∆εν φέρουµε ουδεµία ευθύνη στα πιθανά προβλήµατα λειτουργίας

στη διαχείριση ασθενών…

Μπαίνουµε στον Μάιο και η κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκοµεία είναι
τραγική. Είναι ζητούµενο όµως εάν οι νοσοκοµειακοί γιατροί αντιλαµβάνονται µε τον
ίδιο τρόπο την κρισιµότητα της κατάστασης.

Όσον αφορά τις εφηµερίες, τα δεδοµένα ουσιαστικά δεν έχουν αλλάξει. Τα

περισσότερα νοσοκοµεία της χώρας δεν έχουν πληρωθεί ούτε ευρώ από τις εφηµερίες
του Γενάρη και έπειτα. Σε κάποια νοσοκοµεία χρωστούνται εφηµερίες του 2009
(Χανιά, ΨΝΑ). Ως γνωστόν το κονδύλι του προϋπολογισµού για τις εφηµερίες του
2010 δεν επαρκεί για την πληρωµή των εφηµεριών που πραγµατοποιούνται
πανελλαδικά. Χορηγήθηκε επιπλέον κονδύλι για τους µήνες Ιανουάριο-Φεβρουάριο,
το οποίο ακόµα δεν έχει καταβληθεί και σε κάποιες περιπτώσεις ούτε αυτό ακόµη
επαρκεί για την πλήρη αποπληρωµή των εφηµεριών των δύο αυτών µηνών.
∆ιάβασα τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων κάποιων νοσοκοµείων.
Αξίζει να µεταφερθούν εδώ, γιατί δείχνουν τη σύγχυση, την απόγνωση, αλλά και το
πόσο πίσω είναι κατά τη γνώµη µου η µέση συνείδηση του έλληνα γιατρού σε σχέση
µε αυτά που συµβαίνουν στη χώρα:
Στη Ρόδο αποφασίστηκε λήξη της επίσχεσης. Το ίδιο και στα 2 νοσοκοµεία
της Λάρισας. Μάλιστα, οι γιατροί του Πανεπιστηµιακού Λάρισας αποφάσισαν να
εφηµερεύσουν εθελοντικά (δηλ. απλήρωτοι) στην περίπτωση που ο διοικητής θα
καταρτίσει πρόγραµµα εφηµεριών µε περικοπές ώστε να φτάσουν τα χρήµατα που
έχουν δωθεί από το υπουργείο! Το νοµαρχιακό Λάρισας «αποδέχεται και στηρίζει την
πρωτοβουλία της ΥΠΕ για δηµιουργία επιτροπής εξορθολογισµού των εφηµεριών».
Η ένωση ∆υτικής Μακεδονίας επίσης αποφάσισε αναστολή της επίσχεσης. Το
επιχείρηµα που προβάλλεται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι το αίσθηµα ευθύνης
απέναντι στην υγεία του ελληνικού λαού.
Υπάρχουν και οι αντίθετες περιπτώσεις. Η ένωση Αχαϊας συνεχίζει την
επίσχεση µε πρόγραµµα 4 εφηµεριών για τον Μάιο. Το ίδιο και το ΨΝΑ, η Ζάκυνθος
(στην οποία συγχωνεύτηκε η Καρδιολογική µε την Παιδιατρική Κλινική – αυτό
πρέπει να είναι παγκόσµια πρωτοτυπία!!), το Πανεπιστηµιακό Ιωαννίνων, η Νίκαια.
Το επιχείρηµα εδώ είναι καµία περικοπή στα προγράµµατα εφηµέρευσης, πλήρη
αποπληρωµή των δεδουλευµένων.

Ποιος έχει δίκιο; Οι γιατροί που δεν κλείνουν τα νοσοκοµεία εφηµερεύοντας

ακόµα και εθελοντικά ή οι γιατροί που είναι έτοιµοι να µην εφηµερεύσουν αν δεν
πληρωθούν;
Η συζήτηση πρέπει να σταµατήσει να αφορά τα ζητήµατα της εφηµέρευσης
και µόνο. Η κατοχή της χώρας από το ∆ΝΤ και τα µέτρα που προωθούνται –και κάθε
µέρα γίνονται πραγµατικότητα- αλλάζουν το τοπίο της δηµόσιας υγείας. Κάθε µέρα
που περνάει τα δηµόσια νοσοκοµεία καταρρέουν.
Ένα αποκαλυπτικό παράδειγµα: την Παρασκευή 30/4 το βιοχηµικό
εργαστήριο του Αττικόν (πανεπιστηµιακό!) ανακοίνωσε ότι αδυνατεί να
πραγµατοποιήσει συγκεκριµένες εργαστηριακές εξετάσεις στην εφηµερία, λόγω
έλλειψης αντιδραστηρίων (µεταξύ των εξετάσεων αυτών και τροπονίνη, CK-MB).
«Το εργαστήριο δε φέρει ουδεµία ευθύνη στα πιθανά προβλήµατα λειτουργίας στη
διαχείριση ασθενών και στις πιθανές αρνητικές συνέπειες που ενδεχοµένως θα
υπάρξουν γι’αυτούς».
 Η νέα πολιτική της κυβέρνησης (δηλ. του ∆ΝΤ) στο χώρο του φαρµάκου έχει
ήδη ως αποτέλεσµα αρκετά νοσοκοµειακά σκευάσµατα να αρχίζουν να
εξαφανίζονται. Οι εταιρείες αποσύρουν τα φάρµακά τους αφού το κράτος δεν
αποπληρώνει τα χρέη του. Η µειώσεις των τιµών στα φάρµακα θα έχει ως
αποτέλεσµα να εκτιναχθούν οι εξαγωγές των φθηνών πια φαρµάκων στο εξωτερικό.
Τα χρέη των νοσοκοµείων αφορούν κυρίως αναλώσιµο υλικό και ήδη εδώ και πολύ
καιρό παρατηρούνται τραγικές ελλείψεις σε υλικό ζωτικής σηµασίας.
Τα αφεντικά του ∆ΝΤ απαιτούν να µειωθούν κατά 10% οι λειτουργικές
δαπάνες για την υγεία. Με συγχώνευση νοσοκοµείων, Κέντρων Υγείας, µικρών
νοσηλευτικών µονάδων, όπως και ενοποίηση ή ακόµη και κατάργηση φορέων στον
χώρο της υγείας, Στα σχέδιά τους είναι η συγχώνευση τοµέων-νοσοκοµείων-κλινικών
ώστε να µειωθεί στο ελάχιστο το «κόστος συντήρησής τους». Με το σχέδιο
Καλλικράτης, καταργούνται οι Υγειονοµικές Περιφέρειες και οι καινούργιοι δήµοι
θα είναι αυτοί που θα αναλάβουν τα έξοδα Κ.Υ και επαρχιακών νοσοκοµείων και όχι
ο κρατικός προϋπολογισµός.
Ήδη αναγνωρίζεται η αύξηση της προσέλευσης στα δηµόσια νοσοκοµεία
λόγω της τραγικής οικονοµικής κατάστασης του ελληνικού λαού. Και είµαστε
µονάχα στην αρχή.
Σε ποια όµως δηµόσια νοσοκοµεία έρχεται ο ελληνικός λαός; Σε νοσοκοµεία
µε γιατρούς απλήρωτους, µε έλλειψη φαρµάκων, υλικού και εξετάσεων απαραίτητων
για τη διάγνωση και την αντιµετώπιση των ασθενειών. Πόσοι Έλληνες θα έχουν σε
λίγο καιρό τη δυνατότητα να δαπανούν όσα δαπανούσαν στο παρελθόν για την υγεία
τους; Πόσοι θα µπορούν να πηγαίνουν σε ιδιωτικές κλινικές και εργαστήρια για να
πραγµατοποιήσουν εξετάσεις γρηγορότερα ή εξετάσεις που δεν γίνονται στο
δηµόσιο; Τι θα καλύπτει το ασφαλιστικό τους ταµείο εάν υπάρχει κι αυτό;

Η πολιτική του ∆ΝΤ στην υγεία θα οδηγήσει στο να θεραπεύεται αυτός που
έχει λεφτά και να πεθαίνει ή το πολύ να «επισκευάζεται» αυτός που δεν έχει. ∆εν
υπάρχει καµία υπερβολή στην παραπάνω δήλωση.
Ποια θα είναι η θέση του νοσοκοµειακού γιατρού στο τοπίο που
διαµορφώνεται; Τι θα σηµαίνει «καλός γιατρός» την εποχή του ∆ΝΤ; Πόσο «καλός»
µπορεί να είναι ένας γιατρός όταν αδυνατεί να προσφέρει στοιχειώδη περίθαλψη στον
ασθενή του, αφού το κράτος του έχει στερήσει τα µέσα για τη διάγνωση και τη
θεραπεία;
Το νοσοκοµειακό κίνηµα πρέπει να απεγκλωβιστεί από το δίληµα «επίσχεση
ή όχι επίσχεση». Είναι αναγκαίο πρώτα απ’όλα να ενωθούν όλοι όσοι
αντιλαµβάνονται το καθήκον της υπεράσπισης της υγείας-της υπεράσπισης της ζωής
του ελληνικού λαού. Εάν δεν υπάρξει συµφωνία σε αυτό το καθήκον, το οποιοδήποτε
µέσο κινητοποίησης δε βοηθά από µόνο του. Χρειάζεται υποµονετική και ταυτόχρονα
θαρραλέα απεύθυνση στον ελληνικό λαό για το µέλλον που τον περιµένει.
Χρειάζονται κεντρικά αιτήµατα – αιχµές που συνενώνουν γιατρούς και ασθενείς
ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-∆ΝΤ. Εάν µπορέσουµε να συνενώσουµε ένα
τέτοιο δυναµικό, θα σκεφτούµε πολλούς και ποικίλους τρόπους για να προωθήσουµε
τους στόχους µας.
Στην ανακοίνωση του «Αττικόν» γράφεται ότι το εργαστήριο δε φέρει
ουδεµία ευθύνη στα πιθανά προβλήµατα λειτουργίας στη διαχείριση ασθενών. Εκεί
ακριβώς είναι το ζήτηµα. Οι γιατροί κάθε µέρα που περνάει φέρουµε ευθύνη. Ενώ
αντιλαµβανόµαστε, ενώ ζούµε από κοντά την σταδιακή κατάρρευση του ΕΣΥ,
επιλέγουµε τη λύση της στρουθοκάµηλου που βάζει το κεφάλι της στο χώµα,
νοµίζοντας ότι δεν την βλέπουν.