ÖZGÜRLÜĞÜN SON OĞLU

Oyun için yazdım,

Çocukluğumu dolduran.
Seve seve acı çektim,
Hem de çoşkun ruhumla, alev alev yanan.
Rüzgarlı şiirlerde anlattım
Gizemli oğlumu.
Ama o günler geri dönmüyor…
Ama ilk aşkım dönmüştü…

Ve ben yalnızım, tek başıma dünyaya savruldum,

Başkalarını aradım, onları bulamadım.
Ama senin içten selamın
Aldatıcı gözlerine düğümleyen…
Kabul et kardeşim dost sözümü…
Kabul et memleketimin şarkısını…
Belki de bu şarkı canım kardeşim
Yırtılmış tellerin son şarkısıdır!...

Rüzgar oklarını uçurur.

Şu buz parçacıkları üzerinde doğan rüzgar,
Karaağaçların kıyısındaki
Kuru yabangüllerini şiddetle sallar.
Mavimsi bulutlarla kaplı köyün beyaz turnaları
Güneyden iyi günlere doğru uçar.
Ve gölün martıları suyun üzerinde iz bırakarak inip kalkar
Bir yandan da çığlık atar.
Yıldızlarsa parıldamaz,
Gece Rutubetli karanlığını giyer.

LERMONTOV
ÇEVİRİ: PINAR ODABAŞI
NOT :ŞİİRİN BİR KISMINDAN ALINTIDIR