Ο εγωιστής γίγαντας

του Όσκαρ Γουάιλντ

Κάθε απόγευμα, γυρίζοντας από το σχολείο, τα παιδιά πήγαιναν να παίξουν στον κήπο
του γίγαντα.
Ήταν νας μεγάλος, πανμορ!ος κήπος με απαλό πράσινο γρασίδι.
"δ# κι εκεί στο χορτάρι ορθ#νονταν $ραία λουλο%δια σαν αστρια, υπήρχαν δ#δεκα
ροδακινις που τ&ν γμιζαν ρόδινα μαργαριταρνια ανθάκια, το !θινόπ$ρο 'άραιναν από
τους πλο%σιους καρπο%ς.
(α πουλιά κάθονταν στα δντρα τραγουδο%σαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματο%σαν
τα παιχνίδια τους για να τ) ακο%σουν.
*(ι ευτυχισμνα που είμαστε εδ#+, !#ναζαν το να στ) άλλο.
-ια μρα, ο γίγαντας γ%ρισε.
"ίχε πάει να επισκε!τεί το !ίλο του, το δράκο τ&ς Κορνουάλλ&ς, είχε μείνει μαζί του
ε!τά χρόνια.
)Όταν τλει$σαν τα ε!τά χρόνια, είχε πει όλα όσα ήθελε να πει, μια και τα ενδια!ροντα
του ήταν περιορισμνα, και απο!άσισε να γυρίσει στο κάστρο του.
Όταν !τασε, είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο.
*(ι κάνετε εδ#., !#ναξε με πολ% άγρια !$νή, και τα παιδιά !υγαν τρχοντας.
*/ κήπος μου είναι δικός μου, είπε ο γίγαντας,*δεν είναι δ%σκολο να το καταλά'ει
κανείς αυτό, και δε θα επιτρ0$ να παίζει κανείς εδ# μσα εκτός από μνα,.
1χτισε λοιπόν μια 0&λή μάντρα ολόγυρα κι στ&σε μια ταμπλα. /2 345464("7 84
92:Κ/;(42.
Ήταν νας γίγαντας πολ% εγ$ιστής.
(α κα&μνα τα παιδιά τ#ρα δεν είχαν πουθενά να παίξουν.
3ροσπάθ&σαν να παίξουν στο δρόμο, αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος σκόν& και κο!τερς
πτρες, και δεν τους άρεσε.
3εριτριγ%ριζαν τ&ν 0&λή μάντρα όταν τλει$ναν τα μαθήματα τους και μιλο%σαν για
τον όμορ!ο κήπο πίσ$ τ&ς. *(ι ευτυχισμνα που ήμασταν εκεί+, λεγαν το να στ) άλλο.
<στερα ήρθε & άνοιξ& κι ολόκλ&ρ& & χ#ρα γμισε μπουμπο%κια και μικρά πουλιά.
-όνο στον κήπο του εγ$ιστή γίγαντα ήταν ακόμ& χειμ#νας.
(α πουλιά δεν είχαν όρεξ& να τραγουδήσουν εκεί μσα, γιατί δεν υπήρχαν καθόλου
παιδιά, και τα δντρα ξχασαν να 'γάλουν μπουμπο%κια.
-ια μρα, να όμορ!ο λουλο%δι πρό'αλε το κε!άλι του απ) το χορτάρι, μα μόλις είδε
τ&ν ταμπλα, λυπήθ&κε τόσο πολ% για τα παιδιά, που τρ%π$σε πάλι στο χ#μα κι
αποκοιμήθ&κε.
/ι μόνοι που χάρ&καν ήταν το χιόνι κι & παγ$νιά. *= άνοιξ& τον ξχασε αυτό τον κήπο,
ανα!#ν&σαν, *θα ζήσουμε λοιπόν εδ# όλο το χρόνο,.
(ο χιόνι σκπασε το χορτάρι με το !αρδ% λευκό μανδ%α του, και & παγ$νιά 'α0ε όλα
τα δντρα ασ&μνια.
1πειτα κάλεσαν το 'οριά να μείνει μαζί τους κι εκείνος ήρθε.
Ήταν τυλιγμνος με γο%νες κι όλ& τ& μρα 'ρυχιόταν στον κήπο και γκρμιζε τις
καμινάδες.
*8αυμάσιο μρος, είπε, *πρπει να καλσουμε και το χαλάζι,.
Ήρθε λοιπόν και το χαλάζι. (ρεις #ρες κάθε μρα σ!υροκοπο%σε τ& στγ& του κάστρου
κι σπασε τις περισσότερες πλάκες, κι %στερα τρεχε γ%ρ$ γ%ρ$ στον κήπο όσο πιο
γρήγορα μπορο%σε.
Ήταν ντυμνο στα γκρίζα, κι & ανάσα του ήταν πάγος.
*9εν καταλα'αίν$ γιατί καθυστερεί τόσο πολ% & άνοιξ&, λεγε ο εγ$ιστής γίγαντας,
καθισμνος στο παράθυρο και κοιτάζοντας τον παγ$μνο κατάλευκο κήπο του>*ελπίζ$
ν) αλλάξει ο καιρός,.
= άνοιξ& όμ$ς δεν ήρθε ποτ, ο%τε το καλοκαίρι.
(ο !θινόπ$ρο !ερε χρυσο%ς καρπο%ς σ) όλους τους κήπους, αλλά στον κήπο του
γίγαντα δεν δ$σε κανναν.
*"ίναι υπερ'ολικά εγ$ιστής, είπε. Κι τσι, 'ασίλευε πάντα ο χειμ#νας, κι ο 'οριάς και
το χαλάζι κι & παγ$νιά και το χιόνι χόρευαν ανάμεσα στα δντρα.
1να πρ$ί, ο γίγαντας ήταν ξαπλ$μνος στο κρε'άτι του όταν άκουσε μια πολ% όμορ!&
μουσική.
=χο%σε τόσο γλυκιά στ) αυτιά του, που νόμιζε ότι περνο%σαν από κει οι μουσικοί του
'ασιλιά.
7τ&ν πραγματικότ&τα, δεν ήταν παρά μια μικρή καρδερίνα που τραγουδο%σε ξ$ απ) το
παράθυρο του, αλλά είχε τόσο καιρό ν) ακο%σει πουλί να κελα&δάει στον κήπο του, που
του !άν&κε & πιο όμορ!& μουσική στον κόσμο.
1πειτα το χαλάζι σταμάτ&σε να χορε%ει πάν$ από το κε!άλι του, ο 'οριάς πα0ε να
'ρυχιται κι να εξαίσιο άρ$μα !τασε από τ) ανοιχτό τζάμι.
*-ου !αίνεται π$ς ήρθε επιτλους & άνοιξ&, είπε ο γίγαντας και πετάχτ&κε απ) το
κρε'άτι και κοίταξε ξ$.
(ι είδε. "ίδε να υπροχο θαμα.
4πό να μικρό άνοιγμα στ& μάντρα τα παιδιά είχαν τρυπ#σει στον κήπο κι ήταν
σκαρ!αλ$μνα στα κλαδιά τ$ν δντρ$ν.
7ε κάθε δντρο που 'λεπε ήταν κι να παιδάκι. Και τα δντρα χαίρονταν τόσο πολ% που
ξανά'λεπαν τα παιδιά, που είχαν σκεπαστεί με μπουμπο%κια και ανμιζαν απαλά τα
μπράτσα τους πάν$ από τα κε!άλια τ$ν παιδι#ν.
(α πουλιά πετο%σαν ολόγυρα τιτι'ίζοντας ξετρελαμνα, και τα λουλο%δια σήκ$ναν το
κε!άλι τους απ) το πράσινο χορτάρι και γελο%σαν.
Ήταν μια πανμορ!& σκ&νή, και μόνο σε μια γ$νιά ήταν ακόμ& χειμ#νας.
Ήταν & πιο μακρινή γ$νιά του κήπου, κι εκεί στεκόταν να αγοράκι.
Ήταν τόσο μικροκαμ$μνο, που δεν μπορο%σε να !τάσει τα κλαδιά του δντρου κι
κανε κ%κλους γ%ρ$ του κλαίγοντας πικραμνο.
(ο κα&μνο το δντρο ήταν ακόμ& σκεπασμνο με χιόνι και πάγο, κι ο 'οριάς !%σαγε
και 'ρυχιόταν από πάν$ του.
*4ν'α, αγοράκι+, λεγε το δντρο, και λ%γιζε τα κλαδιά του όσο πιο χαμ&λά μπορο%σε>
αλλά το αγόρι ήταν υπερ'ολικά μικροκαμ$μνο.
Κι & καρδιά του γίγαντα λι$σε καθ#ς κοίταξε ξ$. *(ι εγ$ιστής που ήμουν+, είπε>
*τ#ρα καταλα'αίν$ γιατί δεν ερχόταν εδ# & άνοιξ&.
8) ανε'άσ$ το αγοράκι στο δντρο κι πειτα θα γκρεμίσ$ τ& μάντρα, κι ο κήπος μου θα
μείνει για πάντα παιχνιδότοπος για τα παιδιά,.
-ετάνι$νε στ) αλήθεια πολ% γι) αυτό που είχε κάνει.
Κατ'&κε λοιπόν τ& σκάλα, άνοιξε αθόρυ'α τ&ν εξ#πορτα και 'γήκε στον κήπο.
-α μόλις τον είδαν τα παιδιά, τρόμαξαν όλα τόσο πολ%, που το )'αλαν στα πόδια, και
στον κήπο ξανάγινε χειμ#νας.
-όνο το αγοράκι δεν τρεξε να !%γει, γιατί το τ%!λ$ναν τα δάκρυα και δεν είδε το
γίγαντα να ρχεται. Κι ο γίγαντας το πλ&σίασε κλε!τά από πίσ$, το πήρε απαλά στο χρι
του και το απόθεσε πάν$ στο δντρο.
Και το δντρο αμσ$ς μπουμπο%κιασε, και τα πουλιά ήρθαν και τραγο%δ&σαν πάν$ στα
κλαδιά του, και το αγοράκι άπλ$σε τα δυο του χρια, τα τ%λιξε γ%ρ$ απ) το λαιμό του
γίγαντα και τον !ίλ&σε.
() άλλα παιδιά, όταν είδαν ότι ο γίγαντας δεν ήταν πια κακός, γ%ρισαν τρχοντας πίσ$
και μαζί τους ήρθε κι & άνοιξ&.
*"ίναι δικός σας ο κήπος τ#ρα, παιδάκια, είπε ο γίγαντας, και πήρε να μεγάλο
τσεκο%ρι και γκρμισε τ& μάντρα.
Και τ&ν #ρα που οι άνθρ$ποι πήγαιναν για 0#νια, στις δ#δεκα, 'ρήκαν το γίγαντα να
παίζει με τα παιδάκια στον πιο όμορ!ο κήπο που είχαν δει ποτ.
Όλ& μρα παιζαν, και το απόγευμα πήγαν στο γίγαντα να τον αποχαιρετήσουν.
*-α πο% είναι ο μικρός σας σ%ντρο!ος., είπε, *το αγόρι που 'αλα πάν$ στο δντρο,.
/ γίγαντας το αγαπο%σε περισσότερο απ) όλα, γιατί τον είχε !ιλήσει.
*9εν ξρουμε, απάντ&σαν τα παιδιά> *!υγε,.
*3ρπει να του πείτε να ρθει οπ$σδήποτε α%ριο, είπε ο γίγαντας.
4λλά τα παιδιά είπαν ότι δεν ήξεραν πο% μενε, δεν το είχαν ξαναδεί ποτ πριν
κι ο γίγαντας νι$σε μεγάλ& θλί0&.
Κάθε απόγευμα, όταν τλει$νε το σχολείο, τα παιδιά ρχονταν κι παιζαν με το γίγαντα.
-α το αγοράκι που αγαπο%σε ο γίγαντας δεν ξανα!άν&κε ποτ.
/ γίγαντας ήταν πολ% καλός με όλα τα παιδιά, $στόσο λαχταρο%σε να δει τον πρ#το
μικρό του !ίλο και μιλο%σε συχνά γι) αυτόν. *3όσο θα )θελα να τον δ$+, λεγε.
3ρασαν χρόνια, κι ο γίγαντας γρασε κι χασε τις δυνάμεις του.
9εν μπορο%σε πια να παίζει, καθόταν λοιπόν σε μια πελ#ρια πολυθρόνα και κοιτο%σε τα
παιδιά και θα%μαζε τον κήπο του.
*1χ$ πολλά όμορ!α λουλο%δια, λεγε, *μα τα παιδιά είναι τα πιο όμορ!α απ) όλα τα
λουλο%δια,+++
1να χειμ$νιάτικο πρ$ινό, καθ#ς ντυνόταν, κοίταξε ξ$ απ) το παράθυρο του.
9ε μισο%σε πια το χειμ#να, γιατί ήξερε ότι ήταν απλ#ς & άνοιξ& κοιμισμν& και τα
λουλο%δια ξεκουράζονταν.
?α!νικά, τρι0ε με απορία τα μάτια του και κοιτο%σε και δε χόρταινε.
Ήταν στ) αλήθεια να υπροχο θαμα.
7τ&ν πιο μακρινή γ$νιά του κήπου 'λεπε να δντρο σκεπασμνο ολόκλ&ρο με όμορ!α
άσπρα μπουμπο%κια.
(α κλαδιά του ήταν χρυσά, και ασ&μνιοι καρποί κρμονταν απ) αυτά, και στ& ρίζα του
στεκόταν το αγοράκι που είχε αγαπήσει.
Γεμάτος χαρά κατ'&κε τρχοντας ο γίγαντας και 'γήκε στον κήπο.
9ισχισε 'ιαστικά τ&ν πρασιά και πλ&σίασε το παιδί.
Κι όταν το !τασε, το πρόσ$πο του κοκκίνισε από τ&ν οργή και είπε
*3οιος τόλμ&σε να σε πλ&γ#σει.,
Γιατί στις παλάμες τ$ν χερι#ν του παιδιο% υπήρχαν τα σ&μάδια από δυο καρ!ιά, και
σ&μάδια από δυο καρ!ιά είχαν και τα ποδαράκια του+
*3οιος τόλμ&σε να σε πλ&γ#σει., !#ναξε ο γίγαντας *πες μου, για να πάρ$ το μεγάλο
σπαθί μου και να τον σκοτ#σ$,.
*Όχι+, απάντ&σε το παιδί> *γιατί αυτς είναι οι πλ&γς τ&ς αγάπ&ς+,.
*3οιος είσαι., ρ#τ&σε ο γίγαντας, και τον πλ&μμ%ρισε να αλλόκοτο δος και γονάτισε
μπροστά στο παιδάκι.
Και το παιδάκι χαμογλασε στο γίγαντα και του είπε@ *-ε ά!&σες κάποτε να παίξ$ στον
κήπο σου, από0ε θα )ρθεις μαζί μου στο δικό μου κήπο, που είναι ο παράδεισος+,
Κι όταν τα παιδάκια τρεξαν στον κήπο εκείνο το απόγευμα, 'ρήκαν το γίγαντα νεκρό
κάτ$ απ) το δντρο, σκεπασμνο ολόκλ&ρο με κατάλευκα μπουμπο%κια+