Ang Kwintas

Jirene Carmela U. Canlas

Alalang-alala ko pa, ang araw-araw naming pagsasama, ang paglalaro ng manika,

ang pagbubulong ng sikreto sa isa’t isa. Nami-miss ko na ang kaibigan kong si Stephanie.
Tatlong taong gulang palang kami, ay kami na ang palaging magkasama. Ang mga nanay
kasi namin ay matalik ding magkaibigan. Halos magkapatid na ang turingan naming
dalawa kaya naman laking lungkot ko nung ako ay balitaan niya na siya ay mangingibang
bansa kasama ang kanyang pamilya. Bilang alaala, binigay sa akin ni Steph ang paborito
niyang kwintas. Kulay ginto ito na may pendant na hugis puso. Hanggang ngayon ay
iniingatan ko ang kwintas na iyon. Palagi ko itong suot. Kumbaga, kapag hindi ko suot
ang kwintas ni Steph, hindi ako kumpleto. Itinatago ko rin ang mga sulat at litrato na
ipinadala niya, ngunit ang kwintas na iyon ang pinakamahalaga.
Noong isang buwan lamang, lumipat na rin kami ng tirahan sa Maynila dahil
tumaas ang posisyon ng aking ama sa kanyang trabaho. Nakatira kami ngayon sa isang
mataas na condominium. Meron itong malawak na palaruan, swimming pool, basketball
at volleyball court, at kung ano ano pa. Kahit lumipat na kami ng bahay, patuloy parin
ang komunikasyon namin ni Steph. Mababait ang mga kapitbahay namin sa bago naming
tirahan, nagkaroon din ako ng maraming kaibigan ngunit hindi parin mapapalitan si
Stephanie bilang aking pinakamatalik na kaibigan.
Isa sa naging malapit kong kaibigan ay si Francine. Magkasing edad kami kaya
naman parehas kami ng mga gusto at hilig. Siya ay matangkad, maganda at matalino.
Kulay kayumanggi ang kanyang mata at buhok na bagay na bagay sa kanyang kulay
gatas na kutis. Araw araw na rin kaming nagsasama, palagi ko siyang kausap, at palaging
nagbubulungan ng sikreto. Napakaimportante sa akin ni Francine.
Isang gabi, kami ay naglalakad sa may tabi ng swimming pool. Nagkukuwentuhan
at nagtatawanan. Tapos sabi niya sa akin, masaya daw siya dahil nakilala niya ako, sana
daw hindi na kami magkalayo kasi parang kapatid na ang turing niya sa akin. Sa saglit na
iyon ay naalala ko si Steph. Ngumiti nalang ako kay Francine at yinakap ng matagal.
Itinuloy namin ang aming kuwentuhan at nung ilang oras din ang lumipas ay kailangan
na naming umuwi. Nagpaalam na kami sa isa’t isa at dumiretso na kami sa aming bahay.
Pagkadating ko sa bahay kumain na ako ng hapunan na itinira sa akin ni ina.
Pagkatapos ay hinugasan ko na ang aking pinggan at pumunta na sa aking kuwarto.
Naligo ako, nagbihis ng pangtulog at nagsipilyo. Tinanggal ko ang kwintas ni Steph sa
aking leeg at ilinagay sa isang maliit na kahon, kulay pula at hugis puso . Humiga na ako
sa aking kama at nakinig ng musika. Hindi ko namalayan na pagkalipas ng ilang minuto
ay nakatulog narin ako.
Sa aking pagtulog, napanaginipan ko si Steph at Francine. Nasa airport kami ni
Francine, hinihintay si Steph galing California. Nung siya ay aming nakitang nakatalikod,
tinawag namin siya, “STEPH! STEPH!” pero bago siya humarap sa amin, nagising ako
sa aking panaginip. Maraming sigawan at malalakas na tunog, si ina ay umiiyak at
sumisigaw, ginigising niya ako. Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. Naramdaman
ko nalang na dumuduyan ang aking paligid. Nakita ko ang isang bahagi ng aking kuwarto
na gumuguho. Doon ko palang naintindihan na mayroong lindol na nagaganap. Hinila
ako ni ina pababa. Dahil mataas ang aming tinitirahan, delikado pang manatili sa aming
condo. Pababa na kami ng hagdan nung bigla kong naalala ung kwintas ni Steph.
Nandoon sa maliit na kahon na kulay pula at hugis puso. Tumakbo ako pabalik sa aming
kuwarto, pinipigilan ako ni ina na bumalik, pero kailangan kong makuha iyon. Patulo na
ang aking luha dahil iyon ang pinakaimportanteng bagay para sa akin. Nahirapan akong
makabalik dahil maraming tao na sumasalubong, lahat sila ay nagtatakbuhan at
nagiiyakan. Ilang hakbang na lamang at ako ay makakarating na sa aming bahay. Kahit
na takot na takot ako pinilit ko paring makuha ang kwintas sa aking tulugan. Nang
mapadaan ako sa bahay nila Francine, ako ay nagulat dahil nakita ko si Francine. Saka ko
lang naalala na hindi uuwi ang kanyang mga magulang dahil sa kanilang trabaho.
Nakaupo si Francine sa may sulok, umiiyak, takot na takot. Ang kanyang buhok ay gulo
gulo at ang kanyang damit ay madumi.
Hindi ko maintindihan kung ano ang gagawin ko. Ilang hakbang nalang ay
makukuha na ang kwintas ni Stpeh, pero may isang tao na importante sa akin na takot na
takot kailangan ng tulong. Kapag kinuha ko ang kwintas, baka hindi ko na mailigtas si
Francine, pero kapag linigtas ko naman si Francine, hindi ko na makukuha ang kwintas
ng Steph. Nararamdaman ko ang sahig, para bang bibigay na.
Doon ko naalala ang sinabi sa akin ni Francine. Masaya daw siya at nakilala niya
ako, sana daw hindi na kami magkalayo. Naalala ko si Steph, at ung panahon na sinabi
niya sa akin na mangingibang bayan sila, at kung gano kasakit ang aking naramdaman
noon. Inisip ko na hindi ko makakaya mawala ang isa pang tao na mahalaga sa akin.
Hindi na ko nagdalawang isip na si Francine ang aking liligtasin, kahit masakit sa akin na
ang munting alala na ibinigay sa akin ni Steph ay hindi ko nakuha. Pumasok ako sa
gumuguho nilang bahay. Yinakap ako ni Francine at naramdaman ko ang nginig ng
kanyang katawan. Tinulungan ko siyang tumayo at tumakbo kami palabas. Wala na yung
mga taong nagtatakbuhan. Ang nakakakilabot lang na tunog ng lindol ang aking narinig.
Sumulyap ako sa likod kung saan nakapwesto ang aming bahay. Hinarangan na ng mga
bato na cemento kaya hindi ko na talaga makukuha ang kwintas ni Steph.
Tumakbo kami ni Francine pababa. Nakita ko ang aking ina, umiikak, yinakap ko
siya at humingi ako ng tawad dahil hindi ko siya sinunod at pinagalala ko siya. Yinakap
ko si Francine, at nagpasalamat siya sa akin. Sa sandaling iyon, aking na-realize na hindi
ko naman kailangan ang munting kwintas ni Steph. Dahil may kwintas man ako o wala,
si Steph ay mananatili parin sa aking puso.