Professional Documents
Culture Documents
December1996 Final
December1996 Final
December1996 Final
ႏွင္းရနံ႕ေတြ ကြ်ံဝင္လာတဲ့အခါ……….
အသံ (၁)
က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ၿဖဴးၿမိဳ႕ကလာတက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြေလ။
ၿမိဳ႕ကိုခဏအလည္ၿပန္ဖို႔ ေစာ္ဘာြ းႀကီးကုန္းကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနတုံး၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ခဏဝင္စားေသာက္ႀကတယ္။
က်ေနာ္တို႔နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ စားေသာက္ေနတဲ့သူေတြက စည္ပင္သာယာကရဲေတြ။ သိတ္မႀကာဘူးဗ်။
သူတို႔အရိွန္ရလာတယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔စကားေၿပာတာဆူတယ္တဲ့။ တေယာက္က မ်က္ႏွာဆြဲထိုးခံခ်င္လို႔လားလို႔ေမးတယ္။
က်ေနာ္တို႔လည္း လူငယ္ပဲေလ။ ၿပန္ၿပီး မိုက္ႀကည့္ႀကည့္တာေပါ့။ အေၿခအေနေတြက တစထက္တစတင္းမားလာတယ္။
“မေအ -ိုးေတြ၊ဘာလူပါးဝတာလဲ။ ႀကာတယ္ကာြ ။ရိုက္ပစ္”တဲ့။ သူတို႔ေလးေယာက္ ဝုန္းကနဲထလာတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းသားေတြပါလို႔ေၿပာတယ္။ မရဘူးဗ်ာ။ အဲ့ဒီမူးေနတဲ့စည္ပင္သာယာရဲေတြက၊
“ ေအး-- ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ငါတို႔က ပိုၿပီးရိုက္ခ်င္တယ္” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ဘာမွၿပန္ေၿပာခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔လက္ထဲက
ဒုတ္ေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕ပလူပ်ံလာတယ္။ က်ေနာ္က ထြက္ေၿပးႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့
ထုိးကန္ရိုက္ႏွက္ၿပီး အင္းစိန္ရစ
ဲ ခန္းေခၚသြားတယ္လို႔သိရတယ္။
အသံ(၂)
အသံ (၃)
ရဲစခန္းအၿပင္ဘက္ကိုထက
ြ ္လာေတာ့ ေမာ္ကန
ြ ္းထိန္းဦးစိန္ေ႒းနဲ႔ အေဆာင္မွဴးေတြ၊ ဆရာေတြေရာက္ေနၿပီ။
ေက်ာင္းသားေတြအေဆာင္ကိုၿပန္ႀကဖို႔အတြက္နားခ်ေနႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္လမ္းေလွ်ာက္သြားရာတေလွ်ာက္မွာ
သူတို႔ကားက ကပ္ပါေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ထက
ဲ ေက်ာင္းသားႀကီး သံုးေယာက္က (၄၅) ဘတ္စ္ကားတစီးကိုတားလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးကလည္း အဲ့ဒီကားေပၚကိုတက္လိုက္ႀကတယ္။ ပထမေတာ့ ဆရာေတြက က်ေနာ္တို႔တေတြ
ေက်ာင္းဘက္ဆီကိုၿပန္ႀကေတာ့မယ္ထင္ေနတာ။ အင္းစိန္လမ္းဆံုကိုေရာက္မွ သူတို႔သေဘာေပါက္သြားႀကတယ္။
က်ေနာ္တို႔တေတြ ေစာ္ဘာြ းႀကီးကုန္း အေဝးေၿပးကားဂိတ္ဝင္းဆီကို ဦးတည္ေနၿပီဆိုတာ။
အသံ (၄)
ေက်ာင္းသားအုပ္စုက ေစာ္ဘာြ းႀကီးကုန္းကားဂိတ္မွာရိွတဲ့ စည္ပင္သာယာရဲစခန္းကိုဝိုင္းလိုက္တယ္။
ရဲေတြလည္း အေၿခအေနကိုခန္႔မွန္းမိပံုရတယ္။ ရံုးခန္းကိုပစ္ထြက္ေၿပးသြားႀကတယ္။
ရွမ္းၿပည္နယ္ကေက်ာင္းလာတက္တ့ေ
ဲ က်ာင္းသားတေယာက္က တံခါးမွန္ေတြကိုရိုက္ခဲလ
ြ ိုက္ၿပီး ရံုးခမ္းထဲကိုဝင္လိုက္တယ္။
ည(၉) နာရီေလာက္ရိွသာြ းၿပီေလ။ ေစာ္ဘာြ းႀကီးကုန္းအေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ နယ္ကိုထြက္ခြာေတာ့မဲ့ကားေတြက အၿပည့္ပဲ။
ခရီးသည္ေတြလည္း စိတ္ဝင္တစားဝိုင္းအံုလာႀကတယ္။ဒီ သတင္းက နယ္အသီးသီးကိုၿပန္႔ႏွံ႕သြားေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။
ဆရာေတြက “ကဲ သားတို႔ဘာၿဖစ္ခ်င္သလဲ၊ လိုခ်င္တာရရင္ အိမ္ၿပန္ႀကမွာလား” လို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း
တာဝန္ရိွသူေတြနဲ႔ေတြ႔မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို မလႊတ္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔လည္းၿပန္စရာအေႀကာင္းမရိွဘူး လို႔ အေၿဖေပးခ့ဲတယ္။
သိတ္မႀကာဘူး။ ခရိုင္ရမ
ဲ ွဴးအၿပင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတာဝန္ခံေတြေရာက္လာတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဘက္က ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ (၅) ေယာက္နဲ႔ေဆြးေႏြးမယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ရတယ္ေလလို႔ေၿပာရင္း
က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာ အလိုလိုေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား (၅) ေယာက္က ရံုးခန္းထဲကိုဝင္လိုက္တယ္။
အၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုအေသးစိတ္ၿပန္လည္ဇာတ္စံုခင္းႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေခါင္းမာတယ္။အေလ်ာ့ေပးခ်င္ပံုမရဘူး။
“ေက်ာင္းသားကိုရိုက္ခ့တ
ဲ ့ဲ စည္ပင္ရဲေတြကို ဒီညဖမ္းဆီးဖို႔ဆိုတာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး” တဲ့။ေက်ာင္းသားကိူယ္စားလွယ္တေယာက္က
ဝင္ေၿပာတယ္။“ဘာလို႔မၿဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ကိုလာဖမ္းလို႔မေတြ႔တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔မိသားစုထဲက
တေယာက္ေယာက္ကိုဖမ္းတာမဟုတ္လား။ သူတို႔ကိုလည္း အဲ့သလို အႀကပ္ကိုင္ဖမ္းဆီးေပါ့” တဲ့
အသံ (၅)
အသံ(၆)
အသံ (၇)
အသံ (၈)
အသံ (၉)
အသံ(၁၁)
အသံ(၁၂)
အသံ (၁၃)
အသံ (၁၄)
အသံ (၁၅)
အသံ (၁၆)
အသံ (၁၇)
အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခ်က္