9 december 2013, het is maandagochtend, twee dagen na mijn babyshower, ik ben hoogzwanger,

er wordt onwijs hard op de voordeur gebonkt. Ik word uit mijn slaap gerukt, wordt geschrokken
wakker. Ik sta verward op, loop naar de voordeur en hoor habri porta, ta polis mijn hart gaat als
een gek tekeer, ik vrees het ergste: er is wat met mijn ouders gebeurd.
Ik maak de deur open en binnen een fractie van een seconde staan er zon 25 man in ons huis en
worden wij genformeerd dat het een huiszoeking betreft, wij worden verdacht van valsheid in
geschrift en witwassen. Uren lang moeten wij blijven zitten en mogen wij onze advocaat niet
bellen. Alles maar ook alles wordt overhoop gegooid.
Wij, in het bijzijn van de heer Sulvaran en de heer Peterson, worden door de RC, de heer de
Kort, genformeerd dat de huiszoeking is verricht naar aanleiding van de motmeldingen en de
door de FAS ingediende klacht bij het Hof. De RC verteld ons verder dat hij door de President is
benaderd met het verzoek of hij deze zaak zou willen afhandelen. Hij besloot, naar eigen zeggen,
de zaak af te handelen daar hij Gerrit Schotte kent en hij er persoonlijk op wilde toezien dat alles
volgens de regels liep.
20 mei 2014, mijn dochter is nu precies 4 maanden. Vanaf de vroege ochtend, rond 5uur, klonk
er voornamelijk op de Radio Z86, dat Gerrit zou zijn gearresteerd, dit terwijl hij nog thuis was en
zich voorbereidde op een interview bij de CBA. Met een knoop in mijn maag neemt Gerrit
afscheid van ons en doe ik de televisie aan om het interview te zien. Waarom zouden ze zo iets
op de radio zeggen, zou het waar zijn? Als het zo is, hoe weten ze dat uren van tevoren?
Na het interview word ik bericht dat Gerrit bij het verlaten van het gebouw van de WTC is
gearresteerd. Een gevoel van wanhoop en onmacht komt over mij heen. Kort daarna staan er
twee landsrechercheur bij mij voor de deur en word ik gearresteerd. Ik werd totaal overrompelt,
het was op geen enkel moment bij mij opgekomen dat ook ik gearresteerd zou worden.
Tijdens de arrestatie wordt ik totaal nodeloos en zinloos hardhandig door de vrouwelijke
rechercheur tegen het bed, waar mijn dochter op dat moment op lag, geduwd. Ik had er
schrammen en blauwe plekken aan overgehouden.
Ondanks het feit dat ik had aangegeven dat er zo iemand zou arriveren die op mijn dochtertje
kon letten, persisteerden de twee landsrechercheurs dat mijn dochtertje mee moest. Mijn dochter
werd tegelijkertijd met mij gearresteerd en naar het politiebureau te Rio Canario meegenomen.
Uren lang moest ik in een kleine donkere cel zitten wachten voor verhoor. Het leek alsof ik
droomde, maar niet wakker kon worden.
Ik werd door de RST verteld dat mijn advocaat de heer Sulvaran maar een keuze moest maken,
omdat hij tegenstrijdig belang zou hebben en dat ik maar een andere advocaat moest zoeken.

Tijdens verhoor werd mij gezegd dat ik mij niet kon beroepen op mijn verschoningsrecht, omdat
ik niet getrouwd zou zijn. Dat ik maar beter kon meewerken, omdat witwassen een zwaar
misdrijf is waar vele jaren op staat.
Na urenlang te hebben gewacht in die kleine donkere cel, word ik genformeerd dat mijn
aanhouding is verlengd met 2 dagen.
Ik heb alsmaar gevraagd naar mijn dochter. Hoe konden ze een kindje van amper 4 maanden van
haar moeder weghalen? Ik werd door de RST verteld dat een familielid of een vriendin op mijn
dochter moest letten en als dat niet mogelijk was zij genoodzaakt zijn de kinderhulp in te
schakelen.
Ik dacht bij mijzelf, hoe is het mogelijk dat iemand zo koud en gevoelloos kan reageren. Ik was
toen net pas moeder, het is mijn eerste kind, het gevoel van bescherming en liefde is zo groot dat
ik tot alles in staat was om bij mijn dochter te zijn. Het gevoel van machteloosheid brak mij.
Ik heb 2 dagen met alle beperkingen vastgezeten in de Bon Futuro. Ik heb het vernederende
proces van intake van de gevangenis moeten doorstaan, waarbij ik ook gevisiteerd werd. Ik werd
behandeld als een veroordeelde en moest verplicht de gevangeniskleding aan, den Kaki zoals
wij dat zeggen. Op weg naar een van de verhoren werden wij achtervolgd door een fotograaf, en
werd mijn foto in Kaki de volgende dag op de voorpagina van een krant gepubliceerd. De
gedachte dat mijn ouders mij zo op een voorpagina moesten zien en het verdriet die dit hun
moest geven gaf en geeft mij tot op heden schaamte.
Deze twee dagen hebben mij voor altijd veranderd. Ik ben hard geworden, met hard bedoel ik dat
ik minder tolerant ben geworden. Ik ben tegenwoordig liever alleen dan in gezelschap.
De gedachte dat mijn dochter gelijktijdig met mij werd gearresteerd, dat ik heb vastgezeten, dat
ik van mijn dochter, vader en moeder ben ontnomen, dat Gerrit vastzat, dat hij zoveel dagen van
zijn vrijheid is beroofd, doet heel veel verdriet en pijn opkomen. Bepaalde momenten/ gevallen
komen telkens weer naar boven.
De schrik die mijn vader en moeder hebben moeten doorstaan, en nu nog steeds moeten
doorstaan, heeft hun in korte tijd ouder gemaakt. Het verdriet die mijn ouders hebben moeten
ervaren is onvergeeflijk.
Het beeld van mijn vader, met tranen in zijn ogen, buiten aan het raam van dit gebouw staat voor
altijd op mijn netvlies gebrand. Dit vreet nog steeds aan mij.
De angst waar ik dagelijks mee loop, omdat ik niet weet tot wat het O.M. in staat is. Bij het
horen van geblaf van de honden, slaat mijn hart hol. Ik heb maanden lang s morgens vroeg uit
het raam gekeken of ze daar weer stonden om ons te arresteren.
Naast deze zware emotionele druk, hebben zij mij onder grote financile druk gezet.

Mijn privgegevens evenals geheime bankgegevens, die onrechtmatig verkregen zijn, zijn
onrechtmatig verspreid via de site Curaleaks,lees Knipselkrant, waardoor ze toegankelijk zijn
geworden voor iedereen. Onze fotos met naam en toenaam zijn overal op internet te vinden. Er
zijn zelfs complete negatieve artikelen over mij geschreven door mensen die naar wat schijnt mij
beter kennen dan ik mijzelf ken. Ze gaan zover dat ik, volgens hun, zelfs om tactische redenen
zwanger zou zijn geraakt en vervolgens dat ik het kind zou hebben weggehaald. Wat voor
monster denkt men dat ik ben? Of beter gezegd waarom zou je leugens verspreiden om mij
negatief te tekenen?
Edelachtbare, ik kom uit een nederig familie die, ondanks het feit dat door vele jaren van hard
werken zij het goed hebben, mij nederig hebben opgevoed.
Ik wil dit eenzelfde voorbeeld zijn voor mijn dochtertje , een moeder waar zij trots op is en die
haar liefdevol opvoed. Edelachtbare, ik heb nooit iemand op een onrechtvaardige manier
behandeld, ook heb ik nooit mijn buurman bestolen, of heb ik nagelaten enige verplichting te
voldoen, dit is het voorbeeld die IK geef. Tijdens een van de verhoren ben ik gevraagd of ik niet
vind dat ik een voorbeeldfunctie heb? Mijn antwoord hierop was daarom ook: Hebben wij die
dan niet allemaal?
De negatieve campagne, waarbij mijn bankafschrift is verspreid, de karaktermoord op mijn
persoon, de media die mij bij voorbaat al heeft veroordeeld, heeft vooral internationaal zeer
negatieve gevolgen voor mij teweeggebracht, zowel professioneel als in priv. Deze schade zal
nooit meer teruggedraaid kunnen worden.
Meer dan twee jaar leven wij in onzekerheid. Een onzekerheid die al onze levenskeuzen bepaald,
levenskeuzen die je soms nooit meer kan terugdraaien. Het krijgen van een tweede kind, wat wij
altijd hebben gewild, is nu voor ons een hele moeilijke beslissing geworden. De onzekerheid
van hoe de toekomst van ons dochtertje eruitziet, vreet letterlijk elke dag aan mij. De vraag of zij
ook gestraft zal worden door haar haar vader en/of moeder te ontnemen, doet heel veel verdriet
opkomen.
Ik sta nu publiekelijk terecht en het is ontzettend moeilijk aan te moeten horen hoe het O.M.
presumpties en uitlatingen maakt om mij verder zwart te maken en te vernederen.
Ik hou mij sterk, sterk voor mijn dochter, sterk voor mijn ouders, sterk voor de functie die ik
bekleed als directrice daar ik een bedrijf van rond de 100 werknemers in stand moet houden,
sterk voor mijn partner die ook terecht staat, sterk omdat ik sterk MOET zijn. Ik sta nu voor u en
probeer mij ondanks alle emoties nog steeds groot te houden en sterk te blijven, het valt helemaal
niet mee.
Wat mij tot nu toe staande heeft gehouden is mijn geloof in God, mijn dochtertje, mijn partner,
mijn familie en onze vrienden die ons onvoorwaardelijk hebben gesteund en alle verdriet hebben
gedeeld.

Feit is dat niemand maar dan ook niemand weet wat deze ervaringen met jou doet als je niet in
deze schoenen staat of hebt gestaan. Niemand weet wat je dagelijks doorstaat. Hoe het voelt om
constant voor schut te moeten staan van negatieve meningen, opmerkingen, artikelen,
veroordelende blikken en commentaar, hoe het voelt om je constant onveilig te voelen, onzeker
over de toekomst van je familie, om het verdriet en pijn van jou familie te moeten aanzien,
vernederd te moeten worden en dit allemaal zonder dat je er daadwerkelijk iets aan kunt doen,
omdat je lot in handen is van een ander. Machteloos..
Deze afgelopen twee jaren zijn tot nu toe twee hele emotioneel zware jaren geweest, jaren die ik
nooit meer kan overdoen of kan inhalen . Jaren gevuld met ervaringen die ik niemand, maar dan
ook niemand toewens. Ervaringen die nog steeds niet achter de rug zijn.
Dit is mijn realiteit. Hiermee moet ik dagelijks mee omgaan, naast de normale dagelijkse gang
van zaken en problemen.
Het enige dat ik van u, Edelachtbare, mag verwachten is dat Gerrit en ik een fair trial krijgen en
dat gerechtigdheid daadwerkelijk zal zegevieren.