‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ‬

‫زن دﻧﻴﺎ‬

‫ﻣﺆﻟﻒ ‪:‬‬
‫دﻛﺘﺮﻋﺎﺋﺾ اﻟﻘﺮﻧﻲ‬

‫ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪:‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻞ ﮔﻤﺸﺎدزﻫﻲ‬
 ‫اﻫﺪا‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺮوردﮔﺎر‪ ،‬اﺳـﻼم را ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان دﻳﻦ‪ ،‬و ﻣﺤﻤﺪ
را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ راه ﺣﻖ را ﭘﻴﻤﻮده و ﭘﻴﺎم ﺻـﺪق و‬
‫راﺳﺘﻲ را ﺑﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮ زن ﻣﺮﺑﻲ و دﻋـﻮﺗﮕﺮي ﻛـﻪ ﺟﻬـﺎد ﺗﺮﺑﻴـﺖ اﺳـﻼﻣﻲ را اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻣــﻲدﻫــﺪ و ﺑــﻪ ﺧــﻮدﺳــﺎزي ﻣــﻲﭘــﺮدازد و از ارزﺷــﻬﺎي ﺧــﻮﻳﺶ ﺻــﻴﺎﻧﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺎدري ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺮ اﺳـﺎس ﺗﻘـﻮي ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را در ﭼﺎرﭼﻮب آﻣﻮزهﻫﺎي ﺳﻨﺖ ﻧﺒﻮي ﭘﺮورش دﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﻏﻢزدهاي اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ و‬
‫ﺑﻪ او ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺷﺎد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎش؛ زﻳﺮا ﺑـﻪ زودي ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ‪ ،‬ﺗـﻮ را در‬
‫آﻏﻮش ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﻮرد ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‬
‫و ﭘﺎداﺷﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ و ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ را ﻣﻲزداﻳﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ‪13 .............................................................................................................‬‬
‫ﻧﮕﻴﻦﻫﺎي درﺧﺸﺎن ‪17 ........................................................................................‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ‪19 .....................................................................................................‬‬
‫آري…! ‪20 ...........................................................................................................‬‬
‫ﻧﻪ…! ‪21 ..............................................................................................................‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ ‪22 ........................................................................................................‬‬
‫ﮔﻞﻫﺎ ‪24 ..............................................................................................................‬‬
‫‪1‬ـ ﺷﻤﺶﻫﺎي ﻃﻼ‪27 .............................................................‬‬
‫ﺷﻤﺶاول‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪29 ...........................................................‬‬
‫ﺷﻤﺶ دوم‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺛﺮوت ﻫﻨﮕﻔﺘﻲ از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ داري ‪31 ..................................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﺳﻮم‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ‪33 ......................................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﭼﻬﺎرم‪ :‬زن ﻣﺆﻣﻦ و زن ﻛﺎﻓﺮ‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪35 .........................................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺗﻨﺒﻠﻲ‪ ،‬ﺑﺮادر ﺷﻜﺴﺖ اﺳﺖ ‪37 .......................................................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ داري‪ ،‬از ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ زن‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ ‪39 ...................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻛﺎﺧﻲ در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺴﺎز ‪41 ..........................................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮدت‪ ،‬ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻣﻜﻦ ‪43 ...........................‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺮوردﮔﺎري داد وﺳﺘﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﻮار و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪45 ..........‬‬
‫ﺷﻤﺶ دﻫﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻮ‪ ،‬ﻓﺎﻳﺪه ﺑﺮدهاي ‪47 ....................................................‬‬
‫‪2‬ـ ﮔﺮدنﺑﻨﺪﻫﺎ ‪49 ...................................................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ اول‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ داده‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻦ ‪51 ..........................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ دوم‪ :‬اﻧﺪﻛﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮ از زﻳـﺎدي اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺒﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲات ﻣﻲﮔﺮدد ‪53 ..............................................................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﺳﻮم‪ :‬ﺑﻪ اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻨﮕﺮ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺧﻴﺮه ﻣﺸﻮ‪55 ........................................‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪6‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎرم‪ :‬اﮔﺮ در ﻛﻮخ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮاز اﻳـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ درﻛﺎخ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ و ﺳﺮﻛﺶ ﺑﺎﺷﻲ ‪57 .......................................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬وﻗﺖﻫﺎ را ﺑﺮ ﻛﺎرﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻦ‪59 ..............................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬در ﺑﺎور ﻣﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي اﺳﺖ ‪60 ...................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺳﻮار ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺠﺎت ﺷﻮ ‪62 ............................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻳﻚ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺠﺪه اﺳﺖ ‪63 ............................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﻛﻪ اﻟﮕﻮ ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ ‪64 .......................................................‬‬
‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ دﻫﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻜﻮش ﺗﺎ وارﺳﺘﻪﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻲ‪66 ..........................‬‬
‫‪3‬ـ ﻃﻼﻫﺎ‪69 ...........................................................................‬‬
‫ﻃﻼي اول‪ :‬اي واﻻﻣﻘﺎم ‪71 .................................................................................‬‬
‫ﻃﻼي دوم‪ :‬ﻫﺪﻳﻪي ﺧﺪا را ﺑﭙﺬﻳﺮ و از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ ‪73 ...................................‬‬
‫ﻃﻼي ﺳﻮم‪ :‬اﺳﺘﻐﻔﺎر و ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش‪ ،‬روزي ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد ‪75 ................‬‬
‫ﻃﻼي ﭼﻬﺎرم‪ :‬دﻋﺎ‪ ،‬ﺑﻼ را رﻓﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪77 ............................................................‬‬
‫ﻃﻼي ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬از ﻧﺎاﻣﻴﺪي و اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ‪79 ......................................‬‬
‫ﻃﻼي ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪات‪ ،‬ﺳﺮزﻣﻴﻦﻋﺰت و ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪81 ......................................‬‬
‫ﻃﻼي ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي ﻳﺎوهﮔﻮﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪83 .....................................................‬‬
‫ﻃﻼي ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﮔﺸﺎدهروي ﺑﺎش ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻼم ﻛﻨﺪ ‪85 .....................‬‬
‫ﻃﻼي ﻧﻬﻢ‪ :‬ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺸﺪه و ﺗﻤـﺎم ﺧﻮﺑﻴﻬـﺎ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ ‪87 ...................................................................................................‬‬
‫ﻃﻼي دﻫﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺪم ﺑﮕﺬار ‪89 ..........................................................‬‬
‫‪4‬ـ ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ ‪91 ..........................................................................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ اول‪:‬ﭼﺸﻤﺎن اﺷﻜﺒﺎر و دﻟﻬﺎي ﺧﻮﻧﻴﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎد آور ‪93 ...................................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ دوم‪ :‬اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ! ‪95 .................................................................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ ﺳﻮم‪ :‬راه ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه اﺳﺖ ‪97 ...............................................................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪي‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎي ﻏﻴﺐﻫﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮ ‪99 .............‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻫﺮ روز را ﻏﻢ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺪان ‪101 ........................................................‬‬
‫‪7‬‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﺷﺸﻢ‪ :‬زﻧﺎن‪ ،‬ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن و روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ ﺗﺎرﻳﻚﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪103 ........‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺮگ‪ ،‬آري؛ اﻣﺎ ﺣﺮام ﻧﻪ! ‪105 .............................................................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﭘﺮﺗﻮي ازآﻳﺎت ﻗﺮآن ‪107 ...................................................................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻏﻢﻫﺎ را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪109 ........................‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆ دﻫﻢ‪ :‬روز ﺧﺠﺴﺘﻪ‪111 ..................................................................................‬‬
‫‪5‬ـ ﺻﺪفﻫﺎ ‪113 ....................................................................‬‬
‫ﺻﺪف اول‪ :‬زن ﺧﻮب‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ‪115 .........................................‬‬
‫ﺻﺪف دوم‪ :‬ﻓﻘﻂ اﻣﺮوز ‪117 .................................................................................‬‬
‫ﺻﺪف ﺳﻮم‪ :‬اﺣﺴﺎس ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻣﻜﻦ ‪119 ..........................................................‬‬
‫ﺻﺪف ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻌﺪ از ﻣﺸﻘﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﺬﻳﺬ و ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ اﺳﺖ ‪121 .................‬‬
‫ﺻﺪف ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﺎدت ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد ‪123 .......................................‬‬
‫ﺻﺪف ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺳﻔﺎرشﻫﺎي ﻣﺎدري ﻓﺮزاﻧﻪ ‪125 .....................................................‬‬
‫ﺻﺪف ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮدش را ﻓﺪاي رﺿﺎﻣﻨﺪي ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻧﻤﻮد ‪127 .........................‬‬
‫ﺻﺪف ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬آن زن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺬا ﺧﺪا‪ ،‬او را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﺮد ‪129 ..........‬‬
‫ﺻﺪف ﻧﻬﻢ‪ :‬آب ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﭘﺎكﺗﺮﻳﻦ آﺑﻬﺎ اﺳﺖ‪131 ....................................................‬‬
‫ﺻﺪف دﻫﻢ‪ :‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زن ﻓﺪاﻛﺎر ‪134 ..................................................................‬‬
‫‪6‬ـ زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد( ‪137 ..................................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ اول‪ :‬ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﭙﺎر و آﺳﻮدهﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎش ‪139 .................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ دوم‪ :‬ﻛﻮري واﻗﻌﻲ‪ ،‬ﻛﻮري دل اﺳﺖ ‪141 ..................................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﺳﻮم‪ :‬درﺻﺪد اﻧﺘﻘﺎم ﻣﺒﺎش؛ ﭼﻮن ﺗﻮ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ آن ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد ‪143 ....‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﭼﻬﺎرم‪ :‬اﻣﺘﻴﺎز‪ ،‬در ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﺳﺖ ‪145 .........................................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺟﻬﺎن ﻛﻔﺮ‪ ،‬از ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد ‪147 ..........................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﺷﺸﻢ‪ :‬اﺧﻼق ﺷﺮﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ‪149 .............................................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮده‪ ،‬راﺿﻲ ﺑﺎش ‪150 ................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺮاي دﻧﻴﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﺨﻮر ‪152 .............................................‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ ﻧﻬﻢ‪ :‬زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬در آﻓﺮﻳﻨﺶ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ‪154 ..................................................‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪8‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ دﻫﻢ‪ :‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺰرﮔﻮاري و ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻲ ‪157 ..................................................‬‬

‫‪7‬ـ ﻳﺎﻗﻮتﻫﺎ ‪159 ...................................................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت اول‪ :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﺪا را ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪161 ................................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت دوم‪ :‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬وﺟﻮد دارد؛ اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ آن را ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ؟ ‪163 ......................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﺳﻮم‪ :‬اﺧﻼق ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن دل اﺳﺖ ‪165 ........................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﺑﻴﺪﻫﺎي دﻫﮕﺎﻧﻪي ﺳﻌﺎدت ‪167 ....................................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬از ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮ‪169 ..................................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﺷﺸﻢ‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ در ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي روزﮔﺎر‪ ،‬ﻳﺎرﻳﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮد ‪171 .............‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬زﻧﻲ از اﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ‪173 ..................................................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺻﺪﻗﻪ‪ ،‬ﺑﻼ را دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ‪175 ....................................................‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﻧﻬﻢ‪ :‬روﺣﻴﻪي ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش؛ زﻳﺮا ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺧﻮب و زﻳﺒﺎﺳﺖ ‪177 ........‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت دﻫﻢ‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ رﺷﺎدت ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ ‪179 ........................................................‬‬
‫‪8‬ـ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ ‪181 .....................................................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ اول‪ :‬وﻗﺘﺖ را ﺑﻴﻬﻮده ﻣﮕﺬران ‪183 .............................................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ دوم‪ :‬ﺳﻌﺎدت را ﺑﺎ ﭘﻮل ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺧﺮﻳﺪ ‪185 ................................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﺳﻮم‪ :‬ﻋﺠﻠﻪ و ﺷﺘﺎب‪ ،‬زﻣﻴﻨﻪي ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﺳﺖ ‪187 ......................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﺑﺎزي ﺛﺮوتاﻧﺪوزي‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﺪارد ‪189 .............................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺑﻴﻜﺎري‪ ،‬زﺷﺘﻲ ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ ‪191 .........................................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﺪون ﻏﻮﻏﺎ و ﺧﺸﻢ و رﻧﺞ ‪193 ...........................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ و ﺣﻴﺎ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ زن ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ ‪195 ...................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻢﺷﺪه را ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ‪197 .............................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ در زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ ‪199 ........................................‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮ دﻫﻢ‪ :‬دﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ ‪201 ........................................................‬‬
‫‪9‬ـ اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ ‪203 ..................................................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ اول‪ :‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮب و ﺑﺪ ‪205 ..................................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ دوم‪ :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻧﻪﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ ‪208 .........................................‬‬
‫‪9‬‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺳﻮم‪ :‬ﺑﺪﺷﮕﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻏﻢ و ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻲآورد ‪209 ...........................................‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‪ :‬از اﻇﻬﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ‪211 ......................................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻋﻠﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺸﻜﻼت‪ ،‬ﻣﺴﺎﻳﻞ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهاي ﻫﺴﺘﻨﺪ‪213 ........‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺷﮕﺮد ﻛﻨﺘﺮل زﺑﺎن ‪215 .................................................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻮﺳﻴﻠﻪي ﻧﻤﺎز ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﻣﺒﺎرزه ﻛﻦ ‪217 ....................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻧﺼﻴﺤﺖﻫﺎي ﻳﻚ زن ﻣﻮﻓﻖ ‪220 ................................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬اﻧﺲ ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي اﻧـﺲ و اﻟﻔـﺖ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ‪222 ..............................................................................................‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ دﻫﻢ‪ :‬ذاتاﻟﻨﻄﺎﻗﻴﻦ )ﺻﺎﺣﺐ دوﻛﻤﺮﺑﻨﺪ( ‪224 ............................................‬‬
‫‪10‬ـ ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ ‪227 ...............................................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ اول‪ :‬ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ دوﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ‪229 ....................................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ دوم‪ :‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﺛﺮوت ﺑﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪارد‪231 .....................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﺳﻮم‪ :‬آﻳﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻴﺶ از دﻳﮕـﺮان ﺳـﺰاوار ﻗـﺪرداﻧﻲ و ﺷـﻜﺮﮔـﺰاري‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؟‪233 ..........................................................................................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﭼﻬﺎرم‪ :‬زن ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‪ ،‬اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪235 .................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﻗﻀﺎي اﻟﻬﻲ‪ ،‬اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ‪237 .........................................................................................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﺷﺸﻢ‪ :‬امﻋﻤﺎره‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ‪239 .......................................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻏﻢﻫﺎ را از ﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮد ‪241 ..............................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬زﻳﺎنﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﺳﻮد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻦ‪243 ..........................................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻧﻬﻢ‪ :‬وﻓﺎ‪ ،‬ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ وﻓﺎداران ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ؟ ‪245 .............................‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪ دﻫﻢ‪ :‬ﺟﺪﻳﺖ‪ ،‬ﺟﺪﻳﺖ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﺪﻳﺖ‪247 ..............................................‬‬
‫‪11‬ـ ﻣﺮﺟﺎنﻫﺎ ‪249 ................................................................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن اول‪ :‬ﺑﺎ ﺧﻮدت‪ ،‬از ﻣﻮﺿﻊ ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ‪251 ..................................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن دوم‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ‪253 ........................................................................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن ﺳﻮم‪ :‬ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﺮده‪ ،‬واﺟﺐ اﺳﺖ ‪254 ........‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪10‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﭼﻬﺎرم‪ :‬روح‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ازﺟﺴﻢ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪256 .............................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﻳﻨﺪه را ﺑﮕﺬار و ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ ‪258 ........‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن ﺷﺸﻢ‪ :‬ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻨﺞﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪260 ........................................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻫﻞ زﻣﻴﻦ رﺣﻢ ﻛﻦ؛ ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﺮ‬
‫ﺗﻮ رﺣﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪262 .............................................................................................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬دﻧﻴﺎي زﻳﺒﺎ را ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﺧﻮشﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ‪264 ................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن ﻧﻬﻢ‪ :‬در راﺣﺘﻲ و آﺳﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎس؛ او ﺗـﻮ را ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﺳـﺨﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ‪266 .....................................................................................................‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎن دﻫﻢ‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﻳﻪاش از ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد ‪268 ......................................‬‬
‫‪12‬ـ اﻟﻤﺎسﻫﺎ‪271 .................................................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس اول‪ :‬ﻛﻠﻴﺪﻫﺎي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ‪273 .....................................................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس دوم‪ :‬ﺑﻌﺪ از رﻧﺞ ﺑﺮدن‪ ،‬ﻟﺬت ﭘﻴﺮوزي ﻣﻲآﻳﺪ ‪274 ......................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﺳﻮم‪ :‬ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ذﻫﻦ و ﺟﺴﻢ را ﻋﺬاب ﻣﻲدﻫﺪ‪276 .................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﻛﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬راز ﺳﻌﺎدت ﺗﻮﺳﺖ ‪278 ...........................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻗﻮت و ﻗﺪرت‪ ،‬در دل اﺳﺖ؛ ﻧﻪ درﺟﺴﻢ ‪279 .................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﺷﺸﻢ‪ :‬زن ﺑﺰرگﻣﻨﺶ‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪281 .......‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮي ‪283 ...........................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬در ﺑﺤﺮانﻫﺎ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﺪارﻳﻢ ‪284 ........................................‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﻧﻬﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ درﻣﺎﻧﺪه را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ؟ ‪286 ..........‬‬
‫اﻟﻤﺎس دﻫﻢ‪ :‬اﻧﺴﺎن ﺑﺨﻴﻞ‪ ،‬در واﻗﻊ در ﺣﻖ ﺧﻮد ﺑﺨﻞ ﻣﻲورزد ‪288 ....................‬‬
‫‪13‬ـ درﻫﺎ )ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ( ‪291 .....................................................‬‬
‫در‪ ‬اول‪ :‬ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ و ﺷﺮﻗﻲ و ﻏﺮﺑﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ‪293 .............................................‬‬
‫در‪ ‬دوم‪ :‬ﻏﻢﻫﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﻮ‪295 ........................................‬‬
‫در‪ ‬ﺳﻮم‪ :‬ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪297 ...................‬‬
‫در‪ ‬ﭼﻬﺎرم‪ :‬راﺑﻄﻪات را ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻦ ‪299 .......................................................‬‬
‫در‪ ‬ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮ از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪300 ....................................‬‬
‫‪11‬‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

‫در‪ ‬ﺷﺸﻢ‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺪون اﺳﺮاف و زﻳﺎدهروي ‪302 ..................................................‬‬

‫در‪ ‬ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺎر ﻧﻴﻚ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲآورد ‪304 ....................................................‬‬
‫در‪ ‬ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را از ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻣﻲرﻫﺎﻧﺪ ‪306 ..........................................‬‬
‫در‪ ‬ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! از ﻏﻔﻠﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ‪308 .................................................................‬‬
‫در‪ ‬دﻫﻢ‪ :‬ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن‪310 .....................................................................‬‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ‪312 ..............................................................................................‬‬
‫‪13‬‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫اﻟﺤﻤﺪ ﷲ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ ،‬واﻟﺼﻠﻮة واﻟﺴﻼم ﻋﻠﻲ رﺳﻮلاﷲ و ﻋﻠﻲ آﻟﻪ‬

‫و ﺻﺤﺒﻪ و ﻣﻦ واﻻه‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬زﻧﺎن را ﻓﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ در ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻦ و در ﭘﺮﺗـﻮ ﻟﻄـﻒ‬
‫اﻟﻬﻲ و ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑـﻪ آﻧـﺎن‪ ،‬ﻋﻄـﺎ ﻧﻤـﻮده‪ ،‬ﺷـﺎد و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺴﻴﻢ آرزو و ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷـﺎدي‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﺮ آن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﺮ او ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪه و دﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪه‬
‫اﺳﺖ؛ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬او را ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺸﺎﻳﺶ و راه ﺣﻞ‬
‫ﺑﺎش و ﺑﺪان ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺨﺘﻲ آﺳﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه آن‬
‫ﺑــﺎش‪ .‬اﻳــﻦ ﻛﺘــﺎب‪ ،‬ﺧﻄــﺎب ﺑــﻪ ﻋﻘــﻞ و ﻗﻠــﺐ و روح ﭘــﺎك او ﻣــﻲﮔﻮﻳــﺪ‪:‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﺎداش اﻟﻬﻲ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﺸﻮ و ﺧﻮشﺑـﻴﻦ‬
‫ﺑﺎش؛ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑـﺎ ﺗـﻮ اﺳـﺖ‪ ،‬و ﺧـﺪا ﺗـﻮ را ﻛـﺎﻓﻲ اﺳـﺖ و او‪ ،‬ﻳـﺎور و‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن و ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧــﻮاﻫﺮم! اﻳــﻦ ﻛﺘــﺎب را ﺑﺨــﻮان؛ زﻳــﺮا در آن آﻳــﺎت روﺷــﻦ اﻟﻬــﻲ‪،‬‬
‫اﺣﺎدﻳﺚ راﺳﺘﻴﻦ ﻧﺒﻮي‪ ،‬داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي اﻟﻬﺎمﺑﺨﺶ‪ ،‬اﺷﻌﺎر ﻣﺆﺛﺮ و اﻧﺪﻳﺸﻪ درﺳﺖ‬
‫و ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﻣﻔﻴﺪ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ؛ اﻳﻦ دﻓﺘﺮ را ﺑﺨﻮان ﺗﺎ ﻏﻢ و اﻧﺪوه و‬
‫ﻛﺎﺑﻮس ﺗﺮس و اﺿﻄﺮاب را از وﺟﻮدت ﺑﻴﺮون ﺑﺮاﻧـﺪ؛ آري اﻳـﻦ دﻳـﻮان را‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﺮاي ﺗﻤﻴـﺰﻛـﺮدن ﺣﺎﻓﻈـﻪات از اوﻫـﺎم و وﺳﻮﺳـﻪﻫـﺎي‬
‫اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ در آن ﻳﺎري ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺳﻌﺎدت و ﻣﺤﺒﺖ و دﻳﺎر اﻳﻤﺎن‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪14‬‬

‫و ﺑﺎﻏﻬﺎي ﺷﺎدي و ﺳﺮور راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ؛ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗـﻮ را در ﻫـﺮ‬
‫دو ﺟﻬﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮔﺮداﻧﺪ؛ ﺑﻲﮔﻤﺎن او‪ ،‬ﺑﺨﺸﻨﺪه و ﺑﺰرﮔﻮار اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﮔﻨﺠﻨﻴﻨﻪي زﻳﻮرآﻻت زﻳﺒـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ آن را‬
‫ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﺗﻘــﺪﻳﻢ ﻣــﻲﻛــﻨﻢ ﺗــﺎ ﺧــﻮد را ﺑــﺎ آن آراﺳــﺘﻪ ﻧﻤــﺎﻳﻲ‪ ،‬زﻳــﻮرآﻻت و‬
‫آراﻳﻨﺪهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮ و درﺧﺸﺎنﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﻋﻨﺎوﻳﻦ اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب‬
‫را ﺑﻪ اﺳﻢ زﻳﻮرآﻻت وآراﻳﻨﺪهﻫﺎ ﻧﺎﻣﮕﺬاري ﻛﺮدم‪ :‬ﺷﻤﺶﻫﺎ‪ ،‬ﮔﺮدنﺑﻨـﺪﻫﺎ‪،‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮﺟﺎنﻫﺎ‪ ،‬و د‪‬ر‪‬ﻫﺎ‪ ،‬ﺟـﻮاﻫﺮ‪ ،‬اﻧﮕـﺸﺘﺮﻫﺎ‪ ،‬اﻟﻤـﺎسﻫـﺎ‪ ،‬زﺑﺮﺟـﺪﻫﺎ‪،‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮتﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺪفﻫﺎ‪ ،‬ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‪ ،‬زﻣﺮّدﻫﺎ و زرﻫﺎ‪.‬‬
‫آري! ﺑــﺎ وﺟــﻮد اﻳــﻦ ﻛﺘــﺎب‪ ،‬دﻳﮕــﺮ ﻧﻴــﺎزي ﻧﻴــﺴﺖ زﻳــﻮرآﻻت و‬
‫آراﺳﺘﻨﻲﻫﺎي دﻧﻴﻮي و ﻣﺪﻫﺎي ﺑﻲارزش را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﻤﺎﻳﻲ؛ از اﻳﻨﺮو ﺧﻮد را ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ زﻳﻮر آراﺳﺘﻪ ﻛﻦ و آن را در ﺟﺸﻨﻮارهي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﻤـﺎ و ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫را در ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺎدي دﻧﻴﺎ و ﻋﻴﺪﻫﺎي ﺳﺮور‪ ،‬ﺑﺎ آن آراﺳﺘﻪ ﺳﺎز ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﺧﺪا ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ ﺷﻮي‪.‬‬
‫ﺑﻼ ﺟﻤــﺎن و ﻻ ﻋﻘـﺪٍ و ﻻ ذﻫـﺐ‬ ‫ﻳﺎأﺳﻌﺪ اﻟﻨﺎس ﻓﻲ دﻳﻦ وﻓﻲ أدب‬
‫ﻛﺎﻟﻐﻴﺚ ﻛﺎﻟﻔﺠﺮ ﻛﺎﻹﺷﺮاق ﻛﺎﻟﺴﺤﺐ‬ ‫ﺑـﻞ ﺑﺎﻟﺘﺴـﺎﺑﻴﺢ ﻛﺎﻟﺒﺸﺮي ﻣﺮﺗﻠﺔ‬
‫ﻓـﻲ ﻓﻜﺮةٍ ﺑﻴﻦ ﻧﻮراﻟﻠﻮح و اﻟﻜﺘﺐ‬ ‫ﻓﻲ ﺳﺠﺪة‪ ،‬ﻓﻲ دﻋﺎء ﻓﻲ ﻣﺮاﻗﺒﺔ‬
‫رﺳـﻮل رﺑ‪‬ﻚ ﻟﻠﺮوﻣـﺎن و اﻟﻌﺮب‬ ‫ﻓﻲ وﻣﻀﺔ ﻣﻦ ﺳﻨﺎءاﻟﻐﺎر ﺟﺎد ﺑﻬﺎ‬
‫ﻓﻲ ﻗﻠﺒﻚ اﻟﻄﺎﻫﺮ اﻟﻤﻌﻤﻮر ﺑﺎﻟﻘﺮب‬ ‫ﻓﺄﻧــﺖ أﺳﻌﺪ ﻛﻞ اﻟﻌﺎﻟـﻤﻴﻦ ﺑﻤـﺎ‬
‫‪15‬‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‪» :‬اي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﭘﺮﺗﻮ دﻳـﻦ و ادب ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖ ﺗـﺮﻳﻦ ﻣـﺮدم‬

‫ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻣﺮوارﻳﺪ و ﮔﺮدنﺑﻨﺪ و ﻃﻼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎران و ﺳﭙﻴﺪهدم و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻠﻮع و اﺑﺮ زﻳﺒﺎ و‬
‫درﺧﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺳﺠﺪه و در دﻋﺎ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ و در اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﻴﻦ ﻟﻮح وﻛﺘﺎب‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ي ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﺮب و روم و ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ در روزﻧﻪي درﺧﺸﺎن ﻏﺎر ﺑﻪ دﻋﺎ و ﻧﻴﺎﻳﺶ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﻛﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺒﺎدت آﺑﺎد و ﺧﺮم اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖ‬
‫ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮد دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻲ«‪.‬‬
‫راز ﺳﻌﺎدت ﺗﻮ در ﺻﻔﺎي ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻫﻨﮕﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳـﺖ؛ اﻣـﺎ ﺑـﺪان‬
‫ﻛﻪ ﺻﻔﺎي ﻣﻌﺮﻓﺖ و ارﺗﻘﺎي ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺎ داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺧﻴـﺎﻟﻲ و رﻣـﺎنﻫـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪه را از ﺣﻘﻴﻘﺖ و واﻗﻌﻴﺖ او ﺟﺪا ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﻣﻜـﺎنﻫـﺎي دوري‬
‫ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣـﺪ؛ ﺷـﺎﻳﺪ ﺧﻴﺎﻟﻬـﺎي زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺑﻴـﺎﺑﻲ و در اوﻫـﺎم‬
‫ﻣــﺴﺖﻛﻨﻨــﺪه ﻣــﺪﻫﻮش ﺷــﻮي‪ ،‬اﻣــﺎ ﻧﺘﻴﺠــﻪاش ﺷﻜــﺴﺖ و از دﺳــﺖ دادن‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﺑﻪ ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه ﻫﻼﻛـﺖﺑـﺎر اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻧﺘـﺎﻳﺞ‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎكﺗﺮي ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ داﺳﺘﺎنﻫﺎي )آﮔﺎﺗﺎ ﻛﺮﻳـﺴﺘﻲ(‬
‫ﻛﻪ ﻣﻜﺮ و ﻓﺮﻳﺐ و ﺟﻨﺎﻳﺖ و ﭼﭙﺎول را آﻣﻮزش ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎي )داﺳـﺘﺎﻧﻬﺎي زﻳﺒـﺎي دﻧﻴـﺎ( را ﺧﻮاﻧـﺪهام‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪي داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﻨﺘﺨﺐ و ﺟﺬاﺑﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺟـﺎﻳﺰه ﻧﻮﺑـﻞ را‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص دادهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺪه ﭘـﺲ از ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪي اﻳـﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ‪،‬ﻣـﺸﺎﻫﺪه‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪16‬‬

‫ﻛﺮدم ﻛﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺑﺰرگ و ﺣﻤﺎﻗﺘﻬﺎي زﻳﺎدي در آن وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫در ﺑﻌﻀﻲ از داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي زﻳﺒﺎي دﻧﻴﺎ از ﻧﻈـﺮ ﻫﻨـﺮ داﺳـﺘﺎنﻧﻮﻳـﺴﻲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻬـﺎي‬
‫ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺣﻜﺎﻳـﺖ )ﭘﻴﺮﻣـﺮد و درﻳـﺎ( اﺛﺮارﻧـﺴﺖ ﻫﻤﻨﮕـﻮاي و ﻳـﺎ‬
‫داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻛﻪ از زﺷﺘﻲ و اﻧﺤﻄﺎط اﺧﻼﻗﻲ و ﻳﺎوهﮔﻮﻳﻲ ادﺑﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻫـﺮ زن ﻣـﺆﻣﻦ و درﺳـﺘﻜﺎري از ﮔﻨﺠﻴﻨـﻪي داﺳـﺘﺎﻧﻬﺎي‬
‫درﺳــﺖ اﺳــﺘﻔﺎده ﻛﻨــﺪ و آن را ﻣــﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌــﻪ ﻗــﺮار دﻫــﺪ؛ ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬــﺎي‬
‫ﻃﻨﻄﺎوي‪ ،‬ﮔﻴﻼﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻔﻠﻮﻃﻲ و راﻓﻌﻲ و اﻣﺜـﺎل اﻳﻨﻬـﺎ ﻛـﻪ داراي ﭘـﺎﻛﻴﺰﮔﻲ‪،‬‬
‫وﺟﺪان ﺑﻴﺪار و ﭘﻴﺎم ﺑﻴﺪارﮔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را از آن ﺟﻬﺖ ﺑﻴﺎن ﻛـﺮدم‬
‫ﻛﻪ ﻛﻮﺷﻴﺪهام ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺑﻢ‪ ،‬از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﺳﻢ‪ ‬اﻧﺤﺮاف و ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه‪،‬‬
‫ﺧﺎﻟﻲ و ﭘـﺎك ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺑـﺴﻴﺎرﻧﺪ ﻛـﺴﺎﻧﻲﻛـﻪ ﻗﺮﺑـﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘـﺎر و ﻣﻘﺎﻟـﻪاي‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻳﺎ ﻛﺸﺘﻪي ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل ﻫـﻴﭻ داﺳـﺘﺎﻧﻲ زﻳﺒـﺎﺗﺮ و ﺑﻬﺘـﺮ از داﺳـﺘﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
در ﺳﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ زرﻳﻦ ﺧﻠﻔﺎ و ﻋﻠﻤﺎ و ﺻﺎﻟﺤﺎن‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧـﺪا ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﻦ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺗـﻮ در ﭘﺮﺗـﻮ دﻳـﻦ و‬
‫ﻫﺪاﻳﺖ و ﻋﻘﻴﺪه و ﻣﻴﺮاث ﻋﻠﻤﻲ و اﺳﻼﻣﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫ﻋﺎﺋﺾ اﻟﻘﺮﻧﻲ‬
‫ﻧﮕﻴﻦﻫﺎي درﺧﺸﺎن‬
‫‪19‬‬ ‫ﻧﮕﻴﻦ ﻫﺎي درﺧﺸﺎن‬

‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ‬

‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﻤﺎزﮔﺰار و روزهدار و ﻋﺒـﺎدتﮔـﺰار و‬

‫ﻓﺮوﺗﻦ‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﺣﺠﺎب و ﻣﺘﻴﻦ و ﺑﺎ وﻗﺎر ‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﺧﻮاﻫﺮ وﻓﺎدار و اﻣﺎﻧﺖدار و راﺳﺘﮕﻮ‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﺧﻮاﻫﺮ ﺻﺒﻮر و ﺷﻜﻴﺒﺎ و ﺗﻮﺑﻪﻛﻨﻨﺪه و ﺑﺎزﮔـﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ راه ﺧﺪا‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻜﺮﮔﺰار و ﻣﺸﻐﻮل و دﻋﺎ و آﻓﺮﻳﻦ ﺑـﺮ‬
‫ﺗﻮ اي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻴﺪار‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑـﺮ ﺗـﻮ … اي ﺧـﻮاﻫﺮي ﻛـﻪ آﺳـﻴﻪ و ﻣـﺮﻳﻢ و ﺧﺪﻳﺠـﻪ را‬
‫اﻟﮕﻮي ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دادي‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﻣﺮﺑ‪‬ﻲ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن و اي ﺳﺎزﻧﺪهي ﻣﺮدان‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﭘﺎﺳﺪار ارزﺷﻬﺎ و ﺣﺎﻓﻆ آرﻣﺎنﻫﺎ‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ … اي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎﻏﻴﺮت و اي آﻧﻜـﻪ از ﻛﺎرﻫـﺎي ﺣـﺮام‬
‫دوري ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪20‬‬

‫آري…!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻳﺒﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎمآور ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳﺘﻲ اﺳﺖ… آري‪.‬‬

‫ﺳﺨﻦ زﻳﺒﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳـﻪﮔـﺬار دوﺳـﺘﻲﻫـﺎي ﻣـﺸﺮوع و دﻳﻨـﻲ اﺳـﺖ و‬
‫ﻛﻴﻨﻪﻫﺎ را از ﻣﻴﺎن ﻣﻲﺑﺮد… آري‪.‬‬
‫ﺻﺪﻗﻪاي ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺑﻴﻨـﻮاﻳﻲ ﻣـﻲﺑﺨـﺸﻲ و او را ﺷـﺎد ﻣـﻲﻛﻨـﻲ و ﺷـﻜﻢ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﻪاي را ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻲ… آري‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮاي ﺗﻼوت وﺗﺪﺑ‪‬ﺮ در ﻗﺮآن و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﺮاي ﻋﻤﻞ ﺑﻪ آن و ﺗﻮﺑـﻪ‬
‫ﻧﻤﻮدن و ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش… آري‪.‬‬
‫ﻛﺜﺮت ذﻛﺮ و اﺳﺘﻐﻔﺎر‪ ،‬دﻋﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ و ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻮدن… آري‪.‬‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮ اﺳﺎس دﻳﻦ و آﻣﻮﺧﺘﻦ ﺳﻨّﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ‬
‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ… آري‪.‬‬
‫وﻗﺎر و ﺣﺠﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ و راه ﺣﻔﻆ و ﺻﻴﺎﻧﺖ‬
‫آﺑﺮوﺳﺖ… آري‪.‬‬
‫ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻲ و ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﺑﺎ زﻧﺎن ﺧﻮب ﻛﻪ از ﺧـﺪا ﻣـﻲﺗﺮﺳـﻨﺪ و دﻳـﻦ را‬
‫دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺑﻪ ارزﺷﻬﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ… آري‪.‬‬
‫ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ‪،‬ﺻﻠﻪ رﺣﻢ ﮔﺮاﻣﻴﺪاﺷﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و ﺳﺮﭘﺮﺳـﺘﻲ از‬
‫ﻳﺘﻴﻤﺎن… آري‪.‬‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻔﻴﺪ و ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﻮدﻣﻨﺪ و اﺳﺘﻔﺎده ازﻛﺘﺎب ﻣﻔﻴـﺪ و ﺧـﻮب…‬

‫آري‪.‬‬
‫‪21‬‬ ‫ﻧﮕﻴﻦ ﻫﺎي درﺧﺸﺎن‬

‫ﻧﻪ…!‬

‫ﺗﻠــﻒﻛــﺮدن ﻋﻤــﺮ ﺑــﺎ ﻛﺎرﻫــﺎي ﺑﻴﻬــﻮده و ﺑــﻲارزش‪ ،‬اﻧﺘﻘــﺎمﺟــﻮﻳﻲ و‬

‫ﺟﺮّوﺑﺤﺚ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻊآوري ﻣﺎل و ﺛﺮوت ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ از دﺳﺖدادن ﺳـﻼﻣﺘﻲ و ﺳـﻌﺎدت‬
‫و ﺧﻮاب و آراﻣﺶ… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮورﻓﺘﻦ در ﻟﺬّتﻫﺎ و ﻓﺮاﻫﻢﻛﺮدن ﻫﺮ آﻧﭽﻪ دل ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺿﺎﻳﻊﻛﺮدن اوﻗﺎت ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﻴﻜـﺎر‪،‬و ﮔﺬراﻧـﺪن ﺑﻴﻬـﻮدهي ﻟﺤﻈـﻪﻫـﺎي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺒﻠﻲ در ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺮﺗّﺐﻧﻜﺮدن آن… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲﻫﺎي ﺣﺮام و دود و ﺳﻴﮕﺎر و ﺳﺎﻳﺮ ﭘﻠﻴﺪيﻫﺎ… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻳﺎدآوري ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻓﺎﺟﻌﻪاي ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم ﺷـﺪه و اﺷـﺘﺒﺎﻫﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮزده اﺳﺖ… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮاﻣــﻮشﻛــﺮدن ﻗﻴﺎﻣــﺖ و ﻏﻔﻠــﺖ از ﻋﻤــﻞ ﺑــﺮاي آﺧــﺮت و ﻧــﺴﻴﺎن‬
‫ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي ﭘﻴﺶ رو در ﺳﻔﺮ آﺧﺮت… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻠــﻒﻛــﺮدن ﭘــﻮل و داراﻳــﻲ در راهﻫــﺎي ﺣــﺮام و اﺳــﺮاف در اﻧﺠــﺎم‬
‫ﻛﺎرﻫﺎي ﺟﺎﻳﺰ‪ ،‬و ﻏﻔﻠﺖ و ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ در ﻋﺒﺎدت… ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪22‬‬

‫ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ‬

‫ﺷﻜﻮﻓﻪي او‪‬ل‪ :‬ﺑﻪﻳﺎد داﺷﺘﻪﺑﺎش ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛـﺲ از ﭘﺮوردﮔـﺎر‪ ،‬ﻃﻠـﺐ‬

‫آﻣﺮزش ﻛﻨﺪ‪،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬او را ﻣﻲآﻣﺮزد‪ ،‬و ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﺗﻮﺑـﻪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد و ﻫﺮ ﻛﺲ را ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي دو‪‬م‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺮ ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن و ﺿﻌﻴﻔﺎن رﺣﻢ ﻛﻦ و ﺑـﺎ آﻧـﺎن‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎش ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮔﺮدي ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﻛﻤﻚ ﻧﻤﺎي ﺗﺎ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﺑﻲ و‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻛﻴﻨﻪ و دﺷﻤﻨﻲ ﻧﻮرز ﺗﺎ راﺣﺖ و آﺳﻮدهﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﺳﻮ‪‬م‪ :‬ﺧﻮش ﺑﻴﻦ ﺑﺎش‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗـﻮ اﺳـﺖ و ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن‬
‫ﺑﺮاﻳﺖ ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻬﺸﺖ در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺎ ﺣﺴﻦﻇﻦ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت اﺷـﻜﻬﺎﻳﺖ‬
‫را ﭘﺎك ﻛﻦ و ﺑﺎ ﻳﺎدآوري ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ ارزاﻧـﻲ ﻧﻤـﻮده‪،‬‬
‫ﻏﻢﻫﺎ را از ﺧﻮد دور ﻧﻤﺎ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﻛـﻪ ﻛـﺴﻲ در دﻧﻴـﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪي‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺶ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺻـﻔﺎي زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺑـﺮاي او ﺗﻴـﺮه ﻧـﺸﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺎﻧﻨﺪ درﺧﺖ ﺧﺮﻣـﺎ ﺑﻠﻨـﺪﻫﻤ‪‬ﺖ ﺑـﺎش ﻛـﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ را اذﻳ‪‬ﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺳﻨﮓ ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ‪ ،‬او در ﻋﻮض‬
‫ﺧﺮﻣﺎ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫‪23‬‬ ‫ﻧﮕﻴﻦ ﻫﺎي درﺧﺸﺎن‬

‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! آﻳﺎ ﺷـﻨﻴﺪهاي ﻛـﻪ ﻏـﻢ ﺧـﻮردن‪ ،‬ﭼﻴـﺰ از‬
‫دﺳﺖرﻓﺘﻪ را ﺑﺎزآورده ﺑﺎﺷﺪ و آﻳـﺎ ﺷـﻨﻴﺪهاي ﻛـﻪ ﻧﺎراﺣـﺖﺷـﺪن‪ ،‬اﺷـﺘﺒﺎه را‬
‫درﺳﺖ ﻛﻨﺪ؟! ﭘﺲ ﭼﺮا ﻏﻢ ﻣﻲﺧﻮري و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮي؟!‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻼ و ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺒﺎش؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ اﻣﻨﻴ‪‬ـﺖ‬
‫و ﺳﻼﻣﺘﻲ و ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوز )انﺷﺎءاﷲ(‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺑﺎ ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﺑﺨﺸﻴﺪن ﻫﻤﻪي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺪي ﻛﺮده اﻧﺪ‪ ،‬آﺗﺶ ﻛﻴﻨﻪ و ﺣﺴﺪ را در ﺳﻴﻨﻪات ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي دﻫﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻏﺴﻞ‪ ،‬وﺿﻮ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده از ﻋﻄـﺮ )درﺧﺎﻧـﻪ(‪،‬‬
‫ﻣﺴﻮاكﻛﺮدن و ﻧﻈﻢ‪ ،‬داروﻫـﺎي ﻣﻔﻴـﺪ و ﻛﺎرﺳـﺎزي ﺑـﺮاي رﻓـﻊ دﻟﺘﻨﮕـﻲ و‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪24‬‬

‫ﮔﻞﻫﺎ‬

‫ﮔﻞ او‪‬ل‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﻠﻬـﺎي ﺧﻮﺷـﺒﻮ و‬

‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺳﺒﺰ و ﺗﺎزه ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻞ دو‪‬م‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻣﻄﻠﻊﺷـﺪن از ﻋﻴـﺐﻫـﺎي ﻣـﺮدم و ﺟﻤـﻊآوري‬
‫اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﺸﺎن وﻗﺖ ﻧﺪاري‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﺳﻮ‪‬م‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! وﻗﺘﻲ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ از ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳـﻲ؟ و‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﻣﻴﺪ داري؟!‬
‫ﮔﻞ ﭼﻬﺎرم‪ :‬آﺗﺶ ﺣﺴﺎدت‪ ،‬ﺟﺴﻢ و ﺗﻦ را از ﺑـﻴﻦ ﻣـﻲﺑـﺮد و ﻣـﺰاج‬
‫آﺗﺸﻴﻦ و ﻏﻴﺮت ﻧﺎﺑﺠﺎ‪ ،‬آﺗﺶ زﻳﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬اﮔﺮاﻣﺮوز ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺸﻮي‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻓﺮدا در اﺧﺘﻴﺎر ﺗـﻮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺧﻮدت را ﺧﻴﻠﻲ آرام از ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺟﺮّو ﺑﺤﺚ و ﻳﺎوهﮔﻮﻳﻲ‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﻜﺶ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎ اﺧﻼق ﺧﻮد‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﺑﺎغ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻦ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺒﺐ آن ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ‬
‫ﻓﺮد ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪25‬‬ ‫ﻧﮕﻴﻦ ﻫﺎي درﺧﺸﺎن‬

‫ﮔﻞ ﻧﻬﻢ‪ :‬آﻓﺮﻳﺪهﻫﺎ را ﺑﺮاي آﻓﺮﻳﻨﻨـﺪه ﺑﮕـﺬار و ﺣـﺴﻮد را ﺑﮕـﺬار ﺗـﺎ‬

‫ﺑﻤﻴﺮد و دﺷﻤﻦ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻞ دﻫﻢ‪ :‬ﻟـﺬّت ﻛـﺎر ﺣـﺮام ﺑﻌـﺪاً ﺑـﻪ ﻧـﺪاﻣﺖ و ﺣـﺴﺮت و ﻋـﺬاب‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬
‫‪29‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪:‬ﻻ ﺣﻮل و ﻻ ﻗﻮة اﻻ ﺑﺎﷲ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ او‪‬ل‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫و ﻟﻚ اﻟﺴﺎﻋﺔ اﻟﺘﻲ اﻧﺖ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻀﻲ ﻓﺎت و اﻟﻤﺆﻣ‪‬ﻞ ﻏﻴﺐ‬

‫»آﻧﭽﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و رﻓﺖ و آﻳﻨﺪه ﭘﻨﻬﺎن و در ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ اﺳـﺖ‬
‫و آﻧﭽﻪ از آن ﺗﻮ اﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪاﻳﺴﺖ ﻛﻪ در آن ﻗﺮار داري«‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﺼﻮص ﻗﺮآن و ﺳﻨﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﻨـﻲ‪ ،‬ﻣـﻲﺑﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬زن‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻣﺆﻣﻦ را ﺳﺘﻮده اﺳﺖ؛ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪ϑðΣ/≅… ð‡Ω≤Ω∂Ω … :‬‬

‫∨‪Ψ√ Ξ⇑ΤŠ≅… γ‡Ω⁄ πŒς√†ΩΤ∈ <′ΞΜ… φ⌠ΤΩ∅⌠≤ΨΤ⊇ ð‹ςΚ…Ω≤∨≅… Ν…Σ⇒Ω∨…ƒ∫ φ⇔ΤÿΨϒΠς∏ΠΨ√ „Ω‘ΩΤ‬‬

‫∅‪φ⇔Ψ∨ Ψ⇒ΘΨ•ΩΤ⇓Ω −ΨΨ∏Ω∧Ω∅Ω Ω⇐⌠ΤΩ∅⌠≤ΨΤ⊇ ⇑Ψ∨ Ψ⇒ΘΨ•ΩΤ⇓Ω Ψ◊Πς⇒Ω•<√≅… ℑ †_Τ7∼ΩΤŠ ð∉ΩŸ⇒Ψ‬‬

‫…≅√<⊆‪) ≈ (11) φκΨ∧Ψ∏ΗΤϑðℵ≠√≅… Ψζ⌠Ω‬ﺗﺤﺮﻳﻢ‪.(11 :‬‬

‫»و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻨـﺎن زن ﻓﺮﻋـﻮن را ﻣﺜـﺎل زده اﺳـﺖ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﻛـﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪاي در ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺰد ﺧﻮدت درﺳﺖ ﻛـﻦ و ﻣـﺮا‬
‫از ﻓﺮﻋﻮن و ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﻧﺠﺎت ﺑﺪه‪ ،‬و ﻣﺮا از ﻗﻮم ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺮﻫﺎن«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﺳﻴﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ را اﻟﮕـﻮ و‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪاي زﻧﺪه ﺑﺮاي ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻣﺆﻣﻦ ﻗﺮار داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪30‬‬

‫آري!آﺳﻴﻪ‪ ،‬ﻧﻤﺎد و اﻟﮕﻮي آﺷـﻜﺎري ﺑـﺮاي ﻫـﺮ آن ﻛـﺴﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ در زﻧﺪﮔﻲ از آﻳﻴﻦ اﻟﻬﻲ ﭘﻴﺮوي ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ راه او رﻫﻨﻤﻮد ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ زن‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ و داﻧﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ؛ او‪ ،‬ﻫﻤـﺴﺎﻳﮕﻲ و‬
‫ﺟــﻮار اﻟﻬــﻲ را ﻃﻠــﺐ ﻧﻤــﻮد و ﭘــﻴﺶ از آﻧﻜــﻪ ﺧﺎﻧــﻪ را ﺑﺨﻮاﻫــﺪ‪ ،‬ﺟــﻮار و‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ اﻟﻬﻲ را ﺑﺮ آن ﻣﻘﺪ‪‬م ﻧﻤﻮد؛ او از ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺘﻤﮕﺮ و ﻛـﺎﻓﺮ اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﻧﻜﺮد و زﻧﺪﮔﻲ در ﻛﺎخ ﻓﺮﻋـﻮن را ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ﻓﺮﻳﺒﻨـﺪﮔﻲﻫـﺎﻳﺶ ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ و‬
‫ﺧﺎﻧﻪاي زﻳﺒﺎﺗﺮ و ﺑﻬﺘﺮ در ﺟﻮار ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺷﺪ‪ ،‬آري! او‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در ﺑﺎﻏﻬﺎ و رودﺑﺎرﻫﺎي ﺑﻬﺸﺖ در ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ زﻳﺒـﺎ ﻧـﺰد ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﻛﻪ او زن ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد؛ زﻳﺮا ﺻﺪاﻗﺖ و ﻫﻤﺖ واﻻﻳـﺶ‪ ،‬او را‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺣﻖ و اﻳﻤﺎن را آﺷﻜﺎرا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﺴﺮ ﺳـﺮﻛﺶ‬
‫و ﺳﺘﻤﮕﺮش ﺑﻴﺎن ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ در راه ﺧﺪا ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷـﺪ و در ﻧﻬﺎﻳـﺖ‬
‫در ﺟﻮار رﺣﻤﺖ اﻟﻬﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﻣﺘﻌــﺎل‪ ،‬او را ﺑــﺮاي زﻧــﺎن و ﻣــﺮدان ﻣــﺆﻣﻦ‪ ،‬در ﺗﻤــﺎم ادوار ﺗــﺎرﻳﺦ‪ ،‬اﻟﮕــﻮ و‬
‫ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻗﺮار داده و اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮي ﺑﺰرﮔﻮار را در ﻛﺘﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺘﻮده و اﺳـﻢ‬
‫او را در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد ﺛﺒﺖ ﻧﻤـﻮده و ﻋﻤـﻞ او را ﻣـﻮرد ﺳـﺘﺎﻳﺶ ﻗـﺮار داده و‬
‫ﺷﻮﻫﺮش را ﻛﻪ از راه و آﻳﻴﻦ اﻟﻬﻲ ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻜﻮﻫﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻃﻮﻓﺎن ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮشﺑﻴﻦ ﺑﺎش‪.‬‬
‫‪31‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬آﺳﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ دو‪‬م‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم ﺛﺮوت ﻫﻨﮕﻔﺘﻲ از‬

‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ داري‪.‬‬

‫ﻛﻠﻤﺤﺔ اﻟﻄﺮف إذا اﻟﻄﺮف ﺳﺠﻲ‬ ‫ﻟﻄﺎﺋﻒ اﷲ و إن ﻃﺎل اﻟﻤﺪي‬

‫»ﻟﻄﻒ اﻟﻬﻲ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻳـﻚ ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ ﻫـﻢ زدن ﻓـﺮا‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺪان ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ و دﺷﻮاري‪ ،‬آﺳﺎﻧﻲ و آﺳﺎﻳﺶ اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ‬
‫از اﺷﻚ و اﻧﺪوه ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲآﻳﺪ و ﭘﺲ از ﺷﺐ‪ ،‬روز روﺷﻦ ﻓـﺮا ﻣـﻲرﺳـﺪ و‬
‫اﺑﺮﻫﺎي ﻏﻢ و اﻧﺪوه و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ ﺳﻴﺎه ﻏﻢ و ﻧﺎراﺣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﮔـﺮدد‪،‬‬
‫ﻣﺸﻜﻼت رﻓﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻟﻬﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺪان ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫـﺎ و ﻧـﺎﮔـﻮاريﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﭘـﺎداش‬
‫ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎدر ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را درﺳﺖ ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻛﻨـﻲ‪،‬‬
‫ﻳﺎوران و ﺣﺎﻣﻴﺎﻧﻲ ﺑﺮاي دﻳﻦ و اﺳﻼم ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد و در ﻧﻤـﺎز و در دﻋﺎﻫـﺎي‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎه‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ دﻋﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد؛ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرﮔـﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻣـﺎدر‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻫﺴﺘﻲ و ﻫﻤﻴﻦ اﻓﺘﺨﺎر و ﺷﺮاﻓﺖ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﺗـﻮ و ﻫﻤـﻪي ﻣـﺎدران ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻣﺤﻤﺪ
ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴـﺸﻮاﻳﻲ ﺑـﺰرگ و ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮي ﺑﺰرﮔـﻮار را ﺑـﻪ‬
‫ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪32‬‬

‫ﻳﺪاً ﺑﻴﻀﺎء ﻃﻮﻗّﺖ اﻟﺮّﻗﺎﺑﺎ‬ ‫و أﻫﺪت ﺑﻨﺖ وﻫﺐ ﻟﻠﺒﺮاﻳﺎ‬

‫»دﺧﺘﺮ وﻫﺐ‪ ،‬ﻳﺪ ﺑﻴﻀﺎء و اﺣﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻫﺪﻳﻪ ﻧﻤـﻮد ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ را‬
‫ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮب و ﻣﻮﻋﻈـﻪ ي ﻧﻴﻜـﻮ و ﮔﻔﺘﮕـﻮ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ را از روي ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻪ راه ﺧﺪا دﻋﻮت دﻫﻲ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺷﻴﻮهاي‬
‫زﻳﺒﺎ و رﻓﺘﺎري درﺳﺖ ﺑﻪ راه ﺣﻖ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﻲ؛ زﻳﺮا زن‪ ،‬ﺑﺎ رﻓﺘﺎر و ﻛﺮدار‬
‫درﺳﺖ ﺧﻮد ﭼﻨﺎن در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻲﮔﺬارد ﻛﻪ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻲﻫـﺎ و درسﻫـﺎ و‬
‫… ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮي ﺑﮕﺬارﻧﺪ؛ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ زﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﺤﻠـﻪاي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ و ﻣﺮدم‪ ،‬از آﻧﻬﺎ دﻳﻦ و وﻗﺎر و ﺣﺠـﺎب و اﺧـﻼق ﻧﻴـﻚ و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻫﻤـﺴﺎﻳﮕﺎن و اﻃﺎﻋـﺖ از ﺷـﻮﻫﺮ را ﻓـﺮاﮔﺮﻓﺘـﻪاﻧـﺪ و ﺑـﺪﻳﻦ ﺳـﺎن‬
‫ﺳــﻴﺮت و ﻣــﻨﺶ ﭘــﺎك آﻧﻬــﺎ‪ ،‬در ﺟﻠــﺴﺎت ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان درس و ﻣﻮﻋﻈــﻪ ﺑﻴــﺎن‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و آﻧﻬﺎ را اﻟﮕﻮﻫﺎي ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﺮ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺸﺎن ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻓﺮدا ﮔﻠﻬﺎ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ زد و ﻏﻢ و اﻧﺪوه‪ ،‬از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و آﺳﺎﻳﺶ و آراﻣﺶ‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪33‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻌﺪ از دﺷﻮاري‪ ،‬آﺳﺎﻧﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ آورد‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ ﺳﻮ‪‬م‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻓﺄﻳﻦ اﷲ و اﻟﻘــﺪر؟!‬ ‫أﺗﻴﺄس أن ﺗﺮي ﻓﺮﺟﺎً‬

‫»آﻳﺎ از اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺸﻜﻼت‪ ،‬ﺣﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴـﺪ ﻫـﺴﺘﻲ؟‬
‫ﭘﺲ ﺧﺪا و ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟!«‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻫﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ و ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ در راه ﺧﺪا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲرﺳـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ اﻣﻴـﺪ‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﻔّﺎره ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؛ ﺗﻮ را ﻣﮋده ﺑﺎد ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﺣﺪﻳﺚ آﻣـﺪه‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ‪» :‬ﻫﺮ زﻧﻲ از ﭘﺮوردﮔﺎرش اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻧﻤﺎز ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫و از آﺑﺮو و ﻋﻔّﺖ ﺧﻮد ﺻـﻴﺎﻧﺖ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وارد ﺑﻬـﺸﺖ ﭘﺮوردﮔـﺎرش ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ«‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﻛﺎرﻫﺎي آﺳﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ او ﺗﻮﻓﻴـﻖ دﻫـﺪ؛‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﺰرگ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ﺗﺎ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن‪ ،‬ﺗـﻮ را‬
‫در ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻟﻬﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻦ و از‬
‫ﻛﺘﺎب ﺧﺪا و ﺳﻨﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش ﭘﻴـﺮوي ﻧﻤـﺎ؛ زﻳـﺮا ﺗـﻮ ﻣـﺴﻠﻤﺎن ﻫـﺴﺘﻲ و اﻳـﻦ‪،‬‬
‫ﺷﺮاﻓﺖ و اﻓﺘﺨﺎري ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺗﻮ زﻧﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛـﺸﻮرﻫﺎي‬
‫ﻛﻔﺮ ﺑﻪدﻧﻴﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ و اﻳﻨﻚ ﻳﺎ ﻳﻬﻮدي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺤﻲ و ﻳـﺎ ﻛﻤﻮﻧﻴـﺴﺖ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪34‬‬

‫ﻳﺎ داراي آﻳﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻳﻦ اﺳﻼم ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺳﺖ؛ اﻣ‪‬ـﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻮ را ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪه و ﺗـﻮ را از ﭘﻴـﺮوان ﻣﺤﻤـﺪ
و از ﭘﻴـﺮوان ﻋﺎﻳـﺸﻪ و‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ و ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﻦ ﻗﺮار داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﺎزﻫﺎي ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﺧـﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺒـﺎرك ﺑـﺎد؛ ﺑـﺮ ﺗـﻮ روزه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺎه رﻣﻀﺎن و ﺣﺞ ﻛﻌﺒﻪ و ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻲ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد؛ ﻣﺒـﺎرك ﺑـﺎد‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺮوردﮔﺎر و اﺳﻼم را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻳﻦ و ﻣﺤﻤﺪ
را‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪهاي‪.‬‬

‫
 
‪ :‬دﻳﻨﺖ‪ ،‬ﻃﻼي ﺗﻮ؛ اﺧﻼﻗﺖ‪ ،‬زﻳﻮر ﺗﻮ و ادﺑﺖ‪،‬‬
‫داراﻳﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫‪35‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ؛ او‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﻛﺎرﺳﺎز اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ ﭼﻬﺎرم‪ :‬زن ﻣﺆﻣﻦ و زن ﻛﺎﻓﺮ ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻻ ﻳﺮد‪ ‬ﻋﻠﻴﻚ اﻟﻐﺎﺋﺐ اﻟﺤﺰن‬ ‫ﻓﻤﺎ ﻳﺪوم ﺳﺮور ﻣﺎ ﺳﺮرت ﺑﻪ‬
‫»ﻫﻴﭻ ﺷﺎدي و ﺳﺮوري‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮ را ﺷـﺎد ﻛﻨـﺪ‪ ،‬اداﻣـﻪ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﻏﻢ و اﻧﺪوه‪ ،‬ﭼﻴﺰ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮداﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! اﮔـﺮ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﭘﺪﻳـﺪه ﻧﮕـﺎه ﻛﻨـﻲ‪ ،‬ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻲ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖ و‬
‫ﺧﺮﺳــﻨﺪ ﺷــﻮي؛ ﻣﻨﻈــﻮرم از ﭘﺪﻳــﺪه‪ ،‬واﻗﻌﻴــﺖ و وﺿــﻌﻴﺖ زن ﻣــﺴﻠﻤﺎن در‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي اﺳـﻼﻣﻲ و وﺿـﻌﻴﺖ زن ﻛـﺎﻓﺮ در ﻛـﺸﻮرﻫـﺎي ﻛﻔـﺮ اﺳـﺖ؛ زن‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن در ﻛﺸﻮرﻫﺎي اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬روزهدار‪ ،‬ﻋﺒﺎدتﮔﺰار‪ ،‬ﺑﺎﺣﺠـﺎب‪،‬‬
‫ﻓﺮﻣــﺎﻧﺒﺮدار ﺷــﻮﻫﺮو ﭘﺮﻫﻴﺰﻛــﺎر اﺳــﺖ و ﺑــﺎﻫﻤــﺴﺎﻳﮕﺎن و ﻓﺮزﻧــﺪان ﻣﻬﺮﺑــﺎن‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻟﺬا ﭘﺎداش ﺑﺰرگ و آراﻣﺶ و رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﺑﺮ او ﻣﺒﺎرك ﺑـﺎد؛‬
‫اﻣﺎ زن در ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫـﺎي ﻛﻔـﺮ‪ ،‬زﻧـﻲ اﺳـﺖ ﺑـﻲﺣﺠـﺎب‪ ،‬ﺟﺎﻫـﻞ‪ ،‬ﺑـﻲارزش‬
‫ﻣﺪﭘﺮﺳﺖ و ﻛﺎﻻﻳﻲ ﻛﻢارزش ﻛـﻪ در ﻫـﺮ ﺟـﺎﻳﻲ ﻋﺮﺿـﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻓﺎﻗـﺪ‬
‫ﺷﺮاﻓﺖ و ﺣﻴﺜﻴﺖ و دﻳﺎﻧﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ اي ﺧﻮاﻫﺮم! ﺳﻴﻤﺎي زن ﻣﺴﻠﻤﺎن و‬
‫ﺳﻴﻤﺎي زن ﻏﺮب را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﻲ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖﺗـﺮ و‬
‫واﻻﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ‪:‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪36‬‬

‫… ‪(139) Ω⇐κΨ⇒Ψ∨ΘΣ∨ ψΣ7⇒Ρ ⇐ΜΞ… Ω⇐⌠ς∏∅ςΚ‚≅… Σ¬Σ7⇓Κς…Ω Ν…ΣΤ⇓Ω∞™ΩΤO ‚ΩMΩ Ν…Σ⇒ΞΩΤO ‚ΩMΩ‬‬

‫≈ )آلﻋﻤﺮان‪» (139:‬ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﮕﺮدﻳﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪،‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ«‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم اﻋﻢ از ﻛﺎخﻧﺸﻴﻦ و ﻛﻮخﻧﺸﻴﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻛﺪام ﻳﻚ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ اﺳﺖ؟‬
‫‪37‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬اﷲ…اﷲ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ؛ ﺑﺎ او ﻫﻴﭻ‬

‫ﻛﺴﻲ را ﺷﺮﻳﻚ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺗﻨﺒﻠﻲ‪ ،‬ﺑﺮادر ﺷﻜﺴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﺧﻴﺮ ﺟﻠﻴﺲ ﻓﻲ اﻟﺰﻣﺎن ﻛﺘﺎب‬ ‫أﻋﺰّ ﻣﻜﺎن ﻓﻲ اﻟﺪ‪‬ﻧﺎ ﺳﺮج ﺳﺎﺑﺢ‬

‫»ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ در دﻧﻴﺎ‪ ،‬زﻳﻦ اﺳﺐ زﻧﺪه و ﺗﻴﺰﭘﺎ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﻫﻤﻨـﺸﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺗﻮ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻮاره ﻛـﺎر ﻛـﻦ و ﺑـﻪ ﺗﻨﺒﻠـﻲ و‬
‫ﺳﺴﺘﻲ ﺗﻦ ﻣﺪه و ﺑﻴﻜﺎر ﻣﺒﺎش‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪات را درﺳـﺖ‬
‫و ﻣﺮﺗﺐ ﻛﻦ و وﻇﻴﻔﻪات را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه؛ ﻳﺎ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮان و ﻳﺎ ﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻛﻦ‬
‫و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي ﻛﺘﺎب ﻣﻔﻴﺪي ﺑﭙﺮداز و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻮار ﻣﻔﻴﺪي ﮔـﻮش ﺑـﺪه ﻳـﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﻣـﻮرد ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻦ ‪ ،‬آنوﻗﺖ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎري ﺧﺪاوﻧـﺪ‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺳﻌﺎدت و آراﻣـﺶ و ﺷـﺎدي ﻣـﻲﻛﻨـﻲ… ﺧـﻮاﻫﺮم! از ﺑﻴﻜـﺎري ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺪت ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎش و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻴﻜﺎر ﻣﻨﺸﻴﻦ؛ زﻳﺮا ﺑﻴﻜﺎري ﺑﺎﻋـﺚ ﻣـﻲﺷـﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﻏﻢﻫﺎ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪﻫﺎ و ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎ و ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺠﻮم ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪38‬‬

‫ﺧــﻮاﻫﺮم! ﺑــﻪ ﻧﻈﺎﻓــﺖ و ﻇــﺎﻫﺮ و زﻳﺒــﺎﻳﻲات ﺗﻮﺟــﻪ ﻛــﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻧــﻪات را‬

‫ﻋﻄﺮآﮔﻴﻦ ﻧﻤﺎ‪ ،‬اﺗﺎﻗﺖ را ﻣﺮﺗّﺐ ﻛﻦ و رﻓﺘـﺎر و اﺧﻼﻗـﻲ ﺧـﻮب ﺑـﺎ ﺷـﻮﻫﺮ و‬
‫ﻓﺮزﻧــﺪان و ﺑــﺮادران و ﺧﻮﻳــﺸﺎوﻧﺪان و دوﺳــﺘﺎﻧﺖ داﺷــﺘﻪ ﺑــﺎش؛ ﺑــﻪ ﻧــﺸﺎن‬
‫رﺿﺎﻣﻨﺪي از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺰن و آﻧﺎن را دوﺳﺖ ﺑﺪار‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺗﻮ را از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺮﺣﺬر ﻣﻲدارم؛ زﻳﺮا ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺳﺒﺐ اﻧـﺪوه و‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﺣـﻮزهي زﻧـﺎن زﻳـﺎد اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ؛ از ﻗﺒﻴﻞ‪ :‬ﻧﮕﺎهﻛﺮدن ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮم‪ ،‬ﺑﻲﺣﺠـﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﻧﺸـﺴﺘﻦ ﺑـﺎ ﻣـﺮد‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮدن و ﻧﺎﺳـﺰا ﮔﻔـﺘﻦ و ﻏﻴﺒـﺖ دﻳﮕـﺮان‪ ،‬ﻧﺎﺳﭙﺎﺳـﻲ ﺷـﻮﻫﺮ و‬
‫اﺣﺘﺮام ﻧﮕﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ او؛ اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﻧـﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ ﻛﺜـﺮت ﻣﺮﺗﻜـﺐ‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻣﮕﺮ زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ آﻧﻬﺎ رﺣﻢ ﻧﻤﻮده و آﻧـﺎن را از اﻳـﻦ ﮔﻨﺎﻫـﺎن‬
‫دور ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! از اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺑﭙﺮﻫﻴـﺰ‬
‫و از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس و ﺗﻘﻮي اﻟﻬﻲ را ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻦ زﻳﺮا ﺗﻘﻮاي اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻌﺎدت‬
‫و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﺮﮔﺎه ﻏﻢﻫﺎ روي آوردﻧﺪ و‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎ زﻳﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ«‬
‫‪39‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺻﺒﺮ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ داري‪ ،‬از ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ زن‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫و ﻇﻦّ ﺑـﻪ اﻷﻗـﻮام ﺧﺒﺰ ﻣﻘﻤ‪‬ــﺮ‬ ‫ﺳﻴﻜﻔﻴﻚ ﻋﻤ‪‬ﻦ أﻏﻠﻖ اﻟﺒﺎب دوﻧﻪ‬
‫»ﻳﻚ ﻗﺮص ﻧﺎن ﺑﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ را از ﻛﺴﻲ ﻛﻪ درش را ﻣﻲﺑﻨﺪد و ﻣﺮدم در‬
‫ﻣﻮرد او ﻓﻜﺮﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻲﻧﻴﺎز ﻣﻲﺳﺎزد«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﺗﻤﺎم دﻧﻴـﺎ ﻓﻜـﺮ ﻛـﻦ؛ آﻳـﺎ ﻧﻤـﻲﺑﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ ﻫـﺰاران اﻧـﺴﺎن‪،‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻴﻤـﺎري اﻓﺘـﺎده و از ﭘـﺎ در آﻣـﺪه و روي ﺗﺨـﺖﻫـﺎي‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪهاﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪﻫـﺎي زﻧـﺪان ﻧﻴـﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ زﻧﺪان‪ ،‬ﺻﻔﺎي زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺮاي آﻧﺎن ﺗﻴﺮه ﻧﻤﻮده اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛـﻪ‬
‫اﻓــﺮاد زﻳــﺎدي ﻋﻘــﻞ و درك ﺧــﻮد را از دﺳــﺖ داده و دﻳﻮاﻧــﻪ ﺷــﺪه و در‬
‫ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ و ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ‪ ،‬اﻓﺘﺎده و ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪهاﻧﺪ؟‬
‫آﻳﺎ ﻓﻘﺮا و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪاﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﺧﻴﻤـﻪﻫـﺎي ﭘـﺎرهﭘـﺎره و ﻛـﻮخﻫـﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻜّﻪ ﻧﺎﻧﻲ ﮔﻴﺮﺷﺎن ﻧﻤﻲآﻳﺪ؟‬
‫آﻳﺎ زﻧﺎﻧﻲ را ﻧﺪﻳﺪهاﻳﺪ ﻛـﻪ در ﻳـﻚ ﺣﺎدﺛـﻪ‪ ،‬ﻫﻤـﻪي ﻓﺮزﻧﺪاﻧـﺸﺎن را از‬
‫دﺳﺖ داده و ﻳﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺸﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﻳﺎ دﻳﻮاﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ و ﻋﻘﻞ ﺧـﻮد را از‬
‫دﺳﺖ داده و ﻳﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻃﺎن ﻣﺒـﺘﻼ ﺷـﺪهاﻧـﺪ در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‪ ،‬ﺗﻨﺪرﺳـﺖ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪40‬‬

‫ﺳﻼﻣﺖ و آﺳﻮده ﺧﺎﻃﺮ ﻫـﺴﺘﻲ؟ ﭘـﺲ ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎﻳﺶ‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻦ‪،‬و وﻗﺘﺖ را در ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ ﺧﺪا از ﻗﺒﻴﻞ‪ :‬ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻛﺎﻧﺎلﻫﺎ و‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺒﺘﺬل و ﺿﺪ اﺧﻼﻗﻲ ﻣﺎﻫﻮارهاي ﺿـﺎﻳﻊ ﻣﻜـﻦ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻗﻠﺐ را ﺑﻴﻤﺎر و ﺟﺴﻢ را ﺗﻨﺒﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ و اﻧـﺴﺎن را از اﻧﺠـﺎم وﻇﻴﻔـﻪاش ﺑـﺎز‬
‫ﻣﻲدارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻓﻘﻂ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﻔﻴﺪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔـﻮش‬
‫دادن ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﻛﺮدن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻣﻔﻴـﺪ و ﻳـﺎ اﺧﺒـﺎري ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﻫﺮ زن و ﻣﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻬـﻢ اﺳـﺖ؛ از ﺗﻤﺎﺷـﺎي ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎي ﺑـﻲارزش‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ؛ زﻳﺮا ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺒﺘﺬل و ﺿﺪ اﺧﻼﻗﻲ‪ ،‬ﺣﻴﺎ و وﻗﺎر و دﻳﺎﻧﺖ را از ﺑﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﺘﻤﮕﺮ را ﺑﺮاي دادﮔﺎه آﺧﺮت ﺑﮕﺬار؛ آﻧﺠﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫‪41‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ و ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ و‬

‫در ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن‪ ،‬ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻛﺎﺧﻲ در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺴﺎز‪.‬‬

‫و ﻟﻮ أﻧﻲ ﻗﻨﻌﺖ ﻟﻜﻨﺖ ﺣﺮّا‬ ‫أﻃﻌﺖ ﻣﻄﺎﻣﻌﻲ ﻓﺎﺳﺘﻌﺒﺪﺗﻨﻲ‬

‫»از اﻣﻴﺎل و آرزوﻫﺎﻳﻢ ﭘﻴﺮوي ﻛﺮدم؛ ﭘﺲ اﻣﻴﺎل و آرزوﻫﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺮده‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و اﮔﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲورزﻳﺪم‪ ،‬آزاد ﻣﻲﺑﻮدم«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻛﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎي زﻳﺎدي از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻪاﻧﺪ؛ آﻳﺎ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺛﺮوت‬
‫و داراﻳﻲ‪ ،‬ﻛﺎخﻫﺎ و ﻣﻘﺎم و ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﺸﺎن را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﺮدهاﻧﺪ؟ آﻳﺎ آﻧﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤــﺮاه ﻃﻼﻫــﺎ و ﻧﻘــﺮهﻫﺎﻳــﺸﺎن دﻓــﻦ ﺷــﺪهاﻧــﺪ؟ آﻳــﺎ ﺑــﻪ ﻫﻤــﺮاه ﻣﺎﺷــﻴﻦﻫــﺎ و‬
‫ﻫﻮاﭘﻴﻤــﺎﻫــﺎي ﺧ ـﻮد ﺑــﻪ ﺟﻬــﺎن آﺧــﺮت رﻓﺘــﻪاﻧــﺪ؟ ﺧﻴــﺮ…! ﺣﺘــﻲ ﻟﺒــﺎس و‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻛــﺸﺎن را از ﺗﻨــﺸﺎن درآوردهاﻧــﺪ و آﻧﻬــﺎ را ﻓﻘــﻂ ﺑــﺎ ﻛﻔــﻦ‪ ،‬در ﻗﺒــﺮ‬
‫ﮔﺬاﺷــﺘﻪاﻧــﺪ! از ﻫــﺮ ﻳــﻚ از آﻧﻬــﺎ در ﻗﺒــﺮ ﭘﺮﺳــﻴﺪه ﺷــﺪه ﻛــﻪ ﭘﺮوردﮔــﺎرت‬
‫ﻛﻴﺴﺖ؟ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮت ﻛﻴﺴﺖ؟ و دﻳﻨﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺧﻮدت را ﺑـﺮاي‬
‫آن روز آﻣﺎده ﻛﻦ و ﺑﺮاي ﻛﺎﻻ و ﺛـﺮوت دﻧﻴـﺎ ﺗﺄﺳـﻒ و ﻏـﻢ ﻣﺨـﻮر؛ زﻳـﺮا‬
‫داراﻳﻲ و ﺛﺮوت دﻧﻴﺎ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻨﻲ و ﻛﻢ ارزش اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪42‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻣـﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪υΩ‘⇓ΡΚ… ςΚ… ∴≤Ω{ς′ ⇑ΨΘ∨ †_™Ψ∏ΗΤΤΩ″ ðΨ∧Ω∅ ⌠⇑Ω∨ … :‬‬

‫‪†Ω∨ Ξ⇑Ω♥šςΚ†ΨŠ ¬Σ∑Ω≤–Κς… ψΣΠς⇒ΩÿΞ∞•Ω⇒ς√Ω _◊∃ Ω‰ΤΤΘΨ∼ς≡ _〈λΩ∼Ωš ΙΣΠς⇒ΩΤ∼Ψ∼™Σ⇒Τς∏ΩΤ⊇ χ⇑Ψ∨Σ∨ ΩΣ∑Ω‬‬

‫{‪) ≈ (97) Ω⇐ΣΤ∏Ω∧⊕ΩΤÿ Ν…ΣΤ⇓†Ω‬ﻧﺤﻞ‪» (97 :‬ﻫﺮ ﻣﺮد و زﻧﻲ از ﺷـﻤﺎ ﻛـﺎر ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺎﻛﻴﺰهاي ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﻢ و ﭘـﺎداش‬
‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺮدهاﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻲدﻫﻴﻢ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﮋدهاي ﺑﺎ ﺧﻮد دارد‬
‫و ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ‪ ،‬زﻳﻮر ﺑﺎارزش و ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪43‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ! ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮد ﺑﻪ ﺣﻘّﻲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻮ ﭘﺎك و ﻣﻨﺰّﻫﻲ و ﻣﻦ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﻮدهام‪.‬‬

‫ﺷﻤﺶ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮدت ﺗﻜّﻪ‬

‫ﭘﺎره ﻣﻜﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻤﺎ ﻳﻬﺎن ﺑﻪ اﻟﻜﺮام ﻓﻬﺎﺗـﻬﺎ!‬ ‫إن ﻛﺎن ﻋﻨﺪك ﻳﺎ زﻣﺎن ﺑﻘﻴ‪‬ﺔ‬

‫»اي روزﮔﺎر! اﮔﺮ در ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﺑـﺎ آن‬
‫ﺧﻮار ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ آن را ﺑﻴﺎور!«‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! از ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺠﻠﻪﻫﺎي ﻓﺎﺳﺪ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻋﻜﺴﻬﺎي ﻋﺮﻳﺎن‬
‫و ﻣﻄﺎﻟﻌـــﻪي ﻣﻜﺎﺗـــﺐ و دﻳـــﺪﮔﺎﻫﻬﺎي ﻣﻨﺤـــﺮف و ﻛﺘﺎﺑﻬـــﺎي اﻟﺤـــﺎدي و‬
‫داﺳــﺘﺎنﻫــﺎي ﺑــﻲارزش و ﻏﻴــﺮ اﺧﻼﻗــﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴــﺰ و وﻗــﺖ ﺧــﻮد را ﺑــﺎ ﭼﻨــﻴﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫــﺎﻳﻲ ﺿــﺎﻳﻊ ﻣﻜــﻦ و ﺑﻠﻜــﻪ از ﻣﺠﻠــﻪﻫــﺎي اﺳــﻼﻣﻲ و ﻛﺘﺎﺑﻬــﺎي ﻣﻔﻴــﺪ و‬
‫ﻧﺸﺮﻳﺎت ﺳـﺎزﻧﺪه و ﻣﻘـﺎﻻﺗﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي دﻧﻴـﺎ و آﺧـﺮت اﻧـﺴﺎن ﻣﻔﻴـﺪ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫اﺳــﺘﻔﺎده ﻧﻤــﺎ‪ .‬زﻳــﺮا ﺑﻌــﻀﻲ از ﻛﺘﺎﺑﻬــﺎ‪ ،‬ﺗﺮدﻳــﺪﻫﺎ و ﺷــﺒﻬﺎﺗﻲ در ذﻫــﻦ اﻳﺠــﺎد‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ اﻧﺤﺮاف ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﻨﺪ؛ اﻧﺤﺮاف و ﺗﺮدﻳـﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﺎﻣـﺪﻫﺎي‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻨﺤﺮف ﺑﻲﺑﻨﺪوﺑﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ از دﻧﻴﺎي ﻛﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺠـﻮم آورده و‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي اﺳﻼﻣﻲ را درﻧﻮردﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪44‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺪان ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪﻫﺎي ﻏﻴـﺐ‪ ،‬ﻧـﺰد ﺧﺪاﺳـﺖ و ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﻏـﻢ و‬

‫اﻧﺪوه را دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ درﮔﺎه او دﺳﺖ دﻋﺎ و ﺗﻀﺮّع را‬
‫دراز ﻛﻦ و ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ دﻋﺎ را ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎور‪):‬اﻟﻠﻬﻢ إﻧّﻲ أﻋﻮذ ﺑﻚ ﻣﻦ اﻟﻬـﻢ‪‬‬
‫و اﻟﺤﺰن‪ ،‬و أﻋﻮذ ﺑﻚ ﻣﻦ اﻟﻌﺠﺰ و اﻟﻜـﺴﻞ‪ ،‬و أﻋـﻮذ ﺑـﻚ ﻣـﻦ اﻟﺒﺨـﻞ و‬
‫اﻟﺠﺒﻦ‪ ،‬و أﻋﻮذ ﺑﻚ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﺔ اﻟﺪﻳﻦ و ﻗﻬﺮ اﻟﺮﺟﺎل( ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬ﺑﺎر ﺧﺪاﻳﺎ! ﻣﻦ از‬
‫ﻏﻢ واﻧﺪوه و از ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ و ﺗﻨﺒﻠﻲ و از ﺑﺨـﻞ و ﺑﺰدﻟـﻲ و از ﺳـﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑـﺪﻫﻲ و‬
‫ﻏﻠﺒﻪي ﻃﻠﺒﻜﺎران ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮم«‪.‬‬
‫ﻫــﺮﮔــﺎه اﻳــﻦ دﻋــﺎ را زﻳــﺎد ﺗﻜــﺮار ﻧﻤــﺎﻳﻲ و در ﻣﻌــﺎﻧﻲ آن ﺑﻴﻨﺪﻳــﺸﻲ‪،‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺗﻮ را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺧﺪا‪ ،‬دﻗﺎﻳﻖ را ﺑﺎ ﻓﻜﺮ و‬
‫ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ را در ﻛﺎري ﺑﮕﺬران‪.‬‬
‫‪45‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ درﻣﺎﻧﺪه را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ وﻗﺘﻲ‬

‫ﻛﻪ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ؟‬

‫ﺷﻤﺶ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺮوردﮔﺎري داد وﺳﺘﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ‬

‫ﺑﺰرﮔﻮار و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺘﺠﻤﻌﻨﺎ ﻓﻲ ﻇﻞّ ﺗﻠﻚ اﻟﻤ‪Ĥ‬ﻟﻒ‬ ‫ﻟﻌﻞّ اﻟﻠﻴﺎﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﺷﺤﻂ ﻣﻦ اﻟﻨّﻮي‬

‫»ﺷﺎﻳﺪ ﮔﺬر ﺷﺐ و روز ﻣﺎ را ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﻳﻲ‪ ،‬در زﻳـﺮ ﺳـﺎﻳﻪ ي دﻟﭙـﺬﻳﺮ‬
‫آن ﭼﻴﺰﻫﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ‪ ،‬ﮔﺮد ﻫﻢ ﺑﻴﺎورد«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺗﻮ را ﻣﮋده ﺑﺎد؛ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳـﺖ ﭘـﺎداش ﺑﺰرﮔـﻲ آﻣـﺎده‬
‫ﻛــﺮده اﺳــﺖ؛ ﭼﻨﺎﻧﭽــﻪ ﻣــﻲﻓﺮﻣﺎﻳــﺪ‪:‚ΩM ΤΠΨΤ⇓ςΚ… ⌠¬ΣΘΣΤŠΩ⁄ ⌠¬Σς√ ð‡†Ω•ΩΤ7πΤ♠≅†ΩΤ⊇ … :‬‬

‫‪) ≈ υ‬آل ﻋﻤــــــــﺮان‪(195 :‬‬

‫…‪∃ ΩΤ‘⇓ΡΚ… ςΚ… ∴≤Ω{ς′ ⇑ΨΘ∨ ¬Ρ∇⇒ΠΨ∨ ωΨ∧ΗΤΩΤ∅ ΩΩ∧Ω∅ Σ⊗∼γ∂ΚΡ‬‬

‫»ﭘﺮودﮔﺎرﺷــﺎن آﻧــﺎن را اﺟﺎﺑــﺖ ﻧﻤــﻮد ﻛــﻪ ﻣــﻦ ﻋﻤــﻞ ﻫــﻴﭻ ﻣــﺮد و زن‬
‫ﻋﻤﻞﻛﻨﻨﺪهاي را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدان وﻋﺪه داده‪ ،‬ﺑﻪ زﻧـﺎن ﻫـﻢ وﻋـﺪه داده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﺮدان را ﺳـﺘﻮده‪ ،‬زﻧـﺎن را ﻧﻴـﺰ ﺳـﺘﻮده اﺳـﺖ؛ ﭼﻨﺎﻧﭽـﻪ‬
‫ﻣــﻲﻓﺮﻣﺎﻳــﺪ‪≈ γŒΗΤΩΤ⇒Ψ∨Σ∧<√≅…Ω Ω⇐κΨ⇒Ψ∨Σ∧<√≅…Ω γŒΗΤΩ∧Ψ∏Τ♥Σ∧<√≅…Ω Ω⇐κΨ∧Ψ∏π♥ΤΣ∧<√≅… ΘΩ⇐ΜΞ… … :‬‬

‫)اﺣﺰاب‪» (35 :‬ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻣﺆﻣﻦ…«‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪46‬‬

‫اﻳﻦ آﻳﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮدان ﻋﻀﻮي از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻲ‬
‫و ﭘﺎداﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫و ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫـﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ رﺿـﺎﻣﻨﺪي ﺧـﺪا دﺳـﺖ ﺧـﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓـﺖ؛ ﭘـﺲ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻟﮕﻮ و ﭼﺮاﻏﻲ روﺷﻦ ﺑﺮ ﻓﺮاز راه ﻓﺮزﻧﺪان اﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ و ﻧﻤﻮﻧـﻪاي‬
‫واﻻ ﺑﺮاي آﻧـﺎن ﺑـﺎش و زﻧـﺪﮔﻲ آﺳـﻴﻪ‪ ،‬ﻣـﺮﻳﻢ ﺧﺪﻳﺠـﻪ‪ ،‬ﻋﺎﻳـﺸﻪ و اﺳـﻤﺎء و‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﻦ را اﻟﮕﻮي ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار ﺑﺪه؛ زﻳﺮا اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬زﻧﺎن ﻣﻨﺘﺨﺐ‪،‬‬
‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻛﻴﺰه‪ ،‬ﻣﺆﻣﻦ‪ ،‬ﻋﺒﺎدتﮔﺰار و روزه دار ﺑﻮدهاﻧﺪ؛ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اﻳـﻦﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﺎش و ﺑﺮ ﺷﻴﻮهي آﻧـﺎن ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﻦ و ﺳـﻴﺮت و زﻧـﺪﮔﻲﻧﺎﻣـﻪ ي آﻧـﺎن را‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ و آراﻣﺶ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻲ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! اﺷﻚ ﻳﺘﻴﻢ را ﭘﺎك ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻲ و در ﺑﻬﺸﺖ‪،‬‬
‫ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫‪47‬‬ ‫ﺷﻤﺶ ﻫﺎي ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬آﻳﺎ ﺳﭙﻴﺪهدم ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﺷﻤﺶ دﻫﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻓﺎﻳﺪه ﺑﺮدهاي‪.‬‬

‫ﻫﻞ ﻋﺎﻧﺪ اﻟﺪﻫﺮ إﻻ ﻣﻦ ﻟﻪ ﺧﻄﺮ؟!‬ ‫ﻗﻞ ﻟﻠﺬي ﺑﺼﺮوف اﻟﺪﻫﺮ ﻋﻴ‪‬ﺮﻧﺎ‬

‫»ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﺮخ روزﮔﺎر ﺑﻪ ﻣـﺎ ﻃﻌﻨـﻪ ﻣـﻲزﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﮕـﻮ‪ :‬آﻳـﺎ‬
‫روزﮔﺎر‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﻬﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ دراﻓﺘﺎده اﺳﺖ؟!«‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﺎداش اﻟﻬﻲ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ورز و اﮔﺮ ﻏﻢ و اﻧﺪوﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫دﺳﺖ داد‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻛﻔّﺎرهي ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛ اﮔﺮ ﻳﻜـﻲ از ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺖ را‬
‫از دﺳﺖ دادي‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاي ﻳﻜﺘﺎ ﺑﺮاﻳـﺖ ﺷـﻔﺎﻋﺖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و اﮔـﺮ‬
‫ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪي‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﺎداش ﻣﻲدﻫﺪ و اﺟـﺮ و ﭘﺎداﺷـﺖ ﻧـﺰد‬
‫ﺧﺪا ﻣﺤﻔـﻮظ اﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﮔﺮﺳـﻨﻪ ﺑﺎﺷـﻲ‪ ،‬ﺧـﺪا در آﺧـﺮت ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﭘـﺎداش‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻓﻘﺮ و ﺑﻴﻤﺎرﻳﺖ ﻧﻴﺰ اﺟﺮ و ﭘﺎداش ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل دارد؛ از اﻳـﻦ رو ﭘـﺎداش‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻘﺘﻲ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪا ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻲﺷﻮد و ﻫﻤﭽﻮن اﻣﺎﻧﺘﻲ ﺑﺮاي ﺻـﺎﺣﺒﺶ ﻧـﺰد‬
‫ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﮔﺮدد ﺗﺎ در آﺧﺮت ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﺎزﭘﺲ داده ﺷﻮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻧﻤﺎز‪ ،‬آراﻣﺶ و ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪن ﻏﻢ را‬
‫ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬
‫‪51‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺲ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ دادهام ﺑﮕﻴﺮ و از‬

‫ﺷﻜﺮﮔﺰاران ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ او‪‬ل‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺗﻮ داده‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻦ‪.‬‬

‫أري ﺑﺠﻤﻴﻞ اﻟﺼ‪‬ﺒﺮ ﻣﺎ اﷲ ﺻﺎﻧﻊ‬ ‫وإﻧّﻲ ﻷرﺟﻮ اﷲ ﺣﺘﻲ ﻛﺄﻧﻨﻲ‬

‫»ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻣﻴﺪوارم ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﮔﻮﻳﺎ آﻧﭽـﻪ را ﻛـﻪ ﺧـﺪا‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰي و زﻧـﺪﮔﻲ روزﻣـﺮّه را‬
‫آﻏﺎز ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎور ﻛﻪ ﻫـﺰاران ﺑﻴﻨـﻮا در اﻳـﻦ ﻓﻜﺮﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺻـﺒﺢ را‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎم ﻛﻨﻨﺪ؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ داراي ﻧﻌﻤﺖ ﻓﺮاوان ﻫـﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑـﻪ ﻳـﺎدآور‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻴﺮ ﻫﺴﺘﻲ و ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﮔﺮﺳـﻨﻪ ﻫـﺴﺘﻨﺪ؛ ﺗـﻮ آزادي و ﻫـﺰاران زن‪،‬‬
‫اﺳﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑـﻪ ﻫـﺰاران زن ﻣـﺼﻴﺒﺖ زده ﺑﻴﻨـﺪﻳﺶ ﻛـﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺷـﺎن را از‬
‫دﺳﺖ دادهاﻧﺪ؛ ﭼـﻪ ﺑـﺴﻴﺎرﻧﺪ‪ ،‬زﻧـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ اﺷـﻚ ﺑـﺮ ﮔﻮﻧـﻪﻫﺎﻳـﺸﺎن ﺳـﺮازﻳﺮ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ ﻣﺎدراﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﭙﺶ و ﺳﻮزش اﻓﺘـﺎده اﺳـﺖ؛‬
‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺣﻨﺠﺮهي ﻛﻮﭼﻚ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎد رﻧﺞ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ‬
‫و… ﺑﺮ ﻣﻲآﻳﺪ و ﺣﺎل آﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎل و آﺳﻮده ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﭘـﺲ ﺧـﺪا‬
‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﻄﻒ و ﻛﺮﻣﺶ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪52‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﺑﻨﮕـﺮ ﻛـﻪ از اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ داراﻳـﻲ و ﻧﻌﻤـﺖ و زﻳﺒـﺎﻳﻲ‬

‫ﺑﺮﺧﻮرداري؛ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺛﺮوت‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧـﻪ‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ در وﻃـﻦ‪ ،‬ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎ‪،‬‬
‫روﺷﻨﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻫﻮا‪ ،‬آب ﻏﺬا و… ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ از آن ﺑﺮﺧـﻮرداري‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺷﺎد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ و راﺣﺖ ﺑﺎش‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎ دادن ﻳﻚ رﻳﺎل ﺑﻪ ﻓﻘﺮا و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان‪ ،‬دﻋﺎ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ آﻧﻬﺎ را ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﻦ‪.‬‬
‫‪53‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻬﺮهي ﺗﻮ ﻧﻤﻮده ﻗﺎﻧﻊ و‬

‫راﺿﻲ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﮕﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ دو‪‬م‪ :‬اﻧﺪﻛﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از زﻳﺎدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲات ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﻃﻮﻳﺖ‪ ،‬أﺗﺎح ﻟﻬﺎ ﻟﺴﺎن ﺣﺴﻮد‬ ‫و إذا أراد اﷲ ﻧﺸـﺮ ﻓﻀﻴﻠﺔ‬

‫»ﻫﺮﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻀﻞ و ﻧﻌﻤﺖ درﺑـﺴﺘﻪاي را ﺑﮕـﺸﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻴﻨـﻪ‬
‫ﺗﻮز و ﺣﺎﺳﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ ﺗﺎ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺑﺪي ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ واﻗﻌﻲ و ﻣﻔﻴﺪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﺎدي و ﺳـﺮور‬
‫و آراﻣﺶ و ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲﮔﺬرد؛ اﻣﺎ اﺿﻄﺮاب و ﻧﺎراﺣﺘﻲ و آزﻣﻨﺪي‪ ،‬در واﻗﻊ‬
‫از ﻋﻤﺮ و زﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬اﺿﻄﺮاب و ﻧﺎراﺣﺘﻲ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﻋﺎﻓﻴﺖ‬
‫و ﺳﻼﻣﺘﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲات ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ اي ﺧﻮاﻫﺮم! ﺿﻤﻦ رﺿـﺎﻳﺖ از ﺧـﺪا و‬
‫ﺧﺮﺳﻨﺪي و ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺮه و ﻧﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ آﻳﻨـﺪه ﺧـﻮشﺑـﻴﻦ ﺑـﺎش؛ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ‬
‫ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺳﺒﻚ ﺑﺎل و زﻳﺒﺎﺳﺖ و از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ آنﺟﺎ از ﮔﻠﻲ ﺑـﻪ ﮔﻠـﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﻲﭘﺮد و از ﺑﺎﻏﭽﻪاي ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﺎﻏﭽﻪاي دﻳﮕﺮ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﻨﺪ و واﺑﺴﺘﻪ‬
‫و دﻟﺒﺴﺘﻪي ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ ﺑﺎش ﻛﻪ ﭘﺎك ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﺤﺼﻮل ﭘـﺎﻛﻲ‬
‫ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬آن را ﻧﻤﻲﺷﻜﻨﺪ؛ ﺷـﻬﺪ ﮔﻠﻬـﺎ را‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪54‬‬

‫ﻣﻲﻣﻜﺪ و ﻋﺴﻞ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻧﻴﺶ ﻧﻤـﻲزﻧـﺪ و ﭘـﺮوازش ﻣﺤﺒـﺖآﻣﻴـﺰ و‬

‫ﻓﺮودش‪ ،‬دوﺳﺘﺎﻧﻪ اﺳﺖ؛ ﻣﮋدهآور و آواﻳﻲ رﺿـﺎﻳﺖ ﺑﺨـﺶ دارد؛ ﮔﻮﻳـﺎ از‬
‫ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎنﻫﺎ و دﻧﻴﺎي ﺟﺎودان ﻓﺮود آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪهﮔﺎن را دوﺳﺖ دارد؛‬
‫زﻳﺮا آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ و از وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او‬
‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪55‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪي را ﺳﺰاﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻢ و‬

‫اﻧﺪوه ﻣﺮا دور ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﺳﻮ‪‬م‪ :‬ﺑﻪ اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻨﮕﺮ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺧﻴﺮه‬

‫ﻣﺸﻮ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﻛﺎن ﻳﻌﺮف ﻃﻴﺐ ﻋﺮف اﻟﻌﻮد‬ ‫ﻟﻮ ﻻ اﺷﺘﻌﺎل اﻟﻨﺎر ﻓﻴﻤﺎ ﺟﺎورت‬
‫»اﮔﺮ در ﻛﻨﺎر ﭼﻮب ﻋﻮد‪ ،‬آﺗﺶ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑـﻮي دلاﻧﮕﻴـﺰ آن‬
‫ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﺖ ﺑﺎش‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﻻ ﺑﺮو و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﻦ؛ ﻫﻤﻴﺸﻪ راه‬
‫ﺗﺮﻗــﻲ و ﻛﻤــﺎل را اداﻣــﻪ ﺑــﺪه و از ﺳــﻘﻮط و ﭘــﺲرﻓــﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴــﺰ؛ ﺑــﺪان ﻛــﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ و دﻗﻴﻘﻪﻫﺎي ﮔﺬراﺳﺖ؛ ﺟﺪﻳﺖ و ﭘـﺸﺘﻜﺎر و‬
‫ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ را از ﻣﻮرﭼﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮز و ﻫﻤﭽﻮن او ﺑﻜﻮش؛ ﺗﻮﺑﻪ ﻛـﻦ؛ اﮔـﺮ دوﺑـﺎره‬
‫ﮔﻨﺎه ﻛﺮدي‪ ،‬ﺑﺎز ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻗﺮآن ﺑﭙﺮداز و اﮔﺮ از ﻳﺎدت رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي‬
‫ﺑﺎر دوم و ﺳﻮم و ‪ ...‬دﻫﻢ‪ ،‬آن را ﺣﻔﻆ ﻛﻦ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮد‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ راه ﻧﺪﻫﻲ؛ ﭼﻮن ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﺑﻦﺑﺴﺖ را ﻗﺒـﻮل ﻧـﺪارد و ﻋﻘـﻞ‪،‬‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ﺗﻠﺦ را ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻼش ﻣﺪاوم و رﻓﻊ ﻧﺎدرﺳﺘﻲﻫـﺎ‪ ،‬ﺑـﻦﺑـﺴﺖ را‬
‫ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪56‬‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑـﺪن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺗـﻮان آن را ﺗﺤـﺖ ﻋﻤـﻞ ﺟﺮاﺣـﻲ‬

‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻗﺮار داد‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﺑﺎﻓﺖ ﻛﻬﻨﻪي آن‬
‫را ﺗــﺮﻣﻴﻢ ﻧﻤــﻮد و آن را از ﻧــﻮ ﺳــﺎﺧﺖ‪،‬آري! زﻧــﺪﮔﻲ ﻃﻼﻳــﻲ اﺳــﺖ ﻛــﻪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮان آن را ﺑﺎ آب ﻃﻼ زﻳﺒﺎ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﺷﺪت از اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ و ﻧﮕﺮاﻧـﻲ ﻧﺎﺑﺠـﺎ از‬
‫ﺑﺮوز ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﻣـﺼﻴﺒﺖ و ﻓﺎﺟﻌـﻪ را از ذﻫـﻦ ﺧـﻮد ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﻨـﺪاز؛ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪) ≈ (23) Ω⇐κΨ⇒Ψ∨ΘΣ∨ ψΣ7⇒Ρ ⇐ΜΞ… Νϖ…ΣΤ∏Πς{ΩΩ7ΩΤ⊇ ϑðΨ/≅… ς∏Ω∅Ω … :‬ﻣﺎﺋـﺪه‪(23:‬‬
‫»اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺗﺮك ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺟﻬﺎد اﺳﺖ و ﻣﺪاوﻣﺖ ﺑﺮ آن‪،‬‬
‫ﺳﺮﻛﺸﻲ‪.‬‬
‫‪57‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻣﮋده ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎرم‪ :‬اﮔﺮ در ﻛﻮخ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ و‬

‫ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺎخ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻲ و ﺳﺮﻛﺶ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫أﻧﻜﺮ أﻧﻲ ﻋﻘﻮﺑﺔ ﻟﻬﻢ‬ ‫إﻧّﻲ و إن ﻟﻤﺖ ﺣﺎﺳﺪي‪ ‬ﻓﻤﺎ‬

‫»ﻣﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺴﻮدان ﺧﻮد را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم ﻛﻪ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺑﺮاي آﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪي رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﻫﺴﺘﻢ«‪.‬‬
‫زن ﻣــﺴﻠﻤﺎن ﻛــﻮخ ﻧــﺸﻴﻨﻲ ﻛــﻪ ﭘﺮوردﮔــﺎرش را ﭘﺮﺳــﺘﺶ ﻣــﻲﻧﻤﺎﻳــﺪ‪،‬‬
‫ﻧﻤﺎزﻫــﺎي ﭘﻨﺠﮕﺎﻧــﻪ را ادا ﻣــﻲﻛﻨــﺪ و ﻣــﺎه رﻣــﻀﺎن را روزه ﻣــﻲﮔﻴــﺮد‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮ از زﻧﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﻛـﺎﺧﻲ ﺑـﺎﺷـﻜﻮه و درﻣﻴـﺎن ﻛﻠﻔـﺖﻫـﺎ و‬
‫ﻧﻮﻛﺮان و ﺧﺎدﻣﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬زن ﻣﺆﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺗﻜـﻪاي ﻧـﺎن و‬
‫ﻣﻘﺪاري آب در ﺧﻴﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻗـﺮآن و ﺗـﺴﺒﻴﺢ ﺑـﻪ دﺳـﺖ دارد‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮ از زﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﺮج و اﺗﺎﻗﻬﺎﻳﻲ ﻣﺨﻤﻞﻧﻤﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﭘﺮوردﮔﺎرش را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و او را ﻳﺎد ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺮو ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫آري‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﻌﻨـﻲ ﺳـﻌﺎدت و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ را ﺑـﺪان؛ ﺳـﻌﺎدت‪ ،‬آن‬
‫ﻣﻔﻬﻮم اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ذﻫﻦ ﺑـﺴﻴﺎري از ﻣـﺮدم ﺟـﺎي ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪58‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﺑﺮﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺳـﻌﺎدت و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ‪ ،‬در ﭘـﻮل‪ ،‬ﻓـﺮش‪ ،‬ﻟﺒـﺎس‪ ،‬و‬
‫ﺧﻮراﻛﻲﻫﺎ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲﻫﺎي ﻟﺬﻳﺬ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ! … ﺳﻌﺎدت واﻗﻌﻲ‪ ،‬رﺿﺎﻳﺖ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺒﻲ‪ ،‬آراﻣﺶ‪،‬‬
‫ﺷﺎدي روح‪ ،‬اﺧﻼق ﺧﻮب‪ ،‬رﻓﺘﺎر درﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻨﺎﻋﺖ و ﺷﺮح ﺻﺪر اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ را آزار داده ﻳﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﺪهاي از‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا ﺳﺘﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ راﺣﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ؟!‬
‫‪59‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪي ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬وﻗﺖﻫﺎ را ﺑﺮ ﻛﺎرﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻮن وراءه ﻓﺮج ﻗﺮﻳﺐ‬ ‫ﻋﺴﻲ اﻟﻬﻢ اﻟﺬي أﻣﺴﻴﺖ ﻓﻴﻪ‬

‫»ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪوﻫﻲ ﻛﻪ روز ﺧﻮد را ﺑﺎ آن ﮔﺬراﻧـﺪهاي‪ ،‬راه ﺣـﻞ و ﮔـﺸﺎﻳﺶ‬
‫زود ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻣﻔﻴﺪ ﻳﺎ ﮔـﻮش دادن ﺑـﻪ ﻧـﻮاري‬
‫ﺧﻮب و ﻳﺎ ﺗﻼوت ﻗﺮآن ﺑﻴﺎزﻣﺎي؛ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ از آﻳﻪﻫـﺎي ﻗـﺮآن‪ ،‬ﺗـﻮ را ﺗﻜـﺎن‬
‫دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﻤﺎق وﺟﻮدت ﻓﺮو رود و ﺑﺎ وﺟﺪاﻧﺖ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ؛ آن وﻗﺖ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺪاﻳﺖ و ﻧﻮر ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ و ﻧﺎاﻣﻴﺪي و ﺗﺮدﻳﺪ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرود‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﺣﺪﻳﺚ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻦ و ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﻣﺤﺒـﻮب
را‬
‫در )رﻳﺎض اﻟﺼﺎﻟﺤﻴﻦ( ﺑﺨﻮان ﺗـﺎ داروي ﻣﻔﻴـﺪ و داﻧـﺶ ﺳـﻮدﻣﻨﺪي ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫آوري ﻛﻪ ﺗﻮ را از ﻟﻐﺰشﻫﺎ ﻣﺼﻮن ﻣﻲدارد و ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎﻳﺖ را ﺷﻔﺎ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺪان ﻛﻪ ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪي ﺧﻮﺷﻨﻮدي و آراﻣـﺶ ﺧـﺎﻃﺮ ﺗـﻮ اﺳـﺖ؛‬
‫آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻗﻠﺒﺖ را ﺗـﻀﻤﻴﻦ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﻗﻨﺎﻋـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ آراﻣـﺶ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨـﺪ‪ ،‬ﭼﻬـﺮهات را زﻳﺒـﺎ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﺣﺠـﺎب‪ ،‬آﺑﺮوﻳـﺖ را‬
‫ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻲدارد‪ .‬و ذﻛﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ آراﻣﺶ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! از دﻋﺎي ﻣﻈﻠﻮم و اﺷﻜﻬﺎي ﻣﺤﺮوم و‬
‫ﺑﻴﻨﻮا ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪60‬‬

‫
 
‪ … :‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ از دﺳﺖ دادهاﻳﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﺸﻮﻳﺪ‬

‫و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻧﮕﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺳﻌﺎدت در ﺑﺎور ﻣﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﻳﻌﻮد اﻟﻐﺮﻳﺐ ﺑﻌﺪ ﻏﻴﺎب‬ ‫ﺳﻴﻌﺎ ﻓﻲ اﻟﻤﺮﻳﺾ ﺑﻌﺪ ﺳﻘﺎم‬

‫»ﺑﻴﻤﺎر‪ ،‬ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮ از ﺳﻔﺮ ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدد«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻫﺮﻛﺲ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎي ﻣﺒﺘﺬل و ﺳﺮﻳﺎلﻫـﺎ و‬
‫ﻧﻤ ـﺎﻳﺶﻫــﺎ و ﻣﺠﻠــﻪﻫــﺎ و ﻓــﻴﻠﻢﻫــﺎي ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗــﻲ و زﺷــﺖ ﺑــﻪ ﺗــﻮ آراﻣــﺶ‬
‫ﻣﻲﺑﺨـﺸﺪ‪ ،‬دروغ ﮔﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﻳـﻦ ﭼﻴﺰﻫـﺎ‪ ،‬ﻛﻠﻴـﺪ ﺑـﺪﺑﺨﺘﻲ و‬
‫راﻫﻬــﺎي ﺷــﻘﺎوت و درﻫــﺎي ﻏــﻢ و اﻧــﺪوه و اﻓــﺴﺮدﮔﻲ ﻫــﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨــﺎنﻛــﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﺑﺎﻧﻮاﻧﻲ ﻛﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ روي آورده و ﺑﻌﺪاً ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﻛﺮدهاﻧﺪ آﺛﺎر ﺷﻮم اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! از اﻳـﻦ زﻧـﺪﮔﻲ ﺗﻴـﺮه روز ﻓـﺮار ﻛـﻦ ﻛـﻪ در ﺣﻘﻴﻘـﺖ‪،‬‬
‫زﻧــﺪﮔﻲ ﻣﻨﺤﺮﻓــﺎﻧﻲ اﺳــﺖ ﻛــﻪ از راه ﻣــﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧــﺪا دور ﺷــﺪه و ﺑــﻪ دﻧﺒــﺎل‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه و ﺑﻴﻬﻮده اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻓﻴﻠﻢ و ﺗﺮاﻧﻪ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و … را رﻫﺎ ﻛﻦ و ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻨـﺸﻴﻦ و‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ و ﺗﺪﺑﺮ‪ ،‬ﻗﺮآن ﺑﺨـﻮان‪ ،‬ﻛﺘـﺎب ﻣﻔﻴـﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻧﻤـﺎ و ﺑـﻪ ﻣﻮﻋﻈـﻪاي‬
‫‪61‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎر ﻛﻪ اﺷﻜﻬﺎﻳﺖ را ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ و ﺑﻪ ﺳـﻮي‬

‫ﺧﺪاﻳﺖ ﺑﺎز ﮔﺮد‪.‬‬
‫ﺧــﻮاﻫﺮم! در ﻣﺠــﺎﻟﺲ روﺣــﺎﻧﻲ و ﻣﻌﻨــﻮي ﺷــﺮﻛﺖ ﻛــﻦ ﺗــﺎ ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﺗﻮﺑﻪات را ﺑﭙﺬﻳﺮد و ﻗﻠﺒﺖ را آﻛﻨﺪه از آراﻣﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬دل ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬از ﺷﺮك و ﻓﺮﻳﺒﻜﺎري و ﻛﻴﻨﻪﺗﻮزي‬
‫ﭘﺎك اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪62‬‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! دﻟﻢ را ﺑﮕﺸﺎ‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺳﻮار ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺠﺎت ﺷﻮ‪.‬‬

‫رب‪ ‬ﻓﺎرﺣﻢ ﺿﻌﻔﻨﺎ ﻣﺎ أرﺣﻤﻚ‬ ‫ﻳﺎ إﻟﻪ اﻟﻜﻮن ﻗﺪ أﺳﻠﻤﺖ ﻟﻚ‬

‫»اي ﺧﺪاي ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻲ! ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﺷـﺪهام؛ ﭘﺮوردﮔـﺎرا! ﺑـﺮ ﺿـﻌﻒ و‬
‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺎ رﺣﻢ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ!«‬
‫دﻫﻬﺎ داﺳﺘﺎن در ﻣﻮرد زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻤـﻮدم؛ ﺑـﺎ ﺧـﻮد‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻓﺴﻮس و درﻳﻎ! زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﻣﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺆﻣﻦ‪ ،‬روزهدار و ﺻـﺎدق و‬
‫ﻋﺒﺎدتﮔﺰارﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟! آﻳﺎ ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻤـﺮ ﻛﻮﺗـﺎﻫﺶ را‬
‫در ﻛﺎرﻫﺎي ﺣﺎﺷﻴﻪاي و ﺑﻴﻬﻮده و در ﺑﺎزار ﮔﻨﺎه ﺻﺮف ﻛﻨﺪ؟ آﻳﺎ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‬
‫روزﻫﺎ‪ ،‬روزﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﺧﻮاﻫﻲ داﺷﺖ؟‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! آﻳﺎ ﻏﻴـﺮ از اﻳـﻦ ﻋﻤـﺮ‪ ،‬ﻋﻤـﺮي دﻳﮕـﺮ ﺧـﻮاﻫﻲ داﺷـﺖ؟ آﻳـﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻀﻤﻴﻦ داده ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﺮي؟ ﻗﻄﻌﺎً ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪،‬‬
‫اوﻫﺎم و ﺧﻴﺎلﻫﺎي دروغ و آرزوﻫﺎي ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﺧﻮدت را ﺑـﺎز‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻦ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﺗﺎزهاي‪ ،‬آﻏﺎز ﻧﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪ و ﺑﺮ ﻛـﺸﺘﻲ ﻧﺠـﺎت‬
‫ﺳﻮار ﺷﻮ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬زن ﻋﺎﻗﻞ‪ ،‬ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﺸﻚ را ﺑﻪ ﺑﺎﻏﻲ زﻳﺒﺎ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪63‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻛﻠﻴﺪ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺠﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﻟﻜـﻦّ اﻟﺘﻘـﻲ‪ ‬ﻫﻮ اﻟﺴﻌﻴـﺪ‬ ‫وﻟﺴﺖ أري اﻟﺴﻌﺎدة ﺟﻤﻊ ﻣﺎل‬

‫»ﻣﻦ ﺳﻌﺎدت را در ﺛـﺮوت اﻧـﺪوزي ﻧﻤـﻲﺑﻴـﻨﻢ؛ ﺑﻠﻜـﻪ اﻧـﺴﺎن ﭘﺮﻫﻴﺰﮔـﺎر‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫او‪‬ﻟﻴﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻌﺎدت در دﻓﺘﺮ اﻣﺮوز و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺒﺮﻳﻚﻧﺎﻣﻪ ي روز‪ ،‬ﻧﻤﺎز‬
‫ﺻﺒﺢ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! روز ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ آﻏـﺎز ﻛـﻦ‪ ،‬آن وﻗـﺖ در‬
‫ﭘﻨﺎه ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬آري‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را از ﻫﺮ اﻣﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻣﺼﻮن ﻣﻲدارد؛ ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﻛـﺎر ﺧـﻮب و ﺑـﺎ‬
‫ارزﺷﻲ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺗﻮ را از ﻫﺮ ﻛﺎر ﻧﺎﭘﺴﻨﺪي ﺑﺎز ﻣـﻲدارد‪ .‬روزي ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ آﻏﺎز ﻧﮕﺮدد‪ ،‬ﺧﺠﺴﺘﻪ و ﺑﺎﺑﺮﻛـﺖ ﻧﻴـﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ در‬
‫آن روز ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻃﻠﻮع ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺻـﺒﺢ‪ ،‬اوﻟـﻴﻦ ﻧـﺸﺎﻧﻪ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴـﺖ و‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﻨﻮان ﻛﺘﺎب رﺳﺘﮕﺎري و ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ و ﻋـﺰت و‬
‫ﻗﺪرت و رﺳﺘﮕﺎري ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻲ ﻛـﻪ روزش را‬
‫ﺑﺎ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ آﻏﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﺗﻤـﺎم ﻛـﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎز ﺻـﺒﺢ را‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺮ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺒﻨﺪي ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺻـﺒﺢ‬
‫ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻧﺎﻛﺎﻣﻲ‪ ،‬ﺑﺪرﻗﻪ ي راه آﻧﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه و ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ي ﺑﻲارزش‪ ،‬ﺻﻔﺎ‬
‫و درﺧﺸﺶ زﻧﺪﮔﻲ را ﺗﻴﺮه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪64‬‬

‫
 
‪ :‬آﻳﺎ ﻣﺎ ﺳﻴﻨﻪي ﺗﻮ را ﻧﮕﺸﻮدﻳﻢ؟‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﻛﻪ اﻟﮕﻮي ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻤﻦّ ﺑﻪ اﻟﻠﻄــﻴﻒ اﻟﻤﺴﺘﺠﻴﺐ‬ ‫أﺗﺎك ﻋﻠﻲ ﻗﻨﻮط ﻣﻨﻚ ﻏﻮث‬

‫»در ﺣــﺎﻟﻲ ﻛــﻪ ﻧﺎاﻣﻴــﺪ ﺑــﻮدي‪ ،‬ﻛﻤﻜــﻲ از ﺟﺎﻧــﺐ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣﻬﺮﺑــﺎن و‬
‫اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪهي دﻋﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﺑﺎش ﻛﻪ ﻧﺰد ﺣﺠﺎج رﻓﺖ؛ ﺣﺠﺎج ﭘـﺴﺮ ﭘﻴـﺮزن‬
‫را ﺑﻪ زﻧﺪان اﻧﺪاﺧﺖ و ﻗـﺴﻢ ﺧـﻮرد ﻛـﻪ او را ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺸﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻋﺘﻤـﺎد و‬
‫ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺑﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻳـﺎ ﺑـﺪون دﺧﺎﻟـﺖ ﺗـﻮ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻣﺮد؛ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻛﻦ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺮزن ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﺎش ﻛﻪ روزي از ﻛﻮخ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﻣﺮﻏﻲ را ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﭙﺮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻛﻮخ و ﻣﺮﻏﻢ را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻦ؛ ﺑﻲﮔﻤـﺎن ﺗـﻮ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﻫﺴﺘﻲ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﺳـﻤﺎء دﺧﺘـﺮ اﺑـﻮﺑﻜﺮ اﺳـﺘﻮار ﺑـﺎش‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ او‬
‫ﺟﻨﺎزه ﭘﺴﺮش ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ زﺑﻴﺮ را آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ دار دﻳﺪ‪ ،‬آن ﺳﺨﻦ ﻣﻌـﺮوﻓﺶ را‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‪» :‬آﻳﺎ وﻗﺖ آن ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺴﻮار ﭘﻴﺎده ﺷﻮد؟!«‪.‬‬
‫‪65‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻨﺴﺎء ﺑﺎش ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ از ﻋﺰﻳﺰان ﺧﻮد را در راه ﺧﺪا‬

‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر را ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ داد ﺗﺎ ﻋﺰﻳﺰاﻧﻢ در راه او ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻳﻦ زﻧﺎن و ﺗـﺎرﻳﺦ زﻳﺒـﺎ و ﺳﻴﺮﺗـﺸﺎن ﺑﻨﮕـﺮ ﻛـﻪ ﺳﺮﺷـﺎر از‬
‫ﺧﻮﺑﻲﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻼﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻼﻳﻤﺖ؛ از ﻣﺸﻚ‪ ،‬ﺑﻮي ﺧﻮش‬
‫و از ﻛﻮه‪ ،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﭘﺎﻳﺪاري ﺑﻴﺎﻣﻮز‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪66‬‬

‫
 
‪ :‬و ﺳﺴﺖ ﻣﺸﻮﻳﺪ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮدنﺑﻨﺪ دﻫﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻜﻮش ﺗﺎ وارﺳﺘﻪﺗﺮﻳﻦ‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫ﻓﻤﻮﺻﻮل ﺑﻬﺎ ﻓﺮج ﻗﺮﻳﺐ‬ ‫و ﻛﻞّ اﻟﺤﺎدﺛﺎت و إن ﺗﻨﺎﻫﺖ‬

‫»ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﻮادث روي آوردهاﻧـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﮔـﺸﺎﻳﺶ زودﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﺑـﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل دارﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺗﻮ ﺑﺎ زﻳﺒﺎﻳﻲات از ﺧﻮرﺷﻴﺪ زﻳﺒﺎﺗﺮي و ﺑﺎ اﺧـﻼق ﺧﻮﺑـﺖ‪ ،‬از‬
‫ﻣﺸﻚ ﺧﻮشﺑـﻮﺗﺮ؛ ﻓﺮوﺗﻨـﻲ‪ ،‬ﺗـﻮ را از ﻣـﺎه ﺷـﺐ ﭼﻬـﺎرده ﻓﺮاﺗـﺮ ﻣـﻲﺑـﺮد و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻮ را از ﺑﺎران ﺧﺠﺴﺘﻪﺗﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! زﻳﺒﺎﻳﻲ را در اﻳﻤﺎن ﺑﺠﻮي و رﺿﺎﻣﻨﺪي را ﺑﺎ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫آور؛ ﺑﺎ ﺣﺠﺎب و ﻣﺘﺎﻧﺖ‪ ،‬در ﻋﻔﺖ و ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ ﺑﻜﻮش و ﺑﺪان ﻛﻪ زﻳﻮر ﺗـﻮ‬
‫ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه و اﻟﻤﺎس ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽﻪ ﺗـﻮ را ﻣـﻲآراﻳـﺪ‪ ،‬دو رﻛﻌـﺖ ﻧﻤـﺎز‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻲ‪ ،‬روزه در روزﻫﺎي ﮔﺮم و ﺻﺪﻗﻪ ﭘﻨﻬـﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻛـﺴﻲ ﺟـﺰ‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬آن را ﻧﺪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! زﻳﻨـﺖ ﺗـﻮ‪ ،‬اﺷـﻚ ﮔﺮﻣـﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﮔﻨـﺎه را ﻣـﻲزداﻳـﺪ و‬
‫ﺳﺠﺪهاي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺠﺪهﮔﺎه ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛ زﻳﻮر ﺗﻮ‪ ،‬ﺷـﺮم از ﺧـﺪا ﺑـﻪ‬
‫‪67‬‬ ‫ﮔﺮدن ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫ﻫﻨﮕــﺎم ﺗﺤﺮﻳــﻚ ﺷــﺪن اﻧﮕﻴــﺰهﻫــﺎي ﺷــﺮ و ﺷــﻴﻄﺎﻧﻲ درون ﺗﻮﺳــﺖ؛ ﭘــﺲ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻟﺒﺎس ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎري ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ وارﺳـﺘﻪﺗـﺮﻳﻦ و زﻳﺒـﺎﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴـﺎ‬
‫ﺷﻮي؛ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒـﺎس وﻗـﺎر ﺑﭙـﻮش ﺗـﺎ ارﺟﻤﻨـﺪﺗﺮﻳﻦ‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﮕﺮدي‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! از زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ و ﺷﻴﻮهي زﻧﺎن ﻓﺎﺳﺪ و ﻛﺎﻓﺮ و ﺟـﺎدوﮔﺮ‬
‫و ﺑﻲﺣﺠﺎب و ﺑﺪﻛﺎر ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ؛ زﻳﺮا ﭼﻨـﻴﻦ زﻧـﺎﻧﻲ ﻫﻴـﺰم دوزخ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪‚ΩM … :‬‬

‫‪) ≈ (15) Ω⊆πΤ→ςΚ‚≅… ‚ΠςMΜΞ… :†ΩΗς∏π±ΩΤÿ‬ﻟﻴﻞ‪» (15:‬ﺟـﺰ ﺑـﺪﺑﺨﺘﺮﻳﻦ اﻓـﺮاد‪ ،‬ﻛـﺴﻲ ﺑـﻪ‬
‫دوزخ ﻧﻤﻲرود‪«.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﺮ ﺟﺎي زﻧﺪﮔﻴﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪي ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻓﺎﻧﻮس را در وﺟﻮد ﺧﻮد‪ ،‬روﺷﻦ ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻃﻼ‬
‫‪71‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻏﺮوب ﻣﺒﺎش‪.‬‬

‫ﻃﻼي او‪‬ل‪ :‬اي واﻻﻣﻘﺎم!‬

‫ﺟﺮّ أﻣﺮاً ﺗﺮﺗﺠﻴﻪ‬ ‫ر‪‬ب‪ ‬أﻣﺮ ﺗﺘﻘﻴﻪ‬

‫»ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺗـﻮ از آن دوري ﻣـﻲﻛﻨـﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ ﭼﻴـﺰي ﻣﻨﺠـﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ آن دﻟﺒﺴﺘﻪ ﮔﺮدي«‪.‬‬
‫اي ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺴﻠﻤﺎن راﺳﺘﻴﻦ و اي ﻣﺆﻣﻦ و ﺑﺎزﮔـﺸﺘﻪ ﺑـﻪ راه ﺧـﺪا! ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬
‫درﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺎش ﻛﻪ از ﺷﺮّ و ﺑﺪي دور اﺳﺖ و ﻛـﺴﻲ را آزار ﻧﻤـﻲدﻫـﺪ؛‬
‫ﺑﻪ درﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺳﻨﮓ ﻣﻲزﻧﻨﺪ و او در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺧﺮﻣﺎ ﻣﻲاﻧﺪازد؛ در زﻣـﺴﺘﺎن‬
‫و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺮﺳﺒﺰ و ﻣﻨﺎﻓﻊ زﻳﺎدي ﺑﺮاي ﻣﺮدم دارد‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻓﺮاﺗـﺮ از اﻣـﻮر ﭘـﻴﺶ ﭘـﺎ اﻓﺘـﺎده ﺑـﺎش و داﻣﻨـﺖ را از ﻫـﺮ آن‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ را ﺧﺪﺷﻪ دار ﻣﻲ ﻛﻨﺪ دو ﻧﮕﻪ دار؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺨﻨﺖ‪ ،‬ذﻛﺮ‬
‫ﺧﺪا و ﻧﮕﺎﻫﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺮتآﻣﻮز و ﺳـﻜﻮﺗﺖ‪ ،‬ﺗﻔﻜـﺮ و اﻧﺪﻳـﺸﻪ ﺑﺎﺷـﺪ؛ آن وﻗـﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت و آراﻣﺶ ﺧﻮاﻫﻲ رﺳﻴﺪ و ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺗﻮ را دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫داﺷﺖ؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ و ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻳﺖ دﻋﺎ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺑﺮﻫﺎي ﻧﺎراﺣﺘﻲ و اﺷﺒﺎح ﺗﺮس و ﻫﺮاس و ﻫﺎﻟﻪﻫـﺎي ﻧﺎﺧﻮﺷـﻲ را از‬
‫ﺗﻮ دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺮ ﺑـﺴﺘﺮ دﻋـﺎي ﻧﻴـﻚ ﻣﺆﻣﻨـﺎن ﻣـﻲﺧـﻮاﺑﻲ و‬
‫ﭼﻮن ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮي ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻧﻴﻚ ﺗﻮ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﮔـﻮش ﻣـﻲرﺳـﺪ؛ آﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤـﻲ ﻛـﻪ ﺳـﻌﺎدت و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ‪ ،‬در ﺛـﺮوت و ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪ ﻧﻴـﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪72‬‬

‫ﺳﻌﺎدت در اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺳﻌﺎدت در ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻟﺒﺎس ﻧﻮ و داﺷﺘﻦ ﻛﻠﻔـﺖ‬

‫و ﺧﺎدم ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻌﺎدت ﻓﻘﻂ در اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از ﺧﻮدت ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎش‪ ،‬ﺗﺤﻮ‪‬ل و دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺑﻪﺗﺪرﻳﺞ رخ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬در ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺤﻮ‪‬ل ﻣﻮاﻧﻌﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻤﺖ را ﺳﺴﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻧﮕﺬار ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ‬
‫ﭼﻴﺮه ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪73‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ دﻋﺎي ﺷﻤﺎ را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻃﻼي دو‪‬م‪ :‬ﻫﺪﻳﻪي ﺧﺪا را ﺑﭙﺬﻳﺮ و از آن‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﷲ‪ ،‬ﻓﻲ ﻃﻲ‪ ‬اﻟﻤﻜﺎره ﻛﺎﻣﻨﺔ‬ ‫ﻛﻢ ﻧﻌﻤﺔ ﻻ ﻳﺴﺘﻘﻞّ ﺑﺸﻜﺮﻫﺎ‬

‫»ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺮ آﻧﻬـﺎ ادا ﻧﻤـﻲﺷـﻮد؛ در ﻧﺎﺧﻮﺷـﻲﻫـﺎ‪،‬‬
‫رازﻫﺎﻳﻲ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ و ﺷﻜﺮ ﺧﺪا را ﺑـﻪﺟـﺎي آور و از‬
‫او اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎ‪ .‬از آب ﺑﻨﻮش‪ ،‬ﺑﺎ آن وﺿﻮ ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺎ آن ﺣﻤﺎم ﻛـﻦ؛ از ﮔﺮﻣـﺎ‬
‫و ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ و از زﻳﺒـﺎﻳﻲ و ﻧـﻮر ﻣـﺎه ﻟـﺬت ﺑﺒـﺮ؛ ﻣﻴـﻮهﻫـﺎ را‬
‫ﺑﭽﻴﻦ؛ از آب ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻇﺮفﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻦ؛ ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﻨﮕﺮ و در ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﺣﺮﻛـﺖ‬
‫ﻛﻦ؛ اﻣ‪‬ﺎ ﺳﭙﺎس ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ و آﻣﺮزﻧﺪه و ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻬﺎر را ﺑﻪﺟـﺎي ﺑﻴـﺎور‪ .‬از‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﺧﺠﺴﺘﻪاي ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ارزاﻧﻲ ﻧﻤﻮده اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ و از ﻗﺪر‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي اﻟﻬﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪≈ †ΩΩΤ⇓Σ≤Ψ|⇒Σÿ ϑðψΡ’ ϑðΨ/≅… ðŒΩ∧⊕Ψ⇓ Ω⇐ΣΤ⊇Ξ≤⊕Ωÿ … :‬‬

‫)ﻧﺤﻞ‪» (83 :‬ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺳﭙﺲ آن را اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم!ﺑﻪ ﺷﺪت از اﻧﻜﺎر و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﺧﺪا ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ و ﻗﺒﻞ از‬
‫آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎر ﮔﻞ ﺑﻨﮕﺮي ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﮔﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ؛ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ از ﮔﺮﻣـﺎي‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪74‬‬

‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬از ﻧﻮر و روﺷﻨﺎﻳﻲ آن ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮ؛ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜـﻪ از‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ ﮔﻼﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺳﻜﻮن و آراﻣﺶ آن را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎور‪.‬‬
‫اﺻﻼً ﭼﺮا اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﺑﺪﺑﻴﻨﺎﻧﻪ و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﻔﺮ و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﺑـﻮرزد؟ … ! …‪Ω≤ΩΤO ⌠¬ς√Κς‬‬

‫…‪) ≈ …_≤Τ⊃Σ ϑðΨ/≅… ðŒΩ∧⊕Ψ⇓ Ν…ΣΤ√ΠςŸΩΤŠ Ω⇑ÿΨϒΠς√≅… ς√ΞΜ‬اﺑــﺮاﻫﻴﻢ‪» (28:‬آﻳــﺎ ﺑــﻪ ﻛــﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﻧﮕﺮي ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ«؟‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺧﻮب آﻧﻬـﺎ را ﺑﭙـﺬﻳﺮ و ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻦ وﺳﭙﺎس ﺑﮕﺬار‪.‬‬

‫
 
‪:‬ﺗﺤﻮ‪‬ل از ﺷﻴﻮهﻫﺎي ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهﻫﺎي‬
‫درﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺘﻲ ﭘﺮ ﺧﻄﺮ و رﻳﺴﻜﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ زﻳﺒﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪75‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﺳﻮ‪‬م‪ :‬اﺳﺘﻐﻔﺎر و ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش‪ ،‬روزي‬

‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد‪.‬‬

‫و أﻛﺜﺮ أﺳﺒﺎب اﻟﻨﺠﺎح ﻣﻊ اﻟﻴﺄس‬ ‫أﺟﺎرﺗﻨﺎ إن اﻷﻣﺎﻧﻲ ﻛﻮاذب‬

‫»آرزوﻫــﺎ‪ ،‬دروغ ﻣــﻲﮔﻮﻳﻨــﺪ و ﺑﻴــﺸﺘﺮ اﺳــﺒﺎب ﻣﻮﻓﻘﻴــﺖ‪ ،‬ﺑــﺎ ﻧﺎاﻣﻴــﺪي‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﻨﺪ«‪.‬‬
‫زﻧﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬در ﺳﻲ ﺳﺎﻟﮕﻲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر ﭘﻨﺞ ﻓﺮزﻧـﺪ دﺧﺘـﺮ و‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﻮدم ﺷﻮﻫﺮم را از دﺳﺖ دادم‪.‬وﻗﺘـﻲ ﺷـﻮﻫﺮم‪ ،‬وﻓـﺎت ﻛـﺮد‪ ،‬ﺗﻤـﺎم دﻧﻴـﺎ‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﺪري ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ ﻛـﻪ ﻧﺮدﻳـﻚ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻛـﻮر ﺷـﻮم‪ .‬از‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲام‪ ،‬ﻋﺰادار و ﻧﺎاﻣﻴـﺪ ﺷـﺪم‪ .‬و ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه‪ ،‬ﻣـﺮا ﻓـﺮاﮔﺮﻓـﺖ؛ ﭘـﺴﺮاﻧﻢ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮدﻧﺪ درآﻣﺪي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﻗﻨﺎﻋـﺖ‬
‫زﻳﺎد‪ ،‬از ﭘﻮل اﻧﺪﻛﻲ ﻛـﻪ ﭘـﺪرﻣﺎن‪ ،‬ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧـﺮج ﻣـﻲﻛـﺮدم‪ .‬روزي‬
‫رادﻳﻮ ﻗﺮآن را روﺷﻦ ﻛﺮدم؛ ﺷـﻨﻴﺪم ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ از ﻋﻠﻤـﺎ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﺧﺪا
ﻓﺮﻣـﻮده اﺳـﺖ‪» :‬ﻫـﺮ ﻛـﺲ‪ ،‬زﻳـﺎد اﺳـﺘﻐﻔﺎر ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ي‬
‫ﻣﺸﻜﻞ او را ﺣﻞ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﺑـﺮاي او از ﻫـﺮ ﺗﻨﮕﻨـﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑـﺮون رﻓﺘـﻲ ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﻣﻲآورد«‪ .‬از آن روز زﻳﺎد اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻧﻤﻮدم و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻧﻴـﺰ اﻣـﺮ ﻧﻤـﻮدم ﺗـﺎ‬
‫زﻳــﺎد اﺳــﺘﻐﻔﺎر ﻛﻨﻨــﺪ‪ .‬ﺳــﻮﮔﻨﺪ ﺑــﻪ ﺧــﺪا ﻫﻨــﻮز ﺷــﺶ ﻣــﺎه ﻧﮕﺬﺷــﺘﻪ ﺑــﻮد ﻛــﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪76‬‬

‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻜﺎران ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ‪ ،‬ﺟﻬﺖ اﺟﺮاي ﻳﻚ ﭘﺮوژه‪ ،‬اﻣـﻼك ﻗـﺪﻳﻤﻲ ﻣـﺎ را‬

‫ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و در ﻋﻮض ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﭘـﻮل ﺑـﻪ دﺳـﺖ آوردﻳـﻢ و ﭘـﺴﺮم در ﻣﻨﻄﻘـﻪ‬
‫ﺷﺎﮔﺮد او‪‬ل ﺷﺪ و ﻗـﺮآن را ﻛـﺎﻣﻼً ﺣﻔـﻆ ﻛـﺮد و ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟ‪‬ـﻪ ﻣـﺮدم ﻗـﺮار‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﺳﺮﺷﺎر از ﺧﻴﺮ و ﺑﺮﻛﺖ ﮔﺮدﻳﺪ و زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻴﻢ؛‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪي دﺧﺘﺮان و ﭘﺴﺮاﻧﻢ را ﺻﺎﻟﺢ ﻧﻤﻮد و ﻏﻢ واﻧﺪوه و ﻧﺎراﺣﺘﻲ از‬
‫ﻣﻦ دور ﮔﺸﺖ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ ﺷﺪم‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﮔﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺷﻮي‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻳﺎد‬
‫ﻧﻤﻲﮔﻴﺮي و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪77‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﻛﺎﻓﺮان‪ ،‬از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﭼﻬﺎرم‪ :‬دﻋﺎ‪ ،‬ﺑﻼ را رﻓﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺒﺘﻠﻲ اﷲ ﺑﻌﺾ اﻟﻘﻮم ﺑﺎﻟﻨﻌﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﻳﻨﻌﻢ اﷲ ﺑﺎﻟﺒﻠﻮي و إن ﻋﻈﻤﺖ‬

‫»ﮔـﺎﻫﻲ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻼ را ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﺑــﺰرگ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﺳــﺒﺐ ﻧﻌﻤــﺖ ﻗــﺮار‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﺮﺧﻲ از ﻣﺮدم را ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲآزﻣﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫دوﺳﺖ ﻋﺒﺎدتﮔﺰار و ﺻﺎﻟﺤﻲ دارم ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺳﺮﻃﺎن داﺷﺖ و از‬
‫او‪ ،‬داراي ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﻤﺎري ﻫﻤﺴﺮش‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﺑـﺮ او ﺗﻨـﮓ آﻣـﺪ و‬
‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﺎرﻳﻚ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻲ از ﻋﻠﻤـﺎ‪ ،‬او را راﻫﻨﻤـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﺷﻮد و در ﺳﺤﺮﮔﺎه دﻋﺎ و اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻧﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش آب زﻣﺰم ﺑﺪﻫﺪ؛ او‪ ،‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ اﻋﻤـﺎل اداﻣـﻪ داد؛ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻪ او‬
‫ﺗﻮﻓﻴﻖ داد ﻛﻪ ﺿﻤﻦ دﻋﺎ‪ ،‬ﻫﻤـﺴﺮش را ﺑـﺎ آب زﻣـﺰم ﺑـﺸﻮﻳﺪ و ﻫﻤـﺮاه او از‬
‫ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ و از ﻣﻐﺮب ﺗﺎ ﻋﺸﺎء ﺑﻨـﺸﻴﻨﺪ و ﺑـﺎ ﻫـﻢ از ﺧـﺪا‪،‬‬
‫ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري او را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺑﻪ او‬
‫ﭘﻮﺳﺖ و ﻣﻮي زﻳﺒﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻛﺮد و آن زن ﺑـﻪ اﺳـﺘﻐﻔﺎر و ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﻋـﺎدت‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺲ ﭘﺎك اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛﻪ ﺑﻬﺒﻮدي و ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ ﻣﻲﺑﺨـﺸﺪ و ﻫـﻴﭻ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر و ﻣﻌﺒﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﻲ ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ اي ﺧـﻮاﻫﺮم! ﻫـﺮﮔـﺎه ﺑﻴﻤـﺎر‬
‫ﺷﺪي‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺜﺮت اﺳﺘﻐﻔﺎر و دﻋﺎ ﻛﻦ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣـﮋده ﻣـﻲدﻫـﻢ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪78‬‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﻋﺎ را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد و اﻧـﺪوه و ﻧـﺎراﺣﺘﻲ را دور ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪⇑ΘΩ∨ςΚ… … :‬‬

‫–〉‪) ≈ Σ†Ω∅Ω  …ς′ΞΜ… ΘΩ≤ς≠∝Σ∧<√≅… 〉ˆ∼Ψµ‬ﻧﻤــﻞ‪» (62 :‬ﭼــﻪ ﻛــﺴﻲ دﻋــﺎي درﻣﺎﻧــﺪه را‬
‫اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ؟‪«.‬‬

‫
 
‪ :‬ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل ﺧﻮد را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻦ ‪ ،‬زﻳﺮا‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎﻳﻲ ﭘﻴﺎﭘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از آن ﭘﻴﺮوز‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫‪79‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬از ﻧﺎاﻣﻴﺪي و اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪.‬‬

‫ﻓﻬﻮ اﻟﺬي أﻧﺒﺎك ﻛﻴﻒ ﻧﻌﻴﻤﻬﺎ‬ ‫واﻟﺤﺎدﺛﺎت و إن أﺻﺎﺑﻚ ﺑﺆﺳﻬﺎ‬

‫»ﮔﺮ ﭼﻪ رﻧـﺞ و ﺑـﺪﺑﺨﺘﻲ ﺣـﻮادث‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ رﺳـﻴﺪه اﺳـﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ‬
‫ﺣــﻮادث ﻫــﺴﺘﻨﺪ ﻛــﻪ ﺗــﻮ را از ﭼﻨــﺪ و ﭼــﻮن ﻧﻌﻤــﺖﻫــﺎ و زﻳﺒــﺎﻳﻲﻫﺎ‪،‬آﮔــﺎه‬
‫ﻛﺮدهاﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧـﺪان اﻓﺘـﺎد؛ ﻣـﺎدرش‪ ،‬ﻛـﺴﻲ ﺟـﺰ او ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬از اﻳـﻦ رو‬
‫ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ و ﻏﻢ و اﻧﺪوه‪ ،‬او را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺎن ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ ﻛـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ از‬
‫او ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ در دﻟﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛـﻪ‪» :‬ﻻ ﺣـﻮل وﻻ ﻗـﻮة اﻻ‬
‫ﺑﺎﷲ« را زﻳﺎد ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑـﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ آن ﻣـﺎدر‪ ،‬اﻳـﻦ ﻛﻠﻤـﻪي ﺑـﺰرگ را ﻛـﻪ‬
‫ﮔﻨﺠــﻲ از ﮔﻨﺠﻬــﺎي ﺑﻬــﺸﺖ اﺳــﺖ‪ ،‬در ﺷــﺮاﻳﻄﻲ ﺗﻜــﺮار ﻣــﻲﻛــﺮد ﻛــﻪ از‬
‫آزادﺷﺪن ﭘﺴﺮش ﺑﻜﻠﻲ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ در ﻋﻴﻦ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﭘﺴﺮش را دﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫درب ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻲزﻧﺪ؛ ﻟﺬا ﺷﺎدي و ﺳﺮور و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ‪ ،‬او را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آري! اﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺮودﮔﺎرش ﻣﺘﻮﺳ‪‬ـﻞ ﺷـﻮد؛ او را‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻛﺎرش را ﺑﻪ او ﺑـﺴﭙﺎرد‪ .‬ﭘـﺲ اي ﺧـﻮاﻫﺮم! »ﻻ ﺣـﻮل وﻻ‬
‫ﻗﻮة اﻻ ﺑـﺎﷲ« را ﻫﻤـﻮاره ﺑﮕـﻮ‪ ،‬زﻳـﺮا اﻳـﻦ‪ ،‬ﻛﻠﻤـﻪي ﺑﺰرﮔـﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ راز‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪80‬‬

‫ﺳــﻌﺎدت و رﺳــﺘﮕﺎري‪ ،‬در آن ﻧﻬﻔﺘــﻪ ﻣــﻲﻳﺎﺷــﺪ‪ .‬ﭘــﺲ آنرا زﻳــﺎد ﺑﮕــﻮ و‬

‫ﺑﺮادهﻫﺎي ﻏﻢ و اﻧﺪوه و اﺷﺒﺎح اﻓﺴﺮدﮔﻲ را از ﺧﻮد دور ﻛﻦ و ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ‬
‫زودﻫﻨﮕﺎم و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ زودرس اﻣﻴﺪوار ﺑـﺎش ﻛـﻪ ﺑـﻪ زودي ﻓـﺮا ﻣـﻲرﺳـﺪ؛‬
‫ﻫﺮﮔﺰ رﻳﺴﻤﺎن اﻣﻴﺪ را از دﺳﺖ ﻣﺪه و اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻜﻦ؛ زﻳﺮا ﻫﻴﭻ اﻣﺮ‬
‫ﺳﺨﺖ و دﺷﻮاري ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﭘﺲ از آن ﮔـﺸﺎﻳﺶ و آﺳـﺎﻧﻲ اﺳـﺖ و‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻨﺖ ﺟﺎري در زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻤﺎن ﻧﻴﻚ داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎش؛ از او ﺑﺨﻮاه و ﺑﻪ ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ از ﺳﻮي او ﻣﻲ آﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوز‪.‬‬

‫
 
‪ :‬رﻧﺠﻬﺎ و ﻏﻤﻬﺎﻳﺖ را ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻜﻦ؛ زﻳﺮا ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺧﻮد و ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻲ درﺳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫‪81‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬آﻣﺮزش ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬وﺳﻴﻊ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪات ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺰّت و‬

‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫واﺗﺒﻌﻨﺎ ﻫﺎدﻳﺎً ﻣﻦ ﻳﺜﺮب‬ ‫ﻗﻞ ﻫﻮ اﻟﺮﺣﻤﺎن آﻣﻨﺎ ﺑﻪ‬

‫»ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ رﺣﻤـﺎن اﻳﻤـﺎن آورده و از ﻫـﺪاﻳﺘﮕﺮ ﻳﺜﺮﺑـﻲ ﭘﻴـﺮوي‬
‫ﻧﻤﻮدهاﻳﻢ«‪.‬‬
‫اي ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺤﺘﺮم! ﺟﺰ ﺑﺮاي ﻛﺎر ﻣﻬﻤﻲ از ﺧﺎﻧـﻪات ﺑﻴـﺮون ﻧـﺮو؛ زﻳـﺮا‬
‫ﺧﺎﻧﻪات راز ﺳﻌﺎدت ﺗﻮﺳـﺖ‪) ≈ ΘΩ⇑Ρ∇ΨΤOΣ∼ΣŠ ℑ Ω⇐⌠≤ΤΩΤ∈Ω … :‬اﺣـﺰاب‪» (33:‬و در‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺘﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ«‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺮم! در ﺧﺎﻧﻪات ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻃﻌﻢ ﺳـﻌﺎدت را‬
‫ﺑﭽﺸﻲ‪ .‬ﺷﺮاﻓﺖ و وﻗﺎر و ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺧـﻮﻳﺶ را ﺣﻔـﻆ ﻛﻨـﻲ‪ .‬اﻳـﻦ‪ ،‬از زﺑـﻮﻧﻲ و‬
‫ﺧﻮاري زن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺿﺮورت‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﺮود و در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﺪﻫﺎ و‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮآﻳﺪ و از ﻣﻐﺎرهاي ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه دﻳﮕـﺮ ﺑـﺮود و ﻳـﺎﻓﺘﻦ ﻣـﺪﻫﺎي‬
‫ﺟﺪﻳﺪ و ﻛﻤﻴﺎب‪ ،‬دﻏﺪﻏﻪاش ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻗﻄﻌﺎً ﭼﻨﻴﻦ زﻧـﻲ‪ ،‬ﻫـﻴﭻﮔﻮﻧـﻪ دﻏﺪﻏـﻪي‬
‫دﻳﻨﻲ و رﺳﺎﻟﺖ دﻋﻮﺗﮕﺮاﻧﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﻫﻤﺘﻲ در او ﺑﺮاي ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻦ داﻧﺶ‬
‫و ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﻴﻦ زﻧﻲ اﺳـﺮاﻓﻜﺎر و ﭘـﺮﺧـﺮج‬
‫اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮراك و ﭘﻮﺷﺎك ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪82‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺮم! از ﺑﻴﺮون آﻣﺪن ﻏﻴﺮ ﺿﺮوري از ﺧﺎﻧـﻪ‪ ،‬ﺑﭙﺮﻫﻴـﺰ زﻳـﺮا‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﻣﺤﻞ اﻣﻨﻴﺖ و آراﻣﺶ و اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬و ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﺪن در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬از ﺷﺮّ ﻣﺮدم در اﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻲ ﺑـﻮد‪ .‬ﭘـﺲ ﺧﺎﻧـﻪات را ﻛـﺎﻧﻮن‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﮕﺮدان‪.‬‬

‫
 
‪ :‬رﻧﺞﻫﺎ و ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎﻳﺖ را ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ در‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬار ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻜﺮ و ﺳﺨﻨﺸﺎن زﻣﻴﻨﻪي ﺳﻌﺎدت و‬
‫رﺳﺘﮕﺎرﻳﺖ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪83‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺷﮕﻔﺘﺎ از ﻛﺎر ﻣﺆﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﺧﻴﺮ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي ﻳﺎوهﮔﻮﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻌﻼم ﺗﻘﺘﻠﻨﺎ اﻟﻬﻤﻮم و ﺗﺨﻨﻖ؟!‬ ‫اﻟﺒﺪر ﻳﻀﺤﻚ و اﻟﻨﺠﻮم ﺗﻀﻔّﻖ‬

‫»ﻣﺎه‪ ،‬ﻣﻲﺧﻨﺪد و ﺳﺘﺎرﮔﺎن‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﻲزﻧﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎ را‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ و ﺧﻔﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟!«‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺟﺮ وﺑﺤﺚ و وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه درﺑﺎرهي ﻣـﺴﺎﻳﻞ‬
‫اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ را رﻫﺎ ﻛﻦ؛ ﭼﻮن اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﺻﻔﺎي دل را ﺗﻴـﺮه ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫اﻧﺴﺎن را ﻣﺸﻮ‪‬ش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳـﻌﻲ ﻧﻜـﻦ ﻣـﺮدم را ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﻳﻠﻲ ﻗـﺎﻧﻊ ﻛﻨـﻲ ﻛـﻪ‬
‫درﺑﺎره آن دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ وﺟﻮد دارد؛ دﻳﺪﮔﺎه ﺧﻮد را ﺑـﺎ آراﻣـﺶ و‬
‫ﺑـﺪون داد و ﻓﺮﻳـﺎد و اﺻــﺮار و ﭘﺎﻓـﺸﺎري ﻣﻄـﺮح ﻛــﻦ و از ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖﻛــﺮدن‬
‫ﺑﻲﻣﻮرد و اﻧﺘﻘﺎد و ﺧﺮدهﮔﻴﺮي ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ؛ زﻳﺮا اﻧﺘﻘﺎد و ﺧـﺮدهﮔﻴـﺮي ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ و‬
‫داﺋﻢ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ را ﺳـﻠﺐ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﺳـﻴﻤﺎي ﻧﺎﻣﻨﺎﺳـﺒﻲ از ﺗـﻮ اراﺋـﻪ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﺮﻣﻲ و آراﻣﺶ ﺑﮕـﻮ‪ ،‬آن وﻗـﺖ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ دﻟﻬﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﻲآوري و ﺑـﻪ ﻣﺨﺎﻃـﺐ روﺣﻴـﻪ ﻣـﻲدﻫـﻲ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ ﻣﺮدم و ﻃﻌﻨﻪ زدن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ و ﺗﺤﻘﻴﺮﺷﺎن‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪84‬‬

‫و ﺗﻮ را از ﭘﺎداش اﻟﻬـﻲ ﺑـﻲﺑﻬـﺮه ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن ﮔﻨﺎﻫﺎﻧـﺖ اﻓـﺰون‬

‫ﻣﻲﮔﺮدد و آراﻣـﺶ را از دﺳـﺖ ﻣـﻲدﻫـﻲ‪ .‬ﭘـﺲ ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻴـﻮب‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﭙﺮدازي‪ ،‬ﻋﻴﺐﻫﺎي ﺧﻮدت را اﺻﻼح ﻛﻦ و ﺑﺪان ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ‬
‫را ﻛﺎﻣﻞ و ﻣﻌﺼﻮم ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪي ﻣﺎ ﮔﻨﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﻫﻤﻪي ﻣـﺎ‬
‫ﻋﻴﺐﻫﺎﻳﻲ دارﻳﻢ‪ .‬ﻟﺬا ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﻴﺐﻫﺎي‬
‫ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻴﺐﻫﺎي ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺎدري ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪش از ﺟﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ ،‬وﻗﺘﺶ را ﺑﺎ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺿﺎﻳﻊ ﻛﻨﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي‬
‫ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﻛﺮدن زﺧﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﻜﻮﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪85‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ و ﻧﺼﻴﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﮔﺸﺎدهروي ﺑﺎش ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن‪،‬ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺳﻼم ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻟﻮ دام ﺷﻲء ﻋﺪ‪‬ه اﻟﻨﺎس ﻓﻲ اﻟﻌﺠﺐ‬ ‫أﺗﺤــﺴﺐ أن اﻟﺒﺆس ﻟﻠﻤـﺮء داﺋﻢ‬
‫»آﻳــﺎ ﮔﻤــﺎن ﻣــﻲﺑــﺮي ﻛــﻪ ﺑــﺪﺑﺨﺘﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴــﺸﮕﻲ اﺳــﺖ؛ اﮔــﺮ ﭼﻴــﺰي‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻣﻲﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮدم آن را از ﺷﮕﻔﺘﻲﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲﺷﻤﺮدﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻨﮕﺮ‪ .‬زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻫﺪﻳـﻪاي اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻫﺪﻳﻪ ﺧﺪاي ﻳﻜﺘـﺎ را ﻗﺒـﻮل ﻛـﻦ و آن‬
‫را ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳﺮور ﺑﮕﻴﺮ؛ ﺻﺒﺢ را ﺑﺎ درﺧﺸﺶ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻳﺒـﺎﻳﺶ ﺑﭙـﺬﻳﺮ و‬
‫ﺷﺐ را ﺑﺎ وﻗﺎر و ﺳﻜﻮﺗﺶ ﺑﻪ آﻏﻮش ﺑﮕﻴﺮ و از روز ﺑـﺎ روﺷـﻨﺎﻳﻲ و ﻧـﻮرش‬
‫اﺳـﺘﻘﺒﺎل ﻛــﻦ؛ و در ﺣــﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﺧــﺪا را ﺳــﺘﺎﻳﺶ ﻣـﻲﮔــﻮﻳﻲ و او را ﺳــﭙﺎس‬
‫ﻣــﻲﮔــﺬاري‪ ،‬آب ﮔــﻮارا را ﺑﻨــﻮش و ﺷــﺎدﻣﺎن و ﺧﻮﺷــﺤﺎل‪ ،‬ﻫــﻮاي ﭘــﺎك‬
‫اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻛﻦ و ﺗﺴﺒﻴﺢ ﮔﻮﻳﺎن ﮔﻠﻬـﺎ را ﺑﺒـﻮي؛ در ﺟﻬـﺎن ﻫـﺴﺘﻲ ﺑﻴﻨـﺪﻳﺶ و‬
‫ﻋﺒﺮت ﺑﮕﻴﺮ؛ از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﺑـﺎ ﺑﺮﻛﺘـﻲ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬روي زﻣـﻴﻦ ﻗـﺮار داده‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ‪ ،‬از ﮔﻞ دﺳﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺎد‪ ،‬ﮔﺮﻣﺎي ﺧﻮرﺷﻴﺪ و‬
‫روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺎه و از ﻫﻤﻪي ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺑﺮاي ﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮ و آنﻫﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪86‬‬

‫را ﺳﺒﺒﻲ ﺑﺮاي ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺮار ﺑﺪه؛ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫـﺎ‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺧـﻮاﻫﺮم! ﻣﺒـﺎدا ﻛـﺎﺑﻮس ﻏـﻢﻫـﺎ و ﻧـﺎراﺣﺘﻲﻫـﺎ‪ ،‬ﺗـﻮ را از دﻳـﺪن اﻳــﻦ‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺑﺎز دارﻧﺪ؛ ﺑﺪان ﻛﻪ ﺧﺪاي آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه و روزي دﻫﻨﺪه اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫـﺎ‬
‫را ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪه‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي ﻃﺎﻋﺖ از او ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗـﺮار ﮔﻴﺮﻧـﺪ‪.‬‬
‫≅√≤‪Ν…ΣΤ∏Ω∧∅≅…Ω γŒΗΤΩΤγ‰Θ∼Τϑð≠√≅… Ω⇑Ψ∨ Ν…ΣΤ∏Ρ 〉Σ♠ΘΣ‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜـــﻪ ﻣـــﻲﻓﺮﻣﺎﻳـــﺪ‪≤√≅… †ΩΘΣΤÿΚς†Η;ΤΤΩÿ … :‬‬

‫‪) ≈ †∃ [™Ψ∏ΗΤΩ″‬ﻣﺆﻣﻨﻮن‪» (51:‬اي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان! از ﭘﺎﻛﻴﺰهﻫﺎ ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﻛـﺎر ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻜﻨﻴﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﭘﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻮاري و ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻲ‪،‬‬
‫از ﺳﻮي ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲارزش ﺳﺨﻦ ﺧﻮب‬
‫و ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﺳﺨﺎوت ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‬
‫و ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﻴﻠﻲ ﻣﻲزﻧﻨﺪ!‬
‫‪87‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺲ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي او‬

‫راه ﻧﺠﺎﺗﻲ از ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻃﻼي ﻧﻬﻢ‪ :‬ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺸﺪه و‬

‫ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ‪.‬‬

‫واﻫﺠﺮي ﻟﻴﻞ اﻟﻬﻮي و اﺑﺘﻌﺪي‬ ‫اﻃﺮدي اﻟﻬـﻢ‪ ‬ﺑﺬﻛﺮ اﻟﺼ‪‬ﻤـــﺪ‬

‫»ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻏـﻢ و ﻧـﺎراﺣﺘﻲ را از ﺧـﻮد دورﻛـﻦ و ﺷـﺐِ ﻫـﻮا و‬
‫ﻫﻮس را ﺗﺮك ﺑﮕﻮ و از آن دور ﺷﻮ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! اﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗـﻮ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ؛ زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ آرزوﻳـﻲ ﺟـﺮ در ﺑﻬـﺸﺖ ﺗﺤﻘـﻖ ﻧﻤـﻲﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﻗﻀﻴ‪‬ﻪ در دﻧﻴﺎ ﻧﺴﺒﻲ اﺳﺖ و ﺗﺎ ﺣﺪودي اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ در دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎ و آرزوﻫﺎﻳﺶ دﺳﺖ ﻧﻤﻲﻳﺎﺑـﺪ؛ ﺑﻠﻜـﻪ ﺣﺘﻤـﺎً‬
‫روزي ﺑﻼ و ﺑﻴﻤﺎري و ﻣﺼﻴﺒﺖ و آزﻣﺎﻳﺸﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘــﺲ ﺧــﻮاﻫﺮم! ﺑــﻪ ﻫﻨﮕــﺎم ﻧﻌﻤــﺖ و ﺷــﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺷــﻜﺮ ﺑﮕــﺰار و در‬
‫ﻧﺎﺧﻮﺷﻲﻫﺎ و ﺳﺨﺘﻲﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﻜﻴﺒﺎ و ﺑﺮدﺑـﺎر ﺑـﺎش؛ در دﻧﻴـﺎي ﺧﻴـﺎﻟﻲ آرزوﻫـﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻜﻦ و ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻨﺪرﺳﺖ ﺑﺎﺷﻲ و ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻓﻘـﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻲ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي‪،‬ﺻﻔﺎي ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲات را‬
‫ﺗﻴﺮه ﻧﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﺷﻮﻫﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ و در دوﺳﺘﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪88‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺒﻲ‪،‬ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺤﻘـﻖ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﻳﺎﻓـﺖ‪ ،‬ﭘـﺲ‬
‫ﺧﻮدت را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻲ از ﻧﻜﺎت ﻣﻨﻔﻲ و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻋﺎدت ﺑﺪه و ﺑﻪ ﻧﻜﺎت‬
‫ﻣﺜﺒﺖ و ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ ﺑﻨﮕﺮ؛ ﮔﻤﺎن ﻧﻴﻚ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش و اﮔﺮ از ﻛﺴﻲ ﺧﻄـﺎﻳﻲ ﺳـﺮ‬
‫زد‪ ،‬او را ﻣﻌﺬور ﺑﺪان و ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺧﺪا ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻦ؛ دل ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺒﻨـﺪ و ﻛـﺎر را‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣـﺴﭙﺎر؛ زﻳـﺮا ﺳـﺰاوار و ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ ﭼﻨـﻴﻦ ﭼﻴـﺰي ﻧﻴـﺴﺘﻨﺪ‪⇑ς√ ⌠¬ΣΠς⇓ΞΜ… … :‬‬

‫‪) ≈ †& Λ_ΤΤ∼ΤΩ→ ϑðΨ/≅… Ω⇑Ψ∨ ð∠⇒Ω∅ Ν…Σ⇒πΤ⊕ΣΤÿ‬ﺟﺎﺛﻴــﻪ‪» (19:‬آﻧــﺎن در ﺑﺮاﺑــﺮ ﺧــﺪا ﺑــﺮاي ﺗــﻮ‬
‫ﻛﺎري ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻘﺎط ﺗﺎرﻳﻚ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻜﻦ؛‬
‫ﻧﻮر ﻫﻢ وﺟﻮد دارد و ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ دﻛﻤﻪ را ﻓﺸﺎر دﻫﻲ ﺗﺎ‬
‫ﻧﻮراﻓﺸﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪89‬‬ ‫ﻃﻼ‬

‫
 
‪ :‬و ﻫﺮ ﻛﺲ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻛﺎرش را آﺳﺎن‬

‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻃﻼي دﻫﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻗﺪم ﺑﮕﺬار‪.‬‬

‫أأﻧـﺖ اﻟﻤﺒـﺮّأ اﻟﻤﻮﻓــﻮر؟‬ ‫أﻳﻬﺎ اﻟﺸﺎﻣﺖ اﻟﻤﻌﻴ‪‬ﺮ ﺑﺎﻟﺪﻫﺮ‬

‫»اي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻧﺎﺳﺰا ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ و ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬آﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻲﻋﻴﺐ و ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻲ؟«‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻳﻜﻲ از ﻋﻮاﻣﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ و اﺣﻜﺎم‬
‫دﻳﻦ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎﻣﻮزي؛ ﭼﻮن آﻣﻮﺧﺘﻦ دﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﺮح ﺻﺪر ﻣـﻲدﻫـﺪ و‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﺷﻨﻮدي ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪» :‬ﻫـﺮﻛﺲ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ارادهي ﻧﻴﻚ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬او را در دﻳـﻦ ﻓﻘﻴـﻪ و آﮔـﺎه‬
‫ﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﻔﻴﺪي ﺑﭙﺮداز ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺗـﻮ در ﻓﻬﻤﻴـﺪن و ﻓﺮاﮔـﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻳﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻲ از ﻗﺒﻴﻞ‪ :‬رﻳﺎض اﻟﺼﺎﻟﺤﻴﻦ‪ ،‬ﻓﻘﻪ اﻟﺴﻨﺔ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻪ اﻟﺪﻟﻴﻞ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻔﺴﻴﺮ و رﺳـﺎﻟﻪﻫـﺎي ﻣﻔﻴـﺪ؛ ﺑـﺪان ﻛـﻪ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ‬
‫ﻋﻤﻞ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺧﺪا در آﻳﺎت ﻗﺮآن و ﺑﻪ ﻣﻨﻈـﻮر ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
‬
‫در ﺳﻨﺘﺶ‪ ،‬ﭘﻲ ﺑﺒﺮي‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﻗﺮآن زﻳﺎد ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ و آن را ﺑـﺎ ﺧﻮاﻫﺮاﻧـﺖ‬
‫ﺑﺨﻮان‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر از ﻗﺮآن را ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺣﻔـﻆ ﻛـﻦ و ﺑـﻪ آن ﮔـﻮش ﺑـﺪه و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪90‬‬

‫ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ؛ زﻳﺮا ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﺷـﺮﻳﻌﺖ ﺳـﺒﺐ ﻇﻠﻤـﺖ ﻗﻠـﺐ و ﺗﻨﮕـﺪﻟﻲ ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ در آن ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎي‬
‫ﻣﻔﻴﺪ و ارزﺷﻤﻨﺪ و ﻧﻮارﻫﺎي ﻣﻔﻴﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﺷﺪت از ﮔـﻮش دادن ﺑـﻪ ﺗﺮاﻧـﻪﻫـﺎ و ﺗﻤﺎﺷـﺎي ﺳـﺮﻳﺎلﻫـﺎ‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺗـﻮ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻫـﺮ ﺛﺎﻧﻴـﻪي زﻧـﺪﮔﻴﺖ ﺑـﺎزﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از وﻗﺖ ﺧﻮد در راه رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺧﺪا اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ دﺷﻮاريﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻣﺘﻮﻛﻞ آﺳﺎن ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬
‫‪93‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ‪ ،‬وﺿﻌﻴﺖ‬

‫ﺟﺪﻳﺪي ﭘﺪﻳﺪ آورد‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ او‪‬ل‪ :‬ﭼﺸﻤﺎن اﺷﻜﺒﺎر و دﻟﻬﺎي ﺧﻮﻧﻴﻦ را ﺑﻪ‬

‫ﻳﺎد آور‪.‬‬

‫ﻏﻴﺎﻫﺒﻪ ﺟﺎء اﻟﺼﺒــﺎح ﺑﻨﻮره‬ ‫أﻟﻢ ﺗﺮ أن اﻟﻠﻴﻞ ﻟﻤﺎ ﺗﻜﺎﻣﻠﺖ‬

‫»آﻳــﺎ ﻧﻤــﻲﺑﻴﻨــﻲ ﻛــﻪ وﻗﺘــﻲ ﺳــﻴﺎﻫﻲ ﺷــﺐ‪،‬ﻛﺎﻣﻞ ﮔــﺮدد‪ ،‬ﺳــﭙﻴﺪهدم ﺑــﺎ‬
‫روﺷﻨﺎﻳﻲاش ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ؟«‬
‫ﻳﻜﻲ از ادﻳﺒﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﮔﺮ از روزﮔﺎر ﻋﻬﺪ ﮔﺮﻓﺘـﻪاي ﻛـﻪ در ﺗﻤـﺎم‬
‫اوﺿﺎع و اﺣـﻮال‪ ،‬وﻓـﻖ ﻣـﺮاد ﺗـﻮ ﺑﺎﺷـﺪ و ﺑﺮاﻳـﺖ ﺟـﺰ اﻣـﻮر ﺧﻮﺷـﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬رخ‬
‫ﻧﻨﻤﺎﻳــﺪ‪ ،‬ﭘــﺲ ﻫﻨﮕــﺎم از دﺳــﺖ دادن ﭼﻴــﺰي ﻳــﺎ ﻧﺮﺳــﻴﺪن ﺑــﻪ ﻳﻜــﻲ از‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را در ﻣﻴﺎن ﻏﻢﻫﺎ رﻫﺎ ﻛﻨﻲ؛ اﻣﺎ در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻـﻮرت‬
‫از ﻏﻢ و اﻧﺪوﻫﺖ ﺑﻜﺎه؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮ‪ ،‬اﺧﻼق روزﮔﺎر را ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‬
‫و ﻣــﻲﮔﻴــﺮد؛ و اﮔــﺮ اﻣــﺮوز ﭼﻴــﺰي ﺑﺪﻫــﺪ‪ ،‬ﻓــﺮدا ﺑــﺮاي ﭘــﺲﮔــﺮﻓﺘﻦ آن‬
‫ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮدد و اﻳﻦ ﺳﻨﺖ و ﻗﺎﻧﻮن روزﮔﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﻫﻤﻪي اﻧﺴﺎنﻫﺎ‬
‫اﻋﻢ از ﻛﺎخﻧﺸﻴﻨﺎن و ﻛﻮخﻧﺸﻴﻦﻫﺎ ﺑﻪ اﺟﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﻫﻤـﻪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑـﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻳﻜﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼﻪ آﻧﺎن ﻛﻪ در ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﺑـﺴﺮ ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ و ﭼـﻪ‬
‫آﻧﺎن ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﺎك ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪94‬‬

‫ﭘﺲ از ﻏﻢ و اﻧﺪوﻫﺖ ﺑﻜﺎه و اﺷﻜﻬﺎﻳﺖ را ﭘﺎك ﻛﻦ؛ زﻳﺮا ﺗﻮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬

‫ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺼﻴﺒﺖ و ﺑﻼﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪهاي‪ ،‬او‪‬ﻟﻴﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در دﻓﺘﺮ ﻏﻢﻫﺎ و ﻣﺼﺎﻳﺐ‪،‬‬
‫ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻓﻜﺮ ﻣﻜﻦ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫‪95‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻼ و ﻣﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬زﻣﻴﻨﻪي دﻋﺎ ﻛﺮدن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ دو‪‬م‪ :‬اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ!‬

‫ﻗﺪ آذن ﻟﻴﻠﻚ ﺑﺎﻟﺒﻠﺞ‬ ‫اﺷﺘﺪي أزﻣﺔ ﺗﻨﻔﺮﺟﻲ‬

‫»اي ﺑﺤﺮان ﺷﺪﻳﺪ! ﺷﺪت ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺣـﻞ ﺷـﺪﻧﺖ اﺳـﺖ و ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﺷﺪت ﺑﮕﻴﺮي‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن ﺷﺐ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮد«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ آﻧﺎن ﻛﻪ در رﻓﺎه و آﺳـﺎﻳﺶ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و اﺳـﺮاف ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻦ؛ زﻳـﺮا واﻗﻌﻴـﺖ زﻧـﺪﮔﻲ آﻧﻬـﺎ ﺗﺄﺳـﻒﺑـﺎر اﺳـﺖ؛ و ﻣﺮدﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫دﻏﺪﻏــﻪي آﻧﻬــﺎ‪ ،‬زﻳــﺎدهروي در ﻟــﺬتﻫــﺎ و ﺷــﻬﻮتﻫﺎﻳــﺸﺎن اﺳــﺖ و ﺑــﺮاي‬
‫دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻟﺬاﻳﺬ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام‪ ،‬در ﺳـﻌﻲ‬
‫و ﺗﻜﺎﭘﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻣﻲدوﻧﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛـﺴﺎﻧﻲ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و در ﺗﻨﮕﻨﺎ و ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ؛ زﻳﺮا ﻫﺮ ﻛﺲ از راه و ﺷﻴﻮه‬
‫اﻟﻬﻲ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد و ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻋﺎدت ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ روي ﺳﻌﺎدت و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ آﻧـﺎن ﻛـﻪ اﺳـﺮاف ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و ﺣﻴـﻒ وﻣﻴـﻞ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺮق در ﺷﺎدي و ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻧﻪ!… ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ از زﻧﺎن ﻓﻘﻴﺮي‬
‫ﻛﻪ در ﻛﻮخﻫﺎ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﮔﻠﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺮﻫﺎي ﻗﻮ‬
‫و روي اﺑﺮﻳﺸﻢ و در اﺗﺎﻗﻬﺎي ﻣﺨﻤـﻞﻧﻤـﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖﺗـﺮ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪96‬‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼﻮن زن ﻓﻘﻴﺮ اﻣﺎ ﺑﺎاﻳﻤﺎن و ﻋﺒﺎدتﮔﺰار و زاﻫﺪ‪ ،‬از زﻧﻲ ﻛﻪ از راه و‬
‫آﻳﻴﻦ اﻟﻬﻲ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ در وﺟﻮد ﺗﻮ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻼﺷﻬﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮدت ﻣﻌﻄﻮف ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫‪97‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﻲ ﺟﺰ اﷲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﺳﻮ‪‬م‪ :‬راه ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﻟﻬﺎ ﻓﺮﺟﺔﻛﺤﻞّ اﻟﻌﻘﺎل‬ ‫رﺑﻤﺎ ﺗﺠﺰع اﻟﻨﻔﻮس ﻷﻣﺮ‬

‫»ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﺳـﺒﺐ ﻛـﺎري داد و ﻓﺮﻳـﺎد و ﺑـﻲﺗـﺎﺑﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺣﺎل آن ﻛﻪ راه ﺑﺮونرﻓﺖ از آن‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎز ﻛﺮدن ﮔـﺮه‪ ،‬راﺣـﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷــﺒﺨﺘﻲ ﭼﻴــﺴﺖ؟ آﻳــﺎ ﺧﻮﺷــﺒﺨﺘﻲ در ﻣــﺎل وﺛــﺮوت اﺳــﺖ؟ ﻳــﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ در ﻧﺴﺐ و ﭘﺴﺖ و ﻣﻘﺎم اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦﻫﺎي ﻣﺘﻌـﺪدي‬
‫دارد؛ وﻟﻲ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس داﺳﺘﺎن ذﻳﻞ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻳـﻦ زن‪ ،‬ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ را در‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪:‬‬
‫ﻣﺮدي ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش اﺧﺘﻼف ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد و ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺗـﻮ را ﺑـﺪﺑﺨﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬زن ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ‪ .‬ﺷـﻮﻫﺮﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄـﻮر‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ؟ زن ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ‪ ،‬در ﻣﺎل و ﺛـﺮوت ﺑـﻮد ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﺮا از آن ﻣﺤﺮوم ﻣﻲﻛـﺮدي‪ ،‬و اﮔـﺮ ﺳـﻌﺎدت در‬
‫ﻃﻼ و زﻳﻮرآﻻت ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻤﻲﺧﺮﻳﺪي؛ اﻣﺎ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در اﺧﺘﻴﺎر ﺗـﻮ و ﻣـﺮدم ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ ﺳـﻌﺎدت و ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲام را در‬
‫اﻳﻤﺎﻧﻢ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و اﻳﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ اﺳـﺖ و ﺑـﺮ ﻗﻠـﺒﻢ ﻛـﺴﻲ ﺟـﺰ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪98‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرم‪ ،‬ﺗﺴﻠّﻄﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺳﻌﺎدت ﺣﻘﻴﻘﻲ‪،‬ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ… ﺳﻌﺎدت ﺣﻘﻴﻘﻲ‪،‬‬

‫ﺳﻌﺎدت اﻳﻤﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﻛﺴﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت را اﺣﺴﺎس ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺤﺒــﺖ ﺧﺪاوﻧــﺪي در دل و وﺟــﻮد و ﻓﻜــﺮش ﺑﺠﻮﺷــﺪ‪ .‬ﻟــﺬا ﺳــﻌﺎدت و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬از اﻳﻦ رو ﺑﺎ اﻃﺎﻋـﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺳـﻌﺎدت را‬
‫از او ﺑﺨﻮاه‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ دﻳﻦ ﺻﺤﻴﺤﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧـﺪا
ﺑـﺎ‬
‫آن ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ راه را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﻛـﻪ در‬
‫ﻛﻮخ و ﻳﺎ در ﭘﻴﺎدهرو ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﻜﻪ ﻧﺎﻧﻲ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ از اﻳـﻦ راه‬
‫ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد‪ ،‬ﻋﻤﺮ او ﺑﺎ ﻏﻢﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬرد و داراﻳـﻲاش ﺳـﺒﺐ ﻣﺤﺮوﻣﻴـﺖ او‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد؛ ﻋﻤﻠﺶ‪ ،‬زﻳﺎنﺑﺎر اﺳﺖ و ﻓﺮﺟﺎﻣﺶ‪،‬ﻧﺎﻛﺎﻣﻲ و زﺑﻮﻧﻲ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻮل و داراﻳﻲ اﺣﺘﻴﺎج دارﻳﻢ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل و ﺛﺮوت‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ!‬
‫‪99‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎرﺧﺪاﻳﺎ! از ﺗﻮ ﻋﻔﻮ و ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ را‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪي‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫داﻧﺎي ﻏﻴﺐﻫﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮ‪.‬‬

‫ﻓﻔﻜﺮ ﻓﻲ أﻟﻢ ﻧﺸﺮح‬ ‫إذا ﺿﺎق ﺑﻚ اﻷﻣﺮ‬

‫ﻫﺮﮔﺎه ﻛﺎر‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ دﺷـﻮار و ﺳـﺨﺖ ﺷـﺪ‪ ،‬در ﺳـﻮرهي اﻧـﺸﺮاح ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻛﻦ«‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﺟﻮزي ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﻣـﺸﻜﻠﻲ ﺑـﺮاﻳﻢ ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺒﺐ آن‬
‫ﻫﻤﻮاره ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم؛ ﺑﺮاي رﻫﺎﻳﻲ از اﻳﻦ ﻏﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﭼﺎره و راه ﺣﻠﻲ ﻣﻲاﻧﺪﻳـﺸﻴﺪم‪ ،‬اﻣـﺎ راﻫـﻲ ﺑـﺮاي رﻫـﺎﻳﻲ ﻧﻴـﺎﻓﺘﻢ ﺗـﺎ آن ﻛـﻪ‬
‫ﭼـــﺸﻤﻢ ﺑـــﻪ اﻳـــﻦ آﻳـــﻪ اﻓﺘـــﺎد‪≈ (2) †_–Ω≤οð‹ ΙΣΠς√ Ω⊕µð– ϑðΩ/≅… Ξ⊂ΘΩΤ7ΩΤÿ ⇑Ω∨Ω … :‬‬

‫)ﻃﻼق‪» (2:‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﺗﻘﻮاي اﻟﻬﻲ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ راه ﺑﺮونرﻓﺘﻲ ﺑـﺮاي او‬
‫ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ«‪.‬‬
‫اﺑﻦﺟﻮزي ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ‪» :‬آﻧﮕﺎه داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻘﻮا‪ ،‬ﺳﺒﺐ رﻫﺎﻳﻲ از ﻫـﺮ ﻏـﻢ‬
‫و اﻧﺪوﻫﻲ اﺳﺖ؛ ﻟﺬا ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻘﻮاي اﻟﻬﻲ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻢ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن راه‬
‫رﻫﺎﻳﻲ از ﻏﻢ را ﻳﺎﻓﺘﻢ…«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪100‬‬

‫ﻣﻦ )ﻣﺆﻟﻒ( ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ :‬از ﻧﮕﺎه ﺧﺮدﻣﻨﺪان‪ ،‬ﺗﻘﻮا‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴـﺰي اﺳـﺖ؛ از‬
‫اﻳﻦ رو ﺳﺒﺐ ﻫﺮ ﻋﺬاب‪ ،‬ﮔﻨﺎه و ﻣﻌﺼﻴﺖ اﺳﺖ و ﺗﻮﺑﻪ و ﻧﺪاﻣﺖ‪ ،‬ﺳﺒﺐ رﻓـﻊ‬
‫آن ﻋﺬاب ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻲ و اﻧﺪوه و رﻧﺞ‪ ،‬ﺳﺰاي ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻨﺪ؛از ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ در ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﻳﺎ ﻏﻴﺒـﺖ ﻣـﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﺳـﺴﺘﻲ در‬
‫اﻣﺮ ﺣﺠﺎب و ﻳﺎ ارﺗﻜﺎب اﻣﻮر ﺣﺮام و ﻧﺎﺟﺎﻳﺰ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺷﻴﻮه و آﻳﻴﻦ اﻟﻬﻲ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎوان ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ و ﺑﻲﺗـﻮﺟﻬﻲاش را ﺑﭙـﺮدازد‪ .‬ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را آﻓﺮﻳﺪه‪،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪه و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳـﺖ؛ ﭘـﺲ ﺗـﻮ‬
‫ﭼﺮا ﺳﻌﺎدت را از ﻛﺴﻲ ﺟﺰ او ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟ اﮔﺮ ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ دﺳﺖ اﻧـﺴﺎنﻫـﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ادﻋﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬روي زﻣﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻣﺤـﺮوم و‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻦ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻨﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻫﺮ وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎ اﻣﻴﺪﻛﻨﻨﺪهاي‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ و آن را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺑﺴﭙﺎر‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ؛ آن‬
‫وﻗﺖ اﻣﻜﺎن ﻧﺪارد ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺨﻮري‪.‬‬
‫‪101‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاي ﻣﺘﻌﺎل‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺰد ﮔﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬

‫ﺑﻨﺪهام ﺑﻪ ﻣﻦ دارد‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻫﺮ روز را ﻋﻤﺮ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺪان‪.‬‬

‫ﻓﻼ ﺗﻘﻨﻊ ﺑﻤﺎ دون اﻟﻨﺠﻮم‬ ‫إذا ﻏﺎﻣﺮت ﻓﻲ ﺷﺮف ﻣﺮوم‬

‫»ﻫﺮﮔﺎه در اﻣﺮ ﻣﻬﻤﻲ وارد ﺷﺪي ﺑﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻗﺎﻧﻊ ﻣﺸﻮ«‪.‬‬
‫دوري از ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺪ و ﻧﺘﻴﺠﻪي ﺗﻠﺨﻲ دارد؛ ﻫﺮﮔﺎه اﺳـﺘﻌﺪاد و اﻧـﺮژي‬
‫و زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻮﻓﻴﻖ اﻟﻬﻲ و ﺑﺮﻛـﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪي را ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻧﺪاﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﻧﺞ و ﺑﻼ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﺮدم را از ﺳـﺮاﻧﺠﺎم‬
‫ﻧــﺴﻴﺎن و ﻓﺮاﻣﻮﺷــﻲ و دوري از ﺧــﻮد ﺑﺮﺣــﺬر ﻣــﻲدارد‪ .‬ﻓــﺮض ﻛــﻦ ﺑــﻪ راه‬
‫ﺧﻮدت ﻣﻲروي ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧـﻪاي از ﻛﻨـﺎرت‬
‫ﻣﻲﮔﺬرد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﭼﺮﺧﻬﺎي آن ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﺎن زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدهاﻧـﺪ؛‬
‫در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮ‪،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮ‬
‫را درﻫﻢ ﺑﻜﻮﺑﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭼﺎرهاي ﺟﺰ ﺟـﺴﺘﻦ راه‬
‫ﻧﺠﺎت و ﻓﺮار ﺳﺮﻳﻊ ﻧﺪاري… ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫وﻗﺘﻲ از او رويﮔﺮدان ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ در ﻣﻌﺮض ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻬﻠﻜـﻪﻫـﺎﻳﻲ ﻗـﺮار‬
‫دارﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﺎن ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫـﺮ ﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻧﺠـﺎت ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫‪ΨΠΤ⇓ΜΞ… ϑðΨ/‬‬
‫ﺑﺮآﻳﻨﺪ و ﻧﺠﺎت را ﻓﻘﻂ ﻧـﺰد ﺧـﺪا ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻳﺎﻓـﺖ‪∃ ≅… ς√ΞΜ… Ν…;ΠΡ≤Ψ⊃ΩΤ⊇ … :‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪102‬‬

‫√‪ψΡ∇ς√ ΨΠΤ⇓ΜΞ… Ω∃≤Ω‹…ƒ∫ †[ΤΗΤς√ΞΜ… ϑðΨ/≅… Ω⊗Ω∨ Ν…ΣΤ∏Ω⊕µð– ‚ΩMΩ (50) β⇐κΨ‰ΘΣ∨ χ≤ÿΨϒΩ⇓ Σ⇒ΤΨΘ∨ ψΡ∇ς‬‬

‫∨‪) ≈ (51) β⇐κΨ‰ΘΣ∨ χ≤ÿΨϒΩ⇓ Σ⇒ΤΨΘ‬ذارﻳــﺎت‪50:‬و‪» (51‬ﭘــﺲ ﺑــﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﺑــﻪ ﺳــﻮي ﺧــﺪا؛‬
‫ﺑﻲﮔﻤﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫـﺸﺪاردﻫﻨﺪهاي آﺷـﻜﺎر از ﺟﺎﻧـﺐ او ﻫـﺴﺘﻢ‪ .‬و ﺑـﺎ‬
‫ﺧﺪا ﻣﻌﺒﻮدي دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﻧﺪﻫﻴﺪ؛ ﻣـﻦ از ﺟﺎﻧـﺐ او ﺑـﺮاي ﺷـﻤﺎ ﺑـﻴﻢدﻫﻨـﺪهي‬
‫آﺷﻜﺎرﮔﺮي ﻫﺴﺘﻢ«‪ .‬در اﻳﻦ آﻳﻪ‪ ،‬از اﻧﺴﺎن درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺠﺪﻳـﺪ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺮدازد و زﻧﺪﮔﻴﺶ را دوﺑﺎره ﺳﺎﻣﺎن دﻫﺪ‪ ،‬راﺑﻄﻪ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﺎ ﺧـﺪاﻳﺶ‬
‫ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻛﺎﻣﻠﺘﺮي اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺒﻨﺪد ﻛﻪ آن را ﺑﺎ اﻳﻦ دﻋﺎ‬
‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎر ﺧﺪاﻳﺎ! ﺗﻮ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﻲ ﺟـﺰ ﺗـﻮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺮا آﻓﺮﻳﺪهاي و ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻨﺪهات ﻣﻲﺑﺎﺷﻢ و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ‬
‫و وﻋﺪهات ﭘﺎﻳﺒﻨﺪم‪ ،‬و از ﺷﺮّ آﻧﭽﻪ ﻧﻤﻮدهام‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮم؛ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ارزاﻧﻲ داﺷﺘﻪاي اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑـﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎﻧﻢ اﻗـﺮار ﻣـﻲﻧﻤـﺎﻳﻢ؛‬
‫ﭘﺲ ﻣﺮا ﺑﻴﺎﻣﺮز‪ .‬زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﻧﻤﻲآﻣﺮزد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮﮔﺎه در ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻫﺎﻳﺖ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮردي‪،‬‬
‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﻣﺸﻮ و آﺷﻔﺘﻪ و ﻣﻀﻄﺮب ﻣﮕﺮد و در اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ‪ ،‬ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻣﺪه‪.‬‬
‫‪103‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ روي ﺧﻮاﻫﺮت ﺻﺪﻗﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﺷﺸﻢ‪ :‬زﻧﺎن‪ ،‬ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن و‬

‫روﺷﻨﻲﺑﺨﺶ ﺗﺎرﻳﻜﻲﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺎﺳﺘﻌﻦ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻘﺪﻳﺮا‬ ‫و إن أﻟّﻤﺖ ﺻﺮوف دﻫﺮٍ‬

‫»اﮔﺮ ﮔﺮدش روزﮔﺎر‪ ،‬ﺗﻮ را دردﻣﻨﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬از ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻳﮕﺎﻧـﻪي ﺗﻮاﻧـﺎ‬
‫ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاه«‪.‬‬
‫زن ﻧﻜﻮﻛﺎر‪ ،‬زﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺧﺪا از او اﻃﺎﻋـﺖ ﻧﻤﺎﻳـﺪ؛ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﺧـﺪا
ﭼﻨـﻴﻦ زﻧـﻲ را ﺳـﺘﻮده و او را زن‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﻗﻠﻤـﺪاد ﻛـﺮده ﻛـﻪ ﻣـﺮد ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮاي ازدواج ﺑـﺎ او ﺑﻜﻮﺷـﺪ؛ از آن‬
‫ﺣﻀﺮت
ﺳﺆال ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ زﻧﺎﻧﻲ ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ‬
‫او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬او را ﺷﺎد ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و اﮔـﺮ ﺑـﻪ او ﻓﺮﻣـﺎن دﻫـﺪ‪ ،‬از او اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و در ﻣﻮرد ﺧﻮدش ﻛﺎري ﺑـﺮﺧﻼف ﻣﻴـﻞ ﺷـﻮﻫﺮش ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎل و داراﻳﻲ ﺷﻮﻫﺮش را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﺧﺮج ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻮﻫﺮ‪،‬‬
‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲداﻧﺪ«‬
‫ﺧـــﺪاي ﻣﺘﻌـــﺎل ﻣـــﻲﻓﺮﻣﺎﻳـــﺪ‪ðˆΩ∑Πςϒ<√≅… φΣ∞Ψ⇒<∇ΩΤÿ φ⇔ΤÿΨϒΠς√≅…Ω … :‬‬

‫‪) ≈ Ω◊ΤΥφΤΤ∝Ψ⊃<√≅…Ω‬ﺗﻮﺑﻪ‪» (34:‬و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه ﻣﻲاﻧﺪوزﻧﺪ« ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ‬

‫اﻳﻦ آﻳﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﺛﻮﺑـﺎن ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل او ﺣﺮﻛـﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪104‬‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻤـﺮ ﻧـﺰد ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
رﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ :‬اي ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﺧـﺪا! اﻳـﻦ آﻳـﻪ ﺑـﺮ‬
‫اﺻﺤﺎب ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻴﻦ و دﺷﻮار آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬آﻳـﺎ ﺗـﻮ را ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪي ﻫﺮ ﻓﺮد ﺧﺒﺮ ﻧﺪﻫﻢ؟ زن ﻧﻴﻜﻮﻛﺎري ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻪ‬
‫او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬او را ﺷﺎد ﮔﺮداﻧﺪ و ﭼـﻮن ﺑـﻪ او ﻓﺮﻣـﺎن دﻫـﺪ‪ ،‬از وي اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ و در ﻏﻴﺎب او ﺧﻮدش را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬زن‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲرود ﻛـﻪ ﺷـﻮﻫﺮش از او‬
‫راﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ«‪ .‬ام ﺳﻠﻤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻫﺮ زﻧـﻲ‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻤﻴﺮد ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮش از او راﺿﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲرود«‪.‬‬
‫ﭘﺲ اي ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻜﻮش ﺗﺎ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮي ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬در ﺻﻮرﺗﻲ در رﺗﺒﻪي اول ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮي ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺎري را ﺧﻮب و ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺠﺎم دﻫﻲ‪.‬‬
‫‪105‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺳﺮور و ﺷﺎدي‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺗﻮ آﻣﺪه اﺳﺖ؛‬

‫ﭼﻮن ﭼﺮخ روزﮔﺎر ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺮگ‪ ،‬آري؛ اﻣﺎ ﺣﺮام‪ ،‬ﻧﻪ!‬

‫ﻓﻘﺪ أﻳﺴﺮت ﻓﻲ اﻟﺰﻣﻦ اﻟﻄﻮﻳﻞ‬ ‫و ﻻ ﺗﺠﺰع و إن أﻋﺴﺮت ﻳﻮﻣﺎً‬

‫»اﮔــﺮ روزي ﺗﻨﮕﺪﺳـﺖ ﺷــﺪي‪ ،‬ﺑــﻲﺗــﺎﺑﻲ ﻣﻜــﻦ؛ ﭼــﻮن ﻣــﺪت زﻣــﺎﻧﻲ‬
‫ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺑﻮدهاي«‪.‬‬
‫در ﺣــﺪﻳﺜﻲ ﻛــﻪ ﻋﺒــﺪاﷲ ﺑــﻦ ﻋﻤــﺮ ﺧﻄــﺎب رﺿــﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﻤــﺎ رواﻳــﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮي اﺷـﺎره ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﺐ را در ﻧﻤـﺎز ﮔﺬراﻧﺪﻧـﺪ و آﻧﮕـﺎه‬
‫ﺳﻨﮓ ﺑﺰرﮔﻲ از ﺑﺎﻻي ﻛﻮه ﻏﻠﺘﻴﺪ و دﻫﺎﻧﻪي ﻏﺎر را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ؛ ﭘﺲ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮد‪ ،‬از ﺧـﺪا ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﺗـﺎ آﻧـﺎن را ﻧﺠـﺎت دﻫـﺪ؛‬
‫دو‪‬ﻣﻴﻦ ﻧﻔﺮ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎر ﺧﺪاﻳﺎ! دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻳﻲ داﺷﺘﻢ ﻛـﻪ او را از ﻫﻤـﻪي‬
‫ﻣﺮدم ﺑﻴـﺸﺘﺮ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ و در رواﻳﺘـﻲ دﻳﮕـﺮ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ :‬او را ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ؛ ﻣﻦ از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫او اﻣﺘﻨﺎع ورزﻳﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ در اﺛﺮ ﻗﺤﻂﺳﺎﻟﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ؛ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫او ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ دﻳﻨﺎر دادم ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻣﻨﺎﻓﻲ ﻋﻔﺖ را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ و او ﻧﻴﺰ اﺟﺎزه داد ﺗﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻬﻴ‪‬ﺎ ﺷﺪ؛ او در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس …« آري اﻳـﻦ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﺟﻮان ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎر ﺑﻮد و اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﺶ اﺟﺎزهي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن را ﻧـﺪاد؛‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪106‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻘﺮ و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪي او ﺗـﻦ دﻫـﺪ؛ ﺑـﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﺣﺎل ﺑﻪ او ﺗﺬﻛّﺮ داد از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﺪ و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻳﻤﺎﻧﻲ آن ﻣﺮد را‬
‫ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ او را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨـﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﻼل ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺮﺗﻜﺐ زﻧﺎ ﻧﮕﺮدد؛ آﻧﮕﺎه آن ﺟﻮان از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ‬
‫دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ وﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺗﻮﺑـﻪ ﻧﻤـﻮد؛ وي ﺑـﺎ ﺗﻮﺳـﻞ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬از ﻏﺎر رﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎﻣﻮز ﻛﻪ ﺗﺮس و ﻫﺮاس‪ ،‬روزي از‬
‫ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪107‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬اﻓﻜﺎر و اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻳﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻴﺖ را ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﭘﺮﺗﻮي از آﻳﺎت ﻗﺮآن‬

‫ﻟﻠﺼﺒﺮ ﻋﺎﻗﺒﺔ ﻣﺤﻤــﻮدة اﻷﺛﺮ‬ ‫إﻧﻲ رأﻳﺖ‪ -‬و ﻓﻲ اﻷﻳﺎم ﺗﺠﺮﺑﺔ‪-‬‬

‫»ﻣﻦ‪ ،‬دﻳﺪهام و ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻧﻴـﺰ ﻧـﺸﺎن داده ﻛـﻪ ﺻـﺒﺮ وﺷـﻜﻴﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠـﻪي‬
‫ﺧﻮﺑﻲ دارد«‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪≈ (7) …⊥≤πΤ♥ΣΤÿ ω≤π♥Σ∅ ΩŸ⊕ΩΤŠ ϑðΣ/≅… ΣΩ⊕•Ω∼Ω♠ … :‬‬

‫)ﻃﻼق‪» (7:‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺳﺨﺘﻲ آﺳﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ آورد«‪.‬‬

‫… ‪ϑðΩ/≅… Ν…Σ⊆ΠςΤO≅…Ω Ν…Ρ≠ΨŠ…Ω⁄Ω Ν…Σ≤ΨŠ†Ω″Ω Ν…Σ⁄Ψιπ″≅… Ν…Σ⇒Ω∨…ƒ∫ Ω⇑ÿΨϒΠς√≅… †ΩΘΣΤÿΚς†Η;ΤΤΩΤÿ‬‬

‫√‪) ≈ (200) φΣ™Ψ∏πΤ⊃ΣΤO ⌠¬Ρ∇Πς∏Ω⊕ς‬آلﻋﻤـــﺮان‪» (200:‬اي ﻣﺆﻣﻨـــﺎن! ﺷـــﻜﻴﺒﺎﻳﻲ‬

‫ورزﻳــﺪ و اﺳــﺘﻘﺎﻣﺖ و ﭘﺎﻳــﺪاري ﻛﻨﻴــﺪ )و از ﻣﺮزﻫــﺎي اﻳﻤــﺎن و ﻧﻴــﺰ ﻛــﺸﻮر‬
‫اﺳﻼﻣﻲ( ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﺑـﻪ ﻋﻤـﻞ آورﻳـﺪ و از )ﺧـﺸﻢ( ﺧـﺪا ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳـﺪ ﺗـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ«‪.‬‬
‫…‪ϖΝ…Ρ√†ΩΤ∈ β◊ΤΩ‰∼γ±ΣΘ∨ ¬Σ7ΤΩ‰ΗΤΩ″ςΚ… :…Ω′ΞΜ… Ω⇑ÿΨϒΠς√≅… (155) φ⇔ΤÿΞ⁄ΨιΗΤϑð±√≅… Ξ≤ΠΨ↑ΩΤŠΩ‬‬

‫…‪) ≈ (156) Ω⇐Σ⊕Ψ–.Ω⁄ Ψ∼ς√ΜΞ… :†ΤΠςΤ⇓ΜΞ…Ω ΨΠς∏Ψ√ †ΠςΤ⇓ΞΜ‬ﺑﻘﺮه‪» (156:‬و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎن را ﻣـﮋده ﺑـﺪه‬
‫آﻧﺎن ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺑﺪاﻧﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ از آن ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮي او ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪108‬‬

‫… ‪≈ Ι&ΣΩ7Ω∧πΤšΩ⁄ Σ≤Σ↑⇒ΩΤÿΩ Ν…〉≠ΩΤ⇒ΩΤ∈ †Ω∨ ΨŸ⊕ΩΤŠ ?⇑Ψ∨ ð—Τ∼Ω⊕<√≅… 〉ΘΞ∞Ω⇒ΤΣÿ ΨϒΠς√≅… ΩΣ∑Ω‬‬

‫)ﺷﻮري‪» (28:‬ﺧﺪاوﻧﺪ آن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎران را ﻣﻲﻓﺮﺳـﺘﺪ ﺑﻌـﺪ از آﻧﻜـﻪ‬

‫)ﻣﺮدم‪ ،‬از ﺑﺎرش ﺑﺎران( ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻲﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ«‪.‬‬
‫… …‪) ≈ (10) φ♥Ψš Ψ⁄κΤΩ⊕ΨŠ ¬Σ∑Ω≤–Κς… Ω⇐Σ⁄ΨιΗΤϑð±√≅… Πς⊇ΩΤΣÿ †Ω∧ΠςΤ⇓ΞΜ‬زﻣــــﺮ‪(10:‬‬
‫»ﻗﻄﻌﺎً ﺷـﻜﻴﺒﺎﻳﺎن‪ ،‬ﻣﺰدﺷـﺎن را ﺑـﺪون ﺣـﺴﺎب و ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم و ﻛﻤـﺎل درﻳﺎﻓـﺖ‬
‫ﻣﻲدارﻧﺪ«‪ .‬و در ﻣﻮرد دﻋﺎي ﻳﻮﻧﺲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮد ﺑﻪﺣﻘﻲ ﺟﺰ‬
‫ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ و ﺗﻮ ﭘﺎك و ﻣﻨﺰﻫﻲ؛ ﻣﻦ‪ ،‬از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﻮدهام«‪ .‬اﻳـﻦ‪ ،‬ﻗـﺮآن اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ و آﺳﻮدهﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮدي و ﺑـﻪ ﭘﺮوردﮔـﺎر‬
‫ﺧﻮد اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ و ﺑﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﻜـﻪ وﻋـﺪهي اﻟﻬـﻲ‪ ،‬ﺣـﻖ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻲ؛ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬آﻓﺮﻳـﺪﮔﺎن را ﻧﻴﺎﻓﺮﻳـﺪه ﻛـﻪ ﻋﺬاﺑـﺸﺎن دﻫـﺪ؛ ﺑﻠﻜـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ آﻧﺎن را ﭘﺎﻛﻴﺰه و ادب ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن از ﻣﺎدر و‬
‫ﭘﺪرش ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ اي ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺧﺪا و ﺳﭙﺎﺳـﮕﺰاري او‬
‫و ﺗﻼوت ﻛﺘﺎﺑﺶ و ﭘﻴـﺮوي ازﭘﻴـﺎﻣﺒﺮش
رﺣﻤـﺖ و اﻧـﺲ و رﺿـﺎﻣﻨﺪي را‬
‫ﺑﺠﻮي‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮدت را ﺑﺮاي روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ‬
‫آﻣﺎده ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن اﺗﻔﺎﻗﺎت را ﺧﻮب و ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫‪109‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺮاي زن ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدر‬

‫ﻣﺤﻤﺪ
زن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻏﻢﻫﺎ را‬

‫ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫و ﻛـﻞّ ﻓـﻮق اﻟﺘـﺮاب ﺗـﺮاب‬ ‫إذا ﺻﺢ‪ ‬ﻣﻨﻚ اﻟﻮد‪ ‬ﻓﺎﻟﻜﻞّ ﻫﻴ‪‬ﻦ‬
‫»اﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ )ﺗﻤﺎم ﻏﻢﻫـﺎ( آﺳـﺎن ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ روي ﺧـﺎك اﺳـﺖ‪ ،‬ﺧـﺎك و ﻧـﺎﭼﻴﺰ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫رﺳﻴﺪ«‪.‬‬
‫اﷲ‪ …،‬ﺑﺰرﮔـــﻮارﺗﺮﻳﻦ ﺑﺰرﮔـــﻮاران و ﺑﺨـــﺸﻨﺪهﺗـــﺮﻳﻦ ﺑﺨـــﺸﻨﺪﮔﺎن‬
‫اﺳــﺖ‪.‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﭘــﻴﺶ از درﺧﻮاﺳــﺖ ﺑﻨــﺪه از ﺣــﺪ اﻧﺘﻈــﺎرش‪ ،‬ﺑــﻪ او ﻧﻌﻤــﺖ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻞ اﻧﺪك را ارج ﻣﻲﻧﻬـﺪ و آن را رﺷـﺪ ﻣـﻲدﻫـﺪ و ﺑـﺴﻴﺎري از‬
‫ﻟﻐﺰشﻫﺎ را ﻣﻲآﻣﺮزد؛ ﻫﻤﻪي آﻧﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎنﻫـﺎ و زﻣـﻴﻦ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬او را‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ و از او ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ و او ﻫﺮ روز در ﻛﺎري اﺳـﺖ؛ درﺧﻮاﺳـﺘﻬﺎي‬
‫زﻳــﺎد‪ ،‬او را ﺑــﻪ اﺷــﺘﺒﺎه ﻧﻤــﻲاﻧــﺪازد و از اﺻــﺮار اﺻــﺮارﻛﻨﻨﺪﮔــﺎن ﺑــﻪ ﺳ ـﺘﻮه‬
‫ﻧﻤﻲآﻳﻨﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ دوﺳﺘﺪار ﻛـﺴﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در دﻋـﺎ اﺻـﺮار ﻣـﻲورزﻧـﺪ‪ ،‬و‬
‫دوﺳــﺖ دارد ﻛــﻪ از او ﺧﻮاﺳــﺘﻪ ﺷــﻮد و اﮔــﺮ از او درﺧﻮاﺳــﺖ ﻧﮕــﺮدد‪،‬‬
‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد؛ از ﺑﻨﺪه ﺷـﺮﻣﺶ ﻣـﻲآﻳـﺪ‪ ،‬و ﺑﻨـﺪه از او ﺷـﺮم ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪110‬‬

‫ﺑﻨﺪهاش ‪ ،‬ﻋﻴﺐ ﺧﻮد را ﻧﻤﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴـﺐ ﺑﻨـﺪهاش را ﻣـﻲﭘﻮﺷـﺎﻧﺪ و ﺑـﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه رﺣﻢ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ دﻟﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻨـﻴﻦ ﻛـﺴﻲ را دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؟! ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ ﺧـﻮﺑﻲﻫـﺎ را ﻓﻘـﻂ او ﻣـﻲآورد و ﺑـﺪيﻫـﺎ را او از ﺑـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﺑﺮد؛ ﺗﻨﻬﺎ او‪ ،‬دﻋﺎﻫﺎ را ﻣـﻲﭘـﺬﻳﺮد و اﺷـﺘﺒﺎﻫﺎت را ﻣـﻲآﻣﺮزد؛ﻋﻴـﺐﻫـﺎ را‬
‫ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ؛ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻼت را رﻓﻊ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑـﻪ ﻓﺮﻳﺎدﻫـﺎ ﻣـﻲرﺳـﺪ و‬
‫ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا دﻟﻬﺎ‪ ،‬او را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬
‫اﷲ‪ …،‬ﺑﺨﺸﻨﺪهﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻬﺮﺑـﺎنﺗـﺮﻳﻦ و ﺗﻮاﻧـﺎﺗﺮﻳﻦ ﻛـﺴﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻨﺪه‪ ،‬ﺑﻪ او ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮد و اﮔﺮ ﺑﻨﺪه‪ ،‬ﺑﻪ او ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻫﻤـﻪﭼﻴـﺰ او را‬
‫ﺑﺴﻨﺪه ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻣﻬﺮش ﺑﻪ ﺑﻨﺪه از ﻣﻬﺮ ﻣـﺎدر ﺑـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪش ﺑﻴـﺸﺘﺮ اﺳـﺖ؛ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻮﺑﻪي ﺑﻨﺪهاش‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻛـﺴﻲ ﺧـﺸﻨﻮد ﻣـﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ ﭘـﺲ از ﮔـﻢﻛـﺮدن‬
‫ﺳﻮاري و در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻣﺮﮔﺒﺎر و ﺧﺸﻚ در ﻋﻴﻦ ﻧﺎاﻣﻴﺪي از زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬آﻧﻬـﺎ را‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺑﺮﺳﻲ و‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺗﺠﺮﺑﻪاي زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪111‬‬ ‫ﻟﺆﻟﺆﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬زن ﻓﺮﻋﻮن را‬

‫ﻣﺜﺎل زده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻟﺆﻟﺆ دﻫﻢ‪ :‬روز ﺧﺠﺴﺘﻪ‬

‫ﻳـﺄت اﻹﻟـﻪ ﺑـﺎﻟﻔـﺮج‬ ‫و اﺻﺒﺮ إذا ﺧﻄﺐ دﻫﻲ‬

‫ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ؛ ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ ﻣﻲآورد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﺑﻨﺸﻴﻦ و ده دﻗﻴﻘﻪ ﻳﺎ رﺑـﻊ ﺳـﺎﻋﺖ رو‬
‫ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻪ ذﻛﺮ و دﻋﺎ ﺑﭙﺮداز و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ اﻣﺮوز را ﺑـﺮاي ﺗـﻮ روزي‬
‫زﻳﺒﺎ و ﻣﺒﺎرك و ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﮕﺮداﻧﺪ؛ روزي ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ و ﺻﻼح و‬
‫ﺑﻬﺮوزي ﺑﺎﺷﺪ؛ روزي ﺑﺪون ﺑﺤﺮان و ﺑﺪور از رﻧﺞ و ﺳﺨﺘﻲ؛ روزي ﺳﺮﺷﺎر‬
‫از رزق و روزي و آﻛﻨﺪه از ﺧﻴﺮ ﻓﺮاوان؛ روزي ﻛﻪ ﺻﻔﺎي آن ﺗﻴﺮه ﻧﺸﻮد و‬
‫ﻏــﻢ و اﻧــﺪوﻫﻲ در آن ﻧﺒﺎﺷــﺪ‪ .‬ﭘــﺲ ﺑﺎﻳــﺪ ﺷــﺎدي و ﺳــﺮور را ﺗﻨﻬــﺎ از ﺧــﺪا‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﻴﺮ و روزي را ﻓﻘﻂ از او ﻃﻠﺒﻴﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو اﻧﺪﻛﻲ ﻳﺎد ﺧﺪا ﭘﺲ‬
‫از ﻧﻤــﺎز ﺻــﺒﺢ‪ ،‬ﺑــﻪ اذن ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬آن روز را ﺑﺮاﻳــﺖ ﺧﺠــﺴﺘﻪ و ﻣﺒــﺎرك‬
‫ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاي ﺑـﻪ ﻧـﻮار ﻗـﺮآن ﮔـﻮش ﺑـﺪه ﻛـﻪ‬
‫ﺷــﻚ و ﺗﺮدﻳــﺪ را از دﻟــﺖ ﺑﻴــﺮون ﻣــﻲآورد و ﺗــﻮ را ﺑــﻴﺶ از ﭘــﻴﺶ آرام‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺗﻮان ﺗﻮ ﺧﺎرج اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻧﭙﺮداز؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﺑﻜﻮش ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ در ﺗﻮان ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺧﻮب و ﻋﺎﻟﻲ اﻧﺠﺎم دﻫﻲ‪.‬‬
‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬
‫‪115‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎري ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪف او‪‬ل‪ :‬زن ﺧﻮب ﻳﻌﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻟﻪ ﻛﻞ ﻳﻮم ﻓﻲ ﺧﻠﻴﻘﺘﻪ أﻣﺮ‬ ‫ﻋﺴﻲ ﻓﺮج ﻳﺄﺗﻲ ﺑﻪ اﷲ إﻧﻪ‬

‫»اﻣﻴــﺪ اﺳــﺖ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﮔﺸﺎﻳــﺸﻲ ﺑﻴــﺎورد؛ زﻳــﺮا او‪،‬ﻫــﺮ روز در ﻣــﻮرد‬
‫آﻓﺮﻳﺪهﻫﺎﻳﺶ ﻛﺎري اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﺪ«‪.‬‬
‫زن ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺷﻮﻫﺮش ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﻲ از او اﺳـﺘﻘﺒﺎل‬
‫ﻛﻨﺪ؛ اﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮش ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻛﺎري ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ او را‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﺑـﺮود و ﺧﻮاﺳـﺘﻪﻫـﺎﻳﺶ را‬
‫در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑـﺪون ﻣﻘﺪﻣـﻪ از او ﺑﭙﺮﺳـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﺮا‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﺴﺘﻪاي؟ ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺪﻛﻲ درﻧﮓ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﭘﺲ از در‬
‫آوردن ﻟﺒﺎس ﺑﻴﺮون و ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻟﺒﺎس ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻴﺶ را ﺑﮕﻮﻳـﺪ؛ اﮔـﺮ‬
‫ﻣﺮد ﻣﺸﻜﻠﺶ را ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬زن ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﺷﻮﻫﺮش را ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻫﻤﺴﺮش‪ ،‬ﺑﻪ او اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺣﺎﻟـﺖ او ﭘﺮﻳـﺸﺎن‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ اﮔﺮ زن‪ ،‬در ﺧﻮد اﻳﻦ ﺗﻮان را ﻣـﻲدﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻮﻫﺮش در ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻞ ﻳﺎري ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺖﺑﻜﺎر ﺷﻮد؛ زﻳﺮا در‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪116‬‬

‫اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎر ﺑﺰرﮔﻲ را از دوش ﺷﻮﻫﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮔﺬاﺷﻪ اﺳﺖ و ﭘـﺲ از آن‬
‫ﺷــﻮﻫﺮ‪ ،‬اﺣــﺴﺎس ﺧﻮاﻫــﺪ ﻛــﺮد ﻛــﻪ در ﺧﺎﻧــﻪاش ﮔــﻮﻫﺮ ﮔﺮاﻧﺒﻬــﺎﻳﻲ دارد؛‬
‫ﮔﻮﻫﺮي ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎي دﻧﻴﺎ ارزﺷﻤﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪن ﻛﺎري ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن‬
‫ﻧﺮﺳﺎﻧﺪهاي ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎش؛ ﻋﻤﻞ و ﻛﺎر اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﺑﺰرگ‪،‬‬
‫ﭘﺎﻳﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪117‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد‪،‬‬

‫ﻣﻲآزﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪف دو‪‬م‪ :‬ﻓﻘﻂ اﻣﺮوز‬

‫و ﻻ ﻳﺤﺴﺒﻮن اﻟﺸﺮّ ﺿﺮﺑﺔ ﻻزب‬ ‫و ﻻ ﻳﺤﺴﺒﻮن اﻟﺨﻴﺮ ﻻ ﺷﺮّ ﺑﻌﺪه‬

‫»ﺧﻮﺑﻲ را ﭼﻨﺎن ﻧﻤﻲﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﻫﻴﭻ ﺑﺪي و ﺷﺮي ﻧﻴﺴﺖ و‬
‫ﺷﺮ و ﺑﺪي را ﺿﺮﺑﻪاي ﻛﺸﻨﺪه و ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآورﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪان ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬روز ﺧﻮب و زﻳﺒـﺎ‪ ،‬روزي اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫در آن‪ ،‬ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻚ دﻧﻴﺎي ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻴﻢ و دﻧﻴـﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻟـﻚ و ﺻـﺎﺣﺐ ﻣـﺎ ﻧﻴـﺴﺖ؛‬
‫روز زﻳﺒﺎ‪ ،‬روزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺎر ﺷﻬﻮتﻫﺎ و اﻣﻴﺎﻟﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎﺳـﺖ و ﻣـﺎ‬
‫ﺑﺎ ذﻟّﺖ و ﺧﻮاري‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎ و ﺷﻬﻮتﻫـﺎي ﺧـﻮد ﻧﻴـﺴﺘﻴﻢ و از آن‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ«‪.‬‬
‫از اﻳﻦ روزﻫﺎي ﺑﻪ ﻳﺎدﻣﺎﻧﺪﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ روزﻫﺎي ذﻳﻞ اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫ـ روزي ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻮدم ﭼﻴﺮه ﺑﺎﺷﻢ و از رﻧﺞ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴـﺎﻳﻢ‪،‬‬
‫روز ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ زﻳﺒﺎﺳﺖ آن روز ﻛﻪ ﭼﻮن در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻗﺮار ﮔﻴﺮم ﻛﻪ آﻳﺎ ﺳـﺘﺎﻳﺶ و‬
‫ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﺮدم را ﺗﺮﺟﻴﺢ دﻫﻢ و ﻳﺎ ﻛﺎري را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ ﻛﻪ ﻫـﻴﭻﻛـﺲ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫آن ﻣﺮا ﻧﻤﻲﺳﺘﺎﻳﺪ و ﻫﻴﭻﻛﺲ آن را ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﺘﺎﻳﺶ و ﺗﻤﺠﻴـﺪ ﻣـﺮدم‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪118‬‬

‫ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻜﻨﻢ و ﻛﺎري را ﺗﺮﺟﻴﺢ دﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺣﻴﺎﺗﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧـﻮدم ﻛـﺴﻲ‬
‫از آن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ زﻳﺒﺎﺳﺖ آن روز ﻛﻪ در آن ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺟﻴـﺐﻫـﺎﻳﻢ را ﭘـﺮ از ﭘـﻮل‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻟﻲ دﻟﻢ از ﻛﺮاﻣﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺧـﺎﻟﻲ را ﺑـﺮ وﺟـﺪان و‬
‫دل ﺗﻬﻲ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻴﺢ دادم‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ روزﻫﺎ زﻳﺒﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺮه ﻣﻦ از آن‬
‫اﻧﺪك اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آن ﻛﻪ ﺑﻬﺮهي ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣـﻲداﻧـﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻢ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻛﺮدهام اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻬﺮهام ﺑﻪ ﺳﭙﺎس ﺧﺪا زﻳﺎد اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ و ﻧﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬ﺷﺎد و ﻗﺎﻧﻊ و‬
‫راﺿﻲ ﺑﺎش‪ ،‬و از آرزوﻫﺎ و ﺧﻴﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺗﻮان و اﻣﻜﺎن ﺗﻮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪.‬‬
‫‪119‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﺳﻮ‪‬م‪ :‬اﺣﺴﺎس ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻣﻜﻦ‪.‬‬

‫أﺑﺪاً ﻛﻤﺎ ﻛﺎﻧﺖ ﻟﻬﻦّ أواﺋﻞ‬ ‫اﻧﻌﻢ و ﻟﺬّ ﻓﻠﻸﻣﻮر أواﺧﺮ‬

‫»ﺷﺎد ﺑﺎش و ﻟﺬت ﺑﺒﺮ؛ زﻳﺮا ﻛﺎرﻫﺎ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ آﻏﺎزي‬
‫دارﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﻋﺪم اﺣﺴﺎس ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺻﻔﺖ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي از ﺑﻴﻦ ﺑـﺮدن‬
‫اﺿﻄﺮاب و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﺑـﻪ اﻧـﺴﺎن ﺑـﺮاي ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ در زﻧـﺪﮔﻲ و ﺣﻔﺎﻇـﺖ‬
‫دوﺳﺘﻲﻫﺎو اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ در ﻛﻨـﺎر ﺧـﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﻳـﺎري ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ وﺳﻴﻌﻲ دارد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺮدم را ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻮﻻت را ﻣﻲﺳﻨﺠﺪ‬
‫و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮان ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ و ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻌﻠﻮم و ﻧـﺎﻣﻌﻠﻮم را در‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮدي ﻛﻪ دﻳﺪ وﺳﻴﻌﻲ دارد‪ ،‬اﻣﻮر را ﺧﻮب درك ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت و ﻳﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪاش‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻤـﻲﻳﺎﺑـﺪ؛ ﻣـﻲداﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ در زﻧﺪﮔﻲ راﺣـﺖ ﻧﻴـﺴﺖ؛‬
‫ﮔﺎﻫﻲ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰي را دوﺳﺖ ﻧﻤﻲدارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﺮ در آن اﺳﺖ و ﮔـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي رﻏﺒﺖ دارد؛ وﻟـﻲ آن ﭼﻴـﺰ‪ ،‬ﺷـﺮ ﻣـﻲآورد‪ .‬از اﻳـﻦ رو ﺧﻴـﺮ‪ ،‬در آن‬
‫ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪120‬‬

‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ وﺳﻴﻌﻲ دارد اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛـﻪ او‪ ،‬ﺟﺰﺋـﻲ از ﺟﻬـﺎن‬
‫ﭘﻬﻨﺎور ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ و ﻫﻢ از دردﻫﺎ و ﻏﻢﻫـﺎ ﻧـﺼﻴﺒﻲ دارد و ﻫـﻢ از ﺳـﻌﺎدت‬
‫ﺑﻲﺑﻬﺮه ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﺳﺨﺘﻲﻫـﺎ و ﻧﺎﺧﻮﺷـﻲﻫـﺎ ﻣـﻀﻄﺮب ﻧﻤـﻲﺷـﻮد و‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻨﮓﻧﻈﺮان‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ وﮔﻤﺎن ﻧﻤـﻲﺑـﺮد‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي او ﭘﻴﺶ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻓﻖ دﻳﺪش‪ ،‬وﺳـﻴﻊ اﺳـﺖ ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﭼﻨـﻴﻦ اﺣـﺴﺎﺳﺎﺗﻲ را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮد راه ﻧﻤﻲدﻫﺪ و ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻧﺪﮔﻲ را در ﻣﻲﻳﺎﺑـﺪ و ﻣـﻲداﻧـﺪ ﻛـﻪ او‪،‬‬
‫ﺟﺰﺋﻲ از ﭼﺮﺧﻪ ي زﻧﺪﮔﻲ دﻧﻴﺎ اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺿـﻤﻦ آن ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم ﺗـﻼش‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺮف ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬از زﻧـﺪﮔﻲ راﺿـﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﻛﻨﻮن زﻣﺎن آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ؛ ﻧﻪ ﻓﺮدا ﻛﻪ در دﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪121‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬درودﺗﺎن ﺑﺎد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ و ﺻﺒﺮي‬

‫ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دادﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻌﺪ از ﻣﺸﻘﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﺬﻳﺬ و‬

‫ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺛﻤﺖ ﻳﺬﻫﺒﻦ و ﻻ ﻳﺠﻴﻨﺎ‬ ‫اﻟﻐـﻤﺮات ﺛﻢ ﻳﻨﺠﻠـﻴﻨﺎ‬

‫»ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ از ﻣﻴﺎن ﻣﻲروﻧﺪ و ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ«‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻓﺮاد ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪم و ﻓﻘـﺮ‪ ،‬ﻣـﺮا از زﻣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ در ﮔﻬﻮاره ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻤﺮاﻫـﻲ ﻣـﻲﻛـﺮد‪ .‬ﺗﻠﺨـﻲ روزﻫـﺎﻳﻲ را ﭼـﺸﻴﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﺮاي ﺗﻜﻪ ﻧﺎن ﺧﺸﻜﻲ دﺳﺖ دراز ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗـﺮك‬
‫ﮔﻔﺘﻢ و در ﻳﺎزده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﺪم‪ ،‬ﻫﺮ ﺳـﺎل ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ ﻣـﺎه درس‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم؛ ﺑﻌﺪ از ﻳﺎزده ﺳـﺎل ﻛـﺎر ﻃﺎﻗـﺖﻓﺮﺳـﺎ ﺻـﺎﺣﺐ دو ﮔـﺎو و ﺷـﺶ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺷﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﺸﺘﺎد وﭼﻬﺎر دﻻر ﻓـﺮوﺧﺘﻢ؛ درﺗﻤـﺎم زﻧـﺪﮔﻴﻢ‬
‫ﻳﻚ رﻳﺎل ﻫﻢ ﺑﺮاي‪ :‬ﻟﺬتﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﻢ ﺧﺮج ﻧﻜﺮدم؛ ﺗﺎ ﺑﻴـﺴﺖ و ﻳـﻚ‬
‫ﺳﺎﻟﮕﻲ ‪ ،‬ﻫﺮ درﻫﻤﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآوردم ﻧﮕﺎه ﻣﻲداﺷﺘﻢ… ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ‬
‫ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺟﺎﻧﻜﺎه را ﭼﺸﻴﺪم؛ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺳﻔﺮ ﻛﺮدم ﺗﺎ از ﻫﻢﻧﻮﻋﺎن ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺎري ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آن زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳـﺎﻟﮕﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻳﻚ ﮔﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮔﺎوﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﺪ ﺑـﻪ ﺟﻨﮕﻠﻬـﺎ ﻣـﻲرﻓـﺘﻢ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪122‬‬

‫ﻫﻴﺰم ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻫﺮ روز ﻗﺒﻞ از ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻣـﻲﺧﺎﺳـﺘﻢ و ﺗـﺎ ﻏـﺮوب‬
‫آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﺳﺨﺖ و دﺷﻮارم ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲﺷـﺪم‪ .‬ﺗـﺎ ﭘﺎﻳـﺎن ﻣﺎه‪،‬ﺷـﺶ دﻻر‬
‫ﺣﻘﻮق ﺑﮕﻴﺮم؛ و وﻗﺘﻲ اﻳـﻦ ﺷـﺶ دﻻر را ﻣـﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪،‬ﻫـﺮ ﻳﻜـﻲ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎه ﺷﺐ ﭼﻬﺎرده زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪات درس ﺑﮕﻴﺮ و آﻧﻬﺎ را‬
‫آوﻳﺰهي ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻦ‪.‬‬
‫‪123‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از آن و از ﻫﺮ‬

‫ﻣﺸﻜﻠﻲ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮد ﻋﺎدت ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫إذا ﻋﻈﻢ اﻟﻤﻄﻠﻮب ﻗﻞّ اﻟﻤﺴﺎﻋﺪ‬ ‫ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻦ اﻟﺨﻼن ﻓﻲ ﻛﻞّ ﺑﻠﺪة‬

‫»اﻧﺴﺎن ﻏﺮﻳﺐ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ از دوﺳـﺘﺎن‪ ،‬در ﻫـﺮ ﺷـﻬﺮي ﺗﻨﻬﺎﺳـﺖ؛ ﻫﺮﮔـﺎه‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺰرگ و ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻴﺎران اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﻧﺪك ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﻣﺮدي را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺿﻤﻦ ﻳﻚ ﻋﻤـﻞ ﺟﺮاﺣـﻲ‪ ،‬ﻗﻄـﻊ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ؛ ﭘﻴﺶ او رﻓﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺎ او ﻫﻤـﺪردي ﻧﻤـﺎﻳﻢ‪ .‬او‪ ،‬ﻋـﺎﻟﻢ و اﻧﺪﻳـﺸﻤﻨﺪ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ :‬ﻣﺮدم‪ ،‬از ﺗﻮ اﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر را ﻧﺪارﻧـﺪ ﻛـﻪ دوﻧـﺪهي‬
‫ﻣﺎﻫﺮي و ﻛﺸﺘﻲﮔﻴﺮ ﻗﺪري ﺑﺎﺷـﻲ؛ ﺑﻠﻜـﻪ ﻣـﺮدم‪ ،‬ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ روﺷـﻦ و ﻧﻈـﺮات‬
‫درﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ و اﻟﺤﻤﺪﷲ ﻛﻪ رأي و ﻓﻜﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻴﺎدﺗﺶ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻫﻬﺎ ﺳﺎل ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑـﻮد و از آن ﺧـﻮب و‬
‫درﺳﺖ اﺳـﺘﻔﺎده ﻛـﺮدم؛ وﻗﺘـﻲ دﻳـﻦ‪ ،‬ﺳـﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧـﺪ‪ ،‬اﻧـﺴﺎن‪ ،‬از ﺻـﻤﻴﻢ ﻗﻠـﺐ‬
‫ﺧﺮﺳﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺣﻜﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬زﻣﺎﻧﻲ ذﻫﻦ و ﺧﺎﻃﺮ آراﻣـﺶ ﻣـﻲﻳﺎﺑـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ راﺑﭙﺬﻳﺮد؛ از ﻧﻈﺮ رواﻧﻲ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ‪ ،‬اﻧـﺴﺎن‬
‫را ﺑﺎﻧﺸﺎط و ﺳﺮﺣﺎل ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ…«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪124‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ‪ :‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫـﺰاران ﻧﻔـﺮ زﻧﺪﮔﻴـﺸﺎن را ﺑـﺎ ﺧـﺸﻢ و‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدي ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﻨﺪ؛ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ‪ ،‬واﻗﻌﻴﺘﻬﺎي ﺗﻠﺦ را ﻧﻤـﻲﭘﺬﻳﺮﻧـﺪ و‬
‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﻧﺠﺎت داد‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻧﻤﻲدﻫﻨـﺪ؛ آﻧـﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ ﺟـﺎي آن ﻛـﻪ‬
‫آرزوﻫﺎي ﺧﻮد را از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ ،‬وارد ﺟﻨﮓ ﺗﻠﺦ و ﻣﺮارتﺑﺎري ﺑـﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎ اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲروﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺗﺄﺳﻒ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪي ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ و ﮔﺮﻳﻪي ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ دردﻫـﺎ و‬
‫ﺷﻜﺴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺗﻔـﺎق اﻓﺘـﺎده اﺳـﺖ‪ ،‬از ﻧﻈـﺮ اﺳـﻼم ﺑﺨـﺸﻲ از‬
‫ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﺧﺪا و اﻇﻬﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﺪي از ﺗﻘﺪﻳﺮ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺮﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ‬
‫ﺗﻮﺳﺖ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ آراﻣﺶ ﺗﻮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪125‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را اﻣ‪‬ﺘﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻗﺮار دادهاﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎي ﻣﺎدري ﻓﺮزاﻧﻪ‬

‫أﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺳﺮورا‬ ‫ﻓﻜﻢ رأﻳﻨﺎ أﺧﺎ ﻫﻤﻮم‬

‫»ﭼﻪ ﺑـﺴﺎ اﻓـﺮاد ﻏﻤﮕﻴﻨـﻲ را دﻳـﺪهاﻳـﻢ ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از ﻏـﻢﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﺎدي ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮاﻏﺸﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ«‪.‬‬
‫اﻣﺎﻣﻪ ﺑﻨﺖ ﺣﺎرث ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ام أﻳﺎس ﺑﻨﺖ ﻋﻮف در ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﻴﺶ‪،‬‬
‫وﺻﻴﺖ ﺟﺎﻣﻌﻲ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎي زﻧﺎن ﻋﺮب ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲرود؛‬
‫وي در ﻧﺼﻴﺤﺖ دﺧﺘﺮش ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗـﻮ از ﻣﺤﻴﻄـﻲ ﻛـﻪ در آن ﺑـﺰرگ‬
‫ﺷﺪهاي‪ ،‬ﺟﺪا ﻣﻲﺷﻮي و ﺧﺎﻧﻪاي را ﻛﻪ در آن ﺑﻮدهاي‪ ،‬ﺗـﺮك ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻲ؛‬
‫اﮔﺮ زﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺛﺮوت ﭘﺪر و ﻣﺎدرش و ﻳﺎ ﺑﻪ او‪،‬ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺷـﻮﻫﺮ ﻧﺪاﺷـﺖ‪،‬‬
‫ﺗﻮ از ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮان‪ ،‬ﺑﻲﻧﻴﺎزﺗﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮدي ﻛـﻪ ﺷـﻮﻫﺮ ﺑﮕﻴـﺮي‪ ،‬وﻟـﻲ زﻧـﺎن‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﺮدان و ﻣﺮدان‪ ،‬ﺑﺮاي زﻧﺎن آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻔﺎرش او‪‬ل و دو‪‬م ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮﻫﺮت ﻗﺎﻧﻊ و ﻓﺮوﺗﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ؛ ﺧﻮب ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ ﮔﻮش ﻛﻦ و از او ﺣﺮفﺷﻨﻮي و اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎ‪.‬‬
‫ﺳﻔﺎرش ﺳﻮ‪‬م و ﭼﻬﺎرم ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‪ :‬ﻣﻮاﻇـﺐ ﭼـﺸﻢ و ﺑﻴﻨـﻲ او‬
‫ﺑﺎش؛ ﻣﺒﺎدا ﭼﺸﻢ او ﺑﺮ ﭼﻴﺰ زﺷﺘﻲ از ﺗﻮ ﺑﻴﻔﺘﺪ و از ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﺑﻮي ﺧﻮش‬
‫ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﺑﺮﺳﺪ!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪126‬‬

‫ﭘﻨﺠﻢ و ﺷﺸﻢ اﻳﻨﻜﻪ‪ :‬وﻗﺖ ﺧﻮاب و ﻏﺬاي او را ﺑﺪان؛ زﻳﺮا ﮔﺮﺳـﻨﮕﻲ‬

‫ﻣﺪاوم و ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ‪ ،‬آﺗﺶ ﺧﺸﻢ را ﺑﺮﻣﻲاﻓﺮوزد و ﻓﺮد را ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻔــﺘﻢ و ﻫــﺸﺘﻢ اﻳﻨﻜــﻪ‪ :‬از ﻣــﺎل و ﻓﺮزﻧــﺪان او ﺣﻔﺎﻇــﺖ ﻛــﻦ‪ ،‬ﻣــﻼك‬
‫ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻧﻴـﺎز اﺳـﺘﻔﺎده ﺷـﻮد و ﻣﻌﻴـﺎر‬
‫ﻧﮕﻬﺪاري ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﭘﺮورش درﺳﺖ آﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻬﻢ و دﻫﻢ اﻳﻨﻜﻪ‪ :‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﺷـﻮﻫﺮت ﻣﺒـﺎش و رازش را ﺑـﺮﻣـﻼ ﻣﻜـﻦ‪،‬‬
‫زﻳﺮا اﮔﺮ از ﻓﺮﻣﺎن او ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ‪ ،‬دﻟﺶ را ﻣـﻲرﻧﺠـﺎﻧﻲ و اﮔـﺮ راز او را‬
‫اﻓﺸﺎ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد؛ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻏﻤﮕـﻴﻦ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﭘﻴﺶ روي او اﻇﻬﺎر ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻣﻜﻦ و اﮔـﺮ او‪ ،‬ﺷـﺎدﻣﺎن ﺑـﻮد‪ ،‬ﺗـﻮ ﺧـﻮدت را‬
‫اﻓﺴﺮده و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﺪه‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﻌﺎدت ﺗﻮ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ‬
‫در دﺳﺖ ﺧﻮدت ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪127‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻓﺮدا ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻃﻠﻮع ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺷﺎد و‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﺷﻮي‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮدش را ﻓﺪاي رﺿﺎﻣﻨﺪي‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﻟﻌﻞّ اﷲ ﻳﻐﻨﻲ ﻋﻦ ﻗﻠﻴﻞ‬ ‫وﻻ ﺗﻴﺄس ﻓﺈنّ اﻟﻴﺄس ﻛﻔﺮ‬

‫»ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎش ﻛﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﻛﻔﺮ و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ اﺳﺖ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗـﻮ را‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻲﻧﻴﺎز ﮔﺮداﻧﺪ«‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ آن زن را ﺷﻨﻴﺪهاي ﻛﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻛـﺮد و ﻣﺮﺗﻜـﺐ زﻧـﺎ ﺷـﺪ؛‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا را ﺑـﻪ ﻳـﺎد آورد و ﺗﻮﺑـﻪ ﻧﻤـﻮد؛ ﻧـﺰد ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
رﻓـﺖ و از اﻳـﺸﺎن‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ او را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻛﻨﻨﺪ و او را از ﮔﻨﺎه ﭘﺎك ﺑﮕﺮداﻧﻨـﺪ او در ﺣـﺎﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧـﺰد ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
رﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ :‬اي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧـﺪا! ﻣـﻦ ﻣﺮﺗﻜـﺐ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺷﺪهام؛ ﻣﺮا ﻣﺠﺎزات ﻛﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
وﻟﻲ‪ ‬او را ﺧﻮاﺳـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﺎ‬
‫او‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ رﻓﺘﺎر ﻛﻦ و ﻫﺮﮔـﺎه وﺿـﻊ ﺣﻤـﻞ ﻧﻤـﻮد‪ ،‬او را ﻧـﺰد ﻣـﻦ ﺑﻴـﺎور‪،‬‬
‫ﺳﺮﭘﺮﺳــﺘﺶ ﭼﻨــﺎن ﻛــﺮد )و ﺑﻌــﺪ از وﺿــﻊ ﺣﻤــﻞ( او را ﻧــﺰد ﭘﻴــﺎﻣﺒﺮ
‬
‫آوردﻧﺪ؛ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣـﺎن داد ﻛـﻪ ﻟﺒﺎﺳـﻬﺎﻳﺶ را ﻣﺤﻜـﻢ ﺑـﻪ ﺧـﻮدش ﺑﺒﻨﺪﻧـﺪ‬
‫وﺳﭙﺲ ﺳﻨﮕﺴﺎرش ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬ﺳـﭙﺲ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
ﺑـﺮ او ﻧﻤـﺎز ﺧﻮاﻧـﺪ؛ ﻋﻤـﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ ﺑﺮ او ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻲ و ﺣﺎل آﻧﻜﻪ او‪ ،‬زﻧﺎ ﻛـﺮده اﺳـﺖ؟!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪128‬‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬او‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺗﻮﺑﻪاي ﻛﺮده ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻴﻦ ﻫﻔﺘﺎد ﻧﻔﺮ از اﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻛﺎﻓﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و آﻳﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ دﻳﺪهاي‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﺮاي رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺧﺪا ﻓﺪا ﻛﻨﺪ«؟‬
‫آري اﻧﮕﻴﺰه ﻗﻮي اﻳﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ او را ﺑـﺮ آن داﺷـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﺮاي ﭘـﺎك‬
‫ﻛﺮدن ﺧﻮد ﻗﺪم ﺑﺮدارد و رﺳﻮاﻳﻲ دﻧﻴﺎ را ﺑﺮ رﺳﻮاﻳﻲ آﺧـﺮت و ﻋـﺬاب آن‬
‫ﺗﺮﺟﻴﺢ دﻫﺪ؛ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن او ﻗﻮي ﻧﻤﻲﺑﻮد ﻣﺮگ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷـﺪن را ﺗـﺮﺟﻴﺢ‬
‫ﻧﻤﻲداد؛ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا او زﻧﺎ ﻛﺮد و آﻳـﺎ ﻛـﺴﻲ ﺟـﺰ ﺳـﺴﺖ‬
‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬زﻧﺎ ﻣﻲﻛﻨـﺪ؟! ﭘﺎﺳـﺦ‪ ،‬اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﮔـﺎﻫﻲ اﻳﻤـﺎن اﻧـﺴﺎن ﺿـﻌﻴﻒ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺣﺮام ﻣﻲﮔﺮدد؛ از آﻧﺠﺎ ﻛـﻪ اﻧـﺴﺎن ‪ ،‬ﻋﺠـﻮل و ﺿـﻌﻴﻒ‬
‫آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه‪ ،‬دﭼﺎر ﻟﻐـﺰش ﻣـﻲﮔـﺮدد و از آنﺟﻬـﺖ ﻛـﻪ ﻧﻘـﺺ و ﻛﻤﺒـﻮد‬
‫دارد‪ ،‬در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻤﺮاه ﻣﻲﺷﻮد؛ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺗﺨﻢ اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﻗﻠﺐ او رﺷـﺪ‬
‫ﻣــﻲﻛﻨــﺪ و درﺧﺘــﻲ ﺗﻨﻮﻣﻨــﺪ و ﺷــﻜﻮﻓﺎ ﻣــﻲﮔــﺮدد‪ ،‬واﻗﻌﻴــﺖ اﺻــﻴﻞ و ﻳﻘــﻴﻦ‬
‫ﻣﺤﻜﻤﺶ را آﺷﻜﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛـﻪ آن زن را ﺑـﺮ آن‬
‫داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻧﺰد ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺮود و از اﻳﺸﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ او را ﭘﺎك ﺑﮕﺮداﻧﺪ و‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪاي رﺿﺎﻣﻨﺪي و رﺣﻤﺖ و آﻣﺮزش اﻟﻬﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﻮاره ﺷﺎﻛﻲ و ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ ﻣﺒﺎش!‬
‫‪129‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺤﺮان ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺪت ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬رﻫﺎﻳﻲ از آن‬

‫ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬آن زن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺬا ﺧﺪا‬
‫او را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫و ﻟﻜﻦّ ﻋﺎراً أن ﺗﺰول اﻟﺘﺠﻤ‪‬ﻞ‬ ‫و ﻻ ﻋﺎر إن زاﻟﺖ ﻋﻦ اﻟﻤﺮء ﻧﻌﻤﺔ‬

‫»ﻧﻨﮓ و ﻋﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎل و ﻧﻌﻤﺖ ﻛﺴﻲ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود؛ ﺑﻠﻜـﻪ ﻧﻨـﮓ و‬
‫ﻋﺎر‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﻧﺴﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮد«‪.‬‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲﻫﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ اﺳـﻜﻨﺪرﻳﻪ‪،‬‬
‫زﻧﻲ زﻳﺒﺎ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران و ﻣﺎل و داراﻳﻲاش ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻓﺮار‬
‫ﻧﺸﺪه و در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲﻫـﺎ‪ ،‬ﺷﻤـﺸﻴﺮ ﺑـﻪدﺳـﺖ وارد ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻮلﻫﺎ ﻛﺠـﺎ ﻫـﺴﺘﻨﺪ؟ آن زن ﺑـﺎ اﺿـﻄﺮاب و در‬
‫ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺎي ﭘﻮلﻫﺎ را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻧﺘﺮس ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد و از ﻣﺎل و ﺛﺮوﺗﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﺧـﻮاﻫﻲ ﻛـﺮد آن زن‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮد ﻓﺮﻧﮕﻲ ﺷﻴﻔﺘﻪاش ﺷﺪه و ﻣـﻲﺧﻮاﻫـﺪ او را ﺑـﺎ ﺧـﻮدش ﺑﺒـﺮد؛‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ دلاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ دﺳﺘـﺸﻮﻳﻲ‬
‫ﺑﺮوم‪ .‬ﻣﺮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛـﻪ آن زن ﺧـﺎﻃﺮﺧﻮاه او ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮوي‪ ،‬آن زن رﻓـﺖ و ﻓﺮﻧﮕـﻲﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻏـﺎرت‬
‫ﺻﻨﺪوقﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زن از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و وارد اﻧﺒﺎر ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﺎﻫﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪130‬‬

‫ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮدش را در ﻣﻴﺎن ﻛﺎﻫﻬﺎ ﭘﻨﻬـﺎن ﻛـﺮد؛ ﻓﺮﻧﮕـﻲﻫـﺎ‬

‫ﭘﺲ از ﭼﭙﺎول ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي او ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﻟﺬا آﻧﭽﻪ را‬
‫ﻏﺎرت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ زن‪ ،‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﻧﻘﺸﻪ از اﺳﺎرت ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ و ﺧـﺪﻣﺘﮕﺰاران او ﻧﻴـﺰ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻻي ﺧﺎﻧـﻪ رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از اﺳﺎرت ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آن زن ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺳــﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧــﺪن دﻳـﻦ و آﺑــﺮو‪ ،‬ﺑﻬﺘــﺮ از ﻣـﺎﻟﻲ اﺳــﺖ ﻛــﻪ‬
‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدان‪ ،‬آن را ﺑﺮاي اﻫﺪاﻓﻲ اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤـﻊآوري ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ؛ ﭼـﺮا ﻛـﻪ‬
‫ﻓﻘﺮ‪ ،‬از اﺳﺎرت و از ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪن ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﺑﭙﺬﻳﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره‬
‫در دﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ آن را ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫دﻫﻲ و ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ و اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺎ آن ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫‪131‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬از داﻣﻦ زن‪ ،‬ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج ﻣﻲرود‪.‬‬

‫ﺻﺪف ﻧﻬﻢ‪ :‬آب ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﭘﺎكﺗﺮﻳﻦ آبﻫﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫واﺟﻌﻠﻴﻬﺎ ﺑﻜﻞ ﺧﻴﺮ ﺧﻤﻴﻠﺔ‬ ‫اﻓﺮﺣﻲ ﺑﺎﻟﺤﻴﺎة ﻓﻬﻲ ﺟﻤﻴﻠﺔ‬

‫»ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﺎش؛ ﭼﻮن زﻧﺪﮔﻲ زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﻫـﺮ ﻛـﺎر ﺧـﻮﺑﻲ‬
‫ازآن ﺑﺴﺘﺎن اﻧﺒﻮﻫﻲ ﺑﺴﺎز«‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪﻛﻨﻨﺪﮔﺎن و ﭘﺎﻛﺎن را دوﺳﺖ دارد‪ .‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺘﻌـﺎل‪ ،‬از‬
‫ﺗﻮﺑﻪي ﺑﻨﺪهاش‪ ،‬ﺑﻴﺶ از اﻧـﺴﺎﻧﻲ ﺷـﺎدﻣﺎن ﻣـﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ در ﺑﻴﺎﺑـﺎﻧﻲ ﺧـﺸﻚ‬
‫ﺳﻮارﻳﺶ را ﻛﻪ آب و ﻏﺬاﻳﺶ ﺑﺮ آن اﺳـﺖ‪ ،‬ﮔـﻢ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و از ﻳـﺎﻓﺘﻦ آن‬
‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﻲﮔﺮدد و ﺑﻪ ﺗﻨﻪي درﺧﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲدﻫﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮگ را ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻧـﺴﺎن ﻧﺎاﻣﻴـﺪ‪ ،‬در ﻫﻤـﺎن ﺣـﺎل ﺑـﻪ ﺧـﻮاب ﻓـﺮو ﻣـﻲرود و ﭼـﻮن ﺑﻴـﺪار‬
‫ﻣــﻲﺷــﻮد‪،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣــﻲﺑﻴﻨــﺪ ﻛــﻪ ﺳــﻮارﻳﺶ‪ ،‬ﺑــﺎﻻي ﺳــﺮش اﻳــﺴﺘﺎده و آب و‬
‫ﻏﺬاﻳﺶ ﺑﺮ آن اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻬـﺎر آن را ﻣـﻲﮔﻴـﺮد و از ﺷـﺪت‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺑﺎر ﺧﺪاﻳﺎ! ﺗﻮ ﺑﻨﺪهي ﻣﻨﻲ و ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻫﺴﺘﻢ!…‬

‫آري! ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬از ﺗﻮﺑــﻪ ﺑﻨــﺪهاش‪ ،‬ﺑــﻴﺶ از ﭼﻨــﻴﻦ ﺷﺨــﺼﻲ ﺷــﺎدﻣﺎن‬

‫ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪132‬‬

‫ﺧﺪاوﻧــﺪ ﭼﻘــﺪر ﻣﻬﺮﺑــﺎن و ﺑﺰرﮔــﻮار اﺳــﺖ ﻛــﻪ از ﺗﻮﺑــﻪي ﺑﻨــﺪهاش‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻨـﺪهاش ﺑـﻪ ﺑﻬـﺸﺖ او راه ﻳﺎﺑـﺪ و رﺿـﺎﻣﻨﺪي او را ﺑـﻪ‬

‫دﺳﺖ آورد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺆﻣﻦ ﺧﻮﻳﺶ را ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ‪… :‬‬

‫‪≈ (31) φΣ™Ψ∏⊃ΣΤO ψΡ∇Πς∏Ω⊕ς√ φΣ⇒Ψ∨Σ∧<√≅… ΩΘΣΤÿΚς… †[Τ⊕∼Ψðρ ϑðΨ/≅… ς√ΞΜ… Νϖ…ΣŠΣΤOΩ‬‬

‫)ﻧﻮر‪» (31:‬اي ﻣﺆﻣﻨﺎن! ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺪا ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ رﺳـﺘﮕﺎر‬
‫ﺷﻮﻳﺪ«‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺷـﺴﺘﻦ ﻗﻠـﺐ ﺑـﺎ آب اﺷـﻜﻬﺎي ﻧـﺪاﻣﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑـﻪ‪ ،‬ﺳـﻮز و‬
‫ﮔﺪاز ﻗﻠﺐ و ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ وﺟـﻮد و ﺷﻜـﺴﺘﮕﻲ ﺧـﺎﻃﺮ و اﺷـﻚ ﭼـﺸﻤﺎن اﺳـﺖ؛‬
‫ﺗﻮﺑــﻪ‪ ،‬آﻏــﺎز راه ﺳــﺎﻟﻜﺎن اﺳــﺖ و ﺳــﺮﻣﺎﻳﻪي رﺳــﺘﮕﺎران و اوﻟــﻴﻦ‪ ،‬اﻗــﺪام‬
‫ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎن و ﻛﻠﻴﺪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺘﮕﺎن؛ ﺗﻮﺑﻪﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ و زاري ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزﻧﺪ؛ وﻗﺘﻲ ﻣﺮدم آرام ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻓﺮو ﻣﻲروﻧـﺪ‪ ،‬ﻗﻠـﺐ‬
‫او آرام ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﺗﺮس او از ﺑﻴﻦ ﻧﻤﻲرود؛ وﻗﺘﻲ ﻣﺮدم اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻮز و ﮔﺪاز دل ﺗﻮﺑﻪﻛﺎر ﻓﺮو ﻧﻤﻲﻛﺸﺪ؛ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺎ ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه و ﻧـﺪاﻣﺖ و‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬در ﭘﻴـﺸﮕﺎه ﭘﺮوردﮔـﺎرش ﻣـﻲاﻳـﺴﺘﺪ و ﭼـﻮن ﺑﺰرﮔـﻲ ﮔﻨﺎﻫـﺎن و‬
‫ﻛﺜﺮت ﺧﻄﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورد‪ ،‬ﻏﻢﻫﺎ ﺑﺮ او ﺣﻤﻠﻪور ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و دﻟـﺶ‬
‫ﺑــﻪ ﺳــﻮز و ﮔــﺪاز ﻣــﻲاﻓﺘــﺪ و اﺷــﻜﻬﺎﻳﺶ ﺳــﺮازﻳﺮ ﻣــﻲﮔﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻧﻔــﺲﻫــﺎي‬
‫ﺗﻮﺑﻪﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺳﻮزان و آه وﻧﺎﻟﻪاش از دل ﺳﻮﺧﺘﻪاش ﺑﺮﻣـﻲآﻳـﺪ؛ او‪ ،‬ﺧـﻮدش‬
‫‪133‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫را ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻓﺮدا ﻻﻏﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎر ﺧﻮد را از دﻧﻴﺎ ﺳﺒﻚ ﻧﻤﻮده ﺗﺎ ﺑﺎ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻞ ﺟﻬﻨﻢ ﻋﺒﻮر ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺜﺒﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ و ﺧﻮشﺑﻴﻦ ﺑﺎش‪.‬‬
‫اﮔﺮ روزي وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪي ﭘﻴﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ آن روز‪،‬‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﺑﺮاي روزي دﻳﮕﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدي و‬
‫ﺳﺮور ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪134‬‬

‫
 
‪ :‬زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﺳﺮار زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ را ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪف دﻫﻢ‪ :‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زن ﻓﺪاﻛﺎر‬

‫أﻣﺮاً ﻋﻮاﻗﺒﻪ ﺗﺴـﺮّ‬ ‫و ﻟﺮﺑﻤﺎ ﻛﺮه اﻟﻔﺘﻲ‬

‫»ﭼــﻪ ﺑــﺴﺎ اﻧــﺴﺎن‪ ،‬ﭼﻴــﺰي را ﻧــﺎﺧﻮﺷــﺎﻳﻨﺪ ﻣــﻲداﻧــﺪ ﻛــﻪ ﺳــﺮاﻧﺠﺎم آن‪،‬‬
‫ﺷﺎديآور اﺳﺖ«‪.‬‬
‫آن ﺑﺎﻧﻮي ﺑﺰرگ‪ ،‬در ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻛـﺎخ آن زﻣـﺎن زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛـﺮد و‬
‫ﺑﺮدﮔــﺎن و ﻛﻨﻴــﺰان زﻳــﺎدي زﻳﺮدﺳــﺖ او ﺑﻮدﻧــﺪ و زﻧــﺪﮔﻲ ﻣﺮﻓّــﻪ و راﺣﺘــﻲ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬آن زن آﺳـﻴﻪ دﺧﺘـﺮ ﻣـﺰاﺣﻢ‪ ،‬ﻫﻤـﺴﺮ ﻓﺮﻋـﻮن ﺑـﻮد‪ ،‬او‪ ،‬زﻧـﻲ ﺗﻨﻬـﺎ و‬
‫ﻧﺤﻴﻒ ﺑﻮد؛ ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺧﻴﺎﻟﻲ آﺳﻮده درﻛﺎخ ﺧﻮد زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻮر اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﻗﻠﺒﺶ ﺗﺎﺑﻴﺪ و آﻧﮕﺎه او‪ ،‬ﺟﺎﻫﻠﻴﺘﻲ را ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬رﻳﺎﺳﺖ آن‬
‫را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﻴﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه او از ﻛﺎخ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﻧﺮم و زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﺮﻓّﻪ و ﻛﻨﻴﺰان و ﺑﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد؛ ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ او ﺳـﺰاوار و ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪي‬
‫اﻳـﻦ ﺑــﻮد ﻛــﻪ ﭘﺮوردﮔـﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴــﺎن در ﻛﺘــﺎب ﺧـﻮد‪ ،‬او را ﻳــﺎد ﻛﻨــﺪ و او را‬
‫اﻟﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻗﺮار دﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪„Ω‘ΩΤ∨ ϑðΣ/≅… ð‡Ω≤Ω∂Ω … :‬‬

‫√‪ð∉ΩŸ⇒Ψ∅ Ψ√ Ξ⇑ΤŠ≅… γ‡Ω⁄ πŒς√†ΩΤ∈ <′ΞΜ… φ⌠ΤΩ∅⌠≤ΨΤ⊇ ð‹ςΚ…Ω≤≤∨ ≅… Ν…Σ⇒Ω∨…ƒ∫ φ⇔ΤÿΨϒΠς∏ΠΨ‬‬

‫‪Ψζ⌠Ω⊆<√≅… φ⇔Ψ∨ Ψ⇒ΘΨ•ΩΤ⇓Ω −ΨΨ∏Ω∧Ω∅Ω Ω⇐⌠ΤΩ∅⌠≤ΨΤ⊇ ⇑Ψ∨ Ψ⇒ΘΨ•ΩΤ⇓Ω Ψ◊Πς⇒Ω•<√≅… ℑ †_Τ7∼ΩΤŠ‬‬

‫…≅√≠‪) ≈ (11) φκΨ∧Ψ∏ΗΤϑðℵ‬ﺗﺤﺮﻳﻢ‪» (11:‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻨـﺎن زن ﻓﺮﻋـﻮن را‬

‫‪135‬‬ ‫ﺻﺪف ﻫﺎ‬

‫ﻣﺜﺎل زده اﺳﺖ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪاي ﻧـﺰد ﺧـﻮدت‬
‫در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺴﺎز و ﻣﺮا از ﻓﺮﻋﻮن و ﻋﻤﻞ او ﻧﺠﺎت ﺑﺪه و ﻣـﺮا از ﻗـﻮم ﺳـﺘﻤﮕﺮ‬
‫رﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ«‪.‬‬
‫ﻋﻠﻤﺎ در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ آﻳﻪ ﻛﺮﻳﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧـﺪ‪ :‬آﺳـﻴﻪ ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ ﺧﺎﻧـﻪاي‬
‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ و ﺟـﻮار اﻟﻬـﻲ را ﻣـﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤـﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ او‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
او را در زﻣﺮهي زﻧﺎﻧﻲ ﻗﺮار دﻫﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻛﻤـﺎل‬
‫رﺳﻴﺪهاﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻣﺮدان زﻳﺎدي ﺑﻪ ﻛﻤـﺎل رﺳـﻴﺪﻧﺪ و از زﻧـﺎن‬
‫ﺟﺰ آﺳﻴﻪ زن ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﺮﻳﻢ دﺧﺘﺮ ﻋﻤـﺮان ﺑـﻪ ﻛﻤـﺎل ﻧﺮﺳـﻴﺪهاﻧـﺪ و ﺑﺮﺗـﺮي‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺮ زﻧﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﺗﺮي ﺗﺮﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻏﺬاﻫﺎﺳﺖ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ آﺳﻴﻪي ﺑﺎ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﭼﺮاﻏﻲ در ﻣﻴﺎن ﺗـﺎرﻳﻜﻲﻫـﺎي‬
‫ﻛﺎخ ﻓﺮﻋﻮن روﺷﻦ ﺷﺪ… ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭼﺮاﻏﻲ روﺷـﻦ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻮر اﻓﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ او‪ ،‬درس ﭘﺎﻳﺪاري و دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧـﺪا‬
‫را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺮ اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻣﺴﻠّﻂ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮي‪.‬‬
‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬
‫‪139‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻲﮔﻤﺎن رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎران‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ او‪‬ل‪ :‬ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﭙﺎر و‬

‫آﺳﻮدهﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎش‬

‫إﻟﻲ ﺧﻠﻘـﻪ ﻗـﺪ ﺟـﺎد ﺑﺎﻟﻨﻔﺤـﺎت‬ ‫ﻋﺴﻲ اﷲ أن ﻳﺸﻔﻲ اﻟﻤﻮاﺟﻊ إﻧﻪ‬

‫»اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ دردﻫﺎ را ﺑﻬﺒـﻮد ﺑﺒﺨـﺸﺪ؛ ﺑـﻲﮔﻤـﺎن او‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫـﺎي‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ«‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ از ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻬﺎده و ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ‬
‫ﺗﻨﺪ را زﻳﺮﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳـﺖ و ﻧﻴـﺰهﻫـﺎ و ﺧﻨﺠﺮﻫـﺎ از ﻫـﺮ ﺳـﻮ او را ﺗﻬﺪﻳـﺪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻏﻢ ﺑﻪ دل او راﻫﻲ ﻧﺪارد و ﻫﺮﮔﺰ اﺷﻚ از ﭼـﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳـﺮازﻳﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد؛ اي ﺧﻮاﻫﺮي ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان و دوﺳﺘﺎن و ﭘﺪران و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺧـﻮد را‬
‫از دﺳﺖ دادهاي و اي ﺑﺮادر ﻣﺆﻣﻦ ﻏﻤﮕﻴﻦ و اي آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻼ ﺷـﺪه‬
‫و ﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎداﺷﻲ ﺑﺰرگ ﺑﺪﻫـﺪ و ﻣﻘﺎﻣﺘـﺎن را ﺑـﺎﻻ‬
‫ﺑﺒﺮد و اﻳﻦ ﺿﺎﻳﻌﻪ را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﺪ؛ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪Ν…Σ⇒∼Ψ⊕Ω7Τ♠≅…Ω … :‬‬

‫‪) ≈ (45) Ω⇐κΨ⊕Ψ↑ΗΤٝ<√≅… ς∏Ω∅ ‚ΠςMΜΞ… δ〈Ω≤∼Ψ‰ς∇ς√ †ΩΠςΤ⇓ΜΞ…Ω Ψ〈& λς∏ϑð±√≅…Ω Ξ⁄ιϑð±√≅†ΨŠ‬ﺑﻘﺮه‪(45:‬‬
‫»و از ﻧﻤﺎز و ﺻﺒﺮ ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﻧﻤﺎز ﺟﺰ ﺑﺮاي ﻓﺮوﺗﻨﺎن‪ ،‬ﺳﺨﺖ دﺷـﻮار و‬
‫ﮔﺮان اﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪140‬‬

‫ﻋﻠﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﻫﻤﻴﺖ ﺻﺒﺮ ﺑﺮاي اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻫﻤﻴـﺖ ﺳـﺮ ﺑـﺮاي‬
‫ﺑﺪن اﺳﺖ«‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮم! ﺗـﻮ را ﺑـﻪ ﭘـﺎداش آن ﺟﻬـﺎن و اﻗﺎﻣـﺖ در ﻓـﺮدوس و‬
‫ﻫﻤﺠﻮاري ﺑﺎ ﺧﺪاي ﻳﻜﺘﺎ در ﺑﺎﻏﻬﺎي ﺑﻬﺸﺖ ﻣﮋده ﺑﺎد؛ اﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮدهاي؛ اﻳﻦ ﺻﺒﺮ و اﻳﻤﺎن وﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﺎداش اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺑـﺮ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﺒﺎرك ﺑﺎد؛ ﺑﻪ زودي ﺧﻮاﻫﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل ﺗـﻮ ﻓﺎﻳـﺪه ﺑـﺮدهاي‪… :‬‬

‫‪) ≈ (155) φ⇔ΤÿΞ⁄ΨιΗΤϑð±√≅… Ξ≤ΠΨ↑ΩΤŠΩ‬ﺑﻘﺮه‪» (156:‬و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎن را ﻣﮋده ﺑﺪه«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻮﺗﺎه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي در زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﺴﺐ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪141‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ دو‪‬م‪ :‬ﻛﻮري واﻗﻌﻲ‪ ،‬ﻛﻮري دل اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﺷﻴﻜﺎً وإﻻ ﺿﻴﻘﺔ واﻧﻔﺮاﺟﻬﺎ‬ ‫ﻫﻞ اﻟﺪﻫﺮ إﻻ ﻛﺮﺑﺔ واﻧﺠﻼؤﻫﺎ‬

‫»آﻳﺎ روزﮔﺎر‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺸﻜﻠﻲ زودﮔﺬر ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي اﺳﺖ«؟!‬
‫ﻣﺮد ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑـﺎن و وﻓـﺎدارش و ﻓﺮزﻧـﺪ ﻧﻴﻜﻮﻛـﺎر و‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﺶ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺮاي او ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺻﻔﺎي زﻧﺪﮔﻲ او را ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﭼـﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑـﻮد؛‬
‫او آرزو ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ روﺷﻨﺎﻳﻲ و ﺳﻌﺎدت ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮدش ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻣﺎﻫﺮ‪ ،‬وارد ﺷﻬﺮي ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺑﻴﻨــﺎ‪ ،‬ﻧــﺰد او رﻓــﺖ و از او داروﻳــﻲ ﺧﻮاﺳــﺖ ﻛــﻪ ﺑﻴﻨــﺎﻳﻲاش را ﺑــﻪ او‬
‫ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭘﺰﺷﻚ ﺑﻪ او ﻗﻄﺮهاي داد و ﺑﻪ او ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻧﻤﻮد ﻛـﻪ ﻣﺮﺗـﺐ آن را‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻗﻄـﺮه ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺑﻴﻨـﺎﻳﻲات را ﺑﺪﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲآوري‪.‬‬
‫ﻧﺎﺑﻴﻨــﺎ‪ ،‬ﻗﻄــﺮه را ﻣﺮﺗــﺐ اﺳــﺘﻔﺎده ﻣــﻲﻛــﺮد‪ ،‬اﻣــﺎ اﻃﺮاﻓﻴــﺎﻧﺶ از اﻳﻨﻜــﻪ‬
‫ﺑﻴﻨﺎﻳﻲاش ﺑﻪ او ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ؛ وي ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز ﻗﻄﺮه را‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ در ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎ ﺷـﺪ‪ ،‬از‬
‫ﺷﺎدي و ﺳﺮور دﻳﻮاﻧﻪوار ﺑﻪ داﺧﻞ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ زن وﻓﺎدارش ﻧﻮﻳﺪ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺎ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ زﻧﺶ در اﺗـﺎق ﺑـﺎ دوﺳـﺖ او ﻋﻤـﻞ ﻣﻨـﺎﻓﻲ ﻋﻔـﺖ را‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪142‬‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﺪ؛ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮد؛ ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ رﻓﺖ؛ دﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺴﺮش‪ ،‬ﺻﻨﺪوق او را ﺑﺎز ﻛﺮده و ﻣﺸﻐﻮل دزدي اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎﺑﻴﻨـﺎ‪ ،‬ﻧﺎﺑﺎوراﻧـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬اﻳﻦ‪،‬ﭘﺰﺷـﻚ ﻧﻴـﺴﺖ؛ اﻳـﻦ‪ ،‬ﺟـﺎدوﮔﺮ ﻣﻠﻌـﻮﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬و آﻧﮕـﺎه ﺑـﺎ ﺳـﻴﺨﻲ آﻫﻨـﻴﻦ ﭼـﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻛـﻮر ﻛـﺮد! و ﻫﺮاﺳـﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻌﺎدﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺪان ﺧﻮي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﺿﻄﺮاب روﺣﻲ‪ ،‬از ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎي ﺟﺴﻤﻲ‬
‫ﻣﻬﻠﻚﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪143‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻲﮔﻤﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرم‪ ،‬ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﺮا ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﺳﻮ‪‬م‪ :‬درﺻﺪد اﻧﺘﻘﺎم ﻣﺒﺎش؛ ﭼﻮن ﺧﻮدت‪،‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ آن ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد!‬

‫ﺳﻴﻜﻔﻴﻚ ﻓﻲ ﻏﺪ ﻣﺎ ﻳﻜﻮن‬ ‫إن رﺑﺎً ﻛﻔﺎك ﻣﺎ ﻛﺎن ﺑﺎﻷﻣﺲ‬

‫»ﭘﺮوردﮔﺎري ﻛﻪ ﺗﻮ را از آﻧﭽﻪ دﻳﺮوز اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺣﻔﺎﻇـﺖ ﻛـﺮد‪ ،‬از‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎت آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد«‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺎﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻬﻢ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﻖ ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻞ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ؛ ﻟﺬا از ﺑﺴﻴﺎري ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼـﺸﻢﭘﻮﺷـﻲ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ و‬
‫ﮔﺎﻫﻲ از ﺣﻖ ﺧﻮد ﺑﻜﻠﻲ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻـﻪ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺎﮔﺬﺷـﺖ و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮ و ﺣﺴﺎس؛ اﻳﻨﻬﺎ آن ﺳﻮي ﻛﻠﻤﺎت و ﺟﻤﻠـﻪﻫـﺎ را‬
‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﻋﺪهي دﻳﮕﺮي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ و ذر‪‬هاي‬
‫از ﺣﻖ ﺧﻮد ﻧﻤﻲﮔﺬرﻧﺪ؛ اﻳﻨﻬـﺎ ﻫﻤـﻮاره ﺑـﺎ ﻣـﺮدم درﮔﻴـﺮ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻮاﺿـﻊ‬
‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﻖ ﺧﻮد و رﺳﻴﺪن ﺑـﻪ آن و ﮔـﺎﻫﻲ ﺧـﻮردن ﺣـﻖ‬
‫دﻳﮕﺮان اﺗﺨﺎذ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻛﻤﺘﺮ راﺿﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬از آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮردار‬
‫اﺳﺖ؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ در دل ﻣﺮدم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺎي دارد و ﻣـﺮدم‪ ،‬او را ﺑﻴـﺸﺘﺮ دوﺳـﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪144‬‬

‫دارﻧﺪ‪ .‬درﻫﺎي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻪ روي ﭼﻨﻴﻦ اﻓﺮادي ﺑﻴﺶ از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎز اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﻮاره در ﺟﻨﮓ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑـﺎ ﺑﻨـﺪﮔﺎن ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﻧﺪارد و ﺳﺨﻨﺎن و ﻣﻮاﺿﻊ دﻳﮕﺮان را ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﻨﻈﻮر و ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺪي از ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺿﻄﺮاب و ﻧﺎراﺣﺘﻲ را از ﻫﺮ‬
‫ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ؛ ﻣﺮدم‪ ،‬او را دوﺳﺖ ﻧﻤـﻲدارﻧـﺪ و از او دوري‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ درﻫﺎي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ را ﺑﻪ روي او ﻣﻲﺑﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا وﻗﺘـﻲ ﻣﻴـﺎن دو‬
‫ﻛﺎر ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﺎري را ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﺪ ﻛﻪ آﺳﺎنﺗﺮ ﺑﻮد؛ اﻟﺒﺘﻪ درﺻـﻮرﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ در ﻛﺎر آﺳﺎنﺗﺮ ﮔﻨﺎه و ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻧﺒـﻮد؛ در ﻏﻴـﺮ اﻳﻨـﺼﻮرت آن ﺣـﻀﺮت‬
‫ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ از آن ﻛﺎر دوري ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ آن ﺑﻨﺪهاي رﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﻓﺮوش‪ ،‬ﺑﺎﮔﺬﺷﺖ اﺳﺖ‪ .‬و ﺳﺨﺖﮔﻴـﺮي ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪو در ﻫﻨﮕـﺎم ﺧﺮﻳـﺪ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺑﺎﮔﺬﺷﺖ اﺳﺖ و ﺳﺨﺖﮔﻴـﺮي ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ وﻗﺘـﻲ ﺣـﻖ ﺧـﻮد را‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺳﺨﺖﮔﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻼش ﻛﻨﻲ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻓﺮدا‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫‪145‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﻗﺮآن را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ ﻛﻪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺧﺴﺘﻪ و رﻧﺠﻮر ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﭼﻬﺎرم‪ :‬اﻣﺘﻴﺎز در ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺄول ﻣﺎ ﻳﺠﻨﻲ ﻋﻠﻴﻪ اﺟﺘﻬﺎده‬ ‫إذا ﻟﻢ ﻳﻜﻦ ﻋﻮنٌ ﻣﻦ اﷲ ﻟﻠﻔﺘﻲ‬

‫»اﮔﺮ اﻧﺴﺎن از ﺳﻮي ﺧﺪا ﻳﺎري ﻧﺸﻮد‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ ﺑـﺮ او ﺟﻨﺎﻳـﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﺟﺘﻬﺎد ﺧﻮدش ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد«‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮد ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻢ ﻫـﻴﭻ اﺣـﺴﺎس ﺧﺎﺻـﻲ‬
‫ﻧﺪارم؛ ﺑﻠﻜﻪ در ﻳﻚ ﻣﻨﺰل ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﺴﺮم زﻧﺪﮔﻲ ﺳـﺎدهاي دارم‪،‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ و ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﻜﻠﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ؛ ﻣـﻦ ﻋﺎﺷـﻖ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﺎردرﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴـﺴﺘﻢ ﻛـﻪ ﻋﻜﺴﻬﺎﻳـﺸﺎن در ﻣﺠﻠـﻪﻫـﺎ ﭼـﺎپ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬و در‬
‫ﺟﺎﻫﺎي ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻛـﺎخﻫـﺎي ﻣﺠﻠـﻞ و زﻧـﺪﮔﻲ ﭘﺮﻫﻴـﺎﻫﻮﻳﻲ دارﻧـﺪ و دﺧﺘـﺮان‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ از آﻧﻬﺎ ﺟـﺪا ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻃﻼﻗﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻧﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ دﻻر ﺑﻪ آن دﺧﺘﺮان ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺎرم ﻫﺴﺘﻢ و از آن اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ و اﻏﻠـﺐ‬
‫ﻏﺬاﻳﻢ را ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻣﻲﺑـﺮم ﺗـﺎ آن را آﻧﺠـﺎ ﺻـﺮف ﻛـﻨﻢ؛ وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺗــﺼﻮر ﻣــﻲﻛــﻨﻢ؛ ﻛــﻪ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫــﺎ دﻻر دارم‪ ،‬اﺣــﺴﺎس ﺳــﻌﺎدت و ﺷــﺎدي‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ؛ ﺑﻠﻜﻪ زﻣﺎﻧﻲ اﺣﺴﺎس ﺳﻌﺎدت و ﺷـﺎدي ﻣـﻲﻛـﻨﻢ؛ ﻛـﻪ در راﺳـﺘﺎي‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪146‬‬

‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اوﺿﺎع زادﮔﺎﻫﻢ ﺗﻮﻛﻴﻮ ﻫﻤﻜﺎري ﻛـﺮده ﺑﺎﺷـﻢ و آن‪ ،‬ﺑـﻪ ﭘـﺎﻳﺘﺨﺘﻲ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪام‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴـﺎن را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻦ‪ ،‬در ﻛﺎر و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺗﺄﺳﻒ و اﻓﺴﻮس‪ ،‬ﻛﺸﺘﻲ ﻏﺮق ﺷﺪه در اﻋﻤﺎق‬
‫درﻳﺎ را ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲﻛﺸﺪ!‬
‫‪147‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬آﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪهاش را ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟!‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺟﻬﺎن ﻛﻔﺮ‪ ،‬از ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬

‫و ﻟﻜﻦ ﻟﻴـﺲ ﻟﻠﺪﻧﻴـﺎ ﺧﻠــﻮد‬ ‫وﻟﻮ ﺟﺎز اﻟﺨﻠﻮد ﺧﻠﺪت ﻓﺮداً‬

‫»اﮔﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم؛ وﻟﻲ دﻧﻴـﺎ‪ ،‬ﺛﺒـﺎت و‬
‫ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﻧﺪارد«‪.‬‬
‫دﻛﺘــﺮ »ﻫﺎروﻟﺪﺳــﻦ ﻫــﺎﭘﻦ« ﭘﺰﺷــﻚ ﺑﻴﻤﺎرﺳــﺘﺎن )ﻣــﺎﻳﻮ( در ﻧﺎﻣــﻪاي ﺑــﻪ‬
‫اﻧﺠﻤــﻦ ﭘﺰﺷــﻜﺎن و ﺟﺮاﺣــﺎن آﻣﺮﻳﻜــﺎﻳﻲ ﻓﻌ‪‬ــﺎل در ﻣﺆﺳــﺴﻪﻫــﺎي ﺻــﻨﻌﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬وﺿﻌﻴﺖ ﻳﻜﺼﺪ و ﻫﻔﺘﺎدوﺷﺶ ﻧﻔﺮ از ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ‬
‫وﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﺮدم؛ در اﻳﻦ ﺑﺮرﺳﻲ ﺑﺮاﻳﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻴﺶ از‬
‫ﻳﻚ ﺳﻮم اﻳﻨﻬـﺎ از ﻳﻜـﻲ از ﺳـﻪ ﺑﻴﻤـﺎري ﻧﺎﺷـﻲ از ﻧـﺎراﺣﺘﻲ اﻋـﺼﺎب‪ ،‬رﻧـﺞ‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ؛ آن ﺳﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺐ‪ ،‬زﺧﻢ ﻣﻌﺪه و ﻓﺸﺎر ﺧﻮن‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ در ﺣﺎﻟﻲ از اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎ رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﺘـﺮ از ﭼﻬـﻞ وﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل‬
‫ﺳﻦ دارﻧﺪ! آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻬﺎي زﺧﻢ ﻣﻌﺪه و ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠـﺐ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺧﺮد‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻫﻤﻪي ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴـﺎورد و ﺳـﻼﻣﺘﻴﺶ را‬
‫از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي دارد؟! اﮔﺮ ﻛﺴﻲ‪،‬ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﻫﻢ روي ﻳﻚ ﺗﺨﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ و ﺑـﻴﺶ از ﺳـﻪ ﺑـﺎر در روز ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﻏـﺬا‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﭘﺲ ﻓﺮق او و ﻛﺎرﮔﺮي ﻛﻪ در زﻣﻴﻦ ﺣﻔّـﺎري ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﭼﻴـﺴﺖ؟!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪148‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻛﺎرﮔﺮ راﺣﺖﺗﺮ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و از ﻛﺎرﻓﺮﻣـﺎ ﻛـﻪ داراي ﺛـﺮوت و ﻣﻘـﺎم‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﺬاﻳﺶ را ﺑﻬﺘﺮ وﻛﺎﻣﻠﺘﺮ ﻣﻴﻞ ﻛﻨﺪ«‪.‬‬
‫و دﻛﺘﺮ »ﻓﺎﻳﺰ« ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﻫـﺮ ﭘـﻨﺞ ﺑﻴﻤـﺎر‪،‬‬
‫ﺑﻴﻤـﺎري ﭼﻬــﺎر ﻧﻔــﺮ رﻳــﺸﻪ در اﻋــﻀﺎي ﺑﺪﻧــﺸﺎن ﻧــﺪارد؛ ﺑﻠﻜــﻪ ﺑﻴﻤــﺎري آﻧﻬــﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳــﺘﻪ از ﺗــﺮس و اﺿــﻄﺮاب و ﻧــﺎراﺣﺘﻲ‪ ،‬ﻧﺎﺷــﻲ از اﻳــﻦ اﺳــﺖ ﻛــﻪ ﻓــﺮد‪،‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ وﻓﻖ دﻫﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺎ ﺗﻮان ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﺪارﻳﻢ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺳﻴﻤﺎي آﻳﻨﺪه را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﻢ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ؛ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﺧﻮردن ﺑﺮ ﭼﻴﺰي از ﺑﻴﻦ‬
‫ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻴﻢ؟!‬
‫‪149‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺸﻢ ﻣﻜﻦ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﻣﻜﻦ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﻣﻜﻦ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﺷﺸﻢ‪ :‬اﺧﻼق ﺷﺮﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ‬

‫ﻓﺼﺎر ﻣﻌﺴﻮره ﻳﺴﻴﺮا‬ ‫ورب‪ ‬ﻋﺴﺮ أﺗﻲ ﺑﻴﺴﺮ‬

‫»ﭼﻪ ﺑﺴﺎ‪ ،‬ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬آﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲآورد و دﺷﻮارﻳﻬﺎي آن آﺳﺎن ﻣﻲﮔﺮدد«‪.‬‬
‫زن ﺑﺎاﻳﻤﺎن و درﺳﺘﻜﺎر‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫـﺎي زﻳـﺎد‪ ،‬ﺷـﻮﻫﺮش را‬
‫ﺑﻪ ﺳﺘﻮه ﻧﻤﻲآورد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻬﺮهي او ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﮕـﻮي‬
‫ﭼﻨﻴﻦ زﻧﻲ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻮادهي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧـﺪا
ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋـﺮوه ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪:‬‬
‫ﺧﺎﻟﻪاش ﻋﺎﻳﺸﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻣـﻲﮔﻔـﺖ‪» :‬دو ﻣـﺎه ﻣـﻲﮔﺬﺷـﺖ و در ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
آﺗﺸﻲ ﺑﺮاي ﭘﺨﺖ و ﭘﺰ‪ ،‬ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ؛ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺎﻟﻪ! ﭘـﺲ‬
‫ﺷــﻤﺎ ﺑــﺎ ﭼــﻪ زﻧــﺪﮔﻲ ﻣــﻲﻛﺮدﻳــﺪ؟ ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﺑــﺎ آب و ﺧﺮﻣــﺎ‪ ،‬اﻣــﺎ ﭘﻴــﺎﻣﺒﺮ
‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻧﻲ از اﻧﺼﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺷﻴﺮدﻫﻲ داﺷﺘﻨﺪ و آﻧﻬـﺎ از ﺷـﻴﺮ‬
‫آن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﺮاي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﺎ‪ ،‬آن را ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ارزش زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪي‬
‫آن را زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪150‬‬

‫
 
‪ :‬ﻛﺎر ﻛﺮدن‪ ،‬اﻧﺮژي و ﻧﻴﺮوي ﻣﺤﺮﻛﻪي‬

‫آرزو و دﺷﻤﻦ ﺷﻜﺴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺘﺨﺎب‬

‫ﻧﻤﻮده‪ ،‬راﺿﻲ ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﻓﺈن اﷲ أوﻟــﻲ ﺑﺎﻟﺠﻤﻴـﻞ‬ ‫وﻻ ﺗﻈﻨﻦ ﺑﺮﺑ‪‬ﻚ ﻇﻦّ ﺳﻮء‬

‫»ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﮔﻤﺎن ﺑـﺪ ﻣﺒـﺮ؛ زﻳـﺮا ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻪ زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺳـﺰاوارﺗﺮ‬
‫اﺳﺖ«‪.‬‬
‫وﻗﺘــﻲ اﺑــﺮاﻫﻴﻢ ﻫﻤــﺴﺮش ﻫــﺎﺟﺮ و ﻓﺮزﻧــﺪش اﺳــﻤﺎﻋﻴﻞ را در‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﺧﺸﻚ و ﺑﻲآب رﻫﺎ ﻛﺮد و رﻓﺖ‪ ،‬ﻫﺎﺟﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‬
‫و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروي و ﻣـﺎ را در اﻳـﻦ وادي ﺧـﺸﻚ و ﺑـﻲآب‬
‫رﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮد؛ آﻧﮕﺎه ﻫﺎﺟﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳـﺎ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ؟ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﻓﺮﻣـﻮد‪ :‬ﺑﻠـﻪ ‪ ،‬ﻫـﺎﺟﺮ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭘـﺲ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ«!‬
‫آري ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺻﺎﻟﺢ و ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪاش را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬در‬
‫ﺳﻮرهي ﻛﻬـﻒ از زﺑـﺎن ﻫﻤـﺴﻔﺮ ﻣﻮﺳـﻲ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪〉ψΗΤς∏Σ⊕<√≅… †Πς∨Κς…Ω … :‬‬

‫)‪(80‬‬
‫⊇‪(80) …_≤ΤΤπΤ⊃Σ{Ω †_Τ⇒ΗΤΩ∼<⊕Ρ≡ †Ω∧ΣΩ⊆Ψ∑⌠≤ΣΤÿ ⇐Κς… :†Ω⇒∼Ψ↑ٝΩΤ⊇ Ξ⇐κΩ⇒Ψ∨Σ∨ Σð…ΩΤŠΚς… Ω⇐†ς∇ΩΤ‬‬

‫⊇‪≈ (81) †_ΤπρΣ⁄ ð‡Ω≤<∈ςΚ…Ω _〈λΩ{Ωƒ Σ⇒ΨΘ∨ …_⁄κðΤ‹ †Ω∧ΣΘΣΤŠΩ⁄ †Ω∧Σς√ΨŸπΤ‰ΤΣÿ ⇐Κς… :†ΩΤ⇓ Ω⁄ςΚ†ΩΤ‬‬
‫‪151‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫)ﻛﻬــﻒ‪ 80:‬و‪» (81‬و اﻣــﺎ آن ﻛــﻮدك )ﻛــﻪ او را ﻛــﺸﺘﻢ( ﭘــﺪر و ﻣــﺎدرش‬

‫ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ )و اﮔﺮ زﻧﺪه ﻣﻲﻣﺎﻧـﺪ( ﻣـﻲﺗﺮﺳـﻴﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﺳﺮﻛـﺸﻲ و ﻛﻔـﺮ را‬
‫ﺑﺪاﻧﺎن ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﺎي او ﻓﺮزﻧـﺪ ﭘـﺎﻛﺘﺮ‬
‫و ﭘﺮﻣﺤﺒﺖﺗﺮي ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺮد ﺻﺎﻟﺤﻲ ﻛـﻪ ﮔـﻨﺠﺶ را زﻳـﺮ دﻳـﻮار ﭘﻨﻬـﺎن‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻧﻔﺮﻣﻮد آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤـﺴﻔﺮ ﻣﻮﺳـﻲ ﻓﺮﻣـﺎن داد ﺗـﺎ‬
‫دﻳﻮار را از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزد ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮔـﻨﺞ‬
‫ﭘــﺪر را از آنﺟــﺎ ﺑﺮدارﻧــﺪ؟‪Ψ⊇ Ξ⇐κΤΩ∧∼Ψ7ΩΤÿ Ξ⇐κΩ∧ΗΤς∏Σ⊕Ψ√ Ω⇐†ς∇ΩΤ⊇ Σ⁄…ΩŸΨ•<√≅… †Πς∨Κς…Ω … :‬‬

‫…≅√<∧‪ð∠ΘΣΤŠΩ⁄ Ω …Ω⁄ςΚ†ΩΤ⊇ †_™Ψ∏ΗΤΤΩ″ †Ω∧Σ∑ΣΤŠςΚ… Ω⇐†Ω{Ω †Ω∧ΣςΠ√ χ∞⇒ς ΙΣΩΤ7ðµš Ω⇐†Ω{Ω Ψ◊Ω⇒ÿΨŸΩ‬‬

‫∠‪≈ Ω‬‬
‫‪& γΤΘΤŠΘΩ⁄ ⇑ΨΘ∨ ⊥◊Ω∧šΩ‬‬
‫…‪š⁄Ω †Ω∧Σ∑Ω∞⇒Ω †Ω–Ξ≤ΩΤ7♥ΩΤÿΩ †Ω∧Σ∑ΠςŸΣ→ςΚ… :†Ω⊕Ρ∏‰ΩΤÿ ⇐Κς‬‬

‫)ﻛﻬﻒ‪» (82:‬و اﻣﺎ آن دﻳﻮار ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دو ﻛﻮدك ﻳﺘﻴﻢ در ﺷـﻬﺮ ﺑـﻮد و زﻳـﺮ‬
‫دﻳﻮار ﮔﻨﺠﻲ وﺟـﻮد داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎل اﻳـﺸﺎن ﺑـﻮد و ﭘﺪرﺷـﺎن‪ ،‬ﻣـﺮد ﺻـﺎﻟﺢ‬
‫وﭘﺎرﺳﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﭘﺮودﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ آن دو ﻛﻮدك ﺑﻪ ﺣـﺪ ﺑﻠـﻮغ‬
‫ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﮔﻨﺞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورﻧﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻢ‪ ،‬و اﻳﻨﻚ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ؛ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺸﻴﻤﺎن‬
‫ﻳﺎ ﻧﮕﺮان ﺷﻮم؟!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪152‬‬

‫
 
‪ :‬ﭘﻴﺮوزي ﺑﺎ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺮاي دﻧﻴﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﺨﻮر‪.‬‬

‫أم ﻛﻴﻒ ﻳﺠﺤﺪه اﻟﺠﺎﺣﺪ؟!‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﻋﺠﺒﺎً ﻛﻴﻒ ﻳﻌﺼﻲ اﻹﻟﻪ‬

‫»ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧـﻪ از ﻓﺮﻣـﺎن ﺧـﺪا ﺳـﺮﭘﻴﭽﻲ ﻣـﻲﺷـﻮد و ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬
‫ﺑﺮﺧﻲ‪ ،‬او را اﻧﻜﺎر و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ«؟!‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻋﻤﺮ دﻧﻴﺎ‪ ،‬اﻧﺪك ﺑﻮدن ﺑﻀﺎﻋﺖ آن‪ ،‬زﺷﺘﻲ اﺧـﻼق‬
‫آن و ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ آن را ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي دﻧﻴﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﺑﺮاي آﻧﭽﻪ از‬
‫دﺳﺖ داده‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺧـﻮاﻫﺮم! ﺑـﺮاي آﻧﭽـﻪ از دﺳـﺖ رﻓﺘـﻪ‪،‬‬
‫اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش و ﻧﺎاﻣﻴﺪي را ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻣﺪه؛ زﻳﺮا ﻣﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ دارﻳـﻢ‬
‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرﺗﺮ و زﻳﺒﺎﺗﺮ اﺳـﺖ؛ ﻣـﺎ‪،‬ﺟﻬـﺎن آﺧـﺮت را‬
‫دارﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﻘـﺎﻳﺶ اﻳﻤـﺎن‬
‫داري و زﻧﺎن ﻛﺎﻓﺮ‪ ،‬اﻳﻦ روز ﻣﻮﻋﻮد را اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻟﻘﺎي ﺧـﺪا را ﻗﺒـﻮل‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ آن روز اﻳﻤـﺎن دارد و ﺧـﻮدش را‬
‫ﺑﺮاي آن روز آﻣﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ و واي ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺿﻌﻴﻒ اﺳـﺖ‬
‫و آن روز را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده و ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎخ و ﮔﻨﺞﻫﺎﻳﺶ و ﻛﺎﻻي ﺑﻲارزش‬
‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬او را از آن روز ﻓﺮاﻣﻮش ﮔﺮداﻧﻴﺪه اﺳﺖ! ﻛﺎخ و ﺧﺎﻧﻪ و ﻃـﻼ و ﭘـﺴﺖ‬
‫و ﻣﻘﺎم ﺑﺪون اﻳﻤﺎن و ﺗﻘـﻮا ﭼـﻪ ارزﺷـﻲ دارﻧـﺪ؟ اﮔـﺮ ﺳـﻠﻄﻨﺖ و رﻳﺎﺳـﺖ و‬
‫ﺗﺠﺎرت‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﻣـﻲآورﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺴﻴﺎري از ﭘﺎدﺷـﺎﻫﺎن و اﻣﻴـﺮان و ﺑﺎزرﮔﺎﻧـﺎن‬
‫‪153‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪو آﻧﻬﺎ را ﻧﻤـﻲدﻳـﺪم ﻛـﻪ از رﻧﺠﻬـﺎ و ﻏـﻢﻫﺎﻳـﺸﺎن‬

‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬دﻳﺮوز‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮاﺑﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و‬
‫رﻓﺘﻪ و ﻓﺮدا‪ ،‬آرزوﻳﻲ زﻳﺒﺎﺳﺖ؛ اﻣﺎ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ‬
‫واﻗﻌﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪154‬‬

‫
 
‪ :‬زن‪ ،‬ﻣﺮدان ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺗﺤﻮﻳﻞ‬

‫داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﻧﻬﻢ‪ :‬زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬در آﻓﺮﻳﻨﺶ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻃﺐ ﻧﻔﺴﺎً إذا ﺣﻜﻢ اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫دع اﻷﻳﺎم ﺗﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء‬

‫»ﺑﮕﺬار روزﮔﺎر ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺧﻮش ﺑﺎش«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻧﺴﺎن و آﻓﺮﻳﻨﺶ زﻳﺒﺎي آن ﺑﻨﮕـﺮ و ﺑـﻪ ﻧﮋادﻫـﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ‬
‫وزﺑﺎﻧﻬﺎي ﻣﺘﻌﺪد و ﻣﺘﻔﺎوت آن ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آن را ﭼﻪ زﻳﺒﺎ آﻓﺮﻳﺪه‬
‫و آن را ﺑـــﻪ زﻳﺒـــﺎﺗﺮﻳﻦ ﺷـــﻜﻞ در آورده اﺳـــﺖ‪Ω⇑Ω♥šςΚ†ΩΤ⊇ ⌠¬Σ{Ω⁄ΘΩΩ″Ω … :‬‬

‫‪) ≈ ⌠¬Σ{Ω⁄ΩΣ″‬ﻏﺎﻓﺮ‪» (64 :‬و ﺷﻤﺎ را ﺷﻜﻞ ﺑﺨـﺸﻴﺪه و ﺷـﻜﻞ و ﺳـﻴﻤﺎﻳﺘﺎن را‬
‫زﻳﺒﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ«‪.‬‬
‫… ‪ð∠Ω⊆ς∏Ω‹ ΨϒΠς√≅… (6) ΨψÿΞ≤ð|<√≅… Ω∠ΘΨΤŠΩ≤ΨŠ Ω∉Πς≤ðΤ∅ †Ω∨ Σ⇑ΗΤΩ♥⇓‚ΞΜ≅… †ΩΘΣΤÿΚς†Η;ΤΤΩÿ‬‬

‫⊇‪≈ (8) ð∠ΩΤ‰Πς{Ω⁄ ∫ƒ:†ΤΩ→ †ΘΩ∨ ξ〈Ω⁄Σ″ ϑγςΚ… ⌡Ψ⊇ (7) ð∠ς√ΩŸΩ⊕ΩΤ⊇ Ω∠ΗΤΘΩΤΩ♥ΩΤ‬‬

‫)اﻧﻔﻄﺎر‪» (8-6:‬اي اﻧﺴﺎن! ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺗـﻮ را در ﺑﺮاﺑـﺮ ﭘﺮوردﮔـﺎر ﺑﺰرﮔـﻮارت‬

‫ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺗﻮ را در ﺣﻖ او ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ اﺳﺖ )ﻛﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﺧـﻮد‬
‫را ﺑــﻪ ﮔﻨــﺎه آﻟــﻮده ﻣــﻲﺳــﺎزي( ﭘﺮوردﮔــﺎري ﻛــﻪ ﺗــﻮ را آﻓﺮﻳــﺪه و ﺳــﭙﺲ‬
‫‪155‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎﻧﺖ داده و ﺑﻌﺪ ﻣﻌﺘﺪل و ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﺖ ﻛﺮده و آﻧﮕﺎه ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ در آورده و ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ«؟‬
‫… √‪) ≈ (4) ξψÿΞπΤΤ⊆ΩΤO Ξ⇑Ω♥šΚς… ⌡Ψ⊇ Ω⇑ΗΤΩ♥⇓‚ΞΜ≅… †ΤΩ⇒πΤ⊆ς∏Ω‹ ŸΤΩ⊆ς‬ﺗــﻴﻦ‪» (4 :‬ﻣــﺎ‬
‫اﻧﺴﺎن را در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺳﻴﻤﺎ آﻓﺮﻳﺪهاﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ آﺳﻤﺎن و ﺷـﻜﻮه آن ﺑﻨﮕـﺮ؛ ﺑـﻪ ﺳـﺘﺎرﮔﺎن و زﻳﺒـﺎﻳﻲ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﻈﺎره ﻛﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و زﻳﺒﺎﻳﻲ آن و ﺑﻪ ﻣﺎه و درﺧـﺸﺶ آن‪ ،‬ﻧﮕـﺎه ﻛـﻦ و‬
‫زﻣﻴﻦ را ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ آن را ﮔﺴﺘﺮده و از آن‪ ،‬آب و ﮔﻴﺎﻫﺎن را‬
‫ﺑﺮآورده و ﻛﻮﻫﻬﺎ را ﺑﺮ آن ﻣﻴﺦ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ!‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! در درﻳﺎﻫﺎ و ﻧﻬﺮﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﺐ‪ ،‬ﺻـﺒﺢ‪ ،‬و روﺷـﻨﺎﻳﻲ و ﺳـﺎﻳﻪﻫـﺎ و‬
‫اﺑﺮﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻠﻬـﺎ‪ ،‬ﻣﻴـﻮهﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﻴﺮ‪ ،‬ﻋـﺴﻞ‪ ،‬درﺧـﺖﺧﺮﻣـﺎ‪ ،‬زﻧﺒـﻮرﻋـﺴﻞ‪ ،‬ﻣﻮرﭼـﻪ‪،‬‬
‫ﺣــﺸﺮهي ﻛﻮﭼــﻚ‪ ،‬ﻣــﺎﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮﻧــﺪهي ﻧﻐﻤــﻪﺧــﻮان‪ ،‬ﺑﻠﺒــﻞ و ﭼﻬﭽــﻪي آن‬
‫ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن و ﺣﻴﻮاﻧﺎت‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ و ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﭼﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ آن‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻧﻤـﻲﺷـﻮد‪ϑðΨ/≅… Ω⇑ΗΤΩ™Τ‰ΤΣ♥ΩΤ⊇ … :‬‬

‫‪γ‹.ΩΗΤΩ∧ΘΩ♥√≅… ℑ ΣŸ∧Ω™<√≅… ΣςΤ√Ω (17) Ω⇐Σ™Ψ‰π±ΣΤO Ω⇐κΨšΩ φΣ♥∧ΣΤO Ω⇐κΨš‬‬

‫‪γŒΘΨ∼ΤΩ∧<√≅… Ω⇑Ψ∨ ϑðΩ™<√≅… Σ“Ξ≤πΣÿ (18) Ω⇐Σ≤Ξℵπ≠ΣΤO Ω⇐κΨšΩ †Θ⊥Τ∼Ψ↑Ω∅Ω Ξ≥⁄Κς‚≅…Ω‬‬

‫‪ð∠Ψ√.ΩϒΩ{Ω †& ΩΨΤO⌠Ω∨ ΩŸ⊕ΩΤŠ ð≥⁄Κς‚≅… Ξ™ΣΤÿΩ ϑγΩ™<√≅… Ω⇑Ψ∨ ðŒΘΨ∼ΤΩ∧<√≅… Σ“Ξ≤ΣΤÿΩ‬‬

‫‪) ≈ (19) Ω⇐Σ–Ω≤ΣΤO‬روم‪17 :‬و ‪» (18‬ﭘﺎك اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻟﺬا او را ﺑـﻪ ﭘـﺎﻛﻲ‬
‫ﻳﺎد ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ( آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺷﺎم ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ و آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﻲﻛﻨﻴـﺪ و ﺷـﺎﻣﮕﺎﻫﺎن‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪156‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬و ﺳﺘﺎﻳﺶ در آﺳﻤﺎنﻫﺎ و زﻣﻴﻦ و درﺷﺎﻣﮕﺎه و ﻇﻬﺮ‪،‬‬

‫او را ﻧﺪاﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪه را از ﻣﺮده ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورد و ﻣﺮده را از زﻧﺪه ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ و‬
‫زﻣﻴﻦ را ﭘﺲ از ﭘﮋﻣﺮدﻧﺶ )ﻳﻌﻨﻲ زﻣﻴﻦ ﻣﻮات را( زﻧـﺪه ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و اﻳﻨﮕﻮﻧـﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون آورده ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي رﻧﺠﺒﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻴﺮه‬
‫ﻣﺸﻮ؛ ﺑﻠﻜﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎي آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ‪.‬‬
‫‪157‬‬ ‫زﺑﺮﺟﺪ )ﻳﺎﻗﻮت ﻛﺒﻮد(‬

‫
 
‪ :‬و در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺘﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫زﺑﺮﺟﺪ دﻫﻢ‪ :‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺰرﮔﻮاري و ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻲ‬

‫و ﻛﻢ ﺳﺮور ﻗﺪ أﺗﻲ ﺑﻌﺪ اﻷﺳﻲ‬ ‫ﻛﻢ ﻓﺮج ﺑﻌﺪ إﻳﺎس ﻗﺪ أﺗﻲ‬

‫»ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎاﻣﻴـﺪي آﻣـﺪه و ﭼـﻪ ﺑـﺴﻴﺎر ﺷـﺎدي و‬
‫ﺳﺮوري ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻧﺪوه‪ ،‬ﻓﺮا رﺳﻴﺪه اﺳﺖ«‪.‬‬
‫روﻣﻲﻫـﺎ ﺑﻌـﻀﻲ از زﻧـﺎن ﻣـﺴﻠﻤﺎن را اﺳـﻴﺮ ﻛﺮدﻧـﺪ؛ ﻣﻨـﺼﻮرﺑﻦ ﻋﻤـﺎر‬
‫ﺑــﺎﺧﺒﺮ ﺷــﺪ‪ ،‬ﻣــﺮدم ﺑــﻪ او ﮔﻔﺘﻨــﺪ‪ :‬اي ﻛــﺎش ﻧــﺰد اﻣﻴﺮاﻟﻤــﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣــﻲرﻓﺘــﻲ و‬
‫ﺟﻠــﺴﻪاي ﺑﺮﮔــﺰار ﻣــﻲﻧﻤــﻮدي و ﻣــﺮدم را ﺑــﺮاي رﻓــﺘﻦ ﺑــﻪ ﺟﻬــﺎد ﺗﺤﺮﻳــﻚ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدي‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻧﺰدﻳﻚ او اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ در »اﻟﺮﻗﺔ« ﺷﺎم ﺟﻠـﺴﻪاي ﺑﺮﮔـﺰار‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺦ ﻣﻨـﺼﻮر در ﺣـﺎل ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻣـﺮدم ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎد در راه ﺧـﺪا ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺎرﭼﻪاي ﺑﻪ ﻣﻴﺎن اﻓﺘﺎد ﻛﻪ در آن ﻛﻴـﺴﻪاي ﺳﺮﺑـﺴﺘﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻳـﻚ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺼﻮر ﻧﺎﻣـﻪ را ﮔـﺸﻮد؛ در آن ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪» :‬ﻣـﻦ‪،‬‬
‫ﻳﻜﻲ از زﻧﺎن ﻋﺮب ﻫﺴﺘﻢ؛ از آﻧﭽﻪ روﻣﻲﻫﺎ ﺑﺎ زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺧﺒﺮ‬
‫ﺷﺪم و ﻧﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺟﻬﺎد در راه ﺧﺪا ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻲ؛ ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺮﻳﺪم و در اﻳﻦ ﭘﺎرﭼﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﺳﺘﺎدم؛‬
‫ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ از آن ﺑـﺮاي اﺳـﺐ ﻳﻜـﻲ از ﻣﺠﺎﻫـﺪان راه‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻟﮕﺎﻣﻲ درﺳﺖ ﻛﻦ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ«‪ .‬ﻣﻨﺼﻮر ﺑﺎ دﻳﺪن‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪158‬‬

‫و ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﺟﻤﻼت رﺳﺎ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﻛﻨﺘﺮل ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﺑـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫اﻓﺘﺎد و ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻫﺎرون اﻟﺮﺷﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗـﺎ‬
‫ﻫﻤﻪي ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺟﻬﺎد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ و ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ‬
‫رﻓﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ آﻧﺎن را ﭘﻴﺮوز ﻛﺮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻜﻦ و ﺑﻴﻬﻮده اﺷﻚ‬
‫ﻣﺮﻳﺰ؛ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬
‫‪161‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺧﺪا دﻟﻬﺎ آرام ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت اول‪ :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﺎي ﺧﺪا را ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫ﻋﻮي اﻟﺬﺋﺐ ﻓﺎﺳﺘﺄﻧﺴﺖ ﺑﺎﻟﺬﺋﺐ إذﻋﻮي‬

‫و ﺻـــﻮ‪‬ت إﻧﺴﺎن ﻓﻜﺪت أﻃﻴـــﺮ‬
‫»ﮔﺮﮔﻲ ﭘﺎرس ﻛـﺮد و ﺑـﻪ آن اﻧـﺲ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و اﻧـﺴﺎﻧﻲ ﻓﺮﻳـﺎد ﺑـﺮآورد‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﭘﺮواز ﻛﻨﻢ«‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم و ﻏﻴﺮ از وﻗﺖ ﻧﻤﺎز وارد ﻣـﺴﺠﺪ ﺷـﺪ؛ ﻛـﻮدﻛﻲ ده‬
‫ﺳﺎﻟﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻮع وﺧﻀﻮع ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎز ﺑﻮد؛ ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻣﺎﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻛـﻮدك‬
‫ﻧﻤﺎزش را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﻮي او رﻓﺖ و ﺳﻼم ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﭘـﺴﺮم!‬
‫ﺷــﻤﺎ ﻓﺮزﻧــﺪ ﻛــﻪ ﻫــﺴﺘﻲ؟ ﻛــﻮدك ﺳــﺮش را ﭘــﺎﻳﻴﻦ اﻧــﺪاﺧﺖ و اﺷــﻚ از‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ وﺳﭙﺲ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤـﻮ ﺟـﺎن! ﻣـﻦ‬
‫ﻳﺘﻴﻢ ﻫﺴﺘﻢ و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺪارم؛ دل ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل او ﺳﻮﺧﺖ و ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫آﻳﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻲ؟ ﻛﻮدك ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ وﻗﺘﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷـﻮم‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻏﺬا ﻣﻲدﻫﻲ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻛﻮدك ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻟﺒﺎس ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﻣﻲدﻫﻲ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳـﺎ اﮔـﺮ ﻣـﺮﻳﺾ ﺷـﻮم ﻣـﺮا‬
‫ﺷﻔﺎ ﻣﻲدﻫﻲ؟ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮم اﻳﻦ ﻛـﺎر در دﺳـﺖ ﻣـﻦ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﭘـﺴﺮ ﺑﭽـﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ اﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮم‪،‬ﻣﺮا زﻧﺪه ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪162‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻋﻤﻮ ﺟﺎن! ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﺑﮕﺬار ﻛﻪ ﻣﺮا آﻓﺮﻳـﺪه و او‪،‬‬
‫ﻣﺮا ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ آب و ﻏﺬا ﻣﻲدﻫـﺪ‪ ،‬و ﻫﺮﮔـﺎه ﺑﻴﻤـﺎر ﺷـﻮم‪ ،‬ﻣـﺮا‬
‫ﺷﻔﺎ ﻣﻲدﻫﺪ؛ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﺑﮕﺬار ﻛﻪ اﻣﻴـﺪوارم در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ ﮔﻨـﺎه ﻣـﺮا‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺮزد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻣﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻛﻮدك ﻧﮕﻔﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﻛـﺎرش رﻓـﺖ؛‬
‫وي‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارم‪ ،‬و ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺧـﺪا او‬
‫را ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﺑﮕﻴﺮي و ﺑﻪ ﻏﻢ و‬
‫اﻧﺪوه اﺟﺎزه دﻫﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻟﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ذرهاي از‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻲ‪.‬‬
‫‪163‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و رﺣﻤﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت دوم‪ :‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬وﺟﻮد دارد؛ اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ آن‬

‫را ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اﻟﻬﻢ‪ ‬اﻓﺮح‪ ،‬أﻛﺜﺮ اﻟﺮوع ﺑﺎﻃﻠﻪ‬ ‫و ﻗﻠﺖ ﻟﻘﻠﺒﻲ إن ﻧﺰا ﺑﻚ ﻧﺰوةٌ‬
‫»و ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﺮﮔﺎه اﻧﺪوه ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺖ داد‪ ،‬ﺷﺎد ﺑﺎش‪ ،‬زﻳـﺮا ﺑﻴـﺸﺘﺮ‬
‫ﺗﺮسﻫﺎ و ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎ ﺑﻴﻬﻮده ﻫﺴﺘﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻌﺎدت را ﻓﻘﻂ از درون ﺧـﻮد ﺑﺠﻮﻳـﺪ؛ وﻟـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت رﻫﻨﻤﻮن ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑـﺮاي اﻳـﻦ ﻣﻨﻈـﻮر ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺿﻤﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻛﺎر و ﻛﻮﺷﺶ و ﻣﺮدم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻫﻤﻜﺎري ﻧﻤﺎﻳﺪ و از ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي و ﺧﻮدﻣﺤﻮري ﺑﭙﺮﻫﻴﺰد؛ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ‬
‫از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي‪ ،‬وﺟﺪان ﺑﻴﺪاري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﻳﻚ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از آن ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣـﺎ ﻫـﻢ ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ از آن‬
‫ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ؛ ﺑـﻪ ﺷـﺮط آﻧﻜـﻪ از ﺗﺠﺮﺑـﻪﻫـﺎي ﺧـﻮد و از ﻣﻬـﺎرﺗﻲ ﻛـﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهاﻳﻢ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ؛ اﮔـﺮ ﺑـﺎ دﻗـﺖ ﺑـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ از وﺟﻮد ﺧﻮد ﭼﻴﺰﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑﻴﺮون ﺑﻴـﺎورﻳﻢ و از ﺑـﺴﻴﺎري‬
‫از ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎي ﺟﺴﻤﻲ و رواﻧﻲ ﺑﻪ وﺳـﻴﻠﻪي ﺷـﻨﺎﺧﺖ و اراده و ﺻـﺒﺮ ﺑﻬﺒـﻮد‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪164‬‬

‫ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬و زﻧﺪﮔﻲ را ﻛﻪ ارزاﻧﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﻧﺎﺳﭙﺎﺳـﻲ‬

‫و ﺑﺪور از ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺳﭙﺮي ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺗﺮس و ﻫﺮاس از ﭘﻴﺮي‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﺑﺮاي‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ زن اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪165‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﭘﺮوردﮔﺎرت )ﺑﻬﺮوزي و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ(‬

‫ﻣﻲدﻫﺪ و )ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺗﻮ‪ (،‬ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻲﺷﻮي‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﺳﻮم‪ :‬اﺧﻼق ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن دل اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ أﺿﻴﻖ اﻟﻌﻴﺶ ﻟﻮﻻ ﻓﺴﺤﺔ اﻷﻣﻞ‬ ‫أﻋﻠّـﻞ اﻟﻨﻔــﺲ ﺑﺎﻵﻣــﺎل أرﻗﺒــﻬﺎ‬
‫»دل ﺧﻮد را ﺑﺎ آرزوﻫﺎ و اﻣﻴﺪﻫﺎ ﺧﻮش ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ اﮔﺮ اﻣﻴـﺪ و آرزوﻳـﻲ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻘﺪر ﺗﻨﮓ و ﺳﺨﺖ ﺑﻮد«‪.‬‬
‫ﻣﺮدم‪ ،‬آﻳﻴﻨﻪي اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اﮔﺮ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﺧﻼﻗﻲ ﺧﻮب رﻓﺘـﺎر ﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫آﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﺎ اﺧﻼق ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺧـﺎﻃﺮ اﻧـﺴﺎن‪،‬‬
‫آرام ﻣﻲﺷﻮد و راﺣﺖ ﻣﻲﮔﺮدد و اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﭘﺮ ﻣﻬﺮ‬
‫و ﻣﺤﺒﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺪاﺧﻼق و ﺗﻨﺪﺧﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﺧﻼق ﺑـﺪ‬
‫و ﺗﻨﺪﺧﻮﻳﻲ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﻟﺬا ﻫـﺮ ﻛـﺲ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم اﺣﺘـﺮام ﻧﮕـﺬارد‪،‬‬
‫ﻣــﺮدم ﻫــﻢ ﺑــﻪ او اﺣﺘــﺮام ﻧﻤــﻲﮔﺬارﻧــﺪ‪ .‬اﻧــﺴﺎن ﺧــﻮشاﺧــﻼق ﺑــﻪ آراﻣــﺶ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚﺗـﺮ اﺳـﺖ و از اﺿـﻄﺮاب و ﻣـﺴﺎﻳﻞ ﻧﺎراﺣـﺖﻛﻨﻨـﺪه دور ﻣـﻲﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﻲ اﺳﺖ‪ :‬اﺧﻼق ﺧﻮب‪ ،‬ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ و اﺳﻼم‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﻪ آن ﺗﺄﻛﻴﺪ‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪π≥Ξ≤ΤΤ∅ςΚ…Ω γ∩⌠≤Σ⊕<√≅†ΨŠ ⌠≤Σ∨Κ<…Ω ΩπΤ⊃Ω⊕<√≅… ΨϒΣ‹ … :‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪166‬‬

‫∅‪) ≈ (199) φκΨ∏ΞΗΤΩ•<√≅… Ξ⇑Ω‬اﻋــﺮاف‪» (199:‬ﻋﻔــﻮ را ﭘﻴــﺸﻪ ﻛــﻦ و اﻣــﺮ ﺑــﻪ‬

‫ﻣﻌﺮوف ﻧﻤﺎ و از ﺟﺎﻫﻼن رويﮔﺮدان ﺑﺎش«‪.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺗﻮﺻـﻴﻒ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮش ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ϑðΨ/≅… Ω⇑ΨΘ∨ ξ◊Ω∧šΩ⁄ †Ω∧Ξ‰ΩΤ⊇ … :‬‬

‫∠‪〉∪∅≅†ΩΤ⊇ ð‬‬
‫¬⌠ ‪∃ ΨΤ√⌠ΤΩš ⌠⇑Ψ∨ Ν…ϑ〉∝Ω⊃⇓≅‚ΩM γˆ<∏Ω⊆<√≅… ð↵÷∼Ψ∏ΩΤ∅ †ϑΖℵ≠ΩΤ⊇ ðŒ⇒Ρ ⌠ς√Ω‬‬
‫√‪∃ Σς√ ðŒ⇒Ψ‬‬

‫∅‪ς∏Ω∅ Πς{ΩΩ7ΩΤ⊇ ðŒ∨ς∞Ω∅ ð…′ΜΞ†ΩΤ⊇ Ξ≤∃ ∨Κς‚≅… ℑ ⌠¬Σ∑⁄Ψ†Ω→Ω ⌠¬Σς√ ⌠≤Ψ⊃πΤΤ⊕Ω7πΤ♠≅…Ω ⌠¬Σ⇒ΤΩ‬‬

‫‪) ≈ (159) Ω⇐κΨ∏ΠΨ{ΩΩ7Σ∧<√≅… ϑ〉ˆΨ™ΣΤÿ ϑðΩ/≅… ΘΩ⇐ΜΞ… ϑðΨ/‬آلﻋﻤـــﺮان‪» (159:‬ﺑـــﻪ ﻣﺮﺣﻤـــﺖ‬

‫…≅ &‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي آﻧﺎن ﻧﺮم ﺷﺪي و اﮔﺮ درﺷﺖﺧﻮ و ﺳﻨﮕﺪل ﺑﻮدي‪ ،‬از ﭘﻴﺮاﻣﻮن‬
‫ﺗﻮ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ؛ ﭘﺲ آﻧﺎن را ﺑﺒﺨﺶ و ﺑﺮاي آﻧﺎن ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻛﻦ و‬
‫در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ آﻧﺎن ﻣﺸﻮرت ﻧﻤﺎ؛ ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎه ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻲ ﺑـﺮ ﺧـﺪا ﺗﻮﻛـﻞ‬
‫ﻛﻦ؛ ﺑﻲﮔﻤﺎن ﺧﺪا ﺗﻮﻛﻞﻛﻨﻨﺪﮔﺎن را دوﺳﺖ دارد«‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺴﻨﺪﻳﺪهﺗﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣـﻦ ﻛـﺴﺎﻧﻲ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫اﺧﻼق آﻧﻬﺎ از دﻳﮕﺮان ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﺎن ﻛﻪ آﻏﻮش ﻣﻬﺮ ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮان‬
‫را دوﺳﺖ ﻣﻲدارﻧﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ دوﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻧـﺰد ﻣـﻦ‪،‬‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦﭼﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و دوﺳﺘﺎن را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و‬
‫درﺻﺪد ﻋﻴﺒﺠﻮﻳﻲ از دﻳﮕﺮان ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺗﺮدﻳﺪ و ﻧﺎاﻣﻴﺪي و ﺗﻜﺎﭘﻮ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﺑﺪون‬
‫داﺷﺘﻦ آرزو و اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ روﺣﻲ اﻧﺴﺎن ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫‪167‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازهي‬

‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺶ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﺑﻨﺪﻫﺎي دﻫﮕﺎﻧﻪي ﺳﻌﺎدت‬

‫و ﻟﻌﻠﻬﺎ أن ﺗﻨﺠﻠﻲ و ﻟﻌﻠﻬﺎ‬ ‫اﺻﺒﺮ ﻓﺈن اﷲ ﻳﻌﻘﺐ ﻓﺮﺟﺔً‬

‫»ﺻﺒﺮﻛﻦ؛ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ ﺧﻮاﻫﺪ آورد و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﻜﻞ رﻓـﻊ ﺷـﻮد‬
‫و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﺗﻔﺎق دﻳﮕﺮي ﺑﻴﻔﺘﺪ«‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ )دﻳﻜﺲ( رواﻧﺸﻨﺎس آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ‪،‬‬
‫ﻫﻨﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ده ﺑ‪‬ﻌﺪ دارد‪:‬‬
‫‪1‬ـ ﺑﻪ ﻛﺎري ﺑﭙﺮداز ﻛـﻪ دوﺳـﺖ داري؛ اﮔـﺮ ﻛـﺎر دﻟﺨﻮاﻫـﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﻳـﺖ‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﺸﺪ‪ ،‬در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ ﻛﻪ دوﺳﺖ داري‪.‬‬
‫‪2‬ـ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ‪ ،‬روح ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ اﺳﺖ‪ ..‬ﻳﻌﻨﻲ در ﻣـﺼﺮف آب و‬
‫ﻏﺬا ﻣﻴﺎﻧﻪروي ﻛﻦ‪ ،‬از ورزش ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻜﻦ و از ﻋﺎدﺗﻬـﺎي ﻣـﻀﺮ وزﻳـﺎنآور‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪.‬‬
‫‪3‬ـ در زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺪف داﺷﺖ؛ ﭼﻮن ﻫﺪف داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻧـﺸﺎط‬
‫و ﻧﻴﺮو ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫‪4‬ـــ اﻧــﺴﺎن زﻧــﺪﮔﻲ را آنﮔﻮﻧــﻪ ﻛــﻪ ﻫــﺴﺖ ﺑﭙــﺬﻳﺮد و ﺗﻠﺨــﻲﻫــﺎ و‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻨﻲﻫﺎي آن را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪168‬‬

‫‪5‬ـ اﻧـﺴﺎن ﺑـﺎ وﺿـﻌﻴﺖ ﻓﻌﻠـﻲ ﺧـﻮدش زﻧـﺪﮔﻲ ﻛﻨـﺪ؛ ﺑـﺮاي ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺣﺴﺮت ﻧﺨﻮرد و ﻧﮕﺮان اﺗﻔﺎﻗﺎت اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ آﻳﻨﺪه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -6‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﺮ ﻛﺎر و ﺗـﺼﻤﻴﻤﻲ‪ ،‬ﺧـﻮب ﺑﻴﻨﺪﻳـﺸﺪ و دﻳﮕـﺮان را‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎﻳﺶ و آﻧﭽﻪ ﺑﺮاي او ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫‪7‬ـ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻓﺮاد ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ از ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪8‬ـ اﻧﺴﺎن ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ وﺷﺎدي و ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﺑـﺎ اﻓـﺮاد ﺧـﻮشﺑـﻴﻦ‬
‫ﻋﺎدت دﻫﺪ‪.‬‬
‫‪9‬ـ ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﺮدن دﻳﮕﺮان ﺗﻼش ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻄـﺮ وﺑـﻮي ﺧـﻮش‬
‫ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﺑﺮﺳﺪ و اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫‪10‬ـ ـ ﻓﺮﺻــﺖﻫــﺎي زﻳﺒــﺎ را ﻏﻨﻴﻤــﺖ ﺑــﺸﻤﺎرد و آﻧﻬــﺎ را اﻳــﺴﺘﮕﺎﻫﻬﺎي‬
‫ﺿﺮوري ﺳﻌﺎدت ﺑﺪاﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از اﻣﺮوز اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ و آنرا در دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ؛‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﺑﺎش ﻛﻪ از ﺑﺮوز ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﺎراﺣﺖﻛﻨﻨﺪه‪،‬‬
‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪169‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ روز در ﻛﺎري اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬از ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮ‪.‬‬

‫ﻟﻔﻀّﻠﺖ اﻟﻨﺴﺎء ﻋﻠﻲ اﻟﺮﺟﺎل!‬ ‫و ﻟﻮ أن اﻟﻨﺴﺎء ﻛﻤﻦ ﻋﺮﻓﻨﺎ‬

‫»اﮔﺮ زﻧﺎن آﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ‪ ،‬زﻧﺎن از ﻣﺮدان ﺑﺮﺗـﺮ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫ﺑﻮد!«‬
‫ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻋـﺎﻗﻠﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷـﺎدي‪ ،‬ﺑـﻲﻋﻼﻗـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و ﮔﻤـﺎن‬
‫ﻧﻤﻲﺑﺮم ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺆﻣﻨﻲ ﺑﻪ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ و ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺗﻦ دﻫـﺪ؛ اﻟﺒﺘـﻪ ﮔـﺎﻫﻲ ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬در اﺛﺮ ﺑﺮﺧﻲ از ﻋﻮاﻣﻞ آراﻣﺶ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ؛‬
‫درﭼﻨﻴﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎه ﺑﺒـﺮد ﺗـﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬او را از ﮔﺮﻓﺘـﺎري ﻧﺠـﺎت‬
‫دﻫﺪ‪ .‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن در ﺑﺮاﺑﺮ اﻣﻮاج ﻏﻢ و اﻧﺪوه‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺮآﻏﺎز ﺷﻜـﺴﺖ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ اراده اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از آن ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻠﺞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑﻪ اﺻﺤﺎﺑﺶ ﻣـﻲآﻣﻮﺧـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي رﻫـﺎﻳﻲ از اﻳـﻦ‬
‫آﻓــﺖﻫــﺎ از ﺧــﺪا ﻛﻤــﻚ ﺑﮕﻴﺮﻧــﺪ‪ .‬اﺑﻮﺳــﻌﻴﺪ ﺧــﺪري ﻣــﻲﮔﻮﻳــﺪ‪:‬روزي‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
وارد ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮدي از اﻧﺼﺎر ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﻮﻣﺎﻣﻪ را در ﻣﺴﺠﺪ دﻳـﺪ؛‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اي اﺑﺎاﻣﺎﻣﻪ! ﭼﺮا ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﻧﻴﺴﺖ در ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪاي؟« اﺑﻮ‬
‫اﻣﺎﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا! ﻧﺎراﺣﺖ و ﺑﺪﻫﻜﺎر ﻫـﺴﺘﻢ آن ﺣـﻀﺮت ﻓﺮﻣـﻮد‪:‬‬
‫»آﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻨﻲ ﻳﺎد ﻧﺪﻫﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ آنرا ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻢ و اﻧﺪوﻫﺖ را‬
‫دور ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺪﻫﻲات را ادا ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻪ اي ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﺧـﺪا‪ ،‬ﻓﺮﻣـﻮد‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪170‬‬

‫ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت را ﺑﮕﻮ‪) :‬اﻟﻠﻬﻢ اﻧّﻲ أﻋﻮذ ﺑﻚ ﻣﻦ اﻟﻬﻢ واﻟﺤـﺰن‪ ،‬و‬
‫أﻋﻮذ ﺑﻚ ﻣﻦ اﻟﻌﺠﺰ و اﻟﻜﺴﻞ‪ ،‬و أﻋﻮذ ﺑﻚ ﻣﻦ اﻟﺠﺒﻦ و اﻟﺒﺨـﻞ‪ ،‬و أﻋـﻮذ‬
‫ﺑﻚ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﺔ اﻟﺪﻳﻦ و ﻗﻬﺮ اﻟﺮﺟﺎل(‪» 1‬ﺑﺎر ﺧﺪاﻳﺎ! از ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه و از ﺗﻨﺒﻠـﻲ‬
‫وﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ و از ﺑﺰدﻟﻲ و ﺑﺨﻞ و از ﺳـﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑـﺪﻫﻲ و ﻗﻬـﺮ ﻣـﺮدان ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﭘﻨـﺎه‬
‫ﻣﻲﺑﺮم«‪.‬اﺑﻮاﻣﺎﻣـﻪ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬ﻣـﻦ اﻳـﻦ دﻋـﺎ را ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣـﻮد‪،‬‬
‫ﺧﻮاﻧﺪم؛ آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻢ واﻧﺪوه ﻣﺮا دور ﻧﻤﻮد و وام ﻣﺮا ادا ﻛﺮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺧﻮري‪ ،‬زﺧﻢ ﻣﻌﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮي؛ ﺑﻠﻜﻪ‬
‫آﻧﭽﻪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ زﺧﻢ ﻣﻌﺪه ﻣﻲﮔﺮدد!‬

‫ ‪.‬‬
‫‪171‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺗﻤﺎم ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دارﻳﺪ‪ ،‬از ﺳﻮي‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﺷﺸﻢ‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ در ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي روزﮔﺎر‪،‬‬

‫ﻳﺎرﻳﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮد‬
‫‪.‬‬
‫و ﺳﺠﺎﻻن ﻧﻌﻤﺔ و رﺧﺎء‬ ‫ﻫﻲ ﺣﺎﻻن ﺷﺪة و ﺑﻼء‬
‫»زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬آﻣﻴﺨﺘﻪاي از ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﻼ و ﻧﻌﻤﺖ و آﺳﺎﻳﺶ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﺳـﻴﺮت آﻣـﺪه ﻛـﻪ ﻓﺎﻃﻤـﻪي زﻫـﺮا دﺧﺘـﺮ رﺳـﻮل ﺧـﺪا
‬
‫روزﻫﺎ را ﺑﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺳﭙﺮي ﻣـﻲﻛـﺮد؛ ﺷـﻮﻫﺮش ﻋﻠـﻲ دﻳـﺪ ﻛـﻪ رﻧـﮓ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ زرد ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻓﺎﻃﻤﻪ! ﺗﻮ را ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺳﻪ روز اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻳﻢ! ﻋﻠﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﭼـﺮا ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪرم‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪي ﺑﺨـﺖ رﻓـﺘﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اي ﻓﺎﻃﻤﻪ! اﮔﺮ ﻋﻠﻲ ﭼﻴﺰي آورد آنرا ﺑﺨﻮر و اﮔﺮ ﻧﻪ از او ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻣﺨﻮاه«!‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از زﻧﺎن در ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدن ﺟﻴﺐ ﺷﻮﻫﺮاﻧـﺸﺎن ﺗﺨـﺼﺺ دارﻧـﺪ؛‬
‫ﺑﺮﺧﻲ از اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ دﻳﺪن ﭘـﻮل در ﺟﻴـﺐ ﺷﻮﻫﺮاﻧـﺸﺎن را ﻧﺪارﻧـﺪ؛ ﻟـﺬا در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﺿﻄﺮاري اﻋﻼم ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺗﺎ وﻗﺘـﻲ ﻫﻤـﻪي ﭘﻮﻟﻬـﺎ را از دﺳـﺖ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬آرام ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪172‬‬

‫ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ ﻣﺮد؛ ﻳﻚﺑﺎر ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮد و ﺟﻴﺒﺶ را ﺑﺮاي ﺧـﺎﻧﻢ‪،‬‬
‫ﺧــﺎﻟﻲ ﻛﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎز ﻫــﻢ زن‪ ،‬ﻗــﺎﻧﻊ ﻧﻤــﻲﺷــﻮد و ﭘــﺮﭼﻢ ﺳــﻔﻴﺪ ﺻــﻠﺢ در ﺧﺎﻧــﻪ‬
‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲﮔﺮدد؛ ﻟﺬا ﭘـﺲ از ﻣـﺪﺗﻲ ﻫﻤـﻴﻦ داﺳـﺘﺎن ﺗﻜـﺮار ﻣـﻲﺷـﻮد و‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﻼق ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬در آن روز ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬اﺣـﺴﺎس رﻫـﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻛﺮد و اﺷﻌﺎر ﺑﺎدﻳﻪﻧﺸﻴﻨﻲ را زﻣﺰﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﻃـﻼق ﻫﻤـﺴﺮش‬
‫»اﻣﺎﻣﻪ« از رﻧﺞ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ رﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ و اﻳﻦ اﺷﻌﺎر را ﺳﺮود‪:‬‬
‫وﻧﺠﻮت ﻣﻦ ﻏﻞّ اﻟﻮﺛـﺎق‬ ‫ﻃﻌﻨﺖ اﻣﺎﻣﻪ ﺑﺎﻟﻄﻼق‬
‫)اﻣﺎﻣﻪ ﻃﻼق داده ﺷﺪ و ﻣﻦ از زﻧﺠﻴﺮ اﺳﺎرت رﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ(‪.‬‬
‫ﺑﻲ وﻟـﻢ ﺗﺪﻣﻊ ﻣ‪Ĥ‬ﻗـــﻲ‬ ‫ﺑﺎﻧﺖ ﻓﻠﻢ ﻳﺄﻟﻢ ﻟﻬﺎ ﻗﻠـ‬
‫)او از ﻣــﻦ ﺟــﺪا ﺷــﺪ و دﻟــﻢ ﺑــﺮاي او دردﻣﻨــﺪ و ﻧﺎراﺣــﺖ ﻧــﺸﺪ و از‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ اﺷﻚ ﺳﺮازﻳﺮ ﻧﮕﺸﺖ(‪.‬‬
‫ﻳﻪ اﻟﻨﻔﺲ ﺗﻌﺠﻴﻞ اﻟﻔﺮاق‬ ‫و دواء ﻣﺎﻻ ﺗﺸﺘﻬـــ‬
‫)راه رﻫﺎﻳﻲ از آﻧﭽﻪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﭼـﻪ زودﺗـﺮ‬
‫از آن ﺟﺪا ﺷﻮي(‪.‬‬
‫ﻳﻦ اﺛﻨﻴﻦ ﻓﻲ ﻏﻴﺮ اﺗﻔﺎق‬ ‫واﻟﻌﻴﺶ ﻟﻴﺲ ﻳﻄﻴﺐ ﺑـ‬
‫)زﻧﺪﮔﻲ دو ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ(‪.‬‬

‫
 
‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻲ‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﻌﻲ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ آن را ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻤﺎﻳﻲ!‬
‫‪173‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‪ ،‬در ﻧﺎم ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬زﻧﻲ از اﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻛﺎن ﻣﻨﻚ اﻷﻣﺲ ﻳﻜﻔﻴﻚ ﻏﺪك‬ ‫إن رﺑ‪‬ــﺎ ﻛـﺎن ﻳﻜﻔﻴــﻚ اﻟــﺬي‬
‫»ﭘﺮوردﮔﺎري ﻛﻪ در ﻣﺸﻜﻞ دﻳﺮوز ﺗﻮ را ﺑﺴﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮدا ﻧﻴﺰ او‪ ،‬ﺗﻮ را‬
‫ﻛﺎﻓﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد«‪.‬‬
‫ﻋﻄﺎء ﺑﻦ اﺑﻲ رﺑﺎح ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ زﻧﻲ از زﻧـﺎن‬
‫ﺑﻬﺸﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ زن ﺳـﻴﺎه ﭘﻮﺳـﺖ ﻧـﺰد‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑﻴﻬـﻮش ﻣـﻲﺷـﻮم و ﻟﺒﺎﺳـﻬﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻨـﺎر‬
‫ﻣﻲرود و ﺑﺪﻧﻢ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮد؛ ﻟﺬا ﺑﺮاي ﺑﻬﺒـﻮدي ﻣـﻦ ﻧـﺰد ﺧـﺪا دﻋـﺎ ﻛـﻦ؛‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ و در ﻋﻮض ﺑﻬﺸﺖ از آن ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‬
‫و اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﺑﻬﺒـﻮدي ﺑﺒﺨـﺸﺪ«‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﻢ در ﺣﺎﻟـﺖ ﺑﻴﻬﻮﺷـﻲ ﻛﻨـﺎر ﻣـﻲرود و ﺑـﺪﻧﻢ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬دﻋﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ ﺑـﺮاي او‬
‫دﻋﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ زن ﻣﺆﻣﻦ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎر ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ در زﻧـﺪﮔﻲ زودﮔـﺬر‬
‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﺪ و در ﻋﻮض ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮود‪ ،‬او در اﻳـﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠـﻪ ﻓﺎﻳـﺪه‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ اﻳﻦ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ ﻧﺎﺧﻮدآﮔـﺎه درآﻳـﺪ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪174‬‬

‫ﻋﻮرت او ﺑﺮاي ﻣﺮدم آﺷﻜﺎر ﺷﻮد؛ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ زن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎر‬

‫و ﺑﺎوﻗﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺑﻪ زﻧـﺎن ﻧﻴﻤـﻪ ﻋﺮﻳـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﻬﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎي ﺑـﺪن ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎﻳﺶ ﻣـﻲﮔﺬارﻧـﺪ و‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﺣﻴﺎ را از ﺧﻮد دور ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﻮد را ﻟﺨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟!‬

‫
 
‪ :‬دﺳﺖ از اﺿﻄﺮاب و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺑﺪار‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻦ‬
‫و ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺪاري و ﺛﺒﺎت ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺑﺮو ﺷﻮ‪ ،‬و ﻛﺎري ﻛﻦ ﻛﻪ راﺣﺖ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫‪175‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬ﻳﺎري ﻣﻲﺷﻮي‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺻﺪﻗﻪ ﺑﻼ را دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺪلّ ﻋﻠﻲ أﻧــﻪ اﻟﻮاﺣــﺪ‬ ‫و ﻓﻲ ﻛﻞّ ﺷﻲء ﻟﻪ آﻳﺔ‬

‫»و در ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي او ﻧﺸﺎﻧﻪاﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ او ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺻﺪﻗﻪ‪ ،‬دري ﺑﺰرگ از درﻫﺎي ﺳﻌﻪي ﺻـﺪر و آراﻣـﺶﺧـﺎﻃﺮ اﺳـﺖ؛‬
‫ﻫﺮ ﻛﺲ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬در دﻧﻴـﺎ ﺑـﻪ او آراﻣـﺶﺧـﺎﻃﺮ و‬
‫ﺳﺮور و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪه؛ ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ اﻧـﺪك ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺻـﺪﻗﻪات را ﻧـﺎﭼﻴﺰ‬
‫ﻣﭙﻨﺪار؛ ﭼﻨﺪ داﻧﻪاي ﺧﺮﻣﺎ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن ﻳﺎ ﻳـﻚ ﺟﺮﻋـﻪ آب ﻳـﺎ ﻣﻘـﺪاري‬
‫ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻮا ﻛﻤـﻚ ﻛـﻦ‪ ،‬ﺑـﻪ ﮔﺮﺳـﻨﻪ ﻏـﺬا ﺑـﺪه‪ ،‬ﺑـﻪ ﻋﻴـﺎدت ﺑﻴﻤـﺎران‬
‫ﺑﺮو‪،‬آنوﻗﺖ ﺧﻮاﻫﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﻏﻢﻫﺎ و ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎﻳﺖ ﻣـﻲﻛﺎﻫـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺻﺪﻗﻪ‪ ،‬داروﻳـﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺟـﺰ در داروﺧﺎﻧـﻪي اﺳـﻼم‪ ،‬در ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﻲ از اﻣﺎم ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺒﺎرك ﮔﻔﺖ‪:‬اي اﺑﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﺎن! از ﻫﻔﺖ‬
‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻏﺪهاي در زاﻧﻮي ﻣـﻦ ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪه‪ ،‬ﺑـﻪ ﻃﺒﻴﺒـﺎن زﻳـﺎدي ﻣﺮاﺟﻌـﻪ‬
‫ﻛﺮده و اﻧﻮاع ﻋﻼجﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮدي آن ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﮔﺮﻓﺘـﻪام؛ اﻣـﺎ ﻓﺎﻳـﺪهاي‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬اﺑﻦ ﻣﺒﺎرك ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮو ﻛﻪ در آنﺟﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ آب ﻧﻴـﺎز‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪176‬‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬و آنﺟﺎ ﭼﺎﻫﻲ ﺣﻔﺮ ﻛﻦ؛ ﻣﻦ اﻣﻴﺪ دارم ﻛﻪ آنﺟﺎ ﭼﺸﻤﻪاي ﺑﺠﻮﺷـﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﺟﻮﺷﻴﺪن آن‪ ،‬ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻏﺪهي زاﻧﻮﻳـﺖ ﺧـﻮب ﺷـﻮد و ﺧـﻮﻧﺮﻳﺰي ﻗﻄـﻊ‬
‫ﮔﺮدد؛ ﻣﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرﮔﻮارم! ﻋﺠﻴـﺐ ﻧﻴـﺴﺖ؛ زﻳـﺮا ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣـﻮده اﺳـﺖ‪» :‬ﺑـﺎ‬
‫ﺻﺪﻗﻪ دادن ﺑﻴﻤﺎران را ﻣﺪاوا ﻛﻨﻴﺪ«‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪» :‬ﺻـﺪﻗﻪ‪ ،‬ﺧـﺸﻢ‬
‫اﻟﻬﻲ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺮگ ﺑﺪ را از اﻧﺴﺎن دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﺿﻄﺮاب‪ ،‬دوﺳﺖ ﺑﻴﻜﺎري اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪177‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺣﻮرﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﭼﺸﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﻴﻤﻪﻫﺎ‬

‫ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت ﻧﻬﻢ‪ :‬روﺣﻴﻪي ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش؛ زﻳﺮا‬

‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺧﻮب و زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻤﺎ ﻟﺤﻮادث اﻟﺪﻧﻴﺎ ﺑﻘﺎء‬ ‫و ﻻ ﺗﺠﺰع ﻟﺤﺎدﺛﺔ اﻟﻠﻴﺎﻟﻲ‬

‫»ﺑﺮاي ﺣﻮادث ﺗﻴﺮهوﺗﺎر‪ ،‬ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ ﻣﻜﻦ؛ زﻳـﺮا ﺣـﻮادث دﻧﻴـﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧـﺪﮔﺎر‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﺮهي ﺳﺘﺎرﮔﺎن در آﺳﻤﺎن زﻳﺒﺎﺳـﺖ؛ در زﻳﺒـﺎﻳﻲ اﻳـﻦ ﭼـﺸﻢاﻧـﺪاز‪،‬‬
‫ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺳﺘﺎرﮔﺎن‪ ،‬واﻗﻌﺎً زﻳﺒﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و زﻳﺒـﺎﻳﻲ دﻟﺮﺑـﺎﻳﻲ دارﻧـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ‪،‬ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎ و اوﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺗﻜـﺮار ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ؛ زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺳـﺘﺎرﮔﺎن در‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ زﻳﺒﺎﻳﻴﺸﺎن در ﺷﺎم ﻣﺘﻔﺎوت اﺳـﺖ؛ ﭼـﺸﻢاﻧـﺪاز ﺳـﺘﺎرﮔﺎن ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﻃﻠﻮع ﺑﺎ زﻳﺒﺎﻳﻴﺸﺎن در ﻏﺮوب ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ آﻧﻬﺎ در ﺷـﺐ‬
‫روﺷﻦ و ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑﺎ زﻳﺒﺎﻳﻴـﺸﺎن در ﺷـﺐ ﻇﻠﻤـﺎﻧﻲ و ﺗﺎرﻳـﻚ ﻣﺘﻔـﺎوت اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﭼــﺸﻢاﻧــﺪاز ﺳــﺘﺎرﮔﺎن‪ ،‬در ﻫــﻮاي ﺻــﺎف ﺑــﺎ ﻣﻨﻈــﺮهاي در آﺳــﻤﺎن اﺑــﺮي و‬
‫ﻏﺒﺎرآﻟﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﺸﻢاﻧـﺪاز ﺳـﺘﺎرﮔﺎن در ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﻟﺤﻈﻪي دﻳﮕﺮﺷﺎن ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ؛ رﺻﺪ آﻧﻬﺎ از ﻳﻚ ﺟﺎ زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺧـﻮدش را‬
‫دارد و ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ از زاوﻳﻪاي دﻳﮕﺮ‪ ،‬از ﺟﻠﻮهاي دﻳﮕـﺮ ﺑﺮﺧـﻮردار اﺳـﺖ؛‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪178‬‬

‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ وذﻫـﻦ را ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎرهي زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ آنﺟـﺎ ﭼـﺸﻤﻚ ﻣـﻲزﻧـﺪ و ﻫﻤﭽـﻮن ﭼـﺸﻤﻪاي‬
‫زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ درﺧﺸﺶ ﺧﻮد ﭘﻴﺎم ﻣﺤﺒﺖ را ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ! و آن دو ﺳﺘﺎرهي ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻛﻪ از ﺷﻠﻮﻏﻲ و اﻧﺒﻮه ﺳﺘﺎرﮔﺎن رﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ و دورﺗـﺮ از ﺳـﺎﻳﺮ ﺳـﺘﺎرﮔﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﺧﻠـﻮت ﻧﺸـﺴﺘﻪاﻧـﺪ!… ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪﻫـﺎي ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻳﺎ ﺟﺪاي از ﻫﻢ در اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎي آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ ﮔﺮد ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧـﺪ‬
‫و در ﺷﺐ ﺷﺎدي آﺳﻤﺎن‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎه ﭼﻘﺪر زﻳﺒﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺒﻲ در ﺧﻮاب و ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ اﺳﺖ و ﺷـﺒﻲ ﻣـﻲﺗﺎﺑـﺪ و ﻣـﻲدرﺧـﺸﺪ؛ ﮔـﺎﻫﻲ‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻤﻲ از آن دﻳﺪه ﻣﻲﺷـﻮد و ﮔـﺎﻫﻲ از ﻧـﻮ ﺗﻮﻟـﺪ ﻣـﻲﻳﺎﺑـﺪ و ﻧﻤﺎﻳـﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد؛ ﺷﺒﻲ ﻫﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻲرود!‬
‫ﭼﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ ﻓﻀﺎ وﻛﻴﻬﺎن ﮔﺴﺘﺮده و ﭘﻬﻨﺎور ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﭘﻬﻨﺎور اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪي اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﻧﺴﺎن ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﺎ آن زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت و ﺟﻤﻼت ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮد!‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ واﻗﻌﻴﺘﻬﺎي ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ؛ ﻣﮕﺮ‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻓﺎﻳﺪهاي دارد؟‬
‫‪179‬‬ ‫ﻳﺎﻗﻮت ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﻫﻤﭽﻮن ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦ درﻣﻴﺎن ﻣﺮدم‬

‫ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮﻳﺪ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺎﻗﻮت دﻫﻢ‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ رﺷﺎدت ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ…‬

‫أن ﺗﺮي ﻓﻮﻗﻪ اﻟﻨﺪي إﻛﻠﻴﻼ؟‬ ‫أﺗﺮي اﻟﺸﻮك ﻓﻲ اﻟﻮرود و ﺗﻌﻤﻲ‬

‫»آﻳﺎ ﺧﺎر ﮔﻠﻬﺎ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ و از دﻳـﺪن ﺷـﺒﻨﻤﻲ ﻛـﻪ ﻫﻤﭽـﻮن ﺗـﺎﺟﻲ ﺑـﺮ‬
‫ﺑﺎﻻي آن اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ؟!«‬
‫ﻋﺜﻤــﺎن ﺑــﻦ ﻋﻔّــﺎن  ﺣﺒﻴــﺐ ﺑــﻦ ﻣــﺴﻠﻤﻪ ﻓﻬــﺮي را ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪهي ﻟــﺸﻜﺮ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﻪي روﻣﻲﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮود ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺣﻤﻠـﻪور‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬زن ﺣﺒﻴﺐ ﻫﻢ از ﺳﺮﺑﺎزان اﻳﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺒﻴـﺐ ﻗﺒـﻞ از آﻏـﺎز‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻲ وﺿﻌﻴﺖ ﻟﺸﻜﺮش ﭘﺮداﺧﺖ؛ در آن ﺣﺎل زﻧﺶ را دﻳﺪ ﻛـﻪ‬
‫از وي ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺪت ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺗﻮ را ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ؟‬
‫ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮا ﻳﺎ در ﺧﻴﻤﻪي ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه روﻣﻲﻫﺎ و ﻳﺎ در ﺑﻬـﺸﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ! ﺟﻨﮓ ﺷﺪت ﮔﺮﻓـﺖ و ﺣﺒﻴـﺐ و ﻫﻤﺮاﻫـﺎﻧﺶ ﺑـﺎ ﺷـﻬﺎﻣﺖ و‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮي ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ روﻣﻲﻫـﺎ ﭘﻴـﺮوز ﻛـﺮد و‬
‫ﺣﺒﻴﺐ‪ ،‬ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪي ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ روﻣﻲﻫﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﺴﺮش‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪180‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ در ﺧﻴﻤﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻲ دﻳﺪ‪ ،‬او دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﭘـﻴﺶ‬
‫از او وارد ﺧﻴﻤﻪي ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهي روﻣﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ!‬
‫ﻟﻔﻀﻠﺖ اﻟﻨﺴﺎء ﻋﻠﻲ اﻟﺮﺟﺎل!‬ ‫و ﻟﻮ ﻛﺎن اﻟﻨﺴﺎء ﻛﻤﺜﻞ ﻫﺬي‬
‫»اﮔــﺮ ﻫﻤــﻪي زﻧــﺎن‪ ،‬اﻳﻨﮕﻮﻧــﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ؛ زﻧــﺎن از ﻣــﺮدان ﺑﺮﺗــﺮ ﻗــﺮار‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮان ﻛﺎر وﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻛﺎر دﺷﻮار ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬
‫‪183‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺮا ﻳﺎد ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ اول‪ :‬وﻗﺘﺖ را ﺑﻴﻬﻮده ﻣﮕﺬران‬

‫و اﻟﺤﺰن ﻛﻞ اﻟﺤﺰن ﻓﻲ اﻹﻛﺜﺎر‬ ‫ﻧﺰداد ﻫﻤﺎً ﻛﻠﻤﺎ ازددﻧﺎ ﻏﻨﻲ‪‬‬

‫»ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻮاﻧﮕﺮي و ﺛﺮوت ﻣـﺎ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه ﻣـﺎ ﻓﺰوﻧـﻲ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﻏﻢﻫﺎ ﻫﻤﻪ در ﻓﺰونﻃﻠﺒﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑﻪ ﻋﺎﻳـﺸﻪ رﺿـﻲ اﷲ ﻋﻨﻬـﺎ ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬و اﮔـﺮ ﻣﺮﺗﻜـﺐ ﮔﻨـﺎﻫﻲ‬
‫ﺷﺪهاي از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻛﻦ و ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺎزﮔﺮد و ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﺎ‪ ،‬زﻳﺮا‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻨﺪه ﺑﻪ ﮔﻨـﺎﻫﺶ اﻋﺘـﺮاف ﻛﻨـﺪ و ﺗﻮﺑـﻪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺗﻮﺑـﻪاش را‬
‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد…«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻓﺮض ﻛﻦ در ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ آرزوﻫﺎ و ﺧﻮاﺳـﺘﻪﻫﺎﻳـﺖ‬
‫رﺳﻴﺪهاي ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻲ؛ آنوﻗﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻲﻛﻨـﻲ و‬
‫ﺗﺄﺳــﻒ ﻣــﻲﺧــﻮري و اﻧﮕــﺸﺘﺎﻧﺖ را ﺑــﻪ ﺧــﺎﻃﺮ ﺣــﺴﺮت از دﺳــﺖدادن‬
‫داﺷﺘﻪﻫﺎﻳﺖ‪ ،‬ﮔﺎز ﻣﻲﮔﻴﺮي‪ .‬ﺣﺎل ﭼﺮا ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي از دﺳﺖ رﻓﺘﻪي ﻋﻤـﺮت‬
‫ﻧﻤﻲاﻧﺪﻳﺸﻲ و اﺣﺴﺎس زﻳﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻋﻤﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻣـﺎد‪‬ي ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ارزش و ﻗﻴﻤﺖ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﻤﺮ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از ﻧﻔﺲﻫﺎﺳﺖ؛ ﻫـﺮ‬
‫ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﺎز ﻧﻤـﻲﮔـﺮدد؛ اﻳـﻦ ﻧﻔـﺲﻫـﺎ‪ ،‬ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﻴﺮي از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎي ﺑﻬـﺸﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪184‬‬

‫دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻲ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﮔﺮانﺑﻬﺎي ﻋﻤـﺮ را ﺑـﺪون ﺗﻮﺑـﻪ از دﺳـﺖ‬

‫ﻣﻲدﻫﻲ؟!‬
‫
 
‪ :‬ﻳﻚ راه ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت وﺟﻮد دارد‬
‫و آن‪ ،‬اﻳﻨﻜﻪ از ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻋﻬﺪهي ﻣﺎ‬
‫ﺑﻴﺮون اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﻧﮕﺎه دارﻳﻢ‪.‬‬
‫‪185‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ دوم‪ :‬ﺳﻌﺎدت را ﺑﺎ ﭘﻮل ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺧﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫و إذا ﺗﺮد‪ ‬ﻗﻠﻴـــﻞ ﺗﻘﻨـﻊ‬ ‫اﻟﻨﻔﺲ راﻏﺒﺔ إذا رﻏﺒﺘﻬﺎ‬

‫»و ﻧﻔﺲ را اﮔـﺮ ﻣـﺸﺘﺎق و ﻋﻼﻗـﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﺎر آوري ﻣﻴـﻞ و رﻏﺒـﺖ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ واﮔﺮ آنرا ﺑﻪ ﭼﻴﺰ اﻧﺪﻛﻲ ﻋﺎدت دﻫﻲ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻲﺷﻮد«‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻲ و ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺟﻤـﻊآوري ﻣـﺎل و ﺛـﺮوت‬
‫ﻛﺮده و ﺳﭙﺲ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎم داراﻳﻲ ﺧﻮد را ﺧﺮج ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺳـﻌﺎدت‬
‫و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﻘﺎوت و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻋﺎﻳﺪﺷﺎن ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺎم داراﻳﻲ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻮاﻧﻲ را ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻴﺎورﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﭘﻴﺮي‪ ،‬از ﻫﻤﻪﺳﻮ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﻫﺠـﻮم آورده اﺳـﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﻣﺎل وﺛﺮوت ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺻﺮف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎري ﺳﺨﺘﻲ دﭼﺎر ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ!‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻣﻌﺮوف ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬ﺗﻨﻬـﺎ آرزوي ﻣـﻦ در زﻧـﺪﮔﻲ‪،‬‬
‫ﭘﻮل زﻳﺎد ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﮔﻤــﺎن ﻣــﻲﻛــﺮد ﻛــﻪ ﺑــﺎ ﭘــﻮل ﻣــﻲ ﺗﻮاﻧــﺪ ﺗــﺎ ﺻــﺪ ﺳــﺎل ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮد دﻧﻴﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ!‪ ،‬او ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ ﻛـﻪ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪي ﭘـﻮل‪،‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪي آرزوﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﺮ اﻳـﻦ ﺑـﺎور ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪي‬
‫ﭘﻮل‪ ،‬آرزوﻫﺎ و دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺶ او ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ و ﺧـﻮاري‪ ،‬ﻛـﺮﻧﺶ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻛـﺮدو‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪186‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮاﺑﺮ آرزوﻫﺎي اﻳﻦ ﺷـﺨﺺ‪،‬‬
‫ﺑﻪ او ﭘﻮل و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ داد؛ اﻣﺎ ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ و ﺟـﻮاﻧﻲ و آرزوﻫـﺎ را از او ﮔﺮﻓـﺖ!‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑـﺎ ﮔﺮﻳـﻪ و اﺷـﻚ‪ ،‬ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﻛـﺎش از ﺧـﺪا ﻣـﺎل و ﺛـﺮوت‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ؛ اي ﻛﺎش از او ﻣـﻲﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺻـﺪ ﺳـﺎل ﻓﻘﻴﺮاﻧـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم و ﺧﻮراﻛﻢ ﺑﺎﻗﻼي ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد و در راﻫﺮوي ﻗﻄـﺎر ﺷـﻬﺮي روي ﭘـﺎ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﭘﻮل ﺑﻠﻴﻂ ﻧﺪﻫﻢ! اﻳﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ارزش ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ را زﻣـﺎﻧﻲ درك‬
‫ﻛــﺮد ﻛــﻪ آن را از دﺳــﺖ داده ﺑــﻮد؛ او‪ ،‬ﻧﻤــﻲداﻧــﺴﺖ ﻛــﻪ ﭘــﻮل و ﺛــﺮوت‪،‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺶ را ﺧﺮﻳﺪاري و ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳـﺪ و زﻣـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻲﺑﺮد ﻛـﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨـﺪﺗـﺮﻳﻦ ﻫﻨـﺮﭘﻴـﺸﻪي ﻣـﺼﺮ ﮔﺮدﻳـﺪ؛ آنوﻗـﺖ او‬
‫داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻤﻪي ﺛﺮوت ﺧﻮد را ﺑﺪﻫـﺪ‪ ،‬ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﻳـﻚ روز ﻫـﻢ ﺑـﺮ‬
‫ﻋﻤﺮش ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ!‬

‫
 
‪ :‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺼﻒ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را در‬
‫درﮔﻴﺮيﻫﺎ ﺿﺎﻳﻊ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪187‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و از ﻧﻤﺎز و ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﺳﻮم‪ :‬ﻋﺠﻠﻪ و ﺷﺘﺎب‪ ،‬زﻣﻴﻨﻪي ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫و إﻻ ﻓﻘـﺪ ﻋﺸﻨﺎ ﺑﻬـــﺎ زﻣﻨﺎً رﻏﺪا‬ ‫ﻣﻨﻲ‪ ‬إن ﺗﻜﻦ ﺣﻘﺎًﺗﻜﻦ أﺣﺴﻦ اﻟﻤﻨﻲ‬
‫»آرزو‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ آرزو ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﻓﻘـﻂ ﭼﻴـﺰي‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ آن‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﮔﺬراﻧﺪهاﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﺑﺮدﺑﺎري‪ ،‬ﻓﻨّﻲ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ از ﻓﻨﻮن ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧـﺴﺎن ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪي آن‬
‫ﺑﺮ ﺧﺸﻢ و ﺣﻤﺎﻗﺖ و ﻫﻮاي ﻧﻔﺲ ﺧﻮد‪ ،‬ﻏﺎﻟـﺐ ﻣـﻲآﻳـﺪ‪ .‬و ﺣﻮﺻـﻠﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻲ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﺮدن و اﻧﺠـﺎم ﻛﺎرﻫـﺎ از روي ﻋﻘـﻞ و ﺣﻜﻤـﺖ؛ اﻳـﻦ دو ﺧـﺼﻠﺖ‪،‬‬
‫اﺿﻄﺮاب را در ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻜﻨﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﺲ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ اﻳﻦ دو ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻴـﺮ‬
‫و ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺴﻴﺎري را از دﺳﺖ داده اﺳـﺖ‪ .‬ﻟـﺬا ﻣـﻀﻄﺮب و ﭘﺮﻳـﺸﺎن ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﺮدﺑـﺎر و ﺷـﻜﻴﺒﺎ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺻـﺒﺮ وﺑﺮدﺑـﺎري‪ ،‬ﺑـﺴﻴﺎري از ﺑـﺪﻳﻬﺎ را دﻓـﻊ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮد ﻧﺎدان و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻬﺎ را ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و زﻣﻴﻨـﻪﻫـﺎي‬
‫اﺿــﻄﺮاب او‪ ،‬اﻓــﺰاﻳﺶ ﻣــﻲﻳﺎﺑــﺪ و در وﺟــﻮد او رﻳــﺸﻪ ﻣــﻲدواﻧــﺪ‪ .‬اﻧــﺴﺎن‬
‫ﺑﺎﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺷﻜﻴﺒﺎ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﻮد و ﻛﻤﺘـﺮ ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻛﺎري اﻗﺪام ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺟﺎم ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﻲ دارد؛ اﻣـﺎ ﻓـﺮد اﺣﻤـﻖ و ﻋﺠـﻮل‪،‬‬
‫ﻫﻤــﻮاره ﭘــﺸﻴﻤﺎن ﻣــﻲﺷــﻮد و اﺿــﻄﺮاب‪ ،‬او را ﻓــﺮا ﻣــﻲﮔﻴــﺮد و ﻛﺎرﻫــﺎﻳﺶ‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺪي ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺧـﻮدش و دﻳﮕـﺮان ﺑـﻪ ﻧﺮﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪188‬‬

‫رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ و آﺳﻮدهﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و آراﻣﺶ اﻋﺼﺎب ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫دﻳﻦ اﺳـﻼﻣﻲ ﻣـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧﺮﻣـﻲ و ﺑﺮدﺑـﺎري و ﺣﻮﺻـﻠﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻧﺮﻣﻲ‪ ،‬در ﭼﻴﺰي وﺟﻮد ﻧـﺪارد ﻣﮕـﺮ آﻧﻜـﻪ آن را‬
‫آراﺳﺘﻪ و زﻳﺒﺎ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و ﻧﺮﻣﻲ از ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕـﺮ آﻧﻜـﻪ آن‬
‫را زﺷﺖ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﺳﻌﺎدت ﺧﻮد را در زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ارزﺷﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪189‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در دﻳﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﻲ‬

‫ﻗﺮارﻧﺪاده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﺑﺎزي ﺛﺮوتاﻧﺪوزي ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﻓﺆادي ﺣﺮاً ﻃﻠﻴﻘﺎً ﻏﺮﻳﺒــﺎ‬ ‫ﺧﺬوا ﻛﻞّ دﻧﻴﺎﻛﻢ و اﺗﺮﻛﻮا‬

‫»ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎﻳﺘﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و دل ﻣﺮا آزاد و رﻫﺎ ﺑﮕﺬارﻳﺪ«‪.‬‬
‫ﺑﻴﻔﺮ ﺑﺮوك ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﻮل و ﺛـﺮوت زﻳـﺎدي ﺟﻤـﻊآوري ﻛـﺮدم‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫ﺗﺠﺮﺗﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ اداﻣﻪ دادن ﺑﻪ ﺑـﺎزي ﺛـﺮوتاﻧـﺪوزي‪ ،‬ﺧﻄﺮﻧـﺎك‬
‫اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﺪ و ﻋﻤﺮ و ﺳﻌﺎدت را ﻓﺮو ﻣﻲﺑﻠﻌـﺪ؛ ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷـﻐﻠﻢ را‬
‫ﻋﻮض ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪام در زﻣﻴﻨﻪي ﭼﺎپ و ﻧـﺸﺮ روي آوردم؛‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﺳﻮد زﻳﺎدي ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‪ ،‬اﺣـﺴﺎس‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻘﺪاري ﭘـﻮل‬
‫و ﺛﺮوت ﺟﻤﻊآوري ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑـﺎزي ﺛـﺮوتاﻧـﺪوزي‬
‫اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﻨﺪ وﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻧﺸـﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨـﺪ ﺗـﺎ از آﻧﭽـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫آوردهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺮه ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ :‬ﻛﺎر ﺧﻮب دﻳﮕﺮي را ﺷﺮوع ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪي ﻛﻪ ﭘﻮل و ﺛﺮوت را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﻮده و ﻣﻘﺪار ﻫﻨﮕﻔﺘﻲ از آنرا‬
‫ﺟﻤﻊآوري ﻛﺮده اﺳﺖ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي وارﺛﺎن ﺧﻮد ﺛﺮوت زﻳـﺎدي ﺑـﻪ ﺟـﺎي‬
‫ﻣﻲﮔﺬارد‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲﺷﻮد و رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد؛ زﻳﺮا او ﻣـﻲداﻧـﺪ ﻛـﻪ اﮔـﺮ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪190‬‬

‫ﺑﺪون ﺛﺮوت وارد ﻣﻴﺪان زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاي ﺟﺰ ﻋﻘـﻞ و اﺧـﻼق‬

‫ﻧﻤــﻲداﺷــﺘﻨﺪ ﻣــﺮدان ﺑﻬﺘــﺮي ﻣــﻲﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬اﻏﻠــﺐ‪ ،‬ﺛﺮوﺗــﻲ ﻛــﻪ ﺑــﺪون ﺗــﻼش‬
‫وزﺣﻤﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي آنﻛﻪ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎي آنﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و ﺳﻌﺎدت ﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﺎﻳـﻪي ﺷـﻘﺎوت و ﺑـﺪﺑﺨﺘﻲ‬
‫ﻣــﻲﺷــﻮد‪ .‬ﭼــﻮن ﻣﻌﻤــﻮﻻً اﻧــﺴﺎنﻫــﺎ ﺑــﺎ ﺛﺮوﺗﻬــﺎي ﺑــﺎدآورده ﺧﻮﺷــﮕﺬراﻧﻲ‬
‫ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد آﻧﻬﺎ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨـﺪ و ﺗـﺎ‬
‫دم ﻣﺮگ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﺒﻚ و ﻧﺎﺑﺨﺮداﻧﻪاي اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪191‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬اي آﺗﺶ! ﺑﺮاي اﺑﺮﻫﻴﻢ ﺳﺮد و‬

‫ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺑﻴﻜﺎري‪ ،‬زﺷﺘﻲ ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺠﺮي اﻟﺮﻳﺎح ﺑﻤﺎ ﻻ ﺗﺸﺘﻬﻲ اﻟﺴﻔﻦ‬ ‫ﻣﺎ ﻛﻞّ ﻣﺎ ﻳﺘﻤﻨﻲ اﻟﻤﺮء ﻳﺪرﻛﻪ‬
‫»ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧـﺴﺎن ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪي آرزوﻫـﺎﻳﺶ ﺑﺮﺳـﺪ و ﺑﻠﻜـﻪ ﺑﺎدﻫـﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻴﻞ ﻛﺸﺘﻲﻫﺎ ﻣﻲوزﻧﺪ«‪.‬‬
‫در آﻏﻮش ﺑﻲﻛﺎري ﻫﺰاران زﺷـﺘﻲ ﭘﺪﻳـﺪ ﻣـﻲآﻳـﺪ و ﻣﻴﻜـﺮوبﻫـﺎي‬
‫ﻧﺎﺑﻮدي ﻗﻮت ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻛﺎر‪ ،‬رﺳـﺎﻟﺖ اﻓـﺮاد زﻧـﺪه اﺳـﺖ‪ ،‬ﭘـﺲ‬
‫اﻓﺮاد ﺑﻴﻜﺎر‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎ وزﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺰرﻋﻪي آﺧﺮت اﺳﺖ؛ ﻟﺬا اﻓﺮاد ﺗﻨﺒﻠـﻲ ﻛـﻪ در اﻳـﻦ‬
‫دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر و ﺗﻼش ﺑﺮاي آﺧـﺮت ﺗـﻦ ﻧﻤـﻲدﻫﻨـﺪ‪ ،‬آن ﺟﻬـﺎن‪ ،‬ﺗﻬﻴﺪﺳـﺖ و‬
‫ﻣــﺴﺘﻤﻨﺪ ﺣــﺸﺮ ﻣــﻲﺷــﻮﻧﺪ و ﭼﻴــﺰي ﺟــﺰ ﻫﻼﻛــﺖ و زﻳﺎﻧﻤﻨــﺪي‪ ،‬ﻋﺎﻳﺪﺷــﺎن‬
‫ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺰاران اﻧـﺴﺎن‪ ،‬از ﻧﻌﻤـﺖ ﺗﻨﺪرﺳـﺘﻲ و‬
‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪» :‬دو‬
‫ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدم در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ ﻓﺮﻳـﺐ ﻣـﻲﺧـﻮرد و دﭼـﺎر‬
‫زﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ و وﻗﺖ«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪192‬‬

‫آري… ﭼﻪ ﺑـﺴﺎ اﻓـﺮاد ﺳـﺎﻟﻤﻲ ﻛـﻪ در زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺣﻴـﺮان و ﺳـﺮﮔﺮدان‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺪف و آرﻣﺎﻧﻲ ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﭘـﻴﺶ ﺑﺒـﺮد؛ آﻧـﺎن‪ ،‬ﻛـﺎري‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻧﺪ و از رﺳﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ آن‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺧﻮد‬
‫را ﺻﺮف ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻲﺑﻬﺮهاﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻧـﺪ؟ ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫ﻧــﻪ؛ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣﺘﻌــﺎل‪ ،‬ﻣــﻲﻓﺮﻣﺎﻳــﺪ‪†_ΤΤ‘Ω‰Ω∅ ⌠¬Ρ∇ΗΤΤΩΤπ⇒⊆ς∏Ω‹ †Ω∧ΠςΤ⇓Κς… ψΣΤ7‰Ψ♥Ω™ΩΤ⊇ςΚ… … :‬‬

‫‪) ≈ (115) Ω⇐Σ⊕Ω–⌠≤ΤΣΤO ‚ΩM †ΩΤ⇒Τ∼ς√ΞΜ… ⌠¬Ρ∇ΠςΤ⇓Κς…Ω‬ﻣﺆﻣﻨﻮن‪» (115:‬آﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪاﺷـﺘﻪ اﻳـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﻬﻮده آﻓﺮﻳﺪهاﻳﻢ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﮔﺮدﻳﺪ؟«‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ و زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن و ﻣﺎﻓﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪﺣﻖ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه اﺳـﺖ؛ اﻧـﺴﺎن‪،‬‬
‫در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و ﺑﺎ آن زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣـﺎ اﻧـﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫در ﻻك ﺗﻨﮓ ﺷﻬﻮﺗﻬﺎﻳﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﺷـﻮد وﺧـﻮد را در ﺣـﺪود آن ﻣﺨﻔـﻲ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ راﺳـﺘﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺪ ﺟﺎﻳﮕـﺎﻫﻲ را‬
‫ﺑﺮاي ﺣﺎل و آﻳﻨﺪهي ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﺳﺖ!‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﻮاره در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ را ﺗﺼﻮر ﻛﻦ و‬
‫ﺑﮕﺬار ﺳﻴﻤﺎي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ در ذﻫﻦ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪193‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و از ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ او روزي ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ‬

‫ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲﺑﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﺪون ﻏﻮﻏﺎ و ﺧﺸﻢ و رﻧﺞ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اﻟﺼﺒﺮ ﻟﻢ ﻳﺨﻨﻪ اﻟﻌﺰاء‬ ‫و اﻟﻔﺘﻲ اﻟﺤﺎزم اﻟﻠﺒﻴﺐ إذا ﻣﺎ‬

‫»ﺟﻮان ﻫﻮﺷﻴﺎر و ﻋﺎﻗﻞ‪،‬آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﺻـﺒﺮ را از دﺳـﺖ ﺑﺪﻫـﺪ‪،‬‬
‫دﻟﺠﻮﻳﻲ را از دﺳﺖ ﻧﻤﻲدﻫﺪ«‪.‬‬
‫او در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺪر ﺟﺎن! دﻳـﺸﺐ‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﺷﻮﻫﺮم ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﻛﺪورﺗﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ از‬
‫دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ او‪ ،‬ﻧﺎراﺣـﺖ و ﺧـﺸﻤﮕﻴﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ازﻛﺎرم ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم و از او ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻢ؛ اﻣـﺎ او ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺣـﺮف‬
‫ﻧﺰد و روﻳﺶ را از ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ؛ ﺑﻪ اﻧﺪازهاي ﺑﻪ دورش ﮔﺮدﻳـﺪم ﺗـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و از ﻣﻦ راﺿﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻨﻚ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم‪ ،‬ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ او را ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻮدم و ﺧﻮن او را ﺑﻪ ﺟﻮش آوردم‪ ،‬ﻣﺆاﺧﺬه‬
‫ﻛﻨﺪ! ﭘﺪرش ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪ :‬دﺧﺘـﺮم! ﺳـﻮﮔﻨﺪ ﺑـﻪ ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ ﺟـﺎﻧﻢ در دﺳـﺖ‬
‫اوﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮت از ﺗﻮ راﺿﻲ ﺷﻮد‪ ،‬از دﻧﻴﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﻢ از ﺗﻮ راﺿﻲ ﻧﺒﻮدم؛ آﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ زﻧﻲ ﻛﻪ ﺷـﻮﻫﺮش از او‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮد‪ ،‬در ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ و زﺑـﻮر و ﻗـﺮآن ﻟﻌﻨـﺖ ﺷـﺪه اﺳـﺖ؟ ﺑـﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ زﻧﻲ‪ ،‬ﺳـﻜﺮات ﻣـﺮگ ﺳـﺨﺖ و دﺷـﻮار ﻣـﻲﮔـﺮدد و ﻗﺒـﺮش‪ ،‬ﺗﻨـﮓ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد؛ ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل زﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬از او راﺿﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪194‬‬

‫زن ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻧﻴﻜﻮﻛﺎر ﻣﻲﻛﻮﺷـﺪ ﺗـﺎ ﺷـﻮﻫﺮش‪ ،‬او را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﺎري ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﺻـﻔﺎي زﻧـﺪﮔﻲ آﻧﻬـﺎ‪ ،‬ﺗﻴـﺮه ﮔـﺮدد… و‬
‫ﻣﺮدي ﻫﻤﺴﺮش را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫وﻻ ﺗﻨﻄﻲ ﻓﻲ ﺳﻮرﺗﻲ ﺣﻴﻦ أﻏﻀﺐ‬ ‫ﺧﺬي اﻟﻌﻔﻮ ﻣﻨﻲ ﺗﺴﺘﺪﻳﻤﻲ ﻣﻮدﺗﻲ‬
‫)ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎش ﻛـﻪ در ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻫﻤـﻮاره ﺗـﻮ را دوﺳـﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻣﮕﻮ(‪.‬‬
‫ﻓﺈﻧـﻚ ﻻ ﺗـﺪرﻳﻦ ﻛﻴـﻒ اﻟﻤﻐﻴ‪‬ـﺐ‬ ‫و ﻻ ﺗﻨﻘﺮﻳﻨﻲ ﻧﻘــﺮك اﻟﺪف‪ ‬ﻣـــﺮةً‬
‫)در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻋﻴﺒﻬﺎي ﭘﻮﺷﻴﺪهام ﻣﺒﺎش؛ زﻳﺮا از ﭼﻨﺪ وﭼﻮن آﻧﭽﻪ ﻛﻪ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري(‪.‬‬
‫وﻻ ﺗﻜﺜﺮي اﺷﻜﻮي ﻓﺘﺬﻫﺐ ﺑﺎﻟﻬﻮي و ﻳﺄﺑــﺎك ﻗﻠﺒـﻲ واﻟﻘﻠﻮب ﺗﻘﻠـﺐ‬
‫)و زﻳﺎد ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ زﻳﺎد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳـﺘﻲ را از ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻣﻲﺑﺮد و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن دﻟﻢ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻗﺒﻮل ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ و ﺑـﺪان ﻛـﻪ دﻟﻬـﺎ دﮔﺮﮔـﻮن‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ(‪.‬‬
‫ﻓﺈﻧﻲ رأﻳﺖ اﻟﺤﺐ‪ ‬ﻓﻲ اﻟﻘﻠﺐ واﻷذي إذا اﺟﺘﻤﻌﺎ ﻟﻢ ﻳﻠﺒﺚ اﻟﺤﺐ‪ ‬ﻳﺬﻫـﺐ!‬
‫)دﻳــﺪهام ﻛــﻪ ﻫﺮﮔــﺎه ﻣﺤﺒــﺖ و آزار در دل ﺟﻤــﻊ ﺷــﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒــﺖ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرود(‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺗﺼﻮر ﺷﻜﺴﺖ را دور ﺑﻴﻨﺪاز و آن را از ذﻫﻦ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﻦ‪.‬‬
‫‪195‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺲ اﻳﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻤﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ و ﺣﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ زن‬

‫زﻳﺒﺎ ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻌﻠﺖ اﻟﺮﺟـﺎ ﻣﻨﻲ ﻟﻌﻔﻮك ﺳﻠّﻤــﺎ‬ ‫و ﻟﻤﺎ ﻗﺴﺎ ﻗﻠﺒﻲ و ﺿﺎﻗﺖ ﻣﺬاﻫﺒﻲ‬
‫»و وﻗﺘﻲ ﺳﻨﮕﺪل ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪم ﺑﻪ ﻋﻔﻮ ﺗﻮ اﻣﻴﺪوار ﮔﺮدﻳﺪم«‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪهاي ﻛﻪ ام ﺳﻠﻤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ از آن ﺣـﻀﺮت‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻫﺮ ﻛﺲ از روي ﺗﻜﺒﺮ‪ ،‬ﺷﻠﻮارش را از ﺑﺮآﻣـﺪﮔﻲ ﭘـﺎﻳﺶ‪،‬‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ« ام ﺳـﻠﻤﻪ رﺿـﻲ اﷲ‬
‫ﻋﻨﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ زﻧﺎن داﻣﻨﻬﺎﻳﺸﺎن را ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬آنرا ﻳـﻚ وﺟـﺐ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﮕﺬارﻧﺪ« ام ﺳﻠﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭘﺎﻫﺎﻳﺸﺎن ﭘﻴﺪا ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺲ داﻣﻦ ﺧﻮد را ﻳﻚ ﮔﺰ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ و از اﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ آنرا درازﺗـﺮ‬
‫ﻧﻜﻨﻨﺪ«‪.‬‬
‫آﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ام اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ!!‪ ،‬ﻛﻪ اﻫﻞ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﺒـﻮد؛ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﻛـﺴﻲ‪ ،‬ﭘـﺎي زﻧـﺎن‬
‫ﻣــﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﺑــﺎ ﺣﻴــﺎ و ﭘﺎﻛــﺪاﻣﻦ را ﺑﺒﻴﻨــﺪ؛ ﺑﻠﻜــﻪ ﻟﺒﺎﺳــﻬﺎي زﻧــﺎن ﻣــﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﻳــﺪ‬
‫داﻣﻦﻫﺎي درازي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ و ﻣﺮدان ﻫـﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰي از ﺑﺪﻧﺸﺎن را ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ زﻧﺎن دوران ﻣﺎ‪ ،‬داﻣﻦﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺧﻴﻠـﻲ ﻛﻮﺗـﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ داﻣﻨـﺸﺎن ﺧـﻴﺲ ﻳـﺎ ﺧـﺎكآﻟـﻮد ﻧـﺸﻮد‪ ،‬و اﮔـﺮ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪196‬‬

‫اﻟﮕﻮﺑﺮداري از زﻧﺎن ﺑﺪﻛﺎر ﻛﺎﻓﺮ ﻛﺎﻣﻼً آنرا ﺑﻴـﺮون ﻣـﻲآوردﻧـﺪ‪،‬و ﻫـﺰاران‬

‫ﻋﺬر و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺑﺮاي ﺑﻲﺣﺠﺎﺑﻲ ﻣـﻲﺗﺮاﺷـﻴﺪﻧﺪ‪) .‬ﻻ ﺣـﻮل وﻻ ﻗـﻮة اﻻ ﺑـﺎﷲ(!‬
‫ﻣﺮداﻧــﺸﺎن‪ ،‬ﻓﻘــﻂ اﺳﻤــﺸﺎن ﻣــﺮد اﺳــﺖ و ﻏﻴــﺮت و ﻣﺮداﻧﮕــﻲ ﻧﺪارﻧــﺪ‪ ،‬در‬
‫ﻛﻨﺎرﺷﺎن راه ﻣﻲروﻧﺪ واﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲدﻫﻨـﺪ؛ ﺑـﻪراﺳـﺘﻲﻛـﻪ ﺣﻴـﺎ از ﺑـﻴﻦ رﻓﺘـﻪ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻳﺒﻘﻲ اﻟﻌﻮد ﻣﺎ ﺑﻘﻲ اﻟﻠﺤﺎء‬ ‫ﻳﻌﻴﺶ اﻟﻤﺮء ﻣﺎ اﺳﺘﺤﻴﺎ ﺑﺨﻴﺮ‬
‫)اﻧﺴﺎن ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎ دارد‪ ،‬ﺧﻮب زﻧﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﺗـﺎ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺮداﻧﮕﻲ‪ ،‬وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ(‪.‬‬
‫و ﻻ اﻟﺪﻧﻴﺎ إذا ذﻫﺐ اﻟﺤﻴﺎء‬ ‫ﻓﻼ واﷲ ﻣﺎ ﻓﻲ اﻟﻌﻴﺶ ﺧﻴﺮ‬
‫)زﻧﺪﮔﻲ و دﻧﻴﺎ ﺧﻴﺮي ﻧﺪارد وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ(‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻛﻢ ﺧﻮردن‪ ،‬ﺟﺴﻢ را راﺣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ… آراﻣﺶ‬
‫رواﻧﻲ‪ ،‬در دوري از ﮔﻨﺎه اﺳﺖ… راﺣﺘﻲ دل‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ و‬
‫ﺧﻴﺎﻟﺖ را اﻧﺪك ﻛﻨﻲ… و راﺣﺘﻲ زﺑﺎن‪،‬‬
‫در ﻛﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪197‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻓﺮد ﺷﻜﻴﺒﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻲآورد‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻢﺷﺪه را ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫أﻧﻲ ذﻛﺮﺗﻚ ﻓﻲ ﺳﺮي و إﻋﻼﻧﻲ‬ ‫ﻳﺎ رب‪ ‬أول ﺷــﻲء ﻗﺎﻟﻪ ﺧﻠـــﺪي‬
‫»ﭘﺮوردﮔﺎرا! اوﻟﻴﻦ ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ و آﺷﻜﺎرا ﺗﻮ را ﻳﺎد ﻛﺮدهام«‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ دﺧﺘﺮ و ﻣﺎدري ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل از ﻫـﻢ ﺟـﺪا ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻬﻲ ﭼﻨﻴﻦ رﻗﻢ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺠﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺑﺎ دﺧﺘﺮش ﻛـﻪ اﻳﻨـﻚ‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺳﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﺪ؛ ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را از ﻫـﻢ‬
‫ﺟﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد؛ دﺧﺘﺮ ﺗـﺎزهﻋـﺮوس‪ ،‬ﺑـﺮاي ﮔﺬراﻧـﺪن ﻣـﺎه ﻋـﺴﻞ ﺑـﻪ ﺗﻔـﺮﻳﺢ‬
‫ﮔﺎﻫﻬﺎي ﻛﻮﻫﻬﺎي ﺳﻴﺎه ﺷﻬﺮ اﺑﻬﺎ رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر وﭘﺪرش از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺎدرش‬
‫ﭘﺲ از ﭘﺪرش‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدي دﻳﮕﺮ ازدواج ﻛﺮد؛ ﺷﺮاﻳﻂ ﺷﻮﻫﺮ ﺟﺪﻳﺪ و رﻓﺘﻦ او‬
‫از ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﺷﻬﺮي دﻳﮕﺮ ﺳـﺒﺐ ﺷـﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺎدر از دﻳـﺪن دﺧﺘـﺮش‪ ،‬ﻣﺤـﺮوم‬
‫ﮔﺮدد‪.‬‬
‫در ﻳﻜﻲ از روزﻫـﺎي زﻳﺒـﺎي ﺗﺎﺑـﺴﺘﺎن و در ﻛﻮﻫﻬـﺎي ﺳـﻴﺎه اﺑﻬـﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫دﺧﺘﺮ در ﭘﺎرك ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮد؛ آﻧﻬﺎ؛ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ؛ آﻧﺎن ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ؛ ﻣﺎدر‪ ،‬دﺧﺘﺮش را در ﺳـﻪ ﺳـﺎﻟﮕﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪198‬‬

‫رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‪ ،‬آن ﺧﺎﻧﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻧﮕـﺸﺘﺎن آن دﺧﺘـﺮ‪،‬‬
‫ﻗﻄﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ﻟﺬا از آن دﺧﺘﺮ درﺑﺎرهي ﻣﺎدرش ﭘﺮﺳﻴﺪ و دﺧﺘﺮ ﻧﻴﺰ داﺳﺘﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد؛ ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎدر دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل در ﻛﻨﺎر‬
‫دﺧﺘﺮش ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛ آﻧﮕﺎه او را ﺑﻪ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻬﺮهي او‬
‫را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺪاﻳﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺟﺒﺮان ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻓﻜﺮﻛﺮدن درﺑﺎرهي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﻳﻨﺪه ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺳﻌﺎدت را‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﺪ!‬
‫‪199‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﮔﻮﻳﺎ آن زﻧﺎن‪ ،‬ﻳﺎﻗﻮت و ﻣﺮﺟﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ در زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‪.‬‬

‫أﻧﺖ اﻟﻤﻌﺪ‪ ‬ﻟﻜﻞ ﻣﺎ ﻳﺘﻮﻗّــﻊ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻦ إﻟﻴﻪ اﻟﻤﺸﺘﻜﻲ واﻟﻔﺰع‬

‫»اي آنﻛﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ آورده ﻣﻲﺷﻮد! ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻮﻗﻌـﺎت را ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ«‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﻪ ﻣﻦ دﻋﺎﻳﻲ ﺑﻴـﺎﻣﻮز ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﺗـﻮ را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻢ و ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﻣﻨﺎﺟـﺎت ﻛـﻨﻢ«‪ .‬ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬اي ﻣﻮﺳـﻲ! ﺑﮕـﻮ‪ :‬ﻻ اﻟـﻪ اﻻ اﷲ«؛‬
‫ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪي ﻣﺮدم ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬اي ﻣﻮﺳﻲ! اﮔـﺮ‬
‫ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ در ﻳﻚ ﻛﻔﻪي ﺗﺮازو ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ‪ ،‬در ﻛﻔـﻪي‬
‫دﻳﮕﺮ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد«‪.‬‬
‫ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ… اﻧﻮار درﺧﺸﺎن و ﺗﺎﺑﻨﺎﻛﻲ دارد‪ ،‬و ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻗﻮت و‬
‫ﺿﻌﻒ ﺗﺎﺑﺶ و ﻧﻮر آن‪ ،‬ﻏﺒﺎر و ﺗـﺎرﻳﻜﻲ ﮔﻨﺎﻫـﺎن‪ ،‬زدوده ﻣـﻲﺷـﻮد و ﺟـﺎي‬
‫آنرا روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮد؛ ﭘﺲ ﻛﻠﻤﻪي ﻻ اﻟـﻪ اﻻ اﷲ ﻧـﻮر و روﺷـﻨﺎﻳﻲ دارد و‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن آن‪ ،‬در ﻗﻮت و ﺿﻌﻒ اﻳﻦ ﻧﻮر‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت را ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮر اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬در ﻗﻠﺐ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫و در دل ﺑﻌــﻀﻲ ﻫﻤﭽــﻮن ﺳــﺘﺎره‪ .‬اﻳــﻦ ﻧــﻮر‪ ،‬در دل ﺑﻌــﻀﻲ ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﭼﺮاﻏــﻲ‬
‫ﺑﺰرگ ﻧﻮراﻓﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و در دل ﺑﻌـﻀﻲ دﻳﮕـﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ ﻓﺎﻧﻮﺳـﻲ روﺷـﻦ‬
‫اﺳﺖ و در دل ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻲ ﻛﻢ ﻧﻮر ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪200‬‬

‫ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻧﻮر اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻴـﺸﺘﺮ و ﻗـﻮيﺗـﺮ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ اﻧـﺪازه ﻗـﻮت و‬
‫ﻧﻮرش‪ ،‬ﺷﺒﻬﺎت و ﺷﻬﻮات را ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ و از ﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﻌﺎدت ﻣﺆﻣﻦ‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاﺳﺖ و‬
‫دوﺳﺘﻲ ﻛﺮدن ﺑﺮاي ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن‬
‫راﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬ﻃﻌﻢ آن را ﻣﻲﭼﺸﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎي آن‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي را‬
‫ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪201‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬زن‪ ،‬از ﮔﻨﺞﻫﺎ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺗﺮ و از ﺛﺮوت‪،‬‬

‫ﺑﺎارزشﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ دﻫﻢ‪ :‬دﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫واﻗﻄﻔﻲ اﻟﺰﻫﺮ ﻗﺒﻞ رﻳﺢ اﻟﺸﺘﺎت‬ ‫اﺳﻌﺪي ﺑﺎﻟﺤﻴﺎة ﻗﺒﻞ اﻟﻤﻤــﺎت‬

‫»ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدن‪ ،‬ﺳﻌﺎدت زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎور و ﮔﻞ را ﻗﺒـﻞ از آن‬
‫ﺑﭽﻴﻦ ﻛﻪ ﻃﻮﻓﺎن آن را ﭘﺮﭘﺮ ﻛﻨﺪ«‪.‬‬
‫آﻳﺎ داﺳﺘﺎن زن ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﺣﻴـﻲ را ﺷـﻨﻴﺪهاي؟ ﺷـﻮﻫﺮ اﻳـﻦ زن‪ ،‬وﻓـﺎت‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و او را ﺑﺎ دو ﻓﺮزﻧﺪش ﺗﻨﻬـﺎ ﮔﺬاﺷـﺖ؛ وﻗﺘـﻲ اﻳـﻦ دو ﻓﺮزﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺰرگ‬
‫ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬اوﻟــﻴﻦ ﭼﻴــﺰي ﻛــﻪ ﻣﺎدرﺷــﺎن ﺑــﻪ آﻧﻬــﺎ آﻣﻮﺧــﺖ ﻋﺒــﺎدت و اﻃﺎﻋــﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻟﺤﻈـﻪاي از ﺷـﺐ ﺑﮕـﺬرد ﻣﮕـﺮ آن‬
‫ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻣﺎ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ذﻛﺮ ﺧﺪا ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣـﺎدر!‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺷﺐ را ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻪ ﻗـﺴﻤﺖ ﺗﻘـﺴﻴﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﺷﻤﺎ در ﭘﺎس اول ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و ﻋﺒﺎدت ﺑﭙﺮدازد و ﺑﻌـﺪ از‬
‫او دﻳﮕﺮي ﭘﺎس دوم ﺷﺐ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و ﻋﺒﺎدت ﺑﮕﺬراﻧﺪ و ﻣﻦ در ﭘﺎس آﺧـﺮ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﻋﺒـﺎدت ﻣـﺸﻐﻮل ﻣـﻲﺷـﻮم و ﺳـﭙﺲ ﺷـﻤﺎ را ﺑـﺮاي ﻧﻤﺎزﺻـﺒﺢ ﺑﻴـﺪار‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪202‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﻣﺎدر؛ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن دو ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از‬
‫وﻓﺎت ﻣﺎدرﺷﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را رﻫـﺎ ﻧﻜﺮدﻧـﺪ؛ ﭼـﻮن دﻟﻬﺎﻳـﺸﺎن‪ ،‬ﺳﺮﺷـﺎر از‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺒﺎدت ﺑﻮد و ﺷﻴﺮﻳﻦﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴـﺸﺎن‪ ،‬ﻟﺤﻈـﺎﺗﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺷﺐ را ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ دو‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻴﻤﺎز ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮي ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺐ را ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﭼﻬﺮهي زﻳﺒﺎي زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬
‫‪205‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي ﺧﺪا را ﺑﺸﻤﺎرﻳﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش درآورﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ اول‪ :‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮب و ﺑﺪ‬

‫ﻳﺤﺘﺎج ﻓﻴﻪ إﻟﻲ اﻟﺤﺮاس واﻟﺪول‬ ‫ﻛﻨﺰ اﻟﻘﻨﺎﻋﺔ ﻻ ﻳﺨﺸﻲ ﻋﻠﻴﻪ و ﻻ‬

‫ﻗﻨﺎﻋــﺖ ﮔﻨﺠــﻲ اﺳــﺖ ﻛــﻪ ﺑــﻴﻢ از دﺳــﺖ دادن آن ﻧﻤــﻲرود و ﺑــﺮاي‬
‫ﺣﻔﺎﻇﺖ آن ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪‚ΩMΩ Ξ≥⁄Κς‚≅… ℑ ξ◊ΤΤΩ‰∼γ±ΣΘ∨ ⇑Ψ∨ ð‡†ð″ςΚ… :†Ω∨ … :‬‬

‫⊇‪ϑðΨ/≅… ς∏Ω∅ ð∠Ψ√.ς′ ΘΩ⇐ΜΞ… †:& Ω∑ςΚ…Ω⁄ιΤΠς⇓ ⇐Κς… Ξ‰ΩΤ∈ ⇑ΨΘ∨ ξˆΗΤΩΤ7Ψ{ ℑ ‚ΠςMΜΞ… ¬Ρ∇Ψ♥Σ⊃⇓Κς… ⌡Ψ‬‬

‫¬‪‬‬
‫‪% Σ|ΗΩΤO…ƒ∫ :†Ω∧ΨŠ Ν…ΣšΩ≤πΤ⊃ΩΤO ‚ΩMΩ ¬Ρ∇ΩΤO†ΩΤ⊇ †Ω∨ υς∏Ω∅ Ν…⌠ΤΩ♠ςΚ†ΩΤO ð„∼ς∇ΠΨ√ (22) χ⁄κΨ♥Ωÿ‬‬

‫‪) ≈ ]⁄ӝΩΤ⊇ ξ†ΩΤ7ο〉‹ ΘΩΡ ϑ〉ˆΨ™Σÿ ‚ΩM Σϑð/≅…Ω‬ﺣﺪﻳــــﺪ‪22:‬و‪ (23‬ﻳﻌﻨــــﻲ ‪» :‬ﻫــــﻴﭻ‬

‫رﺧﺪادي در زﻣﻴﻦ ﺑﻪ وﻗﻮع ﻧﻤﻲﭘﻴﻮﻧﺪد ﻳـﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ دﺳـﺖ ﻧﻤـﻲدﻫـﺪ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺶ از آﻓﺮﻳﻨﺶ زﻣﻴﻦ و ﺧﻮد ﺷﻤﺎ‪ ،‬در ﻛﺘﺎب ﺑﺰرگ و ﻣﻬﻤﻲ )ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ ،‬ﺛﺒﺖ و ﺿﺒﻂ( ﺑﻮده اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﺪا ﺳﺎده و آﺳﺎن‬
‫اﺳﺖ و اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺪان ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ از دﺳـﺖ دادن ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻏﻢ ﺑﺨﻮرﻳﺪ ﻛﻪ از دﺳـﺘﺘﺎن رﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ و ﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آﻧﭽـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪206‬‬

‫دﺳﺘﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﻮﻳﺪ؛ ﺧﺪاوﻧﺪ؛ ﻫﻴﭻ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻜﺒﺮ و ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷـﻲ‬

‫را دوﺳﺖ ﻧﺪارد«‪.‬‬
‫¬ ‪υϖΩ♥Ω∅Ω‬‬
‫و ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪⌠∃ Σ|ς√ β⁄κΩ‹ ΩΣ∑Ω †_ΤΛΤΤ∼Ω→ Ν…Σ∑Ω≤<∇ΩΤO ⇐Κς… υϖΩ♥Ω∅Ω … :‬‬

‫¬ ‪≈ φΣ∧ςΤ∏⊕ΩΤO ‚ΩM ψΣ7⇓Κς…Ω Σ¬ς∏⊕ΩΤÿ Σϑð/≅…Ω‬‬

‫…‪⌠% Ρ∇Πς√Θβ≤Ω→ ΩΣ∑Ω †_ΤΛΤΤ∼Ω→ Ν…ΘΣ‰Ψ™ΣΤO ⇐Κς‬‬

‫)ﺑﻘﺮه‪ (216 :‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬و ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي را دوﺳـﺖ ﻧﺪﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻴﺪ و ﺣـﺎل آنﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳـﺖ و ﺷـﺎﻳﺪ ﭼﻴـﺰي را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑﺮاﻳﺘـﺎن‬
‫ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲداﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻴﺪ«‪.‬‬
‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﻀﺎ وﻗﺪر ﻧﻘﺶ ﺑﺰرﮔﻲ در آراﻣﺶ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ‬
‫دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﮔﺮ ﺑﻨـﺪه‪ ،‬ﻛـﺎﻣﻼً درك ﻧﻤﺎﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ و آﺳﺎﻧﻲ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫او‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ و آﮔﺎه اﺳﺖ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن در آﺧﺮت ﭘﺎداش ذﺧﻴﺮه ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و‬
‫در آنﺟﺎ ﭘﺎداش ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎن را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻧﺪﻛﻲ ﺗﺄﻣﻞ در اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺴﺄﻟﻪ و ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑﻪ آن‪ ،‬ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه ﻣـﺼﻴﺒﺖ را ﺑـﻪ ﺳـﺮور و ﺳـﻌﺎدت‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨـﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳـﺸﺪ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮاي ﻛﺎﻫﺶ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي ﻣﺼﺎﻳﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﺎﻣﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﺗﻮان ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺗﺤﻤﻞ آن آﺳﺎن ﺷﻮد؟ آن ﮔﺎﻣﻬﺎ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪:‬‬
‫‪1‬ـ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ ﻛﻪ ﺷـﺎﻳﺪ ﻣـﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬از آﻧﭽـﻪ ﻛـﻪ ﻫـﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲﺑﻮد‪.‬‬
‫‪207‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫‪2‬ـ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺳﺨﺖﺗﺮ و ﺑﺰرگﺗـﺮي ﮔﺮﻓﺘـﺎر‬

‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪3‬ـ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از آن ﺑﺮﺧـﻮرداري‪ ،‬ﺑﻴﻨـﺪﻳﺶ و ﺑـﻪ ﻳـﺎدآور ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدم‪ ،‬از اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪4‬ـ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﺷﻜﺴﺘﻲ ﻛﻪ در ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن دﺳﺖ ﻣﻲدﻫـﺪ‪ ،‬ﺗـﻦ‬
‫ﻣﺪه و ﺗﺴﻠﻴﻢ آن ﻣﺸﻮ‪.‬‬
‫… ⊇‪≈ (6) …_≤πΤ♥ΣΤÿ Ξ≤πΤ♥Σ⊕<√≅… Ω⊗Ω∨ ΘΩ⇐ΜΞ… (5) …[≤πΤ♥ΣΤÿ Ξ≤πΤ♥Σ⊕<√≅… Ω⊗Ω∨ ΘΩ⇐ΞΜ†ΩΤ‬‬

‫)اﻧﺸﺮاح‪5:‬و‪ » (6‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ‪،‬آﺳﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻲﮔﻤﺎن ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ و‬

‫دﺷﻮاري‪ ،‬آﺳﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﺮﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪاﻳﺴﺖ ﻛﻪ از دل ﺑﺮﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪208‬‬

‫
 
‪ :‬ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﺧﺪا‪ ،‬آن را دور ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ دوم‪ :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫أﺟﻠﻲ ﻟﻚ اﻟﻤﻜﺮوه ﻋﻤﺎ ﻳﺤﻤﺪ‬ ‫و ﻟﻜﻞ ﺣﺎل ﻣﻌﻘﺐ و ﻟﺮﺑﻤـﺎ‬

‫»ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دارد و ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ‪ ،‬اﻣﺮ ﭘـﺴﻨﺪﻳﺪهاي را‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻣﺤﻤﻮد ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺳﻌﺎدت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن آدم‬
‫ﻣﻴﺎﻧﻪروﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬درآﻣﺪ ﻣﺘﻮﺳﻄﻲ دارم‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻲ و زﻧﺪﮔﻲام‪،‬ﻣﺘﻮﺳﻂ اﺳﺖ‬
‫و از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻣﻘﺪار ﻛﻤﻲ دارم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻧﮕﻴـﺰهﻫـﺎي زﻳـﺎدي ﺑـﺮاي زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫دارم‪ .‬اﻧﮕﻴﺰهﻫﺎي ﻗﻠﺒﻲ ﻣﺎ‪ ،‬ﺣﺮارت ﺣﻘﻴﻘﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاي اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻌﺎدت ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ آن ارزﻳﺎﺑﻲ ﻣﻲﺷـﻮد‪ .‬اﻣﻴـﺪوارم ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻪ ﺧﻮاﻧﻨـﺪهي اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺘﻮﺳﻄﻲ ﺑﺒﺨﺸﺪ… و از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﻣﻘـﺪاري ﺑـﻪ او ﺑﺪﻫـﺪ…‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬دﻋﺎي ﻣﺒﺎرﻛﻲ اﺳﺖ!‬

‫ﻣﺎدرم‪ ،‬ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻲ داراي ﻓﻄﺮت ﭘﺎﻛﻲ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ آن‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را درك ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺳﻮادش را داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫او‪ ،‬اﺳﻢ ﺳﺎدهاي ﺑﺮ آن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و آن را ﺳـﺘﺮ ﻣـﻲﻧﺎﻣﻴـﺪ؛ ﺳـﺘﺮ ﺑـﻪ ﻣﻌﻨـﻲ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺑﻬﺮه اﻧﺪﻛﻲ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ وﻟـﻲ از روﺣﻴـﻪ ﺑـﺎﻻﻳﻲ‬
‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻟﺒﺨﻨﺪ دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ آﺷﻜﺎري از ﻧﻔﺎق اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪209‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻨﻜﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬در ﻧﻤﺎز اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺳﻮم‪ :‬ﺑﺪﺷﮕﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻏﻢ و ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻲآورد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺳﺎءت أواﺋﻠﻪ‬ ‫رب‪ ‬أﻣﺮ ﺳـﺮّ آﺧﺮه‬

‫»ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻏﺎزﺷﺎن ﻧﺎراﺣـﺖ ﻛﻨﻨـﺪه ﺑـﻮده‪ ،‬وﻟـﻲ ﭘﺎﻳـﺎن‬
‫ﺷﺎديآوري داﺷﺘﻪاﻧﺪ«‪.‬‬
‫دوﺳﺖ و رﻓﻴﻖ‪ ،‬ﺑﺮ رﻓﺘﺎر و اﺧﻼق اﻧﺴﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣـﻲﮔـﺬارد‪ ،‬ﭘـﺲ اﮔـﺮ‬
‫ﻫﻤﺮاه اﻧـﺴﺎن از ﻗﺒﻴـﻞ دوﺳـﺖ ﻳـﺎ ﺷـﺮﻳﻚ زﻧـﺪﮔﻲ و ﻳـﺎ ﻫﻤﻨـﺸﻴﻦ و رﻓﻴـﻖ‪،‬‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد‪ ،‬ﺧﻮﺷﺮو‪ ،‬راﺣﺖ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬اﻣﻴﺪوار و ﺧﻮشﺑـﻴﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﺻﻔﺖﻫﺎي ﺧﻮب را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و اﮔـﺮ ﺗﺮﺷـﺮو‪ ،‬ﭘﺮﻳـﺸﺎن و‬
‫ﻧﺎراﺣــﺖ و ﺑــﺪﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﺟــﺮاﻳﻢ ﻫﻮﻟﻨــﺎك اﺿــﻄﺮاب را ﭘﻴﺮاﻣــﻮن ﻫﻤــﺮاه و‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ ﺻـﻔﺖﻫـﺎي ﺑـﺪ از او ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺶ‬
‫ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺮاﻫـﺎن و اﻃﺮاﻓﻴـﺎن اﻧـﺴﺎن‪ ،‬ﺑـﺮ رﻓﺘـﺎر و اﺧﻼﻗـﺶ‪،‬‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﻤﻲﮔﺬارﻧﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ و رادﻳﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮشﺑﻴﻨـﻲ ﺑـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و ﺑﻌـﻀﻲ‪ ،‬اﺿـﻄﺮابآور و ﺑﻌـﻀﻲ‬
‫آرامﺑﺨﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺼﻞﻫﺎ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﺑﻌـﻀﻲ ﺑﻬـﺎر و ﺑﻌـﻀﻲ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﺰﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻲ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ و‬
‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و در اﻧـﺴﺎن‪ ،‬ﺣـﺲ ﺧـﻮشﺑﻴﻨـﻲ ﺑـﻪ وﺟـﻮد‬
‫ﻣﻲآورد‪ ،‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺮهاي ﺑﻪ روي زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎن ﻣـﻲﮔـﺸﺎﻳﻨﺪ ﻛـﻪ از‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪210‬‬

‫آن ﻧﺴﻴﻢ ﻧﻌﻤﺖ و ﺷﺎدي ﻣـﻲوزد و اﮔـﺮ اﻧـﺴﺎن‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎي اﺿـﻄﺮابآور و‬

‫ﺑﺪﺑﻴﻦﻛﻨﻨﺪه ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﻣﻔـﺎﻫﻴﻢ اﻳـﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ او ﺳـﺮاﻳﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ؛‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﺟﺬام ﺑﻪ ﻓﺮد ﺳﺎﻟﻢ ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺴﺎ زﻧﺪﮔﻲ را ﺑـﻪ ﻛـﺎم‬
‫او ﺗﻠﺦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺖ…‬ ‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! راه ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﭘﻴﺶ روي ﺗﻮ‬
‫ﺑﺠﻮي…‬ ‫ﭘﺲ ﺳﻌﺎدت را در ﻋﻠﻢ و ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ و اﺧﻼق ﺧﻮب‬
‫و در ﻛﺎرﻫﺎﻳﺖ ﻣﻴﺎﻧﻪرو ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮي‪.‬‬
‫‪211‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬آراﻣﺶ را ﺑﺮ آﻧﺎن ﻓﺮود آورد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‪ :‬از اﻇﻬﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪.‬‬

‫ﻳﻌﺶ أﺑﺪ اﻟﺪﻫﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﺤﻔﺮ!‬ ‫و ﻣﻦ ﻳﺘﻬﻴ‪‬ﺐ ﺻﻌﻮد اﻟﺠﺒﺎل‬

‫»ﻫﺮ ﻛـﺲ از ﺻـﻌﻮد ﻛﻮﻫﻬـﺎ ﺑﺘﺮﺳـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﻫﻤﻴـﺸﻪ و ﺗﻤـﺎم ﻋﻤـﺮ در‬
‫ﮔﻮداﻟﻬﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد«‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬در ﺳﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ از زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮدم‪ ،‬ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮدم و اﻇﻬـﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷـﻨﻮدي ﻣـﻲﻧﻤـﻮدم؛ ﭼـﻮن‬
‫ﺳﻌﺎدت ﺧﻮد را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ در ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و ﺳـﻌﺎدت ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮم… اﻳﻨﻚ ﻛﻪ ﺳﻦ ﻣـﻦ‪ ،‬از ﺷـﺼﺖ ﺳـﺎل ﮔﺬﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻳﻘـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ در ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻲ ﺳﺎﮔﻲ ﭼﻘﺪرﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدهام!‪ ،‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻧﺪارم و ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ؛ اﮔـﺮ‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠـﺦ وﺷـﻴﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬دوﺑـﺎره ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ ﺑـﺴﻴﺎر زﻳﺒـﺎﻳﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ و در ﺑﻬﺎر ﺟـﻮاﻧﻲام‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﺟـﺎﻳﻲ ﺑـﺮاي ﺷـﻜﺎﻳﺖ و ﻧﺎﻟﻴـﺪن‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻞ ﺷﻜﻮﻓﺎي ﺳﻌﺎدت ﺧﻮﻳﺶ را ﻫﺮﮔﺰ ﭘﻨﻬـﺎن ﻧﺨـﻮاﻫﻢ‬
‫ﻛــﺮد؛ اﻣــﺎ اﻛﻨــﻮن ﺧــﻮدم و ﮔــﻞ ﺳــﻌﺎدﺗﻢ‪ ،‬ﭘﮋﻣــﺮده ﺷــﺪهاﻳــﻢ‪ .‬ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ اي‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪهي ﮔﺮاﻣـﻲ ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻢ‪ :‬ﻳـﺎ ﺑـﺎ ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻲ و اﺣـﺴﺎس ﺳـﻌﺎدت‪ ،‬ﻟـﺬت‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ و ﻣﻲﮔﺬارﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎن و ﺣـﺲ ﺑﻮﻳـﺎﻳﻲ و ﺳـﺎﻳﺮ ﺣـﻮاس ﺷـﻤﺎ‪ ،‬از‬
‫دﻳﺪن و ﺑﻮﻳﻴﺪن ﮔﻠﻬﺎي ﺷﻜﻮﻓﺎي آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧـﺪ و ﻳـﺎ ﺳـﻌﺎدت ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪212‬‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲﺳـﭙﺎرﻳﺪ و ﻧﮕﺎﻫﺘـﺎن ﺑـﻪ ﻗـﺴﻤﺖ دﻳﮕـﺮي از زﻧـﺪﮔﻲ ﻣﻌﻄـﻮف‬

‫ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ از ﺳﻌﺎدت ﺷـﻤﺎ ﻣـﻲﻛﺎﻫـﺪ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن ﺷـﻜﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷـﻨﻮدي‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺮور زﻣـﺎن‪ ،‬آرزوي ﮔﺬﺷـﺘﻪ را ﺧﻮاﻫﻴـﺪ ﻛـﺮد و ﺑـﺮاي آن‬
‫اﺷﻚ ﺧﻮاﻫﻴﺪ رﻳﺨﺖ؛ اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﻮاﻫﻴﺪ آورد ﻛﻪ ﭼﻘﺪر در ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدهاﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﺮدهاﻳﺪ و اﻳﻨـﻚ ﭼﻴـﺰي ﺟـﺰ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ!!‬

‫
 
‪ :‬زﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﺪ؛‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ آن را ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫‪213‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ از آﻧﺎن راﺿﻲ اﺳﺖ و آﻧﻬﺎ از او‬

‫راﺿﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻋﻠﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺸﻜﻼت‪ ،‬ﻣﺴﺎﻳﻞ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫وﺟﺪت ﺑﻬﺎ ﻃﻴﺒﺎً و إن ﻟﻢ ﺗﻄﻴ‪‬ﺐ‬ ‫أﻟﻢ ﺗﺮ أﻧﻲ ﻛﻠﻤﺎ زرت دارﻫﺎ‬

‫»آﻳﺎ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي او ﻣﻲروﻳﻢ ﺑﺎ آنﻛﻪ ﻣﻌﻄﺮ ﻧﺸﺪه‪ ،‬از‬
‫آن ﺑﻮي ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﻲرﺳﺪ«‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎري از ﭼﻴﺰﻫﺎي ﭘـﻴﺶ ﭘـﺎ اﻓﺘـﺎده‪ ،‬ﻋﻘـﻞ ﻫـﺰاران ﻣـﺮدم را‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن را وﻳﺮان ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬دوﺳﺘﻲﻫﺎﻳﺸﺎن را از ﺑﻴﻦ ﻣـﻲﺑـﺮد و‬
‫آﻧﻬﺎ را در اﻳﻦ دﻧﻴـﺎ ﺣﻴـﺮان و اﻓـﺴﺮده رﻫـﺎ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ‪» .‬دﻳـﻞ ﻛـﺎرﻧﮕﻲ« در‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻋﻮاﻗﺐ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺘﺎﺑﺰدهاي ﻛﻪ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﭼﻴﺰﻫﺎي ﭘـﻴﺶ ﭘـﺎ اﻓﺘـﺎده‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻛﻮﭼﻚ در زﻧﺪﮔﻲ زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ‪ ،‬ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﻋﻘــﻞ ﺷــﻮﻫﺮان و زﻧــﺎن را از دﺳﺘــﺸﺎن ﺑﮕﻴــﺮد؛ ﻋﻠــﺖ ﻧﻴﻤــﻲ از ﻣــﺸﻜﻼت و‬
‫ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎي ﻗﻠﺒﻲ و روﺣﻲ ﻣﺮدم‪ ،‬ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﺎﭼﻴﺰ و ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻫﺸﺪاري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺑﺮ آن ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪.‬‬
‫»ﺟﻮزف ﺳﺎﺑﺎث« ﻳﻜﻲ از ﻗﻀﺎت ﺷﻴﻜﺎﮔﻮ‪ ،‬ﭘﺲ از آنﻛﻪ در ﺑـﻴﺶ از ﭼﻬـﻞ‬
‫ﻣــﻮرد از ﭘﺮوﻧــﺪهﻫــﺎي اﺧﺘﻼﻓـﺎت ﺧــﺎﻧﻮادﮔﻲ‪ ،‬ﺑــﻪ ﻃــﻼق رأي داده اﺳــﺖ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪214‬‬

‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﻤﻮاره ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻮاﻣﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﺸﻜﻞ و اﺧـﺘﻼف‪ ،‬در‬

‫ﻣﻴﺎن زن و ﻣﺮد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻳﻞ ﭘـﻴﺶ ﭘـﺎ اﻓﺘـﺎدهاي ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ«‪ .‬و »ﻓﺮاﻧـﻚ‬
‫ﻫﻮﮔﺎن« دادﺳﺘﺎن ﻛﻞ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻧﻴﻤـﻲ از ﭘﺮوﻧـﺪهﻫـﺎي ﺟﻨـﺎﻳﻲ‪،‬‬
‫رﻳﺸﻪ در ﻋﻮاﻣﻞ و ﻣﺴﺎﻳﻞ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهاي ﻣﺎﻧﻨـﺪ اﺧﺘﻼﻓـﺎت ﺧـﺎﻧﻮادﮔﻲ ﻳـﺎ‬
‫ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻳﻚ ﻋﺎﺑﺮ و ﻳﺎ ﺳﺨﻦ زﻧﻨﺪهاي ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ«‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﺎﭼﻴﺰي ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻲ از اﻓﺮاد‪ ،‬ذاﺗﺎً ﺳﻨﮕﺪل و ﺗﻨﺪﺧﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎي ﭘﻲ در ﭘﻲ‬
‫و ﻣﺪاوﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ و ﺷﻜﻮه و ﻛﺮاﻣﺖ ﺧﻮد وارد ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳـﺒﺐ ﻧﻴﻤـﻲ‬
‫از ﻣﺸﻜﻼت ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن از آن رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪان ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮد‪،‬‬
‫ﺧﻴﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ و ﻣﺎﻳﻪي ﺳﻌﺎدت ﻣﺎﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪215‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ از ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﻃﻠﺐ ﻛﻤﻚ‬

‫ﻧﻤﻮدﻳﺪ‪ ،‬دﻋﺎي ﺷﻤﺎ را اﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺷﮕﺮد ﻛﻨﺘﺮل زﺑﺎن‬

‫ﻓﻲ اﻟﻤﻠﻤ‪‬ﺎت ﺻﺨﺮة ﺻﻤ‪‬ﺎء‬ ‫إن أﻟﻤ‪‬ﺖ ﻣﻠﻤ‪‬ﺔ ﺑﻲ ﻓﺈﻧﻲ‬

‫»اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﺳـﺨﺘﻲﻫـﺎ و ﻣـﺸﻜﻼت‪،‬‬
‫ﺻﺨﺮه ﺳﻨﮓ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﻫﺴﺘﻢ«‪.‬‬
‫ﻣﻮرﺧﻴﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ روزي ﺧﺎﻟـﺪﺑﻦ ﻳﺰﻳـﺪ ﺑـﻦ ﻣﻌﺎوﻳـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ زﺑﻴﺮ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﻨﻲ اﻣﻴﻪ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‪ ،‬و او را اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺨﻴﻞ‬
‫داﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﺎﻟﺪ‪ ،‬رﻣﻠﻪ ﺑﻨﺖ زﺑﻴﺮ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬او ﺳـﺮش‬
‫را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻪ اوﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼـﺮا ﺣـﺮف ﻧﻤـﻲزﻧـﻲ؟!‬
‫آﻳﺎ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲﭘﺴﻨﺪي ﻳﺎ ﻧﻤـﻲﺧـﻮاﻫﻲ ﺟـﻮاب ﻣـﺮا ﺑـﺪﻫﻲ؟!‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ اﻳﻦ و ﻧﻪ آن! وﻟﻲ دﻟﻴﻞ ﺳﻜﻮﺗﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ زن‪،‬‬
‫ﺑﺮاي دﺧﺎﻟﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدﻫﺎ آﻓﺮﻳﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﮔﻠﻬﺎي ﻣﻌﻄـﺮ وﺻـﻞ و‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ و در ﻛﺎر ﺷﻤﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤـﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﺧﺎﻟـﺪ‪ ،‬ﺳـﺨﻦ ﻫﻤـﺴﺮش را‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
از ﻓﺎش ﻛﺮدن اﺳﺮار زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷـﺪت ﻧﻬـﻲ ﻛـﺮده اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ از اﺳﻤﺎء ﺑﻨـﺖ ﻳﺰﻳـﺪ رواﻳـﺖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ او و ﺗﻌـﺪادي از‬
‫ﻣﺮدان و زﻧﺎن‪ ،‬ﻧﺰد ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮد آﻧﭽـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪216‬‬

‫را ﻛﻪ ﺑﺎ زﻧﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي دﻳﮕـﺮان ﺑﮕﻮﻳـﺪ‪ ،‬و ﺷـﺎﻳﺪ زن از آﻧﭽـﻪ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﺑـﺎ او ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬دﻳﮕـﺮان را ﺑـﺎﺧﺒﺮ ﻧﻤﺎﻳـﺪ؛ ﻣـﺮدم ﺳـﻜﻮت ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري اي ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ! ﺳـﻮﮔﻨﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻛـﻪ ﺑﺮﺧـﻲ از‬
‫زﻧﺎن ﻳﺎ ﻣـﺮدان‪ ،‬ﭼﻨـﻴﻦ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ! ﻓﺮﻣـﻮد‪ :‬ﭼﻨـﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴـﺪ؛ ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺆﻧﺜﻲ را در راﻫﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ و ﺑﺎ او ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ!«‪.‬‬
‫ﺧــﺪاي ﻣﺘﻌــﺎل ﻣــﻲﻓﺮﻣﺎﻳــﺪ‪τŒΗΤςℵ≠Ψ⊃ΗΤΩΤš }ŒΗΤΩΤ7Ψ⇒ΗΤΩΤ∈ 〉ŒΗΤΩΤ™Ψ∏ΗΤΥφΤΤ±√≅†ΩΤ⊇ … :‬‬

‫‪) ≈ ϑðΣ/‬ﻧﺴﺎء‪ (34 :‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬زﻧﺎن ﻧﻴﻜﻮﻛـﺎر‪ ،‬زﻧـﺎﻧﻲ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‬

‫√‪& ≅… ς↵÷Ψ⊃Ωš †Ω∧ΨŠ γˆ∼Ω⊕<∏ΠΨ‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ و ﻓﺮﻣﺎنﺑﺮدار )دﺳﺘﻮرات ﺧﺪا و ﺷﻮﻫﺮﺷﺎن( ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ و اﺳـﺮار و‬

‫اﻣﻮر ﭘﻨﻬﺎن را ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻲدارﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻲ از ﻣﻔﺴﺮان ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮر از )ﺣﺎﻓﻈﺎت( زﻧﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﺮار‬
‫زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ را ﭘﻨﻬﺎن و ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻣﻲدارﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﻤﺎرش ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖﻫﺎ و‬
‫رﻧﺞﻫﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ را ﺑﺸﻤﺎر و ﺑﻪ ﻳﺎدآور ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺗﻮ ارزاﻧﻲ‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪217‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ؛ آنرا ﺑﺎ ﻏﻢ و اﻧﺪوه‬

‫ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻮﺳﻴﻠﻪي ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺒﺎرزه ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺑﻌﻔﻮك رﺑﻲ ﻛﺎن ﻋﻔﻮك أﻋﻈﻤﺎ‬ ‫ﺗﻌﺎﻇﻤﻨﻲ ذﻧﺒﻲ ﻓﻠﻤﺎ ﻗﺮﻧﺘــــﻪ‬

‫»ﮔﻨــﺎﻫﻢ ﺑــﺮاﻳﻢ ﺑــﺰرگ ﻣــﻲﻧﻤــﻮد؛ اﻣــﺎ وﻗﺘــﻲ آن را ﺑــﺎ ﻋﻔــﻮ ﺗــﻮ اي‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎرم‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮدم‪ ،‬دﻳﺪم ﻛﻪ ﻋﻔﻮ و آﻣﺮزش ﺗﻮ ﺑﺰرگﺗﺮ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺻﺪر اﺳﻼم‪ ،‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤـﺎز‪ ،‬ارﺗﺒـﺎﻃﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻴﻦ ﺑﻨﺪه و ﭘﺮوردﮔﺎرش‪ ،‬ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮدد و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز را ﺑـﺎ ﻓﺮوﺗﻨـﻲ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎر ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ℑ ⌠¬Σ∑ Ω⇑ÿΨϒΠς√≅… (1) Ω⇐Σ⇒Ψ∨Σ∧<√≅… Ω˜ςΤπ∏Τ⊇ςΚ… ŸΤΩ∈ … :‬‬

‫‪) ≈ Ω⇐Σ⊕Ψ↑ΗΤΩΤ‹ ⌠¬ΞΨOð„Ω″‬ﻣﺆﻣﻨﻮن‪1:‬و‪» (2‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛـﻪ ﻣﺆﻣﻨـﺎن رﺳـﺘﮕﺎرﻧﺪ؛‬

‫آﻧﺎن ﻛﻪ در ﻧﻤﺎزﺷﺎن‪ ،‬ﺧﺸﻮع و ﺧﻀﻮع دارﻧﺪ«‪.‬‬
‫زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺻﺪر اﺳﻼم‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﺷـﻪي آﺧـﺮت‪ ،‬ﻧﻤـﺎز اﺳـﺖ؛‬
‫ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ دﻋﻮت دﻳﻨﻲ را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؛ زﻳﺮا ﻧﻤﺎز‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﮔﺰار ﻗﻮت و ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ ﺗـﺎ ﺑـﺎ دﺷـﻮاريﻫـﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠـﻪ ﻛﻨـﺪ و از‬
‫ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ‪ ،‬از ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻧـﺴﺎن را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪218‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ؛ ﭼﻨـﺎنﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺧﻄـﺎب ﺑـﻪ ﻧﺨـﺴﺘﻴﻦ‬

‫دﻋﻮﺗﮕﺮ ﻳﻌﻨﻲ رﺳـﻮل ﺧـﺪا ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪⊥◊Τς∏Ψ⊇†ΩΤ⇓ −ΨΨŠ ŸΘΩ•ΩΩ7ΩΤ⊇ ΞΤ∼ΤΠς√≅… Ω⇑Ψ∨Ω … :‬‬

‫√‪) ≈ …_ Σ∧™ΘΩ∨ †_∨†Ω⊆Ω∨ ð∠ΘΣΤŠΩ⁄ ð∠Ω‘Ω⊕‰ΩΤÿ ⇐Κς… υϖΩ♥Ω∅ ð∠ςΠ‬اﺳـــﺮاء‪ (79:‬ﻳﻌﻨـــﻲ‪» :‬در‬
‫ﭘﺎﺳﻲ از ﺷﺐ ﺑﺮﺧﻴﺰ و در آن ﻧﻤﺎز ﺗﻬﺠﺪ ﺑﺨﻮان اﻳﻦ ﻳﻚ ﻓﺮﻳـﻀﻪي اﺿـﺎﻓﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺳﺘﻮدهاي ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺐ زﻧﺪه داران را ﻣﻲ ﺳـﺘﺎﻳﺪ و ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪„∼Ψ∏ΩΤ∈ Ν…ΣΤ⇓†ς … :‬‬

‫∨‪) ≈ Ω⇐Σ⊕Ω•Ωÿ †Ω∨ ΞΤΤ∼ΤΠς√≅… Ω⇑ΨΘ‬ذارﻳــﺎت‪ (17:‬ﻳﻌﻨــﻲ‪» :‬آﻧــﺎن اﻧــﺪﻛﻲ از ﺷــﺐ‬

‫ﻣﻲﺧﻔﺘﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﻧﺲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
وارد ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳـﺪ ﻛـﻪ رﻳـﺴﻤﺎﻧﻲ ﺑـﻴﻦ دو‬
‫ﺳﺘﻮن ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪهاﺳﺖ؛ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟« ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪ :‬اﻳـﻦ‪ ،‬رﻳـﺴﻤﺎن‬
‫زﻳﻨﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔـﺎه ﺧـﺴﺘﻪ ﺷـﻮد‪،‬؟ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ آن ﻣـﻲﮔﻴـﺮد؛ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آنرا ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧـﺪ‪،‬‬
‫و وﻗﺘﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ«‪ .‬از اﻳﻦ رواﻳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﻛـﻪ زﻧـﺎن ﻣـﺆﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﻃﻠﺐ رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑـﻪ آﻧـﺎن‬
‫ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺑﻴﺶ از ﺗﻮان ﺧﻮد ﻋﺒﺎدت ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدت آن اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲداﻧـﻴﻢ ﻛـﻪ زﻧـﺎن اﻳـﻦ روزﮔـﺎر‪،‬‬
‫ﺷﺐ و روز و ﺗﻤﺎم اوﻗﺎﺗﺸﺎن ر اﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎي دﻧﻴﺎ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﺣـﺪاﻗﻞ دو‬
‫رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز در دل ﺷﺐ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻏﺎﻟﺐ آﻳﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﻛﺎرﻫـﺎ‪،‬‬
‫‪219‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪» .‬آﻧـﺎن ﻛـﻪ ﺳـﺨﺖﮔﻴـﺮي ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻫـﻼك‬

‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ«‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪاﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
آن را ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺆﻣﻦ راﺳﺘﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﺎ و ﭼﻮن ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻮدهاي‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮدا اﻣﻴﺪوار ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪220‬‬

‫
 
‪ :‬ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﻧﺼﻴﺤﺖﻫﺎي ﻳﻚ زن ﻣﻮﻓﻖ‪.‬‬

‫ﻳﺎ ﻣﻦ ﻟﻪ ﻛﻞ اﻟﺨﻼﺋﻖ ﺗﺼــﻤﺪ‬ ‫ﻳﺎ رب ﺣﻤﺪ ﻟﻴﺲ ﻏﻴﺮك ﻳﺤﻤﺪ‬

‫»ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺗﻮ را ﻣﻲﺳـﺘﺎﻳﻢ و ﻛـﺴﻲ ﺟـﺰ ﺗـﻮ ﺳـﺘﻮده ﻧﻤـﻲﺷـﻮد؛ اي‬
‫آنﻛﻪ ﻫﻤﻪي آﻓﺮﻳﺪهﻫﺎ ﺟﻬﺖ رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ روي ﻣﻲآورﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻣﺎدران اﻳﻦ روزﮔﺎر‪ ،‬ﻧﺼﻴﺤﺖ زﻳﺮ را ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻧﻤﻮد و اﻳـﻦ‬
‫ﻧﺼﻴﺤﺖ را ﺑﺎ اﺷـﻚ و ﻟﺒﺨﻨـﺪش آﻣﻴﺨـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ :‬دﺧﺘـﺮم! ﺗـﻮ‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺗﺎزهاي را ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻲ… زﻧﺪﮔﻲاي ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرت در آن ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫دارﻧﺪ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﺧﻮاﻫﺮات‪ .‬در اﻳﻦ زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺗـﻮ‪ ،‬ﻫﻤـﺮاه و ﻫﻤﻨـﺸﻴﻦ‬
‫ﺷــﻮﻫﺮت ﺧــﻮاﻫﻲ ﺑــﻮد و ﺷــﻮﻫﺮت ﻧﻤــﻲﺧﻮاﻫــﺪ ﻛــﻪ ﻫــﻴﭻ ﻛــﺴﻲ ﺣﺘــﻲ‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺖ‪ ،‬در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ دﺧﺎﻟﺘﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮم! ﻫﻢ زن او ﺑﺎش و ﻫﻢ ﺑﺎ او ﻫﻤﭽﻮن‪ ،‬ﻣﺎدري ﻣﻬﺮﺑﺎن رﻓﺘﺎر ﻛـﻦ‬
‫ﻛﻪ او اﺣﺴﺎس ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗـﻮ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ او ﻫـﺴﺘﻲ و ﺗﻤـﺎم دﻧﻴـﺎي او‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺗـﻮ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﻣﺮد ـ ﻫﺮ ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ـ ﻛـﻮدك‬
‫ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ‪ ،‬او را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛‬
‫ﭼﻨﺎن ﻣﻜﻦ ﻛﻪ او اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ ازدواج ﺑـﺎ ﺗـﻮ‪ ،‬ﺗـﻮ را از ﺧـﺎﻧﻮادهات‬
‫ﻣﺤﺮوم ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او ﻧﻴـﺰ ﺧﺎﻧـﻪي ﭘـﺪر و ﻣـﺎدر و ﺧـﺎﻧﻮادهاش را ﺑـﻪ‬
‫‪221‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﻓﺮق ﺗﻮ و او‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻓﺮﻗﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ زن و ﻣـﺮد‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻧﺪ؛ زن‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﻣﺸﺘﺎق ﺧـﺎﻧﻮاده و ﺧﺎﻧـﻪاﻳـﺴﺖ ﻛـﻪ در آن ﺑـﻪدﻧﻴـﺎ‬
‫آﻣﺪه و ﺑﺰرگ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳﺪش ﻋﺎدت ﻧﻤﺎﻳـﺪ؛ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺮدي ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺷـﻮﻫﺮ و ﺳﺮﭘﺮﺳـﺖ و ﭘـﺪر ﺑﭽـﻪﻫـﺎﻳﺶ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻓﻖ دﻫﺪ؛ دﺧﺘﺮم! اﻳﻦ‪ ،‬دﻧﻴﺎي ﺗﺎزهي ﺗﻮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮم! اﻳﻦ آﻳﻨﺪه و ﺣﺎل ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادهات‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗـﻮ و‬
‫ﺷﻮﻫﺮت‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ آن را ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ؛ ﻣﻦ‪ ،‬از ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ؛ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ را ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎدر‪ ،‬ﺟﮕﺮﮔﻮﺷـﻪاش را از ﻳـﺎد‬
‫ﺑﺒﺮد؟! اﻣﺎ از ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮت را دوﺳﺖ ﺑﺪاري و ﺑﺮاي او زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﻨﻲ و از زﻧﺪﮔﻲ در ﻛﻨﺎر او ﺷﺎدﻣﺎن و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮي‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺻﺒﺮ وﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ را از آﺳﻴﻪ ﻓﺮاﺑﮕﻴﺮ‪،‬‬
‫وﻓﺎداري را از ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮز‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ را از ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺛﺒﺎت و‬
‫ﭘﺎﻳﺪاري را از ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪222‬‬

‫
 
‪ :‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎن و ﻫﻴﭻ ﺟﻨﻲ ﺑﻪ‬

‫ﺣﻮرﻳﺎن دﺳﺖ ﻧﺰده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا اﻧﺲ ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ‬

‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي اﻧﺲ و اﻟﻔﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫و أﻣﺮ اﷲ ﻳﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﻫﻲ اﻷﻳﺎم و اﻟﻐﻴﺮ‬

‫»اﻳﻦ روزﻫﺎ و ﺣﻮادث روزﮔﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎن و ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻮد«‪.‬‬
‫ﻣــﺆﻣﻦ‪ ،‬ﺑــﺎ ﺧــﺪا اﻧــﺲ ﻣــﻲﮔﻴــﺮد و ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳــﻪي آراﻣــﺶ ﺧــﺎﻃﺮ‬
‫ﻋﺒﺎدتﮔﺰار و دوﺳﺖ او اﺳﺖ؛ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺧﺪا اﻧﺲ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ ﺑـﺎ او‬
‫اﻧﺲ ﻣﻲﮔﻴﺮد و از روزﻫﺎ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﺷﻮد؛ دﻟـﺶ آرام و‬
‫ﺧﺎﻃﺮش آﺳﻮده اﺳﺖ؛ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ در دل او ﻧﻘﺶ ﻣـﻲﺑﻨـﺪد و ﺻـﻔﺎت‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬در ﺿﻤﻴﺮ او ﺟﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻫﻤﻮاره اﺳﻤﺎ وﻧﺎﻣﻬﺎي ﻧﻴﻚ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻠـﻮي‬
‫ﭼﺸﻤﺎن او ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ او‪ ،‬ﻧﺎﻣﻬـﺎي ﺧـﺪا را ﺣﻔـﻆ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و در ﺻـﻔﺎت اﻟﻬـﻲ‬
‫ﻣــﻲاﻧﺪﻳــﺸﺪ‪ ،‬و در دﻟــﺶ رﺣﻤــﺎن‪ ،‬رﺣﻴﻢ‪،‬ﺣﻤﻴــﺪ‪ ،‬ﺣﻠــﻴﻢ‪ ،‬ﻟﻄﻴــﻒ‪ ،‬ﻣﺤــﺴﻦ‪،‬‬
‫ودود‪ ،‬ﻛﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻋﻈﻴﻢ و… را ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑـﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﻧـﺲ ﻣـﻲﮔﻴـﺮد؛ او را‬
‫دوﺳﺖ ﻣﻲدارد و ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫‪223‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫اﮔﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺑـﻪ ﺑﻨـﺪهاش ﻧﺰدﻳـﻚ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎ او‬
‫اﻧﺲ ﻣﻲﮔﻴﺮد و از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪا ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎد و ﻣـﺴﺮور‬
‫ˆ} …‪Ω〈Ω∅Ω  〉ˆ∼Ψ–ΚΡ‬‬
‫ﻣـــﻲﺷـــﻮد‪∃ Ξÿ≤ΤΩΤ∈ ΠΨΤ⇓ΜΞ†ΩΤ⊇ ΠΨ⇒Ω∅ Ψ †φΤΤ‰Ψ∅ ð∠ς√Κς†Ω♠ …ς′ΞΜ…Ω … : :‬‬

‫…≅√‪) ≈ Ξ⇐∃ †Ω∅Ω  …ς′ΞΜ… Ξ℘…ΠςŸ‬ﺑﻘﺮه‪ (186:‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬و ﻫﺮﮔـﺎه ﺑﻨـﺪﮔﺎﻧﻢ‪ ،‬از ﺗـﻮ درﺑـﺎرهي‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ‪) ،‬ﺑﺪان و ﺑﮕـﻮ( ﻣـﻦ‪ ،‬ﻧﺰدﻳـﻚ ﻫـﺴﺘﻢ و دﻋـﺎي دﻋـﺎﻛﻨﻨـﺪه را‬
‫اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ«‪.‬‬
‫اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻼش ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲآﻳﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺛﻤﺮهي ﻋﺒﺎدت و ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ از ﻓﺮﻣﺎن اﻟﻬﻲ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ و از آﻧﭽﻪ او ﻧﻬﻲ ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬ﺑﭙﺮﻫﻴﺰد و ﺧﺪا را ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ دوﺳـﺖ‬
‫ﺑﺪارد‪ ،‬ﻃﻌﻢ اﻧـﺲ ﺑـﺎ ﺧـﺪا و ﻟـﺬت ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﺑـﺎ او را ﻣـﻲﭼـﺸﺪ و ﺳـﻌﺎدت‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ را درﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺧﻼق و ﺧﻮﺑﻲ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻲ ادب و‬
‫درﺧﺸﺶ‪ ،‬درﺧﺸﺶ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪224‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎ زﻧﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ رﻓﺘﺎرﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ دﻫﻢ‪ :‬ذات اﻟﻨﻄﺎﻗﻴﻦ )ﺻﺎﺣﺐ دو ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ(‬

‫ﻻ ﻳﺮي ﻓﻲ اﻟﻮﺟﻮد ﺷﻴﺌﺎً ﺟﻤﻴﻼ‬ ‫واﻟــﺬي ﻧﻔــﺴﻪ ﺑﻐﻴﺮ ﺟﻤـــﺎل‬

‫»آﻧﻜــﻪ ﺧــﻮدش زﻳﺒــﺎ ﻧﻴــﺴﺖ‪ ،‬در ﺟﻬــﺎن ﻫــﺴﺘﻲ‪،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴــﺰ زﻳﺒــﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﺳﻤﺎء ﺑﻨﺖ اﺑﻲﺑﻜﺮ )ذات اﻟﻨﻄﺎﻗﻴﻦ(‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧﻪاي زﻧﺪه و اﻟﮕـﻮﻳﻲ زﻳﺒـﺎ در‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ و ﻓﻘﺮ‪ ،‬و اﻃﺎﻋﺖ از ﺷﻮﻫﺮ و ﺗـﻼش‬
‫ﺑﺮاي راﺿﻲ ﻧﻤﻮدن او ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛ اﺳﻤﺎء ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬زﺑﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﻛﺮد در‬
‫ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺟـﺰ اﺳـﺒﺶ ﻧﺪاﺷـﺖ؛ ﻣـﻦ آن را ﻋﻠـﻒ ﻣـﻲدادم و ﺑـﻪ آن‬
‫رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﺮاي ﮔﻮﺳﻔﻨﺪش‪ ،‬ﻫﺴﺘﻪي ﺧﺮﻣﺎ ﺧـﺮد ﻣـﻲﻛـﺮدم‪ ،‬و‬
‫آب ﻣﻲآوردم‪ ،‬و ﻧﺎن ﻣﻲﭘﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨـﺎن ﻣﻘـﺮر ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎي‬
‫زﻳﺎدي ﺑﻪ ﺳﻮي اﺳﻤﺎء و ﺷﻮﻫﺮش ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﻮد؛ اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗـﻮاﻧﮕﺮي و‬
‫ﺛﺮوت ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﻲ و ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳـﺨﺎوت و ﺑﺨـﺸﻨﺪﮔﻲ در‬
‫ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ؛ او‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي را ﺑﺮاي ﻓﺮدا ذﺧﻴﺮه ﻧﻤـﻲﻛـﺮد و ﭼـﻮن ﺑﻴﻤـﺎر‬
‫ﻣﻲﺷـﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ ﺗـﺎ ﺑﻬﺒـﻮد ﻳﺎﺑـﺪ و آﻧﮕـﺎه ﺗﻤـﺎم ﺑﺮدﮔـﺎﻧﺶ را آزاد‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮد؛ ﺑﻪ دﺧﺘﺮان و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﻔﺎق ﻛﻨﻴﺪ و ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪﻫﻴـﺪ و‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ از ﻣﺨﺎرج اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮﻧﺪ«‪.‬‬
‫‪225‬‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺆﻣﻨﺎن زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺟﻬﺎن‬
‫آﺧﺮت‪ ،‬ﺑﺮاي ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎران‪ ،‬ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه و دوﺳﺖداﺷﺘﻨﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛‬
‫ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﻣﺆﻣﻨﺎن و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎران‪ ،‬ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬
‫‪229‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬از دﺳﻴﺴﻪﻫﺎي آﻧﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﺒﺎش‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ اول‪ :‬ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ دوﺳﺖ ﻛﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻓﺈن أﻃﻌﻤﺖ ﺗﺎﻗﺖ و إﻻ ﺗﺴﻠّﺖ‬ ‫و ﻣﺎ اﻟﻨﻔﺲ إﻻ ﺣﻴﺚ ﻳﺠﻌﻠﻬﺎ اﻟﻔﺘﻲ‬

‫»ﻧﻔﺲ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎ آن رﻓﺘﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﻋﺎدت ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ اﮔـﺮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮآورده ﮔﺮدد‪ ،‬ﺳﺮﻛﺶ ﻣﻲﺷﻮد و ﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻬﺎر ﻣﻲﮔﺮدد«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! او را از ﻫﻤﻪي ﻣﺮدم ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش…!‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! آﻳﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮن از ﺧﻮدت ﭘﺮﺳﻴﺪهاي ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧـﺪا
را‬
‫دوﺳﺖ داري؟ و آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛـﻪ ﻧـﺸﺎﻧﻪي واﻗﻌـﻲ ﺑـﻮدن اﻳـﻦ دوﺳـﺘﻲ‪ ،‬آن‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ از دﺳـﺘﻮراﺗﺶ اﻃﺎﻋـﺖ ﻛﻨـﻲ و ﺗﻤـﺎم آﻧﭽـﻪ را ﻛـﻪ او از آن ﻧﻬـﻲ‬
‫ﻛﺮده‪ ،‬رﻫﺎ ﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! دراﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد ﺑﺎزﺑﻴﻨﻲ ﻛﻦ و ﻋﻮاﻃﻒ و ﻣﺤﺒـﺖ را ﻗﺒـﻞ‬
‫از ﻫﻤﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻣﻌﻄـﻮف ﺑـﺪار ﭘـﺲ از ﺧـﺪا‪ ،‬ﻛـﺴﻲ را دوﺳـﺖ ﺑـﺪار ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﻠﻪي او ﻣﺎ را از ﮔﻤﺮاﻫﻲ ﻧﺠﺎت داده اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻲ‬
‫در ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﻋﺎﻟﻲ و ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺣﺪﻳﺚ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
را ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او را دوﺳـﺖ ﻣـﻲدارد«‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳـﺪ داﻧـﺴﺖ ﻛــﻪ ﻧﺨـﺴﺘﻴﻦ ﻧــﺸﺎﻧﻪي ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺎ رﺳــﻮل ﺧـﺪا
اﻧﺠــﺎم دادن‬
‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﺣـﻀﺮت
ﺑـﻪ آن اﻣـﺮ ﻧﻤـﻮده اﺳـﺖ؛ ﭘـﺲ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪230‬‬

‫ﻣﻲﺗﻮان ادﻋﺎي دوﺳﺘﻲ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ را ﻧﻤـﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ از ﺳـﻨﺖ و ﻓﺮﻣـﺎن او ﭘﻴـﺮوي و‬

‫اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮد؟‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺳﻴﺮت و زﻧﺪﮔﻲﻧﺎﻣﻪي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻦ و ﺑﺨﻮان و از‬
‫ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن اﺧﻼق ﺑـﺰرگ او و ﺳـﺨﻦ ﭘـﺎك و ﮔﺬﺷـﺖ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔـﺎري و‬
‫ﺑﻲﻣﻴﻠﻴﺶ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﮔﺎه ﺷـﻮ‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮم! اﺧﻼﻗـﺖ را ﻋـﻮض ﻛـﻦ و آن را ﺑـﻪ‬
‫اﺧﻼق ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮدان‪.‬‬

‫
 
‪ :‬زن ﻧﻮح و ﻟﻮط در زﻣﻴﻨﻪ ي اﻋﺘﻘﺎدي ﺧﻴﺎﻧﺖ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻮار ﺷﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ آﺳﻴﻪ و ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن آوردﻧﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬
‫ﮔﺮاﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪231‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻢ و دﻋﺎي دﻋﺎﻛﻨﻨﺪه را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم‪،‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ دوم‪ :‬ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﺛﺮوت‬

‫ﺑﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫و ﻛﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﺋﻒ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻜﻮن‬ ‫ﺗﺨﻮﻓﻨﻲ ﻇﺮوف اﻟﺪﻫﺮ ﺳﻠﻤﻲ‬

‫»ﺷﺮاﻳﻂ روزﮔﺎر‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و ﭼـﻪ ﺑـﺴﻴﺎرﻧﺪ ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣﺎﻳـﻪي‬
‫ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﻲاﻓﺘﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎردﺷﻮ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﻧﻤـﻲﺗـﻮاﻧﻢ ادﻋـﺎ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ واﻗﻌـﺎً ﻃﻌـﻢ ﻓﻘـﺮ را‬
‫ﭼــﺸﻴﺪهام؛ اﻣــﺎ ﭘــﻴﺶ از آنﻛــﻪ ﺑﺘــﻮاﻧﻢ ﭼﻴــﺰي در ﻗﻠــﻢ ﺑﻴــﺎورم‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧــﻪي‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤـﺎن ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧـﻪي ﻋﻤـﻮﻣﻲ در ﻣـﻮزهي اﻧﮕﻠـﻴﺲ اﺳـﺖ؛‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻫﻨـﺪي را ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣﻴـﺪان ﺗﺮاﻓﻠﮕـﺎر‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻮل ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ؟‪ ..‬ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ؟ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺸﺮوب ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ ﺑﻨﻮﺷﻢ؟ ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺮاب ﻧﻤﻲﻧﻮﺷﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار از ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﻮع آن ﺑﺨﺮم و ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﺮاي ﺻﺮف ﺷﺎم ﺑﻪ ﻛﺎخﻫﺎي آﻧﺎن ﺑﺮوم؟ وﻟـﻲ ﻣـﻦ‪،‬‬
‫ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‪ ،‬از دﻳﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭘﺮﻫﻴـﺰ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ؛ ﺑـﺎ ﭘـﻮل ﭼـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ؟‪ ...‬اﺳـﺒﻲ ﺑﺨـﺮم؟‪ ...‬ﻧـﻪ‪ ،‬اﺳـﺐ ﺧﻄﺮﻧـﺎك اﺳـﺖ؛ ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬
‫ﺑﺨﺮم؟ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ آزار دﻫﻨﺪه ﻣﻲﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﻳﻨـﻚ‪ ،‬آن ﻗـﺪر ﭘـﻮل و ﺛـﺮوت‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪232‬‬

‫دارم ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﺨﺮم؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻣﻲﺧﺮم ﻛـﻪ‬
‫در دوران ﻓﻘﺮ ﻣﻲﺧﺮﻳـﺪهام‪ ،‬و ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ ﻣـﺮا ﺧﻮﺷـﺒﺨﺖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ در‬
‫دوران ﻓﻘﺮ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد؛ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ از ﻗﺒﻴﻞ‪ :‬ﻛﺘـﺎﺑﻲ ﻛـﻪ آن را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﻛـﻨﻢ و اﻧﺪﻳـﺸﻪاي ﻛـﻪ آنرا ﺑﻨﻮﻳـﺴﻢ‪ .‬از ﻃﺮﻓـﻲ‬
‫ﻗﺪرت ﺗﺨﻴﻞ ﺑﺎﻻﻳﻲ دارم؛ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﭼﻴـﺰي ﻧﻴـﺎز داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ‪ ،‬ﭼـﺸﻤﺎﻧﻢ را‬
‫ﻣﻲﺑﻨﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدم را آﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارم ﺗﺼﻮر ﻛـﻨﻢ و در ﺧﻴـﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻛـﺎر‬
‫ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪام را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ؛ ﻟﺬا ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪاي ﻛـﻪ ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﭘﻮﻧـﺪ از آن‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺎﻟﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﻮدي دارد؟‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺎﻧﻪات را ﺑﻬﺸﺖ آراﻣﺶ ﻗﺮار ﺑﺪه و آن را‬
‫ﺑﺎﺷﮕﺎه داد و ﻓﺮﻳﺎد و ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻧﻜﻦ؛ زﻳﺮا آراﻣﺶ ﻳﻚ ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪233‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪاي ﻧﺰد ﺧﻮدت ﺑﺴﺎز‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﺳﻮم‪ :‬آﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﺳﺰاوار‬

‫ﻗﺪرداﻧﻲ و ﺷﻜﺮﮔﺰاري ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫وﻻ ﺣﺎل إﻻ ﻟﻠﻔﺘﻲ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺣﺎل‬ ‫و ﻻ ﻫﻢ‪ ‬إﻻ ﺳﻮف ﻳﻔﺘﺢ ﻗﻔﻠﻪ‬
‫»ﻫﻴﭻ ﻏﻢ و اﻧﺪوﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ آنﻛﻪ ﻗﻔـﻞ آن ﺑـﺎز ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻫـﻴﭻ‬
‫ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ آنﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻌﺪ از آن ﺣﺎﻟﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ«‪.‬‬
‫ﺷــﻜﺮﮔﺰاري ﺧــﺪا‪ ،‬زﻳﺒــﺎﺗﺮﻳﻦ و ﺳــﺎدهﺗــﺮﻳﻦ ﻧــﺴﺨﻪ ﺑــﺮاي ﺳــﻌﺎدت و‬
‫آراﻣﺶ اﻋﺼﺎب اﺳـﺖ؛ ﭼـﻮن وﻗﺘـﻲ ﺷـﻜﺮ ﭘﺮوردﮔـﺎرت را ادا ﻣـﻲﻛﻨـﻲ‪،‬‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲآوري و ﻣـﻲداﻧـﻲ ﻛـﻪ از ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎي زﻳـﺎدي‬
‫ﺑﺮﺧﻮرداري‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺳـﻠﻒ ﺻـﺎﻟﺢ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﻫﺮﮔـﺎه اراده ﻛـﺮدي ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي اﻟﻬﻲ را در ﺣـﻖ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ ﻳـﺎد آوري‪ ،‬ﭼـﺸﻤﺎﻧﺖ را ﺑﺒﻨـﺪ« و ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﻲ از ﻗﺒﻴﻞ ﺷﻨﻮاﻳﻲ و ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ و ﻋﻘﻞ ودﻳﻦ و ﻓﺮزﻧﺪ و روزي و رزﻗﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ارزاﻧﻲ ﻛﺮده‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻌـﻀﻲ از زﻧـﺎن‪ ،‬ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎﻳﻲ را‬
‫ﻛﻪ از آن ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻣﻲداﻧﻨﺪ؛ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ زﻧﺎن ﻓﻘﻴـﺮ و ﺗﻬﻴﺪﺳـﺖ‬
‫و ﺑﻴﻤﺎر و آواره و ﻣﺼﻴﺒﺖزده ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻌﻤﺖﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ داده‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد؛ ﻳﺎ زﻳﺮ درﺧﺘـﻲ در ﺻـﺤﺮا زﻧـﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻌﻤـﺖﻫـﺎ ﺳـﺘﺎﻳﺶ ﻛـﻦ و ﺧـﻮدت را ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪234‬‬

‫زﻧﺎﻧﻲ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎرﻧﺪ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ ﻳﺎ ﺷﻨﻮاﻳﻲ و ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را از دﺳﺖ‬

‫دادهاﻧﺪ؛ ﭼﻨﻴﻦ زﻧﺎﻧﻲ در دﻧﻴﺎ زﻳﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻨﻲ ﺧﻮب و آرامﺑﺨﺶ‪ ،‬دل‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪي زﻧﺎن داﻏﺪﻳﺪه‪ ،‬را ﺳﺮد ﻛﻦ و ﺑﺎ ﺻﺪﻗﻪاي اﺷﻚ‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن را ﭘﺎك ﻧﻤﺎ‪.‬‬
‫‪235‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﭼﻬﺎرم‪ :‬زن ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‪ ،‬اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ را‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﺤﻖّ أﻧﺖ إﺣﺪي اﻟﻤﻌﺠﺰات!‬ ‫ﻋﻠﻮ‪ ‬ﻓﻲ اﻟﺤﻴﺎة و ﻓﻲ اﻟﻤﻤﺎت‬

‫»ﺗﻮ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻲ و ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي و ﺑﻪ ﺣﻖ ﻛﻪ ﺗـﻮ‪ ،‬ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻣﻌﺠﺰات ﻫﺴﺘﻲ!«‬
‫آورﻳﺰون ﺳﻮﻳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬از ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﻲ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﻴﺶ از‬
‫آنﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻛﻞ را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺎ ﭼﺎﻟﺶﻫﺎي ﻛﺸﻮرﮔﺸﺎﻳﻲ روﺑﺮو‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ »ﺟﻮزﻓﻴﻦ« ازدواج ﻛﺮد؛ ﺷﺨﺼﻴﺖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ و ﺷـﻴﻮهي‬
‫ﻧﺮم او‪ ،‬ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن دل و ﻣﺤﺒـﺖ زﻳﺮدﺳـﺘﺎن و ﭘﻴـﺮوان ﺷـﻮﻫﺮش‬
‫ﻗﻮيﺗﺮ ﺑﻮد؛ او‪ ،‬ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻬﺮ وﻣﺤﺒﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد و ﺣﺘﻲ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻤﺎً‬
‫ﺑﻪ ﻛﻠﻔﺖﻫﺎ و ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران اﻣﺮ و ﻧﻬﻲ ﻧﻤﻲﮔﺮد؛ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺧﻄـﺎب ﺑـﻪ ﻳﻜـﻲ‬
‫از دوﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﻘـﻂ در ﻳـﻚ‬
‫ﺟﺎ ﻛﻠﻤﻪي »ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ« را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﮔﻴﺮم و آن‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻪي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻃﺮاف ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷـﻨﺪ« ﮔﻮﻳـﺎ‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺎﻋﺮ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‪ ،‬او ﺑـﻮده اﺳـﺖ؛ آﻧﺠﺎﻛـﻪ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬او در ﺻـﺒﺤﻲ‬
‫زﻳﺒــﺎ‪ ،‬از راه ﮔﺬﺷــﺖ و ﺑــﺪﻳﻦﺳــﺎن زﻳﺒــﺎﻳﻲ ﺻــﺒﺢ‪ ،‬در ﺗﻤــﺎم روز ﻣﻨﺘــﺸﺮ و‬
‫ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮد«‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪236‬‬

‫واﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت را در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﻣﺎ و‬

‫ﺣﺘﻲ ﺟﻤﺎدات ﻣﻲﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ؛ ﻟﻄﻒ و ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ‪ ،‬زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﻣﻌﻨـﻮي ﻧﺎﻣﺤـﺪودي‬
‫اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺮاي زن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ زن‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻴﺶ‬
‫را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬آﻳﺎ زﻧﻲ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻴﺶ را ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎي اﻧﺴﺎنﻧﻤﺎ‬
‫ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و زﻳﺒﺎﻳﻲاش را ﺑﻪ ﭘﺎي ﮔﺮﮔﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲرﻳﺰد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ‬
‫در ﻟﺒﺎس اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ اﺳﺖ؟!‬
‫‪237‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪا را در آﺳﺎﻳﺶ و راﺣﺘﻲ ﺑﺸﻨﺎس ﺗﺎ ﺗﻮ‬

‫را در ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬آرام ﺑﺎش؛ زﻳﺮا ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و‬

‫ﻗﻀﺎي اﻟﻬﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫و ﻻ ﻳﺮد‪ ‬ﻋﻠﻴﻚ اﻟﻐﺎﺋﺐ اﻟﺤﺰن‬ ‫ﻓﻼ ﻳﺪﻳﻢ ﺳﺮوراً ﻣﺎ ﺳﺮرت ﺑﻪ‬

‫»ﻫﻴﭻ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳﺮوري‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﻏﻢ ﺧﻮردن‪ ،‬ﮔﻢ ﺷـﺪه را‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﮔﺮداﻧﺪ«‪.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ »دﻳﻞ ﻛﺎرﻧﻴﮕﻲ« ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺟـﺎﻳﮕﺰﻳﻦ اﻳﻤـﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻗﻀﺎ وﻗﺪر ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او از ﻣﺼﺎﻳﺐ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗـﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﮔﻠﻪﻫﺎي ﮔﺎوﻣﻴﺶ و ﺗﻨﻪﻫـﺎي درﺧـﺖ‪ ،‬ﻣـﺼﻴﺒﺖﻫـﺎ را درك‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ!! ﻛﺎرﻧﮕﻲ در اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻌﺬور اﺳﺖ؛ زﻳﺮا از دواﻳﻲ ﻛـﻪ ﻧـﺰد ﻣـﺎ‬
‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻃﻼع ﻧﺪارد‪ .‬وي‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎري ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻣـﺴﺄﻟﻪاي ﻗﻄﻌـﻲ را‬
‫ﺑﭙﺬﻳﺮم ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﻣﻮاﺟـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم؛ از اﻳـﻦ رو ﻛـﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧـﻪاي ﻛـﺮدم؛‬
‫ﺑﻲﺻﺒﺮي ﻧﻤـﻮدم و ﻧﺎراﺣـﺖ و ﺧـﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷـﺪم و ﺷـﺐﻫـﺎﻳﻢ را ﺑـﻪ ﺟﻬـﻨﻢ‬
‫ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮدم؛ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﭘﺲ از ﻳﻚ ﺳـﺎل ﻛـﻪ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آن‬
‫ﻣﺴﺄﻟﻪي ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬زﺟﺮ و ﺷﻜﻨﺠﻪ دادم‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺷـﺪم واﻗﻌﻴـﺖ را ﺑﭙـﺬﻳﺮم‪.‬‬
‫اي ﻛﺎش ﺑﺎ »واﻟﺖ ﻫﻮﻳﺘﻤﻦ« ﺷﺎﻋﺮ ﻫﻢ ﻧﻮا ﻣـﻲﺷـﺪم ﻛـﻪ ﮔﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪» :‬ﭼـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪238‬‬

‫زﻳﺒﺎﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻳـﺎ درﺧﺘـﺎن ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ ﺑـﺎ ﺗـﺎرﻳﻜﻲﻫـﺎ‪ ،‬ﻣـﺼﻴﺒﺖﻫـﺎ‪،‬‬

‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲﻫﺎ‪ ،‬رﻧﺞﻫـﺎ و ﺳـﺮزﻧﺶﻫـﺎ ﺑﺮﺧـﻮرد ﻛـﻨﻢ و ﻃـﻮري در ﺑﺮاﺑـﺮ اﻳـﻦ‬
‫ﺣﺎﻻت رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ«‪.‬‬
‫دوازده ﺳﺎل از زﻧﺪﮔﻴﻢ را ﺑﺎ ﭼﺎرﭘﺎﻳﺎن ﮔﺬراﻧﺪم؛ ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﻧﺪﻳـﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﮔﺎوي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آنﻛﻪ ﻣﺮﺗﻊ و ﭼﺮاﮔﺎه‪ ،‬ﻣـﻲﺳـﻮزد‪ ،‬ﻧﺎراﺣـﺖ ﺷـﻮد و ﻳـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺤﻂﺳﺎﻟﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﺮدد و ﻳﺎ از اﻳﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧـﺮ او‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﮔﺎو ﻣﺎدهي دﻳﮕﺮي دوﺳﺘﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻴﻮان‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲﻫـﺎ و ﻃﻮﻓـﺎنﻫـﺎ و‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮﻧﺴﺮد و آرام ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت‬
‫ﻋﺼﺒﻲ و روﺣﻲ وﻳﺎ زﺧﻢ ﻣﻌﺪه ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲﺷﻮد!!‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎ و ﺷﺎديﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺑﻴﺎور و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲﻫﺎ و ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ‪.‬‬
‫‪239‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎرﺳﺎز ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﺷﺸﻢ‪ :‬امﻋﻤﺎره‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻬﻤﺎ ﺣﺪ‪ ‬ﻣﺪة و اﻧﻘﻀﺎء‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ أن ﻛﻞ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮّ‬

‫»ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺧﻮب و ﺑﺪي‪ ،‬ﻣﺪﺗﻲ دارد و ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲرﺳﺪ«‪.‬‬
‫ﻧﺴﻴﺒﻪ ﺑﻨﺖ ﻛﻌﺐ )امﻋﻤـﺎره( از روز ﺟﻨـﮓ اﺣـﺪ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اول ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺮدم ﭼـﻪ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ؟‬
‫ﻣﺸﻜﻲ ﭘـﺮ از آب ﺑـﻪ دوش داﺷـﺘﻢ؛ ﺑـﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧـﺪا
رﺳـﻴﺪم؛ او‪ ،‬در ﻣﻴـﺎن‬
‫اﺻﺤﺎب ﺧﻮد ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻣـﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑـﺮ ﻣﻴـﺪان ﺟﻨـﮓ ﻣـﺴﻠﻂ ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻬﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧـﺪا
رﻓـﺘﻢ و ﺧـﻮدم ﺑـﻪ‬
‫ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ وارد ﺟﻨﮓ ﺷﺪم؛ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ دﻓﺎع ﻣـﻲﻛـﺮدم و ﺗﻴﺮاﻧـﺪازي ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮدم ﺗﺎ آنﻛﻪ زﺧﻤﻲ ﺷﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮدم از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
دور ﺷـﺪﻧﺪ و ﺑـﻪ او‬
‫ﭘﺸﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ اﺑﻲ ﻗﻤﻴﺌﺔ ﻣﻲآﻣﺪو ﻣﻲﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣﺤﻤـﺪ را ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺒﺎد اﮔﺮ او ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑـﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ و ﻣـﺼﻌﺐ ﺑـﻦ‬
‫ﻋﻤﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪي او رﻓﺘﻴﻢ او ﺿﺮﺑﻪاي ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ زد؛ ﻣﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﺑـﻪ او‬
‫زدم‪ ،‬اﻣﺎ دﺷـﻤﻦ ﺧـﺪا‪ ،‬دو زره ﭘﻮﺷـﻴﺪه ﺑـﻮد)و ﺿـﺮﺑﻪﻫـﺎي ﻣـﻦ‪ ،‬ﺑـﺮ او اﺛـﺮ‬
‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ(‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪240‬‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬ام ﻋﻤﺎره اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
درﺑﺎرهاش ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳـﻮ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﮕــﺎه ﻣــﻲﻛــﺮدم‪ ،‬او را ﻣــﻲدﻳــﺪم ﻛــﻪ از ﻣــﻦ دﻓــﺎع ﻣــﻲﻛﻨــﺪ و ﺑــﺎ دﺷــﻤﻦ‬
‫ﻣﻲﺟﻨﮕﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم از داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ؛ زﻳﺮا ﻏﻮﻏﺎ و‬
‫داد و ﻓﺮﻳﺎد‪ ،‬رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ اﺳﺖ؛ ﺧﻮاﻫﺮم! از ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺤﺶ و ﻧﺎﺳﺰاﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻲ ﻋﺬاب ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪241‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻧﻪ دﻫﻢ ﺧﻮﺑﻲ اﺧﻼق‪ ،‬در ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ از‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻏﻢﻫﺎ را از‬

‫ﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬

‫و دان ﻟﻚ اﻟﻌﺒﺎد ﻓﻜﺎن ﻣﺎذا؟!‬ ‫ﻓﻬﺒﻚ ﻣﻠﻜﺖ أﻫﻞ اﻷرض ﻃﺮّا‬

‫»ﻓﺮض ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺷﺪي و ﻫﻤﻪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗـﻮ ﺳـﺮ ﺗـﺴﻠﻴﻢ‬
‫ﻓﺮو آوردﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﻪ«؟!‬
‫اﺣﺎدﻳﺚ ﻓﺮاواﻧـﻲ از ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
در ﻣـﻮرد ﺳـﺨﺎوت و ﺑﺨـﺸﺶ رواﻳـﺖ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ؛ اﻳﻦ اﺣﺎدﻳﺚ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺎوت و ﺑﺨﺸﺶ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﻮده و ﻳـﺎ آن را‬
‫ﺳﺘﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﻲ زن و ﻟـﺬت ﭘـﺬﻳﺮاﻳﻲ از ﻣﻴﻬﻤﺎﻧـﺎن و‬
‫دوﺳﺘﺎن ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اماﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﺎﻳـﺸﻪ رﺿـﻲ اﷲ ﻋﻨﻬـﺎ‬
‫رواﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ذﺑﺢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد »ﭼﻪ از آن‬
‫ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟« ﻋﺎﻳﺸﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﺷﺎﻧﻪي آن ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳـﺖ«‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻫﻤﻪي آن‪ ،‬ﺟﺰ ﺷﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن رﺳﻮلﺧﺪا
ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﻛﻪ ﭘﺎداش آﻧﭽﻪ‬
‫ﺻــﺪﻗﻪ ﻛــﺮدهاﻧــﺪ‪ ،‬ﺗــﺎ ﻗﻴﺎﻣــﺖ ﻣﺎﻧــﺪﮔﺎر اﺳــﺖ‪ ،‬و از ﭘــﺎداش ﻣﻘــﺪاري ﻛــﻪ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬آن را ﻣﺼﺮف ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺮهاي ﻧﻤﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﺎدآوري زﻳﺒﺎﻳﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪242‬‬

‫ﺑﺮاي ﺗﺸﻮﻳﻖ‪ ،‬ﺻﺪﻗﻪ دادن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴـﺎﻣﻴﺮ
ﺑـﻪ اﺳـﻤﺎء‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﺎﻳﺸﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻧﻤﻮد ﻛـﻪ در راه ﺧـﺪا ﺻـﺪﻗﻪ دﻫـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧـــﺪ‪ ،‬ﺑﻴـــﺸﺘﺮ از ﻓـــﻀﻞ ﺧـــﻮﻳﺶ او را ﺑﻬـــﺮهﻣﻨـــﺪ ﺳـــﺎزد‪ .‬اﺳـــﻤﺎء‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﺨﺶ و اﻧﻔﺎق ﻛﻦ و ﺑﺨـﻞ ﻣـﻮرز ﻛـﻪ‬
‫درﺑﺎرهي ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺨﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬
‫در رواﻳﺘـﻲ دﻳﮕـﺮ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪» :‬اﻧﻔـﺎق ﻛـﻦ و ﺑـﺒﺨﺶ و ﻣـﺸﻤﺎر ﻛــﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻲﺷﻤﺎرد و ﺑﺨﻞ ﻣﻮرز ﻛﻪ آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧـﺪ‪) ،‬ﻧﻌﻤـﺘﺶ را( از‬
‫ﺗﻮ درﻳﻎ ﻣﻲدارد«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬درد و ﺑﺤﺮان و ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺷﺐ‪،‬‬
‫از ﺑﻴﻦ ﻣﻲروﻧﺪ‪.‬‬
‫‪243‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬ﻋﺮوﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﻳﻪاش‪،‬‬

‫ﺷﻜﺮﮔﺬاري ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬زﻳﺎنﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﺳﻮد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺮﺟﻮ ﺛﻮاﺑﻚ ﻣﻐﻨﻤﺎً و ﺟﻮارا‬ ‫أرواﺣﻨﺎ ﻳﺎ رب ﻓﻮق أﻛﻔﻨﺎ‬

‫»ﭘﺮوردﮔــﺎرا! ﺟــﺎنﻫﺎﻳﻤــﺎن در ﻛــﻒﻫــﺎي ﻣﺎﺳــﺖ؛ ﺑــﻪ ﭘــﺎداش ﺗــﻮ‬
‫اﻣﻴﺪوارﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺧـﻮاﻫﺮم! وﻗﺘـﻲ ﭘﺎﻳـﺖ ﻟﻐﺰﻳـﺪ و در ﮔـﻮدال‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ اﻓﺘﺎدي‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎش‪ ،‬زﻳﺮا از آن ﺑﻴﺮون ﺧﻮاﻫﻲ آﻣﺪ و ﭘﻴﺶ از ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻮﻇﺐ ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎن اﺳـﺖ؛ اﮔـﺮ ﻧﺰدﻳـﻚﺗـﺮﻳﻦ‬
‫ﻓﺮد‪ ،‬ﺗﻴﺮي ﻛﺸﻨﺪه ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺖ ﭘﺮﺗﺎب ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﺒـﺎش؛ ﭼـﻮن ﻛـﺴﻲ را‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ را ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد و زﺧـﻢ را ﻣـﺪاوا ﻧﻤﺎﻳـﺪ و زﻧـﺪﮔﻲ و‬
‫ﺷﺎدي را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬در وﻳﺮاﻧﻪﻫﺎ زﻳﺎد ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻜﻦ؛ ﺑـﻮﻳﮋه وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻔﺎشﻫﺎ در آن ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺰﻳـﺪه و اﺷـﺒﺎح در آن ﺟـﺎي ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ؛ ﺑـﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻧﻐﻤﻪي ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﺑﺎش ﻛﻪ در ﺻﺒﺢ ﺗﺎزهاي‪ ،‬در اﻓﻖ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮگﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ رﻧﮕﺸﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده و ﺣـﺮوف آن‪ ،‬درﻫـﻢ و ﺑـﺮﻫﻢ‬
‫ﺷﺪه و ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﺶ در ﻣﻴﺎن درد و وﺣـﺸﺖ ﺳـﺮدرﮔﻢ ﮔـﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕـﺎه ﻧﻜـﻦ؛‬
‫ﺧﻴﻠﻲ زود ﺧﻮاﻫﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﻧﻮﺷـﺘﻪﻫـﺎ ﻧﻴـﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آري‪ ،‬ﺑﻪ زودي ﺧﻮاﻫﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮگﻫﺎ‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ ﭼﻴـﺰي ﻧﻴـﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪244‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش درآﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮده و‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ آن را دور اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎدﻫـﺎ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﺑﺒﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﻓـﺮق ﺑﮕـﺬاري؛ اﻳـﻦ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺳﺨﻨﺎن زﻳﺒﺎ و ﮔـﺬراﻳﻲ ﻧﺒـﻮدهاﻧـﺪ؛ ﺑﻠﻜـﻪ اﺣـﺴﺎﺳﺎت ﻗﻠـﺐ و‬
‫ﻧﺒﺾ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺣﺮوف آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛـﺮده و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﺎ‬
‫ﺻﺒﺮ و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑـﻪ ﻧﮕـﺎرش درآورده و ﺑـﺎ ﺣـﺮارت آﻧﻬـﺎ‪ ،‬زﺧﻤـﻲ را داغ و‬
‫درﻣﺎن ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻣﺜﻞ ﻣﺮغﻣﺎﻫﻲﺧﻮار ﻣﺒﺎش؛ زﻳـﺮا ﻣـﺮغﻣـﺎﻫﻲﺧـﻮار‪ ،‬ﭘﺮﻧـﺪهي‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ زﻳﺒـﺎﺗﺮﻳﻦ ﻧﻐﻤـﻪﻫـﺎ را ﻣـﻲﺳـﺮاﻳﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ از ﻣﻨﻘـﺎرش ﺧـﻮن‬
‫ﻣﻲﭼﻜﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي از دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺳﺰاوار ﻳﻚ ﻗﻄﺮهي ﺧﻮن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎد ﺑﻜﺎرد‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن درو ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪245‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮوارﻳﺪ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﺻﺪف ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻧﻬﻢ‪ :‬وﻓﺎ‪ ،‬ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ‬

‫وﻓﺎداران ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ؟‬

‫ﻓﻜﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺣﺴﻨﺎً ﻟﻤﻦ وﻋﻲ‬ ‫و إﻧﻤﺎ اﻟﻤﺮء ﺣﺪﻳﺚ ﺑﻌﺪه‬

‫»ﺑﻌﺪ از اﻧـﺴﺎن‪ ،‬در ﻣـﻮرد او ﺳـﺨﻦ ﮔﻔﺘـﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد؛ ﭘـﺲ ﺑﻜـﻮش ﺗـﺎ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻓﻬﻤﻴﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از ﺗﻮ ﻳﺎد ﻛﻨﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﻳﻮب ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺷﻨﺎﺧﺖ و‬
‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻬﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻪ ﺣﻜﻢ و ﻗﻀﺎي اﻟﻬـﻲ‪ ،‬ﺧﺮﺳـﻨﺪ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫او‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺖ و ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را از دﺳـﺖ داد و ﺗﻤـﺎم ﺑـﺪن‬
‫او را ﺑﻴﻤﺎري ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻗﻠﺒﺶ ﺣﺘـﻲ ﺑـﻪ اﻧـﺪارهي ﺳـﺮ ﻳـﻚ‬
‫ﺳﻮزن ﻫﻢ از ﺑﺪن او‪ ،‬ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺛﺮوﺗﺶ را از دﺳﺖ داده ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺑﻴﻤﺎرﻳﺶ را درﻣﺎن ﻛﻨﺪ؛ اﻣﺎ زﻧﺶ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ او ﻋـﺸﻖ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲورزﻳﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮش اﻳﻤـﺎن داﺷـﺖ‪ ،‬زن اﻳـﻮب‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﺮدم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ ﻣﺰدي ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻮب آب و ﻏﺬاﻳﻲ ﺗﻬﻴﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮد؛ وي‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﮔﺬراﻧﺪ؛ او‪،‬ﻫﻴﭽﮕـﺎه از‬
‫اﻳﻮب ﺟﺪا ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻣﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺎر ﻛـﺮدن ﭘـﻴﺶ ﻣـﺮدم ﻣـﻲرﻓـﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺷﺪن و ﺷـﺪت ﮔـﺮﻓﺘﻦ اﻳـﻦ وﺿـﻌﻴﺖ ﺑﻐـﺮﻧﺞ و آﻧﮕـﺎه ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬دوران ﺳـﺨﺖ‪ ،‬رو ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن ﻧﻬـﺎد‪ ،‬اﻳـﻮب ﺑـﻪ درﮔـﺎه‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪246‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻧﺎﻟﻪ و زاري ﻧﻤـﻮد و او را ﺑـﻪ ﻓﺮﻳـﺎد ﺧﻮاﻧـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪… :‬‬

‫‪) ≈ φκΨ∧ΨšΠςΗ≤√≅… Σ¬Ωš⁄Κς… ðŒ⇓ςΚ…Ω ΘΣ≤ϑ〉∝√≅… ‬اﻧﺒﻴــﺎء‪ (83:‬ﻳﻌﻨــﻲ‪»:‬ﺑــﻼ و‬

‫…‪ƒ Ψ⇒ΘΩ♥Ω∨ ΘΨΤΤ⇓ςΚ‬‬

‫زﻳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ و ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎن ﻫﺴﺘﻲ«‪ .‬در آن ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﻋﺎي او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ از ﺟـﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﻮد و‬
‫ﭘــﺎﻳﺶ را ﺑــﻪ زﻣــﻴﻦ ﺑﺰﻧــﺪ‪ .‬اﻳــﻮب ﻫﻤــﻴﻦ ﻛــﺎر را ﻛــﺮد آﻧﮕــﺎه ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﭼﺸﻤﻪاي ﺟﻮﺷﺎﻧﺪ و ﺑﻪ او اﻣﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮدش را در آن ﭼﺸﻤﻪ ﺑﺸﻮﻳﺪ؛ وﻗﺘﻲ‬
‫اﻳﻮب‪ ،‬در آن ﭼﺸﻤﻪ آبﺗﻨﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺑﻴﻤﺎري از ﺑﺪﻧﺶ دور ﺷـﺪ؛ آﻧﮕـﺎه‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ در ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕـﺮ ﭘـﺎﻳﺶ را ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺑﺰﻧـﺪ و او‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﺮد؛ آﻧﮕﺎه ﭼـﺸﻤﻪاي دﻳﮕـﺮ ﺟﻮﺷـﻴﺪ و ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺖ از آن‬
‫ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻮب‪ ،‬از آن ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺑﻴﻤﺎريﻫﺎي داﺧﻠﻴﺶ از ﺑـﻴﻦ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﻛـﺎﻣﻼً ﺳـﺎﻟﻢ و ﺗﻨﺪرﺳـﺖ ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬـﺎ‪ ،‬ﺛﻤـﺮه و ﻧﺘﻴﺠـﻪي ﺻـﺒﺮ و‬
‫ﺑﺮدﺑﺎري و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﺎداش اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻣﻲزﻧﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻜﻮت ﻛﺮدن‬
‫ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮد!‬
‫‪247‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬زن‪ ،‬ﻣﻨﺒﻊ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪي‬

‫ﺳﺮور اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﻳﺪ دﻫﻢ‪ :‬ﺟﺪﻳﺖ‪ ،‬ﺟﺪﻳﺖ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﺪﻳﺖ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎً إﻧﻨﺎ ﻟﺮؤﻳﺎك ﻋﻄﺸﻲ‬ ‫اﻏﻨﻤﻲ ﺑﺴﻤﺔ اﻟﺼﺒﺎح و ﻗﻮﻟﻲ‬

‫»ﺧﻮاﻫﺮم! زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺻﺒﺢ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺪان و ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺧﻮش آﻣـﺪي‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ‪،‬ﺗﺸﻨﻪي دﻳﺪارت ﺑﻮدﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﻛﺎرﻫﺎﻳـﺖ را ﺑـﺎ ﺟـﺪﻳﺖ اﻧﺠـﺎم ﺑـﺪه‪ ،‬ﺑـﺎ ﺟـﺪﻳﺖ ﺑـﻪ ﺗﺮﺑﻴـﺖ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﺑﭙﺮداز؛ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﻛﺎر ﻣﻔﻴـﺪ را اداﻣـﻪ ﺑـﺪه؛ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‪ ،‬ﺗـﻼوت‪،‬‬
‫ﻧﻤﺎز‪ ،‬ذﻛﺮ‪ ،‬ﺻﺪﻗﻪ دادن‪ ،‬ﻣﻨﻈﻢ ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺮﺗﺐ ﻧﻤـﻮدن ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧـﻪ را ﺑـﺎ‬
‫ﺟﺪﻳﺖ دﻧﺒﺎل ﻛﻦ و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻫﻤﻮاره درﺗﻼش ﺑﺎش ﺗـﺎ ﻏـﻢ واﻧـﺪوﻫﺖ‪ ،‬از‬
‫ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از زﻧﺎن ﻛﺎﻓﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﻪ ﺑﺮﺧـﻲ از‬
‫زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻨﺤﺮف ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻛﻔﺮ و اﻧﺤﺮاف‪،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧـﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ و ﺗﻼش‪ ،‬ﻣﻤﺘﺎز و ﺳﺮآﻣﺪ ﺷﻮﻧﺪ؟!‬
‫ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﺳﺒﻖ اﺳﺮاﺋﻴﻞ )ﮔﻮﻟﺪا ﻣـﺎﺋﻴﺮ( ﺧـﺎﻃﺮاﺗﻲ دارد ﻛـﻪ در آن‬
‫در ﻣﻮرد ﺟﺪﻳﺖ ﺧﻮد و ﺳﺎﻣﺎن دادن ﺑﻪ ارﺗﺶ و ﻣﻮﺿﻊ ﺧـﻮدش در ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪248‬‬

‫ﺑﺎ اﻋﺮاب ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؛ و او ﭼﻨﺎن ﻛﺎري ﻛﺮده ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﻛﻲ از‬
‫ﻫﻤﻨﻮﻋﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻠﻜﺮدي ﻫﻤﭽﻮن او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫او ﻛﺎﻓﺮ و دﺷﻤﻦ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺟﺎدو ﻧﻴﺴﺖ و اﮔﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﺟﺎدو ﺑﻮد‪،‬‬
‫ارزﺷﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺟﺎنﻫﺎ‬
‫‪251‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎران و ﻧﻴﻜﻮﻛﺎران اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن اول‪ :‬ﺑﺎ ﺧﻮدت از ﻣﻮﺿﻊ ﺷﺠﺎﻋﺖ‪،‬‬

‫ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫ﻓﻌﻼم أﻛﺜﺮ ﺣﺴﺮﺗﻲ و وﺳﺎوﺳﻲ‬ ‫اﻟﺠﻮع ﻳﺪﻓﻊ ﺑﺎﻟﺮﻏﻴﻒ اﻟﻴﺎﺑﺲ‬

‫»ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﻧﺎن ﺧﺸﻜﻲ رﻓﻊ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﭘﺲ ﭼﺮا زﻳﺎد ﺣﺴﺮت ﺑﺨـﻮرم‬
‫و ﺑﻪ ﺧﻮد وﺳﻮﺳﻪ راه ﺑﺪﻫﻢ؟!«‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ را از ﺧﻮدت ﺑﭙﺮس و ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺑﺪان ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪه‪:‬‬
‫ـ آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﺑﻪ زودي ﺑﻪ ﺳﻔﺮي ﺧﻮاﻫﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ از آن ﺑﺎز ﻧﺨـﻮاﻫﻲ‬
‫ﮔﺸﺖ؟ آﻳﺎ ﺧﻮدت را ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺳﻔﺮ آﻣﺎده ﻛﺮدهاي؟‬
‫ـ آﻳﺎ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﻓﺎﻧﻲ ﺗﻮﺷﻪاي از اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺪوﺧﺘﻪاي ﺗﺎ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ‬
‫و وﺣﺸﺖ ﻗﺒﺮ را از ﺧﻮد دور ﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﭼﻘﺪر از ﻋﻤﺮت ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﭼﻘﺪر زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد؟ آﻳـﺎ ﻧﻤـﻲداﻧـﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ آﻏﺎزي‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ دارد و ﻓﺮﺟﺎﻣﺖ ﻳﺎ ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ و ﻳﺎ دوزخ؟‬
‫ـ آﻳﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهاي ﻛﻪ روزي ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬از آﺳﻤﺎن ﺑﺮاي ﻗـﺒﺾ‬
‫روﺣﺖ ﻓﺮود ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ و ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎﺷﻲ؟‬
‫ـ آﻳﺎ در ﻣﻮرد آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪي زﻧﺪﮔﻴﺖ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪهاي؟ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاي‬
‫ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺮزﻧﺪان و از دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﻮي؟‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪252‬‬

‫آﺧــﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈــﻪي زﻧــﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻣــﺮگ اﺳــﺖ؛ ﻟﺤﻈــﻪاي ﻛــﻪ اﻧــﺴﺎن در‬

‫ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي آن دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲزﻧﺪ؛ آري‪ ،‬ﻣﺮگ!… آري‪ ،‬ﻣﺮدن!!‬
‫ﺑﻌﺪ از آنﻛﻪ روح از ﺑﺪﻧﺖ ﺟﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻏﺴﺎلﺧﺎﻧﻪ ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ و‬
‫آنﺟﺎ ﻏﺴﻠﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺗﻮ را ﻛﻔـﻦ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ و آﻧﮕـﺎه ﺑـﺮ ﺗـﻮ ﻧﻤـﺎز‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ؛ واﻧﮕﻬﻲ ﺟﻨﺎزهات را ﺑـﻪ دوش ﻣـﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ… اﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺠﺎ؟ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ﻣﻨﺰل آﺧﺮت؛ ﻗﺒﺮ ﻳﺎ ﺑﺎﻏﻲ از ﺑﺎﻏﻬﺎي ﺑﻬـﺸﺖ اﺳـﺖ و‬
‫ﻳﺎ ﺳﻴﺎهﭼﺎﻟﻲ از ﺳﻴﺎهﭼﺎﻟﻬﺎي ﺟﻬﻨﻢ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮد درس ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫‪253‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﻣﺮدم از رﻳﺰش ﺑﺎران‪ ،‬ﺑﺎران ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن دوم‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ…‪.‬‬

‫و ﻻ أﺿﻴـﻖ ﺑﻪ ذرﻋـﺎً إذا وﻗﻌﺎ‬ ‫ﻻ ﻳﻤﻸ اﻷﻣﺮ ﺻﺪري ﻗﺒﻞ ﻣﻮﻗﻌﻪ‬

‫»دﻟﻢ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻴﻔﺘﺎده‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻴﺴﺖ و وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ رخ دﻫـﺪ‪،‬‬
‫از آن ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﻲآﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! از ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺑﺎ زﻧـﺎن ﻛـﺎﻓﺮ و ﻓﺎﺳـﺪ و از ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪي ﺑـﺎ ﻣـﺮدان‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪» :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺮداﻧﻲ ﺑﺎد ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ‬
‫و ﺷﺒﻴﻪ زﻧﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻟﻌﻨﺖ ﺧـﺪا ﺑـﺮ زﻧـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻣﺮدﻫـﺎ ﺷـﺒﻴﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! از ﺗﻤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻧﺎﺧﺸﻨﻮد ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺮﻫﻴـﺰ‪.‬‬
‫ﻋﻮاﻣﻞ ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮدي ﺧﺪاوﻧﺪ در اﺣﺎدﻳﺚ ﺑﻴـﺎن ﺷـﺪه اﺳـﺖ؛ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‪ :‬ﺧـﻮد را‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨــﺪ ﻣــﺮدان ﻧﻤــﻮدن‪ ،‬ﺗﻨﻬــﺎ ﻧﺸــﺴﺘﻦ ﺑــﺎ ﻣــﺮد ﺑﮕﺎﻧــﻪ‪ ،‬ﺳــﻔﺮ ﺑــﺪون ﻣﺤــﺮم‪،‬‬
‫ﺑﻲﺣﻴﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻲﺣﺠـﺎﺑﻲ و ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛـﺮدن ﭘﺮوردﮔـﺎر‪ .‬اﻳﻨﻬـﺎ ﻫﻤـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎي‬
‫زﺷﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ دل را ﺳﻴﺎه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻇﻠﻤـﺖ و ﺑـﺪﺑﺨﺘﻲ در دﻧﻴـﺎ و‬
‫آﺧﺮت ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن رواج ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺮاي زﻳﺒﺎ ﺑﻮدن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ زﻳﺒﺎ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪254‬‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻤﺎن را ﺑﻴﺎﻣﺮز و‬

‫زﻳﺎدهرويﻫﺎﻳﻤﺎن را ﺑﺒﺨﺶ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﺳﻮم‪ :‬ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻲ‬

‫ﻛﺮده‪ ،‬واﺟﺐ اﺳﺖ‪.‬‬

‫إن ﺻﺪق اﻟﻨﻔﺲ ﻳﺰري ﺑﺎﻷﻣﻞ‬ ‫أﻛﺬب اﻟﻨــﻔﺲ إذا ﺣﺪﺛــﺘﻬﺎ‬

‫»ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘـﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺧـﻮد دروغ ﺑﮕـﻮ؛ راﺳـﺘﮕﻮﻳﻲ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬آرزو را ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ«‪.‬‬
‫»ﺧﻴﺰران« ﻛﻨﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﺪي‪ ،‬ﺧﻠﻴﻔﻪي ﻋﺒﺎﺳﻲ‪ ،‬او ار از ﺑﺮدهﻓﺮوش‬
‫ﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬آزادش ﻛـﺮد و ﺑـﺎ وي ازدواج ﻧﻤـﻮد و ﻃﺒـﻖ ﺧﻮاﺳـﺘﻪي او‪ ،‬ﭘـﺪر و‬
‫ﻣﺎدرش را وﻟـﻲﻋﻬـﺪ و ﺟﺎﻧـﺸﻴﻦ ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ ﻛـﺮد‪ .‬ﺧﻴـﺰران‪ ،‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﻬﺪي ﻣﻲﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻫﺮﮔـﺰ از ﺗـﻮ ﺧﻴـﺮي ﻧﺪﻳـﺪم«!‬
‫ﺑﺮﻣﻜﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﻛﻨﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒـﺎد‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻐﺮب‪ ،‬او را ﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬آزادش ﻛﺮد و او را ﻣﻠﻜﻪ ﻗﺮار داد؛ وﻗﺘـﻲ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻠﻜــﻪ‪ ،‬ﻛﻨﻴﺰﻫــﺎ و دﺧﺘــﺮان را دﻳــﺪ ﻛــﻪ در ﺧﺎﻛﻬــﺎ ﺑــﺎزي ﻣــﻲﻛﻨﻨــﺪ ﺑــﻪ ﻳــﺎد‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪاش اﻓﺘﺎد و دﻟـﺶ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﺎﻧﻨـﺪ آﻧﻬـﺎ در ﺧﺎﻛﻬـﺎ ﺑـﺎزي ﻛﻨـﺪ؛‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه دﺳﺘﻮر داد ﺧﻮﺷﺒﻮﻳﻲﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﺎك ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻨـﺪ ﺗـﺎ در‬
‫آن ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﻣﻜﻴﻪ‪ ،‬در آن ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد؛ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬
‫‪255‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﮕﺎه از ﺗـﻮ ﺧﻴـﺮي ﻧﺪﻳـﺪهام«‪ .‬ﭘﺎدﺷـﺎه‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد و ﻣﻲﮔﻔـﺖ‪» :‬و در روز ﺧـﺎك ﺑـﺎزي ﻫـﻢ ﺧﻴـﺮي ﻧﺪﻳـﺪي؟!«‬
‫آﻧﮕﺎه او ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ!…‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻧﺎن ـ ﺑﻪ ﺟﺰ اﻧﺪﻛﻲ از آﻧﻬﺎ ـ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ از ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤـﺎم ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ ﺑﺮاﻳـﺸﺎن ﻛـﺮده‪ ،‬ﻓﺮاﻣـﻮش‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪» :‬اي ﮔﺮوه زﻧﺎن! ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ؛ زﻳﺮا ﺷﻤﺎ را‬
‫دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوزﺧﻴﺎن ﺑﻮدﻳﺪ«‪ .‬زﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮ اي رﺳـﻮلﺧـﺪا؟‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪»:‬ﺧﻴﻠﻲ زود ﻟﻌﻨﺖ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ و زﻳﺎد ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻲزﻧﻴـﺪ و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳـﻲ‬
‫ﺷﻮﻫﺮاﻧﺘﺎن را ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻴﺪ«‪.‬‬
‫و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ؛ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻫـﻞ آن‪ ،‬زﻧـﺎن‬
‫ﻫــﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼــﻮن آﻧﻬــﺎ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳــﻲ ﺷــﻮﻫﺮ را ﻣــﻲﻧﻤﺎﻳﻨــﺪ و ﻧﻴﻜــﻲ را ﻓﺮاﻣــﻮش‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﻨﻲ و ﺑﻌـﺪ از ﺗـﻮ ﭼﻴـﺰي ﺑـﺮ‬
‫ﺧﻼف ﻣﻴﻞ ﺧﻮدش ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬ﻫﺮﮔﺰ از ﺗﻮ ﺧﻴﺮي ﻧﺪﻳﺪهام‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ زن را ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي زﻧـﺶ و از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﻧـﺎراﺣﺘﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻴﻬﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪاش را اﻧﻜﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي زن ﻣﻮﻓﻖ دﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﺷﻮﻫﺮش او‬
‫را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﺪ و ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻧﺶ او را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫او اﺣﺘﺮام ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪256‬‬

‫
 
‪ :‬رﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮ از ﺧﺸﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﭼﻬﺎرم‪ :‬روح ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺟﺴﻢ ﻣﻮرد‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اﻟﺤﺴﻦ ﺣﺘﻲ ﻛﺎد أن ﻳﺘﺒﺴ‪‬ﻤﺎ‬ ‫أﺗﺎك اﻟﺮﺑﻴﻊ اﻟﻄﻠﻖ ﻳﺨﺘﺎل ﺿﺎﺣﻜﺎً‬
‫»ﺑﻬﺎر ﺧﻨﺪان و زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ آﻣـﺪه و از زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﻧﺰدﻳـﻚ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﺒـﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ‪ ،‬در دوران ﺧﻼﻓـﺘﺶ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷﺨـﺼﻲ دﺳـﺘﻮر داد ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺸﺖ درﻫﻢ ﺑﺨﺮد؛ آن ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺧﺮﻳﺪ و آن را ﻧـﺰد‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ ﺑﺮد‪ .‬ﻋﻤﺮ دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ آن ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻘﺪر ﻧـﺮم‬
‫و زﻳﺒﺎﺳﺖ!« آن ﺷﺨﺺ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﻋﻤﺮ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا ﻟﺒﺨﻨﺪ زدي ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻞ از آنﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧﻼﻓـﺖ ﺑﺮﺳـﻴﺪ‪ ،‬ﻣـﺮا ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻳﺪ ﺗـﺎ ﭘﺎرﭼـﻪاي‬
‫اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺎرﭼﻪاي ﺑﻪ ﻫﺰار درﻫﻢ ﺧﺮﻳـﺪم و ﭼـﻮن آنرا ﻧـﺰد‬
‫ﺷﻤﺎ آوردم ﮔﻔﺘﻴﺪ‪» :‬ﭼﻘﺪر زﺑﺮ و ﺿﺨﻴﻢ اﺳـﺖ« و اﻣـﺮوز ﻛـﻪ اﻣﻴﺮاﻟﻤـﺆﻣﻨﻴﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻫﺸﺖ درﻫﻤﻲ‪ ،‬ﻧﺮم و زﻳﺒﺎﺳﺖ؟!«‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﺴﻲ ﻛـﻪ ﻫـﺰار درﻫﻤـﻲ ﻣـﻲﺧـﺮد‪ ،‬ﺧـﺪا‬
‫ﺗﺮس ﺑﺎﺷﺪ« و آﻧﮕﺎه اﻓﺰود‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎق ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ‬
‫‪257‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن ﻣـﻲروم‪ ،‬ﺑـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻲ رﺳـﻴﺪم‪ ،‬دﻟـﻢ‬

‫ﺷﻴﻔﺘﻪي ﺧﻼﻓﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ رﺳﻴﺪم و اﻛﻨﻮن ﻣﺸﺘﺎق ﭼﻴﺰ ﺑﺰرﮔﺘـﺮي از‬
‫ﺧﻼﻓﺖ ﺷﺪهام و آن‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺠﺎزات ﻣﺮدم‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪي ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺰاي دﻳﮕﺮان ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪258‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺮاﻗﺐ اواﻣﺮ و ﻧﻮاﻫﻲ ﺧﺪا ﺑﺎش؛ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺰ ﺗﻮ را از آﻓﺎت دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﻳﻨﺪه را ﺑﮕﺬار و‬

‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ‪.‬‬

‫و ﻳﺄﺗﻲ اﻟﻔﺠﺮ ﻓﻲ ﺣﻠﻞ ﺑﻬﻴ‪‬ﺔ‬ ‫ﺳﻴﻨﻘﺸﻊ اﻟﻈﻼم ﻓﻼ ﺗﺨﺎﻓﻲ‬

‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ دور ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺘﺮس و ﺻﺒﺢ در ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ارزﺷﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ از دﺳـﺖ دادن ﭼﻴـﺰي ﻳـﺎ ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪن‬
‫ﻣﺸﻜﻠﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﮔﺮﻳﺒﺎن راﭘﺎره ﻛﻨﻴﻢ؟ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷـﺖ‬
‫زﻣﺎن‪،‬ﭘﺮوﻧﺪهاش را ﻣﺨﺘﻮﻣﻪ ﻛﺮده‪ ،‬ﭼﻪ ارزﺷﻲ دارد ﻛـﻪ ﺑـﻪ آن ﺑﻴﻨﺪﻳـﺸﻴﻢ و‬
‫درد و رﻧﺞ آنرا ﺗﺎزه ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟‬
‫اﮔﺮ ﺗﻮان ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ را داﺷـﺘﻴﻢ و ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ و آن را ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻮرت دﻟﺨﻮاﻫﻤﺎن ﻋﻮض ﻛﻨﻴﻢ و دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻣﻲرﺳـﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔـﺸﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ واﺟﺐ ﺑﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪي ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي آن ﻣﻲﺷﺘﺎﻓﺘﻴﻢ و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﺎم دادن آن ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻬـﺮهي ﺧـﻮد را از‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ از آن اﻧﺪﻛﻲ داﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣـﺎ اﻳـﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻼش ﺧﻮد را در ﺷﺐ و روزﻫـﺎﻳﻲ ﻣﺘﻤﺮﻛـﺰ ﻧﻤـﺎﻳﻴﻢ‬
‫‪259‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫ﻛﻪ در آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺑـﺎ ﻣﺘﻤﺮﻛـﺰ ﻛـﺮدن ﺗـﻼش در اﻳـﻦ روزﻫـﺎ‪،‬‬

‫ﻋﻮض ﭼﻴﺰﻫﺎي از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ را ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ اﺣـﺪ ﮔﻮﺷـﺰد‬
‫ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﺷـﺪﮔﺎن ﻣـﻲﮔﺮﻳـﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ آﻧـﺎن ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻓـﺮار از ﻣﻴـﺪان ﺟﻨـﮓ ﭘـﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪Ψ⊇ ¬Σ7⇒Ρ ⌠Πς√ ΣΤ∈ … :‬‬

‫¬⌠ ≈ )آل‬
‫‪∃ ΞΨ⊕Ψ–†Ω∝Ω∨ υς√ΞΜ… ΣΤ7Ω⊆<√≅… 〉¬Ξ∼ς∏Ω∅ ðˆΨ‬‬
‫‪ˆ7Ψ Ρ ð⇑ÿΨϒΠς√≅… ΩƒΩ⁄Ωις√ ⌠¬Ρ∇ΨΤOΣ∼ΣΤŠ‬‬

‫ﻋﻤﺮان‪» (154:‬ﺑﮕﻮ‪ :‬اﮔﺮ در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻮدﻳـﺪ‪ ،‬آﻧـﺎن ﻛـﻪ ﻛـﺸﺘﻪ ﺷـﺪن‪،‬‬

‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻘﺪر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﻮد ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه و ﻫﻨﻮز ﺳﺮ از ﺧﺎك ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎً روزي‬
‫ﺳﺮ از ﺧﺎك ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪260‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮﻛﺲ ازﻳﺎد و ذﻛﺮ ﻣﻦ‪ ،‬روي ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪،‬‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﺷﺸﻢ‪ :‬ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻨﺞﻫﺎي‬

‫ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻨﺸﺪ اﻟﻄﻴﺮ ﺑﻪ ﻣـﺎ ﻳﻄﺮب‬ ‫أﻧﻈﺮي ﻟﻠﺮوض ﺑﺴ‪‬ﺎﻣﺎً ﻏﺪا‬

‫»ﺑﺎغ را ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ روزش را ﺷﺎد آﻏﺎز ﻛـﺮده اﺳـﺖ و ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎن‪ ،‬در آن‬
‫ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﻣﻲدﻫﻨﺪ«‪.‬‬
‫امﻋﻼء رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮدم؛ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧـﺪا
ﺑـﻪ ﻋﻴـﺎدﺗﻢ‬
‫آﻣﺪ و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣـﮋده ﺑـﺎد ﺗـﻮ را اي امﻋـﻼء‪ ،‬زﻳـﺮا ﺑﻴﻤـﺎري ﻣـﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﺳـﺒﺐ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن او را ﺑﺰداﻳﺪ و ﺑﻴـﺎﻣﺮزد ﭼﻨـﺎنﻛـﻪ آﺗـﺶ ﻧﻘـﺮه را‬
‫ﻧﺎب و ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﻲﻫﺎ را از آن دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻜـﺮوب ﺑﻴﻤـﺎريﻫـﺎ را در ﺑـﺪن ﺧـﻮد‬
‫ﭘﺮورش دﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﻣـﻲزداﻳـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪ و‬
‫ﻣﺪاواي ﺧﻮد اﻗﺪام ﻧﻜﻨـﻴﻢ؛ ﺑﻠﻜـﻪ ﻓـﺮد ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل ﺑﻬﺒـﻮدي و ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪي‬
‫ﺧــﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷــﺪ و در ﺿــﻤﻦ ﺑــﻪ ﻫﻨﮕــﺎم ﺑﻴﻤــﺎريﻫــﺎ ﭼﻨــﺎن ﻧﮕــﺎه ﻛﻨــﺪ ﻛــﻪ‬
‫ﭘﺲاﻧﺪازي از ﻧﻴﻜﻲﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﺎﻣﻪي اﻋﻤـﺎل او ذﺧﻴـﺮه ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ‪،‬‬
‫‪261‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫ﻫﻤــﺎن ﻣﻔﻬــﻮﻣﻲ اﺳــﺖ ﻛــﻪ امﻋــﻼء رﺿــﻲ اﷲ ﻋﻨﻬــﺎ زن ﻧﻴﻜﻮﻛــﺎر‪ ،‬ﺑــﻪ ﻣــﺎ‬
‫ﻣﻲآﻣﻮزد‪.‬‬
‫زن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم از دﺳـﺖ دادن ﻫﻤـﺴﺮ و ﻓﺮزﻧـﺪ‪ ،‬ﺷـﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎﺷـﺪ؛ در‬
‫ﺣﺪﻳﺚ آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻨـﺪهاش را از دﺳـﺘﺶ ﺑﮕﻴـﺮد و‬
‫آن ﺑﻨﺪه‪ ،‬ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي او ﭘﺎداﺷـﻲ ﺟـﺰ ﺑﻬـﺸﺖ را‬
‫ﻧﻤﻲﭘﺴﻨﺪد«‪.‬‬
‫اﮔﺮ زن ﺷﻮﻫﺮش را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ او‪ ،‬ﺑﻨﺪهي‬
‫ﺧﺪا ﺑﻮده و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪهاش را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻪ آن ﻣـﺴﺘﺤﻖﺗـﺮ اﺳـﺖ؛ ﭘـﺲ‬
‫وﻗﺘﻲ زن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺷﻮﻫﺮم ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪم! ﺧﺪاوﻧﺪ آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه؛ ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬ﺑﻨـﺪهام‬
‫و ﻣﻦ‪ ،‬از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ او ﻣﺴﺘﺤﻖﺗﺮم‪ ،‬ﭘﺲ ﺷـﻮﻫﺮ و ﻓﺮزﻧـﺪ و ﺑـﺮادر و ﭘـﺪر و‬
‫ﻫﻤﺴﺮ‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻻﺑﺪ ﻳﻮﻣﺎً أن ﺗﺮد‪ ‬اﻟﻮداﺋـــﻊ‬ ‫و ﻣﺎ اﻟﻤﺎل واﻷﻫﻠﻮن إﻻ وداﺋﻊ‬
‫ﻣﺎل و ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻗﻄﻌـﺎً روزي ﺑﺎﻳـﺪ اﻣﺎﻧـﺖﻫـﺎ‪،‬‬
‫ﭘﺲ داده ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬از ﻃﺎﻋﻮن ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﻲ ﻓﺮار ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪262‬‬

‫
 
‪ :‬آﻧﺎن ﻛﻪ رﺣﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ‬

‫آﻧﻬﺎ رﺣﻢ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺑﻪ اﻫﻞ زﻣﻴﻦ رﺣﻢ ﻛﻦ؛‬

‫ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ رﺣﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺴﺮ ﻛﻤﺎ اﻟﺼﺒﺮ ﻣﻘﺮون ﺑﻪ اﻟﻔﺮج؟‬ ‫اﻣﺎ ﻋﻠﻤﺖ ﺑﺄن اﻟﻌﺴﺮ ﻳﺘﺒﻌﻪ‬
‫»آﻳﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬آﺳﺎﻧﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دارد؛ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺑﺎ‬
‫ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ؟«‬
‫ﻣﻬﺮﺑــﺎﻧﻲ ﻣــﺎدر ﺑــﻪ ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﺶ در اﺣﺎدﻳــﺚ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧــﺪا
ﺑــﻪ وﺿــﻮح‬
‫ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻧﻤﺎد ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﻣﺤﺒﺖ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪي ﻣﻬـﺮورزي و‬
‫ﺷــﻔﻘﺖ اﺳــﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﻣــﺎدر را ﭼــﺸﻤﻪاي آﻓﺮﻳــﺪه ﻛــﻪ از آن ﻣﺤﺒــﺖ‬
‫ﻣﻲﺟﻮﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦﺧﺎﻃﺮ او‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻧﻤﻮﻧﻪي زﻧﺪهاي ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﻮده ﻛﻪ از آن ﻣﻲﺗـﻮان ﺑـﻪ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﻋﻤـﺮ ﺑـﻦ ﺧﻄـﺎب رواﻳـﺖ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪:‬‬
‫اﺳﻴﺮاﻧﻲ را ﻧﺰد ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
آوردﻧـﺪ؛ ﻧﺎﮔﻬـﺎن زﻧـﻲ از ﻣﻴـﺎن اﺳـﻴﺮان ﺷـﺮوع ﺑـﻪ‬
‫دوﻳﺪن ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻮدﻛﻲ رﺳﺎﻧﺪ ﻛـﻪ در ﻣﻴـﺎن اﺳـﺮا ﺑـﻮد؛ او‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آن ﻛﻮدك را ﺑﻪ آﻏﻮش ﮔﺮﻓـﺖ و ﭘـﺴﺘﺎن در دﻫـﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷـﺖ؛‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷـﻤﺎ اﻳـﻦ زن ﺣﺎﺿـﺮ اﺳـﺖ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺧـﻮد را در‬
‫‪263‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫آﺗﺶ ﺑﻴﻨﺪازد؟«‪ ،‬ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ :‬ﻧﻪ؛ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴـﺴﺖ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛـﺎري‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ از اﻳـﻦ زن ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪش‪،‬‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫او‪ ،‬زﻧﻲ اﺳﻴﺮ و ﻧﺎراﺣﺖ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا در ﮔﺬﺷـﺘﻪ در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺎﻣﻴﻠﺶ‪ ،‬ﮔﺮاﻣﻲ داﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ و ﻛﺎﻧﻮن ﻣﺮدان ﻗﺒﻴﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺶ ﮔـﺮم‬
‫ﺑﻮد؛ در ﺧﺎﻧﻪي ﺷﻮﻫﺮش ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ اﺳـﺎرت‪ ،‬او‬
‫را ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰ و ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاري ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻲ از ﻧﻈـﺮ رواﻧـﻲ‪ ،‬ﺣﺎﻟـﺖ‬
‫ﺳﺨﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧـﺴﺎن ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و درد‪ ،‬ﻗﻠـﺐ او را‬
‫ﻣﻲﻓﺸﺎرد؛ اﻣﺎ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت او را از ﻳﺎد ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪاش ﻏﺎﻓـﻞ‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد؛ ﻟﺬا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮزﻧﺪش ﮔﺸﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ او را دﻳﺪ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ﻋـﺸﻖ و‬
‫ﻋﻼﻗـﻪ در آﻏــﻮش ﮔﺮﻓــﺖ و ﺑــﺎ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭘــﺴﺘﺎﻧﺶ را در دﻫــﺎن ﻛــﻮدﻛﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ زﻧﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ آﺳﻴﺒﻲ ﺑـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪش ﺑﺮﺳـﺪ؛‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﮔﻮار را از ﻓﺮزﻧﺪش دور ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻫـﺮ‬
‫آﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪش را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻓﺪا ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺪزﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺟﻨﺎﻳﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﺑﺪزﺑﺎن ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪264‬‬

‫
 
‪ :‬ﺷﻜﺮﮔﺰاري‪ ،‬از ﻋﺬاب ﻣﺼﻮن ﻣﻲدارد‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬دﻧﻴﺎي زﻳﺒﺎ را ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﺧﻮشﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫و اﺳﺘﺒﺸﺮت ﺑﻘﺪوﻣﻚ اﻷﻳﺎم‬ ‫ﺻﻠﻲ ﻋﻠﻴﻚ اﷲ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ اﻟﻬﺪي‬

‫»درود ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد اي ﻧﺸﺎﻧﻪي ﻫﺪاﻳﺖ و روزﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳـﺒﺐ ﻗـﺪوم ﺗـﻮ‬
‫ﺷﺎدﻧﺪ«‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ زﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬درﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪات را ﺑﺴﺖ و داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮف‪ ،‬از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺗﻮ‬
‫را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮا رﺳﻴﺪن ﺑﻬﺎر ﺑﺎش و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺎز ﻛﻦ ﺗـﺎ‬
‫ﻧﺴﻴﻢ ﻫﻮاي ﭘﺎك‪ ،‬از آن داﺧﻞ ﺑﻴﺎﻳﺪ؛ دور را ﻧﮕـﺎه ﻛـﻦ؛ ﺧـﻮاﻫﻲ دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و ﻧﻐﻤﻪ ﻣـﻲﺧﻮاﻧﻨـﺪ؛ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ را ﻣـﻲﺑﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺮﺗﻮﻫﺎي ﻃﻼﻳﻴﺶ را ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺘﺎن ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮگ ﺟﺪﻳﺪي از ﻋﻤﺮ‬
‫ﺗﻮ را رﻗﻢ ﺑﺰﻧﺪ و ﻓﻜﺮي ﺗﺎزه و ﻗﻠﺒﻲ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﺗﻮﻗﻊ دﻳﺪن درﺧﺘﺎن زﻳﺒﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑـﺎش؛ ﭼـﻮن در ﺻـﺤﺮا‬
‫ﭼﻴﺰي ﺟـﺰ وﺣـﺸﺖ و ﻫـﺮاس ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﺑـﻪ درﺧﺘـﺎن ﺑﻨﮕـﺮ ﻛـﻪ ﺑـﺮ ﺗـﻮ ﺳـﺎﻳﻪ‬
‫اﻓﻜﻨﺪهاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮﻧﻢ دلاﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮد ﺗﻮ را ﺷﺎد ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻮ‪ ،‬از ﻣﻴﻮهﻫﺎي آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮي‪.‬‬
‫‪265‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫ﺗﻼش ﻛﻦ ﻛﻪ ﺣﺴﺎب دﻳﺮوز و زﻳﺎن آن را ﺗﻜـﺮار ﻛﻨـﻲ؛ زﻳـﺮا وﻗﺘـﻲ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎي درﺧﺖ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﺎز ﻧﻤـﻲﮔﺮدﻧـﺪ؛ اﻣـﺎ ﺑـﺎ ﻫـﺮ ﺑﻬـﺎري‪،‬‬
‫ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺗﺎزهاي ﻣﻲروﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑـﻪ ﺑﺮﮔﻬـﺎﻳﻲ ﺑﻨﮕـﺮ ﻛـﻪ ﭼﻬـﺮهي آﺳـﻤﺎن را‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪهاﻧﺪ و ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﻲ راﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ‪ ،‬رﻫﺎ ﻛﻦ اﮔﺮ دﻳﺮوز ﺑﻪ ﻫـﺪر‬
‫رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺮوز ﭘﻴﺶ روي ﺗﻮ اﺳﺖ؛ اﮔﺮ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﻣﻲرود‪ ،‬ﻓﺮدا را ﭘﻴﺶ رو داري ﺑﺮاي دﻳﺮوز ﻏﻢ ﻣﺨﻮر؛ زﻳﺮا دﻳﺮوز ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﺑﺎز ﻧﻤﻲﮔﺮدد و ﺑﺮاي اﻣﺮوز ﺗﺄﺳـﻒ ﻣﺨـﻮر ﭼـﻮن ﺑـﻪ زودي ﻛـﻮچ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﻨﺎﻛﻲ دل ﺑﺒﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻃﻠﻮع ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎي ﻧﺎﺷﻲ از زﺧﻢ زﺑﺎن‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪266‬‬

‫
 
‪ :‬زﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدان ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن ﻧﻬﻢ‪ :‬در راﺣﺘﻲ و آﺳﺎﻳﺶ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎس؛‬

‫او ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬

‫أو إذا ﺷﺌﺖ ﺣﻴﺎة ﻓﺎﻟﺮّﺟﺎ‬ ‫أﻳﻬﺎ اﻟﻴﺎﺋﺲ ﻣﺖ ﻗﺒﻞ اﻟﻤﻤﺎت‬

‫»اي ﻧﺎاﻣﻴﺪ! ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدن‪ ،‬ﺑﻤﻴﺮ و اﮔـﺮ ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻲ زﻧـﺪه ﺑﻤـﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫اﻣﻴﺪوار ﺑﺎﺷﻲ«‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻳﻮﻧﺲ در ﺷـﻜﻢ ﻣـﺎﻫﻲ اﺣـﺴﺎس ﮔﺮﻓﺘـﺎري و ﺗﻨﮕـﻲ ﻧﻤـﻮد‪ ،‬در‬
‫ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻲ در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲﻫـﺎي ﻫﻮﻟﻨـﺎك‪ ،‬ﺗـﺎرﻳﻜﻲ درﻳـﺎ‪ ،‬ﺗـﺎرﻳﻜﻲ ﺷـﻜﻢ‬
‫ﻣــﺎﻫﻲ و در ﺗــﺎرﻳﻜﻲ ﺷــﺐ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﭘﻨــﺎه ﺑــﺮد؛ ﺧــﺪاﻳﻲ ﻛــﻪ ﻓﺮﻳــﺎدرس‬
‫ﻣــﺼﻴﺒﻴﺖزدﮔــﺎن و ﭘﻨﺎﻫﮕــﺎه ﻛــﺴﺎﻧﻲ اﺳــﺖ ﻛــﻪ دﭼــﺎر ﻣــﺸﻜﻞ ﺷــﺪهاﻧــﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﻳﺮ و داراي رﺣﻤﺖ ﻓـﺮاوان اﺳـﺖ؛ آﻧﮕـﺎه ﻛﻠﻤـﺎﺗﻲ از‬
‫زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻳﺎﻗﻮت و ﻣﺮﺟﺎن ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ℑ υΩ †Ω⇒ΩΤ⊇ … :‬‬

‫…≅√≠‪φκΨ∧Ψ∏ΗΤϑðℵ≠√≅… Ω⇑Ψ∨ 〉Œ⇒Σ{ ΘΨΤΤ⇓ΜΞ… ð∠Ω⇒ΩΗΤ™‰ΤΣ♠ ðŒ⇓Κς… :‚ΠςMΜΞ… ΩΗΤς√ΞΜ… ϑð:‚M ⇐Κς… γŒΗΤΩ∧Ρ∏ϑ〉ℵ‬‬

‫≈ )اﻧﺒﻴﺎء‪ (87:‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬و در ﻣﻴﺎن ﺗﺎرﻳﻜﻲﻫﺎ ﺻﺪا زد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮد ﺑـﻪ ﺣﻘـﻲ‬
‫ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﭘﺎك و ﻣﻨﺰﻫﻲ ﺗﻮ و ﻣﻦ؛ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﻮدهام«‪.‬‬
‫‪267‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫ﺑﻼﻓﺎﺻــﻠﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬دﻋــﺎي او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ؛ﭼﻨﺎﻧﻜــﻪ ﻣــﻲﻓﺮﻣﺎﻳــﺪ‪… :‬‬

‫‪≈ φκΨ⇒Ψ∨Σ∧<√≅… Ψ•ΤΦΤΤΣΤ⇓ ð∠Ψ√.ςϒΩ{Ω ϑγψ‬‬

‫⊇‪& Ω⊕<√≅… Ω⇑Ψ∨ ΣΗΤΩ⇒Τ∼Πςðµ–Ω ΙΣς√ †ΩΤ⇒‰Ω•Ω7Τ♠≅†ΩΤ‬‬

‫)اﻧﺒﻴﺎء‪ (88:‬ﻳﻌﻨـﻲ‪» :‬دﻋـﺎي او را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺘﻴﻢ و او را از اﻧـﺪوه ﻧﺠـﺎت دادﻳـﻢ و‬

‫اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﻴﻢ«‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ اﻟﻬﺎم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ را در ﻛﻨـﺎرهي درﻳـﺎ ﺑﻴﻨـﺪازد؛‬
‫ﻳﻮﻧﺲ در ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻻﻏﺮ و ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد‪ .‬در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻨﺎﻳﺖ‬
‫اﻟﻬﻲ‪ ،‬او را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪي ﺑﺮ او ﺳﺎﻳﻪ ﮔـﺴﺘﺮاﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﺑﻮﺗﻪي ﻛﺪو را روﻳﺎﻧﺪ؛ ﻛﺪو‪ ،‬ﮔﻴﺎﻫﻲ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﻬﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻗﻪ ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳـﻮﻧﺲ ﺑﺎزﮔـﺸﺖ و اﻣﻴـﺪﻫﺎي زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬در او آﺷـﻜﺎر ﺷـﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻫﺮ ﻛﺲ‪ ،‬در آﺳﺎﻧﻲ و راﺣﺘﻲ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴـﺰ او را‬
‫در ﺳﺨﺘﻲﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و ﻳﺎري ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺷﻤﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪي رﻫﺒﺮي ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ رﻫﺒﺮي زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪268‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺮد ﺑﺪون زن‪ ،‬ﺑﻴﻨﻮا و ﺑﻴﭽﺎره اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن دﻫﻢ‪ :‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﻳﻪاش‪ ،‬از ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫و أﻋﺰّ ﻓﻲ اﻟﺪﻧﻴﺎ ﻣﻦ اﻟﺠﻮزاء‬ ‫ﻛﻮﻧﻲ أرقّ ﻣﻦ اﻟﻨﺴﻴﻢ إذا ﺟﺮي‬

‫»در دﻧﻴﺎ از ﻧﺴﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻼﻳﻢﺗﺮ و از ﮔﺮدو‪ ،‬ﺑﺎﻋﺰتﺗﺮ ﺑﺎش«‪.‬‬
‫اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ از امﺳﻠﻴﻢ ﺑﻨﺖ ﻣﻠﺤﺎن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎ ﻧﻤـﻮد‬
‫ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ او ازدواج ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺮﻳﻪي ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ داد؛ اﻣـﺎ وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺑــﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈــﺎرش دﻳــﺪ ﻛــﻪ امﺳــﻠﻴﻢ ﺑــﺎ ﻋــﺰت و ﺷــﻜﻮه‪ ،‬ازدواج ﺑــﺎ او را‬
‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺮان ﺷﺪ و زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ؛ امﺳﻠﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺮد ﻣﺸﺮﻛﻲ ازدواج ﻛﻨﻢ‪ ،‬اي اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ! آﻳﺎ ﻧﻤـﻲداﻧـﻲ ﻛـﻪ ﺧـﺪاي ﺷـﻤﺎ را‬
‫ﺑﺮدهي ﻓﻼن ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻲﺗﺮاﺷﺪ؛ ﺧﺪاﻳﻲ ﻛـﻪ اﮔـﺮ آن را در آﺗـﺶ ﺑﻴﻔﻜﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺳﻮزد؟! اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﻨﮕﺪل ﺷﺪ و ﺑﺮﮔـﺸﺖ؛ در او‪ ،‬ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺖ‬
‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ دﻳﺪه و ﺷﻨﻴﺪه‪ ،‬ﺑﺎور ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺤﺒـﺖ ﺻـﺎدﻗﺎﻧﻪاش‪ ،‬او ار ﺑـﺮ آن‬
‫داﺷﺖ ﺗﺎ روز دوم ﺑﺮﮔﺮدد و ﻣﻬﺮﻳﻪ ي ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻪ امﺳﻠﻴﻢ‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ او ﺑﭙﺬﻳﺮد؛ اﻣﺎ امﺳﻠﻴﻢ ﺑـﺎ ﻛﻤـﺎل ادب و ﻣﺘﺎﻧـﺖ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻣﺮدي ﭼﻮن ﺗﻮ رد ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﺎﻓﺮ ﻫـﺴﺘﻲ و ﻣـﻦ‪ ،‬زﻧـﻲ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﺴﺘﻢ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﻛﻨﻢ«‪،‬اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪269‬‬ ‫ﻣﺮﺟﺎن ﻫﺎ‬

‫»روزﮔﺎر و زﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﺎ آن ﺳﺎﻣﺎن ﻧﻤﻲﮔﻴـﺮد«‪ .‬امﺳـﻠﻴﻢ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰي‬

‫زﻧﺪﮔﻲ و روزﮔﺎرم را ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻲدﻫﺪ؟«‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻃـﻼ و ﻧﻘـﺮه«‪ ،‬امﺳـﻠﻴﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‪ ،‬ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ؛ از ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﻣـﺴﻠﻤﺎن ﺷـﻮي«‪،‬‬
‫اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﺮاي ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن ﭘﻴﺶ ﭼﻪ ﻛـﺴﻲ ﺑـﺮوم؟ امﺳـﻠﻴﻢ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﺰد ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
ﺑﺮو«‪ ،‬اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
رﻓﺖ؛آن ﺣـﻀﺮت
در‬
‫ﻣﻴﺎن اﺻﺤﺎﺑﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ را دﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﺑﻮﻃﻠﺤـﻪ‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي اﺳﻼم در ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اوﺳﺖ«‪ .‬آﻧﮕﺎه او آﻣﺪ‬
‫و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
را از ﮔﻔﺘﻪ ي امﺳﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻛﺮد و ﺑـﺎ او ﺑـﺮ ﻫﻤـﻴﻦ ﭼﻴـﺰ ازدواج‬
‫ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ زن ﻧﻤﻮﻧﻪي واﻻﻳﻲ اﺳﺖ ﺑـﺮاي ﻫـﺮ زﻧـﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل اﻓﺘﺨـﺎر و‬
‫ﺑﺮﺗﺮي ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻛـﻪ امﺳـﻠﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑـﺎ رﻓﺘـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ از ﺷﺮاﻓﺖ و اﻳﻤﺎن را ﺛﺒﺖ ﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﭘﺎداش او ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻨﮕﺮ‬
‫ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎم ﻧﻴﻜﻲ از او ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﭘﺎداش ﻓﺮاوان و ﻣﺒـﺎرﻛﻲ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫آورد؛ ﭼﻮن او‪،‬ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدش و ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺻﺎدق ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﺳــﺘﺎﺧﻴﺰ روزي اﺳــﺖ ﻛــﻪ ﺻــﺪق و راﺳــﺘﻲ‪ ،‬ﺑــﻪ راﺳــﺘﮕﻮﻳﺎن ﻓﺎﻳــﺪه‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ؛ ﭘﺲ ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺮ او ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد؛ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ او ﻣﺒـﺎرك‬
‫ﺑﺎد؛ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ رﺳﺘﮕﺎري ﺑﺰرﮔﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ روﻳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻲ‪.‬‬
‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬
‫‪273‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس اول‪ :‬ﻛﻠﻴﺪﻫﺎي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‬

‫أﺑﻜﺖ ﻏﺪاً ﻗﺒـﺤﺎً ﻟﻬﺎ ﻣــﻦ دار‬ ‫دار ﻣﺘﻲ ﻣﺎ أﺿﺤﻜﺖ ﻓﻲ ﻳﻮﻣﻬﺎ‬
‫»ﭼﻪ ﺑﺪ ﺧﺎﻧﻪاي اﺳﺖ دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ روز اﻧﺴﺎن را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻳﺎﻧﺪ«‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ ﻋﺰت‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ روزي‪ :‬ﺗﻼش و اﺳﺘﻐﻔﺎر و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎري‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﻬﺸﺖ‪ :‬ﺗﻮﺣﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ اﻳﻤﺎن‪ :‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن و ﺗﺪﺑﺮ در آﻳﺎت و آﻓﺮﻳﺪﻫﺎي ﺧﺪا‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ ﻧﻴﻜﻲ‪ :‬ﺻﺪاﻗﺖ و راﺳﺘﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن دل‪ :‬ﺗﺪﺑﺮ در ﻗﺮآن‪ ،‬ﺗـﻀﺮع و دﻋـﺎي ﺳـﺤﺮﮔﺎﻫﻲ‪،‬‬
‫اﺟﺘﻨﺎب از ﮔﻨﺎﻫﺎن‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ ﻋﻠﻢ‪ :‬ﺧﻮب ﭘﺮﺳﻴﺪن و ﺧﻮب ﮔﻮش دادن‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ و ﭘﻴﺮوزي‪ :‬ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎري‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ رﺳﺘﮕﺎري‪ :‬ﺗﻘﻮا‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ اﻓﺰاﻳﺶ ﻧﻌﻤﺖ‪ :‬ﺷﻜﺮ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﺪن ﺑﻪ آﺧﺮت‪ :‬ﺑﻲﻋﻼﻗﮕﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻠﻴﺪ اﺟﺎﺑﺖ‪ :‬دﻋﺎ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺗﻮي از ﭘﺮﺗﻮﻫﺎي ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪274‬‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد‪ ،‬رﺣﻤﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﻋﻄﺎ ﻛﻦ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس دوم‪ :‬ﺑﻌﺪ از رﻧﺞ ﺑﺮدن‪ ،‬ﻟﺬت‬

‫ﭘﻴﺮوزي ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻘﻴﻢ‪ ،‬و ﻣﺎ ﻫﻤﻮﻣﻚ ﺑﺎﻟﻤﻘﻴﻤﻪ‬ ‫ﺗﺴﻞّ ﻋﻦ اﻟﻬﻤﻮم ﻓﻠﻴﺲ ﺷﻲء‬

‫»از ﻏﻢﻫﺎ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎ؛ زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﭘﺎﻳﺪار ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ و ﻏـﻢﻫـﺎي ﺗـﻮ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﺗﺎزه ﻋﺮوﺳـﻲ‪ ،‬ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن ﻣـﺎه ﻋـﺴﻞ‪ ،‬در ﻧﺎﻣـﻪاي ﺑـﻪ ﻣـﺎدرش‬
‫ﻧﻮﺷــﺖ‪ :‬ﻣــﺎدرم! اﻣــﺮوز از ﻣــﺎه ﻋــﺴﻞ ﺑــﻪ ﺧﺎﻧــﻪام ﺑﺎزﮔــﺸﺘﻢ؛ ﺑــﻪ ﻛﺎﺷــﺎﻧﻪي‬
‫ﻛﻮﭼﻜﻤﺎن ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮم آنرا ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮده اﺳـﺖ؛… ﻣـﺎدرم! دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻮدي ﺗـﺎ ﺗﺠﺮﺑـﻪي زﻧـﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳـﺪم را ﺑﺮاﻳـﺖ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﻨﻢ؛‬
‫ﺷﻮﻫﺮم‪ ،‬ﻣﺮد ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ؛ او‪ ،‬ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد و ﻣﻦ ﻫﻢ او را دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺧﻮد را ﺑﺮاي راﺿﻲ ﻛﺮدن او ﺑﻜـﺎر ﻣـﻲﮔﻴـﺮم‪ .‬ﻣـﺎدرم! ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬
‫ﺑﺎش ﺗﻤﺎم ﻧﺼﻴﺤﺖﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻳﺎد دارم و ﺑﻪ ﻫﻤﻪي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺮا ﺑـﺪان‬
‫ﺳﻔﺎرش ﻧﻤﻮدهاي‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻳﺎد دارم؛ ﻫﻤـﻪي آن‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﺎد دارم؛ ﺗﻤﺎم ﻧـﺼﻴﺤﺖﻫـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ ﺷـﺐ‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻲ و در ﮔﻮﺷﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮدي‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد دارم‪ .‬ﻣﻦ‪،‬‬
‫‪275‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ را از دﻳـﺪﮔﺎه ﺗـﻮ ﻣـﻲﺑﻴـﻨﻢ؛ ﺗـﻮ ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ اﻟﮕـﻮي ﻣـﻦ ﻫـﺴﺘﻲ…‪ .‬و‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻛﺎري راﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﭘﺪر ﺧﻮﺑﻢ و ﺑـﺎ ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺖ ﻛـﺮدي؛‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدي و ﻣﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ؛… ﻣﻌﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻲ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎد دادي ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧـﺪﮔﻲ ﻛﻨـﻴﻢ؟ ﺗـﻮ ﺑـﺎ دﺳـﺘﺎﻧﺖ ﺑـﺬر‬
‫دوﺳﺘﻲ در دﻟﻬﺎي ﻣﺎ ﻛﺎﺷﺘﻲ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻛﻠﻴﺪ را ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛـﻪ در ﻗﻔـﻞ در ﭼﺮﺧﺎﻧـﺪه ﻣـﻲﺷـﻮد؛ ﺣﺘﻤـﺎً‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ؛ او‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺎﻣﻪي ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي ﻣـﺎدرم‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ؟ او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻜﺮ و روﺣـﻢ‪،‬‬
‫در ﻛﻨﺎر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗـﺎ ﻗﻠـﻢ را ﺑـﻪ او‬
‫ﺑﺪﻫﻢ و ﺟـﺎﻳﻲ ﺑـﺮاي او ﺧـﺎﻟﻲ ﺑﮕـﺬارم ﺗـﺎ ﭼﻴـﺰي ﺑﺮاﻳـﺖ ﺑﻨﻮﻳـﺴﺪ؛ از دور‬
‫ﺻﻮرت ﺗﻮ و ﭘﺪر و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ را ﻣﻲﺑﻮﺳﻢ؛ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﻳﺪار‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺧﻮب و‬
‫زﻳﺎدي دارد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪276‬‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! از ﻣﺎ ﺑﭙﺬﻳﺮ؛ ﺑﻲﮔﻤﺎن ﺗﻮ‬

‫ﺷﻨﻮاي داﻧﺎﻳﻲ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﺳﻮم‪ :‬ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ذﻫﻦ و ﺟﺴﻢ را‬

‫ﻋﺬاب ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻗﻠﺖ اﺑﺘﺴﻢ ﻳﻜﻔﻲ اﻟﺘﺠﻬ‪‬ﻢ ﻓﻲ اﻟﺴﻤﺎء‬ ‫ﻗﺎل‪ :‬اﻟﺤﻴـﺎة ﻛﺜﻴﺒـﺔ و ﺗﺠـﻬ‪‬ﻤـﺎ‬

‫»ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬اﻓﺴﺮده و اﺧﻤﻮ اﺳﺖ؛ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﺑـﺰن؛ ﭼﻬـﺮه در‬
‫ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪن آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ!«‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺎرزﺗﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي اﺿﻄﺮاب‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺪرت‬
‫ﺗﻤﺮﻛﺰ ذﻫﻨﻲ را از اﻧﺴﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮد؛ ﻟﺬا وﻗﺘﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﻣﻀﻄﺮب ﻣﻲﺷـﻮﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺣﻮاس ﻣﺎ ﭘﺮت ﻣﻲﺷﻮد؛ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﭘـﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ اﺣﺘﻤـﺎل‬
‫وادارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن را در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫـﻴﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ‬
‫ذﻫﻦ ﺧﻮد را روي ﻫﻤﺎن ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻤﺰﻣـﺎن‪ ،‬ﻫـﻢ اﺣـﺴﺎس ﺷـﺎدي ﻛﻨـﻴﻢ و ﻫـﻢ ﭘﺮﻳـﺸﺎن و‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮﻳﻢ؛ ﻗﻄﻌﺎً ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ دو اﺣﺴﺎس‪ ،‬دﻳﮕﺮي را دور ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮوز ﻧﺎراﺣﺘﻲ و اﺿﻄﺮاب‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻲ و اﺿﻄﺮاﺑﻲ را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور ﻛﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪهاي؛ ﺑﺪﻳﻦﺳـﺎن ﻋﻘـﻞ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑـﺮ‬
‫دو روﻳﺪاد ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺑﺮاي ﻏﻠﺒﻪ ﺑـﺮ رﺧـﺪاد ﻧـﺎﮔﻮارﺗﺮ‪ ،‬ﺗـﻮان ﺑﻴـﺸﺘﺮي‬
‫‪277‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬از اﻳﻦرو اﻧﺴﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ از ﺑﺤﺮان ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ؛ و ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺤﺮان ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ ﺑﮕـﺬارم؛ ﻟـﺬا‬
‫اﻳﻨﻚ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻢ از اﻳـﻦ ﺑﺤـﺮان ﺑﮕـﺬرم؛ ﭼـﻮن از ﺑﺤـﺮان ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺮاﺗﺐ ﻛﻢﺗـﺮ و ﻛﻮﭼـﻚﺗـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬اﺿـﻄﺮاب‪ ،‬ﺑﻴـﺸﺘﺮ در اوﻗـﺎت ﺑﻴﻜـﺎري‬
‫ﻫﺠﻮم ﻣﻲآورد و ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺮه ﻣﻲﺷـﻮد؛ ﻧـﻪ در وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺸﻐﻮل ﻛـﺎري‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻴﻜﺎري‪ ،‬اﻧﻮاع ﻓﻜﺮ و ﺧﻴﺎل ﺑﻪ ﺳـﺮاغ اﻧـﺴﺎن ﻣـﻲآﻳـﺪ؛ ﻟـﺬا‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎري ﺟﺪي ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي‬
‫ﺧﺮدﻣﻨﺪ و ﻓﺮزاﻧﻪ را ﺑﻪ ﻟﺒﻪي ﺟﻨﻮن و دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪278‬‬

‫
 
‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬دﻗﻴﻘﻪﻫﺎ و ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎﻳﻲ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﻛﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬راز ﺳﻌﺎدت ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻘﺒﻲ‪،‬وﻣﺎ اﻟﺼﺒﺮ إﻻﻋﻨﺪ ذي ﺣﺴﺐ‬ ‫ﺻﺒﺮاً ﻋﻠﻲ ﺷﺪة اﻷﻳﺎم إنّ ﻟﻬﺎ‬
‫»ﺑﺮ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي روزﮔﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺧـﻮﺑﻲ دارﻧـﺪ و‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪان‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﻓﺮد ﻧﺎﺑﻐﻪ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻮﻳﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪه ﻣﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬او‬
‫را ﺑﺮاي آن آﻓﺮﻳﺪه و ﺑﻪ او ﻗﻮت اﺑﺘﻜﺎر و ﺧﻼﻗﻴـﺖ داده اﺳـﺖ؛ ﮔـﺮ ﭼـﻪ از‬
‫ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨـﺪ؛ زﻳـﺮا‬
‫آن ﻛﺎر‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻟﺬت و ﺷﺎدي ﺑـﻪ آن ﻣـﻲﭘـﺮدازد؛ و ﻫـﺮ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺮاواﻧﻲ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮد و اﻣﻴﺪ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫و او ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ و آه ﺳﺮد ﺑﻜﺸﺪ و آرزو ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ اي ﻛـﺎش‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎري ﺑﺎ درآﻣﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ روي ﻣﻲآورد؛ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ از ﻓﻘـﺮي‬
‫ﻛﻪ ﻛﺎرش ﺑﻪ او ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﺎرﻫـﺎي اﺑﺘﻜـﺎري او‪،‬‬
‫ﻣﺎﻳﻪي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ او ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎي دروﻧـﻲ او‬
‫را ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﺮد در ﺳﺨﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از دﻫﺎن‬
‫زﻧﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫‪279‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬و ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻴﻤﺎر ﺷﻮم‪ ،‬ﻣﺮا ﺷﻔﺎ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻗﻮت و ﻗﺪرت در دل اﺳﺖ؛‬

‫ﻧﻪ در ﺟﺴﻢ‪.‬‬

‫ﻓﺈن ﺳﺎءﻧﻲ ﺻﺒﺮ‪ ،‬وإن ﺳﺮﻧﻲ ﺷﻜﺮ‬ ‫ﻟﻜﻞّ ﻣﻦ اﻷﻳـــﺎم ﻋﻨــﺪي ﻋــﺎدة‬
‫»ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻳﻚ از روزﻫـﺎ‪ ،‬ﻋـﺎدﺗﻲ دارم؛ اﮔـﺮ روزﮔـﺎر‪ ،‬ﻣـﺮا ﻧـﺎﺧﻮش‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﻣﺮا ﺷﺎد ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺮ ﻣﻲﮔﺰارم«‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬داﺳﺘﺎﻧﻲ زﻧـﻲ ﻣـﺴﻴﺤﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻓﻘﺮ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ و ﺑﻴﻤﺎري ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد؛ ﺷـﻮﻫﺮش‪ ،‬اﻧـﺪﻛﻲ‬
‫ﭘﺲ از ازدواﺟﺸﺎن وﻓـﺎت ﻛـﺮد؛ ﺷـﻮﻫﺮ دوﻣـﺶ ﻧﻴـﺰ اﻧـﺪﻛﻲ ﭘـﺲ ازآﻏـﺎز‬
‫زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن ﺑﺎ زﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﻓﺮار ﻛﺮد و ﺑﻌـﺪ ازﻣـﺪﺗﻲ‪ ،‬ﺟـﺴﺪ او را در ﺧﺎﻧـﻪاي‬
‫ﻣﺤﻘﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؛ اﻳﻦ زن‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻴﻤـﺎري و ﻓﻘـﺮ ﺳـﺒﺐ ﺷـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪاش را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﺳﺮآﻏﺎز ﺗﺤﻮل در زﻧـﺪﮔﻲ او‬
‫ﺷﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺷـﻬﺮ را ﻣـﻲﮔـﺸﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﭘـﺎﻳﺶ‬
‫ﻟﻐﺰﻳﺪ و روي زﻣﻴﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﺑﺮف اﻓﺘﺎد و ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪ؛ ﺳﺘﻮن ﻓﻘـﺮاﺗﺶ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺪت آﺳﻴﺐ دﻳﺪ؛ و ﭘﺰﺷﻜﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﻲﻣﻴﺮد و ﻳﺎ در ﺗﻤﺎم‬
‫ﻃﻮل ﻋﻤﺮش ﻓﻠﺞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد… اﻳﻦ زن‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ روي ﺗﺨـﺖ ﺑﻴﻤـﺎري‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪي ﺧﻮدش‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ اﻟﻬـﻲ ﺑـﻪ او‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪280‬‬

‫اﻟﻬﺎم ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ را ﺑﺨﻮاﻧـﺪ‪» :‬ﻓـﺮد ﻓﻠﺠـﻲ را ﭘـﻴﺶ او ـ‬
‫ﻋﻴﺴﻲ ـ آوردﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻓﺮد ﻓﻠﺞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮدار و ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪات ﺑﺮو‪ ،‬و او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و آنﺟﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮد«‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺑـﻪ او اﻳﻤـﺎﻧﻲ ﻛﺎﻣـﻞ داد ﻛـﻪ در درون او ﻣـﻮج ﻣـﻲزد؛‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و در اﺗﺎق راه رﻓﺖ!!‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ‪ ،‬راه را ﺑﺮاي اﻳﻦ زن ﻓﻠﺞ‬
‫ﻫﻤﻮار ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻳﻞ ﻛﺎرﻧﮕﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ )ﻣﺎري ﺑﻴﻜﺮ اﻳﺪي( ﺑـﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪي آن ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺗﺎزهاي ﻣﮋده ﺑﺪﻫﺪ؛ ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ دﻳﻨﻲ ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻚ زن ﺑﺪان ﻣﮋده داده اﺳﺖ!«‪.‬‬
‫و ﺗﻮ اي ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن! ﭼﻪ ﻛﺮدهاي؟‬

‫
 
‪ :‬ﻣﺤﻜﻢﺗﺮﻳﻦ دژ و ﭘﻨﺎه اﻧﺴﺎن‪ ،‬زن‬
‫ﻧﻴﻜﻮﻛﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪281‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮔﻨﺠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﺷﺸﻢ‪ :‬زن ﺑﺰرگﻣﻨﺶ‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ را‬

‫ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫و أﻓﻀﻞ أﺧﻼق اﻟﺮﺟﺎل اﻟﺘﻔﻀّﻞ‬ ‫و ﻋﺎﻗﺒﺔ اﻟﺼﺒﺮ اﻟﺠﻤﻴﻞ ﺟﻤﻴﻠــﺔ‬

‫»ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺻﺒﺮ زﻳﺒﺎ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺧﻼق ﻣﺮدان‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫امﺳﻠﻴﻢ زن اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ از ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫از دﺳﺖ دادن ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎ اراﺋﻪ داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ ﭘﺴﺮي داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑـﻮد؛ اﺑﻮﻃﻠﺤـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻔﺮ رﻓﺖ‪ ،‬و ﭘﺴﺮش وﻓـﺎت ﻛـﺮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ اﺑﻮﻃﻠﺤـﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺖ ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪ :‬ﺣـﺎل‬
‫ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ ام ﺳﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻣـﺎدر ﺑﭽـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ!… و‬
‫آﻧﮕــﺎه ﺑــﺮاي اﺑﻮﻃﻠﺤــﻪ ﺷــﺎم آورد و او ﺷــﺎم ﺧــﻮرد و ﺳــﭙﺲ ﺑــﺎ ﻫﻤــﺴﺮش‬
‫)امﺳﻠﻴﻢ( ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪ؛ وﻗﺘﻲ ﻛﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬امﺳـﻠﻴﻢ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑﭽـﻪ را دﻓـﻦ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ اﺑﻮﻃﻠﺤﻪ ﭘـﻴﺶ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧـﺪا
رﻓـﺖ و او را از ﻣـﺎﺟﺮا‬
‫ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻛﺮد؛ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬آﻳـﺎ ﺷـﺐ ﻫﻤﺨـﻮاﺑﻲ ﻛﺮدﻳـﺪ؟« ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑﻠـﻪ‪،‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪه«‪ ،‬و ام ﺳﻠﻴﻢ ﭘﺴﺮي ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آورد‪ ،‬اﺑﻮﻃﻠﺤـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮ را ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑﺒـﺮ و ﻫﻤـﺮاه او ﭼﻨـﺪ داﻧـﻪاي ﺧﺮﻣـﺎ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد؛ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﺎ او اﺳﺖ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﭼﻨﺪ داﻧﻪ ﺧﺮﻣـﺎ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪282‬‬

‫ﺑﺎ او اﺳﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺧﺮﻣﺎﻫﺎ را ﺟﻮﻳـﺪ و از دﻫـﺎن ﺧـﻮد ﮔﺮﻓـﺖ و در‬
‫دﻫﺎن ﭘﺴﺮ ﻗﺮار داد و او را ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﺎﻣﻴﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺎه زن را‬
‫ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲﻳﺮد‪.‬‬
‫‪283‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫
 
‪ :‬ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺳﭙﻴﺪهدم ﻣﮋده ﺑﺎد‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮي‪.‬‬

‫ﻓﺈن اﻋﺘﻴﺎد اﻟﺼﺒﺮ أدﻋﻲ إﻟﻲ اﻟﺮﺷﺪ‬ ‫ﻓﺼﺒﺮاً ﻋﻠﻲ ﺣﻠﻮ اﻟﺰﻣﺎن و ﻣﺮّه‬
‫»ﺑﺮ ﺗﻠﺨﻲ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ زﻣﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد؛ ﻋﺎدت ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺻﺒﺮ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را‬
‫ﺑﻪ رﺷﺪ و ﻛﻤﺎل ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ«‪.‬‬
‫امرﺑﻴﻊ ﺑﻨﺖ ﺑـﺮاء ﻣـﺎدر ﺣﺎرﺛـﻪ ﺑـﻦ ﺳـﺮاﻗﻪ ﻛـﻪ در ﺑـﺪر ﻛـﺸﺘﻪ ﺷـﺪ‪ ،‬ﻧـﺰد‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
رﻓﺖ ﺗﺎ در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮش ﺳﺨﻨﻲ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑﺸﻨﻮد ﻛـﻪ دﻟـﺶ را ﺷـﺎد‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﻪ رﺳﻮلﺧﺪا
ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا! آﻳﺎ در ﻣﻮرد ﺣﺎرﺛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ؟ اﮔﺮ در ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑـﺮاي او‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اي امﺣﺎرﺛﻪ! او در ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ؛ ﭘـﺴﺮت‪ ،‬در‬
‫ﻓﺮدوس ﺑﺮﻳﻦ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫از دﺳﺖ دادن ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺰرﮔﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ را ﭘﺎره ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و‬
‫ﺟﮕﺮ را ﻣﻲ ﺳﻮزد‪ .‬اﻳﻦ زن‪ ،‬از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﭘـﺴﺮش در ﺑﻬـﺸﺖ‬
‫اﺳﺖ انﺷﺎءاﷲ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﺑـﺎﻧﻮ در ﻓﻘـﺪان‬
‫ﭘﺴﺮش‪ ،‬ﻣﻘﺎم ﺧﻮدش را ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺑﺮد و ﻫـﻢ ﻣﻘـﺎم ﭘـﺴﺮش را‪ .‬او‪ ،‬اﻳـﻦ ﺳـﺆال را‬
‫ﻛﺮد ﺗﺎ اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪش‪ ،‬ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ داﻏﺪﻳﺪهاي‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰش ﺑﮕﺮﻳـﺪ؛‬
‫زﻳﺮا اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ؛ او‪ ،‬ﻣﺎدر داﻏﺪﻳـﺪه‬
‫و ﺻﺒﻮر و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﮔﺮ زن زﻳﺒﺎ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ زن ﻧﻴﻚ‬
‫ﺧﺼﻠﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪284‬‬

‫
 
‪ :‬زن‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬در ﺑﺤﺮانﻫﺎ ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫و ﻟﻴﺘﻚ ﺗﺮﺿﻲ و اﻷﻧﺎم ﻏﻀﺎب‬ ‫ﻓﻠﻴﺘﻚ ﺗﺤﻠﻮ و اﻟﺤﻴﺎة ﻣﺮﻳﺮة‬

‫»اي ﻛﺎش ﺗـﻮ‪ ،‬ﺷـﻴﺮﻳﻦ ﻣـﻲﺑـﻮدي و زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺗﻠـﺦ؛ و اي ﻛـﺎش ﺗـﻮ‪،‬‬
‫راﺿﻲ ﻣﻲﺑﻮدي و ﻣﺮدم‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ«‪.‬‬
‫در ﻏﻢ و اﻧﺪوه و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛـﻪ ﺳـﺨﺘﻲ و ﻣـﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬ﺷـﺪت ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪،‬‬
‫راﻫﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﭼﺎرهﻫﺎ‪ ،‬ﻛﺎرﺳﺎز ﻗﺮار ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎدزﻧﻨـﺪه‪ ،‬ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫ﺑﺮﻣﻲآورد‪ :‬ﻳﺎ اﷲ… ﻳﺎ اﷲ! »ﻻ إﻟﻪ إﻻ اﷲ اﻟﻌﻈﻴﻢ اﻟﺤﻠﻴﻢ‪ ،‬ﻻ إﻟـﻪ إﻻ اﷲ رب‬
‫اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ ،‬ﻻ إﻟﻪ إﻻ اﷲ رب اﻟﺴﻤﺎوات و رب اﻷرض و رب اﻟﻌـﺮش‬
‫اﻟﻜﺮﻳﻢ«‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻓﺮﻳـﺎد ﺑﺮﻣـﻲآورد‪،‬ﻏـﻢ و ﻣـﺸﻜﻞ‪ ،‬دور‬

‫ﻣﻲﺷﻮد و دﺷﻮاري و ﺳﺨﺘﻲ‪ ،‬آﺳﺎن ﻣﻲﮔـﺮدد‪ΣΗΤΩ⇒Τ∼Πςðµ–Ω ΙΣς√ †ΩΤ⇒‰Ω•Ω7Τ♠≅†ΩΤ⊇ … :‬‬

‫‪) ≈ φκΨ⇒Ψ∨Σ∧<√≅… Ψ•ΤΦΤΤΣΤ⇓ ð∠Ψ√.ςϒΩ{Ω ϑγψ‬اﻧﺒﻴــﺎء‪ (88:‬ﻳﻌﻨــﻲ‪» :‬ﭘــﺲ‬

‫∨‪& Ω⊕<√≅… Ω⇑Ψ‬‬

‫دﻋﺎي او را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و او را از ﻏﻢ ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ و اﻳﻨﮕﻮﻧـﻪ ﻣﺆﻣﻨـﺎن را‬

‫ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﻴﻢ«‪.‬‬
‫‪285‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫‪Ψ∼ς√ΞΜ†ΩΤ⊇ ΘΣ≤ϑ〉∝√≅… Σ¬Ρ∇ϑðΤ♥Ω∨ …ς′ΞΜ… ϑðψΡ’ /‬‬

‫… ‪ϑðΨ∃ ≅… ð⇑Ψ∧ΩΤ⊇ ξ◊Ω∧⊕ΨΠΤ⇓ ⇑ΨΘ∨ ¬Ρ∇ΨŠ †Ω∨Ω‬‬

‫–‪) ≈ Ω⇐Σ≤ΛΩΤΤðµ‬ﻧﺤﻞ‪ (53:‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬و ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ از آن ﺑﺮﺧﻮردارﻳﺪ‪ ،‬از ﺟﺎﻧـﺐ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ؛ ﺳﭙﺲ وﻗﺘﻲ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ«‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﺷﺪت ﻣﻲﻳﺎﺑـﺪ و ﺑـﺪن ﺑﻴﻤـﺎر‪ ،‬ﺿـﻌﻴﻒ ﻣـﻲﺷـﻮد و‬
‫ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و رﻧﮕﺶ ﻣﻲﭘﺮد و ﭘﺰﺷﻚ‪ ،‬از درﻣـﺎﻧﺶ ﻋـﺎﺟﺰ ﻣـﻲﮔـﺮدد‪،‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎر ﺑﺎ دﺳﺖ و دﻟﻲ ﻟﺮزان رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧـﺪاي ﺑـﺰرگ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫ﻣﻲزﻧﺪ‪ :‬ﻳﺎ اﷲ… ﻳﺎ اﷲ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﻋﺎي ﺑﻴﻤﺎر را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد و ﺑﻴﻤـﺎرﻳﺶ‬
‫را دور ﻣﻲﻛﻨـﺪ و ﺷـﻔﺎﻳﺶ ﻣـﻲدﻫـﺪ‪ΘΨΤΤ⇓ςΚ… ,ΙΣΘΩΤŠΩ⁄ υΩ †ΩΤ⇓ <′ΞΜ… ð‡ΘΣΤÿςΚ…Ω ! … :‬‬

‫‪†ΩΤπ⇒⊃Ω↑ς∇ΩΤ⊇ ΙΣς√ †ΩΤ⇒Τ‰Ω•Ω7Τ♠≅†ΩΤ⊇ (83) φκΨ∧ΨšΠςΗ≤√≅… Σ¬Ωš⁄Κς… ðŒ⇓ςΚ…Ω ΘΣ≤ϑ〉∝√≅… ‬‬

‫∨‪ƒ Ψ⇒ΘΩ♥Ω‬‬

‫∨‪†ΩΤ⇓ΨŸ⇒Ψ∅ ⌠⇑ΨΘ∨ ⊥◊Ω∧šΩ⁄ ψΣΩ⊕ΩΘ∨ ¬Σς∏‘Ψ∨Ω ΙΣς∏∑ςΚ… ΣΗΤΩΤ⇒∼ΩΤO…ƒ∫Ω Θω≤∃ 〉∂ ⇑Ψ∨ −ΨΨŠ †Ω‬‬

‫‪) ≈ Ω⇑ÿΨŸΨ‰ΗΤΩ⊕<∏Ψ√ υΩ≤{Ψ′Ω‬اﻧﺒﻴــﺎء‪83 :‬و‪ (84‬ﻳﻌﻨــﻲ‪» :‬و اﻳــﻮب را )ﻳــﺎد ﻛــﻦ(‬

‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرش را ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺧﻮاﻧـﺪ او ﻋﺎﺟﺰاﻧـﻪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﭘﺮوردﮔـﺎرا!‬
‫ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ و ﺑﻴﻤﺎري ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داده اﺳﺖ و ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻲ«‪ .‬ﻣـﺎ‬
‫دﻋﺎي او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ او را ﺑﺮﻃﺮف ﻧﻤﻮدﻳﻢ و )ﺑﻪ ﺟﺎي( ﺧـﺎﻧﻮاده‬
‫)و اﻣﻮاﻟﻲ را ﻛﻪ از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ (،‬دوﭼﻨﺪان ﺑﻪ او دادﻳﻢ ﻣﺮﺣﻤﺘﻲ ﺑـﻮد از‬
‫ﺳﻮي ﻣﺎ و ﭘﻨﺪي ﺑﺮاي ﻋﺒﺎدﺗﮕﺰاران‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﻨﺞ ﻣﺮد‪ ،‬زن وﻓﺎدار اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪286‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﺎ زﻧﺎن ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس ﻧﻬﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ درﻣﺎﻧﺪه را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬

‫وﻗﺘﻲ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ؟‬

‫إن ﻫﻲ اﺷﺘﺪت ﻓﺎﻣ‪‬ﻞ ﻓﺮﺟﺎ‬ ‫ﻻ ﻳﻀﻖ ذرﻋﻚ ﻋﻨﺪ اﻷزﻣﺎت‬

‫»در ﺑﺤﺮانﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻴﺎ؛ اﮔﺮ ﺑﺤﺮانﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﺪت ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﮔـﺸﺎﻳﺶ‬
‫اﻣﻴﺪوار ﺑﺎش«‪.‬‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬از ﻟﻄﻒ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﻴﺪواران ﺑﻪ ﺧـﻮد را ﻧﺎﻛـﺎم ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ و‬
‫ﻓﺮﻳﺎدﺧﻮاﻫﺎن را رﻫﺎ ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﻧﻴﺎزي ﻛـﻪ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﻫـﺮ‬
‫اﻧﺪازهاي ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ درﮔﺎه او ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑﻪ او ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن اﻧـﺪازه‪،‬‬
‫ﻣﻮرد اﺟﺎﺑﺖ ﻗﺮار ﻣـﻲﮔﻴـﺮد‪ ،‬دﻋـﺎﻳﺶ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘـﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻣـﺸﻜﻠﺶ ﺣـﻞ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﻋﺎي ﻏﻴﺮﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﻫـﻢ ﻛـﻪ از روي ﻧﺎﭼـﺎري او را ﺻـﺪا‬
‫ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺧﻮد را در آﺳﺘﺎﻧﻪي او ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ او اﻋﺘﻤﺎد ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻛﺮم او اﻣﻴﺪوار ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد و دﻋﺎي آﻧﻬﺎ را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻼ را از آﻧﻬـﺎ دور ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ اﻳﻤـﺎن ﺑﻴﺎورﻧـﺪ؛ اﻣـﺎ ﺑﻴـﺸﺘﺮ‬
‫ﻛﺎﻓﺮان؛ ﻟﻄﻒ ﺧﺪا را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺳﭙﺎس آن را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﻲآورﻧـﺪ و‬
‫ﻗﺪرداﻧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪287‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣﺘﻌــﺎل ﻣــﻲﻓﺮﻣﺎﻳــﺪ‪Ωϑð/≅… Ν…ΣΩ∅Ω  γ∠<∏Σ⊃<√≅… ℑ Ν…Σ‰Ψ{Ω⁄ …ς′ΜΞ†ΩΤ⊇ … :‬‬

‫‹‪≈ (65) Ω⇐ΡΞ≤πΤ↑ΣΤÿ ⌠¬Σ∑ …ς′ΞΜ… ΘΞ⁄ΩιΤ<√≅… ς√ΞΜ… ⌠¬ΣΗΩΘ•ΩΤ⇓ †ΘΩ∧ς∏ΩΤ⊇ Ω⇑ÿΠΨŸ√≅… ΣΤς√ Ω⇐κΨ±Ψ∏ο〉‬‬

‫)ﻋﻨﻜﺒﻮت‪ (65:‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬ﭘﺲ وﻗﺘﻲ ﺳﻮار ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﺨﻠﺼﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﭼﻮن آﻧﻬﺎ را ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﻪ ﺧـﺸﻜﻲ ﻣـﻲرﺳـﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺮك ﻣﻲورزﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺖﮔﺬار ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ دﻋـﺎي درﻣﺎﻧـﺪه را اﺟﺎﺑـﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﻣـﺸﻜﻞ را ﺑﺮﻃـﺮف ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ؛ اﻳـﻦ‪ ،‬ﻳﻜـﻲ از دﻻﻳـﻞ‬
‫اﻟﻮﻫﻴﺖ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ اوﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣـﺮدم ﻛﻤﺘـﺮ ﭘﻨـﺪ ﻣـﻲﭘﺬﻳﺮﻧـﺪ‪〉ˆ∼Ψµ〉– ⇑ΘΩ∨ςΚ… … :‬‬

‫≥‪Ξ‬‬
‫…≅√<∧‪% ⁄Κς‚≅… ∫ƒ:†Ω⊃ς∏Σ‹ ⌠¬Σ|Ρ∏Ω⊕πΤ•ΩΤÿΩ ∫ƒ;ΤΘΣ♥√≅… 〉∪Ψ↑<∇ΩΤÿΩ Σ†Ω∅Ω  …ς′ΞΜ… ΘΩ≤ς≠∝Σ‬‬

‫‪) ≈ φΣ≤Πς{ΩϒΩΤO †ΩΘ∨ „∼Ψ∏ΩΤ∈ ϑðΨ/‬ﻧﻤــﻞ‪ (62:‬ﻳﻌﻨــﻲ‪» :‬ﭼــﻪ ﻛــﺴﻲ‬

‫…‪& ≅… Ω⊗ΩΘ∨ βΗΤΩΤ√Ψ∫Κς‬‬

‫درﻣﺎﻧﺪه را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ وﻗﺘﻲ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻣﺸﻜﻞ را ﺑﺮﻃﺮف ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‬

‫و ﺷﻤﺎ را در زﻣﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ آﻳـﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺧـﺪا ﻣﻌﺒـﻮدي دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻫﺴﺖ؟ ﻛﻤﺘﺮﭘﻨﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻧﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬زن ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ زﻳﺮا ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻇﺮف‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻨﻲ و ﻇﺮﻳﻔﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ زود ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪288‬‬

‫
 
‪ :‬از آزار رﺳﺎﻧﻲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ؛ زﻳﺮا‬

‫اذﻳﺖ و آزار دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻟﻤﺎس دﻫﻢ‪ :‬اﻧﺴﺎن ﺑﺨﻴﻞ‪ ،‬در واﻗﻊ در ﺣﻖ ﺧﻮدش‬

‫ﺑﺨﻞ ﻣﻲورزد‪.‬‬

‫ﺗﺨﺸﻲ ﻫﻤﻮﻣﺎً أﻗﺒﻠﺖ و ﻇﻼﻣﺎ‬ ‫ﻛﻮﻧﻲ ﻛﻮﺟﻪ اﻟﻨﺠﻢ إﺷﺮاﻗﺎً و ﻻ‬

‫»ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎره ي درﺧﺸﺎن ﺑﺎش و از ﻏﻢﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ روي آوردهاﻧـﺪ و از‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺘﺮس«‪.‬‬
‫اماﻟﺒﻨﻴﻦ ﺑﻨﺖ ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ ـ ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ ـ ﺳـﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫او‪ ،‬زﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش دﻋﻮت ﻣﻲﻛﺮد و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻲﭘﻮﺷـﺎﻧﺪ‬
‫و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻮل ﻣﻲداد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﺒﺎس‪ ،‬ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ؛ ﭘـﻮلﻫـﺎ را ﺑـﻴﻦ‬
‫ﻓﻘﻴﺮان ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬او‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺬل و ﺑﺨـﺸﺶ‬
‫را ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ .‬وي‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﻣـﻲﮔﻔـﺖ‪ :‬واي ﻛـﻪ ﺑﺨـﻞ ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺑـﺪي اﺳـﺖ؛‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ ﺑﺨﻞ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻲ ﻟﺒﺎس ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬آن را ﻧﻤﻲﭘﻮﺷـﻴﺪم‪ ،‬و اﮔـﺮ‬
‫راﻫﻲ ﺑﻮد‪ ،‬در آن راه ﻧﻤﻲرﻓﺘﻢ«‪.‬‬
‫او در ﻣﻮرد ﺳﺨﺎوت ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻋﻼﻗﻪ دارد؛ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪم‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﺻﻠﻪي رﺣﻢ و ﻫﻤـﺪردي‪،‬‬
‫‪289‬‬ ‫اﻟﻤﺎس ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮاﻳﻢ از ﻏﺬاي ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﭘـﺴﻨﺪﻳﺪهﺗـﺮ اﺳـﺖ؛ ﻫﻤـﺪردي ﺑـﺎ‬

‫دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ازآب ﺳﺮد ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺸﻨﮕﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪهﺗﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫اماﻟﺒﻨﻴﻦ‪ ،‬از ﺑﺲ ﺑـﻪ ﺟـﻮد و ﺳـﺨﺎوت ﻋﻼﻗـﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﻮد و از آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ اﻣﻮال را ﺧﻮب و ﺑﺠﺎ ﺧﺮج و ﻧﻔﻘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻮاره ﻣـﻲﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺰ اﻧﺴﺎن ﺳـﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺣـﺴﺪ ﻧﻤـﻲورزم؛ ﺧﻴﻠـﻲ دوﺳـﺖ دارم در‬
‫ﻛﺎر او ﻣﺸﺎرﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ام اﻟﺒﻨﻴﻦ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻛﺎرﻫﺎي او؛ ﭘﺲ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ زﻧﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ او ﺑﺎﺷﻨﺪ؟!‬

‫
 
‪ :‬ﺳﻌﺎدت واﻗﻌﻲ‪ ،‬ﺑﺎ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي‪،‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬
‫‪293‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺎداش ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺪون ﺣﺴﺎب و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم‬

‫و ﻛﻤﺎل ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫در‪ ‬اول‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ و ﺷﺮﻗﻲ و ﻏﺮﺑﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫ﻧﻌﻠّﻞ ﻧﻔﺴــﻨﺎ ﺑﻌﺴـﻲ‬ ‫ﻋﺴﻲ ﻓﺮج ﻳﻜﻮن ﻋﺴﻲ‬

‫»ﺷﺎﻳﺪ ﮔﺸﺎﻳـﺸﻲ ﺑﻴﺎﻳـﺪ؛ ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﺑـﺎ واژهاي ﻫﻤﭽـﻮن »ﺷـﺎﻳﺪ«‪،‬‬
‫دﻟﺠﻮﻳﻲ ﻣﻲدﻫﻴﻢ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻧﺪرز ﻳﻚ زن ﻣﺴﻠﻤﺎن آﻟﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﻓﺮﻳــﺐ ﻏــﺮب و اﻓﻜــﺎر و ﻣــﺪﻫﺎي آن را ﻧﺨﻮرﻳــﺪ‪ ،‬ﻫﻤــﻪي اﻳﻨﻬــﺎ‪،‬‬
‫دﺳﻴﺴﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪي آن‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗـﺪرﻳﺞ از دﻳﻨﻤـﺎن‬
‫دور ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ داراﻳﻲﻫﺎي ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻼم و ﻧﻈﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ آن‪ ،‬ﺑـﺎ زن ﻣﻨﺎﺳـﺐ و ﺳـﺎزﮔﺎر اﺳـﺖ؛ ﭼـﻮن‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ زن‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻤﺎﻧـﺪ؛ ﺷـﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳـﻴﺪ ﭼـﺮا؟‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﻣـﺮد را از زن ﻗـﻮيﺗـﺮ آﻓﺮﻳـﺪه و ﺗﺤﻤـﻞ و ﺗـﻮان ﻓﻜـﺮي و‬
‫ﺟــﺴﻤﻲ ﻣــﺮد‪ ،‬از زن ﺑﻴــﺸﺘﺮ اﺳــﺖ؛ ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬زن را ﻋــﺎﻃﻔﻲ و اﺣــﺴﺎﺳﺎﺗﻲ‬
‫آﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ و ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ زن‪ ،‬از ﻗـﺪرت ﺑـﺪﻧﻲ ﻣـﺮد ﺑﺮﺧـﻮدردار ﻧﻴـﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﻲ زن‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺪ زﻳﺎدي ﺑﺎ ﻣﺮد ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨـﺪ؛ ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻨـﺰل‪،‬‬
‫ﺟﺎي اوﺳﺖ؛ زﻧـﻲ ﻛـﻪ ﺷـﻮﻫﺮ و ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺶ را دوﺳـﺖ دارد‪ ،‬ﺑـﺪون دﻟﻴـﻞ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاش را ﺗﺮك ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ %99 .‬زﻧﺎن ﻏﺮﺑـﻲ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪294‬‬

‫ﺑﻌــﺪ از آن ﻧﮕﻮﻧــﺴﺎر و ﺑــﺪﺑﺨﺖ ﺷــﺪهاﻧــﺪ ﻛــﻪ ﺧﻮدﻓﺮوﺷــﻲ ﻛــﺮدهاﻧــﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﺮس از ﺧﺪا‪ ،‬در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺧﺮوج اﻧﺒﻮه زﻧﺎن ﻏﺮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺳﺒﺐ ﺷﺪه ﺗﺎ ﻣﺮد‪ ،‬ﻧﻘـﺶ زن‬
‫را ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺮد‪ ،‬درﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ و از ﺑﭽﻪﻫﺎ‬
‫ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺷﺮاب ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‪ .‬آري! اﺳﻼم‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑـﺎ زﻧـﺶ در‬
‫ﺧﺎﻧـﻪ ﻫﻤﻜــﺎري ﻛﻨــﺪ‪ ،‬ﻣﻨــﻊ ﻧﻜــﺮده اﺳــﺖ؛ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑــﻪ اﻳــﻦ ﻛــﺎر ﺗــﺸﻮﻳﻖ ﻫــﻢ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻪ ﺗﺎ ﺣﺪي ﻛﻪ ﻧﻘﺶﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻮض ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬زﻳﺒﺎ ﺑﺎش‪ ،‬ﺟﻬﺎن را زﻳﺒﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪.‬‬
‫‪295‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫
 
‪ :‬آﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻦ راه را ﺑﺮاﻳﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲآورﻳﻢ‪.‬‬

‫در‪ ‬دوم‪ :‬ﻏﻢﻫﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﻮ‪.‬‬

‫وﺟﺪﻧﺎ اﻟﻔﻮز ﻟﻠﻤﺘﻮﻛّﻠﻴـﻨﺎ‬ ‫ﺗﻮﻛّﻠﻨﺎ ﻋﻠﻲ اﻟﺮﺣﻤﻦ إﻧﺎ‬

‫»ﺑـــﺮ ﺧﺪاوﻧـــﺪ ﻣﻬﺮﺑـــﺎن ﺗﻮﻛـ ـﻞ ﻧﻤـــﻮدﻳﻢ؛ ﻣـــﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴـــﺖ را ﺑـــﺮاي‬
‫ﺗﻮﻛﻞﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ«‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮاي ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﻔﻴﺪي اﻧﺠﺎم دﻫﻲ‪ ،‬ﺧﻮدت را‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎري ﺳﺮﮔﺮم ﻛﻦ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﻛﺎر دﺷﻮاري ﺑﭙﺮدازﻛﻪ ﻣـﺸﻜﻞ را از‬
‫ﻳﺎد ﺑﺒﺮي؛ ﭼﻮن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑـﻪ ﻛـﺎري‪ ،‬ﺟـﺎي اﺿـﻄﺮاب را ﭘـﺮ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ؛‬
‫ﻓﺮض ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺖ؛ از اﻳﻦ رو ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣـﺎدر ﺑﺎﻳـﺪ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻛﺎرﻫﺎي ﻻزم را ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮدي ﻓﺮزﻧﺪاﺷﺎن اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ و وﻗﺖ اﺿـﺎﻓﻲ ﺧـﻮد‬
‫را درﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻔﻴﺪ و ﺳﺮﮔﺮمﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺻﺮف ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮوز ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬و ﻣـﺸﻜﻼت‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه و دﺷﻮار ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑـﻪ ﻳـﺎد آورد؛ ﺑـﻮﻳﮋه ﻣـﺸﻜﻼت ﺑﺰرﮔـﻲ ﻛـﻪ از‬
‫ﻣﺸﻜﻞ ﻓﻌﻠﻲ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ در اﻳـﻦ ﺑﺤﺒﻮﺣـﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد آورد ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑـﻪ او ﺗﻮﻓﻴـﻖ داد ﺗـﺎ آن ﻣـﺸﻜﻼت ﺳـﺨﺖ و دﺷـﻮار را ﺣـﻞ ﻛﻨـﺪ؛‬
‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺑﺎ ﻳﺎدآوري ﺣﻞ ﺷﺪن ﻣﺸﻜﻼت ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑـﺮ ﻟﺒـﺎﻧﺶ ﻧﻘـﺶ‬
‫ﻣﻲﺑﻨﺪد و اﺣﺴﺎس اﻋﺘﻤﺎد و آراﻣﺶ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ‪ .‬از اﻳـﻦرو اﻧـﺴﺎن‪ ،‬اﺣـﺴﺎس‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪296‬‬

‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از ﻋﻬﺪهي ﻣﺸﻜﻼت دﺷـﻮار ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮآﻣـﺪه‪ ،‬ﻟـﺬا ﺑﻬﺘـﺮ‬

‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﻨﻮﻧﻲ اش را ﺣﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﺟﻮاﻧـﺐ ﻣﺜﺒـﺖ ﻣـﺸﻜﻼت ﺧـﻮد ﺑﺎﺷـﺪ؛ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﻣﻨﻔﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮﻧﺪ‪ .‬اﺑﻦ ﺟﻮزي در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺳﺨﻦ ﺧـﻮﺑﻲ دارد‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫـﺮ ﻛـﺲ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘـﺎر ﻣـﺸﻜﻠﻲ ﺷـﺪ آن را ﺑﻴـﺸﺘﺮ از آﻧﭽـﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ؛ ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﺑﺮ او آﺳﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎداش آن ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ و ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرﮔﺘﺮي را ﺗـﺼﻮر ﻧﻤﺎﻳـﺪ؛ آﻧﮕـﺎه ﺑـﺎ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬ﺧﻮﺑـﺴﺖ ﺑـﺎ ﭼﻨـﻴﻦ ﻣـﺸﻜﻠﻲ ﻣﻮاﺟـﻪ ﻧـﺸﺪهام‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺑـﻪ رﻓـﻊ‬
‫ﻣﺸﻜﻠﺶ اﻣﻴﺪوار ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﻼ رﻓﻊ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ اﮔـﺮ ﺳـﺨﺘﻲ و ﻧـﺎﮔﻮاري‬
‫ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي آراﻣﺶ ﻧﻴﺰ اﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﺑﺴﺖ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻳﻜﻲ از ﺣﻜﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﭽﻪ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﺸﺪهام‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﻴﺎري از ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫زدهام‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﮔﺸﺘﻪام‪.‬‬
‫‪297‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫
 
‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن را ﺑﻌﺪ از آنﻛﻪ ﻣﺎ را‬

‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮدهاي‪ ،‬ﻣﻨﺤﺮف ﻣﮕﺮدان‪.‬‬

‫در‪ ‬ﺳﻮم‪ :‬ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت‬

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻬﻲ اﻟﺸﻬﺎدة ﻟﻲ ﺑﺄﻧﻲ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫و إذا أﺗﺘﻚ ﻣﺬﻣﺘﻲ ﻣﻦ ﻧﺎﻗﺺ‬

‫»ﻫﺮﮔﺎه ﻓﺮد ﻧﺎﻗﺼﻲ‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﺬﻣﺖ ﻛﺮد‪ ،‬اﻳﻦ‪ ،‬ﮔﻮاﻫﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻨﻜﻪ ﻣـﻦ‪،‬‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻢ«‪.‬‬
‫آرزوﻣﻨﺪي و ﻃﻤﻊ‪ ،‬ﻫﻼﻛﺖﺑـﺎر ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﻋﻼﺟـﺸﺎن‪ ،‬داروﻳـﻲ اﺳـﺖ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ از ﻣﻮارد ذﻳﻞ‪:‬‬
‫‪1‬ـ ﻣﻴﺎﻧﻪروي در ﺧﺮج ﻛﺮدن؛ ﻫﺮ ﻛﺲ زﻳـﺎد ﺧـﺮج ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﻗﻨﺎﻋﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ آزﻣﻨـﺪي و ﻃﻤـﻊ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺒـﺎﻧﮕﻴﺮ او ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬ﭘـﺲ‬
‫ﻣﻴﺎﻧﻪروي در ﺧﺮج ﻛﺮدن‪ ،‬اﺳﺎس ﻗﻨﺎﻋـﺖ اﺳـﺖ‪ .‬در ﺣـﺪﻳﺚ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪:‬‬
‫»ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻨﺠﻴﺪن‪ ،‬ﻧﺼﻒ زﻧﺪﮔﻲ را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ«‪.‬‬
‫‪2‬ـ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻳﻨﺪه ﻣـﻀﻄﺮب ﻣﺒـﺎش‪ ،‬آرزوﻫﺎﻳـﺖ را اﻧـﺪك و ﻛﻮﺗـﺎه‬
‫ﺑﮕﺮدان و ﺑﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ رزق و روزﻳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻣـﻲرﺳـﺪ‪،‬‬
‫اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﻲ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪298‬‬

‫‪3‬ـ ﺗﻘﻮاي اﻟﻬﻲ؛ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌـﺎل‪ ،‬ﻣـﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪Ω⊕µð– ϑðΩ/≅… Ξ⊂ΘΩΤ7ΩΤÿ ⇑Ω∨Ω … :‬‬

‫ˆ〉 ≈ )ﻃﻼق‪2:‬و‪ (3‬ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬ﻫـﺮ‬

‫√‪& Ψ♥ΩΤ7µµðš ‚ΩM 〉—∼ΤΩš ⌠⇑Ψ∨ Σ<∈Σƒ⌠≤ΩΤÿΩ (2) †_–Ω≤οð‹ ΙΣΠς‬‬

‫ﻛﺲ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي او درآﻣﺪي ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ و از ﺟﺎﻳﻲ ﺑـﻪ‬
‫او روزي ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲﺑﺮد«‪.‬‬
‫‪4‬ــ ﺷــﻨﺎﺧﺘﻦ ﻋــﺰت ﺑــﻲﻧﻴــﺎزي و اﺳــﺘﻐﻨﺎﻳﻲ در ﻗﻨﺎﻋــﺖ‪ ،‬ﻧﻬﻔﺘــﻪ اﺳــﺖ؛‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ داﻧﺴﺘﻦ اﻳﻨﻜﻪ آزﻣﻨﺪي و ﻃﻤﻊ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را ذﻟﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑـﻪ ﻋﺒـﺎرﺗﻲ‬
‫ﭘﻨﺪﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻋﺰت ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﺑﻲﻧﻴﺎزي و ﺧﻔﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﺣﺮص و آز‪.‬‬
‫‪5‬ـ ﺧﻮاﻫﺮم! در اﺣﻮال ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﺻﺎﻟﺤﺎن ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ و ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫زﻧــﺪﮔﻲ ﻗﺎﻧﻌﺎﻧــﻪ و ﺳــﺎدهاي داﺷــﺘﻪ و ﺑــﻪ ﺑﺎﻗﻴــﺎت ﺻــﺎﻟﺤﺎت و اﻋﻤــﺎل ﻧﻴــﻚ‬
‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮدهاﻧﺪ؛ از اﻳﻦرو آﻧﺎن را اﻟﮕﻮي ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار ﺑﺪه‪.‬‬
‫‪6‬ـ ﺧﻮاﻫﺮم! در اﻣﻮر دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﺎي ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ از ﺗﻮ در ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗـﺮي‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻋﺎﻗﻞ ازﻣﻨﺎﻓﻊ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد و در‬
‫ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻟﻲ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﮔﺮدد و ﻓﻜﺮ و ﺗﻼش را رﻫﺎ ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫‪299‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫
 
‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﺆﻣﻨﺎن دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫در‪ ‬ﭼﻬﺎرم‪ :‬راﺑﻄﻪات را ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻦ‪.‬‬

‫اﻟﺠﻮد ﻳﻔﻘــﺮ و اﻹﻗـﺪام ﻗﺘّﺎل‬ ‫ﻟﻮ ﻻ اﻟﻤﺸﻘﺔ ﺳﺎد اﻟﻨﺎس ﻛﻠﻬﻢ‬

‫»اﮔﺮ ﻣﺸﻘﺖ ﻧﻤﻲﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم‪ ،‬رﻳﺎﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺟﻮد و ﺳﺨﺎوت‬
‫ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و اﻗﺪام ﻛﺸﻨﺪه اﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﭘﺎداش اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﺻـﺎﻟﺢ‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ ﭘـﺎﻛﻴﺰه و ﺧـﻮب در دﻧﻴﺎﺳـﺖ؛‬
‫ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ زﻧـﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻣﺮﻓـﻪ و راﺣـﺖ ﺑﺎﺷـﺪ؛ ﮔـﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺑـﺪون رﻓـﺎه و‬
‫آﺳﺎﻳﺶ ﻣﺎدي‪ ،‬ﺧﻮب و ﭘﺎﻛﻴﺰه اﺳﺖ؛ زﻳﺮا ﻏﻴﺮ از ﭘﻮل و ﺛـﺮوت‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫـﺎي‬
‫زﻳﺎدي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ را زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ از ﺟﻤﻠﻪ‪:‬‬
‫ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧـﺪا و اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻪ او‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨـﺎن ﺑـﻪ ﻋﻨﺎﻳـﺖ و رﺿـﺎي اﻟﻬـﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ و آراﻣﺶ و رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﺑﺮﻛﺖ و آراﻣﺶ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓـﺮاﻫﻢ ﺑـﻮدن‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﻣﺸﺮوع‪ ،‬ﺷﺎد ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺻـﺎﻟﺢ و آﺛـﺎر و ﭘﻴﺎﻣـﺪﻫﺎي آن ﺑـﺮ‬
‫روان زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪي اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ را آراﺳﺘﻪ و زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻮل و ﺛﺮوت‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ از ﻋﻮاﻣﻞ زﻳﺒﺎﻳﻲ زﻧـﺪﮔﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﻘـﺪار‬
‫ﻛﻤﻲ از آن ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪي آن دل ﺑﻪ ﭼﻴـﺰي ﺑﭙﻴﻮﻧـﺪد ﻛـﻪ ﻧـﺰد‬
‫ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﭘﺎﻛﻴﺰهﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻳﻜﻲ از ﻗﻮاﻋﺪ ﺛﺎﺑﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدان ﺑﺰرگ‬
‫ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮد را از ﻣﺎدراﻧﺸﺎن ﺑﻪ ارث ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪300‬‬

‫
 
‪ :‬ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ‬

‫در‪ ‬ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮ از‬

‫ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫و ﻛﻦ ﻋﻠﻲ ﻣﺮّﻫﺎ ﺻﺒﻮرا‬ ‫ﺳﻬﻞ ﻋﻠﻲ ﻧﻔﺴﻚ اﻷﻣﻮرا‬

‫»ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮد آﺳﺎن ﺑﮕﻴﺮ و در ﺑﺮاﺑﺮ اﻣﻮر ﻧﺎﮔﻮار‪ ،‬ﺻﺒﻮر و ﺷـﻜﻴﺒﺎ‬
‫ﺑﺎش«‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲﻧﺎﻣﻪي دﻫﻬﺎ ﻧﻔﺮ از ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان و ﺳﺮآﻣﺪان دﻧﻴﺎ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا‬
‫اﻳﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻤﻮدم؛ زﻧﺪﮔﻴـﺸﺎن را ﭼﻨـﺎن دﻳـﺪم ﻛـﻪ ﻓﺮﺟـﺎﻣﺶ‪،‬‬
‫ﺷﻘﺎوت و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻮد؛ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻲ داﺷﺘﻨﺪ آﻛﻨﺪه از ﻧﻔﺮﻳﻦ و ﺗﻴﺮﮔﻲ؛ آﻧﭽﻪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ آن ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺳﻮاﻳﻲ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ! آﻧﺎن‪ ،‬اﻛﻨـﻮن ﻛﺠـﺎ ﻫـﺴﺘﻨﺪ؟ اﻣـﻮال و‬
‫ﺛﺮوتﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻪ و ﻛﺎخﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﮔﺸﺖ!… ﺑﻌـﻀﻲ ﺧﻮدﻛـﺸﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﻋـﺪهاي ﻛـﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ؛ ﺑﺮﺧﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدﻧـﺪ‪ .‬آﻧـﺎن ﺑـﺪﻳﻦﺧـﺎﻃﺮ ﺑـﺪﺑﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ ﻣـﺮدم‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﺑﺮدﻧـﺪ ﭘـﻮل و ﺛـﺮوت‪ ،‬ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﺳـﻌﺎدت‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻴـﺖ‪،‬‬
‫ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻲ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺑﺨـﺮد‪ .‬ﮔﺬﺷـﺖ زﻣـﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ آﻧـﺎن‬
‫ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﺳﻌﺎدت ﺣﻘﻴﻘﻲ و ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻲ و ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ ﻛﺎﻣﻞ و ﺟﻮاﻧﻲ و‬
‫ﺳﺮزﻧﺪﮔﻲ را ﻧﻤﻲﺗـﻮان ﺑـﺎ ﭘـﻮل‪ ،‬ﺧﺮﻳـﺪ! آري‪ ،‬آﻧﻬـﺎ‪ ،‬ﻣـﻲﺗﻮاﻧﻨـﺪ از ﺑـﺎزار‪،‬‬
‫‪301‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫ﺳــﻌﺎدت و ﺧﻮﺷــﺒﺨﺘﻲ ﺧﻴــﺎﻟﻲ و ﻣﺤﺒــﺖ دروﻏــﻴﻦ و ﺳــﻼﻣﺘﻲ و ﺗﻨﺪرﺳــﺘﻲ‬

‫ﻣﻮﻫﻮم را ﺑﺨﺮﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم داراﻳﻲﻫﺎي دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻗﻠﺒﻲ ﺧﺮﻳـﺪ و‬
‫ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد و ﺳﻌﺎدﺗﻲ آﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮ از ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ؛ زﻳـﺮا ﻣﺆﻣﻨـﺎن‪ ،‬ﺑـﺮ ﻧـﻮر و‬
‫ﻫﺪاﻳﺘﻲ از ﺳﻮي ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪا‬
‫ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ و از ﻧﻮاﻫﻲ ﺧﺪا ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮم! ﮔـﻮش‬
‫ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﻧﺎن را در ﻗﺮآن ﺗﻮﺻـﻴﻒ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ و ﻣـﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ‪⌠⇑Ω∨ … :‬‬

‫∅‪_◊∃ Ω‰ΤΤΘΨ∼ς≡ _〈λΩ∼Ωš ΙΣΠς⇒ΩΤ∼Ψ∼™Σ⇒Τς∏ΩΤ⊇ χ⇑Ψ∨Σ∨ ΩΣ∑Ω υΩ‘⇓ΡΚ… ςΚ… ∴≤Ω{ς′ ⇑ΨΘ∨ †_™Ψ∏ΗΤΤΩ″ ðΨ∧Ω‬‬

‫‪) ≈ Ω⇐ΣΤ∏Ω∧⊕ΩΤÿ Ν…ΣΤ⇓†Ω{ †Ω∨ Ξ⇑Ω♥šςΚ†ΨŠ ¬Σ∑Ω≤–Κς… ψΣΠς⇒ΩÿΞ∞•Ω⇒ς√Ω‬ﻧﺤــﻞ‪ (97:‬ﻳﻌﻨــﻲ‪:‬‬

‫»ﻫﺮ ﻣﺮد وزﻧﻲ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻛـﺎر ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ ﺑﻜﻨـﺪ در ﺣﺎﻟﻴﻜـﻪ ﻣـﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ او‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺎﻛﻴﺰه و ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲدﻫﻴﻢ و ﭘﺎداﺷﻲ ﺑﻬﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫آﻧﺎن ﻣﻲدﻫﻴﻢ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪302‬‬

‫
 
‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﻗﻀﺎي اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در‪ ‬ﺷﺸﻢ‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺪون اﺳﺮاف و زﻳﺎدهروي‪.‬‬

‫ﺗﺪوم ﻋﻠﻲ ﺣﻲ‪ ‬و إن ﻫﻲ ﺟﻠّﺖ‬ ‫ﺧﻠﻴﻠﻲ‪ ‬ﻻ و اﷲ ﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻠﻤ‪‬ﺔ‬

‫»دوﺳﺘﺎﻧﻢ! ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫـﻴﭻ ﻣـﺼﻴﺒﺘﻲ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﺑـﺰرگ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ«‪.‬‬
‫زن ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻧﻴﻜﻮﻛﺎر‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻛﺎﻓﻲ ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و روي‬
‫ﺳﻔﺮهاش‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ اﺳـﺮاف و زﻳـﺎدهروي ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻗﻲ ﻧﻤـﻲﻣﺎﻧـﺪ؛‬
‫اﻟﮕﻮي او در اﻳﻦ زﻣﻴﻨـﻪ اماﻟﻤـﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﺎﻳـﺸﻪ رﺿـﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎﺳـﺖ‪ ،‬از ﻋﺎﻳـﺸﻪ‬
‫رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ رواﻳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻧﺎن ﺟﻮ‪ ،‬روي ﺳـﻔﺮهي ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ
‬
‫ﭼﻴــﺰي ﺑــﺎﻗﻲ ﻧﻤــﻲﻣﺎﻧــﺪ«‪ .‬در رواﻳﺘــﻲ دﻳﮕــﺮ آﻣــﺪه اﺳــﺖ‪» :‬ﻫﺮﮔــﺰ ﺳــﻔﺮهي‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
از ﭘﻴﺶ او در ﺣﺎﻟﻲ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻏﺬاي اﺿـﺎﻓﻪ‪ ،‬در آن ﻣﺎﻧـﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﻳﻜــﻲ از اﻣــﻮري ﻛــﻪ اﺳــﻼم از آن ﻧﻬــﻲ ﻛــﺮده و آن را اﺳــﺮاف در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻤﺮده اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده از ﻇﺮوف ﻧﻘـﺮهاي و ﻃﻼﻳـﻲ ﺑـﺮاي ﺧـﻮردن‬
‫ﻏﺬا و ﻧﻮﺷﻴﺪن آب ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬امﺳﻠﻤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻇﺮف ﻧﻘﺮهاي آب ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺗﺶ ﺟﻬـﻨﻢ‪،‬‬
‫در ﺷﻜﻢ او ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮد«‪.‬‬
‫‪303‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫در رواﻳﺖ ﻣﺴﻠﻢ آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻇﺮف ﻃﻼﻳـﻲ ﻳـﺎ ﻧﻘـﺮهاي‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬آﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺮد«‪.‬‬
‫اﺳــﻼم ﺑــﺎ ﺣــﺮام ﻛــﺮدن اﺳــﺘﻔﺎده از ﻇــﺮوف ﻃﻼﻳــﻲ و ﻧﻘــﺮهاي‪ ،‬ﻛــﺎر‬
‫ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ و درﺳﺘﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ؛ زﻳﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬اﺳﺮاف و از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي اﻓـﺮاد‬
‫ﺳﺮﻛﺶ و ﺧﻮﺷﮕﺬران اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻼم ﻫﻤﻮاره از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻧﻪ ﻣﺘﻜﺒﺮ و ﺳﺮﻛﺶ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺧﺪا
وﻗﺘﻲ ﻣﻌـﺎذ ﺑـﻦ ﺟﺒـﻞ را ﺑـﻪ‬
‫ﻳﻤــﻦ ﻓﺮﺳــﺘﺎد‪ ،‬ﺑــﻪ او ﮔﻔــﺖ‪» :‬ازﺧﻮﺷــﮕﺬراﻧﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴــﺰ؛ زﻳــﺮا ﺑﻨــﺪﮔﺎن ﺧــﺪا‬
‫ﺧﻮﺷﮕﺬران ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬اﮔﺮ از ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﻧﺪاري دروﻧﺖ‪،‬‬
‫رويﺑﺮﺗﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮي‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪304‬‬

‫
 
‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺮدهﮔﻴﺮي‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻜﻦ‪.‬‬

‫در‪ ‬ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺎر ﻧﻴﻚ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲآورد‪.‬‬

‫أﺑﻮاﺑﻨﺎ‪ ،‬ﻓﺎﷲ ﻳﻜــﺸﻒ ﻛﺮﺑﻨـــﺎ‬ ‫وإذا ﺗﻘﻄّﻌﺖ اﻟﺤﺒﺎل و أوﺻﺪت‬

‫»ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻴﭽﺎره ﺷﻮﻳﻢ و درﻫﺎﻳﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﺸﻜﻞ ﻣـﺎ را‬
‫ﺣﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬زن ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲ ﺑﺎ دو دﺧﺘـﺮش‪ ،‬ﻧـﺰد ﻣـﻦ‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳـﻚ ﺧﺮﻣـﺎﻳﻲ داد و ﺳـﭙﺲ ﺧﺮﻣـﺎﻳﻲ را ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮد ﺗـﺎ آن را‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ دﺧﺘﺮاﻧﺶ از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ آن ﺧﺮﻣﺎ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه او‬
‫ﺧﺮﻣﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮرد ﺑﻴﻦ دﺧﺘـﺮاﻧﺶ دو ﻧـﻴﻢ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻛـﺎرش را‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪم و آن را ﺑﺮاي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﺎ‬
‫آن ﻛﺎر‪ ،‬ﺑﻬـﺸﺖ را ﺑـﺮاي او واﺟـﺐ ﮔﺮداﻧـﺪه اﺳـﺖ«‪ ،‬ﻳـﺎ ﻓﺮﻣـﻮد‪» :‬او را از‬
‫ﺟﻬﻨﻢ رﻫﺎﻧﻴﺪه اﺳﺖ«‪.‬‬
‫امﺳﻠﻤﻪ رﺿﻲ اﷲ ﻋﻨﻬﺎ ازﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
در ﻣﻮرد اﻧﻔﺎق ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﭘﺮﺳـﻴﺪ‬
‫وﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻮﺳﻠﻤﻪ ﺧـﺮج ﻣـﻲﻛـﻨﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﭘﺎداﺷـﻲ‬
‫ﻣــﻲرﺳــﺪ؟ ﻣــﻦ‪ ،‬ﻧﻤــﻲﺗــﻮاﻧﻢ آﻧﻬــﺎ را ﻫﻤﭽﻨــﺎن رﻫــﺎ ﻛــﻨﻢ؛ ﭼــﻮن ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﻢ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ«‪ .‬وي ﻗﺒﻞ از ﺷﻨﻴﺪن ﭘﺎﺳﺦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ آﻧﻬـﺎ را‬
‫رﻫﺎ ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﻛﺮد؛ ﭘﺲ ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
ﺑﻪ او ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ‪ ،‬ﻓﻄـﺮت‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫او ﭘﺎﺳﺦ داد‪.‬‬
‫‪305‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫اﺳﻼم‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎي ﻧﻴﻚ و ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ ﺑـﺎ ﺧﻮﻳـﺸﺎوﻧﺪان و ﻛﺎﺷـﺘﻦ‬

‫ﺑﺬر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﻣﺤﺒﺖ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻴﻜﻮﻛﺎري رﺷﺪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎش… ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ!‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪306‬‬

‫
 
‪ :‬زن‪ ،‬ﮔﻠﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ و ﺑﻠﺒﻠﻲ ﻧﻐﻤﻪﺧﻮان اﺳﺖ‪.‬‬

‫در‪ ‬ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را از ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻣﻲرﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺑﻴﻨﻲ و ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺧﺮاب‬ ‫و ﻟﻴﺖ اﻟﺬي ﺑﻴﻨﻲ و ﺑﻴﻨﻚ ﻋﺎﻣﺮ‬

‫»ﻛﺎش راﺑﻄﻪام ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮب و ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺧﺮاب ﺑﻮد«‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻴﻦ آﺳﻤﺎن و زﻣـﻴﻦ ﻣﻌﻠـﻖ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد و ﻫﺸﺪار ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛـﻪ ﻧﻘـﺺ ﻓﻨـﻲ دارد و ﻧـﺸﺎﻧﻪﻫـﺎي ﺧﺮاﺑـﻲ آن‬
‫آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺧﻠﺒﺎن ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮان را ﺗﺮس و ﻫـﺮاس ﺑﺮﻣـﻲدارد؛‬
‫ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺮدان ﻣﻲﮔﺮﻳﻨﺪ و زﻧﺎن ﺟﻴﻎ ﻣﻲزﻧﻨﺪ؛ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳـﻨﺪ‬
‫و ﺗﺮس و ﻫﺮاس‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲاﻓﻜﻨﺪ در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻫﻤﻪ ﺑﺎ اﺻﺮار و زاري ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫ﻣﻲزﻧﻨﺪ و دﻋﺎ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ :‬ﻳـﺎ اﷲ… ﻳـﺎ اﷲ… ﻳـﺎ اﷲ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﻟﻄـﻒ اﻟﻬـﻲ ﺳـﺮ‬
‫ﻣﻲرﺳﺪ ورﺣﻤﺖ او ﻧﺎزل ﻣﻲﺷﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ؛ ﻣﻨﺘﻲ ﺑﺰرگ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و دﻟﻬـﺎ‬
‫آرام ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻓﺮود ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ زاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎدر ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﻧـﻮزاد‪ ،‬از ﺷـﻜﻢ ﻣـﺎدر‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲآﻳﺪ و ﻣﺎدر ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﮔﺮدد و ﻳﻘـﻴﻦ ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻼﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛـﻪ ﻣـﺸﻜﻼت را رﻓـﻊ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫ﻧﻴﺎزﻫﺎ را ﺑﺮآورده ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬ﭘﻨﺎه ﻣـﻲﺑـﺮد و ﻓﺮﻳـﺎد ﻣـﻲزﻧـﺪ‪ :‬ﻳـﺎ اﷲ… ﻳـﺎ اﷲ‪،‬‬
‫آﻧﮕﺎه درد و ﻧﺎﻟﻪاش دور ﻣﻲﺷﻮد و ﻧﻮزاد از ﺷﻜﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫‪307‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫ﻫﺮﮔــﺎه ﻋــﺎﻟﻢ و ﻓﻘﻴــﻪ‪ ،‬در درك ﻣــﺴﺄﻟﻪاي دﭼــﺎر ﻣــﺸﻜﻞ ﻣــﻲﺷــﻮد و‬

‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ درﺳﺖ و ﻧﺎدرﺳﺖ را درﻳﺎﺑﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﭘﻲﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻴﻨـﻲاش را‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﻲﻣﺎﻟﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزﻧﺪ‪ :‬ﻳﺎ اﷲ… ﻳﺎ اﷲ‪ ،‬اي ﻣﻌﻠﻢ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ! ﻣـﺮا ﻳـﺎد‬
‫ﺑﺪه؛ اي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﻓﻬﻤﺎﻧﺪي! ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺎن »اﻟﻠﻬﻢ رب ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ و‬
‫ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ و إﺳﺮاﻓﻴﻞ‪ ،‬ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴﻤﺎوات و اﻷرض‪ ،‬ﻋـﺎﻟﻢ اﻟﻐﻴـﺐ و اﻟـﺸﻬﺎدة‪،‬‬
‫أﻧﺖ ﺗﺤﻜﻢ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﺗﻚ ﻓﻴﻤﺎ ﻛﺎﻧﻮا ﻓﻴﻪ ﻳﺨﺘﻠﻔﻮن‪ ،‬اﻫﺪﻧﻲ ﻟﻤﺎ اﺧﺘﻠﻒ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ‬
‫اﻟﺤﻖ ﺑﺈذﻧﻚ‪ ،‬إﻧﻚ ﺗﻬﺪي ﻣﻦ ﺗﺸﺎء إﻟﻲ ﺻﺮاط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ«‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ دﻋﺎ را‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻓﻴﻖ اﻟﻬﻲ ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﺪ و ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎك اﺳﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن!‬

‫
 
‪ :‬ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﺮاد‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮي را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪308‬‬

‫
 
‪ :‬از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد زﻧﺎن ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫در‪ ‬ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم! از ﻏﻔﻠﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ!‬

‫ﻣﻦ ﻓﺮﺟﺔ ﺗﺠﻠﻮ اﻟﻜﺮب‬ ‫ﻻ ﺗﻴﺄﺳﻦّ ﻓﻲ اﻟﻨﻮب‬

‫»ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣـﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬از ﮔﺸﺎﻳـﺸﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺸﻜﻞ را دور‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎش«‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم! از ﻏﻔﻠﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪ ،‬ﻏﻔﻠﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻲ و ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﻧﻴـﺎوردن‬
‫ﺧــﺪا و ﺗــﺮك ﻧﻤــﺎز و رويﮔﺮداﻧــﻲ از ﻗــﺮآن و ﺗــﺮك ﮔﻔــﺘﻦ ﻣﺠــﺎﻟﺲ و‬
‫درﺳﻬﺎي ﻣﻔﻴﺪ؛ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻲ از ﻋﻮاﻣﻞ ﻏﻔﻠﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﻌﺪ از آن دل‪ ،‬ﺳـﺨﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدد و ﺑﺮ آن ﻣﻬﺮ زده ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه دل‪ ،‬ﻣﻌﺮوف و ﻣﻨﻜﺮ را ﺗﺸﺨﻴﺺ‬
‫ﻧﻤﻲدﻫﺪ و در ﻣﻮرد دﻳﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤـﻲﻓﻬﻤـﺪ‪ .‬ﭼﻨـﻴﻦ اﻧـﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺳـﻨﮕﺪل‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ و ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬آري! اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻋﻮاﻗﺐ ﻏﻔﻠﺖ در دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﭘﺲ‬
‫ﻋﻮاﻗﺐ ﻏﻔﻠﺖ در آﺧﺮت ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟!‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺮم! از اﺳﺒﺎب ﻏﻔﻠﺖ دوري ﻛﻦ و ﻫﻤﻮاره زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺎ ذﻛﺮ‬
‫ﺧﺪا ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪا را ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ‪ ،‬اﻟﺤﻤﺪﷲ‪ ،‬و اﺳـﺘﻐﻔﺎر ﺑﮕـﻮ و‬
‫ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ
در ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﻳـﺎ اﻳـﺴﺘﺎده و ﻳـﺎ ﺑـﺮ ﭘﻬﻠـﻮ‪ ،‬درود ﺑﻔﺮﺳـﺖ؛ آن‬
‫‪309‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮاﻫﻲ دﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺳـﻌﺎدت‪ ،‬ﺗـﻮ را ﻓـﺮا ﻣـﻲﮔﻴـﺮد و اﻳـﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣـﺪ ذﻛـﺮ‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫… …‪) ≈ 〉‡ΣΤ∏Σ⊆<√≅… ΘΣ⇑ΜΞΩ∧π≠ΩΤO ϑðΨ/≅… Ξ≤{ΨϒΨΤŠ ‚ςMΚς‬رﻋــﺪ‪ (28:‬ﻳﻌﻨــﻲ‪» :‬ﻫــﺎن! ﺑــﺎ‬

‫ذﻛﺮ ﺧﺪا‪ ،‬دﻟﻬﺎ آرام ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ«‪.‬‬

‫
 
‪ :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﺎش ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮي و آﻧﮕﺎه‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻲ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮي!‬
 ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪310‬‬

‫
 
‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم دراﻧﺘﻈﺎر ﺳﻌﺎدت ﺑﺎش ﻧﻪ در‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻘﺎوت‪.‬‬

‫در‪ ‬دﻫﻢ‪ :‬ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن‪.‬‬

‫اﺑﻨﻲ ﻣﻦ اﻟﻜﻮخ ﻗﺼﺮاً و اﻧﺴﺠﻲ ﺣﻠﻼً ﻣﻦ ﺑﻴﺘﻚ اﻟﻄﻴﻦ ﻻ ﻣﻦ ﻗﺼﺮك اﻟﻌﺎﺟﻲ‬

‫»از ﻛﻮخ‪ ،‬ﻛﺎﺧﻲ ﺑﺴﺎز و از ﺧﺎﻧﻪي ﮔﻠﻲات زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺑـﺴﺎز ﻧـﻪ از ﻛـﺎخ‬
‫ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﺖ«‪.‬‬
‫اﮔﺮ در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ دﻟـﺖ‪ ،‬آﻛﻨـﺪه از ﺣـﺰن و اﻧـﺪوه اﺳـﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨـﺪ‬
‫ﺑﺰﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ رﻧﺞﻫﺎ و ﻧﺎراﺣﺘﻲﻫﺎﻳﺖ را ﻛﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ و دري ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻪ روي ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﻲ‪ .‬در اﻳﻨﻜﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧـﻲ‪ ،‬ﻣﺘـﺮدد ﻣﺒـﺎش‪ ،‬در‬
‫درون ﺗﻮ ﻗﺪرت ﺳﺮﺷﺎري اﺳـﺖ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻟﺒﺨﻨـﺪ؛ ﭘـﺲ از ﭘﻨﻬـﺎن ﻛـﺮدن آن‬
‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ؛ ﭼﻮن اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﻮدت را در ﺷﻴـﺸﻪي ﻋـﺬاب و درد‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن‪ ،‬ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺿﺮري ﻧﺪارد و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‬
‫از ﺗﻪ دل‪ ،‬زﻳﺎنآور ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻟﺐﻫﺎﻳﻤـﺎن‬
‫زﻳﺒﺎﺳﺖ!‬
‫اﺳﺘﻴﻮن ﺟﺰال ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻟﺒﺨﻨـﺪ‪ ،‬ﻳـﻚ وﻇﻴﻔـﻪي اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ اﺳـﺖ«‪.‬او‬
‫درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؛ ﭼﻮن ﺑﺮاي ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻗﻮي و‬
‫ﺗﻮاﻧﻤﻨــﺪي داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻲ و درك ﻛﻨــﻲ ﻛــﻪ زﻧــﺪﮔﻲ اﺟﺘﻤــﺎﻋﻲ‪ ،‬از ﺗــﻮ‬
‫‪311‬‬ ‫در )ﻣﺮوارﻳﺪ(‬

‫ﻣﻬﺎرتﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را ﺧﻮب ﻳﺎد داﺷﺖ؛ و ﻳﻜـﻲ‬

‫از اﻳﻦ ﻣﻬﺎرتﻫﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻣﺸﺘﺮك ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺮم! ﺗﻮ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻣـﻲزﻧـﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ آﻧـﺎن زﻳﺒـﺎﻳﻲ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ و روﺣﻴﻪ ﺧﻮشﺑﻴﻨﻲ را ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ و آﻧﺎن را ﺑﻪ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬
‫آرزوﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﮋده ﻣﻲدﻫﻲ؛ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه و‬
‫ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن روﺑﺮو ﻣﻲﺷﻮي‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه آﻧـﺎن را ﻋـﺬاب ﻣـﻲدﻫـﻲ و ﺻـﻔﺎي‬
‫زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن را ﺗﻴﺮه ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻲ؛ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣـﻲﭘـﺴﻨﺪي ﻛـﻪ ﺳـﺒﺐ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﺮان ﺷﻮي؟!‬

‫
 
‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ دﺳﺖ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ آن ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ‬ ‫‪312‬‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‬

‫ﺧــﻮاﻫﺮم! اﻳﻨــﻚ ﻛــﻪ اﻳــﻦ ﻛﺘــﺎب را ﺧﻮاﻧــﺪهاي‪ ،‬ﺑــﺎ ﻏــﻢ و اﻧــﺪوه‬

‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻦ‪ ،‬از اﻓﺴﺮدﮔﻲ ﺟﺪا ﺷﻮ و از ﺧﻴﻤﻪﻫﺎي ﻧﺎاﻣﻴـﺪي و اﺣـﺴﺎس‬
‫ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﻛﻮچ ﻧﻤﺎ و ﺑﻪ ﻣﺤﺮاب اﻳﻤﺎن و ﻛﻌﺒﻪي اﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪا و راﺿﻲ ﺑﻮدن‬
‫از ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻬﻲ روي ﺑﻴﺎور ﺗﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﺎزه و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪاﻧﻪاي را آﻏـﺎز ﻛﻨـﻲ و‬
‫روزﻫﺎي ﺟﺪﻳـﺪي را ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻧﻤـﺎﻳﻲ؛ روزﻫـﺎﻳﻲ ﺟﺪﻳـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ زﻳﺒـﺎ‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺗﺎزهاي ﺑﺪون اﺿﻄﺮاب و دودﻟﻲ و ﺗﺮدﻳﺪ؛ آري! روزﻫﺎي ﺗﺎزه را ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‬
‫و ﺑﺪون ﺧﺴﺘﮕﻲ و رﻧﺞ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻦ؛ آن وﻗـﺖ ﻣﻨـﺎدي اﻳﻤـﺎن‪ ،‬از ﻓـﺮاز ﻛـﻮه‬
‫آرزو‪ ،‬در وادي رﺿﺎﻣﻨﺪي‪ ،‬ﺗﻮ را ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻣـﮋده دﻫـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‬
‫»ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﻳﻦ زن دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻲ«‪.‬‬

‫ﭘﺎﻳﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ :‬ﺳﺎﻋﺖ‪ 16 :‬دوﺷﻨﺒﻪ‬

‫‪1385/3/28‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪﮔﻞ ﮔﻤﺸﺎدزﻫﻲ‪ ،‬رﻳﮓ ﻣﻠﻚـ ﻣﻴﺮﺟﺎوه‬