LUZ DE VIDA

ALBA FERNÁNDEZ SOUTO

A vida é un camiño continuo, unha senda que temos que andar e desandar ata atopar a ruta da

nosa meta, ata encauzar o vieiro do noso destino. A nosa vida é un camiño que debemos facer

mirando ao fronte pero volvendo a mirada atrás. Os pasos andados móstrannos os erros

cometidos e facilítannos unha oportunidade de cambio; a distancia danos unha perspectiva que

permite que nos decatemos de todo aquilo que fixemos mal: dos nosos erros, das nosas

equivocacións, dos nosos fracasos…mentirlle á vida non ten sentido, imos da súa man,
conduce o noso destino. Dende logo non hai nada máis triste que as vidas malgastadas, que

as vidas non vividas, pasadas de largo; son “vidas de ausencia ou ausencias de vida”.

O meu camiño é unha senda perdida, agochada nos meus adrentos, para que ninguén a atope

e repita o meus pasos, xa que erraría como eu errei e faría o camiño só como eu o fixen.

Camiñei acompañado da miña inexperiencia, da miña xuventude, da miña inmadurez e do

meu querer correr ás présas; e así foi como, como tantos outros, elixín o camiño equivocado

das drogas. Alimenteime de egoísmo e drogas, soidade e drogas, desinterese e drogas,

ingratitude e drogas. Todos eles sentimentos que encheron a mochila que me acompañou na

miña viaxe...

Non era a primeira vez que espertaba no hospital, así que antes de abrilos ollos xa sabía que

me atopaba alí. O cheiro dos hospitais é inconfundible, cheiran a formol, desinfectante e lixivia

mesturados con menciñas, tristuras, penas e enfermidades. Nos hospitais o tempo mídese de

forma diferente, cobra unha densidade especial, faise lento, espeso, eterno, coma unha noite

sen día. As agullas do reloxo paran, perden o seu cometido e só marcan as horas das

menciñas, das visitas do médico, das probas interminables. Nunca me gustaron os hospitais

pero era a terceira vez que a miña vida de drogas, ou as drogas da miña vida me levaran alí.

Ao espertar da miña inconsciencia, sentinme mareado, doído, inquedo, nervioso. A luz daquela

bombilla alumeábame os ollos, caíame enriba producíndome unha cegueira transitoria que

apenas me permitía distinguir quen tiña ao meu redor. Naquela sala de urxencias do hospital a

intimidade gardábase, pola falta de habitacións, detrás dunhas cortinas brancas que a modo de

paredes resgardaban das miradas alleas.

Ao meu carón, sentía a fala dunha nena de corta idade que se esforzaba en ser amable coas

enfermeiras e saudaba a todo o que pasaba. Resultaba agradable escoitala, a nena conseguía

arrincar un sorriso de todo aquel que se achegaba polo corredor. Tiña unha voz doce, tenra, sa,

que amosaba un interior máis san aínda. Parecía unha nena feliz que se esforzaba en intentar

facer felices aos demais. Eu permanecía deitado polo que dende a miña postura de enfermo
sen vontade, impasible, desinteresado e anódino, non fixen ningún esforzo para intentar manter

unha conversa con ela. Nese intre da miña vida, tan só quería saír de alí para voltar ás drogas.

Calafríos, arritmias, sudoracións, dores musculares, nervios e moita febre, apenas podía

respirar e semellaba que o inferno que estaba vivindo non ía rematar endexamais…

desesperanza, suor, tremores, e moita, moita ansiedade; non falaba, non escoitaba, non comía,

tan só sufría… Grazas a Deus, eses intres de desesperación alternaban con momentos de

sedación grazas ás menciñas que me supoñían un descanso no meu sufrimento, unha

pequena fuxida do meu inferno, unha paréntese que me permitía acumular forzas para

continuar limpando o meu corpo. Neses intres, como se dun programa de radio se tratara,

escoitaba a xente do meu redor. Eu non falaba con ninguén, e ninguén falaba comigo, tan só

escoitaba…eran os intres de Sabela. Gustábame escoitar a esa nena, que cando falaba

parecía que o mundo paraba para escoitala, todos estaban pendentes do que dicía. Sabela a

malia a súa corta idade, ou quizais por iso, falaba dende os sentimentos, dende o corazón, coa

dozura dunha nena cativa pero coa madurez dunha persoa con vivencias de profundidade

condensadas nunha curta vida. A nena botaba un sorriso cada vez que falaba e naquela sala

de hospital prendíase a luz, todo parecía máis humano, eu diría que ata o hospital deixaba de

cheirar a hospital.

Axiña deducín que Sabela era unha nena que crecera en hospitais, con algunha enfermidade

que a obrigaba a prolongadas estancias clínicas. Atopábase acompañada dunha muller nova

cunha voz que transmitía un fondo sentimento de tristura. Nas estancias hospitalarias ao

segundo día coñeces os corredores mellor que ao teu barrio, e aos enfermos máis próximos a

túa cama, mellor que aos teus veciños de toda a vida. Así, souben algo máis de Sabela. Entre

fala e fala dos meus veciños de hospital, souben que a muller moza que acompañaba a Sabela

era a súa nai e que a nena tiña unha enfermidade conxénita e dexenerativa moi grave. Xa lle

practicaran varias intervencións pero os resultados non foran bos, así que tiñan que seguir
probando novos tratamentos, buscando tódalas alternativas posibles para impedir unha vida

curta e chea de dor.

Quizais, a miña debilidade física e anímica obrigábanme a ver as cousas doutra maneira e

empecei a ter un intererse especial por escoitar a Sabela, sentía como enchía a sala de ledicia

e esperanza, iluminábase a habitación e conseguía sacar de cada un o lado bo. Sabela era

unha “nena de luz” que transmitía “luz de vida”. Escoitala prendeu unha cativa chama na miña

vida chea de escuridade e comecei a reflexionar… Sabela era a miña antítese, o meu eu

interno, a miña conciencia; ela significada a loita pola vida, eu tiña coma único interese fuxir de

alí e volver ás drogas; Sabela era esperanza e ilusión, eu egoísmo e soidade; Sabela

aferrábase con tódalas súas forzas a unha vida de enfermidade, eu desperdiciaba a miña vida.

Eramos a cara e a cruz dunha moeda: “vida de morte, morte de vida “.

Só foron tres días os que gocei da súa compaña. Sabela marchou para casa ata unha nova

volta ao hospital. Só foron tres días, pero como o tempo no hospital se para, semellaron moitos

máis. De todas formas, Sabela non marchou de alí, ficou na miña cabeza, meteuse na miña

alma. A súa ledicia quedou cosida nos meus adentros, a súa loita impregnou a miña

conciencia, a súa esperanza comezou a formar parte da miña vida.

Foron días de reflexións, de mirar atrás, de facer contas comigo mesmo, de sentirme suxo,

egoísta, indigno… Foron días difíciles, ninguén quere ver a parte mala de si mesmo. Foi unha

terapia que me axudou a mirar no meu interior, nos meus adentros, e sentir pena e medo,

moito medo… Quizais era iso o que necesitaba, baleirarme e volverme a encher.

Nas miñas estancias hospitalarias sempre estiven só. Os meus pais nin tan sequera sabía por

onde andaba, loitaron por min o que puideron, pero coa miña fuxida a través do meu inferno

non volvera a saber deles, nin eles de min. Tiña 17 anos cando empecei a facer o parvo coas

drogas. Críame superior aos demais, pensaba que eles non sabían vivir a vida e non me daba

conta de que o que a malvivía era eu. Axiña comecei con pequenos roubos na casa, a sisar o

que podía, si me collían sempre tiña unha desculpa: e que tiven que mercar un libro, e que é o
aniversario dun amigo…, calquera cousa era boa para mentir. E así comezou todo, pouco a

pouco, paso a paso. Os meus amigos fóronme dando de lado e funme xuntando con máis

coitados coma min, perdidos nun mundo sen sentido, nunha vida sen rumbo nin destino.

Amizades de interese e egoísmo. Nas drogas non hai amigos, non hai familia, non hai

sentimentos, nin valores, só vives droga! É un mundo de suburbios, e así vivín nos sumidoiros

da vida. A cada paso afundíame máis. Decidín fuxir da miña familia, había que buscar cartos

para a droga e así con 19 anos marchei e busquei vida lonxe da miña cidade. Xunteime a

outros que coma min vivían atrapados nese mundo, colegas de agulla e heroína. Moitos

quedaron polo camiño, a droga mata e non perdoa pero nin tan sequera iso me fixo cambiar.

Nas miñas pequenas estancias de “hoxe aquí e mañá alá”, coñecín a María. María era unha

moza de 18 anos que quería cambialo mundo e facer un lugar mellor para todos. As súas

pretensións altruístas leváronna a dar comigo. Foi nun deses escasos momentos diarios de

lucidez cando a vin por primeira vez, ía acompañada dunha amiga, e as nosas miradas

cruzáronse e quedaron amarradas. Comecei a rondar o instituto ao que asistía, acompañábaa

á casa e axiña fun gañando a súa confianza e dende logo modificando a súa conduta. Non, no

me resultou difícil levala ao meu mundo. Cando os seus pais descubriron o noso, decidín

marchar e convencín a María para iniciar unha nova vida para os dous, lonxe das imposicións

dos seus pais e preto do meu mundo. Foi a miña vítima!, leveina da miña man pola senda da

escuridade, da soidade, da inseguridade, da perda da dignidade, onde se había que delinquir

para comprar drogas, facíase. Esa era a meta do meu día a día: conseguir cartos para a droga.

Na miña vida as drogas eran o primeiro, así que cando María foi un estorbo non dubidei en

abandonala. Non me interesaba coidar dunha muller embarazada, non entraba nas miñas

contas ter unha muller e un fillo, iso non podía ser, era unha barreira para o meu fin...

Abandonei á miña moza embarazada de case nove meses e fuxín unha vez máis lonxe

daquelas persoas que se preocupaban por min, que me querían de verdade...

Cando saín do hospital, chamei á miña casa. Fun ben recibido, e a estancia ca miña familia

serviume para recuperarme e poñerme forte. Foron días de cura e de volta á vida. Pero,

necesitaba atopar o meu lugar e novamente sentín a necesidade de marchar, de fuxir e iniciar

unha nova vida. Fixen a maleta, despedinme dos meus pais e marchei. Na miña viaxe,

acompáñabame Sabela, non podía apartala da miña cabeza, botaba de menos a súa voz, o

seu sorriso, a súa esperanza.

Traballei de camareiro en vilas da bisbarra, pero axiña me cansaba e marchaba de novo. Era

un errante, de aquí para alá, ía en busca de algo, necesitaba atoparme a min mesmo.

Era verán cando baixei do autobús na estación da Pobra Do Caramiñal, unha vila costeira

bañada polo mar con fermosas praias que comezaban a estar repletas de turistas. Foi doado

atopar un traballo de camareiro e pouco a pouco funme adaptando aos seus recunchos e as

súas xentes. Ó remate do día, tiña por costume saír camiñar. Nunca tiña rumbo fixo, non sabía

a onde ía, só me deixaba ir. Neses intres cavilaba, e pensaba en Sabela. Sabela era o mellor

que pasara na miña vida. Foron só tres días, pero foi o tratamento máis eficaz para saír do meu

inferno. Tantas veces desexei atopala para darlle as grazas, tan só iso, grazas…

Os días de verán, marcharan paseniñamente e o outono descubriume sen ganas de fuxir,

quizais encontrara o sitio para quedar, sosegar e vivir. Rematara o traballo sobre as nove da

noite, fora un día chuvioso, cheo de orballo e néboa. A noite espertara igual e unha cortina de

choiva miúda, acompasada e pertinaz acompañoume ese día no meu paseo vespertino. Os

meus pasos ían facendo camiño sen unha ruta definida, non sabía a onde ía e cando pararía;

coma decotío, devagar por devagar. Sentín ao lonxe as campás da igrexa, o son quedaba

amortecido polas gotas de chuvia que tercas e constantes non cesaban de mollarme. Cando

levantei a cabeza do chan, atopábame diante do cemiterio. A noite triste, fría e húmida,

acompañoume ao camposanto. Ao traspasar o portalón de ferro, non entendía o meu destino,

só me deixaba ir…
Non semellaba haber ninguén, era de noite e o tempo non acompañaba. Mentres camiñaba

polo pequeno corredor que delimita o cemiterio cavilaba na tristura da morte, na escuridade

eterna, no frío da noite e na nova oportunidade que me dera a vida. A paz do cemiterio quedou

rota polo susurro dunha oración. Unha luz prendida sobre unha lápida permitíame ver a unha

muller vestida de negro que falaba e sorría mantendo unha conversa co ser querido alí

enterrado. Dirixín os pasos a aquela escena. Mentres me achegaba, a muller decidiu marchar

despedíndose do seu ser querido cun bico e un ata mañá. Ao chegar á lápida puiden ler unha

lenda: “Á miña filla Sabela: grazas polos anos que me regalaches, filla. Ti es a miña nena de

luz, a miña luz de vida. Mamá.”

Dos meus ollos empezaron a brotar bágoas que se mesturaban ca choiva… atopara a Sabela.

Pensei que a súa loita non fora en balde. Na sala daquel hospital Sabela era a mellor menciña,

era esperanza de vida, unha lección de coraxe que contaxiaba a todo o que a escoitaba. Ela

representaba á esencia da vida.

Absorto nos meus pensamentos non advertín que alguén se me achegaba, tan só sentín unha

man no meu lombo. Volvinme para atopar na noite escura a figura dunha muller que me

estendía o seu brazo entregándome algo ao que a súa man se aferraba. Era un papel pregado,

collino. A muller marchou sen dicir nada…

Non creo que ninguén sexa quen de explicar a miña sensación, os meus sentimentos nacían

dos meus adentros e espertaban en min; confusión, tristura, rabia, impotencia e un amor

infinito… Aquel papel amosaba un debuxo feito por un neno, era un boneco garabateado e

pintado de moitas cores. Debaixo do boneco podíase ler: “Ao meu pai, para que teña unha

lembranza miña. Quérote papá. Sabela”.