duisternis

sterrenhemel
Julia wordt zichtbaar
ROMEO
Kan het zijn dat een echt lichaam uit een droom ontstaat?
Kan huid zo blank zijn dat ze je met zoete blindheid slaat?
Ben jij een nieuwe zon?
Laat mij dan van je warmte drinken.
Kom op en dood de maan
die als een galblaas in de lucht hangt,
vaal en ziek.
Aanbid die maan niet, huil niet
naar dat leverkleurig oog.
Dat oog dat jou zonder te knipperen volgt
omdat het hoopt iets van jouw schoonheid te stelen.
Zoals ook de sterren drinken van je ogen
en zo zat zijn van je ogen
dat ze de hemel oplichten,
zodat de vogels de nacht voor een dag nemen
en zingen, zingen.
Uit ivoor ben je gesneden.
Vliesdun.
Teer.
Je gezicht als een bloem oprijzend uit de vaas van je hals.
Wie heeft die roos laten bloeien in je gezicht?
Wie heeft die lippen zo gemaakt
dat ze passen bij die van mij?
Dat ze me opvullen met zoete pijn.
Alsof ik mijn mond heb gebrand
en met elke kus meer verlang naar het vuur.
Wie heeft dat lichaam van jou zo geboetseerd
dat het precies in mijn handpalmen past?
Kijk hoe ze haar hoofd
in de kom van haar handen legt.
Was ik maar een handschoen aan die vingers.
Tebaldo cirkelt om een imaginair lichaam als een minnaar /
moordenaar
ondertussen trekt hij zijn kleren uit zoals bodybuilders dat doen
hij zal allerlei oefeningen uitvoeren die zijn spieren laten zwellen
hij zal zich oppompen met bloed / haat als een bodybuilder
hij zal van zijn lichaam een moorddadig wapen maken
JULIA

Romeo.
Romeo Montecchi.
Een naam, zacht als room voor mijn tong
en tegelijk bitter als venijn.
Waarom heet hij Romeo
Montecchi?
Een naam die hier, in dit huis, de messen
te voorschijn tovert.
Montecchi. Montecchi.
Het geluid van lemmeten die scherp gewreven worden
op leren riemen.
Ik werd geboren om hem te haten.
Hun soort: brak water. En wij? Vuur.
Nee.
Zijn woorden zetten mj in vuur en vlam.
Romeo Montecchi.
Ontken je vader.
Ontdoe je van je naam.
Als jij niet wilt, zeg dat je mij bemint
en ik ben niet langer een Capuletti.
Want wat is een naam?
Toch geen hand, geen gezicht, geen lichaamsdeel.
Alsof een roos niet even zoet zou geuren
mochten we haar anders noemen.
Wie is daar?
ROMEO
Ik had een naam.
Maar die heb ik afgelegd.
Zoals wie ik liefheb, wil ik heten.
Ik ben maar een pelgrim.
JULIA
Jij?
Montecchi?
ROMEO
Dat was ik, ja.
JULIA

Je bent een lijk als ze je vinden.

ROMEO
Jouw ogen zijn scherper dan hun messen.

En lach van jou maakt mij onkwetsbaar.

JULIA
Ja, maar hun haat maakt hun neuzen scherper
dan die van een hond.
ROMEO
Nee.
Mijn uniform is zwart als de nacht zelf.
JULIA
Je gelooft in sprookjes.
ROMEO
Ja. Maar ik geloof vooral in wat ik zie. Nu.
JULIA
Je brengt me aan het blozen.
Romeo Montecchi.
Gelukkig ligt de nacht als een masker
over mijn gezicht. Wat je zegt
schildert mijn wangen rood.
Je praatjes zijn al even goed als je kussen.
ROMEO
Dat komt door het gezelschap.
Als ik jou zie, staat mijn tong
geen seconde stil.
JULIA
Maar ik hou van stilte.
Soms.

ROMEO
Kom dan naar beneden
en leg me het zwijgen op.
JULIA

Ssst.
Eerlijk, Romeo Montecchi.
Hou je van mij?
Ja?
Luister goed. Doe alsof je dit niet hoort.
Ik ben verliefd.

Heb je mij gehoord?

Ik ben eerlijker dan zij die kuisafstandelijkgereserveerd zijn.
Ik kan trouwens niet anders, je hebt me afgeluisterd.
ROMEO
Ik zweer bij de zon
JULIA

Nee. Zweer niet bij de zon.

Als je toch wilt zweren, zweer dan bij je eigen lichaam.
Ik zal je zo geloven.

ROMEO
Als mijn hart zich ooit van je afkeert
JULIA

Nee. Romeo. Geen dure eden vannacht.

Het is te roekeloos, te vluchtig,
een bliksemschicht die al verdwenen is
voor iemand kan zeggen dat het bliksemt.
Ruik jij de nacht, Romeo?
Het tere parfum van bloemenknoppen die ervan dromen
bloemen te worden?

ROMEO
Zoals wij?
JULIA

Ja. Kom dichterbij.

Ja, zo, zo kan ik je beter zien.

ROMEO
Kijk.
Mijn mond.
JULIA

Die herinner ik me, ja.

Mijn mond.

ROMEO
Ik herinner me de smaak.
En hier, mijn vingers
JULIA

Ja. Je vingers.
Wat is dat?
Ga weg, Romeo. Ga Slapen.
ROMEO
Ik wil bij je komen.
Ik wil mijn woorden voelen.
En kus.
JULIA

Dat kan niet, Romeo.

Je woorden voelen aan als kussen.
Wat wil je nog meer? Nu?
Ik zei al dat ik van je hou
vr je er zelf om vroeg.
Hoe meer ik het zeg,
hoe beter de woorden gaan smaken
in mijn mond.

ROMEO
Laat mij dan die woorden proeven.
VOEDSTER
Julia!
JULIA

Nog n iets, Romeo.

Trouw je met mij,
vertel dan morgen aan iemand die ik je zal sturen
waar en wanneer.
Maar als je het niet meent, laat me dan alleen
met mijn verdriet. Ga nu slapen.
Hoe laat?

ROMEO
Negen uur?
JULIA

Goed.
Nog zeven uur.
Ik wilde je nog iets vragen,
maar ik ben vergeten wat.

ROMEO

Ik wacht tot je het weer weet.

JULIA

Dan blijf ik het gewoon vergeten.

VOEDSTER
Julia! Julia!
JULIA

Nee.
Het is beter dat je gaat.
Maar ga niet verder dan ik wil.
Vergeet het niet.
Je bent van mij.

ROMEO
Vogel in een kooi.
JULIA

Was jij een vogel,

dan zou ik je zo kussen
dat je stikte.

ROMEO
Doe maar.
VOEDSTER
Julia!
TEBALDO
Dag jongen.
Niet de kleren maken de man,
maar de spieren.
Die kabels onder je vel.
Die inwendige kleren.
Die zich volpompen met bloed.
Die hard zijn als een boksbeugel.
Scherp als een machete.
Zie je mij?
Vind je mij mooi, Montecchi?
Ik heb me voor jou mooi gemaakt.
Als een beeldhouwwerk.
Gladgewreven marmer.

Ben ik hard genoeg?

Wil je me voelen?
Heb je dat graag, Montecchi?
Mmmmmmm.
Geduld, jongen.
Ik laat je niet alleen.
Als een schaduw kleef ik op je rug.
Ik ben het zweet op je gezicht.
s Nachts hurk ik op je borstkas neer
en fluister zoete dromen in je oor.
Ik heb je initialen op mijn buik geverfd.
Ik heb je onder mijn vel.
In mijn bloed.
Je bent van mij, Montecchi.
Mijn jongetje.
Wil je zien hoe ik me voor jou klaarmaak?
Ja?
Zeg eens iets moois, jongen.
Sla je ogen open.
Kijk naar mij zoals je keek naar Julia.
Vind je mij mooier?
Ja?
Elke dag wrijf ik mijn lichaam tegen de muren
terwijl ik je naam fluister.
Montecchi.
Montecchi.
Romeo Montecchi.
Zie je hoe ik me voor jou scherp wrijf?
Wil je bij mij?
Hier?
Tebaldo wenkt met zijn tong
snijdt met zijn mes stukjes van het imaginaire lichaam
en legt die op zijn tong