Ang alamat ng bigas

Noong unang panahon, ang ating mga ninuno ay nabubuhay lamang sa pagkain ng prut
as, gulay, ibon, at hayop-gubat na kanilang nahuhuli sa kagubatan. Ang pagbubung
kal ng lupa ay wala pa sa isip nila. Ang pagmamanukan at pag-aalaga ng iba pang
hayop ay hindi nila alam. Umaasa lamang sila sa mga pagkaing dulot ng kalikasan.
Sa ganitong paniniwala, hindi sila nagtatagal sa isang lugar; Lumilipat sila ng
tirahan sa oras na wala nang makuhang pagkain sa isang lugar. Pumupunta sila sa
lugar namayroong makakain at pag wala na ay lilipat silang muli.Ang ating mga ni
nuno ay tuwang tuwa sa kanilang kulay kayumanggi at sa kanilang kinagisnang mga tr
adisyon. Ito ay kanilang ipinagmamalaki. Labis-labis silang nagpapasalamat sa "B
athala." Kuntento na rin sila sa uri ng kanilang pamumuhay.Ang mga kalalakihan a
y nanghuhuli ng hayop sa gubat samantalang ang mga kababaihan at mga bata ay nan
ghuhuli ng isda, namimitas ng prutas at gulay. Ang lahat ng kanilang mahuhuli at
maaani ay kanilang pinagsasama-sama at pinaghahatian. Pantay-pantay ang kanilan
g paghahati sa buong barangay.Minsan nakaabot sa malayong lugar ang mga kalalaki
han sa paghahanap ng usa. Nakarating sila sa mga bundok ng Cordillera. Sa labis
na pagod ay nagpahinga sila sailalim ng isang puno. Malapit na ang tanghalian ka
ya't lahat sila ay gutom na gutom naSa kanilang pagpapahinga ay may namataan sil
ang isang grupo ng tao na kakaiba sa kanilang anyo. Inakala nilang mga bathala a
ng kanilang nakita. Tumayo sila at nagbigay galang sa mga "bathala."Natuwa sa ka
nila ang mga "bathala." Inanyayahan sila upang dumalo sa kanilang pagtitipon. Tu
mulong ang mga kalalakihan sa paghahanda ng mga pagkain. Kinatay nila ang mga ha
yop at inihaw. Maya-maya'y may inilabas na bumbong ng kawayan ang alipin ng mga
"Bathala." Ang laman ng kawayang ito ay mapuputing butil. Pagkaluto nito ay isin
aiin ang lutong puting butil sa dahon ng saging na nakalatag sa hapag kainan. Ang
hapag ay napapalamutian na ng mga prutas, lutong karne ng hayop, gulay at mga in
umin.Noong una ay ayaw kumain ng mga puting butil ang mga bisita. Akala nila ay
mga bulati ang mga puting butil. "Hindi ka mi kumakain ng mga uod, sag sabi ng m
ga bisita.Ang mga puting butil na iyan ay hindi uod. Iyan ay mga nalutongbigas.A
ng tawag namin diyan ay kanin. Galing sila sa aming pananim na aming inaalagaan
at pinalalaki. Hali kayo, tikman ninyo ito. Pagkatapos ninyong kumain ay maaari
ninyo kaming patayin kung may maramdaman kayong kakaiba sa inyong katawan, ang s
abi ng isa sa mga "Bathala."Pagkatapos kumain ay nakaramdam ng panibagong Iakas
ang mga bisita, hindi dahil sa sila ay nabusog kungdi dahil sa kinain nilang mga
puting butil. Nagpaalam silang lahat sa mga "Bathala."Bago lumisan ang mga bisi
ta, bawa't isa sa kanila ay pinabaunan ng mga "Bathala" ng isang sakong palay."i
to ang palay," paliwanag ng isang "bathala," "bayunin ninyo ito upang maalis ang
balat nito. Linisin ninyo at hugasang mabuti, Ilagay ito sa loob ng bumbong ng
kawayan. Lagyan ng kaunting tubig. Ilagay ninyd ito sa ibabaw ng
apoy hanggang sa maluto. Ito ay magiging kanin. Ang pagkaing ito ay nakapagpapal
akas ng katawan. Ang ibang palay ay pagyamanin ninyo upang maging binhi. Itanim
ninyo ito pagsapit ng tag-ulan. Pag sapit naman ng tag-araw ay maaari na ninyo i
tong anihin. Humayo kayo at ipamalita ito at ituro sa inyong mga kasamahan. Turu
an ninyo silang magbungkal ng lupa. Makikita ninyo at kayo ay uunlad at hindi na
kayo magpapalipat-lipat pa ng tirahan.."Matapos magpasalamat sa mga "Bathala,"
ang mga bisita ay nagbalik na sa kanilang tribu. Sinunod nila ang bilin ng mga "Ba
thala." Tinuruan nila ang kanilang mga kasamahan sa pagbubungkal ng lupa at sa p
agluluto ng mga puting butil. Ang ibang barangay ay gumaya na rin sa kanila.Magm
ula noon ang pagbubungkal ng lupa ay naging isang hanapbuhay na ng mga tao at an
g bigas o kanin ang naging pangunahing pagkain natin.