Πλίνιος - Φυσική Ιστορία - για τον άνθρωπο

Έδωσα μία περιγραφή του κόσμου, και των χωρν, των

ειδν, των θαλασσν, των σ!μαντικν ποταμν, ν!σιν
και πόλεων που αυτός περι"χει# $πάρχουν κι άλλα πολλά
που δεν είπα, αφο% ο ανθρπινος νους δεν είναι αρκετά
ικανός για να ε&ερευνήσει όλα τα πεδία#'(π) όλα τα *α
του κόσμου, ! πρτ! θ"σ! πρ"πει δικαιωματικά να δοθεί
στον +νθρωπο, για χάρ! του οποίου ! Φ%σ! φαίνεται να
"χει δ!μιουργήσει όλα τα άλλα πράγματα ,αν και *!τά
σκλ!ρό αντίτιμο για όλα τα πλο%σια δρα τ!ς, κάνοντάς
το σχεδόν αδ%νατο να κρίνεις αν ήταν "νας καλός γον"ας
για τον +νθρωπο, ή αν ήταν μία ανελ"!τ! μ!τριά#' Πρτα
απ) όλα, τον άνθρωπο μονάχα, απ) όλα τα *α, τον
καλ%πτει με δανεικά υλικά# -λα τα υπόλοιπα όντα, σε όλ!
τους τ!ν απειράριθμ! ποικιλία, σοφά τα ντ%νει με
σκεπάσματα ,κελ%φ!, φλοιο%ς, λ"πια, φτερά, πο%πουλα,
γο%νες, αγκάθια, προ.ι"ς, τομάρια, χνο%δια, φολίδες,
θρακες, πανοπλίες/ ακόμ! και τους κορμο%ς των
δ"ντρων, τους "χει προστατ"0ει από το κρ%ο και τ! *"στ!
με σκλ!ρό και παχ% φλοιό, συχνά διπλό και τριπλό1 αλλά
μόνο τον +νθρωπο, από τ!ν !μ"ρα τ!ς γ"νν!σής του, τον
&ε.ρά*ει στον κόσμο γυμνό, πάνω στο αφιλό&ενο γυμνό
"δαφος, για να &εσπάσει αμ"σως σε θρήνο και
κλάμα#'2αν"να άλλο από όλα τα "μ.ια όντα δεν ρ"πει
τόσο πολ% προς τα δάκρια και το κλάμα, κι αυτό αμ"σως
στο ίδιο το &εκίν!μα τ!ς *ωής# (κόμ! και εκείνο το
πολυσυ*!τ!μ"νο χαμόγελο τ!ς .ρεφικής !λικίας, δεν
σχ!ματί*εται στα χείλ! κανενός παιδιο% μικρότερου από
"&ι ε.δομάδες#' (υτή ! μ%!σ! στο φως, αφο%
εγκαταλεί0ει ο +νθρωπος το σκοτάδι τ!ς μήτρας του,
ακολουθείται από μια μεγάλ! περίοδο δεσμν και
ε&άρτ!σ!ς, τ"τοια εμπόδια καν"να άλλο όν δεν τα
συναντά ,ο%τε ακόμ! κι εκείνα τα *α που ανατρ"φονται
ανάμεσά μας, καν"να από τα άκρα του δεν λειτουργεί για
πάρα πολ% καιρό, σαν να είναι δεμ"να από αόρατα δεσμά
και περιορισμ"να# 2ι "τσι, μόλις καταφ"ρει να γενν!θεί,
κείτεται με χ"ρια και πόδια αλυσοδεμ"να, κλαίγοντας
απαρ!γόρ!τα#' 3ο *ο που θα γίνει κ%ριος όλων των
άλλων, μυείται στ! *ωή με τιμωρία, ε&αιτίας ενός και
μόνο λάθους1 του παραπτματος τ!ς γ"νν!σής του#
(λίμονο, τι τρ"λα για εκείνους που σκ"φτονται ότι με "να
τ"τοιο &εκίν!μα θα ανατραφο%ν σε περήφαν! θ"σ!4' 5
πρτ! υπόσχεσ! δ%ναμ!ς και το πρτο δάνειο χρόνου που
του δίδεται, τον μετατρ"πει σε "να τετράποδο *ο,
κυλι"ται στα τ"σσερα# Πότε αρχί*ει ο άνθρωπος να
περπατά6 Πότε αρχί*ει να μιλά6 Πότε το στόμα του είναι
αρκετά σκλ!ρό για να μπορεί να δεχθεί κανονική τροφή6
Πόσο χρόνο κάνει για να συμπυκνωθεί και να δ"σει το
κρανίο του, "να σ!μάδι ότι είναι το πιο αδ%ναμο από όλα
τα πλάσματα6 2αν"να άλλο *ο δεν είναι τόσο ανήμπορο
μετά τ! γ"νν!σή του και για τόσο πολ% καιρό, ευάλωτο
από τα πάντα, και καν"να άλλο *ο δεν είναι ε&αρτ!μ"νο
τόσο απόλυτα από τους γονείς του για τόσα χρόνια,
ανίκανο, σε πλήρ! άγνοια, παραδομ"νο στ! μοίρα# 2ι
%στερα, μετά τ! γ"νν!σ!, "ρχονται οι αρρστιες του, και
όλες εκείνες οι θεραπείες ενάντια στις αρρστιες του ,
που με τ! σειρά τους θα !ττ!θο%ν από ν"ες αρρστιες4'
2αι το γεγονός πως όλα τα άλλα πλάσματα "χουν
συνείδ!σ! τ!ς φ%σ!ς τους, κάποια χρ!σιμοποιο%ν τ!ν
ταχ%τ!τα, άλλα το ικανό τους π"ταγμα, άλλα κολυμπο%ν,
εν ,απ) όλα τα πλάσματα τ!ς Φ%σ!ς, ο +νθρωπος μονάχα
δεν γνωρί*ει τίποτε απολ%τως εκτός κι αν του διδαχθεί ,
δεν γνωρί*ει ο%τε να μιλά και να επικοινωνεί, ο%τε να
περπατά, ο%τε καν να τρει# 7ε λίγα λόγια, το μοναδικό
πράγμα που μπορεί να κάνει από φυσικό "νστικτο, είναι
να κλαίει4 (ναπόφευκτα, υπήρ&αν πολλοί που πίστε0αν
ότι καλ%τερα θα ήταν να μ!ν είχε γενν!θεί, ή ότι θα
πρ"πει να τελεινει το συντομότερο δυνατόν# 8τον
+νθρωπο μονάχα, απ) όλα τα πλάσματα του κόσμου,
δίδεται ! θλί0!, μονάχα αυτός τ! νιθει, κι επίσ!ς μόνο
σε αυτόν δίδεται ! πολυτ"λεια, κι αυτή σε αμ"τρ!τες
μορφ"ς, αγγί*οντας κάθε &εχωριστό τμήμα τ!ς οντότ!τάς
του1 απ) όλα τα πλάσματα, μονάχα αυτός "χει φιλοδο&ία,
πλεονε&ία, απ%θμεν! επιθυμία, όρε&! και πόθο για *ωή,
μόνο αυτός "χει προσδοκία, δεισιδαιμονία, αγωνία για το
θάνατο και τ!ν ταφή, κι ακόμ! και τ!ν αναρτ!σ! για το
τι θα γίνει αφότου δεν θα υπάρχει πια#' 2ανενός
πλάσματος ! *ωή δεν είναι τόσο επισφαλής και α.".αι!
όσο του (νθρπου, καν"να δεν "χει τόσο μεγάλ! λαχτάρα
για όλες τις !δον"ς και τις ευχαριστήσεις, καν"να πλάσμα
δεν "χει τόσ! συγχυσμ"ν! δειλία, ή πιο άγρια οργή# 8τ!
φυσική τους κατάστασ!, όλα τα άλλα πλάσματα περνο%ν
το χρόνο τους ά&ια ανάμεσα στα όμοια του είδους τους1 τα
.λ"πουμε να συγκεντρνονται σε συντροφικά κοπάδια, να
στ"κουν όλα μα*ί ενάντια σε άλλα είδ! *ων ,ακόμ! και
τα πιο άγρια λιοντάρια δεν πολεμο%ν μετα&% τους, το
δάγκωμα του φιδιο% δεν επιτίθεται στα άλλα φίδια, ακόμ!
και τα τ"ρατα τ!ς θάλασσας και τα 0άρια δείχνουν τ!
σκλ!ρότ!τά τους μόνο ενάντια σε άλλα είδ! διαφορετικά
από τα ίδια# 9ν ο +νθρωπος, τ) ορκί*ομαι, μονάχα σ)
αυτόν συμ.αίνει, όλα του τα κακά τα παθαίνει από τους
συνανθρπους του