူမ်ား သိသိသာမ်ားျပားလာခဲ့ျခင္းက
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိ စီးပြားေရးအေျခအေနကို ညႊန္ျပေနေၾကာင္း ႏိုင္ငံျခား ဧည့္လမ္းညႊန္
တဦးကဆိုသည္။“တခ်ိဳ႕ပိုက္ဆံေတာင္းရမ္းတဲ့ သူေတြက ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြား
ဧည့္သည္ေတြကို အဓိကထားေနတာ။ တခ်ိဳ႕ဆို မေပးရင္ ဆဲသြားတာေတြ ရွိတယ္။
အစိုးရအေနနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းတဲ့သူေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ
လုပ္ေစခ်င္တယ္” ဟု ၎ကေျပာသည္။ရန္ကုန္ သာေကတၿမိဳ႕နယ္တြင္ သန္႔ရွင္းေရး
ဝန္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ေဒၚေအးျမက “က်မ တေန႔ ၁၅၀၀ နဲ႔
ေန႔စားဝင္လုပ္တယ္။ တခါတေလက်ရင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက မုန္႔ဖိုးေပး၊
ဘာေပးနဲ႔ တေန႔ ၄၊ ၅ ရာေလာက္ အပို ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလည္း အကႌ်ေလး၊
ဘာေလးေပးတာေပါ့” ဟု ဆိုသည္။၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြင္းက ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ
၃၂၃၂ ဦးကို ဖမ္းဆီး အေရးယူခဲ့ေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္၏ တရားဝင္
စာရင္းမ်ားအရ သိရသည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေသာ အေျခအေနမဲ့
လူတန္းစားမ်ားကို ရန္ကုန္စည္ပင္ လက္ေအာက္ရွိ လံုၿခံဳေရးႏွင့္ စည္ကမ္းထိန္းသိမ္းေရး

ဌာနက လိုက္လံဖမ္းဆီးၿပီး စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ရွိ လူမႈကယ္ဆယ္ေရး
စခန္းမ်ားတြင္ ထိန္းသိမ္းထားသည္။
အညံ့ဆံုးမ်ားထဲမွာ အေကာင္းဆံုးကိုေရြး၍
ဇာတ္ကားဆုေပးခဲ့ ဟုဆို
MONDAY, 08 FEBRUARY 2010 18:27 သဲသဲ
၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ ေပးအပ္ခဲ့သည့္ အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆု ေပးပြဲ၏ ဇာတ္ကားဆုမွာ
အညံ့ဆုံးထဲမွ အေကာင္းဆုံးကို ေရြးခ်ယ္ ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဒါ႐ုိက္တာ
အကယ္ဒမီ ပန္းခ်ီစုိးမိုး က ဧရာ၀တီကုိ ေျပာသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆု ရရွိသူမ်ား (ဓာတ္ပံု - Weekly Eleven)
“ဇာတ္ကားဆု ေပးမယ္ဆုိရင္ လူေတြ အက်ိဳးျပဳ အတြက္ ႐ုိက္ထားတဲ့ ကားမ်ိဳး ေပးသင့္

တယ္ေလ။ ဒါက ေပၚလစီကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဥပမာ - AIDS ကားတုိ႔လုိ၊ ဘိန္းျဖဴ
တုိက္ဖ်က္ေရး တုိ႔လုိမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလုိ အခ်က္ အလက္ေတာ့ ပါသင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။
အခုဟာက ဘာမွမပါေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲ” ဟု ပန္းခ်ီစုိးမိုးက ဆိုသည္။ယခုႏွစ္ အကယ္ဒမီ
ေပးပြဲတြင္ ဇာတ္ကားဆုႏွင့္ ဒါ႐ုိက္တာဆုမွာ ေလးနက္မႈ မရွိေသာ္လည္း ယခင္ႏွစ္မ်ားတြင္
ရရွိခဲ့ေသာ ဇာတ္ကားမ်ားႏွင့္ မႏိႈင္းယွဥ္ဘဲ ယခုတႏွစ္တာ အတြက္သာ ၾကည့္၍
ေပးမည္ဆုိပါက ေပး၍ ရႏုိင္ေသာ ဇာတ္ကားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သူက သုံးသပ္သည္။
အကယ္ဒမီေပးပြဲတြင္ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ညႊန္းဆုႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေတးဂီတ ထူးခၽြန္ဆုမ်ားကုိ
ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ယခင္က ဇာတ္ကားတကား အကယ္ဒမီ စာရင္း၀င္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္
႐ုပ္ရွင္အကဲျဖတ္ထံသုိ႔ ႐ိုက္ကူး ရံုတင္ၿပီးခဲ့ေသာ ဇာတ္ကား၏ ဇာတ္ညႊန္းကုိ
ျပန္လည္ေရးသား တင္ပုိ႔ႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ ဆင္ဆာသို႔တင္ခဲ့သည့္ ဇာတ္ညႊန္း
မူရင္းကိုသာ လက္ခံ သည္ဆိုေသာ မူတရပ္ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ လုိက္ေၾကာင္း
သိရသည္။“ေနရာ အေနအထားအရ မူလ ဇာတ္ညႊန္းအတုိင္း မဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲ
႐ုိက္ၾကရေတာ့ အရင္ ဇာတ္ညႊန္းနဲ႔ မတူေတာ့တဲ့ အစိတ္အပုိင္းေတြ ပါလာတယ္။
အရင္ဇာတ္ညႊန္းမွာ မပါတာေတြလည္း ပါရင္ပါလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဇာတ္ညႊန္းမွာ
မျပည့္စုံဘူး ဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာေပါ့” ဟု ဒါ႐ုိက္တာ ကုိေဇာ္ (အ႐ုဏ္ဦး) က
ဧရာ၀တီကုိေျပာသည္။႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားတကားတြင္ ဒါ႐ုိက္တာဆုႏွင့္ ဇာတ္ကားဆု
ရရွိၿပီဆုိသည္ႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းဆုရရွိရန္ ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားျပားေသာ္လည္း
မူလဇာတ္ညႊန္းအတုိင္းမျဖစ္ဘဲ ေျပာင္းလဲ ႐ုိက္ကူးလာရသည့္အေပၚ စံႏႈန္းႏွင့္
မကုိက္ညီေသာေၾကာင့္ ဇာတ္ညႊန္းဆုမ်ား မရရွိျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ၎က သုံးသပ္သည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အကယ္ဒမီထူးခၽြန္ ဆုေပးပြဲ၏ အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ပုိ႔ဆုမွာ
ယခင္ႏွစ္မ်ားကဲ့သုိ႔ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး မ်ားကုိ ေပးအပ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ
အမွန္တကယ္ ဇာတ္ပုိ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ကို ေပးအပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။
“မင္းသမီးက ဇာတ္ပုိ႔ေနရာရရင္ တကယ့္ ဇာတ္ပုိ႔ေတြအတြက္ နစ္နာတာေပါ့။
ဇာတ္ပုိ႔အစစ္က မရေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဇာတ္ပုိ႔က ဇာတ္ပုိ႔ ေနရာအတြက္ ဆုရေတာ့
၀မ္းသာတယ္” ဟု ဒါ႐ုိက္တာ ပန္းခ်ီစုိးမုိးက ေျပာသည္။ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆ ရက္ေန႔က
က်င္းပသည့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အကယ္ဒမီ ဆုေပးပြဲတြင္ ယခင္ႏွစ္မ်ားကႏွင့္ မတူဘဲ
ဟာသ ဇာတ္ကားမွ ဟာသ ဇာတ္ရုပ္ကိုပါ ဆုေပးအပ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။အဆုိပါ
အကယ္ဒမီေပးပြဲသုိ႔ လာေရာက္အားေပးသည့္ ပရိသတ္မွာ မ်ားျပားလြန္းသည့္အတြက္
သတင္းယူရာတြင္ အခက္အခဲ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရေၾကာင္း ရန္ကုန္အေျခစုိက္
ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္တေစာင္မွ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တဦးကဆုိသည္။
“စာနယ္ဇင္းသမားေတြက်ေတာ့ ကင္မရာတလုံးကုိ ငါးေထာင္ေဆာင္ၿပီး၀င္ရတယ္။
အျပင္က လူေတြကေတာ့ ဖုန္းေတြ၊ ကင္မရာ ေတြနဲ႔ ႐ုိက္ၾကတာ
သတင္းသမားေတြေတာင္ မတုိးႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာ့အသံက
ကင္မရာမင္းေတြေတာင္ မတုိးႏုိင္တဲ့ ဘ၀ ေရာက္သြားတယ္” ဟု ၎က ဆက္ေျပာသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အေကာင္းဆုံး အမ်ိဳးသား ဇာတ္ေဆာင္ဆုကုိ ခန္႔စည္သူက
“အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာသူ” ဇာတ္ကားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီး
ဇာတ္ေဆာင္ဆုကုိ မုိ႔မုိ႔ျမင့္ေအာင္က “ျမင့္မုိရ္ထက္က သရဖူ” ဇာတ္ကားျဖင့္လည္းေကာင္း၊
အေကာင္း ဆုံး အမ်ိဳးသား ဇာတ္ပုိ႔ဆုကုိ ရဲေအာင္က “အကယ္ဒမီေရွာ့”၊ အမ်ိဳးသမီး
ဇာတ္ပုိ႔ဆုကုိ ခင္မုိ႔မုိ႔ေအးက “အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ ေသာသူ” ဇာတ္ကားျဖင့္
လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းဆုံး ဒါ႐ုိက္တာဆုအျဖစ္ “အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာသူ”
ဇာတ္ကား ႐ုိက္ကူး ခဲ့သည့္ ဒါ႐ုိက္တာ ညီညီထြန္းလြင္က လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းဆုံး
ဓာတ္ပုံဆုကုိ “ႀကိဳးတန္း” ဇာတ္ကားျဖင့္ သန္္းညႊန္႔ (ပန္းသာ) က ရရွိကာ ၂၀၀၈
ခုႏွစ္အတြက္အေကာင္းဆုံး ဇာတ္ကားဆုကို “အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာသူ”
ဇာတ္ကားရိုက္ကူး ထုတ္လုပ္ သည့္ မ်က္ခ်ယ္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ဗီဒီယို ထုတ္လုပ္ေရးက ရရွိကာ
စုစုေပါင္း အကယ္ဒမီ ၇ ဆု ေပးအပ္ခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နယ္ တခ်ိဳ႕တြင္ ၾကက္၊ ဘဲ

ေရာင္းခ်ခြင့္ပိတ္ပင္
MONDAY, 08 FEBRUARY 2010 18:47 ဧရာဝတီ
ရန္ကုန္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ပုိင္ ဥစားၾကက္ ေမြးျမဴေရး ၾကက္ၿခံ တၿခံတြင္ ၾကက္ငွက္
တုပ္ေကြး ေရာဂါ ျဖစ္သြား ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နယ္ တခ်ဳိ႕တြင္ ၾကက္၊ ဘဲ မေရာင္း ခ်ရန္ႏွင့္
ေရာင္းခ်ပါက ျပင္းထန္စြာ အေရးယူသြားမည္ဟု အမိန္႔ ထုတ္ျပန္လိုက္ေၾကာင္း
သတင္းရရွိသည္။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္က မႏၱေလးတြင္ ၾကက္ငွက္ တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ပြားခဲ့စဥ္ ၾကက္ေကာင္ေရ

၄၀၀ နီးပါး ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္း ကမၻာ့ စားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႕အစည္း (FAO) ၏ စာရင္းအရ
သိရသည္ (ဓာတ္ပံု - People's Daily Online)
မရမ္းကုန္း ၿမိဳ႕နယ္၊ ၅ ရပ္ကြက္၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ေစတီအနီးရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ

ေနအိမ္ႏွင့္ တျခား စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးမ်ား၏ ေနအိမ္မ်ားကို လုံၿခဳံေရး ယူေပးရသည့္
စစ္တပ္ပုိင္ ၾကက္ၿခံတြင္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔က ၾကက္ ရာႏွင့္ခ်ီ ေသဆုံး ခဲ့ေၾကာင္း၊
ထုိသုိ႔ ေသဆုံးမႈကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႔တြင္ စစ္ေဆးခဲ့ရာ ၾကက္ငွက္
တုပ္ေကြး ေရာဂါ ျဖစ္ပြားသည္ကုိ အတည္ျပဳ ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ရန္ကုန္တုိင္း ေမြးျမဴေရးႏွင့္
ကုသေရး ဦးစီးဌာနမွ အရာရွိတဦးက ေျပာၾကားသည္။“အရင္ တံတားေလး
စိတ္က်န္းမာေရး ကုေဆးရုံေနရာမွာ အခု ရန္ကုန္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က လူႀကီးအိမ္ေတြ
အတြက္ လုံၿခဳံေရး ယူဖုိ႔ တပ္ခြဲခ်ထားတယ္။ အဲဒီ တပ္ခြဲပိုင္တဲ့ ၾကက္ၿခံမွာ ၾကက္ငွက္
တုပ္ေကြးျဖစ္တာ။ အဲဒီၾကက္ၿခံမွာ ၾကက္ေကာင္ေရ ၂၅၀၀ ရွိတယ္။ ခု အားလုံး
သုတ္သင္လိုက္ၿပီ” ဟု အဆုိပါတပ္ခြဲမွ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးက ေျပာသည္။
ထုိသုိ႔ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ေရာဂါျဖစ္ပြားေၾကာင္း စစ္ေဆးေတြ႕ရွိၿပီးေနာက္
မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ေျမာက္ဥကၠလာပ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေစ်းမ်ားတြင္ ၾကက္သား၊
ၾကက္ဥ၊ ဘဲသား၊ ဘဲဥမ်ားကုိ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္မွ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၈ ရက္အထိ
သီတင္းသုံးပတ္ ေရာင္းခ်ျခင္းမျပဳရန္ အမိန္႔တရပ္ ထုတ္ျပန္လိုက္ေၾကာင္း၊
ေရာင္းခ်မႈမ်ားကို ျပင္းထန္စြာ အေရးယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္
အာဏာပုိင္မ်ားက ေျပာသည္။“စေနေန႔ ညေန ၄ နာရီမွာ ၾကက္သား၊ ဘဲသားနဲ႔ ၾကက္ဥ၊
ဘဲဥေတြ မေရာင္းဖို႔ လုိက္ေအာ္တယ္။ ေရာင္းရင္ ပစၥည္းသိမ္းမယ္၊ လူကိုလည္း
အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာတယ္” ဟု မရမ္းကုန္း ၿမိဳ႕နယ္၊ က်ဳိက္၀ုိင္းေစ်းတြင္ ေစ်းေရာင္းသူ
တဦးက ဆုိသည္။ယခင္က ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္း တခုခုတြင္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး
ေရာဂါျဖစ္ပြားပါက ျပည္နယ္ (သုိ႔မဟုတ္) တုိင္း တခုလုံးတြင္ ၾကက္၊ ဘဲေရာင္းခ်မႈမ်ားကုိ
ပိတ္ပင္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ ပိတ္ပင္ျခင္းေၾကာင့္ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းမ်ား
ထိခိုက္ရေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးအရ မ်ားစြာ ဆုံးရံႈးနစ္နာမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚရေၾကာင္း၊ သို႔ျဖစ္၍
ယခု မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ေရာဂါ ျဖစ္ပြားေသာအခါ ရန္ကုန္တုိင္း
တတိုင္းလုံးတြင္ ၾကက္၊ ဘဲေရာင္းခ်မႈ ပိတ္ပင္ျခင္းမျပဳဘဲ ေရာဂါျဖစ္ပြားရာ ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္
နီးစပ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္သာ ပိတ္ပင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ကုသေရး ဦးစီးဌာန
အရာရွိက ရွင္းျပသည္။“မရမ္းကုန္းနဲ႔ ေျမာက္ဥကၠလာပက လြဲရင္ က်န္တဲ့ၿမိဳ႕နယ္
အားလုံးမွာ ၾကက္၊ ဘဲေရာင္းခ်ခြင့္ ျပဳထားပါတယ္” ဟု ၄င္းက ဆုိသည္။
ယခုတႀကိမ္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေလးႀကိမ္ေျမာက္
ျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အတြင္းတြင္ ၃ ႀကိမ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္
ရွမ္းျပည္နယ္၌ လူတဦး ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ေရာဂါ ကူးစက္ ခံခဲ့ရ ေသာ္လည္း
ေသဆုံးျခင္းမရွိခဲ့ေပ။

aemufqufwGJ
Appendix

Polaris Burmese Library - Singapore - Collection - Volume 131

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Polaris Burmese Library - Singapore - Collection - Volume 131

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

jynfolvlxktaygif;cHpm;ae&aom qif;&J'kuQrsdK;pHkrS vGwfajrmufatmif ppftm%m&Sifpepfudk t&ifOD;qHk;wdkufzsufjypf&rnf/

ပါေမာကၡ မဟာသေရစည္သူ ေဒါက္တာ

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 1

ppftm%m&SifawGukd tefwkawmfveS fae=uwJ'h Drdkua&pDa&;wdkuyf GJ0if

ppftm%m&Sif awGukd enf;rsdK;pHkeJ@ tefwak wmfveS fae=uwJh jrefrmjynfwiG f;u

ppftm%m&Siaf wGu 'Drdkua&pDqkw d Jha0g[m&udk

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 2

ပါေမာကၡ မဟာသေရစည္သူ ေဒါက္တာ

စက္သံုးဆီ အေရာင္းဆိုင္ ပုဂၢလိကပုိင္

ေဆး မတုိးသည့္ ငွက္ဖ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ရိွေန

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) twGuftxl;xkwfa0onf

POLARIS BURMESE LIBRARY ( SINGAPORE )

Index: Polaris Burmese Library, LPK Library, Daw Aung San

Public Enemies jynfol@&efol

Tpmtkyfukd A5 size puULt&G,fjzifh yHkESdyf&ef oifhawmfygonf?

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 4

အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ရန္ကုန္တိုင္း

ဗီဒီယိုထဲမွာလုိ ကရင္သူပုန္က မုဒိမ္းက်င့္တယ္ဆိုတာ

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 5

“ေက်ာက္ၾကီးက ကရင့္လူမ်ဳိးေတြကို စစ္တပ္က မသကၤာရင္ KNU

စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ေက်ာက္ၾကီးမွာ နအဖ

စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ကေလးေတြ စာမသင္ရဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ ငါတို႔

လယ္ေျမေတြ သိမ္းတယ္။ လုပ္အားေပးမရွိတဲ့ရက္က ခပ္ရွားရွားပဲ။

၂၀၀၉ ခုႎႀစ္မႀာ တ႟ုတ္ႎိုင္ငံကို ပိုႛ႓ပီး ေရာင္းစားခံရတဲ့

၂၀၀၉ ခုႎႀစ္ထဲမႀာ လူေမႀာင္ခိုေတၾလက္ထဲက

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 7

အထူးတရား႟ံုး က ဇန္နဝၝရီလ ၁၃ ရက္ေနႛမႀာ ေထာင္ဒဏ္

ကိုစိန္လိႁင္ဟာ ၁၉၉၀ ခုႎႀစ္တံုးကလည္း စစ္ခံု႟ံုးက

အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားသုိ႔ တက္ေရာက္ရန္

ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အတြက္ အထိေရာက္ဆံုးဟု ထင္ရွားသည့္

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 8

စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ႏုိင္ေရး အတြက္

ဘားမား ဗီေဂ် (Burma VJ) မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္

စကႆာပူ ဴမန္မာသံရုံးက ထုတ္ဴပန္တဲ့

သံမႀႃးလစာ ထုတ္ေနသူေတၾ ဴဖစ္တယ္လိုႛ သံတမန္တဦးက

“သာစည္ဘူတာမႀာ စစ္သားစုေဆာင္းမႁက အရမ္းကားဆံုး

တန္ခ်ိန္ ၁၁၅ တန္ရွိသည့္ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 10

မက္စ္ျမန္မာ ကုမၸဏီအုပ္စု၏ မန္ေနးဂ်င္း ဒါရုိက္တာ ျဖစ္ၿပီး

ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ေရႊတိဂုံဘုရား အေနာက္ဘက္ မုခ္ႏွင့္

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 11

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 12

ကရင္ဒုကၡသည္ ျပန္ပုိ႔ေရး ေရႊ႕ဆုိင္း

ျမန္မာႏုိင္ငံက လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡေတြၾကားက ထြက္ေျပးလာရင္း ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ

မူလ အစီအစဥ္အရဆုိရင္ ထုိင္းစစ္တပ္က ကုိယ့္ဆႏၵသေဘာနဲ႔ ေနရပ္ရင္း ျပန္မယ့္

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 13

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 14

ကေလးစစ္သားစုေဆာင္းမႈ ILO ကိုတိုင္မည္

ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဖ်ာပံုခရိုင္၊ အမာၿမိဳ႕၊ ေအာင္ကုန္းေက်းရြာက အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 15

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဓမၼ လုပ္အားေပးကိစၥေတြနဲ႔

သက္တမ္းတုိး ILO နဲ႔ ဘယ္လို ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကမလဲ?

ဒီတပတ္ မ်က္ေမွာက္ေရးရာ ေဆြးေႏြးခန္းမွာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ပထမဦးဆံုး ဦးေမာင္ေမာင္, ကို ေမးပါရေစ။ အခုျမန္မာႏုိင္ငံမွာ

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ေရွ ႔ေန ဦးဖိုးျဖဴ ကိစၥကိုေတာ့ အခု ေနျပည္ေတာ္ဗဟိုတရားရံုးက

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 17

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ လမ္းျပၾကယ္ ဦးေအးျမင့္ရဲ ႔ သေဘာထားကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ႏုိင္ငံတကာက လုပ္ေပးလို႔ဆုိတာ ႏုိင္ငံတကာမွာ ႏုိင္ငံတကာက

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 18

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဦးေအးျမင့္တုိ႔အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြက ႏုိးႏုိးၾကားၾကားနဲ႔

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ILO ကေတာ့ ဘယ္ေအာက္ေျခအထိသြားၿပီး

vrf;jyMu,fjrefrmpmMunfYwdkuf ( pifumyl ) vufa&G;pifaqmif;yg;rsm; twGJ 131 19

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ အကန္႔အသတ္ေတာ့ရွိမွာေပါ့။