Paradygmat OLI

TEORETYCZNE KONCEPCJE
KORPORACJI
TRANSNARODOWYCH
I BEZPOŚREDNICH INWESTYCJI
ZAGRANICZNYCH
.
Część I
dr Mieczysław SZOSTAK
Starszy wykładowca – Instytut MSG, Szkoła Główna Handlowa
PODSTAWOWE ZAGADNIENIA
1. Cele i klasyfikacje teoretycznych koncepcji KTN i BIZ.
2. Makroekonomiczne koncepcje bezpośrednich
inwestycji zagranicznych.
3. Ważniejsze teorie umiędzynarodowienia działalności
przedsiębiorstw.
• Główne elementy paradygmatu OLI - eklektycznej teorii
produkcji międzynarodowej.
• Paradygmat OLI a nowy paradygmat rozwoju
według Dunninga.
6. Determinanty ekspansji KTN i BIZ w świetle teorii
lokalizacji działalności gospodarczej.
2
1.1. CELE TEORETYCZNYCH
ROZWAŻAŃ NAD KTN i BIZ (A)
Celem teoretycznych rozważań nad KTN i BIZ jest
poszukiwanie odpowiedzi przede wszystkim na następujące
pytania:
1) Dlaczego jedne przedsiębiorstwa krajowe przekształcają
się w KTN, a inne ograniczają swoją działalność do obszaru
danego kraju?
2) Dlaczego KTN decydują się na ekspansję zewnętrzną
poprzez tę specyficzną metodę wchodzenia na obce rynki,
jaką są BIZ? Jakie czynniki o tym przesądzają?
3) Jakie przesłanki determinują wybór określonych
sektorów, gałęzi i branż działalności inwestycyjnej KTN?
4) Dlaczego KTN preferują lokować swoją działalność w
jednych krajach, a omijają inne kraje?
5) Jaki wpływ na decyzje inwestycyjne KTN wywierają
władze państwowe krajów przyjmujących i krajów
pochodzenia? 3
1.1. Cele teoretycznych rozważań
nad KTN i BIZ (B)
6) Jakie współzależności występują między ekspansją
KTN a globalizacją ekonomiczną, integracją regionalną,
upowszechnieniem gospodarki opartej na wiedzy
i informacjach oraz tendencjami do liberalizacji życia
gospodarczego?
7) Jakie są pozytywne i negatywne konsekwencje
ekonomiczne oraz społeczno-polityczne działalności
inwestycyjnej KTN dla krajów przyjmujących
i państw pochodzenia, inaczej mówiąc – jakie korzyści
i zagrożenia przynosi działalność KTN?
8) Jakie są perspektywy ewolucji pozycji KTN
w gospodarce światowej?
4
1.2. KLASYFIKACJE TEORETYCZNYCH
KONCEPCJI KTN i BIZ - Propozycja
Moosy
• W zagranicznej i polskiej literaturze ekonomicznej szereg propozycji klasyfikacji
lub systematyzacji teoretycznych koncepcji i hipotez dotyczących KTN oraz BIZ.
• Przykładowo I.A.Moosa (2002 r.) wyróżnia 5 grup koncepcji BIZ:
1) teorie zakładające doskonałą konkurencję, tj. koncepcje zróżnicowania
rentowności kapitału, dywersyfikacji portfela inwestycji oraz wpływu wielkości
rynku na BIZ,
2) teorie zakładające niedoskonałą konkurencję: koncepcje organizacji
przemysłowej, internalizacji firmy, lokalizacji działalności biznesowej, teorię
eklektyczną, koncepcje cyklu życia produktu i reakcji oligopolistycznych,
3) teorie finansowe, tzn. koncepcje finansowania wewnętrznego, obszarów
walutowych i dywersyfikacji barier międzynarodowych przepływów kapitału oraz
hipoteza Kojimy,
4) teorie oparte na innych czynnikach: ryzyka politycznego i ryzyka kraju,
wpływu polityki podatkowej, barier handlowych i regulacji państwowych,
5
Klasyfikacja teorii BIZ według Ietto-Gillies
Propozycja Moosy (c.d.)
5) teorie alternatywnych metod wejścia na rynki zagraniczne
(BIZ a eksport, licencje, joint ventures i inne pozainwestycyjne sposoby
ekspansji).
Brytyjska ekonomistka G. Ietto-Gillies (2005 r.) wyodrębnia ze swej strony

następujące główne współczesne koncepcje teoretyczne, które – jej zdaniem -
wyjaśniają działalność KTN i motywy podejmowania BIZ:
1) teoria oligopolistycznych przesłanek BIZ (której podstawy opracował

S. Hymer),
2) koncepcja cyklu życia produktu w kontekście umiędzynarodowienia
produkcji,
3) teoria reakcji oligopolistycznych F.T. Knickerbockera,
4) teoria obszarów walutowych i jej wpływ na produkcję międzynarodową,
5) teoria internalizacji działalności KTN,
6) eklektyczne podejście Dunninga do problematyki KTN,
7) etapy procesu umiędzynarodowienia według Szkoły Skandynawskiej,
8) implikacje międzynarodowe teorii akumulacji technologicznej J. Cantwella,
9) analiza działalności KTN w świetle nowych teorii handlu międzynarodowego,
10) koncepcja transnarodowego kapitalizmu monopolistycznego.
6
Klasyfikacja teorii BIZ według Buckleya
i De Beule’a
Z kolei w syntetycznym szkicu, zawierającym podsumowanie i ocenę
dotychczasowego dorobku głównych nurtów światowych nauk ekonomicznych,
poświęconych tematyce KTN i BIZ, jaki przygotowali wspólnie Brytyjczyk
P.J. Buckley i Belg F. De Beule (2005 r.), zostały przedstawione
następujące podstawowe grupy koncepcji:
1) poglądy twórców („ojców”) teorii produkcji międzynarodowej (S. Hymera,

Ch. Kindlebergera, R E. Cavesa, P. J. Buckleya, M. Cassona
i O.E. Williamsona),
2) koncepcje KTN jako zintegrowanych globalnych sieci produkcyjnych,
3) teoria internalizacji technologii i wiedzy przez KTN,
4) wkład Szkoły Skandynawskiej w wyjaśnianie etapów umiędzynarodowienia
działalności ekonomicznej KTN,
5) międzynarodowe aspekty koncepcji cyklu życia produktu,
6) eklektyczna teoria produkcji międzynarodowej w ujęciu Dunninga,
7) podejście ekonomii ewolucyjnej do problematyki KTN,
8) analiza specyfiki KTN przez pryzmat teorii organizacji produkcji,
9) determinanty działalności KTN w świetle teorii lokalizacji produkcji,
10) koncepcje aglomeracji, tzw. klastrów (clusters) i platform produkcyjnych.
7
Klasyfikacja teorii BIZ według Geldnera
• Spośród polskich ekonomistów, którzy w przeszłości
zajmowali się teoretycznymi aspektami BIZ, w pierwszej
kolejności warto odnotować przedstawioną w 1986 r.
przez M. Geldnera propozycję podziału spotykanych
w literaturze światowej koncepcji i hipotez na osiem
kategorii:
- BIZ jako transfer kapitału,
- teorie zróżnicowania stóp zysku i dywersyfikacji portfela
inwestycji,
- teorie oligopolistyczne,
- teoria lokalizacji BIZ,
- teoria cyklu życia produktu,
- teorie internalizacji działalności przedsiębiorstwa,
- eklektyczna teoria produkcji międzynarodowej,
- teorie makroekonomiczne.
8
Klasyfikacja teorii KTN według Cieślika
• J. Cieślik w 1987 r., pisząc o teoretycznych aspektach
internacjonalizacji przedsiębiorstwa kapitalistycznego, zaproponował
3 etapy analizy.
• Najpierw przedstawił teorię internacjonalizacji produkcji,
koncentrując się na analizie koncepcji i strategii wyboru - w sytuacji
oligopolistycznej - między podejmowaniem przez przedsiębiorstwo
produkcji zagranicznej a eksportem, sprzedażą licencji i kooperacją
przemysłową.
• Na drugim etapie swojej analizy J. Cieślik omówił zintegrowane
modele produkcji międzynarodowej, tj. model cyklu życia produktu
R. Vernona, eklektyczną teorię produkcji międzynarodowej J.H.
Dunninga i model internacjonalizacji R. Luostarinena.
• Trzeci etap rozważań J. Cieślika koncentrował się na prezentacji
kluczowych elementów teorii przedsiębiorstwa ponadnarodowego.
9
Klasyfikacje teorii BIZ według Przybylskiej
• K. Przybylska (2001 r.) w swojej książce nt. determinant BIZ wyodrębniła
dwa podstawowe nurty myślenia w światowej literaturze ekonomicznej:
analizę z punktu widzenia zagranicznego inwestora (czyli w mikroskali) i
analizę makroekonomiczną, tj. prezentację determinant lokalizacji BIZ z
punktu widzenia kraju goszczącego.
• Koncepcje teoretyczne dotyczące mikroekonomicznej analizy
determinant BIZ K. Przybylska dzieli na dwie grupy:
1) teoretyczne uzasadnienie determinant BIZ jako zjawiska finansowego:
teorie międzynarodowego przepływu kapitału, międzynarodowego
zróżnicowania stóp zysku, dywersyfikacji portfela inwestycyjnego oraz
obszarów walutowych;
2) teoretyczne uzasadnienie determinant BIZ jako zjawiska realnego: teoria
przewag monopolistycznych, teoria międzynarodowego cyklu życia produktu,
teoria internalizacji KTN i eklektyczna teoria międzynarodowej produkcji.
10
Klasyfikacje teorii BIZ według Przybylskiej
i Nosala
• Natomiast rozważania K. Przybylskiej na temat teoretycznych aspektów
determinant lokalizacji BIZ z punktu widzenia kraju
goszczącego koncentrują się na 3 grupach zagadnień:
1) determinanty lokalizacyjne wynikające z motywów podejmowania
BIZ, tzn. determinanty rynkowe, kosztowe i efektywnościowe;
2) determinanty lokalizacyjne wynikające z klimatu inwestycyjnego
kraju goszczącego (warunki funkcjonowania firm zagranicznych i
udogodnienia dla działalności zagranicznych inwestorów);
3) oddziaływanie ryzyka inwestycyjnego na decyzje lokalizacji BIZ.
• Kolejny polski ekonomista J. Nosal (2002 r.) dzieli teoretyczne koncepcje

dotyczące BIZ na dwie grupy:
1) teorie powstawania BIZ: teoria arbitrażu, podejście Hymera, teoria
cyklu życia produktu, koncepcja korzyści z internalizacji oraz teoria
eklektyczna Dunninga;
2) najnowsze badania poświęcone BIZ: teoria asymetrii informacji,
koncepcje konieczności wzrostu, efektów zewnętrznych i stabilności.
11
Klasyfikacje teorii BIZ
według Koraszewskiego i Misali
• Ze swej strony W. Karaszewski (2004 r.) uważa, że spośród
teoretycznych koncepcji objaśniających zjawisko BIZ na uwagę zasługują
w szczególności:
1) teorie przewag własnościowych (prace S.H. Hymera, C.P. Kindlebergera,
S.P. Magee’ego, M.E. Portera, R. Vernona),
2) teorie oligopolistycznych zachowań równoległych (tj. „wymiany pogróżek”
E.M. Grahama i „podążania za liderem” F.T. Knickerbockera),
3) teoria lokalizacji BIZ R.A. Mundella,
4) teoria internacjonalizacji firmy (Buckleya-Cassona, Johansona-Vahlne’a),
5) teoria eklektyczna (paradygmat OLI) Dunninga.
• Z kolei J. Misala (2005 r.) traktuje koncepcje BIZ i KTN jako część
składową teorii migracji kapitału, wyróżniając wśród nich – obok teorii
ortodoksyjnej - teorie i hipotezy opisowe, które dzieli na 3 grupy:
1) teorie makroekonomiczne,
2) teorie mikroekonomiczne (koncepcje umiędzynarodowienia firm),
3) teorie mieszane (z eklektyczną teorią Dunninga na czele).
12
Klasyfikacje teorii KTN i BIZ według Misali
i Zorskiej
• Dodać trzeba, że J. Misala w swej monografii, poświęconej teoretycznym
aspektom gospodarki światowej, odrębnie omawia teorię lokalizacji
działalności ekonomicznej. Wyróżnia w tym kontekście:
1) teorię tradycyjną (od podejścia klasycznego i neoklasycznego do koncepcji
międzynarodowego podziału pracy R. Sohnsa),
2) współczesne ujęcie teorii lokalizacji, zwane nową geografią ekonomiczną
(która jest przydatna przy analizie lokalizacji BIZ i działalności KTN).
• A. Zorska w swych rozważaniach teoretycznych przedstawia najpierw zarys
teorii biznesu międzynarodowego, gdzie omawia teorię internalizacji, teorię
kosztów transakcyjnych i paradygmat eklektyczny. Do tego ostatniego
szeroko nawiązuje także przy analizie przesłanek zagranicznej ekspansji
inwestycyjnej KTN (tj. przewag wynikających z paradygmatu OLI).
• Ale A. Zorska znacznie więcej uwagi poświęca modelom rozwoju oraz
funkcjonowania KTN, wyróżniając trzy takie modele:
1) model oparty na inwestycjach; 2) model oparty na wiedzy;
3) model oparty na łańcuchu tworzenia wartości dodanej.
13
2. MAKROEKONOMICZNE
KONCEPCJE BIZ
• Koncepcje makroekonomiczne: Analiza przesłanek podejmowania BIZ z
punktu widzenia gospodarki narodowej, tj. poprzez pryzmat warunków
działania w potencjalnym kraju przyjmującym w porównaniu z warunkami
panującymi w kraju macierzystym.
• W koncepcjach tych BIZ traktowane wyłącznie jako zjawisko finansowe,
tzn. jako jedna z form międzynarodowych przepływów kapitału
(abstrahowanie od - integralnie związanego z BIZ - transferu technologii,
wiedzy, metod marketingu i zarządzania).
• Rozpatrywane koncepcje łączy wspólne milczące założenie, według którego w
międzynarodowych stosunkach gospodarczych występuje doskonała
konkurencja (stąd też nazywane są one koncepcjami BIZ zakładającymi
doskonałą konkurencję).
• Ta grupa koncepcji obejmuje: ortodoksyjną teorię międzynarodowego
przepływu kapitału, teorię międzynarodowego zróżnicowania stóp zysku,
koncepcję dywersyfikacji portfela inwestycyjnego, teorię wpływu obszarów
walutowych na BIZ, teorię zależności BIZ od wielkości rynku, teorię Kojimy
(tj. względnych przesunięć kosztów pracy i kapitału) oraz teorię zależności
przepływu BIZ od etapu rozwoju gospodarki (według Ozawy).
14
2.1. Ortodoksyjna teoria międzynarodowego
przepływu kapitału (A)
• Pierwszą próbę wyjaśnienia determinant BIZ podjęto w ramach
neoklasycznej teorii międzynarodowego przepływu kapitału
(m. in. R.F. Harrod – 1957 r.).
• W teorii tej zakłada się przede wszystkim, że poszczególne kraje różnią
się od siebie pod względem wyposażenia w kapitał, co pociąga za
sobą zróżnicowanie wysokości przeciętnych stóp procentowych,
występujących w różnych krajach.
• Z powyższego względu omawiana teoria przepływu kapitału czasami zwana
jest też teorią zróżnicowania stóp procentowych.
• Według tej teorii, w krajach dysponujących relatywnie dużymi zasobami
kapitałów (tj. nadwyżkami środków finansowych) stopy oprocentowania
(cena kapitału) są stosunkowo niskie. Natomiast w krajach o niedoborze
własnych kapitałów stopy procentowe są stosunkowo wysokie (bo kapitał jest
relatywnie drogim czynnikiem produkcji).
• Dalej w myśl omawianej teorii, kapitał (włącznie z BIZ) powinien przepływać
z krajów nadwyżkowych (tzn. głównie KWR) do krajów odczuwających
niedostatek własnych środków finansowych (co jest typowe dla KSR).
15
2.1. Ortodoksyjna teoria międzynarodowego
przepływu kapitału (B)
• Ale dane empiryczne nie potwierdzają takiej prawidłowości (bo
koncentracja BIZ w grupie KWR), co dowodzi słabości powyższej teorii.
• Ponadto nie pozwala ona ani na wyjaśnienie wyboru poszczególnych form
wywozu kapitału (np.: kredyty, inwestycje portfelowe, czy BIZ), ani na
wytłumaczenie źródeł zjawiska tzw. krzyżujących się BIZ (two way FDI), czyli
– dwukierunkowego transferu BIZ między tymi samymi parami krajów (np.:
USA-Wielka Brytania), co szczególnie często występuje w KWR.
• Poważnym mankamentem tej teorii jest traktowanie BIZ jedynie jako
transferu środków kapitałowych, co dowodzi niewłaściwego pojmowania
istoty zagranicznych inwestycji bezpośrednich.
• Analiza zróżnicowania stóp procentowych w skali międzynarodowej bardziej
przydatna do analizy przepływów kapitału pożyczkowego (kredytów
zagranicznych) niż BIZ (czy inwestycji portfelowych) między KWR i KSR.
• Ale pośrednio wysokość stopy oprocentowania wywierać może wpływ na BIZ:
Niskie stopy w krajach macierzystych mogą zachęcać do zagranicznych lokat
kapitałowych (w tym BIZ). Podobnie jak wysokie stopy procentowe w krajach
goszczących mogą przyciągać inwestorów (lecz pod warunkiem, że towarzyszy
temu stabilizacja i korzystny klimat inwestycyjny). 16
2.2. Teoria międzynarodowego zróżnicowania
stóp zysku
• Teoria powyższa, będąca częścią ekonomii neoklasycznej, popularna była
szczególnie w latach 50. i 60. XX w. Wykorzystywano ją zaś m. in. przy
wyjaśnianiu determinant amerykańskich BIZ w krajach Europy Zachodniej.
• Inaczej określa się ją mianem teorii rentowności lokat kapitałowych, teorii
zróżnicowanych stóp zwrotu kapitału (theory of differential rates of return) lub
hipotezy zyskowności (profitability hypothesis).
• Według tej teorii, KTN dokonują BIZ w tych krajach przyjmujących, gdzie
oczekiwana stopa zysku od wyłożonego kapitału ma być wyższa od stopy
realizowanej w kraju macierzystym. Oznacza to, że kapitał w formie BIZ
powinien przepływać z krajów o niskiej stopie zysku do krajów o wyższych
stopach rentowności, czego jednak nie da się jednoznacznie udowodnić w oparcie
o dostępne dane empiryczne (które uwzględniają faktyczne, a nie oczekiwane
stopy zysku w KWR i KSR).
• Krytycy tej teorii wskazują na trudności oceny faktycznej stopy zysku,
realizowanej przez KTN, z powodu specyfiki mechanizmu cenowego w obrotach
wewnątrzkorporacyjnych i zjawiska tzw. cen transferowych.
• Inny mankament tej teorii: Jako cel główny działalności KTN jej kadra
zarządzająca często traktuje maksymalizację przychodów ze sprzedaży
i umacnianie pozycji rynkowej, a nie maksymalizację stopy zysku.
17
2.3. Teoria międzynarodowej dywersyfikacji
(zróżnicowania) portfela inwestycyjnego
• Teoria ta, za ojców której uznawani są J. Tobin (1958 r.) i H.M. Markowitz (1959
r.), została opracowana dla potrzeb analizy inwestycji portfelowych. Dopiero na
przełomie lat 60. i 70. XX w. próbowano wykorzystać ją też do wyjaśniania
determinant BIZ (m. in. G.V. Stevans, M.J. Prachowny).
• Według tej teorii, podejmując BIZ, kierownictwo KTN w swej strategii
inwestycyjnej nie tylko uwzględnia oczekiwaną rentowność kapitału (stopę zysku),
lecz kieruje się również koniecznością ograniczenia ryzyka.
• Dążąc do zmniejszenia ryzyka, dokonuje głównie dywersyfikacji struktury
geograficznej BIZ (lokując swoje filie w różnych krajach) oraz stara się
zróżnicować strukturę sektorowo-gałęziową inwestycji (co częściowo wyjaśnia
przeobrażenie się wielu KTN w tzw. konglomeraty).
• Ryzyko związane z BIZ (wg Roota): własnościowe (np. nacjonalizacja), walutowo-
transferowe (np. zakaz repatriacji zysków w walutach wymienialnych), operacyjne
(np. zakaz lub ograniczenie działalności filii wskutek decyzji władz kraju
przyjmującego), niestabilności politycznej (wybuch wojny domowej lub zamieszek
społecznych).
• W praktyce KTN powyższą teorię trudniej jednak wykorzystać niż w przypadku
inwestorów portfelowych. Wynika to z samej natury BIZ
(długotrwałe zaangażowanie) i innych ich różnic w porównaniu z PIZ.
18
2.4. Teoria wpływu obszarów walutowych na BIZ
• Autorem tej teorii jest R.Z. Aliber (1970 r.), a jej istota sprowadza się do tezy,
że przepływy BIZ są zdeterminowane przez zróżnicowanie pozycji (siły)
poszczególnych walut, obowiązujących w głównych strefach (obszarach)
walutowych, do których należą poszczególne kraje.
• Według Alibera, strumienie BIZ kierują się mianowicie z krajów o mocnych
(silnych) walutach do krajów o słabych walutach. Uzasadniając tę tezę, autor
dowodzi, że gdy inwestor z kraju o silnej walucie nabywa aktywa w kraju o
słabej walucie, to aktywa takie są dla niego relatywnie tanie, zaś ich wycena
uwzględniać musi ryzyko dewaluacji waluty kraju goszczącego. Przy tej okazji
inwestor realizuje tzw. premię walutową, która powinna mu rekompensować
ewentualną niekorzystną zmianę kursu walutowego.
• Z badań empirycznych, prowadzonych m.in. przez Edisona-Melvina (1990 r.) i
Goldberga-Kolstada (1995 r.) wynika, że umiarkowana i przewidywana
dewaluacja waluty kraju goszczącego de facto przyciąga BIZ, ale duże i częste
dewaluacje zazwyczaj odstraszają KTN jako inwestorów. Ponadto w kraju o
słabej walucie KTN mają ułatwiony dostęp do lokalnych kredytów.
• Jednak powyższa teoria nie wyjaśnia zupełnie obecnej struktury geograficznej
BIZ w skali globalnej (tzn. koncentracji BIZ w grupie
KWR, posiadających relatywnie silne waluty).
19
2.5. Koncepcja zależności BIZ od wielkości rynku
• Punktem wyjścia tej koncepcji stał się neoklasyczny model inwestycji
krajowych Jorgensona (z 1963 r.). Został on wykorzystany do analizy BIZ
m. in. przez B. Balassę (1966 r.).
• Zgodnie z powyższą teorią, wysokość napływu BIZ do danego kraju
przyjmującego zależy od wielkości rynku tego ostatniego, mierzonego
produktem krajowym brutto w wyrażeniu absolutnym.
• Zwolennicy tej koncepcji prowadzili badania empiryczne, które
potwierdzały występowanie dodatniej korelacji między wielkością BIZ i
PKB, chociaż wyniki tych badań nie przekonały większości oponentów.
Wystarczy zresztą porównać dane z lat 2004-2005 pokazujące wysokość BIZ
i PKB – z jednej strony - w Luksemburgu i Belgii oraz w Japonii i Pakistanie
– z drugiej strony, żeby poddać w wątpliwość słuszność omawianej teorii.
• Częściowo koncepcja ta może być przydatna przy wyjaśnianiu BIZ
nastawionych na poszukiwanie nowych rynków zbytu (market-seeking), ale
nie tłumaczy BIZ dokonywanych dla uzyskania dostępu do surowców (np.
ropa naftowa) lub dla poprawy efektywności działania.
• Ponadto - według J. Stehna oraz J. Misali - brakuje wciąż głębszego
teoretycznego uzasadnienia związku między rozmiarami PKB i BIZ.
20
2.6. Koncepcja względnych przesunięć kosztów
pracy i kapitału według K. Kojimy (A)
• Koncepcja ta, której autorem jest ekonomista japoński K. Kojima (1973 r.),
zwana jest też teorią korzyści komparatywnych (według M. Geldnera).
• Koijma nawiązuje w swych rozważaniach do modelu doganiania cyklu życia
produktu, który został opracowany w latach 30-tych XX wieku przez innego
ekonomistę japońskiego K. Akamatsu.
• Ze względu na kształt i układ
krzywych, ilustrujących główne
analizowane wielkości, model
autorstwa Akamatsu nazywany
jest modelem „szyku lotu
dzikich gęsi”.
Oznaczenia (do rys. obok):
P – produkcja krajowa,
D – popyt krajowy,
Ex – eksport, Im – import,
T - czas
21
pracy i kapitału według K. Kojimy (B)
• W myśl modelu doganiania cyklu życia produktu, nowe wyroby
produkowane są najpierw w krajach najwyżej rozwiniętych, które
dysponują najnowocześniejszymi technologiami, wysokimi umiejętnościami
produkcyjnymi i kulturą techniczną oraz dużymi zasobami kapitału.
Natomiast wszystkie kraje, pozostające w tyle za czołówką światową, swój
popyt krajowy (D) na nowe wyroby najpierw muszą zaspokajać w drodze
importu (Im). Następnie podejmują własną produkcję (P), a w dalszej
kolejności są w stanie eksportować takie wyroby (Ex) lub wytwarzać je w
filiach zagranicznych przedsiębiorstw, pochodzących z tych krajów.
• Wykorzystując i rozwijając model, opracowany przez Akamatsu, Kojima
wyodrębnił 2 rodzaje BIZ:
a) inwestycje wynikające ze zmieniającej się pozycji poszczególnych krajów
pod względem posiadanych korzyści komparatywnych dotyczących dwu
czynników wytwórczych: pracy (siły roboczej) i kapitału (wraz z wiedzą
naukowo-techniczną);
b) inwestycje będące efektem przewag oligopolistycznych, jakimi dysponują
poszczególne firmy (KTN) jako inwestorzy zagraniczni (tj. w mikroskali).
22
pracy i kapitału według K. Kojimy (C)
• Koncentrując się na analizie makroekonomicznej, tj. odnoszącej się do
pierwszego typu BIZ, wspomniany autor ograniczył geograficznie swe
rozważania do stosunków ekonomicznych KWR-KSR.
• Według koncepcji teoretycznej Kojimy, uwzględniając istniejące względne
różnice kosztów pracy i kapitału, KTN przy podejmowaniu BIZ w KSR
koncentrują się na działalności pracochłonnej (np. przemysł odzieżowy),
bo tania tam jest siła robocza, czyli – niskie płace. Natomiast BIZ w KWR
są dokonywane przede wszystkim w dziedzinach kapitałochłonnych (czyli
pracooszczędnych).
• W ten sposób - zdaniem omawianego autora - następuje „uzgodniona w
skali międzynarodowej” specjalizacja, która przynosi korzyści
ekonomiczne wszystkim uczestniczącym w niej krajom, zarówno KWR,
jak i KSR (choć obie grupy państw różnią się pod względem elastyczności
działania mechanizmu rynkowego).
• Zauważyć jednak należy, że słabością powyższej koncepcji jest fakt, że
wyjaśnia ona - i to częściowo - tylko niewielki segment całości
przepływów BIZ w skali globalnej (tj. jedynie kontakty KWR-KSR).
23
2.7. Koncepcja zależności przepływów BIZ
od etapu rozwoju gospodarki narodowej
według T. Ozawy (A)
• Za punkt wyjścia swej analizy inny japoński ekonomista T. Ozawa przyjął (w 1992
r.) zaproponowaną wcześniej przez M. Portera (w 1990 r.) klasyfikację różnych
krajów według czterech etapów rozwoju ich gospodarek narodowych:
1) faza rozwoju napędzanego przez czynniki podstawowe, tj. pracę i surowce
(factor-driven stage),
2) etap rozwoju napędzanego przez akumulację kapitału i inwestycje
(investment-driven stage),
3) faza rozwoju napędzanego przez innowacje techniczne (innovation-driven stage),
4) faza rozwoju napędzanego przez dobrobyt (wealth-driven stage).
• Według Ozawy, w praktyce występuje ewolucja kierunków geograficznych i
struktury sektorowej przepływów BIZ wraz z przechodzeniem od niższych do
wyższych etapów rozwoju gospodarki narodowej poszczególnych krajów.
• Na początkowym etapie rozwoju, na którym znajdują się KSR, BIZ napływają
tam z KWR. Wywodzące się z tej drugiej grupy państw KTN poszukują wówczas w
KSR dostępu do tanich surowców i pracowników, zadowalających się relatywnie
niskim wynagrodzeniem. Dominują zatem inwestycje w dziedziny surowcochłonne
(górnictwo, leśnictwo, rolnictwo) i pracochłonne (np. przemysł odzieżowy).
24
według T. Ozawy (B)
• Etap rozwoju napędzanego przez akumulację kapitału i inwestycje
charakterystyczny był w przeszłości dla dynamicznie rozwijających się
azjatyckich i latynoamerykańskich krajów nowo uprzemysłowionych
pierwszej i drugiej generacji (I generacja - Korea Płd, Singapur, Hongkong i
Tajwan; II generacja -Malezja, Filipiny, Brazylia, Meksyk, Chile, Izrael,
RPA itp.).
• W ostatnim okresie na ten etap rozwoju awansowały niewątpliwie również
Chiny i Indie.
• Jak potwierdza praktyka, do takich krajów napływają BIZ z KWR,
poszukujące dostępu do rosnącego rynku zbytu, poprawy efektywności oraz
dostępu do taniej, lecz wykształconej siły roboczej.
• Ale równocześnie korporacje z tych nowo uprzemysłowionych krajów
inwestują w dziedziny surowcochłonne i pracochłonne krajach słabiej
rozwiniętych (np. chińskie BIZ w górnictwie naftowym Sudanu, Angoli,
Kongu i Wenezueli). Coraz częściej próbują też dokonywać BIZ w KWR,
poszukując dostępu do ich rynków i aktywów strategicznych. 25
według T. Ozawy (C)
• W fazie rozwoju napędzanego przez innowacje techniczne znajdują się
KWR, skąd BIZ odpływają do dziedzin kapitałochłonnych w innych
krajach (głównie z tej samej grupy). Rządy KWR podejmują też działania
dla przyciągnięcia BIZ z pozostałych KWR ( jak również z krajów nowo
uprzemysłowionych) do dziedzin technicznie wysoko zaawansowanych
i wymagających kwalifikowanych pracowników.
• Czołówka KWR znajduje się jednocześnie na etapie rozwoju napędzanego
przez dobrobyt, który sprzyja nasileniu się przepływów BIZ wewnątrz tej
grupy krajów, przy ich koncentracji na najnowocześniejszych dziedzinach
produkcji dóbr inwestycyjnych, konsumpcyjnych i usług.
• T. Ozawa twierdził ponadto, że w ramach strategii rozwoju otwartego
na współpracę międzynarodową przepływy BIZ przyczyniają się do
poprawy konkurencyjności międzynarodowej gospodarek KWR,
stymulując zwiększanie obrotów ich handlu zagranicznego, co
prowadzi do superwzrostu (super growth, tj. do przyśpieszania tempa
wzrostu dochodu narodowego). 26
3. WYBRANE TEORIE UMIĘDZYNARODOWIENIA
DZIAŁALNOŚCI PRZEDSIĘBIORSTW
• Zaliczane do tej grupy teorie, które próbują wyjaśnić determinanty działalności
KTN (a w szczególności przyczyny podejmowania przez nie BIZ), zwane też są
teoriami produkcji międzynarodowej (J. Cieślik),
teoriami mikroekonomicznymi (J. Misala), teoriami zakładającymi konkurencję
niedoskonałą (tj. działanie w warunkach monopolu lub oligopolu – I.A. Moosa),
czy wreszcie teoriami traktującymi BIZ jako zjawisko realne (K. Przybylska).
• W ramach tej grupy teorii wyodrębnia się wiele koncepcji, które można
podzielić – w ślad za K. Przybylską - na 3 podstawowe podgrupy:
1) teorie przewag monopolistycznych KTN,
2) teoria międzynarodowego cyklu życia produktu,
3) teoria internalizacji działalności KTN.
• Chociaż Przybylska do tej samej grupy zalicza eklektyczną teorię produkcji
międzynarodowej Dunninga, to paradygmat OLI zasługuje na odrębne
potraktowanie. Przemawia za tym zarówno kompleksowy (syntetyczny)
charakter tego paradygmatu, jak też wyjątkowo ważna, wiodąca pozycja teorii
Dunninga w dotychczasowym dorobku światowej myśli ekonomicznej,
dotyczącym roli KTN i BIZ we współczesnej gospodarce światowej.
27
3.1. Teorie przewag monopolistycznych KTN
(A)
• Za pioniera badań nad determinantami BIZ i KTN w warunkach
konkurencji niedoskonałej uznawany jest Ch. P. Kindleberger (1969 r.).
• Zauważył on trafnie, że zagraniczni inwestorzy są w mniej korzystnej
sytuacji niż miejscowi przedsiębiorcy o tyle, że ci drudzy lepiej niż pierwsi
znają specyfikę działania na rynku własnego kraju. Skoro jednak KTN
decydują się na podejmowanie BIZ i ponoszenie dodatkowych kosztów z tym
związanych, to muszą posiadać przewagę (atuty) wynikające z zajmowania
pozycji oligopolistycznej lub monopolistycznej w określonym segmencie
stosunków międzynarodowych.
• Poważny wkład w rozwój omawianych teorii wnieśli również Dunning
(1973 r.), Hymer (1976 r.), Calver (1981 r.), Buckley-Casson (1985 r.),
Leitch-Barret (1992 r.) i wielu innych ekonomistów.
• Autorzy teorii przewag monopolistycznych szczegółowo przeanalizowali
różnorodne ich rodzaje. Zazwyczaj wyróżnia się 4 typy przewag KTN , tj.
przewagę finansową, technologiczną, menedżerską i marketingową.
• Przewaga finansowa: KTN dysponują ogromnym własnym kapitałem
(nieporównywalnie większym niż firmy lokalne) oraz korzystają z wielu
zewnętrznych źródeł finansowania swej działalności. 28
3.1. Teorie przewag monopolistycznych KTN (B)
• Przewaga technologiczna KTN: Sprowadza się ona do prowadzenia
własnych prac badawczo-rozwojowych, znajomości unikalnych (chronionych
patentami) metod i procesów produkcji, dysponowania nowoczesnymi
maszynami i urządzeniami technicznymi, wytwarzania produktów o znanych
markach towarowych itp.
• Przewaga menedżerska KTN: Ten atut polega na posiadaniu bogatej
wiedzy i umiejętności w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem i organizacji
pracy w skali międzynarodowej (ponadkrajowej), a zwłaszcza koordynacji
działalności (od mikro- do megaskali), planowania strategicznego, finansów
(budżetowania) i księgowości firmy, gromadzenia i wykorzystywania
informacji, wykorzystania zasobów ludzkich, systemów wynagrodzeń,
pobudzania wydajności pracy i poprawy efektywności itp.
• Przewaga marketingowa KTN: Strategie działalności marketingowej KTN
obejmują produkcję, politykę cen i dystrybucji, a także sferę komunikowania
się z otoczeniem (nie tylko docieranie do klientów).
• W sumie powyższe cząstkowe przewagi składają się na przewagę
konkurencyjną poszczególnych KTN nad ich głównymi rywalami (tj. innymi
KTN) oraz nad lokalnymi firmami w krajach goszczących.
29
3.1. Teorie przewag monopolistycznych KTN
(C)
• Przewaga konkurencyjna KTN przejawia się w szczególności poprzez:
a) umiejętność dużego różnicowania wytwarzanych produktów (dostosowywania
ich do potrzeb różnych kategorii odbiorców w poszczególnych oraz do warunków
konkurencji; obok faktycznego różnicowania wprowadzanie pozornych różnic
między towarami określonego rodzaju, np. tylko inne opakowanie),
b) w formie przywództwa cenowego w dziedzinach, w których poszczególne KTN
posiadają pozycję dominującą (o charakterze monopolistycznym lub
oligopolistycznym).
• Interpretację BIZ jako efekt oligopolistycznego zachowania się przedsiębiorstw na
rynku światowym szerzej przedstawił po raz pierwszy
w 1973 r. F.T. Knickerbocker, który wskazywał na współzależność decyzji firm
działających w warunkach oligopolistycznej struktury rynku.
• Autorem innej wersji teorii wyjaśniającej BIZ w kontekście oligopolu jest E.M.
Graham. Chodzi tu o „strategię wymiany pogróżek”, według której, jeśli rywale
danej KTN dokonali BIZ w jego kraju macierzystym, to taka korporacja powinna
podjąć działalność w krajach pochodzenia swych konkurentów celem
„kontrolowania” ich zachowań i ograniczania nadmiernej ekspansji (co wyjaśnia
m. in. krzyżujące się BIZ).
30
3.2. Teoria międzynarodowego cyklu życia
produktu (A)
• Badania nad wpływem cyklu życia różnych produktów na działalność
międzynarodową przedsiębiorstw zapoczątkował H.V. Posner, który w roku
1961 opracował koncepcję opóźnienia naśladowczego (imitation leg),
zwaną także teorią luki technologicznej.
• W myśl tej koncepcji, przesłanką prowadzenia wymiany międzynarodowej
może być istnienie odstępu czasowego między momentem rozpoczęcia
produkcji danego towaru w poszczególnych krajach.
• Próbując wykorzystać tę koncepcję przede wszystkim do wyjaśnienia przyczyn
handlu międzynarodowego artykułami przemysłowymi, Posner wprowadził
dwa podstawowe pojęcia: opóźnienie popytu i opóźnienie reakcji.
• Opóźnienie popytu jest równe – według Posnera – odstępowi czasu między
pojawieniem się nowego towaru w kraju, który go jako pierwszy
wyprodukował, a powstaniem popytu na ten nowy towar w jakimkolwiek
drugim kraju.
• Opóźnienie reakcji to odstęp czasu między powstaniem popytu na dany towar
na rynku drugiego kraju a momentem podjęcia produkcji tego towaru przez
miejscowych przedsiębiorców.
31
produktu (B)
• Posner twierdził, że eksport nowego towaru przez „ kraj-innowatora” do innego
kraju odbywa się w okresie równym różnicy między opóźnieniem popytu i
opóźnieniem reakcji. BIZ alternatywą eksportu, jeśli występują bariery celne lub
pazataryfowe w zakresie dostępu do rynków zagranicznych.
• Przykłady dóbr, których eksport wynikał z opóźnienia naśladowczego: sprzedaż po II
wojnie światowej w krajach Europy Zachodniej amerykańskich pończoch elastycznych i
tkanin syntetycznych; eksport do Polski w latach 60. zagranicznych okryć z ortalionu i
koszul męskich typu non-iron (po uruchomieniu produkcji własnej w naszym kraju import
tych produktów został wstrzymany).
• Dorobek Posnera wykorzystany został w 1966 r. przez R. Vernona - uważanego
powszechnie w światowej literaturze ekonomicznej za twórcę teorii
międzynarodowego cyklu produkcji - do analizy nie tylko wymiany handlowej, ale
także BIZ. Rozszerzone wersje tej teorii przedstawili również: S. Hirch i R. Shons
(1975 - 1976 r.)
• Według powyższej koncepcji, cykl życia produktu obejmuje 3 główne fazy:
-- wstępną fazę produktu innowacyjnego,
-- fazę produktu dojrzałego,
-- fazę produktu standaryzowanego (zwana też fazą schyłkową).
32
produktu (C)
• W pierwszej, tzn. wstępnej fazy cyklu w USA (T0 - T1) innowacyjny

(nowy) produkt wytwarzany jest w ilości dość ograniczonej, wyłącznie na
potrzeby rynku krajowego (tj. amerykańskiego – zob.: rysunek). 33
produktu (D)
• Dojrzała faza życia produktu w USA (T1 – T2): Produkcja masowa i
eksport z USA do innych KWR (które są importerami towaru).
• Faza standardowej produkcji i zwolnionej dynamiki eksportu produktu
przez USA (T2 – T4): Amerykański produkt nadal eksportowany, chociaż
możliwości zbytu w innych KWR coraz bardziej ograniczone, bo te
ostatnie podjęły własną produkcję, ograniczyły import, a w T3 rozpoczęły
eksport. Natomiast od T2 pojawia się eksport z USA do KSR.
• Dojrzała faza życia produktu w KWR, a jednocześnie faza schyłkowa w
USA: Od momentu T4 USA importerem netto tego towaru i ograniczają
własną produkcję, podczas gdy inne KWR dominują na światowym rynku,
eksportując do USA i KSR.
• Faza przenoszenia produkcji – w drodze podejmowanie BIZ - z KWR do
KSR (z racji wzrostu kosztów pracy), które od T5 stały się eksporterami
netto, podczas gdy KWR ograniczyły produkcję i eksport, a od momentu
T6 przeobraziły się w importerów netto.
34
produktu (E)
• Generalnie biorąc, w fazie II międzynarodowego cyklu życia produkt
dojrzały pod względem technologicznym (i dopasowany do preferencji
klientów) jest sprzedawany i może być wytwarzany nie tylko w kraju
pochodzenia, lecz także zagranicą. Pobudza to zwykle podejmowanie przez
KTN ekspansji zewnętrznej w formie BIZ (głównie do krajów o zbliżonym
etapie rozwoju, czyli do KWR).
• W III fazie cyklu, tj. na etapie standaryzowanego produktu zwiększa się

presja konkurencyjna ze strony innych KTN, które mogą lansować własne
nowe, bardziej technologicznie zaawansowane wyroby. Aby utrzymać się na
rynku, producent standaryzowanego towaru musi obniżać jego
cenę, co w szczególności stymuluje BIZ i delokalizację produkcji do KSR.
• Praktycznym - podawanym w literaturze światowej i polskiej - przykładem

faz cyklu życia produktu jest ewolucja w skali globalnej procesu produkcji i
eksportu telewizorów (lub komputerów).
35
3.3. Teoria internalizacji działalności KTN
• Powyższa teoria zwana też bywa koncepcją transakcji wewnętrznych, bo - po
pierwsze – nawiązuje do teorii kosztów transakcyjnych R. Coase’a (z 1937 r.),
a po drugie – próbuje wyjaśnić proces zastępowania transakcji na rynku
zewnętrznym wymianą wewnętrzną przedsiębiorstwa w ramach działalności
KTN (tj. obrotami wewnątrzkorporacyjnymi.
• Największym dorobkiem w zakresie rozwoju tej teorii KTN (i BIZ) mogą
pochwalić się zwłaszcza: Williamson (1975 r.), Buckley-Casson (1976 r.),
Hymer (1976 r.), Rugman (1980 r.), Teece (1986 r.) i Madhok (1998 r.).
• Koszty transakcyjne obejmują koszty upowszechnienia informacji o
możliwości zawarcia transakcji, identyfikacji potencjalnych partnerów,
negocjacji warunków transakcji (z ceną włącznie), sformułowania kontraktu i
jego realizacji.
• Internalizacja działalności (w obliczu zawodności rynku zewnętrznego, tj.
market failure) poprzez utworzenie rynku wewnątrzkorporacyjnego pozwala
KTN na uniknięcie kosztów transakcyjnych, choć niektóre transakcje firmy te
musza nadal zawierać za pośrednictwem rynku zewnętrznego.
• Podstawowym założeniem tej teorii: istnienie konkurencji oligopolistycznej
(lub monopolistycznej) i występowanie związanych z tym przewag (co zostało
omówione w punkcie 3.1).
36
4. GŁÓWNE ELEMENTY PARADYGMATU
OLI - EKLEKTYCZNEJ TEORII
PRODUKCJI MIĘDZYNARODOWEJ (A)
• Najbardziej popularną teorią, która wyjaśnia w miarę całościowo
determinanty działalności KTN i motywy podejmowania BIZ, jest
bezsprzecznie eklektyczna teoria produkcji międzynarodowej, której
autorem jest J.H. Dunning. Pierwszą jej wersję przedstawił on w 1973 r.
Od tej pory ciągle ją modyfikuje, wzbogaca i rozszerza o nowe aspekty.
• Teoria Dunninga stanowiła od początku mistrzowską kompilację (lub

syntezę) i rozwinięcie dorobku trzech wcześniejszych teorii cząstkowych.
Wykorzystując je, Dunning zaprezentował własną teorię, która zwana jest
paradygmatem OLI, od pierwszych liter 3 angielskich słów:
ownership (O), location (L) oraz internalization (I), które określają
źródła 3 grup podstawowych przewag KTN wyodrębnionych przez autora.
37
4. Główne elementy paradygmatu OLI
– eklektycznej teorii produkcji
międzynarodowej (B)
• Pierwszą z nich są przewagi o charakterze oligopolistycznym,
jakimi odznaczają się poszczególne KTN z racji posiadanego
przez nie prawa własności szeroko pojętych aktywów. Dlatego
też nazywane są one specyficznymi przewagami
własnościowymi (ownership specific advantages).
• Drugą grupę tworzą przewagi KTN z tytułu specyfiki

lokalizacji ich działalności ekonomicznej (location specific
advantages).
• Trzecia grupa to specyficzne przewagi związane z

internalizacją KTN (internalization incentive advantages).
38
4.1. Paradygmat OLI – przewagi własnościowe (A)
• Niepowtarzalne przewagi typu oligopolistycznego, które wynikają ze
specyfiki samej natury KTN, a zwłaszcza z własności unikalnych aktywów,
pozwalają poszczególnym korporacjom globalnym podejmować BIZ i
konkurować skutecznie z innymi przedsiębiorstwami transnarodowymi
oraz z firmami lokalnymi w krajach przyjmujących.
• Najpierw Dunning dzielił te przewagi na trzy - niezbyt precyzyjnie rozgraniczone -
podgrupy, tj. przewagi wewnętrzne płynące z istoty i specyfiki działania KTN, przewagi ich
filii nad przedsiębiorstwami lokalnymi krajów goszczących oraz przewagi własnościowe
wiążące się z transnarodowym charakterem działalności korporacji.
• Natomiast w latach 90. oraz w obecnej dekadzie autor woli systematyzować
przewago własnościowe w dwie podgrupy lub „wiązki” (jak określa to trafnie
Zorska w podpunkcie 4.1.1. podręcznika):
1) Przewagi konkurencyjne wynikające z posiadania przez daną KTN
specyficznych zasobów i umiejętności, tj.;
-- aktywów materialnych (w postaci finansowej i materialnej),
-- aktywów niematerialnych (wiedzy, innowacji i technologii, kwalifikacji i doświadczeń
zawodowych pracowników, metod organizacji, zarządzania i marketingu, marek
produktów, systemów informatycznych oraz baz danych itp.),
-- zdolności do skutecznego obniżania wewnętrznych kosztów produkcji oraz kosztów
współpracy z kontrahentami zewnętrznymi.
39
4.1. Paradygmat OLI – przewagi własnościowe (B)
2) Przewagi będące efektem wspólnego zarządzania przez kierownictwo
firmy macierzystej wszystkimi filiami wchodzącymi w skład danej KTN:
-- przewagi filii KTN nad nowo powstającymi lokalnymi przedsiębiorstwami,
wynikające z dostępu do zasobów i zdolności macierzystej firmy,
-- przewagi jednych KTN nad innymi (tj. ich rywalami), będące efektem wyższego
stopnia umiędzynarodowienia działalności (większej elastyczności operacyjnej,
bogatszych doświadczeń w dziedzinie realizacji międzynarodowych transakcji
biznesowych, lepszej umiejętność minimalizacji ryzyka ekonomicznego i
adaptacji do zróżnicowanych warunków działania w poszczególnych krajach).
• Począwszy od lat 90-tych, w paradygmacie OLI szczególnego znaczenia
wśród przewag własnościowych nabrały atuty oparte na wiedzy oraz tzw.
aktywa relacyjne (relational assets). Te ostatnie Zorska przetłumaczyła
chyba niezbyt jasno na język polski jako „atuty relacyjne”.
• Chodzi tu o nowy - wyodrębniony przez Dunninga - typ przewagi własnościowej
KTN, który polega na ich gotowości i umiejętności uzyskania dostępu, tworzenia,
wykorzystania i koordynowania wszelkich zasobów oraz zdolności, które są
niezbędne celem ustanowienia optymalnie korzystnych międzyludzkich powiązań
(stosunków czy relacji), jak też dla stałej poprawy jakości takich powiązań
wewnątrz samej korporacji oraz w jej kontaktach z otoczeniem zewnętrznym.
40
4.1. Paradygmat OLI – przewagi własnościowe
•
(C)
Aktywa relacyjne są ściśle powiązane z kapitałem społecznym korporacji.
Składają się one z 3 grup elementów:
a) powszechnie uznane wartości (składniki podstawowe): zaufanie,
uczciwość, wzajemność poczynań, szacunek dla odmienności kulturowej,
umiejętność działania w warunkach różnorodności,
b) wartości kontekstowe lub względne (składniki drugorzędne): społeczne
normy postępowania, etyka pracy, stosunek do ryzyka, gotowość uczenia
się, odpowiedzialność, oportunizm, mała podatność na korupcję oraz
kontrreakcja na nadużycia władzy,
c) zdolności negocjacyjne i koordynacyjne w ramach kontaktów
wewnątrzkoorporacyjnych i w stosunkach z kontrahentami zewnętrznymi.
• Z kolei kluczowa rola atutów KTN opartych na wiedzy wynika stąd,
że we wspólczesnej gospodarce światowej wiedza i informacje są
traktowane jako unikalny i specyficzny zasób, którego umiejętne
wykorzystanie tworzy i umacnia przewagę konkurencyjną
przedsiębiorstwa. Wiedza jest bowiem niezbędna dla pomnażania innych
zasobów i poprawy ich jakości. W odróżnieniu od pozostałych zasobów,
wiedza nie tylko nie zużywa się, kiedy jest praktycznie stosowana, lecz
dzięki temu rozwija się dynamicznie (w myśl zasady: „learning by doing”).
41
4.1. Paradygmat OLI – przewagi własnościowe
•
(D)
Wiedza - rozumiana zazwyczaj jako „przekonanie, które kieruje działaniami
organizacji” (B. Chakravarthy, Y. Doz i in.) - generuje innowacje procesowe,
produktowe, organizacyjne, menedżerskie i finansowe. Tworzy nowe,
bardziej konkurencyjne towary i pozwala na lepsze zaspokojenie potrzeb
konsumentów.
• Dzięki swej ekspansji zagranicznej KTN poprawiają efektywność wykorzystania
własnej wiedzy jako unikalnego zasobu, a także wzbogacają ją w drodze
wykorzystania walorów lokalizacji i nawiązywania kooperacji z innymi jej
dysponentami.
• Według Zorskiej, w ramach KTN „zbiornikami” wiedzy są:
1) indywidualni pracownicy i ich grupy,
2) tzw. artefakty - zasoby wiedzy zgromadzone „w postaci praktyk będących
rutynowymi czynnościami, sekwencją działań oraz interakcjami”,
3) różne podmioty organizacyjne: zakłady pracy funkcjonujące w filiach,
poszczególne filie i sama firma macierzysta.
• Proces tworzenia wiedzy, jej poszukiwania, pozyskiwania i aplikacji przez KTN jest
wspierany innymi, komplementarnymi w stosunku do niej zasobami posiadanymi
przez korporację (ludzkimi, finansowymi i rzeczowymi). Przy tym nowa wiedza
wytworzona przez samą KTN stanowi jej wyłączną własność intelektualną
(może więc być np. opatentowana), a nie staje się dobrem publicznym. 42
4.1. Paradygmat OLI – przewagi własnościowe (E)
• Upowszechnienie i niebywale szybki rozwój nowych technologii
informacyjnych i komunikacyjnych (na ich oznaczenie Zorska używa skrótu:
IKT), z Internetem na czele, przyczyniło się w ostatnich latach nie tylko do
zwiększenia i wzbogacenia zasobu wiedzy posiadanej przez KTN, lecz także
do podniesienia efektywności procesu odkrywania nowych zjawisk i
właściwości (tj. pojawienia się nowych wynalazków) oraz przyśpieszenia prac
wdrożeniowych, zwłaszcza dzięki stosowaniu technik wirtualnego modelowania oraz
symulacji w badaniach i projektowaniu.
• Dzięki wykorzystywaniu IKT nasila się walka konkurencyjna między KTN, bo w
szczególności Internet umożliwia :
a) lepsze dostosowanie oferty produktów i usług do oczekiwań i wymagań klientów,
b) dotarcie do nowych segmentów lokalnego, regionalnego i globalnego rynku,
c) ułatwienie imitacji nowych wyrobów oraz nielegalnego korzystania z cudzej
własności intelektualnej.
• Ale KTN, które najefektywniej potrafią zastosować IKT, przyśpieszają procesy swej
specjalizacji, rekombinacji łańcuchów tworzenia wartości, konfigurowania,
integrowania i pomnażania wiedzy w ponadgranicznych sieciach oraz delokalizacji
działalności (bo odległość traci znaczenie, gdy rekompensują ją korzyści nowej
lokalizacji).
43
4.1. Paradygmat OLI – przewagi własnościowe (F)
• Rewolucyjny postęp w dziedzinie nowych technologii informacyjnych i
komunikacyjnych, ułatwiając rozwój, upowszechnienie i wdrożenie wiedzy,
pozwala KTN – jak pisze Zorska - osiągnąć zwłaszcza następujące przewagi
konkurencyjne typu własnościowego:
a) zmniejszenie ogólnych kosztów działania w drodze większej standaryzacji
produkcji (ale przy uwzględnieniu - w miarę potrzeby – zróżnicowanych
w skali lokalnej preferencji konsumentów),
b) szybsza realizacja działań dostosowawczych do zmieniających się
warunków rynkowych i technologicznych,
c) zastosowanie innowacyjnych i unikalnych metod konkurencji z rywalami,
przede wszystkim zaś sprawniejsze wykorzystanie innowacji do
dostosowania modelu biznesowego do pojawiających się wyzwań,
d) optymalne zarządzanie informacjami i wiedzą wewnątrz KTN, co
pozwala na zwiększenie korzyści w zakresie tworzenia wartości dodanej,
e) bardziej harmonijna i efektywna współpraca z kontrahentami
zewnętrznymi, działającymi w różnych krajach.
44
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (A)
• Przewagi lokalizacyjne to – według interpretacji Dunninga - zestaw
przesłanek decydujących o wyborze przez KTN konkretnego goszczącego, a
ściślej mówiąc – o wyborze nie tylko kraju, lecz także konkretnej dziedziny
(branży) i określonego przedsiębiorstwa zagranicznego, które jest
przejmowane przez firmę macierzystą lub konkretnego miejsca lokalizacji
nowo tworzonej filii zagranicznej, w ramach ekspansji inwestycyjnej (BIZ).
• Zdaniem omawianego autora, o wyborze miejsca lokalizacji BIZ decydują
następujące determinanty:
a) sprzyjające czynniki rynkowe (posiadanie przez dany kraj bogatych
zasobów i zdolności wytwórczych, wielkość i chłonność rynku), jak też brak
lub występowanie barier w zakresie dostępu do rynku (wskutek polityki
protekcjonizmu lub nadmiernej biurokratyzacji i korupcji),
b) relacje między cenami, kosztami i wydajnością pracy, kapitału oraz
technologii w kraju i miejscu przewidywanej lokalizacji,
c) klimat inwestycyjny, panujący w poszczególnych krajach przyjmujących,
d) stopień rozwoju infrastruktury ekonomiczno-społecznej i instytucji
rynkowych oraz inne okoliczności działania w kraju goszczącym KTN.
45
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (B)
• Podane wyżej, a zaczerpnięte z teorii lokalizacji działalności gospodarczej, tradycyjne
przewagi lokalizacyjne mają charakter czynników podażowych, popytowych lub
efektywnościowych.
• W obliczu nasilenia się we współczesnej gospodarce światowej procesów globalizacji i
liberalizacji życia ekonomicznego, powstania licznych ugrupowań integracyjnych,
zawarcia kilkuset międzypaństwowych preferencyjnych porozumień handlowych oraz
rozwoju gospodarki opartej na wiedzy i informacjach Dunning dokonał
przewartościowania swojego podejścia do przewag lokalizacyjnych w kontekście
paradygmatu OLI, rozszerzając swe wcześniejsze rozważania
o nowe podane niżej aspekty:
a) konieczność pogłębionej oceny czynników lokalizacji biznesu międzynarodowego,
szczególnie poprzez uwzględnienie dorobku przedstawicieli nowej geografii
ekonomicznej, dotyczącego przesłanek specjalizacji produkcyjnej różnych krajów i
działalności firm w klastrach (clusters), określanych przez Zorską mianem skupisk
branżowych firm (ściśle ze sobą współpracujących),
b) analiza czynników lokalizacji BIZ dokonywanych przez KTN nie tylko w przekroju
międzykrajowym, lecz także w skali regionów ponadkrajowych i wewnątrzkrajowych,
sektorów, gałęzi i branż wytwórczych oraz na szczeblu wspomnianych klastrów,
c) rosnące znaczenie dla KTN podaży, jakości i cen zasobów i zdolności pochodzących
spoza kraju macierzystego,
46
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (C)
d) uwzględnienie wpływu władz państwowych poszczególnych krajów na stabilność
sytuacji gospodarczej, sprawność funkcjonowania rynku, modernizację zasobów i
zdolności wytwórczych w skali makroekonomicznej i na niższych szczeblach
gospodarowania (z klastrami włącznie),
e) konieczność silniejszego akcentowania roli czynnika ludzkiego jako kryterium
wyboru miejsca lokalizacji działalności KTN, nie tylko od strony podaży pracy
(liczby dostępnych pracowników, ich kwalifikacji i motywacji do pracy) oraz
wielkości popytu ludności na produkty wytwarzane przez korporację, ale także
wpływu różnorodności społecznej, kulturowej i systemowej na innowacyjność,
f) wzrost znaczenia analizy dostępnych opcji lokalizacyjnych ekspansji
zagranicznej KTN w kontekście stymulowania rozwoju jej wiedzy, pogłębienia
specjalizacji w kształtowaniu unikalnych zasobów i zdolności korporacji oraz
optymalnego konfigurowania łańcucha tworzonej przez nią wartości dodanej.
• Na przełomie XX i XXI wieków rozważania Dunninga dotyczące lokalizacji zostały
wzbogacone w szczególności o - szeroko omówiony w w podpunkcie 4.1.2.
podręczniku Zorskiej - „model geograficznie osadzonych źródeł działań, zasobów i
wiedzy”, który w skrócie określany jest mianem modelu ARK. Jego nazwa
pochodzi od pierwszych liter trzech następujących terminów w języku angielskim:
A – activities; R – resources, K - knowledge (schemat graficzny tego modelu
47
podaję dalej).
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (D)
Schemat modelu ARK, tj. „modelu geograficznie osadzonych źródeł działań,
zasobów i wiedzy” (według podręcznika Zorskiej)
48
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (E)
• „Geograficzne osadzenie” powyższych 3 czynników polega zazwyczaj na ich koncentracji
przestrzennej, tj. na umiejscowieniu w konkretnym regionie geograficznym kraju lokaty BIZ
lub w klastrze (inaczej mówiąc, w skupisku branżowym – jak pisze Zorska, czy w „gronie” –
jak preferuje nazywać klaster J. Misala).
• Chociaż teoria klastrów pojawiła się dopiero kilku lat temu, to szybko zdobyła ona ogromną
popularność w literaturze światowej i polskiej, stając się ostatnio jednym z bardzo „modnych”
tematów. Jednak kwestia korzyści koncentracji przestrzennej (aglomeracji) działalności
biznesowej przedsiębiorstw dostrzegana i analizowana jest przez ekonomistów już od pół
wieku. Legła ona bowiem u podstaw narodzin teoretycznych koncepcji „biegunów wzrostu” i
tzw. ”przemysłów uprzemysłowiających” („les industries industrialisantes”). Autorem i
głównym popularyzatorem obu tych koncepcji był wybitny francuski ekonomista F. Perroux.
Wzbudzały one wprawdzie spore kontrowersje, ale wykorzystywano je zwłaszcza
w teorii rozwoju regionalnego oraz w teorii industrializacji.
• Odwołując się do definicji klastra, zaproponowanej przez M.E. Portera, Zorska sprowadza
jego istotę do „geograficznej koncentracji konkurencyjnych firm lub innych podmiotów z danej
branży, które jako dostawcy i/lub nabywcy nawiązują bliskie relacje z innymi podmiotami i
branżami w regionie lub które wspólnie korzystają z zasobu wyspecjalizowanych kadr, co
umożliwia tym firmom uzyskanie przewagi konkurencyjnej nad rywalami w tej branży na wielu
rynkach”.
• Dzięki działalności klastra następuje przede wszystkim internalizowanie
wiedzy i informacji przez grupę firm, które są jego uczestnikami.
49
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (F)
• Warunki powstawania i rozwoju klastrów jako swoistych ”pakietów
aglomeracyjnych” (według określenia Zorskiej):
-- odpowiednie wyposażenia miejsca lokalizacji klastra (tj. miasta, kilku blisko ze sobą
sąsiadujących miast, czy miejscowości) w wysoko kwalifikowane kadry, infrastrukturę
komunikacyjną, ośrodki B+R oraz instytucje wspierające innowacje i rozwój wiedzy,
-- bliskość dużego ośrodka akademickiego, posiadającego znaczący dorobek w
dziedzinie badań powiązanych z określoną branżą,
-- aktywne wsparcie finansowe i „logistyczne” działalności klastra przez lokalne i/lub
centralne władze państwowe (np. tworzenie parków przemysłowych lub naukowo-
technologicznych).
• Klasyfikacja klastrów (od najprostszych do zaawansowanych ich typów):
-- zwykłe aglomeracje (tylko dobra infrastruktura i zasoby),
-- kompleksy branżowe lub przemysłowe (możliwości redukcji kosztów
dostaw i zbytu oraz kosztów transakcji firm uczestniczących),
-- sieci socjalne lub biznesowe (wspólne rozwijanie wiedzy i informacji),
-- dynamiczne klastry (dynamic clusters – intensywna współpraca
i rywalizacja, nieustanna poprawa kluczowych kompetencji i przewag
konkurencyjnych przedsiębiorstw).
50
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (G)
• O atrakcyjności lokalizacyjnej dla KTN poszczególnych regionów
wewnątrzkrajowych (które Zorska nazywa raczej niezbyt trafnie mikroregionami)
lub regionów przygranicznych sąsiadujących ze sobą krajów decydują: położenie
geograficzne, poziom ich rozwoju i wyposażenia w zasoby oraz zdolności
wytwórcze, stan infrastruktury, możliwości zbytu i oferowane zachęty
inwestycyjne.
• Wielkie aglomeracje miejskie (city-regions) uważane są za szczególnie atrakcyjne
regiony, które są w stanie skutecznie przyciągać BIZ.
• W wielu krajach przyjmujących występuje zbyt silna koncentracja przestrzenna
działalności KTN w regionach najwyżej rozwiniętych (gdzie – jak np. w Polsce -
istnieją najbardziej korzystne warunki dla podejmowania działalności usługowej i
przemysłowej) oraz w regionach o bogatych zasobach bogactw naturalnych (co
typowe zwłaszcza dla KSR).
• Obserwując prawidłowości lokalizacji KTN, można stwierdzić powstawanie
swoistego „trójkąta współzależności”: w układzie: firmy-branże-regiony. Trójkąt
ten jest efektem kumulowania się interakcji między działalnością KTN,
aktywnością - powiązanych ze sobą wstecz lub do przodu - branż (w których
działają korporacje) i rozwojem poszczególnych regionów.
• Z uwagi na powyższe w prowadzeniu polityki inwestycyjnej i regionalnej coraz
większą rolę odgrywają władze regionalne i lokalne.
51
4.2. Paradygmat OLI – przewagi lokalizacyjne (H)
• Natomiast analizując czynniki lokalizacji działalności KTN w skali regionów
ponadkrajowych (określanych dość niefortunnie przez Zorską mianem
makroregionów), należy zauważyć, że do wzrostu atrakcyjności takich regionów
dla inwestorów zagranicznych przyczynia się tworzenie licznych stref wolnego
handlu (co głównie powiększa rozmiary i chłonność rynku zbytu) oraz stopniowe
przechodzenie niektórych ugrupowań do wyższych form regionalnej integracji
ekonomicznej (czym pochwalić się może zwłaszcza Unia Europejska).
• Postęp w dziedzinie integracji pozwolił państwom członkowskim Unii

Europejskiej jako grupie poprawić swoją atrakcyjność jako miejsca
lokalizacji aktywności biznesowej KTN, nie tylko dzięki zwiększeniu wielkości
rynku, lecz także poprzez:
-- lepsze wyposażenie w zasoby i zdolności produkcyjne,
-- poprawę funkcjonowania rynków towarów, usług i czynników produkcji,
-- rozbudowę infrastruktury i ograniczenie dysproporcji przestrzennych,
-- wzrost swobody konkurencji (dzięki Jednolitemu Rynkowi Europejskiemu),
-- bardziej skuteczną stabilizację sytuacji makroekonomicznej,
-- lepszą dyfuzję innowacji technicznych, wiedzy i informacji,
-- zwiększenie podaży dóbr publicznych,
-- większą stabilizację polityczną (dzięki utrwaleniu demokracji, bezpieczeństwa
i pokoju oraz rozwojowi organizacji społeczeństwa obywatelskiego).
52
4.3. Paradygmat OLI – przewagi
internalizacyjne (A)
• Pod pojęciem internalizacji działalności KTN należy - zdaniem Dunninga –
rozumieć proces zastępowania transakcji gospodarczych, realizowanych
przez nie dotąd poprzez rynek zewnętrzny, operacjami
wewnątrzkorporacyjnymi. (Istotę tej przewagi KTN szeroko wyjaśniła
Zorska w podpunkcie 4.1.3. swego podręcznika).
• U źródeł internalizacji leżą – według opinii autora paradygmatu OLI –
strukturalne i endemiczne zniekształcenia mechanizmu rynkowego.
• Pierwsze, tj. zniekształcenia strukturalne wynikają bądź z
monopolistycznego charakteru rynku, bądź ze zbędnego (lub zbyt
rozbudowanego) interwencjonizmu ekonomicznego państwa.
• Natomiast najczęstsze powody zniekształceń endemicznych to:
-- ryzyko i niepewność działania,
-- brak wystarczających informacji rynkowych,
-- ograniczenia racjonalności zachowań podmiotów ekonomicznych.
• Przewagi osiągane dzięki internalizacji działalności KTN polegają – jak
trafnie zauważył Dunning – przede wszystkim na wyeliminowaniu kosztów
transakcyjnych. 53
internalizacyjne (B)
• Ale przewagi wynikające z internalizacji transakcji biznesowych KTN
obejmują również takie korzyści jak:
-- skuteczna ochrona praw własności do posiadanych technologii
i marek produktów,
-- zapewnienie lepszej jakości produkowanych wyrobów,
-- uzyskiwanie pozytywnych efektów ze wspólnego marketingu,
planowania, kontroli i koordynacji działalności filii przez firmę
macierzystą itp.
• W latach 90-tych wcześniejsze rozważania Dunninga nt. przewag
internalizacyjnych KTN zostały zmodyfikowane poprzez włączenie do
nich wątków ewolucyjnej teorii przedsiębiorstwa oraz teorii organizacji i
zarządzania, jak też wskutek uwzględnienia nowych zmian i zjawisk,
zachodzących w gospodarce światowej.
• Twórca paradygmatu OLI podkreślał zwłaszcza, że obecnie przewagi
internalizacyjne nie powinny być analizowane w oderwaniu od dwu
pozostałych rodzajów przewag konkurencyjnych korporacji („O+L”). 54
internalizacyjne (C)
• Obok kosztów transakcyjnych, wyznaczonych przez rynek, które
poprzednio stanowiły punkt wyjścia przy omawianiu przewag
internalizacyjnych KTN, w dobie gospodarki globalnej opartej na wiedzy
za ważny punkt odniesienia należy też przyjąć wyniki biznesowe osiągane
przez inne korporacje.
• O ile w przeszłości internalizacja traktowana była jako „ulica
jednokierunkowa” w tym sensie, że dopuszczano tylko ewentualność
zastępowania transakcji rynkowych (z udziałem kontrahentów
zewnętrznych) obrotem wewnątrzkorporacyjnym, o tyle w ostatnich latach
– jak zauważa trafnie Dunning – w praktyce działania KTN można też
zaobserwować zjawisko dezinternalizacji, tj. rezygnację z części operacji
wewnatrzkorporacyjnych (nie stanowiących tzw. core business) w na rzecz
współpracy na zasadach rynkowych z innymi przedsiębiorstwami.
• Świadczy o tym w szczególności popularność outsourcingu, aliansów
strategicznych i kooperacji przemysłowej z udziałem korporacji. Pozwala
to KTN - łatwiej niż poprzez internalizację - stawiać czoła hiperkonkurencji
globalnej, która wymusza większą elastyczność i szybkość działania oraz
skuteczność rywalizacji z innymi korporacjami i firmami lokalnymi. 55
internalizacyjne (D)
• Osłabienie tendencji do internalizacji staje się – zdaniem Dunninga
-widoczne zwłaszcza w najbardziej technologicznie zaawansowanych
sektorach gospodarki opartej na wiedzy, tj. w sektorze komputerowo-
informatycznym, w telekomunikacji, w przemyśle nowych materiałów i
farmaceutycznym, w sektorze biotechnologii i inżynierii genetycznej, gdzie
rosnącego znaczenia nabierają sieciowe i kontraktowe powiązania
międzyorganizacyjne.
• Począwszy od połowy lat 90-tych, w kontekście analizy przewag

internalizacyjnych w ramach paradygmatu OLI dużą wagę przypisuje się
korzyściom KTN wynikającym z tzw. corporate governance.
• Termin ten tłumaczony jest na język polski w naszej literaturze fachowej
dwojako: nadzór właścicielski lub ład korporacyjny. Choć Zorska
używa w swym podręczniku pierwszego z podanych określeń, to – w moim
przekonaniu - znacznie trafniej istotę corporate governance oddaje
drugie z nich. 56
internalizacyjne (E)
• W praktyce chodzi tu bowiem o całokształt relacji między wszystkimi
interesariuszami KTN, a nie tylko o wykonywanie funkcji właścicielskich (tj.
nie tylko o stosunki typu pryncypał-agent, które występują między
właścicielami a menadżerami firmy).
• Interesariuszami firmy są też przecież pracownicy niższego szczebla (którzy
mogą być zorganizowani w związki zawodowe), klienci, dostawcy i wierzyciele
danej KTN oraz inne grupy społeczne, na których życie ona wpływa (np.
poprzez pozytywne skutki swej działalności charytatywnej lub negatywne
konsekwencje ekologiczne).
• Mimo powyższych zastrzeżeń terminologicznych, warto podkreślić, ze Zorska
trafnie jednak wyodrębnia (i obszernie omawia w podpunkcie 3.1.3
podręcznika) trzy modele ładu korporacyjnego: 1) model amerykański,
2) model europejski (wynikający z praktyki krajów kontynentalnej części
Europy Zachodniej) oraz 3) model japoński.
• Natomiast, analizując paradygmat OLI, do nowych przewag
internalizacyjnych KTN słusznie zalicza też ona efekty tworzenia sieci,
tzn. – jak definiuje autorka - zbioru węzłów i łączących je wzajemnych
powiązań (szerzej o tym w podpunkcie 4.1.3 podręcznika). 57
5. PARADYGMAT OLI A NOWY
PARADYGMAT ROZWOJU WEDŁUG
DUNNINGA
• W artykule pt.: „Towards a new paradigm of development: implications for the
determinants of international business”, opublikowanym w kwietniu 2006 r. na
łamach czasopisma wydawanego przez UNCTAD pt.: „Transnational Corporations”
John H. Dunning po raz kolejny dość gruntownie zmodyfikował i wzbogacił
własną eklektyczną teorię produkcji międzynarodowej, w oparciu o
opracowany przez siebie
nowy paradygmat rozwoju (NPR).
• W tym kontekście warto przypomnieć, że według T.S. Kuhna, paradygmat naukowy

może być pojmowany różnorodnie:
a) jako „powszechnie uznane osiągnięcie naukowe”,
b) jako „zespół charakterystycznych przekonań i uprzedzeń”,
58
5. PARADYGMAT OLI A NOWY
PARADYGMAT ROZWOJU WEDŁUG
DUNNINGA (A)
c) jako „wszystkie zinternacjonalizowane przekonania grupy naukowej”,
d) jako „zespół koncepcji, teorii, technik i wartości, które określają ramy
realizowanych badań.”
• Przyjmując dla potrzeb dalszych rozważań ostatnią, czwartą definicję

paradygmatu naukowego, należy podkreślić, że nowy paradygmat rozwoju
(New development paradigm) przygotowany został przez Dunninga przy
wykorzystaniu dorobku 3 laureatów Nobla w zakresie ekonomii z ostatnich lat:
-- koncepcji celów rozwoju według teorii ubóstwa A. Sena,
-- roli instytucji w ujęciu D. Northa (tj. ekonomii instytucjonalnej)
-- koncepcji transformacji ekonomiczno-społecznej (w kontekście
procesu globalizacji), według podejścia J. Stiglitza.
59
5. Paradygmat OLI a nowy paradygmat
rozwoju według Dunninga (B)
Schemat obrazujący wykorzystanie dorobku Sena, Northa i Stiglitza

przy opracowywaniu przez Dunninga nowego paradygmatu rozwoju 60
rozwoju według Dunninga (C)
• Zaproponowany przez Duninga model NPR jest przejawem kompleksowego,
multidyscyplinarnego i niezmiernie szerokiego podejścia, zarówno do finalnych
cełów (ends) rozwoju, jak też do niezbędnych środków (means) działania.
• Proponując wspomniany NPR, autor usystematyzował wszystkie środki i cele
rozwoju, wyodrębniając trzy sfery działania:
-- ekonomiczną (economics),
-- socjologiczną (sociology),
-- religijną, czyli - ekologii moralnej (religion: moral ecology).
• Lista głównych środków działania według NPR Dunninga:
-- zasoby (resources - R) i zdolności (capabilities - C), a zwłaszcza
przedsiębiorczość,
-- rynek (market – M, wraz z mechanizmem jego funkcjonowania),
-- instytucje i infrastruktura instytucjonalna (kapitał społeczny),
-- system wartości i mentalności społeczeństwa,
-- system wierzeń i jego determinanty (tradycja, religie, wiedza, presja
społeczna, doświadczenia wyniesione z procesu uczenia się).
61
rozwoju według Dunninga (D)
• Lista głównych celów rozwoju według NPR Dunninga:
-- rozwój pojmowany jako zbiór wolności (ekonomicznej, społecznej
i politycznej przy równoczesnym zapewnieniu przejrzystości
funkcjonowania wszystkich dziedzin życia społeczeństwa),
-- rozwój społeczny traktowany integralnie i w sposób holistyczny,
-- transformacja społeczna i osiągnięcie wskaźników rozwoju społecznego,
-- restrukturyzacja gospodarki podporządkowana rozwojowi społecznemu,
-- nowe priorytety rozwojowe: ograniczenie ubóstwa, ochrona zdrowia,
poprawa jakości życia, edukacja, ochrona środowiska naturalnego,
zapewnienie bezpieczeństwo itp.
• Próbując ściśle powiązać środki działania z celami rozwoju, Dunning wskazał

na konieczność wieloprzyczynowej (multicausal), a równocześnie
wielopłaszczyznowej (multifaceted) analizy holistycznej oraz stosowania
modeli statycznych i dynamicznych typu porównawczego.
62
rozwoju według Dunninga (E)
• Dalej omawiany autor przedstawił 4 grupy głównych uczestników
(czyli – podmioty) procesu rozwoju, określając ich mianem
udziałowców (stakeholders) lub graczy (players).
• Według jego opinii, są to:
a) rynki,
b) rządy,
c) organizacje społeczeństwa obywatelskiego,
d) jednostki ponadnarodowe (supranational entities).
• Ponadto Dunning podkreślił konieczność zapewnienia rosnącej
partycypacji (czynnego udziału) i większej lokalnej
odpowiedzialności ludzi za ich własne losy (local ownership), a także
zagwarantowania kluczowej roli instytucjom i organizacjom
pozarynkowym (extra-market) w procesie rozwoju.
63
rozwoju według Dunninga (F)
TRZY FAZY ANALIZY
(=MODELU) DUNNINGA:
1) Identyfikacja istoty i zakresu NPR.
2) Łańcuch wartości czynników
determinujących rozwój na
przełomie XX i XXI wieków:
c) Zasoby + Zdolności + Rynek
d) Instytucje/Struktury bodźców
Mechanizmy wzmacniające
e) Wartości/Systemy myślenia
f) Systemy wierzeń (religie)
g) Źródła wierzeń
h) „Wyzwalacze” (Triggers) zmian.
3) Determinanty międzynarodowej
działalności biznesowej „związane”
(influenced) z NPR:
a) Przewagi własnościowe firmy (O)
b) Przewagi lokalizacyjne (L) krajów i
regionów w makro- i mikroskali
c) Przewagi internalizacyjne (I),
wynikające z połączenia O i L
Uwaga metodologiczna: Obie fazy 2 i 3
tego modelu mogą być rozpatrywane
statycznie lub dynamicznie. 64
rozwoju według Dunninga (G)
• Wykorzystując powyższy schemat analizy, Dunning przedstawił następnie
kolejną zmodyfikowaną wersję swojej teorii eklektycznej
umiędzynarodowienia działalności przedsiębiorstwa, włączając do niej główne
elementy NPR.
• Do przewag własnościowych dodał specyficzne instytucjonalne
przewagi komparatywne poszczególnych KTN, tj. zakres i strukturę
zachęt lub bodźców (incentives), stosowanych przez te firmy dla
optymalnego wykorzystania ich zasobów i zdolności wytwórczych oraz
umiejętności sprostania wymogom rynkowym.
• W dobie współczesnej globalizacji do własnościowych przewag typu
instytucjonalnego należy – zdaniem Dunninga- zaliczyć zwłaszcza zdolność
KTN do uwzględniania w ich działalności kwestii odpowiedzialności społecznej
(social responsability), zmian przepisów prawa patentowego, nawiązywania
nowych form współpracy w dziedzin innowacji, unikania korupcji i oszustw
podatkowych, umiejętność prowadzenia „konstruktywnego” dialogu i
współdziałania z organizacjami konsumenckimi i ekologicznymi, jak też
skutecznego lobbyingu
na forum parlamentarnym i w kontaktach z administracją publiczną.
65
rozwoju według Dunninga (H)
• Analizę przewag lokalizacyjnych na szczeblu kraju goszczącego
Dunning połączył z głównymi 4 typami BIZ (tj. poszukującymi rynków,
zasobów, efektywności i aktywów). Znacznie przy tym rozszerzył listę
czynników i uwarunkowań decydujących o wyborze konkretnego miejsca
lokalizacji, a równocześnie przyporządkował poszczególne determinanty
ekonomiczne określonym typom BIZ.
• Do czynników tworzących ramy polityki państw goszczących wobec BIZ
(policy framework for FDI) omawiany autor dodał : politykę konkurencji
(zwłaszcza przepisy dotyczące fuzji i przejęć), kwestie prywatyzacji firm
państwowych, regulacji cen, politykę przemysłową i regionalną oraz
bilateralne międzyrządowe umowy o ochronie i wspieraniu inwestycji
zagranicznych.
• Listę metod ułatwiania działalności biznesowej (business facilitation)
Dunning uzupełnił o następujące czynniki: system promocji i zachęt
finansowych, poszanowanie własności prywatnej, ochrona własności
intelektualnej, odpowiednia infrastruktura finansowa, kapitał społeczny,
przepisy antykorupcyjne i istnienie klastrów w przekroju regionalnym.
66
rozwoju według Dunninga (I)
• Następnie analizując determinanty ekonomiczne BIZ poszukujących
rynków zbytu, Dunning wskazał, że - obok wielkości, struktury i
dynamiki wzrostu miejscowego rynku oraz specyfiki preferencji
konsumpcyjnych – ważną rolę odgrywają też ułatwienia dostępu do rynków
regionów ponadkrajowych (dzięki tworzeniu stref wolnego handlu i innych,
bardziej zaawansowanych form ugrupowań integracji regionalnej) oraz do
rynku globalnego (dzięki ogólnoświatowym działaniom na rzecz
liberalizacji handlu międzynarodowego, zwłaszcza na forum GATT/WTO).
• W przypadku BIZ poszukujących zasobów listę przesłanek
ekonomicznych lokalizacji autor rozszerzył o dostępność, jakość i płace
wykwalifikowanych pracowników (podczas gdy wcześniej akcentował tylko
sprawy dostępności ziemi i budynków, surowców i półproduktów,
infrastruktury i tanich niewykwalifikowanych pracowników).
• Listę determinant ekonomicznych BIZ poszukujących efektywności
uzupełnił o członkostwo w regionalnych ugrupowaniach integracyjnych
oraz jakość instytucji rynkowych.
67
rozwoju według Dunninga (J)
• Wreszcie, omawiając determinanty ekonomiczne BIZ poszukujących
strategicznych aktywów (asset-seeking FDI), Dunning podał nowy –
poprzednio pomijany – zestaw czynników:
-- jakość istniejących aktywów technologicznych i menadżerskich,
-- infrastruktura portowa, drogowa i telekomunikacyjna,
-- uwzględnianie tematyki przedsiębiorczości, innowacyjności
i konkurencyjności w programach działalności instytucji oświatowych,
-- istnienie polityki i instytucji sprzyjających wzrostowi i rozwojowi
społeczno-gospodarczemu.
• Kwestie powiązania czterech wskazanych wyżej typów BIZ – z jednej
strony - z determinantami ekonomicznymi ich lokalizacji w krajach
goszczących, a z drugiej strony – z ramami polityki wobec inwestycji
zagranicznych i ułatwieniami dla prowadzenia działalności biznesu ilustruje
przytoczony dalej schemat, który zaczerpnięty został ze
wspomnianego wcześniej artykułu Dunninga. 68
rozwoju według Dunninga (K)
Schemat powiązań głównych typów BIZ z determinantami ekonomicznymi, 69

polityką wobec inwestorów i ułatwieniami dla biznesu według Dunninga
rozwoju według Dunninga (L)
• W rozważaniach nt. wpływu nowego paradygmatu rozwoju na kształtowanie się
przewag internalizacyjnych KTN, Dunning stosunkowo szeroko uwzględnił
przede wszystkim oddziaływanie globalizacji na zmiany kosztów i korzyści
internalizacji procesów tworzenia i wykorzystania unikalnych aktywów
strategicznych, jakimi dysponują KTN.
• Równocześnie uznał on za konieczne zróżnicowanie analizy specyfiki internalizacji
działalności KTN w przekroju dwu odmiennych grup krajów, tj. państw o
rozwiniętej gospodarce rynkowej (KWR) i krajów słabo rozwiniętych (KSR).
• Zauważył bowiem, że wewnątrz grupy KWR warunki działania KTN są relatywnie
podobne. Instytucje dotyczące zasobów, zdolności i rynków nie tylko są tam dobrze
rozwinięte, ale mają także podobny charakter. Ułatwia to osiąganie korzyści z
internalizacji, wynikających z umiejętnego łączenia przez KTN - w drodze
podejmowania BIZ - atutów własnościowych typu instytucjonalnego z
odpowiednim wyborem miejsca lokalizacji ich
nowych filii.
70
rozwoju według Dunninga (Ł)
• Natomiast znacznie trudniej jest korporacjom uzyskać przewagi internalizacyjne o
charakterze instytucjonalnym poprzez ekspansję inwestycyjną w stosunkach KWR-
KSR lub wewnątrz grupy KSR.
• Po pierwsze, instytucje, systemy bodźców ekonomicznych i kulturowe wymiary
działalności biznesowej w tej ostatniej grupie państw są w poważnym stopniu odmienne
od istniejących w KWR (tj. w krajach macierzystych większości KTN). Zdaniem
Dunninga, można to stwierdzić, porównując instytucje występujące w praktyce -
przykładowo - w Niemczech i Iranie lub w Australii i na Sri Lance.
• Po drugie, poszczególne KSR różnią się znacznie między sobą pod rozpatrywanym
względem (np. kraje Afryki Subsaharyjskiej i Azji Wschodniej).
• W tej sytuacji – jak zauważa słusznie wspomniany autor - korporacje niekiedy uznają,
że zamiast podejmować ryzyko bezpośrednich inwestycji w KSR (zwłaszcza w obliczu
powszechnej korupcji urzędników), opłaca się im bardziej ograniczyć kontakty do
eksportu, poddostaw lub sprzedaży licencji.
• Chociaż tendencje liberalizacyjne w polityce władz państwowych KSR wobec KTN i
stosowane przez nie zachęty finansow-fiskalne dla inwestorów zagranicznych mogą
sprzyjać przyciąganiu BIZ i internalizacji działalności korporacji w krajach ubogiego
Południa, ale część ich rządów ciągle preferuje pozakapitałowe formy współpracy z
KTN.
71
rozwoju według Dunninga (M)
• Według opinii Dunninga, do ujednolicania istytucjonalnych aspektów
działalności KTN w skali globalnej (co oczywiście ułatwia internalizację)
w ostatnich latach przyczyniła się działalność ONZ, OECD i innych
organizacji miedzynarodowych w zakresie inicjowania, opracowywania i
upowszechniania różnorodnych wytycznych (zaleceń), zestawów
„dobrych praktyk” lub dobrowolnych (tj. nie wiążących w sensie
prawnym) kodeksów postępowania przedsiębiorstw.
• Chodzi tu zwłaszcza o uchwalone w 1976 r. przez OECD Guidelines to
Multinational Enterprises, a także o inicjatywy ONZ typu: Global
Compact, Global Reporting Initiative, Norms and Responsabilities of
Transnational Corporations and Other Business Enterprises.
• Ponadto od początku lat 90-tych internalizacji działalności KTN sprzyja
poważnie rosnąca fala transgranicznych fuzji i przejęć przedsiębiorstw,
bo przejmowaniu aktywów towarzyszy ujednolicanie warunków
instytucjonalnych prowadzenia biznesu, restrukturyzacja i ekspansja
zewnętrzna filii korporacji, jak też coraz sprawniejsze kierowanie
(governance) łańcuchami tworzenia wartości dodanej w ramach
działalności poszczególnych korporacji. 72
rozwoju według Dunninga (N)
• W konkluzjach swoich rozważań Dunning podkreślił, że – po pierwsze
– w dobie rosnącej globalizacji życia gospodarczego i w świetle
najnowszego dorobku światowej ekonomii instytucje powinny być
podniesione do rangi centralnej kwestii paradygmatu OLI.
• Po drugie, charakter i jakość instytucji odgrywa dziś znacznie ważniejszą
rolę niż w niedawnej przeszłości przy ocenie zarówno różnorodnych
przewag konkurencyjnych KTN, jak też atrakcyjności lokalizacyjnej
poszczególnych krajów (przyjmujących i macierzystych).
• Po trzecie, wykorzystanie przez KTN ich przewag własnościowych poza
obszarem krajów macierzystych zależy coraz bardziej od umiejętności
dostosowania działalności biznesowej do specyfiki istniejących tam
struktur instytucjonalnych.
• Po czwarte, Dunning wyraził nadzieję, ze zapoczątkowane przez niego
badania nad znaczeniem instytucji dla procesu umiędzynarodowienia
działalności KTN będą kontynuowane przez innych ekonomistów.
Zaproponował przy tym listę przykładowych tematów wartych
opracowania. 73
6. DETERMINANTY EKSPANSJI KTN I BIZ
W ŚWIETLE TEORII LOKALIZACJI
DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ (A)
• Wprawdzie w najnowszej wersji paradygmatu OLI kwestia wyboru kraju
goszczącego i konkretnego miejsca lokalizacji BIZ (oraz szerzej – ekspansji
KTN) jest przez Dunninga dość szeroko omawiana, ale – zdaniem wielu
autorów – teoria lokalizacji działalności gospodarczej powinna
być traktowana jako samodzielny, wyodrębniony nurt
współczesnej ekonomii. Spośród polskich ekonomistów do tego poglądu
przychylają się – jak uprzednio wspominałem – przede wszystkim K.
Przybylska i J. Misala.
• Nawiązując do światowego dorobku dotyczącego lokalizacji BIZ, a w
szczególności do badań na ten temat Agravala (1980 r.), Dunninga (1981 r.),
Portera-Ozawy (1992 r.), Markusena (1995 r.) i Zhanga (1996 r.),
K. Przybylska skoncentrowała się – jak już wcześniej sygnalizowałem -
na analizie przesłanek lokalizacji inwestycji bezpośrednich w makroskali,
tj. przez pryzmat warunków istniejących w poszczególnych krajach
goszczących.
74
6. Determinanty ekspansji KTN i BIZ
w świetle teorii lokalizacji (B)
• Natomiast J. Misala w swej monografii pt.: „Wymiana międzynarodowa i
gospodarka światowa: Teoria i mechanizmy funkcjonowania” (SGH. Warszawa
2005) skupił się najpierw na dość obszernej prezentacji dorobku tradycyjnej
teorii lokalizacji gospodarczej w oparciu o wyniki badań A. Löscha, W.
Isarda, J.H. von Thunena, J. Schumpetera, L.H. Klassena, H. Giercha, A.
Predöhla, H. Sieberta i R. Sohnsa.
• Według opinii J. Misali, analizując dorobek teorii lokalizacji w kontekście zmian
zachodzących w gospodarce światowej, należy uwzględniać zwłaszcza fakt
występowania efektów alokacyjnych, akumulacyjnych
i lokalizacyjnych międzynarodowego podziału pracy.
• Efekty alokacyjne to całość bezpośrednich i pośrednich skutków optymalizacji
alokacji zasobów w skali międzynarodowej (m. in. dzięki działalności
inwestycyjnej KTN).
• Efekty akumulacyjne pojawiają się wskutek tego, że poszczególne regiony i kraje
świata dysponują odmiennymi warunkami akumulacji oraz pomnażania
czynników wytwórczych (co w szczególności doskonale potrafią wykorzystywać
KTN).
75
w świetle teorii lokalizacji (C)
• Efekty lokalizacyjne są ściśle powiązane ze skutkami akumulacyjnymi i
alokacyjnymi międzynarodowej działalności gospodarczej. Źródłem ich
występowania jest zróżnicowanie poszczególnych krajów pod względem
stopnia mobilności czynników produkcji (siły roboczej, kapitału
produkcyjnego i wiedzy technicznej), jak też stanu środowiska naturalnego.
Stąd także bierze się jednocześnie odmienna atrakcyjność poszczególnych
krajów dla KTN.
• Omawiając międzynarodowe aspekty tradycyjnej (neoklasycznej) teorii
lokalizacji, J. Misala podkreśla, że specjaliści od kwestii przestrzennego
rozmieszczenia działalności wytwórczej między krajami i regionami świata
zwracali uwagę nie tylko na znaczenie dystansu geograficznego i kosztów
transportu (np. W. Isard), ale też szeroko analizowali (np. A. Weber)
przewagi aglomeracyjne wynikające z powiązań gospodarczych „do
przodu” (forward linkages) i „do tyłu” (backward linkages).
• Odnotowując szczególny wkład A. Löscha w badania nad polityką
przemysłową przedsiębiorstw, Misala przypomina, że ten niemiecki
ekonomista udowodnił, że istnienie granic narodowych stanowi poważną
przeszkodę, która utrudnia optymalizację działalności firm
przemysłowych w skali ponadkrajowej. 76
w świetle teorii lokalizacji (D)
• W ramach prezentacji dorobku ortodoksyjnej teorii lokalizacji stosunkowo
najwięcej miejsca poświęca Misala koncepcji międzynarodowego podziału
pracy w ujęciu R. Sohnsa (z 1976 r.).
• Punktem wyjścia tej koncepcji jest twierdzenie, że względne wyposażenie
poszczególnych krajów w czynniki wytwórcze zależy od osiągniętego przez
nie poziomu rozwoju:
--Kraje wysoko rozwinięte są stosunkowo najlepiej wyposażone w kapitał
rzeczowy, pracę wysoko kwalifikowaną i dysponują największymi
korzyściami zewnętrznymi (external economies), które wynikają z bliskości
geograficznej krajów o podobnych strukturach popytu i podaży.
-- Głównym atutem krajów średnio rozwiniętych jest dysponowanie
obfitymi zasobami pracy o średnim stopniu kwalifikacji.
-- Z kolei kraje słabo zaawansowane mają względną przewagę w zakresie
dostępności zasobów naturalnych i nisko kwalifikowanych pracowników.
• Drugą ważną tezą R. Sohnsa jest trafne spostrzeżenie, że struktura popytu
staje się coraz bardziej zróżnicowana w miarę podnoszenia się poziomu
rozwoju poszczególnych krajów i wzrostu przeciętnego poziomu dochodów
indywidualnych ich mieszkańców. 77
w świetle teorii lokalizacji (E)
• W związku z powyższym R. Sohns podkreślał, że spośród przedsiębiorstw
zaangażowanych aktywnie w międzynarodowy podział pracy największe
sukcesy odnoszą te, które są w stanie najlepiej sprostać konkurencji, bo:
-- są najbardziej innowacyjne (dzięki prowadzonym pracom badawczo-
rozwojowym i wdrożeniowym),
-- odznaczają się najlepszymi zdolnościami do zróżnicowania asortymentu
swej produkcji celem dostosowania go do odmiennej struktury popytu w
poszczególnych grupach krajów,
-- przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych potrafią właściwie
wykorzystać istniejące zróżnicowanie krajów w zakresie relatywnej
dostępności czynników wytwórczych oraz korzyści ze skali produkcji i
zbytu.
• Z kolei nawiązując do koncepcji cyklu życia produktu i luki
technologicznej, Sohn w swej teorii międzynarodowego podziału pracy
przedstawił intensywność zapotrzebowania na różne czynniki wytwórcze
w 3 fazach cykłu życia produktu, tj. w fazie innowacji, dojrzewania i
standaryzacji.
78
w świetle teorii lokalizacji (F)
• Dalej zaś omawiany niemiecki ekonomista pokazał wpływ poszczególnych
faz cyklu na przewagi konkurencyjne krajów w dziedzinie wymiany
handlowej oraz działalności inwestycyjnej KTN.
• We wspomnianej wcześniej monografii J. Misala wskazuje też, że
R. Sohns zajmował się ponadto analizą roli bezpośrednich inwestycji
zagranicznych w kontekście konkurencyjności międzynarodowej
przedsiębiorstw, rozróżniając przy tym poziome i pionowe BIZ.
• Pierwsze z nich polegają na podjęciu w kolejnym kraju goszczącym
produkcji wyrobów (czy usług) już wytwarzanych przez KTN lub
komplementarnych w stosunku do takich wyrobów. Przynoszą one
korzyści skali, bo poprawiają pozycję konkurencyjną korporacji względem
miejscowych firm, które przejściowo mogą mieć przewagę nad KTN z racji
lepszego rozeznia specyficznych warunków działania na danym rynku.
• Natomiast pionowe BIZ – według Sohnsa - realizowane są przez
korporacje celem zapewnienia im dostępu do potrzebnych surowców lub
zaopatrzenia w niezbędne półprodukty. Przyczyniają się one zatem także
79
do poprawy konkurencyjności międzynarodowej KTN.
w świetle teorii lokalizacji (G)
• Na kolejnym etapie swych rozważań J. Misala omawia wpływ na międzynarodowe
stosunki ekonomiczne współczesnej teorii lokalizacji działalności
biznesowej, określanej często w literaturze mianem nowej geografii
ekonomicznej (new economic geography). Nie tylko przedstawia jej istotę, lecz
dość szeroko prezentuje również założenia i rezultaty badań najważniejszych
światowych przedstawicieli tej teorii, z P. Krugmanem, A. J. Venablesem, D.
Pugą, N. Niebuhrem i S. Stillerem na czele.
• Jak trafnie zauważa Misala, swoistym punktem zwrotnym w historii wspólczesnej
teorii lokalizacji stało się opublikowanie w 1991 r. monografii P. Krugmana pt.:
„Geography and Trade”, od której tytułu wzięła się nazwa nowej geografii. Jej
istota polega natomiast na analizie przestrzennych uwarunkowań i wymiarów
międzynarodowej wymiany handlowej i przepływów czynników wytwórczych, z
BIZ i działalnością KTN włącznie.
• Ekonomiści, którzy są zaliczani do nurtu nowej geografii, zwrócili przede
wszystkim uwagę na fakt, że rozmieszczenie przestrzenne firm i pracowników jest
uzależnione od intensywności oddziaływania sił dośrodkowych (centripetal forces) i
sił odśrodkowych (centrifugal forces).
80
w świetle teorii lokalizacji (H)
• O ile siły dośrodkowe sprzyjają coraz większej koncentracji geograficznej
działalności gospodarczej i względnie równomiernemu jej rozmieszczeniu, o
tyle siły odśrodkowe wywołują zjawisko przeciwstawne, tj. dekoncentrację
(lub dyspersję) oraz nierównowagę przestrzenną, zarówno przedsiębiorstw,
jak i pracowników. W rezultacie intensywnego oddziaływania tych drugich
pogłębiają się dysproporcje między aglomeracjami gospodarczo najbardziej
rozwiniętymi i regionami zacofanymi.
• Według przedstawicieli nowej geografii, do głównych przyczyn działania sił
dośrodkowych należą:
-- względny brak niemobilnych czynników produkcji,
-- niedobór dóbr niewymienialnych (np. mieszkań),
-- występowanie tzw. niekorzyści skali,
-- istnienie chłonnego rynku regionalnego,
-- intensyfikacja powiązań „do przodu” i „do tyłu” (forward and backward linkages)
między nakładami i efektami w sferze konsumpcji (gdzie przeważają powiązania
„do przodu”) oraz w dziedzinie produkcji (gdzie dominują powiązania „do tyłu”).
81
w świetle teorii lokalizacji (I)
• Między powiązaniami „do przodu” i „do tyłu” pojawia się często sprzężenie zwrotne, co
dodatkowo sprzyja dalszemu utrwalaniu się procesu dynamicznego rozwoju aglomeracji
kosztem zaniedbywania regionów zacofanych (na co wskazywali m. in. A. Niebuhr i S. Stiller).
• Z wieloma tezami nowej geografii ekonomicznej łaczą się – zdaniem Misali - dość ściśle
spostrzeżenia formułowane przez przedstawicieli wspólczesnej teorii zachowania się
kierownictw przedsiębiorstw, która nazywana jest w Niemczech nowoczesną polityką
przemysłową (Moderne Industriepolitik).
• W myśl tej ostatniej, obecnie przedsiębiorstwa transnarodowe i krajowe nie tylko ze sobą
konkurują, lecz nierzadko także wpółpracują i koordynują nawzajem swoją działalność (np.
dokonują wspólnych zakupów surowców lub półproduktów, czy też tworzą alianse
strategiczne), jeśli sprzyja to osiąganiu większych zysków poprzez uzyskiwanie
mikroekonomicznych efektów synergii dzięki rozbudowie sieci powiązań wzajemnych (typu
progresywnego i regresywnego).
• W swych rozważaniach poświęconych oddziaływaniu wspólczesnej teorii lokalizacji na

determinanty działalności KTN i BIZ J. Misala nawiązuje ponadto do teorii „gron” lub
klastrów (clusters), opracowanej początkowo - jak już wspominałem poprzednio - przez M.E.
Portera (w roku 2001), a następnie wzbogaconej przez wielu innych ekonomistów.
82
w świetle teorii lokalizacji (J)
• Odnotować również warto, że J. Misala jest też autorem eseju pt.:”Wpływ BIZ na
konkurencyjność międzynarodową; wybrane aspekty teoretyczne”, opublikowanego w
pracy zbiorowej pod red. M.A. Weresy: „Polska – Raport o konkurencyjności 2007:
Rola zagranicznych inwestycji bezpośrednich w kształtowaniu przewag
konkurencyjnych” (Instytut Gospodarki Światowej SGH, Warszawa 2007).
• W powyższym eseju wspomniany autor przedstawił m.in. zarys koncepcji
międzynarodowego zlokalizowanego konkurowania i
konkurencyjności (Locational competition lub Standortwettbewerb).
Wśród głównych twórców i zwolenników tej nowej koncepcji należy
wymienić niemieckiego ekonomistę H. Sieberta i jego wspólpracowników.
• W myśl koncepcji zlokalizowanego konkurowania, trzeba analizować łącznie
konkurencję międzynarodową w sferze realnej i w dziedzinie instytucjonalno-
instrumentalnej, konkurencję między podmiotami gospodarczymi (tj.
przedsiębiorstwami, ich zrzeszeniami i gospodarstwami domowymi) oraz między
poszczególnymi krajami.
• Podstawowe elementy i płaszczyzny konkurowania między danym krajem i jego
otoczeniem międzynarodowym – według koncepcji Standortwettbewerb – podane
są na dwu zamieszczonych dalej rysunkach (schematach).
83
w świetle teorii lokalizacji (K)
Uwaga: Powyższy rysunek został zaczernięty z eseju J. Misali: Wpływ BIZ na 84

konkurencyjność..., op. cit.
w świetle teorii lokalizacji (L)
Uwaga: Powyższy rysunek został zaczernięty z eseju J. Misali: Wpływ BIZ na

85
konkurencyjność..., op. cit.
w świetle teorii lokalizacji (Ł)
• Jak wynika z podanych schematów, w warunkach współczesnej gospodarki światowej
przedsiębiorstwa poszczególnych krajów (z KTN włącznie) muszą ze sobą konkurować
przede wszystkim na rynkach dóbr materialnych i usług, tzn. na rynkach różnych
produktów. Dzięki temu mogą one powiększać osiągane przez siebie zyski, jeśli mają przewagę
nad swymi rywalami pod względem atrakcyjności cen (tj. oferując niższe ceny) i jakości
sprzedawanych produktów.
• Konkurowanie w sferze mobilnych czynników wytwórczych – kapitału, technologii i
pracy (zwłaszcza o pracowników wysoko kwalifikowanych) odbywa się zarówno między
przedsiębiorstwami, jak też między krajami i regionami świata. Rządy, banki centralne i
pozostałe instytucje państwowe poszczególnych krajów uczestniczą także aktywnie w tej
konkurencji, gdyż instrumenty prowadzonej przez nie polityki zachęcają lub zniechęcają do
napływu zagranicznych czynników produkcyjnych do poszczególnych krajów.
• Podobnie wygląda konkurencja międzynarodowa o takie mało mobilne lub niemobilne
czynniki wytwórcze jak: ziemia, surowce i środowisko naturalne oraz niekwalifikowani
pracownicy. Przy tym dzięki przyciągnięciu mobilnych zagranicznych czynników
produkcji i wzrostowi wymiany handlowej zwiększa się wykorzystanie czynników
niemobilnych, co pozwala na poprawę międzynarodowej pozycji konkurencyjnej
danego kraju
oraz jego przedsiębiorstw.
86

Paradygmat OLI

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Paradygmat OLI

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

TEORETYCZNE KONCEPCJE

Brytyjska ekonomistka G. Ietto-Gillies (2005 r.) wyodrębnia ze swej strony

1) teoria oligopolistycznych przesłanek BIZ (której podstawy opracował

1) poglądy twórców („ojców”) teorii produkcji międzynarodowej (S. Hymera,

• Kolejny polski ekonomista J. Nosal (2002 r.) dzieli teoretyczne koncepcje

• W pierwszej, tzn. wstępnej fazy cyklu w USA (T0 - T1) innowacyjny

• W III fazie cyklu, tj. na etapie standaryzowanego produktu zwiększa się

• Praktycznym - podawanym w literaturze światowej i polskiej - przykładem

• Teoria Dunninga stanowiła od początku mistrzowską kompilację (lub

• Drugą grupę tworzą przewagi KTN z tytułu specyfiki

• Trzecia grupa to specyficzne przewagi związane z

• Postęp w dziedzinie integracji pozwolił państwom członkowskim Unii

• Począwszy od połowy lat 90-tych, w kontekście analizy przewag

• W tym kontekście warto przypomnieć, że według T.S. Kuhna, paradygmat naukowy

• Przyjmując dla potrzeb dalszych rozważań ostatnią, czwartą definicję

Schemat obrazujący wykorzystanie dorobku Sena, Northa i Stiglitza

• Próbując ściśle powiązać środki działania z celami rozwoju, Dunning wskazał

Schemat powiązań głównych typów BIZ z determinantami ekonomicznymi, 69

• W swych rozważaniach poświęconych oddziaływaniu wspólczesnej teorii lokalizacji na

Uwaga: Powyższy rysunek został zaczernięty z eseju J. Misali: Wpływ BIZ na 84

Uwaga: Powyższy rysunek został zaczernięty z eseju J. Misali: Wpływ BIZ na

You might also like