- Historisch Institutioneel Tijdschrift -

Nummer 3 - 2010
| HInT

HInT Leiding - Clichés Colofon

Jaargang 27, Nummer 3,
De laatste. Ja, er komt nog een HInTro, maar eigenlijk is dit de laat- April 2010.
ste. De laatste onder mijn hoofdredacteurschap, de laatste van de Het Historisch Institutioneel
redactie 2009/2010. Het jaar is voorbijgevlogen. Het is een cliché, Tijdschrift (HInT) is het
maar daarom niet minder waar. Wat een jaar! periodiek van GSV Excalibur.

Als bestuur was het een geweldig jaar. Een jaar constitutieborrels Redactiadres
aflopen, een jaar vergaderen, een jaar feestjes, debatten en andere Erasmusplein 1
GSV-activiteiten bijwonen, het zorgt ervoor dat je nieuwe mensen kamer 1.60a/9.14
leert kennen, dat bestuursgenoten, aan het begin van het jaar mis- 6525 HT Nijmegen
hintredactie@gmail.com
schien slechts vage bekenden, vrienden worden. Er zijn dingen goed
Oplage: 375
gegaan, dingen minder goed gegaan, maar die dingen beleef je sa-
ISSN: 0923-9375
men, en daarmee werk je er samen aan een mooi GSV-jaar te maken
© GSV Excalibur 2010
voor álle leden. (Het gezicht op de voorpagina en mijn voorganger
zouden het waarschijnlijk verwoorden als ‘iedereen telt mee’) Redactie:
Joost Ankone, Paul Bongers,
Ook als redactie hebben we een goed jaar gehad. Nieuwe aanwas is Martijn van den Boom,
erbij gekomen, oude redactieleden, die van de hoed en de rand Dieuwertje ten Brinke, Martin
weten, hebben hen op geweldige wijze wegwijs gemaakt in de Buunk, Myrna van Deursen,
HInTredactie. We hebben gezamenlijk prima vergaderd (voor de Bob van Dijk, Peter Kerris,
locatie en de goede verzorging van ons als redactie, ben ik dank Gaard Kets, Aniek de Kort,
verschuldigd aan mijn vriendin Inge) en samen een aantal nummers Susan Manders, Arlette van
gemaakt waarop we best trots mogen zijn. Lint, Anouk van Loo, Meike
Lucas, Sofie van Ooijen, Coen
Wat is er toch allemaal voorbijgekomen dit jaar. Als redactie kun je Pouls, Freke Remmers, Roy
nieuws maken, en dat hebben we gedaan. Wie herinnert zich niet de Stoots, Tim Riswick, Thomas
zoektocht naar Khalil, de reactie van Rietbergen, de kerstgedachte Vries, Niels van der Werf
van de redactie, het UB-gevoel van Paul Bongers en John van de
Met bijdragen van:
Refter die een ondergrondse organisatie blijkt te leiden! Aan het
Erik Cleijne
begin van het collegejaar hadden we er geen weet van. Net als van
de verkiezingen, de Moskoureis en het WK, die in deze editie cen-
Eindredactie:
traal staan.

Hoofdredacteur:
Komend collegejaar zal er een nieuw GSV-bestuur staan, zowel qua
Remy Maessen
personen als qua structuur. Nieuwe mensen met nieuwe ideeën, die
allen hopelijk net zo’n geweldig jaar gaan beleven als wij hebben Voorpagina:
gedaan. Hen wil ik vooral veel Bob van Dijk
succes en plezier toewensen. Remy Maessen,
hintredactie@gmail.com
Geniet ervan!

|2
 In dit HInT...
6 14
Harm Kaal is, als docent Poli-
tieke Geschiedenis, de opvol-
ger van Jasper Loots. Deze
nieuwe docent stelt zich voor
in het HInTerview!
22
In deze editie een special over
de Moskoureis van de GSV. In
deze special een impressie van
Joost, een collage van Roy en een
impressie van Anouk!
Het reilen en zeilen der GSV
HInTerview - Harm Kaal
Het einde en het hoofd
CollegeCribs - Paul Bongers
Denk ik aan Nijmegen...
Als je haar maar goed zit!
Europese waarden blijken niet belangrijk
ViaVia - Perspectief in Beeld
Over Rita
Moskouspecial: ook dat is Moskou
Juni 2010 |
20
Paul Bongers neemt afscheid Coen Pouls deed een poging
van HInT en van Nijmegen. een artikel te schrijven over
Daarom een weemoedig stuk Rita Verdonk. Hij vindt zijn
over herinneringen aan Nij- resultaat prima aansluiten bij
megen. zijn onderwerp!
32 32
Hierboven zie je de Beatles bij Het Wereldkampioenschap Voet-
Ed Sullivan, niet te vergelijken bal staat voor de deur. Reden
bij een videoclip op MTV danwel voor HInT om eens te polsen bij
YouTube. Gaard en Martijn prominenten op de universiteit
schrijven over de videoclip. wat hun verwachtingen zijn.
4 Moskouspecial: Collage 24
6 Moskouspecial: Vooroordelen 26
9 Tijd voor deliberatie... 28
12 Batavierenrace 2010 30
14 Video Killed the Radiostar 32
16 De Platenkast van… Remco Ensel 36
18 De grenzen van de riooljournalistiek 38
19 HisKok - Jasper Loots 40
20 ‘Allemaal prietpraat’ 42
22 De Cleijne Geschiedenis 45
3|
| HInT

Het reilen en zeilen der GSV

In deze rubriek een schets van de gebeurtenissen binnen de GSV.
Welke activiteiten zijn de afgelopen periode georganiseerd en wat ligt de
komende maanden in het verschiet?

Lees het hier en je weet wat er speelt!

Bestuursstructuur werker van Vrijbid kwam tegenover het verma-

Vanaf het collegejaar 2010/2011 zal de GSV een kelijk betoog van een functionaris van de politie
nieuwe bestuurstructuur krijgen. Daarover heeft Gelderland-Zuid te staan.
de ALV op maandag 17 mei jl. beslist. Dit houdt
in dat er drie algemene bestuursleden zullen Verkiezingsdebat
komen, waarvan er ééntje de Jaarplanning voor Doornroosje was het toneel voor het grote Nij-
zijn rekening neemt, ééntje de Grote Reis organi- meegse Verkiezingsdebat, georganiseerd door
seert en er een alles wat met PR te maken heeft onder anderen de GSV en, studievereniging van
regelt. De rest van de nieuw te vormen commis- politicologie, Ismus. Gedebatteerd werd er door
sies (HInT, Borrels, Congres, Weekendjescom- leden van alle grote partijen.
missie etc.) zullen ook onder deze bestuursleden
worden verdeeld. Het dagelijks bestuur zal grof- History Rocks
weg dezelfde functies behouden. Stroave, Red Hill Town en The Ansels maakten
er een knalfeest van. Het publiek op de bar, op de
ISHA en PR commissie
tafels! Als vanouds was History Rocks, het band-
De nieuwe PR commissie heeft leden nodig! Hou
jesfestival van de GSV, weer een gigatisch feest!
jij ervan met merchandise bezig te zijn? Geef je
dan gauw op voor deze uitdagende commissie!
M/V - Dag
Verder is ISHA, de internationale reisorganise-
Op het moment van schrijven heeft de mannen
rende vereniging geschiedenisstudenten, op
en vrouwendag nog niet plaatsgevonden. Het
zoek naar nieuwe leden. Hou jij van de organisa-
belooft weer een groot succes te worden!
tie van reizen? Dan is ISHA Nijmegen misschien
wat voor jou!
Actieve Leden Uitje
Batavierenrace 2010 Op donderdag 10 juni bedankt het GSV bestuur
De Batavierenrace was weer een groot succes. haar commissieleden door middel van een ge-
Voor een uitgebreid verslag, raadpleeg pagina 30 heel verzorgde dag! Ben je commissielid van de
en 31 GSV, dan is deze dag voor jou als bedankje!

Debat Privacy en Veiligheid

In Café Faber werd 19 mei fel gediscussieerd
over het thema Privacy. Boze taal van een mede-

Voor meer info check de nieuwsbrief of http://gsv.ruhosting.nl

|4
 Juni 2010 |

HInTerview - Harm Kaal

Even voorstellen!
Door Aniek de Kort en Coen Pouls

Hij is jong, energiek, aardig en betrokken en sinds enkele maanden nieuw op onze oplei-
ding. Hij is opvolger van de befaamde Jasper Loots en mede aangenomen op voordracht van
studenten. Hij is Harm Kaal. Om deze nieuwe docent beter te leren kennen gingen Aniek de
Kort en Coen Pouls bij hem langs, voerden zij een uitvoerig gesprek met hem en genoten zij,
nadat docenten de voor hen bedoelde kan eerst hadden opgedronken, van ietwat sterke
koffie. Het werd een gesprek over zijn jeugd, studietijd, Nijmegen en meer.

Dromen over villa’s en de oorlog

Harm Kaal werd geboren in 1977 en groeide op in het Brabantse Deurne. Hier voltooide hij het
gymnasium (1996) waarna hij besloot Internationale Bedrijfskunde in Maastricht te gaan stude-
ren. “Ik dacht, ik word rijk, groot huis, mooie oprijlaan en een dure auto voor de deur, dus ik ga
Internationale Bedrijfskunde studeren. Het sprak mij wel aan. Het bleek echter helemaal geen
leuke studie te zijn en je kwam eigenlijk nooit boven de stof uit. Ik vond Maastricht wel heel leuk,
heb uitgebreid genoten van het uitgaansleven, maar het was niet ideaal met de studie.” Na enkele
maanden gaf Kaal er de brui aan en verkaste hij naar Amsterdam. “Een vriendin van mij studeerde
in Amsterdam en regelde voor mij een afspraak met de studieadviseur van Geschiedenis aan de
VU. Ik was een beetje losgekomen van geschiedenis, maar vond het wel interessant en dacht het
zal mij vast veel beter liggen dan Internationale Bedrijfskunde.” We interrumpeerden Kaal in zijn
betoog door te stellen dat je van Geschiedenis niet rijk wordt, waarna hij antwoordde: “Toen heb
ik de oprijlaan en de villa maar laten varen. Beter gelukkig dan rijk, zo simpel is het natuurlijk.”
Zijn interesse voor het vak ontstond niet als gevolg van een goede middelbare schooldocent, maar
had een andere oorsprong. “We hadden een heel veel vervelende docent bij geschiedenis, het was
een hele gekke autoritaire man. Ik was een heel braaf jongetje en werd er nooit uitgestuurd, maar
bij hem wel. Dat vond iedereen hilarisch natuurlijk en ook de conrector kon het niet geloven. Mijn
interesse kwam vooral door mijn vader, die ook veel met het vak bezig was en mij vertelde over
zijn ervaringen tijdens de oorlog. Ik had een echte fascinatie voor de oorlog en heb ieder boek over
de oorlog en Hitler dat bij ons in de bibliotheek stond, wel gelezen.”

Werken aan de VU
Kaal kwam bij toeval op de VU terecht, zijn vriendin zat daar en ze konden daar gaan wonen, dus
het zag er allemaal goed uit. “Midden in de Pijp [Amsterdamse wijk], kroeg om de hoek, dus dat
was helemaal geweldig en de studie was ook perfect.” Na enkele jaren wilde hij niet enkel meer
‘weten’, maar ook “het zelf construeren van nieuwe informatie die je niet in boeken leest, maar
waarvoor je archieven in moet.” Dat deed hij ook in zijn scriptie over de anti-revolutionaire Am-

7|
| HInT

sterdamse burgemeester Willem de Vlugt, waarover hij later een boek publiceerde. In 2001 stu-
deerde hij af. In afwachting van een promotieplek volgde hij de lerarenopleiding en werd hij enige
jaren docent geschiedenis in het middelbaar onderwijs. In 2003 begon hij aan zijn proefschrift,
wat voortborduurde op zijn scriptie. Dit rondde hij binnen de daarvoor gestelde termijn van vier
jaar af, waarna hij universitair docent werd aan de VU in 2008.

Nijmegen
Als docent bleef hij één jaar verbonden aan de VU. In 2009 solliciteerde hij op de door het vertrek
van Jasper Loots vrijgekomen vacature bij de afdeling Geschiedenis in Nijmegen. “Ik ben wel een
onderwijsdier. Mijn motivatie om in de wetenschap te blijven werken was de combinatie onder-
wijs en onderzoek en niet primair onderzoeksgericht.” Kaal doceert momenteel veel. Hij geeft de
eerstejaars cursus Nieuwste Tijd, onderwijs in de minor Politieke Geschiedenis en geschiedfiloso-
fie. Van dat laatste vak was hij tijdens zijn studie in eerste instantie geen groot fan. “Ik heb zelf
moeite gehad met het vak. Door dit in de colleges te zeggen, Jongens, het is inderdaad moeilijk, ik
heb het zelf ook moeilijk gevonden dus ik sta hier niet als een autoriteit die jullie precies gaat uit-
leggen hoe het zit, we gaan deze klus samen klaren, probeer ik de studenten te motiveren.” Daar-
naast begeleidt Kaal heel veel Bachelor- en Masterscripties. Volgend jaar gaat hij ook een thema-
college in het derde jaar en het onderzoekscollege Politieke Geschiedenis geven.

Kaal doceerde zowel in Amsterdam als in Nijmegen. Gevraagd naar de verschillen tussen beide zei
hij: “Ik vind de studenten communicatief sterker hier in Nijmegen, ze zijn eerder geneigd tot inter-
actie, ze zijn misschien ook wat braver.” Met de stad zelf – en dan met name het uitgaansleven -
had hij al eerder kennis gemaakt. Nu hij net vader is geworden verlaat hij zijn forensisch bestaan
en neemt binnenkort zijn intrek in een ‘ingekakte gezinswijk’ in Nijmegen. De mogelijkheden die
de hoofdstad te bieden heeft zal hij missen, maar ook Nijmegen heeft veel te bieden. “Je hebt in
Nijmegen natuurlijk een unieke situatie met de boven en de beneden stad wat je nauwelijks in
andere Nederlandse steden hebt, dus dat is heel mooi. Net als het museum, het Valkhof. En een
beetje dat Duitse, die sfeer, dat vind ik ook altijd wel leuk. Dat zullen de Nijmegenaren wel niet
leuk vinden om te horen”.

Wim en Carla, als een warm bad

Zijn komst aan de Radboud Universiteit en daarmee het werken met een nieuw systeem beschrijft
hij zelf als bevrijdend. Hij voelde zich meteen op zijn gemak, “de collegialiteit is fijn, ook omdat
men hier wat meer contact heeft met mensen buiten het eigen vakgebied, iets wat aan de VU veel
minder het geval was. Ik heb vooral veel contact met Wim en Carla, ik ben gewoon heel goed opge-
vangen. Hele leuke collega’s waar je zo binnenloopt.” Vanwege het forenzen kent hij zijn collega’s
nog niet heel erg goed. Hij is onlangs vader geworden van een dochtertje en was de afgelopen
periode dan ook alleen in Nijmegen wanneer dat moest. Dat zal ook wel anders worden wanneer
hij hier woont zegt hij zelf. “Ja, op vrijdagmiddag in het cultuurcafé leer je mensen natuurlijk ook
op een andere manier kennen…”

|8
 Juni 2010 |

Het einde en het hoofd

Door Thomas Vries

In een flits van verstandsverbijstering moest ik tot mijn verbijstering toegeven dat ik deze
keer te diep had gegraven. Een spreekwoordelijke kuil van eigen vlijt doemde op aan mijn
van zonlicht verstoken horizon. Ik viel, met zijn hautaine grimas als laatste wapenfeit van
het geheel aan levensindrukken in mijn in de zeer nabije toekomst tot een eind komende
padvindersbestaan. Gruwel!

‘Abstract!’, zag ik staan op een van de eens zo effen wit gekalkte muren van de plaats van te dure
consumptie. Het woord verwees naar een in het geheel niet abstracte impressie van een amoebe.
Ik wond me lichtelijk op over de artistieke non-valeur van de schepper van deze fleurige nonsens.
Het kennisinstituut had zich reeds een Babylon getoond in voorgaande jaren, met de explosie van
kabouterdrankkleurtjes waar je toevallig ook nog pennetjes en ballerige Radboud-stropdassen
kon kopen, maar de nieuwe wandversieringen deden een aanzienlijk duit in het spreekwoordelij-
ke zakje van de Hoer. Ik verwonderde mij over de absolute non-informatie die uitgedragen werd
in deze ruimte waar tijd oplost in koffie.

Ik gaf John 47 cent en verruilde waardevolle tijd voor waardeloze koffie. John en ik waren sinds
ons vorige akkefietje (zie hint april) gelukkig weer dikke maatjes. Sssant erover. Ik maakte vorde-
ring met rappe schreden en nam plaats aan een van de fleurig ogende tafels. Bij het in ogenschouw
nemen van de muren trof mij een patroon. Paardenbloemen, een wijs ogende uil en een fiets.
Kwartje valt? Dat dacht ik al, en dat dacht ik dus ook. Captain Obvious: Een complot! Ik kreeg het-
zelfde gevoel als toen bekend werd dat de Bush-administration time-travelend – ja dat is bij deze
een woord – dinosaurussen een jaartje of god weet hoeveel miljoen te vroeg de eeuwige prehisto-
rische jachtvelden instuurde. Dat hakte erin!

Ik draaide me om omdat ik priemende ogen in mijn rug meende te voelen branden. Na mijn 180-
graden draai zag ik echter niets meer dan de bekende taferelen; een bozige Reftermedewerker die
met een karretje vol servies arme studenten omver probeert te rijden, een in eendrachtige kledij
gehulde tweeling en Paul Bongers. Niets nieuws. Maar onbehagen bleef mij ten deel. Ik richtte mijn
blik op de trap die mijn laatste horde zou blijken op weg naar de luchtbrug, toen mij opviel dat
twee in de muur verborgen ogen mij geruisloos volgden bij het met stap voor stap voortschrijden.
Ik had ze nooit vertrouwd, die enge Russen, erfgenamen van naar wodka riekende snorren, maar
nu wist ik het zeker. Genieperds. Ik gaf hem een vuige blik, en deelde uit: ‘met je kale hoofd!’

Ik zette mijn noest ingezette queeste even uit mijn hoofd, omdat dat narratieftechnisch voor dit
verhaal het beste uitkwam, maar voelde me gesterkt door het idee dat ik, als alles mis zou gaan,
9|
| HInT

nog altijd een snor zou kunnen laten staan. Met herwonnen zelfvertrouwen betrad ik aldus de
Boekenkamer om iets van scriptiegerelateerde werkzaamheden uit te voeren. Ik verwittigde de
baliemedewerkers dat ik voornemens was academisch te zegevieren deze dag. Triomfantelijk keek
ik eenieder aan die mijn blikveld doorkruiste. Na een minuutje of tien van het van victorie kraaien-
de werpen van blikken, besloot ik de computers op te zoeken.

Het scherm lichtte op, maar donkere wolken pakten zich samen boven mijn gemoed, toen ik zag
dat, in plaats van dat fletse, blauwe Radboud-design, het digitale venster van patronen voorzien
was, die ik niet gewend was, maar me wel bekend voorkwamen. Een fiets, paardenbloemen, een
wijs ogende uil. Mijn ten opzichte van mijn Kapitein Kersenpit muitende ogen schoten over het
scherm toen ze rustten bij aanblik van dat wat ze zochten; een amoebe!

Ik draaide me om, en aanschouwde een wenkende gestalte. Lichtelijk schoorvoetend, maar

desniettemin als ware padvinder, besloot ik tot achtervolging. De trap op, langs de rode loungefau-
teuils, waarvan er een miste (!), de deur door. Een door een op een standaard geplaatste kaart van
totale leegte beroofde kamer genoot mijn weetgierige aanblik. Bij nadere inspectie bleek de kaart
grotendeels de weg naar Amarillo te beschrijven, waar ik, op zicht, vrij weinig aan had. Ware het
niet dat een plottwist oplossing bood.

De muren ontdeden zich van hun levenloze gedaante, en spraken mij vermanend toe. Ik stond mijn
tijd te verdoen, wezen ze mij op mijn padvinderseer. Ik had geheimen te ontrafelen, en wat dies
meer zij. De poortwachter, die diende mijn doordringende blik te genieten.

Aldus geschiedde, toen ik bij de Grote Poort en Ingang van de Ivoren Toren poortwachter Billy
Reuchwir priemende blikken toewierp, alsmede scherpzinnig geformuleerde vragen over de aard
van zijn beroep. Hij was niet van mijn navraag naar hetgeen hij bewaakte gediend, en gaf zijn
agressieve uiterlijk met daad cachet. Ik kon zijn slecht geplaatste round-house-kick edoch vrij
eenvoudig ontwijken, en wierp hem toe dat niemand, en zeker niet hij, Chuck Norris was, dan wel
gezichtshaar had dat kon wedijveren met de baard van de Chucktator. Op mijn beurt besprong ik
de poortwachter als Australische dorpsgek Steve Irwin, worstelde een poos met deze 6-foot-Salty,
en overwon. Crikey!

Bij deze wil ik U, dierbare lezer, waarschuwen dat het artikel vanaf nu bergafwaarts gaat wat betreft
begrijpelijkheid. En jij maar denken dat het voorgaande al vaag was!

Ontsnapt aan de klauwen van Cerberus, zijn sleutelbos naadloos in het Slot plaatsend en de poort
doortredend, betrad ik de arena van dat vervlogen en te slecht herinnerd. De mist was sterk, maar
mijn vastberadenheid en helderheid van geest woei herkenning in menig vergeten gevoel. Ik voel-
de het einde naderen, en herinnerde het begin en de middendagen. De mist trok op in dit rijk van

| 10
 Juni 2010 |

de bijna stervende. Mijn laatste ademteugen zetten aan tot nostalgie. Ook een padvinder neemt
wel eens een dood spoor.

Mijn nieuwsgierigheid liet me evenwel niet los. Nu naderde ik een veld met reusachtige marmeren
platen, waarvan ik tegen de achterkant aankeek. Een competitieve geest kraaide victorie en er
werden mij legio vragen gesteld over de aard van identiteit. Bij elk antwoord gingen marmeren
platen met een doffe klap grondwaarts, eens een enkele, dan meerdere tegelijk, tot slechts één
plaat over bleef. In een vlaag van verstandsverbijstering bleef ik roerloos staan, tot het onheil van
de ‘aha-erlebnis’ mij overkwam. Ik schrok, en diep van binnen wist ik wat er ging gebeuren. Dit
was, na vier jaar, het einde.

Mijn voeten leidden mij naar de voorkant van de laatste staande steen. Toen ik het marmer in
ogenschouw nam, tekende zich een karakteristieke kop op mijn netvlies af. Een puntig hoofd, ge-
lijk een ei. Bolle wangetjes. Met rode wenkbrauwen en een ‘i’m too sexy for my shirt’ goatie. Een
onoverwinnelijke kop. Ja, de Duitse medemens zou zelfs van een ‘totaler’ kop reppen. Het zelfinge-
nomen hoofd van superioriteit. Een lot waaraan niet te ontsnappen viel. Het hoofd dat geen van
ons, wij liga van noeste padvinders, ooit hoopten tegen te komen op de paden die wij moesten
bewandelen. Want we wisten eenieder dat eens dit hoofd ons zou bewegen op onze schreden te-
rug te keren. De grond reet open en ik viel in het gat van vergetelheid. Dit hoofd – wie is het? –, het
was …. Bill.

11 |
| HInT

Denk ik aan Nijmegen...

Door Paul Bongers

Hoe vaak ik deze weg al gezien
heb, ik weet het niet meer. De
lange weg van de campus naar de
stad die Nijmegen-oost van de
rest scheidt. Het kaf en het koren.
De begraafplaats aan de linker-
hand, de steen met daarin de
uitgehouwen Eiffeltoren en Ste-
venskerk aan de rechterhand.

Zoveel jaren ben ik er aan voorbij

gefietst zonder het te zien of op te De Heyendaalseweg in simpeler tijden
merken. Altijd fietste ik daar met
een doel voor ogen. Ik ging naar de stad of ik ging naar huis, maar nooit heb ik goed om me heen
gekeken naar wat er nu eigenlijk allemaal te zien is. Ik denk dat het pas in mijn vierde jaar was
dat ik daar samen met iemand fietste die grapte dat de Eiffeltoren op drie plaatsen in de wereld
te aanschouwen was. Het is wat Nijmegen gemeen heeft met Parijs en New York, en ik wist het
niet. Nu weet ik waar hij staat en als ik er langsop fiets kan ik er met mijn blik niet omheen.

Vanaf die dag ben ik beter naar die weg gaan kijken. De grote huizen met gevels. De oude meisjes-
school, het politiebureau en het kamertje boven de coffeeshop. Inmiddels kan ik de hele route
van de campus naar de stad virtueel fietsen zonder ook maar van de bank af te komen. Ik ken de
scheuren in het trottoir en de plaatsen waar het fietspad hobbelig is.

Totdat ze de hele donderse zooi gingen verbouwen. Ook deze weg is vergankelijk. De tand des
tijds en de werkende hand doet veel met alles wat ik ken van deze stad. Dat is op zich helemaal
niet erg, maar langzamerhand raak je het contact met het verleden kwijt en lijkt de tijd stil te
staan. Niets is minder waar. Ik voel altijd de teleurstelling als ik besef dat ik me niet meer kan
inbeelden hoe Café Camelot ingericht was voordat ze gingen verbouwen. Ik weet ook niet meer
goed hoe de Albert Heijn aan de Jacobslaan er van binnen uitzag voordat het een XL-winkel werd.
Ik weet alleen nog dat ze een belachelijk grote kaashoek hadden midden in het veel te grote filli-
aal. Dat zijn dan nog maar een aantal veranderingen die in de laatste zes jaren plaatsgevonden
hebben. Te bedenken dat deze stad aan haar derde millenium is begonnen...

| 14
 Juni 2010 |

Bij de Nicolaaskapel in het Valkhofpark zit ik in mijn hoofd een filmscene telkens weer af te draai-
en. Ik zie het moment dat de kapel gebouwd wordt en in dertig seconden zie ik haar directe om-
geving in ruim duizend jaar op hoge snelheid veranderen, maar het kapelletje blijft gewoon staan.
Onveranderd, maar steeds grijzer.

Ik ben in de laatste maanden de stad meer en meer gaan zien. Pas in mijn vijfde studiejaar heb ik
voor het eerste de Stevenstoren beklommen en van bovenaf bekeken hoe de stad er bij ligt. Ik
heb het thuis vergeleken met foto’s van twintig, vijftig en honderd
jaren daarvoor. Het fundament is hetzelfde, maar alles is veranderd.
Daarna liep ik over de waalkade en zag ik de schepen voorbij gaan en
de zon langzaam ondergaan onder de spoorbrug. Zou Johannes Sme-
tius hetzelfde gedaan hebben toen hij de woorden schreef die nu op
de balustrade in het Valkhofpark te lezen zijn? Quem dabis haec pos-
sit qui dare cuncta locum?

Hoe dan ook, deze stad zal mij nooit erop kunnen betrappen dat ik
haar niet ken. Maar zo snel als vrienden kunnen worden gemaakt
kunnen ze ook worden vergeten. Jaren ver van hier zal ik de stad die
ik achterliet herkennen aan haar fundament, maar de rest zal veran-
derd zijn. Misschien is dan zelfs het spookhuis aan Kronenburger
Park opgeknapt! In de ogen van de nieuwe generatie studenten zal ik
zien hoe zij er vanuit gaan dat Nijmegen altijd zo is geweest, zoals ik
dat ook ooit dacht. Met een biertje op het terras van Café Camelot ga
ik dan met glimlach
gekruld om mijn mond
in gedachten verzinken
en inbeelden hoe de
stad er uit zag toen ik
er woonde. Mijn ge-
dachten zullen vastlo-
pen als ik me probeer
in te beelden hoe dit
café er uit zag in mijn
eerste jaar.

GSV, HinT, Nijmegen:

salut! Dixi.

15 |
| HInT

Als je haar maar goed zit!

Door Roy Stoots

Als je de interviews, rubrieken en columns mag

geloven is Geert Wilders een gevaar voor ons
land, de nieuwe fascist die in Nederland rond-
loopt en ontelbaar veel zetels zal bemachtigen
deze verkiezingen. Om de simpele reden dat
deze man durft te zeggen, dat wat de meerder-
heid niet durft te zeggen. Niet bang voor repre-
sailles! het boeit Geert niet wat er over hem gezegd wordt. Geert boeit sowieso niet zo
heel veel, zolang de moslims ons land maar uitgaan en zijn haar maar goed zit!

Het grote ontzag wat er ooit was voor Pim Fortuyn borrelt een beetje op wanneer ik naar Geert
Wilders kijk, deze man is één brok charisma. Een jonge politieke god waar menig vrouw voor in
de zwijmel valt, enige concurrentie die deze man ontvangt uit charismatische hoek komt af van
de demissionair minister-president onze Jan Peter. Ik ga hier verder niet op in want weet dat
het slechts een kwestie van smaak is en dat mensen over smaken niet willen twisten. Maar denk
dat wanneer Michelangelo nog leefde onze Geert model zou moeten staan voor zijn David!

Dat de man een geweldige aanwinst is voor het politieke klimaat in ons land zal tijdens het WK
nog veel meer blijken, de man zal als warme broodjes over de toonbank gaan bij de Albert Heijn,
want naar het grote succes van de Wuppie en de Welpie kan de Wildie natuurlijk niet ontbre-
ken! Deze Wildie zal vermoedelijk in 4 kleuren te bemachtigen zijn: Wit/blond, blauw, rood en
natuurlijk oranje! Als extra toevoeging zal deze roepen: Oranje boven of Over rechts, onze lin-
kervleugel is te zwak! Maar voor deze geweldige leuzen zal men eerst in zijn buikje moeten knij-
pen! Sommige Wildies zullen dan nog een zeldzame gadget hebben: wanneer er in hun buikje
wordt geknepen zullen hun oogjes blauw oplichten, vooral bij de blonde Wildie zal dit een zeer
aangename toevoeging zijn! Er zullen zelfs 4 collector items komen die hun armpje omhoog
slaan wanneer men naar ze schreeuwt! Het marketingsucces zal zo groot zijn dat de Albert Heijn
de staat zal bijvallen en dat het hele begrotingstekort na dit WK is opgelost en verdwijnt als
sneeuw voor de zon!

Dat deze man ons land naar een hoger niveau tilt en dit land werkelijk zal verbeteren is eindelijk
iets wat we als land met zijn allen moeten gaan geloven. Misschien komt het zover dat we onder

| 16
 Juni 2010 |

Wilders weer België kunnen annexeren, alle moslims het land uit kunnen werken en dat de Be-
tuwelijn eindelijk productief gebruikt zal gaan worden en zo ook zijn investeringswaarde zal
bewijzen! Geert zal onze redder zijn in tijden van diepe crisis . De wereld zal verbeterd worden
waar bij een begin wordt gemaakt in Nederland!

Natuurlijk zijn er ook wel enkele nadelen aan het hele verhaal, want hoe groot en utopisch Geert
Wilders ,ook wel blondie voor intimi, ook moge klinken. Op enkele vraagstukken heeft deze
grote jongen geen antwoord, of heeft hij niet het juiste antwoord.

De derde wereld, als het aan onze Geert ligt komt er geen ontwikkelingshulp meer, als het aan
onze Geert ligt sterft iedere neger een hongerdood en worden de mensen niet meer geholpen,
omdat ze daar toch liever onder een boom in de zon liggen en alleen maar drugs handelen! Hoe
logisch deze stap ook moge klinken, ergens is dit fout en ergens is het ook immoreel! Maar
daarbij schijnt het een stap te zijn die wij moeten nemen, geen ontwikkelingssamenwerking en
dat betekent dat we daar 10.000 extra agenten voor krijgen! 10.000 extra agenten dat betekend
dat er meer veiligheid ontstaat, dan worden er geen aanslagen meer gepleegd op het konings-
huis, wordt er niet meer met 4 mei kransen gevoetbald en wordt er zeker niet meer aangezet tot
haat tijdens de nationale dodenherdenking. Want wij weten allemaal dat de politie een echt
machtig staatsapparaat is waar iedere burger groot ontzag voor heeft. Onze politie bestaat nog
eens uit echte mannen! Daar kunnen de Russen nog iets van leren!

Wederom heeft Geert geen oplossing voor de zorg, die zorg waarin mensen vastkoeken aan hun
bed omdat zij maar 1 keer per week een douche van dichtbij zien. 10.000 extra mensen, voor
een beroep waar nu al nauwelijks mensen voor warm lopen! Ik zie hier het probleem zich voor-
doen, wanneer wij massa’s moslims uit gaan zetten dan gaan wij ze missen, missen omdat we ze
eigenlijk gewoon keihard nodig hebben. Voor de zorg, voor de politie, voor dit land.

Dus in feite belooft onze Geert dat hij het dweilen met de kraan open stopt, het zijn leuke ideeën
hoor maar ergens heb ik het idee dat slechts het dweilen stopt, terwijl de kraan gewoon blijft
lopen. Het had allemaal toch veel slechter gekund?

Ondanks al deze geweldige ideeën vrees ik dat we geen premier krijgen met het meest awesome
kapsel dat we in jaren gezien hebben. Ik denk eerder dat Geert op de avond van de verkiezingen
al zijn haar uitrekt uit frustratie. Jammer, want Geert hoe hard je het ook probeert, jij wordt
geen Pim Fortuyn! Blijf nou dicht bij jezelf jongen, blijf dichtbij de inhoud, blijf bij jouw politiek.

Doe het allemaal en doe het goed en onthoud:

Als je haar maar goed zit!

17 |
| HInT

De Europese Unie
Europese waarden blijken niet zo belangrijk
Door Freke Remmers

Het was niet wijd en zijd bekend maar hij was er. 28 mei gaf
demissionair minister van Buitenlandse Zaken Verhagen
een gastcollege over het buitenlandbeleid van Nederland.
Daarin neemt vooral Europa een prominente plaats in. ‘De
Europese Unie is een waardengemeenschap bij uitstek, niet
alleen een economische markt’, aldus de minister. Turkije
bijvoorbeeld wordt dan ook de deur gewezen zolang het de
Europese normen en waarden niet onderschrijft, terwijl
binnen de Unie die waarden helemaal niet zo belangrijk
blijken te zijn.

Oktober 2009. In de vergaderzaal van het Europees Parlement was het rumoerig. Er was een reso-
lutie in stemming die Italië, en vooral diens premier Silvio Berlusconi, de wacht aanzette. Het was
kritisch over de persvrijheid in Italië en veroordeelde het grote media-imperium van Berlusconi.
De resolutie werd met drie stemmen verschil verworpen.

Roemenië en Bulgarije hebben hun weg naar binnen gevonden en inden als lidstaat allerlei subsi-
dies die verdwenen in de zakken van politici en andere corrupte ambtenaren. Als het om geld gaat,
toont de EU haar tanden echter wel. Geen subsidies meer voor Roemenië en Bulgarije dus.

Ook in eigen land worden de mensenrechten met de voeten getreden. Nederland zet uitgeproce-
deerde asielzoekers zonder pardon op straat als zij niet kunnen of willen terugkeren naar hun
eigen land. Het Europees Comité voor Sociale Rechten viel vooral over het feit dat Nederland ook
kinderen een dakloos bestaan niet bespaart. De rechterlijke uitspraak hierover legde onze minis-
ter van Justitie Hirsch Ballin doodleuk naast zich neer.

Volgens Verhagen staan de mensenrechten centraal in het Nederlands buitenlands beleid. Zou dat
niet ook moeten gelden voor het binnenlands beleid? Pas dan kan Nederland immers andere lan-
den gaan aanspreken op hun gebrek aan respect voor de mensenrechten, anders kaatsen zij de bal
alleen maar terug. Dan moet het bovendien mogelijk zijn landen binnen de Europese Unie aan te
spreken op hun gedrag zonder dat dergelijke resoluties worden verworpen met de stelling dat de
EU zich niet mag bemoeien met binnenlandse aangelegenheden (de reden waarom het CDA de
resolutie tegen Italië niet steunde). Wil de EU echt meer worden dan een economische markt, dan
moet het daar maar eens aan werken.

| 18
 Juni 2010 |

ViaVia - Perspectief in beeld

Statistieken over de arbeidsmarkt
Door Remy Maessen
“Ja, er is leven na je studie” kopt ge-
schiedenis-alumnikring Dr. Huijbers op
hun gedeelte van de website van de
opleiding Geschiedenis. Na je studen-
tentijd ga je reizen, je gaat promoveren
of je gaat werken en begint een carriè-
re. In deze rubriek gaan we op zoek
naar de arbeidsperspectieven van een
historicus. Ditmaal de uitkomsten van
een onderzoek naar arbeidsmarktper-
spectieven voor historici, in 2008-2009 gedaan door Rutger Stoel.

Uit de cijfers blijkt dat veel historici zichzelf terugzien op plekken van waaruit invloed kan worden
uitgeoefend op het beleid – in diverse gedaanten. 17% van de historici is werkzaam in de sector
Beleid & Bestuur. Je kunt denken aan werkzaamheden bij lokale en regionale overheden, bij water-
schappen, maar ook bij de rijksoverheid.

Ook in het bedrijfsleven kun je op verschillende plekken historici tegenkomen: 20% van de historici
is werkzaam in de commerciële sector. Vooral daar lijkt de kenniskant van de opleiding, het simpele
feiten leren, van ondergeschikt belang. Alumni die in deze sector werken hameren als geen ander op
de vaardigheden die je als historicus opdoet tijdens je studie: snel (begrijpend) lezen, goed schrijven,
helder formuleren en ga zo maar door.

Schrijven is een van de kerntaken van een student Geschiedenis. Er zijn niet veel andere academi-
sche studies waarbij een student zo veel moet schrijven als bij Geschiedenis. Gelukkig is dat niet voor
niks. In de schrijvende beroepen zijn altijd historici te vinden: journalist, schrijver, redacteur, uitge-
ver, 15% van de historici is bezig met de ontwikkeling van teksten en boeken.

5% van de historici die zich op de arbeidsmarkt bevinden is werkzaam als archivaris of bibliotheca-
ris . Het verwerken van informatie, het kunnen verzamelen, het kunnen beheren: taken waar histori-
ci met hun besef van het belang van het verleden goed toegerust voor zijn.

De docent is niet meer zo prominent als een aantal jaren geleden. Wel is het zo dat de historicus van
groot belang is voor het onderwijs. Geschiedenislessen vormen het kader waarin scholieren hun
bestaan (uiteindelijk) zullen plaatsen en het is daarom van groot belang dat er altijd historici zullen
zijn die zich ten doel stellen hun kennis over te dragen aan een nieuwe generatie.

Dit onderzoek is terug te vinden op www.ru.nl/geschiedenis/arbeidsmarkt. Houd deze website in de

gaten, want in de loop van juni zal hier een nieuw onderzoek worden gepubliceerd!
19 |
| HInT

Over Rita
Door Coen Pouls

Tsjonge. Het leek zo’n goed idee, makkelijk ook en origineel. Frustraties over Rita op papier
zetten. Het bleek veel moeilijker dan gedacht. Het moest leesbaar blijven, overzichtelijk,
logisch en eerlijk. Wellicht verkeerde criteria voor een stuk over Rita. Het bleek ook min-
der origineel dan gedacht. Rita maakte zich de afgelopen weken namelijk nog vele malen
hilarischer dan ze al was zodat vrijwel iedereen haar nu hilarisch vindt. Ik geef het toe. Dit
artikel is te typeren als teleurstellend en jammer. Geheel in lijn met het onderwerp ervan.

Eerst even de feiten. Maria Cornelia Frederika (Rita) Verdonk werd geboren in 1955. Eind jaren
zeventig was ze actief voor de PSP en PPR. Maar dat is ze vergeten. Ze is ook getrouwd en heeft
twee kinderen (ja echt). In de kabinetten Balkenende II en III was ze minister van integratie en
kreeg ze vanwege haar strenge beleid de bijnaam IJzeren Rita en stond ze in het middelpunt van
een unieke gebeurtenis in de geschiedenis van het Nederlandse parlement: ze bleef gewoon zitten
nadat een motie van afkeuring tegen haar werd aangenomen. Ook maakte ze ruzie met Ayaan en
kwam ze weg met het voorliegen van de Kamer. Voor de verkiezingen van 2006 stelde ze zich
kandidaat voor het lijsttrekkerschap (‘niet rechts, niet links, maar recht door zee!’) van de VVD en
nam ze het op tegen Mark Rutte. VVD-leden kozen met miniem verschil de laatste. Het zou nooit
meer goed komen tussen beide. Verdonk haalde voor de verkiezingen meer stemmen binnen dan
Rutte en probeerde via een coup (in dat café, voor de ingewijden in het Haagse: Plein XIX) fractie-
voorzitter van de VVD te worden. Het mislukte, Verdonk moest terug in het hok. Vergelijkbare
aanvallen op het leiderschap van Rutte volgden nog vele malen en in september 2007 gebeurde
het onvermijdelijke: Verdonk werd uit de partij gezet en richtte een maand later haar eigen bewe-
ging ‘Trots op Nederland’ op. De gewone burgers mochten het zeggen en Rita zou het uitvoeren.

Een van haar eerste speerpunten ging over de files. Ze was er tegen (wie is er dan voor?), en als
TON ging regeren was het zo opgelost. Lachwekkend. In de peilingen ging het geweldig. Zonder
ook maar één inhoudelijk punt behaalde ze virtueel dertig zetels. Zelfs haar eigen steun en toever-
laat, Kay van de Linden, vond het schokkend en noemde Verdonk en haar politiek in een gastcolle-
ge ‘gebakken lucht’ en vetrok als spindoctor. Met haar andere steun en toeverlaat, Ed Sinke, kreeg
ze grote ruzie. Die noemde Rita ‘gewetenloos’ en ‘narcistisch’, nadat Verdonk hem had beschuldigd
van graaien in de partijkas. Van de mooie peilingen was medio 2009 niets meer over. Sindsdien
sjoemelt dat aantal tussen 0 en 2 zetels.

Mijn aversie tegen Verdonk is van alle tijden, maar toch het schommelt. Het is zeg maar als de
economie, de trend op lange termijn is stijgend, maar het gaat altijd van hausse naar recessie en

| 20
 Juni 2010 |

depressie en andersom. Volgens mij zit ik momenteel in een hausse als het gaat om mijn aversie
tegen Rita. Waarom weet ik ook niet precies.

Haar filmpje irriteerde, maar toch ik was minder negatief dan menig ander. Het beste commentaar
vond ik een passage van Nico Dijkshoorn op nu.nl over de befaamde ‘het water aan de lippen in
het zwembad-scène’: “Dan verschijnt Rita in beeld. In de eerste versie van het script wilden ze
haar over het water laten lopen, maar Rita heeft dat laten schrappen. Daar moest ze nog wat op
oefenen.” Rita was boos over alle negatieve commentaren op haar filmpje. Ze was helemaal terug
en ging voor tien zetels!

Het verkiezingsprogramma dan. Het klonk allemaal leuk, Vertrouwen en handhaven! Mijn irritatie
bereikte zijn hoogtepunt bij de term vlaktaks. Hetzelfde belastingtarief voor iedereen en ook nog
eens belastingverlaging voor iedereen! De vlaktaks wordt namelijk vastgesteld op 25 procent (het
laagste tarief nu is ruim 33 procent), de hypotheekrenteaftrek blijft bestaan, de basisbeurs voor
iedereen , 65 blijft 65, goede zorg voor iedereen, meer agenten en hogere salarissen. En dat alles
betaalbaar. Waarom stemt niet iedere weldenkende Nederlander op Rita?

Ai. Ai. Ai. Jammer. Ai. Ai. Ai. Jammer. Ow ja, geen geld naar arme landen, geen geld naar Europa,
veel minder ambtenaren, geen Eerste Kamer, minder managers, minder (hoge) uitkeringen
(Verdonk hierover: “Werkweigeraars zijn altijd de bruinste die er bij lopen. Zitten lekker in de zon
van het geld dat ze zo krijgen.") etcetera. De Nederlander is wakker geworden. Van mij mogen er
een paar blijven slapen. Doemscenario voor Rita is dat ze nog vier jaar in haar eentje in die blauwe
stoeltjes moet zitten. Eenzaam en alleen. En ze leefde nog lang en gelukkig. Een beetje een sprook-
je.

21 |
| HInT

Ook dat is Moskou

Door Joost Ankone

Moskou, de stad met onbegrensde mogelijkheden. De grootste stad van Rusland, met 10
miljoen geregistreerde inwoners (en naar schatting 10 miljoen ongeregistreerde), met de
even ondernemende als corrupte burgemeester Joeri Loezjkov en de stad die de meeste
miljardairs ter wereld huisvest.

Deze miljardairs zijn wij niet tegengekomen. Wel hebben we kennisgemaakt met de befaamde
Russian Hospitality. Russen zijn over het algemeen familiemensen en als een Rus je uitnodigt om
te komen eten bij hem thuis wordt je als een koning behandeld. De familie-diners zijn ons be-
spaard gebleven maar tijdens onze eerste avond in Moskou hebben we wel mogen proeven van de
Russische gastvrijheid. Rond een uurtje of twee kwamen we met een groep van 5 in een onder-
grondse Russische karaokebar terecht. Er zaten een handvol mensen, twee zingende Russische
vrouwen en wat koppeltjes die met een ballon tussen zich aan het dansen waren (denk terug aan
je eindfeest in groep 8). Toen wij eenmaal met een biertje waren gaan zitten raakten we in gesprek
met twee Russen. Zoals overal is voetbal de gemeenschappelijke taal en werd ons even haarfijn
uitgelegd waarom CSKA voor homo’s was en Spartak niet. Nadat we dat voor kennisgeving hadden
aangenomen konden we niet meer stuk bij onze Russische vrienden en stonden ze erop dat we op
hun kosten enkele flessen wodka het hof maakten. Ook dat is Moskou.

NA ZDOROVJE! (Proost!). Wodka en Russen. Een onafscheidelijk duo. Rond 2006 waren er volgens
officiële cijfers z’n 2,5 miljoen Russen verslaafd aan wodka. Naast de duizenden doden die er per
jaar sterven ten gevolge van wodka, neemt deze kleurloze drank ook nog eens vele levensjaren
van de mannelijke Rus af. De gemiddelde leeftijdsverwachting ligt in Rusland rond de 60 jaar. Het
zegt al genoeg dat het Russische volk bijna de barricades op ging toen de regering een minimum-
prijs voor wodka instelde. Dit hield in dat een halve liter wodka bijna twee keer zo duur werd. De
minimumprijs werd vanaf dat moment 89 roebel (een luttele twee euro).

Wat je daar als onwetende toerist van merkt als je in Moskou komt? De eerste keer in een super-
markt is een ware belevenis. De ruimte die een gemiddelde Albert Heijn aan de groenteafdeling
vergeeft wordt in Rusland besteed aan alcoholistische versnaperingen. Daarvan is ongeveer de
helft van de rekken ook nog eens gereserveerd voor wodka. En zoals hierboven al aangegeven, de
goedkoopste liter kost je ongeveer 4 euro. De natte droom van een gemiddelde student.

In het beeld wat je van Moskou krijgt is er een niet te onderschatten invloed van drank in het alge-
meen. In de loop van de avond zijn in de metro dronken mensen eerder regel dan uitzondering en

| 22
 Juni 2010 |

komt geregeld de alcoholwalm je tegemoet. Daarnaast wordt bier in Rusland gezien als een fris-
drank. Vanaf 11 uur ’s ochtends is bier bijna net zo vaak te spotten als een flesje water onder de
Moskovieten. Ook is het voor elke 10-jarige geen enkel probleem om traitje mee te nemen uit de
supermarkt. Ook dat is Moskou.

Iedereen die wel eens in Italië rondgereden heeft weet wat verkeerschaos inhoudt. In Rusland is
het die verkeerschaos in het kwadraat. Een keer in de Russische taxi staat gelijk aan nooit meer.
Toen we ´s middags hadden bekeken wat we die avond gingen doen kwamen we uit bij de club B2.
Deze club leek vrij dicht bij ons hostel te liggen maar na navraag bleek dat het toch wel een kleine
5 kilometer er vanaf lag. Hierdoor leek het ons een prima idee om met een taxi te gaan. De taxi was
snel gevonden (een Opel Zafira met pluche bruine bekleding die je normaal alleen nog bij je opa in
huis vind) en we hadden met handen en voetenwerk uit kunnen leggen waar we heen wilden voor
welke prijs. Eenmaal onderweg zaten we te schudden in de auto. Op een 70-weg rond de 110 rij-
den, links en rechts inhalen en zigzaggend door het verkeer. Op de vraag of Russen altijd zo rijden
kreeg ik alleen een norse blik en een grom als antwoord. Dit zal dus wel ja hebben betekend.

De reden voor dit rijgedrag werd ons eerder die week al duidelijk. We waren aan de praat geraakt
met twee Russische meisjes. Een van deze twee meisjes begon te vertellen dat ze bezig was met
haar rijbewijs, dat het allemaal wat moeilijk was in het Russische verkeer maar dat ze wel vertrou-
wen had dat het ging halen. Toen we het andere meisje vroegen naar haar rijbewijs antwoordde ze
heel trots; ‘’ik heb ´m al drie jaar!’’ Waarna ze vervolgde: ‘’Alleen ik heb nog nooit gereden.’’ Haar
vader had vanaf het moment dat ze achttien was geworden haar een rijbewijs gekocht voor 12000
roebel (omgerekend ongeveer 250 euro). Dit met de mededeling: ‘’ik ga je nog wel leren hoe je
moet rijden.’’ Hier was nog niets van terecht gekomen. Die 250 euro voor het rijbewijs is in onze
ogen al erg weinig. Als je echter buiten Moskou komt betaal je nog maar de helft voor het roze
papiertje, in het zuiden van Rusland schijnt het je nog maar 50 euro te kosten. Ook dat is Moskou.

Dit was zover een kleine impressie van een andere kant van Moskou, de kant waar ik gelukkig mee
kennis heb gemaakt. Ik zou zo nog een pagina over Russische vrouwen, de norse Rus op straat,
Spartak Moskou, militaire parades, matroesjka’s of het Kremlin vol kunnen schrijven. Dit moet je
echter maar zelf gaan ontdekken. Ook dat is Moskou.

Zelf ook een artikel in HInT?

Stuur een mail naar:
hintredactie@gmail.com
23 |
Collage: Roy Stoots
| HInT

Vooroordelen over Russen

We hebben ze allemaal, en ze kloppen!
Door Anouk van Loo
Moskou is niet de eerste de beste vakantiestemming die je zelf zou uitkiezen. Westerlingen
hebben het niet zo op de Russen. Als ik bij terugkomst over mijn reis vertel ontbreken de vele
vooroordelen niet: ‘Drinken Russen nou echt zo veel wodka?’ is de meest gestelde vraag. Na
het intensief volgen van het tv-programma van Jelle Brandt Corstius hadden de ideeën in mijn
hoofd over Russen zich opgestapeld, en niets is leuker dan zelf te gaan ontdekken hoeveel er
nou eigenlijk van die beelden klopt.

In ‘Van Moskou tot Moermansk’ zei Jelle dat de economie in Rusland gedragen wordt door vrouwen.
Mannen werken niet of nauwelijks en vrijwel alleen in specifieke beroepen, zoals de politie of het
leger. Ze zuipen wodka of bier en hangen de hele dag op de bank. Vrouwen kunnen er ook wat van,
dat overmatig drinken, maar toch in beduidend mindere mate. Volgens Jelle zijn Russen voor Neder-
landers vaak niet te begrijpen en andersom. Zij vinden ons raar, als we om uitleg vragen of vragen
naar het ‘waarom’, en wij hen onlogisch als ons een antwoord verschuldigd blijft. Russen werken
inefficiënt, er is een grote hoeveelheid aan onnodige banen en praktisch denken komt niet in ze op.
Een grote ergernis dus voor buitenstaanders die een verklaring zoeken voor bepaalde handelingen
of simpelweg informatie nodig hebben. Een hele rits aan vooroordelen, waardoor in het vliegtuig
onderweg naar Moskou in mijn hoofd een beeld opdoemd van Russische mannen, zwabberend over
straat met wodka in de hand, terwijl ik aan de enige niet-dronken (vrouwelijke) Rus probeer te vra-
gen naar de weg en deze mij slechts verstrooid aan kijkt.

Als ik uit het vliegtuig kom en arriveer bij de paspoortcontrole, zie ik tot mijn verbazing dat in alle 10
de hokjes vrouwen zitten. Toeval, kan ook. Terwijl we in de aankomsthal moeten wachten tot ieder-
een van de groep er is, ruik ik ineens een verdacht bekende geur. Ik kijk om en een man die eruit ziet
alsof hij elk moment van zijn stokje kan gaan komt langs gestrompeld. Even later pakt de politie hem
op.

Als je wilt weten hoe Russen zijn, is het vliegveld afdoende om te bezoe-
ken. De rest van de reis blijken mijn vooroordelen stuk voor stuk een
voldrongen feit. In de supermarkt is een aparte functie ingericht voor het
wegen van groente en fruit; blijkbaar gaan ze er van uit dat het op een
weegschaal leggen van producten net iets te hoog gegrepen is voor de
gemiddelde Rus.

De hele week zijn allerlei soorten militairen en politie op straat, die in

groepjes staan met als enige bezigheid het bekijken van langslopende
vrouwen, niet wetend dat er omgekeerd homo op hun rug geschreven
staat. Leuk voor de toerist natuurlijk.
| 26
 Juni 2010 |

Russische vrouwen zijn vaak trouwens nogal schaars gekleed, hebben

dunne, lange benen met hoge hakken eronder, waar wij Nederlandse
vrouwen redelijk onvrouwelijk bij afsteken. Wij zijn gewend aan All
Stars met een spijkerbroek, Russinnen durven tenminste nog echt vrou-
welijk te zijn. Alhoewel door het minirokje je beeld al snel verandert in
goedkoop en ordinair.

Als we ’s avonds een poging deden een fatsoenlijk (dans)café te vinden

(wat erg lastig bleek in de Metropool Moskou), waren de enige voorbij-
gangers deze ordinair geklede meisjes en ladderzatte Russen. Die trou-
wens makkelijk af te schudden waren, aangezien ze nauwelijks meer
aanspreekbaar waren en met een klein duwtje omvielen. Dus veel last
heb ik er niet van gehad.

Mijn veelvoudige pogingen iets te vragen aan een Rus strandden keer op
keer na de zin ‘Do you speak English’. Op scholen blijken ze dat nog niet
te leren in Rusland, laat staan dat er in de metro, op straatnaamborden
of in musea iets in het Engels of andersoortig niet- Russische tekens op
staat.

Nu ik aan de toegestane hoeveelheid woorden van mijn artikel ben aanbeland zie ik dat ik nog niets
over Moskou heb geschreven. Absoluut de moeite waard, prachtige gouden koepels, oude kerken en
kathedralen, weliswaar tussen grauwe Sovjetflats, maar de hele dag de Russen vrouwen of een dron-
ken look-a-like-Lenin als bezienswaardigheid als je je verveelt.

27 |
| HInT

Emoties en charisma of idealen en partijen?

Tijd voor deliberatie...
Niels van der Werf
Op wie zullen we dit jaar stemmen? Op die grappig uitziende Limburger die ons van de Mos-
lims zal verlossen? Of op die Emile Roemer met die stoere radiospotjes? Of misschien toch
maar op Job Cohen, de man die inmiddels toch bijna iedere dag wel de voorpagina van de
krant weet te bereiken. Onze Harry Potter is immers inmiddels wel aan vervanging toe...

De laatste jaren zet zich een trend door waarbij steeds meer Nederlanders stemmen op de perso-
nen die er met behulp van hun charisma het beste in slagen om de media-aandacht op zich te vesti-
gen. Niet idealen en partijen, maar emoties en uiterlijke persoonskenmerken zijn geleidelijk de
doorslaggevende rol gaan spelen in de verkiezingscampagnes. De wijze waarop veel mensen hun
representanten kiezen, lijkt hierdoor steeds meer te vallen met de keuzecriteria voor een bepaald
merk toiletpapier! Het is dan ook niet bevreemdend dat deze ontwikkeling vanuit de hoek van de
politieke filosofie met argwaan wordt gadegeslagen. Politiek kan immers gereduceerd worden tot
de laagst mogelijke noemer; regering vindt plaats door de massa die vaak slecht geïnformeerd over
en weinig geïnteresseerd in politieke idealen blijkt te zijn. Enkele huidige filosofen delen daarom
het idee met Plato – die deze problemen bij de oude Grieken al constateerde – dat een regering door
de meerderheid slechts gedomineerd wordt door het nastreven van onbeperkte verlangens en
belangen aan de ene en onwetendheid en kortzichtigheid aan de andere kant. Sommigen van hen
zijn democratie daarom gaan beschouwen als een gevaarlijke ambitie terwijl anderen ervoor plei-
ten om door middel van grondwettelijke structuren en mechanismen toch minstens een grens te
stellen aan ondoordachte democratische besluiten.

Deliberatieve democratie.
Om de kwaliteit van democratie te verbeteren, is er in het filosofische debat van de laatste 25 jaar
tevens een nieuw democratisch model opgekomen: de ‘deliberatieve democratie’ als een manier om
met redelijke pluraliteit binnen een liberale democratie om te kunnen gaan. Volgens aanhangers
van dit model dienen rationele politieke standpunten aan drie criteria te voldoen: er moet voldoen-
de aandacht zijn voor de feiten en de toekomst en een visie mag niet exclusief gebaseerd zijn op
eigenbelang maar moet ook de belangen van anderen in het oog houden. Uitgangspunt van de deli-
beratieve democratie is daarbij dat er – de naam van het model zegt het al – deliberatie plaatsvindt.
Door in een discussie plaats te nemen, kunnen participanten in een democratie hun vooringenomen
| 28
 Juni 2010 |

mening samen met anderen bediscussiëren en vervolgens – rekening houdend met afwijkende
idealen van andere participanten - nuanceren. Discussie kan zo leiden tot nieuwe inzichten maar
tegelijkertijd juist ook de eigen visie versterken. In ieder geval worden deelnemers aan democratie
op deze manier gedwongen om actief na te denken over hun eigen standpunten en de consequen-
ties die deze voor anderen kunnen hebben. Tegelijkertijd leren zij ook begrip op te brengen voor de
meningen van anderen. Het ideaal van het model is dan ook om in de meningsvorming van partici-
panten (eigen)belang te vervangen door reden om ook de belangen van anderen mee te kunnen
wegen.
Het reduceren van eigenbelang bij politieke besluitvorming is echter ook de grootste kritiek die de
deliberatieve democraten recentelijk voor hun kiezen hebben gekregen. Tegenstanders van het
model achten dit namelijk onmogelijk. Vooral dominante groepen in de samenleving hebben vol-
gens hen immers de neiging om hun manier van redeneren als universeel en exclusief als redelijk te
presenteren. Andersdenkenden zullen door deze groep al gauw als irrationeel of alleen geïnteres-
seerd in hun eigenbelang bestempeld worden. Hierdoor zal zelfs uit deliberatie niet altijd een me-
ning naar voren komen die door iedereen ondersteund zal worden.

Deliberatieve democratie in de praktijk

Ondanks de - vaak heftige – kritiek op deliberatieve democratie, wordt het model in Europa en de
Verenigde Staten al steeds vaker in de praktijk toegepast. Een bekend voorbeeld hiervan vormen de
burgerjuries die na het wegen van alle bewijzen en het behandelen van argumenten tot een geza-
menlijke uitspraak moeten komen. Daarnaast worden bij sommige overheidsbeslissingen ook al
groepen burgers - die als representatief voor de bevolking geselecteerd zijn – ingezet om de over-
heid te adviseren. Het Overleg Adviserende Partijen dat gedurende de jaren 2003-2005 plaatsvond
te delibreren vormt hiervan een goed voorbeeld. Lokale bewoners, vissers, boeren en milieuactivis-
ten gingen hierbij samen het debat aan om elkaars standpunten te begrijpen en tot een gezamenlij-
ke advies te komen voor de overheid omtrent de mogelijke afsluiting van de Westerschelde als deel
van de Deltawerken.

Nog even verder delibereren

Over de toekomst en de werking van de deliberatieve democratie binnen onze huidige vorm van
representatieve democratie blijven echter nog veel vragen bestaan: waarom delibereren? Wanneer
kan er geconcludeerd worden dat deliberatie succesvol is geweest? Wie delibereert er en waar
vindt deliberatie plaats? In de literatuur over ‘het’ deliberatieve model komt nog geen eenduidig
antwoord op al deze vragen naar voren. In tegendeel, een groot aantal verschillende posities en
argumenten kunnen vooralsnog onderscheiden worden. De veiligste conclusie die we kunnen trek-
ken over de toekomst van de deliberatieve democratie is dan ook dat er binnen het domein van de
politieke filosofie eerst nog verder over gedelibereerd moet worden. De aandacht richten op de
feiten, de toekomst en niet alleen op het eigenbelang maar ook het belang van anderen, de drie
criteria om tot een rationeel politiek standpunt te komen, wil ik jullie in ieder geval vast meegeven.
Hopelijk is het niet te laat en hebben jullie niet slechts op het weelderige kapsel van Geert Wilders
of de fonkelende ogen van Alexander Pechtold gestemd, maar op die partij die goede argumenten
had om jouw ervan te overtuigen dat zij het algemeen belang het beste zal dienen.
29 |
| HInT

Batavierenrace 2010

Door Meike Lucas

Op 24 april was het weer zover: het GSV-team

‘Liever bier dan rennen’ stond klaar voor de
start voor de 38ste Batavierenrace. Professio-
neler dan ooit met gesponsorde zweetbandjes
en een heuse bidon, met dank aan papa Anouk,
maakte invaller en eerste renner Eva zich klaar
voor haar etappe. Onder barre omstandighe-
den, zoals migraine, een te zware snackbar-
maaltijd en een temperatuur net boven nul,
startte de nachtploeg in Nijmegen. De nacht-
etappes verliepen beter dan verwacht en er
werden –voor een groep renners met bier in
hun teamnaam- hele nette tijden gelopen.

In Dinxperlo stond de ochtendploeg te trappelen

om het stokje over te nemen. Misschien dat de goe-
de warming-up tijdens de zoektocht naar het busje,
tussen ongeveer 250 bijna identieke witte huurbus-
sen, hier de oorzaak van was. Helaas misten we een paar renners en konden niet alle etappes
gelopen worden, maar desondanks werd de naam van ons team weer niet waargemaakt. Onder-
tussen had de nachtploeg zich gesetteld op de camping. De tenten waren de avond voor de race
al opgezet door de organisatie en werden professioneel bewaakt door Dirk Lueb en Aniek de
Kort. Hiervoor dank.

Het GSV Team deed haar naam eer aan
Aan het einde van de ochtend kwam de och-
tendploeg de nachtploeg wakker maken en
werden de eerste biertjes in de zon genut-
tigd. De middagploeg had net als de nacht-
ploeg last van niet ideale weersomstandig-
heden, alleen was het ’s middags een paar
graden te warm voor zware lichamelijke
inspanningen. Toch werden er voor GSV-
begrippen weer prima tijden neergezet.

| 30
 Juni 2010 |

De nacht- en ochtendploeg stonden klaar bij de finish op de campus in Enschede om onze laatste
lopers Sebastiaan en Anne aan te moedigden. Zij kwamen beiden vrij vroeg over de eindstreep.
Even ontstond er verwarring, toen het leek dat Anne’s tijd niet geregistreerd was, maar dit werd
uiteindelijk opgelost. Onze 264ste plaats werd uitgebreid gevierd onder het genot van
(inderdaad) bier, eerst op de camping en daarna op het feest tot in de vroege uurtjes.

De organisatie was ook dit jaar weer super! Charlotte, Roy, Anne en chauffeur Karin, bedankt!
Voel jij je geroepen om volgend jaar mee te strijden voor een top 100 plaats? Begin nu alvast
met trainen en misschien kunnen we volgend jaar eens met een nieuwe teamnaam deelnemen
aan de 39ste versie van de Batavierenrace ;)!

Commissielid worden?
Stuur een mail naar:
excalibur@let.ru.nl
31 |
| HInT

Video Killed the Radiostar

Een korte geschiedenis van de videoclip
Door Gaard Kets en Martijn van den Boom

Het NRC berichtte op haar website dat

de nieuwste videoclip van Lady Gaga
binnen twee dagen al vijftien miljoen
keer was bekeken op Youtube. De onge-
kende populariteit van de hedendaagse
videoclip roept vele vragen op. Daarom
zal in dit laatste muziekartikel de ge-
schiedenis van de muziekvideo worden
besproken, en een verklaring worden
gezocht voor de populariteit ervan.

In den beginne…
Al vanaf de begindagen van de televisie verschenen populaire artiesten regelmatig op de beeld-
buis, om live een nummertje te spelen. Op deze manier verwierven zij bekendheid bij het grotere
publiek. Een bekend voorbeeld hiervan is het legendarische optreden van The Beatles in de la-
tenightshow van Ed Sullivan in 1962. Miljoenen televisiekijkers waren aan de beeldbuis geklusi-
terd, en hoorden de Beatles hun grote hits spelen. In één klap veroverden de band de harten van
het Amerikaanse publiek. Het spreekt voor zich dat dit soort optredens voor band en hun mana-
gers vele malen lucratiever waren dan echte optredens in concertzalen, omdat hier met minimale
inspanning een enorm publiek werd bereikt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vele bands
probeerden een televisieoptreden probeerden te bemachtigen. Programma’s als Top of the Pops in
Groot-Britannië en Toppop in Nederland hadden een grote schare fans.

Toch kunnen deze televisieoptredens niet als daadwerkelijke videoclips worden beschouwd. De
Dikke Van Dale geeft namelijk de volgende definitie: ‘Korte videofilm ter promotie van een pops-
ong’. Een live-optreden is natuurlijk niet hetzelfde als een videofilm. De eerste echte videoclip kan
op de naam van de symfonische rockgroep Queen worden geschreven. Voor het nummer Bohemi-
an Rhapsody werd een speciale videoclip gemaakt. Hoewel de band in deze clip nog wel live spe-
lend te zien is, zitten er ook delen tussen die geregisseerd en gemonteerd zijn. De band zette hier-
mee een trend, die zijn voorlopige hoogtepunt bereikte in de videoclip van het nummer Thriller
van het vorig jaar overleden popicoon Michael Jackson. De veertien minuten durende clip kan
gezien worden als korte film, waarbij de muziek onderdeel is van een groter geheel. In de video
wordt een verhaal verteld, waarin Jackson de hoofdrol speelt. De groots opgezette videoclip heeft,
door het grootschalige gebruik van decors, effecten, maskers en make-up en zelfs een officiele

| 32
 Juni 2010 |

aftiteling, veel weg van een filmproductie. Met deze in 1983 opgenomen clip nam Jackson een
pioniersrol op zich met betrekking tot videoclips.

I want my MTV
In 1981 werd er Amerika een aparte zender opgericht, waarop non-stop videoclips te bekijken
waren: Music Television, MTV. De eerste clip die daarop werd uitgezonden was toepasselijk geti-
teld Video killed the Radiostar van de Britse New Wave-band Buggles. De muziekzender had in het
begin aanzienlijke –voornamelijk financiële- opstartproblemen, omdat platenlabels het nut van de
videoclip niet inzagen. Al gauw bleek echter dat de zender een specifieke doelgroep aansprak,
namelijk jongeren tussen de 15 en 25, die op andere zenders lastig te bereiken was. Hierdoor
werd de zender ineens populair onder adverteerders. MTV is als zender dus vooral groot gewor-
den door de drijvende kracht van de televisie industrie, en niet door die van de muziek industrie.

De opstartproblemen waar MTV

mee had gekampt, waren snel ver-
geten en de populariteit van de
zender groeide gestaag. Een van de
meest uitgezonden clips in de be-
ginjaren was die van het nummer
Money for Nothing van de Dire
Straits, dat ironisch genoeg gaat
over de verloedering van de muziek
die het gevolg zou zijn van zenders
als MTV. Velen stellen dat de mu-
ziek in die tijd onder te grote in-
vloed van de commerie kwam te Fragment uit Money for Nothing
staan. Het artistieke zou onderge-
schikt raken aan financiele belangen. Deze kritiek is ook in het nummer van de Dire Straits uit
1985 terug te horen: Now look at them yo-yo's. That's the way you do it, you play the guitar on the
MTV. That ain’t working. That’s the way you do it. Money for nothing and chicks for free.

Artistieke ontplooiing
Videoclips van nummers als Thriller en Money for Nothing waren artistieke hoogstandjes. De clip
van de Dire Straits was bijna geheel met de computer geanimeerd, wat voor die tijd een uitzonder-
lijke prestatie was. Toch waren deze clips uitzonderingen. De grote meerderheid van de muziek-
anten bracht ongeïnspireerde videoclipjes uit, die alleen bedoeld waren om airplay te verwerven.
Lange tijd bleven videoclips slechts een bijproduct van de muziek die erbij hoorde.

Hierin begint in deze tijd verandering te komen. Tegenwoordig is te zien dat muziekvideo’s steeds
meer een verlengstuk worden van de muziek, en regelmatig verschuift de focus zelfs helemaal

33 |
| HInT

naar de video, in plaats van de muziek. Clips zijn niet langer een bijproduct, maar worden door
visionaire regisseurs verheven tot ware kunstwerken. Directors als Jonas Åkerlund, die zich heeft
gespecialiseerd in het produceren van videoclips, worden door grote artiesten gevraagd om een
muziekvideo te regisseren die boven het maaiveld uit steekt. Onder meer The Prodigy, Robbie
Williams en Madonna maakten al gebruik van deze artiest.

Jonas Åkerlund was ook de man die de eerder genoemde clip van Lady Gaga regisseerde. De clip is
een negen minuten durende korte film geworden, waarin het nummer meerdere malen wordt
onderbroken om de verhaallijn intact te laten. De videoclip is doorspekt met elementen die erg
doen denken aan de films van de populaire cultregisseur Quentin Tarantino. De aftiteling en op-
komst van personages maken de link met de filmindustrie compleet.

Vanwege het vele geweld en gevloek weigert MTV deze video uit te zenden. Het feit dat de clip op
Youtube al vijftienmiljoen keer is bekeken geeft een nieuwe trend aan. De monopolitepositie van
muziekzenders als MTV is aan het afnemen doordat video’s via het internet moeiteloos kunnen
worden bekeken. Het is vooralsnog onduidelijk welke ontwikkeling dit zal voortbrengen in de
muziekwereld. Aan de ene kant is het mogelijk dat, door de afnemende financiele opbrengsten van
videoclips, het belang ervan daalt. Aan de andere kant biedt het internet getalenteerde, jonge re-
gisseurs wel een zee aan mogelijkheden om hun artistieke creaties aan de wereld te tonen. Het
voorbeeld van Lady Gaga’s clip toont aan dat er geen MTV nodig is om prachtige clips voort te
brengen.
- advertentie -

| 34
| HInT

De platenkast van… Remco Ensel

Door Peter Kerris

In ‘De platenkast van…’ gaat HInT op zoek naar de muzieklief-

hebber achter een bekend persoon binnen de opleiding ge-
schiedenis. De keus is dit keer gevallen op Remco Enselgespe-
cialiseerd op het gebied van cultuurgeschiedenis. Maar op
welk muziekgebied is hij gespecialiseerd?

Hoe zou u uw muzieksmaak omschrijven?

“Ik luister eigenlijk alleen maar serieus naar pop. Ik luister wel steeds minder intensief naar mu-
ziek. Ik denk dat dat vooral te maken heeft met de veranderde invulling van de dag sinds ik kinde-
ren heb. De popmuziek waar ik naar luister is meestal vrij middle-of-the-road, hoewel dat een kwa-
liteit is die ik eigenlijk niet moet noemen. Ik ben opgegroeid met de muziek van mijn oudere broer.
Die was er veel eerder bij. Hij was een systematicus en hield secuur in een boekje bij welke platen
hij had. Zijn voorkeur ging uit naar wat dan ‘zwarte muziek’ heet en wij luisterden dan mee. Later
gingen we hem ook tips geven, zo van ‘luister eens naar TopPop, daar hebben ze ook leuke muziek’.
Ik ben toch altijd wel een beetje fan van zwarte muziek gebleven. Ik luisterde graag naar Prince.
Verder ben ik altijd een tegen-de-stroom-in-fan van David Bowie gebleven. En P.J. Harvey vind ik
geweldig. Ik heb van haar ooit een cd gekocht op Schiphol en geluisterd in het vliegtuig. Toen ik
daarna in Londen aankwam heb ik meteen andere cd’s van haar gekocht. Verder vind ik Trickey erg
leuk, misschien ken je hem van de Bristol Sound Portishead en hij zat ook een blauwe maandag bij
Massive Attack. Verder luister ik ook Smashing Pumpkins en Arctis Monkeys. Maar van die laatste
vooral de eerste plaat.”

Wat is het laatste album dat u heeft aangeschaft?

“Omdat ik bij de oude garde hoor die platen gewoon nog in de winkel koopt ga ik inderdaad vaak
echt op pad voor muziek, bijvoorbeeld bij Concerto aan de Utrechtsestraat in Amsterdam. Maar
laatst heb ik wel een iTunes-account aangemaakt. Ik heb daar toen één van de eerste albums van
The Nits aangeschaft, maar dat was eigenlijk puur uit academische interesse. Voor het nummer
‘Office at Night’ toen ik mijn boek over kantoorcultuur aan het schrijven was. Verder heb ik twee
nummers van Fatboy Slim aangeschaft, met name omdat het nummer ‘Praise You’ natuurlijk verge-
zeld gaat van een fantastische videoclip. En laatst heb ik ook nog wat van Michael Jackson gekocht,
het album ‘Thriller’. Ik heb ‘Beat It’ van dat album tegenwoordig ook op m’n mobiele telefoon staan.
Mijn zoontje is daar helemaal weg van en dan kunnen we het dus elk moment opzetten.”

Waar luistert u het meeste naar?

“Ik luister vrijwel het meeste naar “The Pixies”, die zijn overigens weer bij elkaar. Mijn vrouw houdt

| 36
 Juni 2010 |

daar ook van en op de één of andere manier is mijn zoontje daar ook verslaafd aan geraakt. Ik heb
er nog over gedacht om hem mee te nemen naar hun optreden op PinkPop. Dat leek me toch maar
niks, maar hij is wel meegeweest naar het concert in de Heineken Music Hall!”

Wat is de eerste plaat die u heeft gekocht?

“Mijn eerste single was een twijfel tussen ‘Stayin’ Alive’ van the BeeGees en ‘Fantasy’ van Earth,
Wind and Fire. Uiteindelijk is het ‘Fantasy’ geworden – komen we toch nog terug bij die zwarte
muziek. De eerste LP die ik kocht, dat weet ik nog goed, dat was op het Waterlooplein op Koningin-
nedag. ‘News of the World’ van Queen waar onder andere ‘We Are the Champions’ op staat. Queen
was de eerste echte popgroep waar ik naar luisterde, goed afgewisseld met David Bowie.”

Wat is het meest wanstaltige dat u in de kast heeft staan?

“Tja… dingen waar ik me voor schaam gaan natuurlijk heel diep dus dat vertel ik niet. Pop is al snel
modegevoelig, dus als de mode verandert kun je je snel schamen voor iets wat eerder nog leuk was.
Waar ik me altijd voor geschaamd heb wat ik niet heb is systematiek, het vermogen om van de
groep die je leuk vindt ook alle platen aan te schaffen. Mijn vrouw heeft dat wel, en zo heeft zij de
plaat ‘Scary Monsters’ van David Bowie wel in haar collectie maar heb ik ‘m nooit gekocht. En ver-
der, wanstaltigs… Ik schaam me er niet voor, maar ik denk dat van die groepen als Human League
wel in de buurt komen. Dat is de vercommercialiseerde idee van elektronische muziek. Nu ik er zo
over nadenk heeft de platencollectie van mijn vrouw veel meer de mogelijkheid de tand des tijds te
doorstaan. Meer klassiekers. Mijn collectie is wat modegevoeliger.”

Wat is uw favoriete album?

“Eén favoriet album is moeilijk. Ik noem er drie. Laurie Anderson’s ‘Strange Angels’, David Bowie’s
‘Scary Monsters’ en P.J. Harvey’s ‘4-Track Demo’s’. Laurie Anderson is heel poëtisch, heel gevoelig
en ook heel komisch. Zij maakt net dat stapje naar kunst. P.J. Harvey is heel authentiek. Haar muziek
gaat over onvervuld verlangen, en seks, en niet beantwoorde liefde, en seks, en seks, en niet begre-
pen worden. En dat allemaal met een gitaar. Zij is de enige artiest waarmee ik een soort fanschap-
band had. Van haar moest ik alles hebben – albums, posters, noem maar op. David Bowie tenslotte –
ik was 15 toen die plaat uitkwam en ik was verrast door wat ik destijds hele harde, volwassen mu-
ziek vond.”

Welk nog grotendeels onontdekt pareltje kunt u aanbevelen?

“Oeh, dat is wel erg pretentieus, want onontdekt is natuurlijk altijd relatief. Ik heb natuurlijk ook
een Marokko-connectie, en wat dat betreft kan ik ook wel wat wereldmuziek aanbevelen. Salif Kei-
ta, bijvoorbeeld, een Malinese zanger. Daar heb ik een zeker ontzag voor. En verder, het Belgische
Zita Swoon, wat een afsplitsing is van de groep Deus. En het Franse Les Rita Mitsouko. Een echtpaar
dat elektronische muziek maakte. Overigens is het als popliefhebber natuurlijk altijd een verade-
ming om eens niet-Engelstalige muziek te horen.”

37 |
| HInT

De grenzen van de riooljournalistiek

Door Myrna van Deursen en Tim Riswick

‘Duizend opzeggingen Telegraaf na Ruben-interview’, kopte de NOS. De Tripoli-ramp be-

heerste velen dagen het nieuws, maar tegelijkertijd barste er een discussie los rondom de
journalistieke moraal. Niet alleen de Telegraaf kreeg veel kritiek te voorduren, maar de
gehele Nederlandse media die beelden van Ruben in hun uitzending of publicatie opnamen.
De Nederlandse politiek mengde zich al snel in het debat. Femke Halsema noemde het onge-
lofelijk en Rouvoet was op Twitter ook duidelijk in zijn mening: “Hoe haal je het in je hoofd”,
maar bovenal sprak hij van een schaamteloze actie.

Wat is nu eigenlijk de ethische grens van een journalist? Zou deze voor iedere journalist hetzelfde
moeten zijn of hangt de grens af van een maatschappelijk belang? Als snel volgt dan weer de vraag:
“Wat mag gepubliceerd worden vanwege het maatschappelijke belang?”. Peter R. de Vries zond
onlangs ook nog een drieluik uit over seriemoordenaar Koos H. terwijl de rechter dit in een kortge-
ding verbood. De Vries nam de dwangsom voor lief en Nederland kon getuigen zijn van de opmer-
kelijke feiten die dit dossier met zich meebracht. Hier hoorde je geen Nederlander een kwaad
woord over spreken, maar bij Ruben was iedereen het eens: “Dit was een stap te ver”. Het is bewon-
derenswaardig hoe de Telegraaf met Ruben in contact weet te komen, maar ook op deze sensatieac-
tie is volop kritiek. Hoe kan een journalist streven naar een interview met een gewonde minderjari-
ge die in een vreemd land in een bed ligt, maar bovenal nog niet beseft dat zijn nachtmerrie nog niet
is gestopt met het verliezen van zijn gezin. Iedere journalist wil scoren, maar er zijn grenzen en
zodra leed van een medemens verkoopcijfers moet op gaan leveren is er naar ons inziens een grens
overschreden. In de privéruimte kan en mag niet zonder toestemming gefilmd worden, want als
samenleving willen wij nu eenmaal niet naar het principe van ‘Big Brother is watching you’. In het
ziekenhuis of in je eigen woonkamer is iemand op zijn kwetsbaarst en die ruimte moet gerespec-
teerd worden. Als iemand die kwetsbaarheid wel wilt tonen, dan moet dit een afgewogen beslissing
zijn en een 9-jarige kan de keuze niet maken of hij symbool van de hoop wilt worden, zoals de Tele-
graaf met een verklaring naar buiten kwam.

Niet alleen de Tripoli-ramp zette de journalistieke grenzen op scherp. Ook het snuffelen in vuilnis-
zakken van politici en de berichtgeving rondom Jack de Vries liet velen hun wenkbrauwen even
fronsen. Het is natuurlijk sensatienieuws van de bovenste plank om de vinger te leggen op privé-
ontwikkelingen binnen het gezin van een publiekfiguur. Ook in het calvinistische Nederland heeft
RTL Boulevard zijn intrede gedaan of wordt er ’s avonds door velen even naar Shownieuws geke-
ken. Niet alleen de gossipmedia is er niet vies van om te rommelen in iemand privéleven, maar ook
de geschreven media houdt zich hier maar al te graag mee bezig. Het feit blijft dat CDA een partij is
die uitdraagt dat het gezin de hoeksteen van de samenleving moet zijn. Een staatssecretaris die op

| 38
 Juni 2010 |

buitenlandse stapjes ging met een werknemer in een onderdanige positie is zowel voor het CDA als
voor het gezin van Jack de Vries zeer pijnlijk. Medialand publiceerde massaal de foto’s waar Jack de
Vries samen met zijn vrouw en minnares over straat liep. Lachwekkend voor velen, maar zou de
journalist zich beseffen dat de staatssecretaris ook nog kinderen heeft die naar school moeten. Dit
betekend niet dat je breaking news niet mag publiceren, maar is de Nederlandse media soms niet
een beetje aan het doorslaan? De publicaties rondom Jack de Vries waren vervelend voor zijn gezin
en de partij, maar er was niet gerommeld in privé eigendommen of binnen de privaat ruimte ge-
snuffeld naar spullen.

De discussie omtrent journalistieke ethiek verzwakte niet, nadat een zwangerschapstest in de vuil-
niszak van Pechtold werd gevonden. Dit nieuws werd volop met sensatie gebracht, maar zit Neder-
land op deze inside-information te wachten? Pechtold stelde dat hij niet wilde leven in een land
waar ‘vuilnisbakkenjournalistiek’ normaal wordt
bevonden. Een zwangerschapstest is zeer privé
gevoelige informatie en dat moet een journalist
zich zeker beseffen. Daarbij is er geen enkel per-
soon die bij dit nutteloze sensatienieuws is ge-
baat. Er vallen alleen slachtoffers, dat zijn de
mensen wie zijn leven in de spotlights word ge-
zet. Enige inlevingsvermogen lijkt daardoor ook
bij de huidige journalisten verloren, het zou je-
zelf immers maar overkomen. Daarom zal infor-
matie uit de privéruimte altijd respecteert moe- Vuilniszakken van prominenten, inte-
ressant?
ten worden en daar ligt dan ook meteen de grens.

Publiceren mag natuurlijk, wij als Nederlandse bevolking moeten daarom de persvrijheid ook blij-
ven waarborgen. Maar persvrijheid zou moeten gaan over politiek, economie of zaken van maat-
schappelijk belang. De bevolking heeft geen enkel belang bij de inhoud van vuilniszakken van politi-
ci of riooljournalistiek rondom Ruben op zich afgevuurd te krijgen. Daarom zou er op bepaalde
privézaken waar niemand mee gebaat is best wat censuur mogen zijn. Men moet in Nederland niet
willen afzakken naar de sleeze en dirt media die in de VS hoogtijdagen viert. Echte journalistiek
heeft namelijk inhoud en moraal!

Zelf een plek in de HInT redactie?

Stuur een mail naar:
hintredactie@gmail.com
39 |
| HInT

HisKok - Jasper Loots

Door Peter Kerris

| 40
Juni 2010 |

41 |
| HInT

‘Allemaal prietpraat’
WK voorspellingen door prominenten op de uni

Door Martin Buunk, Remy Maessen en Niels van der Werf

De voetballers van Zuid-Afrika en Mexico zullen
op 11 juni van dit jaar de aftrap verrichten van
het grootste sportevenement van het jaar: het
Wereldkampioenschap voetbal. Maandenlange
voorbereiding, eindeloze discussies over wie nu
wel mee gaat en wie niet gingen eraan vooraf.
Van Nistelrooy viel af bij Nederland, evenals
Champions League winnaars Zanetti en Cambi-
asso bij Argentinië. In ieder land leidde het tot
meningsverschillen. Immers: ieder land heeft
evenveel bondscoaches als inwoners en iedereen weet het beter. Maar hoe zit dat hier op
de universiteit? Zitten er voetbalkenners in het Erasmusgebouw? HInT ging op onderzoek
uit en vond enkele interessante prognoses.

Wishful Thinking
‘Nederland, maar dat is wishful thinking’, aldus Rachel van het secretariaat. Ze staat daarin niet
alleen in haar verwachting, er blijken meer chauvinisten op de universiteit. Gerda de Kleijn weet
het bijvoorbeeld ook zeker: ‘Nederland wordt kampioen, niet omdat ze het beste zijn, maar omdat
ze het beste team hebben en vanwege hun enthousiasme.’ De portier van het Erasmusgebouw ziet
Nederland ook hoge ogen gooien: ‘we hebben met bijvoorbeeld Sneijder en Robben de beste spe-
lers van de wereld!’ Niet iedereen ziet het echter zo rooskleurig. Remco Ensel verwacht allereerst
problemen met de voorhoedespelers: ‘als de trend zich doorzet met geruzie in de voorhoede ligt
een herhaling van vele eindtoernooien in het verschiet’.
Bovendien kijkt Ensel terug naar 1978, de jaren negen-
tig en het begin van de 21ste eeuw: ‘Toen hebben ze het
hopeloos laten liggen!’ De cultuurhistoricus – en kenner
van voetbalpoules! – is niet de enige met een historisch
verantwoorde analyse. CPG directeur Carla van Baalen
kijkt ook terug naar eerdere toernooien. ‘We zijn allang
niet meer zo goed als in 1974 en in 1978.’ Maar wie
wordt volgens haar dan wel wereldkampioen? ‘Die
spits van Inter, Milito, die is zo goed, als Argentinië hem
opstelt, winnen ze zeker.’ Waar Van Baalen zich laat Volgens Van Baalen gaat Milito Ar-
leiden door de kwaliteiten van de spits van Internazio- gentinië de wereldtitel brengen.
| 42
 Juni 2010 |

nale, daar heeft Ensel een geheel andere motiva-

tie: ‘Als de hoeveelheid voetbalplaatjes per land,
die ik samen met mijn zoon tot nu toe heb verza-
meld, enige voorspellende waarde heeft, dan zal
Nigeria (0) het niet halen. Nieuw Zeeland en voor-
al Kameroen (we hoeven er nog maar vier) ma-
ken de meeste kans met toch ook Argentinië als
goede derde.’ Ensel is trouwens niet de enige die
verwacht dat Kameroen hoge ogen gooit.
Leemans, toevallig ook gespecialiseerd op het
gebied van cultuurgeschiedenis, verwacht ook
veel van Kameroen.’ Zijn ‘we’ nog zo goed als in de jaren ‘90?

Duitsland
‘Voetbal is een leuk spel waarin twee keer elf spelers twee keer 45 minuten spelen met uiteinde-
lijk de Duitsers als winnaar.’ Gary Lineker zei het ooit en het blijkt nog vaak uit te komen ook. Wie
kunnen we beter naar de WK perspectieven van onze oosterburen vragen als Duitslandkenner
Wim van Meurs: ‘Duitsland heeft veel geblesseerden en zal waarschijnlijk dus slecht spelen. Kort-
om: minimaal de halve finale!’ Hij denkt echter niet dat Duitsland wint. ‘Nee, ik denk dat Italië een
grote kans maakt.’ De Italiaanse mentaliteit, het vastberaden en geconcentreerd verdedigen, dat
gaat volgens Van Meurs het verschil maken. Duitsland en Italië die hoge ogen gooien: het horror-
scenario voor beide portiers van het Erasmus-
gebouw. ‘Duitsland, absoluut niet. En bij Italië
lopen ze al gauw naast hun schoenen, dus ook
die liever niet.’ Remco Ensel ziet Spanje het
liefst snel eruit vliegen. ‘Hopelijk ligt Spanje er
in de eerste ronde uit aangezien ik heel moe
wordt van het gedweep met het Spaanse voetbal
(Barcelona!) in Nederland.’

Argentinië, of toch Noord Korea?

Italië of Duitsland, horrorscenario’s voor de
portiers van het Erasmusgebouw
Argentinië - ‘slechte coach, goed elftal’ - wordt
verder ook nog getipt door Jan Brabers en Jac
Geurts: ‘keiharde smerige verdedigers waarbij
Italianen koorknapen zijn’, terwijl Daniëlle
Slootjes Frankrijk de grootse kans geeft. Geurts
heeft overigens geen hoge verwachtingen van
de Verenigde Staten in de confrontatie tegen
Engeland: ‘Engeland wint op haar sloffen; zo
nodig herinneren de tabloids het publiek er aan

43 |
| HInT

dat Amerikanen rebellen zijn geweest, waarschijnlijk halen ze hierbij het woord “terrorists” uit de
kast’. Een rondje langs de studenten levert ook nog een paar opmerkelijke voorspellingen op.
Karin Geerts, bestuurslid Informele Zaken, hoopt op Zwitser-
land: ‘het is leuk als een keer een neutraal land wint!’, terwijl
voorzitter Roger van der Hoeven Brazilië tipt. Daarin staat hij
niet alleen. Thomas Vries, gewaardeerd redactielid denkt ook
dat de counterkwaliteiten van Brazilië de doorslag gaan geven.
Hoewel, hij merkt later nog op dat ook Noord Korea een kans
maakt. Een hoge verwachting van Noord Korea heeft niet alleen
Thomas. Ook Ensel verwacht veel van met name van Ri Myong
Guk van Pyong Yang City: ‘omdat hij toch maar fijn in Zuid Afrika
zit en al die toppers uit de Europese competitie niet, wat toch
wel iets zegt over de mondiale fictie die het WK uitdraagt.’ Tot
slot verwacht Theo Engelen veel van Spanje, terwijl hij denkt dat
Nederland slechts de halve gaat halen: ‘tsja, ik had het liever
anders gezien, maar dit komt nu eenmaal uit.’ Engelen heeft
verder nog een goeie uitsmijter: ‘je kunt er vanalles over zeggen,
Remco Ensel: hoge verwach- maar dat is allemaal prietpraat.’ Laten we die maar in ons ach-
tingen van Pyong Myong Guk terhoofd houden als Jack van Gelder voor de zoveelste keer zelf-
voldaan grijzend de beeldbuis binnenwandelt.

- advertentie -

| 44
 Juni 2010 |

De Cleijne Geschiedenis
Door Erik Cleijne
Er zijn avonden geweest waarop alles helemaal vanzelf ging. Hele dagen zelfs. Met name
het schrijven van dit soort dingen ging me veel gemakkelijker af. Vaak, als ik dan overdre-
ven emotioneel thuiskwam na een mislukte avond in de stad kerfde ik met harde aanslag
de frustraties in mijn harde schijf. Nu gaat het zo simpel niet. Ik ben net zo murw als mijn
Hitachi HD-T721064SLA360. Ik moet er meer bij nadenken, of denk er juist teveel bij na.
Sinds ik begonnen ben met mijn studie hier is het leven vol gaan zitten met frustraties.
Gelukkig is het stilletjes aan tijd om te maken dat ik wegkom.

Ik ben 29 jaar oud. Ik heb een kalend hoofd, en word stilletjes aan slomer. Ik sport graag. Niets
liever, maar een gare rechterknie verhindert het. Een ontstoken patellapees. Chronisch. Twee
operaties heb ik gehad, en zelfs de eerste was overbodig. Vannacht lag ik er wakker van. Hoe heb
ik in kunnen stemmen met zoiets? Wanhoop! De vrees dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen
rennen. Die vrees wordt bewaarheid, na twee keer snijden. Het zit altijd in mijn hoofd. Dat ding
doet altijd pijn, en na mijn tweede operatie ben ik krom gaan lopen. De neiging om altijd linksaf
te gaan zou het politiek goed doen, tenzij het dat niet doet en links komt er toch niet.

Veel van wat mij een goed gevoel over mezelf geeft is de afgelopen jaren een beetje aan het ver-
dwijnen geraakt. Ik kan het niet verkroppen dat ik tien jaar geleden dertig kilometer hard kon
rennen zonder moeite, en dat mijn knie nu na vijf kilometer een dag pijn doet. Ik kan het niet
verkroppen dat ik acht jaar geleden zonder nadenken absurd veel tijd stak in een filmpje, of een
stuk tekst, en dat het nu niet meer wil komen. De drang ontbreekt om er moeite in te stoppen. Ik
deed zoveel. Wandelde uren aan een stuk naar nergens en raakte verdwaald. Had projecten die
niemand snapte maar mij hele weken van ijverige genoegdoening kostte. Ergens bekruipt het
gevoel me dat ik juist de dingen die me mijn bestaansrecht gaven ben kwijtgeraakt.

Vanavond hoorde ik een gesprek aan tussen een paar vrienden over wat hun studie allemaal voor
kansloos was. In feite kwam het erop neer dat je geen goede baan krijgt als je geschiedenis hebt
gedaan, want het is Letteren, en, dus. Veel studievrienden binnen dezelfde opleiding zijn wel
goed bezig. Die hebben jaren geleden al een begin gemaakt met een leven na hun studie. Klein
beginnen. Stage lopen, en daar een baan aan proberen over te houden. Het leven is niet gratis, en
een droombaan krijg je niet zomaar. Als het niet lukt, dan heb je wat contacten, en daar kun je
wat mee. Ofzoiets. Aan oeverloos gezeik over wat een studie allemaal niet heeft opgeleverd heeft
niemand wat. En ik ook niet.

45 |
| HInT

Mijn studie heeft me meer opgeleverd dan ik gedacht had, en deze alinea kan niet anders dan
ontaarden in een zwaktebod aangaande datgene wat ik nu aan voorbeelden te berde ga brengen.
Onleesbare zinnen formuleren is er één van. Maatschappijkritisch denken is nummer twee. Ont-
wikkelen als persoon! Maar hoe dan? Of had ik dan niet hoeven studeren en simpel ouder moeten
worden? Ik kan scherper nadenken, grote stukken schrijven, overtuigen. Als het moet kan ik nu-
ancerend zijn, maar dat is meestal geen zak aan, tenzij ik interessant wil doen, maar dat doe ik
liever als iets me echt boeit, en dan ben ik al meteen geen patjakker meer, maar een geëngageerd,
bevlogen persoon. Ik vind het leuker om direct te beginnen met een controversieel onderwerp.
Meestal ontaardt zoiets in een socialistisch getinte tirade of een fantasieverzameling absurditei-
ten.

Ik nader het eind van mijn studie. Mijn eindscriptie is bijna klaar, en ik verwacht binnen een paar
maanden op reis te gaan. Ik heb nimmer verwacht dat mijn studie mij een baan op zou kunnen
leveren want ik wist toch niet wat voor eentje ik dan zou willen. Ik had ook nimmer dat ik slim
genoeg voor zou zijn voor dit alles. Ik was stomverbaasd toen ze na de HAVO zeiden dat ik naar
het VWO kon. ‘Maar dat is wel moeilijk, hoor.’ Voor een MAVO-klant die na drie jaar om
‘wangedrag’ van het MBO is getrapt (maar stiekem misschien ook wel omdat ze me tegen mezelf
wilden beschermen, bedacht ik me tien jaar later), heb ik het best goed voor elkaar, moet ik altijd
tegen mezelf zeggen.

Wat niet wegneemt dat ik altijd een afgrijselijke rothekel aan school heb gehad. Huiswerk heb ik
nooit begrepen. Sommen maken terwijl je ook buiten rond kon rennen of een toneelvoorstelling
kon geven in de klas, of een leuke tekening kon maken. Mensen die zeiden dat wiskunde wel heel
belangrijk was, ook al ging ik huilen omdat ik het niet begreep en het niet wilde begrijpen. “Je
moet je huiswerk maken!” Zei mijn groep 8-leraar tegen mijn betraande ogen. Jankend thuisko-
men omdat ik geen antwoord wilde geven op vragen als ‘Waar ligt de bloembollenstreek?’ terwijl
dat godverdomme op de pagina ernaast stond! Het jaar erna kregen we tijdens de introductie-
week opdrachten. Ik was me nergens echt bewust van en liep alleen maar lol te trappen. Anderen
noemden dat ‘de boel verzieken’. De les die ik toen kreeg reet mijn ziel volledig open. Misschien
maak ik geen deel uit van het controleerbare, het verwachte, het wetmatige.

Eigenlijk heb ik grotendeels pijnlijke herinneringen aan die periode. Het is ook het enige waar ik
nooit fatsoenlijk over heb kunnen schrijven, wat volgens mij ook te maken kan hebben met het
feit dat het niemand echt boeit. Ik viel er sowieso buiten, maar ik was dan ook te goed voor die
idioten. Desalniettemin kwam ik hier uit. Ik heb één keer serieus meegedaan met college. Eén
keer. Bij Wim van Meurs. Ik had zelfs een stropdas om gedaan, had een stapel Stalin-boeken uit
mijn privé-collectie meegenomen, en kreeg pardoes een 7,5 (voor het referaat dan, want het ten-
tamen werd een genadezaak) en volgens mij vond hij het best leuk. “Je kunt het wel als er wat
druk achter staat.” Ik heb altijd een haat(liefde)verhouding met de stof gehad. Ja, ik vind de ge-

| 46
 Juni 2010 |

schiedenis van Joegoslavië interessant, en de geschiedenis van de Europese eenwording (ergens)

ook. Ik kan zelfs wat met gender, en de geschiedenis van het Neerlandsch parlement. Het belang-
rijkste effect van al die vakken en docenten is dat ik erdoor ben verdiept (en cynischer van ben
geworden). Dit alles geldt misschien zelfs voor GNK, maar dat mag van mijn part in elkaar ge-
stampt worden.

Ik had geen geschiedenis gestudeerd als het me niks had geboeid, maar wat heb ik afgezien. Col-
leges zijn niks voor mij. De serieusheid ervan is niks voor mij. Werkcolleges, daar wil ik NOOIT
meer heen. Discussies voeren over dingen die ik niet belangrijk vind, vind ik niet belangrijk, en
zeker niet als een stel mongolen dat graag naar zichzelf luistert dat wel vindt. Dan luister ik liever
naar Wim, of naar Inger, wiens geboorte-ambtenaar de typfout van de extra ‘r’ moet hebben laten
staan om haar ouders te irriteren. Hoorcolleges waren soms te doen. Vooral van Rietbergen. Ik
heb me doodgelachen. Het waren doorgaans bekwame mensen die meer wisten dan ik, en waar-
bij de luxe bestond om niet te komen. Een luxe die moet blijven, net als stomdronken bij werkcol-
leges zijn, vrijdagochtend kwart voor negen. “Erik, heb je de teksten wel gelezen?”
“Huh...eh....bwufweetiknimeer.” Hij had me er zo hard uit kunnen trappen! Hij deed het niet. Ook
daarom heb ik meerdere stukken tekst aan Hem gewijd, maar niet aan Doctor Vossen, die mij en
een vriend in elkaar wilde slaan omdat Hij doodvroor.

Het was me ook een partij wennen. Huilen deed ik. Heimwee had ik. Ik mocht niet meedoen met
het tentamen Oudheid, omdat “...de docentengroep, die het blok Oudheid in de propedeuse Ge-
schiedenis verzorgt, heeft vastgesteld dat je niet of niet volledig hebt voldaan aan de eisen die
binnen het blok Oudheid aan deelnemende studenten gesteld worden.” Een aantal maanden laten
kwam daar het studie-advies van Gerda de Kleijn. ‘Beraad u.’ Of was het ‘Beraadt u’ ?

Mijn master-gemiddelde is 7,65, mijn bachelorscriptie was een prima stuk werk, en mijn master-
scriptie wordt van hetzelfde allooi. Ik mag Gerda graag, en kan niet vergeten dat ze me persoon-
lijk wakker heeft heeft gebeld om te vragen of alles goed met me ging toen ze dacht dat ik zelf-
moord ging plegen (“Dus ik hoef niet allerlei instanties in te schakelen?”), en ik denk dat ook zij
het beste voor mij wilde. Maar het volgende geldt eigenlijk voor mensen die willen dat adviezen
binden worden, maar vooral voor iedereen die mij op wat voor vervelende of pseudo-
intellectueel verantwoorde manier dan ook heeft weggezet: In. Your. Face.

En voila zie, daar is ne stuk. Na 7 jaar studie en 4+ jaar HInT heb ik er weer zin in! Daag lieve
allemaal!

PS: Eigenlijk was studeren gewoon enorm tof!

47 |
 VOETBALKENNER?
GSV WK POULE! KIJK OP GSV.RUHOSTING.NL