Dag Frits Abrahams
NH 10-08-10 katern 2 pagina 16
Jongens aan zee
‘M et welke boot wilde jij
eventueel naar Engeland
vluchten als Wilders aan de macht
komt?” vroeg mijn vrouw, terwijl
we op het strand van Bergen aan
Zee stonden.
Tot aan de verre horizon was in-
derdaad zelfs geen stip te zien van
iets wat op een zeewaardig schip
leek. Dichterbij vertoonde zich in
de golven alleen een surfer, die
vergeefs probeerde te voorkomen
dat hij van zijn plank viel.
Het was een mooie zomerdag,
niet te warm, niet te fris, en ik had
daarom weinig trek in sceptische
opmerkingen die mijn gedachten-
experimenten bedierven.
„Misschien kun je dan toch be-
ter naar een echte haven gaan”, zei
ze.
„En ga jij mee?”
„Nee. Alleen slapjanussen wij-
ken voor intimidatie. Je wordt
toch geen Maxime Verhagen,
hoop ik? Zogenaamd Wilders voor
de laatste keer scherp waarschu-
wen, maar intussen kwispelstaar-
tend om een ministersbaantje
smeken?”
„We laten deze prachtige dag
niet door die verdomde politiek
verpesten”, zei ik, en ik zette over
het strand vastberaden koers naar
een café-restaurant bij de boule-
vard van Bergen aan Zee – eufe-
mistische benaming voor een stuk
straat dat vooral als fietsenstalling
fungeert en waar je bij de goede
windrichting wel de zee kunt rui-
ken, maar niet zien.
Het restaurant bleek ’t Strand te
heten, maar toen we er tien minu-
ten zaten kreeg ik vooral aanvech-
ting om het Ik strand te noemen.
Mijn situatie had iets hopeloos ge-
kregen. Ik, en niemand anders,
had voorgesteld om plaats te ne-
men op dit schamele terras met
chromen stoeltjes van poepkleu-
rig pitriet, waarop enkele bejaarde
echtparen achter hun bordjes ap-
peltaart treurig naar de horizon
zaten te staren. Onder mijn tafel-
tje stond een onsmakelijk em-
mertje, gevuld met zand en de res-
ten van tientallen sigaretten die
erin waren gedoofd. De serveer-
ster wilde maar niet komen en ik
voelde intuïtief dat er daadkracht
van mij verwacht werd als ik een
nieuwe nederlaag wilde afwen-
den. „We kunnen ook naar De Jon-
gens gaan”, zei ik. „De Jongens?”
„Een strandtent even verderop.
Lijkt me ietsje minder verstikkend
dat deze spooktent.” Ik had een
hip uithangbord gezien waarop de
bezoekers veel rosé en tapas werd
beloofd. Er stond zelfs een website
bij vermeld: www.dejongensbergen-
aanzee.nl. Het moderne strandtoe-
risme stond voor niets. „Is dat niet
voor jongeren?” vroeg mijn
vrouw. „So what? Zonderlinge
oudjes vinden ze best vertederend
zolang het er niet te veel zijn.”
De Jongens bleek een tent die in
ieder geval een royaal uitzicht op
zee bood. Aan de voorkant stond
een linie van banken met witte
kussens waarop je loom achter-
over kon hangen, als je daarvoor
in de stemming was – en velen, ge-
lukkig ook enkele ouderen, waren
dat. Wij namen plaats in witte re-
gisseursstoeltjes op het kleine ter-
ras. De drank moest je zelf halen
bij een buffet waar de frites je te-
gemoet walmden. Op de menu-
kaart stond geen enkel vernieu-
wend gerecht, of het moest
‘Broodje hamburger Jeroen de
Vries van de grill’ zijn. Eigenlijk
was De Jongens een soort ’t Strand
voor jongeren. Maar de zon bleef
schijnen, de drankjes daalden wel-
dadig in, op het strand klonk een
tevreden geroezemoes en politiek
Den Haag raakte steeds verder
achter de horizon, waaraan overi-
gens nog steeds geen enkel schip
verschenen was.
„Nederland vakantieland”, zei
ik.