Feneri dhe i verbri

Nj i verbr, i cili n njrn dor mban qypin e

n tjetrn fenerin. Ai del natn nga shtpia e
vet dhe shkon deri te sheshi i madh me pus,
ku mblidhen njerzit pr t mbushur ent e
veta me uj. 2.I verbri, ngadal, duke mbajtur
nj fener mbrriti te bunari dhe, kur i erdhi
radha, e mbushi qypin e vet me uj dhe u nis
pr n shtpi. 3.Gjat rrugs pr n shtpi
takoi nj njeri, i cili u habit se far i duhet t
verbrit feneri q bn drit! 4.Mendonte me z:
Pr far i duhet t verbrit feneri, far fiton
ai prej ksaj? 5.E dgjoi i verbri. Kur iu afrua
ai njeri, e pyeti me z: far t duhet
feneri? 6.I verbri buzqeshi dhe i tha: Sikur
ve pak t mendoje, nuk do t m pyetje pr
kt! A nuk e sheh se sht nat dhe se sht
errsir kudo rreth nesh? 7.Njeriu e lviz
kokn dhe thot: Ashtu sht, por ti far
dobie ke nga feneri kur je i verbr? 8. I verbri
tha: Hej, njeri me sy, e mbaj fenerin q ti t
m shohsh! Sikur t mos e mbaja, dikush prej
kalimtarve do t mund t prplasej me mua
nga shkaku i errsirs. 9. Kur e mbaj fenerin
t ndriuar ndrioj do gj prreth vete, n
mnyr q t mos ndeshem me dik dhe
kshtu e ruaj enn time t mos thyhet. A nuk
sht ashtu, vlla? 10.Njeriu e uli kokn nga
kjo situat e pakndshme: T falminderit
plak pr kshilln dhe urtsin tnde! Mos m
gjyko! Un jam i paditur dhe i verbr, edhe pse
shoh, e jo ti. Ti je i menur, edhe pse nuk
sheh! Pranoje ndjesn time! Sikur t kisha
menduar mir dhe drejt, nuk do ta kisha br
nj pyetje t till! Sa mir do t ishte sikur
njeriu ti shfrytzonte t gjitha begatit q i
ka dhn Allahu, n mnyr q t mos
turprohet, t mos pendohet dhe t mos

bhet injorant.